Datasets:

LexiconShiftInnovations

/

sinhala_facebook_stories

like 0

Follow

LexiconShift Innovations 2

Radio ලමයි --‐-‐-------------------------------------- ඔයා ත් අපේ gen එකේ නම්, අනිවාර්යයෙන්ම ඔයා radio ලමයෙක්.. මුල්ම radio ව මතක ද ගෙදර තිබුණු? අපේ නම් දුඹුරු පාට පුංචි කැබිනට්ටුවක් වගේ එකක්.. ඒක බරසාර නිසා තියා තිබුනෙත් බිමට ආසන්නව. " කෝ මේ ප්‍රවෘත්ති අහන්න මීටරේ පොඩ්ඩක් අල්ලන්න " තාත්තගෙන් උදේම එහෙම ඇනවුම ක් එන්න පුළුවන්. එහෙම උනොත් නම් ඔයා ට බිම වාඩි වෙලා ගුරු ගුරු සද්දෙ නැතිවෙලා " මේ ශ්‍රී ලංකා ගුවන් විදුලි සංස්ථාව යි ' වගේ ඇහෙනකමි radio ව කරකවන්න වෙනවා. ...................... ".........ට පුළුවන් ද මේ රජය පෙරලන්න " වගේ අපේ හිත ට ම ජීරණය උනු ප්‍රවෘත්ති තේමා වාදනයක් වෙන තියනව ද කියන්න.. ඊළඟට අවමංගල්‍ය දැන්වීමි. නිකම් නෑ හිත මිතුරු එහෙම දැන්වීමක් ඇසෙන්න නියමිතයි නම් අම්මා "ෂ් ෂ්" මුහුණ ක් හදා ගෙන අහන්නේ. තරාතිරම කියවුණු එහෙම විසිතුරු දැන්වීම් වල හිමි කරුවන් කොයි තරම් ඉන්නට ඇති ද.. ..................... ඊළඟට "අසන්නන් ගේ ඉල්ලීම්,දිවා ගී ,ගීයෙන් ගීය" මතක ලමයි පොඩිඩක් අත් උස්සන්න බලන්න. "රාජ කුමාරි මල්සර දෝනි සක්මන් මළුවේ ඇවිදිනවා , රාජ කුමාරි ගෙ ලස්සන දැකලා රජ උයනේ මල් හිනෑහෙනවා ." ඒක මට ලස්සන ට ම visualise උනු සින්දුවක්.. හැබැයි ලංකාවේ රාජ කුමාරි ඇඳුම් එක්ක නෙවී. නිකම් සුරංගනා කතාව ක ෆ්රිල් ඇඳුම ක් එක්ක.. ඔයා ට කියන්න කොහොමත් මගේ කියවීම ත් radio වේ ඇසීම ත් හරිය ට සමාන්තර රේඛා වගේ ඒ කාලේ. .............. Tele drama ප්‍රේක්ෂිකාවක් නොවුණු මම, Radio drama අසන්නියක්.. මතක නේ "මුවන් පැළැස්ස, මොණර තෑන්න" එහෙම.. ඒවා ක්ලාසි වගේ නේද ඒ කාලේ දැනුනේ.. අමරදේවයන් ගේ ගැඹුරු හඬින් ගැයුනු, ' 'සබ්බ පාපස්ස අකරණං " නිතරම දැනවූයේ ශෝකී රාවයක්. ඇයි කවුරු හරි ප්‍රභූ අභාවය ක‍ දී මුළු ඉන්දියාවේ ම රාග melodies ශ්‍රී ලංකා ගුවන් විදුලි සංස්ථාව ට රිංග ගන්නවා. එහෙමත් ජාතික ශෝක වීම්..!! ................ පස්සේ අපි ' රුහුණු සේවය ' පිළිගත් හැටි.. ඒත් ' රජරට සේවය' ට ආදරේ කළ හැටි.. ඒ ඇහුණු දැන්වීම්.. 'ජනතාවට වේලාව දක්වන්නෝ.........." " ........නමි මල්.... මල් නම්....." පිබිදෙන ගායක පරපුර.. හිතට වැදුණු නැවුම් ගී සර පහර . ............... ' අතට ගත් විට ඔබෙ රථේ ඉගිලිලා නොයනු. සලකනු මග සලකුණු නීති පිළිපදිනු. රියදුරන් ගේ නොසැලකිල්ලෙන් බිහිසුණු අනතුරු වේ. වියෝ වන්නන් නිසා ඉන්නන් සදහට අසරණ වේ. " සුජාතා අත්තනායක යන් එසේ දැනුවත් කළ හැටි.. ............ දැන් ඉතින් NO STOPPING OR TURNING. දිගින් දිගටම අපි Digital era එකේ... ඒත්, Radio ලමයි උනු අපි දන්නවා , ඒ ගෙවුනේ ජීවිතේ ප්‍රහසන සමය බව.පින් පව් එනවා..අපි පිටිපස්සේ 😔😔😔 කෙලවරක් නොපෙනෙන අඳුරු දිගු උමගක් දිගේ මා ඉතා වේගයෙන් ඇදීයමින් සිටියෙමි සිතට පුදූම සහනයක් මෙන්ම ශරීරය පුලුන් පොදක් මෙන් සැහැල්ලු බවක් දැනින.. ඇත්තටම මට භෞතික ශරීරයක් නොතිබිණි.මම එයින් මිදී ගත්තෙමි..ඔබලාගේ වචනයෙන් නම් මා මීට මොහොතකට පෙර මියගියෙමි.ඉන්පසු මට සිදුවූයේ කුමක්ද..? වේගයෙන් ඇදීයන අඳුරු උමං ගමන නැවතුනේ කොතනකද..? එය දැනගැනීමට පෙරාතුව මීට මොහොතකට පෙර මා මිය ගිය සැටි ඔබ දැනගත යුතුයැයි සිතමි.. මේ සති අන්තයේ යහලුවන් පිරිසක්ද සමග විනෝද වීම සදහා මම පහන්තුඩාව දියඇල්ලට පැමිණියෙමි. උදේ ඉදං පටන්ගත්ත මත්පැන් සාදය දොලහ එක විතර වෙනකොට උච්ච ස්තානයකට පත්වුනා ඔක්කොම හිටියේ මත් උණ ඹඹරු වගේ. ඔන්න එතකොට තමයි තවත් පිරිසක් බොංගෝ ගිටාර් එහෙම අරගෙන අපිට ටිකාක් ඈතින් ස්ථානගත උනේ. එතන ලස්සන කෙල්ලෝ හත් අට දෙනෙකුත් හිටියා . අපි එක්ක හිටපු සිරාං එකපාරටම අර පොඩි කෙල්ලො දැක්කම කුලප්පු වෙන්න ගත්තා. "පොඩ්ඩක් ඉදපල්ලා..පොඩ්ඩක් ඉදපල්ලා මං අල්ලන්නං හොද නම්බර් එකක්" කියපු සිරාං සඳ මිදුලට එනවා සිංදුව ගායනා කරන්න ගත්තා. ඒ ගීතය කොච්චර මිහිරිව ගායනා කලාද කියනවනම් කෙල්ලංගෙ හිනාවෙ සද්දෙත් ගීතයට අනුරූපව වැඩිවෙන්න ගත්තා. සිරාංගෙ ගැයුම ඉවරවෙනකොටම අපිට එහාපැත්තෙ හිටපු කංඩායමත් සිංදුවක් පටන්ගත්තා හරියට අපේ ගීතයට උත්තරයක් දෙන්න වගේ ගිටාර් එකකුත් වයමින්. පිරිස ඒක ලස්සනට ගායනා කලා කෙල්ලො ටිකත් හොද සහයෝගයක් දුන්නා ඒ කොල්ලන්ට. අපි මත්පැන් තොලගාන ගමන් ගීය රසවින්දා.. ඒ ගීතය ඉවර උනාට පස්සෙ උංගෙං එකෙක් අපිට අතින් සන් කරල කතාකලා "මචං උඹල කොහෙද" "අපි කොලඹ බං" "උඹල කොයි පැත්තෙද ?" "අපි මොරටුවෙ මචං වරෙන් සෙට්වෙලා සින්දුවක් අල්ලමු" ඒ කොල්ලොම තමයි අපිට ආරාධනාව කලේ ඊට පස්සෙ ඔන්න අපි එක නඩයක් බවට පත් උනා..බෝතල් හිස්වෙන්න හිස්වෙන්න මගේ යාලුවෝ දෙතුන් දෙනෙක් ඕනවට වඩා අර කංඩායමේ කෙල්ලො එක්ක කතාකරන්නම උත්සාහ කරන බව මම දැක්කා මුලින් මුලින් ඒ කෙල්ලෝ හොදින් කතාකලත් අපේ අය එයාලට කරදරයක් වෙංඩ පටන්ගත්තට පස්සෙ ඒ කෙල්ලො ටික ටික අපේ මනමාලයො දෙතුන් දෙනාව මග අරින්න ගත්තා. මුනුත් උත්සාහය අත අරින්නෙම නෑ වෙරිමරගාතෙ කෙල්ලො පස්සෙම වැටි වැටී උංට කරදරයක් වෙන්න ගත්තා. උංගෙ කංඩායමේ පිරිමි කීප දෙනෙකුටත් මේක තේරිලා විමසිල්ලෙන් ඉන්න බව මට තේරුනා. මම අපේ උං තුංදෙනාට කීප සැරයක් කිව්වා පාඩුවේ ඉදහල්ලා උංට කොල්ලො ඉන්නවා ඇති කියලා. "අනේ පලයං අයියේ යංඩ උබට ඊරිසියාව කොංඩෙ ක්‍රේල් එක මට වැඩකරනව බං.." විශ්ව මල්ලි කිව්වෙ එහෙම කෝම හරි උං තව ලස්සන සිංදුවක් අල්ලන්න ගත්තා. "සිත් සිත් සිත් සිත සනසන පෙම් ලෝකයේ නෙත් නෙත් නෙත් නෙතු කැල්මක මල් හී සරේ...." අපි ඔක්කොම එකට ඩාන්ස් කලා ඒත් මම හිටියෙ විමසිල්ලෙන් අපේ වැඩිවෙලා හිටපු කීපදෙනා ගැන මොකද මේ ගල් ගොඩ උඩ වැඩිය සෙල්ලං දාන්න බෑ පහලට දෙරි ගැහුනොත් පීනන්න බැරි කෙනෙක්නම් ඉවරෙටම ඉවරයි. සිංදුව යන අතරෙම එකෙක් කෑ ගහනව ඇහුනා.. "අඩෝ බලුවැඩ කරන්න එපා උ...තෝ කියල" ඒ එක්කම සිංදුව නතර උනා එක පොදියට හතර පස් දෙනෙක් පොර අල්ලනව කෙල්ලො කෑගහනව එකම ගෝෂාව මට හිතාගංඩ බැරිවුනා මොකක්ද මේ කියල ඒ එක්කල මම දැක්ක දෙතුන්දෙනෙක් ගුටි හුවමාරු කරගන්නව. මම පුලුවන් උපරිම සද්දෙං කෑ ගැහුවා.. "නවත්තපියව් ඕක..මොකද්ද තොපිට වෙලා තියෙන්නෙ යකෝ ඇයි රංඩුවෙන්නෙ" "අයියේ උඹලගෙ එකෙක් අපේ කෙල්ලෙක්ගෙ පු,ක මිරිකලා වනචර වේ..ගෙ පුතා" අපි පුලුවං විදිහට මැදට පැනල රංඩුව බේරන්න ගත්තා. වටේ හිටපු තව වන්දනා නඩ දෙකතුනක කෙල්ලෝ කොල්ලෝ ෆිල්ම් එකක් ශූට් කරනව වගේ උංගෙ ෆෝන් වලින් මේක වීඩියෝ කරනව මිසක් එකෙක් ආවෙ නෑ බේරන්න. වදෙං පොරෙං දෙගොල්ල දෙපැත්තට කරනකොටම ලස්සනට වැදගත්පාටට හිටපු අර කෙල්ලංගෙ නා දලු දෙතොල් අතරින් තිත්ත කුනුහරප විදින්න ගත්තා. නිවීගෙන ගිය රංඩුව ආයෙම ඇවිලුනා. මම අපේ එකෙක්ව බදාගෙන පැත්තකට අදිනකොට තමයි එකපාරට මම ඇදන් හිටපු ටවල් එක ගැලවිලා කා අතට හරි ගියේ.. දැන් ගෑනු කෙල්ලො අතරේ මම අමු හෙලුවෙන්. අතින් වහගන්න කියලද..? ඒ වගේ ලැජ්ජාවක් මගේ ජීවිතේට දැනිල නෑ වටේ පිටේ ලොකු සෙනගකුත් ඉන්නව මම පල්ලෙහා තියන දිය වලට උඩ ඉදන් දෙපාරක්නොහිතා පැන්නෙ කරන්න තිබ්බ එකම දේ ඒක නිසා. කලබලේට පැන්න නිසා පොඩ්ඩක් එහෙ මෙහෙ වෙන්න ඇති හරියට වලට පැන්නත් අයිනක තිබ්බ ගලක ඔලුවෙ වම් පැත්ත තදින් වැදුන.ඒ එක්කම තමයි මාව මේ උමගේ ඇදිල යන්න පටන් ගත්තෙ. මට ඉස්සරහිනුත් පිටිපස්සෙනුත් තව කීපදෙනෙක් ඇදිලා එනබව මට දැනුනා.අන්තිමට ඈතින් එලියක් පේනවත් එක්කම අපි ඔක්කොම උමගෙන් එලියට විසිඋනා. ඒක හරීම සැපදායක පරිසරයක් රස්නෙත් නෑ සීතලත් නෑ මම හිතුවෙ මේ දිව්‍යලෝකෙ තමයි කියල මම හිතන්නෙ දෙසීයක් තුන්සීයක් සෙනග හිටිය ගැහැනු පිරිමි තරුණ මහලු ලමා ඔක්කොම. අපි ඔක්කොම හිටියෙ එක දිශාවකට ගමන් කරමින් ගමන අවසන් උනේ ලස්සන ගොඩනැගිලි කීපයක් තිබුණ තැනකින්. ගොඩනැගිලි කිව්වට ඒව ඇතුල්වීමේ දොරටු.ගස් කොලන් කිසිවක් නෑ වලාකුලු උඩ ඉන්නවා වගෙයි දැනුනේ. එක පේලියට දොරටු විශාල ප්‍රමාණයක් තිබ්බා. අපි හිටපු හරියේ දොරටු පහක් විතර තිබ්බා ඒවා හරි අලංකාර දොරටු. එකදොරටුවක මුදුනේ ධර්මචක්‍රය ගහල තිබ්බ ඒක බෞද්ද අයගේ දොරටුව.ඊට එහායින් හිංදූන්ගෙ දොරටුව ඊට යාවෙලා ඉස්ලා*ම් දොරටුව ඊටත් එහා ක්‍රිස්තියානි සහ නිරාගමික දොරටුව.. මම තේරුම්ගත්තා අපේ ආගම් ඇදහීම් අනුව අදාල ස්ථානවලට අපිව යොමුකරන බව. බෞද්ද දොරටුව දැක්කම මට හරි බයක් ඇතිවුනා මොකද මම ජීවත්ව ඉන්නකොට සමහර දුශ්ෂීල භික්ෂූන්ට පලුයංඩ කුනුහරපෙං බැන්නා හොර කහකඩ ඒස ගනයි කියලමයි බැන්නෙ.මගේ නෑදෑයො සමහර යාලුවෝ මට දොස්කිව්වා භික්ෂූන්ට බනින්න එපා ඒක මහා පාපයක් කියල. ඒත් දැං පරක්කු වැඩී. මට ක්‍රිස්තියානි දොරටුවෙන් හොරෙන් ඇතුල්වෙන්නත් හිතුණ. මොකද හොයන්න බලන්න කව්රුත් නෑනෙ.ඒත් ආයෙ පස්සෙ ලෙඩක් වැටෙයි දෝ කියල බය හිතුනා. අපි අපේ ආගම් අනුව ඒ ඒ දොරටු වලින් ඇතුල් උනා හැබැයි දොරටුවෙන් ඇතුල් උනාට පස්සෙ තමයි දැක්කෙ මේව නිකං දොරටු විතරයි ඒ ඒ දොරටු වලින් ඇතුල් උන අය සේරම ඒ ඒ පාරවල් වලින් ඇවිත් ආයෙ වැටුනෙ එක පාරකට .. ඔන්න එතකොට තමා මගේ ලග හිටපු කෙනෙක් මං එක්ක කතාකලේ.. "අයියා මගේ හිතට හරි කනගාටුයි අයියා" "ඒ මොකද මල්ලී" "අයියා මම ස්ලාම්. නරක යාලුවො ඇසුර හිංද මම මත්පැනට ඇබ්බැහි උනා අපේ දෙයියෝ ඉස්සරහට යංඩ මට බය හිතුනා මම ශේප් එකේ ක්‍රිස්තියානි දොරෙන් ඇතුලට අවෙ" ඔහු අදහන දෙවියන්ගේ දඬුවමින් ගැලවීම ගැන සතුටුවන ඔහු ක්‍රිස්තියානි දොරටුවෙන් ඇතුලට පැමිණීමට වීම ගැන විස්සෝප වෙයි.. "මම නම් කිසිමදාක ඔය ආගම් විස්වාස කලේවත් ඒව ඇදහංඩ ගියේවත් නෑ මම නිරාගමිකයි" අනෙක්පස සිටි අනිකා ආඩම්බරයෙන් මෙන් පවසන්නට විය. "කමක් නෑ අපි ඔක්කොම දැන් එකටනෙ යන්නේ" මම ඔහුව අස්වසාලීමි තව ටික දුරක් ගෙවා පැමීනීමෙන් අනතුරුව තව විශාල එක් ගේට්ටුවක් ඉදිරිපස අපට නතරවන්නට සිදුවිය. එතැන රතු හිස්වැස්මක් පැලදි එක පුද්ගලයෙක් පමණක් විය.හේ දෙවියෙක්ද නොඑසේනම් යක්ශයෙක්දැයි නොදනිමි. වරකට එකා බැගින් පෝලිමේ සිටියවුන් ඔහු ඉද

ිරියට යන්නට විය සියල්ල සිදුවනුයේ කිසිවෙකුගේ විධානයකින් මෙහෙයවීමකින් තොරව ස්‍වයංක්‍රීයව මෙනි. බොහෝ පුද්ගලයින් ඇතුලුවූ පසු මට ඉදිරියෙන් සිටි තුන්වැන්නාගේ වාරය පැමිනුණි. ඔහු අර රතු හිස්වැසුම පැලදි පුද්ගලයා ඉදිරියට යනු මට හොදින් දර්ශනය විය. "මේ පැත්ත යහපත් මිනිසුන්ගේ දිව්‍යලෝකය මේ පැත්ත අයහපත් මිනිසුන්ගේ අපාය." ඔහු එසේ පවසා "නුඹ යා යුත්තේ මේ මාර්ගයේ" යැයි පවසා අපායට යන මාර්ගය දැක්වීය. "ඒක වෙන්න බැහැ.. නුඹට බැහැ මාව විනිශ්චය කරන්න මම හින්දු බැතිමතෙක් මම බොහෝ යහපත් වැඩ කල කෙනෙක්" ඔහුද පරාජය බාරගැනීමට සූදානම් නැති සෙයකි. රතු තොප්පිකරු සංසුන් ස්වරයකින් හින්දු බැතිමතා අමතා "නුඹ ඇතුල්වූයේ හින්දූ ද්වාරයෙන් නොවේද" "හින්දු ද්වාරයෙන් ස්වාමීනී" "හොදයි ඉඩමක් අයිතිකරගැනීමට කුමන්ත්‍රණය කොට ශිවම්ව මැරූ හැටි දැනගන්න අවශ්‍යද" ප්‍රශ්න කල හින්දු බැතිමතා එයට උත්තරයක් නොදී වේගයෙන් අපායේ දොරටුව වෙත පියනගන්නට විය. මෙයනම් ඉතා අසාධාරන විනිශ්චයකි. අප කුමන ආගමේ ද්වාරයකින් ඇතුලුවූවත් සියල්ලෝම විනිශ්චය කරනු ලබන්නේ එක පුද්ගලයෙකු විසිනි. යොමුකරනු ලබන්නේ එකම දිව්‍යලෝකයකට හා අපායකටයි.මෙය සිදුවිය හැකි දෙයක්ද..? ආගමේ නාමයෙන් එතන සිදුවන එකම දෙයනම් තමන්ගේ ආගමට හිමි ද්වාරයක් තිබීම පමණයි වෙනත් කිසිවක් නැත. මට ඉදිරියෙන් සිටි තැනැත්තා රතු හිස්වැසුම්කරු ඉදිරියට පියමැන්නේ මහත් භ්‍රාන්ත ගතියකිනි. "මේ පැත්ත යහපත් මිනිසුන්ගේ දිව්‍යලෝකය මේ පැත්ත අයහපත් මිනිසුන්ගේ අපාය." ඔහු එසේ පවසා "නුඹ යා යුත්තේ මේ මාර්ගයේ" යැයි පවසා ඔහුටද අපායට යන මාර්ගය දැක්වීය. මට ඉදිරියෙන් සිටි හේ වැලපෙන්නට විය. "අහෝ ස්වාමීනී.. මම දිනපතා සත්වරක් නැමැදීම කලෙමි යහපත්ව ජීවිතය ගෙව්වෙමි ඔබට වැරදීමක්.. මා ගැන විනිශ්චය මාගේ සර්වබලධාරී දෙවියා විසින් දිය යුතුය මා දිවිය පුරා සියලු දෙය කලේ ඔහුගේ නාමයෙනි.මෙය ඉතා අසාධාරන විනිශ්චයකි" "නුඹ නුඹගේ දිවිය පුරා වෙලහෙලදාමේදී මිනිසුන්ට කල නොපනත්කම් එකින් එක දැනගන්නට කැමතිද" ඔහු ඇසුවේ එපමනකි.. වෙලෙන්දා කඩිසර ගමනින් අපායට යන මාවතේ පියමනින්නට විය. ඊලගට පැමිණියේ මගේ වාරයයි.මම ඔහු ඉදිරියට පියමැන්නෙමි. මිත්‍රකම නිසා දිවිපිදූ මට හිමි වන්නේ දිව්‍යලෝකය බව මම සක්සුදක් සේ දැනසිටියෙමි. මේ පැත්ත යහපත් මිනිසුන්ගේ දිව්‍යලෝකය මේ පැත්ත අයහපත් මිනිසුන්ගේ අපාය." ඔහු එසේ පවසා "නුඹ යා යුත්තේ මේ මාර්ගයේ" යැයි පවසා මටද අපායට යන මාර්ගයම දැක්වීය. මේ මොන අවනඩුවක්ද...මිතුරන් නිසා දිවිපුදා පැමිණි මම අපායට යා යුතුද..? "ඔබට වැරදීමක් ස්වාමීනී මම මෙතනට ආවෙත් මිතුරන් වෙනුවෙන් ජීවිතය පූජාකරල." ඔහු මද සිනාවක් නගා "නුඹ මෝඩයෙක් ලෙස මියගියේ නුඹගේ වැඩකට නැති නිරුවත ගැහැනුන් දකීවියැයි ඇතිවූ බිය නිසා දියට පැනීමෙන් නොවේද..?එය මිතුරන් වෙනුවෙන් කල දෙයක් නොවේ" "මට සමාවුව මැනව එසේනම් මේ දඩුවම දුශ්ෂීල භික්ෂූන්ට බැනවැදීම නිසාද.අහෝ.." "දුශ්ෂීල භික්ෂූන්ට අවලාද නැගීම ගැන පසුතැවිලි නොවනු ! ඇරත් අව්රුදු විස්සක් තුල දිව්‍යලෝකයට ගොස් ඇත්තේ නුඹලාගේ රටේ භික්ෂූන් දෙදෙනෙක් පමණයි අපායේදී නුබට බොහෝ භික්ෂූන් මුනගැසෙනු ඇත" "නමුත් මා බොහෝ පින් දහම් කල කෙනෙක් පව් නොකල කෙනෙක්..එසේවීත් මෙවැනි දඬුවමක්..?" "නුඹ බිරිඳව රවටා යහන්ගතවූ සියලු අන් ස්ත්‍රීන්ගේ නම් දැන ගනු කැමැත්තේද..?" මම කිසිත් නොදොඩා අපායේ දොරටුව වෙත පියවර ඔසවනු ලැබුයේ යුවතියගේ පු,ක මිරිකූ වලත්තයාට ශාප කරමිණි.....😔 Dhammika Wickramaarachchi 2023/04/19දැන් නම් කවුරුහරි හොයාගෙන ඇති නේද? දිනුක මගෙ මූණට එබිලා ඒ ප්‍රශ්නේ ඇහුවේ මගෙ උත්තරේ කලින්ම දන්නවා වගේ හිනාවෙලා. ම්හ්. නැද්ද? නෑ. කිව්වට තරහ වෙන්න එපා.මට පොඩ්ඩක් සතුටුයි ඒක ඇහුවම. මං දන්නවා.ඔයා ගැනම හිත හිත මම නාකි වෙලා යනවට ඔයා කැමතියි කියලා. එහෙම නෙවේ.මම ඔයාගේ ෆස්ට් ලව් එකනේ,ඉතින් ඔයා මට තාම ආදරෙයි කියලා ඇහුවම මට සතුටුයි. තාම ඔයාට ආදරෙයි කියලා කවුද කිව්වේ? මට පේනවා! කිව්වා කියලා හිතාගන්න. මම හිටියේ දිනුකගේ ඇස් දෙක මඟෑරලා ඈත බලාගෙන.දිනුක වැව දිහා බලාගෙනම සුපුරුදු විදියට හිනාවුණා.අපි ආපහු හම්බ වුණේ අපරාදේ කියලා මේ විනාඩි ගාණට තුන් හතර වතාවක්ම මට හිතුණා. සතියට දෙතුන් වතාවක් නුවර වැව ගාවට ඇවිත් වැව දිහා බලාගෙන ඉන්න එක ටික කාලෙක ඉඳලා මම පුරුද්දක් විදියට කරන දෙයක්.හුඟක් වෙලාවට කැම්පස් එකේ වැඩ වැඩිවෙලා ස්ට්‍රෙස් වුණාම මම එහෙම කරනවා.අද වුණේ මම හීනෙකින්වත් හිතපු නැති දෙයක්.කොටින්ම මගේ ස්ට්‍රෙස් ඩබල් වෙන වැඩක් වුණේ.දිනුක නුවරට කඩා වැටුණේ කවද්ද කොහොමද මොකටද කියලා මම දන්නේ නෑ.කොහොම වුණත් දිනුකව දැකපු ගමන් මට දැනුණේ ළඟම නෑයෙක් අවුරුදු ගාණකට පස්සේ දැක්කා වගේ හැඟීමක්. දිනුකට අත වනන්න ලෑස්ති වෙද්දීම මොළෙන් සිග්නල් එකක් ආවා.අවුරුදු පහකට කලින් මාව දාලා ගිය මනුස්සයට මම මොකට අත වනනවද! දිනුක මගේ ගාවට ඇවිත් කතා කරනකල්ම මම හිටි තැනම ගල් ගැහිලා හිටියේ ප්‍රතිචාර දක්වන්න ඕනේ කොහොමද කියලා හිතාගන්න බැරුව. දිනුක ළඟම තිබ්බ බංකුවේ වාඩි වෙලා අතින් සන් කළේ මටත් වාඩිවෙන්න කියන්න. නපුරි! මට ආදරෙත් නැත්තම් ඇයි කාත් එක්කවත් යාලු වෙන්නැත්තේ? හරියන කවුරුවත් හම්බවුණේ නෑ. කැමැත්ත අහගෙන එන කොල්ලන්ට උඹ බං මචං කියලා කතා කළාම එහෙම වෙනවා ඉතින්. ඔයාට කවුද එහෙම එකක් කිව්වේ? කිව්ව කෙනා වැඩක් නෑ.කතාව ඇත්තනේ.මම අවුරුදු පහක් පොල් ගෑවේ නෑ මැටිස්, ඔයා ගැනත් පොඩ්ඩක් හෙව්වා. හරි විකාරයක්නේ මේක! විකාරයක් නම් තමයි.දැන් හරියට කේන්ති යනවා නේහ්. මම දිනුකට ඔරවලා ආපහු වැව දිහා බලාගත්තා. ඔයා කවද්ද බඳින්නේ? දන්නෑ.උපේක්ෂා කියන දවසක තමයි. හ්ම්.උපේක්ෂා අවුට් වෙන්න ළඟද දැන්? අනේ ප්ලීස් එයා ගැන කතා නොකර ඉමුද! ඔයාගේ ගර්ල් ෆ්‍රෙන්ඩ් නේහ්. මට උපේක්ෂාව බඳින්න බෑ සේයා! ඔය දෙන්නා මැචින්! මම ඒ ටික දිනුකට කිව්වේ ඇත්තටම ඒ දෙන්නා ගැලපෙනවා කියලා මට හිතුණු නිසා. ඒක තීරණය කරන්න ඔයා ලෝඩ්ද? දිනුක තනි කෙලින් මගෙ ඇස් දිහා බැලුවා. මං කියන්නේ ඉතින් අඩුම තරමේ මට වඩා එයා ඔයාට ගැලපෙනවනේ? ඔව් කිව්වොත් ද ඔයාට සතුටු? ඔව් කිව්වත් නෑ කිව්වත් මට මොකෝ... බොරු කියන්නෙපා.ඔයාට බෑ මට බොරු කියන්න. ඔයාට නම් පුළුවන්. හින්ට් පාස් කරන්නෙපා.මම සමාව ඉල්ලුවනේ.වැරැද්දක් වුණේ.ඔයාව අහම්බෙන් හරි හම්බ වුණු එක හොඳයි. ඔයා මට කියන්න මම උපේක්ෂාව බඳින්නද එපාද? ඇයි ඉතින් මගෙන් අහන්නේ. ඔයා හා කිව්වොත් මම හිත හදාගෙන බඳිනවා. එපා කිව්වොත්! ඔයාව බඳිනවා. දිනුක මගෙ උරහිසට තට්ටුවක් දාලා යන්තම් හිනාවෙලා බැරෑරුම් මූණක් මවා ගත්තා. අද හම්බවුණේ නැත්තම් කොහොමද අහන්නේ? ඔයාට කතා කරලා අහනවා.පරණ නම්බර් එක තාම වැඩනේ. ඒ වුණාට ඔයාගේ පරණ නම්බර් එක දැන් වැඩ නෑනේ! ඒ කියන්නේ ඔයා කෝල් කරලා බැලුවද ළඟදී? නෑහ්... හරි කමක් නෑ.අහපු එකට උත්තරයක් දෙන්න. එයාව බඳින්න.එයා හොඳ කෙල්ලෙක්. මට ඔයාව මඟ ඇරුණා මැටිස්..! සොරි ! ඒකට නම් මම හැමදාම පසුතැවෙනවා.මට ඔයාව තේරුණේ නෑ ඒ කාලේ! මාව මඟ ඇරුණට කමක් නෑ.උපේක්ෂා මඟ ඇරෙන්න දෙන්න එපා.එයා ඔයාට හරි ආදරෙයි. හ්ම්.ආදරෙයි නම් තමයි.ඒත් ඔයත් මට ආදරෙයිනේ! නෑ.මම ආදරේ නෑ. එහෙනම් පොරොන්දු වෙන්න ගැලපෙන හොඳ කෙනෙක් හම්බවුණොත් බඳිනවා කියලා. ඔයා කියන්න ඕන්නෑ.මම කොහොමත් බඳිනවා. මට ලෝබයි. ඒත් කමක් නෑ, ඔයා කොහෙ හිටියත් සතුටින් ඉන්න ඕනේ සේයා.ඔයාට හැමදාම හරියන්න ඕනේ! කළුවර වැටෙනවා.මම හොස්ටල් එකට යන්න ඕනේ! යං.මම එන්නම් හොස්ටල් එකට දාන්න. එපා! එපා ! මට පුළුවන්... අදට විතරක් මම එන්නද මැටිස්?ඔයා කළුවරට බයයිනේ! දැන් බය නෑ.මම කොහොමත් තනියම යන්නෙ වෙනදට. කවදද ආයේ මෙතනට එන්නේ? එන දවස කිව්වොත් මමත් ඇවිත් ඉන්නම්. ආයේ එන්නෑ මං! ආපහු හැරිලා බලන්නම හිතුණත් මම ආයාසයෙන් නොහැරී හිටියා.දිනුක බර හුස්මක් පිට කරන සද්දෙත් ආපහු හැරිලා යන අඩි සද්දෙත් කළුවර මැදින් මට යන්තමට ඇහුණා. දිනුක ඒ දවස් වල මට තෑගි කරපු පුංචි කොන්ත මුද්ද එක පාරක් ඉඹලා අතේ ගුලි කරගෙන මම බස් එකට නැග්ගා. -SMR-තේ............ ඔයා වැඩියෙන් බොන්න ආස තේ ද කෝපි දැයි අසන තැන් වලදී බිම පහුරු ගාමින් මහත් ආයාසයෙන් යුතුව "කෝපි" යන පිලිතුර හුවා දැක්වීමට මම පුරුදු වී සිටිමි. ඒ මගේ තේ පානය අනෙක් උන් බලාපොරොත්තු වන ගණයේ එකක් නොවන නිසා ය. එනයින් තේකක් බොමුද අසන බොහෝ තැන් වල මම හිස දෙපසට වනා නිහඩ වෙමි. උපන් ගෙයිම මව් කිරි පෙරේතයෙක් වූ මා අවුරුදු 3පසුවන තුරුම මවගෙන් කිරි උරා බීමි. නංගීගේ ආගමනයත් සමග මට වෙන්වූ ඉඩ කඩ ඇහිරී ගොස් මා නිරායාසයෙන් කිරෙන් මිදුනෙකු වන්නට ඇතැයි සිතේ. එතැන් පටන් චොක්ලට් මුසු කිරි, කල් කිරි, ෆලූඩා වැන්නක් හැරුනුකොට නිකම්ම නිකම් ෆ්‍රෙෂ් මිල්ක් මට අපුල වන්නට විය. වැනිලා කිරි පැකට් ප්‍රතික්ෂේප කරන්නේද ඒවායෙනුත් මට අමු රසක් දැන්නෙන්නට ගත් නිසා විය යුතුය. අසල්වැසි නිවසකට ගොඩ වැදී සිදුවන කතාබස් අතරතුර ඔවුන් පිරිනමන සංග්‍රහවලින් අනතුරුව එලබෙන "තේ හදන්නද?" පැනය මා අපහසුතාවට පත් කරන්නකි. මුලදී මට එපා කියන්නැයි අම්මාට සන් කිරීමට සිදුවෙතත් පසුව ඈ විසින්ම එය ඔවුන්ට පහදා දීම මාගේ අස්වැසිල්ලට හේතුවෙයි. "අනේ නංගි ලොකු දුවට තේ හදන්න එපා . එයා කිරි බොන් නෑ!!!" ලංකාවේ තේ වල වැදගත්ම පානය Tea ය. නිවසකට ගොඩවෙන අයෙකුට ටී එකක් පොවා යැවීම ඉතා අගනා සත්කාරයක් සේ ඔවුන් ඉටු කරයි. කිරි පිටි මතට වත්කල තේ කහට එකට කලතා සීනි මුහුකර පීරිසි කෝප්ප වල බහා පිලිගන්වන මෙය පාට අනුව ගත් කලත් රාජකීය පානයක් වැනිය. පදම වැරදී ගිය එවුන් උකුවට හෝ මෙලෝ රසක් නැතැයි කියන දිය රහට සකසා ගතත් නියම විදියට සාදන්නේ නම් එය හොද පානයක් විය යුතුය. සෑම උදයකම tea බොම්න් ප්‍රභෝදවත්වන මිනිසෙකුට ප්‍රේම කරමින් ඔහුගේ තේ කෝප්පයේ සීනි පදම බලා, අනතු

රුව කට සෝදා දැමීම එතරම් අපහසු කාර්‍යයක් නොවන වග මා දැන් දනිමි. හැන්දෑ වරුවක අම්මා ද අප්පච්චි ද තේකක් බීවානම් හොදයි ලොකූ යැයි සිහි කැදවති. ඔවුන්ගේ තේ යනු පෙර කී Tea නොවන අතර ඒවාට කියන්නේ කහට කියාය. ඔවුන් සීනි භාවිතය සීමා කර ඇති බැවින් එම උනුවතුර මුසු කහට වලට සීනි දමන්නේ නැත. Plain Tea එකක් බොමු කියන නැන්දලාට මම සාදා දෙන්නේ මධ්‍යම කහට වලට සීනි දැමූ පානයකි. වත්තේ වැඩකට කැදවීමක් ලැබ එන අංකල්ලාගේ plain tea ටිකක් අමුතු ආරක විය යුතුය. තද කහට වලට පැණි වෙන්නට සීනි එක්කට තනන ඒවා ලෝදිය මෙන් දුම් දමමින් ඔවුන් බොනු දැක ඇත්තෙමි. ගිනි රස්නියේ එහෙම බොන්නේ කොහොමදැයි තවම සිතාගත නොහැක. බදුල්ලෙන් එන බොහෝ දිනවල එහෙ තාත්තා තේ කොළ මිටි එවන්නේ මා වෙනුවෙන්‍ බව මා දනිමි. ලා කහටට කිරි බොන පුතුට සරිලන පරිදිම ඒ දෙදෙන බොන්නේ ද මද කහටය. උනුවතුරට සීනි දමා බීවානම් මීට හොදයැයි කියමින් මම ලාම ලා තේ සාදා දෙමි. මේ තේ කොළ ලැබීමට පෙර සිටම තේ වල රස පිලිබදව මට මහත් ප්‍රශ්න තිබුනි. වටවල, ලිප්ටන්, ලාඕජී එකී මෙකී නොකී ඒවා ගෙදරට ගෙන අවුත් ටෙස්ටින් කලද අවසානයේ සෙට් වූයේ මැලිබන් තේ නමින් වෙලදපොළට ආ රතු පැකටුවයි. වාසනාවේ මහිමයෙන් එයද ටික කලකින් අතුරුදන් වූයෙන් පසු තාත්තාගේ තේ කොළ තිළින මට මහමෙරක් විය. ගෙදර උන්ට අනුව මා බොන්නේ තේ නොව කසාය විය යුතුය. තේ කහටේ තිත්ත ආසන්නයටම එන තුරු මම තේ කොළ නොපෙරා බලා සිටිමි. තද කහට අඩු සීනි ප්‍රතිපත්තියේ සිටින හෙයින් සීනි හැන්දක් උඩින් ඉස යන්තම් නිවෙන්නට හැර තලුමරමින් තේ කෝප්පය තොලගාමි. තේ කසායෙන් හෙම්බත්ව කහට වැකුනු මග් එක මගේ තේපානයේ ප්‍රබලත්වය විදහා දක්වන සාදකයකි. කෙසේවෙතත් ඔහුගේ උකුසු ඇසට අහුවෙන තේ කෝප්පයේ කහට තට්ටුවට වැඩි ආයුෂ නැත්තේ හෙතෙම විම් දමා සුදු පැහැය එනතුරු කෝප්පය සෝදා දෙන බැවිනි. ඔහුට නොවැලැක්විය හැකි මගේ ප්‍රේමය පරිදිම නැවත නැවතත් කෝප්පයේ ගැටිය මත කහට පැල්ලම් ඇති කරමින් මම මගේ කසාය වඩිය බොමි... ඉතින් තේ යනු මෙලොව සුන්දරම පානය නොවන්නේ කෙසේද?? ©උදාරා ජයසේකර"කිතුල් මල් කවි" සෝලි ගන්නට කාරි නෑ වෙද ආල පිරුවට මං හිතින් දෙපා සැරසුව සිලම්බුවෙ හඬ වාරු නෑ යන්නට අහන් කාරි නෑ මට ආයෙ කියපන් වලව් අකැපයි කියා කී වග කුමාරිහාමී.. පුංචි කුමාරිහාමී.. පිච්ච කැකුළක් වාගෙ හිමිදිරි හීන් හිරිපොද වැටී ඇහැරුන මුවැත්තියකගෙ ලීලෙ පානා හරව හරවා සිඟිති ඇහැ කන ඔහොරි පොට බැඳ රනින් කන කර දේව රූ සිහි උනා වෙද මට කුමාරිහාමී.. පුංචි කුමාරිහාමී.. රෑන කිතුලට උනා වරලස පීර පීරා උන්නු උඹෙ හැඩ වාර ගණනක් දුටුව මුත් ඉඩ දෝර ගැලුවා ආල හිත අද වරේ දුන්නේ අපේ වරිගෙට හීන කුල මට තරහ අවසර කුමාරිහාමී.. පුංචි කුමාරිහාමී.. හකුරු තෙලි දිය කපන පිහි තුඩ පපු කැනැත්තට ඇන්න හේමා ගිනි ගහන අව් ගින්දරට මයෙ දෑස ගිනි කණ වැටුණු හේමා පාත් වී ඉහ නමා අහකට නොවී කොහොමෙයි නම්බු පාලා කුමාරිහාමී.. පුංචි කුමාරිහාමී.. - නදී (2023)අඩයාලමට ලියන පළවෙනි කථාව. නීති රීති වලට අනුකූල නම් ඇපෘව් කරන්න🙏 අඩුපාඩුත් කියාගෙන යන්න💗 පශ්චත්තාපය " අප්පච්චිට මං කියන දේ කවද හරි තේරෙන්නෙ මොකක් හරි ලොකු විනාසයක් වෙච්ච දවසට" විනාඩි තිහ හතලිහක පමණ වාදයකින් අනතුරුව අප්පච්චිගේ අදහස කණපිට පෙරලවන්නට මා සමර්ථ නොවූයෙන් මම තව දුරටත් මේ මාතෘකාව ගැන අප්පච්චි සමඟ වාදයට නොයාමට සිතාගනිමින් අවසාන රතු නිවේදනයද නිකුත් කලෙමි. එහෙත් හිඳ සිටි බංකුවෙන් නැගිට්ටේ හෝ අප්පච්චී නොවේ. මෙය අප්පච්චිත් මාත් අතර සිව් මසක සිට නොකඩවාම සිදු වන සංවාදයකි. මෙයට හේතුව වූයේ පාල මාමා ය. අප්පච්චි ගමේ විශාලම සිල්ලර කඩයේ හිමි කරු ය. සිල්ලර කඩයට යාබදව කුඩා කෑම කඩයක්ද කරගෙන යන්නේ අම්මා විසිනි. පාල මාමා ඔය කෑම කඩයට ඇවිදින් තිබුණේ උදේ කෑමට යමක් ආහාරයට ගෙන තේකක් බීමට ය. ඒ මීට සිව් මසකට පමණ පෙරාතුව දිනක ය. එවේලෙහි ඔහු බොහොම බයාදුව ඔහුට බඩගිනි බවත් එහෙත් කෑම ගැනීමට මුදල් නොමැති බවත් අම්මාට පවසා තිබුණේ. අපේ අම්මා යනු සාමාන්‍ය ගැමි ලඳකගේ භූමිකාවෙන් ඔබ්බට ගිය මනා ඉවසීමක් ඇති අනුන්ගේ දේ නොසොයන, ඉතා කාරුණික හදවතක් ඇති තැනැත්තියකි. පාල මාමා යාචකයෙකු නොවන බවත් ඔහු කියන්නේ සත්‍යයම බවත් කුමක්දෝ කරුමයකට අම්මාට එසැණෙහි වැටහීමට පටන් ගෙන තිබිණ. පාල මාමා පවසා ඇති අන්දමට ඔහු යන එන මං නොමැති අයෙකි. ඔහු තමන්ගේ ගමනාන්තය ලෙස පවසා ඇත්තේ වෙලෙන් එගොඩ අපේ මහ පන්සල ය. " ඔහේට මහන්සි වෙලා වැඩ කරන්ට පුළුවන්ද?" අම්මාට නොදෙවෙනි දුර නොදකින මහා කාරුණික වූ අප්පච්චිගෙ හදවත හරහා ආ ඒ වචන පාල මාමා නම් මේ පුද්ගලයාගෙ සවනට එවෙලෙහි මී පැණි ගුලාවක් බඳු වන්නට ඇත. " අනේ මහත්තයා මට හොඳට මහන්සි වෙන්ඩ පුළුවන්. ඕනම වැඩක් කරන්ඩත් පුළුවන්" අප්පච්චිගේ ප්‍රශ්නයට ඔහු දුන්නා යැයි කිවු අතිශයෝක්ති පිළිතුර වී ඇත්තේ එයයි. ඒ පිළිතුරත් සමඟම කිසිඳු විස්තරයක් හෝ උපන් ගම් බිම් හෝ නොදැන, ධනපාල නම් වූ මේ පුද්ගලයා අප්පච්චිගේ සිල්ලර කඩයේත් අම්මගේ කෑම කඩයේත් අත් උදව්වට ස්ථීරව අනුයුක්ත කරගෙන තිබුණි. හොඳම කාරණය නම් ඔහු සියළු වැඩපල කිරීම සඳහා ගතමනාව ලෙස ඉල්ලා තිබුණේ තුන්වේල කෑමත්, රැයට නිදන්නට තැනකුත් පමණක් වීමය. මමත් නංගීත් ඒ බව දැන ගත්තේ හවස් වරුවේ නිවසේ වසා තිබූ ඉදිරිපස කාමරය අගුලු හැරගෙන සුද්ද පවිත්‍ර කරන අප්පච්චිත් පාල මාමාත් දැකීමෙන් පසුවය. "අම්මලට ඔළුවක් නැද්ද ඇත්තටම?, ඉන්න තැනක් කාගෙ කවුද මෙලෝ මගුලක් දන්නෑ , මෙතන ගෙනත් බින්න බස්සගෙන" අප්පච්චි කාමරය අස් පස් කරන අතරෙ මම අම්මාත් සමඟ බහන්බස් වීමට පටන් ගතිමි. පවුලේ වැඩිමහල් පිරිමි දරුවා විදිහට පවුලේ ආරක්ෂාව හා ගරුත්වය මගේ වගවීමක් ලෙසට මා ස්ව කැමැත්තෙන් මගේ කරපිටට පටවාගෙන සිටියෙමි. නංගී තවමත් උසස් පෙළ පන්තියේ බැවින් ඇයගේ ආරක්ෂාවත් මා වඩාත් සිතිය යුතු විය. ඉතින් මෙවැනි නන්නාඳුනන පුද්ගලයෙකුට නිවසේ නවාතැන් දීම මා හට කිසිසේත්ම අනුමත කල හැකි කාරණයක් නොවීය. " අනේ නිකං හිටපන් ලොකූ. අපෙ ඉහ නිකටෙ පැහුණෙ අකලට කියලද උඹ හිතා ඉන්නෙ? මනුස්සයෙක් දැක්කම කතා බහ කලාම ඒ කොහොම එකෙක්ද කියල අඳුරගන්න උඹලට වඩා අපිට ඉව තියෙනව බං. පැහෙන්නැතුව ගිහින් නාගනිං. " ඛේදජනකය. අම්මාගෙ වචන සැර පරුෂ විය. කුමක්දෝ හේතුවකට අප්පච්චිට වඩා අම්මාට තද බල බයක් මගේ හිතේ විය. එතැනින් ඒ සංවාදය නවතා ඉවත්ව යාමට ඒ බය හේතු භූත වීය. කෙසේ හෝ එතැනින් පටන් ගත් දවස් පාල මාමා නිසා ගැටළුකාරී තත්ත්වයන් වෙනුවට අම්මාටත් අප්පච්චීටත් සැනසිලිදායක දවස් වීය. කෙටිකරම කිවහොත් පාල මාමා යනු මැෂිමකි. සිල්ලර කඩයේවත් කෑම කඩයේවත් මහන්සි වී කිරීමට යමක් අම්මාට හෝ අප්පච්චීට පාල මාමා විසින් ඉතිරි නොකරන බවයි අම්මාත් අප්පච්චීත් ඔහුගේ ගුණ වරුණාවට නිතරම හේතු කරගත්තේ. පාල මාමා නිහඬය. වැඩි කථාබහක් නැත. ඔහුට විවේකය අවශ්‍යම නැත. කොටින්ම රොබෝවෙක් බඳු විය. අම්මාත් අප්පච්චිත් ඔහු නිසා දවස් ගෙව්වේ සැනසීමෙනි , විවේකයෙනි. එහෙත් මටත් නංගීටත් දෙදෙනාටම පාල මාමා නයාට අඳු කොල පඳුරක් ම බඳු විය. " අයියෙ, අර මනුස්සය හවසට ක්ලාස් යනකොට මගෙ පස්සෙ පාරෙ එනවද කොහෙද ඕයි. " නංගි කීප විටක්ම මා හට පැවසීය. හිතට ආවේ මහා ජුගුප්සාජනක සිතිවිලි ය. අප්පච්චිට එය කියූ විට ඔහු කියාසිටියේ හැමදාම හවසට පාල මාමා පන්සලට යන බවත් ඒ යන මඟදී නංගිට මුණගැහෙන්නට ඇති බවත් ය. පාල මාමා සන්සුන් චරිතයකි. තරමක් කළු පැහැයට හුරු , එහෙත් වයසට නොගිය පැහැදිලි හමක් මෙන්ම දුටුවකුට ප්‍රියමනාප වන කුමක්දෝ ගාම්භීර පෙනුමක්ද ඔහු සතු විය. එහෙත් ඔහුගේ ගුප්ත බව මට මහත් භයංකාර හැඟීමක් ගෙන ආයේය. එලෙසම නංගීගේ වචන එය තීව්‍ර කරන්නටද සමත් විය. " අප්පච්චි, මට ඔෆිස් ගමන නවත්තලා චුට්ටි පස්සෙ යන්ඩ බෑනෙ. හවස ක්ලාස් යන එන ටික අප්පච්චිට බැරිද එයා එක්ක යන්ඩ?" දිනක් මා කල යෝජනාවට අප්පච්චි එකඟ වුනත් එය ක්‍රියාත්මක කරන්නට යාමේදී නංගී ගෙදර ගෝරනාඩු කල බව අප්පච්චි පසුව මා සමඟ කීය. ඇය අප්පච්චි ඇගේ තනියට යනවාට තදින්ම විරුද්ධව ඇත. "මේ චුට්ටි උඹ ආයෙ අර මිනිහ පස්සෙන් එනව ගගා මං එක්ක කියාගෙන ආවොත් උඹෙත් හොක්ක තලනව බලාගනිං" මම නංගීට ඒ කාරණාව ගැන තරවටු කලෙමි. කුමක් කරන්නද නිනව්වක් නොවීය. සාමාන්‍ය පරිදි දවස් ගෙවුනත් මාත් අප්පච්චිත් අතර මේ සිව් මස පුරාවට පාල මාමා නිවසින් බැහැර කල යුතු බවට කෙරුණු වාදයන්ගේ නම් අඩුවක් නොවීය. අදත් එවන්ම වූ ගෝරනාඩුවක් පැවති දවසකි. අවසානයේ යලිත් මේ ගැන කතා නොකරන්නට තදින්ම අදිටන් කරගත් සිත් ඇතිව මම අදින්ම ඒ සටන නවතා දැමූවෙමි.අප්පච්චිගේත් මගේත් කථාබහ අවසන අප දෙදෙනාටම පෙනුනේ නංගී කලබලයෙන් හා වේගයෙන් අප දෙසට පැමිණෙන බවයි. මේ ඇය එන්නේ පන්ති අවසන් කර ය. "මොකො බං චුට්ටියෙ මේ හති දාගෙන" අප්පච්චි විමසීය. " අප්පච්චිට කිව්වට අහන්නෑනෙ, අර මිනිහා මොකාටද එන්ඩ හදන්නෙ කියල මං දන්නෑ. අදත් දෙණිය ගාවට වෙලා මං එනකල් බලන් හිටියා. මොකට මගෙ පස්සෙ එලෝනවද මන්දා" නංගි නොනවත්වාම කියාගෙන ගියාය. "උඹට මුකුත් කිව්ව කරාද?" එවර නම් අප්පච්චි මඳක් කලබල විය. " කිව්ව දෙයක් නෑ. හැංගිලා ඉන්නව මං එනකල්. ඒ උනාට මං දැක්කා. නොදැක්ක ගානට ආවා. " එසේ කියාගෙනම නංගි ගෙට යන්නට සැරසුණි. " ඈ බං චුට්ටියෙ, උඹ බස්සෙකෙන් බහින්ඩෝන නාගහකන්ද හෝල්ටෙකෙන්නෙ. අහවල් දේකටද දෙණිය දිහා යන්නෙ. " අප්පච්චිගේ පැනයෙන් නංගි මඳක් තිගැස්සුණ බවක් පෙනුනත් ඇය ඒ බව සඟවාගන්නට සමත් විය. " මේ... බස් එකේ අද සෙනඟ අප්පච්චි. නාගහකන්දෙන් බැහැගන්නඩ බැරි උනා. දෙණියෙන් බැස්සෙ. " නංගි පිළිතුරු දුනි. "එතකොට පාල කොහොමද දන්නෙ අද උඹ දෙණියෙන් බහින විත්තිය. ඕක උඹෙ මනස්ගාතයක් බං චුට්ටියෙ" අප්පච්චි කීය. එතන මටත් සිතන්නට වෙන යම් පටලැවිල්ලක් වූ බැවින් මම නිහඬ වීමි. **** **** **** **** **** **** **** දවස් ඉගිලුනේ වේගෙනි. මේ හැරී මේ බලන විට තවත් මාසයක් ගෙවී අවසන් ය. ගෙදර

අනෙකුත් දෑ සාමාන්‍ය පරිදි සිදු උනත් මා හා බොහෝ කිට්ටුව සිටි චුට්ටිගේ කුමක් හෝ දුක්මුසු බවක් , හැසිරීමක් අම්මාටත් අප්පච්චීටත් හොරෙන් පසුගිය දින කිහිපයක් පුරාවට මම දරා සිටියේ තරමක් වේදනාවකිනි. ඇගෙන් ඒ බව විමසා සිටියත් ඇය කීවේ එවැනි ප්‍රශ්නයක් නොමැති බවයි. එහෙත් ඒ දින කිහිපයේම ඇය පන්ති නොගිය බවත් අම්මා පැවසීය. මේ කල්පනාවන් සියල්ල මැද එක් ඉරිදාවක් උදා වී තිබුණි. සාමාන්‍යෙන් ඉරිදාට මා අවදි වන්නෙ උදෑසන අටට පමණය. එහෙත් මෙදා නිවස තුලින් ඇසුණු හැඬීම් කෑ ගැසීම් නිසා මා ඇහැරුණේ උඩ ගොසිනි. කුමක් හෝ අවැඩක් සිදුව ඇති සෙයකි. මම කාමරයේ දොර හැර වහා දිව ගියෙමි. අම්මාත් අප්පච්චීත් නංගිගේ කාමරේ දොරට ගසමින් කෑගසා හඬයි. "අනේ මගෙ පුතේ දොර ඇරපන් . මගෙ මැණික දොර ඇරපන් රත්තරනේ අපිට උඹ වැඩි නෑ" " අනේ ලොකූ නංගිව බලපන්කො මේකි දොර අරින්නෑ නෙ ලොකු පුතේ" අප්පච්චිත් අම්මාත් මාරුවෙන් මාරුවට කෑගසන්නට විය. මම කුස්සියට දුව ගොස් අලවංගුව රැගෙන විත් නංගිගේ දෝරේ අගුලට තඩිබාන්නට පටන් ගත්තේ සිදු වූයෙ කුමක්ද කියාවත් නොවිමසාමයි. දෙවියන්ට පින් සිදු වන්නට අගුල කැඩී දොර පියන් දෙක හැරුණි. දුටු දෙයින් මට වචනයක් හෝ කතා කරගන්නට හයියක් නැති විය. චුට්ටි බාල්කයේ සාරියක් දමා එහි තොණ්ඩුවක් සදා එය ගෙලට දමා සිරකර ගන්නට සැරසෙමින් සිටියාය. මුවින් වචනයක් හෝ පිට නොකොට මම ඇය අසලට දිව ගොස් ඇය සිටි පුටුවෙන් බිමට ඇද දැමුවෙමි. අම්මාත් අප්පච්චිත් කෑගාමින් සිටියත් ඒ කිසිත් මගේ කන් නොවැකුණි. මම චුට්ටිගේ කම්මුල් දෙකම හරහා මාරුවෙන් මාරුවට පහර කිහිපයක් ගැසුවේ, ඇය හුස්ම නැතිව හඬමින් සිටි බවවත් නොතකා ය. මවෙත ආ ආවේගය එතරම් ම විය. "තොට මැරෙන්ඩ තරං ප්‍රශ්න මේ ගේ අස්සෙ තිබ්බද යකෝ" ප්‍රශ්නය කුමක්දැයි නොදැන උනත් මම යක්ෂාවේශව කෑගැසුවෙමි. " පුතේ උඹ එලියට පලයං ලොකූ. මං නංගි එක්ක ඉන්නං . " අම්මා කියූ වාක්‍යය අවසාන වන්නටත් මත්තෙන් අප්පච්චි නිහඬවම කාමරයෙන් පිට විය. මමත් කෙන්තියෙන් පුපුරමින් අප්පච්චි පසුපස ගියෙමි. ඔහු දිගටම ගොස් ඇඳි හාන්සි පුටුවේ වාඩිවෙන තෙක් මම සන්සුන් වීමට උත්සහ කලෙමි. "මොකක්ද උනේ අප්පච්චි?" මම ඇසුවේ ඔහු හාන්සි පුටුවේ දිගා වී දෑස් පියාගත් පසුවය. තත්පර කිහිපයක් යනතුරු ඔහු පිළිතුරු නොදුනි. මා මඳක් නොසන්සුන් වූවත් සන්සුන් වන්නට උත්සහ කලෙමි. අප්පච්චි පිළිතුරු නොදෙන නිසා මම නැවත අම්මාගෙන් අසා ගන්නා සිතින් ඒ දෙසට යන්නට හැරුනෙමි. එවර අප්පච්චි හඬ අවදි කලේය. " පුතේ ලොකූ, නංගිට ළමයෙක් හම්බෙන්ඩ" මා ඉන්දවුනි. එතැන පුටුවක් නොවන්නට මා වැටෙන්නෙ බිමටය. ඉන්දවුනා ය කීවාට උනේ මා පණ නැතුව වැටුණ එක ය. කේන්තිය උපරිමයේ තිබියදීත් අවස්තාවට අනුව අවශ්‍ය නම් සන්සුන් වීමේ හැකියාව මා සතු විය. එය අප්පච්චිටත් එලෙසමය. "මොකාගෙන්ද කියල දන්නවද?" මම විමසීමී. "දන්නෑ. ඇහුවට කියන්නෑ" අප්පච්චි කතාකරන්නේ සන්සුන්ව වීම මට පුදුම සහගත විය." අප්පච්චි. පාල මාමට කියන්න මං එක්ක ගමනක් යන්ඩ එන්ඩ කියලා. මට මේ වෙලේ ඩ්‍රයිව් කරන්ඩ බෑ. " මට උවමනා කලේ මගේ හොඳම මිතුරා හමු වීමටය. ඔහුගේ සොහොයුරා ජේලර් වරයෙකි. ඔහු නොදන්නා පොලිස් ලොක්කෙකු නැති තරම් විය. එබැවින් කුමක්ද කියා නොදැන සිටි නමුත් ඔහුගෙන් කුමක් හෝ උදව්වක් ගන්නට හැකි වේයැයි මට සිතුණි. "පාල ගෙදර නෑ" අප්පච්චි කී දෙයින් මම නැවතත් තක්කු මුක්කු වීමි. "කොහෙ ගිහින්ද?" "දන්නෑ... සිද්ධිය උන වෙලේ උන්නා. ඊට පස්සෙ බැලින්නම් කොහෙවත් නෑ. මහත් ජුගුප්සාජනක වූ සිතුවිලි තොගයක් මගේ හිස වසා ගන්නට විය. " මගෙ වචන නාහා අප්පච්චි දැන් කරබාගෙන ඉන්ඩ. ඕකා අහුවුනොත් මං මරනවා. අවලම් බ#ල් $ලා." "උඹ මොනාද පුතේ කියවන්නෙ" අප්පච්චි අසන දෙයට මගේ යක්ෂාරූඨය දෙගුණ වේ. අප්පච්චි දෙස ඔරවා බලනවා හැරෙන්නට මම කිසිවක් නොකීවෙමි. මුණගැහෙන්නට යාම වඩාත් හොඳ වූවත් අවස්ථාවෙ හැටියට මම මගේ මිතුරාට සිද්ධිය කෙටියෙන් කියා සොහොයුරාත් සමඟ පැමිණෙනෙ ලෙස ඉල්ලා දුරකථන ඇමතුමක් දුන්නෙමි. පැය කාලක් විනාඩි විස්සක් ඇතුලත ඔවුන් අපේ නිවසේය. සිද්ධියෙන් පසු නොනවත්වා හැඬූ නිසාම නංගිට අම්මාගේ උකුලේම නින්ද ගොස් තිබුණි. මමත් අප්පච්චිත් මගේ මිතුරාත් ඔහුගේ සොහොයුරාත් එක්ව , කල යුත්තේ කැමක්දැයි කතාබහ කරමින් සිටියෙමු. අවශ්‍ය වූයේ පුද්ගලයා කවුරුන් වුවත් නිදැල්ලේ සිටින්නට ඉඩ නොදීමටයි. මේ අතර වත්තට කවුරුන් හෝ තිදෙනෙක් ඇතුළුවන බව අපට පෙනෙන්නට විය. ඉන් එක් අයෙක් ඔසරියකින් සැරසුණු චාම් කාන්තාවකි. අනෙකා කඩවසම් කොලුගැටයෙකි. ඔවුන් කැඳවාගෙන ආවේ පාල මාමා ය. හදිසියේ සිදු වූ දෙය මට සිතාගන්නට නොහැකි විය. පාල මාමාව ඈත තබා දුටු මගේ මිතුරාගේ සොයුරා කලබලයෙන් මෙන්ම පුදුමයෙන් නැගී සිටියේ යමක් තමාටම කොඳුරාගනිමිනි. මට එය යන්තමට ඇසුණත් එහි අගක් මුලක් මට නොවැටහිණි. ඔහු මිමිණුවේ "පන්සල් මාමා" වැනි නමකි. එසේ කියමින් ඔවුන් ගෙට ගොඩවෙන්නටත් පෙර මගෙ මිතුරාගේ සොයුරා ඉදිරියට පැන පාල මාමාට දණ ගසා වැන්දේය. සියල්ලෝම වික්ෂිප්තව බලා සිටී. පාල මාමාද උඩ බිම බලයි. මිතුරාගෙ සොයුරා පාල මාමා ට මූණට මූණ සිටගෙන සිටී. පාල මාමා ඇස් ලොකු කර කුඩා කර ඔහුව හඳුනා ගැනීමට මෙන් උත්සහ කරයි. "පන්සල් මාමට මාව අඳුනගන්න බැරිද?" ඔහු විමසයි. පාල මාමාගේ ඇස් විසල් වෙයි. ඔහුගේ දෙතොල් වෙව්ලන්නට විය. ඇස් අග්ගිසි වලින් කඳුලු රූරන්නට පටන් ගෙන ය. අනෙක් කාරණාව පසෙක තියෙද්දී මෙතැන කුමක්දෝ අපට නොවැටහෙන රංගනයකි. "දෙයියෝ සාක්කි. ජේලර් මහත්තයා. අනේ දෙවියනේ මට දෙයියො දැක්ක වගේ." පාල මාමා හඬමින් කියයි. ඔහුට කැඳවාගෙන ආ අමුත්තන්වද මතක නැත. "මටත් අම්ම තාත්තා දැක්කා වගේ. මාස හයක් තිස්සෙ කොහෙ කොහෙ හෙව්වද මං පන්සල් මාමාව. " ඔහු එසේ කියමින් පාල මාමාව බදාගත්තේය. හදිසියේ යමක් මතක් වූ ලෙසින් පාල මාමා මගේ මිතුරාගෙ සොයුරාගෙන් ඈත් වී අප දෙසට ආවේ අමුත්තන් දොර අසලම රඳවා තබාය. ඔහු අප්පච්චිගේ ලඟටම විත් පිටුපසට හැරී අමුත්තන් ඇමතීය. " ඇතුලට එන්න නෝනා. " ඔහු කීය. ඒ ආරාධනයෙන් කාන්තාවත් තරුණයාත් ගෙට ගොඩ විය. "මහත්තයා. සමාවෙන්න , සමහර විට මට මේක කලින්ම මහත්තයට කියන්න තිබුණා. මගෙයි වරද. මෙච්චර හරියක් වෙයි කියල හීනෙකිං වත් හිතුවෙ නෑ" අමුත්තන්වත් ලඟ තබාගෙන පන්සල් මාමා මේ රඟ දක්වන්නෙ කිසිදාක මම ඔහුගෙන් දැක නොතිබූ චරිතයකි. ඔහු ඉතා සන්සුන්ව පැහැදිලිව කතා කරයි.අපි සියල්ලෝම සිටි තැන් වලම ගල් ගැසී බලා සිටියෙමු. පාල මාමා කුමක් හෝ දිග කථාවක් කීමට සූදානමිනි. පිරිසගේ හඬ ඇසී අම්මාද කාමරයෙන් එළියට ආවාය. " ඔව් මහත්තයා, චූටි මහත්තයා මං එක්ක නෝක්කඩු හන්ද මට මේව චූටි මහත්තයට වත් කියා ගන්න බැරි උනා. මහත්තයට කිව්වොත් චූටි මැණිකෙට ගහයි තරවටු කරයි කියල බය හිතුණා." " කියන මගුලක් පැහැදිලිව කියනව මනුස්සයො" ඒවර අප්පච්චි කථා කලේ තරමක ආවේගයකිනි. " මං මෙහෙ ආව මුල් කාලෙ හවස පන්සල් යනකොට දවස් කීපයක් දැක්කා චූටි මැණිකෙ බයිසිකලේක ඇවිත් බැහැල ආපිට පයින් නාගහකන්ද දිහාවට ඇවිත් ගෙදර එනවා. ඉතින් මට හිතුණා දරුවගෙ ඒ පිරිමි ලමය එක්ක සම්බන්ධයක් ඇති කියලා. ඒ හින්ද මහත්තයො මහත්තයලට කියන්ඩ තිබ්බ බයත් හින්ද මං මැණිකෙ ගැන ඇහැ ගහන් උන්නා. දවසක් ඔය බයිසිකලේ පස්සෙ පාරෙ ගෙහුං මං ඒ ඉලංදාරියගෙ ගේත් හොයා ගත්තා..." පාල මාමා හති අරී. ඔහුට දිගට කථා කර හුරුවක් නැත. අප්පච්චී කිසිවක් සිතා ගත නොහැකිව බලා සිටී. " දවස් හතර පහකට කලියෙන් දෙන්න රණ්ඩු උනා දෙණිය ලඟ. අපේ මැණිකෙ අර ඉලංදාරියට පාර දෙකක් ගැහුවත් මයෙ හිතේ..." කියමින් අමුත්තන් දැස පාල මාමා හෙළූ බැල්මට අර තරුණයා කර බා ගත්තේය. " ඉතින් අද පාන්දර මේ සිද්ධිය උනාම මං පාන්දරම දිව්වෙ කාරණාව කියල මේ ඉලංදාරියව කනින් හරි ඇදන් එන්ඩ හිතාන. ඒත් හිතුවෙ නැති විදිහට මේ නෝනා... මේ දරුවගෙ අම්මා බොහොම ගුණයහපත්. ඒ නෝනම තමයි මේ දරුවත් එක්ක මෙහෙ ආවෙ. කටයුතු කතා බහ කරල ඉක්මණට පිලිවෙලක් කරන්න ඕනෙත් කිව්වා" පාල මාමා හුස්ම ගත්තේ සියල්ල කියා අවසානයේය. මට කරන්නට හැකිව තිබුණා නම් පොලොව පලාගෙන යන්නට තරම් සිත් විය. අප්පච්චිට කුමක් සිතුණාදැයි නොදනිමි. අම්මා හඬයි. අප්පච්චි පාල මාමා ඉදිරිපිටට විත් දෑත් එකතු කර ඔහුට වැන්දේය. ඒ සැනෙන් අර තරුණයාද විත් අප්පච්චිටත් අම්මාටත් දණගසා වැන්දේ මහත් වූ බයකිනි. එයත් ඔහුගේ මවගේ විධානයට බව දැනුණි. සියල්ල සිදුවිය යුතු හොඳම සහ සුන්දරම ආකාරයට සිදු වෙමින් පවතී. ඇතැම් විට පාල මාමා විසින් මේ සරසා දුන්නේ නංගිගේ අපායක් වන්නට ගිය ජීවිතය නොවේද? සමාවන්නට යැයි කීමද මදි බවක් මට සිතේ. මම එලියේ කොට්ටම්බා ගහ යට තිබූ බංකුවට බර දී සුසුමක් පිට කලෙමි. පාල මාමා නිවසින් පිටතට ආයේ එවෙලෙහිය. " පාල මාමා කොහෙද මේ යන්නෙ " ඒ මම ඔහුට පාල මාමා කියා ඇමතූ පලමු වතාව විය. ඔහු ගමන බාල කර මා අසල නැවතුනි. "මං ගමට ආවෙ වෙන නැවතුමක් හොයාන චූටි මහත්තයා. පව් සමාකරගත්තා වගේ හැඟීමක් දැනෙනව හිතට. ඉතින් දැන් හිත නිදහසේ මට මගෙ ගමන යතෑකි" ඔහු ඒ ටික කීවේ ඉදිරිය බලාගෙන මිස මා දෙස වත් නොබලාය. එසේ කියා ඔහු නැවතත් ගමන ආරම්භ කලේය. "කොහෙද ඒ?" මගෙ පැනයට පිලිතුරු දීමට හෝ නැවතුනේ ඔහු නොවේ. මම කිහිප විටක් කතා කලත් ඔහු යලි නොහැරී ම ගමන් කලේය. "එයා යන්නෙ මහණ වෙන්න මල්ලි..." එසේ කියමින් මගේ මිතුරාගේ සොයුරා මවෙතට එමින් සිටියේය. මම ප්‍රශ්නාර්ථ බැල්මක් ඔහු වෙත හෙළුවෙමි. " පන්සල් මාමාව මං දන්නෙ අවුරුදු දාහතරක ඉඳන්. එයා ඔය බරපතල වැඩ එක්ක දාහතර අවුරුද්දක් සිර දඬුවම් විඳල ඇවිත් ඉන්නෙ." ඔහු කියූ දෙයින් මම උඩ විසි වී බිම වැටුණි. "මොකක්?" " ඔව්. තමන්ගෙ දුවව දූෂණය කරලා එයින් ලැබෙන්න ආ දරුව නැති කරන්න බලහත්කාරෙන් දුව හොර වෙදෙක් ලඟට එක්ක යනවා මේ මනුස්සයා. ඇබෝෂන් එකේදි දුව නැතිවෙනවා. මේ මනුස්සය ඇවිත් බාර වෙනවා. පස්සෙ හොර වෙදාවත් ඇල්ලුවා. මේ මනුස්සය ඒ අවුරුදු දාහතර ගෙව්වෙ හාමුදුරු කෙනෙක් වගේ. න

ිලධාරීන්ගෙ ඉඳන් රැඳවියන් වෙනකල් පුදුම විදිහට ආදරයක් ගෞරවයක් තිබ්බේ. බණ කියනවා පිරිත් කියනවා. එයා නිතරම කිව්වෙ මහණ වෙන බව. ඔය ගියේ ඒ ගමන" ඔහු කතාව අවසන් කරන විට මට පාල මාමාගෙ අවසන් දසුන වංගුවෙන් හැරී නොපෙනී යන්නට විය. පුදුමාකාරය... හරි හෝ වැරැද්දක් ගැන මම හිතින් වත් තර්ක කරන්නට නොගියෙමි. සියල්ලෝම ප්‍රතග්ජනයෝ ය. අංගුලිමාලත් අවසානයේ රහත් විය... තවත් කුමකටද අටුවාටීකා. ***********නිමි**********___මං තාමත් නැවතුන තැන.... "ඒයි, ආං උඹේ පරණ කෑල්ලත් ඇවිත්…." නිශාන්ත මට වැලමිටෙන් ඇනල අනුරුද්ධිව පෙන්නුවා… එකවරම කෙනෙක් යමක් පෙන්නද්දි ඒ දිහාට හැරෙන එක මනුස්ස ස්වභාවයනේ මාත් හැරිල බැලුවා.. තවත් යාලුවෝ කට්ටියක් එක්ක සිනාාසමින් කතා කරකර හිටපු අනුරුද්ධි එකවරම මාව දැක්කා… ඇගේ මුහුනේ තිබුනු හිනාව සැනෙකින් බොඳව ගියා. ඒත් එක්කම මගෙන් ඇස්දෙක ඉවතට අරගෙන පෙරටත් වඩා ලොකු හිනාවක් මුවට නඟාගෙන යාලුවෝ එක්ක දොඩමළු වෙනව පෙනුනා.. ඒ වුනාට එයාගේ හැම ඉරියව්වක්ම දන්න මට තේරුනා ඒ හිනාව ව්‍යාජ එකක් කියල…යාළුවන්ට කතා කරන අතරේ ඇස්දෙක අපි ඉන්න පැත්තට නොහරවන්ට එයා සෑහෙන මහන්සියක් ගන්නව කියල ටික වෙලාවක් බලා හිටි මට තේරුනා…. "මොකෝ මොකෝ විරහ වේදනාද?" නිශාන්තය ඇහුවේ සිනාසෙමින්… "මොනවා උනත් පරන කෑල්ලනේ බං.. " මාත් හිනාවක් මුවට නගාගෙන කීවා… **** මීටින් එක යන අතරෙත් මගේ ඇස් අනුරුද්ධිගේ රූපය හොයන්ට පටන් අරගෙන… මම හැරි හැරී බලනව එයා දැක්කා.. ඒත් නොදැක්ක ගානට ඉන්නවා.. "උඹ ඒකිට තාම ලව්ද යකෝ…" නිෂාන්තයත් ඉඳල තියෙන්නේ මං ගැන අවධානයෙන්.. "ආදරේ කියන්නේ ලංවුනාම ඇතිවෙලා වෙන්වුනාම නැතිවෙන දෙයක් නෙමෙයිනේ බං…" "හප්පට යකෝ එහෙම බැලුවොත් මගේ නං හිතේ ඉඩ මදිවෙනවා… සිරාවට" "දැං තෝ අනුංගේ ගෑනියක් ටෝක් කරන්න ගිහින් ගුටි කනවා පුතෝ… ඒකි දැං උඹේ පරණ කෑල්ල විතරයිනේ.. තොපි දෙන්නම දැං බැඳල ළමයිත් ඉන්නවා නේද?" "හරි බං.. දැං මං ඒකිත් එක්ක ආයේම සම්බන්ධයක් පටන්ගත්තේ නෑනේ…" "තාම නං නෑ.. ඒ වුනාට ඔය ඇස් කතාකරනව දකිද්දි මගේ පපුව ගැහෙනවා බං… බැඳපු එවුන් ඇස්වලින් කතා කරන ඒවා ඉවර වෙන්නේ මන්නයක් හරි කට පුංචෙක් හරි කතාකරලනේ…ඕවාගේ මඟුල් වලදි වැඩිපුර ගු⁣ටිකන්නේ යාලුවෝ.. ඒ කියන්නේ මේ මං වාගේ අහිංසකයෝ.. " "අනේ මේ… මගෙන් කුණුහරුප නාහා හිටපං…" *** "කෑවද ? " ලන්ච් ටයිම් එකේ මූණට මූණ හස්බවුනාම මම ඇහුවා… "ඔව්.." අනුරුද්ධි කීවේ අහක බලාගෙන… අනුරුද්ධි ටිකක් මහත් වෙලා හැමදාම වගේ නීට් එකට සාරිය ඇඳල පිළවෙලට එදත් හිටියේ.. "කොහොමද?" මම ඇහුවට උගුර වේලිල වගෙ මගේ හඬ හරියට පිටවුනෙ නෑ.. "හොඳින්.. " එවර නම් ඇගේ පුරුදු තියුනු හඬින් කියැවුනේ.. කෙලින්ම මගෙ මුහුණ දිහාත් බැලුවා… "එන්නම් " කියල ඔලුව වැනුවේ ව්‍යාජ හිනාවක් මූනේ තවරගෙන.. ***- "අඩෝ වැඩේ හරිද? රංකෙංදෙං බැද අතැගිලි එක්කල ආදරයයි ද?" "තොට පිස්සුද …ත්තෝ? කෑනොගහ හිටු.. එහෙම මගුලක් නෑ…." "ඒ මචං.. මං මේ සීරියස් අහන්නේ… අදටත් ඇස්වලින් පෙං කරන තොපි දෙන්න ඇයි නොබැන්දේ?" "හ්ම්ම්ම්… ඒකට උත්තරේ මම අදටත් දන්නෑ.. ඒකි දන්නවද කියන්ට මම දන්නෑ බං.." "මගේ තිබුන මොකක් හරි ගතිගුණයකට ඒකි අකැමැති වෙන්න ඇති මයේ හිතේ.. ජීවිත කාලයම එකට ඉන්න මං සුදුසු නෑ කියල හිතන්න ඇති… ගෙදරිනුත් ප්‍රෙෂර් එකක් තිබ්බා ඒකිට.. අනික බං ඒ දවස්වල මාත් සෙට්ල් නෑනේ…මටත් බඳිනවා වගේ තීරණයක් ගන්ට තරම් ශක්තිමත් වටපිටාවක් තිබුනේ නෑ.." "හරි බං අවුරුදු විසි එකේදි සෙටල් වෙන්ඩනං.. එක්කෝ තාත්තා චන්දේ දිනල කවුන්සලේට ගිහින් ඉන්ට ඕනා.. නැත්තං නිධානයක් හාරල තියෙන්ට ඕනා.. තොපිට වයස තිබ්බනේ… දැං මිනිස්සු බඳින්නේ හතලිහෙන් පනහෙන්නේ… ඒ වයසෙන් බැඳල උං මොනා කරනවද දන්නෑ නේ බං…" "එක එකාගේ ජීවිත වෙනස්නේ බං… අපි එක එකාගේ කතා එක එකාට වෙනස්… වෙච්ච හරමදේම අමතක කරන්න හැදුවා මිසක් වුනේ මොකක්ද කියල හොයන්න ගියේ නෑ මම.. ඒ මානසිකත්වයේ ඉන්න ඕනා එකෙක් ⁣කරන්නේ එහෙම වෙන්න ඇති මයේ හිතේ…" "මයේ අප්පා අමතක කරපු ඒවා එහෙමම අමතක වුනදෙං.. ආයෙම පරණ බොඩිස් ගොඩ අරං පෝස්මෝටම් තියන්න ගියොත් නිස්කාරනේ ගඳ ගහනවා ඈ…" "තොට පිස්සුද බං…. උඹ එහෙ ඇවිත් ශොට් එකක් දාපු වෙලාවක මේවා එහෙම කියවනව නෙවේ ඈ.. මං ගෙදරින් බත් කාල හමාරයි…" "ආං ඒ බය තියාගනිං පුතා… හැබැයි මෙහෙමයි.. ශොට් එකක් දැම්මාම එතන ඉන්නේ මම නෙමෙයි.. ඌයි මායි දෙන්නෙක්.. ඒ බේබදු වාචාලය දොඩවන දේවල් වලට මං වගකියනු නොලැබේ…" **** මීටින් එක ඉවර වෙලා අනුරුද්ධි ටිකක් කලබලෙන් වගේ එලියට ගියේ.. සමහරවිට මාව මගහරින්න වෙන්න ඇති… "ඒ මචං… පනු අමාරුවට වගේ පොඩි එකක් අරන් යන්ද කාලෙකන් හම්බවුන එකේ…" නිශාන්ත ඇහුවෙ මං අනුරුද්ධි යන දිහා බලා ඉන්නව දැකල වෙන්න ඇති… "අද බෑ බං.. අපි වෙන වෙලාවක සෙට් වෙමු…" නිශාන්තගෙන් සමුගෙන මම එතැනින් ඉක්මනින් පිටත් වුණා… අනුරුද්ධි බස් හෝල්ට් එකට යනව ඇති.. මම පාර දිගේ ඉක්මන් ගමනින් ඇවිද්දා… පාර එහා.පැත්තේ ටිකක් ඈතින් අනුරුද්ධි ඇවිද යනු මට පෙනුනා… මම පය ඉක්මන් කලා.. අනුරුද්ධි යන්නේ පාරේ අනෙක් පැත්තෙන්… මම වේගයෙන් ඇවිද්ද නිසා නොදැනීම අනුරුද්ධි පහුකරගෙන ඉස්සරහට යැවිලා… මට ඇයව මගහැරුන බව දැනිලා මම නැවතුනා… අනුරුද්ධි මා දිහා නොබලාම ඇවිද ගිහින් බස් එකකට නැංගා… මං තාමත් නැවතුන තැන… අනුරුද්ධි යන්නේ මං යන දිහාවට නෙවෙයි.. වෙනින් දිහාවකට..බස් එක මං පහු කරනකොට මං දිහා නොබලා වෙනතක බලාගෙන ඉන්න දැඩි ආයාසයක් දරන අනුරුද්ධිගෙ ඇස්දෙක මට පෙනුනා… මං ආපහු ගෙදර එන්න හැරුනා… මාව පහුකරගෙන ගිය ත්‍රිවිල් එකක පිටුපස මෙහෙම ලියල තිබුනා… “ ආදරේ නම් ඔහොමම තිබුනදෙං.. අතට ගත්තොත් බිඳිල යයි” ඇත්ත නේන්නං මට හිතුනා… ___නිමි___දැන් ටික දවසක ඉදලා නෝනා කුනු කුනු ගගා හිටියේම කොන්ඩේ පාට කරන්න ඕනය කියලාය. එයැයි වැඩ කරන බැංකුවේ අක්කලා දෙන්නෙක්ම කොන්ඩේ පාට කරාය එක්කෙනෙක් කරේ බැබිලෝනියන් ඕෆ් පර්පල් එකය ඒක කොන්ඩේ ගස් අස්සෙන් අස්සෙන් වගේ ගෑවහම අනේ...ලයිට් එලියට ල්බර්ඩෝර් කෙනෙක්ගේ මයිල් වගේ දිලිසෙනවය කියා කාර් එකේ වැඩට යද්දීත් ආයේ ගෙදර එද්දීත් දහ දොලොස් පාරකට වැඩියෙන් කියන ඇය ගෙදර ආ පසු අනිත් අක්කාගේ කොන්ඩේ ගාපු රෝස්ගෝල්ඩ් පින්ක් එකේ වර්නනාව කියන්නට ගන්නේය. පිරිමි අපිට නම් රතු පාට කිව්වොත් රතුය. ආයේ ඒකේ ලා රතු ලේ රතු වද මල් රතු දයියා මිරිස් රතු කියා වෙනසක් නැත්තේය. ඒකටත් හරියන්න ගෑනුන්ට දෙයියෝ දීලා තියෙන පාට පෙනිමේ හැකියාව හින්දා අමරුවේ වැටෙන්නෙ අහිංසක ස්වාමිපුරුසයන් බව දෙයියෝ දන්නේ නැතිය සතිගානක් තිස්සේ පත අට එකට හිංදූ කසායක් දවසට තුන් සැරය ගානේ පොවන්නාක් වාගේ කොන්ඩ පාට කිරිල්ල ගැන කියවූ කියවිල්ලේ අවසාන ප්‍රතිපලය හැටියට එක එක සෑම්පලේ කොන්ඩ පාට කිරිලි වගයක පොටෝ වගයක් වට්සැප් එකෙන් එවලා තිබුනේ මට එකක් තෝරන්න කියලාය. දැන් කොන්ඩේ පාට කරන්නේ නෝනා උනාට පාට තෝරන්න ඕන මමය. ඒකත් එවලා තියෙන ඒවායින් එකක් වෙන්න ඕනය. ඉස්සර ඉදලාම පංච කල්‍යානයට ආසා කරන මංං වගේ ගං ගොඩැලි වල බෝක්කු කනු අස්සේ රස්තියාදු උන ගං කබර බයියන්ට නම් කලුපාට කොන්ඩෙට එහා ගිය ලස්ස්නක් නැතිබව නෝනාට කියන්නට ගියොත් වෙන්නේ සති දෙක තුනක් තුං වේලම කඩෙන් බත් කන්නය. ඔන්න ඔහේ දහය විස්ස ගනං කර පාටක් තෝර්ලා යවන එක ඊට හොද යැයි දුර දිග කල්පනා කරපු මගේ මොලේට වැටහුන නිසා එක පාටක් තෝරලා යැව්වේ මේක නම් ලස්සන පාටයි කියලා ලියලාය. දැං ඉතින් නෝනාට හරි සංතෝසය සමහර දවස් වල හීනෙනුත් හිනාවෙනවාය. කොන්ඩේ පාට කරන වැඩේට ඇපොයින්මන්ට් දමලා තිබුනේ සෙනසුරාදාය. බදාදා ඉදලාම නෝනා වැඩිමනතක් හිටියේම ගෙදර කන්නාඩිය ගාවය. එහෙට්ට හැරෙමින් මෙහෙට්ට හැරෙමින් නෝනා කොන්ඩේ දිහා බල බල තනියම හිනාවෙනවාය. මං හිතුවේ නෝනාට තනිකං දෝසයක් වත් කියලා නිසා නූලක් වත් මතුරන්නට වේවි කියලා උනාට හැමදාම වගේ මං වැරදිය. ඒ කොන්ඩේ පාට කරන්න කලින් නෝනලා හැසිරෙන හැටි බව මට කිව්වේත් මගේ යාලුවෙක්ය. ඒ යාලුවාගේ නෝනාද කොන්ඩේ පාට කරලා තිබුනේ සති දෙක තුනකට කලින්ය. ඕවා ගනං ගන්න එපා ඒ හැටි කියලා උ මගේ හිත නොහදන්න එක්කෝ මට නූලක් මතුරන්න වෙන තැනට වැඩ සිද්ද වෙලාය. ඉතිං සෙනසුරාදා උදේම නිදාං ඉන්න බල්ලාට ඇල්වතුර ගැහුවා වගේ හීන බලමිං නිදා උන් මාවත් ඊට හපන් නින්දක හිටි කොල්ලාවත් කූද්දවාගෙන උදේ අට වෙන්නත් කලින් ගෙදරින් පිටවුනේ කොන්ඩේ පාට කරන්න සැලුන් යන්නය. පොඩිකාලේ පුටුව උඩ ලෑල්ලක් තියලා මොට්ට කතුරෙන් බෑගිරි ගගහා අඩන මගේ කොන්ඩේ කපපු සාන්ත මාමාගේ සැලුන් එකෙන් ඔබ්බට සැලුන් අත්දැකීමක් නැති මට මේ අපොයින්මට් දමලා යන සැලුන් හරියට බංඩා කොලඹ ගියා වගේ අත්දැකීමක්යය. සැලූන් එකේ මල්ලී නෝනා වැඩ කරන බැංකුවේ කස්ටමර් කෙනෙක්ය. ඒ හිංදා ටිකක් සැලකිල්ල වැඩිය. සෝපා එකේ වාඩිවෙලා හිටපු නෝනා ලගට සැලූන් එකේ මල්ලී ආවේ ලොකු පොතක් උස්සගෙනය. ඊට පස්සේ දෙන්නා පොත පෙරල පෙරලා බර කතාවකය. නෝනාද අත දික් කර කර කොන්ඩේ අල්ල අල්ලා මොනවදෝ කියනවාය අර මල්ලීද ඒකට හූ මිටි තියනවාය. පස්සේ දෙන්නාම හිනා වෙනවාය. කොල්ලාද ඔඩොක්කුවේ තියාගෙන සැලූන් එකේ කැරකෙන පුටුවක රවුමට කැරකී කැරකී ඉදපු මමද පොඩ්ඩ්ක් පොත දිහා එබිකම් කර බැලුවේ නිකමට වගේය. ඒ පොත පුරා එක එක සැම්පලේට පාට කරපු කොන්ඩ ගස් කපලා අරගෙන පොතේ අලවලයා. ඉස්කෝලෙ යන කාලේ දිය සායම් වලිං පාට කරන්න ගත්තු පින්සල් වගේ පාට පාටට තියෙන කොන්ඩ ගස් පොත පුරාය. ඒවා එක එකේ ඉස්සරහින් ඉංග්‍රීසියෙන් නම් ලියලාය. නෝනා මේ කතා වෙන්නේ ඒවා ගැනය. නෝනා දැං කියන හැටියට කොන්ඩේ පාට කරන්නටත් ඕනෑය. හැබැයි පාට පිටට පේන්නටත් බැරිය. මොකද බැංකුවේ ලොකු මහත්තුරු පාට කරපු කොන්ඩ වලට කේස් දානවාය. බැංකුව ඇතුලට ගියාම පේන්නැති වෙනත් එලියට බැස්සට පස්සේ පේන්න ගන්නාත් පාටක් පොතේ නැති හිංදා නෝනා දැං ඉන්නේ සැලුන් එකේ මල්ලී එක්කත් මං එක්කත් කේන්තියෙන්ය. ඒකට ඉතිං මට කරන්නට දෙයක් නැත. ඒ උනාට නෝනලාගේ තරහා යන්

නේ ස්වාමිපුරුසයන් වුන අපි පිටිං බව බුද්ද දේසනාවෙත් සදහන් වෙන බව පන්සලේ හාමුදුරුවො දවසක් කිව්වා මට මතකය. අවසානයේ කොහොමින් කොහොම හරි නෝනාත් සැලූන් එකේ මල්ලිත් පාට පිලිඹදව එකගතාවයකට ආවේ සාකච්චා වට කීපයකට පසුවය. සැලූන් එකේ මල්ලී මං දිහා අනුකම්පාවෙන් බලා නෝනාගේ කොන්ඩේ පාට කරන වැඩේ පටන් ගත්තේය. නිවාඩු දවසට ගෙදර ඉන්නා වෙලාවට පැය බාගයක් මං ටීවී එක දිහා බලන් ඉන්න කොට දුම්මල වරම අතට ගන්නා නෝනා කොණ්ඩය හෝදා පීරා පින්සලෙන් පාට ගෑවාට පස්සේ ඊයං කොල වල ඔතා පාට කොන්ඩෙට පත්තියන් වෙන තුරු පැය දෙකක් විතර පුටුවක වාඩිවෙලා කේක් ගෙඩියක් වගේ වගේ වගක් නැතුව හිටියේ කිසි හැල හොල්මනක් නැතුවය. කොහොමින් කොහොම හරි අන්තිමේ නෝනාගේ කොන්ඩේ පාට කිරිල්ලේ දොල දුක සංසිදවා ගත්තේ ඒ විදියටය. ඉතිං දැං නෝනා විනාඩි දහයෙන් දහයට කොන්ඩේ ලස්සනයිද අහනවාය. ඒ අහන සැරයක් සැරයක් ගානේ මං ඔව් කියන්නට ඕනය. නෝනා නම් කියන්නේ ඒවා ස්වාමිපුරුසයන්ගේ වගකීම් කියලාය. අවුවට විතරක් පේන්න කියලා කිව්වාට පාට කරපුවා නම් නිකං ඉන්නකොටත් පේනවාය. එහෙමයි කියා මම නම් ඕවා කියන්නට ගියේ නැත මොකද සැලුන් එකේ මල්ලී කියලා තිබුනේ එහෙම ස්පෙසල් පාටක් ගෑව බවය. ඉතින් නෝනාද එහෙම හිතාගෙන ඉන්නවාට මමත් කැමතිය. ජය. 🖤# **--- නැංගුරම-1 ---** (කොටස් දෙකක කතාවකි) අපේ ගමේම කෙල්ලෙක් ගැන, මගේ හිතේ හීණියට ආදරයක් මතු වෙලා තිබුණා. එයත් මම යන එන බස් එකේම ඉස්කෝලේ ආව ගිය කෙනෙක්. හරීම කුලෑටි, කොහොල් ගතිගුණ පිරි, අවිහින්සකාවියක්. එයා පුංචි සන්දියේම, තාත්ත ඩෙංගු උණ හැදිලා ආන්ත්‍රා වුණා, දුකට සැපට දෙකටම එයාට හිටියේ අම්මා විතරමයි. ගමේ ඉස්කෝලෙන් සාමාන්‍ය පෙළ ඉහළින්ම සමත් වෙලා, කොළඹ කාන්තා විද්‍යාලයකට උසස් පෙළ හදාරන්න යන එයා, කවදා හරි මේස රස්සාවක් කරලා, පරම්පරාවම ගොඩ දාන බවට එයා ලෑ අම්මා විතරක් නොවෙයි, මුළු ගමම බලා පොරාත්තු වුණා. එයාගේ ඇස් දෙකේ සතුටක් මම දැකලාම නැති තරම්, ඒ වගේම දුකකුත් පෙණෙන්නට නැහැ. ඒ පඬු පැහැය මීණ ඇස් දෙක, ලස්සන තරමටම ගුප්තයි, ගුප්ත ඇස්දෙක වටේ පැළඳි කළු පැහැය කණ්නාඩි රාමුව, නුහුරු නුපුරුදු කාමුක පෙමණුමක් එයාගේ මුහුණට එකතු කළා. අවශ්‍ය වෙලාවට, අවශ්‍ය දේට පමණක් උත්තර දෙන, රත්කෑල මල් පැහැය අනුත්තර තොල් පෙති එයාගේ සරාගික බව තවත් වැඩි කළා. රෝස පැහැය මහුණේ තැනින් තැන මතු වුණු පුංචි පුංචි කුරුලෑ බිබිලි, නෙළුම් පෙති උඩට වැටුණු පිණි බින්ඳු හැඩයි. නුග මුල් වාගේ, හිස මුදුනෙන් පටන් ගෙන දණහිසෙන් පහළට කඩා හැළෙනා කළු කෙස් වැටිය, එයාටම අනූප අමුතුම ලස්සනක්. වෙඬරු පැහැය සම, හක්ගෙඩි වාගේ දෙතණ, මුතු ඇට වාගේ පුඩුව, දේදුණු වක ඉඟටිය, රංගෙඩි වාගේ බරණි කටිය. එයාගේ ලස්සනට කිට්ටු කරන්න තරමේ කෙල්ලෙක්, අහල ගම් හතක තවත් නැති තරම්. මොන තරම් තඩි විහිළුවක් කළත්, ඕනවට එපාවට වාගේ කට කොණින් එයා සිනහවෙන කොට, දකුණු කම්මුලේ මතුවෙන ඩිම්පල් වල දකින්නට තියන ආසාව නිසාවෙන්, සිම්පලි මම හිටගත්තෙම එයාගේ දකුණු පැත්තෙන්. අමාවක රැයකට පසු කළුවර අහසේ එබිකම් කරනා හීණි හඳ පළුව වාගේ, ඉඳහිටක එයත් හොරැහින් මා දිහා එබී බැලූ වාර නැතුවාම නොවෙයි. එයාගේ හිත දිනා ගන්නවා කියන එක හිතන තරම් සිල්ලර කාරියක් නොවන විත්තිය, මම කල්තියාම දැනගෙන හිටියා. මොකද එයා ලෑ අම්ම, තවමත් ඇහට කණට පෙණන සුන්දර වැන්දඹුවක්. සිරියාවන්ත මුහුණ, දෙහි කොළ හැඩ අවිහින්සක දෑස්, රතු තොල්, අනුරාගී සිනහව. තදට තදේ හැඳි, අත් නැති හැට්ටය ඉරාගෙන, එළියට පණින්නට මාන බලනා විපුල දෙතන අග රැඳි, දෙහි ගෙඩි තරම් තඩි පුඩුව, වම දකුණ වැණෙමින් සිත් මෝහණය කරනා ඔරලෝසු බට්ටෙක් වැණිය. දුණු කෙළ හැඩ යිඟටිය, බෙර කොට වාගේ කළව මිටිය. හිරට ඇන්ද කොට සායට, යසට ඉලිප්පිලා පෙණෙන සාර පස්සෙ මැද දාරය, පිරිමින්ට සුර ලොව විවර කරනා කළු අඳුණකි. ඉදුණු අඹ ලෙල්ලක් වාගේ කහ පැහැය සමක් තියන එයා ලෑ අම්මව දැක්කම, ගමේ පිරිමි විතරක් නෙවෙයි, අම්මපා අමු දරත් ඇවිළෙන තරම්. එයා ලෑ අම්මත්, හිතේ කිසීම කහටක් නැතිව ගමේ ඕනෑම පිරිමියෙක් එක්ක, අනේ හරීම කුළුපගුව සිනහ වෙලා, කතාබස් කරනවා. ඉතින්, එයා ලෑ අම්මට කිට්ටු කරලා අච්චු කරන්න මාන බලාපු නැති පිරිමි පාරණයක්, අපේ ගම්මණ්ඩියෙන් සොයා ගන්නවා කියන්නෙත් හරියටම කළු ණික හොයනවා වාගේ වැඩක්. ගමේ පිරිමි කොච්චර වලිකාගෙන ට්‍රයි කළත් වැඩක් වුණේ නැහැ, එකෙකුට වත් බැරි වුණා එයා ලෑ අම්මගේ තුම්මුල්ල පණින්ඩ. උඩ පැණලා උඩ පැණලා බැරිම තැන, මිදි තිත්තයි කියාපු නරියො වාගේ, අපේ ගමේ කැරි-යොත් අන්තිමට කිව්වේ, ඒක බඩුව කියලා. මන්දාකිණියම ගිලගන්නා කළු කුහරයක් තරමටම විශ්මිත එයා ලෑ අම්මගේ ලස්සන ඇස්දෙක ට, පිරිමි දපනෙ වැටෙනා හැටි දරාගන්නම බැරි ගමේ පත්තිණි අම්මලා රොත්තත් අන්තිමට කිව්වේ, ඕකි පඳුරු වේසි කියලා. කතා අහල, කතා අහල, හිරිවැටුණු එයාගේ හිතට පිරිමි සංහතියම අඳු කොළ වාගේ. එයාගේ ශෝකී ජීවිත කතාව දැන දැනම, වීදුරු කඩේට පැනපු වානරයා වාගේ කුලප්පුවෙන් ආදරය ඉල්ලන්නට තරම්, මම කවටයෙක් නොවෙයි. ඒ වගේම, එයාව වෙන කවුරු හරි ඩැහැගෙන යනකල් බලාගෙන ඉන්නට තරම්, මම නිවටයෙකුත් නොවෙයි. කවුද වැඩියෙන්ම ලස්සන? එයා ද, නැතිනම් එයා ලෑ අම්ම ද, කියලා ඇහුවොත්, උත්තරයක් නැතිව මම ගොළුවෙන තරම්. මොකද, දියෙන් කිරි වෙන් කරගන්නා තරමට මම රණ හංසයෙකු නොවෙමි, නාඹර කොළු ගැටයෙකු පමණක්ම වෙමි. මම එයාට කිට්ටු කරන්න හදන්නේ එයාට තියන ආදරය නිසාම ද, නැතිනම් මගේ හිතේ එයා ලෑ අම්මා ගැන තියන ආකර්ෂණය නිසා ද කියන ඒ අසම්මත අවණඩුවට තීන්දුවක්, අදටත් නැති තරම්. මොනවා වුනත් මට තියන්නේ ඇස් දෙකයි, ඉන් එකක් පුරාවටම අරක්ගෙන ඉන්නේ එයා ලෑ අම්මා. අනිත් ඇහැ පුරාවටම අරක්ගෙන ඉන්නේ, දෙයියන් පල්ලා ඒත් එයා ලෑ අම්මාම තමයි. ----------------------- අපේ ගමේ හංදියේ තිබුණා ඕසෙට වැඩුණු මැයි මාර ගහක්, අතුපතර විහිදිලා සිහිල් සෙවන සදපු මාර ගහේ මුල්, පොළවෙන් උඩට මතුවෙලා අමුතු සිරි මැව්වා. මල් පිපෙන කාලෙට, රතුම රතු පාට රූස්ස ගහේ මුදුන, පොළොවෙන් මතු වුණු රාස්ස ගිණි කන්දක් වාගේ, හැතැක්ම ගණනාවක් ඈතට දිස්වෙනවා. බිම වැටුණු මැයි මාර මල්, පාර පුරා අතුරපු රතු බුමුතුරුණු වාගේ සෝබාවයි. යෝධ මැයි මාර ගහ අපේ ගම්මණ්ඩියේ අඩයාලම විතරක් නොවෙයි, මුළු ගමම හැඩ කළ ආභරණයක් මැයි. යකඩෙන්, ගඩොලෙන් තැණුනු බස් නැවතුමක් අපේ ගමට තිබුණේ නැහැ, බස් එකත් හරියටම නැවැත්තුවේ ඔය මාර ගහ යටමයි. මාර ගහ කොච්චර ලස්සන වුණුත්, කිරි බාල්දියට වැටුණු ගොම බින්දු වාගේ, මාර ගහේ මුල් උඩ පස්සා ගාත අතුල්ලගෙ හිටපු ගමේ සුකුමාල නාම්බො රොත්ත නිසාවෙන්, මුළු ගමම චොර වුණා. ගැහැ‍ණු පිරිමි බේදයක් නැතිව හංදිය පහු කරන ඕනෑම කෙනෙකුට, තුප්පැහි හරුපෙන් කෝචොක් කිරීම උන්ගේ එකම විනෝදයයි, දුර බැහැරෙන් ඇවිත් බස් එකෙන් බහින උදවියටත් එම ආනිසංසයමයි. මල්ලී ජැක තිබ්බද, කලිසමේ ගියාද, නංගි ජංගි දාලද, ගිනි පුක, මරු කඳ, ගෙඩිය, බඩුව වාගේ වෛවාරන්‍ය හැඩයේ අජූව හරුප අසූ කෙළක්, එක තත්පරේට කියන තරමේ හපන් කමක් පිහිටලා තිබුණු වාචාලයෝ රොත්තක්, හංදිය අරක්ගත්තා. ගමේ හතර මායිමෙන් එපිට කිසිදාක පය තබා නොතිබුණු උන්, කොටු සරම කැහැපට නවා ගත්තු ගං කබරයො. උන් හිතට අරගෙන කරපු එකම කාරිය, ජන සවි බීඩි උරපු එක විතරමයි. සියුම්ව බැලුවහොත් උන්ට තියන්නේ පැහැදිලි ඉරිසියාවක්, උන් අත්-නොවිඳිනා මොකද්දෝ සැපතක් අපි අත් විඳිනවාය කියන කුහක කම. එහෙව් මරි මෝඩයෝ ගංතුලානේ විතරක් නොවෙයි, කෝට් සූට් ඇතුලේ බැහැගෙන රඟනා සින්තටික් සිටි ලයිෆ් ඇතුලෙත් ජීවත් වෙනවා. කොළඹ ඉඳන්ම සෙනග පොක්කරයක් සාඩින් වගේ පැක් කරගෙන, ගම හරයා යන ලංගම බස් රථයේ තෙරපිලා, මිරිකිලා, හප වෙලා ආවත්, ගමේ හංදියෙන් අපි බහින්නේ ඇඳුමේ රැළි ඇරලා, මූහුණේ මලානික ගතිය මකාගෙන, හොඳට හරිබැරි ගැහිලා ෆ්‍රෙෂ් පිටමයි. බස් එකෙන් බැහැපු ගමන්, විදුලි වේගෙන් පාර පැණලා, ගම ඇතුලටම දිවෙන අතුරු පාරදිගේ විළුඹ බෙල්ලේ වදින වේගෙන් අපි ගෙදර දුවනවා. අසූචි ගොඩකට ගල් ගැහුවෙත්, ඒකේ වහලා ඉන්න නිල මැස්සෝ කුලප්පු වෙලා අපේ ඇඟේ වහන්න පටන් ගන්නවා, ඒ නිසා අපි උන්ට අසූචිම කන්නට ඉඩ ඇරලා, පුළුවන් තරම් මග හරිනවා. ඒත්, උන් හිතන්නේ ඒ බයට කියලා, ඇත්තෙන්ම අපි බය නිල මැස්සන්ට නොවෙයි, ගූ ගඳට. ඒ නිසයි අපි නොනැවතී දුවන්නේ. මැයි මාර ගහ යට බින්න බැහැගත්තු ආතුරයෝ අතර හිටියා සම්පත් කියලා සූකරයෙක්, වැලක වේලෙන ගැහැණු රෙද්දක් දැක්කත් ඇති, ඌ ගේ අහවල් එක මුවාත් වෙනවා. වැවු මන්ඩියේ ඕළු අල හාරා කන ඌරො වාගේ, ඌත් හංදිය පහු කරන ඕනෑම ගැහැණියෙකුගේ අධෝ බෙනය මනසින්ම හාරා, අසූචි ගිලින තරමේ සූකරයෙක්. අතමිට සරුව තිබුණු ඌගෙ වයස තිස් පහේ කපොල්ල පැණලා තිබුණත්, තවම තණිකඩකේ. පොකුටු කොණ්ඩෙ, මුඩු රැවුල, පොන්සි පෙණුම, බතික් සරම, දැල් බැණිම, උඩ බොත්තම් විවර වූ සුදුපාට ලිනන් කමිසය, වරපට පරදන කසුන් කරපට මාලය, ජාතරූප අත්පළඳනාව, දුඹුරු පැහැය තැලිසම් සෙරෙප්පු ජෝඩුව, මස් පිරුණු පුස් බොඩිය. වචනයේ පරිසමාප්තියෙන්ම විකෘත්තියක් වුණූ ඌට තිබුණේ, ලොවෙත් නැති මදන කුලප්පුවක්. සම්පතයාගේ හිතෙත්, එයා ලෑ අම්මා ගැන තිබුණේ පුදුම වලිප්පුවක්. සම්පත් එයා ලෑ අම්මත් එක්ක හාදයි කියලා හංදිය පුරාම පූචානම් දොඩෙව්වා. මම ඒ ගෑණිට එහෙම ගැහුවා, මෙහෙම ගැහුවා, කිය කියා කට මැද දොඩෙවන වීරයෙක්, හැම හංදියකම ඉන්නවා. එහෙම එවුන් වැඩිපුරම කරලා තියන්නේ, මතක් කර කර අතේ ගහපු එක විතරමයි. මේකේ ඉන්න ගොඩක් පිරිමින් ගේ ආතල් එක තියන්නේ බඩු ගහන එකේ නෙවෙයි, කැටයම් දදා බඩුව ගහපු හැටි තමන්ගේ යහළුවෙක් එක්ක මහා ලොකු කාරියක් කළා වාගේ දොඩවන එකේ. අන්තිමට බලනකොට, සෙක්ස් කියන්නේ කරන දෙයක් නෙවෙයි, කතා කරන දෙයක්. ඒක නිසයි ගොඩාක් පිරිමි ගැහැණුන්ට දුර කථන ඇමතුම් දිදී වදයක් වෙන්නේ. උන්ට ඕනි කණ් චූන් එකක් මිස, චූ තව්වක් නොවෙයි. සම්පතයා වාගේ අපතයෙකුට අතින් පයින් ගැහුවොත් දවසින් දෙකෙන් නැගිටලා එනවා, ඊට පස්සේ ඒකා මහා වදයක් වෙන්න පටන් ගන්නවා. එහෙම එවුන

්ට ගහන්න ඕනි මොළෙන්, ආය නැගිටගන්නම බැරිවෙන්න. මැදැඟිල්ලෙන් කිරිපලල්ට තට්ටුවක් දැම්මත් ඇති, කුජබල පරාක්‍රමයෙක් වුණත් යටිබඩ කොර වෙලා, බිම ඇදගෙන වැටෙනවා. මොන තරම් වීරයෙකුට වුණත්, දුරුවල තැනක් තියනවා. ඒ තැන හරියටම හොයාගෙන, පුන්චි තට්ටුවක් දැමමොත් ඇති, අත්තිවාරම් පිටින්ම කඩා වැටෙනවා. සුදට සුඳේ ඇඳගෙන, අතේ කරේ රත්තරණ් බැඳගෙන, වීරයෙක් වාගේ හංදියේ රඟපු සම්පතයාට, මම දැම්මෙ පුංචි තට්ටුවයි, ඌ හතරගාතෙ වැටුණා. ඌ ගමටම පදිරි වුණා, අන්තිමට ගම්මු ඌට හොරිකඩ බල්ලෙකුට වාගේ එළව එළවා ගැහුවා. ------------------- අපේ ගමේ ගොබිලො ලංකාවේ පළවන දෛනික පුවත් පත්වල ප්‍රවෘත්ති, ඉර හඳටත් වාඩා විශ්වාස කරනවා. ඒවගේ ප්‍රසිද්ධ පුවත්පතක වෛද්‍යය ගැටළු තීරුවට මම පුන්චි ලිපියක් තැපැල් කළා; ***දෛවද්‍ය තුමණි,*** *වයස තිස් පහ ඉක්ම වූ මැදිවියේ පුද්ගලයෙකු වන මා, ශක්තිමත් මෙන්ම නීරෝගී සිරුරක් හිමි, කඩවසම් අයෙක් වෙමි. මා ලිංගිකව ඉතා සක්‍රීය පුද්ගලයෙකු වන අතර, අධික කම්සැපට ද ඇබ්බැහි වූවෙක් වෙමි. මා අවිවාහක පුදගලයෙකු වූව ද, පුරුද්දක් වශයෙන් බොහෝ කාන්තාවන් සමග ලිංගික සබඳතා පවත්වාගෙන යමි.* *මෑතක පටන් මාගේ මූත්‍ර මාර්ගය විශාල වශයෙන් ඉදිමීමට ලක් වී ඇති අතර, ඉතා තද දැවිල්ලක් ද සමග මූත්‍රා අඩස්සියක් පවතී. මූත්‍රා පහ කිරීමට දැඩි පරිශ්‍රමයක් දැරිය යුතු අතර, ඉතා තදින් තෙරපා මූත්‍රා පිට කිරීමට උත්සහ කල ද, අවසානයේ ඉවසාගත නොහැකි තරමේ වේදනාවකුත් සමගම, ශීෂ්ණ මුණ්ඩය අගින් සුදුපාට සැරව බින්දු කිහිපයක් පමණක් පිටවේ.* *මෙම මූත්‍රා ආසාධන තත්වය මාගේ ලිංගික දිවියට මහත් බාදාවක් වන අතර, මෙම තත්වය නිට්ටාවටම සුවකර ගැනීම සඳහා ඔබතුමන්ගේ උපදෙස් පතමි.* ***සම්පත් සමරවීර (පහළ තල්ගම)*** දෙවන කොටස (පහළින්) # **--- නැංගුරම-2 ---** ලියුම තැපැල් කරලා සතියක්ම බලාගෙන හිටියා, ඒත් අදාල පත්තරේ පළ වුණේ නැහැ. අන්තිමට මම එම ලිපියම පත්තර කිහිපයකටම තැපැල් කළා. හරියටම සතියයි ගියේ, ලංකාවේ ප්‍රසිද්ධ තරුණ පත්තරේක වෛද්‍ය ගැටළු තීරුවේ, ලිංගාශ්‍රිත රෝග සම්බන්ධ විශේෂඥ වෛද්‍ය වරයෙකු විසින් ඉදිරිපත් කරන ලද පිළිතුරකුත් සමගම, එම ලිපිය පළ වුණා. ලිපිය කිරි ගහට ඇණ්නා වාගේ වැඩ කරන්න පටන් ගත්තා. සම්පතයාගේ චරිතය හරියටම අධ්‍යනය කරලා, ඌගේ තියන ලොකු කමයි මෝඩකමයි එකටම මුහුං කරලා පළ කරපු ඒ ලිපිය, ඌම ලියපු එකක් බවට ගම්මු තදින්ම විශ්වාස කළා. ***සමපත් සමරවීර මහත්මයාණෙනී,*** *ඔබ සඳහන් කර ඇති රෝග ලක්ෂණ සකලා බැලීමේ දී, ඔබට වැළඳී ඇත්තේ මූත්‍රා අසාධනයක් නෙවනා බව මාගේ නිගමනයයි. ඔබ ගොනෝරියා (Gonorrhea) නැතිනම් සුදු බින්දුම යන සමාජ රෝග ලක්ෂණ පෙන්ණුම් කරනා අතර, හැකි ඉක්මණින් ලඟම රෝහලක සමාජ රෝග ඒකකයක් වෙත යෙමු වී, වෛද්‍ය උපදෙස් ලබා ගත යුතු බවට නිර්දේශ කරමි.* *සංසර්ගය සදහා විශ්වාසවන්ත සහකරුවෙක් පමණක් තෝරා නොගැනීම හේතුවෙන් පැනනැගිය හැකි මෙම ආසාධන තත්වය, විවිධ වූ ලිංගික ක්‍රියාකාරකම් ඔස්සේ සම්ප්‍රේෂණය වීමේ අවධානමක් පවතින බැවින්, උපත් පාලන කොපු භාවිතයකින් තොරව ඔබ සමග අනාරක්ෂිත ලිංගික සබඳතා පැවැත් වූ කාන්තාවන් සිටී නම්, හැකි ඉක්මනින් ඔවුන්ව ද සුදුසු වෛද්‍යවයෙකු වෙත යෙමු කර, උපදෙස් ලබා ගැනීමට කටයුතු කරනාමෙන් දන්වා සිටිමි.* *බැක්ටීරියා රෝගී තත්වයක් වන මෙම රෝගය, ප්‍රතිජීවක ඖෂධ භාවිතයෙන් සුව කළ හැකිවන අතර, අඛණ්ඩව සහ නිවැරදි ප්‍රතිකාර මගින් බැක්ටීරියා සම්පූර්ණයෙන්ම විනාශවනතුරු ලිංගික ක්‍රියා වල යෙදීම නැවැත්වීම වඩාත් ආරක්ශාකාරී වේ. නමුත් බැක්ටීරියාවේ ප්‍රතිරෝධය කාලයත් සමග වැඩි වෙන බැවින්, රෝගය සුව කිරීමේ අපහසුතා පැණනගීමේ අවධානමක්ද පවතී.* **වෛද්‍යය රොහාන් පිලපිටිය (අහවල් රෝහල)** පත්තරේ කියවපු ගමේ නාම්බන්ට ලිපිය ඇස ගැටුණා, බට කැලේ ගිනි ගත්තා වාගේ කතාව සද්දෙටම ගම පුරා පැතිරුණා. සිද්ධවුණේ මොකද්ද කියලවත් හිතා ගන්ඩ බැරුව පු-ක මූට්ටු වුණු සම්පතයා, ගමට මූණ දීගන්ඩ බැරුව වහං වුණා. දිවට දිව ගාගෙන සම්පතයාව ලඟින්ම ආශ්‍රය කරපු හංදියේ ගොං හැත්ත, තමන්ටත් ගොනෝරියාව වැළඳිලා ඇති කියලා හිතාගෙන, ගොනෝරියාවට ගොඩ වෙදකම් හෙව්වා, සමහරු බය වෙච්ච පාර එකේක විදිහේ අත්බෙහෙත් අහවල් එකේ උලාගත්තා. ආසාධනය වුණු මූත්‍ර මාර්ගය සැරව වලින් පිරිලා, අහවල් එක ඉදිමෙන්න පටන් ගන්නවා. නහර යකා ඇතුලේ සිරවුණු සැරව නිසාවෙන්, නැවත මූත්‍රා කරගන්නම බැරි තරමට මූත්‍ර මාර්ගය අවහිර වෙනවා. ඒකට තියන්නේ එකම පිළියමයි; බයිසිකල් ස්පෝක් කම්බියක් වටේ තුනීයට පුළුන් ඔතලා, ඔතාපු පුළුන් ස්ථරය නැවත ගැලවෙන්නේ නැතිවෙන්න සුදු නූලකින් ගැට ගහලා, පුළුන් උඩට සර්ජිකල් ස්ප්‍රීට් වක්කරලා පෙඟවන්න ඔනි. ඊට පස්සේ එම පුළුන් ඔතාපු කම්බිය අහවල් එක ඇතුලට බස්සලා, ඉස්සරහට පස්සට ඇද ඇද, කරකව කරකව අහවල් එක ඇතුල හොඳට සුද්ද කරන්න ඕනි. විශ්ව ධණ්ඩ ඇතුලේ සිනිඳු බිත්ති සීරිලා, සර්ජිකල් ස්ප්‍රීට් ගෑවි ගෑවි ඇතිවෙන දැවිල්ල, මිහිපිට අපායක් තරම්. සමහරු කලන්තෙ දාලා වැටෙනවා, සමහරු මර ලතෝනි දෙනවා, සමහරු දත කට පූට්ටු කරගෙන ඉවසාගෙන ඉන්නවා. අන්තිමට අහවල් එක ඇතුලේ සැරව බිත්ති සේරම සීරිලාම සුද්ද වෙනවා, ඊට පස්සේ හොඳට තද කරලා මූත්‍රා කළහම, සැරවත් එක්කම ලේත් පිට වෙලා, මූත්‍රා අඩස්සිය යාන්තමට හරියනවා. දවස් තුනක් එක දිගට ඔය ප්‍රථිකර්මය කළහම, මූත්‍ර මාර්ගය සම්පූර්ණම පිරිසිදු වෙනවා. අම්මපා මේක කියවන පිරිමින්ගේ කකුල් හිරි වැටෙනවා සහතිකයි. වහං වෙලාම හිටපු සම්පතයා, සිද්ධියෙන් සතියකට විතර පස්සේ හිමිහිට එළි බැස්සා. ඌත් එක්ක එකටම පානෙ බැඳගෙන හිටපු ගමේ එවුන්, ඌව දැකපු ගමන් පන එපා කියලා දුවන්න පටන් ගත්තේ, මම හීන් නූලෙන් ගම පුරාම පතුරපු, අහවල් එක අස්සට කම්බි දාලා සුද්ධ කරන කාතවත් එක්කමයි. සමහර මිනිස්සු සම්පතයා හිඳ ගත්තු තැන් පවා උණු වතුර ගහලා හෝදන්න පටන් ගත්තා. නොදකිං වේ-සිගේ කොල්ලා, වලත්ත බල්ලා, බැල්ලිගේ පුතා, අර පුතා, මේ පුතා, කියා කියා ගමේ මිනිස්සු සම්පතයව පතුරු ඇරියේ, තමන්ටත් ලෙඩේ බෝ වෙයි කියන බයට විතරක්ම නෙවෙයි, ඌත් එක්ක තිබුණු පරණ ඇරියස් වලටත් එක්කමයි. සම්පතයා හංදියේ රඟපු නිකම්ම නිකම් මැටි වීරයෙක් විතරයි, ඌ අවිහින්සකයින් ගේ චරිත මැරුවට, තමන්ගේම චරිතය මැරෙන එක ඌට දරාගන්න බෑ, ඌට මේ ඩෝස් එක සැර වැඩී. කට මැද පුරාජේරුව දොඩවන ගොඩාක් එවුන්ගේ ඇත්ත තත්වය ඕකයි, උන් ඇතුලාන්තයෙන් අන්ත දුරුවලයි. ඒ වෙන කොටත් මේ සිද්ධිය රිවස් නැති පාරක, බොහා් දුරක් ගිහින් ඉවරයි. දවස් තුනක් විතර අතුරුදහන් වෙලා හිටපු සම්පතයා ගේ මළ කඳ, ලඳු කැලෑවකින් මතු වුණා, ලැජ්ජාව ඉවසා ගන්නම බැරිතැන, ඌ වස බීලා උලව් වෙලා. කුණු වෙලා, පණුවො ගහපු ඒ මළ කඳ දිහා බලන්නත් ගමේ එවුන් බය වුණා. කොල්ලො පිරිවරාගෙන හංදියේ සාටෝප රඟපු සම්පතායා ගේ මිණී පෙට්ටියට කර ගහන්නවත් හතර දෙනක් නැති තරටමට, ඌගේ මළගමත් පාළු වුණා. කිරි කොකා වාගේ බැබළෙන්නම සෝදපු සුදු ඇඳුම, රැල්ලක් වත් නොහිටින්න ඉස්තිරික්ක කරලා, කළු පාට තැළිසම් සපත්තු දෙක දිලිසෙන්නම පලිප්පු දාලා, පොල් තෙල් කාලක්ම ඔලුවට හලාගෙන, කොණ්ඩෙ වම් පැත්තටම පීරලා, පොත් මල්ලක් කරේ එල්ලගෙන, ඔළුව බිමටම පහත් කරගෙන, පාරේ දකුණු පැත්තෙන් ඉස්කෝලේ ආව ගිය මම, මේ වගේ නරුම වැඩක් කරයි කියලා ගමේ එකාලා තියා, තිස්තුන් කොටියේ එකෙක්වත් හිතන්නේ නැති තරම්. හීන් නූලෙන් ගෙමක් දීලා, ඒක සාර්ථක වුණහම ලැබෙන සතුට අත්පුඩි ගහලා සමරන්න බැහැ, ඒක සමරන්න පුළුවන් කට කොණකින් නැගෙන පුන්චි සිනහවකින් විතරමයි. ඒ පුන්චි සිනහවෙන් ලැබෙන සතුට ට, අම්මපා මහ සතුටත් පරාදයි. මම මේ හැම දේම කළේ; තුන්තිස් පැයේම මගේ හදවතේ ගැඹුරුම තැනක මැවි මැවි බොඳවෙමින් යන, ඒ ලස්සනම ලස්සන රූපයට බැඳි අහින්සක ආදරය නිසාමයි. කාට ද වැඩියෙන්ම ආදරේ? එයා ට ද, නැතිනම් එයා ලෑ අම්මට ද කියලා ඇහුවොත්, උත්තරයක් නිතිව මම අසරණ වෙනවා. එයා මගේ ශරීර කූඩුව, එත් එයා ලෑ අම්මා මගේ හුස්ම පොද. මේ දෙකෙන් එකක් නැති වුණත්, මාව මියැදෙන තරම්. සත්තකින්ම, ඉහළ පහළ වැටෙන හැම හුස්මක් පාසාම මම ආදරේ කළේ එයාට නෙවෙයි, එයා ලෑ අම්මට. ------------------ රළු කළු ගලුත් දිය වැද ගෙවී යනවා, ඉර හඳත් දවසක දිය වෙනවා, එතකල් බලාගෙන ඉන්නට ඉවසුම් නැති මම, කුහුඹුවෙක් වෙලා එයාගේ හදවතේ කොමළ තැන් කතාවෙන්, සිනහවෙන් කිති කවන කොට, එයාගේ ගල් හිත උණු තාච්චියට වැටුණු වෙඬරු වාගේ ටික ටික දිය වෙන්න පටන් ගත්තා. බස් රථය ඩීසල් දඬුමොණරයක් වුණා, මම තනි ඔළුවේ රාවණයෙක් වුණා, එයා ලාම්පුතෙල් කාල ඇඟේ හලාගෙන ගිණි කූර පත්තු කරගන්නා තරමේ සීතා දේවියක් වී, සන්දර්ශන පෑවා. අපේ ආදර කතාවට නල දමයන්ති, සිව පාර්වතී, විතරක් නොවෙයි, රෝමියෝ ජූලියට් පවා පදිරි වෙන තරම්. උදේ පාන්දර පිටත් වෙන බස් එකේ පෙම් මුල්ල සින්නක්කරවම ලියාගත්තු අපි දෙන්න, ආදරේ පටන් ගත්තු මුල් කාලේ පන්සල, බෝධිය, පන්සිල් ගැන වද වුණා. කුළුඳුල් ප්‍රේමය එහෙමයි, දෙයියනේ දැළඹුවෙක් තරම් අවිහින්සකයි, බෝධියක් තරම් උත්තරීතරයි. කල් යන කොට ආදරේ මෝරලා ඇට්ටකුණා වෙන්න පටන් ගත්තා, තිරිංඟ තද වී බස් රථය පැද්දෙන හැම වාරයකම, ගිණි ගලයි පිහි තුඩයි වාගේ අපි දෙන්නත් එකාට එකා අත පය උලාගෙන, ඇතිල්ලි ඇතිල්ලී මුවාත් වුණා. කාටත් හොරා එයාගේ කට මම හපා කෑවා, මගේ කට එයා හපා කැවා. එයාගේ සිලිටු තැන් මම කිලුටු කළා, මගේ සිලිටු තැන් එයා බෑම කිව්වා. බස් එකේ මිනිස්සුන්ව අපි දෙන්නට නොපෙණුනාට, සුදු ඇඳුමේ බැහැගත්තු සුහුඹුල් අපි දෙන්නගේ කුළුඳුල් පෙම් කෙළිය, අනේ දෙයියනේ මුලු බස් එකටම නිල් සිනමාවක් තරම් සිරිසරටම පෙනිලා. කවුදෝ පඩත්තලයෙක් ලුණු ඇඹුල් ඇතුවම කතාව අපේ අම්ම අප්පගේ කණෙත් තියලා, ගෙදර එකම ගෝරණාඩුවයි. අප්පගේ ගෙරවිලි මුදුන් පරාලෙ පැළෙන තරම්, අම්මගේ කෙඳිරිලි මගේ කංඅඩි ඉරෙන තරම්. "උඹට වෙන කෙල්ලෙක් හම්බවුණේම නැද්ද අම්මපා, උඹව ඉස්කෝලෙ යවන්නේ ඕකටද......?" තාත්තගේ කෙටි වචන, එතනින් ඉවරයි. ඒත් අම්මා එමෙ නෑ, වැඩිපුරම බැන්නේ මට නෙවෙයි, එයා ලෑ අම්

මට; "දුව කොළඹ ඉස්කෝලෙ යවනවා කියලා ගම වටේ පම්පෝරි ගැහුවාට, පෙනේ ද දෝණියැන්දැ ගේ කැරැට්ටුව. ගහක් ගලක් වගේ හිටපු මිනිහවත් මරාගෙන, ගම වටේ වේ-ස-කම් කර කර ඇවිදින පඳුරු වේ-සි. එනව මෙතන මගේ කොල්ලව දැලේ දාගන්ඩ. අම්මණ්ඩි වගේම නැතැයි දෝණිත්, ගහේ කටු උල් කරන්ඩ ඕනි ද…..” තමන්ට දකින්නට බැරි වුණු ලෝකය, තමන්ටත් වඩා ඉහළින් තමන්ගේ පුතා දකින්නට ඕනි කියන අවිහින්සක ආසාව, තාත්ත කෙනෙකුගේ හිතේ තිස්සමෙ කැකෑරෙනවා. ඉතින්, තාත්ත කෙනෙක් ලේසියකට පුතාව ඇකයේ තියාගෙන අවිදින්නේ නැහැ, තාත්තලා ඇවිදින්නේම පුතාව කරේ තියාගෙන. ඒත් අම්මලා එමෙ නෙවෙයි, තිස්සෙමෙ දරුවාව ඇකයේ ගහගෙන, කවනවා, පොවනවා, හොටු හූරණවා, පුක හෝදනවා. අම්මලාට දරුවාව පෙණෙන්නේ තමන් ගේ ඇඟේම කොටසක් හැටියට. තමන්ගෙන් දරුවාව වෙන් කරලා දකින්න අම්මා කෙනෙකුට කවරදාකවත් බැරි තරම්. ඉතින්, තමන්ට කවර් කරන්නට බැරි වුණු ඇරියස්, තමන්ගේ දරුවා ලවා හරි කවර් කරවලා, අහවලුන්ට රිදවන්න අම්මලා මාන බලන්නේ, දරුවා මෙවළමක් හැටියට භාවිතා කිරීමේ තුච්ඡ අරමුණින් නෙවෙයි, දරුවත් තමන්ගේම කොටසක් යන අල්පේච්ඡ හැඟීමෙන්. අපේ තාත්තත්, මිදි තිත්තයි කියූ නරියෙක් වෙන්නට ඇති. මගෙයි එයාගෙයි ආදර සම්බන්ධය ගැන තාත්තගේ හිතේ ඇත්තේ, කොමඩිය මුසු වුණු වනචර කිතියක් වෙන්නට ඇති. අපේ අම්මට ඇත්තේ, එයා ලෑ අම්මත් එක්ක පිරිමහගන්නට බැරි වුණු ඇරියස් එකක් වන්නට ඇති. මේ දෙකටම මැදි වෙලා බයිට් වෙන්නේ, මගේ අවිහින්සක ආදරය වෙන්නට ඇති. හීනයක් හීනයක් පාසා මගේ ආත්මයම කුළුණු කළ ඒ කුළුඳුල් ආදරයට, මගේ අම්මයි තාත්තයි තරඟෙට ගරහන කරළු වදන් තවත් ඉවසාගෙන ඉන්නට බැරිම තැන, මම කෑ ගහලා කිව්වා; "මට මෙනවා කිව්වත් කමක් නැහැ, හැබැයි වචනයක් වත් කියන්න එපා, එයා ලෑ අම්මට...." ------------------ සතියක් එක දිගට එයාව ඉස්කෝලෙ එව්වෙ නැහැ. අන්තිමට අවවාද අනුශාසනා සලාකයක් දීපු එයා ළෑ අම්මා, උදේ පාන්දර එයත් එක්කම හංදියට ඇවිල්ලා, පස්සෙ දොරින් බස් එකට ගොඩ වෙනවා දැක්කා. අඳුරන්නෙම නෑ වාගේ හිටපු මමත්, හුඹහට රිංගන තලගොයා වාගේ හිමීන් සීරුවේ බස් එකට ගොඩ වුණා. ඇඟිල්ලක් ගහන්ඩ බැරි තරමට බස් එකේ සෙනග පිරිලා. මම ඈත ඉඳන් ඇහැ ගහගෙනමයි හිටියේ, බස් එකේ යන වලත්තයින් ගේ විල්ලෝඩි ඇස්, එයා ලෑ අම්මා දිහාමයි. කුපාඩි හැත්ත එයා ලෑ අම්මට ජැ-ක තියන්ඩ දත කනවා. ටික දුරක් ඔහොම තෙරපි තෙරපි යන අතරේ එයා ලෑ අම්ම මා දිහා බලලා, ලඟට එන්ඩ කියලා ඔළුවෙන් සංඤා කළා. සෙනග පීරගෙනම මම එයා ලෑ අම්ම ලඟට කිට්ටු කළාට, පුංචි පරතරයක් නඩත්තු කරගෙනම; "ඇයි නැන්දේ..." කියලා ඇහුවා.... "අද ඉඳන් මමත් නංගිව ඉස්කෝලේ ඇරලවන්න එනවා පුතේ. දන්නැද් ද ඉතින්, ගමේ එකාලා එකේක විදිහේ කයි කතන්දර හදවා මගේ කෙල්ලට....." අනේ එයා ලෑ අම්මා හිතේ කිසීම කහටක් නැතිව, හරීම කුළුපගු කටහඬකින් එහෙම කිව්වා. මුහුණ තාපසයෙක් වගේ හද ගත්තු මම; "අනේ ඔව් නැන්දේ, මටත් ආරන්චි වුණා....." "කටු අත්ත උඩට රෙද්ද වැටුණත්, රෙද්ද උඩට කටු අත්ත වැටුණත්, ඉරෙන්නේ රෙද්දමනේ මයෙ පුතේ, අපි දැනගන්න ඕනි පරිස්සම් වෙන්න....." "අනේ ඒක නම් ඇත්ත නැද්දේ......" එයා ලෑ අම්මයි මමයි සුහද කතා බහකට වැටුණා. මම ගමේ එවුන්ගේ නොගුණ පතුරු ඇරියා, එයා ලෑ අම්මත් ඒවට හූමිටි තිබ්බේ හරීම ආසාවෙන්. මෙච්චර ඉක්මනට එයා ලෑ අම්ම මට ලං වෙයි කියලා, මම හීනෙකින් වත් හුතුවේ නැහැ. මේ ආත්මෙදි එකතු වෙන්නම බැහැ කියලා කළකිරුණු නිල මැස්සෙක්, නහය තද කරලා වහගෙන, වලකට පැන්නලු. අනේ ඒක පාළුවට ගිය කක්කුස්සි වලක්ලු. මගේ කතාවත් අන්න එහෙම එකක් කියලා මට හිතුණා.... එදයින් පස්සේ මම ඉස්කෝලේ ආවෙ ගියේ හරීම උනන්දුවෙන්. දැන් මට එයා ගැන වගේ වගක් නැහැ, මගේ කතාබහ එයා ලෑ අම්මත් එක්ක විතරමයි. සමහර දාට, එයා ලෑ අම්ම මටත් එක්කම කෙසෙල් කොලේ බත් ඔතාගෙන එනවා. මමත් පුළු පුළුවන් දවසට එයා ලෑ අම්මටත් එක්කම ටිකට් ගන්නවා. වදින වදින බ්රෙක් පාරක් පාසා, එයා ලෑ අම්මගේ ඇඟේ ඇතිල්ලි ඇතිල්ලී මම ගිණියම් වෙනවා, එයා ලෑ අම්මත් මොකුත් නොවු ගානට සද්ද නැතුව ඉන්නවා. නිවුටන් පණ පිටින් හිටියොත්, අම්මපා මෙහෙම නියමයකුත් ලියනවා සහතිකයි; ***"ලෝකයේ සෑම සැපක්ම විඳීමට, බස් රියේ හිටගෙන යා යුතුය...."*** ඉඳලා හිටලා මූනිච්චවාට එයත් එක්කත් වචනයක් දෙකක් කතාබස් කරනවා, ඒත් මම ඉස්සර තරම් එයාට දැන් කුළුපගු නැහැ. කොටින්ම කියනවා නම්, එයා දැන් මගේ හිතේ අහලකවත් නැති තරම්. දන්නෙම නැතව අවුරුදු දෙකක්ම ගෙවිලා ගිය තැන, අපි දෙන්නම විභාගයට හිඳගත්තා. ඊට පස්සේ ඉස්කෝලෙ ගමන නතර වුණා. අපි දෙන්නටත් නොදැනීම, අපේ හිත් වලින් ආදර දියාරු වෙලාම ගිහින්. ඉස්කෝලෙ ගමන නතර වුණාට පස්සේ එයා ලෑ අම්මව ඇහැට දකින්න ලැබුනෙත් කලාතුරකින්. එහෙම දැක්කත්, කට කොණකින් යාන්තමට හිනා වෙලා යන එක විතරමයි එයා ලෑ අම්මා කළේ. සියුම්ව කල්පනා කරලා බලන කොට මට තේරුම් ගියා, එයා ලෑ අම්මා හීන් ණූලෙන් අපේ ආදර සම්බන්ධය බිඳලා විත්තිය. දැන් මාව දකින දකින වාරයක් පාසා එයා ලෑ අම්මට කට කොණින් නෙවෙයි, දෙකොණින්ම හිනා යනවා ඇති. ඇත්තටම මම මෙච්චර කල් හිතාගෙන හිටියේ, මම මහා ලොකු ගේම් කාරයෙක් කියලා. අන්තිමට බලනකොට, එයා ලෑ අම්මා ඉස්සරහා මම නික්ම්ම නිකම් ලාමක ටින් ටින් කෙනෙක් විතරයි. පිරිමි කියන්නේ නැව්, ගැහැණු කියන්නේ නැංගුරම්. මහා විශාල නැවක් ඇදලා, බැඳලා තියාගන්න, පුන්චි නැංගුරමකට පුළුවන්. මහා තඩි පිරිමි පුන්චි ගැහැණුන් ගේ කකුල් දෙක මැද නංගුරම් දාගෙන, සංසාරෙ පුරාවටම නවතිනවා. ආදරයේ නටඹුන් පවා ඩෝසර් වී හිරි වැටුණු මුඩු සිතක, උයන් සිරි මවන්නට තවත් ලඳක් ආවත් ඉන් පළක් නොවෙනා තරමට ම, මගේ හිත පුරාම නැංගුරම් දාගෙන ඉන්නේ කවුද? එයා ද, නැතිනම් එයා ලෑ අම්ම ද කියලා අද ඇහුවත්, මම මොහොතකට නිරුත්තර වෙනවා. මොකද; ගැහැණියෙකු පිරිමියෙකු සමග අඳුරු කුටියක සිර කරන්න, කුටියේ කොණ් සරත මත අගුලෙහි යතුරු සඟවන්න, ඔහු මිය යන තාක් සොයනුයේ, ගැහැණියගේ අහවල් එක පමණි. අන්තිමට බලනකොට, ඉස්කෝලෙ ගිය අවුරුදු දෙක පුරාවටම මමත් අත ගගා හෙයලා තියන්නේ, එයා ලෑ අම්ම ගේ........ *(සමාප්ති)* **A short story by: Epic Writer Duo**එහෙත් අම්මලා මෙහෙ වගේමද දන්නේ නෑ 😁 . 2015 වසරේ මගේ මුලික උපාධි නිබන්ධනයට අදාළ පර්යේෂණය සඳහා පරිසරය වුයේ කිලිනොච්චියයි. එහිදී මුහුණ දුන් සංවේදී අත්දැකීමක් පදනම් කරගෙන, “මම සිංහල ළමයට තැඹිලි ගෙනාවා” නමින් ලිපියක් මෙයට පෙර මම බුකියේ සටහන් කළෙමි. මේකත් ඒ වගේම කිලිනොච්චි අත්දැකීමක්...හැබැයි ටිකක් වෙනස් . යුද්ධය නිසා මියගිය හෝ ආබාධිත වූ ගොවියන්ගේ, බිරින්දෑවරුන්ගේ වත්මන් ජීවනෝපාය පිලිබඳ මා විසින් සිදු කරන ලද පර්යේෂණය සඳහා අවශ්‍ය දත්ත ලබා ගැනීමට එකී කාන්තාවන්ව මෙන්ම, රජයේ ඇතැම් නිලධාරීන්, හමුදා නිලධාරීන්, රාජ්‍ය නොවන සහ පෞද්ගලික ආයතන වල නිලධාරීන් හමු වීමට මට සිදු විය. . එකල, එම ප්‍රදේශවල සිවිල් ජනතාව සමග සුහදතාවය වර්ධනය කර ගැනීම සදහා යුධ හමුදාව මගින් විවිධ සමාජ සේවා වැඩසටහන් ක්‍රියාත්මක කරන ලදි. එකී වැඩසටහන් පිලිබද දත්ත රැස් කර ගැනීම සදහා විනයාගපුරම් ප්‍රදේශයේ යුධ හමුදා කදවුරක සම්බන්ධීකාරක නිලධාරියා සහ ඔවුන්ගේ සේවය ලැබූ සිවිල් වැසියන් කිහිප දෙනෙකුගෙන් තොරතුරු රැස් කර ගැනීම සදහා අදාල කදවුරේ සිවිල් සම්බන්ධීකරණ මධ්‍යස්තානයකට යාමට මට සිදුවිය. විනයාගපුරම් මාර්ගයේ එක් පසක යුධ හමුදා කදවුර පිහිටා තිබුනු අතර, එයට කෙලින්ම අනෙක් පස සිවිල් සම්බන්ධීකරණ මධ්‍යස්තානය පිහිටා තිබුනි. තොරතුරු ලබා දීම සදහා කැමැත්ත ලබා දුන් සිවිල් වැසියන් පැමිනෙන තුරු මම මධ්‍යස්තානය තුළ රැදී සිටියේ, අදාල සම්බන්ධීකරන නිලධාරියා සමග ඔවුන්ගේ වැඩසටහන් පිලිබද විමසමිනි. . අප සිටි තැනට, කඳවුරේ ප්‍රධාන ගේට්ටුව මනාව දර්ශනය වූ අතර.... එය පාසල් ඇරී දරුවන් නිවසට යන වෙලාව විය. එක්වරම කඳවුරේ ගේට්ටුව දෙසින් කුඩා දරුවන්ගේ ශබ්දයක් ඇසුණු නිසා මා සමග සිටි හමුදා නිලධාරියා ඒ පිළිබඳ විමසිලිමත් විය. . කඳවුරේ ගේට්ටුවෙන් එළියට පැමිනි, හුරුබුහුටි බලු පැටවෙකු සුරතල් කිරීම සදහා කුඩා දමිල පිරිමි දරුවන් තිදෙනෙක් ඒ අසල පොදිකමින් සිටිනු අපි දුටුවෙමු . එය දුටු නිලධාරියා දරුවන්ට කතා කොට "කොන්ඩු පෝ" යයි පැවසීය. එහි සින්හල අරුත අරන් යන්න විය....ඉහේ මලක් පිපුනු එක් කොලුවෙකු වහා බලු පැටවා වඩා ගැනීමට උත්සහ කල අතර....බිය වූ බලු පැටවා වහා කඳවුර තුළට රිංගීමට උත්සහ දැරුවේය.... බලු පැටවා පසුපස දරුවන් කඳවුරට ඇතුල් වීම නුසුදුසු බැවින්...සම්බන්ධීකරන නිලධාරියා ගේට්ටුවේ මුරට සිටි සොල්දාදුවා හට බලු පැටවා අල්ලා ගෙනවිත් කොලුවන්ට බාර දෙන ලෙස නියෝග කළේය. . ඇතුලට ගිය සෙබලා බලු පැටවා බෙල්ලෙන් අල්ලා ගෙන එනවා දුටු එක් කොලුවෙක්, වහා ඉදිරියට පැන ඉමහත් ස්නේහයෙන් බලු පැටවා වඩාගත්තේය... ඉන්පසු ඔවුන් තොර තෝංචියක් නොමැතිව දමිල බාසාවෙන් දොඩවමින් බලු පැටවා සමග නිවෙස් බලා යෑමට පිටත් විය. ඔවුන් නොපෙනී යනතුරු බලා සිටි මගේ මුවගට සිනහවක් නැගුනි... . බලු පැටවාගේ නව අයිතිකරුට, බලු පැටවෙක් ගෙදර ගෙන ඒම පිලිබදව ඔහුගේ ආදරණීය මෑනියන් කුමන ආකාරයේ ප්‍රතිචාරයක් දක්වනු ඇත්ද? . මගේ මෑනියන්ගේ ප්‍රතිචාරය නම් මෙසේ වනු ඇත.... "කොහෙන්ද මූව ගෙනාවේ? කාගෙන් අහලද ගෙනාවේ? කවුද මේකට කන්න දෙන්නෙ? කවුද නාවන්නේ? මාව යකා අවුස්සගන්නේ නැතුව ගෙනාපු තැනකට ගිහින් දාපම්...නැත්නම් උබත් ගෙදරින් පලයම්" . නමුත් බලු පැටවා ලොකුවන විට කතන්දරය වෙනස් වනු ඇත... මම බල්ලා, සහ බල්ලා පුතා වනු ඇත.... . -දොරියාන් ගුණසේකර- (කතෘ අයිතිය සුරකින්න)ඉස්සර තල මලක් පිපෙනව කියන්නෙ ගමකට වෙනමම කථාවක්.අහල ගම්වල අයත් එනව තලමල බලන්න.තල් ගහේ අන්තිම කාලෙට තමයි තලමල පිපෙන්නෙ.තලමල බලන්න ආවම ඔතන කවි කොළ එහෙමත් ලියැවෙනවා.. තමන්ගෙ ගමේ පිපිච්ච තලමල තමයි පංකාදු කියල,කාටත් කියාගන්න උවමනාව..තලමලක් පිපුනම අහල ගං හතක් පාළු වෙනව කියල කථාවට කියනව.හේතුව තමයි තලමල විශාල නිසා,කාලයක් පවතින නිසත් විශාල කෘමි පිරිස

ක් ඇදී එනව මේකට.ඇවිත් වාසස්තානය කරගෙන ඉන්නකොට කාලෙකදි මල මැරුනම උං ළඟම තියෙන භවබෝගවලට තමයි ඇදිල ගිහිං ඒවගෙ සාරෙ උරා බොන්නෙ.ඉතිං ඒ ගංවල මිනිස්සුන්ට සෑහෙන පාඩුවක් ඒක.ඒකයි අරම කථාවක් කියන්නෙ. කියන්න කවි කර අම්මෙනි අවසර මහතුන් නැති රට ඇයි උන් අවසර දෙවියෙක් නිදිනම් ඇහැරී වර වර බිම හෙලලා අර දෙනගම තලමල... සභාවක මුලින් අවසර ගන්නව මහත්වරුන්ගෙන්,මහත්වරු නැති රටේ ඇයි උංගෙන් අවසර ගන්නෙ?අම්මේ,කියන්න අවසරයි කවියෙන් මේ ඛේදවාචකය.දෙවියො නිදිනං ඇහැරිල වරෙල්ල.. "බිම හෙලලා අර දෙනගම තලමල". දෙනගම ඥාණවතී,දූෂණය කරල මරල දාලා.ගමේ තලමලක් වගේ හිටපු කෙල්ල.. කැකුළු සුභාවට පිපිලා වැඩුනේ කඳුළු වසාගෙන රුවකඳ දිලුනේ නැඹුළු යකෙකු කෙරුවද මේ වෙසනේ ලකල නිමල තලමල බිම දැමුනේ... 😥 ජීවිතේ කොච්චර කටුක උනත් ඒවට දහිරියෙන් මූණ දීලා ජීවිතේ ගෙනියපු ලස්සන කෙල්ල.නැඹුළු යකෙකු(කුස ජාතකය - කුස රජතුමා පභාවතියගෙ අතිං අල්ලනව පොකුණෙ හැංගිල ඉඳල.ඒකය භය උනු පභාවතිය මේ වචනෙ භාවිතා කරනව,නොදන්නා යකෙක් කියල) කෙරුවද මේ ව්‍යසනය.තලමලක් වගේ හිටි දැරිවිට කරපු අසාධාරණය.. දළඳා සසදා මුව දෙව්දා නැණ කුසදා කියවා වනපොත් කොට දැන දහදිය ගිණිමග ඇස් ලැබ ගත් දින රංකොත පාමුල තලමල කෙළෙසින දහම් පාසල් ගුරැවරියක් වෙච්ච ඇය දලදා වත,සසදා වත,මුව දෙව්දා වත,කුසදා වත ආදිය කට පාඩමින් කියන්න පුළුවනි.ගමට හිටපු උපාධි ධාරිණිය.පංසලේ චෛත්‍යය මුල තියං කෙලෙසපු හැටි...😥 සාර ඵලය උරමින් රස කරමින වීර බිමේ පිං වත මිරිකාගෙන මාර සෙනඟ අපෙ පැදුරේ ලැගගෙන වීර බලැති මව් පදවිත් බිලිගෙන ගුගුරා සත් දවසක් ඉර හඳ තරු උතුරා යන ගඟ යවු උඩු යටි කුරු කරනා තුරු අපි දිවිමග ගරු සරු සුවපත් වෙත්වා දුක් දැරු මව්වරු... රත්න ශ්‍රී විජේසිංහයන් පදරචනය. නන්දා මාලනී මහත්මිය සහ ගුණදාස කපුගේ මහතා ගායනය... (ප්‍රසාද් මහතාට)......මොන දිල්ලියක ගිහින්ද මන්දා ...... " සලීම් භාඊ " චණ්ඩ හිරු ගේ ග්‍රහණයට නතුව තිබූ දිල්ලිය කෙමෙන් යථා තත්වයට හැරෙමින් පවතී...සිරුරට දැඩි පීඩා ගෙනදුන් අධික උණුසුම පහ කරමින් සෞම්‍ය මඳ සුළඟක සුවදායි ස්පර්ශය දිල්ලියේ මං මාවත් වැළඳ ගෙන ඇත...අගෝස්තුවේ මැද වන විට සත්‍ය නිකේතන් හි සිසු සිසුවියෝ තම අධ්‍යන කටයුතු අපහසුවකින් තොරව කරගෙන යති...විද්‍යාලයේ දැක පුරුදු මුහුණු බොහොමයක් සත්‍ය නිකේතන් හිදී ද මුණගැසීම සතුටකි...ඔවුන් සියල්ල මිත්‍රශීලි සිනහවකින් සංග්‍රහ කරයි...අසල්වැසි ගොඩනැගිල්ලේද ශ්‍රී ලාංකික සිසු සිසුවියන් පිරිසක් රැඳී සිටී...ඔවුහු සියල්ල දෙවන හා තෙවන වසර වලට අයත් වූවෝ වෙති. ..දිල්ලි අත්දැකීම් වලින් අපට වඩා මුහුකුරා ගොස් ඇත්තෝ වූහ...උදේ සවස මං මාවත් වල මුණ ගැසෙමින් ඔවුන් සමග කෙටි කතාබස් වල නිරත වීම දැන් පුරුද්දක් වී ඇත... "ඉතිං කොහොමද ?? තාමත් හෝම් සික්ද?? ටික දවසක් යනකොට ඕක ඇරිලා යයි...ඊට පස්සේ ඔයාලා මේ නිදහසට පුරුදු වෙයි... ආයෙත් ලංකාවට යනකොට දුක හිතෙන තරමටම !!! සුහද ලෙස ඔවුන් පවසයි.... ඉතාම නිදහස්, විනෝදකාමී, මිත්‍රශීලි දිල්ලි සිසු දිවිය අපූරු අත්දැකීමක් බව දැනටමත් මට හැඟෙන්නට පටන් ගෙන ඇත...කිසි දිනෙක දෙමව්පියන් නොවිමසා තීරණ අරන් පුරුදු නැති මට යලි ඉපදුනාක් මෙන් හැඟෙයි...ජීවිතය යනු සම්පූර්ණයෙන්ම මා සතු මාහැඟි අවස්ථාවක් බවත්, මා එය භාවිතා කරන ආකාරය අනුව එහි ප්‍රතිඵල තීරණය වන බවත් මගේ ඇට්ටර සිත මටම පවසයි. ලංකාවේදී මගේ මවගේ අධික පරෙස්සමට භාජනය වූ මට එය නම් මහත් වදයක් වූ බව නොරහසකි...කුඩා කල සිටම මා තුල ජීවත් වූ නිදහස් අදහස් දැරූ ඇට්ටර ජීවියා කෙසේ හෝ කිරිල්ලියක් වී දිල්ලියටම පියඹා ආවාය... නිදහස්, නිදහස් කිව්වාට ගුප්තා ජී ගේ නිවහනේ නීති තදය! එය කාන්තා නේවාසිකාගාරයක් බඳුය...පිරිමි ළමුන් ඇතුල් වීම සපුරා තහනම්! රෑ අට වන විට ගේට්ටුව වැසේ! ඉන්පසු යාම් ඊම් බැරිය...විශේෂ හේතුවක් සඳහා පමා වෙයි නම් අවසර ගත යුතුය...මාසයේ පලමු සතිය ඇතුලත තමාට අදාල කුලිය සහ විදුලි බිලෙන් තමාට අදාල මුදල ගෙවිය යුතුය ...එහෙත් එම නීති මාලාව මට නම් කිසිසේත්ම අපහසුවක් ගෙන දුන්නේ නැත ...මම මගේ පුද්ගලිකත්වයට දැඩිව ඇලුම් කරන, ගරු කරන කෙනෙක් වීමි...එය ආරක්ෂා වීමට ගුප්තා ජී ගේ නීතිමාලාව මහත් පිටුවහලකි! "අයි ප්‍රිෆර් ටු කුක්" යනුවෙන් පණ්ඩිත වදන් පැවසුවාට ආරම්භයේදී එය එතරම්ම සුන්දර වූයේ නැත! දේශන සඳහා සහභාගි වී ගෙදර ඇවිත් නැවත උයන්න වස කම්මැලිය...ලංකාවේ රස කෑම මතක් වෙන්නේ දැන්‍ ය! අම්මා ගේ කහබත් කන්න තිබුණා නම් මරුය! තව හවස තේ වෙලාවට ඇය හදන රසකැවිලි!! හපොයි ඉතින් ඒවා කවදා කන්නද?? කොත්තුවක් වත් නෑ!! මොන සාගත සමයක්ද මන්දා!! ඇට්ටර හිත මැසිවිලි නඟයි!! "චුරු චුරු ගාන්නේ නැතිව හිටු! දැන් ආවේ උඩ දාගෙන මම හැමදේම කර ගන්නම්, උයාගෙන කන්නම් වගේ උදාන වාක්‍ය කිය කිය! දැන් ඉතින් උයපං!!" ඇට්ටර හිත තරවටු කරයි !! උයන්න බෑමයි වගේ නම් ඔය නවත්තලා තියෙන්නේ ඕනෙ තරම් පලතුරු කරත්ත!! ඔය ගිරිදඹේ බඩගාලා පහලට බහින්න විතරයි තියෙන්නේ!! අපරාදෙ කියන්න බෑ, ඇට්ටර හිතටත් ඉඳලා හිටලා හොඳ අදහස් පහල වෙයි ! ඒක නම් ඇත්තය, උයන දේ පමණක් බඩට දාගත යුතු යැයි නීතියක් නොමැත..... ඉතා දර්ශනීය ලෙස තම අත්කරත්තය පුරා පලතුරු අතුරා ගෙන් වෙළඳාම් කරන පලතුරු වෙළෙඳුන් දිල්ලියේ සුලභ දසුනකි. ඒ ඒ ඍතුවලට සුලභ වන පලතුරු වලින් ඔවුන්ගේ අත්කරත්ත පිරී පවතී...ග්‍රීෂ්ම ඍතුවේ කොමඩු, අඹ,දෙලුම්.. වස්සානයේ පේර, නාරං, කෙසෙල්...ශීත ඍතුවේ ඇපල් මිදි වැනි වෛවර්ණ පලතුරු වලින් පිරුණු කරත්ත නෙතට රසඳුනකි! අපේ නිවස ඉදිරිපසද එවැනි වෙළෙන්දන් කිහිප දෙනෙකු තම කරත්ත නවතා ගෙන ගිමන්හරියි... "සිස්ටර්, යෙහ් දේඛෝ ...! (නංගි මේ බලන්නකො) යේ අමෲද් ඒක් දම් බඩියා! අච්චේ සේ පඛේ හුඒ හෛ!! (මේ පේර නියමයි! හොඳට පැහිලා) සස්තා හෛ ජී! චාර්ලිස් රුපෛ කිලෝ (හරි ලාභයි, කිලෝවම රුපියල් හතළිහයි!) යේහ් අනාර් භි දේඛෝ, කිත්නේ බඩේ ඖර් ලාල් සා හෛ! වෝහ් පචාස් රුපෛ කිලෝ!(මේ දෙලුම් දිහාත් බලන්නකෝ, කොච්චර ලොකුද? ඒවා වල රතු පාට බලන්නකෝ! කිලෝ එකම රුපියල් පණහයි) දේඛ්තේ හෛ ජී, ලේකින් මුජේ සිර්ෆ් දෝ අමෲද් ඖර් ඒක් අනාර් චාහියේ...(ඔව් මට පේනවා ඒත් මට ඕනෙ පේර ගෙඩි දෙකකුයි, එක දෙලුම් ගෙඩියකුයි විතරයි) ටීක් හෛ, ෆිර් ඒක් ඖර් අනාර් ලේලො, තෝ හෝගා ආධා කිලෝ..(හරි එහෙනම් තව දෙලුම් ගෙඩියක් ගන්න, එතකොට හරියටම කිලෝ බාගයයි) ඔහු දක්ෂ වෙළෙන්දෙකි, නංගි ලෙස මා ඇමතුවාට මගේ පියාට වඩා ඔහු බාල වනුයේ වසර කිහිපයකට යැයි මට හැඟේ...පලතුරු කිරන ගමන් ඔහු මගේ ආගිය තතු විමසයි. මා අලුත් මුහුණක් බවත්, එවැනි අලුත් පාරිභෝගිකයෙකු ඔහුට දිගු කාලීන ආයෝජනයක් බවත් ඔහු අත්දැකීමෙන් දනී...සුදු පැහැති දූවිලි ගැසුණු කුර්තාවක් පැළැඳි ඔහු, කහට බැඳුනු දසන් විදහා සිනාසෙයි... ආප් නයේ ස්ටුඩන්ට් හෛ ක්‍යා? පෙහෙලේ කභි දේඛා නහී යහා පේ..(ඔබ අලුත් සිසුවියක් ද? මීට කලින් මෙහේදි දැකලා නැහැනේ...) හා ජී(මම ඔව් යැයි කෙටියෙන් පිලිතුරු දුන්නෙමි) දිල්ලි සේ බාහර් හුආ හෝගා...නහී තෝ පී.ජී මේ නහී රෙහෙතා...දූර් සේ ආයා හෛ ක්‍යා?(දිල්ලියෙන් පිටත වෙන්න ඇති, නැත්නම් පී.ජී වල ඉන්නේ නෑනේ, දුර ඉඳලද ආවේ) මට හිනා යයි...හා ජී දිල්ලී සේ බාහර්, ඖර් බොහොත් දූර්! ශ්‍රී ලංකා සේ ආයී හූන්..(ඔව් දිල්ලියෙන් පිට, ගොඩක් දුර, ලංකාවෙ ඉඳලා ආවේ) අරේ වාහ්!! ආප් බිල්කුල් යහාන් කී ජෛසී හෛ!! ආප් කේ ජබාන් භි හමාරේ ජෛසේ හෛ! සිරි ලංකා කේ ලෝග් හින්දි බෝල්තේ හෛ ක්‍යා?? (ෂා! ඔබ හරියට මෙහේ කෙල්ලෙක් වගේමයි, ඔබ හින්දි කතා කරන්නෙත් අපි වගේමයි! ලංකාවෙත් මිනිස්සු හින්දි බාසාව කතා කරනවද? ) . නහී, ලංකා කේ ලෝග් හින්දි නහී බෝල්තේ හෛ ජී, ලේකින් මෛනේ සීඛ් ලී...(නැහැ ලංකාවේ මිනිස්සු හින්දි කතා කරන්නේ නැහැ ..ඒ උනාට මම ඉගෙන ගත්තා..) වාහ්,වාහ් ක්‍යා බාත් හෛ! හම් සලීම් හෛ ජී.. යේ ලේලෝ ආප් කේ ඵල්, පූරා ඒක් කිලෝ, ආධා කිලෝ කී ප්‍රයිස් මේ, හමාරේ තරෆ් සේ...! (ෂා කොච්චර අපූරුද? මම සලීම්! මෙන්න ඔබේ පලතුරු..කිලෝවක්ම! කිලෝ බාගෙක මිලට! මගෙන් ඔබට!) බොහොත් ශුක්රියා සලීම් භෛයියා! (බොහොම ස්තූතියි සලීම් අයියා) සත්‍ය නිකේතන්, බඩගින්න, පලතුරු සහ සලීම් භාඊ සමග අපූරු මිතුදමක් ගොඩනැගුනේ එලෙසිනි...ඔහු මුසල්මානුවෙකි, ශූර වෙලෙන්දෙකි, වෙළඳාමටත් වඩා කතාබහට දක්ෂයෙකි...අදටත් පිටකොටුවේ පලතුරු කරත්ත දුටු විට හිත දිල්ලියට දිව යයි...සලීම් භෛයියා ගේ පලතුරු කරත්තය සිහිපත් වෙයි .........🖊️උදාරි රත්නපාල ..... (සේයාරූ අන්තර්ජාලයෙනි)2007 වෙත්දි මම හිටියෙ ඉස්කෝලෙ 11 වසරෙ. ඔය කාලෙ මන් ප්‍රසිද්ධ වෙලා හිටියෙ ගොඩක් යාලුවන්ගෙ ලව් අෆෙයාස් වලට ගොට්ට අල්ලන එකා විදිහට. සමහර විට මන් ඒකාලෙ ගොඩක් කෙල්ලො එක්ක හොඳ යාලුවෙක් විදිහට ෆිට් වෙන්න දැනන් හිටිය නිසා වෙන්න පුළුවන්. ගොඩක් කොල්ලො උන්ගෙ පණිවිඩ යවන්න, කැමති කෙල්ලන්ට කොල්ල ගැන ගුණ වර්ණනා කරවන්න, කෙල්ලො බලන්න යත්දි තනියට එක්ක එන්න වගේ බ්‍රෝකර් සීන් වලට මාවම තමා එක්ක යන්නෙ. ඔය කාලෙ මගෙ යාලුවෙක් අවුරුදු තුනක් පස්සෙන් ගියා කෙල්ලෙක්ගෙ. උන් දෙන්නම මට වඩා වැඩිමල්. කොල්ල මගෙ යාලුව. ඌ මාත් එක්ක අක්කව බලන්න ගිහින්ම මාත් එක්ක පට්ට ෆිට් අක්කත්. හැබැයි මූට කැමති වුනේම නෑ ඒ අක්ක. පස්සෙන් ගිහින් ගිහින් අවුරුදු තුනම ගිහින් 2007 එක දවසක අක්ක මට රෑ මැසේජ් එකක් දැම්ම “මල්ලි, මන් අරයට කැමතී එයා එක්ක හෙට නොලිමිට් එක ලඟට එන්න. මන් කැමතී කියන්නම්” කියලා. මටත් හෙණ හැපී දැන් සීන් එක. මූට කියන්න එපා කිව්ව නිසා මන් මූට කිව්ව හෙට යමන් අක්කව බලන්න, හවස ලෑස්ති වෙයන් කියල. අවුලක් නෑ. කොහොමත් අවුරුදු තුනක් තිස්සෙ වුණ දේ නිසා මූටත් ගාණක් නෑ.. යන් කියල සෙට්වුණා..

පහුවදා හවස අපි දෙන්න එක්ක කැස්බෑවෙන් බස් එකේ නැගලා කොහුවලට යන්න සෙට් වුණා. නුගේගොඩ නොලිමිට් එක තමා මුන් දෙන්නගෙ මුණගැහෙන තිත්පොල. එදා කවදාවත් නැතුව පැපිලියාන හරියෙ පට්ට භීශණේ. ලොකුම ට්‍රැෆික් එකක්. හේතුවක් දන්නෙ නෑ. වාහන සේරම හිර වෙලා. අපි බැස්ස බස් එකෙන්. බැහැල පයින් යමු කියලා. නැත්නම් වෙලාව පහු වෙන නිසා. බැහැල අපි දන්න ශෝට් කට් අස්සෙන් ගෙවල් වතු පිටිපස්සෙන් දන්න ශිල්ප සේරම දාල නොලිමිට් එක ලඟට ඇරසෝලෝ අදින්න ගත්තා. එතන කවදාවත් නැති කලබලයක්. දුමක්, මිනිස්සු කෑගහනව, පොලීසියෙන් පිරිලා, කටින් කට ආරංචියක් ඇහුණා “නොලිමිට් එකට මරාගෙන මැරෙන බෝම්බයක් ගහලා” කියලා. අපි කොහොම හරි අක්කව හොයාගෙන එතන ලඟටම ගියා. අක්ක බලන් හිටිය අපි එනකල්. මගෙ යාලුවට අවුරුදු තුනක් බලන් හිටපු එකාට ආදරෙයි කියන්නම බලාගෙන. හැබැයි ඒ ඉඳල තියෙන්නෙ බෝම්බෙ පිපිරෙන්න කලින්. අපි යනකොට අක්ක හිටියෙ පොලීසියෙන් එකතු කරල ලොකු ඉටි රෙද්දක දාල තිබුණු පණ නැති මිනිස්සු අතරෙ. ඒ ලස්සන දිග කොණ්ඩෙත් එක්ක වෙනදට සුදුවට දිලිසුණ දේවි බාලිකා යුනිෆෝම් එක රතුපාට වෙලා තිබුණා. ලාවට ඇරිල තිබුණ ඇස් දෙක අස්සෙන් මන් දැක්ක අක්කගෙ ඇස් වල මගෙ යාලුවට තිබුණ ආදරේ. ඒත් මන් අද වෙනකලුත් මිනිහට කිව්වෙ නෑ එදා අක්ක එන්න කිව්වෙ ඌට කැමතී කියන්න කියලා. එහෙම කිව්වනම් ඌ ඒක කොහොම දරා ගනීද. මේ පෝස්ට් එක ඌ දකිනැති බව මන් දන්න නිසා අද මේ කතාව දාන්න හිතුණේ. මගෙ ජීවිතේ මන් තියන් ඉන්න රහස් වලින් මාව ගොඩක්ම රිද්දන රහසක් ඕක. කවද හරි දවසක මගෙ යාලුව ජීවිතේ දිනල ඌට ඕන ටාගට් එකට ගිය දවසක මන් ඔය රහස ඌට කියනව. අද වෙනකල් ඕක නොකියපු හේතුව තමයි.. ඌ තාමත් ඔය සිද්දිය වෙලා අවුරුදු 15ක් ඒ අක්ක නිසා තනිකඩව ඉන්නවා. අන්න ඒක මට දරා ගන්න හරි අමාරු බරක්..කල්ලඩි අන්දරය - 18 "මං ඒත් බැලුවා මොකදෑ සුනංගු කියල" "ඒකනේ දියෙස් මාමෙ, මෙයාලව ගොඩට ගත්තෙ හරිම අමාරුවෙන්" "කොළඹ නෝනල මහත්තුරුනෙව චූටි මැණිකේ. කොළඹ මූද වගේයැ මෙහෙ මූද... දැන් ඉතින් කාල හිටින්න. මං මාළු දහයක් දොළහක් බැද්දා. ඇතිද මංදා" "අම්මෝ වැඩියත් එක්ක" දියෙස් මාමා මාළු සඳහා මුදල් ගත්තේ වර්ෂාත් මිතුරනුත් බොහෝ පෙරැත්ත කිරීමෙන් පසුවය. ඔහු පැලේ සිට ආහාර ගන්නට කළ ආරාධනය කාරුණිකව ප්‍රතික්ෂේප කළ මිතුරන් ඇඳුම් මාරු කරගැනීමෙන් පසුව දිවා භෝජනය භුක්ති විඳීම පිණිස වෙරළ කොනක වූ පොල් රුප්පාවක් වෙත ගියහ. "අම්මෝ... සුවඳ... ෂා... කෙහෙල් කොළේ බත් එකක්" ගගනට බත් මුල දිග හරින තුරු ඉවසිල්ලක් නොවීය. වර්ෂාගේ අම්මා ආදරය මුසුකොට රසවත්ව පිළියෙල කර දුන් දිවා ආහාරය දියෙස් මාමාගේ බැදපු මාළු සමග සියල්ලෝම අනුභව කළේ මහත් කෑදරකමකිනි. සතුටු සාමීචියේ යෙදෙමින් ආහාර ගන්නා අතර වර්ෂා විසින් දේව්ටත් දේව් විසින් වර්ෂාටත් බත් කටවල් කවා ගන්නවා වර්ෂා පසුපසම ඇදුණු නාඳුනන දෑස් ද බලාගෙනය. "කෑවයින් කෑවෙ නෑ මේ තරම් රස බත් එකක්. උස්මුරුත්තාවටත් එනකල්ම කෑවා" ගගන පැවසීය. "අපි නම් ඊයෙ රෑටයි අද උදේටයිත් හොඳට දෙසා බෑවා" ඒ මයුමි ය. "අනේ ඉතින් අපේ දේව් මහත්තයා මොන තරම් වාසනාවන්තද මෙවැනි නැන්දම්මෙක් ලබන්න..." ගගන එය කියූ විලාසයට සිනා වීමට ගොස් හසිතාගේ බත් කට 'බකස්' ගා එළියට පැන්නේය. ආහාරයෙන් අනතුරුව ඔවුන් බොහෝම සෙමෙන් ලයාන්විතව ගීත ගායනා කළහ. දෑස් පියාගෙන මනෝ රූප මවාගෙන රස විඳිය හැකි ඒ ගීත දේව්ගේ සිතත් කණත් කුල්මත් කරවීය. ඔහුද ජනප්‍රිය දමිළ හා හින්දි ගීත කිහිපයක්ම මියුරු හඬින් ගායනා කළේය. සිංහල සින්දු වලට දේව් සහයෝගය දැක්වූයේ වෙරළෙන් හොයාගත් හිස් ටින් එකකට තට්ටු කරමින් තාල සැපයීමෙන් පමණක් වුවත් දේව් ගැයූ දමිළ හා හින්දි ගීත බෙහෙවින් ජනප්‍රිය ඒවා නිසා ඒවා ට තාල සැපයීමෙන් මෙන්ම ගායනයෙන්ද සිංහල මිතුරන්ගේ සහයෝගය ලැබුණි. කෙමෙන් කෙමෙන් සැඳෑ අඳුර හාත්පස වෙළාගන්නා විට දේව්ගෙන් සමුගැන්මේ නිමේෂය ළං වූ බව වර්ෂාට දැනෙන්නට වූයේ සිතට මහත් ලෝභකමක් දනවමිනි. තව ටික වෙලාවක් ඔහු ඇසුරේ ගත කරන්නට හිත බල කළත් හැඟීම් වලට වහල් නොවුණු ඇය ආපසු යාමට වේලාව එළඹ ඇති බව දැන්වූවාය. "හොඳටම හවස් වෙලා. කළුවර වැටීගෙනත් එනවා. අපි යමු නේද?" "දැන් මොකක්ද වර්ෂා හෙට ෂෙඩ්‍යුල් එක? අපි කීයටද එන්න ඕනෙ?" ගගන විමසීය. "හෙට අපිට බලන්න තැන් ගොඩක් තියෙනවා. ඒ නිසා උදේම යමු. හයට විතර" "අපි මොකේද යන්නෙ?" "මං වාහනයක් කතා කරගත්ත දේව්" "ආ... අර රජීවලගෙ තියෙනවා නේද ට්‍රාන්ස්පෝර්ට් සර්විස් එකක්?" පවිත්‍රි ඇසුවේ වර්ෂා මින් පෙර ඒ ගැන කියූ යමක් මතක් කරගනිමිනි. "අම්මෝ... රජීවගෙ වාහන කොහොමටවත් එපා" "කවුද රජීව කියන්නෙ?" මයුමිත් හසිතාත් ඇසුවේ එකටමය. ඔවුන් දෙදෙනා රජීව ගැන දැන සිටියේ නැත. "රජීව පොඩි කාලෙ මගෙ හොඳම යාළුවෙක්. දැන් නම් පරාල ඇණයක්" "උඹේ පරම හතුරා... නැද්ද මචං?" ගගන දේව්ගෙන් ඇසූයෙන් දේව් රජීව ගැන ගගනට කියා ඇති බැව් වර්ෂා තේරුම් ගත්තාය. "මං වෙන වාහනයක් කතා කර ගත්තෙ. හෙට හයට අපි ඔයාලව ගන්න එනවා. ඔන්න පස්ස පැත්තට ඉර පායනකල් නිදාගන්නෙ නැතුව උදෙන්ම නැගිටලා ලෑස්ති වෙන්න හොඳේ" .... .... .... වර්ෂා අද දවසේ විස්තර අම්මා සමග කීවේ රාත්‍රි කෑම මේසයේදීය. අච්චම්මා වේලාසනින් ආහාර ගෙන බෙහෙත් බී නින්දට යන බැවින් මේ සුහද හමුවේ ඇය සිටියේ නැත. පිට්ටු කැබලි දෙකක් කඩා ඒ මතට පොල්කිරි වත් කරගත් වර්ෂා යහමින් උම්බලකඩ යොදා සාදා තිබූ ලුණුමිරිසෙන් වැඩිපුර බෙදාගත්තාය. යෙහෙළියන් ද දහවල් බත සිහි කරමින් හිතේ හැටියට කෑම බෙදාගත්හ. "දවල්‍ කෑමට මාළු බැදපුවා ගත්තද පුතේ?" "ඔව් අම්මෙ. දියෙස් මාමගෙන් ගත්තෙ. සල්ලිත් එපා කිව්වා. බොහොම අමාරුවෙන් දුන්නෙ" "බලන්නකො, ආන්ටිට මෙච්චර අහන්න දේවල් තියෙද්දි ඇහුවෙ මාළු බැදපුවා ගැනනේ" "නෑ ඉතින්. මගෙ හිතට හරි නෑ. මට කරවල්, මාළු මුකුත් හදන්න එපා වැල්ලෙන් ගන්නං කිව්වට ගත්තද දන්නෑනෙ. අපේ වර්ෂා කෑම ගැන එච්චර එළවන කෙනෙක් නෙවීනෙ. වැඩක් නං දවසම වුණත් නොකා ඉඳී" රාත්‍රි ආහාරයෙන් පසු, පසු දින බුද්ධ පූජාව සඳහා අවශ්‍ය කළමනා රැස් කර තැබූ යුවතියන් නින්දට යනවිට එකොළහට ආසන්නව තිබුණි. "ගගන මොකද කියන්නෙ?" වර්ෂා පවිත්‍රිගෙන් විමසුවේ නින්දට යාම සඳහා කාමරයට වැදී දොර වසා දමා විදුලි පහන ද නිවා දැමූ පසුවය. එතෙක් ඒ ගැන දැනගැනීමට ඇය තුළ වූයේ නොඉවසිල්ලකි. පවිත්‍රි සිටියේද ගගන ගැන වර්ෂා සමග නිදහසේ කතා කිරීමට සුදුසු වේලාවක් එනතුරුය. "ගගන මගෙන් යාළුවෙන්න අහනවා" "ඉතින්... ඔයා මොකද කියන්නේ?" "අනේ මන්දා. ගගන නරක ළමයෙක් නෙවෙයි. ඒත් මට බයයි වර්ෂා. ගිනි පෙනෙල්ලෙන් බැට කාපු මම දැන් කණාමැදිරි එළියටත් බයයි" "ඔයාගේ කතාව ගගන එක්ක කිව්වද?" "ඔව්. ඔක්කොම අහගෙන ඉඳලා අන්තිමේදී කිව්වා ඔය හැම දෙයක් ගැනම දැනගෙන තමයි මං ඔයාගෙන් මෙහෙම ඇහුවෙ කියලා" "සොරි පවිත්‍රි. එදා නංගිගෙ වෙඩින් එක දවසෙ ගගන ඔයා ගැන ඇහුවා. එයා සීරියස් වගේ අහපු නිසා මට ඔයා ගැන කියන්න වුණා. ඇත්තම කියනවනම් මේ ට්‍රිප් එක සංවිධානය වුණෙත් ඔයාල දෙන්නට නිදහසේ කතා කරන්න අවස්ථාවක් හදල දෙන්න" "එයා නම් කියනවා ඒක ප්‍රශ්ණයක් නෑ කියල. එයාගෙ අම්මල වුණත් එහෙම පටු විදිහට හිතන අය නෙවෙයි කියල. ඒත් ඉතින් අනේ මන්දා" වර්ෂා ගගන ගැන පවිත්‍රි සමග බොහෝ වේලාවක් කතා කළාය. පවිත්‍රිගේ හිත තුළ ගගන කෙරෙහි පැහැදීමක්, විශේෂ හැඟීමක් ඇති බව ඒ කතා බහෙන් වර්ෂා අවබෝධ කරගත්තාය. පවිත්‍රිගේ හිත තුළ පවතින්නේ අසාර්ථක පළමු විවාහය නිසා හිතේ හටගත් දෙගිඩියාවයි. "ඔයා හිතන්නෙ ගගනත් අසේල වගේ වෙයි කියලද?" පවිත්‍රි ඊට පිළිතුරු ලෙස බරැති දිගු සුසුමක් හෙළුවාය. ඇගේ දෑසේ රැඳුණු කඳුළු රෑ අඳුරේ වර්ෂාට නොපෙනුනද, පවිත්‍රිගේ නාසය හදිසියේ බුරුල් වූ බැවින් වර්ෂාට ඒ බැව් සිතාගත හැකි විය. ඇයට අහිංසක යෙහෙළිය ගැන ඇතිවූයේ කම්පාවකි. "වෙච්ච දේවල් වල හැටියට පවිත්‍රි මෙහෙම ඉන්නව ඇති. මට වුණා නම් එහෙම මං කොහොම රිඇක්ට් කරයිද?" වර්ෂාගේ හිතට නැගුණු සිතිවිලි වචන කළේ නැත. ඒ වෙනුවට ඇය යෙහෙළියගේ හිත සනසා අළුතෙන් ජීවිතය ගැන හිතන්න පොළඹවන්නේ කෙසේදැයි දස අතේ කල්පනා කළාය. "පවිත්‍රි, ඔයාට මතකද ඔයාගෙ අම්මා අසනීප වුණු වෙලේ අපි රුවන් වැලි මහා සෑයට ගිහින් සත්‍යක්‍රියාවක් කළා?" "ඔව්. අර හේමලතා අම්මා කියලා දුන්නු විදිහටනෙ" "ඔව්. ඒකෙන් අම්මට හොඳක් වුණානෙ. හෙට අපි යන සෝමාවතී චෛත්‍යයයි සේරුවාවිල චෛත්‍යයයි දෙකම ගොඩක් බලගතු සිද්ධස්ථාන. ඔයා එහෙදිත් අර වගේ සත්‍යක්‍රියාවක් කරන්න" පවිත්‍රිගේ අම්මා අසනීප වූ මුල් කාලයේ මාස දෙක තුනක් වනතුරුම කරන කිසිඳු ප්‍රතිකාරයකින් හෝ කර්මයකින් යන්තම් හෝ සාර්ථක ප්‍රතිඵල අත්වූයේ නැත. පවිත්‍රි ඒ ගැන සිටියේ දැඬි කණස්සල්ලෙනි. බටහිර ප්‍රතිකාර, ආයුර්වේද ප්‍රතිකාර, බෝධි පූජා, බාර හාර, දේව පූජා... මේ කිසිවකින් අම්මා දශමයකුදු ගුණයක් නොලද්දාය. මුහුණට සිනා වී සිටියත් පවිත්‍රිගේ දෑසේ වූ දුක්බර බව හඳුනා ගත් හේමලතා අම්මා ඇගේ අම්මාගේ තත්වය අසා බෙහෙවින් කණගාටු වූවාය. හේමලතා අම්මා... වර්ෂාත් පවිත්‍රිත් සේවය කළ ප්‍රතිකාර මධ්‍යස්ථානයට පංචකර්ම සඳහා එකල පැමිණි රෝගියෙකි. බොහෝම සෞම්‍ය ගතිගුණ වලින් යුත් හේමලතා අම්මා සියළු කාර්‍ය මණ්ඩලයේ හිත දිනාගත් අතර ඇය පවිත්‍රිට හා වර්ෂාට බොහෝ ලෙංගතු විය. තමන් විසින් සිතට එකඟව කළ යහපත් දෙයක් සිහිකර සත්‍යක්‍රියා කරන ආකාරය කියා දුන්නේ ඇයයි. යෙහෙළියන් දෙදෙන අනුරාධපුර ගොස් ස්වර්ණමාලී මහ සෑ රදුන් අභියස සත්‍යක්‍රියා කළහ. අනුරාධපුර නගර මධ්‍යයේම නවාතැනක් සොයා දීම ඇතුළු සෑම කටයුත්තකදීම සහයෝගය දැක්වූයේ අනුන්ගේ දුකකදී උණුවන හදක් ඇති වෛද්‍ය දෙපළය. සියල්ලන් පුදුමයට පත් කරමින් සත්‍යක්‍රියාවෙන් තෙදිනක් ගිය තැන අම්මා අත පය සොලවන්නට, යන්තම් වචන පිට කරන්නට පටන් ගත්‍තාය. මේ වන විට ඇය සීග්‍රයෙන් සුවය ලබමින් සිටින්නීය. "ඉතින් මං මොනව කියලද සත්‍යක්‍රියා කරන්නේ?" "ඇයි

පවිත්‍රි, අසේලගෙ අම්මට එයා ගැන කියන්නෙ නෑ කියලා ඔයා අසේලට වුණු පොරොන්දුව, ඒ අම්මා වැරැද්ද ඔයාට පටවලා ඔයා එක්ක තරහ වුණත් ඔයා අදටත් ඒ පොරොන්දුව ඒ විදිහටම රකිනවනෙ. ඒක ගැන මතක් කරලා ඔයාටයි ගගනටයි යහපතක් වෙන්න කියලා සත්‍යක්‍රියා කරන්න" පවිත්‍රිගේ සිතට මහත් සැහැල්ලුවක් දැණුනි. යෙහෙළිය ගැන අප්‍රමාණ ආදරයකින් හදවත පිරී යද්දී පවිත්‍රි අඳුරේම වර්ෂාගේ සුරත ගෙන සිය ළමැදට තද කරගත්තාය. "මිතුරු තොමෝ දුක සැප දෙකෙහිම හිඳිතී බිතු සිතුවම් රූ මෙන් පිටු නොපාවිතී..." මතු සම්බන්ධයි. සිතුවම අන්තර්ජාලයෙනි.දෙවියන්ගෙන් තෑග්ගක් "දේවයන් වහන්ස.." "මං මේ ඉල්ලන්නෙ ඒ අහිංසක මිනිස්සු වෙනුවෙන් සාධාරණ පුංචි දෙයක් විතරයි." " අඩු තරමින් මේ අලුත් අවුරුද්දට.." මහී දෙවඟන ශෝකයෙන් නමුත් සුමිහිරි ස්වරයෙන් කළ ඉල්ලීම දේව සභාව තුල නිම්නාද දී පැතිරුනා. "කුමන අවුරුද්දක් ගැනද ඔබ ඔය පවසන්නෙ මහී.." ශක්‍ර දෙවිඳුන් පුදුමයෙන් ඇය දෙස බලා විමසුවා. " ඔය කියන්නෙ අර මහීගෙ පෘතුවි බෝලෙ සූර්‍ය දෙවිඳුන්ගෙ වටේ රවුමක් ගියාම මල් වෙඩියි රතිඤඤයි පත්තු කරන අවුරුද්ද ගැන වෙන්න ඕන." නොසිතූ හඬක් දේව සභාවෙන් මතුවුනා. අපේක්ෂා නොකල පරිදි දෙව් ලොව දේව සභාව පැවැත්වෙන කාලය තුලදී මෙවන් කවටකම් ශක්‍ර දෙවිඳුන් නුරුස්සන බව දත් බැවින්දෝ එක්වරම දේව සභාව තුල පැතිර ගියේ විශාල නිහැඬියාවක්. දේව සභාව රැස්වෙන දිනයක් යනු දෙව් ලොවේ සියලු දෙවියන් එක්වන, ඒ සියලු දෙනාහටම උදාවන විරල නමුත් ඉතා වැදගත් අවස්ථාවක්. ශක්‍ර තෙමේ සංසුන් වීමට උත්සාහ දරණු පෙනුනා. ඔහු සභාව විසිරුවා හරියිද? එසේ වුවහොත් නැවත මෙවන් අවස්ථාවක් ලබා ගන්නට පෘථිවි අවුරුදු දහස් ගණනක් ගත්වන බව දත් මහී දෙවඟන නිසොල්මන්ව දෑස් පියන් වසා යමක් ප්‍රාර්ථනා කර සක් දෙවිඳුන් දෙසම බලා සිටියා. කිසිවෙකුටත් මේ ලැබෙන අවස්ථාව අහිමි කර ගැනීමේ අ‍භිලාශයක් තිබුනේ නැහැ. "තමුන් කවුද මෙතනට ආවෙ මොකටද කියල මතක් කරගන්නවනම් හො‍ඳයි." කවටකම් කල දෙවියන්ට අසල හුන් වෙනත් දෙවියෙක් යමක් සිහිපත් කරනු සියල්ලන්ට ඇසුනෙන් ඒ බව වටහා ගත් දෙව් තෙමේ ලජ්ජාවෙන් බිම බලා ගත්තා. දේව සභාව තුල කිසිවෙකුට කිසිවක් රහසින් පවසන්නට හැකියාවක් නැහැ.දිව්‍ය ලෝකය කියන්නෙ නිහඬ බව නැමැති දිව්‍යමය හඬින් පිරුණු තැනක්. එහි කිසිදු ඝෝෂාවක් නැහැ. අනවශ්‍ය කිසිදු ශබ්දයක් නැහැ.කිසිදු බාධා කිරීමක් නැහැ. මහී දෙවඟන සිය දෑස් වසා නැවත මනසින් පෘථිවිය දෙස බැලුවා.සැබැවින්ම මැවුම්කරු එහි කිසිදු අඩුවක් කර නැහැ. ඝෝෂා සහිත ශබ්ද ඇති වන්නේ විනාශයක් සිදු වන තැන. නිහඬ බව කියන්නෙ වර්ධනය වන, වැඩෙන, මනස එකඟවෙන සොබා දහමේ හඬට. මල් පිපී ලොවම සුවඳ දෙන්නට, ඒවා වර්ණ ගැන්වෙන්නට,ගස් ඵලින් බර වෙන්නට, කරල් මෝරා කිරට නැවෙන්නට, ඒවා රන්වන් පැහැයෙන් පැසෙන්නට, ගසකින් බිමට වැටෙන කොළයක් යලිදු මිහිකතටම පොහොර වන්නට කිසිදු ශබ්දයක් නගන්නේ නැහැ. ඒ සියල්ලට නො අඩුවම ඇත්තේ මැවුම්කරුවන් විසින් ලබා දුන් නිහඬ බවේ දිව්‍යමය ස්වභාවය පමණයි. දිව්‍ය ලෝකයත් එහෙමයි. ඉතින් ඒ පිරුණු සුන්දර නිහැඬියාව හැර කිසිදු තැනක කිසිදු ආකාරයක පාලු ගතියක් නැහැ. "මහී.." සක් දෙවිඳුන් නැවතත් සිය ගැඹුරු ස්වරයෙන් තමා අමතන හඬ දේව සභාව තුල යලි දෝංකාර දුන්නෙන්, ඇය නැවත සිය මනස ඒකාග්‍ර කොට සිය දෑස් නැවත සක් දෙවිඳුන් වෙත රැඳෙව්වා. සක් දෙවිඳුන්ගෙ ප්‍රියතම දෙවඟන තමයි මහී. ඇය ඉතා සුන්දර සේම ඉතාම බුද්ධිමත් ආදරය පිරුණු හදවතක් ඇති දෙවඟනක්. ඒ නිසාම කොතෙක් බල ඇති දෙවිවරුන් සිටියත් පෘථිවිය මැවූ දිනම සක් දෙවිඳුන් එය භාර දුන්නේ ඇයට. මහී දෙවඟන යමක් පවසන්නෙ සිය වරක් සාධාරණව විමසා දහස් වරක් නැවත විශ්ලේෂණය කල පසුව බව සක් දෙවිඳුන් හො‍‍‍ඳින් දන්නා කාරණයක්. විශේෂයෙන්ම ඇයට තමාගෙන් පුද්ගලිකව ඉල්ලීමක් කිරීමට පවා අවස්ථාව තිබියදී එසේ පුද්ගලිකව නොවිමසා මෙසේ දේව සභාවේදී ඇය ඉල්ලීමක් වෙනුවෙන් සිය හඬ අවදි කිරීමට විශේෂ හේතුවක් ඇති බව සක් දෙවිඳුන්ට නොවැටහුනා නොවේ. ඒත් කා වෙනුවෙන්ද.. එමෙන්ම මහී දෙවඟන ලෙහෙසියෙන් පසුබසින්නියක් නොවන බව සියල්ලන්ම දන්නා දෙයක්. ඇගේ අරමුණ තිබෙන්නෙ මේ ඉල්ලීම අදම දිනන්නයි. දේව සභාවෙ සියල්ලන්ගෙත් අනුමැතිය ඊට ලබා ගන්නට ඇයට අවැසි බව සක් දෙවිඳුන්ට මෙන්ම දේව මණ්ඩලයටත් නොරහසක්. දේව සභාවේ මීට පෙර ගත් තීරණයක් වෙනස් කරන්නේ නම් පොදු වූ නීතිය එය බව නොදන්නා දෙවියෙක් දෙව්ලොව නැහැ. "මහී .." සක් දෙවියන් කාරුණිකව නැවතත් ඇයව ඇමතුවා. "මම පෘථිවිය මැව්වෙ දෙව්ලොවේම අනුරුවක් ලෙසටම බව කිසිවෙකුටවත් රහසක් නෙවෙයි." එසේ පැවසූ ඔහු ගැඹුරු සුසුමක් හෙලුවා. "මනුෂ්‍යයාට අවශ්‍ය සියලු දේ එහි තිබුනත් සතුට සඟවා තබන්නට මම තීරණය කලේ දේව සභාවේම ඉල්ලීම පරිදි බව ඔබට අමතක වන්නට ඉඩක් නැහැ." මහී දෙවඟන මනු ලොව වැසියන් වෙනුවෙන් සතුට ඉල්ලා සිටින බැව් දිවැසින් දත් ශක්‍ර දෙවිඳුන් ප්‍රකාශ කලේ දේව සභාවේම අවධානය, පෘථිවිය මැවීමේදී සියලු දෙනා එක්ව ගත් තීරණ වෙත නැවත නාභිගත කරවන අටියෙන්. " මට ඒ හැම සිදුවීමක්ම අද වගේ මතකයි දේවයන් වහන්ස." " දේව සභාවේ ඉල්ලීම නොතිබෙන්නට එදා ඔබ මැවූ සතුටත් ඔබ පෘථිවිය පුරා විසුරුවා හරිනවා. නමුත් දේව සභාවේ ඉල්ලීම වුනේ එසේ සතුටත් ලොව පුරා විසුරුවා හැරියහොත් ඔබ විසින් මැවූ මිනිසුන් කිසිදු දෙයක් නොකර කම්මැලිකමින් සිටිනු ඇති බැවින් එය විශේෂිත ස්ථානයක සඟවන ලෙසටයි.. නොවේ නම් කිසි කලෙක ලොව නව නිපැයුමක් බිහි නොවනු ඇතැයි විශ්ම කර්ම දෙවියා එදා පැවසූ අනාවැකිය දෙස ඔබ එදා දිවැසින් බලා ගත් තීරණය ඊට ආසන්නතම හේතුව වුනු බව මුළු දේව සභාවම සාක්ෂි දරණු ඇති." මහී දෙවඟනගේ මතකය ගැන කිසිවෙකුටත් සැකයක් නැහැ " එදා සතුට වළාකුළු අතර සඟවන්නට වැහි වලාහක දෙවිඳුන් කල යෝජනාව ප්‍රතික්ෂේප වුනේ අනාගත මිනිසුන් අභ්‍යවකාශය තරණය කරන බවට ඔබ කළ අනාවැකිය නිසා. සඳ මත හෝ වෙනත් ග්‍රහ ලොවක සතුට සඟවන්නට චන්ද්‍ර දෙවිඳුන් එකඟ වූ නමුත් සතුට එහි නොසැඟවූයේත් ඒ හේතුව නිසාමයි. එසේ වූවානම් ඒවා තරණය කරන පුද්ගලයන් සතුට ලබාගෙන එයට අධික මිලක් නියම කරනු ඇති බවට ලක්ෂ්මි දේවියත් සැක පහළ කලා." මහී දෙවඟන එක දිගටම තම මතකය අවදි කලා. " මහා මේරුව පිටුපසත්, හිමාල කඳු මුදුනතේත්, සීතල හිමෙන් වැසුනු උතුරු හා දකුණු ධැව වලත්, ගැඹුරු මුදුදේ මරියානා අගාධයේත් සතුට නොසැඟවූයේ ඔබ මැවූ මිනිසා අති දක්ෂයෙක් හා කුතුහලයෙන් පිරුණ අයෙකු බැවින් නුදුරු අනාගතයේම එම තැන් ඔවුන් තරණය කරන්නට නියමිතව තිබූ බැවින්." "අවසානයේ තාරකා තුල සතුට සැඟවීමට තාරකා දේවතාවිය කළ යෝජනාව ඔබ වහන්සේ තරයේම ප්‍රතික්ශේප කලා. ඔබ පැවසුවේ ඔබ සතුට මැවූයේ මිනිසාට දෙන්නට මිස සැමදා පෙනෙන නමුත් කිසිදා ලබාගත නොහැකි තැනක ප්‍රදර්ශනය කිරීමට නොවන බවයි.එසේ කළහොත් එය සතුටක් නොව අසතුටක් නොවන්නේදැයි ඔබ එදා දේව සභාවෙනුත් ප්‍රශ්ණ කලා." මහී අද නම් නොනවතින හැඩයි. දේව සභාවේ බොහෝ දෙවිවරුන්ට එසේ සිතුනත් ඒ කිසිවෙක් නොවෙයි ඇයට බාධා වන පරිදි සුසුමක්වත් හෙලූයේ. " අවසන සතුට සැඟවීම සඳහා ශිව දෙවිඳුන් කළ යෝජනාව වූ " සතුට මිනිසා තුල සැඟවීමමයි සුදුසු" යන තීරණයට මා ද ඇතුළුව දේව සභාවේ සියලු දෙනාම එකඟ වුනා. ඔබ දිවැසින් දස දහසක් කල් අනාගතය බලා පැවසුවේත් සෞරග්‍රහ මණ්ඩලය හා ඉන් පිටත ගවේෂණය කරන්නටත්, අසල්වැසියන්ගේ තතු සොයන්නටත් මිනිසුන් තුල ඇති කුතුහලයෙන් හා වුවමනාවෙන් අංශු මාත්‍ර කුතුහලයක් හෝ වුවමනාවක් තමාව ගවේශණය කරන්නට මිනිසාට නොමැති බැවින් සතුට සැඟවීමට වඩාම සුදුසු මිනිසා තුලම බවයි. එලෙසම, සැම කල්හිම පෘථිවි මනුෂ්‍යයන්ගෙන් ඉතාම සුළු පිරිසක් පමණක් තමා ගවේෂණය කරන්නට වෙහෙසෙන බැවින් සහ නියත වශයෙන් ඔවුන් සොයනා සතුට එම සුළු පිරිසට පමණක් හමු වන බැවින් සතුට කිසිදා ලොවට අහිමි නොවන බවත් ලොවෙන් තුරන් ව නොයන බවත් ඔබ එදා ප්‍රකාශ කර, ඔබ මැවූ සතුට **මිනිසා තුල ම සැඟවීම *** අනුමත කලා දේවයන් වහන්ස." මහී දෙවඟන මොහොතකට තම දීර්ඝ කතාව නතර කලා. දේව සභාවේ නිහැඬියාව තවමත් එලෙසමයි. ඇය පැවසුවේ සම්පූර්ණ සත්‍යයක් බව තිස්තුන් කෝටියක් වූ දේව සභාව නිතැනින් ම දැන සිටියත් මහී දෙවඟන ගේ කතාව සමග ඒ සිදුවීම සිතුවම් පටක් සේ ඔවුන්ගේත් දෑස් ඉදිරිපිට ද මැවී පෙනුනා. " සතුට තමා තුලම සඟවා තැබීම අනුමත කිරීමට ඔබ සලකා බැලූ අනෙක් වැදගත්ම කාරණය වුනේ එය කිසිවෙකුට කිසිවෙකුගෙන් සොරකම් කළ නොහැකි වීමයි සක් දෙවිඳුනි." නැවතත් මහී දෙවඟනගේ හඬින් සියල්ලෝම ඈ වෙත තම දිව නෙත් හෙලුවා. " එසේම යමෙකුට කැමැත්තෙන් වුවත් එය තවකෙකුගෙන් ලබා ගැනීමට හෝ තවකෙකුට ලබා දීමටවත් විකිණීමටත් නොහැකි වීමත් විශේෂයක්." "එබැවින් යමෙකුට සතුට අවැසි නම් ඔවුන් අවබෝධයෙන් එය තමා තුලින්ම සොයා ගත යුතුමයි.එය කිසිසේත්ම තමාට බාහිරින් ලැබෙන දෙයක් නොවේ. ඒ නිසයි තවමත් සතුට තමාට පරිබාහිරින් සොයන මිනිසුන් තාවකාලික සතුටක් ලෙස පෙනෙන සතුටක සේයාවක් පමණක් ලබන්නෙ.නොවේ නම් කිසිදා සතුට කිසිදා නොලබන්නේ.ඒත් නැති නම් මිරිඟුවක් හ‍ඹා යන මුවන් පරිද්දෙන් සතුට හඹා ගොස් අවසානයේ දුක පමණක් උරුම කර ගන්නේ." මහී දෙවඟන ප්‍රකාශ කළා. සක් දෙවිඳුන් මදහසක් පෑවේ ඇය කී සියල්ල සත්‍ය බැවින්. " මහී.. විශිෂ්ඨයි මහී. ඔබගේ මතකය විශිෂ්ඨයි." සක් දෙවිඳුන් ඇගේ මතකය හා සංස්ලේශණ හැකියාව පිළිබඳව සිය ප්‍රසාදය පළ කළා. නමුත් එසැනින් යමක් හදිසියේ මතක් වූවාක් මෙන් සක් දෙව් රජ මීළඟට මහී දෙවඟන වෙත හෙලුවේ ප්‍රශ්ණාර්ථ බැල්මක්. " ඉතින් මහී මා විසින් පෘථිවි තලයට අවැසි සියලු දේ ලබා දුන්නාට පසුවත් ඔබ මේ ඉල්ලීම් කරන්නේ කුමක්ද?" "පෘථිවි වාසීන්ට තවත් අවැසි මොනවාද?" " ඔවුනට තිබෙන්නේ එකිනෙකාට ප්‍රේම කරමින් උදව් පදව් කරගනිමින් මේ ලැබුනු සියල්ලට ස්තුතිවන්ත වීම නොවේද?" සක් දෙවියන් විමසා සිටියා. "එය සත්‍යයක් දෙව් රජුනි. එසේ කරන බොහෝ දෙනෙක් පෘථිවි තලයේ සිටිනවා.ඒ මනු ලෝ වැස්සන් නිසා තමයි ඒ ලෝකය මෙපමණට හෝ අලංකාරව

තිබෙන්නේ." මහී දිව්‍යාංගනාව සක් දෙවිඳුන්ට පිළිවදන් දුන්නා. එසේනම් ඇය තවත් මොනවා ඉල්ලුම් කරනවාද? කෙමෙන් දේව සභාව තුල ඝෝෂාවක් ඇති උනා.සක් දෙවිඳුන්ටත් ඇති වුනේ ඒ පැනයමයි. " ඉතින් මහී ඔබ ඔවුන් වෙනුවෙන් මේ තවත් ඉල්ලන්නේ මොනවාද ? " මතු සම්බන්ධයි. ගුණානී චන්ද්‍රමාලී සිරිසේන.“ආච්චි ඇයි ඔයා බොරු කියන්නෙ.” “බොරු නෙමෙයි කැටේ සතයක් නෑ දැන්.” “ඇයි අනේ ඔයා ඔහොම බොරු කියන්නෙ.” සවස හයට පමණ ආරම්භ වුණ සිතුමිගෙයි එයාගේ ආච්චිගෙයි රංඩුව ගලාගෙන ගියේ නතර නොවන ලෙසයි. නරතවන බවක් නොපෙනුණු නිසාවෙන් මම කාමරයෙන් එළියට ගමන් කළෙමි. සිතුමිගේ අක්කා ඇගේ පුංචි කෙනෙකුගේ නිවසට ගොස් තිබූ නිසාවෙන් සිතුමි දිනය පුරා රංඩු වුයේ ඇගේ ආච්චි සමඟයි. කුමකට හෝ කා සමඟ හෝ රංඩු නොවුනොත් දවස අවසානයේ ඇයට නින්ද නොයනු ඇත. කෙසේ හෝ මා පැමිණි බව නොදත් සිතුමි ආච්චිත් සමඟ දිගටම වාද කළාය. මා දුටු විගස කට නිහඬ කර ගත් ඇය බිම බලාගෙන සිටියේ කිසිම දෙයක් සිදු නොවූ අයුරිනි. “මොකද කෑ ගහන්නෙ.” “බලන්න බාප්පේ, මේ ආච්චි බොරු කියනවා.” “ඔව් ඔව් කවුද බොරු කියන්නෙ කියලා මමත් අහගෙන හිටියේ. දැන් ඔයා කැටේට දාන සල්ලි ගණන් කරනවා නේද?” “ඔව් බාප්පේ.” “කීයද අන්තිමට තිබ්බ ලොකුම ගාණ.” “රුපියල් එකසීය අසූ නමයක් තිබ්බා.” “දැන් කීයක් තියනවද?” “රුපියල් වි…විසි හතරයි.” “ආච්චි කියන්නෙ ඔයා කැටේට දාන සල්ලි ආයෙත් ගන්නවා. ඒක කරන්න එපා කියලා.” “නෑ නෑ එයා කියන්නෙ සතයක්වත් නෑ කියලා. විසිහතරක් තියනවනෙ. අනික බාප්පේ මම සතයක් දැකලාවත් නෑ.” “අයියෝ…හරි හරි යනවා ගිහින් ලැහැස්ති වෙනවා.” “කොහේ යන්නද?” “මගේ යාළුවෙක්ගේ ළමයෙක්ගේ උපන්දිනෙට යනවා. ඔයාවත් එක්ක එන්න කිව්වා.” “රෑ පාටියක්ද බාප්පේ.” “ම්..” “ළමයට කීයද ඉතිං වයස.” “අවුරුද්දයි..” “බබා ගොඩක් පොඩි ඇති නේද බාප්පේ.” “ඔව්,” “චූටිම චූටි ඇති මගේ බෝනික්කටත් වඩා. මෙන්න මෙච්චරක් විතර.” “ඔයා ගිහින් ලැහැස්ති වෙනවද? නැත්තම් ප්‍රශ්න අහ අහ ඉන්නවද?” “නෑ නෑ මට එනවා. ලොකු පාටි එකක්ද බාප්පේ.” “අ…ටිකක් විතර. ආච්චි ඔයාගේ ඇඳුම් ලැහැස්ති කරලා තියෙන්නෙ.” “අ…එහෙනම් මට විනාඩි දොළහක් තමයි ඕන.” සිතුමි එයාගේ කාමරේට වේගෙන් දුවගෙන යන ආකාරය දෙස මම බලාගෙන සිටියේ සිනාවක් මුහුණේ රඳවාගෙනයි. “හුම්…දොළහක්.!!” තමන්ට සූදානම් වෙන්න යන වේලාව ඇය නිශ්චිතවම ගණනය කරගන්නා බව මම දැන සිටියෙමි. බොහෝ විට ඉක්මණින් පැමිණෙන බව පැවසීමට අපි විනාඩි පහ යන්න භාවිතා කළත් ගමනට අදින ඇඳුම අනූව ඇයට සූදානම් වීමට විවිධ වෙලාවන් තිබුණා වගේම බොහෝ වෙලාවට පැවසූ වෙලාවටම ඇය සූදානම් වුවාය. කහ පැහැති තරමක් දිලිසෙන අඳුමකින් සැරසුණු සිතුමි පැවසූ වෙලාවටම නිවසින් පිටතට පැමිණ ගවුම දෙපැත්තෙක් අල්ලාගෙන එක් වටක් කැරකුණාය. සිතුමි වගේම මමත් ඉක්මණින් සූදානම් වුවත් බිරිඳ නොපැමිණි නිසාවෙන් අපි දෙදෙනා සූදානම් වී ඉඳගෙන සිටියේ පඩිපෙළේ උඩම පඩියෙයි. බිරිඳගේ ස්මාට් දුරකතනය අතට අරගෙන බුකියේ කිහිපවතාවක් උඩ පහළ ගියත් ඇය නොපැමිණීම නිසා නිවස තුළට යාමට මම සැරසුනෙමි. “බාප්පේ..” “ම්…” “මම පොඩි ළමයි බලන්න ගිහිල්ලම නෑ.” “ඒ මොකෝ.” “ඇස්වහ වදිනවා කියලා අපේ ගමේ පොඩි අයට බර්ත්ඩේ පාටි තියන්නෙ නෑ.” “එහෙමද? අද ගිහින් බලමු.” “බාප්පාගේ උපන්දිනෙ පහුවෙලා දැන් මාස දෙකක් වෙනවා නේද? “ම්..” “දැන් ඔයාට වයස 35යි. රේණු පුංචිට 29යි නේද?” “ඔව්,” “බාප්පේ මට යූ ටියුබ් දාලා දෙන්නකෝ. මම අකුරු ගහලා බලන හැටි දන්නවා.” සිතුමිට දුරකතනය ලබාදුන් මම නිවස තුළට ගමන් කළෙමි. දෙවතාවක් පමණ කාමරය තුළට ගමන් කර බැලුවත් ඇයට සූදානම් වූයේ තවත් පැය බාගයකට පමණ පසුවයි. වෛද්‍යවරයෙකු කුඩා ළමුන් ගැන පැහැදිලි කරන වීඩියොවක් නරඹමින් සිටි සිතුමි බිරිඳ පැමිණි වහාව දුරකථනය ඇයට ලබා දුන්නාය. ගෙන්වාගත් පික් මී රථයකින් තුන්දෙනාම බෝමිරියේ තිබූ මිතුරාගේ නිවස අසළට පැමිණෙද්දි වෙලාව රාත්‍රි හත පමණ වී තිබිණි. නිවසේ ගෙවත්ත විදුලි බල්බවලින් ආලෝකමත් කොට උත්සවය ගෙවත්තට ගෙන තිබුණි. මිතුරාට වගේම ඇගේ බිරිඳට කතා කොට කුඩා දරුවා දිහාත් බලාගෙන ඉඳලා මේසයක් දෙසට පැමිණෙන්න සූදානම් වුවත් සිතුමි කුඩා දරුවා දිහාම බලා සිටියාය. “මෙයාට අවුරුද්දක් වෙන්න බෑ. ඔයාලට වැරදිලා.” සිතුමි තරමක් හඬින් එසේ පැවසූ නිසා මිතුරා, ඔහුගේ බිරිඳ මෙන්ම අසළ සිටි අමුත්තන් පවා සිතුමි දෙස බලා සිටියේ තරමක අමනාපයකිනි. මම වහාම ඇය කැඳවාගෙනගෙවත්තේ කෙළවරකට ගමන් කළේ බිරිඳ හැකි අයුරින් සිතුමිගේ කතාව අමතක කරන්න වෙන මාතෘකාවක් පටන් ගත් අතරෙයි. මම පුටුවක් අරගෙන ඇය අසළට ගෙනත් ඉඳගත්තා. “මොන මඟුලක්ද ඒ කිව්වේ.” “ඒ ළමයා ලොකුයි. මම ආවේ ගොඩක් පොඩි ළමයෙක් බලන්න.” “මොකක්..!!” “මම යූ ටියුබ් එකෙන් බැලුවා. අම්මාගේ බඩේ ඉද්දිත් ළමයින්ට දැනෙනවලු. එහෙම වෙන්නෙ එයාලා ඉපදිලා ඉන්න නිසානෙ බාප්පේ.” “අ…මේ..” “දෙමාපියෝ ඒ කාලේට රංඩු වෙන්න හොඳ නෑලු. අම්මාට බනින්න ගහන්නත් හොඳ නෑලු. ඒවා ළමයට බලපාන හින්දා. ළමයා ඉපදිලා නැත්තම් කොහොමද බාප්පේ ඒවා දැනෙන්නෙ.” “හුම්….අ…” “ඉතිං එයාට අවුරුද්දයි මාස නමයක් වෙනවා. ඒකයි මම එහෙම කිව්වේ.” “ළමයෙක්ගේ අස්ථි හැදෙන්න එයාට ඇහෙන්න දැනෙන් පටන් ගන්නෙ ඇත්තටම මාස තුනකට විතර පස්සේ. අනික අපි හැමෝගෙම වයස කියද්දි ඒ මාස නමය…. නමය කිව්වට සමහර අයගේ මාස හත හරි අය හරි ගණන් ගන්නෙ නෑ.” “ඇයි ඒ.” “එහෙම තමයි.” “එතකොට සමනළයා අර ඉන්නෙ මොකේද ඉන්නෙ බාප්පේ ඒ මොකක්ද මට මතක නෑ.” “කෝෂය…පිලවා කියන්නත් පුළුවන්.” “අන්න හරි එහෙම ඉද්දිත් සමනළයට පන තියනවනෙ. ඒ කියන්නෙ සමනලයත් ඉපදිලා. ඉතිං අපිටත් එහෙම වෙන්න ඕන. ඒ කියන්නෙ බාප්පට දැන් 36යි. පුංචිට 30යි. තව මාස දෙකකින් මට 7යි නෙමෙයි 8යි. මාස දෙළහක්නෙ අවුරුද්දක් වෙන්නෙ.” “ඔයා කියනදේ හරි. හැබැයි මිනිස්සු බකේගේ වයස ගණන් කරන්න පටන් ගන්නෙ අම්මා කෙනෙක්ගෙ බඩෙන් මේ ලෝකෙට ආවාට පස්සේ.” “ඉතිං බාප්පේ ළමයා මාස නමයකට කලින් ඉපදිලානෙ. අම්මගේ බඩ තියෙන්නෙත් මේ ලෝකෙනෙ.” “හරි එහෙනම් මේක අහ…” “අංකල්…අපි මේ නංගිව සෙල්ලමට ගන්නද?” “ආ…හරි එක්කන් යන්න. ඔයා දැන් සෙල්ලම් කරන්න යන්න. අපි ඔය ගැන පස්සේ කතා කරමු.” උත්සවයට පැමිණි කුඩා ගැහැණු ළමයෙක් සිතුමිගෙ අතින් අල්ලගෙන තවත් ළමුන් සිටින දිශාවට රැගෙන ගියාය. මම හිනාවක් මුවේ රඳවාගෙන ඇස් එහෙ මෙහෙ යවන ගමන් කල්පනා කළේ ඇය පැවසූ මාස නමය ගැනයි. …………සුමේධා දුරකතනය තැබුවේ වේගයෙනි. බලාපොරොත්තු නොවූ ප්‍රතිචාරයෙන් ඇය අතිශයින්ම කෝපයට පත්ව සිටියාය.ඇගේ ළය වේගයෙන් උස් පහත් වෙමින් වෙයි.. ඩිග් ඩිග් ශබ්දය පිටතට ඇසෙන්නාසේය. “මේ සේරම මේ මිනිහගෙ බලුකම නිසානෙ..” ඇය සිහිකළේ තුෂාන්වය.සැමියා වුවද ඔහුගේ නමවත් කීමට අප්‍රසන්න බවක් ඇයට දැනෙයි. “මිනිහා හරියට හිටියනම් එක එක ගෑනුන්ගෙ ලොකු කතා අහන්න වෙන්නෙ නෑනෙ..” සුමේධා මේ ඇමතුම ගත්තේ කිසිසේත්ම ජයනිගෙන් මෙවැනි ප්‍රතිචාරයක් බලාපොරොත්තුවෙන් නොවේ.ඇය සිතුවේ මේ ඇමතුමෙන් ජයනි බියට පත්ව දිගින් දිගටම නිදහසට කරුණු කීමක් හෝ තමාගෙන් සමාව ඉල්ලා සිටීමක් සිදු කරාවි යන්නය. එහෙත්.. සිදු වූවේ එය නොවේ. “ඔයාට බෑනෙ මාව හදන්න. මම ඔයාගෙ කවුරුත් නෙවේනෙ. ඔයා ඔයාගෙ මිනිහව හදාගන්න. මොකද මම බලෙන් ඔය ගෙදරට ඇවිත් නැවතිලා නෑනේ. ඇයි යකෝ මොන වදයක්ද මේ.. සැරයක් දෙසැරයක් හොඳින් කිව්වහම තවත් කියවන්නෙ. ඔයා ඕවා ඔයාගේ මිනිහත් එක්ක බේරගන්න. ආයෙ එහෙම මට කතා කරන්න එපා.” ජයනි කෑ ගැසුවේ කේන්තියෙන් දැවෙමිනි.. අපේක්ෂා කළ පරිදි ඇය කිසිසේත්ම තමාගේ ඇමතුමෙන් බියකට පත් නොවූ බව සුමේධා තේරුම් ගත්තාය. “බලු වේ#@..” සුමේධා දත් මිටි කෑවාය. “තුෂාන් එක්ක තැන් තැන්වල ඇවිදිනවා මදිවට තව මටත් ලොකු කම් පෙන්නනවා.” දුරකථනය ඇඳ මතට විසි කර දැමූ ඇය ඇඳ මත පෙරලුණේ කෝපයත් වේදනාවත් එකට මිශ්‍රව දෑස් අගට කඳුළු කැට අහුරක් එකතු වෙද්දීය. සුමේධාට තුෂාන්ගේ යම් වෙනසක් දැනෙන්නට වී සෑහෙන කලක්ය.එහෙත් ඇය එය එතරම් ගණනකට ගත්තේ නැත.දරුවාගේ කටයුතුවලටම සිරවී සිටි ඇයට ඔහුගේ ඒ වෙනස විශාල ලෙස දැනුණේද නැත. “මම පුතාව නිදි කරවන්න යනවා.. මට නින්ද ගියොත් ඔයා කාලා නිදාගන්න.” විවාහ වූ දින පටන් පවත්වාගෙන ආ දෙදෙනා එක්ව නින්දට යාමේ පුරුද්ද මුලින්ම බිඳුණේ සුමේධා අතින්ය. ඒ මීට වසර දෙකකට පමණ පෙර ඔවුන්ගේ දරුවා ඉපදුණායින් පසුවය. දරුවා ඉපදෙනවාත් සමඟම ඔවුන්ගේ විවාහ ජීවිතයේ සිදුවූ එකම වෙනස එය පමණක් නොවේ. තවත් බොහෝ දේ ද ඒ සමගම වෙනස් විය. “අනේ තේ එකක් හදාගෙන බොන්න පුලුවන්ද?” “බත් ටික බෙදාගෙන කන්න හොඳේ..” “මට නින්ද යයි, දොරවල් ජනෙල් හරියට වහලද බලලාම නිදාගන්න.” “ෂර්ට් එක අයන් කරගන්න පුළුවන් නේද?” “බත් එක බැඳගෙන යන්න හොඳද? මම ඕකට නැගිට්ටොත් ළමයත් ඇහැරෙනවා.” විවාහ වූ දිනයේ පටන් සුමේධා විසින් කැමැත්තෙන් හෝ අකමැත්තෙන් ඉටුකළ තුෂාන්ගේ රාජකාරි සියල්ල එසේ යළි තුෂාන් වෙතටම පැවරෙමින් තිබුණේ සුමේධාට දරුවා සමඟ කාලය ගත කිරීමට සිදුවූ නිසාය. “අනේ මම නැගිට්ටොත් මේ ළමයා ඇහැරෙයි තුෂාන්..” රාත්‍රියේ තුෂාන්ට ඇයව අවශ්‍ය වූ මොහොතකදී පවා සුමේධාගෙන් පැවසුණේ එවැන්නකි. දරුවාට තිබූ අති මහත් සෙනෙහසත්ඇල්මක් නිසා ඇයටත් නොදැනීම තුෂාන්ව ඇගෙන් ගිලිහී ගියා වැනිය. “මොකක්ද සුමේධා හැම වෙලේම ඔය ළමයාම බදාගෙන ඉන්නේ මේ ගෙදර වැඩක් කරන්නේ නැද්ද? ඔය ළමයා බිම තියන්න බැරි නම් මගේ අතට දීලා හරි තමුසේ මේ වැඩ ටික කරනවා.” බොහෝ දේවල් ඉවසා අවසානයේ තුෂාන් දිනක් ඇයට බැණ වැදුණේය. රැකියාවට ගොස් නිවසට පැමිණෙන ඔහුට නිවසේ ද බොහෝ දෑ කරන්නට සිදු වී තිබීමත් තමාට අවශ්‍ය කිසිවක් ඇයගෙන් නොලැබීමත් ඔහුගේ කේන්තියට හේතු වී තිබිණි. අනෙක් කටයුතු සියල්ල පසෙක ලා දරුවා සමඟම රැඳෙමින් ඔහුව සුරතල් කරමින් මේ කරන විකාරය ඔහුගේ ඉවසීමේ සීමාව පන්නමින් තිබුණේය. තුෂාන්ගේ බැණ වැදීමෙන් සුමේධාද කෝපයට පත්වූවාය. “ඔයා පුදුම මනුස්සයෙක්නෙ තුෂාන්.. මේ ළමයාගේ වැඩ මම කරන්නේ නැතුව කවුද කරන්නේ?මම මෙච්චර කල් ඔය හැමදේම කළානෙ. ඔයාට ටික දවසකට ඔය වැ

ඩ ටික කරගන්න බැරිද? මේ ළමයා ඔයාගෙ අතේ ඉන්නෙ නෑ කියලා ඔයා හොඳටම දන්නවනේ.” “අනිත් ගෑණුත් ඔහොම තියෙන වැඩ සේරම පැත්තකට දාලා ළමයව අතේ තියාගෙන ඉන්නවද?” “අනිත් ගෑණු ගැනවත් ළමයි ගැනවත් නම් මම දන්නේ නෑ. හැබැයි මේ ළමයා නම් බිම තිබ්බ ගමන් අඬනවා..” “ඔව් බිම තිබ්බ ගමන් අඬනවා. එහෙම අඬන්නේ ඇයි දන්නවද? ඔයා ඒ ළමයව අතට පුරුදු කරගෙන තියෙන හින්දා.” “අඬනකොට ඉතින් අතේ තියාගෙන නලවන්නෙ නැතුව වෙන මොනවා කරන්නද? “ එදා දෙදෙනාගේ වාදය බොහෝ දුර ගියේය. තුෂාන්ගේ කේන්තියත් සුමේධාගේ කේන්තියක් උපරිමයටම පැමිණ තිබිණි. සුමේධාට පහරක් ගසන්නට තරම් වූ ආවේගය පිඟන් දෙකක් පොළොවේ ගැසීමෙන් පිට කර ගත් තුෂාන් තම කාමරයට වැදුණේ තවදුරටත් සුමේධා සමඟින් කතා කිරීමෙන් පලක් නොමැති බව තේරුම් ගෙනය. එදා සිට තුෂාන් බොහෝ දේ වෙනස් කරගත්තේය.. තම කාමරයට ඇඳක් දමාගත් ඔහු එහි තනිවම නිදන්නට පුරුදු විය. තමාගේ අනෙක් සියලු කටයුතුද තනිවම සිදු කරගැනීම ආරම්භ කළ ඔහු සුමේධාට කිසිවක්ම නොකී අතර සුමේධාගෙන් කිසිවක්ම බලාපොරොත්තු නොවන බවක්ද පෙන්වීය.මාස හත අටක්, අවුරුද්දක් පමණ ගෙවෙන විට සුමේධා නැවතත් ටිකෙන් ටික පුරුදු පරිදිම නිවසේ කටයුතු සිදුකර ගැනීම ට යොමු වුවද දෙදෙනාගේ මේ දුරස් වීමෙහි වෙනසක් වූයේ නැත. “එයාට හොඳ නම් මට මොකද? * තුෂාන්ගේ වෙනසට හේතුව තමාගේ වෙනස බව තේරුම් ගැනීමට සුමේධාට හැකියාවක් තිබුණේ නැත.හැකියාවක් තිබුණද ඇයගේ අහංකාරය එය පිළිගැනීමට ඉඩ තැබුවේ නැත. “එයාට ඕන නැත්නම් මට ඕනෙත් නෑ..” තුෂාන්ගේ උණුසුම අවශ්‍ය වූ රාත්‍රින්හිදී පවා ඇය ඔහු වෙත නොගොස් දරුවා සමග තම කාමරයෙහිම රැඳුනාය. “තුෂාන් ඊයෙ ගෑනු කෙනෙක් එක්ක ටවුන් එකේ හිට්යා.” දිනක් මාලිකා පැමිණ එසේ කියද්දී නම් සුමේධා තරමක් තිගැස්සී ගියාය. මාලිකා සුමේධාගේ අසල්වැසි මිතුරියෙකි “ඔෆිස් එකේ කවුරු හරි වෙන්න ඇති. කෙල්ලො ගොඩක්මනෙ ඒකෙ ඉන්නෙත්.” මාලිකාට වෙනසක් නොපෙන්වා එසේ කියා ගත්තද ඇගේ සිතට අමුත්තක් දැනුණේය. “ඔයා දැන් වෙන වෙන ගෑනුත් එක්ක රවුම් ගහනවා කියන්නේ..” එදා සවස ඇය තුෂාන්ගෙන් විමසුවේ කිසිදු හැඟීමක් පිටතට නොපෙන්වමිනි. “හ්ම් ඔව් ඉතින්.. ගෙදර ගෑනි එක්ක බැරි නම් පිට ගෑනු එක්ක හරි රවුම් ගහන්න එපැයි..” තුෂාන්ද රූපවාහිනිය දෙස බලාගෙනම පිළිතුරු දුන්නේ තමාද එය ගණන් නොගත් අයුරකිනි “එහෙනම් ඉතින් ඇවිදින එක විතරක් නෙවෙයි. අනිත් හැම එකමත් ඒ ගෑනුන්ගෙන්ම කරගත්තනම් හරිනෙ..” “ඔව් කොහොමත් එහෙමනෙ වෙලා තියෙන්නෙ. තුෂාන්ගේ කතාවෙන් බොහෝ දේ තේරුම් ගන්නට හැකියාව තිබුණද මොකක්දෝ හේතුවකට සුමේධා ඒ ගැන වැඩිපුර සිතන්නට ගියේ නැත. එහෙත් ඇය මාලිකාගේ කතාව මතකයේ රඳවා ගෙන සිට්යාය. “උඹ අර මම කියපු එක බැලුවේ නෑ නේද? ඔන්න අදත් මං දැක්කා තුෂාන් අර ගෑනිත් එක්ක ටවුන් එකේ ඉන්නවා.” තවත් දිනක් මාලිකා එසේ කියද්දී නම් සුමේධා කලබල වූවාය. “උඹ හොඳටම දැක්කාද?” කලින් දින මෙන් නිහඬව නොසිට ඇය ඇසුවාය. “දැක්කෙ නැත්නම් මම කියන් නෑනෙ බං. මම හොඳටම දැක්කා. එදා අර හිටපු ගෑනු කෙනා එක්කම තමයි අදත් හිටියේ. හැබැයි මේක මම කිව්වා කියලා නම් තුෂාන්ට කියන්න එපා හොඳද.. අනික උඹ කලබල වෙන්නත් එපා. ටිකක් කල්පනාවෙන් ඉඳපන්. තුෂාන් ගැන වැඩිපුර බලපන් . මිනිස්සු පිටින් හොයන්නෙ ගෙදරින් හරියට හම්බවෙන්නෙ නැති දේවල්නෙ.” මාලිකා තවත් බොහෝ දේ කීවාය. උපදෙස් දුන්නාය. සුමේධා ඒ සියල්ල නිහඬව අසා සිටියාය. “අනිවාර්යයෙන්ම තුෂාන්ට හොර ගෑනියෙක් ඇති. ඒ ගෑනිත් එක්ක තමයි ඔය රවුම් ගහනවා ඇත්තෙ. අනිත් අනිත් දේවලුත් ඒ ගෑනිගෙන්ම කරගන්නවා ඇති. ඒක තමයි එයා එයාගේ කාමරේට වෙලා තනියම නිදාගන්නේ. සුමේධා මාලිකාගේ කතාවෙන් සියල්ල ස්ථීර කරගත්තාය. හොයන්නට බලන්නට දෙයක් නැත. මෙය ඇත්තය. මාලිකාට බොරු කියන්නට හේතුවක් නැත. පාසල් වියේ සිටම තමාගේත් තුෂාන්ගේත් ප්‍රේමයටත් උදව් කළ ඇය බොරුවක් කියන්නේ කුමකටද? එදා පටන් සුමේධා සියල්ල සැක කළේය. තුෂාන් වැඩට ගියත් නොගියත් කෑවත් නොකෑවත් වේලාසන ආවත් ප්‍රමාද වූවත් අඩුම තරමේ කොණ්ඩය කැපුවත් ,වැවෙන්නට හැරියත් හැඳ පැලැන්දත් ඒ සියල්ලටම හේතුව ඔහුගේ හොර ගෑනි බවට නිරායාසයෙන්ම පත් වූවේය. ඒ නිසාම සුමේධාගෙන් තුෂාන්ට සෑම විටෙකම ලැබුණේ ඇනුම් පදය. මුලින් මුලින් සියල්ලට උත්තර බැන්දත් ටික කලක් යත්ම තුෂාන් ඒ සියල්ල නොඇසුණා සේ ඉන්නටත් කුමක් කීවද පිළිතුරක් නොදී නිහඬ වන්නටත් පුරුදු වූවේය. “හොර ගෑනි නලවලා ඇවිත් මගේ ළමයව නලවන්න ගන්න එපා..” ටිකෙන් ටික දරුවාද තමාගෙන් ඈත් කරමින් සිටි සුමේධා තමා දෝතට ගෙන සුරතල් කරමින් සිටි දරුවා උදුරා ගනිමින් එසේ කියූ විට නම් තුෂාන්ගේ ඉවසීම බිඳී ගියේය. ඒ ඊයේ දිනයේය. වචන හුවමාරුව අවසන් වූවේ තුෂාන්ගේ අතක් සුමේධාගේ කම්මුලක් හරහා පතිත වීමෙන් පසුවය. “ඕකිට නම් හොඳක් වෙන්නෙපා. සාප වෙන්න ඕනේ..ඕකි හින්දා තමයි මම මේ ගුටි කෑවේ..” සුමේධා දත් මිටි කමින් තුෂාන්ගේ නොදන්නා හොර ගැහැනියට බොහෝ වාරයක් ශාප කළාය. “තුෂාන් ඔයා අද ඔෆිස් එනවාද? මට අර වැඩේ කරලා දෙන්න පුළුවන් වෙයිද?” ජයනි නමින් එවා තිබූ කෙටි පණිවිඩය ඇය දුටුවේ ඊයේ රාත්‍රියේ තුෂාන් නින්දට ගිය පසු ඔහුගේ දුරකථනය අතට ගෙන එය පරීක්ෂා කිරීමේදීය. එය එවා තිබුනේ දින කිහිපයකට පෙර ය. “මං හිතපු එක හරි. එහෙනම් මේ ජයනි කියන එකී එක්ක තමයි සම්බන්ධෙ තියෙන්නේ. ඒකි එක්ක ලැගලා ඇවිත් තමයි අද මගෙ කම්මුලටත් ගැහුවේ.” සැකය ස්ථිර වෙද්දී ඇය ජයනිගේ දුරකථන අංකය කඩදාසියක ලියා ගත්තාය. අද උදෑසන තුෂාන් නිවසින් පිටත් වන තෙක් බලාසිටි සුමේධා ඔහු පිටව ගිය සැණින් ජයනිගේ දුරකථනයට ඇමතුවාය. ජයනි කිසිවක් කියන්නට කීප විටක්ම උත්සාහ කළද ඒ සියල්ලට කන් නොදුන් සුමේධා දන්නා කුණුහරප සියල්ලෙන් ඇයට සෑහෙන වේලාවක් තිස්සේ බැණ වැදුනාය. වතාවක් දෙකක් කරුණු පැහැදිලි කරන්නට උත්සාහ කර එය නොහැකි වූ තැන ජයනිගෙන් ලැබුණු බලාපොරොත්තු නොවූ පෙර කී පිළිතුරත් සමඟ තවත් කියන්නට දෙයක් සුමේධාගේ කටට නොපැමිණියේය. ගල් ගැසුණාක් මෙන් මොහොතක් නිහඬව බලා සිටි ඇය දුරකතනය විසන්ධි කර දැමුවේ කේන්තිය දරා ගත නොහැකිවය. ********************************”” ඇඳට වී පෙරලෙමින් කල්පනා කරමින් සිටි සුමේධාගේ කල්පනාව බිඳුණේ දොරේ සීනුව නාද වනු ඇසීමෙනි. ඒ කවුද මේ වෙලාවේ? සුමේධා කඳුළු පිසගෙන ඇඳෙන් නැගිටින්නටත් පළමුව දෙවැනි වතාවටද සීනුව නාද වූවේය. ඉන්පසු ඇය කොණ්ඩය ගැටගසා ගනිමින් දොර වෙතට යන තෙක් තවත් කිහිප විටක්ම සීනුව නාද වන්නට විය. මොකාද ඒ බෙල් එක කඩන්න හදන්නේ? සුමේධා දොර ඇරියේ කේන්තිය අලුත් කර ගනිමිනි. එහෙත් රකුසු මුහුණකින් යුතුව දොර ළඟ සිටි තුෂාන් දුටු සැණින් ඇයගේ කේන්තිය පුදුමයක් බවට පත් වූයේය. “ඔයා” “මොකක්ද යකෝ අර කරපු ගොන් වැඩේ?” “මො.. මො.. මොකක්ද? “ “මොකක්ද?” අන්න අර ජයනිට කෝල් කරේ මොන මගුලකටද?” සුමේධාට කාරණය වැටහුණේ එවිටය. එසේ නම් තුෂාන් මේ මුහුණු රකුසු කරගෙන ආපසු පැමිණ ඇත්තේ ඔහුගේ පෙම්වතියට තමා දුරකථන ඇමතුමක් ගත් නිසාය. හැරෙන තැපෑලෙන් ඇය එය තුෂාන්ගේ කනෙහි තබා ඇත. සුමේධාගේත් කේන්තිය ඇවිස්සුණේය. “මම නම් ගත්තෙ මගුලකට නෙමේ. ඒකිත් එක්ක මඟුල් නටන්නේ තමුසේනේ. තමුසෙලා නටන මඟුල මොකක්ද කියලා අහන්න තමයි මම ගත්තේ.” “ඒ ගෑනියි මමයි නටන මඟුලක් නෑ යකෝ.” කවදාවත් නැති තරමට උස් හඬින් තුෂාන් කෑ ගැසුවේ සුමේධාවද තල්ලු කරගෙන නිවස තුළට එමිනි. “ජයනිගේ මනුස්සයත් ඉන්න තැන තමයි උඹ මේ කෝල් අරන් විකාර නටල තියෙන්නෙ. අන්න අරහෙ ජයනිටත් ප්‍රශ්න. උඹ මට එදා ඉඳන්ම මේ පවුල් ජීවිතේ එපා කෙරෙව්වා . දැන් අර කොහෙවත් ඉන්න එවුන් දෙන්නෙක්ගෙත් පවුල් ජීවිතේ ඉවර වෙන්න යන්නේ.” “අනේ නිකං බොරු නොකියා ඉන්නවා . හොර ගෑනිට බැන්නාම තමුසෙට ඉවසන්න බෑ නේද? ඒකනේ මේ ඔෆිස් යන එකත් පැත්තක දාලා කඩාගෙන බිඳගෙන දුවගෙන මෙහෙට ඇවිල්ල තියෙන්නෙ. අර බැල්ලි අඬ අඬා දුක කියන්න ඇති.” තුෂාන්ගේ සියලු සීමාවන් බිඳී ගියේය. දෙවැනි වරටද ඔහුගේ දකුණත සුමේධාගේ කම්මුල සිප ගත්තේය. සුමේධා ගිනි පිටවෙන දෑසින් තුෂාන් දෙස බලා සිටියාය. අනතුරු ඔහු වෙතට පැන ඔහුගේ ඇඳුමෙන් අල්ලා වේගයෙන් සෙලවූවාය. “කොහෙදෝ යන බැල්ලියො හින්දා මට තමුසෙගෙන් ගුටි කන්න ඕන නෑ.මම යනවා ගෙදර.” අවදි වී හඬමින් සිටි දරුවා ද නොසලකා හැරි ඇය වේගයෙන් ඇගේ ඇඳුම් බෑගය සකසන්නට වූවාය. කිව යුත්තේ හෝ කළ යුත්තේ කුමක්දැයි වටහාගත නොහැකි වූ තුෂාන් මහ හඬින් දොර වසා දමමින් පාර දෙසට ගමන් කළේය. ******************************* “දැන් ඔයා හරියටම හොයලා බලලා හිතලා බලලද ඔය තීරණය ගත්තේ?” තාත්තා සුමේධාගෙන් ඇසුවේ රාත්‍රී කෑම මේසයේදීය. “තවත් මොනවා බලන්නද? පේන්නෙ නැද්ද ගහලා තියෙන හැටි. වෙන ගෑනු නැත්තං ඔහොම කරන්නේ නෑනෙ.” සුමේධා වෙනුවට අම්මා කතා කළාය. “ඔයිට කලින් මෙහෙම දෙයක් වෙලා නෑනේ. අපිත් හරියටම දන්නෙ නෑනෙ වුණේ මොකක්ද කියලා.” “ඔයාට තේරුණේ නැති වුණාට මට නම් තේරෙනවා මෙතන වෙලා තියෙන දේ. “ “හරි ඒත් ඉතින් අපි දන්නේ නෑනේ….” තාත්තා කියන්නට ගිය දේ කියන්නට අම්මා ඉඩ තැබුවේ නැත. “අනේ මේ කටපියන් ඉන්න. මෙච්චර හරියක් කරලා එවලා තියෙද්දිත් තව මොනවද ඔයා හොයල බලන්න ඕන කියලා කියන්නේ. කෙල්ල ඔන්න ඔහේ ගෙදර හිටපුවාවේ. ළමයවත් දාලාම එන්න තිබ්බේ පාඩමක් ඉගෙන ගන්න. හ්ම් දැන් කමක් නෑ. මට පුළුවන් ළමයා බලාගන්න. ඉගෙන ගෙන නැති ළමයෙක් නෙමේනේ. උඹ මොකක් හරි රස්සාවක් හොයා ගනින්. නඩුවක් දාලා වන්දි ගන්නත් පුළුවන්. එතකොට උඹට කරදරයක් නැතුව ජීවත් වෙන්න පුළුවන්. මම නම් මුල ඉඳන්ම ඕකට එච්චර කැමැත්තක් තිබුණෙ නෑ. සුමේධා හිස බිමට නවාගෙන බත් පත අත ගෑවාය. තාත්තා කියූ දේවලුත් සමග ඇයට තමා ඉක්මන් වැඩිවූවාදෝ යි යන්නද කල්පනාවට ආවේය. එහෙත් ඇය කිසිවක් කියන්නට ගියේ නැත. ගෙදර තීරණ ගන්නේ අම්මාය. දැන් ඇය අවසන් තීන්දුව දී හමාරය. තාත්තාද එයට එරෙහිව නැවත කිසිවක් කියන්නට උත්සාහ කළේ නැත. “ඔය විකාර නටන එක නවත්තලා ළ

මයත් අරන් ගෙදර එනවා.” පසුදා උදෑසන තුෂාන්ගෙන් ඇමතුමක් ලැබුණේය. “දැන් තමයි මිනිහට ගෑනිගෙ අගේ තේරිලා තියෙන්නේ. තව ටික දවසක් ඔහොම ඉඳියි. ඊට පස්සෙ අපූරුවට මෙහෙටම එයි එක්ක යන්න . අන්න එතකම් යන්න එහෙම එපා උඹ. තුෂාන්ගේ ඇමතුම අසා සිටි අම්මා එසේ කීවාය. සුමේධාටද දැනුණේ සතුටකි. තුෂාන් තමා ඉදිරිපිට දණ නවා තිබේ. තව ටික දවසකින් ඔහු අනිවාර්යෙන්ම තමා කැඳවාගෙන යාමට මේ නිවසට පැමිණෙනු ඇත. එතෙක් තමා හිස නැවිය යුතු නැත. “හොර ගෑනු හින්දා ගුටි කන්න මම ආයෙත් ඔය ගෙදරට එන්නේ නෑ.” තමා එසේ පවසා සිටියේ හොඳ වෙලාවට බව ඇය කල්පනා කළාය. තුෂාන් ඊළඟ දිනයේද කතා කළේය එහෙත් සුමේධාගේ ප්‍රතිචාරය පෙර පරිදිම විය. කේන්තියෙන් දුරකථනය තැබූ තුෂාන් නැවත කතා කළේ සතියකට පමණ පසුවය. “මම මේ ඔයාගෙන් අන්තිම වතාවට අහන්නේ ඔයා ළමයත් අරගෙන ගෙදර එනවද නැද්ද?” ගෙදර ගියා නම් හොඳ යයිද විටෙක සුමේධාට සිතෙයි. කුඩා පුතුද තාත්තා ගැන විමසයි. සුමේධාට තරම් ලෙන්ගතු නොවූවද දරුවා තුෂාන්ටද එකතුය. එහෙත් තමා එසේ ගියහොත් තුෂාන් නැවතත් පෙර පරිදිම හැසිරෙන්නට ඉඩ තිබේ. නැවත එසේ නොවන්නට ඔහුට පාඩමක් ඉගැන්විය යුතුය. හොඳම දේ හැකි තරම් අගය කිරීමය.කේවල් කිරීමය. “මම ඔයාට මගේ තීරණය කිව්වා නේද තුෂාන් ඒකෙ වෙනසක් නෑ. මම ආයේ ඔය ගෙදරට එන්නේ නෑ.” තුෂාන්ගේ පැත්තෙන් දුරකථනය විසන්ධි වී ගියේය. එයින් පසුව ඇයට ආවේ එකම එක කෙටි පණිවිඩයක් පමණි. ඒ දින කිහිපයකට පසු ඇගේ ගිණුමට ඔහු විසින් මුදලක් බැරකිරීමෙන් පසුවය. මේ සල්ලි වලින් දරුවාගේ දේවල් කරන්න. එයින් පසු සෑම මසකම ඒ දිනයට ඇගේ ගිණුමට එම මුදල බැරවූවේය. ******************************* අද නම් පුදුම සෙනඟක් ඉන්නෙ. මහා සෑය වෙත යන මාර්ගයට පිවිසෙත්ම සුමේධා නැවත වතාවක් එසේ සිතුවාය. ඇය මේ අනුරාධපුරයට පැමිණියේ බොහෝ කලකට පසුවය. එයද අම්මාගේ බල කිරීමටය. තුෂාන්ගෙන් වෙන්ව ගෙවුණු පසුගිය අවුරුදු තුන පුරාවටම ඇය මෙවැනි ගමන් ඒමට ප්‍රිය නොකළාය. දන්නා හඳුනන අය හමුවන සෑම අවස්ථාවකම ඇයට එල්ල වන එකම ප්‍රශ්න කිහිපයට පිළිතුරු දීමට ඇය අකමැත්තක් දැක්වීම එයට හේතුව විය. තමාගෙන් ප්‍රශ්න විමසන ඔවුන් දරුවා දෙස අනුකම්පාවෙන් බලයි. ඇය එයට අකමැති වූවාය. “අම්මලා පුතාත් එක්ක ඔය ඉස්සරහින් ඉන්න.මම මල් ටිකක් අරන් එන්නම්.” සුමේධා මල් කඩ පේළිය වෙත හැරුණාය. මල් ගැනීමටද කිහිප දෙනෙකුගෙන් යුත් පෝලිමකි. පෝලිමට එක් වූ ඇය පෝලිමේ සිටිමින්ම වටපිටාවට දෑස් යැව්වාය. එක්වරම ඇගේ දෑස නතර වූයේ හුරු පුරුදු රුවකය. තුෂාන්… මල් ගැනීමද අමතකව ඇය ඔහු දෙස බලා සිටියාය. ඔහු සිටියේ ඇයට තරමක් දුරින් වූ මල් කඩයකය. මල් පොකුරක් අතට ගත් ඔහු සිනාසෙමින් කුමක්දෝ කියමින් එය අසල සිටි කාන්තාවක් අතට දෙනු ඇය දුටුවාය. පපුවේ වූ තිගැස්ම වැඩි වෙද්දීඇගේ නෙත් කාන්තාව දෙසට යොමු වූවාය. එහෙනම් මට ආපු ආරංචිය හරි.. තුෂාන් නැවතත් විවාහයක් සඳහා සූදානම් වන බව ඇයට මාලිකාගෙන් දැනගන්නට ලැබී තිබිණි. ආරංචිය ලැබුණු මොහොතේ ඇගේ සිතට කෝපයක් මෙන්ම වේදනාවක්ද දැනුණාය. “කසාදෙ කටු ගාන්න එහෙම කැමති වෙන්න එපා උඹ. එතකොට ඔය එවන ගානත් නැතුව යයි. මේ ළමයට වුණත් උගේ දේවල් මොකුත් හම්බෙන්නෙත් නැතිවෙයි. අනික ඌට එහෙම නිදහසේ ඉන්න දෙන්නේ මොකටද?” ආරංචිය දැනගත් පසු අම්මා කීවේ එලෙසය. තාත්තා නම් බොහෝ කලක සිට ඒවා ගැන කතා කිරීම නවතා තිබිණි.ඒ අම්මාගේ තීරණවලට පිටිින් කිසිවක් කියා පලක් නොමැති බව දන්නා නිසාය. එසේ කුමන ආරංචියක් දැන ගන්නට ලැබුණද කිසිදා තුෂාන් සුමේධාට කතා කර දික්කසාදයකට කැමැත්ත හෝ අකමැත්ත විමසුවේද නැත. දරුවාට මුදල් එවීමත් දරුවා සමඟ කතා කිරීමත් හැර ඔහු සුමේධා සමඟ වෙනත් කිසිදු ගනුදෙනුක් සිදු කළේ නැත. “ළමයා මට වඩා ඔයාට එකතුයිනෙ. ඔයා එයාව බලාගන්න. එයා වෙනුවෙන් මට පුලුවන් හැමදේම මම කරන්නම්.. මට දවස් කීපෙකට සැරයක් කතා කරන්න දෙන්න. එයාට තේරෙන කාලෙකදි එයා කැමති දෙයක් කරයි.” තුෂාන් එසේ එවූ කෙටි පණිවිඩයට සුමේධා විරෝධතාවක් නොදැක්වූවේ දරුවාද තුෂාන් හා කතා කිරීමට කැමැත්ත දැක්වූූ නිසාය. “එතකොට මේ ඉන්නෙ ඒ ගෑනි වෙන්න ඇති.සමහර විට ගෑනි මේ මොනවත් දන්නෙ නැද්ද දන්නෙත් නෑ. ගිහින් මිනිහා ඉස්සරහාම ගෑනිට මිනිහා ගැන කියලා දුන්නා නම් හරි..” සුමේධාට දැනුණේ කේන්තියක් හා ඊර්ෂ්‍යාවකි. එහෙත් ඊළඟ මොහොතේ ඇය සිතිවිල්ල වෙනස් කළාය. “එක අතකට දැන් ඕව අවුස්සලා මොකටද? ගෙදර ආවත් මමත් මෙච්චරකල් දරුවගෙ වැඩ ටික හරි කරගත්තෙ මිනිහා එවපු සල්ලිවලින්නෙ. “ නිවසට පැමිණ වැඩිකලක් යන්නට පෙරම සුමේධා පෞද්ගලික ආයතනයක රැකියාවක් සොයා ගත්තද මවගේ අසනීප තත්වය නිසා ඒ මුදල් සියල්ලම වියදම් කිරීමට සිදුවූ‍‍වේ නිවසටය. “අම්මා මට ගෙදර ඉන්න කිව්වෙ මේකටමද මන්දා..” සුමේධාට එසේ සිතුණේ වරක් දෙවරක් නොවේ. කෙසේ හෝ දැන් ඉතින් සියල්ල දරාගත යුතුය. රැකියා ස්ථානයේදී හමු වූ දමින්ද ද ඇයව ටික කලක් ආශ්‍රය කොට ඇයගෙන් අවශ්‍ය සියල්ල ලබාගත් පසු ඇයව අතහැර දැමුවේය. එතැන් පටන් මේ දක්වා ම ඇය ජීවත් වූවේ තනිවමය. “ඔයාට මල් ඕනද අක්කේ? මල් ගන්නෙ නැත්නම් ඔතනින් ටිකක් අයිනකට වෙන්න.” මල් විකුණමින් සිටි තරුණයාගේ උස් කටහඬින් ඇයගේ කල්පනාව බිඳී ගියාය.ලැජ්ජාවට පත් වූ ඇය වහා පසුම්බිය හැර මුදලක් අතට ගෙන එය තරුණයා අත තබා ඔහුගෙන් ලබාගත් මල් පොකුර ද අතට ගෙන මහා සෑය වෙත යන්නට හැරුණාය. එහෙත් ඒ වෙද්දි තුෂාන් සිටියේ ඇය අසලමය. “සුමේධා..” ඔහු කතා කළේ කිසිදු අමනාපයක් නැතුවා සේය. “පුතාත් ආවද?” පිළිතුරක් නොදුන් සුමේධා තුෂාන් දෙසත් ඔහු අසල සිටින කාන්තාව දෙසත් මාරුවෙන් මාරුවට බැලුවාය. “මේ තමයි ජයනි.. “ සුමේධාගේ සිතිවිල්ල තේරුම් ගත් තුෂාන් කීවේ පහත් හඬකිනි. ජයනි.. සියල්ලට මුල ඇයය. තුෂාන් ඒ දිනවල තමාව රැවටුවේ ජයනිත් සමග එකතුවය. තමා ජයනිට දුරකථන ඇමතුමක් දුන් දිනයේ දෙදෙනාම කීවේ තමන් අතර එවැනි සම්බන්ධයක් නැති බවය. ජයනිට ස්වාමිපුරුෂයකු සිටිනා බවය. තුෂාන් එදා තමාට පහර දුන්නේ ද ඒ බව කියමින්ය. එහෙත් අද.. ඔවුන් දෙදෙනා තමන් ඉදිරියේය. සුමේධාට කේන්තියක් ආවේය. “හැංගි හැංගි වෙස් බැන්දට කවද හරි එළිපිට නටන්න වෙනවා නේද තුෂාන්..” ඇය කේන්තිය සඟවමින් උපහාස සිනාවක් මුවගට නගා ගත්තාය. තුෂාන්ගේ සහ ජයනිගේ මුවගට සිනහවක් එකතු වූයේ එක විටමය. “ඔයා එදත් තේරුම් ගත්තෙ වැරදියට. අද තේරුම් ගන්නේත් වැරදියට.” කතා කළේ තුෂාන් නොව ජයනිය. “ඇත්තටම ඔයා එදා මට කෝල් එකක් අරන් බණින දවසේ තුෂාන්ගේ මගෙයි අතර එහෙම වැරදි කිසිම දෙයක් තිබුණෙ නෑ. එයා එතකොට මගේ සාමාන්‍ය යාළුවෙක් විතරයි. ඔයා එදා කෝල් එක ගද්දි මගේ මහත්තයා ගෙදර හිටියේ. එයා ඔයා කියපු දේවල් මට බනින විදිය සේරම අහගෙන හිටියේ. එදා ඔයා කියපු දේවල් එක්ක එයා මාත් එක්ක රණ්ඩු වුණා. මාව සැක කළා. මම වැඩට යන එක නැවැත්තුවා. මගේ දරුවා තුෂාන්ගේ වෙන්න ඇති කියලාත් කිව්වා. එදා ඉදන් කවදාවත් එයාටයි මටයි හොඳින් ඉන්න බැරි වුණා. හැමදාම වගේ රණ්ඩු වෙලා අවසානෙට මම ගුටි කෑවා. ඒ සේරම සිද්ධ වුණේ හිතකවත් තිබුණෙ නැති දේකට. ඒවා ඉවසන්නම බැරි තැන මම තීරණය කළා එයාගෙන් අයින් වෙලා තනියම ජීවත් වෙන්න. වැඩට යන එක නවත්තපු නිසා මට ආයෙ තුෂාන්ව හම්බවුණේ නෑ. ඔයා සැක කරන නිසා මම එයාට කවදාවත් කෝල් එකක්වත් දුන්නේ නෑ. තුෂාන් මට කතා කළෙත් නෑ. අවුරුදු තුනකට විතර පස්සේ තුෂාන්ව මට හම්බවුණේ දැන් මාසෙකට විතර කලින්. ඔයා තුෂාන්ගෙන් අයින් වෙලා ජීවත් වෙනවා කියලා මම දැන ගත්තේ එතකොට.. එතනින් පස්සේ තමයි එයයි මමයි කතා කරන්න හරි පටන් ගත්තෙ. ඒත් මම උත්සාහ කළා ඔයාලට එකතු වෙන්න කියන්න. ඒත් ඒ දේට දැන් ඉඩක් නෑ කියල තුෂාන් මට කිව්වා. ඔයා වැඩ කරන තැන කෙනෙක් එක්ක ඔයාගේ සම්බන්ධයක් තියෙනවා කියලා තුෂාන් දැනගෙන හිටියා. ඔයායි ඒ කෙනයි හම්බවෙන්න ගිහින් තිබුනේ තුෂාන්ගේ යාළුවෙකුගේ හොටෙල් එකකට. යාළුවා ඒ විස්තර තුෂාන්ට කියලා තිබුණා .ඉතිං ඒ නිසා මට තේරුණා ඔයාලව එකතු කරන්න කතා කරන එකේ තේරුමක් නෑ කියලා . එතනින් පස්සේ තමයි අපි අපි ගැන කතා කරන්න පටන් ගත්තේ. අද තමයි මම තුෂාන් එක්ක තනියම ගමනක් ආපු පළවෙනි වතාව ඔයාට හිතෙයි මම මේ කියන්නේ බොරු කියලා. ඒත් අර පේන රුවන්වැලි සෑය දිහා බලාගෙන මට දිවුරන්න පුළුවන් මම මේ කිවුව සේරම ඇත්ත කියලා.” “මෙයත් එක්ක ඕවා කියලා වැඩක් නෑ ජයනි.. එයා කවුරුවත් කියන දෙයක් අහන විදිහෙ කෙනෙක් නෙවෙයි. මම ඔයාට කිව්වා වගේ ම අර ඔෆිස් එකේ වැඩකට ඔයාටයි මටයි බැංකුවට යන්න සිද්ධ වුන දවස් දෙක තුනක් නිසා තමයි මේ හැම දේම වුණේ. දැන් ඉතින් ඇත්තටම ඕවා කතා කරල තේරුමක් නෑ. මෙයාට මාත් එක හොඳින් ඉන්න ඕන වුණේ නෑ. එයාට හැමතිස්සේම තිබුණේ මාත් එක්ක තරඟයක්. එයාට දිනන්නයි ඕන වුණේ. ඒකෙන් වුණේ අර ළමයා අසරණ වුන එක. මට දුක ඒ කොලු පැටියා ගැන..” තුෂාන්ගේ වචනවල තිබුණේ කුමන හැඟීමක්දැයි සුමේධාට හරි හැටි වැටහුණේ නැත. එය තරහක්ද වේදනාවක්ද පරාජිත බවක්ද අසරණ බවක්ද නොමැතිනම් ඒ සියල්ලෙහි එකතුවක්ද යන්න පැහැදිලි නැත. ඇය සිටියේ ඒ කිසිවක් තේරුම් ගැනීමට හැකි අවස්ථාවක නොවේ. ජයනිගේ හා තුෂාන්ගේ කතාවෙන් පසු සිදුවූ සියල්ල ගැන ඇය කම්පනයට පත්වෙමින් සිටියාය. “ තුෂාන් නිතරම කියවන්නෙ පුතා ගැන. ඒත් පුතාට මානසිකව පීඩාවක් දැනෙයි කියලා තුෂාන් පුතාව බලන්න තියෙන ආසාව හිර කරගෙන ඉන්නෙ. එයාට ඕන ඔයා ළඟ හරි දරුවා හොඳින් ඉන්නවා දකින්න. ඔයාත් කැමති දවසක පුතා තුෂාන් බලන්න එන්න හැදුවොත් ඒකට ඉඩක් දෙන්න. මම තුෂාන් එක්ක හිටියොත් කවදාවත් මමත් ඒ දරුවට වෙනසක් කරන්නේ නෑ. ජයනි හුස්මක් ගත්තේ හෙමිහිටය. මොහොතක විරාමයකටය. “දැනුත් ඔයාට හිතෙනවනම් මගේ අතින් ඔයාට වැරැද්දක් වුණා කියලා ඒකට මට ඇත්තටම සමාවෙන්න. එදත් මම අපි අතරේ එහෙම දෙයක් තිබුණේ නෑ කියලා කියන්න ගොඩක් උත්සාහ කළා. ඒත් ඔයා පිළිගත්තෙම නැති නිසා මටත් කේන්ති ගියා. එහෙම නොවුණා නම් හොඳයි කියලා මටත් හිතෙනවා. ඒත් වෙන්න තියෙන දේවල් වළක්වන්න බෑ. වෙන්න තිබ

ුණු හොඳම විදිහ මේක වෙන්න ඇති. අපි යන්නම්..” මහා සෑය වෙත යන්නට පෙළ ගැසී සිටි සුදු පැහැති මිනිස් පොදිය අතරට ඊළඟ මොහොතේ තුෂාන් සහ ජයනි එකතු වනුත් මොහොතකින් ඒ මහා ජන ගංගාව මැද ඔවුන් දෙදෙනා නොපෙනී යනුත් සුමේධා හිස් බැල්මකින් යුතුව බලා සිටියේ සිදු වූයේ කුමක්දැයි අදහා ගත නොහැකිවය. —---------සමාප්තයි—------------ ✍️ සමන් අතපත්තුAussi අයිශා - 27 කොටස පුදුමයි, ඒ පාර මෙයා මොකාටද මේ එන්න හදන්නේ. බොරුවට කැමතියි වගේ ඉඳලා අමාරුවෙන් ලැබිච්ච රස්සාවත් නැති කරන්නද දන්නෙ නෑ හදන්නේ. මං දැන් දන්නවනේ ඉතින් මනුස්සයා කවුද කියලා. 'මසර්ව ඔච්චරටම සැක කරන්න එපා අයිශා. කවුද දන්නේ දැන් මනුස්සයා හැදිලද කියලා.' මසර්ට හිතින් බනින අස්සේ මට එහෙමත් හිතුනා. "මං ආවට කමක් නැද්ද?..." මොටෙල් එකේ කාර් පාක් එකෙන් වාහනේ නවත්තන ගමන් මසර් ඇහුවා. "කැමැත්තක්" සීට් බෙල්ට් එක ගලවන ගමන් මං කිව්වා. උඩින් ලොකු කැමැත්තක් පෙන්නුවෙ නැති වුණාට මසර් එනවනම් හොඳයි කියලායි මට හිතුනේ. මොනා වුණත් මට වඩා දැනුම් තේරුම් ඇති මනුස්සයානේ. රෙසියුමේ එකේ ප්‍රින්ට් අවුට් එකත් අරගෙන මං වාහනෙන් බැස්සා. අපි දෙන්නම මොටෙල් එකේ රිසෙප්ෂන් එක දිහාවට ඇවිදගෙන ගියා. අවුරුදු හතලිහක විතර වයසක් පේන කෙට්ටු ජපන් ගෑනු කෙනෙක් එතන වාඩිවෙලා හිටියා. සමහරවිට මේ ඉන්නේ රංගි කියපු යුමී වෙන්න ඇති. අපිව දැක්ක ගමන් ඒ ගෑනු මනුස්සයා හරි ලස්සනට අපිත් එක්ක හිනාවුණා. මසර් අපිව අඳුන්වලා දීලා අපි ආපු කාරණාව එයාට කිව්වා. මං හිතුවා හරි මෙයා තමයි යුමී. යසිරු ටිකකට කලින් කෝල් කරලා විස්තරේ කිව්වා කියලා යුමී කිව්වා. "අපි රෙස්ටුරන්ට් එක ඇතුලට ගිහින් කතා කරමු..එන්න" අපි දෙන්නා යුමී පිටිපස්සෙන් රෙස්ටුරන්ට් එක ඇතුලට ගියා. රෙස්ටුරන්ට් එක කෙළවරේ තිබුණු සෝෆා එකකින් වාඩි වෙන්න කියලා අපිට කියන ගමන් යුමී ත් ඇවිත් අපි ඉස්සරහින් වාඩි වුණා. "අයිශා..මීට කලින් හවුස් කීපින් කරලා තියෙනවද?" "නෑ මීට කලින් කරලානම් නෑ...හැබැයි මට ඕනි වැඩක් ඉක්මනට ඉගෙනගන්න පුළුවන්.." "ම්ම්ම්... හරි මං ඔයාට දවසක ට්‍රේනින් එකක් දෙන්නම්. මහ ලොකුවට මතක තියාගන්න දෙයක් නෑ. කරගෙන යනකොට ඔයා නිකන්ම හුරුවෙයි. වැදගත්ම දේ තමයි ඉක්මනට පිරිසිදුවට වැඩ ටික කරන එක." යුමී කිව්වා. මං මොනාත් කියන්නෙ නැතුව හිනාවෙලා ඔළුව වැනුවා. "පැයට කීයක් ගෙවනවද කියලා අපිට දැනගන්න පුළුවන්ද?.." මසර් ඒ අස්සෙ ඇහුවා. "පැයට ඩොලර් විසි අටක් ගෙවනවා. ඒ වගේම මං සතිය ගානෙ තමයි සැලරි එක දාන්නේ..." යුමී හිනාවෙලා කිව්වා. පැයට ඩොලර් විසි අටක් කියන්නේ දවසට ඩොලර් අසූ හතරක්. වෙලාවෙ හැටියට ඒත් මදැයි. වැඩ කරන විදිය ගැන යුමී දිගටම මට විස්තර කළා. සමහර දේවල් නම් තේරුනෙත් නෑ. ඒත් ඉතින් මං තේරුණා වගේ ඒ හැම එකටම හිනාවෙලා ඔළුව වන වන හිටියා. දැන් තේරෙන්නෙ නැති වුණාට කමක් නෑ. ට්‍රේනින් එක දෙන වෙලාවට තේරෙයිනේ. මගෙ රෙසියුමේ එක යුමීට දුන්නට පස්සේ එයා ඒක දිහා ටික වෙලාවක් බලන් ඉඳලා ලබන සතියේ සඳුදා ඉඳන් වැඩට එන්න පුළුවන්ද කියලා මගෙන් ඇහුවා. අහන පරක්කුවට මාත් හා කිව්වා. "දැන් දෙකටත් කිට්ටුයි. දවල්ට එළියෙන් මොනා හරි කාලා යමුද?.." ආපහු එන ගමන් මසර් ඇහුවා. දැන්නම් ඉතින් දවල්ට ගිහින් උයන්න වෙලාවක් නෑ තමයි. ඒත් මං මසර් අහපු දේට උත්තර දෙන්න ගියෙ නෑ. "Koon Hong එකෙන් නූඩ්ල්ස් කමුද. මොකද කියන්නේ?.." මසර් ආයෙත් ඇහුවා. "හ්ම්..." මං තනි වචනෙන් උත්තර දුන්නා. Koon Hong කියන්නේ මෙහෙ ශොපින් මෝල් එකේ ෆුඩ් කෝර්ට් එකේ තියෙන චයිනීස් රෙස්ටුරන්ට් එකක්. ඉස්සර සතියට ඕනි කරන බඩු ගන්න ආවම ගොඩක් වෙලාවට අපි මෙතනින් තමයි දවල්ට කෑම අරන් යන්නේ. සමහර දවසටනම් මෙතනම වාඩිවෙලා කාලත් යනවා. අදත් කෑම අරගෙන යන්නෙ නැතුව මෙතනම ඉඳගෙන කෑම කමු කියලා මසර් කියපු නිසා මං ගිහින් මේසෙකින් වාඩි වුණා. ටික වෙලාවකින් මසර් නූඩ්ල්ස් පෙට්ටි දෙකකුත් අරගෙන ආවා. "අයිශා...අපි හැමදාම මෙහෙම ඉන්නද ඔයාගෙ කල්පනාව" ගෑරුප්පුව කරකව කරකව නූඩ්ල්ස් ටිකක් දවටගන්න හදන ගමන් මසර් ඇහුවා. "ඔව්...ඔයා මෙහෙම ඉන්න කැමති නැත්නම් අපි ඩිවෝස් වෙමු." එයා කරකව කරකව ඉන්න නූඩ්ල්ස් ටික දිහා බලාගෙන මං කිව්වා. "ඔන්න ආයෙත් පටන් ගත්තා. මගෙ අතින් වෙච්චි හැම වැරැද්දක්ම මං පිළිගත්තනේ අයිශා..ආයෙ ඒ වගේ දේවල් මගෙ අතින් වෙන්නේ නෑ.." "වෙන්නෙ නෑ?..වෙන්නෙ නෑ නෙමෙයි මසර්, ආයෙ ඒ වගේ දේවල් වෙන්න මං ඉඩ තියන්නේ නෑ.." මං එහෙම කිව්වට පස්සේ ටික වෙලාවක් යනකම් මසර් කතා කළේ නෑ. කියන්න දෙයක් කල්පනා කරනවා ඇති. "අපි ආපහු ස්ටෝල් එක දාමු අයිශා...මං ඔයාට උදව් කරන්නම්.." "නෑ නෑ නෑ ඒ ගැන මං බලාගන්නම්. එක සැරයක් ඔයාව විශ්වාස කරලා ඔයාට හැමදේම කියලා මං පාඩමක් ඉගෙන ගෙන තියෙන්නේ... එකම වැරැද්ද මං ආයෙ කරන්නෙ නෑ මසර්. ඒක නිසා ඔයා ඔයාගෙ පාඩුවේ ඔයාගෙ වැඩක් බලාගෙන ඉන්න. මං මගෙ වැඩ ටික මට පුළුවන් විදියට කරගන්නම්" "මාත් එහෙම තමයි අයිශා..මාත් එකම වැරැද්ද ආයෙ කරන්නෙ නෑ..." මසර් මගෙ මූණට එබිලා කිව්වා. පිරිමි හිතන් ඉන්නේ එයාලා කරන හැම වැරැද්දටම අපි සමාව දෙන්න ඕනි කියලද. මගෙ අතින් ඔහොම දෙයක් වුණානම් මසර් මට සමාව දෙයිද. එයා හිතන් ඉන්නේ එයා සමාව ඉල්ලුව ගමන් සමාව දෙන්න මං ලෑස්ති වෙලා ඉන්න ඕනි කියලා. ඒ ඔක්කොමත් හරි කියමුකෝ, මගෙ ස්ටෝල් එක වට්ටන්න හිතාගෙන නසීර්ට මගෙ ස්ටෝල් අයිඩියා එක ගැන කියන්න මසර් කොහොම හිත හදාගත්තද කියලයි මට තාම හිතාගන්න බැරි. මසර් මට ආදරේ ඇති. අනිවාර්යයෙන් මට ආදරේ ඇති. ඒ වුණාට එයා මගෙ හැඟීම් වලට පොඩ්ඩක්වත් රෙස්පෙක්ට් කරන්න දන්නෙ නෑ. මනුස්සයෙක් ගෑනියෙක්ගේ හැඟීම් වලට ගරු කරන්න දන්නෙ නැත්නම් ඒ ගෑනිගේ හීන ඒ මනුස්සයට වටින්නෙ නැත්නම් ඒ මනුස්සයා ඒ ගෑනිට කොච්චර ආදරේ කළත් ඒ ආදරෙන් ඇති වැඩක් නෑ. ඒ කාලේ මසර් හොටෙල් ස්කූල් ගිහින් ඉවර වෙලා ඉස් ඉස්සෙල්ලම ට්‍රේනි කෙනෙක් විදියට පේශාවර් වල හොටෙල් එකේ රස්සාවට යද්දි මං එයාට කිව්වේ කවදාහරි මට ඔයාව දකින්න ඕනි Executive Chef කෙනෙක් විදියට කියලයි. ට්‍රේනි කෙනෙක් විදියට වැඩ පටන් ගත්ත මසර්, අපි පකිස්ථානෙන් එනකොට ශෙෆ් ඩී පාර්ටි/ Chef de partie කෙනෙක්. මෙහෙ ආවා කියලා මගෙ බලාපොරොත්තුවේ වෙනසක් තිබුණේ නෑ. අදටත් මගෙ ආසාව කවදාහරි එයා Executive Chef කෙනෙක් වෙනවා දකින එක. මසර් මට වඩා පෙනුමයි. හරියට මං දුඹුරු පාට ගුලාම් ජාමුන් එකක් වගේ පේනකොට එයාව පෙනුනේ කිරි පාට රස්ගුල්ලා එකක් වගේ. අනිත් එක මං මහ ලොකුවට ඉගෙන ගෙන නැති නිකම්ම නිකම් ගමේ කෙල්ලෙක්. එහෙම තියෙද්දිත් මසර්, එයාගෙ ෆීල්ඩ් එකේ ටිකෙන් ටික ඉස්සරහට යනකොට මට එයාව නැතිවෙයි එයාට මාව අමතක වෙයි කියලා මං පොඩ්ඩක්වත් බය වුණේ නෑ. ඒ මට එයාව විශ්වාස නිසා. මං එහෙම එයාව විශ්වාස කරානම් ඇයි මසර්ට බැරිවුණේ මාව විශ්වාස කරන්න. ඇයි එයා හිතුවේ එයා වඳයි කියලා මං දාලා යයි කියලා. එහෙම හිතලා ඇයි එයා මට තිබ්බ එකම හීනෙත් නැති කරලා දාන්න හැදුවේ. එහෙම කළේ වෙන මොකක් නිසාවත් නෙමෙයි එයාට මාව විශ්වාස නැති නිසා. කොච්චර ආදරේ කළත් මසර්ට මාව විස්වාස නෑ..ඒ වගේම මගෙ හැඟීම් වලට මගෙ හීන වලට එයාගෙ කිසිම රෙස්පෙක්ට් එකකුත් නෑ. "ප්ලීස් දැන් ඕක ඇති මසර්. මට පුළුවන් මං ගැන බලාගන්න. ඔයත් ඔයා ගැන බලාගන්න. මට මේ ඉන්න විදිය හොඳයි. මීට වඩා දෙයක් මගෙන් බලාපොරොත්තු වෙන්න එපා. එහෙම වුණොත් සල්ලි ටිකක් හොයාගත්ත ගමන් මං මගෙ රටට යනවා.." මං කිව්වා. ඊටපස්සේ මසර් කිසිදෙයක් කියන්න ආවේ නෑ. කතාවක් බහක් නැතිවම නූඩ්ල්ස් ටික කාලා ඉවරවෙලා තව ගෙදරට උයන්න ඕනි බඩු ටිකකුත් අරගෙන අපි ගෙදර ආවා. මේ ඉරිදා ස්ටෝල් එක දාන්නෙ නැති නිසා වීකෙන්ඩ් එක ඔහේ ගෙවිලා ගියා. වෙනදටනම් ඉතින් සෙනසුරාදා දවසම වගේ යන්නේ කෑම හදන්නනේ. ඊළඟට ඉරිදා දවසෙන් භාගයක්ම මාකට් එකේ. සති දෙක තුනක් වැඩ කරලා සල්ලි ටිකක් හොයාගෙනම ස්ටෝල් එක අලුත් විදියකට පටන් ගන්න මං හිතාගෙන හිටියේ. අදහස් කීපයක්ම ඔළුවෙ එහෙට මෙහෙට කැරකි කැරකි තිබුණත් මං හිටියේ ඒවාගෙන් මොකක්ද කරන්න තෝරගන්නේ කියලා හිතාගන්න බැරුවයි. මොකක් කරන්නත් සල්ලි ටිකක් හොයාගන්න වෙනවනේ. සල්ලි ටිකක් අතට ආවට පස්සෙම කරන්නෙ මොකක්ද කියලා හිතලා බලනවා. අද වැඩට යන ඉස්සෙල්ලම දවස. අදනම් ඉතින් ට්‍රේනින් එකක්නේ දෙනවා කිව්වේ. උදේ අට හමාරට එන්න කිව්වට මං අටයි විස්ස වගේ වෙද්දි එතෙන්ට ගියා. මසර් නැඟිටලා මාව ඇරලන්න එන්න හැදුවත් මං එපා කියලා පයින්ම ආවා. වාහනේක යන්න තරම් මහ ලොකු දුරක් නෙමෙයිනේ. පැය තුනක විතර වැඩක් නිසා බ්‍රේක් එකක් නැති වෙයි කියලා මසර් කලින්ම කියලා තිබුණ නිසා මං උදේට ගෙදරින් කාලා වතුර බෝතලයක් විතරක් අරගෙන ආවා. මං කෙලින්ම ගියේ රිසෙප්ෂන් එක ළඟට. පුරුදු විදියට යුමී එතන වාඩි වෙලා හිටියා. යුමී මාව මොටෙල් එක කෙළවරේ තියෙන ලොකු කාමරේකට එක්කන් ගියා. අපි යනකොට ගෑනු කෙනෙක් ඒ කාමරේට වෙලා ලොකු ට්‍රොලි දෙකකට බෙඩ් ශීට්ස්, ටවල්ස් එහෙම පිළිවෙලට අහුරන ගමන් හිටියේ. යුමී,මාව ඒ ගෑනු කෙනාට අඳුන්වලා දුන්නා. "අයිශා..මේ ඉන්නේ ෆේ.. මෙයා ඔයාට කරන්න ඕනි ටික කියලා දෙයි...එහෙනම් මං යන්නම්" යුමී මගෙ පිටට තට්ටුවක් දාලා හිනාවෙලා යන්න ගියා. "ඔයා ඉන්දියන්ද?.." යුමී ගියාට පස්සේ ෆේ මගෙන් ඇහුවා. "නෑ මං පකිස්ථානෙන්..ඔයා?.." "මං පිලිපීන්" ෆේ හිනාවෙලා කිව්වා. ලොකු ට්‍රොලි දෙකකට ඕනි කරන දේවල් ඔක්කොම දාගෙන ඉවර වෙලා අපි දෙන්නා පිටත් වුණා. "අද අපිට තියෙන්නේ කාමර අටක් විතරයි. අනිත් ඒවගේ ගෙස්ට්ලා ඉන්නවා. ඒවාගෙ ඉතින් ලොකුවට කරන්න කියලා දෙයක් නෑ." එක ට්‍රොලියක් තල්ලු කරගෙන යන ගමන් ෆේ කිව්වා. මං එයාට පිටිපස්සෙන් අනිත් ට්‍රොලිය තල්ලු කරගෙන ගියා. චෙක් අවුට් වුණු කාමරයක් ඇතුලට ගියාට පස්සේ කරන්න ඕනි පිළිවෙල ෆේ මට පැහැදිලිව කියලා දුන්නා. වැඩ බෙදාගෙන කරන නිසාද මන්දා හිතපු තරම් ඒ වැඩේ අමාරු වුණේ නෑ. මං බෙඩ් රූම් එක අස් කරනකොට ෆේ, බාතෲම් එක ක්ලීන් කළා. ඇඳන් වලට බෙඩ් ශීට්ස් දා

න වැඩේ කරන්නේ යුමීගෙ දුව කියලා ෆේ කිව්වා. ඒ නිසා මං ඇඳේ තියෙන බෙඩ් ශීට්ස් කොට්ට උර අයින් කරලා අලුත් බෙඩ් ශීට්සුයි කොට්ට උරයි ටික පිළිවෙලට ඇඳ උඩින් තිබ්බා. කාමරේ ඇඳ පුටු මේස වල දූවිලි පිහදාලා ෆ්‍රිජ් එකේ අඩුපාඩු බලලා ඒවා පුරවලා එතකොට ටී කොෆි හදන තැන අඩුපාඩු බලලා ඒවාත් පුරවලා ඉවර වෙලා බෙඩ් රූම් එකයි බාතෲම් එකයි දෙකම වැකියුම් කරලා දැම්මා. ඔය විදියට චෙක් අවුට් වුණු කාමර අටම කරලා ඉවර වුණාට පස්සේ තමයි අපි ගෙස්ට්ලා ඉන්න කාමර වලට ගියේ. උදේ එකොළහමාර විතර වෙනකොට අපේ වැඩ ඉවර වුණා. මසර් කියපු තරම් නම් අමාරුවක් මට දැණුනේ නෑ. චුට්ටක් හරි අමාරු වුණේ අර තඩි වැකියුම් ක්ලීනර් එකෙන් වැකියුම් කරපු එක තමයි. වැඩ ඇරිලා ගෙදර එන්න හදද්දි යුමී මට කතා කළා. "අයිශා...කොහොමද වැඩ?..." "හොඳයි යුමී..." "ම්ම් හොඳයි. ආයෙ ඔයා එන්න ඕනි බදාදට. හදිසියේවත් හෙට හවුස් කීපින් වලට එන්න ඉන්න කෙනා ආවේ නැති වුණොත් මං ඔයාට කියන්නම්. එහෙම වුණොත් ඔයාට හෙට එන්න පුළුවන් වෙයිද?.." "පුළුවන් යුමී..." වැඩ ඉවර වෙලා ගෙදර ආපු ගමන්ම මං කෙලින්ම ගියේ බාතෲම් එකට. නාලා කරලා ආවට පස්සේ වාඩිවෙලා පොඩ්ඩක් රෙස්ට් කරන්නෙවත් නැතුව දවල් කෑම හදන්න මං කෙලින්ම කුස්සියට ගියා. කුස්සියේ වැඩ ටික ඉවර වෙද්දි මට හොඳටම මහන්සියි. ඇඳට ගිහින් පොඩ්ඩක් නිදාගන්නමයි හිතෙන්නේ. මසර් එන්නත් වෙලාව ළඟ නිසා මං කෑම ටික මේසෙට ඇරියා. ඒ කරලා ඉවර වෙලා කෑම ටිකක් එහෙම කාලා පොඩ්ඩක් නිදාගන්න මං ඇඳට ගියා. කොච්චර තදට නින්ද ගියාද කියනවනම් මසර් බ්‍රේක් එකට ගෙදර ඇවිත් ආපහු යනකොටත් මං හොඳටම නිදි. මසර්ගෙයි මගෙයි ප්‍රශ්නෙ වගේම දැන් රස්සාවට යන එක ගැනත් කිසිදෙයක් අම්මටයි තාත්තටයි කියන්නෙ නෑ කියලා මං තීරණය කරලයි තිබුණේ. ඒ නිසා අම්මයි තාත්තයි එක්ක කතා කරන හැම වෙලාවෙම හරිම පරිස්සමෙන් තමයි මං වචන පාවිච්චි කළේ. රස්සාවට ගියාට පස්සෙත් මං රංගිට කෝල් කරලා එයාටයි යසිරුටයි ආයෙ පාරක් ස්තූති කළා. දවසට පැය තුන ගානේ සතියට දවස් හතරක් වැඩ ලැබුණ නිසා මට සතියට ඩොලර් තුන්සිය තිස් හයක් හොයා ගන්න පුළුවන් වුණා. ඔය විදියට සති තුනක් වගේ වැඩ කරගෙන යද්දි මට ඩොලර් දාහක් එකතු කරගන්න පුළුවන් වුණා. අතේ සල්ලිත් තියෙන එකේ මගෙ ඔළුවේ කැරකි කැරකි තිබුණු අදහස් වලින් එකක් තෝර ගන්න තමයි දැන් තියෙන්නේ. මගෙ අලුත් අදහසත් එක්ක ඊළඟ ඉරිදා ස්ටෝල් එක පටන් ගන්න මං හිතුවා. රංගි එක දවසක් කිව්වනේ පේජ් එකක් හදන්න ඕනිනම් එයා උදව්වක් කරන්නම් කියලා. එයාට කියලා පේජ් එක හදවගෙන ඊළඟ ඉරිදා අලුත් විදියට පටන් ගන්න ස්ටෝල් එකේ ෆොටෝස් ටිකකුත් අරගෙන හොඳ හොඳ පෝස්ට් ටිකක් හදලා දානවා. කලින් සැරේ වගේ නෙමෙයි. මේ පාරනම් මේ වැඩේ හරියනවමයි. මොනදේ කරන්නත් කලින් තාත්තගෙන් ඔක්කොම අහගෙන හරියට පිළිවෙලට ඕනි කරන දේවල් ටික ලෑස්ති කරගන්න ඕනි. තාත්තනේ ඉතින් මේ වැඩේ ගැන අහගන්න ඉන්න එකම සුදුස්සා. පේශාවර් වල සලීම්ගේ ගෝල් ගප්පේ ජනප්‍රිය වුණා වගේ මෙහෙ එයාගෙ දුව අයිශාගේ ගෝල් ගප්පේත් අනිවාර්යයෙන්ම ජනප්‍රිය වෙයි. මතු සම්බන්ධයි. බුද්ධි ජයවීර. ( කතාව කියවලා අදහස් දක්වන ඔයාලා හැමෝටම ගොඩක් ස්තූති. පිළිතුරු නොලියනවට සමාවෙන්න )චූටියාගේ කතාවට තව කොටහක්. " අනේ ඉතින් කාටත් උදව් පදව් කොරපු හිත හොඳ එකා ." අම්මා අප්පොච්චා එක්කාන කියන්නේ මේ සරත් මාමා ගැන වෙන්ට ඕනි . සරත් මාමා අන්තරා වෙලාය කියලා උදෙන්ම කියාගෙන ගියේ ගුණවතී කිරි අම්මා . උන්දැ එහෙ යන ගමන් අපේ ගෙදෙට්ට ගොඩ වෙලා කියාගෙන ගියා . ගුණවතී කිරි අම්මාලාගේ නෑයොලු සරත් මාමා ලා . ගුණවතී කිරි අම්මා අපේ ආච්චම්මා ගේ යාළුවාලු. "ඕවා ඔහොම තමයි හාමිනෝ.. සංසාරේ පතාගෙන ආව හැටි . බුදු බනෙත් තියෙනවා නේ ." ආච්චම්මා කිව්වා .. අම්මා යි අප්පොච්චයි ආච්චම්මා යි විස්සෝප වෙන හැටි දැකලා මටත් ඉතින් විස්සෝප නොවී පුළුවනයෑ . ඉතින් මාත් පුටුවේ ඉඳගෙන විස්සෝප වුනා.ඒත් විස්සෝප වුනාට මමනං ඉතින් ඔය සරත් මාමා ව වැඩියම දන්නේ නෑ .. " උඹලත් එහෙනං යමල්ලා. මම ඔහොම්මම මරණ ගෙදර ට ගොඩ වෙලා වත්තට යනවා .අද යන්ටම ඕනි ගමනක් තියෙනවා .ඒක නිසා නොයා බෑ වත්තට. මාව බලන්ට එපා . උඹලා අම්මත් එක්කාන පලයල්ලා. " අප්පොච්චා එහෙම කියාන වත්තට යන්න පල්ලං බැස්සා . අම්මයි ආච්චම්මයි වැඩ ටික ටක් ටික් ගාලා ඉවර කරලා යන්න ලෑස්ති වුනා නං හරි . " චූටියෝ උඹත් එනවද. නැත්නං දෝනිලාගේ අහ ඉන්නවද " අම්මා ඇහැව්වා . " බෑ මාත් එනෝ " මම කිව්වා . අම්මා මොනා කියනවද මන්දා. ඇයි අප්පා දෝනිලාගේ ගෙදර යයි අද මං . එහෙ ගියාය කියලා ඉස්කෝතු කන්ට හම්බ වෙනවයෑ . ඊටත් ඔරෙංජං බාර්ලි. මම ආසම ඔරෙංජං බාර්ලි බොන්න . ඒවා කොහෙද දෝනියලෑ ගෙදර .එහෙ ඕනිනං හකුරු කෑල්ලක් හරි සීනි බිත්තක් අල්ලට දාගෙන හරි තේ වතුර ටිකක් බොතෑකි . එහෙම නැත්නං රණවරා හරි බෙලිමල් වතුර හරි බොතෑකි .ඒවනං ඉතින් අපේ අහත් තියෙන්නේ ඔය ඕසෙට බොන්ට.. ඒ වගේද ඔරෙංජං බාර්ලි. ඉස්කෝතුයි , ඔරෙංජං බාර්ලියි දෙකම ලැබෙන්නේ මරණ ගෙදර ගියොත් නේ . මට මතකයි නේ පේදිරිස් ලොකු මාමා මැරුණු වේලාවෙ බඩ පැලෙනකං බීම ජාති බොන්ට තිබුනා . මම බිව්වෙම ඔරෙංජං බාර්ලි. දෝනිලාගේ ගෙදර කොයි වෙලේ යන්න බැරිද . අම්මා උදේට කන්ට බතල තම්බලා . මම බතල කන්ටනම් ආසයි .ඒත් අදනං ආසාව පැත්තකින් තියන්ට වෙනවා. ටිකයි කෑවේ .බඩේ ඉඩ තියාගන්ටත් එපෑ . මූළු බඩම පුරෝගෙන හරියනවයෑ බතල ගිලලා . ඒත් තාම අම්මා ලෑස්ති නෑ නේ. " අම්මේ යන් නැද්ද .." බැරි ම තැන තමා ඇහැව්වේ . " යනවා යනවා .. මේ වැඩ පල ටික අහවර කොරලා ඉන්ට එපෑ .. " අපෝ දවලුත් වේගන එනවා. මගේ අම්මෝ බඩගිනි . බඩේ පනුවොත් කෑ ගහනවා ඇහෙනවද මන්දා ..ඊයා . "අම්මේ යන් නෑද..මට බඩගිනි අප්පා.." "මොකෑ කෙල්ලෙ ... චූටියෝ බොට වෙලා තියෙන්නේ . තාම උයලා අහවරයෑ. බඩගිනි නං කාහංකෝ. ඔය තියෙන්නේ බතල තම්බපුවා තවත් ." "බතල කන්ට බෑ " අම්මා එහෙම කිව්වට බතල ගිලලා බඩ පුරෝගත්තාම හරියනවැයි. මට තියෙන්නේ ඉස්කෝතු බඩගින්නකුයි , ඔරෙංජං බාර්ලි බොන්න බඩගින්නකුයි නේ . බතල බඩගින්නක්යෑ .අම්මට තේරෙන්නේ නැති හැටියක් අප්පා . "ඇයි උඹ උදේට කෑවේ නැතුවද. බඩගිනි බඩගිනි ගාන්නේ හැමවෙලේම. මේක බඩක් නෙමෙයි .ඔය හැටියට කුසගින්න හැදෙන්න . විජැහිං උයලා අහවර වෙච්චහම බත් කන්ට බැරියෑ .හිටහන් ටිකක් ඉවසලා ." අපොයි අම්මා උයනවා ඒ කියන්නේ දවල්ට කාලා තමා යන්නේ . අපෝ තවත් ඉන්ට බැරුවා වගේ බඩගින්නෙ . අන්තිමට මටත් වෙන්න අපේ පංතියේ හේමමාලිනී කලන්තේ දැම්මා වගේ මටත් කලන්තේ දාන්න තමා වෙන්නේ. එහෙම වුනොත් හෙම ඉස්කෝතු කාලත් හමාරයි . ඔරෙංජං බාර්ලි බීලත් හමාරයි . අම්මා යි , ආච්චම්මා යි මාව ඇඳේම තියලා කියයි . බතල අලයක් වත් කන්න ඕනි . මොනා කරන්නද නැති ව. දවල්ට බඩේ ඉඩ තියාගන්නවා . අම්මා උයලා නං ඉවරයි වගේ .. ඒත් තාම යන්ට නං කල්පනාවක් නෑ වගේ . " අම්මේ යන්නේ කොයි වෙලේද " "ඈ බොල.. මේකිට තියෙන හදිසියක්. මොකෝ මැරිලා ඉන්නේ බොගේ බාප්පුච්චා ද. ඇයි වදේ . හිටහන් මේම ගියෑකිද . ඩිංගිත්තක් නාගෙන එන්නං. මේ වරෙං උඹත් නා ගන්ට . ඔහොම යන්ට බැරුවා . නටලා නටලා දාඩිය ගඳේ බැරුවා .කුනු ඇති අක්කරෝනියක් ඔය ඇඟේ ." ඔන්න අම්මා කිව්වා කතාවක් .අද මං සෙල්ලං කලෙත් නෑ . හැමදාම හවහට අම්මමනෙ ඇඟ අතූල්ලන්නෙ . හැමදාම අපුල්ලන්න ඕනිව මේකිව නං කිය කිය . ඒ අපුල්ලන හැටියට කොයින්ද කුණු තියෙන්නේ .මම ඌයි කියනකම්ම අතුල්ලනවා . ආච්චම්මත් කියනවා ඔය කෙල්ලගේ හමත් ගැලවෙයි හාමිනෝ කියලා . " අම්මේ නාපු හැටියේ යනෝ නේද " නාන ගමනුත් මම ඇහැව්වේ අම්මාට යන්න කිසිම හදිසියක් නෑ වගේ හින්දා . " ඔව් බං විජැහිං නාගෙන වරෙං ..කාලා යං . අන්න උඹ කැමති කිරි කොස් මාළුවයි. වැව් මාළු මිරිසට යි හදලා තියෙන්නේ . " අම්මා එහෙම කියලා ගේ පැත්තට ගියා . මමත් විජැහිං නාගෙන ඉවර වුනා . දැන් හොඳටෝම බඩගිනි . කොච්චර ආසා වුනත් අදනං ටිකයි කන්නේ. බඩේ ඉඩ තියාගන්ටත් ඕනි නිසා. "අම්මේ යන්කෝ." මම ඇඳගෙනත් ඉවරයි .බලාන ඉඳලා ඉඳලා බැරිම තැන ආයෙමත් කෑ ගහලා යි කිව්වේ. අම්මයි ආච්චම්මයි මොනා කරනවද මන්දා .ඇයි අප්පා ..මට තරහෙත් බෑ . "මේකි යකෝ" අම්මා එහෙම කියාගෙන එලියට ආවා . "අනේද කියන්නේ හාමිනෝ ." ආච්චම්මත් එහෙම කියාගෙන එලියට බැස්සා. ඇති යාන්තං මම එහෙම හිතාන ඉස්සර වුනා . "අම්මේ..." "ඒ පාර මොකෑ " "අම්මත් අඬනවද..අපිත් අඬන්න ඕනිද " ඒක අහපුවම මෙන්න අම්මා හිනා වෙනවා හිකි හිකි ගාලා . ඒ මදිවට ආච්චම්මාත් . මොකට හිනා වෙනවා ද මන්දා . මට මතකයි නේ . පේදිරිස් ලොකු මාමා මැරුණු වේලාවෙ එහෙ ගෙදර ගිහිල්ලා අම්මා බෙරියං දීලා අඬපු හැටි . අම්මා අඬපු නිසානේ මාත් බෙරියං දීලා ඇඬුවේ . ඒක මතක් වෙලා නේ මං එහෙම ඇහැව්වේ . " පිස්සු ද බං චූටියෝ බොට . අපි මොකටෙයි අඬන්නේ ." " ඉතින් එදා පේදිරිස් ලොකු මාමා මැරුණු වේලවෙ අම්මා මුළු රටටම ඇහෙන්න බෙරියං දීලා ඇඬුවේ . ඒකනේ ඉතින් එදා මාත් ඇඬුවේ ." "ඇයි බං ඒ මගේ ලොකු අයියන්ඩිනේ . උන්දැ නැති වෙච්චි එක මට කොයි තරං දුකක් ද . අනේ දැනුත් මට මතක් වෙද්දිත් ඇඬෙනවා මයේ අයියන්ඩිව . " ඔය කිව්වට අපේ අම්මා අඬයි. ඒ ඇඬුවොත් මාත් අඬනවා කියලා මම හිතුවේ. නැත්නං ඉතින් මොකටෙයි මං අඬන්නේ . "මේ උඹට ඒවායින් කාරි නෑ . එතැන ගොහිල්ලා පිළිවෙලකට හිටහන්. කට පරිස්සං කොරගෙන . ඔය සරත් ගොයියගේ අක්කන්ඩී බේබි නෝනා එක විදියක් නේ . සරත් ගොයියා හොඳ මිනිහා වුනාට ඔය අක්කන්ඩී මහ කටු අත්ත . " අම්මා කිව්වා . "ඔව් ඔව්.. ඒකනං සහසුද්දෙන්ම ඇත්ත . මොනාට හරි පැටලෙන්න හිතුනොත් මල ගෙදර කියලා නෑ . අනක් ගුනක් නෑ ඔය බේබියට . ඔය සරත් කොල්ලාගේ පවුල එක්ක කීගමනක් නං කා කොටා ගත්තද. බැරිම තැන තමා පැලක් අටෝගත්තෙ වෙනම වත්තේ කෙරෝලක . බේබියගේ මිනිහත් ඈතම රස්සාව කොරන්නේ උන්දැත් එක්ක ඉහ ගහන්න බැරිම නිසා වෙන්ට ඇති ." ආච්චම්මත් කිව්වා . "උඹ කටට ඇඟිල්ල තියාන හිටහන්. ඇහූනද බොට . " අම්මා එහෙම කියපුවම මම ඔලුව වනලා හා කිව්වා . අපොය

ි ඕක මොකක්ද මට . කිරි කජු නේ මට ඕක .මම ඉන්නං බේබි නැන්දා ලඟ ඉන්න කොට කටට ඇඟිල්ල තියාන. ඕක මොකක්ද නොදන්න දෙයක්යෑ මම. අපේ ඉස්කොලේ හාමිනේත් ළමායි කටට ඇඟිල්ල තියා ගන්න . එකෙක් හ්ම් කියන්නෙ නෑ ... ඔහොම කියලා ඔය ඕනි තරං ගොරෝ ගොරෝ නිදාගෙන ඉන්නෙ . "අනේ නගේ... බලහං කෝ වෙච්චි දෙයක් මයෙ මලයට. හැමෝටම උදව් කොරාගෙන හිටපු එකා නෑ බෑ නොකියා . එහෙව් එකාට වෙච්චි දේ .ඉහෙං බහින ලෙඩක් දැන ගන්ට තිවුනෙ නෑ නොවැ . හරියට හොරු ගෙනිච්චා වගේ නොවැ ." අම්මා අතකුත් කම්මුලේ ගහගෙන බලාන හිටියා . ආච්චම්මත් කකුල් කෙඩෙත්තුව කියලා පුටුවක ඉඳගත්තා . මාත් ඉතින් බේබි නැන්දගෙ මූණ දිහා බලාන හිටියා . බේබි නැන්දා ආපහු සරත් මාමා ලඟට ගියේ සරත් මාමාව පෙට්ටියෙන් එලියට ඇදලා ගන්නද මන්දා . " මලේ..මලේ.. උඹෝව බලන්න කී දෙනෙක් නම් එනවද .. බලහං කෝ ටිකක් ...හැමෝ එක්කම හිනා වෙන රත්තරන් දත් සැට් එක අදත් එළියේ දාගෙන හිනා වේගන ම අද බුදි නේද මගේ රත්තරන් මලේ..." බේබි නැන්දා බෙරියං දුන්නා ඇඟිල්ලක් කටට තියං හිටිය මාවත් උඩ යන්න . බේබි නැන්දා එහෙම කිව්වා විතරයි අපේ අම්මා අත කටට තියාන කහින්න තියා ගත්තා . ආච්චම්මත් ගිරිස්මේ ඉන්ට බෑ කියාන එලියට ගියා. මේ යසට හිටපු අපේ අම්මට කොහෙන් ආපු කැස්සක් ද හෑබෑට . ඒකෙන් කාරි නෑ . මට ඕනි සරත් මාමාව ලඟට ම ගිහිං බලන්ට . බේබි නැන්දා කිව්ව රත්තරං දත් සැට් එක බලන්ට. හැබෑ නේන්නං මේ ඉන්නේ පංකාදු පහට දත් සැට් එක එළියෙ දාගෙන හිනා වේගන. හැබැයි බේබි නැන්දා කියපු හැටියට රත්තරං නං නෙමෙයි දත් සැට් එක . සුදු කිරි ආතා ගේ වගේ බුලත් කාපු විදියේ දත් සැට් එකක් තමා තියෙන්නෙ නං. අනේ මන්දා.. බේබි නැන්දා ඒ විදියට කියපුවහමයි , සරත් මාමා වහගෙන නැති දත් සැට් එක එළියෙ දාගෙන හිනා වේගන ඉන්න විදිය දැක්කහම මට බේබි නැන්දාගෙන් අහන්නේ නැතිව කොහොමද මගේ හිතට ආපු පුරස්නේ . අම්මා කටේ ඇඟිල්ල තියාන ඉන්නෙයි කිව්වට පුළුවනෑ... අනික දැං මම කටේ ඇඟිල්ල තියාන නෑ .බේබි නැන්දා බෙරියං දීලා අඬපු සද්දෙට මගේ අත අහකට විසිවුනා නේ . මගේ පුරස්නේ ඉතින් දැන් මං අහලා දැන ගන්නේ නැතිව ආයේ ඉතින් පස්සේ අහන්නයෑ. අනික අපේ ඉස්කොලේ හාමිනේත් කියලා තියෙන්නේ පාඩමක් කියා දීලා හෙම ළමායි පුරස්න තියේනං දැම්ම අහන්ට .. ආයේ පස්සේ අහන්ට තියා ගන්න එපා කියලනේ හැම වෙලාවෙම ඔය කියන්නේ වේවැල් කෝට්ටෙන් මේසෙට තඩි බබා. මගේ පුරස්නෙත් දැම්ම අහන්ට ඕනි. ඇති දැං සරත් මාමා ගේ දත් සැට් එක දිහා බලාන හිටියා. . එහෙම හිතලා මම ගිහින් ... අපේ අම්මා ලඟට ගිහිං සරත් මාමාගේ නැන්දට බැන බැන නහය උඩට ඇද ඇද මූනත් බෙරි කරගෙන අපේ අම්මා එක්කං එක දිගටම කියවන බේබි නැන්දා ලඟින් හිටගත්තා. "නැන්දේ.. බේබි නැන්දේ..." "මොකෝ පුතේ... බඩගිනි නං ගිහින් කාහං ." "නෑ නැන්දේ...මට පුරස්නයක් තියෙනවා නේ." " කිරි අප්පේ මොකක්ද ඒ " "නෑ නෑ උඹ පුරස්න අහන්ට ඕනි නෑ. පලයං ආච්චම්මා ඉන්න අහට ." අම්මා කිව්වා . "නෑ නෑ කමක් නෑ උඹ අහපං පුතේ ." බේබි නැන්දා එහෙම කිව්වා . ඇති යාන්තං.මම ඉතින් මගේ පුරස්නෙ කෙලිංම බේබි නැන්දාගෙන් ඇහැව්වා . " මේ නැන්දෙ..සරත් මාමා හොල්මනක් වෙලා ඇවිදිල්ලත් හිනා වෙන්නේ මේ විදියට දත් සැට් එක එළියෙ දාගෙනමද. දත් සැට් එක එදාටවත් යකා හරියට හිටවලා තියයි ද දන්නෑ නේද නැන්දේ මාමගෙ..(ඒක කිව්වේ ආච්චම්මා ..මේ එන ගමන්. සරත් ගොයියගේ කටේ දත් ටික හිටෝල තියෙන්නේ යකාද කොහෙද බොල හාමිනෝ.. එහෙමයි ආච්චම්මා කිව්වේ .ඒකයි මං ඒකත් ඇහැව්වේත් .) ඔච්චර යි ඇහැව්වේත් . ආයෙමත් සැරයක් මම ඇඟිල්ලක් කටට තියා ගත්තා අම්මා කියපු එක මතක් වෙලා . ඒක ඇහැව්වා විතරයි මෙන්න බේබි නැන්දා බැලුවා බැලිල්ලක් . අම්මෝ ඒකටනං මම බයවුනා හොඳටෝම. ඒ මදිවට අම්මත් මේකිට මම කියාගෙන ම ඇන්නා තඩිම තඩි ටොක්කක් ඔළුව හිල් වෙන්නම. "ඌයි... ඇයි අප්පා නැන්දමනේ ඉතින් අඬ අඬා එහෙම ඇහැව්වේ සරත් මාමාගෙන්..හැමෝ එක්කම හැමදාම හිනා වෙන රත්තරන් දත් සැට් එකම නේ මේ එලියෙ දාගෙන තාමත් හිනා වේගනම ඉන්නේ බුදු මල්ලියේ කියලා නැන්දනේ ඇහැව්වේ . මමයෑ ඇහැව්වේ ඉතින් . මම බලාගෙන හිටියේ මාමා උත්තර දෙනකං. ඒත් කොයි මාමා උත්තර දුන්නේ නෑ නේ . අනික අපේ ඉස්කොලේ හාමිනේත් කියලා තියෙන්නේ පුරස්නයක් තියෙනවා නම් ඒක අහන්නෙයි කියලනේ. ඉතින් ඒකනෙ මමත් ඇහැව්වේත් බේබි නැන්දා ගෙන් ." මමත් අඬන ගමන් ම ඒකත් කියලම එලියට ආවේ අම්මා ඇනපු තඩි ටොක්කට ඔළුව හිල් වෙලාද කියලා අතගාලා බලන ගමන් ම. ඇයි අප්පා.. මම අඬ අඬා ම ගිහිං ඔරෙංජං බාර්ලි කෝප්ප පහක්ම බිව්වා අම්මා ටොක්කක් ඇනපු එකට දුකට . ඉස්කෝතු අහුරකුත් අරගෙන ම මම ගියා ආච්චම්මා ළඟට . " මොකෑ පැටික්කියේ අඬන්නේ ..බොට දුක හිතුනා ද." ආච්චම්මා ඇහැව්වා . " නෑ අම්මා තඩි ටොක්කක් ඇන්නා." එහෙම කියලා මම අඬන ගමන් ම විස්තරේත් කිව්වා ආච්චම්මා ට. "උඹ අඬන්න එපා චුටියෝ ..ඉඳා මේ ඔරෙංජං බාර්ලි කෝප්පෙත් බිහං.." ආච්චම්මා දුන්න ඔරෙංජං බාර්ලි කෝප්පෙත් බිව්වා .ඒක බිව්වෙත් දුකට . ඇයි අප්පා .. අම්මෝ මගේ බඩ .. පැලෙන්න වගේ .. අඬ අඬා ම මම ආච්චම්මා ගේ ඔඩොක්කුවට වෙලා ඉස්කෝතු අහුර කන්න ගත්තා . නිමාලි ප්‍රනාන්දු.මිනි මයිනර් සහ ලොකු මතක.❤️ ඉතා ජනප්‍රිය පොඩි කාර් එකක් තියනවනෙ මිනි කියල ලෝකෙ පුරා ජනප්‍රිය වෙච්ච මේ කුඩා හුරුබුහුටි කාර් එක ඉස්සෙල්ලම නිශ්පාදනය කලේ බ්‍රිතාන්‍යයේ ඔස්ටින් සමාගමෙන් ඒකෙ මුල්ම නම උනේ ඔස්ටින් සෙවන්. මේ පුංචි කාර් එක ඔස්ටින්,මොරිස්,ලේලන්ඩ්,රෝවර්, ආදී සමාගම් කීපයකින්ම කාලෙන් කාලෙට නිශ්පාදනය උනා 2000 වර්ශය වෙනතෙක්ම. හැට ගනන්වල වගේ ලංකාවට ආපු මේක මෙහෙ ජනප්‍රිය උනේ මිනි මයිනර් කියන නමින් එහෙම වෙන්න ඇත්තෙ ඊට ඉස්සර ලංකාවෙ ජනප්‍රිය උන මොරිස් මයිනර් කාර් එක නිසා වෙන්න ඇති. කොහොම උනත් මොරිස් මයිනර් එකත් ඔස්ටින් සෙවන් එහෙම නැත්නම් මිනි කාර් එකත් දෙකම ඩිසයින් කරල තියෙන්නෙ එක්කෙනෙක් ඒ තමයි සර් ඇලෙක්ස් ඉසිගෝනිස් කියන අති දක්ශ පුද්ගලයා. බ්‍රිතාන්‍ය අයිකොනික් ඩිසයින් එකක් හැටියට තමයි මේ රථය අදත් සලකන්නෙ. දැං අපේ කතාවට එමු. ඉතිං ඔය මිනි කාර් එක හැටගණන් වල ඉදන් ලංකාවටත් ආව එහෙමට විශේෂයක් තිබ්බෙ නෑ හැබැයි කාර් රේස් වලට මේක යොදාගත්තට පස්සෙ ඕක හුගක් ජනප්‍රිය උනා. ඉස්සර යෝගා පෙරේරා මිනි කාර් වලින් රේස් පදිනව අපි දැකල තියනව. මේක ඉතිං එහෙම ලොකු මිලකට ගියෙත් නෑ. නමුත් මේකෙ හුරුබුහුටි පෙනුම නිසා කාගෙත් ඇස් මේකට ඇදිල යනව. මීට දශක තුන හතරකට ඉස්සෙල්ල අපේ අය පටන්ගත්ත පොඩි වැඩක්. ජපානයේ තියන මේ වර්ගයේ මිනි කාර් ලංකාවට එවන්න. ඒව පසුකාලෙක නිශ්පාදනය කරපු එන්ජින් ධාරිතාවය 1300 වගේ තියන EFI මාදිලියේ කාර් ඔටෝමැටික් ගියර් පද්ධති තියන කාර් පවා එවන්න ගත්තා, මේවා එව්වෙ නීති විරෝධීව. මුලින් කෑලි ගලවලා කන්ටේනර්වල දාල එව්වෙ ඒව කස්ටම් එකෙන් ගන්න විදිය ඉතිං කව්රුත් දන්නවනේ ඉතින් මෙහෙත් මේ හුරුබුහුටි මිනි කාර් එකට අවංකවම ආදරේ අය මේව අරගෙන එකලස් කරල හරි ලස්සනට හදල ගත්ත. හැට ගනන්වල ඉදං ඔරිජිනල් විදිහට ලංකාවට ආපු මිනි කාර්වල ලියාපදිංචි පොත අරගෙන මේකට ගහල වැඩේ කොම්ප්ලීට් කරගත්ත මොකද අර කෑලි කරල ගේන කාර්වලට නීත්‍යානුකූලව නිකුත් කරපු පොතක් නෑනෙ. ඉතින් කව්රුත් දන්නෙ නෑ කාටවත් කරදරයකුත් නෑ. වැඩේ ලස්සනට ගියා. ඊට පස්සෙ මේ ලස්සන මිනි කාර් දැක්කම මිනිස්සුන්ට ලොකු මිනි පිස්සුවක් ගැහුව. පහු වෙනකොට කොහු කොහු කියන්න වගේ ඊට පස්සෙ ජපානෙ ඉන්න බොහෝ දෙනා මිනි කාර් ලංකාවට එවන්න ගත්ත මේකට මාර්කට් එකක් හැදුන නිසා. මෙහෙම තොග ගනනේ ගලවපු මිනි කාර් එනකොට වැඩෙත් රේගුවත් චාටර් උනාට පස්සෙ රේගුව නීති තදකලා ඊට පස්සෙ බොඩිය දෙකට කපල එවංඩ ගත්ත. මුලින් එව්වෙ වහලෙ විතරක් කපල,ඒ ඇවිත් මෙහෙ පාස්සනව, ඒකත් මාට්ටු උනාට පස්සෙ කෑලි තුනට හතරට පහට විතරක් නෙමේ දොලහටත් කපල එවංඩ ගත්ත. ඒ එවන එවිල්ලට ඔරිජිනල් මිනි පොත් හොයන්නෙ කොහෙන්ද. ඊට පස්සෙ මොරිස් මයිනර් කාර්වල පොත් ගලවල මේ මිනිවලට ගහංඩ ගත්ත මොකද ඒවත් ඔස්ටින් මොරිස් නිසා පොඩි ගැලපීමක් තිබ්බ. අපූරුවට තිබ්බ මයිනර් ටිකේ පොත් ගලවල මේවට ගහල මයිනර් කාර් යකඩ වලට කැඩුව සුප්‍රසිද්ද මොරිස් මයිනර් එකේ මලගම උදාවුනා. ඒක කොච්චර ලොකුවට උනාද කිව්වොත් අද ඔරිජිනල් පොතත් එක්ක හොද මොරිස් මයිනර් එකක් හොයාගන්නත් අමාරුයි. අවංක මිනි ලවර්ස්ල වෙනුවට හතු පිපෙන්න වගේ මිනි මුදලාලිල බිහි උනා මිනි එකක් පදින බහුතරය මිනි බිස්නස් කරංඩත් පටන් ගත්තා. වැඩේ අව්ල් ජාලයක් උනා අර කපල ගේන එක, මයිනර් කාර් එකේ පොත ගහන එක හැම කෙනාම දැනගෙන වැඩේ චාටර්වෙලාම ගියා. ඉස්සර මිනි එකක් නවත්තපුවම කට්ටිය කිව්වෙ "ශා මරු කාරෙක අලුත් එකක් වගේ පරන උනාට ඒ සී එහෙමත් තියනව මරුනෙ" කියල. පහුවෙනකොට කොහෙහරි නවත්තපු ගමන් අහන්නෙ අප්පට සිරි ගෙඩියක් නේද..කට් බට් එකක් නේ කෑලි කීයට කපලද ගෙනාවෙ,පොත ඔරිජිනල්ද, මයිනර්ද,කියල. අන්තිමට පොලීසියෙ මහත්වරුංටත් වැඩේ නෝන්ඩි උනා..හැම එකාම වැඩේට බැහැල වැඩේ රී#ල දැම්ම. මිනි වලට අවංකවම ආදරේ මිනිස්සු ළඟ තාමත් මේ කාර් තියනව ලස්සනට තියාගෙන. දැන් ඉස්සර තිබ්බ මිනි උන කොල්ලන්ට පොඩ්ඩක් සනීප වෙලා අනික අලුත් පරපුරට මේ ක්ලැසික් කාර් එක එච්චර සෙට් නෑ. මට මිනි උණ ගැහුවෙ මතක විදිහට අසූව දශකයේ සතුට කියන චිත්‍රකතා පත්තරේට ජනක රත්නායක ඇඳපු පාට පාට හීනයක් කියන චිත්‍ර කතාව හිංද ඒකෙ මිනි කාර් එකකින් රේස් පදින කතාවක් තිබ්බෙ. ඉතිං පහුකාලෙක මගෙත් මිනි හීනෙ හැබෑවෙලා මා ගාවත් හොඳ මිනි කාර් දෙකක්ම තිබ්බ ඒ කාර් දෙක සම්බන්ද වෙච්චි දිග ❤️ කතාවක් තියනව කවදාහරි ලියන්න හිතං ඉන්න. සුදුපාට වැගන් එක අලුත් එන්ජින් එකක් තියපු ඔරිජිනල් පරණ කාර් එකක්. කොලපාට එක ජපානෙන් ගෙනාපු 1.3 EFI මැනුවල් කාර් එකක්. ඔය පහලින් තියෙන්නෙ සෑහෙන කලක් මාත් එක්ක හිටපු මගේ ගාව කිසිදා නොමැකෙන සොඳුරු මතක ඉතිරිකරල මගෙන් සමු අරන් ගිය ඒ මිනි කාර් දෙක...❤️🚗🚗 © Dhamm

ika Wickramaarachchi 17/01/2024මගේ චිත්‍රපට ජීවිතය-- තවත් එක් පරිච්ඡේදයක් එක් අවධිකදී මා නිවසේ සිට සඳලංකාව මධ්‍ය මහා විද්‍යාලයයේ පාසැල් නේවාසිකාගාරයට ගිය බස් රථය ධාවනයකල රියදුරා චිත්‍රපට නළුවෙක් විය. එදවස එය මගේ හිතටද ලොකු ආඩම්බරයක් ගෙන දුනි. ඒ නළුවකු විසින් ධාවනය කල බසයක නැගී යාමට ලැබීමයි. හෙතෙම හොඳ උස මහත ඇති කඩවසම් පුරුෂයෙක්වූ අතර ඔහුගේ සාමාන්‍ය ඇඳුම වූයේ සරමක් හා කමිසයකි. නළුවකු ලෙස මා පැවසුවත් ඔහු පෙනී සිටියේ සංදේශය චිත්‍රපටයේ දර්ශන දෙක තුනකට පමණකි. සටන් වලදී මරණයට පත්වූ පෘතුගීසි හේවායකු තම කරමත තබාගෙන ගොස් පිදුරු පිරවූ කරත්තයක සැඟවීම එක් දර්ශනයක තිබිනි. ඔහුව පෘතුගීසින්ට එරෙහි කැරලිකරුවකු ලෙස තෝරාගන්නට ඇත්තේ ඔහුගේ හැඩිදැඩිකම නිසා වියහැකිය. එසේම එහි සිටි බස් කොන්දොස්තරවරයා ගමේම අයෙක් වූ අතර මා ලොකු මිනිසකු වූවිටදී එවැන්නෙක් වීමටද ලොකු ආශාවක් ඇතිවින. ඊට එක් හේතුවක් වූයේ තනි දොරකින් සමන්විත එම බස් රථයට ගොඩවන මිනිසුන්ට ඉතා ගාම්භීර ලෙස "පිටිපස්සට යන්න. පිටිපස්සට යන්න" යනුවෙන් කෑගසන විට මිනිසුන් බියෙන් මෙන් පිටුපසට යාමත්, ටිකට්පත් ලියා එහි වටේ ඇති කුඩා සිදුරු දිගේ කඩා නිකුත් කිරීමට තිබූ ආශාවත් නිසාය. සිනමාස් අධිපතිව සිටි කේ.ගුනරත්නම්ගේ සහෝදරවරයකුවූ හා එම සමාගමට සම්බන්ධ රාමේෂ්වරන් මහතාගේ විශාල පොල්වත්තක් මගේ නිවසට නුදුරුව තිබිනි. එහි තිබූ විශාල ගබඩාවක පැරණි හා සිනමාස් සමාගමේ පෙන්වන ලද දෙමල හා සිංහල චිත්‍රපටද තිබිනි. මෙම ගබඩාවේ වහලය එක් පැත්තක පොලව මතුපිට සිට අනිත් පැත්තේ පොලව මතුපිට ගෑවෙන පරිදි වෘතාකාරව, වෘතයකින් බාගයක්සේ ඈතට පෙනෙන පරිදි තිබීමද අපට නුහුරු අත් දැකීමක් විය. සමහර දිනවලදී මෙහි තිබූ චිත්‍රපට පුළුස්සා දමයි. එවිට ඒවායේ කැබලි ඉල්ලාගන ගොස් ඒ දිනවල සෙල්ලමි බඩුවක් ලෙස විකිනීමට තිබූ පෙට්ටියක් වැනි උපකරනයක එක් කෙලවරට චිත්‍රපට කැබැල්ල රිංගවා අනෙත් කෙලවර තිබූ ප්ලාස්ටික් කාචයක් මගින් දර්ශන ⁣විශාල කර බැලීමට ඉතාමත් කැමැත්තක් දැක්වූවෙමි. පාසැලේ නේවාසිකාගාරයේ සිටින විටදී කිසිම දිනක නොපෙන්වන ලද " ජීවිතය" චිත්‍රපටයේ, සිඩ්නි ආටිගල ගැයූ "අඹ දඹ සෙවනැලි" ධර්මදාස වල්පොල ගැයූ කොවුලන් හඬයි එයින මිහිරක් නැගේ" ආදී ගීත ඉතාමත් ආසාවෙන් ඇසුවා මතකය. එසේම මි.මී.16 ප්‍රමාණයෙන් නිපදවන ලද "සුනිලා", "සේයාවක් පසුපස" වැනිචිත්‍රපටවල ගීතද නිතරම ප්‍රචාරය විය. මොරිස් දහනායක සමග දයා සඳනායක ගැයූ "රස මිහිරි කතා සිඟිති සිනා", ඩබ්ලිව්. ප්‍රේමරත්න සහ ජී.එස්.බී.රාණි පෙරේරා ගැයූ "සාගර මත සඳ කිරන වැටී" වැනිවූ ඒවායේ අඩංගුවූ ජනප්‍රිය ගීත ඇසීම කනට ඉතා මිහිරි විය. තවද සරත් සඳනායක ගැයූ "ඔබ කැන්දා යාම සඳහා මරුවා එයි සොයා" නම් ගීතය එකල ග්‍රාමීය නිවෙස්වලම තිබූ මංගල උත්සව වලදී , මනාලයා මනාලියව කැන්දාගන යාමට පැමිණෙන විටදී වාදනය කිරීම, එයටපැමිණ සිටි නෑදෑ හිත මිතුරන්ගේ සිනහවට ලක්විය. මෙම චිත්‍රපටවල නිශ්පාදනය සහ අධ්‍යක්ෂනය හෙන්රි චන්දුවංශය. එම ගීතවල රසවත් තනු හා සංගීතය තිලක් කරුණාතිලකගේය.මේවා ආධාර දර්ශන සඳහා පමණක් පෙන්වන ලද අතර මට නැඹීමට අවස්ථාවක් නොලැබිනි. මෙම ගීත ගැයූ , සරත් සඳනායක හා දයා සඳනායක , "කල්‍යාානි ගංගා රාජිනී " නම් පැරණි ජනප්‍රිය ගීතය ගැයූ වසන්තා සඳනායකගේ දරුවන්ය. දයා සඳනායක, චිත්‍රපට නළු ශාන්ති අබේසේකර සමග විවාහවූ පසුව දයා හේමන්තා අබේසේකර ලෙස හැඳින්විනි.. ගායිකා සුප්‍රියා අබේසේකර එම යුවලගේ දියණියෙකි. තවද වෙළඳ දැන්වීම් ආදිය සමග එමදිනවල සාමාන්‍ය වශයෙන් සිංහල චිත්‍රපටයක ධාවන කාලය පැය 2 1/2 සිට පැය 3 දක්වා පමණ විය. සමහර විටකදී චිත්‍රපටය පමණක්ම පැය තුනක් ඉක්මවූ අවස්ථාද තිබිනි. පරසතුමල් එවැන්නකි. නමුත් 1960 දී සිරිසේන විමලවීර නිපදවූ "වනමල" චිත්‍රපටය පැය දෙකකට සීමාවිය. එය එවකට නිෂ්පාදනයවූ කෙටිම සිංහල චිත්‍රපටය විය යුතුය. මේ හේතුව නිසාම මම එම චිත්‍රපටය නැරඹීමට නොගියෙමි. ඒ එය බැලීම පාඩුවක්ය යන අදහසිනි. මොහිදින් බෙග් ගැයූ "වනමලක් අතැර දාලා කඩදාසි මලක වහලා" යන ගීතය එහි අඩංගු විය. ආනන්ද වීරකෝන් හා කුමාරි මානෙල් එහි ප්‍රධාන චරිත රඟපෑහ. එදවස සන්ධ්‍යා කුමාරි මුල්වරට රඟපෑ "රොඩී කෙල්ල" චිත්‍රපටය සිරිසේන විමලවීර විසින් අධ්‍යක්ෂණය කරමින් සිටි අතර ඔහු මියයාම නිසා එය අතරමැද නතරවිය. එම දිනවලදී ගීත නිසාත් දිලිප් කුමාර්⁣ගේ රඟපෑම නිසාත් මහත් ආසාවෙන් බැලූ 'මධුමතී" හින්දි චිත්‍රපටයේ කතාව නිවැරදිව දැනගත්තේ බොහෝ කාලයකට පසුව උප ශීර්ෂ සමග යූ ටියුබ් මගින් බැලීමෙන් පසුවය. දෙමල චිත්‍රපට වලින් එම්.ජී.රාමචන්ද්‍රන් රඟපෑ "නාඩෝඩි මන්නන්" පමණක් නැරඹූ බව මතකයේ පවතී. ඇඳඇතිරිල්ලක් පමණක් කරේ දමාගන එහි අවස්ථා නේවාසිකාගාරයේ සොයුරන් රඟදැක්වූ නමුත් දමිල චිත්‍රපට නැරඹීමට මට ආශාවක් ඇතිවූයේ නැත. තවමත් එය එසේමය. මාගේ උපන් දිනයදාද සිංහල චිත්‍රපටයක් පෙන්වීම ආරම්භ කර ඇත. ඒ 1948/2/23 දී පෙන්වූ "කපටි ආරක්ෂකයා"යි. එය ලංකාවේ පෙන්වන ලද තුන්වන කතානාද සිනමාපටය විය. එහි රඟපෑ ක්‍රිස්ටිද මෙල් ගීතද ගායනා කලේය. "දුක සැප නිති පෙරලේ, රිය සක ලෙස ලෝකේ" ඔහු විසින් රඟපාමින්ම එම චිත්‍රපටයට ගැයූ එක් ගීතයකි. හෙතෙම රජයේ රැකියාවෙන් විශ්‍රාම ගියවිටදී ,විශ්‍රාම පාරිතෝෂිකය නිදහස් කර ගැණීම සඳහා විධානයක් ලබාගැණීමට දේශීය ආදායම්හි උ.වි.ගෙ අංශයට පැමිණි අවස්ථාවේ දී එම කටයුතු කරන ලද්දේ මා විසිනි. බොහොමයක් නළුවන් මෙවැනි විධාන ලබාගැනීමට මාවෙත පැමීණ ඇති බැව් මතකයේ පවතී. ඔහුගේ භාර්යාවවූ එදවස ගායිකා මාලතී ෆ්‍රැක්සි ද මෙල් මා සමග හලා/මාදම්පෙ මැදි විදුහලේදී ඉගැන්වීමේ කටයුතුවල යෙදිනි. ඇය විසින් ගායනා කරතිබූ බොහෝ ගීත අතුරින් "වැදේ සුගන්දේ වෙලී සුළං හා පිපී රම්‍ය මාලා , මිහින්තලා ගල දෙසින් පෙනේ ෂඩ් වර්ණ රශ්මි ධාරා" නම් ජනප්‍රිය ගීතය දැනටත් ඉඳ හිට ගුවන් විදුලියේ ප්‍රචාරනයවේ. දරුවන් විදේශයන්හි වාසය කිරීම නිසා දෙමව්පියනට වැඩිහිටි නිවාසවල වාසය කිරීමට සිදුවීම ඇයටත් බලපෑවේය. ඒ ඇය මහලු කාලයේදී පිටරට වාසය කිරීමට කැමැත්තක් නොදැක්වූ බැවිනි. එවැනිදෑ සම්බන්ධයෙන් දරුවන්ටද විසඳුමක් නොමැති තරම්ය. ඇය නැවතී සිටි ස්ථානය තරමක් උසස් ඝනයේ එකක් වූවත්, ඇයව බැලීමට එහි ගිය විටකදී , මා වෙත පවසන ලද්දේ එහි විසීම අපහසු බවයි. ඇය ඔත්පලව ඇවිදීමට නොහැකිව ඇඳක් මත සිටියත් එම අවස්ථාවේදීද ගීතයක් ගායනා කලාය. එයට හේතුවූයේ ඇය සමග එවකටදී වේදිකාවේ ගී ගැයූ ගායකයකුද අප සමග යාමයි. මාලතීද දැනට වර්ෂයකට පමණ පෙර මිය ගියාය. . නමුත් ඇය ගැන කිසිම විස්තරයක් අඩුම තරමින් සිනමා පත්‍රයකවත් පල නොවිනි.# **පෘථිවියේ පවතින ජීවය ගැන කියා පිටසක්වල ජිවීන් වෙත යැවූ පණිවිඩය.** Voyager Golden Records යනු වර්ෂ 1977 දියත් කරන ලද Voyager 1 සහ Voyager 2 යන අභ්‍යාවකාශ යානා ද්විත්වය තුළ ඇතුළත් කරන ලද ෆොනෝග්‍රාෆ් වාර්තා (phonograph records/gramophone record) ද්විත්වයකී. ෆොනෝග්‍රාෆ් record එකක් යනු ඇනලොග් ආකාරයට ශබ්දය ගබඩා කල හැකි පැතලි තැටියකී. මේ තුල පෘථිවි ජීවයේ පවතින විවිධත්වය නිරූපණය කිරීමට තෝරාගත් ශබ්ද සහ රූප වාර්තා අඩංගු වන අතර මෙවැනි දෙයක් Voyager අභ්‍යවකාශ යානා සමග දියත් කිරීමේ අරමුණ වන්නේ යම්කිසි හෙයකින් ඈත විශ්වයේ වෙසෙන පිටසක්වල ජිවීන් කොටසක් මෙම වාර්තා සොයාගතහොත් ඔවුනට පෘථිවියේ පවතින ජීවය ගැන කියා පෑමටයි. Voyager 1 සහ Voyager 2 අභ්‍යාවකාශ යානා ද්විත්වයට පෙර Pioneers 10 සහ 11 යන අභ්‍යාවකාශ යානා ද්විත්වයේද එහි ආරම්භක ස්ථානය සහ කාලය සදහන් කරමින් කුඩා ලෝහ ඵලකයක් ඈත විශ්වයට යැවූ අතර එහි අරමුණ වන්නේද නුදුරු අනාගතයේ ඈත විශ්වයේ වෙසෙන පිටසක්වල ජිවීන් කොටසක් මෙම වාර්තා සොයාගතහොත් ඔවුනට පෘථිවියේ බුද්ධියෙන් උසස් ජීවයක් පවතින බව කියා පෑමයි. Voyager 1 සහ Voyager 2 යානා වල ෆොනෝග්‍රාෆ් වාර්තා සදහා ඇතුලත් කල යුතු අන්තර්ගතය කුමක් ද යන්න තීරණය කිරීම සදහා ඇමරිකානු ජාතික තාරකා විද්යාඥයෙකු වූ Carl Sagan මහතාගේ සභාපතිත්වයෙන් යුත් කමිටුවක් පත් කරන ලදී. මෙම කමිටුවට එම අන්තර්ගතය තීරණය කිරීම සදහා අවුරුද්දකට අදික කාලයක් ගත විය. අවසානයේ Sagan සහ ඔහුගේ පිරිස මෙම ෆොනෝග්‍රාෆ් වාර්තා වල අන්තර්ගතය ලෙස ගණිතමය හා භෞතික ප්‍රමාණයන්, සෞරග්‍රහ මණ්ඩලය සහ එහි ග්‍රහලෝක, DNA, මානව ව්‍යුහය සහ ප්‍රජනනය ආදී විවිධ වූ දෑ පෙන්වන කළු සුදු සහ වර්ණ රූප 115කුත් (analog-encoded photographs), සුළං හඩ, රළ බිදෙන හඩ, සතුන්ගේ ශබ්ද වැනි විවිධ වූ ස්වභාවික ශබ්දත්, පුරාණ සහ නවීන භාෂා 55 කින් යුක්ත සුබ පැතුම් ඇතුලත් හඩ පටයකුත්, විවිධ සංස්කෘතීන් සහ යුගයන් වලින් තොරාගත් සංගීත ඛාන්ඩ මෙන්ම එක්සත් ජනපදයේ හිටපු ජනාධිපති ජිමී කාටර්ගේ මුද්‍රිත පණිවිඩයකුත් මොවුන් මෙම ෆොනෝග්‍රාෆ් වාර්තා වල අන්තර්ගතය ලෙස තොරා ගනු ලබනවා. මෙම වාර්තාව රන් ආලේපිත තඹ වලින් නිර්මාණය කර ඇති අතර එහි විෂ්කම්භය අඟල් 12ක් වේ. වාර්තාවේ කවරය ඇලුමිනියම් වලින් නිමවා ඇති අතර එය uranium-238 සමස්ථානිකයේ පිරිසිදු සාම්පලයකීන් විදයුත් ලෝහාලේපනය (electro-plating) කර ඇත. uranium-238 සමස්ථානිකයට වසර බිලියන 4.468 අර්ධ ආයු කාලයක් ඇති අතර එම නිසා මෙම වාර්තා හමුවන ශිෂ්ටාචාරයකට වාර්තාවේ වයස තීරණය කිරීම සඳහා ඉතිරිව ඇති යුරේනියම් සහ අනෙකුත් මූලද්‍රව්‍යන් වල අනුපාතයන් භාවිතා කිරීමට හැකි වනු ඇත. මෙම රූප රාමු 115 අද පවතින .jpeg හෝ .

png හෝ වෙනත් ඩිජිටල් හෝ මුද්‍රිත ආකාරයෙන් වාර්තා තුලට ඇතුලත් කිරීමේ තාක්ශනයක් 1977 වන විට සොයා ගෙන තිබුනේ නැහැ. Voyager හි පරිගණක පද්ධතිය තුල කිලෝබයිට් 69 ක පමණ තොරතුරු ප්‍රමාණයක් පමණක් තබා ගත හැකි අතර එම ඉඩ ප්‍රමාණය එක් රූපයක් සඳහා ද යන්තම් ප්‍රමාණවත් වේ. මේ හේතුව නිසා NASA ආයතනය විසින් මෙම ඇනලොග් තැටි තුළට රූප දත්තයන් ඇතුලත් කිරීමට ක්‍රමවේදයක් සොයා ගනු ලබනවා. වාර්තාවට ඇතුලත් කිරීමට අවශ්‍ය රූප රාමු, තිරයක් මතට ප්‍රක්ෂේපණය (project) කර එම ප්‍රක්ෂේපිත රූප රාමු television camera එකක් අධාරයෙන් පටිගත කර පසුව එම වීඩියෝ සංඥා (video signals) ශ්‍රව්‍ය තරංග (audio waveforms) බවට පත් කර එම ශ්‍රව්‍ය තරංග වාර්තාවට ඇතුලත් කිරීමට NASA විද්යාඥයින් පියවර ගනු ලබනවා. මෙසේ ඇතුලත්ව ඇති ශ්‍රව්‍ය තරංග නැවත වරක් වීඩියෝ සංඥා බවට විකේතනය කර ගැනීම මෙම වාර්තා සොයාගනු ලබන කවුරුන් විසින් හෝ සිදු කර ගත යුතු වෙනවා. ඉතින් මෙම වාර්ථා අනාගතයේදී විශ්වයේ වෙසෙන යම්කිසි පිටසක්වල ජිවීන් කොටසක් විසින් සොයා ගත හොත් ඔවුන් විසින් මෙම වාර්තාවල අඩංගූ දෑ විකේතනය කර ගන්නේ කෙසේද? වාර්තාවල අඩංගු දෑ විකේතනය කර ගැනීමට අවශ්‍ය කරන ඉගි එහෙමත් නැතිනම් hints වාර්තාවේ ආවරණයේ (Cover) රූප සටහන් ආකාරයෙන් සදහන් කොට තිබෙනවා. එම ඉගි හදුනාගෙන වාර්තාවල අඩංගූ දෑ විකේතනය කර ගැනීමට තරම් බුද්ධියක් ඇති ජීවීන් පිරිසකට මෙම වාර්ථා හමු වුවහොත් ඒවා විකේතනය කර ගත යුත්තේ මේසේය. වාර්තාවේ එක් පැත්තක සුළං හඩ, රළ බිදෙන හඩ, සතුන්ගේ ශබ්ද වැනි විවිධ වූ ස්වභාවික ශබ්දත්, පුරාණ සහ නවීන භාෂා 55කින් යුක්ත සුබ පැතුම් ආදිය ඇතුලත් හඩ පටයක් ඇතුලත් වෙනවා. අනෙක් පැත්තේ රූප රාමු 115ක වීඩියෝ සංඥා (video signals) ශ්‍රව්‍ය තරංග ආකාරයෙන් ඇතුලත් කොට තිබෙනාවා. පහත රූපයේ අංක 1 සදහන් රූප සටහන. හයිඩ්‍රජන් (H) පරමාණුවක ධන ආරෝපිත (+) ප්‍රෝටෝනයකුත් ඒ වටා චලිත වන සෘණ ආරෝපිත (-) ඉලෙක්ට්‍රෝනයකුත් පවතිනවා. හයිඩ්‍රජන් පරමාණුවේ පවතින ඉලෙක්ට්‍රොනයේ බමන (spin) දිශාව වෙනස් වීමේ ප්‍රතිඵලයක් ලෙස හයිඩ්‍රජන් පරමාණුවක ඇති ශක්තිය වෙනස් වේ. උදාසීන හයිඩ්‍රජන් පරමාණුවක න්‍යෂ්ටිය වටා චලිත වන ඉලෙක්ට්‍රොනය සතුව බමන (spin) දිශා දෙකක් පවතී. 1. න්‍යෂ්ටියේ භ්‍රමණ දිශාවට ප්‍රතිවිරුද්ධව. 2. න්‍යෂ්ටියේ භ්‍රමණ දිශවට සමාන්තරව. ඉලෙක්ට්‍රොනය න්‍යෂ්ටියේ භ්‍රමණ දිශවට ප්‍රතිවිරුද්ධව බමනය වන විට පරමාණුව එහි අඩුම ශක්ති තත්වයේ පවතිනවා. ඉලෙක්ට්‍රොනය න්‍යෂ්ටියේ භ්‍රමණ දිශාවට සමාන්තරව බමනය වන විට පරමාණුවට කුඩා අමතර ශක්තියක් පවතිනවා. තරු අතර ඉතා සීතල ඈත අවකාශයේ හයිඩ්‍රජන් පරමාණු හැකි තරම් අඩු ශක්ති මට්ටමක පවතින අතර සමහර අවස්තාව වල සිදු වන අංශු අතර ගැටීම් තුලින් පරමාණු උද්දීපනය වී ඒවාට කුඩා ශක්තියක් ලැබෙනවා. ක්වොන්ටම් යාන්ත්‍ර විද්‍යාවේ නියමයන්ට අනුව, එවැනි කුඩා ශක්තියක් ලබා ගන්නා පරමාණු එම ශක්තිය සෙන්ටිමීටර 21 ක තරංග ආයාමයකට හෝ මෙගාහර්ට්ස් (MHz) 1420ක සංඛ්‍යාතයකට අනුරූපී වන අඩු ශක්ති ෆෝටෝන ආකාරයෙන් විකිරණය කරනු ලබනවා. මෙය hyperfine transition ලෙස හදුන්වනු ලබනවා. මෙය දළ වශයෙන් සෑම වසර මිලියන 10 කට වරක් සිදු වන ක්‍රියාවක්. අපට වසර මිලියන 10 යනු ඉතාමත් දීර්ඝ කාලයක් වුවද එය විශ්වයේ පරිමාණයෙන් ගත් විට කුඩා කාලයකි. අංක 1 සදහන් රූප සටහනෙන් පිලිබිබු වන්නේ ඉහත සදහන් කල hydrogen line එහෙමත් නැතිනම් 21 centimeter line එකයි. NASA ආයතනය මෙම 21 centimeter රේඛාව වාර්තාවේ ඇති අනෙකුත් සියලුම සංකේත සඳහා නියතයක් ලෙස භාවිතා කිරීමට කටයුතු කර තිබෙනවා. උදාහරණයක් වශයෙන් මෙම 21 centimeter තරංග ආයාමයට අයත් මෙගාහර්ට්ස් 1420 තප්පර වලට පරිවර්තනය කලහොත් අපට තප්පර 7.042 x 10(^-10)ක් (නැනෝතප්පර 0.7ක්) ලැබෙනවා. මෙම අගය වාර්ථාවේ අනෙකුත් රූප සටහන් වල දත්තයන් පහදා ගැනීමේදී උපකාරී වෙනවා. නමුත් ඇයි මේ සදහා හයිඩ්‍රජන් (H) පරමාණුවම තොරා ගන්නේ? විශ්වයේ පවතින බහුලම මූලද්‍රව්‍යය වන්නේ හයිඩ්‍රජන් මූලද්‍රව්‍යයයි. එම නිසා මෙම විශ්වයේ අප හැර වෙනත් බුද්ධිමත් ජීවීන් කොට්ඨාස සිටී නම් ඔවුන් මෙම මූලද්‍රව්‍යය හඳුනාගෙන එහි hyperfine transition කාල සීමාව දැන ගැනීමේ සම්භාවිතාව වැඩි වේ. එම නිසා මේ සදහා හයිඩ්‍රජන් පරමාණුවම තොරාගෙන ඇත. පහත රූපයේ අංක 3 සදහන් රූප සටහන. මෙහි වාර්ථාව පැත්තෙන් බැලූ විට පෙනෙන ආකාරය සහ තවත් ඉරි කැබලි වැනි සටහනක් දැක ගැනීමට පුලුවන්. මෙම ඉරි කැබලි වලින් පරිඝණක විද්‍යාවේදී භාවිතා වන ද්වීමය සංඛ්‍යා රටාවක් පෙන්නුම් කරන අතර සිරස් ඉරක් ද්වීමය 1ද තිරස් ඉරක් ද්වීමය 0ද නිරූපණය කරනු ලබනවා. ඒ අනුව මෙහි දක්වා ඇති ද්විමය සංඛ්‍යා රටාව 1000010110000000000000000000000000000000000 වේ. මෙය දශම සංඛ්‍යා රටාවට පරිවර්තනය කල විට 4587025072128 යන්න ලැබෙනවා. ඉන් පසුව මෙම සංඛ්‍යාව මුල්ම රූපයේ hydrogen line එක භාවිතා කරමින් සොයාගත් නියතය වන 7.042 x 10(^-10) යන්නෙන් වැඩි කල විට (4587025072128 x .042 x 10(^-10)) තප්පර 3229.3591... යන්න ලැබෙනවා. මෙය විනාඩි වලට පරිවර්තනය කල විට දල වශයෙන් විනාඩි 53.82 යන්න ලැබෙනවා. මෙම කාලය මෙම වාර්ථාවේ ආරම්භයේ සිට අවසානය දක්වා සම්පූර්ණ ධාවන කාලය වෙනවා. පහත රූපයේ අංක 4 සදහන් රූප සටහන. මෙහි වාර්ථාව උඩින් බැලූ විට පෙනෙන ආකාරය දිස් වන අතර එය වටාද ඉරි කැබලි සටහනක් දැක ගැනීමට පුලුවන්. කලින් රූපයේ මෙන් මෙම ඉරි කැබලි වලින්ද නිරූපණය වන්නේ ද්වීමය සංඛ්‍යා රටාවකී. ඒ අනුව මෙහි දක්වා ඇති ද්විමය සංඛ්‍යා රටාව 100110000110010000000000000000000 වේ. මෙය දශම සංඛ්‍යා රටාවට පරිවර්තනය කල විට 5113380864 යන්න ලැබෙනවා. නැවත වරක් hydrogen line එක භාවිතා කරමින් සොයාගත් නියතය වන 7.042 x 10(^-10) යන්නෙන් වැඩි කල විට (5113380864 x 7.042 x 10(^-10)) තප්පර 3.59ක් ලැබෙනවා. මෙම කාලය වාර්ථාවේ එක් භ්රමණයක් සම්පූර්ණ වීමට ගත වන කාලය වෙනවා. මෙම වේගයෙන් මේ වාර්ථාව play කල විට එහි ඇතුලත් කර ඇති සුළං හඩ, රළ බිදෙන හඩ, සතුන්ගේ ශබ්ද වැනි විවිධ වූ ස්වභාවික ශබ්දත්, පුරාණ සහ නවීන භාෂා 55කින් යුක්ත සුබ පැතුම් ආදිය ඇතුලත් හඩ පටය ඇසීමට හැකියාව ලැබෙනවා. පහත රූපයේ අංක 2 සදහන් රූප සටහන. මෙම රූප සටහනේ අපගේ සෞරග්‍රහ මණ්ඩලයේ පිහිටීම පෙන්නුම් කරනවා. Pulsars 14ක් ඇතුලත් pulsar සිතියමක ආධාරයෙන් අපගේ සෞරග්‍රහ මණ්ඩලයේ පිහිටීම පෙන්නුම් කිරීමට මෙම රූප රාමුව මගින් උත්සහ ගෙන තිබෙනවා. Pulsar එකක් යනු අධික චුම්භක බලයක් සහිතව භ්‍රමණය වන නියුට්‍රෝන තාරකාවකි. එහි චුම්බක ධ්‍රැවවලින් විද්‍යුත් චුම්භක විකිරණ කදම්බ (beams of electromagnetic radiation) නිකුත් කරනු ලබයි. ප්‍රදීපාගාරයක් දැකිය හැක්කේ නිරීක්ෂකයෙකුගේ දිශාවට ආලෝකය යොමු වූ විට පමණක් සේම මෙම විකිරණ කදම්බද නිරීක්ෂණය කළ හැක්කේ කදම්භයක් පෘථිවිය දෙසට යොමු වූ විට පමණි. සෑම pulsars එකකටම එයට ආවේනික වූ pulse rate එකක් ඇති නිසා ඒවා හඳුනා ගැනීමට පහසු වෙනවා. සිතියමක යොමු ලෙස මේවා මනාව යොදා ගැනීමට හැකියවා පවතින්නේ මේ නිසාවෙනි. මෙවැනි Pulsars 14කට සාපෙක්ෂව අපගේ සෞරග්‍රහ මණ්ඩලයේ සුර්යයාගේ පිහිටීම මෙම රූප රාමුවේ සටහන් කොට ඇත. මෙහි සෑම pulsar එකක්ම රේඛාවකින් සූර්යයාට සම්බන්ධවී තිබේ. රේඛාවේ දිග මගින් සූර්යයාගේ සිට pulsar එකට ආසන්න සාපේක්ෂ දුර පෙන්නුම් කරනු ලබනවා. එක් එක් රේඛා දිගේ සටහන් කර ඇත්තේ දශම සංඛ්‍යාවක් බවට පරිවර්තනය කර ගත හැකි ද්විමය සංඛ්‍යාවක් නියෝජනය කරන සිරස් සහ තිරස් ඉරි වේ. මෙම ද්විමය සංඛ්‍යාව දශම සංඛ්‍යාවක් බවට පරිවර්තනය කර hydrogen line එක භාවිතා කරමින් සොයාගත් නියතය වන 7.042 x 10(^-10) යන්නෙන් වැඩි කල විට එම pulsar එකෙහි සංඛ්‍යාතය, එය කෙතරම් වේගයෙන් කැරකෙනවාද සහ දැල්වෙනවාද (spins and flashes) යන්න සොයා ගත හැකි වෙනවා. මෙම pulsar 14ක් සහිත සිතියම ද්විමාන සිතියමකි. එම නිසා මෙම pulsar ත්‍රිමාණ අවකාශයේ ඇත්තේ කොතැනදැයි යන්න විස්තර කල යුතුය. මේ සදහා එම රූප රාමුවේ 15 වැනි රේඛාව (සිරස් හෝ තිරස් ඉරි නොමැති) භවිතා කර ඇත. මෙම රේඛාවෙන් අපගේ සූර්යයා සහ මන්දාකිණියේ කේන්ද්‍රය අතර ආසන්න සාපේක්ෂ දුර පෙන්නුම් කරනවා. පහත රූපයේ අංක 5, 6, 7, 8 සදහන් රූප සටහන්. ඉහත සදහන් කල ශ්‍රව්‍ය තරංග (audio waveforms) ආකාරයෙන් පටිගත කරන ලද රූප රාමු 115 නැවත වරක් රූප රාමු ලෙස ලබා ගත යුතු ආකාරය මෙම රූප සටහන් තුලින් විස්තර වෙනවා. මෙහි 5 වන රූප සටහනෙන් පෙන්වා තිබෙන්නේ ශ්‍රව්‍ය තරංග ලෙස වාර්ථාවට ඇතුලත් කල රූප රාමු වල ශ්‍රව්‍ය තරංග රටාවයි. සෑම රූප රාමුවක් ආරම්භයේම මෙම හැඩයෙන් යුතු තරංග රටාවක් හටගනී. 6 සහ 7 යන රූප සටහන් තුළින් මෙම වාර්ථාවේ ඇතුලත් කර ඇති රූප රාමු විකේතනය කර ගැනීම සම්බන්ධව වැඩි විස්තර කිහිපයක් ලබා දී ඇති අතර අවසාන රූප සටහන වන 8 වන රූප සටහනෙන් පෙන්වා දී ඇත්තේ වාර්තාවේ ඇති පළමු පින්තූරයේ අනුරුවකි. ශ්‍රව්‍ය තරංග විකේතනය කරන තැනැත්තා එම සංඥා නිවැරදිව විකේතනය කරන බව තහවුරු කර පෙන්වීමට මෙය යොදා ඇත. ඇනලොග් රූපවාහිනියක රූප රාමු තිරස් රේඛා මාලාවක් ලෙස ගොඩ නැගෙනවා සේ මෙම වාර්ථාවේද රූප රාමු ගොඩ නැගෙන්නේ ඒම ආකාරයටය. එම නිසා සංඥාව විකේතනය කරනු ලබන්නා පින්තූරය ප්‍රතිනිර්මාණය කිරීමේදී තිරස් හා සිරස් උස නිවැරදි අනුපාතයට ලබා ගන්නේද යන්න පැහැදිලි කිරීමට වාර්ථාවේ පළමු පින්තූරය ලෙස කවයක් යොදා ඇත. සටහන තැබුවේ - Sameera Madushan Pereraඒ වගේ රන්දුලව අහු වුනා .සුකිත් ගේ අම්මව ළිඳට තල්ලු කරේ රන්දුල බව එහා වත්තේ පොල් ගහක පොල් කඩමින් හිටිය ආනන්ද මාමා දැකලා තිබුණා. ඒ ගමේ තිබුනේ ලොකු ඉඩම්. ඒවගේ මැද ලොකු, පොඩි, පරණ, අලුත් ගෙවල් තිබුණා. ඒ ඉඩම්වල පොල්, පුවක් ,ගම්මිරිස් සාරෙට හැදුනා. ලස්සන කොළ පාට ගමක්..පාරවල් කොන්ක්‍රීට් කරලා තිබුණේ ළඟදි. ඒ ලස්සන ගමේ පුංචි දා ඉඳන් එකට හැදුනු හැදුණු සුකිත්ගෙයි න්

දුලගෙයි ගෙවල් දෙක තිබුනේ ළඟ ළඟ. කොල්ලෝ දෙන්නා ඉස්කෝලෙ ගියේ එකට .සෙල්ලම් කරේ එකට. ලොකු වුනේ එකට. හැබැයි උන්දෙන්නා ලොකු උනේ දෙවිදියකට. රන්දුලගේ අම්මා ගුරුවරියක්. තාත්තා තැපෑලේ වැඩ කළා.සුකිත් ගේ අම්මා රස්සාවක් කලේ නෑ නෑ. එයා, තාත්තා මැරෙනකොට ඉතිරි කරලා ගියපු දේවල් වලින් බොහෝම පරිස්සමෙන් සුකිත්වයි නංගිවයි හදාගෙන ජීවත් වුණා. රන්දුලගේ අම්මා හුඟක් වෙලාවට ගෙදර හිටියේ නෑනේ.ඉස්කෝලෙ වෙලාවෙන් පස්සේ එයා ටියුෂනුත් කළා.ඉතින් රන්දුල ඉස්කෝලෙ ඇරිලා ඇවිල්ලා අම්මයි තාත්තයි ගෙදර එනකං හිටියේ සුකිත්ලගේ ගෙදර.සුකිත්ගෙ අම්මා සුකිත්වයි නංගිවයි එක්ක රන්දුලවත් නෑවුවා. රන්දුලගෙ රෙදි ටිකත් හෝදලා වේලෙන්න දැම්මා. හැමදාම වගේ රන්දුල දවල්ට කෑවෙ සුකිත්ලගේ ගෙදරින්.තවත් සමහර දවස් වලට රන්දුලලගේ අම්මා ඇවිත් රන්දුලව අරගෙන යන්නේ රෑ දහයත් වෙලා රන්දුලට නින්ද ගියාටත් පස්සේ. ඊට කලින් අම්මා රන්දුලව ගෙනියන්න එන්නේ නෑ නෙමෙයි රන්දුලට යන්න ඕන කමක් නෑ. ශාමා ටීචර්ගේ මහත්තයා ඒ කිව්වේ රන්දුලගේ තාත්තා හරිම සරල මනුස්සයෙක්. ඒ මනුස්සයාට ජොබ් එකයි ගෙදරයි විතරයි ජීවිතේ. වැඩ කළේ තැපැල් කන්තෝරුවක ලිපිකරුවෙක් විදිහට.ශාමා ටීචට කොයිතරම් දියුණු වෙන්න ආසාව තිබ්බත් රන්දුලගේ තාත්තට එහෙම ඕනකමක් තිබුණේ නෑ.කාටවත් ණයක් නැත්තං පාඩුවේ ජීවත් වෙන්න ඇති තරම් දේවල් තියෙනවා නම් තවත් මොකටද හම්බ කරන්නේ කියලයි රන්දුලගේ තාත්තා කිව්වේ . වයස අවුරුදු විසිදෙක විසිතුන පිරෙන කොට රන්දුල එහෙම පිටින්ම තාත්තා වගේ.කෙට්ටු උස හැඩ කොල්ලෙක්. ගතිගුණත් තාත්තා වගේ. රන්දුලටත් ඕන වුනේ තාත්තගේ වගේ සරල ජීවිතයක්. ජොබ් එකක් කරගෙන පාඩුවේ ඉන්න.සරළව කසාදයක් බැඳගන ගෙදර ඇවිල්ලා ළමයෙක් බමයෙක් හදාගෙන පාඩුවේ ජීවත් වෙන්න.ඒත් ශාමට ඕන වුණේ රන්දුල සුකිත් වගේ වෙනවා බලන්න.. සුකිතුයි රන්දුලයි දෙන්න ලොකු උනේ එකට බව ඇත්ත ඒත් දෙන්න ලොකු උනේ දෙයාකාරයකට කියලා කලිනුත් කිව්වෙ ඔය සුකිත් කියන්නේ නිකන් ඉන්න බැරි කොල්ලෙක්. යාන්තම් කැරලි කොණ්ඩයක් තිබ්බ ඒ හැටි උසකුත් නැති උනාට හරිම හැඩ කොල්ලෙක් තමයි සුකිත් කියන්නේ..සුකිත්ට ඕන හැම වෙලාවෙම මොකක් හරි වැඩක් කරන්න. එතකොට රන්දුල කියලා කියන්නේ හැම වෙලාවෙම විවේකය හොයපු කොල්ලෙක්. සුකිත් ගෙදර ඉන්නවා කියලා කියන්නේ එක්කෝ මිදුල අතු ගානවා. නැත්නම් ගේ අස් කරනවා. ඒත් නැත්තං අම්මට පොල්කුඩු වේලගන්න මල් පැළ තියන්න අට්ටාලයක් හරි හදනවා. සුකිත් වත්ත සුද්ද කරන අතරේ ගෙවල් සුද්ද කරන අතරේ අම්මට රෙදි හෝදලා දෙන අතරේ රන්දුල කරන්නේ සින්දුවක් අහගෙන ටීවී එක දාගෙන නිස්කලංකේ ඒවා විඳින එක. එතකොට ශාමා ටීචර් කරන්නේ රන්දුලට ඇනුම් පද කියන එක ශිෂ්‍යත්ව විභාග ප්‍රතිඵල ආව දවසෙත්,සාමාන්‍ය පෙළ විභාගේ ප්‍රතිඵල ආව දවසෙත්, උසස් පෙළ විභාග ප්‍රතිඵල ආව දවසෙත් සුකිත් මුලින්ම රස්සාවට ගියපු දවසෙත් සුකිත් මුලින්ම බයික් එකක් ගත්ත දවසෙත් සුකිත් මුලින්ම ෆෝන් එකක් දවසෙත් ඔය හැම දවසකම රන්දුලගේ අම්මා,ඒ කියන්නේ ශාම ටීච රන්දුලට බැන්නා. .. "බලපන් අර සුකියා........." රන්දුල ඇහුන්නෑ වගේ ඉන්නවා.හැබැයි සේරම අහගෙනයි ඉන්නේ. "එදා ඉඳන් උඹේ බයික් එක ඉල්ලන් ගමන් ගිය එකා උගෙම සල්ලි වලින් බයික් එකක් ගත්තා .බලපං ඕකා කාර් එකකුත් ගේනවා ඈ.උඹට තාත්තාගේ බයික් කට්ටයි මම අරන් දුන්න ත්‍රීවිල් එකයි තමා. තාත්තා නං කිව්වේ ඉතින් එකයිනෙ ඉන්නේ ඌට හැමදේම තියනවා ඌ මොකටද බොරුවට මහන්සි වෙන්නේ කියලා. සුකිත් ඒ ලෙවල් ඉවර වුණු ගමන් පුද්ගලික ආයතනයක ජොබ් එකක් හොයාගත්තා . ඒ මදිවට හොඳට හිතලා රෑට රෑට සැලුන් එකක වැඩට ගියා.අවුරුද්දක් යනකොට සුකිත් ගේ ඉස්සරහ පොඩි කාමරයක් හදලා ඒකෙ සැලුන් එකකුත් දාගත්තා. ඔෆිස් ගිහිල්ලා හය වෙනකොට ගෙදර එන සුකිත් රෑ නමය වෙනකම් සැලුන් එකේ වැඩ.ඒ කාලේ රන්දුක කළේ ඉංග්‍රීසි කෝස් එකක් කරන එක විතරයි. රන්දුල බලාගෙන හිටියේ තාත්තගෙ අඩි පාරේ ගිහිල්ලා හෙමින් සීරුවේ තැපෑලට අඩිය තියන්න. රන්දුලගේ ඒ එකම බලාපොරොත්තුව තාත්තා හරිම පහසුවෙන් හැබැයි හෙමිහිට පිළිවෙලට ඉෂ්ට කරලා දුන්නා. ශාමා ටීචර්ගේ මහත්තයා, ඒ කිව්වේ රන්දුලගේ තාත්තා හරිම සරල මනුස්සයෙක්. ඒ මනුස්සයාට ජොබ් එකයි ගෙදරයි තමයි ජීවිතේ. වැඩ කරේ තැපැල් කන්තෝරුවක ලිපිකාරයෙක් හැටියටනෙ..ශාමා ටීචට කොයි තරම්තරම් දියුණු වෙන්න ආසාව තිබ්බත් රන්දුලගේ තාත්තට එහෙම ඕනකමක් තිබුණේ නෑ.එයා කිව්වෙ ණයක් නැතුව ජීවත් වෙන්නයි කරදරයක් නැතුව කාලා බීලා ඇඳලා ඉන්නයි තියෙනවා නම් ඊට වඩා දියුණු වෙන්න දඟලන්න ඕන නෑ කියලා.ශාමා ටීචට ඕවා ඇහෙනකොට කේන්ති යනවා. එක අතකින් එයත් වැරදි නෑ. දවස ගානෙ දියුණු වෙන්න, වාහන ගන්න ,මාළිගා ගහන්න හිතේ තියෙන ගෑනියෙකුට ඒ වගේම ආසාවල් තියෙන මිනිහෙක් හම්බ වෙන්නයි තිබ්බෙ.ඒත් ඉතිං මොනවා කරන්නද මේ දෙන්නා එකතු වෙලා කොල්ලෙකුත් ඉපදිලානේ. තාත්තා වගේම කෙට්ටු උස කොච්චර කෑවත් මහත් වෙන්නැති ඇඟක් තිබ්බ ඒ ඉපදුන හැඩකාරයා රන්දුලත් තාත්තා වගේ තමයි. තාත්තයි අම්මයි හදපු ගේයි අක්කර දෙකක විතර ඉඩමකුයි තාත්තගෙ බයික් එකයි අම්මා අරන්දාපු ත්‍රීවිල් එකයි ජීවත් වෙන්න හොඳටම ඇති කියලයි රන්දුල හිතුවේ.කසාදයක් බැඳගෙන ළමයෙක් බමයෙක් හදාගෙන ජීවත් වෙන්න වියදමට සල්ලි ඕන නිසා ඉතින් රස්සාවක් කරන්න ඕන නේ. රන්දුල මුලින්ම තැපැල් කන්තෝරුවේ වැඩට ගියේ සුකිත් සැලොන් එක දාලත් අවුරුද්දකට පස්සේ. ඒ ගෙදර නිකම් හිටපු කාලෙම රන්දුල කරේ ඉංග්‍රීසි කෝස් එකක් කරපු එක විතරයි. මුල්ම දවස්වල ආසාවෙන් රස්සාවට ගියත් ටික දවසක් යනකොට රන්දුලට තැපෑලේ රස්සාව එපා වුණා.ඒක එපා වුණේ හැමදාම උදේට අම්මා රන්දුලට පියුම් මහත්තයා කියලා කතා කරන්න පටන් ගත්තට පස්සේ. "ආ පියුම් මහත්තයා යන්නද?" "මෙන්න පියුම් මහත්තයාගේ බත් එක" "මං කිව්ව විදිහට ඉගෙන ගත්තනම් අද ඕක නෙවෙයි රස්සාව. කොහෙද දැන්වත් මොලයක් නෑනේ තමන්ගේ දෙයක් කරන්න.අර සුකියා ඒකට.. ඌට බැරි දෙයක් නෑනෙ අප්පා..අන්න දරුවෝ.. ඉපදෙනවා නම් ඉපදෙන්න ඕනි එහෙම එකෙක් අම්මෙකුට.මදැයි මට ඉපදුණා එකෙක්" අම්මා එහෙම කියනකොට රන්දුල සද්ද නැතුව ගෙදරින් යනවා. අම්මට වඳින්නවත් උනන්දුවක් නෑ.සුකිත්ලගෙ ගෙදරට ගිහින් සුකිත්ලගේ අම්මාට වැඳලා වැඩට යනවා. තමන්ට වැඳලා යන්නේ නැති රන්දුල සුකිත්ලගේ අම්මට වැඳලා යන එක ගැන රන්දුලලාගේ අම්මා හිටියේ පුදුම තරහෙන්.. එතකොට හවස රන්දුල ගෙදර ආව ගමන් නාල කරලා ලෑස්ති වෙනවා.ඒ සුකිත්ගෙ සැලොන් එක අරින්න යන්න.සුකිත් එනකොට රන්දුල සැලොන් එක ඇරලා.රන්දුලට කොණ්ඩෙ කපන්න බෑ. ඒත් එන අයත් එක්ක කතා කර කර සුකිත් එකනකම් තියාගන්න රාජකාරිය රන්දුල හරියටම කරනවා.ඒ විතරක් නෙමෙයි මේ දෙන්නත් එක්ක හිතවත් කොල්ලෝ කීපදෙනෙක් හවසට, හවසට සැලොන් එකට ගොඩ වෙලා යන්නත් පුරුදු වෙලා හිටියා.ඉතින් සුකිත්ගෙ සැලුන් එක කියලා කියන්නේ සතුටු සාගරයක්. සුකිත් ගෙදර ඇවිල්ලා නාල කරලා ඇඳුම් මාරු කරගෙන සැලුන් එකට එනකොට රන්දුල සැලුන් එක අස් කරලා අතුගාලා පිළිවෙලක් කරලා ලෑස්ති කරලයි තියෙන්නේ.එතකොට රෑ නමයට සැලුන් එක වැහුවට පස්සේ රන්දුල සුකිත්ගේ ගෙදරින්ම රෑට කනවා. හුඟක් වෙලාවට සුකිත්ත්ලගේ අම්මා සුකිත්ට කෑම එක කවනවා. එක එක්කෙනාගෙ කෙස් අත ගාලා සුකිත්ට අතින් කන්න කැත හිතෙනවා ඇති කියලයි, අම්මා කියන්නේ.ඇත්තටම සුකිත්ට එහෙම හැඟීමක් නැති වුනත් අම්මා කියන දේට නෑ කියල නොකියන සුකිත් අම්මගේ අතින් බත් පිඟානම කවා ගන්නවා. අම්මා සුකිත්‍ය බත් කවන වෙලාවට රන්දුල බිම බලාගෙනම බත් කනව. සුකිත්ලගේ නංගි ඕක දැකලා තියෙනවා. ඔන්න ඔය කාලෙ තමයි දවසක් පන්ති ගියපු නංගිව හන්දියේ ඉඳන් එක්කරගෙන එන්න ගියපු සුකිත්ගේ බයික් එක ලොරියක වැදුනේ.. ඒක යාන්තම් වැස්ස තිබ්බ දවසක්. හරියටම හවස හයයි වෙලාව. නංගි බලාගෙන ඉඳිද්දිම සුකිත්ගෙ බයික් එක ලොරයක වැදුනා. සුකිත් ලොරියෙ වැදිලා බිම වැටිලා සෑහෙන දුරක් බිම දිගේ ඇදිල ගිහින් නැවතුනා..ලොරිය නැවතුනේ නෑ.අහල පහල තව කවුරුත් හිටියෙත් නෑ. එදා පන්සලේ හාමුදුරුවන්ගේ ආදාහනේ හින්දා හන්දියේ කඩ වහලා මිනිස්සුත් ගිහිල්ලයි තිබුණේ.බිම වැටිලා ලේ ගලන ඔළුව අතින් අල්ලගෙන සුකිත් මොකද්ද දන්නවද කිව්වේ.. "රන්දුලට කෝල් කරන්න" නංගි රන්දුලට කෝල් කරා කරා. ඒ වෙලාවෙම එතනින් ගියපු ත්‍රීවිල් එකක් නැවැත්තුවත් ඒකෙත් බබෙක් ලැබෙන්න ඉන්න අම්මා කෙනෙක් ඉස්පිරිතාලේ අරන් යනවා. ඉතින් රන්දුල එනකන් ඉන්නම උනා. රන්දුලට සුකිත්ගෙ නංගිගෙන්න් කෝල් එක ආවේ රන්දුල සලුන් එක අතුගගා ඉන්නකොට.කොස්ස බිම දාපු රන්දුල උඩින් ගියා වගේ ගෙදර ගිහින් කාලෙකට පස්සෙ අම්මගෙන් අහන්නනෙ නැතුවම ත්‍රීවිල් එකත් අරගෙන කලබක්වෙ පිටත් වුණා. රන්දුල හන්දියට යනකොට හන්දියේ දෙතුන් දෙනෙක් එකතු වෙලා හිටියා.සුකිත්ද දැකපු රන්දුල හොඳටම කලබල වුණත් කලබලයක් පෙන්නුවේ නැතුව ඉස්සෙල්ලා නංගිට ත්‍රීවිල් එකට නගින්න කියලා තව දෙන්නෙක් එක්ක බොහොම අමාරුවෙන් රන්දුලව උස්සලා ත්‍රීවිල් එක ඇතුළට දැම්මා..ඊට පස්සේ ඉස්පිරිතාලෙට යන්න පිටත් වෙනකොට රන්දුලට දැනුනා තමන්ගේ අත් දෙක හොඳටම වෙවුලනවා කියලා. සුකිත් ගෙ එක අතක් කැඩිලා එල්ලුණා..කකුලකුත්.රන්දුල ඒක දැක්කෙ නෑ වගෙ ඉන්න උත්සහ කළා. සුකිත්ගෙ ඔලුව තිබුනේ නංගිගෙ ඔඩොක්කුවේ. ලේ ගලන ඔලුව එක අතකින් අල්ලගන්න ගමන් සුකිත් රන්දුල දිහා බලාගෙන හිටියා. රන්දුලගේ පිට විතරයි සුකිත්ට පෙනුනේ. සුකිත් එක අතක් දික් කරලා රන්දුලගෙ උරහිස ඇල්ලුවා. රන්දුල ත්‍රීවිල් එක නැවැත්තුවා. සුකිත් රන්දුල දිහා බලලා හොඳ පැහැදිලිවම කිව්වා "මචං ඔලුව කුඩු වෙලා මට තේරෙනවා" කියලා.රන්දුල කිව්වා බයවෙන්න එපා තව විනාඩි පහයි හොස්පිටල් එකට කියලා. "මචං අම්මා.." සුකිත්ට ඉතුරු ටික කියන්න රන්දුල ඉඩ දුන්නෙ නෑ. රන්දුල ආයේ පුළුවන් තරම් වේගෙන් යන්න පටන් ගත්තා. ඒත් අවාසනාව ලොකුයි. මගදී ත්‍රීවිල් එක නැවතුණා.රන්දුල ආපහු ඒක ස්ටාර්ට් කරගන්න සෑහෙන්න මහන්සි වුණා.ආපහු ත්‍රීවිල් එක යථා තත්ත්වයට පත්වෙලා සුකිත්ව ඉ

ස්පිරිතාලෙට අරගෙන යනකොට වෙන්න ඕන දේවල් වෙලා ඉවරයි. ඔව් සුකිත් යන්නම ගියා. අඩි පහකට වඩා උස ගියපු තරුණ කම උතුරන පුතෙක්ගේ මිනියක් දකින්න සිද්ධ වෙන අම්ම කෙනෙක්ගේ ඇස් දිහා බලන එක සංවේදී හිතක් තියෙන මනුස්සයෙක්ටක සෑහෙන අමාරුයි.රන්දුලට සුකිත්ගෙ අම්මගේ ඇස් දිහා බලන්න හිතුනෙම නෑ. සුකිත්ගෙ අම්මට හිටියේ එක පුතයි. ඒකත් හොඳම පුතෙක්.ඔව්, සුකිත්ගේ අම්මට හිටියේ වචනෙකින්වත් හිත නොරිද්දපු අම්මව හැම වෙලාවෙම ආඩම්බරයට පත් කරපු පුතෙක්.හොඳම හොඳ පුතෙක්ට අඩුම අඩු ආයුෂ තියෙන එක නම් දෙවියො කරන නරකම සෙල්ලමක් කියලා සුකිත්ගෙ අම්මට විතරක් නෙවෙයි,දන්න කියන හැමෝටම හිතුණා. ඊට පස්සේ ඉතින් සුකිත්ගෙ අම්මගේ නංගිගේ රන්දුලලාගේ ජීවිතවලට උදාවුනේ හරිම ඒකාකාරී කාලයක්. සුකිත්ලගේ අම්මා ගොඩ ගන්න සෑහෙන අමාරු වුනා. අම්මා මහ රෑටත් සුකිත්ගෙ සොහොනට යන්න පටන් ගත්තා.හදිසියේම අම්මා ගෙදර නැති වුණාම සුකිත්ගෙ නංගි රන්දුලට කෝල් එකක් ගන්නවා. එතකොට රන්දුල කනත්තට ගිහිල්ලා අම්මව එක්ක එනවා. සමහරදාට සුකිත්ගෙ අම්මා අඬලා ඉවර වෙනකම්ම රන්දුල ලඟට වෙලා ඉඳගෙන ඉන්නවා. කන්නෙ බොන්නෙත් නැතුව ඔහේ බලා ගත්ත අත බලාගෙන ඉඳගෙන ඉන්න සුකිත් ගේ අම්මා දවසකට දහ වතාවක් වත් නංගිත් එක්ක එකම දේ කියනවා. "දැන් ඉතින් අපිට කවුද පුතේ ඉන්නේ?" අම්මා එහෙම කියන හැම වෙලාවෙම සුකිත්ගේ නංගි "ඇයි අම්මේ අයියා වෙනුවට අපිට රන්දුල අයියා ඉන්නේ" කියලා කියනවා.එහෙම කිව්වම විතරක් සුකිත්ගේ අම්මගේ ඇස් දෙක යාන්තම් දිලිසෙන්න පටන් ගන්නවා. ටික දවසක් යද්දි අම්මා සුකිත් වෙනුවට රන්දුල එනක්ම් බලන් ඉන්න පටන් ගත්තා ගත්තා සුකිත්ට වගේ රන්දුලට කවන්න පටන් ගත්තා. ඔහොම ගිහිල්ලා සුකිත්ගේ තුන් මාසේ දානෙ වෙනකොට රන්දුල හිටියේ සුකිත්ගෙ ගෙදර සුකිත්ගෙ කාමරේ නැවතිලම වගේ.ඒ ගැන රන්දුලගෙ අම්මා ශාමා ටීචර් මොනතරම් තරහින් හිටියත් රන්දුලට ඒ ගැන වගේ වගක් තිබුනෙ නෑ. රන්දුල ගෙදර ගියත් කතා කළේ තාත්තත් එක්ක විතරයි. කාලයක් තිස්සේ පුතෙක් නම් සුකිත් වගේ වෙන්න ඕනි කියලා කට ඇරලා රන්දුලට කිව්ව ශාම ටීචර්ට එක දවසක් සුකිත් කිව්වා "අම්මෙක් නං සුඛිත්ලගේ අම්මා වගේ වෙන්න ඕන" කියලා. රන්දුල අම්මගෙන් බැනුම් අහගෙන හිටිය කාලෙ සුකිත්ගෙ මරණයත් එක්ක ඉවර වුණා. සුකිත් ගේ තුන් මාසේ දානේ ඉවර වෙනකොට සුකිත්ගෙ අම්මා රන්දුල හින්දම හිත හදාගෙන තිබුණා. තවත් මාසයක් යද්දි රන්දුල සම්පූර්ණයෙන් ගෙදර යෑම නවත්තලා නවත්තලා. රන්දුලගේ අම්මා සුකික්ගේ අම්මට සාප කරන්න පටන් ගත්තා. " මගේ කොල්ලා අල්ලගත්ත නාකි වේසි මම ඕකිව මරනවා" කියලා ශාමා ටීචර් කෑ ගහලා අඬනකොට රන්දුලගේ තාත්තා කිව්වේ උගත් ගෑනියෙක් හැටියට හැසිරෙන්න ශාමා කියලා විතරයි. ශාමා ටීච මෙහා පැත්තෙ වත්තේ බලන් ඉද්දි රන්දුල එහාවත්තේ සුකිත්ලගේ අම්මට මිදුල අතුගාලා දෙනවා. රෙදි ටික වැලෙන් අරන් දෙනවා. සුකිත්ගේ අම්මව බයික් එකේ තියාගෙන එහෙ මෙහේ යනවා යනවා.කම්මැලියෙක් වගේ ගෙදර හිටපු රන්දුල සුකිත් වගේ ක්‍රියාශීලී කොල්ලෙක් වෙලා තිබුණා. සුකිත් අම්මට ඒ තරං ආදරෙන් හිටපු රන්දුල සුකිත් ගේ අම්මව ළිඳට තල්ලු කරලා මැරුවයි කියලා ආනන්ද මාමා කියන සාක්ෂිය ගමේ කිසි කෙනෙක් නම් විශ්වාස කරේ නෑ ඇත්තටම රන්දුලට එහෙම කරන්න හේතුවක් නෑ නෑනේ. ඒ විතරද ආනන්ද මාමා කවදත් ශාම ටීචර් එක තරහයි. අත්අඩංගුවට ගත්ත වෙලාවෙ ඉඳලා රන්දුලගෙ ඇස් වලින් ගලපු කඳුළු සාක්ෂියක් වුණා රන්දුල ඒ මිනීමැරුම කලේ නෑ කියලා කියන්න. "අම්මා මගේ.. සර් අම්මා සර් මගේ ඒ." ඊළඟට ඉතිං ආනන්ද මාමා දිහාට සැකය යොමු වුණා. ආනන්ද මම දහ අතේ දිවුරුවත් වැඩක් වුනේ නෑ. ශාමා ටීචර් සාක්ෂි ඇතුවම ඔප්පු කලා ආනන්ද මාව පරණ කෝන්තරයකට තමන්ගෙන් පළිගන්න බලන් හිටිය බව. හොයාගෙන ගිහින් බලපුවහම ඇත්තටම එහෙම සිද්ධියකුත් තිබුණ ඒක සිද්ධ උනේ රන්දුලලා සුකිත්ලා ළමයි කාලේ. ඔය පොල් කඩන ආනන්දගේ පුතා ඉගෙන ගත්තෙ ශාම ටීචර් උගන්නපු ගමේ ඉස්කෝලෙමයි. ඒ කොලුවාගේ නම අචින්ත. ශාමා ටීචර්ගේ පන්තියේ කොස්ස ගන්න එකතු කරපු රුපියල් සීයක් නැති වුණා.ඔය රුපියල් සීය ආපහු හම්බුනේ අචින්තගේ සාක්කුවේ තිබිලා. ඒත් අචින්ත කිව්වෙ තමන් ඒක ගත්තෙ නෑ කියලමයි.ඒත් ශාමා ටීචර් හදිසිකාරීනේ.. ටීචර් කොල්ලට දොස් කිව්වේ කියන්න සුදුසු විදිහකට නෙමෙයි. "තාත්තගෙ පුරුදු එහෙමම තියෙනව නේද?" ශාමා ටීචර් ඔහොම කිව්වා.. ඒ දවස වෙනකොට ආනන්ද මාමත් ඔය පොල් හොරකමකට පොලිස් කූඩුවේ ලැගලා සතියක්වත් ගෙවිලා තිබුනෙ නෑ. ඉතින් ටීචර්ට එහෙම කියන්න වගේම අචින්තට හොඳටම රිදෙන්නත් හේතුවක් තිබුණන්. අචින්ත පන්තියේදි වෙච්ච ලැජ්ජාවට ගෙදර ගිහිල්ල කනේරු කෑවා. චින්තගේ සාක්කුවට දැම්මේ යාළුවෙක් කියලා පහුවදා ඔප්පු වුනා.ඒක මේ කොල්ලෝ කරපු විහිලුවක්.කොහොම වුණත් වෙන්න ඕන හරිය වෙලා ඉවරනේ.. අචින්ත මැරුණේ නෑ. දවස් ගානක් ඉස්පිරිතාලේ ඉඳලා ගෙදර ආවා. එදා ඉඳන්ම ආනන්ද මාමා ටිකක් බීපු හැමදාකම ශාම ටීචර්ගෙන දවසක පළිගන්න බව කෑගහලා කිය කිය තමයි ඔය ගේ ඉස්සරහින් යන්නේ. ඊට ආනන්දට වුණේ පොලිස් කෑම කන්න. සඳ ගුටි කියලා තමයි ගමේ කතා වුනේ. දවස් දෙකක් ගියා. ආනන්ද මාමා රිමාන්ඩ් කරා. රන්දුල ගෙදර එවුවා. එතකොට සුකිත්ගෙ අම්මගේ මළ ගෙදර වැඩ ඉවරයි. රන්දුල සුකිත්ලගේ ගේ පැත්ත බලන්නැතුවම තාත්තා එක්ක ත්‍රීවිල් එකේ ගෙදර ගියා. ශාමා ටීචර් කොල්ලව බදාගත්තා . හ්ම්ම්ම්..කාලෙකට පස්සේ.. රන්දුල ගහක් ගලක් වගේ හිටගෙන හිටියා. ඊට පස්සේ ශාමා ටීච උණු කරලා තිබුණ වතුර වලින් හොඳට නෑවා. කිසිම සද්දයක් නැතුව රන්දුලගේ කාමරයට ගියා. තව විනාඩි කිහිපයකින් ශාමා ටීච තේ එකකුත් හදාගෙන රන්දුලගේ කාමරේ දොරකඩට යනකොට මෙන්න රන්දුල හොඳට ඇඳ පැළඳගෙන එළිබහිනවා "කොහෙද පුතේ යන්නේ?" " සුකියා වගේ පුතෙක් වෙන්ඩ.අම්මට ආඩම්බර වෙන්ඩ පුලුවන් " ශාමා ටීච තක්බීර් වෙලා බලාගෙන ඉද්දි රන්දුල එලියට බැස්සා. එතකොටම පොලිස් ජීප් එක ඇවිත් මිදුලෙ නැවැත්තුවා. එක පොලිස් කාරයෙක්ටවත් ජීප් එකෙන් බහින්න වුණේ නෑ. රන්දුල ගිහිල්ලා ජීප් එකට නැගලා ඉඳගත්තා. පහුවදා වෙනකොට ගම පුරාම ආරංචිය ගිහින්. ඒ කිව්වේ රන්දුල,එයා සුකිත්ලගේ අම්මව ළිඳට තල්ලු කරලා මරපු බව පිළිගත්තා කියන ආරංචිය.. ඇත්තටම..? ඒත් ඇයි ..? ඇත්තටම ඇයි...? රන්දුලගේ උත්තරේ මොකක්ද කියලා දන්නවද "හිතලා කරේ නෑ සර් ..එදා අම්මා මට කිව්වා මෝටරේට මොනවා හරි වෙලා වතුර එන්නේ නෑ කියලා .අපි ළිඳ ළඟට ගියේ ඒක හදන්න .මම මෝටරේ හදලා ඉවර වෙනකම් බලාගෙන ඉඳලා අම්මා කිව්වා අනේ මගේ කොල්ලා වගේමයි පුතේ ඔයා කියලා..මගෙ කොල්ලත් ඔය වගේම ඉස්කුරුප්පනියන ඇඟිල්ල තියලා කරකවන්නෙ කියලා කිව්වා. ඊට පස්සේ අම්මා ළිඳ දිහා බලාගෙන සුකිත් පොඩි කාලේ ළිඳට වැටිලා ගොඩ ගත්ත එකක් ගැන කිව්වා.. ඇත්තටම පුතේ මට ඔයා ඉන්නකොට කොල්ලා ඉන්නවා වගේම තමා නැත්නම් මං කොහොමද ජීවත් වෙන්නේ කියලා අම්මා කිව්ව සර්.ඉතින් මට ඒ වෙලාවේ එකපාරටම හිතිච්ච දේ තමයි මං කරේ. මම තල්ලු කරලා දාලා නිකන් හිටියා. ඇත්තමයි මං ඒක ඒ වෙලාවේ හිතලා කරේ නෑ. ඒත් ඊට පස්සේ මම දුක් වුණේ නැද්ද.. මට මැරෙන්න දුකයි සර් ..මම මේ මොනවද කෙරුවේ කියලා වද වෙනව සර්...මම හිතලා කරේ නෑ සර්.ඒක සිද්ධ වුණා.මට අම්මා මරන්න නෙවෙයි ඕන වුනේ සර්.මට මේක ඉවරයක් කරගන්න ඕන වුනේ..හරියට සුකියා ඉස්පිරිතාලේ ගෙනියනකොට උනා වගේමයි. එදත් මම හිතලා කරේ නෑ.ඒත් එදත් මට මේ ඔක්කොම ඉවරයක් කරගන්න හිතුනා.ඉතින් මං ඉවර වෙන්න ඇරියා එච්චරයි" " පොඩ්ඩක් ඉන්නවා.. ඒ කියන්නේ තමුසෙ සුකිත්ට මොකද කරේ?" "මම මුකුත් කරේ නෑ සර්. ඒ උනාට ත්‍රීවිල් එකට අවුලක් තිබ්බේ නෑ. මට පරක්කු වෙන්න ඕන වෙන්න ඇති සර්.මං හැමදාම හිතනවා එදා ත්‍රීල් එකට ඕන උන් නැතත් මට ත්‍රීවිල් එක නවත්තගෙන ඉන්න ඕන වුණේ ඇයි කියලා.. මට ජීවිත කාලෙම සුකියට පුළුවන් දේවලුයි මට බැරි දේවලුයි අහලා එපා වෙලා සර්. ඌට පුළුවන් වුන එකයි මට බැරි උන එකයි මගෙ වැරැද්දක් නෙමෙයිනෙ සර්. ඒක උගේ වැරැද්දකුත් නෙමෙයි.ඒ උනාට මට සමහර වෙලාවට හිතිලා තියෙනවා ඌට පුළුවන් ඒක උගේ වැරැද්දක් කියලා. මං ඉක්මනට ගියා නම් සමහරවිට ඌ බේරෙයි" " උඹට සයිකොනෙ යකෝ" " ඔව් මට සයිකො.ඒ වුනාට මං සුකියට ඇත්තටම ආදරෙයි සර්. මං අම්මට ඇත්තටම ආදරෙයි.. සත්තයි මං ඒ හැම තැනම අවංකයි සර්. අවංකයි ..ඔය දවස් දෙකේ ඔය පොඩි වෙලාවල් වලට විතරක් මම දුෂ්ට මිනිහෙක් උන එක මටම පුදුමයි සර් ඒ ඇරෙන්න මං අවංක මිනිහෙක් මං ඒ මිනිස්සුන්ට තිබ්බ ආදරේ බොරුවක් නෙවෙයි සර්" රන්දුල මාස හයකට රක්ෂිත බන්ධනාගාර ගත කළා. ශාමා ටීච හිතේ අමාරුවටම ලෙඩ වුණා. සුකිත්ගේ නංගි නැන්දලාගේ ගෙදර ගියා. දැන් කවුරුත් නැති සුකිත්ලගේ වත්තයි මිනිස්සු ඉන්නරන් රන්දුලගේ වත්තයි දෙකම එක වගේ පාළුයි. දන්නවද... සංසන්දනය කිරීම කියන්නේ නිකම්ම නිකන් සංසන්දනය කිරීමක් විතරක් නෙමෙයි. සංසන්දනයක් ඇතුලේ හෙලා දැකීමක් අඩු තක්සේරු කිරීමක් කියන දෙකක් තියෙනවා . ඒක තේරුම් නොගන්න ශාමා ටීච වගේ මිනිස්සු අහිංසක මිනිස්සුන්ව අපරාධකාරයෝ කරන්න පාර කපනවා. නෑ කියනවද..දීර්ඝ කාලීනව උඹට බෑ පුළුවන් නම් අන්න අර වගේ කරපන්. අන්න බලපං අරුන් තමයි මිනිස්සු... වගේ දේවල් කියල,කියලම උඹට බෑ කියන එක නොකියා කියලම තමන්ට බැරිකම ගැන හීනමානයක් ඇති වුණ මිනිහෙක්ගෙ හිතේ.... එක ක්ෂණයකට පුළුවන් වුන් ගැන වෛරයක් ඇති වෙන්න ඉඩ තියෙනවා.. නැත්තං ඒ හීනමානය ඇති කරගත්ත එකාට පුළුවන් ජීවිත කාලෙම පුළුවන් උන්ට වෛර කරන වයිරක්කාර කුහකයෙක් වෙන්න.. දීර්ඝ කාලීනව .සංසන්දනයට ලක්වෙන මිනිහෙක් කියන්නේ පුළුවන් උන්ටයි පුළුවන් උන්ට තියෙන දේවල් වලටයි වෛර කරන, උන්ට වගේ තමන්ට බැරි උන එක ගැන තමන් එක්කම වෛරෙන් ඉන්න, තමන්ට ආදරේ නොකරන උන්ව මරලා දාන්න හිතෙන තරමේ හංගගත්ත ආවේගයක් තියන මිනිහෙක් වෙන්න තියෙන ඉඩ වැඩියි. තමන්ට ආදරේ නොකරන උන්ව මරලා දාන්න හිතෙන විදිහේ අසික්කිත අසරණ ජීවියෙක් තවත් මිනිහෙක් ඇතුලේ ඇති දැඩි වෙන්න ඉඩ අරින්න ඕන නම් ශාමා ටීච රන්දුලට කළා වගේ නිතර

දෙවේලේ සංසන්දනය කරන්න ඔයාලටත් පුළුවන්. ===== සුජාතා මැණිකේ ඉහළගෙදර#මං_තාම_පණපිටින්_සදමාලි... ඒ කාලේ මට දහ අටක් විතර ඇති ය. ඒ කියන්නේ පුත්තලං බූරුවෙකුගේත් තවත් පැටියෙකුගේත් වයස ය. ලක්ස් සබන් කොලේටත් පෙම් කෙරුවේ ඒ නාඹර කාලයේ ය. ජීවිතේ සුන්දරම කියා කාලයක් තිබුනානම් ඒත් ඔය කියන කාලයම ය...... ................................................. ගමේ උන් සිරිපා කරුණා කරන්නට චාරිකාවක් යෙදුවා ය. මං කෝඩුකාර ය. නඩේ ගුරා "මාටිං" අත්තා ය. මාටිං අත්තා නම් කියන්නේ උන්දැගේ ඉහේ කෙස් ගානට සිරිපා කරුණා කරලා තියනවාය කියලා ය. උන්දැ කියනෙකේ වැරැද්දකුත් නෑ ය. ඉහටම තිබුනේ කෙස් ගස් පහක් හයක් ය. ගමේ උන් නම් කියන්නේ උන්දැ කරපු හරක් හොරකං වල පව, සිරිපා ගල දිගේ බඩගාගෙන කරුණා කෙරුවත් මැකෙන්නෑ කියලා ය. මාටිං අත්තාට මාටිං කීවේ ඔය "සූටිං මාටිං" වැඩ හින්දා ය. උප්පැන්නෙ තිබුණේ "රංකිරාගේ පියදාස" කියලා ය. පියදාස උන්නැහේගේ කසාත ගෑණි කරුණාවතී උපාසකම්මා ය. කසාත නැති ගෑණි දයාවතී උපාසකම්මා ය. මාටිං අත්තාට නම් කරුණාවත් දයාවත් එක විදියටම ලැබුණා ය. අපිට කරුණාවක් දයාවත් තියා මායාවක් වත් නෑ ය. ...................................... ගමන යන්නට රෝසා බස් එකක් හොයා ගත්තේ ධනපාල මාමා ය. ධනපාල මාමානම් කීවේ රෝසා හොයන්නට ඇවිදාපු ඇවිදිල්ල සිරිපාදය පැත්තට ඇවිද්දානම් මළුවට දෙපාරක් නගින්නට තිබුනා කියලා ය. බස් එකේ සීට් ගානටම සෙනග හිටියා ය. ඒකට නම් ඩැයියර් උන්නැහැත් සතුටු උනා ය. වන්දනාව යන්නට මත්තෙං මං ඉස්සෙල්ලාම වැන්දේ අපේ ආච්චි අම්මාට ය. ඒ කීයක් වැඩිපුර අතේ මිටි මොලවන හින්දා ය. මං ආච්චි අම්මාට වදින හැමවෙලෑවකම උන්දා කියන්නේ "මයෙ පුතා දොස්තර කෙනෙක් වෙන්ට ඕනෑය" කියලා ය. උසස් පෙලට කලා කෙරුවාට දොස්තරයෙක් වෙන්නට බෑ ය. උන්දෑට කොච්චර කීවත් කියන්නේම දොස්තරයෙක් වෙන්ටම කියලා ය. කියලා බැරිම තැන මං කොන්දොස්තරයෙක් වත් වෙන්ට කියලා හිතා ගත්තා ය. ඒකටත් පැලැස්තර වැදුනේ උසස් පෙල ප්‍රතිපල ආවාට පස්සේ ය. කණාවට ලියපුවා ඔක්කොම වැරදිලා ය. තුනම පේල් ය........... ගෙදර වැඩිහිටියන්ට වැදලා මාත් රෝසා ඇතුලට රිංගුවා ය. මගේ කරට හරියන එහෙකුට නඩයේ හිටියේ අසේලයා ය. ඌ මට අවුරුද්දකට බාල ය. ඌත් කෝඩුකාරයා ය. අසේලයා යන යන තැන ගැහුවේ බුල් ය. ලංකාවට බුල් ගෙනාපු නැවේ කප්පිත්තා අසේලයා ය. ඒ හන්දාම ඌට හිච්චි කාලෙ ඉදලාම ඉස්කෝලෙන් පටබැදුන නම "ඉස්තාන්බුල්" ය...... උන්ගේ අක්කාත් බුල් ය. ඒ ගහන බුල් හින්දා නෙමේ ය. මහත බුල් ය. ඒකිට කීවේ "බුල්ඩෝසර්" කියලා ය. බුල්ඩෝසරුත් අපේ නඩේ හිටියා ය. ධනපාල මාමා ඒකිට රෝසාගේ මැද සීට් එකක් වෙන්කරලා දුන්නේ පැත්තකට බර වැඩිවෙයි කියලා ය... අසේල යා නැගපු වෙලේ ඉදන් බුදි ය. අපි නම් බස් එකේ කෑවේ වැලි තලප ය. ඌ කාලා තිවුනේ අළුවා ය. කට දෙපැත්තෙම අළුවා කුඩු ගෑවුනා වාගේ කෙල පෙරිලා ය. ඌ බස් එකෙන් බැස්සේ "විනාඩි පහක් විතර ඇස් පියවුනා" කියලා ය. ඌ විනාඩි පහ ගණන් බලලා තිබුනේ බ්‍රහ්ම ලෝකයේ ඔරලෝසුවකින් ය. ඌ සීත ගගුලෙන් නෑවේත් ඇස් පියාගෙන වාගේ ය...... ගමේ කුණු සීත ගගුලෙන් හෝදලා නඩේ උන් පඩියෙන් පඩිය අහසට ඇදෙන්නට ගත්තා ය. මාටිං අත්තා සීපද ගැටපද කියනවා ය. උන්දැගේ වම් පැත්තේ කරුණාවතී ය. දකුණේ දයාවතී ය. නඩේ ඉස්සරහින් යන්නේ ඒ තුන් හුලස් ප්‍රේමය ඩබල් දාලා ය. මාටිං අත්තා "කරුණාවයි... කරුණාවයි.." කියනවා ය. ඒ වෙලාවට දයාවතී උපාසකම්මා කරුණාවතී උපාසකම්මා දිහෑ බලලා ඔරවනවා ය. ඒක අහවල් උපාසක කමක් ය. ඒ තුන් කට්ටුවට පිටිපස්සෙන් මාත් ඉස්තාන්බුලුත් ය. "බුල්ඩෝසර්" නඩේට පඩි තුන හතරක් පහලින් ය.... ................................... උඩින් යන නඩත්, යටින් එන නඩත් පැත්තෙන් යන නඩත් සද්දෙට සිරිපා වන්නම් කියනවා ය.. මාත් පුලුවං තරං සද්දෙට "අග්ගල කං ඩෝං" කියනකොටම දැක්කේ අපිට පැත්තෙන් යන නඩේක කෙල්ලක් ය. මට හිතුනේම ඒකි සමන් දෙයියංගේ නෑයෙක් කියලා ය. දේවතාවියක්ගේ රූපයක් ය. අග්ගලා කාපු රිලවාට වාගේ මටත් "ඩෝං" ගානකොටම හිරවුනා ය. කාපු අග්ගලාවත් ඉස්මොල්ලෙ ගිහිං වේලාපු බත් ඇටත් නාහෙන් පැන්නා ය. ඒකි මං දිහෑ කන්ට වාගේ බලාගෙන පඩියෙන් පඩිය නගිනවා ය. මං දන්න විදියට ඒකිට ඇහැක් ගැහුවා ය. මගේ ඇස් දෙක ගලවලා ඒකිට දමලා ගැහුවත් ඒකිනම් ඇස්පිල්ලමක් වත් ගහන්නේ නෑ ය....... මං අපේ නඩෙං ටික ටික වහං වෙලා ඒකිගේ නඩේ පැත්තට ඇදුනා ය. අතේ තිවුන අග්ගලා පෑර්සලේ ඒකිට දික් කෙරුවා ය. ඒකි මං දිහෑ බලාගෙනම පාර්සලේට අත දාලා අග්ගලාවක් ගත්තා ය. ඒක කෑවෙත් මං දිහෑම බලාගෙන ය. නගින පඩියක් දිහෑවත් බැලුවේ නෑ ය. සත්තුවත්තේ "ඔරංඔටෙකු" දිහෑ බලාගෙන ඉන්න ජර්මන් සුද්දියක් වාගේ ඒකි මං දිහෑ බලාගෙන අග්ගලා ගිලිනවා ය... මං හීංසීරුවේ ඒකිත් එක්ක කතාවට වැටුනා ය. ඒකිගේ නම කීවේ "සදමාලි" කියලා ය. මං කීවේ "හංසමාලි" තරං ලස්සනයි කියලා ය. මට හිතුනේම මං පතාගෙන ආපු එකී සිරිපාදෙන් හම්බෙන්නට තරං මං පිං කාරයෙක් කියලා ය. මං "සදමාලි"ත් එක්ක ජීවන අහස් ගව්ව තරණය කරන්නට හීන මැව්වා ය. ඒ හීන මැවිල්ලට බාල්දිය දැම්මේ "ඉස්තාන්බුල්" ය. ඒ වෙලාවේ නම් මැද්දට පැනපු ඌ මට පෙනුනේ මහසෝනා වාගේ ය.... මං "සදමාලි" ගේ හිතට නගින අතරේ අපේ නඩේ හුලං කපොල්ලටත් නැගලා ය. "බුල්ඩෝසරුත්" පඩි විස්සක් විතර මට උඩින් ය. .................................. මගේ පෙම් කතාව හුලං කෝඩෙට අහූනේ හුලං කපොල්ලටත් කලින් ය. මං සදමාලිගෙන් ඇහුවේ "මං දිහෑම බලාගෙන ඉන්නේ ඇයි නංගි" කියලා ය. ඒකිගේ උත්තරේට මට බඩ විකාගෙන මැරෙන්නට හිතුනා ය. මගේ පපුව ඉදලකින් අතුගානවා වාගේ දැනුනා ය. මොලේ කසන්නට ගත්තා ය. යටි බඩේ උදුපියලිය වැවෙනවා වගේ දැනුනා ය. රදනක දතකුත් හයියෙන් ඇඩුවා ය. ඒකි කීවේ "මං වපරයිනෙ අයියෙ" කියලා ය... අපිට කරුණාවතී ලා දයාවතී ලා නෑ ය. පතාගෙන ආපු එකීත් "බොම්බෙ ලුකින් කල්කටා" ය. ඒ අතින් මාටිං අත්තලා ලක් කාරයෝ ය. මගේ ලක් එකේ නම් "හිලක්" ය. ලක් එක දියවෙලා ඒ හිලෙන් සිරිපාද පඩි දිගේ වැක්කෙරෙන්නට ගත්තා ය. ඒත් "සදමාලි" මං තාම පණ පිටින් ය.... .............ජනිදු..............කෝච්චි ගමනට මං ආස කරේ ඒ ගමන අතරතුරේ දි හිතට දැනෙන හැඟීම මට වෙනත් කිසිම ගමනකදි දැනුනෙ නැති නිසා.. ඒ දැනෙන හැඟීම මට වචනයෙන් කියන්න තේරෙන්නෙ නෑ.. අතීත මතකයන් එක්ක බැඳුන නොස්ටැල්ජියාවක්, පාළුවක්, තනිකමක් වගේ හැඟීම් ගොඩක් එක්ක දැනුන ඒ කියාගන්න බැරි හැඟීම විඳගන්න තිබුන ආසාව නිසාම දුර ගමනක් යන හැම වෙලාවකදිම වගේ මම උත්සාහ කරේ ඒ ගමන කෝච්චියෙ යන්න.. එදත් මම හිටියෙ කෝච්චියෙ කොළඹ ඉඳන් නුවර යන ගමන්.. මට මතක හැටියට ඒ වෙනකොට ඉහළ කෝට්ටේ ස්ටේෂන් එක පහුවුනා විතරයි.. "කොළඹ අතහැර කඩුගනා කඳු පහුකරන් යනකොට යළිත් මතකය ඇවිස්සී මටත් නොදැනිම පපුවෙ ගැස්මක්, හුස්ම රැල්ලක් දෙකක් මග හැරෙනවා සිහිවෙනා විට එකට හුන් තත්පර..." කන්වලට ගහගෙන හිටපු හෑන්ඩ්ස් ෆ්‍රී එකෙන් නුපුරුදු පිරිමි කටහඬකින් ඒ වචන පේළිය මට ඇහෙනකොට මගෙ ඇස් ඉබේටම ගියෙ අතේ තිබුන ෆෝන් එකේ ඩිස්ප්ලේ එකට.. මං මේ සින්දුව මීට කලින් අහල නෑ.. "Colamba Athahera - By Nirmaline Perera and Asanka Hadirampela" සින්දුවෙ ඒ වචන පේළි දෙක තුන මාව අවුරුදු ගානක් අතීතයට ඇදගෙන ගියා.. මේ කෝච්චි පාර දිගේම කඩුගන්නාව කන්ද පහුකරගෙන මං කී වතාවක් නම් නුවර ගිහින් ඇතිද? එහෙම ගියපු සිය ගානක් ගමන් අතරෙ මට එක සැරේම මතකයට ආවෙ මීට අවුරුදු දහ අටකට කලින්, ඒ කියන්නෙ 2006 අවුරුද්දෙ එක දවසක මම මේ කෝච්චි පාර දිගේ නුවර ආපු දවස.. එදා මම හිටියෙ කෝච්චියෙ දකුණු පැත්තෙ කෙළවරේ ජනේලෙ අයිනෙ සීට් එකක ඉඳගෙන.. මට ඉස්සරහින් තිබුන සීට් එකේ මං දිහාවට හැරිලා ඉඳගෙන හිටියෙ මට වඩා අවුරුදු තුන හතරක් විතර වැඩිමහල් බවක් පෙනුන ගැහැණු ළමයෙක්.. එයාගෙ අත් දෙකට මැදිවෙලා කළුපාට කවරයකින් සැරසුන "Sweet November" කියලා පොතක් තියෙනවා මං දැක්කා.. ගමන පටන් ගත්ත වෙලාවෙ ඉඳන් එයා කරේ ඒ පොත කියවපු එක.. කිහිප වතාවක්ම මට එයා එක්ක කතා කරන්න හිතුනත් ගමනෙන් වැඩි වෙලාවක් එයා හිටියෙ පොත ඇතුලෙ.. පොත නොකියවපු හැම වෙලාවකම වගේ හිටියෙ ජනේලෙන් එළිය බලාගෙන මොකක්දෝ කල්පනාවක.. ලොකුකම පැත්තකින් තියල ඒකිත් එක්ක කතා කරපං කියල මගෙ හිත කිහිප වතාවක්ම මට කිව්වත්, අඩුගානෙ හැරිලවත් මං දිහා නොබලපු ඒකිත් එක්ක මොන කතාද කියල හිතාගෙන මමත් රඹුක්කනට එනකල්ම නිහඬවම හිටියා.. රඹුක්කන ස්ටේෂන් එක පහුවෙලා ටික දුරක් යනකොට එච්චර වෙලා ලොකුකමෙන් හිටපු ඒ ගැහැණු ළමය එයාගෙ අතේ තිබුන බෑග් එක ඇතුලට අත දාල ක්‍රීම් ක්‍රැකර් පැකට් එකක් අතට ගත්තා.. ඊට පස්සෙ බොහොම සීරුවට ඒ පැකට් එක කඩලා අත් දෙකෙන්ම බිස්කට් පැකට් එක අල්ලගෙන ඒක හෙමින් මම දිහාවට දික් කරන ගමන් හිනාවුනා.. මම බිස්කට් එක දිහා බලලා ඊට පස්සෙ එයාගෙ මූණ දිහා බලල යන්තමට හිනාවුනේ මම ඒක කොහොමටවත් බලාපොරොත්තු වුනේ නැති දෙයක් නිසා.. ටික වෙලාවක් එයා දිහා පුදුමයෙන් වගේ බලන් ඉන්නකොට එයා එයාගෙ ඇස් වලින් බිස්කට් එක පෙන්නුවෙ "ගන්න" කියල කියන්න වගේ.. මං ආයෙමත් බිස්කට් පැකට් එක දිහා බලල එක බිස්කට් එකක් මගෙ දකුණු අතින් ගත්තා.. "Take a few more..” ඒ තමයි එයා මගෙත් එක්ක කතා කරපු පළවෙනි වචන ටික.. මම ආයෙමත් එයත් එක්ක හිනාවෙලා තවත් එක බිස්කට් එකක් මගෙ අතට ගත්තා.. ඊට පස්සෙ ගත්ත බිස්කට් දෙකම මගෙ වම් අතට අරගෙන දකුණු අත එයාට දෙන ගමන්, "Thank you! I’m Hemal..” කියල කිව්වා.. මගෙ ඇඟිලි තුඩු කෙළවරේ එයාගෙ ඇඟිලිතුඩු දැවටෙන අතරෙ අපි දෙන්නගෙ ඇස් තත්පරේකට එකිනෙකාව මුණගැහුනා.. "Raadhi.. You are welcome.." රාධි... හ්ම්ම්.. වෙනස් නමක්... රාධිට තිබුනෙ ලොකු, දීප්තිමත් ඇස් දෙකක්.. ඝනව වැඩුන ඇහි පිහාටු වලින් වගේම හීනියට දිගට ඇදිල තිබුන ඇහිබැමි වලිනුත් එයාගෙ ඇස්වල දීප්තිය තවත් වැඩි වෙලා පේනව කියල මට හිතුනා.. පැය දෙකක් විතර කිසිම කතාබහක් නැතිව ආපු අපි දෙන්න විනාඩි දෙක තුනක් ඇතුළෙදි හොඳට අඳුරන

දෙන්නෙක් වගේ කතා කරන්න පටන් ගත්තා.. කඩුගන්නාවෙ කන්ද පහුකරන් කෝච්චිය හෙමින් හෙමින් නුවර දිහාවට ඇදිල යන අතරෙ රාධි මට "Sweet November" පොත ගැන එයාගෙ මතකය විස්තර කරා.. ඒ තමයි මගෙත් රාධිගෙත් පළවෙනි හමුවීම.. ඒ හමුවීමේ මතක අස්සෙ සැරිසරමින් ඉන්න අතරෙ හැන්ඩ්ස් ෆ්‍රී එකෙන් ඇහුන සින්දුවෙ මැද සංගීත ඛණ්ඩයක් වාදනය වෙලා ඉවර වෙලා ආයෙත් සින්දුව පටන් ගන්නවා මට ඇහෙනවා.. "නුවර ඉන්නා පාළු හැන්දෑ වල තාම ඉඳහිට නුඹව සිහිවෙනකොට යළිත් මතකය ඇවිස්සී මටත් නොදැනිම පපුවෙ ගැස්මක් හුස්ම රැල්ලක් දෙකක් මගහැරෙනවා, සිහිවෙනා විට එකට හුන් තත්පර.." ගැහැණු කටහඬකින් ගැයෙන ඒ වචන පේළි අස්සෙන් මට ආයෙමත් වතාවක් රාධිවම මැවිල පෙනුනා.. එදා අපි නුවර ස්ටේෂන් එකෙන් බැහැලා වෙන් වෙන්න කලින් ෆෝන් නම්බර්ස් මාරු කරගන්න ගියත් ඒ වෙනකොට රාධිට මොබයිල් ෆෝන් එකක් තිබුනෙ නෑ.. 2006 කියන්නෙ මොබයිල් ෆෝන් ජනප්‍රිය වෙලා තිබුන කාලයක් නෙවෙයි.. මම මගෙ නම්බර් එක එයාට දුන්නම එයා එයාගෙ නෝට් බුක් එකේ රවුම් අකුරෙන් මගෙ නමත් එක්ක නම්බර් එක ලියාගත්ත විදිහත්, "මම ඔයාට කතා කරන්නම්" කියල ඇස් දෙක ලොකු කරල කියපු විදිහත් මට මතක් වුනා.. රාධිව හමුවීමත් එක්ක මම එදා දවස ගතකරේ සෑහෙන සතුටකින්.. ඒ සතුටත්, කොළඹ ඉඳන් ආපු ගමන් මහන්සියත් නිසා එදා මට කලින්ම නින්ද ගියා.. අනිත් දවසෙ උදේ මං ඇහැරලා බලනකොට ෆෝන් එකේ Missed calls 6 යි.. අද වගේ ඒ දවස් වල CLI පහසුකම තිබුනෙ නැති නිසා කතා කරේ කවුද කියල නම්බර් එකක් ෆෝන් එකේ පෙන්නුවෙ නෑ.. ඒ වෙනුවට තිබුනෙ Unknown Number කියල විතරයි.. ෆෝන් එකේ එහෙම තිබුනත් ඒ කතා කරල තිබුනෙ කවුද කියලා මට හිතාගන්න අමාරු වුනේ නෑ.. එහෙමම ඩයලොග් එකට කතා කරලා මට කෝල්ස් මිස් වුන නම්බර් එක ගන්න උත්සාහ කරත්, පාරිභෝගික සේවා නිළධාරියගෙ උත්තරේ වුනේ එහෙම නම්බර්ස් දෙන්න විදිහක් නෑ කියන එක.. එහෙම ගන්නවනම් පොලිසියෙ පැමිණිල්ලක් හරහා උසාවියට ඇවිත් ගන්න පුළුවන් බවත්, ඒ හැර ගන්න විදිහක් නෑ කියන බවත් නිළධාරියා මට කියද්දි මං මවාගෙන හිටපු හීන ගොඩක් හිත ඇතුලෙම බොඳවෙලා යනව මට දැනුනා.. ඒ වුනත් රාධි මට ආයෙමත් කතා කරයි කියන විශ්වාසය හිතේ තියාගෙන මං එයාගෙන් කෝල් එකක් එනකල් බලාගෙන හිටියා.. දවස් ගානක්, සති ගානක් එක දිගට ඒ විදිහට බලාගෙන හිටියත් රාධි ආයෙමත් මට කෝල් කරේ නෑ.. සින්දුවෙ අර වචන පේළි ටික ඇහෙනකොට මට මතක් වුනේ නුවරට වෙලා දවස් ගානක් පුරාවට රාධිව හොයාගන්න බැරිව ඉද්දි මට දැනුන පාළුව.. අදටත් ඉඳහිටකදි රාධි ගැන මතකයන් ඇවිස්සෙන හැම මොහොතකම වචනෙන් කියාගන්න බැරි තනිකමක් පාළුවක් මට දැනෙනවා.. මං එහෙම කල්පනාවට වැටිල ඉන්න අතරෙදි ඊළඟ සංගීත ඛණ්ඩයත් වාදනය වෙලා ඉවර වෙලා ඊට පස්සෙ තියෙන ගායනාව හෑන්ඩ්ස් ෆ්‍රී එකෙන් මට ඇහෙනවා.. "රජ උයන් වල උසම ගස් හෙවනැලි අතර තවමත් පුරුදු උණුහුම ඇති ආයෙ යන්නට හිතෙද්දී මටත් නොදැනිම පපුවෙ ගැස්මක් හුස්ම රැල්ලක් දෙකක් මගහැරෙනවා, සිහිවෙනා විට එකට හුන් තත්පර.." ඒ වචන ටික මාව තවත් වතාවක් නුවරට අරගෙන යනවා.. මට රාධිව ආයෙමත් හම්බෙන්නෙ ඊට අවුරුද්දකට පස්සෙ, ඒ කියන්නෙ 2007 අවුරුද්දෙ එක්තරා රාත්‍රියක.. එදා රෑ එකොළහට විතර මං Queens හෝටලය පැත්තෙ ඉඳන් වැව් බැම්ම අයින දිගේ Joy Boat Ride එක පහුකරගෙන වේල්ස් පාර්ක් එක පැත්තට ඇවිදගෙන එනකොට වැව් බැම්ම කෙළවරක තියෙන කොන්ක්‍රීට් බංකුවක ගැහැණු කෙනෙක් ඉඳගෙන ඉන්නවා මං දැක්කා.. ඈතින් අඳුරගන්න බැරි වුනත් ටිකෙන් ටික බංකුවට කිට්ටු වෙනකොට ඒ ඉන්නෙ රාධි කියල අඳුරගන්න මට ලොකු වෙලාවක් ගියේ නෑ.. මම එයා ළඟට කිට්ටු වෙනකොට එයා එකසැරේම තිගැස්සිලා වගේ මං දිහා බැලුවා.. මං දිහා බලල තත්පර දෙක තුනක් ඇතුලෙ එයාගෙ ඇස් ලොකුවෙලා මූණට හිනාවක් එනවා මං දැක්කා.. "හේමාල්..." ‍රාධි එහෙම කිව්වෙ අර මතුවුන හිනාව මූණෙ තියාගෙනමයි.. "රාධි... මං ඔයාව කොච්චර හෙව්වද..." මං එයාගෙ දිලිසෙන ඇස් දිහා බලාගෙන එහෙම කිව්වම ඒ මුහුණෙ මතුවෙලා තිබුන හිනාව ටිකෙන් ටික වෙනස් වෙනව මං දැක්කා.. "ඇයි මට ආයෙමත් කතා කරේ නැත්තෙ?" එයාගෙ ඇස් වලට එබෙන ගමන් මං අහපු ඒ ප්‍රශ්නයත් එක්ක රාධිගෙ ඇස් හෙමිහිට බිමට හැරුනා.. මං ඇහුවෙ අහන්න ඕන ප්‍රශ්නය නෙවෙයි කියල මට හිතෙනකොට මං පරක්කු වැඩියි.. රාධි බිම බලාගෙන ඉන්න අතරෙම එයා ඉඳගෙන හිටපු බංකුවෙන් මමත් ඉඳගත්තෙ අවුරුද්දක් තිස්සෙ කියාගන්න බැරිවුන දේවල් එයත් එක්ක බෙදාගන්න හිතාගෙන.. ඒත් ඒ අතීතයේ එකම එක සිදුවීමක්වත් මතක් කරන්න රාධිට ඕන වුනේ නෑ.. අතීතය ගැන මං අහපු එකම ප්‍රශ්නයකටවත් රාධි උත්තර දුන්නෙ නෑ.. එයාට ඕන වුනේ ගෙවමින් තිබුන වර්තමානයේ විතරක් ජීවත් වෙන්න.. අඩි දෙකක තරම් පරතරයක් ඇතිව බංකුවෙ වාඩිවෙලා හිටපු අපි එදා වගේම ආයෙමත් "Sweet November" පොත ගැන කතා කරන්න පටන් ගත්තා.. මීට අවුරුද්දකට කලින් මට හම්බුන රාධිට වඩා හුඟක් පරිණත ගැහැණියෙක් දැන් ඒ ශරීරය ඇතුලෙ ජීවත් වෙන බව මට තේරුම් ගියෙ පොත ගැන මං අහපු සමහර ප්‍රශ්න වලට එයා දුන්න උත්තර වලින්.. ගතවෙමින් තිබුන තත්පර ගැන අපිට හැඟීමක් තිබුනෙ නෑ.. අපි අපේ කතාබහ පටන්ගත්තෙ අඩි දෙකක විතර පරතරේකින් වුනත් කාලයත් එක්ක අපිටම නොදැනී අපි මනසින් වගේම ශරීරයෙනුත් එකිනෙකාට සමීප වෙලා තිබුනා.. රාධිගෙ උණුහුම් කම්මුලක් මගෙ වම් උරහිස උඩ නතරවෙන තත්පරේදි මගෙ ඇස් තිබුනෙ වම් අතේ බැඳන් හිටපු ඔරලෝසුවෙ මුහුණතේ.. ඒ වෙනකොට වෙලාව පාන්දර එකයි විස්සයි.. ඊට ටික වෙලාවකට පස්සෙ රාධිගෙ උණුහුම් හුස්ම රැළි හෙමි හෙමින් මගෙ වම් උරහිස දිගේ පපුව පහලට ගලන්න පටන් ගන්නකොට වේල්ස් පාර්ක් එකේ උසම ගස් වල හෙවනැලි අතරින් හෙමිහිට පහලට ගලාගෙන ආපු සීතල හුළං රැළි හෙමින් සැරේ මගෙ දකුණු උරහිසේ දැවටෙනවා මට දැනුනා.. එකම මොහොතක උණුහුමත් සීතලත් එකසැරේ විඳගනිමින් හිටපු මම මගෙ වම් අතේ ඇඟිලි රාධිගෙ දකුණු අතේ ඇඟිලි අතරින් යවලා ඒ අත මගෙ ළඟට ළං කරගනිද්දි රාධිගෙ ඇස් දෙක හෙමින් සැරේ පියවෙනව මං යන්තමට වගේ දැක්කා.. එදා රෑ පහන් වෙනකල්ම අපි හිටියෙ නුවර වැව අයිනෙ තිබුන ඒ බංකුවෙ.. ඒ ගතවුන පැය කිහිපයේදි රාධි මං කියපු, නොකියපු හුඟක් කතා ඇස් පියාගෙනම අහගෙන හිටියා.. ඒ තමයි මම ජීවිතේ ගත කරපු ලස්සනම රාත්‍රිය.. අනිත් දවසෙ පාන්දරම පළවෙනි ඉර එළිය යන්තමට වගේ වැවේ දිය රැළි උඩින් ඇඳෙනකොට එච්චර වෙලාවක් මගෙ උරහිස උඩට වෙලා ඇස් පියාගෙන හිටපු රාධි හෙමිහිට ඇස් ඇරියා.. තවත් ටික වෙලාවක් බංකුව උඩට වෙලාම හිටපු අපි පැටලිලා තිබුන ඇඟිලිතුඩු ලිහාගෙන බංකුවෙන් නැගිට්ටෙ රාධිට උදේම හදිසි වැඩකට ඉස්පිරිතාලෙට යන්න වුවමනා වෙලා තිබුන නිසා.. වෙන් වෙලා යන්න කලින් මගෙ ඉස්සරහින් හිටගෙන මං දිහා බලපු රාධි තත්පර ගානක් ඇහිපිල්ලම් ගහන්නෙ නැතිව මගෙ ඇස් දෙක දිහා බලාගෙනම ටික වෙලාවක් හිටියා.. "අපි ආයෙ හම්බෙනව ද?" මං අහපු ඒ ප්‍රශ්නයට එකසැරේ උත්තරයක් නොදී රාධි හිනාවුනා.. "අද හවස හතට පබ් එකට එන්න..." යන්තමට හිනාවෙන ගමන් එහෙම කියල ආපහු හැරුන රාධි වැව රවුම දිගේ ගිහින් වැව කෙළවරෙන් පාර පැනලා බෝගම්බර ග්‍රවුන්ඩ් එක පැත්තට ඇවිදගෙන ගියා.. අමතක නොවෙන මතක ගොඩක් හිත ඇතුලෙ පුරවගෙන මමත් ආපහු යන්න හැරුනෙ එදා හවස හත වෙද්දි රාධිව මුණගැහෙන්න පබ් එකට යන්න හිතාගෙන.. ඒ සිදුවීම් පේළිය මතක් වෙලා මට හුස්මක් පිටවෙද්දි සින්දුවෙ තවත් සංගීත ඛණ්ඩයක් වාදනය වෙලා අවසාන වෙලා ඊළඟ පද පේළිය පටන්ගත්තා.. "ජීවිතේ මහ දුරක් ආවත් අපි ආදරේ මහ නුවර අහසෙම ඇති දැනුත් ඉඳහිට තිගැස්සී මටත් නොදැනිම පපුවෙ ගැස්මක් හුස්ම රැල්ලක් දෙකක් මගහැරෙනවා, සිහිවෙනා විට එකට හුන් තත්පර.." ඒ වචන පේළි ටික ඉවරවෙනකොට මගෙ හිතට ආවෙ එකම එක ප්‍රශ්නයයි.. "මං රාධිට ආදරේ කරාද?" ඇත්තටම මං ඒකට උත්තරයක් දන්නෙ නෑ.. සමහර ප්‍රශ්න වලට අපි ළඟ උත්තර නෑ කියල මං තේරුම් ගත්තෙ එදා හවස පබ් එකට ගිය වෙලාවෙ.. එදා මං පබ් එකට යනකොට වෙලාව හයයි පනස් පහයි.. පබ් එකේ කෙළවරකට වෙන්න තිබුන මේසයක ඉඳගත්ත මං මගෙ ඇස් පබ් එක පුරාවටම යැව්වා.. රාධි තවම ඇවිත් නෑ.. විනාඩි පහකට විතර පස්සෙ, "Ladies and gentlemen.. Please welcome, our own.... Nathalia….” කියල කවුරුහරි ස්ටේජ් එක උඩ ඉඳන් කියනවා මට ඇහුනා.. ඒත් එක්කම පසුබිමින් සංගීත ඛණ්ඩයක් වාදනය වෙන්න පටන් ගත්තා.. "Come away with me in the night.. Come away with me.. And I will write you a song....." හුරුපුරුදු කටහඬක් බොහොම ළයාන්විත ස්වරයකින් ඇහෙන්න පටන් ගන්නකොට මං එකසැරේම මගෙ ඇස් ස්ටේජ් එක දිහාවට යැව්වා.. රාධි... මං ඇහිපිල්ලම් නොගහ රාධි දිහා බලාගෙන හිටියා.. ස්ටේජ් එකේ ඉස්සරහ ස්පොට් ලයිට් එකක් යට හිටගෙන හිටපු රාධි මං දිහා බලල යන්තමට හිනාවෙනව මං දැක්කා.. "මාර වොයිස් එක නේද මල්ලි.." එහා පැත්තෙ ටේබල් එකේ හිටපු මනුස්සයෙක් ඒ ටේබල් එකේම හිටපු තවත් කෙනෙක්ට එහෙම කියනවා මට ඇහුනෙ ඒ අතරෙමයි.. රාධිට සින්දු කියන්න පුළුවන් කියල මං මේ වෙනකල් දැනගෙන හිටියෙ නෑ.. "වොයිස් විතරක් නෙවෙයි නේද? ෆිගර් එකත් මරුනෙ.." අර මනුස්සය ආයෙමත් එහෙම කියනව ඇහෙද්දි මටත් නොදැනිම මගෙ ඇස් රාධිගෙ රූපය හොයාගෙන ගිහින් ඒ ළඟින් නතරවුනා.. දණහිසෙන් වියතක් විතර ඉහළ ඉඳන් පහළට එනකල්ම පළල තිබුන ඒ රතුපාට ඇඟටම හිරවුන ඇඳුමෙන් රාධිගෙ කලව වලින් හරි අඩක්ම විවෘත වෙලා, ලයිට් එළියට දිලිසිලා පෙනුනා.. ඒ පැලුම් රේඛාව දිගේ මගෙ ඇස් ටිකෙන් ටික ඉහළට යනකොට මගෙ හුස්ම වේගයත් ටිකෙන් ටික වැඩිවේගන එනව මට දැනුනා.. "මෙයා මෙහෙ සින්දු කියන්න ඇවිත් දැන් හරියටම අවුරුද්දක්.." එහා පැත්තෙ ටේබල් එකේ මනුස්සයා කියනවා ආයෙමත් මට ඇහෙනවා.. "ගිය අවුරුද්දේ මුල එයාගෙ පොඩි දරුව අසනීප වුනා.. මැරෙන්නම ගියා. බෙහෙත් කරගන්න සල්ලි නැතිව හතර අතේ ණය වෙලා තමයි දරුවව ගොඩ දාගත්තෙ.." මනුස්සයා එහෙම කිව්වම මං මගෙ බෙල්ල හරවලා ඒ මනුස්සයා ඉන්න පැත්ත බැලුවා.. "එයා මෙහෙට ඇවිත් සින්දු කියපු පළවෙනිම දවස මට මතකයි.. මිනිස්සු සි

යගානක් ඉස්සරහා සින්දු කියන දිහා බලන් ඉන්නකොට එදත් මං ඉදගෙන හිටියෙ මේ මේසෙමයි." මං බොහොම උනන්දුවෙන් ඒ මනුස්සය දිහා බලන් හිටියා.. එහෙම බලන් ඉන්නකොට ඒ මනුස්සයගෙ ඇස් වලට ටිකෙන් ටික කඳුලු උනන හැටි මට පෙනුනා.. ඒ ඇයි කියන ප්‍රශ්නෙන් මාව අතරමං වෙන අතරෙ මං ආයෙමත් හෙමිහිට ඔළුව හරවලා ‍රාධි දිහා බැලුවා.. "Come away with me in the night.. Come away with me.. And I will write you a song....." රාධි ඇස් කොනෙන් අර එහා ටේබල් එකේ හිටපු මනුස්සයා දිහා බලාගෙන සින්දුව කියනව.. ඒ අතරෙ ස්පොට් ලයිට් එකක එළිය රාධිගෙ මූණට වැදුන එක තත්පරේක රාධිගෙ ඇස් වලත් පිරිල තිබුන කඳුලු ලයිට් එළියට දිලිසෙන හැටි මට පේනවා.. "මං ආමි ඩිසේබල්ඩ් බං.. ඒ මගෙ වයිෆ්..." අර මනුස්සයගෙ කටහඬ මට ආයෙමත් යන්තමට වගේ ඇහුනා.. ඒ වචන පේළියත් එක්ක මාව නොසන්සුන් වෙලා මගෙ උගුරෙ මොකක් හරි දෙයක් හිරවෙනව වගේ හැඟීමක් මට දැනෙන්න පටන් ගත්තා.. හිත ඇතුලෙ රාධි ගැන නොගැලපුන හිස්තැන් එකින් එක පිළිවෙලින් ගැලපීගෙන යනකොට මගෙ ඇස් ආයෙමත් අර මනුස්සයා හොයාගෙන ගිහින් නතරවුනා.. මනුස්සයගෙ කම්මුල් දෙපැත්තෙන් කඳුලු පේළි දෙකක් ගලාගෙන පහළට ඇදෙනවා මට පේනවා.. අතේ තිබුන හිස් වීදුරුව තවමත් මනුස්සයගෙ ඇඟිලි අතරෙ හිරවෙලා තියෙනවා.. මං ආපහු රාධි දිහා බලනකොට එයා අර මනුස්සය දිහා ඇහිපිල්ලම් නොගහ බලන් ඉන්නවා මං දැක්කා.. එහෙම බලන් ඉන්නකොට කවුරුත්ම නොදන්න කාටවත්ම නොකීව කතාවක් රාධි ළඟත් තියෙනවා කියල මට හිතුනා.. ඒ කතාව මොකක්ද කියල දැනගන්න මට ඕන වුනත් මේ ඒකට වෙලාව නෙවෙයි.. මතුවෙමින් තිබුන නොසන්සුන් හැඟීම් වලින් ඉක්මනින්ම මිදෙන්න ඕන කරපු නිසා මං හෙමිහිට ටේබල් එකෙන් නැගිටලා පබ් එකේ දොර දිහාවට ඇවිදගෙන ගියෙ විනාඩි ගානක් ඇතුලෙ වෙච්ච දේවල් වල බර හිතෙන් නිදහස් කරගන්න හිතාගෙන.. හැරිලවත් නොබලා කෙලින්ම දොර ළඟටම ඇවිදගෙන ගියපු මම එළියට යන්න කලින් දොර ළඟින් හිටගෙන එකම එක වතාවක් ආපහු හැරිලා ස්ටේජ් එක දිහා බැලුවා.. ඒ මොහොතෙදි රාධිගෙ දීප්තිමත් ඇස් පබ් එක පුරාම මාව හොයනව කියල මං දැක්කා.. මගෙ යටි හිත ඒ ඇස් වලට අහුනොවී එළියට යන්න කියල කෑගහද්දිත්, ඒ ඇස් වලට මාව හොයාගන්න ඉඩ දීලා මං තවත් ටික වෙලාවක් ඒ විදිහටම හිටියා.. අන්තිමේදි ඒ ඇස් මාව හොයාගත්තා.. එහෙම හොයාගෙන තත්පරේකට පස්සෙ ඒ ඇස් වලින් මගෙ ඇස් ගලවගෙන මං ඉක්මනින් පබ් එකෙන් එළියට ආවා.. පබ් එකෙන් එළියට ඇවිත් යන්නෙ කොහෙදවත් නොහිතා පාර දිගේ ඔහේ ඇවිදගෙන යන අතරෙදි අන්තිම තත්පරේදි රාධිගෙ ඇස්වල තිබුන බැල්ම මට ආයෙ ආයෙම මැවිලා පෙනුනා.. ඒ තමයි මට මාව නැතිකරපු තත්පරය.. ඒ තත්පරේ ඇතුලෙදි ඒ ඇස් වලට ඇවිලෙන්නත්, මාව අවුලවන්නත් ඕන වෙලා තිබුනා කියල මං දැක්කා.. රාධි වෙනත් පිරිමියෙක්ගෙ බව දැනගත්තට පස්සෙත් එක තත්පරේකට මට මාව පාලනය කරගන්න බැරිවුන එක ගැන මට මං ගැනම තිබුනෙ කේන්තියක්.. ඒ තමයි මම රාධිව දැකපු අන්තිම දවස.. එදායින් පස්සෙ මං ආයෙ කවමදාවත් නුවර පබ් එකට ගියෙ නෑ.. මාව ආයෙමත් පියවි ලෝකයට ආවෙ අර සින්දුවෙන්.. "කොළඹ අතහැර කඩුගනා කඳු පහුකරන් යනකොට යළිත් මතකය ඇවිස්සී මටත් නොදැනිම පපුවෙ ගැස්මක්, හුස්ම රැල්ලක් දෙකක් මග හැරෙනවා සිහිවෙනා විට එකට හුන් තත්පර..." නාඳුනන කටහඬකින් ආයෙමත් සින්දුවෙ මුල් පද පේළිය මට ඇහෙනවා.. කඩුගන්නාව කන්ද පහු කරගෙන කෝච්චිය හෙමින් නුවර දිහාවට ඇදෙනවා.. ඒ සිදුවීම වෙලා දැන් අවුරුදු දා හතක්.. අදටත් නුවර යන හැම වතාවකදිම වගේ මං තනියම වැව රවුමට ගිහින් අර කොන්ක්‍රීට් බංකුව උඩින් වාඩිවෙලා වැව දිහා බලාගෙන ඉන්නවා.. එහෙම වාඩිවෙලා ඉන්නකොට එදා වගේම වේල්ස් පාක් එකේ උස ගස්වල හෙවනැලි අස්සෙන් සීතල හුළං රැළි ඇවිත් හෙමිහිට මගෙ දකුණු උරහිසේ වදිනවා.. ඒ වෙලාවට මගෙ වම් උරහිසට එදා රෑ දැනුන විදිහටම රාධිගෙ කම්මුල් වල උණුහුම දැනෙනවා.. එතකොට මගෙ ඇස් ඉබේටම පියවිලා අපි වෙන් වුන අන්තිම තත්පරේදි රාධිගෙ ඇස්වල තිබුන ඒ බැල්ම මට මතක් වෙනවා.. පිරිමියෙක්ගෙ හැමදේම නැතිකරල දාන්න ගැහැණියෙකුගෙ එක තත්පරේක බැල්මකට පුළුවන් කියල දැන් මං දන්නවා.. - පුලස්ති දොඹවෙලකෙටිකතාව! පුංචි සාවියගේ ඉකිබිදුම සිනාවෙන් අවසාන වුනේය. "අයියෙ ! මං නතාෂා! අයියට මාව මතකද ? අපි හිටියෙ ජයසේන මුදලාලි මාමලෑ ගේක කුළියට ඒ කාලෙ. මගෙ ලොකු අයියා පෝර සංස්ථාවේ වැඩ කලේ..." ඈ තවත් කීමට පෙර ඒ අහිංසකාවිය මට මතක් වුනේය. " ඔව් මතකයිනෙ...අම්මගෙ අතේ එල්ලිලා වත්තල කොන්වන්ට් එකට ගිය ලස්සන පුංචි පැටියානෙ, ඉතිං මොකෝ මේ හදිසියේම " "අනේ අයියෙ මට ටිකක් දිගට කතා කරන්න ඕනේ. පුද්ගලීක ප්‍රශ්ණ යක්" එදා ඈ කීවාය . "මං අහගෙන ඉන්නං නංගි කියන්න.අද මං ගෙදර තනියම" "අනේ ! අය්යේ මං බුදු පහණ තියලමයි අයියා ට කතා කලේ.." ඇගේ සෑම වචනයකම මට දැනෙන්නේ හැඩුම් බරකි. ඇත්තටම ඈ එක දිගටම හැඩුවාය. මං දුර කථනය ස්පීකර් මෝඩ් එකට දමාගෙන හාන්සි පුටුවේ හරිබරි ගැසී පහසුවෙන් දිග ඇදුනේ මා කුඩා කල සිට ආදරය කල මේ අහිංසකාවියට කුමක් සිදුවීද කියා සිතා ගත නොහැකිව ය. වසර ගණනාවකට පෙර ඈ බැංකු ලිපිකරුවකු සමග විවාහ වී වෙනත් ප්‍රදේශය කට ගියාට පසු කිසිදාක මට හමුවීද නැත . ඈ මුහුණු පොත හරහා මා දන්නා ගමේ යෙහෙළියකගෙන් මගේ දුරකතන අංකය ලබාගෙන එදින මට කතාකිරීමට ගත් වෑයම සඵලවූ යේය. "අනේ අය්යෙ මට මගේ ජීවිතය නැති කරගන්න තරං වේදනාව ක, දුකක මාස ගනනාවක් තිස්සෙ මං මැරි මැරී ජීවත් වෙනව. මගෙ මහත්තයා ව යි මගෙ පුතා වයි මට දාල මැරෙන්න හිත හදාගන්න තාම බැරි උනා. ඉතිං මේ දුක කාටද කියන්නෙ කියල හිත හිතා ඉන්නකොට එක පාරටම මට අය්යව මතක් උනා අයියෙ. මං පුංච් කාලෙ අම්මගෙ අතේ එළ්ලිලා යන කොට අයියා ආදරෙන් මගෙ ඔළුව අත ගාපු දවස් මට මතක් උනා. ඊට පස්සෙ මං කොළඹ ටයිටස් ස්ටෝස් වල වැඩ යද්දිත් ඉද හිට මාව දාක්කොත් අයියා හිනා වේගෙන මයෙ ලගට ඇවිත් පුංච් විහිළුවක් කරල යන හැටිත් මට මතක් උනා. මට ඒ කාලෙත් අයියව දැනුනා. අය්යට නංගිල මල්ලිලා කව් රුත් නැති හන්දා මට ආදරේ ඇති කියල හිතුනා. ඉතිං තාමත් ඒ ආදරය අයියා ගාවම ඇති කියල මයෙ හිත කිව්ව."" ඈ හුස්ම නාල්ලාම එක දිගටම කීයාගෙන යයි. මා ඇති තරම් ඊට ඉඩදුනිමි. "ඉතිං ජිවිතේ එපා වෙන්න තරං ආපු සුනාමිය මොකක්ද නංගී?" " මං අයියා ට සේරොම කියන්නං. " මේ ඒ අහිංසකාවියගේ කතාවයි. නතාශාට මුහුණු පොත හරහා සුනිමල් ව හඳුනා ගැනීමට හැකිවී ඇත . සුනිමල් ප්‍රාදේශීය ලේකම් කාර්‍යාලයක සේවය කරන විවාහකයෙකි. කවිය ට කෙටිකතා වට ඇළුම් කල සුනිමල් ප්‍රියමනාප ලැජ්ජාශීලි මැදිවියේ පුද්ගලයෙකි. නතාෂාද බොහෝ දුරට ඒ සැම්පලේය. මේ වනවිට ඕ ගෘහණිය කවැ ගෙදර බලා කියාගන්නා අතර සිය සැමියා බැංකු කළමණාකරුවෙක් වූ පසු නතාෂා සිය රැකියාවට සමුදුන්නාය. මේ නිසා සුනිමල් ගේ චැට් කිරීම් ඇගේ පාළු කැපීමට සේම සිතට සතුට සහ සොදුරු බවක් ලංකිරීමේ නිමිත්ත වූයේ ඇයටත් හොරා වාගේය. ඔවුන් ගේ සිත් තුල කිති කැවෙන ආදර බර හැගීම් ඉදහිට මතු වෙනු දැනුනත් දෙදෙනාම තහනම් පෙමකට කිසිසේත්ම ඉව නොකලෝය. දෙදෙනාටම තහනම් පෙම අකැප බව ඉතාමත් පැහැදිලි ව ඔවුන් තේරුම් ගෙන සිටීමය. ඇත්තටම කලක් යන විට කිසිදාක හමු නොවුන මේ දෙන්නාම හොඳ යාළුවෝ වූහ . ඔවුන් ඇතැම් දාක වරු ගනන් විවිධාකාර මාතෘකා ඔස්සේ ජීවිතයේ රස මුසු තැන් සේම දුක් මුසු තැන්ද බෙදා හදාගත් හ. සමහර මාතෘකා අතීශයින්ම වැඩි හිටියන්ට පමණි . කෙසේ හෝ සිදුවූ ප්‍රමාද දෝෂයක් නිසා සුනිමල් ගේ බිරිඳ ට මේ ගැන ඉවක් වැටුනේය. ඈ ඉතාමත් උපක්‍රමශීලි ලෙස ඔහුගේ මැසේජ් බාගත කරගත්තාය. ඉන්පසු දුම්මල වඩිය අතට ගෙන යක්ෂාරූඩවී සුනිමලයාගේ බොටුව විකන්නට වූවාය . ඇගේ සහයට සිය හැඩි දැඩි සොහොයුරන්ද ආවේය . කොහොමටත් බියසුළු ලැජ්ජකාරයෙක් වූ සුනිමල් ඔවුන්ගේ තර්ජනය හමුවේ නතාෂා සමග මාස ගනනාවක් තිස්සේ කතා බහ කල බව ට පාපෝච්චාරණය ක් කලේය . ඔහු පුන පුනා කීවේ කතා බහකට එහා ගිය සිදුවීමක් තමන් අතරේ නොවූ බවය .. එහෙත් උපාධි ධාරී ගුරූවරියක වූ සුනිමල් ගේ බිරිඳ මේ කතාව් කිසිසේත්ම විශ්වාස නොකලාය. ඔවුන් සුන්මල් ලවා නතාෂාට ඇමතුමක් ගෙන ඈට සම්මත සිංහළෙන්ම ආමන්ත්‍රණය කොට බැණ තර්ජනය කලෝය. ඉන්පසු එයින්ද නොනැවතී ළඟදීම ඒ සියලු හඩපටිද සමග ඈගේ සැමියා හමුවිමට එන බවද පවසා දිගින් දිගටම බැණ වදිමින් සිටින්නට වූහ. සුනිමල් කසාය බීපු ගොළුවා සේ හාහූ නැතිව සිටින්නේ ඔහු සිය බිරිඳ ට අතීශයින්ම බය ස්වාමි පුරුෂයෙකු වූ නිසාය . ඉතාමත් සන්සුන් ජීවිත යක් ගතකල නතෂා මේ බිහිසුණු සිද්ධිමාලාව නිසා කොයි තරම් කැළැඹී බිය පත්වැ සිටින්නීද යත් ,දැඩි ලෙස ඉච්චාභංගත්වයට සහ ආතතිය ට පත්වූ ඈට රාත්‍රි යට නින්දක් නැත . කෑම රුව්යක් නැත .දුර කථනය නාද වන විට හදවත නතර වූවා සේ දැනේ. පපුව සිර වෙනු දැනේ. දවසේ කිසිම වැඩක් කිරීමට හිතක් ඇති නොවේ. නිතරම බියෙන් තැති ගැන්වී හඩමින් සුසුම් ලමින් ඉදිරියේ ඇතිවිය හැකි බිහිසුණු ජවනිකා නිතර දකිමින් සිය පුතාට සහ සැමියා ට පවා කෙලින්ම මුහුණ දීමට බයෙන් ඈ නිතර තැති ගැන්වී සිටී. බොහෝ විට මීට එකම විසඳුම සේ නතාෂා දකින්නේ , සිය දිවි නසා ගැනීම කියාය . එහෙත් දියවැඩියාව ,ක්ලෙස්ටරෝල් සහ අධි රුධීර පීඩනයෙන් නිතර පීඩා විදින සැමියා සහ නුදුරු දිනෙක ඔස්ට්‍රේලියාවේ වැඩිදුර අධ්‍යාපනය ලැබීමේ සූදානමින් සිටින සිය එකම දරුවා නිසා ඈට සියදිවි නසා ගැනීමට තාමත් ශක

්තිය ක් ලැබී නැත . අවසානයේදී ඈ මාගේ පිහිට පැතුවාය . ඇයගේ සිත වෙළාගත් ඒ බියකරු සිතුවිලි මකාදැමීමට ඉතාමත් සුළුවේලාවකදී එදා මට හැකිවුනේය. නතාෂා සැනසුම් සුසුමක් හෙළුවාය. සුනිමල්ලෑ තර්ජන පුස්වෙඩි බව සාක්ෂි සහිතව ඈට ඒත්තු ගැන්වීමට එදා මට හැකි වුනේය. "අනේ අයියේ මේක මගෙ ජීවිතේටම හොඳ පාඩමක්. ආයෙ නං කිසිදාක නාදුනන Fb යාළුවන්ට මං කතා කරන්නෙ නෑ. FB බලන්නෙත් නෑ. මං කරපු ලොකුම වැරද්ද ඒක. මෙහෙමනෙ සමහර වෙලාවට අපි වගේ හිතන පතන අය අහම්බෙන් අපිට හම්බ වෙනව. දන්නෙම නැති ව අපි වත් ඇදිල යනව" එදින ඈ කීවේ ද , සත්‍යය කි. මන්ද අපි සියලු දෙනාම අතීශයින්ම දුර්වල පෘථක්ජන මිනිසුන් නිසාය . ඊටත් වඩා අපේ සංස්කෘතික බැදීම්‍ ය. මේ සිදුවීම ට දැන් වසර දෙක තුනක් ගතවී තිබේ. දැන් නතාෂාලාගේ පවුලම පදිංචි වී සිටින්නේ ඔස්ට්‍රේලියාවේ පර්ත් නගරයේ ය.තාමත් නතාෂා ඉදහිට මට කතා කොට මා ඇගේ ජීවිතය බේරා දුන්නාට පිංදෙන්නීය. ජයන්ත විජේසිංහ . 26.02.24#මල්_ගෝවා එදා වලව්වේ පුදුම තරම් කලබල දවසක්! කලබල නොවී තියේවියැ,වලව්වේ ලොකු අප්පෝ, සුරේන්ද්‍ර හාමු ම;රා දාලා! එහෙම ලේසි පාසු මරණයක් නෙවෙයි ඒක. බෙල්ල කප;ලාමලු ම/රලා තියෙන්නේ. ඊට පස්සේ ඔලුව ආගිය අතක් නැතුව කඳ විතරක් අර බංගසාල නිදන කාමරේ තියෙද්දින්ලු උදේ වලව්ව සුද්ධ කරන්න ආපු මංගලිකක්කා දැකලා තියෙන්නේ. අමු නි/ර්/ව /ස්ත්‍රයෙන්ලු. ඒ මදිවට තනියමත් නෙවෙයි, උන්නැහැගේ හොර අඹුව, අර ක්‍රිස්ටිනා උඩැක්කිය එක්ක දෙන්නාම එකට එකම විදිහට පරලෝ යවලා! පොලෝසියෙන් ඇවිත් උදේ ඉදන් එක සීරුවට වැඩ. කහ පාට, කළු පාට පටි ඇදලා හැම තැනකම. ඔය හොර අඹුවත් එක්කම දෙන්නාවම ම:රා දාලා නිසා මුලින්ම සැකේ එල්ල වෙන්න ගියේ අර මලක් වගේ අහිංසක සුගන්ධිකා මැණිකෙට, සුරේන්ද්‍ර හාමුගේ නීත්‍යානුකූල බිරිඳට. හත් දෙයියනේ... තව ඩිංගෙන් ඒ ලෝකේ ගැන හාන්කාන්සියක්වත් නොදැන ඇති දැඩි වෙච්ච ගෑනු දැරිවිටත් විත්ති කූඩුවට නඟින්න සිද්ධවෙනවා. හොඳ වෙලාවට තමයි එදා සුගන්ධිකා මැණිකේ, සුරේන්ද්‍ර හාමුගේ අම්මාගේ, තමන්ගේ නැන්දම්මලාගේ දිහාට ඒ කියන්නේ පරණ වලව්වට රෑ නිදාගන්න ගිහින් තියෙන්නේ. කොහොමත් ළඟක ඉදන් ඔය නේක විධ නරි නාටක මේ බංගලාවේ රඟදැක්වෙන දවස්වලට සුගන්ධිකා මැණිකේ කොට්ට පැදුරුත් අකුලාගෙන, මල්කාන්ති කුමාරිහාමි ගාවට යනවා. කුමාරිහාමිත් වචනයක් නොදොඩා මැණිකේව භාරගන්නේ තාත්තාගේ ආරේටම ගිහින් ගමක ගෑනු බඩ කරන එක තමන්ගේ පුතණ්ඩියගෙත් දින චරියාව වෙලා තිබුණ හින්දා.... වයස තිහ පනිනකම්ම සුරේන්ද්‍ර හාමු තනිකඩයා වෙලා හිටියේ බැන්දොත් එකයි, නොබැන්දොත් ගොඩයි කියලා මහ ඉහළින්ම විශ්වාස කරපු නිසා. සල්ලි බලේයි, දේපලයි, තත්ත්වෙයි පෙන්නලා ගෑනු ගේනවා මිසක්කා නැත්තම් කියන්න හොඳක් තිබුණෙත් නැති ඒ නරුම මනුස්සයාට මඟුල් තුලා කතා කරලාම මල්කාන්ති මහ කුමාරිහාමි හති වැටිලා හිටපු කාලයක් ඒක. ඒත් එහෙමෙයි කියලා මේ උරුමය ගං ගොඩේ අඩු කුලේ එකියකගේ බඩකට පූජා කරන්න පුලුවන්ද? අන්තිමේ හොයලා හොයලා කුමාරිහාමි හොයාගත්තා තමන්ගේ පවුලට කැපෙනම ලේලියක්. ඉස්සර ගජ වලව්කාරයෝ වුණාට දැන් අතේ පිච්චිය නැති පවුලකින් කැන්දාගෙන ආපු සුගන්ධිකා මැණිකෙට වැඩිම වුණොත් වයස අවුරුදු විස්සක් ඇති. පුංචි සන්දියේ ඉදන්ම ඉගෙන ගෙන ඉස්සරහට යන්න දක්ෂකමක්වත්, ආසාවක්වත් නොවුණ මැණිකේව ගේ ඇතුළටම කොටු කරලායි හදලා තිබුණේ, වැඩි පරිස්සමට. හැබැයි කෝකවෙතත් ගෙදර දොරේ වැඩ, ඉයුම් පිහුම් වැඩ බොහෝම හොඳින් ඉගෙන ගෙන තිබුණේ ඇගේ කෑමවල වර්ණනාව නැන්දම්මාගේ කනටත් යන තරමට. විසේසෙන්ම ඔය මල් ගෝවාවලින් හදන නානාප්‍රකාර කෑම වර්ග! ඒක කියනවානේ සුගන්ධිකා මැණිකේම ආසම එළවලුව! බොහෝම නිහඬ, අම්මා අප්පච්චිගේ අණටම කීකරුව හැදුණ සුගන්ධිකා මැණිකේට කසාදයක් කියලා උරුම වුණේ ආයෙමත් හිරගෙයක් වුණාට, කවදාවත් පියෑඹුවේ නැති කිරිල්ලියක් කොහොමද නිල් ආකාසේ ඇති රගේ දන්නේ? තමන්ගේ අලුත් බිරිඳ රූමත් බවත් ඇත්ත.බොහොම ගුණ යහපත් බවත් ඇත්ත. ඒ වුණාට එක මලකින් සෑහෙන්න බැරි බඹරෙක්ට ඔය බණ කියනවාට හොඳයි කට ගල් පොත්තක උලාගන්න එක. ගියේ එක සතියයි. සුරේන්ද්‍ර හාමු ආයෙමත් පටන් ගත්තා හොර නරියෙක් වගේ කුකුල් කොටුවලට පනින දහපදුරා සෙල්ලම.අනේ අර අහිංසකී.... මං හිතන්නේ සුගන්ධිකා මැණිකේට සෑහෙන කාලයක් ගියා තමන්ගේම ස්වාමිපුරුෂයාගේ දින චරියාව තේරුම්ගන්නම. ඊට පස්සේ තමයි බංගලාව ඇතුලේ හොඳ හොඳ කෙළි කවට කතා පටන් ගත්තේ.. අවුරුදු විස්සක බෝංචි කරල් වගේ අත පය තියෙන ගෑනු දැරිවියකට පුලුවන්ද හතර රියං ඉලන්දාරියෙක්ව මේච්චල් කරගන්න? හැමදාම බංගලාවට පායන අලුත් ඉරට දකින්න ලැබුණේ නානාප්‍රකාර තැලුම්පාරවල්, ලේ කැටි ගැහුණ තුවාල කැළැල් එක්ක කොහේ හරි ගේ මුල්ලක ඇඳ වැටිලා ඉන්න සුගන්ධිකා මැණිකේව. ගං තුලානේ ගෑනුත් එක්ක කොයි තරම් පයුරු පාසානම් තිබුණාත්, ඒකෙන් මහ වලව්වේ ළමාතැනීට ඒ හැටි අගෞරවයක් වුණේ නෑ. රිදී දෝලිලා රට වටේ හිටියාට, රන් දෝලි ඉන්නේ මාලිගාවේ හන්දා හිතේ කහටක් මිස, අත පයේ, ඒ සුකුමාල මූණේ ගෑවෙන දැලි පැල්ලම් රැදුණේ නෑ. ඒත් ඒ සේරෝම සංසිද්ධි උඩ පහළ පෙරලෙන්නේ සුරේන්ද්‍ර හාමු අර ක්‍රිස්ටිනා උඩැක්කියව වලව්වටම දක්කාගෙන එන්න පටන් ගත්තායින් පස්සේ. සුද්දෝ එක්කත් ගැබ්බර වුණ පරම්පරාවක එකියක් හින්දා පොත්ත සුදුම සුදු වුණාට අතේ එක පයිසයක් නෑ. සල්ලි තියෙන පිරිමින්ගේ එල්ලිලා උන්ව හූරාකන එකයි ඒ විලිසංගයක් නැති ගෑනුන්ගේ රස්සාව. ඒ මදිවට පුස් වෙඩිල්ලක් වගේ පුදුමාකාර ගැස්සිලි, පැද්දිලි. ආඩම්බර. කොටින්ම ඒ අංගනාව සුගන්ධිකා මැණිකේට සැලකුවේත් තමන්ගේ වහලියකට වගේ. ධනයෙන් බාල වුණාට මොකද මැණිකෙත් වලව් පැලැන්තියක කුමාරිකාවක්නේ. ඔය වගේ වෙලාවකදිවත් උඩට මතු නොවෙන අහංකාරයෙන් ආයේ මූණේ පුයර උලන්ඩද? තමන්ගේ නිදන කාමරේම සිරියහන් ගබඩාව කරගත්තු හොර අඹුවටයි, සැමියාටයි උපස්ථාන කරලා හති වැටිලා, හිත පුරාවට ලැජ්ජාවයි තරහවයි දෝරේ ගලා ගිය එක දවසක සුගන්ධිකා මැණිකේ එවුන් දෙන්නා ඉස්සරහම දිවුරුවාලු, "ආයෙමත් උඹලා මගේ කසාද උරුමේ තියෙන ගේ ඇතුළේ මෙහෙම නාඩගම් නටන්න තියාගත්තොත් දෙන්නාගෙම මොළ ගෙඩිවලින් මං ඉස්ටු හදනවා!" කියලා. සුරේන්ද්‍ර හාමු ඒ කතාවට වරුවක්ම හිනාවුණාලු වියරුවෙන්. මේ යන්තම් කටට රහට කෑම ටිකක් උයාගන්න විතරක් දන්න, ලෝකේ ගැන අබ ඇටයක් තරම්වත් නොදන්න, කූඹි පුකක් තරම්වත් මොළයක් නැති උද්දච්ච ගෑනිගේ කට වැඩි බව හිතලා, අර ක්‍රිස්ටිනා ඉන්දැද්දිම මැණිකේගේ ඔලුව අල්ලලා ගැහුවාලු වීදුරු කැබිනෙට්ටුවක් උඩ. මං හිතන්නේ මැහුම් බරගාණකුත් එක්ක, සති ගණනාවක්ම සුගන්ධිකා මැණිකේට ඉස්පිරිතාලේ ඉන්නත් වුණා ඒ පහරේ සැරකමට. ඊට පස්සෙයි ඕනේ නයි නාඩගමක් උන්ට නටාගන්න දීලා, එහෙව් දවස්වලට සුගන්ධිකා මැණිකේ තමන්ගේ කලමනා පොට්ටනි ගහගෙන වලව් වත්තෙන් වතු දෙක තුනක් එහාට වෙන්න උස් කන්ඩියක හදපු පරණ වලව්වට එන්න පටන් ගත්තේ. කොහොමින් කොහොම හරි එදා ඔය මරණේ වුණ දවසෙත් මැණිකේ තමන් එක්කම එක කාමරේ නිදාගත්තු බව කුමාරිහාමි පැහැදිලිවම කිව්ව හින්දා යන්තම් සුගන්ධිකා මැණිකේ ඒ ගිනි විජ්ජුම්බරයෙන් බේරුණා. ඒත් ඉතින් වැලහින්න වගේ අඬනවා. කොයි තරම් රණ්ඩු දබර තිබ්බාත් තමන්ගේ කසාද මනුස්සයා නෙව! ඊළඟට ලොකුම වියවුල වුණේ මේ මැරුණ මිනිස්සු දෙන්නාගේ ඔලු දෙක හොයාගන්න එක. ඒකට ගෙන්නුවේත් පොලිසියේ බල්ලෝ. සාල්මැස්සො හොදිත් එක්ක බත් කන ගමේ නාටුකිචං ඇට බල්ලෝ වගේ නෙවෙයි, ලෝම පිරුණ හොඳ උස මහත භයංකාර පෙනුම තියෙන සුනඛයෝ! ඔන්න ඉතින් අන්තිමේ උන් ගමේ වටේම ඉවකරලා, වලව් වත්තේම අතෑරලා දාපු හිස් ලිදක් ගාව නතර වුණා. ආයේ ඒ ළිං පතුලත් කාල් ගෑවා. දෙයියනේ....සත්තු ගුල් හාරපු ඒ ඔලු ගෙඩි දෙක හම්‍බුණේ එහෙදි. කොහොමටත් කැළෑ සත්තුන්ට අහුවුණාම ඒ වගේ මොළොක් කෑලි ඉතිරි කරන් නැති වග ස්ථීරයි. ඒ මදිවට හොඳම අලකලංචිය තමයි අපරාධකාරයාගේ ඇඳුම් කියලා ඒ අවටින් හොයාගත්තු කමිස කලිසම් සපත්තු සේරම හාමු මහත්තාගෙම වීම. ඉතින් බල්ලන්ට ඇහැකි වුණේ ඇඳුමෙන් මිනිය ගාවටයි, මිනියෙන් ඇඳුම ගාවටයි යන්න විතරයි කොට, විමර්ශනේටත් හති වැටිලාම ඒ සිද්ධියත් යටපත් වෙලා ගියා හෙමිහිට. මළ ගෙදර වැඩ කටයුතුත් ඉවරක් වුණාට පස්සේ නෑදෑයෝ ඒකාරාසී වුණේ දේපොළ ගැන තීරණයක් ගන්න. ඒත් මොන තීරණද? හදිස්සියේ ජීවිතයෙන් සමුගත්ත හාමු මහත්තයාගේ අතින් ලිව්ව අවසාන කැමැත්තක් නැති නිසා, ඔහුට අයිති නිශ්චල චංචල දේපොළ සියල්ලම එයාගෙ නීත්‍යානුකූල බිරිඳට අයිති වන බව ලෝයර් මහත්තයා කිව්වේ අනිත් මූණු සේරෝම හතරැස් වෙලා අටපට්ටම් වෙනකොට. සුගන්ධිකා මැණිකේ ළාවට හිනාවුණා මිස ඒ අහිංසකීගේ හිතේ නෑ ඕවාට තන්හාසයක්. එදා සුගන්ධිකා මැණිකේ පවුලේ හැමෝටම ඉන්න කිව්වා දවල් කෑමට. ම/ළ බතට. එදා මැණිකේ හදලා තිබුණා මල් ගෝවා ඉස්ටුවක්.... අම්මපා! පුදුම රසක්නේ ඒක!පංචායුධය__________ ¥කෙටිකතාව¥ " හතරවරක් පහ විස්සයි… හතර වරක් හය විසිහතරයි…" සිය වාරු නැති දෙපා සෙමින් සෙමින් අද්දමින් එළිසහාමිනේ තාප්ප බිත්තිය අද්දරට හේත්තු වූයේ සවන් වැකුණු ළපටි හඬට වශීකෘතවය. උදෑසන සිට බොහෝ දුර පයින් ඇවිද ආ හෙයින් ඇයගේ සිරුර වේගයෙන් ගැහෙන්ට වූ අතර උග්‍ර පිපාසාවකින් මේ මොහොතේ පීඩා විඳිමින් උන්නාය. එහෙත් ඒ සියල්ල අර ළපටි කටහඬින් නිවී ගිය ලෙසින් ඈ සතුටින් උන්නාය. වකුටු ගැසී ගිය කොන්ද අපහසුවෙන් කෙළින් කරගත් ඈ තාප්පයෙහි වූ සිදුරකට ඇස තබාගන ඇතුළත නරඹන්නට වූවාය. එක් බණ කතාවක ඇසූ දිව්‍ය විමානයක් සේ සුන්දර නිවහන ඉදිරිපිට පොතක් අතින් ගත් කුඩා දැරියක පියමනින අයුරු ඈ බලා සිටියේ සන්තෝෂයෙන් ය. " නහය කට වාත්තු කළ ගාණයි… මයේ අප්පුච්චියේ සිරියාවන්තකම…" එළිසහාමිනේ තමාටම මුමුණාගත්තාය . එහෙත් ඈ දැකීමට ආ රුව තවමත් ඇයට ඇස නොගැටුණ හෙයින් තව තවත් තාප්ප බිත්තියෙහි සිදුරට නැඹුරු වූ ඈ හාත්පස සිසාරා දෑස් යවන්නට වූවාය. " ඒයි නාකිච්චි… අදත් ඔත්තු බලන්ඩ ආවද…?

" මෙතෙක් වෙලාවක් මුර කුටියට වී එළිසහාමිනේ දෙස බලා උන් තරුණ මුර කරුවා ඈ වෙතට පියනඟන්නට වූයේ කෝපයෙන් පුපුරා යමින් ය. " අනේ මහත්තයෝ…" එළිසහාමිනේට කියා ගැනීමට හැකි වූයේ එපමණක්ම ය. සිය හැඩිදැඩි දකුණතින් ගස බදා උන් ලේන් පැංචකු මෙන් තාප්පය බදාගන උන් එළිසහාමිනේව ඇද දැමූ මුරකරුවා ඈ කාණුවකට තල්ලු කර දැමූයේ හිත් පිත් නැත්තෙකු ලෙසින් ය. " නාකිච්චි … මං බලන් උන්නේ දෙතුන් දවසක්ම තාප්පෙන් එබෙනවා. උඹ බේබිව උස්සන්න ඔත්තු බලනවා ඇති… ආයේ මේ පැත්තේ දැක්කොත් අඬු කඩනවා ප/ ර ට්ටි ගේ දැනගන්…" මුරකරුවා සිය දබැරඟිල්ල සොළවමින් පවසා සිටියේ ආවේගයෙනි. මුරකරුවාගේ ශක්තිමත් දෑතින් තල්ලු උන එළිසහාමිනේගේ නළලත පුපුරා ලේ/' ගලා එන අයුරු ඔහුට ගාණක්වත් නොවිණි. " ඒයි… ඒයි… උඹ ඒ කරපු වැඩේ වැරදියි මල්ලි…" සුවිසල් මැඳුර ඉදිරිපස පිහිටා තිබූ ලෑලි කඩයේ උන් එක් මිනිසෙකු ,මුරකරුවා දෙසට පැමිණියේ සිය අප්‍රසාදය පළ කරමිනි. " මොකක්ද වැරැද්ද හු/ක්… මගේ අතේ තමයි මේ ගෙදර මහත්තයලගේ ආරක්ෂාව තියෙන්නේ…" "ආ… හා… ඉතින් උඹ ඒක ආරක්ෂා කෙරුවා කියලා මේ වයසක අම්මා පළිද හු*#$..." " මේ ගෑනි හැමදාම මේ තාප්පෙ අස්සෙන් ගේ දිහා බලන් ඉන්නවා. ඒකයි මම මේ…" හැඩිදැඩි මිනිසාගේ ස්වරූපයෙන් මඳක් බියට පත් මුරකරුවා පැවසුවේ සංසුන් ලෙසින් ය. " ඔව්… මාත් දැකලා තියෙනවා. එහෙම බැලුවයි කියලා මේ ගෑනිට කරන්ඩ පුළුවන් ලබ්/බක් තියෙනවද මිනිහෝ… බලපන් ඒ වයසක මනුස්සයගේ නළලෙන් ලේ/ ත් එනවා…" හැඩිදැඩියාගේ ශබ්දයට වටපිටාවේ මිනිසුන් තාප්පය අස්සට පිරී ගියේ මුරකරුවා තව තවත් භීතියට පත් කරමිනි. " මොකක්ද සුසේ අයියා උනේ…?" " නෑ බන්… මේ ගෑ/නි හැමදාම මෙතනට ඇවිල්ලා ඉඳලා යනවා මං ඔය ගොඩ්ඩගේ පෙට්ටි කඩේ ඉද්දි ඕන තරම් දැකලා තියෙනවා. මේකා අද ඒ ගෑනිව තල්ලු කරලා දැම්මා කුණු මාළු කෑල්ලක් ගාණට. ඇහුවාම කියනවා උගේ මහත්තයගේ ජාතික ආරක්සාවට ප්‍රශ්නයක්ලු මේ ගෑ/නි…" එළිසහාමිනේ වට වී සිටි මිනිසුන් දෙස බලාසිටියේ අසරණ ලෙසිනි. හැඩිදැඩි කොල්ලෙකු තමා වෙනුවෙන් කතා කරන බව ඇයට වැටහී තිබිණි. එහෙත් ඈ උන්නේ තමා දෙසටම එල්ල වී තිබූ මිනිස් දෑස්වලට ලැජ්ජාවෙනි. "ජයන්ත… මොකක්ද ඔතන වෙලා තියෙන්නේ…?" සුවිසල් මැඳුරට ඇතුළු වීමට සැරසුණු කාර් රථයක උන් ගැහැණියක් ඉන් බැස මිනිසුන් මැද්දට පියමැන්නේ චකිතයෙනි. ලේ පෙ/රා ගත් ගැහැණියත් වට වි සිටින මිනිසුන් දෙසත් කුහුළෙන් බැලූ ඈ සිය මුරකරුවා දෙස බලා සිටියේ මේ ගැටළුව කුමක්දැයි දැනගන්නා අටියෙනි. " නෝනා… මේ ගෑනු කෙනා තාප්පෙ ළඟට හැමදාම එනවා. මං අද ඇදලා දැම්මාම ඒ ගෑනි/ ගේ නළල පැලිලා…" මුරකරුවා ඉතා කෙටියෙන් පවසා සිටියේ වටපිටාවෙහි උන් මුහුණු මත සිය දෑස් දුවවමිනි. " ඔහ්… මේ මාලිගාවේ නෝනා මෙයාද… ආ නෝනා… ඔයාලව රකින්ඩ මූට මෙහෙම බලයක් දුන්නේ කවුද?... ආ?" හැඩිදැඩි මිනිසා පවුඩර් බබෙකු වැනි ගැහැනිය වෙතට ලංවෙමින් විමසූවේ සමච්චලයෙනි. " බොහෝම ලොකු වැරැද්දක් වෙලා තියෙන්නේ… ඔය මහත්තුරු ටික කරුණාකරලා ඉස්සරලම මෙයාව කාර් එකෙන් තියන්නකෝ. මම ගෙදරට එක්කගෙන ගිහින් බෙහෙත් දාලා ගෙදරටම ඇරලවන්නම්… ඒ වගේම ආයෙත් අපේ සිකුරිටි අතින් මේ වගේ වැරැද්දක් වෙන්නේ නෑ කියලා මං පොරොන්දු වෙන්නම්…" ගැහැනියගේ සාමකාමි ලාලිත හඬින් පිරිස නිවීගියේ අසුරු සැනිණි. එළිසහාමිනේ ඔසවා වාහනයෙන් තැබූ පිරිස කාර් රථය මහා මන්දිරයට ඇතුළු වී ගේට්ටුව වැසෙන තෙක් බලාසිටියේ මින් පෙර කිසිදාක එවැන්නක් නොදුටු ලෙසිනි. "බලපියව්කෝ සල්ලිකාරයන්ගේ තියෙන යහපත්කම් නෑ මේ කටුකන බල්ලෝ ළඟ…" ගේට්ටුව වැසී යනතෙක් බලා සිටි හැඩිදැඩි පුරුෂයා මුර කුටිය දෙස බලා පවසා පිටවගියේ නොරිස්සුමෙනි . " මොකක්ද ජයන්ත මේ කරපු වැඩේ තේරුම… මහත්තයා එන පාර ජන්දෙට ඉල්ලන්න ඉද්දි මෙහෙම මිනිස්සු අවුස්සලා හරියනවද …?" " සොරි නෝනා… මං…" " මං බං නෙවෙයි ආයේ මේ වගේ තකතීරු වැඩ කරලා තිබ්බොත් සැලරි නොදී එළවනවා…දැනගන්නවා… ඇයි දෙයියනේ ඕවගෙන් කැඩෙන්නේ මේ මනුස්සයගේ ජන්දනේ…" " මේ මනුස්සයට මොකද කරන්නේ නෝනා…" " මොනවා කරන්නද…? ඔන්න ඔය මොනවා හරි බේතක් දාලා ඉන්න තැනකට ගිහින් දානවා…" එළිසහාමිනේට සිය නළලෙන් ගලායන ලේ දහරාවන් ගැන ගාණක් නොවීය. සිදුරු ඇසින් දුටු මහා මන්දිරයේ ඇතුළතට පැමිණීම ඈ බෙහෙවින්ම සතුටට පත් කර තිබුණාය. " උක්කුං පුතේ… උක්කුං පුතේ…" සිය දෑස සෙවූ රූපය ඈ අභියසය. සිය වෙව්ලන අතැඟිලි දිඟු කළ ඈ තමා අභියසට පැමිණි නිවෙස් හිමියාගේ දෙකකුල් ආදරයෙන් අතගාන්නට වූවාය. " අනෝමා… දැන් මේ එළියේ ඉන්න හිඟන්නියොත් මේක අස්සට ගෙන්න ගත්තේ මොන එහෙකටද කියලා මට කියනවද…?" මැහැල්ලිය දෙස මොහොතක් බලා සිටි ගංගානාථ සිය බිරිඳ දෙස බලා රවා විමසා සිටියේ කෝපයෙන්‍ ය. " මම මෙහෙට හිඟන්නියෝ ඇදන් ආව එකක් නෑ නාත්. මෙන්න මේ ජයන්ත මේ ගෑ/නිව තල්ලු කරලා තුවාල කරලා. ඔයාගේ කැම්පේන් වලට ප්‍රොබ්ලම් එකක් ඇති නොවෙන්නයි මම මෙහෙම කරේ…" " උක්කුං පුතේ උඹේ පංචායුදේ හම්බුණා මට…" මැහැල්ලිය ගංගානාථගේ එක කකුලක් එල්ලී සිය මිට මොළවා තිබූ අත්ල දිඟහැරියාය. ඇයගේ මුහුණ ප්‍රීතියෙන් පිරී ගොසින් ය. " මොන උක්කුනෙක් ද? මෙහේ ඇති උක්කුනෙක් නෑ… ජයන්ත … මේන් මේ පිස්සු ගෑනිව ගිහින් දාපන් මගේ යකා අවුස්ස නොගෙන …" මැහැල්ලියගේ අතට පා පහරක් එල්ල කළ ගංගානාථ ගර්වයෙන් එතනින් පිටව ගියේ මළකුණක් සේ ඇදගෙන යන මැහැල්ල ගැන තැකීමකින් තොරවය. සැන්දෑවේ සිය දියණිය සමඟ උඩු මහළට වී උන් ගංගානාථගේ දෑස ඉර අව්වට දිළිසෙන පංචායුධයෙහි ගැටුණේ අහම්බෙන් ය. සිය වෙව්ලන ඇඟිලි තුඩු වලින් පංචායුධය අසුලා ගත් ගංගානාථ එය සාක්කුවෙහි ලා ගත්තේ සොරෙකු මෙන් වටපිට බලමින් ය. පංචායුධය සාක්කුවෙහි ලා ගත් මොහොතේ සිට ඔහුගේ සිත නොසන්සුන් ය. සිය හෘද සාක්ෂිය තම සිත නොකඩවා තලන්නාක් මෙන් හැඟීමක් ඔහු තුළ විය. ගංගානාථ නින්දට වැටුණේද මේ නොසන්සුන්තාව මතය. ඔහු එක්වරම උන්නේ මහා විශාල කළුගලක් පාමුලය. හෙළුවැල්ලෙන් උන් කොල්ලෙකු තමා අසල සිටුවා ගත් ගැහැණියක් ගල් කැඩීම අවසන් කොට නැඟී සිටියේ සතුටු සිතින් ය. "අද ලොකු මහත්තයා සල්ලි ගෙව්වාම උඹේ කරට මං පංචායුධයක් දාන්නම් කොල්ලෝ…" හෙළුවැලි කොල්ලා වඩාගත් ගැහැණිය ඔහුව පසුකරමින් දූවිලි වැකි පාරෙන් අතුරුදහන්ව යන සැටි ඔහු බලා උන්නේය. ගැහැණියගේ ඇගිලිවල තැළුම් පාරවල් හේ හොඳින්ම දුටුවේය. ඇයගේ යටිපතුල් නියඟයට අසුවූ බිම්කඩක් සේ පිපිරී ගොස් ඇති බව දුටු ඔහුගේ නෙතින් කඳුළු කඩා වැටුණේය. " අම්මා… මයේ අම්මා…" " නාත්… නාත්… ඔයා හීනෙන් දොඬවනවද …?" එය සිහිනයක් බැව් ගංගානාථට අවබෝධ වූයේ සිය බිරිඳගේ කටහඬින් ය. තිගැස්සී අවදි වූ ඔහු මඳ වේලාවක් කල්පනාවක නිමග්නව හිඳ සිය රථය ගෙන නිවසින් පිටව ගියේ බිරිඳට හෝ වචනයක් නොපවසමින් ය . ගංගානාථගේ දෑස් කදුළින් වැසී ගොසින්‍ ය. සිය මෑණියන්ගේ ඇගිලි කොටවලින් ගලාගිය රුධිරයෙන් සැදුණ මේ පංචායුධය ඔහුට අතීතයේ සියළු හැඟීම් මතක් කළේය. පොල්ලතු අහුරා තිබූ පැලක් ඉදිරිපිට රෑ මැද්දේ සිය රථය නැවැත්තූ ගංගානාථ දොරක් නොතිබූ නිවස තුළට ඇතුළු වූයේ කලබලයෙන් ය. සඳ එළිය තැවරී ඇති මවගේ සිරුර වෙතට ඇදුණු ඔහු ඈ දෙස බලා උන්නේ සමාව නොගත හැකි තරමේ වරදක් කළ අයෙකු ලෙසින් ය. මවගේ මුහුණ තුළ වූයේ තෙරණියකගේ ශාන්ත බව ය. ගංගානාථට අවැසි වූයේ දෙපතුල් වලින් අල්ලා වැඳ සිය නිවසට මවව රැඟෙන යාමට ය. එහෙත් හේ ප්‍රමාද බව ඔහුට හැඟී ගියේ අයිස් මෙන් සීතල දරදඬු දෙපා සිය ඇඟිලි තුඩුවල ගෑවෙන විටය. පරගන් කන්දෙන් ඇසෙන උලලේනියකගේ හඬට මිනිස් විලාපයක් එක්වූයේ ඉන් අනතුරුවය . නිමි. ©බුද්ධි එස් විජේසූරිය ✍️🐼 .පා පැදි සූරයා...🚴🚴🙄😔 මේක අසූගනංවල වෙච්චි සිදුවීමක් ඉස්සර සිංහල අව්රුද්ද ලංවෙනකොට ගමේ මිනිස්සු වගේම ගහ කොල පරිසරය පවා ලොකු ප්‍රබෝධයකින් සතුටකින් පිරිල යනවා. හැම ගමකම වගේ අව්රුදු උත්සව පැවැත්වෙනවා ගම්වල ජීවත්වෙන මිනිස්සුන්ගෙ ගොඩාක් සැඟවුනු කුසලතා මේ උත්සව වලදී ඉස්මතුවෙනව වගේම තරුණ කොල්ලංගෙ කෙල්ලංගෙ පෙම් හැගීම් එහෙමත් මෝරංඩ ගන්නවා. අව්රුදු කාලෙට කොල්ලන්ට වැඩිවෙන පිස්සුවක් තමා බයිසිකල් රේස් පදින පිස්සුව තරුණ හැමෝටම වගේ ඒ කාලෙ මටත් පා පැදි රේස් පිස්සුව තදටම ඔලුවට ගහල තිබ්බා අපි හැමදාම උදේට දකිනවා පා පැදි කරුවෝ පුහුණුවීම් කරනවා අව්රුදු ලංවෙනකොට මේ පිරිස තව වැඩිවෙනවා. සුමනවීර,කමල් පාලිත,බොනිපස් පෙරේරා හෙන්ඩර්සන්,රංචාපොල වගේ ප්‍රසිද්ධ පාපැදි කරුවෝ රජකරපු යුගයක් ඒක අපේ ගම්පලාත වෙච්චි ගම්පහ දිස්ත්‍රික්කෙ පස්යාලෙන් බිහිවෙච්ච කාන්තා පා පැදි ශූරියක් උන කුසලානි අක්කා ලංකාවෙ කාන්තා පා පැදි ලෝකෙ හොල්ලන්න ගත්තෙත් ඔය කාලෙදිමයි. අපේ ප්‍රදේශයේ තිබ්බ ප්‍රසිද්ධම බයිසිකල් රේස් එක උනේ නිට්ටඹුවේ රේස් එක ඒ පැත්තෙ නම ගිය ප්‍රසිද්ද රේස් පැද්ද අය තමා කලගෙඩිහේනෙ නිමල් අයියා නිට්ටඹුවේ බබී අයියා එහෙම. ඉතිං අපේ පුංචි ගමේත් තිබ්බ අව්රුදු උත්සවයේ බයිසිකල් රේස් එකක් තිබ්බා කොල්ලංගේ තිබ්බ ලොකු හීනයක් තමයි ඒ තරඟය දිනන එක. රාත්තල් අස්සෙ අලුක්කාල් කිව්වැහෙ අව්රුදු පහලොවක වගේ කොල්ලෙක් උනු මටත් හිතුනා මගේ සැඟවුනු කුසලතා දක්වල රේස් එක පැදලා දිනුම ගංඩ. ඉතිං රේස් පදිංඩනම් පුහුණු වෙංඩ එපෑයැ ඒක කරංඩ බයිසිකලයක් හොයාගංඩත් එපෑයැ දුප්පත් පොල් අතු පැලක හිටපු මට කොහෙන්ද බයිසිකල් වාසනාවට වගේ එකල රේස් කාරයෙක් වෙච්චි මගේ මස්සිනාට නාහෙං අඬල අඬල බයිසිකලයක් හොයාගෙන පස්යාලෙ ඉදන් කෑගල්ල දක්වා පුහුනුවීම් කරන්න පටං ගත්ත. ඒත් නෙලුංදෙනිය පහුකරංඩ උනේ නෑ කවදාවත්... මට බල්ලට වගේ හති වැටෙනවා. ඉතිං

නෙලුංදෙනියෙං හරෝගෙන ආපහු එනවා මේ මොන බාධක තිබ්බත් රේස් එක මට ජයග්‍රහනය කරන්න පුලුවන් කියල මම දැඩිව විශ්වාස කලා. නෙලුංදෙනිය දක්වා තුන් හතර පාරක් කරපු මගේ සාර්ථක පුහුනුවීමෙන් පස්සෙ ගමේ ක්‍රීඩකයන් පරාජය කරල දිනන්න මං දැඩිව අදිශ්ඨාන කරගත්තා. ටිකෙන් ටික අපේ ගමේ මහා බයිසිකල් ධාවන තරගය පවත්වන දවසත් ලං උනා. ඒ දවස්වල රෑට හරියට නින්දගියෙත් නෑ සුමනවීරල කමල් පාලිතල මම පරාජය කලේ ගව් ගනන් ලීඩ් එකක් තියල රෑ පුරා දැක්ක හීනවල. කොහොම කොහොම හරි පුංචි වීරය තරඟ කරන ඒ දවස උදා උනා. මුලු ගමම එකා වගේ හරිම ප්‍රබෝධයෙන් වැඩේට සහභාගීවෙලා හිටියේ මගේ හිතේ කොනක යාන්තමින් ඇඳිල තිබ්බ කෙලි පැටික්කිටත් මේක දිනල මගේ වැඩ පෙන්නනව කියන සිතුවිල්ලකුත් හිතේ කොනක නොතිබුනා නෙමෙයි ඉතිං තරගය පටන්ගන්න දවසෙ කොලඹ නුවර පාරෙ ඒ සදහා අපි පේලි ගැහිල සූදානම් වෙලා හිටිය, . ඔක්කොම තරගකරුවෝ නමදෙනයි මං පොඩිම එකා කොහොමහරි සීට් එකේ ඉදං බයිසිකලේ පාගගංඩ පුලුවන් කම මට තිබ්බ තරගකරුවන් හතරදෙනෙක්ට ඇර අනික් ඔක්කෝම රේස් එක පැද්දෙ එදිනෙදා තමන් පාවිච්චි කරපු බයිසිකල්වල ටියුඩර් මාම රේස් එක පැද්ද බයිසිකලේ ලැගේජ් එකයි ස්ටෑන්ඩ් එකටයි අමතරව ඩයිනමෝ සහ ඉදිරිපස ලොකු හෙඩ් ලයිට් එකත් තිබ්බා කවරුත් පප්පා යනුවෙන් අමතන ජයවර්ධන මාමගේ බයිසිකලේ පොල්ලට සවිකරපු බඩු ගෙනියන කාකි පාට ලොකු බෑග් එකක් තිබ්බා ඒකෙත් ලැගේජ් එකයි ස්ටෑන්ඩ් එකයි ඩයිනමෝ ලයිට් එහෙම තිබ්බා නිතරම සරම අදින ටියුඩර් මාමා හොද වෙලාවට එදා රේස් එකට කොට කලිසමක් ඇඳල ආවෙ සංඥාවත් එක්ක තරගය ආරම්භ උනා ලව්ඩ්ස්පීකර් දෙකක් බැදගත්ත ඉදිරියෙන් ගිය වාහනේ බෙරිහන් දීම ආරම්භ කලා. "මාර්ගය ඉඩ දෙන්න මාර්ගය ඉඩදෙන්න.... මහා බයිසිකල් ධාවන තරගය ඉදිරියට පැමිනෙනවා... මාර්ගය ඉඩදෙන්න." මේ විස්තර ප්‍රචාරකයා මට මතක විදිහට අපේ ගම්වැසි කීර්තිමත් ගුරුවරයෙක් වෙච්ච දැන් විශ්‍රාම සුවයෙන් ඉන්න ලක්ෂ්මන් සර්. දැං අපි නමදෙනා කයිය ගහගෙන පයිං යන ගානට බයිසිකල් පැදගෙන යනවා. ඔන්න විස්තර විචාරය ඇහෙනවා. "මාර්ගය ඉඩදෙන්න.... මාර්ගය ඉඩදෙන්න.... මහාබයිසිකල් ධාවන තරගය..... තරගකරුවන් මී මැසි පොදියක් මෙන් ඊ ගහක වේගයෙන් ඇදී එනවා......." "මී මැසි පොදියක් මෙන් ඊ ගහක වේගයෙන් ...හෙහ් හෙහ් හෙහ්..බලපංකෝ යකෝ ලකී සර් කෙලින පච" කියමින් තරගකරුවෙකු වූ මංගල අයියා එයට කොක් හඬලා සිනාසෙන්නට විය. නිට්ටඹුව පසුකොට වේයන්ගොඩ දක්වා තරගකරුවන් පැමිණෙන තුරුත් නිවේදක තුමාගේ බෙරිහන්දීම හැර කිසිදු අමුතු දෙයක් සිදු නොවිණි වේයන්ගොඩින් මීරිගම දක්වා වැටී ඇති මාර්ගයේ ටිකදුරක් පැමිනීමෙන් පසු එක්වරම ආවේශ වූවන් මෙන් සියලු දෙනාම ආසන වලින් නැගිට බයිසිකල් දෙපසට වනමින් ඉතා වේගවත් ධාවනයක් ආරම්භ කරන්නට විය මමත් ඔවුන් සමගම වේගයෙන් ධාවනය කලත් තප්පර තුන හතරකින් ඔවුන් සියලු දෙනාම හීයක වේගයෙන් මට නොපෙනී යන්නට විය. අම්..ම්..ම..ට බොල....මොකද්ද යකූ ඒ උනේ... පුංචි මම ඔවුන් පසුපස එලවා යෑම ආරම්භ කලත් එය නිශ්ඵල උත්සාහයක් විය ඔවුන්ගේ සලකුණක් වත් දැකිය නොහැකි විය. මම තනිව බයිසිකලය පැදගෙන ඉදිරියට එනවිට සමහරු ඉතිරිවෙච්ච වතුර බාල්දිවලින් මාව නාවන්න ගත්තෙ ඔලොක්කුවට වගේ... කොහොම හරි තව කිලෝමීටර් දෙක තුනක් යනකොට තමා පාරෙ අයිනෙ කඩයක් ලගදි කටගොන්නක් බීගෙන හිටපු වයසක බේබද්දෝ ගොඩකට මාව මැදි උනේ එකපාරටම මුං පාරට පැනලා "ආ කොල්ලෝ හිටපං හිටපං තේ එකක් බීලයංඩ" කියමින් මාව බලෙන්ම නවතාගනු ලැබීය. "මාව අත ඇරපං යකෝ..යංඩ දීපියකෝ" "පුතේ උබට උංව කොහෙ අල්ලංඩද බං දැං ඔන්නොහෙ තේකක් බීල යමං." "තේ දීපං පස්සෙං එන අනිත් උංට.." මගේ අභිමානය රැකගනුවස් ටොං පචයක් අතෑරියෙමි. සෑහෙන වෙලාවකට පසු මහත් පරිශ්‍රමයක් දරා අත ගසා බසා දමා කෙසේ හෝ බේබද්දංගෙං ගැලවී ඉදිරිය බලා ඇදුනෙමි. දැං මට රේස් එකේ අනිත් අය කෙසේවත් අල්ලාගත නොහැක හොදම දේ ආපසු ගමට යෑමයි. මම මීරිගම පාරේ ගල් අමුණ හංදිය හරහා කෙටි මාර්ගයකින් නුවර පාරට පැමිණ රේස් එක පැමිනෙණ තෙක් රැදී සිටියෙමි. තව වට කීපයක් යායුතු රේස් එක පැමිණිය යුත්තේ වරකාපොල හරහා පස්යාල දෙසටය. සෑහෙන වේලාවක් බලාසිටින විට ලව්ඩ්ස්පීකරයක් කෑ මොර දෙන හඩ ඇසෙන්නට විය. "මාර්ගය ඉඩදෙන්න.... මාර්ගය ඉඩදෙන්න..මහා ධාවන තරගය කදුහෙල් තරණය කරමින් මී මැසි පොදියක් මෙන් ඊ ගහක වේගයෙන් ඇදී එනවා මාර්ගය ඉඩදෙන්න.." ඊ ගහක වේගයෙන් වෑන් රථය ගොස් ටිකවේලාවකින් පලවෙනි තරඟකරු දැකගැනීමට හැකිවිය ඒ ප්‍රබල ක්‍රීඩකයෙකු වූ ප්‍රසන්ත අයියා විය පලවෙනියා ගොස් සෑහෙන වේලාවක් සිටියත් වෙන එකෙකු පේන මානයක නැත.. තවත් බලා ඉදීම තේරුමක් නැතිබව මට තේරුම්ගිය හෙයින් බයිසිකලේ පාරට අරගෙන මං ගමට යන අටියෙන් බයිසිකලය පදින්න ගත්තා. හැබැයි පාර දෙපැත්තෙ දෙවෙනියා බලාපොරොත්තුව විශාල ජනකායක් ඉන්න බව පුංචි මට තේරුම්ගිහින් තිබ්බෙ නෑ අප්පට සිරිවෙනවා දෙවෙනියා බලාපොරොත්තුව ඉන්න අල්ලපු ගම්වල ප්‍රේක්ශකයෝ හිතන්නෙ මේ එන පොඩි එකා තමා දෙවෙනියා කියල මොකද පිටෙයි පපුවෙයි නොම්බර එහෙමත් අලෝලනෙ තිබ්බෙ... ඒ ජනතාවට පට්ට චූන් මාව දැකලා "අඩෝ පොඩි එකා දෙක අඩෝහ්" කෑ ගහනවා වතුර ගහනවා එකම ප්‍රීති ගෝසාවයි "කමෝන් පොඩි එකා පැදපං පැදපං කොල්ලෝ..." "ඌ නං මාරයි හොඳ අනාගතයක් තියනවා ඈ" අල්ලපු ගමේ මිනිස්සුන්ට හරි සතුටුයි. ඔන්න ටික ටික දැන් ගමටත් ලං උනා. ගමේ උං දන්න එකක්යෑ මට රේස් එකේ කාලක්වත් පැදගංඩ බැරුව කුල්ල කුජීත වෙලා අතුරු පාරකිං දාල ගෙදර එනව කියල මොකෝ ඒ කාලෙ සැල්පෝන් තිබ්බයෑ මුනුත් හිතාගෙන ඉන්නෙ මං දෙවෙනියා කියල. ගමට ලං උනා විතරයි අප්පට සිරිවෙන ප්‍රීතිගෝසාව අත්පොලසන් හඩින් පලාතම ගිගුම් දුන්නා මට මොකක්දෝ ආඩම්බරකුත් දැනුනා "කමෝන් දම්මික පුතා..ශා මරු ඈ....." "පලවෙනියා ළඟ ගියේ උබට අල්ලංඩ පුලුවන් පුතේ..පැදපං මයේ අම්මා.." කෑ ගහනවා අප්පුඩි ගහනවා වතුර ගහනවා සතුටු සාගරයක් කට්ටිය රතිඤ්ඤාත් පත්තුකලා.... ඔන්න ඉතිං මං නැවතුනා .. කට්ටිය ඇවිත් මාව වටකරගත්තා... "ඒයි කොල්ලෝ මොකද උබට පිස්සුද නවතින්නෙ පැදපං පැදපං උඹ දෙවෙනියනේ තව එක වටයයි පලයං පලයං පුතා..." "අයියේ යංඩ යංඩ නවතිංඩ එපා"..ඒ මගේ හිතේ කොනක හිටපු කෙල්ල. "අනේ පුතේ මොකෝ නැවතුනේ පැදහං පැදහං කොල්ලෝ මහන්සි නොබල මෙච්චර හරියක් කරපු එකේ..." "මට පැදගංඩ බැරි උනා...මං මගින් හරවල ආවෙ" ඔලුව බිමට හරවල මං හිමීට කියල දැම්ම... "අඩෝ මේං මේකා හොර පාරකිං දාල ඇවිත් තියෙන්නේ මූ දෙවෙනිය නෙමේ..." එකෙකු කෑ ගසා කියන්නට විය.. "දම්මිකය හොරපාරකිංලු දාල ඇවිත් තියෙන්නේ" ඒ සමගම සමච්චල් හිනා සහ හූ හඩ රල පෙලක් මෙන් නැග එන්නට විය. "තූ නෙන්දකිං මේකා..අපරාදෙ රතිඤ්ඤා ටික.." මොහොතකට පෙර ගමම හෙල්ලූ පුංචි වීරයෙකු ඒ ක්ශණයෙන්ම ගමටම විහිලුවක් වී කිච වී පජාති උණ හැටි ශෝචනීයයි පිංවතුනි. ඉවසංඩ බැරිම උනේ හිතේ කොනක ඇඳුන එකිත් බඩ අල්ලං හිනා වෙනව දකිද්දී. ජීවිතේ එහෙම තමයි සතුට දුක බවට පෙරලෙන්න යන්නෙ මොහොතයි ඒ උනාට අත අරින්න නරකයි. ගමේ හැත්තගෙ උසුලු විසුලු වලට මූණදෙංඩ බැරි නිසා මං ගෙදර ගිහිං හැංගුනා කොහොමහරි රෑ වෙනකම්ම එක තරගකරුවෙක් වෙච්චි ටියුඩර් මාම තරගය නිමාකරන්න ගමට නොආ නිසා ගමම කලබල උනාලු රෑ හත විතර වෙනකම් බැලුවත් ඔහු ඇවිල්ල නෑ ඉතිං රෑ වෙලා හොයන්න විදිහකුත් නෑ දැං වගේ සෙල්පෝන් තිබ්බ කාලයක් නෙමේනෙ ඉතිං පහුවදා උදේම එයාව හොයන්න යන්න ගමේ අය කතිකා කරගත්තලු. පහුවදා උදේ හත හමාර වෙන කොට ටියුඩර් මාමා ක්‍රීඩකයා තරගය නිමාකරන්න ගමට ඇවිත් තියෙන්නෙ බයිසිකලේ ලගේජ් එකේ තඩි කොස් ගෙඩියකුත් බැඳගෙන.. "මට වේයන්ගොඩ පහුකරල යනකොට මහන්සිය ඇල්ලුවා පැදගංඩම බැරි උනා පුතේ ඉතිං මං වේයංගොඩ මගේ යාලුවෙක්ගෙ ගෙදර ගියා ඌ එංඩ දුන්නෙ නෑ අද උදේම තමයි එංඩ පිටත් උනේ එනගමං කොස් ගෙඩියකුත් කඩං ආවා උගෙ ගහේ කොස් කිරිකොස්වලට ශෝක් ශෝක් ඈ" ටියුඩර් මාමා , පිරිසට සිද්දිය විස්තර කලේ එහෙමලු. ඉතිං කොහොමින් කොහොම හරි අදත් බටලීය වගේ අහල පහල ගම්වල අය හිතං ඉන්නෙ මං පොඩි කාලෙ පැද්ද ඒ රේස් එකේ දෙවෙනිය උනා කියල. "අපරාදෙ පුතේ ඔයා දිගටම පැද්දනං ලංකා සවාරියත් දිනංඩ තිබ්බ. අච්චර පොඩිකාලෙ ඔයා රේස් එකෙන් දෙවෙනිය උනානෙ"...... ඒ කාලෙ බටලීය පැත්තෙ ගොඩක් වැඩිහිටියො මට කිව්වෙ එහෙම. මාව ගමටම සවුත්තු උනත් මගේ කීර්තිය අවට ගම්වලට පැතිරිලා බව දැක්කම මට පොඩි සතුටකුත් දැනුනා කොහොම හරි ගමේ උංගෙ උසුලු විසුලු වලට මූණදෙංඩ බැරුව සති දෙකක් විතර වහංවෙලා ඉදල අව්රුදු නිවාඩුවෙන් පස්සෙ ඉස්කෝලෙ ගියාම ගණිතය උගන්නපු ශෙල්ටන් සර් හැමෝම ඉස්සරහ පංතියෙදි කියපි. "ආ... ධම්මික උඹ මිරිස් කුඩු අඹර අඹර බයිසිකල් රේස් එකක් පදිනව දැක්ක කියල..." ගමේ විඳිමින් හිටපු නවනිංගිරහ මදිවට ඉස්කෝලෙදිත් මට මිරිස් කුඩ්ඩා කියල නමක් පටබැඳුනෙ ඊට පස්සෙ... 😔😔😔 © Dhammika Wickramaarachchi 2023/04/09කල්ලඩි අන්දරය - 17 "අන්න, මඩකලපුවේ කළු වෙළඹ ඇතුළු සහ පිරිවර එනවා" දේව් යුවතියන් දුටුවේ ගගන පෙන්වූ පසුය. ඔහු වර්ෂා දෙස බලා සිටියේ විස්මිතවය. වර්ෂා එක එක ඇඳුමට එක එක විදිහය. සල්වාර්, චෝලි ඇඳුමට ඉන්දියානු යුවතියකි. ඔසරියට නියම උඩරට කාන්තාවකි. ගවුමට පුංචි දැරියක් මෙනි. පැත්තෙන් සුදු පාට ඉරක් සහිත අළු පාට බොටම් එකකින් හා කළු නිල් පාට ටී ෂර්ට් එකකින් සැරසුණු ඇය දැන් ඔහුට පෙනෙන්නේ මේරියන් ජෝන්ස් මෙනි. "මොකෝ මේ අමුතු විදිහට බලන්නෙ?" වර්ෂා ඇසුවේ දේව්ගෙන් නමුත් පිළිතුරු ලැබුණේ ගගනගෙනි. "මං කිව්වා මඩකලපුවේ කළු වෙළඹ එනවා කියලා" "මොකා?" සියල්ලන් හඬ නගා සිනාසුණේ වර්ෂා ඇස් දෙක ලොකු කරගෙන එය ඇසූ ආකාරයටය. "ඇත්තමයි. අද නම් මේරියන් ජෝන්ස් වගේමයි" දේව් පැවසූයේ වර්ෂාගේ සුරතින් අල්ලා ගන්නා අතරය. "වගේ මොකක්ද? එහෙම තමයි. ඔයාල දන්නෑනෙ වර්ෂාට තියෙන මෙඩ්ල්ස් ගොඩ. වීදුරු අල්මාරියක තට්ටු දෙකක් පිරෙන්නම" මයුමි කී දේ හසිතාත් පවිත්‍රිත් අනුමත කළහ. "බොරු අනේ. ඔය කියන

තරම් නෑ. මං ඉස්කෝලෙ යන කාලෙ ඇත්ලටික්ස් කළා. ඔය මෙඩ්ල්ස් කීපයක් තියෙනවා ඉතින්" මිතුරු පිරිස වෙරළ දිගේ ඉදිරියට ඇවිද ගියහ. කතා බහ අතර නොදැනුවත්වම දේව් වර්ෂා සමග සියල්ලන්ටම පිටුපසින් ගමන් කළේය. අනෙක් සිව් දෙනා යුවළට ඉදිරියෙන් ගමන් කළ අතර සෑමවිටම ගගන පවිත්‍රිට සමීපව සිටීමට උත්සාහ කළේය. දීර්ඝ සති අන්තයක ඉරිදා දිනයක් බැවින් පාසිකුඩා මුහුදු තීරය දෙස් විදෙස් සංචාරකයින්ගෙන් අතුරු සිදුරු නැතිව පිරී තිබුණි. "හරි දවසක තමයි අපිත් ආවෙ. බලන්නකො වර්ෂා මේ ඉන්න සෙනඟ..." "එකාතකට දේව් ඒක හොඳයි. මේ මගේ ගමනෙ. සෙනඟ වැඩිවුණාම මාව කාටවත් ලේසියෙන් අඳුනගන්න බෑනෙ" ටික දුරක් ඇවිද ගිය පිරිස ඝනව වැඩුණු වැටකෙයියා සෙවනක වාඩිවී මද වේලාවක් අල්ලාප සල්ලාපයේ යෙදුණෝය. දේව් හා වර්ෂා මේ චාරිකාව සංවිධානය කිරීමේ එක් අරමුණක් වූයේ පවිත්‍රි හා ගගන අතර සම්බන්ධයක් ගොඩනැංවීමයි. එසේ හෙයින් නිවසින් එනවිට වර්ෂා පවිත්‍රිට රහසින් මයුමිටත් හසිතටත් ඒ ගැන උපදෙස් දීමට අමතක කළේ නැත. "මේ බලන්නකො, මේ වෙරළෙ ලස්සන සිප්පි කටු තියෙනවා. අනේ අපි නාන්න කලින් සිප්පි කටු ඇහිදිමු" පිරිසෙන් වෙන්ව මදක් එහාට ගිය මයුමි විවිධ හැඩයෙන් යුත් සිප්පි කටු දෙක තුනක් රැගෙන එමින් පැවසීය. එය වර්ෂාගේ පූර්ව අනුදැනුම ඇතිව සිදුවූවකි. "අනේ, හා යං" එකවරම හසිතාත් ඒ අනුව දේව්, ගගන හා වර්ෂාත් නැගී සිටියහ. "ඔයාල යන්න හොඳේ. මට බෑ. මං මෙතන ඉන්නම්" පවිත්‍රි පසුබෑවාය. වර්ෂාට වුවමනා වූයේ ද මෙයයි. හසිතා පෙරැත්ත කළද පවිත්‍රි ඇගේ ස්ථාවරය වෙනස් නොකළාය. අවසානයේ පවිත්‍රි නවතා සෙසු පිරිස ඊට එක් වූහ. "එක්කො මං ඉන්නම්. පවිත්‍රි මෙතන තනියම ඉන්න එක හරි නෑනෙ" සියල්ල නිසි පරිදි සිදුවිය. පවිත්‍රිත් ගගනත් තනිකොට මිතුරු මිතුරියන් ඉදිරියට ඇදුණෝය. පවිත්‍රිට සිප්පි කටු පෙන්නන්න බැරිය. ඒ බව දැන සිටියේ වර්ෂා පමණි. කුඩා කල පටන් මුහුදට මෙන්ම සිප්පි කටු වලටත් මහත් ඇල්මක් දැක්වූ පවිත්‍රි සතුව මහත් ආසාවෙන් එකතු කරන ලද, ලංකාවේ මුහුදු වෙරළ කිහිපයක් ඇසුරෙන් සොයා ගත් විවිධ හැඩයෙන්, විවිධ ප්‍රමාණ වලින් යුත් සිප්පි කටු විශාල සංඛ්‍යාවක් විය. ඇය සිප්පි කටු වලට වෛර කරන්නට පටන් ගත්තේ අසේල නිසාය. අසේලත් සිප්පි කටු වලට මහත් ඇල්මක් දැක්වූ අයෙකි. ඔහු සතුව ද නොයෙක් මාදිලියේ සිප්පි කටු බොහෝ ප්‍රමාණයක එකතුවක් විය. එමෙන්ම සිප්පි කටු ඇසුරෙන් නිර්මාණය කොට කිසිවෙකුගෙන් තෑගි ලැබූ මල් බඳුන්, බිත්ති සැරසිලි, කුඩා සතුන් ආදී නිර්මාණ ද බොහෝ ප්‍රමාණයක් විය. පවිත්‍රි අසේලට මෙන්ම ඒ සිය්ල්ලටත් ආදරය කළාය. දිනෙත් ද ඒ සියල්ල ප්‍රිය කරන බවත් අසේල තෑගි ලැබූ සිප්පි කටු නිර්මාණ සියල්ල දිනෙත් විසින් නිර්මාණය කොට දුන් ඒවා බවත් දැනගත් දා සිට පවිත්‍රි සිප්පි කටු වලට වෛර කළාය. දික්කසාදයෙන් පසු නිවසට පැමිණි ඇය සිප්පි කටු සියල්ල මල්ලකට දමා එය බදාගෙන හැඬුවාය. ගාලු මුවදොර පිටියට ගොස් සිප්පි කටු මල්ල මුහුදට හලන්නට සැරසී හදිසියේ මතක් වූ අසල්වැසි නිවසක දැරියක් නිසා ඒ අදහස අතැර දැම්මාය. වසර ගණනාවක් ආසාවෙන් එකතු කළ වස්තුව දැරියට පරිත්‍යාග කළ පවිත්‍රි අසේල සේම සිප්පි කටු ද සිය ජීවිතයෙන්ම සදහටම මකා දැම්මාය. පවිත්‍රිටත් ගගනටත් තනියම කතා කිරීමට ඉඩ සළසා දීම සඳහා වර්ෂා මයුමි සමග එක්ව මේ සැලැස්ම දියත් කළ අතර මයුමි වර්ෂාගේ උපදෙස් අනුව සියල්ල අකුරට ඉටු කළාය. පාසිකුඩා වෙරළේ සිප්පි කටු ඇහිඳිමින් සිටි මිතුරු පිරිස ආපසු එනවිටත් පවිත්‍රිත් ගගනත් ලොකු කතාබහකය. ගගනගෙ අතේ බාගෙට අවසන් වූ බිස්කට් පැකට්ටුවකි. ඒ දුටු මයුමි බොරුවටත් එක්ක වැඩිපුර කෑගසන්නට වූයේ සෙස්සන් සිනා ගන්වමිනි. "මෙන්න බොලේ... තනි රකින්න කියලා හිටපු මනුස්සයා අපේ බිස්කට් එකට වැඩේ දීලා. අනේ... අනේ..." "ඔයාලට බාගයක් තිබ්බා. මේ" ගගන ද සිනාසෙමින් පැවසුවේය. පවිත්‍රි බිමට සිනාසෙමින් සිටියා විනා කිසිවක් නොපැවසුවාය. ඇගේ ලැජ්ජාශීලී හැසිරීමෙන් වර්ෂා යමක් තේරුම් ගත්තාය. "බිස්කට් කාලා දෙන්නා පැනලා යන්නවත් ද දන්නෑ ප්ලැන් කළේ. නේද වර්ෂා?" දේව් වර්ෂාගෙන් ඇසූ පැනයට මැදින් පැන පිළිතුරු දුන්නේ ගගනය. "අපෝ... පැනල යන්නෙ නෑ. යනවනම් යන්නෙ පාවඩ දාල හේවිසි මැද්දෙන්. නැද්ද පවිත්‍රි?" පවිත්‍රි රතු විය. ඇය පාදයේ මහපටැඟිල්ලෙන් බිම හෑරුවා මිස කිසිවකු දෙස නොබැලුවාය. යෙහෙළිය පත් වූ අපහසුතාවය තේරුම් ගත් වර්ෂා එම කතාව නතර කිරීමට සිතුවාය. "හරි හරි මේ... ඒ දෙන්නා ඒක බලාගනී. අපි දැන් නානවද? මොකද කරන්නෙ?' "ඉස්සෙල්ලම මේ බිස්කට් එක කාල ඉමු.නැත්නම් අපිට හුළං තමයි" හසිතා ගගන අතින් බිස්කට් පැකට් එක උදුරාගෙන පවිත්‍රි අසලින් හිඳ ගත්තාය. ඒ අනුව සියල්ලෝම වෙරළේ හිඳගෙන බිස්කට් රස විඳින්නට වූහ. "වර්ෂා, ඔයාට මතකද කේරළේදි මං ඔයාව එක එක තැන් බලන්න එක්ක ගිහින් කියලා දුන්නා? දැන් ඉතින් ඔයා තමයි අපිට මෙහෙ ගැන කියලා දෙන්න ඕනෙ" වර්ෂා මුහුණට බරපතල පෙනුමක් ආරූඪ කරගත්තාය. "හොඳයි නෝනාවරුනි මහත්වරුනි මේ තමයි පාසිකුඩා වෙරළ තීරය" "හ්ම්... ඉතින්" "පාසිකුඩා තියෙන්නෙ මඩකලපුවේ ඉඳල කිලෝමීටර් තිස් පහක් විතර උතුරු පැත්තට වෙන්න, නැගෙනහිර මුහුදු තීරයේ. කල්කුඩා පාසිකුඩා කියන්නෙ එක ළඟ තියෙන වෙරළ තීරයන් දෙකක්. කල්කුඩා වෙරළ නම් හරිම පාළුයි. මෙහෙම සෙනඟ නෑ. පාසිකුඩා වෙරළ දෑකැත්තක් වගේ වක් වුණ හැඩයක් ගන්නවා. මේ මුහුද නිල් කොළ පාටයි. මේ වෙරළ තීරයේ ඉඳලා මහ මුහුදේ කිලෝමීටරයක් විතර දුරට යනකල් ස්වාභාවික දිය තටාකයක් වගෙයි. ඒකට හේතුව මහ මුහුදේ කිලෝමීටරයක දුරින් පාසිකුඩා බොක්කට මුහුණ ලා තියෙන ශක්තිමත් කොරල්පර වැටිය. ඒකෙන් මහ මුහුදේ ඉඳලා එන ලොකු රැළි පාසිකුඩා මුහුදට එන එක වළකිනවා. මේ පැත්ත යුද්ධයෙනුයි සුනාමියෙනුයි ගොඩක් බැට කාපු පැත්තක්" වර්ෂාගේ විස්තර කිරීම සියල්ලෝම සාවධානව අසා සිටි අතර දේව් ඊට අඩුවැඩිය එක් කළේය. "වර්ෂා, එතකොට ග්‍රීන් ඇල්ගි බේ කියලා කියන්නෙ මේකටම නේද?" "අප්පා... මෙයා දන්න දේවල්. මං හිතුවෙ ඔයා දන්නෙ ඉන්දියාවෙ ඒවා විතරයි කියලා. ඔව් දේව්. ඔයා හරි" "නෑ ඉතින්. මං මෙහෙ එන්න කලින් ඔයා නිසා මේ පැත්තෙ ලස්සන තැන් ගැන ගූගල් සර්ච් කළා. එතකොට තමයි හම්බවුණේ" "ෂා... මරු මරු. අපිට හොඳ ගයිඩ්ලා දෙන්නෙක්ම හම්බවෙලා තියෙන්නෙ" ගගන සරදම් කළේය. "කතා ඇති. දැන් නාමු නේ?" මදකට එහාට ගිය හසිතා පැමිණියේ විශාල බෝලයකුත් රැගෙනය. යුවතියන් ඇඳුම් මාරු කරගෙන එනවිටත් තරුණයින් දෙදෙනා නෑම සඳහා සූදානම්ව සිටියහ. කළු පැහැ තුන් කාලේ කලිසමකිනුත් තද නිල් පැහැ ටී ෂර්ට් එකකිනුත් සැරසී වරලස මුදා හැර සිටි වර්ෂා වෙනස්ම සුන්දරත්වයකින් දේව්ගේ නෙත් සිත් පිනෙව්වාය. "අපි බෑග් තියන්නෙ කොහෙන්ද?" පවිත්‍රිගේ ගැටළුවට වර්ෂා ළඟ පිළිතුරක් විය. මිතුරන් සමග ඇය පොල් අතු වලින් සෙවණ දුන් කුඩා කඩ පිළකට ගොඩවිය. එහි වූයේ වයස හැටක් පමණ යැයි කිව හැකි කාරුණික පෙනුමකින් යුත් මනුස්සයෙකි. ඔහු සංචාරකයින් සඳහා එවෙලේම මාලු බැද විකිණීමේ නියුතුව සිටියේය. වර්ෂා එනු දැක ඔහුගේ දෙතොලතර රැඳි මද සිනහව පුළුල් වී මුහුණ පුරා පැතිරී ගියේය. "චූටි මැණිකේ, කවදැයි ආවෙ? කොළඹ රටේ යාළුවෝ එහෙම වෙන්ටැ" "ඔව් දියෙස් මාමෙ. ඊයෙ ආවෙ" "හොඳා හොඳා. නත්තල් නිවාඩුව නොවැ" "මාමෙ, අපේ බෑග් මෙහෙ තිවුනාවෙ හොඳේ. අපි නාන්න යනව. ඔන්න අපි කන්න එද්දි අපිටත් මාළු කූරියෝ බැදලා ඕනෙ..." මුලින්ම ඔවුන් කළේ බෝට්ටු සවාරියක් යාමයි. මුහුද මැදට බෝට්ටුව වේගයෙන් යාත්‍රා කරද්දී වර්ෂාට එහි විශේෂත්වයක් නොදැනුනත් විස්මයට හා සතුටට පත්ව සිටි මිතුරන් සමග ඇයද සතුටින් කෑගැසුවාය. මේ හසිතාගේ කුළුඳුල් බෝට්ටු සවාරිය වූ බැවින් මුළු ගමන පුරාවටම ඇය සිටියේ වර්ෂාගේ අතේ එල්ලීගෙනය. බෝට්ටු සවාරියෙන් අනතුරුව ඔවුන් බොහෝ වේලාවක් පාසිකුඩා මුහුදේ ස්නානය කළහ. බෝලයෙන් ක්‍රීඩා කළහ. වර්ෂා දේව් හා ගගන සමග තරඟෙට පිහිනුවාය. පවිත්‍රිත් යම් දුරකට පිහිනූ නමුත් ඇය අතරමගදී තරඟය නවතා දැමුවාය. පිහිනීමට නොදන්නා හසිතාත් මයුමිත් ඒ දෙස බලා සුසුම් හෙළීය. "මං හරි මෝඩයි හසිතා. අපේ අප්පච්චි ස්විමිං කෝච් කෙනෙක්. අප්පච්චි සෑහෙන්න ට්‍රයි කළා අපිට ස්විමිං උගන්වන්න. අයියා නම් ඉගෙනගත්තා. දැන් නොකළට එයා ඉස්කෝලෙ යන කාලෙ පිටරට තරඟ වලටත් ගියා. මං තමයි ඉතින්... ටිකක් හරි පුරුදු වෙලා හිටියනම්..." "ඒක නම් ඇත්ත මයුමි. මට නම් එහෙම චාන්ස් එකක් තිබුණෙ නෑ. ඉතින් ඇයි ඔයා පීනන්න ඉගෙනගත්තෙ නැත්තෙ? වතුරට බයද?" "පිස්සුද අනේ? බයට නෙවෙයි ලැජ්ජාවට. ස්විමිං කිට් එක අඳින්න ලැජ්ජාවටමයි මං බෑ කිව්වෙ. අම්මත් කිව්වා කෙල්ල කැමති නැත්නම් බලෙන් පුරුදු කරන්න එපා කියලා. චිහ් අපරාදෙ..." පැය කිහිපයක්ම දිය කෙළියේ යෙදුණු මිතුරන්ට කුසගිනි මාත්‍රයක්වත් දැණුනේ නැත. හදිසියේම කෑම මතක් වූයේ ගගනටය. "ඒයි මචං අපි කෑවෙ නෑනෙ. මං මේ බැලුවෙ බඩ කුනු කුනු ගාන්නෙ මොකද කියලා" "ඔව් නේ. හොඳටම දවල් වෙලා. මදැයි අදට නෑවා. ඉතිරි ටික හෙට නිලාවේලි ගිහින් නාමු. දැන් කාල ඉමු" වර්ෂා පැවසුවේ අහස් කුස දෙසද බලමිනි. "යමු යමු. වර්ෂාගේ අම්මගෙ බත් එක මතක් වෙනකොටත් කටට කෙළ උනනවා" පවිත්‍රි එසේ කියමින් ඉස්සර විය. බත් එක ගැන කියූ සැණින් සෙස්සන්ටද කුසගින්නක සේයාවක් දැනෙන්නට විය. දේව් සියල්ලන්ටම පිටුපසින් ගමන් කළේ වර්ෂාගේ කරට අතක්ද දමාගෙනය. සෙනඟ ගොඩක් මැද්දේ තමාව කිසිවකුට පහසුවෙන් හඳුනා ගැනීමට නොහැකි නිසා වර්ෂා ඊට විරෝධය පෑවේ ද නැත. නමුත්, දේව් ඇයට ඉතාමත් සමීපව කරට අතක් ද දමාගෙන එන දසුන මෝටර් බෝට්ටු කඳකට පිටදී දුම් වැටියක් උරමින් සිටි තවත් දෑසක සටහන් වූ බව වර්ෂා නොදත්තාය. මතු සම්බන්ධයි. සිතුවම අන්තර්ජාලයෙනි.== Make up == **ටී**පෝව මත වු සගරාවෙහි විවිධාකාර කාන්තා රූප දෙස මා බලා සිටියේ තාමත් මංගලී ප්‍රමාද ඇයි දැයි සිතමිනි. පොරුවේ චාරිත්‍ර ආරම්භ වීමට ඇත්තේ තවත් පැයක කාලයක් පමණි. එකම තැනක වැඩක් නොමැතිව ඉදන් ඉදීම තරම් අකමැති දෙයක් මා ජීවිතයේ ත

වත් නැත. බැලීමට පත්තරයක් වත් නැත. ටීපෝව මත ඇත්තේ කාන්තා රූප සහ විලාසිතා සහිත සඟරා කිහිපයක් පමණි. දුරකතනයද දරුවන් රුගෙන ගොස්‍ ය. දැන්නම් මඟුලට යාමත් මට එපා වන තරමය. මංගලී මඟුලට ලෑස්තිවුයේ මාස දහයක සිටය. ඒ ලොකු අක්කාගේ දුවගේ මංගල්‍යට දින තීන්දු වු දා සිටය. “ ලොකු අක්කා ගේ දුවගේ මඟුලට දින තීන්දු වෙලා” යැයි පවසමින්, තේ කෝප්පයක් අතැතිව මංගලී මා අසල ඉඳගත් අයුරු මට තාම මතකය. ඉතිං, ඉතිං කියන්නේ, අපි දැන් ඉදම්ම ලෑස්ති වෙන්න ඕන. දැන් කවද්ද ඔය මඟුල තියෙන්නේ. ලබන අවුරුද්දේ මැයි වල , ඉතිං මංගලිකෝ තව මාස දහයක්ම තියෙන්නේ . මාස දහය මොකද්ද අනේ, අපිට ලෑස්ති වෙන්නත් කාලේ මදි වේවි. ඔන්න මේ පාරනම් මට සැලූන් යන්න ඕන. ඈ පැවසුවා මට අද මෙන් මතකය. මා දෑස් පියා පුටුවේ ඇලවී කල්පනා කලෙමි. කාලය බොහෝ වේගයෙන් ගෙවීයන්නේය. ලොකු අක්කාට දරුවෙකු ලැබුනු බව මංගලී මට පවසන විට මාත් මංගලීත් උසස් පෙළ සිසුන්‍ ය. ඒ අතර තුර කාලය තුල සිදුවු සියල්ල අද ඊයේ සිදුවුවා මෙන් මතකය. “ නිහාල් ” ඈ මා අසලට පැමිණෙන තුරුම මා සිටියේ හොර නින්දකය. මෙතනත් නිදිද? ඈ අමනාපයෙන් පවසද්දී..., නෑ අනේ..., කම්මැළිකමට. පෝරැවේ චාරිත්‍ර වලට නම් යන්න බැරි වේවි. මා ඔරලොසුව දෙස බලා පැවසුවෙමි. මොකද්ද නිහාල්... මේ...මේ... මෙතනටම පැයකට වඩා අපතේ, මට මුකුත් කියනවා නෙමේ. ඈ වැරැද්ද පිළිගත්තා සේ , කොමළ සිනාවක් පා, හරි, හරි, ... මම ලස්සනද? මා දෙස බලා අසන්නට විය. හොඳයි ඉතිං... මා ඇත්තටම නින්දේ දැයි සිතුනි. මංගලිකා මේ තරම් සුදු පැහැ වුයේ කෙසේදැයි මා කල්පනා කලෙමි. කළු පැහැ දිදුලන සමක් හිමි මංගලිකා රූමතියක් වුයේ ඒ වර්ණය නිසාමය. මා ඇයට පෙම්බැදීමත් එයම හේතුවක් විය. එහෙත් ඇගේ මුහුනේ ආලේපය ඇයට ගෙනාවේ පඬු පැහැයකි. මා යලි යලිත් ඈ දෙස බැලුවෙමි. ෂි... කැත විතරක්... සල්ලි දීලා කරගෙන තියෙන දේ. මා මටම පවසා ගත්තෙමි. මේ ගෑණීට පිස්සු මෙච්චර ලස්සන මූනට කරගෙන තියෙන දේ. මා යලි යලිත් සිතින් බැන වැදුනෙමි. අනේ නිහාල්... මේ වෙලාව, ඈ අත බැදි ඔරලොසුව දෙස බලා පවසන්නට විය. දැන් ඒකත් මගේ වැරැද්දක්ද? මා සැරෙන් ඇසුවෙමි. ඔය ඉතිං ඔයාට කේන්ති ගිහිං. කෝ පුතාලා දෙන්නා. වාහනේ. මෙලෙහට මගේ ෆෝන් එකේ බැට්රිත් බස්සලා ඇති. මා යලිත් පැවසුවෙමි. ඔයාට මොකද මේ වෙලා තියෙන්නේ....... මංගලී යලි යලිත් අසන්නට විය. මට මුකුත් වෙලා නෑ අනේ. ඔයා ගෙදර දි ඔයිට වඩා ලස්සනට ලෑස්ති වෙනවනේ. මා මංගලීට පැවසුවෙමි. ඇයි... හරි නැද්ද...? නෑ ඉතිං. මා කිසිවක් නොපැවසුවෙමි. ඇගේ හිත රිදුනොත් යන ගමනද පලක් නොවන්නේය. වාහනයේ දොර හැර වාඩි වුනෙමි. මා යලි ඈ දෙස බැලුවෙමි. “ අපෝ ඇහි බැම, තොල් වෙන කාගෙද වගේ....සිහින් ඇහි බැමක් හිමි මංගලිකාගේ ඇහි බැම මහතට සකසා තොල් සිහින් වන්නට වර්ණ ගන්වා තිබුණි. හරියට වෙස් මූණක් දාලා වගේ. හැමදාම උදේ හවස දකින ගෑණි මෙච්චර වෙනස්වුනේ කොහොමද... අනික කොන්ඩේ... අච්චර දිගට පස්සට වෙනකන් තිබ්බ කොන්ඩේ .... වන වන යද්දි පුදුම ලස්සනක්. මම මේකිට කැමති වුනෙත් ඔය ලස්සනටනේ. අද ඒකට මොකද්දෝ විකාරයක් කරලා ඔලුව උඩින් තියෙලා හරියට ඔලුව දිග් වෙලාවගේ...” මා සිතින් සිතුවෙමි. “ඔයා නම් ඉන්නේ වෙන කල්පනාවක” මංගලී පවසන්නට විය. මම.... මම මේ කල්පනා කලේ කාගෙවත් මඟුල් ගෙවල්, ඒ වුනාට මේ වෙද්දී මගේ පර්ස් එකට තට්ටු වෙච්ච හැටි. අනේ ඉතිං හත්දාස් පන්සීයනේ. හොඳ හත්දාස් පන්සීය ...ඊට කලින් ගිය වියදම්. සාරි වලට සපත්තු වලට. ඒවා මහන්න කරන්න. මා පවසද්දී, ඇය සිනාසුනාය. මංගලී ඉදිරි අසුනේ වාඩිවී, ලොකු දරුවා දෙස හැරී, ලොකු .... අම්මා ලස්සනද පුතේ ..., ලස්සනයි...සුදුවෙලා. ඒත් අම්මා අම්මට ලස්සන කොන්ඩේ කඩලා දිගට දාලා. ලොකු පුතා එක් අඩු පාඩුවක් පවසන්නට විය. අනේ මන්දා පුතේ කොන්ඩෙටද මන්දා මගේ ඔලුවත් රිදෙනවා. නිහාල් මෙනවා හරි බොන්න බේත්පෙත්තක් තියෙනවද? පුරුදු විදිහට ගියා නම් ඉවරනේ. ඔය කරගෙන තියෙන්නේ. මා පැවසුවෙමි. මංගලී වෙනුවෙන් ඕනෑ තරම් වියදම් කිරීමට මට පුලුවන. ඈ ලස්සනට අදිනවාට පලදිනවාට කැමතිත් මාය. එහෙත් ස්භාවිකව ඈයට ලැබී ඇති සුන්දරත්වය , චාම්බව ඈ තුල නොමැති වු විට මට ඈ පෙනෙන්නේ විරෑපීවය. හත්දාහට පාඩු නෑ නේද පුතේ.., අන්දන්නයි..කොන්ඩේ දාන්නයි... මේකප් එකටයි ඔක්කොටමනේ. මම සැලූන් යන්න ආස නෑ, ඒත් ඉතිං අපේ නෑයෝ ඉස්සරහා නෝන්ඩි වෙන්න බෑනේ. නේද චුටි පුතා. වැඩිද මන්දා අනේ... චුටි පුතා... අම්මාගේ මේකප් වැඩියි වගේද පුතේ. මේකප් එහෙම වැඩියි වගේද පුතේ. මංගලී දරුවාගෙන් විමසන්නට වුයේ පසුපස අසුන දෙසට හැරෙමිනි. මටනම් අම්මා ඔයාව පේන්නේ වෙස්මූනක් දාලා වගේ.... මෙලෝ ලස්සනක් නෑ.. චුට්ටා කියුවේ මා කිමට සිටි දේයැයි මට සිතුනි. සිත යටින් සිනාසී මා මංගලී දෙස බැලුවෙමි. ඈ අමනාපයෙන් මෙන් කන්නාඩිය දෙස බලා සිටින්නට විය. ඇගේ මුහුනේ වෙනසට මට සිනා එන්නට විය එහෙත් මා ඒ බවක් නොපෙන්වා “ දැන් ඉතිං ඔය මඟුල් ගෙදෙට්ට එන ගෑණු හැමෝම ඔහොම තමා වෙස්මුනු දාලා වගේ ඉදිවී. ඔයාගේ වෙනසක් ඒ නිසා පේන එකක් නෑ” මා සිනාසෙමින්, මංගලී දෙස නොබලාම පැවසුවෙමි. -------------- ලිමන්ති මාධවී සේනාරත්න.වෑර්ලස් මං ඉන්ටර්වීව් එකට ආපු දාම මාව අදාල ඩිපාර්ට්මන්ට් එකටත් ගෙනාවනෙ. සමහර තැන් තියෙනවා අපි කවරදාකවත් ගිහිං නොතිබුණත් අපිට හුරුයි වගේ දැනෙන. එතන මට එහෙම දැණුනා. මං දන් නෑ ඇයි කියලා. ඒත් එහෙව් ගතියක් දැණුනා. පෙළක් වෙලාවට ඒ ඩිපාර්ට්මන්ට් එකේ පසුබිම් හඬක් විදියට වාදනය වෙච්චි සින්දු නිසා වෙන්නැති. ඒක මගේ නහරවලට කුචි කැව්වා. ඉස්කෝලෙං අවුට් වෙච්චි දවස්වලනෙ. එතකොට ඕන පදං නිදහස තිබුණා. ගෙදරිං අපිව ලිහල දාලා තිබුණෙ... සිංදු අහන්න, ටී වී බලන්න, සෙල්ලං කරන්න, යාලුවොංගෙ අහ රෝන්දෙ ගහන්න... ඉතිං ඔය මොක කරත් සංගීතෙට අපේ හිත වැඩිපුර ඇදුනා.. චිත්‍ර ඇන්දෙ, ගණං හැදුවෙ සිංදු අහන ගමං. කවුරුහරි සීනියර් කෙනෙක් උදේ ආපු ගමං කම්පියුටරේ පණ ගන්නෝලා එයා එදාට අහන සිංදු ලිස්ට් එක තෝරල ඔන්න ප්ලේ කරනවා. හැමෝම ආස කරා ඒවට. ඕක මට ටිකක් අලුත්. ඒ ඇහුණ සින්දු වෙනස්. අම්ම උදෙංම අව්දිවෙද්දි අපිට කූද්දවන්නෙ නෑ. හැබැයි එයා රේඩියෝව නං කූද්දනවා. එයා වැඩ පටංගත්තෙ ඒකෙ පිරිතුත් එක්ක. ඒ සද්දෙට මට ඇහැරෙණවා. බුදියං ඉන්න ඉරියව්වෙන්ම කණ් දෙක රේඩි එකට යවනවා. හරිම මනාපයි. හිත කලබල නැති, වට පිටේ ගෝසාව නැති, නිස්කලංක මොහොතක්! ඒ වෙලාවට මොන තරම් නං සහනයක්ද? පිරිත් ඉවර උනු ගමන් තමයි රේඩියෝ නාලිකාවෙ වැඩ පටං ගන්නෙ. 'මේ ශ්‍රී ලංකා ගුවන් විදුලි සංස්ථාවේ රුහුණු සේවයයි' කියල නිවේදකයා හෝ නිවේදිකාව එයාලගෙ දවසේ වැඩ සටහං විස්තරය කියනවා. ඒවා හරිම මිහිරි අහං ඉන්න ආස කට හඬවල්. හරිම පිළිවෙලට, සංවරව හසුරුවන වචන පෙළට අපි ආසයි. ඊට පස්සෙ ඇහෙනවා.. 'පිනිබර යාමේ සැව්ලන් අඬලනවා අම්මා වටකර ලිප ගිණි නැලවෙනවා කොළඹ රේල්ලුව රජ ගමනට එනවා නැගිටින් පුතුනේ බිම් මල් හිනැහෙනවා' එහෙම කිව්වම ආයෙ පැදුරට වෙලා ඉන්න හිත් දෙන් නෑ. කබ කඩ කඩ කුස්සියට යැවෙනවා. සුනිල් මහත්තයා ඒ කිව්වත් වගේ අම්මා ඒ වෙද්දිත් උයනවා. කහ පාට, තැඹිලි පාට ගිණි දළු එක්ක හීතල උදේ කඩියා වගේ ඔට්ටුවෙන අම්මා මාව දැකල මගේ කෝප්පෙට කලේ නමල වතුර එකක් දාලා දෙනවා. ඒක අරං මිදුලට ගාටන මට කුක්කු කූ කියල අල්ලපු ගෙදර චන්දරේ මාමගෙ කුකුල් දණ්ඩා ඇද කරනවා. මාත් සැලෙන් නෑ. කෝප්පෙං කටට වතුර ගොඩක් පුරෝගෙන මහ සද්දෙං කුසු කුසු ගාල, පුරූස් ගාලා ඒකගෙ පැත්තට විදිනවා. ඌ ආයෙ ලඟකවත් ඉන්නෙ නෑ. මං කරපු ඒ වැඩේට හූ කියාගෙන රුහුණු කුමාරි පලාතම දෙදරවං ඕං යනවා. ඕ අකරතැබ්බවලිං මට්ටු වෙච්චි මං ලී වංගෙඩිය උඩ වාඩි වෙනවා. දැං මං තේක බොන්න ලෑස්තියි. ටී ටයිම් එකේ ජෝන් අංකල්ගෙ කල් කිරි ටී එක අතිං අල්ල ගත්තු කට්ටිය තමං වාඩි වෙලා ඉන්න කැරකෙන පුටුව කකුල් දෙකෙං තල්ලු කරන ගමං එනවා සින්දු දාලා තියෙන කම්පියුටරේ දිහාට. 'ඕක ඇති බං. දැං වෙන එකක් දාපං' ඔන්න රණ්ඩු. දැං ටී බ්‍රේක් එකේ අසන්නංගෙ ඉල්ලීම් දෙන වෙලාව. ඉස්සර අපේ රේඩි එකෙත් එහෙම වැඩ සටහනක් තිබුණා. 'අසන්නන්ගේ ඉල්ලීම්' තමං කැමති සින්දුව ඉල්ලන්න පුලුවං. තැපැල් පතක ; පෝස්ට් කාර්ඩ් එකක ලියල ඒක ලියුම් පෙට්ටියට දාල යවන්නෝන. ඒක ලැබුණොත් අනිවාර්‍යෙං ඒගොල්ලො අපේ සින්දුව ප්‍රචාරය කරනෝ. හැබැයි හැමදාම අහන්නෝන. මොකද අපි දන්නෙ නෑනෙ එයාලට අපේ පෝස්ට් කාර්ඩ් එක කවදා ලැබේද කියල. එහෙම රැකං ඉඳල අපේ නම කිය උනොත්? අම්මෝ සන්තෝසෙ බැරුවා. බැරිවෙලාවත් අපිට ඒක අහගන්න මගෑරුණොත්? කොහොමටත් ඒක අහං ඉන්න කිට්ටුව පාත ගේකිං කවුරුහරි මර ලතෝනි දීගෙන දුවං එනවා පණිවිඩේ අරං. එහෙමයි ඉස්සර ගම! ඕං එදාට රේඩි එකේ නම ගියා කියල හරි ආඩම්බරෙං ඉන්නෙ. තවත් ආඩම්බරවෙන දොහක් තමයි, උපන් දිනේ දවසෙ. මොකද අර වගේම තැපැල් පතක් අම්ම කලියෙංම යවනවා 'උපන්දින සුබ පැතුම්' වැඩ සටහනට. වටේ පිටේ උදවියගෙං ලැබෙන තෑගි බෝග වලට වඩා බොහොම වටින්නෙ හවස වැඩ සටහනෙං 'අද දින උපන් දිනය සමරණ' කියල මගේ නම කියද්දි. උපත වගේම මිනිස්සු විපත නෑදෑයොන්ට දැන්නුවෙත් ගුවන් විදුලියෙන්ම තමයි. දවල් ප්‍රවෘත්ති වලිං පස්සෙ 'මරණ දැන්වීම්' වැඩ සටහන තිබුණා. ඒ කාලෙ රේඩි එක, රේඩියෝව, වෑර්ලස් එක එහෙම නැත්නං ගුවන් විදුලිය මිනිස්සුන්ට බොහොම උපකාරී උණා. ඒ වටේ ජීවිත බැඳිල තිබුණා. තමන්ට තියෙන ලෙඩ රෝග ගැන ප්‍රශ්ණ අහල ලිපි යවන්නත් වැඩ සටහං තිබුණා. තමංගෙ වගා කටයුතුවල ගැටලුත් ඔය ආකාරෙං සාකච්ඡා උනා. වෙහෙස මගන්සිය, කාන්සිය නිවා ගන්න බොහොමයක් සුන්දර වැඩ සටහං වලිං වෑර්ලස් එක අපෙ කං පිරෙව්වා. උදේ ඉඳං වැඩ කරල පහට ඕෆ් වෙලා බෝඩිමට ගිහිං නා කියාගෙන ඇඳේ ඈඳිගෙන සිගරට් එකක් පත්තු කරං උපුල් අයියගෙ සෙට් අප් එක ඔන් කරාම ... 'ගේමක් දීලා ගිය අවුරුද්දේ වැලිකඩ ඉඳලා එළියට ආවේ මේ අවුරුද්දේ' කියල ඇහුණහම.. 'මල්ලියෙ නරක මිතුරන් පිළිගන්ට එපා නංගියෙ නොහොබිනාකම් හුරුවෙන්ට එපා බෝගම්බර සිපිරි ගෙදරට එන්ට

එපා' කියලා.. මං පොඩි කාලෙ අපේ බැටරි හතරෙ වෑර්ලස් කට්ට කට කැඩෙනකං කිව්ව දේ උංට ඇහිල නෑනෙ කියල මං තව දුම් වලල්ලක් කොළඹ අහසට යැව්වා! මේ මොන උලව්වක්ද මං කරන්නෙ කියලා.. බාගෙට බිව්ව ඒක බිම දාල පෑගුවා. 'ඌයි' සෙරෙප්පු දාං ඉඳල නෑ වලාමෙ!Aussi අයිශා - 26 කොටස මසර් බ්‍රේක් එකට එන්න තව වෙලාව තියෙන නිසා මේ ගමන්ම රංගිට කෝල් එකක් ගන්න මං හිතුවා. ඒත් එයා මේ වෙලාවට වැඩද දන්නෙ නෑ. කමක් නෑ කෝකටත් එක සැරයක් අරගෙන බලමු. රින්ග්ස් දෙක තුනක් යවලා මං කෝල් එක කට් කළා. වැඩනම් ඩිස්ටර්බ් කරන එක හරි නෑනේ. මිස් කෝල් එක දැක්කම එයා ගනීවි. හැබැයි මසර් ගෙදර ඉන්න වෙලාවෙ ගත්තොත් තමයි අවුල. එතකොට නිදහසේ කතා කරන්න විදියක් නෑනේ. රංගිට කෝල් කරලා මහ ලොකු වෙලාවක් ගියේ නෑ විනාඩි දහයක් යන්නත් කලින් එයා මට කෝල් කළා. "රංගි ඔයා අද වැඩද...මං ඔයාට කලින් ගත්තේ පොඩි කාරණයක් ගැන කතා කරන්න. මේ වෙලාවේ පුළුවන් වෙයිද?...නැත්නම්...." "මං අද වැඩ අයිශා...හැබැයි දැන්නම් බ්‍රේක් ටයිම්. මොකක්ද කාරණේ?..." "ඇත්තම කිව්වොත් මං කතා කළේ ඔයාගෙන් පොඩි උදව්වක් ඉල්ලගන්න..." "කියන්න අයිශා...කරන්න පුළුවන් උදව්වක් නම් අනිවාර්යයෙන් මං කරනවා..." "මේ....ගෙදරට වෙලා ඉන්න පාළු නිසා මං බැලුවේ පොඩි රස්සාවක් කරන්න කියලා. ඔයාට පුළුවන් වෙයිද මට මොකක් හරි රස්සාවක් හොයලා දෙන්න...හැබැයි ඉතින් ඉස්කෝලෙ ඉගෙන ගත්ත ටික තමයි. ඊට අමතර කොලිෆිකේෂන් මොනාත් නෑ... "අන්න ඒක තමයි ප්‍රශ්නෙ අයිශා...ඔයා ඉස්සෙල්ලා මොකක් හරි කෝස් එකක් කරලා කොලිෆිකේෂන්ස් හදාගත්තොත් මොකද. මං මගෙ ඩිප්ලෝමා එක ගත්ත ඉන්ස්ටිටියුට් එකේ විස්තර එවන්නම්. ඔයාට පුළුවන් ඔයාට කැමති කෝස් එකක් පටන් ගන්න." "ඒ වැඩේ හරියන්නෙ නෑ රංගි. මට ඉක්මනට රස්සාවක් හොයාගන්නයි ඕනි." "ම්ම්ම් මගෙ යාළුවෙක් ඉන්නවා. එයා කෝල්ස් එකේ වැඩ කරන්නේ..ඕනිනම් මං එයාගෙන් අහලා බලන්නම්. එතන වැඩේ හරි ගියොත් ඔයා කැමතිද?.." "ඔව් ඔව් මං කැමතියි..." "ම්ම්ම් මං ඔයාට මගේ ඊමේල් ඇඩ්‍රස් එක එවන්නම්. ඔයා මට ඔයාගේ රෙසියුමේ එක එවලා තියන්නකෝ..." "හරි රංගි. අනේ තැන්ක්‍යූ සෝ මච්..." "ආ අයිශා...ඒක නෙමෙයි ඔයා TAFE එක දන්නවා නේද?..." "ඔව්...මං ෆ්‍රී ඉංග්ලිෂ් කෝස් එක කරන්නෙ එතන..." "ආ එහෙනම් ඔයාට තැන පුරුදුනේ...එතන දවස් හතරේ බැරිස්ටා කෝස් එහෙම තියෙනවා. ඒ වගේ එකක් කළොත් ඔයාට බැරිස්ටා කෙනෙක් විදියට වැඩ කරන්නත් පුළුවන්." "මං ඒ ගැන බලන්නම්කෝ රංගි...එහෙනම් මං අදම ඔයාට මගෙ රෙසියුමේ එක එවන්නම්..." කෝල් එක ඉවර වුණු ගමන්ම රංගි මට එයාගෙ ඊමේල් ඇඩ්‍රස් එක මැස්ජ් කළා. මේ ගමන්ම මං රංගිට මගෙ රෙසියුමේ එක මේල් කලා. වෙලාවට එදා ඉංග්ලිෂ් ක්ලාස් එකේදි මිස් ලෝරා අපිට රෙසියුමේ හදන්න කියලා දීලා අපි ලව්වා හැදෙව්වේ. නැත්නම් ඉතින් දැන් අමුතුවෙන් මට ඕකකුත් හදන්න වෙනවනේ. කෝල්ස් එකේ වැඩේ හරි ගියොත් හොඳයි. සුපර් මාකට් එකක්නේ. මහ ලොකු අමාරු වැඩ නැතුව ඇති. තිබ්බත් ඉතින් කරන්න දෙයක් නෑ. මොනා හරි කරලා සල්ලි ටිකක් එකතු කරගන්න එකයි මේ වෙලාවේ කරන්න ඕනි. මං රංගිගෙන් රස්සාවක් ගැන ඇහුවා කියලා මසර් දැනගනියිද. රංගි යසිරුට විස්තරේ කිව්වොත් අනිවාර්යයෙන් ඉතින් මසර් දැනගනියි. කොහොමත් ඉතින් මේ එක ගෙදර ඉඳගෙන එයාට හොරෙන් රස්සාවල් වලට යන්න බෑනේ. මං රස්සාවක් හොයනවා කියලා දැනගත්තොත් මනුස්සයා මොනා කියයිද දන්නේ නෑ. දැන් ඉතින් එයා මොනා කිව්වත් මං මගෙ වැඩේ කරනවා. රංගි කියපු බැරිස්ටා කෝස් එක ගැනත් පොඩ්ඩක් හොයලා බලන්න ඕනි. දවස් හතරකින් කෝස් එකක් කම්ප්ලීට් කරන්න පුළුවන් එකේ ඒක කරලා කොෆි ශොප් එකක වගේ වැඩ කරන්න පුළුවන් වුණොත් නියමයිනේ. හැබැයි ඉතින් ඉන්ටනෙට් එකේ ඒ ගැන විස්තර බැලුවම තමයි තේරුණේ ඒ වැඩෙත් හිතන තරම් ලේසි නෑ කියලා. දවස් හතරෙ කෝස් එකට ඩොලර් 310ක්. මේ ළඟදි ඕපන් කරපු එකවුන්ට් එකේ නම් ඩොලර් හාරසීයක් තියෙනවා. ඒත් ඉතින් ඒ මසර් දාපු සල්ලිනේ. හදිසියකට ගන්න වුණොත් තියෙන්නෙත් එච්චරයි. බලන් යනකොට මේකත් ඉතින් හදිස්සියක් තමයි. ඇයි ඉතින් හදිස්සියෙනේ මට රස්සාවක් හොයාගන්න ඕනි වෙලා තියෙන්නේ. ඒත් මීටත් වඩා හදිස්සියක් ආවොත්. අනික එයාගෙ සල්ලි වලින් කෝස් කරන්න ඕනි නෑ. රස්සාවක් කරලා ඒකෙන් හම්බෙන සල්ලි වලින්ම කරනවා. මසර්ගේ වාහනේ ඇවිත් ගේ ඉස්සරහින් නතර කරන සද්දෙ ඇහෙද්දිම මං ඉක්මනට කෑම ටික මේසෙට ඇරියා. පුරුදු විදියටම මසර් මූණ හෝදගෙන ඇවිත් කෑම මේසෙන් වාඩි වුණා. මං සාලෙට වෙලා ටීවී එක දාගෙන හිටියේ. "ඔයා කන්නේ නැද්ද අයිශා?..." "කාලා ඉන්නේ..." මං බොරු කිව්වා. මං එහෙම කිව්වට පස්සේ මසර් සද්ද නැතිව කෑම කන්න පටන් ගත්තා. ටික වෙලාවක් ටීවි එක බල බල ඉඳලා මං වොශ් එකක් දාගන්න බාතෲම් එකට ගියා. මං නාලා කරලා එනකොට මසර් අනිත් කාමරේ ඇඳට වෙලා හොඳටම නිදි. එයා කොහොමත් බ්‍රේක් එකට ආවම නිදාගන්නේ ඒ කාමරේනේ. නාපු නිසාද මන්දා හොඳටම බඩගිනියි නිදිමතයි දෙකම. බඩගින්න වැඩිකමට තඩි බත් එකකුත් කාලා ඊටපස්සේ මං නිදාගත්තා. වෙනදටනම් දවල්ට කාලා නිදාගන්න යද්දි මසර් හවස යන ටයිම් එකට මං එලාම් එකකුත් තියෙනවා. අද ඉතින් එහෙම ඕනි නෑනේ. එයා එයාට නැඟිටින්න එලාම් එක තියාගෙන ඇතිනේ. මට ඇහැරුනේ මසර්ගේ වාහනේ යන සද්දෙට. පොඩ්ඩක් වෙලා ඒ දිහාට කන් දීගෙන ඉඳලා අනිත් පැත්ත හැරිලා මං ආපහු නිදාගත්තා. ආයෙ මං ඇහැරෙද්දි මුළු ගේම කළුවරයි. හතහමාරත් පහුවෙලා. රංගිගෙන් මිස් කෝල් එකකුත් තිබුණා. නැඟිටලා ගිහින් රූම් එකේ ලයිට් එක දාලා මං රංගිට කෝල් එකක් ගත්තා. "හෙලෝ අයිශා..." "අනේ මට පොඩ්ඩක් නින්ද ගිහින් හිටියේ රංගි. දැන් ඇහැරුණේ. ඔයාට මගෙ රෙසියුමේ එක ආවා නේද?.." "ඔව් අයිශා ඒක හරි. මං මගෙ යාළුවටත් යැව්වා.හැබැයි එතන දැන් වේකන්සි නෑලු. දවස් දෙකකට කලින් ඉන්දියන් ගර්ල් කෙනෙක්ව අරගත්තා කිව්වා." "අයියෝ...එහෙමද." "හ්ම්ම්... මං මේ ඒ පණිවිඩේ දැනගත්ත ගමන් ඔයාට කියන්න කෝල් කළේ...ඔයාට ඩ්‍රයිවින් ලයිසන් එක තියෙනවා නේද?.." "ලර්නර් පර්මිට් එක විතරයි තාම තියෙන්නේ..." "හ්ම්ම්...මෙහෙ ජොබ් වලට ගොඩක් වෙලාවට ඩ්‍රයිවින් ලයිසන් එකත් ඉල්ලනවා. ඔයා පුළුවන් තරම් ඉක්මනට ඒක ගන්න ට්‍රයි කරන්නකෝ. ඉන්ස්ට්‍රක්ටර් කෙනෙක් ළඟට යන්න කලින් මසර්ට කියලා පොඩ්ඩක් පුරුදු වෙන්න. මාත් මුලින් කළේ එහෙමයි. යසිරුට කියලා පුරුදු වුණාට පස්සේ තමයි ඉන්ස්ට්‍රක්ටර් කෙනෙක් ළඟට ගියේ. ලෙසන්ස් පහකට හයකට පස්සේ ප්‍රැක්ටිකල් එක කළා..." "ඒක තමයි මාත් ඉක්මනට ගන්න ඕනි රංගි..." "හරි එහෙනම් මං තියන්නම් අයිශා.. මං තව හොයලා බලන්නම්කෝ..." දවල් වරුවේ රංගිගේ කෝල් එක නිසා ඇතිවුණු බලාපොරොත්තු ඔක්කොම ටික හවස් වරුවේ රංගිට ගත්ත කෝල් එකෙන් එහෙම් පිටින්ම කඩා වැටුණා. මදැයි කෝල්ස් එකේ වැඩ කරන්න බලන් හිටියා. දැන් ඉතින් මොකද කරන්නේ. කමක් නෑ රංගි තව මොනාහරි හොයයිනේ. බලමුකෝ. උදේ මසර් හදපු ශවර්මා වල මගෙ පංගුව මං මසර්ට රෑට කන්න ලෑස්ති කළා. ලොකු බඩගින්නක් තිබුණේ නැති නිසා මං රෑට තේ එකක් විතරක් බොන්න හදාගත්තා. ඒ ගමන්ම මසර්ටත් තේ එකක් හදලා කෑම මේසෙන් තියලා මං මගෙ තේ කෝප්පෙත් අරන් සාලෙට ගිහින් සෝෆා එකෙන් වාඩිවෙලා ටීවි එක බලන්න ගත්තා. මසර් පාඩුවේ මේසෙට වෙලා රෑ කෑම කනවා. වෙනදටනම් රෑට කන වෙලාවට අපි කොච්චර දේවල් කතා කරනවද. අපේ සද්ද බද්ද කතා බහ නැති නිසා මුළු ගෙදරම පාළුවට ගිහිල්ලා වගේ. ඒක ඉතින් මගෙ වැරැද්ද නෙමෙයිනේ. මසර් නිදාගන්න යනකම්ම, සාලෙට වෙලා ටීවි එක බල බල ඉන්නවා කියලා මං හිතාගෙනමයි හිටියේ. කාලා ඉවර වෙලා මසරුත් ඇවිත් සාලෙන් වාඩි වෙලා ෆෝන් එක ඔබන්න ගත්තා. වෙලාව දොලහටත් කිට්ටුයි. මසර් තාමත් පුටුවට වෙලා ෆෝන් එක ඔබනවා. ඒ අස්සෙ එයාට ඈනුමුත් යනවද කොහෙද. මමනම් ඉතින් හවස් වරුවම නිදගත්තනේ. ඒක නිසා නිදිමතක් තිබුණේ නෑ. "අයිශා ඔයා නිදාගන්නෙ නැද්ද?..." "නිදිමත නෑ..." "හ්ම්ම් මං අනිත් කාමරේට යන්නද. නැත්නම් අපේ කාමරේම ඉන්නද?.." මසර් ඇහුවා. මං ඒකට කිසිදෙයක් කියන්න ගියේ නෑ. "අයිශා...මං මොකද කරන්නේ?.." ටික වෙලාවකට පස්සේ මසර් ආයෙමත් ඇහුවා. මං ඒත් මොනාත් කියන්න ගියෙ නෑ. සද්ද නැතුව ටීවි එක දිහා බලාගෙන හිටියා. "අයිශා...මො.." මසර් ආයෙත් කතා කරන්න කලින් මං ඉස්සර වුණා. "මේ ගෙදර ඔයාගෙනේ. ඔයා ඔයා කැමති තැනක කැමති විදියට ඉන්න. සැරින් සැරේ විකාර ප්‍රශ්න අහන්නෙ නැතුව මට පාඩුවේ ඉන්න දෙන්න. එච්චරයි." මං කිව්වා. ඒ පාර මසර් නැඟිටලා අපේ කාමරේට ගියා. සතියක් ඉවර වෙන්නත් ළඟයි. සඳුදා රංගි කෝල් කලාට පස්සේ සිකුරාදා වෙනකම් එයාගෙන් මොනාත් පණිවිඩයක් ආවේ නෑ. මට හදිසිය තිබුණට මදි ඉතින්. රංගි රස්සාවල් අතේ තියන් ඉන්නෙ නෑනේ. එයත් හොයන්න එපැයි. අනික ඉතින් මට මහ ලොකු සුදුසුකම් තියෙනවා කියලද. අඩු තරමේ තාම ඩ්‍රයිවින් ලයිසන් එකවත් නෑනේ. ඊයෙයි අදයි ඉංග්ලිෂ් ක්ලාස් යන්නෙ නෑ කියලමයි මං හිතන් හිටියේ. ඒත් ඉතින් නොගියොත් මටමනේ පාඩුව. ඉස්සරහට මගෙ වැඩ ටික තනියම කරගන්න මෙහෙ භාෂාවවත් හරියට දැනගෙන ඉන්න එපැයි. සිකුරාදා ක්ලාස් ඉවර වෙලා ක්ලාස් රූම් එකෙන් එළියට එන ගමන් ෆෝන් එක අතට ගද්දි රංගිගෙන් මිස් කෝල් තුනක් තිබුණා. ක්ලාස් එකේ බ්‍රේක් ටයිම් එකෙන් පස්සේ තමයි රංගි කෝල් කරලා තිබුණේ. මොකක් හරි හදිස්සියක්වත්ද. ආ මගෙ වැඩේ හරි ගිහින්ද දන්නෙ නෑ. ඉන්ස්ටිටියුට් එකෙන් එළියට යන්න කලින් රිසෙප්ෂන් එක ළඟ තියෙන පුටුවක වාඩිවෙලා මං රංගිට කෝල් කළා. "මං ක්ලාස් එකේ හිටියේ රංගි...දැනුයි ඔයාගෙ මිස් කෝල් ටික දැක්කේ. "අනේ සොරි අයිශා...මං හිතුවේ ඔයා අද ගෙදර කියලා. ඔයා ආන්සර් කළේ නැති නිසා මං යසිරු ලව්වා මසර්ට කෝල් එකකුත් ගත්තා. මසර් යසිරුට කියලා ඔයා ක්ලාස් එකේ කියලා... මසර් විස්තරේ කියන්න ඇති නේද. ඔයා මොකද කියන්නේ... කැමතිද.?.. "මසර්?...මොකක්ද විස්තරේ?.. මං මේ තාම ඉන්ස්ටිටියුට් එක ඇතුලේ ඉන්නේ රංගි" "ඕ එහෙමද...මං හිතුවේ දැනටමත් මසර් කියලා ඇති කියලා. ඔයාලගේ ගෙවල් හරියේ මොටෙල් එකක් තියෙනවා නේද අයිශා?..." "ඔව

්...අපේ ගෙවල් පාරට එහා පැත්තේ පාරෙ තියෙන මොටෙල් එකනේ." "ආ...ඒක තමයි...එතන හවුස් කීපින් ජොබ් එකක් තියෙනවා. සතියට දවස් තුන හතරක් තමයි වැඩ තියෙන්නේ. හවුස් කීපින් වලට තව දෙන්නෙකුත් ඉන්නවා කියලා තමයි කිව්වේ. ඔයාට වැඩ තියෙන්නේ උදේ අට හමාරෙ ඉඳලා එකොළහමාර වගේ වෙනකම්. පැයට ඩොලර් 29ක් දෙනවා කිව්වා. මොකද කියන්නේ.." "මං කැමතියි රංගි. ගෙදරටත් ළඟ තැනක්නේ...හැබැයි ඉරිදා උදේට මාකට් එකේ ස්ටෝල් එක නිසා එදාට නම් බැරිවෙයි" "එතන ඉරිදටයි සෙනසුරාදාටයි වැඩ නෑ අයිශා...සතියේ දවස් පහේ තමයි වැඩ තියෙන්නේ. යුමී කියලා ජපන් ගෑනු කෙනෙක් තමයි මොටෙල් එකේ වැඩ ටික කරගෙන යන්නේ. ඔයා අද ගිහින් එයාව මීට් වුණොත් ලබන සතියේ ඉඳන් වැඩ පටන් ගන්න පුළුවන් වෙයි." "හරි මං අද යන්නම්...ඔයා මට ලොකු උදව්වක් කරේ. තැන්ක්‍යූ සෝ මච් රංගි..." "ඇත්තටම මං නෙමෙයි යසිරු තමයි ජොබ් එක සෙට් කරලා දුන්නේ... ඔය මොටෙල් එකේ දැන් වැඩ බලන යුමී, යසිරුලත් එක්ක කලින් වැඩ කරපු ශෙෆ් කෙනෙක්. මං ඔයාට ජොබ් එකක් හොයනවා කිව්වම යසිරු ඒ ගෑනු කෙනාගෙන් ඇහුවා... ඔයා යනකොට ඔයාගෙ රෙසියුමේ එකේ ප්‍රින්ට් අවුට් එකක් අරගෙන යන්න අයිශා...යසිරු මසර්ටත් විස්තරේ කියලා තියෙන්නේ...." "හරි රංගි...මං ගිහින් ඇවිත් ඔයාට කෝල් එකක් දෙන්නම්.." ‍ඇති යන්තම් රස්සාවෙ වැඩේනම් හරි. දැන් අරයා මොනා කියන්න ලෑස්ති වෙලා ඉන්නවද දන්නෙ නෑ. මං එළියට යනකොට මසර් ඇවිත් හිටියා. "අද ක්ලාස් එක ඇරෙන්න පරක්කු වුණා නේහ්?" මං සීට් එකෙන් වාඩි වුණ ගමන් මසර් මගෙන් ඇහුවා. "නෑ මං රංගි එක්ක කෝල් එකේ හිටියේ..." මං එහෙම කිව්වම මසර්ට තේරෙන්න ඇතිනේ. එයා ඉතින් දැනටමත් කාරණාව දන්නවනේ. එක අතකට ඒකත් හොඳයි. "ආ යසිරුත් කතා කළා. දැන් ඒ ජොබ් එකට යනවද?.." "ඔව්" "හවුස් කීපින් ජොබ් හිතන තරම් ලේසි නෑ අයිශා..." "ඒකට කමක් නෑ. මං යනවා එච්චරයි." "හරි හරි මං යන්න එපා කිව්වේ නෑ. ඔයාගෙ කැමැත්තක්..." මසර් ඩ්‍රයිව් කරන ගමන් කිව්වා. "මට ඔෆිස් වර්ක් එකට යන්න ඕනි. ප්‍රින්ට් අවුට් එකක් ගන්න තියෙනවා" "රෙසියුමේ එකේ ප්‍රින්ට් අවුට් එකක් අරගෙන තියෙන්නේ. මං යසිරු ලව්වා රංගිට ඔයා යවපු එක ගෙන්න ගත්තා..." මතු සම්බන්ධයි. බුද්ධි ජයවීර. ( කතාව කියවලා අදහස් දක්වන ඔයාලා හැමෝටම ගොඩක් ස්තූති. පිළිතුරු නොලියනවට සමාවෙන්න )සිංහල කමෙන්ට්‍රි... 😬 ඔව් අපිට අපගේ ක්‍රීඩා පිටියට වම්පසින් දිස්වෙනව මනරම් වෙරළ තීරය අසබඩ මාන කොකුන් තිත්ත පැටව් දඩයමේ යන අතිශය සුන්දර දර්ශණයක්. දකුණතින් පිත්ත හසුරන හසරංග දිව එනවා පන්දු යැවීමට. වමිතින් කෑම කන ගුර්බාස් සිය පිත්ත යගදාවක් මෙන් අල්ලාගෙන සිටින විට මට සිහිවෙනවා කොසොල් රජතුමාගේ සිහින හැටහතර. පහරක් එල්ල කරනවා, කිසිදු සමාවක් නෑ බැක්වර්ඩ් ස්ක්වෙයා ලෙග් ඔස්සේ එල්ල කල ස්ට්‍රෙට් ඩ්‍රයිව් පහර කෙලින්ම කඩුල්ලේ දැවටෙනවා. ප්‍රේක්ෂකයන් අසරණයි. පන්දු රකින්නාගේ අතටම පන්දුව රැගෙන නැවත බාර දෙද්දී විනිසුරුවරයා තම දකුණු පැත්තට අත යොමු කරමින් වයිඩ් පන්දුවක් ලෙස තීරණය කරනවා. ඒ ලකුණත් සමඟ මුලු ලකුණු සංඛ්‍යාවට තවත් ලකුණු හතරක් හිමිවෙනවා. ලකුණු සංඛ්‍යාව රුපියල් 50ට හතරයි පිට නෑ පිට නෑ පිට නෑ. ඒ සමඟින් මේ නිමාවෙන්නේ තරඟයේ පන්සිය පනස් ජාතක පොතේ එන නලපාන ජාතකය සිහි කරමින් වෙරළ අසල මාලු බාමින් සිටින ධීවරයන්ගේ හිසට ඉහළින් පන්දුව ඇදී යනවා. එම ලකුණු හයත් සමග ඒ නිලකුණු ඕවරය අවසන් වෙනවා. තරඟය ජයග්‍රහණය කිරීමටනම් මෙම පන්දු රකින්නන් සීයට 0.5ක ආර්ථික වර්ධන වේගයක් පවත්වා ගත යුතුයි. ඒත් අපිට දැන් දැන් පෙන්නෙන්නට තිබෙනවා තද කොල පැහැ කලු වලාකුලු දස දෙසින් ක්‍රීඩාපිටිය ආක්‍රමණය කරමින් තිබෙනවා. සෑම කලු වලාකුලකම රිදී රේඛාව තමයි අපේ පළමුවෙනි සිනමා නිර්මාණය. රොබට් බවුන්ඩ්‍රි නම් ආදිපාදිවරයාගේ එදා හෙළ දිව කෘතියේ මේ ගැන ඉහළින් පහරක් එල්ල කරනවා තණතීරුව දිගේ පන්දුව ඇදී යනවා හතරේ සීමාව අසලදී රැකගන්නවා. ලකුණු හතරයි. ඔව් අපට මැවිලා පේනවා නන් දෙසින් පැමිණි ප්‍රේක්ෂකයන් තම රූපවාහනිය ඉදිරිපිටට වී ඔල්වරසන් දෙන ආකාරය. ඒ හඬින් අමන්දානන්දනයට පත් ගම් නියම්ගම් සිසාරා විහිදී සිටින අප සහෝදර මුස්ලිම් බැතිමතුන්ගේ පුද පූජාවට මේ චෛත්‍ය රාජයා නිසැකවම ලක්වෙනවා. යම් හෙයකින් මේ මොහොතේ මේ තරඟයට වර්ෂාවෙන් ආශිර්වාදයක් ලැබුනොත් ඇත්ත වශයෙන්ම අපේ ගොවි මහත්තුරු මහත්සේ සතුටට පත්වෙනවා නොඅනුමානයි. මඩ සෝදාගත් කල රජ කමටත් සුදුසු කියා මතය සනාත කරමින් ඇන්ජලෝ මැතිව්ස් දිව එනවා මීළඟ පන්දුව යොමු කිරීමට ඩීප් මිඩ් විකට් අන්තයෙන්. අපි කතා කරමින් සිටියේ පැන මඩ කඩිති වැව්තාවුල් ඉස්කෝලේ ගුරුවරු වැරෙන් පහරක් එල්ල කරනවා. දැවීයාමක්ද. නෑ. කඩුලු රකින්නාගෙ හිසට ඉහලින් ගියානම් නිසැකවම හයේ පහරක් වීමට ඉඩ තිබුනා. පන්දුව යොමු කලේ නෑ මැතිව්ස්. මං හිතන්නෙ ඔහු දැනගත්තා ඒ පන්දුවට හයේ පහරක් එල්ල කිරීමට ඇති බව. අතීතයේ පටන් අපේ මුතුන් මිත්තන්ට තිබුනු තීක්ෂණ දිව යනවා පන්දුව රැක ගැනීමට. කිසිදු අවස්ථාවක් නෑ හතරේ සීමාව අසලදී පන්දුව පෙරලා බාරදෙනවා නැවතත් කඩුලුරකින්නාට. ඒ සමඟින් මැතිව්ස්ගේ ඉනිම අවසන් වෙනවා. ඒ අවසන් වුනේ තරඟයේ තිස් තුන් කෝටියක් දෙවිවරුන්ගේ රැකවරණය අප සතුව ඇති බව මොනවට පැහැදිලි කරමින්. තරඟය එන්න එන්නම තීව්‍ර වෙද්දී සිහින් මල් වැස්සක් පිටියට වැටෙන්නට පටන් ගන්නවා. තරඟය ජයග්‍රහණයට නම් පැයට කිලෝමීටර් 67ක වේගයක් පවත්වාගත යුතුව තිබුනු බව කාලගුණ වාර්තා දෙපාර්තමේන්තුව මේ දැන් ප්‍රකාශයට පත් කර තිබෙනවා. දැනට පවතින ලකුණු තත්වය අනුව ඩක්වර්ත් ලුයිස් න්‍යායට අනුකූලව ලබාගැනීමඉ සෘණ 3.2ක දළ දේශීය නිෂ්පාදිතයක් ඇති රටවල් අතර ඉදිරියේම ඇති ශ්‍රී ලංකාව එක් පසකින් ගොලු මුහුදත් අනෙක් පසින් බෙංගාල බොක්කත් අතර නිහඬව ගිමන් නිවමින් ගුලිවී සිටි සුනීත සෝපාකයන් සිහිකරමින් තරඟය මදකට නතර කරනවා.. ඒ සමඟම අපි යොමු වෙනවා ප්‍රධාන පාලක මැදිරියට.. විරාමයෙන් අනතුරුව අපි බලමු මෙවර සිහින තරුව මලිත්ද අජිත්ද කියලා. තීරණය ඔබ සතුයි.. මේ යෞවනයේ ටොපියන වමත්කාරය සැමන් පදිරිවුනි හෙරණට රචනා කරන යුගයේ ජනප්‍රියතම රේඩියෝ නවකතාව "කලාවැව නිහඬයි, ඈ හඬයි...". මෙතෙක් වේලා ඔබ සමඟ පිළිසඳරේ යෙදුනු මා බුද්ධික සමන් අලවතුරේ විජිතවංශ..හත් කුළුඳුල් පා පහර........ ලක්දිව විසූ රාවණ රජ්ජුරුවන්ට අක්කර 1000ක විතර ලොකු පොල් වත්තක් තිබිලා තියෙනවා පිළියන්දල පොල්ගස් ඕවිට කියන ප්‍රදේශයේ. ඔය පිළියන්දල කියන නම හැදිලා තියෙන්නේත්... පිළි = පීළිවලින් යන් = යන ද = දඬුමොණර ල = ලන්ද කියන වචන එකතුවෙන්. නමේ තේරුම හැටියට පොල්ගස් ඕවිටින් කඩන පොල් ප්‍රවාහනය කිරීමට පිළියන්දල සිට දඬුමොණර කෝච්චි සේවයක් තිබිලා තියෙනවා. ඔන්න එක කාලෙක පොල්ගස් ඕවිට පොල් වත්තේ පරන ගස් ඔක්කොම කපලා අලුත් පැළ හිටවලා අවුරුදු ගාණක් ගිහිල්ලත් ඒවායේ ගෙඩි හැදිලා නෑ. ගෙඩි හැදෙන්නේ නැති ගස් වලට තුන් කුළුඳුළ් කන්‍යාවියක් ලව්වා පයින් ගැස්සුවාම ඒවායේ ගෙඩි හැදෙනවා කියල විස්වාසයක් තියෙනවා. ඉතිං තුන් කුළුඳුල් කන්‍යාවියන් කීප දෙනෙක්ම ලව්වා වරින් වර ඒ ගස් වලට පයින් ගැස්සුවත් ඒවයේ ගෙඩි පීදිලා නෑ. වැඩේ බරපතලයි කියලා හිතුන රාවණ රජ්ජුරුවන්ට තුන් කුළුඳුළේ මදි කියල හිතුන නිසා හත් කුළුඳුල් කන්‍යාවියක්ව හොයන්න උත්සහ කලත් හත් කුළුඳුල් කන්‍යාවියක් හොයාගන්න බැරි වෙනවා...... ශ්‍රී රාවණ රජතුමාට ජාන පිටපත් කිරීමේ තාක්ෂණය තිබුණ බව සෑම හෙළ ඉතිහාසඥයෙක්ම හොඳින් දන්නා සත්‍යයක්. ඒ වගේම ක්ලෝනින් (Cloning) යන වචනයත් කොළොන් නැමැති හෙළ වචනයෙන් හැදුනක් කියලයි කියන්නේ. ඕඩි යක්ෂයා ලව්වා ජාන පිටපත් සෑදවීමට කියන්නේ ඕඩි කොළොන් කියලා. නමුත් අද වන විට ඒ වචනය වැරදි දේකටයි භාවිතා වෙන්නේ. රාවණ රජතුමා ජාන වෙනස් කම් කරපු බොහෝ වඳුරන්ව හදනවා. හනුමාන් යනු එලෙස ජාන වෙනස් කම් කර හදපු ඕඩි කොළොන් වඳුරෙක්. පසුව ඌ රාවණ රජතුමාගේ රසායනාගාරයෙන් පැන ගොස් වඳුරු පරපුරක්වම බිහිකරනවා..... අර ප්‍රශ්නෙදි රාවණ රජ්ජුරුවන්ට හොඳ අදහසක් කල්පනාවට එනවා. එතුමා ජාන පර්යේෂණ කරන තම විද්‍යාගාරෙට ගිහිල්ලා තාමත් පැටව් නොසෑදූ වඳුරෙක්ව සහ වැඳිරියෙක්ව අරගෙන උන් දෙන්නව සංසර්ගයේ යොදවලා ඕඩි කොළොන් තාක්ෂණයෙන් පිරිමි පැටව් දෙන්නෙක්ව සහ ගෑණු පැටික්කියන් දෙන්නෙක්ව හදනවා. ලෝකයේ දක්ෂතම වෛද්‍යවරයා වූ රාවණ රජ්ජුරුවෝ නිපදවා තිබුණ රහසිගත හෝමෝන ඒ සඳහා භාවිතා කරනවා. හෝමෝන කියන වචනය සැදෙන්නේ... හෝ = හෝරාවෙන් මෝ = මෝරලා න = නතරකරන යන්නෙන්. ඒ අනුව එක පැටියෙක්ව හදන්න හෝරාවක්‌ නැත්නම් පැයයි ගත වෙන්නේ. තව තවත් හෝමෝන භාවිතා කරමින් අර පැටවුන් ඉක්මනින් ලොකු කළ පසු වඳුරන් ජෝඩු දෙකක් විදියට වෙන වෙනම සංසර්ගයේ යොදවලා තවත් පැටව් දෙන්නෙක් හදනවා. ඒ පැටව් දෙන්නවත් ලොකු කර සංසර්ගයේ යොදවලා වඳුරු පැටික්කියක්ව බිහිකරනවා. ඒ අනුව ඒ වඳුරු පැටික්කි හත් කුළුඳුල් වෙනවා...... වඳුරන්ගේ සහ මිනිසුන්ගේ ජාන 96%ක්ම සමාන වෙනවා. ජාන යනු ජා=ජාතකය, න=නංවන අර්ථයයි. ඒ අනුව වඳුරු පැටික්කිගේ ජාන සැකසුමේ නැත්නම් ක්ලෝන් වල සුළු වෙනසක් කරලා ඕඩි කොළොන් කෙල්ලක් බවට පත් කරනවා. පසුව කෙල්ලව හෝමෝන යොදාගනිමින් ඉක්මනින් ලොකු කර හෙළ බසද උගන්වා රාවණ රජ්ජුරුවන්ගේ නොපීදුන පොල් වත්තේ තිබුණ සෑම පොල් ගසකටම පයින් ගස්සවා පොල් පීදුවා ගන්නවා....... ඔය වෙනකොටත් රාවණ රජ්ජුරුවන්ට ඉන්ද්‍රජිත් කුමාරයාව ලැබිලා නෑ. දරුවෝ නැති නිසා රාවණ රජ්ජුරුවෝ සහ මන්දෝදරිය හරිම කණස්සල්ලෙන් ඉඳලා තියෙනවා. රාවණ රජ්ජුරුවන්ට ක්ෂණිකයෙන් අදහසක් එනවා පොල් වත්තේ ගස් වලට පයින් ගහලා ගෙඩි පූද්දපු කෙල්ලව ගෙන්නගෙන මන්දෝදරියටත් පයින් ගස්සන්න. එසේ කල පසු මාස ගාණක් ගත වුණත් මන්දෝදරියට දරුවෙක් ලැබෙන්නේ නෑ. ඒක නිසා රජ්ජුරුවෝ කෙල්ලව නැවත ගෙන්න ගෙන තමන්ටම පයින් ගස්සව ගන්නවා. ඔන්න සති දෙකක් යද්දි මන්දෝදරී දේවිය මාළිගාවේ පිළිකන්නට ගිහින් එතන තිබුණ ගස්ලබු ගසක් අල්ලාගෙන වමනය කරනවා.... ඔය අ

ස්සේ රාවණ රජ්ජුරුවන්ගේ පොල් වත්තේ ගෙඩි පූද්දපු කතාව කටින් කට ගිහින් කුවේර රජ්ජුරුවන්ටත් ආරංචි වෙනවා. කුවේර රජ්ජුරුවොත් ඊට පස්සෙ ඒ කෙල්ලව ගෙන්නගෙන කෙහෙල්හේනාව ප්‍රදේශයේ තිබුණ තමන්ගේ අක්කර 500 ක් විතර වෙන පීදෙන්නෙ නැති ගස් තිබුණ කෙහෙල් වත්තේ ගස් වලටත් පා පහර දීගන්නවා. නමුත් ඒවගේ නම් පීදෙන්නේ නැතුව යනවා....... ඕවා බොරුයි කියලා හිතනවා නම් වර්ගපූර්ණිකාව නැමති ඉපැරණි යක්ෂ ගෝත්‍රික පුස්කොළපොතේ ඔය තොරතුරු ඔක්කොම සටහන් වෙනවා. පුළුවන් නම් හොයාගෙන කියවලා බලන්න. පද නිරුක්තිත් තක්කෙටම ගැලපෙන නිසා ආයිත් සැක කරන්න දෙයක් නෑ. ඒ වගේම ඉහත සඳහන් කළ ප්‍රදේශ වල සිටින පැ‍රැන්නන් ඔය විස්තර හොඳටම දන්නවා...... ප. ලි. කන්‍යාවියක් විසින් ඕනෑම ගසක පිට ඇතිල්ලුවොත් ඒ ගසේ දළු දානවලු. හැබැයි උඹලා කන්‍යාභාවය හොයන්න කෙල්ලගේ පිට ගස් වල අතුල්ලොවලා ගහේ තිබුණ කොළ ටිකත් හැලිලා, ගහේ පොතු ටිකත් වේලිලා ගියොත්..... කෙල්ලගෙන්ම අහගනින් හේතුව.. මාව ඕවාට ගාවගන්නේ නැතිව හරිය...... 😁රාජේන්ද්‍ර නානා...🕉️...☪️...😔😔😔 රාජේන්ද්‍රන් හෝඩියේ පංතියෙ ඉදන්ම මම එක්ක එක ඉස්කෝලෙ එක පන්තියෙ ඉගෙනගත්ත හොද දෙමල කොල්ලෙක්. ඒ කාලෙ ගොඩාක් දෙමල මුස්ලිම් කෙල්ලො කොල්ලො ඉගෙනගත්තෙ සිංහල පාසල්වල සිංහල මාද්‍යෙන්. රාජේන්ද්‍රන්ගෙ තාත්ත කනකසබේ අයියා ගමේ තිබ්බ එකම බාබර් සාප්පුවෙ හිමිකාරය හොද හින්දු බැතිමතා. මං වගේම ගමේ කව්රුත් කුඩාම අවදියේ ඉදන් කොන්ඩෙ කැපුවෙ කනකසබේ අයියාගෙ බාබර් සාප්පුවෙන්. දෙපැත්තටම තල්ලුකලාම ඇරෙන බාග සැලුන් දොරක් තිබ්බ පව්ඩර් සහ සුවඳ විලවුන් වල සුවඳින් පිරිච්ච කවදාවත් අමතකවෙන්නෙ නැති තැනක් තමයි ඒක. බාබර් සාප්පුවේ එක් පසෙක හින්දු දෙවිවරු රාශියක් වෙනුවෙන් පත්තු කරපු මලාණික එලියක් විහිදෙන පොල්තෙල් පහන් කීපයක් නිතරම දැල්විලා තියනව දකින්නට තිබුනා. පුංචි අපිට කොන්ඩෙ කපනකොට ඉදගන්න තිබ්බ කකුල් ගොඩාක් උස නිල්පාට තීන්ත ගාපු පුටුව කිසිදාක අමතක වෙන්නෙ නෑ. පුංචිම කාලෙ කොන්ඩෙ කපල ඉවරවෙනකංම ඒ පුටුව උඩ බෙරිහංදිදී අඬල තියනව ඕනෙතරම්. දැන් වගේ කොන්ඩෙ කපන විදුලි මැශින් නොතිබුණ ඒ යුගයේ කනකසබේ අයියගේ අතට ගත්තම මගේ මූණ ඇඹුල් කරපු උපකරණය තමයි අපි අත් ටැට්ටර් එක කියල පහුකාලෙක හදුන්වපු කක්කුට්ටෙක් වගේ තිබ්බ උපකරණය ඒක බෙල්ලෙ පිටිපස්සට තියනකොට ඒකෙ සීතලටයි බයටයි ඇගේ හිරිගඩු පිපෙනව,ඒකෙන් ඉසකෙස් ඉගිල්ලෙනකොට ගැස්සිලා හුක් කියවෙනවා . දැලි පිහියෙන් කන් දෙපස කොන්ඩය කපන්න ඉස්සර පැත්තක එල්ලල තිබ්බ හං පටියක ඒක අතුල්ලමින් දැලි පිහිය මුවහත් කරනවා ඒව දැක්ක අවසාන පරම්පරාව අපි වෙන්න ඇති. ඉතිං මේ කනකසබේ අයියා වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන්ම ඉතා තදබල පිචර් පිස්සෙක් අවාසනාවට වගේ ඔහුගේ ප්‍රියතම නලුවා උනේ එකල දකුණු ඉන්දීය ජනප්‍රිය නලුවෙකු වූ එම්.ජී.රාමචන්ද්‍රන් නොහොත් එම්.ජී.ආර්. කනකසබේ අයියගේ බාබර් සාප්පුව පුරාම තිබ්බේ එම්.ජී.ආර් ගෙ විවිධ චිත්‍රපටවල දර්ශන ඇතුලත් විශාල පිංතූර. බාබර් සාප්පුව ඇතුලට ගියාම වෙනම ලෝකයක් වගේ. කා සමගත් ඉතා හොද ලෙංගතු සම්බන්දයක් පවත්වපු කනකසබේ අයියා ගමේ කව්රුත් හදුනන මනුස්සයෙක් උනා. ඉතිං කනකසබේ අයියගෙ බාල පුතා රාජේන්ද්‍රන් මගේ හොදම යාලුවෙක් කිව්වනෙ අපි පාසල් ගියේ එකට කෑවෙ බිව්වෙ ඉගෙනගත්තෙ එකට. අසූතුනේ ජූලි මාසෙ සිංහල යක්ඛ පුත්‍රයන් විසින් සාමාන්‍ය ද්‍රවිඩ ජනතාවට එල්ල කල ප්‍රහාරය ගැන ලෝකයම දන්නවා අව්රුදු තිහක් දක්වා ඇදුනු භයානක යුද්දයක් සදහා ත්‍රස්තවාදී සංවිධානයකට උත්තේජනය සහ පිරිස් බලය සපයනු ලැබූයේ ඒ ප්‍රහාරය විසින් කියල මම හිතනවා. ඒ ප්‍රහාරයට මිනිස්සු අපූරු නමකුත් කිව්ව "ජාතිආලෙ" කියලඒ කාලෙ අපි පුංචි ගැටව්. එකල උතුරේ ද්‍රවිඩ සටන්කාමීන්ට එලිපිටම ආධාර උපකාර කල කෙනෙක් තමයි දකුණු ඉන්දියාවේ එම් ජී ආර් නොහොත් කනකසබේ අයියගේ ප්‍රියතම නලුවා වෙච්චි එම් ජී රාමචන්ද්‍රන් ඉතින් සමහර සිංහල මිනිසුන්ට එම්ජීආර් ගැන තිබ්බ හැඟීම එච්චර යහපත් එකක් නෙමේ. කලු ජූලිය ඇවිලුනු පලමු දිනවලම එම්ජීආර් ගේ යෝද පෝස්ටර් ගසා තිබූ කනකසබේ අයියාගේ සැලුන් එකට පිරිසක් පහර දෙන්නේ ඔවුන්ට සිංහල මිනිසුන් අතර තවදුරටත් ආරක්ශාවක් නොමැති බවටත් ඔවුන්ව සිංහල සමාජය පිලිනොගන්නා බවටත් දෙන සංඥාවක්ද සමගින්. කිසිදා එම් ජී ආර්ව දැක නොතිබූ ඔහුගේ රසිකයෙකු පමණක් වූ කනකසබේ අයියාට සිංහල මිනිසුන් පහරදීමට පැමිණෙන්නේ ඔහුගේ බාබර් සාප්පුවේ එම් ජී ආර්ගේ පිංතූර අලවල තිබ්බ හේතුව නිසාමයි. ජූලි කලබලවලින් දැඩිව බියටත් සන්ත්‍රාසයටත් පත් වූ ඔව්න්ගේ පව්ලේ සියලු දෙනාගේම ජීවිත බොහෝ වෙනස් කරලීමට මේ සිදුවීම හේතු උනා. අප නිවස ආසන්නයේ ජීවත් වූ හිතවත් තවත් ද්‍රවිඩ පව්ලකට එල්ල වූ ප්‍රහාරයෙන් දිවි ගලවා ගැනීමට ඔවුන් දිව ආවේ අපේ නිවසටයි මරණ බිය නිසා එම නිවසේ වයසක ආච්චි අම්මා අපේ ඇඳක් යටට වී ගැහෙමින් සිටි හැටි මට තාමත් මතකයි. වාසනාවකට ඔවුන් කිසිවෙකුට ජීවිත හානියක් සිදු උනේ නෑ. ඒ නිවසේ හිටියේ ආච්චි අම්මාත් ඇයගේ පුතා වූ ශිවාත් දුව වූ තමිලනී අක්කාත් පමණයි. මගේම වයසේ මා සමගම හැදුන වැඩුන පොඩි රාජා නම් තවත් ඔවුන්ගේ ඥාති පුතෙක් සිටි අතර මේ අඩම්තේට්ටම් වලින් පසුව ඔහු උතුරට ගොස් එල් ටී ටී ඊයට බැඳී ඇතැයි රාවයක් පැතිර ගිය අතර යලි කිසිම දවසක මට හෝ කිසිවෙකුට ඔහු හමු නොවිනි. තමිලනී අක්කා පසු කලෙක විවාහ වූ අතර මට කිසිදා ඇයගේ සැමියාව අමතක නොවන්නේ ද්‍රවිඩ ජාතිකයෙකු වූ ඔහුගේ අතේ වැලමිට ලග සිට මැනික් කටුව දක්වා සිංහලෙන් ගැසූ දිගු පච්චය නිසාය එහි පච්චා කොටා තිබුනේ "ලලිතා එකහිත"යනුවෙනි ඒ ගැන විමසීමේදී ඔහු පවසා සිටියේ ලලිතා නම් යුවතියකට ආලය කරන සමයේ බීමතින් එය කොටාගත් බවත් පසුව ඇය වෙනකෙකු හා ගිය අතර පච්චය ඔහු සමග නැවතුන බවත්‍ ය. තමිලනී අක්කා සමග රංඩු වෙවී යාලු වෙවී හැන්දෑවට අඩියක් ගසමින් ඔහු විනෝදකාමී ජීවිතයක් ගතකලා. ආච්චි පසුකලක මියගිය අතර ශිවානම් අදටත් මගතොටේදි මුණගැහෙනවා. අඩම්තේට්ටම් වලට ලක් වූ මා මිත්‍ර රාජේන්ද්‍රන්ලාට සිදුවූයේ වෙනස්ම දෙයක් රාජේන්ද්‍ර ජීවත්වූ ග්‍රාමයේ වැඩිපුර වාසය කලේ මුස්*ලිම් ජනතාව ටික කලකින් රාජේන්ද්‍ර ඔහුගේ නම අස්මින් යනුවෙන් භාවිතා කරන්නට පටන් ගත්තා අපිට මේක එච්චර ලොකු සිද්දියක් නොවුනේ අපි ඒ නමින් ඔහුව කිසිදා ඇමතුවේ නැති නිසාත් ඒ දවස්වල අපිට ඒ ගැන එතරම් අවබෝදයක් නොතිබූ නිසාත්ය. පසු කලෙක තමයි මට අවබෝද උනේ සිංහල අපගෙන් නොලැබෙන ආදරය ආරක්ශාව පතා රාජේන්ද්‍ර අස්මින් නානා බවට පත්වුන වග. ආදරය ආරක්ශාව කියන්නෙ අපි කියවන දේ නොව ඔවුන්ට දැනෙන දෙයයි. තමන්ගේ භාශාව ආගම පැත්තකට දාල සිංහල පාසලකට හෝඩියේ පංතියේ ඉදන්ම ඇවිත් අපිත් එක්ක එකට බුද්ධ ධර්මය පවා ඉගෙනගත්ත අපේ සමාජයට මුහුවෙන්න හදපු රාජේන්ද්‍රලව අපි ආදරයෙන් පිලිගත්තාද..? සිත්තියා එක්ක විවාහවෙලා දරු මල්ලො එක්ක ලස්සන ජීවිතයක් ගතකරන රාජේන්ද්‍ර නොහොත් දැන් අස්මින් නානාව මට නිතර මගතොටදී හමුවෙනවා අපි පරණ කතා මතක්කරමින් හිනාවෙනවා. ජීවිතේ ඔහොම තමයි,අපි ගොඩාක් දුක් කම්කටොලු පහුකරගෙන ආපු මිනිස්සු ඌට ආරක්ශාව ආදරය ලැබෙතැයි හිතුන සමාජයක ඌ නැවතුනා. "මචං මේ වෙච්ච වෙනසට උබට දුකක් ඇත්තෙම නැද්ද" පහු කාලෙකදි මම එහෙම ඇහුවම මූණ බිමට බරකරගෙන පහත් ස්වරයකින් ඌ කිව්වෙ "දැන් ආපහු හැරෙංඩ කොහොමත් බෑනෙ මචං" කියල උගේ හිතේ කැකෑරෙන දේ දන්නෙ ඌ විතරයි. ගනේශ්ව ,විශ්නුව,ශිවව, ක්‍රිශ්ණව සරස්වතීව ලක්ෂ්මිව අතඇරල ඌට අල්ලා දෙවිදුන් ලඟ නවතින්න සිද්ද උනේ අපි ආදරය සෙනෙහස ඌට නොදුන්න නිසා කියල හිතේ වරදකාරී හැගීමක් තියනව. ඒ එක්කම කනකසබේ අයියගෙ බාබර් සාප්පුවෙ හින්දු දෙවිවරු රාශියක් වෙනුවෙන් දැල්වුන පොල්තෙල් පහන් වල මලාණික එලි ටික මැවිල පේනව.ඒ පාරම්පරික හින්දු පව්ලක හින්දු දෙවි දේවතාවන් වෙනුවෙන් පත්තු උන අවසාන පහන් පූජාව බව හදවත මතක් කරල දෙනව. මම දන්න විදිහට රාජේන්ද්‍රගෙ පව්ලේ කිසිම සාමාජිකයෙක්ගෙ ගෙදරක ආයේ හින්දු දෙවිවරු වෙනුවෙන් පහන් පත්තු උනේ නෑ. මේ අලකලංචි වෙලා දැං ඉතා විශාල කාලයක් ගෙවිල ගිහින් අපි දරුමල්ලෝ ඉන්න වියපත් මිනිස්සු. ඒත් අපි හෝ අපේ තරුණ පරපුර ඉගෙනගෙන ඇති පාඩම කුමක්ද..? මේක ලියන්න ඕනෙ කියල හිතුවෙ කාලෙක ඉදල. මචං රාජේන්ද්‍ර... අපි ඉන්න තැනට වඩා ඉන්න විදියයි වැදගත්. අපි කොහේ හරි සතුටින් ඉන්නයි ඕනෙ. රාජේන්ද්‍රට තිබ්බ ලෙංගතුකමම තමා අද වෙනසක් නැතුව අස්මින් නාන වෙනුවෙනුත් මගෙ හිතේ තියෙන්නෙ. අපි තාම සත්තු බං. ආදරෙයි මචං...💟 © Dhammika Wickramaarachchi 2023/05/081කොටස- කඩපිලක මතක... ඇය....... අහසත් කලුකරලා හොඳටම වහීවි අදත් හවස සැරටම කාලෙකින් අතටවත් නොගත්තුම ජෙස්මින් සෙන්ට් කුප්පියේ බින්දු දෙකයි තිබ්බෙම ඒකත් ඉහ ගෙනම ගෙදරින් එළියට බහිද්දිම හිත කිව්වෙම යන්න එපාම ඒත් මම ගියා කාලෙකට කලින් අපි වෙන්වුනු තැනටම ඒ පොඩි තේ කඩේ තාම තියෙනවා එහෙමම මේ ලෝකයේ හාස්කම් තියෙනවා අනේ තවම සීවරං දෙයියනේ!උබත් ඇයි ආවේ අදම ගැස්සිලා උඹ පිටිපස්ස හැරුනම මම බය වුණා හොඳටම මම දන්නවා මගේ සුවඳත් උඹට මතකයි තවම ඒකයි හැංගිලා උන්නේ උඹට නොපෙනෙන්න කියලම ඒත්, උඹ හඬන හැටි දැක්කම දුවලා ඇවිදින් බදා ගන්නමයි හිතුනේ ඕනි මගුලක් කියලම මොනා කරන්නද හරි අසරණයි මම නාඩා ඉඳින් මගෙ පණ උඹ කොහොමටත් උඹට විතරයි ආදරේ රත්‍තරනෙ මම..... ...-කුකවි-...අපූරු වන්දනාව කෙටි කතාවක් දඹුලු විහාරයෙන් පිටවීමට නොඉවසිල්ලක් මට වූයේ ප්‍රථම වරට සීගිරිය නැරඹීමට පැමිණි හෙයිනි. පවුලේ සියල්ලන් මහත් වූ භක්තියකින් අද ප්‍රථම වරට පන්සලකට පැමිණියාක් මෙන් දඹුලු විහාරය වන්දනාමාන කරද්දී හද කොනක වූ දැඩි නොඉවසිලිමත් බව හද මුදුනට පැමිණ මට කරදර කරන්නට විය.. "අක්කේ..ඉක්මනින් යමු සීගිරි නගිද්දී ඉර මුදුන් උනාම මහන්සි වැඩියි නේද?අනික පොඩි එකා අම්මයි තාත්තයි පව්.." හද කොනක හෝ නොමැති අනුකම්පාවක් මා මුවග හා උවන මත විය. "මොකෝ..මේ තමුසෙගේ අමුතු කරුණාවක්..උදේ පාන්දරින් නැගිට්ට න

ිසා වෙන්න ඇති..ං මා නිහඩව බිම බලා ගත්තේ දසසිල් උවැස්සෙකු ලෙසිනි. මන්ද වාද කිරීම මේ අවස්ථාවේ මට අලාභයක් බව අත්දැකීමෙන් ලත් හෙයිනි..කෙසේ හෝ අපි සීගිරිය බලා පිටත් වූයෙමු. සීගිරියට පය තැබූ විගසින් මා කලේ දුරකථනය ගෙන පෙරදා නැරඹූ වීඩියෝව යලි ක්‍රියාත්මක කිරීමයි..ඉන් පන්නරයක් ලද මා සියල්ලන් අමතමින්.. "මේ..මම නම් උඩට නැගලා බැහැලා යන්න නෙවෙයි ආවේ හොදට මේක ගැන විස්තර හොයන්න..ඔයාලා යන්න මම පොඩ්ඩක් අර පැත්තට යනවා එහේ පරණ කැනීම් වලින් හොයාගත්ත ගොඩක් දේවල් තියෙනවා.." සීගිරි බිමෙහි වූ දකුණු පස ප්‍රදේශය පෙන්වමින් මම පැවසුවෙමි. "අනේ..හ්...මේ චූටි අතරමං නොවී යමු අපි එක්ක..පැහිච්ච වැඩ නොකර.." අම්මාගේ පළමු වෙඩිමුරය තවත් තීව්‍ර කිරීමට අක්කා සමත් විය. "අනේ..ඔව් මේ..හ්..ඊලගට තමුසෙව හොයන්න වෙයි අපිට මේ ඔක්කොම පැත්තට දාලා.." මා අසරණව තාත්තා හා මස්සිනා දෙස බලද්දී තාත්තා බිම බලා ගත්තේ ඔහු වාද කිරීමේ සිය කිරුළ වසර විසි අටක් තිස්සේ නිතරගයෙන් අම්මා වෙත පළදා ඇති හෙයිනි. එහෙත් වසර දහයක කාලයක් තිස්සේ කිරුළ හිමි වෙමින් අහිමි වෙමින් අක්කා සමග තරග වදින අය්යා නොපසුබටව ඉදිරියට පැමිණියේය "අනේ..මේ..සෙව්වන්දී..මල්ලි පොඩි එකෙක් නෙවෙයි ඌට දැන් විසිතුනක් ඌ ඇවිදලා ආපුදෙන් අනික ෆෝන් එක අතේ තියෙනවනේ..ඒ ඉස්සර අතරමං වෙන්නේ..ඔන්නොහේ ගියදෙන් අම්මේ.." සියල්ලන් නිහඩ වූයෙන් අය්යාට කිරුළ මෙන්ම මට ස්වාධීන වීමේ අවස්ථාවද හිමි වුණි. මා තනිව දකුණු පස බිමෙහි ඇතුලට ගමන් කරද්දී පිඹුරෙකු කරෙහි දමාගත් අයෙක් විදේශිකයින් පිරිවරාගෙන කාශ්‍යප රජුටත් වඩා ගාම්බීරත්වයෙන් පසු විය. ඉන් ඔබ්බට වූ ගල්ලෙනක් අභියස ශ්‍රී ලාංකික මග පෙන්වන්නෙක් "දිස් ඊස් කාශ්‍යපස් ඒසී රූම්.." ලෙස ඒ පිලිබදව විස්තර කරද්දී මා ද ඊට කන් යොමා සිටියේ මේ ගමන අර්ථවාන්විත ගමනක් කර ගැනීමට මට අවැසි වූ හෙයිනි. එයින් නොසෑහුන මා ඒ මං ඔස්සේ ඉහලට යෑමට උත්සාහ කලා පමණි. "මල්ලී ඔහේ බලන්න තරම් දේවල් නැහැ කැමති නම් මා එක්ක යමු.." විදේශිකයන්ගේ මග පෙන්වන්නා මා දෙසට හඩ නගා පවසද්දී අමුතු පෞරුෂයක් නගා ගනිමින් ඔහු දෙස බැලූ මා.. "මම කැලණිය කැම්පස් එකේ අය්යේ මම මේ සීගිරිය ගැන පර්‍යේෂණ වගයක් කරන්න ආවේ" යැයි පැවසුවෙමි. ඔහු යන ගමන පවා නවතා මා දෙසට පැමිණ මහත් ගෞරවයකින් මා දෙස බලා කාඩ් පතක් දිගු කරමින්.. "නියමයි මල්ලී..මට දැන් කතා කරන්න වෙලාවක් නැහැ හෙමිහිට කෝල් එකක් දෙන්න මම දන්න දේවල් ඔයාට කියන්නම්.. වීඩියෝ එකක් කරමු කාශ්‍යපගේ නොදුටු අභිරහස් දිවිය කියලා.. බයවෙන්න එපා කොල්ලෝ මාතෘකාවම විග්‍රහ වෙන්න ඕනී නැහැ.. නිකන් වීඩියෝ එකේ.. මේවා එලියට ආවම අපේ රස්සාවටත් හොදයි..හොදට සීගිරිය මාකට් කරතෑකි..මොකෝ සුද්දෝ ආපස්සට සීගිරිය ගැන රිසර්ච් කර කර යන එකක් යැයි.." ඔහු උස් හඩින් සිනාසුනද මට එය කල නොහැකි වූයේ මා සත්‍යයට වඩාත් ප්‍රිය කල හෙයිනි. අප එකිනෙකාගේ මාවත් වලට යොමු වුණි. මා මාර්ගය පාදා ගනිමින් ඉහලට ගමන් කරද්දී දැනෙන වෙහෙස නිවා ගන්නට අසල වූ ගලක් මත වාඩි වූයෙමි. අම්මාට ඇමතුමක් ලබා ගත්තේ පුතු ලෙස මා වෙත වූ වගකීම සිහි වූ හෙයිනි. "අනේ.හ්..බැහැ චූටියෝ..හ් මම සිංහ පාදේ ළඟ නැවතුණා. තාත්තා ලොක්කා වගේ නැග්ගා රෑ තිස්සේ කකුල් අමාරුවට මාව ඇහැරෙව්වොත් තමයි මම උන්දැට සීගිරිය පෙන්නන්නේ.." අම්මාගේ සිංහ නාදයට සිංහ පාදය දෙදරා වි යැයි සිතුණාටත් වඩා තාත්තා අද රෑ මගේ කාමරයට එතැයි බිය වූ මා.. "පවු අම්මේ..හුග කාලෙකින් නේ අපි ට්‍රිප් එකක් වත් ආවේ..මුකුත් කියන්න එපා.." "අනේ මම මුකුත් කියන්නේ නැහැ උබ මුකුත් නොකියන්න හිතට ගනින් මොකද අද තාත්තා උබේ කාමරේ.." කාශ්‍යප මෙලෙස තනි වී ගලක් උඩ රාජ්‍යයක් තැනීමට හේතූ ලෙස කවුරුන් මොනවා පැවසුවත් ඒ පිටුපස ගැහැණියක් නම් සිටිය යුතුමය.. දැඩි වෙහෙසක් දැනුණි. වතුර බෝතලයෙන් උගුරු කිහිපයක් පානය කොට අම්මා ලබා දුන් කෑම බදුනට අත තැබුවා පමණි.. "අය්යණ්ඩී..හ්.." ඒ සොඳුරු ළයාන්විත හඩට හැරුණා නොව හැරවුණි. වචනයෙන් විස්තර කල නොහැකි රූප කායකින් සමන්විත ඇගේ සමෙහි වර්ණය ලා දුඹූරු පැහැයක් ගත්තේය.. ඈ දුටු පසු ලස්සනම සුදු කෙල්ලන් බව කිසිදා පැවසිය නොහැකි සේ මගේ මුව ගොලු විය. එහෙත් මේ කැළයේ මෙවැනි සුරූපිනියක් වූයේ කෙසේද යන පැනය මා දැවීය.. එහෙත් එය පසෙක ලා මා ඇය රස වින්දෙමි.. (දෙවියනේ මේකිගේ ලස්සන.. ඒත් මේ ඇදුම? නිකන් ඉන්දියන් ලුක් එකක්නේ.. කවුද මේ?.. අම්මෝ ඇගත් හිරිවැටෙනවා මේකි දකිද්දී..හමේ පාට..ලංකාවේ නෙවෙයි කියන්නත් බැහැ..) ක..ක.වුද ඔයා? මෙහේ මොකද කරන්නේ..? තනියම මෙහෙට ආවේ කොහොමද? "අය්යා...හ්....මම නාග ලෝකෙන් මගේ පියාණන් හොයාගෙන මනුස්ස ලෝකෙට ආවේ..මට ඔබෙන් උදව් උපකාර අවශ්‍යයි.." කෑම බඳුන බෑගයට දමා ගත් මා ලහි ලහියේ නැගී සිටිමින් දුවන්නට සුදුසුම මානයක් සොයා විමසුම් නෙත් යොමු කරද්දී මින් පෙර නරඹා තිබූ හින්දී චිත්‍රපට හා ටෙලිනාට්‍ය වල වූ නාග කන්‍යාවියන්ගේ ශක්තීන් සිහියට නැගුණි. (අනේ..හ්...ශිව දෙවියනේ මට ශක්තිය දෙන්න මට පිහිට වෙන්න..) කිසිදා ශිව දෙවියන් වැද නොමැති මා ඔහුට සිතින් කන්නලව් කලෙමි. "ශිවට කන්නලව් කරන්න අවශ්‍යතාවයක් නැහැ අය්යණ්ඩි.. ඒ වගේම මගෙන් පැන යෑමට අවශ්‍යත් නැහැ මොකද මා කිසිදා නුඹට හිරිහැරයක් නොකරමි. වසර තුන්සියයක් තිස්සේ මා මගේ පියණන් සොයමින් වෙහෙස වී සිටින්නෙමි." (යකෝ...හ්..මේකී..අවුරුදු තුන්සිය ගානක් වයස මට අයියණ්ඩිලු.. රෙද්දේ ගැලපීමක්නේ යකෝ ඒක එතකොට නාග ලෝකේ එවුනුත් අපේ එවුන් වගේමයි තමන්ගේ මුණුපුරාටත් බාල එවුන්ට මල්ලී කියනවා වගේ හරියට..) මට වූ වේදනාත්මක පැනයට මම තනිව මුමුණා හිත හදා ගත්තෙමි. "වරදවා හිතන්න එපා අය්යණ්ඩී මා ගරුත්වයටයි ඔබට එසේ අමතන්නේ.." ඒ අදහසට සැබැවින්ම මා තිගැස්සුනි (අප්පට සිරි වෙන්න..මේකී මගේ හිත කියවනවා..මොන..හු...) ඉන්පසු මගේ මුවග වූයේ කිව හැකි අසැබි ම වදන්‍ ය. "අනේ..හ්..අය්යට තව භාෂා පුලුවන්ද මට ඒ කියපු ඒවා නම් තේරුණේ නැහැ " (ඔව්..ඔව්..ඒ..හු..) ඉන් එහාට මා පැවසූ වදන් අකුරු කලහොත් මගේ රසිකාවියන් පවා මගේ ගිණුම අවහිර කරනු ඇත. "අනේ..හ්..කතා කරන්ටකෝ අය්යණ්ඩී.. මට..මට කවදාවත් වෙනත් පුරුෂයෙක් ඉදිරියේ මෙවැනි හැගීමක් දැනී නැහැ.. පසුගිය කාල පරාසය තුලම මා භාවනා කරමින් මගේ ශක්තීන් වැඩි කර ගත්තා විනා ආදරයක් ගැන නොසිතුවෙමි. මගේ මෑණියන් පවසන ආකාරයට මනුෂ්‍යයන් බොහෝ ආදරණීයයි.. ඔවුන් ආදරය පන සේ සුරකී.මගේ පියාණනුත් එවන්නෙක්ලූ.." (මුන් යකෝ...මනුස්ස ලෝකේ ගෑනුන්ටත් අන්තයි නේ තමුන්ට කෙ....) මා වහා භාෂා මාධ්‍යය වෙනස් කලේ නාග කන්‍යාවිය මගේ මනස කියවා මා ඔවුන්ට පරිභව කරතැයි සිතා මට දෂ්ඨ කල හැකි බැවිනි. (හොද වැඩේ මටත් අම්මගේ වචනෙට ගරු නොකලට..දැන් අර කියමනවත් මම නිසා වෙනස් වෙලා මැරුණට පස්සේ වත් මම ජනප්‍රිය වෙයිනේ..අකීකරු එවුන්ට ඉස්සරහට කියන්න තියෙන්නේ කොටියම කාපිය කියලා නෙවෙයි නයාම කාපිය කියලා..) "අනේ අය්යණ්ඩී ඔයාට වැරදිලා අපි මනුෂ්‍යයින් කවදාවත් අනුභව කරන්නේ නැහැ..කවුදෑ ඕවා කියන්නේ.." ( මොන..වදයක් ද ය$කෝ මේ.. ඊලගට කුණුහරුපම කියලා මම අපාගත වෙනවා..ශිට්.අම්මලා එක්ක යන්නේ නැතුව ආවා රෙද්.. ඉතිහාසය හොයන්න.. මේකිව මග ඇරලා යන්න විදිහක් නැද්ද දෙවියනේ..) "අනේ..මට පිහිට වෙන්න අය්යණ්ඩිය.. ඔබේ මනුෂ්‍ය ලෝකේ මම දුටු අවංකම පුද්ගලයා ඔබ වූ බැවින් මා මෙලෙස ඔබ ඉදිරියේ දෘෂ්‍යමාන වූයේ..අනේ මට පිහිට වුව මැනවි." "මේ අහන්න මට ඇත්තටම ඔයාට උදව් කරන්න බැහැ මොකද අම්මලා එක්ක මම ගෙදර යන්න ඕනී..අනික මම කොහොම උදව් කරන්නද? (ශිට්..බැලුවම අපේ එවුන් ඒ කාලේ ඉදන්ම කුපා$ඩියොනේ.. නාග කන්‍යාවියකට ගේම දුන්නා කියන්නෙම ඉතින් සුපිරි පොරක් තමයි...අම්මපා එක අතකට අපිට යක්ඛ පුත්තූ කියන එකත් සාධාරණයි... එක අතකට මුන්ටත් පිස්සු අප්පා අච්චර සැපට නාග ලෝකෙට වෙලා නොඉද මෙහෙට ඇවිත් පවු ගෙවනවා.. කසාදයක් කර ගෙන නාග පැටවු හදාගෙන පිලිවෙලක් වෙන්නේ නැතුව මෙහේ ඇවිත් අච්චර කෙළියක් කරපු අප්පා හොයනවා..බැලුවම මොන ලෝකෙත් ගෑනු එකයි වගේ.. දුක වවාගෙන කනවා..) "ඔයාට මගේ වේදනාව තේරෙන්නේ නැහැ අයියණ්ඩි මෑණියෝ දැන් අවුරුදු පන්සීයක් තිස්සේ විදව විදව ඉන්නේ.. මට තවත් ඒක බලා ඉන්ට බැරුව මේ එලියට බැස්සේ..එතකොට අය්යව තමයි මගේ දෘෂ්ටියට වැටුණේ.." (අනේ..හ්..හොදා තමුන්ට වඩා අවුරුදු දෙතුන් සීයක් වැඩිමල් එකියක් අයියණ්ඩි කියනකල් අහන් ඉන්න තරම් නිවිච්ච මාවම දෘෂ්ටි වෙච්චි එක හොදයි...හහ් එච්චර බූට් එකක් කාලත් මහ හැපින්න හැදිලා නැහැ වගේ.. හොද වෙලාවට මනුස්ස ලෝකේ ආයුෂ අඩු.. ඕනී දෙයක් කරලා පැන ගන්න පුලුවන් මාස දෙක තුනෙන් ගෑනුත් හිත හදාගෙන අපිත් බේරිලා..යකෝ අවුරුදු පන්සීයක් විදවන්නේ ඇත්තටම නාග ලෝකේ ඉන්න පිරිමි අපේ එවුන් තරම් රහ නැද්ද? ගෑනු ඉතින් කොයි ලෝකෙත් එකයි වගේ හොදම දේ ළඟ තියන් ඈතින් තියෙන නොලැබෙන දේට අඩනවා..) "අය්යණ්ඩී...හ්.." ඇගේ හඩට මා ඈ දෙස බලද්දී ඇගේ අත මත දිස්නයක් විහිදී තිබුණි. එහි වූයේ කුමක්දැයි පැහැදිලි නොමැත. ඈ සිනාසෙමින් මා දෙස බලා.. "මට මගේ පියාණන් සොයා ගැනුමට නුඹ උපකාර කරන්නේ නම් මම නුඹට මේ මාණික්‍යය තෑගි කරමි. මෙහි වටිනාකම සිතා ගනු හෝ නොහැකිය.. ඔබ කැමති නම් ඔබට මෙය ස්පර්ශ කිරීමට වුව හැක. මෙය නාග මාණික්‍යයකි.." (දෙවියනේ..හ්..නාග මාණික්‍යයක් අම්මෝ..හ්... මුලු පවුලම ගොඩ අරන් කනක් ඇහිලා මට මම කැමති විදිහට ජීවත් වෙන්න පුලුවන්..) සතුට කෙතරම් දෝ කියා පැවසිය නොහැකි විය. ඒ සතුට හේතුවෙන් මා සොයා දිය යුතු ඇගේ පියා මීට වසර තුන්සියයකටත් එහා ජීවත් වූ අයෙක් බවත් මට අමතක වුණි.. මා හෙමිහිට ඈ වෙතට ළං වූයෙමි. අත දිගු කොට මැණික අත ගා එය සැක හැර දැන ගැනුම පිණිස තද කොට ස්පර්ශ කලෙමි.. "ආග්..ආව්..හ්..මොකද්ද බ#ලෝ තො$ට වෙලා තියෙන්නේ පල වන$චරයා.." ඒ හඩින් මා අවදි වෙද්දී ඇදෙන් පල්ලට වැටී තිබුණි. මනූෂ යක්ෂාවේශයෙන් ගිනි පිටවන දෑස

ින් මා දෙස බලා සිටියේය. (දෙවියනේ කැම්පස් එකේ හොස්ටල් එකේද එතකොට මම මේ ඉන්නේ..ඔහ්..ශිට්..මම මැණික කියලා..කියලා..) මා උස් හඩින් සිනාසෙමින් කාමරයෙන් පිටතට දිව ආවේ මනූෂගේ දෑත් මිට මොලවෙනු දැකි හෙයිනි.." ✒️ Chamari P Senarathne❤️🍃 සොබාදහමට ඇබ්බැහි වෙනව කියන එක මට අනුව නම් වචන වලින් කියල නිම කරන්න බැරි හැඟීමක්..උදේට ⁣ඉර පායන තැන ⁣ඉඳල, හැන්දෑවට මුළු අහසෙම වෛවර්ණ තවරල රතුම රතු පාට ලොලි පොප් එකක් වගේ පෙනුමට හෙමින් හෙමින් හැංඟිලා යන ⁣ඉර දිහාත්, රතු පාට,දම් පාට,තැඹිලි පාට මිශ්‍ර වුණ අහසත් එක්ක එකට මුහුවුණු කළුම කළු පාට උස රූස්ස ගස්, කොළ හැලිල අතු ⁣ඉති දෙබල් විතරක්ම ⁣ඉතිරි වුණ ගස් වගේම, ඒ ගහක ⁣ඉඳල පියාඹන කුරුල්ලෙක් වුණත් මට හරියට චිත්‍රයක් වගේ. මට අනුව ඒක හරිම Wow feeling එකක්..අමාවක දාට හැර අනිත් හැම දවසකම දකින හඳ ගැන "අනේ අර බලන්නකො අද හඳ හරිම ලස්සනයි නේද ඒ විදිහට ගස් අතරින් පේනකොට??" කියල කවුරුම හරි එක්ක කියන්න පුළුවන් තරම් excitement එකක් මගෙ හිත වගේම ගත ඇතුළෙත් තියෙන එක ගැන මං හරිම සතුටින්...පුංචි කැලෑ මලකට වුණත්, සොබාදහමෙ රහස් එකතු කරගෙන හමාගෙන යන මඳ පවන් රැල්ලකටත්,ඈත අහසෙ දිලිසෙන පුංචි තරුවකටත්, නිරුවත් දෙපයින් තණ බිස්සක පා නඟන විටදිත් මට පුළුවන් මාව පුදුම කරවන්න...අනිත් රසවත්ම දේ මොකද්ද දන්නවද?? ඒ වගේම vibe එකක මිනිස්සු බොහොමයක්, තමන්ගෙ මේ ජීවිත කාලෙදි මුණ ගැහෙන්න තරම් වාසනාවන්ත වෙන එක සහ ඒ vibe එක ගැන කතා බහ කරන්න ලැබෙන එක...❤️ -චලා-තායිලන්ත භූගත ගුහා සහ ක්වායි ගගේ පාලම වසර කිහිපයකට පෙර ලෝකය පුරාවටම අවධානය දිනාගත් පුවතක් බවටපත්වුනේ තායිලන්තයේ භූගත ගුහාවක සිරවු දරුවන් පිරිසක් බේරාගැනිමේ සිද්ධියි. මේ සිද්ධියත් සමගම මගේ මතකයත් දශක ගනනාවක අතීතයට දිවගියා. මෙවැනිම භූගත ගුහාවක් බැලිම සඳහා ගිය අවස්තාව නැවත නැවතත් සොඳුරු මතකයක් ලෙස මැවි මැවි පෙනෙනවා. 1995 වසරේ ඡුනවාරි මස මුලදිම විද්‍යාපති පශ්චාත් උපාධි අධ්‍යයන කටයුතු සඳහා ලැබුනු ශිෂ්‍යත්වය මත තායිලන්තයේ බැංකොක් නුවරට ආසන්න පැතුම්තානි ප‍්‍රදේශයේ තිබු ඡුාත්‍යන්තර සරසවියක් ලෙස ප‍්‍රසිද්ධ ආසියානු තාක්ෂණික ආයතනය (Asian Institute of Technology) විශ්වවිද්‍යාලයට ඇතුලත්වුනා. ඒඅයිටී (AIT) නමින් ප‍්‍රසිද්ධ එම විශ්වවිද්‍යාලය තායිලන්තයේ තිබුනත් එය ලෝකයේ විවධ රටවල්විසින් මූල්‍ය පහසුකම් සහ සම්පත් දායකයන් ලබාදීමෙන් පිහිටුවනලද්දක්. ආරංචි ලැබි තිබෙන විදිහට 1959 දි එය මුලින්ම පිහිටුවන්නට සිටියේ ලංකාවේ වුනත් පසුව තායිලන්තයට ගෙන ගියා. මෙහි පාලක මණ්ඩලය මෙන්ම ආචාර්ය මණ්ඩලයද ලෝකයේ විවධ රටවලින් අනුයුක්ත කල අය. විවිධ රටවල සිසුන් විවධ අධ්‍යයන කේෂ්ත‍්‍රවල ඉගෙනුම ලබන අතර වැඩි වශයෙන් සිටියේ ආසියාවේ සිසු සිසුවියන්. ලංකාවෙන්ද සිසුන් විශාල පිරිසක් මෙහි ඉගෙනුම ලැබු අතර අදටත් තත්වය එසේමය. නවකයන් ලෙස පැමිනෙන සිසුන් පිලිගැනිමෙන් පසු සරසවියේ ප‍්‍රධාන ශිෂ්‍ය සංගමය මෙන්ම ඒ ඒ රටවලට අයත් ශිෂ්‍ය සංගම් විසින් විනෝද චාරික සඳහා සිසුන් කැඳවාගෙන යනව. භූගත ගුහාව නැරඹීම සඳහා ගියේ එවැනි චාරිකාවකදි. එය ශී‍්‍ර ලංකා ශිෂ්‍ය සංගමය සංවිධානය කලාද සරසවියේ ප‍්‍රධාන ශිෂ්‍ය සංගමය සංවිධානය කලාද කියා මතකයක් නැත. ඒඅයිටී වල ඉගෙනගත් ශී‍්‍රලාංකිකයන් අද ලෝකයේ විවධ රටවල ඡීවත්වෙනවා. ඒ අයි ටි ýවිතය ගැන කියන්න ආගිය කතාකිහිපයක් උනත් ලියන්න පුලූවන් ඒවා පස්සෙ දවසක ලියනවා. චාරිකාව ගියේ බැංකොක් වලින් ටිකක් ඈතට වෙන්න පිහිටි කාංචනා පුරි නගරය පැත්තට. කංචානාපුරි කිව්වම මතකයට එන්නෙ බි‍්‍රච් ඔබ්ද රිවර් ක්වායි චිත‍්‍රපටය. එම චිත‍්‍රපටයට අදාල දෙවන ලෝකයුද්ධයේ සිදුවිම වෙලා තියෙන්නෙ කංචානාපුරි වලදි ක්වායි ගංගාවේදි. ලංකාවෙදි රූගතකරපු චිත‍්‍රපටයේ තායිලන්තයේ ක්වායි ග`ග වෙනුවට ලංකාවේ කැළණි ග`ග යොදාගත්තා. කංචනාපුරි ප‍්‍රදේශය වෙනුවට කිතුල්ගලත් සමහර කැලෑ දර්ශණ සඳහා පේරාදෙණිය මල්වත්තත් යොදාගත්තා. නියම ක්වායි ග`ග ගලායන්නෙ කංචනපුරි ප‍්‍රදේශය හරහා. ඡපනුන් විසින් ඉදිකළ යකඩ පාලම තායිලන්ත ‍දේශ සීමාවේ සිට ගගෙන් අනිත් පැත්තෙ තියෙන බුරුම දේශයට සම්බන්ධ වුනා. පාලම ඉදිකරන්න බ්‍රිතාන්‍ය නවසීලන්ත ඕස්ට්‍රේලියා සහ ඇමෙරිකනු යුධ සිරකරුවන් 60000 ක් විතර යොදා ගෙන තිබෙනවා. එයට අමතරව ආසියානු ඡාතිකයන් වහල්ලු ලෙස ත් යොදාගෙන තිබෙනවා. යුධ සිරකරුවන් දහස් ගනනක් මියගියා. එසේ මියගිය යුද සිරකරැවන් වෙනුවෙන් ඉදිකළ ස්මාරක සහිත යුද විරුවන් අනුස්මරන සුසාන භූමියක්ද කාංචානපුරි වල තිබෙනවා. දැන් කංචනාපුරි කියන්නෙ සංචාරක ප්‍රදේශයක්. එදා යුද්ධෙදි කෝච්චියක් එක්ක පුපුරවපු පාලමේ සමහර කොටස් මෙන්ම දුම්රිය ඇන්ýමද දක්නට තිබෙනවා. දැන් විශාල යකඩපාලමක් තියෙනවා සංචාරක කෝච්චි යන්න පුලූවන්. නමුත් බුරුම දේශ සිමාවට යන්නේ නැහැ. පාලමේ ටික දුරක් යනවා සංචාරක දුම්රියන්. පාලම දිගේ ඇවිදගෙන යන්නත් පුලුවන්. කාංචනා පුරි තියෙන්නෙ බැංකොක් ඉදල කිලොමි‍ටර් 130 පමන දුරකින්. ක්වායි ග`ග දිගේ විශාල පහුරුවලින් සකස්වුන පාවෙන බෝට්ටුවල නැගල ග`ග දිගේ සෑහෙන දුරක් ගියාට පස්සෙයි කලින් කිව්ව භූගත ගුහාවල් බලන්න ගියේ. ඒ ගුහාවල් පාපන්දු කණ්ඩායමේ ලමයි හිරවුන ගුහාවමද කියන්න දන්නෙ නැ. අපි ගිය ගුහාව ඇතුලෙ හොඳට ඇවිදින්න පුලූවන් ඉඩතිබුන. අඩි 10 ක් පමණ දිග පලල තැනකින් තමයි තරප්පුවක් වගේ පඩි පෙලකින් පහලට බැස්සෙ. ඇතුලේ සෑහෙන දුරක් ඇවිදගෙන ගියා. තැන් තැන් වලින් ඉර අව්වත් ඇතුලට වැටුන තැන් තිබුන. සමහර තැන්වලගුහාවේ වහලින් පහලට කූරු කූරු වගේ එල්ලෙන්න හුණුගල් වලින් සැදුනු තැනුත් තිබුනා. සෑහෙන දුරක් ගුහාව ඇතුලෙ ඇවිදගෙන ගිහින් වෙනත් තැනකින් තමයි එලිියට ආවේ. අපි ගිය ගුහාවේ තිබුන විශේශත්වය නම් මේ ගුහාවේ ඇවිදගෙන යනකොට සැම තැනම වගේ ලස්සනට බුද්ධප‍්‍රතිමා තියල තිබුන. හරියට පන්සලක් ඇතුලෙ ඇවිදගෙන යනව වගේ. ඒක පුදුම වෙන්න දෙයක් නැ. තායිලන්තය කියන්නෙ ඉස්සර සියම කිව්ව රටනේ. ඡනගහනයෙන් වැඩි ප්‍රතිශතයක් බෞද්ධයන් ඡීවත්වෙන රට. ලංකාවට සියම් නිකාය ගෙනාවෙත් තායිලන්තයෙන්. හදිසියෙවත් එලියට එන හරි ඇතුලට යන කවුලූව වැහුනොත් මොකද කරන්නෙ කියන අදහස එදත් අප සමග ගිය කිහිපදෙනක්ම කතාකලා. තායිලන්තෙ සංචාරයක යනවනම් කංචනාපුරි නගරයත් මෙවැනි ගුහාවක් බලන්න යන්නත් පුලූවන්නම් හොඳයි. තායිලන්තෙ බුද්ධාගම තායි වැසියන් බොහොම ගෞරවයෙන් භක්තියෙන් පිලිපදිනව. තායිලන්තය කියපු ගමන් බොහොම දෙනෙකුට සිතට එන්නෙ සංචාරක ව්‍යාපාරය නිසා බොහොම නරක දේ සිදුවෙන රටක් විදිහට. සංචාරක ව්‍යාපාරයට අවශ්‍ය සියලූ දේ බැංකොක් නුවරත් පටායා වැනි සංචාරක පාරාදීස වැනි නගරවල තිබුනත් රට ඇතුලට යනවිට ග‍්‍රාමිය ප‍්‍රදේශවලට යනකොට ඡීවත්වෙන මිනිසුන් වැඩිදෙනෙක් අහිංසක ගොවියන්.ෂිම්ලා හරහා මනාලි සොයා - 4 ෂිම්ලා යන අතරතුර අපේ පලමු ඩාබා අත්දැකීම ( කොළඹින් චෙන්නයි වලටත් එතැනින් දිල්ලියටත් ගුවනින් ගිය අපි 30ක කණ්ඩායම දැන් දිල්ලියේ සිට බස්‍ රථ දෙකකින් හිමාලය කඳුකරයේ ෂිම්ලා නගරය දක්වා යන අතරතුර.අප ලබන් අත්දැකීම් සියල්ල නැවුම්‍ ය. විටෙක කටුකය. විටෙක සුන්දරය. ) දැන් නම් බඩගිනියි " පොඩි පොඩි කංකෙඳිරි ඇසුනත් ඒ සියල්ල නෑසුනා මෙන් සිටියේ අමරික් සුක්දේව් ඩාබා වේ අත්දැකීම හැමෝටම දෙන්නට ඇවැසි නිසාමය. දැන් දිල්ලි නගරය පසුකරමින් හර්‍යානා ප්‍රාන්තයට ඇතුළු වු අපේ බස් රථ ඉදිරියට යන්නට විය. දැන් අපි ගමන් ගන්නේ නැෂනල් හයිවේ 44 ය. ඉන්දියාවේ දිගම මහා මාර්ගය යැයි සැලකෙන මේ හයිවේ 44 කිලෝමීටර් 4112 දිගැතිය. එය උතුරත් දකුණත් යා කරන ප්‍රධානතම මාර්ගයයි.මේ කියන ඩාබා වට අප දිල්ලියේ පටන් කිලෝමීටර් 105ක් යා යුතුය. මහ විසාල දිල්ලි නගරය දෙසින් ඉවතට යන වාහන කන්දරාවත් සමගම අප නගරයෙන් ඔබ්බට යන්නට වීමු. හයිවේ 44 මහාමාර්ගයේ ලේන් කිහිපයකි.සමහර තැන් වල සුවිසල් ඉදිකිරීම් ය. පුන පුනා කියන පරිදි අපි දිවාආහාරය සඳහා නැවැත්තුවේ අමරික් සුක්දේව් ඩාබා වෙහිය. මේ ඩාබාව සැලකෙන්නේ දිල්ලියේ සිට කාෂ්මීරය දක්වා ඇති ඩාබා වලින් හොඳම එක ලෙසටය. එය සුවිසල්‍ ය. පිරිසිදුය. විශාල සෙනගකන්දරාවක් හැසිරවීමට සමත් ය. වායු සමනය කරන් ලද ශාලා.වලින් සමන්විතය. අපේ මුල්ම ඇනවුම ' අලූ ප්‍යාස් පරාටා " . ජීරා රයිස් . කලවම් එළවළු වෑංජන සහ පනීර් කරි වලින් සමන්විතය. අලූ ප්‍යාස් පරෝටා යනු මසාලා අල කවද්දන ලද පරාටා වර්ගයකි. එය 7සමග දෙන්නේ කොටේජ් බටර් තලියකි. ඕනෑ නම් කිසිම කරියක් නැතිව කොටේජ් බටර් සමග මේ අලූ ප්‍යාස් පරාටා කත හැකිය. අමතරව ලුණු දෙහි, කොල මිරිස් කරල්, රතුළූණු සපයා ඇත. ලුණු ගම්මිරිස් වෙනම සපයා ඇත. රස බලන්නට වෙලාවක් නැත හැමෝම බඩ ගින්නේය. කෑමෙන් පසු හැමෝටම මසාලා චායි ය. නියම ඉන්දියානු මසාලා චායි වල රහ හැමෝම දැන ගත්තේ එවිටය. මේ අම්රික් සුක්දේව් අවන්හල ගැන තවත් කිවහොත් එය ලොව වඩාත්ම ජනප්‍රිය අවන්හල් අතර 23 ස්ථානයේ සිටී. ඉන්දියාවේ නොම්බර එකේ ඩාබාවයි.සර්දාර් ප්‍රකාශ් සිං විසින් 1956 වර්ෂයේදී මේ ඩාබාව විවෘත කරන ලද්දේ ලොරි රථ රියදුරන් අරමුණු කොට ගෙනය. එය මුලින්ම ඉදි කරන් ල්ද්දේ ලී දඬු සහ ටෙන්ට් රෙදි වල ආධාරයෙනි. පසුව ඔහුගේ පුතුන්වන අම්රික් සිං සහ සුක්දේව් සිං විසින් ව්‍යාපාරය අතට ගත් අතර බලා හිඳිද්දී ඔවුන්හේ ව්‍යාපාරය දියුණු වනු දක්නට ලැබිණි. ඔවුන් සතුව තන්දූරී පරාටා වර්ග 11ක් තාවා පරාටා වර්ග 7ක්, සැන්ඩ්විච් , බර්ගර්, උතුරු සහ දකුණු ඉන්දීය කෑම, පීසා, පැස්ටා සහ කුල්ෆි , ෆලූඩා, ලසී, රබ්රි ෆලූඩා, ගුලාබ් ජමුන් වැනි ආහාර වර්ගද තව මෙකී නොකී ආහාර වර්ග රාශියක් සංග්‍රහ කරනු ලබයි. නමුත් මේ ආහාර සියල්ලම නිර්මාංශ ආහාර වීම විශේෂත්වයකි. අවන්හල අවට රසකැවිලි , පේස්ට්‍රි, කේක්, ස්නැක්,නට් වර්ග , අයිස්ක්‍රීම්, නම් නොදන්නා විවිධ කෑම වර්ග, බෝතල් කරන කෑම වර්ග ඇතුළු කෑම වර්ග විකුණනන කුඩා කඩ කිහිපයකි. සංචාරකයින් කැඳවාගෙන එන රියදුරන්ට මෙහිදී නොමිලයේ හෝ සුළු මුදලකට කෑම ලබා ගත හැකිය

. කෑමෙන් පසු අවශ්‍ය කරන සෝඩා වතුර, කෝලා වර්ග සහ රටකජු, බැදපු අලපෙති, හල්දිරාම් ලාගේ ස්නැක්ස් මිලදී ගත්තේ ෂිම්ලා දක්වා යන අතරතුර හීනියට සප්පායම් වීමටයි. එක් බස් රථයක රියදුරා අමිත් සිං වූ අතර, අපේ බස් රථයේ රියදුරා සර්ෆරාස් ය. බස් රථයේ රියදුරාගේ විස්තර ඇතුලත් දැන්වීමක් වීදුරුවේ අලවා තැබිය යුතුය. ඒ විස්තර වල රියදුරාගේ පියාගේ නමද ඇතුලත් ය. කට්ටියම හීනියට සප්පායම් වෙමින් ඉන්දියානු මහා තැනිතලාව දිගේ ඉදිරියට ඇදෙන්නට විය. බස් රථයේ ඇති බ්ලූටූත් සහිත සවුන්ඩ් සිස්ටම් එකෙන් නිරන්තරයෙන් කැරාඕකේ ගීත වාදනය වෙයි. සියල්ලෝම ගීත ගායනයට එකතු වෙයි. බෝතල් එකින් එක හිස් වෙයි. " බස් එකේ යන ගමන් කටගැස්මට තන්දූරී කුකුළු මස් ටිකක් ගම්මු " ලංකාවේ ගතිය අපට අමතක කරන්නට බැරිය. සප්පායම් වෙද්දී මස්කෑල්ලක් , මාලු කෑල්ලක් කෑ යුතුය. කණ්ඩායමේ කිහිප දෙනෙක් කියද්දි " හරි මම පංකාදු තැනකට එක්කන් යන්නම් " කියල කිව්වේ සර්ෆරෝෂ් . සර්ෆරෝෂ් අපේ මාතලීය. එහෙම කිව්වේ දිගින් දිගටම සිංහල සිංදු අහල එපා වෙලා හිටිය හින්දද දන්නේ නෑ. " කහා හෛ ආප්කා ගාව් " (ඔයාගේ ගම කොහෙද ) ඉඳහිට මේ රියදුරන් සමඟ වචන කිහිපයක් හෝ කතා කල යුතුය. " ගාසියාබාද් ...මතකද ' සිලා ගාසියාබාද් " ෆිල්ම් එක ?" මේ රියදුරන් මිත්‍රශීලී ය. ' සුසූ ' කී වහාම හැකි ඉක්මනින් ඔවුන් වාහනය ' සුසූ ' වලට නවත්වයි. මුර්තාල් වල අමරික් සුක්දේව් අවන්හලෙන් දිවා ආහාරය සප්පායම් වූ අපි තවත් අඩ හෝරාවක ගම්නකින් පසු හිටියේ දිල්ලි ඉඳන් ෂිම්ලා යන ගමන් හර්‍යානා වල කුරුක්ෂෙත්‍ර කිට්ටුවය. මහාභාරතය වැනි පුරාණ වල ගොඩක් වැදගත් සිදුවීම් රැසක් සිදුවුන පලාත් තමයි පනිපත් සහ කුරුක්ෂේත්‍ර කියන්නේ. ඉන්දියානු ඉතිහාසය ඉතාම වර්ණවත් එකක්. ඒ ගැන කියන්න ගියොත් නම් අවුරුදු ගනනාවක් කියන්න වේවි. " ජිල් මිල් එකේ කුකුළු මස් තන්දූරිය පංකාදුයි " කියමින් සර්ෆරෝෂ් වාහනය පදවයි. කිලෝමීටර් හතරක් පහක් ගියද නවත්වන පාටක් නැත. බැරිම තැන " කහාහේ තුමාරා ජිල් මිල් " ( ඔයා ගේ ජිල්මිල් එක කොහේද?") " ආගේ ...ආගේ " (ඉස්සරහ ....ඉස්සරහ ) කියමින් මද දුරක් ගිය් සර්ෆරෝෂ් හෙමිහිට ජිල්මිල් ඩබ්බාවට වාහනේ හරවන්නට විය. මගේ ඉන්දියානු මිත්‍රයා සංජීව් සහ එයාගේ විශ්‍රාමික හමුදා යාළුවගෙන් ජිල්මිල් ඩබ්බවේ වේටර්වරයාට ගැලවිල්ලක් නැත. "' මුර්ගී නහී මුර්ගා " (කිකිළියක් එපා කුකුලෙක් ) " ඒ මොකද කුකුලෙක්ම ඉල්ලන්නේ ? " " මුර්ගී ට වඩා මුර්ගා පුෂ්ඨිමත් " "හොඳට ගේන්න " විශ්‍රාමික හමුදා නිළධාරියා ගෙන් වේටර්ට අණකි. එහෙනම් එතකන් චායි එකක් බොමු. ඉන්දියාවේ කොයි පාරක ගියත් තියන මේ ඩාබා මහ විශාලා ඉන්දියාව පුරා ගමනේ යෙදෙන සංචාරකයින්ට කරන්නේ නම් මහත් සේවයකි. මේ ඩාබා සමහරක දෙවුම් කාමර ඔවුන් මහත් උනන්දුවෙන් නඩත්තු කරන බව නම් පෙනේ. ඒක මගීන්ට ලොකු සහනයකි. වසර 29 ට පෙර වරක් බරණැස සිට බස් එකකින් නේපාලයේ කත්මන්දු බලා යද්දී අපි කෑම කන්නට ගිය ඩාබාවේ වැසිකිලිය මට සිහිවිය. ඉන් ඔබ්බේ ඌරන් රැලකි. සැබවින්ම ඉන්දියාව දියුණු වී ඇත. මේ ඩාබා වටේ පාන් (විට), රසකැවිලි, ඇඳුම් , ග්‍රොසරි ද්‍රව්‍ය විකුණන වෙළෙඳ සැල්ද බිහිව තිබේ. ":ඔය ගොල්ල කොයි ප්‍රාන්තයෙන්ද ? " අපි ග්ලවුස් ගන්නට ගිය කඩයේ සිටි පැහැපත් වෙළෙන්දෙක් ඇසීය. " ලංකාවෙන් "; " ෂං මරුනෙ. . හිමේ යනවනම් ගොග්ල්ස් දාන්න . ඒ වගේම තොල් වල මූනේ ක්‍රීම් එකක් ගාන්න " " ස්තුතියි ඔබේ උපදෙස් වලට " " කොහෙන් ආවත් ඔයාලා වාසනාවන්තයි. මනාලි වලට හිම වැටෙන අරන් . ඒක හරිම අපූරු අත්දැකීමක් වේවි. පහුගිය දවස් වල අපේ අයටත් ඒ අත්දැකීම ලබාගන්න බැරි වුනා " ෂිම්ලා වලට තවත් දුරයි.. එහෙට යද්දි රෑ 11 වත් වේවි. නවදිල්ලි, පසුකරමින් හර්‍යානා ප්‍රාන්තයයට ඇතුලු වූ අප සොනිපත්, පනිපත්, කර්නාල්, කුරුක්ෂේත්‍ර , ෂහබාද් සහ පංචකුල ඔස්සේ ඉදිරියට යන්නට වීමු. ෂිම්ලා කඳුකරයට යන්නට අපි හැරෙන්නේ පංචකුල වලිනි. ඉන් වමට ගියහොත් හමුවන්නේ චන්දිගාර් ය. හර්‍යානා ප්‍රාන්තයේ උතුරු කෙලවර පින්ජෝර් නගරය කිට්ටුවෙන් බිත්නා නගරය පසු කරන අපි හිමාචල් ප්‍රදේශ් ප්‍රාන්තයට ඇතුළු වීමු. පුළුල් දුම්රිය ගමන් කරන අන්තිම ඉස්ටේසම කල්කා ඇත්තේ මීට නුදුරිනි. දිල්ලියේ සිට දුම්රියේ එන කෙනෙකු කල්කා වලින් බැස පුංචි කෝච්චියයට නැග ගත යුතුය. එයත් පාලම් 864 සහ බිංගවල් 102 ක් හරහා යා යුතු ගමනකි. ඉන් නොම්බර 33 බරොග් බිම්ගෙය අඩි 3752 ක් දිගැතිය. එය ලංකාවේ දිගම දුම්රිය බිංගෙය වන සිංහමලේ ට වඩා තරමක් කෙටිය. දැන් අපට හමුවන්නේ කුඩා කඩ මංඩිය. නමුත් සමහරක් කඩ මංඩි වල පීසා හට්, මැඩොනල්ඩ් පවා ඇත. සමහර විට අපේ වාහනය කඳු වටේ යයි. පහලින් සහ ඉහලින් ඇති ගම්මන සහ කඩ මංඩි වල විදුලි බුබුලු දක්න්ට ලැබෙයි. දැන් අපි හිමාචල් ප්‍රදේශ් ප්‍රාන්තයේ අගනුවරට එනම් ෂිම්ලාවට කිට්ටු වෙමින් සිටින්නෙමු. බස් රථයේ සාදය තවමත් අහවර වී නැත. කවුරුත් නිදි නැත. " රෑ කෑම ටිකක් පරක්කු කරන්න " මම සංජීව් දැනුවත් කලෙමි. " හරි මම දැනුවත් කලා " අනික් බසයේ සිටින සංජීව් කීය. අවසානයේ අපේ නැවතුමට අපි ළඟා වීමු. "' හීතලයි... හීතලයි " කට්ටිය වෙවුලයි. උණුසුම් රටක සිට එක් වරම සෘණ උෂ්ණත්වයකට ගිය විට එය එක් වරම උහුලන්නට නොහැකිය. සප්පායම් වූ මැජික් අරිෂ්ඨයේ බලයත් දැන් අතුරුදන් ව ගොසිනි. රාත්‍රී ආහරයෙන් පසුව දිගු ගමනක වෙහෙස නිවාගන්නට ලැබුණේ උණුසුම් ජලය නා ගැනීමෙන් පසුවය. කාමර වල ඇති හීටර කාමරවල ශීතල සමනය කරන්නට මහත් මහන්සියක් ගනියි. හොඳවෑයින් හිම කබා ලාගෙන පයට මේස් දමා අපි නිදන්නට වීමු. ( වසර 29 කට පෙර නේපාල හිමාලයේ අන්නාපූර්නා කඳුකරයේ කිසිම උණුසුම් ප්‍රභවයක පිහිටක් නැතිව. හිම ඇඟලුම් ඇඟලා නිදන බෑග තුලට රිංගා ගෙන ශීතලේ මිරිකෙමින් ගතකල රාත්‍රීන් මට සිහිවන්නට විය) දැන් මේ අපි සිටින්නේත් හිමාලය කඳුකරයේම වයඹ දිගට වන්නට ඇති කඳුකර නගරයකය. සිය ගමන් මල්ල නැතිව අපහසුතාවයකට ලක්ව සිටි අපේ මිත්‍රයා රසිකට අවශ්‍ය ඇඟලුම් සියල්ල මේ වනවිටත් ඔහුගේ මිතුරන් පිරිස සපයා තිබිණි. " කල් මිලෙන්ගේ ":( හෙට හමුවෙමු ) සංජය දොළමුල්ලමගේ අරක මැකුවා, මගේ මේක මැකුවා, මේකත් කෙටිම කෙටියි , මේක ඇයි දාන්නේ, එහෙම ඒවා අහයි දැං. මේක මම ෂෙයාර් කරන්නේ , මේක රසයි, මේක බරයි. ඔලුවේ මළකඩ කැඩෙනවා. හිතන්න බොහෝදේ තියනවා. අන්න ඒකයි හාද. කවුරු හරි එකෙක් එකියක් .... දික්කසාදයක් ගැන ලස්සන කතාවක් ලියලා ..... කමෙන්ට් හාරසීයක් ..... ෂෙයාර් දෙසිය හැත්තෑවක් ....ගත්තහම .... තොපි ඔක්කොම ඉස්සරහට සති දෙකක් විතර ...... එව්වම එවනවා. ඒකත් හා කියහංකෝ ....... කතාව ඉවර කරන්නෙත් නෑ ....... අද වැටෙන කමෙන්ට් බලලා රැල්ලට තව සතියකින් ඉතුරු ටික ලියන්නේ. ඔය ගොංපාට් ඉවසගන කපාපු බදුල්ල අතු ගාලක ඉදගන ... කහබිලියා ...... දෙපරැන්ද අස්සට දාගන නෙමෙයි අපි ඉන්නේ. මේ පෝස්ට් එක ලියපු කෙනාව මම අදුරන්නේ නෑ ...... නමුත් මම ඒක ෂෙයාර් කරනවා. රූල්ස් කියවලා බලලා අවුල කොතනද කියලා හිතලා බලන්න. සමහරු කලින් එව්වා දැම්මා ...දැන් දාන්නෑ කියනවා .... එහෙනං සුදෝ ඔයාගේ බඩු ඉවර වෙලා. කාටහරි දෝදු ඩයල් එකකට අද ඔයා දාපු එක ප⁣ට්ට වෙන්න පුලුවන්. හැබැයි ඔයා ලියපු පට්ට පෝස්ට් අපි දැකලා තියනවා. බඩු ඉවරනං ඒක පිලිගන්න ...... එහෙම නැත්තං ....නැවත ඔයාගේ පට්ට වැඩ පෙන්වන්න ........ එහෙම නැතුව එළියේ නාහෙං අඩාගන හැමනෙන්න එපා. Sha Danthanarayana සමාවෙන්න මචං .... මම මේකට ඔයාගේ පෝස්ට් එකක් ෂෙයාර් කළාට.සුන්දර බිබිල ------------------------❤-------- ඒ දවස්වල බිබිල ෆැක්ට්‍රියෙ වැඩට යන කාලෙ උදේට ඉස්සරවෙලාම බස් එකට නගින එකා මම.හන්දියෙ බෝ ගහ යට තමයි බස් එක තිබුනෙ.ඩ්‍රයිවර් අයියා නිදාගත්තෙ බස් එකෙ.නිකේශල කියල කෙනෙක් .ගෙවල් මැදගම.රෑට ගමෙ ගෙදරකින් කෑම ගත්තෙ.ඊට පස්සෙ කොල්ලොත් එක්ක ජොයින්ට් එකක් ගහල මිනිහා නිදාගන්නව . පාන්දර පහාමාර වෙනකොට යන්න පිටත් වෙනවා.අපෙ ගමෙ ඉදන් එහෙට යන්න ඕන පැය දෙකක් විතර.මට වාසියකට තිබුනෙ ෆැක්ට්‍රියට යනකල්ම ඉදගෙන යන්න පුලුවන් වෙච්ච එක. ඒ වෙද්දී මට මතකයි හරියටම හතරමං හංදියෙ බුදුපිලිමෙ පාස් කරනවත් එක්කම නාමල් ඔය වැව ඉස්සරහින් බස් එකට කෙල්ලෙක් නැග්ගා.ලස්සනයි.සුදුයි.ගව්ම් විතරක්ම අදින සයිඩ් බෑග් එකක් දාගත්ත ගෑනු ලමයෙක්.හැමදාකම වගෙ එයාගෙ අතෙ පිච්ච මල් අහුරක් තිබුනා.උදේම වැටෙන මීදුම් අතරින් බොදවෙලා ලාවට ඈතට පේන, මල් අහුරක් අතින් ගත්ත,එහෙන් මෙහෙන් ගලාගෙන එන සීතල හුලං එක්ක හුරතල් වෙන කොන්ඩෙ එක්ක දිලිසෙන ඒ ගෑනු ලමයගෙ අමුතු ලස්සනක් තිබුනා.හිපාටුවෙක් වගෙ නිදි කිර කිර හිටිය මමත් ඒ රූපෙ නිසාම ඇහෙරෙන්න පුරුදු වෙලා හිටිය. ඒ කෙල්ල නැග්ග ගමන් බස් එක ඉස්සරහ තිබුන හිස් මල් වට්ටියකට අර පිච්ච මල් ටික අහුරන්න ගන්නව.ඩ්‍රයිවර් සීට් එකට සමාන්තරව එන්ජින් එක ලග තවත් සීට් එකක් ඒ බස් එකෙ තිබුන.ඒ ගෑල්ලමය වාඩිවෙන්නෙ එතන.ආතල් එකෙ චැට් එකක් දාගෙන යන්න මරුම තැනක් ඒ. මං හිටියෙ ඊට පිටිපස්සෙ සීට් එකෙ.බස් එකෙ ඉස්සරහ එල්ලිල හිටියා කලු සුදු තඩි බෝල පැන්ඩෙක්.වූ එහෙට මෙහෙට පැද්දි පැද්දි ඉන්නවා .වූ දිහා බලන් ඉද්දී මට නින්ද යනවා.මාකඩ කන්ද පහුවෙනකල් බස් එකෙ වැඩිය සෙනග සෙට් වෙන්නෙ නැහැ. ඔහොම යද්දි බස් එක බෝම අපහසුවෙන් මාකඩ කන්ද නගිද්දි ඒ සද්දෙට මට ආයෙ ඇහෙරෙනව.බස් එක නතර කරනව හරියටම කන්ද මුදුනෙ තියෙන බුදුපිලිමෙ ලග.නිකේශල අයියයි ,අර ගෑල්ලමයයි,තව දෙතුන් දෙනෙකුයි ගිහිල්ලා එතනට මල් පූජා කරල වැදල එනව. ඉන් එහාට ෆැක්ට්‍රි එකට යනකල්ම හෙන සද්දෙට සෙට් එකෙ ප්ලේ වෙන්නෙ එකම සින්දුවක්.ඒ Centigradez ලගෙ "මන්දාරම් වැහි පොද හිරිකඩ" සිංදුව.බස් එකෙ අනිත් අයට ඒක එපාවීමක් වුණාට උට ඒක නිවනක් වෙන්නැති.මග දි

ගට කොන්ඩෙ හද හද ,මාර චූන් එකෙ මිනිහා ඩ්‍රයිව් කරන්නෙ..ඔව්.උන් දෙන්නා ලව්.අනික ඒ ඩබල පට්ට මැචින්. සෙනසුරාද පෝය නිවාඩුයි,ඉරිදායි දවස් දෙකක නිවාඩුවෙන් පස්සෙ දවසෙ නිකේශලයා උදෙ හිටියෙ නෑ.ඒ වෙනුවට නාකියෙක් හිටියෙ.මං හිතුවෙ නිවාඩු අරන් කියල.එදා අර ගෑල්ලමයා හිටියෙත් නෑ.පස්සෙ දැනගන්න ලැබුනා නිකේශල ඇක්සිඩන්ට් එකකින් යන්නම ගිහින් කියල.මාත් ඊට මාස කිහිපයකට පස්සෙ ආයෙ වැඩට ගියෙ නැහැ.ඒ ගෑනු ලමයට මොනව වෙන්න ඇත්ද කියල මම අදටත් දන්නෙ නැහැ. එදයින් පස්සෙ මට අර ගෑල්ලමය බස් එකට නැග්ග තැනින් එහාට මෙහාට යන වාරයක් පාසා හුස්ම හරි බරට දැනෙනෙවා.වෙනදට දෝතින් තුරුලු කරගත්ත පිච්ච මල් අහුර මැවෙනෙවා.වැවට උඩ හිස් අහසෙ නිකේශලගෙ හිනාව පේනව. ඒක මට අදටත් ජීවිතෙ කියාගන්න බැරි හිස්තැනක් . -------------------------------------------------------------------සමන් අපේ ගමේ සමන් කියලා තුන්දෙනෙක් ඉන්නවා. බේබි සමන් , තඩි සමන්, අශ්ව සමන්.වලව්වේ හාමු මහත්තයගේ දෙවෙනි කසාදෙන් හම්බුනු ලමයට කිව්වේ බේබි කියලා.ඒ වලව්වේ වැඩට හිටිය හේමාගේ පොඩි එකා සමනුත් ඒ වයසෙමයි.ලමයි සේරම එකයි කියල හිතපු හේමා ඒකිගේ පොඩි එකාටත් බේබි කියලා කතා ක⁣ලේ.ගමේ උන්ට ඒක කන වැකුනු දා පටන් ඒකා බේබි සමන් උනා.ටවුමේ ප්ලාස්ටික් බඩු කඩේ එහා පැත්තේ මුල්ලක ඇන තියාගෙන අව්වට වැස්සට අවුරුදු ගානක් ඉහලපු නිසාම ණන කැඩිච්ච කලු කුඩේ යට තමා තඩි සමන් වැඩ කරන්නේ.හදිස්සියට කලබලේ දුවගෙන යද්දි හුටස් ගාලා කැඩිලා යන අඩිය හදාගන්න ගොඩදෙනා යන්නේ තඩි සමන් ගාවට.රට ඉන්න එඩ්වඩ් හාමුගේ ⁣සුරතල් අශ්ව නාම්බා හාමු රට යනකොට දීලා ගියෙ සමන්ට.ඇවිදලාම ගෙවිච්ච කකුල් වලට හරියන්නම කෙට්ටු ඇගක් තියෙන සමන් ගමේ කාටත් අශ්ව සමන් උනා.ගොඩක් වෙලාවට ඉරිදා පොලේ යනකොට අශ්ව සමන් මා පිටිපස්සෙන් ආවා.හැරිල බලල රැව්වට කිසිම ගානක් නැතුව මා පිටිපස්සෙන්ම ඒකා හිටිය.ඒ උනාට කිසිම දවසක අපි කතා බහ කරාල තිබුනේ නෑ.අවුරුද්දට කලියෙන් උඩහා වෙලෙ ගෙදර වැට අයිනට ඇවිත් කෙල්ල දෙනවනම් හොදට කාලා ඇදල ඉන්න ඒකිට හරි වාසනාව ලැබෙයි කියාල මගේ අප්පොච්චවත් නම්මාගෙන කොලේකට විතරක් ලියල තියාලා මාව කැන්දාන් අවා. කවරමදාකවත් කතාවක් කරල නැති මනුස්සයෙක්ව මට කසාද බදින්න උනා විතරක් නෙවේ ගෙදරින් පිට වෙලා එකම දවසක් වත් හිටිය නැති මට අශ්ව සමන්ගේ ගෙදරටම ඇරෙන්න උනා.කැන්දන් එනකොට මං හිතුවේ අශ්වයා පිටේ වත් එක්ක යයි කියාල උනාට ඇත්තටම උනේ කච්චේරියේ ඉදන් ත්‍රීවීලරේක ආව එක.එදා ආව උනාට ගෙදර උයලා තිබුනෙ නෑ.සමන් ගෙදර හිටියේ තනියොම .අම්මා තාත්තා පොඩිකාලෙම නැතිවෙච්චි තැන ඩේවිඩ් හාමුගෙ අශ්වයා පැටියා ලගින ඉස්තාලේ වැඩ කරන්න සමන් බැදිලා කැපවෙලා හිටිය නිසාත් පඩියකට වැඩ නොකලට උදෙ හවා කන්න බොන්න අදින්න ඩේවිඩ් හාමු සමන්ට දුන්නා.කීකරුව හිටිය නිසා රට යන්න කලියෙන් අශ්වයා දීල ගියේ ඉස්තාලෙත් එක්කම ඉඩම් කෑල්ල සමන්ටම දීලා.පහු පහු වෙනකොට අශ්වයා අරන් ග්‍රෙගරි වැව වටේ රවුම් ගිහින් හම්බ කරගත්තු සල්ලි වලින් පුංචිවට හදාගත්තු ගේ කෑල්ලත් තිබුනේ ඉස්තාලෙට මෙහා පැත්තෙන්මයි.සමන්ගේ ගඩොල් ගෙදරත් ලොකුවට දෙයක් තිබුනේ නෑ.සාලෙටම කියල තිබුනේ එකම ජාතියේ තද දුබුරු පාට ප්ලාස්ටික් පුටු තුනකුයි රවුම් ලී මේසයකුයි විතරයි. කාමර දෙකක් තිබුනා.එකක් කුස්සිය අනික නිදාගන්න කාමරයක්.දෙන්නෙක්ට නිදාගන්න ඇතිවෙයි කියලා හිතාගන්න අමාරු ඇදකුයි පරන තාලේ අල්මාරියකිනුයි කාමරේටම සින්න වෙලා වගෙ තියෙන්නේ.අපේ ගෙදරින් කියලා කිසිම දෙයක් ගේන්න මට තිබුනේ් නැහැ.ගෙදරට ඇදපු ගව්ම් දෙකයි ⁣යටට අදින ඇගටම දියවෙච්ච රෙදි කෑලි දෙක තුනකුයි විතරයි මට අරන් ඒන්න තිබුනේ.අඩුම සෙරෙප්පු කුට්ටමක්වත් ගන්න සල්ලියක් අපේ අප්පොච්චට තිබුනේ නෑ.අම්මා අපිව දාලා ඩේවිඩ් හාමු රට යනකොට හාමු එක්කම ගියා. ඒ මට අවුරුදු හතක් විතර උනාට පස්සේ.ඒ ගැන කිසි තරහවක් මා හිතේ නැත්තේ අප්පොච්චා එක්ක අම්මා ඉන්නතාක් කලේ රණ්ඩු වෙච්ච එක නිසා.ඒ දවස් වල ගමේ ගෑනු මගේ මූනටම කියාපි අන්න බොල තොගේ අම්මන්ඩි අදත් ඩේවිඩ් හාමුට රෙද්ද ගලෝල පස්ස උස්සන්න මහ ගෙදරට රිංගුවා . ගිහින් බොගෙ අප්පට කියාපන් ගෑනු හදාගන්න කියාලා කියලා.ඒ කතා අහගෙන මට ඉස්කෝලේ අට පාස් කරගන්න විතරයි උනේ අප්පොච්ච වැඩ කරන පොල් ලෙලි මොලේ් ලෙලි තලන්න මටත් යන්න උනා.ඒ කන්න බොන්න අප්පොච්චා හම්බකරන සොච්චම මදි නිසා.කොහොම හරි සමන් මාව කැන්දන් ආවත් හරි පොල් ලෙලි රස්සාව කරන්න ඕනි උනේ නෑ.ඒ උනාට ඒකා මාව කැන්දාන ඇවිත් තියෙන්නේ බත් තම්බන්න . සතියක් වෙන්න එනවා තවම වචන දහයක් කතා කොරලා නෑ උන්දෑ එක්ක.හැන්දෑ කොරේ ඒකා එනකම් මගබලන් ඉන්න මං පුරුදු වෙලා . ඒ හවහට ගේන රටකජු ගොට්ටේ රසට වහ වැටුනටද කියන්න මං දන්නේ නෑ.පාන්දරම සමන්⁣ගේ ඔබන බටොන් පොන් එකෙන් ඇහෙන නාදෙට ඉබේම නැගිට්ටවෙනවා. ටිකක් ඈතින් වෙන්න තියෙන කක්කුස්සියට යන්නේ සමන්වත් කූද්දගෙන මගේ තනිවට.මදුරුවො තල තලා ඒකා මං බර නිදහස් කොරාන එනකම් ඇන තියාගෙන ඉන්නවා. පස්සෙ ආයිම ⁣ගිහින් පැදුර අකුලාලා ඇදෙන් ඇලවෙනවා.මං ආවත් හරි ඒකා මට කොහු මෙට්ට ඇද දීලා නිදාගත්තේ පැදු⁣රේ.මොනා හරි පලාවක් එක්ක බැදුමක් හරි පරිප්පුවක් හරි හදාගෙන මං ආයිම ගිහින් කීද්දුවම තමා නැගිටල ගිහින් යන්න ලෑස්ති වෙන්නේ.මං අශ්වයා කිව්වාට ඌ පෝනියෙක්ලු.සමන් ඒකාට කතා කරන්නේ මයේ පුතා කියලා.නලලේ හරි මැද්දට වෙන්න සුදු පාටින් ලපයක් තියෙන කලු පෝරිසාදයෙක් ඒ නාම්බා.ඒ නිසා ඒකට මං කියන්නේ ලපයා කියලා.උදේම සමන් ගිහින් වතුර දීලා කලින්දා හවස කපන් එන තනකොල ටික දීලා අටට විතර වෙන්න තමා එලියට බහින්නේ.ඒ මං ඔතාලා දෙන බත්මුලත් එක්ක.ගිහින් මොනා කරනවද කින්ද මන්ද මං නොදන්නවා උනාට කලුවර වැටෙන්න කලියෙන් එන විත්තිය නම් දන්නවා.ඒ ඇවිල්ලා ලපයාගේ පහසුකම් සලසාලා වත්ත කෙලවර ලිදෙන් නාගෙන හෙම තමා ගෙට ගොඩ වෙන්නේ.ආවත් හරි මට අප්පොච්චා බලාලා එන්න බැරි උන හන්දා වත්තේ පිටියෙන් කඩාගතිපු බරකොකු මිටියක් එක්ක සමන් එනකොට ගෙනාපු හතරැස් බිස්කට් පෙට්ටියක් අරන් මං ගියා අප්පොච්චා බලන්න.උන්දැට සතුටේ මං ආවට.ගියාට වඩා පිරිලනේ මයෙ කෙල්ල කියාපි.දවාලට උයාලා තියාලා මං එන්න පිටත් වෙනකොට ටිකක් හවස් වෙන්න උනා. ගෙයි දොර ඇරාල දාලා . ඒ කියන්නේ සමන් ඇවිත්. හිමින් සීරුවේ ගෙට ගියාට දරදඩු අතකින් ඇදාල අරන් බිත්තියට තද කරාපි . බයක් හිතපුරා දුවද්දි කෑගහගන්නට වෙර නැතුවා. මුකුත් සද්දයක් නොවෙන්න තදකරගතිපු ඇස් ඇරාලා බලද්දි සමන්.දෙයියම්පා තාම පපුව ගැහෙනවා.ඒත් ඒ ඇස් වල තියෙන්නේ⁣ මොකද්දෝ අමුත්තක් මට හිතාගන්න බැරුවා.කොහේද ගියේ කියාලා සමන් අහද්දි වැරැද්දක් නොකරත් වචන ආවේ නැතුවා . ඒ අත්වලින් මගේ උරහිස් තද වෙද්දි කදුලු බින්දුවක් ඇස් අගට උනනවා දැනුනා. අප්පොච්චා බලන්න ගියේ දෙයියෝ කියාලා මං කියද්දි ඒකගේ ඇස් නිවුනා. එහොම්ම උන්දැ මගේ පපුවට බර වෙද්දි මෙච්චර දවසක් මගේ ඇතුලෙත් කිතිකවාගෙන දැනුනු හැගීම එලියට පැන්නා.වටෙන් අතදාලා මාව උස්සලා ගතිපු පාර එහොම්ම ඒකාගේ බෙල්ල බදාගත්තේ වැටෙයි කියන බයට. ඇදාන උන්නු චීත්ත ගවුමේ බොත්තම් පන්නාලා දාලා උන්දැ ඒ හැගීම් පිට කරද්දී මගෙ විරුද්දයක් නැති උන නිසාමදෝ ඒ රෑ මං උන්දැගේම උනා.පාන්දරින්ම දැනුනු සීතලට මට නැගිට්ටෙද්දි උන්දැ හරි අපූරුවට මගේ පපුවේ නිදි.ඇහැරොවන්න ලෝබ කමක් මගේ හිතේ තිබුන නිසාම මං ඒ කෙස් අතරේ ඇඟිලි යවන ගමන් උන්දැව තද කොරලා බදාගත්තා.ටිකකින් මටත් ආයිම නින්ද ගියාට මොකෝ වැඩි වෙලාවක් එහොම ඉන්න උනේ නැ උන්දැට නැගිට්ටිලා.උන්දැට වැඩට යන්න ඕනෑලු මේ කාලේ හොදට පිට රට ඈයෝ එනවාලු.ඉතින් මගේ නලලට දුන්නු හාදුවකින් පස්සේ එයා ලපයත් එක්ක යන දිහා දොරකොඩට වෙලා මං බලාන උන්නා.කප්පරක් කියාල එයයි මායි වෙන් කරන්න බැරි බැදීමකින් අපි බැදිලා. අපේ මංගල්ලෙන් පස්සේ ආපු පලවෙනි පුරපෝයට දෙසතියකට කලින් අප්පොච්චි ඇස් පියාගත්තා.හිත වාවගගන්න බැරුවා මට. අවුරුදු දහනවොයක්ම මාව ඇහේ තියාන ආරස්සා කොරපු අප්⁣පොච්චා. පොල්ලෙලි තලන තැන ලොකු මහත්තයා වලත්ත විදිහොට මා දිහා ඇහැ ගහගෙන හිටිවට අප්පොච්චා මා පස්සෙන්ම නිසා කාමාසාවන් ඉස්ටොකොරගන්න බැරි උනා ලොකු මහත්තයට. සමහරක්දා ට අප්පොච්චා අහක බලාන ⁣වෙලාවක ලොකු මහත්තයා ඇවිත් නැවීගෙන පොල්ලෙලි තලන මගේ පස්ස මිරිකාලා යනවා.මට කොරගන්න දෙයක් නැතුවාට නපුරු මූනින් මං ඒ වලත්තයා දිහා බලනවා. මාව ඒ අසමජ්ජාති මිනිහාට කසාද බදින්න ඉල්ලුව කතාවක් කීවේ මං බරකොකු අරන් අප්පොච්චා බලන්න ගිය දවසේ.අවුරුදු ගානක් වැඩිමල් ඇති මටත් වඩා.ඒ උනාට වල් කම් දොරේ පනිනවා .ඒ අව්වස්සෙ සමනුත් ඇවිත් මාව ඉල්ලුවම අප්පොච්චා ඉහටත් උඩින් කැමැති උනේ ඒක නිසාමලු.මතු ආත්මේදීත් මගේම අප්පොච්චා වෙන්න කියාලා මං ප්‍රාර්ථනා කලේ සමන්ගේ මුල්වීමෙන් කරපු දානමය පින්කම් වලට එක්කාසු වෙමින් ගමන්.අප්පොච්චා හිටාපු ඉඩම් කෑල්ල පොල්ලෙලි මහත්තයට සින්න වෙලා.අප්පොච්චා වැඩපොලේ ලේ පෙරාගෙන වැටිලා හිටිය විදිහ අදටත් හොයාගන්න නෑ.ලොකු ලොකු උදවිය අල්ලන්න වත්කම් නැතුවා.ගිය දේ ගියා මැණිකේ. සමන් මගේ හිත හදනවා.ඒ උන්දැට ජාති ජාති පින් මට මේ කොරන උදව් වලට.එදා ඉදන් සාමකාමීව දවස් ගෙවුනා.කලින්දා මං විතරක් නිදාගත්තු ඇදේ දැන් සමනුත් ඇල වෙනවා. තවත් කෙනෙක්ට ඉඩත් තියෙනවා නෙව කියාලා මං කියද්දි සමන් තව තව මා ගාව ගුලි වෙනොවා.දවල් වරුවට මහන්සිවෙලා හම්බකොරාන එන ⁣සොච්චමෙනුත් ගොඩක්ම වියදව් ලපයට. ඒ වග සමන්ට ගානක් නැතුවා. උන්දැගේ මනාපේ මගෙත් මනාපේ.අස්ව නාම්බගේ පුදුම කුලප්පුව හවස් වරුවට දිගේලි කලාම.ඒ කුලප්පුවම අඩු නැතුව සමන්ටත් තියෙනවා. සෙනසුරාදා පාන්දරින්ම සමන් දුරකට ගියේ ලපයාගෙ කරට දාන ආම්පන්නේ කඩාලා ගිය නිසා ඒක හදාගෙන එන්න. ඒ අව්වස්සෙ ඈතින් ඇහෙන සද්දේ අදුර ගන්න අපහසුවක නැතුවා.පොල්ලෙලි මහත්තයා⁣ගේ ජිප් වාහනේ.හනිකට රෙද්ද තද කොරාන මන්නෙත් අතට අරන කුස්සි දොරෙන් එලි බැහැලා ඉස්තාලෙන් හැංගුනා. මහා සදදෙට දොරට ගහන ගමන් මර කෑගැහිල්ල.අහල පහල ගෙයක් දොරක් නැති එක අපේ කරුමෙටම හිට්ටා. ඉදිවන එලි

පහලියට යන්න උවමනාව තදේටම .බර ඉවසාන කටත් අතින් තදකොරානම දෙවි⁣යන් යැද්දෙ වෙන කොරන්න දෙයක් නැති නිසාමයි.මහ සද්දෙ ගේ ඇතුලෙන්.එක මිනිහෙක් එනවා පේනවා අපේ දිහාට.ලපයත් හරියට සද්දෙ දානව.ටිකක් ඉවසපන් රත්තරනෙ උන් ටික යනකම්.දෙවියනේ සමන් ඉකමනටම එන්න මගේ පපුව පිච්චෙනවා දෙයියෝ.තව ටිකක් ගුලි උනා මං වතුර බේසොම එහා පැත්තේ.මහා කෙරුමක්කාර මදාවියොන්ගේ හිත නපුරු කම එලි බැස්සෙ උන් අතෙ තිබුන කැත්තා පිහියෙන්.අනේ අසරන අපේ රත්තරන් ලපයා.ඒකාගෙ බෙල්ල දෙකඩ කොරාලා තමා උන් ගියෙ.අසමජ්ජාති හැත්ත.හොදක වෙන්නෑ උන් කොරාපු අපරාදෙට. මගෙ දෙයියෝ කොහොම උහුලයිදෝ මේ දුක.එකාට එකා පොඩි කාලේ ඉදම්ම හැදුන වැඩුන යාලුවෝ.මං නිසා සේරොම කරදොර මේ රන් කදවල් දෙකට. හිත වාවගන්න බෑ පපුව හිර කොරනවා. වටේ පිටේම කලුවර වෙලා ඇස පියඋනා ඉබේටම. ආයිත් ඇස් ඇරුනම පෙනුනේ හෙමීට උඩ කැ⁣රකෙන පෙති තුනක්.මං මේ කොහේද.දඩිබිඩියෙන් නැගිට්ටාට මොකද අතෙන් ආවේ පුදුම වේදනාවක්.අතට කටුවක ගහලා.මං හිටියේ ඉස්පිරිතාලේ. අප්පොච්චා දවහක් මාව එක්කාන ආව දතේ අමාරුවකට.වටේ පිටෙ හැමෝම නිදි. ⁣නර්ස් නෝනලා කෙනෙක්වත් පේන්න නෑ.මොකද්ද දෙවියනේ උනෙ එදා.මට හිතාගන්න බැරවා.කෝ මගේ දෙයියෝ.උන්දැට කරදරයක්වත් උනාද කාගෙන්ද මං අහන්නේ.කදුලු බිංදු කම්මුල් දිගෙ බේරෙද්දි වටේටම බොදවෙලා. කොහෙන්දෝ මන්දා ආපු අතක් මගෙ කදුලු පිහිනවා.ඒ සුවද ඔව් ඒ මගේ සමන් තමා.වටේන් අත දාලා එහොම්ම බදා ගත්තා.හවහට වෙන්න ටිකට් කපපු නිසා ගෙදොර ඒගන්න පුලුවන් උනා.උන්දැ කිසි කතාවක නැතුවා.ගෙදොරම පාලුයි ලපයෑ සද්දෙ නැතුව.ඒකා හිටියනම් එක එක සද්ද දානවා. ආපු හැටියෙම බඩු මුට්ටු අස් කිරිල්ල.දොර කඩාලා දාලා අර අසමජ්ජාතියෝ.⁣හිතේ අමාරුව තවත් වැඩී මගෙ දෙයියෝ මා එක්ක කතා නැති නිසා. අනෙ මගෙ දෙයියෝ මා එක්ක අමනාප වෙන්න එපා. උන්දැගෙ කකුල් දෙක ලග මං වැටුනා.එහොම්ම පාත්වෙලා දනිහිසේ ඔලුව ගහාගෙන උන්දැ අඩනවා.මගේ පුතා මට නැතිඋනා මැණිකේ.මං හිතුවේ උඹත් මාව දාලා යයි කියාලා.උන්දැ දොඩන ගමන් මාව බදාගෙන.ඊටත් සද්දෙන් මගේ ඉකිය එලියට පැන්නා.මං නිසානේ සේරොම කරදර උන්දැට කියාලා මතක් වෙද්දි හිත වාවගන්න බැරුවා.ආයිම අපි නැගිටාලා අපේ ඇදුම් කඩමාලු අස් කොරා.රෑ වෙද්දින් වගේ ලොරි බට්ටෙක් අපේ ගේ ඉස්සොරහා.අපි යනවා මෙහෙන්.⁣මතක එක්ක සමන්ට ඉන්න බැරිවාලු.අනික ඊයේ දිහාවට වාසනාව තිබුනාට මට බේරෙන්න ඉස්සරහට එහෙම නොවෙන්න පුලුවන් කියාලා සමන් කියද්දි උන්දැ මට දෙන ආදරේ තරම මටම දරාගන්න බැරුව හිත අස්සේ ලතැවිල්ල.අපි යනවා මෙහෙන් සදහටොම ඉඩම් විකුනාලා දමාලා . ටවුමේ දිහාවේ කාමර කෑල්ලක් ගත්තාලු.ඉතුරු කරපු හරියක් තියේලු උන්දැ ගාව.මොකක් හරි කුලියක් හොයාන ගත්ත හැකි මටත්.ඉතින් අලුතින් පටන් ගන්න තනන අපේ ජීවිතේට තුනුරුවනේ සරණයි.එහොම හිතන ගමන් අපි ගෙදොරින් එලියට බැස්සා. සටහන:- කාලෙකට කලින් telegram හි මම පල කල කෙටි කතාවකි ........................... 🌻 පූජා 🌻 ............................# **1980 මැයි 24 වෙනිදා** ***1987 වසරේදී නොබෙල් සාහිත්‍ය ත්‍යාගයෙන් පිදුම් ලැබූ රුසියානු ජාතික කවියෙකු වන Joseph Brodsky ලියූ MAY 24 1980 නම් කවියේ සිංහල අදහස.*** ඊයෙ හවස මට අහම්බෙන් හම්බුණු මේ කවිය මම මේ දක්වා කියවල තියෙන ඉංග්‍රීසි කවි අතරින් හොඳම එකක්. Brodsky ඔහුගේ මේ උපන්දින කවිය මුලින්ම ලියන්නෙ රුසියානු භාෂාවෙන්. පස්සෙ ඔහුම මේ කවිය ඉංග්‍රීසි භාෂාවට පරිවර්තනය කරනව. ඔහු මේ කවිය ලියන්නෙ ඔහුගේ හතළිස් වන උපන්දිනය නිමිත්ත කරගෙන. ඔහුගේ 40 වන උපන්දිනය වැටිල තිබුණු දවස තමයි මේ කවියේ මාතෘකාව. Brodsky බොහොම විප්ලවවාදී අදහස් දරපු නිර්භීත පුද්ගලයෙක්. මේ හින්දම ඔහු එවකට රුසියාව පාලනය කරපු රජය සමග ගැටෙනව. මේකෙ ප්‍රතිඵලයක් විදිහට ඔහුට රටින් පිටවන ලෙස රුසියානු බලධාරයින්ගෙන් ඉතා දැඩි බලපෑමක් එල්ල වෙනව. මේ හැම දේකම ප්‍රතිඵලයක් විදිහට අවසානයෙදි ඔහු රුසියාව අතහැරල ඇමෙරිකා එක්සත් ජනපදයේ පදිංචියට එනව. ඔහු ඒ ගැනත් මේ කවියෙදි ලියනව. ඇත්තටම මේ කවිය බොහොම කාව්‍යාත්මක විදිහට සාරාංශ කරපු ස්වයං චරිතාප්‍රදානයක්. හැබැයි මේක ආත්ම වර්ණනාවක්, පම්පොරීයක් බවට ලඝු කරන්න පුළුවන් එකක් නෙවෙයි. “I have braved, for want of wild beasts, steel cages,/ carved my term and nickname on bunks and rafters,” කියන පේළියෙන් ඔහු අපිට පෙන්වනව ඔහු ඒ දක්වා ගතකරපු ජීවිතය ගැන. ඔහු තට්ටු ඇඳන්වල තමන්ගේ නම කෙටුව කියන එකෙන් අපිට පේනව ඔහු තමන්ගේ ඉගෙනීම් කටයුතු වලට රස්සා කරන්න නිවසින් බැහැරව ජීවත්වෙලා තියෙනව කියන එක. සාමාන්‍යයෙන් තට්ටු ඇඳන් තියෙන්නෙ අඩු මිළට නවාතැන් පහසුකම් සලසන හොස්ටල් වගේ තැන්වල මිසක් ගෙවල්වල නෙවෙයි. අනිත් එක තමන්ගෙ ගෙදර තමන්ගෙ ඇඳේ කෙනෙකුට තමන්ගේ නම් කොටන්න අවශ්‍යතාවයක් නෑ. මේ තමයි සැබෑ කවීත්වය. දක්ෂ කවියො කරන්නෙ කෙළින්ම කියනවට වඩා පෙන්වන එක. මේ හින්ද තමයි Anton Chekov එක වතාවකදි ලියන්නෙ “Don’t Tell Me the Moon Is Shining; Show Me the Glint of Light on Broken Glass.” - සඳ දිළෙන බව මට නොපවසන්න; ඒ වෙනුවට බිඳුණු වීදුරු මත වැටුණු සඳරැස්වල කාන්තිය මට පෙන්වන්න. ඊටපස්සෙ ඔහු තමන් නැවක වැඩ කලා කියනව වෙනුවට මූදෙන් ජීවත් වුණා (lived by the sea) කියල කියනව. බැලූ බැල්මට මේ පේළියෙන් ඔහු මුහුද අද්දර ජීවත් වෙලා තියෙනව වගේ අදහසක් කියවුණත් ඔහු මේ ලියන්නෙ මට තේරෙන විදිහට ඔහු නැවක බොයිලේරු කාමරේ වැඩකරපු කාලෙ ගැන. ‘Flashed aces in an oasis’ කියන එකේ අදහස නම් මට තේරෙන්නෙ නෑ. ඒත් මේ පේළියෙ තියෙන සමස්වනය (assonance) තුළින් ඔහු හරි අපූරු සංගීතයක් නිර්මාණය කරල තියෙනව. මීටත් වඩා සරලව කිව්වොත් මේ වචන ඔක්කොම ශබ්දවෙන්නෙ එක හා සමාන විදිහට. “dined with the-devil-knows-whom, in tails, on truffles.”කියන පේළියත් එතරම් පැහැදිළි නෑ. ඒත් ඒකෙ සමස්වනය හරිම මිහිරියි. 'with the-devil-knows-whom, in tails’' කියන එකෙන් ඔහු යන තැන් ගැන සහ ආශ්‍රය කරන අය ගැන ඔත්තුබලන්න ක්‍රෙම්ලින් බලධාරීන් තමන්ගෙ මිනිස්සුන්ව යොදවල හිටිය කියන එක පේනව. truffles කියන්නෙ ලෝකේ තියෙන විරලම, ප්‍රණීතම සහ මිළ අධිකම කෑමක්. හැබැයි ඔහු කවුරු එක්කද මේව කෑවෙ කියන එකත්, මෙච්චර මිළ අධික කෑම පිළිගන්වන අවන්හල් වලට යන්න තරම් ඔහු ධනවත්ද කියන එකත් මෙතනදි පැහැදිළි නෑ . “From the height of a glacier I beheld half a world, the earthly width”- මේ කියන්නෙ ඔහු රැකියාවක් විදිහට භූගෝලීය පර්යේෂණ වලට සම්බන්ධ වෙච්චි කාලෙ ගැන වෙන්නෙ ඕනෙ. "Twice have drowned, thrice let knives rake my nitty-gritty." -ඔහු ඊළඟට ලියනව දෙපාරක් ගිලෙන්න ගිහින් තියෙනව කියල; thrice let knives rake my nitty-gritty කියල ලියන්නෙ ඔහු තුන් පාරක් පිහි ඇනුම් කාල තියෙනව කියල මම මුලින් හිතුවත්, මට පස්සෙ හම්බුණා මේ ගැන ලියපු එක විචාරකයෙක් ලියල තියෙනව මේ කියනව ඇත්තෙ ඔහුගේ open-heart surgery එක ගැනයි කියල . "Quit the country that bore and nursed me" - ඔහු තමන් උපන් සහ හැදුණු වැඩුණු රට අතහැරල ගියා කියලත් මේ කවියෙ ඊළඟට ලියනව. “Those who forgot me would make a city”- කියන්නෙ තරමක අතිශයෝක්තියක් වුණත් මේ කවියෙ ඔහු ලියන ලස්සනම පේළියක්. මාව අමතක කරපු අයගෙන් මුළු නගරයක්ම පුරවන්න පුළුවන් කියල ඔහු ලියද්දි ඔහුගේ හැඟීම ස්ව‍යං අනුකම්පාවද එහෙම නැත්නම් ඔහුගේ උපහාසයද, එහෙමත් නැත්නම් ඒ ඔහුගේ උපේක්ෂාවද කියන එක ගැන මට පැහැදිළි විනිශ්චයකට එන්න අමාරුයි. ඒත් ඒක ඔහුගේ උපෙක්ෂාව කියල විශ්වාස කරන්න මම කැමතියි. “I have waded the steppes that saw yelling Huns in saddles,”- මේ පේළිය මට දැනෙන විදිහට surrealistic එකක්. steppes කියන්නේ කියන්නේ නිරිතදිග යුරෝපයේ සහ සයිබීරියාවේ තියෙන කැලේ වැවිල නැති අක්කර සිය දාස් ගාණක් විශාල තණ පිට්ටනි වලට. Huns කියන්නේ ක්‍රිස්තුවර්ෂ හතර වෙනි සහ පස් වෙනි සියවස් වල කියන්නේ ක්‍රිස්තුවර්ෂ හතර වෙනි සහ පස් වෙනි සියවස් වල මධ්‍යම ආසියාවෙ ඉඳන් ඇවිත් යුරෝපය ආක්‍රමණය කරපු, කොල්ල කාපු රණකාමී නොමැඩික් මිනිස්සුන්ට. “worn the clothes nowadays back in fashion in every quarter,/ planted rye, tarred the roofs of pigsties and stables,/ guzzled everything save dry water” - ඔහු ලියනව ඒ කාලෙ කල්පැනපු නමුත් මේ කාලෙ හැමතැනම ආපහු ජනප්‍රිය වෙලා තියෙන ඇඳුම් ඔහු ඇඳල තියෙනව කියල. ඔහු රයි වවල තියෙනව, ඊට පස්සෙ ඌරු කොටුවල, අශ්වගාල්වල වහලවල් වල තාර ගාල තියෙනව. ‘dry water’ ඇරෙන්න අනිත් හැමදෙයක්ම ඔහු කාල බීල තියෙනව. dry water ගැන මට හම්බුණු රසායනික විස්තරය මට එච්චර පැහැදිළි නෑ. I've admitted the sentries' third eye into my wet and foul dreams - මට දැනෙන විදිහට මේ පේළියෙන් ඔහුලියල තියෙන්නෙ ඔහුගේ අතිශය පෞද්ගලිකත්වය violate වීම ගැන. ඔහු වසර 4ක් 5ක් සිර දඬුවම් විඳල තියෙනව. මේ කියන්නෙ ඒ කාලෙ ගැන වෙන්න පුළුවන්. “Munched the bread of exile: it's stale and warty”- මේ කියන්නෙ ඔහු සිර දඬුවම් විඳපු අමිහිරි මතකයන් ගැන. Granted my lungs all sounds except the howl / switched to a whisper- මේ කියන්නෙ මට දැනෙන්නෙ ඔහු තමන්ගේ වේදනාව ගැන මහ හයියෙන් බෙරිහන් දෙනවට වඩා ඒක කෙඳිරිල්ලකින් පමණක් දරාගත්ත කියන එක. “Now I am forty./ What should I say about life? That it's long and abhors transparence.”- මේකත් මේ කවියේ ලස්සනම තැනක්. ඔහුගේ ජීවිතය කටුක අත්දැකීම් වලින් පිරිල. ඒත් ඔහු තාමත් සුබවාදියි. තාමත් උපේක්ෂා සහගතයි. මේ කොයි දෙයක් හින්දවත් ඔහු ජීවිතයට, මිනිස්සුන්ට වෛර කරන්නෙ නෑ. “Broken eggs make me grieve; the omelette, though, makes me vomit.”- ඔහු මේ කියන්නෙ ඔහු හිරගෙදර ගත කරපු කාලෙ ඔහුට දිනපතා කන්න ලැබුණු දේවල් වෙච්චි බිත්තර සහ ඔම්ලට් වලට ඔහුට දැන් එපා වෙලා හෝ ඒවා ඔහුගේ අමිහිරි මතක අවුස්සනව කියන එක නෙවෙය

ි නම්, මේ පේළියේ මට තවමත් හොයාගන්න බැරිවෙච්චි යටි පෙළ අර්ථයක් තියෙන්නෙ ඕනෙ. “Yet until brown clay has been crammed down my larynx,/ only gratitude will be gushing from it.”-මේ තමයි මේ කවියෙ ලස්සනම සහ ප්‍රබලම තැන. මගේ ස්වාරාලය පස් වලින් පිරිල වැහිල යනකල්ම , ඒකෙන් කෘතඥතාවය විතරයි ගලාගෙන එන්නෙ කියල ඔහු අවසාන පේළියෙදි ලියනව. මෙතනදි ඔහු ඔහුගේ කෘතඥතාවයේ ප්‍රබලත්වය පෙන්වන්න 'flow' වෙනුවට ඊට වඩා ප්‍රබල අර්ථයක් තියෙන 'gush' කියන ක්‍රියාපදය පාවිච්චි කරනව ඔහු ජීවත්වෙන තාක් කල් ඔහු ජීවිතයට ස්තූතිවන්ත වෙනව. ඔහු කොච්චර දුක්ගැහැට විඳල තිබුණත් කොච්චර අමිහිරි අත්දැකීම් වලට මූණදෙන්න වෙලා තිබුණත්, ජීවිතය ඔහුට කොච්චර රිදවල තිබුණත්, ඔහු ජීවිතයට, මනුෂ්‍යත්වයට මිනිස්සුන්ට ආදරය කරපු හරිම සුන්දර මිනිසෙක්. බුදු හාමුදුරුවො එක තැනක දේශනා කරනව "කිච්ඡෝ මනුස්ස පටිලාභෝ /කිච්ඡං මච්චාන ජීවිතං" - මිනිසත් බව ලැබීම දුර්ලභය. මිනිසුන්ගේ ජිවිත පැවැත්ම අපහසුය. මේ හින්දයි අපි අපේ ජීවිත කොච්චර අමාරු වුණත්, අපි ජීවිතයට කෘතඥවෙන්න ඕනෙ. මේ ගැන කියද්දි මට තවත් මතක් වෙනව මට ළඟදි හම්බෙච්චි Ursula K. Le Guin කියන ඇමෙරිකානු කතුවරිය ලියපු එක පේළියක්. The way to see how beautiful the earth is, is to see it as the moon. “The way to see how beautiful life is, is from the vantage point of death.” - මේ මහ පොළොව කොච්චර ලස්සනද කියල දකින්න ඒක අපි හඳ මහ පොළොව දකින විදිහට දකින්න ඕනෙ. ජීවිතය කොච්චර සොඳුරුද කියල දකින්න නම් ඒක අපි මරණය කියන vantage point එකේ ඉඳන් දකින්න ඕනෙ. මම කැමතියි මේ කවිය ගැන ඔබට හිතෙන දේත් දැනගන්න. ***MAY 24 1980*** I have braved, for want of wild beasts, steel cages, carved my term and nickname on bunks and rafters, lived by the sea, flashed aces in an oasis, dined with the-devil-knows-whom, in tails, on truffles. From the height of a glacier I beheld half a world, the earthly width. Twice have drowned, thrice let knives rake my nitty-gritty. Quit the country that bore and nursed me. Those who forgot me would make a city. I have waded the steppes that saw yelling Huns in saddles, worn the clothes nowadays back in fashion in every quarter, planted rye, tarred the roofs of pigsties and stables, guzzled everything save dry water. I've admitted the sentries' third eye into my wet and foul dreams. Munched the bread of exile: it's stale and warty. Granted my lungs all sounds except the howl switched to a whisper. Now I am forty. What should I say about life? That it's long and abhors transparence. Broken eggs make me grieve; the omelette, though, makes me vomit. Yet until brown clay has been crammed down my larynx, only gratitude will be gushing from it.මාළු බාන්නේ මොටදෝ- නෑනට දෙන්නට නොවෙදෝ! කුඩා දූදරුවන්ට පාසල් විවිධප්‍රසංවලට පවා ඉදිරිපත් කළ හැකි, කෙටි ගීත නාටකයක් මේ. අප කුඩා කල මෙය රඟ දැක්වූයේ, අපේ පාසලේ තිබූ යම් උත්සවයකදී බව මතකය. මට එවකට වයස අවුරුදු දහයක් පමණ වන්නට ඇත. නළුවන් දෙදෙනාගෙන් එක්කෙනෙක් මම වීමි. මේ සඳහා අවශ්‍ය වෙන්නේ, රඟපෑමට හා, හොඳට කවි ගායනා කිරීමට හැකි දෙදෙනෙක් පමණි. උපකරණ කිසිවක් ඇවැසි නැත. දෙදෙනාට ඇඳීමට සරොම් දෙකක් පමණක් තිබීම ප්‍රමාණවත්. ගැමි පෙනුමක් ගැනීම සඳහා ,හිසේ ජටාවක් සේ බැඳගැනීමට තුවා දෙකකුත් අවශ්‍යයි. උඩුකයට ඇඳුම් නැතුවාට කම් නැත. වේදිකාවේ දෙපැත්තෙන් දෙදෙනා එති. ඔවුන් දෙදෙනා වේදිකාව මැද දී මූණට මූණ හමුවෙති. එක් අයෙක් රා බී මත් වූවකු සේ වැනි වැනී එයි. අනෙකා ඒ දැක එසේ යන්නේ කොහේදැයි විමසයි. මේ දෙදෙනාට නම් දෙකක් වුවමනා නැතත්, ලිවීමේ පහසුව පිණිස සුනිල්, නිමල් කියා නම් දෙකක් දාමු. සුනිල් වැනි වැනි එනවිට, නිමල් තාලයකට පා තබමින් අවුත්, සුනිල් ඉදිරියේ වැනෙන ආකාරය අභිනයෙන් පෙන්වමිනුයි , ඔහුගෙන් වැනි වැනි යන්නේ කොහෙදෝ යි විමසන්නේ. නිමල්: වැනි වැනි යන්නේ කොහෙදෝ වැනි වැනි යන්නේ කොහෙදෝ මෙවිට සුනිල් රණ්ඩු කරන ආකාරය අභිනයෙන් පෙන්වමින් මෙසේ කියයි. රණ්ඩු කරන්නට නොවෙදෝ රණ්ඩු කරන්නට නොවෙදෝ ඒ අසන නිමල් ද, රණ්ඩු කරන බවක් පෙන්වමින් මෙසේ අසයි. ගුටි ඇනගන්නා බව කියනා විට, ගුටිබැට හුවමාරුවක් ද තනි තනිව අභිනයෙන් රඟ දැක්වුණි. රණ්ඩු කරන්නේ මොටදෝ රණ්ඩු කරන්නේ මොටදෝ ගුටි ඇනගන්නට නොවෙදෝ ගුටි ඇනගන්නට නොවෙදෝ ගුටි ඇනගන්නේ මොටදෝ ගුටි ඇනගන්නේ මොටදෝ එවිට සුනිල්, තම අත්දෙකට මාංචු ලාගෙන යන්නාක් සේ පෙන්වමින්, මෙසේ කියයි. හිරගෙට යන්නට නොවෙදෝ හිරගෙට යන්නට නොවෙදෝ දැන් නිමල් ද එසේම පෙන්වමින්, තව පැනයක් අසයි. හිරගෙට යන්නේ මොටදෝ හිරගෙට යන්නේ මොටදෝ ඊළඟට සුනිල්ගේ වාරයයි. ඔහු ලනු අඹරන ආකාරයක් පෙන්වමින් ගයයි. ලනු අඹරන්නට නොවෙදෝ ලනු අඹරන්නට නොවෙදෝ මේ ආකාරයට විමසීම් හා පිළිතුරු දීම් දිගටම සිදුවේ. මේ සෑම කවියකදීම , ඒ දෙදෙනාම විසින් ,ඒ ඒ ක්‍රියාව කරන ආකාරය තනිව රඟ දැක්විය යුතුය. ඒ සෑම විටම, සිරුරෙන් හා පාදවලින් එයට ගැලපෙන රංගනයක්ද සිදු කරමින් වේදිකාව පුරාම ගමන් කෙරේ. එක දිගටම ප්‍රශ්න ඇසීම හා පිළිතුරු දීම කළහොත්, ඇති වන නීරස බව අඩු කෙරෙන්නේ මේ රංගනයෙනි. මේ නාටකය මෙහෙයවන අය, රංගනය හා ගායන විලාසය මනාව සංයෝජනය නොකළහොත්, මින් බලාපොරොත්තුවන රසය ඉස්මතු නොවේ. ලනු අඹරන්නේ මොටදෝ ලනු අඹරන්නේ මොටදෝ කඹේ හදන්නට නොවෙදෝ කඹේ හදන්නට නොවෙදෝ කඹේ හදන්නේ මොටදෝ කඹේ හදන්නේ මොටදෝ පැනලා යන්නට නොවෙදෝ පැනලා යන්නට නොවෙදෝ පැනලා යන්නේ මොටදෝ පැනලා යන්නේ මොටදෝ මාළු බාන්නට නොවෙදෝ මාළු බාන්නට නොවෙදෝ මාළු බාන්නේ මොටදෝ මාළු බාන්නේ මොටදෝ නෑනට දෙන්නට නොවෙදෝ නෑනට දෙන්නට නොවෙදෝ නෑනට දෙන්නේ මොටදෝ නෑනට දෙන්නේ මොටදෝ බින්න බහින්නට නොවෙදෝ බින්න බහින්නට නොවෙදෝ බින්න බහින්නේ මොටදෝ බින්න බහින්නේ මොටදෝ කුඹුරු කරන්නට නොවෙදෝ කුඹුරු කරන්නට නොවෙදෝ කුඹුරු කරන්නේ මොටදෝ කුඹුරු කරන්නේ මොටදෝ රා ටික බොන්නට නොවෙදෝ රා ටික බොන්නට නොවෙදෝ රා ටික බොන්නේ මොටදෝ රා ටික බොන්නේ මොටදෝ වැනි වැනි යන්නට නොවෙදෝ වැනි වැනි යන්නට නොවෙදෝ වැනි වැනි යන්නේ මොටදෝ වැනි වැනි යන්නේ මොටදෝ බැණ බැණ යන්නට නොවෙදෝ බැණ බැණ යන්නට නොවෙදෝ බැණ බැණ යන්නේ මොටදෝ බැණ බැණ යන්නේ මොටදෝ රණ්ඩු කරන්නට නොවෙදෝ රණ්ඩු කරන්නට නොවෙදෝ මින් පසුව දෙදෙනාම එකතු වී රණඩු කරනා බවක් පෙන්වමින්, නාටකය අවසන් කරති. එකල ඇතැම් ගැමියන්ගේ ජීවන පුරුදුවලට, සියුම් උපහාසයක් කිරීම මෙන්ම, විනෝදය තුළින් දරුවන්ටද යම් දැනුමක් ලබාදීම, මෙහි අරමුණ විය. කතුවරයා කවුදැයි නොදනිමි. අපේ පාසලේ ගුරුවරයෙක් හෝ වෙනත් අයෙකු හෝ විය හැකියි. Channa Withana 2024.02.24රුසියා-යුක්‍රේන යුද්ධය තීරණාත්මක තෙවන වසරට එළඹුණා. මේ ගැන නැවත ලියන ලෙස බොහෝ අය ඉල්ලා සිටියා. නමුත් හදිසියේ විදේශ රාජකාරියකට යෑමට සිදුවීමත්, අම්මාට හදිසි ශල්‍යකර්මයක් කිරීමට සිදුවීමත් නිසා එය අපහසු වුණා. අම්මාට දැන් සුවයි. ඒ නිසා අද මේ ගැන ලියන්න හිතුණා. රුසියා-යුක්‍රේන යුද්ධය ආරම්භ වී අදට වසර දෙකයි. 2022 පෙබරවාරි 24 වෙනිදා රුසියානු හමුදා යුක්‍රේන භූමියට ඇතුළු වූයේ ජයග්‍රාහී මානසිකත්වයෙන්. දින කිහිපයක් තුළ කීව් නගරය අත්පත් කර ගැනීම රුසියාවේ අපේක්ෂාව වුණා. නමුත් යුක්‍රේන ප්‍රතිවිරෝධය අනපේක්ෂිත ලෙස ප්‍රබල වුණා. විටින් විට පරාජයන් ඇති වුවත් යුක්‍රේනය රුසියානු හමුදා පසු බැස්සවූයේ සෙසු ලෝකය මවිත කරවමින්. ඒ සඳහා පිටුබලය සැපයූවේ ඇමෙරිකාව ප්‍රමුඛ නේටෝ (NATO) සංවිධානය බව හංගන්න දෙයක් නැහැ. කෙසේ වෙතත් ප්‍රබල රුසියානු හමුදා හමුවේ තම උපායමාර්ගික මර්මස්ථාන ආරක්ෂා කර ගැනීම සඳහා යුක්‍රේනය මේ වන විටත් විශාල මානව හා ආර්ථික පිරිවැයක් දරා ඇති බව පැහැදිලියි. ලෝකයේ දේශපාලන, සමාජ හා ආර්ථික සංහිඳියාවන් බොහෝ සෙයින් අස්ථාවරත්වයට පත්කර ඇති මෙකී අර්බුදය අවසන් වීමේ පැහැදිලි සේයාවක් තවමත් දක්නට නැහැ. සාමය සඳහා වූ ප්‍රවේශ මාර්ග කුමක් හෝ හේතුවක් නිසාවෙන් ඇහිරෙමින් තිබෙනවා. බොහෝ විශ්ලේෂකයන් මේ දෙස බලන්නේ තමන්ට ආවේණික දේශපාලන පැති කණ්ණාඩිවලින් මිස භූමියේ පවත්නා භූ-දේශපාලනික යථාර්ථයට අනුව නොවෙයි. යුද්ධයෙන් විපතට පත් වූවන් පිළිබඳ ඇස්තමේන්තු සනාථ කිරීම දුෂ්කර වී ඇත්තේ දෙපාර්ශවයම තමන්ට වූ හානි පිළිබඳව නිවැරදි වාර්තා ඉදිරිපත් නොකිරීම නිසයි. එහෙත් එක්සත් ජනපද සංඛ්‍යා ලේඛණයන්ට අනුව දෙපාර්ශවයේම මියගිය හෝ තුවාල ලැබූ සංඛ්‍යාව 500,000ක් පමණ වෙනවා. මානුෂීය සංවිධාන පෙන්වා දෙන්නේ මෙකී ගැටුම තවදුරටත් ඇදී ගිය හොත් දෙපාර්ශවයේම සිවිල් ජනතාවට 2024 විනාශයේ වසරක් වනු ඇති බව. ඔවුන් අනතුරු අඟවන්නේ යුක්‍රේනයේ මිලියන 14.6 කට පමණ එනම් එරට ජනගහනයෙන් සියයට හතළිහකට පමණ මානුෂීය ආධාර අවශ්‍ය වනු ඇති බවයි. 2024 තීරණාත්මක වසරක් යුද්ධය තවදුරටත් ඇදී යතැයි අපේක්ෂා කළ හැකි වුවත් මෙම වර්ෂය වඩාත් තීරණාත්මක වනු ඇති. අද වන විට රුසියානු හමුදා කීව් නගරයේ පාලනය කෙසේ හෝ තම අණසකට නතු කර ගැනීමට උත්සාහ දරනවා. අනිත් අතට යුක්‍රේනය තමන්ට අහිමි වූ භූමිය නැවත අත්පත් කරගැනීමේ අධිෂ්ඨානයෙන් පසු වෙනවා. කෙසේ නමුත් යුද්ධය පවත්වා ගැනීමට සඳහා යුද අවි හා යුද්ධය සඳහා වැය වන මුදල් ලබා ගැනීමේදී යුක්‍රේන ජනාධිපති වොලොදිමීර් සෙලෙන්ස්කිට බරපතළ අභියෝගයන්ට මුහුණු දීමට සිදුව තිබෙනවා. යුක්‍රේනයට යුද්ධය සඳහා ආධාර ලබා දෙන්නේ ප්‍රධාන වශයෙන් ඇමෙරිකා එක්සත් ජනපදය හා යුරෝපය ප්‍රමුඛ කරගත් නේටෝ සංවිධානයයි. යුක්‍රේනය ආරක්ෂා කර ගැනීමට ඇති භූ දේශපාලනික වැදගත්කම බටහිර උපාය මාර්ගිකයන් තේරුම් ගෙන සිටියද එකී රටවල ජනතාවට ඊට එතරම්

උනන්දුවක් නැහැ. නිරර්ථක යුද්ධයක් වෙනුවෙන් තම බදු මුදල් යෙදවීම පිළිබඳව ජනතාව අතරින් දැඩි විරෝධතා එල්ල වෙනවා. එකී විරෝධතා නිසා ඒ ඒ රටවල ආණ්ඩු යුක්‍රේනයට යුද ආධාර ලබා දීම පිළිබඳව දෙවරක් සිතන ස්වහාවයක් පෙනෙන්නට තිබෙනවා. නේටෝ සාමාජිකයන් තුළද යුක්‍රේනයට යුද ආධාර ලබා දීම පිළිබඳව පරස්පරතා රාශියක් තිබෙනවා. යුරෝපය තුළ ලිබරල් කොන්සවේටිව් ආණ්ඩු යටපත් කරගෙන ජාතිකවාදී දේශපාලනඥයන් නැඟී සිටින ස්වභාවයක් පෙනෙන්නට තිබෙනවා. ඔවුන් පුටින්ගේ රුසියානු වාම ජාතිකවාදී මතවාදයන් සමඟ එතරම් ගැටීමක් ඇති කර ගෙන නැහැ. විශේෂයෙන් ඉතාලියේ බලයට පත් වූ තරුණ ජෝර්ජියා මෙලෝනි අගමැතිවරිය කියන්නේ තවදුරටත් නේටෝ සංවිධානයක් අවශ්‍ය නොවන බව. ඇයගේ අන්ත දක්ෂිණාංශික සංධානයට මත්තේයෝ සැල්විනිගේ Five Star Movement පක්ෂයත් ඇතුළත්. 2014 දි පුටීන් එතෙක් යුක්‍රේනයට අයත්ව තිබූ ක්‍රිමියාව රුසියාවට ඈඳා ගත්තා. ඒ වෙනුවෙන් මොස්කව් රතු චතුරශ්‍රයේ පැවති සැමරුමකදී සැල්විනි පුටීන්ගේ රුව සහිත ටීෂර්ටයකින් සැරසී ඔහු සමඟ ඡායාරූපයකටත් පෙනී සිටියා. යුරෝපයේ ජාතිකවාදී දක්ෂිණාංශික දේශපාලනය ගැන අවධානයෙන් සිටින විශ්ලේෂකයන් පවසන්නේ සැල්විනි යනු යුරෝපයේ අනාගත මුසොලීනි බව. අතීතයේ සෝවියට් සංගමය සමඟ එකම යුද සංධානයන කටයුතු කළ නැගෙනහිර යුරෝපා රටවල් එක්ව වෝර්සෝ සංවිධානය පිහිටවූවා. සෝවියට් සංගමය බිඳ වැටීමත් සමඟ වෝර්සෝ සංවිධානයත් අවසාන වුණා. වෝර්සෝ සංවිධානයට ප්‍රතිවිරුද්ධ ඇමෙරිකාව ප්‍රමුඛ ධනවාදී බටහිර රටවල් එක්ව නේටෝ සංවිධානය පිහිටෙව්වා. දැන් වෝර්සෝ සමඟ එක්ව සිටි නැගෙනහිර යුරෝපා රටවල්ද නේටෝව හා එක්ව සිටිනවා. මෙලෝනි වැනි දක්ෂිණාංශික ජාතිකවාදී නායකයන්ගේ අදහස යුරෝපා රටවලට තවදුරටත් යුද සංධානයක් මගින් තම ආරක්ෂාව සළසා ගැනීමට අවශ්‍ය නැති බව. ඒ ඒ රටවල්වලට තම ආරක්ෂාව වෙනුවෙන් කටයුතු කිරීමට හැකි බව ඉතාලි අගමැතිවරිය පවසනවා. මීට අමතරව හංගේරියානු අගමැති වික්ටර් ඕර්ගන් හා මෑතකදී බලයට පත් වූ ස්ලෝවැකියානු අගමැති රොබර්ට් ෆ්ලිකෝ දෙදෙනාම පුටීන්ට හිතවත් නායකයන් දෙදෙනෙක්. ඇත්තටම නේටෝවේ සාමාජිකයන් වන ඇමෙරිකා එක්සත් ජනපදය හා මහා බ්‍රිතාන්‍යය එදා සිටම රුසියාවට එරෙහිව මූලෝපායික විරෝධයක් දක්වනවා. නමුත් යුරෝපා සංගමයේ රාජ්‍ය නායකයන්ට දැඩි පුටින් විරෝධයක් එදා සිටම තිබුණේ නැහැ. දැනට නිල නොවන මට්ටමෙන් යුරෝපා සංගමයේ නායකත්වය උසුලන ප්‍රංශ ජනාධිපති එම්මෑනුවෙල් මැක්‍රෝන් තවමත් විශ්වාස කරන්නේ පුටින් සමඟ රාජ්‍යතාන්ත්‍රික සාකච්ඡාවකින් මේ අර්බුදය විසඳා ගත හැකි බව. හිටපු ජර්මානු චාන්සලර් ඇන්ජෙලා මර්කල් බලයේ සිටියානම් රුසියා- යුක්‍රේන යුද්ධයක් ඇති නොවන බව මා එදා සිටම කියපු දෙයක්. රුසියාව සමඟ ගැටීමට යෑමෙන් යුරෝපා ආර්ථිකය කඩා වැටෙන බව ඇය දූරදර්ශී ලෙස දැක්කා. එතෙක් රුසියාවෙන් ලාභයට ලැබුණු බලශක්තිය දැන් යුරෝපයට ලැබෙන්නේ නැහැ. එසේම යුක්‍රේනයෙන් පහසුවෙන් ලබාගත් තිරිඟු අස්වැන්නත් දැන් ලැබෙන්නෙ නැහැ. ඒ නිසා ඇමෙර්කාවේ බෙර පදයට යුරෝපය නටනවාට උපායමාර්ගික දැක්මක් ඇති යුරෝපයේ ප්‍රබල නායකයන් ඒ තරම් කැමැත්තක් නැහැ. කෙසේ නමුත් යුරෝපා සංගමයේ සභාපතීත්වය උසුලන උර්සුලා වොන්ඩලයන් මහත්මිය තවමත් නේටෝ මතවාදයන් සමඟ සමපාතව සිටින බව පෙනෙන්නට තිබෙනවා. ඇයට ඒ ගැන මධ්‍යස්ඨ යුරෝපා නායකයන්ගෙන් විවේචන එල්ල වෙනවා. ඇමෙරිකානු ජනාධිපතිවරයාට යුක්‍රේනය වෙනුවෙන් යුද ආධාර පැකේජ අනුමත කර ගැනීමේදී ඇමෙරිකානු කොන්ග්‍රසයේ ප්‍රතිවිරෝධතාවන්ට මුහුණ දීමට සිදුව තිබෙනවා. තවමත් ලෝකයේ අංක එකේ යුද දේශපාලනික බලවතා ලෙස වැජඹෙන ඇමෙරිකාවට තම මිතුරු කඳවුර ආරක්ෂා කර ගැනීමේ ප්‍රබල වගකීමක් ඇති බව ඇත්ත. යම් ආකාරයකින් ඇමෙරිකාව ඊට අපොහොසත් වන්නේ කවදාද එදින සිට ඔවුන්ගේ දශක තුනක ගෝලීය බලයද විසිරී යනු ඇති. ලෝකය පුරා තම මිතුරු පාර්ශවයන්ට යුද ආධාර ලබා දීමෙන් ඇමෙරිකාව බලාපොරොත්තු වන්නේ එකී රටවල්වල ආරක්ෂාව තහවුරු කිරීම පමණක්ම නොවෙයි. තම ප්‍රබල සතුරන් හමුවේ ශක්තිමත් ප්‍රොක්සි හමුදාවන් පවත්වා ගැනීමෙන් තමන්ට වෙත එක එල්ලේ එල්ලවන අභියෝගයන්ද සමනය කර ගත හැකියි. ඇමෙරිකාව හෝ යුරෝපය රුසියාව සමඟ කෙළින් යුද්ධයකට එළඹෙන්නේ නැහැ. අනිත් අතට රුසියාවත් එසේ කරන්නෙ නැහැ. තුන්වැනි ලෝක යුද්ධය යනු පෘතුවිය නම් ග්‍රහලෝකයේ අවසානය බව ලෝක බලවතුන් දන්නවා. පෘතුවිය මත දැනට ඇති න්‍යෂ්ටික අවි පිපිරුණ හොත් ග්‍රගලෝකය අටවරක් අළු දූවිලි කර දමන්න පුළුවන්. මේ ලිපිය කොපි කරන අය බොහෝ වෙලාවට හරියට කියවන්නෙත් නැහැ. ලියුම්කරුගේ නම සඳහන් කරන්නෙත් නැහැ. ලිපිය ලිව්වේ ශානක ලියනගම විසිනුයි. බයිඩන් මහතාට යුක්‍රේනය පමණක් නොව ඊශ්‍රායලය හා තායිවානය වෙනුවෙන්ද එක වර පෙනී සිටීමට සිදුව තිබෙනවා. මෙම රටවල් තුන වෙනුවෙන් වෙන් කරන ලද ඇමෙරිකානු ඩොලර් බිලියන 95ක යුද ආධාර පැකේජය මාස ගණනාවක් තිස්සේ එක්සත් ජනපද ව්‍යවස්ථාදායකයේ විවාදයට ලක්වෙනවා. මෙම මුදලින් ඩොලර් 60ක්ම වෙන් කර ඇත්තේ යුක්‍රේනය වෙනුවෙන්. කෙසේ වුවත් අදාල ආධාර පැකේජය ඇමෙරිකානු සෙනට් සභාව විසින් පසුගියදා අනුමත කරන කළා. ඒ ඇමෙරිකාවේ අනාගත උපායමාර්ගික අවශ්‍යතාව සැළකිල්ලට ගනිමින්. එසේ වුවත් එයට තවමත් ඇමෙරිකානු කොන්ග්‍රසයේ අනුමැතිය ලැබී නැහැ. රිපබ්ලිකන් පක්ෂයේ බහුතර බලය සහිත කොන්ග්‍රසය අදාල ආධාර පැකේජය ලබා දීම පිළිබඳව තවමත් විවාද කරමින් සිටිනවා. යුක්‍රේනයට තම ඉදිරිපෙළ හමුදා ශක්තිමත් කිරීමටනම් බටහිර ආධාර අත්‍යවශ්‍යයි.ජනාධිපති සෙලෙන්ස්කි අදාල රටවල සංචාරය කරමින් හා නායකයන් සමඟ සංවාද කරමින් ආධාර සඳහා වෙහෙසෙමින් සිටිනවා. ඔහුගේ තර්කය වන්නේ තම මිතුරන් යුක්‍රේනය අතහැරිය හොත් යුක්‍රේනයේ පැවත්ම අවසාන වනු ඇති බව. එසේම එයින් මිතුරන්ගේ පැවැත්මද අභියෝගයට ලක්වනු ඇති බව. රුසියානු හමුදාවේ ඉදිරි ගමනට ඉඩ සලසමින් පසුගියදා යුක්රේන හමුදාවට විනාශ වූ අවිඩිව්කා නගරයෙන් ඉවත් වීමට සිදුවුණා. එය යුක්‍රේනයේ චිත්ත ධෛර්‍යය හීන කිරීමක් වන අතර රුසියාවට වාසි සහගත තත්ත්වයක් නිර්මාණය වීමක්. කෙසේ වෙතත් කලාපයේ සමුද්‍ර ආධිපත්‍යය අත්පත් කර ගැනීම සඳහා වූ රුසියාවේ ආශාවට යුක්‍රේන නාවික හමුදාව දැඩි බාධාවක්ව පවතිනවා. ඔවුන් විටින් විට රුසියාවට එරෙහිව මූලෝපායික ප්‍රහාර ගණනාවක් එල්ල කළා. තවමත් කලු මුහුදට මුහුණ ලා තම මායිම රඳවා ගැනීමට යුක්‍රේනය සමත්ව තිබෙනවා. තවද 2024 යනු රුසියාවට මෙන්ම ඇමෙරිකාවටද ජනාධිපතිවරණ වසරක්. රුසියානු ජනාධිපතිවරණයේදී පුටින් මහතාට අභියෝග කළ හැකි කිසිවෙකු පෙනෙන තෙක් මානයකවත් නැහැ. කෙසේ නමුත් ඇමෙරිකානු ජනාධිපතිවරණයේදී යුක්‍රේනයට ප්‍රබලම පිටුබලය සපයන වත්මන් ඇමෙරිකානු ජනාධිපතිවරයාගේ ජයග්‍රහණය පිළිබඳව සැක සංකා මතුව තිබෙනවා. ඔහුට ලැබීමට නියමිත රිපබ්ලිකන් ප්‍රතිවාදියා හිටපු ජනාධිපති ඩොනල්ඩ් ට්‍රම්ප්. මේ හිතුවක්කාර මහල්ලන්ගේ සටනින් ට්‍රම්ප් මහතා ජයගත හොත් යුක්‍රේන හිතවාදී ඇමෙරිකානු උපායමාර්ගය වෙනස් වනු ඇති. මගේ විශ්ලේෂණය අනුව ඩොනල්ඩ් ට්‍රම්ප් තමයි 2025 ජනවාරියේ ධවල මන්දිර ඕවල් කාමරයේ අසුන් ගන්නේ. ට්‍රම්ප් මහතා දැනටමත් ප්‍රකාශ කර ඇත්තේ පැය විසි හතරකින් යුද්ධය නිමා කර ඇමෙරිකානු ජනතාවගේ බදු මුදල් ආරක්ෂා කර දෙන බව. ලෝකයේ අනිත් කොනේ තිබෙන යුක්‍රේනයේ මායිම් රකින්නට පෙර මෙක්සිකෝ-ඇමෙරිකා දේශසීමාව රැක ගත යුතු බව ට්‍රම්ප් බයිඩන්ට අභියෝග කරනවා. ට්‍රම්ප් හා පුටින් අතර කොහොමත් ඒ තරම් නොහොඳ නෝක්කාඩුවක් නැති නිසා රුසියාව රාජ්‍යතාන්ත්‍රික ක්‍රියාමාර්ගයකින් ගැටුම් නිමා කිරීමේ ප්‍රවේශයකට එළඹෙනු ඇතැයි අපේක්ෂා කළ හැකියි. රුසියාවටත් අභියෝග රැසක් යුද්ධය හේතුවෙන් රුසියානු ජනාධිපතිවරයා අභ්‍යන්තරික වශයෙන් දුර්වල වීමක් නිරීක්ෂණය වෙන්නෙ නැහැ. රුසියානු හමුදාවට එරෙහිව කැරැල්ලක් ආරම්භ කළ වැග්නර් අතුරු හමුදාවේ නායක යෙව්ගිනි ප්‍රිගොෂින් අභිරහස් ලෙස මරණයට පත්වුණා. දේශපාලනික වශයෙන් ජනාධිපතිවරයාට යම් තරමකින් හෝ අභියෝගයක් එල්ල වූයේ විපක්ෂ නායක ඇලෙක්සි නවාල්නිගෙන්. අත්අඩංගුවේ පසු වූ නවාල්නි ද පසුගිය දා මරණයට පත් වුණා. මේ මරණ දෙකම ජාත්‍යන්තරව සැකයට භාජණය වුවද පුටින්ට එයින් හානියක් නැහැ. දැවැන්‍ත රුසියානු රාජ්‍යයේ ඔහුට අභියෝග කළ හැකි කිසිවෙකු මේ වන විට නැහැ. කොහොමත් රුසියානු රාජ්‍යයේ බලයට අභියෝග කරන්න රුසියානුවන්ට බැහැ. ඒක මහා පීටර්ගේ හා කැතරින් රැජිණගේ යුගයේ සිටම තිබුණු පැහැදිලි ඇත්තක්. සෙසු බාහිර ලෝකය කෙතරම් දෙස් දේවොල් තිබ්බත් යථාර්ථය එයයි. ලෙනින් බෝල්ෂෙවික් විප්ලවයෙන් බලය ඇල්ලුවේ මනා සංවිධානාත්මක ව්‍යුහයක් තුළින්. එසේම රුසියානු රාජ්‍ය බලය පැරදවීමටනම් රාජ්‍යය ඇතුළතින් ඉරිතලා ගොස් තිබිය යුතුයි. 1917 දී දෙවන නිකලස් සාර්ට හා 1991 වී මිහායෙල් ගොර්බචොව්ට තම පාලනය අහිමි වන්නේ රාජ්‍යය එසේ ඇතුළතින් දියාරු වී තිබීම නිසයි. නමුත් ව්ලැදිමීර් පුටින් බලයට පත් වූ 2000 වසරේ සිට අද දක්වා රුසියානු රාජ්‍යය ශක්තිමත්ව ගොඩ නංවා තිබෙනවා. ඇමෙරිකාව, චීනය හෝ ජර්මනිය මෙන් ආර්ථික යෝධයෙක් නොවුණත් රුසියානු රාජ්‍යය ඉතා බලසම්පන්නයි රුසියානු ජනාධිපතිවරයා දීර්ඝ කාලීන යුද්ධයකට සුදානම් වන ලෙස තම රට වැසියන්ට මීට පෙරද දන්වා තිබුණා. ඔහු ඒ සඳහා හොඳින් සුදානම්. ජනාධිපතිවරයා පවසන්නේ තම අරමුණු ඉටුකර ගත් පසු යුද්ධය අවසන් වනු ඇති බවයි. ‍රුසියා-යුක්‍රේන යුද්ධය ලෝක ආර්ථිකයට එල්ල කරන ලද බලපෑම සුළු පටු නැහැ. යුද්ධය හා කොරෝනා වසංගතයේ සෘජු බලපෑම තුන්වන ලෝකයේ බොහෝ රටවල්වලට දරාගැනීමට අපහසු වුණා. එකී රටවල ආර්ථිකය සෝදා පාළුවට පත් වූ අතර ඒ හේතුවෙන්ම දේශපාලනයද අස්ථාවර වුණා. නමුත් යුද්ධය නිසා වඩාත්ම බලපෑමට ලක්ව ඇත්තේ රුසියානු ආර්ථිකයයි. දශක තුනක් තිස්සේ වර්ධනය වූ දැවැන්ත දේශපාලන බලය හේතුවෙන් පුටින් මහතාගේ පැවැත්ම තවමත් අභියෝගයට ලක් නොවූවද රුසියානු ආර්ථිකය ඇතුළතින් ඉරිතලා යමින් ඇති බව විශ්ලේෂකයෝ පවසනවා. යුද ක්‍රියාකාරකම් මැද වුවද ආර්ථිකය ස්ථාවරව පවත්ව

ා ගැනීමට පැරණි සෝවියට් දේශයට හැකි වුණා. වර්තමාන රුසියානු ආර්ථිකය පවා සම්බාධකවලට ඔරොත්තු දීමේ විශ්මිත හැකියාවක් පෙන්නුම් කරනවා. තවදුරටත් එය යුද පදනම මත පවතිනු ඇති. ඔවුන් යුද්ධය මැද වුවත් සියයට පහක පමණ ආර්ථික වර්ධන වේගයක් අත්පත් කර ගෙන තිබෙනවා. ඒ රුසියානු නිෂ්පාදන චීනය හා ඉන්දියාව වැනි නැඟී එන දැවැන්ත වෙළඳපොළවල්වලට යොමු කිරීමෙන්. නමුත් මේ ප්‍රවනතා කිසිවක් ආර්ථික විභවයන් ඵලදායී ලෙස භාවිතා කිරීමක් නොවේ. රුසියාවද ඇමෙරිකාව මෙන්ම ආයුධ සැපයීම හරහා ජාත්‍යන්තර වශයෙන් විශාල ලාභයක් අත්පත් කරගත්තද එකී ආයුධවල දුර්වල ක්‍රියාකාරීත්වය පිලිබඳව විවේචන එල්ල වී තිබෙනවා. මෙකී හේතු නිසා රුසියාවට දිගුකාලීන ප්‍රතිවිපාකයන්ට මුහුණ දීමට සිදුවනු ඇති. යුද්ධය දිගින් දිගටම ඇදී යෑම රුසියාවේ අනාගතයට ඒ තරම් සුබදායී නැහැ. මොස්කව් පාලනය දැන් උපාය මාර්ගික ලෙස දුර්වල වී ඇතැයි බටහිර විශ්ලේෂකයෝ තර්ක කරනවා. යුක්‍රේනය තුළ පවතින බටහිර හිතවාදී පාලනය ඉවත් කිරීම පුටින් මහතාගේ මූලික අභිප්‍රාය වුවත් දැන් ඔහු ඉදිරියේ වෙනස් ආකාරයේ නවතම අභියෝග රාශියක් නිර්මාණය වී තිබෙනවා. යුක්‍රේනය ආක්‍රමණය කිරීමට පුටින් මහතා තීරණය කිරීමත් සමඟම ඔහුගේ අසල්වැසියන් තුළ භීතියක් ඇති වුණා. පසුගිය වසරේ ෆින්ලන්තය නේටෝ යුද සන්ධානයට එක්වූයේ එහි 31 වන සාමාජිකයා වශයෙන්. ෆින්වරුන්ගේ නේටෝ සම්ප්‍රාප්තිය හුදෙක් යුරෝපාකරයේ තවත් එක් රටක් රුසියාවට එරෙහිව බලමුළු ගැන්වීමක් වශයෙන් පමණක් සැලකිය නොහැකියි. ෆින්ලන්තයේ නේටෝ සාමාජිකත්වය හේතුවෙන් රුසියාව හා නේටෝව අතර වැට මායිම දෙගුණයකින් දිගු වුණා. එය දෙපාර්ශවයටම විශාල අභියෝගයක්. තවද මේ හේතුවෙන් යුරෝපයේ ආරක්ෂක භූ දර්ශනයේ විශාල වෙනසක් ද සිදුවුණා. යුක්‍රේනය සමග තීරණාත්මක යුද්ධයට ප්‍රමුඛත්වය දී ඇති රුසියාවට තම දොරකඩටම නේටෝ වැට මායිම දිගුවීම බරපතළ හිසරදයක් වනු ඇති. ෆින්ලන්තය බොහෝ කාලයක් නොබැඳි මධ්‍යස්ථ ස්ථාවරයක සිටි අතර එවැනිම ස්ථාවරයක සිටි ස්වීඩනයද නුදුරේදීම නේටෝව හා එක් වීමට නියමිතයි. ‍දෙවන ලෝක යුද්ධයෙන් පසුව නිර්මාණය වූ ද්වි ධ්‍රැවීය ලෝක බලයත් සෝවියට් සංගමය බිඳ වැටීමෙන් පසු දශක තුනක් තිස්සේ තිබූ ඇමෙරිකාව මූලික කරගත් ඒකධ්‍රැවීය බලයත් මීළඟ දශකයට පෙර නිමා වන බව ඇත්ත. ඒ වෙනුවට කලාපීය බලවතුන් කිහිප දෙනෙකු ලෝකය පාලනය කිරීමට නියමිතයි. ඊට ඇමෙරිකා එක්සත් ජනපදය, රුසියාව පමණක් නොව චීනය, ඉන්දියාව හා බ්‍රසීලය හා ඉරානය ඇතුළත්. නමුත් ලංකාවේ වාම වාදී චින්තකයන් විශ්වාස කරන ආකාරයට ඇමෙරිකාව හා යුරෝපයේ බලය ලෙහෙසියන් අවසන් වන්නේ නැහැ. ඊට අමතරව ඕස්ට්‍රේලියාව, කැනඩාව සෞදි අරාබිය හා දකුණු අප්‍රිකාව හා ජපානය වැනි තාක්ෂණික හා ආර්ථික බලවතුන් අමතක කරන්න බැහැ. ඇමෙරිකා එක්සත් ජනපදය තනිවම ගත්තත් ලෝකය පුරා සෑම ක්ෂේත්‍රයකම බොහෝ දත්ත හා තොරතුරු ඔවුන් සතුයි. ලෝකයේ ඉදිරි යුද්ධ බොහෝ විට ජයග්‍රහණය කරන්නේ යුද බලවතුන් නෙවෙයි. තාක්ෂණික බලවතුන්. අඟල් 6ක ස්මාට් තිරයකින් ලෝකයේ ඉරණම තීරණය කරන යුගයක් ඉදිරියේ එළඹීමට නියමිතයි. රුසියාව මේ වන විටත් විශාල ජීවිත ප්‍රමාණයක් හා ධනස්කන්ධයක් යුද්ධය වෙනුවෙන් පූජා කර තිබෙනවා. බොහෝ තරුණයන් යුද්ධය වෙනුවට රුසියාවෙන් ඉවත් වීම තෝරා ගෙන තිබෙනවා. දශක හතක් පමණ කාලයක් ලෝකයෙන් අඩක් පාලනය කළ සෝවියට් රතු අධිරාජ්‍යයේ වර්තමාන අනුප්‍රාප්තිකයා රුසියාවයි. පුටින්ගේ මූලිකම අභිප්‍රාය නැවතත් පැරණි රුසියානු අධිරාජ්‍යය ගොඩනැංවීමයි. එවැනි නායකයෙකු නැවත පසුපසට යනු ඇතැයි අපේක්ෂා කළ නොහැකියි. ඒ නිසා පවත්නා අභියෝගයන්ද සැලකිල්ලට ගෙන ජයග්‍රාහී මානසිකත්වයෙන් යුද්ධයට විරාමයක් තැබීමට රුසියාවට හැකි වේනම් එය රුසියාවේ මෙන්ම සෙසු ලෝකයේද ජයග්‍රහණක්. ලෝකයේ කුමන රටක වුණත් අත්දැකිම් නැති ජනප්‍රියවාදී දේශපානඥයන් බලයට පත් වූ විට ඒ රාජ්‍යයන් අර්බුදවලට මුහුණ දෙනවා. යුක්‍රේනයේ වර්තමාන ජනාධිපති වෘත්තීයෙන් විකට නළුවෙක්. ඔහු රූපවාහිනී කතා මාලාවක විකට ජනාධිපතිවරයෙක් වී හොරු අල්ලන්න ගත්තා. ඊළඟ ඡන්දයෙන් මිනිස්සු ඔහුව ජනාධිපති කළා. යුක්‍රේනයේ පිහිටීම හා බද්ධ වී ඇති භූ දේශපාලනික යථාර්ථය තිබුණේ එසේ හොරු ඇල්ලීමට ගව් ගණනක් දුරින්. ඔහු විචක්ෂණශිලී නායකයෙක්නම් කිසිදිනෙක පුටීන් සමඟ ගැටුමකට යන්නෙ නැහැ. රාජ්‍යතාන්ත්‍රික ගනුදෙනුවකින් මේ අර්බුදය විසඳා ගැනීමට ඔහුට උපදෙස් දෙන්න හිටපු කෘතහස්ත නායකයන් ඔහුගෙන් ඉවත් වුණා. චිත්‍රපට අරගල තුළින් බලය ඇල්ලීම විශ්වාස කළ තරුණ රැඩිකල් කල්ලියක් ඔහු වටා ගොනු වුණා. මගේ ඇගැයීම අනුව මේ වර්ෂයේ ලෝකයේ ප්‍රබල රටවල ඇතිවන දේශපාලන වෙනස් වීම් සමඟ යුක්‍රේන අර්බුදයට රාජ්‍යතාන්ත්‍රික විසඳුමක් ලැබෙනු ඇති. බොහෝ විට නැගෙනහිර යුක්‍රේනය රුසියාවටත් බටහිර යුක්‍රේනය මධ්‍යස්ථ බටහිරවාදී පාලනයකටත් යොමුවනු ඇති.රැවටෙන ජීවිත ( කෙටි කතාව ) -------------------------- " මොකක්ද මේ කියන කතාව ..මට ආරංචි වුන ගමන් මම මේ ආවෙ " මද්දු ගෙදරට කඩා පාත් වූයේ සද්දෙන් එහෙම කියාගෙනමය. මද්දුගේ පැමිණීම මට සිහියට නැංවූයේ කුණාටුවකි. මට අම්මාගේ මුහුණ බැලුනේ නිතැතිනි. ඇය නිහඬව බිම බලාගෙන සිටියාය. කුණාටුව අප පසු කරගෙන ගෙතුලට කඩා වැදුනේ මාත් අම්මාත් මහගෙදර ඉස්තෝප්පුවේ පුටු දෙකක් මතට වී බලාගත්වනම සිටියදීමය. ඊට හසුව සුනු විසුනු වන්නට පෙර වත්සලා කාමරයට පැන ගන්නට ඇතැයි මට සිතුනේ එතෙක් වේලා සිහින් හඬින් ඇසුනු ඉකි බිඳීම නෑසෙන්නට වූ බැවිනි. ඒ වෙනුවට අම්මාගේ කාමරයේ ඇති පැරණි අල්මාරියේ දොරවල් සහ එහි ලාච්චු අකමැත්තෙන් මෙන් කිරි කිරි හඬ නැගුවේ ඒවා අරින වහන බව අපට දැනුම් දෙන්නට මෙනි. මට වත්සලා කෙරෙහි ඇති වූයේ අනුකම්පාවකි. එහෙත් වත්සලා සැනසීමට යාම මේ මොහොතේ කෙසේවත් කල නොහැක්කකි. මද්දු යලිත් ඉස්තෝප්පුවට පැමිණ පුටුවක් මතට ඇද වැටුනේ හති දමමිනි. " කෝ දැන් මාලෙ..??" ඇය ඇසුවේ අම්මාගෙනි. " ඒක මල්ලි ගාව ඇත්තෙ.." " ඒක පුදුම කතාවක් නෙ..එයා මොකටද ඒක තියා ගත්තෙ.. ලොකු අක්කෙ..ඔයාම කියන්න බලන්න මම මොකක්ද මේකට කරන්න ඕන කියල.. එක්කො මම පොලීසි යනව. නැතුව හරියන්නෙ නෑ.." එවර මද්දු මා වෙතට ගැටළුව යොමු කලද, මගේ පිළිතුර ඇයට වැදගත් නොවන බව ඇඟවූයේ ඇගේ තීරණයද ඒ මොහොතේම එලියට දමමිනි. " පොලීසි...??" මද්දුගේ මුවින් පිටවූ වචනය මගේ ශරීරය වෙව්ලවන්නට සමත් විය. මගේ ඇස් ඉදිරියේ මැවී පෙනුනේ දෑතට වැටුනු විලංගු සහිතව කඳුළු පිරුණු දෑසින් මා දෙස බලා ඉන්නා මල්ලීය. ඔහුගේ හැඬුම් බර හඬින් පිටවූ " ලොකු අක්කේ.." යන වදන මගේ කණ අසලින් ඇසෙන්නාක් මෙන් මට දැනෙන්නට විය. මට කෑ ගැසුනේ මටද නොදැනීමය. " මද්දු..." මගේ කෝපය මුසු වූ කෑ ගැසීමෙන් මෙල්ල වූ මද්දු හරි බරි ගැහී පුටුවේ ඉඳ ගත්තාය. " දැන් කාට විරුද්ධවද උඹ පොලීසි යන්නෙ..??" " වෙන කාටද ඉතින්..අන්තිමට මාලෙ දාගෙන ගිය අයට මිසක" " උඩ බලාගෙන කෙළ ගහගත්තම කොහෙටද වැටෙන්නෙ කියල තේරෙන්නෙ නැද්ද මද්දු හැබෑටම. මට උඹයි ඒකයි දෙන්නම එකයි. උඹට පුළුවන්ද මද්දු අපට ඉන්න එකම සහෝදරයට විරුද්ධව පොලීසි යන්න..? මාලයක් නෙවෙයි මොන මසුරම වෙනුවෙන් වුනත් උඹට පුළුවන්ද එහෙම කරන්න..?" මා කෑ ගැසුවේ කෝපයෙනි. මද්දු තොල් මතුරමින් උන්නා මිසක හඬ නැගෙන්නට මට විරුද්ධව කිසිවක් කීවේ නැත. " ඔව් ඉතින් කාටවත් අමාරුවක් නැහැනෙ .මටනෙ ඒකෙ අමාරුව තියෙන්නෙ..අම්මටත් ඉතින් අගයක් නැහැනෙ ..ඒකනෙ මම දීපු දේ දුටහට දැම්මෙ .." අවසානයේ ඇය එසේ කියමින් යන්නට ගියේ අමනාපයෙනි. අඩු තරමින් ඇය අම්මාට හෝ යන බව කීවේ නැත. අම්මා ඇය යන දෙස කණගාටුවෙන් බලා සිටිය නමුදු මා කී දෙය අනුමත කරන්නාක් මෙන් කෘතඥතා පූර්වක බැල්මෙන් මා දෙස බැලුවාය. මා වැඩිමලිය ලෙසින් ඉපදුනු අපේ පවුලේ මා පසු පසින් මද්දුද, තාත්තාගේ ඒකායන පැතුම ඉටු කරමින් අවසානයේ මල්ලී ද පව්ලට එක් වූයේ අංග සම්පූර්ණ පවුලක් අපට හිමි කරවමිනි. මාත් මද්දුත් අතර එතරම් විශාල වයස් පරතරයක් නොවූවද, මල්ලී අප දෙදෙනාට වඩා වසර ගණනාවකට පසුව ඉපදුන බැවින්, සොහොයුරියකට වඩා මා ඔහුට දැක්වූයේ මවකගේ බඳු සෙනෙහසකි. මල්ලීද, මද්දු අක්කාට වඩා වැඩියෙන් ලොකු අක්කාට ආදරය දැක්වීය. අපේ කුඩා කාලය ගෙවුනේ කුමන අඩුපාඩු කම් අගහිඟ කම් තිබුනද සතුට සැනසුම පිරුණු වටාපිටාවකය. නැතහොත් අම්මාත් තාත්තාත් අපව ගැටළුකාරී තත්වයන්ට මුහුණ පෑමෙන් වලක්වන්නට ඇත. අප ඉගෙනීමෙන් බොහෝ පරතෙරට ගිය අය නොවූ නමුදු අපේ ජීවිත යහපත් අයුරින් ගත කරන්නට ඉන් බාධාවක් එල්ල වූයේ නැත. තාත්තාගේ රැකියාවෙන් උපයා ගත් මුදල අප පස් දෙනාගේ කුස් පුරවන්නටත් , අපව නිරෝගීව තබා ගන්නටත් , හැකි අයුරින් අපට ඇඳුම් පැළඳුම් සපයන්නටත් ප්‍රමාණවත් වූ නමුත් , දීග දෙන වයසට එද්දී ගැහැනු දැරිවියන් වෙනුවෙන් යස ඉසුරු පොදි බැඳ තබන්නට සමත් වූයේ නැත. මා කිසි විටෙකත් එවැන්නක් දෙමව්පියන් වෙතින් බලාපොරොත්තු වූයේද නැත . මගේ විවාහය සිදු වූයේ තාත්තාගේ යහළුවෙකු ගෙන ආ යෝජනාවකට අනුව ඔහුගේ පුතෙකු සමගිනි. මට විවාහය වෙනුවෙන් කේවෙල් කරන්නට කොන්දේසි තිබුනේ නැත. මගේ බලාපොරොත්තුව වූයේ තාත්තාටත් අම්මාටත් සවියක් විය හැකි තවත් පුතෙක් අප පවුලට එක් වනවා දැකීම පමණය. පද්මසිරි මගේ බලාපොරොත්තුව ඉහටත් උඩින් ඉටු කරනා සැමියෙකු වීම මට ගෙන දුන්නේ අප්‍රමාණ සැනසිල්ලකි. අප දෙදෙනා ජීවත් වීමට තෝරා ගත්තේ ද මගේ දෙමව්පියන් වෙසෙන නිවසට පැය බාගයක පමණ වේලාවකින් ද , පද්මසිරිගේ දෙමව්පියන් සිටිනා නිවසට පැයක පමණ වේලාවකින් ද යා හැකි දුරකි. වැඩිමහල් දියණිය ලෙස මගේ පවුල පිළිබඳව මිදෙන්නට නොහැකි වගකීම් සහගත සිතිවිලි මා පෙලද්දී පද්මසිරි මට සැමියෙක් ද , මගේ මව්පියන්ට දරුවෙක්ද , මගේ සොහොයුරියට හා සොහොයුරාට ආදරණීය සොහොයුරෙක් ද ලෙසින් මගේ වගකීම් ඔහු කරමතට ගත් අතර , මා ඔහුගේ මව්පියන්ට හා එකම බාල සොහොයුරාට දයාබර දියණියක ද, සොහොයුරියකද වූයේ කිසිදු හිස් තැන

ක් ඉතිරි නොකරමිනි. මගේ ආදරණීය සැමියා වෙනුවෙන් මා සිත පිලිසිඳ ගත්තේ ගෞරවනීය සෙනෙහසකි. මද්දුගේ විවාහය කතාබහට ලක්වෙද්දී මා සිටියේ මුල්වරට මවක වීමට පෙරුම් පුරමිනි. මද්දු උසස්පෙල අවසන් කල පසු රැකියාවකට යාමට තීරණය කලේ නිවසේ ආර්ථිකයට උර දීමට වඩා, නා නා විදියේ රූපලාවන්‍ය සත්කාර වෙනුවෙන් මද්දුම දියණියට සහය වීමට බැරි බව කියමින් තාත්තාගේ පසුම්බිය කෙඳිරි ගාන්නට වූ බැවිනි. මද්දු කවදත් බාහිර පෙනුමින් සෑම අතින්ම මට වඩා ඉදිරියෙන් සිටියාය. ඇගේ සිතිවිලි ද ඇතැම් විට තිබුනේ අපේ තරමට ඔරොත්තු නොදෙන තැනකය. මද්දුගේ විවාහය සිදු වූයේ ආදර සබඳතාවයක් ඔස්සේ වුවද සාම්ප්‍රදායික විවාහ ගනුදෙනුවකදී සිදුවන සියලුම අංගෝපාංග ඊට ඇතුලත් විය යුතු බව තීරණය කලේද මද්දුය. මගේ විවාහය වෙනුවෙන් තාත්තාට වැඩි වෙහෙසක් හෝ වැඩි වියදමක් දැරීමට සිදු නොවූයේ මා මෙන්ම පද්මසිරිද අපේ විවාහ කටයුත්ත චාම්ව සිදු කරන්නට එකහෙලා කැමැත්ත පලකල බැවිනි. එහෙත් අවසානයේ මද්දුගේ යෝජනාවලට එකඟවීම තුලින් අම්මාත් තාත්තාත් එලිදැක්වූයේ නිවසින් එළියට බස්සවන දියණියක වෙනුවෙන් යුතුකම් ඉටු කරන්නට ඇති කැමැත්ත මෙන්ම වැඩිමහල් දියණිය වෙනුවෙන් විඳින්නට නොහැකිව යටපත් කර ගත් සුන්දර මංගල්‍යයක අත්දැකීම විඳගන්නට ඔවුන්ගේ සිත තුල ඇති කැමැත්තද විය හැකි යැයි මම වටහා ගතිමි. තාත්තාත් අම්මාත් සිටියේ ප්‍රබෝධයෙනි. ඔවුහු පෙර නොවිඳි උත්සව අවස්ථාව විඳ ගැනීමට මග බලා සිටියහ. අම්මා සහ තාත්තාටත් මල්ලීටත් ඇඳුම් පැළඳුම් ගන්නටත් අනෙක් සියළු කටයුතු සඳහාත් මද්දු මුල්තැන ගෙන කටයුතු කල බව ඇසූ මම සැනසුම් සුසුම් හෙළීමි. ඇය රැකියාවට ගිය තැන් පටන් සැලසුම් සහගතව මුදලක් ඉතිරි කරගන්නට ඇත. ඇයට සහයක් වීමට නොහැකි වීම ගැන මට කණගාටුවක් ඇති වුවද , පද්මසිරි ඔහුගේ කාලය හා ශ්‍රමයද , හැකි පමණින් මුදල්ද වියදම් කලේ මගේ කනස්සල්ල පහ කරවමිනි. ඔහු උපයන මුදල් සකසුරුවම් අයුරින් පරිහරණය කර ණය නොවී ජීවත්වෙනවා විනා අප සතුව තැන්පත් ධනයක් තිබුනේ නැත. මද්දුගේ මංගල්‍ය උත්සවයට පැළඳගෙන යාමට අම්මාට කර මාලයක අවශ්‍යතාවය මතු වූ බැවින් මම මා සතු වූ අඩු වටිනාකමින් යුතු වූ නමුත් අලංකාර පෙනුමකින් යුත් රන් නොවනා කර මාලය ඇයට පැලඳුවේ " අම්ම ඕක තියාගන්න උවමනා වෙලාවකට දාගෙන යන්න " යි කියමිනි. මා කවදත් රන් අභරණ, යස ඉසුරු හඹා ගිය අයෙක් නොවේ. පද්මසිරි මට එය ගෙනවිත් දුන්නේද උත්සව අවස්ථා වලදී නොයෙක් අත බලමින් අන් අයගේ ඇද පළුදු හොයනා ගැහැනුන්ගේ ඇස් වලින් සිදු වන ගැහැට යම් තරමකට හෝ අඩු කරවනු පිණිසය. දරුවකු කුස දරා සිටි මා හට අභරණ පැළඳීමේ උවමනාවක් දැනුනේ නැත. මද්දුට අම්මා පැළඳ සිටි නොවටිනා කර මාලය හිතට නොගැලපුන බව ඇගේ මුහුණින් පෙන්නුම් කලද , මම එය නොසලකා හැරියෙමි. මද්දු ගෙදරින් පිටව ගොස් මාස කිහිපයක් ගතව යද්දී මා මවක වූ අතර මිත්තනියක වූ මගේ අම්මා සිය මිනිබිරිය බලන්නට එන සෑම වාරයකම තාත්තා ද මා බලන්නට ආ නමුත් පවුලේ තොරතුරු මා වෙත අලුත් ආරංචි ලෙසින් ගෙන ආවේ අම්මාය. ඒවා බොහෝවිට මද්දු මූලික කරගත් ඒවා විය. " මද්දුගෙ මහත්තය රට යන්න හදනවය කියන්නෙ.." වරෙක ඇය කීවේ සතුටිනි. " මද්දු මට කරමාලයක් ගෙනත් දුන්නනෙ...ලොකු ගානක එකක් මයෙ හිතේ..මම නම් එපාම කිව්ව. ඔය හැටි වටින ඒව දාගෙන මම කොහෙ යන්නද කියල..එයාගෙ නෑයන්ගෙ හැටියට එයාට ලැජ්ජ වෙන්න බෑ කියන්නෙ මට වටින එකක් නැතුවම..අනේ මන්ද ලොකු දුවේ..මට ඕව පරිස්සම් කරන්න තැන් ඇත්තෙත් නෑ.." ඊලඟ වාරයේ පැමිණි අම්මා කීවේ සතුට හා බිය සැක සම්මිශ්‍ර වූ සිතිවිල්ලෙනි. අම්මා මා ඇයට මෙතෙක් කල් දී තිබූ මාලය නැවත ගෙනවිත් තිබිණි. " මම දැනුත් ආවෙ ඒක අල්මාරිය ලඟ තියෙන පැදුරු ආනෙ හංගල. මට උඹට පෙන්නන්න වත් අරන් එන්න බය හිතුනා තනියම එද්දි.." " එපා..එපා අම්මෙ..මට ආව වෙලාවක බලන්න බැරුවයැ. අම්ම ඔය තනියම එන යන එකේ වටින කියන දේවල් අරන් ඇවිත් නිකන් කරදරේ වැටෙන්න එපා. මද්දුට හරි එහෙම දෙයක් කරන්න පුළුවන් වුන එක කොච්චර දෙයක්ද අම්මේ..මට නම් කවදාවත් අම්ම තාත්ත වෙනුවෙන් ඔය වගේ වටින දෙයක් දීගන්න බැරි වෙයි .." මා කීවේ අවංකවම මගේ නොහැකියාව ගැන කණගාටුවෙනි. " තාත්තටත් මුද්දක් ගෙනත් දෙන්න ඇහුවා..කසාද බැඳලවත් මුදු නොදාපු මට මොකටද මුද්දක් ..අම්මට ඕන දෙයක් ගෙනත් දීපල්ල. මට නැතුවට කමක් නෑ කිව්වෙ..." මට තාත්තාගේ සිනාබර මුහුණ ඇස් ඉදිරියේ මැවී පෙනෙන්නට විය. තාත්තාගේ හැටි එහෙමය. ඔහු කවදත් ගත කලේ අල්පේච්ඡ දිවියකි. " පොඩි එකා ගෑනු දැරිවියක් හොයාගෙන වගේ.." වරෙක අම්මා මා සමඟ කීවේ රහසක් කියන්නාක් මෙනි. " කවුද.. මේ අපේ මල්ලි..?? " මා ඇසුවේ විස්මයෙනි. මට පළමුව විමතියක් ද , දෙවනුව සතුටක් ද දැනිණි. මා ගෙදරින් වෙන්වී වසර කිහිපයක්ද , දෙදරු මවක් ද වෙද්දී මගේ එකම බාල සොහොයුරා තරුණයෙකු වී ඇත.මගේ දරුවන්ට පෙර මා දරුවෙකු සේ සුරතල් කලේ ඔහුය. මල්ලිට ඡායාරූප ශිල්පය හැදෑරීමට කැමැත්තද උනන්දුව ද තිබූ බැවින් පද්මසිරි ඔහුව ඡායාරූපකරණය පිළිබඳ පාඨමාලාවක් හැදෑරීමට යොමු කල අතර ඔහු එය සාර්ථකව නිම කර දිවයිනේ නමගිය ඡායාරූප ශාලාවක සේවය සඳහා බැඳුනේ දැනට ටික කලකට පෙරය. මල්ලී රැකියාවට ආදරය කල අතර ඔහු ගන්නා ඡායාරූප කලාත්මක යැයි මටද සිතුනු වාර අනන්තය. මද්දු අක්කා නම් තම රැකියාව පිළිබඳව කතා කරද්දී ඕවා කරල කාටද හරි ගියේ යැයි කී බව ඔහු මා සමග කීවේ හිනැහෙමිනි. මල්ලී වරින් වර පැමිණ මගේ දරුවන් සුරතල් කරමින්ද , මගේ ආදර සංග්‍රහ විඳිමින්ද කාලය ගෙවා යන නමුදු කිසිවිටෙකත් ඔහුගේ ආදර සබඳතාවයක් ඇති බව මට අඟවා නැත. " මල්ලි අම්ම එක්ක කිව්වද.." " මොන.. මා එක්ක කිව්ව ඇති දෙයක් නෑ.. මද්දු දැකල තියෙනව දවසක් ටවුමෙදි බයිසිකලේ ජෝඩුව යනව.." " එකට වැඩ කරන ළමයෙක්ද කවුද දන්නෙ.." මා කීවේ අම්මාගේ ආරංචිය ගැන එතරම් විශ්වාසයක් නැතිවය. " මම ඇහුව..මොනවත් නොකිය ඔය හිනාවෙලා යන්න ගියේ .." " මල්ලිට හොඳ නම් එච්චරයිනෙ අම්මෙ..මම නම් බලාපොරොත්තු වෙන්නෙ අම්මටයි තාත්තටයි දුවෙක් වෙන්න පුළුවන් ගුණ යහපත් ගෑනු ළමයෙක්.අපේ මල්ලිත් එහෙම කලබල , සැරපරුෂ ළමයෙක් නෙවෙයිනෙ..ඉතින් එයාගෙ තේරීම නරක් වෙන්න බෑ .." " මද්දු මට කිව්වෙ හොඳට හොයල බලන්නෙ නැතිව කොහෙවත් යන උඩැක්කියකට කරගහන්න ඉඩ තියන්න එපාය කියල.. එයාටත් ලැජ්ජයිලු නොගැලපෙන තැනකින් එයාගෙ සහෝදරයො කටයුතු කරගත්තම..." අම්මා ටික වේලාවක් නිහඬව ඉඳීමෙන් පසුව කියුවේ හිස මත බරක් පටවා ඇති කලෙක මෙන් ගැඹුරු සුසුමක් හෙලමිනි. මට ක්ෂණිකවම මද්දුගේ අදහස් පිළිබඳව ඇති වූයේ කලකිරීමකි. අම්මා නොකිව් නමුත් මද්දු මගේ විවාහය ගැනද අප්‍රසාදය පල කරන්නට ඇත. පද්මසිරි විපුල් මල්ලී තරමටම ඉගෙනගත් අයෙක් වූ නමුදු බාහිර පෙනුමින් හෝ වත් පොහොසත් කමින් ඔහු හා සම වූවෙක් නොවේ. එහෙත් මා ගරු කලේත් , ආදරය කලේත් කාටත් සම විය නොහැකි මට්ටමක තිබූ ඔහුගේ උතුරා ගිය මනුස්සකම් වලටය. මද්දුගේ මිම්මට අනුව මනුස්සකම් තිබුනේ වත්පොහොසත්කම් වලට පහලිනි. " අපේ මල්ලි ගෑනු ළමයෙක් හොයාගෙන කියන්නෙ..අද අම්ම ආව වෙලාවෙ කිව්වෙ.." මම එදින හැන්දෑවේ පද්මසිරිට අලුත් ආරංචිය පැවසුවෙමි. " හ්ම්..මල්ලි මට කිව්වා.." " කිව්වා..?? ඔයා මට නිකන් වත් කිව්වෙ නෑ.." මා කීවේ නෝක්කාඩු ස්වරයෙන් වුවද මට මල්ලීගේ ගතිගුණ ගැන දැනුනේ සතුටකි. " මම ඒ ළමය ගැන ටිකක් හොයල බලලම ඔයා එක්ක කියන්න හිටියෙ. මම මල්ලිටත් ඒ ගැන කිව්ව එයා කියද්දිම.." " ඉතින් ඔයා හොයල බැලුවද..?" මා ඇසුවේ නොඉවසිල්ලෙනි. " අද තමයි මට සේරම විස්තර ටික දැනගන්න ලැබුනෙ. පන්නල පැත්තෙ ළමයෙක්. මල්ලි එක්ක ස්ටුඩියෝ එකේ වැඩ කරන්නෙ. මෙහෙ නැවතිලා ඉන්නෙ නෑදෑ වෙන නැන්දා කෙනෙක්ගෙ ලඟ. මේ ළමයගෙ තාත්තා නෑ..අම්මයි මල්ලියි ඉන්නෙ. මල්ලි නම් ටිකක් කට්ටියට වැටිල ඉන්න බවක් කිව්වෙ. ඒව නම් ඉතින් අපට එකතු වුනාම හරි මගට ගන්න බැරි නැහැනෙ.. අම්මා දරුවො පුංචි කාලෙම තාත්තා නැති වුනාට බොහොම වැදගත් විදියට දරුවො හදාගෙන ඉඳලා තියෙන්නෙ . ලොකු වත්පොහොසත්කම් ඇති උදවිය නෙවෙයි. ඒත් වැදගත් ගුණයහපත්කම් ඇති උදවිය කියලයි මට විස්තර කිව්ව කෙනා කිව්වෙ.." පද්මසිරි ගේ කතාව අවසානයේ මට දැනුනේ විශාල සැනසීමකි. මා බලාපොරොත්තුවූයේද එයයි. වත්සලා අප පවුලට එක් වූයේ එලෙසිනි. වත්සලා සිතුවේ පැතුවේ ද , මගේ මල්ලී සිතන පතන අයුරිනි. ඇය සැබැවින්ම මගේ අම්මාටත් තාත්තාටත් දියණියක වූවාය. ඇයද කටපුරා අම්මේ තාත්තේ කියා ඔවුන්ව ඇමතුවාය. මල්ලීගේ විවාහ මංගල්‍යය ඉහලින් පවත්වන්නට මද්දු යෝජනා කල නමුත් මල්ලීත් වත්සලාත් දෙදෙනාම ඊට එකහෙලා අකමැත්ත පල කල බැවින් ඇය නිහඬ වූවාය. දෙපසේ සමීපතම ඥාතීන් පමණක් සහභාගී වූ මල්ලීගේ විවාහ මංගල්‍යය ඉතා චාම්ව නිවසේදී පැවැත්විණ. විපුල්ගේ නෑයන් ඉදිරියේ තමා හෑල්ලුවන බව පවසමින් මද්දු මැසිවිලි නැගුවද කිසිවෙක් ඊට ඇහුම්කන් දුන්නේ නැත. මද්දුගේ විවාහය උත්සවාකාරයෙන් ගැනීමට උද්‍යෝගී වූ අම්මාත් තාත්තාත් මෙවර නිහඬව මල්ලීගේ අදහසට එකඟ වීම මට යම්තරමක විමතියක් වූ නමුදු එසේ වීම යහපතක්ම වූ බැවින් මම ඒ ගැන වැඩිදුර නොසිතුවෙමි. " අද මල්ලිලා ජෝඩුව මගුල් ගෙදරක ගියා.." අම්මා මා බලන්නට පැමිණි තවත් දිනෙක එසේ කීවාය. " ෆොටෝ ගන්නද..? " මා එසේ ඇසුවේ විවාහයෙන් පසු ඔවුන් දෙදෙනා පෞද්ගලිකවත් ඇතැම් මංගල උත්සව මෙන්ම වෙනත් උත්සව අවස්ථාවන්ද ඡායාරූපකරණය කරදීමට භාරගන්නා බව පද්මසිරි මා හා පවසා තිබූ බැවිනි. " නෑ..නෑ..වත්සලාගෙ ඉස්කෝලෙ යාළුවෙක්ගෙ මගුල් ගෙයක් කියල කිව්වෙ..මගෙ මාලෙ ඉල්ලුව දාගෙන යන්න..මම දුන්න ඉතින්.." වත්සලා තම මාලය පැලඳගෙන යාම පිළිබඳව අම්මාගේ හැඟීම් කවර ආකාරයකදැයි බැලීමට මා ඇගේ මුහුණ බැලුවද , අම්මාගේ මුහුණින් කිසිදු හැඟීමක් පල වූයේ නැත. වත්සලා වෙනුවෙන් එවන් වටිනා දෙයක් රැගෙන දෙන්නට තරම් මල්ලීගේ ආර්ථිකය තවමත් ශක්තිමත් නැති බව

මට රහසක් නොවේ. " මේ ළමයි ඕක පරිස්සම් කරගනීවි නේද..? අද කාලෙ බඩු මුට්ටු නොඇඳ යන තරමට ඇඟට ගුණයි.." මා කීවේ මල්ලීත් වත්සලාත් යතුරුපැදියෙන් යාමේ අනාරක්ෂිත බවද සිහියට නංවා ගනිමිනි. " ඔයිට කලිනුත් කීප සැරේ දාගෙන ගිහින් තියෙනව..යනකොට පර්ස් එකේ දාගෙන ගිහින් එතනට කිට්ටු වෙලා තමයි දාගන්නෙ මයෙ හිතේ.. ඔය වගේ හැඩ වැඩ ඇති ඒවා ගැලපෙන්නෙත් ඉතින් මං වගේ නාකි ගෑනු මනුස්සයෙකුට නෙවෙයි..වත්සලා වගේ තරුණ ළමයෙක්ට තමයි..." අම්මා කීවේ සාංකාවකින් තොරව වුවද හීනියට මගේ හිත රිදුම් දුන්නේ එවැනි හැඩ වැඩ ඇති ආභරණයකට ගලපන්නට තරම් අම්මාට මා අමතක වූවාය යන සිතිවිල්ලෙනි. එහෙත් ඒ සමගම මගේ සිත ලැජ්ජාවෙන් පිරුණේ එවන් බාල බොළඳ සිතිවිල්ලක් මගේ සිතට ඇතිවීම ගැනය. අප සියල්ලන්ගේම ජීවිත සැනසිල්ලේ ගලා ගිය අතර , සියල්ල කණපිට හැරුණේ වැඩි කාලයක් නොගොසිනි. " මල්ලිට අලුතෙන් කැමරාවක් ගන්න වෙලා ලොකු දුවේ.. අලුත් විදියට රස්සාව කරද්දි හොඳ කැමරාවක් තියෙනවනම් තමාලු හොඳ. දැන් තියෙන කැමරාව පරණයිලුනෙ. " අම්මා එවර ගෙන ආ ආරංචිය එයයි. " කීයක් විතර වෙනවලු ද අම්මෙ කැමරාවක්.." මල්ලිට උදව්වක් කරන්නට ඇත්නම් යන සිතුවිල්ලෙන් යුතුව මම ඇසුවෙමි. " ලක්ෂ කීපයක් වෙනවය කිව්වෙ.." " අප්පේ..කොහෙන් හොයන්නද අම්මෙ එච්චර සල්ලියක් .." " මටත් තේරෙන්නෙ නෑ ලොකු දුවේ..වත්සලාගෙ ගෙදර අය ලඟත් එහෙමට ලොකු ගානක් නෑ මට පේන විදියට .." " අපි මද්දුගෙන් අහල බලමුද අම්මෙ..විපුල් මල්ලිත් දැන් ඇවිත් නිසා මද්දු උදව් කරාවි. මටත් පනස්දාහක් විතර නම් දෙන්න පුළුවන්.." " වැඩක් වෙන එකක් නෑ ලොකු දුවේ..තාත්ත කැමති නෑ මද්දුට කියන්න." තාත්තාට කුඩා උරුමයක් ඇති කුඹුරක් තිබූ බව මට සිහි වූයේ අහම්බෙනි. එය කිහිප වතාවක මුදලක් දී නිරවුල් කරගැනීමට දැනට බුක්තිවිඳිනා පාර්ශවයෙන් ඉල්ලීම් කලද තාත්තා ඊට උනන්දුවක් නොදැක් වූ අතර , මල්ලීට මේ මොහොතේ එය පිහිටක් වනු ඇතැයි මගේ සිත කියන්නට විය. " අම්මෙ ..අපි අර කුඹුරු කෑල්ල සිරිතුංග මාමලට ලියල දෙමු. එයාල කීප සැරේ ඕක ගැන කතා කලානෙ. මේ වෙලාවෙ හැටියට පොඩි එකාට ඒක ලොකු පිහිටක්නෙ.." අම්මා සිටියේ මගේ වචන නෑසුනාක් මෙනි. මම අම්මාගේ පිළිතුර බලාපොරොත්තුව ඇය දෙස බලා සිටියෙමි. " ඒක ලියල දීල සල්ලි අරන් තමයි පුතේ මද්දුගෙ මගුලට වියදම් කලේ.." අම්මා කීවේ පරාජිත හඬිනි. " දෙයියනේ.. මොන පිස්සු වැඩක්ද ඒ..? බොරු සෝබන වැඩ වලට වියදම් කරන්න අම්මලාට හදිස්සියකට සල්ලි කරගන්න තිබුන දේ නැති කරන්න මද්දු කොහොමද අම්මෙ හිත හදාගත්තෙ... මම හිතුවෙ එයා රස්සාවට ගිහින් ඉතුරු කරගත්ත ඒවයෙන් වියදම් කලා කියල.." මා කෑ ගැසුවේ කෝපයෙන් මෙන්ම වේදනාවෙනි. අම්මා නිහඬවම සිටියේ එක් දරුවෙකුගේ වැරදි අනිකා හා කියන්නට නොහැකි අයුරිනි. " මගෙත් වරද ..මට ඒ ගැන හොයල බලන්න තිබුනා..මම දැනගෙන හිටිය නම් කීයටවත් ඔය වැඩේ කරන්න දෙන්නෙ නෑ.." මා පැවසූවේ මා වෙත වරද බාරගනිමින් අම්මා පත්ව ඇති අපහසුතාවයෙන් ගලවා ගනු පිණිසය. " තාත්තගෙ ඒතරම් කැමැත්තක් තිබුනෙ නෑ ඒකට. ඒත් මද්දුගෙ කන්කෙඳිරිය නිසා අන්තිමට තාත්ත කැමති වුනා. මද්දු ඔය මාලෙ මට අරන් දෙන්න ඇත්තෙ සමහරවිට කුඹුරුකෑල්ල එයා නිසා අපට නැති වුනා කියල හිතේ තියෙන හින්ද වෙන්නැති කියල තාත්ත කිව්වෙ.." " දැන් ඉතින් ගිය දේ ගියාවෙ අම්මෙ..මම කල්පනා කරන්නෙ පොඩි එකාගෙ වැඩේ කරල දෙන්නෙ කොහොමද කියල.." මා පැවසුවේ තව දුරටත් ඒ කතාව ඉදිරියට ගෙන යාමට අකමැත්තෙනි. අම්මා එදින ආපසු ගියේ කල්පනාවෙන් බරවය. හැන්දෑවේ පද්මසිරි නිවසට ආ පසු මම මල්ලීගේ අවශ්‍යතාවය ගැන ඔහු හා කතා කලෙමි. අප දෙදෙනා අසීරුවෙන් ඉතිරි කරගත් පනස්දහසක මුදලට අමතරව අතමාරුවට තවත් පනස්දහසක පමණ මුදලක් සොයාගැනීමට බැරි වන එකක් නැතැයි ඔහු කීවේ මගේ සිතට අස්වැසිල්ලක් ගෙන එමිනි. ගතව ගියේ දින දෙකක පමණ කාලයක් වන්නට ඇත. අම්මා මා හමු වන්නට පැමිණියේ හැඬූ කඳුළින් යුතුවය. " අනේ ලොකු දුවේ බලන්නකො වෙච්ච අපරාදේ.." යි කියමින් අම්මා හඬා වැටුනත් ඊට හේතු වූ කාරණය කුමක්දැයි මට වටහා ගත නොහැකි විය. " අම්මෙ..අඬන්නෙ නැතුව කියන්නකො මොකද වුනේ කියල කාට හරි කරදරයක්ද...?" මා පැවසුවේ නොඉවසිල්ලෙනි. " මම මල්ලිට කිව්ව එයාගෙ වැඩේ කරගන්න මගෙ මාලෙ උකස් තියල සල්ලි ගන්න කියල..ඒකට ලොකු ගානක් ගන්න පුළුවන් වෙයි කියල තාත්තත් කිව්ව.." " ඉතින් මොකද වුනේ..මද්දු දැනගෙන එපා කිව්වද..??" " නෑ..නෑ..එහෙම දෙයක් නෙවෙයි..පහුගිය දවසක මල්ලියි වත්සලායි මගුල් ගෙදරක ගිය ගමන් එයාලගෙ ගෙදරත් දවස් දෙකක් ඉඳල ආවෙ. එහෙදි වත්සලාගෙ අම්මගෙ අල්මාරියෙ තමයි මාලෙ දාල තිබිල තියෙන්නෙ. ආපහු එද්දි මල්ලිලට ඒක ගේන්න අමතක වෙලා.. " " ඉතින්..එහෙදි හොරු අරන් ද ඒක.." " නෑ ..දුවේ..නෑ...මම මාලෙ උකස් තියල සල්ලි ගන්න කිව්වට මල්ලි ඒකට කැමති වුනේ නෑ.. ඒත් මගේ බලකිරිල්ලට අද උදේ වත්සලාලගෙ ගෙදර ගිහින් මාලෙ අරන් ඇවිත් බැංකුවට ගියේ.. මාලෙ ඉමිටේෂන් එකක්ය කිව්වලු බැංකුවෙන්.." " දෙයියනේ.." මට කෑ ගැසුනේ අම්මාගේ හැඬීම පරදවමිනි. " එහෙම වුනේ කොහොමද අම්මේ..මාලෙ ඒකමද..අම්ම මාලෙ දැක්කද..? " " මට ඒ හැටි මතකයක් නෑ ලොකු දුවේ..මම බැලුවෙත් නෑ මට පත්තු වුන ගින්දරට.. මට කල්පනාවත් නැතිව ගියා වගේ.. මල්ලි වත්සලාටත් හොඳටම බනිනව ඇහුනා.. අද කවුරුවත් ගෙදර වතුර උගුරක්වත් බිව්වෙ නෑ.." අම්මා හැඬීමෙන්ම වෙහෙසට පත්ව සිටියාය..මම අම්මාට තේ එකක් සෑදීමට කේතලය ලිප තැබීමි, මගේ ඔළුව යකාගේ කම්මල මෙනි. මද්දු දැනගතහොත් කුමකින් කුමක් වේදැයි සිතා ගත නොහැක. මාලය අම්මාගේ වුවද එය වැඩි වාරගණනක් පරිහරණය කරන්නට ඇත්තේ වත්සලාය. මාලය අවසාන වරට තිබී ඇත්තේද වත්සලාගේ මහ ගෙදරය. එසේ නම් මාලය වෙනස් වූයේ කුමන බලවේගයකින් විය හැකිද.. වත්සලාගේ මල්ලී...?? මගේ මොලය හරහා විදුලිසැරයක් මෙන් ඔහුගේ මුහුණ ඇඳී ගියේය. එම සිතිවිල්ලත් සමගම මට දැනුනේ මගේ සිරුර හිරි වැටී ඇතිවාක් මෙනි. වත්සලාගේ මල්ලී ගමේ කොල්ලන් සමග කල්ලි ගැසෙමින් සිටිය බව කීවද , වත්සලා විවාහ කර ගැනීමෙන් පසුව ඔහුව වෘත්තීය පුහුණු ආයතනයට ඇතුලත් කර පරිගණක පාඨමාලාවක් හැදෑරීම සඳහා යොමු කලේද මල්ලීය. එහෙත් කුමන හෝ මුදල් අවශ්‍යතාවයකට අම්මාගේ මාලය විකුණා ඔහු ඒ වෙනුවට රන් නොවනා එවැනිම මාලයක් ගෙනවිත් තැබුවා විය හැකිද..?? එසේත් නැතිනම් මාලය වෙනස් වීමට වගකිව යුත්තේ කවුරුන්ද..?? මගේ සිතට නැගෙන ප්‍රශ්න වලට විසඳුම් කෙසේ සොයා ගන්නදැයි මට වැටහුනේ නැත. අම්මා හඬා දොඩා පිටව ගියේද පිළිතුරු නොමැති ගැටළුවක බර හිස තබාගෙනය. මම පසුදා ගෙදර එන බව කියා ඇයට ප්‍රවේසමින් ගෙදර යන ලෙස පැවසීමි. මද්දු ආරංචිය ලැබීමෙන් පසු ගෙදරට ආවේ මා පසුවදා ගෙදර ගොස් සිටින අතරේදීය. මද්දු පිටව යාමෙන් පසු මා වත්සලාගේ කාමරයට හිස පෙව්වේ ඇය පිළිබඳව ඇතිවූ අනුකම්පාවෙනි. කුමක් වුවත් ඇය දැන් සිටිනුයේ අපේ හෙවනේය. " නංගී.." ඇඳෙහි මුනින්තලාවී හඬන ඇයගේ උරහිසට අත තබා මා කතා කරද්දී වත්සලා වහා නැගිට මා වැළඳ ගත්තේ මහ හඬින් හඬමිනි. " අනේ ලොකු අක්කේ..මම මේ කිසිම දෙයක් දන්නෙ නෑ අක්කේ. මම අම්මගෙ මාලෙට මොනවත් කලේ නෑ..ඒක එදා අපි එද්දි අමතක වෙලා ආව තමයි . ඒත් ඒක අපේ අම්මගෙ අල්මාරියෙ තිබුනෙ අක්කේ.." " කෝ දැන් මල්ලි...." " දන්නෙ නෑ අක්කේ..කවදාවත් නැතිව මට හොඳටම බැනලා උදේ ගෙදරින් ගියේ..මම හිතන්නෙ මද්දු අක්කට එයාද දන්නෙ නෑ කිව්වෙ..අනේ අක්කේ මම දැන් මොකද කරන්නෙ..එක ප්‍රශ්නෙකට උත්තර හොයන්නයි ගියේ..ඒත් දෙවියනේ අන්තිමට වුන දේ.." වත්සලාගේ මුහුණ හැඬීමෙන් රතු වී ඇත. " දැන් අඬන්නෙ නැතිව ඉන්නකෝ නංගී. ඇඬුවා කියල ප්‍රශ්න විසඳෙන්නෙ නැහැනේ..අපි බලමු මොනවද කරන්න පුළුවන් කියල.." මා වත්සලා අස්වසනු වස් එසේ කීවද , කලහැකි කිසිවක් මගේ සිතට නැගුනේ නැත. පද්මසිරිගේ අදහස වූයේද කිසිවෙකු වරදකරුවකු කිරීමේ අරමුණකින් තොරව වුවත් පොලීසියේ පැමිණිල්ලක් දැමීම හොඳ බවය. මම එකහෙලා ඊට විරුද්ධ වූයේ පොලීසිය යන වචනය ඇසීමත් මා බියපත් කල බැවිනි. මල්ලී පසුවදා මා සොයා ආවේ බොහෝ සේ විඩාබර මුහුණින් යුතුවය. " මම තීරණයක් ගත්ත අක්කේ..මම අම්මට මාලෙ හදවල දෙනව.. මම ඒ ජුවලරි ෂොප් එකට ගියා. වත්සලා මාලෙ දාගෙන ඉන්න වෙලාවක ගත්ත ෆොටෝ එකක් පෙන්නල මම ඇහුව එයාලගෙන්. මේ මාලෙත් බැලුවම ඒ වගේ වුනාට මට මේක පෙන්නන්න ලැජ්ජ හිතුන. එයාල කිව්ව ඒ වගේ ඩිසයින් එකක් එයාල කරල තියෙනව කියල. තාත්ත නම් කිව්වෙ මද්දු ඒක අම්මට දුන්නට පස්සෙ ආයෙ එයාට ඒක ගැන අහන්න අයිතියක් නෑ කියල.. ඒ වුනාට මම එහෙම හිතන්නෙ නෑ අක්කෙ.. මට මේ වැඩේ කරල දුන්නම මගෙ හිත නිදහස් .." " කීයක් විතර යයිද මල්ලියේ.." මා ඇසුවේ මල්ලී වැළඳගෙන හඬන්නට තරමට වේදනාවක් හිත තුල තෙරපෙද්දීය. " ටිකක් ලොකු ගානක් අක්කේ..අක්ක ඒ ගැන හිතන්න යන්න එපා..මම කොහොම හරි ප්‍රශ්නෙ ගොඩ දාගන්නම්.." මල්ලී පිටව ගියේ එසේ කියමිනි. දවස් ගෙවුනේ නිහඬව මෙන්ම ශෝකාකූලවය. මම යලිත් මහ ගෙදර නොගියෙමි. වත්සලාගේ සහ අම්මාගේ දුක්බර මුහුණුද, තාත්තාගේ කලකිරුණු වියපත් මුහුණ ද දකින්නට තරම් ධෛර්යයක් මට තිබුනේ නැත. පද්මසිරි දින දෙකකට වරක් ගෙදර ගොස් තොරතුරු සොයා බලා ආවේය. මද්දුද නැවතත් මාලය ගැන අසන්නට ගෙදර පැමිණ නැත. ඒ ඇතැම්විට මල්ලී මාලය හදවන බව ආරංචි වීම නිසා විය යුතුය. සති දෙකකට පසු මල්ලී මාලය රැගෙන ආවේ විඩාබර නමුත් සැනසිලිදායක මුහුණින් යුතුවය. එය ඉතා අලංකාර මෙන්ම වටිනා වස්තුවක් විය. මා එය අතගා බැලුවේද පරිස්සමෙනි. " ලොකු අක්කෙ..අපි දෙන්න යමුද මද්දු අක්කලගෙ ගෙදර ගිහින් එන්න..පද්මෙ අයියගෙ බයික් එකේ ලයිසන් ඉන්ෂුවරන්ස් තියෙනවනෙ.." මල්ලී ඇසුවේ පද්මසිරිගේ යතුරුපැදිය දෙස බලමිනි. " හැබෑටම කෝ මල්ලියෙ බයිසිකලේ.. මට අහන්නත් බැරි වුනා " මා ඇසූ දෙයට මල්ලී එකවර පිලිතුරු දුන්නේ නැත. " මම බයික් එක වික්ක අක්කෙ.." මල්ලී කීවේ බිඳුනු හඬිනි.

" දෙයියනේ..ඔයා ආසාවෙන් ගත්ත බයිසිකලේ..මාලෙ හැදෙව්වෙ ඒ සල්ලි වලින්ද මල්ලියේ.." මගේ දෑසට කඳුළු පිරුණේ අපේ අසරණකම වෙනුවෙනි.මට මහ හඬින් හැඬෙන්නට ආ නමුත් අසීරුවෙන් මා එය වලකා ගත්තේ මල්ලී තව දුරටත් අසරණ වනු දකින්නට අකමැති වූ බැවිනි. " කමක් නෑ අක්කේ..පස්සෙ බයික් එකක් ගන්න බැරියැ..මට ඊට වඩා මේකෙන් නිදහස් වෙන එක සැනසිල්ලයි.." මල්ලීත් මාත් මද්දුගේ නිවසට යන විට මද්දු විපුල් මල්ලීගේ මවත් සමග බැහැරක ගොස් සිටි අතර නිවසේ සිටියේ විපුල් මල්ලී පමණය. ඔහු විදෙස් ගතව සිට ආපසු පැමිණ එතරම් කාලයක් ගතව නොතිබූ බැවින් විශේෂ කාර්යයක නිරත නොවුන අතර සැහැල්ලුවෙන් කාලය ගත කලේය . කෙටි සුහද කතා බහකින් පසු අදාල කාරණාව විපුල් මල්ලී සමග හෝ කතා බහ කිරීමේ වගකීම මල්ලී දෑසින් මට පැවරුවේ අප ආපසු යා යුතු බව අඟවමිනි. මම කෙටියෙන් සිදුවූ සියල්ල විපුල් මල්ලී සමග පැවසූ අතර ඔහු සාවධානව සියල්ල අසා සිටියේය. " කෝ බලන්න ඔය මාලෙ..." විපුල් මල්ලීගේ අතට මා , මාලය සහිත වූ පෙට්ටිය දුන්නේ දෑතින්මය. ඔහු නිහඬවම මාලය ඒ පැත්ත මේ පැත්ත හරවා බලා එය නැවත පෙට්ටිය තුලට දමා මා අතට දී ගෙතුලට ගියේය. මා මල්ලීගේ මුහුණ දෙස බැලුවේ විපුල් මල්ලීගේ නිහඬ බව වටහා ගත නොහැකි වූ බැවිනි. ගෙතුලට ගිය ඔහු කා සමග හෝ කතා කරන හඬ ඇසෙන්නට වූ නමුදු කිසිවෙකුගේ පිලිතුරු කටහඬක් නොඇසුනෙන් ඒ දුරකතන සංවාදයක් බව මම තේරුම් ගතිමි. මඳකට පසු විපුල් මල්ලී අප අසලට ආවේ රෙදි කඩක එතූ යමක් ද රැගෙනය. ඔහුගේ මුහුණ අඳුරු වී තිබුන අතර කිසිවක් වටහා ගත නොහැකි වුනු මල්ලීත් මාත් බලා සිටියේ නොසන්සුන්වය. " ලොකු අක්කෙ..මට තේරෙන්නෙ නෑ මේක කොහොමද ඔයාලට කියන්නෙ කියල..ඇත්තටම මට ලැජ්ජයි වෙලා තියෙන දේට. මේ තියෙන්නෙ මම නිමාලි ට පෝරුවෙදි බැන්ද මාලෙ.." ඔහු තමා අත තිබූ රෙදි කඩ දිග හැර එතුලින් එලියට ගත්තේ මද්දුගේ කර මාලයයි. මට එය මතක තිබිණි. ඇත්තෙන්ම එය අලංකාර මාලයකි. " මේක ගොඩක් වටින නිසා මම රට යන වෙලාවෙ මට බය හිතුනා නිමාලිට මේ රත්තරන් බඩු පරිස්සම් කරගන්න කරදර වෙයි කියල. මල්ලි ..කෝ අර ඉමිටේෂන් මාලෙ.." විපුල් මල්ලී හදිසියේ මතක් වූ කලෙක මෙන් විමසූ අතර මල්ලී මෙතෙක් වේලා ඔහුගේ බෑගයේ තිබූ මාලය සහිත පෙට්ටිය විපුල් මල්ලීට දුන්නේය. එය දුටු ඔහුගේ මුහුණ තවත් අඳුරු වූවාදැයි මට සිතිනි. " හොරෙක් හතුරෙක් ගෙට පැන්නත් නිමාලිට ගැටළුවක් නොවෙන්න හින්දා මම මේ මාලෙ පිත්තල වලින් ඇත්ත මාලෙ හුරුවට හදවලා රත්තරන් ගාවලා නිමාලි ගෙ කරමාලෙ ගෙනාව පෙට්ටියෙ දාල තියල, ඇත්ත මාලෙ හංගල තිව්ව... මම හීනෙකින්වත් හිතුවෙ නෑ නිමාලි මේ වගේ වැඩක් කරයි කියල.." විපුල් මල්ලී කීවේ මුහුණ බිමට නැඹුරු කරගෙනය. මා සිටියේ ඉහලට ගත් හුස්ම පහලට හෙළන්නට තරම් වත් සිහි කල්පනාවක් ඇතිව නොවේ. විපුල් මල්ලී අප ඉදිරියේ ලැජ්ජාවට පත්ව ඇත්තේ ඔහුගේ බිරිඳගේ නොමනා ක්‍රියාව නිසාවෙනි. එහෙත් මල්ලීත් මමත් ලැජ්ජාවට පත්ව ඇත්තේ අපේම සොහොයුරිය අම්මා මෙන්ම අප සියල්ලන්වද රැවටීම නිසාවෙනි. මට විපුල් මල්ලීගේ හෝ මල්ලීගේ මුහුණ බැලීමට හිස ඔසවා ගත නොහැකි විය. " මට සමාවෙන්න අක්කේ..මට හරි ලැජ්ජයි. ඇයි නිමාලි මෙහෙම දෙයක් කලේ..මට සමාවෙන්න මල්ලී.." විපුල් මල්ලී අප දෙසට දෑත් එක්කර වැන්දේය. මල්ලී වහා ඔහුගේ දෑත අල්ලා ගත්තේය. " එපා විපුල් අයියා ..ඔයා දුක්වෙන්නවත් පසු තැවෙන්නවත් එපා. අපේ ජීවිත පහුගිය දවස්වල අවුල් ජාලයක් වුනා තමයි. කොහොම හරි ඒකෙන් මේකෙන් අම්මට දැන් වටින මාලයක් ලැබුනනෙ. එක අතකට එහෙම වුන එකත් හොඳයි. අපි ගිහින් එන්නම් විපුල් අයියා..මද්දු අක්කට කියන්න මම එයා එක්ක තරහ නෑ කියල. පුළුවන්නම් අම්ම තාත්ත බලන්න එයාට ඇවිත් යන්න කියන්න.." මල්ලී මා බයිසිකලයේ නංවාගෙන පිටව යද්දී විපුල් මල්ලී කම්පාවෙන් අප දෙස බලා හිඳිනු මම දුටුවෙමි. අප දෙදෙනා ආපසු ආවේ නිහඬවමය. " කොහොමද මද්දු උඹ මෙහෙම දෙයක් කලේ..උඹ බොරුවක් කරනව කියල දැන දැනම කොහොමද කිව්වෙ මේ අසරණයට විරුද්ධව පොලීසි යනව කියල.. කොහොමද ඒ තරම් ලොකු රඟපෑමක් කරල මේ අසරණයින්ගෙ හිත්වලට ගින්දර දුන්නෙ.." මට මද්දුගෙන් කෑ ගසා අසන්නට ඇති දෑ නොකඩවා හිතට ගලා එයි. මට මල්ලී තුරුළු කරගෙන හඬා වැටෙන්නට තරම් මගේ සිත කම්පා වී තිබිණි... මා කෙතරම් කැළඹීමට පත්ව සිටියද මල්ලී සිටියේ සැනසිලි සහගත බවකින් යුතුව යැයි මට සිතුනි. මා නිවසට ඇරලවීමෙන් පසු සැහැල්ලුවෙන් හිනැහුනු මල්ලී " ගිහින් එන්නම් ලොකු අක්කේ" යැයි කියමින් බර අඩි තබමින් ආපසු යනු මා දුටුවේ දෙනෙතින් රූරා වැටෙන කඳුළු අතරිනි.රන් කෙන්ඳෙන් බැඳ| නන්දා මාලිනිය ගායනා කරන 'රන් කෙන්ඳෙන් බැඳ' ගීය, චිත්‍රපට ගීතයක්. විජය ධර්ම ශ්‍රී මහතා විසින් 1976 දී නිර්මාණය කෙරෙන 'දුහුළු මලක්'චිත්‍රපටයෙ එන මේ ගීතයෙ පද රචනා වෙන්නෙ, ආචාර්ය අජන්තා රණසිංහයන් විසින්. ස්වර රචනාව චිත්‍රපටයේ සංගීත අධ්‍යක්ෂවරයා වූ සරත් දසනායකයන්ගෙනි. ලාංකීය සිනමා වංශකතාවේ, චිත්‍රපට ගීතයකින් එම චිත්‍රපටයේ සාරංශය වඩාත් විචිත්‍ර අයුරින් නිරූපණය වූ විරල අවස්ථාවක් ලෙස මෙම ගීතය හඳුන්වන්නට පුළුවන්. මීට අමතර ව, ජනප්‍රිය ගීත වන, 'බොඳ මීදුම් කඳු රැල්ලේ', 'රෝමය ලෙසේ' යන ගීත ද මෙහි ඇතුලත් විය. චිත්‍රපටයේ දිවෙන කතාව සැකවින් විමසුවහොත්, මෙහිලා චරිත ත්‍රිත්වයක් ප්‍රධාන වේ. නීටා ප්‍රනාන්දු රංගනයෙන් දායක වන, නිලූපා යනු විවාපත් එක්දරු මවකි. ඇය විවාහ වී සිටින්නෙ, ටෝනි රණසිංහයන් චරිත මවන සුරවීර නම් විශ්ව විද්‍යාල ආචාර්යවරයෙකු සමගිනි. සුරවීර ගෙවනුයේ දැඩි කාර්‍යබහුල දිවි පෙවතකි. ඔහුට සිය බිරිඳ වෙනුවෙන් වෙන් කිරීමට කාලයක් නැති තරම් ය. සිය සැමියාගේ දුරස්ථභාවයෙන් විරහපත් වී සිටින නිලූපා හට දිනක් රොහාන් නැමති අසල්වැසි තරුණයෙකු මුණ ගැසේ. මෙහි දී රොහාන් ලෙස රංගනයෙන් දායක වන්නෙ රවින්ද්‍ර රන්දෙණිය යි. ක්‍රමක්‍රමයෙන් රොහාන්ගේ සහ නිලූපාගේ මේ හමුවීම ප්‍රේම සම්බන්ධයක් දක්වා දිවයයි. නමුත් ඒ සම්බන්ධය දිගු කාලීන සුන්දර අත්දැකීමක් බවට පත් කරගැනීමට ඔවුන්ට නො හැකි වේ. මේ සම්බන්ධය උක්තකොට ගෙන චිත්‍රපටයේ යම් උච්චත ම අවස්ථාවක නිලූපාගේ මනෝභාවන් මේ පදවැල් අතර චිත්‍රණය වන අයුරූ අපූර්ව සහගත ය. තවත් අතකට ඒ පදවැල් අතර චිත්‍රපටය සංක්ෂිප්ත වී ඇති බව යම් හෙයකින් ඔබ චිත්‍රපටය නරඹා ඇති නම් වැටහෙනු නිසැක ය. වස්තුවිෂය එසේ වුවත්, මේ අනුභූතිය චිත්‍රපටයෙන් මෙහා භාවිත සමාජයෙහි ඇතිවිය යුතු කතිකාවතක් දිග හරින්නක් බවයි මගේ හැඟීම. යමෙකු ප්‍රේමණීය බැඳීමක් ඇති කරගන්නෙ චිත්ත අභ්‍යන්තර තර්ක විතර්ක, කිරුම් මිනුම් රාශියකින් පසුව ය. යම් ලෙසකින් ඔවුන් කරන්නෙ දෛවය උරඟා බැලීමකි. ඒ උරඟා බැලීමේ අවසාන බලාපොරොත්තුව වන්නෙ සිය සිතැඟි හඳුනාගත හැකි ප්‍රේමාන්විතයෙකු සමග සිය හැඟුම් බෙදාහදා ගැනීම ය. ඔවුන් අසල නිවීම ය. යම් හෙයකින් මේ උරඟා බැලීම වැරදී ගියහොත්, ඔවුන් බලාපොරොත්තු වූ නිවීම සිය ප්‍රේමණීයයා අසල අහිමි වුවහොත්, නිරායාසයෙන් ම අධ්‍යාත්මික හුදෙකලාවකට ඔවුන් ඇදී යයි. යමෙකු අධ්‍යාත්මික හුදෙකලාවකට ඇදී යාම සුළුපටු ලෙස තැකිය හැක්කක් නො වේ. මන්ද යත්, එතැන් පටන් ඔවුන්, ඔවුන් තුළ ම අතරමං වීමට පටන් ගනී. ඔවුන්ට ඔවුන්ව ම අහිමි වීමට පටන් ගනී. මේ පදවැල් අතර ගැයෙන්නෙ නිලූපාගේ ඒ මනෝභාවයන් වුවත් පොදුවේ ගත් කල මේ අධ්‍යාත්මික හුදෙකලාව බැඳීමකින් වියෝපත් වූ ඕනෑ ම පුද්ගලයෙකුට පොදු ය. 'රන් කෙන්ඳෙන් බැඳ අතැඟිලි එක්කළ ආදරයයි පෙම් රැහැනෙන් බැඳ සිතුම් වසඟ කළ ආදරයයි' සාහිත්‍යකරණයේ දි රන් පැහැයෙන් විවිධ වූ අර්ථ කිහිපයක් නිරූපණය වේ. ඒ අතර ගෞරවය, භක්තිය, යම් වටිනාකමක් ඇති බව ද වේ. කුලසිරිතට අනුව විවාපත් වීමේ දී හුයකින් දැඟීලි බැඳීම සිරිතකි. කථිකාවියට සිය දැඟීලි බැඳිමේ දී ඒ පිළිබඳ ව ඇති වූ හැඟීම මේ රන් කෙන්ඳෙන් ව්‍යංගාර්ථවත් වේ. ඇයට එවෙලෙහි ඇති වූයේ ගෞරවය මුසු ආදරණීය හැඟීමකි. දැන් ඒ හැඟීම සුන් වී ගොස් ඇතත් එයින් තමන් ලද ආශ්වාදය ඇයට අමතක කළ නොහැකි ය. අනෙක් පසෙන් තුන් වෙනියෙකු සිය ජීවිතයට ඇතුල් වී ඇත. හෙතෙම කිසිදා අත් නොවිඳී ප්‍රේමයකින් සිය ආත්මය රසවත් කරමින් සිටියි. ඇය දැන් සිටින්නෙ ජීවිතයේ මංසන්ධික් අභිමුඛව ය. තෝරාගත යුතු මාවත කුමක්දැ යි ඇයට ගැටලුවකි. 'කිරිලිය සේ දුර පියා සලාලා අත්තටු රිදුනා පමණයි දෑල විදාහළ දෑත මගේ ඔබටත් ඔහුටත් උරුමයි හිරු සඳු එකවර දෙපස නැගේ කළුවර ඇයි විජිතයම මගේ' හිරු යනු තේජස්වි වස්තුවකි. මෙහි දී හිරුගෙන් සංකේතවත් වන්නෙ ඇගේ විවාපත් ස්වාමිපුරුෂයා ය. ඔහු ඈ ව සමාජය ඉදිරියේ විවාපත් කොට ගෙන ගෞරවාන්විත බැඳීමකට එළඹීමෙන් අනතුරු ව රැකවරණය සලසමින් සිටියි. නමුත් සඳ සෞම්‍යය ය. ප්‍රේමාන්විත ය. සිහිලක් දනවන සුළු ය. සිය ප්‍රේමවන්තයාත් සඳක් මෙනි. ලද අවස්ථාවෙන් නිදහස් වූ කිරිල්ලියක මෙන් ඇය රිසි සේ ජීවන මන්පෙත් හි සැරි සැරුවා ය. නමුදු අවසානයේ එයින් ද ඇයට ඉතිරි වූයේ විඩාවක් පමණි. හිරු සඳු එකවර දෙපස නැගෙන්නාක් මෙන්, විවාපත් සිය ස්වාමි පුරුෂයාගේ ද සිය පෙම්වතාගේ ද ප්‍රේමය ඇයට හිමි ය. නමුදු ඉන් තෝරාගත යුත්තේ කුමක්දැයි යන්න උභතෝකෝටිකයකි. ඇය සිය පවුල් බැඳීම ද රැක ගත යුතු ය. සිය ආත්මය සුවපත් කරන ප්‍රේමය ද ඇයට අවැසි ය. මේ ගැටුම් මැද, සිය ආධ්‍යාත්මය තුළ ම තමා හුදෙකලා වී ඇති බව ඇයට හැඟී යයි. 'කණාටු සුළඟේ දුහුල් මලකි අද වල්මත් වී පාවෙන්නෙ ඔබගෙන්දෝ ඔහුගෙන්දෝ මා හෙට දින සමුගන්නේ' ඇය එල්බ ඇති මේ සංකීර්ණය මනෝභාවය මැනවින් සංකල්ප රූප මවන්නෙ මේ, 'කණාටු සුළඟේ දුහුල් මලකි අද වල්මත් වී පාවෙන්නෙ' යන යෙදුමයි. දුහුල් යන්න ඉතා තුනී යන අරුත් ගෙන දෙයි. ඇගේ චිත්‍ත අභ්‍යාන්තරයේ හැඟීම් හි සසල බව කෙතරම් ද යත්, කුණාටු සුළඟක් සිය ආත්මය හරහා හමා යන්නාක් මෙන් ඇයට හැඟේ. එහෙව් කුණාටු සුළඟක දුහුල් මලකට කුමක් නම් සිදුවිය නො හැකි ද! ඇය ජීවිතයේ කොතැන සිට කොතැනට ගෙන ගොස් ඇද දමාවි දැයි නිනව්වක් හෝ නොමැ

ති සේ ය. එහෙව් අවස්ථාවක ඇයට ජීවිතයක ගත හැකි බරපතළ ම තීරණයක් ගැනීමට සිදුව ඇත. සිය සැමියා ප්‍රමුඛ දරු පවුල ද? නැත්නම් සිය අනාගත ජීවිතය හා ප්‍රේමවන්තයා ද? මේ හැඟීම් ඝට්ටනය මාගෙ වචන අතර කෙතරම් සාර්ථක ලෙස ලියවිණි දැයි නො දනිමි. නමුදු මෙයින් අනතුරු ව නන්දා මාලිනියගෙ විරහී හඬින් ගැයෙන මේ පදවැල් ඔබට එය පසක් කරන බව නම් නිසැක ය. -යොමාල්"අනේ ඇයි මට මෙහෙම කලේ?" අද(23.02.24) ඉතාමත් අහම්බෙන් රාගම "ලීසන්ස්" පුද්ගලීක රෝහලේ අදුරු කොරිඩෝවකදී මට එකවරම ඇසුනු ඒ ශෝකී ගැහැණු කටහඩ මගෙ හිස අංශක 180ක් දකුණ ට හැරවූයේ නිරායාසයෙන් මය. ඉතාමත් සුන්දර නව යොවුන් යුවතිය ක වූ ඈ මුඛවාඩමක් පැළැද සිටියාය . කළු උපැස් යුවලක්ද ඒ දෑස මත දිටිමි. මා ඇයගේ ශෝකී රිද්මය ට තිගැස්සී ඇ දෙස බැළුවේය කියා වත් ගානක් ඈට නොවීය . මේ නන්නාදුනන යුවතිය ඒ තරම්ම වේදනාවෙන් සහ ශෝකයෙන් කාට හෝ සමීපතමයෙකුට දුර කතනයෙන් ඇයගේ දුක පවසන වා වියහැකි ය. ඇතැම් විට මේ ප්‍රශ්ණකිරීම අදාල ප්‍රශ්ණ ය ඇති කල පුද්ගලයාට කෙලින්ම ප්‍රශ්ණ ය යොමු කල අවස්ථාව ද ඒ වියහැකිය. කුරාකූඹි මිනිසා ව එක තැන මොහොතක ට ගල් කිරීමට ඒ සොඳුරු යුවතිය ගේ වේදනාබර කට හඩ ප්‍රභල වූ යේය. ඇත්තටම රික්ටර් මාපකයේ මිනිස් හදවත් තුල වූ කම්පන ද පෙන්නුවේ නම්, එය මට අති ප්‍රභල භූ කම්පනයකි. "අනේ! ඇයි මට මෙහෙම කලේ?" අපි අපේ ජීවිත කාලය තුල මේ ප්‍රශ්ණය ම කොපමණ වාර ගනනක් අපෙන්ම අසා තිබුණේ ද ? කියා කුරාකූඹි මිනිසා ට සිතුනේය. විශේෂයෙන්ම අපේ කුළුඳුල් ආදරය අපව ප්‍රතික්ෂේප කලදා ඔහු හෝ ඇගෙන් ඒ අයුරින් ම අතීශය හැගුම්බරව අප්‍රමාණ වේදනාවෙන් ඔබද මෙසේ ප්‍රශ්ණ කරන්නට ඇත . මේ තරම් අසරණ වීමක් ප්‍රකාශයට පත් කරන ලෝකයේ ඇති හොඳ ම වචන ටික මේ බව මගේ හැගීමයි. ලොව ඇති භාෂා අතුරෙන් එකම වචනය උච්චාරනය කරන ස්වභාවය අනුව ඊට පණ උපදවා සමස්ථ වාක්‍යයේම අර්ථයට පුදුමාකාර සජීවී බවක් දෙන එකම භාෂාව අපේ මව් බස බව බොහෝ දෙනෙකු දන්නේ නැත . ඒ බැව් නොදන්නා අය මහාචාර්ය ජේ.බී.දිසානායක ශූරීන් ලියූ "අනේ මෙහෙම බාසාවක්" යන ලිපි පෙළ කියැවිය යුතුමය . හැගීමකට හැගීමක් හෝ හැගීම් වැලක්ම උපදවන අපේ භාෂාව මනරම් ය. අර සොඳුරු යුවතිය ගේ වේදනාව මට මගේම වේදනාව ක් සේ හැගුනේ ඒ නිසාය .ඒ අසරණ කම මට තදින්ම දැනුනේ , ඈ කාගේ කව්ද කියා හෝ නොදැන ය. එය වනාහී මිනිසුන් තුල පමණක් ඇතිවන මිනිස් හැගීමකි. නිසැකයෙන් ම ඊළග මොහොතේ දී ඇයගේ දෑසින් වක්කඩ කැඩුවා සේ කඳුළු වැල් රූරා ගලා බසිනු ඇත . එවිට යලිත් ඈ කදුළින් සහ සුසුමින්ම , පෙර ඇසූ ප්‍රශ්ණ යම රාව ප්‍රතිරාව නංවමින් ඔබෙන් අසනු ඇත . ඈ මගේ දුවක හෝ සොහොයුරිය ක වී නම් ඈ හිස මා ළය මත හොවාගෙන සුමුදු වට ඇගේ හිස පිරිමදීන් මා ඒ කඳුළු පිසදමනවා නොවේදැයි මට සිතුනේය. අප ජීවිත කාලයේ විවිධ අවස්ථාවන් හී දී මෙසේ අන්ත අසරණ වීම් වලට සහ ඉච්චා භංගත්වයට පත්වී අපි අපෙන්ම ඒ අයුරින් ප්‍රශ්ණ කල සැටි මට සිහිවුනේය. අපේ ආදරණීය සමීපතම යෙකුගේ වියෝව , නැති නම් සමු ගැනීමකදී නිතැතින්ම මේ ප්‍රශ්ණ ය අපේ හද තුල මොරගසනු ඇසේ. නිරපරාදේ ඔබට අභූත චෝදනා එල්ලවූ විට හෝ ඔබව වැරදිකාරයෙකු කල විට දී හෝ ඔබේ රැකියා ව අහිමි වූ විටකදී හෝමෙවන් අතී වේදනාකාරී ප්‍රශ්ණ , ඔබේ හදපාරවමින් සිය දහස් වර අසනවා නොවේද ? එවන් මොහොතක ඔබව අස්වසාලන්නට ,සනසාලන්නට සංවේදී හදවත ක් ඇති ආදරණීය මිනිසෙකු හෝ ගැහැණිය ක ඔබ අසල නොවීනම් ඊට වඩා අවාසනාවන්ත කමක් තවත් නැත . මුහුණු පොතේ මිතුරන් පන්දාහක් ඔබට සිටියාට ලයික් පන්දාහක් ඔබට වැටුනාට ඔබේ හර්දසංවේදී මිතුරෙකු ගේ හෝ මිතුරිය ගේ අඩුවක් ඔබට තිබේ නම් වහාම මූණු පොත වසාදමන්න. සැබැවින්ම මේ තරුණිය දුර කථන ඇමතුම ගත් අනික් අන්තයේ වූ පුද්ගලයා සංවේදී අයෙකු නොවුනේනම් නිසැකවම එතැනින් එහාට විය හැක්කේ බරපතළ විනාශය ක්මැයි. බරපතළ ඉච්චාභංගත්වයට පත් තරුණ තරුණියන් සේම ගැහැණු සහ පිරිමිද ක්ෂණිකව සියදිවි නසා ගැනීමට ගන්නාවූ අවාසනාවන්ත තීන්දු තීරණ පසුබිමේ වූ කතා මේවාය. සැබැවින්ම වේදනාව ට,දුකට හෝ අප්‍රමාණ චිත්ත පීඩාවකට පත්වූ මිනිසෙකු ට පිහිට වනවානම් පිහිටවිය හැක්කේද තවත් එබඳුම මිනිසෙකු ට හෝ ගැහැණිය කට පමණි . මෙහිදී ගෙදර අම්මා ට ඇත්තේ පූජනීය ස්ථානය කි. කුසින් වැදූ සියලු දූ දරුවන් ගේ දුකට සවන්දෙන, දුක් කඳුළු පිස දමන ලොව ඇති විශාලතම සංවේදී හදවත ඇත්තී ගෙදර බුදුන් වූ අම්මා ය. "දරුවන්ගේ දුක් කඳුළු පිසින්නට සුරලොව සිට අතපාන්නේද ඒ ආදරණීය අම්මා ය" එහෙත් අද දවසේ ඒ අම්මා වරුද, තම දරුවන් ගෙන් , "අනේ! ඇයි මට මෙහෙම කලේ?" කියා අසන්නේ නම් , අම්මා ගේ ඒ කඳුළු පිස දමන්නේ කව් රුන්ද? මෑත කාලයේ ඉතාමත් සීඝ්‍රයෙන් වැඩිහිටි නිවාස වලට ගාල් කරනු ලැබූ අම්මලා ද,අද දවසේ දී රාගම ලීසන්ස් රෝහලේ අදුරු කොරීඩෝවේ හුන් යුවතිය සේම, අහසේ සිනා සෙන නවම් පෝදා පෑයූ ස ඳ දෙස බලා කදුළින් සේම සුසුමින්ද , "අනේ! ඇයි මට මෙහෙම කලේ?" කියා අපට නෑසෙන්නට අපෙන්ම ප්‍රශ්ණ කරනු ඇත . කුරාකූඹි මිනිසා . 23. 02.24පැට්‍රික් මහත්තයා ආයෙත් එනවලු.🤗 🇫🇷 මේ නුවරඑලිය හිල් ක්ලබ් එක ඉදිරිපිට සිටින ප්‍රංශයෙන් පැමිණි පැට්‍රික් මහතාට වයස අව්රුදු හැටදෙකකි මීට අව්රුදු තිහකට පෙර ජවසම්පන්න තරුණයෙකු ලෙස ලංකාවේ සංචාරය කොට ඇත. ඔහු පැවසූ ලෙසට ඒ උතුරු නැගෙනහිර යුද්ධය දරුණුව පැවති සමය වූ අනූව දශකයේදීයි යුද්ධය පැවති,නිතර බෝම්බ පිපිරුනු, ලංකාවේ අභාග්‍ය සම්පන්නම යුගයක මෙහි සංචාරයකට පැමිණ මීගමුවේ,හික්කඩුවේ,නුවර සහ නුවර එලියේ සංචාරය කල ඔහු සීරීමක්වත් නැතුව නිරුපද්‍රිතව ප්‍රංශය බලා ගොස් තිබිණි. කුමක් හෝ හේතුවක් නිසා ලංකාවට ආදරය කරන මේ ප්‍රංශ ජාතිකයා තිස් වසරකට පසු නැවතත් ඔහු ප්‍රියකරන ආදරය කරන ලකාවේ සංචාරයකට පැමිණියේ පසුගිය දෙසැම්බරයේ වියපත් මිනිසෙකු ලෙසිනි.. ඒ අර යුද්ධය පැවති ලංකාවට නොව යුද්ධය නිමකොට සෞභාග්‍ය උදාකර ආසියාවේ ආශ්චර්ය බවට පත්වූ ශ්‍රී ලංකාවටයි. තිස්වසරකට පෙර තම හොදම මිත්‍රයා සමග මෙහි ආ ඔහු මෙවර පැමිණියේ හුදකලා සංචාරකයෙකු ලෙසිනි. සතිදෙකක ඔහුගේ සංචාරයේ සංචාරක මාර්ගෝපදේශකයා වශයෙන් මම සේවය කලෙමි. ඉතා සන්සුන් තැන්පත් මිනිසෙකු වූ ඔහු පැමිණ තිබුනේ පැරිස් නගරයෙන් ඉතා ඈතින් පිහිටි බටහිර ප්‍රංශයේ වෙරලබඩ ප්‍රදේශයක සිටයි. ගෝල්ෆේස් අරගලයෙන් ලෝ ප්‍රකට වූ, ආර්ථික අහේනියෙන් බැටකෑ ලංකාවේ වැසියන්ට කංඩ බොන්න නැතිබව මුලු ප්‍රංශය පුරාම ප්‍රකටව ඇතැයි මුල්ම දවසේ පැවසූ ඔහු මගේ පව්ලේ සාමාජිකයින්ට කෑම බීම ඇති පමණට ඇත්දැයි ඇසීමට තරම් කාරුණික විය. මට තරමක ලැජ්ජාවක් ඇතිවුනත් අප හිඟාකමින් පිස්සු කෙලිමින් එදිනෙදා ගතකරන හිඟන රටක් බව ලෝකයම දන්නා නිසා මුනිවත රැක්කෙමි. වසර තිහකට පෙර මහනුවර නැවතී සිටියේ ක්වීන්ස් හෝටලයේ බවත් නුවරඑලියේදී නැවතී සිටියේ හිල් ක්ලබ් එකේ බවත් පැවසූ ඔහු එම ස්ථාන නැවත දැකබලාගැනීමට කැමතිබව පැවසූ හෙයින් මා ඔහුව කැටුව එම ස්ථාන වලටද ගියෙමි. කාලය විසින් ජීවිතය බොහෝ වෙනස් කොට ඇති බවත් කිසිදා විවාහ නොවූ බවත් ඔහුට හිමි කාමර දහයකින් යුතු කුඩා හෝටලයෙන් එන ආදායමෙන් දිවිගෙවන බවත් සේවකයන් තුන්දෙනෙකුට රැකියා සපයා දී ඇතිබවත් පැවසූ මේ මිනිසාගේ ලංකාවට ඇති ඇල්මනම් කාලය විසින් වෙනස්කොට නොතිබුණි. පොල් කිරි දමා පිසූ එලවලු වලට ඉතා ප්‍රිය දිවා ආහාරය සහ රාත්‍රී ආහාරය සමග අනිවාර්‍යෙන් ලාගර් එකක් පානය කිරීමට ඇබ්බැහිවී සිටි ඔහුගේ මෙරට හොදම මිත්‍රයා බවට පත්වසිටියේ අපේ ලයන් ලාගර් බෝතලයයි. නුවරඑලියේ හිල් ක්ලබ් එකට ගිය විගස ඔහුගේ ගත ප්‍රබෝධමත් වී දෑස දීප්තියෙන් බබලන්නට වූයේ අව්රුදු තිහකට පෙර තරුණයෙකු ලෙස මෙම ස්ථානයට පැමිනි මතකය අවදිවීමෙන් විය යුතුය. ඔහු නවාතැන්ගත් කාමරය, ක්‍රීඩා කල ඉතා පැරණි පූල්ටේබල් මා හට පෙන්වමින් විස්තර කලේ දිගුකලකින් දුටු මිත්‍රයෙකු හදුන්වාදෙන්නාක් මෙනි. ඔහුගේ මතකයේ තදින්ම ඇදීතිබුනේ ක්‍රීඩා කාමරය වටේ එල්ලා තිබූ ගෝන හිස්ය.එය වසර තිහකට පසුවත් එසේම දැකගැනීමට හැකිවීම ඔහුගේ ප්‍රීති ප්‍රමෝදයට හේතුවිය. තව අව්රුදු තිහකින් ඔහු පැමිනියත් සුන්දර හිල් ක්ලබ් එක වෙනස් නොවනා බව ඒ ගැන දන්නෝ දනිති. ප්‍රංශ ගත්කතුවරුන් වන ගීද මෝපාසං ගැන,වික්ටර් හියුගෝ ගැන ඔහුගේ, ද ලේ මිසරාබ්ල ගැන,ඇලෙක්සැන්ඩර් ඩූමා ගැන, සුරූපී කාලා බෲනි ගැන,මාරි ඇන්ටොනට් බිසව ගැන,නැපෝලියන් බොනපාට් හා ජොසපින් ගැන විතරක් නෙමේ ජීවිතය ගැන විවාහය ගැන, ලංකාවේ දේසපාලනය ගැන දූෂිත දේසපාලකයින් ගැන,ආර්ථික අර්බුදය හා නොයෙකුත් මාතෘකා ගැන බොහෝ කතාකල අප දෙදෙනා සංචාරයේ අවසන් දවස් තුන ගතකිරීම සදහා තංගල්ලට පැමිණියෙමු. එසේ පැමිණි දින හවස්‍ යාමයේ අප නැවතීසිටි හෝටලයේ සිට තංගල්ල නගරය දෙසට සිරි නැරඹීම සඳහා තනිව ඇවිදගිය මේ මිනිසා සවස හතට ආසන්න වෙද්දී නැවත හෝටලය දෙසට ඒමට පිටත්වී ඇත. සංචාරක කර්මාන්තයෙන් ගොඩ එන්නට සිහින මවන ලංකාවේ ප්‍රදාන හෝටල් සමූහයක් ඇති සංචාරක පුරවරයක් යැයි කියනු ලබන තංගල්ලේ බොහෝ අතුරු පාරවල්වලට වීදිලාම්පු නැත.කොලඹ සිට ගාල්ල මාතර හම්බන්තොට හරහා වැල්ලවාය දක්වා ඇදෙන A2 නමින් හදුන්වන ලංකාවේ දෙවෙනි ප්‍රධාන පාරේ තංගල්ලේ අප හෝටලය පැවති ප්‍රධාන මාර්ග කොටසේද වීදි ලාම්පු නැත. ඒ මදිවාට සමහර තැනක ජලය ගලායන විශාල කොංක

්‍රීට් කානු කිසිම ආවරණයක් නොමැතිව නිහඩ මර උගුල් සේ දැකිය හැකියි. අඩ අදුරේ පැමිනෙමින් සිටි මේ මහලු මිනිසා ඉදිරියෙන් තවත් බසයක් සමග තරඟයට මගීන් නැමැති කෑලි සොයා පැමිණි බසයකට බියවී පාරෙන් මදක් අයිනට වෙනවාත් සමගම මර උගුලක් බදු විශාල කොන්ක්‍රීට් කානුවකට ඇදවැටී පය වලලුකර ලගින් බිදී ගොස් ගොඩ ඒමට නොහැකිව අසරණව සිටියදී එතැනින් ගිය කිහිපදෙනෙකුගෙන් උදව් ඉල්ලා ඇත. සතරදෙනෙකු ඔහුදෙස බලා නෑසූකන්ව ගිය බව ඔහු පසුව මාහා පැවසීය. ඔහු උදව් ඉල්ලූ පස්වැන්නා කාරුණික මිනිසෙකු වූ බැව්න් ඔහුගේ උදව්වෙන් හෝටලයට පැමිණි මේ මිනිසාව හැකි ඉක්මනින් පුද්ගලික රෝහලකට ගෙනයාමට මා කටයුතුකලෙමි. වලලුකර ළඟින් අස්ථිය බිදීගොස් තිබූ හෙයින් කකුලේ ඇගිලිවල සිට දනහිස දක්වා ගල් බැන්ඩේජ් එකක් දැමූ පසු ඔහුට තනිව සිටගැනීමට හෝ වැසිකිලියට යාමවත් කල නොහැකි විය. තුනටියේ විශාල මොල්ලියක් සේ ගෙඩි ගැසී තිබූ ස්ථානයක් මා විසින් නිතර අයිස් කැට වලින් තවනු ලැබිනි. මුත්‍රා කිරීමට බෝතලයක් සපයා දී එය හැම උදයකම ඉවත්කලෙමි.අනෙක් සියල්ලටම ඔහුට ලගින් සිට උදව් උපකාර කලෙමි,හෝටලයේ සේවකයන් කිහිප දෙනෙකුද එය හිමි ජර්මන් කාන්තාවද ඉතා හොදින් සියල්ල සොයාබලමින් ඔහුට උපකාර කිරීමට මට ඇවැසි දේ සපයා දෙනු ලැබින. සියල්ලන්ම පැවසූ පොදු කරුණ වූයේ බස් මාරයාගෙන් ජීවිතය ගලවාගැනීමට ඔහු වාසනාවන්ත වූ බවයි. සමුගැනීමේ දිනය උදාවිණි... සිනහමුසු මුහුණින් දෙපයින් පැමිණි මිනිසාව මා විසින් සතිදෙකකට පෙර පිලිගත් ගුවන්තොටුපල තුලදීම රෝදපුටුවක් මතින් ගුවන්යානයට හැරලීමට මටම සිදුවීම හද පාරවන්නක් විය. නමුත් දියුණු සමාජක්‍රමයක් ඇති ඔහුගේ රටට ඔහු පයතැබූ පමනින් ඔහු සුරක්ෂිත බවත් ඉතා දියුණු ප්‍රතිකාර ලැබෙන බවත් ඉදුරාම දැනසිටීම මට සැනසිල්ලක් විය. සිනහව, කඳුල, ස්තූතිකිරීම් අවසන සමුගැනීමේ අවසන්ම මොහොතේදී ලෝකයේ අනිත්පස සිට තමා ප්‍රියකරන රටට පැමිණි ඔහු මට පැවසූ වචන කීපයයි මේ... උඹලගෙ රටේ මිනිස්සු හොඳයි..මං උඹලගෙ රටට කැමතියි... මම ආයෙත් දවසක එනවා... 😔😔😔 හඳවතට බර දැනෙන තේරුම් ගන්නට අපහසුම කාරණය නම්. ඇත්තටම අපි ඒ තරං හොඳද 😔 © Dhammika Wickramaarachchi 2023/01/27#පැරසිටමෝල්.. දසනායක බාප්පලා දුරින් අපට නෑයෝ ය. ලගින් වේයෝ ය. නම දසනායක උනාට ගෙදර හිටි තුන්දෙනාට වත් හරියට නායක කම කෙරුවේ නෑ ය. කට නම් බෙලෙක් කටක් ය. අපේ එලවළු කොටුවට පනින රිලවුන් පන එපා කියමින් දිව්වේ දසනායක බාප්පාගේ කටේ සද්දයට ය. අප්පච්චි පඹයෙක් වත් ඉන්දුවේ නෑ ය. ටකයක් එල්ලුවේත් නෑ ය. නාඹර ඌරන්ටත් එලවලු කොරටුවේම චූ ගියේ ඒ කටේ සද්දයට ය. දසනායක බාප්පාගේ ගෑණි මල්ලිකා පුංචම්මා ය. උන්දා කැන්දාගෙන ආවේ මාතර පැත්තෙන් ය. ඒ කාලේ උන්දාගේ බාසාව ගමේ එක බාසා වෙල්ලෙකුට වත් තේරුණේ නෑ ය. දැන් නම් මටත් ඩිංග ඩිංග තේරුම් ගන්නට ඇහැක් ය...... ගමේම ඕපා දූප මල්ල ලිහන්නේ මල්ලිකා පුංචම්මා ය. ඒ අපේ කුස්සියේ ය. උන්දගේ කේලමක් නොඇසූ දවසක අපේ අම්මාටත් නින්ද යන්නේ නෑ ය. උන්දාටත් වඩා උන්දාගේ බාසාව දැන් කතා කරන්නේ අපේ අම්මා ය. ඒක හරි කියුට් ය. දවසක් මල්ලිකා පුංචම්මා කේලම් මල්ල ඇදබාමින් හිටියා ය. අම්මගේ අත් දෙකම නිකටේ ය. "මල්ලි..කා...., මල්ලි..කා..." කියමින් බෙලෙක් හඩින් දසනායක බාප්පා කෑ ගැහුවා ය. මල්ලිකා පුංචම්මාට මල්ලී කන්නට තරම් කේන්ති ආවා ය. ඒ කේලම ඉවරකරන්නට බැරි වෙච්ච හින්දා ය................. .................................. මල්ලිකා පුංචම්මගේ දෝණියැන්දා "මදාරා" නංගී ය. ඒකත් ඇත්තටම පුදුම දාරයක් ය. එච්චර ලොකු දාර තියෙන හේන් වට්ටක්කා ගෙඩියක්වත් මං දැකලා නෑ ය. දාරයේ තරමට නම් මදාරා කියනවට වඩා "මහදාරා" කීවානම් හැඩ ය. මදාරා ලස්සන ය. මූණ හද වාගේ ය. රවුම් ය. ආවට ගොඩය. ගමේ කොල්ලෝ මදාරා ට කීවේ "බෝල්පොයින්ට්" කියලා ය. ඒ බෝල් ගැන උන් දන්නේ කොහොමද කියලා මං දන්නේ නෑ ය. ඒත් ගමේ සමහරුන් කීවේ "ඕකිට අතගහපු එවුන් ලේලන්ඩ් බස් එකක් පුරවන්ඩ තරම් ඉන්නවා" කියලා ය. ඒකි කියන විදියටනම් "ඒකි ඒම නෑ ය". බදුලු කෝච්චිය පුරවන්ඩ සෙනග හිටියත් මටත් වැඩක් නෑ..ය.. හංදියේ පත්තර කඩේ මුදලාලි "තේනබදු" අංකල් ය. බදු කෑල්ල හින්දා මිනිස්සු පත්තර ගන්න එකත් නතර කෙරුවා ය. බදු බර ඒ තරම් උස ය. මිනිස්සුන්ට බදු බර නම් වලිනුත් දැනුනා ය. ලගදී තේනබදු අංකල් පත්තරේ දැන්වීමක් දාලා නම වෙනස් කෙරුවා ය. ඒ "තෙන්නකෝන්" කියලා ය. දැන් නම් පත්තරත් ඕසෙට විකිණෙනවා ය. තෙන්නකෝන් අංකල්ගේ පුතා "අංජන" ය. ඌට ගෙදර උන් කීවේ "අංජු" කියලා ය. ඇත්තටම ඌට නැත්තේත් අං විතර ය. ඒ තරං වස්සෙක් නෑ ය. හරකුන්ට කන්නට තරම් සල්ලි නම් තිබුනා ය. "බෝල්පොයින්ට්" ගේ අලුත් පෙම්වතා "අංජු"වා ය. උගේ හොද ගතියකුත් තිබ්බා ය. කටපුරා අයියා කියලා කතා කෙරුවා ය. ඒත් ඒ කතාව ඉවර උනේ මැටිමෝල් කතාවකින් ය. උගේ කැවුතු කඩෙන් අරං කන්නට හිතෙන්නේ ඒ වෙලාවට ය..... ................................... මං ලගදි දවසක් පත්තරේ ගන්නට ගියා ය. කඩේ හිටියේ අංජුවා ය. ඌ පෝන් එකේ ගිලිලා ය. මං "අංජුහ්" කීවා ය. හිනාවෙලා නැට්ට වැනුවේ එතකොට ය. ගත්තු පත්තරේට සල්ලි දෙන ගමන් ඌ මගෙන් ප්‍රස්නයක් ඇහුවා ය... ඌ ඇහුවේ "චූටයියෙ, මෝල් වෙන්ඩ තියන හොදම පෙත්ත මොකක්ද" කියලා ය. ටවුමෙ ගුණේ මාමාගෙ හාල් මෝල ඇරෙන්නට මා දන්න මෝලක් නෑ ය. උන්ට තියෙන ප්‍රස්න එක්ක බලපුවාම අපිට කිසි ප්‍රස්නයක් නෑ ය. ට්‍රැක පනින්නේ උන්ගේ ප්‍රස්න දිහෑ බැලුවාම ය. මගෙ කටට උත්තරයක් ආවා ය. ඒකත් නමින්ම මෝල් ය. ස‍ංස්කෘතික ය. එකග ද කියල නම් මා දන්නේ නෑ ය..... "පැරසිටමෝල්" එහෙම කියාගෙනම මම පාගල් එකට නැග්ගා ය...... ...........ජනිදු...........කල්ලඩි අන්දරය - 16 "ඔයා පවිත්‍රි ගැන උනන්දු ඇත්තටමද ගගන" "ඔව් වර්ෂා, එයාගෙ අහිංසක පෙනුමට, කතා කරන හැසිරෙන විදිහට මට ලොකු පැහැදීමක් ඇතිවුණා. මම මේ සෙල්ලමට කියනව නෙවෙයි" වර්ෂා මොහොතක් කල්පනා කළාය. "ඔයාගෙ කතාව ඇත්ත ගගන. එයා ගොඩක්ම අහිංසක හරිම හොඳ කෙල්ලෙක්. ඒත් එයා ප්‍රශ්ණ ගොඩක ඉන්න කෙනෙක්" වර්ෂා ඉතාම කෙටියෙන් පැහැදිලිව පවිත්‍රිගේ කතාව දේව්ටත් ගගනටත් පැවසුවාය. "පවිත්‍රිට වරදක් වෙන දේකට නම් මට හවුල් වෙන්න බෑ ගගන. ඔයා සීරියස් නම් මං ඕනෙ උදව්වක් කරන්නම්" ඒ සංවේදී කතාව අසා දෙමිතුරෝ බොහෝ කණගාටු වූහ. "දැන් එයා ඩිවෝස් නම් මට ඒක ප්‍රශ්ණයක් නෙවෙයි වර්ෂා. අනික ඒ මනුස්සය මෙයාව නමට විතරයිනෙ බැඳල තියෙන්නෙ. ඔයාට පුළුවන් නම් මට පවිත්‍රි එක්ක ටිකක් කතා කරන්න අවස්ථාවක් හදලා දෙන්න" හැකි ඉක්මනින් පවිත්‍රිවත් ගගනවත් මුණගැස්වීමට වර්ෂා පොරොන්දුවක් දුන්නාය. .... .... .... උත්සව කාලවල වර්ෂාගේ කාර්‍ය මණ්ඩලය නිවාඩු යන්නේ කොටස් දෙකකටය. වෙනදා නත්තල් නිවාඩුව වර්ෂාත් පවිත්‍රිත් ලබා ගන්නේ නත්තලත් සමග පිටුපස දින කිහිපයයි. මෙවර යහළුවන් සමග සාකච්ඡා කොට වෛද්‍ය දෙපළගේද අවසර ඇතිව නත්තල් දිනත් සමග ඊට පෙර දින කිහිපය නිවාඩු ගැනීමට වර්ෂා සමත් විය. මේ සියල්ල සිදුවූයේ වර්ෂාගේත් දේව්ගේත් සැලැස්මකට අනුවය. ගගනගේ නංගිගෙ දෙවෙනි ගමන යෙදී තිබුණේ සෙනසුරාදා දිනෙකය. උත්සවය අවසානයේ ගගන දේව් සමග සෙනසුරාදා රාත්‍රී දුම්රියෙන් මඩකලපු යාමටද, සෙනසුරාදා වරුව වැඩකොට නිවාඩු ලබාගෙන වර්ෂාත් පවිත්‍රිත් මයුමිත් හසිතාත් මඩකලපු ‍යාමටද තීරණය විය. ගගනගේ අදහස ගැන කිසිවක් වර්ෂා පවිත්‍රි හා නොපැවසුවද ගත වූ දින කිහිපය නිතර ඔහු ගැන කතා කිරීමට වර්ෂා අවස්ථාව උදා කරගත්තේය. පවිත්‍රි තුළ ගගන ගැන අපැහැදීමක් නැතිබව ඒ කතා බහ තුළින් වර්ෂා තේරුම් ගත්තාය. විනෝද චාරිකාව සඳහා මුලින් පවිත්‍රි අකමැති වුවත් මේ දින කිහිපය පුංචි අම්මා අම්මා බලා ගැනීමට පොරොන්දු වූ නිසා සතුටින් චාරිකාවට එක් විය. යෙහෙළියන් සිව් දෙනා වර්ෂාගේ නිවසට ලඟා වන විට රෑ බෝවී තිබුණි. වර්ෂාගේ අම්මා දියණිය ඇතුළු යෙහෙළියන් බොහෝ සතුටින් පිළිගත් අතර රසමසවුළු වලින් සංග්‍රහ කිරීමට අමතක කළේ නැත. නිවසටම තිබුණේ කාමර තුනක් නිසා ගැහැණු ළමුන් සඳහා කාමර දෙකක් ලබාදී අම්මා ආච්චම්මා සමඟ එකම කාමරය බෙදා ගත්තාය. හුදෙකලාව ගත කරපු ජීවිතයට වෙනසක් එක් කළ මේ ආගමනය අම්මාත් ආච්චම්මාත් අමන්දානන්දයට පත් කිරීමට සමත් විය. දියණියන්ට සංග්‍රහ කරමින් ඔවුහු මහත් සතුටක් ලැබූහ. "ඇයි දරුවනේ තව දාගෙන කාහල්ලා. ඔය වයසට ඔහොම කාල ඇතෑ? හැදෙන ළමයිනෙව. පේන්නැද්ද මේ අපේ එකිත් ඇට ගැහෙනව ඉතරයි" "අනේ ඔව් පුතේ හොඳට බෙදාගෙන කන්න. මේ ආච්චම්මත් උදේ ඉඳන් එහෙ මෙහෙ දුවනව ඔයාලට හොඳට සංග්‍රහ කරන්න ඕනෙ කියලා. මේ කීරමින් බැදුම කාල බලන්නකො. මෙහෙ කරවල හරි රහයි" දරුවන් රාත්‍රි ආහාරය ගන්නා අතරේ අම්මා පසුදා ආහාර වේල් සැළසුම් කළාය. "පුතාල උදේට මොනවාද කන්නෙ? ඉඳි ආප්පයි කිරි හොදියි පොල් මැල්ලුමයි කූණිස්සො බැදුමයි කොහොමද?" "අම්මෝ ආන්ටි... මේ... කටට කෙළත් උනනවා" හසිතාට ඉවසිල්ලක් නැතිවිය. "ඔව් ආන්ටි, ඒ මෙනූ එක මරු. පවිත්‍රි හොඳයි නේ?' උදෑසන ආහාර වේල එසේ සභා සම්මත විය. අම්මාගේ ඊළඟ ප්‍රශ්ණය දිවා ආහාරය ගැනය. ඒ ගැන අත්දැකීමෙන් දන්නා නිසා වර්ෂා අම්මාට ඉස්සර වූවාය. "අම්මෙ, අපිට දවල්ට බත් බැඳලා දෙන්න පුළුවන් නේද? අපි හෙට ඇවිදින්න යනව හොඳේ. අපේ තව යාළුවො දෙන්නෙක් නයිට් මේල් එකේ එනව. එයාලට ටිකක් රෙස්ට් කරන්න ඇරල හෙට දහයට විතර පාසිකුඩා බීච් එකට යන්න ඕනෙ" "හත්දෙයියනේ... ගෑණු ළමිස්සියො වුණාම ඔහොම රෑ පානෙ ගමන් බිමන් හොඳද මං අහන්නෙ? උන්දැලගෙ ගෙවල් වලින් අවසර තීනවැයි ඉතින් ඕවට?" "නෑ ආච්චම්මෙ ඒ එන්නෙ පිරිමි යාළුවො දෙන්නෙක්" "මේ දුව බඳින්න ඉන්න මහත්තයා වෙන්නැති" "ආ... නෑ ආන්ටි. එයා මේ දවස්වල අපේ ගෙදර හදන වැඩේට හිරවෙලා ඉන්නෙ. මේ අපි හැමෝගෙම හොඳ යාළුවො දෙන්නෙක්" හසිතා අම්මාගේ ප්‍රශ්ණය සීරුවට ගොඩ දැම්මාය. දුම්රිය කොටුව දුම්රිය ස්ථානයෙන් පිටත් වූ බව දන්වා දේව් දුරකථන ඇමතුමක් දීමෙන් පසු යෙහෙළියන් සුවසේ නින්දට වැටුණද

වර්ෂා රහසින් කෙටි පණිවිඩ හුවමාරු කර ගනිමින් තවත් පැයක් පමණ දේව් හා ගත කළාය. .... .... .... දේව් හා ගගන මඩකලපුවට එනවිට පාන්දර වී තිබුණි. එදින ඔවුන්ගේ චාරිකාව ඇරඹීම උදෑසන දහය පමණ වනතුරු කල් දැමූයේ මිතුරන් දෙදෙනාට විවේකයක් ලබා දීමේ අදහසිනි. දෙමිතුරන් සිහි කරමින් ගැහැණු දරුවෝ සිව්දෙනා කිරි හොඳිත් පොල් මැල්ලුමත් කූනිස්සෝ බැදුමත් එක්ක බඩ කට පිරෙන්නට ඉඳි ආප්ප අසූවකට පමණ වග කීවෝය. "අපරාදෙ නේ. අර දෙන්නට පින නෑ" මයුමි කීවේ වර්ෂාගේ සවනට ගෑවෙන්න නොගෑවෙන්න තරම් කිට්ටු වෙමිනි. දියණියන් සිත් සේ ආහාර ගැනීම නිසා වර්ෂාගේ අම්මා සතුටින් පිනා ගියාය. මුරුංගා දළු සම්බෝලයට පදමට දෙහි දමා පැත්තකට කළ අම්මා සූදානම් වූයේ කලින් ලුණු දමා අතගා තිබූ මාළු බැදීමටය. වර්ෂා විසින් කපා ගෙන ආ කෙසෙල් කොළ තැව්වේ පවිත්‍රිත් හසිතාත් ය. මයුමි අම්මා පසුපසම දැවටෙමින් ඇයට සුළු සුළු උපකාර කළාය. දියණියන් සිව්දෙනාගේ විහිළු තහළු, ආ ගිය කතා වලට අම්මා සම්බන්ධ වූයේ ඉතාම සතුටිනි. ඇයට දැණුනේ තමා වසර ගණනාවකින් තරුණ වූ බවකි. "අම්මේ, මාළු කරවල මොනවත් දාන්න එපා හොඳේ" "ඒ මොකෝ දරුවො. ඒ එන දරුවො නිර්මාංශද?" "ආ... නෑ නෑ අම්මෙ. අපි බීච් එකෙන් එවෙලෙ බදින මාළු කූරියො ගන්නම්. ඒවා හරිම රහයි. මෙයාලටත් වෙනසක්නේ" "අනේ ඔව් ආන්ටි. අපිත් කැමතියි එහෙම" සුදු කැකුළු බතට පරිප්පු තෙල් දාලයි, හාල් බැදලා කළු පාටට හදපු කැකිරි මාළුවයි මුරුංගා දළු සම්බෝලෙයි දඹල කිරට උයලයි සුවඳ ගගහ අම්මා තවා ගත් කෙහෙල් කොළේ බත් මුල් බඳින විට මයුමිගේත් පවිත්‍රගේත් කටට කෙළ උනන්නට විය. "අපේ වර්ෂා කොච්චර වාසනාවන්තද? අම්මෝ... මට නම් දැන්මම බඩගිනියි" හසිතා පැවසුවේ අවංකකමය. "ආන්ටි කොහොමද මෙච්චර රසට උයන්න ඉගෙනගත්තෙ?" "එහෙමෙයි කියලා ඉගෙනගත්තෙ නෑ පුතේ. මගෙ අම්මා උයද්දි බලාගෙන ඉඳලා පොඩ්ඩ පොඩ්ඩ ඉතින් පුරුදු වුණා. ඒ කාලෙත් අපි පොඩියට කෑම කඩයක් කරගෙන ගියා" "එහෙනම් ආන්ටිගෙ අත් ගුණේ වර්ෂාටත් පිහිටලා ඇති නේද?" "නැතුව නැතුව... ඔයාටත් වෙඩින් එකට කලින් උයන්න ඉගෙනගන්න ඕනෙ නම් කියන්න හොඳේ"' හසිතාගේ පැනයට වර්ෂා පිළිතුරු දුන්නේ සිනාවෙමිනි. "අම්මේ බත් මුල් පහක් බැන්දම ඇති. එකක් ටිකක් ලොකුවට බඳින්නකෝ" වර්ෂා එසේ යෝජනා කළේ යටි අරමුණක් ඇතිවය. "අර මොකෝ පහක්?" "නෑ අම්මෙ. උදේටත් බඩ පැළෙන්න කෑවනෙ. දවල්ට කන්න බැරිවෙයි.මටයි පවිත්‍රිටයි එකක් ඇති. නේ?" වර්ෂා පවිත්‍රි දෙස බැලුවේ සරණක් අපේක්ෂාවෙනි. "ආ... ඔ ඔව් ආන්ටි. අපි දෙන්නට එකක් ඇති" "පිස්සු නැතිව ඉන්න ළමයිනේ. මුහුදෙ වරුවක් නාල එහෙම එනකොට ගාණට බඩගිනි වෙයි. මං බිස්කට් එකකුත් බෑග් එකට දැම්මා" දේව්ගෙන් වර්ෂාට දුරකථන ඇමතුමක් ලැබුණේ මේ අතරය. මිතුරු සමාගමයෙන් ඉවතට ගොස් ඊට පිළිතුරු දුන්නොත් අම්මා සැක සිතාවි යැයි අනුමාන කළ ඇය එතැනම සිට බොහෝම සාමාන්‍ය ලෙස ඊට පිළිතුරු දුන්නාය. වර්ෂා විශේෂයෙන් දේව්ගේ නම නොකියන්නට වග බලා ගත්තාය. "ගුඩ් මෝනිං. දැන්ද නැගිට්ටෙ?" "වෙරි ගුඩ් මෝනිං. අපි මේ එන්නත් ලෑස්තිවෙලා ඉන්නෙ" "අපි මේ අම්මත් එක්ක එකතුවෙලා දවල්ට කන්න බත් බඳිනවා. තව පැය බාගෙකින් පිටත් වෙන්නම්" වර්ෂාට දේව්ට අඟවන්න වුවමනා වූයේ අම්මා ඒ අසල සිටින බවයි. කඩිමුඩියේ සූදානම් වූ යෙහෙළියන් සිව්දෙනා අම්මාටද ආච්චම්මාටද වැඳ නිවසින් පිටත් වූයේ දේව්ට ඇමතුමක් දෙමිනි. "ඔන්න අපි පිටත් වුණා" මතු සම්බන්ධය සිතුවම අන්තර්ජාලයෙනි.මැදට එක සමාන පරතරයකින් හීනි කිතුල් පොලු පේලියක් දාපු, මෙහෙම ජනේලයක් අපේ ගෙදරත් තිබුණා. ඉර බැහැගෙන යන බටහිර දිසාවට මුහුණ දාපු ඒ ජනේලෙ, දවාලට වහල තිබුණම දැනෙන්නෙත් රෑ වගේ. මම ගොඩක් ආසයි වැස්ස දවස්වලට ඒ ජනේලෙ වහල දාලා, රෙද්දක් පොරවන් නිදාගන්න. දවාලට වහල තියෙද්දි ජනෙල් පලු අතරෙ තියෙන හිඩැස් අතරින් ඉර එලිය එහා මෙහා යන හැටි මට පේනවා. ගොඩක් දවස් වල හවසට මම, අර කිතුල් පොලු පේලිය අතර තියෙන පොඩි පරතර අතරෙ කකුල් දෙක දාගෙන,පටු ජනෙල් පඩියෙ වාඩිවෙලා ඈත බලන් ඉන්නවා. ඒ වෙලාවට එක එක දේවල් මට හිතෙනවා. මායා බන්ධනවල පෝල් රියානා එක්ක අර මැෂින් එකේ නැගල සමාන්තර ලෝක වලට යද්දි මොනව හිතෙනව ඇත්ද? සිගිතිගෙ කතාවල ඉන්න යාලුවො කොච්චර ශෝක් ද? සැප දුක හාරන එකේ ඉන්න මීයෝ ඊලගට යන්නෙ මොන නගරයටද ? තව ,ටිං ටිං ගෙ වීරක්‍රියා ගැන, ඒ කාලෙ යන කැන්ඩොස් දැන්වීම් ගැන, පුංචි වීරයොන්ට ඊලගට මොනව වෙයිද කියලත් හිත හිත ඉන්නවා. ඒ වගේම මගේ ඉස්කෝලේ කාලෙ හොදම යාලුවගෙ අම්ම ඉන්න සවුදි අරාබියට මෙහේ ඉදන් කොච්චර දුරද, එයා දැන් මොනව කරනව ඇත්ද? එයාට මම ලියන ඊලග ලියුමෙ මොනවද ලියන්නෙ? තව, මම එතන ඉදන් එයා මට ලියල එවන ලියුම් ආයෙ කියවල යාලුවගෙයි ,එයාගෙ අම්මගෙයි දුරස්වීම ගැන හිතල තනියම අඩනවා. ඒත් ඒ අමුතු රූල් තියෙන කොලවල ලියපු ලියුම්වල අවසානෙට තියෙන එක දෙයක් මට ප්‍රහේලිකාවක් උනා. ඒවා බලල දවසක් මට හිතුනා ඒකෙ එයා අවසානෙට අල්ලා දෙවි පිහිටයි කියල තියෙන්නෙ ඇයි කියලා. මම ලියන්නෙ බුදුසරණයි කියලනෙ. එතකොට අම්මා තමයි කිව්වෙ අල්ලා දෙවියන් ඉන්නෙ අරාබි රටවල ඉන්න අය ආරක්ෂා කරන්න කියල. ඒ දවස්වල යාලුවා එයාගෙ අම්මට ලියුම් යවද්දි, මමත් පැන්සලෙන් ලියපු ලියුමක් මාලනී නැන්දට යැව්වා. එයත් මට එව්වා. ඔහොම කාලයක් ගිහින් යාලුවගෙ අම්මත් ආයෙ ලංකාවට ආවා. අර අමුතු රූල් තියෙන පොත් දෙක තුනක් මටත් ලැබුනා. ඊටපස්සෙ මම ටික ටික ලොකු උනා. ඒ කවුලුවෙන් එහා බලන් දේවල් හිතන එක ටික ටික මග ඇරුණා. ආයෙ කාලෙකට පස්සෙ, ඒ ජනේලෙ අපේ බිත්තියෙන් ගැලවිලා වීදුරු දාපු ලස්සන ජනේලයක් ඒ වෙනුවට එල්ලුනා. ඒත් කලුපාට ග්‍රිල් අතරින් වැස්සෙ ලස්සන මම ඉදහිට වින්දට අර වගේ දේවල් හිතන්න මට කාලය නැති උනා. හැබැයි අර කවුලුවෙන් එබිලා මම වින්ද ලෝකය සහ දුක, සතුට අදටත් මට අමතක නෑ.. (සේයාරුව - අන්තර්ජාලයෙන් )#කඳුළු_සියපත් 🌷💗🌷💗🌷💗🌷💗🌷💗🌷💗🌷💗🌷💗🌷💗 දහවල අව් රශ්මිය ජනෙක් කවුළු තුළින් කුඩා බෝඩිම් කාමරයට කඩා වැදෙන්නේ එය පෝරණුවක් සදිසිව උණුසුම් කරවමිනි. එහි වූ එකම සයනයේ එහෙ මෙහෙ පෙරළෙමින්, දුරකතන තිරය වෙත මිනිත්තුවක් පාසාම බැලුම් හෙලමින් වුන් කුඩා නව යෞවනියගේ දෑස් හැඬීම නිසාවෙන්ම රත් පැහැ ගැන්වී ඉදිමී ගොසිනි. ඇයට ලම්භක දිශාවෙන් යහන හරහා මුණින් අතට වැටී වුන් සම වයස් මිතුරියගේ මුහුණ ඇගේ වුවනෙහි පූර්ණ ප්‍රතිවිරුද්ධ ලක්ෂණ දැරීය. සිනාවෙන් පිරි ඈ වත සතුටින් ශෝභාමත්ව, දෑස්වල පවා රැදුණේ අමුතුම දිස්නයකි. කන් ඇඹ දෙක දෙසවනෙහි රුවා ඇයද සිය දුරකතනයට යටවීගෙනය. සියපත් තවත් මොහොතක් තම ජංගම දුරකතනය දෙසත්, ප්‍රීතිමත් මිතුරිය නදුනි වෙතත් නෙතු විතැන් කර, යහනතින් නැඟී සිටියේ විසල් සුසුමකින් පපු කුහර දවාගන්නා අතරය. ඇගේ අංග චලනයෙන් නොරිස්සුම් හිත් ඇත්තී ඉයර්ෆෝනයෙන් සවන් මුදවා මිතුරිය වෙත, දෑස් යොමු නොකරම පැනයක් වීසි කළා ය. "මොකෝ මේ අදත් මූණ එල්ලාගෙන? වැලන්ටයින් එකටත් උ/ඹලා රණ්ඩු වුණාද සියූ?" "රණ්ඩුවෙන්න යාලුවෙලා ඉන්න එපැයි.... " සියපත් පිළිතුරු වදන් මිමිණුවේ, යළිත් ළය පාරණ සුසුමකට මුසුවෙමිනි. " ඒක නෙවෙයි,උ:ඹ හෙට ක්ලාස් යනවා නේද? " ඈ නඳුනිගෙන් ආපිට ප්‍රශ්න කළා ය. "පිස්සුද බන්!හෙට වැලන්ටයින්නේ! " "ඉතින්? වැලන්ටයින් සමරන්න උ:ඹට කොල්/ලෙක් ඉන්නවාද? " "අහ්..මේහ්.... කො/ල්ලෙක් ඕනිමද ඉතින් ඕක සමරන්න? කොහොමත් හෙට ගොඩක් ළමයි පන්ති එන්නෙත් නැති නිසා, උගන්නන්නෙත් නැතිවෙයි. මං හෙට යන්නේ නෑ සියූ....උ;ඹ යනවා නම් පලය:න් ඉතින්!" " යන්න ඕනේ! ආච්චි අම්මා දුක් විදලා එවන සල්ලිවලින්නේ ක්ලාස් පීස් ගෙවන්නේ." එලෙසින් පිළිතුරු දුන් සියපත් යහන මතින් නැඟී සිටියේ විසිරුණු මනස එක් තැන් කොට ඇඟ සෝදාගෙන පාඩම් වැඩ අරඹන්නටයි.එනමුත් නදුනී සියුම්ව මිමිණුහ් වදන් අභිමුව ඈ තිගැස්සී වුන් තැනම නතර වූවා ය. "ඔච්චර ආච්චි අම්මා ගැන හිතනවා නම් මොකද කුරුණෑගල ආව ගමන්ම,ටවුන් එකේ ඉන්න හොඳම කොල්ලාත් එක්කම යාලු වුණේ?" සිය දෙනුවන් අඟ කඳුළු පිරී එනු සියපත්ට දැනිණි. සියපත්.... මියගිය මා පියන් ඒ අන් අයගෙන් වෙනස් වූ අනන්‍ය නම ඇය වෙත තිළිණ කර ඇත්තේ, මඩෙන් උඩට මතුවන පියුමක් විලස ඈ සමාජ මඩ ගොහොරුව තරණය කළ යුතු නිසාවෙනි. " ඔයාට වගේ නෙවෙයි නදූ.... කවදාවත් අම්ම්මෙක්ගේ තාත්තෙක්ගේ ආදරේවත් හරියකට වින්දේ නැති මනුස්සයෙකුට පුංචිම සෙනෙහසක්, පරිස්සමක් වුණත් දැනෙන්නේ මහමෙරක් තරමට. යුගාන් මුණ ගැහුණ මුල් කාලේ.... මං ඇබ්බැහි වුණේ ඒ ආරක්ෂාවට. එයා ගාවදි දැනෙන පිරුණු පරිස්සම් හැඟීමට.... ඒත් දැන්..." "දැන්?...ඇයි මොකද දැන්?" "එයා කියනවා හෙට එයාත් එක්ක රූම් යන්න එන්නලු. නාවොත් මේක නවත්තනවාලු. එන්නැත්තේ එයාව විශ්වාස නැති නිසාලු..." මෙතෙක් හිරකරගෙන වුන් විරහ වේදනාව මහා ඉකියක්ව මුවින් පිට පැන්නෙන් සියපත් වහා ඇද විට්ටමට වාරු වූවා ය. ඇය මහ හඬින් ඉකිබිදිනු නදුනි බලා වුන්නේ හැඟීම් විරහිත දෑසිනි. " ඉතින් යුගාන් කියන කතාව ඇත්තනේ. මං ටවුන් එකේ ක්ලාස් එන්නේ ඕලෙවල්වල ඉදන්. ඒ කාලේ ඉදලාම කෙල්ලන්ගේ ක්‍රශ් එක තමයි එයා. අපිත් පුදුම වුණා ගමේ ඉදන් ආව ඔයාට එයා කැමති වෙද්දි.අනික ඉතින් ඒ ඔයාගේ තාත්තා නෙවෙයිනේ සියූ තාත්තෙක් වගේ පරිස්සම් කරන්න. ඒ කො;ල්ලාටත් හැඟීම් දැනීම් තියෙනවානේ. අනික....දැන් කාලේ කවුද ඕවා නොකරන්නේ? තමන්ගේ පාට්නර්ව තෝරාගන්න ඕනේ සෙ/ක්;ශුවල් රිලේශන්ශිප් එකකට පස්සේ තමයි!" " නෑ නදූ.... අපි එච්චර ලොකු නෑ තාම. මහ ලොකු ගෑනු නෙවෙයි, තාම අවුරුදු දාසය පැන්නා විතරයි අපිට. ආදරේ කරනෙක, ආදරෙන් දෙන්නාම එක්ක එකතු වෙලා ගේමක් ගහලා හොඳට ඉගෙන ගෙන ගොඩ යන එක ඕකේ. ඒත් ඒ කිසි දෙයක් නොකර, ආදරෙයි ආදරෙයි කිය කියා දාහක් ගෑ:නු මි;නිස්සු බු|දියපු කොහෙහරි අහුමුල්ලකට තමන්ගේ කෙල්ලව ඇදගෙන යන කොල්ලෝ ගැනයි, එළදෙන්නු වගේ, තමන්ගේම අනාගතේ ඉස්සරහ ගැන එක දශමයක්වත් හිතන්නේ නැතුව ඒ පිටිපස්සේ යන අපේ වයසේ පොඩි ගෑ/නු ළමයි ගැනයි මට තියෙන්නේ පුදුම පිළිකු

ල් හැඟීමක්. මේ අපේ දවස්. අපි අපි ගැනම ඉගෙන ගන්න ඕනේ වයස මේ... ඒ කාලෙදී අපි ජීවිතේ විදින්න හේතු මිසක් විදවන්න හේතු එකතු කරන්න නරකයි නදූ...." නඳුනි යළිත් වහා වහා කන් ඇඹ දෙසවනෙහි රුවා ගත්තේ මිතුරියගේ කන් කරච්චලයෙන් මිදීමේ පරමාර්ථයෙනි. සියපත් ගැන උපන් මුඩු මුග්ධ හැඟීමෙන් ඇගේ මුලු වුවනම රත් පැහැ ගැන්වී තිබිණි. " අනේ වහගනින් උ|ඹේ fm ධර්ම දේශනාව. පිටරට කෙ|ල්ලෝ කො/ල්ලෝ ඔහොම ඉන්න පටන් ගන්නේ අවුරුදු දොළහෙන් දහතුනෙන්!අපේ විතරයි කෙහෙල්මල් ඔක්කොම.... උ;බලා වගේ ට්‍රැඩිශනල් ආත්ම ආදරේ නොකර ඉන්න තරමටම හොඳයි. මොකද කො/ල්ලන්ට ලාදුරු නෑනේ.හරිහමන් කෙල්;ලොන්ටත් ලාදුරු නෑ!" " ඒ රටවල්වල ළමයි ඒ වයස වෙද්දී ගෙදරින් පිටට ඇවිත් ස්වාධීන වෙලා, සල්ලිත් හොයන ගමනුයි එහෙම ජීවත්වෙන්නේ. අපේ අයත් ඉතින් පිළිපදින්නේ...ඒ කල්චර් එකෙනුත් නරක දේ විතරක්ම තෝරලා බේරලා අරන්!" සියපත් සබන් පෙට්ටිය හා තුවාය ගෙන නාන කාමරය වෙතට පියමැන්නේ එසේ පවසමින් වූ මුත්, නදුනි වූයේ එය ඇසෙන මානයක මනස රදවාගෙන නොවේ. කුරුණෑගල ප්‍රධාන නගරයට පැය තුන හතරක දුරින් යුත් කුඩා ග්‍රාමීය පෙදෙසක, සිය මිත්තණිය සමඟ ජීවත් වූ සියපත්ට ජීවිතය ගැන බොහෝ අරමුණු තිබිණි. ඇය අපොස සාමාන්‍ය පෙළ කඩයිම විශ්ෂ්ඨ සාමාර්ථ නවයක් සහිතවම අත් වූයේ, ඈ උගත් කණිෂ්ඨ පාසලේ එදා මෙදා තුර බිහිවූ ඉහළම ප්‍රතිඵලය වාර්තා කරමිනි. කුඩා කළ පටන්ම වෙදැදුරුවරියක්වීමට හීන දක්නා සිය ගුණයහපත්කම්වලින් පොහොසත් මිනිබිරියට උගැන්වීම පිණිස ආත්තම්මා බොහෝ සෙයින් ඇප කැප වූයේ හිත පුරා පිරි ස්නේහයෙනි.සියපත් කිසිදාක ඇගේ ඒ විශ්වාස පළුදු නොකරන්නට තමාටම දිවුරුම් දී තිබිණි. සිය ගම්මානය අවට විද්‍යා විශය ධාරාව උගන්වන පාසැල් හෝ උපකාරක පන්තිද නොවූයෙන්, සියපත්ට සිය ආත්තම්මාගෙන් සමුගෙන නඟරයට එන්නට සිදු වූයේ ය. ඇය, ඇගේ පරණ පාසලේ ගුරුතුමියකගේ මිතුරියකගේ දියණියක් සමඟ හවුලේ එක බෝඩිම් කාමරය බෙදාගන්නට පටන් ගෙන දැන් මාස කිහිපයක් ගෙවී ගොසිනි. නාගරික ජීවිතය නුහුරු නොවූ නදුනිගේත්, සියපත්ගේත් සිතුවිලි හා ආකල්ප අතර වූයේ අහසට පොළොව මෙන් දූරස්ථ සම්බන්ධයක් වූවාත්, ඉගෙනුමට සේම ආහාර පිසීමටද දක්ෂ සියපත්ගේ පැමිණීම නදුනිට බොහෝ සැහැල්ලුවක් විණි.ඇය නගරය ගැන සියපත්ට කියාදුන් මුදු, ඈ ඒවා තමා වෙත ග්‍රහණය කරගත්තේ ඉසියුම්ව විමසා බලා, බොහෝ ප්‍රවේශමිනි. යුගාන්... ඔහු ඇගේ දිවියේ නව පරිඡේදයයි. ඔවුන්ගේ අමතර පන්තිවල ගැහැනු දරුවන්ගේ සිහින් කුමරායි. කඩවසම්.ධනවත්. කුමරෙකුට අවැසි සියලු අයිතමයන්ගෙන් ඔහු සැදුම් ලද්දේ ය.නමුත් මේ සියල්ල පසෙකලා සියපත් ඔහු වෙත බැදුන්නේ ඔහුගෙන් ලද ප්‍රේමයත් ආරක්ෂාවත් ගෞරවයත් නිසාවෙනි. එනමුත් ඒ සියල්ල දැන් කණපිට පෙරළී ඇත. ආදරය නාමයෙන් ඉදිරියට යෑමේ හෝ ස්වයං අභිමානයෙන් යුතුව නතරවීමේ තීරණය තමා සතුය. සියතින්ම පනවා ගත්, ප්‍රතිපත්ති වලින් පාලනය වන ගැහැනු ආත්මයක් තරම් ගෞරවණීය අන් යමක් නොවන්නේමය. ඉතින් ඈ තමා තුළ යුගාන් කෙරෙහි වූ ප්‍රේමයේ හැඟුම් මරා දමන්නට තීරණය කරමින් ශවරය වසා දැමුවා ය. පසුදින සියපත් ඈ පැවසූ ලෙසම සූදානම්ව ජීව විද්‍යාව සඳහා වූ අමතර පන්තියට පිටත්ව යනු නඳුනි බලා සිටියේ නෙත් නළල මත රන්දමිනි. " ඔව්! මං හරි පරණ ආත්මයක්...." ඇගේ සෝපහාසී මදහසින් සසැලෙන්නට ගිය හිත තව තවත් දැඩි කරගනිමින් සියපත් ගේට්ටු පලු වසා පිටත් වූයේ එසේ මුමුණාගනිමිනි. නඳුනි කියූ ලෙසම දේශන ශාලාවේ අද බොහෝ බංකු හිස්වය. එනමුත් ඉගැන්වීම් කටයුතු සුපුරුදු පරිදි පැවැත්වුනේ ගුරුතුමන් විසින් අද මෙහි පැමිණි දරු දැරියන් ගැන විශේෂ ඇගයීමක්ද කරන අතරයි. ඔහුගේ ඉඩ!...ඔව්! යුගාන් අසුන්ගන්නා තැන්ද හිස්ව ගොසිනි. සියපත්ගේ ළපටි ගැහැනු සිත ඒ දසුනෙන් ඉරිතලා ගියේ ය. අමතර පන්ති නිමවී, ඈ හුදෙකලාවම යළි බෝඩිම බලා පා නඟමින් සිටියේ සිත විරහවෙන් බර කරගනිමිනි. එනමුත්.... ලැඟුම් හලක් ඉදිරිපිට නවතා තිබූ යුගාන්ගේ නවීන යතුරු පැදිය දුටු ඇසිල්ලේ ඈ දෝතින්ම මුව වසා පාරෙන් අනෙක් පස නතර වූයේ එහි යන එනවුන් ගැන හෝ වගක් නොමැතිවයි. එනමුත් ඇයට ඒ තරම් වේලාවක් බලාහිදින්නට ඉඩ නොදී, යුගාන්... සිය නවමු පෙම්වතිය සමඟ ඉන් පිටතට ඇවිද ආවේ ය. යතුරු පැදියට නැඟෙන අතර, සිය පාශාණභූත ඉරියව් දැක, නදුනි විසින් එල්ල කළ සමච්චලයෙන් සපිරුණු උඩඟු සිනහාව සියපත්ගේ සමස්ත ආත්මයම මොහොතකට දවා හලු කළේ ය. රන්තාලිය වැව ප්‍රේමවන්තයින්ගේ සුරපුරයක් සදිසිවය. සියපත් සිය බිඳුණු හදවතද දරා ඒ අතරින් ඇවිද ආවා ය. යුගාන් කෙරෙහි වූ හැඟීම තරම්ම තද බල රිදීමක් නඳුනි ජීවිතය සම්බන්ධවද ඈ ළය දරා සිටියා ය. නමුත් අවැසි තැන කතා කරන්නා සේම, තමා නොසලකා හරින තැන නිහඬ වීමේ කලාවද ඈ උගෙන තිබුණා ය. යුවතිය බෝඩිමට පිවිසියා ය. නිහඬව, සිය අභ්‍යන්තර සාමය පවත්වා ගෙන අසීරු දින ගණනාවක් පසු කළා ය. යුගාන් හා නඳුනි එක්ව ඇයගේ මනස වෙත එල්ල කරන හී සර වන් රිදුම් දරනු නොහැකි මට්ටමට ආ කාලයේම, ඇයට ඇගේ අලුත් පාසලද හිමිවුණෙන් සියපත් එහි ශිෂ්‍ය නේවාසිකාගාර පහසුකම් ලබාගත්තේ, එය අත්තම්මාට සිදු කරන සහනයක් සේම, තමා විසින් තමා වෙත හිමිකරගෙන තිළිණයක්ද වූ නිසාවෙනි. කාලයේ වේගවත් ගමන හා එක්ව ජීවිතද ගලා යනු ඇත. එවන් ජීවිත කතාවලට අගය එකතු කරගත යුත්තේ අප විසින්මය. සියලු අභියෝග මැද, වෙදැදුරුවරියක්ව, අවසන තමාට සැබැවින්ම ප්‍රේම කරන පෞර්ෂවත් පිරිමි ආත්මයක් හා දෙව් බඹුන් විවරණින් මනාලියකව පති පතිනි බැම්මෙන් බැඳී, උදා වූ මධුසමය කෙළවර ඔහුගේ ළයෙහි සැතපෙමින් වුන් සියපත් සිය අතීත මතක අතරින් මිදුණේ ධීක්ෂ විසින් ඇයව කුඩා බෝනික්කියක පරිද්දෙන් ශ්වේතවත් පොරෝනයෙන් ඔතා සිය බාහු අතරට ගෙන තුරුළු කරගත් නිසාවෙනි. "දන්නවාද මැණික.... මං හරි ආදරෙයි. මේක නැතිවුණා නම් ආදරේ නෑ කියනෙක නෙවෙයි.උදේ හවා බඩදරු අම්මලාගේ කුසෙන් මේ ලෝකෙට අලුත් පුංචි ජීවිත පරිස්සමට අරන් එන මම ඒතරම් පටු ම/නුස්සයෙක් නෙවෙයි. අපි මේ ගැන කතා කරලාත් තියෙනවා. මම ඔයාව කිස්කරලා හග් කරලා, මේ පුංචි කෙ/ල්ලවත් අව්ස්සලා, යම් තරමකින් හරි ඔයාව විදලාත් තියෙනවා. ඒත්.... තමන්ගේ පිරි;මිකමෙන් කෙ;ල්ලෙක්ව අසරණ නොකරපු ඕනේම පි/රිමියෙක්ට විදින්න ලැබෙන්න ඕන හැඟීමක් මේක.... මගේ මැණික මල් පොහොට්ටුවක් වගේ පරිස්සම් වෙලා ඇවිත් මගේ තුරුලේම පිපුණා කියනෙක මගේ පපුව මැදට හරි බරට දැනෙන වචනෙන් කියාගන්න බැරි සතුටක්!මේ වගේ කෙ/ල්ලෙක්නේ මගේ දරුවන්ට අම්මා වෙන්නේ කියලා හිතද්දි පවා දැනෙන්නේ නිහතමානීම අඩම්බරයක්!" ප්‍රසව හා නාරි වේදය පිළිබඳ විදත් වෙදැදුරෙකු වූ ධීක්ෂගේ හැගුම්බර වදන් සියපත් ළයෙහි කියාගනු නොහැකි හැඟුම් උල්පතක් මවා දී ඈ නෙතු මත කඳුළු උපැද්දුවේ ය. තමා විසින් සුරක්ෂිත වීම, ඉගනුමෙන්, රැකියාවෙන්, සේම චරිතවත් පැවැත්මෙන් තමාටම වටිනාකම් එකතු කරාගැනීම ගැහැනු දරුවෙකුට කෙතරම් අඟනේදැයි ඇයට හරියාකාරව වැටහුණේ ඒ වචන සමඟිනි. බොහෝ අනුරාගයෙන් ගෙවී ගිය දින ත්‍රිත්වයකට පසුව, කොළඹ අඟ නගරයේ ඔවුන් වෙනුවෙන්ම ඉදිකළ නිවෙස වෙත පිටත්ව යන අතරමඟ, ධීක්ෂ - සියපත් යුවළ අනුරාධපුර ජයශ්‍රී මහා බෝධිය වැද පුදාගෙන, එයින් පසු දෙදෙනාම එක්ව කතිකා කරගත් පරිදි දුගී පවුල් කිහිපයකට, ඔවුනගේ නිවෙස් වෙතම ගොස් ද්‍රව්‍යමය ආධාර ලබා දුන්නේ මෙයින් පසුව අලුත්ම කැදැල්ලක උදාවන ඔවුන්ගේ විවාහ ජීවිතයට ආශිර්වාදයක් විලසිනි. නමුත් ඒ අවසානයට හමුවූ ගරා වැටුණු ගඩොලින්‍ යුත් කුඩා නිවස්න.... එහි පාට වියැකුණු ගවුමක් මතින්, දැලි කුළු බේරීගිය චීත්තයක් හැඳ ගෙන, දරු පැටවුන් රොත්තක්ද පිරිවරාගත්, ඒ වයසටත් වඩා වයසට ගිය ගැහැනිය නදුනි බව දුටු ඇසිල්ලෙහිම සියපත්ට දැනුණේ හිස මත අකුණු පිට අකුණු කෙටුවාක් බඳු හැඟීමකි. යුගාන් විසින් ඔහුට අවැසි තරමක් පරිහරණය කර, අතහැර දැමූ පසු තවත් පිරිමි ළමුන් කිහිප දෙනෙකුම හා සම්බන්ධතා පවත්වමින්, සිය දෙපා යුග්මයෙන්ම අගාධය වෙත පියමැන්නාවූ මිතුරිය සියපත්ට මඟ හැරුණේ ඇගේ විශ්ව විද්‍යාල ගමන ඇරඹීමත් සමඟය. නමුත් ඈ මේ තරම් තම ජීවිතය විනාශ කරගෙන ඇති වගක් ඈ සිහිනෙකිනිදු නොසිතුවා ය. අඩු තරමින් ඇයට ඉගෙන ගන්නට තිබිණි.වල්මත් හැඟුම් මතින්, තමාගෙන් ගිලිහී ගිය වටිනාකම්වලට සරිලන පරිද්දෙන් යළි තමාවම ගොඩනංවා ගත යුතුව තිබිණි. එසේ වී නම් ඈ නමින් උපන් දරු පැටවුන්ද සහිතව මුළු පරපුරක් මෙලෙස දුක්ඛිත දිවි සැරියකට උරුමකම් පා උපත ලබන්නේ නැත. සියපත් යළි ධීක්ෂ හා වාහනයට නැඟුණේ දෑඟිලි පවා ශීතලව ගොස් තිබියදී ය. ඇයට මහත් සන්තාපයක්, වේදනාවක් දැනිණි. නඳුනි මව්පියන්ගෙන් යුත් යහපත් පවුලක් තිබිණි. හොඳ ජීවන තත්ත්වයක් හිමිව තිබිණි. නමුත් අද ඈ හැඟුම් පාලනයෙහි අසමත් ගැහැනියක ලෙස ජීවිතය අවරෝහණ මාවතක ගෙනැවිත් ඒ සියල්ල අහිමි කරගෙනය. තමා කඳුළු සියපතක්ව දහසකුත් එකක් බාධක මැද පිපී ඉන් එහා සිය පරපුරට වඩා හොඳ අනාගතයක් මවාදෙන විට,තවත් එවැනිම පොහොට්ටු ගණනාවක් මඩ ගොහොරුවෙහි ගිලී හුස්ම අයැදින්නේ, ඔවුන්ගේම වැඩිහිටි පරපුරෙහි අනුවණකම් නිසා නොවේද? මවක් යනු පවුලක නොපෙනෙනා ඒකීය ධාරණාවය. ගැහැනියක් සතුව තමා කෙරෙහිම ස්වයං පාලනයක්,වටිනාකම් මාලාවක්,ආත්ම විශ්වාසයක්, ගුණගරුක මව්වත් හදවතක් පැවතිය යුත්තේ එනිසාමය. 🌷💗🌷💗🌷💗🌷💗🌷💗🌷💗🌷💗🌷💗🌷💗 සංවාදයට විවෘත වග සෙනෙහසින් ලියා තබමි!බොහොම ඉස්සර මටත් මතකයි පොත් ගුල්ලෙකුව සිටිය මගෙ වග පොතම එක වී, කෑම දෙක උනු සොඳුරු යුගයක් තිබුණු බව මට විජය,සමුදුර , මිහිර පත්තර ගන්න නොහැකිව වින්ද කරදර හැකි උනා අමතක කරන්නට ලගම තිබු නිසා පුස්තකාලය තෑගි ගන්නට, කව් ලියන්නට පත්තරේ නම ලියවගන්නට කවි ලියා මන් තෑගිලද කල ලොවක්දිනු ලෙස සතුටුවන්නට වට්ටක්ක ගෙඩියෙන් සරස තිබු ඒ සින්ඩරෙල්ලගෙ මී කරත්තයෙ, නැගී ගොස් කදුකරයෙ උන් ඒ හයිඩිගෙ වගතුග සොයන්නට පොත් ගොඩක් පිරි ඒ පුස්තකාලෙක අයිතිකරු වී පොත් බලන්නනට, කොහොම හරි සල්ලිත් හොයාගෙන මගෙම පොත් කඩයක් දමන්නට හීන මැවු හැටි පෙරුම්පිරු හැටි පොත් නිසාවට මත්ව උන් හැට් පොතට ඇබ්බැහි උනු නිසාවට සුවච කීකරු ද

ියණී වූ හැටි රූපෙ දැක්කම මතක් උනෙ මට මටද මේ වැනි සිහින තිබු හැටි අහනවා මම දැනුත් මාගෙන් මගේ සිහිනය ගිලිහුනිද මට . 🥲 ~බුද්ධි~ෂිම්ලා හරහා මනාලි සොයා - 3 කටුනායකින් චෙන්නයි හරහා දිල්ලිට ( 1864 දී බ්‍රිතාන්‍ය ඉන්දියාවේ ගිම්හාන අගනුවර ලෙස ප්‍රකාශනයට පත් කරන ලද ෂිම්ලාව වර්තමානයේ උතුරු ඉන්දියාවේ හිමාචල් ප්‍රදේශ් ප්‍රාන්තයේ අගනුවර සහ විශාලතම නගරයයි. මේ අපි 30 දෙනෙකුගෙන් යුත් ලංකාවේ X Printer සහ ECO Toner බෙදාහරින කණ්ඩායමක් ෂිම්ලා හරහා මනාලි ගිය කතාන්තරයේ තෙවැනි කොටසයි ) මනාලි යන්නට පහසුම ක්‍රමය කොඹින් කෙලින්ම දිල්ලියයට ගුවනින් යාමයි. ඕනෑ නම් කෙනෙකුට එතැනින් ෂිම්ලා යන කාලය අඩු කරගන්නට චන්දිගාර් අන්තර්ජාතික ගුවන්තොටුපළට යන්නත් හැකිය. දෙසැම්බරයේ සිට දිගටම කොළඹ - දිල්ලි ගුවන් යානාවල එකවර ආසන 30ක් ගැනීමේ අපහසුව තිබිණි. ගමන තවත් කල් දමන්නටත් නොහැකිය. ඇකියුවෙදර් සහ තවත් වෙබ්සයිට් වලට අනුව අපි යන්නට නියමිත දිනවලට දවස් කිහිපයකට කලින් මනාලි වලට හිම වැටෙන්නටත් නියමිතය. චෙන්නයි හරහා අපට දිල්ලි යන්නට ප්‍රවේශපත්‍ර වෙන්කරන්නට දුලාජ් ට සිදුවූයේ එහෙයිනි. ඉන්දියානු ගුවන්තොටුපළවල් දෙකක් හරහා යාම කටුක මුත් වෙනස් අත්දැකීමකි. මට වසර කිහිපයකට පෙර චීනයේ චෙංඩු සහ ෂැංහයි හරහා යිවූ ගිය ගමන සිහි විය. එයත් මේ ආකාරයේම ගමනකි. චෙන්නයි හි ආගමන විගමන කවුළු සහ රේගු ප්‍රදේශ පහු කරමින් අප කරදරයකින් තොරව ගුවන් තොටුපොලින් එලියට ආවේ අපේ ගමන් මලුද බෙල්ටයෙන් රැගෙනය. මෙහිදී අප ගමන් මලු ගෙන නැවතත් ඒවා අභ්‍යන්තර ගුවන්තොටුපලට බාරදිය යුතුය. වසර කිහිපයකට පෙර නම් මේ ගුවන්තොටුපල වල් දෙක මාරු වන්නට ගුවන් තොටුපොලින් එලියට විත් බෑග තල්ලුකරගෙන යා යුතුය. දැන් ගුවන්තොටුපළ ඇතුලෙන්ම අභ්‍යන්තර ගුවන්තොටුපලට යන්නට සුවපහසු මාර්ගයක් තනා ඇත. ඒ ඇතුලත ස්වයංක්‍රීයව ගමන් කරන මාර්ගද ඇතිනිසා එම ගමන තරමක් පහසු වී ඇත. " මේ ඩොමෙස්ටික් ෆ්ලයිට් එකේ ඩියුටිෆ්‍රී බඩු අතේ ගෙනියන්න අවසර නැහැ " " චීනෙත් ඔහොම තමා. ගුවන් තොටුපොළ වල් වල එක එක විදිහේ නීති " නිතරම චීනය හරහා ගමන් බිමන් යන චමින්ද කීය. එය සැබෑවකි චීනයේ චෙන්ඩූ සිට ෂැංහයි බලා යන ගුවන් යානය ගන්නට යාමේදීද ඔවැනි තත්වයකට මුහුණ දුන්නා මට මතකය. මා මේ චෙන්නයි අභ්‍යන්තර ගුවන් තොටුපොළ හරහා අභ්‍යන්තර ගුවන් ගමනක් කියා ගොස් ඇත්තේ නාග්පූර් වලට පමණි. කට්ටියට තීරුබදු රහිත සාප්පු වලින් මිල දී ගත් විස්කි බෝතල් ලගේජ තුලට රුවා ගන්නට විය. " පරිස්සමින් ඒවා දාගන්න . නැත්නම් අපිට එහෙන් ලෝකල් ඒවා තමයි ගන්න වෙන්නේ " සුමිත් හැමෝටම මතක් කලේය. දිල්ලියටම යන්නට බෝඩින් පාස් අප සතුය. දැන් ඒවා ස්වයංක්‍රීයව ස්කෑන් කොට අපි බෑග ආපහු කවුන්ටර වලට බාරදිය යුතුය. දැන් අපි යන්නට යන්නේ විස්තාරා ගුවන් සේවයට අයත් ගුවන් යානයකිනි. එයත් නවමු අත්දැකීමකි. "' පවර් බෑන්ක් එහෙම බෑග් වල තියනවද ? " ගුවන්තොටුපළ නිළධාරිනියක් ඇසුවේ අවසන් වතාවටය. " මගේ පවර් බෑන්ක් එක මම බෑග් එකට දැම්මා " රසිකට කියැවිනි. " එහෙනම් එයාලව දැනුවත් කරන්න " කවුරු හෝ කියනු රසිකට ඇසී තිබිණි. "' මගේ පවර් බෑන්ක් එක ඇතුලේ " රසික කියන විටත් බෑගය බෙල්ටය ඔස්සේ සෑහෙන දුරක් ගොස් තිබුණි. රසිකගේ බෝඩින් පාසය අතට ගත් නිළධාරිනිය එහි කුමක් හෝ සටහන් කලාය. " බෑග් එක ආපහු එවන්න . මම ඒක අයින් කරන්නම් " " දැන් ඒක කරන්න බෑ. ඔයාලගේ ෆ්ලයිට් එක ෆයිනල් කෝල් " " චෙන්නයි ටු නිව් දිල්ලි විස්තාරා එයාර්ලයින් ෆ්ලයිට් නම්බර් 832 ෆයිනල් කෝලිං " ගුවන් තොටුපොළ නිලධාරියෙක් බෑග් කවුන්ටරය දෙසට විත් කියන්නට විය. ";අයියේ බෑග් එක මුන් නවත්වයිද ? එහෙම වුනොත් මොකද කරන්නේ ? " " 50% චාන්ස් එකක් තියෙන්නේ. දැන් වෙලාවක් නෑ ෆයිනල් කෝල් නිසා. ඉතිරිය දිල්ලිවලට ගිහින් බලමු. " රසික විස්සෝපයෙනි. " බෑග් එකේ වටින දෙයක් නෑනේ " " ඇයි මම මෙහෙ එන්නම අලුතින් ගත්තු ඩෙනිම්, ටීෂර්ට්, අලුත් බෑග් එක " " හරි හරි අපි උඹට ඇඳුම් දෙන්නම්. " සමීර ඔහුව අස්වසාලන්නට විය. නමුත් රසික විස්සෝපයෙනි. අපව රැගත් විස්තාරා ගුවන් සේවයට අයත් එයාර්බස් ගුවන් යානය හරියටම උදේ 9.40 ට චෙන්නයි හි අන්නා ගුවන්තොටුපලින් නව දිල්ලි බලා යන්නට ගුවන් ගත විය. දැන් අප සිටින්නේ ඉන්දියාවේ ලංකාවට ආසන්නතම තමිල්නාඩු ප්‍රාන්තයේය. අහසින් මේ කිලෝමීටර් 1761 පහු කරද්දී තෙලෙන්ගානා, ආන්ද්‍රා , මහාරාෂ්ඨ්‍ර ,මධ්‍යප්‍රදේශ් සහ උත්තර්ප්‍රදේශ් යන මහ විශාල ප්‍රාන්ත වලට උඩින් පියාසර කල යුතුය. අපි පැය දෙකකුත් විනාඩි පනහකට පසු උදේ 9.40 ට දිල්ලියට යන්නට නියමිතය. ගුවන් යානයේදී උදෑසන ආහාර වේලත් පිලිගත් අප නින්දකින් පසු දිල්ලියට ළඟා වෙද්දී උදෑසන 9.30 වී තිබිණි. " සුබ උදෑසනක් හැමෝටම. අප තවත් ස්වල්ප වේලාවකින් නවදිල්ලියේ ඉන්දිරා ගාන්ධි අන්තර්ජාතික ගුවන්තොටුපළට ළඟාවෙනවා ඇත. නව දිල්ලියේ උෂ්ණත්වය සෙල්සියස් අංශක 16ක් . නියමිත වේලාවට වඩා විනාඩි 10 ක් කලින් පැමිණීමට හැකිවීම ගැන අප සන්තෝෂයට පත් වෙනවා " යැයි නිවේදනය වද්දීම අප අඩ නින්දෙන් පියවි සිහියට පත් වීමු. " යන්තම් දිල්ලියටත් ආවා. අපව ගෙනියන්නට සන්ජීව් වාහනත් අරන් ඇවිත් ඇති. " " භායි අපි දිල්ලිට ආවා. " " හරි මම එලියෙන් ඉන්නවා තැඹිලි පාට තොප්පියක් දාගෙන " අපි බෙල්ටයෙන් ගමන් මලුත් ගෙන ගුවන් තොටුපොලින් එලියට එන්නට වීමු. අභාග්‍යයකි. රසිකගේ ගමන් මල්ල තවමත් නැත. රසිකත් තවත් දෙදෙනෙකුත් තවමත් ගුවන් තොටුපළේ රැඳී සිටින්නේ බෑගය බලාපොරොත්තුවෙනි. උසස් නිලධාරියෙකු ඇමතූ විට ඔවුන්ට දැනගන්න ලැබී ඇත්තේ ගමන් මල්ල චෙන්නයි වල රඳවාගෙන ඇති බවයි. ඔවුන් ඒ බවට ලියකියවිල්ලක් ලබා දී තිබිණි. දැන් රසික අසරණය. ඔහු සතුව ඇත්තේ කරේ රඳවන බෑගයේ ඇති සීමිත සම්පත් කිහිපයක් පමණි. දැන් ඔහුගේ මුහුණ දෙල් වී ඇත. රසිකගේ මිතුරන් දැන් ඔහුව අස්වසයි. " කිසි දේකට උඹ බයවෙන්න එපා. ගෙනාවට වඩා අපි උඹට ඇඳුම් දෙන්නම් " ඔවුන් කියයි. ( රසිකගේ බෑගයේ අලකලංචියේ සවිස්තරාත්මක දිගහැරුමක් අපේ මිත්‍ර සමීර තරිඳු බෝපගේ විසින් ළඟදීම ගෙන එනු ඇත ) බොහොම අමාරුවෙන් රසිකවත් අස්වසා ගත් අප ගුවන් තොටුපලින් එලියට ආවෙමු. සන්ජීව් සහ ඔහුගේ හිතවතා අපව පිලිගන්න්ට සැදීපැහැදී සිටිනු දක්නට ලැබිණි. ඔහු සම්ප්‍රදායික විදිහට වර්ණවත් සාලුවක් පළඳවා හැමෝවම පිළිගන්නට විය. ඔවුන්ව සන්ජීව්ට හඳුන්වාදීමේ වගකීම බාරවුනේ මා හටය. අපේ කට්ටියගේ නම් සහ පෙනුම ඉන්දියානුවන්ටම සමාන වූ බැවින් ඔහුට අපව විදේශිකයන් ලෙස හැඟෙන්නට නැතුව ඇත. දිල්ලියේ සිට අපේ පළමු ගමනාන්තය වන ෂිම්ලාවට යාමට අප තවත් කිලෝමීටර් 373 ක් යා යුතුය. ගමනේ අන්තිම හරිය අප යා යුතු වන්නේ සුව පහසු මාර්ගයක නොවේ. වංගු සහිත මාර්ගයකය. දිල්ලි සිට ශිම්ලා දක්වා යන්නට අප මුලින්ම සූදානම් කලේ වොල්වෝ වර්ගයේ සංචාරක බස් රථයකි. නමුත් ඉන් අනතුරුව ඇති කඳුකර සහ වංගුසහිත ගමන් වලට මේ වොල්වෝ රථවලින් යා නොහැක. අනික් කාරනාව ඉඩපාඩු අවම මේ කඳුකර නගර වල විශාල වාහන නැවැත්වීමේ අපහසුවයි. එනිසා ගමන සඳහා යෝග්‍ය වන්නේ ට්‍රැවලර් නම් ඉන්දියාවේම නිෂ්පාදනය කරන වාහනය බව සන්ජීව් යෝජනා කලේය. එවිට පැය දෙක තුනක් හෝ කලින් අපිට ෂිම්ලාවට ළඟාවියහැකි යැයි අපේ අදහස විය. රසික ඇතුළු අපි කිහිපදෙනා බස්‍ රථ ගාලට එන විට බොහොමයක් ගමන් මලු ඊට පටවා තිබිණි. දැන් අප දවල් කෑමට යා යුත්තේ අම්රික් සුක්දේව් ඩාබා වටය. එය පිහිටා ඇත්තේ දිල්ලියේ සිට කිලෝමීටර් 105 දුරින් පිහිටි හර්‍යානා ප්‍රාන්තයේ මුර්තාල් හිය. මේ නොනගත කාලයයි. විස්කි බෝතලයකින් සප්පායම් වන්නට අප සතුව බයිට් කිසිවක් නැත. ඒ සියල්ල අප මිලදීගන්නට සැලසුම් කලේ මුර්තාල් වලිනි. " දැන් නම් බඩගිනියි " පොඩි පොඩි කංකෙඳිරි ඇසුනත් ඒ සියල්ල නෑසුනා මෙන් සිටියේ අමරික් සුක්දේව් ඩාබා වේ අත්දැකීම හැමෝටම දෙන්නට ඇවැසි නිසාමය. දැන් දිල්ලි නගරය පසුකරමින් හර්‍යානා ප්‍රාන්තයට ඇතුළු වු අපේ බස් රථ ඉදිරියට යන්නට විය. අදට ඔච්චරයි. මීලඟට අම්රික් සුක්දේව් ඩාබාවෙන් කෑම කා සහ ජිල්මිල් ඩාබාවෙන් තන්දූරී චිකන් රැගෙන ශීතල ෂිම්ලාවට ගිය ගමන. සංජය දොළමුල්ලපියල්ගේ උරහිස මත නිදාගෙන සිටි කාන්ති එක්වරම ගැස්සී අවදි වූයේ බස් රථය නැවැත්වීමත් සමගය.පාන්දර හතර වනවිට පෙර දිනයේ කතාකරගත් ත්‍රීවිල් රථයෙන් ගෙදරින් පිටත් ඔවුන්, පාන්දර හතර හමාරේ බස් රථයට ගොඩ වූයේ උදෑසන හත වන විටවත් ඉස්පිරිතාල සායනයේ අංකයක් ලබා ගැනීමටය. බස් රිය වේගයෙන් ඇදෙන විට එහි ජනේල අතරින් ඇදෙන වේගවත් සුළං රැළි කාන්තිට නුපුරුදුය.ඇතැම් විට මීට වඩා වෙහෙසකර කටුක අත්දැකීම් වලට ඉදිරියේ මුහුණ දීමට සිදුවන බව ඇය නොදන්නවා වියහැක. බස්රථයට ගොඩවූ තැන සිටම පියල්ගේ උරහිස් මත හිස හොවාගත් කාන්තිට අවශ්‍ය වූයේ නිදාගැනීමට නොව ඇස් වසාගෙන හිත සන්සුන් කර ගැනීමටය.ඒ තරම් ඇගේ ඇස් වලට දැනී තිබුනේ දැඩි වෙහෙසකි.නමුත් ඇයට ඉබේම නින්ද ගොස් තිබූ වග ඇයට පසක් වූයේ බස් රථය ගමනාන්තයට පැමිණීමෙන් පසූවය. "අපි දැන් බහිමු.ඔහේට හොඳටම නින්ද ගිහින් තිබුනේ.මං ඉතින් කතා කරේ නැහැ."පියල් පැවසුවේ තම බෑගයේ තිබූ සියල්ල ඇති දැයි පරීක්ෂා කරමිනි. "මහත්තයට නිදිමත ආවේ නැද්ද ඉතින්.මට නම් නින්ද ගියේ කොයිවෙලේද කියලාවත් මතක නැහැ." කාන්ති පැවසුවේ පියල්ට පිළිතුරු දෙමිනි. "මට ඉතින් නිදිවරලා පුරුදුයි.ඕවා මට ඒ හැටි දෙයක් නෙවෙයි.මං කීවනේ මං එක්ක එන්න හදනකොටම ගෙදරට වෙලා ඉන්න කියලා" පියල් කීවේ බස් රථයෙන් බැස ඉස්පිරිතාලය දෙසට යන ගමන්ය.කාන්ති ඊට පිළිතුරු නොදුන්නේ එලෙස සිටීම වඩා පහසු බව තේරුම් ගිය නිසාය. පියල් වෘත්තියෙන් මුරකරුවෙකි.පුද්ගලික ආයතනයක කොන්ත්‍රාත් සේවයට එක් වූ ඔහු මේ එකදිගට ගන්නා දෙවැනි නිවාඩු දවසය.වරුවක්වත් ඔහු නිවාඩු ගන්නට අකමැතිය.ඒ එය පඩිපතට හොඳින්ම දැනෙන නිසාය.ළඟදි නිරත නිතර ඇතිවූ ඇඟේ අමාරුකම් නිසාවෙන් නිවාඩුවක් දමා ගමේ රෝහලේ නැවතී

ප්‍රතිකාර ගත් ඔහු මහ රෝහල වෙත එන්නේ ගමේ දොස්තර මහත්තයාගේ පෙරැත්තය මතය. ඔහු,තමාගේ අවශ්‍යතා වෙනුවෙන් නිවාඩුවක් ගන්නටවත් නොපෙළඹුනේ ඇයි දැයි ඔහුටම ප්‍රශ්නයකි. " වකුගඩු දෙක නම් හොඳ මදි.....මෙහෙ බෙහෙත් කරන්න ටිකක් අමාරුයි දැන් තියන තතත්වෙට.ටවුන් එකේ හොස්පිටල් එකේ ක්ලිනික් එකට රෙජිස්ටර් වෙන්න.මං ලියුමක් ලියලා දෙන්නම් එහෙට. හැබැයි කල් ඇරලා නම් බැහැ...අද හෙටම යන්න පුළුවන් නම් හොඳයි." හෙට...හෙට කොහොමද තවත් නිවාඩුවක් ඉල්ලන්නේ.පියල් තමන්ටම කියාගත්තේය.රාජකාරිය දේවකාරිය නොවුනත් සල්ලි දෙයියන්ගේ මල්ලිය. නැති තැන තමන්ගේ හිතවත් සගයන් පවා ඔවුන්ට දෙදෙනෙකුගේ රාජකාරි කරන්නට වීම ගැන දෙස්දෙවොල් තියන අයුරු පියල් හොඳාකාරවම දනී.එය සිහිවනවිට නිවාඩු ඉල්ලීම තරම් හිතට වදදෙන කාරණයක් ඔහුට නොතිබිණි. පියල් මොනදේකටවත් කලබල නොවුනත් ඔහුට කිසි දෙයක් හිතේ සඟවා ගෙන සිටීමට තරම් ශක්තියක් තිබුනේ නැත.එහෙයින් තම හිත නිදහස් කර ගැනීමට එය ඔහු තම බිරිඳ වූ කාන්තිට කීවේ සඟවාගෙන සීටීමෙන් මෙවැනි දේකට පිළිතුරක් නොලැබෙන නිසාවෙනි.එය පැවසූ වෙලාවේ පටන් මහ ඉස්පිරිතාලෙට යනතුරු කාන්තිගෙන් ගැලවීමක් නොමැති විය. "ඔච්චර පණ්ඩිත වෙන්න එපා.හැමදේම සුළුවට ගන්න එපා.ප්‍රශ්නයක් උනහම කවුරුවත් නැහැනේ." ඇය කීවේ එලෙසය. සෙනග අතරින් ඇදී ඔවුන් මහ ඉස්පිරිතාලෙට යද්දි එතැන ගේට්ටුවට වෙන්නටම ක්ලිනික් එකට අංක ගන්නට ආ රෝගීන් පෝලිමකි.එයට එකතු වන්නට පෙර අසල සිටි ආරක්ෂක නිලධාරියාට ගමේ දොස්තර මහත්තයා ලබා දුන් තුණ්ඩුව පෙන්වීමට පියල් ක්‍රියාකලේ ඔහුට ඔහුගේ සේවා ස්ථානයෙන් ලැබුණු අත්දැකීම් නිසාය. "මේ ඕපීඩී එක.ඔය ගොල්ලො යන්න වකුගඩු යුනිට් එකට.මෙතනින් ඉස්සරහට ගිහින් දකුණු පැත්තට හැරිලා කාගෙන්හරි අහන්න.පෙන්නයි එතකොට." ඔහු කීවේ තරමක් කලබලකාරී ස්වරෑපයකිනි. එතැන සායනයකට තබා එන ලෙඩ්ඩුන්ට ඉන්නවත් ඉඩක් නැත.සමහරු බිත්ති වලට හේත්තු වී සිටී.සමහරු නැගෙන අව්වේ සැරට පිච්චෙයි.එතැනත් පහසුවක් නැත.රෝහල් සේවකයින්ගේ වාහන නැවැත්වීම වෙනුවෙන් තැනූ ආවරණ සහිත නැවතුම් පොලවල් කීහිපයක් යන අතරමගදී කාන්තිගේ නෙත ගැටුණු අතර ලෙඩ්ඩුන්ට නැති සැප වාහන වලට ඇයි දැයි ඇයට සිතෙන්නට විය. ඔහුට තවත් වදයක් නොවී වකුගඩු සායනය සොයාගෙන එතැනට යනවිට එතනැත් විසිදෙනෙකු පමණ එක් වී සිටියහ. "මිස්, මේ ලියුම දෙන්න කිව්වා මෙතනට.." පියල් එතැන රාජකාරි කරමින් සිටි හෙදියක් වෙත ලියුම හා රිපෝට් ටික දෙමින් පැවසීය.ලියුම අතට ගත් ඇය එය ඇහින් කොනින් බලා එතැනට යාබදව තිබූ තවත් තැනක් පෙන්වූවාය. "මේක අතනට ගිහින් දීලා රෙජිස්ටර් වෙන්ඩ.අදට අංකෙකුත් අරන් ආපහු මෙතන්ට එන්න.ඩොක්ටර් තාම ඇවිත් නැහැ. ඩොක්ටර්ට පෙන්නලා තමයි ඉතුරු ටික" ඇයගේ බහට අවනත වෙමින් ලියාපදිංචි කටයුතු කරගත් පියල්ට ලැබුනේ අංක විසි පහය.එහි තිබූ ආසන ප්‍රමාණය රෝගීන්ටවත් ප්‍රමාණවත් නොවූ අතර රෝගීන් සමග පැමිණි සියලු දෙනා හා ඇතැම් රෝගීන්ද සිටියේ බිත්ති වලට බරදීගෙනය.පියල් හා කාන්ති එහෙට මෙහෙට ඇවිදිමින් සිටියේ කොයි මොහොතේ හෝ ආසනයක් ලැබේ යැයි බලාපොරොත්තුවෙනි. "ලොකු දොස්තර මහත්තයා තාම නෑනේ...එතකන් පොඩි දොස්තර මහත්තුරු පටන් ගන්නෙත් නැහැ.ආපු අයගේ අළුත් රිපෝට් විතරක් බලනවා එයාල."ළඟ සිටි අයෙක් පැවසීය "ඇයි ලොකු දොස්තර මහත්තයා එන්න වෙලා යනවද?" "ඔව් නවයවත් වෙයි.වාට්ටු වල ඉන්න ලෙඩ්ඩු බලලනේ එන්නේ." "ඔයා ගොඩක් කල් මෙහෙට එනවද.?" "ඔව් දැන් නම් අවුරුදු තුනකටත් වැඩියි.මගේ වකුගඩුවක් බද්ධ කරලා තියෙන්නේ.දැන් මාස හයක් විතර.ඉතින් දැන් බෙහෙත් ගන්නවා.මාසෙකට පාරක් ඇවිත් පෙන්නන්න ඕන.ඔයගොල්ලො නම් අළුත් වගේ.වකුගඩු ගොඩක් නරක් වෙලානම් එක්කෝ බද්ධ කරන්න වෙනවා." පියල්ගේ ප්‍රශ්නයට ආගන්තුකයාගේ ප්‍රතිචාරය කාන්තිට නොරුස්නා තරම් විය. "නෑ නෑ.එහෙම නෑ .මෙයාගේ එහෙම ලොකු ප්‍රශ්නයක් නැහැ." කාන්ති එලෙස පැවසුවද ඇයට මේ ඇසෙන වචන පවා ආගන්තුකය. "ආ එහෙමද කමක් නෑ...අන්න දොස්තර මහත්තයා ආවා." යැයි කියමින් ආගන්තුකයා ඒ දෙසට යන්නට විය. එතැන විවිධාකාරයේ රෝගීන්ය.සමහරු සුහද වෙයි.සමහරු සුහදවෙනවා තබා ඇස් වලින්වත් සිනහ නොවෙයි.ඒ මිනිස්සුන්ගේ හැටිදැයි ප්‍රශ්නවල හැටිදැයි කිසිවකුට කිව නොහැක. අංක දහයක් පමණ පරීක්ෂා කල වෛද්‍යවරු සායනයෙන් පිටතට ගියහ. "ඇයි දොස්තර මහත්තුරු කොහෙද මේ යන්නේ.අනිත් අයව බලන්නේ නැද්ද.?" කාන්ති ළඟ සිටි අයෙකුගෙන් ඇසුවේ කාලය ගතවීම ඉවසාගත නොහැකි තැනය. "නෑ ඇවිත් බලයි.තේ වෙලාවනේ.දැන් ඉතින් පැය භාගයක්වත් යාවි ආපහු එන්න." ඔහු පැවසීය. "මොකෝ කාන්ති කකුල් රිදෙනවද?" පියල් ඇසුවේ කාන්ති හිඳ ගැනීමට ආසනයක් සොයා එහෙ මෙහෙ බලනු දුටු විටය. කාන්ති සිනහවකින් ඊට පිළිතුරක් බැන්දාය. "අපිත් එක්කෝ තේ එකක්වත් බීලා එමුද?" ඇය ඊට කැමැත්ත පල කලේ තමන් කෙසේවෙතත් පියල් බඩගින්නේ ඇතැයි සිතාය.දෙදෙනා කැන්ටිම සොයා ගොස් තේ එකක් සමග බනිස් ගෙඩියකින් කුස පුරවා නැවත සායනයට එන විට ඔවුන්ගේ වාරයට ආසන්න වී තිබිණි. "මොකෝ මේ ...සිගරට් අරක්කු එහෙම බොනවාද? ගෙනා රිපෝට් පරීක්ෂා කරන අතරතුර දොස්තර ඇසුවේය. "අනේ නෑ සර්.තරුණ කාලේ නම් ඕවා ටිකක් බිව්වා.ඒකත් හැබැයි පුරුද්දකට නෙවෙයි.අවුරුදු විස්සක විතර ඉඳන් බොන්නේ නැහැ." හ්ම්...රිපෝට් නම් එච්චර හොඳ මදි.තව රිපෝට් ටිකක් ගන්න ඕන කරන ප්‍රතිකාර ගැන තීරණය කරන්න.මං ලියලා දෙන්නම් මෙහෙ නැවතිලා කරගන්න." "ඇයි සර් ලොකු ප්‍රශ්නයක්ද? පියල්ට වඩා වචන හසුරවන්නේ කාන්තිය. "ඔව්.පේන විදිහට වකුගඩු දෙකම හොඳටම නරක් වෙලා.ඉක්මන්ටම ඩයලයිසිස් කරන්න පටන්ගන්න වෙනවා.ඒකට ලෑස්ති වෙන්න ඉතින් සතියක් දෙකක් විතර ඉස්පිරිතාලේ නවතින්න වෙනව.පස්සේ ගෙදර යන්න පුළුවන්." "ඒ කිව්වේ මොකක්ද සර්" කාන්ති ඇසුවාය. "ම්හ්..මේ රිපෝට් ටිකයි,මං විස්තර ලියපු පොතයි අර මිසීලට දෙන්න.එයාල කියයි මොකක්ද කරන්න ඕන කියලා." " අනේ සර් , බෙහෙත් දීලා සනීප කරන්න බැරිද." කාන්ති ඇසුවේ පියල්ගේ මලානික වූ මුහුණ දෙස බලමිනි. "ගලකට වතුර දැම්මට දළු ලියලන්නේ නැහැනේ.... ඒ වගේ තමයි මේකත්.මං කියපු ටික කරන්නකෝ දැන්." දොස්තර පැවසුවේ තවත් යමක් පොතක සටහන් කරනගමන්ය.ඔහුට මුහුණ දෙස බලා තවත් යමක් ප්‍රකාශ කරන්නට නොහැකි බව කාන්තිට හා පියල්ට දැනුණි. තවත් කිසිවක් නොඅසා සායනයෙන් පිටතට පැමිණි පියල් සිටියේ ගොළු වූ අයෙකු ලෙසිනි.මෙතෙක් කාලයක් දුක් ගොඩක් මැදින් පැමිණි තමා තවත් අගාධයකට තල්ලු වූවාක් මෙන් ඔහුට දැනුණි.තමාත් සමග බද්ධ වී ඇති සියල්ල දිය වී යන්නට ආසන්න බව තේරුණි.තවත් ඔහුට සිතන්නට ඉඩක් නොදී කාන්ති ඔහුගේ අත සෙමින් අල්ලාගත්තාය. මෙතරම් සියුමැලි ලෙස කාන්ති තම හිතට සහනයක් වූ දිනයක් පියල්ට මතක නැත.මීට වසර කීපයකට පෙර රන්කෙන්දකින් දෑඟිලි බැන්ද දිනට වඩා සෙනෙහසක් ,කාන්ති කෙරෙහි පියල්ට දැනෙන්නට විය.මෙවර දෑඟිලි බඳින්නට අවැසි නොවන තරම් කාන්ති පියල්ගේ අත් තදින් ග්‍රහණය කර ඇත.තමන් ප්‍රමාද වූවා යැයි හැඟීම පියල්ට දැනෙන්නට විය ළඟ ඉන්නම ඕන තනිවෙන වෙලාවට.නැත්නම් තනිකමෙන්ම මිනිහෙක් නැතිකරන්න පුළුවන්. දොස්තර මහත්තයට වරදින්න ඇති.සමහරවිට දළු විතරක් නෙවෙයි.මල් උනත් පූදින්න පුළුවන්.කාන්තිට සිතිනි. --------------------------------------------------------------- සේයාරුව අන්තර්ජාලයෙනිමම ඔකාව මරනවා මරනවාමයි. වියරුවෙන් මෙන් තම මිට මොලවාගත් දෑතින් බිත්තියට දැඩි පහරක් ගැසූ ධම්මික තෙරක් නොපෙනෙන නිල්පැහැති අහස දෙස හිස් බැල්මෙන් යුතුව බලා සිටියේය. නිල්පැහැති හිස් අහස වර්ණවත් කරමින් නිදහසේ දියවන්නා වැව දෙසට පියාබා යන කොක්කු රන්චුවක් හිස් අහසේ තනිකම මකා දමමින් පේලියට ගමන් කරනා ආකාරය දෙස හිස් බැල්මෙන් යුතුව ධම්මික බලා සිටියේය. එම දර්ශණය මැදින් ධම්මිකට පෙනි ගියේ තම ආදරණීය අයියා සහා තාත්තා අහසේ කෙලවරකට වී අසරණ ලෙස බලා සිටිනා ආකාරයයි. ඔහුට නොදැනුවත්වම ඔහුගේ දැහැස බොදවී ගියේය. ධම්මික දෑස තදින් පියාගත්තේය. මොහොතක් එකම ඉරියව්වක සිටි ධම්මික nokia වර්ගයේ කුඩා ජංගම දුරකතනය තම අතට ගත්තේය. ඉතා ඉවසීමෙන් යුතුව දුරකතනය තුල රැදි එක්තරා අංකයක් සෙවූ ධම්මික අවසානයේ එය සොයාගෙන එයට ඇමතුමක් ලබාගත්තේය..... ##################################### මොන මල වදයක්ද මන්දා කමල් නිදහසේ ගමනක් එන්න විදිහක් නැ මේ ෆෝන් එක විසිකරන්න හිතෙනවා.... විනාඩියක් දෙන්න මොකාද කියලා බලන්න. කිසිදු චාරයක් නොමැති ආකාරයට කතා කල නිලධාරියා දුරකතනය අතට ගත්තේය. හලෝ.... කවුද කතාකරන්නෙ..? කතාකරන්නේ උබේ මාරයා. මොකක්. තෝ දන්නවාද භ ල්ලෝ තෝ කාටද කතා කරන්නෙ කියලා. වේ. බ... ගෙදරට ඇවිත් බිමදිගේ ඇදගෙන ගිහින් වෙඩි තියලා දාන්නෙ දැනගනින්. ඔව් උබ දවස් ගානක් අපේ ගෙදරට ඇවිත් අපිට ඉන්න නැතිකල ඒ අතීතය මට තාම හොදට මතකයි. උබ මට බඩට පයින් ගහපු පාර මට තාම හොදට මතකයි. මරනවා. මරනවා . මරනවාම තමයි. උබේ මාරයා වගේ මම උබේ පස්සෙන්ම එනවා. පුලුවන්නම් බේරියන්... උසස් නිලදාරියා කලබල විය. වාඩිවී සිටි අසුනෙන් ඔහු එක්වරම ඉහලට එසවුනේය. ඔහුට නොදැනුවත්වම ඔහුගේ නළල මතින් දහඩිය ගලා ගියේය. මොහොතකට ඔහු ගොලුවිය. ක. ක. කවුද ඌ උබ.??? මම ධම්මික . ධම්මික අමරසිංහ . තොට ගහනවාම තමයි . පරිස්සමින් වෙලා හිටපන් ගෝතයා. දුරකථනය විසංදි විය. ගල්වූ පිලිමයක් ලෙසට තවමත් ඔහු සිටි ඉරියව්වෙන්ම බලා සිටී. මෙය දුටු දෙමටගොඩ කමල් හඩ අවදිකලේය. ............ සර්... ......... සර්.. මොකද...? කමල්ගේ කටහඩ සිහිනෙන් ඇසෙන්නාක් මෙන් ඔහුට ඇසී ගියේය. සිහිනෙන් අවදිවූවකු මෙන් එක්වරම ඔහු ගැස්සී පියවි ලොවට පිවිසියේය. වතුර ව ව. වතුර එකක්. ඔහුට වහා වතුර වීදුරුවක් ලබාදෙන ලදි . එක හුස්මට ඔහු වතුර වීදුරුව බීගෙන බීගෙන ගියේය. මොකද වුනේ. කවුද කතා කලේ...? ඔහු මොහොතක් කමල් දෙස බලා සිටියේය. ඒසේ බලා සිටි ඔහු මොහොතක් කල්පනා කොට හිස වනා දිගු සුසුමක් හෙලුවේය... එහෙනම් ඌ මගෙනුත් ගේ

ම ඉල්ලුවා..... කවුද .? මොකක්ද වුනේ.? ගහලා එමු සර් ගිහින්. ඉස්සෙල්ලා කියන්න මොකක්ද වුනේ.? මාව මරනවා කිව්වා... කවුද .? ධම්මිකයා. ඌ නයා වගේ එකා. ඌට තරහා තියෙනවා මම එක්ක. මම කරපු ඒවට.... ඔකා කිව්වොත් කරනවාම තමයි . කමල් අපි මොකද මේකට කරන්නෙ.? සර් බයවෙන්න එපා. මම සර් එක්ක ඉන්නවා. මගෙත් එක්ක හොද සෙට් එකක් එනවා සර්ගෙ ලගින්ම. කවුද ඒ.? රජයෙන් ලයිශන් ගත්ත ඒත් ලයිශන් නොවන ටිප් ටොප් සෙට් එකක්. සර් බයනැතුව ඉන්න. ධම්මිකයා T56 අරන් එනකොට අපි ඌට ගහන්නෙ ග්ලොක් වලින් වඩාගෙන. කට කොනින් සිනහ වෙමින් කමල් පැවසුවේය. සර් යන එන තැන් ටික අපිට කලින් කියන්න. අපි වාහනේ පිටිපස්සෙන් ෆුල් ගාඩ් එක දීගෙන එනවා. සර් අපේ මිනිහා. සර්ගෙ මයිලකට වත් අත තියන්න අපි ඉඩ දෙන්නෙ නැ. එතැන් පටන් ඔහුට පාතාලයෙන් දැඩි ආරක්ශාවක් ලැබුනේය. ඔහු යන එන සෑම තැනකටම ඔවුන් ඔහුගේ පසුපසින් ගමන්කලේය. ඔවුන් අත ආරක්ශක අන්ශ වලටත් නොමැති අති නවීන පන්නයේ අවි ආයුධ වලින් සන්නද්ධ වි තිබුනි. ඉන් නොනැවතුනු එම කන්ඩායම ලද සෑම අවස්ථාවකදීම ධම්මික පසුපස පන්නා ගියේය. මේ කිසිවක් නොදත් ධම්මික කිහිප විටකදීම මාරයාගෙන් අනූ නවයට බේරි ගියේය. ( විස්තර පසුවට) #################################### කමල් අයියෙ. අන්න සමන්ට ගහලා දාලා. මොනවා. අපේ මොරොට්ටාටද ගහලා තියෙන්නෙ.? ඔවුනෙ.... ඊයෙ රැ ගහලා තියෙන්නෙ. මම ඔකාට කිව්වා . සමනුත් කියන දෙයක් අහන එකෙක් නෙවෙයිනෙ. අපරාධයක් කරගත්තේ මේ යකා. ශික්. කවුද ..? මේපාරත් ධම්මිකයාද.? නැ. ධම්මික නෙවෙයි . එහෙනම්.....? ................................ දින තුනකට පසුව. කමල්. මට සමන්ගේ ෆියුනරල් එකට යන්න ඔනා. සර් කොහෙද ඉන්නෙ.? මම තව ටිකකින් පිටත් වෙනවා. හගෙදරට එන්න පුලුවන්ද කමල්.? හරි. අපි ජීප් එකේ එන්නම්. හරි කමල්. අපි එහෙම්ම සොහොනට යමු . දුරකතනය විසන්දි විය. කොල්ලනෙ . යමු සමන්ගෙ මරනෙ අස්කරන තැනට. සර් එක්ක යන්නෙ. ආයුධ ටික අරගෙන ලෑස්ති වෙන්න. මිනිත්තු කිහිපයක් ඇතුලත අවි ආයුධ වලින් සන්නද්ධවූ හයදෙනෙකුගෙන් යුතු කන්ඩායමක් සමගින් රතු පැහැති ජීප් රථය සර්ගේ නිවස ඉදිරියේ නතර කලේය. වහාම තම ජීප් රියෙන් බැසගත් කමල් සර්ගේ කාරයට ගොඩ විය. ඒ විගසම සර්ගේ කාර් රථය නිවසින් පිටවිය. එතන් සිට විදුලි වේගයෙන් කාර් රථය සහා ජීප් රතය ගල්කිස්ස පොදු සුසාන භූමිය අසලට ලගා විය. පොලිස් ලොකා ඉතා උජාරුවෙන් කාර් රථයෙන් බැසගත්තේය. අවට පරිසරය දෙස ආඩම්බර බැල්මක් හෙලු ඔහු පිටුපස හැරී ජිප් රථයෙන් බැසගත් තම අළුගෝසු කන්ඩායම දෙස බලා සිටියේය.. ඔවුන් සියළු දෙනාම අගනා කළු කලිසමින් සහා සුදු අත් කොට කමිසයෙන් සැරසී සිටියේය. කොන්ඩ කොටට කපා කළු පැහැති කැසියෝ වර්ගයේ අත් ඔරලෝසු බැද සිටි එම කන්ඩායමේ සියලූම සාමාජිකයන්ගේ ඉනෙහි අති නවීන ග්ලොක් සහා බෙරේටා අවි වලින් සන්නද්ධවි තිබුනි. බැලූ බැල්මට ප්‍රභූ ආරක්ශක නිලදාරින් ආකාරයට ඔවුන් ඇද පැළඳ සිටියේය. කාර් රථයෙන් බැසගත් දෙමටගොඩ කමල්ගෙන්ද දිස්වූයේ උසස් පොලිස් පරීක්ෂක වරයකුගේ පෙනුමකි. පොලිස් ලොක්කා සහා මෙම පිරිස දුටු අනෙකුත් සුළු ආරක්ශක නිලදාරින් වහා සීරුවෙන් සිට ඔවුනට ආචාර කලේය. සමන්ගේ බිරිද සමග මොහොතක් කතාකල පොලිස් ලොක්කා ඇතුලු පිරිස සමන්ට අවසන් ගවුරවය ලබාදී සුසාන භූමියෙන් පිටවී ගියේය..... #################################### මීට වසර කිහිපයකට පෙර එම පොලිස් ලොකා හදවත් රෝගයකින් ජීවිතක්ෂයට පත්විය. නමුත් ඔහු පාතාලය සමග සිදුකල ගනුදෙනු සහා එහි ආ ගිය මාවත් පිලිබදව සටහන් මකා දමා යෑමට ඔහු අමතක වි තිබුනි.☝️☝️ තෙරක් නොපෙනෙන මහා සාගරයක අතරමන්වූවකු විලස 2003 වසරේ සිට ක්‍රමක් ක්‍රමයෙන් එම ගැබුරු භයානක මහා සාගරයේ කිමිදී හිරු එලියක් නොපෙනෙන අදුරු පාතාල ලෝකයේ කිමිදීමට මා පටන් ගත්තේ කිසිදු අගක් මුලක් නොදැනය. ලංකාවේ පැරණි පාතාලය පිලිබදව ගවේෂණාත්මක තොරතුරු සොයා යැමේදී මා ප්‍රතික්ශේපවූ වාර ගනන ඉලක්කමින් පැවසිය නොහැක එම සෑම ප්‍රතික්ශේප වීමකදීම මා තව තවත් ශක්තිමත් විය. කුමන බාදාවක් පැමිනියත් මාගේ ගමන මා අතරමග නතර කලේ නැත. අවසානයේදී සාමාන්‍ය ජනයාගෙන් සහා ආරක්ශක අන්ශ වලින් වසන් කොට වෙනම අදුරු පරිසරයක නිහඩව රූස්ස ගසක් මෙන් විශාලව වර්දනයවී ඇති පාතාල ලෝකය නැමති රූස්ස ගස වටා ඉදිකොට ඇති ලක්ශ සංඛ්‍යාත ආරක්ශක තාප්පය අතර ඇති කුඩා සිදුරු කිහිපයක් අතරින් රිංගා එම පරිසරය තුලට යෑමට මා සමත් විය. ඒ ගමන විටෙක ඉතාමත් භයානකය. විටෙක ඉතා ත්‍රාසජනක කුතුහලයෙන් පිරි ගියේය. විටෙක ඉතාමත් සෝක ජනක සිදුවීම් වලින් යුක්ත විය. එහිදි මා ලද එම අත්දැකීම් බොහෝමයක් සමග එම වසර 20ට අධික කාලය පිලිබදව වෙනම ග්‍රන්ථයක් ලිවීමට තරම් මා අත් විදි සත්‍ය අත්දැකීම් ප්‍රමානය වචනයෙන් පැවසිය නොහැක... අද වන විට ලංකාවේ පැරණි පාතාලයේ සීයට අසූවක් පමන බොහෝ අස්සකම මුල්ලකම මා ඇවිද අවසන්ය. නමුත් මටත් ඇවිද යා නොහැකි කොටසක් එහිද තවම ඇත. එහි මා ඇවිද යන්නේද නැත. නමුත් එම ප්‍රදේශය අවට ඇති මහා පවුර අතර ඇති ආවරණය නොවූ හිස් අවකාශ කිහිපය මා දුටුවත් ඒ අතරින් එහි රිංගා යෑමට මා උත්සහා ගන්නේද නැත. නමුත් එම කොටසේද තොරතුරු සොයා ඇවිද යාමට අනාගතයේ යම්කිසි දිනක මාහට එම ප්‍රදේශයේ අරක් ගත් වනස් පතියන්ගෙන් අවසර ලැබෙන බව මා හොදාකාරවම දනිමි. එතෙක් මා නිහඩව ඉවසා සිටිමි. ✌ සටහන Tharindu fernando (කොටියා❤) National wildlife artist 🇱🇰 චායාරුපවල කතාව ... 1. එම පොලිස් ලොක්කා සහා මොරටු සමන් එකම වේදිකාවක පොල්තෙල් පහන දල්වමින්.😏😏👇👇 2. ධම්මික අමරසිංහ තම සහෝදරයාගේ විවාහ උත්සවය දින😏😏👇👇 3. දෙමටගොඩ කමල් 😏😏👇👇 4. කචල් බට් අවියක්. ( T56 )😏😏👇👇**“බාප්පේ මට සමාවෙන්න. පුංචි මට සමාවෙන්න. ආච්චි මට සමාවෙන්න. බ්ලා බ්ලා බ්ලා.”** **කුමන හෝ අණ්ඩපාල වැඩක් සිදුකිරීමෙන් අනතුරුව චවන තුන පැවසීමෙන් සියල්ල නිවැරදි වන බව සිතන බෝහෝ දෙනෙක් අතර සිතුමිත් එක්කෙනෙකි. ඇයට ඕන කාර්‍යත් සිදුකර අවසානයේ එම වචන තුන පිට කරන්නෙ වරද තේරුම් ගෙන නොව වරද හසු වූ විට ඇසිය යුතු බැනුම් ප්‍රමාණයේ සාන්ද්‍රණය අඩු කර ගැනීමටයි.** **“මම ආයෙත් එහෙම කරන්නෙ නෑ පුංචි.”** **ගුරුතුමිය, බිරිඳව පාසලට ගෙන්වාගෙන සිතුමි ගැන චෝදනා කළ දිනයේ හවස සිතුමි පුංචිගෙන් හොඳින්ම බැනුම් ඇසුවාය. එසේම බොරු පූසා පෙන්නුව ළමයාගෙන් වගේම වැඩිහිටියාගෙන් සමාව ගන්නත් සිතුමිට සිදු වූයේ ළමයාට කුඩා තෑග්ගකුත් අරන් දීමෙන් අනතුරුවයි. ඇය නැවත ඒවා නොකලාද කලාද කියලා නිවසේ කිසිවෙකු දැන නොසිටි අතර දැන සිටියේ නැවත ගුරුතුමියගෙන් නැවත එවැනි පණිවිඩ නොපැමිණි බව පමණි.** **නිවසේ වගේම එයා ආශ්‍රය කරන හැම කෙනෙක් සමඟම කතා කළ යුත්තේ කෙසේද යමක් බලා ගන්නෙ කෙසේද යන්න ඇය හොඳින්ම දැන සිටියාය. බොහෝ විට කුමන වරදක් කළත් කිසිවෙකු ඇය සමඟ අපනාපවී නොසිටියේ ඒ කරුණ නිසයි. ඇගේ බැඳීම්වලට ඇය ගැන දුක සිතී ද ඇත්තටම රැවටී ද යන්න ඇතැම් වෙලාවන්වලදී තේරුම් ගැනීමට අපහසු වුවත් බෝහෝ විට ඇය තමාට අවැසි දේ කර ගැනීම නිතරම සිදු වූවකි.** **මම ලිවීමේ කටයුතුවලදී ඇතැම් අවස්ථාවල වයිට් බෝඩ් එකක් භාවිතා කිරීමට පුරුදුව සිටිමි. දිනක් මා ලියූ සියලු අකුරු උඩ ඇය චිත්‍රයක් ඇඳ තිබුණේ වචනෙකින් හෝ ලියු දෙය මටවත් හඳුනාගත නොහැකි ලෙසයි.** **“මට සමාවෙන්න බාප්පේ. මම ආය එහෙම කරන්නෙ නෑ.”** **ඇයට එදින එම වචනවලින් කිසිම පලක් නොවුණේ මා එම වචන නොඇසුණු ලෙසින් ඇයට බැන වැදුණ නිසාවෙනි. දින දෙකක්ම මම ඇය දුටුවත් නොදැක්කා සේ සිටියෙමි. අවස්ථා කිහිපයකම කතා බහ කිරීමට උත්සහ කළත් මගෙන් පිට නොවුණු තරම්ය.** **“කූඩෑල්ලෝ පායන කාලේට ඉන්නෙ කොහේද බාප්පේ.?** **ඇයට උත්තර නොදුන්නත් මම ඇය කියපු දේ කල්පනා කළෙමි. සිතුමිට ප්‍රශ්නයක් වුණත් කූඩෑල්ලා පායන කාලේට සිටින්නෙ කොහේද යන්න මටත් ප්‍රශ්නයක් වී නොතිබිණි. ඇගේ සමහර ප්‍රශ්නවලදි වගේම එවරත් ගූගල් සහය ලබා ගැනීමට මට සිදුවිණි.** **නිවාඩු දින අවසන් කොට පාසල් ඇරී නිවසට පැමිණියත් පැයක් පමණ වනතුරු සිතුමි නිවසේ ඉන්නවද යන්න දැනගැනීමට හැකි වූයේ නැත. ඇගේ අක්කා හෝ ඇය තනිව සිටින විට නිතරම කිසිම සද්දයක් නොඇසුණත් දෙදෙනාම සිටින විටදී එසේ වීම ඇත්තටම පුදුමයකි. බිරිඳගේ අම්මාගෙන් සිතුමිගේ නිහඬබවට හේතු විමසන විට ඇය පැවසු දෙයින් මම තවත් පුදුමයට පත් වුනෙමි.** **“අනේ මන්දා එයා ආපු වෙලාවේ ඉඳන් පොතක වැඩ.”** **ඇඳගෙන ගිහින් පුටුවේ ඉන්දුවක් විනාඩි දහයක් පොතක් අසළ තියන්න අපහසු සිතුමි පාසල් ඇරී පැයකට වැඩි කාලයක් පොතක් සමඟ සිටීම මට අනූව නම් ලෝක වාර්තාවකි. කාමරයට හිස දමා බැලූ විට ඇය පොතක කුමන හෝ වැඩක් කරමින් සිටිනු දැකගත හැකි විය. වැඩේ මොකක් වුනත් කෑ ගැසීම් නැති නිසාවෙන් මම ඒ පිළිබඳ කිසිවක් සිතීමට නොගියෙමි.** **පමා වී දවල් ආහාරය ගැනීමට සුදානම්ව කෑම පිගාන අරගෙන සැටියේ අසුන් ගත් මම අවශ්‍ය නැති වුණත් රූපවාහිනිය දෙස බලා සිටියෙමි. සිතුමි පොතක් අරගෙන ඇවිත් ළගින් ඉඳගත්තත් මගේ ඇස් යොමු වූයේ රූපවාහිනිය දෙසට පමණි. උගුරෙන් කුඩා ශබ්ද කිහිපයක් කර බොරුවට ආච්චිට වගේම අක්කට කතා කොට තමා මෙතන ඉන්නා බව පැවසීමට ඇය උත්සහ කළත් මම ඒ කිසිම සංඥාවක් නොදන්නා ලෙසින් රූපවාහිනිය දෙසම බලා සිටියෙමි.** **“බාප්පේ මම නවකතාවක් ලිව්වා.”** **“මොන…ඔයා..”** **“ඔව්, මම බාප්පාට ඇහෙන්න ඒක කියවන්නද?”** **“ම්..”** **“ඔන්න එකෝමත් එකරටක ගමරාළ කෙනෙකුයි ගමහාමිනා කෙනෙකුයි හිටියා.”** **“හාමිනා කියලා කියනවා සමහරු. හැබැයි ගමහාමිනේ කියලා දානවා නම් හොඳයි. ඔයාගේ කැමැත්තක්.”** **“හරි..ගම හාමිනේ…හරි මම හැදුවා. මේ දෙන්නා දවසක් ටවුමට ගිහින් කඩේකින් ලොකූ….ලබු ගෙඩියක් ගත්තා. ඊට පස්සේ ඒක අරගෙන ගම හාමිනා..නෑ නෑ ගම හාමිනේ උයන්න පටන් ගත්තට පස්සේ එක පාරම සද්දයක් ආවා. ඉතිං ගමරාළයි ගමහාමිනෙයි එළියට ඇවිත් බලද්ද

ි ළමයෙක්ට කලන්තේ දාලා වැටිලා. බාප්පාට තේරුණද?”** **“අ….කියන්නකෝ එහෙනම්.”** **“ඉතිං ගමරාළයි ගමහාමිනෙයි ඒ ළමයාව ඉස්පිටිතාලේට එක්කන් ගිහින් දැම්මා. ඊට පස්සේ එයාලා ගෙදර ඇවිත් ලබු ගෙඩිය උයාගෙන කාලා සතුටීන් ජීවත් වුණා. ඉවරයි. කොහොමද බාප්පේ මගේ කතාව.”** **“අ…ඒක සුරංගනාකතාවක්ද?”** **“අයියෝ බාප්පේ…දැන් මගේ කතාවේ සුරංගනාවියක් හිටියද?”** **“නෑ.”** **“එහෙනම් කොහොමද ඒක සුරංගනා කතාවක් වෙන්නෙ. ඒක නවකතාවක්. බාප්පා ලියනවා වගේ එකක්.”** **“ආ…දැන් අර ළමයට කලන්තේ දැම්මේ ගමහාමිනේ උයන සුවඳටද?”** **“නෑ නෑ එයාට ලෙඩක් තියනවා. එයාට නිතර එහෙම කලන්තේ දානවා.”** **“ඉතිං ඔයා ඒක ලියන්න ඕන. අනික කවුද ඒ ළමයා.”** **“ආ…එයා අල්ලපු වත්තේ ගමරාළගේ පුතානෙ.”** **“ඒකත් ලියන්න. අනික එහෙනම් ඉස්පිරිතාලේ ගෙනියන්න කලින් ඒ ළමයාගේ දෙමාපියෝ දැනුවත් කරන්න එපැයි.” මොකද ගමරාළයි ගමහාමිනෙයි දෙන්නාම ඒ ළමයා කාගේ කවුද කියලා දන්නවානෙ.”** **“ම්….මම ඒවා දාන්නම්කෝ.”** **“ගමරළයි ගමහාමිනෙයි ලබු ගෙඩියක් කාලා සතූටින් ජීවත් වුණා කියන එක ගැලපෙන්නෙම නෑ.”** **“ඒ මොකද? අපිත් ගමේ ඉද්දි කොස් ගෙඩියක් කාලා සතුටින් ජීවත් වෙලා තියනවානෙ.”** **“හරි..ඒ එක වේලයක් හෝ දෙකක්නෙ. සතූටින් කිව්වම ලොකු කාලයක් හැගෙනවා. ඔන්න කසාද බැදලා සතූටින් ජීවත් වුණා වගේ නම් ඕකේ. දිව්‍යලෝකේ ගිහිල්ලත් එහෙම වුණා කිව්වට අවුලක් නෑ. ටිකට් එකක් ඇදිලා සල්ලි ගොඩක් ලැබිලා වගේ දේකුනුත් පුළුවන්. හැබැයි ලබු ගෙඩියක් කාලා සතුටින් ජීවත් වුණා කියන එක නම් සෙට් වෙන්නෙම නෑ.”** **“ඉතිං බාප්පේ ඒ දෙන්නා ඊට පස්සේ ලබු වත්තක් හදාගෙන ඒවා විකුණලා ලොකු සල්ලි ගොඩක්. ලක්ෂයක් විතර හොයාගෙන තමයි සතුටින් ජීවත් වුණේ.”** **“කොහෙන්ද එයාලාට ඇට. පොහොර වගා කරන්න ඉඩමක්. ”** **“ඇයි එයාලා ලොකූ ලබු ගෙඩියක්නෙ කෑවේ. ඒකේ ඇට තියෙන්නෙ. ගමරාළ කෙනෙක්ට ඉඩමක් උදලු පොහොර තියනවනෙ ඒකනෙ ගමරාළ කියන්නෙ නැත්තම් වෙන නමක්නෙ කියන්නෙ.”** **“හරි හරි ඔයාගේ කතාවේ හිතන්නවත් දත්ත නෑ. ඔක්කෝම තියෙන්නෙ ඔයාගේ ඔළුවේ. ඒවා ඉඟි විදිහට හරි කතාවට දාන්න ඕන.”** **“හරි බාප්පේ…මම ඒක හදන්නම්කෝ.”** **“ආ…අර කූඩැල්ලොන්ගේ ප්‍රශ්නෙ. එයාලා පායන කාලවල තෙත තියන තැන්වල වගේම පස් යට සිදුරු හදාගෙන තමයි උන් ඉන්නෙ. බිත්තරවලින් තමයි එයාලා හැදෙන්නෙ. අවුරුදු 2-8ත් අතර කාලයක් එයාලාට ජීවත් වෙන්න පුළුවන්.”** **“ඉතිං බාප්පේ එයාලා පායන කාලේට ලේ බොන්නෙ කොහොමද?”** **“එයාලාට කෑම නැතුව ඉන්න පුළුවන් ගොඩක් කල්. ඇගේම තියන මේදය ආහාර වෙනවා වගේ දෙයක් වෙනවා. හයිබනේට් වෙනවා කියලා කියන්නෙ සිංහලෙන් නම් ශීශීරතරණය කියන්නෙ. සමහර සත්තුන්ට එහෙම කාලයක් ඉන්න පුළුවන්. මේ දේවල් ලොකු වුනාම ඉගෙන ගන්න පුළුවන්. හැබැයි ඕන නම් නැත්තම් කවුරුත් උගන්නයි කියලා මම හිතන්නෙ නෑ.”** **“ආ…ඒක තමයි. එහෙනම් එයාලා පායන කාලේ හැංගිලා ඉන්නෙ. ඒක තමයි පේන්න නැත්තේ.”** **“අ…ඔව් ඒ වගේ තමයි.”** **සිතුමි තවත් ප්‍රශ්න කිහිපයක් අසා මා අසළින් පිටව ගියාය. ඇය කාමරයට ගියත් නැවත ලියපු කතාවක් නොතිබිණි. කෑම අරන් අවසන් වෙන ගමන් මම කල්පනා කළෙමි.** **“මම දැන් මේ කෙල්ලත් එක්ක කතා කළා නේද?”** **සිතුණු දේ නිවැරදි බව මා දවසින් දවස තේරුම් ගත්තේ නැවත කිසිම වෙලාවක ගමරාළ ගැනවත් ලඹු ගෙඩිය හෝ ලඹු වත්ත ගැන සිතුමි කතා නොකළ නිසාවෙනි.** **…………………………** **ඉවරයි.**චෙෆ් මදනායක සහ විද්‍යාගාර මීයෝ 15 අපේ වත්තෙ එක පැත්තකින් තිව්නේ බන්ටිලගෙ ගෙදර. බන්ටි කියන්නෙ අවුරුදු තුන හතරක චුට්ටං ගෑනු ලමයෙක්.. වැඩි හරියක් හිටියෙ ඉතිං අපේ ගෙදර තමා.. මම අත් හදා බලපු කෑම වර්ග ගනනාවකටම විද්‍යාගාර මීයා විදියට ඉතාම කැමැත්තෙන් කටයුතු කරපු කෙනෙක් බන්ටි. අපරාදෙ කියන්න බෑ මී පාසානං දුන්නත් දෙපාරක් හිතන්නෙ නැතුවම කනවා ඈහ්. හරියට වචන ශබ්ද කරලා කතා කරන්න බෑ බන්ටිට පොඩි කාලෙ.. කයන්න වෙනුවට කියන්නෙ පයන්න.. හයන්න තියන තැන් වලට සයන්න දාලා කියන්නෙ.. "හොදි" කියන්නෙ නෑ "සොදි".. "කපලා " දෙන්න කියලා කියන්න බෑ විසාල කුණු හරපයක් කියවෙනවා. අපිටනං හරිම විනෝදයක් ඒක... බන්ටිගෙ අම්මා කුසුම් පුංචි.. පුංචි කිව්වට හරිම නෑකම නෑඹිලියක දාලා ගැරුවත් හොයාගන්න වෙන්නෙ නෑ ඉතිං .. කොහොමෙන් හරි වැඩි දෙනෙක් පුංචි කියන නිසා අපි තාමත් පුංචි තමා කියන්නෙ.. කුසුම් පුංචිගෙ ගම දකුනෙ.. දකුණෙ කෑම ගැන ඉතිං ආය කියන්න දෙයක් නෑනෙ.. ඔය කොයි කෑම වර්ග තිබුනත් මම අදටත් ආසම මාළු ඇඹුල් තියලුයි පොලුයි එක්ක බත් කන්න.. සැස්.. මාලු ටික කපලා හෝදලා වතුර හොඳට බේරගෙන ගොරකා ,ගම්මිරිස් ,ලුණු හොඳට අත ගාලා පැයක් විතර තියලා ආය ගම්මිරිසුයි ලුණුයි එක්ක අඹර ගත්ත ගොරකා වලින් බොරයක් හදලා අර මාලු කෑලි ටික අර බොරේ දවටලා අඩියට කෙසෙල් කොලයක් කරපිංචා කොල ටිකක් රම්පෙ කොල ටිකක් එක්ක කුරුදු පොතු දෙක තුනක් හොඳට අතුරාපු මැටි හට්ටියක පිලිවෙලට මාලු කෑලි ටික අතුරගෙන ඉතුරු උන ගොරකා බොරෙත් ඒකටම දාලා පැය හතර පහක් ගිනි අඟුරු වලින්ම විතරක් වතුර ගතිය නැති වෙනකන්ම තියලා හින්දලා හදා ගන්න ඇඹුල් තියල් හට්ටිය සතියක් දෙකක් තියාන කන්න පුලුවං කිව්වට මටනං දවසයි දෙකයි ඈහ්.. ඇඹුල් තියල් දාන්න ඉතිං කෙලවල්ලෙක්, බලයෙක්ම ඕනෙ නෑ.. හුරුල්ලො ඇඹුල් තියල් දාලා කාල බලන්නකො.. හප්පේහ්.. ඇඹුල් තියල් හදන්න මාලුම ඕනෙත් නෑ ඉතිං.. මේ ලඟදි මම කොහිල අල ඇඹුල් තියල් හැදුවා.. කිව්වට මොකද මමත් ඔය හැදුවමයි ඈහ්.. කොහිල අල කොටු කපලා ගොරකා කෑල්ලක් හෙම දාලා තම්බලා හොඳට තැම්බුනාට පස්සෙ හොඳ රෙදි කෑල්ලක මැද්දට දාලා පොට්ටනිය ගහලා මිරිකගෙන සම්පූර්ණයෙන්ම වතුර ගතිය අයින් කර ගන්නෝන.. පස්සෙ ඒකට ගම්මිරිස් , ලුණු එක්ක ගොරකා පේස්ට් ටිකක් දාලා හොඳට අත ගාලා පොඩ්ඩක් පැත්තකින් තියනවා.. මැටි ඇතිලියක් ලිපේ තියලා ඒකට තෙල් චුට්ටක් දාලා රම්පේ කරපිංචෙ ලූනු සුදු ලූනු එහෙම දාලා... ඒකටම මිරිස්කුඩු තුනපහ බැදෙන්න දාලා අර පැත්තකින් තියාපු කොහිල අල කෑලි ටික එක්කාසු කරලා හිදෙන්න හදා ගන්න ඕනෙ.. සැස් .. එදා මීයන්ගෙ වැඩේට අහු උනේ අපේ අම්මයි පොඩි නංගියි.. මගෙ කුරිරු ගතියක් තියනවා මම ජීවිතේට හදපු නැති තියා දැකපුවත් නැති කෑමක් හදනවා උනත් ඒකෙ රහ බලන්න ඉන්න කාටවත් කියන්නෙ නෑ ඒ කෑම මම හදන්නෙ පලවෙනි පාරට කියලා.. ආය ඉතිං මම ඒක දෙතුන්පාරක් හදලා හොඳටම දන්න එකක් වගේ තමා හදන්නෙ.. අපේ අම්මයි පොඩි නංගියි උනත් මේක කියවන කොට තමා දැන ගන්නෙ කොහිල ඇඹුල් තියල මම මගෙ හිතලුවාවට හදාපු එකක්ය කියලා.. සැස්.... ඒ උනාට රහයිලු ඈහ්.. කෝකටත් මම නං කෑවෙ නෑ හැබැයි.. පහුවදා පොඩි නංගිගෙ යාලුවෙකුත් කියලා තිබ්බා ඒක මාර රහයි කියලා.. ආය හැදුවාමනං මාත් කනවා... කුසුම් පුංචිගෙ කෑම උයන සිස්ටැම් එකයි අපෙ ආච්චි උයන සිස්ටැම් එකයි සෑහෙන වෙනස්.. කිරට උයන අල පරිප්පු වගේ හොද්ද ලිපෙන් බාන්න ලන් වෙලා උළුහාල්, වේලිච්ච මිරිස් තෙලේ කර කරලා දාලා ගන්න එක කුසුම් පුංචිගෙන් මම අල්ල ගත්ත එකක්.. තේ බොනකොට එන්සාල් ඇටයක් තලලා දාලා තේ හදන එකත් තවේකක්.. සැස්.. එහෙමත් මරු ඈහ්.. නොසෑහෙන දෙනෙක්ව මගේ විද්‍යාගාර මීයො විදියට මම පාවිච්චි කලාට කුසුම් පුංචිගෙ විද්‍යාගාර මීයා විදියට මටත් කටයුතු කරන්න උනා නොසෑහෙන්න.. ඔන්න ඔය පුංචිලගෙ ගේ පැත්තෙන් අයිනට වෙන්න අපේ වත්තෙ තිබුනා ලෝලු ගහක්.. මහ විසාලෙට හැදුන එකක්.. ලෝලු මල් කියන්නෙත් ඉතිං රජ කෑමක් තමා.. ලෝලු මල් තෙල් දාලා, මැල්ලුම හදලා කෑවා උනත් මමනං ආසම අඹ ගෙඩියක් ලියලා දාලා ආච්චි හදන ලෝලු මල් ඇඹුලට.. ආය ඉතින් වෙන මොකුත්ම ඕන නෑ.. ලෝලු ඇඹුල විතරක්ම ඇති බත් මුට්ටිය ඉවර කරන්න. ලෝලු කොල රත් කරපු ඇතිලියක දුම දානකන් මලවලා පොල් එක්ක ලූනු අමු මිරිස් එක්කාසු කරලා හදන ලෝලු කොල මැල්ලුම ඉතින් කට්ට කරවල හොද්දට පන්කාදු පහයි ඈහ්... කන්න පුලුවං ජාතිනං කොච්චර තියනවද අම්මා පල්ල ඈහ්.. ඔන්න ඔය ලෝලු ගහ ගාවින්ම වගේ විසාල ගොරොක් ගහක් තිව්නා.. ගොරකා ගස් වලට අපි පට්ට බයයි.. ගොරකා ගස්වල යක්කු ඉන්නවාය කියනවනෙ.. ඔන්න ඕක ඔලුවට කා වැදුනෙම ගරා යකා නටනවා බලන්න ගිහිල්ලා ඈහ්.. ඉස්සර අපේ ගෙවල් ගාව හිටපු ඉස්කෝල මහත්තයෙක්ගෙ ගෙදර අවුරුද්දකට සැරයක් ගම්මඩුවක් තියනවා.. සැස්.. ඒක වෙනම ආතල් එකක් ඈහ්.. අපි හරිම ආසාවෙන් යන්නෙ ඔන්න ඕක බලන්න.. වැඩි පුරම ආස එන හැමෝවම බිම වාඩි කරවලා කෙසෙල් කොලයක් එලලා යහමින් කජු එහෙම දාලා හදපු හත්මාලුවත් එක්ක රෑට දෙන බත් එක කන්න.. කජු වැඩිපුර දාලා කොස් ඇට වට්ටක්කා දලු එක්ක මෑ කරල් කැරට් රටල (ඉන්නල) වම්බටු එකට දාලා හදලා තිව්න හත් මාලුව.....හප්පේ ඒකෙ රස... තාම මතකයි සුවඳත් එක්කම ඈහ්. අවුරුදු තුන හතරක්ම ඔය ගම්මඩුව බලන්න ගිහින් කෑවා උනත් ඒ හැම පාරම දැනුනෙ එකම සුවඳ.. එකම රස...හත්මාලුව ගෙදර කොච්චර හැදුවත් ගම්මඩුව පටන් ගන්න කලින් බිම ඉඳගෙන කෙසෙල් කොලේ කාපු ඒ හත් මාලුවෙ රස ගන්න මට තාම බැරි උනා.. අපි ගෙදරින් කොච්චර කාලා ගියත් අනිවාර්යයෙන් එතනිනුත් කනවාමයි.. රෑට තමා ඕන් ගම්මඩුවෙ හොඳම හරිය.. වාහල අඳිනකන් තමා අපි මාර ආසාවෙන් බලාන ඉන්නෙ. ඒක මාර ජව සම්පන්න අංගයක්..කිව්වට බෑ. එක පාරක් හරි බලන්නම ඕනි අප්පා... වාහල අඳින වෙලාවට යක්කුන්ට අඩගහනවා කියලා අපිට කොහෙට්ටවත් යන්න දෙන්නෙත් නෑ ආච්චි එහෙම... පලු දෙකේ පාට පාට හැට්ටයක් ඇඳගෙන උල් තොප්පියක් වගේ එකක් දාගෙන බඳ පටික් බැඳලා කකුල් වලට ගෙජ්ජි දාගෙන දුම් කබලකින් මුලු ඇඟම රත් කරගෙන නැට්ටුවා එනවා...තාලෙට බෙර ගහනවා.. මරසිලිං සීයා කවි කියන්න පටන් ගන්නවා... බුදුන් තනි කරලා- දෙවියෝ ගියයි හැරලා දැඩි දෙවිඳු එකලා- මුණ්ඩ දැඩි යැයි නම වදාලා නැටුම පටන් ගන්නෙ ලස්සන තාලෙකට.. අඩු වැඩි වෙන බෙර තාලෙට නටන නැට්ටුවා දිහා හැමෝම ඇහිපිල්ලමක් වත් නොගහා බලාන ඉන්නවා.. පැය දෙකක් තුනක් එක හුස්මට නටනවා.. බෙරපද වේගෙ වැඩි කරනවා.. නටන කෙනා පොල් මලෙන් ඔලුවට ග

හගෙන ගහගෙන යනවා පොල් මල කෑලි වෙනකන්.. පස්සෙ තමා ත්‍රාස ජනකම කෑල්ල.. නටන කෙනා වටේටම දුම්මල ගහගෙන දුවන්න ගන්නවා.. ආය ඉතිං බලාන ඉන්න අයත් ඔලුව හැරිච්ච අතේ දුවනවා.. ආවතේවකාරයෙක් දුම්මල මුට්ටිය උස්සන් පස්සෙන් දුවනවා. ආවතේවකාරයා ප්‍රමාද උනොත් හෙම දුම්මල පාර ඌට ගහනවා.. හප්පේ ... ඒක .ඇඟේ මයිල් කෙලින් වෙනවා ඈහ්... ඒකාලෙ අපි හරිම බයයි දුම්මල ගහගෙන දුවන වෙලාවට.. ඒ වෙලාවටනං ආය ආච්චි ගාවින් හෙල්ලෙන්නෙ නෑ.. ඒ උනාට රෑට පිනි බාගෙන එලි වෙනකන් ගම්මඩුව බලපු විනෝදය භය එකට කලවම් වෙච්ච අත්දැකීමනං ආය ගන්න තියා හිතන්නවත් වෙන්නෙ නෑ.. ඔක්කොටම වඩා රහ තිබුනෙ ගම්මඩුව තිබුන කොරනේලිස් ඉස්කෝල මහත්තයලගෙ ගේ ඉස්සරහා තිව්න කඩේ මහත්තයලගෙ බේකරියෙන් පාන්දර හරියෙදි හම්බෙන උණු උණු සීනි බනිස් එකෙයි කෝපි එකෙයි.. තරු පහේ හෝටලේකින්වත් ඒවගේ රස බනිස් එකක් කාලා ඒතරම් රස කෝපි එකක් බොන්න වෙන්නෙත් නෑ..අම්මපා... මතක රහයි ඔය හැම එකකටම වඩා.. එලිවෙන ජාමෙදි තමයි ගරා යකා එන්නෙ. ගරා යකාට ඉන්න ගොරොක් අතු දෙකක් උඩ මෝල් ගහක් ගැට ගහලා ප්ලේස් එකක් හදලා තියනවා... කට්ටඬියයි ගරා යකයි කරන කතා බහ තමා විනෝදම අප්පා.. ඒවා ඒ කාලේ හරියට තේරුනේ නැති කුණු හරුප උනත් අපි මහ හයියෙන් හිනා උනේ ලොකු අය හිනා වෙන හින්දම විතරක් නෙවේ.. ගරා යකාට හම්බෙන කැව්ම්, කෙසෙල්, කිරිබත්, පොල් ඔක්කොම එකට අනාගෙන තමා යකා කන්නෙ.. මාත් ඔය යකා කන විදිය මතක් උනාම ඔය ඔක්කොම එකට අනාගෙන කාලා බලනවා.. ගරා යකා නටලා ඉවර වෙන්නෙ ගොරොක් අත්තත් කඩාගෙන යකා බිමට පැන්නට පස්සෙ.. ඕක බලලා ආපු සුරංගයයි මමයයිත් ගම්මඩුවක් දානවමයි අපේ ගොරොක් ගහ ලඟ.. වාහල අදින එක තමා මරුම ඈහ්..මම තමා වාහල අදින්නෙ. ඕන් මම ඔලුව කරකවලා කරකවලා දිස්ටි වෙනවා..සුරංගයගෙ පරණ ටින් එකකට ගහන බෙර පද තාලෙට ආරූඩෙන්ම නටනවා මමත්... ගිනි තියාපු පොල් කොල පන්දමක් අරන් දුවන ගමන් වටේටම දුම්මල ගහන ජවනිකාවටත් එනවා.. හරිම තාත්විකයි ඈහ්..පරන මැටි මුට්ටියකට වැලි පුරෝගෙන සුරංගයා මගෙ පස්සෙන් වැටි වැටි දුවගෙන එනවා.. දුම්මල මුට්ටිය පරක්කු උන ගමන් දුම්මල ප්‍රහාරයක් මුට්ටිය උස්සන් එන එකාටත් වදිනවා.. අපි ඉතින් ගරා යකත් නටවලා අන්තිමට ගම්මඩුවට අදාලම නැතත් දෙහිත් කපලා තමා නැවැත්තුවෙ .. ආය ඉතින් ලෙසටම කරන්නත් එපැයි.. දෙහි කපලා කහ වතුර ඉහලා තමා වැඩේ ඉවරකරන්න ප්ලෑන් එක.... මම දිස්ටියෙන් දැං කහ වතුර එකකට දෙහි කපනවා.. " ගනිං... ගනිං.. තව දෙහි ගෙඩියක් ගනින්.. " "ඕං රීං ගිරි ගිරීං ගර ගරාංං පුහ්.." " ගනින්.. ගනිං රතු පාට නූලක්..." " ගැට ගහපිය මේක.." " දැං ඔලුව වටේ තුන් වටයක් කරකවලා විසි කරපිය.." මම ආවේසෙන් කියන දේවල් ආවතේව කාරයත් ආය ඉතිං අකුරටම කරනව ඈහ්. කොහොමෙන් හරි ඒකත් ඉවර කොලා කියමුකො... පහු වෙනිදා මම උදේ පාන්දරම හීනෙන් වගේ ගෙජ්ජි හොලවන සද්දයක් ඇහෙනවා.. මොනාද මතුරනවා වගෙත් ඇහෙනවා.. ආය ගෙජ්ජි හොලවනවා.. විකාර .. ඔන්නොහෙ මම ආය අනිත්පැත්ත හැරිලා නිදා ගත්තා අප්පා... කොහොමෙන් හරි මම ඇහැරිලා එලියට යනකොනෙ සංගෙඩිය දැක්කෙ..මගෙ පොඩි මේසෙ උඩ මල් තියලා පහනක් පත්තු කරලා... හත්තික්කේ...කපාපු දෙහි ගෙඩියකුත් ඒ මේසෙ උඩම රතුපාට නූලකින් ඔතලා තියලා.. සන්තානං මෑණියනේ ...දෙහි ගෙඩිය... හප්පේ... එලියට වෙලා ජොසි ආච්චිත් එක්ක අපෙ ආච්චි මොනාද කියවනවා... සුරංගයා ඉන්නවා විලම්බීත බිරාන්තට්ටු වෙලා ආප්පෙකුත් කකා ජොසි ආච්චි ගාවම ... " ඔව්.. හූනියමක් කරලා තියෙන්නෙ.. ලිඳට දාන්න ඇවිත් තියෙන්නෙ.. ඕක ලිඳ ගාව වැටිලා.. චුට්ටෙ කපුමහත්තයා කිව්වා කපන එකත් ලේසි නෑ කියලා.. අනිවාර්යයෙන් මම කීයක් ගියත් ඕකනං කපනවා ජොසි අක්කෙ.. චුට්ටෙ කපුවනං කිව්වෙ අනිවාර්යයෙන් ගාල්ල මාතර පැත්තෙ ගුරෙක්ගෙන් කරාපු වැඩක් කියලා.." " කව්ද ඉතින් නංගියේ ඕවා කරන්නෙ.." මටත් තිව්න ප්‍රශ්නෙ ඕක.. කව්ද යකෝ අපිට හූනියන් කරන්න ඉන්නෙ "මමනං දන්නවා.. ඉන්නකෝ මම ඕකුන්ව හැදි ගෑවිලා යන්න ආපිට කපන්න ඕක.." ඒකටනං සුරංගයාට කකා හිටපු ආප්පෙත් ඉස්මොල්ලෙ ගියා.. කොහොම උනත් සෑහෙන කාලයක් යනකන් කුසුම් පුංචිලෑ ගෙදර යන එක මට ආච්චි තහනං කලා ... ............................................................................... අපේ ගෙදර කුස්සිය ලඟම ඇලයට හැදුන පොල් ගහක් තිබුනා.ඔන්න ඕකෙ තමා ආච්චි එක්කාසු කරාපු තඩි කොහොල්ලෑ බෝලෙ අලවලා තිබුනෙ.දන්න කාලෙ ඉදලම කොස් ගෙඩියක් පොලොසයක් කැපුවාම එකතු වෙන කොහැල්ලෑ ගුලිය ඔන්නෝය පොල් ගහේ තමා අලවලා තියන්නෙ. සෑහෙන ලොකු බෝලයක් තිව්නා හැබැයි...අවුරුදු ගානක් තිස්සෙ එක්කාසු වෙච්ච කොහොල්ලෑ බෝලෙ දුම්මල වගේ වෙලා තිවුනෙ..ඕක දකින දකින සැරේට මටමං ඒ කාලෙ කොහොල්ලෑ බබාගෙ කතාව තමා මතක් උනේ.. අපේ ආච්චි ඔය දුම්මල වෙච්ච කොහොල්ලෑ බෝලෙන් නොසෑහෙන්න වැඩ නං ගත්තා ඈහ්.. මැටි කලගෙඩිය හිල් උනාම හරි කොහෙන් හරි ගැහුනාම හරි අර කොහොල්ලෑ ගුලියෙන් කෑල්ලක් අරන් රත් කොරලා අර පුපුරාපු තැනට වක්කරලා උඩින් රෙදි කෑල්ලක් අලවලා පැලැස්තරයක් දානවා.මැටි භාජන විතරකෑ ඇලුමේනියම් භාජන පාස්සන්නත් කොහොල්ලෑ වලින් ඇහැකි.. අපේ ලිඳේ බාල්දියෙත් එහෙම දාපු පැලැස්තර දෙකක් තුනක්ම තිබුනා ඕන්. ඔයැයිලා කොස්කොල කාලා තිබුනට කොහොල්ලෑනං කාලා නැතුව ඇති මයෙ හිතේ. මට මතක විදියට එදා හෙලදිව පොතේ කොහෙ හරි කොහොල්ලෑ කන එක ගැන තිවුනා වගෙත් මතකයි . කොහොමෙන් හරි අලුත් කොහොල්ලෑ අරන් කැකුලු හාලුත් එක්ක ගලේ අඹරලා ඒකට රතුළූනු අමු මිරිස් දාලා රොටියක් වගේ දෙපැත්ත තැටියක දාලා පුච්ච ගන්න ඕනෙ. කාලා තියන අය කියන්නකො විස්තරේ ඈහ්.. කොස් ගහේ මුලට එනකන්ම හැම කෑල්ලක්ම කන විදිය කලින් කියලා තියන හින්දා ආය ලියන්නෙ නෑ කියලා හිතුවට මේ ලඟදි සුපර් මාකට් එකක මම දැක්කා කොස්කොල තේ එකකුත් තියනවා. ලේ වල සීනි තියන අයට කොස් කොල කියාපු බේතක් ඈහ්.. ඕක හදා ගන්න මහ ලොකු අමාරුවක් නෑ. ලපටි කොස් දලු හීනියට ලියලා උණු වතුර කෝප්පෙකට දාලා ඒකට කුරුදු පොත්තක් දාලා විනාඩි තුනක් විතර වහලා තියන්නෝනා.. පස්සෙ කොල ටික පෙරලා හකුරු කෑල්ලක් එක්ක බොන්න පුලුවං.. නින්ද යන්නෙ නැති අයටත් ඕක හොඳයිලු.. අපේ ආච්චි අපි තුවාල කරගත්තාම එහෙම කොස් දලු කොටලා ඉස්ම ගානවා.. විසර ගෙඩි එහෙම ආවාමත් කොස් කොලේ පොල්තෙල් පහනෙන් රත් කරලා තවනවා.. එකි මෙකී නොකී වැඩ කෑලි ගොඩක් දැම්මෑකි කොස් කොලෙන්.. කොහොල්ලෑ වගේම එකක් තමා කජු මැලියම්.. කජු ගහේ පොත්ත පොඩ්ඩක් තුවාල කරලා තිබ්බාම එතනින් එන මැලියම් ඇවිත් ගල් වෙනවා.. ගල් වෙන්න කලින් තමා මම ආසම.. ජෙලි වගේ.. ඒකාලෙ අපේ තැපැල් කන්තෝරුවෙත් කජු මැලියම් බෝතලයක් තියලා තිව්නා ඒකට කෝටුවකුත් දාලා.. මුද්දර අලවන්න.. අපිත් ඉතිං සරුංගල් අලවන්න පොත් වල රූප අලවන්න එහෙමත් ඕවා තමා ගත්තෙ වැඩි හරියක්.. ඕන් දවසක් සරුගලයක් අලවන්න හිතාන කලින් දවසක කජු ගහට පිහි පාරවල් දෙක තුනක් ගහලා තිව්වා මම.. කොහොමෙන් හරි සරුංගල් පට්ටමත් හදාගත්තැයින් පස්සෙ අමාරුවෙන් සීයගෙ කැටෙන් ඇද ගත්ත කාසි දෙක තුනකුත් අරන් ගියා කඩේ පැත්තෑවෙ සරුංගලේට සව් කොළ ගේන්න කියලා.. මම ජොසි ආච්චිලැයි ගේ ගාවින් යනකොට සුරංගයා උන්ගෙ කුස්සියෙ එලියෙන් හදාපු ලිපක ලොකු මුට්ටිය තියාන මොනාද රත් කරන්න ගින්දර දානවා ලිපට. මාව දැක්ක ගමන් සරස් ගාලා ආවා ලඟට.. " මොනාද ඔය තම්බන්නෙ..?" "අපේ ආච්චිගෙ කොණ්ඩෙ යනවා. හන්දියෙ වෙද මහත්තයා බේත් වගයක් දීලා තම්බලා ඒකෙන් නාන්න කියලා.." මෑන් හරි දුකෙන් කිව්වෙ.. ඒ උනාට යන්න තරං කොණ්ඩයක් තිබුන වගක් මට නං මතකයක් තිබ්බෙ නෑ හැබැයි.. පව් මොනා උනත්. කොණ්ඩෙ නොයන්න මොනාහරි කරන්න තිබුනනං හොඳයි. කොණ්ඩෙ ගැලවෙන්නෙ නැති වෙන්න නං ඇලවිලාම තියන බේතකුත් වෙන්ට එපැයි අප්පා..තට්ටෙ පෑදුනොත්නං වස කැතට තියෙයි.. මගෙ ඔලුවට මැවිලා පෙනුනෙම තට්ටෙ පෑදිච්ච ජොසි ආච්චි භාගයක් විතරක් ඉතුරු වෙලා තිව්න බොරු දත් කුට්ටමත් දාගෙන හිනා වෙනවා විතරමයි.. " එනවකො යන්න.. පොඩි බේතක් තියනවා ඔය මුට්ටියටම දාන්න.. හැබැයි පුතෝ කෙමක්. කා එක්කවත් කතා කරන්නෙ නැතුව තමා කරන්න ඕනෙ. නැත්තං ප්‍රතිපල නෑ.. ආය කොණ්ඩෙ යන එකක් නෑ ජීවිතේටම." කටත් ඇරන් බලාන හිටපු සුරංගයගෙ මූනට හිනාවක් ආවෙ එතකොටයි යන්තං.. සරුංගලේට සව් කොළ ගේන එක පැත්තකින් තියලා මාත් සුරංගයව ඇදගෙන ආපහු හැරුනා..කොහොමෙන් හරි ජොසි ආච්චිගෙ කොණ්ඩෙ යන එක නවත්තන්න එපැයි.. පව්නෙ.. උපදෙස් ගොඩාක් එක්ක බේතත් දීලා තමයි කෙම කරන්න පිටත් කලේ සුරංගයව.. මගෙ හිතටත් හරිම සතුටුයි.. පිනක් නෙවෑ.. ඕන් ටික වෙලාවකින් අපට විසාල සබ්දයක් ඇහුනා.. හප්පේ ජොසි ආච්චි විලාප තියනවා.. ඒත් එක්කම කාටදෝ බනිනවා.. හත්තික්කේ වෙද මහත්තයගෙ අම්මට නේද බනින්නෙ.. අනේ මන්දා.. ඒ උන්දට මොනාට බනිනවැයි.. මම මොකක්ද සද්දෙ කියලා බලන්න යනකොට ජොසි ආච්චි අර බේත් තම්බාපු මුට්ටියත් උස්සාන උද්වේග කර කලගෙඩි නර්තනයක්. පාද චලන හරිම වේගවත්..අහසට පිඹිනව.. පොලොවට පිඹිනවා... සුරංගයා ඈතට වෙලා බලාන ඉන්නවා ඔන්න ඇඩෙන්න මෙන්න ඇඩෙන්න වගේ..කෝකටත් ඒ පැත්තෙ යන එක එච්චර ඇඟට ගුණ නෑ කියලා හිතුනෙ අර වාහල ඇදපු කෙනා දුම්මල මුට්ටිය උස්සාන නටන්නා වාගෙ උස්සාන නටාපු මුට්ටිය ජොසි ආච්චි මුන්නේස්සරම් දේවාලෙ පොල් ගහන්නැහෙ ලිඳ ගාව රෙදි අතුල්ලන ගලේ ගැහුවට පස්සෙ.. මම ගෙදර දුවාන ඇවිත් කෝකටත් ඔලුවෙ ඉදන් පොරවගෙන නිදි වගේ උන්නා.. " නංගියෙ.. නංගියේ.." වලාමයි.. ජොසි ආච්චි.. කෝකටත් ඇස්දෙක තදේටම වහ ගත්තා.. " අනේ නංගියේ භූමිතෙල් ටිකක් දෙන්නකො.. මේ කොණ්ඩෙ හෝද ගන්න.." හප්පේ.. වෙද මහත්තයත් යකාගෙ බේත්නෙ ලියලා දීලා තියෙන්නෙ කොරන්න.. කොණ්ඩෙ යනවට භූමිතෙලෙන් කොණ්ඩෙ හෝදන්න කියාපු වෙදෙක් දැක්කමයි මම.. ජොසි ආච්චි වෙද මහත්තයගෙ අම්මට බැනපු එකත් සාදාරණයි එකාතකින් බලනකොට.. #චෙෆ්මදනායකඅප්පුහාමි පිට්ටුහොරා! අපේ වැඩිහිටියන් , ගුරුවරුන් කියාදුන්න කවි ගායනා කිරීම, පුංචි

කාලෙ අපේ විනෝදාංශවලින් එකක්. දවසක් අපිට ලොකු අකරතැබ්බයක් උනා. අපි කියපු කවියක් තමන්ට ඔච්ච්මට කියපු දෙයක් හැටියට ගණන් ගත්ත, අපේ ගමේ කෙනෙක් අපේ තාත්තට ඒ ගැන කියල. ඒ මාමා පාරෙ යනකොට අපි විහිලු කළා කියල! ඒ මාමගෙ නම අප්පුහාමි. එයා අපේ ගෙවල් ගාවින් යනකොට ඇහිල තියෙන්නෙ මෙහෙම කවියක් . ' අප්පුහාමි පිට්ටුහොරා පොල් බෑයට තට්ටුකරා වෙලේ ගහේ පොලොස් හොරා හඳපානේ ගෑනු හොරා' ඉතින් මේක ඇහිල අප්පුහාමි මාමට හොඳටම තරහ ගිහින්! සමහරවිට හඳපානෙ කතාවක් තිබිල ඒක මතක්වුණාද දන්නෙත් නෑ. ඒක ළමයි සෙල්ලමට කියන කවිවලින් එකක් කියල තාත්ත ඒ මාමව යවල තිබ්බ. අපිටත් කිව්ව, එක එක්කෙනාගෙ නම් තියෙන කවි කියන්න එපා කියල. මේ ඉතින් අපි ඒ වගේ යාළුවන්ට කියපු කවි. මේවයෙ තියෙන නම් වෙනුවට, යාළුවගෙ නම දාන්න විතරයි තියෙන්නෙ! ජයා උපන්දා ජයකොඩි බැන්දා ජයාගෙ අම්මා කලිසම් ඇන්දා කංකානම් මොටේ අළු ගාගෙන හොටේ එදා දුන්න බැටේ තව වෙනකන් පිටේ මොකද ජුවන් අඬන්නේ හිර නැතුවයි අඬන්නේ හිර කොතනින් ගෙනෙන්නේ රූණු රටින් ගෙනෙන්නේ ඇද්ද ලනුව දැම්ම කොඩිය බද්දෙගමට කවදාවත් එන්න එපා අපේ ගමට ( මෙතන බද්දෙගම වෙනුවට තමන්ගෙ ගමේ නම දාන්නෙ. ගමට කියන වචන දෙකේ ම යන්න දිගට ඇදල( මඅඅඅඅ) තාලෙ ගන්න ඕන. ) තට්ටෙ ගාපු යාලුවෙක් එහෙම හිටියොත් කියන්නෙ මෙහෙම, තට්ටරාල යන ගමනේ මොට්ටපාල හම්බවුණේ දෙන්න එකට කතාවුණේ බටපඳුරට මුවා වුණේ මේකට සමහර වෙලාවට ගෑනුපිරිමි ළමයි දෙන්නෙක්ගෙ නම් දෙකක් දාල තමයි කියන්නෙ. ඒ කාලෙ ඒකෙ තේරුමක් දැනගෙන කිව්ව නෙවෙයි! ගුටිබැට හුවමාරුවකදී පැනල යන්නෙ බයගුල්ලො. මේ ඒ අයට කියපු කවියක්. පද දෙකයි මතක. කුණු කරවල කෑල්ලක් කකුලෙ බැඳගෙන බොරුවට හිඟාකාපු අය හිටිය ඒ කාලෙ. අපිට බයේ දුවන්නා කුණු කරවල හිඟන්නා යාළුවන්ට විතරක් කවි හදල නැවතුණේ නෑ.ඔලුවෙ ඉන්න උකුණන්ටත් කවි හදල තිබ්බ. ඉකිණි ලෙඩින් පෙරව ගතී උකුණා මඩුපැල් සදතී ලේඬිත්තා බෙර ගසතී ඇල්මා සමයම නටතී ( ව්‍යාකරණ වැරදියි නේද කියල අහන්න එපා!) ලේඬි කියන්නෙ උකුණු බිත්තර. ඒව නියපොතු අතරට තියල පොඩිකරාම ටික් ගාල සද්දයක් එනව. ඒක තමයි එයාලගෙ බෙර ගැහිල්ල. ඇල්මා කියන්නෙ කුඩා උකුණු පැටවුන්ට. පුංචිම එකා කුඩු ඇල්මා. මුන්ව ලේසියෙන් අල්ලගන්න බෑ. වේගෙන් දුවල ගිහින් කෙස්ගස් අස්සෙ හැංගෙනව. දකුණේ තියෙන රසවත් පලතුරක් තමයි ඩොංගා කියන්නෙ. මේව කනව කියල කරන්නෙ, ඇටය වටේට තියෙන ලොඳ කොටස සූප්පු කිරීම. එහෙම කරනකොට, ඇටය ලිස්සලා බඩට යන අවස්ථාත් තියෙනව. ඉතින් එහෙම ඩොංගා ඇටයක්, අපේ මිතුරෙකුට ගිලිලා! ඩොංග ඇටේ කෙලින් වරෝ ඇදට ගියොත් මන් ඉවරෝ ඩොංග ඇටය දිගටියි. කාපුව අනිත් පැත්තෙන් යනකොට, ඒක කෙලින් අතට ආවෙ නැතුව හරහට ආවොත්, වෙනදේ හිතාගන්න පුලුවන්නෙ! අපි නම් උදෙන්ම මූණ හේදුවා ,පොත් ගත්ත , ඉස්කෝලෙට දිව්ව. ඒ උනාට ඒකටත් ක්‍රමයක් තියෙනව. අම්මෙ පෙම්බරා තොස කොට දෙන්න අවසරා යන්න කඩිසරා මෙ අපට සතර සල කරා ( සතර සල- පාසල) මේ කවිය ටිකක් වෙනස්කරල තමයි අපි කිව්වෙ! පුංචි කාලෙ කම්මැලිකමට හිටියම, ඒ කම්මැලි කමේ අනාගත ප්‍රතිපලය මෙන්න. කම්මැලි කොල්ලනේ පොල් කටුව ගෙන අතිනේ පලයව් හිඟමනේ තොපට නැත වෙන වැඩක් ඉතිනේ කෑම බීම උනත් ගන්න ඕන නිසි පදමට. කජු පේර වරකා ජම්බු ජම්බල නරකා නිම නැතුව හරකා වගේ කන කැත ළමයි නරකා මේ කවි දෙක තියෙන්නේ "නන්දන මාලා" නම් ළමා කව් පොතකයි. Channa Withana 2024.02.18බ්‍රසීලයට බැඳුනු සිත..😍 💃💘❤️ මේ පිංතූරයේ මාත් එක්ක ඉන්න සුරූපී තරුණිය සාන්‍යා. ඇය බ්‍රසීලයේ සිට ලංඩන්වලට ආපු තරුණියක් අපි දෙන්නම කාලයක් ලංඩන්වල ලෝ පරසිඳු ඔක්ස්ෆර්ඩ් වීදියේ අංක 178 දරන ස්ථානයේ සේවය කලා මේ චායාරූපය ගත්තෙ අපේ සේවා ස්ථානයේදී. මට මතක විදිහට ඒ සරත් සෘතුවෙ අග සිසිරයට ඔන්න මෙන්න තියෙද්දි . තම තමන්ගේ රටවල සංස්කෘතික මකබාවවල් ඔලුවේ හිරවෙලා නැත්නම් ලංඩනය කියන්නෙ ජීවීතේ විඳින කෙනෙකුට දිව්‍යලෝකයක් වගේ. සාන්‍යා තරම් ප්‍රීතිමත් කෙල්ලෙක් මගේ ජීවිතේ අදවෙනකම් දැකල නෑ හිනාවෙච්චි ගමන්මයි මුවපුරා හිනාවෙනකොට හරිම සිරියාවයි ඒක දෙගුණ තෙගුන කරන්නෙ ඇගේ වලගැහිච්චි කම්මුල (Dimple ) ඒ වගේම තමයි කඩිසරකම කරුණාවන්තකම ඊටත් ඉහලින්. තොර තෝංචියක් නැති ඇගේ දෙඩවිල්ල අහගෙන ඉන්න මම ආසාකලා. ජාති ආගම් කුල මල සහ හමේ පාට වලින් ඒ ලස්සන නගරේ ඉන්නකොට අපේ හිත් දූශනය උනේ නෑ. ඇයට ලස්සන පිරුණු ලැමක් තිබ්බා බොහෝ විට ඇය ඇඳපු ඇඳුම් පැලදුම් වලින් ලැමෙන් අඩක් එලියට පැනලමයි තිබ්බේ. ගොඩාක් අය ඒ ඔස්සේ ඇය පස්සේ ගියාට ඒ අස්සේ තිබ්බ එයාගෙ ලස්සන හදවත අඳුරගන්න උත්සාහකලේ නෑ.ඇය ලස්සන වගේම බුද්දිමත් කෙල්ලෙක්. එයා කලුයි තමයි ඌ උනාට ඒක ඇෆ්‍රිකන් ජාතිකයින්ගේ තියනව වගේ කලුපාටක් නෙමෙයි.හරිලස්සන කලුපාටක් මගේ ජීවිතේ ගොඩාක් ආදරේ හිතුන හිත ගිය කෙල්ලො කීපදෙනාගෙන් කෙනෙක් තමයි සාන්‍යා. ලංකාවේ තියල ආපු බැඳීම් නිසා මම ඒ හැඟීම් පාගල පාගල යටපත් කලා කියල එයා කවදාවත් දැනගත්තෙත් නෑ. පිටුව පෙරලුවට සීතා පොත දන්නව රාමා.. නටුව දන්නෙ මල් වෙනුවෙන් දරාගත්ත සීමා.. ලංකාවෙ තියල ආපු බැඳීම් නිසා අමාරුවෙන් දමණය කරගත්ත මගෙ හිත ගැන මම ආඩම්බර උනා. ඒකට මුල් උනු මගේ සංස්කෘතිය ගැන ආඩම්බර උනා. මම දන්නවා මේක කියවන ඔයාලත් මගේ ඒ නොසැලෙන ගුණය ගැන ආඩම්බර වෙන බව. ඉතිං මේ ලස්සන කලු කෙල්ල ඉස්සරහ බොහෝම අමාරුවෙන් සීමාවෙම ඉදගෙන දමණය කරගත්ත මගේ යෞවන හිතේ වැටකඩොලු ඊලග වසන්ත සෘතුවෙදි මුණගැසුනු සුදුහම තියෙන කෙල්ලෙක් විසින් සුනුවිසුනු කරලම දැම්ම. ඒක පස්සෙ දවසක අකුරු කල යුතුම එකක්. අද සාන්‍යා කොහේ ඉන්නවාද කියලවත් මම දන්නෙ නෑ තාමත් ඇයගේ රුව මගේ හිත යට පෙනී නොපෙනී වගේ තියනවා. එදා එයා ඉස්සරහ ගොලුවෙලා නොකියා හිටපු දේ අද මට සැහැල්ලුවෙන් කියල දාන්න හිතුනා..... ආදරෙයි සාන්‍යා...💟 © Dhammika Wickramaarachchi 29/09/2023Aussi අයිශා - 25 කොටස පණ්ඩිතකමට ඩිවෝස් වෙනවා කිව්වට මට එහෙම කරන්න පුළුවන්ද. එහෙ හිටියනම් ඉතින් ලෝයර් කෙනෙක් හම්බෙලා මේ ගැන කතා කරගන්න පුළුවන්. මෙහෙ මේ නොදන්න රටක මට ඕවා කරන්න තේරෙනවද. අනික ඩිවෝස් වුණා කියලා මට මොනාද ලැබෙන්නේ. කසාදෙ කඩාගෙන ගෙදර ගිහින් අම්මටයි තාත්තටයි බරක් වෙන්න තමයි වෙන්නේ. තාත්තනම් මුකුත් කියන්නෙ නැති වෙයි. ඒත් අම්මා. ඊටපස්සේ ඉතින් දිගටම අම්මගෙ කියවිල්ල අහගෙන තමයි ඉන්න වෙන්නේ. ඒත් ඉතින් උදේ හවා මේ ගෙදරට වෙලා මේ මනුස්සයගේ මූණ දිහා බලන් ඉන්න පුළුවන්ද. ඩිවෝස් වෙන්න ඕනිත් නෑ..ඕනි දෙයක් වෙන්න කියලා මං මෙහෙ අතඇරලා පකිස්ථානෙට යනවා. අම්මලට මොනාහරි බොරුවක් කියනවා. මට පුළුවන්නේ තාත්තගේ කඩේ දියුණු කරගෙන ඉන්න. මහ ලොකුවට යනවා කිව්වට මට ප්ලේන් ටිකට් එක ගන්නවත් සල්ලි තියෙනවද. මොකෝ ටිකට් එකට සල්ලි මසර්ගෙන් ඉල්ලගන්න කියලද. නෑ මං කොහොමහරි සල්ලි හොයාගන්නවා. මොකක් හරි රස්සාවක් කරලා සල්ලි හොයාගන්න පුළුවන්නේ. උදේ මං නැඟිටිනකොටත් මසර් ඇඳේ හිටියේ නෑ. උදේම නැඟිටලද නැත්නම් ඊයේ රෑ ඉඳන්ම නිදි නැද්ද කියලා මං දන්නේ නෑ. කොහොමත් දැන් එයා ගැන හොයන්න මට උවමනාවකුත් නෑ. මං නැඟිටලා මූණ කට සෝදගෙන ඇඳුමක් දාගෙන කිචන් එක පැත්තට යද්දි මසර් කෑම මේසෙන් වාඩි වෙලා හිටියා. "ගුඩ් මෝනින් අයිශා...ඔයා ආස නිසා උදේට කන්න මං චිකන් ශවර්මා හැදුවා. එන්න කමු." මසර් මං දිහා බලලා හිනාවෙලා කිව්වා. එයා හිතන් ඉන්නේ උදේ නැඟිටිද්දි මට හැමදේම අමතක වෙලා කියලාද දන්නෙ නෑ. මං මසර් දිහා බලන්නෙ නැතිව කුස්සියට ගිහින් පාන් පෙත්තක් ටෝස්ට් කරගෙන බිත්තරයක් ස්ක්‍රැම්බල් කරගත්තා. ඊටපස්සේ ඒ ටික ප්ලේට් එකට දාගෙන ගිහින් ටීවී එකත් ඔන් කරලා සෝෆා එකෙන් වාඩි වුණා. ඇස් කොනින් බලනකොට මසරුත් කනවා කියලා මට පෙණුනා. කාලා ඉවර වෙලා හිස් ප්ලේට් එක අරගෙන කුස්සියට යද්දි මසර් තාමත් කනවා. කනවටත් වඩා කල්පනා කරනවද කොහෙද. ෆ්‍රිජ් එකෙන් ඔරේන්ජ් ජූස් බෝතලේ අරගෙන ඒකෙන් ටිකක් ග්ලාස් එකට වක් කරගෙන මං ආයිත් ගිහින් සෝෆා එකෙන් වාඩි වුණා. "අයිශා මට ඔයත් එක්ක කතා කරන්න ඕනි..." ටික වෙලාවකට පස්සේ මසර් ඇවිත් මං ළඟින් වාඩිවුණා. මං එයා කියපු දේ කනකට ගන්නෙ නැතුව ටීවි එක බලන ගමන් ඔරේන්ජ් ජූස් වීදුරුව හිමින් සැරේ බිබී හිටියා. "අයිශා ප්ලීස්...මට ඔයත් එක්ක කතා කරන්න ඕනි." මසර් රිමෝට් එක අරගෙන ටීවි එක ඕෆ් කළා. "මොනාද තව ඔයාට කියන්න තියෙන්නේ?..." "නැන්දා ඔක්කොම දන්නවා..." "මොකක්ද?..." "ඔයා තරහ වෙලා එහෙන් ගිහින් ඔයාලගෙ ගෙදර නතර වුණානේ...ඒ දවස් වල මං ගියා නැන්දව හම්බෙන්න." "නිකන් බොරු කියන්න එපා මසර්. ඒ දවස් වල කරීමා මට කෝල් කරද්දි කිව්වා ඔයා ඒ පැත්ත පළාතෙවත් ආවෙ නෑ කියලා..." "නෑ මං ආවා. ඔයා ඇහුවොත් එහෙම කියන්න කියලා මං කරීමාට කියලා තිබුණේ. ඔයා ඔයාලගේ ගෙදර ගිහින් සතියක් යන්න කලින් මං ගියා නැන්දව හම්බෙන්න. මං ගිහින් කිව්වා ප්‍රශ්නෙ තියෙන්නේ මට, ඒ නිසා ඔයාට අනම් මනම් කියන්න එපා කියලා.. එහෙම කියලා මං ඒ ගෙදරින් ආවා. නැන්දා අහගෙන හිටියා විතරයි මොනාත් කියන්න ආවේ නෑ... ඒත් දවස් දෙකක් වගේ යද්දි නැන්දා මට කෝල් කරලා කිව්වා අපි දෙන්නා එහෙ එන්නෙ නැත්නම් ගේ එයාගෙ නමට ලියලා දෙන්න කියලා... එවෙලේ එයා ඒ කළේ ඉල්ලීමක්ද නැත්නම් එයා මාව බ්ලැක්මේල් කරන්න හැදුවද කියලා මං දන්නෙ නෑ. කොහොමත් ඔයා ආයෙ ඒ ගෙදරට යන්න කැමැත්තක් නැති නිසා මං ඒ ගේ එයා නමට ලියලා දුන්නා. කොහොමහරි වෙන රටකට යනවා කියලා එදා තමයි මං හිතාගත්තේ..." "එතකොට ඔයා ඔයාගෙ බොරුව වහගන්න ගේ නැන්දගෙ නමට ලියලා දුන්නා.." "බොරුව වහගන්න හැදුවේ ඔයා මට නැති වෙයි කියන බයට අයිශා..." "දැන් ඔයාගෙ ප්‍රශ්නෙ ඒ හැමෝම දන්නවද?.. "මං එදා යද්දි ගෙදර හිටියේ නැන්දයි කරීමායි විතරයි. මයිරාවත් හිටියේ නෑ...පස්සේ එයාලා ඒ ගැන දැනගත්තද කියන්නනම

් මං දන්නෙ නෑ.." "ඔයා මෙච්චර බොරුවක් කියලා තියෙද්දි ඔයා ඔය කියන කතා මං කොහොමද විශ්වාස කරන්නේ...මතකද ඔයා මට කිව්වේ නැන්දා ඔයාව පොඩි කාලෙ ඉඳලා බලාගත්ත නිසා නැන්දට ගේ ලියලා දුන්නා කියලා... දැන් ඔයා කියන්නේ වෙනම කතාවක්. ඔන්න කරීමාවත් හිටියනම් මං එයාගෙන් අහගන්නවා මේකෙ ඇත්ත නැත්ත. ඒ කෙල්ලත් කොහේ අතුරුදහන් වුණාද මන්දා...." "හරි ඔයාට මාව විශ්වාස නැත්නම් නැන්දට කෝල් එකක් අරන් අහලා බලන්න..." "අනේ මේ මසර්, මට එයත් එක්ක කතා කරන්න ඕනි නෑ....මං ඊයේ කියපු දේ තමයි මගෙ අන්තිම තීරණේ..." "ඒ කියන්නේ ඔයාට ඕනි මගෙන් ඩිවෝස් වෙන්න. මං වඳ නිසා ඔයාට ඕනි මගෙන් ඩිවෝස් වෙන්න එහෙම නේද?.." මසර් මගෙ මූණට එබිලා ඇහුවා. "නෑ..නෑ ඒක නෙමෙයි. ඒක මට ප්‍රශ්නයක් නෑ. මට තියෙන ප්‍රශ්නෙ ඔයාගෙ ආත්මාර්ථකාමිකම. ඔයාගෙ ඔය ආත්මාර්ථකාමිකම නිසා ඔයා ඉස්සරහට මට තව මොනා කරයිද කියලා කවුද දන්නේ.... ඔයාට ඩිවෝස් එක දෙන්න බැරිනම් ඒත් කමක් නෑ. මං මගෙ රටට යනවා. මොනා හරි කරලා සල්ලි ටිකක් හොයාගෙන මං යනවා..." "ඔයා කලබල වෙලා ඉන්නේ අයිශා...ඔහොම හදිස්සියේ තීරණ ගන්න ලෑස්ති වෙන්න එපා... ඔයා පොඩ්ඩක්වත් හිතුවද ඔයා ඔක්කොම අතඇරලා දාලා එහෙට ගියාම ඔයාගෙ අම්මටයි තාත්තටයි මොනාව හිතෙයිද කියලා.." මසර් මගෙ අතකින් අල්ලගන්න ගමන් කිව්වා. මං එයා අල්ලගත්ත අත ගසලා දාලා අහක බලාගත්තා. "මේ අහන්න අයිශා...ඔයාට මාව එපානම් මං ඔයාට බල කරන්නෙ නෑ. ඒත් ප්ලීස් PR එක ගන්නකම් අපි එකට ඉමු. ඔයාට මාත් එක්ක එක කාමරේ ඉන්න බැරිනම් මං අනිත් රූම් එකට යන්නම්. PR ගත්තට පස්සේ ඔයා තීරණේ කරන්න ඔයා ඉන්නවද යනවද කියලා. ඔයා යන්නෙ නැතුව මෙහෙ ඉන්නවා කියලා තීරණේ කළොත් මේ ගෙදර දිගටම ඉන්න ඔයාට පුළුවන්. මං රෙන්ට් එක දිගටම ගෙවන්නම්. අනිත් දේවල් ගැනත් මං බලාගන්නම්. මට පුළුවන් වෙන තැනක රෙන්ට් එකට කොහෙ හරි කාමරයක් හොයාගන්න." මං මසර්ට මොනාත් කියන්නෙ නැතුව රිමෝට් එක අරගෙන ටීවි එක ඔන් කළා. ටික වෙලාවක් මගෙ දිහා බලාගෙන හිටපු මසර් දිග හුස්මක් අරන් පහලට දාලා නැඟිට්ටා. ඊළඟට එයා කෙලින්ම ගියේ කාමරේට. නමය හමාරට විතර එයා කාමරෙන් එළියට ආවා. "මං යනවා අයිශා...පරිස්සමෙන් ඉන්න." කියලා මසර් ගියා. වෙනදටනම් ඉතින් කිස් එකකුයි හග් එකකුයි දීලා පරිස්සමෙන් යන්න දෙවි පිහිටයි කියලා කිව්වට අද මට හ්ම් කියලා කියන්නවත් හිතුනේ නෑ. මසර් ගියාට පස්සේ මං කුස්සිය පැත්තට ගියේ අස් පස් කරලා දාන්න හිතාගෙන. උදේ ශවර්මා හදලා මසර් කුස්සිය එහෙන් මෙහෙන් අස් කරලා තිබුණට මගෙ හිතට හරි නෑ. ඒ නිසා මං ආපහු මගෙ විදියට කුස්සිය අස් කරලා කෑම මේසෙත් පිහ දාලා දැම්මා. කෑම මේසෙ තිබුණු ශවර්මා තුන බොක්ස් එකකට දාලා ෆ්‍රිජ් එකට දැම්මා. එයාටම මේවා රෑට කන්න පුළුවන්නේ. කුස්සියට වෙලා අස් කර කර හිටියත් ඇත්තටම මට ඕනි වුණේ ඔහේ ඇඳට වෙලා ඉන්න. ඒත් එහෙම ඉන්නකොට විකාර හිතෙනවා වැඩියි. ඒක නිසා මං මෙහෙම්ම දවල්ට උයන්න ලෑස්ති වුණා. උයන ගමනුත් මං හිතුවේ උදේ වැඩට යන්න කලින් මසර් කියපුවා. කල්පනා කරලා බලද්දි එයාගෙ කතාවේ ඇත්තකුත් තියෙනවා. පණ්ඩිතකමට මෙහෙ දාලා එහෙට ගියා කියමුකෝ. තාත්තගේ කඩේ කරගෙන ඉන්න පුළුවන්. ඒත් ඉතින් කසාදෙත් කඩාගෙන ගියාම අම්මා මොනා කියයිද කවුද දන්නේ. ඒ දෙන්නට මේ මොනාත් නොකියා මොකක් හරි බොරුවක් කියලා ඉන්න පුළුවන්. ඒත් හැමදාටම එහෙම ඉන්න පුළුවන්ද බෑනේ. බලන් යද්දි මෙහෙට වෙලා ඉන්න එක තමයි හොඳම දේ. මුලින්ම මං මොකක් හරි රස්සාවක් හොයා ගන්නවා. ඊටපස්සේ මගෙ වියදම් මට බලාගන්න පුළුවන්නේ. ස්ටෝල් එකේ වැඩෙත් ටික දවසකට නවත්තනවා. ආයෙ මසර්ගෙන් ඕවට උදව් ගන්න ඕනි නෑ. මට පුළුවන් දවසක පටන් ගන්නවා. ස්ටෝල් එක දිගටම වහලා තිබ්බොත් ප්‍රශ්නයක් වෙයිද. එහෙම වුණොත් ඒක ඒ වෙලාවට බලමුකෝ. දවල් කෑම හදලා ඉවරවෙද්දිම වගේ අම්මගෙන් කෝල් එකක් ආවා. වෙනදටනම් මසර් වැඩට ගිය ගමන්ම මං අම්මට කෝල් කරනවනේ. "අම්මේ..." "ඊයේ ගත්තෙත් නෑනේ. මං ඒකයි අද උදේම ගත්තේ..." "ඊයේ ස්ටෝල් එකේ වැඩ ඉවර වෙලා එද්දි හොඳටම මහන්සියි අම්මේ. ඒක නිසයි කතා කළේ නැත්තේ..." "කොහොමද. හොඳට බිස්නස් තියෙනවද?.." "තාම එහෙම කියන්න තරම් ලොකුවට නෑ අම්මේ...පටන් ගත්තා විතරනේ..." "මොකක් හරි ප්‍රශ්නයක්ද අයිශා?..." "නෑ....ඒ මොකද එහෙම ඇහුවේ?..." "නෑ නිකන් මූණ සුදුමැලි වෙලා මැලවිලා ගිහින් වගේ...ඒකයි" "ආ...ඊයේ මහන්සියට වෙන්න ඇති...අද මං උදේට නැඟිට්ටෙත් පරක්කු වෙලා. මසර් තමයි උදේ නැඟිටලා කෑමත් හැදුවේ..." බොරු ගොඩක් අස්සෙන් යාන්තම් එක ඇත්තකුත් කියාගත්තා. ප්‍රශ්නයක් තියෙන වෙලාවට අම්මා වීඩියෝ කෝල් ගන්නවට මං අකමැති ඔය නිසාමයි. හැබැයි ඉතින් අපෙ අම්මා වීඩියෝ නෙමෙයි නිකන් කෝල් එකක් ගත්තත් මොකක් හරි ප්‍රශ්නයක් නම් කටහඬින් හරි ඒක හොයාගන්නවා. එක්කො මං අම්මට මේක කියලා දාන්නද. අම්මත් එක්ක කතා කරද්දි මං හිතුවෙම මසර්ගෙයි මගෙයි ප්‍රශ්නෙ අම්මට කියනවද නැද්ද කියලයි. මගෙ හිතේ මසර් ගැන කොච්චර ලොකු තරහක් තිබුණත් අම්මලා ඉස්සරහ මසර්ව පහලට දාලා කතා කරන්න මට හිතුනේ නෑ. අඩු තරමේ මට මේ දේවල් කතා කරන්න යාළුවෙක්වත් නෑනේ. අක්කලා දෙන්නෙක් හිටියට උන් දෙන්නාට මේවා කියන්නත් බෑ. අනිත් පැත්තට අම්මගෙයි තාත්තගෙයි කනේ තියයි. "තාත්තා කෝ අම්මේ..." ඉස්සර කරච්චි වල ඉද්දිනම් මං තාත්තා එක්ක ෆෝන් එකෙන් කතා කරන්නේ මාසෙකට සැරයක් වගේ තමයි. අපෙ තාත්තා ඉතින් කොහොමත් අඩුවෙන් කතා කරන කෙනෙක්නේ. ඒත් මෙහෙ ආවට පස්සෙනම් සතියකට තුන් හතර පාරක්වත් මං තාත්තා එක්ක කතා කරනවාමයි. "සාලෙට වෙලා ටීවි එක බලනවා. ඉන්න මං ෆෝන් එක දෙන්නම්.." කුස්සියට වෙලා මාත් එක්ක කතා කර කර හිටපු අම්මා ඉක්මනට ගිහින් තාත්තට ෆෝන් එක දුන්නා. "ඉතින් අයිශා...කොහොමද?..." "හොඳින් ඉන්නවා තාත්තේ...වෙනදට තාත්තා මේ වෙලාවට කඩේ ගෙනියන්න බඩු පැක් කරනවා නේද?..." "අසාම් ඇවිත් කෑම ටික අරගෙන ගියා අයිශා...උදේ ඉඳලා මගෙ බඩ පපුව දනවා..." තාත්තා පපුව අතගාන ගමන් කිව්වා. "ඉතින් තාත්තේ එහෙනම් ඔහොම ඉඳලා හරියනවද. බෙහෙත් ගන්න ඕනිනේ..." "ගැස්ට්‍රයිටීස් වැඩි වෙලා වෙන්න ඇති දරුවෝ...මට ඉතින් කොහොමත් කාලෙන් කාලෙට ඕක හැදෙනවනේ...." "අනේ මන්දා...ගැස්ට්‍රයිටීස්ද නැත්නම් වෙන ලෙඩක්ද කියලා දන්නෙ නෑනේ. කෝකටත් තාත්තා අදම ගිහින් බෙහෙත් ගන්න. මං ආයෙ හවසට කෝල් එකක් අරගෙන බලන්නම්කෝ බෙහෙත් ගත්තද නැද්ද කියලා..." "හරි දරුවෝ...මං බෙහෙත් ගන්නම්. ඒක නෙමෙයි දැන් ඔයාගෙ බිස්නස් එක කොහොමද කියන්නකෝ..." "කරගෙන යනවා තාත්තේ. මෙහෙ මේ ස්වීට් ජාති වලට ලොකු ඉල්ලුමක් නෑ වගෙයි. ඔක්කොටම වඩා මගෙ ස්ටෝල් එක වගේම තව ස්ටෝල් එකකුත් මාකට් එකේ තියෙන නිසා ස්වීට් ගන්න එන මිනිස්සු ස්ටෝල් දෙකට බෙදිලා යන්නේ. මටත් වඩා අනිත් ස්ටෝල් එකට තමයි බිස්නස් වැඩි." "ඒ ස්ටෝල් එක දාලා තියෙන්නෙත් අපේ රටේ කෙනෙක්ද?.." "හ්ම්ම්...ඔව් තාත්තේ...මසර් එක්ක එකට වැඩ කරන ශෙෆ් කෙනෙක්ගේ වයිෆ් කෙනෙක්. එයා සෑහෙන කාලෙක ඉඳන් ඔය ස්වීට් බිස්නස් කරන්නේ. හැබැයි ඉතින් ස්ටෝල් එක දැම්මෙනම් අලුතින්. මගෙන් කොපි කරලා..." මසර් නිසයි එහෙම වුණේ කියලා කටක් ඇරලා කියන්න බෑනේ. "එහෙම තමයි අයිශා...ඕවා කොහෙත් වෙනවා. තමන්ගේ බිස්නස් එක දියුණු කරගන්නනම් වෙනස් දෙයක් මිනිස්සුන්ට දෙන්න අපි දැනගන්න ඕනි. දැන් පොඩ්ඩක් හිතන්නකෝ මොකක් හරි වෙනස් දෙයක් දැක්කොත් ඒ දිහා මිනිස්සු බලනවා වැඩියිනේ. අන්න ඒ වගේ ඔහෙට වෙනස් දෙයක් විකුණන්න බලන්න. කවුරුත් නොකරන දෙයක් කරන්න බලන්න. හිමින් සැරේ හිතන්නකෝ. ඔයාට මොකක් හරි පොටක් පෑදෙයි." අම්මයි තාත්තයි එක්ක කතා කරාට පස්සේ හිතට පොඩි සැහැල්ලුවක් දැණුනා. දැන් තියෙන එකම බලාපොරොත්තුව මගෙ බිස්නස් එක දියුණු කරගන්න එක. දැන් මං හිතන්න ඕනි ඒ ගැන විතරයි. මසර් එයා ගැන බලාගනියි. තාමත් මං කන්නෙ අඳින්නේ එයා දෙන සල්ලි වලින්නේ. ඒක ඉක්මනට නවත්තන්න ඕනි. මේ ඔක්කොටම තියෙන එකම විසඳුම පුළුවන් තරම් ඉක්මනට රස්සාවක් හොයාගන්න එක තමයි. ඒත් ඉතින් ඒ වැඩේට මට කවුද උදව් කරන්නේ. මසර්ටම කියනවද. අනේ ඇත්තට ඒ මින්හගෙන් උදව් ඉල්ලන්න උඹට ලැජ්ජාවක් නැද්ද අයිශා. ඊට වඩා හොඳයි හිඟා කනවා. මගෙ හිත මටම බැන්නා. රංගි, ඔව් උදව්වක් ඉල්ලන්න පුළුවන් කෙනෙක්ට මට මේ වෙලාවේ ඉන්නෙ රංගි විතරයි. මතු සම්බන්ධයි. බුද්ධි ජයවීර. ( කතාව කියවලා අදහස් දක්වන ඔයාලා හැමෝටම ගොඩක් ස්තූති. පිළිතුරු නොලියනවට සමාවෙන්න )අච්චාරුව......... "මම තවමත් කියන්නේ උඹට ඒකි ගැලපෙන්නේ නෑ කියලා බන්. බලපන් පොඩ්ඩක් , ඒකි නිකන් කෘතිම විනාකිරි බෝතලයක් වගෙයි." ගාමින්ද මගෙත් සිතාරිගේ සම්බන්ධය දැනගත් වේලෙහිම පවසා සිටියේ එලෙසයි. මට වඩා වසරකින් පමණ වැඩිමහල් වූ සිතාරි මට කවරදාකමවත් නොගැලපෙන බව ගාමින්දගේ අදහසයි. "මේකයි මචෝ...මම කියන්නේ. උඹ ඒකිව කසාද බැන්දයි කියපන්කෝ. උඹට සිද්දවෙනවා සම්පූර්ණයෙන් ඒකිගේ විදිහට හැඩ ගැහෙන්න. දැනටමත් පේනවනේ බන් ඒකි , තනිකර අර පේන ඩමිය වගෙයි..." අප දෙදෙනා ඉදිරියෙන් පිහිටා තිබූ රූපලාවන්‍යාගාරයේ වූ කාන්තා පිළිරුව දක්වමින් ගාමින්ද නැවතත් පවසා සිටියි. "අනේ මන්දා බන් ගාමින්ද... ඔය පෙනෙනවට වඩා සිතාරි හුගක් වෙනස් බන්. ඒකිට පට්ට තේරුමක් තියෙන්නේ සමාජේ ගැන උනත්... හරි හරි ඒවයින් වැඩක් නෑ... දැන් කොහොමද කියපන්කෝ උඹේ කසාදේ කටයුතු එහෙම?" "අන්න බලපන් මලින්ත ගෑණු... දැන් බලපන් මිහිරාණි ගමේ හැදිච්ච නිවුණු ගති තියෙන කෙල්ලක්. මට වඩා සල්ලි තියෙන පවුලක් උනත් බන් ඒකී මාරම ලැදී මට... අනික මට ගැළපෙනම කෙනා මිහිරාණි බන්...කොටින්ම කිව්වොත් මලියා උඹේ එකී ආටිෆිෂල් විනාකිරි බෝතලයක් නම් මගේ එකී පොල් විනාකිරි බෝතලයක්... ඒ තරම්ම ස්වභාවිකයි...." ගාමින්ද මට තව තවත් ඈ ගැන මොන මොනවාදෝ දෙඩෙව්වත් මා ඒ ගැන කිසිඳු අවධානයක් නොදැක්වීමි. ගාමින්දගේ කතාවෙහි වැරැද්දක්ද නැත. සිතාරි තනිකරම පියරු බබෙකි. ඔවුන්ගේ දෙමාපියන් කිසිදිනයකදීවත් මා වැන්නෙකු සිය බෑණා ලෙසින් පිළිනොගන

්නා බව මා දනිමි. "එහෙනම් මලියා... රෑ වෙන්ඩත් එනවා. මම දැන් යන්ඩ ඕනේ. අනිවා වෙඩින් එක උඹට කියනවෑ..." ගාමින්ද මගෙන් සමුගෙන පිටව ගියත් මා දිගින් දිගටම කල්පනා කරන්නට වූයේ මාත්, සිතාරිත් පිළිබඳවයි. අවසානයේ ඇයට කරුණු පහදා දී දැන්ම වෙන්වීම ලේසි බව මගේ හිත කී බැවින් මා එවෙලෙහිම ඈ කැඳවූයේ මේ පිළිබඳව කථිකා කර ගැනීමටයි. තවත් සුළු මොහොතකින් ඈ මා සිටි උද්‍යානයට පැමිණියේ අගනා ලෙස සැරසීගෙනයි. ඈ දුටුවනම මා මනසේ මැවුණේ ඉතා ලස්සන පිල් විදහාගත් මොණරෙක් හා ඒ අසල සිටින මුගටියෙකුගේ රුවයි. ඈ මොණරෙකු නම් මා ඈ අසල සිටින කැත මුගටියෙක් මෙනැයි මා හට හැඟෙයි. "ඉතින්...ඔය ටික කියන්නද මට දැන් එන්න කිව්වේ..." මාගේ කතාව අවසානයේ ඈ විමසා සිටියේ ඉතා සාවධානවයි. "මලින්ත... මම ඔයාට ආදරේ කරන්න ගත්තේ ඔයාට සල්ලි තියෙන හින්දවත්, ඔයාගේ පෙනුම හින්දවත් නෙවෙයි. අනික ඔයා කැමතී නම් මේ දැන් උනත් මාව අරන් යන්න. අපිට අපි ගැන ප්‍රශ්නයක් නැත්නම් අපි බඳිමු..." ගැහැණියක වුවත් ඈ ජීවිතය දෙස බැළුවේ මා තරම් බැරෑරුම් ලෙස නොවෙයි. ගෙවල් වල කැමැත්තකින් තොරව මා හා ජීවත් වීමට ඈ අදහස් කලේ එබැවින් විය හැකියි. දීර්ඝ සාකච්ඡාවකින් පසුව ඈ රැගෙන යාමට මා හට සිඳුවේයැයි මා කිසිවිටක නොසිතුවෙමි. ඈ පවසා සිටියේ ඈ කෙරෙහි මාගේ ආදරය අවංක නම් ඒ මොහොතේම ඈ රැගෙන කොහේ හෝ යන ලෙසයි. ඇයට පිටුපෑමට නොහැකි වූ තැන මා ඈවත් රැගෙන දුර බැහැර අනුරාධපුරයේ කුඩා නිවසකට පිටවූයේ ඇයගේ වියදමෙනි. මා ඈ හා ජීවත් වන්නට පටන් ගත් මුල් සතියේදීම ගාමින්දගේ කතාව යම්තාක් දුරට සත්‍ය වෙමින් පවතින බව මම තේරුම් ගතිමි. ඇයට පොල් ගාන්නට නොහැකිය, උණුසුම නිසා ඇයගේ ඇගපතෙගි බිබිලි නැඟීමෙන් ඈ අසනීප වූවාය. අනුරාධපුරයේ වතුර ඈ හට ඔක්කාරය ඇති කරවන්නට විය. ඈ පිසින ආහාරවල කිසිඳු රසයක් නොවීය. බොහෝ විට ආහාර ලුණු වැඩි වූ අතර දියාරු විය. නමුත් මා ඒ සියල්ලම පාහේ ඉවසමින් ඈ හට සහය වන්නට වූයේ ඈ විඳින දුකට හේතුව මා බව මා දන්නා නිසාය. මාසයක පමණ ඇවෑමෙන් ඈ යම්තාක් දුරට හොදින් ආහාර පිසීමට උගත්තාය. දුම්රොටු වැදීමෙන් ඈ අසනීප වීම යම්තාක් දුරට අඩුවූ අතර මා රැකියාව නිමකර නිවසට පැමිණෙන තෙක් ඈ ගේ වටා වූ බිම්කඩ තුළ විවිධ පැළ වර්ග වගා කලාය. මා අනුරාධපුර නගරයේ සාප්පුවක සේවය කිරීමෙන් සොයාගත් සොච්චම් මුදල ඈ ඉතා සකසුරුවමට වියදම් කළාය. කිසිවිටකවත් ඈ අළුත් ඇදුම් පැළදුම් නොඉල්ලූ අතර කිසි දිනකදී ඈ ආලේපන තවරා ඉදිනු විවාහයෙන් පසුව මා දැක නැත. "සිතාරි... ඔයා එද්දී ජම්බෝලේ වගේ ලස්සනට, සුදුවට හිටියා. දැන් දර කෑල්ල වගේ ඇදිලා ගිහින් මදිවට කළුත් වෙලා. ඇත්තටම ඔයාට සතුටුයිද මේ ජීවිතේ ගැන?" මා දිනක් ඇයගෙන් විමසා සිටියේ ඇගේ මේ වෙනස්වීම මට අදහාගත නොහැකි තැනය. "මම ඔයත් එක්ක කැමැත්තෙන් ආවේ ඕනම දෙයක් දරාගෙන ඉන්න මගේ කැමැත්තෙන්මයි මලින්ත... ඉතින් මං ඇයි අසතුටු වෙන්නේ... මට සතුටුයි මගේ පෙනුම මේ තරම් කැත වෙද්දිත් ඔයා මම කෙරේම රැදිලා ඉන්න එක ගැන..." ඈ පිළිතුරු දුන්නේ ඉතා සන්තෝශයෙනි. අපගේ කුලී නිවස පිහිටා තිබුණේ අනුරාධපුර පූජා නගරයට ආසන්නයේම නිසා නිවස ඉදිරිපිට කුඩා රසකැවිලි අලෙවිසැලක් පටන්ගන්නට වූවේද ඇයගේ අදහසටම අනුවයි. ව්‍යාපාර පිළිබඳව ඈ තුළ වූ දැනුමත් උනන්දුවත් එකතු කොට මා නිපදවූ රසකැවිලි විකිණීම ඇයට ප්‍රීතියක් වූ අතර ඉන් මහා පරිමාණ ලාබයක් ලබාගත නොහැකි වූ නමුත් ජීවත්වීමට අවැසි මුදලක් සොයාගැනීමට ඈ සමර්ථ වූවාය. අප දෙදෙනාගේම අනාගතය පිණිස යමක් කිරීමට හැකිවීම ගැනද ඈ නිරන්තරයෙන් උදම් වූවාය. සිතාරිගෙන් මතුව ආ ප්‍රශ්නයක් හෙයින් අපට දරු සුරතල් බැලීමේ වරම් අහිමිව තිබිණි . මේ ගැන දුක් වූ සිතාරි කිහිපවාරයක් ඇයගේ ජීවිතය නසා ගැනීමට උත්සහ ගත්තේ මා කෙරෙහි උපන් දුකින්ම බව මා දනිමි. කාලය ඉගිල යත්ම අප ළමා නිවාසයකින් ලබාගත් දරුවෙකුට මවක් හා පියෙක් බවට පත්වූයේ අප දෙදෙනාගේම සතුටිනි. සිතාරි හොඳ බිරිඳකටත් වඩා හොඳ මවක් වූවාය. මා ඔත්පල වූ විට පවා ඈ මා රැක බලාගත්තේ මගේ මව් මා කුඩාකාලයේ බලා ගත්තාක් මෙන් ප්‍රවේශමිනි. අප වසර කිහිපයක්ම සතුටු සිතින් ජීවත් වීමු. එක්දිනක් වන්දනාවේ පැමිණි සිතාරිගේ මව අහම්බයෙන් සිතාරිව දැකීමෙන් නැවතත් අපට කොළඹ වාසයට යෑමට සිදුවූයේ අප බලාපොරොත්තු නොවූ ලෙසයි. සිතාරිගේ මව ඔවුන්ගේ නිවසේ වාසයට එන ලෙස කොතරම් ඇවිටිලි කලත් සිතාරි කැමති වූයේ ඒ ආසන්නයේම පිහිටි වෙනත් නිවසක පදිංචි වීමටයි. අප මෙතෙක් කල් එක්‍ රැස් කරගත් මුදලිනුත් සිතාරිගේ මව ස්වකැමැත්තෙන් ඇයට ලබාදුන් මුදලිනුත් ඒ කුඩා නිවස මිලයට ගත් අප එහි පදිංචි වූයේ සතුටිනි. නැවතත් පෙර පරිද්දෙන්ම ගතට ලැබුවා වූ සුවපහසුව හේතුවෙන් සිතාරි රූපයෙන් වැඩුණත් ඈ පෙරමෙන් ආලේපන භාවිතයට ලොල් නොවූයේ කුමන හෙයින්දැයි කියා මට වැටහීමක් නොතිබිණි. "මම මෙහේ හිටියනම් පුංචිම දේටත් අඩන පියරු බබෙක් වෙන්ඩ තිබුණා. හැබැයි ඔයා මාව ඒකෙන් ගලවගත්තා. ළමයි නැති හින්දා අපහාස විඳින්නත් තිබ්බා. ඒකෙනුත් ඔයා මාව අතෑරියේ නෑ. ඉතින් මම දැනටත් කැමති ඒ අනුරාධපුරේ ගෙව්ව කාලෙට මලින්ත..." මා ඇගෙන් විමසූ විට ඈ කියා සිටියේ එලෙසයි. සිතාරි සකසුරුවමින් ඉතුරු කොට තිබූ ඉතිරි මුදලින් රසකැවිලි වෙළඳාම කොළඹදී ආරම්භ කළ මා ඉන් ලාභ ලැබීමට පටන්ගත්තේද ඇයගේ කැපවීමත් උනන්දුවත් නිසාවෙනි. දරුවාගේ වැඩකටයුතු මෙන්ම උනන්දුවෙන් රසකැවිලි ව්‍යාපාරයේ වැඩකටයුතු පිළිබඳවද සොයා බැලූ ඇයගෙන් මා නිරන්තරයෙන් දුටුවේ පෙර දී සිටි සුළුදෙයටත් කංකෙඳිරි ගාණ යුවතියට වඩා ගාම්භීර වඟකීම් සහගත ගැහැනියකි. ඈ තුළ කළකට පෙර උන් පියරු බබා දියවී ක්ෂය වී ගොසිනි. "මලින්තයා... ඉතින් දැක්ක කල්... උඹලා එක පාරට අතුරුදහන් වුණානේ... ඉතින් මොකෝ වෙන්නේ..." දිනක් සිතාරි හා දරුවා සමඟ දරුවාගේ පාසලට ගොස් පැමිණෙන විට මාගේ මිතුරා වූ ගාමින්ද මා හට මුණගැසුණේ අහම්බයෙනි. "මම මේ නෝනත් එක්ක බබාගේ ඉස්කෝලේට ආවා ගාමා... ඉතින් කෝ උඹේ ස්වභාවික විනාකිරි බෝතලේ..." මා ගාමින්දගේ පිටට තට්ටු කරමින් විමසා සිටියේ යටගියාවෙහි කතාව ඔහුගේ මතකයට නගමිනි. කලකට පෙර ගාමින්ද නිරන්තරයෙන් ඇගයූ මිහිරාණි දැකීමේ ආසාවක් මා තුළ විණි. මා බලාපොරොත්තු වූයේ සතුටුදායක මුහුණකින් ගාමින්ද ඔහුගේ බිරිඳව හදුන්වා දෙනු ඇතැයි කියායි. නමුත් ඔහුගේ මුහුණ අවපැහැගැන්වුණේ වැස්සකට පෙරාතුව පැවති අහසක් ලෙසයි. "ඒවා ගැන කතා කරලා වැඩක් නෑ බන් මලින්ත. මිහිරාණි ටවුමට ආවට පස්සේ සෑහෙන්න වෙනස් වුණා බන්.. ඒකි තනිකරම වෙනස් වුණා. මමත් ආදරෙන් අන්ධ වෙලා වගේ හිටියේ. ඒකිට මට වඩා සල්ලි තියෙන එක ගැන ඒකි හැම තිස්සෙම කතාකරන්ඩ ගත්තා... හරියට ඉස්සර සිතාරි උඹත් එක්ක තර්ක කරනවා වගේ... අපි දෙන්නා ඩිවෝස් උනා . මිහිරාණි දැන් වෙන එකෙක් බැඳලා බන්..." ගාමින්දගේ ස්වරය බෙහෙවින් ශෝකජනක විය. "උඹ නම් මම කිව්ව එක කල්පනා කරලා වෙන කාව හරි බැන්දා නේ බන්... ඒකත් ලොකු දෙයක් . ඒ දවස්වලම මට ආරංචි උනා සිතාරි කා එක්කද මන්දා පැනලා ගිහින් කියලා... හැබැයි උඹේ නෝනා හැඩයි ආ..." ගාමින්ද පවසා සිටියේ මා දෙසට පැමිණෙන දරුවා හා සිතාරි දෙස බලමිනි . "උඹ දන්නවද ගාමින්ද... ඒ එන්නේ උඹ අර කිව්ව ආටිෆිෂල් විනාකිරි බෝතලේ තමයි . අපි ජීවිතේ කියන අච්චාරුව රහට හදාගත්තා බන්. හැබැයි ඒකට උඹටයි පින් දෙන්ඩ ඕනේ... උඹ මට අච්චාරුවට නියම වෙලාව සෙට් කරලා දුන්නා බන්. ඒ වෙලාවේ අපි ඒ තීරණේ ගත්තේ නැත්නම් අද මටත් උඹට උන දේම වෙන්ඩ තිබුණා..." මා සිතාරි දෙස බලමින් ගාමින්දට පවසා සිටියේ ආඩම්බරයෙනි. ඔහු පැවසූවේ සත්‍යක් බව මට නැවතත් හැඟෙමින් තිබේ. ඈ මගේ ජීවිතය නම් අච්චාරුව රස ගැන්වූ විනාකිරි බෝතලයයි. ඇගෙන් තොර වූ ජීවිතයක් මා හට නොමැතිය. විනාකිරි නොමැතිව අච්චාරු සැකසිය නොහැකි බව ඕනෑම මොහොතක සිහියේ තබාගත යුතුය. නිමි. බුද්ධි ____________✍️මේ වසන්තය ගෙවී යන්නට ළගයි.. වසන්තය ගැන ගැයුණු ගී....... වසන්තය ගැන සදහන් කරන විට බොහෝ දෙනෙකුගේ මතකයට නැගෙනුයේ වසන්ත ඍතුව පිලිබදවය. යුරෝපය ඇතුලු අනෙකුත් ශීත රටවල Wiinter එකට පසුව පැමීණෙන ඍතුව වසන්තය (Spring) ලෙස හදුන්වයි. මෙම කාලය අධික ශීතලක් හෝ උණුසුමක් නැති මනරම් දේශගුණයක් පවතින කාල පරිච්ඡේදයකි. සැම තැනකම මල් පිපී පරිසරය අලංකාර වෙයි. බැලූ බැලූ අත සිතට චමත්කාරය දනවයි. යුරෝපයේදී මෙය සාමාන්‍යයෙන් මාර්තු මුලදි ආරම්භ වී මැයි අගදී අවසන් වීමත් සමග ගිම්හානය (Summer) උදා වෙයි. එය දැඩි උණුසුම් බවක් සමග සිරුරට අපහසුතා ඇතිකරන සමයකි. මා මෙහිදී සදහන් කරනුයේ ජීවිතයේ වසන්ත සමය පිලිබදවය. එය බොහෝ විට ආරම්භ වනුයේ වයස 16 - 17 දී පමණ ඇරඹෙන නව යොවුන් විය සමගය. එහි නිශ්චිත අවසානයක් දැක්විය නොහැකිය. සාමාන්‍යයෙන් ප්‍රේමය පිළිබඳ හැගීම් මුලින්ම පහල වනුයේ වසන්ත සමය ආරම්භ වීමත් සමගය. වසන්ත සමයේදී ආරම්භ වන ප්‍රේමය පිලිබද අගනා ගීත සමූහයකින් අපගේ ගීත සාහිත්‍යය පොහොසත්ය. මේ වෑයම ජන හද බැදගත් එවැනි ගීත කීපයක් පිලිබදව විමසා බැලීමටය. මෙහිදි අපට මුලින්ම හමුවන්නේ නන්දා මාලනීය විසින් ගායනා කරන "යොවුන් වසන්තයේ " ගීතයයි. තරුණ දගකාර සිත් වල යොවුන් ආදරය ඇරඹෙන අයුරුත් ඔවුන් එය විදින ආකාරයත් එහි මොනවට සදහන් කර ඇත. වසන්තයේ මුණගැසුණු තම ප්‍රථම ප්‍රේමය ගැන කියවෙන අපූරු ගීතයක් මෑතකදී අපෙන් සමුගත් සනත් නන්දසිරි විසින් ගායනා කර ඇත. එය නම් " මේ ප්‍රථම වසන්තයයි " ගීතයයි. ප්‍රථම ප්‍රේමයේ රසවත් බව මේ ගීතයෙන්ද කදිමට දක්වා ඇත. යොවුන් ප්‍රේමය පිලිබදව ගැයුනු තවත් ඉතා ජනප්‍රිය ගීයක් වනුයේ " වසන්තයේ අග හමුවෙමු සොදුරිය, ළවැලි තලාවක විසුල කුසුම් මත" යන එඩ්වඩ් ජයකොඩි විසින් ගායනා

කරන ගීතයයි. ඉතා සුන්දර පද වැලකින් සමන්විත මෙම ගීය වයස් භේදයකින් තොරව බොහෝ දෙනෙකුගේ සිත්ගත් ගීතයකි. ප්‍රේමය පිලිබදව එක් ප්‍රකට කරුණක් වනුයේ බොහෝ ප්‍රේමයන් යම් දුක්මුසු අවසානයකට පත් වෙන බවය. මේ නිසා වසන්තයේ හටගන්නා ප්‍රේමයන්, විරහවෙන් අවසන් වීම මනාව දක්වන ගීත ගණනාවක් අපට මුණ ගැසේ. මෙයින් ෂෙල්ටන් පෙරේරා ගායනා කරන " මිහිරැති වසන්ත කාලේ ' තවත් ජනප්‍රිය ගීතයකි.නොලැබුණු ප්‍රේමයක් පිලිබදව කතා කරන මෙම ගීතය බොහෝ දෙනා අතර ඉතා ජනප්‍රියව පවතී. එමෙන්ම අමරදේව ශුරීන් ගයනා කරන " වසන්තයේ මල් කැකුළු නෙලාලා " ද අහිමි වූ එවැනිම ආදරයක් ගැන කියෙවෙන චමත්කාර ගීතයකි. මීට වඩා වෙනස් අරුතක් ගත් හැගුම්බර ගීතයක් කරුණාරත්න දිවුල්ගනේ ගායනා කරයි. එය " මේ වසන්තේ ගෙවී යන්නට ළගයි . හිනැහිනී නුඹ හමුවුනේ අවසාන දවසකයි". වසන්තය නිමා වීමට ආසන්නව තිබියදි මුණගැසුනු ප්‍රේමයක් පිලිබදව ඉතා ලයාන්විතව ගැයෙන මෙම ගීතය සැබැවින්ම ඉතා රසවත්ය. ගීත බොහෝ විට ජනප්‍රිය වන්නේ ඒවා අසන්නාගේ අත්දැකීම් වලට සමීප වූ විට යැයි මතයක් සමාජයේ පවතී. මෙවන් අත්දැකීම් ඇති වුවත් නැතත් සැබැවින්ම එම ගීත ඉතා රසවත්ය. සිත් නිවන සුළුය. මෙවන් සුභාවිත ගීත අපට දායාද කල ගායක ගායිකාවන්ටත් එම ගීත රචකයින්ටත් සංගීතය සැපයූවන්ටත් අපේ කෘතගුණ පළ කරමි. ඔවුන්ගේ නම් සදහන් නොකලේ මෙම සටහන කෙටි කිරීමටය. මෙම ඕනෑම ගීතයක් you tube හරහා සවන් දීමට පුලුවන.ගීත බොහොමයක් සිංහල ගීතයේ ස්වර්ණමය යුගය වූ 1970-80 දශක වලදි බිහිවී ඇත. ඉලෙක්ට්‍රොනික සංගීතයෙන් වල්මත් වී සිටින 2000 න් පසුව උපන් පරපුරද ඒවා වැළඳ ගෙන සිටීම සතුටට කරුණකි.මේක ලංකාවෙ ඉතිහාසය පදනම් කරගත්තු ෆිල්ම් එකකට වුණත් ඇඩප්ට් කරගන්න පුළුවන් පොඩි පහේ what if එකක් , කලින්ම ඒක කියල මේක පටන්ගන්නෙ නැත්තං "අමො අමො මේං ඉතිහාසය විකෘති කරනවෝ යැයි යැයි" කියකිය සමහරු ටිපර්වෙන්ඩ ඉඩ තියෙන නිසා , මොකද තාමත් ලංකාවෙ මිනිස්සුන්ට what if concept එක එච්චර හුරු නෑ, හරි අපි වැඩේට යමු , චරිත තුනක් , පළමුවන රාජසිංහ හෙවත් සීතාවක රාජසිංහ , කෝට්ටේ ව්‍යාඝ්‍රයා හෙවත් වීදිය බණ්ඩාර සහ පළමුවන විමලධර්මසූරිය හෙවත් ඔස්ත්‍රියාවේ දොන් ජුවන් හෙවත් කොනප්පු බණ්ඩාර , තුන්දෙනාම ලංකා ඉතිහාසයේ අවසාන භාගයේ එකිනෙකට ආසන්න කාලපරිච්ඡේදයන්හි පහළවුණ තුන්දෙනෙක් , තුන්දෙනාගෙ පොදු ලක්ෂණ කීපයක් තියෙනවා , තුන්දෙනාම අසිපත තමන්ගෙ ඇඟේ කෑල්ලක් වගේ වුණ විශිෂ්ඨ ගණයේ රණශූරයින් , යුධකලාව මනාව ප්‍රගුණකරපු යුධභූමියේ විශිෂ්ඨ දස්කම් පෑව විශිෂ්ඨ යුධ නායකයින්, තුන්දෙනාම ලංකාවට මුලින්ම ගොඩබැස්ස යුරෝපා ආක්‍රමණිකයින් වුණ පෘතුගීසීන්ට ලොකු හිසරදයක් වුණ පෘතුගීසීන්ව යුධමය වශයෙන් කිහිපවතාවක්ම අන්ත පරාජයට ලක් කරන්න සමත්වුණ තුන්දෙනෙක් , කෝවීදිය බණ්ඩාර අතින් පෘතුගීසීන් කිහිපවිටෙකදිම පරාජයට ලක්වුණා , සීතාවක රාජසිංහ මුල්ලේරිය වෙලේ වතුර රතුලේ පාටට හරවමින් පෘතුගීසීන් සමූලඝාතනය කරපු විදිහ , පේරෝ ලෝපෙස්ද සූසාගේ නායකත්වයෙන් කන්ද උඩරටට කඩාවැදුණු පෘතුගීසි සේනාංකයන් අන්ත පරාජයට ලක් කළ පළමුවන විමලධර්මසූරිය මෙහෙයවපු ඓතිහාසික දන්තුරේ සටන පෘතුගීසීන් පෙරදිගදි ලැබුව අන්තම පරාජයන් විදිහට ඉතිහාසයේ සටහන් වෙනවා, නමුත් මේ එකම එක්කෙනෙක්ටවත් බැරිවුණා පෘතුගීසීන් ලංකාවෙන් පන්නල දාන්න , වීදිය බණ්ඩාර යාපනයේ සංගිලිගෙ උපකාරය එක්ක පෘතුගීසීන් එක්ක සටන්කරන්න සියලු සැලසුම් සකස්කරල තියෙද්දි අවාසනාවන්ත විදිහට නල්ලූර් කෝවිලේ ගැටුමකදි ජීවිතක්ෂයට පත්වෙනව , සීතාවක රාජසිංහ මාස ගාණක් කොළඹ කොටුව වටළගෙන කොටුව ඇතුළෙ බළල් මස් පවා ගිනිගණන්වලට විකුණන ගාණට පෘතුගීසීන් අන්ත අසරණකරගෙන ඉන්නකොට ගෝවේ ඉඳන් එන සැපයුම් නිසා ඒ වැටලීම ව්‍යර්ථ වෙනවා , පළමුවන විමලධර්මසූරිය රජුටත් මහාලොකු දෙයක් කරගන්න බැරිවෙනවා , ලන්දේසීන්ගෙ උදව් ගන්න හදනකොට රජු අභාවප්‍රාප්ත වෙනවා , ඔතැනින් සීතාවක රාජසිංහ වීදිය බණ්ඩාර කියන්නෙ එකිනෙකා කෙරෙහි දැඩි වෛරයකින් උන්නු දෙන්නෙක් , වතාවක් වීදිය බණ්ඩාරව සීතාවක රාජසිංහ සිරගතකරපු වෙලාවෙ රාජසිංහගෙ නංගී තමයි වීදිය බණ්ඩාරට පැනල යන්න උදව්කරන්නෙ , පසුකාලීනව වීදිය බණ්ඩාර කොළඹ කොටුවෙ පෘතුගීසි සිරභාරයෙ ඉන්නකොට පල්ලරුන් නම් උමං කණින්නන්ගෙ උදව් අරගෙන කෝට්ටේ ඉඳන් කොළඹ කොටුවට උමඟක් හාරලා ඔහුව නිදහස් කරගන්නෙ ඇයම තමයි , ඊළඟට සීතාවක රාජසිංහ සහ පළමුවන විමලධර්මසූරිය නයි වෛරක්කාරයින් , ඒක ඇතිවුණේ විමලධර්මසූරියගේ පියා වුණ වීරසුන්දර බණ්ඩාරයන් බොරුවළක ලා මැරුව නිසා , අවසානයේ සීතාවක රාජසිංහ රජු පෙතන්ගොඩදි උණ කට්ටක් ඇනිලා රෝගාතුරුවෙලා මැරෙන්නෙ විමලධර්මසූරිය එක්ක යුද්ධය පරාජය වෙලා පසුබහිනකොට , මේ තමයි මේකෙ බැක්ග්‍රව්න්ඩ් එක , දැන් තමයි මං මේකෙ what if එකට එන්නෙ , අපි නිකමට හිතුවොත් මේ විශිෂ්ඨ ගණයේ රණශූර මිනිසුන් තුන්දෙනාම ඉතිහාසයේ එකම කාලපරිච්ඡේදයක ජීවත්වෙලා ඔවුන් ඔවුනොවුන් අතරෙ පුද්ගලික එදිරිවාදිකම් අමතක කරල ප්‍රතිකාලුන් හෙවත් පෘතුගීසීන් ලංකාවෙන් පලවාහරින්න එකට එකතුවුණා කියල , එහෙම එකට එකතුවෙලා එක සම්මුතියකට එළඹෙන එයාලා ඒකාබද්ධ සේනාංකයන් එක්ක එකතුවෙලා පෘතුගීසීන් පලවාහරින මෙහෙයුම පටන්ගත්තා කියල , මෙතැන අනිත් what if එක තමයි පෘතුගීසීන්ට පැත්තට නායකත්වය දෙන්නෙ කරලියැද්දේ බණ්ඩාරගෙ දියණිය වුණු විශිෂ්ඨ රණශූරියක් වුණු දෝන කතිරිනා බිසව , වීදිය බණ්ඩාර , සීතාවක රාජසිංහ සහ පළමුවන විමලධර්මසූරිය තුන්දෙනාගෙ නායකත්වය යටතේ සීතාවක , කෝට්ටේ සහ සෙංකඩගල ඒකාබද්ධ සේනාංකයන් එක්ක දෝන කතිරිනා විසින් නායකත්වය දෙන පෘතුගීසී සේනාංකයන් අතර කොළඹ , කෝට්ටේ , මන්නාරම , සීතාවක , ගාල්ල , යාපනය , සෙංකඩගල , ත්‍රිකුණාමලය වැනි ප්‍රදේශවල ඇතිවෙන සටන් අවසානයේ අවසාන පෘතුගීසි බලකොටුව වුණ කොළඹ කොටුව අත්පත්කරගෙන ඒ සටන ජයග්‍රාහීව අවසන් වුණා නම්...? AI එකෙන් සමහර සමහර scenes create කරන්න පොඩි ට්‍රයි එකක් දුන්නා , ඒවත් බලාගෙනම යන්ඩ...! 🥰🌸 . ~~~~~~~~~~~~~~✍️ විකුම්... . . . . . ❤✍️🌸රහස් සහනයේ.. සුවද මල් අතුරා සුවද වතුරේ ගිලි සැතපිලා මග බලා ඉමි සදට හිනැහිලා ඉන්නවද ඔබ මම ඔබේ රාධා පරපුරට ලේ නෑයො කොහි එද්ද වැඩිමළුන් නිති සොයයි වරදක්ද දෙස් දෙවොල් මා වෙලා වටලද්ද සයන පාළුව කෙසේ පවසම්ද දෙවොල අබියස තබා මල් මාලා පැතුවේ රහසින් කනට කොදුරලා තොටිලි නොව මා යදිමි වැද වැටිලා නොඉදුලෙනි මම.. සයනෙ තනිවීලා පාලිත මද්දගේබදුලු ගමන් හරියටම රෑ හතයි 40 විතර වෙද්දි කෝච්චිය ආවා. ඒක එනව දැක්කා විතරයි මිනිස්සු පොරකන්න ගත්තෙ ශීට් එකක් අල්ලගන්න බලාගෙන. ට්‍රේන් වල ගිහින් ලොකු පුරුද්දක් නැති කමටයි, පොරකන්න බැරි නිසයි මං පස්සට උනේ යන්තම් නැගගත්තොත් ඇති කියල හිතුන නිසා. නලියා, වකාත් එක්ක කෝච්චිය නතර කරනකොටම දොරේ එල්ලිලා ඇතුලට පැනගත්තා. මමත් පුලුවන් විදියට පස්සෙන්ම නැගගත්දි අරුන් මටත් එක්ක ශීට් එකක් අල්ලගෙන. යන්තම් කරේ එල්ලගෙන හිටපු බෑග් එක උඩට දාලා මං ඉදගත්තෙ අරුන් දෙන්නට හිනාවක් දාගෙන. ශිහා, ඒනුකයත් එක්ක ඉස්සරහ ශීට් එකේ. මට තිබුනෙ අයිනක ශීට් එකක්. එතන ජනේලෙ ගාව කෙනෙක් ඉදගෙන හිටියා. නලියා, සුමුදු නොහොත් වකා, ඒනුක, ශිහානයයි, මමයි එකම පන්තියෙ හිටියෙ අපි පහේ,හයේ කාලෙ ඉදන්ම. ඉස්කෝලෙ කාලෙ ගත්ත ආතල් ඉවර උනේ එක එකා ලන්කාවෙ හතර වටේ ජොබ් කරන්න ගත්තට පස්සෙ. මේ මාස පහ හයකට පස්සෙ ආයෙත් අපි එකට සෙට් උනේ බදුල්ලේ රවුමක් දාලා එන්න. ........................ බෑග් අස් කරගත්තාට පස්සෙ මං එහා පැත්තෙ ඉන්න එකා දිහා බැලුවෙ මගක් යද්දි ජනේලෙ අයින ඉල්ලගන්න පුලුවන් විදියෙ කෙනෙක්ද බලන්න. ඉන්නෙ කවුද පේන්නෙත් නෑ. කොහොම උනත් ගෑනු කෙනෙක්. කලු පාට ජර්සි එකටම මැච් වෙන කලු පාටම මාස්ක් එකක් දාලා. කොන්ඩෙ කඩල දාලා තිබුනෙ කෑලි මූනට වැටෙන්නම. මොනා නැතත් හොදට නිදි. ඔන්න ඔහෙ කමක් නෑ. අරුන් ටික දෙන්න දෙන්න ඉදගෙන මං තනියම. ලග පාතකත් නෑ කයියක් ගහන් යන්නවත්.කොහොමත් මුන් සින්දුවක් දෙකක් කියලා ඔක්කොම ඇහැරවල ගන්නකොට රෑ එක දෙක වෙනවා. මගෙ පරන පුරුදු ප්ලේ ලිස්ට් එකේ පලවෙනි සින්දුවත් ලාවට දාගෙන මං ඇස් දෙක පියාගත්තෙ ආයෙත් අරුන් ඇහැරවනකම් ටිකක් නිදාගන්න හිතාගෙන. ....... 'මේ... excuse mee... මිස්ටර්.. ඔයා නැගිටලද ඉන්නෙ..' ' අහ් ඔව්.. කියන්න...' නිදන් හිටපු එකාව ඇහරවල නිදිද අහපු බූරුවා මොකාද බලන්න එක්ක මං අමාරුවෙන් ඇස් ඇරල කතා කරා. ම්ම්ම්..කතා කරල තියෙන්නෙ එහා පැත්තෙ හිටපු කලු ජර්සිය. ' ඔව් කියන්න..' ' අනේ සොරි. ඔයා නිදාගෙනද හිටියෙ. මට වතුර ටිකක් ගන්න පුලුවන් ද.. ටිකක් කැස්ස එනවා. මං බෝතලේ දාලා ඇවිත් වගේ..' එයා තවම මාස්ක් එක දාගෙන. කටහඩින් නම් ලොකු වයසක් නැති වෙන්න ඕන. 'ඉන්න ටිකක් මං අරන් දෙන්නන්..' මං උඩ තිබිනු බෑග් එකෙන් බෝතලේ අරන් ගෑනු කෙනා අතට දුන්නා. ජනේලෙ පැත්තට හැරුනු එයා මාස්ක් එක පාත් කරල වතුර බිව්වා. එතකොටයි දැක්කෙ පොඩි කෙල්ලෙක්. අපේ වයසම වගේ ඇති. සුදු තලෙලු පාට මූනට කොන්ඩ කෑලි ටික වැටුනම පොඩි පිස්සු පාටකුත් තියෙයි. ' thanku.. මට ටිකක් සනීප මදි.සීතල නිසා කැස්ස ටිකක් වැඩි වෙනවා. මං රිතූ..' එයා මට ආයෙත් බෝතලේ දුන්නෙ එයාව හදුන්වලා දෙන ගමන්ම. ' හායි. මං දසුන්. ඔයාට අමාරුනම් මං ගාව පෙනඩෝල් නම් ඇති.. දෙන්නද..' කෝකටත් තෛලෙ වගේ හැම ගමනකටම කලින් අම්මා හදල දෙන මල්ලෙ පෙනඩෝල්,දෙහි ගෙඩි දෙකක්,කොපි පැකට් එකක්, සිද්දාලේප අනිවා තියෙනවා. ' අනේ එපා. මං බෙහෙත් බීලා ඉන්නෙ. ගෙදර ගිහාම කොහොමත් ආයෙ බෙහෙත් ගන්න වෙයි. මේ දවස් වල සීතල වැඩියි එහෙට. ' ' අහ් ඔයාගෙ ගෙවල් මෙහෙද. මරුනෙ. කොහෙද ගෙවල්... එතකොට කොහෙ ඉදන්ද මේ යන්නෙ..' මගෙන් ප්‍රශ්න වැලක්ම. නින්දත් කඩපු එකේ ඔන්න ඔහේ කයියක් ගහන් යනවා. අනික බදුල්ලෙ කෙල්ලෙක් උනත් අවුලක්ම නෑ. ' හපුතලේ ටවුන් එකෙන් බැහැල ටිකක් දුර යන්න ඕනි. ඔයාලා ට්‍රිප් එකක්ද..' ' ඕ. සෑහෙන කාලෙකින් සෙට් එක එක්ක.. ඔය ඔතන

ඉස්සරහ ඉන්නෙ අපේ එවුන්..' ' අහ් මරු මරු...' ' ඔයා ගෙදර යන්නෙ ? මොකක් හරි ජොබ් එකක් කරනවද..' ' ම්ම්ම්.. ' ම්ම්ම් එහෙමත් නෑ. තවම ටේනින්..ඔයා.? ' ' මං ජොබ් එකක් කරනවා ප්‍රයිවට් කම්පැනි එකක..' ' ගුඩ්.. සොරි ඔයාට හොදට නින්ද ගිහින් හිටියෙ නේද මං ඇහැරෙනකොට..' ' අහ් ඒකට කමක් නෑ. කරන්න දෙයක් නැති නිසා නිදාගත්තෙ. යාලුවො ඉස්සරහනෙ. තව ටිකක් වෙලා යද්දි කට්ටිය වැඩ පටන් ගනී ' යන්තම් පියවීගෙන එන ඇස් දෙක පිහදාන ගමන් මං කීවෙ දිග කතාවකට සෙට් වෙන්න හිතාගෙන.. ඊට පස්සෙ තව තව මොන මොනවදෝ ලොකු කතා ටිකක් ඔහේ කියව කියව අපි ගියා. එයාගෙ පවුලෙ විස්තර, අපේ ගෙදර විස්තර , එයාගෙ බල්ලයි පූසයි ගැන, තව මගේ නසරානි යාලුවොයි, වෙච්ච එක එක සිද්දි ගැනත්.. වෙලාව රෑ එකොලහට ලග ඇති. නින්ද පැත්තකවත් නෑ.කෝපි විකුනන මනුස්සයෙක් ආවෙ බොන්න මොනා හරි තිබුනොත් හොදයි කියල හිත කියද්දි. ' කෝපි බොනවද..' මං රිතූගෙන් ඇහුවෙ ලොකු ගමනකට පස්සෙ අපි සෑහෙන යාලුවො වෙලා නිසා. ' ඉන්න මං ගන්නම්.. මං ඔයාගෙ නින්දත් කැඩුවනෙ.. ' එහෙම කියපු එයා අපි දෙන්නටම කෝපි ගත්තා. තවත් මොන මොනවද කතාවලට පස්සෙ මට ලාවට නින්ද ගියා මතකයි. රිතූගෙ අලුපාට ඇස් මගෙ දිහාම බලන් දිලිසෙනවා අඩ නින්දෙන් වගේ මං දැක්ක. තියුනු පිහිතලයක් යටිබඩ කපන් මස් විනිවිද යනව දැනෙද්දිම ඇහුනු වියරු හිනා සද්දෙට මං ගැස්සුනා... ඔව් ඒ රිතූ... අත්‍ පුරාම ලේ. මං ඉන්නෙ කොහෙද කියල අදහසක් මට නෑ. ලා නිල් පාට බිත්ති පාට කරපු කාමරේක මැද්දට වෙන්න දාපු ඇදක්. මගෙ අත් කකුල් ගැටගහල දාලා. මං නැගිටින්න උත්සහ කරා. දැගලුවා. ඒත් මට බෑ. දොරක් නැති සම්පූර්ණයෙන්ම වැහුනු කාමරේක කලු ජර්සි එකයි මාස්ක් එකයි දාගත්ත රිතූ... එයාගෙ අත්.. දෙයියනේ ලේ.. මං ඉස්සිලා බැලුවෙ මා දිහාම. බඩට පහලින් මැහුම් පාරක්.. එතකොට එයාගෙ අත්.. එයාගෙ අත්වල තිබ්බෙ මගෙ වකුගඩුව. මගේ කියල වටින දේකට තිබුනෙම ඔච්චරයි. ගලාගෙන ගියපු දාඩියට මුලු ඇගම තෙත් වෙලා.. 'අම්මේ....' මං පුලුවන් උපරිමෙන් කෑගැහුවා..ගැලවෙන්න දැගලුවා. ඒ දගලද්දිම බැදල දාලා තිබුනු ඇදෙන් මාව බිමට වැටුනා.. 'දස්සා.. දස්සා.. කතා කරපන් බං මොකද මේ. නැගිටපන් බං.' ' මෙ මූට වතුර ටිකක් ගනිම් බං..' චටාස් ගාලා කම්මුල් වලට වැදුනු පාරට ගිනි විසිවෙන්න ගද්දි අමාරුවෙන් මං ඇස් ඇරියා. ' මොකද හු.... කෑගැහුවෙ මොකද්ද උනේ කියහන්..' වකුවා කකුල් දෙක ගාවම. ' වකුගඩුව නැතිවෙච්ච දුකට මං කෑගහද්දි මූ මටම ගහන්නෙ පිස්සුද කියලත් හිතුනා.. ඒත් මූ කොහෙන්ද මෙතන.. මං ඇස් දෙක ආයෙම තද කරල පියාගත්තා. (චටාස් )ආයෙමත් කම්මුල් පාරක්. 'නැගිටපන් බං..දස්සා.. ' ඒ පාර මට තේරුනා මොකක් හරි වැරැද්දක් වෙලා. ඇස් ඇරල බලද්දි මං තවම ට්‍රේන් එකේ. දෙයියනේ මං ශීට් එකෙන් බිම. යන්තම් ඇස් ඇරල මං වටේ බැලුවෙ පොලොව පලන් යන්න පුලුවන් තැනක් තියෙද බලන්න. මං දිහාම බලන් ඉන්න ඇස් ගොඩක්. ' මොකද මල්ලි දැන් කේස් එක හරි නේද.. යාලුවා බය වෙලා වගේ නෙහ්.. ' ලග හිටපු මනුස්සයෙක් ඇහුවෙ වකුවගෙන්.. ' ඔව් අයියෙ අවුලක් නෑ.. මූ මොකක් හරි දැකල.. දස්සා නැගිටපන් මූන චුට්ටක් හෝදගන්න. මොකද්ද බං උනේ.. ' 'මොකුත් උන් නෑ බං හීනයක් දැක්ක. දැන් ශේප් ' එහෙම කියන ගමන්ම මං බැලුවෙ ඉදන් හිටපු ශීට් එක දිහා. රිතූ.. එයාගෙ අලු පාට ඇස් කොන්ඩ කෑලිවලට ඇතුලෙන් මා දිහාම තවමත් බලාගෙන. ආයෙම ඒ දිහා බලන්න බයටම මං බිම බලාගත්තා. මට තවමත් විශ්වාස නෑ ඒ දැක්කෙ හීනයක්මයි කියල.. නැගිට්ට ගමන්ම මං කරේ ට්‍රේන් එකේ පොඩි වොශ් රූම් එකට රින්ගල මගේ බඩ බලපු එක. ඒ දැකපු මැහුම් පාරවල් එකක්වත් නෑ. දෙයියනේ යන්තම් මගේ වකුගඩුව බේරිලා.. ඔව් මං ආයෙත් එලියට ආවා. ඒත් රිතූ ගාව ශීට් එකට මං ගියෙ නෑ. මට බදුල්ලෙන් කෙල්ලො ඕනිත් නෑ. දෙයියනේ කියල දැන් ගෙදරට යාගන්න තිබුනනම් ඇති.. පසුවදන- එක එකා මගෙන් දැකපු හීනෙ ගැන ඇහුවට මං කතා කරේ නෑ. හීනෙන් දැක්කෙ ලග හිටපු කෙල්ල වකුගඩුව ගන්නවා කියලා කිව්වානම් මට මැරෙන්න වෙන්නෙ යාලුවො මාව ආතල් එකට ගන්න එක දරාගන්න බැරුව. එතකොට රිතූ.. රිතූ ආයෙම ට්‍රේන් එකෙන් බහින්න ලං වෙලා ලගට ආවා. එයා යනවා කියන්න. මොකුත්ම කියාගන්න බැරුව මං ගොලුවෙලා... මොකුත් නොකියා ඉන්න බැරිකමට මං කතා කරා. ' පරිස්සමෙන් යන්න. බායි..' ආයෙම ඒ ඇස් දිහා බලන්න තරම් මං බය උනා. US.🖤මට කාර් එකක් ගන්න ලොකුවට උවමනාව තිබ්බට ඒ හීනෙ තිබ්බෙ අත පොවන්න බැරි තරම් දුර. මම මහන්සි උනා රස්සාව වෙනුවෙන්. ඒ අතරෙදි පොඩියට කම්පියුටර් ට්‍රේනින් ස්කූල් එකකුත් පටන් ගත්තා. උගන්නන වැඩක් නිසා "අඩු ලාබ, වැඩි සතුට" කන්සෙප්ට් එකට පටන් ගත්තෙ. ඒ නිසා ලොකු ලාභයක් ලැබුනෙ නෑ. ඔය අතරෙදි තමා ලංකාවෙ සමාගමක් 'චෙරි කිවු කිවු' කියල කාර් එකක් ගෙනාවෙ. බැලූ බැල්මට හිතට හරි යන පෙනුමක් නොතිබුනාට කාර් එකකට තිබ්බ ආසාව නිසා ගණන් බලන්න ගියේ ලීසිං පාරක් දාගෙන හරි ගොඩ යන්න බලාගෙන. බුදු අම්මෝ ලක්ෂ එකොලකුත් තුන් කාලක්. හිතුවෙම ලක්ෂ පහක්, හයක් වෙයි කියල. ඉතිං හීනෙ ආයෙම ඈත දුරට අල්ලන්න බැරි වෙන්නම පැනලා ගියා. තව කාලෙකට පස්සෙ අඳුනන කෙනෙක් ළඟ තිබ්බ පාවිච්චි කරපු ලාන්සර් එකක් ගන්නම ගියා. ලක්ෂ පහමාරකට. ඒක ගන්න හිතාගෙන ආසාවෙන් මාතර ඉඳලා ගාල්ලට තෙල් පිච්චෙන ගාණ මනින්න පැදගෙන ආවා. ඒකට තෙල් ගැහුවානම් මම ඉක්මනටම බංකොලොත් වෙන බව තේරුනේ ෂෙඩ් එකේ මීටරේ රවුමට කැරකෙද්දි. ඉතිං "කරන්ට් එක ආවා .... ආයෙ ගියා" කතාව වගේ ඒකත් ගිහින් දීලා හිත හදාගෙන බිස්නස් එකටයි රස්සාවටයි ලොකුවට දුවන්න පටන් ගත්තා. මාසෙකට ගෙවන්න පුලුවන් ගාන තහවුරු වෙනකල් ආයෙ වාහනයක් ගැන හිතන්නෙ නෑ කියල තීරණය කළාට කලාතුරකින් දකින එකේක අමුතු, විකෘති මොඩ්ල් එකක් දැක්කම "මේක නම් අඩුවට ඇති" කියලා මිල හොයන්න ගියාම ඒවත් චෙරි කිවු කිවු එකට එහා. මාසෙට විසිපන්දහක් ගෙවන්න පුලුවන් කියල හරියටම තහවුරු උනාම මම ගියේ වාහන චක්‍රවර්ති කෙනෙක් වෙච්චි යාළුවෙක් ලඟට. "මොකක්ද බලන්න ඕන වාහනේ, කාර් එකක් ? වෑන් එකක්..? " මොකක් හරි ඩීසල් ? පෙට්‍රල් ? මොකක් හරි ටොයොටා, නිසාන්, හොන්ඩා 🤔 ඒ සේරටම මගේ උත්තරේ උනේ උඩ එකම තමයි. "මොකක් හරි" වෙන කිසිම කොන්දේසියක් නෑ. යාලුවට කිව්වෙ එක දෙයයි. වාහනේ මිල තක්සේරුව වැඩියෙන් ගන්න පුලුවන් වෙන්න ඕන. ඒකෙන් ලීසිං එකෙන් දෙන්නෙ සීයට හැත්තෑවකට සල්ලි විතරයි. ඒ මුදලෙන් වාහනේ සම්පූර්ණ ගණන ගෙවාගන්න පුලුවන් වෙන්න ඕන. මොකද මගේ අතේ සල්ලි නෑ. දඟලලා දඟලලා අන්තිමේ හොයා ගත්තා නිසාන් AD වැගන් එකක්. විකුණන්නෙ දස ලක්ෂ හැත්තෑ දාහට. එහෙම තමයි අයිති කෙනා ලීසිං සමාගමට කිව්වෙ. එයාල දුන්නා සීයට හැත් තෑවක්. 749000/- ඒ වුනාට ඒකෙ ඇත්ත මිල ලක්ශ හතයි තිහයි. මේ වගේ වටිනාකමක වාහනයක් ලක්ෂ දහයට ගන්න මූ නම් මී හරකෙක් වගේ බැල්මෙන් ලීසිං කොම්පැනිය දුන්නා සල්ලි සීයට විසි අටේ පොලියෙන්. වාහනේ ගාන බේරුවම දහනම දාහක් ඉතුරුයි. ඒ සල්ලි වලින් ගෙවුණු ටයර් දෙකක් දැම්මා. තෙල් ගැහුවා. පොඩි පොඩි අඩු පාඩු හැදුවා. අඩුපාඩු හදපු ගරාජ් එකේ බාස් ළඟ එන්න තියෙන "ලොකු රෙපයාර්" දෙකක් කිව්වා. මග රස්තියාදු වෙන්න වෙයි කියලත් කිව්වා. ඒත් සල්ලි නැති මට කරන්න දෙයක් තිබ්බෙ නෑ. ගෙනාවා වාහනේ, පැද්දා අවුරුදු දෙකක්. අර කියපු ලෙඩ එකක්වත් ආවෙ නෑ. විකුන්නෙ ගත්තු ගානටමයි. කතාව ඉවරයි. දැන් මගේ පම්පෝරි වෙලාව මේ වෙද්දි මගේ ළඟ තියෙනවා BMW, Mercedes, Land cruiser වගේ ලෝකේ ඉහලම වෙළඳ ලකුණු යටතේ වාහන ගණනාවක්. වතුරෙ යන ඒවා පවා. ඒ වගේම මගේම ආයතනවල සේවය සපයන කාර්‍යමණ්ඩල.වල බොහොමයක් දෙනාටත් තියෙනවා වාහන. මේ තරම් වෙලා මම කියන්න දැඟලුවේ මේකයි.. ජීවිතේ ආසාවල් තිබුනට විතරක් ප්‍රමාණවත් නෑ. ඒවා වෙනුවෙන් වැය වෙනවා කාලය, දාඩිය සහ කඳුලු... ඒ.වගේම කකුල පස්සට තියන්න වෙන වෙලාවට අපි ඒක නොකලොත් කවදාවත් ඕන තැනට ඇවිදගෙන යන්න අපට ඉඩ ලැබෙන්නෙ නෑ. ඒක මම ඉගෙන ගත්තු බරපතල සහ නොවරදින පාඩමක්.. සමීර බෝපගේ#පිරූ_පතිදම්🌷💗 🌷💗🌷💗🌷💗🌷💗🌷💗🌷💗🌷💗🌷💗🌷💗 "මට මිස්‍ටර් විජේමාන්න මුණගැහෙන්න පුලුවන්ද?" යැයි ඇසූ මැදිවියට පිවිසෙමින් වුන් කඩවසම් තරුණයා දෙස, ප්‍රවීණ ව්‍යාපාරික නිශ්ශංක විජේමාන්න මොහොතක් නිරුත්තරව බලාසිටියේ ය.නෙතෙහි තෙත පිරී ආවේ ඔහුවත් නොදන්නා හේතුවකටය.වියපත් තමාගේම තුරුණු වියෙහි පිටපතක් බදු උස්, පළල් උරපතින් සේම කැරළි කෙහෙරැලින්ද යුත් යෞවනයා සතුව වෙනසකට වූ, ඒ තද දුඹුරු පැහැ ගැන්වුණ, හුරුපුරුදු දෑස් යුග අභිමුව ඔහු තිගැස්සුණේ ය.ඔහුගේ අත් වළල්ල මැද වුන් ළාබාල පුතණුවන්ගේ නෙත් යුගද තමා හා සම වී, සිය බාල විය සිහිපත් කළෙන්.... වසර බොහෝ ගණනකට පසු, යටපත් කර තිබූ අතීතයේ සුනාමි රළ වැදී විජේමාන්න ආත්ම අභ්‍යන්තරයම තිගැස්සුණේ ය. වසරකට එපිටින් මෙළොව හැරගිය බිරිඳගේ දානමය පුණ්‍යකර්මය පිළිබඳව දුවණිය සමඟ සිදුකරමින් වුන් දුරකතන සංවාදය බිඳී, දුරකතනය ශීතල ටයිල් පොළොවෙහි ගැටෙන හඬ පවා නෑසූ කන්ව ඔහු, බස්තමද රැගෙන නිහඬ වතින් ආපිට හැරුණේ ය. ඒ වසා තැබූ කුටියට පිවිසුණේ ය. යළිත් කිසිදාක පිටතට නොගන්නා අරමුණෙන් මුද්‍රා තැබූ මතකයන් දිවිත්වය වූ ගිටාරය සේම කුඩා ආභරණ මංජුසාවද රැගෙන යළි එහි පිවිස, සිය විසල් මන්දිරය හැරදා කිසිත් නොදොඬාම තරුණයා විවර කර දුන් මොටෝරියට නැඟුණේ ය. ඉදිරිපස වින්ඩ්ස්ක්‍රීනය මත කොළ පැහැති රතු කුරුස සලකුණ යෙදූ එය වෛද්‍යවරයෙකු සතුය. වේගයෙන් ඉදිරියට ඇඳෙන රථය තුළ වුන් පරම්පරා තුනකට අයත් පිරිමි හදවත් ත්‍රිත්වයම එකම ගැ.හැ.නු හදවතක් වෙනුවෙන් ගැහෙමින් පැවතුණේ ය. නමුත් වදනකුදු හුවමාරු කරගන්නට තරම් ඉසිඹුවක් ඔවුන් තුළ නොවුණේ ය. වැඩි වන ප්‍රවේගයට අනුරූපව වියපත් විජේමාන්න හදවත අතීතයේ අඳුරු අහුමුළු සොයා ත්වරණය කරනු ඇරඹුවේ ඒ අතරය. ඒ මීට පනස් වසරකට එපිටින් දෛවය විසින් සිය කු/රිරු සැලසුම් අනුව උදාකරවූ සුන්දර රාත්‍රියක් වූයේ ය. විසි හත් වියැති දේහදාරී යෞවනයා සිය අතිජාත මිතුරන් සිව් දෙනාද සමඟ

සුඛෝපභෝගී නවාතැන්පොළේ මධුවිත සාදයකය. ස්වකීය උපන්දිනය වෙනුවෙන් පැවැත්වූ එම සාදය ඔහුගේ පියාගේ සැලසුමකි. හිතාමතාම නම් ඒ ගාම්භීර පිරිමි පෞර්ෂ්‍යය මෙවන් නිමේෂයන් උදාකර නොගන්නා වග ඉතා හොඳින්ම දැන වුන් පියාණන් ඔහුගේ මිතුරන්ද කැටිව මෙය සංවිධානය කරවූයේ, රොබෝවෙකු මෙන් හැඟීම් මරා දමා ව්‍යාපාරික ලෝකය අණසක පැතිරවීමම ජීවිතය කරගත් ඔහුට, ලෞකික ලෝකයේ ඇති වෙනත් රසබර මානයන්ද සිහිපත් කර දෙන රිසිනි. මැදියම් රැයද පසුකර ගලා ගිය සාදය හමාරවත්ම, සුපුරුදු ලෙසින් සිය සීමාව නොතකා මධුවිත පානය කළෙන් අවනත නොවන ගත සීරුවෙන් පාලනය කරගෙන නිශ්ශංක විජේමාන්න මිතුරන්ගෙන් සමුගෙන තමාට අයත් තරු පන්තියේ හෝටල් කාමරය වෙත පිවිසුණේ දිගු විවේකයක් බලාපොරොත්තුවෙනි. සුරතේ දැල්වෙන දුම්වැටිය උරා, අවකාශයට නිදහස් කළ දුගදින් යුතු වළා කැරළි අතරින් ඔහු ඒ ළා නියෝන් ආලෝකයෙන් දිස්න දෙන කුටියට පිවිසුණේ.... එහි යහනත ගුලි ගැසී නිදාවුන් නාභියෙන් වියතක් පමණ දිගු වු ඇගටම ඇලුණු රක්ත පැහැ ගවුමෙන් සැරසුණ ළාබාල යුවතිය ගැන හාන්කාන්සියක්වත් නොදැනය. ඔහු දුටුවනම ඊ හිසක් සතු කඩිනමින් නැඟී සිටි යුවතිය තමා වෙත දිව එනුද, දෙවුර වටා දෑත් යවා යහනත සතපනුද, ඇගලුම් ලිහිල් කරනුද ඔහු දරා සිටියේ බොඳ වූ මනසකිනි. ස්ත්‍රීන් කෙරෙහි ඔහු තුළ වූ රළු ආකල්ප මෙවන් ළඳ බොළඳ සුකුමාල යුවතියකගේ පහසින් වෙනස් වී යනු ඇතැයි සිතූ පියාණන්ගේ සැලසුම් ගැන වටහාගනු හැකිවත්ම ඔහුගේ මනාව පිහිටි කඩවසම් දෙතොළතර මැවුණේ සරදම් සිනාවකි. ගැ/හැනුන් යනු චපලත්වයේ සංකේතය බව ඔහුට ශපථ කරවූයේ ඔහුගේ ම මවය. මින් පහළොස් වසකට පමණ පෙරාතුව කුඩා පිරිමි දරුවෙකු වූ තමන්ට සංගීතය උගන්වන්නට නිවසට පැමිණි ගුරුවරයා සමඟ අ/නියම් ඇසුරක් පවත්වා, ඒ ගැන දැනුවත්ව පියා විසින් නිවසින් පන්නා දැමූ මවය. රුහිරු කිරි කර පෙවූ මාතෘත්වය විසින් ළයෙහි කටාරම් කෙටූ ඒ විශ්වාසද්‍රෝහීත්‍වය නිසාවෙන් උපන් පිළිකුළ, මේ තවමත් පාසල් යන වියෙහි පසුවන ළාබාල දැරියක සතු පිවිතුරු සරාගීත්වය නිසාවෙන් වෙනස් වේයැයි සිතීම මුද්ධකමකි. ඔහු සිය ජීවිතයට ගැ;හැනුන් වද්දාගන්නේ නැත. ආදරය කරන්නට, ගරුකරන්නට තබා ලැජ්ජා කරන්නට, හිංසා කරන්නටවත් ඔහු ගැහැනුන්ව වද්දාගන්නේ නැත. එය සැබෑම අත් හැරීමකි. ලියා අහවර මාතෘකාවකි. මුවැත්තියක බඳුව ගැහෙන යුවතියගේ වේගයෙන් උස් පහත්වන පිරුණු ළය මඩල තමා වෙත නැඹුරුවනු දුටු ඔහු කෙතරම් මත්වූවද දමනය කරගත හැකි තරමින් පුහුණු කර ඇත්තා වූ මනසින් යුතුව, දෙවුරින් අල්ලා ඇයව තමාගෙන් ඈත් කළේ ය. ඒ දුඹුරු පැහැ බෝල වටකුරු නෙත් යුග අඟ කඳුළු පිරිණි. "ස්කූල් යන වයසේ මේව අස්සේ රිංගන්නේ? අම්මෙක් අප්පෙක් නැද්ද?" ඔහුගේ රළු ගර්ජනාව අභියස බියෙන් සසල වූ යුවතිය බිදුණු හඬින් වදන් ඇහිලුවා ය. "අ...අප්පච්චි තමයි මාව මෙහෙට විකුණුවේ.... " පුරා පහළොස් වසකට පසුව ඔහු ගැ;හැනු කඳුළක් අභියස දියව ගියේ එදිනය.... " අප්පච්චිට බබාලා ගොඩයි... ඒකයි! කුඩම්මා කිව්වා මං කො/ල්ලෙක් එක්ක යාලුයි, නරක තැන්වලත් ඇවිද්දා කියලා. ඊට පස්සේ එයාලා, ආයේ මගෙන් වැඩක් නෑ, අම්මා වගේම නැහැදිච්ච එ;කී කියලා මාව මෙහෙට විකුණ්ණා. ඒත් මං කවම කවදාකවත් එහෙම කරේ නෑ සර්!...." තවත් බොහෝ දේ කිවයුතුව තිබුණාත් ඊට පෙරාතුව ඉකිගසන යුවතියගේ සේද වන් වරලස ඔහු සෙමෙන් පිරිමැද්දේ ය. ඈ දෙවුරින් මිදී පහළට වැටුණු හීනි ගවුම් පටිය නිසි තැන රැන්දුවේ ය. ඔහුට සුරත් සුවය කැන්දන්නටත්, සුවසේ නිදිකරවන්නටත් පියා විසින් මිළට ගත් පුංචි බියපත් බෝනික්කියව නිදිකරවූ නිශ්ශංක විජේමාන්න ධවල පැහැගත් පොරෝනයෙන් ඈ වසා නානකාමරයට වැදුණේ ය. පසුදින අලුයමෙහි මලක් මෙන් ප්‍රබෝධමත්ව යුවතිය යළි අවදි වන විටත් ඔහු පිටත්ව යන්නට සූදානම්ව සිටියේ ය. ඒ සමුගැනීමක්ද රහිතවය. ඔහු කෙරෙහි දරාවුන් අනම්‍ය පෞර්ෂ්‍යය එයාකාර වූයේ ය. එනමුත්.... සිය බ්ලේසරය පාමුල ඇගේ සියුමැලි අතැඟිලි අතර පොඩිවනුද, බොහෝ වරක් සිතා සිහින්ව ඈ වචන ගලපනුද ඔහුට නොදැනුනා නොවේ. "අ....අදත් එනවාද?..." ඔහු යුවතිය වෙත පිරිනැමුවේ ඈ දවා හළුවන බැල්මකි. ඉන් ඈ ගිනිගත් බව සැබෑවකි. ඈ නෙතින් වෑහෙන වේදනා දිය සීරාව අවසන් වූයේ ඉකියකිනි. "එ....එහෙනම්.... මාව වෙන කෙනෙක්ට විකුණයි.... මට රි...ද්ද්..දන.... කෙනෙක්ට...." ඉතින්....එය ඇරඹුණේ එසේ ය. යාන්තමින් දහ නවවන විය ඉක්මවූ ළාබාල වෛ:ශ්‍යාවකගේ ළයෙහි උණුසුම නොව හදෙහි තෙත ළඟ, පාරම්පරික කීර්තිනාමයකින් යුත් විජේමාන්න ව්‍යාපාර ජාලයෙහි නවමු සභාපතිවරයාගේ තියුණු ආඩම්බරකාරී නෙත් යුග නතර වී තිබුණේ ය. ඉන් පසුදාත්.... ඊටත් පසුදාත්.... ඉනික්බිතිව උදා වූ සෑම රාත්‍රියකමත් ඔහු ඈ කරා ආවේ ය. මුලින් ඒ අන් අයෙකුගේ පිළිකුල් ග්‍රහණයෙන් සියුමැලි ඈ මුදාගැනීමේ පරාර්ථයෙනි. පසුව ඒ උණුහුමෙහි පමණක්ම සැනසෙන්නා වූ තමාව නිවාගැනීමේ ආත්මාර්ථයෙනි. එය හුදෙක් කායික නිවීමක් නොවුණේය.... ඔහුගේ මනසෙහි වූ බිඳුණු සීරුණු තැන් සොයා බෙහෙත් ගල්වා මුලුමනින්ම සුවපත් කිරීමේ දිව්‍ය බලයක් මේ පුංචි දැරිය සතුව තිබුණේ ය. මිනුලි අප්සරා නම් ළපටි කෙ/ල්ල ළඟ ඔහුගේ මුළු ආත්මයම දියව යමින් පැවතුණේ ය. රාගයට මෙහා ප්‍රේමය පමණක්ම ගල්වා ඔවුහු ආල වැඩුවෝ ය. සරාගයටම සුසැදි කුටිය තුළට වී ඇගේ කතා අසන්නටත්,නින්ද එළඹෙන තුරු ඔහුගේ හිස පිරිමදින්නටත් හැකිවන තරමින්ම ආල වැඩුවෝ ය. අතැර දමා තිබූ සංගීත තනු ගලපා, පසෙකට වීසි කළ ගිටාරය කැටිව යළිත් වරක් ඈ වෙනුවෙන් ඔහු ගැයුවේ ය. මුළු ලොවටම අග්‍රගන්‍ය ව්‍යාපාරිකයෙකු වූ ඒ හදවතක් රහිත ප්‍රතිරූපයෙන් මිදී තමාවම සොයායන ගමනේ ඇගේ ස්නේහය ඔහුගේ ක්ෂේම භූමිය වූයේ ය. එහි සිමා මායිම් නොවුණෙන්, ළය අරා වුන් ප්‍රේමයම සාක්ෂි කොටගෙන එක් සරා සඳ ඇති සෞම්‍ය රැයක ඈ ඔහු නමින් සසරාවසාන තෙක් පතිනියක වූවා ය. එදා ඒ සයන අද්දර රැදි රු;හිරු සිත්තම් අභිමුව ජීවිතේ පළමු වතාවට නිශ්ශංක විජේමාන්න නම් දරදඬු ආත්මය හඬාවැටුණේ ය. දුකකටද සතුටකටද කියා හරියාකාරව තේරුම් බේරුම් කරගත නොහැකි හැඟුමක් ඔහු සියොළඟ වෙළී තිබිණි. ඈ සැබැවින්ම පියුමකි. පියුම් කැකුළකි. එහි පෙති එකිනෙක දිගහැර මකරන්ද විඳි බඹර තුඬ තමා සතුය. පසුතැවීමක් දැනිණි. ඒ තැලි මාල පිළි පළන්දා, පෝරුමස්ථකාරුඪව ඈ තමා සන්තක කරගනුවස් දෙව්බඹුන්ගෙන් විවරණ නොගත් වේදනාවටය. උණුසුම් සැනසුමක් දැනිණි. ඒ ජීවිතයේ කොතෙක් කටුක කාර්තු පසුකර ආ මුදු ඈ තමා වෙනුවෙන් පේවී සිටි නිසා ලද ප්‍රහර්ෂයටය. එදා ඔහු පිටව යද්දී ඈ හැඬුවා ය. අහිමිවීමක රිදුම් රළ අප්සරාවිය වටා භ්‍රමණය වෙමින් පැවතිණි. දැන් ඈගෙන් තවත් ඵලක් නොවන වගද, ඔහු යළි තමා සොයා නොපැමිණෙන වගද සිතා ඈ පොරෝනය ළය මතින් ගුලිකරවාගෙන මහ හඬින් හඬා වැටුණා ය. නමුත් ඔහු පැමිණියේ ය. ගතින් බැඳි අනුරාගයක බැමි ඉහිල්වී යා හැකි මුත්, සිතින් බැඳි ප්‍රේමයක් එතරම් සරල නොවන්නක් බව ඇය වෙත තරවටු නෙත් සරින් කියාදෙමින් ඔහු යළි යළිත් ඈ වෙනුවෙන් සෙනෙහසින් පෙනී සිටියේ ය. තමා වෙත යොමුකෙරෙන නේක විධ විවාහ යෝජනා හිස් බැල්මකින් මඟහරිමින් ඔහු ඇයව පතිනිය කර මැදුරට රැගෙන එන්නට පිඹුරුපත් සකසමින් වුන්නේ ය. සිය පුතුගේ මේ විපර්‍යාසයන් පිළිබඳ ඉඟි ලැබී තිබුණු නිසාවෙන් කුපිත වූ පියාණන්වද නොතකා හැරියේය.එක් රාත්‍රියක ඔහු ළයේ සැතපෙමින් ඈ දළදා වදින්නට යන්නට අවැසි බව කීවේ එවන් කාලවකවානුවකය. එදා ඈ සුදු නෙලුම් මල් වට්ටියක් තරම්ම පිවිතුරුව දිස්වුණ බව අදටත් ඔහුට මතකය. ගත වසා ලූ, බෝරිච්චි අත් යෙදූ, ළා නිල් සමනලුන් පියඹන, දිගු සැහැල්ලු ගවුම ඔහුගෙන්ම තෑගි ලද්දකි. මුසාබස් මැද ග/ණි/කා නිවාසයේ පාලිකාතුමියගේ අවසර කැටිව ඔහු ඇයව නුවර පිහිටි සිය පෞද්ගලික නිවසට කැදවාගෙන විත්, ඇයට අවැසි ලෙස සූදානම් වන්නට ඉඩහසර මවා දුන්නේ ය. පෙරටත් වඩා පියකරුව වඩාත් වටකුරුව පෙනෙන ඇගේ න;ග්න රූපය ගතෙහි සෑම රෝම කූපයක්ම පාහේ අවුලාලිය යුතු වූවත්.... එදින ඈ රුව ඔහුගේ සිත් විල පුරා ගැඹුරු පහන් සංවේදනයක් පමණක්ම ජනිත කළේ ය. උදෑසන තේවාවට පෙර මාලිගාවට යෑම ඇගේ අරමුණ විය.ඔහු ඇගේ ඒ ප්‍රාර්ථනාව ඉෂ්ට කළේ ය.පැන් ඉස වන්දනාවට සැරසී වුන් සුදු නෙලුම් මිටක්ද ගෙනැවිත් දුන්නේ ය.නමුත් ඒ සියල්ල අවසන ඔහුට ඈ හා එහි එන්නට යුවතිය ඉඩ නොදුන්නා ය. "සර් එපා.... මේ පාර එපා! මං පපුව පුරෝගෙන සර්ට ආදරේ කළාට, සරුත් ඊටත් ටිකක් වැඩිපුර ආදරේ දීලා මාව බලාගත්තාට, දකින මිනිස්සුන්ට පේන්නේ නිශ්ශංක විජේමාන්න කෙ:ල්ලෙක් එක්ක මාලිගාව වදින්න ආවා කියලා විතරයි.ඒක එයාලාට මහා ලොකු ප්‍රවෘත්තියක් වේවි.ඊටත් පස්සේ.... ඒ කෙ/ල්ල රටේ ලෝකේ හදුන්වන විදිහ දැනගත්තොත් සර් මෙච්චර කල් දිනාගෙන හිටපු ගෞරවය එහෙන් පිටින්ම නැතිවෙලාත් යයි. මේ වගේ පින්බිමක අපිත් කෙලෙස් මවාගෙන, මෙතෙන්ට එන මිනිස්සුන්ටත් කෙලෙස් ඇතිකරන්න ඕනි නෑ සර්. අදට මං තනියෙන් ගිහින් එන්නම්. ඊළඟ වතාවේ සර්ගේ අතින් අල්ලන් යන්නම් හැමෝටම පේන්න සර්ගේ නෝනා වෙලා!" ඈ බුද්ධිමත් තරුණියක වූවා ය. ඔහුද මෙයි උද්ගත විය හැකි තත්ත්වය දැන වුන්නේ ය. ඉදින් හද අරා වේදනාව තවරා ඔහු ඇයට තනිව පූජාභූමියට යන්නට ඉඩ දී බලා සිටියේ ය. එදා පටන්.... අද දක්වා.... අන් ලියක පතිනියක කරගෙන.... දුවණියකට පියෙකුද වී.... සැදෑ වියෙහි තනිව නිවස්නෙහි කල්ගෙවද්දී පවා.... ඔහු මඟ බලා සිටියේ ය. නමුත් යළි කිසිදා ඈ නො ආවා ය. හේතු රහිතව, නිදහසට කාරණා නොපවසා ඈ ඔහුගේ ජීවිතයෙන් පිටව ගොස් තිබුණා ය. ඒ බිහිසුණු අහිමිවීමෙන් උමතු වූ අන්ධකාර රාත්‍රිය ඔහුට තවමත් මතක් කර, නෙත් කෙවෙණි තෙත් කරගත හැකි තරම් ප්‍රබලය. වියරු වැටුණු සිංහයෙකු පරිද්දෙන් නිශ්ශංක විජේමාන්න එදා රෑ සිය ප්‍රාණසම ප්‍රේමියව සොයා මුළු නුවර නගරය පීරා දිව ගියේ ය. තත්පරයෙන් තත්පරය කාලය ගෙවී යත්ම, ඇයට යම් අනතුරක් වීදෝයි බියෙන් ගැහෙන පිරිමි ළය වේදනාවෙන් ගල් ගැසිණ. පපුකුහර පාරා නැඟී එන උදම් රළ අභියස මෙතෙක් රැකගත් තනතුරු හා අභිමානයන් සියල්ල පසෙකලා ඔහු අතිශය සාමාන්‍ය පෙම්වතෙකු බවට පරිවර්තනය වී සිටියේ ය. එකළ ජංග

ම දුරකතන නොවුණේ ය. ඈ ඉන්නා තැනකින් මතුකරගන්නට තරම් තාක්ෂණය දියුණු නොවූ යුගයක.... පුරා මාසයක් මුළුල්ලේ ඔහු පිස්සෙකු පරිද්දෙන් ඈ සොයනු රිසින් වෙහෙසුණේ ය. නමුත් අවසන.... ඒ සියල්ලටම නිමාව තබමින් ඇයගෙන් ඔහු නමට ලිපියක් ලැබිණි. ආපිට ලියන්නට ලිපිනයක්ද නොවූ, අදටත් ඔහුගේ කමිස සාක්කුවේ සුරැකිව තැබෙන කුඩා ලියුම ඔහුම තිළිණ කලාවූ සමරු පොතක පිටුවක ලියූවකි. නිමාවක් නොදත් ගමනක් අරඹා, කාරයේ යන අතර ඔහු එය යළිත් වරක් සෙමෙන් පිටතට ගත්තේ ය. බොහෝ වරක් නවා දිගහැරි මිලින වූ අත් අකුරු දැන් ඔහුට කටපාඩම් ය. " මට අලුතින් ජීවිතයක් දුන්නු ම/නු/ස්සයාව මෙහෙම අත් ඇරලා යන්නේ හිතකින් නෙවෙයි. හැබැයි සතුටින්. මං නැතුව ඔයා සතුටින් ඉදීවි. ඔයාට ලස්සන ජීවිතයක් තියේවි. මාත් සතුටින් ඉදීවි. ඒ වෙනුවෙන් මට හේතුවක් තියෙනවා. මට ආදරේ කරන කෙනෙක් ඉන්නවා මහත්තයා!" ඉතින් එපමණකි. නමුත් අදටත්.... අදටත් ඔහුට වෛ;ර කරන්නට නොහැකි ගැ;හැනියක වී ඈ ඒ පපුතුරේ නිදයි. ඈ ඔහුගේ ප්‍රථම ප්‍රේමියයි. ළය පුරා පේවී, ඔහුව වෙනස් කළ, ඔහු වඩාත් යහපත් මනුෂ්‍යෙකු කළ, කාන්තාවන්ට මෘදුව සැලකිය යුතු වග කියාදුන් පුංචි ගුරුතුමියයි. තමා ළඟ නොමැති සතුටක් හිමිකර දුන් අයෙකු හා ඈ සතුටින් යැයි කියා සිත හදාගන්නට තරම් තමා බෝධිසත්ත්වයෙකු වූයේ කෙසේදැයි නිශ්ශංක විජේමාන්න නොදත්තේ ය. නමුත් ඔහු එය කළේ ය.... මෝටර් රථයේ රියදුරු අසුනේ වුන් පියාගෙන් සිය සිඟිති පුතුට දෑසින් පණිවිඩයක් යැවුණේ ය. එයට අවනතව ඔහු මෙතෙක් වේලා උකුළ මත සුරැකිව තබාගත් බ්‍රවුන් පේපර් කවරය වියපත් දෑත් මත ප්‍රවේසමෙන් තැබුවේ ය. එහි වූයේ ඒ සමරු පොතයි. ඒ හැම පිටුවකටම ඔහු ගැන, ඔහුගෙන් ලත් විසල් ප්‍රේමය ගැන ඈ ඇගේ බෝල අත් අකුරින් සටහන් තබා තිබුණා ය. දළදා වදින්නට යන්නට පෙරදී තැබුණ සටහන වයෝවෘද්ධ නෙතට හඬන්නට හේතු දී තිබූ මුත්, එය තවත් ඔහුට රහසක් නොවුණේ ය. පිළිතුර ඔහුට ඉදිරිපසින් රිය පදවමින් සිටියි. " මං වගේ පවුලෙනුත් පන්නපු, රෑ කිරිල්ලියක් විදිහට ලෝකෙටම පේන කෙ/ල්ලෙක්ගේ කුස ඇතුළේ මහත්තයාගේ ලේ% කැටියකට හුස්ම දෙන්න තරම්..... දෙයියනේ!ඒ තරමට මාව වටිනවාද?..." ඊළඟ පිටුව කැඩී ගොසිනි.... එය ඔහුට එවූ හසුනට වැයවන්නට ඇත. අවසන තැබූ අපැහැදිලි අත් අකුරුවල රිදුම් දිගේ ඔහු ඒ දවසට.... ඒ මොහොතකට ගමන් කළේ ය.ඇයට රිදෙන්නට ඇති තරම් මවාගන්නා මොහොතේ ඒ ළය මිරිකී ගියේ ය. කඳුළු වාන් දැම්මේ ය. "නිලමේ ඇඳුම් ඇදලා, රජෙක් වගේ... එදා මට තේරුණා මහත්තයා ඉස්සරහ මං කොච්චරක් පොඩි ගෑ/නියෙක්ද කියලා!" ඈ ඔහුගේ දරුවා කුස දරා ඉන්නට ඇත.... ඔහු සොයා එන්නට ඇත. කිනම් හෝ හේතුවකට දුරස් වන්නට සිදුවී, යළිත් ඔහු සොයා එන්නට ඇත. එනමුත් එවිට ඇයට උරුම තැන අභිනව හිමිකාරියකට නෛතිකව පැවරී තිබෙන්නට ඇත. " අ....අප්පච්චී!.... අම්මා ආදරේ කරපු ම;නුස්සයා....ඒ මම අප්පච්චී!!" රිය තිරිංග යොදා සුඛෝපභෝගී පෞද්ගලික රෝහල අභියස නතර කරමින් වෛද්‍ය නිර්වාන් විජේමාන්න දෙතොල් තදින් සපා ගනිමින් මිමිණුවේ ය. සුපිරිසිදු ධවල පැහැයෙන් යුත් කුටියට පිවිසෙන්නට ප්‍රථම පුංචිත්තා, නිඛිල්.... ඒ ගැහෙන වියපත් ඇඟිලි තුඬු අතර සිරකරන ලද රෝස මල් කළඹද රැගෙන නිශ්ශංක විජේමාන්න ඈ වැතිර වුන් සයනය වෙත පිවිසුණේ ය. එදා සේමය. ඈ වැතිර සිටියා ය. ගුලිගැසීය. නමුත් නැගිට නො ආවා ය. ඈ වටා විවිධාකාරයේ යාන්ත්‍රික වෛද්‍ය මෙවලම් රාශියකි. ඔහු සිනාසුණේ ය. ඔහුගේ සිනාව දකින්නට ඈ තරම් ප්‍රිය කළ අන් අයෙකු නොවන වග දැන වුන් නිසාවෙන්, හඬන්නට ඇති තරම් කරුණු කාරණා පොදිගැසී තිබියදීත්.... ඔහු රැලිවැටුණු වතින් සිනාසුණේ ය. " මී...නූ....!" ඉදින් ඒ ප්‍රමාණවත් ය.... තමා වටා සරන ආත්මීය සුවඳ පුරා පනස් වසක් ඇවෑමෙන් වුවද, නිවැරදිව හඳුනන්නියගේ නියඟ සිහින් චලන මැවුණේ ය. තවමත් විවර කරගන්නට තරම් සවිමත් නොවූ නෙත් යුග තුළින් ගලා ආ තෙත වියපත් කොපුල් තල පිස ගලා ගියේ ය. අක්‍රමවත්ව තිබූ හෘද ස්පන්දනය යළිත් ස්ථාපිතව නිසි රිද්මයෙහි වැටෙද්දී....වෛද්‍ය නිර්වාන් සිය ජීවයෙහි නිමැවුම්කාරිය දෙස තෙත්ව ගිය නෙතින් සැනසුම් බැල්මක් හෙලුවේ ය. ඒ යහන අසලින්ම රැඳී වුන් බිරිඳත් පුතණුවනුත් කැටුව ඔහු නිහඬවම පිටතට ඇවිද ගියේ ය. "ම....හ....ත්...ත...යා.!" ඈ ගැහෙන දෑතම ඒ මල් පොකුර වෙත පෑවා ය. නෙතෙහි තෙත රැඳි ආයාචනය එදා සේම ළදැරියක සදිසිය. මල් මිට ඈ සුරත ගුලි කළ ඔහු ඇගේ නළලත තැබූ දිගු උණුසුමැති හාදුවෙන් අප්සරාවිය නිවී ගියා ය. පනස් වසක් පුරා සපිරූ පතිදම් වෙනුවෙන් ලද තිළිණය ඇයට හොඳටෝම ඇති ය. ඈ එවැන්නියකි. තමා ගිලිහී යන්නට ඉඩ දුන්නේ ඒ තරම් පිවිතුරු හදක් උරුම කරගත් පුංචි මුවැත්තියකට වග සිහිපත්ව ඔහු මෙතෙක් දරා වුන් කඳුළු සිදෙන තුරුම හඬා වැටුණේ ය. ඈ හිස පිරිමදිමින්.... එදා සේම ඈ වත දරා සනසවමින් හඬා වැටුණේ ය. වදන් ගලපාගන්නට තරම් සුවපත් වූ පළමු ඇසිල්ලේම ඈ ඔහුව ඇමතුවා ය. සමාව අයදින් බැල්මන් නෙතෙහි සිත්තම් කරගත්තී.... බිඳී ගිය හඬින් වචන ඇහිලුවා ය. "ම.... මං දැනන් හිටියා සර්ව එපා කියපු ම;නුස්සයෙක් හොයාගෙන සර් ආයෙම එන්නේ නෑ කියලා. කිසිම හේතුවක් නිසාවත්.... ඉස්සරහට යනවා ඇරෙන්න ආපහු හැරෙන්නෑ කියලා.ඒක මං වගේම තව එක්කෙනෙක් දැන හිටියා!" "තාත්තා!" නිශ්ශංක විජේමාන්න ළයෙහි පිරීගිය සුසුමක් මුදාහැර මිමිණුවේ ය. සියල්ල පැහැදිලිය. පැහැදිලි වන්නට මෙතරම් කාලයක් ගතවීම අවාසනාව වූයේ ය. සිය පුතණුවන් වෙනුවෙන් තෝරාදුන් වෛ:ශ්‍යාව සීමාව ඉක්මවන බව ඔහුට දැනෙන්නට ඇත. " එදා.... මාලිගාව ගාවදි මාව පැහැරගත්තා. හිරකරන් හිටියා. සර්ගෙන් ඈත්වෙලා ඉන්න කියලා තර්ජනය කරා . ඒත්.... මං පැනලා ආවා. ඔය මූණ දකින්න ආසාවෙන් අපේ පුංචි පුතාවත් උහුලාන මාස ගාණක් අගුපිල්වල වැටි වැටී මම හිඟන්නියක් වගේ කොළඹ ආවා. ඒත්... ඒත්....ඒ එද්දී...." ඇයට ඉතිරි අඩ සම්පූර්ණ කරන්නට ඉඩ නොදී ඔහු ඇයව තදින් වැළඳගත්තේ ය. ඈ ඉහිලූ දුක් ඕනෑවටත් වැඩිය. ඔහු නමින් ජීවය දුන් දරුවා කොහේ හෝ අතැර ඇයට අලුතින් ජීවිතය වියාගන්නට තිබිණි.ඒ නැතත්... දරුවෙකු සමඟ වුව ඇයව භාරගන්නට පිරිමියෙකු මැලි නොවන තරමේ හුරුබුහුටු රූමත්කමකින් ඈ සපිරුණා ය. නමුත් ඔහු.... අලුත් කැදැල්ලක, එය ජීවයෙන් පුරවා තැබූ මුළු කාලාවකාශය පුරාවට ඈ තනිව දරුවෙකු උස් මහත් කරගත්තී.... ඉන් නොනැවතී ඔහුව වෙදැදුරෙකු දක්වා සමජයේ උසස්ම තැනකට ඔසවා තැබුවා ය. ඒතාක් ඈ ඉහිලූ දුක් ගැන කියන්නට, ඔහුට වඩා දසවරකින් පමණ ළාබාල මුත්, ඔහුටත් වඩා වැඩියෙන් ඔත්පලව ගිය කේඩෑරි ගත සාක්ෂිය.නිශ්ශංක විජේමාන්න ඇගේ පාලුවට ගිය වෙදැගිල්ල සීරුවෙන් දෝතට ගත්තේ ය. ඈ වෙනුවෙන් සැකසූ, මෙතෙක් කල් සුරැකිව තබා ගත් මංගල මුදුව ආභරණ මංජුසාවෙන් මුදවා එහි සීරුවෙන් පැළදුවේ ය. ඈ හැඬුවා ය. මේ සෙනෙහෙ දරාගනු නොහැකිව ඉකිගසා හැඬුවා ය... සිය ප්‍රේමිය වැතිර වුන් සයනයේ අසුන් අරා, ඇගේ හිස සිය උකුළ මත සතපවා ගත් ඔහු බොහෝ කලකට පෙර අත්හැර දැමූ ගිටාරයේ තත් යළිත් වරක් ඈ වෙනුවෙන් සුසර කරගත්තේ ය. මුළු ලොවම ලැබුණාක් බදු සතුටින් සැතපෙන අහිංසකාවියගේ කෙහෙරැල් මත සිපුමන් තැවරූ ඔහු සෙමෙන් ඒ සවනතට පහත් වූයේ ය. " නිශ්ශංක විජේමාන්නගේ නෝනා විදිහට දළදා වදින්න යන්න මගේ මැණික ඉක්මනට සනීපවෙන්න ඕනේ!" ඉනික්බිති ඔහු ගැයුවේ ය.... "හීන පේන හැම රෑකම වෙන කාටත් නොකී ලේන කුලේ සිට නුඹ මට යශෝදරාවකී නීල නුවන් යුග නොපියා තනි යහනේ සිටී ආලවන්තකම ළදුනේ පාරමිතාවකී...!" 🌷💗🌷💗🌷💗🌷💗🌷💗🌷💗🌷💗🌷💗🌷💗#විකුමා........ "විකුමා" හිත හොද එකා ය. හිත හොද උනාට උගේ කට හොද නෑ ය. කට හොදයි කීවත්, දත් නම් හොදනෙම නෑ ය. ඌ උගේ නමටම ගැලපෙනවා ය. විකුමා නොවිකූ එකෙක් අපේ පන්තියේ නෑ ය. ඌ ආදරේටත් විකුවා ය. දුකටත් විකුවා ය. තරහටත් විකුවා ය. මගේ පිටේ ඌ දත්වලින් ඇන්ද ඇම්බුං ඇවරියක් අදටත් ඇත්තේ ය..... ඇම්බුං කියනකොට මතක් උනේ ඌත් එක්ක අල්ලපු "ඔට්ටුව" ය. දවසක් ඌයි මායි ඔට්ටු ඇල්ලුවා ය. ඒ හිස් කදට ඇම්බුං ඇවරියක් කන්නට ය. ඌ කියන්නේ ඌට කන්ට පුලුවන් කියලා ය. මම කියන්නේ බෑ ය. ඇවරියක් නෙමෙයි කැනක් හරි කන්ට පුලුවන් කියලා ඌ කීවා ය. ලෙල්ල පිටින් කෑවත් ගෙඩියකට වඩා කන්ට බෑ කියලා මං කීවා ය. ඌ ඔට්ටුව පැරදුනා ය. කෙහෙල් ඇවරියනම් ඌ කෑවා ය. තවත් තිබුනානම් ඌ කනවා ය. ඒත් ඔට්ටුව පරාද ය. ඌ අලි ගොනා ය. ගෙඩියක් කෑවාට පස්සෙ කද හිස් නෑ ය. ඌ මගේ පිට විකුවේ එදා ය..... එදා අම්මා මගේ පිට දැකලා හීල්ලුවා ය. මං විකුමා පාවලා දුන්නේ නෑ ය. මං කීවේ එහා ගමේ පාලිත යා හැපුව කියලා ය. අත්තම්මා කෙමක් කෙරුවා ය. කුකුල් කූඩුවෙන් කුකුල් බෙට්ටක් අරං හපපු තැන ඇතුල්ලුවා ය. අත්තම්මා කීවේ හපපු එකාගේ දත් හැලෙනවා කියලා ය. මාත් සතුටු උනාය. විකුමාගේ දත් හැලුනාම ආයේ විකන්නට බෑ ය. පහුවදා උදේම ඉස්කෝලෙ ගියා ය. විකුමා දත් වහල්ලම පෙන්නා හිනා උනා ය. ඒක අහවල් කෙමක් ය. උගේ උඩු ඇන්දේ නල දතකුත් එක රැයට පීදිලා ය. ඉස්කෝලෙ ඇරිලා ගෙදර ආවා ය. දවල් කෑමට කුකුළු මස් ය. අත්තම්මා බෙටි අතුල්ලාපු කිකිලි මැරිලා ය. විකුමාගේ දත් ඒ තරං පවර් ය.... ................................ පලංසූරිය මහත්තයා පලං තියා අයිස් කෝන් වත් වික්කේ නෑ ය. ඒත් අයිස් ගැහුවා ය. අයිස් ගැහුවේ ස්ටාප් රූම් එකේ ය. ඉගැන්නුවේ සිංහල ය. පන්තියට එන්නේ පීරියඩ් එකේ මැද ය. පලංසූරිය මහත්තයා නැති පීරියඩ් බාගයේ අපිත් අයිස් ගැහුවා ය. දවසක් පලංසූරිය මහත්තයාගේ ඇලපිලි ඉස්පිලි පාඩම ය. විකුමා පිටිපස්සෙ පේලියේ ඉදන් පාලිතයාගේ ඇගිල්ලක් විකුවා ය. පාලිතයා කෑ ගැහුවා ය. පලංසූරිය මහත්තයා අයිස් දියවෙන්නට රත් උනා ය. විකුමාට ඉස්සරහට ඇවිත් තාත්තගේ නම කලුලෑල්ලේ ලියන්නට කීවා ය. ඌත් ගියා ය. විකුමලා ගේ තාත්තා ගේ නම "මුදියන්සේ" ය. ඌ නම ලියපු විදියට මට මුදියන්සේ මාමා මැවිලා පෙනුනා ය. ඌ ලියපු විදිය ලේසි ය.... ඌ කළුලෑල්ලේ "මුදි" කෑල්ල ලියලා කලින් පාඩමක උගන්නපු යංසයත් එතනට එබුවා ය. ඒ ලියපු විදියටත් නම නම් කියවෙනවා ය....... එදා විකුමාට වේවැල් පාරවල්

දෙකක් වැදුනා ය. ඒ තරහට ඌ පන්තියේ තිබුණු වේ වැලත් විකුවේ එදා ය. ඒ විකපු විකිල්ලට උගේ "චරස්පූර්වක" දතක් ගැල වුනා ය. "චරස්පූර්වක" කීවේත් උගේ බාසාවෙන් ය. ................................ විකුමගේ පරම හතුරා සිරිසේන මාමා නෙමේ ය. ඒත් සිරිසේන මාමාගේ පරම හතුරා විකුමා ය. සිරිසේන මාමා තුන්සිය හැට පස් දවසම බීවා ය. හැමදාම මත්වෙන හින්දා සිරිසේන මාමා ට ගමේ උන් කීවේ "සිරිමත්" කියලා ය. ඒ නම පටබැදුනේ නමේ "සිරි" කෑල්ලට "මත්" ගතිය එකතු වෙලා ය...... සිරිමත් "අසිරිමත්" වන්නේ බීපු වෙලාවට ය. ඒ අසිරිමත් නැවත සිරිමත් කරන්නේ කුලවතී නැන්දා ය. කුලවතී කීවාට උන්දා ගේ කුලය නම් නම් මා දන්නේ නෑ ය. ඒත් මොක හරි උසස් කුලයක් වෙන්නට ඕනෑ ය. කටින් වචන දෙක බැහැපු ගමන් අසිරිමත් සිරිමත් වෙන්නේ ඒ හින්දා ය........ විකුමා සිරිසේන මාමාගේ පරම හතුරා උනේ මෙහෙම ය. දවසක් සිරිසේන මාමා සමාගං ලිද ලග නානවා ය. කුලවතී නැන්දා රෙදි හෝදනවා ය. විකුමාත් නාන්ඩ ගියේ ඒ වෙලාවේ ය. සමාගං ලිදේ වතුර හීතල ය. විකුමා ගේ ඇගට හීතල දැනෙනකොට කවි කියවෙන්නේ ඉබේටම ය. උගේ කරුමයට එදා කියවුනේ සිරිත් මල්දමේ කවි ය. ඌ පලවෙනි වතුර බාල්දිය ඇගට හලාගත්තේ "සිරිමත් මගෙ සකි" කියලා ය. කුලවතී නැන්දා ආවේස උනේ ඒ වෙලාවේ ය. උන්දා නැගිට්ටේ "ගමේ පොඩි එවුන්ටත් තෝ දැන් විහිලුවක් වෙලා" කියලා ය. කුලවතී නැන්දාගේ අතට අහු උනේ දාර වැටකෙයියා දණ්ඩක් ය. සිරිසේන මාමා හිල්වෙච්ච යට කලිසම පිටින් ම ගෙදර දිව්වා ය. එදා ඉදන් සිරිසේන මාමාට විකුමා නයාට අදුකොල වැනි ය. දකින දකින තැන අම්ම මෝ නැතුව බැන්නා ය. ඒ බනින හැම වෙලාවකම විකුමා අසිරිමත් කවි පදයක් කියලා දිව්වා ය. ඒ කවිය අපිට ලස්සන ය. සිරිමත් ට කැත ය....... "සිරිමත් මගෙ සකි... ජොකාගෙ තව්වකි..." ...........ජනිදු...........මනමාලි ලංකාවට යන්න සූජානං වෙන අල්ල පනල්ලේ සෞන්දරී නෝනාට චඳ්‍රලතා අක්කාගෙන් වෙඩිං එකකට ආරාධනාවක් ලැබුනා. වෙඩිං එකකට කීවට හෝම් කමිං එකකට! වෙඩිං එක වැටිලා තිබ්බෙ නෝනා ලංකාවට යන දවසට! ඒකට යන්න විදිහක් නෑනේ!ඒක් ඉතිං ඊට දවස් කීපෙකට පස්සෙ වැටුනු හෝම්කමිං එකට ලැබුණු ආරාධනාව සෞන්දරී නෝනා සතුටින් පිලිගත්තා. දුරින් නෑ වෙන චඳ්‍රලතා අක්කා නෑයෙකුට වඩා යාලුවෙක්! ලංකාවට ගිය හැම වතාවෙම සෞන්දරී නෝනා චඳ්‍රලතා අක්කා බලන්න ගියා.එච්චරට යාලුකම​!වෙඩිං එක චඳ්‍රලතා අක්කාගේ පුතණ්ඩියා සිරිමෙවන් ගේ! මහත්තයාට ආරංචිය කියද්දී මහත්තයා ඇස් දෙක නලලට ගත්තා! "අර හැච්ච කොල්ලා! ඒ කොල්ලට එහෙමට වයසක් නෑනෙ! මං හිතන්නෙ දහයක් දොලහක්?" ඔව් දහයක් දොලහක්! අවුරුදු දහයකට ඉස්සර..."සෞන්දරී නෝනා ඇඟට පතට නොදැනී උත්තර දුන්නා! මොකද අප්පා ලමයි කියල වයසට යන්නේ නැද්ද? එක අතකට මහත්තයට වරදක් කියන්නත් බෑ. පහුගිය කාලෙ චඳ්‍රලතා අක්කා බලන්න ගිය එක පාරකවත් සිරිමෙවන් ගෙදර හිටියේ නෑ.ඉතිං මහත්තයට මතක ලංකාවෙන් එන කාලෙ දැක්ක පොඩි එකාව​! කොහොම කොහොමහරි මගුලට ඇදුම් සෞන්දරී නෝනා ඇමරිකාවෙන්ම සූජානං කරගත්තා! වෙලාව ගැන හිතනකොට ලංකාවෙ ගියාට පස්සෙ ඔය ඇඳුං පැලඳුං හොය හොයා දඟලන්න වෙලාවක් නෑ නොවැ! ඇත්තම කීවොත් හෝම් කමිං එකට යන්න සෞන්දරී නෝනා ඇඟිලි ගැන්නා. ඉස්කෝලෙ යාලුවෝ රොත්තම එදාට හම් බ වෙන්න පුලුවන්!අවුරුදු ගාණකින් නොදැකපු යාලුවො පවා එදාට එනවා කියලා තිබ්බා. කාලෙකින් නොදුටු කට්ටිය මුණ ගැහෙන්න ඉතින් මගුලක්ම එන්න ඕනේ! අනික මහත්තයත් ඔය චඳ්‍රලතා අක්කාගේ පවුලේ උදවියට බොහොම කැමතියි.ඒ වැයික්කියේ මත්තයාටත් වෙනම යාලුවෝ සෙට් එකක් ඉන්නවා. ඒ නිසා මේ සැරේ මහත්තයගෙන් ඤරු ඤුරුවකුත් නෑ. ලංකාවටත් ගියා. හෝම්කමිං දවසත් ආවා.සෞන්දරී නෝනා පාන් දරින් නැගිට ගත්තා. හචුස් හචුස් හචුස් හචුස්! මෙන්න සෞන්දරී නෝනාට එක පෙලට කිඹුහුම් යනවා. හචුස් හචුස් හචුස් හචුස්! "ඔයාගේ මූණත් ටිකක් තඩිස්සි වෙලා!"මහත්තයා කීවා! "මගෙ ඇඟත් ටිකක් රිදෙනවා වගේ!"සෞන්දරී නෝනා කීවා. හචුස් හචුස් හචුස් හචුස්! මෙහෙම කිඹුහුම් ඇර ඇර කොහොමද මගුල් ගෙදරක යන්නේ? "මම හිතන්නේ මට උණ ගැනෙන්න වගේ!"සෞන්දරී නෝනා කෙඳිරි ගෑවා. "කොරේ පිටට මරේ කීවලු! දැං කොහොමද මගුල් ගෙදර යන්නේ?"මහත්තයා කෙඳිරි ගෑවා. "මම නැතුවට කමක් නෑ! ඔයා හරි යන්න​."සෞන්දරී නෝනා කීවා. "නැත්තං චඳ්‍රලතා අක්කාගෙ හිත රිදේවි!" සෞන්දරී නෝනා මහත්තයාට ඇඳ පැලඳ ගන්න උදව් කලා. මගුල් ජෝඩුවට දෙන 'එන්විලොප්' එකත් මහත්තයාගගේ සාක්කුවට දැම්මා. "ඕක අක්කා අතටම දෙන්න​!"උපදෙස් දුන්නා. මහත්තයා පිටත් වුනා. ***************************************************** හෝම් කමිං එකට ගිය මහත්තයා ගෙදර එනකොට සෑහෙන්න රෑ වෙලා. මහන්සි පාටයි, ඒත් සතුටින්! සෞන්දරී නෝනා හෝම් කමිං එකේ විස්තර ඇහුවා. මහත්තයා උත්තර දුන්නා. "මගුල් ගේ කොහොමද?" " පට්ට! කට්ටියට සෙට්වුනා! ෆුල් ජොලි!රස සාගරයක්!" මහත්තයාට නං වැඩේ බොහොම හිතට අල්ලලා වගේ! "එන්විලොප් එක දුන්නද?" "අක්ක අතටම දුන්නා!" "මට සනීප නෑ කීවද?" "නැතුව! අක්කයි අයියයි දෙන්නම විස්සෝප වුනා!බලන්න එන කතාවකුත් කීවා!" "බොන්න තිබුනද?" "නාන්න තිබුනා!"මහත්තයා කට කොණකින් හිනා වුනා. "ඔයාලගෙ ජිනේ මාමට නං නප්පෙට වැදිල තිබ්බා! ඉංගිරීසි සිංදුත් කීවා!" සෞන්දරී නෝනා ඇස් රවුං කරලා මහත්තයා දිහා බැලුවා! "ජිනේ මාමා කොහෙද ඉංගිරීසි දන්නේ?" "මිනිස්සුන්ට බීවම ඉංගිරීසි පුලුවං වෙනවා කියලා දන්නැද්ද​?" මහත්තයා හිනාවුනා. "ඔයා එතෙන්ට වෙලා ඉංගිරීසි සිංදු ඇහුවා?" "ආයෙත් අහලා! මම බීවෙ නැතුවට බයිට්ස් එන්ජෝයි කලා! ඒ බයිට් තමා බයිට්! මොනවද නොතිබුනේ?" මහත්තයා විස්තර කලා. ඔව් ඉතිං! මහත්තයා බීවෙ නැතුවට බයිට් මේසෙට බොහොම මනාපයි "එතකොට ලන්ච්?" "ලන්ච් එක ගත්තෙ ටිකක් පමාවෙලා!ඒකත් හොඳට තිබුණා!" "සෙනග හිටියද?"සෞන්දරී නෝනාගෙන් ප්‍රශ්න වැලයි! "හිටියා හිටියා! කලින් දැකලා නැති කට්ටියත් හිටියා! සිංදු කියන්නත් හාදයෙක් ඇවිත් හිටියා." ​ අපරාදෙ කියන්න බෑ මහත්තයා හැමදේම හිතේ මැවෙන විදිහට විස්තර කරනවා "එතකොට මනමාලි! මනමාලි ලස්සනට හිටියද?" "මනමාලි!" මහත්තයා කල්පනා කලා. "ජෝඩුව එක්ක පිංතූරයක් එහෙම ගත්තද?"සෞන්දරී නෝනා ඒ එක්කම තවත් පුරස්නයක් ඇහුවා! මහත්තයගෙ ඇස් උඩ ගියා! කට ඇරුනා! "කිරි අප්පට බල්ලො පැනපි!" "ඇ ඇ ඇයි?" " මනමාල ජෝඩුව දැක්කෙ නෑ නොවැ!" -ශ්‍රීපාලිමලීට් මිටියාවතේ සාග්ලා පක්ෂියා 🐦🏵️🌹🌷🌻🌲 මලීට් කඳුයායේ හිම තාමත් දියවෙන්න පටන් අරගෙන නෑ ඒකට තව මාස එක හමාරක් විතර තියනවා ඇත්තටම මම මේ රටට එනකොට කවදාවත් හිතුවෙ නෑ මේ වගේ නිස්කලංක පිටිසර පලාතක ජීවත්වෙංඩ ලැබෙයි කියල. මලීට් කඳුයාය හරියට ලා ටුවාස් කඳුයායේ නිවුන් සහෝදරිය වගේ කඳුයාය පාමුල මම ජීවත්වෙන මේ පුංචි ගම්මානයේ ඉන්නෙ පව්ල් තිස් දෙකක මිනිස්සු විතරයි ඉතිං හිතාගන්න පුලුවං නේද මොනතරම් පිටිසර නිස්කලංක තැනක්ද කියල කලුපාට හමක් තියෙන මිනිහෙක්ට ඉන්නෙ මං විතරමයි. ල,විලාස් තමයි මේ ගම්මානයට ටිකක් හරි ලඟින් තියන නගරය හැබැයි ඒකටත් කිලෝමීටර් හාරසීයක් තියනවා ගමේ තියන එකම වෙලදසැලේ හිමිකරුවා වෙච්චි නිව්ලන් මහතා ඔහුගේ කුඩා ට්‍රක් රථයෙන් තම වෙලදසලට අවශ්‍ය බඩුභාන්ඩ රැගෙන ඒම සඳහා සති දෙකකට වතාවක් ඔය කිලෝමීටර් හාරසීය තරණය කරනවා හාරසීයක් කිව්වට යංඩයි එංඩයි අටසීයක්. හිම දියවෙන්න අරන් ටික දවසක් යනකොට මුලු මිටියාවතම විසිතුරු පොම්නයැක් මල් වලින් පිරිල යනවා ඒ දර්ශනය මම කොහොමවිස්තර කරන්නද? මේ මල් ලින්කු මල්වලට බොහෝ සමානයි වුනත් පොම්නයැක් මල් පාට කීපයකින් පිපෙනවා. මේ දර්ශණයම ඇති ඔබට සදහටම මේ මලීට් මිටියාවතේ නවතින්න. පොම්නයැක් මල් පිපෙන මේ කාලෙට පුදුම දනවන දසුන තමයි සාග්ලා නැමැති ලස්සන පක්ෂියා. එයා මේ පලාතට ආවේනික පක්ෂියෙක්. රතු නිල් සුදු වර්ණ සංකලනයකින් හෙබි මේ චමත්කාරජනක පක්ෂියා තමන්ට ලිංගික කාර්‍යේ යෙදීම සදහා සහකාරියක් සොයන්නට පටන්ගන්නේ මේ කාලෙට. මේ මිටියාවතේදී ඒ දුර්ලභ දසුන දකින්න පුලුවන්. සත්ව ලෝකයේ කිසිදා දකින්න නොලැබෙන වෙනස්ම ආකාරයේ චර්‍යාවක් තමා මේ සාග්ලා පක්ෂියාට තියෙන්නේ.. ඒක සත්වලෝකයේ දකින්න පුලුවන් ඉතා වෙනස් ආකාරයේ දුර්ලභ දසුනක් බෙල්ලෙහි තටු පුම්බාගෙන බොහොම රෞද්‍ර පෙනුමකින් ඉන්න කිරිල්ලී ලගට කුරුල්ලා හෙමින් හෙමින් ලංවෙනවා උගේ තියෙන්නෙ පොඩි බයාදු ගතියක් කිරිල්ලී ලගට කුරුල්ලා ලංවුන ගමන් යක්ශාවේශයෙන් වගේ කිරිල්ලී කුරුල්ලාට පහරදීමට පටන්ගන්නා අතර කුරුල්ලා ඒ සියලු ප්‍රහාර ඉවසා දරා සිටිය යුතුයි. මේ පහර දීම දිගට සිද්දවෙනකොට කුරුල්ලගෙ ලස්සන නිල් රතු සුදු පිහාටු ගැලවිලා විසිවෙනවා තුවාල වෙලා ලේ ගලනවා කුරුල්ලට පරාජය බාර අරගෙන ඉවත්වෙන්න පුලුවන් ඕනෙ වෙලාවක එහෙම උනොත් ඌට කිරිල්ලිය සමග සංසර්ගය සදහා අවස්තාවක් ලැබෙන්නෙ නෑ. කිසිම විදියකින් කිරිල්ලියට පෙරලා පහර දෙන්න කුරුල්ලාට බෑ.. ඇත්තටම මෙතන තියෙන්නෙ කිරිල්ලියගෙන් ගුටි කෑමක්.. හොදටම පහර කාගෙන ඉවසාගෙන සිටින කුරුල්ලට තමයි ලිංගික කාර්‍ය සදහා අවස්ථාව ලැබෙන්නෙ. මේක අමුතුයි නේද සාමාන්‍යෙන් සත්ව ලෝකයේ ලිංගික කාර්‍ය සදහා අවස්තාව ලැබෙන්නෙ ශක්තිමත්ම පහරදෙන්නාටනේ සටනෙන් දිනන්නටනේ හැබැයි මෙතන ශක්තිමත්ම ගුටිකන්නට. මේ සටන් ආරම්භ වෙන කාලෙට ගමේ මිනිස්සු ගමේම හදන හැලිරකු කියන මද්‍යසාර බීමයි මෝඩ සතෙක් ලෙස ප්‍රසිද්ද ඇලේහ් චාම්ර කියල හදුන්වන පුෂ්ටිමත් හිම ඌරගෙ මසෙන් හදන හැම් එහෙම අරගෙන කුරුලු රංචුව වටේට ඉදගන්නව ඒක හරියට උත්සවයක් වගේ. මේ මිනිස්සු මේ සටන් දිහා බලං ඉන්නෙ අපි කුකුල් පොරයක් නරඹනව වගේ. කිරිල්ලියගේ දරුණු පහර දීම දරාගන්න බැරිවෙනකොට සමහර කුරුල්ලෝ සංසර්ගය පිලිබද අදහස අතහැරල පසුබැහැල යනවා සමහර කුරුල්ලෝ එක කිරිල්ලියකගෙන් හොදහැටි පහර කා එය ඉවසනු බැරිවූ විට දරුනුබව අඩු යැයි ඔවුන් අනුමාන කරන තවත් කිරිල්ලියකට උත්සාහ කරමින් ඇයගෙන් පහරකමින් නැවතත් ඒ සඳහා උත්සායක යෙදෙති. කෙසේ හෝ කුරුල්ලෙකු ජයග්‍රහණය අත්කරගත්තේ නම් කිරිල්ලිය සටන නවතයි කිරිල්ලිය පහරදීම නවතනවා යනු කුරුල්ලාගේ ජයග්‍

රහනයයි. නමුත් ඔබ සිතනා තරම් ලේසියෙන් සාග්ලා කිරිල්ලිය පහරදීම නවත්වන්නේ නැත බොහෝවිට ජයග්‍රාහකයාගේ පිහාටු බහුතරය ගැලවී ගොස් මුහුනේ සහ ශරීරය පුරා ලේ ගලන තුවාල දැකිය හැකිය මා දුටු එක් ජයග්‍රාහකයෙකුගේ ඇසක් ගැලවී එලියට පැන තිබිනි. ජයග්‍රාහකයාට මරණීය තුවාල ඇතත් කිරිල්ලී හා සංසර්ගයට අවස්තාව උදාවේ නමුත් සමහර කුරුල්ලන් සටන ජයග්‍රහණය කලත් කිරිල්ලිය ගේ දරුණු ප්‍රහාරවලින් ලැබූ දරුනු තුවාල නිසා සංසර්ගයට පෙර මිය යති සමහර කුරුල්ලන් සංසර්ගය අතරතුර මියයති. ස්වභාව දර්මයේ පුදුම සහගත අසාධාරන දෙයනම් ජයග්‍රාහී කුරුල්ලෙකු සංසර්ගයෙහි යෙදීමට පෙර මියගිය විට කිරිල්ලිය විසින් සටනට නොආ වෙනත් කුරුල්ලෙකුට පහර නොදීම සංසර්ගයෙහි යෙදීමට ඉඩ ලබාදීමයි. එවැනි පිනා චාන්ස් එකක් උදාකරගැනීමට බලාපොරොත්තුව පහර කෑමට බිය බොහෝ බියගුලු කුරුල්ලන් පිරිසක්ද පසෙකින් රැදී සිටිති. මේ කුරුල්ලන් පිලිබඳව ලෝ පරසිඳු ලා ඩෙරෙන් නාලිකාව කල වාර්තා වැඩසටහන පසුගිය වසරේ මිලියන ගනනක් ජනයා නරඹා තිබිණි. මලීට් මිටියාවතේ මා ගතකල කෙටි කාලයතුල දුටු විශ්මිත බොහෝ දේ අතර මේ සාග්ලා පක්ෂියා ඉහලින්ම සිටී. ඉතින් තාමත් මලීට් මිටියාවතට වසන්තය උදාවෙන්න කල් තියනවා කොල හැලිච්ච ඉපල්වගේ දිස්වන දීර්ඝ නිද්‍රාවක ඉන්න ගස් අතර පත්‍රත් රැකගෙන මේ සීතලට අභියෝග කරමින් නැගී සිටින එකම ගස නුක්ටිවා ගස පමණයි. මේ මිටියාවතේ මා දුටු පුදුම සහගත තවත් දෙයක් කියන්නම් පොඩ්ඩක් ඉන්න.. ඉතිං සමහරවිට ඔබ හිතනවා ඇති මං කොහොමද මේ ලස්සන පුංචි ගම්මානයට ආවෙ කියල ඇත්තටම කිව්වොත් ඔය උඩ ලියල තියන හෑලි ඔක්කොම ටොංපච ඔහොම කිසිදෙයක් නෑ ඔක්කොම අතේ රෝල් නම් ගම් පවා බොරු.. යම් දෙයක් රස විඳින්න ඒක ඇත්තම වෙංඩ ඕනෙයෑ ...විකාර... © Dhammika Wickramaarachchi 22/02/2024මුව මුක්තා ලතා| ප්‍රේමණීය බැඳීමකින් බැඳුන පෙම්වතුන්ට, විඳිය හැකි ආනන්දජනක ම අත්දැකීම ඔවුනොවුන්ගේ ආත්මයන් එකට මුසුවෙන සම්භෝගයක වෙලීම ය. එවැනි හැඟීමකින් සිත එළිය වූ විට දැනෙන්නා වූ ඒ ප්‍රහර්ෂය සුළුපටු නැත. ඒ ප්‍රහර්ෂය කවියකට පෙරලීම කෙසේ වුව ද වචනයට හැරවීම ද ලෙහෙසි නැත. එහෙව් හැඟීම් අලංකාර රූපකාර්ථ, සංකේතාර්ථ,ව්‍යංගාර්ථයන්ගෙන් හැඩ වූ කාව්‍යමය බසකින් චිත්‍රණය කරන ලාංකේය ගේය සාහිත්‍යයෙහි විරල වූ ගී මිණකි, ආචාර්ය අජන්තා රණසිංහයන් විසින් විරචිත 'මුව මුක්තා ලතා' ගීතය. ගී පදවැල් පිළිබඳ විමසීමේ දි මට අසන්නට ලැබුනේ, මේ පදවැල් රචනා වී ඇත්තේ පෙර සැකසූ තනුවකට අනුව, එක් රැයක් තුළ බවයි. එය එසේ වූව ද නො වූව ද මේ පදවැල් විමසීමේ දී ආචාර්ය අජන්තා රණසිංහයන් ලාංකීය ගේය සාහිත්‍යය තුළ විරාජමාන වූ කෙතරම් ප්‍රතිභාපූර්ණ ගේය කාව්‍ය රචකයෙකු දැ යි ඔබට වැටහෙනු නිසැක ය. පදවැල්හි වස්තු විෂය දිවෙන්නෙ, මංගල රාත්‍රියක සිය ප්‍රේමිණිය හා සම්බෝගයෙහි වෙලීමට ලත් ප්‍රථම අවස්ථාවෙන් ලද ප්‍රහර්ෂවත් හැඟුමෙන් පුබුදු වූ ප්‍රේමවන්තයෙකුගේ මනෝභාවයන් අතර ය. ඔහු ඇගේ අතිශය මනස්කාන්ත,පෙර කිසිවෙකුට විවර නොවූ රූප ශ්‍රීයෙන්, කුල්මත් වී ඇත. 'මුව මුක්තා ලතා පිපි හංසාංගනා විල් නෙළුමාසනෙන් ආ ළඳේ නුඹ භාග්‍යා සරෝජාවියේ ස්වර්ණා වර්ණා පෑයෙන් දිලේ' රචකයා, කථකයාගෙ සිත ආනන්දයට පත් කරන, සිය ප්‍රේමියගේ රූ සිරිය සංකල්ප රූප මැවීමට, ගී පදවැල් අරඹන්නේ අපූර්ව වූ රූපකාර්ථයන්ගෙන්, සංකේතාර්ථයන්ගෙන් හැඩවූ කාව්‍යමය බසකිනි. 'මුක්තා ලතා' යනු මුතුවැල යන අරුත් දෙන්නකි. 'සරෝජාවිය' නෙළුමට සංස්කෘත බසෙන් එන පර්‍යාය පදයකි. මුතුවන් දත් පෙළකින් හෙබි මුවඟින් සුන්දර මදහස පා, සිත අමන්දානන්දයට පත් කරන ඇය හංස අංගනාවියක් ය. ඒ ද සාමාන්‍ය හසඟනක් ද නො වේ, රන්වන් පැහැයෙන් සුදිලෙන්නියකි. එපමණක් නො ව ඇය කිසිඳු විටෙක මනුෂ්‍ය ස්පර්ශයක නො ගැටුනු, භාග්‍යවන්ත නෙළුමක් තරම් පවිත්‍ර ය. 'විල් නෙළුමාසනෙන් ආ ළඳ' නැතහොත් නෙළුම් ආසනයෙන් උපන් තැනැත්තිය යන්නෙන් ව්‍යංගාර්ථවත් කරන්නේ, ඔහුගේ සිත සම්භෝගය උදෙසා අනේක වූ ප්‍රේම ප්‍රාර්ථනාවන්ගෙන් පුරවන ඇගේ නැවුම් වූ,පවිත්‍ර වූ රූප ශ්‍රීය යි. ඉදින් මේ රූ සිරිය තමන්ගේ කොටගෙන විඳ ගැනීමට,ඔහුට ඉවසුම් නැති තරම් ය. 'මා හද ප්‍රේමාංගනේ රෑ නුඹ රාසෙන් ළඳේ බඳ මණිමේඛලාව මුදා අනුරා නෙත් නගන් නොනිදා' ඔහු ඇයට ආරාධනා කරන්නෙ, ඔහුගේ හද නැමැති ප්‍රේම අංගනයේ සැපතපීමට, බඳ රැඳි මණිමේඛලාව ඉවත්කොට පැමිණෙන ලෙස ය. පැමිණ රැය නො නිදා, අනුරාගී නෙත් කැල්මෙන් තමා ව කුල්මත් කරන ලෙස ය. මණිමේඛලාව යනු පෙර කළ වංශවත් ස්ත්‍රීන් විසින් සිය රහසඟ ආවරණය වන පරිදි ඉන පැළඳි, ලෝහයෙන් තැනූ ආභරණයකි. එය ඒ කාන්තාවන්ගෙ පවිත්‍රාවයට හා ආරක්ෂාවට ද තවත් විටෙක සිහින් ඉඟක් ලබා ගැනීමට ද ඉවහල් වූ බව පැවසේ. මෙහි දී රචකයා, මේ මංගල රාත්‍රියෙහි ඇති ශෘංගාරාත්මක බව ඔප්නැංවීමට මේ යෙදුම යොදාගත් බව සිතිය හැක. මොහොතින් මොහොත සිය ප්‍රේමණීය කාමිණියගේ රූප ශ්‍රීයෙන්,කුල්මත් වී සම්බෝගය උදෙසා නො ඉවසිලිවන්ත සිතින් යුත් කථකයා, ඇයට සිය ආත්මයන් එක්කොට,සුන්දර සුයාමයක තනිවීමට ඇරයුම් කරයි. ඒ ආරාධනාව රචකයා ගෙත්තම් කරන්නෙ, අපූර්ව වූ කාව්‍යමය බසකිනි. 'ආකාශ ගං චන්ද්‍ර නෞකාවේ තනි වෙන්න යං පෙම් රසෝජාවේ රූ සිරු කල්‍යාණියේ මා සැතපෙන්නම් ප්‍රි‍යේ තුනු ශ්‍රීයෙන් විපුල් වොරැඳේ මනසානන්ද මන්දෝදරී' 'මන්දෝදරී' යන්නට භාෂාවේ විවිධ අරුත් සැපයේ, විටෙක සීතාවගෙ මවට ද, තවත් විටෙක රාවණාගේ බිරියට ද 'මන්දෝදරී' නමින් ඇමතූ බව පැවසේ. නමුදු මෙහි දි රචකයා මන්දෝදරී යන්නෙන් අදහස් කරන්නෙ, මද උදරයක් ඇත්තිය යන්නයි. එනම් සිහිනිඟක් ඇත්තිය යන්නයි. 'විපුල' යන්නෙන් අති මහත් වූ යන අරුත ද, 'වොරැඳේ' යන්නෙන් විරාජමාන වූ යන අරුත ද සැපයේ. 'අහස් ගඟ' යනු පුරාණ සාහිත්‍යයෙහි එන හිමාලයේ අනෝතප්ත විලෙන් ඇරඹී,කිරි සයුර දක්වා දිවෙන දිව්‍යමය ගංඟාවකි. කථකයා ප්‍රේමයෙන් හා අනුරාගයෙන් මුසපත් වී තව තවත් ඇගේ රූ සිරිය වර්ණනා කරයි. මනස ආනන්දයයෙන් පුරවන සිහිනිඟකින් යුක්ත වූ, අති මහත් වූ සුන්දරත්වයකින් හෙබි රූප ශ්‍රීයෙන් විරජාමාන ව තමන් අබියස සයනයේ වැතිර සිටින සිය ප්‍රේමිණියට ඔහු ආරාධනා කරන්නෙ, සඳ නැමැති නෞකාවේ නැගී අහස් ගඟේ යාත්‍රාකොට රස වෑහෙන දිව්‍යමය විමානයක තනි වීමට ය. මේ යෙදුම්වලින් රචකයා ධ්වනිනවත් කරන්නෙ, මේ මොහොතෙහි කථකයාගෙ සිත වසා පැතිරී ඇති අතිශය ශෘංගාරාත්මක හැඟීම් සමුදාය යි. ඒ ශෘංගාරාත්මක හැඟීම් ඉතාමත් වේගයෙන් තෘප්තිය සොයා ගමන් කරමින් සිටින එක් උච්චත ම අවස්ථාවක, ඔහුට සිතෙන්නෙ, ඇගේ මේ තුනු සිරිය නිසි අයුරින් විඳීමට තරම් මේ රැය දිගු නො වේදෝ කියා ය. 'හිරු එන්න පෙර රාත්‍රි මේ සීතේ හා හා ගයන් සෞම්‍ය සංගීතේ ඒ හිරු නොනගීවා රෑ තව දිගු වේවා ඔබෙ නළලේ සඳුන් තිලකේ අද ඉහිරේද දෙතොලින් මගේ' ඉදින් ඔහු එක් පසෙකින්, රැය දිගුවේවා යි, හෙට හිරු නැගීම පමාවේවා යි පතන අතර, අනෙක් පසෙන් ඇයට නැවත නැවත ආරාධනා කරමින් පවසන්නේ, මේ සුයාමය ගෙවී අහවර වීමට ප්‍රථමයෙන්, ඔහු හා සෞම්‍ය වූ සංගීතයක් වැනි ආලිංගනයෙහි වෙලීමට එන ලෙසට ය. ඒ ප්‍රේමාලිංගනය අතරතුර ඈ මෙතෙක් ගල්වා සිටි සඳුන් තිලකය, ඔහුගේ හාදු වැස්සෙන් ඉහිරී යනු ඇති බව ය. සුගායනය-එඩ්වඩ් ජයකොඩි ස්වර පද-ආනන්ද පෙරේරා -යොමාල්___මනාලියෝ ඉරිදාවක සවස මා දරුවන් සමඟින්නේ සෙල්ලම් ගෙයක ඉඳ වැලිබත් උයමින්නේ ඉන්නා අතර තුර සෙල්ලම් කරමින්නේ අඳුනන පොරක් අප නිවසට පැමිනෙන්නේ.. අංකල් දුටුවාම සතුටින් පිනා ගියා සෙට් වෙන්නට ඇවිත් වාගේ අනේ එයා වැදගත් දෙයක් ගැන අහනට තියේ කියා ඉඳගනු දුටුව අපේ නෝනා රවා ගියා... මයි සන් අද ආවේ නුඹගෙන් උදව් පතා ගෙදරට නාකිවෙනවා මගේ දෙවැනි පුතා සොයලා දෙන්න කෙල්ලක් ඌට කැපෙන ඉතා බැංකුවේ ගෑනු ළමයෙක් හෙම නැති ද පුතා... ඉන්නවා නොයෙක් මාදිලියේ ගෑනු ළමයි අළුතින් ආපු අය කෙට්ටුයි හරිම හැඩයි පරන මොඩල් නම් පොඩ්ඩක් බැරල් තමයි කටවල් එවුන්ගේ අංකල් ගොඩක් සැරයි.. කවුන්ටරේ කෙල්ලෙක් නම් බලන්නේ ඈ කඩිසරයි නිතරම හිනැහී ඉන්නේ ඇගෙ පෙම නැතේ කිසිදා අඩුවැඩි වෙන්නේ තිතටම බැලන්ස් කරලයි හැමදේ වෙන්නේ... ණය අංසයේ අඟනක් නම් සොයන්නේ ඈ හරි කියාලයි නිතරම සිතන්නේ ඕනෑ එපාකම් ලිඛිතව විමසන්නේ අනුමැතියෙන් පසුය ඈ පෙම පුදදෙනේ... රන්බර යකඩ බර පිළිබඳ බලා සොයා උරගා බලනවා ඔබ ජෙනුයින්ද කියා උකස් අංසයෙන් බැන්දොත් කෙනෙක් ඔයා අළුත්වේවි පෙම වසරින් වසර ලියා... රිකවරි නංගියෙක් ගැන නම් සොයන්නේ ඈ හැමදාම ඔබ පස්සෙන් සිටින්නේ මැරුනත් පුතෝ නෑ ඇය අතහරින්නේ කීයක් දානවද නිතරම අහන්නේ... මනේජර් නෝනා වූ වෝතින් ඇඹේනිය කොල්ලට එන්න පුළුවන් වෙයි අහේනිය හීනෙන් බයවෙලා වාගේ සිටින්නිය අද බෑ ඔලුවෙ කැක්කුමයැයි කියන්නිය... බාගය මදිය මයි සන් වෙරි හිඳිලා ගියා ෆුල් එකකුත් සමඟ ආයෙම එමිය කියා තනිකඩ කම අනේ ආතල් නොවෙද කියා අංකල් වැනි වැනී සමුගෙන ගෙදර ගියා…~ඉන්දියාවේ මගේ මනාලි~ මට මනාලි යන්න ඕන කමක් ආවේ යේ ජවානි හේ දිවානි ෆිල්ම් එක මුලින්ම බලපු දවසේ. ඊට අවුරුද්දකට පස්සේ 2014 දි තමා මට ඉන්දියාවට යන්න චාන්ස් එකක් ලැබුනේ. ඒත් ගියේ වෙන වැඩකට වුනත්, කොහොම හරි මනාලිත් යනවා කියලා මන් හිතාගෙනමයි ආවේ. ලංකාවේ වගේ ලේසියෙන් ට්‍රැවල් කරන්න පුලුවන් ඇති කියලා හිතන් ගියාට, ගියාමයි දැනගත්තේ මනාලි යනවනම් පැය 15ක් කෝච්චියේ චන්දිගර් ගිහින් එතනිනුත් පැය 8 ක් බස් එකේ ගිහින් තමා මට මනාලි යන්න පුලුවන් කියලා. ලේසියෙන් මනාලි ආසාව මරලදාන්න බැරි නිසා කොහොමහරි කෝච්චිය බුක් කරන් යනවා කියලා මන් තීරණයක් ගත්තා. ආයිම ලත් තැනම ලොප් වෙන්න වගේ බුක් කරන්න සීට් හොයද්දි සින්ගල්AC එකක් වත් අවේලබල් නෑ. ඕන එකක් වෙද්දෙන් කියලා කැබින් ටයිප් එකේ දෙන්නෙක් ඉන්න පුලුවන් එකක් බුක් කරලා දැම්මේ ඒකට එන අනිත් එකා අවයව ජාවරම් කාරයෙක් වුනත් කමක් නෑ මන් මනාලි යනවමයි කියලා හිතාගෙන. අන්තිමට මගේ ඉවසිලිවන්ත දවස ආවා.පැය ගානක ගමනක් නිසා, ඉන්දියාවත් නිසා එක එක ජරාවල් කාලා කෝච්චියක මැරිලා යන

්න බැරි නිසා මන් කන්න කියලා ගත්තේ බිස්කට්. ඒ ඇරුනම උදේම හොදට බඩ පිරෙන්න පාන් වගේ දෙයක් කාලා යනවා කියලා හිතා ගත්තා. උදේ 7.30 ට තමා කෝච්චිය ජෝද්පූර් වලින් පිටත් වෙන්න තිබුනේ. මන් කෝකටත් 7 වෙද්දිම ස්ටේශන් එකට ආවා. කොච්චිය 8.00 ට වගේ ආවා. මන් ඉතින් ඉක්මනට ගිහින් මගේ සීට් එකත් හොයාගෙන හරි බරි ගැහිලා වාඩි වුනා. මොකෙක් මගේ කැබින් එකේ අනෙක් සාමාජිකයා වේවිද කියලා ඇගිලි ගැන ගැන තමා මන් බලන් හිටියේ. කොහොම හරි 8.30 ත් පහුවෙලා 8.45 ට වගේ කෝච්චිය පිටත් වුනා. මොකෙක් වත් නැග්ගේ නෑ. මන් සෑහෙන සතුටින් තනියම ගමන පිටත් වෙන්න පටන් ගත්තා. උදේම කාපු නිසා මට තාම ලොකු බඩගින්නක් ඇත්තෙත් නෑ. පැය දෙකක් විතර ගියයින් පස්සේ තමා ආයිම කෝච්චිය ස්ටේශන් එකක නැවැත්තුවේ. මෙන්න බොලේ හයේ හතරෙ දඩාර මුලු මූන පුරා රැවුල වවා ගත්ත ජටාවකුත් බැදගත්ත මිනිහෙක් ආවා මගේ කැබින් එකට. ඊට පිටිපස්සේන් ටිකක් වයසක ගෑනු කෙනෙකුත් නැග්ගා. දැන් දෙන්නා එක්කම මුලු කැබින් එකම සෝදිසියක් දාලා ආයිම පොඩ්ඩක් එලියට ගියා. මුන් මොක්කුද කියලා මන් සෑහෙන තිගැස්මකින් බලන් හිටියේ. ටික වෙලාවකින් සාලුවකින් ඔලුව වහගත්ත කුර්තා එකක් ඇද ගත්ත කෙල්ලෙක් ආවා මගේ කැබින් එකට. ඊට පිටිපස්සෙන් අර රැවුල් කාරයා ලොකු බෑග් එකකුත් උස්සන් ආවා. ඒක සීට් එක යටින් දාලා දම්වැලකින් බැදලා ඉබ්බෙකුත් දාපු මිනිහා යතුර අර කෙල්ලට දුන්නා. අනිත් වයසක ගෑනු කෙනත් තොර තෝන්චියක් නැතුව හින්දියෙන් මේ කෙල්ලට මොනාද මන්දා කියවන් කියවන් ගියා. මන් ඉතින් ඒක නිසාම හෙඩ් සෙට් එක ගහගත්තා. මට තේරුනා මුලු කෝච්චි ගමනම කනේ ඇබ ගහගෙන තමා යන්න වෙන්නේ කියලා. මෙන්න ටික වෙලාවකින් අර ජෝඩුව කෙල්ලගේ ඔලුවත් අත ගාලා එලියට ගියා.මන් ඉතින් ඇති යන්තම් කියලා හෙඩ් සෙට් එකත් ගලව ගත්තා. ඊට පස්සේ ට්කකින් ජනෙල්ලෙන් ඇවිත් ආයිම කතාව. දැන් නම් පොඩ්ඩක් අඩ අඩ තමා කට්ටියගෙම කතාව. එහෙන් මෙහෙන් හින්දි ටිකක් තේරෙන නිසා දැන් මට වැඩේ ලාවට තේරෙන්න ගත්තා. අය්යයි අම්මයි තමා මේ ඇවිත් තියෙන්නේ. කතාවේ විදියට තෙරෙන්නේ නම් මෙයා ඉගෙනගන්න චන්දිගර් යනවා වගේ. ටිකකින් කෝචිචිය ඇද්දුවා. මෙන්න මේ කෙල්ලත් අඩන්න ගත්තා. මන් ඉතින් නලවන්නද. මන් දැක්කේ නෑ වගේ ඉන්න හැදුවා. ඒත් ඉතින් ශේප් එකේ මන් මුලින්ම හරියට මූන බැලුවේ මේ වෙලාවේ. හැමදාමත් වගේ මගේ අවදානේ යන්නෙම කෙල්ලෙක්ගේ ඇස් දෙකට. ඒ ඇස් දෙක කදුලු වලින් පිරිලා තිබුනත් හරි ලස්සනක් තියෙනවා. දන්නෙම නැතිව මන් හිතුවටත් වඩා වෙලාවක් ඒ ඇස් දෙක දිහා මන් බලන් හිටියා. එක පාර මෙන්න ඒ කෙල්ල මගේ දිහා බැලුවා. මන් පට ගාලා වෙන පැත්තක් බලා ගත්තා. පැය කීපයක් යන කන්ම ඉතින් සැරෙන් සැරේ වුනේ මේ දේම තමයි. ඒ අතරෙ තමා මට හිතුනේ ඉන්දියාවේ නිළියෝ වගේම ලස්සන කෙල්ලෝ කොච්චර ඉන්නවද කියලා. දවල් වේගෙනත් ආව නිසා මට දැන්නම් බඩගින්න එන්න එන්නම දැනෙන්න පටන් ගත්තා. ඒ නිසාම එක බිස්කට් එකක් කඩලා කන්න ගත්තා. තනියම කන එක හොද නෑ වගේ කියලා හිතුන නිසාම මන් ඉතින් මේ ලස්සන කෙල්ල ගේ පැත්තට බිස්කට් එක දික් කරලා ඉංග්‍රීසියෙන් කීවා එකක් ගන්න කියලා. මගේ මූන දිහා බලලා එපා කමක් නෑ කියලා ඉංග්‍රීසියෙන්ම කියපු ඒ කෙල්ල ටික වෙලාවක් මගේ දිහා බලන් හිටියා. පලවෙනි පාරට තමා ටික වෙලාවක් අපේ ඇස් එහෙම එකිනෙකා දිහා බලන් හිටියේ. දැන් කදුලු පිරිලා නැති නිසා ඒ ඇස් දෙක තවත් ලස්සනයි. තව පැය කීපයක් යනකනුත් ඔහේ සද්ද නැතිව ජනෙල්ලෙන් එලිය බලන ගමන් හොරෙන් හොරෙන් ඒ ඇස් දෙකත් බල බල ගමන පිටත් වුනා. ඔන්න වෙලාවක් ගියයින් පස්සේ මෙයා බෑග් එක අදින්න පටන් ගත්තා. ඇලුමිනියම් පාට රවුම් පෙට්ටියක් එලියට අරන් ඇරගත්තා. චපාති හරි රොටි වගේ පෙනුමක් මට ඇස් කොනෙන් පෙනුනා. දැක්කම පොඩ්ඩක් ඉබේම මගේ කටට කෙලත් ඉනුවා. ඒක තෙරිලාමද මන්දා මේ කෙල්ල මන් බිස්කට් දුන්නා වගේම මගේ පැත්තට දික් කරලා හින්දියෙන් මොනාද කිව්වා. ඒක මට ලොකුවට තේරුනේ නෑ. ගන්න කීවද වෙන මොනා හරි කීවද දන්නේ නැති නිසා මන් ඉතින් ගත් කටටම කීවා ඉංග්‍රීසියෙන් මට හින්දි තේරෙන් නෑ කියල. ඒ පාර ඒ කෙල්ල ඉංග්‍රීසියෙන් ගන්න කීවා. මේක දැක්කම කන්න ආසවකුත් ආවා. ඒත් අර බයහිතෙන ෆිල්ම් එකක වගේ මේ කෙල්ල අවයව ජාවම්කාරයෙක්ද දන්නෙත් නෑ කියලා හිතුනා. ඒත් මෙච්චර වෙලා හොරෙන් බලන් හිටපු මේ ලස්සන ඇස් දෙකට බෑ කියන්නේ කොහොමද කියලා හිතලා මන් කෑල්ලක් ගත්තා. ඇත්තටම ඒක රසයි කන ගමන් ඒකත් මන් කිවා. ඔයා ඉන්ඩියන් නෙමේද? මේ කෙල්ල මගෙන් ඉංග්‍රීසියෙන් ඇහුවා. එතන ඉදන් ඉතින් මන් මගේ විස්තරේ කිව්වා. අපි දෙන්නත් එක්ක බෙදාගෙන එයාගේ චපාති පෙට්ටියම කාලා දැම්මා. ඒ අතරේ ඉතින් අපි කතාව නැවැත්තුවෙම නෑ. මට තේරුනා වගේම මේ කෙල්ල යන්නේ ඉගෙන ගන්න. අපි දෙන්නා දිගින් දිගටම රටවල් දෙකේ ගොඩක් දේවල් කතා කර කර යන්න වුනා. ඉගෙනීම, දේශපාලනය, දේශගුනය, ෆිල්ම් ඔය හැම දෙයක්ම කතා කලා. එතකොට තමා මට තේරුනේ හිනා වෙන කොට මෙයාගේ ඇස් දෙක තවත් ලස්සනයි කියලා. කතාවෙන් කතාව අපි හවස් වෙන කන්ම මෙහෙම ගියා. ඒ අතරේ අපි පවුල් වල විස්තර, පොඩි කාලේ කරපුවා ඉස්කෝලේ කරපුවා ඔය හැම දෙයක්ම වගේ කතා කරා. එයාගේ තාත්තත් නැතිවෙලා මගේ තාත්තත් නැතිවෙලා කියලා දැන්ගත්තෙත් මේ කතාවෙන්මයි. ඒ විස්තරත් අපි කතා කරා. එයත් අර උදේ අම්මා කතා කරා වගේම නවත්තන්නේ නැතුව දිගටම මොනා හරි කියවනවා. එකම දේ අම්මගේ කියවිල්ල මට වදයක් වගේ හිතුනට මෙයා කියවද්දි නම් අහන් ඉන්නම හිතෙන එක. විස්තර කර කර දේවල් කියද්දි සමහර වෙලාවට ඇස් දෙක දිලිසෙනවා මේ කෙල්ලගේ. ටිකෙන් ටික කලුවර වෙන්නත් පටන් අරගන්න ගත්තා. ඒ වෙද්දි අපි දෙන්නගේ පරන ලව් ස්ටෝරි ගැන කතා කරලත් ඉවරයි. එයා කීව විදියට එයාට කවදාවත් බොයි ෆ්‍රෙන්ඩ් කෙනෙක් ඉදලා නෑ. මන් කීවා මට නම් කලින් තිබිලා තියෙනවා ඒත් දැන්නම් නෑ කියලා. ඒ පාර ඒ පරන කතාත් එයා ඔක්කොම අහගත්තා. පොඩි ලමයෙක් අම්මා කතා කියද්දි අහන් ඉන්නවා වගේ මේ කෙල්ල මගේ ලව් ස්ටොරී අහන් ඉන්නේ. කලින් රිලේශන්ශිප් එකත් තිබිලා නැති වුනත් හිනා වෙවී මගේ ඒවයි වුන වැරදි, ගත්ත තීරන වල වැරදි මෙයා හෙන විග්‍රහ කර කර උපදෙසුත් දෙන්න ගත්තා. කොහොම හරි අපේ ගමනේ අන්තිම පැය කීපයටත් ඔහොම ආවා. චන්දිගර් වලට කෝච්චිය එන්න ඕන රෑ 10.30 වුනාට පටන් ගනිද්දිම වෙච්ච පරක්කුවයි තැනින් තැන පරක්කුවයි නිසා කොහමත් රෑ 12.00 වත් වෙන පාටක් තිබුනේ. මෙයාවත් පුලුවන් නම් මනාලි එක්ක යන්න ඇත්නම් කියලා හැම තිස්සෙම මගේ හිත කියන්න ගත්තා. මේ වෙද්දි මන් මගේ ගමන ප්ලෑන් කරපු හැටි, ආසාව ඇති වුන හැටි ඔක්කොම වගේ එයාට කියලා ඉවරයි. මන් වැඩිය හිතන්නේ නැතිව මට හිතෙනවා ඔයත් මාත් එක්කම මනාලි එනවනම් හොදයි කියලා එයාට කියලා දැම්මා. එයා ඒ වෙලේ මගෙ ඇස් දෙක දිහා බලන් මාත් ආසයි යන්න ඇත්නම් කියලා කිව්වා. ඇත්තටම ඒ වෙලාවේ මගේ ඇගම හිරි වැටිලා වගේ ගියා. රෑටත් අපි මන් ගෙනාපු බිස්කට් එකකුයි එයා ගෙනාපු තව රොටි වර්ගෙකුයි කෑවා. චන්දිගර් වලට කෝච්චිය යන්නේ නැත්නම් හොදයි කියලත් මට ටිකෙන් ටික හිතෙන්න ගත්තා. දිගටම මේ කෙල්ල එක්ක කතා කර කර මෙහෙම යන්න ඇත්නම් කියලා දැනෙන්න ගත්තා. ඒත් එක ස්ටේශන් එකකට ආවම මෙයා වටපිට බලලා කිවා ඊලග එක චන්දිගර් තව විනාඩි 30 ක් වගේ තියෙන්නෙ කියලා. ඒ එක්කම එහෙම නොවෙනවා නම් මන් කැමති කියලත් එයා කීවා. ඒ කියද්දි මගේ දිහා බලන් හිටපු ඒ ඇස් දෙක මට දැනුනේ මගේ හිතටම කතා කරනවා වගෙයි. ටික වෙලාවක් යනකන් මට වචනයක් කියා ගන්න වත් සිහියක් ආවේ නෑ. අන්තිමට අපි චන්දිගර් වලට ආවා. මන් චන්දිගර් වලින් මනාලි යන්න ගන්න ඕන බස් එක පිටත් වෙන්න වෙලාව තියෙන්නේ උදේ 4 ට. මෙයාව ගන්න එයාගෙ මාමා ඒ වෙද්දිත් ඇවිත් එලියේ ඉන්නවා කියලා එයා මට කලින්ම කිව්වා. කෝච්චියෙන් බැහැපු අපි දෙන්නාට යන්න තිබුනේ පැති දෙකකට. සමුදෙන්න හිතෙන් නැති වුනත් යන්නම් කියලා මන් හැරිලා එන්න ගත්තා. ටික දුරක් යද්දි මෙන්න මේ ලමයා මගේ පස්සෙන් දුවගෙන ඇවිත් එකපාර මගේ අතින් ඇල්ලුවා. මේක ඔයාට මාව මතක තියෙන්න, කියලා මගේ අතට රිදී පාට බෑන්ගල් එකක් එයා දැම්මා. මන් එක දිහා බලපු විදියට එයාට තේරුනා මන් බැලුවේ මේ කෙල්ලෝ දාන බෑන්ගල් එකක් මගේ අතේ දාන්නේ ඇයි වගේ විදියට කියලා. එයා ඒ නිසාම බයවෙන්න එපා ඉන්දියාවේ මේවා දාන්නේ පිරිමි, මේ එයාගේ තාත්තගේ බෑන්ගල් එක කියලා එයා මට කීවා. මට ඒක කියද්දි නොදැනිම බැන්ගල් එක දාපු අත මගේ පපුව ගාවට තියවුනා. ඒ එක්කම මට කියවුනේ ඔයාට මට දෙන්න කිසිම දෙයක් මේ වගේ නැනේ කියලා. කමක් නෑ මතකය වටිනවනේ කියපු එයා එහෙනම් මන් යනවා කියලා හැරිලා ගියා. මන් ටික වෙලාවක් එයා යන දිහා බලාගෙන හිටියා. එයා ආයි හැරුනෙත් නෑ. ඉතින් මන් ඊට පස්සේ හැරිලා මගේ බස් එක තියෙන පැත්තට ආවා. මනාලි යන්න බස් එකට නැග්ගත් මට මහ පාලුවක් දැනුනා. මනාලි ගියත් එහෙමයි. ආයි එද්දිත්, ඉන්දියාවේ ඉතිරි දවස් ටික ඉද්දිත් මට මේ කෙල්ල නැති පාලුව පුදුම විදියකට දැනෙන්න ගත්තා. එදා ඒ වෙලාවේ මන් හැරෙන්නේ නැතිව හිටියනම් තව ටිකදුරක් ගිහින් එයා ආයි හැරෙන ඒක මට දකින්න පුලුවන් වෙන්න තිබුනනේ කියලා මට හිතෙන වාර ගනන අනන්ත වෙන්න ගත්තා. මට හිතුනෙම එයා ආයි හැරිලා බලන්නම ඇති ඇයි මන් ආවේ කියලා එයා දාලා. පස්සේ කාලෙක ෆේස් බුක් එකේත් මන් මෙයාගේ නම ටයිප් කරලා පවා හෙව්වත් ඒ නම තියෙන වෙන අය හිටියට මට මෙයාව හම්බු වුනේම නෑ. දැනට අවුරුදු දහයකට වඩා වැඩි වුනත් තාමත් මට ඒ කෙල්ල හිතෙන් අමතක කරගන්න අමාරුයි. අදටත් මම ඒ කෙල්ල දාපු බෑන්ගල් එක අතේ දාන් ඉන්නේ. ඒක ගලවන්න තාමත් මට හිතෙන්නේ නෑ. ඒක දාන් ඉද්දි මට දැනෙන්නේ එයා මන් ගාව ඉන්නවා වගෙයි. අදටත් මට හිතෙන්නේ ඇයි මන් ඒ කෙල්ලට මගේ හිතේ තිබුන දේ කීවේ නැත්තේ කියලා. පස්සේ කාලෙක තමා මන් දැනගත්තේ මේ බෑන්ගල් එක ඉන්දියාවේ මිනිස්සු ඉස්සර කාලේ ඉදන් දාන එකක් එයාලා සමහරු සම්ප්‍රදායක් විදියට දානවා කියලා. කෝලිගේ අතේ පවා එකක් තියෙනවා. එයා මා ගාව නැති වුනත් මේ බැන්ගල් එක මා ගාව තියෙන නිසා අදටත් මට

දැනෙන්නේ එයා මා ගාව ඉන්නවා කියලා... ~ප්‍රභාගේ අඩවිය~ඩෙන්මාර්ක් ජාතික හාන්ස් ක්‍රිස්ටියන් ඇන්ඩර්සන්ගේ කෙටි කථාවක් කියවා හෝ නොඅසා ඇතිනම් ඒ පුදුමයට කරුණකි. නමුත් එසේ නොවීමටද ඉඩ ඇත. ජනකතා, කෙටි කථා කියවීම විසිවෙනි ශතවර්ෂය ලැබීමට පෙර සිත් ගත්තද ඉන්පසු එය ක්‍රමක් ක්‍රමයෙන් සන්නිවේදන දියුණුවත් සමඟ ඇසීමට පොළඹවා පොත පතින් ඈත් කරන ලදී.... ඇතැම් කථා රචකයන් විසින් රචනා කරන සිද්ධාන්ත තුල ඉතා සියුම් ලෙස සමාජයට පණිවිඩ නිකුත් කිරීම සිදුකරන අතර හාන්ස් ක්‍රිස්ටියන් හාස්‍ය සහ සරදම් මගින් එය මනාව ජනගත කෙරු ලේඛකයෙක් විය. මෙය ඔහුගේ සිත් ගත් රචනයක් වූ "පුදුම ඇඳුම" පරිවර්තනයයි..... හූඟක් ඉස්සර කාලේක බොහෝම ඈත එපිට රටක මහ රජ කෙනෙක් ජීවත් විය. මෙම මහ රජතුමා ලෝකයේ ඇති අන් හැම දෙයටම වඩා ආස කළේ අලුත් ඇඳුම් පැළදුම් ඇඳීමටය. එය කොතරම් උත්සන්න වුවා නම් කාලයක් යන විට තමන්ගේ යටත් වැසියන්ටත්, තමන්ගේ හමුදා සෙබළුන්ටත්, පවුලේ උදවියටත් වැඩියෙන් තමන් අඳින පළදින ඇඳුම් පිලිබඳ පුදුම සැලකිල්ලක් මහරජතුමා දැක්වීය...... දිනක් තම රාජධානියේ මහා උත්සවයක් පැවැත්වෙන බවත්, ඒ සඳහා පෙරහැරක්‌ සුදානම් කරන බවත්, එම පෙරහැරේ ගමන් කිරීම සඳහා මෙතෙක් කිසිවකු විසින් ඇඳ නොතිබූ ඉස්තරම්ම වූත්, බෙහෙවින් අලංකාරවූත් ඇඳුමක්‌ තමා හට අවශ්‍ය බවත්, එබඳු ඇඳුමක් වෙනුවෙන් ඕනෑම ප්‍රමාණයක වස්තු සම්භාරයක් ලබාදීමට කටයුතු කරන බවත් රට පුරා ප්‍රචාරය කළේය..... එම දේශයේ සිටි සෑම ඇඳුම් මසන්නෙකුම මහරජ තුමාගේ මාලිගාවට පැමිණ පෙළ ගැසී මෙම කාර්යයට තමන්ව තෝරා ගැනීම සඳහා විල්ලුද, පටපිලි සහ රන්නූල් යොදාගෙන නිමවන ලඳ නොයෙකුත් වර්ගයේ ඇඳුම් මෝස්තර හා රෙදිපිළි වර්ග මහරජතුමාට ඉදිරිපත් කළේය. නමුත් තමන්ගේ රුචිකත්වයට සරිලන අයුරින් ඇඳුමක් මසා දිය හැකි ඇඳුම් මසන්නෙකුම තෝරා ගැනීමට මහරජතුමාට නොහැකි වූ හෙයින් සතියකින් පමණ තීරණය දන්වා යවන බව මහරජතුමා කියා සිටියේය.... කිසිදු තීරණයක් ගත නොහැකිව කාලය ගෙවී ගිය අතර සති අන්තය ලඟාවෙත්ම වෙනත් පළාතක ඇඳුම් මසන්නන් යැයි කිවූ දෙදෙනෙකු රජවාසලට පැමිණියේය. විශේෂ මෝස්තරයකට අනුව අපූරු ආකාරයෙත්, අලුත් පන්නයෙත් ඇඳුමක් මසාදීමට පුලුවන්කම තමන් හට ඇති බව ඒ ආගන්තුක ඇඳුම් මසන්නන් දෙදෙනා මහරජතුමා ඉදිරියේ කියා සිටියේය. ලෝකයේ ඇති අසමාන වර්ගයේ රෙදිපිලි වලින් අලංකාර ඇඳුම් කට්ටලයක් මසා දෙන බවත්, එම ඇඳුමට විජ්ජා බලයක් යොදන බවත්, විජ්ජා බලය නිසා ඇඳුම් පෙනෙන්නේ නුවණක්කාර මිනිසුන්ට පමණක් බවත් මහරජතුමාට පවසා සිටියේය. මෙයින් උද්ධාමයට පත්වූ රජතුමා මොවුන් දෙදෙනාට රාජකාරිය පැවරුවේය.නමුත් සැබැවින්ම මෙම මිනිසුන් දෙදෙනා සැබෑ ඇඳුම් මසන්නන් නොවූ අතර වංචාකාරයන් විය. ඔවුන්ගේ සැලසුම වුයේ රජතුමා රවටා රන් රිදී සහ වෙනත් වස්තු සම්භාරයක් ලබාගැනීමයි.... පසුදින රජතුමා ඇමතිවරයා සමඟ ඇඳුම් මසන්නන් සිටි කුටියට ගමන් කල අතර එහිදී දැකගත හැකි වුයේ දෙදෙනා විසින් හිස් නූල් කටින යන්ත්‍රයක් කරකවමින් සිටින අයුරුය. එහිදී ඇමතිවරයාට කිසිදු සළුවක් නොපෙනුන නමුත් තමන් නුවණක්කාර යැයි හැඟවීමට "ආහා, කොච්චර ලස්සන සළුවක්ද" යැයි පවසා සිටියා. රජතුමා කිසිම සළුවක් නොදුටු අතර නමුත් දුටු කෙනෙකු සේ "ෂා, හරිම අපූරු සළුවක් නොවැ, මට නම් දැන් ඇඳුම මහල ඉවර වෙනතුරු ඉවසුම් නැහැ" යැයි පවසා සිටියේය..... මෙලෙස ඇඳුම් මසන්නන් දෙදෙනා ඇඳුමක් මසන බව බොරුවට මවා පා දින පතාම රන් රිදී හා තෑගි බෝග ලබාගත් අතර මහරජතුමාත්, මැති ඇමතිවරුත් ඇඳුම් මසන තැනට දිනපතා පැමිණ බලාගෙන සිටියා. කිසිම කෙනෙකුට විජ්ජා බලයෙන් යුතු පුදුම ඇඳුම නොපෙනුන නමුත් ඒ බව කිවහොත් තමන් මෝඩයෙකු ලෙස සලකතැයි යන බිය නිසා නිශ්ශබ්ද විය..... අවසානයේ රාජකීය මහා උත්සව දිනයද උදා වුන අතර ඇඳුම මසා පිලියෙල කොට අවසන් බව ඇඳුම් මසන්නන් දෙදෙනා රජතුමාට දන්වා සිටියා. රජතුමාද එම ඇඳුම ඇඳගැනීමට තම යට ඇඳුම පමණක් ඇඳගෙන ඔවුන් සිටි තැනට පැමිණි අතර අර මිනිසුන් දෙදෙනාත් මහරජතුමාට අලුත් ඇඳුමක් අන්දවන බවට බොරුවට මවා පෑවා. ඔවුන් දෙදෙනා මුලින්ම මහරජතුමාගේ බඳ වටා පටියක් බඳින බව මවා පෑවා. ඉන්පසු උරහිස්ස පැත්තට අත යවා අත් කොට කබායක් අන්දවන බව පෙන්නුම් කලා. ඊටත් පසුව ඔවුන් දෙදෙනා මඳක් අඩිය පස්සට ගෙන, "අහා බලන්න දැන් කොච්චර අපූරු ඇඳුමක්ද මහරජතුමා ඇඳගෙන ඉන්නෙ." යි කීවා. එය අසා සිටි මහරජතුමාගේ ඇමතිවරු උස් හඬින් මෙහෙම කිව්වා.... "ෂහ්..කොයිතරම් අලංකාර ඇඳුමක්ද".... "බොහොම ඉස්තරම් ඇඳුමක්" යැයි කියූ රජතුමා, " හොඳයි, දැන් ඉතින් පෙරහැර පටන් ගත්තොත් හොඳයි" යැයි අණ කළේය.... රජතුමාගේ පවුලේ උදවියත් මැති ඇමතිවරුත් පෙරහැරේ ගමන් කිරීමට පෙළගැසුණ අතර රජතුමා සිය අශ්වයා පිට නගිනවාත් සමගම අර වංචාකාර මිනිසුන් දෙදෙනා රන් රිදී සහ වෙනත් වස්තු පොදි බැඳගෙන හැකිතරම් වේගයෙන් රාජධානියෙන් පිට විය.... නගරයේ දහස් ගනන් මිනිසුන් එක් රොක් වී පෙරහැර දෙස බලා සිටියා. වීදි දෙපස ගොඩනැගිලි අලංකාර ලෙස කොඩිවැල් වලින් සරසා තිබුණා. රජතුමා ඉතා ආඩම්බර ලීලාවෙන් අශ්වයා පිට නැග ජනයා ඉදිරියෙන් ගමන් කළා. රජතුමා ඇඳුමක් ඇඳසිටි බවක් කිසිම කෙනෙකුට පෙනුනේ නැති නමුත් හැම දෙනාටම වුවමනා වුයේ තමන් නුවණක්කාර අය බව පෙන්වීමටයි. ඒ නිසා රජතුමා අලංකාර ඇඳුමක් ඇඳ සිටින බව හැම කෙනෙකුම වාගේ කියා සිටියා....... මේ අතර රැස්ව හුන් පිරිස අතරින් එක් කුඩා ළමයෙක් ඉදිරියට පැන.... "අය්යෝ, මහ රජ්ජුරුවෝ ඇඳගෙන ඉන්නේ යට ඇඳුමක් විතරයි. කිසිම අලුත් ඇඳුමක් ඇඳලා නැහැනේ" හඬ නැගුවා..... "මේ ළමයා කියන දේ කවුරුත් ගනන් ගන්ට එපා" යැයි ළමයාගේ තාත්තා කියා සිටියද කුඩා පිරිමි ළමයා කී දේ හුඟ දෙනෙකුට ඇසුණේය. එකිනෙකා අතර කසුකුසුව පැතිරුනා. අන්තිමට සියල්ලෝම පිලිගත්තා රජතුමා කිසිම ඇඳුමක් ඇඳ නොසිටින බව..... කුඩා පිරිමි ළමයා කෑ ගසා කියූ දේ මහ රජ්ජුරුවන්ට ඇසුන අතර අවසානයේ ළමයා කියූ දේ සත්‍ය බව මහ රජ්ජුරුවන්ට ද වැටහුනා..... ලෝකයේ ඇති ඉතාමත්ම වැදගත් දේ ඇඳුම් නොවන බවත් තමන්ගේ මෝඩකම හා හිස්කම නිසා තමන් සන්තකව තිබූ වටිනා රන් රිදී ඇතුළු වස්තු සම්භාරයද නැති කරගෙන ලෝකය පුරා ලැජ්ජාවට පත් වුන බව රජතුමා වටහා ගත්තා...... ඉ. රා. හතර අතට ණය වෙලා ඉන්න අපිත් රජාට දෙවෙනි නෑ.....චපල ගෑනු....😔😔😔😡 මංදෝදරී ඉස්සරනම් කියපු වෙලාවට කලින් ආවත් පහු පහු වෙනකොට එයාගේ පරක්කුවිල්ල විතරක් නෙමේ තව අමුතු අමුතු වැඩකටයුතු නිසා මං හිටියෙ මාර ආතතියකින්. කෙටි විවාහයකින් වෙන්වෙලා තමංගෙ පාඩුවේ රස්සාවක් කරගෙන හිටපු එයාව මට හම්බවුනේ එයාගේ සේවාස්ථානයට ගියපු වෙලාවක. බැදපු කෙනෙක් කියල කාටවත් අනුමාන කරන්නවත් බැරිතරම් රූ සපුවකට උරුමකම් කියපු එයා කොහොමහරි මගේ කරගන්න ඕනෙ කියන සිතුවිල්ල ආවෙ දැක්ක මුල් දවසෙමයි. දන්න ඔක්කොම දහංගැට ගහල එයාට ගොඩාක් ලංවුනාට පස්සෙ අපි හොද යහලුවන් බවට පත්වුනා. "මටනං කසාද බැදිල්ල අරහං අයියෙ. මට මිනිස්සු තිත්තම උනා මං ආයෙ කවදාවත් කසාදයක් ගැන හිතන්නෙ නෑ" මැක්ඩොනල්ඩ් එකේ චීස් බර්ගර් එකක් කනගමන් තමයි එයා එහෙම කිව්වෙ. අන්න ඒ කතාව තමයි පනින රිලවුන්ට ඉනිමං බැන්දෙ. මංදෝදරී දකින කොට මගෙ සිරුරම කුල්මත්වෙලා යනවා ඒ ලස්සන සිරුර දැක්කම ඇතිවෙන්නෙම ආසාවක් ඒක අවංක ආදරේද වෙනමොකක් හරිද කියල තේරුම්ගන්න උත්සාහ කිරීම බොරු වැඩක්. එයා බැඳල ඉතා කෙටි කලකින් වෙන්වෙලා හිටිය නිසා මගේ හිත ගිනියම්කරන කාරනාවට උනත් ඒ තරම් බාධා නැතිබව මට වැටහෙන්න ගත්තා. ඔහොම කාලයක් ගතවෙනකොට අපිටත් නොදැනීම අපි පෙම්වතුන් බවට පත් උනා. හැම සතිඅන්ත වලම ලස්සන ලස්සන තැන්වල අපි ඇවිදින්න ගියා. ඇය අයිස් කියුබ් එකක් වගේ මගේ හිත ගිනිකන්දක් වගේ. ඇය කසාදයක් ගැන කවදාවත් නොහිතනබව කියපු නිසාම මං දවසක් මගේ බිරිඳයි දරුවො දෙන්නයි ගැන එයාට කියල දැම්මා. එයා එදා ලොකුවට කලබල නොවුනත් "ඇයි ඔයා මේ ගැන මට කලින් නොකීවෙ " කියල හරි පහත් ස්වරයකින් ප්‍රශ්නකලා. "ඔයාට තිබ්බ ආදරේ නිසා,ඔයා නැතිවෙයි කියල බය හිතුන" ඇය සුසුමකින් ලය සැහැල්ලු කරගත්ත බව මට තේරුනා. කාලයක් ගතවුනා දවසක් අපි දෙන්න මහරගම කූල් ප්ලැනට් එක ඇතුලට යනකොට එයා මගේ අතේ දැවටෙනකොට මම ක්ශනිකව ඇගේ අත ගසලදැම්මා. "ඇයි මොකද අත ගසල දැම්මෙ ඔයාට ලැජ්ජද" තර්ජනයක ස්වරූපයෙන් ඈ විමසන විට "නෑ එහෙම නෑ කව්රුවත් දැක්කොත් හොදනෑනෙ අඳුරන අය හිටියොත්" "හැමදාම හොරෙන් මගුල් නටංඩද හිතන් ඉන්නෙ" "මොකද්ද මංදෝදරී ඒ කතාවෙ තේරුම" "තේරුම දන්නෙම නෑ ඔයා බබා,මං හැමදාම ඔයාගෙ හොරගෑනි වෙංඩ ඕනෙද" "හෙමින් හෙමින් මෙතන මිනිස්සු ඉන්නවා" මම එතනින් එහාට උත්තර දීමට උත්සාහ නොකලේ ඇත්තටම ඒවා උත්තර නොදිය යුතු ප්‍රශ්න නිසාය. ඇයට මා ප්‍රිය කරමි ඈ දුටුවිට මගේ හදවත කිතිකැවීගොස් ශරීරයම කුල්මත්වී යයි එය සිසිල් බවට පත්කරන ඉන්ද්‍රජාලය ඇයම පමණයි. ඒ ලෝකෝත්තර සුවය අහිමිකරගත යුතුද..? මාස කීපෙකට කලින් නිදහසේ එයත් එක්ක ගතකරන්න හෝටලයකට ගිහින් එනකොට මං එලියට ආවෙ මගේ අතේ උරහිසට පහලින් තදින් හපාකෑමකින් ඇඳිච්ච එයාගෙ දත්සෙට් එකේ පාරත් එක්ක. ගිය මාසෙ මගේ බෙල්ලෙ ලේ පුරපු රතු පැල්ලම් තුනක් හිටින්න එයා හාදු දුන්න. මේ කරන විගඩම් ගැන ඇයගෙන් තදින්ම විමසා සිටිය යුතුයි යන සිතිවිල්ලෙන් තමයි ගියමාසෙ දවසක ඈ හමුවෙන්න ගියෙත් "මංදෝදරී මොකද්ද ඔයා කරන මේ වැඩවල තේරුම එකපාරක් දත්සෙට් එක හිටින්න හැපුවා,තවපාරක් බෙල්ලෙ පැල්ලම් හිටින්න කිස්කලා මම මාර බයෙං මේව හංගගෙන ඉන්නෙ" "හා..ඇත්තද එතකොට මගේ ඇඟපුරාම ඔයා තියන පැල්ලම් " ඒව බලන්න වෙන කව්රුත් නැතිනිසාද ඔයාගෙ සද්දෙ" චංඩිය වගේ හිටියට තමුසෙ ගෑනිට මාර බයයි නේහ්" "තමුසෙ....."..?? "ඔව් තමුසෙ තමයි... අද කොහෙද යංඩ ඕනෙත් කිව්ව නේද" ගිනි විදින නෙත්කොනින් බලා ඇය කරන ඇරයුමෙන් පවා මසිත කිතිකැවෙයි. මගේ අතිශය දුර්වල ස්ථාන ඇය ටක්කෙටම හඳුනාගෙන ඇතිසේය. චිරි චිරි හඩක් නගමින් සෙමින් කැරකවෙන සිවිලිම් පංකාව දෙස බලා සයනයෙහි දිගාවී සිටි මා දෙසට හැරී

කොන්ඩය ඉහලට කොට බඳිමින් සිටින ඇය හඬ අවදිකරන්නට විය. "ඔයා හැමදාම මෙහෙම ඉන්නද කල්පනාව මටත් අනාගතයක් තියෙන්න ඕනේ නේද" මේ ඈ කියන්නේ කුමක්ද,ගැහැනුන් නම් කිසිදා විස්වාසකල නොහැකි සත්වයන් කොටසකි. "හරි හරි ඉතිං ඔයාට මං ඉන්නේ." "ඔයා ඉන්නේ ඔයාගෙ වැඩේ කරගන්න විතරනේ මට යන කලදසාව මොකක්ද" වැඩිදුර කතාවට ගොස් බැබෑරුම් මාතෘකා දක්වා කතාව ගෙනයා යුතු නැත. "හරි හරි ඉවසල ඉන්නකෝ බලමු මොකක් හරි" ප්‍රශ්නය විසඳීමට යෑමෙන් හැමදේම අව්ලෙන් අව්ලට පත්වෙයි,විසදීමට ප්‍රශ්නයක් මෙහි ඇද්ද..? ගැහැනු සංහතිය ගැනම මට ඇතිවූයේ පිලිකුලකි ගැහැනුන් මොනතරම් චපලද? කිසිවෙකු එපායැයි කී ඈ දැන් මගෙන් අනාගතය බලාපොරොත්තු වන්නේ ඇයි. එක හිත නැති බොරුකාර ගැහැනු. එදා නිවසට විත් මෝටර් රථයෙන් බසින්නට මොහොතකට පෙර දුටුදෙයින් මා වික්ශිප්ත වූයෙමි මංදෝදරීගේ ලස්සන මල්මල් ලේන්සුව ඉදිරිපස අසුනේ බිම වැටී තිබින ඒත් සමග තිබුනේ ඇයගේ කොන්ඩයට ගසන කටුවකි. කිසිවකු දකින්නට පෙර ඒවා ගෙන කැබිහෝල් එකේ සැඟවූයෙමි. මේ මෙලෙස සිදුවූ සිද්ධිදාමයෙන් එකක් පමණි... ඇය හිතාමතා මෙසේ කරන්නේද...? ගැහැනුන් කිසිදා විස්වාස කල නොහැකි බොරුකාර රැවටිලිකාර ජාතියක ඈ මෙසේ දෙබිඩි චරිතයක් රඟන්නේ ඇයි. මනමේ කුමාරි අච්චර හොද කුමාරය පැත්තකට දාල කඩුව දුන්නෙ වැද්දට ගැහැනු එදා සිටම චපලයි එක හිත් ඇත්තෝ නොවෙත්. කාලය හෙමි හෙමින් ගෙවුනේම ඇයත් මමත් අතර විශාල හිඩැසක් නිර්මාණය කරමින්. ඔහොම ඉන්නකොට තමයි වැලන්ටයින් දවසත් ලංවුනේ. පසුගිය අව්රුදු කීපයෙම වැලන්ටයින් දවසෙ අපිදෙන්න හිටියෙ එකට මෙදාපාර වැලන්ටයින් දවසගැන කිව්වම එයා දැක්වූයේ උදාසීන බවක්. "මට මේ ඔක්කොම එපාවෙලා ඉන්නේ..මට මගේ පාඩුවේ ටික කාලයක් ඉන්න ඕනෙ" මට මේ දෙකින් එකක් බේරගන්නත් ඕනෙ. ඔයා කවදාවත් අරකිව අතාරින්නෙත් නෑනෙ." මේකි මගෙන් ටික ටික ඈත්වෙන බව ඉවෙන් වගේ මට දැනිල තිබුනෙ. අපි එදා වෙන්වුනේ වැලන්ටයින් දවස ගැන තීරණයක් නැතිව. ගැහැනුන් ගැන අන්තෙටම කලකිරුණ දවස උදාවුනේ වැලන්ටයින් දවසට ඉස්සෙල්ල දවසෙ. මංදෝදරී වෙන එකෙක් එක්ක දැවටිලා හුරතල් වෙවී යනව මගේ මේ ඇස් දෙකටම දැක්ක වෙලාවෙ. මගේ හිත කේන්තියෙන් පුපුරන්න ගත්තා.එක හිතක් නැති වලත්ත ගෑනු. අවසරකල් රහස් තැන ගැහැනු කව්රුද වරදෙ නොබැඳෙන. එක අතකට අයාලෙ යන මේ වගේ ගෑනු අපිට හදංඩ බෑ හොදම දේ මට්ටු වෙලා යංඩම අරින එක. ඔෆිස් එකේ සුපර්නිකාගෙ මහත්තය රට ගියාට පස්සෙ මට ආදරෙයි කියල ඒකි කී පාරක් නොකිය කිව්වද ඒක ගැනවත් මං උනන්දු නොව්නෙ මංදෝදරී නිසා එහෙම අවංක වෙච්ච මටත් මේකි චපල උනා. මේ වගේ ගෑනු නිසා තමයි රටේ මිනීමැරුම් පවා ඇතිවෙන්නේ. මංදෝදරී විතරද ගෑනි.. ඔෆිස් එකේ සුපර්නිකාගෙ මුහුණ මට මැවිල පේන්න ගත්තා. සුපර්නිකා මංදෝදරීට වඩා කොච්චර හොඳද අනික එයාගෙ මහත්තයත් දැන් රට. ඒකි මේකි වගේ චපල ගෑනියෙක් නෙමේ එයා මට කොච්චර මෙසේජ් එවනවද පව් මම එයාව ගනං නොගෙන හිටියේ. හෙට ආදරවන්තයන්ගෙ දවස,ඔව් සුපර්නිකාව සර්ප්‍රයිස් කරවන්න හෙට තරම් දවසක් තියනවද. හෙට දවසම එයා එක්ක වැලන්ටයින් සමරන්න තියන නිසා අද රෑ නෝනවයි ලමයි දෙන්නවයි එක්ක යන්න ඕනෙ ඩිනර් එකට හොද හෝටලේකට... "එහෙම හොඳයි නේද" ඔව් එහෙම තමයි හොඳ. මගේ අවංක හිත එහෙම උත්තර දුන්නා. © Dhammika Wickramaarachchi"මෙච්චර හොද මිනිස්සු ඉන්න රටක් " . අම්මගේ කීමෝ ප්‍රතිකාර වලට අපේක්ෂා රෝහලට ආවා.... අම්මා පෝලිමේ ඉන්නකම් මමත් පැත්තකින් වාඩි උනා.... . "මිස් බනිස් ගෙඩියක් ගන්න" තරුණ කාන්තාවක් මගේ ලගට ඇවිත්....ඉල්ලීමක් කලා. . මම ප්‍රතිකාර ගැනීමට පැමිනි කෙනෙක් නොවන බවත්, අම්මාගේ තනියට ආ කෙනෙක් බවත් පවසා ඇයගේ කාරුණික පරිත්‍යාගය ප්‍රතික්ෂේප කලා..."කමක් නෑ මිස් ගන්න...තනියට ආපු අයටත් දෙනවා" ඇය කිව්වා.... . මෙතෙක් මගේ එහා පැත්තේ අසුන්ගෙන, නිහඩවම සිදුවීම බලා සිටි මහත්මයෙක් සිය හඩ අවදි කලා... . "මේවා patient ලා එක්ක එන අයටත් එක්කම දෙන දානයක්" අපිත් දිනයක් ගන්න try කලා...මේ අවුරුද්දටම උදේ දානයයි, තැබිලි දානයයි දෙකම book වෙලා තියෙන්නේ ...දින ගන්න බෑ...මෙච්චර හොද මිනිස්සු ඉන්න රටකට නේ මෙහෙම වෙලා තියෙන්නෙ" ඒක ඇත්ත....මම එතුමාගේ අදහස හදවතින්ම අනුමත කලා....රත්තරන් හදවත් තියෙන මිනිස්සු ඉන්න රටක් මේක 💜️ . ප.ලි: . මේ තියෙන්නේ බලෙන්ම අපිට ලබා දුන් දිවා ආහාර වේලක ටෝකන්... ලග ඉදන් ආපු නිසා අපි එය ප්‍රතික්ශේප කලා......කමක් නෑ මිස් ගෙදර කෑම සතෙක්ට හරි දෙන්න...අපේ තාත්තට පින් සිද්ද වෙන්න මේ කෑම එකක් කාලා යන්න...අපි රසට හදලා තියෙන්නේ ...💜️ තාම කෑවේ නෑ...පෝලිමේ ඉන්නේ...ඒ ගැනත් post එකක් දාන්නම් . දොරේ (2021.02.21- 10.30 am)Aussi අයිශා - 24 කොටස මසර් කොච්චර චුරු චුරු ගෑවත් මුල් ටිකේ මං ඒවා පොඩ්ඩක්වත් ගණන් ගත්තේ නැහැ. හිත රිදුනේ නැතුව නෙමෙයි. ඒත් මං ඒක පෙන්නන්න ගියේ නෑ. තරහ ගත්තොත් ඒකේ පාඩුවත් මටමයි. ඔය අනම් මනම් කිව්වට ඉරිදාට මගෙ වැඩේට මසර් උදව් කරනවනේ. මුලින්නම් වැඩට යන වෙලාව එනකම්ම මසර් මාත් එක්ක ස්ටෝල් එකට වෙලා හිටියා. ඒත් පස්සෙ පස්සෙ මං කිව්වා යන්න කියලා. එයා උදේ ඉඳන් ස්ටෝල් එකට වෙලා ඉඳලා ඊටපස්සේ ගිහිල්ලා රෑ නමය විතර වෙනකම් වැඩ කරන්නත් ඕනිනේ. හැමදාම මාකට් එකට ගියේ පිටිපස්සෙන් නිසා මට ඉර්සාව මූණට මූණ හම්බුනේම නෑ. සමහරවිට එයත් මං වගේ හොරෙන් හොරෙන් මගෙ ස්ටෝල් එක පැත්තට එබිකම් කරලා බලනවා ඇති. කලින් සැරවල් වල එක එක ජාතියේ ස්වීට්ස් හදාගෙන ගියාට මේ ඉරිදට මං හිතාගෙන හිටියේ බර්ෆි ජාති විතරක් හදන්න. එහෙම හදන්න හේතු කීපයක් තිබුණා. එකක් තමයි ආදායමක් එහෙමටම නැති නිසා අතින් පාඩු කරගෙන එක එක ජාති හදන්න බෑ. අනික බර්ෆි හදන්නත් ලේසියි. වියදමත් අඩුයි. ඒ ඔක්කොමටත් වඩා මගෙ ස්ටෝල් එකේ වැඩිපුරම විකුණුනේ බර්ෆි. සමහර දවස්වලට බර්ෆි විතරමයි. මං හදන අනිත් ස්වීට් ජාති මේ මිනිස්සුන්ට ගන්න හිතෙන්නෙ නැත්තේ මොකද මන්දා. මසර් කියපු නිසා සැරයක් දෙසැරයක් ස්ටෝල් එක වහන්න කලින් තියෙන ස්වීට් ජාති ෆ්‍රී දෙන්නත් හැදුවා. මං හිතුවේ එහෙම කළාම එහෙ බලලා මෙහෙ බලද්දි මගෙ ස්වීට් ජාති ටික ඉවර වෙයි කියලා. ඒත් ඒ වැඩේ හරි ගියෙත් නෑ. හිතුවා වගේම අද ස්ටෝල් එකට ගෙනියන්න මං හැදුවේ බර්ෆි ජාති විතරයි. උදේ ස්ටෝල් එකේ බඩු අහුරන්න උදව් වෙද්දි රොබට් ඇහුවත් එක්ක අද බර්ෆි විතරද කියලා. අපරාදේ කියන්න බෑ පළවෙනි දවසෙ මං රොබට්ට නොමිලේ බර්ෆි දුන්නට, ඊටපස්සේ ඉඳන් හැම සතියකම වගේ එයා ස්ටෝල් එක වහලා ගෙදර යන්න කලින් අනිවාර්යයෙන් මගෙ බර්ෆි බොක්ස් එකක් සල්ලි වලට අරගෙනමයි යන්නේ. ස්ටෝල් එක ඇරලා ටික වෙලාවක් යද්දි රංගිලත් ආවා. ඒවෙලේ මසර් හිටියේ නෑ. "ගොඩක් දවස් ඉඳන් එන්න හිතන් හිටියේ අයිශා...අපෙ අම්මලා ආවනේ. ඉතින් දන්නැද්ද පහුගිය ටිකේම ගෙදර හිටියේ නෑ...ඉතින් ඉතින් වැඩේ හොඳට කෙරීගෙන යනවා නේහ්" "ලොකු හොඳක් කියන්නත් බෑ ඉතින්. ඔහෙ කරගෙන යනවා රංගි." "තාම ඉතින් පටන් ගත්ත මුලනේ අයිශා...ටික දවසක් යද්දි හරියයි" "මේ වැඩත් එක්ක ස්ටෝල් එක ගැන මට ඔයාට කෝල් කරලා කියන්නත් බැරිවුණානේ..." "අනේ ඒකට කමක් නෑ අයිශා... ස්ටෝල් එක දාපු පළවෙනිම දවසෙ මසර් මෙයාට කියලා තිබුණා. මෙයා හවස ගෙදර ඇවිත් ඒක කිව්වට පස්සේ මං ඔයාට කෝල් එකක් අරන් විශ් කරන්න හිටියේ. කොහෙද ඉතින් වැඩත් එක්ක ඒකත් මඟ ඇරුනා..." රංගි යසිරුව පෙන්නලා කිව්වා. මේ කියන විදියට මගෙ ස්ටෝල් එක ගැන යසිරු දැනගෙන තියෙන්නෙ ස්ටෝල් එක පටන් ගත්තටත් පස්සේ. හැබැයි මසර් නසීර්ට කලින්ම විස්තරේ කියලා. "කෝ මසර් නැද්ද?.." යසිරු ඇහුවා. "නෑ මං එයාව ගෙදර යැව්වා. තව ටිකකින් එයාට වැඩට යන්නත් තියෙනවනේ..." "ඉර්සාත් ස්ටෝල් එකක් දාලා නේද. මං දැක්කා එයාගෙ පේජ් එකේ පෝස්ට් එකක් දාලා තියෙනවා...ඔයාටත් පේජ් එකක් පටන් ගන්න තියෙන්නේ අයිශා..." "පටන් ගන්න ඕනි රංගි.." "ම්ම්ම්...පේජ් එක පටන් ගන්න මොනාහරි උදව්වක් ඕනිනම් කියන්නකෝ.." "අනේ ඒ වචනෙටත් තැන්ක්‍යූ රංගි. ඉර්සාගෙ ස්ටෝල් එක පැත්තෙ එහෙම ගියෙ නැද්ද?.." "නෑ අනේ...එයාගෙ ස්ටෝල් එක තියෙන්නේ ඉස්සරහනේ. අපි ගොඩක් වෙලාවට මාකට් එකට එන්නේ පිටිපස්සේ පැත්තෙන්. අපේ ගෙවල් පැත්තේ ඉඳන් එනකොට ළඟ එහෙමනේ. දැන් මේ බඩුත් උස්සන් ඉස්සරහට ගිහින් ආපහු පිටිපස්සට එන්න බෑ. වෙන දවසක එන්න ඕනි. අනික අද අපි ඔයාගෙන්නේ බර්ෆි ගන්නේ. ඔයාගෙනුත් අරගෙන ආපහු එයාගෙනුත් ගත්තම වැඩියි අයිශා... විශේෂ දවසකට ඇරෙන්න අපි දෙන්නා ස්වීට් ජාති කන්නේ හරි අඩුවෙන්. ඕෂිට තමයි ඉතින් මේ ටිකත්..." රංගි මුලින් එකක් ගන්නවා කියලා කිව්වට එයාලගෙ අම්මලත් ඉන්න නිසා අන්තිමට බර්ෆි බොක්ස් දෙකක්ම ගත්තා. ඔක්කොම තුනක් වෙන්න මං නොමිලේ තව බර්ෆි බොක්ස් එකක් දුන්නා ඕෂිට දෙන්න කියලා. රංගි ඒකටත් සල්ලි දෙන්න හැදුවට මං ගත්තේ නෑ. අදත් ඉතින් වෙනදා වගේ තමයි. අද හැදුවෙත් වෙනදට වඩා අඩුවෙන්. උදේ අරන් ගියපු බර්ෆි බොක්ස් තිහෙන් බොක්ස් දහයයි විකුණගන්න පුළුවන් වුණේ. ස්ටෝල් එක වහන්න ලං වෙලා, නොමිලේ දෙනවා කියලා බෝඩ් එක ගහගෙන ඉද්දි යන්තම් බර්ෆි බොක්ස් දහයක් විතර කට්ටිය අරගෙන ගියා. ඉතිරි වෙච්ච බර්ෆි බොක්ස් නමයත් අරගෙන මං ගෙදර ආවා. කරච්චි වල මෙහෙම ඉතුරු වුණානම් ගේ වටේ පිටේ අයට හරි දෙන්න තිබුණා. මෙහෙ ඉතින් කාට කියලා දෙන්නද. "අද කීයක් ඉතිරි වුණාද?..." මසර් දවල්ට බ්‍රේක් එකට ආපු වෙලේ ඇහුවා. හරිනම් අහන්න ඕනි කීයක් විකුණුනාද කියලනේ. ඒකට මෙයා... කීයක් ඉතුරු වුණාද කියලා අහන්නේ. "දහයක් විකුණුවා..." "ඒ කියන්නේ විස්සක් අපතේ..." "නෑ එකොළහක් ෆ්‍රී. නමයයි ඉතුරු වුණේ.." "කිසි ලාබයක් නෑනේ..." "හරි ඉතින් පාඩුවකුත් නෑනේ. බර්ෆි වලට හදපු ගාන කවර් කරගන්න පුළුවන් වුණානේ.." "ඔයාගෙ ඉතින් ඔළුවෙ තියෙන්නේ බර්ෆි හදන්න යන වියදමනේ. ස්ටෝල් එක ඉවර වෙලා ඔයා ගෙදර එන වාහනේට ගෙවන්න ඕනි මං. ඔයාටත් නිකන් මහන්සිය විතරනේ..." මසර් කිව්වා. "මට මහන්සියක් නෑ. ගෙදරට වෙලා පාළුවේ ඉන්නවට වඩා මේ වැඩේ හොඳයි. ඔයත් අර නස

ීර් වගේ ඉරිදට නිවාඩු ගත්තනම් හරිනේ...එතකොට පිට වාහන වලට ගෙවන්න වෙන්නෙ නෑනේ..." "අනේ මේ අයිශා...නසීර් කියන්නේ මෙහෙ PR තියෙන එකෙක්. ඉරිදට හොටෙල් එකේ නිවාඩු වුණාට ඌ හවසට වෙන තැනක වැඩ. මට එහෙමද. මට කරන්න පුළුවන් මේ රස්සාව විතරයි. ඉරිදාට කරගත්තොත් මට හම්බෙන ගාන වැඩියි. ඔයා රස්සාවක් කරනවද නෑනේ...ඔයාගෙ මේ පාළු මකන්නත් මමනේ වියදම් කරන්න ඕනි..." "පාළු මකන්න?..මොනාද ඔයා මේ කතා කරන විදිය මසර්..." "මං ඇත්තනේ කියන්නේ අයිශා...බොරුවට පැණිරස කතා කියලා ඔයාව රවට්ටන්න මට ඕනි නෑ. ඔයාට තේරෙන්නේ නැද්ද ඔය ස්වීට් වැඩේ එහෙට හරිගියාට මෙහෙට හරියන්නේ නෑ කියන එක. මට පුදුම ඔයා ඔය කරන්නේ බොරු වැඩක් කියලා තාම ඔයාට නොතේරෙන එක..." "ඔයා බලන් ඉන්නේ මට මේක එපාවෙනකම්ද. අනික ඔයා කියන්නේ කොහොමද ස්වීට් ජාති විකුණන එක මෙහෙට හරියන්නේ නෑ කියලා. එහෙනම් අර ඉර්සා යස අගේට ස්වීට් බිස්නස් එක කරගෙන ඉන්නේ...ඉර්සා මාකට් එකේ ස්ටෝල් එකක් දැම්මේ නැත්නම් මෙහෙම දෙයක් මට වෙන්නෙ නෑ. එහෙනම් මගෙ කෑම ඔක්කොම. වගේ විකිණනවා. ඔයා තමයි ඒ වැඩේ කෑවේ..." "මං මොකක්ද කළේ?..." "මොකක්ද කළේ...ඔයානේ නසීර්ට ඔක්කොම කියලා තිබුණේ..." "මම?..." මසර් කිසිදෙයක් දන්නෙ නෑ වගේ බොරුවට පුදුම වෙලා ඇහුවා. "නැතුව...මට පළවෙනි දවසෙ ඉර්සා විස්තරේ කිව්වා. ඔයා ඒක කිව්වේ නැත්නම් ඉර්සා ස්ටෝල් එක දාලා තියෙන තැන අද තියෙන්නේ මගෙ ස්ටෝල් එක. අද මම කියනකම්ම ඔයා සද්දෙ නැතුව හිටියා නේහ්. තවත් ඉතින් ඔයා ඉන්නේ ඒ ගැන මුකුත් දන්නෙ නෑ වගේනේ. ඔයා නම් මහ පුදුම මනුස්සයෙක් මසර්. තමන්ගෙම ගෑනිට ඔහොම ඉරිසියාකාරකම් කරන මිනිහෙක් මං දැක්කමයි. මේක කරන්න එපානම් බොරුවට කැමති නොවී කෙලින්ම කියන්න තිබුණා එපා කියලා. බලන් යනකොට තාත්තා කියපු දේ හරි..." "මොකක්ද තාත්තා කිව්වේ?..." "ඔයා මට නොකිව්වට මං හැමදේම දන්නවා. ඔයාගෙ අම්මයි තාත්තයි නැතිවුණු නිසානේ ඔයා මේ ස්වීට් කෙරුවාව මට කරන්න දෙන්නෙ නැත්තේ. තාත්තා මට කිව්වා ඔයාට බල කරන්න එපා කියලා. ඒ සිද්ධිය ඇහුවට පස්සේ මාත් හිතාගෙන හිටියේ ආයෙ ඔයාගෙන් මේ කෑම බිස්නස් එක ගැන කිසිම දෙයක් අහන්නෙ නැතුව පාඩුවේ ගෙදරට වෙලා වැඩක් බලාගෙන ඉන්නවා කියලයි. ඒත් ඔයාමයි කිව්වේ බිස්නස් එක පටන් ගන්න කියලා. එතකොට මං හිතුවා ඔයා පරණ දේවල් අමතක කරලා ඇති කියලා. ඒත් ඔයා එහෙම නෑ. ඔයාට ඕනි වුණේ ඒ සිද්ධියට මගෙන් පළිගන්න.." "පළිගන්න?.. ඔයාට විකාරද අයිශා...අම්මයි තාත්තායි නැතිවුණේ ඇක්සිඩන්ට් එකකින්. ඒකට ඔයාගෙ තාත්තවත් ඔයාවත් ඔයාලගේ බිස්නස් එකවත් පළි නෑ..." "එහෙනම් මොකටද ඔයා මේ වගේ කොන්ද පණ නැති වැඩ කරන්නේ.ලැජ්ජයි ඔයා ගැන. මිනිහෙක් වුණාම කෙලින් වැඩ කරන්න පුරුදු වෙන්න ඕනි මසර්" මසර් ආපහු වැඩට යන වෙලාවත් කිට්ටු වුණා. ආපු වෙලේ ඉඳන් කියවගත්තා මිසක් මං කෑම ටිකවත් මේසෙට ඇරලා තිබුණේ නෑ. ඒ නිසා මං ගිහින් කෑම ටික මේසෙට ඇරියා. අපි දෙන්නා කිසි කතාවක් නැතුව කෑම ටික කෑවා. මටනම් දැන් කොහොමත් මසර් එක්ක කතා කරන්න දෙයක් නෑ. තව මොනා කියලා කතා කරන්නද. එයා ආපහු වැඩට යන වෙලාව කිට්ටු වෙද්දිම මං වොශ් දාගන්න බාතෲම් එකට ගියා. මං ආපහු එද්දි මසර් ගිහින් තිබුණා. කඩෙන් ගෙනාපු රොටි තියෙන නිසා මොනාත් රෑට හදන්න ඕනි නෑ. රොටි වලට ක්‍රීම් චීස් ටිකක් ගාලා බිත්තර තම්බලා ග්‍රීන් සැලඩ් එකක් හදලා ගන්නවා. ඔළුව රිදෙන නිසා මං ඇඳට ඇවිත් හාන්සි වුණා. නිදාගන්න හැදුවට පොඩ්ඩක්වත් ඇහැ පියවුණේ නෑ. මසර් කිව්වා වගේ ඇත්තටම මේ ස්වීට් බිස්නස් වැඩේ මෙහෙට හරියන්නෙ නැද්ද. අනේ ඉතින් මටත් ලැජ්ජා නෑනේ, තවත් මසර් කියන ඒවා හිස් මුදුනින්ම පිළිගන්න. ඔය ඉර්සා යස අගේට කරගෙන යන්නේ. ඉර්සාට එයාගේ මනුස්සයා හැමදේටම උදව්වට ඉන්නවා. ඒකට අපේ කෙනා. කකුලෙන් අඳින්න විතරයි දන්නේ. 'විශේෂ දවසකට ඇරෙන්න අපි දෙන්නා ස්වීට් ජාති කන්නේ හරි අඩුවෙන්. ඕෂිට තමයි ඉතින් මේ ටිකත්...' මට එකපාරටම උදේ රංගි කියපු කතාව මතක් වුණා. මෙහෙ ඉන්න ගොඩක් අය රංගිලගේ ජාතියෙනම් මසර් කියපු කතාවේ ඇත්තකුත් තියෙනවා. අපේ රටේනම් ඉතින් ඕනි දේකට ස්වීට් ජාති නැතුව බෑනේ. මෙහෙ කල්චර් එක ඉතින් වෙනස්නේ. මෙහෙ අය ඉතින් කේක් පිස්සො. මට කේක් හදන්නත් පුළුවන් නිසා මේ ස්වීට් ජාති හැදිල්ල නවත්තලා කේක් හදන්න ගත්තොත් මොකද. ඒත් ඉතින් කේක් හදන්න යන වියදම වැඩියි. මොනදේටත් සල්ලි ඉල්ලන්න වෙන්නේ මසර්ගෙන්නේ. ඒ වැඩේ හරියන්නේ නෑ. ඕවා හිත හිතා ඉඳලා දන්නෙම නැතුව මට නින්ද ගිහින්. මසර් වැඩ ඇරිලා ගෙදර ආවම තමයි මට ඇහැරුණේ. එයා වොශ් එකක් දාගන්නකම් මං ඉක්මනට රෑ කෑම ලෑස්ති කළා. දවල් වගේම රෑ කන ගමනුත් අපි දෙන්නා කතා කළේ නෑ. මසර්නම් කතාවට එන්න හැදුවා. ඒත් ඉතින් මං මැරිලා ඉපදුනේ නෑනේ එයා කරපු වැඩේ අමතක කරන්න. කාපු ගමන් කුස්සිය අස් කරලා ඉවර වෙලා මං නිදාගන්න ගියා. හවස් වරුවෙම නිදාගත්ත නිසා මට නිදිමතක් තිබ්බෙත් නෑ. ටික වෙලාවකින් මසරුත් ඇඳට ආවා. මං හිටියේ අනිත් පැත්ත හැරිලා ඇස් දෙකත් පියාගෙන. "අයිශා ඔයා නිදි නෑ නේද.මට ඔයාට කියන්න දෙයක් තියෙනවා..." මසර් මගෙ උරහිසෙන් අතක් තියලා කිව්වා. "කියන්න මං අහගෙන ඉන්නේ...." මං නැඟිටින්නේ නැතුව ඇස්දෙක පියාගෙන කිව්වා. "ඒක ගොඩක් වැදගත් දෙයක්. ඔයාට පොඩ්ඩක් නැඟිටින්න පුළුවන්ද?.." "කියන්න ඉතින්" මං නැඟිටලා ඇඳ විට්ටමෙන් හේත්තු වුණා. "ඔයා ගොඩක් දක්ෂ කෙනෙක් අයිශා...ඔයා හිතන් ඉන්නවා වගේ මං ඔයාට ඉරිසියා කළේවත් ඔයාගෙන් පළිගත්තෙවත් නෑ. මං බය වුණා අයිශා...මං බය වුණා මට ඔයාව නැති වෙයි කියලා..." මසර් මොනාද මේ කියවන්නේ. එයාට කතා කරන්න ඉඩදීලා මං කටවහගෙන හිටියා. "හැබැයි ඔයා කියපු එක දෙයක් හරි. මං නසීර්ට ඔයාගෙ ස්ටෝල් අයිඩියා එක ගැන කිව්වා. මොකද මං දැනගෙන හිටියා ඒක දැනගත්තට පස්සේ උන් දෙන්නත් අනිවාර්යයෙන් මාකට් එකේ ස්ටෝල් එකක් දානවා කියලා. ඇත්තම කියනවනම් ඔයා ඉර්සාට වඩා දක්ෂයි. ඒත් මං කරපු වැඩෙන් ඔයාගෙ බිස්නස් එක මිනිස්සු අතරට යන එක අඩු වුණා. හැබැයි මං ඒ දේවල් කළේ ඔයාගෙන් පළිගන්නවත් ඔයාට ඉරිසියා කරන නිසාවත් නෙමෙයි. ඔයා දියුණු වුණාම ඔයාට මාව මදි වෙයි කියලා මං බය වුණා. ඔයා ඕනිවට වඩා සමාජෙ ඉස්සරහට යනවට මං බය වුණා..." මේ මනුස්සයා මොනාද මේ කියවන විකාර. සමාජෙට යනවට බයයි කියන්නේ. කියන දේ තේරුම් ගන්න බැරුව මං මසර් දිහා බලද්දි එයා සද්ද නැතිව බිම බලාගෙන හිටියා. "මොකක්ද ඔය කියන්න හදන්නේ....සමාජෙට යනවට බයයි කියන්නේ. ඔයාමනේ මට කිව්වේ කැමතිනම් කෝස් එකක් කරලා රස්සාවක් කරන්න කියලා..." මං මසර්ගෙන් ඇහුවා. "මං එහෙම කිව්වට ඔයා ඒක කරන්නෙ නෑ කියලා මං දැනගෙන හිටියා. ඔයා සමාජෙට යනවනම් යන්නේ ඔයාගෙ කෑම බිස්නස් එකෙන්ම තමයි. ඒකයි මට ඒක නවත්තන්න ඕනි වුණේ...එතකොට මගෙ අඩුපාඩුව කවදාවත් ඉස්සරහට එන්නෙ නෑ..." "මොකක්ද අඩුපාඩුව?..." මං ඇහුවට මසර් උත්තරයක් දුන්නෙ නෑ. විනාඩි දෙක තුනක් සද්ද නැතුව බිම බලාගෙන හිටියා. ඊටපස්සේ ඇඳෙන් බැහැලා ගිහින් ජනේලෙ ළඟ හිටගත්තා. "අපිට දරුවෙක් නැත්තෙ මං නිසා..." මසර් ජනේලෙ දිහා බලාගෙන කිව්වා. "මොකක්ද කිව්වේ?..." කියපු දේ ඇහුනා වුණත් මට ඒක එකපාරටම විශ්වාස කරන්න බැරිවුණා. ඒ නිසා මං ආයෙ පාරක් ඇහුවා. "මං වඳ මිනිහෙක්" "එහෙම වෙන්නෙ කොහොමද. අපි දෙන්නටම එහෙම ප්‍රශ්නයක් නෑ කියලා ඩොක්ටර් කිව්වනේ..." "ඒ බොරු.." "මොකක් බොරු?.." "හ්ම්ම්...අපි බැඳලා අවුරුද්දකට විතර පස්සේ ටෙස්ට් වගේකට ගියා ඔයාට මතකද?..." "ඔව්..." "එදා ගියාට පස්සේ අපිට ඩොක්ටර් කිව්වනේ හරියටම දවස් හතරකට පස්සේ එන්න කියලා. ඒත් ඔයාට උණ හැදුන නිසා දවස් හතරකට පස්සේ ඩොක්ටර් ළඟට මං තනියමනේ ගියේ. එදා තමයි ඩොක්ටර් කිව්වේ ප්‍රශ්නෙ තියෙන්නේ මට කියලා..." "එතකොට ඔයාගෙ නැන්දා මට අර විදියට බනිනකොට ඔයා මේ හැමදේම දැනගෙන සද්ද නැතුව හිටියා. එහෙම නේද...මේ අහන්න මසර් ඔයා ඔය හිතනවා වගේ ඔයාට ළමයි හදන්න බැරි එක මට ප්‍රශ්නයක් නෙමෙයි. ඒක දැනගත්තා කියලා මං ඔයාව කවදාවත් දාලා යන්නෙත් නෑ. ඒත් මට තියෙන දුක, දුකටත් වඩා තරහ ඔයා මේ හැමදේම දැනගෙන මගෙන් හැංගුවා එක. අවුරුදු දෙකකට වැඩිය ඔයාගෙ ගෙදරට වෙලා ඔයාගෙ නැන්දගෙනුයි එයාගෙ මහලොකු දුව මයිරාගෙනුයි කුණු බැනුම් ආඩපාලි අහ අහ මං හිටියේ. ඔයාට අඩු තරමේ ඔයාගෙ නැන්දට මේක කියන්න තිබුණා. ඒත් ඔයා එහෙම කළේ නෑ. ඔයා මහ ආත්මාර්ථකාමි මනුස්සයෙක් මසර්. ඔයා වගේ ආත්මාර්ථකාමි මිනිහෙක් මට ඕනි නෑ. අපි ඩිවෝස් වෙමු" "අයිශා...ඔයා මොනාද මේ කියවන්නේ.." මෙච්චර වෙලා ජනේලෙ ළඟට වෙලා හිටපු මසර් ඇඳ උඩින් වාඩිවෙලා මගෙ අත් දෙකෙන් අල්ල ගත්තා. "අපි ඩිවෝස් වෙමු එච්චරයි" මං අනිත් පැත්ත හැරිලා ඇස් දෙක තද කරලා වහ ගත්තා. මතු සම්බන්ධයි. බුද්ධි ජයවීර. ( කතාව කියවලා අදහස් දක්වන ඔයාලා හැමෝටම ගොඩක් ස්තූති. පිළිතුරු නොලියනවට සමාවෙන්න)වස සහ විස දෙකම සහිත ලස්සන සතෙක් , ⁣ඔය පෝස්ට් එකේ කමෙන්ට් බලන්නවිකසිත පෙම් පොකුරු පියුම්| 'පේමතෝ ජායතී සෝකෝ පේමතෝ ජායතී භයං පේමතෝ විප්පමුත්තස්ස නත්ථි සෝකෝ කුතෝ භයං' 'ප්‍රේමය හේතුවෙන් ශෝකය හටගනී. ප්‍රේමය හේතුවෙන් බය හටගනී ප්‍රේමයෙන් වියුක්ත වූ කල, ශෝකයක් නොමැත. බයක් කොයින්ද?' ඔබ සැවම අසා ඇති මේ ගාථා පාඨයේ අර්ථය එක් වාක්‍යයකට ගොනු කරගැනීමට උත්සහ කිරීමට මට අවශ්‍යයි. ඒ, "මනුෂ්‍යයෙකු වඩාත් ම සසල කළ හැකි හැඟීම ප්‍රේමයයි!" යනුවෙනි. සැබැවින් ම මනුෂ්‍යයෙකු ඒ තරම් සසල කිරීමට ප්‍රේමයට ඇති හැකියාව කුමක්ද? මට එයට, මා විශ්වාස කරනා පිළිතුරක් ඇත. ඒ ප්‍රේමය යන හැගීම ම ආත්මාථය මත ඇති වන හැඟීමක් ලෙසට ය. ඒ මක් නිසා ද යත්, මීට පෙර ප්‍රේමයට නොයෙකුත් නිර්වචන දීමට උත්සුක වූ මා මේ වන විට, ප්‍රේමයයැයි දකින්නෙ මා සතුටින් තැබිය හැකි තැනක, කෙනෙකු ළඟ දැනෙන හැඟීමට ය. ඉදින් යම් ලෙසකින් ඒ සතුටු හැඟීම මට දැනෙන්නට ඉඩ දුන් කෙනෙකු මගෙන් ඈත් වෙතැයි මම බියට පත්වෙමි. ඒ හැඟීම ම මා තුළ ශෝකයක් ද ඇති කරයි. එය එලෙස නම් ප්‍රේමය පරිත්‍යාගයකැයි පැවසීමට මිනිසුන් උත්සු

ක වන්නෙ ඇයි? ඒ මට ඇති ඊ ළඟ ගැටළුවයි. එයට ද කාලයේ ඇවෑමෙන් ලද පිළිතුරක් මට ඇත. මහත් ලොබින් කළ ප්‍රේමයක් අහිමි වූ කල, විරහ වේදනාවක් දැනීම සාමාන්‍ය මනුෂ්‍ය ස්වභාවයයි. නමුත් විරහව යනු තමන්ට තමන් හීන මැවූ සතුටුජනක ලෝකය අහිමි වීමේ වේදනාව විනා, ඒ වේදනාව හිමි කරවූ,විටෙක තමා ප්‍රේමයෙන් නැහැවූ ප්‍රේමණීයා මත වෛරයක් ඇති කර ගැනීම නො වේ. යම් හෙයකින් වෛරයක් ඇති කරගත්ත ද ඒ වෛරය තමන් විඳින විරහී වේදනාව වැඩි කරනවා හැරෙන්න, කිසිඳු විටෙක සැනසීමක් ගෙන නො දෙන්නකි. ඉදින් ඒ විරහී වේදනාව තනි ව විඳ දරාගෙන, අහිමි ව ගිය ප්‍රේමණීයයා වෙත රඳවාගත් ප්‍රේමණීය හැඟීමෙන් ම සුබ පතා, පසෙකට වී සිටිය හැකි නම්, එවිට ප්‍රේමය පරිත්‍යාගයක් බවට පත්වේ. ප්‍රේමයෙන් ලද විරහව මිනිසුන් දරාගන්නෙ විවිධාකාරට ය. කෙනෙකු කවි පදවැලක දවටා එය දරාගනිද්දී, තවත් කෙනෙකු ඒ පදවැල් රස විඳිමින් තමන්ගේ වේදනාවන්ට පිළිතුරු සොයයි. තම තමන්ට අනන්‍යය අයුරට වේදනාවන් දරාගනී. එලෙස දශක ගණනාවක් මුළුල්ලේ විරහීන්ගේ වේදනාවන් නිවූ, තවත් කලාන්තරයක් වේදනාවන් නිවනු හැකි, සදාකාලික රසයකින් යුතු ගී මිණකි, අමරදේවයන්ගෙ අමරසරින් හැඩවෙන, 'විකසිත පෙම්' ගීත ය. ගී පදවැල් රචනය ආචාර්ය අජන්තා රණසිංහයන්ගේ ය. විරහී හිත් තෙමන අමයුරු සංගීතය ආචාර්ය ප්‍රේමසිරි කේමදාසයන්ගෙනි. මා නිරන්තරයෙන් කියන්නාක් මෙන් ප්‍රේමය යන හැඟීමත්, ඒ ප්‍රේමය පදනම් කරගෙන ඇතිකරගන්නාවූ බැඳීමකත් අතර විසල් වෙනසක් පවතී. යම් හෙයකින් ඒ බැඳීම විවාහය වූ විට ඒ පරතරය වැඩි වනවා විනා අඩු වන්නෙ නැත. එකිනෙකට වෙනස් හැඟීම්වලින් යුත් ආත්මයන් දෙකක් එකට ගලපාගැනීම මතු නො ව, සමාජ සංස්ථාව බලාපොරොත්තු වන සමාජ නිර්ණායකන් ද සැපිරීමට, බැඳීමට එල්බෙන ප්‍රේමණීයන්ට සිදුවෙයි. යම්හෙයකින් ඒ නිර්ණායකයන් සැපිරීමට නො හැකි වනවා නම්, ඔවුන්ගෙ යහපත් බැඳීමක් පවත්වා ගැනීමේ බලාපොරොත්තුවට අකුල් හෙලීමට සංස්කෘතික සමාජය පසුබට වන්නෙ නැත. ගීතයේ කථකයාට ද මුහුණ දීමට සිදුවී ඇත්තේ එවැන්නකට ය. 'විකසිත පෙම් පොකුරු පියුම් ඔබේ පයට පොඩි වී ගියාදෙන් පතිකුලයට අද මට පිටුපා යන මගේ සොඳුරු ළඳුනේ' විකසිත ව ඔවුන්ගේ ජීවිතය සුවඳවත් කරමින් පැවති ප්‍රේමය, හිටි හැටියේ ම තලා පොඩිකර දමා, ඔහුගෙන් තොර වූ ලොවක පතිකුලයක යෑමට ඇය සැරසෙයි. ඉදින් ඔහු ඇයට ප්‍රේම කළ තරමට, ඈ යාමට සැරසෙන ජීවන ගමනට සුබ පතා පසෙකට වනවා හැරෙන්න, හැරගියා යැයි කියා වෛර බැඳීමට නො හැකි ය. ඔහු ඈ වෙත බැඳි ප්‍රේමයෙන් ම ආමන්ත්‍රණය කරන්නෙ, 'මගේ සොඳුරු ළඳුනේ' ලෙසිනි. එපමණක් නො ව එතැන් සිට ඔහු ඇයගෙ සතුට වෙනුවෙන් ප්‍රාර්ථනාවන් රැසක් කරයි. 'හිතේ කඳුලු බිඳු රෑ තනි යහනේ ඉහ ඉද්දර හිඳ ඉකි බිඳිනා සඳ ආදර සැමරුම් ප්‍රේම පුරාණේ ඔබට විරහ ගිනි නොගෙනේවා' ඔබ හා පෙමින් වෙලී තුටින් ගෙවූ සුයාමයන් තනි යහන මත නැවත මතකයට නැගී, මා රිදවන බව නිසැක ය. නමුදු මට දැනෙන තනිය ඔබට යහන මත නො දැනිය යුතු ය. හිටි හැටියේ පිළිපන්, ඔබ දැන් බැඳී ඇති බැඳීම ආත්ම ගණනාවක් බැඳී එන්නක් ලෙසින් ඔබට හැඟිය යුතු ය. සිරි යහන තනියහනක් වී, විරහ වේදනා මට මෙන් ඔබට නො දැනිය යුතු ය. ප්‍රාර්ථනාව එලෙස වුවත් යතාර්ථය ඊට හාත්පසින් ම වෙනස් ය. ඇය විවාහයකින් බැඳී ඔහුගෙන් නික්ම ගොස් ඇත්තෙ ඇය මින් පෙර නොදත් ලෝකයකට ය. ඇයට ම කියා කිසිවෙකුත් නොමැති ඒ ලොව තුළ ඈ තනිවෙතැයි ඔහුට ඇතිවන්නෙ බියකි. ඔහු නැවත නැවතත් ඇගේ සතුට වෙනුවෙන් ප්‍රාර්ථනා කරයි. 'තනිකම රජයන පාළු විමානේ ගොම්මන් කළුවර හඬා වැටෙද්දී ඔබ දිවි අරණේ පැතුම් විජිතයේ මැණික්‌ පහන් වැට දැල්වේවා' මගෙන්, අප බැඳි පෙමෙන් වියුක්ත වූ ඔබේ ලොව තුළ රජයනු ඇත්තේ තනිකම ය. තනිකම රජයන ඒ ලොව තුළ ගොම්මන් කළුවරක මූසල තනිය විනා, සතුටක් ගෙන දෙන එළියක් නොපවතිනු ඇත. නමුදු ඔබ එයට මුහුණ දිය යුතු ය. අරණක් වන් වූ ඔබ දිවිය තුළ හමුවන වගවලසුන් වැනි හැඟීම්වලට ද මිනිස්සුන්ට ද ගොදුරක් නො විය යුතු ය. මූසල අඳුර පරයා නැගෙන මිණි පහන් වැටක අලෝකය මෙන්, යහපත් යුගදිවියක් උදෙසා වූ ඔබගේ පැතුම් සඵල විය යුතු ය. තුන් හිතින් ම ඔබට ප්‍රේම කළ මට ඔබ වෙනුවෙන් කළ හැකි ප්‍රාර්ථනය එය ය. -යොමාල්කල්ලඩි අන්දරය - 15 "නෑ අම්මෙ. හසිතාගේ වෙඩින් එකට කාඩ් හදන්න බඩු ගේන්න ගියේ. තනියම නෙවෙයි. යාළුවෙක් එක්ක" "ඔව් ඔව්. රජීව කිව්වා" උඩු තොලේ සිහින් ඩා බිඳු මතුවෙද්දී වර්ෂා කටහඬ අවදි කළාය. "ර... රජීව මොනවද කිව්වෙ?" "පවිත්‍රි එක්ක කොටුවෙ රස්තියාදු ගහනවා කියලා. ඇයි මේ ඔයා බයවෙලා වගේ?" වර්ෂාගේ මුවගට සිහින් සිනාවක් නැගුණි. "එහෙනම් ගින්න සම්පූර්ණයෙන් අවුලලා නෑ වගේ" ප්‍රථම වතාවට රජීව ගැන සියුම් පැහැදීමක් ඇගේ සිතේ ඇතිවිය. එසේ වුවත් ඇය අම්මා සමග වෙනෙකක් පැවසුවාය. "නෑ ඉතින්, රජීව දන්නැද්ද? එයා දෙයක් කියන්නෙ අතිනුත් ටිකක් දාලනෙ..." .... .... .... යන එන ගමන් වචනයක් දෙකක් කතා කළද ගගනට දේව් හා වර්ෂා සමග නිදහසේ කතා කරන්නට හැකි වූයේ දිවා ආහාරයෙන් අනතුරුව නව යුවළ මධු සමය සඳහා පිටත් වීමට අළුත් ඇඳුම් ආයිත්තම් වලින් සැරසෙන අතරතුර ලද කෙටි විවේකයේදීය. "හරිම මහන්සියි මචං... මේ... ඒක නෙවෙයි. මං මේ කියන්න හිටියෙ උඹල දෙන්නා එහෙදි දෙමළ කපල් එකක් වගෙයි, මෙහෙදි සිංහල කපල් එකක් වගෙයි. මරු ඈ..." වර්ෂා විළියෙන් රතු විය. කුරුණෑගල පිහිටි මෙම කුඩා උත්සව ශාලාවට පැමිණි මොහොතේ පටන් බොහෝ දෙනාගේ අවධානයට ඔවුන් ලක් වූ බව සැබෑවකි. ගගනගේ අම්මාද වරක් පැමිණ, "දේව් පුතාගෙ තේරීම නම් අති විශිෂ්ඨයි" කිව්වා ඇයට මතකය. සිත තුළ සියුම් ආඩම්බරයක් මෝදු වෙද්දී ගගන නැවත කතා කළේය. "බලපන්කො, ටෙලිපති වැඩ කරල වගේ එකම පාට ඇඳගෙන ඇවිත් තියෙන හැටි?" "මොන ටෙලිපතිද ගගන. මේ දේව් එයා අඳින පාටින්ම මටත් සාරියක් ගෙනැත්" වර්ෂා හැඳ සිටියේ දේව් විසින් තෑගි කළ අළු පාට බෝඩරය සහිත තද නිල් පැහැ සාරිය ඔසරියක ලෙසටය. දේව් අළු පැහැ කලිසමකින්ද තද නිල් පැහැ කමිසයකින්ද ඊටම කැපෙන අළු හා නිල් මිශ්‍ර ටයි පටියකින්ද සැරසී උන්නේය. ගගනත් දේව්ත් යමක් දෑසින් හුවමාරු කරගන්නා ආකාරය වර්ෂාගේ දැසට හසුවූයේ මේ අතරය. "මොනවද මොනවද දෙන්නා හොරෙන් හොරෙන් කතා කරන්නේ?" "අර පේනවද වර්ෂා, අතන ඉන්න ගෑණු ළමයා හරි ලස්සනයි කියලා දේව් කියනවා" ගගන පැවසුවේ විහිළුවට නමුත් දේව් කලබල වූයේ ඉන් වර්ෂාගේ හිත රිදේවියැයි සිතුණු නිසාය. "නෑ වර්ෂා. එදා ඔයාලගෙ මෙඩිකල් සෙන්ටර් එකට ගිය දවසෙ ඉඳන් මුගෙන් බේරෙන්න බෑ පවිත්‍රි ගැන ඔයාගෙන් අහලා බලන්න කියලා. එයාට බෝයි ෆ්‍රෙන්ඩ් කෙනෙක් එහෙම ඉන්නවද කියල" වර්ෂාගේ වත මොහොතකට ලස්සන සිනාවකින් ආලෝකමත් වුවත්, ඊළඟ මොහොතේ එය වැහිබර අහසක් වන්ව අඳුරු විය. පවිත්‍රි ගැන ඇතිවූ දහසක් සිතුවිලි වලින් ඇගේ සිත බර වෙද්දී ඇයටත් හොරා සිත බොහෝ දුර ගොස් තිබුණි. .... .... .... පවිත්‍රි පියා අහිමි පවුලක එකම දරුවාය. ඇගේ මවගේ මුළු ජීවිතයම වූයේ ඇයයි. බොහෝ ආර්ථික අපහසුතා මධ්‍යයේ යන්තමින් උසස් පෙළ සමත් වූ ඇය විවාහ වූයේ තරමක ඉහළ ආර්ථික හා සමාජ පසුබිමක් තිබූ අසේල සමගය. එය යෝජිත විවාහයක් වූ අතර එම විවාහය වැඩිහරියක්ම සිදුවූයේ අසේලගේ අම්මාගේ, එනම් පවිත්‍රිගේ මැහුම් ගුරුවරිය නර්මදාගේ උවමනාවටය. පවිත්‍රිගේ පාර්ශ්වයෙන් මෙම විවාහයට එතරම් කැමැත්තක් නොදැක්වුවද තම ගෝලයා ගේ දස්කම් හා ගුණ යහපත්කම් ගැන පැහැදී සිටි ගුරුතුමියගේ මැදිහත් වීම නිසාම පවිත්‍රිට එම යෝජනාවට පිටුපෑමට නොහැකි විය. ලොකු මංගල උත්සවයක් ගෙන විවාහ වූ අසේලත් පවිත්‍රිත් මධුසමය ගත කළේ සිංගප්පූරුවේය. දෙසතියක මධුසමයකින් පසුව දිවයිනට පැමිණ පැවැත්වූ කුඩා උත්සවයකින් පසු නව යුවළ වෙනම නිවසක පදිංචියට ගියේ අසේලගේ තනි කැමැත්තටය. ගුරුතුමියගේ ඉල්ලීමට විවාහයට කැමැති වුවද විවාහ උත්සවය ආසන්න කාලය වන විට පවිත්‍රි ඇත්තටම අසේලට ආදරය කරන්නට පටන්ගෙන සිටියාය. අසේල වෙනස් හැසිරීම් සහිත පුද්ගලයකු බව පවිත්‍රි මුලින්ම හඳුනාගත්තේ ප්‍රථම මධුසමය දා රාත්‍රියේය. ආගන්තුක රටක පුරා සති දෙකක්ම ඇය ගත කළේ තනිවම වෙනම කාමරයකය. දිවා කාලයේ අසේල සමග නගරය පුරා සංචාරය කළද ඒ නව යුවළක් ලෙසින් හෝ ආදරවන්තයින් ලෙසින් නොවේ. මධුසමය අවසන්ව නැවත දිවයිනට පැමිණ, වෙනම නිවසක පදිංචියට ගිය පසු ද දෙදෙනා නිදාගත්තේ කාමර දෙකකය. පවිත්‍රි මේ සියල්ල නිහඬව ඉවසා දරා ගත්තාය. තනිවම හැඩුවාය. දුක කීමට කෙනෙක් නොමැති කළ බුදු පහන දල්වා බුදු රජාණන් වහන්සේට දුක කීවාය. ඉවසා බැරිම තැන ඇය මේ හැසිරීමට හේතුව අසේලගෙන් ප්‍රශ්න කළාය. අසේල සම ලිංගික සේවනයට නැඹුරු වූ පුද්ගලයෙකු බව ඇය දැන ගත්තේ ඉන් පසුවය. පියා අහිමි වූ දා පටන් තමා වෙනුවෙන් ජීවිතයම කැප කළ ආදරණීය අම්මාගේත්, ඇගේ අඟහිඟකම් දැක නොමිලේම මැහුම් පුහුණුව ලබාදී එයිනුත් නොනැවතී පැල්පතක ජීවත් වූ තමා පාවඩ මැදින් මහා මන්දිරයක් දක්වා කැන්දාගෙන ආ ආදරණීය ගුරුතුමියගේත් ඇස් වල කඳුළු දකින්නට පවිත්‍රිට වුවමනා නොවීය. එසේ හෙයින් සියළු දේ ඉවසා දරාගෙන පවිත්‍රි අසේල හා එකම වහලක් යට නමුත් තනිව ජීවත් වූවාය. නිවසින් පිටතට යන විට නම් ඇයට ඔහුගේ බිරිඳ මෙන් රඟන්නට සිදුවිය. අසේලට වැඩිපුර යාළුවන් සිටියේ නැත. දිනෙත් ඔහුගේ එකම අතිජාත මිත්‍රයාය. සති අන්තයේ සෑම දිනකම උදෑසනම අසේලගේ කාමරයට වැදෙන දිනෙන් මුළු දවසම ඔහුගේ කාමරයට වී කතාබස් කරමින් සිට සවස පිටත්ව යයි. දිනෙන් ගැන මුලින්ම පවිත්‍රිට සැකයක් ඇතිවුණේ අසේල සමලිංගිකයෙකු බව දැනගත් පසුය. මුලදී සති අන්තයේ පමණක් පැමිණි දිනෙත් ඉන්පසු දින දෙක තුන අසේලගේ කාමරයේ නවාතැන් ගැනීමට පුරුදු විය. පවිත්‍රිගේ ඉවසීමේ සීමාව ඉක්මවා ගියේ ඉන් අනතුරුවය. එකම වහළයක් යට ලෝකෙට පේන්න පවුල් කන මේ ජීවිතය පවිත්‍රිට තිත්ත වී තිබුණි. ඇය ඒ ගැන අසේල සමග හොඳින් සාකච්ඡා කළාය. ඔහුගේ අසාමාන්‍ය හැසිරීම වෙනස් කරගන්නා ලෙස ඉල්ලා සිටියාය. බල කළාය. බැරිම තැන හඬා වැටුණාය. අව

සානයේ දෙදෙනා එකතුව වැදගත් තීරණයක් ගන්නා මොහොත උදා විය. පවිත්‍රි දික්කසාද ලියවිලි වලට අත්සන් තැබුවාය. ඇයට ආපසු ගෙන යාමට මහ ලොකු දෙයක් නොවීය. විවාහ ජීවිතයේ ගෙවුණු මාස දෙකක කාලය තුළ අසේල රැගෙන දුන් ඇඳුම් කිහිපයත් රන් වළල්ලත් සමග පෝරු මස්තකයේදී ඔහු විසින් පැළඳූ මංගල මුදුවත් මාලයත් එක්තැන් කොට කුඩා බෑගයක දමා අසේලගේ ඇඳ මත තැබූ ඈ ගෙදරින් එනවිට ගෙනා ඇඳුම් කැඩුම් ටිකත් යුවතියක සතු පවිත්‍රභාවයත් පමණක් රැගෙන නැවත මව් සෙනෙහස පතා පාරට බැස්සාය. නිවසට ඇරලවීමට අසේල කළ යෝජනාව ප්‍රතික්ෂේප කළ ඇය ගේට්ටුවෙන් පිටවී පියවර දෙක තුනක් ඉදිරියට තබා නැවත හැරී බලන විට අසේල හිස් බැල්මෙන් බලා සිටිනු පමණක් දුටුවාය. අවසාන වශයෙන් අසේල කළ ඉල්ලීම පමණක් ඇගේ දෙසවනේ රැව් දෙද්දී ඇය උපන් නිවස බලා ඉදිරියට ඇදුණාය. "පවිත්‍රි මට සමාවෙන්න. ඔයාට බොරු කරන්න මට ඕනෙ වුණේ නෑ. මං ඔයාව මැරි කළේ තනිකරම අම්මගෙ වුවමනාවට. ඔයා හරිම හොඳ කෙනෙක්. මං ලොකු උත්සාහයක් ගත්තා ඔයාට හොඳ හස්බ්න්ඩ් කෙනෙක් වෙන්න. ඒත් මට පරණ පුරුදු වලින් මිදෙන්න බෑ පවිත්‍රි. ඔයාට පුළුවන් නම් මට සමාවෙලා මේ ගැන මගෙ අම්මට නොකියා ඉන්න. ප්ලීස්..." පවිත්‍රි උපරිම කාලයක් ඒ රහස රැකගෙන සියළු චෝදනා රදාගෙන නිහඬව උන්නාය. ඇගේ අම්මාටත් අසේලගේ අම්මාටත් ඇය කීවේ එකම කතාවකි. "අපි දෙන්නා ගැළපෙන්නෙ නෑ. ඒ නිසා අපි වෙන්වුණා" සියළු දෙනාගේ ඇඟිල්ල දික්වූයේ පවිත්‍රි දෙසටය. වැඩිපුර ඇණුම් බැණුම් වලට මුහුණ දෙන්නට සිදුවූයේ ද ඇයටය. "මාස දෙකකින් පුළුවන්ද කෙනෙක් තේරුම් ගන්න. තව ටිකක් ඉවසන්න එපාද? ඔහොම දමල ගහල එනවද?" "ගැළෙපෙන්නෙ නැත්නම් ගළපගන්න ගෑණි දැනගන්න ඕනෙ. රෙදි ටිකත් උස්සගෙන ගෙදර දුවන් එන එක හපන්කමක්ද?" "අසේල කොච්චර නිවිච්ච දරුවෙක්ද? ඒ වගේ කෙනෙක් එක්කත් ඉන්න බැරිනම් ඉතින්..." "කූඩැල්ලා මෙට්ටෙ තිබ්බට වැඩක් නෑ කියලා නර්මදා මිස්ට කිව්වට ඇහුවෙ නෑ.හොඳම ගෝලයා, ගුණ යහපත් කෙල්ල කියලා මුදුනෙනෙ තියන් හිටියෙ. හොඳ වැඩේ" ඒ හැම දේකටම පවිත්‍රි ඉවසීමෙන් මුහුණ දුන්නාය. තමා ගැන නොව මව්වරු දෙදෙනා ගැන සිතා ඉවසුවාය. යුවළ එක් කිරීමට ගත් සියළු උත්සාහයන් ව්‍යර්ථ වෙද්දී අවසානයේ වූයේ මවක මෙන් ආදරය කළ ගුරුතුමිය තරහ වීම පමණි. ඉඳහිට ඇණුම්පද මධ්‍යයේ වුවද පවිත්‍රිත් අම්මාත් ගතකළ නිහඬ සාමකාමී ජීවිතය දෙදරා ගියේ දික්කසාද තීරණය ලැබුණු දාය. එදා අම්මා බොහෝ සේ හැඬුවාය. තමාගේ තුරුළේ හැදුණු අහිංසක දියණිය අත වරදක් නැති බවට හිත් පතුළේ තිබූ පුංචිම පුංචි බලාපොරොත්තුවක් නිසා අම්මා හඬමින් නැවත දියණිය විමසුවාය. "ඇත්ත කියපන් පුතේ, මොකක්ද උඹලා අතර වුණේ? මොකක්ද ඔය කියන නොගැළපීම? දරාගන්න බැරිකමට ඒවා මේව කිව්වට මයෙ හිත කියනව උඹ වැරදි නෑ කියල" අම්මා ඇසූ විලාසය පවිත්‍රිට දරා ගැනීමට අසීරු විය. මාස ගණනාවක් හිත් පතුලේ දොරගුළු ලා සිර කරගෙන සිටි දහසකුත් වේදනාවන් නෙත් කෙවෙනි අද්දරින් දෝරේ ගලද්දී ඇය බිම වාඩිවී අම්මාගේ උකුළේ හිස තබාගෙන ඇති වනතුරු හැඬුවාය. දියණියගේ හැඬුම ඉකියක් වී නවතින තුරු අම්මා ඇගේ හිසත් ගැස්සෙන පිටත් අතගාමින් කඳුළු සැලුවාය. අවසානයේ පවිත්‍රි සියල්ල මවට කියා නිදහස් වීමට සිතුවාය. "අසේල කිව්වෙ එයාගෙ අම්මට කියන්න එපා කියලා විතරනෙ. මං මගෙ අම්මට කියලා හිත නිදහස් කරගන්න ඕනෙ. අම්මට බොරු කරන එක මට මහ බරක්" මුලින්ම පවිත්‍රි අම්මාගෙන් පොරොන්දුවක් ගත්තාය. "අම්ම මේක කවදාවත් කාටවත්ම කියන්න එපා. නර්මදා මිස්ට නම් කොහොමටවත් එපා. මට කරදරයක් වුණේ නෑනෙ. ඒ නිසා ඕන කෙනෙක්ට ඕන දෙයක් හිතාගන්න ඇරලා අපි නිශ්ශබ්දව ඉමු" පවිත්‍රි විවාහ වී කටුනායක ගුවන් තොටුපළින් පිටත් වූ මොහොතේ සිට දික්කසාද ලියවිල්ලට අත්සන් තබා කුටුම්බය හැරදා පිටවූ මොහොත තෙක් සියල්ල අම්මට විස්තර කළාය. කඳුළු සළමින් හූල්ලමින් පවිත්‍රිට සවන් දෙමින් සිටි අම්මා එකවර හිස බදාගෙන සිහිසුන් වූවාය. පවිත්‍රිගේ අම්මා අංශභාග රෝගියෙකු වූයේ එසේය. පවිත්‍රිගේ කතාව චිත්‍රපටයක් මෙන් සිතින් නැරඹූ වර්ෂා දිගු සුසුමක් හෙළා ලය සැහැල්ලු කරගත්තාය. කල්පනා ලෝකයේ අතරමංව බොහෝ වෙලා ගතකළ වර්ෂාගේ බර සුසුම නිසා දෙමිතුරෝ වික්ශිප්ත වූහ. "වර්ෂා... ඇයි මේ?" දෙදෙනාම ඇසුවේ එකටමය. නෙත් මුලට නැගි කඳුළක් උදෑසන ගැල්වූ අංජන නොමැකෙන පරිදි අත වූ ටිෂූ කඩදාසියෙන් පිසදාගත් වර්ෂා මෙතෙක් තමාත් පවිත්‍රිත් ඇගේ අම්මාත් අසේලත් දිනෙතුත් පමණක් දැන සිටි පවිත්‍රිගේ කතාව ගගනට කියම්දෝ නොකියම්දෝ යි සිතමින් ළතවූවාය. මතු සම්බන්ධයි. සිතුවම අන්තර්ජාලයෙනි.🖤___අ(මානුෂික)___🖤 2019|10|21 දිනය පැවති තෙත බරිත කාලගුණය හේතුවෙන් අඳුරු වනාන්තරයේ ඇද හැලුණු තුනී වැසිපොදෙහි 'චුරු චුරුව' නොනවතිනා හැඩ ය. අහස සිසාරා පැන නැඟී දිවෙන විදුලි සර දර්ශණය වන්නේ ඝන තිමිර අහස් කුසෙන් ධරණියට වැටෙන්නාවූ රිදී රේඛාවන් ලෙස ය. මීදුම් වලාවෝ සෙමින් අන්ධකාරය තුලින් වනාන්තරය වසාගනිමින් තව තවත් ඝන වන්නට විය. ඝන කළුවර තුලින් පියවි ඇසට නොපෙණුනද අඳුරට අයත් වූවන් පලා යන්නන් දෙස අවැසි පරිදි බලා සිටිති.හිස්ව ගිය ජනශුන්‍ය වනාන්තරයේ සෙමින් හැමූ මාරුතය කෙමෙන් කෙමෙන් ප්‍රචණ්ඩ වෙස් ගන්නට වූවේ ය. "හාහ්හ්හ්හහ්හා... හාහ්හ්හ්හ්හහා.." වර්ෂා පොද මධ්‍යයේම ඒ බව නොතකා කළු පැහැ ජායාවක් වනාන්තරය ඇතුළටම වේගයෙන් ඉදිරියට ඇදෙන්නට ගත්තේ ඔහුගේ අප්‍රසන්න ගොරහැඬි සිනාහඬ වනාන්තරය පුරාවටම රැව්පිලිරැව් දෙද්දී ය. උල් කීනිසක් සේ සමට කිඳා බසින දැඩි ශීතල පවා ගණනකට නොගෙන කාලවර්ණ වැහි කබායකින් සැරසී, එම පැහැයෙන්ම පුළුල් වාටියකින් සැකසූ හිස් ආවරණයක් පැලඳ සිටි ඔහු වේගයෙන් දිගු පියවර තබමින් ඉදිරියටම ඇදී ගියේ ය. ඉඳහිටක නැඟුණු විදුලි සරක නීල ආලෝකයෙන් දීප්තිමත්ව පෙණුනු ඔහුගේ මුහුණේ භීතිය වෙනුවට රැඳී තිබුණේ සමච්චල් සහගත කුරිරු සිනහව ය. "ඌට පැනගන්න දෙන්න එපා.. අල්ලගනියව්..!" පොලිස් කණ්ඩායමේ අණ දෙන නිලධාරියා වූ යේෂ්ගේ උද්වේගකර හඬ හමුවේ කඩි ගුලක් මෙන් ඇවිස්සී ක්‍රියාත්මක වුණු පොලිස් භටයින් කිහිප දෙනෙක් වේගයෙන් ඇදෙනා පුද්ගලයා පසුපස හඹා ගියේ වනාන්තරය දෙබෑ කරවමින් ය. වේගයෙන් ඉදිරියට දිව ගිය පුද්ගලයා සිය ගමන් වේගය බාල කළේ ඉදිරිපසින් වූ පොලිස් භටයින්ගේ තරවටු මුහුණු දැකීමෙන් අනතුරුව ය. අවසන යුහුසුළුව ක්‍රියාත්මක වූ පොලිස් භටයින් විශාල සංග්‍රාමයකින් පසු පුද්ගලයාව කොටු කරගත්තේ පැනයාමට ඔහු සූදානම් කළ සියලු සැලසුම් හා උත්සාහයන් නිරර්ථක කරමින් ය. "උඹ තව එක පිටිපස්සට අඩියක් තියලා පැනල යන්න හැදුවොත් මේකේ එක උණ්ඩෙකින් උඹගේ ඔළුව කුඩු පට්ටම් වෙන්න ‍යන්නේ එක තප්පරයයි.. රටෙන් පැනගත්තත් උඹට අපෙන් බේරෙන්න බෑ න|රු|ම|යෝ..! දෑත් ඉහළට ඔසවා යටත් වූ මී|නී|ම|රු|වා වෙත රිවෝල්වරය එල්ල කරගත් වනම සිටි යේශ් ගිගුළේ දණ්ඩෙන් පහර කෑ නාගයෙක් ලෙස කුරිරුව ය. "හාහ්හ්හා.. හහ්හාහ්හා.. හිරේ දැම්මට උඹලට මගේ කටින් කිසිම දෙයක් එළියට ගන්ඩ බෑ..!" භීතිය මුසු වදන් වෙනුවට කොක් හඬලා සිනාසුණු අ|ප|රා|ධ|කරුවාගේ දෑස් වල කිසිඳු බයාඳු බවක් නොවූ අතර ඔහු තුලින් විද්‍යාමාන වූයේ තිරිසන් සත්ත්වයෙකුගේ ගති ය. ඔහු හුදෙක් දාම ඝා|ත|ක|යන් අතර උන්මන්තකයෙක්ම විය. "උඹගේ සෙල්ලම් අදින් ඉවරයි බ|ල්|ලො|හ්..!" රිවෝල්වරය සමඟ ඉදිරියට පැන යේෂ් ගිගුළේ මි|නී|ම|රු උන්මන්තකයාගේ දකුනු පාදයට වේගවත් පා පහරක් එල්ල කරමින් ය. එම පහර ඝා|ත|ක|යා පොළොවට මත පතිත මත කරවන්නට සමත් විය. "ප්ලෑන් එක සක්සස්..!" සිය මෝටරෝලාවෙන් කිසිවෙකු ඇමතූ යේෂ් අනතුරුව බිමට පතිතව සිටි උමතු ඝාතකයාගේ ගෙල පිටුපසින් දැඩිව අල්ලාගෙන නැවතත් සිටුවා ඔහුගේ දෑත්වලට මාංචු දැමුවේ දත්මිටි කමින් ය. "මේ මානසික යක්ෂයාව දාපන් ජිප් එක ඇතුළට..!" * * * * * * අන්ධකාරය මාරයාට අත වනන්නේ කිසිවෙකු නොසිතූ මොහොතකදී ය.මීට මාසයකට ඉහතදී සිදුවුණු අහසත්, පොළොවත් නුහුලනා අපරාධය මේ ක්‍රියාදාමයන් සිදුවීමට ප්‍රධානතම හේතුව වූ අතර උතුරුමැද පළාතේ විශේෂ අපරාධ ඒකකය භාර ප්‍රධාන පොලිස් නිළධාරියා වූ යේෂ්ගේ රාජකාරි ජීවිතය පවා එම අපරාධ සිද්ධි දාමයන් නිසාවෙන් උඩු යටිකුරු කරවන්නට සමත් විය. "මගේ අවුරුදු විස්සක රාජකාරි ජීවිතේ තුළ මම කිසිම දවසක මේ වගේ මිලේච්ඡ සිදුවීමක් දැකලා නෑ සර්.." හදිසි මරණ පරීක්ෂකවරයා පැවසුවේ කලකිරීමකින්‍ ය. එයට හේතුවුණු තරුණියගේ නිසල සිරුර ඔවුන්ට හමුවූයේ නිර්නාමික තොරතුරක් අනුව රක්ෂිත වනාන්තරයකට අයත් කලාපයක තිබී ය. "මැරිලා තියෙන ගෑණු ළමයාව අඳුරගන්න පුළුවන් ද..?" ප්‍රධාන පොලිස් පරීක්ෂකවරයා වූ යේශ් ඇසුවේ ය. "බෑ සර්.. ඇඟේ නූල් පොටක්වත් නෑ.. මම හිතන්නේ සෑහෙන්න වද දීලා වගෙයි.." තරුණියගේ නිසල දේහය පුරාවටම කැපුම්, සීරීම් හා දරුණු පිලිස්සුම් සලකුණු තිබුණේ කිසිවෙකු විසින් රත් කළ යකඩයකින් ඇයගේ සිරුරේ යම් යම් ස්ථාන පුළුස්සා ඇති ලෙසින් ය. මීට අමතරව ඇයගේ ශරීරයේ තැලුම් පහරවල් විශාල ප්‍රමාණයක් තිබූ අතර කුඩා බ්ලේඩයක් වැනි තලයක් භාවිතා කර ඇයගේ පියයුරුවල ' වීදි ග|ණි|කා|ව -Street Prostitute' ලෙස කොටා තිබුණි. එය ඇගේ දේහයට සමච්චල් කිරීමට විය යුතු ය. විකෘති වී විකලාංගව ගිය ඇගේ දේහය මානුෂීය හදවත් ඇති කිසිවෙකුට දැකීමටවත් නොහැකි බිය උපදවන සුළු සංවේදි දසුනක් විය. ඇයගේ දේහය දකිනා ඕනෑම අයෙකුට වැටහෙන්නේ ඇය විඳින්නට ඇත්තේ සුළුපටු නොව මාරාන්තික වේදනාවක් බව ය. "මරණයට හේතුව මොකක් වෙන්න පුළුවන්ද මිස්ටර් දයාවංශ.." යේෂ් නැවතත් විමසුවේ ය. "ලිංගික අවයවයෙන් සෑහෙන්න රුධිර වහනයක් සිද්ධවෙලා නිසයි මේ ගෑණු ළමයා නැතිවෙලා තියෙන්නෙ.." දයාවංශ පිළිතුරු දුන්නේ ය. "තව මොනවහරි දේවල් වෙලා තියෙනවද..?" අපරාධයේ ගැඹුර තව තවත් පතුලටම මැනිමේ අරමුණින් යේෂ් නැවතත් ප්‍රශ්න කළේ ය. එවර දයාවංශගේ මුහුණේ ඉරියව් වෙනස් වූයේ ආවේගී ස්වභාවයක් මවමින් ය. "මේ ගෑණු ළමයාට මේ අපරාදෙ කරපු එකා මනුස්සයෙක් වෙන්න බෑ... ඌ..ඌ මානසික යකෙක්.. ඌ මේ ළමයගේ සිරුරේ ලිංගික

අවයව සේරම පුච්චලා.. ලොකු වීදුරු බෝතල් ඒ ළමයාගේ ලිංගික අවයවයට ඇතුල් කරලා දවස් ගාණක් දස වද දීලා තියෙනවා කෑම බීම මොකුත්ම දෙන්නෙ නැතුව.. මේ දරුවාගේ දිවට යකඩ ඇණ ගහලා තියෙනවා.." හදිසි මරණ පරීක්ෂකවරයා පැවසූ වදන් උල් හීසර ලෙස පැමිණ සිත දැඩි පුද්ගලයෙක් වූ යේශ්ගේ හදවතම පසාරු කළේ ය. එසේම ඇයගේ අමානුෂික මරණය දකිනා ඕනෑම කෙනෙක් කම්පා නොවන්නේනම් ඔහු මිනිසකු නොවේ ය. මේ අතර හදිසි මරණ පරීක්ෂකවරයා දේහයේ DNA එකතු කරගත් අතර ඇයගේ සියළුම තතු, පුද්ගල දත්ත ලියාපදිංචි කිරීමේ දෙපාර්තමේන්තුවට විස්තර යැවී ය. අපරාධ ඒකකයේ සාක්ෂි විශ්ලේෂණය කණ්ඩායම තුලින් එක්රැස් කරගත් සාක්ෂි අනුව සනාථ වූයේ මෙලෙස කුරිරු මරණයකට ගොදුරුව ඇත්තේ ස්නේහා පල්ලෙබැද්ද නම් වයස අවුරුදු දහ නමයක තරුණියක් බව ය. එසේම ඇය මින් පෙර පිරිසිදු තරුණියක් බවත් මි|නී|ම|රු|වාගේ දරුණු අපයෝජනය හේතුවෙන් ඇය ගැහැනියක් බවට පත්වූ බවත් තහවුරු විය. ඇයගේ මරණයට වගකිවයුත්තා සෙවීම රහසිගතව සිදුකිරීමට පොලිස් අධිකාරීවරයා කටයුතු කළ අතර ඇයගේ මෘත දේහ පරීක්ෂණය ප්‍රාදේශීය රෝහල් වලට නොයවා පෞද්ගලික රෝහලක සිදුකිරීමටද හදිසි මරණ පරීක්ෂකවරයාට ඉහළින් නියෝග ලැබුණේ ය. ඒ අනුව යේෂ් වහා ක්‍රියාත්මක වූයේ අවැසි පිඹුරුපත් සැකසීමට නොව සැලසුම් කළ දේ ක්‍රියාවට නැන්වීමට බව ඒකමතික අවබෝධයෙන් ය. (අ) මානුෂික අවසාන කොටස * * * * * * "ගෙදර කවුද..?" උඩුදුම්බර ගම්මානයේ තිබූ පොල් අතු සෙවිලි කළ නිවසේ දොරකඩින් පිටතට පැමිණියේ තලතුනා ගැහැනියෙකි. ඇයගේ වැහැරුණු, සුදුමැලි වී ගිය මුහුණෙන් පෙන්නුම් කළේ දින ගණනාවක් තිස්සේ කුසට අහරක් නොලද බවත්, රැයවල් පුරාවටම නිදි නොලද බවත් ය. "ස්නේහා පල්ලෙබැද්ද කියන්නේ ඔයාගේ කවුද..?" යේෂ් විමසුවේ ය. "ම..මගේ එකම ද..රුවා.. මහත්තයෝ... අ..අනේ මම පොලීසියේ මහත්තුරුන්ට පැමිණිල්ල දාලා සතියක් වුණා.. අනේ මයෙ කෙල්ල නැතුව මුළු ගෙදරම මුස්පේන්තු පාටයි.. ඒකිගේ එක හිනාවක් ඇති මේ ගෙදරට එළිය ගේන්න.. ම..මගේ අහිංසකී හොඳින් නේද..?" තම කඳුළු චීත්‍ත පොටෙන් පිසදමමමින් ඇය වටපිටාව බලමින් සොයන්නේ තම අහිංසක දියණිය විය යුතු ය. මවකට තම දරුවා තරම් වටිනා වස්තුවක් නොමැති තරම් ය. "ඔයාගේ දුවගේ සිරුර රැව්ගොඩ කැලෑවේ තිබිලා අපිට හම්බුණා අම්මේ.." ඇයගේ වේදනාබර වදන් යේශ්ගේ පපු කැවුතු හාරගෙන කිඳාබැස්සේ උල් කීනිස්සක් ලෙස ය. නමුඳු අපහසුවෙන් වුවද වේදනාව යටපත් කරගත් ඔහු ඇයට නැවත පිළිවදන් දුන්නේ නිමුණු හඬින් ය. "අනේ දෙයියනේ ම..මගේ ද..රුවා.." තම දරුවාගේ මරණය පිළිබඳව අසන්නට ලැබීම මවකට මෙලොවේ අසන්නට ලැබෙන මූසලම පණිවුඩය වේ. යේශ්ගේ වදන් හමුවේ ඇයගේ දෑස් මහත් වී මුළු සිරුරම වෙව්ලන්නට වූයේ අංශභාග රෝගියෙක් ලෙස ය. ඇයට දැනෙන්නට ඇත්තේ මුළු ලෝකයම තම දෙපතුලට කඩා වැටුණාක් ලෙස ය. දරු දුක උහුලන්නට බැරිව ඇය සිහි මුර්ජා වී ඇද වැටුණේ අප්‍රාණිකව ය. අසරණ ඇයට තම දරුවාගේ මරණය උහුලාගන්නට නොහැකි තැන එසේ විය හැකි ය. * * * * * පුර සඳ අහසේ කළුවර වළාකුළු අතර සැඟව ගොස් මැදියම් රැයටත් කිට්ටු වන මොහොතේ යේශ් තම ප්‍රධාන සාජන්ට්වරයා සමඟ නිල රථයේ නිවෙස බලා ගමන් ගනිමින් සිටියේ ය. විදුලිසර ජාලාවක් පුපුරමින් තද සුළං හා කුණාටු වැසි ඇද හැලෙද්දී කිසිවෙක් නොවූ පාළු මාර්ගයේ රථය ඉදිරියටම ඇදෙන්නට වූයේ මකර වේගයෙන් ය. 'චට පට' අනුකරණයෙන් පැති වීදුරුවේ ගැටී පහළට රූටන ජල බිඳිති දෙස බලාගෙන යේෂ් සිටියේ දැඩි කල්පනා ලොවක තනිවෙමින් ය. ස්නේහාගේ අමානුෂික ම|ර|ණ|ය පිළිබඳවම සිතමින් ඔහුගේ මනස පැටලුණු නූල් බෝලයක් ලෙස ව්‍යාකූල වී තිබුණේ ය. "කුණාටුව නිසා පාරවල් හොඳටම ලිස්සනවා සර්..!" සාජන්ට්වරයාගේ හඬින් අවදිවූ ඊළඟ නිමේශයේ නිල රථයේ සවිකොට තිබූ කැඩපතෙන් අහම්බයෙන් යේෂ්ගේ නෙත ගැටුණේ පිටුපස අසුනේ හිඳගෙන සිටිනා තරුණියකගේ අදෘශ්‍යමාන සේයාවකි. රක්ත රුධිරයෙන් නැහැවී විකෘති වී ගිය ඇයගේ මුහුණේ වියරු ඉරියව් දුටු යේෂ්ගේ සියොළගම කිළිපොලා ගියේ ය. "ජිප් එක නවත්වන්න..!" ඉද්ද ගැසුවාක් මෙන් රථය නැවතුණු ඊළඟ තප්පරයේම යේෂ් පිටුපස හැරුණේ කැළඹුනු හදවතින් ය. නමුදු පිටුපස අසුනේ එවන් තරුණියක් නොසිටි අතර අසුන හිස්ව තිබුණේ ය. "ඇයි සර්.. මොකද වුණේ..?" යේෂ්ගේ කලබලකාරී ඉරියව් දුටු සාජන්ට්වරයා විමසුවේ ය. "මුකුත් නෑ.. යමු..!" දෑස් පියාගනිමින් හොඳ හුස්මක් ගත් යේෂ් පැවසුවේ සන්සුන් හඬින් ය. පසුවදා උදෑසන යේෂ් සිය කාර්යාලයට පැමිණියේ සුදුමැලි වූ විඩාබර මුහුණකින් යුතුව ය. පෙරදින නිදි නොලද රාත්‍රිය පුරාවටම සිහිනෙන් පවා පෙණුනු හා ඇසුණු අදෘශ්‍යමාන තරුණියගේ වේදනාත්මක ඉකිබිඳුම් හඬවල් තවමත් ඔහුගේ දෙසවන් පුරාවටම නැවතත් ප්‍රතිරාවය නන්වන්නේ අඳෝනාත්මක ලෙස ය. නමුත් ඒ වේදනාත්මක විලාපයන් අතුරින් ඇසුණු 'ඩේවිඩ්' යන නාමය පිළිබඳව ඔහු දිගින් දිගටම කල්පනා කළේ ය. ස්නේහාගේ මරණ පරීක්ෂණයෙහි වැඩ භාරගත් දිනයේ පටන් ඔහු ගෙවනා රාත්‍රීන් අසාමාන්‍ය වූයේ අදෘශ්‍යමාන කිසිවෙක් ඔහු අසලම සිටිනා බවට ඔහුට දැනෙමින් ය. විටෙක ඔහුගේ සවන්පත් අතර වේදනාබර සුසුම්ලෑම්ද ඇසුණේ ස්නේහාගේ සුකොමළ මුහුණ ඔහුගේ මනසේ සිතුවම් කරමින් ය. "ස..ර් මම ඇතුළට එන්නද..?" කාර්යාල කාමරයේ ද්වාරය එහා පසින් ඇසුණු කොස්තාපල්වරයාගේ හඬින් ඔහුගේ දැහැන බිඳුණේ ය. "එනවා..!" ඇතුළට පැමිණි කොස්තාපල්වරයා බයාඳු බැල්මක් යේෂ් වෙත හෙලුවේ වටපිට බලමින් ය. "මොකක්ද කාරණාව..?" "ස..සර් ඊයේ.. ඊයේ.." ගොත ගසද්දී ඔහුගේ නළල දෙපසින් දහදිය බිඳු පවා වැඟිරුණේ යම් දෙයකට බියවී ඇති බව පෙන්නුම් කරමින් ය. "ගොතගහන්නෙ නැතුව කියනවා අයිසේ..!" "ස..ර් ඊයේ රෑ ගෑණු ළමයෙක් පැමිණිල්ලක් දාන්න ආවා..! ම..මට පොඩි වැඩ වගයක් තිබුණ නිසා මම ඒ ළමයට කිව්වා ඉස්සරහ තියෙන බංකුවෙන් චුට්ටක් ඉඳගෙන ඉන්ඩ කියලා.." කොස්තාපල්වරයාගේ හඬ රහස්‍ය හා භියපත් වූ අතර ඔහුගේ මුහුණ පවා දහදියෙන් පෙඟී දිලිසෙමින් තිබුණේ ය. මොහොතකට කතාව නතර කළ ඔහු සිය සාක්කුවෙන් ගත් ලේන්සුවකින් මුහුණ පිසදැමුවේ වෙව්ලමින් ය. අනතුරුව ඔහු නැවතත් කතාව ආරම්භ කළේ ය. "පස්සේ ඒ ගෑණු ළමයා පැමිණිල්ල කියන්න ඉඳගත්තා.. ඒ ළමයා හැසිරුණේ හරි අසාමාන්‍ය විදියට.පැමිණිල්ල මොකක්ද ඇහුවම ම|ර|ලා දාලා කියලා කෙටි උත්තරයක් දුන්නේ..මම පැමිණිල්ල ලිය ලියා හිටියේ.. මරලා තියෙන්නෙ කාවද ඇහුවම දෙදරන කටහඬකින් ඒ ගෑණු ළමයා කිව්වේ මාව කියලා.. සර්ට කියන්න බලන් ඉද්දී ඒ ළමයගේ ඇස්වල කළු ඉංගිරියාව තිතක් වෙලා වියරු වැටුණා.. පස්සේ මායාවක් වගේ අතුරුදන් වුණා.. මම අනිත් අයගෙන් ඇහුවම කිව්වේ ඒ වගේ ගෑණු ළමයෙක් පොලීසියට ආව බව දැක්කේ නෑ කියලා.." "ඒ ගෑණු ළමයාගේ නම මොකක්ද?" "නමක් ගමක් දන්නෑ සර්.." දෙබැම රැළි කරගත් යේෂ් කොස්තාපල්වරයා දෙස සෘජු බැල්මක් හෙලමින් මොහොතක් කල්පනා කළේ ය. "තමුසේ ඊයේ දැක්කෙ මේ ළමයාවද..?" පෙරදින ස්නේහාගේ කුඩා පැල්පතෙන් රැගෙන පැමිණි ජායාරූපය යේෂ් මේසය මත තැබී ය. බලා සිටියදීම කොස්තාපල්වරයාගේ මුහුණේ කැළඹීමක් හටගත්තේ ය. "මේ..මේ ගෑණු ළ..ම..යා තමයි ඊයේ ආවේ සර්..!" වෙව්ලන වදන්වලින් යුතුව ඔහු පිළිතුරු දුන්නේ ගිලුණු හඬකින් යුතුව ය. ස්නේහාගේ මරණ පරීක්ෂණය ඉදිරියේ යේෂ් සතුව මෙතෙක් පැවති සියළු අත්දැකීම් හා විශ්වාසයන් අතදරුවෙක් බවට පත් කරන අද්භූත පරීක්ෂණයක් වනු ඇතැයි ඔහු කිසිදා නොසිතුවේ ය. කාල චක්‍රය කෙමෙන් කෙමෙන් පෙරලී යද්දී නොවිසදුණ අපරාධ අංශයේ සේවය කළ යේශ්ට මරණ වාර්තාව හා සියළු සාක්ෂි අනුව ඉකුත් නොවැම්බරයේ විසි එක් වන දිනයේ දැඩි වෑයමකින් ලද ප්‍රතිපලයක් ලෙස ස්නේහාගේ මරණයට වගකිවයුත්තා සොයාගැනීමට හැකිවිය. පුදුමයනම් යේෂ්ට නිතරම ඇසුණු අදෘශ්‍යමාන ගැහැණු හඬෙහි ගැබ්ව තිබූ 'ඩේවිඩ්' යන නාමය උන්මත්තක මි|නී|ම|රු|වාගේත් නාමය වීම ය. * * * * * අඳුරු කුටියක අත්, පා දම්වැල්වලින් බැඳ දමා දරුණු වද හිංසනයකට ලක්වෙමින් සිටියේ ඩේවිඩ් ය. හිර කුටියේ ඉහළ කවුළුවෙන් පෙරී ආ මලානික සඳ එළියෙන් ඒකාලෝක වූ ඔහුගේ මුහුණේ ඉරියව් තුලින් වේදනාත්මක බවක් වෙනුවට සමච්චල් සහගත බවක් පෙණුනේ ය. "කතා කරපන් බ|ල්|ලෝ..!" යේෂ් කෝපයෙන් බිරුසන් දුන්නේ ඩේවිඩ්ගේ හිසකේ ඉදිරී මෙන්ම ගැලවී යන තරමේ ආවේගයකින් අදිමින් ය. "හහ්හහ්හා.. උඹට මාව අල්ලගන්ඩ පුළුවන් වුණාට මගෙන් ඇත්ත අහගන්ඩ සෑහෙන්න අමාරු වෙයි..!" මුව දෙපසින් බේරෙන රුධිරය හා මුසු කෙළ 'තුක්' හඬින් ඉවතට ගැසූ ඔහු උන්මත්තක ලෙස සිනාසී එලෙස පැවසුවේ ය. මේ අඩි හයකට වඩා උස්වූත්, උසටත් වඩා මහත්වූ යෝධයෙකු බඳු ඝා|ත|ක|යාගේ උමතු හැසිරීම පිළිබඳව යේශ්ට ඇතිවූයේ උභතෝකෝටික විශ්මයකි. "මම කෙල්ලොන්ට ආසයි..! හැබැයි උන් එක්ක යහන්ගත වෙන්න නම් නෙමෙයි.. ඊට වඩා දෙයක් කරන්න..!" නැවතත් එලෙස කෲර වදන් පැවසූ ඩේවිඩ් දසන් විදහා පුළුල් සිනාවක් පෑවේ සමච්චල් ලෙසින් ය. යේෂ්ට දැණුනේ දෙපතුල් වලින් පටන් ගත් කෝපාග්නියේ ගිනිදැල් උඩුනගිනා බව ය. "තිරිසනා..! අහිංසක කෙල්ලෙක්ව දස වද දීලා ම|ර|ලා.. තව හිනාවෙනවද පරයෝ!.. උඹලා මහ සක්කිලි ජාතියක්..!" උස් හඬින් කෑගැසූ යේෂ් ඩේවිඩ් හට පහර පිට පහර එල්ල කරන්නට ගත්තේ උත්සන්න වූ වියරුවෙන් ය. අවසන දරුණු ලෙස පහර කෑ ඩේවිඩ් සිහිමුර්ජා වූයේ ගතෙන් දැණුනු දරුණු වේදනාව හමුවේ ය. කාලයාගේ ඇවෑමෙන් ස්නේහාගේ ඝාතනය පිළිබඳව කිසිඳු පාපොච්චාරණයක් සිදු නොකළ නිසාම ඩේවිඩ්ව සැකපිට අවුරුදු දෙකක සිර දඬුවමකට අත්අඩංගුවට ගැණුනේ කළුවර කුටියක සිරගත කරමින් ය. වසර දෙකකින් පසුව ඩේවිඩ්ගේ පාපොච්චාරණය සිදු නොවුණහොත් ඔහුට ඊට වඩා දරුණු වැඩ සහිත සිර බන්ධනයකට හසුවන්නට වෙන බව පොලිස් නියෝග ලැබුණි. උමතුවෙන් හැසිරුණු ඩේවිඩ් දින කිහිපයක් ගත වන්නට මත්තෙන් විවිධ වෙනස්කම් වලට භාජනය වෙමින් තිබුණේ ය. සෑම මාසයකම විසි එක් වෙනි රාත්‍රියේදී ඔහුගේ වේදනාත්මක අඳෝනාවල් මුළු සිර කුටිය පුරාම රැව් දෙන්නට ගත්තේ ය.

"ඒ..ඒකී..ඒකී.. මට වද දෙනවාහ්..! මාව මේ මඟුලෙන් එළියට ගනියව්හ්..!" බලධාරීන් කිහිප දෙනෙක් ඔහුගේ මෙම කඨෝර කෑගැසීම් නිසාම හදිස්සියෙන් සිර කුටිය වෙත ගියද ඔවුන්ට පෙණුනේ පොළොවේ හිඳගෙන ගල් පිළිමයක් ලෙස හිඳිනා ඩේවිඩ්ව ය. පෙර උමතුවෙන් කෑගැසූ ඔහුම මෙලෙස නොසෙල්වී ඇසිපිල්ලමක්වත් නොගසා සිටීම පිළිබඳව ඔවුන්ට ඇතිවූයේ කුතුහලයක් සේම කෝපයකි. හුදෙක් මෙය ඔහුගේ විනෝදකාරී සෙල්ලමක් වනු ඇතැයි ඔවුන් අනුමාන කලෝ ය. "මට ඉන්ඩ බෑහ්! ඒකි මාව පාලනය කරනවාහ්..! ඒකි මට පිටිපස්සෙන් ඉන්නෙහ්!" ඔහු සිටි සිර කුටිය අන් දිනවල කිසිඳු හාවක් හූවක් නොමැතිව පැවතියද සෑම මාසයකම විසි එක් වන දිනයේ ඔහුගේ හැසිරීම් වෙනස්වන්නේ සුසානයක පසුබිමින් ඇසෙන අසාමාන්‍ය හඬ මෙන් විවිධ විකාර අද්භූත ශබ්දයන් සමඟ සංකලන වී සෑදුණු තනි ශෝක රාවයන්ගෙන් නැඟෙන ගීයක් මෙන් ය. ඔහු පිළිබඳව නැවතත් බලධාරීන් කිසිඳු තැකීමක් නොකළේ මෙය ඔහුගේ උමතු බවේ උපාය මාර්ගයක් බව සිතමින් ය. ඒ හාම ඔහුගේ මේ අසාමාන්‍ය ක්‍රියාවලිය දෑ අවුරුද්දක් පුරාවටම ඔවුන්ට හොඳින් හුරුපුරුදු ය. එමෙන්ම කීප වතාවකම ඔහුගේ ඉරියව් හිටිහැටියේම වෙනස් වනුයේ යම් ආතුරයෙකුගේ පාලනය වීමක් ලෙස ය. සෑම රාත්‍රීන්වලින් අඩක්ම ඔහු සිටියේ නිදිවර්ජිතව ය. සිය කුටිය තුළ සිටගෙන බිත්තියට වාරු දී සිටි ඩේවිඩ් නිතරම පාහේ ව්‍යාඝ්‍ර ගෙරවිල්ලක් බඳු හඬකින් මුමුණන්නේ 'උඹව මරනවාහ්..' ලෙස ය. ඒ ඔහුගේම හිස තුලින් නැඟෙන ඔහුගේම ඇතුලාන්තයේ බිහිසුණු ප්‍රතිරාවය විය. ඩේවිඩ්ගේ මෙම අසාමාන්‍ය චර්යා රටාවන් සමඟ කාලය චක්‍රය පෙරලී ගොස් වසර දෙකකට පසුව උදා වූයේ ඔහුගේ නඩු තීන්දු දවස ය. එම දිනයද මාසයේ විසි එක් වැනිදාවක් විය.අන්ධකාර කුටියේ වැතිර සිටි ඔහුව පිටතට රැගෙන එන්නට බලධාරීන් දෙදෙනෙකුට විශාල ප්‍රයත්නයක් දරන්නට සිදුවිය. වසර දෙකකට පෙර සිටි උමතු ඝා|ත|ක|යා අද විශාල පරිවර්තනයකට භාජනය වී සිටියේ ය. සුදුමැලිව ගිය වැහැරුණු ශරීරය, අපිළිවෙලට දිගුව වැවුණු බොකුටු කොණ්ඩය හා ඔහුගේ ශරීරය පුරාම විවිධාකාර සීරීම් හා තැල්මවල් දක්නට ලැබුණි. සෑම දිනකම වෙව්ලමින් තිබුණු ඔහුගේ මුහුණේ ඉරියව් තුලින් විද්‍යාමාන වූයේ කිසියම් දෙයකට අධික ලෙස භියවෙමින් සිටිනා බව ය. එමෙන්ම ඔහුගේම රුධිර පැල්ලම් තුලින් සිර කුටියේ බිත්ති පුරාවටම ලියා තිබුණේ 'මම මරණයට භයයි.. මාව අත්හරින්න..' ලෙස ය. "විකාර නොකර වරෙන් මිනිහෝ!.. අද තමයි උඹගේ වැරදි වමාරන දවස..!" "බෑ.. බෑහ්! මාව පිච්චෙනවාහ්! බෑහ්.." අන්ධකාරයේ සිටි ඔහුට හිරු එළිය ගෙන දුන්නේ දැඩි පීඩනයකි. දෝතින්ම මුහුණ වසාගෙන බෙරිහන් දුන් ඔහුව බලධාරීන් බලෙන්ම කැඳවාගෙන විත්ති කූඩුවට රැගෙන ගියේ ය. "මොකද අර මනුස්සයා බෙරිහන් දෙන්නෙ..?" "මේ මනුස්සයා මීට අවුරුදු දෙකකට කලින් පොඩි කෙල්ලෙක්ට වද දීලා මැරුව මානසික පිස්සෙක්..!" නඩු ශාලාවේ සෙසු පුද්ගලයන්ගේ කසුකුසුව එසේ වූ අතර ඩේවිඩ් තම දෝතින්ම වසාගත් මුහුණ වෙව්ලමින් සෙමින් සෙමින් අත්හැරියේ බයාඳු ලෙස ය. "නඩු අංක හයසිය හැට හයට එරෙහිව ගොනුකර ඇති සාක්ෂි මත මෙම සාපරාධී මනුෂ්‍ය ඝාතනය, තොරතුරු වසන් කිරීම සහ ගරු උසාවියේදී වරද නොපිළිගෙන ගරු උසාවිය මෙතෙක් නොමඟ යැවීම යන සියළුම වැරදි යුෂ්මතා පිළිගන්නවාද..?" ඩේවිඩ් අතොරක් නොමැතිව හිස කසන්නේ ය. ඔහුගේ එකිනෙකට පූට්ටු වූ දසන් 'කට කට' අනුකරණයෙන් වෙව්ලන්නේ ශීත සෘතුවේ හිම සාගරයේ මංමුලා වූ මිනිසෙක් ලෙස ය. නඩු ශාලාවේ සියල්ලන්ගේම අවධානය යොමුවූයේ මේ උන්මත්තක මිනිසාගේ අසාමාන්‍ය හැසිරීම දෙස ය. "එ..එසේ..ය ස්වා..මීණී" හිස පහතට නවාගත් ඔහු සෙමින් මිමිණුවේ බයාඳු ස්වරයෙන් ය. "එසේනම් යුෂ්මතා සිදුකළ ඝාතනයේ පාපොච්චාරණයක් අපට අවශ්‍යයි.." විනිසුරුවරයාගේ එවදන් ඇසෙද්දී ඩේවිඩ්ගේ සිත අතීතාවර්ජනයටම ඇඳී ගියේ ය. එදා වැසිබර සන්ධ්‍යාවකි. දෙපස වූ අඳුරු රබර් වනාන්තරය මධ්‍යයේ ඇති බොරළු මාර්ගයේ මහා මුරුගසන් වැසි බාධක හමුවේ කුඩයද ඉහළගෙන තනිවම ඇවිද එන තරුණිය හනි හනිකට පය ඉක්මන් කරන්නේ අද හවස පන්තිය කවරදාටත් වඩා ප්‍රමාද වූ නිසා ය. කළු රෙද්දේ සුදු බෝල වැටුණු චීත්ත ගවුමක් හැඳසිටි ස්නේහා නම්වූ ඇයගේ කාළවර්ණ දිගු වරලස හිස් මුදුනට වන්නට කර අලංකාර පීත්ත පටියකින් බැඳ තබා තිබූ අතර ඉන් පිටතට පැනගත් අකීකරු කෙහෙරැල්ලක් ඇගේ වම් කම්මුල මත දඟකරන්නට වූයේ ඇගේ පැහැපත් උවනත තවත් පියකරු කරමින් ය. අහස සිසාරා විහිදෙනා රිදී රේඛා බඳු අකුණු හඬින් ඇය කිහිපවරක්ම තිගැස්සුණා ය. අසරණ ඇයට නොවැටහුණේ සොඳුරු ඇගේ මරණයේ රුදුරු පහස විඳගැනීමට සැඟවෙමින් ලුහුබඳිනා කුරිරු සෙවණැල්ලක් සිටින බව ය. කාලය ගතවෙමින් තිබුණේ සිදුවීමට නියමිත ශෝකාන්තය පිළිබඳව අබමල් රේණුවක හෝ දැනීමක් නොමැතිව ය. නපුරද ඉව අල්ලමින් සිය ගොදුර කරා නිහඬවම ළඟාවෙන දිවියකු මෙන් නිසොල්මනේම ළඟාවූයේ ස්නේහා වෙත ය. "මම ඒකිව ඉස්සුවාහ්..! ඩාක් වෙබ් එකෙන් එකීව පාවිච්චි කරලා, කරන්න පුළුවන් හැමදේම ඒකිට මම කළා.. මම ආසම විදියට..! පුළුවන් හැම දේකින්ම මම ඒකිව වින්ඳා.. ඒකිගෙන් මම ගොඩක් විනෝද වුණා.. පූසෙක් වුණත් අල්ලගත්තු කැරපොත්තාව එකපාර ම|ර|න්නෙ නෑහ්..! ටිකෙන් ටික..කැරපොත්තාව තමන්ගේ බෝලේ කරගන්නවා..! හොඳට සෙල්ලම් කරනවා.. ඒ කෙඳිරිගෑම්.. ඒ කෑගැහිල්ල.. මාව තෘප්තිමත් කරනවා.." වියරු ලෙස පුළුල් සිනාවක් පෑ ඩේවිඩ් ඉහළ බලමින් දෑස් පියාන තෘප්තිමත් හුස්මක් ඉහළට ඇද්දේ ය. මම තමයි ඒකිව මැරුවේ..! ඔව් මම තමයි ඒකිව මැරුවේ.. හහ්හහ්හහ්.." ඩේවිඩ්ගේ අශෝබන සිනහව හා එම කුරිරු වදන් නඩු ශාලාව පුරාම විහිදී ගොස් නැවතත් ප්‍රතිරාවය නන්වද්දී ශාලාවේ කෙළවරේම අසුන්ගෙන සිටියෙකුගේ දෑස් තුලින් උණු කඳුළු පොදි දෙකොපුල් ඔස්සේ රූරා වැටෙන්නට වූයේ හුස්ම ගන්නට පවා අමතක කරවමින් ය. ඇය තම එකම දරුවාගේ වියෝවේ, සාධාරණත්වය හා යුක්තිය වෙනුවෙන් තවමත් විඳවමින් බලා හිඳිනා ස්නේහාගේ අහිංසක මව ය. තම දියණියගේ මරණය සිදු කළ ආකාරය පිළිබඳව මෙතරම් අධම ලෙස පාපොච්චාරණයක් අසා සිටීමට තරම් ඈ අවාසනාවන්තියක් වූවා ය. දෑ අවුරුද්දක් තිස්සේ තම දියණිය සිහිකරමින් ඇය සිටියේ අවසිහියෙන් ය. "දෙවි කෙනෙක් වගේ හිටපු මගේ රත්තරන් මිනිහා එක්ක මාත් පස්වලට යට නොවුණේ මගේ අහිංසක කෙලීව හදාගන්ඩ ඕනි නිසා.. දරුවෝ වදන තැනටයි උන්ට කිරි පොවන තැනටයි පෙරේත උඹ අපායෙම වැළලෙන්ඩ ඕනි..! මස් ගොඩවල් දැක්කම ඒවා විඳිලා සැප ගන්න ආස උඹ තමයි නියම සතා..! උඹ මගේ අහිංසක දරුවට දුන්නු වද වලට මම උඹට ශාප කරනවා ති|රි|ස|නෝ..!" අසුනෙන් නැඟිට ඇය කෝපයෙන් බිරුසන් දුන්නේ ඩේවිඩ්ගේ අමානුෂික වදන් මවක් ලෙස ඇයට උහුලාගන්නට නොහැකි තැන ය.ඩේවිඩ් වරදකරු බවට සනාථ වෙමින් සියළු දේ අවසන් වනවිට ප්‍රධාන පොලිස් පරීක්ෂකවරයා වූ යේෂ්ගේ සිතටද දැණුනේ මහත් අස්වැසිල්ලක් වූවත් නඩුවේ තීරණාත්මක මොහොත උදාවනතුරු ඔහු ඇඟිලි ගනිමින් සිටියේ ඩේවිඩ් කෙරෙහි බුර බුරා දැල්වෙන කෝපාග්නියෙන් යුතුව ය. නඩු ශාලාවේ සියල්ලෝම ඝාතකයා දෙස අපුලෙන් බලා සිටි මොහොතේ විනිසුරුවරයා තම අවසන් තීන්දුව දීමට සැරසුණේ ය. "යුෂ්මතාට එල්ල වී ඇති සියළු වැරදිවල පාපොච්චාරණය අනුව තමා වරදකරු බව පිළිගැනීම හේතු.." විනිසුරුවරයාගේ අවසන් තීන්දුවට බාධා එල්ල වූයේ නොසිතූ ලෙස ය. නඩු ශාලාවේ විදුලි පහන් එකවරම නිමි නිමී දැල්වෙන්නට ගත්තේ සියල්ලන්ගේම සිත් කුතුහලයට පත් කරවමින් ය. අයිස් කුට්ටියක් මෙන් ශීතල යමක් සිය දෙපතුලේ සිට මුහුණ දක්වා ස්පර්ෂ වෙමින් උඩු නගිනා බවක් දැනීමෙන් ඩේවිඩ්ගේ සියොළගම කිලිපොලා ගියේ අන්තරායකාරී හැඟුමකින් තිගස්සවමින් ය. හඬ නැගීමට කෙතරම් ප්‍රයත්න දැරුවද ඒ සියල්ල අසාර්ථක වූයේ වායුගෝලයක් සිරවී ඇති ලෙස ඔහුගේ උගුරෙන් දැණුනු අපහසුතාවය හේතුවෙන් ය. තප්පර පහක් ගෙවී ගිය ඊළඟ නිමේශයේ මුළු ශාලාවම දෙවනත් වන පරිදි ඩේවිඩ් විලාප නඟන්නට ගත්තේ ශාලාවේ එක් අඳුරු කෙළවරක් දෙස බලාගෙනම ය. කෙමෙන් කෙමෙන් ඩේවිඩ්ගේ හඬ යක්ෂ හඬක සංකලනයක් බවට පරිවර්තනය වෙද්දී හිස දෝතින්ම බදාගත් ඔහු විත්ති කූඩුවේ පොළොවට ඇද වැටී මරු විකල්ලෙන් දඟලන්නට ගත්තේ ය. ඔහුගේ අද්භූත හැසිරීම් රටාව පිළිබඳව කුතුහලයෙන් පසුවුණු නිල ඇඳුම හැඳ සිටි පොලිස් බලධාරීන් ඔහු අසලට පැමිණෙන්නට ප්‍රථමව වේදනාවෙන් මොර දුන් ඔහු නිහඬ වූයේ එක්වරම ය. සියල්ලෝම කලබලයෙන් නැඟී සිටි අතර නිමි නිමී දැල්වුණු විදුලි බල්බ නැවතත් පෙර පරිදිම දැල්වුණේ අසාමාන්‍ය වූ අද්භූත සිදුවීමක අවසානයක් වූ බවට අර්ථ දක්වමින් ය. දඩිබිඩියේ විත්ති කූඩුවට පැමිණි පොලිස් බලධාරීන් දෙදෙනෙකු ඩේවිඩ්ගේ නිසල සිරුරේ නාඩි පරීක්ෂා කල අතර එක් පොලිස් බලධාරියෙක් යේෂ් දෙස බැලුවේ කුතුහලාත්මක බැල්මෙන් ය. "මේ මනුස්සයා මැරිලා සර්.." පොලිස් බලධාරීයා පැවසූ දෙයින් යේෂ්ගේ මුහුණේ කිසිදිනක දැනී නොතිබූ තරමේ ලොව ජයගත්තාක් බඳු ප්‍රීතියකින් හසරැල්ලක් ඇඳී මැකී ගියේ ය. සිදුවූ දෙයෙහි අගක් මුලක් ගලපාගත නොහැකිව සියල්ලන්ම වික්ෂිප්ත මානසික තත්ත්වයේ පසුවූ අතර ශාලාවේ කෙළවරේ අඳුරු පැතිකඩ තුළ නිසොල්මන්ව සිටගෙන සිටි කළු පැහැ රෙද්දේ සුදු පැහැ බෝල හැඩ වැටුණු චීත්ත ගවොමක් හැඳගත් තරුණියගේ රක්ත දෑසින් කදුළු වෙනුවට රුධිරය වෑස්සුණේ පලිය ගත් බවට ය. කුරිරු මරණයක් අත්විඳ නැවතත් පිබිඳුණු ඇයගේ තිබූ සියළුම කෝපාග්නියේ ගිනිදැල් විසි එක් වෙනි ඉරණම් දවසේ නිවී ගියා ය. අධික භීතිය හේතුවෙන් හිසේ නහර දෙකක් එකවර පුපුරායෑමෙන් සිදුවූ සාමාන්‍ය මරණයක් ලෙස ඩේවිඩ්ගේ වෛද්‍ය වාර්තාවේ සඳහන්ව තිබූ අතර සියල්ලෙන් සැනසීමට පත්වූ අදෘශ්‍යමාන ස්නේහාගේ ආත්මය දුහුවිල්ලක් සේ ඉහළ අහසට නැඟී අන්තර්ධාන වූයේ තම ආදරණීය මව දෙස බලා සෝ සුසුමක් හෙලමින් ය. ඩේවිඩ් යනු මෙලොව සැඟව සිටින තවත් එක් උන්මත්තක ඝාතකයෙක් පමණක් බව ඔබ තරයේ සිහි තබාගන්න. සමාප්තයි... ඔබගේ ආදරණීය අදහස ලබා දෙන්න...❤️ @All Received By Rishadhi Siththaraමගේ හීනය තිබුණේ මොහොතවල් ලස්සන කරන එක සහ ඒ මොහොතවල් ඡායාරූප ගත කරන එක. දකින ඕනම දෙයක සුන්දර පැත්තක් දකින්න මට ඕන වුනා. මං හිතන්නෙ

මම ඒක ඉගන ගත්තෙ අම්මගෙන්. අම්මා ඉන්න කාලෙ අම්මට පුළුවන් කම තිබුණා දකින හැමදේකම ලස්සක් දකින්න, අම්මා කියන විදියට නම් ඒක අපේ මනසට සැහැල්ලුවක් කියලා තමයි අම්ම කියන්නෙ. අම්මගෙන් ආපු ඒ පුරුද්ද මට හීනයක් නිසාම රස්සාව විදියට මම තෝර ගත්තෙත් ඒකමයි. මං මුලින්ම කරපු වෙඩින් එක වුනේ සාමාන්‍ය තරුණ යුවලක් නෙවෙයි. අවුරුදු පනස් දෙකක මනමාලයා අවුරුදු හතළිස් අටක මනමාලි. රස්සාවක් විදියට මේ වැඩේ තනියම පටන් ගන්න කාලයක් තිස්සෙ හිත හිත හිටියට ඒකට මුල් අඩිය තියන්න තිබුණේ ලොකු බයක්. ඒ බය නැති කරලා මේ වැඩේ බාරගෙන කරන්න "ඔයාට පුළුවන්" කියන ලොකුම තල්ලුව දුන්නෙත් ඔය මනමාලි ම තමයි. එන්න ඒ තල්ලුව නිසාම මම පළවෙනි වැඩේ පටන් ගන්න තීරණය කරා. ඔය මනමාලයා, මනමාලි දෙන්නවම මම දන්න අය වුනත් ඒ සම්බන්ධය ගැන මට මුලින්ම කිව්වේ මදාරා නැන්දා. අපි මදාරා නැන්දව කාලයක් තිස්සෙ දන්න අඳුරන හිතවත් කෙනෙක්. මදාරා නැන්ද කසාඳ බැඳලා හිටියට එයාගේ හස්බන්ඩ් අවුරුදු පහළවකට විතර කලින් තමයි නැති වුනේ. මං දැනුවත්ව දැං අවුරුදු හතරක පහක ඉඳලා මදාරා නැන්දා හිතවත් සම්බන්ධයක ඉන්නවා කියලා මම දැනගෙන හිටියේ. හැබැයි මම ඒ ගැන දන්නවා කියලා මදාරා නැන්දා දැනගෙන හිටියෙ නැහැ. මම ඒක දන්නවා කියලා එයාලට අඟවන්න ගියෙත් නැහැ එයාලට අපහසුවක් දැනෙයි කියලා හිතලා. පනහට කිට්ටු වෙන්න ඉන්න මදාරා නැන්දා ආදර සම්බන්ධයක ඉන්නවා කියලා මම දැනගෙන හිටියත් ඒ සම්බන්ධය විවාහයකට යයි කියලා හිතුණේ නැහැ. මොකද ඒ දෙන්නගෙ පුද්ගලික ජිවිත ඇතුලේ දෙන්නම දෙන්නගෙම සහකරු සහකාරිය අහිමි වී ගිය ශෝකයත් එක්ක ජිවත් වෙමින් හිටියේ. මං ඒ දෙන්නා දිහා බාහිරින් දකින කෙනෙක් විදිහට මං ඒ දෙන්නව දැක්කේ ගමන මඟදි මුණගැහුන තනිවීම බෙදාගන්න ඉන්න දෙන්නෙක් විදියට. කොහමත් මනුස්සයෙක්ට තනිවීම දැනෙන්න වයසක් නැහැ. ඒක ළමා කාලයෙදිත් වෙන්නත් පුළුවන්, තරුණ කාලෙදිත් වෙන්නත් පුළුවන් එහෙමත් නැත්තම් වයසට ගියහම වුනත් වෙන්න පුළුවන්. ඔන්න ඔය තනිවීම බෙදාගන්න හැම කාලයකදිම අපි ළඟ කවුරු හරි ඉන්න ඕන කියලා මං විශ්වාස කරනවා. ඒ ඉන්නෙ යාලුවෙක්ද දෙමව්පියන්ද පෙම්වතුන්ද කියන කාරණාව නෙවෙයි වැදගත්. ඉන්න පුද්ගලයා සහ ඒ පුද්ගලයගෙන් අපිට ලැබෙන සුවයයි වැදගත් වෙන්නෙ. සමහරවිට ඒ සුවය ඒ දෙන්නට ලැබෙනවා හිතුන නිසා දෙන්නා විවාහය කියන තැනට යන්න තීරණය කර ඇති. ______________________ වෙඩින් එකේ වෙන්න ඕන හැම දෙයක් ගැනම මට කිව්වේ මනමාලි. මනමාලයා කියන්න ඕන දේවල් පවා හොයල බලලා කරන්න කිව්වේ මනමාලි වන මදාරා නැන්දා. මනමාලයා වෙඩින් එකේ වැඩකටයුතු සම්බන්ධයෙන් මාත් එක්ක ලොකු කතාවකට ආවේ නැහැ. මම මේ වැඩ පුරුදු වෙන්න සමීර අයියත් එක්ක ඉස්සර වෙඩින් වලට ගියහම වුනත් ගොඩක් වෙලාවට වෙන්නෙ ඕකමයි. කෙල්ල තමයි හැමදේම ප්ලෑන් කරකර වෙන්න ඕන දේවල් කියලා අපිව දැනුවත් කරන්නෙ. මදාරා නැන්දගෙ හැසිරීමත් එක්ක මට හිතුන දෙයක් තමයි "වයසට ගියා කියලා මිනිස්සු කැමති දේවල් නැති වෙන්නෙ නැහැ ඒ කැමති දේවල් මතු වෙන එක පාලනය කරනවා විතරයි" කියන දේ. මදාරා නැන්දා කියපු විදියට එයාලාට ඕන වෙලා තිබුණේ බතික් ඇඳුම් ඇඳලා ෆොටො ශූට් එක කරන්න. ඒකට මම ලොකේශන් තුන හතරක් කිව්වහම එයාලා බීච් එකෙයි රබර් වත්තකයි ෆොටෝ ශූට් කරන්න කැමති වෙලා එයාලා බලාපොරොත්තු වුන විදියට වැඩේ කරගන්න පුළුවන් වුනා. වෙඩින් එක ගන්න ඕන වුනේ එළියේ තැනක කියලා මට මුලින්ම මදාරා නැන්දා කිව්වහම මං ඇහුවා ඒ මොකද කියලා ඒකට මදාරා නැන්දා "හැංගිලා හිටියා ඇති" කියලා උත්තරයක් දුන්නා. ඇත්ත වෙන්නත් ඇති ඒ වයසක ඉන්න දෙන්නෙක් ආදර සම්බන්ධයක් පවත්වනවා කියන්නෙ ම ඒ දෙන්නට අභියෝගයක් සමාජය එයාලව කොහම පිළිගනියිද කියන කාරණාව නිසා. කොහම හරි මදාරා නැන්දා කිව්ව විදියට අපි එහෙම තැනක් නිර්මාණය කරා. ඒක තිබුණේ අපේ ගමට ගම් දෙකක් විතර එහායි තිබුණු ගමේ ගඟක් ළඟ. අපි එතනට යනකොට වෙඩින් එකක් ගන්න සුදුසු පරිසරයක් තිබුණේ නැහැ. අපිට අවශ්‍ය පරිසරය අපිටම නිර්මාණය කරගන්න වුනා. ජිවිතේ සමහර දේවල් එහෙම තමයි කියලා හිතෙනවා කවුරුත් අපිට පාරවල් හදලා දෙන්නෙ නැහැ අපිම ඒවා නිර්මාණය කරගන්න වෙනවා. හරියට මදාරා නැන්දලාගේ හැංගිලා තිබුණු ආදර කතාව විවාහය කියන තැනට ආවා වගේ. වෙඩින් එකේ හැම දේම පිළිවෙළට හරි ලස්සනට මට කරන්න පුළුවන් වුනා. අන්තිමට මට කරන්න ඉතුරු වෙලා තිබුණේ මං තනියම කරපු පළවෙනි වෙඩින් එකේ ෆොටො ඇල්බම් එක බාර දෙන්න විතරයි. මං ඒක එඩිට් කරන්න දීලා තිබුණේ යාලුවෙක්ට ඒ වැඩෙත් ඌ ඉක්මනින් ඉවර කරලා දුන්නා. මං යාලුවගෙන් ඒ ඇල්බම් එකත් අරගෙන ගෙදර ඇවිත් තාත්තගෙ අතට ඇල්බම් එක මුලින්ම දුන්නට මොකද මට තාත්තගෙ ඇස් වලින් පෙනුණේ වෙඩින් එක දවසේ හිටිය මනමාලයව, ඇත්තටම තාත්තා මනමාලයෙක් වෙලා ඉද්දි හරි ලස්සනයි ! Pubudu Udatiyawala 2024/02/20දුවේ නුඹ මගෙ ප්‍රාණයයි.....❤😔 ටැට්ටර් ලෝඩ් එකට තව වැලි කූඩ තිහක් හතලිහක් විතර අදින්න තියනවා. පුදුම මහන්සියක් ඇඟට පතට දැනෙන්නෙ. සමනොල කංදෙන් පටං අරං විදුලිබලේ හදංඩ වතුර දීල වගාවට වතුර දීල මිනිසුන්ව ජීවත් කරවංඩ නේක විදියේ උදව් පදව් දීල මනංපිටියේ මිනිස්සුන්ටත් කීයක් හරි හොයාගෙන එදාවේල ගැටගහගන්න වැලි ටිකත් දෙන සුරබිදෙනක් වන් මහවැලි ගඟ ගැන මට ඇතිවුනේ ගෞරවයක්. දැං අව්රුදු ගානක ඉදං මගේ ජීවිතේ ගෙවෙන්නේ මේ වැලි ගොඩදාන රස්සාවත් එක්ක. අව්වේ පිච්චෙමින් මනංපිටියේ පාලම යටට වෙලා වැලිගොඩදාල ජීවිතේ ගෙවංඩ උන තැන දක්වා වැඩ සිද්ද වෙච්චි විදිහ හිත ඇතුලෙ චිත්තරපටියක් වගේ මැවෙන්න ගත්තෙ මහන්සියයි දුකයි වැඩි නිසාමද මංද. මං ඉපදුනේ හැදුනෙ වැඩුනෙ පදවියෙ වැලිඔය ජානකපුර කියන හද්දා පිටිසර ගමේ. අසූව අනූව දශකයේ අපි ගමේ තිබ්බ එකම ස්කෝලෙට අකුරුකරංඩ ගියේ බෝම්බ වෙඩිහඩ මැද්දෙ කොටියි හමුදාවයි කරපු යුද්දෙදි දෙගොල්ලටම ඉතා විශාල වැදගත්කමක් තිබ්බ මායිම් ප්‍රදේශයක් ඒක. දෙමල භාශාවෙන් වැලිඔයට කිව්වෙ මනලාරු කියල. වේලුන කෝටුවක් පොලොවට ඇන්නත් පැලවෙන තරම් සරුසාර භූමියක් උනත් කාගේවත් හෙවිල්ලක් බැලිල්ලක් නැති වැලි ඔයට අත්වුනෙත් අපේ ජීවිතවලට සිද්දවුන ඉරණමමයි. යුද්දෙ කාලෙ රෑට හඳ එලියටත් වහංවෙලා ජීවිත බේරගංඩ කැලේටවෙලා නිදාගත්ත වැලිඔය හිටපු අපේ ජීවිතවලටනං කවදාවත් හඳ පෑව්වෙ නෑ. තාත්තා මැරුණට පස්සෙ ඇදුම් කෑලි දෙකතුනයි ඉස්කෝලෙ අස්වීමයි සහතිකටිකයි අරං කොලඹට එනකම්ම මං හිටියෙ කටුමැටි ගේක. අම්මා නැති උනේ ඊටත් ගොඩක් කාලෙකට ඉස්සෙල්ල. මට කියල එහෙමට හිතේසිවන්ත නෑදෑයෙක් යාලුවෙක් හිටියෙත් නෑ හැමෝම අන්ත අසරණ අඩියක හිටිය අය. අඳුරණ කාත් කව්රුත් නැති උනත් මහා විසාල නගරයක් කියල හිතේ ඇදිල තිබ්බ කොලොම් රටට මං ආවෙ සත ගානක් අතේ තියං කොලඹ ඇවිත් ධනකුවේරයෙක් උන මැලිබන් මුදලාලි වගේ වෙන්න නොව්නත් ජීවත්වෙන්න හිතාගෙන. වැලිඔයදි ඇත්තටම මං ජීවත් උනේ නෑ. කොලඹදි වෙච්චි සංගදි ගැන පොතක් ලියංඩ කරුණු තිබ්බත් මගේ ජීවිතේ වෙනස්කලේ අමරපාල මහත්තයව හමුවීමත් එක්ක. බාර් එකක වේටර් කෙනෙක් විදිහට මම කොලඹ වැඩකරනකොට තමා එතුමා මුලිච්චි උනේ සතියට දවස් තුනක්වත් බාර් එකට එන ඔහුට නිතරම වගේ සේවය සැපයුවේ මම. එහෙම ලොකුවට කතාබහක් නැති අමරපාල මහත්තය මම එක්ක ගොඩාක් කුලුපග උනා. දවස් ගානක් තිස්සේම මගේ අතීත කතාව හාරා අව්ස්සල ඔහු සියුම් දුකක් මිශ්‍ර සතුටක් වින්ද බව මට තේරුම් ගියා. මං මොනව හංගන්නද මගේ දුක්බර කතාව මං අකුරක් නෑරම කියල දැම්ම. ඊටත් මාස කීපෙකට පස්සෙ තමයි අමරපාල මහත්තයා වැඩකරන කොම්පැනියේ පියන් කෙනෙක් විදිහට මම වැදගත් රස්සාවක් පටංගත්තේ. කාලයක් ගතවෙනකොට මට ලිපිකරුවෙක් දක්වා මට්ටමට උසස් වෙන්න පුලුවන් උනේ කැපවෙලා සේවය කරපු නිසාමයි. නැවතිලා උන්නු බෝඩිමට බස් එකේ එන දවසක තමයි මට මල්කාන්තිව මුලිච්චි උනේ. ටිකක් හැඩකාර කෙල්ලෙක් උන එයා මගේ දිහා නෙතගින් බලනකොට මගේ පපුකැනැත්තත් එයාට මනාපයි කියල ඉඟිකලා. ඒ වෙනතුරු කිසිම ගෑනියෙක්ගෙ පහසක් ලබනවා තියා මම ඒ ගැන හිතුවේවත් නෑ මගේ දුක්බර අතීතය විසින් ගැහැණුන් මගේ ජීවිතයට ගොඩාක් ඈතින් තිබ්බා වගෙයි. කොහොමින් කොහොමින් හරි අපි දැන අඳුන ගත්තා. මේ ගැන තාත්ත කෙනෙක් වගේ හිටපු අමරපාල මහත්තයට කිව්වට පස්සෙ තමයි එයා මැදිහත්වෙලා මල්කාන්තිගෙ ගෙදරට මාව එක්ක ගිහිං මංගල්ලෙත් කරල මල්කාන්තිගෙ ගෙදරම බින්න බහින්න වැඩ සලස්සල දුන්නෙ. මල්කාන්ති හොඳ ගෑනියෙක්, කවදාවත් මගේ අතීතෙ හෑරුවෙ නෑ, මං මගේ දුක්බර අතීතෙත් හීනෙකින්වත් නොපෙනන ගානට අමතකම කරල දැම්ම. පුතාල දෙන්නගෙන් ලොක්කට අව්රුදු හයක් විතර වෙනකොට තමයි මල්කාන්ති කුලියට දෙන්න හදපු අපේ ගෙදර ඉස්සරහ කාමරේට අලුත් ජෝඩුවක් ආවෙ. අපිට අලුත් උනාට ඒ දෙන්න බැඳල අව්රුදු හත අටක් වෙච්චි ජෝඩුවක් හැබැයි දරු මල්ලො ලැබිල හිටියෙ නෑ. මේ කුලියට ආපු කාන්තාව ටිකක් හැඩකාර කෙනෙක්. ටික කලක් යනකොට ඇය මම එක්ක නිතර කතාවට එන්න ගත්තා. ගොඩාක්ම කතාකලේ මල්කාන්ති නැති අල්ලපනල්ලෙමයි. "අයියේ බලන්නකෝ අපි බැඳල අව්රුදු අටක් තාම බබාල නෑනේ" "ඩොක්ටර් කෙනෙක්ටවත් පෙන්නුවේ නැද්ද නංගී" දැං අව්රුදු පහක් තිස්සෙ වෙදකම් කරනවා අයියේ මටනං දැං එපාවෙලා" දරුවෙකු නැතිව ඈ ගෙවන ජීවිතේ මහා පාලු දුක්බර එකකැයි ඈ මට ඒත්තුගන්වන්නීය. එක ස්කෝලෙ නිවාඩුවක මල්කාන්තී දරු දෙන්නවත් අරං බංඩාරවෙල ඉන්න එයාගෙ නංගිලගෙ ගෙදර ගියේ දවස් දෙකකට. අන්න එදාතමයි කාමරේ කුලියට හිටපු අප්සරා හරියටම ගොදුර ඩැහැගන්න කඩා පැන්නෙ. මට තාමත් මතකයි එදා හවස එයාගෙ මහත්තය එන්න ඉස්සර එකපාරටම මගේ කාමරේට ඇවිත් අඬාවැටුන හැටි. "අයියේ ඔයා කිසිම වනචරකමක් නැති හොඳ කෙනෙක් බව මම දන්නවා.මම වනචර ගෑනියෙක් කියල හිතංඩ එපා.. මම දරුවෙක් නැතුව පුදුම මානසික වේදනාවක් විදින්නේ මට පිහිටවෙන්න අයියේ බේත් ගත්තට මේක කවදාවත් හරියන වැඩක් නෙමේ මේ බේත් ගැනිල්ල මට එපා වෙලා අයියේ මට තේරෙන විදිහට මගේ මහත්තයට දරුවෙක් හදංඩ බෑ.. අප්සරා මාවත් ඇඳේ පෙරලාගෙන වැලහින්නියක මෙන් හඬනවිටත් නිහඬව හුන් මා ඇගේ උණුසුම් කඳුලු රත්පැ

හැ කම්මුල් දිගේ රූරා විත් මගේ පපුවට වැටෙද්දී ඈට පිහිට වීමට තීරණය කලෙමි. දින දෙකක් මගේ කාමරයට ආ ඈ ඊට මාස කීපයකට පසු සැමියාත් සමග අපේ නිවසින් සමුගත්තේ සුභ ආරංචියක් මටත් මගේ බිරිදටත් පවසමින්. "අයියේ අප්සරාට බබෙක් ලැබෙන්න ඉන්නේ,අන්තිමට අල්ලපු දොස්තරගෙ වෙදකම හරිගියා මම මෙයාව එයාගෙ මහගෙදර ඇරලවන්න යන්නේ"යැයි අප්සරාගේ සැමියා පැවසුවේ නිම් හිම් නැති සතුටකින්. අපේ නිවසින් පිටවෙන වෙලාවේ අප්සරා මා දෙස බැලූ බැල්මේ තිබුනේම ස්තූතියි අයියේ කියන්නාක් වැනි හැගීමක්. යම් සිදුවීමක් එසේ සිදු වූවා පමණයි. මා කිසිදා රාගයේ නොඇලිනි,මම ස්ත්‍රීන් පසුපස යන්නෙක් නොවෙමි. අප්සරාට දුවනියක ලැබුනු බවත් ඈ ඉතා සනීපෙන් සිටින බවත් එයට බොහෝම පිං බවත් ලියා මගේ දුරකතනයට කෙටි පනිවිඩයක් ඇගෙන් ලැබෙනවිට මේ සිද්ධියත් අප්සරාත් අමතක කිරීමේ අවසාන අදියරේ තමයි මම හිටියේ. මම දුවෙකුට ඉතා ආශාවෙන් සිටියත් දුවක් ලබන්නට බැරිවිය. මට දාව අප්සරාට ලැබුනු දුවණිය ගැන ආදරයක් සිතෙහි මෝරන්නට විනි. ඉදහිට අප්සරාට මගෙන් සහ මට අප්සරාගෙන් ලැබුනු කෙටි පනිවිඩයක් හැර වෙන යමක් නොවීය ඒ සැම දුවණිය ගැන යමක් පමණක්ම විය. කාලය වේගයෙන් ගතවුනේ මගේ ලොකු පුතාට අව්රුදු පහලොව වෙනකොට අප්සරාගෙ දූට අව්රුදු අට ලබමින්. සැමියා සමග ඉතා යහපත් ජීවිතයක් ගතකරන ඈ ඉතා දිගුකලකට පසු මට දුවණියගේ චායාරූප කිහිපයක් එවා තිබුනේ දුව ගැන හදවතේ සිරවූ ගින්නට පිඳුරු දමමිනි. මම ඒවා මගේ කන්තෝරු බෑගයේ බහා සුරකිනු ලැබූයේ මහා වස්තුවක් ලෙසිනි. ඔය අතරෙ තමයි දවසක මට තදබල හෘදරෝගයක් (හාට් ඇටෑක්) ආවෙ. කංතෝරු කාමරේම සිහියක් පතක් නැතුව ඇදගෙන වැටුණු මට යන්තමින් සිහිය ආවෙ රෝහලේ දැඩි සත්කාර ඒකකයේදී. අතපය සොලවා ගත නොහී පපුවේ විස්තරකල නොහැකි වේදනාවත් නිසා මා වෙලීසිටියේ මරණාසන්නව මරණය පිලිබද දැඩි බියකින්. හෘද රෝගයක් කියන්නෙ මාරාන්තික දෙයක් හෘද රෝග වැලඳීමෙන් හදිසියේ අවසන් ගමන් ගිය මිතුරන් කිහිපදෙනෙකුගේ මුහුණු මට ඒවෙලාවෙ මැවී පෙනෙන්නට ගත්තා. මරණ බිය නිසා හැමදේම මම වරද්දගත්තා. සිරුරට සවි කොට තිබූ නේක යන්ත්‍ර වලින් පිටවූ ගොරහැඩි ක්‍රීක් ක්‍රීක් හඬ මැද අධික බිය නිසාම ජීවිතයේ මම ගෙවමින් සිටින්නේ අවසාන විනාඩි කීපය බව මට අවබෝධ වෙන්නට උනා ජීවිතේ අවසන් මොහොතේ කිසිවක් පැවසීමට ඔබට අවස්තාව ලදොත් නිසැකයෙන්ම ඒ දරුවන් පිලිබඳව වනු ඇත. දැඩි සත්කාර ඒකකයේ දරාගත නොහැකි පපුවේ වේදනාවක් සමග මරණය සමග පොරබදමින් සිටි මා මේ ගෙවෙන්නේ මාගේ අවසන් මොහොත බව දැඩිව විස්වාස කලා මම අමාරුවෙන් වචන පටලා බිරිඳ ඇමතූයෙමි. "ම... ල්..කා..න්..ති මට ඔයාට කියංඩ දෙයක් තියනවා." "කියන්න මහත්තය ඕනෙ දෙයක් කියන්න රත්තරනේ" අර අපේ ගෙදර නැවතිලා හිටපු අප්සරාට දුවෙක් ඉන්නවා.. ඒ දුව මගේ......... ඔයා මට කරන ලොකුම උදව්ව මං නැති දවසක අර පාදුක්කෙ ගත්ත ඉඩම විකුණල ඒ සල්ලි මගෙ දුවට දෙංඩ කියල අප්සරාට දෙංඩ මං ඔයාගෙං ඉල්ලන්නෙ එච්චරයි... මං කිසි වැරදි දෙයක් කරල නෑ. හිතේ අමාරුවෙන් සිරකරගෙන සිටි රහස බිරිඳ ඉදිරියේ වමාරණු ලැබූයේ මගේ විස්වාසවන්ත ජීවිත සහකාරිය වශයෙන් ඇයගෙන් මගේ ජීවිතයට ඇවැසි අවසන් උපකාරය ලබා ගැනීමේ අටියෙනි. මට නැවත සිහි නැතිවීමට පෙර බිරිඳගේ ඇස් ගිනිපුලුඟු බවට පත්වෙමින් තිබුණ බව මට අද වගේ මතකයි. රෝහලේ මට ප්‍රතිකාර කොට මා ගලවාගත් වෛද්‍යවරයාට මම අදත් සාපකරමි. මේ ඔක්කොම දුක ඔහු මා බේරාගත් නිසාවෙනි. "මේ බඩු මුට්ටු අරගෙන යන තැනක තොලොංජි වෙලා පලයං වනචරයා හිටියෙ දෙකට ගනිංඩ බැරි වැදගතා වගේ තව කොහෙ කොහෙ ලමයිද දන්නෙ නෑ මේකට" මා රෝහලෙන් ගෙදර පැමිණි දෙවෙනි දින ඈ වියරුවෙන් මෙන් හැසිරුනේ තම සැමියා මැරූ පලිය ගන්නට තනේ කඩා පඬිපුර ගිනි ලෑ පත්තිනි මෙනි. කොන්ඩය කඩාගෙන ඇස්වලින් ගිනිපිටකරමින් ඈ මගේ ඇදුම් කැඩුම් සියල්ල එකින් එක එලියට විසිකරන්නට විය. අවට සිටියවුන්ට ඇසෙන සේ ඈ කෑ ගසා මගේ නුගුණ කියන්නට වින. "මූ පූසවගේ හිටියට වටේට හොර ගෑනු, ලමයි........ මෙහෙ හිටිය අප්සරා කියන ගෑනිට සිට මූට දාව දුවෙක් ඉන්නවා. මේක මෙහෙ හිටියොත් මගෙ කොල්ලො දෙන්නට තියන දේත් නැතිවෙනවා වටේ උංටම බෙදලා. බින්න බස්සගත්ත එක තමා මං කරගත්ත වරද..." පල යංඩ මෙහෙන් කියමින් නිවසින් මා පන්නා දමනවිට මා ගොඩනගාගත් ලොව මගේ හිසමතට කඩාවැටුනා වැනි හැගීමක් ඇතිවිනි. මගේ කොල්ලො දෙන්නාගෙන් එකෙක්වත් මා ගලවාගැනීමට ඉදිරියට නොඒමෙ රහස කව්රු දනිද්ද සමහරවිට උන් එතරම් දෙයක් තේරෙන වයසක නොවන නිසා වෙන්නත් පුලුවන් දුවක සිටියානම් අනිවාර්‍යෙන්ම මල්කාන්තීව නවතා මා ගලවාගන්නා බව මට සක්සුදක් සේ විස්වාසය. දිගු කාලයක් ඈ සමග ජීවිතය බෙදාගත් මා මෙසේ පන්නා දැමීමට තරම් ඈ කුරිරු වූයේ කෙසේද...? අමරපාල මහතාවත් ජීවතුන් අතර සිටියානම් ඔහුසමගවත් මේ දුක බෙදාගැනීමට තිබිණි. දැන් මට තවදුරටත් ලෝකයට මුහුණදිය නොහැක, මට මෙලොව කිසිවකුත් නැත. වසර තිස් හයකට පෙර ලට්ට ලොට්ට ටිකක් කුඩා බෑගයක දමා ජනකපුරෙන් කොලඹ රට බලා ආ ලෙසම කංතෝරු බෑගයේ තිබූ මගේ දුවගේ චායාරූපය පමණක් සාක්කුවේ රුවා ගෙන ආපසු ආ ගමන නැවතුනේ මා කුඩාකල දහදුක් විඳි වැලිඔයටම සමාන මේ කර්කශ මනම්පිටියෙනි. "මහත්තය මොකද ඇස්දෙකේ කඳුලු..? මේං මේ කහට වතුර ටික බීල හිටිංඩ" ඇඟ මස මහවැලි ගඟේ වැලි ගොඩදාංඩම දියකර හැර කේඩෑරි වූ මේ අසරණ ගෑනි නොවෙංඩ මං මේ පාලමෙං පැනල හුගක් කල්.. © Dhammika Wickramaarachchi 20/02/2024බිරිඳ සමග විවාහ වී දෙවෙනි සංවත්සරය ගෙවන කාලය වන විට ඇය නෙගටිව් වීම අප කාගේත් විමතියට කරුනක් විය.. ඇය කොයි වෙලාවෙත් නෑ. බෑ ..කියාගත්ත ගමන් සිටීම අපටද මහත් හිසරදයකි.. මට බෑ.. මම ඕක කරන්නෙ නෑ.. මං දන්නෙ නෑ.. මට තේරෙන්නෙ නෑ.. ඔය වැඩේ කරගන්න මට බෑ.. මට ඕක ගැන මොකුත් හිතෙන්නෙ නෑ.. වගේ නෑ බෑ යන වචන නැතුව ඇයට කතා බහක් නැති තරම්ය.. මෙසේ නිතරම නෑ බෑ කීම මනෝවිද්‍යාත්මකව ඉතා හානිදායක බැවින් එය කෙසේ හෝ නැවැත්වීමට ලංකාවෙ ඉතා ප්‍රසිද්ධ පුනරුත්ථාපන කඳවුරක් වන කන්දකාඩු වලට ඇයව මාස තුනක ධනාත්මක සිතුවිලි හැඩගැස්වීමේ කඳවුරට ඇරලවා අප ආවෙ හද පිරී යන තරම් ශෝකයකිනි.. දින සති ගෙවී යද්දී අපට එම කඳවුරෙන් ඇමතුමක් ලැබුනි. "ආ.. මේ දනුශ්ක මහත්මයාද .. ආ ඔයාගෙ වයිෆ් දිල් නංගි දැන් ඉතා හොඳයි.. නෑ බෑ කියලා කියන්නෙම නෑ.. හා පුලුවන් කියලා තමා ඕනෙ වෙලාවක කියන්නෙ. එයා තමා අලුතෙන් එන අයවත් පුහුනු කරන්නෙ.. කොටින්ම මේ කඳවුරේ අපි හුරතලේට හැදුවා එලු පැටියෙක් .. මෑතක් වෙනකන් ඌ බෑ බෑ බෑ.. ගගා කෑගැහුවෙ .. දැන් දිල් නංගි ඌවත් පුරුදු කරලා ඌත් පුලුවන් පුලුවන් කියලා කෑගහන්නෙ... අපටත් හිතාගන්න බෑ මේ ලමයා හරි ඉකමනට පොසිට්ව් උනානෙ .. ලබන මාසෙ එයාව මෙතනින් එවන දවසෙ ඔයාලා එන්ඩකො අපේ ලමයි තව විස්සක් ඉන්නවා එයාලත් එදාටනෙ යන්නෙ ගෙවල් වලට.. කට්ටිය පොඩි කොන්සට් එකක් එහෙමත් තියනවා දිල් නංගිත් සින්දුවක් කියනව කීවා ඒකේ.. " අදාල දවසේ කන්දකාඩු ගිය අපට දැකගත හැකි වූයේ ඉතා සතුටින් කොන්සට් එකට සූදානම් වන බිරිඳය ..ඇය දුටු ගමන් අම්මා "අනේ පැටියෝ ඔයා නැතුව පාලුයි ගෙදර ඉන්ඩ වත් බෑ.." කීමත් සමග අම්මාගේ කට අතින් වැසූ බිරිඳ "හා හා අම්මා බෑ කියන වචනෙ කියන්ඩ එපා.. ඒ වචන හරි නරකයි.. " කීමත් සමග අපටද ඇති වූයේ විශාල සතුටකි.. පැයක් පමන ගතවූ පසුව කොන්සට් එකේ බිරිඳගේ ගීතය ගායනා කිරීමේ අවස්තාව පැමිනියේය.. ඇය සුදු සාරියකින් ලස්සනට හැඩවී ගීත ගායනා කිරීමට වේදිකාවට එන විට අම්මාගේ දෑසද කඳුලින් තෙත් විය... නිවේදකයා මය්ක්‍රපෝනය බිරිඳට දීමට පෙර ඇයව හඳුන්වා දුන්නේය.. "එදා බොල්ගහවෙල බුරවරයෙන්..බැමින කන්දකාඩු නගරය ගම්පිත කල ඒ අසහාය ගී හඬ .. අද දවසෙ ඔබේ සවන් බත් අදරට... එදා සෝමතිලග ජයමහ ගායන ශිල්පියාගේ ඉතා ජනප්‍රිය ඔබ අප ගවුරුත් ඇලුම් ගරන ලස්සන ගීතයක් ගායනා ගිරීමට ..මෙන්න පිලිගන්න දිල් සෆරානා..." රැස්ව සිටි පිරිසගේ අත්පොලසන් මැද බිරිඳගේ ගායනය ඇරඹිණි.. ආදරයේ උනුසුම ලඟ දුක දැනෙන්නෙ තියනවා... දුක් කරදර තියන දවසට දුර පෙනෙන්නෙ තියනවා . ජීවිතයේ හැමදාමත් සැප රැඳෙන්නෙ තියනවා.. සිනහ වෙවී සිනහ වෙවී කල් ගෙවන්න පුලුවන්.. ..ධනුෂ්ක කාංචන ජයවීර..ඔලිම්පික්, ටයිටැනික් සහ බ්‍රිටැනික් සහෝදරියන් තිදෙනා....... වයලට් කොන්ස්ටන්ස් ජෙසොප් (1887 ඔක්තෝබර් 2 - 1971 මැයි 5) නම් අයර්ලන්ත ආර්ජන්ටිනානු ජාතික කාන්තාව නෞකා වල සේවය කළ මගී සේවිකාවක්‌ හා හෙදියක් වූ අතර 20 වෙනි සියවසේ එක් වරක්, දෙවරක් නොව තෙවරක් සිදු වු දරුණුතම නෞකා ව්‍යසනයන්ගෙන් දිවිගලවා ගැනීම ගැන ප්‍රසිද්ධියක් උසුලයි...... 1911 දී වයිට් ස්ටාර් නැව් සමාගමට අයත් ආර්එම්එස් ඔලිම්පික් නෞකාවේහි සේවයට බැඳුනු වයලට් එහි මගී සේවිකාවක්‌ ලෙස සේවය ආරම්භ කළේය. ඔලිම්පික් යනු එකල විශාලතම සුඛෝපභෝගී මගී නෞකාව වූ අතර 1911 සැප්තැම්බර් 20 වන දින සවුත්හැම්ප්ටන් සිට පිටත් වු එය බ්‍රිතාන්‍ය යුද නැවක් වන එච්එම්එස් හෝක් සමඟ ගැටුණි. කිසිවෙකුට මාරාන්තික අනතුරක් සිදු නොවූ අතර නෞකාවට හානියක් සිදු වුවද ගිලී යෑමට පෙර නැවත වරායට ගෙන ඒමට හැකි විය...... එම අනතුරින් පසු 1912 අප්‍රියෙල් 10 වන දින වයස අවුරුදු 24 ක්‌ වු වයලට් ආර්එම්එස් ටයිටැනික් නෞකාවේ සේවයට බැඳුණි. නමුත් දින හතරකට පසු අප්‍රියෙල් 14 වන දින උතුරු අත්ලාන්තික් සාගරයේ අයිස් කුට්ටියක ගැටීමෙන් පැය දෙකයි විනාඩි හතළිහක් පමණ කාලයකදී ටයිටැනික් නෞකාව ගිලී ගියේය. වයලට් ඇගේ මතක සටහන් වල විස්තර කර ඇත්තේ ඉංග්‍රීසි කථා නොකරන අය හට ජීවිතාරක්ෂක බෝට්ටු වලට ගොඩවීමට උදව් කිරීම සඳහා ඇයට උපදෙස් ලැබුණු බවයි. පසුව ඇය ජීවිතාරක්ෂක බෝට්ටුවට ගොඩවී ඇති අතර බෝට්ටුව පහතට දමද්දී ටයිටැනික් නෞකාවේ සිටි නිලධාරියෙක් ඇයට රැකබලා ගැනීම සඳහා දරුවෙකුද ලබා දී ඇත. පසුදා උදෑසන ජෙසොප් සහ දිවි ගලවා ගත් අනෙක් අය ආර්එම්එස් කාර්පාතිය නෞකාව විසින් බේරා ගන්නා ලදී...... නැවත පළමුවන ලෝක සංග්‍රාමයේදී වයලට් බ්‍රිතාන්‍ය රත

ු කුරුස සංවිධානයට සේවය කළ අතර 1916 නොවැම්බර් 21 වෙනිදා උදැසන එච්එම්එච්එස් බ්‍රිටැනික් නම් වයිට් ස්ටාර් නෞකා සමාගමට අයත් රෝහලක්‌ බවට පරිවර්තනය කළ නෞකාවට ගොඩ වීය. පැහැදිලි කළ නොහැකි පිපිරීමක් හේතුවෙන් ඒජියන් මුහුදේදී නෞකාව ගිලීමට පටන් ගත් අතර වයලට් නැග තිබූ ජීවිතාරක්ෂක බෝට්ටුව නෞකාවේ ක්‍රියාත්මකව තිබූ අවර පෙත්ත දෙසට ඇදී ගිය හෙයින් එයින් බේරීමට වයලට් හට ජීවිතාරක්ෂක බෝට්ටුවෙන් පිටතට පැනීමට සිදු වූ අතර එහි ප්‍රතිපලයක් ලෙස ඇගේ හිසට තුවාල සිදුවිය. මිනිත්තු 55 ක් ඇතුළත බ්‍රිටැනික් ගිලී ගිය අතර නෞකාවේ සිටි 1,066 දෙනාගෙන් 30 දෙනෙකු මිය ගියේය. බ්‍රිතාන්‍ය බලධාරීන් උපකල්පනය කලේ නැව ජර්මානු හමුදා විසින් රෝපණය කරන ලද දිය යට බෝම්බයකින් ගිලී ගිය බව වුවත් කට කථා පැතිරුනේ කුමන්ත්‍රණකාරී ලෙස බ්‍රිතාන්‍යයන් තමන්ගේ නෞකාව ගිල්වා ඇති බවය. 2016 දී කළ කිමිදුම් ගවේෂණයක දී සොයාගෙන ඇත්තේ දිය යට තිබූ බෝම්බයක නෞකාව ගැටී ඇති බවයි....... වයලට් 1920 දී නැවත වයිට් ස්ටාර් ලයින් නෞකා සමාගමට සේවය සඳහා ගියේය...... ඉමේධ රාජපක්ෂ.# **හිතමිතුරී......** (කෙටිකතාවකි) ................................ "මට බඩගිනියි" එයා මට කිට්ටුවෙලා කිව්වෙ කීවෙනි වතාවටද මන්දා? මම හැදුවෙ ඒ පාරත් ඇහුනු නෑහුනු ගානට ඉන්න. කොහොමත් ඒක තමා මගෙ විදිහ. නැත්නම් ඔය කියන කියන විදිහට කරන්න ගියොත් ඉතින්..... "බඩගිනියි. බඩගිනියි. බඩගිනියි. බඩගිනියි" ඒ පාර එයා හර්තාලයක් පටන් ගත්තා. "හරි වදයක්නෙ මේක. බඩගිනිනම් මොනාහරි හදාගන්නකො මට වද දෙන්නෙ නැතිව" ඒ පාර මම කිව්වා. "බෑ..බෑ...බෑ... මට බෑ උයන්න. මට බඩගිනී. මට බෑ උයන්න. මට කන්න ඕනෙ බඩගිනී. අනේ මට හරිම බඩගිනී. මට හදලා දෙන්න මොනා හරි කන්න. මට බෑ උයන්න. බඩගිනී. බඩගිනී" එයා ආපහුත් පටන් ගත්තා. "මොන වදයක්ද? දානවා ජනේලෙන් පහලට. මල වදේ" මට ඕනෙ වුනේ නිදහසේ ජනෙල් ගැට්ටට වෙලා අහස දිහා බලා ඉන්න. හැමදාම වගේ මගෙ දාහක් හීන කියන්න, එයින් එකක්වත් ඉශ්ඨ කර ගන්න උල්කාපාතයක් කඩාවැටෙයිද කියලා බලා ඉන්න. ............................ "ඔන්න බලා ඉන්න මගෙ පුතේ. ඔය අහස පුරා තරු පායලා තියෙනවා නේද? ඔන්න ඔහොම තරු දිහා බලාගෙන ඉන්නකොට හිටපු ගමන් එයින් එකක් කඩා වැටෙනවා මගෙ පුතාට පෙනේවි. අන්න එතකොට ඇස් දෙක වහගෙන පුතා කැමති දෙයක් ප්‍රාර්ථනා කරන්න. ඕනෙම දෙයක්. ඒක ඉශ්ඨ වෙනවාම තමා" "එතකොට අම්මත් ඒ කාලෙ එහෙම කලාද අම්මෙ. අම්මා මොනාද ප්‍රාර්ථනා කලේ? කියන්නකෝ අම්මෙ?" මම එහෙම අහනකොට අම්මගෙ මූණ කලු වුනා. "මේ අහන්නකො? අපි දෙයක් ප්‍රාර්ථනා කරනකොට හොඳට හිතලා බලලා කරන්න ඕනෙ පුතේ. නැත්නම් වැරදි ප්‍රාර්ථනාවක් වුනත් ඉශ්ඨ වෙන්න පුලුවනි" අම්මා කියන්නෙ රෑ අන්ධකාරෙ දිහා බලාගෙන. "පීප් පීප් පීප් පීප්..." ගේට්ටුව ගාව තාත්තා නොනවත්වා හෝන් ගහනවා. "අන්න තාත්තා ඇවිත්" අම්මා හැමදාමත් වගේ කලබල වෙලා දුවනවා ගේට්ටුව ගාවව. "දවසම කඹුරලා කඹුරලා එනවා. තොපිට බැරිද ගේට්ටුව අරින්ඩවත් වෙලාවට එන්ඩ. මාව කන්ඩ ආපු කාලකන්නි ගෑණි" තාත්තා ගෙට ගොඩ වෙන්නෙම සෝලි තියාගෙන. "කෙල්ල එක්ක තරු බල බල හිටියා. උඩ ඉස්තෝප්පුවෙ හිටියෙ. හෝන් එක ඇහුනු ගමන් දුවන් ආවෙ" අම්මා කියන්නෙ කනට නෑහෙන තරම් හෙමින්. "තව කට ගහන්ඩත් එනවා වැරැද්ද කලා මදිවට. තරු බලන්ඩ. දැන් එච්චරයි මදි වෙලා තියෙන්නෙ. යකෝ මම තොපිට හම්බ කරන්ඩ මැරෙන්ඩයි, තොපි තරු බලන්ඩයි." තව වචනයක් පිටවුනොත් අම්මට උත්තර හම්බෙන්නෙ කම්මුල් පාරකින්. අම්මා ගුටි කනවා බලන්න පුලුවන්ද? ඉතින් මම පුන්නි එක්ක තාත්තට නොපෙනෙන්න කොහේ හරි මුල්ලකට ගුලි වෙලා හැංගෙනවා. සමහර දාට එතනම එහෙම්ම නින්දත් යනවා. ................................. "දැන් කී පාරක් කිව්වද? මට බඩගිනී... මට හොඳටම බඩගිනී. මේ බලන්න මගෙ බඩේ බඩගින්න" එයා බඩ අකුලලා පෙන්නනවා. "මට නම් බෑ දැන් ලොකුවට උයන්න. ඔයා දන්නවනෙ මම කොහොමත් උයන්න ආසා නෑ කියලා. ඕනෙ නම් සැන්විච් එකක් හරි නූඩ්ල්ස් එකක් හරි හදාගමු" මම කිව්වෙ එයාගෙ වදෙන් බේරෙන්න බැරි හින්දා. "ඉතින් කියෝ කියෝ ඉන්නෙ හදන්නකො. බඩගිනී හොඳටම. ඔයත් දවල්ටත් කාලා නෑනෙ. කෙට්ටු වෙලා හොඳටම කන්නෙ නැතිව ඉඳලා. මම අම්මට කියනවා ඔන්න ඔයා කන්නෙ නෑ කියලා" තවමත් දෝස් මුරය එහෙමය. මම ඒ අතර නූඩ්ල්ස් තම්බා, හීනියට කැපූ කැරට්, ලීක්ස් හා බිත්තර දමා තෙම්පරාදු කලෙමි. චිලී පේස්ට් ටිකක් තෙම්පරාදුවටම දමා පොඩ්ඩක් සැර කරගත්තෙමි. "ඔන්න කන්න" කෑම සූදානම්ය. මම පෑන් එකටම අත දමා උණු උණුවේම නූඩ්ල්ස් කටවල් දෙකක්ම කා දැම්මෙමි. "පෙරේත වැඩ කරන්ඩ එපා අනේ. පිඟානකට බෙදාගෙන ලස්සනට කන්ඩකො. මොකද්ද ඔය කරන වැඩේ. මතක නැද්ද ඔය වැඩේ කරලා අම්මගෙන් කී දවසක් බැණුම් අහලා තියෙනවද?" ආයෙත් එයා. පණ්ඩිතයා. "මට ඇති. ඔයා කන්ඩ. ඔයාටනෙ බඩගිනි කිව්වෙ. මම රසද කියලා බැලුවෙ." "ඔයා හැදුවම කොහොමත් රසයි අනේ. මම කෑම හදන්න කිව්වෙ ඔයා දවසම කෑවෙ නැති හින්දා. දැන් ඕක ඔක්කොම කන්ඩ. මම නැත්නම් කියනවා අම්මට ඔයා කන්නෙ නෑ කියලා" එයාට පුරුදු හැමදාම මට සැර දාලා. මම නම් ගණන් ගනී ඕවා. "මට බෑ කන්ඩ. මම කිව්වනෙ. ඔයාට ඕනෙ නම් කන්ඩ. මට ඇති කිව්වොත් ඇති" මම මොකටද එයාට බය වෙන්නෙ. "අනේ ප්ලීස්. කන්ඩකො. ප්ලීසී....ප්ලීසී..." එයා ඒ පාර කියුට් මූණක් හදාගෙන. ඕකනෙ බැරි. එයාගෙ හැටි පොඩි කාලෙ ඉඳම්ම ඔහොමයි. සැරකලාම නොඇහුවට එයාගෙ කියුට් මූණට මම බෑ කියන්නෙ නෑ කියලා එයා දන්නවා. ඉතින් මම කෑවා. නූඩ්ල්ස් ඔක්කොම ටික කෑවා. "හොඳ ළමයා. අපි දැන් දොයියමු. පුන්නිට හොඳටම දොයි මතයි" එයා කිව්වෙ මට තුරුලු වෙන ගමන්. .............................. "අම්මෙ, මම නම් කවදාවත් බඳින්නෙ නෑ. මට බෑ ඔය බත් උය උය ගෙදෙට්ට වෙලා බැණුම් අහ අහ ඉන්න. මම මගෙ පාඩුවෙ මට ආසා දෙයක් හදාගෙන, මට ඕනෙ විදිහට ඉන්නවා. කම්මැලි හිතුනොත් බඩගින්නෙ ඉන්නවා, නැත්නම් කඩෙන් කනවා. මට ඕනෙ තැනක යනවා. ඕනෙ වෙලාවක ගෙදර එනවා." දවසක් මම කිව්වෙ අම්මා හොඳටම ගුටි කාලා අඬ අඬ හිටපු වෙලාවක. "ඒකට පුතේ ඉස්සෙල්ලම හොඳට ඉගෙන ගන්න ඕනෙ. ඔයාට ඇති තරම් සල්ලි ලැබෙන ආදායම් මාර්ගයක් හොයා ගන්න ඕනෙ. ඔය ඔක්කොටම වඩා තනියම කෙලින් ඉන්න හිත හයිය වෙන්නත් ඕනෙ" "තනියම... තනියම ඉන්න ඕනෙ නෑ ඔයා. පුන්නි ඉන්නවනෙ ඔයා එක්ක." "පුන්නි. ලොකු අයගෙ කතා වලට කට දාන්න එපා." මම ඇයට සැර කලෙමි. ඔව්. මම ඉගෙන ගත්තෙමි. පුලුවන් තරම් ඉහලට ඉගෙන ගත්තෙමි. ඩොලර් වලින් ගෙවන, රට රටවල ඇවිදින්නට නිතරම අවස්ථා ලැබෙන, ඕනෑවටත් වඩා මුදල් ලැබෙන රැකියාවක් සොයා ගත්තෙමි. ඕනැම තැනක, ඕනෑම රටක, තනියම කෙලින් ඉන්න තරම් හිත හයිය කර ගත්තෙම්. තනියම... නැත. මා තනියම උන්නේ නැත. ඈ මා සමග වූවාය. මගේ පුන්නී මා සමග උන්නාය. "පුතේ ඔයා කෙලින් වුනු දවසක පුලුවන් නම් මාවත් ඔයා ගාවට ගන්ඩ" අම්මා එදා කීවාය. "ආච්චි පෝච්චිව කෝච්චියෙ එක්කගෙන යමු අපේ ගෙදර" පුන්නී ඒකටත් කට දැම්මාය. "පුන්නී. දෙකක් දෙනවා මගෙ අම්මට මොනවා හරි කිව්වෙත්. ඒ ආච්චි නෙමෙයි මගෙ අම්මා." පුන්නී කවදාත් අම්මාට කිව්වේ ආච්චි කියාය. ඒ ඈ විඳි දුක් ගොන්න නිසාම වයසටත් වඩා මහළුවී සිටි නිසා වෙන්නට ඇත. ඉතින් මම ඇයට පොරොන්දුවූ ලෙස උගත්තෙමි, රැකියාවක් ලද්දෙමි, කෙලින් වූයෙමි. ඒත් වනවිට ඈ මා සමග නොඋන්නාය. අම්මා, මා නිසා අපා දුක් විඳි මගේ අම්මා මා ඈ වෙනුවෙන්ම කෙලින් වනවිට, අකාලයේ මිහිමත සැතපී උන්නාය. .......................... තනියම. ඔව් මම තනි වීමි. තනියම කෙලින් වීමි. ඒත් හැමදාමත් පුන්නී හැමදාම මා සමග උන්නාය. ගිය ගිය තැන මා එක්ක ගියාය. සැබවින්ම මම තනි නොවීමි. ඇය නිසා තනි නොවීමි. ..................... "අම්මෙ, මට මෙයාව ඕනෙ. මෙයා මා එක්ක යන්න ඕනෙ කියනවා. අර බලන්න මට කියුට් මූණක් දානවා" සාප්පුවක රාක්කයක් මත පුන්නී දුටු මුල් දිනයේ මම අම්මාට කීමි. ඇය එදා උන්නේ ඇය වැනිම සුරතල් ටෙඩියන් ගණනාවක් මැදය. ඒත් ටෙඩියන් ගණනාවක් මැද්දේ හිඳ මා දිහා බලා උන්නේ ඈ පමණය. "මාව එක්ක යන්නකො අනේ ඔයා එක්ක" ඇය කොඳුරනවා පවා මට ඇසුනි. "අනේ මගෙ ගාව සල්ලි නෑ පුතේ. තාත්තා මේස් දෙක ගන්ඩ විතරනෙ සල්ලි දුන්නෙ." අම්මා කීවේ අසරණ නෙතිනි. කවදත් තාත්තා අම්මා අතට සල්ලි දුන්නේ අවශ්‍ය තරමට විතරය. "ගෙදරට වෙලා කකා බුදියනවා මදිවට මගෙ සල්ලි කම්බස් කරනවා. මගෙ කරුමෙ හිඟන ගෑණියෙක් කර ගහගෙන මම කරගත්තු කරුමයක් " අම්මා අතින් සත පහක් වැඩිපුර වියදම් වූ දාට තාත්තා දෝස් මුරේ දාන්නේ විටෙක අම්මාට අතින් පයින් පවා සංග්‍රහ කරමිනි. ඉතින් මා නැවතත් අම්මාගෙන් ඈ නොඉල්ලීමි. මොහොතක් ආශාවට මැදිව යමක් ඉල්ලූවත් එය ලබා දෙන්නට අම්මා සතුව මුදල් නොමැති බව මම දැන උන්නෙමි. ඒ ගැන අම්මා දුක් වන තරමත් මම දැන උන්නෙමි. "පුතේ. ඔයාට බඩුවක් ගෙනාවා. තාත්තට පෙන්නන්න එපා පුතේ. හංගලා තියාගන්ඩ. මට ගුටි කන්ඩ වෙයි දැක්කොත් එහෙම" අම්මා අතේ වූයේ ඇයය. මගේ පුන්නීය. එදා රාක්කයේ සිට මා දෙස බලා උන් ඈමය. එදා පටන් මගේ මිතුරියය. තාත්තාට බයෙන් මාත් එක්ක ගුලිවී හැංගී සිටි, තාත්තා එනවිට මටත් කලින් අහුමුලුවලට දිව හැංගෙන ඈය. අම්මා ඇය මිලදී ගන්නට මුදල් සොයා ගත්තේ කෙසේදැයි කියා අදටත් මම නොදනිමි. එදා පටන් පුන්නී මගේ මිතුරිය වූවාය. මගේ දුක, සතුට, මගේ හීන බෙදාගන්නිය වූවාය. කොටින්ම කීවොත් මගේ පුංචි හිතට වඩාත්ම ලෙංගතු තැනැත්තිය වූවාය. මා කොහේ ගියත් මා තනි නොකල මගේ මිතුරී, මා සෙනෙහසින් රැක ගන්නිය, මගේ දුක අසන්නිය, විටෙක මගේ වරදකදී මට සැර වැර කරන්නිය, විටෙක මගේ දුකේදී මා හා හඬන්නිය වූවාය. .......................... "පුන්නී... අන්න උල්කාපාතයක්." මම කෑ ගැසුවෙමි. අහස සිසාරා තරුවක් කඩා හැලේ. අවසන මම එය දුටුවෙමි. "අපි ප්‍රාර්ථනාවක් කරමු" මම ඇයට කීවෙමි. "මොනාද ඔයා ප්‍රාර්ථනා කරන්නෙ?" ඇය ඇසුවාය. "මගෙ අම්මව ඉන්න දිහාක සන්තෝසෙන් තියන්න. අම්මා ජීවිතේම ගෙව්වෙ දුකෙන්. අම්මා ආසාවෙන් හිටියෙ මා ගාවට ඇවිත් සැනසීමෙන් ඉන්න. ඒත් මට

බැරි වුනා එයාව දවසකටවත් මා ගාවට ගන්න. අඩුගානෙ දැන්වත් එයාට ඉන්න තැනක සතුටක් ලැබෙන්න ඕනෙ" මම කීවෙමි. මගේ දෑසින් කඳුළු කඩා හැලෙන්නට ඇත. "දීක්ශා මේ බලන්න, අර ඈත තරුවෙ ඉන්නෙ ඔයාගෙ අම්මා ඔයා දිහා බලාගෙන. අම්මා සතුටු වෙන්නෙ ඔයා සතුටින් හිටියොත්. අම්මා ජීවිතේම ගෙව්වෙ, හැම දුකක්ම වින්දෙ ඔයා වෙනුවෙන්. ඔයා සතුටින් ඉන්න දීක්ශා. අම්මත් ඔයාගෙ සතුට දැකලා සතුටින් ඉඳීවි" මම කඩා වැටෙන තරුව දෙස බලා උන්නෙමි. පුන්නී මා සමග එදෙස බලා උන්නාය. "දුවේ සතුටින් ඉන්න. මම ඈත හිටියට ඔයා දිහාමයි බලාගෙන ඉන්නෙ" අම්මා ඈත තරුවක සිට පවසනු මට ඇසුනි.මට හමුවු ප්‍රියයන් - ඇලා මාමා අපි ඔහුට කීවේ ඇලා මාමා කියාය. ඔහුගේ නියම නම ඇලන්ය. අපේ තාත්තා සහ අම්මා ඇලන් අයියා කියා ඔහු අමතන අතර ඔහු තාත්තාට කතාකරන්නේ මල්ලි කියාය. අපේ අම්මාට කතා කලේ නංගි හෝ මියුරියෙල් නෝනා කියාය. ඔහු කඩවසම් ය. ඔහුගේ සම සුදු හෝ රෝසපැහැතිය. ගමේ හැටියට ඔහු සැදැහවත් බවුද්දයෙකි. එසේ කීවේ ඔහු වසරකට කිහිපවතාවක්ම වට වන්දනාවේ යන නිසාය. ඉස්සර කාලයේ වට වන්දනාවේ ගියේ ලොරිවල හෝ ගම්වල තිබු සංචාරක බස් රථවලිනි. අපේ ගමේ තිබු පරණ සංචාරක බසය හැදින්වුයේ පතෝල මැස්ස යන අන්වර්ත නාමයෙනි. එසේ කීවේ බසය ඉතාමත් පරණ නිසාත් කොයි මොහ‍ො‍තේ කඩා වැටීමට ආසන්න නිසාත්ය. එයට අමතරව උතුරු කලුතර ප්‍රදේශයේ තිබු සංචාරක බස් රථයකින් ද ගමේ අය වට වන්දනාවේ ගියාය. ලොරිවල වන්දනාවේ යාම 60- 70 දශකවල සාමාන්‍ය දෙයකි. මමද මෙවැනි ලොරිවල සහ සංචාරක බස්වල නැගි වන්දනාගමන් ගොස් ඇත. වසරකට කිහිපවතාවක් වට වන්දනාවේ යන ඇලා මාමාගේ රැකියවල් බුදුදහමට ඉදුරාම පටහැනිය. ප්‍රධාන ඡිවිකාව වුයේ මුහුදු ගොස් මසුන් ඇල්ලීම සහ පැණි ලබා ගැනිම සදහා රා මැදීමය. මුහුද ආශ්‍රිත ගම්මාන වල ඡීවත්වන ඡනතාව මසුන් ඇල්ලිමට යාම සහ රා මැදිම නරක රස්සාවල් ලෙස නොසලකයි. ඔහුටම අයත් ඔරුවක් නොමැති අතර වෙනත් අයගේ ඔරුවලනැගි මුහුදේ යයි. අපේ පලාත්වල රා මැදිම සහ ධීවර රක්ෂාව සාමාන්‍ය දෙයකි. මුහුද වාරකන් කාලයට රා මදින කාලය එලඹෙන අතර මුහුද වලාල කාලයට රා මැදිම නොකරයි. මීරා මැදිම අවුරුද්දේ සෑම කාලයකම සිදුවේ. සාවාලයන් අසුවන කාලයේදි ඇලා මාමා අනිවාර්යයෙන්ම මුහුදු යයි. රාත්‍රියේ දියඹට ගොස් පාන්දර ආපසු පැමිනිම සිදුවේ.බොහේ දිනවල තමන්ට කෑම සදහා සාවාලයන් ගෙන එන ඇලා මාමා අපටද සාවාලයෙක් දිමට අමතර නොකරයි. ඥාතිත්වයක්ද තිබුන ඇලා මාමා සහ අපේ තාත්තා අතර තිබුනේ ඉතාමත් සමීප බැදිමකි. සාමාන්‍යයෙන් රා මැදිම කරනුයේ මහ රා සැදිමටයි. ඇලා මාමා මහ රා මැදිම කලේ නැත. ඔහු කලේ මීරා මැදිමයි. තෙලිඡ්ඡ ලෙසද හදුන්වන මී රා ගන්නේ පැණි සහ හකුරු සෑදිමටය. 70 දශකයේදි එක් වත්තක පොල්ගස් දෙකක් පමණ මීරා මැදිම සදහා ආණ්ඩුව අවසර දි තිබුනි. මී රා යනු නොපැසුණු රාය. මලෙන් වෑස්සෙන රා පැසිම වැලක්විම සදහා රා එකතුවෙන මුට්ටියට හල් ගසේ පොතු එක්කරයි. හල් පොතු නිසා රා නොපැසී තෙලිඡ්ඡ වේ. ඇලා මාමා කලේ වෙන අයගේ වතුවල පොල්ගස් මැදිමයි. ලැබෙන රා වලින් කොටසක් රා මදින්නා වන ඇලා මාමාට ද කොටසක් ගස් අයිතිකරුටද ලැබෙයි. අවුරුදු කාලවලදි පොල් පැණිවලට ඇත්තේ දැඩි ඉල්ලුමකි. ඇලාමාමා ගෙ‍දර ට ගෙනඑන මීරා උණුකර පොල් පැණි හදන්නේ ඇලා මාමාගේ බිරිද වන ඡේන් නැන්දාය. විශාල ඇලුමිණියම් තාච්චිවලට මීරා වක්කර ලිප උඩ තබා ගින්දර දමා හැදිගාමින් පොල්පැණි හැදිම ලේසි පහසු කාරියක් නොවේ. පදම එනතුරු හැදි නොගෑවොත් සිදුවන්නේ පැණි ඉටි මෙන් ඇලෙන එකය. මේනිසා පැණි උණුකිරිමටද සුවිශේශී දක්ෂතාවයක් තිබියයුතුය. ලිපි ගිනි අවුලන්නේ කොලපු වලිනි. පොල් මලේ කොලපැහැති කවරය කොලපුව වන අතර එය හොදින් වේලිමෙන් පසු දර වෙනුවට බාවිතා වේ. මිරා උණුකර පැණි සැදිම සදහා ඡේන් නැන්දාට තිබුනේ සුවිශේෂි හැකියාවකි. ඇලා මාමාගේ ගෙදර තිබුනේ අපගේ ගෙදර ඉදිරිපස පාරෙන් එහා පැත්තේය. අපගේ ගෙදර පාරට ආසන්නව තිබුනත් ඇලා මාමාගේ ගෙදර තිබුනේ පාරෙන් ටිකක් ඈතට වන්නටය. පාරේ සිට ඇලා මාමාලගේ ගෙදරට යන අඩිපාර පැත්තක විශාල කැලෑ බිමකි. එහි තිබුන විශාල ගස තවමත් මතකය. එය වවුලන්ගේ රඡ දහනකි. උදේ සිට දහවල් කාලයම ගසේ අතුවල එල්ලි සිිටින වවුලන් සවස් ඡාමය එත්ම පියඹා යන ශබ්දය සහ දර්ශණය මිහිිරිය. දැන් ඒ කැලෑව තිබුන ඉඩමේ ගෙවල් කිහිපයක්ම ගොඩනැගි ඇත. ඇලා මාමා වල්ගෙ කොට දුඹුරු පාට බල්ලෙක් ඇතිකලේය. අපේ තාත්තාද වල්ගෙ කොට කලුපාට බල්ලෙක් ඇතිකලේය. අපේ ගෙදර බල්ලා කලුවා වු අතර ඇලාමාමලාගේ බල්ලා කඩියා විය. දෙදෙනාම ඉතා සැර බල්ලන්ය. දහවල්කාලයේ බැද තබන බල්ලන් ලිහන්නේ රාත්‍රි කාලයටය. අපේ තාත්තාට හැර වෙන කෙනෙකුට කලුවාව මෙල්ල කිරිම අමාරු අතර කඩියාද බය ඇලා මාමාට පමණි. දිනක් කලුවා සහ කඩියා පොරයට වැටි දෙදෙනාගේහකු එකිනෙක පැටලි තිබුන අතර තාත්තා සහ ඇලා මාමා පැමිණ දෙදෙනා වෙන්කරන තුරු කිසිවෙකුට බල්ලන් දෙදෙනා අසලට ලංවිමට නොහැකි විය. ඇලා මාමාගේ තවත් පුරුද්දක් වුයේ ගම කෙලවරින් ගලාගිය ඇලේ මාලු බෑමය. ඒ සදහා අවශ්‍ය බිලි පිති කිතුල් පිතිවලින් ඔහු සකසා ගෙන තිබුණි. කුඩා කිතුල් ගස්වලින් කපා ගන්නා අතුවල කොල ඉවත්කර එම පිති මඩ යට දමා පදම් විමට ටික කාලයක් තිබිය යුතුය. මඩ අස්සේ පදම් වල කිතුල් පිත්ත නැමෙන සුලු අතර නොකැඩෙයි. මඩේ යටකර බිලිපිත්ත සකසා ගැනිමටද කුසලතාවයක් තිබිය යුතුය. ඇලා මාමාගේ වත්ත අයිනේ තිබුනේ පැණි පට්ටාව ලෙස හැදින්වු වෙල් යායකි. එනිසා වෙල් යායේ මඩ යට පදම් කර පිති සැදිම ඇලාමාමාට ලේසි වැඩක් විය. බිලි බාන්නට යන්නේ සවස පහට හයට පමණය. ඒ වෙලාවට ඇල බැම්ම පාලුය. ගොම්මන් වෙලාවය. ඇල බැම්ම සහ පාර අතර තිබුනේ විශාල වෙල් යායකි. එය හැදින්වුයේ මහ වෙල නමිනි. එම වෙල ඇලට සමාන්තරව සැතපුම් ගනනාවක් දිගට තිබුනේය. අද වෙල්යායේ වැඩි ප්‍රදේශයක් පුරන් වි ඇත. සමහර තැන්වල ගොඩකර ගෙවල් තනා ඇත. කුඩා කර්මාන්ත ශාලාද ඉදිවි ඇත. ඒ අතරම කිරිමැටි හෑරිමද සිදුවේ. ඇල බැම්මට වැව් බැමිවලට අරක්ගත් යකාට ගැමියන් කියන්නේ තොටේ යකා කියාය. තනි පංගලමේ ඇල්ඉවුරේ ගොම්මන් වෙලාවට නොයා යුතුයැයි ගැමියන් කියන්නේ මේ ‍තොටේ යකාට බයවෙන නිසාය. ඇලා මාමා කියන විදිහට අල්ලන පලමු මාලුවා නැවතත් ඇලට වීසිකරයි. ඒ තොටේ යකාට පුදන්නටය. රෑ වෙනවිට මාලු අල්ලාගන්නා ඇලා මාමා මාලු වැලද ගෙන ගෙදර එයි. කාවයියන් හුංගන් මගුරන් ලුලන් වැලේ අමුණා ඇත. සමහර දිනවල දන්ඩින් සහ පෙතියන් ද වැලට අමුණා ඇත. ගෙනෙන මාලු කිහිපයක් තාත්තට දිම හෝ නැතිනම් ඇලාමාමාලාගේ ගෙදර උයා මාලු පිරිසියක් අපටද එවිම ඇලා මාමාගේ පුරුද්දකි. ඇලා මාමාගේ තිබු තවත් දක්ෂතාවයක් නම් මස් පිරිසිදු කිිරිමට සහ සැකසිමට ඇති හැකියාවයි. ඒ කාලයේ ඉබ්බන් සහ තලගොයන් මැරිම හෝ ආහාරයට ගැනිම තහනම් නැත. මේ කාලයේ අපේ පැත්තේ සිටි බොහෝ තරුණ පිරිස් බර ඉසිලිමේ ව්‍යායාම කලේය. ශක්තිය වැඩිකරගැනිමට හැකි යයි සිතා ඔවුන් ඉබ්බන් සහ තලගොයින් අල්ලා ගනියි. මරන ලද ඉබ්බන් සහ තලගොයින් සුද්ද කිරිමට ඇලා මාමාට දෙයි. මස් වලින් කොටසක් ඇලා මාමාටහිමිවන අතර එදිනට අපේ ගෙදරටද රසට උයනලද මස් පිරිසියක් වරදින්නේ නැත. මේ නිසා බොහෝ මස් වර්ග ආහාරයට ගැනිමට අදටත් මට අරුමයක් නොවේ. මේ කිසි දෙයක් නරක දේ ලෙස එදා ගමේ සැලකුවේ නැත. වයසට යත්ම ඇලා මාමා සියලු රැකියා කටයුතුවලට ඉසිඹු ලබාදුන් අතර නිදහස් ඡිවිතයක් ගතකලේය. වටවන්දනාවේ යාම දිගටම සිදු කලේය. වට වන්දනාවලින් පසු අපේ ගෙදරට එන ඇලා මාමා විවිධ ප්‍රදේශවල සිද්ධස්ථාන වලින් ගෙනඑන අධාර පත්‍රිකා රැගෙන අපේ ගෙදරට පැමිණ මුදල් ලබාදි තැපල් කන්තෝරුව හරහා මුදල් අදාල සිද්ධස්ථාන වලට යවන ලෙස ඉල්ලයි. ඇලා මාමාගේ අවසන් කාලය වනවිට සවස් කාලයට ගෙදර සිට පාර අසලට පැමින පාරේ යන අය සමග කතා කරමින් කාලය ගත කිරිම ඇලා මාමාගේ පුරුද්දක් විය. ඒ වනවිට ඇසේ සුද මතුවිම නිසා පෙනුමද දුර්වල වි තිබුණි. දිනක් ඔහු පාර අසල සිටින විට අපේ ගමේ සිල් සමාදම් සංවිධානය කරන සෑම පෝයටම සිල්ගන්නා උපාසක මහතා ඔහුව දැක ඇලන් අයියා තාමත් කොල්ල වගේනේ අපේ ආයුෂත් අරගෙන ඡිවත්වෙන්න ඕනා කියා පැවසිය. ඇස් පේන්නේ නැතුව අවුරුදු සියක් ඡිවත්වුනත් වැඩක් තියෙනවද කියා ඇලා මාමා උත්තර දුනි. එක අතකට ඇලා මාමා නිවැරිදිය. ඡිවිතය විදවමින් වැඩි කාලයක් ඡිවත්වනවාට වඩා ඡිවිතය විදිමින් ටික කලක් ඡිවත්විම හොදය.කොළඹ සන්නිය "දැන් ඉතින් කවද්ද නිමාලි ළමයා මෙහේ එන්නේ..." ලිප මත තිබූ තෙල් තාච්චිය පසෙකින් තැබූ ලසඳා , බිසෝමැණිකේ දෙස බැළුවේ පිළිතුරක් අපේක්ෂාවෙනි. " හෙට හවස් වෙයි මයේ හිතේ... අර ළමයගේ වැඩ කටයුතුත් ඉවර වෙලා නොවැ එන්ඩ වෙන්නේ..." බිසෝමැණිකේ පවසා සිටියේ ආඩම්බරයෙන් ඇස් නටවමිනි. සිය දියණිය පිළිබඳ කතා කරන සෑම මොහොතකම බිසෝ මැණිකේගේ පෙනුම පිල් විදා ගත් මොණරෙකුට දෙවෙනි නොවේ. "මීට අවුරුදු හය හතකට විතර කලින් දැක්කායින් පස්සේ මෙතුවක් කල් දැක්කේ නෑනේ කෙල්ලව..." "අප්පා...දැන් හරි ලකේට ඉන්නවා. මේ මූසලී වගේ නෙවෙයි. ඉන්න ගෙදරටත් එක්ක සිරියාවයි..." බිසෝමැණිකේ "මූසලී" ලෙස නම් කරමින් ඇසක් ඉඟිමැරුවේ ඈතින් පැමිණෙන සිය ලේලිය ළසදා වෙත දක්වමිනි. "උඹට කියන්ඩ ළසෝ ඔය මගේ බෑණා ඉන්නවා නේද. අහල ගම් හතකින් හොයාගන්ඩ බැරි තරම් හොඳ කොල්ලා. මයේ කෙල්ලට එළියට බහින්ඩ දෙන්නෑ. අතට පයට වැඩකාරයෝ ඉන්නවා.." බිසෝගේ ආඩම්බරකාර මුහුණෙහි වූ සිරියාව දුටු ළසඳාට සිහිවූයේ තම බාල පුතුගේ මුහුණයි. එකල නිමාලිට ගම සිටි දුප්පත් පෙම්වතා වූ ඔහු පොල්ගස් බඩගාමින්, ලී මඩුවල ලී ඉරමින් පවා නිමාලිගේ සිහිනයට පාර තැනූ ආකාරය සිහිවන හැම මොහොතකම ඇයගේ හදවත දැවී අළු වී යයි. "ඉතින් , නිමාලිට දැන් ළමයි එහෙම නැතෑ..." ආගිය අතීතයේ රිදුම් යටපත් කරමින් ළසදා විමසා සිටියේ මවාගත් සිනාවකින් යුක්තවයි. "බැල්ලියෝ පැටව් ගහන්නාහේ පැටව් නෑ බන්. රෝසමල වගේ එක කෙල්ලයි ඉන්නේ.ඉංගිරීසි වතුර වගේ ..ඒකටත් එක

්ක මේ උලව්වේ ඉන්න උන්... ඉංගිරීසී තියා සිංහල හෝඩියවත් පුළුවන්ද..තව එකෙක් බඩේ, අනික් එවුනුත් එයි ඉතින් ඔහේ මාර සේනාව වගේ දැන්. අපේ හරකා ඉන්නවනේ වටෙන් බෝ වෙන එවුන්ටත් කන්ඩ දෙන්ඩ එක්කම... මිදුලේ රෙඳි වනමින් සිටින නිර්මලාට සිය නැන්දණියගේ කතාව හොඳින් ඇසිණි . එහෙත් ඈට මේවා නුපුරුදු දේවල් නොවන නිසා ඈ ඉවසා දරා උන්නාය. "ඔක්කොටම හපන් මේකිගේ නාස්තිය. එහෙව් නාස්තියක් මයේ අම්මේ.. මගේ කොල්ලව රවට්ටගෙන උගෙන් දාසයෙක් වගේ වැඩ අරන් උගේ සල්ලි ටික නාස්ති කොරනවා. අපි නොදන්නවෑ ඔය කංකාරි ගෙදර උන්ගේ උජාරුව..." නිර්මලාගේ ඉවසීමේ සීමාව පැන ගියේ මේ වචන පෙළ කණ වැකීමෙන් පසුයි. "මේ අම්මේ...අම්මා මට ඕන දෙයක් කියන්ඩ. හැබැයි මයේ පවුලේ උන් ගාවගන්ඩ එපා ඕවට... මොකද ඔය නිමාලිත් ගමේ ඉන්නකම්ම සුනිමල්ගේ සල්ලි ගැරුව හැටි අපිත් නොදන්නවා නෙවේ මෙහෙම හිටියට. ..." ඉදිරියට නෙරා ආ කුසට එක් අතක් තබාගත් නිර්මලා රතු වූ දෙනෙතින් වැගිරෙන කදුළු බිඳු සඟවමින් බිසෝමැණිකේ දෙස බලා සිටියේ කෝපයෙනි. "බොණ්ඩිගේ කට හැකරේ බලන්ඩ මම එච්චර දවස් මේ ගෙදර ඉන්නෑ...මම යනවා කෙල්ල ආ හැටියෙම බොලව් යන්ඩ..." බිසෝමැණිකේ හා නිර්මලා අතර වූ ගැටුම් උග්‍ර වූයෙන් තම කාර්‍ය අවසන් වූ සැනින් ළසඳා පිටව ගියාය. එදින ඇරඹි යුද්ධය පසුදා නිමාලි ගමට පැමිණෙන තුරුත් ඇදගෙන යාමට බිසෝමැණිකේ සමර්ථ වූවාය. නිමාලි ගමට පැමිණියේ කිසිදා ගම නොවිසූ පරිද්දෙනි. ගම හරහා හමන දූවිලිරැළි වලින් යුක්ත සුළං රැල්ලක් පාසාම ඇයට කැස්ස ඇතිවිය. කොළඹට වඩා ගමට වැටෙන අව්ව සැඩ වූවාක් මෙන් ඇයගේ සිරුරට ඔරොත්තු නොදෙන්නක් විය. වටපිටාවේ සිටින මිනිසුන්ගේ මුහුණු ඇයට ප්‍රෙහෙලිකාවක් බඳු විය. අයියාගේ නාවර පෙරාගත් පොඩි එවුන් රැළ දෙසට සිය දියණිය නොයැවූ නිමාලි කුඩා උන් දෙසට හෙළුවේ අප්‍රසාදය මුසු බැල්මකි. "ආපෝ...මේ ළමයින්ට ලෙඩ නම් ඇති ඕසෙට...අපරාදේ ආවේ කියලත් හිතෙනවා.. ටානියත් ලෙඩ වෙයි මුන් අහළ පහළ හිටියම.." තමාගේ එකකුස උපන් අයියාගේ දරුවන් මෙන්ම අයියාවත් දැන් දැන් ඈ පිළිකුල් කළාය. අයියාගේ ඉගෙනුම ඇන හිටියේ තමා නිසා බවවත් දැන්නම් ඇයගේ මතකයෙහි නොවීය. "මහ ගෑනි වගේමයි පොඩි උනුත්... මළ පෙරේතයි... මගේ දෝණියට කන්න මම ඊයේ කැවුම් වගයක් හැදුවා..ආන් කුස්සියේ..." දුවණිය අතෙහි උන් කුඩා දැරිය දෙස බලමින් බිසෝ මැණිකා පවසා සිටියේ කුල්මත් වූ සිතිනි. "එපා අම්මා... එයා තෙල් කෑම කන්නේ නෑ... අපි ආපු වැඩේ ඉක්මන් කරලා කරගමුකෝ අම්මා...අශෝක කැමති නෑ මෙහේ ඉන්න" "ආච්චම්මේ...මටත් කැවුමක්..." මෙතෙක් වෙලා ඔවුන් අතර කැරකෙමින් සිටි පුතුගේ එක් දරුවෙකු බිසෝගේ අතෙහි එල්ලුණේ කැවුමක් කෑමෙහි උපන් ආශාවෙනි. "මොන කැවුම්ද තොපිට...ගිහින් මහ එකීගෙන් ඉල්ල ගනින්.." බිසෝ කේන්තියෙන් දරුවා තල්ලු කල පහරට දරුවාගේ හිසවැදී ලේ ගලා යන්නට විය. එතැනනින් ඇරඹුණු සංග්‍රාමය අවසන් වූයේ බිසෝමැණිකා, නිමාලි හා කොළඹ බලා පිටත් වීමෙන් පසුවයි. ************** මාස තුන හතරක් ගෙවී යන තෙක්ම නිමාලි හා සාමදානෙන් පසුවූ බිසෝමැණිකේ නැවතත් ගමරට බලා එන්නට පිටත් වූයේ දියණියට තමා බරක් මෙන් දැනෙන බව තේරුම් යන්නට වූ විටයි. ගමට ආ බසයෙන් බැසගත් වනම ඈ හට හමුවූයේ ඇගේ ප්‍රිය මිතුරිය වූ ළසඳායි. "මං හිතුවේ නෑ බිසෝ අක්කා ඒවි කියලා. කොහොමැයි ආරංචිය ආවේ . මහතුන් පුතානම් කිව්වේ නංගී ඉන්න දිසාවක් වත් දන්නෑ කියලා..." "මොන ආරංචියක්ද බන්.. මගේම එකීට උනත් මාව රුස්සන්නේ නැත්නම් මම එතන ඉන්නෑ.. ඒකිගේ හරි ගෑස් කොළඹදී. ළමයා ඒකිට එහා. අනේ මන්දා බන් . එක අතකට මහතුවගේ ළමයි ටික රත්තරං වටිනවා... මොකක්දැ ඔය ආරංචියක් ගැන කිව්වේ..." තම තරබාරු සිරුරෙන් වෑහෙන දාහය සාරි පොටින් පිසදා ගත් බිසෝ ගස් හෙවනේ නැවතුනේ දැණුන විඩාව් නිසාමයි. " මහතුවගේ ගෑණී ... උඹැහැගේ ලේලි ළමයා හම්බෙන්ඩ ගොහින් මැරුණනේ. දැන් මාසෙකටත් කිට්ටුයි මයේ හිතේ..." ළසදාගේ වචනය බිසෝට වැදුණු කඩු පහරක් වන් විය. බිසෝ දෑස් ලොකු කර ළසදා දෙස බලා සිටියේ ගොළු ගැහැණියක සේ අපහසුවෙනි. "අනේ අපොයි අපේ නිර්මලා... මට කවමදාකවත් කෑම පංගුව වැරැද්දුවේ නැති එකී. කොච්චර ගහ මරා ගත්තත් අනේ ඕකි කටපුරා අම්මේ කියනවා මට.. මං ඉක්මන් කොරලා යන්ඩ ඕනේ ළසෝ. මයේ පපුව වාවන් නෑ..." දෙනෙතින් වැගිරෙන කදුළු වැල් පිටි අත්ලෙන් පිස දැමූ බිසෝ තම අඩිය ඉක්මන් කළාය. "ඉන්නකොටත් ඔය සෙනේ උඹට තිබුණනම් කොච්චර අගේද?" ළසදාගේ යවුල් වැනි වචනයන්ගෙන් හදවත වඩ වඩාත් සිඳුරු වෙද්දිත් පා පැකිළෙමින් ඈ නිවසට දුවන්නට වූයේ කුඩා උන් කෙරෙහි එක් විටම උපන් සෙනෙහෙන් හදවත පුරවාගනිමිනි. කුඩා උන් පස් දෙනා ගෙමිදුලේ එක පෙළට වාඩි ගෙන සිටියි.උන් අසල රෙදි බාල්දියකුත්, පුටු දෙකකුත් ,පරණ කණ්නාඩි කැබැල්ලකුත් ගවුම් කෑලි දෙක තුනකුත් විසිරී ඇතිබව දුටු බිසෝ විමතියෙන් බලා සිටියේ යමක් කමක් තෙරුම් ගන්නට අපහසු ලෙසිනි. එක්විටම ගේ තුළ තිබූ හැලිවළං කිහිපයක් රැගෙන එළියට පැමිණි මහතුන් බිසෝ දෙස බලා නැවතත් බිම බලා ගත්තේ ඈ නොදුටුව පරිද්දෙනි. "මහතුවෝ... මොකක්ද මේ කරන නාඩගම උඹ.. " බිසෝට එක්විටම සිතුණේ නිර්මලාගේ මරණින් පසුව මහතුන් පිස්සෙකු වී ඇති බවයි. " වෙන මොනා කරන්ඩද අම්මේ. අම්මට නිවන් යන්ඩ තිබ්බ මඟ ඇහිරුවේ මගේ ගෑණි කියලා අම්මා ඒ කාලේ කිව්වේ... ඕන් දැන් ඉතින් ඒකෙන් කරදරේකුත් නෑ... ඒකි ගියා අම්මගේ කරදරෙන් ගැලවිලා..." මහතුන් දොඩවමින් නැවතත් ඇතුළු ගෙට යන දෙස බිසෝමැණිකේ බලා සිටියාය. මහතුවාට නම් නුහුගුණේමය. "මොකෑ බොල මේ ඔක්කොම සන්නම් වන්නම් එළියට අඳින්නේ.. තොපි කොහේ යන්ඩද මේක දාලා..." නැවතත් එළියට රැගෙන එන රෙදි බෑගයක් දෙස බලමින් බිසෝමැණිකේ විමසන්නට වූයේ මහතුන්ගේ මඟ අවහිර කොට හිටගනිමිනි. "යන්ඩ තැනක් නම් නෑ තමයි අර ගෑණි නොහිටින්ඩ... නංගී මේ ඉඩම විකුණලා. ගත්තු ඈයෝ හෙට මේකට පදිංචියට එනවැයි කියලා මට අයින් වෙන්ඩැයි කිව්වා. මගේ ගෑණිගේ මැරිච්චි අම්මා බුදුවෙන්ඩ ඕනී ඒකිට වෙල්මායිමෙන් කෑල්ලක් දුන්නට . මං ඉතින් අම්මගේ එකෙක් නෙවේනේ. ගෑණිත් නොහිටින්ඩ මටත් යන්ඩ වෙන්නේ මුනුත් එක්ක මහ පාරට තමයි... හා... ඔය සන්නම් වන්නම් අහුලගෙන මාත් එක්ක වරෙල්ලා.. " අතට අහුලාගත හැකි සියළු දෑ අහුලාගත් දරුවන් පෙළ මහතුන්ගේ පිටුපසින් එකපෙළට ඇදෙන්නට වූයේ තාරා පැටවුන් පෙළක් මෙනි. එක දරුවෙකුවත් තමා හා කතා නොකලේ සිය මවගේ මරණයට තමාත් කොටස්කරුවෙකු සේ සලකාදෝ කියා බිසොමැණිකෙට එක්විටම සිතිණි. "ඕක ඉතින් විකුණලා හන්දා අම්මටත් ඕකේ ඉන්ඩ බෑනේ... එනවනම් මගේ ගෑණිගේ ඉඩමේ දොර අම්මටත් ඕනවෙලාවක ඇරලා ඕන්..." ඈතින් ඇඳෙන මහතුන්ගේ හඩ බිසෝමැණිකෙට ඇසෙන්නට වූයේ සිහිනයකින් ඇසෙන කටහඩක් මෙනි... බුද්ධි --------------------✍️🐻 (මම මේ පරණ ලියපු කතා දාන්නේ ... රසවිඳලා අදහසක් දෙන්න...❤💐)සෙලාමත් පගී ගුඩ් මෝනින් නව සීලන්ත සංචාරයෙන් පොඩි detour එකක් අරන් බාලි පැත්තට යන්ඩයි මේ යන්නෙ. ඇමරිකානු සංචාරක සටහන් ඉවර වෙලා ඒ කාලෙ බාලි ගැන ලියන්න හිටියත් බැරි වුණා. කොහොමහරි අපේ සංචාරක නඩේට කෝඩුකාරයෙක් එකතු වුණානෙ මේ ගිය සැප්තැම්බර් මාසෙ. කෝඩුකාරයට මාස 3 වෙද්දි අපි කල්පනා කළා දැන් කෝඩුකාරයව පොඩ්ඩක් ගුවන් ගමන්වලට, දුර ගමන්වලට, එයාපෝට් එකේ වාතවීම්වලට සීසන් කරල ගන්න කාලෙ හරි කියල. ඒක නිසා ටෙස්ට් රන් එකක් වශයෙන් අපිට ළඟම රට වෙච්චි ඉන්දුනීසියාවෙ බාලි දූපතට මුල්ම සංචාරය කරල ඊයෙ පෙරේදා ආපහු ආවා. බටහිර ඔස්ට්‍රේලියාවට ළඟම ආසියානු සංචාරක ගමනාන්තෙ බාලි. කීප වතාවක් බාලි ගියත් බාලි ගැන ලියන පළවෙනි වතාව මේ. බාලි බෙලි (Bali Belly) බාලි කියන්නෙ දත් මදින්නවත් ටැප් වතුර පාවිච්චි කරන්න බැරි තැනක්. කොටින්ම දැන් අපි බාලි ගියාම බ්‍රෂ් එකවත් ටැප් වතුරෙන් හෝදන්නෑ. හේතුව කුප්‍රකට "Bali belly" හෙවත් පිස්සු හැදෙන බඩේ අමාරුව. පළවෙනි වතාවට බාලි ගිය සැරේ අපි වැඩ්ඩො වගේ අධිතක්සේරුවෙන් හිටියා මේ සුද්දො නිකන් බබාලා වගේ, අපි ලංකාවෙ පොරවල්, පාරවල් අයිනෙ ජරා කොත්තු ෆ්‍රයිඩ් රයිස් හිටන් කාල අපේ බඩවල් ඕනෙ දහජරාවකට ඔරොත්තු දෙනවා කියලා. දෙයියනේ දෙයියනේ ඒ හැදිච්ච බඩේ අමාරුව විස්තර කරන්ඩ සිංහල බාසාවෙ වචනත් නෑ. ගෙදර ඇවිල්ලත් සති ගාණක් යනකල් මගෙ බඩේ අමාරුවෙ අංකොං ඉතුරු වුණා. කොටින්ම බාලිවල වැසියොත් සල්ලිවලට අරන් බෝතල් කරපු වතුර බොන්නෙ. මාස තුනේ සංචාරකයා සම්බන්ධෙන් වතුර ප්‍රශ්නෙ ගැන තමා අපි සැලකිලිමත් වුණේ. කිරි හදන්න, කිරි බෝතල් සෝදන්න, නාවන්න බෝතල් වතුර පාවිච්චි කරන්න ඕනෙ නිසා අපි කෑම්පින් ගෙනියන වර්ගෙ අකුලන බේසමක්, අකුලන බාල්දියක්, පොඩි ඉලෙක්ට්‍රික් කේතලයක් අරගෙන ගියා. බඩේ අමාරු සම්බන්ධයෙන් අපි යන්න කලින් ඉඳලාම බඩේ සවි සක්තිය වැඩි වෙන්න probiotic එකක් බොන්න පටන්ගත්තා. එතකොට බය නැතුව ඕනෙ දෙයක් කන්න බොන්න පුළුවන්. විශේෂයෙන්ම පළතුරු බීම සහ එහෙ තියෙන warung හෙවත් අපේ සයිවර් කඩ වගේ ලෝකල් අය යන පොඩි පොඩි රෙස්ටරොන්ට්වලින් එහෙම. බාලි වීසා බාලි යන්න ඉස්සර ලංකාවෙ පාස්පෝට් එකටත් ලැබුණ on arrival visa එක තව දුරටත් වලංගු වෙන්නෙ නෑ. ලංකාවෙ පාස්පෝට් එකට යනවා නම් දැන් B211 වීසා එක කලින් ඇප්ලයි කරල අනුමත කරගන්න ඕනෙ. 1. B211 වීසා එකෙන් දවස් 60ක් ඉන්න පුළුවන්. 2. මේ වීසා එකට ඔයාට ඉන්දුනීසියාවේ ස්පොන්සර් කෙනෙක් ඕනෙ. 3. ස්පොන්සර් කෙනෙක් ඕනෙ නිසා ඔයාට වීසා එකට ඇප්ලයි කරන්න වෙන්නෙ එහෙ ඉන්න වීසා ඒජන්ට් කෙනෙක

් හරහා. 4. වීසා ගාස්තුව එක්ක ඒජන්ට්ගෙ ගාස්තුවත් ගෙවන්න වෙන නිසා අවම වශයෙන් එක්කෙනෙකුට රුපියල් 75,000ක් වගේ මුදලක් මේ වැඩේට වැයවෙනවා. 5. ඒජන්ට් කෙනෙක් හරහා නිසා දවස් තුනක් වගේ ඇතුළත වීසා එක ලැබෙනවා. (ලංකන් පාස්පෝට් එකෙන් ගිය අයගෙ අත්දැකීම් සහ ගූගල් එකට අනුව මේ ටික ලිවුවේ.) බාලි පළතුරු සහ වෙනත් කෑම බාලි ගොඩක් දුරට ලංකාව වගේ. ලංකාවෙ අපි කන පළතුරු වර්ග ඉතාම ලාබෙට එහෙ තියෙනවා. දූරියන්, මැංගුස්, රඹුටන්, අඹ, ඩ්‍රැගන්ෆෘට් බහුලයි, ලාබයි. ඊට අමතරව, ස්නේක්ෆෘට්, මර්කිසා කියල හඳුන්වන පැෂන්ෆෘට් වර්ගය, ලංකාවෙ ඉස්සර තිබුණ බිබිලෙ දොඩම් කියන නාරං වර්ගය හා සමාන නාරං වර්ගයක් වගේ පළතුරුත් තියෙනවා. බාලි සීෆුඩ් කන්න හොඳම තැනක්. ඉස්සො, පොකිරිස්සො, කකුළුවො, බෙල්ලො, මාලුවර්ග, විවිධ ක්‍රමවලට කන්න පුළුවන්. ඉස්සො දෙකට පළලා බදින udang bakar, චිලිපේස්ට්වල දාපු ඉස්සො හෙවත් sambal udang, කොච්චි දාල බැදපු ඉස්සො හෙවත් udang balado ඉතාම රසවත්. නාසි ගොරෙං ගැන අමුතුවෙන් කියන්න දෙයක් නෑනෙ. බලන බලන අත ජාතික කෑම වගේ නාසි ගොරෙන් තියෙනව. ඊට අමතරව නාසි චම්පුර් (සුදු බත් එක්ක එළවළු, සීෆුඩ් හෝ මස්) නාසි අයම් හෙවත් චිකන් රයිස්, වගේම සාටේ (ලෙමන්ග්‍රාස් කෝටුවල අමුණපු මස් සීෆූඩ් හෝ ටෝෆු) ඕනෙම warung එකකින් කන්න පුළුවන්. බබි ගුලින් කියන්නෙ ඌරුමස් කන්න කැමති අය වහ වැටෙන කෑමක්. ඒක හදන්නෙ ඉන්දුනීසියානු සාම්ප්‍රදායික තුනපහ, මඥ්ඥොක්කා කොළ සහ එළවලු සම්පූර්ණ ඌරෙක් ඇතුළට පුරවලා , මද රස්නෙ අඟුරු උඩ ඌරව කරකවන ගමන් ගාණට පුච්චලා. සීෆුඩ් කන්න කැමති අය යන්නම ඕන තැනක් ජිම්බරන් සී ෆුඩ් මාකට් එක. ඒ මාලු මාකට් එක ඇතුළෙ ඇවිදලා ඉස්සො කකුළුවො , මාලු, බෙල්ලො පොකිරිස්සො ලාබෙට අරගෙන (අනිවාර්යයෙන් කේවල් කරන්න ඕනෙ) එළියෙ ජිම්බරන් වෙරළ දිගට තියෙන පොඩි පොඩි කඩවලින් එකකට දුන්නම එතනින් එයාලා ඒ සී ෆුඩ් එක රසට බාබක්‍යු කරල එයාලගෙ සම්බල් ජාති එක්ක දෙනවා. ඒකට අය කරන්නෙ පොඩි මුදලක්. බලන්න තියෙන දේ/ කරන්න තියෙන දේ බාලි දූපත මැද උබුද් කියන්නෙ හෙල්මලු ක්‍රමේට වී වවල තියෙන , දියඇලි තියෙන උඩරට ප්‍රදේශය. සෑහෙන දුරට ලංකාව වගේ. වේවැල් භාණ්ඩ, කැටයම් භාණ්ඩ වගේ අත්කම් ගන්න හොඳම පළාත උබුද්. ගිනිකඳු අත්දැකීම් ගන්නත් පුළුවන්. බාලි කියන්නෙ වෝටර් ස්පෝට් කරන්න හොඳම තැනක්. පැරා සේලින් කරන්න, ජෙට් ස්කී පදින්න, කිමිදෙන්න, මුහුද යට ඇවිදින්න (sea walking), වගේම atv පදින්න (මුහුදු වෙරළෙ, කැළේ,දියඇලි යටින්), පැරා ග්ලයිඩින් කරන්න වගේ එකී මෙකී නොකී හැම දේම එකම වහළක් යටින් කරගන්න පුළුවන් බාලි ගියොත්. බාලි පෑන්කේක් ලංකාවෙ ගෙවල්වල නිතරම හදන පෑන් කේක් කියන ජාතිය ලංකාවට ආවේණික එකක් කියලයි මුලින්ම බාලි යනකල් මං හිතන් හිටියෙ. ඊට ටිකක් සමාන ලක්ෂණ තියෙන්නෙ ප්‍රංසකාරයන්ගෙ crepe එකයි ඇමරිකන්කාරයින් අතර විශේෂයෙන්ම ජනප්‍රිය pancake කියල උදේට කන එකයි තමා. බාලි ගිහින් තියන අය ඉන්නව නන් දැකල ඇති ලංකාවෙ අපි කන පෑන් කේක් එකම එහෙ කනවා. එහෙ කියන්නෙ දදර් ගුලුං කියල. අපේ රටේ හදනව වගේම මැදට පොල්පැනි දාල හදන්නෙ. හෝටල්වල උදේට තියෙන buffet එකේ ගොඩක් වෙලාවට මේක තියෙනවා. එහෙට කොහෙන්ද ලංකාවෙ අපි කන පෑන් කේක් කියල ටිකක් හොයල බැලුවාම තමයි වැඩේ තේරුණේ. ඉන්දුනීසියාවත් ලංකාව වගේම ලන්දේසි යටත්විජිතකරණයට ලක්වුණු රටක්නෙ. (බාලි දූපත පුරාම දකින්න ලැබෙන්නෙත් ලන්දේසි ගෘහ නිර්මාණ ශිල්පය. කොටින්ම මාටින් වික්‍රමසිංහගෙ කාලෙ දකුණු පළාත වගේ. බාලි ගෑණුත් අඳින්නෙ මාතර හාමිනේල වගේ කම්බාය) කොකිස්, අච්චාරු වගේ තව තවත් කෑම බීම වර්ගත් ඉන්දුනීසියානු අය හදනවා. "පෑන් කේක්" නෑකමත් ඒ වගේම එකක්. මේක ඇත්තටම ලන්දේසින්ගෙන් ආපු එකක් කියල තමා හිතන්ඩ වෙන්නෙ . නෙදර්ලන්තෙ මේක වගේම එකක් තියෙනවා "pannekoeken" කියල "පැනකොකින්" වගේ විදියකට උච්චාරණය කරන්නෙ.වැඩිපුරම කන්නෙ රෑටලු.( දකුණු අප්‍රිකාවෙත් මේක කනවා, pannekoek කියල එහෙ කියන්නෙ, එහෙ බෝයර්වරු කියන්නෙ ඉතින් ලන්දේසිකාරයොනෙ) මේ pannekoeken එක යටත්විජිතකරණය හරහා ආසියානු රටවල ජනප්‍රිය ආහාරයක් වුණා කියල හිතන්ඩ පුළුවන්. ඒක මැදට පැණි පොල් දාල ආසියානුකරණය වුණා කියල මට හිතෙනවා. අපි හදන එක කහපාටයි මොකද අපි ලංකාවෙ කහ පොඩ්ඩක් දානවනෙ. ඉන්දුනීසියාවේ හදන පෑන් කේක් එක කොළ පාටයි මොකද එහෙ මිශ්‍රණේට රම්පෙ යුෂ දානවා. බාලි දොදොල් ලංකාවෙ දොදොල් වගේම බාලිවලත් දොදොල් තියෙනවා ඒ නමින්ම. හදන්නෙත් ඒ විදියටමයි. හැබැයි කපන්නෙ ලොකු කෑලි නෙවෙයි. පොඩියට කපලා අපේ බුල්ටො වගේ ඔතල තියෙන්නෙ. ඊට අමතරව බඩ ඉරිගු කොපුවල ලස්සනට ඔතපු දොදොලුත් තියෙනවා. විශේෂම දේ තමයි එයාලගෙ දොදොල් හදන්නෙ එකම ආවේණික රසකට නෙවෙයි. ඉන්දුනීසියානු දොදොල් එක එක රසවලට තියෙනවා. දූරියන් රස, මැංගුස්ටීන් රස, කෙසෙල් රස, අන්නාසි රස, වරක රස වගේ රසවල් ගාණකින් එයාලා දොදොල් හදනවා. ඉන්දුනීසියානු දොදොල් ලංකාවෙ දොදොල්වලට වඩා ටිකක් ඇලෙන ගතිය වැඩියි, අපි දොදොල් ගින්දරේ තියල තියනවට වඩා ටිකක් වැඩිපුර එයාලා දොදොල් එක උයනවා. ඒක නිසා ඒකේ කැරමල් ගතිය වැඩියි. බාලි කොත්තු ඔයාලා විස්වාස කරනව නන් කරන්ඩ නැත්තං ඒත් කරන්ඩ ඉන්දුනීසියාවෙත් කොත්තු තියෙනවා. නමත් කියවෙන්නෙ බොහෝදුරට ඒකමයි,ලියන්නෙ kwetiau කියලා. පළවෙනි වතාවට මේ සැරේ තමයි කන්න ලැබුණෙ, හෝටලේ උදේ කෑම buffet එකට තිබුණ නිසා. මේක හදන්න අපි ගෝදම්බ රොටී ගන්නවා වගේ එයාල ගන්නෙ හාල්පිටිවලින් හදපු පැතලි ලොකු නූඩ්ල්ස් එකක්. ගොඩක් දුරට ඒක රොටී රසමයි. ඉතුරු දේවල් ගොඩක් දුරට සමානයි. එයාල එළවළු විදියට චයිනීස් කැබේජ් දානවා. රස ගැන ගත්තොත් ඉන්දුනීසියානු කොත්තුව ලංකාවෙ එකට වඩා පැණිරහ ගතිය වැඩියි, සැර අඩුයි. දැන් තමා ලස්සනම වැඩේ. ඉන්දුනීසියාවට කොත්තු ඇවිත් තියෙන්නේ චීනෙන්. ශත වර්ෂ ගාණකට කලින් චීනෙ Guangdong පළාතෙන් ආපු සංක්‍රමණිකයන්ගෙන් තමා මෙහෙට කොත්තු පුරුදු වෙලා තියෙන්නේ. දැන් එතකොට ඕකට චීනෙ කියන නම මොකද්ද දන්නවද? Kwa teow. ඒකත් කොත්තු ළඟින්ම යන නමක්. මේක දිගට හොයාගෙන යනව නන් එකකට එකක් පැටලෙන සංකීර්ණ කතන්දරයක් බව පේනවා. බැලුවාම මැලේසියාවෙ, සිංගප්පූරුවෙත් මේ කොත්තු කතන්දරේ තියෙනවා.කොත්තු ලංකාවෙ නිර්මාණය වුණ කෑමක් කියල සමහරු කියනවා, සමහරු ඒකට ඉන්දියානු සම්බන්ධයක් තියෙනවා කියල කියනවා. දැන් මේකට චීනෙත් පටලගන්ඩ පුළුවන් හැබැයි. කාටහරි කරනවා නන් හොඳ රීසර්ච් එකක් මේක අස්සෙත් තියෙනවා. ලුවක් කෝපි ලුවක් කෝපි කියන්නෙ ඉන්දුනීසියාවට ආවේණික කෝපි වර්ගයක්. ගොඩක් දෙනා ලුවක් කෝපි ගැන නන් දන්නවා මං හිතන්නෙ. ලුවක් කෝපි හදන හැටි ඇහුවම සමහරුන්ට කෝපි බීම එපාවෙලාම යන්ඩ ඉඩ තියෙනවා හැබැයි. ලුවක් කෝපි හදන්න අත්‍යවශ්‍ය අමුද්‍රව්‍ය තමයි ලුවක් පූසා හෙවත් Asian civet cat. මූ ඇත්තටම පූසෙක් නෙවේ උගුඩුව වගෙ සතෙක්. දකුණු සහ ගිණිකොණ දිග ආසියාවට ආවේණිකයි. ලුවක් කෝපි හැදෙන්නෙ සරලවම මෙහෙමයි. 1.මේ ලුවක් සතා ඉදුණු රතුපාට කෝපි ගෙඩිවල පොත්ත කාල ඇට ගිලිනවා 2. මේ ගෙඩි ලුවක්ගෙ බඩේදි පැහීමකට ලක්වෙනවා. 3. ජීර්ණයට අදාළ එන්සයිම නිසා මේ කෝපි ඇට ප්‍රෝටීන බ්‍රේක් කරලා, ඒවල තියෙන ඇමයිනෝ ඇසිඩ් යම් ප්‍රමාණයක් නිදහස් කරනවා. 4. කෝපි ඇට ජීර්ණය නොවී ලුවක්ගෙ පස්ස පැත්තෙ ගුලි ගුලි වශයෙන් එළියට එනවා. මේ ඇට ගඳ නෑ, චොකලට් සුවඳයි. 5. මේ ඇට එකතු කරලා සෝදලා වේලලා, බැදලා කොටල ලුවක් කෝපි හදාගන්නවා. සාමාන්‍ය කෝපිවලට වඩා ලුවක් කෝපි ගණන් වැඩියි. රසත් වැඩියි. ක්‍රීමි ගතියක් තියෙන සැරකින් ගලාගෙන යන රසක් තියෙන්නේ. ඇත්තටම සාමාන්‍ය කෝපිවලට වඩා ලුවක් කෝපි එකේ අමුතු ගතියක් තියෙනවා. සාමාන්‍ය කෝපිවලට වඩා ඇසිඩ් ගතිය අඩුයි. ලුවක් කෝපි ගැන ඉතිහාසයත් හරිම රසවත්. යටත් විජිත සමයේ කෝපි වගාව හඳුන්වලා දුන්න ලන්දේසින් ඉන්දුනීසියානුවන්ට තමන්ගෙ වතුවලින් කෝපි ඇට ගන්න එක තහනම් කරල තියෙනවා. ඒත් ඉන්දුනීසියානුවොන්ට තේරිලා තියෙනවා මේ ලුවක් සතා කෝපි ඇට බීලා ඇට එහෙම්පිටින්ම මළපහ කරන බවත් ඒවා කෝපි ඇට විදියටම පාවිච්චි කරන්න පුළුවන් බවත්. ඒ විදියට තමා ලුවක් කෝපි නිෂ්පාදනය පටන් අරන් තියෙන්නේ. ආයෙත් නවසීලන්ත සංචාරක සටහන්වලින් මුණගැහෙමු.අපොයියාව සහ මම සෙංකොට්ටන් නොහොත් භල්ලාතක ශෝධනය කිරිමත් එය ඖෂධ නිෂ්පාදනයට යොදාගැනිමත් එහි වු ඖෂධීය වටීනාකමත් අපි සරසවියේදි ප්‍රායෝගීකව ඉගෙන ගනිමු. ළඟදි දිනක සවස් වරුවේ සෙංකොට්ටන් පිළිබඳව කතාබහක් මාගේ නේවාසිකාගාරයේ මිතුරියන් අතරේ හදිසියේ මතු වු අතර එය නොදැනීම මහින්ද ප්‍රසාද් මස් ඉඹුලයන්ගේ සෙංකොට්ටන් නවකතාව දක්වා ඇඳි ගියේ අපේ කතා බහ රසවත් කරමිනි. "සෙංකොට්ටන් හැර මස්ඉඹුළ මහාතාගේ වෙනත් පොත් මොනවාද? මම සෙංකොට්ටන් නම් කියවලා තියනවා..." මාගේ මිතුරියක් කීවේ කුතුහලයෙනි. "මාණික්කාවත, අපොයියාව, අලුත්ම පොත මැයි මාර ප්‍රසංගය.." මා කීවේ ඒ සියල්ලටම ආශා කළ නිසා පමණක් නොව ඒ කෘති එතරම්ම අපුරු නිසාමය. මේ අලුත් කතා බහ නිසා විශේෂයෙන්ම අපොය්යාව පිළිබඳව මාගේ මතකය අලුත් වු බව කිව යුතුය. අපොයියාව මා හට කියවිමට ලැබුනේ 2023 ජනවාරි මාසේ මැඳ දිනකදි මාගේ නිවස පිහිටි ප්‍රදේශයේ මහජන පුස්තකාලයකිනි. සරසවියේ එක් කඩ ඉම් විභාගයක් අවසන් කර ප්‍රථිඵල එන තුරු නිවසේ සිටි කාලයක් වු එකළ මා වැඩි කාලයක් එම පුස්තකාලයේ ගත කිරිමට යොදාගත්තේ ලැබු නිදහස සැමරිමටය. අපොයියාව මා තුළ ඇති කළේ කෙබඳු හැගිමක් දැයි විස්තර කිරිම පහසු නැත. එය සරල භාෂාවකින් යුතු සුන්දර නිමවුමකි. නමුත් එහි වු පෙර නොවු විරූ රසය ඉමහත්‍ ය. හරහට හා පහළට පද පිරවිමට නිමයු කතාවන් බොහෝ දැනුමක් පාඨකයාට නිහඬවම තිළිණ කර තිබුණි. එයින් මා ලැබු නව උද්‍යෝගය හරහට හා පහළට පද පුරවන ප්‍රහේලිකාවක් පිරවිමට තරම් තියුණු විය. මාගේ ආශාව යථාර්ථයක් වුයේ මාගේ පියා එම ළඟ දිනයකදීම පුවත් පතක් නිවසට ගෙන ගොස් තිබු නිසාය. සති අඟ අරුණ පුවත් පතක් වු එය මා හවස් වරුවක පෙරලන විට හදිසියේ

මෙන් එහි වු ප්‍රහේලීකාවක් මුණ ගැසුණි. පද හතලිහකට වඩා සෙවිය යුතු වු එය අත් හැර වෙනත් පිටුවකට යෑමට මාගේ සිත ඉඩ නොදුන්නේ අපොයියාව මා තුළ ඇති කළ ගැඹුරු ආශාව නිසා විය යුතුය. පදෙන් පදේ, අපොයියාවේ කුඩා පිරිමි දරුවා මෙන් මා සෙව්වේ වචන කොතරම් බලවත් දැයි තව තවත් පසක් කර ගනිමිනි. මා පිරවු ප්‍රහේලීකාව තැපැල් කර ඇරිමෙන් අනතුරුවද මාගේ ගැඹුරු ආශාව සංසිඳුනේ නැත. මා පොත් සම්බන්ධ කරමින් කුඩා ප්‍රහේලිකාවක් සකසා එහි පිළිතුරු ප්‍රහේලීකාවක්ද සැදුවෙමි. අනතුරුව කුඩා ත්‍යාග තුනක්ද පිළියෙල කර නිවස අසල වු මහජන පුස්තකාලයට ගියේ මා ලැබු අත්දැකිම එහි කුඩා දරුවන්ද භුක්ති විදිය යුතු යැයි දැනුණු නිසාය. එම වකවානුවේ මාගේ සරසවි ප්‍රතිඵල පැමිණ නැවත අරඹන අවස්ථාවක තිබු අතර මාගේ ප්‍රහේලිකාව නිර්මාණ පුවරුවේ ගසා පුස්තකාලාධිපතිනියට කුඩා ත්‍යාග හා පිළිතුරු ප්‍රහේලිකාව ලබා දුන්නේ එය පුරවා දෙන මුල්ම සමාජිකයන් තිදෙනාට ප්‍රධානය කරන ලෙස ඉල්ලමිනි. ඉන්පසුව මා හට එයට සහාභාගී වීමට නොහැකි වුයේ මාගේ සරසවි අධ්‍යාපන කටයුතු නැවත ඇරඹිමට සිදු වු නිසාය. දේශන අවසන් වී දිනක් හවස් වරුවේ පැමිණි මා හට දුරකථන ඇමතුමක් ලැබුණි. මා එයින් පුදුම වු බව කිව යුතු නැත. ඇමතුම අරුණ පුවත් පතිනි. මා ප්‍රහේලිකාවේ ජයාග්‍රාහකයෙක් වී තිබුණි. පොත් අපගේ ජිවිතයට කොතරම් ප්‍රාතීහාර්‍යන් එක් කරන්නේ දැයි මම අත් දුටිමි. එහි ත්‍යාගය මා ලබන විට අපොයියාවේ කුඩා දරුවාට හැඟුන දේ කොතරම් බර දැයි කල්පනා විමි. ඇතැම්විට මාගේ කුඩා ත්‍යාග ලත් දරුවන්ටද එලෙස සිතෙන්නට ඇත. අපේ ජිවිතය ජිවත් කිරිමට වචන වලට ඇති බලය ආසිමාන්තික හා විශ්මය ජනක බවද අවසානයේ කිවයුතුමය. ✍️නිලුෂිකා ධනංජනි සෙනෙවිරත්න. (ඡායාරූපය මුහුණු පොතෙනි)ඩාබා..මසාලා චායි..අද්‍රක්වාලී චායී දශක ගණනාවකට පෙර ඉන්දියාවේ ප්‍රාන්ත අතර ලොරි වලින් භාණ්ඩ ප්‍රවාහනය කරන්නට පරන තාලයේ ලොරි වලට දවස් ගණන් ගතවිය. සමහර විට සතියක් හමාරක් ගිය ගමන් ගැනත් මා අසා තිබුණි. මේ ලොරි රියදුරන් රිය පදවන විට රැයක් දවාලක් කියා එකක් නැත. හැකි තරම් පැය ගණනනක් ඔවුන් එක දිගට ධාවනය කරයි. එක්කෝ තමන් ප්‍රිය කරන කෑම ඇති ඩාබාව හෙවත් කෑම කඩය හමුවන තුරු තමන්ගේ ලොරිය ධාවනය කරයි. මේ ඩාබාව ඔවුන් කෑම කන කඩය පමණක්ම නොවේ. එහි ඔවුන්ට ඇඟ පත සෝදාගෙන ඇඳුම් මාරුකරගන්නට ඕනෑ නම් ඇඳුමක් සෝදාගන්නටත් පහසුකම් සලස්වා ඇත. එළිමහනේ තබා ඇති ලණු ඇඳක දිගෑදී බීඩියක් සුරුට්ටුවක් බොමින් හෝ හූකාවක් අදිමින් තමන් ඇනවුම් කරන ලද පරාටාව , පූරිය, චපාතිය සබ්ජී කරියක් (එළවළු ) සමඟ සිය ඇඳ ඉහපත්තට එනතුරු සිට්න්නට මේ රියදුරන් සැදී පැහැදී සිටිති. කෑම කෑමෙන් පසු ඔවුන්ට ලැබෙන උණු උණු මසාලාචායි වීදුරුව කෙතරම් රසවත් ද ? ඒ ගැම්මෙන්ම ඔවුන්ට තවත් පැය කිහිපයක් ම එක දිගට සිය ලොරි රථය ධාවනය කල හැක. මේ ඩාබ්බා මුලින්ම ඇඟට පතට දැනෙන විදිහට බිහි වූයේ ග්‍රෑන්ඩ් ට්‍රන්ක් මාර්ගය දෙපසය. මේ සුප්‍රකට ග්‍රෑන්ඩ් ට්‍රන්ක් මාර්ගය පටන් ගෙන තිබුණේ අතීත ඉන්දියාවේ වයඹ දිග කෙලවර පේෂාවර් ( පුෂ්පපුර ) , රාවල්පින්ඩි ,ලාහෝර්, අම්රිට්සාර් , ලුධියානා දිල්ලි හරහා කල්කටා දක්වාය. මේ රියදුරන් බහුතරයක් සික් ජාතිකයින් වන්නේ එහෙයිනි. 1947 ඉන්දියාවෙන් පාකිස්තානය කැඩී වෙන්වූ පසු ඔය කියන පේෂාවර් ,රාවල්පින්ඩි සහ ලාහෝර් පාකිස්තානයට අයිති විය. නමුත් අම්රිට්සාර් , ලුධියානා , සහ දිල්ලිය හරහා යන ග්‍රෑන්ඩ් ට්‍රන්ක් මාර්ගය ඉන්දියාවට ඉතිරි විය. මේ අතීත ඩාබා බහුතරයක් සාදා තුබුණේ කටු මැටිටෙනි. ලණු ඇඳවල් ආවරවුනු තැනක හෝ එලිමහනේ තබා තිබිණි. රොටී පුළුස්සන මැටි පෝරණුව නිවසේ කෑම වල රස සිහිගන්වන කරි වර්ග, නිරන්තරයෙන් උණුවෙන චායි බඳුන මෙහි අනිවාර්ය අංගයක් විය. හැම විටම මිලෙන් අඩු කෑම වර්ග මේවායේ විකුණන්නට තබා තිබිණි. අද වන විට මේ ඩබ්බා වල ගුණාත්මක භාවය ඉදිරියට ගොස් ඇත්තේ විශ්වාස කරන්නටත් අපහසු ආකාරයකටය. සමහරක් එවායේ පහසුකම් සමාන වන්නේ තරු පහේ හෝටල් වලටය. නමුත් තවමත් ඩාබා යන නම නම් ඔවුන් භාවිතා කරයි. මේ අපි ෂිම්ලා ඉඳන් මනාලි යන අතරමග මසාලා චයි බොන්නට නැවැත්වූ ඩාබාව. හවස් ජාමයේ ටිකින් ටික හිමාලය කඳුකරය තුලට යද්දී චායි එකකින් සප්පායම් වීම පංකාදුය. මේ ඩබ්බා කාරයාට අපේ චමින්ද ප්‍රීතිලාල්ගෙන් ගැලවීමක් නැත. ඔහුට මුලින්ම සාම්පල් චායි එකක් අවශ්‍යය. එය හොඳට මසාලා රහට ඇත්නම් පමණි ඇනවුම ලැබෙන්නේ. සංජය දොළමුල්ලමිනිසුන්ටත් වඩා සීලාචාර වල් තාරාවෝ! මා ඔබට කීමට යන මේ කතා දෙකම 'වල්' ය. කතා දෙකම අද උදේ වරුවේ සිදු වූ ,එහෙත් කි.මි සියයකට එහා මෙහා මෙ සිරිලක ම සිදුවූ ඒවාය . එක කතාවක් මගේ ය .අනික මා මුහුණු පොතින් අහුලා ගත් එකකි. ඒ කතාව ගාල්ලේ ය. ලියා ඇත්තේ ප්‍රියන්ත ගාල්ලගේය. ඔහුගේ සජීවී අත් දැකීම කි. සිදුවීම මා විසින් මගේ wall එකේද දමා ඇති නිසා ඉතාමත් කුඩා විස්තර ක් ඔබට ගෙන එමි. ප්‍රියන්ත මහතා ආ සුඛෝපභෝගි බස් රථය අධිවේගී මාර්ග යේ එනවිට පුංචි දරුවන් දෙදෙනෙකු ගේ මවක් රෝගාතුර වූවාය . ප්‍රියන්ත මහතාගේ විස්තරය ට අනුව නිසැකයෙන් ම ඈට හර්ද්‍යාහාදයක මාරාන්තික ලක්ෂණ පහළවී තිබුණේ ය. කලයුතු හොඳම දේ එතුමා කර තිබේ.. ආසන්න යේම ඇති Exit එකෙන් බසය පිටතට ගෙන මේ අම්මා සහ දරුවන් දෙදෙනා ව දැඩි වෙහෙසක් ගෙන පොලිස් ගිලන් රථයක නංවා නාගොඩ මහ රෝහලට යවා තිබිණි. මෙහිදී බස් රථයේ රියදුරු මහතා සේම කොන්දොස්තර මහතාද අතේ ඇගිළි ගනනටත් වඩා අඩු මගීන් පිරිසක්ද උතුම් වූ මනුෂ්‍යත්වය ට මුල් තැන දී සිද්ධියේ නායකත්වය ගත් ප්‍රියන්ත ගාල්ලගේ මහතා ට මේ වටිනා මිනිස් ජීවිතය බේරා ගැනීමට සහයෝගය පලකොට තිබේ . ඒහෙත් බහුතරයක් මගීන් ගේ ප්‍රතිචාරය නෙගටිව් ය. ගිලන් රථයක් ගෙන්වාගැනීමට ප්‍රමාද වීම නොරිස්සූ මගීන් පිරිසක් බසයෙන් බැස ආවේ , "අපිට පරක්කු වෙනව. කරන මගුළක් ඉක්මනින් කරනව ඕයි" යන body language එකෙන් උත්තර දෙමිනි . සමහරු කෙලින්ම ගේම ඉල්ලා ඇති සෙයකි. මෙහිදී අපේ කථානායකවරයා සැරටම දී ඔවුන් වැඩේ හමාර වනතෙක් මීක් නොගාන තැනක තියාගැනීමට දක්ෂ වී ඇත . ඇත්තටම මෙහි වල් කතාව නම් අර මනුෂ්‍ය ය ජීවිතය ක් බේරා ගැනීමට තම කාලයෙන් පැය භාගයක් වැය වීම කෙරේ ද්වේශ සහගත සිතක් පහල කරගත් මනුෂ්‍ය වේශයෙන් සිටි වල් සත්තු න් ගේ හැසිරීම වේ. මේ සියලු දෙනා පෝයදාට මල් පූජා කලාට, සිල් සමාදං වූවාට, ඉරිදා ට පල්ලි ගියාට ,දිව්‍ය සත්ප්‍රසාද ලැබුවාට ,පල්ලියේ ,පන්සලේ සහ කෝවිලේ සිල් සුවද තම තමන්ගේ හදවත තුල රදවා තබා ගැනීමට අසමත් වූ සාම්ප්‍රදායී බැතිමතුන් නොවේ දැයි කුරාකූඹි මිනිසා ට සිතේ. මින් ඉදිරියේ දී වත් ඔවුන්ට මේ ආකාර 'වල් ' සිතක් පහළ නොවේවායි අපි පතමු. ඊලග 'වල්' කතාව 'වල්' තාරාවුන් ගේය. අද (19.02.24) උදේ මා දළුපිටිය ඇවිදින මං තීරුවේ , මීටර 260 ක වට රවුමක් ඇති කුඩා ජලාශය වටා සුපුරුදු ඇවිදීම කරමින් සිටියෙමි. ජලතඩාගය සිප ගෙන එන සිහිළැල් සුළං ධාරාවෝද, සිවිල් ආරක්ෂක බලකා සොහොයුරන් විසින් සිටුවා ඇති කුඹුක් ගස් සෙවනද මගේ අළුත් උදෑසන ට සුන්දර ප්‍රවේශයක් සැමදා ම ලබාදේ. මේ සුවය විදිමින් සිත සතුටින් පුරවාගෙන ගීතයක් මුමුණමින් ඔහේ ඇවිද යන මා දුටුවේ , ජලාශයේ රටා මවමින් නිශ්චිත වූ වේගයකින් අඩි එකා මාරක පමන පරතරයක් එකිනෙකා අතරේ තබාගෙන පිහිනා යන වල් තාරා යුවලකි. උන් එකි නෙකාට සාමාන්තරව නොව , එකා පිටු පස එකා යන ආකාරය ට මෙලෙස පාවී යෑම මගේ කුතුහලය ඇවිස්සීම ට හේතුව කි. මම ගමන නවතා උන් දෙන්නා නිරීක්ෂණය කලෙමි. මේ අය ඉවුර සමීපයට එනතෙක් ඉවසීමෙන් සිටියෙමි. කාරණා ව පැහැදිලි විය. "අප්පට සිරි" "සිරියමේ සාරා " මං මටම මුමුණා ගතිමි. අර අඩි එකාමාරේ පරතරය හිස් නැත . කළු දුඹුරු පැහැති බෝල ගෙඩි හතක් එකක් පසු පස එකක් ආකාරය ට එකම පේලියක පාවී යන්නාහ. වල් තාරා අම්මා සහ තාත්තා තම දරුවන් සත්දෙනාට දියමත පිහිනා යෑමේ පාඩම කියා දෙන්නේ මෙසේය . දරුවන් සත්දෙනාද කිසිම දගයක් නැති ව අම්මා පිටු පසම එකා පසු පස එකා ගමන් ගන්නා අයුරින් ම සිය පාද වලින් බලය ගෙන කඩදාසි ඔරු සේ ජලාශයේ ඔබ මොබ පාවීයයි. තාත්තා අවසාන පැටියා පිටුපසින් නිසි ආරක්ෂා ව සපයමින් පිහිනායයි. ඔවුන් එසේ පිහිනා යලිත් වතාවක් ජලාශය මධ්‍යයේ සිට මීටර 260 අවසාන අන්තය දෙසට ආවේය . එවිට ජලාශය මධ්‍යයේ විවේකීව සිටි වැඩි හිටි වල් තාරාවෙක් පියඹාවිත් ඒ දරු පව්ල ආසන්න යට ආවේය . එසේවිත් ඌ යලි ජලාශය පැත්තට හැරී වටපිට බලමින් සිටියේ තම නෑදෑයාට ආරක්ෂාව ට ආවා වාගේ ය. මේ සියලු සිදුවීම් මා මෙන්ම බලා සිටි තවත් අයෙක් කීවේ , මේ අය ඉවුරෙන් එගොඩ වී ඇවිදින මං තීරුව හරහා අනෙක් ඇල මාර්ග යට පිවිසීමට සැරසෙන බවය . ඉන් එහා ඇත්තේ මහ පාර නිසා වල් තාරා පවුල ඇවිදින මං තීරුව හරහා යෑමට ඉඩ දීම උන්ගේ ජීවිත වලට අනතුරක් ය කියාය . ඒ අනුව අපි ඉවුර අද්දර ට දිව ගියෙමු . අපේ පැමිණීම මුලින්ම දුටු ආරක්ෂක යා සිහින් ශබ්දයක් නගා වහා ඉගිළී ජලාශය මධ්‍යයේ වූ කුඩා දූපත වෙතට ඉගිළුනේය. එසැනින්ම වල් තාරා පව්ලද පෙරට වඩා වේගයෙන් දූපත දෙසට පාවී ගියේ අනතුර වටහා ගත් නියාවෙනි. ඉන් විනාඩි දෙකක් යෑමට මත්තෙන් කෆීර් යානාවක් ජලාශයට පාත් වූ වාසේ කඩා. වැදුනේ යෝධ උකුස්සෙකි. උගේ ගෙල සුදු පාඨය.

ගත ගුරු පාඨය. යම් හෙයකින් වල්තාරා පව්ල ජලය මතු පිට සිටියේ නම් නිසැකයෙන් ම උකුස්සා ඉන් එකෙකු හෝ දෙන්නෙකු රැගෙන යනවා ඇත . .ඉහත සිදුවීම් දෙක , මිනිසා සහ තිරිසනා යන සතුන් දෙවර්ගය ම පාදක කොටගෙන උපන් සැබෑ කතා වෝය. එහිදී වල් තාරා පවුල සේම අර ආරක්ෂාව සැලසූ නෑදෑයාද ගැන සිතන විට තම වර්ගයේ එකියක ට ඇතැම් විට ජීවිතය තම දරුවන් ඉදිරියේ දීම අහීමි වීමට ආසන්න මොහොතක මිනිසා නැමැති සතාගේ හැසිරීම කෙසේවීදැයි කල්පනා කර බලන විට වල් තාරාවා සීලාචාරයැයි කියන මිනිසා ට වඩා ඉතාමත් ඉහළ තැනෙක සිටින බව ඔබ ද පිළිගන්නවා ඇත . කුරාකූඹි මිනිසා . 19.02.24ආරච්චිගෙ කන්ද ඉස්තෝප්පුවේ වූ හාන්සි පුටුව මතට වී හිස් බැල්මෙන් යුතුව මාර්ගය දෙස බලා සිටි මා හට කඩුල්ල අසලින් මතිදුගේ රුව මතු වනු යන්තමින් මෙන් පෙනුණි. ඔහු දුටු විගස මෙතෙක් වේලා මා තුළ පැවති පාලුව හා කාංසිය මා අතහැර ඉවතට පලා ගියේ කොට්න්හෝල් අශ්වයා තුරඟ තරගයක් දුවනවාක් පරිද්දෙනි. "මොකද බන් නයා මැරිච්ච අහිකුණ්ඨකයා වගේ බලාගත්ත අත බලාගෙන ඉන්නේ?"ඉස්තෝප්පුවට ගොඩ වෙමින් මතිදු විමසුවේ මා වෙත සමච්චල් සහගත බැල්මක්ද හෙලමිනි. "හරි කම්මැලි බන්.මේ කොරෝනාවක් නිසා වෙනදා වගේ පිට්ටනියට ගිහිල්ලා සෙල්ලම් කරන්නවත් බැනේ." මම පිළිතුරු ලෙස කීවෙමි. "ඒක නම් ඇත්ත තමයි බං. මමත් මේ කම්මැලිකමේ ඉන්න බැරුව තමයි මේ පැත්තට ආවේ." "උඹ වෙසක් කූඩු හැදුවද ?" "නෑ බං උඹ හැදුවද?" "නෑ" මම හිස දෙපසට වනමින් කීවෙමි. "මේ හරියක බට ගහක් හොයා ගන්න නැනේ බං. ගස් ටික වඳවෙලා ගිහින් වගේ." "ඔව් බං උපාලි මාමලයි ගෙදර තිබුණු අර ලොකු බට පදුරත් මැරිලා ගිහිල්ලා. මේ ළඟ පාතක නම් බට කෑල්ලක් කපා ගන්න තැනක් නැ. හැබැයි එක තැනක්නම් මම දන්නවා." "ඒ කොහෙද?" "ආරච්චිගේ කන්ද." "ආරච්චිගේ කන්ද?" මම පුදුමයෙන් යුතුව විමසුවෙමි."උඹට ඔලුව හොඳ නැති වෙලාද?" "ඒ මොකද?" "යකෝ ආරච්⁣චිගේ කන්ද එහෙම යන්න හොඳ තැනක් නෙමෙයිනේ,ඔය කන්දේ හොල්මන් තියෙයි කියලා කියනවා." "උඹට විකාරද බං," මතිදු සිනාසෙන්න වූවේය. "අනිත් එක මේ මහ දවල් මොන හොල්මන්ද? අන්න රෑකට යනවා කිව්වනම් තව කමක් නැ." "දැන් උඹ කියන්නේ ආරච්චිගේ කන්දට ගිහින් බට කපාගෙන එමු කියලද?" "ඔව්, විරාජුත් එන්න කැමති වුනා. අපි තුන්දෙනා යමු." "අනේ මන්දා බං" මම පැවසුවේ එතරම් කැමැත්තකින් නොවේ."උඹ කියන හන්දා මම එන්නම්.ඉදපං මම අම්මට කියලා එන්නම්." "අපේ ගෙදර යනවා කියලා කියපං, ආරච්චිගේ කන්දට යනවා කියලා කිව්වොත් උඹට ගෙයින් දොට්ට බහින්න දෙන එකක් නෑ ." මා නිවස තුළට යාමට සූදානම් වන විට මතිදු පහත් ස්වරයෙන් කීවේය. මතිදුගේ නිවසට යන බව පවසා අම්මාගෙන් අවසර ලබා ගත් මම මතිදු සමගින් ඔහුගේ නිවස දෙසට ගමන් කළෙමි.ආරච්චිගේ කන්ද පිහිටා තිබුණේ මතිදුගේ නිවසට පිටුපසට වන්නටය. "විරාජයට මම මෙතනට එන්න කිව්වා උෟ තාම ඇවිත් නැ වගේ" මතිදු පැවසුවේ ආරච්චි කන්ද දෙසට යාමට ඇති අඩි පාර අසල නතර වෙමිනි. "මිනිහට පස්සේ බැ කියලා හිතුනද දන්නේ නැ." "නෑ නෑ මිනිහා හොඳ කැපෙන පිහි දෙකකුත් අරගෙන එනවයි කියලා ගියේ.ආ.. ඔය එන්නේ කියද්දිම." ගුරු පාර කෙලවර වූ වංගුවෙන් මතු වුණ විරාජ් දෙස බලමින් මතිදු පැවසීය.විරාජ් කඩිනම් ගමනින් අප සිටි දෙසට පැමිණියේය. "මොකද බං පරක්කු? මතිදු විමසුවේය. "මම හිතුවා උඹ අපිව දාලා ගිහිල්ලා බට කපනවත් ඇති කියලා." "නෑ බං අම්මා අහපු ප්‍රශ්න පත්තරේට උත්තර දීලා එද්දී ටිකක් වෙලා ගියා." අතෙහි වූ පිහි දෙකෙන් එක් පිහියක් මා අතට දෙමින් විරාජ් කීය. "යමු නේද. වැඩිය පරක්කු නොවී වැඩේ කරගෙන එමු." ඔව් එහෙනම් අපි යමු යනුවෙන් පැවසූ මතිදු පළමුව අඩි පාර ඔස්සේ ගමන් කරන්න විය. මෙම අඩි මාර්ගය නිර්මාණය වී තිබුණේ දර කැඩීම සඳහා ආරච්චිගේ කන්දට ගමන් කරනා බවලත් උදවියගේ පාදයන්ට පෑගීමෙනි. කෙසේ වුවත් අඩිපාර විශාල මහෝගනි ගසක් අසලින් අවසන් වූයේ ඉන් එහාට ගමන් කිරීම එතරම් සුභදායක නැති බව අගවන්නාක් මෙනි. "අඩි පාර මෙතනින් ඉවරයි මතිදු කීවේ මදකට ගමන නතර කරමිනි.පරණ අඩි පාරක් තව එහායින් තියෙනවා. ඒක වැටෙන්නේ ඔය බට ගස් තියෙන හරියට." "මොනවද බං මේ ආරච්චි කන්ද ගැන තියෙන කතා.? විරාජ් විමසුවේ අප නැවත ගමන ආරම්භ කළ පසුවය. "උඹත් මගුලක් කියවනවා.ඕවා අහපන් මේ ගමන ගිහින් ආවට පස්සේ."මම තරමක කෝපයෙන් පැවසුවෙමි. "ඔහොම බය වෙන්න එපා බං" මතිදු මා හට සිනාසෙන්න විය."මේ කැලේ හොල්මන් තියෙනවා කිව්වට හොල්මන් නැහැ. ඕවා බොරු කතා." අපි සෙමින් සෙමින් ආරච්චිගේ කන්ද මුදුනට පැමිණියෙමු. රූස්ස ගස් සහ කුඩා පඳුරු වලින් පිරී පැවති කඳු මුදුන මා තුළ යම් තැතිගැන්මක් ඇති කරලීමට සමත් විය. නමුත් ඒ මන්ද කියා මට නෙවැටහුණි. "කෝ බං බට ගස්? " විරාජ් විමසුවේ පෙනෙන මානයක බට ගසක් නොතිබුණු බැවිනි. "තව එහාට යන්න ඕන" මතිදු කීවේය. "උඹට හොඳටම විශ්වාසද මේ කන්දේ බට ගස් තියෙනවා කියලා."? මතිදුගෙන් මම විමසුවේ ඔහුට යම් වැරදීමක් සිදුව ඇතැයි සිතුණු බැවිනි. "ඔව් බං.මට පීටර් මාමා කිව්වේ කන්දේ බට ගස් ඕන තරම් තියෙනවා කියලා." "මම නම් කියන්නේ පීටර් මාමා උඹට බොරුවක් කියලා" මම කීවෙමි. බට ගහක් පේන්නවත් නැනේ, යමු ආපහු" "නෑ බං දැන් ආපු එකේ තව ටිකක් ඉස්සරහට ගිහින් බලමු." මතිදු මදක් ඉදිරියට යමින් කීවේය. "පුතාලා මේ කොහෙද යන්නේ?" එකවරම කැලෑව තුළින් හඬක් පැමිණියේය. අප තිදෙනා එම කටහඬින් තිගැස්සී කැලෑව දෙසට නෙත් යොමු කළහ.එවිට අප දුටුවේ කොරටුවේ ගෙදර ජිනපාල මාමා කැලෑව තුළින් අප දෙසට පැමිණෙන අයුරුය. "මේ ජිනපාල මාමානේ, බුදු අම්මෝ අපි බය වෙච්ච තරමක්" මට කියවුණේ නිරායාසයෙනි. "මොකද මේ ළමයි ආරච්චිගේ කන්දේ කරක් ගහන්නේ?" "අනේ මාමේ අපි මේ වෙසක් කූඩු හදන්න බට ටිකක් කපාගන්න ආවේ." "හ්ම්ම්ම්" ජිනපාල මාමා පැවසුවේ අප දෙස නොබලමිනි."අන්න අර ගස් ගොමුවෙන් එහා පැත්තේ බට පදුරු වගයක් තියෙනවා.ගිහින් කපා ගන්න එකයි ඇත්තේ". "හරි මාමේ."යනුවෙන් පැවසූ අප ගස් ගොමුව දෙසට ගමන් කරන්න වූවෙමු. "ඒකනෙ මම කිව්වෙ බටගස් තියෙනව කියලා."මතිදු ජයග්‍රාහී අයුරින් පැවසීය. "අඩෝ.ඒක නෙවෙයි බං."යනුවෙන් පැවසූ විරාජ් එක්වරම ගමන නතර කළේය. "මොකද බං?"අප දෙදෙනා විරාජ් දෙස පුදුමයෙන් බලා සිටියෙමු. "ජිනපාල මාමා ගෙදරින් ගිහින් නේද ඉන්නෙ.දැන් මාස දෙකතුනක් වෙනව මගෙ හිතේ.රොෂාන් අයිය පොලිසියෙ ඇන්ට්‍රියකුත් දැම්ම කියලනෙ කිව්වෙ." "ඔව්මයි.මම ජිනපාල මාමා සෑහෙන කාලෙකින් දැක්කෙ නෑනෙ.උඹ කිව්වම තමයි ඒකත් මතක් වුණේ."මතිදුද පවසන්න විය. "එහෙනම් ජිනපාල මාමා මේ පාලු කැලේ මොනව කරනවද?"මේ මොහොත වන විට මාගේ සිතට බියකරු සිතුවිලි සමුදායක් ගලා එමින් පැවතුණි."අපි මෙතනින් යමු බං." "කොහෙ යන්නද බං.ඔන්න ආපු එකේ බට ටිකකුත් කපාගෙන යමු.අනික අපි තනියම නෙවෙයිනෙ ඉන්නෙ.ජිනපාල මාමත් හූවක දුරින් ඉන්නවනෙ" යනුවෙන් පැවසූ මතිදු ඉදිරියට ගමන් කරන්න වූවේය. "ඒ ඉන්න එක තමයි මටත් බය."මා කිසිවෙකුටත් නෑසෙන අන්දමින් කෙදිරුවෙමි. "ඔන්න ඔය පදුරු ගොනුවට එහා පැත්තෙ බට ඇති."මට පිටුපසින් ජිනපාල මාමාගේ කටහඬ ඇසෙන්න විය. මම වහා පිටුපස හැරී බැලුවෙමි.නමුත් කිසිවෙකු පෙනෙන්න සිටියේ නැත. "අපි යමු බං මෙතනින්."මා නැවත වරක් පැවසුවේ කිසියම් අනතුරක සේයාවක් දැනුණු බැවිනි. "ඔහොම හිටපං බං."මතිදු පදුරු ගොන්න දෙසට ගමන්කරන්න විය. "ඒයි මෙන්න කාගෙද කකුල් දෙකක්"එක්වරම විරාජ් විලාප නගන්න වූවේය. "කෝ.කෝ."යනුවෙන් පැවසූ මතිදු එදෙසට දිවගිය අතර මමද එදෙසට දිව ගියෙමි. "මේ තියෙන්නේ." බිං කොහිල පදුරු ගොන්නක් අතරින් එළියට පැමිණ තිබූ නිරුවත් පාද යුගලය පෙන්වමින් විරාජ් කීවේය. "අපි යමු බං මෙතනින්."මම විරාජ්ගෙ අතින් අදිමින් කීවෙමි. "පොඩ්ඩක් ඉදපං.කවුරු හරි සිහිනැතුව ඉන්නවද දන්නෙ නෑනෙ." "මගුල.උඹට ඔය කුණු ගද දැනෙන්නෙ නැද්ද ?මේ මැරිච්ච කවුරු හරි."මම තරමක කෝපයෙන් පැවසුවෙමි. "ඉදපං බලනකන්"යනුවෙන් පැවසූ මතිදු බිං කොහිල යාය තුළට ගමන් කළේය.ඔහු පසුපසින් අපිද පැමිණියෙමු. උස් ඩොංගා ගසක් පාමුල කුනුවී ගිය මිනිස් සිරුරක් වැටී තිබුණි.එහි මුහුණ සහ උඩ කොටස් කබරුන් විසින් කෑම නිසා හා කුණු වීම නිසා හසුනාගත නොහැකි තත්වයක පැවතුණි.පාද පමණක් හොද මට්ටමක තිබූ අතර අපට එම මල සිරුරට නුදුරුව කුඩා හිස් බෝතලයක් වැටී තිබෙණු දිස් විය. "හපොයි දෙවියනේ."අපට තිදෙනාටම කියැවුණේ නිතැතිනි. "මේ මෙතන ඉදල හරියන්නෙ නෑ.දුවපං."මම ආපසු දිවීම ආරම්භ කරමින් කීවෙමි. මා අනුකරනය කරමින් මිතුරන් දෙදෙනාද මා පසුපස දිව ආවේය. "මොකද මේ ළමයි දුවන්නේ?"අනපේක්ෂිතව ඇසුණු කටහඬක් හේතුවෙන් අප තිදෙනාම පය පැටලී බිම නොවැටුණේ අනූ නවයෙනි. "කොහෙද ළමයි මේ දුවන්නෙ ?" ජිනපාල මාමා අප දෙසට එමින් සිටියේය. "මාමේ.අන්න කවුද අතන මැරිල වැටිල ඉන්නවා."මම බිං කොහිල පදුරු යාය දෙසට අත දිගු කරමින් කීවෙමි. "ඒයි."එක්වරම විරාජ් විලාප තබන්න වූවේය."අර මිනියෙ තිබුණේ රතු සරමකුයි නිල් බැනියමකුයි නේද?" "ඔව් ඉතිං?"මම පුදුමයෙන් විමසුවෙමි. "ඉතිං ජිනපාල මාමා ඇදගෙන ඉන්නෙත් රතු සරමකුයි නිල් බැනියමකුයිනේ.අර බලපං අතේ බෝතලේකුත් තියෙනවා. මතිදුත් මමත් පුදුමයෙන් ජිනපාල මාමා දෙස බැලුවෙමු.අත තිබූ බෝතලයේ පියන විවෘත කර කටට ඇල කරගත් ඔහු බිං කොහිල යාය දෙසට ගමන් කරන්න වූවේය. මොහොතකින් ඇග හිරිවට්ටනා සුළු විලාප හඬකින් අවට දෙදරුම් කෑවේය. මෙතෙක් වේලා ගල් පිළිම මෙන් නිසලව සිටි අප පියවි සිහියට පැමිණියේ එම විලාප හඬක් සමගිනි.ඉන් මිනිත්තුවකට පමණ පසු අප තිදෙනා කන්ද පාමුලට පැමිණ සිටියේ අත් හා කකුල් වල ඇතිකරගත් සීරිම්ද සමගිනි. "මොකද්ද බං අපි දැන් කරන්නේ ?"මතිදු විමසුවේ අප තිදෙනාම ඔහුගේ නිවස අසලට පැමිණි පසුවය. "අපි මේක ග්‍රාම සේවක රාළහාමිට කියමු.මම නම් කියන්නෙ ඔය මැරිල ඉන්නෙ ජිනපාල මාමා."මම කීවෙමි. "එතකොට කවුද බං අපිත් එක්ක කතා කළේ?ජිනපාල මාමා එකපාරටම කටට හලාගත්

තෙ මොනවද?"විරාජ් විමසුවේ විසල් කරලත් දෙනෙතින් යුතුවය. "ඒ ගැන හිතන්න එපා.අපි කන්ද මුදුනෙදි කබරු කාල විනාස වෙච්ච මිනියක් විතරයි දැක්කෙ."මම කීවෙමි."දැන්ම ගිහින් මේ ගැන ග්‍රාමසේවක රාළහාමිට කියමු. "අපි සද්ද නැතුව ඉදිමුද බං?"විරාජ් විමසුවේ වටපිට බලමිනි."මේක ඉතිං අපි තුන්දෙනා විතරයිනෙ දන්නෙ." "නෑ මේක හතර දෙනෙක් දන්නව.ඒ නිසා ගිහින් කියන්නම වෙනවා."මම දැඩි ලෙස කීවෙමි. "අපි තුන්දෙනානෙ ඉන්නෙ ?උඹ කියන්නේ..." මතිදු පවසන්න විය. "ඔව් ඔව්."මම මතිදු වාක්‍යය අවසන් කිරීමට පෙර පැවසුවෙමි."උඹල එන්නෙ නැත්නම් මම තනියම හරි ගිහින් කියනවා." අවසානයේ මා පවසන දේ පිළිගත් මිතුරන් දෙදෙනා ග්‍රාම නිලධාරි කාර්යාලය වෙත යාමට එකඟ විය. අප සිදු කළ දැනුම් දීමෙන් පසු ග්‍රාම නිලධාරි මහතා ඒ සම්බන්ධව පොලීසිය දැනුවත් කරන ලදි.අතුරුදන්ව සිටි ජිනපාල මාමාගේ විනාශ වී ගිය මල සිරුර ආරච්චිගෙ කන්ද මුදුනෙන් රැගෙන ආ අතර අපගේ එම දැනුවත් කිරීම පිළිබද ගමෙහි සියල්ලන්ගෙන්ම පාහේ අපට ප්‍රසංසා හිමි වුණි. නමුත් ඒ අතරම අප තිදෙනාටම තවත් අකරතැබ්බයකට මුහුණ දීමට සිදුවිය.එනම් අපට ගෙවත්තෙන් එපිටට අඩියක්වත් තැබීම දෙමව්පියන් විසින් තහනම් කිරීමය. ...අවසානයි...හිමි අහිමි.( කෙටි කතාව) සුදු පාට ලේස් කර්ට්න් එක එළියෙන් එන හුළං පාරට ආපහු සැරයක් ඇවිත් ශ්‍රීතිගෙ මුනේ ඇතිල්ලුනා.හරියට අඩන්න එපා කියලා කදුළු පිහදාන්න වගේ.වාරු වෙලා අඩන්න උරහිසක් ඕන වෙලාවේ ඒකත් ශ්‍රිතිට ගෙනාවේ සැනසීමක්.අනිත් එක සැරින් සැරේට ඇස් වලින් ගලන කඳුළු හැමෝටම ඉතිරි කරන්නේ ප්‍රශ්නයක් කියලා ශ්‍රීති දන්න නිසා පුපුරන්නේ තරම් හැඟීම් වලින් පිරිලා දැං ගෙවෙන්නේ අංජන දෙස නොබලා ඉන්න අන්තිම පැය කීපය.. ඉස්කෝලෙට අලුතින් ආව ගණං සර් අංජන කියලා දැනගත්තාම ශ්‍රිතිට එදා උන්හිටි තැනුත් අමතක උනා.විශ්ව විද්‍යාලෙ හිටපු කාගේත් හිත් දිනාගත්තු,ජනප්‍රිය කඩවසම් කොල්ලෙක් උන අංජනට බොහොමයක් කෙල්ලෝ ආස කෙරුවා.ඒ කාලේ ශ්‍රීතිත් හිටියේ ඒ ගොඩේ.හොස්ටල් එකේ පුංචි කාමරේ කූඩු වෙලා ශ්‍රීතිලා ඒ දවස්වල අංජනගෙ හිනාව,කතාව,කොණ්ඩේ,අදින ටීෂර්ට් ගැන පවා කතා උනා.ඒත් අංජනගෙ ගමේ එයාට කෙල්ලෙක් ඉන්නවා කියලා කතාවක් තිබුන නිසා අංජන හැමදාම හිටියේ ශ්‍රීතිලාගෙ හීන වල විතරයි.දැක්ක තැන්වල කතාබහ කරලා හිනාවෙලා ගියාට අවසාන අවුරුද්දේ කැම්පස් එකේ තිබුන හීන අහුලන හැන්දෑව ෂෝ එකේදි දැක්ක අංජනගෙ ඇස් දෙක ශ්‍රිතිට සෑහෙන දවසක් යනකං අමතක කරන්න බැරි උනා.. සිහිනයකි ඔබේ නිහඩ මැදියම් රෑ.. නිදන නෙත් යුග සනසනා.. සිතුම් රැලි ඔබ තනිව හිඳි වේලේ නිහඩ මා හද සනසනා... ඒ සිංදුව වේදිකාවේත් ඇහෙද්දි ශ්‍රීති ගේ ඇස් නතර උනේ තමුන් දෙසටම යොමු වෙලා තිබ්බ ඒ ඇස් වල හැප්පිලා.එදා ශ්‍රිතිට මතක හැටියට සිංදුව ඉවර වෙනකං අංජන ශ්‍රීති දිහා බලං හිටියා..හරියටම කිව්වොත් ශ්‍රීතිත් අංජන දිහා බලං හිටියා.එච්චරයි..අවුරුදු හතර නිමා කරලා යන දවසේදි වත් අංජන මොනාහරි කියයි කියලා ශ්‍රීති බලං හිටියා. ඒත් හිතපු මොනම දෙයක් වත් නොවී කාළය ගෙවිලා ගියා. සේවා මාරුවට අලුත් පාසැලට ගිය ගමනෙදි ශ්‍රීතිව දැක්ක විතරයි අංජනගෙ ඇස් ගැස්සුනා. ඔයා මෙහෙද....? සුපුරුදු හිනාවෙන් අංජන ඇහැව්වෙ ඇස් අයාගෙන බලං ඉන්න ශ්‍රීතිගෙන්... එහෙම එදා හම්බුනෙ නැත්තං අද කතාව කොයි තරම් වෙනස් වෙන්න තිබුනද....අලුත් උන කඳුළු පේලිය පිටි අල්ලෙන් පිහදාන ගමන් ශ්‍රීති හිතුවා.. දුම් දාන නෙස් කැෆේ කප් එකක්ට්‍රේ එකක තියාගත්ත තරුණියක් ශ්‍රීති ලගින් හිටගත්තා.".ආන්ටි සුදු නැන්දා කිව්වා ආන්ටිට මේක සර්ව් කරන්න කියලා" .ශ්‍රීති ට්‍රේ එකට අත තියලා එපා කියල සන් කරද්දි තරුණිය ටිකක් නැමිලා කිව්වා ."ආන්ටි ගොඩක් වෙලානේ ඇවිල්ලා.සුදු නැන්දා කිව්වා ආන්ටිට මේක දීලා මොනා හරි කන්න එක්ක යන්න කියලා.." ශ්‍රීති වට පිට බැළුවෙ කවුද තමුන් දිහා මේ තරම් උනන්දුවෙන් බලං ඉන්න ඇත්තේ කියලා.ඉතා හෙමින් කතා කරන රූප අතරින් විශේෂ කෙනෙක් ශ්‍රිතිට පෙනුනේ නෑ..වියළිලා තියන උගුරට සහනයක් වෙයි කියලා හිතිලා ශ්‍රීති නෙස්කැෆේ කප් එක අතකට ගත්තා..තවමත් එහි උණුසුම් පෙන බුබුළු ..ඒවා එකින් එක බිදෙනවා..ශ්‍රිතිට මතක් උනේ අංජන එක්ක බයික් එකේ නුවර ගිය දවස.මේසෙ දෙපැත්තේ වාඩි වෙලා අයිස් කොෆි බොන ගමන් කතා කරපු හැටි. "දිනයි මමයි යාළු වෙලා හිටියම කියන්න බෑ ශ්‍රී..ඒත් අපි දෙන්නටම අපේ අම්මලා හිත් වලට දාලා තිබ්බා කවදාහරි බදින්නේ අපි දෙන්න කියලා.අපි දෙන්නා ආදරේ ප්‍රකාශ කරගෙන තිබුනේ නැතත් අපේ අම්ම හිතුවේ දිනා එයාගේ ලේලි කියලා..දිනාගෙන අම්ම හිතුවේ මම එයාගේ බෑනා කියලා..අපිට ඒ බැදීම කඩන්න බැරි උනා.කැම්පස් එකේදි මම ඔයා ගැන හෙව්වා.මං ආසම උන පෙනුමක් ගතිගුණ ඔයාට තිබ්බා.ඒත් දිනා.. එයාව එහෙම අත අරින්න මට බෑනෙ.." අංජන පාපොච්චාරණයක් වගේ කියවද්දි එදත් තමන් අයිස් කෝපි එකේ බිදෙන පේන බුබුලු දිහා බලං හිටියා කියලා ශ්‍රිතිට මතකයි "දිනා හරි හොඳ කෙනෙක් ශ්‍රී..එයාට කවදාවත් දරුවෙක් හදන්න බෑ කියන එක හැමෝම දන්නවා දැං.ඒත් .අපේ අම්මලා එයාට තාමත් එදා වගෙම ආදරෙයි.. මං ඔයාලා දෙන්නටම වැරැද්දක් කලේ ශ්‍රී..ඔයාට මෙහෙම ලංවෙලා..මම දැන දැන ඒ වැරැද්ද කලේ..කවුරු කොහොම කිව්වත් සම්මතයට පිටින් උනත් ඔයා නිසා තව මාස ගාණකින් මම තාත්ත කෙනෙක් වෙනවා ..දිනාට මම කියනවා මේ සැරේ ගෙදර ගියාම.එයාතේරුම් ගනියි....අංජන එහෙම කියලා කොළඹ ආවට ඒ ගමන අතරමගදි අවසන් වෙලා තිබුනේ හරිම අවාසනාවන්ත විදියට.... පහන් දැල්ල එහාට මෙහාට හෙළවිලා නිමිලා ගියා.කඳුකර මල් වලයි,ෆයිනස් කොළ වලයි සුවඳට පහන් වැටි පිළිස්සෙන සුවඳක් එකතු උනා. වෙහෙසකර මුහුණින් ඉන්න දිනා ළගට එන අය එයාට ශෝකය ප්‍රකාශ කරන හැටි ශ්‍රීති බලාගෙන හිටියා.සමහර අයව වැළදගෙන දිනා හීනියට ඉකි බින්දා.ඇයගෙ උරහිස් අතගා සනසන අය ශෝකී මුහුණින් අංජන දිහා බලාගෙන ඉන්න හැටි ශ්‍රිතිට පේනවා..තමාගේ කදුළු කාටවත් පේන්නේ නැතිව තියාගන්න ශ්‍රිතිට බෑ..ලෝකෙට තාම පේන්නේ නැති කුස හෙමින් පිරිමදින ගමන් ශ්‍රීති තාමත් තමන් නොබැළු අංජනගෙ නිසල රූපය දෙස නොබලාම හෙමිහිට නැගිට්ටා..කොහොමත් මෙතැන තමන් පිටස්තරයෙක්.ඈත පිටිසර ගමක ඉස්කෝලෙක හිටපු අංජන සර්ව හරිම ආදරෙන් බලාගත්තු රජයේ සේවිකාවක් උන ශ්‍රීතිව මේ කවුරුත් දන්නෙ නෑ.කොටින්ම අංජන තමන් පියෙකු වෙන්න යනවා කියන සතුට, හිතේ හංගගෙන මේ සමුගෙන යන්නෙ කියලාවත් කවුරුත් දන්නෙ නෑ.. ශ්‍රිතිට ඕනේ උනේ නෑ අංජනව මෙහෙම බලන්න...එකිනෙකා තෙරපෙන අවසන් විනාඩි කීපයේ ශ්‍රීති පිරිස අතරින් හෙමිහිට එළියට එන්න හැදුවා ".සූදු නැන්දා ඔයා ටිකක් වාඩිවෙන්න...නෙස්කැෆේ ගෙනත් දුන්,බලෙන් මෙන් බිස්කට් කන්නට දුන් තරුණිය එහෙම කියමින් දිනාව වාරු කරනවා ශ්‍රීති දැක්කා එයයි එහෙනං ඒ..සුදු නැන්දා..ශ්‍රීති තවත් එතන ඉන්න බැරිව එළියට එන්න ආපසු හැරුනා...ඉකිගැසීම් හැඩීම්,වැළපීම් එන්න එන්න වැඩි වෙද්දි තෙරපෙන නාදුනන මුහුණු පහුකරගෙන ශ්‍රීති වෙව්ලමින් අඩිය තිබ්බා.. ශ්‍රීති... සීතල අතක් තමාව දැඩිව ග්‍රහණය කර ගෙන සවන ළගින්ම එහෙම කියද්දි ඇත්තටම ශ්‍රීති ගැස්සුනා... දිනා... කදුළු හිදුන ඇස් වලින් අංජනගෙ නීතිමය හිමිකාරි ශ්‍රීති දිහා බලං හිටියා...වෙව්ලන ඒ දෑත් ශ්‍රිතිගෙ බඳ වටා එතෙන බව ශ්‍රිතිට දැනුනා..දිනාගෙ උර මතට බරවුන ශ්‍රිතිට හීනෙන් වගේ ඇහුනා දිනා රහසින් කියපු වචන... "ශ්‍රීති....අංජන නැතත් මම ඔයාලා දෙන්නවම බලාගන්නවා..." දිනාගෙ අත ශ්‍රීතිගෙ කුස මත හරිම සිනිදුව එහා මෙහා වෙනවා ශ්‍රිතිට දැනුනා.මදී.. ඔයා හොදින්ද?..😔❤️ මම ආමි එකේ ඉන්නකාලෙ නැගෙනහිර පලාතෙ කරදියනාරු කියන ගම්මානේ කරපු වටලා සෝදිසිකිරීමේ මෙහෙයුමකට මමත් සම්බන්ධ උනා. ඒකෙදි සැක කටයුතු ගැහැනු පිරිමි අත් අඩංගුවට ගන්න ගියේ ප්‍රශ්න කරන්න.. මේ දුප්පත් ගෙවල් එකකවත් තරුණ කොල්ලෝ හිටියේ නෑ හිටියේ අම්මලයි වයසක තාත්තලයි විතරයි කෙල්ලොත් එහෙමට හිටියේ නෑ හේතුව පැහැදිලියිනේ බොහෝ ගෙවල්වල තරුණ වයසේදීම මියගිය මල්මාල යකින් සරසපු තරුණයින්ගේ චායාරූප දකින්නට ලැබුනා. ඒ මිනිස්සුන්ට එක පැත්තකින් අපි වඳ දුන්නා අනිත් පැත්තෙන් එල්ටීටීඊ එක වඳ දුන්නා. අපේ ගොඩක් අය තුවක්කුවට අමතරව දිග පොලු අරං ගියා මොකද ලමයින්ව අරගෙන යන්න අම්මල ඉඩ දෙන්නෙ නෑ කෑ මොර දෙනවා ඇඟේ එල්ලෙනවා බිම පෙරලෙනවා පොලොවෙ පස් කනවා එයාලව පාලනය කරන්න තමයි පොලු තමන්ගෙ ළමයින් එල්ටීටීඊ එකට සම්බන්ද වෙලා හිටියත් අම්මල ලමයින්ව ලේසියෙන් අරන් යන්න දෙන්නෙ නෑ විශේෂයෙන් ගැහැනු ලමයින්ව මගේ ටීම් එක ගොඩක් වෙලාවට ගෙවල් චෙක් කරන්න ඇතුලට යැව්වෙ මාව ඒ ඒක අවදානම් වැඩක් නිසාත් මම ඒ දවස්වල ආදුනිකයෙක් නිසාත් කියල මම හොදහැටි දැනගෙන හිටියා. තුවක්කුවට අමතරව පොල්ලකුත් අරන් මම තවත් ගෙදරකට ඇතුල් උනා ඒ ගෙදර හිටියේ වයස පනහකට කිට්ටු කරපු අම්ම කෙනෙක් මූනෙ ලොකු බයක් තිබ්බා පොඩි දුප්පත් ගෙයක් කාමර දෙකයි තිබ්බෙ එක කාමරයක් පරීක්ෂා කරනකොට මම දැක්කෙ හරීම පිලිවෙලකට ලස්සනට තිබ්බ පාසල් පොත් පත් ඒව ලස්සනට පිටකවර දාල තිබ්බ විදිහෙන් මට හිතුනෙම මේ කෙල්ලෙක්ගෙ පොත් පත් කියලමයි. ඊට පස්සෙ අනිත් කාමරේට යනකොට වියපත් කාන්තාව හොදටම බය උන බව පෙනුනා මම කාමරේ තිබ්බ ඇද යටට එබුනා එතන හංගලා තිබ්බෙ අර අම්මගෙ වස්තුව... එතන හැංගිලා හිටියෙ කෙල්ලෙක් මම ඒ කෙල්ලව දැක්ක ගමන් ඒ අම්ම මගේ කකුල් දෙක අල්ලල වැද වැටුනා. දෙමලෙන් අඬ අඬ මට කිව්වෙ එයාව අරං යන්න එපා කියනෙක බව මට තේරුනා. මම කෙල්ලට එලියට එන්න අතින් සන් කලා එයා ගැහි ගැහි එලියට ආවා ලස්සන කෙල්ලෙක් ලස්සන සුදු කෙල්ලක් මට තාම මතකයි රෝස මලක් වගේ වයස පහලවක් දාසයක් ඇති හොදට ඇඟපත වැඩුන කෙල්ලෙක් ලස්සනම ලස්සන ඇස්දෙකක් එයාට තිබ්බෙ එතකොට මටත් දහනමයක්. අපි අතර වගේම දෙමල මිනිස්සු අතරත් පැහැපත් තරුණ තරුණියො ඕනෙතරම් ඉන්නවා නිතර යාපනයේ යන අය ඒක හොදට දන්නවා. ඒ අම්මගෙ ඇස්දෙකේ කඳුලු රූරා වැටෙමින් තිබ්බේ මරණ බයෙන්

ගැහි ගැහී හිටිය ලස්සන කෙල්ලගෙ ඇස්වලත් කදුලු.. අසූ නමය කාලෙ පොලීසියෙන් මහ රෑ අපේ ගෙට පැනල බලෙංම මාව බල්ලෙක් වගේ කුදලං ගිය හැටිත් ඒ වෙලාවෙ අම්ම විලාප දුන්න හැටිත් මට මතක් උනා. මේ කෙල්ල මේ ගෙදරින් එලියට ගෙනිච්චොත් එතනින් එහාට සුභ දේවල් වලට වඩා අසුභ දේවල් සිද්දවෙන්න ඉඩ වැඩිබව මට තේරුම්ගියා. මම ටිකක් අවදානම් වැඩක් කලා.. මම සද්ද නොකර ආපහු ඇඳ යටට යන්න කියල කෙල්ලට ගොලු බාසාවෙන් කිව්ව ගමන් ඒකි මිටින් අත ඇරපු කිරිල්ලියක් වගේ ඇද යටට රිංගල ගුලි උනා මම ගෙයින් එලියට එනකොට ඒ අම්ම මගේ මූණ දිහා බලද්දි ඒ මූණෙ තිබ්බ හැගීම විස්තර කරන්න මට අකුරු මදි. "නෑ කෝප්‍රල් ඇතුලෙ කව්රුවත් නෑ යං.." මං ලොකූ හුස්මක් අරගත්තා... ඉතිං එයා කව්ද කියලවත් නොදන්න මං එයාට දාපු නම තමයි මදී ..ඔව් මදිවාදිනී. තාමත් මදීගෙ මූණ චායාවක් වගේ මගේ මතකයේ ඇඳිල තියෙනවා 😔 © Dhammika Wickramaarachchi 07/02/2024රිසල්ට් කියන්න දොස්තර එන්න කියපු තැනින් පලවෙනි කොටස ඉවරකලා. මේ ඉතිරි ටික... ගෙදර කෙනෙකුත් එක්ක එන්න කියපු නිසා බඩු බනිස් බවට ආයෙ ඉතිං සාක්ෂි ඕන නෑ නේ. මමත් ගිහින් දොස්තර ළඟ පුටුවෙ වාඩි උනා. දැන් ප්‍රශ්නෝත්තර වටේ. සිගරට් බොනවද.. නෑ .. ඉස්සර බිව්වෙත් නැද්ද .. බිව්වෙම නැද්ද. වෙන්න බෑ..🤔 කොලෙස්ටරෝල් තියෙනවද..? එතකොට ෂුගර්..🤔 ප්‍රෙෂර් එහෙම පහුගිය කාලෙ තිබ්බද...?? එක්සර්සයිස් කරනවද.? කියන්න තියෙන දේ නොකියා දොස්තර වටේ අතගානවා.. හැබැයි අහන ප්‍රශ්න විදියට ෂොට් එක සුපිරියටම හම්බුවෙලා වගේ.. මට හිතෙනවා එහෙම. ඊළඟට එයාගෙ මේසෙ උඩ තියෙන කොම්පියුටරේ දිගාරිනවා ... මෙන්න බොලේ.. බලාපොරොත්තු ඉෂ්ට උනාම සතුටුවුන.. ඒවා බිඳුනම දුක්වුන, දුකේදි උණුවුන, සැපේදි සතුටු වුන, ලෝකෙ වටේ ට්‍රැවල් කරන එව්වන්ට ඉරිසියා කරපු, වෙන මොකෙකුටවත් ඉරිසියා නොකරපු, දශක ගනනාවක් මාත් එක්ක දුක සැප බෙදාගත්තු, ඕන අසමජ්ජාති වැඩකදි මාත් එක්ක එකම පැත්තෙ හිටගත්තු,, සමහරදේවල් කරද්දි මොලේ එක්ක රණ්ඩු කරපු, මගේ ❤ හදවතේ ත්‍රීඩී ෆොටෝව.. ඔවු බං මගේ ඕවුන් (Own) හදවත තමා. අඩේහ්..ඒක අපි පොත් වල දකින එක වගේමයි. කිසි වෙනසක් නෑ ... ලස්සනයි.. උදාරයි... ප්‍රෞඩයි.. අම්මප.. ඉතිං දැන් දොස්තර කරකවනව මගේ හාට් එක ස්ක්‍රීන් එක වටේ දැන් තොරණේ විස්තරේ දෙන්නයි යන්නෙ.. මේ තියෙන්නෙ ඔයාගෙ හාට් එකේ බිත්තිවලට රුධිරය සපයන ප්‍රධාන නාල හතර.. අපි එකින් එක ගමු.. මේ පළවෙනි එක. මේකෙන් බ්ලඩ් සප්ලයි කරන්නෙ ඔයාගෙ හදවතේ අහවල් බිත්තියට. ඒක ටිකක් අනිත්වාට වඩා ප්‍රමාණය වැඩියි.. ඔයාට පේනවනේ ඔය සුදු පාටට පේන්නෙ ස්කෑන් එකට කලින් අපි හාට් එකට යවපු ඩයි එක ඉතිං ඔයාගෙ ඒ නාලය බොහොම පැහැදිලියි. ඒඅස්සෙ මම හොරෙන් බලන්නෙ අනිත් ඒවා දිහා. මට ඒවා පේන්නෙම අවුලට.. තැනින් තැන ගැට.. ගැට.. වගේ.. ආ ඒවා බ්ලොක් වෙන්න ඇති, මම හිතනවා තනියම.. මේ දෙවෙනි එක..ඒක තරමක් පොඩියි ඒකෙන් ලේ ගෙනියන්නෙ හාට් එකේ බිත්ති වලින් පොඩි කොටසකට, ඒ උනාට හාට්එකේ යට කොටස දුවන්නෙත් මේකෙන් යන ලේ වලින්. ඔයාගෙ ඒකත් හොඳටම හොඳයි. මේ තුන්වෙනි එක....ඒකත් හොඳටම හොඳයි.. පැත්තට වෙනි වැල් ගැට අත්ත වගේ පෙනුනට ඒවා කෙලින් ගත්තාම ඔය තියෙන්නෙ සුදට දිගට.. එහෙමනම් ප්‍රශ්නෙ ඇත්තෙ අන්තිම එකේ. කමක් නෑ එක ස්ටෙන්ට් එකයිනේ. මට දැන් හිතෙන්නෙ එහෙම.. මේ තියෙන්නෙ අන්තිම එක. ඒකත් හරි, ඔයාගෙ ඒ සේරම හයිවේ එක වගේ ක්ලියර්.. කිසිම ප්‍රශ්නයක් නෑ.. නුහුරට සිංහල කතා කරන ඉන්දියානු දොස්තර තැන අන්තිමේදි මට කියනවා එහෙම. එහෙමනම් අර සිගරට් කතාව ඇහුවෙ මොන ලබු ඇටයකටද කියල අහන්න හිතුනත් ආපු සතුටට ඒක පිට උගුරෙ ගියා... ඉතිං ඕං මම මේ පාරත් බේරුනා. ඒ උනාට හෙල්ත් කේස් කවදා මොන විදියට කොහෙන් මතුවෙයිද කවුරුවත් දන්නෙ නෑ..මට උනත් තව දවසකින්, දෙකකින්, සතියකින්, මාසෙකින් බඩු බනිස් වෙලාම යන්න පුලුවන්.. රිසල්ට් එනකල් වාඩිවෙලා ඉද්දි, බයක් දැනුනෙම නෑ, දුකක් දැනුනෙත් නෑ, ළඟ හිටපු එව්වො දන්නවා, වයිෆ්නුත් දන්නවා, ඒත් ජෙට්ස්කී එකේ තව ගොඩක් ගමන් යන්න තියෙනවා නේද, ඉන්දියාවෙ 'ලඩාක්' වලට මෝටර් බයිසිකල් ටුවර් එක මිස් වෙයිද, කිලෝමීටර් තුන්සීයක් පයින් යන්න ප් ලෑන් ගහපුවා මිස් වෙයිද කියල හිතුනා.. අපායෙ උනත් ඉන්ටවල් එකක් තියෙනවා කියනවනේ. අපේ ජීවිතෙත් ආං ඒ වගේ..කොයි වෙලේ හරි ඉන්ටවල් ඉවරවෙලා සෙශන් එක පටන් ගන්නවාමයි.. ඒ නිසා සතුටින් ඉන්න, දියුණු වෙන්න මහන්සි වෙන්න, ඒත් ඉරිසියා කරන්න කාලෙ නාස්ති කරන්න එපා අපරාදෙ.. පුලුවන් හැම වෙලේම ජීවිතේ විඳින්න. ඒකට බොන්න, ට්‍රිප් යන්නම ඕන නෑ. එකේක මිනිස්සු ජීවිතේ විඳින විදිය වෙනස්. මොක කලත් ළඟ ඉන්න මිනිස්සු එක්ක සතුටින් ඉන්න බලන්න.. එයාලව මිස් වෙන්න දෙන්න එපා.. ඒ ඇති... සමීර බෝපගේ"ඩොක්ටර් ඔයාට ඇතුලට එන්න කිව්වා" "ගෙදරින් ආපු කෙනෙක් එක්ක එන්න කියලත් කිව්වා".. ඇඟේ හැඩ කැපීලා පේන්න ලස්සනට නිළ ඇඳුම ඇඳලා හිටි කඩිසර තරුණ නර්ස් මම ඉන්න තැනට ඇවිත් කිව්වෙ බැරෑරුම් විදියට. ඒ වෙනකල් මම වාඩිවෙලා බලාගෙන හිටියෙ ප්‍රථිපල එනකල්. ඒ අවු අස්සෙම විඩෙන් විඩේ ලැසි ගමනින් යන නර්ස් නෝනලා දිහා නොබැලුවාමත් නෙමේ. ශිෂ්‍යත්වෙ, ඕලෙවල්, ඒලෙවල්, ඩිප්ලෝමා, ඉන්ටර්විව්, ආදර හුටපට, නඩු හබ, ක්‍රීඩා තරඟ වගේ ජීවිතේදි අපිට අත් විඳින්න ලැබෙන එකී මෙකී නොකී පරීක්ෂණ ගණනාවකට මූණ දිලා මම මේ වගේම රිසල්ට් එනකල් බලාගෙන ඉඳලා තියෙනවා. ඒත් මේ වතාවෙ මූණ දීපු විභාගෙ වෙනස්. අර කලින් කීව ලයිස්තුවේ සේරම විභාග මේ එග්සෑම් එක ඉස්සරහ පජාතයි නේද කියල මට ඒ වෙද්දිත් හිතිලයි තිබ්බෙ. අවුරුදු ගාණක් පුරාවට ඔය කොලෙස්ටරෝල් ගැන මගේ ඒ හැටියට අවධානයක් තිබ්බෙ නෑ. හැබැයි අවුරුදු තිහ පහුවෙද්දිම කොලෙස්ටරෝල් වැඩි බවට මට වෝනිං ලැබිලයි තිබ්බෙ. කොහොමටත් පපුව හොඳ උන්ගෙ කොලෙස්ටරෝල් ලෙවල් ටිකක් වැඩියි තමා. මොකද උන්ට යාළුවො වැඩියි නෙව... ඉතිං මම දැන් මේ එක්කරගෙන යන්නෙ මීට විනාඩි කීපයකට කලින් මගේ පපුවෙ සී.ටී එන්ජියෝ එක කල දොස්තර ලඟට. අර තීන්තක් වගේ එකක් ලේ වලට විදලා කරන්නෙ, ආං ඒක. මොකටද 🤔 මගේ පපුව වටේ බිත්ති වලට ලේ ගෙනියන නාල කීයක් අවහිර වෙලාද, මොන තරමෙ ප්‍රතිශතයකින් අවහිර වෙලාද කියල ටක්කෙටම උන්නැහේගෙන් අහගන්න. අවුරුදු ගණනාවකින් කොලෙස්ටරෝල් ගැන නොසලකා හිටපු, මස් මාළු යහමින් කාපු බීපු මගේ ඔය කියන ලේ නහර එකක් හරි අවහිර වෙලා තියෙන්නම ඕන නෙව. ඉතිං මම ඔය සීටී එන්ජියෝ ස්කෑන් එකට පෙනී හිටියෙම මේ විභාගෙ ඉහළින්ම පාස් වෙන බව දැනගෙනම තමයි. "ඔයාගෙ අහවල් නාලෙ ප්‍රතිශතයක් විදියට අහවල් ගාණක් බ්ලොක් වෙලා" ය. "තව අවුරුදු මෙච්චරකින් ස්ටෙන්ට් එකක් දාන්න වෙනව" ය කියන කතාව හරි අඩුම ගාණෙ අහන්න වෙන බව ටක්කෙටම දැනගෙන. ඉතිං නයා මැරිච්චි අහිගුන්ටිකය වගේ, අස්සය පරලොව ගිය කවුබෝයි වගේ මම.දොස්තර ඉස්සරහ තියල තිබ්බ පුටුවෙ වාඩි උනා කියල මේක කියවන ඔය තමුන්නැහැලා හිතනව නම් ඒක පට්ටම වැරදීමක් හරිය. මම මගේ ප්‍රිය බිරින්දෑ කැටිව දොස්තර තෙමේ අසලට ගියේ "අයියන්ඩි බිය නොවන්න රට කරන හැටි මම පෙන්වමි" කියාපු මද්දුම කොලුව වගේ. පස්සෙ 'පේල්' උනත් මෑන්ස් ඉන්න ටිකේ ජේත්තුවට, උජාරුවට හිටිය නෙව. "ඔය ළමයි දැන් ගෙදර යන්න" කියාපු වෙලේ තිබ්බ ගැම්ම අපි ටීවී එකේ දැක්කෙ, මං ගියෙත් ආං එහෙම. කොහොමටත් කෙලවෙන බව 'සක් සුදක් සේ' දැනගෙන උන්නු මට උවමනා උනේ කෙලවිලා තියෙන්නෙ මොන ලෙවල් එකෙන්ද කියලා දැනගන්න විතරමයි. කැලේ කොලේ, ඒරොප්පෙ සවාරි යන, මුහුදෙ, කදු පල්ලම් අස්සෙ රිංගන, කිලෝමීටර් ගනන් බයිසිකල් පදින, පුලුවන් හැම වෙලේම වියායාම කොරන මම මොකටද ඔය කියන පරීක්ෂණේ කොලේ කියල ඔය තමුන්නැහැලා හිතනවනම් මම ඒකත් කියන්නම්. දැනුමටත් හොඳ නිසා ඒ ඩිංගිත්තත් අහගන්නකෝ.... අංශක රිණ පහලවක් තිබ්බ පරිසරේක ඉඳන් දන තිහක්, දන තිහක් නෙමේ, ධන තිහක් වෙනකල් පැය තිස් හයක් තිස්සේ ඉන්දියාවෙ උඩ කොනේ ඉඳං ලංකාවෙ යට කොනට ඇවිත් හරියටම ගත උනේ පැය විසි හතරයි. පහුවදා දවසෙම ඔපීසියේ මීටිං. උදේ ඉඳං රෑ වෙනකල් බිව්වෙ ප්ලේන්ටි දෙකක් විතරයි. හවස් වෙද්දි ඔළුව රිදෙනව. ගෙදර ගියේ යාළුවෙක් එක්ක. ඒ ගිහිං හීනියට සළුවෙලා නිදාගත්තු මට ඇහැරුනේ පාන්දර දෙකයි තිහට. ඒ වෙද්දි පිට රිදෙනවා. එක තැනක් නෙමේ මුලු පිටම. ටිකක් වෙලා යද්දි දත් ඇඳි දෙකත් යාන්තමින් රිදෙන්න ගත්තා. ගැස්ට්‍රයිටිස්ද..? වාඩිවෙලා බැලුවා ම්හු.. අඩුවක් නෑ හිටගත්තා ම්හු.. වතුර ටිකක් යහමින් බිව්වා. වෙනසක් නෑ. ගෙදර කවුරුත් නෑ..ඉන්නෙ උදව්වට ඉන්න දෙමළ මිනිස්සු. එව්වන්ට මේක කියන්න ගියොත් ඉවර වෙන්නෙ රට පැටලිලා. මොකද මට දෙමළ බෑ, එව්වන්ට සිංහල බෑ. ඉතිං 'කමින් කලර් නෝ ගුඩ්' බව පෙනුන නිසා ඊ.සී.ජී එකක් ගන්න ලඟම තියෙන ඉස්පිරිතාලෙ යන්න තීරණය කලා. ගොඩක් අය හිතාගෙන ඉන්නෙ හදවත තියෙන්නෙ පපුවෙ වම් පැත්තට වෙන්න නිසා, හදවතේ අමාරුවක් ආවම වේදනාව එන්නෙ පපුවෙ වම් පැත්තෙන් කියල. ඒත් ඒක එහෙම නෙමෙයි. හාට් ඇටෑක් කියල පොදුවෙ කියන පපුවෙ අමාරු වලදි පපුවෙ මැදට වෙන්න, නැත්නම් පිට මැදට වෙන්න වේදනාව දැනෙන අවස්ථා වැඩියි. එහෙම නැත්නම් පපුවෙ කිසිම වේදනාවක් නැතුව සම්පූර්ණ පිට ප්‍රදේශයේම හිරවෙන ගතියක් දැනෙන්න පුලුවන්. එක්කො මුළු පපුවම. වේදනාව ටිකෙන් ටික යටි හනු වලට පැතිරෙනවනම්, එහෙම නැත්නම් අත දිගේ යනව වගේ දැනෙනවනම් තත්වය ටිකක් නරක් වේගෙනයි යන්නෙ. එහෙම වෙලාවට ඔයා දොස්තර වෙන්න යන්නෙ නැතිව ඉක්මනින් වෛද්‍ය උපදෙස් ගන්න එක තමා හරි. හවස දොස්තර මුණ ගැහිල කියන්න, channel දාල පෙන්නන්න හිතාගෙන කල් දාන්න ගියොත් හාට් එක බලා ඉන්නෙ නැතිවෙයි. මොකෝ නතර උනාට පස්සෙ තල්ලු කරල ස්ටාට් කරන්නය, ඉස්සරහට තමන්ගෙ පණ්ඩිතකං ලෝකෙට පෙන්නන්නත් පණ බේරගෙන ඉන්න එපාය. නේද.. අවාසනාවට ඔය ගෑස්ටික්, බඩේ ගෑස්, වගේ අටෝ රාසියක් නම් වලින් කියන ගැස්ට්‍රයිටිස් වලදිත් සමහර අයට එන්නෙ ඔය රෝග ලක්ෂණමයි. එහෙම කියල ඔටෝ දාල හිටියොත් තුරු

ම්පු අතේ තියාගෙන කුජීත වෙන්න පුලුවන්. කතාවෙන් පිට ගිහින් ඔය අන්තිම ටික ලිව්වෙ පපුවෙ අමාරු ගැන ඔයාලටත් දැන කියා ගන්න. මම දොස්තර විභාගෙ පාස් නොකලට බුකියෙ යාලු ලිස්ට් එකේ ඇති පදමට දොස්තරල ඉන්නව. ඒ නිසා ඔය ලියපු ඒවයෙ කිසි ඇදයක් පළුද්දක් නැති බව ටක්කෙටම දැනගෙනයි ලිව්වෙ. දොස්තරලට උනත් නෝන්ඩි වෙන්න බෑ... ඔහේල ලයික් එකක් කොමෙන්ට් එකක් දාල උනන්දු කලොත් දොස්තර කියපු ටික ඊලඟ ලිපියෙන් ලියන්නම්... සමීර බෝපගේ කොයි හැටි උනත් තාම මම පණ පිටින්. සඳමාලි...කච්චතිව් දූපතේ ශාන්ත අන්තෝනි දේවස්ථානයේ වාර්ෂික මංගල්‍යය පෙබරවාරි 23 සිකුරාදා සහ 24 සෙනසුරාදා දෙදින ඉන්දියාවයි ලංකාවයි අතර හරි මැදින් වගේ වෙන්නට ඉන්දියාවට බරව පිහිටි ඒත් ලංකාවට අයිති වූ මේ දූපත අවුරුද්දකට විවෘත වන්නේ දවස් දෙකයි .ඒ වාර්ෂික මංගල්‍යය සඳහා පමණයි. මේ වසරේ ඒ සඳහා නාවික හමුදාවෙන් සියලු කටයුතු සූදානම් කරමින් පවතිනවා. ඒ සඳහා ඉන්දියාවෙන් හාරදහසක්ද ලංකාවෙන් හාරදහසක්ද සඳහා යාමට අවසර ඇති බව ආරංචියි.මේ පුංචි සටහන ඒ ගැනයි. මෙම ස්ථානයට යෑමට නම් කුරිකට්ටුවාන් ජැටියට පැමිණිය යුතුයි. (ඩෙල්ෆ්ට් දූපතට ගමන් කරන ස්ථානය) එම ස්ථානය වාහන නතර කර තැබීමට හැකිය. බස් එකේ එනවා නම් මෙම ජැටිය දක්වා ගමන් කිරීමට යාපනයේ බස් නැවතුම්පොළේ සිට බස් රථ යොදවා ඇත. ආරංචි කළ පරිදි මෙහිදී සෙනසුරාදා දින උදේ සහ දහවල ආහාර සූදානම් කර ඇති අතර සිකුරාදා දින ඔබේ ආහාර සපයාගත යුතුය .ආහාර ලබාගත හැකි ස්ථාන කීපයක් මෙහි සූදානම් කර ඇති අතර ඔබට අවශ්‍ය ආහාර ජැටියෙන්ද යාපනයේ නගරයෙන්ද ලබාගෙන පැමිණෙන්නේ නම් පහසුවිය හැක . එක් අයෙක් සඳහා බෝට්ටු ගමන රුපියල් තුන්දහසක් පමණ වේ . ඔබ පැමිණෙන පිරිවෙල අනුව බෝට්ටුවක සිය දෙනෙක් බැගින් ගමනට එක් විය හැක.ඒ සඳහා කාලය පැය හතරක් පමණ වේ. පුද්ගලික බෝට්ටු සේවාද මේ සඳහා එක් වී ඇත. වන්දනා ස්ථානයක් බැවින් දේවස්ථාන භූමියේදී විනෝදාත්මක කටයුතු වලින් ඈත්ව සිටින්න..මම අද උදේ නැගිටලා කුස්සියට යනකොට ගෑනි අපේ අම්මගෙන් අහනවා "අම්මේ මොනවද අද අපි උයන්නේ " කියලා.. අම්මා කියනවා "අපි පැටියෝ අද පාප්පු උයමු ...පාප්පු උයලා කැකිලිත් උයමු " කියලා.. ගෑනි ආයෙම කියනවා "කැකිලියි පාප්පුයි උයමු කැකිලි වලට කොත් ඇට දාමු නේද අම්මා" කියලා..අම්මා කියනවා "ඔවු පැටියෝ කැකිලි වලට කොත් ඇට දාලා පාප්පු උයලා අන්නාති පෙති පෙති කපලා තලාදයක් හදමු .." කියලා.. මට දැන් දත් මදින්ඩ යන සිහියත් නෑ යකෝ මේ යසට හිටපු මුන් දෙන්නට මොකක් වෙලාද මේ ලදරුවො දෙන්නෙක් වගේ හුරතල් වචන කියවගන්නෙ කියලා.. නිකමට හිතපල්ලකො හැත්තෑ හතරක නාකි ලොක්කියෙකුයි අඩි හයකට කිට්ටුව උස බුලතගෙ නංගි වගේ සද්ධන්ත අවුරුදු තිස් හතක විතර ගෑනියෙකුයි පොඩි එවුන් කියන වචන කිය කියා කුස්සියක හුරතල් වෙනකොට කොයි තරම් කැතද කියලා.. ඉවසං ඉන්න බැරි තැන මම "මේ මොන විකාරයක්ද අනේ නාකි හුරතල් වෙන්නෙ " කියලා ඇහුවා.. ඒ පාර ගෑනි ෆෝන් එක අරගෙන ස්ක්‍රීන් ශොට් වගයක් පෙන්නුවා මම කලින් යාලු වෙලා හිටපු කෙල්ලෙකුට මම යවපු මෙසේජ් වගේක .. ස්ක්‍රීන් ශොට් එකේ අන්තර්ගතය දැක්කම පොලව පලාගෙන යන්ඩ හිතුනා.. 😀😀😀😀 නංගි බබා ඔයා කෑවද.. කෑව අයියා පන... ඔයා කෑවද... ඔවු මම කෑවා කෙල්ලෙ... මොනාද අයියා කෑවෙ.... බයි කෑවා.... බයි කෑවෙ මොනව එක්කද.. පාප්පුයි ..කැකිලියි .. කොත් ඇටයි අන්නාති තලාදදයි... හ්ම්ම්.. සසද ... හ්ම්ම් සසාආආආආආයි.. මෙහෙ ආවම ඔයාටත් කන්න පුලුවන්... ආයෙ ඉතින් අපේ ගෙදර තව අවුරුදු විස්සක් තිහක් යනකන් පරිප්පු නෑ.. තියෙන්නෙ පාප්පු.. කැකිරි නෑ තියෙන්නෙ කැකිලි.. කොස් ඇට නෑ තියෙන්නෙ කොත් ඇට.. අන්නාසි සලාද නෑ තියෙන්නෙ අන්නාති තලාද.. ඔබටත් මට වැනි විපත් නම් කිසි දිනෙක නොම වේවා........ ධනුෂ්ක කාංචන ජයවීර## **බන්ධන​** බර කොට ගත් හිසින් යුතුව ආඬියප්පන් දෙවැට දිගේ පැමිණ ගෙපැලට හැරෙන'යුරු අන්බු සෙල්වි දුටුවේ දුර තියාමය​​. ගෙපිලෙහි වූ පුටුවකට බරදුන් ආඬියප්පන්, කරේ දමාගෙන හුන් සාලුව ගෙන හොඳින් මුහුණ ද​, පපුවද පිසදා ගෙන අන්බු සෙල්වි දෙස බැලුවේ උඩුකය පුරා තදින් පිඹ ගනිමිනි. ඇතුලට ගිය අන්බු සෙල්වි, කුස්සියේ වූ ගුරුලේත්තුවකින් සුදු යකඩ ටම්බලරයකට වතුර ටිකක් නවාගෙන ඔහු වෙත රැගෙන ආවාය. "තව සතියක්, නැත්තං වැඩිම දෙකක් අල්ලලා හිටියෑකි." සුසුමක් හෙලූ ආඬියප්පන් කීය. "ඊටත් වඩා සුනංගු උනොත් නම් පිදුරු තමා ඉතුරු වෙන්නේ" යාන්තමින් හිස වැනූ අන්බු සෙල්වි නිවස තුළට පිය මැන්නාය​. "මේ..ඇහුනද​..?" ආඬියප්පන් උගුර පෑදීය​. "ඊසම්මා පයිණ්ඩයක් එවලා තිබ්බා. පුළුවන් ඉක්මනට අහරෙ ගිහින් කටයුතු කතා කොර ගන්ඩ කියලයි කියන්නෙ" අන්බු සෙල්වි පිළිවදන් නොදීම යළි කුස්සිය දෙසට යනු බලා සිටි ආඬියප්පන් හිස කසා ගත්තේය​. ***************************************************** ආඬියප්පන් විසින් අන්බු සෙල්වි දීගයට ගෙන ඔහුගේ ගමේ කුඩා ගෙපැලට කැඳවා ගෙන අවුත් දැන් වසර පහක් පමණ වෙයි. ටික කාලයකින්ම ඔහුගේ මව රෝගී වී මියගිය අතර​, ඔහුට හිතවත්ම වැඩිමහල් කාන්තාවක ලෙස ඉතිරි වූයේ නැන්දණියක වූ ඊසම්මාය​. අම්මාගේ අභාවයෙන් පසුව​, කටුමැටියෙන් තනා තුබූ කුඩා ගෙපැල කඩා දමා, ගඩොලින් තනා හුණු පිරියම් කළ කුඩා නිවහනක් තනා ගැනීමට ඔහුට හැකි වූයේ පවුලේ ගොඩ මඩ ඉඩ කඩම් වලින් ලැබෙන ආදායම සරු වූ නිසාත්, මවගේ අභාවයෙන් පසුව ඒවා තනිකරම ඔහුගේ පාලනයට​ නතු වූ නිසාත්‍ ය. ගමේ හොඳ සාරවත් පෙදෙසකින්, ගම්මැද්දෙන් ගලා යන ගඟෙන් ඉඳහිට සිදුවන ගංවතුර ආපදා වලින් නිදහස් වූ පෙදෙසකින්, වටිනා කුඹුරු අක්කර දහයකට ආසන්නව ඔහුගේ පවුලට තිබේ. එසේම හේන් ගොවිතැන් කලින් කලට සිදු කෙරෙන ගොඩ ඉඩම් ද අක්කර කිහිපයකි. මේ සියල්ල තිබුනද​, දරුණු කාලකන්ණි අවාසනාවක් ආඬියප්පන් පවුල වෙලා ගෙන සිටියේය. ඔවුනට දරු සම්පතක් තිබුණේ නැත​. කොතෙක් උත්සාහ කළද​, නගරයේ නම ගිය ෛවද්‍යවරුන් කිහිප දෙනෙකුගෙන් මෙන්ම දුර ඈත ගම් වල විසූ ආයුර්වේද වෙදැදුරන් කිහිප දෙනෙකුගෙනුත් නොයෙක් වර ප්‍රතිකාර ලබා ගත්තද, කොතෙක් පුද පූජා පැවැත්වූවද​, අනේක විධ දෙවිවරුනට බාර හාර වුවද, දරු සම්පත ඔවුනට හිමි වූයේ නැත​. තමන් වයස්ගත වූ කලෙක තමන්ව බලා කියා ගන්නට පමණක් නොව​, මේ ඉඩ කඩම් බලාකියාගැනීමට පවා කෙනෙකු නැතිවීම පිළිබඳව ආඬියප්පන් පසුවූයේ දැඩි සිත් වේදනාවෙනි. කරන්නට දෙයක් නොමැති වූ තැන ඊසම්මා ඔහුට යෝජනාවක් ගෙන ආවාය​. ඒ දෙවැනි විවාහයක් පිළිබඳවය​. මුලදී මහත් කෝපයෙන් මෙන්ම පිළිකුලෙන් එම යෝජනාව ප්‍රතික්‍ෂේප කළද​, කාලයාගේ ඇවෑමෙන් එය හොඳ විසඳුමක් වනු ඇතැයි ආඬියප්පන්ට සිතුණි. නමුත් ඒ යෝජනාව අන්බු සෙල්වි හමුවේ තැබීම දුෂ්කරම අභියෝගයක් විය​. දිවා රෑ පුරා තමා ගැන සොයා බලමින් සියළු යුතුකම් හදවත පතුලෙන්ම එන මහා පති භක්තියකින් ඉටු කරන​, ඔහු අහර කිස නිම කරන තුරු ළඟින්ම හිඳ ආවතේවකම් කරන, ස්වභාවයෙන්ම නිශ්ශබ්ද​, කිසිදු මැසිවිල්ලක් කිකලෙක වත් නොනඟන අන්බු සෙල්වි මෙයට කිනම් ආකාරයේ ප්‍රතිචාරයක් දක්වාවිදැයි ඔහු තුළ තිබුණේ බියකි; කුතුහලයකි; දැඩි චකිතයකි. අවසානයේ ඊසම්මා ඒ වගකීමද භාර ගත්තාය​. ඊසම්මා විසින් අන්බු සෙල්විට එම පණිවුඩය දැන්වූ දා ආඬියප්පන් නිවසට පැමිණියේ හිතා මතාම තරමක් රෑ බෝවීය​. අන්බු සෙල්විගේ කියන්නට තරම් වෙනසක් නොවීය​. ඈ සුපුරුදු පරිදි ඔහුට නා කියා ගෙන එන්නට සාළුවද​, අලුතෙන් සේදූ ධෝතියක්ද සූදානම් කළාය​. රාත්‍රී ආහාරය සඳහා කළවම් එළවලුවක් සුවඳ විහිදුවමින්, දුම් දමමින් ඉදෙමින් තුබූ අතර​, අන්බු සෙල්වි රොටි කිහිපයක් පුළුස්සන්නට වූවාය​. ආහාර ගන්නා අතර තුර ආඬියප්පන් මේසය මත තිබූ දීප්තිමත් ලාම්පුවේ එළියෙන් අන්බු සෙල්විගේ මුහුණ පරික්‍ෂා කලේ කිසියම්ම හෝ වෙනසක් දැකීමටය​. ඇගේ දෑස් යන්තමට වාගේ ඉදිමී, රතුවී තිබුණේ හැඬීම නිසා විය යුතුය​. ඇගෙන් කිසිවක් ඇසීමට බියෙන් හා චකිතයෙන් එදා රෑ ආඬියප්පන් ඇඳේ ඇගේ පසෙකින් උඩුබැල්ලෙන් වැතිර සිටි අතර​, අනෙක් පසට හැරී වැතිර සිටි ඇයගෙන් රාත්‍රිය පුරාම විටෙන් විට නැඟුණු සුසුම් හා ඉතා සිහින් ඉකි බිඳුම් වැනි සියුම් ශබ්ද වලින්, ඇයද නොනිදාම රැය පහන් කළ බැව් ආඬියප්පන්ට පසක් විණි. ****************************************************************** පසුවදා උදෑසනම අවදි වූ ආඬියප්පන් ගොනුන් දෙදෙනාටද හොඳින් තණ කවා සූදානම් කොට​, කරත්තයද හොඳින් ශුද්ධ පවිත්‍ර කොට, ගොනුන් කරත්තයේ බැඳ දැම්මේය. ඉන්පසුව වත්ත පහළ ළිඳෙන් නා කියා ගෙන පිරිසිදු වී පැමිණි ඔහු, ලහි ලහියේ සූදානම් වූයේ ඊසම්මාත් සමඟ පාවරසී ගේ නිවසට යෑමටය​. අන්බු සෙල්වි නිහඬවම පාතරාසය සූදානම් කළාය​. කලකට පෙර නගරයෙන් ගෙනැවිත් ට්‍රන්ක පෙට්ටියේ පරෙස්සමෙන් තැන්පත් කොට තුබූ අළුත්ම අළුත්, රත්‍රන් පැහැ වාටියකින් යුතු කිරි සුදු ධෝතියකින් සැරසුණද​, ඊටම ගැලපෙන අළුත්ම අළුත් ලා කහ පැහැති කමීසයක්ද හැඳ ගෙන​, රත්‍රන් මුදු කීපයක්, බ්‍රේස්ලටයක් මෙන්ම බරැති අත් ඔරලෝසුවක්ද පැළඳුවද​, ඒ සියල්ල ආඬියප්පන්ට මදි වූවා වැනි විය​. ඔහු නිවස පුරා එහා මෙහා ගියේ නොඉවසිල්ලෙනි. දෙපා සොලවමින්, පැරණි දමිළ චිත්‍රපට ගීතයක පද පෙළක් ද මුමුණමින්, අල සහ වම්බටු කලවමේ සෑදූ වෑංජනයක් සමඟ චපාති කීපයක් ගිල දැමුවේ අන්බු සෙල්වි දෙස හොරැහින් බලමිනි. ඈ නිහඬවම ඔහු පසෙකින් හිඳ සිටියේ අවශ්‍ය විටෙක අඩු පාඩු බෙදීමට සූදානමිනි. අවසානයේ ආඬියප්පන් අසුනෙන් නැඟී සිට​, ආලින්දය දෙසට ගමන් කළේය. කරත්තයට නැඟ ගත් හෙතෙම කෙවිට අතට ගත්තේය​. "මම​..මම එහෙනම් යන්නම්..!" අන්බු සෙල්වි දෙස යාන්තමින් බලා පැවසූ ඔහු ඉවත බලාගත්තේය. ඒ සමඟම ගොනුනට සැරෙන් විධානයක් දුන් ඔහු, සෙමෙන් ගමන ආරම්භ කළේය. කරත්තය ගෙමිදුලද පසු කොට​, දෙවැටට හැරී ඈතින් නොපෙනී යන තුරුම, කුඩා ලී කණුවකට බර දී හුන් අන්බු සෙල්වි බලා හුන්නාය​. ඔහු යළි පැමිණියේ ගොම්මන් වැටෙන විටය​. ඔහු සමඟ ඊසම්මාද පැමිණ තිබිණි. ආඬියප්පන් සිය සතුට පිටතට නොපෙ

න්වනු වස් තදින් හැඟීම් පාලනය කර ගැනීමට උත්සාහ ගනිමින් සිටියේය​. ඊසම්මා නම් සියල්ල නිදහසේ දෝරේ ගලා යන්නට ඉඩ දුන්නාය​. ඇගේ මුහුණේ වූයේ ඉතා උණුසුම්, පුළුල් සිනාවකි. සුපුරුදු පරිදි ආඬියප්පන් නා කියා ගැනීමට වත්ත පහළ ළිඳට ගොස් වැඩි වේලාවක් එහි ගතකළේ, වෙනදා බාල්දි ගණන ගණන් කරමින් ස්නානය කරන ඔහුට අද ඉතා කලබලකාරී, උද්‍යෝගීමත්, නොසන්සුන් සිත නිසා කීප වතාවක්ම ගණන් වැරදුණු නිසාය​. එසේම​, ඊසම්මාගේ උපදෙස් පරිදි ගැහැණුන් දෙදෙනාට රිසිසේ කතා කරන්නට වැඩි කාලයක් දීමටද ඔහුට අවැසි විය​. "උඹට මොකුත් නරකක් වෙන්නෙ නෑ..!" අන්බු සෙල්විගේ දෙකන් හරහා යාන්ත්‍රිකව එහා මෙහා ගිය දිගු වාක්‍ය බොහෝමයක අවසන ඊසම්මා කීවාය. "ඒ කෙල්ල එහෙම අත්දැකීම් මොකුත් තියෙන ඇට්ටර වෙච්චි කෙල්ලෙක් නෙවේ. උඹ කියන දෙයක් කියන විදිහට කරගෙන​, උඹට ඕන විදිහට ගෙදර ඉඳී. උඹටත් අත් උදව්වට උනත් හොඳයිනෙ" අන්බු සෙල්වි මුවින් නොබැනම සාම්බාරු හොද්ද කාල් ගෑවාය​. මුරුංගා, වම්බටු, තෝර පරිප්පු, තක්කාලි මැනවින් මුසුවූ, කරපිංචා, අබ​, කොත්තමල්ලි, උළුහාල් - මේ සියළු රස නියම පදමට එක් වූ සාම්බාරු හොද්ද, මැටි හට්ටියේ බුබුළු නඟමින් ඉදෙමින් තිබිණි. මුහුණ ඒ අසළට ළං කොට නාස් පුඩු පුරවා ගැඹුරු ආඝාණයක් කළ ඊසම්මා දෝසා මිශ්‍රනය නැවත වරක් හොඳින් හැඳි ගා මිශ්‍ර කළාය​. "උඹේ අත්වල නම් ඇත්තමයි අන්බු, මහා පුදුම ගුණයක් නෙ බාං තියෙන්නෙ..! මේ වගේ උයන්න පුළුවන් ගෑණු මේ හතර දිග් බාගෙම තව කීයක් ඇතෙයි කියලද උඹ හිතන්නෙ..?" ඊසම්මා ඇසුවේ මඳ සිනාවක් ඇතිවය​. "උඹ අහිතක් හිතන්න එපා අන්බු..! උඹට උනත් වයසට ගියාම යන කලදසාවක් තියෙන්ඩ එපැයි. මේ කෙල්ලට හම්බු වෙන දරුවොත් ඉතින් උඹේ වගේ තමා. ආයි අහල​, උඹනෙ ලොකු අම්මා. ඒකි පොඩි අම්ම විතරයි" මේ රාත්‍රියේද ඇය නොනැවතී දිගු සුසුම් හෙලන බව ආඬියප්පන්ට වැටහිණි. පුරුද්දට මෙන් කුඩා සාලයේ කොණක ඇති කනප්පුව මත දල්වන ලාම්පුවෙන් එන දුබල ආලෝක කදම්බය හැරුණු විට මුළු නිවසම දැඩි අඳුරක ගිලී තිබේ. ආඬියප්පන් සෙමෙන් සිය සුරත, තමාට පිටුපා වැතිර සිටින අන්බු සෙල්වි වටා වෙලා ගෙන ඇය තමා අසළට ඇද ගත්තේය​. ඇගේ උරහිසකින් දැඩිව අල්ලා හරවා ගත්තේය. ඇගේ ලැම, ගෙල, මුහුණ පුරා සෙමෙන් සිය දෑත් යැවූ ඔහු, සිය මුහුණ ඇගේ ගෙලටත් උරහිසටත් අතර සිර කර ගත්තේය. ඇගේ ගෙල පුරා ඔහු සිප ගත්තේ හදිසියේම හටගත් ආවේගයකිනි. අන්බු සෙල්වි නොසෙල්වුණාය. ගැඹුරින් පිට වූ හුස්මක් හැරෙන්නට, ඇය දෑස් පියාගෙන වැතිර සිටියේ මළ කඳක් ලෙසිනි. "මම උඹට කිසිම අඩු පාඩුවක් කරන්නෙ නෑ.." ඔහු කෙඳිරුවේය​. "එක අබ ඇටේක හරි වෙනසක්, අඩු පාඩුවක් උඹට උනොත්..මම​..මම මරාගෙන මැරෙනවා.." අන්බු සෙල්වි කිසිවක් නොදෙඩුවාය​. ආඬියප්පන් ද ඔහුගේ දෑතේ ග්‍රහණය අත් හැර දමා උඩුබැල්ලෙන් වැතිර ගත්තේය​. වහලය තුළින් කාන්දු වන දුබල සඳ එළියෙන්, තරමක් කැඩී බිඳුණු උළු කැටයක් දෙකක් ඔහුට පෙනෙයි. වහලේ උළු මාරු කළ යුතු බැව් ඔහුගේ සිහියට නැඟෙයි. ඒත් සමඟම නිවසේ අනිත් කොටසේ හදන්නට යන කාමරයේ වැඩද ඉක්මනින්ම ආරම්භ කළ යුතු යැයි ඔහු සනිටුහන් කොට ගත්තේය​. දැන් ඉතින් මර මරා ඉන්නට තරම් කාලයක් ඉතිරි වී නැත​. පාවරසීගේ රූපය මවා ගන්නට ඔහු තැත් කළේ හද පුරා නැඟුණු අමුතුම කිතියකිනි. ගම්බද මදුරාසියටම විශේෂ වූ ලූණු සමෝසා වර්ගයකින් පිරුණු බන්දේසියක් රැගෙන තමා ඉදිරියට ආ ඇයගේ මුහුණ ඔහු දුටුවේ එක වරකි. ඉන්පසුව ඈ විගස දුපට්ටාවෙන් වසා ගත්තාය​. ඇගේ කඩිසර ගමන ඔහුගේ සිත් ගත්තේය​. සාරි පොටෙන් හා දුපට්ටාවෙන් වැසුණු ඇගේ කුඩා ලැම ආශාවෙන් සිහි කළ ඔහු සිය නිරුවත් පපුව දෑතින්ම සූරා ගත්තේය. *************************************************** කාලය ගෙවී ගියේ ඉක්මනිණි. ආඬියප්පන්, නිවසේ එක පසෙක වූ බිත්තියක් කඩා දමා කුඩා කාමරයක් ඉදි කලේ ගමේ දෙතුන් දෙනෙකුගේ සහය ඇතිවය​. අළුතින් උළුද සෙවිලි කරන ලදී. සති කීපයකින් අළුත් සඳ පිරීගෙන එන දිනෙක, ආඬියප්පන් ඊසම්මාත්, තවත් ඔහුගේ ළඟම යහළුවන් දෙතුන් දෙනෙකුත් සමඟ අලුතෙන්ම තීන්ත ගා සැරසූ කරත්තයෙන් පාවරසී ගේ ගමට ගොස් ඈ කැන්දා ගෙන ආවේය​​. උදෑසනින්ම පිටව ගිය නඩය යළි නිවසට පැමිණෙන විට සවස් වී තිබිණි. ඊසම්මා විසින් පෙර කළ ආරාධනයකට අනුව නිවසට දහවල් කලදී රැස්වූ කාන්තාවන් පිරිසක්, කුඩා රාත්‍රී සාදයක් සඳහා ජයටම ආහාර පිසීමට පටන් ගත් අතර අන්බු සෙල්වි ඇතුළු කාමරයකට වී සිටියාය​. වරින් වර ඇයගේ කාමරයට එබී බලා අනුකම්පා සහගත බැල්මක් දෙකක් හෙළූ ඒ ගැහැණු පිරිස​​, අනුකම්පාවෙන් වදනක් හෝ දෙකක් කියන්නට අමතක කළේ නැත​. මුළුතැන් ගෙය කැකිරි පැලෙන සිනාවෙන්, ඉවරයක් නැති ඕපාදූපයෙන් පිරී තිබිණි. අඳුර වැටී ගෙන එනවිට ආඬියප්පන් ගේ නිවසට රැස්වූ නෑදෑ හිත මිතුරෝ පෙරමඟ බලමින් උන්හ. ඈතින් ඇසුණු සාඩම්බර ගෙජ්ජි හඬ, නඩයේ පැමිණීම සන් කළේය​. අයෙකු ගෙමිදුලට පැන රතිඤ්ඤා වැලක් පුපුරවා හැරියේ ගිගුම් දෙන හඬිනි. රතු හා රත්‍රන් පැහැය ප්‍රධාන වශයෙන් මුසුවූ ඉතා අලංකාර​ සාරියකින් සැරසී, රත්‍රන් වළලු පන්ති කීපයක් දෑත් වල බරට දමාගෙන, මාල කිහිපයකින් ගෙල වසා ගෙන, දුපට්ටාවකින් මුළු මුහුණත් ගෙලත් ආවරණය කොට ගෙන සිටි තරුණියව, ආඬියප්පන් විසින් කරත්තයෙන් බස්සා ගන්නා ලද්දේ පරෙස්සමිනි. නිවසේ රැස්ව හුන් නෑදෑයන් පිරිස හා තැන තැන විසිර කසු කුසු ගාමින් සිටි ආඬියප්පන් ගේ මිතුරු පිරිසද මැදින් හෙතෙම ඇයව සාලය හරහා, අළුතෙන් ඉදිකොට දීප්තිමත් ලා නිල් පැහැයෙන් පාට කරන ලද කාමරයට ගෙන ගියේය​. ඉනික්බිතිව ඔහු සාදයට එක්වූයේය​. කුකුල් මස් හා එළු මස් යොදා සැකසූ බත් වර්ග​, නොයෙකුත් මස් මාංශ හා එළවළු ව්‍යාංජන​, ගිතෙල් යොදාම සැකසූ බැදුම් වර්ග පමණක් නොව, පැණි උතුරන රස කැවිලිද තසිම් පිටින් හුවමාරු විණි. ආඬියප්පන් විසින් දින කීපයකට පෙර නගරයෙන් ගෙනා මත්පැන් බෝතලද විවර විය​. ඩෝල්කි වලින් නැඟුණු තාලයට මහ හඬින් ගැයුණු ගායනාද එක්විණි. ආහාර පාන එහා මෙහා ගෙන යන, තැනින් තැන හිඳ සිටින ගැහැණු පිරිස් අතර අන්බු සෙල්වි සෙවීමට ඔහුගේ ඇස් එහා මෙහා ගිය නමුදු ඔහු ඇය දුටුවේ නැත​. එතැනින් එහාට ඒ ගැන සිතීමටද ඔහුගේ සිත ඉඩ දුන්නේ නැත​. ********************************************* වත්තේ ඈත කොණක වැළි හාරන කුකුළන් කීප දෙනා දස වන වරටදෝ මහ හඬින් කළ කෑ ගැස්මෙන් අන්බු සෙල්වි තිගැස්සී අවදි වූවාය. කාමරයෙන් නිදහසේ ගලා ආ ඉර අවුවෙන් පීඩාවට පත් දෑස් අමාරුවෙන් විවර කළ ඇය එක්වරම ඇඳේ හිඳගත්තාය​​. හොඳටම ප්‍රමාද වී තිබේ. මෙසේ ප්‍රමාද වී අවදි වූ දිනක් මතකයේ නැති තරම් ය​. පුරුද්දට වහා ඇඳේ අනෙක් පස බැලූ ඇය දුටුවේ කිසිදු පොඩිවීමක්, රැල්ලකුදු නොමැතිව හිස් වී තිබුණු ඉඩයි. ඇය සෙමෙන් ඇඳ රෙද්ද ස්පර්ශ කළාය​. ඔහුගේ උණුසුමක් හෝ සුවඳක් දැවටී නොමැත​. ගැඹුරු හුස්මක් හෙළා සෙමෙන් ඇය කාමරයෙන් පිටතට පැමිණියාය​. සාලය සහ ආලින්දය බොහෝ හැඩි වී තිබේ. කා බී දමා ගොස් තිබූ මැටි -වීදුරු පිඟන්, කෝප්ප​, සුදු යකඩ ටම්බලර, ඉඳුල් වැකුණු කෙසෙල් කොළ පමණක් නොව මත්පැන් අහවර වූ හිස් බෝතල් පවා තැනින් තැන වැටී තිබේ. ඇය සෙමෙන් කුස්සියට ගියාය​. කුස්සිය ඇතුළත්, පිටත මිදුලේත් සේදූ හා ඉඳුල් පිටින්ම නවා ඇති ඇතිලි වළං රැසකි. අන්බු සිසාරා බැලුවාය​. මේ උදෑසන යමක් පිස ඇති බවක් නොපෙනේ. ඊසම්මා වුවද තවමත් නින්දේම පසු වනවා විය යුතුය. අන්බු සෙල්වි නිවසේ අනෙක් පසට පය තැබුවේ මඳක් දෙගිඩියාවකිනි. ඊසම්මා සහ අනෙක් වැඩිහිටි ගැහැණුන් කිහිපදෙනා නිදා හුන් කාමරය පසු කළ ඈ අළුතෙන් තැනූ කාමරය අභිමුවට පැමිණියාය​. එහි දොර අඩවල් වී තිබිණි. මොහොතක් එකෙල මෙකෙල වෙමින් ගත කළ අන්බු සෙල්වි, ඉතා සෙමෙන් දොරටුව විවර කළාය​. ඇඳ පාමුළ, ඇඹරී පොඩි වී ගිය දුපට්ටාවද, හැට්ටයද වැටී තිබිණි. ඇඳ රෙද්ද පොඩි වී, ඇකිලී ඇඳෙන් පහලටද වැටී තිබෙන අයුරු පෙනේ. අන්බු සෙල්වි තවත් කිට්ටු වී, ප්‍රථම වතාවට ඒ රුව දෙස බැලුවාය​. "සාමි..!!!" අන්බු සෙල්වි හුස්මක් උඩට ඇද්දාය. ඇයගේ දෙනෙත් විසල් වී, දෑතින්ම මුව වැසුණි. වයස අවුරුදු දාහතරක - පහළොවක තරමේ ඉතා ලාබාල ගැහැණු දරුවෙකු ඇඳ මත උඩුබැල්ලෙන් වැටී සිටියාය. සාරිය ඔහේ සලුවක් මෙන් ඇයගේ නිරුවත් සිරුර වටා නොසැලකිල්ලෙන් ඔතා තිබිණි. දෙතොල් පුපුරා ඉරිතලා ගොස් මෙන් වූ අතර, වරින් වර ඒ දෙතොලින් පිටවූයේ සිහින් කෙඳිරියකි. අන්බු සෙල්වි වහා මුළුතැන් ගෙයට දිවගොස් වතුර ටම්බලරයක් රැගෙන ආවාය​. වතුර ටිකක් දෝතට ගෙන දැරිවියගේ මුහුණ පුරා ඉස​, මුහුණම හොඳින් පිස දැම්මාය​. දැරිවිය​ සෙමෙන් දෑස් හැරියාය​. ඇගේ දෑස් වල අපැහැදිලි කහ පැහැති දුමාරයක් වැන්නක් පිරී තිබිණි. අන්බු සෙල්විගේ දෑත තදින් අල්ලා ගෙන අපැහැදිලි යමක් මිමිණූ ඈ යළිත් දෑස් පියාගත්තාය​. අසරණව මුළු තැන් ගෙට ගිය අන්බු සෙල්වි, ඊයේ රාත්‍රියේ තමන් ගේ එකම ආහාරය වූ තැම්බුම් හොදි ඉතිරි වූ භාජනය කුඩා මේසය මත තිබෙනු දුටුවාය. එය යළිත් උණුසුම් කර ගත් අන්බු සෙල්වි යළි කාමරයට පැමිණෙන විට පාවරසී දෑස් පියා සිටියාය​. කොට්ටයක් ගෙන ඇඳ විට්ටමට හේත්තු කළ අන්බු සෙල්වි, පාවරසීගේ දෑත් යටින් සිය දෑත් දමා ඇයව සෙමෙන් ඉහළට එසෙව්වාය​. යාන්තමින් ඔතා තුබූ සාරිය එහා මෙහා වී ගිය අතර​, අන්බු සෙල්වී දුටුවේ ඇඳ රෙද්ද දිගට ගලා ගිය​, තවමත් උණුසුම් රතු පැහැයෙන් දිස්වන උකු ලේ දහරා කීපයකි. දැරිවිය​ යාන්තමින් කෙඳිරි ගෑවාය. ඇගේ මුහුණ වටා විසිරී තුබූ කෙස් ගස් සිය දෑතින් පිටුපසට කළ අන්බු සෙල්වි, සෙමෙන් තැම්බුම් හොදි හැන්දක් පාවරසීගේ මුවට ළං කළාය. සුගන්ධය සමඟ නෙත් යාන්තමින් විවර කළ පාවරසී, වෙවුලන දෙතොල් කුඩා හැන්දට තබා පානය කළාය. ඉතිරි ටික ඈ පානය කළේ අන්බු සෙල්වි සිය මුවට ළං කළ කුඩා පීරිසියෙනි. සුරතින් සිය දෙතොල් පිස දා ගත් පාවරසී අන්බු සෙල්විගේ ගතට බර වූවාය​. ඇගේ දෑත් අන්බු සෙල්විගේ බඳ වටා එතුණේ, කුඩා මුව පොව්වකු සිය සියුමැලි දෑත් මව් මුවැත්තිය වටා යවන අයුරිනි. ඇයව පෙරළා දෝතින්ම වැළඳ ගත් අන්බු සෙ

ල්වි කවුළුව අතරින් අහස දෙස බැලුවාය​. කර්කශ හිරු රැසින් මුළු අහසම තවමත් දැවෙන නමුදු මෝසම් වැස්ස අද හෙටම එන්නට බැරි නැත​. සියළු පුද පූජා බාරහාර වලදී ආඬියප්පන් ඉල්ලා සිටියේ පුතෙකු වුවද​, අන්බු සෙල්වි ගේ එකම පැතුම වූයේ දියණියක පමණක් බව දැන සිටියේ ඈම පමණකි.Aussi අයිශා - 23 කොටස "ආහ් හා ඔව්නේ...නසීර්ට කිව්වා කියලා මසර් මට කිව්වා..." දැන් ඉතින් ඉර්සාට දන්නෙ නෑ කියලා කියන්නද. අරයත් එක්ක මං මේක පස්සෙ බලාගන්නම්කෝ. "ඒකනේ...එදා ඔයා බිස්නස් එකක් පටන් ගන්න යන්නේ කියලා කිව්වට මං දැනගෙන හිටියේ නෑනේ ස්ටෝල් එකක් දාන්න යනවා කියලා...මං ඔයාට කතා කරලා දවස් තුන හතරකට විතර පස්සෙනේ ඔයා සන්ඩේ මාකට් එකේ ස්ටෝල් එකක් දාන්න යන කතාව මසර් නසීර්ට කියලා තිබුණේ..." ඒ කියන්නේ විස්තරේ දැනගත්ත ගමන් ඉර්සා ස්ටෝල් එකකට ඇප්ලයි කරන්න ඇති. මට වගේ ටැක්ස් ෆයිල් නම්බර්, බිස්නස් නම්බර් එනකන් බලාගෙන ඉන්න ඕනි නෑනේ. ඒකනේ එයා මට කලින් කොහොමහරි මේ ප්ලේස් එක අල්ලගත්තේ. බලන් යද්දි ගෑනි මගෙ ස්ටෝල් අයිඩියා එක විතරක් නෙමෙයි මාකට් එකේ මගෙ ප්ලේස් එකත් අල්ලගත්තා. දැන් ඉතින් සුබ පතලා යනවා මිසක් මෙතන බනින්න රණ්ඩු කරන්න කියලද. "එහෙනම් ඉර්සා....ඔයාගෙ අලුත් ස්ටෝල් එකට මගෙන් සුබ පැතුම්" "අනේ තැන්ක්‍යූ සෝ මච් අයිශා...මං මුලින් පටන් ගත්තට මේක ඉතින් ඔයාගෙ අයිඩියා එකනේ... ඒත් මං හිතුවේ ඔයාට අවුල් යයි කියලා. ඔයා හරිම හොඳයි. ඉරිසියාකාරකමක් ගෑවිලාවත් නෑ..." ඉර්සා හිනාවෙවී කිව්වා. මගෙ අයිඩියා එක හොරකම් කරලා දැන් හිනාවෙවී ඉන්න ලස්සන. එක අතකට මේ මනුස්සයාට බැනලා තේරුමක් නෑ. මගෙ මිනිහා දැනගන්න එපැයි කට වහගෙන ඉන්න. "අනේ මොනවට ඉරිසියා කරන්නද ඉර්සා...ඔයා බිසීනේ...මං එහෙනම් යන්නම්" "හරි අයිශා...ආ...මේ ඒක නෙමෙයි කෝ ඔයා කිව්වේ නෑනේ. දැන් කවද්ද ඔයා ස්ටෝල් එක දාන්න ඉන්නේ?..." "තාම හරියටම දවසක් නෑ ඉර්සා...මං යන්නම් එහෙනම්..." ඒකත් මසර්ම කියයි කියලා කියන්න මගෙ දිව අගටම ආවත් මං අමාරුවෙන් මගෙ කට වහගත්තා. කඩෙන් එළියට එද්දි මසර් ඈත එනවා මං දැක්කා. වාහනේ නතර කරලා තිබුණු පැත්තට යන ගමන් මං මසර්ට කෝල් එකක් ගත්තා. "මං කාර් එක ළඟට යනවා. ඔයා එන්න." "දැන් එතකොට ආවේ?..." "ආව වැඩේ කෙරුණා..." කියලා මං කෝල් එක කට් කළා. තරහටත් වඩා මට තිබුණේ දුකක් කළකිරීමක්. ඇයි මසර් එහෙම කළේ. ඉන්නෙ පාරෙ නොවුණනම් මං මෙළහකට අඬලා. මසර්ගෙන් කිසි දෙයක් අහන්නෙත් නෑ කිසිදෙයක් කියන්නෙත් නෑ කියලා මං හිතාගත්තා. මං කාර් එක ළඟට ගිහින් විනාඩියක් දෙකක් වගේ යද්දි මසර් ආවා. "ඉර්සාත් ස්ටෝල් එකක් දාලා නේ..." "හ්ම්...ඔයා ගිහින් කතා කළාද?.." මං ඇහුවා. "මං කතා කරන්න ගියෙ නෑ. ඉස්සෙල්ලා මං කතා කරද්දි ඔයා ඒකෙ ඉන්නවා කියලානේ කිව්වේ?..මං මුලින් එතනින් යද්දි ඒක දැක්කෙ නෑනේ..දැන් ඔයා කියපු නිසා ඒ පැත්ත හොඳට බලාගෙන ආවේ...මං ඒ පැත්ත බලද්දි ගෑනි බරටම වැඩ. කෑම ගන්න ආපු අයගෙන් සල්ලි ගන්නවා. ඔයා ඉර්සාත් එක්ක කතා කරාද?.." ඩ්‍රයිඩ් කරන ගමන් පාර දිහායි මං දිහායි මාරුවෙන් මාරුවට බලන ගමන් මසර් ඇහුවා. "හ්ම්ම් ඔව්..." "මොකෝ නිකන් අවුලෙන් වගේ..." "එහෙම මොනාත් නෑ..." "නැත්තේ නෑ...මං දන්නවා මොකක්ද අවුල කියලා?.." "මොකක්ද?..." "ඉර්සාත් ස්ටෝල් එකක් දාපු නිසානේ..." "නෑ එහෙම එකක් නෑ. එතන තියෙන්නේ ඉර්සාගෙ ෆුඩ් ස්ටෝල් එක විතරක් නෙමෙයිනේ. තව කොච්චර ෆුඩ් ස්ටෝල් තියෙනවද. එහෙම අවුල් ගන්නවනම් මං ඒ ඔක්කොමත් එක්කම අවුල් ගන්න ඕනිනේ..." ඊටපස්සේ මසර් ඒ ගැන මුකුත් කියන්න ආවේ නෑ. එයා මාව ගෙදරින් බස්සලා එහෙම්ම වැඩට ගියා. ගෙදර ආපු ගමන් ටීවී එක සද්දෙට දාගෙන මං මහ හයියෙන් ඇඬුවා. අම්මටයි තාත්තටයි කෝල් කරලා කියන්න හිතුනත් මං එහෙම කළේ නෑ. මොකද හැමදේම අහගෙන ඉඳලා තාත්තා කෙසේ වෙතත් අම්මා අන්තිමට මාව වැරදිකාරයා කරනවා කියලා මං හොඳටම දන්නවා. ඔක්කොමත් හරි තමන්ගේ අතින් ස්ටෝල් එක ගැන බැරිවෙලා කියවුණා කියමුකෝ. ඒත් මසර් ඒක මට කියන්නෙ නැත්තේ ඇයි. කලින් කියන්න ඕනි නෑ. අඩු තරමේ අද මං ස්ටෝල් එක දැක්කට පස්සෙවත් ඒ ගැන කියන්න මේ මනුස්සයට නිකමටවත් හිතුනේ නෑනේ. සමහර විට මං අහනකම් ඉන්නවා ඇති. එහෙමත් නැත්නම් මසර් හිතාගෙන ඇති මං මේ මුකුත් දන්නෙ නෑ කියලා. මොකද සාමාන්‍යයෙන් මේ වගේ දෙයක් වුණොත් සද්ද නැතුව ඉවසගෙන ඉන්න එක මගෙ විදිය නෙමෙයිනේ. ඇත්තටම ඇයි මසර් නසීර්ට ඒ ගැන කිව්වේ. එක්කොත් මං මේ ගැන මෙච්චර ලොකුවට හිතන්න ඕනි නෑ. ඔහේ කටට ආපු පළියට කිව්වා වෙන්නත් පුළුවන්. කවුද දන්නෙ අපේ එක්කෙනාගේ කටට බ්‍රේක් නැතිවෙලා ඔහේ කියලා දැම්මාද කියලා. හැබැයි මසර් මං වගේ ඔහේ හැමදේම අතන මෙතන කියන කෙනෙක් නෙමෙයි. සාමාන්‍යයෙන් අපි දෙන්නා ගත්තොත් රහසක් රකින්න බැරි කෙනා වෙන්නේ මම. මසර්ට දෙයක් කිව්වොත් ඒ දේ එයාගෙන් එළියට යනවා බොරු. මටනම් කට වහගෙන ඉන්නම බෑ. මොනාහරි දෙයක් දැනගත්තම එහෙමත් නැත්නම් මොනාහරි කරන්න කලින් ඒක අඩු තරමේ අම්මට හරිවත් කියන්න ඕනි. හැමදේම අම්මට කියනවා කියලා ඉස්සර මට මසර් බනිනවත් එක්ක. කෑම කඩයක් දාන්න කියලා මසර් මට කැමැත්ත දුන්නේ බොරුවට වෙන්න බැරිද. ඒත් ෆුඩ් ලයිසන් එක ගන්න මසර් කීයක් වියදම් කරාද. තව හට් එකටත් සෑහෙන ගානක් ගියා. ඒ විතරක්ද ස්වීට් ජාති අහුරලා තියෙන ඒවා,නේම් බෝඩ් ඔය විදිහට සෑහෙන වියදමක් ගියානේ. බොරුවට ඒ විදියට සල්ලි වියදම් කරන්න මසර්ට පිස්සු නෑනේ. එහෙමත් නැත්නම් එයාට ඕනි වෙලා තියෙන්නේ මගෙන් පළිගන්නද. පළිගන්නේ මං එයාට මොනා කරාටද. එයාගෙ අම්මයි තාත්තයි නැතිවුණ එකේ පළියගන්නද. නෑ නෑ මසර් එහෙම කෙනෙක් නෙමෙයි. මේවා හිතන්න ගිහින් අන්තිමට මගෙ ඔළුව විකාර වෙලා තමයි නවතින්නේ. මෙහෙම සද්ද නැතුව ඉන්න ඕනි නෑ. මසර් බ්‍රේක් එකට ගෙදර ආපුවම මං කෙළින්ම අහනවා ඇයි නසීර්ට කිව්වේ කියලා. එතකොට ඇත්ත නැත්ත මොකක්ද කියලා එයාගෙ කටින්ම දැනගන්න පුළුවන්නේ. බලමුකෝ. මං ගෙදර වැඩ කළේ මෙලෝ සිහියකින් නෙමෙයි. දවල්ට කෑම හදන්න ගිහින් අතත් පුච්චගත්තා. මසර් බ්‍රේක් එකට ගෙදර ආවේ හිස් අතින් නෙමෙයි. එයා එනකොට පුංචි පුංචි සුකුරුත්තම් සැරසිලි වගයක් ගෙනත් තිබුණා. ඒවා හරිම හුරුබුහුටියි. "මේ මොනාද?.." "ඔයාගේ ස්ටෝල් එකේ ඩෙකරේශන්ස් වලට" මගෙ අතට සැරසිලි පාර්සලේ දෙන ගමන් මසර් කිව්වා. මේ අස්සේ අර ගැන අහනවද. එක්කොත් දැන්ම අහන්න හදිස්සි වෙන්න හොඳ නෑ. බලමුකෝ මෙයා මොකාටද එන්න හදන්නේ කියලා. ගෙදරදි අපි දෙන්නගෙන් කවුරුවත් ඉර්සාගේ ස්ටෝල් එක ගැන කතා කළේ නෑ. අමාරුවෙන් හරි ඒ සිද්ධිය අමතක කරලා දාන්නයි මට ඕනි. මේ එන ඉරිදා ස්ටෝල් එක දාන්න ඕනි කරන හැමදේම මං ලෑස්ති කරගත්තා. මං කිව්වට මං කළේ ස්වීට් ජාති ටික හදපු එක විතරයි. අනිත් හැමදේම කළේ මසර්. සෙනසුරාදා බ්‍රේක් එකට ගෙදර එන්නෙත් නැතුව හට් එක ගහලා ඔක්කොම පිළිවෙලක් කරලා දුන්නේ මසර්. ස්ටෝල් එක දාන්න මසර් උදව් වෙන විදිය දැක්කම නසීර්ලට මගෙ ස්ටෝල් එකේ කතාව කියපු එක ගැන හිත යටින් තිබුණ අමනාපකම් නැති වෙලා ගියා. ඉරිදා උදේම ස්වීට් ජාතිත් අරගෙන අපි දෙන්නා සන්ඩේ මාකට් යන්න පිටත් වුණා. "ඔයාට අද නිවාඩුවක් ඉල්ලගන්න තිබ්බේ..." "ඉරිදට නිවාඩු ගන්න එක පාඩුයි අයිශා..." ඉරිදාට පැයට ගෙවන ගාන වැඩි නිසා මසර් හරි අකමැතියි එදාට නිවාඩු ගන්න. "කාර් එක මෙතනින් දාන්න එපා..මාකට් එකේ අනිත් පැත්තෙන් දාන්න." වෙනදට වාහනේ නවත්තන තැන ළං වෙද්දි මං මසර්ට කිව්වා. "ඒ මොකෝ පිටිපස්ස පැත්තෙන් යන්න හදන්නේ?..." "අරයා ඉස්සරහට වෙලා ඇති." "කවුද නසීර්ගේ වයිෆ්ද?...අයියෝ අයිශා ඒ මනුස්සයා හිටියා කියලා මොකද වෙන්නේ...අපි අපේ පාඩුවේ යමු." "අනේ උදෙන්ම මගේ තරහ අවුස්සන්න එපා මසර්. ප්ලීස් අනිත් පැත්තෙන් යමු." "හොඳයි හොඳයි ඔයා කියන දෙයක් තමයි ඉතින්" අපේ හට් එක තිබුණේ මාකට් එක මැදට වෙන්න නිසා ඉස්සරහින් එනවට වඩා ඇත්තටම ළඟ පිටිපස්සෙන් එන එක කියලා හට් එක ළඟට ආවම මසර්ට තේරුණා. ඒ වෙද්දිත් වෙළදාම් කරන කට්ටිය ඇවිත් තම තමන්ගේ ස්ටෝල් වල බඩු අහුරන්න පටන් අරගෙනයි තිබුණේ. මගෙ ස්ටෝල් එකට එහා පැත්තේ ස්ටෝල් එකේ හිටියේ අවුරුදු හැටක විතර හොඳ උස මහත ඔසී පිරිමි කෙනෙක්. එයා කොට කලිසමකුයි ටී ෂර්ට් එකකුයි ඇඳලා හැට් එකකුත් ඔළුවට දාගෙන ස්ටෝල් එක ඉස්සරහට වෙලා පුටුවක වාඩි වෙලා හිටියා. එයා විකුණුවේ මී පැණි. එක එක හැඩයේ ලස්සන ලස්සන බෝතල් වලට මී පැණි දාලා තිබුණා. මසරුයි මායි අපේ ස්ටෝල් එක ළඟට එද්දි එයා තමයි ඉස්සෙල්ලම ගුඩ්මෝනින් කියලා අපිත් එක්ක කතා කළේ. මසර් වාහනේ ඉඳන් ස්ටෝල් එකට කෑම ජාති ගේන වැඩේ කරද්දි මං ස්ටෝල් එකට වෙලා ස්වීට් ජාති ලස්සනට පිළිවෙලට ඇහිරුවා. රොබර්ටුත් ඒ වැඩේට මට උදව් වුණා. ආ රොබට් කිව්වේ එහා පැත්තේ ස්ටෝල් එකේ මී පැණි විකුණන කෙනා. ඒ මනුස්සයා හරිම හොඳයි. මොන හේතුවකටද මන්දා රොබට්ව දකිනකොට මට මතක් වෙන්නෙම මගෙ තාත්තා. රොබට් කියපු විදියට එයා මේ ස්ටෝල් එක කරන්නෙ සල්ලි හම්බ කරන්න බලාගෙනම නෙමෙයි. රිටයර් වුණාට පස්සේ හොබී එකක් විදියට මේ වැඩේ කරනවා කියලයි රොබට් කිව්වේ. උදේ හයහමාර හත වගේ වෙද්දි මිනිස්සු ටික ටික මාකට් එකට් එන්න පටන් ගත්තා. කොච්චර ලස්සනට ස්ටෝල් එක අහුරලා තියාගෙන හිටියත් සෑහෙන වෙලාවක් යනකම් එක මනුස්සයෙක් මගෙ ස්ටෝල් එකට ආවේ නෑ. කොහෙ එන්නද, එන්න ඉන්න මිනිස්සු ඔක්කොම අර ගෑනි ඉස්සරහට වෙලා ඉඳගෙන අල්ලගන්නවා ඇති. කවුරුහරි කෙනෙක් අපේ ස්ටෝල් එකටත් එනකම් පොඩි ස්ටූල් දෙකේ ඉඳගෙන මසරුයි මායි ඔහේ බලාගෙන හිටියා. "මේ අර පොඩි බබා කකා යන්නෙ බර්ෆි නේද?..." අපේ ස්ටෝල් එක දිහා බලාගෙන ගියපු පොඩි ගෑනු ළමයා පෙන්නලා මං මසර්ට කිව්වා. "හ්ම්ම් ඔව් බර්ෆි වගේ තමයි, ඉතින්" "ඉතින් කියන්නේ මගෙන් ගන්න තිබ්බ බර්ෆිනේ ඔය ඉර්සාගෙන් අරගෙන යන්නේ..." "අනේ මේ අයිශා විකාර කියවන් නැතුව ඉන්නවද" එයාටනම් මොකද මටනේ දුක. මෙච්චර ලස්සනට පිළිවෙලට තියෙද්දිවත් කාටවත් ස්ටෝල් එක ඇතුලට එන්න හිතෙන්නෙ නෑනේ. ගන්න ඕනිනෑ, අඩු තරමේ මෙතන විකුණන්නේ මොනාද

කියලා බලන්නවත් කවුරුත් එන්නෙ නෑනේ. මාකට් එකට ඇතුලු වෙන තැනම අර ගෑනිගේ ස්වීට් ජාති දැක්කට පස්සේ මගෙ ස්ටෝල් එක දකිද්දි මිනිස්සුන්ට කිසිම එක්සයිට්මන්ට් එකක් දැනෙන්නේ නැතුව ඇති. අට අටහමාර වගේ වෙනකොටනම් යන්තම් තුන් හතරදෙනෙක් ස්ටෝල් එකට ආවා. එතනිනුත් එක්කෙනයි කෑම ගත්තේ. අනිත් අය ටික වෙලාවක් බල බල ඉඳලා යන්න ගියා. උදේ නමයට විතර රොබට් එයා ගෙනාපු පොඩි ෆ්ලාස්ක් එකෙන් තේ එකක් වක් කරගෙන බොනවා දැකපු පාර, තේ බොන ගමන් කන්න කියලා මං එයාට බර්ෆි බොක්ස් එකක් ගිහින් දුන්නා. "ඔය වයසක මිනිස්සුන්ට කෑම දෙන්නෙ බලාගෙන හරිද" බර්ෆි බොක්ස් එක දීලා ආවම මසර් මට කිව්වා. "ඒ ඇයි" "බර්ෆි වලට දාලා තියෙන නට්ස් ජාති ඔය මිනිස්සුන්ට ඇලජි වෙන්න පුළුවන්." "හරි හරි මං දෙන්න කලින් දාලා තියෙන ඒවා කියලා දුන්නේ...රොබට්ට ඇලජි මොනවත් නෑ කිව්වා." "හ්ම්ම් වෙළදාම සරු වුණේ නැතත් අඩු තරමේ ඒක හරි වුණානේ..." "මොකක්ද කිව්වේ..." "නෑ මං කිව්වේ ස්ටෝල් එක දාපු එකෙන් ඔයාට දැන් ඕනි කෙනෙක් එක්ක ඉංග්ලිෂ් වලින් කතා කරලා වැඩ ටික කරගන්න පුළුවන්නේ. ඒකම මදැයි." මසර් කිව්වා. දහය විතර වෙද්දි යන්තම් හතර පස් දෙනෙක්ට ස්වීට් ජාති ටිකක් විකුණගන්න අපිට පුළුවන් වුණා. ඊයේ ඉඳන් මහන්සි වෙලා කෑම හදලා අද උදේ පාන්දර ඉඳන් මෙතන හිටියත් මහන්සියේ තරමට කිසිම ලාභයක් වුණේ නෑ කියලා හිතෙද්දි මට තවත් ස්ටෝල් එකට වෙලා ඉන්න හිතුනේ නෑ. ඒ නිසා දහය හමාර වෙන්නත් කලින්ම අපි බඩුත් අරගෙන ආපහු ගෙදර ආවා. මං එකොළහ දොළහ විතර වෙනකම් ඉඳියි කියලා හිතලා මට ආපහු යන්න වාහනේකුත් මසර් බුක් කරලා තිබුණේ. ඒත් මං උදේ දහය පහුවුණු ගමන්ම ආපහු යමු කිව්වට පස්සේ මසර් ඒක කැන්සල් කරලා දැම්මා. තාත්තා කියපු දේ අහලා මං පළවෙනි දවසෙ කෑම මහ ලොකු ගොඩක් හැදුවේ නෑ. ගොඩක් හැදුවෙ නැති වුණත් ලොකුවට විකුණුනේ නැති නිසා කෑම සෑහෙන්න ඉතිරි වුණා. මං ඒ ඔක්කොම විසික් කළා. නැතුව ඉතින් මේවා ලබන ඉරිදා වෙනකම් තියන් ඉන්න කියලද. අපරාදේ මගෙ මහන්සිය. කමක් නෑ මේ පළවෙනි දවසනේ. බලමුකෝ ඉස්සරහට. සති දෙක තුනක් ගියත් ස්ටෝල් එකෙන් අපිට සැලකිය යුතු තරමේ ආදායමක් ආවේ නෑ. ඒකට ඉර්සාගේ ස්ටෝල් එක බලන්න එපැයි. මසර්ව ස්ටෝල් එකේ තියලා මං සමහර දවස්වලට ඉර්සාගේ ස්ටෝල් එක පැත්තට එබිකම් කරනවා. මගෙ ස්ටෝල් එකේ වගේ නෙමෙයි ඒ ස්ටෝල් එක ඇතුලේ කොයි වෙලේ බැලුවත් මිනිස්සු පිරිලා. බඩු ගන්න යන සල්ලියි, හදන්න වෙන මහන්සියයි බලපුවම මේ කරන්නේ මෝඩ වැඩක් කියලා මට නොහිතුනා නෙමෙයි. ඒත් මට මේක නවත්තන්න බෑ. මං කොහොමහරි මේකෙන්ම ගොඩ යන්න ඕනි කියලා මං මටම හිතාගත්තා. මුල් සති වල මසර් සද්ද නැතුව හිටියට ටික දවසක් යද්දි එයා චුරු චුරු ගාන්න පටන් ගත්තා. මතු සම්බන්ධයි. බුද්ධි ජයවීර. ( කතාව කියවලා අදහස් දක්වන ඔයාලා හැමෝටම ගොඩක් ස්තූති. පිළිතුරු නොලියනවට සමාවෙන්න )කල්ලඩි අන්දරය - 14 පොකුණ අසල බිත්තියේ නිර්මාණය කර තිබූ චිත්‍රයට සම වැදී හුන් තරුණයා වර්ෂාගේ පා සටහන් හඬට ආපසු හැරී බැලුවේය. ඇගේ දෙපා හුන් තැනම නතර විය. දෑස් කඳුළින් බොඳ විය. ඒ කඳුළු අතරින් සිය ජීවිතයේ වැඩිපුරම දකින්නට පෙරුම් පිරූ, ආදරණීය රුව බොඳවී යද්දී වේගවත් පියවර තබමින් ඇය ඔහුට ආසන්න වූවාය. සිව් දෑස් එකට පැටලී මොහොතකට පසු ඇය ඔහු හා අමනාප වූවාය. "හරි නරකයි. මං කොච්චර බය වුණාද? නිකන්වත් කිව්වෙ නෑ" ඇය ඉවත බලා ගත්තාය. "කිව්වනම් ඔයා සප්‍රයිස් වෙන්නෙ නෑනෙ" "සප්‍රයිස් තමයි. වෙලාවක මට හාට් ඇටෑක් හැදෙනවා ඔයාගෙ ඔය සප්‍රයිස් නිසා" "ඔන්න වර්ෂා මම නම් කිව්වා කියලා එමු කියලා" වර්ෂාගේ පිටුපසින් ඒ ඇසුණු හඬ ගගනගේය. පෙර දින රාත්‍රියේ ගගනත් දේව්ත් ලංකාවට පැමිණියේ තව දින තුනකින් එළඹෙන ගගනගේ බාල සොයුරියගේ විවාහ මංගලෝත්සවයට සහභාගී වීම පිණිසයි. නැගණියගේ විවාහයට වේලාසනින් වර්ෂාට ඇරයුම් කරන්නට ගගන ගත් උත්සාහය වැළැක්වූයේ දේව් විසිනි. ඔහුට අවශ්‍ය වූයේ නොසිතූ මොහොතක වර්ෂා ඉදිරියේ පෙනී සිටිමින් ඇයව පුදුමයට පත් කිරීමටය. "ඔන්න වර්ෂා නංගිගෙ වෙඩින් එකට එන්නම ඕනෙ හරිද? කලින් ඉන්වයිට් කරන්න බැරිවුණේ නම් මෙන්න මූ හින්දා. තරහ වෙන්න එපා" වර්ෂා අත රෝස පැහැ ඇරයුම් පත තබමින් ගගන පැවසුවේය. රාජකාරි ආරම්භ කිරීමට තව වේලාව තිබුණෙන් තිදෙනා වෛද්‍ය මධ්‍යස්ථානය ආසන්නයේ වූ ආපන ශාලාවකට ගොඩවැදුණේ උදෑසන පාතාරසය සඳහාය. දෙමිතුරන් දිවයිනට පැමිණ ඇත්තේ පෙර දින රාත්‍රියේ බව වර්ෂා දන්නේ එවිටය. "මට ඔයාට කියන්න බැරිවුණා. අද මං නිවාඩු" වර්ෂා එදින නිවාඩු ඉල්ලුම් කළේ දේව්ගේ ආගමනය ගැන හාංකවිසියක් හෝ දැනගෙන නොවේ. හසිතාගේ මංගල ඇරයුම් පත් සෑදීමට අවශ්‍ය කඩදාසි මිළට ගැනීමට කොටුවට යාම සඳහායි. අංශබාග රෝගයෙන් පෙළෙන පවිත්‍රිගෙ අම්මා මේ දිනවල දිනපතා ප්‍රතිකාර සඳහා රැගෙන එන බැවින් ඇයට වර්ෂා හා කොටුවෙ යාමට නිවාඩු ගත නොහැක. මේ ගමන ගැන සිහිවූ වාරයක් පාසා දේව් සිහිවූයේ තනිවම කොටුවේ ඇවිදීමට නුහුරු බවක් දැණුන බැවින්ම නොවේ. දේව්ගේ සුරතේ එල්ලී ඔහේ ඇවිදීමට ඇය ප්‍රිය කළාය. ඉන්දියාවේදී ඔවුන් දෙදෙනා තනිව ගමන් ගියද, ඒ වෙද්දී ඔවුන් පෙම්වතුන් නොවූ නිසා එවැන්නකට අවස්ථාවක් නොවීය. ඒ නිසා දේව්ගේ අහඹු පැමිණීමෙන් ඇය පිනා ගියාය. "ඇයි මතක නැද්ද? ඔයා මට කිව්වනෙ කාඩ් හදන්න කොළ ගන්න කොහෙද යනවා කියලා. මං මේ ආවෙ ඔයත් එක්ක යන්න හිතාගෙන. ඒත් නිවාඩු නම් ඇයි අද?" දේව් පුදුම විය. අද ඒමට අදහසක් වර්ෂාට නොවූවත් හදිසියේ අසනීප වූ සගයෙකු විසින් කළ යුතුව තිබූ ඖෂධ පොට්ටනි සෑදීමේ කටයුත්ත ඔහුට උදව්වක් පිණිස බාරගත් නිසා ඒ කටයුත්ත නිම කොට තමාගේ ගමන යාමට වර්ෂා තීරණය කළාය. ආහාරයෙන් අනතුරුව වර්ෂාගේ රාජකාරි කටයුතු අවසන් වන තුරු වෛද්‍ය දෙපළ මුණගැසුණු දෙමිතුරෝ අළුත් රැකියාව සොයා දීම සම්බන්ධයෙන් ඔවුන්ට මුව නොසෑහෙන සේ ස්තූති කළහ. සිය පෙම්වතාත් ඔහුගේ මිතුරාත් පවිත්‍රිට හඳුන්වා දීමෙන් පසු වෛද්‍ය මධ්‍යස්ථානයෙන් එළියට පැමිණි වර්ෂා ගගන ගෙන් සමුගෙන දේව් සමග පිටත්ව ගිය අතර ගගන තව මොහොතක් පවිත්‍රි හා කතා කරමින් සිට නික්ම ගියේය. "එහෙනම් දේව්, වැඩ ටික ඉවර කරගෙන දෙසිය හතළිහ මීගමුව බස් එකකට නගින්න. මතකයි නේද බස් ස්ටෑන්ඩ් එක? බස් එක පිටත් වෙද්දි මට කෝල් කරන්න. මං මීගමුවට එන්නම් ගන්න. හරි. වර්ෂා එහෙනම් වෙඩින් එකේදි හම්බවෙමු" ගගන සමු ගැන්මට පෙර, මෙරටට ආධුනිකයෙකු වූ දේව්ට උපදෙස් දීමට අමතක කළේ නැත. "හරි ගගන. ඔයා බයවෙන්න එපා. මං දේව් ව බස් එකට දාන්නම්" වර්ෂා පොරොන්දු වූ බැවින් ගගනගේ සිතට දැණුනේ සැහැල්ලුවකි. .... .... .... දවස පුරාම කොටුවේ කඩවල ඇවිද මංගල ඇරයුම් පත් සඳහා කඩදාසි මිළට ගත් දෙදෙනා කුඩා අවන්හලකට ගොඩවූයේ පිපාසාව දැඬිව දැණුනු බැවිනි. අයිස්ක්‍රීම් දැමූ ෆලූඩා දෙකක් ඇණවුම් කොට එය පිළියෙල වනතුරු අවන්හලේ කොනක වූ මේසයට වාඩිවූයේ රිදුම් දෙන දෙපා වලට විරාමයක් ලබා දෙමිනි. මෙතෙක් දේව් අත සුරැකිව තිබූ බෑගය ඔහු විසින් ඇයට තෑගි කළේ එවිටය. "මටද?" "නැතුව ඉතින්... ඇරලා බලන්න" "හානේ... ලස්සන සාරියක්. මං ආසම පාටක්..." වර්ෂා දෑසින් සතුට දෝරේ ගලනු දේව් බලා සිටියේ මහත් සෙනෙහසිනි. "ඔය සාරිය ඔයාට ගෙනාවෙ ගගනගෙ නංගිගෙ වෙඩින් එකට අඳින්න. ඔයා ආසම සුදු පාටයි තද නිල් පාටයි නිසා මම තද නිල් පාටින් ගෙනාවා" "මටත් ආසයි එදාට මේක අඳින්න. ඒත් ඉතින් දවස් දෙකෙන් මගෙ ඇඳුම් මහන කෙනා නම් කීයටවත් ජැකට් එක මහල දෙන්නෙ නෑ" "මතකද මං දවසක් අපේ නංගිව පුදුම කරන්න කියලා ඔයාගෙ මෙෂමන්ට්ස් ඉල්ලුවා?" "ඔව්. ඔයා කිව්වෙ නංගිත් මං තරම්මයි කියලා. එයාගෙ උපන් දිනේට තෑගි දෙන්න කියලා" "අන්න හරි. ඒ ඉල්ලුවෙ මේකට තමයි. ඔතන ජැකට් එකයි යට සායයි දෙකම මහල ඇති" වර්ෂාට සිය දෙකන් අදහා ගැනීමට නොහැකි විය. දෑසට නැගි කඳුළු කම්මුල් තෙමාගෙන ඔහේ ගලා ගියද ඇය ඒවා පිස දැමීමට වෑයම් නොකළාය. "ඔයා මං ගැන කොයි තරම් හිතනවද..." .... .... .... පිට කොටුව බස් නැවතුම්පළෙන් මීගමුව බලා දිවෙන බස් රථයකට දේව් ඇරලවූ වර්ෂා බෝඩිමට යන විට බොහෝ සවස් වී තිබුණි. කාඩ්බෝඩ් මිටියද තුරුළු කරගෙන වර්ෂා එන පෙරමග බෝඩිමේ ඉස්තෝප්පුවේ සැප පුටුවකට බර දී අයෙකු බලා සිටියේ නොසන්සුන්වය. වර්ෂා එනු දුටු නැන්දා ඇය පිළිගත්තේ සිනා කටක්ද සමගිනි. "වර්ෂා, ඔයාට මතකද මේ මිස්ටර් ජයමාන්නගෙ පුතා. අර පොඩි දවස්වල ඔයාල එක්ක හැංගි මුත්තං කළේ" "ආ... ඔව්. රජීව මට හම්බවුණානෙ රශ්මි අක්කගේ වෙඩින් එකේදි" රජීව අත තිබූ වීදුරුව රැගෙන බන්දේසිය මත තැබූ නැන්දා එය රැගෙන යනගමන් ආපසු හැරී බැලුවාය. "රජීවට ගස්ලබු හැදුවා. ඉන්න, වර්ෂටත් ගේන්නම්" නැන්දා ඉවත ගියහොත් තමා රජීව සමග තනිවන බව සිතූ වර්ෂා එය ප්‍රතික්ෂේප කළාය. "ගේන්න ආන්ටි. අයිස්ක්‍රීම් දාපු ෆලූඩා වගේද ස්වභාවික ගස්ලබු පානය" රජීව පැවසූයේ වර්ෂා දෙස හොරැහින් බලමිනි. රජීවගේ කතාවෙන් වර්ෂා තැති ගත්තාය. නමුත් ඇය ඒ බව නොඇඟවුවාය. නැන්දා යනතුරු සිට ඔහු කතා කළේය. "මට පවිත්‍රි හැම දෙයක්ම කිව්වා. උදේ ඉඳන් කොල්ලෙක් එක්ක රවුම් ගැහුවා නේද?" "මොන කොල්ලෙක්ද? පිස්සුද? මං ගියේ කාඩ් වගයක් හදන්න කොළ ගන්න" "පේනවා කොළ ගත්ත බව නම්. බලමුකෝ... කොච්චර කල් හැංගි මුත්තං කරයිද කියලා" වර්ෂාගේ ගස්ලබු බීම වීදුරුව රැගෙන නැන්දා පැමිණියෙන් කතාව එතැනින් නතර විය. තවත් පැය කාලක් පමණ කතා කරමින් සිටි ඔහු ආපසු යාමට සැරසුණේය. "මේක අම්මා දෙන්න කිව්වා. ටිකක් පරෙස්සම් වෙලා ඉන්න හොඳේ" වැලිතලප පාර්සලය වර්ෂා අත තැබූ රජීව දෙවෙනි වාක්‍යය කීවේ ඇයට පමණක් ඇසෙන්නටය. "මෙයා අද මෙඩිකල් සෙන්ටර් එකට යන්න ඇති. ෂික්, මට බැරිවුණානෙ පවිත්‍රිට කියලා එන්න කවුරුත් ඇහුවට විස්තර කියන්න එපා කියලා" වර්ෂා කාමරයට ගියේ

පසුතැවෙමිනි. නාගෙන පැමිණ ඇඳේ හාන්සි වී රිදුම් දෙන දෙපා දිගහැර ගත් ඇය ජංගම දුරකථන අතට ගත්තේ දේව් කෙහේදැයි බැලීමටය. ක්‍රියා විරහිත කර තිබුණු ජංගම දුරකථනය ක්‍රියාත්මක කළ පසු එහි තිරය මත පවිත්‍රිගේ මග හැරුණු ඇමතුම් හයක් සමගින් දේව්ගේ කෙටි පණිවිඩයක් සටහන් වී තිබෙනු දුටු ඇය මුලින්ම දේව් අමතා ඔහු ප්‍රවේසමෙන් මීගමුවට ගොස් ගගන හමුවූ බව තහවුරු කරගත්තාය. අනතුරුව පවිත්‍රි ඇමතුවේ රජීව ගැන විස්තර දැනගැනීමටය. "මොකද අනේ කරන්නෙ ෆෝන් එකත් ඕෆ් කරගෙන? මං කොච්චර කෝල් ගත්තද?" මුලින්ම පවිත්‍රිගේ දෝස් මුරයට ලක් වීමට වර්ෂාට සිදුවිය. "ෆෝන් එකේ බැටරි ලෝ තිබුණෙ. ඒ නිසා මං ඕෆ් කරන් හිටියෙ. ඇයි පවිත්‍රි, මොකක් හරි ප්‍රශ්ණයක්ද?" "ඔයාගෙ පොඩි කාලෙ යාළුවෙක් ආව රජීව කියලා" වර්ෂා නිවාඩු දමා ගොස් ටික වේලාවකින් රජීව වර්ෂා සොයා පැමිණ ඇත. ඇගේ කුඩා කල හොඳම යහළුවෙකු කියූ නිසා වර්ෂා මිතුරෙකු සමග කාඩ් ඕඩරයක් සඳහා කොළ ගැනීමට කොටුවේ ගිය බව පවිත්‍රි රජීව හා පවසා ඇති මුත් මිතුරා ඇගේ පෙම්වතා බව පවසා නැත. "මගෙ කටට උත්තරේ දීලා ඇහුවා වර්ෂා ගියේ බෝයි ෆ්‍රෙන්ඩ් එක්කද කියලා. මට ටිකක් සැක හිතුණ නිසා කිව්වා වර්ෂට මං දන්න තරමින් එහෙම කෙනෙක් නෑ කියල. ඒක කියන්න තමයි මං දිගටම ඔයාට ගත්තෙ" "මං ඔයාට කියන්න හිටියෙ පවිත්‍රි, මෙහෙම කෙනෙක් ආවොත් මං යන එන තැන්, දේව් ගැන එහෙම විස්තර කියන්න එපා කියල. උදේ හිතපු නැති විදිහට දේව් ව දැක්කම මට ඔක්කොම අමතක වුණා. ෂික්." වර්ෂා බෝඩිමේදි රජීව සමග වූ කතාබහ අකුරක් නෑර මිතුරිය සමග පැවසුවාය. "කෝකටත් වර්ෂා මිනිහා එක්ක ටිකක් ෂේප් එකේ ඉන්න. හැරෙන තැපෑලෙන් අම්මගෙ කනේ තියයිද දන්නෙ නෑ" අම්මා කතා කළේ වර්ෂාට නින්ද යාගෙන එන අතරදීය. "අද වැඩට ගියේ නෑලු නේද? රජීව මට කිව්වා. මොකද ළමයො මේ කොටුවෙ කඩවල් ගානෙ රස්තියාදු වෙන්නෙ?" "දෙයියනේ... රජීව ගින්න දීලා වගෙයි" මතු සම්බන්ධයි. සිතුවම අන්තර්ජාලයෙනි.පරිණාමයේ වේදනාව කන්දකින් මතුවෙලා හිනාවක් පා කරන ඉර ඉර ළඟ ම පියාඹන කුරුලු ඇටකටු රූප තුන කොයි චිත්‍රෙ මැද්දෙනුත් ගලන නිල් ම නිල් ගඟ ගඟ ළඟ ම පිපෙන තනි මල් දරන මල් පඳුරු අට පණ ඇතත් පණ නැතත් හැමෝට ම දුන්නු එකවගේ හිනාවෙන විරිත්තන මූණු සුදු පාට ඩ්‍රෝවින් පිටු වසා ඇඳුණු කළු පාට අළු පාට නොහඳුනන රාමු හැඩවුණේ එහෙමය 'උදෑසන සිතුවම' ඉස්සර ලෝකය ඉතා කුඩා බව සිතා සිටි දිනවල දැවී හළු වන හෙයින් සියුමැලි කුරුලු හදවත ඉර ළඟින් පියඹීම දෙයක් බව කිසිවිටක නොකරන දිනක් එත හැක ගඟක් වුව සන්සුන්බවින් මුදවන එවන් දවසක මලකට දරනු බැරි වේය ගඟ දිය බොහෝ කල් අවෑමෙන් උගත් පාඩම් මේ ය නැවත සිතුවම් කරමි අඩු ලුහුඬු මකා ඒ චිත්‍රය ඇටසැකිලි වසාගත් බ්‍රෑන්ඩඩ් ඇඳගත්ත දෙකන තෙක් බොරු හිනා ඇඳගත්තු බලි රූප බලෙන් තැවරුවත් මෙහි කොපමණක් ආටෝප අළු පාට චිත්‍රයක් පමණි දැන් උදෑසන ⁣අහෝ! කාලයේ තත්පර අතින් අල්ලා නවතනු බැරිද ලෝකය පුළුල් වන තරමට කූරු අඩු වන පාට පෙට්ටියක් ද ජීවිතය සෙත්මිණි දිලේකා#ස්මරණ (කෙටිකතාව) පාන්දර සිට පටන්ගත් වැස්සේ නිමාවක් තවම පෙනෙන මානයකවත් නොමැති බව සිරිදාසට පෙණුනි. කිතුල් පොලු ගසා අහුරා තිබූ ජනේලයෙන් පිටත බලාගෙන උණු කරගත් කෝපි උගුරක් තොලගා හිදිනවා හැරෙන්නට කරන්නට වෙනත් යමක් සිරිදාසට නොතිබුණි. මඩගෙදර සොත්තියා මහා වැස්සේ හරකෙකු දක්කාගෙන යන්නේ ඉන්තේරුවටම අබ්දුල් නානා ලගට බව සිරිදාස දනී. පරලොවටත් එක්ක පව්පුරවා ගන්නා සොත්තියා කෙරෙහි සිරිදාසගේ සිතේ සැමදා ඇතිවූයේ වයිරයක් නොවේ . හදපුරා නැගෙන්නා වූ අනුකම්පාවකි. පාසල් කාලයේදී සිරිදාසට ගමේ සිටි හොදම මිතුරා වූයේ සොත්තියායි. දැන් සොත්තියා ලෙස හදුන්වන සෝමපාල, ඒ දිනවල පාදයේ කිසිදු ආබාධයක් නොතිබූ ගමේ සිටි යම්තරමකට කඩවසම් ගැටවරයෙක් විය. ඒ කාලයේ සෝමපාල සිරිදාසටත් වඩා සෙල්ලමෙහි හපනෙකු විය.සෝමපාලගේ එකම ආශාව වූයේ හැකිතරම් ඉක්මනින් අයියලා සමග ඉරමුදුකන්දේ හේන් කෙටීම බව ඒ දවස්වල තමා හා පැවසූ අයුරු සිරිදාසට අදමෙන් මතකය. ඒ සියල්ලක්ම සුණුවිසුණු වී ගියේ තමා නිසා නොවේදැයි සිතෙන විටත් සිරිදාසට ඇතිවන්නේ තමා කෙරෙහිම කළකිරීමකි. මඩගෙදර සිටි අයරින් සිරිදාසගේ සිත්ගත් එකම සුන්දරිය වූවාය. දිගැටි ඇස්වලින් හා කුඩා නාසයක් සහිත මුහුණකින් යුක්ත හුරුබුහුටි තරුණියක වූ ඈ කෙරෙහි උපන් ආශාව සිරිදාස තම සිත තුළම අගුළු ලා තබාගත්තේ කිසිවෙකුට නොපෙනෙන ලෙසයි. දිනක් සෙල්ලම් පිටිය අසලින් ඈ හා ඇගේ මව ගමන් ගන්නා අයුරු සිරිදාස දුටුවේය. ඇගේ ලලිත වූ ගමනෙහි සිරියාවට වහවැටුණාක් මෙන් සිටි සිරිදාස පියවි ලෝකයට පැමිණියේ සෝමපාල පිට හරහා එල්ල කල පහර නිසයි. "මොනවද ඔය හැටි අයරින් දිහා බලන්නේ...සිරීගෙත් මොකක් හරි හොරයක් තියෙනවා වගෙයි..." සෝමපාල ඇස් හීන් කරමින් සිනාසෙමින් සිරිදාසගෙන් විමසා සිටියේ ළමයෙකුගේ හොරයක් අල්ලා ගන්නට තැත් පාන මවකගේ විලාශයෙනි. "නෑ...මේ නිකං බැලුවා...ඒ අයරින්ද ගියේ...මම හිතුවේ ඔය මීවිටමුල්ලේ සුමනා ගියේ කියලා. චැහ්: අයරින්ලාගේ හරියට ඔළුව..උදුම්මගෙන ඉන්නේ..." අයරින් කෙරෙහි බොරු අමනාපයක් මවාගෙන මෙන් සිරිදාස පවසා සිටියේ ගැලවුමට මෙනි. "චී...එහෙම කියන්ඩ එපා සිරී...අයරින් හොද දැරිවී. එයා මට බොහෝම මනාපයි...මං කවදා හරි ඉරමුදුකන්දේ ගෙයක් තනලා අයරින්ව කැන්දන් යනවා..." සෝමපාලගේ මුවෙහි වූයේ අළුත්ම පැහැයකි. එහෙත් ඒ වචනය ඇසූ වෙලේ පටන් සිරිදාස තුළ වූයේ උතුරා හැලෙන කෝපයකි. එවෙලෙහි පටන් සිරිදාස සිටියේ සතුටින් නොවේ.සිතන පතන හැම මොහොතකම පාහේ සිරිදාස කල්පනා කලේ සෝමපාලව අයිරින්ගෙන් වෙන් කරගන්නා ක්‍රමයකි. පව්කාරයාට පව්කරන්නට විවිධ උපක්‍රම සෑදෙන්නා සේ සිරිදාසටද ඒ සදහා මතක් වූයේ නියම උප්පරවැට්ටියකි. දිනක් සිරිදාස සෝමපාලව කැදවාගෙන ගියේ ගම කෙළවරෙහි පිහිටි වනරොදටයි. තමන්ගේ පියා දඩයමට තුවක්කුව මානනා තැනට සෝමපාලව රැගෙන ආ සිරිදාස සෝමපාලට දිවුල් ඇහිදීමට යෝජනා කර සිටියේය. තමන්ගේ කරුමය පිළිබදව නොදත් සෝමපාල මිතුරාගේ බස් පිළිගනිමින් දිවුල් ගහ දෙසට ගෑටුවේය.ගතවූයේ මොහොතකි.වෙඩිල්ලේ හඩින් පළාතම දෙදුරුම් කෑවේ සෝමපාලගේ විලාපයත් සමගයි. සෝමපාලගේ එක් කකුලක් කොටවූයේ ඒ ලෙසිනි. "සොත්තියා" යන නමට දැක්වූ අප්‍රසාදය නිසාම සෝමපාල සැමගෙන් වහන්වී ජීවත්වන්නට පටන්ගත්තේද ඉන්පසුවයි. "ආ...මේක බීලා හිටියනම්....පුටුවෙම නින්ද ගියාද මන්දා" අගුරු කළුවන් රූපයක් තිබූ තම බිරිදගේ කටහඩින් මෙතෙක් වෙලාවක් අතීතයේ ගිලී සිටි සිරිදාස අවදි වූවේය. "පන්සලේ ලොකු හාමුදුරුවන්ට දායක සභාවේ ලොකු උන්නැහෙත් එක්ක කතාවක් තියෙනවා කියලා ආන් පන්සලට ඇවිත් යන්ඩ කිව්වා." සරම කැසපට ගසාගත් සයිමන් වැස්සේ තෙමි තෙමී තමා දෙස බලා කෑ ගසන අයුරු සිරිදාසට පෙනිණි.මෙතෙක්වෙලා හිදන් උන් තැනින් නැගිටාගත් සිරිදාස ලා පාටට කහට පැල්ලමක් තිබූ සුදු සරම හැදගත්තේ සයිමන් සමගම පන්සලට යන අටියෙනි. අයිරින් ඇයගේ දරුවන්ද සමග වෙල්පාරෙන් හැරීයනු සිරිදාසගේ ඇස් කොණකට පෙනුණි. තමා පාරේ එන බව දුටුවිටම සෝමපාල අසල වූ කැලෑවකට රිංගා යන අයුරුද සිරිදාසට පෙණුනි. "ඉදකින්... මෙච්චර මේ මේකගේ කකුලට හෙණගැහිලා තියෙද්දිත් මේකා හරක් හොරකමේ යනවනේ...තිරිසනා..." සයිමන් තිරිසනා කිව්වේ කාටදැයි කියා නිනව්වක් නැති ලෙසින් සිරිදාස සයිමන් දෙස බලා සිනාසිණි. නිමි. බුද්ධි________✍🏻ෂිම්ලා හරහා මනාලි සොයා - 2 කටුනායකින් චෙන්නයි වලට ( 1864 දී බ්‍රිතාන්‍ය ඉන්දියාවේ ගිම්හාන අගනුවර ලෙස ප්‍රකාශනයට පත් කරන ලද ෂිම්ලාව වර්තමානයේ උතුරු ඉන්දියාවේ හිමාචල් ප්‍රදේශ් ප්‍රාන්තයේ අගනුවර සහ විශාලතම නගරයයි. මේ අපි 30 දෙනෙකුගෙන් යුත් කණ්ඩායමක් ෂිම්ලා හරහා මනාලි ගිය කතාන්තරයේ දෙවැනි කොටසයි ) " භායි ඔක්කොම හරිද " උදේ පාන්දරම මගේ ජංගම දුරකථනයට පණිවුඩය එවා තිබුණේ සංජීව් භායි ගෙනි. අනික් පැත්තට මා ඇමතුම ගත්තේ සුමිත් ටයි. මේ මුළුගමනේම අයිතිකාරයා සුමිත් ය. " ඔක්කොම හරි. වීසා ට්කත් අද හවසට ලැබෙයි " මේ නම් ත්‍රාසජනක ගමනකි. අපට වීසා ලැබෙන්නේ ගමන යන්නට ඔන්න මෙන්න කියාය. හවස 4 වෙද්දී හැමෝටම වීසා ලැබුණු වග දුලාජ් විසින් සනාථ කලේය. ඒ මදිවාට " ජපන් වීසා කරන මට ඉන්දියානු වීසා කිරිකජු වගේ " කියා සටහනක්ද අපේ වට්සප් සමූහයේ දමා තිබිණි. " හරි එහෙනම් වීසාත් හරි. මෙහෙන් කෑම මොකුත් ගෙනියන්න ඕනෑද " කවුදෝ ඇසුවා මතකය. " එපා හැමදේම එහෙන් ලාබෙට ගමු " අවසාන වතාවටත් මා සොයා බලන විට එක්කෙනෙක් දෙන්නෙක් හැරෙන්නට අනෙක් අය හිම කබා සපයාගෙන තිබිණි. ඉතිරි අය ෂිම්ලා වලින් හිම කබා ගන්නට සැලසුම් කර තිබිණි. " හැබැයි පළවෙනි දවසේ අපිට හිම කබා ගන්න වෙන්නේ නෑ. මොකද පළවෙනිදා අපි ෂිම්ලා වලට යනකොට රෑ වෙනවා. දෙවැනි දවසේ තමයි ගන්න වෙන්නේ. එතකන් බේරිලා ඉන්න වෙයි " " භායි චෙන්නයි වලින් දිල්ලි ෆ්ලයිට් එකට නගින්න කලින් මට කියන්න. මොකද සමහර වෙලාවට මීදුම නිසා ෆ්ලයිට් පරක්කු වෙනවා. මමත් එක්ක මගේ අන්කල් කෙනෙකුත් එනවා. " සන්ජීව් ගෙන් තවත් පණිවුඩයකි. දැන් නම් අපිව කැටුව යන්නට සන්ජීව් ගුවන්තොටුපළට එන බව ප්‍රත්‍යක්ෂය. කෙමෙන් කෙමෙන් පෙබරවාරි 5 දා උදා විය. ගමන්බලපත්‍ර, වීසා, ගමන් මලු ඔක්කොම ලෑස්තිය. ගමනේදී රහමෙර බොන්නට කැමති අයට අඩුනැතුව අවශ්‍ය විස්කි බෝතල් 60ක් ගුවන් තොටුපොළ තීරු බදු රහිත සාප්පු වලින් ගත යුතුය. ගමන අතරතුරදී සපන්නට අවශ්‍ය දේවල් , සෝඩා සහ වතුර මිලදී ගන්නට මා යෝජනා කලේ අප දිල්ලියට ළඟා වූ පසු කෑම කන්නට නවත්වන " අම්රික් සුක්දේව් " අවන්හලෙනි. එතකන් අපට ගත කරන්න්ට ඇත්තේ නොනගත කාලයයි. අපේ සමූහයේ අය ගාල්ලෙන්, මාතරින්, ඇඹිලිපිටියෙන් , අනුරාධපුරයෙන්,

පොළොන්නරුවෙන්, මාතලෙන්, කුරුණෑගලින්, හලාවතින් කටුනායක බලා පිටත්වෙන්නට පටන්ගෙන තිබිණි. ඒ අතර තුර ඔවුන්ගේ වාහන නවත්වන තැන්වලත් සුහද සාදය. සතුටු සමීචිය. " එහෙ ගිහිල්ලත් සප්පායම් වෙන්න ඉඩ තියාගන්න . " සුමිත් ගෙන් අවවාදයකි. " දැන් ඉන්දියාවේ බොන්න දෙන්නේ නැහැ කීවා නේද ? " "ඔව් එහෙම ප්‍රශ්ණයක් තිබ්බා . දැන් මෝඩිට කෙලින්ම කතා කරලා ප්‍රශ්ණේ විසඳලා තියෙන්නේ " "' එහෙනම් ගමේ ඒවා බොන්න වෙන්නේ නෑනේ " විටෙක අපේ වට්සප් සමූහය රස ගුලාවකි. එය මා මෙය ලියන අද දින වන විටත් එසේමය. හැමෝම එකිනෙකාගේ ප්‍රශ්ණ විසඳා දෙයි. එකිනෙකාට උදව් කරගනියි. විටෙක හොඳවෑයින් අමතයි. රෑ ජාමය වනවිට එකා දෙන්නා ගුවන් තොටුපළට ළඟාවෙන්නට විය.සමහරුන් තවමත් සාද වලය. ගුවන් ප්‍රවේශපත්‍ර , ගමන්බලපත්‍ර , සටහන් පොතක්, පෑනක්, සහිත ෆයිල් කවරයක් ECO Toner නම සඳහන් කල ටීෂර්ට් එකක් හැමෝටම ලැබිණි. ඒ මදිවාට අපේ නම් ගම් ටෙලිපෝන් නොම්මර ඇතුලත් ස්ටිකර් කොලයක් ද එහි තිබිණි. ඒ ගමන් මලු වල අලවාගන්නටය. එය ප්‍රයෝජනවත් වූයේ කෙසේ දැයි මම අන්තිම ලිපියෙන් කියන්නම්. මේ කිවයුතු නොකිවයුතු පොඩි පොඩි හැම දෙයක්ම මා කියන්නේ අළුතෙන් කණ්ඩායමක් රැගෙන පිටරට යන්නට අදහස් කරන ඕනෑම කෙනෙකුට රුකුලක් වනු පිණිසමය. සමහරු අන්තිම වතාවටත් ගුවන්තොටුපලින් විදේශ මුදල් මාරු කරගන්නට විය. ගමන් මලු කවුන්‍ටරයට බාර දුන් අය දිල්ලි යන තුරුම යන්නට ඇවැසි බෝඩින් පාස ලබා ගත්තෙමු. මේ බෝඩින් පාස ගුවන් යානයට නැගීමටත් අපි යන ගුවන් තොටුපොළේදී ඒ බෑග ආපසු ලබාගැනීමටත් අවශ්‍ය කරන කුඩා පත්‍රිකාවකි. එහි අපේ නම ,ගුවන් යානය , ගෙනියන බෑගයේ බර ආදිය සඳහන් වේ. එකම ස්ටිකරයක් අපේ ගමන් මලුවල සහ බෝඩින් පාසයේ අලවනු ලබයි. සමහර විට විදෙස් ගුවන් තොටුපොළ වලදී නිළධාරීන් විසින් අපි රැගෙන යන්නේ නියමිත බෑගයමදැයි පරීක්ෂා කර බලන්නේ . බෝඩින් පාසය, ගමන් බලපත්‍රය සහ එහි අලවා තිබෙණ ස්ටිකර් සසඳා බැලීමෙනි. ලංකාවේදී නම් කාලයක් ඒවා පරීක්ෂා කලද දැන් දැන් ඒවා හරියට නොකෙරෙන බව පෙනී යයි. අපට වුනු තවත් අකරතැබ්බයක් ගැන අන්තිම ලිපියෙන් සඳහන් කරන්නෙමි. අපි කල හරි දේ මෙන්ම වැරදි දේ ගැනත් , ඒවාට අපි විසඳුම් සොයාගත් අයුරුත් ,අපි උගත් පාඩම් ගැනත් ඉදිරියේදී සඳහන් කරන්නෙමි. ඒවා තවෙකෙකුට ප්‍රයෝජනවත් විය හැක. " ඉන්දියාව හරහා යනවිට හැකිතරම් අඩුවෙන් රත්තරන් පැළඳ යන්න " සියල්ල ගැන අවධානය යොමු කලත් මට මේ ගැන කණ්ඩායම දැනුවත් කරන්නට අතපසු විය. " පවර් බෑන්ක් එහෙම චෙකින් බෑග් වල නෑනේ " ඒ වනවිටත් මගේ පවර් බෑන්ක් එක මා දමාගෙන තිබුණේ මා කරේ ගෙනියන බෑගයේය. මා කෝකටත් ඒක අතපත ගා බැලීමි. අවුලක් නැත එය මගේ කරේ බෑගයේය . " නැහැ ඒවගේ දෙයක් නැහැ " ( මෙන්න ගුවන් ගමනකදී චෙකින් බෑගයක ගෙනියෑමට තහනම් බඩු ලයිස්තුව. ඇසිඩ් වර්ග ක්ෂාර, රසදිය, බැටරි , රසදිය අඩංගු උපකරණ,පුපුරණද්‍රව්‍ය, වෙඩිබෙහෙත්,ගිනිකෙළි,පිස්තෝල, තුවක්කු, පතරොම් සහ් හිස් පතරොම් කොපු සහ පිස්තෝල කැප්( Pistol Cap ) ) ගමන් මල්ල බාරදී බෝඩිං පාසය අතට ගත් විට තරමක නිදහසක් දැනේ. ඊළඟට ඇත්තේ විගමන පෝරමය පිරවීමයි. එය සරල එකකි. එහි මුල් අකුරු සමග නම, ලංකාවේ ලිපිනය ,ගමන් බලපත්‍ර අංකය, ගුවන් යානයේ අංකය සහ ගමනාන්තය ඇතුළු තොරතුරු පිරවිය යුතුය. ගමන් බලපත්‍රය සහ විගමන පෝරමය විගමන නිළධාරියාට බාරදුන් පසු ඔහු විසින් ගමන් බලපත්‍රයේ මුද්‍රාවක් තබා අපව නිදහස්කරනු ලබයි. දැන් කට්ටියම පිවිසෙන්නේ තීරු බදු රහිත සාප්පු ඇති කලාපයටයි. ":අඩුවක් නැතිව බොන්න තියෙන්න ඕනෑ . ඉන්දියාවට එක්කෙනෙකුට විස්කි හරි ඕනෑම මත්පැන් වර්ගයක් ලීටර් දෙකක් ගෙනියන්න පුළුවන් " සුමිත් කීවේ හැමෝම ඉදිරිපිටය. " ලීටර් දෙක ගානේ ඔක්කොම 60ක්. උඹල යන්නේ හිම වල සැප ගන්නද ? විස්කි වල නාන්නද ?" ඒ කාගේදෝ අදහසකි . " හරි කමක් නෑ. ඉතුරුවුනොත් ආපහු ගේමු " විස්කි කතාවෙන් පසු අපි ඇතුළු වූයේ කල් මැරීමේ ශාලාවටයි. ඊට පළමු අප අවසාන පරීක්ෂාව පසු කර යුතුය. කරේ එල්ලාගෙන යන ගමන් මලු, ඉන්පටි, පසුම්බි සහ සපත්තු පවා ඉන් පරීක්ෂාකරවා ගත යුතුය. දැන් අපි නගින්නට යන්නේ විස්තරා ගුවන් සේවයට අයත් ගුවන් යානයකටය. ඒ චෙන්නයි බලා යන්නටය. චෙන්නයි වලින් අපි ආපහු එයා ඉන්ඩියා ගුවන් යානයකින් නවදිල්ලිය බලා යා යුතුය.එතැනින් අපි බස් රථවලින් ෂිම්ලා බලා යායුතුය. එය දීර්ඝ ගමනකි. ගුවන් තොටුපොළ වල් වලින් මෙලෙසින් මාරුවෙමින් යන ගමන් වෙහෙවකර වුවද කෝඩුකාරයෙකුට එය හොඳ අත්දැකීමකි. " නමස්කාර් " කියමින් රූමත් ගුවන් සේවිකාවක් විසින් අපව ගුවන් යානයට පිළිගත්තාය. කොළඹ චෙන්නයි කෙටි ගුවන් ගමනකි. එය පැයකට මදක් වැඩිය. හරියටම කිව්වොත් පැයකුත් විනාඩි විස්සකි. පාන්දර ජාමයේ ආසනවලට වී නිදාවැටෙමින් සිටිඅපව ඇහැරවූ ගුවන් සේවිකාවන් විසින් අපට කෙටි උණුසුම් ආහාර වේලක් පිළිගන්වන්නට විය. ඊට ඔම්ලට්යක්, සලාදයක්, බටර් ආමග ඩිනර් බනිස් ගෙඩියක්, රසකැවිල්ලක් සහ කුඩා වතුර බෝතලයක් අඩංගු විය. ආහාරය ගෙන නැවත ඇහැ පියවෙනවාත් සමගම " තවත් විනාඩි කිහිපයක් ඔබ චෙන්නයි හි අන්නා ජාත්‍යන්තර ගුවන්තොටුපළට ළඟාවෙනවා ඇත " යනුවෙන් නිවේදනය විය. ගුවන් යානය චෙන්නයි භූමිය හෙමිහිට සිපගන්නට විය. වෙනදා මෙන් ගුවන් යානයේ කලබලයක් නැත. වෙනදා නම් ගුවන් යානය කොයම්බේඩු මාරකැට්ටුව මෙනි. චෙන්නයි යනු අපි මෙවර ඉන්දියාවට පයතබන ගුවන් තොටුපොළයි. එනිසා ආගමන විගමන සහ රේගු කටයුතු සිදුකල යුත්තේ චෙන්නයි ගුවන් තොටුපොළේදීය. එහිදී අප ආගමන පෝරමයක් පිරවිය යුතුය. ඉන්දියාවේ දී අප නවතින ලිපිනය ඇතුළු විස්තර කිහිපයක් එහි අපන්සඳහන් කල යුතුය. " මාසෙකට කලිනුත් චෙන්නයි ඇවිත් ? " ආගමන විගමන නිළධාරියා මගේ දෙස උපැස් යුවලට යටින් බලා ඇසීය. " ඔව් හිතවතෙකුගේ මංගල උත්සවයකට ඇවිත් ගියා දවස් දෙකකට " "' ගිය අවුරුද්දෙත් ඇවිත් "; " ඔව් පවුලේ අය එක්ක ෂිම්ලා මනාලි ගියා .මෙදා පාරත් යන්නේ ෂිම්ලා මනාලි " " හ්ම්... ඉන්දියාවට ඕනෑ පාරක් එන්න . විනෝද වෙන්න ඒකට බාධාවක් නෑ. නමුත් අපි හොයලා බලන්නේ මෙහෙට ඇවිත් නොටෝරියස් වැඩ කරන අය ගැන " නිළධාරියා වැදගත් ලෙස කියා ඉන්දියාවට ඇතුළුවීමට ඇවැසි මුද්‍රාව මගේ ගමන් බලපත්‍රයේ තැබීය. චෙන්නයි හරි අපූරු ගුවන්තොටුපළකි. රත්තරන් මාල වළළු පැළඳි අපේ මිත්‍රයෙකු රේගු නිළධාරීන් විසින් වෙනමම කාමරයකට කැඳවා තිබිණි. " ඇයි මේ ගොඩක් රත්තරන් ?" " ඒ මම අඳින පළඳින විදිහ. කොයි රටට ගියත් මං මෙහෙම තමයි යන්නේ " අපේ මිත්‍රයා රේගු නිළධාරීන්ට කියා තිබිණි. ඊළඟට චෙන්නයි වලින් දිල්ලියට සංජය දොළමුල්ලඩ්‍රේරේක් කලාපය ( Drake Passage ) දකුණු ඇමරිකාවේ කේප් හෝන් (Cape Horn ) හා දකුණු ශෙට්ලන්ඩ් දූපත් ( Shetland islands of Antarctica) අතර ඇති 800km පමණ ප්‍රදේශයක මුහුදු කලාපය " ඩ්‍රේක් කලාපය " ( drake passage ) ලෙස හඳුන්වනු ලැබේ. අත්ලාන්තික්, පැසිෆික් හා දක්ෂිණ සාගර කලාප වල එකිනෙකට විචල්‍ය තරංග රටාවන් වලින් ජනනය වෙන විශාල මුහුදු රළ හා දරුණු මුහුදු කුණාටු හේතුවෙන් මෙම කලාපය ඉතා රෞද්‍ර ස්භාවයක් ගනී. මෙම කලාපයේ මුහුදු රළ 3-18m දක්වා ඉහළ අගයකට ගමන් කල හැක. කාලගුණය ද නිරතරයෙන් වෙනස් වෙන අතර නිතර වැසි, කුණාටු හෝ හිම තත්ව අපේක්ෂා කල හැක. ඝන මීදුම් කලාප හා දැඩි සුළං තත්ව නිසා යාත්‍රා හැසිරවීම (navigation) තරමක් අපහසු වේ. ඒ නිසාම නෞකා වලට පසු කිරීමට ඉතා අභියෝගයාත්කම කලාපකි. ඩ්‍රේක් පැසේජ් නම් කර තිබෙන්නෙ එය පළමුව තරණය කල පුද්ගලයා ලෙසට සැළකෙන ඉංග්‍රීසි ජාතික Sir Francis Drake නමිනි, ඒ ක්‍රි. ව. 1578 ලෙස වාර්තා වේ. ඇන්ටාක්ටිකාවට ගමන් කරන නෞකා අනිවාර්යයෙන්ම දින දෙකක් පුරා පසුකල යුතු මේ කලාපය අමුතුම අත්දැකීමක් ලබා දෙන අතර එය එතරම් මිහිරි අත්දැකීමක් නම් නොවෙයි. මුහුදු අසනීප තත්ව (sea sickness) වලට බොහෝ පුද්ගලයින් මේ කලාපයේදී ගොදුරු වේ. බොහෝ දෙනා බෙහෙත් පෙති හෝ පැච් තම සුවපහසුව සඳහා භාවිතා කරයි( sea sickness pills or patches ). ඒ අත්දැකීම හරියටම විස්තර කරොත් ඔබ මත්පැන් පානය කර සිහිමද වූ අවස්ථාවක් සිහියට නගා ගගෙන දින දෙකක් පුරා ඒ ලෙසම සිටිනවා යැයි සිතන්න. මේ තත්වයන් හැරුන කොට මෙම කලාපය පසු කිරීමේදී සුවිශේෂ පක්ෂී විශේෂ හා මුහුදු ක්ෂීරපායීන් රාශියක් අපට දැකබලාගත හැක. විශේෂයෙන්ම ඇල්බට්‍රෝස්, පෙට්‍රල්ස් යන පක්ශීන්ද , තල්මසුන්, ඩොල්ෆින්, සීල් මත්ස්‍ය විශේෂයද නෞකා අසලින්ම ගමන් කරන්නෙ නෞකා ගමන් කරද්දී කැලඹෙන දිය තුලින් ආහාර සොයා ගැනීමට ඇති පහසුව නිසායි. ඒ පිළිඹදව වෙනම කතා කරමු.~~උද්‍යානයේ හමුවූ මිතුරා~~~~ (2 වන කොටස) ඒ වනවිට ගිම්හාන කාලය උදාවෙලා පරිසරයම හරිම ලස්සනයි. කොල පාට ගස් මුදුන් පාට පාට මල් වලින් වැසිලා, ගිම්හාන පාසැල් නිවාඩුව නිසා දුවත් එක්ක උදේට මම පාසැලට යැවෙන්නේ නෑ. නමුත් ගිම්හානයේ එක් දිගු වියලි සැන්දෑවක මමත්, දුවත් මගේ සැමියාත් එක්ක "ෆින්මාර්කන්" නමින් හඳුන්වන ගොවිපලවල් අතරින් යෙදුනු කුඩා පාරවල් දිගේ ගමන් කරමින් සිටියේ, "ස්වේනස්‍යුන්" ලෙස හඳුන්වන හංසයින් ගැවසෙන වැවක් අසල හවස් වරුවම ගතකරලා ආපසු එන ගමන්. "වෙනසකටත් එක්ක අපි කියකගෝ එක මැදින් යමු" කියල යෝජනා කලේ අපේ දුව. "ඔව් අපිට ඔයාගේ උද්‍යානයේ හමුවූ මිතුරාගෙ පවුලේ අයගෙ ස්මාරකයත් බලන්න පුලුවන්" සැමියාත් එකඟ උනා. අපි පල්ලිය පේන මානයට එනතුරු ඇවිත් කනත්ත දෙසට හැරුනා. ඈත තියාම දුටු දසුනක් නිසා මට හිතුනේ අද නම් නීල්ස් පීටර් මුණ ගැහෙයි කියල. මගේ හිතවතා කැස්පර් ඈත ඉඳන් මං දිහාවට දුවගෙන ආවේ වලිගය වනමින්. මම කාලයත් එක්ක කැස්පර් එක්ක හිතවත් නිසා මට එයාව හුරු වුනාට, දුවත් මගේ සැමියාත් එක තැන නතර උනා ඉබේටම. කැස්පර් මගේ ළඟට ඇවිල්ලා මගේ වටේ දැවටුනේ හරිම හිතවත් විදියට "කැස්පර් කොහොමද ඔයාට, ඔයාව දැකපු කල්...ඔයා කෙට්ටුත් වෙලාද මන්දා.. " කියමින් මම එයාගෙ ඔලුව අතගාන අතරේ

වට පිට බැලුවේ නීල්ස් පේන්න නැත්තේ ඇයි කියල. දුවත් මහත්තයත් නොඉවසිල්ලෙන් මගෙයි කැස්පර්ගෙයි කෝලම් ටික බලන් ඉඳලා බැරිම තැන මගෙන් අහනව "අර ඈත ඉන්නේ නීල්ස්ද ? හැබැයි එයාට නම් තියන්නේ ඔයා කියු තරම් වයසක පෙනුමක් නෙවෙයි" කියල. ඒක ඇහිලා මමත් බලු සුරතලය නවත්වලා ඈත බැලුවා. ඔව් ඒ නීල්ස් නෙවෙයි, "කැස්පර් මෙහේට එන්න" කියමින් තරමක් කුතුහලයෙන් වගේ අපි ඉන්න පැත්තට එමින් ඉන්නේ වයස හතලිස් පහක් හෝ පනහත් පමණ වන, රන්වන් කෙස් සහ නිල්පාට ඇස් තියන නීල්ස් පීටර්ට වඩා උසැති, ශරීරයෙන් එතරම් මහතක් නැති පිරිමි කෙනෙක්. හැබැයි නීල්ස්ගේ පවුලේ කෙනෙක් යැයි කියන්න පුලුවන් සමාන ලක්ෂණ ඔහුගේ තිබුනා. "ඔබලාට සුභ සන්ද්‍යාවක්, සමාවෙන්න කැස්පර් නිසා කරදරයක් උනා නම්" කියමින් ඔහු වහාම කැස්පර් ගේ කර පටියෙන් අල්ලාගත් නමුත්, මගෙන් මිදිලා යන්න අදිමදි කරමින් කැස්පර් මා වටේම දැවටෙමින් හිටියා. "ඔබටත් සුභ සන්ද්‍යාවක්, කැස්පර් එහෙම කරදර කරන්නේ නැහැ, මම එයාව කාලයක ඉඳන් දන්නවා" කියමින් මම කතාවකට මුල පිරුවේ ඇත්තටම ඇයි නීල්ස් පීටර් පේන්න නැත්තේ කියල බලමින්. මගේ කතාවෙන් ඒ මහතා පුදුම වුන බවක් පෙනුනා. " කැස්පර්ව ඔබ දන්නවා? මට සමාවෙන්න අපි මීට කලින් මුණ ගැහිලා තියන බවක් මට මතක නැහැ. මම කාල්, කාර්ල් පීඩල්සන්.." කියමින් ඔහු මට අත දිගු කලා. "අඳුන ගන්න ලැබීම සතුටක් කාර්ල්, ඔබ හරි. මම හිතන්නෙත් අපි මීට කලින් මුණ ගැහිලා නැහැ තමයි, මම රිද්මිකා, මේ මගේ සැමියා සහ දුව" කියමින් මම ඔවුන්ව හඳුනා දෙන අතර තවමත් වට පිට බැලුවේ මගේ මිතුරා පේන්න ඉන්නවද කියල. "මම කැස්පර්ව දන්නේ එයා නීල්ස් පීටර් එක්ක උදේට ඇවිදින්න උද්‍යානයට එන නිසා, ඒත් මම ඇහුවාට කමක් නැද්ද ඔබ නීල්ස්ගේ කවුද කියල, ඇයි ඔහු නොමැතිව කැස්පර් එක්ක පමණක් ඔබ ආවේ කියල" මම ඉතා කාරුනිකව කල්පනා කාරීව ඔහුට ප්‍රශ්න දෙකක් එකවර යොමු කලා. කාර්ල්ගේ මුහුණ යන්තම් වෙනස් උනා, ඒ ඇයි කියල එක වරම මට හිතා ගන්න බැරි උනා. "මම නීල්ස්ගේ දෙවෙනි පුතා, ගිම්හාන නිවාඩුව නිසා පියාගේ නිවස සුද්ද පවිත්‍ර කරලා යන්න පවුලේ අයත් එක්ක ආවා. අපි මෙහේ ආවොත්, කැස්පර් ඉතින් හැමදාම හවසට මෙතනට එනවනේ" ඔහු කතාව අවසන් කරන්න කලින් මට ඔහුට බාදා කරන්න සිදු උනා. "ඔබේ කතාව මට හරියට පැහැදිලි නැහැ කාර්ල්, ඔයාලා මෙහේ ආවොත් කියන්නේ කැස්පර් සහ නීල්ස් ඉන්නේ මෙහේ නොවෙයිද? උද්‍යානයේ දී ඔහුව සෑහෙන කාලයකින් මුණ ගැහුනේ නැත්තේ ඒ නිසාද? නීල්ස් දැන් කොහේද? ඔහු හොඳින්ද? " මම ප්‍රශ්න පිට ප්‍රශ්න වැලක් ඔහු වෙත යොමුකලා. "මම හිතන්නේ මගේ පියා මිය ගිය බව ඔබ එහෙනම් දන්නේ නැහැ ... " කියමින් ඔහු මම ඇසූ ප්‍රශ්න සියල්ලටම එක වාක්‍යකින් පිලිතුරු දුන්නා. තවත් යමක් කියන්න ඔහු සූදානම් වෙද්දිත් මට තවමත් විස්වාස කරන්න බැරි ඒ කතාව ඇත්තක්ද, එසේ නැත්නම් මට ඇහුනු විදිය වැරදිද කියලා හිතා ගන්න බැරුව මට ඔහුගේම වාක්‍ය නැවත කියවුනා. "ඔබගේ පියා මියගියා, ඒ කියන්නේ නීල්ස් පීටර් මිය ගියා? හ්ම්ම් ඔබ හරි, ඔහු මිය ගිය බවක් මම දන්නේ නැහැ" කාර්ල් කිසිවක් නොකියා නිහඬව බලන් ඉඳලා අපිත් එක්කම ඉදිරියට ටික දුරක් ගමන් කලා. මම තවමත් ඒ අදහාගත නොහැකි පුවත නිසා ඇතිවුන කම්පනයෙන්ම ඔහේ ඉදිරියට ගියා. කිසිවෙක්ම කතා කලේ නැහැ. උස බියකර් ගසක් පාමුල තියන ගල් බංකුවක් අසලට ගිය ඔහු "ඔබලාට ප්‍රමාද නැතිනම්, මෙතන වාඩිවෙලා අපි ටිකක් කතා කරමු" කියල කතාවකට මුල පිරුව. " ඔව් කාර්ල්, කියන්න ඇත්තටම ඔබේ පියාට මොකද උනේ කියන එක. මට තවමත් අදහ ගන්න බැහැ ඔහු මිය ගිය බවක්" කියල ඔහුගේ කතාව ඇසීමට අපි සූදානම් බව මම කිව්වා. ඒත් එක්කම ඔහුව දිනපතා උද්‍යානයේ ඇවිදින විටදී හමුවූ නිසා ඇතිවු මිත්‍රත්වය ගැනත්, මම කෙටියෙන් ඔහුට විස්තර කලා. ඉතින්, නීල්ස් පීටර් සහ මම අවසන් වරට හමු උන දිනය එදා "අපි නැවත හමුවෙමු" ලෙසින් පවසා ඔහු පිටව ගිය දිනය ලෙස සනිටුහන් කල හැකි වන්නේ, මාස ගනකට පසුව කාර්ල්ව අහම්බෙන් මුණගැසීම නිසා නීලස් මිය ගොස ඇති බව දැනගත් නිසායි. "මගේ පියා දරුණු පෙනහලු පිලිකා රෝගයකින් පෙලුනා, සැත්කමකින් පෙනහලු කොටසක් ඉවත් කිරීමෙන් අනතුරුව ඔහු නැවත සාමාන්‍ය දිවියක් ගෙවීමට තරම් හොඳ සෞඛ්‍ය තත්තවයකින් සිටියා. එහෙත් නැවත රෝග ලක්ෂණ මතුවීමත් එක්ක ඔහු ගොඩාක් දුර්වල වුනා. ඇත්තෙන්ම පලවෙනි සැත්කමින් පසු රෝගය නැවත මතුවෙයි කියල අපි හිතුවේ නැහැ. ඔබ ඔහු අඳුනා ගත් බව කියන ශීත සෘතුව අග කාලයේ ඔහුට නැවත රෝග ලක්ෂණ මතුවෙමින් තිබිලා. එහෙත් මගේ පියා පරාග වලට ඇතිවන අසාත්මිකතාවයක් ලෙස සළකා එම හුස්ම ගැනීමේ අපහසුව ගැන තැකීමක් කරලා නැහැ. ඔහු අපිට දවසක් ඇමතුවේ, මේ කිට්ටුවම ඉන්න ඔහුගේ පරණ මිත්‍රයෙකුගේ නිවසේ සිටියදී, හදිසියේ ඇතිවූ හුස්ම ගැනීමේ අපහසුව නිසා රෝහල් ගතවන බව කියන්න සහ කැස්පර් මිත්‍රයාගේ නිවසේ ඉන්න නිසා එයාව එක්කන් යන්න එන්න කියන්නයි" කාර්ල් දිගටම කතා කරනව, ඔහුට කිසිම බාදාවක් නොකර අපි තුන්දෙනාම අහන් හිටියා. කැස්පර්ත් කොහේදෝ ඉඳන් ඇවිත් මගේ කකුල් දෙක ලඟ වාඩි වෙලා කතාවට සවන් දෙමින් හිටියා. "එවර කරපු පරීක්ෂණ වලින් දැන ගත්තේ පිලිකාව නැවත මතුවී, සුව කිරීමට නොහැකි මට්ටමකට ගොස් ඇති බවත් ජීවත් වීමට ඇත්තේ මාස කිහිපයක් වගේ කෙටි කාලයක් බවත්. ඔහු ඒක භාර ගැනීමට හිත හදාගෙන හිටියේ, ඒ වෙනවිටත්" කියමින් ඔහු මදකට නැවතුනා. මමත් මද කල්පනාවකට වැටුනේ කාර්ල් කියන විදියට ඔහු මට "නැවත හමුවෙමු" කියූ දවස ඉඳලා මාස තුනක් හෝ හතරයි තවම ගත වෙලා තියන්නේ. "ඉතින් ඔහු මාස තුනකටත් කලින්ම මිය ගියාද?" මම එකවරම කාර්ල්ගෙන් ඇහුවා. "ඔව් රිද්මිකා, ඔහුට ඊට සති කීපයකට පසුව හෘදයාබාධයක් ආවා. ඒ වෙන කොටත් ඔහු අනුමැතිය දීලා තිබුනේ ජීවිතය බේරා ගැනීමට ප්‍රයත්න යොදවන්න එපා කියලා" ඔහු මදකට නැවතිලා අපි වාඩිවෙලා හිටිය තැනින් නැගිට්ටා. පොඩ්ඩක් එහාට ඇවිදලා ගිහින් අපි ඉන්න පැත්තට හැරිලා ආයෙමත් කතාව පටන් ගත්තා. " ඉතින් ඔහු වේදනා නාශක පමණක් ලබා ගනිමින් දවසක් පමණ ජීවිත් වෙලා හිමින් සතුටින් වෙන්වුනා" කියල කිව්වා. අපි තුන්දෙනාටම හරිම කණගාටුවක් දැනුනා. කාර්ල් උනත් තරමක් කනස්සලු ස්වභාවයකින් කතා කලේ. ඒත් එයාලා සාමාන්‍යයෙන් මියගිය අය ගැන හිත හිත ගොඩාක් වැලපෙන්නේ නැහැ. ඒ වෙනුවට මියගිය කෙනා ජීව්ත කාලයේ කල කී දේවල් ගැන සතුටින් සිහි කරනව. ගිම්හාන කාලයේ ඒ වියලි දිගු හැන්දෑව තවත් දිගයි වගේ මට දැනෙමින් තිබුනේ. අපි එකිනෙකාගෙන් සමුගන්න වෙලාව ආවා. "අපි දැන් යායුතුයි. අහම්බෙන් හෝ ඔබව හමුවීම වගේම කැස්පර්ව හෝ දැක ගන්න ලැබීම සතුටක්. ඔබගේ පියාගේ මරණය ගැන අපි කණගාටුව පල කරනවා" කියලා මම අපහසුවෙන් කිව්වා. මගේ සැමියා ඇහුවා "ඉතින් ඔබ කොපමන දවසක් මෙහේ ගතකරනවාද?" කියලා. "ඇත්තටම මම තව දවස් හයක් මෙහි ඉන්නවා. ඒ ගෙදර මගේ පුතාට පදිංචි වෙන්න කියලයි පියාගේ අවසාන ඉල්ලීම උනේ, එයා තවම විශ්ව විද්‍යාල අධ්‍යාපනය ඉවර නැහැ, ඉවර වුනු පසු ඔහු එනතුරු ගෙදර බලා ගැනීම මගේ වගකීම. ඔබලාව හඳුන ගන්න ලැබීම සතුටක්, මම කැමතියි ඔබලා මගේ පියා ජීවත් වූ නිවසට ඇවිත් අපි එක්ක කෝපි එකක් බීලා මගේ බිරිඳ සහ දුව එක්ක කතාබහ කරලා යනවා නම්" කියල කාර්ල් අපිට ආරාධනා කලා. "මගේ පියා ගැන කියන්න ගොඩාක් දේවල් තියනව, එයා හරිම සුන්දර හදවතක් තිබුනු කෙනෙක්, අපි එයාගේ ගෙදරදීම එයා ගැන කතා කරමු" කියලාත් කිව්වා. ඉතින් අපි නීල්ස් පීටර් ගේ ගෙදරදී නැවත හමුවෙන්න පොරොන්දුවෙලා සමු ගත්තා. ~~~සමාප්තයි~~~~~~ ( සත්‍ය කතාවක් ඇසුරෙනි. ඡායාරූපය අන්තර්ජාලයෙන්. ) රිද්මි (18/02/2024)/// ටින් කටරයේ කතා වස්‌තුව /// මේ කියන්නට යන කතාව ගෙතෙන්නේ, මුළුතැන් ගෙයකට අත්‍යවශ්‍ය වන කුඩා උපකරණයක් වන “කෑන් ඕපනර්” නොහොත් අපට වඩාත් හුරු පුරුදු “ටින් කටරය” වටාය. මීට සති කීපයකට පමණ පෙර, අපගේ බිරින්දෑ විසින්, සැමන් ටින් එකක උඩු පියන කපා විවෘත කර දීමේ කර්තව්‍යය මා වෙත පැවරුයේ, මාළු පිරවූ රසවත් පැටිස් අපට සාදා දීමේ අරමුණෙනි. සැමන් ටින් එක විවෘත කිරීම සඳහා වෙළඳ පොලේ විවිද වර්ගයේ මෙවලම් පැවතියද, අප නිවසේ මේ කාර්යය සඳහා චිරාත් කාලයක සිට භාවිතා වන්නේ, පහත පින්තුරයේ මෙන් ඇති, සාම්ප්‍රදායික වර්ගයේ, ඉතා සරල තාක්ෂණයක් සහිත, තරමක් පැරැණි කටරයකි. එය, කලකට පෙර ලංකාවෙන් මිලදී ගෙන මෙහි රැගෙන ආ එකකි. කෙසේ නමුදු, මාගේ අවාසනාවකට මෙන්, කටරය සැමන් ටින් එක මත තබා තද කල සැනින් එහි තියුණු මුහුණත සහිත උල කැඩී වෙන් විය. අප නිවසෙහි කොහේ හෝ තවත් මෙවන් කටරයක් ඇති බවට මතකයක් තිබුණු බැවින්, පැටිස් හැදීම පසක තබා, දෙවන කටරය සෙවීමේ මෙහෙයුම අප දෙදෙනා පටන් ගතිමු. පුරා පැය බාගයක් පමණ සෙව්වද, එහි අනර්ථ බව වැටහුණු බැවින්, මස් කැපීම සඳහා යොදා ගන්නා කතුරක ආධාරයෙන්, ඉතා ප්‍රවේශමෙන්, අත සහ ඇඟිලි නොකැපෙන සේ සැමන් ටින් එක විවෘත කරගන්නට මා සමත් වුයෙන්, පැටිස් සැදීමේ කර්තව්‍යය ඉදිරියට ගෙන යාමට ඇයට හැකිවුයේ මාගේ සිතටද සහනයක් ගෙන දෙමිනි. පැටිස් සාදා අවසන් වූ වහාම, මා හට හිමිවූ භාරදුර කර්තව්‍යය වුයේ, "තිබුණු එක වාගේම", සාම්ප්‍රදායික, නමුත් පහසුවෙන් නොකැඩෙන, උසස් තත්වයෙන් යුතු කටරයක් මිලදී ගැනීම සඳහා අදාළ රිසර්ච් එක සිදු කිරීමයි. ඉදිනෙදා මෙවන් උපකරණ මිලදී ගන්නා වෙළඳ සැල් ගණනාවකම සොයා බැලුවද, සම්ප්‍රදායික වර්ගයේ කටර් වෙනුවට, ඒ සැම තැනකම මිලදී ගන්නට තිබුණේ තරමක් වෙනස් වර්ගයේ (අතින් කරකවන) සහ විදුලි බලයෙන් ක්‍රියා කරවන තරමක් මිලෙන් අධික කෑන් ඕපනර්ය. අතින් කරකවන වර්ගය පිළිබඳව ඇය තුල වැඩි විශ්වාශයක් නොමැතිවූ බැවින්ද, විදුලි ඕපනර් එකක් මිලට ගැනීමට මේ වෙලාවේ බජට් නොමැති බැවින්ද, මාගේ ඊළඟ වෑයම වුයේ, මෙය ඊ-බේ හෝ ඇමසන් සේවාවන් හරහා ගෙන්වා ගැනීමටයි. ලී මිටක් සහිත පැරණි වර්ගයේ බාල පෙනුමැති කටරයන් අඩු මිලට ඊ-බේ හි මිලදී ගැනීමට තිබුනද, ඇයට අවශ්‍ය වුයේ, ලංකාවේ තිබෙන, අපට හුරු පුරුදු සාම්ප්‍රදායික වර්ගයේ "එමම" කටරයකි. කරුණු ඒසේ වූ හෙයින් මාගේ සෙවුම වඩාත් සංකී

රණ වුවද, නොපසුබට උත්සාහය පල දරමින්, ඉතා හොඳ පෙනුමක් සහිත, මල නොකන වානේ වලින් නිෂ්පාදිත සාම්පරදායික වර්ගයේ ටින් කටර් එකක් ඇමසන් අඩවියෙන් ඩොලර් 15 කට පමණ (තැපැල් ගාස්තුව රහිතව) ගෙන්වා ගැනීමට හැකි බව දෘශ්‍යමාන විය. එය ඇමරිකාවේ මිසෝරි ප්‍රාන්තයේ පිහිටි ඇමසන් ගබඩාවක සිට පැමිණෙන බැවින්, මා හට එය ලැබීමට සති දෙකක් පමණ ගතවන බවත් එහි දක්වා තිබුණි. ඇයගේද පුර්ණ අනුමැතිය මේ සඳහා ලැබුණු බැවින්, මා විසින් එය ක්‍ෂණයකින් ඇනවුම් කරන්නට යෙදිනි. ඇනවුම් කර සති දෙකක් ගෙවී ගියද, උපකරණය නිවසට ඩිලිවර් නොවූ බැවින්, අදාළ ට්‍රැකින් පරීකෂා කල මා හට දැන ගන්නට ලැබුණේ, ඇමරිකාවේ සිට පැමිණි මාගේ පාර්සලය, ඕස්ට්‍රේලියානු රේගුවේ පරික්ෂාව සඳහා රඳවාගෙන ඇති බවත්, ඔවුන් විසින් පාර්සලය පිළිබඳව මාගෙන් වැඩිදුර තොරතුරු නුදුරේදීම විමසනු ඇති බවත්ය. ප්‍රමාණයෙන් කොතෙක් කුඩා වුවද, මෙය උල්වූ තියුණු කොටසක් සහිත උපකරණයක් බැවින් රේගුවේ X-RAY පරික්ෂාවේදී මෙය ඔවුන්ගේ ඇසට අසුවන්නට ඇති බව දැන් පැහැදිලිය. මෙය ඇයටද පැවසීමෙන් අනතුරුව, අපගේ ඒකමතික තීරණය වුයේ, ඩිලිවරිය තව සති කීපයක්වත් ප්‍රමාද විය හැකි බවය. "එතෙක් අප පොඩි කෑන් එකක් වත් පහසුවෙන් කපා ගන්නේ කෙසේද ?" යන ප්‍රශ්නය ඊළඟට පැන නැගුනද අප ඉදිරියේ එයට පිළිතුරක් නොතිබිණ. ලංකාවේ හිටියානම් ලඟම තියෙන සිල්ලර කඩෙන් හෝ හාර්ඩ්වෙයාර් එකෙන් විනාඩි 10 ක් ඇතුලත මිලදී ගැනීමට හැකිවූ මේ "සාම්රදායික කටරය" දැන් නම් මාසෙකින් වත් අපට නොලැබෙනා සෙයකි. "අපට ඕන කරන බඩුවක් සල්ලි දීල ගන්න එක මෙච්චරම අමාරුද ? සංකීර්ණද ?" අපට දැන් ප්‍රශ්න වැලකි. මේ සියලු ප්‍රශ්න වලට නිරුත්තර වූ මා, මෝටර් රථයේ සුළු අලුත්වැඩියාවක් කිරීම සඳහා ගරාජයට වන්නට විය. ගරාජයේ පැය දෙකක් පමණ මහන්සි වූ මා දැක අනුකම්පා උපදවාගත් ඈ, මාවෙත උණුසුම් තේ කෝප්පයක් පිළියෙළ කර දුන් අතර, තේ කෝප්පය පානය කිරීමෙන් අනතුරුව මුලුතැන් ගෙට පැමිණි මා හට දක්නට ලැබුණේ, එහි කිචන් ටොප් එක මත වැජබෙමින් තිබෙන, ටිකක් පැරණි පෙනුමක් සහිත, එහෙත් කිසිදා පාවිච්චි කර නොමැති බව පෙනුණු සාම්ප්‍රදායික වර්ගයේ ටින් කටරයකි. සත්තකින්ම මේ එදා අපට සොයා ගත නොහැකි වූ දෙවන කටරය නොවේද ? ඇමරිකාවෙන් ආනයනය කල කටරය දැන්ම අප වෙත ලැබීම ඉතා අවිනිශ්චිත වූ බැවින්, ඇය විසින්, මා නිවස තුල නොමැති පැය දෙක පුරාවටම නිවසේ රාක්ක පීරා අපගේ දෙවන කටරය සොයා ගෙන ඇත. අලුත් කටරය ලැබුනොත් එය ස්ටෑන්ඩ් බයි කටරය ලෙස භාවිත කිරීමට හැකි බැවින්, කටරයන් සොයා ගැනීම සඳහා අප කල සියලු වෙහෙසීම් අපතේ නොගිය බව ඇයගේ ඒකමතික තීරණය විය. ඕස්ට්‍රේලියානු රේගුව විසින්, මා විසින් ඇනවුම් කල, මේ නොවටිනා ආයුදය ගැන මගෙන් මොනයම් ප්‍රශ්න අසයිදෝ යන විමතියෙන් මා දැන් කාලය ගත කරමි. ඇනවුම් කල සාම්ප්‍රදායික කටරය පිලිබඳ ආසාව අත් හැර ගැනීමට සිදුවේද ? ලැබේ නම් එයට කොපමණ කලක් බලාගෙන ඉන්නට සිදු වේද ? කෙසේ නමුදු, "එකම බඩුවක් මිලට ගැනීම සඳහා වන කර්තව්‍යයන් රටින් රටට මොන තරම් වෙනස්ද ? සංකීර්ණද ?" යන්න ප්‍රශ්නාර්ථයක් ලෙස මතු කරමින්, ඇමරිකාවෙන් ආනයනය කල කටරයේ ඉරණම කෙසේ වේදැයි ඉදිරි සති කීපයේදී දැන ගත හැකි වේ යයි යන බලාපොරොත්තුවෙන් සිටිමි.~~~~උද්‍යානයේ හමුවූ මිතුරා~~~~ වෙනද වගේම දුවට හාදුවක් දීලා එයාගෙන් සමු අරන්, මම එතනින්ම පාර මාරු උනේ එහා පැත්තේ තියන උද්‍යානය හරහා ගිහින් ඇවිදින මංතීරුවේ පොඩ්ඩක් ඇවිදින්න හිතාගෙන. වෙලාව උදෑසන හතයි හතලිහට වගේ ඇති ඒ මාර්තු මාසයේ මුල හරියේ දවසක උදෑසනක්. ශීත සෘතුව ඉවර උනා විතරයි, ඉර එලිය නම් තරමක් තදට වැටිලා තිබුනා. විසාල ගස් වලින් පිරුනු උද්‍යානයේ තැනින් තැන හැමදාම දකින පිරිසක් හිටියා. හැමදාම තමන්ගෙ බලු සුරතල්ලු එක්ක එන අය, විතරක් නෙවෙයි ඇවිදීම් ආදාරක (රෝද පුටු ) වලින් එන අයත්, ව්‍යායාම සඳහා වේගයෙන් යන අයත් ඒ අතර ඉන්නව. දැන් මාස කීපයක් ඉඳන් මෙහෙම යන එන නිසාම ඔවුන් එකිනෙකා මට දැනෙන්නෙ අඳුන්න අය වගේ. ඒ හැම දෙනාම සුභ දවසක් හෝ සුභ උදෑසනක් කියල අමතන්න පුරුදු වෙලා හිටියේ. එක් පැත්තකින් තියන කුඩා වැවක් වගේ තැනක් පහු කරාම මතුවෙන්නේ ලොකු ගස් පිරුනු ප්‍රදේශයකට, එතන තරමක් අඳුරුයි, සිසිලයි. එදා මම වැව ලඟින් හැරෙන කොටම මගේ ඇස ගැටුනේ තරමක් ලොකු කලු පාට ජර්මන් ශෙපර්ඩ් වර්ගයේ බල්ලෙක් කරපටියක් නොමැතිව නිදහසේ සැරිසරමින් ඉන්න දසුනක්. මම කලබලයෙන් වටපිට බැලුවේ මෙයාගෙ අයිති කාරයෙක් මේ අවටම සිටිනවාද යන්න දැන ගන්න. හේතුව මම බල්ලන් සුරතලයට ඇති කරන කෙනෙක් නොවීම සහ මම විශේශයෙන්ම බල්ලන්ට භය කෙනෙක් නිසයි. කලබලෙන් වටපිට බලන මට දකින්න ලැබුනා බලු ගේ අයිතිකරු යැයි සිතිය හැකි වයස හැත්තෑ අටක් අසූවක් විතර වයසක උස මහත මහත්මයෙක්, තවත් වයසක පුද්ගලයෙක් එක්ක කතා කරමින් ඉන්නව. මගේ තැති ගැන්ම පිටතට පෙනෙන්නත් ඇති කියල මට හිතුනේ ඒ මහත්මයා එක වරම කතාව නවත්වලා තමන්ගෙ බල්ලාට අඬගහන ගමන් ඒ පැත්තට යන්න පටන් ගත්ත නිසා. ඉතාම කීකරු බල්ලෙක් නිසා වෙන්නැති ඔහු නිදැල්ලේ බල්ලාව අරන් යන්න ඇත්තේ සමහර විට. ඒත් මම කොච්චර බයයිද කියනවනම් අඩියක් වත් ඉදිරියට නොතියා එතනම ගල් ගැසුනා. එක් වරම ඒ තඩි බලූ මගේ කකුල් දෙක ළඟටම ඇවිත් හිතවත් කම් පාන්න පටන් ගත්තා. මට උන් හිටි තැන් අමතක උනා. දුවනවාද එහෙමත් නැත්නම් කෑගහනවාද කියල වත් හිතා ගන්න බැරිව ගියා. ඒ එක්කම ඒ මහත්මයා " කැස්පර්" කියල හයියෙන් බල්ලාගෙ නම කියලා කතා කල නිසා බල්ලා ඔහු දෙසට ගියා. ඔහු හැකි ඉක්මනට බල්ලව අල්ලාගෙන මං දෙසට හැරිලා " ඔහු හරිම කීකරුයි, බය වෙන්න එපා , නමුත් ඔහු නිසා ඔබ කලබල උනානම් මම සමාව ඉල්ලනව " කියල කාරුනිකව කිව්ව. " ඔව් ඇත්තටම ඔහු කීකරු බල්ලෙක් බව පේනවා, මම තරමක් බය උනා " කියල මම හැකි ඉක්මනින් එතනින් ඉවත් වෙන්න ලෑස්ති උනේ, තවමත් පහව නොගිය තිගැස්මත් එක්ක. "ඔබව මීට කලින් මේ උද්‍යානයේ දැකලා හුරු නැහැ, මම නීල්ස් පීටර්.." කියමින් ඔහු මට අත දිගු කලේ කතාවකට මුල පුරන්න. නීල්ස් පීටර් සහ මම මුලින්ම අඳුන ගන්නේ ඒ විදියට. එදින හුවමාරු කර ගත්තෙ වචන කීපයයි. මගේ නම රිද්මිකා ලෙස ඔහු අපහසුවෙන් වුවත් එකවර හරියටම උච්චාරනය කලා විතරක් නෙවෙයි ඒක හරි නේද කියලාත් නැවත ඇහුවා. මම හැමදාමත් උදේට සුපුරුදු විදියට ඇවිදින්න ගියත් ඔහු පුරුද්දක් විදියට එකම වෙලාවකට යන එන කෙනෙක් නොවන නිසා සමහර විට මම ඔහුව මීට කලින් දැක නැතුව ඇති කියල මම හිතුවේ. ඔහුව නැවත දකින්නේ ඊට දවස් කීපයකට පසුව. එදාත් මම වැව ළඟින් හැරෙන කොටම ඈතටම දැක්කා කැස්පර් ඉන්නව. නමුත් අද ඌට පටියක් දාලා නීල්ස් පීටර් ඒක අල්ලගෙන හිටියේ. මට ඒක දැක්කම පොඩි සැනසුමක් දැනුනා. ඔහු ඈත තියාම මට අත වනලා, බල්ලාව ගැට ගසා ඇති බව අතින් සංඥා කරලා පෙන්නුව විදියට මට හිනහත් ගියා. මමත් ඔහුට අත වනලා ගියා. දවස් කීපයක් ඔය විදියට ඇවිදින උද්‍යානයේ දි ඔහුව හමුවෙනවා. සුභ උදෑසනක් කීමක් එහෙම නැත්නම් එදා ඉර පායලා ලස්සනයි හෝ අද වෙනදාට වඩා මීදුම හෝ සීතලයි නේද වගේ වචන කිහිපයක් හැර දීර්ග කතාවක් ඇතිවන්නේ නැහැ. නමුත් කාලයත් එක්ක කැස්පර් මාත් එක්ක ටිකෙන් ටික හිතවත් වෙනවා. ඇත්තටම කිව්වොත් පළවෙනි දවසෙත් කැස්පර් මගේ ළඟට ආවේ හිතවත් කමට තමයි. මම හිතන්නේ මම ටිකෙන් ටික කැස්පර් එක්ක හිතවත් උනා. සමහරක් දින වල මම දකිනව ඔහු ඒ අවට ඉන්න වෙනත් කවුරු හරි එක්ක කතාවකට වැටිලා ඉන්නවා, මාව ඈතට දැකලා අතවනලා සුභ පතනවා. නමුත් කැස්පර් ඉතා හිතවත් විදියට වලිගය පවා වනලා මං දිහාවට ඇවිත් ගැවසෙනව. එක දවසක් නීල්ස් පීටර් සහ මම කතා කරමින් වැව පසු කරගෙන, ටියුලිපේනා ගස් පේලියට අයිනෙන් වැටුනු පාර දිගේ ඇවිදගෙන ගියා. ඒ වෙනකොට ගස් වල දළු යන්තමින් මතුවෙමින් තියන කාලේ. අතරින් පතර තියන කියසර්බෙයර් ගස් වල මල් හට ගන්නත් පටන් අරං හරිම ලස්සනයි. ඒ එක්කම හමන සුලඟේ මල් පරාග ඝනත්වය හරිම වැඩියි. අපි කතා කරමින් යන්නේ බොහෝවිට මේ රටේ පරිසරය ගැන එහෙමත් නැත්නම් සංස්කෘතිය වගේ දෙදෙනාටම උනන්දුවක් ගෙනෙන මාතෘකා ගැන. ඒ වෙන කොට කැස්පර් සහ මම කොපමන හිතවත් ද කියනවානම් මම ඉඳල හිටලා ඔහුගෙ හිස අත ගාන්න පවා පුරුදු වෙලා හිටියේ. එදා ටිකක් තදින් හුළං හමා ගිය දවසක්, ඒ නිසාම තරමක් සීතලකුත් දැනුනා. නීල්ස් පීටර් වෙනදාට වඩා තරමක අසනීප ගතියකින් පසුවන බව මට තේරුනේ, ඔහු වෙනදාට වඩා වේගයෙන් හුස්ම ඉහල පහල ගන්නා නිසාවෙන් සහ වචන කීපයකට වතාවක් මඳ විරාමයක් ගනිමින් කතාකල නිසා. "මේ පරාග එක්ක හමන සුලඟ මට අහිතකරයි මගේ අසාත්මිකතාව වැඩිකරනව, ඒත් දවසකට වතාවක් වත් මෙහෙම ඇවිදින්න යන්නෙ නැතුව මට වත් කැස්පර්ටවත් ඉන්න අමාරුයි" කියමින් ඔහු දිගටම කිවිසුම් අරිමින් සිටියේ. මම පොඩි වෙලාවකට කැස්පර් ගේ කර පටිය ඔහු අතින් ඉල්ලගෙන ඇවිදිමින් හිටියේ. මම කැස්පර් එක්ක සෙල්ලම් කරමින් ඉන්න හැටි දැකලා නීල්ස් මට මතක් කලා මම මුලින්ම කැස්පර් දැකලා බය උනු විදිය. "මොන හේතුවකටද දන්නේ නෑ, කැසපර් ඔබව දැකපු ගමන් ඉක්මනින් හිතවත් උනේ, සමහර විට එයත් කලු කොන්ඩය සහ තද කළු ඇස් තියන ආසියාතික අයට කැමති ඇති" කියලා නීල්ස් නැවතත් හති අරිමින් ගමනේ වේගය අඩුකලා. වෙනදාට අපි මේ ගස් පේලි පසු කරමින් ඊළගට තියන ගොවිපලවල් අතරින් යෙදුනු කුඩා පාරවල් දිගේ කිලෝ මීටර් දෙකක් පමණ යනවා. එතනින් ඩැල්බ්‍යු වෙත ඇදෙන මාවතට පිවිසෙන තැන දක්වා කතා කරමින් ගොස්, මම රොක්සිබෙයරි දෙසටත්, නීල්ස්පීටර් ගියෝග්‍රාෆිස්ක් හේව් එක දෙසටත් ගමන් කරනවා. නමුත් එදා ඔහු අසනීප බවක් පෙන්නුම් කල නිසා මට හිතුනේ එතරම් දුරක් යාමට අපහසු වෙයි කියලයි. " නීල්ස්, මම හිතන්නේ අද තියන සීතලත් පරාගත් නිසා ඔබට වෙනදා තරම් දුරක් යන්න අමාරු වෙයි, ආපසු හැරී කෙටි පාරකින් ගෙදරට යාම සුදුසුයි කියලයි මම හිතන්නේ" මම ඔහුට ඉතා කාරුණිකව යෝජනා කලා. " ඒක හොඳ අදහසක්, අපි කෙටි මඟක් තෝරා ගනිමු, මෙතනින් තව පොඩ්ඩක් ඉදිරියට ගියාම තියනව "බ්‍රයැන්කර්කියක" (පල්ලිය) එක, කියකගෝ එක

මැද්දෙන් ගියහම මට මගේ පරණ මිත්‍රයෙක් ගේ නිවසට ළඟයි, බොහෝ විට ඔහුත් මම වගේම උදෑසන එලියට යනව, මේ වෙලාව වන විට ඔහු මට එතනදි මුණ ගැහෙන්න පුලුවන්, කෝපි එකක් බොන ගමන් ඔහු එක්ක කතා කරලා තරමක් ඉර උදා වෙද්දි මට ගෙදර යන්න පුලුවන්" ඔහු ඉතා සතුටින් මගේ යෝජනාවට එකඟ උනා. "ඉතින් කළු ඇස් ඇති මගේ කුඩා මිතුරිය, ඔබ මාත් එක්ක කියකගෝ එක දක්වා ඇවිද එනවානම් මගේ පවුලේ අය ඉන්න තැන මට පෙන්වන්න පුලුවන්" ඒක හරිම කාරුණික ඉල්ලීමක්. මම හා හෝ බැහැ නොකියා ඔහු සමඟ ගමන් කලා. කවදාවත් තමන්ගේ ශරීර සෞඛ්‍ය ගැන කතා නොකල ඔහු, පල්ලිය දක්වා දිවෙන බෝල ගල් ඇතිරූ මාවත දිගේ යනතුරුම කතා කලේ වෙනදාට වඩා තම ශරීර ශක්තිය දැන් අඩු බවත්, සමහර කෙටිකාලීන මතකයන් ගිලිහී යමින් තියෙන බවත්, ජීවිතයේ අවසාන කාලයට හෙමින් ළංවෙමින් ඉන්න එක දැනෙන බවත් ගැන. මම මේ රටේ බොහෝ මිනිසුන්ගෙන් දකින්නා වගේම ඔහු තුලත් තිබුනා ශරීරයෙන් දුබල වුනත් හොඳ මාන්සිකත්වයක් පවත්වාගෙන යාමේ හැකියාව. දුර්වල ශරීරයක් උනත් ඒ ශක්තිමත් මනස ඔහුගේ ජීවිතය ප්‍රබෝධමත්ව පවත්වාගෙන යන බව හොඳින් පැහැදිලි වුනේ ඔහුත් එක්ක කතා කරද්දි. "මට මේ ජීවිතයේ ලැබුනු දේවල් ගැන මම සතුටුයි, මම කල කී දේ ගැනත් සතුටුයි, මරණයට මගේ භයක් නැහැ" ඔහු කිව්වා. අපි බෞද්ධයන් වෙලත් මේ විදියට මෙච්චර ලේසියෙන් මරණය පිලිගන්න සූදානම්ද කියලත් මට ඒවෙලේ හිතුනා. ගස් අතරින් ඈතට පල්ලිය පේන මානය දක්වා අපි ළඟා වෙන කොට, කැස්පර් මගෙන් මිදිලා දුවගෙන ඉවකරගෙන ගියේ කියකගෝ එක පැත්තට. එතන ඇති ලොකු කලු ගේට්ටුවට පසෙකින් ඇති කුඩා යකඩ ගේට්ටුවෙන් හරිම පුරුදු කාරයෙක් වගේ ඇවිදගෙන කැස්පර් ඉදිරියට ගියා. කනත්තක තියන පාලු බව එතනත් දකින්න ලැබුනට හැම සොහොන් කොතක් වටේටම මල් වවලා ලස්සන්ට සරසලා තිබුනු නිසා අමුතු වර්ණවත් බවක් එහි තිබුනා. තරමක් උසට වැඩුනු ගස් අතරින් තියන කුඩා පාරවල් දිගේ අපි හෙමින් ගමන් කලේ කැස්පර් ඒ වෙනවිටත් ගිහින් නැවතුනු සොහොන් ගලක් ලඟට. පාර දෙපස මනාව නඩත්තු කරපු මල් වැට සහ තැන තැන වැවුනු පෝස්ක ලිලී මල් නිසා කනත්තකට වඩා උද්‍යානයක පෙනුමක් තමා එහි තිබුනේ. "මෙතන තමයි මගේ පවුලේ අය මිහිදන් කරලා තියන්නේ" කියල ඔහු මට කැස්පර් ඉව අල්ලමින් ඉන්න ස්මාරකයක් පෙන්නුවා. නීල්ස් පීටර් වැඩි වෙලාවක් එතන රැඳෙන්න අකමැති බවක් මට තේරුනේ, කැස්පර් අමතා "අපි දැන් යමු ඔයා මෙතනට ආවොත් ලේසියෙන් යන්නේ නෑ" කියල එයාගෙ කර පටිය ඔහු අතට ගන්න ගමන් කියපු විදියෙන්. කනත්ත බිමෙන් එලියට පිවිසුම් කීපයක් තියනව. එයින් රොක්සිබෙයරි දෙසට ඇදෙන මාවත ළඟට යනතුරු මාත් එක්ක කතා කරමින් ආව නීල්ස් පීටර් "එසේනම් ඔබට සුභ දවසක්, නැවත හමුවෙමු. ඔබ වැනි කාරුණික මිතුරියක් මුණ ගැසීම සතුටක්." කියල මගෙන් සමුගෙන අනිත් මාර්ගයට හැරී හෙමින් ගමන් කලා. "නැවත හමුවෙමු " කියල ඔහු එදා පිටව ගියත්,ඒ දවසින් පසු මම මාස කිහිපයක් යනතුරු , කොපමණ වාර ගනනක් පුරුදු වැව රවුමේ ගියත්, ගොවිපලවල් අතරින් වැටුනු කුඩා මාවත් දිගේ ගොස් ඩැල්බ්‍යු වෙත දිවෙන මාවතට යනකම් ගියත් ඔහුව මුණ ගැහුනේ නැහැ. සතියක් දෙකක් යනතුරු මට එතරම් ගානක් නොවුනේ මම ඔහු සමඟ අවසන් වරට කතා කල දිනයේ ඔහු තරමක් අසනීපයෙන් සිටි බැවින්, ඔහු විවේකයක් ගන්නවා ඇතැයි සිතුනු නිසා. එහෙත් නීල්ස් පීටර් සහ මම මුණ ගැසුනු අන්තිම දවස එදා ලෙස සනිටුහන් කරන්න සිදුවන්නේ මාස තුනක් පමණ යනතුරුත් කවමදාක වත් ඔහු ආයෙමත් ඒ උද්‍යානයේ නොසිටි නිසා පමණක් ම නොවේ. ~~~ මතු සම්බන්දයි ~~~~~ ( සත්‍ය කතාවක් ඇසුරෙනි. ඡායාරූපය අන්තර්ජාලයෙන්) රිද්මි (17/02/2024)පාර කියපු හොල්මන.. අපේ රැකියාවෙ ස්වභාවය අනුව හයට වැඩ අවසන් කරන්න තිබ්බත් සමහරදාට අට නවය දහය නෙමි එකොලහ දොළහ වෙනකන් වැඩ කල දවසුත් තිබුන. එදා යන්තම් හය වෙද්දි වැඩ ඉවර වෙලා ගෙදර යන්න පුලුවන් කියල හිතා හිටි දවසක්. ඔන්න කැම්පස් එකේ සගයෙක්ගෙන් ඇමතුමක් එනව. මේ.. අහවලාගෙ අම්ම නැතිවෙලා ගාල්ලෙ, අපි අද රෑ වෑන් එකක් සෙට් කරන් යනව. කට්ටියම යනව ඔයත් එන්න. මම මොහොතක් කල්පනා කලා. සතිය මැද මලගෙයක් උනොත් රෑට තමයි කට්ටිය යන්නෙ, මොකද එකපාරට නිවාඩු දාන්න බෑනේ. ගොඩක් දවසට මට එහෙම යන්න වෙන්නෙත් නෑ හදිසි වැඩක් තිබ්බොත් එහෙම. ඒ හින්ද අද කලින්ම වැඩ ඉවරවෙලා තියෙන එකේ ඔන්න ඔහෙ යනව කියල මාත් හිතුව. සෙට් එකම යනව කිව්වට පස්සෙ ආයෙ අහ අහ ඉන්න දෙයක් තිබ්බෙත් නෑ ,මොකද කැම්පස් එකේ ඉන්නෙ කට්ටිය එක එක කල්ලි හදාගෙන නෙ. අපේ කට්ටිය පාඩම් කලේ කෑවෙ බීවෙ ට්‍රිප් ගියේ සේරම එකට. ඒ නිසා කැම්පස් ජීවිතේ නිමා කරල වසර පහලොවක් ගෙවිල තිබ්බත් තාම මරනෙකට මගුලකට දානෙකට බනකට පුලුවම් හැමෝම වගෙ යනව. හරි එළ කිරි එහෙනම් හරියට නමයට ඔයාව ගන්න ගෙදරට එනව.... කියල සගය කිව්ව. මාත් ඉක්මනින් ඉතුරු වැඩ ඉවරයක් කරල කඩිමුඩියෙ ගෙදර ගිහින් කටට දෙකට රෑට කාලා සුදු ඇඳුමක් එහෙම මැදල කරල ලෑස්ති උනා. කිව්ව වගේ ම වෙලාවට වැඩ, නමය වෙද්දි වාහනේ ගේ ඉස්සරහ මාත් දුවල ගිහින් නැගගත්ත. ඒක පොඩි බට්ට වෑන් එකක් දොළහක් දහතුනක් යන්න පුලුවන් විදියෙ .වෑන් එකත් පිරිල තිබ්බ. කලුවරේ පිටිපස්සෙ හිටි අයගෙ මුහුණු පේන්නෙත් නෑ. අමුතුවෙන් බලන්න දේකුත් නෑ. මෙතන ඉන්නෙ අව්රැදු පහළොවක් තිස්සෙ දන්න කියන අය නෙ. මාව තමයි අන්තිමට වගේ ගත්තෙ. දැන් ඔන්න වාහනේ හයිලෙවල් පාරෙ තැන තැන නවත්තල කට්ටිය කඩේකට ගිහින් එනව , එතන නෑ මචන් කියල තව තැනක හොයනව. මොනවද අනේ ඕගොල්ලො හොයන්නෙ පරක්කු වෙන්නෙ නැද්ද බැරිම තැන මම ඇහුව.. ගාල්ලට පැයනෙ හලෝ පොඩ්ඩක් ඉන්නවකො මල ගෙදරකනෙ යන්නෙ අමුවෙන් යන්න පුලුවන්ද. .. මට කාරනෙ තෙරුනෙ එතකොට. කට්ටියට ඒ සිහිය මිසක් වෙන මෙලෝ සිහියක් තිබ්බෙ නෑ. ඔහොම පැයක් විතර නාස්ති කරල හරි හරි යන් බඩු හරි කියල කට්ටිය පිටත් වෙද්දි දහයටත් කිට්ටුයි. දැන් ඕගොල්ල දන්නවද හරියටම මල ගේ තියෙන තැන .. මම කෝකටත් මතක් කලේ කට්ටියට වෙන මෙලෝ සිහියක් නැති බව පෙනුන හින්ද. ඒව හරි හලෝ මොකෝ අපි නොදන්න තැනක් යෑ . වෑන් එක පිටිපස්සෙන් ඇහෙනව.කටහඬින් මම දන්නව ඉතින් ඒ පන්ඩිතය කව්ද කියල. නැතිවෙල තිබ්බෙ යෙහෙළියක් ගෙ අම්ම. එයාගේ හබියත් අපේ බැච් එකේමයි. මෙයාලා ඉස්සර ඉඳන් ඔය ගෙවල් වල යනව එනව එහෙම. ඉතින් නොදන්න තැනක් නෙමි. ඒ නිසා මාත් වැඩිය අහන්න ගියෙ නෑ දන්නව කිව්වට පස්සෙ . මම නම් හැබැයි මේ පලවෙනි වතාවට එහේ යන්නෙ. මම ඉගෙන ගත්තෙ රස්සාවකුත් කර කර නිසා දුර පළාත්වල යාලුවන්ගෙ ගෙවල් වල වැඩිය යන්න ලැබිල නෑ. එතකොට හයිවේ තිබුන එකක් යෑ. ඔන්න යන්තම් එකොලහ විතර වෙද්දි ගාල්ලට ආවා. මේ පාරෙන් දාන්න ටවුන් එකෙන් උඩ අතට තිබ්බ පාරක් පෙන්නල ඔන්න එක්කෙනෙක් කිව්ව. මිනිහගෙ ගමත් ගාල්ලෙ. ඒ ගෙදර නම් මම කලින් ගිහින් තිබ්බ. දැන් හැමෝම වගේ රැකියාවල් නිසා කොළඹට සේන්දුවෙලා. දැන් ඔය කිව්ව පාරෙ විනාඩි දහයක් පහලොවක් ගියා. මචන් තව දුරද කොඩියක් වත් පේන්න නෑනේ.... පිටිපස්සෙන් කෙනක් අහනව. ඒක තමයි මාත් බැලුවෙ ... දැන් නම් ලඟයි හැබැයි.. තවත් විනාඩි පහකින් වගේ මල ගෙදර ඇති කියල හිතන් හිටි ගෙදරට ආව. කොඩියක් තියා ගෙදර ලයිට් දාලාවත් නෑ. කව්‍ රැවත් ඉන්න පාටක් වත් නෑ. කෝ බන් මේ ගෙ වහල නෙ. සුවර්ද මේ ගේ කියල .වෙන පාරක එහෙම නෙමිනෙ. නෑ බන් මේක තමයි. මේ බකා ගෙ වය්පරේ ගෙ මහ ගේ. දවසක් ට්‍රයි කරන කාලේ මම ඌ එක්ක ආවනෙ. දැන් කට්ටියම හොල්මන් වෙලා මේ උනේ මොකද්ද කියල. මල්ශාලාවකද දන්නෙ නෑ තියෙන්නෙ මට පොඩි අදහසක් ආව. නෑ නෑ බකා කිව්ව වය්ෆ්ගෙ මහ ගෙදර තමයි තියෙන්නෙ කියල. ඉතින් තැන හරියට අහගත්තෙ නැද්ද මම ආයෙත් ඇහුව. මේ පැනිය දන්නව කිව්වනෙ මහ ලොකුවට.. අඩෝ මේක තමයි බන් ගේ.. දැන් කට්ටියට බාගෙට තිබ්බ වෙරි කාලට බැහැල.. තව ටික වෙලාවකින් වෙරි මීටරේ අරික්කාලටත් බහින බව මට තේරුනා. ගනින් ගනින් බකාට කෝල් එකක් .... වෙරි මීටරේ අරික්කාලට බැහැලද කොහෙද තව එක්කෙනෙක් අදහසක් දැම්ම. එතකොටත් දෙතුන් දෙනෙක් බකාට කෝල් කරනව. ඒ කාර්ඩ් එක හොඳේ. එහෙම නැතුව කොයි අම්මද උපන් නැකතට නමට අකුර බ යන්න ආව උනත් බකා වගේ නම් තියන්නෙ. ආන්සර් කරන්නෙ නෑ බන් .. බලාපොරොත්තු සුන් උන මුහුණින් කියනව. වයිපරේට ගනින්කො එක්කෙනෙක් වැනි වැනි කියනව. ඒක ඕෆ් බන්. මුන් දෙන්නත් මැරිලද ... වෙරි මරගාතෙ කියන ඒවට මට හිනා යන්නත් එනව. හැබැයි දැන් නම් වෙරි හිඳිලද කොහෙද. කීප පාරක් උත්සහ කලත් දුරකතන දෙකෙන්ම ප්‍රතිචාර නෑ. අහල පහල ගෙවල් වලත් ලයිට් නිවල පිස්සයෑ මේ මිනිසුන්ට රෑ දොලහට ලයිට් දාන් ඇහැරගෙන ඉන්න. අපි පොඩ්ඩක් එහෙට මෙහෙට ගිහින් බලමු නේ..තව බුද්දිමතෙක් ගෙන් යෝජනාවක්. අපරාදෙ කියන්න බෑ හයර් එකට ආව උනත් ඩ්‍රය්වර් මහත්තයත් මුන්දල කියන කියන අතට වාහනේ කරකොවනව මීටරේට නෙ ඉතින් ඇවිත් තිබ්බෙ. පැය භාගයක් විතර ගාල්ලෙ පාරවල් පුරා වාහනේ එහෙට යනව මෙහෙට යනව. යකෝ වෙන මලගෙයක් වත් නෑනේ අද මුලු ගාල්ලෙම ජේ වී පී කාලෙ වගෙ අද මෙහෙ ලයිට් දාන්න එපා කියල මොකක් හරි කේස් එකක්වත් ද තව දැනමුත්තෙක් ගෙ අදහසක් ඇහෙනව ඒ අස්සෙ. ඒයි මචන් මල ගේ කොළඹද දන්නෙත් නෑ. වෙරි හිඳුන බුද්ධිමතුන් එකා දෙන්න අවදි වෙනව. මචන් හොයා ගත්තම නැගිට්ටෝපන් ඈ එක්කෙනෙක් ඒ අස්සෙ නිදි. මේ ජර මර සේරම අස්සෙ රෑ දොලහත් පහුවෙලා. මොකද බම් කරන්නෙ මුන් දෙන්නගෙ ෆෝන් වැඩත් නෑ. හෙට වැඩට යන්නත් තියේ මොකෝ කියන්නෙ ආපහු යමුද තව යෝජනාවක් ආව. පිස්සුද බන් ආයෙ හෙටත් එන්න යෑ. පොඩි ට්‍ර්‍ය් එකක් දෙමු. ගනින්කො බකාගෙ රෑමා ට අර ඔසී ඉන්න සිරා ට .. දැන් ඔන්න පිටරට වල උනුත් නැගිට්ටෝනව. මචන් උන් නිදි ඇති දැන් එහෙට පාන්දරනෙ. කමක් නෑ යකෝ පාන්දර නම් කොහොමත් නැගිටින්න එපැයි ටිකකින් .. හලෝඕ..ඕඕ. නිදිගැට කඩමින් ඔන්න දුරකථනයෙන් හඬක් ඇදිල එනව. මචන් මේ බකාලගෙ මල ගේ තියෙන තැන දන්නවද? බකාගෙ කව්ද මලේ එතෙරින් අවදි උන කටහඬ අහනව. ආහ් උඹ දන්නෙ නැද්ද හරි බන් සොරි නිදාගනින්.

ඒ වැඩේ හරිගියෙත් නෑ. කට්ටිය උත්සහය අත් අරින පාටකුත් නෑ. අපි නොගිය පාරවල් වල ගිහින් බලමු අලුත්ම යෝජනාව. දැන් නම් පාන්දර එකටත් ලඟයි. අය්යෝ ආපු මෝඩකම් කියල හිතිල මට දැන් නම්.ඒ අස්සෙ හෙට තියෙන වැඩ තොගය මතක් වෙනව. හාෆ් ඩේ එකක් වත් දානව මම හිත සනස ගන්නව. දැන් ගාල්ලෙ තියෙන පාරවල් ගානේ රථය ගමන් කරනව. අන්න මල ගෙයක් බුදාම්මෝ මල ගෙයක් දැක්කම එහෙම සන්තෝස වෙනව මම දැක්කෙ ප්‍රභාකරන්ගෙ මරනෙට පස්සෙ ආයෙ සනත් නිශාන්තගෙ එකට තමා. හෝව් හෝව් අපි හොයන එකද දන්නෙ නෑනේ පොඩ්ඩක් දෙන්නෙක් ගිහින් ශේප් එකේ බලල එන්න. බැනර් එකක් දාල ඇතිනෙ මොකද්ද අම්මගෙ නම? දුවගෙ නමවත් හරියට නොදන්න මුන්දල කොහොමද අම්මගෙ නම දන්නෙ කියන්න කො ඉතින්. අම්ම ප්‍රින්සිපල් කෙනෙක්. යන්තම් හෝඩුවාවක් ලැබුන. හරි එහෙනම් විශ්‍රාමික විදුහල්පති කියල දාල ඇතිනෙ.. ඔන්න දැනමුත්තො දෙන්නෙක් බැහැල ගියා. ආවෙ නම් මූන ඇඹුල් කරන්. එහෙ මැරිල ඉන්නෙ සීය කෙනෙක්. ඔන්න දැන් වාහනේ ආයෙත් ගමනෙ. ඔය විදියට ගාල්ල පුරා මළ ගෙවල් පහකටත් වඩා ගිහින් බැලුව. අපි හොයපු එක නෙමී. ඒ අතර නොනවත්වාම දෙන්නෙක් බකාටයි වය්පරේටයි කෝල් ගන්නව. වැඩේ සාර්තක වෙන පාටක් නෑ. ඔහොම යද්දි එක කඩයක් ඇරල මහ රෑ. එතන සිගරට් එහෙම විකුනනව. කෝකටත් කියල නඩේ මහ දැන් මුත්ත ගිහින් ඇහුව මේ හරියෙ ප්‍රින්සිපල් කෙනෙක් ගෙ මලගෙයක් තියෙද කියල. රෑ වෙන සද්ද බද්ද නැති නිසයි කඩේ මුදලාලි එලියට බැහැලම පිළිතුරු දුන්න නිසයි හැමෝටම කිව්ව දේ ඇහුන. ඔය මහත්තුරු තව කිලෝමීරර් දෙකක් විතර ඉස්සරහට යනකොට තුන්මන් හන්දියක් හම්බෙය්.එතන ඇති සුදු සරමක් කමිසයක් ඇඳපු කෙනෙක් මිනිහ ටක්කෙටම කියයි. කට්ටිය අන්දුන් කුන්දුන් උනා. වෙන විකල්පයක් නැති නිසා ඒකත් කරන්න හිතන් කට්ටිය වෑන් එකට නැග්ග. කට්ටිය දැන් හොල්මන් වෙලා. ඈතින් තුන් මං හන්දිය පේන දුරින් වාහනේ නතර කරගත්තා. ඈ බන් තුන් මං හන්දිවල සුදු ඇඳන් ඉන්නෙ මෝහිනීනෙ මහ රෑට. මූ එතකොට මෝහිනීගෙ අය්ය මෝහාන් ද. නැත්තන් මිනිහ රොහාන් ද? මෝහිනිට මිනිහෙක් හිටිය නම් එක එකාට ළමයි වඩා ගන්න කියයිද... එතකොට බන් ලමය දුන්නෙ දෙය්යොද... දැන් නම් වෙරි හිඳිලද කොහෙද. හැබැයි අහන්නෙ බීල වගේ ප්‍රශ්න. බලපන් කනත්තකුත් තියෙද කියල කට්ටිය වට පිට බලනව. ඒ අස්සෙ අපේ අම්ම කෝල් කරල දැන් ඔය මල ගෙදර ගිහින් එන ගමන්ද අහනව. මේ නාඩගම් කියන්න පුලුවන් යෑ.. ඔව් ඔව් අපි එන ගමන් කියල ෆෝන් එක තිබ්බ . අඩෝ අන්න සිරාවටම පොරක් ඉන්නව සුදුත් ඇඳන්. ඇත්තම නේන්නම් හොල්මනක්ද දන්නෙත් නෑ බන්. නැතුව මේ පාන්දර දෙකට විතර මොකාද බන් සුදුත් ඇඳන් පාර මැද්දෙ ඉන්න එකා. කෝකටත් මුදලාලි කිව්ව විදියට අහල බලමු. බය හින්දමද කොහෙද මේ පාර හතර පස් දෙනෙක්ම වාහනෙන් බැහැල ගිහින් සුදු වත හැදි මිනිසා සමග සංවාදයේ යෙදෙන හැටි මා ඇතුලු වෑන් එකේ ඉතිරි කට්ටිට කුතුහලයෙන් බලා හිටිය . හොල්මනක් වෙන්න බෑ බන් අර අත පය දික් කර කර පාරවල් පෙන්වන්නෙ. එත් කව්ද බන් මේ.? හැමෝටම ප්‍රශ්නාර්තයක්. ගියපු පස්දෙනා නිදිගැට කඩ කඩ උනත් බලාපොරොත්තු සහිතව එනව. කව්ද ඒ. හැමෝටම තිබ්බෙ එකම ප්‍රශ්නයයි . ඉස්සරහ දකුණට තියෙන පාරෙ යන්න ලු .ඒ පාරෙ මල ගෙවල් දෙකක් තියෙලු අනිවාර්‍යෙන් ඒ ගෙවල් දෙකින් එකක් වෙන්න ඕනි ලු. මේ පැත්තෙ තියෙන වෙන කිසි ගෙදරක ප්‍රින්සිපල් කෙනෙක් මැරිල නෑලු. ඒත් මිනිහ කෝමද හරියටම කියන්නෙ. අපි ගිහින් බලමු කො දැන් ඔන්න කිව්ව පාරෙ ගියා. පලවෙනි මල ගෙදර හම්බුනා. ඒකත් ගැහැනු කෙනෙක් ගෙ ඒත් අපි හෙව්ව එක නෙමි. හරි එහෙනම් අනිවාර්‍යෙන් අනිත් මල ගේ. මට නම් කිසිම විශ්වාශයක් තිබ්බෙ නෑ. ඔන්න වාහනේ අන්තිම මල ගෙදරට ආවා . අප්පට සිරි හරි නේන්නම් අර තියෙන්නෙ විශ්‍රාමික විදුහල්පති කියල බැනර් එක. කට්ටියම වෑන් එකෙන් බැස්ස නෙමී පැන්න. ඔන්න බකා එනව ඉස්සරහට. මොකද්ද # . ..ෆෝන් ආන්සර් කරන්නෙ නැත්තෙ පැය තුනක් තිස්සෙ මල ගේ හොයනව. කුනු හබ්බ විදිනව. ඇයි # ..එනව කියල පිටත් වෙන්න කලින් කිව්වෙ නැත්තෙ මම හිතුව ඒත් හෙට එයි කියල ෆෝන් දෙකම මල ගෙදර විස්තර කියල බැට්‍රි බැහල චාර්ජ් වෙන්න ගහල. එකොලහ ටත් කිට්ටු වෙලා ගැහුවෙ. මුන් වගේ උන්.. අරව මේව ගන්න සිහිය මිසක් අද එනව කියල කෝල් එකක් දෙන්න එකෙක්ට සිහියක් නෑ. අපි ගේ දන්න නිසා කෙලින්ම ආවා.ඒක වහලනෙ. ඒ ගෙදර ඉන්නෙ දැන් නැන්ද කෙනෙක් විතරයි එයාත් ආන් මල ගෙදර. අම්මල ඉන්නෙ අලුතුන් හදපු ගෙදර අවෘදු දහයට පහලොවට කොච්චර දේවල් වෙනස් වෙන්න පුලුවන්ද කියල ඉතින් එකෙක්ට කල්පනා උනේ නෑනේ. කොහෙද වෙන සිහියකින් නෙ හිටියෙ. හරි බන් මෙච්චර කෝල් අරන් ආන්සර් කලෙ නැත්තෙ මොකද # ..බකා දුවල ගිහින් ෆෝන් එක උස්සන් ආව. යකෝව් පොඩි උන් සේරම ඒ කාමරේ නිදි උන් ඇහැරෙනවට සයිලන්ස් දාලා. අඩෝ මිස් කොල් එකසිය ගානක්. මගෙ එක නම් ඔෆ්ම උනා උදේ වෙනකන් චාර්ජ් වෙන්න ගැහුව. බකාගෙ වයිෆ් සුපුරැදු නැවතිල්ලේම පිළිතුරු දුන්න. හරි හරි අන්තිමට ආවනෙ .. කොහොමද හොයා ගත්තෙ ඔන්න එවෙලෙයි සුදු වත හැඳි මින්සාගේ වග තුග හරියටම එලි උනේ. අර බන් තුන්මන් හන්දිය කිට්ටුව තියෙන කඩේ මුදලාලි කිව්ව හන්දියෙ සුදු ඇන්ද පොරක් ඉන්නව උගෙන් අහන්න කියල. ආ ඒ කඩෙන් තමා මේ පලාතෙ මල ගෙවල් වලට සිගරට් අඩු පාඩු සපයන්නෙ. එතකොට බන් අර තුන්මන් හන්දියෙ සුදු ඇඳන් ඉන්නෙ මෝහිනීගෙ අය්යද මිනිහද? මල ගෙදර කියල නෑ ඒකට නම් මටත් හිනා ගියා. ඒ තමා මේ පැත්තෙ මල ගෙවල් වල බූරු ගස්සෝන ලොක්ක. මිනිහ මේ පලාතෙම තියෙන මල ගෙවල් විතරක් නෙමි හෙට අනිද්ද මැරෙන්න ඉන්න කට්ටියගෙත් රෙකෝඩ් තියන් ඉන්නෙ. ඌ කිව්වනෙ අපි හොයන්නෙ මේ පාරෙ මල ගෙවල් දෙකින් එකක් වෙන්න ඕනි අනිවාර්‍යෙන්. ඌ කොයි ගේද කියල හරියටම දන්නෙ නෑ කියල. ඇයි බන් මේ පාරෙ අනිත් මල ගෙදර නැතිවෙලා ඉන්නෙ වයසක ටීචර් කෙනෙක්. ඒ ගෙදරයි අපේ ගෙදරයි දෙකේ විතරයි බූරු ගස්සවන්නෙ නැත්තෙ. ඉතින් ඌ අනිවා දන්නව මේ දෙකෙන් එකක් වෙන්න ඇති කියල. ඉතින් ඌ මොනාද මහ රෑ තුන්මන් හන්දියෙ ඉඳන් කරන්නෙ. පොලිසිය එහෙට මෙහෙට යනවද කියල ඔත්තු බලනව. ඉතින් මල ගෙවල් ව්ල බූරු ගැහුවට අල්ලන්නෙ නෑනේ. බූරු ගහන්න පුලුවන් උනාට සල්ලි වලට ඔට්ටුවට බූරු ගහන්න තහනම්. දැන් මල ගෙදරට ඔට්ටුවට බූරු ගහන්න කට්ටිය දාන්නෙ මූ නෙ.. පොලිසිය එනකොට සල්ලි හන්ගන්න ඔත්තුව දෙනව. වැඩේ යන්නෙ එලිවෙන අතේ. එතකන් ඔය මල ගෙදරට යන එන අය තමා වැඩේ ඇදගෙන යන්නෙ. බුදු සන්තෝ සකල සිරින් පිරි සිරිලන්කාවෙ සිද්ධ වෙන දේවල් . ඔන්න ඔහොමයි යන්තම් පාන්දර දෙක හමාරට විතර මල ගෙදර හොයාගත්තෙ.. ඔන්න ඉතින් ගමනක් යද්දි අනිත් අය කොහොම කලත් යන දිහාවෙ හරි විස්තර යන්න කලින් හොයන් හරි අහන් යන්න හරි මම පුරුදු උනේ ඊට පස්සෙ ඔයාලා ඔහොම ගමන් ගිහින් තියෙද ? (පින්තූරය අන්තර්ජාලයෙනි )තෑගි සැමියා පුංචි පාර්සලයක් බිරිඳගේ අතේ තියනවා. පාර්සලය දිග අරින ඇගේ දෑස් තරු දෙකක් වගේ දිලිසෙනවා. ඇය සතුටින් සිනාසෙමින් ඔහුට තුරුල් වෙනවා. ඈ කැමති දෙයක් මාස ගානකට පෙර ඇගේ ඉඟියකින් ඔහු වටහාගෙන..... අද ඒ දේ ඇයට ලැබිලා...... ආදරණිය මොහොතක්! මේ මම ලඟදි බලපු හින්දි චිත්‍රපටියක දර්ශනයක්. දැන් ඉතින් කියන්න එපා "අයියෝ ඔයා හින් දි මූවිස් බලනවද​?" "මහ බොලඳයි!" "හැම චිත්‍රපටියම එක වගේ!" "හින්දි චිත්‍රපට බාල පරපුර ගොදුරු කරන්!" "හින්දි චිත්‍රපට බාල පරපුරේ සාරධර්ම විනාස කරනවා!" වගේ කතා. හින්දි චිත්‍රපට වලට දොස් නගන්න ඉස්සරලා ටාරේ සමීන් පර්, පාතර් පංචාලි, නායක්, රේන් කෝට් වගේ චිත්‍රපට බලලා ඉන්න​. හොඳ චිත්‍රපට නොසලකා හැරල,වානිජ චිත්‍රපට විතරක් බලලා හින්දි චිත්‍රපට වලට දොස් නගන එක අසාධාරණයි. එහෙම නැතත්, වසර ගණනාවක් තිස්සේ වෙනස් වෙලා නැති 'ක්ලික්ස්' වලින් පිරුණු, හරියාකාර සමාජ පණිවිඩයක් නැති, වෙන්න බැරි දර්ශන වලින් පිරුණු වානිජ හින්දි චිත්‍රපටක් රස විදින්නත් මට වෙලාවකට පුලුවන්! දැන් කතාවට බහිමු. හින්දි චිත්‍රපට වල විතරක් නෙමේ සමහර පිරිමි ඉන්නවා ගැහැණියකගේ පුංචි ඉඟියකින් ඇයට ඕනෑ තෑග්ග දන්නවා! මගේ සමහර යාලුවන්ට උපන් දිනේට, නත්තලට, හිතපු නැති වෙලාවල් වලට ඒ විදිහට තෑගි ලැබෙනවා. හැබැයි අපේ මහින් දට නම් තෑගි වලට ඔය ඉඟි බිඟි හරියන්නේ නෑ. මොනවා හරි ඕනෙ නම් හරියට විස්තර කරලා ඕනෙ දේ කියන්න ඕනෙ. මෙහෙමයි..... "මේ..ඔයාට අද වැඩ ඇරිලා එන ගමන් 'මේසිස්' යන්න පුලුවන් ද​?" "පුලුවන්! ඇයි?" "මට මේ ෂර්ට් එක ඕනෙ..." "'මේසිස්' තියෙන්නේ මෝල් එකට ඇතුලු වෙන තැනම නේද?" "නෑ! මෝල් එකට ඇතුලු වෙන තැන තියෙන්නෙ මෙන්ස්! ඊට එහා එක​." "හා!" "මතක් කරලා මීඩියම් ගන්න​!" "මීඩියම්? ගිය සැරේ ගත්තෙ ස්මෝල්නෙ!" "ඒ කොයි කාලෙද​? දැන් මීඩියම්!" "හ්ම්!" ඔය විස්තරේට අමතරව සාප්පුවේ ඉඳන් ගන්න දුරකතන ඇමතුම් දෙකකට විතර පස්සෙ මට ඕනෙ කරන බඩුව ලැබෙනවා. එහෙම නොකලොත් මහින්ද උපන් දින​, නත්තල් තෑගි තෝරන්නෙ වෙනම විදිහකට.​ තෑග්ග ඕනෙ කරන දවසට කලින් දවසෙ මහින්දට මතක් වෙනවා.එහෙම නොවුනොත් ළමයෙක් හරි මට හොරෙන් අප්පච්චිට මතක් කරනවා! මහින්ද කලබලෙන් ගෙදර දුවන් ඇවිත් ළමයෙක් එක්ක කොස්ට්කෝ එකට යනවා. කොස්ට්කෝ එකේ නැති දෙයක් නැති තරම්‍! ආහාර, වියලි ආහාර, ඇඳුම් පැලඳුම්, විදුලි උපකරණ, ගෘහ භාණ්ඩ........ඕනෙ දෙයක් කොස්ට්කෝ එකේ තියනවා. "අම්මා මොනවට කැමති වෙයිද​?"ළමයාගෙන් යාප්පුවෙන් අහනවා. ඔන්න ළමයා තෝරන දේ තමා මගේ තෑග්ග! ඔහොම ගියාම කෙල්ලො දෙන්නා නම් මොනවා හරි මම අකමැතිම නොවෙන දෙයක් තෝරගෙන එනවා. කොල්ලව එක්ක ගියදාට ඒක වෙනම කතාවක්! කොල්ලා මට තෝරන්නෙත් කොල්ලාගෙ යාලුවො ගොඩේ ඉන්න 'ඉඟ සුඟ ගත හැක මිටිනේ' විතරක් නෙමේ මුලු සරුවාංගෙම මිටින් ගන්න පුලුවන් නාඹර කෙල්ලන්ට හරියන මෝස්තර​! ඒ මෝස්තර 'මීඩියම්' නෙමේ 'එක්ස්ට්‍රා එක්ස්ට්‍රා ලාජ්' වලින් ගත්තත් මට හරි යන්නේ නෑ.... ඔව් ඉතින්! ආපහු 'රිටර්න්' කරන්න බැරි කමක් නෑ තමා. ඒ වුණාට ඔය කොස්ට්කෝ එකේ බඩු ගන්න පෝලිම

ට වඩා දිගයි බඩු 'රිටර්න්' කරන පෝලිම! ඔය හේතුව නිසාම දැන් කාලෙක ඉඳන් මම අලුත් ක්‍රමයක් තෝර ගත්තා. උපන් දිනේට​, නත්තලට 'සර්ප්‍රයිස්' නැතුවට කමක් නෑ. මට ඕනෙ දේ මම කියනවා. බඩුව ගන්නත්, ඕඩර් කරන්නත් ඕනෙ නම් උදව් වෙනවා. අනවශ්‍ය තෑගි ගොඩ ගහගන්නවාට වඩා ඒ විදිහට මම කැමතියි. තවත් දෙයක් කියන්න ඕනෙ! මොනවා වුණත් ඔය ගෑණුන්ගේ ඉඟි බිඟි නොතේරෙන, උපන්දින​, විවාහ සංවත්සර අමතක කරන මහත්තුරු ළඟත් ආදරේ නෑ කියන්න කාටත් බෑ! -ශ්‍රීපාලි පින්තූරය- මම එක සැරයක් ඉල්ලපු තෑග්ග. FROZEN Broadway Show එක බලන්න ටිකට්.......චූටියාගේ කතාවට තව කොටහක්...ඕං. " අම්මේ..අම්මේ.. අනේ අම්මේ ...හා කියන්නකෝ .." "මොන වදයක් ද බං මේ එහාට්ට වෙයං එහාට්ට වෙයං..දෙනවා දැන් දෙකක් ." බුදු අම්මෝ .. අම්මා මිරිස් ගුලියක් අඹරනවා . දෙකක් දෙන්න යන්නේ මිරිස් වැදුනු අතින්ද දන්නෑ . කෝකටත් ටිකක් එහාට වෙලාම ඉන්න ඕනි .ඇයි අප්පා ඔච්චර ම අමාරුව අම්මට හා කියන්න . එක අකුරනේ තියෙන්නේ . හා කිව්වනං මං මෙච්චර ම අහනවයෑ . ඉන්න ඕනි මූණ ටිකක් බෙරි කරගෙන . එතකොටවත් චූටියා පව් කියලා හිතලා හා කියයි නේ . "ඒ පාර මොකෑ මේ ." " අනේ අම්මේ හා කියන්නකෝ . ඉස්කෝලෙ හාමිනේත් ..ලමායි සැනකෙලිය බලපු ලමායි අත් උත්සන්න කිව්වා . මං කොහොමෙයි අත් උස්සන්නෙ. අම්මා හා කිව්වැයි . බලපු නැති ලමායි ගිහින් බලන්න . ඉස්කෝලෙ හාමිනේ කිව්වේ . දෙයියං පා." මම චූටියට හීනියට අම්මට බොරුවක් කිව්වා . අපේ අම්මා ඕක අහන්න යනවැයි ඉස්කෝලෙ හාමිනේ ගෙන් . " මට බෑ ඔය නාඩගං බලන්න එන්ට . අප්පොච්චට කියන එකයි. කියලා යන එකයි අප්පොච්චා එක්කාන" ඇති යාන්තං කියලා හිත හිතා මං ගිහින් පිල උඩින් ඉඳගත්තා තේ ජෝග්ගත් අරං . අම්මා නං මගේ තේ ජෝග්ගට තේ දාලා කියන්නේ අන්න බොගේ තේ බාල්දිය අරගෙන බිහං කියලා. ඒ මට මේ තේ ජෝග්ගෙන් කට ගාවටම පුරෝලා එකක්ම තේ ඕනි නිසා . ගමේ ලොකු පිට්ටනියේ "මහා සැණකෙළිය" කියලා ලොකු අකුරින් ලියලා හැමෝටම පේන්න දාලා .සරකස් ද මොකක්ද කියලා එකකුත් තියෙනවලු .. ලොකුවට රෙදි වලින් වට කරලා මඩුවක් හදලා තියෙන්නේ ඒ සරකස් එකටලු. මටත් ඕනි ඔය සරකස් එක බලන්න . අපේ පන්තියේ බාගෙට බාගයක් විතර ගිහින් නොවැ ඕක බලන්න . බලලා ඇවිල්ලා ඔය කයිය ගහන්නේ . මං දැං මේ කීවෙනි පාරටද අම්මට ඒ ගැන කියන්නේ .මං හිතන්නෙ දැන් එකසිය එක පාරක් කිව්වා . දැන් මේ කලින් වතාවට කලින් වතාවෙ තමයි අම්මා කිව්වේ දැං උඹ ඕක උදේ හිටං මට සිය පාරක් විතර කිව්වා නේද කියලා. ඉතින් එහෙනම් දැන් මේ තේ ජෝග්ග අරං ආවේ එකසිය එක වෙනි පාර අහලා තමා . ඕක ඔච්චර අහන්න ඕනියෑ .හා කිව්ව නං.අපේ අම්මත් හරි පණ්ඩිත ආච්චි කෙනෙක් ම තමයි ද කොහෙද . අප්පොච්චා තමයි ඔහොම කිව්වේ . හැබැයි අම්මා දන්නේ නෑ අප්පොච්චා ඔහොම කියපු එක . "චූටියෝ බොලෑ අම්මා මහ පණ්ඩිත ආච්චි කෙනෙක් වෙනවා බොලං වෙලාවකට . මං මෙහෙම කිව්වයි කියලා කියන්නේ හෙම නෑ මගේ පැටික්කියේ ." ඔහොම කියලා හොක හොක ගාලා හිනා වෙනවා අප්පොච්චා . එතකොට අම්මත් ඇවිත් අහනවා " මොකෑ උඹලා කැකිරි පලන්නෙ . උයන ගෙට ඇහුනා උඹලගේ හිනාව.බලන්ට ආවේ ඒකයි මං. " එතකොට ඉතින් අප්පොච්චත් කියනවා .. "නෑ ඒක මේ මගේ පැටික්කි කියාපු කතාවක් ." කියලා මාව අල්ලලා තියලා ආයෙමත් හොක හොක ගාලා හිනා වෙනවා . " ඒකිනං කතා කියයි " කියාගෙන අම්මා යනවා මට වැඩ ඕසෙට උඹලෑ කතා අහන්ට වෙලා කොයි මට කියාන . හොඳ වෙලාවට .. නැත්තං ඉතින් මට කියන්න කතාවක් කොයි. කෝ තාම නෑනෙ මේ අප්පොච්චා .අර හෙන්දිරික්කා මලුත් පිපිලා . ඒ කියන්නේ වේලාව හතර පහුවෙලා . ආච්චම්මා තමයි ඉතින් හෙන්දිරික්කා මල් වේලාව කිව්වේ . මම ඔහේ බලාගෙන ඉන්නවා අතකුත් කම්මුලට ගහගෙන . " මොකෑ බොල චූටියෝ..දාහට අරං සීයට දීගන්නත් බෑ වගේ ඉන්නේ . " සුදු කිරි ආතා ඇවිල්ලා පිලේ ඉඳ ගත්තේ එහෙම කියාගෙන . " අප්පොච්චා එනකං ඉන්නේ . " "තාම ආවේ නැතැයි බොලාගේ අප්පොච්චා . මාත් මේ ගොඩ උනේ උඹලෑ අප්පොච්චා මුලිච්චි වෙලා යන්න හිතාන තමා . ආ මේ චූටියෝ ගියේ නෑ ද තාම අර පිනුම් කෙලිය බලන්න . " " නෑ ආතේ.. කොයි මේ අම්මා හා කීවේ නෑ නේ හැබෑට. දැන් එකසිය එක පාරක් ඇහැව්වා උදේ හිටං ." " අප්පොච්චට කියන්න තමා මේ බලාන ඉන්නේ එනකං." " යමං යමං. බලන්නම වටිනවා බොල ඒ කෙරුවාවල්. හරි අපූරුයි.. උඹලා වගේ පුංචි උනුත් කරනං ගහනවා බොලං හරි අපුරුවට ." අනේ බලන්නකෝ ඉතින්.. සුදු කිරි ආතත් ගිහින් නොවැ සරකස් එක බලන්න . අනේ මන්දා අපේ අම්මට තමා වැඩ ඉවරයක් වෙන්නේ නැත්තේ . ආච්චම්මාත් එහෙමයි . අම්මත් කෝච්චරවත් ගෙදර වැඩ . ආච්චම්මත් වැඩ එයාටනං ඔහේ වැඩකුත් නෑ වගේ . ඒත් වැඩ . හැමදාම වැඩ .මේ චූටියා ගැන හිතන්නේ නැති හැටි. අපරාදේ දන්නවා නම් මාත් යනවනෙ සුදු කිරි ආතලා එක්කලා . "මම යනවා පුතේ... වරෙං ආං..රත්තී පැටියෙක් දැම්මා .හරි ලස්සන පැටියෙක් . උඹට ආසා හිතෙයි . ඔච්චර විස්සෝපෙන් ඉන්න කාරියක් නැ. ඔය පිනුං කෙළිය අද හෙට යන්නේ නැති වෙයි . අප්පොච්චට බැරි වුණොත් මම හරි උඹෝව එක්කාසු කොරං යන්නං. එහෙනම් පැටික්කියේ ඕං මං ගියා. තව ඉන්ට බැරුවා .සුනංගු වෙනවා .හරක් ටික ගාල් කරන්නත් ඕනි නෙ . අප්පොච්චට කියහං මං ඇවිත් ගිය විත්තිය. " සූදු කිරි ආතා එහෙම කියාගෙන ආපහු ගියා. සුදු කිරි ආතා ට පේන මගේ මූණ අපේ අම්මා ට පේන්නේ නැති හැටියක් අප්පා . ඕන් දැන් තමයි අප්පොච්චා ආවේ. "මොකෑ මගේ කෙලි පැටික්කි මූණ එල්ලං අම්මා ගැහූවැයි. " "අප්පොච්චා මට හංදියේ තියෙන සරකස් එක බලන්න යන්න ඕනි . දෝනිලත් ගිහිං . අපේ පන්තියේ ගොඩාක් ගිහිං . බලලා ඇවිල්ලා කයියත් ගහනවා මට ඇහෙන්න . සුදු කිරි ආතාලත් ගිහිං. මං විතරමද කොහෙද ගිහිං නැත්තේ .ඇයි අප්පා ." මම කිව්වා අප්පොච්චට එහෙම. "ආ. ආ. ඒකද මේ..මම එක්කාසු කොරං යන්නං මගේ පැටික්කිව . එහෙනම් සූජානං වෙන්ටකෝ. මං එන්නං විගහිං ඇඟට වතුර ටිකක් දාගෙන. තේ කහට ඩිංගිත්තක් හදන්ට කියන්ටකෝ අම්මට ." අප්පේ ඇති මගේ ඉහේ මල් පහක්ම පිපුනා . ඉස්කෝලෙ නැටුං හාමිනේ උගන්නපු නැටුං පදේකුත් මතක් වුනා .තෙයි තෙයි තෙයි තෙයි. .. ඉතුරු ටික එන්නේ නෑ ..ඕනි නෑ .දැනට මේ මදෑ. මම තෙයි තෙයි නැටුමෙන් ම ගියා අම්මා ලඟට . " මොකෑ මේ ..පස්ස පැත්ත දාච්ච කඩියා වගේ දඟලන්නේ . අනේ මන්දා උඹට කාගෙ ගායක් ඇවිත් ද මංදා හැබෑට ." ඒකත් ආච්චම්මා ගෙන් වෙන්ට ඇති . හැමෝම කියන්නේ මං ආච්චම්මා ගේ කපාපු පළුව කියලා .ඔය මට ඇහිලා තියෙන්නේ ඕනි තරං . " අප්පොච්චා ආවා ." "ආවනං කොයි " " ගියා වතුර දාගන්න ඇඟට . අම්මාට කියන්න කිව්වා තේ කහට එක ලෑස්ති කරන්නෙයි කියලා . සුනංගු වෙන්න එපා ඔන්න ." " අද මොකෑ මේ කලබගෑනිය ඔච්චර. අප්පොච්චට සලකන්නට ." " අප්පොච්චා මාව එක්කාන යන්න යන්නේ සරකස් එක බලන්ට ." මම කිව්වා තෙයි තෙයි නැටුම දිගටම නටන ගමන් . "ඇත්තෙයි... ඒක තමයි මේ ..කඩි ගාය හැදිලා තියෙන්නේ බොට. එහෙනම් සුනංගු වෙලා බැරුවා . ඉක්මනින්ම සූජානං වෙමු . " මොකක් බොලේ. මෙන්න වැඩක් . ඒ පාර අම්මටත් කඩි ගාය අල්ලලා වගේ වැඩ ටික කරනවා. " අම්මා කොයි යන්නෙයි.. දැන් මට ඔය නාඩගං බලන්ට යන්ට එන්න බැරිය කියලා කිව්වේ ." " බෑ බෑ.. අප්පොච්චට තනියම උඹව බලා ගන්නට බැරුවා .මාත් එන්ට ඕනි ." ඔන්න අම්මා කියාපු කතාව යන්ට ඕනි නිසා . අම්මත් බොරු කරන්න දන්නෙම නෑ හැබෑට . අපොයි ඒකනං මං කිව්වේ නෑ . නිකං හිතුවා විතරයි . කොහොම හරි අන්තිමට අම්මා විතරක් නම් මදැයි .. ආච්චම්මාත් ආපි මට බෑ බොලව් ගෙදර තනියෙම ඉන්න කියාගෙන . "සුනංගු වෙනවා . විගහිං වරෙල්ලකෝ " ඒ අම්මා . අනේ අනිච්චං. මේ මටත් කලියෙන්. සරකස් එක පටන් අරං නෑ තාම . අපොයි සරකස් ගෙදර හරි ලොකුයි නේ . අර තියෙන්නේ ඔන්චිල්ලාවක් නේද . නෑ එකක් නෙමෙයි . හතරක් ද මන්දා . අපොයි ඒවා මොකෑ ඔච්චර උඩ . කොහොමෙයි ඕවට නගින්නෙ. අප්පොච්චා අරං දූන්න කඩල ගොට්ට කන ගමන් ඕවා තමයි මට හිතන්න තිබුනේ. ආ.. මේ කවුද මේ . පාට පාට කොණ්ඩයා. ඒ මදිවට නාහෙට රතුපාට බෝලෙකුත් ඔබාගෙන . මහ විහිලු ඇඳුමකුත් ඇඳං. ඒක අපූරුයි නොවැ . අම්මට කියලා මටත් ඒ වගේ ඇඳුමක් මහගන්ට ඕනි . අර නහයේ ඔබාගෙන ඉන්න බෝලේ නිසා හුස්ම ගන්නත් පුළුවන් ද මන්දා . ගිනි වලල්ලකිනුත් පැනපි . බුදු අම්මෝ .. මෙන්න බයිසිකල් පැදිල්ලක්. හත්තික්කේ .. . ලණුවක් දිගෙත් යනවා නේද .. අර බෝල උඩ දැමිල්ල .. ඒක නම් මටත් පුළුවන් වෙයි . කරලා බලන්න ඕනි. අම්මෝ තව සෙල්ලං ගොඩායි . ඔන්න අන්තිමට මම බලන්න ආසාවෙන් හිටපු එක . ඔන්චිලි පැදිල්ල . බුදු අම්මෝ ..ඒක.. බලාගෙන ඉද්දී මගේ බඩත් මොනාද වුනා . ඒකනේ සරකස් එක. "මගේ නම් ඔළුවත් කැරකිල්ල ".. අම්මා කිව්වා . ආච්චම්මා නං බැලුවෙත් නෑද කොහෙද .ඔය හිටියේ ගොරෝ ගොරෝ නිදාගෙන . කොහොම හරි අන්තිමට ඔන්න මාත් සරකස් එක බලන්න ගියා . දැන් ඉතින් මටත් පුළුවන් ඉස්කෝලෙ ගිහින් කයිය ගහන්න . මටත් සරකස් කරන්න ඕනි. දෝනිගෙනුත් අහලා බලන්න ඕනි . එතකොට ඉතින් අපි දෙන්නා ට ඇති තරං ඔන්චිලි පදින්ට පුළුවන් වෙයි . හැබැයි ඉතින් ඔච්චර උඩ . අම්මෝ.. පුළුවන් වෙයි නේ. මට සරකස් එකටමයි හිත . දැනුත් මං මේ හිතන්නේ ඒක ගැන තමයි . " මොකෑ අද කවදාවත්ම නැතිව පැත්ත ගහලා . සනීප නැති ව වද්ද චූටියෝ .." අම්මා ඇහැව්වා . " අම්මේ.. මටත් සරකස් කරන්න ඕනි . " අප්පොච්චා හොක හොක ගාලා හිනා වෙනවා. " පුළුවන් නං පටන් ගනිංකො ඒ කෙරුවාවත් . බොට ඔච්චර තමා අඩු . සරකස් කෙරිල්ල . පුළුවන් නම් ඔය කෙරුවාවත් කොරලා කඩා ගනිං කෝ මේ යසට තියෙන කොන්දයි අත පය හතරයි. අන්න එදාට තමයි බොට මේ අම්මගෙ හැටි පෙන්නන්නේ. ඇත්තමයි චූටියෝ ගහනවා මං බොට .. .." අප්පොච්චට හොඳටම හිනා. " මොකෑ උඹලා තප්පූලන්නේ " " ඇයි බං හාමිනෝ.. එහෙම සංගෙඩියක් වුනොත් කෙල්ලට තඩි බාලා හරියනවැයි බං . හරියට ගහෙන් වැටුණු මනුස්සයා ට ගොනා ඇන්න වගේ" ඔන්න ඒ පාර නං අම්මට අසූහාරදහට තරහා ගියා මං හිතන්නෙ . " එතකොට මේ මං ද ගොනා .ඔහේ තමයි මේ සරකසයක් බලන්න කෙල්ලව එක්කාසු ක

ොරං ගියේ . දැන් ඉන්නවා මෙතන කැකිරි පල පල . කෙල්ල ඔය සරකසයක් කරලා මොනා හරි කොරගෙන තිවුනොත් අන්න එදාට තමයි ඔහෙටත් ඔහේගේ ගෑණිගෙ හැටි පෙන්නන්නේ . ඔන්න නොකීවයි කියන්න එපා මං . මං ඉන්න එපෑ දැන් හිතේ ගැස්මෙන් .. මේකි මේ සරකස් කෙරිල්ල කොරන්න ගිහිං මොනා කර ගනීද කියලා බයේ. ආයේ ඔය පැත්ත පලාතක යන්නෑ ." මදෑ.. මම ආයෙමත් සැරයක් සරකස් බලන්න යන්න හිතං හිටියා. දැන් ඉතින් යන්න වෙන්නේ නෑ . අප්පොච්චට ආයෙමත් සැරයක් කිව්වට වැඩක් වෙන්නේ නෑ .මං දන්නෝනෙ ඉතින්. මං විතරක් නෙමෙයි අප්පොච්චත් අම්මට බයයි ද කොහෙද .මම දන්නවනේ ඒක . උඹලැ අම්මට මමත් බයයි චුටියෝ වෙලාවකට . අප්පොච්චාම කිව්වේ දවසක් . අම්මා එහාට යනවා. මෙහාට යනවා. ඒත් අප්පොච්චට තාමත් අම්මා බනිනවා . මොක වුනත් මං හිතාගෙන ඉවරයි දැන් . තව ටිකක් ලොකු වෙලා හරි සරකස් කරනවාමයි මමනං. අම්මා පස්සා පැත්තෙන් දූං පිටවෙන්න පාරක් දුන්නත් . නිමාලි ප්‍රනාන්දු..පාරෙ මිනිස්සු...... මං මේව ලියන්නෙ ඇයි කියලත් වෙලාවකට හිතෙනව. පාරෙදි වැරදි කරන අපේ මිනිස්සු අඩයාලම වගේ තැනක ඉන්නෙ නෑ. ඒත් කමක් නෑ, එක්කෙනෙක් දෙන්නෙක්වත් හිටියොත් " මාත් මේ වගෙ හැසිරෙනව, ආයෙනම් ඒ ගැන හිතට ගන්න ඕන " කියල හරි " අපි පාරෙදි කරන නොහොබිනාකම් අනිත් මිනිස්සුන්‍ට පේනව " කියල හරි හිතේවිනෙ. අනිත් පැත්තෙන් අපි මේ ළඟදි අඩයාලමෙන්ම කියවපු ලස්සන කථාවෙ වගේ මගෙ හිතේ තියන ඇරියස් එකවත් යම් තරමකට කවර් වේවිනෙ. අපි අතුරු පාරක ඉඳන් ප්‍රධාන පාරකට දානකොට අත් දැකපු දෙයක් මේ ලියන්නෙ. හුඟක් අතුරු පාරවල් ප්‍රධාන පාරට එකතු වෙන තැන්වල හරියට ප්‍රධාන පාරෙ එන්නෙ මොනවද කියල පේන්නෙ නෑ. හුඟක් තැන්වල කැලේ වැවිල, එක්කො කඩයක් අටවලා, නැත්නම් වාහනයක් නවත්තලා. සමහර තැන්වල ළඟ නැවෙන වංගුවක්. ඉතිං වාහනෙන් බාගයක් පාරට දාපුවම තමයි හරියට පාර පේන්නෙ. මගෙ වගේ බොනට් එක දිග වාහන වලට ඕක වැඩියෙන් බලපානව. පාරෙ මැදට වාහනේ ආවම ආයෙ රිවස් කරන්නත් අමාරුයි, ඉතිං ඔන්න එකෙක් එනව හෝන් එක උඩ නැගගෙන. හරියට උගේ ගෙදර අල්මාරියට මං ඇතුල් වුනා වගේ. ( ළඟින්ම එන වාහනනම් අපිට චුට්ටක් පාරට දාද්දි පේනවනෙ. නවත්තගන්න පුළුවන් . ඒත් ටිකක් ඈතින් එන වාහන පේන්නෙ නැතිව යනව.) මේක පාරක්, මේ මනුස්සයත් එයාගෙ වාහනේ ලයිසන් කරල තියෙන්නෙ, මේ ගස් නිසා පාර පෙනෙන්න නැතිව ඇති, දැං මං හෝන් ගැහුවොත් එයා පැනික් වෙන්න පුළුවන් , මං පොඩ්ඩක් ස්ලෝ කරල එයාට පාරට දාගන්න ඉඩ දෙන්න ඕන කියල හිතන උන්දලා බොහෝම කලාතුරකින් ඉන්නෙ. සමහර උන් එන්නෙ මීටර් සීයකට වඩා ඈතින්. උනුත් මිනීමරන්නා වගේ හෝන් ගහනකොට තමා ඉතිං වාහනේ ඌටත් නැතිව මටත් නැතිව පාරමැද නවත්තල හොම්බට දෙකක් අනින්න හිතෙන්නෙ. ඉරි වලින් විතරක් ලයින් වෙන්වුණු පාරවල් වල සමහරු යූටර්න් ගන්නව. ලංකාවෙ හැම තැනම යූටර්න් වලට වෙන්වුණු තැන් නෑනෙ. ඉතිං ඉස්සරහත් පිටුපසත් බලල හරවගන්න හදනකොට කොහේදෝ හිටපු බයික් කාරයෙක් හෝන් එක මිරිකගෙන එනව. ඌ තව තත්පරයක් පරක්කු උනොත් ලෝකෙ සූර්යයාගෙ ගුරුත්වයෙන් මිදිල ඈතට පාවෙලා යයි වගේ. සිග්නලුත් දාල, එළියට අතකුත් දාගෙන හරවගන්න හදන වාහනේ පාර මැදට ඇවිල්ලත් තියෙද්දි මුං හෝන් ගහගෙන, තව ඇස්ගෙඩි ලොකු කොරගෙන නැත්නම් බැනලත් යනවනෙ. ඒ වගේ වුනු කිහිප සැරේක තව ටිකක් ඉස්සරහට දාල නවත්තල "ඇයි, අතක් පයක් කැඩෙයිද ටිකක් ස්ලෝ කරානම් ? " කියල අහල තියනව. එක සැරයක් මං දැක්ක වයසක මනුස්සයෙකුට එකෙක් බැන්න. වයසක අය තනියම පයින් යද්දි පාර මාරුවෙන තැන් ගැන හිතන්නෙ නෑ. ඒ මාම පොඩි බෑග් එකකුත් අරගෙන අනිත් අත උස්සගෙන හෙමීට පාර මාරුවෙන්න ගියේ. වෑන් එකක් ඇවිත් ඒ මනුස්සයෙගෙ වදින්න වගෙ නතර කරල ඩ්‍රයිවරය ඇහුව " මැරෙන්න හදනවද " කියල. මමත් හිටියෙ පයින් යන ගමන්. මට එකපාරම කෑගැස්සුනා "ඕයි, බූරුවො" කියල. අර ඩ්‍රයිවරය ඊට පස්සෙ මගෙන් ගේම ඉල්ලනව. වචන හුවමාරුවකින් පස්සෙ මං ඌට කිව්ව " ඒ මනුස්සයා පාර මාරුවෙනකම් වාහනේ නවත්තගෙන, ඒ යන දිහා සන්සුන්ව බලාගෙන ඉඳල, එයා පරිස්සමින් අනිත් පැත්තට ගියා කියල උඹේ හිතට සහතික කරගන්න පුංචි වෙලාවක් අයින් කළානම් උඹට ඔය තරහව වගේ දහස් ගුණයක සතුටක් ලබන්න තිබුන" කියල. මං මේ ලියන ඒවගෙ කිසි පිළිවෙලක් නැති වෙන්න පුළුවන්. මතක් වෙන විදියටනෙ ලියන්නෙ. ඊළඟට හෙඩ් ලයිට්... නීතියක් ධර්මයක් තියනවනෙ ඉස්සරහින් වාහනයක් එනවනම් ඩිම් කරන්න ඕන කියල. සමහරුන්ට ඕක මතකයි. ඒත් හුඟක් අයට මතක නෑ. මතක් කරපුවම මතක්වෙන අයත් ඉන්නව. ඒත් තවත් සමහරු ඒක ගණන් ගන්නෙම නෑ. ඇත්තටම හෙඩ් ලයිට් වැදුනම පාර පෙනෙන්නෙ නෑ. කට්ටියක් කියනව ඒ වාහනේ ආපු හැටි, ආයෙ පාත් වෙන්නෙ නෑ කියල. ඒක පොඩි උත්සාහයකින් හදාගන්න පුළුවන්. පිටුපසින් එන වාහන හෙඩ් දාගෙන එන එකත් මාරම හිසරදයක්. කණ්ණාඩි වලින් කෙලින්ම ඇහැට. ඒකනම් ගොඩාක් අය කරන වැරැද්දක්. ඒ වගෙ වෙලාවට ඉතික් ඕවර්ටේක් කරන්න දීල අපිත් හෙඩ් එක දාගෙන ටිකක් දුරවත් පන්නන්නයි තියෙන්නෙ. මමනම් ‍රෑට පයින් යන හෝ පාරෙ හිටගෙන කතා කර කර ඉන්න කවුරු හෝ දැක්කත් ලයිට් ඩිම් කරනව. ඒ කවුරුත් මාව නවත්තල ස්තුති නොකරාවි. ඒත් මගෙ ලයිට් නිසා ඇතිවුනු අපහසුව නැතිවුනාම එයාගෙ හිතේ මා ගැන අංශුමාත්‍ර හෝ පහන් හැඟුමක් ඇතිවේවි. මං ඒකට ආසයි. මං ඉස්සෙල්ල ලියපු එකට එක මහත්තයෙක් කමෙන්ට් කරල තිබුන පුංචි ලස්සන කතාවකින් මම අද ලියවිල්ල ඉවර කරන්නම්. මං එක වෙන්න ඕන කියල ලේ කෝප කරගෙන තමන්ගෙත් අනුන්ගෙත් ජීවිත එක්ක සෙල්ලම් කරනවට, දඩ කනවට වඩා ලක්ෂ කෝටි වාරයක් වටිනව , තව කෙනෙකුට ඉඩ දීල ඒ ලැබෙන පුංචි හෝන් පාරකින් , මන්දස්මිතයකින්, නැවෙන හිසකින්, එසැවෙන අතකින් ලැබෙන මානුෂීය ස්තුතිය හදපුරා‍ පිලිගන්න එක. ඒ වගෙම ඔය බුම්මගෙන පුම්බගෙන පාරෙ හයිරං පාන ඕනම කෙනෙක් මතක තියාගන්න ඕන, ඒ ඒ අවස්ථාවන් වලදි මූණට නොකිව්වට හැමකෙනෙක්ම එයාලට විවිධ ආකාරයේ පැතුම් ගෙන එනබව. ඒව මොනවද කියල මේකෙ ලියන්න ඕන නෑ. හැබැයි ඉතිං ඔය හයිරං වලින් බැට කාපු කවුරුත් - " සුවපත් වේවා! කියලනම් කියන්නෙ නෑ ඉතිං... අමරසිරි .කෙටි කතාවක් නිහඩ ණයකාරයා❤ "කෙල්ලේ මේ මාළු ටික ගෙට ගෙනිහින් අම්මට දී$,පන් මැණිකේ..." "මට එපා අම්මෝ අපේ අම්මා ඕක ගන්නේ නැහැ බාප්පේ..." "කෙල්ලේ.. පුතේ... මම උ$බේ බාප්පා තාත්තාගේ එකම මල්ලී මම බලන්නේ නැතුව වෙන කවුරු බලන්න ද ? "කෙල්ලේ..... මාධවී...උ$ඹ මොකද ඔය කඩුල්ල ලඟට වෙලා පාරේ දිග පළල මනිනවද ? "මේ බාප්පා මාළු ගෙනැත්..." "ගිහින් දෙන්න කියපන් මහ උන්දැට මට තාම අතපය හයිය තියෙනවා උබට කන්න බොන්න දෙන්න." සීතාගේ සැමියාගේ බාල සොහොයුරා වූ කමල් කඩුල්ල පැන ගෙට ආවේය. "උ$ඹ මගෙන් කුණු$$%හරුප අහගන්නේ නැතුව මේක කෙලීට හදල දීපන් මේ බෑග් එකේ තව අඩුම කුඩුම ටිකක් ඇති කෙල්ලට කටට රහට කන්න දීපන්. සීතා ඔහු දෙස හෝ නොබැලීය. කමල් කේන්තියෙන් පිටව ගියේය. සීතා කමල් දෙස බලා හීල්ලුවාය. අවසන “මගෙ ණයකාරයා” යැයි අමුතු සිනහවකින් මුහුණ සකසා ගෙන කීවාය. ඈ දෙස බලා සිටි මාධවී බොහෝ වේලාවක් යන තුරු ණයකාරයා යැයි මුමුනමින් අර්ථය සිතන්නට විය. මාධවීගේ පියා වු රන්ජන් මීට මාස කිහිපයකට පෙර බීමතින් දුම්රියක ගැටීමෙන් මරු මුවට පත් විය. වයස විසිපහක තරම් ළාබාල අවදියේ සිතා කනවැන්දුම් වූ අතර මව පියා කුඩා කල අහිමි ඈ හදා වඩා ගත්තේ රන්ජන්ගේත් කමල්ගේත් මව වූ ඇනීටාය. ඒ ණය පියවීමට වයස දාහතක් වෙද්දී රන්ජන් හට ඈ බිලි වෙද්දීත් ඈ කමල්ගේ පෙම්වතිය වී සිටියාය. කොරළ වැල්ලේ කෙතරම් ගැහැණුන් සිටියද නිල බිරිය ලෙස සීතා පත් කර ගැනීමට රන්ජන් දෙවරක් නොසිතීය. සීතා පාන්දරින් අවදි වී වැඩ නිමකොට මාධවී පාසලට යවා වැල්ලට යෑමට සිතා දොර විවෘත කලාය.. එහෙත් ......... උදේ පාන්දරම ඇනීටා දොරකඩ...විය. "කෝ මේ ව$$බැ..@# මගේ එක කොල්ලෙක් මරා ගත්තා මදිවට දැන් අනික් එකාවත‍් අල්ල ගන්න ද හදන්නේ.." උදේ පාන්දරම ඇනීටාගේ හඩ කන වැකුණු සැනින් සීතා දොර වසා දැම්මාය.. වරුවක් පමණ සීතාටට බැන අඩ ගසා ඇනීටා පිටව ගියේ ප්‍රතිවාදියා මෙල්ල කිරීමේ හොදම ක්‍රමය වූ නිහඩ බව සීතා භාවිතා කල නිසාය... "කෙල්ලේ ය$මන් පරක්කු වෙනවා" මාධවී අනෙක් ළමුන් සමග පාසැලට පිට්ත් කල සීතා ලෙල්ලමට ගියාය. ජීවිතයේ ප්‍රථම වරට ඈ මාලු වෙළදාමට අඩිය තිබ්බාය. "ආ සීතා ව$රෙන් ව$රෙන් බං මොකෝ පස්සට ගිහින් ඒයි විල්බා මේ කෙල්ලට හොඳ මාළු ටිකක් දී%$පන් හවසට ගනන් හිලව් බලමු." මාලූ මුදලාලිගේ හඩට සියල්ලන් සීතා දෙස බැලීය. මුදලාලිගේ නෙත් ස්කෑනරයක් මෙන් ඇගේ ලැම මත විය. සීතා ඉදිරියට යන්න හැදුවා පමණි කවුරුන් හෝ ඇගේ අතින් ඇදි අතර ඈ නැවතුනේ ඔහුගේ පපුවේ වැදීය. "ප$%ල බැ..#$ ගෙදර තොට මොන අඩුපාඩුවටද මෙහෙ ආවේ.." දඩුඅඩුවකට අහු වූවා සේ සීතාගේ අත සිර වුණි. "ආහ්..ආව්..රිදෙනවා අනේ අතාරින්නකෝ" ඔහු මුවින් නොබැන ඈ ඇදගෙන ගියේය. කමල් ඈ ඇදගෙන ගොස් ගෙට දමා දොර වසා සීතා ළඟට පැමිණියේ දෑස් මත කඳුලක් රඳවාගෙනය. "ඇයි රත්තරන් උ$ඹ මට මෙහෙම කරන්නේ? උ$බට මං ආදරේ කලේ උඹ මහ ගෑණියෙක් වෙන්නත් කලින් අය්යා උබට කරදර කරපු වෙලෙත් මම කිව්වා කමක් නෑ මට උ$ඹ ඕනි අපි කොහෙ හරි යමු කියලා උ%ඹ එදත් මාව පිළිගත්තේ නැහැ..." ඈ නිහඩව බිම බලා සිටිනවා විනා වදනකු හෝ නොදෙඩීය "ඇයි මගේ අම්මා උ$ඹ මට ආදරේ නැද්ද? මාව අප්පිරියයි ද? ම්.." ඔහු පැනයෙන් සීතා නිරුත්තර වූනි..ඈ ඔහුට ආදරය කරන තරම් ඇගේ දියණියගේ පියාටවත් ආදරය කර නොමැති බව දන්නේ ඈ පමණි .තවමත් 25 වන වියේ පසු වන සීතා ඔහු දුටු විට ඇති වන ඒ සියලු ආදරණීය හා රාගික හැඟුම් මැඩ පවත්වා ගන්නේ තමා කණවැන්දුම් දරුවෙක් සිටින මවක් බව සිහිපත් කරගෙනය. ඇගේ දෑසින් කඳුළු කඩා හැළුනේ ඇගේ අසරණකම සිහි වූ නිසාය " හරි හරි කමක් නැහැ මම උබටත‍් එක්කම ආදරේ කරන්නම්....උඹ." ඔහු නැවත යමක් කියන්නට පෙර ඈ ඔහුට තුරුල් උනේ දරා ගත නොහැකි දුකකින් හඬ වැටෙමිනි. ජීවිතයේ ප්‍රථම වතාවට ආදර

ණීය සිප වැළඳ ගැනීම් පිළිබඳ අත්දැකීම් ඈ ලැබුවාය. සීතා ඔහුගේ දෙතොල් පහසින් උමතු විය. ඇයට දැනුනේ තමා වෙනම ලෝකෙක සැරි සරන බවය. මින් පෙර නිදි යහනේ මන්දගාමී අත්දැකීම් ඈති තමා මෙසේ ක්‍රියාශීලී වූයේ කෙසේ දැයි සිතන විට ඇයට තමා පිළිබඳව ලැජ්ජාවක් ඈතිවුණි.සියල්ල අවසානයේ ඔහුට මුහුණ දීමට නොහැකි කෝල බවක් දැනුණි. "උ"$ඹ මගේ...මතක තියාගනින්... උඹ මගේ විතරයි. යළි යලිත් උමතුවෙන් මෙන් ඈ සිප ගනිමින් ඔහු කෙඳිරිය. "කෝ අහකට වෙන්න තව ටිකකින් කෙල්ලත‍් එයි.. මොනාහරි රත් කරන්න ඕන." "ටිකක් හිට$පන් මයේ අම්මා මට මේක හීනයක් වගේ..." "ඉ$ඳා මල කෝලම් නාකි විසේ ගෙටත‍් උසයි කියන්නේ නිකන්ද" "කොහෙද බො$ල නාකි හිට%පන් මම උ$බට පෙන්නන්න..." කමල් යලි ඈ තමාට නතු කර ගැනීමට උත්සාහ දරද්දී ඇ ඇදෙන් බිමට පැන්නාය.. ඈ උයන ගෙට දිව ගියේ ඔහුට තේ ටිකක් සාදා කෑම ටිකක් පිලියෙල කිරීමටය. මොහොතකට ඈ මවක් බව ඈටම අමතක වීමට තරම් ඔහුගේ උණුහුමින් ක්‍රියාශීලී වී ඈත.සිත පිරී ඇති මේ සතුට කෙසේ නම් පවසම් දෝ කියා සිතුණි.. "අම්මේ... බඩගිනි අම්මේ..." මාධවී ගෙට ගොඩ විය. "හානේ.... බාප්පා..." කමල් දැකි ඈ සතුටින් කෑගැසීය "මෙහෙ වර හොර කෙල්ල කන්න කලින් මූණ කට හෝදගෙන වරෙන්.." "බාප්පා කවන්නකෝ..ඈ ඔහුට තුරුළු වෙද්දී ඒ සිත දරු සෙනෙහසකින් පිරී ගියේය..එදා සිට ඔහු මවගේත් දියණියගෙත‍් ආරක්ෂකයා විය. මාධවී හට ඔහු ආදරය කරන තරම් ඇගේ පියා වන ඔහුගේ සොහොයුරාවත් ආදරය කර නොමැති බවට සීතා සාක්ෂි දරන්නේය.. දියණිය දිනකට අම්මා කියනවට වඩා වාර ගණනක් බාප්පා කියයි.ඇය ඔහුට අපමණ ආදරයක් දක්වයි. මෙය සසරේ බැඳීමක් යැයි සීතාට පමණක් නොව ඕනෑම අයෙකුට සිතේ. කමල්ගේ අම්මා නොසෑහෙන සේ බැන අඬගසා දැන් එය නවතා ඇත.ඇය මහගෙදර වාසය කරන අතර කමල් හෝ දියණිය ඇගේ ආහාර ගෙන ගොස් දෙයි. "ඒයි මේ ඇහුණ ද? මේ පැත්තට හැරෙන්නකෝ..." "මෙකීගේ මුකුළුව මොකෝ කියන්නේ ම්...? "විහිළු නෙවෙයි අපි දොස්තර කෙනෙක් ලඟට යමු..." "මොකටද?? ඇයි මයේ අම්මා මොකෝ.." අපිට දරුවෙක් නැත්තේ ඇයි තාම? දැන් මාස අටක් නවයක් උනා..අම්මත් කීප සැරයක් ඇහුවා කොලු පැංචෙක් හැදුවා නම් මොකෝ කියලා" "ඇයි බං මේ ඉන්නේ මැණිකක් අපිට.. තව මොකටද..ම්..එතකොට උබේ ආදරය තුනට බෙදෙනවා.. මට දැනටමත් මදි..ඕනී නැහැ ඕනී නැහැ" ඒ උනාට අනේ....ඔහු ඈ සිපගන්නට විය."අහන්න කෝ අනේ..." "ආයේ කතා එපා මැණික මේ ඇති අපිට.. දොස්තරලා ඕනී නැහැ එන එකා එන වෙලාවට එයි." ඔහු කල්පනාවකට වැටුණි ඇයගෙන් මේ සියල්ල වසන් කර ගත යුතුය. සැමදා මේ රහස රැක ගත යුතුය.ඒ ඇයව රැවටීමට නොව හුදු මොවුන් දෙදෙනා සතුටින් තැබීමටය. තම පහසින් සැනසී ඇය නිදාගත් පසු කමල් කල්පනා ලොවක අතරමං උනි. මේ පුංචි කෙල්ල හා සීතා තමාගේ මුළු ජීවිතේම උනේ කෙසේ දැයි ඔහුටද නොතේරුණි... වසර කිහිපයකට පසු...❤️❤️❤️ "බාප්පේ.... බාප්පේ... මම කැම්පස් පාස්.." "අනේ මගේ කෙල්ලේ මොකද මේ ඇයි? සීතා හා කමල් දෙදෙනාම සාලයට දිව එමින් විමසීය. "මම කැම්පස් පාස් මම ලංකාවෙන්ම තුන්වෙනියා කියලා ලොකු සර් කිව්වා" "අනේ දේව මෑණියනේ...සීතා දෑත් ඉහළට ඔසවා වැද නමස්කාර කලාය. කමල් මෙන්ම සීතා ද මාධවී තුරුළු කර ගත්තේය. "මගේ කෙල්ල උබට මොනාද ඕනි මයේ අම්මා.කියාපන්..." ඉරද හද ද? මාධවී ඔසවා ගත් කමල් විමසීය "අනේ බාප්පේ...මාව බිමින් තියන්න.." මාධවී සිනාසෙමින් පැවසුවාය "මේ මනුස්සයට නම් පිස්සු ඕකි දැන් ලමිස්සියෙක් පොඩි එකෙක් නෙමෙයි.." "බලාපන් උබේ අම්මගේ ඉරිසියාව වරෙන් උබවත් වඩාගන්න.." "අනේ වැඩේමයි... නාකි හුරතල්.." "මේකීගේ කටේම තියෙන්නේ නාකි හිටපන් මම නාකිකම පෙන්නන්න.." නොසිතූ සේ කමල් ඈ දෝතට ගත්තේය ඔවුන් දෙස සිනාසෙමින් බලා සිටි මාධවී කඩුල්ල අසලටම ගොස්.. "මම ආච්චි අම්මට කියල එන්නම්.." කියමින් පිටව ගියාය නිවස තුලට පිවිසි සැනින් සීතා ඔහු වෙත ගොස් ඔහුගේ දෙපා පාමුල වැටුණි "මගේ දෙයියෝ ඔයෑයි නිසයි මේ හැමදෙයක්ම.." "නැගිටපන් මයේ අම්මා උබලා දෙන්නට නොකර මම වෙන කාට කරන්නද? සීතා කල්පනාවකට වැටුණි. මේ දේවතාවා නොසිටින්නට අද මේ සතුට තමන් දෙදෙනාට නැත.කිසිදා ඔහුගේ දරුවෙක් පිළිබඳව උනන්දුවක් තිබුණේ ද නැත. ඒ පිළිබඳව කතා කරනා සෑම විටම එය මග අරින්නේ තමා ඔහුගේ වසඟයට ගෙනය. හොදින් උසස් අධ්‍යාපන කටයුතු කල මාධවී විශ්වවිද්‍යාලයේ කතිකාචාර්‍යවරියක් විය. ඈ අම්මාට වඩා බාප්පාට ආදරය කලාය. "කෙල්ල ආණ්ඩුවේ ලොකු රස්සාවක් කරනවා කියන එක මට තාමත් හීනයක් ඔයා නිසයි මේ හැමදෙයක්ම.." "නැහැ බං උබලා දෙන්නා නිසයි මම අද සතුටින් ඉන්නේ ඒ වගේම මම සම්පූර්ණ උනේ. උබට පිං මයේ අම්මා..." ඔහු බොහෝ සෙනෙහසකින් ඈ සිපගත්තේය සියල්ල එසේ වූවද...එදා ඒ අදුරු දිනය උදා විය. "දුවේ අනේ පුතේ..." "ඇයි අම්මේ හෙලෝ.... අම්මා..... හෙලෝ....හෙලෝ...." "බාප්පා කතා කරන්නේ නැහැ පුතේ අනේ උදේ නැගිට්ටේ නැති නිසා මම බැලුවේ ඇයි කියලා.." මාධවී රෝහල් කොරිඩෝවේ පුටුවකට වැටුණි. ඉකිය සිර කරගත් නමුදු කදුලු සිර කල නොහැකි විය. "මගෙ ආදර බාප්පා.... අනේ මගේ ආදර බාප්පා.. මේ ලස්සන ජීවිතයේ නිමැවූම්කරු අපිව දාල යන්න ගිහින්..." මාධවී තනිව මුමුණන්නට විය. කමල්ට අවසන් ගෞරව දක්වන අවස්ථාවේ සීතා ඔහු දෙස බලා “මගේ ණයකාරයා” යැයි කීවේ කමල්ගේ කුකුල් මතට වැටෙමිනි. පුංචි කාලෙ නොතේරුණු එහි අර්ථය දැන් මාධවී හට තේරුම් ගිය හෙයින් ඈ කෑගසා හඩන්නට විය.. "අනේ...හ්..නැගිටින්නකෝ බාප්පේ..මම ඔයාට ණය ගෙවන්න හිතලවත් නැහැ.. අනේ..හ්..මට ඒ ණය ගෙවන්න දෙන්නකෝ බාප්පේ..හ්... මට ඉර හද එපා රත්තරනේ..අනේ නැගිටලා ඔයා නැතුව ජීවත් වෙන හැටි කියලා දෙන්නකෝ බාප්පේ..." එහි සිටි කිසිවෙකුට හෝ තම කදුලු සගවා ගත නොහැකි විය. හත් දවසෙ දානයෙන් පසු කමල්ගේ හොඳම මිතුරා වන සරත් මව හා දියණිය වෙතට පැමිනියේය. "මට උබලා දෙන්නටම කියන්න දෙයක් තියෙනවා. දැන් මම පොරොන්දු කැඩුවට කමක් නෑ මට පවු නෑ." ඔහු දෑසේ වූ කදුලු පිස දැමීය. "සිතා නංගී උඹව බැන්ද ගමන් කමලයා මා එක්ක ගිහින් වද සැත්කම කලා.." මව මෙන්ම දියණියත් "අනේ දෙවියනේ ඇයි ඒ... "කිව්වේ එකටමය "ඌ කැමති උනේ නෑ උගේ දරුවෙක් හදන්න මොකද ඌ අතින් මේ කෙල්ලට වෙනස් කමක් වෙයි කියලා." ඊට පසු සරත් කියු කිසි දෙයක් මාධවී හට ඇසුනේ නැත. බාප්පාගේ පින්තූරය අතට ගත් ඈ එය තුරුල් කරන් බොහෝ වේලා හඬ වැටුණි ඔහු කිසිදා තමාට ඔහුට තාත්තා යැයි කියා අමතන ලෙස ඉල්ලා නැත අම්මා ද ඔහුට එසේ අමතන්න යැයි කියා නැත. තමාටද ද එසේ කරන්නට සිති නැත. මාධවී ඒ සිතුවිලි අතර තනි වුණි. කාරයේ යතුර ගත් මාධවී ඔහුගේ සොහොන වෙත මල් කලඹක් රැගෙන ගියාය. ඔහුගේ සොහොන අසල දන ගසා මල් කලඹ තැබුවාය.. තාත්තේ....අනේ... තාත්තේ.. නැගිටින්නකෝ... ඔයාට ඇහුණද මම තාත්තේ කිව්වේ... බාප්පේ.. ඔයාට ඇහුණද මම තාත්තේ කිව්වේ... මට සමාවෙන්න....රත්තරන් තාත්තේ.. ඈ බොහෝ වේලාවක් සොහොන මතට වැටී හැඩුවාය. රාත්‍රියේ නිදන්නට පැමිණියද නින්ද සීතා අසලක හෝ නොවීය. ඇය ආදරයේ පන්හිඳ ගෙන හදවතේ පත් ඉරුවක මෙසේ සටහනක් තැබුවාය.. අද මගේ ණයකාරයා නික්ම ගොස්ය. මගෙත් දියණියගෙත‍් ජීවිත අපූරුවට පින්තාරු කල ආදරණීය සිත්තරා නික්ම ගොස්ය. ඔහු මගේ ජීවිතයට පැමිණිමට පෙර මා දෑන සිටියේ ලිංගික ජීවිතය යනු හුදු පිරිමියා සතුටු කිරීමත් දරුවන් වැදීමත‍් පිණිස සිදුවන කාර්යයක් බවය.යහනේ උඩුබැලි අතට දිගා වී දෙ ඇස් පියාගෙන සියල්ල ඉවසා සිටි මට ඊට එහා ආදරණීය ආධ්‍යාත්මික බැඳීමක් කියාදුන් මගේ ආදරණීය සොදුරු අඥාදායකයා නික්ම ගොස්ය.ඉතින් සසර පුරා මා ඔබ සමග එමි.මෙයින් මතු මගේ කුස තුළ වැඩෙන සියලු දරුවන්ගේ පියා ඔබම පමණය.අප දියණිය සෑම බවයකම පියා ලෙස ඔබවම පතන බව මා දනිමි. මෙවැනි බෝසත් මිනිසුන් දැනුදු අප අතර සිටිති. නිහඩ ලෙස තම යුතුකම් ඉටුකොට පෙරළා කිසිත් බලාපොරොත්තු නොවි නිහඩව නික්ම යති. ඔවුන් මෙලොව පැමිනෙන්නේම සතුට බෙදා දීමට පමණක්මය.. ඔවුන් නිහඩ ණයකාරයන් වේ.. .. .. ✒ Chamari P Senarathneපිළිල (කෙටිකතාව) "ඇයි අපිට පැනලා යන්න බැරි…" ඈ එක්වරම මගේ මුහුණට එබෙමින් විමසා සිටියේ මා පුදුමයට පත් කරවමිනි. කිසිදා නොඇසූ දෙයක් හදිසියේම… " අපි හාවෝ නොවන හින්දා…" " ඔයාට හැමදෙයක්ම විහිළු…" ඇයගේ සුදුමැළි මුහුණ තුළ පැවතියේ ඒ මොහොතෙහි වැස්සට පෙර අහසෙහි පැවති අඳුරයි. තදින් හමා යන ශීත සුළඟින් ගසා බසා පැමිණි කොළ රොඩු ඇයගේ රැළි නඟන කෙහෙරැලි අතර අනවසරයෙන් නවාතැන් ගත්තේ ඒ මුහුණෙහි පෙනුම තව තවත් විකාරරූපී කරවමිනුයි. " අපිට කැමති දේවල් හැම වෙලාවෙම සිද්ධ වෙන්නේ නෑ මාශි. වෙලාවකට අපිට දරාගන්න වෙනවා මහපොළව වගේ. ඔයාව මම අද අරන් යනවනම් මට ජීවත්වෙන්න අළුත් තැනක් හොයාගන්න වෙනවා. මොකද අපේ ගේ ඇතුළේ තව කෙනෙක්ට ඉඩ හදා ගන්න අමාරුයි…" ඈ බුම්මාගෙන අසා සිටියාය. කිසිවක් තේරුම් ගැනීමට නොහැකි තරම් වයසේ එවුන් නොවූ අප මීට වඩා පරිණත විය යුතුයැයි මගේ හැඟීම විය. "ඔයාට හැමදාම නිදහසට හේතුවක් තිබ්බා. ඔයාට ඕන මගෙන් ගැළවෙන්න…" සිය පපුවෙහි සුරත තබා එක්වනම නැඟී සිටි ඈ සිය අත් බෑගය උරයෙහි හොවාගත්තේ පිටව යාමට මෙනි. ඇයගේ මුහුණෙහි වූ වේදනාත්මක බව දුටු මා ද ඇයත් සමඟම නැඟී සිටියේ කුතුහලයෙනි. "ඔයා අසනීපෙන්ද ?..." " ඒක කාටවත් වැඩක් නෑනේ… " ක්ෂයරෝගියෙකු මෙන් පපුවෙහි අත තබා නොනවත්වා කසින්නට වූ ඈ සිය ලේන්සුවෙන් මුව වසාගනිමින් මා දෙස මොහොතක් බලාසිටියාය. "මං යනවා…" "අපි ආයේ හම්බවෙන්නේ කවද්ද?..." " තේරුමක් නැති දේවල් ගැන කතා නොකර ඉමු අපි…" කෝපයෙන් පවසා සිටි ඈ පිටව ගියේ නැවත වරක් මා දෙසට බැල්මක් හෝ නොහෙළාය. එදින සවස මා නිවසට ගිය පසු ඇයට ඇමතුම් කිහිපයක්ම ලබාගත් නමුදු ඈ ඒ කිසිවකට ප්‍රතිචාර නොදැක්වූයේ මා සමඟ වූ කෝපයෙන් විය යුතුය. ඇය මුහුණුපොත පවා අක්‍රිය කර තිබුණේ මා හට කිසිඳු පණිවිඩයක් ඈ වෙත ලබාදීමේ අවකාශය අසුරාලමින් ය. මුදුන් මුල දිරා

ගිය පවුලකට මුක්කුව ගසාගෙන සිටින මා වැනි තරුණයෙකුව තේරුම් ගැනීමට මීට වඩා ඈ දක්ෂ විය යුතුයැයි මගේ සිතිවිල්ල විය. වඟකීම් හා සිත්තැවුල් වලින් සීරිගිය මගේ සිත තුළ ඈ කෙරෙහි වූ ආදරය මඳක් එදින හීන වී ගියේය. ඒ වෙනුවට ඇය ක්‍රියාකළා වූ ආකාරය පිළිබඳ උපන් පිළිකුළක් මගේ සිත තුළ රජයන්නට වූවේය. ඈ , මා හමුවූ අළුත මා වෙත සිහිවටනයක් සේ ලබාදුන් ඉද්ද පැළයේ මල් පිරී ඇති අයුරු මට පෙනෙයි. ඉද්ද පැළයෙහි පිරී ඇති කිරි ඉද්ද මල් සමච්චලයට මෙන් මා දෙස බලා සිටියි. එක්වරම පැන ඉද්ද පැළය උඳුරා විසිකර දැමීමට මා හට සිත්වූවත් එය සිදුකිරීමට තරම් සවි ශක්තියක් මා තුළ නොවුණි. කිසිවක් කර කියා ගැනීමට නොහැකි වූ අසරණ බවින් මා ඉබාගාතේ ඇවිදින්නට වූයේ මා සිත තුළ උපන් දුක තුනී කරගැනීමේ උත්සහයක් ලෙසිනි. ඇයගේ ප්‍රියවදනින් සැනසීමට පත්ව සිටි මා ඇයගෙන් මිදුණු ඒ දින කිහිපය ගත කළේ උමතුවකින් මෙනි. ඒ උමතුව වඩාත් ප්‍රභල වූ එක් දිනයක ඇයගේ නිවස ඉදිරිපිටට ගිය මා ඈ හෝ ඇයගේ පවුලේ කිසියම් අයෙකු පිටතට පැමිණෙන තුරු රැකවල් ලා බලාසිටියේ පිස්සෙකු ලෙසිනි. හෝරාවකට ආසන්න කාලයක් නිවස ඉදිරියට වී බලා සිටි මා එතනින් පිටවී යාමට සැරසෙත්ම ලැබුණ දුරකථන ඇමතුමෙන් නැවතත් මා නිශ්චලව ගියෙමි. ඒ ඇයයි… ආදරණීය ඇයගේ හඬයි… "හෙලෝ…" " ඔයාට මොකක්ද වෙලා තියෙන්නේ මාශි. ඇයි මෙහෙම කරන්නේ…" " ඔයා ඔතන තවදුරටත් හිටඟෙන හිටියොත් මට සිද්ධවෙනවා තාත්තට කියලා ඔයාව එළවලා දාන්න…" ඇයගේ වදන් මුගුරු පහරවල් මෙන් තදයැයි මට හැඟිණි. "ඇයි මේ?..." "මොකද… මම දැනටමත් වෙන කෙනෙක්ගේ වෙලා ඉවරයි. මට එයාව අතාරින්න බෑ…" ඇය දුරකථන විසන්ධි කළ ඒ මොහොතේ සූර්‍යාලෝකයට නිරාවරණය වූ ඉටිපිළිමයක් සේ මා දියවී ඇදහැළෙනු මට දැනිණි. එතැන් සිට ගත වූ සෑම නිමේෂයකම මා සිටියේ මරණය කරෙහි හොවාගත් මිනිසෙකු පරිද්දෙනි . මා කෙතරම් අසතුටින් පසුවූවත් මාශි ගතකරන්නේ ප්‍රීතිමත් ජීවිතයක් බව මා මුහුණුපොතෙන් දැකගත්තෙමි. මා බෙහෙවින්ම ආශා කළ ඇයගේ දිඟු කළුවන් කෙස් කළඹ විවිධ වර්ණයෙන් හැඩ ගන්වා කෙටි කර ඇති බව දුටු මට ඈ කෙරෙහි වූ අප්‍රසාදය තව තවත් වර්ධනය විණි. ඈ නොනවත්වාම මා රිදවමින් සිටියි. "ඇයි මේ කොණ්ඩේ කොට කරලා…" ඉවසිය නොහැකි තැන මා ඇයගෙන් පණිවිඩයක් යොමා විමසීමි. "එයාගේ කැමැත්තට…" ඈ සිත සැනසෙන අයුරින් පිළිතුරක් හෝ නොඳුන් හෙයින් මා තව තවත් අංශු වලට බිඳී ගියෙමි. "ආයෙත් තමුසේ ගැන මම හොයන්නෑ…" " ලොකු දෙයක්. සතුටුයි…" ඈ පිළිතුරු බඳින්නේ කිසිඳු හැඟීමකින් තොරවයි . තව දුරටත් මිරිඟුවක් පසුපස හඹා යාමේ තේරුමක් තිබේද? මා ඇයගෙන් මිදීමට පටන්ගත්තේ එදිනයි. වෙනදාටත් වඩා කාර්‍යබහුල අයෙකු සේ දිවි ගෙවීමෙන් මට ඈ අමතක කළ හැකි වූවත් සුපුරුදු ස්ථානයන් නෙත ගැටීමෙන් නැවත ඈ මතකයට නැඟීම වළක්වා ගැනීමට මට නොහැකි විය. එහෙයින්ම මෙතෙක් කල් වාසය කළ පෙදෙසෙන් මිදී නුපුරුදු පරිසරයක රැකියාවක් කිරීමට මට සිදු වූ අතර එයින් මා හා නිවැසියන් අතර තිබූ සබඳතාවද මුදල් හුවමාරුවන්ට පමණක් සීමාවීමත් මට දරාගැනීමට සිදු විය. ඒ පරිසරයෙහි රැකියාව කිරීමට සිඳුවීමම අප්‍රියජනකය.නුපුරුදු පටු මාවත්හි අතරමං වෙමින් නොදන්නා මුහුණු හඳුනාගන්නට උත්සහ ගනිමින් අපහසුවෙන් හය හත් මසක් වැඩකිරීමෙන් අනතුරුව මා නැවතත් ගමට පිටත්ව ගියේ නැවතත් ඒ පෙදෙසට පය නොතබන බවට මා හටම ශපථ කරගනිමිනි. ගමට ගොස් දින කිහිපයකට පසුව මා පෙර නිරන්තරයෙන් ගමන්කළ උද්‍යානය වෙත ගමන් කිරීමට එක්වරම මට සිත්වූවේය. ප්‍රේමයේ රසමුසු තැන් තැවරී ඇති උද්‍යානයද මගේ සිත මෙන් පාළුය. පෙර ජනී ජනයාගෙන් පිරී පැවති උයන මෙලෙස පාළුවට ගියේ කෙසේද…? සුපුරුදු බංකුව මතින් අසුන්ගත් මා හිස් දෑසින් පාරේ යනෙන වාහන දෙස බලා සිටියේ අතීතස්මරණයෙහි ගිලෙමින් කාලය ගෙවාගැනීමටය. පාරෙහි ගමන් ගන්නා නන්නාදුනන මිනිසුන් අතරින් උද්‍යානයට ඇතුළු වූ එක් සුපුරුදු රුවක් ගල්ගැසී සේ මා දෙස බලාසිටියේ කලබල වූ ලෙසය. ඒ තුන් වසරක් පුරාවට මා පෙම් කළ, මගේ සිත තුළ වාසය කළ යෞවනිය ය. ඇයගේ රුව නෙත ගැටීමෙන් එක්වරම මා තුළ කළබලයක් ඇති වූ නමුත් මා එය පිටතට නොපෙන්වා සිටීමට ප්‍රවේශම් වූයේ, ඇතැම් විට ඈ සිය නව පෙම්වතා හමුවට ආවා විය හැකි බැවින් ය. නිසොල්මන්ව මා දෙස මොහොතක් බලා උන් ඈ අනතුරුව නිශ්ශබ්දව පැමිණ මා අසුන්ගෙන සිටි අසුනේ පසෙකින් අසුන් ගත්තාය. අප දෙදෙනා අතර මොහොතක් පැවති නිහඬතාවය බිඳිමින් මා පළමුව හඬ අවදි කරේ ගොළුවන් සේ හිඳීමට තරම් වෛරයක් අප අතර නොවූ හෙයින් ය. " ඉතින්… තාමත් පාක් එකට එනවා නේද? " " ඔව්… " " මාත් ටිකක් නිදහසේ ඉන්න ආවා…" "හ්ම්ම්ම්… " " හැමදේම දැන් වෙනස් වෙලා. ඉස්සර මේ පාර්ක් එකේ කොච්චර සෙනඟ හිටියද? දැන් වටපිටාවත් ගරා වැටිලා…" "සෙනඟ එන්නේ නෑ. ඒ හින්දා ගරා වැටිලා…" නැවතත් අප අතර දිඟු නිහැඬියාවක් ඇතිවිය. "මම එහෙනම් යන්නම්…" " ඒ මොකටද? " " නෑ ඉතින්… කවුරු හරි හම්බවෙන්න ආවා වෙන්න ඇතිනේද?" " නෑ… ඔයාව බලලා යන්නමයි ආවේ…" ඇයගේ වදනින් මා ත්‍රස්ත වී ගියෙමි. " මොකක්… මම අද මෙතනට එනවයි කියලා ඔයා කොහොමද දන්නේ… බොරු කිය්ද්දි හරියට කියන්න…" මා ඈ දෙස බලා කටකොණින් සිනාවක් නැඟීමි. " බොරු නෙවෙයි… මම කිහිප දවසක්ම මෙතනට ආවා…" " ඉතින්… ඔයාගේ මහත්තයා කැමතිද එහෙම එනවට?" " මහත්තයා ? " " ඔව්… ඇයි අර ඒ දවස්වල කිව්වේ මම දැන් වෙන කෙනෙක්ගේ වෙලා ඉවරයි කියලා…ඇයි? බැන්දේ නැද්ද? " මා තුළ වූයේ ඈ රිදවීමට ආශාවයි. එහෙත් මා කියූ දෑ කිසිවකට සිය සිත රිදවා නොගත් ඈ අවිහිංසක අයුරින් මා වෙත මඳ සිනාවක් පෑවාය. " බැන්ඳා… දැන් තුන් මාසයක් වෙනවා… " "ඇයි මට එහෙම කරේ?" මා ඈ දවාලන්නට හැකි බැල්මක් හෙලා විමසුවෙමි. " එහෙනම් ඔයා ලියුම කියෙව්වේ නෑ?" " මොන ලියුමද? " එක්වරම අසුන් ගෙන උන් තැනින් නැඟී සිටි ඈ මා දෙස සියළු බළාපොරොත්තු කඩව ගිය ආකාරයෙන් මොහොතක් බලා හිඳ පිටව ගියේ නැවත වචනයක් හෝ නොපවසායි. හදිසියේ සිදු වූ මේ හමුවීමෙන් මඳක් නොසන්සුන්ව සිටි මා තවත් මොහොතක් උද්‍යානයේ ගත කර නිවස බලා පිටත්ව ගියේ ඈ පැවසූ ලිපියේ විස්තරයක් දැනගැනීමේ හදිසි උවමනාවෙන් යුක්තවයි. " කොහෙද අයියේ ගිහින් හිටියේ. නොකියා ගිහින් අපි හැමතැනම හෙව්වා…" "පාක් එකට ගියා… නිකමට " "මොන පාක් එකටද?" "පාක් දහයක් නෑනේ… එකයිනේ තියෙන්නේ …" "ඒකට මිනිස්සු එනවෑ…" නැඟණිය මගේ පසුපස පන්නමින් විමසන්නට වූවාය. ඇයගේ ප්‍රශ්න කිරීම් මට මහා වදයක් සේ දැනෙන්නට වූ බැවින් ඈ මඟහැර මා කාමරයට වැදුණු මුත් ඈ මා පසුපසම ලුහුබැන්දාය. " ඔව්… සෙනඟ නම් හිටියේ නෑ…" "යකඩෝ… අයියා මොනවත් දැක්කේ නෑ?' " මොනවා දකින්ඩද? මොන පිස්සු දේවල්ද බන් අහන්නේ උඹ…" " ඇයි ඔය පාක් එකේ ගෑණියෙක් හොල්මන් කරනවයි කියන්නේ. ඇවිල්ලා මිනිස්සු දිහා බලන් ඉඳලා යනවා හුඟක් අය දැකලා තියෙනවා…" "අනේ මේ… බොරු කියන්නේ නැතුව ආන් අරෙහෙට පලයං.." නිවසට පැමිණි මොහොතේ සිට නැඟණිය සමඟ කතාකරමින් උවද ඒ මේ අත අදිමින් මා ඇය එව්වා යැයි කියූ ලිපිය සොයන්නට වූ අතර මඳ දුහුවිල්ලකින් වැසීගිය ලිපිය විරාගය පොත ඇතුළෙහි තිබී නැගණිය සොයා දුන්නේ මා ගෙය පෙරළා දමතැයි උපන් බියෙන් විය යුතුය. " මාස දෙක තුනකට කළින් කෙට්ටු ගෑණු ළමයෙක් ඕක දීලා ගියා. අයියගේ නම තිබ්බ හින්දා අම්මා කඩන්න එපාය කිව්වා…" මා ගැහෙන දෑතින් ලිපිය දිඟ හැරියෙමි. මට මඟහැරී ගිය ලිපියෙහි වූයේ කුමක්දැයි දැන ගැනීමේ කුහුලෙන් මා පසුවීමි. "මේක ඔයා කියවද්දී මම හුඟක් දුර ගිහින් ඉවරයි. මේ බෝල අත් අකුරු දකිද්දිම මම දන්නවා ඔයාට මාව මතක් වෙනවයි කියලා.මේක ලියුමක් නෙවෙයි. වැරදි නිවැරදි කිරීමක්. සමාව ගැනීමක්.ඔයාට මතක ඇති මම එක දවසක් ඔයාගෙන් ඇහුවා අපි පැනලා යමුද කියලා. මං මගේ ජීවිතේට ඇහුව මෝඩම ප්‍රශ්නේ මං හිතන්නේ ඒක. මං හැදුවේ මගෙන් දුර යන්ඩ හදන වරාමලක් අතේ මිට මොළවගෙන හිරකරගන්න. ඒත් ඔයා වාසනාවකට ඒකට කැමති උනේ නෑ. මං ඔයාගේ හිත හුඟක් රිද්දන්න ඇති. මම වෙනකෙනෙක්ගේ උණා කියලා ඔයා විඳෙව්වා කියලා මං දන්නවා. ඔව්… ඒ වෙන කෙනා කවුරුත් නෙවෙයි. පිළිකාවක්… මම ඒකෙන් ගැළවෙන්න හැදුවත් මට කිසි ගැළවීමක් නැති පිළිකාවක්. ඔයා ආස මගේ දිඟ කොණ්ඩේ ගියේ ඒකෙන් . ඩොක්ටර්ලා මුලින්ම කිව්වේ මගේ වම් පියයුර අයින් කරාම බේරගන්න පුළුවන් වේවි කියලා. ඒත් එදා මං පාක් එකට එද්දි දැනගත්තා ඒක ඇඟ පුරාම පැතිරිලා ගිහින් ඉවර බව. මට ඕන උනේ ඔයත් එක්ක දවසක් හරි ඔයාගේ ගෑණි විදිහට ජීවත් වෙන්න. මං ඔයාට ලෝබ වෙලා හිටියේ…ඒත්… ඒත් මට පස්සේ ඕන උනා ඔයාව මගෙන් ඈත් කරන්න. මොකද මං හින්දා ජීවිත කාලෙම අසරණ වෙච්ච පිරිමියෙක් දකින්න මට ඕන නෑ. ඉතින් මං ඔයාව ඈත් කරලා මගේ අළුත් ප්‍රේමයව සම්පූර්ණයෙන්ම වැළඳගත්තා. මේක ඔයා කියවද්දිත් මගේ මරණේ වෙලා මාස කිහිපයක් , සමහර විට අවුරුද්දක් විතර වෙලා තියෙයි. මොකද මගේ මරණෙන් සතියකට පස්සේ මේ ලියුම භාර දෙන්න කියලයි මගෙ යාළුවට මම කිව්වේ. ඉතින්… හැමදාම හිනාවෙලා ඉන්න. මං දුන්න ඉද්ද පැළේ හොඳින් බලාගන්න…" ලිපිය කියවූ මගේ හදතුළ ඇති වූයේ විස්තර කළ නොහැකි අන්දමේ හැඟීමකි. මා අවසිහියෙන් මෙන් ඈ දුන් ඉද්ද පැළය දෙසට ගෑටුවෙමි. අහෝ ! එය පිළිල වැලකින් විනාශ වී කර වී ගොස් බොහෝ කලකි. බුද්ධි ✍️🐼"එක්කෝ මාලිකා මිස්,ඔය මීයෝ ටික අල්ලන්න මී කූඩුව අටවන ටෙක්නික් එකේ මොකක්හරි අවුලක් තියෙන්න ඕන." සමන් කීවේ දහවල් කෑම පත මේසය උඩ තබා අත් දෙක සෝදාගමිනි.කෑම කාමරයේ මෙවර මාතෘකාව මීයන් පිළිබඳවය.එහි කෑම කනවාට වඩා කතා බොහොමය. "අනේ මන්දා සමන්,යන්තම් සති දෙකකට කලින් මීයෝ දෙන්නෙක් කූඩුව තියලා දෙපාරකට අල්ලගත්තා.ඊට පස්සේ දවස්

දෙක තුනක් වෙනකම් හිටියේ නෑ එකෙක්වත්.මේං අද උදේ නැගිටලා කුස්සියේ ලයිට් එක දානකොට මෙන්න ජනේලයේ ළඟ ඉන්නවා එකෙක්.අම්මෝ.... මගේ කෑගැහිල්ලට ගෙදර අය ඔක්කොම නැගිටලා එතැන. චික්..මහා අප්‍රසන්න සත්තු වගයක්." මාලිකා කීවේ මුහුණ ඇඹූල් කරගනිමිනි. "ඉතින් ඌව කොහොමහරි අල්ලගන්නනේ තිබ්බේ මිස්ට. නැත්නම් අතට අහුවෙච්ච දෙයකින් මැරිලම යන්න ගහන්න තිබ්බේ" සමන් කීවේ මාලිකාව විහිළුවට ගනිමිනි. "මගුලක් කතාකරනවා.මගේ කෑගැහිල්ලට ඌ කොහෙන් ගියාද දන්නේ නෑ.මහා හිසරදයක් වෙලා තියෙන්නේ දැන් මේ කරදරේ.ඇයි අප්පා පිඟන් කෝප්ප හැම දේම දෙතුන් වතාවක් හෝදන්න වෙලා තියෙන්නේ.මුං කොහේ කැරකෙනවද දන්නේ නෑනේ.....සමන්ටත් දැන් මේක විහිළුවක් උනා නේද?". මාලිකා කීවේ සමන් දෙස ඔරවමින් බලමිනි. "අනේ...අපේ මිස්ට මං එහෙම විහිළු කරනවද...මිස් එතකොට මුලින් අල්ලපු මීයෝ ටික කොහෙද ගිහින් දැම්මේ?" සමන් හට ඕනෑ උනේ ප්‍රශ්න වලට උත්තර සෙවීමට වඩා කතාවෙන් හිත සැනසීමටය.සමන් ඊට හපනාය. "අපේ හස්බන්ඩ් ගිහින් ගෙවල් වලට ළඟින් තියන ඇලක් ළඟට අතෑරලා ආවා ." "අපෝ මිස්...එහෙම බෑ.දානවනම් කිලෝමීටර් පහක් හයක් එහාට ගිහින් දාන්න ඕන.නැත්නම් උන් ආපහු එනවා."සමන් පැවසුවේය. "ඈ...එහෙමද...සමන් කොහොමද එහෙම කියන්නේ?කතාවට එකතු වෙමින් නිමාලි ඇසුවාය. "අම්මෝ නිමාලි මිස් උන්ට හොඳට ඉව තියනවා.මමත් කලින් අපේ ගෙදර මීයෝ ඇල්ලුවම ඒ විදිහට තමයි කරේ.හැබැයි කොච්චර ගිහින් දැම්මත් මුංගේ ඉවරයක් නැහැ.එකෙක් ගිහින් දානකොට තව එකෙක් මතුවෙනවා.පස්සේ අපේ මස්සිනා මට කිව්වා ළඟට ගිහින් උන් අතෑරියොත් ආපහු එන එක සීයට දෙසීයක් ඒකාන්තයි කියලා.පස්සේ මං කරේ අල්ලගත්ත එකෙක්ගේ කකුලේ නිය පොත්තක් තීන්ත ටිකකින් පාට කරලා ඈතට ගිහින් දැම්මා...මූව අඳුරගන්න ලේසි වෙන්න.දවස් දෙක තුනකට පස්සේ මෙන්න මූ ආපහු මී කූඩුවට අහුවෙලා ඉන්නවා." සමන් කීවේ තම වීරක්‍රියා ගැන උදම් අනමිනි. "එකම එකා උනත් එකම කූඩුවට දෙපාරක් අහුවෙයිද සමන්?" සාගරිකා ඇසුවේ තමන්ට සමන්ව විශ්වාස නැති බව හඟවමිනි. "ඕවා නම් මොනවද මිස්.මෙච්චර මිනිස්සුත් ඕන තරම් එකම කරදරවල පැටලෙද්දී.එකම බොරුවට දැන දැන කොච්චර අහුවෙනවද.. මීයෝ මොක්කුද" සමන් එතැනින් එහාට කතාව නවත්තා ගත්තේ තමන්ගේ කටින් අමතර දෙයක් කියැවේදැයි දෙගිඩියාවෙනි. "ඉතින් ඊට පස්සේ මොකද සමන් කරේ."අසේල පැවසුවේ සමන්ට සහයක් වෙමිනි. "එදායින් පස්සේ අසේල සර් ,මං මුංව කිලෝමීටර් විස්සක් විතර එහා තියන කුණු ඇලක් ළඟට අතෑරලා එනවා.ආයේ ඉතින් එනවා බොරු." "ඉතින් එහෙම ගිහින් අතාරිනකොට ළඟ මිනිසුන් දකින්නේ නැද්ද?" මාලිකා ඇසවාය. "දැක්කා කියලා මොනවා කරන්නද මාලිකා මිස්.අපි ගෙවල් ඇතුලේ ඇති කරපු එවුන් නෙවෙයිනේ.අනික ඒ අයගේ ගෙවල් ඇතුලට ගිහින් දාන්නේ නෑනේ.ඒ අයත් ඕකම තමයි කරනවා ඇත්තේ.එහෙන් මෙහෙට.මෙහෙන් එහෙට." සමන් පැවසුවේ සිනහවකිනි. "මම නම් කූඩු තිය තිය අල්ලන්න යන්නේ නැහැ.කෙලින්ම මී බෙහෙත් තියනවා.යනවානම් මැරිලා පල කියලා.ආයේ උන්ට මෛත්‍රී කරල වැඩක් නැහැ."සාගරිකා පැවසුවේ මෙතෙක් නිහඬව සිටිමෙන් පසුවය. "පව්නේ මිස් එහෙම කරන එකත්" නිමාලි පැවසුවාය. "අනේ විකාර නොකියා ඉන්න නිමාලි මිස්.අපේ දේවල් නැති භංගස්තාන කරනකම් අපි උඩ බලාගෙන ඉන්න ඕනද.නැති කරලම දාන්න ඕන උන් ටික.බණ වලින් හැමදේම කරන්න බැහැ." සාගරිකා කීවේ කුමන තරහක් පිටකරමින්දැයි කාටත් සිතාගත නොහැකි විය. "ඔන්න අසේල සර් අපිටත් ඔය ටිකම තමයි" සමන් කීවේ අසේලගේ කණට කොඳුරමිනි. "මොනවද සමන් කුටු කුටු ගාන්නේ."ඒ දුටු සාගරිකා ඇසුවාය. "නෑ මිස් මුකුත් නැහැ.ඒක මේ අපේ කතාවක්" සාගරිකා එයින් සෑහීමකට පත් නොවුනත් සමන්ගේ පිළිතුර නිසා ඇයට නිහඬ වීමට සිදුවිය. "හැබැයි මාලිකා දැන් නම් තියනවා උන්ව ඇලවෙන්නම තියන බෝඩ් එකක්.තිබ්බනම් ඉතින් ආයේ පණ පිටින් අල්ලගත්ත හැකි.ආයේ බෙහෙත් තියන්න ඕන නැහැ."අසේල පැවසුවේය. "ඕවා පණ පිටින් අපායේ යන වැඩ අසේල.පව්කාර කතා කියන්න එපා." මාලිකා පැවසුවේ ඇය ඊට අකමැති බව හඟවමිනි. "නැත්නම් ඉතින් උන්ව අල්ලන්න පූසෙක් හරි සර්පයෙක් හරි ඇතිකරන්න තමයි තියෙන්නේ." සමන් සියල්ලම විහිළුවෙන් විසඳන්න උත්සහ කරන අතර එය ඔහු උප්පත්තියෙන්ම ගෙනා හැකියාවකි. "අපෝ කෑම කන වෙලාවට සර්පයො මතක් කරන්න එපා සමන්..අප්පිරියයිනේ..." නිමාලි පැවසුවේ තම ඉතිරි වූ ඉඳුල් කෑම සහිත කොලය දෙකට තුනට පොඩිකරමිනි. "ඔය කතා නවත්තලා ආපහු සීට් වලට යමු. නැත්නම් මීයා මැරිලා කුණු වෙනකනුත් කතා කරකර ඉඳී."අසේල පැවසීමෙන් පසු සියළු දෙනා හැකි ඉක්මනින් තම ඇඟිලි වල තැවරුණු වේළුනු ඉඳුල් සෝදා තම ස්ථාන වෙත ගියේ දවසේ ඉතිරි වැඩ ටික නිම කරන අරමුණෙනි. "සමන් අරුන් ටික හොයාගත්තා."පසුදා උදෑසනම මාලිකාට මුණ ගැසුනේ සමන්වය. "මොක්කුද?"සමන් ඇසුවේ නිද්‍රාවෙන් සිටි අයෙකු ලෙසිනි.ඒ සමන්ගේ හැටිය. "ඇයි සමන් අර මීයෝ ටික" "ආ අල්ලගත්තද උන්ව.කොහෙටද ගිහිං දැම්මේ"සමන් ඇසුවේය. "නෑ නෑ අල්ලගත්තේ නැහැ....ඊයේ හවස අපේ හස්බන්ඩ් වාහනේ ඇතුල ටිකක් අස් කරන්න ගත්තා.බැලින්නම් මොකෙක්හරි ඇතුලේ තිබ්බ කුඩයක් කීතූ කීතු කරලා .ගන්න දෙයක් නෑ.ඇතුලේ එකම කුණු ගොඩක්." "ඉතින්" සමන් ඇසුවේ දැන්වත් මේ මී කරදරයෙන් තමන්ගේ කන් දෙකට නිවනක් ලැබේයැයි සිතින් යදිමිනි. "වාහනේ පිටිපස්සේ රෝදේ තියන තැනට උඩින් කාපට් එකක් ඇතුලේ මෙන්න ඉන්නවා මී පැටව් ටිකක්.රෝස පාටට....ඇස්වත් ඇරලා නැහැ." "අපොයි....ඉතින් මිස් උන්ව කොහෙටද ගිහිං දැම්මේ." "මොන ගිහින් දානවද සමන්.කොහොමද ගිහින් දාන්නේ ඇස්වත් ඇරලා නැති පැටව්.ගේ පිටිපස්සේ පොඩි කාඩ් බෝඩ් පෙට්ටියට දාලා තිබ්බා.වටේට රෙදි කෑලි ටිකක් තියලා."මාලිකා පැවසුවේ තමන්ට ඊට වඩා හොඳ දෙයක් කරන්නට නැති බව හඟවමිනි. "ආ...මිස් එතකොට උන්ව ඇති කරන්නද හදන්නේ.මහ සත්තු නැතිව උන්ට රැකෙන්න බැහැ.උංගෙ පණ එච්චර හයිය නැහැ." "වෙන්න ඇති සමන්.. ඒත් කොහොමද හිත හදාගෙන උන්ව විසික් කරන්නේ." මාලිකා ඇසුවාය. "පොඩි උනාට ආයේ ඉතින් ලොකු වෙනකොට මීයොම තමයි.මිනිස්සු වගේ හොඳ නරක තේරෙන එකක්යැ." සමන් පැවසුවේ මාලිකාට මෙයින් ගැලවීමක් නැතැයි නොකියා කියමිනි. "හ්ම්...මිනිස්සු කියලත් හොඳ නරක තේරුනත් වෙනසක් නෑනේ සමන්." මාලිකාගේ වචන වලට සවන් දෙමින් සිටි එකිනෙකා හිමිහිට විසිර ගියේ කතාව කොතැනකදී හෝ හිත් අමනාපයකින් අවසන් වන බව දන්නා නිසාය. ------------------------------------------------------------ සේයාරුව අන්තර්ජාලයෙනිකල්ලඩි අන්දරය - 13 පසුගිය දින කිහිපය රෝගීන් බොහෝ ගණනකට එක දිගට සම්බාහන කර්ම කිරීමට සිදුවීම නිසා වර්ෂා සිටියේ බෙහෙවින් වෙහෙසට පත්වය. උරහිස් දෙකෙන් දරාගත නොහැකි වේදනාවක් දැනෙන නිසාත්, ශරීරයේ අධික කෙඩෙත්තු බව නිසාත් වර්ෂා දුරකථනයෙන් දැනුම් දී හදිසි නිවාඩුවක් ලබා ගත්තාය. උදෑසනම කතා කොට ඒ ගැන දේව් ද දැනුවත් කළ ඇය උදෑසන ආහාරයෙන් පසු නැන්දා විසින් පිළියෙල කර දුන් වෙනිවැල්ගැට කොත්තමල්ලි තැම්බුම ද බී නින්දට ගියේ දිවා ආහාරය සූදානම් වෙනතුරු නිදාගන්නට සිතමිනි. දුරකථනය නද දුන්නේ ඇය තද නින්දේ සිටියදීය. එකවර ඇයට දේව් සිහි විය. සම්මුඛ පරීක්ෂණයට ගිය රෝහලේ කාර්යාලයේ වැඩ කරන සේවකයකු ලවා සම්මුඛ පරීක්ෂණය පිළිබඳ තොරතුරු සොයා ගැනීමට උත්සාහ කළ බවත්, ඔහුගෙන් අද පිළිතුරක් ලැබීමට නියමිත බවත් උදෑසන දේව් පැවසූ අයුරු වර්ෂාට සිහිවිය. දුරකථන තිරය මත සටහන් වූ නම පිළිබඳව සැලකිලිමත් නොවූ ඇය කොට්ට ඇඳ විට්ටමට තබා හාන්සි වෙමින් ඇමතුම ක්‍රියාත්මක කළාය. "හායි වර්ෂා... කොහොමද ඉතිං?" අන්දුන්කුන්දුන් වූ වර්ෂා දුරකථන තිරය මත දේව්ගේ නම වෙනුවට රජීව්ගේ නම සටහන්ව තිබෙනු දැක කලබල වුවාය. "රජීව, ඔයා මේ වෙලාවෙ? මං හිතුවෙ..." "ඇයි, ඔයා වෙන කෝල් එකක් එනකල්ද බලන් හිටියෙ?" "නෑ... ඔව්... මේ... මගෙ යාළුවෙක් කතා කරනවා කිව්වා. තාම නෑ. ඒකයි" "යාළුවා කොල්ලෙක්ද කෙල්ලෙක්ද?" රජීව එය ඇසුවේ විහිළුවට නමුත් වර්ෂා ඉන් කෝප වූවාය. ගොනා හැරෙන්නේ පොල් පැළයට බව වටහාගෙන සිටි ඇය රජීව සිය පුද්ගලිකත්වයට බාධා කරනවාට කැමති නොවීය. වර්ෂාගේ සිතට සහනයක් දෙමින් දේව්ගේ ඇමතුම ආවේද මේ වෙලාවේය. "අර මං කිව්ව කෝල් එක එනවා. මං තියනවා" සුහද සමුගැන්මකින් තොරවම වර්ෂා රජීවගේ ඇමතුම විසන්ධි කොට දේව්ට ඇමතුමක් ගත්තාය. දේව්ගේ ඇමතුම් ඇගේ සිතට සහනයක් මෙන්ම තරමක බියක් ද ගෙන ආවේය. "ඉන්ටවිව් එකට මොනවා වෙලාද දන්නෙ නෑ" යි සිතමින් ඇය ඔහුගේ කටහඬ ඇසෙන තුරු සිටියේ නොඉවසිල්ලෙනි. "මොකද වුණේ දේව්? තොරතුරක් දැනගත්තද?" "ඔයා මොකද හිතන්නේ? ජොබ් එක ලැබුණද නැද්ද?' "අනේ මන්දා. මට බයේ බෑ. අනේ අගය කරන්නෙ නැතිව කියන්නකො දේව්" "මාවයි ගගනවයි සිලෙක්ට් වුණා වර්ෂා. ලබන පළවෙනිදා ඉඳලා වැඩ භාරගන්න කිව්වා. ලෙටර් එක අද පෝස්ට් කරනවා කිව්වා" "අනේ, ඔය ඇත්තටම නේද? මට හරිම සතුටුයි දැන් මට බය නැතුව ඔයා ගැන අම්මට කියන්න පුළුවන්" "නොකිව්වට මමත් බයේ හිටියෙ මේ රස්සාව නැති වුණොත් මට ඔයාව නැතිවෙයි කියලා" දේව්ගේත් ගගනගේත් ආයුර්වේද ඖෂධ පිළිබඳ දැනීම සැලකිල්ලට ගෙන දේව්ට ඖෂධ සංයෝජක තනතුරකුත් ගගනට තෙල් නිශ්පාදන අංශයේ සැළකිය යුතු තනතුරකුත් ලැබී තිබීම නිසා වර්ෂා ඉතාමත් සතුටට පත්විය. ඇයට මුව පුරා ස්තුති කළ දේව් රැකියාව ලබා ගැනීමට මූලික වූ වෛද්‍ය දෙපළට කතා කොට ස්තූති කරන බවටද පොරොන්දු වී ඇමතුම් විසන්ධි කළේය. "ඔයා අළුත් ජොබ් එක ගැන කැම්පස් එකට කිව්වද දේව්?" වර්ෂා ඇසුවේ සවස වැඩ ඇරී බෝඩ්මට ආ පසු දේව්ගෙන් එන සුපුරුදු ඇමතුමේදීය. "තාම නෑ. හෙට අනිද්දා ලියුම අතට ලැබුණම කියනවා. කොහොමත් සති දෙකකට කලින්වත් දැනුම් දෙන්න එපැයි" ප්‍රථම වතාවට පෙම්වතුන් යුවළ බොහෝම නිදහසේ අනාගතය ගැන බලාපොරොත්තු සහගතව සැලසුම් කළහ. හිත පුරා සතුට දෝරේ ගලද්දී දේව්ගේ ඇමතුමෙන් පසුව ආ රජීවගේ ඇමතුම හිත සෝදා පාළුවට ලක් කළේය. රජීව දවස තිස්සේම වරින් වර කතා කිරීම නිසා ඇය ඇමතුම ගත්තේම නොරිස්සුමෙනි. "මොකක්ද රජීව, නිවාඩුවක් දාලා ටිකක් රෙස්ට් කර

න්න නැවතුනාම ඔයා සැරින් සැරේ කෝල් කර කර කරදර කරනවා" "අප්පා, මගෙ කෝල් එක තමයි මෙයාට කරදරේ. මෙච්චර වෙලා මල් කැඩුවෙ කාත් එක්කද දන්නෙ නෑ" වර්ෂාට කියන්නට දේවල් ඕනෑවටත් වඩා සිහියට නැගුණද ඇය කට පරෙස්සම් කරගත්තාය. රජීව තරහා කර ගැනීම අනතුරකට අත වැනීමක් බව ඇය දැන උන්නාය. ඇය රජීවට ඕනෑ තරම් කියවන්නට දී නිහඬ වුවාය. විනාඩි කිහිපයක් තනිවම කතා කළ ඔහු වර්ෂාගේ නිහඬ බව නොරිස්සුවේය. "මොකද කතා නැත්තෙ?" "මගෙ ඔළුව කැක්කුමයි. අත පය නෑ වගේ" "ඒ මොකෝ. උණ ගන්නවත්ද?" "පහුගිය ටිකේ වැඩ ටිකක් වැඩි වුණා. ඒක වෙන්නැති" රජිවගේ සිතැඟි එළියට ගැනීමට වර්ෂාගේ ඒ කියමන ප්‍රමාණවත් විය. "ඔන්න ඔය කෙහෙල්මල් රස්සාව දමල ගහල ගෙදර එන්න වර්ෂා. මට පුළුවන් ඔයාට කන්න අඳින්න දෙන්න" සන්සුන්ව රජීව සමග කතා කිරීමට සිතා සිටි වර්ෂාගේ හිස් මුදුනටම යක්ෂයා ආරූඪ විය. ඇයටත් නොදැනිම මුවට ගලාගෙන ආ වචන රජීවගේ හදවතට දැණුනේ පිහි පාරවල් තරම් දරුණුවටය. "මොකක්ද රජීව කිව්වෙ? ඔයා කන්න අඳින්න දෙන්න මං ඔයාගෙ කවුද? පොඩි කාලෙ යාළුවනෙ කියලා හිතවත්කමට කතා කළාම මෙයා එනව ගෝනි නැතුව කරේ නගින්න. ඔයා කන්න අඳින්න දෙන්න ඒකට ගැළපෙන කෙනෙක් හොයාගන්න" "කොළඹ රස්සාවට ආවම හිතන්නැති මහ ලොකුයි කියලා. එක එකාගෙ කකුල් මසාජ් කරන එක මහ ලොකු රස්සාවක්ද... මගෙන් අහගන්න එපා. මං දන්නවා ඇයි මට අකමැති කියලා. මං අල්ලගන්නංකො" "අකමැති බව දන්නවනං මොකටද පස්සෙන් එන්නෙ. පුළුවන් නම් අල්ලගෙන බලනවා" වර්ෂා දුරකථනය විසන්ධි කළේ තරහින් පුපුරමිනි. තරහට ඇගේ මුහුණ රතුවූ අතර දෙතොල් වේගයෙන් සැළෙන්නට විය. අනාගතය ගැන රතු එළියක් ඇගේ දෑස් ඉදිරියේ නිවි නිවි දැල්වෙන්නට විය. .... .... .... සති දෙකකට පසු දෙමිතුරෝ එළඹෙන නව වසරේ අළුත් රැකියාව බාර ගැනීමට සූදානමින් කරමින් සිටි රැකියාවට සමු දුන්නෝය. ඔවුන් දෙදෙනා දෙවසරකට වැඩි කාලයක් කළ අවංක, කාර්‍යක්ෂම සේවාව වෙනුවෙන් වෛද්‍ය නාරායන් විසින් මසක අමතර වැටුපක්ද සමගින් ඉතා ඉහළ ඇගයීමකින් යුතු සේවා සහතිකයක් ලබා දීමට අමතක කළේ නැත. .... .... .... උදෑසන සිටම වර්ෂාගේ සිතට දැනෙන්නේ අනියත බියකි. දේව් කිහිප වරක් කතා කළද ඒ ඇමතුම් වෙනදා මෙන් නොවීය. වෙනදා ඔහු හා කතා බහෙන් පසු හිත නිවී සැනසෙන නමුත්, අද ඔහුගේ කතා පිළිවෙල ඇගේ සිත සැකයෙන් පුරවාලීය. ඔහු කතා කළේම යමක් සඟවාගෙන ඇගෙන් ‍යමක් දැන ගැනීමට උත්සාහ කරන රහස් පරීක්ෂකයෙකු මෙනි. පැයකට පමණ පෙර ලැබුණු රජීවගේ ඇමතුම නිසා වර්ෂා තවත් නොසන්සුන් වූ අතර, ඒ බව දෙගුණ තෙගුණ වූයේ අම්මාගෙන් ලැබුණු හදිසි ඇමතුම නිසාය. හිතේ වූ චංචල බව නිසාම වර්ෂාගේ නෙත් අදදරට නිදි දෙව් දුව පැමිණියේ නැත. දෑස් පියවෙන මොහොතක් පාසා දේව්, රජීව, අම්මා කියූ දෑ යළි යළි සිහිවන්නට විය. "මං මේ පොඩි ගමනක් යනවා. මං හොයාගන්නම්කො මොකක්ද මෙතන වෙන්නෙ කියලා. හැංගි හැංගි මූණු බැන්දට නටන්න වෙන්නෙ එළියෙනෙ" ඒ රාත්‍රියේ බස් රථය සුළං කපාගෙන යන හඬ අභිබවා රජීවගෙ තරවටු හඬ ඇගේ හදවත බියට පත් කළේය. "පුතේ රජීව ඊයෙ කොළඹ යනවා කිව්වා. ඔයාවත් බලන්න යනව කිව්ව නිසා මං වැලිතලප ටිකක් කපලා දුන්නා ඔයාට දෙන්න කියලා. ගිහින් ඇවිල්ලා වැදගත් දෙයක් කතා කරගන්න එනවැයි කිව්වෙ" අම්මා ගෙනා පණිවිඩය නිසා දෙසවනින් පටන් ගත් විදුලියක් ඇගේ සිරුර හරහා වේගයෙන් ඇදී ගියේ කුමකින් කුමක් වේදෝ යි සිතාගත නොහැකිවය. "මෙයා එන්නෙ නම් හොඳකට වෙන්න බෑ" සියල්ලටම වඩා හිත පීඩාවට පත් කළේ දේව්ගේ හැසිරීමයි. "වර්ෂා, හෙට වැඩට යනවද? කීයට විතරද බෝඩිමෙන් යන්නෙ? එතනට යද්දි කීය වෙනවද?" දේව් කවදාවත් තමන් යන එන වෙලාව ගැන ඇසුවේ නැති නිසා මේ හාරා ඇවිස්සීම ඇගේ සිතේ සැකයක් ජනිත කිරීමට සමත් විය. ඇය ඒ ගැන දේව් විමසුවේ එහෙයිනි. "ඇයි දේව් කවදාවත් නැතිව මං යන එන වෙලාව ගැන ඔය තරම් අහන්නෙ? ඔයා මාව සැක කරනවද?'" "පිස්සුද වර්ෂා, මං හෙට ගමනක් යනවා. උදේම කෝල් කරන්න වෙන්නෙ නෑ. ඒකයි හොයලා බැලුවෙ" වර්ෂා ඒ පිළිතුරෙන් සෑහීමකට පත් වූයේ නැත. යහනේ ඒ මේ අතට පෙරළෙමින් ඇය සිය සිත හා තර්ක කළාය. "මට හිතෙනවා දේව්ගෙ අමුතු හැසිරීමෙයි රජීවගේ කොළඹ ගමනයි අතර සම්බන්ධයක් තියෙනවා කියලා" "පිස්සු විකාර. රජීව කොහොමද දේව් ගැන දන්නෙ?" "සමහර විට රජීව කොළඹ ඇවිත් මාව හොයාගෙන මෙඩිකල් සෙන්ටර් එකට ආවද දන්නෙ නෑනෙ" "ඉතින්, ආවනම් ඔයා දැනගන්න එපැයි" "මං ඊයෙ කලින් ආවනෙ. පවිත්‍රි හරි කිව්වද දන්නෙ නෑ" "කවුරුහරි ඔයාව හොයාගෙන ආවනම් පවිත්‍රි කියනවනෙ. අනික පවිත්‍රි දේව් ගැන රජීවට කිව්වම කියමු. කොහොමද එයා දේව්ගෙ නම්බර් එක දන්නෙ රජීවට දෙන්න" "ඒක නම් ඇත්ත තමයි. අනේ මන්දා... මගෙ ඔළුවත් විකාරයි වගේ" විවිධාකාර සිහින වැල් අතරේ සැරිසරමින් නින්දත් නොනින්දත් අතර වර්ෂා රැය පහන් කළාය. .... .... .... "ගුඩ් මෝර්නින් වර්ෂා. ඔයාට විසිටර් කෙනෙක් ඉන්නවා" "මට? කවුද? කෝ කොහෙද ඉන්නෙ?" වර්ෂාගේ දෙකකුල් පණ නැති වීමට ආසන්නය. "රජීව එහෙනම් උදේම වැඩ පටන් අරං" හිතුවාට ඇය එවදන් මුවින් පිට කළේ නැත. නමුත් ඇගේ මුහුණේ වී විපරියාසය පිළිගැනීමේ නිළධාරිනී අරුණි හඳුනා ගත්තාය. "ඇයි වර්ෂා, මොකක් හරි ප්‍රශ්ණයක්ද?" "ආ... නෑ... හරි අරුණි. මං බලන්නම්. කොහෙද ඉන්නෙ?" අරුණි කොරිඩෝවේ කෙළවරකට සුරත දිගු කළාය. ඒ අනුව වර්ෂාගේ දෑස් ගමන් කළද ඇය එහි කිසිවෙකු නොදුටුවාය. "මේ බිත්තියේ ගහලා තියෙන චිත්‍ර බල බල අර පැත්තට ගියා. සමහරවිට පොන්ඩ් එක ළඟ ඇති. ගොඩක් දුර ඉඳලා ආවෙ කිව්වෙ" වර්ෂා උඩු තොළ මත රැඳුණු දහදිය බිඳු අත වූ කුඩා ලේන්සුවෙන් පිසදා ගත්තාය. වෙව්ලන අඩි තබමින් මැද මිදුලේ වූ පොකුණ දෙසට ගමන් කළාය. මතු සම්බන්ධයි. සිතුවම අන්තර්ජාලයෙනි.Aussi අයිශා - 22 කොටස ඊයේ රෑ ටීවි බලලා නිදාගත්තේ රෑ දෙකත් පහුවෙලා. ඒ නිසාද කොහෙද මසර් තාමත් නිදි. මටත් ඇහැරුනේ දැන්. වෙලාව අටහමාරයි. "මේ....අටහමාරත් වෙලා...ඔයාට පරක්කු වෙන්නැද්ද." අනිත් පැත්ත හැරිලා නිදාගෙන ඉන්න මසර්ගේ පිටට තට්ටුවක් දාලා මං කිව්වා. "මට නමයට විතර ඇහැරවන්නකෝ..." මසර් ශීට් එකෙන් ඔළුව වහගන්න ගමන් කිව්වා. රෑ නිදිමරපුවම උදේට නැඟිටින්න මටත් අමාරුයි. අද ඔම්ලට් හදලා පාන් පෙත්තක් ටෝස්ට් කරලා දෙනවා. තව ස්මූති එකකුත් හදනවා ඒ ඇති. මසර් නැඟිටිද්දිම මාත් නැඟිටිනවා කියලා හිතලා මං නමයට එලාම් එක තියලා ආපහු ඇස් පියාගත්තා. එලාම් එක වැදුනේ නමයට වුණාට නිදිමතේ එහෙට මෙහෙට වෙවී ඉඳලා අපි දෙන්නා නැඟිටිද්දි නමයයි දහයයි. නමය හමාරට මසර් යන්නත් ඕනි. මං ඉක්මනට මූණ හෝදගෙන ගිහින් මසර්ට උදේ කෑම ලෑස්ති කළා. උදේ කෑම කාලා මසර් ගෙදරින් පිටත් වෙද්දි නමයයි හතලිහත් පහුවෙලා. "අයිශා...අදම ඔයාගෙ උත්තරේ ඉර්සාට කියන්න හරිද...තව කල් ගන්න එක හරි නෑනේ. ඒ මනුස්සයට වෙන කෙනෙක් හරි හොයාගන්න පුළුවන්නේ..." වාහනේ ළඟට ගිහින් නඟින්න කලින් මසර් මගෙ දිහාවට හැරිලා කිව්වා. "හ්ම්ම් හරි හරි මං කියන්නම්. පරිස්සමෙන් යන්න. දෙවි පිහිටයි" මසර් කිව්වට උදේම ඉර්සාට කෝල් කරන්න මට හිත දුන්නේ නෑ. දවල් වරුවට වගේ ගන්නවා. හෙටයි අනිද්දයි ඉංග්ලිෂ් ක්ලාස් නිසා අද උදේ වරුවම මං ක්ලාස් එකේ වැඩ කර කරයි හිටියේ. ඊටපස්සේ දවල්ට උයලා එහෙම ඉවර වෙලා මං ඉර්සාට කෝල් එකක් ගත්තා. ඒත් එයා ආන්සර් කලේ නෑ. සමහරවිට බිසී ඇති. ආයෙ පාරක් ගන්න එක හරි නෑනේ. මගෙ මිස් කෝල් එක දැකලා එයා ගනීවි. හැබැයි ඉතින් සෑහෙන වෙලාවක් යනකම් ඉර්සාගෙන් කෝල් එකක් ආවේ නෑ. එයාගෙන් කෝල් එකක් එද්දි මසර් බ්‍රේක් එකට ගෙදරත් ඇවිල්ලා. අපි දවල් කන ගමනුයි හිටියේ. "හෙලෝ..." "අයිශා...සොරි අනේ ඔයා කෝල් කරන වෙලාවේ මං වැඩක හිටියේ. දැන් මේ ෆෝන් එක අතට ගත්තම තමයි ඔයාගේ මිස් කෝල් එක දැක්කේ..." "අයියෝ...ඒකට කමක් නෑ ඉර්සා..මට හිතුනා ඔයා බිසී ඇති කියලා. මේ මං ඔයාට ගත්තේ...අර ඊයේ ඔයා කියපු යෝජනාව ගැන" "ආ...කෙල්ල ඉක්මනට තීරණයක් අරගෙනනේ...ඉතින් ඉතින් පැණිරස කන්න හිතෙන උත්තරයක් දෙන්න නේද මේ හදන්නේ..." මට කියලා ඉවර කරන්න දෙන්නෙ නැතුව ඉර්සා කියවගෙන ගියා. මේ මනුස්සයා මේ හිතන් ඉන්නේ මං හා කියයි කියලා වෙන්න ඕනි. දැන් ඉතින් කොහොමද එක පාරටම බෑ කියන්නේ. මං, මට එහාපැත්තෙන් වාඩි වෙලා ඉන්න මසර් දිහා බැලුවා. මසරුත් කන එක පැත්තකින් තියලා කතාවට කන්දීගෙනයි හිටියේ. මං මූණත් බෙරි කරගෙන මසර් දිහා බලද්දි මසර් අතින් කිව්වා බෑ කියන්න කියලා. "අනේ...අයැම් රියලි සොරි ඉර්සා...මට ඔයාගේ යෝජනාවට කැමති වෙන්න විදියක් නෑ. මට මේක ඔයාට ඊයෙම කියන්න තිබුණා...ඒත් අහපු ගමන් එකපාරටම එහෙම බෑ කියන එක හරි නෑනේ..." "ආ...හරි අයිශා...ඒකට කමක් නෑ. ඔයා ජොබ් එකකුත් කරන්නෙ නැති එකේ මං ඔයාගෙන්ම මේ දේ ඇහුවේ මටත් වඩා ඔයාට උදව්වක් විදියට." ඉර්සා නිකන් අමුතු විදියට කිව්වා. අපෝ මෙයත් එක්ක හවුලෙ වැඩ කරන්න නොගිය එකමයි හොඳ. එයා ඕනියැ මට උදව් කරන්න, විකාර. මටත් පුළුවන් හොඳට කෑම හදන්න. මං මගෙ බිස්නස් එක පටන්ගත්තම ඔය ඔක්කොටම ඉතින් හුළං තමයි. "නෑ ඉර්සා...මං මෙහෙට එද්දිම හිතාගෙන ආවේ පොඩි බිස්නස් එකක් පටන් ගන්න. මේ දවස් වල ඒකට මහන්සි වෙන ගමන් ඉන්නේ. ඇත්තටම ඒ නිසා තමයි ඔයාට බෑ කියන්න වුණෙත්" කියන්නේ නෑ කියලා හිතන් හිටියට ඉර්සාගේ ලොකු කතා ඇහුවම මාත් බිස්නස් එක ගැන කියලා දැම්මා. බිස්නස් එකක් පටන් ගන්නවා කිව්වට එයා දන්නෙ නෑනේ කොහොම කොතන කොයි විදියට පටන් ගන්න ඉන්නවද කියලා. "ඕහ් එහෙමද අයිශා...එහෙනම් ඔන්න මගෙනුත් සුබ පැතුම්... මොනාහරි උදව්වක් ඕනි වුණොත් කියන්නකෝ...එහෙනම් මං තියන්නම්. දෙවි පිහිටයි" "තැන්ක්‍යූ ඉර්සා. හරි එහෙනම්. දෙවි පිහිටයි." මං ෆෝන් එක පැත්තකින් තියනකොට මසර් මං දිහා හිනාවේගෙන බලන් හිටියා. "මොකද" "නෑ දැන් ඊයේ කිව්වා නේද ඉර්සාට බිස්නස් එක ගැන කිසි දෙයක් කියන්නේ නෑ කියලා...තව කියනවා මෙහෙ එනකොටම බිස්

නස් එකක් කරන්නලු හිතාගෙන ආවේ..." "නෑ ඉතින් බිස්නස් එකක් කරනවා කියලා විතරනේ කිව්වේ. වැඩි විස්තර කියන්න ගියෙ නෑනේ...මෙහෙ එනකොටම බිස්නස් එකක් කරන්න හිතන් ආවා කියලා කිව්වෙ නැත්නම් ෂුවර් එකටම ඔය ගෑනි හිතයි මං එයත් එක්ක ගේමට මේක පටන් ගන්න යන්නේ කියලා..." බ්‍රහස්පතින්දායි සිකුරාදායි දවස් දෙකම ඉංග්ලිෂ් ක්ලාස් එකේ වැඩත් එක්ක තමයි හිටියේ. දැන් නම් මං ඉංග්ලිෂ් ක්ලාස් යන්න හරි ආසයි. ඇයි ඉතින් අනිත් හැම දවසෙම ගේ අස්සට වෙලානේ ඉන්නේ. මසර් එක්ක එළියට යනවා තමයි. ඒත් ඉතින් මෙතන වෙනම සමාජයක්නේ. එක එක රටවල් වල මිනිස්සු. ඒ මිනිස්සු කතා කරන්නෙ ඉංග්‍රීසි වුණාට එක එක විදියේ ඇක්සන්ට්. මුලින්නම් කියන සමහර දේවල් තේරුනෙම නෑ. දැන් හැබැයි කතා කරල කරලම මං ඒවට හුරුවෙලා තියෙන්නේ. ඉස්සර ලොකු කන්ෆිඩන්ට් එකක් තිබ්බෙ නැති වුණාට දැන් මොනාහරි කරගන්න පුළුවන් කියලා ලොකු විශ්වාසයක් මට තියෙනවා. කොහොමත් දැන් ඉස්සරහට ස්ටෝල් එක දැම්මම කස්ටර්මස්ලා එක්ක කතා කරන්න වෙන්නේ මටනේ. මට ඉංග්ලිෂ් ක්ලාස් තියෙන දවස් දෙකේම මසර් නිවාඩු නිසා දවල් කෑම හදන වැඩේ මසර් භාර අරගෙන හිටියේ. හැමදාම මංම උයලා කනකොට ඒකත් එපා වෙනවා. ඒ නිසා ඉඳලා හිටලා මසර් උයන එක හොඳයි. හැබැයි ඉතින් කුස්සිය අස් කරන්න ගියාම තමයි එපා වෙන්නේ. ටැක්ස් ෆයිල් නම්බර් එකට ඇප්ලයි කරලා සතියකට විතර පස්සේ ලෙටර් එක ගෙදරටම ආවා. ඒ වෙනකොට මං මසරුත් එක්කත් කතා කරලා කඩේට දාන්න නමක් එහෙම තීරණය කරලයි තිබුණේ. ස්වීට් ජාතිත් එක්ක සමෝසා එහෙමත් විකුණන්න හිතන් ඉන්න නිසා බිස්නස් එකට Food talk කියලා දාන්න අපි හිතුවා. ඊළඟට ඉස්සරහ සති කීපයම වගේ ගියේ බිස්නස් නම්බර් එක ගන්නයි ෆුඩ් ලයිසන් එක ගන්නයි. ෆුඩ් ලයිසන් එකට අපි හිතුවට වඩා ගාණක් වියදම් වුණා. කවුන්සිල් එක හරහා මාකට් එකේ ස්ටෝල් එකක් ගන්න වැඩෙත් හිතුවට වඩා ඉක්මනට කරගන්න පුළුවන් වුණා. එයාලා කරන්නේ අපිට ස්ටෝල් එක දාගන්න ප්ලේස් එකක් දෙන එක විතරයි. අපි තමයි ඉතින් හට් එකක් එහෙම හදාගන්න ඕනි. මාකට් එකේ ඉස්සරහම තිබුණ ප්ලේස් එකකට අපි ඇහැ ගහගෙන හිටියට ඒක ඒ වෙනකොටත් වෙන කට්ටියක් අරගෙන කියලා තමයි කිව්වේ. සතියකට කලින්ලු එයාලා එතන අරගෙන තියෙන්නේ. අපරාදේ අපි ටිකක් ඉක්මන් වුණානම් එතන ගන්න තිබුණා. කොහෙද ෆුඩ් ලයිසන් එක ගන්න වැඩයි බිස්නස් නම්බර් එකේ වැඩයි එක්ක පරක්කු වුණානේ. දැන් ඉතින් කමක් නෑ. එන හැටියකට බලමු. කොහොමහරි වෙළදාම් කරන්න තැනක් දැන් හම්බෙලානේ තියෙන්නේ. "ඔන්න දැන් මගෙ පැත්තෙන් වෙන්න ඕනි ඒවා මං කරලා තියෙන්නේ...දැන් ඉතින් ඉස්සරහට වැඩ තියෙන්නේ ඔයාට තමයි." මසර් කිව්වා. "ඉක්මනටම පේජ් එක හදන්න මං හිතන් ඉන්නේ. බලන්නකෝ මේ ෆොටෝ ටික කොහොමද කියලා..." මසර්ට ෆෝන් එක දෙන ගමන් මං කිව්වා. "ම්ම්ම් මේ ටිකනම් හොඳයි. ඒත් මං හිතුවේ ඔයා ඉස්සෙල්ලම සන්ඩේ මාකට් එකේ වැඩේට අත ගහයි කියලායි..." "ඒක කරනවා. පේජ් එකේ වැඩෙත් කරනවා. සන්ඩේ මාකට් එකේ තියෙන අපේ ස්ටෝල් එකේ විස්තරත් ඉස්සරහට පේජ් එකේ දාන්න පුළුවන්නේ...." "ම්ම්ම්....හොඳයි හොඳයි ඔයාට කැමති විදියක්...දැන් ඔයා මේ ඉරිදා ස්ටෝල් එකේ වැඩ පටන් ගන්නවද?.." "ඉරිදට තව දවස් හතරයිනේ තියෙන්නේ මසර්...වෙලා මදි නේහ්. මේ ඉරිදා නෙමෙයි ලබන ඉරිදා ඉඳන් වැඩේ පටන් ගන්න කියලා මං බැලුවේ...මේ අපි මේ ඉරිදා මාකට් එක පැත්තේ ගිහින් එමු නේද. පොඩ්ඩක් වටපිටාව බලාගෙන එහෙම එන එක හොදයිනේ.." ඉරිදා මසර් වැඩට යන්න කලින් අපි දෙන්නම සන්ඩේ මාකට් යන්න ලෑස්ති වුණා. "තව දවස් හතකින් ඉතින් අපිට කියලා මෙහෙ කඩේකුත් තියෙනවනේ..." වාහනේ එළවන මසර් දිහා බලලා මං කිව්වා. "අද ගියාම එතන තියෙන ස්ටෝල් වල මිනිස්සු කතා කරන විදිය එහෙම හොඳට බලාගන්න..." "ස්ටෝල් එක පටන් ගත්තම ඔයත් ස්ටෝල් එකට වෙලා ඉන්නවනේ?..." "ඔයාට විකාරද අයිශා...මට එහෙම ඉන්න බෑ. මං වාහනේ නවත්තගෙන පාකින් එකට වෙලා ඉන්නම්. ඔයා දන්නවනේ මට බිස්නස් කරන්න බෑ කියලා. වයිෆ්ට උනත් උදව්වක් විදියටවත් ස්ටෝල් එකට වෙලා ඉන්න එක රිස්කි." "මේ ඒක නෙමෙයි මාකට් එකේ ෆුඩ් ස්ටෝල් කීයක් විතර තියෙනවද. ඔයාට මතකද. මට මතක අර තෝසෙ විකුණන ඉන්දියන් ස්ටෝල් එකයි, බර්ගර් ස්ටෝල් එකයි විතරයි" "තව අර ට්‍රක් එකක දාගෙන කරන කොෆි ශොප් එක තියෙනවා නේද. ආ....ඇයි අර අපි පාන් ගත්ත බේකරි අයිට්ම්ස් එහෙම තියෙන ස්ටෝල් එක..." මසර් කිව්වා. කතාවෙන් කතාව අපි මාකට් එක ළඟටම ආවා. මාකට් එක හරියේ වම් පැත්තට වෙන්න තිබුණු අතුරු පාරෙ අයිනට වෙන්න මසර් වාහනේ නැවැත්තුවා. මාකට් එකට එන ගොඩක් අය වාහන නතර කරන්නේ මේ පාර දෙපැත්තේ තමයි. වාහනෙන් බහින්න ඔන්න මෙන්න තියෙද්දි මසර්ට හොටෙල් එකේ හෙඩ් ශෙෆ්ගෙන් කෝල් එකක් ආවා. කෝල් එක ඉක්මනට ඉවරවෙයි කියලා හිතුවට විනාඩි පහක් දහයක් විතර යනකන්ම මසර් කෝල් එකේ. කෝල් එකේ සිහියෙන් ඉන්න නිසාද මන්දා මසර්ට වාහනෙන් බහින්නවත් මතක් වුණේ නෑ. මසර් එනකම් මාකට් එක පැත්තට යන්න මට හිතුනා. මාකට් එක පැත්තට යනවා කියලා මසර්ට අතින් කියලා මං වාහනෙන් බැස්සා. මාකට් එකේ ඉස්සරහින්ම අලුත් ස්ටෝල් එකක් දාලා තියෙනවා මං ඈත තියාම දැක්කා. ශිට් අපි ටිකක් ඉස්සර වුණානම් අපිට මෙතන ගන්න තිබුණානේ. මං ඒ ස්ටෝල් එක පැත්තට ඇවිදගෙන ගියා. දෙවියනේ මේ ස්ටෝල් එක ඇතුලට වෙලා ඉන්නේ ඉර්සා නේද. ඉර්සා ඇවිත් හිටියේ බඩු ගන්න නෙමෙයි. ඒ ස්ටෝල් එකේ අයිතිකාරි එයා. එතකොට මෙයත් මේ හදිස්සියේ ස්ටෝල් එකක් දාගත්තද. දැන් සති කීපයකට කලින් මට කෝල් කරපු වෙලාවේ කිව්වේ ඕඩර්ස් ටික කරගන්නවත් වෙලාවක් නෑ කියලානේ. බිස්නස් පාට්නර් කෙනෙක් හෙව්වෙත් ඒ නිසානේ. ඉර්සාගේ Taste of pakistan ස්ටෝල් එක දැක්කම මට හිතුනේ අනේ මේ මං දාන්න හිතන් හිටපු ස්ටෝල් එක නේද කියලයි. ස්ටෝල් එක නානාප්‍රකාර ස්වීට් ජාති වලින් පිරිලා තිබුණා. ගෑනි බර්ෆි හදලා තිබ්බෙත් මැලේශියන් කටර් එකෙන්. ඒ බර්ෆි ටික දැක්කම මට මතක් වුණේ රංගිගේ දුවගේ බර්ත්ඩේ පාටියට මං හදපු බර්ෆි ටික. ලොකුම සෙනඟක් නැති වුණත් ටික දෙනෙක් ස්ටෝල් එකේ එහෙ මෙහෙ ඇවිද ඇවිද ස්වීට් ජාති බල බල හිටියා. ටික වෙලාවක් යනකම් ඉර්සා මාව දැක්කෙ නෑ. ඉර්සා හිටියේ ස්ටෝල් එක කෙළවරේ. එයා එතෙන්ට වෙලා ස්වීට් ජාති ගත්ත අයගෙන් සල්ලි ගන්න ගමන් හිටියේ. එතන මිනිස්සු හය හත් දෙනෙක්ගේ විතර පෝලිමක් තිබුණා. "හානේ....අයිශා..." ඉර්සා මට අතින් සන් කරලා එයා ඉන්න තැනට එන්න කිව්වා. බඩු ගන්න ආපු මිනිස්සු එහෙ මෙහෙ වෙනකම් අපිට කතා කරන්න හම්බුණේ නෑ. විනාඩි පහක් විතර මං එතෙන්ට වෙලා හිටියා. එවෙලේ මට මසර්ගෙන් කෝල් එකක් ආවා. "ඔයා කොහෙද ඉන්නේ අයිශා...මං දැන් සෑහෙන වෙලාවක් තිස්සේ ඔයාව හොයනවා..." "ඉර්සාගෙ ස්ටෝල් එකේ ඉන්නේ..." "මොකක්ද?.." "මාකට් එකට ඇතුල් වෙද්දිම දකුණු අත පැත්තෙ තියෙන ස්ටෝල් එකේ ඉන්නේ..අර අපි එදා මල් පැල ගත්තේ. ඒකට මෙහා පැත්තේ තියෙන ස්ටෝල් එක." "ආ....හරි මං එන්නම්" මසර් කෝල් එක කට් කළා. "ඉතින් අයිශා කොහොමද" ඉර්සා මගෙ අතකිනුත් අල්ලන් ඇහුවා. "හොඳයි ඉර්සා....ස්ටෝල් එක අලුතෙන්ද දැම්මේ?..." "ඔව් අනේ...අද පළවෙනි දවස. මෙච්චර වෙලා පොඩි දෙන්නයි නසීරුයි හිටියා. කොහෙද මේ කොල්ලො දෙන්නා දඟලනවනෙ. ඉතින් මං කිව්වා ඒ දෙන්නා එක්ක ගෙදර යන්න කියලා. " "ආ...එහෙමද" "ඉතින් ඉතින්...දැන් ඔයාගේ ස්ටෝල් එකේ වැඩ පටන් ගන්නෙ කවද්ද?..." "මගෙ ස්ටෝල් එක...ඔයා කොහොමද ඒ ගැන දන්නේ.." "මට නසීර් කිව්වේ...මසර් කිව්වා කියලා.." මතු සම්බන්ධයි. බුද්ධි ජයවීර. (කතාව කියවලා අදහස් දක්වන ඔයාලා හැමෝටම ගොඩක් ස්තූති. පිළිතුරු නොලියනවට සමාවෙන්න )----- අවසන් දිග හැරුම ----- (4/4) එදා රාත්තිරියෙ ගේ පුරා තිව්නෙ මහ මුස්පේන්තු පාලුවක්. රෑට බතක් මාලුවක් ඉදෙව්වෙත් නැතුවා කවුරු කවුරුත් ඒ මේ පැති බලාන හූල්ල හූල්ලා උන්නා මිසක්කා. සොබනිට උහුලන්ඩ බැරිව ගියේ තමුං මෙච්චර මගඩියක් කොරලාත් අපොච්චා වචනෙකිං වත් තරවටු කොළේ නැතිකොම, නිය පිටිං පාරක් ගැහැව්වෙ නැතිකොම! සිරියා කාන්තාව වැඩ උන්නා හේ කලඑලියට තිව්නු ගෙදෙට්ට මුං හන්දා මූ දේවින්නාන්සෙ වැඩියා නෙවද කියලා සොබනි පස්චත්තාප වුණා. බලා ඉඳලා බැරිම තැන සොබනි ලිප දල්ලලා තේ කහට උගුරක් වක්කොරන්ඩ හිතාන උයන ගෙට ආවෙ හේනෙ ඉඳං මාන්සි වෙලා ආපු අප්පොච්චිට සාගින්දර ඇති හේමයි කියාලයි. එක විඩේටම පාර දිහායින් ඇහිච්චි හූවට සොබනි ගැස්සිලා ගියා. අතේ තිව්නු ගිනි පෙනෙල්ලත් බිම අතෑරුනා. "දෙයියනේ මාටිං අය්යා රා බීලා ඇවිත් කෑ කොස්සං දෙනවා!!" හතර අතේ විසික්කා වෙච්චි ගිනි පුපුරු අඟුරු අලු කසි බිසියෙන් ගස ගසා නිවා දාපු සොබනි කඩිමුඩියේ සාලෙ දිහාට දිව්වා. තමුන් මේ ගෙයි පත්තු කොරාපු ගින්න නිවන්ඩ එහෙම ලේසියෙන් බැරි වග සොබනිට ඒ අව් අස්සෙත් හිතට නැගුණා. "උඹ පලයං අහට්ට" ඩිංගි මැණිකා සොබනිගෙ අතින් ඇදලා වැළැක්කුවෙත් සුගතෙ ඉස්සරා දොර අරින්ඩ අත තිව්වෙත් එකටමයි. "මයෙ දෙයියො යන්ඩෙපා ඕකා ඉන්නෙ රහමෙර කටේ ගාගෙන කිසි අණක් ගුණක් නැති එකා නෙව" සොබනිව අතෑරපු ඩිංගි මැණිකා සුගතෙගෙ අතේ එල්ලිච්චි. පුන්නාත් හැරමිට්ට ඇන ඇනා සාලෙට ආවා. හැන්දෑකොරේ මෙහෙ අල්ලාපු අඩව්ව ගැන මාටින්ට කන වැටුනෙ වැව් ඉස්මත්තෙ ගබෝ රාළලෑ රා තිප්පොළේදියි. දවල් හේන් කොටපු එකා දෙන්නා වැවේ නාලා හවාට රා පොල් කට්ටක් කටේ ගාන්ඩ රිංගුවෙ ඔතෙන්ට් නෙව. හැබැයි සර්දාවන්ත ගමේ උන්දලා රා බොන ගෙරි මස් කන එක මහා පාපයක් ගානටයි සැලකුවෙ. හාංදුරුවො රහමෙර පානේ ආනිසංස කියා දෙන හන්දා ගබෝ රාළයි ගෝලයො රොත්තයි පංසලට ගෑවිච්ච මේ පවුල එක්කලත් යටින් විරසකව උන්නෙ. ඒ හන්දා රා පොලේ උන්නු එවුං මාටියට නාලාගිරියට හේ රා පොවා උසි ගන්නෝලා එවපි. "හහ් හිතුවා මදි තොපි මේ මාටියා එක්ක හැප්පෙන්ඩ! මං මූදුකොරේ එකෙක් බොලව්! මාළු මන්නෙන් කපන්නෙ දැනගං!!" සුගතෙ නිස්සද්දව සොබනි දිහා බැලුවා. සොබනිත් උන්නෙ මොකවත් හිතා ගන්ඩ බැරිව. ඩිංගි මැණිකා වෙව්ලනවා. පුන්නා නං බුදු පාන ගාව වැඳගෙන උන්නෙ. ආයෙ ඌ ගැන විපරං කොරන්ඩ දෙය

ක් නැති වගත් මාටින් මීට කලින් දීගෙ ගෑනිට තඩි බාලා ගෙයින් පන්නාපු දරු මල්ලො අතෑරපු මිනිහෙක් වගත් සුගතෙට හවහා කීවෙ අල්ලපු හේනෙ පුංචි සිඤ්ඤො. මෙව්වා දනී නං ඩිංගි මැණිකයෙ පපු කැනැත්ත පැලිලා යන හන්දම සුගතෙ මේ කාරණේ නොකියාම උන්නා. අනික සොබනි උනත් මෙව්වා හාංකවිසියක් නොදැන රැවටිච්චි වග සුගතෙට තහවුරුයි. දෙයියනේ කෙලී ඌ එක්ක වහංගු වුණා නං ආයෙ මැහි තෙල් බීලා නහින්ඩ නෙව වෙන්නෙ! "අඩෝ සුගතේ!! උම්ඹලා මයෙ සොබනිව හිර කොරාන්ඩ හිතුවා මදි යකුනේ, මං ගෙයි දොර කඩන්ඩ ඉස්සර වරෙං එලියට!!" රා බීපු හිවලා හේ කට මැත දොඩාන කෑ කොස්සං දෙන මාටියා ගැන සොබනිට දැනුනෙ අපුලක්. අනේ අම්මාපල් අම්මා අප්පා එපා කීලා යන්ඩ තැනුවෙ මූ එක්ක නෙව! අප්පොච්චි පොළේ ගිය දාට ගේන කරෝල කෑල්ලක් මිසක්කා වෙන මසක් මාළුවක් කටේ නොතිව්ව සොබනි මේ සා උගුඩුවා හේ රා බොන, ගෙරි මස් බුදින එකාට කෝම ආලෙ පිරුවද මන්දා! ඊටත් මූ තමන්නෙ දෙමාපියොන්ට කිසි ගරුසරුවක් නැතිව දෙස් තියන ලීලෙ! දෙවාරයක් නොහිතපු සොබනි හිතට මහා හත්තියක් අරන් එක විඩේටම අම්මවත් තල්ලු කොරාන දොර ඇරියා. ගෙයි හැමෝම අල්ලාපු හුස්ම අල්ලාගෙනම උන්නෙ තක්බීරි වෙලා. සරම කැහැපට ගහගෙන කඩුල්ල පැන ගන්ඩ බැරි ගානට වෙරි මතෙ වැනි වැනි උන්නු මාටින් ගෙ අතේ මාලු මන්නෙ. "උඹ පලයං අයියණ්ඩි, මං උඹ එක්ක එන්ඩ මනාප නැතුවා" "මොකක් බොල, උඹ මා එක්ක යන්ඩ නාවොත් තෝත් තොගෙ මහ උනුත් මේ මන්නෙන් කීතු කීතු කපලා මාත් මෙතන මැරෙන්නෙ දැනගිය!!" ඒ වංගියෙ නං සොබනිගෙ කේන්තිය උහුලන්ඩ බැරිව ගියා. මූණට ලේ පි‍රිලා කම්මුල් රත් වෙලා ආවේස වෙච්චි හේ පිලේ හේත්තු කොරලා තිව්නු කැත්ත අරං මිදුලට පැනලා උරුක් කොරා. "අම්මාපල්ලා මාටිං අයියෙ මං උඹට මේ කැත්තෙං කොටන්ඩ කලියෙන් පව් නොදී පලයං හොඳ හිතිං, ආයෙ මයෙ දෑහට පේන්ඩ එන්ඩෙපා" මාටින් උන්නෙ සොබනිගෙ හදිසි වෙනස් වීම අදහා ගන්ඩ බැරිව. කෙස්ස කඩා දාගෙන ඇස් ගෙඩි ලොවි ගෙඩි වායෙ රතට රතේ ඔරෝගෙන උන්නු සොබනි දැකපු මාටින්ගෙ වෙරි මතත් බාගෙට හිඳිච්චි. "එහෙනං උම්බ එහෙමයි ඒ?? හොඳයි බලාගමු සොබනි, උම්බලා නයාට ගහලා පොල්ල වරද්දගත්තා කියලා හිතාගං!! මේ මාටියා උම්බට වඩා ගෑනු දැකලා තියේ!" නන් දොඩෝ දොඩෝ මාටිං යන්ඩ හැරෙනවත් එක්කම දොර වහ දාලා කැත්ත බිම අතෑරපු සොබනි අප්පොච්චිට තුරුල් වෙලා මී දෙන වායෙ අඬන්ඩ තියා ගත්තා. "අඬන්ඩ එපා මයෙ අම්මා, දැන් නිදාගං. උඹ ටික දොහක් ගමෙං පිටමං වෙලා හිටපන්" දෝණියැන්දයෙ ඔලුව අතගාපු සුගතෙ ඩිංගි මැණිකට ඉඟි කොළේ ඈට තවත් දෙස් තියන්ඩ එපාය කියලයි. මේ හෙයියම්මාරු සේරම අහවර වෙද්දි රෑ මැදියමත් පහු වෙලා. පුන්නා උන්නෙ ඇඳේ දපා තියලා හූල්ල හූල්ල. හවහ සොබනි කියාපු කතාවෙ ඇත්ත සත්තක් ඇතෑ කියාලමයි පුන්නා මනස්තාප වුණේ. ඒ වංගියෙ තමන්නෙ දෙමාපියො කොයි තරං ගින්නක් උහුලන්ඩ ඇත්ද හැබෑට. ආතම්මයෙ ඇඳ පමුල පන් පැදුර එලා ගන්ඩ ආපු සොබනි දණින් වාඩි වෙලා පුන්නයෙ ඔලුව අතගෑවා. "ආතම්මෙ තරහද මා එක්ක?" සද්දෙට හූල්ලපු පුන්නා සොබනි දිහාට්ට හැරුණා. "නෑ බං හිච්චි කෙල්ලෙ උඹ කියැව්වෙ ඇත්ත නෙව. මයෙ ඔලුවෙ තිව්නෙ එකගෙයි කන්ඩ වෙයි කියාලා බය ඉතරමයි. අම්මා අප්පොච්චි කොයි තරං බය වෙන්ඩ ඇත්ද එදා, ඒ ඇත්තොන්ගෙ වලව් මාන්නෙ, අපේ පවුලෙ නම්බුව හේදිලාම යන්ඩ නැතෑ පහුවදා ගමේ උං දැනගත්තම!" "අනේ මා ඒක හිතලා කීවෙ නෑ ආතම්මෙ. ආතම්මා නොහිටින්ඩ මං ගොං වැස්සියෙක් වායෙ අරූ එක්ක ගොහිං නෙව! ආතම්මා තමා මාව උගෙං බේරගත්තෙ! අනේ මට සමා වෙන්ඩ ආතම්මෙ" "උඹෙ ආතා නං දාහෙං හොයාගන්ඩ බැරි මිනිහා. ඒ වාගෙය අරූ! උඹ ඌ එක්ක යාවිය කියාලා මං පණ බයේ උන්නෙ දුවේ" "ඌ අප්පොච්චිට බැණ අඬගාපු විදිහ දුටුවම මට ඉහිලුං නැතුව ගියා ආතම්මෙ, ඌට කොටන්ඩමයි හිතුනෙ! මටත් ආතම්මයෙ ගති නැතෑ.." කඳුළු අස්සෙංම දෙන්නම හිනැහුනා. තමන්නෙ රැලි වැටිච්චි පපුවට සොබනිව හේත්තු කොරාගත්තු පුන්නා ඒකියෙ ඔලුව අතගෑවා. දෙන්නාටම කොයි වෙලේ නින්දක් ආවද නිච්චි නැතුවා. බට්ටිච්චො කිචි බිචි ගාන සද්දෙට සොබනි ඇහැ ඇරලා නිදි ගැට කැඩුවා. මාන්සියට නින්ද ගියාට අද අම්මලා සිල් දවස නෙව. සුනංගු නොවී දානෙ ඩිංගිත්තක් හදන්නෙපායැ. කුකුළත් අඬලාලා මහ වෙලාවක් නැතෑ. තමන්නෙ ඉහ අත ගගා උන්නු ආත්තම්මයෙ අත පැත්තට කඩා වැටිලා තිව්නා. ආතම්මයෙ අත හදන්ඩ හිතාන අතින් අල්ලාපු සොබනි ගැස්සිලා ගෙහුං විලාප තිව්වෙ ඒ අත් ගොබේ දර කොටයක් වායෙ දරදඬු වෙලා තිව්නු නිසායි! "ආතම්මේ!! අනේ මයෙ රත්තරං ආතම්මේ!!!" පපු කැනැත්තෙ රස්නෙ ගොහිං තිබ්බත් පුන්නයෙ විට කාලා රතු වෙච්චි දෙතොලෙ සැනසිලිදායක හීං හිනාවක් ඇඳිලා තිව්නා.. ------------ සමාප්තයි ------------ ඇඩ්මින් මඬුල්ලට බොහෝම ස්තූතියි 🙏 (කරුණාකර කතෘ අයිතිය සුරකින්න) ඡායාරූපයේ හිමිකම Kingsley Perera photography----- තෙවන දිග හැරුම ----- (3/4) අම්මා කොයි පදම් බැන අඬ ගැහැව්වත් මේ කාරණාව අප්පොච්චගෙ කනේ තියන්නැති වග දන්න හන්දම සොබනි හිතුවක්කාරකොමක් කොරන්ඩ බලා උන්නා. හොරාට කලියෙන් කෙහෙල් කැන වැට පැන්නා හේ පෝය දා හැන්දෑකොරේ මාළු මාටියා එක්කලා යන්ඩ අඩුම කුඩුම පොදි ගගහා උන්නු සොබනිව පුන්නයෙ ඇහැ ගැහුනා. විඩින් විඩේ කල්පනා කොර කොර තමුං එක්කලම හිනැහි හිනැහී උරේකට රෙදි ඔබ ඔබා උන්නු සොබනි දුටුවම තමුං හේතුපාල එක්ක එන්ඩ කලියෙන්දා රෙදි කොට්ට උරේ සූජානං කොළේ මේ වායෙ තිගැස්මක් බයක් එක්ක අමුතු තංතෝසෙකිං බව සිහිපත්තට ගත්තු පුන්නට කෙලීගෙ මේ අමුතු ලක ලෑස්තිය ඒතරං හිතට ඇල්ලෙව්වෙ නැතුවා. "ඈ බං කෙල්ලෙ ඔයි කොයි අහ යන්ඩදෑ රෙදි පොට්ටනි බඳින්නෙ" කන ගාවින් ආතම්මයෙ කට හඬ ඇහිච්චි සොබනි ගැස්සිලා ගියා. උන් හිටි තැන් අමතක වෙලා තතන තතනා වචන එක්කහු කොරගන්ඩ දැඟලුවා. "මං මං මේ මේ.." "මොකෑ කෙල්ලෙ කටේ පිට්ටුද?" පිළිකන්නෙ දොර ගාවින් කාරලා බුලත් කෙළ පාරක් විදපු පුන්නා රැළි ගැහුනු අත් ගොබේ ඉඟටියට තියාගෙන කොන්දෙ වක දිගෑරගන්න ගමන් තව ඩිංගක් විපරං කොරා. කටේ කෙළ හිඳිලා ගෙහුං දත කට පූට්ටු වෙලා වායෙ උන්නු සොබනිගෙ විලාසෙං සේරෝම කතා ලතා තේරුං ගත්තු පුන්නා අඬහැරේ පෑවා. "ඈ බොල තෝව දෑහෙ මූණෙ තියාන හදාපු අම්මා අප්පට හොරෙං පිටමං වෙන්ඩ නේද ඔයි තනන්නෙ?" අන්න එතකොට නං සොබනිගෙ කටපත්තට පණ ඩිංගිත්තක් ආපි. "ඉතිං ආතම්මෙ උඹත් අපෙ අත්තා එක්ක ආවෙ හත් දොහේ මගුල් කාලයැ හඳපානෙ මිසක්කා!" "මොනා බොල!" පුන්නා දුම්මල වරං ගත්තු කපු රාළ හේ යස්සාවේස වුණේ සොබනි කියාපු ගරුසරු නැති කීමටයි. "හිටු තෝව මං කෙස්සෙන් අල්ලලා හොස්ස බිම උලන්ඩ! කොයි මේ ඉලපත" අත පය වාරු නැති ආතම්මා ඉලපත හොය හොයා බිම අතපත ගාද්දි සොබනි මිදුලට පැන්නෙ රෙදි උරේ බදාගෙනමයි. ඒත් ඉතින් මේ ගොම්මනේ කොයි අහ දුවන්ඩද, මාටින් එන්ඩයි කීවෙ පහුවදා රෑ මැද්දෑවෙ බස්සා අඬන හෝරාවට නෙව. හෙට රෑ බණට ගෙදර ඇත්තොන්ට යන්ඩ ඇරලා බඩේ රුජාවක් ගන්ඩම තමා සොබනිත් හිතා උන්නෙ. අප්පච්චිත් හේනෙ ඉඳලා එන්ඩ කලියෙන් මේ සුමේ බේරුං කොරගන්ඩ ඇහැක් වෙද කියාලා සොබනි උන්නෙ පපු කැනැත්තෙ කිකිළි බිජු තම්බන්නා හේ ගිනි මොලවාගෙනයි. ආතම්මයෙ කෑ කොස්සං හඬට අම්මා චීත්තෙ අත පිහිදදා දුවං එන හැටිත් අහල පහල එකෙක් දෙන්නෙක් විපරං කොරන හැටිත් දැකපු සොබනි සේරෝම අහවර බව තේරුං ගත්තා. ගිඩි ගිඩි ගාන පපු කැනැත්තට රෙදි උරේ තද කොරාන හයියෙං හුස්මක් ගත්තා. අර මුලිං කීව ජල්ලිය පටං ගත්තෙ ඕ ඔහොමයි. කෙස්සෙන් ඇදලා අරං සොබනිගෙ කම්මුල පුපුරු ගහන්ඩ පාරවල් දෙකක් දීපු ඩිංගි මැණිකා මිදුලෙ වැටිලා පස් කකා විලාප ගහන්ඩ වුණා. කරුණු කාරණා ලේලිගෙම්ම අහගත්තු පුන්නා යද්දෙස්සි වායෙ ගිනි පුපුරු විසික්කා කොර කොරා කෑකෝ ගහන්ඩ තියා ගත්තා. සොබනි කා එක්ක යන්ඩ තැනුවාද කියාලා දැනගත්තාම පුන්නා මාළු මාටියගෙ සනුහරේටම සාප තිව්වා. සුගතෙට මගදිම ආරංචි වෙච්චි හන්දා අඩිය ඉක්මං කොරාලා ආව්ත් එද්දි ගමේ එවුං දුසිමකට වඩා කඩුල්ල ගාව රැස් වෙලා උන්නු බව පෙනෙද්දි සුගතෙට පොළෝ දෙබොක්කාව පලාන යන්ඩ හිතුනා. අප්පොච්චිව දැක්ක සොබනිගෙ කකුල් කෙටි දෙකත් පණ නැතුව ගියා. ඇට්ටරකොමට අම්මයෙං කාපු කම්මුල් පාර උහුලං උන්නට සොබනිට නොරිදුනා නෙමේ. උපන්තේකට අතක් උස්සාලා නැතත් මේ කොරාපු හිතුවක්කාරකොමට නං අප්පොච්චගෙනුත් සමාවක් නැති වග සොබනිට ඉර හඳ වායෙ විස්සාසයි. "ආ මේ එන්නෙ උඹෙ මහ එකා. අපූරු නෙවෙද දෝණියැන්දගෙ කෙරුවාව!" අමුඩ ලේන්සුවත් කරේ දාන ඉස්තෝප්පුවට ගොඩ වෙන්ඩ ආපු සුගතෙ ඉස්සරහට පැනපු පුන්නා රාස්සියක් වායෙ කෑ මොර දුන්නා. "ඩිංගක් ඉඳිං අම්මෙ කෑකෝ නොගා මක්ක වුණාද කීලා කෙලීගෙං සහසුද්දෙං අහලා බලනකං" හිතේ අමාරුව යට කොරාන සුගතෙ කීවෙ ඩිංගිත්තක් ඉස්පාසුවක් ගන්ඩයි. "මක්ක වුණාද, මක්කවත් උනේ නෑ බොල මේ නාකි ගෑනිට පිං සිද්ද වෙන්ඩ! නැහ්නං මේ පුරා පෝයක් ලබන හෝරාවෙ උඹෙ දූ පොඩ්ඩ අර ජාතියක් ජම්මයක් නැති මාළුකාරයෙක් එක්ක වහංගු වෙලා ගොහිං මෙලාහකට! අනෙ අම්මපා මයෙ කට! මේකි මටත් විච්චූර්ණ කියාන ආවනෙ එකටෙක!!" ඒ පුන්නා. ඒ වංගියෙ තකහනියෙ නැගිට ගත්තු ඩිංගි මැණිකත් නැන්දම්මයෙ පැත්තම ගත්තා. "ඔහෙට කියන්ඩ මේකි මහ ලොකුවට මේ දෑවැදි පොදි ගහං ලකලෑත්ති වෙලා නෙව අරූ කැන්දාන යන්න එනකං! දෙයියො බැලුවා හේ අම්මට ඇහැ ගැටුනෙ. අනේ අම්මාපල් මේ හැතිරි වදාපු මයෙ බඩ පාලු වුණානං මීට හොඳා" මල් කපන කිනිස්සෙං ඇන්නා හේ අම්මා කියාපු කතාවට සොබනි කෑ ගගහා අඬන්ඩ තියා ගත්තා. "අඬපං තෝ අදම අඬලා මකබෑ වෙයං, ආයෙ මේ අම්මයෙ මිනියටවත් අඬන්න එන්ඩ දෙන්නෑ බොට!" ඩිංගි මැණිකා මේ සා පරල වෙන බවක් සුගතෙ දන්නෙත් අද! එකාතකට පැටව් ඉන්න දිවි දෙනක් උනත් උං රකින්න රවුද්දර වෙනවා නෙව.. ඒ කොයි හැටි වෙතත් මේක මේ හීං නූලෙන් බේරන්ඩ ඕනෙ වග තේරුං ගත්තු සුගතෙ ඩිංගක් නිවිච්ච හඬින් කතා කොළා. "හා හා නවත්තගනිං බං, මේ අහල පහල උන් හිනස්සන්නැතිව" "අහල පහල? අහල පහල උං අපිව රොඩී රැහැට පන්නාවි මේකි අර හුලවාලියා එක්කලා ගියානං!!" පුන්නා සොබනිට එරෙව්වෙ ජාති හතුරෙකුට වායෙ! "පිං අයිති වෙයි අම්මෙ ග

ෙට ගියානං! මං ආයෙ උඹලට කියන්නෑ" සුගතෙව දවා අලු කොරන්ඩ වාගෙ ඔරෝපු පුන්නා හැරමිට්ට ගහහා ගෙට ගොඩ වැදිච්චි. මනුස්සයට උඩිං කට කියෝන පුරුද්දක් නැති හන්දා ඩිංගි මැණිකත් කරබා ගත්තා මිසක්කා කෝප ගිනි නිවිලා නොවෙයි. දූ ගාවට ගොහිං ඈව උරස්සෙං ඇදලා පිල දිහාට්ට තල්ලු කොරාපු එහෙව් දෙයක් නොහිතාපු සොබනි කෙහෙල් කඳක් කපා දැම්මා හේ බිම ඇද වැහ්නා. "යකෝ මේකිව මරන්ඩදෑ හදන්නෙ?" සුගතෙටත් කේන්ති ගෙහුං වග තේරුණු හන්දා ඩිංගි මැණිකයි පුන්නයි දෙන්නා එක්කලා ගෙට වැදුණා. මූණෙ කටේ ගෑවිච්ච වැලි ගස ගසා ගවුං කරෙන් හොටු පිහිදපු සොබනිත් කඳුළු පෙර පෙරා අම්මා පස්සෙං ගෙට ගෑටුවා. අම්මා තල්ලු කොරාපු පාරට ගවුං කෑල්ලෙ උරිහ ගාවින් ඉරිලත් තිවුනු හන්දා ලැජ්ජාවයි බයයි සේරෝම එක්කලා සොබනි හූල්ල හූල්ල ඇඬුවෙ ආයෙ මේ වෙච්චි නව නිංගිරාවට ගමේ එකියකගෙ මූණක්කත් බලන්නෙ කොහොමෙයි කියාලා. ගෑනු උදවිය ගෙට යනකං බලා උන්නු සුගතෙ කඩුල්ල දිහාට හැරුණා. "හ්ම් උඹලත් දැන් ගෙවල්වලට පලයල්ලා මෙතන ටැග් ගැහෙන්නැතුව" කෝචෝක් හිනාවක් පාපු අහල පහල ගෑනු කාංඩෙ සුගතෙගෙ ගෝරනාඩුවට සීරුවට පහු බැහැලා ගියා. මතුවට.. ඇඩ්මින් මඬුල්ලට බොහෝම ස්තූතියි 🙏 (කරුණාකර කතෘ හිමිකම් සුරකින්න) ඡායාරූපයේ හිමිකම Kingsley Perera Photography----- දෙවෙනි දිග හැරුම ----- (2/4) අලුත් ජෝඩුව පදිංචි වුණේත් මාමණ්ඩිගෙ ගෙදර. ඒක දෙපලකට තනාපු කිරි මැට්ටෙන් බිච්චි බැඳපු ගේ පොඩ්ඩක්. හේතුපාලගෙ මාමණ්ඩිට දරුවො උන්නෙ නැති හන්දා ආයෙ සේරෝම දේපොළ උන්දැටම තමාය කියාලා නෙව නගාගෙ කොලුව වෙච්චි හේතුපාලව හිච්චි සංදියෙ හිට දරුකොමට හදාන තීන්නෙ. "වැඩි විච්චූර්ණයක් නැති සිරියාවන්ත කෙලී, ආයෙ කුසීත කොමක් ගෑවිලාවත් නෑ නෙව, අපෙ කොලුගෙ වාසනාව" හේතුපාලගෙ නැන්දම්මා පවා අහල පහල ගෑනු උදවිය එක්කලා පුන්නා ගැන කීවෙ එහෙම. ගෙයි වැඩපල කරලා දෑතෙ හුරුවක් නැතුවාට මොකෝ පුන්නා යස අගේට නැන්දම්මාගෙන් ඉවුං පිහුං සාස්තරේත් ඉගෙන ගත්තා. ආයෙ වංගියක් දෙවංගියක් උගන්නාපු සුනංගුවට ඕනි අඩව්වක් කස්තිරමක් අල්ලන්ඩ තරං හපනියක් තමන්නෙ බාරියාව කොරගන්ඩ ලැබිච්චි වාසනාව ගැන හේතුපාල නිතර දෙවේලෙ හිතුවා. පින තියේනං ඉබ්බා තුනපහ පිටේ බැඳගෙන ගෙදෙට්ටම එනවා කියන්නෙ නිකංයැ! ඔයින් මෙයින් පවුල්කාරයා වුණෑයින් මනත හේතුපාල බෝම තැන්පත් වුණා. කලින් වායෙ සෙල්ලං ගමන් බිමන් යන්ඩ දැඟලුවෙත් නැතුවා. මාමණ්ඩිගෙන් උරුමෙට හම්බු වෙච්චි හේන් කුඹුරු එකලාසයක් කොරාන දෙන්නා දෙමාල්ලො බලා උන්නා හේ දියුණු පමුණු වුණා. පඩිපෙළ හේ දරු මල්ලො නොවැදුවාට ලැබිච්චි දරු දෙන්නට කොයියම්ම අයුරකින් හරි සැප සම්පත් දීල හදාගන්ඩ ඇහැකි වුණා. අනික උඩරට ගෑනියෙක් ය කියන ගරු නම්බුව පුන්නාට පන්සලේ හාංදුරුවන්ගෙන් පවා ලැබුණු හන්දා කොලු පැටව් දෙන්නව පන්සලේ පිරිවෙනට යවාලා අකුරු සාස්තරේ දීගන්න පුන්නාට ඇහැකි වුණා. ඒ නං වැඩියත්ම මල්වතු පිරිවෙනේ ඉගෙනුම ලබාපු උන්නාන්සෙ කෙනෙක් දුරින් නෑ වෙච්චි හන්දා. අවුරුදු ගානකට කලියෙන් ගම රට අතෑරලා ආපු ගෑනි වෙච්චිකොට ගමට පරංගි වහංගතේ අල්ලාපු බවක් පුන්නා දැන ගත්තෙත් හේතුපාලගෙ පරණ මිත්තරයෙක් නෑගං ආපු වෙලේකයි. පුන්නාගෙ මව්පියො ගැන හාංකවිසියක ආරංචියක් ලැබුනෙ නෑ නෙව කොයි තරම් විපරං කොළත්. අනේ ඉතින් දුක සේ මියෑදිලා කැලේ ගහන්ඩ නැතෑ කියලා හිත හදාන පුන්නා දෙමාපියො සිහි කොරාලා දාන මාන දිදී පින් පෙත් පැමිණෙව්වා. දරු දෙන්නා බලා ඉන්දැද්දි ලොකු මහත් වුණා. ලොකු කොලුවා මහණ වෙන්ඩ මනාපය කියාලා අවසරේ ඉල්ලුවෙ යාන්තං අවුරුදු පාළොහ ලබද්දිමයි. කොලූට අත් පොත් තියද්දිම කේන්දරේ බලාපු ලොකු උන්නාන්සෙ හතර කේන්දරේ පාලු වග පෙන්නා දීපු හන්දම මේ තීරණේ ගැන දෙමාල්ලො සෝක වුණේ නෑ. අනික මව් රදළ පියා ගොයි ගම වෙච්චිකොට ඉන්තේරුවෙම්ම පන්සලේ ඊගාව නායක කොම ලැබෙන්නෙත් මේ සාමනේරට නෙව. හිච්චි කොලූ නං කරදඬු උස් මාත් වෙද්දි හේතුපාලගෙ කුඹුරු ගොයිතැනට බැස්සා. ඌට සහේට ගෙනාවෙත් හේතුපාලගෙ නගාගෙ කෙල්ල වෙච්චි ඩිංගි මැණිකා හන්දා මේ පවුලට නැන්දම්මා ලේලි නොරොක් වගතු ගන්ඩ කාරි වුණේ නැතුවා. ඒ මංගල්ලෙ කතා කොළෙත් පුන්නාමයි. පුන්නා තරං කඩා හැලෙන ලස්සනක් නැතත් ඩිංගි මැණිකා බෝම තැම්පත් හොඳ හැදිච්ච එකී. කම්මැලි කං එහෙමත් ගෑවිලාවත් නෑ. කොලූගෙ කටයුත්තත් අහවර වුනාට පස්සෙන් පහු හේතුපාල අකාලේ මිය පරලෝ ගියේ පපුවෙ ඇවිලිල්ලක් අල්ලලා. හැන්දෑ කොරේ නාලා කොරලා ඇවිත් රෑ බතට අටු කොස් කෑ හන්දා අල්ලපු පපුවෙ ඇම්මක් හන්දා වෙන්ඩෝනෙ කියලයි වෙද මහත්තයා කීවෙ. පස්සෙං පහු ගෙදර දොර කටයුතු ඩිංගි මැණිකා බාර ගත්තු හන්දා පුන්නාට ඇති පදං යන තැනකට පිනක් දහමක් කොරගන්ඩ කාලවේලා හම්බු වුණා. තමන්නෙ දරු දෙන්නා ලව්වා උඩරට ඌරුවට "අම්මා අප්පොච්චා" කියවන්නත්, උන්නෙ දරු මල්ලො ලව්වා "ආතම්මා" කියවගන්ඩත් පුන්නාට ඇහැක් වුනා. සුගතෙගෙයි ඩිංගි මැණිකාගෙයි එකම දෝණියැන්ද නෙව සොබනි. අඩුපාඩුවක් නැතුවම සොබනි කෙලීට පුන්නාගෙ රූප සෝබාව පිහිටලා තිව්නෙ. ඩිංගි මැණිකා තලේලුයි, මිටියි. සොබනි පුන්නා හේම රතුයි, හීන්දෑරියි. කෙහෙ වැටිය කාක් කූඩුව හේ හැඩපලු ගෙතිලා, ජම්බෝල වගේ පිරිච්ච කම්මුල්, බෝනික්කො වාගෙ නටෝන ඇස්, සොබනි හැබෑම ලස්සන එකී. හීං ඉගටිය පද්දලා ලැසි ගමනිං යන ගමන් කොක් කරට උඩින් මූණ පොවලා සොබනි දාන කෝල බැල්ම මාළු මාටින්ගෙ පපු කැනැත්තට ඊයං බරු හේ කිඳා බැස්සා. මාටින් මේ ගංතුලාවෙ එකෙක් නෙවෙයි. ඌ මූදුකරේ ඉඳලා ගමට මාළු ගේන එකා. පස්සෙන් පහු ගමේ උන්ට ඌ "මාළු මාටියා" වෙච්චි. මුලින් මුලින් "තුහ් නොදකිං පිලී උස්සාන එන පව්කාරයා!" කියාපු ගමේ උං පහු පහු වෙද්දි කිව්වෙ "බල මාළු ඩිංගක් දෙන්නෝනෙනෙ නැන්දෙ පොඩි එවුංට වත් ලේ වඩන්න" කියාලයි. හතර පෝයට සිල් ගන්න ගමේ දෙගොඩහරි වයසෙ උන්දලා මාළු පිලී අප්පිරියා කෙරුවට මෙතුවක් කල් වෙල් මාළු කාපු ඉලන්දාරින්ට නං මාළු මාටියව ගජ මිත්තරයෙක් ගානයි. සුගතෙ ඉස්සෙල්ලම හබරල කොළේක පරා පැට්ටෙක් ඔතං ආපු දවසෙ ඉස්සරෝම ආයුද අමෝර ගත්තෙ පුන්නා. "හතරෙ පේරුවෙ දානෙ දෙන ගෙට මූ දේවි වඩම්මන්නද බොල තෝ දත කන්නෙ, ගේන්නෑ ඔයි ජරාව මේ හතර මායිමේ" "උඹෙ අයියණ්ඩී පංසලේ ඊගාව නායක තැන වෙච්චි, මව් පාර්සවෙං මල්වතු විහාරෙට නෑ වෙච්චි බොට නුහුගුණේද මෙව්වා උස්සාන ආවෙ!" අම්මගෙ ගෝරනාඩුව එක්කලා විලි තංතෝසෙ බැරුව ගිය සුගතෙ කඩුල්ලෙං මෙහාට නොගෙන මාලු කූරියා විසික්කා කොරලා දැම්මා. එකාතකට ඈ කීවෙ හැබෑ නෙව. මාළු මාටිං සොබනි එක්ක උකුළු මුකුළු පාන බව මුලිම්ම ඇහැට වැටුනෙ ඩිංගි මැණිකෙට. ඈ කසුකුසුවෙන් සොබනිට තරවටු කොළේ මෙව්වා පුන්නයෙ කන වැකුනොතින් මහ ගිනි විජ්ජුම්බොරයක් වෙන හන්දා. අනික කාසි දීලා මාළු කූරියෙක් ගන්නවා වාගෙයැ හිර ගනුදෙනු කෙරුවාව! "ඈ බොල බොණ්ඩියෙ තොට සිහි මුලා වීගෙන එනවා හේමද? ආයෙ මේ අම්මා අප්පා ඉනට වස්තරයක් ඇඳං එලි පහලියකට බහින්නෙ කොහොමද උඹ ඌ එක්ක දීග ගියෝතිං! මේ ගමේ උන් අපිට ගල් ගහයි බොල!!' සොබනි අම්මට උඩින් මක්කවත් කියන්ඩ ගියේ නෑ ඉකි ගැහුවා මිසක්කා. "බොට ආයෙ මං කියන්නෑ හොඳ හිතිං නවත්තාපං ඔය නාඩගම! මේ අම්මා මළා කියලා හිතාගං ඌ එක්ක ගියෝතිං!" මතුවට.... ඇඩ්මින් මඬුල්ලට බොහෝම ස්තූතියි 🙏 (කරුණාකර කතෘ හිමිකම් සුරකින්න) ඡායාරූපයේ හිමිකම Kingsley Perera photographyකොටස් හතරකි. කොටස් හතරම ඇඩ්මින් මඬුල්ලේ අවසරය වෙනුවෙන් යොමු කර ඇත. බොහොම ස්තූතිය.. ----- පළමු දිග හැරුම ----- (1/4) "නෙද්දකිං උඹේ මහ ලොකු ආලවට්ටම!" රතට රතේ බුලත් කෙළ පාරක් කට පුරෝලා මිදුලට විදපු පුන්නා ආතම්මා ඉණට අතක් ගහගෙන කෙලින් වුණේ ඔහොම්ම කියාන. සොබනි මූණ හපුටු කොරාන අම්මයෙ දිහා බැලුවා. සුදු වැලි අතුරාලා පොල් අතු රටා හිටින්ඩ අතුපතු ගාපු මිදුලෙ බුලත් කෙළ ඉහිරුනාම බලන්ඩ අජූව නෙව. වෙනදට නං සොබනි අප්පොච්චිට හිට කෑ ගානවා මිදුල හැඩි කොරනවා කියලා. ඒත් අම්මයෙ මූණ දුටුවම අද නං කටපත්ත ඉස්සර කොරාන ආයෙ වංගියක් බැනුං අහන්ඩ වෙයි කියලා තේරුං ගිය සොබනි කියන්ඩ ගිය වචනෙ ගිලගෙන කරබා ගත්තා. කොහොමත් පුන්නා ආතම්මයෙ කට අවුස්සා ගත්තෝතින් ආයෙ විසුමක් නැතුවා, නිකං කුණු කෙළ පඩික්කමක් පෙරල ගත්තු හේමයි. "යකෝ හිතේ සර්දාවක් නැති එකායෙ මත්තෙ නහින්ඩ තනන්නෙ අහවල් කාරියටෑ. ඕං පාළොස්සක දාක උඹටෑ කියලා මලක් පානක් පූජා කොරන්ඩ ඕකා එක්ක පංසලට ගියෑකිද මං අහන්නෙ?" සොබනි බිම් බලාගෙන මහපටෑඟිල්ලෙන් පොළොවෙ පස් හාරන්ඩ තියා ගත්තා. පුන්නා ආතම්මා කියන්නෙ සොබනිලෑ අප්පොච්චිගෙ අම්මා. අවුරුදු අසූ දෙකක් වුනත් ළමිස්සියෙක්ට හැරෙන්ඩවත් බෑ උන්දැගෙ කඩිසර ගමන බිමන වැඩපොල එක්ක. දැන් ඉහ නිකට පැහිලා උන්නට මීට අවුරුදු පනහකට හැටකට මත්තෙං උන්නු පුන්නා නෙව නියම හැඩකාරි. හරියට වාත්තු කොළා වායෙ මූණ කට, ඇත් දළ පාට අංගපුලාව එක්ක හොරෙං හොරෙං කඩා දාලා ගැට කඩ කඩා තෙල් සාත්තු කොරාපු දිග කේස කලාපෙට ගහන්ඩ තරුණ කාලෙ නං පුන්නා තරං රූප සුන්දරියක් මේ අහල ගං තුලානෙ උන්නෙ නැතුවා. ඇයි ඉතින් මේ පාත රට දීගෙක ආවට පුන්නා කියන්නෙ උඩරට උපන් එකියක්. ගඩලාදෙණි විහාරෙ පේන මානෙ නින්ද ගමක උපන්න පුන්නයෙ මහප්පොච්චා ඒ ගමේ මුලාදෑනි නිලමක්කාරකොමක් කොළාය කියාලා හිට පුන්නා හීං එකාලට කීවෙ උජාරුවෙන්. දැන් නිකංම නිකං "පුන්නා" වුණාට වේලපත්කඩේ ලියැවුණේ "බෝධිමළු ගරුකාර මුදියන්සේලාගේ පුන්‍යා" වග දැන් පුන්නාටත් අමතක වීගෙන යමින් තිව්නෙ. ඇයි දෙයියනේ එකාතකට උපන් ගමෙන් පිටමං වෙලා දැන් හැත්තැ අවුරුද්දකට කිට්ටුයි නෙව. යාන්තං ළමිස්සි කාලෙ වෙද්දිම පුන්නාව ඒකිගෙ දෙමස්සිනාලා එක ගෙයි කන්ඩ සහේට ගන්ඩ මනාපෙන් උන්නෙ. ඒකියෙ දෙමව්පියොත් ඒකට අමනාපයක් පෙන්නුවෙ නැතුවා. මේ උගුලෙන් ගැලවෙන්ඩ උප්පරවැට්ටියක් හිතාගන්ඩ බැරුව ඉන්න සන්දියේ තමයි හේතුපාල, ඒ කියැව්වෙ සොබනිලෑ මුත්තා වෙළෙඳං කොරන නඩේකට එක්කාහු වෙලා උඩරට වෙළෙදාමෙ ආවෙ. කාසි පනං අතේ ගැවසුණු හේතුපාල ඒ කාලෙ මහ නැඩ ඉලන්දාරියා. ගේ දොර වතු පිටි වකාරෙට් තිව්නට අර නිකං සෙල්ල

මට වායෙ වෙළෙඳං නඩේ වැටිලා ආවා කියාලා තමුං එක්ක කී බව පුන්නාගෙ අතීත විත්ති අහලා අහලාම දැන් සොබනිටත් කට පාඩම්. ගමේ ගැටිස්සියො එක්කලා තාං රෙදි පිළි තෝරන්නැහේ ගෙහුං පුන්නා වැඩියත්ම බලන්ඩ යෙදුනෙ හේතුපාලගෙ හැඩි දැඩි පෙනුම විනා වෙන මක්කවත් නෙවෙයි. හේතුපාලත් උන්නෙ පුන්නාට දපනෙ වැටිලා. "නගා මයෙ එක්ක පාතරට යන්ඩ මනාපෙයි?" බංගලි වළල්ලක් පුන්නයෙ හීං අත් ගොබේ පළන්දන ගමන් හේතුපාල ඇහැව්වෙ රාසින් වගෙයි. පුන්නා එහෙම්මම ගල් ගැහුනා හේ බලා උන්නෙ අත අහකට ඇදගන්ඩත් අමතක වෙලා. "අයියණ්ඩි කවදැයි ගං රටවල් බලා යන්නෙ?" සිහි පතක් එළවගත්තු පුන්නා ඇහැව්වෙ නාහා බැරිකමට කියාලයි හේතුපාලට හිතුනෙ. "අනිද්දා පෝය දාට මෙහෙං බිං කළුවර වැටෙද්දි පිටත් වෙන්ඩයි නගේ කල්පනාව. පුර හඳ තීන නිසා ගමනටත් ලේසි නෙව" තප්පර කීපයක් කල්පනාවක ගිලිච්ච පුන්නා මොකවත් නොකියා හැරිලා දිව්වා. හේතුපාලගෙ උගුර කට වේලිලා ගියේ පාළොස්සක පෝය දා බිං කරුවල වැටෙද්දි ගෙදර ඇත්තො ගඩලාදෙණි විහාරෙ පූජාවට ගෙහුං ඉන්න අතර තුරේ බඩේ ගායක් ය කියාන ගෙදර නැවතිච්චි පුන්නා ගවුං කෑලි දෙක තුනකුත් කොට උරේක ඔබාන හොර බැළලියක් ගානට වැටෙන් රිංගලා ඇවිදින් තමන්නෙ වාඩියෙ එළිපත්ත උඩ ඉන්නවා දුටුවාමයි. එදා ඔච්චමට වායෙ කියාපු කාරණාව මේ තරං දුර දිග යාය කියලා හේතුපාල හිතුවෙ නෑ නෙව. "සීවරං දෙයියනේ මේ නගා මෙහෙ මොකෑ කොරන්නෙ?" "ඇයි අයියණ්ඩී කීවෙ අද ගං රටවල යනවා කීලා. මාත් ඇන්න යන්ට" "මේ රෑ ජාමේ නගා කොයි යන්නදෑ" "අද වහුං වෙලා නොගියොතිං ආයෙ මට යෑමක් නෑ අයියණ්ඩි" "නගාව අම්මා අප්පලා හොයාවි නෙව!" "ඒක නෙවෙන්නං මේ සුනංගු නොවී යමුය කීයැව්වෙ" "ඇයි හත්තිකේ නගා මේ උඩරට රදළ කුමාරිහාමි කෙනෙක් වෙච්චි, මේ පාතයෙක් එක්ක යන්ට තනන්නෙ මක්කැයි?" "ඒ කියන්නෙ අයියණ්ඩි මට මනාප නැතුවදෑ? මට ගං බිම් යන්ට කතා කොළේ ඔච්චමටද හේනං" කඳුළු වක්කරාන පුන්නා එහෙම අහද්දි හේතුපාලගෙ හිත උණු වුණේ හීතලට මිදිලා තිවුනු පොල්තෙල් කුට්ටියක් හේමා. එක අතකට අතට ආපු වාසියට පයින් ගහන්ඩ මෝඩ වෙන්නේ මොකාදැයි කියලා හේතුපාලට කල්පනා වුණා. අනික මොකෝ මෙහෙව් රූප සුන්දරියක් වෙච්චි උඩරට මැණිකෙ කෙනෙක් කරකාර ගන්ඩ පූරුවෙ පිනකට මිසක්කා තමුන් වගේ පාතයෙකුට පුලුවනෑ! ආයෙ ඇහිල්ලක් බැලිල්ලක් නැතුව පුන්නා බර බාගෙ පිටිපස්සෙං ගෑටුවෙ නිස්සද්දවමයි. හැබැයි සෙංකඩගල මායිම පහු වෙනකල්ම පුන්නාගෙ හිත නං තිව්නෙ දෙමෝලෙං පිටි කොටන්නාහේ. රැහේ අනික් එවුන් එකා දෙන්නා නොපෙන්නෙන්න කනුකුනු ගෑවට කවුරුත් මොකවත් මූණට නොකීවෙ හේතුපාලගෙ මාමණ්ඩි ගැල් අයිතිකාරයා වෙච්චි හන්දාත්, අතේ මිටේ කාසි පනං ගැවසිච්චි එකා හන්දා වගේම පාතරටින් ගෙහුං මේ කොරාපු වික්කරමේ ගැන හිත් යටින් හීං තංතෝසෙයක් තම තමනුත් වින්ද හන්දයි. රට ගම ආපුවාම මේ විස්තරේ අහපු හේතුපාලගෙ මාමණ්ඩි කීවෙ "දැං ඉතින් මනමාලි කැන්දාන ඇවිත් අහවර නෙව, හැබැයි පුතෝ ඉතින් මින් මනත ගැලක් ගෙනිහුං අහවරයි ඒ පළාතට" කියාලා ඉතරමයි. මතුවට .. ප.ලි. ඇඩ්මින් මඬුල්ලට බොහෝම ස්තූතියි 🙏 (කරුණාකර කතෘ අයිතිය සුරකින්න) ඡායාරූපයේ හිමිකම - Kingsley Perera Photigraphyදත් ගැලවීම.... දත් ගැලවීමත් නියම වැඩක් තමයි. ඒ කිව්වෙ අර කාගෙන් හරි ගානක් කඩා ගැනීම නෙමෙයි. බර ගානක් දීල නරක් වෙච්ච දතක් උදුරල දාන එක ගැන. පුරවල, පුරවල , බැරිම තැන ස්නායු පිරවීමකුත් කරල, දෙන්න පුලුවන් දඬුවම් ඔක්කොම දීපු දතක් ඊයෙ ගලවන්න සිදු වුනේ ඒකෙ කෑල්ලක් කැඩිල ගිය නිසා. බැලුවම ඒ දතට කළ වියදමෙන් පාවිච්චි කළ මෝටර් සයිකලයක් ගන්න තිබුන. අපරාදෙ සල්ලි . දත ගලවන විට මුලින් ටකස් ගාල කඩල ගියා. ඒ පාර ඉතිරි කෑල්ල ගලවන්න පුදුම දුකක් වින්දේ. තාමත් රිදෙනවා. ඒක නෙමෙයි කියන්න යන්නේ. කාලෙකට පෙර දතක් ගලවන්න ගිහින් වෙච්ච අකරතැබ්බයක් ගැන. මේ අල්ල පනල්ලෙ ඒ සිද්ධිය මතක් වුනා. ඉස්සර දවසක මා ගියා දතක් පෙන්වන්න හොස්පිටල් එකේ ඩෙන්ටල් එකට. ඒක උඩ හක්කෙ ලොකුම දතක්. වේදනා දුන්නට ඒකෙ තිබුනෙ ඇල්පෙනෙත්ති සිදුරක් වගේ ඩැමේජ් එකක්. බැලූ බැල්මට දත හොඳයි. හොස්පිටල් වල ඒ කාලෙ ඔය ස්නායු පිරවුම් වගේ පොෂ් වැඩ නැහැනේ. දුටු තැන උදුරල දාන එක තමයි කරන්නේ. දත පෙන්නුවෙ ලේඩි ඩොක්ටර් කෙනෙකුට. එයාගෙ හස්බන්ඩාත් එතනමයි වැඩ කළේ. ඒ ජෝඩුව නැවතිල හිටියෙ අපේ ලේන් එකේ කුළී ගේක. ඒ නිසා මාව ටිකක් දන්නව. දන්න කියන කෙනෙකුට දත පෙන්නන්න ලැබීම ගැන මට සතුටක් දැනුනා. එයාගෙ හස්බන්ඩත් එතනම පුටුවෙ හිටිය විවේක ගනිමින්. දත පරීක්ෂා කරපු ඒ නෝන කිව්ව ඒක ගලවන්න ඕන කියල. දතේ කරදරෙන් මිදෙන්න මාත් ඕකේ එක දුන්න. ඒ ලේඩි මගෙ හක්කට බෙහෙත් දෙපාරක් විද්ද. කඳුළු පැන්න ඒ වේදනාවට. කම්මුල කොස් ගෙඩියක් වගේ දැනෙන්න පටන් ගත්ත ටික වෙලාවකින්. කොනිත්තල බැලුව හිරි වැටිලද කියල. ඒකත් හරි. ඔන්න දැන් ඒ තරුණ නෝන දත ගලවන්න හදනව. ඒ අතට මේ අතට අඬුව අඹරනව. කෝ බෑමයි. එයාගෙ මටසිලිටු අත් වලට මගෙ මේ දන්ත රාජයා දරදඬු වැඩිද කොහේද. අන්තිමට මගෙ ඇඟටත් තෙරපිලා උත්සාහ කරා කියහන්කො. ඒත් එයා ලොස්ට්. දැන් මේ තරුණ නෝනගෙ මූණත් එක්ක රතු වෙලා නලලෙන් දාඩිය බේරෙනවා. මටත් බයයි මෙයාගෙ ගායට දත කඩා දායි කියලා. බැරිම තැන එයා අහිංසක ලෙස එයාගෙ හස්බන්ඩා දිහා බැලුව. මිනිහට මේ නෝනගෙ යුද්ධෙ දැකල හිනා. ලොකු හති පාරක් හෙම ඇරල , "අනේ ඒයි මේ දත ගලවන්නකො." කියල ඒ සියුමැලි නෝන මහත්තයට අඬුව දීල දඩස්ගාල පුටුවෙ පත බෑවුනා. ඉතින් මට දීපු වදේට මුන්දැව මට හපන්න හිතුන. ඔන්න මහත්තය ඇවිත් එයත් දත එක්ක ඔට්ටුවෙල ජර බරාස් ගාල දත ගැලෙව්ව. ඒ සද්දෙට මට හිතුනෙ ඒක දතක් නෙමෙයි පොල් මුලක් කියල. මිනිහ දත මගෙ මූහුණට කිට්ටු කරල පෙන්නල "අයි අයියෝ...මම උදේට කාපු පාන් බාගෙත් ඉවරයි. මේක අපේ ලේන් එකේ මාර හයිය දතක්නෙ." කියල හිනා වුනා. හෙම්බත් වෙල හිටපු මටත් හිනා ගියා ඒ කතාවට. මම ඩෙන්ටල් එකෙන් ආපසු එන කොට මගෙ පස්සෙන් ආව එතන උදව්වට හිටපු මහත මිසී " මම දැක්ක ඩොක්ටර් ගැලෙව්වෙ මහත්තයගෙ හොඳ දතක් " කියල කියාගෙන යන්න ගියා. වේදනාව දුන්න දත දැන් නැහැ කියල මට දැනුන නිසා මම ඒ කතාව ගනන් ගත්තෙ නැහැ. මා ගෙදර ගිහින් පැය කීපයකින් වගේ හිරිවැටීම නැතුව ගියාට පසු ආයිත් රිදෙනව වගේ දැනුනා. කෝකටත් මම කණ්නාඩියෙන් බැලුව දත දිහා. යකෝ මේ තියෙන්නෙ බැබැලි බැබලි අර රිදෙන දත. කොටියම කන්න එපැයි මේ දොස්තරයව. ගලවල තියෙන්නෙ එතනම තිබුනු මගෙ හොඳම දතනෙ. අයියෝ සාන්ත කිව්වලු. ................නිමි .....................කෙටි කතා අංක 06 #එක_ගෙයි_කෑම 🛖 "ඈ උන්නැහේ.... මේ පාරවත් ඔහෙට බැරි වුණැයි අපේ කොලුවට කැපෙන ළමිස්සියෙක් හොයාගන්ට...?" "මුන්නැහේ මරු දොඩෝනවා... මේ ඉලංදාරියට අකමැති වෙන ළමිස්සියො ඉන්නවද හැබෑට..?" "ඉතින් ඔහෙට තාම බැරි වුණා නෙවැ අපිට හරියන යෝජනාවක් ගේන්ට.. දැං කොලූගෙ හොඳ කල වයස.." "කිව්වට අමනාපයක් ගන්න කාරි නෑ, නරකද කොලුවට වෙනම පැල් කොටයක් අටවලා දුන්නනම්....? මේ ගෙදරත් දැන් පවුල් කීයක්ද හැබෑට....?" "ඒක හැබෑව තමයි උන්නැහේ... මංගල්ලයක් හරි ගියාම කොලුවට වෙනම පැල් කොටයක් අටවලා දෙන්න තමයි හිතාන ඉන්නෙ..." "මේ ගංගොඩේ එකියො හරියන්නෑ කපු උන්නැහෙ අපේ කොලූට... හොඳ වැදගත් පවුලකින් බැරියැ කටයුත්තක් කොර ගන්ට..." අවුසදහාමිගේ බිරින්දෑ ද, සැමියාගේත් කපු උන්නැහෙ ගේත් කතාවට අලගු තැබුවාය. "ඒක හැබෑව... කපු උන්නැහෙ මංගල්ල කතා කොරනකොට ඔය පෑහෙන් නැති පවුල් වල ඒවා නොගෙනාවට කාරි නෑ..." "යකෝ.... ඊයෙ පෙරෙයිදා අළු ගසාදාපු එවුන් ගිය උඩක්...." කපු උන්නැහේ සිතුවා පමණි. "හොඳා හොඳා.... මං ඊළඟ සැරේ එනකොට බෝම ඉස්තරම් යෝජනාවක් ඇන්න එන්නම්කො. හෙනං මං ගෙහුං එඤ්ඤං... " "හොඳා...." -------*--------*----------*--------*-------*------*-------- සුන්දරහාමි පවුලේ තුන්වෙනි දරුවාය. ඔහුට බාල සහෝදර සහෝදරියන් දෙපලකි. හැඩ ඉලන්දාරියක වූ සුන්දරහාමි වැඩපළට ද දස්සයෙකි. නමුත් මෙතෙක් ඔහුට කැපෙන යුවතියක් සොයා ගැනීම අසීරු වූයේ මවුපියන්ගේ වූ උද්දච්චකම නිසාය. පතලකින් හමු වූ මැණිකක් නිසා මෑතකදී ඉහ ඉස්සූ අවුසදහාමි එතෙක් පටන් අවුසද රාළහාමි විය. ගංගොඩේ සුන්දරහාමිට කැපෙන තරුණියන් ඕනෑ තරම් සිටියද, අවුසදහාමිත් බිරින්දෑවත් ඒ කිසිවකට මනාප නොවීය. ඔවුන්ට වුවමනා කොට තිබුනේ රදල පවුලකින් ම ලේලියක් කැන්දාන ඒමටය. කීකරු පුත්‍රයෙකු වූ සුන්දරහාමි මවුපියන්ගේ වචනයට පිටින් ගියේ ද නැත. --------*----------*---------*--------*---------*--------- රන්දොඹේ මුදලාලි, පාරම්පරික දේපල හිමි පොහොසතෙකි. රජුගේ සමීප හිතවත්කම් ඔහුගේ පවුලට තිබී ඇත. බොහෝ වතුපිටි ආදායම් පමණක් නොව පලාතේ ලොකුම වෙළඳසැල හිමිවූයේද රන්දොඹේ මුදලාලිටය. අප්පොච්චාගෙන් පසු මුදලාලිගේ ද ඉහනිකට පැහුනේ මුදල් හරි හම්බ කිරීම සඳහාමය. කොතෙක් මුදල් තිබුනත් මොහු ලෝභ කු.නෙකි. සතයක් හෝ වියදම් කිරීමට පෙර සිය වතාවක් හිතුවේය. ගම්මු පවසන පරිදි රන්දොඹේ මුදලාලිගේ ගෙදර රුපියල් කාසි පමණක් නොව සල්ලි කොළ ද ගොඩගසා ඇත. ඒවා ගැනීමට හොරෙකුට ද නොහැක. එතරම් රැකවල්ය. රන්දොඹේ මුදලාලිට කෙල්ලන් ම තුනකි. කෙල්ලන් ද මසුරුකමෙන් පියාට නොදෙවෙනි විය. අහල පහල මිතුරියක හෝ ඇසුරු කිරීමට තහංචි වැටී තිබුණේ ඔවුන්ගේ පවුල් මාන්නය හා ලෝබ කම නිසාය. නව යොවුන් වයසේ හා තරුණ වයසේ සිටි බාල කෙල්ලන් දෙදෙනාට පමණක් නොව, තුරුණු වියේ අගිස්සේ සිටි වැඩිමහලු දියණිය එතනා ටද රහසින් හෝ ඇසුරු කිරීමට පෙම්වතෙක් නොවූයේ මේ හේතු කාරණා නිසාවෙනි. ඒ ගැන ඈ බොහෝ සෙයින් විස්සෝප වූවාය. මුදලාලි විශාල ගැටළුවකට මුහුණ දී සිටියේය. තම දියණියන් තුන්දෙනාට මනමාලයන් තුන් දෙනෙකු සෙවිය යුතු අතර විශාල දෑවැද්දක් ද දිය යුතුය. එතනාට කොල්ලෙක් සෙවීම දැන් කොහොමත් අසීරුය. තමා අමාරුවෙන් හරිහම්බ කරගත් දේපළ බෙදී යෑම වැළැක්විය නොහැක. මනමාලයන් තුන් දෙනෙකු බින්න බස්වා ගැනීමද කළ නොහැකිය. එය ප

ෙරට වඩා වියදමකි. කළ යුත්තේ කුමක්දැයි මුදලාලි දහ අතේ කල්පනා කළේය. මුදලාලි ගේ ටිකිරි මොළයට මහානර්ඝ අදහසක් ආවේ මේ අතරය. --------*---------*-------*-------*-------*---------*-------- "මුන්නැහේට කියන්ට ඒ උදවිය තරං වැදගත් පවුලක් ඒ අහල ගං හතකවත් නෑ ඕං.... සල්ලිය බාගේ තිබ්බ කියල අහංකාරකමක් ලෝභකමක් ගෑවිලාවත් නෑ. ඒ ගෙදර ගෑනු දැරිවියොත් ගෙදරින් එළියටවත් නොයා බොහෝම ගුණ යහපත්කමට හැදිච්ච ඇත්තියො. හරිම සීදේවියි..." "හැබෑට....?" අවුසදහාමි ඇස් දොඹ ගෙඩි කරගෙන කපු උන්නැහේගේ වර්ණනාව අසා සිටියේය. "රන්දොඹේ මුදලාලි කිව්වම ආයෙ අහල ගං හතකවත් නොදන්න එකෙක් ඉන්නවෑ...." කපුවා විට කෙළ තලියක් මිදුලට හැලුවේය. පඩික්කම තිබියදී මිදුලට කෙළ ගසනු අවුසදහාමිගේ බිරින්දෑ දුටුවේ නම් දෙහි කපනු නියතය. "මාත් අහල තියෙනව ඒ මුදලාලි ගැන නං. යෝජනාව ඒ පැත්තෙන්ද කපු උන්නැහෙ..?" කෝපි බන්දේසියක් රැගෙන ඉස්තෝප්පුවට ආ අවුසදහාමිගේ බිරින්දෑ ඇසුවාය. "එහෙනං.... ඒ ඇත්තල එක්ක මඟුල් කතා කොරන්නත් වාසනා කොරන්ට ඕනැ...ඕං..." "ඉතින් ඉතින්... කියමුකො කපු උන්නැහෙ...." "ගොඩින් නං ගොඩිං, මඩිං නං මඩිං, අන්න ඉඩං.. පොල් වතු, කෝපි වතු අක්කර ගානයි. කුඹුරුත් ඕසෙට නොවැ. මුදලාලි උජරාරුවට ලොකු කඩකෙරුවාවකුත් කොරනව නෙවැයි. මයෙ හිතේ රුපියල් දහස් ගානක දේපොල තියෙනවා.." "......ගේම විසාලයි හතර මහා සාගරේ වයෙ. ආයෙ හොර හතුරෙකුටවත් රිංගනවා බොරු. බක්කි කරත්තම දෙකයි. එකක් මුදලාලිගෙ අප්පොච්චාගෙ. අනික මුදලාලිට දෑවැද්දට හම්බු වෙච්චි එකක්...." කපුවා හිසවනමින් අවුසදහාමිත් බිරින්දෑත් දෙස ගර්වයෙන් බැලුවේය. "ඔය සේරම ඉතින් ඔය ගෑනු ළමිස්සයෝ තුන්දෙනාට තමයි. ඔය තියෙන දේපොළ කන්දරාව රැක බලාගෙන, වැඩිදියුණු කොරාගෙන ඉන්න ඒ පවුලට ගැලපෙන හොඳ පිරිමි පරාණයක් තමයි උන්නැහෙල හොයන්නේ.." අවුසදහාමිගේ ඇස් දීප්තියෙන් බැබළුණේය. "එහෙනම් බින්න කසාදෙකට වගේ....?" අවුසදහාමිගේ බිරින්දෑ කතාවට හොට පෙව්වාය. "කසාදෙ බින්න දීග උනාම මොකැයි හාමිනේ.. කොළුවගේ වාසනාව නෙවැ..." කපුවා කිව්වේය "හැබැයි ඉතින් පොඩී පරහකුත් නැතුවාම නෙවෙයි..." "අර මක්කක්ද...?" කපුවා අවුසදහාමි වෙත තියුණු, තීරණාත්මක බැල්මක් හෙළුවේය. "මංගල්ලයක් හොයන්නේ ඒ දැරිවියො තුන්දෙනාටම. ඒ කියන්නෙ එකගෙයි කෑමක්.." අවුසදහාමිත් බිරිඳත් මුහුණට මුහුණ බලා ගත්හ. --------*-------*---------*--------*-------*-------*------- එකගෙයි කෑම චාරිත්‍රයක් ව පැවති යුගයක, සිය විශාල දේපල සම්භාරය පිට යෑම වළක්වාලීමට දියණියන් තුන්දෙනාටම එක් සැමියෙක් බින්න බැස්වීම රන්දොඹේ මසුරු මුදලාලි ගේ අභිප්‍රාය විය. ඒ සඳහා තමන්ට ගැලපෙන පරම්පරාවක හොඳ පවුලකින් කාර්යශූර, සිය දේපොළ වැඩිදියුණු කරගත හැකි, දක්ෂ තරුණයෙක් සොයා දෙනමෙන් ඔහු කපු මහතාට පවරා තිබුණි. මෑතකදී පොහොසතුන් වූවත්, අවුසදහාමිගේ පවුල පාරම්පරික ඉඩම් හිමිකරුවන් බව සහ හොඳ පවුලකින් පැවත එන්නන් බව කපු උන්නැහේ මුදලාලිට ඒත්තු ගන්වා තිබුණි. ----------*-------*-------*-------*-------*--------*------ " අපිට මේ තියෙන දේපොළ වැඩිත් එක්ක. ඉතින් මෙව්වා හතරාත බෙදිලා තැන් තැන් වලට යන්නෙ මොකටදැ. පුතාට පුළුවන් නෙවැ මේවා වැඩිදියුණු කොරාන මෙහෙට වෙලා ඉන්ට..." රන්දොඹේ මුදලාලි සුන්දරහාමි දෙස බලා කීවේය. සුන්දරහාමි පා ඇඟිල්ලෙන් බිම කොනහමින් සිටියේය. "බටහේන යායෙන් කුඹුරු අක්කර තුනකුයි, පොල් අක්කර පහකුයි, රබර අක්කර දෙහෙකුයි අපෙ පුතාට උරුමයි ඕං. එයිට වැඩියෙ බටහේන වත්තෙ කොහුමෝලකුත් තියෙනවා නෙවැ. ඒ ආදායමත් අපෙ මේ කොලුවට.." අවුසදහාමි පුතා දෙස බලා ආඩම්බරයෙන් කීවේ පුතා බින්න විවාහයට ඇතුළත් කරන්නේ නිකම්ම නොවන බව ඒත්තු ගැන්වීමටය. "කොලුවට බැරියැ මෙහෙ ඒවා බලන ගමන් ඒවත් බලා කියා ගන්ට." "කොච්චර ආඩම්බරයක්දෑ මුදලාලිලගේ පවුලට සම්බන්ධ වෙන්න ලැබිච්ච එක.." "චාලිත්තරේ හැටියට අපෙ ලොකු කෙළී එතනට තමයි කසාදෙ ගේන්නේ. දෙවනියා සෙලෙස්තිනා, බාල එකී හීන් එතනා.. හාමිනේ ඔය එතනව මෙහාට එක්කාසු කොරාන ආවනම්...." සුදු රේන්ද ඔසරියක් ඇඳ බුලත් හෙප්පුව රැගෙන පැමිණි එතනා දුටු අවුසදහාමිගේ බිරින්දෑගේ මුහුණ ඇද විය. මෑ සුන්දර හාමිටත් වැඩිය පස් හය වසකින් වැඩිමාලු වන්නට ඇත. නමුත් දොර රෙද්ද අස්සෙන් එබෙනු දුටු බාල එකියන් දෙදෙනාත්, ලැබෙන්නට නියමිත විශාල දේපොළ කන්දරාවත් නිසා ඇගේ මුහුණ යළි සතුටින් බර විය. මේ ලැබෙන්නට යන්නේ සුළු පටු වාසනාවක් නොවේ. අවුසදහාමිගේ පවුල සිටියේ බොහෝ සතුටෙනි. තමන්ට ගැලපෙන පවුලකින් දියණියන් තුන්දෙනාටම එක් සැමියෙක් සේම, ලොකු දේපලක් ද හිමි තැනකින් තමාගේ වත්කම් බලා කියා ගැනීමට තරුණයෙක් ලැබීම ගැන මුදලාලි සිටියේ සතුටෙනි. අවුසදහාමි ලාව ගොනාට අන්දවාගෙන, සිය දේපොළවල සියළු වැඩ කටයුතු කරවා ගැනීමට තරුණයෙක් ලැබීම පිළිබඳව ඔහු ඊට වඩා සතුටු විය. එක ගලෙන් කුරුල්ලන් කිහිප දෙනෙකු බාගැනීමට හැකිවීම ඔහුට සියල්ලටම වඩා සතුටක් විය. --------*--------*------*-------*---------*--------*--------- "අනේ අපෙ අම්මා... ඒ ඇත්ති මටත් වැඩිමාලු නෙව..." "ඒකට මක්කද බං..? තව ගෑණු දෙන්නෙක් ම ඉන්නවා නෙව. උන් දෙන්න හරි හැඩයි. මං දුටුවා නොවැ.." "යකෝ... එකපාර ගෑණු තුන්දෙනෙක්. සතුටු වෙයං. ඔහොම පිනක් ලේසි පුතයෙකුට ලැබෙන් නෑ ඕං.." "ඒ වුණාට එහෙ බින්න බහින්ට වෙනවා නෙවැයි.." "ඉතිං බොල.... මෙහෙට ගේනවට වඩා හොඳ නැද්ද ඒක...?" "නෑ.. මං කියව්වෙ.... අර කතාවකුත් තියෙනවා නෙවැ.. බින්නෙක ගියාම තල් අත්තයි, හුළු අත්තයි වහළෙ ගහලා තියන්ට ඕනය කියලා...." "ඕ..ව... මේ කතාවට කියන කතන්දර කොලුවෝ.. ඉහේ කඩා වැටිච්ච ඉල්ලම ගැන තන්තෝස වෙයං.." "ඒ මනමාලය නම් හරි හැඩ පාටයි නේද අක්කණ්ඩි..?" "හුම්...." "හැබැයි අක්කණ්ඩිට වඩා නං බාලද කොහෙද.... මයෙ පලවලේ වයෙ ඇති.." එතනා, සෙලෙස්තිනා දෙස තියුණු බැල්මක් හෙළුවාය. "ඒ වුණාට කැන්දාන එන්නෙ මට නෙව.." සිරිත් පරිදි මනමාලයා සරණ යා යුත්තේ වැඩිමහලු දියණිය සමගිනි. හීං එතනාට මේ විවාහය ගැන මහා ලොකු වැටහීමක් නොවීය. නමුත් නිවෙස මංගල්ලයට සූජානම් වන නිසා ඈත් සතුටිනි. දස දෙස රතිඤ්ඤා, රබන් සුරල් වලින් නැහැවී ගොස් ඇත. කැවුම් කොකිස් සුවඳින් බඩ කට පිරෙයි. ගොක්කොළ තොරණින් පාර සැරසී ඉඳී. කොතරම් කු.ම්මැහි වුවද, ළමිස්සියන් තුන්දෙනාටම එක කටයුත්තක් බැවින් අහංකාර කම පෙන්වීම උදෙසාම මුදලාලි අත දිගැර මංගල්ලයට විය පැහැදම් කළේය. විසාල බූදලයක් සහිත පවුලකට සහ සම්බන්ධ වන හේතුවට අවුසදහාමිලා ද අත දිගහැර වියදම් කිරීමට පෙළඹුණි. "අප්පේ.... බලන්ට එපෑයැ. මනමාල ජෝඩුව එන උජාරුව..." "නෙවෙන්නං.. මුදලාලිලාටම පෑහෙන පවුලක් වෙන්ටැ. බලාපන්කො බක්කි කරත්තෙ එන උජාරුව. අක්කයි මල්ලියි වායෙ.." ගැහැණුන් හක හක ගා හිනාවුණෝය. -------*---------*---------*--------*---------*--------- පනිට්ටුව ළිඳට දැමූ සුන්දරහාමි කිකිණි හිනාවකින් ගැස්සී හැරී බැලුවේය. එබිකම් කරමින් පැමිණි හීං එතනා තුවාය ලිං ගැට්ට මත තබා දිව්වාය. ඇගේ සිනාව ඔහුගේ සිත් ගත්තේය. කොල්ලෙක් දිහා ඇහැක් ඇර බලා නැතැයි කීවද, එතනාගේ නෑඹුල් බවේ තරම, සුන්දරහාමි ඊයෙ රාත්තිරියේ දැන ගත්තේය. ඉතින් තවත් නෑඹුල් යයි කියන යුවතියන් දෙදෙනෙකුම වූ නිසා ඔහු කලබල වූයේ නැත. අද රාත්තිරිය සෙලෙස්තිනා ටය. හෙට රාත්තිරිය හීං එතනාටය. හෙට රාත්තිරිය ගැනනම් සුන්දරහාමි ගේ සිතේ හීං සතුටක් හා නෑඹුල් ප්‍රේමයක් හටගෙන ආවේය. නිදහසේ ගත වූ දින කිහිපයකින් පසු, මුදලාලි සුන්දරහාමි ට කතා කළේය. "ළමයෝ.. දැන් ඉතින් හෙට ඉඳන් ඔය ළමයා මේ රාජකාරි වලට ඩිංග ඩිංග හුරු වුණානං හොඳා.." "හොඳයි මාමණ්ඩි.." යුවතියන් තුන්දෙනා ම සුන්දරහාමිගේ සිත සතුටින් පුරවා තැබීමට සමත් විය. මේ අලුත් වෙනසට ඔහු ඉතා ඉක්මනින් හුරු වෙමින් සිටියේය. සියළු සැප සම්පතින් ආඪ්‍ය නිසා සුන්දරහාමි දැන් සතුටිනි. "ලේසි පාසු කාරියක්ද... ඇඹේණියොම තුන්දෙනෙක්....." ඔහු ආඩම්බරයෙන් නිතර සිතුවේය. පසුදා උදැහැනෙක්කේම ගෝලයින් තුන්දෙනෙකු සමග කුඹුරු බලන්නට යෑමට සුන්දරහාමිට සිදු විය. ඒ රාජකාරි නිමා වී එන විට හොඳ පණ ගොස්ය. සුන්දර හාමිට වුවමනා වී තිබුණේ උණු වතුරෙන් ඇඟපත සෝදා, බඩ පිරෙන්නට බත් කා, ඇඳට වැටී හොඳට නිදා ගැනීමටය. නමුත් එතනා ඊට ඉඩක් නොතැබුවාය. අද එතනාගේ රාත්‍රියයි. ඉතින් දහවල වූ මහන්සියට අමතරව එතනා වෙනුවෙන් මහන්සි වීමටද ඔහුට සිදු විය. දිනෙන් දින කලක් ගතවී ගියේය. එන්න එන්නම රාජකාරී බහුලය. දෙපෝයකින් පමණ ගෙදර නොගිය නිසා දෙදිනකට පෙර තමා බලන්නට ආ සුන්දරහාමිගේ මවුපියන් අද පිටව ගියෝය. සුන්දරහාමි ට කවදාවත් නැති මහා තනිකමක් ඉන් දැනුණි. බොහෝ ම රාජකාරී කටයුතු කළත් මාමණ්ඩියට ඇතිවීමක් නැත. ඔහු තව තව වැඩ පවරයි. "මං නැති කාලෙක මෙව්වා හොඳට බලා කියාගන්න හොඳ හුරුවක් ඔය ළමයට තියෙන්ට ඕනේ.." මුදලාලි එසේ පවසයි. දවස මුළුල්ලේම වෙහෙස වී පැමිණෙන සුන්දරහාමිට නිදහසේ නිදා ගැනීමටවත් ඉඩක් නොලැබෙන්නේය. බැරිවීමකින් හෝ නින්ද ගියහොත් පසුදාට රැවුම් ගෙරවුම් අසන්නට සිදුවේ. මේ අක්ක නගාලා තුන්දෙනාව තෘප්තිමත් කිරීම ඉතා අසීරු දෙයක් වග සුන්දරහාමිට ඒ වනවිට වැටහී තිබුණි. නමුත් කළ හැක්කක් නොමැත. ඔහු ගොනා සේ බර අදිමින් හුන්නේය. ඔහුට දැන් මේ ජීවිතය එපා වී ඇත. සියල්ලටමත් වඩා මේ මාර දූවරු තිදෙනාගෙන් ගැලවීමක් නොමැත. කොපමණ ඉටු කලත් ඔවුන්ගේ ආශාවන් වලට නිමක් නැත. මෙසේ කාලය වේගයෙන් ඉගිල ගියේය. ------*--------*-------*-------*--------*--------*-------- "හහ් උඹ කොහොමද එහෙම කියන්නෙ....? ඒ මයෙ මිනිහා. බොලා දෙන්නට වැඩි අයිතියක් මට ඒකා ගැන තියෙනවා...." "උඹ කොහොමද එහෙව් අයිතිවාසිකමක් කතා කොරන්නෙ... ඒ අපෙත් මිනිහා..." "හුහ්.. කැන්දාන ආවෙ බො.ට වුණාට ඒ ඇත්තා මනාප අපි දෙන්නට. බොට නෙවෙයි. කොරන්ට දෙයක් නැතුවට උඹෝව අඹු කොමට තියං ඉන්නෙ....." "මොකද්ද බො.ණ්ඩි තෝ කියන්නෙ..?" එතනා පැනපු ගමන් සෙලෙස්තිනා