Datasets:

neulab

/

PangeaBench-tydiqa

like 0

Follow

NeuLab @ LTI/CMU 65

ما هي مقدونيا القديمة ؟

مقدونيا القديمة

arabic

مقدونيا القديمة أو مملكة مقدونيا القديمة (باليونانية القديمة:Μακεδονία) كانت مملكة في اليونان القديمة، بدأت بالظهور في القرن التاسع قبل الميلاد وكانت متمركزة في الزاوية الشمالية الشرقية لشبه الجزيرة اليونانية، على رأس خليج ثيرماي في بحر إيجة، وهي وطن المقدونيين القدماء، كانت تحدها إبيروس من الغرب وبايونيا من الشمال وتراقيا من الشرق وثيساليا من الجنوب. وفي القرن الرابع قبل الميلاد، استطاع المقدونيون بسط سيطرتهم على اليونان، وبعد فترة قصيرة، استلم الإسكندر الأكبر الحكم وقاد العديد من الفتوحات لتوسيع مناطق نفوذه ليؤسس الإمبراطورية المقدونية على حساب الإمبراطورية الأخمينية، بذلك أصبحت مقدونيا من أقوى ممالك الحكم في العالم، وامتدت سيطرتها من اليونان إلى الهند، وانطلاقا من هذه الفترة بدأ في التاريخ ما يسمى بالعصر الهلنستي للحضارة اليونانية القديمة. إنقسمت عقب وفاة الإسكندر في عام 323 ق.م، وورثتها الإمبراطورية السلوقية تحت حكم سلوقس الأول والدولة البطلمية في مصر تحت حكم بطليموس الأول و قد حازت الأولى على أغلب الأراضي في الشرق وظلت تنافس البطالمة في مصر على حكم الشام وخاصة فلسطين التاريخ بينما كان تيمليون يعد إلى الديمقراطية أنفاسها الأخيرة في صقلية القديمة، كان فليب يقضي عليها في أرض اليونان القارية. لقد كانت مقدونية حين اعتلى فليب العرش عام 359 لا تزال في الأغلب الأعم بلاد همجية يسكنها أقوام أشداء جبليون وذلك رغم كرم أركلوس وثقافته العالية؛ والحق أنها وإن استخدمت اليونانية لغة رسمية لها لم تفد الحياة اليونانية طوال تاريخها بمؤلف أو فنان أو فيلسوف واحد. وكان فليب قد أقام ثلاث سنين مع أقارب إباميننداس في طيبة فاستقى منه قدراً متوسطاً من الثقافة وقدراً عظيماً من الأفكار الحربية. وكان يتصف بجميع الفضائل عدا فضائل الحضارة، وكان قوي الجسم والإرادة، مولعاً بالرياضة البدنية، وسيماً؛ وجملة القول أنه كان حيواناً عظيماً، يحاول بين الفينة والفينة أن يكون أثينياً مهذباً. وكان كابنه الشهير ذا مزاج حاد عنيف وكرم فائق، مولعاً بالحرب إلى حد كبير وبالشرب إلى حد أكبر. وكان يختلف عن الإسكندر في مرحه وميله إلى الضحك، ولَّى أحد الأرقاء منصباً كبيراً لأنه أدخل على قلبه السرور. وكان يحب الغلمان كثيراً، ولكنه يحب النساء أكثر منهم، وتزوج أكبر عدد استطاعه منهن، وحاول وقتاً ما أن يقتصر على زوجة واحدة هي أولمبياس الأميرة المولوسية Molossian الجميلة التي كانت تعيش على الفطرة والتي ولدت له الإسكندر، ولكنه لم يلبث أن مال إلى غيرها، فأخذت أولمبياس تدبر الانتقام منه إلى نفسها. وكان أحب الناس إليه أشداء الرجال الذين يجازفون بأرواحهم طوال النهار، ويقامرون معه وينادمونه على الشراب إلى نصف الليل. وكان (إلى ما قبل الإسكندر) أشجع الشجعان بلا منازع، وخلّف جزءاً من نفسه في كل ميدان من ميادين القتال. وقد أعجب به دمستين وقال فيه: "يا له من رجل! لقد خسر في سبيل القوة والسلطان عيناً فقئت، وكتفاً كسرت، وذراعاً وساقاً أصيبتا بالشلل"(52). وكان ذا قريحة وقّادة قادراً على أن ينتظر فرصته متربصاً، وعلى أن يسير بعزم ثابت إلى هدفه مجتازاً في سبيله كل ما يعترضه من صعاب. وكان في سياسته لطيفاً غداراً؛ لا يبالي بأن يحنث في وعده، ويجدد هذا الوعد لساعته؛ لا يعترف في الحكم بالمبادئ الأخلاقية، ويرى أن الكذب والرشوة بديلين رحيمين من القتل وسفك الدماء. ولكنه كان رحيماً في انتصاره وكان من عادته أن يعرض على اليونان المنهزمين شروطاً أحسن مما يعرضها بعضهم على بعض. وقد أحبه كل من التقى به، عدا دمستين العنيد، ووصفوه بأنه أقوى رجال زمانه وأكثرهم طرافة. وكانت حكومته ملكية أرستقراطية يدوم سلطان الملك فيها ما دام متفوقاً في قواه الجسمية أو العقلية، وما دام أشراف البلاد راغبين في معونته. وكان ثمانمائة من أمراء الإقطاع يكونون "صحابة الملك". وكان هؤلاء الصحابة من كبار الملاك الذين يحتقرون حياة الحواضر والزحام والكتب، فإذا ما أعلن الملك الحرب برضاهم خرجوا من ضياعهم وهم أقوياء الأجسام صناديد ليوث غاب. وكانوا في الجيش يؤلفون فرقة الفرسان ويمتطون صهوة الجياد المقدونية والتراقية القوية الشكيمة، وقد دربهم فليب على أن يحاربوا جماعات متراصة يستطيعون إذا صدر إليهم أمر قائدهم أن يبدلوا حركاتهم العسكرية من فورهم كأنهم رجل واحد. وكان إلى جانب هؤلاء الفرسان مشاة من الصيادين والفلاحين الشعث ينظموا في "فيالق"، يصوب ستة عشر صفاً منهم رماحهم فوق رؤوس الصفوف التي أمامهم - ويضعونها فوق أكتافهم - وبذلك يكون كل فيلق أشبه بجدار من الحديد. وكان طول الرمح إحدى وعشرين قدماً، وكان متزناً من مؤخرته فإذا شرعه صاحبه برز إلى الأمام خمسة عشر قدماً. ولما كان كل صف من الجند يتقدم ثلاث أقدام عن الذي يليه فإن رماح الخمسة صفوف الأولى كانت تبرز أمام الفيلق كله، وكانت رماح الثلاثة صفوف الأولى تبرز أمام الفيلق أطول من حراب أقرب المشاة اليونان التي لا تزيد على ستة أقدام. وكان الجندي المقدوني بعد أن يقذف عدوه برمحه يحارب بسيف قصير ويقي رأسه ببيضة من نحاس، وجسمه بدرع، وساقيه بجرموقتين، وصدره بترس خفيف. ويأتي من وراء هذا الفيلق فرقة من الرماة على الطراز القديم يصوبون سهامهم فوق رؤوس حملة الرماح، ومن وراء هؤلاء فرق الحصار بمناجيقها وكباشها المدمرة. ودرب فليب في صبر وعزيمة هذا الجيش المكون من عشرة آلاف جندي حتى جعله أعظم قوة محاربة شهدتها أوروبا حتى ذلك الوقت، وأعده للإسكندر كما أعد فردرك وليم جيشه لابنه فردرك الأكبر. واعتزم أن يستخدم هذه القوة لتوحيد بلاد اليونان وإخضاعها لحكمه، حتى إذا تم له ذلك استعان ببلاد هلاس جميعها وعبر الهلسبنت وطرد الفرس من آسية اليونانية. ولكنه كان في كل خطوة يخطوها نحو هذه الغاية يجد نفسه يعمل ضد حب اليونان للحرية، وكان وهو يحاول أن يتغلب على هذه النزعة ينسى الغاية التي يعمل لها بهذه الوسيلة. ووقف في حركته الأولى وجهاً لوجه أمام أثينة لأنه أراد أن يستولي على المدن التي ضمتها إلى أملاكها على ساحلي مقدونية وتراقية. ولم تكن هذه المدن تسد طريقه إلى آسية وحسب، بل كانت فوق هذا تحتوي مناجم غنية من الذهب، وكانت ذات تجارة رائجة في مقدوره أن يفرض عليها الضرائب. وبينما كانت أثينة منهمكة في "الحرب الاجتماعية" التي انتهت بها إمبراطوريتها الثانية، استولى فليب على أمفبوليس (357)، وبدنا، وبوتيديا(356)؛ ولما احتجت أثينة على هذا العمل العدواني أجابها بالثناء على آدابها وفنونها. وفي عام 355 استولى على ميتوني، وفقد عينه في حصارها، وفي عام 347 استولى على أولنثس بعد حرب طويلة أستعين فيها بضروب كثيرة من البسالة والخداع. وتمت بهذه الأعمال السيطرة على الشاطئ الأوربي لبحر إيجة الشمالي، ودخل خزائنه في كل عام ألف وزنة من مناجم تراقية(53)، واستطاع أن يوجه تفكيره نحو اكتساب معونة بلاد اليونان. وكان فليب قد حصل على المال الذي أنفقه في حروبه ببيع آلاف من الأسرى في أسواق الرقيق، وكان من بينهم كثيرون من الأثينيين، فنفرت منه قلوب الهلينيين. وكان من حسن حظه أن المدن اليونانية كانت في خلال هذه السنين تنهك قواها في "حرب مقدسة" ثانية (356-346) سببها انتهاب الفوسيين كنوز دلفي. وأيد الإسبارطيون والأثينيون الفوسيين، وحاربت العصبة الأمفكتيونية: بؤوتية، والكريس، ودوريس، وتساليا، ضدهم. ولما دارت الدائرة على هذه العصبة استغاث مجلسها بفليب، ووجد الفرصة ملائمة له فجاء مسرعاً مخترقاً الطرق الجبلية المفتوحة أمامه، وأخذ الفوسيين على غرة (346)، وضُم إلى الحلف الأمفكتيوني الدلفي، ونودي به حامياً للضريح المقدس، وقبل الدعوة التي وجهت إليه لِرياسة اليونان جميعاً في الألعاب البيثية. وهنا امتد بصره إلى دول البلوبونيز المنقسمة على نفسها، وأحس أن في استطاعته أن يحملها جميعاً، عدا إسبارطة الضعيفة، على أن ترتضيه زعيماً لحلف يوناني بمقدوره أن يحرر جميع اليونان من الشرق إلى الغرب. ولكن أثينة استمعت إلى أقوال دمستين فلم ترَ في فليب محرَّراً لها، بل رأته ساعياً لاستعبادها، وقررت أن تحاربه لتحتفظ للمدن اليونانية بالسيادة التي كانت تحرص عليها، وبالديموقراطية الحرَّة التي جعلتها نور العالم الوضاء. انظر أيضاً النزاع على تسمية مقدونيا جمهورية مقدونيا مصادر تصنيف:مقدونيا القديمة تصنيف:146 ق م تصنيف:أنظمة ملكية سابقة في أوروبا تصنيف:اليونان القديمة تصنيف:انحلالات الألفية 1 ق.م في اليونان تصنيف:انحلالات القرن 2 ق م تصنيف:إمبراطوريات سابقة تصنيف:تأسيسات القرن 9 ق م في اليونان تصنيف:تاريخ جمهورية مقدونيا تصنيف:تاريخ قديم تصنيف:دول سابقة في أوروبا تصنيف:دول وأقاليم انحلت في القرن 2 ق م تصنيف:دول وأقاليم تأسست في القرن 9 ق م تصنيف:مقدونيون قدماء تصنيف:ممالك في اليونان القديمة

https://ar.wikipedia.org/wiki/%D9%85%D9%82%D8%AF%D9%88%D9%86%D9%8A%D8%A7%20%D8%A7%D9%84%D9%82%D8%AF%D9%8A%D9%85%D8%A9

How many permanent members of the United Nations Security Council are there?

Permanent members of the United Nations Security Council

english

The permanent members of the United Nations Security Council (also known as the Permanent Five, Big Five, or P5) are the five states which the UN Charter of 1945 grants a permanent seat on the UN Security Council: China (formerly the Republic of China), France, Russia (formerly the Soviet Union), the United Kingdom, and the United States. These countries were all allies in World War II, which they won. They are also all nuclear weapons states. A total of 15 UN member states serve on the UNSC, the remainder of which are elected. Any one of the five permanent members have the power of veto, which enables them to prevent the adoption of any "substantive" draft Council resolution, regardless of its level of international support.[1] Current permanent members At the UN's founding in 1945, the five permanent members of the Security Council were the French Republic, the Republic of China, the Soviet Union, the United Kingdom, and the United States. There have been two seat changes since then, although not reflected in Article 23 of the United Nations Charter as it has not been accordingly amended: China's seat was originally held by the Nationalist government of the Republic of China. However, it lost the Chinese Civil War and retreated to the island of Taiwan in 1949. The Communist Party won control of mainland China and established the People's Republic of China. In 1971, UN General Assembly Resolution 2758 recognised the Government of People's Republic of China as the legal representative of China in the UN, and gave it the seat on the Security Council that had been held by the Republic of China, which was expelled from the UN altogether. Both governments still officially claim one another's territory. However, only 16 states continue to officially recognise the Republic of China's sovereignty. After the dissolution of the Soviet Union in 1991, Russia was recognised as the legal successor state of the Soviet Union and maintained the latter's position on the Security Council. Additionally, France reformed its provisional government into the French Fourth Republic in 1946 and later into the French Fifth Republic in 1958, both under the leadership of Charles de Gaulle. France maintained its seat as there was no change in its international status or recognition, although many of its overseas possessions eventually became independent. The five permanent members of the Security Council were the victorious powers in World War II and have maintained the world's most powerful military forces ever since. They annually top the list of countries with the highest military expenditures; in 2011, they spent over US$1trillion combined on defence, accounting for over 60% of global military expenditures (the U.S. alone accounting for over 40%). They are also five of the world's six largest arms exporters, along with Germany[3] and are the only nations officially recognised as "nuclear-weapon states" under the Treaty on the Non-Proliferation of Nuclear Weapons (NPT), though there are other states known or believed to be in possession of nuclear weapons. Veto power The "power of veto" refers to the veto power wielded solely by the permanent members, enabling them to prevent the adoption of any "substantive" draft Council resolution, regardless of the level of international support for the draft. The veto does not apply to procedural votes, which is significant in that the Security Council's permanent membership can vote against a "procedural" draft resolution, without necessarily blocking its adoption by the Council. The veto is exercised when any permanent member—the so-called "P5"—casts a "negative" vote on a "substantive" draft resolution. Abstention or absence from the vote by a permanent member does not prevent a draft resolution from being adopted. Expansion There have been proposals suggesting the introduction of new permanent members. The candidates usually mentioned are Brazil, Germany, India, and Japan. They comprise the group of four countries known as the G4 nations, which mutually support one another's bids for permanent seats. This sort of reform has traditionally been opposed by the "Uniting for Consensus" group, which is composed primarily of nations that are regional rivals and economic competitors of the G4. The group is led by Italy and Spain (opposing Germany), Mexico, Colombia, and Argentina (opposing Brazil), Pakistan (opposing India), and South Korea (opposing Japan), in addition to Turkey, Indonesia and others. Since 1992, Italy and other council members have instead proposed semi-permanent seats or expanding the number of temporary seats.[5] Most of the leading candidates for permanent membership are regularly elected onto the Security Council by their respective groups. Japan was elected for eleven two-year terms, Brazil for ten terms, and Germany for three terms. India has been elected to the council seven times in total, with the most recent successful bid being in 2010 after a gap of almost twenty years since 1991–92. In 2013, the P5 and G4 members of the UN Security Council accounted for eight of the world's ten largest defence budgets, according to the Stockholm International Peace Research Institute (SIPRI). Current leaders of the permanent members The following are the heads of state and government that represent the permanent members of the UN Security Council as of 2019: Xi Jinping President of the People's Republic of China since 14 March 2013 (de facto leader since 15 November 2012)[note 1] Emmanuel Macron President of the French Republic since 14 May 2017 Vladimir Putin President of the Russian Federation since 7 May 2012 (de facto leader since 7 May 2000) Theresa May Prime Minister of the United Kingdom of Great Britain and Northern Ireland since 13 July 2016 Donald Trump President of the United States of America since 20 January 2017 See also List of country groupings Notes

https://en.wikipedia.org/wiki/Permanent%20members%20of%20the%20United%20Nations%20Security%20Council

من هو رئيس منظمة اليونسكو ؟

يونسكو

arabic

منظمة الأمم المتحدة للتربية والعلم والثقافة ، أو ما يعرف اختصاراً بالـ<b data-parsoid='{"dsr":[176,188,3,3]}'>يونسكو (UNESCO)، هي وكالة متخصصة تتبع منظمة الأمم المتحدة تأسست عام 1945.[1][2][3] ترأسها حالياً الفرنسية أودري أزولاي بعد فوزها في الانتخابات التي أجريت عام 2017م، حيث حصلت على 30 صوتاً متقدمة بذلك على المرشح القطري حمد بن عبد العزيز الكواري بفارق صوتين. هدف المنظمة الرئيسي هو المساهمة بإحلال السلام والأمن عن طريق رفع مستوى التعاون بين دول العالم في مجالات التربية والتعليم والثقافة لإحلال الاحترام العالمي للعدالة ولسيادة القانون ولحقوق الإنسان ومبادئ الحرية الأساسية. تتبع اليونسكو 195 دولة. يقع مقرها الرئيسي في باريس. ولليونسكو أيضاً أكثر من 50 مكتباً وعدة معاهد تدريسية حول العالم. للمنظمة خمسة برامج أساسية هي التربية والتعليم، والعلوم الطبيعية، والعلوم الإنسانية والاجتماعية، والثقافة، والاتصالات والإعلام. تدعم اليونسكو العديد من المشاريع كمحو الأمية والتدريب التقني وبرامج تأهيل وتدريب المعلمين، وبرامج العلوم العالمية، والمشاريع الثقافية والتاريخية، واتفاقيات التعاون العالمي للحفاظ على الحضارة العالمية والتراث الطبيعي وحماية حقوق الإنسان. كانت المنظمة مثاراً للجدل بشكل كبير على مر الزمن. خلال السبعينيات والثمانينيات اعتقدت الدول الغربية وبخاصة الولايات المتحدة الأمريكية وبريطانيا أن المنظمة مستغلة من قبل الشيوعيين، ودول العالم الثالث لمهاجمة الغرب الأمر الذي حدى بالمنظمة لتطوير خطة سميت بالنظام العالمي الجديد لإيقاف الأكاذيب المزعومة والمعلومات المضللة التي انتشرت عن مسألة تطوير دول العالم. رفض الغرب هذه الخطة بحجة أنها محاولة من دول العالم الثالث والدول الشيوعية لتدمير حرية الإعلام فانسحبت أمريكا من المنظمة عام 1984 م وتلتها بريطانيا عام 1985 م. اتهمت اليونسكو أيضاً من البعض بالبيروقراطية. إحدى مهام اليونسكو هي أن تعلن قائمة مواقع التراث الثقافي العالمي. هذه المواقع هي مواقع تاريخية أو طبيعية وحمايتها وإبقاءها سليمة هو أمر يطالب به المجتمع الدولي وليس من مهام المنظمة حماية هذه الأماكن. في كل سنة تحاول المنظمة النهوض بحرية التعبير وحرية الإعلام باعتبار أنهما من مبادئ حقوق الإنسان الأساسية عن طريق اليوم العالمي لحرية الإعلام في الثالث من مايو من كل سنة. يقام هذا الحدث للاحتفال والتركيز على أهمية حرية الإعلام كمبدأ أساسي لأي مجتمع سليم حر ديمقراطي. عادت للمنظمة كل من بريطانيا عام 1997 والولايات المتحدة عام 2003. انسحبت الولايات المتحدة في أكتوبر 2017 مجدداً من اليونسكو متهمةً المنظمة بالعداوة والتحيز ضد إسرائيل، فيما أعلنت الأخيرة انسحابها رسمياً في 1 يناير 2019. الأمين العام ترأس المنظمة الفرنسية أودري أزولاي التي تم انتخابها سنة 2017م. انظر أيضاً المكتبة الرقمية العالمية شبكة اليونسكو العالمية لمعازل المحيط الحيوي انتخاب الامين العام لليونسكو 2009 قيم (موروثات) مواقع التراث العالمي تعدد القيم تفسير التراث جائزة نوبل للسلام 2016 مراجع وصلات خارجية تصنيف:أسماء تاجية تصنيف:اليونسكو تصنيف:تأسيسات سنة 1945 في فرنسا تصنيف:فجوة إلكترونية تصنيف:مجموعة الأمم المتحدة الإنمائية تصنيف:منظمات التراث تصنيف:منظمات تأسست في 1945 تصنيف:منظمات تعليمية دولية تصنيف:منظمات ثقافية دولية تصنيف:منظمات علمية عالمية تصنيف:منظمات قوائم مقرها في فرنسا تصنيف:منظمات مقرها في باريس تصنيف:هيئات الأمم المتحدة

https://ar.wikipedia.org/wiki/%D9%8A%D9%88%D9%86%D8%B3%D9%83%D9%88

อเมริกาส์เน็กซต์ท็อปโมเดล ฤดูกาลที่ 14 มีพิธีกรชื่อว่าอะไร?

อเมริกาส์เน็กซต์ท็อปโมเดล

thai

อเมริกาส์เน็กซต์ท็อปโมเดล (America's Next Top Model หรือในชื่อย่อว่า ANTM) เป็นรายการเรียลลิตี้โชว์ที่ทำการคัดเลือกหญิงสาวจากรัฐต่างๆ ของสหรัฐอเมริกา ที่ใฝ่ฝันอยากที่จะเป็นนางแบบ โดยผู้เข้าแข่งขันต้องขับเคี่ยวกันจากบททดสอบมากมาย ตั้งแต่การถ่ายภาพ การถ่ายโฆษณา ที่ล้วนต้องอาศัยความสามารถระดับสูงก่อนจะมาเป็นสุดยอดนางแบบของอเมริกา ซึ่งผู้ชนะในแต่ละฤดูกาลจะได้รับรางวัลดังนี้ ในฤดูกาลที่ 1 จะได้เซ็นสัญญากับบริษัท Wilhelmina Models, ถ่ายแฟชั่นลงนิตยสาร Marie Claire, ทำสัญญากับเครื่องสำอาง Revlon ในฤดูกาลที่ 2 จะได้เซ็นสัญญากับบริษัท IMG Models, ถ่ายแฟชั่นลงนิตยสาร Jane Magazine, ทำสัญญากับเครื่องสำอาง Sephora ในฤดูกาลที่ 3-6 จะได้เซ็นสัญญากับบริษัท Ford Models, ถ่ายแฟชั่นลงนิตยสาร Elle Magazine, สัญญา 100,000 เหรียญ กับเครื่องสำอาง Covergirl ผู้ชนะในฤดูกาลที่ 7-12 จะได้เซ็นสัญญากับบริษัท Elite Models, ถ่ายภาพขึ้นปก และแฟชั่นเซ็ต ลงนิตยสาร Seventeen, สัญญา 100,000 เหรียญ กับเครื่องสำอาง Covergirl ผู้ชนะในฤดูกาลที่ 13-14 จะได้เซ็นสัญญากับบริษัท Wilhelmina, ถ่ายภาพขึ้นปก และแฟชั่นเซ็ต ลงนิตยสาร Seventeen, สัญญา 100,000 เหรียญ กับเครื่องสำอาง Covergirl ผู้ชนะในฤดูกาลที่ 15-16 จะได้เซ็นสัญญากับบริษัท IMG Models, ถ่ายภาพแฟชั่นเซ็ต ลงนิตยสาร Vogue Italia และถ่ายภาพขึ้นปก Beauty in Vogue, เขียนบล็อกใน Vouge.it, สัญญา 100,000 เหรียญ กับเครื่องสำอาง Covergirl ผู้ขนะในฤดูกาลที่ 17 จะได้ถ่ายภาพแฟชั่นเซ็ต ลงนิตยสาร Vogue Italia และถ่ายภาพขึ้นปก Beauty in Vogue, เขียนบล็อกใน Vouge.it, สัญญา 100,000 เหรียญ กับเครื่องสำอาง Covergirl, ถ่ายแฟชั่นแคมเปญจน์ให้กับ Express, เป็นผู้สื่อข่าวให้กับรายการ The Extra, เป็นพรีเซ็นเตอร์ให้กับน้ำหอม Dream Come True ผู้ชนะในฤดูกาลที่ 18 จะได้เซ็นสัญญากับ LA Models & NY Model Management, เป็นผู้สื่อข่าวให้กับรายการ The Extra, ถ่ายภาพแฟชั่นเซ็ต ลงนิตยสาร Vogue Italia และถ่ายภาพขึ้นปก Beauty in Vogue , สัญญา 100,000 เหรียญ กับเครื่องสำอาง Covergirl, เป็นผู้สื่อข่าวให้กับรายการ The Extra, เป็นพรีเซ็นเตอร์ให้กับน้ำหอม Dream Come True, ทำ Single ที่ผลิตโดย CBS ผู้ชนะในฤดูกาลที่ 19 จะได้เซ็นสัญญากับ LA Models & NY Model Management, ถ่ายแฟชั่นเซ็ตให้กับ Nylon Magazine, ถ่ายโฆษณาแคมเปญจน์ให้กับเครื่องสำอาง Smashbox และรองเท้า Ninewest, เป็นพรีเซ็นเตอร์ให้กับน้ำหอม Dream Come True, เงินสดมูลค่า 100,000 เหรียญ ผู้ชนะในฤดูกาลที่ 20 และ ฤดูกาลที่ 21 จะได้เซ็นสัญญากับ Next Model Management, ถ่ายแฟชั่นเซ็ตให้กับ Nylon Magazine, สัญญา 100,000 เหรียญ กับ Guess ผู้ชนะในฤดูกาลที่ 22 จะได้เซ็นสัญญากับ Next Model Management, ถ่ายแฟชั่นเซ็ตให้กับ Nylon Magazine, สัญญา 100,000 เหรียญ กับ Zappos Couture's 2016 ผู้ชนะในฤดูกาลที่ 23 จะได้เซ็นสัญญามูลค่า 100,000 เหรียญสหรัฐ เพื่อถ่ายโฆษณาแคมเปญจน์ให้กับ Rimmel London, ถ่ายภาพแฟชั่นเซ็ตให้กับ Paper Magazine,เซ็นสัญญาในการร่วมงานกับช่อง VH1 ผู้ชนะในฤดูกาลที่ 24 จะได้เซ็นสัญญากับ Next Model Management, ถ่ายแฟชั่นเซ็ตให้กับ Paper Magazine, เงินสดมูลค่า 100,000 เหรียญ กับ แชมพู Pantene โดยมี ไทรา แบงก์ส ทำหน้าที่เป็นทั้งโปรดิวเซอร์ ผู้ตัดสิน และผู้ดำเนินรายการหลัก ซึ่งคณะกรรมการในฤดูกาลแรกจะประกอบไปด้วย แจนิส ดิกคินสัน, คิโมร่า ลี ซิมมอนส์ และโบว์ คิลเลี่ยน ก่อนที่ฤดูกาลถัดมาจะเปลี่ยนคณะกรรมการไปเรื่อยๆ ได้แก่ ไนเจล บาร์คเกอร์, โนเล่ แมริน, เอริค นิโคลสัน, ทวิกกี้, พอลลีน่า โพริซโคว่า, อังเดร ลีออน ทอลลีย์, เจ.อเล็กซานเดอร์ และเคลลี่ ครูโทน นอกจากนี้ หลายๆ ประเทศยังได้ติดต่อขอซื้อลิขสิทธิ์รูปแบบรายการไปสร้างและออกอากาศในประเทศนั้นๆ ด้วย ได้แก่ สหราชอาณาจักร, ออสเตรเลีย, ออสเตรีย, โปแลนด์, อิตาลี, ฮอลแลนด์, ,ยูเครน, แคนาดา, ฝรั่งเศส, เยอรมนี, แอฟริกาใต้, บราซิล, แอลเบเนีย, เบลเยียม, เบเนลักซ์, บอสเนียและเฮอร์เซโกวีนา, แคริบเบียน, อเมริกากลาง, โครเอเชีย, เอสโตเนีย, จอร์เจีย, กรีซ, ฮังการี, อิสราเอล, เม็กซิโก, มอลตา, นิวซีแลนด์, เปรู, โรมาเนีย, รัสเซีย, เซอร์เบีย, สโลวาเกีย, สโลวีเนีย, สเปน, สวิสเซอร์แลนด์, ตุรกี, สแกนดิเนเวีย, นอร์เวย์, เดนมาร์ก, สวีเดน, ฟินแลนด์, กลุ่มประเทศในทวีปเอเชีย เวียดนาม, กัมพูชา, อินเดีย, จีน, สิงคโปร์, เกาหลีใต้, ฟิลิปปินส์ และ ไทย เป็นต้น ในสหรัฐอเมริกา อเมริกาส์ เน็กซ์ ท็อป โมเดล ออกอากาศทางช่อง UPN ก่อนที่จะย้ายมาออกอากาศในช่อง The CW ในปี 2006 เนื่องจากการรวมตัวกันของช่อง UPN และช่อง The WB เช่นเดียวกับละครและเรียลลิตี้โชว์เก่าของ The WB อย่างสมอลล์วิลล์, ซูเปอร์เนเจอรัล โดยทำเรตติ้งคนดูในทุกฤดูกาลเป็นอันดับที่ 1 ของสถานีมาตลอดนับตั้งแต่ออกฉาย[1] และจะยังคงออกฉายต่อไปจนถึงปี 2009-10 เป็นอย่างน้อย[2] ในขณะที่ 22 กำลังออกอากาศอยู่นั้น ข่าวการยกเลิกการสร้างรายการ ได้รับการยืนยัน ในวันที่ 14 ตุลาคม 2558 โดยได้ข้อสรุปว่า ในวันที่ 4 ธันวาคม 2558 จะเป็นการออกอากาศครั้งสุดท้ายของรายการ แต่ในเดือน กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2559 ได้มีการประกาศว่า รายการจะได้กลับมาออกอากาศอีกครั้ง แต่เปลี่ยนช่องทางออกอากาศ เป็นช่อง VH1 และ ไทรา แบงก์ส จะไม่ได้กลับไปเป็นกรรมการหลักในรายการอีกต่อไป แต่จะยังคงทำหน้าที่เป็นผู้อำนวยการสร้างเช่นเดิม โดยคณะกรรมการตัดสินจะถูกปรับเปลี่ยนใหม่ทั้งหมด ต่อมา จึงได้ประกาศว่า นักร้องและนักแสดงชาวอังกฤษชื่อดัง ริต้า โอรา จะได้เป็นกรรมการหลักคนใหม่ให้กับฤดูกาลใหม่ที่จะเริ่มต้นขึ้นในช่วงฤดูใบไม่ร่วง ปี พ.ศ. 2559 โดยมีคณะกรรมการที่เหลือประกอบด้วย คือ สุดยอดนางแบบชื่อดัง แอชลีย์ กราแฮม, หัวหน้าฝ่ายความคิดสร้างสรรค์จากนิตยสาร เปเปอร์ แม็กกาซีน ดรูว์ เอลเลียต และสไตลิสต์ชื่อดัง ลอว์ โรช ในประเทศไทย อเมริกาส์ เน็กซ์ ท็อป โมเดล ออกอากาศทุกคืนวันพุธ เวลาประมาณ 22.00 น. ทางช่องทรูอินไซด์ ของสถานีเคเบิลโทรทัศน์ทรูวิชั่นส์ ปัจจุบันออกอากาศฤดูกาลที่ 10 จบไปแล้ว ซึ่งต่อมาช่อง Channel [V] Thailand ได้ซื้อลิขสิทธิ์ฤดูกาลที่ 11 มาออกอากาศทุกคืนวันเสาร์ เวลาประมาณ 21.00 น. โดยฉายจบไปแล้วเช่นกัน จากนั้นในฤดูกาลที่ 12 เป็นต้นมาก็ถูกนำกลับมาออกอากาศที่ช่องทรูอินไซด์ตามเดิม คณะกรรมการตัดสิน ฤดูกาล ข้อมูลทั่วไป เกี่ยวกับผู้ชนะ ผู้ชนะที่อายุมากที่สุด: ลิซ่า ดี อามาโต้ จากฤดูกาลที่ 17, อายุ 30 ปี (ขณะถ่ายทำรายการ) ผู้ชนะที่อายุน้อยที่สุด: นิโคล ฟ็อกซ์ จากฤดูกาลที่ 13, อายุ 18 ปี (ขณะถ่ายทำรายการ) ผู้ชนะที่สูงที่สุด: แอน วอร์ด จากฤดูกาลที่ 15, สูง 188 เซนติเมตร ผู้ชนะที่เตี้ยที่สุด: อีวา พิกฟอร์ด จากฤดูกาลที่ 3, สูง 169 เซนติเมตร ผู้ชนะที่น้ำหนักเยอะที่สุด: วิทนีย์ ทอมป์สัน จากฤดูกาลที่ 10, หนัก 72 กิโลกรัม ผู้ชนะที่น้ำหนักน้อยที่สุด: แจสลีน กอนซาเลซ จากฤดูกาลที่ 8, หนัก 50 กิโลกรัม ผู้ชนะที่ชนะการแข่งขันประจำสัปดาห์มากที่สุด: นาอิมา โมร่า จากฤดูกาลที่ 4 และ คริสต้า ไวท์ จากฤดูกาลที่ 14, จำนวน 4 ครั้ง ผู้ชนะที่ไม่เคยชนะการแข่งขันประจำสัปดาห์: นิโคล ลิงก์เลทเทอร์ จากฤดูกาลที่ 5, แดเนียลล์ อีวานส์ จากฤดูกาลที่ 6 และ แอน วอร์ด จากฤดูกาลที่ 15 ผู้ชนะที่ถูกเรียกชื่อเป็นคนแรกมากที่สุด: แอน วอร์ด จากฤดูกาลที่ 15, จำนวน 6 ครั้ง ผู้ชนะที่ยืนเป็นสองคนสุดท้ายมากที่สุด: วิทนีย์ ทอมป์สัน จากฤดูกาลที่ 10, จำนวน 4 ครั้ง ผู้ชนะที่ไม่เคยยืนเป็นสองคนสุดท้าย: แจสลีน กอนซาเลซ จากฤดูกาลที่ 8, แม็กคีย์ ซัลลีแวน จากฤดูกาลที่ 11, นิโคล ฟ็อกซ์ จากฤดูกาลที่ 13, คริสต้า ไวท์ จากฤดูกาลที่ 14, โซฟี่ ซัมเนอร์ จากฤดูกาลที่ 18, จอร์แดน มิลเลอร์ จากฤดูกาลที่ 20 และ อินเดีย แกนส์ จากฤดูกาลที่ 23 ผู้ชนะคนแรกที่ไม่ได้เป็นชาวอเมริกา: โซฟี่ ซัมเนอร์ จากฤดูกาลที่ 18 ผู้ชนะคนแรกที่เป็นผู้ชาย: คีธ คาร์ลอส จากฤดูกาลที่ 21 เกี่ยวกับการคัดออก ผู้เข้าแข่งขันที่ถูกคัดออกนอกห้องตัดสิน: แมกเดลิน่า รีวาส จากฤดูกาลที่ 3, แฮนนาห์ ไวท์ จากฤดูกาลที่ 11, ราเชล เอเชลเบอร์เกอร์ จากฤดูกาลที่ 13 และ เทอร์ร่า ไวท์ จากฤดูกาลที่ 15, โครี่ ฮินดอร์ฟฟ์ จากฤดูกาลที่ 20 ผู้เข้าแข่งขันที่ถูกคัดออกเป็นคู่: รีเบคก้า เอพเล่ย์ และ ทิฟฟานี่ ริชาร์ดสัน จากฤดูกาลที่ 4, เอริน แวกเนอร์ และ เจนนิเฟอร์ อัน จากฤดูกาลที่ 13, แองเจลี เพรสตัน และ อเล็กซานดร้า อันเดอร์วู้ด จากฤดูกาลที่ 14, เคย์ล่า เฟอร์เรลล์ และ เจน แรนดัล จากฤดูกาลที่ 15, เคย์ล่า เฟอร์เรลล์ และ บีอังก้า โกลเด้น จากฤดูกาลที่ 17, คริส เชลเลนเจอร์, บีอังก้า อเล็กซ่า, คานานี่ อันดาลัซ, เจเรอมี่ โรฮ์เมอร์, นีน่า เบิร์น, เรเน่ แบ็กแวนดีน และ คริส เฮอร์นันเดซ จาก ฤดูกาลที่ 20, คอร์ทนีย์ ดูเพโรว์ และ เบโย่ ซานเชส จาก ฤดูกาลที่ 22 ผู้เข้าแข่งขันที่ไม่ถูกคัดออกในการยืนเป็นสองคนสุดท้าย: นิโคล ลิงก์เลทเทอร์ และ เจย์ล่า รูบิเนลลิ จากฤดูกาลที่ 5 (ผู้เข้าแข่งขันไปประเทศอังกฤษ),ลิซ่า ดามาโต้ และ แองเจลี เพรสตัน จากฤดูกาลที่ 17, เลเน็กซ์ ทิลแมน จากฤดูกาลที่ 21, เลซีย์ โรเจอร์ และ ไมกี้ เฮเวอลี่ จากฤดูกาลที่ 22 ผู้เข้าแข่งขันที่ขอออกจาการแข่งขัน: คาสซานดร้า ไวท์เฮด จากฤดูกาลที่ 5 , เอโบนี มอร์แกน จากฤดูกาลที่ 9, คิมเบอร์ลีย์ ริดเซวสกี้ จากฤดูกาลที่ 10 ออนเดรย์ เอ็ดเวิร์ด จากฤดูกาลที่ 16,ลูอิส วัทท์</b>และ<b data-parsoid='{"dsr":[26199,26216,3,3]}'>อลิช่า ไวท์ จากฤดูกาลที่ 18, มาเรีย ทัคเกอร์ จากฤดูกาลที่ 19 ผู้เข้าแข่งขันที่ไม่มีรูปถ่ายและไม่ถูกคัดออก: แชนน่อน สเตเวิร์ท จากฤดูกาลที่ 1 และ ฟาติมา ซีอาด จากฤดูกาลที่ 10 ผู้เข้าแข่งขันที่ถูกตัดสิทธิ์: แองเจลี เพรสตัน จากฤดูกาลที่ 17, โรมิโอ ทอสทาโด้ จากฤดูกาลที่ 21 เกี่ยวกับผู้เข้าแข่งขัน จำนวนผู้เข้าแข่งขันทั้งหมด: 311 คน 24 ฤดูกาล (ไม่รวม ฤดูกาลที่ 17 รวมดารา) ผู้เข้าแข่งขันที่อายุมากที่สุด: เอริน กรีน จากฤดูกาลที่ 24 อายุ 42 ปี (ขณะถ่ายทำรายการ) ผู้เข้าแข่งขันที่น้ำหนักมากที่สุด: ไดอาน่า ซาลิวสกี้ จากฤดูกาลที่ 8, หนัก 90 กิโลกรัม ผู้เข้าแข่งขันที่น้ำหนักเบาที่สุด: แชนดี้ ซัลลิแวน จากฤดูกาลที่ 2, หนัก 48 กิโลกรัม ผู้เข้าแข่งขันที่ชนะการแข่งขันประจำสัปดาห์ติดต่อกันมากที่สุด: ยาย่า ดาคอสต้า จอห์นสัน จากฤดูกาลที่ 3, จำนวน 5 ครั้ง ผู้เข้าแข่งขันที่ชนะการแข่งขันประจำสัปดาห์มากที่สุด: ยาย่า ดาคอสต้า จอห์นสัน จากฤดูกาลที่ 3, จำนวน 5 ครั้ง ผู้เข้าแข่งขันที่ยืนเป็นสองคนสุดท้ายติดต่อกันมากที่สุด: เอริน แวกเนอร์ จากฤดูกาลที่ 13 จำนวน 4 ครั้ง ผู้เข้าแข่งขันที่ยืนเป็นสองคนสุดท้ายมากที่สุด: บรี สคัลลาร์ค จากฤดูกาลที่ 5 และ เจด โคล จากฤดูกาลที่ 6 จำนวน 5 ครั้ง ผู้เข้าแข่งขันที่ถูกเรียกชื่อเป็นคนแรกติดต่อกันมากที่สุด:แอน วอร์ด จากฤดูกาลที่ 15, จำนวน 5 ครั้ง ผู้เข้าแข่งขันที่ถูกเรียกชื่อเป็นคนแรกมากที่สุด: แอน วอร์ด จากฤดูกาลที่ 15 จำนวน 6 ครั้ง ผู้เข้าแข่งขันที่ไม่เคยถูกเรียกชื่อเป็นคนแรกซึ่งได้เข้ารอบสุดท้าย: ลอร่า เคิร์กแพททริค จากฤดูกาลที่ 13 และ เชลซี เฮิร์สลีย์ จากฤดูกาลที่ 15 ผู้เข้าแข่งขันที่เป็นคัฟเวอร์เกิร์ลของสัปดาห์ติดต่อกันมากที่สุด (ฤดูกาลที่ 3-10): นาอิมา โมร่า จากฤดูกาลที่ 4 และ เฮทเธอร์ คุซมิช (ฤดูกาลที่ 9) , จำนวน 9 ครั้ง ผู้เข้าแข่งขันที่เป็นคัฟเวอร์เกิร์ลของสัปดาห์มากที่สุด (ฤดูกาลที่ 3-10): นาอิมา โมร่า จากฤดูกาลที่ 4 และ เฮทเธอร์ คุซมิช จากฤดูกาลที่ 9 , จำนวน 9 ครั้ง ผู้เข้าแข่งขันที่ไม่เคยยืนเป็นสองคนสุดท้าย: โจนนี่ ดอดส์ จากฤดูกาลที่ 6, แจสลีน กอนซาเลซ จากฤดูกาลที่ 8, อันย่า คอป จากฤดูกาลที่ 10 แม็กคีย์ ซัลลีแวน จากฤดูกาลที่ 11 นิโคล ฟ็อกซ์ จากฤดูกาลที่ 13 ,คริสต้า ไวท์ จากฤดูกาลที่ 14 ,โซฟี่ ซัมเนอร์ จากฤดูกาลที่ 18 , จอร์แดน มิลเลอร์ จากฤดูกาลที่ 20 , มาเม่ อัดเจย์ จากฤดูกาลที่ 22 และ อินเดีย แกนส์ จากฤดูกาลที่ 23 การแข่งขันในประเทศอื่นๆ อ้างอิง แหล่งข้อมูลอื่น (in English) (in English) (in English) (in English) หมวดหมู่:อเมริกาส์เน็กซต์ท็อปโมเดล

https://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%AD%E0%B9%80%E0%B8%A1%E0%B8%A3%E0%B8%B4%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%AA%E0%B9%8C%E0%B9%80%E0%B8%99%E0%B9%87%E0%B8%81%E0%B8%8B%E0%B8%95%E0%B9%8C%E0%B8%97%E0%B9%87%E0%B8%AD%E0%B8%9B%E0%B9%82%E0%B8%A1%E0%B9%80%E0%B8%94%E0%B8%A5

Je, Kuvu huzaa kwa jinsi gani?

Nimonia

swahili

Nimonia (kutoka Kiingereza "Pneumonia") ni hali ya kuvimba ya pafu—inayoathiri hasa vifuko vya hewa viitwavyo alveoli.[1][2] Husababishwa na maambukizi ya virusi au bakteria na kwa nadra kwa vimelea, baadhi ya dawa na magonjwa mengine kama ugonjwa wa kinga nafsia.[1][3] Dalili hasa ni kikohozi, maumivu ya kifua, joto jingi mwilini na upumuaji mgumu.[4] vifaa vya utambuzi ni eksirei na ukuzaji wa vimelea vya makohozi. Chanjo za kuzuia baadhi ya aina za nimonia zipo. Matibabu hutegemea kisababishi cha msingi. Nimonia inayotazamiwa ya bakteria hutibiwa kwa antibiotiki. Iwapo nimonia hiyo ni kali, mwathiriwa hulazwa hospitalini. Kila mwaka, nimonia huathiri takriban watu milioni 450 ambao ni asilimia saba ya idadi kamili ya watu duniani na husababisha takriban vifo milioni 4. Ingawa nimonia ilichukuliwa na William Osler katika karne ya 19 kuwa "nahodha wa visababishi vya vifo",[5] majilio ya tiba ya antibiotiki na chanjo katika karne ya20 yameendeleza kuongoka.[6]Hata hivyo katika nchi zinazostawi, na kwa wazee sana na wachanga sana na walio na wanaougua mara kwa mara, nimonia bado ndicho kisababishi kikuu cha vifo.[6][7] Ishara and dalili Watu walio na nimonia ya kuambukiza mara nyingi huwa na kikohozi chenye kohozi, joto jingi mwilini pamoja nabaridi inayotetemesha,upungufu wa pumzi, maumivu ya kifua makali wakati wa kuvuta pumzi, na ongezeko la kiwango cha kupumua.[9] Kwa wazee, ishara inayoonekana sana inaweza kuwa kuchanganyikiwa.[9] Kwa watoto chini ya miaka mitano, ishara na dalili hasa ni joto jingi mwilini, kikohozi, upumuaji wa haraka au mgumu.[10] Joto jingi mwilini si mahususi kabisa kwa sababu hutokea katika maradhi mengine mengi, na hali hii inaweza kukosa kwa walio na ugonjwa mkali sana auutapiamlo. Zaidi ya hayo, kikohozi hukosa mara nyingi kwa watoto wenye umri wa chini ya miezi miwili[10] Ishara na dalili zaidi kali ni:ngozi yenye rangi ya bluu kidogo, kiu kilichopungua, matukutiko, kutapika kunakoendelea, halijoto iliyopungua sana au iliyozidi sana, au kiwango kilichopungua cha fahamu.[10][11] Visa vya nimonia ya bakteria na ya virusi hujitokeza kwa dalili sawa.[12] Visababishi vingine huhusishwa na sifa bainifu za kiafya zinazotokea sana bali zisizo maalum. Nimonia inayosababishwa na Legionella inaweza kutokea pamoja na maumivu ya fumbatio, kuhara, au kuchanganyikiwa,[13] ilhali nimonia inayosababishwa na Streptokokasi numoniae huhusishwa na makohozi yenye rangi ya kutu,[14] na nimonia inayosababishwa na Klebsiellainaweza kuwa na makohozi yenye damu ambayo mara nyingi huelezwa kama "jeli ya zambarau".[8] Makohozi yenye damu (yaitwayohemoptisisi) pia yanaweza kutokea katika kifua kikuu, nimonia isiyo na gram, usaha kwenye mapafu na aidha mara nyingi katikabronkitisi kali.[11] Nimonia ya maikoplasma inaweza kutokea kwa kuhusiana na kuvimba kwa tezi za shingo, maumivu ya jointi, au maambukizi kwenye sikio la kati.[11] Nimonia ya virusi hujitokeza sana kwa kukoroma kuliko nimonia ya bakteria.[12] Visababishi Nimonia hutokana hasa na maambukizi yanayosababishwa na bakteria au virusi na kwa viwango vidogo na kuvu naparasiti. Ingawa kuna zaidi ya aina 100 za ajenti za maambukizi zilizogunduliwa, ni chache tu zinahusika kwa vingi vya visa. Maambukizi yanayohusisha mchanganyiko wa virusi na bakteria yanaweza kutokea kwa hadi asilimia 45 ya maambukizi kwa watoto na asilimia 15 ya maambukizi kwa watu wazima.[6] Huenda ajenti inayosababisha isiweze kubainishwa katika takriban nusu ya visa licha ya kupima kwa makini.[15] Wakati mwingine neno<i data-parsoid='{"dsr":[8743,8754,2,2]}'>nimonia hutumika sana kwa ugonjwa wowote unaotokana na inflamesheni ya mapafu (inayosababishwa kwa mfano na magonjwa ya kinga nafsia, kuchomwa na kemikali au athari za dawa); hata hivyo kwa usahihi zaidi, inflamesheni hii huitwanimonitisi.[16][17] Ajenti zinazoambukiza zilikuwa zimegawanya kihistoria katika "za kawaida" na "zisizo kawaida" kwa msingi wa zilivyodhaniwa kujitokeza lakini ushahidi haujaunga mkono tofauti hii, kwa hivyo haitiliwi mkazo tena.[18] Hali na visababishi vya hatari vinavyopelea nimonia ni: uvutaji, ukosefu wa kinga mwilini, ulevi ugonjwa sugu wa kufunga kwa mapafu, ugonjwa sugu wa figo, na ugonjwa wa ini.[11] Utumizi wa tiba zinazokandamiza asidi – kama vile kinza pampu ya protoni au H2 blockers- unahusishwa na ongezeko la hatari[19] ya nimonia. Uzee pia hupelekea nimonia.[11] Bakteria Bakteria ndizo kisababishi kikuu cha nimonia iambukizayo katika jamii, ambapo Streptokokasi numoniae ilionekana kuhusika katika takriban asilimia 50 ya visa.[20][21] Bakteria zingine zinazohusika sana ni: Himofilasi influenzae katika asilimia 20, klamidofila numoniae katika asilimia 13, na Maikoplasma numoniae katika asilimia 3 ya visa;[20] Stafilokokasi aureasi; Moraksela kataralisi; Lejionela numofila na Basili isiyo na gram.[15] Aina kadhaa za maambukizi yanayokinza dawa yaliyo hapo juu yamezidi kutokea sana, yakiwemo Streptokokasi numoniae kinzani na stafilokokasi aureasi-kinzani kwa methicillin.[11] Ueneaji wa vimelea huendelezwa visababishi vya hatari vinapokuwa.[15] Ulevi unahusiana na<i data-parsoid='{"dsr":[11815,11841,2,2]}'>Streptokokasi numoniae, vimelea vya anerobi na Kifuakikuu cha maikobakteria; uvutaji huendeleza athari za<i data-parsoid='{"dsr":[11932,11958,2,2]}'>Streptokokasi numoniae, Himofilasi influenzae, Moraksela kataralisi, na Legionella numofila. Kutangamana na ndege kunahusiana na Klamidia sitasi; wanyama wa shambani na Kosiela baneti; aspiresheni ya vitu vya tumboni na vimelea vya anerobi; nayo faibrosi ya uvimbe na Seudomona erujinosa na Stafilokokasi aureasi.[15]Streptokokasi numoniae hutokea sana katika majira ya baridi,[15] na inapaswa kushukiwa kwa watu wanaopumua kiasi kikubwa cha vimelea vya anerobi.[11] Virusi Kwa watu wazima, virusi huchangia takriban thuluthi moja[6] na kwa watoto taktiban asilimia 15 ya visa vya nimonia.[22] Ajenti zinazoshukiwa sana ni: virusi vya raino, virusi vya korona, virusi vya influenza,virusi vya kupumua vya sinsitia, virusi vya adeno, na [[virusi vya parainfluenza].[6][23] Virusi vya hepesi simpleksi havisababishi nimonia sana, isipokuwa kwa vikundi kama vile: watoto wachanga, watu walio na saratani, waliopokea ogani za mwili, na watu walio na majeraha makubwa ya moto.[24] Watu waliopokea ogani au wale ambao kwa njia nyingine miili yao imepoteza uwezo wa kujikinga na maradhi huwa na viwango vikubwa vya nimonia ya virusi vya kuvimba kwa seli`.[22][24] Walio na maambukizi ya virusi wanaweza kuambukizwa tena na bakteria<i data-parsoid='{"dsr":[13665,13691,2,2]}'>Streptokokasi numoniae, Stafilokokasi aureasi, au Himofilasi influenzae, hasa panapokuwa na matatizo mengine ya kiafya.[11][22] Virusi tofauti huzidi katika vipindi tofauti vya mwaka, kwa mfano katika msimu wa influenza, influenza inaweza kuchangia zaidi ya nusu ya visa vyote vya virusi.[22] Milipuko ya virusi vingine pia hutokea mara chache, vikiwemo virusi vya hanta na virusi vya korona.[22] Kuvu Nimonia ya kuvu haitokei sana, lakini hutokea sana kwa watu wenye mfumo dhaifu wa kingamwili kutokana naUKIMWI, [dawa zinazozuia utendaji kazi wa kingamwili]], au matatizo mengine ya kiafya.[15][25] Mara nyingi husababishwa na Histoplasma capsulatum, blastomaisesi, Kryptokokasi niofomani, Numosisitisi jirovesi, na Koksidiodi imitisi. Histoplasmosisi hutokea sana katika Bonde la mto wa Mississippi, na koksidioidomikosi hutokea sana katika Kusini magharibi mwa Marekani.[15] Idadi ya visa imekuwa ikiongezeka katika nusu ya mwisho ya karne ya 20 kutokana na ongezeko la usafiri na viwango vya ukandamizaji kinga kwa watu.[25] Parasiti Aina tofauti za parasiti zinaweza kuathiri mapafu, zikiwemo: Toxoplasma gondii, Strongiloidi stakoralisi,Minyoo mviringo, na Plasmodiamu malariae.[26] Vimelea hivi huingia mwilini kupitia mgusano wa moja kwa moja wa ngozi, kumeza au kupitia mdudu ambaye ni vekta.[26]Isipokuwa Paragonimasi westamani, parasiti nyingi haziathiri mapafu hasa, bali huhusisha mapafu baadaye baada ya sehemu zingine.[26] Parasiti zingine, hasa zile za jenera ya mnyoo wa Askaris na<i data-parsoid='{"dsr":[15807,15824,2,2]}'>Strongiloidi huchochea mwitiko mkali wa esinofili, ambao unaweza kusababisha nimonia ya kiesinofili.[26] Katika maambukizi mengine, kama vile malaria, kuhusika kwa mapafu hutokana hasa na inflamesheni inayochochewa na saitokini.[26] Katika ulimwengu uliostawi, maambukizi haya hutokea sana kwa watu wanaorudi kutoka safarini au kwa wahamiaji. [26] Dunani kote, maambukizi haya hutokea sana kwa wasio na kingamwili.[27] Yenye asili isiyojulikana Nimonia ya tishu za mapafu yenye asili isiyojulikana au nimonia isiyoambukiza[28] ni aina yaugonjwa wa mapafu unaosambaa. Nao ni: uharibikaji unaosambaa wa alveolasi, nimonia ya organizing, nimonia ya tishu za mapafu isiyo dhahiri, nimonia ya limfosaiti ya tishu za mapafu, nimonia ya kupukutika kwa tabaka la juu la tishu ya epithelia ya mapafu, ugonjwa wa kupumua wa bronkiolitisi wa tishu za mapafu, na nimonia ya kufanyika kunakoendelea kwa kovu kwenye tishu za mapafu.[29] Pathofisiolojia Mara nyingi nimonia huanza kama maambukizi ya sehemu ya juu ya mfumo wa upumuaji yanayoenea kwenye sehemu ya chini ya mfumo wa upumuaji.[30] Ya virusi Virusi vinaweza kulifikia pafu kwa njia nyingi tofauti. Virusi vya kupumua vya sinsitia huenezwa hasa watu wanapogusa vitu vilivyoambukizwa na kisha waguse macho au pua zao.[22]Maambukizi mengine ya virusi hutokea matone kwenye hewa yaliyoambukizwa yakivutwa ndani hadi mapafuni kupitia kinywani au puani.[11]Virusi vinapofika kwenye sehemu ya juu ya njia ya hewa, vinaweza kwenda hadi kwa mapafu ambapo huvamia seli kwenye kuta za njia za hewa, alveoli au parenkaima za mapafu.[22] Virusi vingine kama vya ukambi na hepesi simpleksi vinaweza kufika kwa mapafu kupitia kwa damu.[31] Uvamizi wa virusi hivi kwa mapafu unaweza kusababisha viwango tofauti vya vifo vya seli.[22] Mfumo wa kingamwili ukijaribu kuitika kwa maambukizi haya, uharibifu zaidi wa mapafu unaweza kutokea.[22] Seli nyeupe za damu, hasa seli za mononuklea, kwa kawaida husababisha inflamesheni hii.[31] Pamoja na kuharibu mapafu, virusi vingi huathiri ogani zingine wakati huo huo na kukatiza shughuli zingine za mwilini. Virusi pia huufanya mwili kuwa mwepesi wa kuathiriwa na maambukizi ya bakteria; kwa njia hii nimonia ya bakteria inaweza kutokea kama ugonjwa ambatani[23] Ya bakteria Bakteria nyingi huingia kwa mapafu kupitia Aspiresheni ndogo ndogo za vimelea vinavyoishi katika koo au pua.[11] Nusu ya watu wenye afya huwa na asipiresheni hizi wanapolala.[18] Ijapokuwa koo huwa na bakteria kila wakati, zenye uwezo wa kuambukiza huishi hapo nyakati fulani tu na katika hali fulani.[18] Aina chache za bakteria kama maikobkteria ya kifua kikuu na Legionella numofila hufika kwenye mapafu kwa matone madogo ya hewani yaliyoambukizwa .[11] Bakteria zinaweza pia kuenea kupitia kwa damu.[12] Zinapofika mapafuni, zinaweza kuvamia nafasi zilizo kati ya seli na kati ya alveoli, ambapo makrofeji na nutrofili (seli nyeupe za damu zinazolinda) hujaribu kuzilemaza.[32] Nutrofili pia hutoa sitokini, na kusababisha uamsho wa kijumla wa mfumo wa kingamwili.[33] Hii ndiyo inayosababisha joto jingi mwilini, kutetemeka, na uchovu unaoshuhudiwa katika nimonia ya bakteria.[33] Nutrofili, bakteria, na viowevu kutoka kwa mishipa ya damu iliyo karibu hujaa katika alveoli na kusababisha konsolidesheni ionekanayo kwa eksirei ya kifua.[34] Utambuzi Nimonia hutambuliwa hasa kwa msingi wa mchanganyiko wa ishara zinazoonekana na kwa eksirei ya kifua.[35]Hata hivyo, inaweza kuwa vigumu kudhibitisha kisababishi hasa, kwa sababu hakuna kipimo mahususi kinachoweza kutofautisha kati ya nimonia itokanayo na bakteria na isiyotokana na bakteria.[6][35] Shirika La Afya Duniani limefafanua kiafya nimonia ya watoto kwa msingi wa kikohozi au upumuaji mgumu na kiwango cha haraka cha kupumua, kujivuta ndani kwa kifua, au kiwango kilichopungua cha fahamu.[36] Kiwango cha haraka cha kupumua hufafanuliwa kama zaidi ya pumzi 60 kwa kila dakika kwa watoto chini ya umri wa miezi 2, pumzi 50 kwa dakika kwa watoto wa umri wa miezi 2 hadi mwaka 1, au zaidi ya pumzi 40 kwa dakika kwa watoto wa umri wa mwaka 1 hadi miaka 5.[36] Kwa watoto, kiwango kilichoongezeka cha kupumua na kujivuta ndani kwa sehemu ya chini ya kifua ni vyepesi kuhisi kuliko kusikiza milio ya kifua kwa stethoskopu.[10] Kwa watu wazima, uchunguzi hauhitajiki katika visa visivyo vikali[37]: kuna hatari ndogo sana ya nimonia iwapo ishara muhimu zote na oskalitesheni ni za kawaida.[38] Kwa watu wanaohitaji kulazwa hospitalini, oksimetiri ya mpwito wa ateri, radiografia ya kifua na vipimo vya damu—vikiwemo hesabu kamili ya damu, elektroliti za seramu , kiwango cha protini inayoathiri C na hata vipimo vya utendaji kazi wa ini—vimependekezwa.[37] Utambuzi wa maradhi mithili ya influenza unaweza kufanywa kwa msingi wa ishara na dalili; hata hivyo, udhibitishaji wa maambukizi ya influenza huhitaji kupima.[39] Kwa hivyo, matibabu mara nyingi hutegemea kuwepo kwa influenza katika jamii au kipimo cha haraka cha influenza.[39] Uchunguzi wa mwili Uchunguzi wa mwili wakati mwingine unaweza kuonyesha shinikizo la chini la damu, udundaji wa kasi wa moyo kuliko kawaida au kiwango cha juu sana cha oksijeni kidogo.[11] Kiwango cha kupumua kinaweza kuwa haraka kuliko kawaida na hii inaweza kutokea siku moja au mbili kabla ya ishara zingine.[11][18] Kipimo cha kifua kinaweza kuwa cha kawaida lakini kionyeshe upanukaji uliopungua wa kifua kwenye upande ulioathiriwa. Sauti kali za pumuzi kutoka kwa njia kubwa za hewa zinazopitishwa kwenye pafu lililovimba huitwa upumuaji wa bronkioli, na husikika kwa oskalitesheni kwa stethoskopu.[11] milio (miparuzo) inaweza kusikika kwenye sehemu iliyoathiriwa wakati wa uvutaji pumzi.[11] ugongaji unaweza kutoa sauti iliyofifia kwenye pafu lililoathiriwa, na rizonansi ya sauti iliyoongezeka badala ya iliyopungua hutofautisha nimonia na efusheni ya plura.[9] Upigaji picha Radiografu ya kifua hutumiwa mara kwa mara kwa utambuzi.[10] Kwa watu walio na ugonjwa usio mkali, upigaji picha huhitajika kwa wale tu walio na uwezekano wa kupata matatizo, wale ambao hawajapata nafuu bada ya matibabu, au wale ambao kisababishi hakijulikani.[10][37] Iwapo mtu ni mgonjwa kiasi kwamba anahitaji kulazwa hospitalini, radiografu ya kifua imependekezwa.[37] Matokeo hayalingani na ukali wa ugonjwa kila wakati na hayatofautishi kikamilifu kati ya maambuki ya bakteria na ya virusi.[10] Nimonia inavyoonyeshwa kwa eksirei inaweza kuainishwa kama nimonia ya lobu, nimonia ya bronko, na nimonia ya tishu za mapafu.[40] Nimonia isababishwayo na backeria, inayoambukiza kwa jamii huonyesha konsolidesheni ya pafu ya moja ya lobu ya vipande vya pafu inayojulikana kama nimonia ya lobu.[20]Hata hivyo, matokeo yanaweza kuwa tofauti, na mitindo mingine hutokea sana katika aina zingine za nimonia.[20] Nimonia ya aspiresheni inaweza kujitokeza na hali ya kutopitisha mwanga kwenye pande zote mbili hasa kwenye sehemu ya chini ya mapafu na upande wa kulia.[20] Radiografu za nimonia ya virusi zinaweza kuonekana kuwa kawaida, zimepanuka zaidi, zina sehemu za madoa pande zote mbili, au zinajitokeza sawa na nimonia ya bakteria yenye konsolidesheni ya lobu. [20] Huenda matokeo ya radiolojia yasiwepo mwanzoni mwa ugonjwa huo hasa kukiwa na ukosefu wa maji mwilini; au huenda ikawa vigumu kufasiliwa kwa wale walio na unene sana, au historia ya ugonjwa wa mapafu.[11] Picha za kuchanganua zinaweza kutoa habari zaidi katika visa visivyo dhahiri.[20] Mikrobiolojia Kwa wagonjwa wanaotibiwa katika jamii, kutambua ajenti inayosababisha hugharimu sana na hakubadilishi matibabu.[10] Kwa watu wasiopata nafuu baada ya matibabu, ukuzaji wa vimelea vya makohozi unafaa kuzingatiwa, na ukuzaji wa maikobakteria za Kifuakikuu unafaa kufanywa kwa watu walio na kikohozi sugu chenye makohozi .[37] Kupimwa kwa vimelea vingine mahususi kunaweza kupendekezwa wakati wa milipuko ya maradhi kwa mujibu wa afya ya umma.[37] Kwa wale waliolazwa hospitalini kutokana na ugonjwa mkali, ukuzaji wa vimelea vya makohozi na vya damu umependekezwa,[37] na vile vile kupima mkojo kwa antijeni za Legionella na Streptokokasi.[41] Maambukizi ya virusi yanaweza kudhibitishwa kupitia ugunduzi wa virusi au antijeni zake kwa kukuza vimelea au tishu au kipimo cha msururu wa athari za polima, miongoni mwa mbinu zingine.[6] Ajenti inayosababisha hali hii hubainishwa katika asilimia 15 tu ya visa kwa vipimo vya mara kwa mara vya mikrobiolojia.[9] Uainishaji Nimonitisi ni inflamesheni ya pafu; nimonia ni nimonitisi, huwa kutokana na maambukizi lakini wakati mwingine huwa isiyo ya kuambukiza iliyo na hali zaidi ya konsolidesheni ya mapafu.[42]Nimonia mara nyingi huainishwa kulingana na ilipopatikana au jinsi ilivyopatikana: inayopatikana kwa jamii,aspiresheni, inayohusiana na huduma za afya, inayoambukiza hospitalini, na nimonia inayohusiana na chombo cha kupitisha hewa.[20] Pia inaweza kuainishwa kulingana na sehemu ya pafu iliyoathiriwa: nimonia ya lobu, nimonia ya bronkasi na nimonia kali ya tishu za mapafu;[20] au kulingana na kimelea kinachosababisha.[43] Nimonia kwa watoto inaweza pia kuainishwa kulingana na ishara na dalili kama isiyo kali, kali, au kali sana.[44] Utambuzi tofauti Magonjwa kadhaa yanaweza kujitokeza kwa ishara na dalili sawa na za nimonia kama: ugonjwa sugu wa kufunga kwa mapafu, pumu, edema ya mapafu, bronkektasisi, saratani ya mapafu, na emboli ya mapafu.[9] Tofauti na nimonia, pumu na ugonjwa sugu wa kufunga kwa mapafu hujitokeza hasa kwa mkoromo, edema ya mapafu hujitokeza kwa elektrokadiogramu isiyo ya kawaida, saratani na bronkektasisi hujitokeza kwa kikohozi cha kipindi kirefu, na emboli ya mapafu hujitokeza kwa mauvimu makali ya mwanzo ya kifua na upungufu wa pumzi.[9] Uzuiaji Uzuiaji huhusisha uchanjaji, hatua za kimazingira na matibabu yafaayo ya matatizo mengine ya kiafya.[10] Huaminika kuwa kama hatua zinazofaa za uzuiaji zingekuwa zimeanzishwa kote ulimwenguni, vifo vya watoto vinaweza kupunguzwa kwa 400,000 na kama matibabu yafaayo yangepatikana kwa wote, vifo vya utotoni vinaweza kupunguzwa kwa vifo 600,000 zaidi.[12] Uchanjaji Uchanjaji huzuia dhidi ya nimonia fulani za bakteria na za virusi kwa watoto na watu wazima. Chanjo ya influenza ni bora dhidi ya influenza A na B.[6][45] Taasisi ya Udhibiti na Uzuiaji wa Magonjwa imependekeza uchanjaji wa kila mwaka kwa kila mtu aliye na umri wa miezi 6 na zaidi.[46] Kuwapa wahudumu wa afya kingamaradhi hupunguza hatari ya nimonia ya virusi miongoni mwa wagonjwa wao.[41] Milipuko ya influenza inapotokea, dawa kama vile amantadine aurimantadine zinaweza kusaidia kuzuia ugonjwa huo.[47] Haijulikani kama zanamivir au oseltamivir ni bora kwa sababu kampuni inayotengeneza oseltamivir imedinda kutoa data ya majaribio kwa uchanganuzi wa kibinafsi.[48] Chanjo dhidi ya Hemofilasi influenzae na Streptokokasi nimoniae zina ushahidi dhabiti wa kuunga mkono matumizi yake.[30] Kuwapa watoto chanjo dhidi ya streptokokasi numoniae kumepelekea kupungua kwa visa vya maambukizi haya kwa watu wazima kwa sababu wengi wao hupata maambukizi kutoka kwa watoto. Chanjo ya Streptokokasi nimoniae ya watu wazima ipo na imeweza kupunguza hatari ya ugonjwa vamizi wa numokokasi. [49] Chanjo zingine zinazokinga dhidi ya nimonia ni: kifaduro, tetekuwanga, na ukambi.[50] Nyingine Kusitisha uvutaji wa sigara[37] na kupunguza uchafuzi wa hewa vyumbani, kama vile kupika kwa kuni vyumbani ausamadi, yote yamependekezwa.[10][12] Uvutaji wa sigara unaonekana kuwa ndicho kisababishi kikuu cha nimonia ya numokokasi kwa watu wazima wenye afya. [41] Usafi wa mikono na kukohoa kwenye mkono wa nguo kunaweza pia kuwa njia bora ya uzuiaji.[50] Uvaaji wa barakoa za upasuaji kwa walio wagonjwa pia unaweza kuzuia maradhi.[41] Kutibu maradhi fiche (kama vile VVU/UKIMWI, kisukari melitasi, na utapiamlo) ipasavyo kunaweza kupunguza hatari ya nimonia.[12][50][51]Kwa watoto wa umri wa chini ya miezi 6kunyonya bila kupewa chakula kingine chochote hupunguza hatari na ukali wa ugonjwa.[12] Kwa walio na VVU/UKIMWI na idadi ya CD4 chini ya seli 200 kwa kila uL, antibiotiki iitwayo trimethoprim/sulfamethoxazole hupunguza hatari ya Nimonia ya numosisitisi[52]huenda ikawa ni ya kufaa kwa walio na kingamwili dhaifu lakini wasio na VVU.[53] Kuwachunguza wanawake wajawazito kwa Streptokokasi ya kundi B na Klamidia trakomatisi, na kutoa matibabu kwa antibiotiki, ikihitajika, hupunguza viwango vya nimonia kwa watoto wachanga;[54][55] mbinu za kuzuia maambukizi ya VVU kutoka kwa mama hadi kwa mtoto huenda zikafaa pia.[56]Efusheni ya mdomo na koo la watoto wachanga waliochafuliwa kwa kiowevu cha amnioni chenye mekoniamu haijaweza kupunguza kiwango cha nimonia ya aspiresheni na huenda ikasababisha madhara,[57] hivyo basi, tendo hili halipendekezwi katika hali nyingi.[57] Kwa wazee wadhaifu, huduma nzuri ya afya ya mdomoni inaweza kupunguza hatari ya nimonia ya aspiresheni.[58] Udhibiti Kwa kawaida, antibiotiki za mdomoni, kupumzika, dawa za analijesiki, na viowevu ni bora kwa afueni kamili.[37] Hata hivyo, walio na matatizo mengine ya kiafya, wazee au walio na tatizo kubwa la kupumua wanaweza kuhitaji utunzaji wa hali ya juu. Ikiwa dalili zitaendelea kuzorota, nimonia hiyo haiwezi kuisha kwa matibabu ya nyumbani, au matatizo yatokee, huenda kulazwa hospitalini kukahitajika.[37] Kote ulimwengumi, takriban asilimia 7-13 ya visa kwa watoto hupelekea kulazwa hospitalini[10]ilhali katika nchi zilizostawi, kati ya asilimia 22 na 42 ya watu wazima walio na nimonia waliyopata katika jamii hulazwa.[37] Matokeo ya CURB-65 ni muhimu kwa kuamua hitaji la kulazwa kwa watu wazima.[37] Ikiwa matokeo ni 0 au 1 watu wanaweza kudhibitiwa nyumbani kikamilifu, yakiwa 2, kulazwa hospitalini kwa muda mfupi au utunzaji zaidi wa kufuatilia wa karibu unahitajika. Yakiwa 3-5, kulazwa hospitalini kunapendekezwa.[37] Kwa watoto walio na tatizo la kupumua au kiwango cha oksijeni chini ya asilimia 90 wanafaa kulazwa hospitalini.[59] Manufaa ya fiziotherapi ya kifua kwa nimonia bado hayajabainishwa. [60]Uingizaji hewa kwa barakoa huenda ukawanufaisha waliolazwa kwenye kitengo cha wagonjwa mahututi.[61]Dawa ya kikohozi ya kununuliwa madukani haijaweza kusaidiaref [62] wala matumizi ya zinki kwa watoto.[63]Hakuna ushahidi wa kutosha wa mukolitiki.[62] Ya bakteria Antibiotiki huboresha matokeo kwa walio na nimonia ya bakteria.[64] Aina ya antibiotiki mwanzoni hutegemea hali ya mtu aliyeathiriwa, kama vile umri, afya yake wakati huo, na eneo ambapo maambukizi yalipatikana. Nchini Uingereza matibabu ya jarabati pamoja na amoxicillin yamependekezwa kama awamu ya kwanza ya nimonia inayoambukiza katika jamii, pamoja na doxycycline au clarithromycin kama aina mbadala.[37] Kaskazini mwa Marekani, ambapo aina mahususi za nimonia inayoambukiza katika jamii hutokea sana, macrolide (kama vile azithromycin auerythromycin), na doxycycline zimechukua mahali pa amoxicillin kama awamu ya kwanza ya matibabu kwa watu wazima wasiolazwa hospitalini.[21][65] Kwa watoto walio na dalili ndogo au kiasi, amoxicillin husalia katika awamu ya kwanza.[59] Matumizi ya fluoroquinolones katika visa visivyo tata yamewekewa vikwazo kwa sababu ya madhara yake na kusababisha upinzani kwa mujibu wa kutokuwa kwao na faida kubwa ya kimatibabu.[21][66]Muda wa matibabu kikawaida umekuwa siku saba hadi kumi, lakini ushaidi unaoongezeka unaonyesha kuwa yale ya muda mfupi (siku tatu hadi tano) vile vile ni bora.[67] Iliyopendekezwa kwa nimonia inayoambukiza hospitalini ni awamu ya tatu na ya nne ya cephalosporins, carbapenem, fluoroquinolones, aminoglycosides, navancomycin.[68]Mara kwa mara antibiotiki hizi hupewa ndani ya mshipa na kutumiwa kwa mchanganyiko.[68]kwa wale wanaotibiwa hospitalini, zaidi ya asilimia 90 hupata nafuu baada ya antibiotiki za kwanza.[18] ya virusi Vizuia nuraminidesi vinaweza kutumiwa kutibu nimonia ya virusi inayosababishwa na virusi vya influenza (influenza A nainfluenza B).[6] Hakuna tiba za kinzavirusi maalum zinazopendekezwa kwa aina zingine za nimonia za virusi zinazoambukiza katika jamii vikiwemo virusi vya korona vya SARS , virusi vya adeno, virusi vya hanta, na virusi vya parainfluenza.[6] Influenza A inaweza kutibiwa kwa rimantadine au amantadine, ilhali influenza A au B inaweza kutibiwa kwa oseltamivir, zanamivir au peramivir.[6]Dawa hizi zina matokeo bora zikianzishwa katika saa 48 za kuanza kwa dalili.[6] Aina nyingi za influenza A ya H5N1, ambayo pia hujulikana kama homa ya ndege zimeonyesha ukinzani kwa rimantadine na amantadine.[6] Matumizi ya antibiotiki kwa nimonia ya virusi yanapendekezwa na baadhi ya wataalam kwa kuwa ni vigumu kufutilia mbali maambukizi yanayotatiza ya bakteria[6] Shirika la Kifua la Uingereza linapendekeza kuwa antibiotiki zisitumiwe kwa ugonjwa usio mkali.[6] Matumizi ya kotikosteroidi yana utata.[6] Aspiresheni Kwa ujumla, numonitisi ya aspiresheni hutibiwa kwa kiasi kwa antibiotiki za nimonia ya aspiresheni tu.[69] Aina ya antibiotiki itakayotumiwa itategemea mambo kadhaa, yakiwemo kimelea kinachodhaniwa kusababisha na iwapo nimonia iliambukiza kwenye jamii au katika mazingira ya hospitali. Aina zinazotumika sana ni clindamycin, mchanganyiko wa beta-lactam nametronidazole, au aminoglycoside.[70] Kotikosteroidi hutumika wakati mwingine kwa nimonia ya aspiresheni, lakini kuna ushahidi mdogo wa kuthibitisha ubora wazo.[69] Prognosi Kwa matibabu, aina nyingi za nimonia ya bakteria zitadhibitiwa katika siku 3-6.[71]Huchukua majuma machache kabla ya dalili nyingi kuisha. [71] Matokeo ya eksirei huonyesha kuisha kabisa katika majuma manne na kiwango cha vifo kupungua (chini ya asilimia 1).[11][72] Kwa wazee au watu walio na matatizo mengine ya mapafu, kupona kunaweza kuchukua zaidi ya majuma 12. Kwa watu wanaohitaji kulazwa hospitalini, kiwango cha vifo kinaweza kuwa juu hadi kama asilimia 10 na kwa wale wanaohitaji uangalizi makini, kinaweza kufika asilimia 30-50.[11] Nimonia ndiyo maambukizi yanayopatikana hospitalini yanayotokea sana yanayosababisha kifo.[18] Kabla ya majilio ya antibiotiki, kiwango cha vifo kilikuwa asilimia 30 kwa waliolazwa hospitalini.[15] Matatizo yanaweza kutokea hususan kwa wazee na walio na matatizo mengine ya kiafya.[72] Haya yanaweza kuwa haya miongoni mwa mengine: empiema, usaha kwenye mapafu, kuvimba na kuziba kwa bronkioli, sindromu ya matatizo makali ya upumuaji , sepsisi, na kuzorota kwa matatizo mengine ya kiafya.[72] Kanuni za utabiri wa kiafya Kanuni za utabiri wa kiafya zimewekwa ili kutabiri kwa usahihi zaidi matokeo katika nimonia.[18] Kanuni hizi hutumika katika kuamua iwapo mtu huyo atalazwa hospitalini au la.[18]kutabiri Kielelezo cha ukali wa nimonia (au alama ya PSI )[18] Alama ya CURB-65, inayozingatia ukali wa dalili, magonjwa mengine yoyote [73] Efusheni ya plura, empiema, na jipu Katika nimonia kujikusanya kwa kiowevu inaweza kutokea kwenye nafasi inayozingira pafu.[74] Wakati mwingine, vimelea vitaambukiza kiowevu hiki na kusababisha empiema.[74] Ili kutofautisha empiema na efusheni ya paranimonia, kiowevu hicho kinaweza kuchukuliwa kwa sindano (thorasentesisi), na kuchunguzwa.[74] Ikithibitishwa kuwa kuna empiema, ufyonzaji kikamilifu wa kiowevu ni muhimu, mara nyingi kwa katheta ya ufyonzaji.[74] katika visa vikali vya empiema huenda upasuaji ukahitajika.[74] Kiowevu chenye maabukizi kisipofyonzwa, maambukizi yanaweza kukithiri kwa sababu antibiotiki hazipenyi vizuri kwenye kaviti ya plura. Ikiwa kiowevu hakina maambukizi, kinahitaji kufyonzwa ikiwa kinasababisha dalili au kinabaki kilivyo tu.[74] Kwa hali nadra sana, bakteria kwenye pafu zitatengeneza kibonge cha kiowevu chenye maambukizi kiitwacho jipu la pafu.[74] Jipu kwenye pafu huonekana kwa eksirei ya kifua lakini mara kwa mara huitaji uchunguzi wa kielektroniki wa CT ya kifua ili kuthibitisha utambuzi.[74]Kwa kawaida jipu hutokea katika nimonia ya aspiresheni, na mara kwa mara huwa na aina nyingi tofauti za bakteria. Antibiotiki za muda mrefu hufaa mara nyingi kwa kutibu jipu la pafuni, lakini wakati mwingine ni lazima jipu hilo lifyonzwe kwa mpasuaji aumrediolojia.[74] Matatizo ya upumuaji na mzunguko wa damu Nimonia inaweza kusababisha matatizo ya upumuaji kwa kuchochea sindromu ya matatizo makali ya upumuaji, inayotokana na mchanganyiko wa maambukizi na inflamesheni<!-- <ref name=M31/> -->Mapafu hujaa kiowevu kwa haraka na kushupaa. Kushupaa huku pamoja na ugumu mkubwa wa kuchukua oksijeni kutokana na kiowevu cha tundu la mapafu kunaweza kuhitaji vipindi virefu vya uingizaji hewa kwa mitambo ili kuongoka.[22] Sepsisi ni tatizo linaloweza kutokea katika nimonia lakini hutokea tu kwa watu walio na kingamwili dhaifu aukiwango cha chini cha splenizimu. Vimelea vinavyohusika sana ni Streptokokasi numoniae, Haemofilasi influenzae na Klebsiela Numoniae. Visababishi vingine vya dalili vinavyopaswa kuzingatiwa ni kama infakti ya miokadia au kuziba kwa ateri za mapafu.[75] Epidemiolojia Nimonia ni maradhi yanayotokea sana yanayoathiri takriban milioni 450 za watu kwa mwaka na yanayotokea katika kila sehemu ya dunia.[6]Ni kisababishi kikubwa cha vifo katika kila rika ambapo husababisha milioni 4 (asilimia saba ya vifo vyote duniani) kila mwaka.[6][64] Viwango ni vya juu zaidi kwa watoto chini ya miaka mitano na watu wazima walio na umri wa zaidi ya miaka 75.[6] Hutokea takriban mara tano zaidi katika ulimwengu unaostawi kuliko katikaulimwengu uliostawi.[6] Nimonia ya virusi huchangia takriban visa milioni 200.[6] Nchini Marekani, katika mwaka wa 2009, nimonia ilikuwa kisababishi cha 8 kati ya visababishi vinavyoongoza vya vifo.[11] Watoto Katika mwaka wa 2008, nimonia ilitokea katika takriban watoto milioni 156 (milioni 151 katika ulimwengu unaostawi na milioni 5 katika ulimwengu uliostawi).[6] Ilisababisha vifo milioni 1.6 au asilimia 28-34 ya vifo vya waliokuwa chini ya miaka mitano, ambapo asilimia 95 vilitokea katika ulimwengu unaostawi.[6][10]Nchi zilizoathiriwa pakubwa na ugonjwa huu ni: India (milioni 43), Uchina (milioni 21) na Pakistan (milioni 10).[77] Ndicho kisababishi kikuu cha vifo vya watoto katika nchi zenye mapato ya chini.[6][64]Vingi vya vifo hivi hutokea katika kipindi cha uchanga. Shirika la Afya Duniani linakadiria kuwa kimoja kati ya vifo vitatu vya watoto wachanga hutokana na nimonia.[78] Takriban nusu ya vifo hivi vinaweza kuzuiliwa kinadharia, kwa sababu husababishwa na bakteria ambayo chanjo yake thabiti ipo.[79] Historia [[Image:WPA Pneumonia Poster.jpg|thumb|alt=Bango lililo na papa katikati na lenye maandishi "Nimonia Hushambulia Kama Papa Mla Watu Akiongozwa na Samaki Rubani wake ambaye ni Mafua"|kushoto| bango la UMK, 1936/1937] Nimonia imekuwa ungonjwa wa kawaida katika historia ya binadamu.[80] Dalili zilielezwa na Hippocrates (c. 460 BC – 370 BC):[80]"Kwa hivyo athari za perinimonia na kuvimba kwa plura zinapaswa kuchunguzwa: Ikiwa kiwango cha juu cha joto ni kikali, na ikiwa kuna maumivu kwa mojawapo ya pande au pande zote, na ikiwa kuna kikohozi akipumua nje, na sputa ya inayotolewa ni ya rangi ya kimanjano au samawati au vile vile iwe nyepesi, yenye povu na yenye rangi nyingi, au kuwa na sifa nyingine yoyote tofauti na za kawaida... Nimonia inapofikia upeo wake, hali hiyo huwa imezidi utatuzi asipotibiwa na ni mbaya akiwa na disnia na mkojo mwepesi na wenye harufu kali, na jasho likitoka shingoni na kichwani, kwani jasho kama hili ni baya, inavyotokana na ukosefu wa hewa, miparuzo na ukali wa ugonjwa unaokithiri".[81] Hata hivyo, Hippocrates aliita nimonia ugonjwa "uliopewa jina na watu wa kale". Pia aliripoti matokeo ya efusheni ya ufyonzaji wa empiema. Maimonides (1135–1204 AD) alitoa wazo: "Dalili za kimsingi zinazotokea katika nimonia na zisizo na upungufu ni kama zifuatazo: kiwango cha juu cha joto kisicho kikali, maumivu ya mchomo ya plura kwenye upande, pumzi fupi za haraka, mpwito wa ateri usio wa kawaida na kikohozi".[82] Maelezo haya ya kiafya yanafanana na yale yaliyo katika vitabu vya kiada vya kisasa na yaliangazia ukubwa wa maarifa ya kitabibu kupitiaEnzi za kati hadi katika karne ya 19. Edwin Klebs ndiye aliyekuwa wa kwanza kuchunguza na kuona bakteria kwenye njia za hewa za watu waliofariki kutokana na nimonia katika mwaka wa 1875.[83] Utafiti wa kwanza uliotambua visababishi viwili vikuu vya nimonia ya bakteria<i data-parsoid='{"dsr":[65276,65302,2,2]}'>Streptokokasi numoniae na Klebsiela numoniae ulifanywa na Carl Friedländer[84] na Albert Fränkel[85] katika mwaka wa 1882 na 1884 mtawalia. Utafiti wa kwanza wa Friedländer ulitanguliza Doa la gram, uchunguzi wa kimsingi wa maabarani ambao bado unatumiwa kutambua na kuainisha bakteria. Makala ya Christian Gram yaliyoeleza utaratibu huu katika mwaka wa 1884 yalisaidia kutofautisha hizo bakteria mbili na kudhibitisha kuwa nimonia inaweza kusababishwa na zaidi ya kimelea kimoja.[86]+/` 3 Bwana William Osler, anayejulikana kama, "baba wa uganga wa kisasa", alitambua vifo na ulemavu unaosababishwa na nimonia huku akiieleza kama "nahodha wa visababishi vya vifo" katika mwaka wa 1918 kwa sababu ilikuwa imezidi kifua kikuu kama mojawapo ya visababishi vikuu vya vifo wakati huo. Msemo huu ulianzishwa na John Bunyan akirejelea "uharibifu" (kifua kikuu)[87][88] Osler pia alieleza nimonia kama "rafiki ya mzee" kwa sababu mara nyingi kifo kilikuwa cha haraka na kisicho na maumivu kulipokuwa na njia nyingi za kufa polepole zenye maumivu.[15] Uvumbuzi zaidi katika miaka ya 1900 uliboresha matokeo kwa waliokuwa na nimonia. Kwa majilio ya penicillin na antibiotiki zingine, mbinu za kisasa za upasuaji, na uangalizi makini wa wagonjwa katika karneya 20, vifo vitokanavyo na nimonia vilivyokuwa vimefika asilimia 30 vilipungua sana katika ulimwengu uliostawi. Uchanjaji wa watoto wachanga dhidi ya Haemofilasi influenzae B ulianza katika mwaka wa 1988 na kusababisha kupungua pakubwa kwa visa baadaye.[89] Uchanjaji dhidi ya Streptokokasi numoniae kwa watu wazima ulianza katika mwaka wa 1977 na kwa watoto katika mwaka wa 2000, na kusababisha kupungua sawa.[90] Jamii na Utamaduni Kutokana na ongezeko la ugonjwa katika nchi zinazostawi na kiwango cha chini cha uhamasishaji mdogo kuhusu ugonjwa huo katika nchi zilizostawi, jamii ya afya ya kimataifa imetenga tarehe 12Novemba kuwa Siku ya Nimonia Ulimwenguni, siku ambapo wananchi wanaojali na watunga sera huchukua hatua dhidi ya ugonjwa huo.[91] Gharama ya kiuchumi ulimwenguni ya nimonia inayoambukiza kutoka kwa jamii imekadiriwa kuwa dola bilioni 17.[11] Tanbihi Marejeo |first= missing |last= (help) CS1 maint: extra text: authors list (link) CS1 maint: extra text (link) Viungo vya nje at Curlie jamii:magonjwa ya kuambukiza jamii:mapafu

https://sw.wikipedia.org/wiki/Nimonia

쿠바는 역사상 몇 개국의 식민지배를 받았는가?

한국 전쟁

korean

한국 전쟁(韓國戰爭, [1], [2], , , )은 1950년 6월 25일 새벽에 조선민주주의인민공화국이 대한민국을 침공하여 발발한 전쟁이다. 유엔군과 중국인민지원군 등이 참전하여 제3차 세계 대전으로 비화될 뻔 하였으나, 1953년 7월 27일에 체결된 한국휴전협정에 따라 일단락되었다. 휴전 이후로도 현재까지 양측의 유무형적 갈등은 지속되고 있다. 제2차 세계 대전 이후, 공산·반공 양강 진영으로 대립하게 된 세계의 냉전적 갈등이 열전으로 폭발한 대표적 사례로, 냉전(冷戰)인 동시에 실전(實戰)이었으며, 국부전(局部戰)인 동시에 전면전(全面戰)이라는 복잡한 성격을 가졌다. 이는 국제연합군과 의료진을 비롯해 중화인민공화국과 소련까지 관여한 제2차 세계 대전 이후 최대의 국제전이다.[3] 미리 중화인민공화국 마오쩌둥과 소비에트 연방 스탈린의 협조와 지지를 얻은 김일성은[4] 남로당의 대한민국 내 활동과 우방인 중국의군벌은김일성의 지지에 고무되어 1950년 6월 25일 38도선과 동해안 연선(沿線) 등 11개소에서 경계를 넘어 38선 이남으로 진격하였다. 이는 때마침 냉전으로 긴장되어 있는 전 세계에 영향을 미친 바, 파문은 참으로 전에 없던 것이었다. 조선인민군의 대공세에 유엔은 미국을 주축으로 바로 유엔 안전 보장 이사회 결의 제82호를 의결하고 이 전쟁에서 한국을 원조하기로 결정하고 파병하였다. 그리하여 7월 7일 더글러스 맥아더 원수를 총사령관으로 하는 유엔군이 조직되었다.[5] 인민군은 무방비 상태였던 중부지방과 호남지방을 삽시간에 휩쓸었다. 연합군은 낙동강방어선에서 배수진의 결전을 전개하였다.[6] 연합군은 더글러스 맥아더의 9월 15일 인천 상륙 작전을 시작으로 대대적인 반격을 개시하여 10월 10일 평양에 이어 압록강 부근까지 이르렀으나, 11월 중순 중국인민지원군이 개입하여 전세가 다시 뒤집히게 되었으며, 이로 인해 혜산진까지 진격하던 국군은 1월 4일 서울을 빼앗기고 말았다. 그러나 다시 3월 15일에 탈환하였다. 그 와중에 남로당의 남한 내부 전복을 위한 활동과 이를 제압하려는 대한민국 정부의 충돌로 거창 양민학살 사건, 국민 방위군 사건 등의 사건이 일어났다. 이후 3년 간 지속된 전투로 수많은 군인 및 민간인이 사상하였고, 대부분의 산업 시설들이 파괴되는 등 양측 모두가 큰 피해를 입었으며, 이념적인 이유로 민간인들의 학살이 자행되고 지주들의 처벌과 그 보복이 반복되면서 남·북 간의 적대적인 골이 깊어지는 결과를 낳게 되었다. 1953년 7월 27일에 체결된 한국휴전협정으로 인하여 설정된 한반도 군사분계선을 사이에 두고 휴전하였다. 현재까지 서류상으로 휴전 상태로, 협정 체결 이후에도 쌍방 간에 크고 작은 군사적 분쟁이 계속하여 발생하고 있다. 2018년 4월 27일 대한민국의 문재인 대통령과 조선민주주의인민공화국의 김정은 국무위원장이 판문점에서 판문점 선언을 발표하면서 연내 종전선언에 합의하였다. 다양한 호칭 대한민국 정부와 대다수의 언론은 공식적으로 6·25 사변 혹은 6·25 전쟁[7] 이라는 명칭을 사용하고 있다. 내전적 의미를 강조하는 경우 한국동란, 6·25 동란</b>이라 불린다. 약칭으로 부르는 경우 6·25, 육이오</b>라고도 한다. 육십갑자를 적용하여 경인동란</b>이라 부르는 경우도 있다. 영어 원문의 번역을 통해 한국 전쟁</b>이라 부르는 경우도 있다.[8] 조선전쟁</b>은 조선민주주의인민공화국과 일본에서 쓰이는 용어로 중화인민공화국도 가끔 쓴다.[9] 중화인민공화국의 대부분 학자들은 항미원조전쟁</b>이라고 부른다.[10][11] 미국과 캐나다 등 서구 국가들은 2차 세계대전과 베트남 전쟁 사이에 벌어져 젊은 세대들이 잘 알지 못한다는 이유로 잊힌 전쟁[12] 혹은 알려지지 않은 전쟁</b>으로 부르기도 한다.[13] 배경 1945년, 한국전쟁이 발발하기 5년 전, 일본으로부터 해방을 맞은 한반도는 해방 직후 타의에 의해 남과 북으로 분단되었다. 미국과 소련의 군정이 끝나고 한반도에는 대한민국과 조선민주주의인민공화국 정부가 수립되었다. 북한은 소련과 중화인민공화국을 설득하여 한반도를 적화 통일하려는 계획을 수립하고 준비를 해 나갔다. 소련은 소련군이 한반도 38선 이북에 진주한 이래, 아시아 공산화를 목적으로 북한에 소련을 대리할 수 있는 공산 정권을 세우고, 한반도의 통일을 방해하면서 침략의 기회를 엿보아 왔다.[14]중국 공산당은 1949년에 중화민국을 대륙에서 몰아내고 중화인민공화국을 수립하였다.[15] 반면에, 미국은 주한미군이 철수를 완료(1949년 6월)[16] 하고, 미국의 극동방위선이 타이완의 동쪽 즉, 일본 오키나와와 필리핀을 연결하는 선이라고 선언(애치슨 선언, 1950년 1월)[17] 을 하는 등 대한민국에 대한 군사 원조를 최소화해 나갔다. 이는 제2차 세계 대전이 끝난지 얼마되지 않은 시기였기에, 미국은 소련 공산권과의 직접적인 군사 충돌이 제3차 세계대전을 야기할 수도 있다는 국제적인 정세를 고려하였으며, 소련 역시 그러한 이유로 북한에 대한 공개적인 지원을 중단하였다. 한반도 분단과 군정 실시 제2차 세계대전 당시에 일본이 연합국에게 항복을 거절하자 미국은 일본 영토에 원자폭탄을 떨어뜨렸고, 소련군은 한반도 북부 지역까지 진격했다. 이로써 한반도는 8월 15일에 일본 제국의 식민지에서 벗어나 독립, 광복을 맞이하였으나, 38선을 기점으로 하여 일본군 무장해제를 명분으로 진주한 소련군과 미국군에 의해 남과 북으로 갈라져, 북쪽에 공산주의 국가인 소련의 군정, 남쪽에 자본주의 국가인 미국의 군정이 시작되었다. 이와 같이 소비에트 연방과 미국이 한반도를 분할 점령하여 이념대결을 벌임으로써 한국 전쟁이 발발했다는 시각, 즉, 한국 전쟁을 대리 전쟁으로 이해하는 시각이 있다. 그리고 남북분단 후 미소공동위원회와 모스크바 삼상회의에서 1950년까지 영국, 중화민국, 미국, 소련이 신탁 통치를 하는 내용도 있는데 즉, 38선을 경계로 남쪽엔 영국과 미국이, 북쪽엔 중화민국과 소련이 점령하기로 했는데 더 정확하게 말하면 옛날 백제의 수도가 부여였을 때에 백제의 영토를 영국이 점령하고, 나머지 38선 이남은 미국이 점령하기로 했다. 38선 북쪽으로선 개마고원을 경계로 평양, 개성, 남포, 신의주, 해주을 포함한 서부 지역은 중화민국이 동부 지역 원산, 금강산, 함흥, 흥남, 장진, 혜산진, 청진, 나진을 포함한 곳은 소련이 점령해서 5년 간 신탁 통치를 하기로 한 것이다. 1949년에 국공 내전에서 중화민국이 중화 인민 공화국에게 져서 38선 북쪽의 서부지역이 중화인민공화국으로 넘어가 서부 지역도 공산국가가 되므로 38선 북쪽 전체가 공산국가가 되는 상황이었다. 하지만 1950년대가 되면 4개국이 손떼야 되는 상황이었는데 미국은 이와 반대로 즉시 독립을 주장하여 서로 엇갈린 대화 때문에 전혀 실행되지 못했다. 조선민주주의인민공화국의 상황 조선민주주의인민공화국 내에서 한국전쟁은 김일성과 박헌영의 주도로 이루어졌으며, 김책, 김무정도 적극적으로 찬성하였다. 리승엽 등 남로당 계열의 인사들도 찬성하였고, 군사지도자들인 강건, 김웅, 김광협, 방호산, 리권무, 김창덕, 유경수 등은 남쪽과의 일전을 고대하였고 승리를 확신하였다. 이에 비해 최용건은 적극적으로 반대하였고, 김두봉, 홍명희, 장시우 등은 반대 또는 소극적 찬성을 하였다.[18] 김일성은 수 차례 소련의 지배자인 스탈린과 중화인민공화국의 통치자인 마오쩌둥을 만나 무려 48회나 남침 허락 내지는 전쟁 지원을 요청하였다.[19] 공개된 구 소련의 문서에 의하면 애초에 스탈린은 북한군이 절대적 우위를 확보하지 못하는 한 공격해서는 안 된다고 했다. 인민군의 실력이 미국과 대한민국을 상대로 아직은 단독으로 전쟁을 치를 만한 실력이 아니라고 생각했을 뿐만 아니라, 미국과의 직접적 마찰을 두려워하여 무력 행사를 기피하였다. 그럼에도 김일성은 수 차례 스탈린을 설득하였고, 일부 역사 연구자들이 옛 소련의 문서들을 근거로 주장하는 이론에 의하면, 스탈린은 미국을 시험하고 미국의 관심을 유럽에서 아시아로 돌리기 위해 중화인민공화국이 전쟁에 대한 원조를 북한에 하는 조건으로 김일성의 남침을 승낙하게 된다. 이리하여 스탈린은 북한에 강력한 군사적 원조로서, 소련의 무기들을 대량으로 북한으로 제공하였다. 조선민주주의인민공화국의 지배력 강화와 전쟁준비 교섭 김일성은 조선로동당의 일당독재를 기반으로 반대파(민족주의자, 종교인 특히 북한 수립 이전 융성하던 개신교, 지주, 마름, 기업가, 기술자 등을 포함한 상당수의 조선민주주의인민공화국 인민)에 대한 철저한 숙청을 통하여 자국 내 정치적 입지를 강하게 다지고 있었다. 또한, 조선민주주의인민공화국은 최고인민회의 간부회의를 통하여 통일을 위하여 점령군의 즉각적인 철수를 요구하여, 조선민주주의인민공화국 주둔 소련군은 1948년 12월 시베리아로 철수하였다. 그러나, 한편으로 소련 정부는 모스크바에서 비밀리에 군수뇌회담을 개최하여 철군이후의 구체적인 계획을 수립하고 '특별군사사절단'을 통해서 집행하기로 하였다. 이 회의에는 김일성 등 조선민주주의인민공화국과 중화인민공화국의 고위 군부 대표도 참석하였다. 모스크바 계획이라고 불리는 전쟁준비 계획은 만주에 있던 조선인 의용군 부대를 조선민주주의인민공화국으로 귀국시켜 5개 사단을 갖게 하고 이외에 8개의 전방사단과 우수한 장비를 보유한 8개의 예비사단, 그리고 500대의 탱크를 보유하는 2개의 기갑사단을 갖게 하는 것이었다. 1949년 2월 스탈린은 조선민주주의인민공화국 정부 수립 후 처음으로 김일성과 박헌영을 모스크바로 불러 소련군의 철수로 인한 군사력 공백과 한반도 정세를 논의하였다. 조선민주주의인민공화국의 수뇌부는 방문 기간인 3월 17일에 유럽에서 일반적으로 체결하던 '우호 방위조약'이 아닌 '조·소 경제·문화협정'을 체결하였다. 이는 앞선 미군 철수 발표에 대한 소련의 대응으로 앞으로 있을 한국전쟁의 책임을 모면하기 위한 계획이라고 보는 견해도 있다.[20] 이러한 이유로 한국 전쟁 당시 소련은 공개적으로 북한을 돕지 않는다고 하고 중화인민공화국을 통해 전쟁 물자 공급을 지속한다. 1949년 8월 12일, 김일성과 박헌영은 대한민국이 조국통일민주주의전선의 평화적 통일안을 거부하고 있으므로 조선민주주의인민공화국은 대남공격을 준비할 수밖에 없으며 그렇게 되면 대한민국에서는 이승만 정권에 대한 대규모 민중봉기가 분명히 뒤따를 것이라고 언급했다. 김일성과 박헌영은 만약 대남공격을 하지 않는다면 인민들은 이를 이해하지 못할 것이라고 강조했다. 그들은, 이승만 대통령이 많은 친북 ‘민족인사’들을 투옥시켰지만 북한은 아직도 대한민국에서의 봉기를 조직할 능력을 갖추고 있다고 생각했다.[21] 이는 1949년 남조선로동당 등의 대한민국 내부의 공산주의자들이 반공정권이었던 이승만 정권의 공산주의 탄압에 의해 대대적으로 검거되었다는 것을 대한민국에서 온 공산주의자들의 허위보고로 생각한 까닭이었다.[22] 1949년 8월 27일, 북한 주재 소련 대사 스티코프는 8월 12~14일의 김일성과의 면담내용을 스탈린에게 보고하고 다음과 같은 이유로 북한의 대남공격이 불가하다고 결론을 내렸다. 1. 현재 한반도에는 두 나라가 존재하며 그중 대한민국은 미국 및 기타 국가에 의해 승인됨. 조선민주주의인민공화국의 공격시 미국은 대한민국을 무기탄약 공급뿐 아니라 일본군의 파견을 통해 지원할 가능성이 있음. 2. 조선민주주의인민공화국의 대남공격은 미국이 대소련 모함∙선전에 이용할 수 있음. 3. 정치적 측면에서 북의 공격은 남북한 인민 대다수의 지지를 얻을 수 있으나 군사적 측면에서 조선민주주의인민공화국은 아직 대한민국에 대해 압도적 군사력을 갖추지 못하고 있음. 4. 대한민국은 이미 상당수 강한 군대와 경찰력을 창설하였음에도 소련의 지원하에 있는 조선인민군에 비하여 약세에 있었다.(스티코프는 김일성이 제의한 강원도 지역의 '해방구역' 창설계획에는 찬성하고 또한 인민군에 의한 옹진점령계획도 군사적으로 타당하다고 보고했으나 남한의 반격시 이 작전이 지구전이 돼버릴 수 있다고 언급) [23] 스탈린에게 제출한 9월 15일자 보고서에서, 스티코프는 “김일성과 박헌영은 현 정세하에서는 평화통일이 불가능하다고 생각하고 있으며 북이 남한 정부를 무력공격하면 남북양쪽의 인민들이 이를 지지할 것이라고 믿고 있다. 그리고 지금 무력통일을 안하면 통일이 연기될 뿐이고 그동안 남한 정권은 좌익세력을 탄압하면서 북진할 수 있는 강력한 군대를 만들어 통일은 물거품이 될 것이라고 생각하고 있다. 김일성은 남진을 시작할 때 소련과 중공이 원조해줄 것을 기대하는 듯하다.”고 썼다. 그의 견해는 남북의 내전은 북에 유리하나 북한군이 남한 공격을 개시하면 소련이 국제적 비난을 받게 되며 미국이 끼어들 것은 물론 남한을 적극 지원할 가능성을 배제할 수 없다는 것이었다. 그는 “또, 물론 북한이 남한에서 빨치산 활동을 강화하는 것은 좋다. 옹진작전은 유리한 상황하에서는 실시 가능하고, 이를 위해 38선 지역에서 남쪽의 도발을 이용할 수 있다.”고 했다.[24] 그러나 이에 대해서 소련 공산당 정치국 중앙위는 조선민주주의인민공화국의 남침이 시기적으로 적절하지 못하다는 지시문을 스티코프를 경유하여, 김일성에게 전달하였다.(1949년 9월 24일)[25][26] 소련과 중화인민공화국의 전쟁 지원 약속 1950년 1월 17일 박헌영의 관저에서 열린 만찬에서 김일성은 북한 주재 소련 대사 스티코프에게 남침 문제를 다시 제기하고 이를 논의하기 위하여 스탈린과의 면담을 희망한다는 의사를 피력했다. 이 대화에서 김일성은 중국 공산당이 중화민국을 몰아내고 중화인민공화국을 성립한 것을 계기로 고무되어 대한민국이 차지한 남한을 해방시킬 차례라고 강조하고, 조선민주주의인민공화국은 기강이 세워진 우수한 군대를 보유하고 있다고 주장했다. 또 김일성은 이전에도 그러했던 것처럼 남한의 선제공격에 대한 반격만을 승인한 1949년 3월의 스탈린의 결정에 불만을 토로했다.[27][28][29] 1월 30일, 스탈린이 서명한 전보를 평양으로 타전했다. 전문에서 스탈린은 김일성의 불만은 이해가 되나 '큰일'에 관해 치밀한 준비를 해야 하며 이를 실현하기 위해 지나친 모험을 해서는 안 된다는 점을 이해해야 한다고 언급했다. 스탈린은 김일성을 접견해 이 문제를 논의할 준비가 돼 있으며 그를 지원할 용의가 있다고 밝혔다.[30] 3월 20일, 김일성은 스티코프와의 면담에서 4월 초에 자신과 박헌영이 스탈린과 만나고자 한다는 것을 전해달라고 요청하였다. 김일성은 이번 방문을 46년의 방문처럼 비공식(비밀)으로 할 것을 제의하였다. 김일성은 남북한 통일의 방법, 북한 경제개발의 전망, 기타 공산당내 문제에 관해 스탈린과 협의하기를 원하였다.[31] 4월, 모스크바에서 열린 스탈린과 김일성 간의 회담에서 스탈린은 국제환경이 유리하게 변하고 있음을 언급하고 북한이 통일과업을 개시하는 데 동의하였다. 다만, 이 문제의 최종결정은 중화인민공화국과 북한에 의해 공동으로 이루어져야 하며 만일 중국 공산당의 의견이 부정적이면 새로운 협의가 이루어질 때까지 결정을 연기하기로 합의하였다.[32] 5월 12일, 스티코프가 김일성 및 박헌영과 면담한 자리에서 김일성은 마오쩌둥과의 면담계획을 밝혔다. “소련에서 돌아온 후 이두연 주베이징대사로부터 마오쩌둥과의 면담 결과를 보고받았다. 마오는 ‘조선통일은 무력에 의해서만 가능하며 미국이 남한 같은 작은 나라 때문에 3차대전을 시작하지는 않을 것이므로 미국의 개입을 두려워할 필요가 없다’고 말했다. 마오와 면담하기 위해 5월 13일 베이징으로 출발할 것이다. 마오는 내가 대남 군사행동을 곧 시작할 생각이라면 비공식으로 만나겠다고 한다. 마오에게 북한으로 이양되는 중공군 소속의 조선인 사단을 위해 중국이 노획한 일본 및 미국무기를 제공해줄 것을 요청할 계획이다. 50년 6월께로 예정하고 있는 남침계획을 구체적으로 수립하라는 지시를 북한군 총참모장에게 시달했다. 작전이 6월에 개시될 것이나 그때까지 준비가 완료될지 자신이 없다.”[33] 5월 13일, 김일성과 박헌영이 베이징에 도착하여 마오쩌둥과 면담하고 스탈린이 모스크바 회담 때 ‘현 국제환경은 과거와는 다르므로 북한이 행동을 개시할 수 있으나 최종결정은 마오쩌둥과의 협의를 통해 이뤄야한다’고 했음을 설명했다. 5월 14일 스탈린은 마오쩌둥에게 보낸 특별전문에서 “국제정세의 변화에 따라 통일에 착수하자는 조선사람들의 제청에 동의한다. 그러나 이는 중국과 조선이 공동으로 결정해야 할 문제이고 중국동지이 동의하지 않을 경우에는 다시 검토할 때까지 연기되어야 한다.”고 했다.[34] 5월 15일, 모스크바의 메시지를 받은 뒤 마오는 김일성 · 박헌영과 구체적으로 의견을 교환하였다. 김일성은 북한이 ‘군사력 증강-평화통일 대남제의-대 한민국쪽의 평화통일 제의 거부 뒤 전투행위 개시’의 3단계 계획을 세웠다고 언급했다. 마오가 이 계획에 찬성을 표명하고 일본군의 개입 가능성을 물은 데 대해 김일성은 일본군이 참전할 가능성은 별로 없는 것으로 보나 미국이 2만~3만명의 일본군을 파견할 가능성을 전혀 배제할 수는 없다고 답변했다. 그러나 일본군의 참전이 상황을 결정적으로 변화시키지는 못할 것이라고 말했다. 마오는 만일 미군이 참전한다면 중국은 병력을 파견해 북한을 돕겠다고 했다. 소련은 미국쪽과 38선 분할에 관한 합의가 있기 때문에 전투행위에 참가하기가 불편하지만 중국은 이런 의무가 없으므로 북한을 도와줄 수 있다고 했다. 북한이 현 시점에서 작전 개시를 결정함으로써 이 작전이 양국간 공동의 과제가 되었으므로 이에 동의하고 필요한 협력을 제공하겠다고 했다.[35] 5월 29일, 김일성은 스티코프에게 4월 모스크바 회담시 합의된 무기와 기술이 이미 대부분 북한에 도착했음을 통보하였다. 이 통보에서, 또한, 김일성은 새로 창설된 사단들이 6월말까지 준비 완료될 것이라고 말했다. 김일성의 지시에 따라 북한군 참모장이 바실리예프 장군과 함께 마련한 남침공격 계획을 북한지도부가 승인하였고, 군조직 문제는 6월 1일까지 끝내기로 했다. 북한 군은 6월까지 완전한 전투준비 태세를 갖추게 된다는 것이었다. 김일성은 6월말 이후는 북한군의 전투준비에 관한 정보가 남쪽에 입수될 수 있으며 7월에는 장마가 시작된다는 점을 지적했다. 6월 8~10일께 집결지역으로의 병력이동을 시작할 것이이라고 보고되었으며, 김일성과 면담 뒤 스티코프는 바실리예프 장군 및 포스트니코프 장군과 의견을 교환했다. 그들은 7월에 공격을 시작하는 것이 가장 시의적절하나 일기관계로 6월로 변경할 수 밖에 없다고 말했다.[36] 6월 11일, 대한민국은 통일민주조국전선이 제의한 평화통일안을 거부했다.[37] 조선민주주의인민공화국의 전쟁 준비 조선민주주의인민공화국은 한국전쟁을 준비함에 앞서 대한민국의 정보를 상당부분 알고 있었다. 특히 평양에서 발견된 조선인민군 정보문건에 의하면 대한민국 각 행정 소재지의 군(郡) 단위까지 1950년도의 쌀, 보리 등의 모든 농작물 예상 수확량이 세밀하게 기록돼 있었다. 조선인민군은 이 정보를 바탕으로 대한민국에서 한 해 동안 확보할 수 있는 식량의 규모, 즉 공출량을 계산한 상태였다. 특히 모든 종류의 주식은 물론이며 주식이 아닌 깨까지 군 단위별로 예상 수확량과 공출량을 매겨 놓았다. 그리고 대한민국 영토인 청단지역에서는 해방전부터 농업용수로 사용한 구암저수지의 수로를 북한이 일방적으로 끊음으로써 청단평야의 영농을 못하도록 하는데 서슴지 않았다.[38] 그리고, 전쟁 보름 전(6월 10일), 조선민주주의인민공화국에서는 전형적인 화전양면기만술의 일환으로 대한민국이 체포한 김삼룡 및 이주하를 조선민주주의인민공화국에 억류 중이던 조만식과 38선에서 교환하자며, 6월 23일을 협상기일로 제안하기도 했다.[39] 이는 조선민주주의인민공화국 부수상 겸 외무상인 박헌영의 강력한 요구에 따른 것이었다. 1950년 6월 16일 이승만은 북에서 먼저 보내라는 요구를 했고, 6월 18일 조선민주주의인민공화국은 동시교환을 주장했다. 한동안 “먼저 보내라,” “아니다. 동시에 교환하자”라는 공방을 되풀이하였다.[40][41] 또한, 6월 16일에는 조선민주주의인민공화국 최고인민회의가 대한민국 국회에 평화통일 방안을 제의하기도 했다.[42] 그러나, 조선인민군은 그 이면에서 전쟁 준비를 마무리해 갔다. 즉, 6월 12일부터 인민군은 38선 이북 10~15km 지역으로 재배치되기 시작했고,[43] 6월 16일에는 소련대사 스티코프는 북한군 총참모부가 작성한 침공작전 계획을 모스크바에 보고했다. 이 계획은 1개월 기간으로 3단계로 구성되어 있다.[44] 6월 20일, 스티코프는 모스크바에 조선인민군의 수륙양용 작전용 선박공급과 소련군 수병을 함께 제공할 수 있는지 여부를 문의했다. 모스크바 시간으로 오후 10시 스티코프는 모스크바로 전화를 걸어 모스크바 시간으로 오후 11시께 남한정부가 북한에 대해 공격을 시작하라는 명령을 내렸다는 첩보가 북한쪽에 오후 8시 무렵 입수되었다고 보고했다. 스티코프는 이 첩보가 공개문서로 돼 있어 의심스럽다고 평가했다.[45] 6월 21일, 스티코프는 스탈린에게 김일성의 메시지를 전달했다. 이 메시지에는 조선민주주의인민공화국이 입수한 각종 첩보에 따르면 조선인민군 침공에 관한 정보가 대한민국에 알려졌으며 이와 관련해 대한민국이 전투준비태세를 강화하는 조처를 취하고 있다는 내용이 들어 있다. 김일성은 전에 구상했던 옹진반도에서의 전초전을 수행치 않고 6월 25일 전 전선에 걸쳐 전투행위를 시작하는 것이 목적에 부합한다고 말했다. [46] 6월 21일 밤에, 조선인민군은 2차에 걸쳐 북한에 대한 전투행위를 개시하라는 대한민국 육군의 명령을 라디오를 통해 포착했다고 주장하였다. 소련은 조선인민군 군함에 근무할 소련 수병 파병요청에 대해 이는 적군이 개입할 수 있는 구실이 되므로 수락할 수 없다고 조선민주주의인민공화국에 답신하였다. 6월 22일 조선민주주의인민공화국 주재 소련 대사관에 암호전문의 교신은 바람직하지 못하니 향후 일체의 암호전문을 타전하지 말라는 모스크바의 지시가 시달되었다. 이후 1950년말까지 평양과 소련 외무성간에는 전보 교신이 중단되었다.[47] 특히 조선민주주의인민공화국은 주민들이 초가지붕을 고칠 여유도 주지 않음은 물론이고 당시 대한민국에 전혀 전무했던 T-34/85를 확보해놓기까지 했으며 특히 일제시대에 닦아놓았던 도로의 폭을 2배 이상 넓혀 놓기까지 하는 등 철저하게 준비했다. 반면, 대한민국에서는 한국전쟁 하루 전날 병사들에게 휴가를 보내는 등 조선민주주의인민공화국과는 다른 모습을 보였다.[48] 한편, 조선민주주의인민공화국에서는 의료부대인 조선인민군 949군부대는 6월 24일 오전 1시 38선 부근에 야전병원을 설치하고 의료요원들을 각 해당 부분에 배치하였다. 6월 25일 오전 12시까지 치료준비사업을 완료한 병원은 전투 준비 상태로 대기하였다. 25일 오후 2시부터 부대는 벌써 전상(戰傷) 환자 취급을 시작하였다.[49] 대한민국의 상황 대한민국 내부의 혼란 대한민국의 이승만 대통령은 귀국한 지 얼마 안 되는 입장으로, 대한민국 내의 정치적 혼란을 겪고 있었다. 박헌영과 같은 좌익 정당, 또 김구와 같은 국내파의 민족주의 독립운동가들, 그리고 이승만과 같은 해외파 독립운동가들은 서로를 불신하였고, 그 결과 대한민국은 여러 개의 정당이 난립되는 등 심각한 정치 사회적 문제에 직면하고 있었다. 김규식 등은 좌우파의 합작과 협력을 추진해왔고 양자를 중재해보기 위해 한 차례 평양을 방문하는 등 노력을 기울였다. 여기에 장덕수 암살 사건으로 이승만과 사이가 틀어진 김구가 동참하여 힘을 얻는 듯 했으나, 김일성이나 이승만이나 모두 강경한 태도를 조금도 굽히지 않았으므로 모두 실패로 돌아가고 말았다. 한편, 미국 군부는 한반도를 '전략적으로 포기할' 계획을 세우고 있었다. 미국 군부 수뇌부의 사고관에서 '만일 소련이 동북아시아에서 3차 대전을 일으킬 가능성'이란 의문은 대한민국의 가치를 평가하는데 가장 핵심적인 사고였다. 만일 미국이 육군전을 상정한다고 생각하면, 한반도 남쪽에 주한미군을 배치할 수 없었다. 한반도에서 3차 대전이 발발할 경우에 한반도에 투입될 소련 육군과 미국의 육군은 군사학적으로 근원적인 한계가 있었다. 소련과 한반도는 땅으로 연결되어 있지만, 미국 육군은 한반도에 투입되기 위해서는 태평양을 건너야 했다. 그런 상황에서 해군전과 공군전을 상정한다면 역시 한반도는 미국 입장에서 전혀 필요가 없었다. 어떠한 작전이라도 공군전과 해군전은 한반도를 우회해서 충분히 수행이 가능하였다. 그렇기 때문에 미 군부는 잠정적으로 한반도에서 주한미군을 철수시키고, 만일 소련이 대대적인 도발을 감행할 경우에는 대한민국과 중화민국을 포기하고 북태평양에 있는 알류샨 열도와 일본으로 이어져 내려오는 도서방위선을 구축해 소련과 3차 대전을 수행한다는 계획을 세웠다. 이것이 미 군부가 1946년 비밀리에 수립한 핀서 계획과 문라이즈 계획이다. 핀서 계획과 문라이즈 계획의 도서방위선 구상이 바로 주한미군의 전면 철수를 명시한 애치슨 라인의 원형이다.[50] 결국, 대한민국 정부의 반대에도 불구하고 주한미군은 약 500명의 군사고문단만 남기고 마지막 남아 있던 부대가 1949년 6월 29일 철수하였다.[51][52] 김일성에게 적극적인 군사력 지원을 제공한 소련과 달리, 위와 같이 미국은 이승만이 강력한 군사력을 보유하는 것을 원치 않았고, 그 결과 대한민국의 군사력은 조선민주주의인민공화국에 비하여 매우 취약한 상태에 직면하게 되었다. 그럼에도 이승만 대통령은 한국 전쟁이 일어나기 전인 1949년 9월 30일 외신 기자 회견에서 "우리는 북한의 실지(失地)를 회복할 수 있으며 북한의 우리 동포들은 우리들이 소탕할 것을 희망하고 있다."고 말하는 등 [53] '북진통일론'을 주장했다. 또한 채병덕 육군참모총장은 라디오 방송에서 "아침은 개성에서 점심은 평양에서 저녁은 신의주에서 먹겠다."며 호전적인 발언을 하였다. 또한, 이러한 북진통일론은 한국 전쟁 당시 서울이 금방 함락될 정도로 군사력이 취약했던 것을 보면 분명히 실현가능성이 없는 공상일 뿐이었으나, 북한은 이를 전쟁의 빌미로 이용하려 했을 것이라는 주장이 있다.[54] 대한민국의 전쟁 대비 1949년 말, 육군본부 정보국은 1950년 춘계에 조선민주주의인민공화국이 38도선에서 전면적인 공격을 할 것이라는 종합정보보고서를 내놓았다. 이에 육군본부는 계획 수립을 서둘러 육군본부 작전명령 제38호(일명, 국군방어계획)을 확정(1950년 3월 25일)하고, 예하 부대에 이를 하달하여 시행토록 하였다. 이 국군방어계획은 신태영(申泰英) 육군총참모장의 지시로 육군본부 작전국장 강문봉(姜文奉) 대령이 중심이 되어 작성되었다.[55] 전쟁 발발 1주일 전까지 강문봉이 작전국장에 있었다. 그는 매일 적정(敵情)판단보고서를 읽었는데 이 보고서에 조선인민군의 병력이동상황이 소상하게 기록되어 있었고 병력집결이 완료되면 남침할 것이라는 분석자료도 있었다. 이러한 정보를 신성모 국방장관과 채병덕 육군참모총장에게 보고했고 미 극동군사령부에도 제보, 무력증강의 필요성을 강조했다. 그러나 미국 측은 "공산군의 남침은 없다"고 단언하면서 한국군의 정보는 군사원조를 얻기 위한 것으로 경시하는 일이 빈번했다.[56] 신성모는 대통령이 명령만 내리면 바로 전쟁준비를 마치고 북침을 하겠다고 망언을 했고 전쟁을 원하지 않았던 미군은 국군의 전차와 전투기 모두 압수하고 곡사포와 대전차포 90% 이상을 압수했다. 이 일로 인해 북한이 남침할 명분이 생겼고 1950년6월 정보국에서 북한이 남침을 준비한다는 정보를 수없이 보냈지만 신성모는 북한은 절대 남침을 하지 않는다고 정보를 무시했고 1950년 6월 23일 정보국에서 북한이 남침한다는 정보를 보냈으나 신성모는 남침정보를 매번 무시하였고 채병덕에게 명령내려 전군 비상경계령을 모두 해체하였다. 채병덕은 국군 장병들을 휴가외출 보낼 것을 요구했고 신성모는 이를 허락하였다. 국군 병력 반 이상을 휴가외출을 보낸 이 일은 정보를 받은 북한에게는 큰 손실 없이 남침할 수 있는 유일한 기회였고 결국에는 한국전쟁이 일어난 원인이 되었다. 한편, 제헌국회의 임기가 끝날 무렵 대한민국 정부에서는, 정계는 물론이고 일반의 물의를 무릅쓰고 제2차 총선거 실시를 지연시키는 한편, 적자예산의 편성을 시도하였으나 당시 이를 반대하는 미국 국무장관 딘 애치슨의 각서 도달로 말미암아 정부에서는 종래의 주장을 변경하여 제2대 국회의원 선거를 실시하였다.(1950년 5월 30일)[57] 선거의 결과 무소속 의원이 국회 의석의 과반수를 점하여 압도적인 우세를 보이고 몇몇 중간파 의원들이 두각을 나타냈으며, 정부측 여당의 진출은 미미했다. 조선민주주의인민공화국은 이에 대해, 1949년 6월에 제정되어 선거 직전인 1950년 4월에 시행규칙을 공포한 토지개혁법이 유상매수(有償買收) · 유상분배(有償分配)를 원칙으로 하고 있으므로 사실상 토지개혁의 의의가 희박하여, 국민이 노골적으로 정부에 반감을 표시한 결과라고 속단하고 이때에 남침을 감행하면 틀림없이 대한민국 국민의 지지를 얻을 것이라고 판단하였다.[58] 1950년 6월 19일의 대한민국 제2대 국회가 의장단 선출을 시작으로 활동을 시작한 것은 전쟁 직전이었다. 한편, CIA는 한국 전쟁 발발 엿새 전의 보고서에서 조선민주주의인민공화국의 남침가능성을 낮게 평가하고 있었다. 조선민주주의인민공화국이 소련의 위성국가로 독자적인 전쟁 수행능력이 전혀 없다는 것이 근거였다. 그러나 CIA의 예측과는 달리 한국 전쟁이 발발하자 백악관은 그 책임을 물어 CIA를 전쟁 발발 후 며칠간 백악관 안보회의에서 배제했고 두 달 뒤에는 CIA의 수장을 교체했다.[59] 반공주의자인 미국의 존 포스터 덜레스 국무장관 고문이 대한민국을 방문하여 38도선을 시찰(1950년 6월 20일)하는 등[60] 미국의 북침에 대한 위협을 느낀 김일성이 먼저 남침을 결정했다는 주장도 있다. 1950년 6월 24일 육군본부 정보국(국장 장도영, 북한반장 김종필, 문관 박정희)이 조선민주주의인민공화국의 대규모 병력이 38선에 집결했다는 보고를 하였음에도 불구하고 군 수뇌부는 바로 그 날 비상경계를 해제하였다. 그 날은 주말이라 거의 절반에 해당하는 병력이 외출했다. 그 날 저녁 육군본부 장교 클럽 낙성 파티에는 전방부대 사단장들까지 초청되었었다.[61] 그 외 전쟁 발발 2주 전 대부분의 지휘관을 교체하고, 1주 전 대부분의 전방 부대의 위치를 변경하고, 전방 부대의 중화기와 차량 중 60% 가량을 후방으로 보내는 등 개별적으로는 이해가 가나 종합적으로는 상식으로는 도저히 이해할 수 없는 행위가 집중적으로 일어나 이형근이 저서 《군번 1번의 외길인생》에서 6.25 초기의 10대 불가사의를 제기하며 군 지휘부(이승만, 채병덕 참모총장, 김백일 참모장, 신성모 국방부장관, 김경근 국방부차관) 안에 통적 분자가 있다고 주장하게 되는 원인이 되며, 일각에서는 이승만 남침 유도설의 근거가 되었다.(이형근은 군번 1번 문제로 일본 육사 선배인 채병덕과 개인적으로 사이가 매우 좋지 않은 상태이며, 이것은 국군 창설 첫날이자 최초의 파벌 싸움의 시초가 되었다) 한국 전쟁 전의 여러 전투 한국 전쟁이 발발하기 전에도 여러 번의 전투가 있었다. 한국 전쟁이 일어나기 전까지 1949년 1월 18일부터 1950년 6월 24일까지 있었던 전투횟수는 총 874회였다. 1948년 4월 3일: 제주 4·3 사건 1948년 10월 19일: 여수·순천 사건 1949년 12월 24일: 문경 양민학살 사건. 북한의 남침을 정당화하고자 하는 주장에 따르면, 대한민국 국군이 침입한 횟수는 432회에 이르고, 그 가운데에 71회는 비행기 침입, 42회는 함대습격도 포함 되어 있었다. 물론 대한민국 공군은 지역의 정찰만을 위해 쓸 수 있는 L-4 연락기 및 L-5 연락기 외에, 전쟁 발발 직전 국민 성금으로 캐나다로부터 구입한 T-6 텍산 10대가 전부였다. 충돌은 황해도 옹진 반도에서 강원도의 양양까지 걸쳐져 있어 단순한 국부적 충돌이 벌어지고 있던 셈이었다. 그 가운데 옹진 반도, 개성, 의정부, 춘천 그리고 강릉부근에서 전투가 자주 벌어졌다. 이 지역들은 1950년 6월 25일에 조선인민군이 주 공격지역으로 삼았던 곳이었다. 북한군 제1사단은 개성 부근 도처에서 마치 한국군의 전력이라도 시탐하듯 빈번한 도발을 자행하다가 1950년 봄에 와서는 거의 매일같이 개성과 백천등 38선 연변도시에 박격포사격을 가하였다.[62] 그러나 당시 대한민국은 전국을 통틀어 항공기는 고작 22대였으며 그것도 분계선이 아닌 호남지방에 있었다. 또한 함정은 36대 보유하였을 뿐만 아니라 조선인민군이 선제공격했다는 당시의 목격담도 끊이지 않았다.[63] 군사력 비교 1950년 6월 당시 북한군은 13만 5천여 명의 지상군을 확보하고 있었는데, 이때 대한민국의 병력은 정규군 6만 5천여 명, 해양경찰대 4천여 명, 경찰 4만 5천여 명 등이었다.[64] 대한민국 육군은 8개 사단 1개 독립연대로 편성돼 있었다. 최전방인 38선 방어를 위해 서쪽에서부터 17연대(옹진반도)-1사단(청단∼적성)-7사단(적성∼적목리)-6사단(적목리∼진흑동)-8사단(진흑동∼동해안)을 포진해 놓았다. 후방인 서울에는 수도경비사령부를 두고, 대전에 2사단, 대구에 3사단, 광주에 5사단을 둬 공비 소탕작전을 벌이고 있었다. 이들 부대를 통합 지휘한 것은 육군총참모장 채병덕 소장이었다.[65] 반면 북한군은 민족보위성에 최용건 부원수를 앉히고(1948년), 지금의 한국 육군 야전군사령관에 해당하는 전선사령부를 만들어 김책(金策) 대장(4성장군)을 사령관에, 강건(姜健) 중장(2성장군)을 참모장에 임명했다. 그리고 전선사령부 밑에는 서부전선을 담당하는 1군단과 동부전선을 공격할 2군단을 창설했다. 1군단장에는 김웅(金雄) 중장을, 2군단장에 김광협(金光俠) 중장을 임명했다.[66] 6월 12일부터 북한군의 38선 배치를 위한 부대 이동은 시작되었으나 38선에서 떨어져 있던 부대들이 일제히 남하했다. 23일에 완료된 북한군의 38선 배치 병력을 보면 10개 보병사단과 1개 전차여단 및 3개 경비여단 등으로서 북한 공산군의 총병력에 해당하는 것이었다.[67] 북한군 1군단 휘하에는 6사단-1사단-4사단-3사단-105전차여단이, 2군단에는 2사단-12사단-5사단이 배속되었다(서쪽에서부터). 그리고 예비부대로 13사단은 1군단에, 15사단은 2군단에 배속하고, 10사단은 총예비대로 북한 방어를 위해 평양 지역에 배치해두었다. 북한군과 별도로 조선민주주의인민공화국은 내무성에 북한 주민의 월남을 막는 부대로 38경비대(한국의 전투경찰대와 흡사) 3개 여단을 편성했다. 이중 3경비여단은 국군 17연대가 포진한 옹진반도 바로 북쪽에 포진해 있었다 [68] 북한군은 소련제 T-34/85형 탱크 242대, 야크 전투기와 IL폭격기 200여 대, 각종 중야포와 중박격포로 무장하고 있었다. 반면 대한민국 국군은 한국 전쟁 직전까지 공군은 대공포화가 없는 지역의 정찰만을 위해 쓸 수 있는 L-4 연락기 및 L-5 연락기 외에, 전쟁 발발 직전 국민 성금으로 캐나다로부터 구입한 T-6 텍산 10대를 추가한 것이 전부였다. 육군은 탱크와 기갑 차량(장갑차)은 전무했으며, 유일한 독립 기갑연대의 장비는 제2차 세계 대전 당시에도 정찰용으로 쓰인 37mm 대전차포를 탑재한 M-8 그레이하운드 장갑차 1개 대대가 전부였다. 대전차 화력으로는 보병용의 2.36인치 바주카포와 포병 병과의 57mm 대전차포가 있었지만, 그것은 성능이 향상된 후기형T-34를 상대하기에는 힘든 무기였다.[69] 또한 현대전의 핵심 지원 전력인 포병은 105mm 화포와 4.2인치 박격포만으로 무장하고 있었을뿐더러 그나마도 사단 당 1개 대대만 배치되어 있었고, 포탄도 부족했다. 실제로 백선엽 장군이 지휘한 개성 - 문산 - 파주 축선을 방어하던 국군 1 보병사단은 전투 하루 만에 포탄이 바닥나 버렸던 것이다[70]. 전체적으로 대한민국 국군은 단지 15일간 전투 행위 수행이 가능한 보급품만 가지고 있었다.[71][72][73][74] 원인 남침 한국 전쟁은 북의 의지로 발발하였으며, 구 소련 스탈린과 중화인민공화국 마오쩌둥의 지원을 약속(김일성은 소련의 지원이 충분하므로, 중국 공산당의 지원은 받지 않겠다고 말했음) 받고 일으킨 남침이며, 이 설명은 대한민국과 미국의 기록, 공개된 구 소련의 비밀문서를 통해 증명되었다. 소련공산당의 니키타 흐루쇼프 전(前)서기장은 그의 회고록에서 한국 전쟁은 김일성의 계획과 스탈린의 승인으로 시작되었다는 점을 밝혔다. 결국 구 소련 비밀문서의 공개에 따라 조선인민군의 남침은 김일성이 주도한 것으로 밝혀졌고, 중화인민공화국의 지원을 약속받은 것도 김일성이라는 것이 밝혀져 내란확전설, 이승만 주도설 등은 그 설득력을 잃고 있다.[75] 비교적 폐쇄적인 조선민주주의인민공화국의 공산주의 체제의 특성, 참전자 증언, 구 소련의 공개된 문서를 고려할 때, 조선민주주의인민공화국이 주장하는 이승만 북침설은 설득력이 없다. 중화인민공화국의 경우, 대한민국과의 수교 이전 조선민주주의인민공화국의 주장인 북침설을 공식적으로 동의하였으나, 최근의 경제개방과 대한민국과의 수교 이후에는 남침설을 정설로 인정하고 있다. 중화인민공화국은 1996년 7월에 한국 전쟁의 기록을 대한민국의 북침에서 북한의 남침으로 수정하는 역사 교과서 개정을 하였다. 소련의 붕괴 이후 베일에 싸여 있던 한국 전쟁 관련 비밀 문서가 공개된 이후, 한국 전쟁의 원인은 남조선로동당 박헌영의 설득을 받은 조선민주주의인민공화국의 김일성이 대규모의 대한민국 침입을 계획하고 스탈린의 재가를 얻어 개시된 것으로 밝혀졌다. 이 과정에서 스탈린은 김일성의 재가를 무려 48번이나 거절하고 전방 위주의 게릴라전만 허용했지만 김일성의 강력한 의지를 꺾을 수 없어서 결국 스탈린은 남침을 승인하고 말았다.[19][28] 미국의 사회학자 브루스 커밍스에 따르면, 당초 예상했던 것보다 스탈린이 훨씬 더 깊이 개입해 있었다고 한다. 영국 정보기관에서 나온 문건에 따르면, 스탈린은 김일성에게 '미국은 대한민국을 지켜 주지 않을 것'이라고 말한 바 있다. 과거의 한국전쟁 원인 가설 조선민주주의인민공화국이 중심이 된 인민해방전쟁이라는 평가와 함께 북침이라는 견해, 남침이라는 견해, 쌍방 책임론이 과거에 있었고, 자유민주주의 체제를 수호한 전쟁 이라는 평가 등도 있다. 대한민국 중심 시각으로는 군병력과 경찰병력의 휴가일을 이용한 조선민주주의인민공화국의 무력 도발행위이자 남침으로 규정하고 있고, 공산주의 세력으로부터 자유민주주의 체제를 수호한 전쟁이라고도 주장해 왔다. 다음은 대한민국과 미국 등의 국가에서 과거에 제기되었던 한국 전쟁 원인에 대한 여러 가설과 주장들이다. 스탈린 주도설 한국 전쟁이 김일성이 아니라 스탈린의 의지로 발발했다는 설이다. 그 이유로 북대서양조약기구의 압력을 극동으로 분산, 미일평화조약의 견제, 미국의 위신을 떨어트리고 아시아 지역의 공산화를 촉진하기 위한 무력 시위, 중국 공산당의 독자 노선에 대한 견제 등의 이유로 한국 전쟁이 시작되었다고 주장하고 있다. 소련은 소련의 지배 아래 있던 부라야트 소비에트 사회주의 자치 공화국(현 부라야트 공화국)의 기갑부대 군사 1,500여 명을 파견했으며, 전쟁 초 서울에 나타난 조선인민군 탱크는 모두 이들이 조종했다는 설도 소련의 주도를 뒷받침하고 있다.[76] 스탈린은 미국과의 갈등을 걱정하여 한국 전쟁을 반대하는 입장으로 알려져 있었다. 김일성은 스탈린에게 50여 회 가량을 한국 전쟁을 발발시켜달라는 재가를 요구하였고, 스탈린은 이를 거절하였지만, 결국은 이후에 전쟁을 승인하게 되었다.[19][28] 한미 공모설 이승만의 제1공화국의 북진 통일론이 대남 도발을 촉진시켰다는 설이다. 이승만은 여러 차례 무력 북진 통일을 부르짖었으며, 미국의 군사 원조를 공공연히 요청한 바 있다. 실제로 1950년대 초부터 남북은 경쟁적으로 군비를 증강시키기 시작했고, 미국이 국군을 강화시키면 이승만이 무력통일을 추구할 것이라고 판단, 조선민주주의인민공화국이 예방적 조치를 취했다는 주장이다. 하지만 한미공모설은 위 항목에 관련된 구 소련의 문서공개로, 제시된 적 있는 가설로만 남게 되었다. 그리고 2010년 6월, 56년만에 공개된 CIA 극비 문서에서 한국 전쟁 발발 불과 엿새전인 6월 19일, 북한의 남침가능성이 낮게 평가한 보고서를 작성하였고 북한이 소련의 철저한 위성국가로 독자적인 전쟁 수행능력이 전혀 없다고 보고 있었다.[59] 내란 확전설 한국 전쟁은 6월 25일에 시작된 것이 아니라, 그 이전의 기간을 포함해야 한다는 설이다. 1950년 이전부터 이미 정치적, 이념적 대립에 따른 국지적 무력 충돌이 수십 차례 계속되었으며 그것이 확대되어 한국 전쟁이 되었다는 시각이다. 실제로 1950년 6월 25일 이전에 이미 수많은 국지전과 무력 충돌이 있었으며, 1950년 6월 25일에도 사람들은 기존의 국지전의 연장으로 인식하여 피난을 가지 않았다고 한다. 이러한 시각에 따르면, 전쟁 기간은 다음과 같이 구분한다. 작은 전쟁( ~ 1950년 6월 25일): 38선 부근에서의 국지적 무력 충돌이 계속됨. 제한 전쟁(1950년 6월 25일 ~ 1950년 7월 1일): 북한이 대규모 무력 동원을 통해 대한민국의 수도 서울을 전격 침탈하여 불법으로 통일 정부를 수립하려 함. 전면 전쟁(1950년 7월 1일 ~ 1950년 10월): 일본에 주둔하고 있던 대대규모의 미군 스미스부대가 참전, 북한은 7월 1일부로 전시국가총동원령을 발령함. 확대 전쟁(1950년 10월 ~ 1951년 6월): 인천상륙작전의 성공 후 UN연합군은 서울을 수복함. 이후 항복을 재차 권고했으나 대답이 없어, 국군이 최초로 38선을 넘어 북진 시작, 곧 유엔군도 진격 시작, 평양 수복, 압록강까지 진격했으나, 중국 인민해방군 참전으로 이어짐. 전쟁이 새로운 국면으로 접어듦. 고착 전쟁(1951년 6월 ~ ): 중국 인민해방군의 2차례에 걸친 춘계공세를 막아내고 연합군의 막강한 화력에 공산 측이 정전협정을 받아들임. 조선민주주의인민공화국 위주이거나 그를 중심으로 평가하려는 시각에 의하면 인민군이 중심이 된 인민해방전쟁이라는 평가와 함께 북침이라는 주장, 미국 등 외국의 개입으로 실패한 해방전쟁이라는 주장도 있다. 기타 양시양비론적 성격으로 쌍방책임론을 제기하는 의견도 있다. 경과 북한의 김일성의 명령 하에, 대한민국이 공격해 왔으므로 부득이 반격한다는 허위 선전을 하면서, 소비에트 연방에서 지원한 전차를 앞세운 조선인민군이 1950년 6월 25일 새벽 4시 경, 38도선과 동해안 연선(沿線) 등 11개소에서 경계를 넘어 대한민국을 기습 남침하였다.[77] 대한민국은 수적으로 열세인데다 장비도 부족했다. 오전 9시경에는 개성방어선을 격파하고 당일 오전에 동두천과 포천을 함락시켰다. 26일 오후에 의정부를, 27일 정오에는 이미 서울 도봉구의 창동방어선을 넘었다. 창동방어선이 뚫린 대한민국 국군은 미아리방어선을 구축하였으나 조선인민군의 전차에 의해 붕괴되었다. 28일 새벽에는 서울 시내가 점령되고, 오전 2시 30분에 미국 공군 항공기가 한강에 있던 한강 대교를 습격해 “당시 미 공군이 사용하던 항공기 투하용 ‘AN-M64’ 미제 폭탄”으로 한강 대교와 한강 철교를 폭파시켰[78] 고, 이후 서울에는 공산군이 주둔하게 되었다. 북한의 남침은 때마침 냉전으로 긴장되어 있는 전 세계에 미친 바, 파문은 참으로 전에 없던 것이었다. 전쟁이 발발하자 본국과 연락이 두절된 주미 한국대사 겸 UN 한국 대표 장면은 때를 놓치지 않고서 국난을 타개하는 중책을 짊어지고 비장한 결의로 6월 24일 당일(미국은 한국보다 하루 늦음) 우선 미 국무성과 철야 협의한 결과 한국문제를 익일 UN안보이사회에 긴급제소하여 25일과 27일의 결의로 북한을 침략자로 규정하고 즉시 38선 이북으로 철퇴할 것과 회원 국가는 이 침략자를 원조하지 말뿐 아니라 이를 격퇴시키는데 협력할 것을 결의하였다. 사태를 중시한 미국 대통령 해리 S. 트루먼은 27일 미해공군에 출동을 명령하고 다시 30일에는 미지상군의 한국 출동을 명령함과 동시에 한국 전 해안의 해상 봉쇄를 명하였다. 그 사이, 6월 28일 서울은 조선인민군에게 함락당하였으나 장면은 '미국의 소리(Voice of America)' 방송을 통해 유엔 결의 사항 등을 본국에 방송하였다. 이어 7월7일 더글러스 맥아더 원수를 총사령관으로 하는 유엔군이 조직되었고 8일에는 유엔 결의에 의한 유엔 깃발이 처음으로 전장에 나타나게 되었다.[79] 7월 14일에는 대한민국 국군의 지휘권이 미군에게 넘어갔다. 윌리엄 F. 딘 소장이 행방불명이 된 것으로 유명한 대전 전투(7월 20일)를 비롯한 전쟁 초기에 있어서 미국 제24사단과 국군은, 압도적인 병력과 장비를 갖춘 북한군의 작전에 대항하여 지연 작전으로써 후방의 한 · 미군의 증원 전개를 위한 귀중한 시간을 얻었던 것이다. 한편 대전을 넘어선 북한군은 진로를 세 방면(호남, 경북 왜관(낙동강), 영천 및 포항)으로 침공을 계속하였다. 북한군은 호남 평야를 휩쓸고서 남해안 연안으로 침입하는 한편 경북 북부 전선과 동해안 전선과 호응하여 세 방면으로부터 부산-대구의 미군 보급선을 절단하여 한미 양군을 바다로 몰아넣으려는 작전을 강행하기에 이르렀다. 이러한 북한군의 공세에 밀린 대한민국 정부는 대전과 대구를 거쳐 부산까지 이전하였다. 한 · 미 연합군은 낙동강을 최전선으로 동해안의 포항으로부터 북부의 왜관 남부 해안의 마산을 연락하는 워커 라인(부산 반월형 진지)를 구축하고 최후의 결전을 전개하였다.[80] 북한군은 8월 15일 대구를 침공하고자 대구 서남북방에 6만의 병력과 수십대의 전차를 집중하였으나 16일 미국 공군 B29의 전략적 대폭격으로 말미암아 완전 궤멸되었고 한편 이 사이에 연합군 병력은 한국군 5개 사단을 비롯하여 미군 4개사단, 영국군 2개 대대, 호주군 1개 대대 그 밖에 10개국에서 파견된 수만의 연합군으로써 증원되어 이렇게 북한군의 주력을 유도흡수한 연합군은 마침내 9월 15일 더글러스 맥아더의 총지휘하에 인천 상륙 작전을 감행하여 성공하였다.[81] 9월 28일에 낙동강 방어선을 넘어 대대적인 반격을 개시했으며, 같은 날 서울 중앙청에서 이승만 대통령은 맥아더 원수를 동반하여 서울 수복식을 거행하였고 비로소 90여일간 죽음에 사로잡혔던 서울 시민은 다시 자유로운 몸이 되었다. 유엔 총회는 38선 돌파에 대한 기본적인 목표를 부여함으로써 본격적인 북진이 전개되어 에는 조선 민주주의 인민 공화국의 수도인 평양까지 다다랐고(10월 20일), 26일에는 국경지대인 초산까지 이르렀다.[82] 그러나, 중화 인민 공화국의 중국 인민 지원군 28만명이 전투에 개입하여(11월 28일) 전세가 요동치게 되었으며, 연합군은 장진호 지구의 혈전을 전사(戰史)에 남기고 철수 작전을 시작하여 서울 시민은 또다시 쓰라린 1·4 후퇴를 겪게 되었다. 그 와중에 거창 양민학살 사건, 국민 방위군 사건 등의 사건이 일어났다.[83] 발발과 서전(緖戰) 북한군은 "선제 타격 전략"으로 불리는 전쟁 개시 작전계획에 따라, 1950년 6월 25일 새벽 4시에 인민군은 242대의 전차를 앞세우고 38선을 넘어 옹진 · 개성 · 동두천 · 춘천 · 인악(仁岳) 등지의 육로와, 동해안을 돌아 삼척(三陟) · 임원진(臨院津) 등지에 상륙하여 일제히 공격해 왔다.[84] 북한군 3경비여단과 6사단 소속의 14연대를 동원해 옹진반도에 배치된 한국군 17연대를 공격하였고, 북한군 6사단과 1사단은 한국군 제1사단을(개성 문산 지구), 북한군 4사단과 3사단은 한국군 제7사단을(의정부 지구), 북한군 2사단과 12사단은 한국군 6사단을(춘천 지구), 북한군 5사단은 12사이드카연대를 배속받아 한국군 8사단(강릉 지구)을 밀어붙였다.[85] 단 한 대의 전차도 없는 무방비 상태에서 공격을 당한 한국군은 전반적으로 북한군에게 밀려 후퇴하였다. 한국군은 즉각 주말 외출 중인 장병들을 전원 귀대시키고 후방 사단들로부터 5개 연대를 일선에 급파하였으나 26일에 옹진반도의 한국군 17연대는 할 수 없이 철수했고, 치열한 공방전(攻防戰) 끝에 의정부가 적의 수중에 들어갔으며, 27일 저녁에는 서울 동북방 미아리 고지를 방어하는 한국군 제5사단 및 제7사단의 진중에 적이 침투하여 피차 적을 분간할 수 없는 육박전이 벌어졌다.이 혼란 중에 적 전차부대의 일부는 이미 서울 시내에 침입했으며, 정부는 대전으로 후퇴했다. 28일 새벽 3시 한강 인도교가 예정시간보다 앞서 폭파되고, 한강 이북의 한국군은 총퇴각을 감행해, 북한군 전투기가 상공을 나는 가운데 도하작전(渡河作戰)을 전개하여 전원 철수하니 28일에는 수도 서울이 적에게 완전 함락되었다. 육군본부는 수원으로 후퇴하고 도강한 한국군 부대들은 통합재편되어 한강 남안에 방어선을 구축했다.[86] 옹진반도 전투 개성, 문산 전투 한국 전쟁 발발일(1950년 6월 25일) 청단(靑丹), 연백(延白), 개성, 고랑포(高浪浦)[87] 일대에서는 한국군 제1사단(사단장 백선엽)이 제203전차연대로 증강된 북한군 제1사단 및 제6사단과 맞서 싸웠다. 개전 직전, 한국군 제1사단 휘하에는 제11, 12, 13연대가 배속되어 있었다. 제12연대는 청단군에서 개성시까지 80km, , 제13연대는 제12연대 배치지역의 서쪽 끝인 예성강 유역부터 20km(즉, 대원리(大院里)-원당동(元堂洞) 구간)에 이르는 38선, 즉 국경을 경비하고 있었고 제11연대는 사단 예비로서 수색에 주둔하고 있었다. 북한군 제1사단과 제6사단이 포격과 그에 이어, 전차부대를 앞세워 38선을 넘어 전투를 개시하자 제 12연대는 초전(初戰)에 분산되어 개풍군 남단의 한강 최하류에서 강을 건너 김포 반도(金浦半島)와 문산리로 철수하였다. 제11연대는 수색에서 문산으로 나아가, 임진강 방어선에서 북한군을 맞았다. 제13연대는 파주 파평산에서 북쪽을 향해 방어전을 펼쳤다. 다음날(6월 26일), 제1사단의 서쪽에 위치한 한국군 제 7사단이 후퇴함으로써 서쪽이 취약해지게 되고, 이 틈에 북한군 제6사단의 일제공격에 밀려, 제11연대는 임진강 방어선에서 물러났다. 또한 제13연대도 파평산에서 북한군에 저항하지 못하고 밀려났다. 이로써 1사단 지휘부는 봉일천에 주둔하게 된다.[88] 제12연대를 좇아 북한군 제6사단은 김포와 서울 양천구까지 진출하였다.(6월 28일) 의정부 전투 6·25 발발 직전, 의정부 포천 지역의 38선은 제7사단(사단장 유재흥)의 예하 제1 · 9연대와 포병, 공병이 방어를 담당하고 있었다. 제1연대는 동두천 정면(서쪽), 제9연대는 포천 정면(동쪽)에 배치되었다. 한편 북한군은 철원-연천-의정부를 거쳐 서울을 조기 점령하려는 계획하여 제1군단의 2개 사단이 의정부 정면을 집중 공격할 준비를 해 두었다. 발발 당일, 영내에 대기하고 한국군 제9연대를 북한군 제3사단이 공격을 시작하였다. 경계임무 중이던 제9연대 제2대대는 북한군의 포격에 후퇴할 수 밖에 없었다. 제2대대장의 전황 보고를 받은 제9연대장(윤춘근)은 의정부읍내에 대기 중이던 제1 · 3대대로 하여금 포천 신북면 만세교 부근에서 진지를 구축하게 하고 방어전을 펼쳐 북한군은 잠시 주춤했으나, 북한군 제3사단 제7·9연대는 호국로를 따라 남침을 계속했다. 이에, 제1·3대대는 끝내 흩어지고 다음날 의정부 등에서 집결했다. 한편, 수도경비사령부 예하의 제3연대가 포천에 급파되어 소흘읍 송우리 부근에서 방어전을 펼쳤으나 이 역시 북한의 기계화부대에 밀려서 소흘읍 이동교리 축석령으로 후퇴를 거듭했다.(이상, 6월 25일) 이로써 의정부가 급박한 상황이 되었다. 체신부 보험국장 김의창(金義昌)은 포천 · 의정부의 전황을 국무회의에 보고한 바 있다.[89] 춘천 및 홍천 전투 강릉 전투 육군본부의 대응 당시 육군의 총지휘자는 채병덕 총참모장이었다. 개전 당일(6월 25일), 오후 2시에 열린 국무회의에서 채병덕은 “적의 전면공격은 아닌 것 같으며 이주하, 김삼룡을 탈취하기 위한 책략으로 보인다”고 답했다.[90] 채 참모총장은 육사교도대 생도 1기(262명) 및 2기(227명)를 포천 전투에 투입하라고 명령하였다.(6월 25일 오후) [91] 채병덕은 다음날(6월 26일) 오후의 국무회의에서는 서울 사수를 공언하였고 명령만 있으면 나흘 안에 평양을 점령할 수 있다고 호언장담하기도 했다.[92] 한편, 육군본부 상황실의 당직하사관들은 뜬눈으로 밤을 새워 분주하게 상황을 접수하고 있었다. 아침 7시 이전에는 육군본부로 이어지는 군의 주요통신망이 재경유격대들에 의해 절단되었고 북한군은 한국군의 통신망을 유언비어를 퍼뜨리는 등에 역이용하고 있었다.[93] 서울의 상황 이전부터 38선 부근에서의 소규모 충돌이 많았기 때문에 대한민국 국민들은 많이 놀라지 않았으나, 잠시 뒤 군용차가 거리를 질주하고 "3군 장병들은 빨리 원대로 복귀하라"는 마이크 소리가 요란해지면서 조금씩 동요하기 시작했지만 무슨 일인지 알 길은 없었다. 오전 7시가 넘어서야 방송은 조선인민군이 침공해 왔다는 소식만 간단히 전하고 "장병들은 누구를 막론하고 빨리 원대복귀하라"는 공지방송만 반복하고 있었다.[94] UP통신사의 서울주재 특파원 잭 제임스(Jack James)가 발송한 전문(電文) 기사 내용에 대하여 UP통신사의 도널드 곤잘레스(Donald Gonzales)는 미국 국무부 동아시아태평양담당국 섭외관 브래들리 코너스(W. Bradley Connors)에게 확인을 요청하였다.(오전 11시 4분) [95] 주한 미국 대사 존 무초도 11시에 워싱턴D.C.에 전화를 걸어 “북한군이 한국에 대한 전면 공격을 개시했다”고 보고했고, 북한의 공격 상황을 국무부에 전달했다. 워싱턴 당국은 이 공식보고를 6월 24일 21시26분에 접수하였다. 전쟁이 발발하고 7시간26분 후였다.[96] 국무부 동아시아태평양담당국 차관보 딘 러스크는 동국(同局) 섭외관 브래들리 코너스로부터 전쟁 발발 사실을 보고받고, 주한 미국 대사 존 무초에게 잭 제임스가 타전한 기사(전쟁 발발)의 사실 여부를 확인하라는 지시를 내렸다.[97] 한편, 전쟁 발발에 관한 주일 연합군 최고사령부 사령관 맥아더의 최초의 보고는 워싱턴 시간으로 1950년 6월 25일 5시, 침공이 개시된지 14시간 뒤에 육군성본부에 도착했다. 그러나 맥아더는 주한 미군 군사 고문단의 요청에 따라 개전당일부터 합참의 지시도 받지 않고 한국군 지원조치를 취하기 시작했다.[98] 1950년 6월 26일 밤 10시 반경 이승만은 도쿄에 있는 미국 극동군 사령관 맥아더에게 전화를 걸어 도움을 요청하였다.[99] 이승만은 라디오 연설로 서울시민은 정부를 믿고 동요하지 말라는 방송을 통해, 서울 시민들이 서울 안에 그대로 머무르도록 독려한 반면 그 자신은 방송 진행 중에 각료들과 함께 특별열차로 대전으로 피신하였다. 6월 27일 새벽 2시에 이승만은 서울 시민들을 버리고 대전행 특별 열차를 타고 대전으로 내려갔다.[100] 6월 27일 새벽 4시에 열린 비상 국무회의에서 정부의 수원 천도가 정식으로 의결되었다. 이승만은 대전에서 사흘을 머무른 뒤, 7월 1일 새벽에 열차편으로 대전을 떠나 이리에 도착하였다. 7월 2일에는 다시 목포에 도착하였고, 배편으로 부산으로 옮긴 뒤 7월 9일 대구로 옮겨갔다.[101] 6월 27일 아침 6시에 서울중앙방송은 수원 천도 소식을 전했으나, 이를 취소하라는 압력으로 취소 방송이 있었다.[102] 서울 시민들이 전혀 모르고 있던 상황에서 조선인민군이 미아리고개까지 쳐들어 오자 그 때서야 서울 시민들은 대피하기 시작했다. 6월 27일 저녁에 서울 근교까지 밀어닥친 조선인민군들과 육박전을 감행했으나, 워낙 전세가 불리하여 대한민국은 정부를 대전으로 옮겼다. 6월 27일 보도연맹원에 대한 처형이 집행됐다. 학살은 주로 국군(육,해,공군)과 서북청년회(단)등의 극우 폭력단체의 의해 자행되었으며 , 미국 문서에서 미군정 미군 장교의 참관과 허가 최종 지시로 밝혀져있다. 대한민국 정부는 북한군이 한강을 넘어서 진격할 것을 우려해 6월 28일 새벽 2시 30분경 아무런 예고도 없이 한강에 단 하나뿐인 다리였던 한강철교를 폭파하였다. 이 폭파로 50대 이상의 차량이 물에 빠지고 최소한 500명이 폭사하였다.[103] 한강 철교의 폭파로 국민들은 오도가도 못하게 되었다. 지금까지도 정부의 이 같은 실책은 비판을 받고 있다. 당시의 전황으로 볼 때 6~8시간의 여유가 있었음에도 불구하고 조기 폭파로 인명 살상은 물론 병력과 물자 수송에 막대한 타격을 입혔다는 비판이 대두되자, 이승만 정권은 나중에(8월 28일) 당시 폭파 책임을 맡았던 공병감인 대령 최창식을 '적전비행죄'로 체포해 9월 21일 사형을 집행했다. 최창식은 12년 만에 재심을 거쳐 1962년 무죄 판정을 받아 사후 복권되었다.[104] 한강 철교의 폭파는 신성모국방장관이 지시했지만, 총리 이범석이 건의하였다는 주장도 있다.[105] 한강 철교의 폭파로 국민들은 오도가도 못하게 되었고 조선인민군은 서울을 넘어 부산, 포항과 경상도 동해안, 대구, 울산, 경주, 영천과 그 이남을 제외한 모든 지역을 점령하게 되었다. 서울시민 144만6천여 명 가운데 서울이 인민군에게 점령당하기 전에 서울을 빠져나간 사람은 40만명이었다. 그 가운데 80%가 월남동포였고 나머지 20%인 8만명이 정부고관, 우익정객, 군인과 경찰의 가족, 자유주의자들로 추정된다.[106] 한때 이승만은 일본 야마구치현에 망명정부를 설치하는 방안도 세우고 있었다.[107] 정권 관리들은 한반도와 지리적으로 가까운 야마구치현에 망명정부 수립의사를 일본에 전달했으며, 일본 정부는 야마구치현 지사 다나카에게 6만여명을 수용할 시설 및 식량을 준비하라고 지시했다고 했다. 당시 다나카 지사는 현의 소학교를 망명정부 시설로 확보하는 방안과 일본 정부에 대해 특별 식량배급요청 여부를 검토하기도 했다.[107] 1950년 6월 27일 이승만은 대통령과 내각으로 구성된 망명정부를 일본에 수립하는 방안을 주한 미국 대사 존 무초에게 문의해왔고 이는 그대로 미 국무성에 보고되었다.[107] 북한군이 서울을 점령하고 전라도까지 위협하자, 이승만 대통령은 대전에서 사흘을 머무른 뒤, 7월 1일 새벽에 열차편으로 대전을 떠나 이리에 도착하였다. 7월 2일에는 다시 목포에 도착하였고, 배편으로 부산으로 옮긴 뒤 7월 9일 대구로 옮겨갔다.[108][109] 조선인민군의 서울 점령 6월 28일 새벽 인민군의 탱크가 서울 중심부에서 목격되었다. 그러나, 바로 한강을 도하하지 않고 7월 3일까지 서울에 머물렀는데, 그 이유에 대해 여러 견해가 나뉘어 있다. 첫째 춘천전투의 패전으로 인한 포위계획 실패, 둘째 도하장비 부족, 셋째 남로당 책임자인 박헌영이 전쟁 발발시 20만 명의 남로당원의 일제 봉기로 대한민국 자체가 조기 붕괴시키겠다고 호언 장담하며 이를 기다리자고 주장 하였다는 3가지 설이 있는데 여러 가지 견해 중 많은 학자들이 춘천전투에서의 국군의 방어가 인민군을 저지한 것이 서울에 머무를 수 밖에 없었다라는 이유로 보고있다. 이 2사단[110] 은 의정부에서 조선인민군에 패퇴하고 남은 병력이 지금의 동작대교에서 광나루까지 방어진을 구축하고 조선인민군의 도하를 저지하는 임무를 맡았다.[111] 지연작전 남한 정부는 25일 북한군이 남침을 개시한 즉시로 주미 한국대사 장면에게 긴급 훈령을 내려 미국 국무성에 사태의 절박성을 알렸고, 미국은 이날 오후 2시 유엔 안전보장이사회를 열어 한국 문제에 대한 대책을 건의, 북한군의 즉각 철퇴 촉구를 결의케 했다. 27일 재개된 유엔 안전보장이사회는 다시 ‘공산군의 무력 침략을 배제하는 데 필요한 원조를 한국에 보낼 것을 모든 유엔가입국에 권고하자’는 미국 대표의 제안을 7대 1로 가결했다. 이에 미국은 28일 트루먼 대통령의 명령으로 맥아더 전투사령부를 한국에 설치하고 해군과 공군을 우선 한국 전선에 파견했다. 뒤이어 29일에 영국과 네덜란드의 해군이 출동하고 30일까지 총 32개국이 한국을 원조하기로 결의했다. 7월 7일 유엔 안전보장이사회는 영국과 프랑스의 공동 제안에 의해 ‘한국 출전 유엔군의 총사령부 설치 및 유엔기(旗) 사용’을 7대 0, 보류3(인도 · 이집트 · 유고)으로 가결, 그 관할권(管轄權)을 미국에 위임하는 동시에 미국으로 하여금 유엔군 총사령부 보고를 유엔에 제출케 하였다. 이때까지 소련은 그해 1월 13일 이래 중국 대표권 문제로 유엔 안전보장이사회에 참석을 거부하면서 다만 국외자의 입장에 서서 유엔군의 한국 파견 문제를 비난해 왔으나 자유를 사랑하는 세계 다수 국가의 ‘고귀한 집단적 양심의 표현(프랑스 대표 발언)’ 앞에 여지없이 패배당하고 할 수 없이 27일자로 유엔에 재참석할 것을 통고해 오기에 이르렀다. 유엔의 이와 같은 결의는 세계 역사상 국제정의(國際正義)에 입각한 최초의 유엔군을 탄생시킨 것으로서 국제평화의 수호를 위한 획기적인 거사였다. 7월 7일의 유엔 결의에 따라 미국은 마침내 일본 도쿄에 유엔군총사령부를 설치하고 맥아더 장군을 총사령관에 임명, 7월 14일 유엔기가 맥아더 장군에게 전달되고, 이 날 이승만 대통령은 한국군을 유엔군 총사령관 지휘 하에 편입시키겠다는 공식서한을 발송하자 맥아더 장군은 이를 즉히 응낙하여, 공산 침략군에 대항하여 전투태세는 완전 통일, 정비되었다.[112] 한편 한국군은 6월 30일자로 삼군 총참모장 채병덕(蔡秉德)소장을 예비군 사령관으로 전임시키고, 새로 정일권(丁一權) 준장이 총참모장이 되어 한강 이남 방어선을 재정비했으나 경부선 가도를 따라 전차사단을 앞세우고 돌진하는 적 주력부대에게 수원을 빼앗기고 육군본부가 다시 남하했다. 7월 5일에는 유엔 결의에 따라 우선적으로 급파된 미 제24사단 21연대의 제1대대가 1개 포병대와 함께 오산(烏山) 남방에서 최초로 공산군을 맞아 싸웠으나 33대의 전차를 앞세우고 들어오는 적의 대부대에 완전 포위되어 많은 전사자를 내고 포위망을 탈출, 후퇴했다. 유엔군이 치른 최초의 전투가 이렇게 무참한 패배로 돌아가자 미 제24사단 전병력은 다시 금강 남안에 방어선을 구축했으나 7월 15일 밤 적은 금강을 건너 진격해 왔으며 20일 아침에는 대전 시내에 돌입, 3개 사단의 병력으로 집중공격을 가해 왔다. 여기서 미 제24사단장 딘 소장은 몸소 적 전차에 수류탄을 던지며 용전하다가 행방불명이 되었다.[113] 7월 4일경, 주북한 소련 대사 스티코프가 김일성, 박헌영과 면담했다. 여기서, 김일성은 미군 상륙작전이 예상되므로 이에 대비하기 위해 무기와 탄약보급을 늘릴 필요가 있고 바실리예프 수석군사고문을 단장을 한 장교단을 전선사령부와 함께 서울에 상주하도록 허가를 요청하였다.[114] UN의 남침 비난 대한민국 정부는 전쟁이 일어나자 주미 한국대사 장면과 서기관 한표욱에게 긴급 훈령을 내려 미국 국무부에 사태의 긴급성을 알렸고, 6월 26일 주미한국대사 장면은 백악관으로 미국 대통령 트루먼을 방문, 미군의 한국 파병을 요청하였다. 미국은 유엔 안보리를 열어 한국 문제를 건의했다. 이에 따라 유엔 안전보장이사회는 현지시각 6월 25일 14시에 소집되었고, 미국의 제안을 받아들여 "조선인민군의 즉각적인 전투 행위 중지와 38도선 이북으로의 철수"를 요청하는 결의안을 9대 0으로 가결하였다.[115] ‎ 같은 날 주미한국대사 장면은 미국 상, 하원의원들을 찾아다니며 한국에 파병해줄 것을 호소하였고, 결국 미국을 비롯하여 영국, 프랑스, 콜롬비아, 터키 등 16개의 회원국이 유엔군을 조직하여 한국전에 참전하기에 이르렀다. 미국을 비롯한 국제 연합은 대한민국 영토에서 북한군을 철수하라는 결의를 북한 측에 통고했으나, 이에 응하지 않아 6월 27일 유엔 안전보장이사회는 북한에 대해 대한민국 땅에서의 즉각 철수를 권고하였다. "회원국들에게 군사 공격을 격퇴하고, 그 지역의 국제 평화와 안전을 회복하는데 필요한 원조를 대한민국에 제공할 것"을 7대 1(기권2)로 결의했으며, 이 날 해리 S. 트루먼은 더글러스 맥아더에게 "대한민국에 대한 해군 및 공군의 지원을 즉각 개시하라"고 명령했다.[116] 맥아더는 6월 29일 하네다에서 비행기를 타고 수원으로 와서 한강방어선지역을 시찰하고 워싱턴에 지상군 투입을 요청하였다.[117] 세계교회협의회의 남침 비난 세계교회협의회(WCC)는 1950년 6월 25일 북한이 남침하여 한국전쟁을 일으키자, 이를 침략전쟁으로 규정하여, 북한이 한반도 남쪽에서 물러날 것을 요구했다. UN의 참전 결의 7월 1일 영국과 프랑스는 “유엔군사령부의 설치와 유엔 회원국들의 무력 원조를 미국 정부의 단일 지휘 아래 둔다”는 공동결의안을 유엔 안보리에 제출했다. 이 결의안은 7월 7일 7대1(기권3)로 가결되었다. 이에 따라 미국을 비롯하여 오스트레일리아 · 벨기에 · 캐나다 · 콜롬비아 · 프랑스 · 그리스 왕국 · 에티오피아 제국 · 룩셈부르크 · 네덜란드 · 뉴질랜드 · 필리핀 · 태국 · 터키 · 영국 · 남아프리카 연방 등 16개국 군대로 유엔군이 편성되었다.[118] 프랑스에서는 프랑스군의 전설로 불리는 명장 몽클라르 장군이 한국전쟁에 참전하기 위해 자신의 계급을 스스로 중장에서 중령으로 강등시키고 대대장의 직함으로 프랑스 군을 이끌고 미군에 예속되어 참전하였으며 터키군의 영웅 타흐신 야즈즈 장군 역시 2개 여단 병력을 이끌고 참전했다. 콜롬비아의 게릴라 용병부대가, 에티오피아의 경우 황제의 특명에 의해 아프리카 원주민 병력과 정규군과 황제 친위대가, 뉴질랜드의 마오리족이 대한민국을 도와주기 위해 참전했다. 이들 중 총을 미처 준비하지 못한 이들은 본국에서 창과 화살을 준비해오기도 했으며 미군에서 총을 지급해주기도 했다. 미국의 참전 미국은 제2차 세계 대전 참전 시에 의회가 선전포고를 결의한 것과는 달리, 한국 전쟁에 있어서는 해리 S. 트루먼 대통령의 해외파병권에 의하여 참전을 결정했다.[119] 트루먼이 미 극동군사령관 더글러스 맥아더에게 지상군 투입과 38선 이북의 군사 목표를 폭격할 수 있는 권한을 부여함(6월 30일)에 따라, 맥아더는 주일 미 제8군 사령관 월턴 워커 중장에게 “제24사단을 한국으로 이동시키라.”라는 명령을 하달(6월 30일)하였다. 이에 따라 미국 육군 주일 미 제8군제24사단 21연대 제1대대가 부산에 상륙했다.(7월 1일) 이 부대는 대대장인 찰스 스미스 중령의 이름을 따서 스미스 부대로 알려졌다. 스미스 부대는 오산 북쪽 죽미령에서 조선인민군과 첫 교전을 하여 큰 피해를 입었다. (7월 5일, 오산 전투) [120] 스미스 부대의 무참한 패배로 미국 지상군의 전선 투입이라는 위세만으로 조선인민군의 남침이 중단되기를 바랐던 더글러스 맥아더나 윌리엄 F. 딘의 한가닥 기대는 산산조각 나고 말았다.[121] 나중에 더글러스 맥아더의 뒤를 이어 유엔군을 지휘하게 되는 매슈 리지웨이는 그의 회고록에서 맥아더는 침공군의 세력을 잘못 판단했으며 인민군 10개 정예사단 앞에 1개 대대를 투입한 것은 맥아더의 지나친 오만이라고 지적했다. 그러나 맥아더는 스미스 부대의 참패를 성공이라고 자평했다. 미 지상군 참전에 예기치 않던 인민군이 미군 참전을 직접 목격하고 소련 전법에 따라 일단 전선을 재정비하면서 미군은 10일을 벌었다는 것이다.[122] 이에 앞서 제24사단의 제2진인 34연대가 대전으로 진출하였다(7월 4일 저녁). 오산 전투와 같은 날(7월 5일_, 평택 부근에서도 제34연대의 일부가 북한군과의 교전으로 총격제일성을 신호로 한 이래로 국도를 선혈로 물들이는 치열한 각축전이 시작되었다. 그리하여 제21연대와 더불어 천안-전의-조치원을 연하는 선을 중심으로 일진일퇴케 된 결과, 7월 12일에 마침내 금강 남안쪽으로 물러서게 되었다.(평택-안성 전투) 스미스 부대의 패전 이후, 미군은 윌리엄 F. 딘 소장이 이끄는 육군 24사단을 대전에 투입했다. 딘 소장은 대전에서 적의 선봉을 꺾고, 한강까지 북상하여 방어선을 구축하겠다고 장담했으나, 미 육군 24사단도 T-34에 대적할 화기가 없었다. 대전을 공격하는 조선인민군은 군인들의 숫자도 많았고, 사기가 높아 T-34를 앞세워 미 육군 24사단을 공격했다. 계속된 인민군의 공격에 상당한 손실을 내던 대전의 미 육군 24사단은 마침내 7월 20일 패주하고 말았다. 사방에서는 압도적인 숫자의 조선인민군이 밀려왔고, 지휘계통이 무너진 가운데 미 육군 24사단은 무질서하게 후퇴했다. 제24사단장인 윌리엄 F. 딘 소장은 함께 후퇴하던 부상병에게 먹일 물을 구하던 중 낭떠러지에서 실족하여 길을 잃었다가 인민군에 의해 포로로 붙잡혔다. 한편, 대한민국은 대전을 빼앗기고 난 다음에 대구를 거쳐 부산을 임시수도로 정했다. 대한민국 정부의 대응 한때 이승만은 일본 야마구치현에 망명정부를 설치하는 방안도 세우고 있었다.[107] 정권 관리들은 한반도와 지리적으로 가까운 야마구치현에 망명정부 수립의사를 일본에 전달했으며, 일본 정부는 야마구치현 지사 다나카에게 6만여명을 수용할 시설 및 식량을 준비하라고 지시했다고 한다. 당시 다나카 지사는 현의 소학교를 망명정부 시설로 확보하는 방안과 일본 정부에 대해 특별 식량배급요청 여부를 검토하기도 했다.[107] 1950년 6월27일 이승만은 대통령과 내각으로 구성된 망명정부를 일본에 수립하는 방안을 주한 미국 대사에게 문의해 왔고, 이는 그대로 미 국무성에 보고되었다.[107] 한편, 미국은 방어선이 무너질 때 대한민국 정부와 군인 60만 명을 이동시켜 서사모아 제도 근처의 사바이섬이나 우폴루섬에 새로이 '신한국'을 창설한다는 계획을 수립하고 있었다고 한다.[123] 전쟁발발 15일밖에 지나지 않은 시점인 7월 10일, 장면은 "38선은 의미를 상실했으며 전한국의 해방과 통일은 필수적"이라고 주장하였다.[124] 7월 13일, 이승만은 미국 CBS와의 인터뷰에서 "조선인민군의 행동은 38선을 제거시켜 주었고, 38선에 의한 분단이 지속되는 한 한반도에서 평화와 질서는 결코 유지될 수 없다.",[125] "침략자를 격퇴하는 데 있어 한국군은 결코 38선에서 멈추지 않을 것이다"고 주장하였다.[126] 이승만의 이 언명은 미국을 크게 놀라게 하여 딘 애치슨으로 하여금 주한 미국대사 존 무초에게 그러한 언명을 모든 것을 다해 어떻게든 막으라는 전문을 화급히 치도록 했다. 미국은 38선에서 정지할 것이며, 조선인민군을 그렇게 하였듯이, 대한민국 국군을 그곳에서 막을 것이라는 미군의 성명도 발표되었다. 그러나 무초에 따르면, 그는 노 정객 이승만의 입을 막을 수 없었다. 그에 따르면, 한국민들은 전전부터 공산주의자들에 의한 국부의 몰락 이후 깊은 절망에 빠져들어 우리는 어떻게 공산주의자들을 저지할 것인가 걱정하고 있었다.[127] 장면과 이승만의 언명 속에서 대한민국의 리더십이 6월 25일의 침략을, 일방적으로 밀리고 있을 시점부터 이미 통일의 호기로 여기고 있었음을 알 수 있다.[128] 낙동강 방어전 섬네일|left|225px|낙동강 전선에서 미 육군 24사단 소속 M24 채피 전차와 전차병들 (1950년 8월 17일) 대전을 점령한 북한군은 다시 진로를 3분하여 일부는 서쪽으로 호남(湖南) 일대를 휩쓸고 마산으로 닿고, 일부는 경부선을 따라 대구로 향했으며, 또 일부는 동으로 포항에 육박했다. 유엔군은 총사령부하에 한국군까지 포함시켜 작전 계통을 통일하고 부대를 대폭 증강하여 낙동강 전선을 마지막 방어선으로 삼아 반격을 개시할 태세를 완료한 때였다. 8월 7일 유엔군은 마산지구에 미 제 25사단 · 34사단 기타 제5전투단 · 제3해병여단 등을 투입하여 부산을 목표로 육박하는 북한군에게 강력한 반격을 가하여 3일 동안에 60리를 진격, 한국군의 채병덕 소장이 전사한 하동지구를 탈환했다. 이것은 6월 25일 이후 유엔군이 가한 최초의 본격적 반격이었다. 8월 13일에는 동부전선 포항에 돌입한 북한군을 한국군 수도사단과 제3사단이 대항하여 북한군의 주공격 지점으로서 낙동강 도하작전을 위해 10여 일을 두고 4개 사단의 병력을 투입, 인해전술(人海戰術)로 몰려들었다. 이에 유엔군은 8월 16일 하루 사이에 B29 99대를 출동시켜 북한군의 집결지인 왜관(倭館)에다 도합 850톤에 달하는 수천개의 폭탄을 투하했으니 이것은 제2차 세계대전 후 최대의 폭격기록이다. 그러나 북한군은 굽히지 않고 18일에는 대구 북방 13마일 지점까지 육박했다. 이 날 정부는 대구에서 부산으로 후퇴하고 대구 시민에게는 소개령(疏開令)을 내렸다. 최후의 결전을 각오한 한국군 제1사단은 영국군 보병 제27여단의 지원을 받아가며 북방으로 4Km를 반격, 뒤이어 이 날 미 제 24사단과 해병사단의 응원 출동이 있어 23일까지는 대구 북방의 전세를 완전히 역전시켜 낙동강 이남 지역을 확보했다. 이 후 북한군은 대구를 피하여 동·서로 부대를 이동하더니, 최후의 결전인 제2차 협공(挾攻)작전을 기도했다. 서남지역 진주(晋州) 방면에 북한군의 4개 보병사단(4·6·7·9)과 1개 전차연대(105사단 16연대)가 집결하고, 동부전선 포항 북방에 역시 4개 보병사단(5·8·12·15)과 1개 전차연대(105)가 집결하여 9월 3일 12시를 기하여 동시에 유엔군을 공격해 왔다. 그러나 북한군은 이미 사기가 극도로 저하되고 전투력이 기진하였으며, 훈련도 되지 않은 신병들을 보충 병력으로 편성한 상태였다. 서남지역에서는 마산의 미 제2사단·25사단이 북한군의 계속되는 야습공격을 막아서 격퇴시켰으며, 동부전선에는 한국군 제2군단이 9월 10일 최강을 자랑하던 북한군 제15사단과 1개 포병연대를 영천(永川)지구에 몰아 포위하고 4,800여 명의 북한군을 사살, 수 많은 차량과 전차 무기 등을 빼앗아 완전 섬멸한 후 단번에 15km를 북진하여 적의 기세를 최종적으로 꺾어놓고 말았다. 당시 미8군 사령관이던 워커(Walker) 중장은 12일 담화를 발표하여 ‘한국 전선 최대의 위기는 지나갔다’고 말하였다. 이로써 북한군의 남침 공세는 결정적으로 꺾이고 유엔군의 북진이 있을 뿐이었다.[129] 대구 후퇴와 다부동 전투 8월까지 북한군은 대구까지 내려왔다. 그러나 낙동강 전선에서 국군과 미군의 강렬한 저항으로 교착상태에 빠졌고 치열한 교전이 계속되었다. 이때 대한민국 국군 제1사단장 백선엽은 다부동에서 인민군의 침공을 격퇴하고 8월 3일 유엔군은 마산-왜관-영덕을 잇는 낙동강 방어선을 쳤다. UN에서의 설득 작업 소비에트 연방과 중화인민공화국 측은 6.25 전쟁이 대한민국의 선제 공격으로 발발했다고 주장했다. 8월 1일, 안보 이사회의 8월 의장국이었던 소련 측 대표 말리크는 이사회에 출석했다.[130] 의장석에 앉은 소련 측 대표 말리크는 그 동안의 한국 사태에 대한 안보리의 모든 결의가 무효임을 선언하였다. 그는 “안보 이사회의 상임 이사국인 소련과, 또 상임 이사국으로서 당연히 참석해야 할 중공 대표가 없는 동안에 통과된 결의안은 하나도 인정할 수 없다”[130] 고 주장하였다. 대한민국 측 대표 단장 장면은 8월 유엔 안보리 회의에서도 옵서버 자격으로 자리 잡고 앉으려고 대기하고 있었다. 그러나 말리크는 끝내 장면의 착석을 거부했다.[130] 또한 말리크는 “6‧25 동란은 인민군의 남침에서 시작된 것이 아니고, 반대로 한국군의 북침”이라며 “미국이 한국군을 배후에서 조종했다”고 주장하였다.[130] 소련 측 대표의 이런 역선전을 미리 예상한 장면은 미국 측 대표 오스턴과 짜고 한국 전선에서 노획한 소련제 소총[130] 한 정을 증거물로 제시하고 반박하였다. 말리크는 “이번 싸움은 한국 사람끼리의 싸움이지 소련은 전혀 관련이 없다”며 “소련군은 이미 1947년에 완전히 북한에서 철수했고, 이번 동란에 소련에서는 총 한 자루 보내 준 일이 없다”고 단언했다. 미국 측 대표 오스틴은 장면이 한국 전선에서 가져온 ‘1950년 소련제’라는 철인이 찍힌 소총을 증거물로 제시하였고, 소련 측이 제시한 대한민국의 북침 주장과 소련의 불개입 주장은 논파당하였다. 장면 대표는 9월에 열린 UN 안보리 이사회에도 참석하는데, 9월 안보리 의장국은 영국이었다. 9월 1일, 글랜드윈 접 영국 측 대표가 안보 이사회의 사회를 맡자 장면은 착석과 발언권을 달라고 미리 요구했다. 의장은 “당사국인 대한민국을 대표하는 장 대사에게 착석을 허한다”고 선언하[131] 여 장면 대표는 무난히 착석하였다. 의장으로부터 발언권을 얻은 장면 대표는 “그 동안 갖은 모욕을 당하면서도 나는 할 말을 못하고 참아 왔다”고 말문을 열어 소련을 공박하였다.[131] 소련 대표 말리크는 “규칙 발언!”이라며 그의 발언을 제지하려 들었다. 이어 말리크는 그에게 “도대체 저 자가 누군데 무슨 자격으로 저 자리에 감히 앉아서 발언을 하는 것이냐?”며 “저 자는 이승만 도당의 괴뢰”라고 마구 욕설을 퍼부었다. 장면은 말리크의 욕설에 대해 취소하라고 항변하였다.[131] 그는 약 40여 분간 공산권의 “대한민국의 북침” 주장과 “한국민들끼리의 내란”이라는 주장을 반박하는 연설을 했고, 이는 국제사회에 생방송으로 중계되었다. UN군의 총반격 유엔군이 육전(陸戰)에서 전과(戰果)를 올리기까지는 공군의 지원폭격(支援爆擊)이 크게 주효하였으니 유엔 공군은 이미 개전(開戰) 20일 만에 제공권(制空權)을 장악, B29, B26 등 중폭격기는 적 후방의 교통로를 파괴하는 한편 평양·진남포·함흥·성진·청진·나남 등지의 군수품 공장을 완전히 파괴했다. 세이버 제트기·F51 전투기·영국기·호주기(濠洲機) 등이 전선을 주 공격목표로 삼고 각 방면으로 공습작전을 전개하였다. 한편 해군도 개전 직후부터 제해권을 장악하였으나 지상작전이 후퇴를 거듭하므로 큰 활약을 못 하고 있던 중, 낙동강 전선에서 육군의 반격이 개시되자 전격적 북상을 기도하는 맥아더 유엔군 총사령관의 명령에 의해 9월 13일 인천 상륙작전이 개시되었다. 이 작전의 해군 사령관은 미 해군 소장 도일(Doyle)로서, 동원된 군함은 한국 15척, 미국 226척, 영국 12척, 캐나다 3척, 오스트레일리아 2척, 뉴질랜드 2척, 프랑스 1척, 도합 261척이었다. 13일부터 2일 간에 걸쳐 맹렬한 함포 사격을 가한 후 15일 새벽 마침내 유엔군과 국군 해병대가 맥아더 장군 지휘로 인천에 상륙, 서울을 향해 진격했다. 김일성은 유엔군의 인천상륙이 있자 소위 민족보위상(民族保衛相)인 최용건(崔鏞健)을 서울 방위사령관으로 임명하고 약 2만의 병력으로 최후 저항을 시도했으나 20일에 유엔군 수색대는 이미 한강을 건너 서울에 침투했고, 23일에는 한국군해병대와 미 제1해병사단이 서울 서북방의 안산(鞍山)을 점령하고 다음 날 마포로 도하(渡河)하여 시내로 돌입했으며, 25일에는 관악산 방면으로부터 한국군 제17연대와 미 제7사단이 한강을 도하하여 남방으로부터 시내로 돌입, 협공으로 맹격을 가했다. 북한군은 결사적 항거로 시가전을 기도하였으나 병력의 대부분이 섬멸되어 서울에서 퇴각하니, 9월 28일 역사적인 서울 탈환이 이루어져 중앙청 첨탑에 다시 태극기가 올랐다.이 서울 탈환작전은 남한지역 전투의 최종적 결판이 되었으니, 서울을 완전 탈환한 유엔군은 다시 수원 방면으로 남하하여 적의 배후를 찔렀으며, 중부와 동부전선에서도 무제한 북진공세를 취하니 30일에 벌써 국군 제30사단은 동해안을 전격적으로 북상하여 38선 접경 인악리(仁岳里)에 이르렀다. 이에 38선 이남의 공산군은 사실상 퇴로(退路) 마저 끊긴 채 완전히 마비상태에 빠졌다. 9월 30일 유엔군 총사령관 맥아더 장군은 북한 공산군 총사령관 김일성에게 항복 권고문을 보냈으나 김일성은 이를 거부하고 다만 남한지역에 있는 공산군의 전면 퇴각만을 명령했다. 따라서 같은 날 유엔군 사령부는 휘하 전장병에게 38선을 돌파하여 북진할 것을 명령했고, 북한군 부대들은 태백산맥(太白山脈)을 유일의 퇴로로 이용하여 후퇴했으며 나머지 일부는 지리산 · 대덕산·회문산 일대에 포위된 채 유격전을 기도하게 되었다. 10월 1일 오전 11시 45분 국군 제3사단은 이종찬(李鍾贊) 대령 지휘하에 최초로 38선을 넘어 북진을 개시했으며 뒤이어 수도사단이 인제(麟蹄)를 거쳐 북상하여 10월 10일 3사단과 함께 원산(元山)시내와 명사십리(明沙十里) 비행장을 완전 점령했다. 중부전선에서는 국군 제7사단과 8사단이 화천(華川)·김화(金化)를 거쳐 북상, 18일에는 서부전선으로 북상한 미 제1군단과 만나 평양 남방 근교에 육박하고 19일 한국군 제1사단을 선두로 하여 평양을 완전 점령했다. 당시 평양을 지키고 있던 적군의 최인(崔仁) 중장은 신병으로 보충된 약 2만의 병력으로 방어태세를 취했으나 대패하여 청천강(淸川江) 이북으로 도주했다. 한편 서부전선에서는 10월 20일에 청천강 이남 숙천(肅川) 일대에 미 제11공정사단(空挺師團)의 약 4천명이 낙하산을 타고 내려 적의 후방을 공격하였으며, 국군 제6사단이 미 제24사단과 영국 여단의 서해안 진격과 보조를 같이하여 덕천(德川)·희천(熙川) 등지를 거쳐 서북 국경의 중앙지점인 초산(楚山)으로 진격, 26일 오후 5시 50분 6사단 제7연대 수색대가 압록강에 이르렀다. 11월 21일에는 중부로 진격한 국군 제7사단의 일부가 중부국경 혜산진(惠山鎭)에 도달했고, 동부전선의 수도사단과 3사단은 원산에서 다시 북진하여 10월 17일에 함흥, 22일에 북청(北靑), 28일에 성진(城津)을 점령했으며, 여기서 제3사단은 길주(吉州)를 거쳐 백두산(白頭山)을 향해 합수(合水)로 진격하고 11월 25일 수도사단은 함경북도 도청 소재지 청진(淸津)에 돌입했다. 이로써 국토의 전역이 거의 수복되고 통일이 목전에 다달았다.[132] 인천 상륙 작전 작전의 제1단계는 월미도의 점령으로 시작되었다. 1950년 9월 15일 새벽 5시 시작된 공격 준비 사격에 이어 미 제5해병연대 3대대가 전차 9대를 앞세우고 월미도 전면에 상륙하였다. 월미도는 2시간 만에 완전히 미군에 의해 장악되었다. 미군은 부상 7명의 경미한 피해를 입었으며, 인민군은 108명이 전사하고 106명이 포로로 잡혔다. 이어 제2단계로 국군 제17연대, 미군 제7사단, 미국 1 해병사단이 주도한 인천반도 공격이 이어졌다. 인민군 제18사단과 인천 경비병력의 틈새를 비집고 들어간 미군 제1해병사단과 국군 해병 제1연대는 인민군의 주력이 규합할 시간을 성공적으로 빼앗아버리며 인천 장악에 성공하였다. 서울 수복 그 후 서울을 빼앗긴 지 3개월 만인 9월 28일에 서울을 되찾았다. 한국군은 이어서, 달아나는 인민군을 뒤쫓아 38선을 돌파하여 10월 10일에는 원산을, 10월 19일에는 평양을 점령했다. 이어, 10월 26일에는 서부는 청천강 북부와 압록강의 초산에 이르렀고, 중부는 장진호까지 진격했으며, 동부는 압록강의 혜산진까지 진격했다. 또한 11월에는 두만강 일대까지 진격하였다. 한편, 김일성은 정부와 인민군을 미리 10월 9일에 북쪽으로 거의 모두 철수시킨 다음에 10월 12일부터 평양에서 철수했다. 북한, 중공의 반격 준비 한편, 조선민주주의인민공화국에서는 9월 30일경, 스티코프를 면담한 자리에서 김일성은 전황이 불리하기 때문에 소련의 원조를 요청하는 다음과 같은 내용의 편지를 보낼 의향임을 밝혔다.: “적군이 38선을 넘어 이북을 침공할 때에는 소련군의 출동이 절대 필요하다. 만일 그것이 불가능할 때에는 중국과 기타 공산주의국가들이 국제의용군을 조직해 출동하도록 원조해 주기 바란다.” [133] 10월 1일, 스탈린은 베이징주재 소련대사 로신에게 전문을 보내 다음 내용을 마오쩌둥이나 저우언라이에게 지급 전달하도록 지시하였다.: “중국의용군을 보낼 수 있다면 빨리 5~6개 사단이라도 38선에 진출시켜야 할 것임.” [134] 10 월 3일, 마오는 이렇게 회답했다.: “처음에 우리는 적군이 38선을 넘을 시점에 중국 의용군 수개사단을 투입할 생각이었으나 지금은 당분간 지켜보는 것이 좋겠다고 생각된다. 북한은 유격전쟁으로 이행하면 될 것이다. 필요하다면 귀하의 휴양지에 저우언라이와 린뱌오를 보내도록 하겠다.” 이에 대한 주중 소련대사 로신의 견해는 이러했다: “마오의 이 회답은 조선문제에 관한 중국의 태도가 바뀌었음을 보여주고 있음. 태도 변경의 원인은 아직 불명하다.”[135] 김일성은 주북한 소련 대사 스티코프를 통해, 스탈린에게 북한이 어려움에 봉착하였음을 이유로 원조와 도움을 요청하였다. 김일성은 미군이 한반도 전체를 점령하여 극동에서의 전략기지를 만들 의향인 것 같다고 밝혔다.[136] 11월 20일, 스탈린은 스티코프에게 비행사 양성에 관한 김일성의 요청을 받아들일 것임을 통보토록 지시하였다.[137] 그리고, 11월 28일, 소련 각료회의는 소련 민간대학에 유학중인 북한 학생 2백명을 12월 5일까지 만주로 보내기로 결정하였다.[138] 중공군 침략과 재반격 작전 북한 공산군이 거의 섬멸 상태에 이르자 중공은 아무런 통고도 없이 한국전선에 병력을 투입하기 시작했다. 중공군은 4개군 약 50만의 병력으로 고원지대를 타고 몰려 내려왔다. 11월 24일 맥아더 장군이 직접 지휘에 나서 총공격을 시도했으나 실패로 돌아가고 29일까지 서부전선의 유엔군은 청천강 이남으로 후퇴하고 12월 1일부터는 동부전선에서도 철퇴를 개시했다. 12월 4일 맥아더 장군은 ‘중공군 백만이 북한에 투입되었으며, 새로운 전쟁이 시작되었다’고 발표했다. 이날 유엔군은 평양에서 완전 철수했고, 12월 23일 워커 중장이 일선 시찰 중 자동차 사고로 사망, 후임으로 릿지웨이 중장이 미 제8군 사령관에 취임했다. 12월 14일부터 24일 사이에는 동부전선의 아군 12만과 피난민 10만이 흥남에 모여 해상으로 철수했다. 이 흥남부두 철수작전을 방해하려고 몰려들다가 유엔군의 공습과 포격에 섬멸된 중공군 병력은 3개 사단에 달했다. 중공군의 유일한 전략은 인해전술(人海戰術)이었다. 중공군이 일선을 담당하는 동안 북한 공산군도 5개 군단의 병력을 정비하여 다시 일선에 나타나 12월 말일까지 38선에 집결한 병력은 중공군 약 17만, 북한 공산군 약 6만 총 23만으로, 이날 밤 자정을 기해 일제히 38선을 넘어섰다. 1월 3일 영국군이 의정부에서 격전 끝에 철수했고, 1월 4일 서울이 두 번째로 적의 수중에 넘어갔다. 1월 7일에는 수원이 함락되고, 중공군과 북한군은 계속 남진했으나 유엔군도 이때는 이미 병력과 장비를 정비하여 반격할 태세를 갖추었다. 반면에 중공군과 북한군은 식량부족과 동상(凍傷)에 시달려 제10사단의 일부만이 태백산맥을 타고 경북 보현산(普賢山)까지 내려가고 다른 부대들은 진격이 부진했다. 1월 9일 유엔군은 비로소 재반격을 개시했으니 당시의 전선을 그려 보면 서쪽으로부터 오산(烏山)-장호원(長湖院)-제천(堤川)-영월(寧越)-삼척(三陟)을 연결하는 선이 된다. 이날 미 제2사단은 프랑스군과 네덜란드군을 포함한 병력으로 중공군에 대항하여 원주에서 열전 끝에 적을 격퇴시켰으며, 1월 15일 미 육군 참모총장 코린즈 장군이 내한, ‘중공군을 과대평가할 게 없다’라는 성명을 발표하자 당일로 유엔군은 오산을 탈환했고, 1월 28일 중부전선의 횡성(橫城)이 탈환되었다. 아군의 반격이 개시된 이후 2월 2일에 전사한 북한공산군 전선사령관 김책(金策)을 비롯해 10여 만의 전사자를 낸 적군은 할 수 없이 2월 7일부터 전면 퇴각을 개시했다. 그러나 이번의 반격 북진은 9·28 수복 때처럼 용이한 것은 아니었다. 적은 전 전선에 견고한 참호를 구축하고 있었으므로 일일이 일진일퇴를 거듭한 끝에 겨우 진격이 가능했다. 이리하여 아군은 3월 2일에 비로소 한강을 넘어섰고, 14일에 국군 제1사단이 다시 서울에 진주할 수 있었다. 3월 24일 맥아더 장군은 38선 월경을 개시했고 동부전선은 4월 5일에 소양강을 건너 38선 이북의 수개 고지를 점령했다. 만주를 폭격하여 중공군의 기동을 분쇄하고 한반도의 완전 통일을 주장한 맥아더 장군이 4월 11일 유엔군 총사령관직을 퇴임하고 릿지웨이 장군이 신임 사령관으로 부임했다. 이때 적은 소위 춘계대공세를 취하여 4월 23일 김화 남방의 아군 방위선을 집중적으로 돌파하여 28일에 춘천, 30일에 서울 북방 우이동까지 육박하였으나 결국 격퇴되고, 5월 16일 제2차 공세로 인제 지구에 남침하였으나 동원병력 11만 중 5만여 명의 살상자를 내고 6일 만에 격퇴되었다. 아군은 서부전선에서 6월 3일 연천(連川)지구로 진격하고, 중부전선에서는 6월 6일에 처음으로 평강(平康)에 대치하여 철(鐵)의 삼각지대(三角紙地帶)를 이루는 철원과 김화를 점령했고, 동부는 5월 30일에 고성(高城)까지 올라가 있었다.[139] 중화인민공화국의 참전과 1.4 후퇴 대한민국 국군 및 UN군에 의한 무력 통일을 눈 앞에 두었을 때 북한의 김일성은 불안하여 중화인민공화국의 마오쩌둥을 만났다. 그리고 중화인민공화국의 마오쩌둥은 미국이 북한을 이기면 머지않아 바로 중화인민공화국도 공격할 것이고, 미국이 중화인민공화국을 공격하기 시작하면, 타이완에서도 중화민국 주도의 중국 통일을 위해, 쳐들어올 거라는 추측으로 인해 결국, 마오쩌둥은 한반도에서 미국과 싸워서 중화인민공화국, 조선민주주의인민공화국 등의 공산주의 혁명 정신을 지켜야 되는 목표를 삼았었다. 그래서 중화인민공화국의 중국인민지원군이 사단급의 병력으로 전쟁에 개입하여 반격해 왔다. 당시 중화인민공화국은 내전이 갓 끝난 상황으로, 대부분의 인민이 극심한 빈곤에 시달리던 시기였으므로 참전자가 매우 많았다. 그리고 중화인민공화국이 개입할 당시, 소련이 중국에 적은 양이나마 무기를 보내줬고, 소련군이 몰고 있는 전투기들도 중공 마크를 달고 공격하기도 하였다. 대부분의 기록에 의하면, 병력을 대부분을 차지하는 보병을 바탕으로 중국 인민해방군이 휴이대첩전로 공격해왔다. 중국 인민해방군은 미군의 압도적인 화력에 노출되지 않기 위해 주로 야간 이동을 하고, 요란한 악기 소리를 동원해 어둠을 틈 타 기습하는 등 지형지물을 정교하게 이용한 공격을 감행했다. 이러한 예상치 못한 반격에 한국군과 유엔군은 38도선 이북에서의 대대적인 철수를 계획하였다. 이후 대한민국은 12월 4일에 평양철수를 하고 이어 북한은 12월 6일에 수도 평양을 되찾았다. 한편, 12월 9일부터는 UN군이 원산을 철수하였고, 12월 14일부터 24일 사이에 동부 전선의 한국군 12만 명과 피난민 10만 명이 흥남 부두에서 해상으로 철수했고, 1월 4일에는 서울을 다시 내주었다. 1월 7일에는 수원이 함락되었다. 한국군 국민방위군 9만명이 간부의 횡령에 의해서 아사했다.[140] 중국 인민해방군은 계속 남진했으나, 한국군은 이미 병력과 장비를 정비하여 반격 태세를 갖추었다. 유엔군과 한국군은 북쪽 땅인 원산 등 기타 지역에 폭격을 가했다. 1월 12일 일본군의 참전설이 나오자 이승만은 이에 대해 강력히 반대하였다. 2월 이승만은 38선은 조선인민군의 남침으로 이미 없어진 것이므로 북진 정지는 부당하다고 선언하였으며 2월 15일 한반도 통일을 전쟁 목표로 분명히 밝히고 미국에도 통보하였다. 중국 인민해방군은 10여만 명의 전사자를 내면서 퇴각하였고, 3월 2일에 한국군이 한강을 넘어서 14일에는 서울을 되찾았다. 3월 24일 이승만은 한국-만주 국경까지 진격하기 전에 휴전은 안 된다고 담화문을 발표하였다. 한편, 동부(강원도 쪽)에서 중국 인민해방군과 조선인민군이 강릉까지 밀고 내려오자, 유엔군은 이 전선을 지원 방어하였고, 좀 지나자, 유엔군은 전공격을 퍼붓기 시작했다. 결국, 중국 인민해방군, 조선 인민군이 뒤로 크게 밀려, 유엔군은 38선을 넘었고 유엔군은 방어선을 쳤다. 바로 이것이 지금의 휴전선이다. 하지만 38선 부근에서 일진일퇴를 거듭하며 전쟁은 오랫동안 계속되었고 소련이 전쟁에 부분적으로 참전하였다. 이제부터 한국전쟁은 국제전으로 바뀌기 시작하였다. 소련군의 참전 공식적으로는 한국전에 소련군은 참전하지 않은 것으로 알려져 있으나, 실제로는 7만여명이 참전한 것으로 밝혀졌고, 주력은 공군이었다. 참전 사실을 숨기기 위해 소련 공군기는 중공기처럼 도색을 바꾸고, 조종사들의 교신에도 러시아어 아닌 중국어를 쓰도록 강요받았다. 격추된 비행기 잔해가 미군 손에 들어가 참전 사실이 밝혀지는 것을 피하기 위해 작전 구역도 상당히 제한되었다. 소련 공군기들은 미국 공군기와 여러 차례 공중전을 벌였기 때문에 미국도 소련의 참전 사실을 잘 알고 있었지만, 대외적으로는 이를 비밀에 부쳤다. 소련의 참전 사실이 알려지면 미국내에서 확전의 여론이 대두될 것을 우려한 아이젠하워 대통령의 지시에 따라 비밀에 부쳤다 한다.[141] 소련은 공군 외에도 군사 고문단 850 여명을 한국전에 파견했는데, 이들은 참전 사실을 숨기기 위해 민간 복장을 하였으며, 이중 200 여명이 전사했다고 당시 고문단의 일원이었던 게오르기 플로트니코프(Georgy Kuzmich Plotnikov, 1924~?) 예비역 대령이 증언하였다.[142] 에티오피아의 참전 에티오피아는 하일레 셀라시에 1세 황제의 주도 하에 황제의 친위대를 포함하여 6,037명이 대한민국에 파견되어 123명이 전사하고 536명이 부상당했다.[143] 황제는 한국에서 전쟁이 일어났다는 뉴스가 전해지자 1950년 8월부터 파병 준비에 들어갔다. 당시 소련을 중심으로 각국에 사회주의자들이 사회주의 국가를 세우기 위해 기존 정부를 대상으로 직접적 간접적 행동을 취하고 있었고 에티오피아도 예외는 아니였다. 따라서 에티오피아는 공산주의에 대항하는 전쟁에 참여하여 미국과 서유럽, 일본을 중심축으로 하는 대공산주의 진영에 참여하고 싶어 했다. 셀라시에 황제에게 출국 신고를 마친 칵뉴 부대는 마침내 다음 날 오전 9시 아디스아바바 역에서 홍해의 지부티 항구를 향해 출발했다. 수많은 시민과 정부 고관들이 나와 부대원들을 환송했다. 에티오피아 참전용사들은 1951년 4월 13일 아디스아바바 궁정에서 출국 신고식을 한 뒤 한국으로 떠났다. 지부티 항구에는 미군 수송선 제너럴 매크리아 호가 대기하고 있었다. 4월 16일 밤 칵뉴 부대원이 모두 승선하자 미군의 수송선은 닻을 올렸다.[144] 제한전선의 격동 공산측은 결국 전세가 유리하지 않음을 알아차리고 6월 23일 소련의 유엔 대사 마리크(Marik)로 하여금 한국전쟁의 정전을 제의해 오고 미국은 이에 호응함으로써 7월 8일 개성에서 정전회담 예비회담이 개최되고 10월 25일 회담장소를 판문점(板門店)으로 옮겨 회담을 진행했다. 11월 28일에는 당시 전선을 임시 휴전선으로 채택하게 되어 한때 전투가 소강상태에 들어갔으나 치열한 선전전을 수반하면서 여전히 전투는 계속되었다.한편 국군은 후방에서 9·28수복 때 지리산 일대의 산악으로 집결한 패잔(敗殘) 공비(共匪) 소탕작전을 개시했다. 국군 수도관과 제7사단 및 전투경찰대 5개 연대는 이해 12월 2일부터 이듬해 3월 13일까지 4차에 걸친 공격을 가해 사살 7,147명, 포로 6,883명, 귀순 172명의 전과를 올려 일단 전면적 소탕을 끝냈다. 이외에도 1952년 여름에는 거제도(巨濟島) 포로수용소에서 수차에 걸쳐 폭동이 일어난 5월 7일에는 포로대표와 담판을 하려던 수용소 소장 돗드 준장(准將)이 포로들에게 납치되는 등 소란이 일어났으나 6월 말경에는 완전히 질서를 회복했다 [145] 1951년 7월 휴전회담이 개시된 후부터 한국전쟁은 세계 전사상 처음보는 소위 제한공격(制限攻擊)이라는 전법을 채택하게 되었으니, 당사국인 한국의 반대에도 불구하고, 공산군과 유엔군은 함께 휴전의 성립을 희망하여 서로 관망하는 태도를 취하고 있었기 때문이다. 그러나 이 전투는 다만 진격을 감행하지 않을 뿐이지 거의 고정된 전선에서의 근거리 고지 쟁탈전은 치열하였으니, 한 능선(稜線)·한 고지에서 퇴각과 탈환을 20여 회 이상 거듭하는 게 보통이었다. 1952년 8월부터 공산군은 후방의 병력과 장비를 보강하여 8월 5일 국군 수도사단이 지키는 김화 등 북방의 수도고지에 공격하여 왔다. 전례없이 포격을 강화한 적은 1일 평균 2만 발을 발사하여 인해전술로 육박해 8월 10일까지 6일 만에 7번이나 고지의 주인이 갈리었다. 이러한 싸움을 9월 28일까지 계속하여 아군은 고지를 확보하니 29일에는 개전 이래 최대의 포격으로 4만 8천 발을 수도사단 지구에 퍼붓고 다시 방향을 돌려 백마고지(白馬高地)에 공격해 왔다. 백마고지는 북한강 동쪽에 위치한 독립고지로서 철의 삼각지대 안의 교통로를 제압하는 전략상의 주요 고지다. 이 지대는 국군 제3사단·9사단 및 미 제2사단 등이 방어하고 있었는데, 10월 29일까지 1개월 사이에 25회 이상 고지의 주인이 바뀐 끝에 아군은 한걸음 진격하여 철마(鐵馬)고지까지 점령했으며, 이 동안의 접전은 주로 백병전이었다. 한편 수도고지와 백마고지 사이에 있는 저격능선(狙擊稜線)에서도 10월 초부터 맹렬한 적의 공격을 받았는데, 이 능선은 철의 삼각지대 동측 요충으로 적의 주요 진지인 오성산(伍聖山)에 대치하는 지점이다. 이 지대는 국군 제2사단이 당하고 있었는데 4일 간 전투에 17회나 능선의 주인이 바뀌었으나 12월 21일 저격능선의 암석봉(岩石峰)에 공격해 오는 적을 네 번이나 격퇴시키자 평온상태로 들어갔다. 이리하여 1953년 1월로 들어가 적은 산발적으로 소극적인 공격을 해 왔다. 그러나 이 해 3월 5일 스탈린이 사망한 후 4월 6일, 5개월 만에 휴전회담이 재개되고 11일에는 상이포로 교환협정이 조인되니 벌써 휴전 경계선의 결정을 토의하게 되었다. 휴전협정이 결정적으로 성립될 단계에 이르자 적군은 5월 초순부터 전전선(全戰線)에 걸쳐 공세를 취해 왔다. 그리하여 5월 12일 중동부 전선에 약 4만 5천의 병력을 투입하고 12시간 동안에 11만 8천 발의 포격을 가해 약 3km 후퇴했으며, 동부전선 단장(斷腸)능선, 서부전선 연천(蓮川)지방도 심한 공격을 받았다. 7월 16일부터 아군은 총공격을 개시, 휴전을 앞두고 전략상의 요지들을 확보하려던 적의 공격을 격퇴시키고, 20일까지는 앞서 잃었던 지역의 대부분을 탈환했다. 드디어 1953년 7월 27일 오전 10시, 정전협정이 정식 조인됨으로써, 3년 1개월에 걸쳐 참담했던 한국전쟁은 종전이 아닌 휴전협정만이 조인되었고, 한반도에는 '제2의 38선'인 휴전선이 설정되어 민족분단의 비운을 또다시 맞이하게 되었다.[146] 대량살상무기 1952년 2월 중국의 마오쩌뚱은 소련의 스탈린에게 전문을 보내 미국이 항공기와 야포를 이용, 8차례에 걸쳐 세균무기를 사용했다고 주장했다.[147] 1952년 2월 22일, 북한 외무성은 미국이 한국에서 세균전을 펼치고 있다는 성명을 발표했다. 1952년 1월 28일부터 미군 비행기가 세균에 감염된 곤충을 대량으로 한반도 상공에 살포하고 있다면서 유엔 측에 강력하게 항의했다. 1952년 3월, 중국의 주은래 총리는 미군 비행기가 중국의 화북지역 및 동북부에서 세균전을 수행하고 있다고 발표하며 미국을 비난했다.[148] 당시 중국군은 북한군측에서 발병한 전염병과 관련해, 미군 조종사 전쟁포로들에게서 세균무기를 사용했다는 진술을 받아냈지만, 이들은 석방되어 미국으로 돌아온 다음에는 진술을 번복했다.[149] 영국의 생화학자인 조지프 니덤을 단장으로 하는 국제과학자협회 공식조사단이 이와 관련한 조사를 하여, 1952년 니덤 보고서를 작성했다. 미군 비행기가 투하한 생물무기 폭탄 사진 등 200여가지 증거자료가 첨부된 670 페이지 보고서로, 2015년 6월 최초로 원문이 공개되었다.[150] 2010년 3월 17일 알자지라 방송은 미국 국립문서보관소에서 입수한 미국 합동참모본부 명령서를 공개했다. 1951년 9월 21일에 작성된 이 문서에는 "작전 상황에서 특정 병원체의 효과를 알아보기 위해 대규모 현장 실험을 시작할 것"을 지시했다.[151] 맥아더 장군은 중국 만주지역에 핵공격을 가함으로써 중국 지원을 차단하고 전세를 역전시키려고 했다. 핵무기 26발을 1차로 북한과 만주에 투하하자고 주장했다.[152] 당시 트루먼 대통령도 한국전쟁에서의 핵무기 사용을 주장했다.[153] 휴전협정 이승만은 1951년 6월 9일 휴전의 결사반대를 선언하였고 6월 27일 소련의 휴전안을 거부하였다. 1951년 7월에 휴전 회담이 개시된 후 세계 전쟁 사상 처음 보는 제한 전쟁(휴전이 되면 각기 점령 지역에서 국경이 정해지는 조건으로 싸우는 전쟁)이 벌어졌다. 1951년 9월 20일 이승만은 휴전 수락의 전제조건으로 중국 인민지원군 철수, 조선민주주의인민공화국 무장해제, 유엔 감시 하 총선거를 요청하였다. 군사분계선 문제는 이미 1952년 1월 27일에 타결되었으며, 1952년 5월에 이르러선 포로 교환 문제를 제외하곤 거의 대부분 의제에 합의하였다. 한국 전쟁 중 2년 동안 이렇다 한 성과를 올리지 못하고 중화인민공화국의 개입으로 전선이 고착화하자, 중화인민공화국을 부담스러워한 미국은 현상유지 차원에서 휴전협정을 추진하였다. 소련이 부분적으로 참전하자, 세계 여러나라들은 한국 전쟁이 머지않아 냉전체제와 한국의 통일을 위한 제3차 세계대전이 일어날 거라는 가능성이 커질 거라고 생각했다. 그래서 유엔군과 중국 인민해방군은 얼른 이 한국전쟁을 중단하고, 휴전을 하기로 했었다. 미국은 소비에트 연방 및 중화인민공화국 측과 휴전을 논의한다. 1952년 3월 이승만은 분단 상태에서의 휴전은 한국에 대한 “사형선고”나 다름없다고 주장하며, “민족국가로 생존하기 위해 단독으로라도 계속해 싸워 나갈 것”이라고 강조했다.[154] 철저한 반공주의를 지향하였던 이승만은 북진을 고집하며 휴전에 협조하지 않았다. 유엔군과 한국군이 반격하였고 인민군을 압록강까지 북쪽으로 물리쳤을 때, 이승만은 한국을 분단시킬 여러 번의 휴전 제안에 동의하기를 거절하였고 이 때문에 연합국들로부터 인기를 잃게 되었다. 이승만은 유엔의 도움으로 통일된 한국의 지도자가 되기를 희망하였기에, 조선민주주의인민공화국 정부를 완전히 제거하는 데 방해가 되는 어떤 협정에도 반대하였다. 또한 그는 중화인민공화국에 대응하여 좀 더 강력한 방법이 사용되어야 한다고 주장하였고 미국이 폭격을 하는데 망설이는 것에 대해 화를 내곤 하였다. 그리고 또한, 1953년 3월 5일 스탈린의 죽음으로 휴전 회담은 새로운 국면을 맞게 되어, 1953년 3월 19일 소련 내각은 '한국 전쟁을 정치적으로 마감한다.'는 결정을 중화인민공화국과 북한에 통보하면서 부상포로의 우선 교환에 동의하도록 지시(또는 요청)했다.[155][156] 1953년 5월 30일 이승만은 아이젠하워에게 보낸 친서에서 다시 한미상호방위조약을 요구하였다.[157] 이승만은 휴전협정을 방해할 목적으로 수감된 포로 중 반공포로를 대규모로 석방했다.(1953년 6월 18일) 전격적인 반공포로 석방에 격분한 미국은 이승만을 제거할 작전을 계획한다. 주로 개성과 금강산에 이르는 곳에서 전투가 계속되다가 조선민주주의인민공화국이 소련을 통해 휴전을 제의하였고, 유엔군 측의 승인으로 휴전이 성립되었다. 1953년 7월 27일에 판문점에서 휴전협정이 조인됨으로써 3년 1개월 만에 한국 전쟁은 휴전으로 매듭이 지어졌으며, 현재까지 그 효력이 이어지고 있다. 휴전협정 이후 이승만 대통령은 다시 서울에 올라와서, 휴전협정 4조 60항은 협정 체결 후 3개월 안에 한반도 문제의 평화적 해결을 위한 고위급 관계국 정치회의를 개최할 것을 쌍방 정부에 건의했다. 그 직후인 1953년 8월 28일 제7차 유엔 총회는 유엔 총회 결의 제711호를 통해 휴전협정을 인준하고, 협정 4조60항이 건의한 대로 한반도 통일을 위한 정치회의가 개최되는 것을 환영한다고 선언했다.[158] 결과 대한민국을 비롯한 세계 대부분이 북한이 한반도 전체를 공산화하기 위한 차원에서 38도선 전역에 걸쳐서 대한민국에 대한 무력 침공을 감행하였다는 남침(남으로 침략함)설을 정설로 보는 가운데, 3년 1개월에 걸친 한국 전쟁은 한반도 전체를 폐허화했고, 참전한 외국의 병력에까지 극심한 해를 입었으며, 이때 사용된 폭탄의 수는 불분명하지만 1차 세계대전에 맞먹는다고도 하고 그렇지 않다고도 한다. 한국전쟁은 그밖에도 약 20만 명의 전쟁 미망인과 10여만 명이 넘는 전쟁 고아를 만들었으며 1천여만 명이 넘는 이산가족을 만들었다. 그리고, 45%에 이르는 공업 시설이 파괴되어 경제적, 사회적 암흑기를 초래했다.[159] 이번 한국 전쟁은 미국과 소련을 비롯해 UN과 의료진 그리고 중공군까지 참전하면서 제3차 세계 대전에 가까운 전쟁이었다. 소련의 통계에 따르면, 북한의 11.1%에 해당되는 113만 명의 인구가 전쟁을 통하여 사망하였고, 양측을 합하여 250만 명이 사망하였다. 80%의 산업시설과 공공시설과 교통시설이 파괴되었고, 정부 건물의 4분의 3이 파괴되거나 손상되었으며, 가옥의 절반이 파괴되거나 손상되었다. 한국전쟁은 핵무기를 제외한 당대 최신의 살상무기가 총동원된 새로운 전쟁이었다. 전쟁 중 미극동군은 폭탄 46만 톤, 네이팜탄 3만 2,357톤, 로켓탄 31만 3,600발, 연막 로켓탄 5만 5,797발, 기관총 1억 6,685만 3,100발을 쏟아 부었다. 한반도 전역이 갈기갈기 찢겼고, 그 안에 사는 생명체들이 무수히 살상되었다. 3년 동안 계속된 이 전쟁으로 수많은 사람들이 숨지거나 다치고, 대부분의 산업 시설들이 파괴되는 등 양국 모두가 큰 피해를 입었으며, 대한민국과 북한 간의 적대적 감정이 팽배하게 되어 한반도 분단이 더욱 완고해지면서, 현재까지도 휴전선에 의한 분단대치 상태를 유지하고 있다.[160] 휴전협정 이후의 충돌 휴전협정 이후 크고작은 국지 도발 및 무력 충돌이 여러 번 있었다. 1968년에는 북한에서 김신조를 앞세워 청와대 침투를 시도한 사건이 있었으며, 이 과정에서 많은 경찰과 민간인을 포함해 인명피해가 있었다. 2013년 10월 24일 평화문제연구소 창립 30주년 기념 국제학술회의에서 청샤오허(成曉河) 중국인민대학 교수에 의해 김일성은 1965년 제2차 한국 전쟁을 계획했지만 중국 공산당이 거부했다는 중화인민공화국 외교부의 기밀해제 문서(No.106-01480-07)가 공개되었다.[161] 1990년 이후에는 서해 북방한계선 부근에서 수차례의 해상 무력충돌이 일어났다. 1999년에는 연평도 부근에서 제1연평해전이 있었으며, 2002년 한일 월드컵 기간 사이에 비슷한 지점에서 제2연평해전이 발발하였다. 2007년 남북 정상 회담은 '종전'을 선언하는 문제를 추진하기 위해 서로 협력해 나가기로 하였으나, 이명박 행정부 이후 상황이 급변하여 북한의 핵실험 등으로 인한 지속적인 갈등으로 남북관계가 경색되었다. 2008년에는 금강산에서 대한민국의 관광객 1명이 피살되는 사건이 일어나 금강산 관광이 중단되었으며, 2009년에는 대청해전이 발발하였다. 2010년에는 천안함 피격 사건과 연평도 포격이 발생하였다. 2013년 3월 5일 북한의 3차 핵실험에 따른 UN의 대북 제재 추진과 한미 합동 군사훈련 키 리졸브에 반발해 북한은 인민군 최고사령부 대변인 성명을 통해 키 리졸브 훈련이 개시되면 휴전협정을 백지화할 것이라고 선언했으며 11일 훈련이 개시되자 정전협정의 백지화를 선언했다.[162] 그리고 2006년, 2009년, 2013년, 2016년에 잇따라 조선민주주의인민공화국의 4차례의 핵실험을 강행하였고, 2015년에는 서부 전선 포격사건이 일어났다. 또한 2016년에는 4차 핵실험인 최초의 수소탄 핵 실험까지 강행하면서 남북관계가 더욱 경색되었다. 1년 뒤인 2017년, 6차 핵실험을 진행하고, 미사일을 발사하여 상황을 더욱 악화시켰다. 전후 국가별 실태 대한민국 미국의 통계에 따르면, 60만 명이 전쟁 중에 사망하였고, 전체 참전국의 사망자를 모두 합하면 200만 명에 달한다고 한다. 한국의 사망자는 백여만 명이 넘으며 그중 85%는 민간인이다. 한국 전쟁으로 인해 한반도 전체가 폐허가 되었으며, 특히 일본이 만들어 놓은 북한 지역의 대규모 공업지역은 융단폭격을 당해 완전히 소실되었다. 한강의 다리는 모조리 끊어졌으며 수많은 전쟁고아가 양산되었다. 한국 전쟁을 인해 1000만명이상의 이산가족이 발생하였다. 전쟁을 통해, 대한민국은 미군의 주둔과 미국의 경제지원으로 군사적으로는 전후 공산세력에 의한 남침을 막고 경제적으로는 성장기반을 마련했다고 보나, 전쟁 이전부터 있었던 반공주의가 국가의 이념으로 굳어지게 되어, 이승만의 독재정권 유지에 활용하였다는 시각도 있다.[163] 한편 대한민국 정부에서는 서울특별시 용산구의 전쟁기념관을 비롯해 전국 16곳에 참전기념비, 참전기념관, 공원을 조성하여 각국 군의 참전과 순국을 기리고 있다. 조선민주주의인민공화국 전쟁 과정과 전쟁 이후에 김일성은 한국 전쟁의 책임을 박헌영, 김무정 등 자신의 정적들에게 전부 뒤집어씌우고 숙청하여 자신의 정적을 효과적으로 제거할 수 있게 됨으로써 '김일성 공산왕조체제'의 기반을 닦았다. 그리고 전쟁 기간 동안 점령지 주민에 대해 대규모 학살을 자행했으며, 이는 RG 153의 미군 전쟁범죄조사국(The War Crimes Branch) 문서들에서 드러났다. 공산주의적인 산업화 즉, 통제경제에 따른 산업화를 더욱 급속하게 추진할 수 있는 계기를 얻었으나 급진적인 단기정책들의 효과는 미비하여 조선민주주의인민공화국의 경제적인 상황이 1960년대 이후로 대한민국과의 비교에서 매우 악화되었다.[164] 일제강점기 당시 일본이 만들어 놓은 대규모 공업단지가 폭격으로 인해 완전히 소실되었으며 한국 전쟁 직전까지 대한민국보다 공업이 발전한 선진국이였던 조선민주주의인민공화국은 이러한 피해, 이후 족벌독재, 군사력 증강에만 집중하게 되어 1970년대에는 경제가 역전되어 대한민국보다 후진국이 되었다. 북한은 전후 복구를 위해 소비에트 연방으로부터 10억 루블을 지원받았으며, 중화인민공화국으로부터 8억 위안을 지원받았다.[165] 미국 미국은 한국 전쟁에 가장 많은 군사를 지원하였고, 윌리엄 F. 딘 장군을 비롯한 상당수의 미군들이 전쟁포로로 잡혔다. 또한 이 과정에서 총살된 미군의 숫자도 많았다고 한다. 약 54,000명의 사망자가 발생하였으며, 이는 베트남 전쟁 때보다는 약간 적은 수이지만 훨씬 짧은 시기에 발생하였다. 중화인민공화국 중화인민공화국은 공산주의 진영을 지키고 미국이 주도한 국제연합군에 패하지는 않았기 때문에 신생국가였음에도 불구하고 국제적으로 위상을 제고시켰다. 그리고 국제법상, 대한민국을 침략한 북한을 지원함으로써, 국제적으로 외면과 지탄을 받았고, 이는 한동안 같은 사상을 공유하는 소련과 관계가 밀접해지는 경향을 낳았다. 또한 이 전쟁 이후 중국의 경제는 피폐해져서 중국 공산당은 대약진 운동을 시작하게 되었다. UN군 UN군에는 미국 이외에 영국, 캐나다, 터키, 그리스 등이 소속되어 1만명 이상을 파병하였다. 터키군은 1만 4936명을 파병하였고, 724명이 전사하였다.[166] 전후 제기된 문제 전쟁범죄 조선인민군: 소위 인민재판 등의 조직적인 전시 민간인 학살, 서울대학교 부속병원 학살 사건, 함흥 학살 사건, 영광군 학살 사건, 303고지 학살, 대전교도소 학살 사건(상호간) 한국군: 한강 인도교 폭파, 거창 민간인 학살사건, 보도연맹 학살, 산청·함양 양민학살 사건, 국민방위군 사건, 대전교도소 학살 사건(상호간) 전쟁 중의 납북자, 포로 송환 문제 중복인원을 제외하고 납북사실이 확인된 납북자 수는 96,013명.[167] 으로 현재에도 생존하고 있는 납북자가 일부 있을 것으로 대한민국 정부는 추정하고 있으나, 북한은 이를 부인하고 있다. 또한 휴전 후 북한은 모든 유엔군 포로들을 송환했다고 주장하나 아직도 미송환 국군 포로가 존재하고 있으며 미군을 비롯한 유엔군 포로들도 전부 돌아오지 않은 것으로 추정된다. 미국의 한국 원조 미국은 한국이 일본으로부터 해방한 직후부터 1970년 5월까지 20년 동안 물자와 외화부족 문제를 무상으로 지원해 주었으며,[168] 특히 1950대말까지는 유일한 외자도입 창구로 한국 경제부흥에 미국의 한국 원조 정책이 가장 큰 기여를 해주었다.[169] 미국의 한국 무상원조는 약 44억 달러, 유상원조는 약 4억 달러에 달하여 한국 경제의 투자재원 마련, 국제수지 적자보전 및 경제성장에서 매우 중요한 역할을 했고 미국의 원조는 그 당시 가난했던 한국 정부 예산에 큰 도움이 되었다.[170] 갤러리 Morning Calm Weekly Newspaper Installation Management Command, U.S. Army 국사편찬위원회 전자사료관 중공군 개입으로 평양에서 철수하는 UN군을 따라 남하하기 위해 대동강 철교에 매달린 피난민들: 1950년 12월 3일 D. Helms 중사 촬영. 남하하기 위해 끊어진 대동강 철교를 오르는 피난민들. 1950년 12월 3일 D. Helms 중사 촬영. 6.25 전쟁 당시 대동강을 건너 남하하는 피난민들. 1950년 12월 3일의 사진. 강물은 얼어붙기 직전이고, 얼음조각이 떠다녔다. 중공군의 남하를 피해 얼음같이 찬 대동강을 맨발로 건너는 피난민들. 이들은 고향인 평양을 떠나 자유를 찾아 남쪽으로 내려가고 있다. 1950년 12월 3일 D. Helms 중사 촬영. 중공군의 남하를 피해 대동강을 건너 피난하는 피난민 행렬 가운데 가족을 찾고 있는 한국인 아동: 1950년 12월 3일 D. Helms 중사 촬영. 중공군의 개입으로 신발을 벗어들고 얼음 조각이 떠 다니는 대동강을 건너 남하하는 피난민들: 1950년 12월 13일 1950년 12월 19일 흥남 철수 당시 상륙함에 오르기 위해 늘어선 피난민들. 일부는 소달구지로 끌고온 하찮은 물품들을 어선에 싣고 있다. 1950년 12월 19일 흥남 철수를 위해 물에 뜨는 것은 무엇이 타려는 북한주민. 남한 상륙함의 갑판과 여러 어선에 가득찬 피난민 들. 1951년 1월 8일 강릉 외곽에서 폭설을 뚫고 남쪽을 향해 끝없이 이어지는 피난 행렬 서울에서 생포된 12살의 인민군 송종태 이등병과 미군 Desert B Knight 일병. 송 이병은 "Bugs Bunny"를 닮았다고 해서 "Bugs"라는 별명이 붙었다: 1951년 1월 14일 Angus J Walker 소령 촬영 기타 특수 위안대 한국전쟁때 특수 위안대가 설치되었다.[172] 채명신 장군의 증언에 의하면 한국군은 사기 진작을 위해 60여 명을 1개 중대로하는 위안부대를 서너 개 운용했다.[173] 기타 관우의 67대 후손이자 관평의 66대 후손인 관충금(關忠金)은 이 전쟁에 중공군의 자격으로 참전하여 국군과 유엔군 연합군과 전투를 벌였다. 직책은 일반 병졸이였다. 한국 전쟁을 소재로 한 작품 대한민국 영화 1961년 《5인의 해병》 1965년 《인천상륙작전》 2003년 《태극기 휘날리며》 2005년 《웰컴 투 동막골》 2010년 《포화 속으로》 2011년 《고지전》 2015년 《서부전선》 2016년 《인천상륙작전》 드라마 1975년 《전우》 1983년 《전우》 1991년 《여명의 눈동자》 2003년 《야인시대》 2006년 《서울 1945》 2010년 《전우》 2010년 《로드 넘버원》 게임 2015년 《6월 25일》 해외 영화 1957년 《전송가》 1970년 《매시》 1981년 《오, 인천》 2017년 《아일라》 드라마 1972년 《매시》 관련 서적 한성훈. 《가면권력》. 후마니타스. 2014년. ISBN978-89-6437-212-8 함께 보기 한국 전쟁의 무기 목록 한국 전쟁 전투 목록 정전 이후의 전투 및 국지도발 1·21 사태 - 김신조 무장공비 침투사건 제1연평해전 제2연평해전 - 최초에는 서해교전으로 명명되었다가 이후 제2연평해전으로 개명 대청해전 천안함 사태 연평도 포격 56함 피격침몰사건 해군방송선 피랍사건 해경경비정 제863호 피격사건 재일학도의용군 제1공화국 이승만 특수 위안대 북미평화협정 인천 상륙 작전 더글라스 맥아더 강계시 평양 철수 1·4 후퇴 인해전술 대한민국 국군 백인엽 신성모 신익희 원용덕 이범석 윌리엄 F. 딘 해리 트루먼 존 무초 이시영 망명정부 백선엽 김석원 김홍일 김일성 김종필 박헌영 리승엽 김신 장면 최용덕 한신 주한미군 9·28 수복 마오 쩌둥 이오시프 스탈린 중화인민지원군 조선인민군 KBS 특별기획 한국전쟁 제네바 합의 제네바 협정 6·25전쟁일 각주 외부 링크 2002.02.26 일요시사 2002년 3월 26일 323호" 분류:순직 사건 분류:1950년 분쟁 분류:1951년 분쟁 분류:1952년 분쟁 분류:1953년 분쟁 분류:아시아의 내전 분류:현대전 분류:전쟁사 분류:대한민국의 역사 * * * * * * * * * 분류:대한민국 제1공화국 분류:1950년 한국 분류:1951년 한국 분류:1952년 한국 분류:1953년 한국 분류:제2차 세계 대전의 여파 분류:1950년 6월 분류:대한민국의 전쟁 분류:조선민주주의인민공화국의 전쟁 분류:인도의 전쟁 분류:일본의 전쟁 분류:태국의 전쟁 분류:터키의 전쟁 분류:필리핀의 전쟁 분류:그리스의 전쟁 분류:네덜란드의 전쟁 분류:룩셈부르크의 전쟁 분류:벨기에의 전쟁 분류:영국의 전쟁 분류:프랑스의 전쟁 분류:중화인민공화국의 전쟁 분류:남아프리카 공화국의 전쟁 분류:에티오피아의 전쟁 분류:미국의 전쟁 분류:캐나다의 전쟁 분류:뉴질랜드의 전쟁 분류:오스트레일리아의 전쟁 분류:소련의 전쟁 분류:공산주의 내전

https://ko.wikipedia.org/wiki/%ED%95%9C%EA%B5%AD%20%EC%A0%84%EC%9F%81

When did humans start burying the dead?

Burial

english

Burial or interment is the ritual act of placing a dead person or animal, sometimes with objects, into the ground. This is accomplished by excavating a pit or trench, placing the deceased and objects in it, and covering it over. Most would agree that humans have been burying their dead since shortly after the origin of the species. Burial is often seen as indicating respect for the dead. It has been used to prevent the odor of decay, to give family members closure and prevent them from witnessing the decomposition of their loved ones, and in many cultures it has been seen as a necessary step for the deceased to enter the afterlife or to give back to the cycle of life. Methods of burial may be heavily ritualized and can include natural burial (sometimes called "green burial"); embalming or mummification; and the use of containers for the dead, such as shrouds, caskets, grave liners, and burial vaults, all of which can retard decomposition of the body. Sometimes objects or grave goods are buried with the body, which may be dressed in fancy or ceremonial garb. Depending on the culture, the way the body is positioned may have great significance. The location of the burial may be determined taking into account concerns surrounding health and sanitation, religious concerns, and cultural practices. Some cultures keep the dead close to provide guidance to the living, while others "banish" them by locating burial grounds at a distance from inhabited areas. Some religions consecrate special ground to bury the dead, and some families build private family cemeteries. Most modern cultures document the location of graves with headstones, which may be inscribed with information and tributes to the deceased. However, some people are buried in anonymous or secret graves for various reasons. Sometimes multiple bodies are buried in a single grave either by choice (as in the case of married couples), due to space concerns, or in the case of mass graves as a way to deal with many bodies at once. Alternatives to burial may include cremation, burial at sea, promession, cryopreservation, and others. Some human cultures may bury the remains of beloved animals. Humans are not the only species which bury their dead; the practice has been observed in chimpanzees, elephants, and possibly dogs. History Intentional burial, particularly with grave goods, may be one of the earliest detectable forms of religious practice since, as Philip Lieberman suggests, it may signify a "concern for the dead that transcends daily life."[1] Evidence suggests that the Neanderthals were the first human species to practice burial behavior and intentionally bury their dead, doing so in shallow graves along with stone tools and animal bones.[2][3] Exemplary sites include Shanidar in Iraq, Kebara Cave in Israel and Krapina in Croatia. Some scholars, however, argue that these bodies may have been disposed of for secular reasons.[4] Though there is ongoing debate regarding the reliability of the dating method, some scholars believe the earliest human burial dates back 100,000 years. Human skeletal remains stained with red ochre were discovered in the Skhul cave at Qafzeh, Israel. A variety of grave goods were present at the site, including the mandible of a wild boar in the arms of one of the skeletons.[5] Prehistoric cemeteries are referred to by the more neutral term grave field. They are one of the chief sources of information on prehistoric cultures, and numerous archaeological cultures are defined by their burial customs, such as the Urnfield culture of the European Bronze Age. Reasons for human burial After death, a body will decay. Burial is not necessarily a public health requirement. Contrary to conventional wisdom, the WHO advises that only corpses carrying an infectious disease strictly require burial.[6][7] Human burial practices are the manifestation of the human desire to demonstrate "respect for the dead". Cultures vary in their mode of respect. Some reasons follow: Respect for the physical remains. If left lying on top of the ground, scavengers may eat the corpse, considered disrespectful to the deceased in many (but not all) cultures. In Tibet, sky burials return the remains to the cycle of life and acknowledge the body as "food," a core tenet of some Buddhist practices, just as within Zoroastrianism, where burial and cremation were often seen as impure (as human remains are polluted, while the earth and fire are sacred). Burial can be seen as an attempt to bring closure to the deceased's family and friends. Psychologists in some Western Judeo-Christian quarters, as well as the US funeral industry, claim that by interring a body away from plain view the pain of losing a loved one can be lessened. Many cultures believe in an afterlife. Burial is sometimes believed to be a necessary step for an individual to reach the afterlife. Many religions prescribe a particular way to live, which includes customs relating to disposal of the dead. A decomposing body releases unpleasant gases related to decomposition. As such, burial is seen as a means of preventing smells from expanding into open air. Burial methods In many cultures, human corpses were usually buried in soil. The roots of burial as a practice reach back into the Middle Palaeolithic and coincide with the appearance of Homo neanderthalensis and Homo sapiens, in Europe and Africa respectively. As a result, burial grounds are found throughout the world. Through time, mounds of earth, temples, and underground caverns were used to store the dead bodies of ancestors. In modern times, the custom of burying dead people below ground, with a stone marker to indicate the burial place, is used in most cultures; although other means such as cremation are becoming more popular in the West (cremation is the norm in India and mandatory in Japan). Some burial practices are heavily ritualized; others are simply practical. Natural burial Natural burial—also called "green burial"[8]—is the process by which a body is returned to the earth to decompose naturally in soil, and in some cases even protect native and endangered wildlife.[9] Natural burial became popularized in the United Kingdom in the early 1990s by Ken West, a professional cremator operator for the city of Carlisle, responding to the U.K's call for changes in government that aligned with the United Nations' Environmental Program Local Agenda 21. In addition, there are multiple green burial sites in the United States. Green burials are developing in Canada (Victoria, BC, and Cobourg, Ontario), as well as in Australia and Ireland.[10] The increase in popularity of alternative burials can be seen as a direct choice of the individual's want to distance him/herself from religious practices and spiritual locations as well as an opportunity to exercise their act of choice.[11] The desire to live through nature as well as concern for the environment have been the backbone of the green burial movement. The use of coffins made from alternative materials such as wicker and biodegradable materials as well as trees and other flora are being used in place of headstones. Both practices provide sustainable alternatives to traditional burial practices.[11] Natural burials have been attracting people for reasons outside of environmental and sustainability factors as well. Green burials appeal to people for economic reasons. Traditional burial practices can be a financial burden causing some to turn to green burials as a cheaper alternative. Some people view green burials as more meaningful, especially for those who have a connection to a piece of land, such as current residence or other places that hold meaning for them.[11] Types of natural burial Conservation burial Conservation burial is a type of burial where burial fees fund the acquisition and management of new land to benefit native habitat, ecosystems and species.[9] Such burials go beyond other forms of natural burial, which aim to prevent environmental damage caused by conventional burial techniques, by actually increasing benefits for the environment.[12] The idea is for the burial process to be a net positive for the earth rather than just neutral. Scientists have argued that such burials could potentially generate enough funds to save every endangered species on the planet.[9] Memorial reef The memorial reef is a natural, alternative approach to burial. The cremated remains of a person are mixed in with concrete and then placed into a mold to make the memorial reef or eternal reef.[13] After the concrete sets, family members are allowed to customize the reef with writing, hand prints and chalk drawings. After this, the eco-friendly reefs are placed into the ocean among other coral reefs where they help to repair damage to the reefs while also providing new habitats for fish and other sea communities.[13] It has become a new way to memorialize the passing person while also protecting the marine environment. The high cost of the memorial reefs has caused this alternative form of burial to remain minimal and uncommon. This kind of natural burial is practiced in permitted oceans in the United States specifically in locations around Florida, South Carolina, North Carolina, Maryland, New Jersey, Texas and Virginia. Alkaline hydrolysis Alkaline hydrolysis, also referred to as resomation, is another approach to natural burial. It uses high temperature water mixed with potassium hydroxide to dissolve human remains.[14] During this process, the body is put into an enclosed, stainless steel chamber. The chamber fills with the chemical and water solution and is then lightly circulated. After a couple of hours, the body is worn down and bone is the only thing that remains. The bones are then pressed down into a powder and returned to the associated family. The outcome is comparable to cremation but results in an environmentally friendly process that does not release chemical emissions and greenhouse gases into the atmosphere. After this process, the water used goes to a regular water treatment facility where it is filtered and cleaned and returned to the water cycle. At this time, resomation is permitted for commercial use in areas throughout the United States. However, several other countries, including the United Kingdom are considering using this technology within their medical schools and universities.[14] Mushroom burial Mushroom burial has been developed by Jae Rhim Lee and her colleagues to address the impact traditional burial approaches have on the environment. It is an eco-friendly process which consists of dressing the cadaver in a bodysuit with mushroom spores woven into it, nicknamed the Infinity Burial Suit.[15] Rhim developed her own mushrooms by feeding them her hair, skin, and nails to create a mushroom variety that will best decompose human remains. As the mushrooms grow, they consume the remains within the suit as well as the toxins that are being released by the body. Rhim and her colleagues created this suit as a symbol of a new way for people to think about the relationship between their body after death and the environment.[15] Tree pod burials Another method of natural burial is being developed to plant the human body in fetal position inside an egg shaped pod.[16] The pod containing the body will form a biodegradable capsule that will not harm the surrounding earth. The biodegradable capsule doubles as a seed which can be customized to grow into either a birch, maple, or eucalyptus tree. The goal of this method is to create parks full of trees that loved ones can walk through and mourn, as opposed to a graveyard full of tombstones. This method aims to return the body to the earth in the most environmentally friendly way possible.[16] The tree pod method originated in the United Kingdom but is now becoming a more popular method of burial.[17] The definition of natural burial grounds suggests that people are being buried without any kind of formaldehyde-based embalming fluid or synthetic ingredients, and that the bodies that are being returned to the earth will also be returning nutrients to the environment, in a way that is less expensive than other available burial methods. Not only are tree pods a more cost effective and environmentally friendly way to memorialize loved ones, this method also offers emotional support. The memories of loved ones will be immortalized through the concept of a deceased person having a medium (trees) that will continue to live and grow.[17] Prevention of decay Embalming is the practice of preserving a body against decay and is used in many cultures. Mummification is a more extensive method of embalming, further delaying the decay process. Bodies are often buried wrapped in a shroud or placed in a coffin (or in some cases, a casket). A larger container may be used, such as a ship. In the United States, coffins are usually covered by a grave liner or a burial vault, which prevents the coffin from collapsing under the weight of the earth or floating away during a flood. These containers slow the decomposition process by (partially) physically blocking decomposing bacteria and other organisms from accessing the corpse. An additional benefit of using containers to hold the body is that if the soil covering the corpse is washed away by a flood or some other natural process then the corpse will still not be exposed to open air. Inclusion of clothing and personal effects The body may be dressed in fancy and/or ceremonial clothes. Personal objects of the deceased, such as a favorite piece of jewelry or photograph, may be included with the body. This practice, also known as the inclusion of grave goods, serves several purposes: In funeral services, the body is often put on display. Many cultures feel that the deceased should be presented looking his or her finest. Others dress the deceased in burial shrouds, which range from very simple to elaborate depending on the culture. The inclusion of ceremonial garb and sacred objects is sometimes viewed as necessary for reaching the afterlife. The inclusion of personal effects may be motivated by the beliefs that in the afterlife people will wish to have with them what was important to them on earth. Alternatively, in some cultures, it is felt that, when a person dies, their possessions (and sometimes people connected to them such as wives) should go with them out of loyalty or ownership. Although not generally a motivation for the inclusion of grave goods with a corpse, it is worth considering that future archaeologists may find the remains (compare time capsule). Artifacts such as clothing and objects provide insight into how the individual lived. This provides a form of immortality for the deceased. In general, however, clothing buried with a body decays more rapidly than the same buried alone.[18] Body positioning Burials may be placed in a number of different positions. Bodies with the arms crossed date back to ancient cultures such as Chaldea in the 10th century BC, where the "X" symbolized their sky god. Later ancient Egyptian gods and royalty, from approximately 3500 B.C. are shown with crossed arms, such as the god Osiris, the Lord of the Dead, or mummified royalty with crossed arms in high and low body positions, depending upon the dynasty. The burial of bodies in the extended position, i.e., lying flat with arms and legs straight, or with the arms folded upon the chest, and with the eyes and mouth closed. Extended burials may be supine (lying on the back) or prone (lying on the front). However, in some cultures, being buried face down shows marked disrespect. Other ritual practices place the body in a flexed position with the legs bent or crouched with the legs folded up to the chest. Warriors in some ancient societies were buried in an upright position. In Islam, the body is placed in supine position, hands along the sides and the head is turned to its right with the face towards the Qibla. Many cultures treat placement of dead people in an appropriate position to be a sign of respect even when burial is impossible. In nonstandard burial practices, such as mass burial, the body may be positioned arbitrarily. This can be a sign of disrespect to the deceased, or at least nonchalance on the part of the inhumer, or due to considerations of time and space. Orientation Historically, Christian burials were made supine east-west, with the head at the western end of the grave. This mirrors the layout of Christian churches, and for much the same reason; to view the coming of Christ on Judgment day (Eschaton). In many Christian traditions, ordained clergy are traditionally buried in the opposite orientation, and their coffins carried likewise, so that at the General Resurrection they may rise facing, and ready to minister to, their people. In Islam, the grave should be aligned perpendicular to the Qibla (i.e. Mecca) and the face turned to the right and facing Qibla. (see Islamic funeral) Inverted burial For humans, maintaining an upside down position, with the head vertically below the feet, is highly uncomfortable for any extended period of time, and consequently burial in that attitude (as opposed to attitudes of rest or watchfulness, as above) is highly unusual and generally symbolic. Occasionally suicides and assassins were buried upside down, as a post-mortem punishment and (as with burial at cross-roads) to inhibit the activities of the resulting undead. In Gulliver's Travels, the Lilliputians buried their dead upside down: They bury their dead with their heads directly downward, because they hold an opinion, that in eleven thousand moons they are all to rise again; in which period the earth (which they conceive to be flat) will turn upside down, and by this means they shall, at their resurrection, be found ready standing on their feet. The learned among them confess the absurdity of this doctrine; but the practice still continues, in compliance to the vulgar.—Jonathan Swift, Gulliver's Travels, Part I, Chapter VI Swift's notion of inverted burial might seem the highest flight of fancy, but it appears that among English millenarians the idea that the world would be "turned upside down" at the Apocalypse enjoyed some currency. There is at least one attested case of a person being buried upside down by instruction; a Major Peter Labilliere of Dorking (d. 4 June 1800) lies thus upon the summit of Box Hill.[19][20] Similar stories have attached themselves to other noted eccentrics, particularly in southern England, but not always with a foundation in truth.[21] Burial traditions throughout the world South Korea South Korea’s funeral arrangements have drastically changed in the course of only two decades according to Chang-Won Park.[22] Park states that around the 1980’s at home funeral ceremonies were the general norm, straying away from anywhere that was not a family home. Dying close to home, with friends and family, was considered a ‘good death’, while dying away from home was considered a ‘bad death’. This gradually changed as the upper and middle class started holding funerals in the mortuaries of hospitals. This posed an issue for hospitals because of the rapid increase in funerals being held and maxing occupancy. This resolved when a law was passed to allow the civilian population to hold funerals in the mortuaries of hospitals. The lower class then followed suit, copying the newly set traditions of the upper classes. With this change, the practice of cremation became viewed more as an alternative to traditional burials. Cremation was first introduced by Buddhism, but was banned in 1470.[22] It wasn't until the Japanese colonization period that cremation was re-introduced in 1945 and later lifted the ban. It took until 1998 for cremation to rapidly grow in popularity.[22] Tan Toraja A Ted Talk done by Kelli Swazey[23] discusses how Tana Toraja, a Sulawesi province in Eastern Indonesia, experiences death as a process, rather than an event. The culture of Tana Toraja views funerals as the most important event in a person's life. Because of this importance placed on death, Tana Toraja landscape is covered in the rituals and events transpired after death. The hierarchy of an individual's life is based on the sacrifices of animals made after their death. Funerals tend to be celebrated by Tana Toraja people, typically lasting days to even weeks long. Death is seen as a transformation, rather than a private loss.[23] A Torajan is not considered ‘dead’ until their family members are able to collect the resources necessary to hold a funeral that expresses the status of the deceased. Until these funerals are upheld the deceased are held in Tongkonan, built to house corpses that are not considered ‘dead’.[23] The deceased can be held in Tongkonan for years, waiting for their families to collect the necessary resources to hold a funeral. The Tongkonan represents both the identity of the family and the process of birth and death. The process of birth and death is shown by having the houses that individuals are born in be the same structure as the Tongkonan, houses that individuals die in. Up until the funeral the deceased being housed in the Tongkonan are symbolically treated as members of the family, still being cared for by family members.[23] Australian Aboriginals (Northern Territory) Northern Territory Australian Aboriginals have unique traditions associated with a loved one's death. The death of a loved one sparks a series of events such as smoking out the spirit, a feast, and leaving out the body to decompose.[24] Immediately after death, a smoking ceremony is held in the deceased's home. The smoking ceremonies purpose is to expel the spirit of the deceased from their living quarters. A feast is held where mourners are covered in ochre, an earthy pigment associated with clay, while they eat and dance. The traditional corpse disposal of the Aboriginals includes covering the corpse in leaves on a platform. The corpse is then left to decompose.[24] Burial among African-American slaves In the African-American slave community, slaves quickly familiarized themselves with funeral procedures and the location of gravesites of family and friends. Specific slaves were assigned to prepare dead bodies, build coffins, dig graves, and construct headstones. Slave funerals were typically at night when the workday was over, with the master present to view all the ceremonial procedures. Slaves from nearby plantations were regularly in attendance. At death, a slave's body was wrapped in cloth. The hands were placed across the chest, and a metal plate was placed on top of their hands. The reasoning for the plate was to hinder their return home by suppressing any spirits in the coffin. Often, personal property was buried with slaves to appease spirits. The coffins were nailed shut once the body was inside, and carried by hand or wagon, depending on the property designated for slave burial site. Slaves were buried oriented East to West, with feet at the Eastern end (head at the Western end, thus raising facing East). According to Christian doctrine, this orientation permitted rising to face the return of Christ without having to turn around upon the call of Gabriel’s trumpet. Gabriel’s trumpet would be blown near the Eastern sunrise. Burial in the Bahá'í Faith Bahá'í burial law prescribes both the location of burial and burial practices and precludes cremation of the dead. It is forbidden to carry the body for more than one hour's journey from the place of death. Before interment the body should be wrapped in a shroud of silk or cotton, and a ring should be placed on its finger bearing the inscription "I came forth from God, and return unto Him, detached from all save Him, holding fast to His Name, the Merciful, the Compassionate". The coffin should be of crystal, stone or hard fine wood. Also, before interment, a specific Prayer for the Dead[25] is ordained. The body should be placed with the feet facing the Qiblih. The formal prayer and the ring are meant to be used for those who have reached fifteen years of age.[26] Locations Where to bury Apart from sanitary and other practical considerations, the site of burial can be determined by religious and socio-cultural considerations. Thus in some traditions, especially with an animistic logic, the remains of the dead are "banished" for fear their spirits would harm the living if too close; others keep remains close to help surviving generations. Religious rules may prescribe a specific zone, e.g. some Christian traditions hold that Christians must be buried in consecrated ground, usually a cemetery; an earlier practice, burial in or very near the church (hence the word churchyard), was generally abandoned with individual exceptions as a high posthumous honour; also many existing funeral monuments and crypts remain in use. Royalty and high nobility often have one or more "traditional" sites of burial, generally monumental, often in a palatial chapel or cathedral; see . In North America, private family cemeteries were common among wealthy landowners during the 18th and 19th centuries. Many prominent people were buried in private cemeteries on their respective properties, sometimes in lead-lined coffins. Many of these family cemeteries were not documented and were therefore lost to time and abandon; their grave markers having long since been pilfered by vandals or covered by forest growth. Their locations are occasionally discovered during construction projects. Marking the location of the burial Most modern cultures mark the location of the body with a headstone. This serves two purposes. First, the grave will not accidentally be exhumed. Second, headstones often contain information or tributes to deceased. This is a form of remembrance for loved ones; it can also be viewed as a form of immortality, especially in cases of famous people's graves. Such monumental inscriptions may subsequently be useful to genealogists and family historians. In many cultures graves will be grouped, so the monuments make up a necropolis, a "city of the dead" paralleling the community of the living. Unmarked grave In many cultures graves are marked with durable markers, or monuments, intended to help remind people of the buried person. An unmarked grave is a grave with no such memorial marker. Anonymous burial Another sort of unmarked grave is a burial site with an anonymous marker, such as a simple cross; boots, rifle and helmet; a sword and shield; a cairn of stones; or even a monument. This may occur when identification of the deceased is impossible. Although many unidentified deceased are buried in potter's fields, some are memorialized, especially in smaller communities or in the case of deaths publicized by local media. Anonymous burials also happen in poorer or disadvantaged populations' communities in countries such as South Africa, where in the past the Non-white population was simply too poor to afford headstones. At the cemetery in a small rural town of Harding, KwaZulu-Natal, many grave sites have no identification, and just have a border of stones which mark out the dimensions of the grave site itself. Many countries have buried an unidentified soldier (or other member of the military) in a prominent location as a form of respect for all unidentified war dead. The United Kingdom's Tomb of the Unknown Warrior is in Westminster Abbey, France's is buried underneath the Arc de Triomphe, Italy's is buried in the Monumento al Milite Ignoto in Rome, Canada's is buried at the National War Memorial in Ottawa, Australia's Tomb of the Unknown Soldier is located at the Australian War Memorial in Canberra, New Zealand's Tomb of the Unknown Warrior is in Wellington, the Tomb of the Unknown Soldier in Russia is in Alexander Garden in Moscow and the United States' Tomb of the Unknown Soldier is located at Arlington National Cemetery. Many cultures practice anonymous burial as a norm, not an exception. For instance, in 2002 a survey for the Federal Guild of German Stonemasons found that, depending on the location within Germany, from 0% to 43% of burials were anonymous.[27] According to Christian Century magazine, the perspective of the Roman Catholic Church is that anonymous burials reflect a dwindling belief in God.[28] Others claim that this trend is mainly driven by secularism and the high costs of traditional burials.[29] Secret burial In rare cases, a known person may be buried without identification, perhaps to avoid desecration of the corpse, grave robbing, or vandalism of the burial site. This may be particularly the case with infamous or notorious figures. In other cases, it may be to prevent the grave from becoming a tourist attraction or a destination of pilgrimage. Survivors may cause the deceased to be buried in a secret location or other unpublished place, or in a grave with a false name (or no name at all) on the marker. When Walt Disney was cremated his ashes were buried in a secret location in Forest Lawn Memorial Park Cemetery, California. Some burial sites at Forest Lawn, such as those of Humphrey Bogart, Mary Pickford and Michael Jackson, are secluded in private gated gardens or mausoleums with no public access. A number of tombs are also kept from the public eye. Forest Lawn's Court of Honor indicates that some of its crypts have plots which are reserved for individuals who may be "voted in" as "Immortals"; no amount of money can purchase a place. Photographs taken at Forest Lawn are not permitted to be published, and their information office usually refuses to reveal exactly where the remains of famous people are buried. Multiple bodies per grave Some couples or groups of people (such as a married couple or other family members) may wish to be buried in the same plot. In some cases, the coffins (or urns) may simply be buried side by side. In others, one casket may be interred above another. If this is planned for in advance, the first casket may be buried more deeply than is the usual practice so that the second casket may be placed over it without disturbing the first. In many states in Australia all graves are designated two or three depth (depending of the water table) for multiple burials, at the discretion of the burial rights holder, with each new interment atop the previous coffin separated by a thin layer of earth. As such all graves are dug to greater depth for the initial burial than the traditional six feet to facilitate this practice. Mass burial is the practice of burying multiple bodies in one location. Civilizations attempting genocide often employ mass burial for victims. However, mass burial may in many cases be the only practical means of dealing with an overwhelming number of human remains, such as those resulting from a natural disaster, an act of terrorism, an epidemic, or an accident. This practice has become less common in the developed world with the advent of genetic testing, but even in the 21st century remains which are unidentifiable by current methods may be buried in a mass grave. Individuals who are buried at the expense of the local authorities and buried in potter's fields may be buried in mass graves. Wolfgang Amadeus Mozart was once believed to have been buried in such a manner, but today it is known that such burials were never allowed in Mozart's Vienna whose Magistrate refused to agree to the burial regulations decreed by Joseph II. In some cases, the remains of unidentified individuals may be buried in mass graves in potter's fields, making exhumation and future identification troublesome for law enforcement. Naval ships sunk in combat are also considered mass graves by many countries. For example, U.S. Navy policy declares such wrecks a mass grave (such as the USS Arizona Memorial) and forbids the recovery of remains. In lieu of recovery, divers or submersibles may leave a plaque dedicated to the memory of the ship or boat and its crew, and family members are invited to attend the ceremony. Sites of large former battlefields may also contain one or more mass graves. Douaumont ossuary is one such mass grave, and it contains the remains of 130,000 soldiers from both sides of the Battle of Verdun. Catacombs also constitute a form of mass grave. Some catacombs, for example those in Rome, were designated as a communal burial place. Some, such as the catacombs of Paris, only became a mass grave when individual burials were relocated from cemeteries marked for demolition. Judaism does not generally allow multiple bodies in a grave. An exception to this is a grave in the military cemetery in Jerusalem, where there is a kever achim (Hebrew, "grave of brothers") where two soldiers were killed together in a tank and are buried in one grave. As the bodies were so fused together with the metal of the tank that they could not be separately identified, they were buried in one grave (along with parts of the tank). Cremation There are several common alternatives to burial. In cremation the body of the deceased is burned in a special oven. Most of the body is burnt during the cremation process, leaving only a few pounds of bone fragments. Bodies of small children and infants often produce very little in the way of "ashes", as ashes are composed of bone, and young people have softer bones, largely cartilage. Often these fragments are processed (ground) into a fine powder, which has led to cremated remains being called ashes. In recent times, cremation has become a popular option in the western world. There is far greater flexibility in dealing with the remains in cremation as opposed to the traditional burial. Some of the options include scattering the ashes at a place that was loved by the deceased or keeping the ashes at home. Ashes can also be buried underground or in a columbarium niche. A method with similar benefits is freeze-drying the corpse. Live burial Live burial sometimes occurs, in which individuals are buried while still alive. Having no way of escaping interment, they die in place, typically by asphyxiation, dehydration, starvation, or exposure to climate. People may come to be buried alive in a number of different ways; Intentional: buried alive as a method of execution or murder, called immurement when the person is entombed within walls. In ancient Rome, Vestal Virgins who broke their vows were punished in this way.[30] Accidental: A person or group of people in a cave, mine, or other underground area may be sealed underground due to an earthquake, cave in, or other natural disaster or accident. Live burial may also occur due to avalanches on mountain slopes. Inadvertent: People have been unintentionally buried alive because they were pronounced dead by a coroner or other official, when they were in fact still alive. Writer Edgar Allan Poe wrote a number of stories and poems about premature burial, including a story called "The Premature Burial." These works inspired a widespread popular fear of this appalling but unlikely event. Various expedients have been devised to prevent this event, including burying live telephones or telemetry sensors in graves. Burial at cross-roads Historically, burial at cross-roads was the method of disposing of executed criminals and suicides.[31] In Great Britain this tradition was altered by the Burial of Suicide Act 1823, which abolished the legal requirements of burying suicides and other people at crossroads. Cross-roads form a crude cross shape and this may have given rise to the belief that these spots were selected as the next best burying-places to consecrated ground. Another possible explanation is that the ancient Teutonic (Germanic) ethnic groups often built their altars at the cross-roads, and since human sacrifices, especially of criminals, formed part of the ritual, these spots came to be regarded as execution grounds. Hence after the introduction of Christianity, criminals and suicides were buried at the cross-roads during the night, in order to assimilate as far as possible their funeral to that of the pagans. An example of a cross-road execution-ground was the famous Tyburn in London, which stood on the spot where the Roman road to Edgware and beyond met the Roman road heading west out of London.[31] Superstition also played a part in the selection of crossroads in the burial of suicides. Folk belief often held such individuals could rise as some form of undead (such as a vampire) and burying them at crossroads would inhibit their ability to find and wreak havoc on their living relations and former associates. Burial of animals By humans In addition to burying human remains, many human cultures also regularly bury animal remains. Pets and other animals of emotional significance are often ceremonially buried. Most families bury deceased pets on their own properties, mainly in a yard, with a shoe box or any other type of container served as a coffin. The ancient Egyptians are known to have mummified and buried cats, which they considered deities. By other animals Humans are not always the only species to bury their dead. Chimpanzees and elephants are known to throw leaves and branches over fallen members of their family groups. In a particularly odd case, an elephant which trampled a human mother and child buried its victims under a pile of leaves before disappearing into the bushes.[32] In 2013, a viral video caught a dog burying a dead puppy by pushing sand with its own nose.[33] It is presumed, however, that since dogs retain the instinct to bury food, this is what is being depicted in the video.[34] In social insects, ants and termites also bury their dead nestmates depending on the properties of the corpse and the social context [35] Exhumation Exhumation is the act of digging up, especially a corpse. This is most often done to relocate a body to a different burial spot. Families may make this decision to locate the deceased in a more pertinent or convenient place. In shared family burial sites (e.g. a married couple), if the previously deceased person has been buried for an insufficient period of time the second body may be buried elsewhere until it is safe to move it to the requested grave. In most jurisdictions a legal exhumation usually requires a court order or permission by the next of kin of the deceased. Also in many countries permits are required by some governing agency like the board of health in order to legally conduct a disinterment.[36] Exhumation of human remains occur for a number of reasons unrelated to the burial location, including identification of the deceased or as part of a criminal investigation. If an individual dies in suspicious circumstances, the police may request exhumation in order to determine the cause of death. Exhumations may also occur as part of grave robbing, or as an act of desecration to show disrespect. In rare, historical cases (e.g. Pope Formosus or Oliver Cromwell), a body may be exhumed for posthumous execution, dissection, or gibbeting. Notable individuals may be exhumed to answer historical questions. Many Ancient Egyptian mummies have been removed for study and public display. Exhumation enables archaeologists to search the remains to better understand human culture. In folklore and mythology, exhumation has also been frequently associated with the performance of rites to banish undead manifestations. An example is the Mercy Brown Vampire Incident of Rhode Island, which occurred in 1892. Changing burial location Remains may be exhumed in order to be reinterred at a more appropriate location. The passing of time may mean political situations change and a burial can take place in different circumstances. Roger Casement was executed at Pentonville Prison in London on 3 August 1916 and buried in the prison grounds but his body was exhumed and given a state funeral in Dublin on 1 March 1965.[37] Deceased individuals who were either not identified or misidentified at the time of burial may be reburied if survivors so wish.[38] For example, when the remains of MIA soldiers are discovered, or the case of Nicholas II of Russia and his family, who were exhumed from unmarked graves near Yekaterinburg to be reinterred in the Peter and Paul Fortress in St. Petersburg. Cemeteries sometimes have a limited number of plots in which to bury the dead. Once all plots are full, older remains may be moved to an ossuary to accommodate more bodies, in accordance with burial contracts, religious and local burial laws. In Hong Kong where real estate is at a premium, burials in government-run cemeteries are disinterred after six years under exhumation order. Remains are either collected privately for cremation or reburied in an urn or niche. Unclaimed burials are exhumed and cremated by the government.[39] Permanent burial in privately run cemeteries is allowed. Remains may be exhumed and reburied en masse when a cemetery is relocated, once local planning and religious requirements are met.[40] It also enables construction agencies to clear the way for new constructions. One example of this is cemeteries in Chicago next to O'Hare International Airport to expand the runways. The remains of the Venerable or the Blessed are sometimes exhumed to ensure their bodies lie in their correctly marked graves, as their gravesites usually become places for devotees to gather, and also to collect relics. The bodies may also be transferred to a more dignified place. It also serves the purpose to see if they are supernaturally Incorrupt. An incorrupt corpse is no longer considered miraculous, but it is a characteristic of several known saints. Exhumation is no longer a requirement in the beatification process, but still may be carried out. Cultural aspects of exhumation Frequently, cultures have different sets of exhumation taboos. Occasionally these differences result in conflict, especially in cases where a culture with more lenient exhumation rules wishes to operate on the territory of a different culture. For example, United States construction companies have run into conflict with Native American groups that have wanted to preserve their burial grounds from disturbance. In Southern Chinese culture, graves are opened after a period of years. The bones are removed, cleaned, dried, and placed in a ceramic pot for reburial (in Taiwan), or in a smaller coffin and to be reburied in another location (in Vietnam). The practice is called jiǎngǔ in Taiwan, or boc mo in Vietnam '揀骨 “digging up bones” and is an important ritual in the posthumous “care” of children for their deceased parents and ancestors. Failure to carry out this ritual is considered a failure of filial piety. Jewish law forbids the exhumation of a corpse.[41] In England and Wales once the top of a coffin has been lowered below ground level in a burial if it raised again, say for example the grave sides are protruding and need further work, this is considered an exhumation and the Home Office are required to be notified and a full investigation undertaken. Therefore, grave diggers in England and Wales are particularly careful to ensure that grave sites are dug with plenty of room for the coffin to pass.[42] Reinterment Reinterment refers to the reburial of a corpse.[43] Secondary burial Secondary burial is a burial, cremation, or inhumation that is dug into a pre-existing barrow or grave any time after its initial construction. It is often associated with the belief that there is a liminal phase between the time that a person dies and finally decays.[44] Alternatives to burial Alternatives to burial variously show respect for the dead, accelerate decomposition and disposal, or prolong display of the remains. Burial at sea is the practice of depositing the body or scattering its ashes in an ocean or other large body of water instead of soil. The body may be disposed in a coffin, or without one. Funerary cannibalism is the practice of eating the remains. This may be done for many reasons: for example to partake of their strength, to spiritually "close the circle" by reabsorbing their life into the family or clan, to annihilate an enemy, or due to pathological mental conditions. The Yanomami have the practice of cremating the remains and then eating the ashes with banana paste. Cremation is the incineration of the remains. This practice is common amongst Hindus and is becoming increasingly common in other cultures as well. If a family member wishes, the ashes can now be turned into a gem, similar to creating synthetic diamonds.[45] Whether cryonics constitutes a method of interment, rather than a form of medical treatment, remains under debate. See also information-theoretic death and clinical death. Ecological funeral is a method of increasing the rate of decomposition in order to help fertilize the soil. Excarnation is the practice of removing the flesh from the corpse without interment. The Zoroastrians have traditionally left their dead on Towers of Silence, where the flesh of the corpses is left to be devoured by vultures and other carrion-eating birds. Alternatively, it can also mean butchering the corpse by hand to remove the flesh (also referred to as "defleshing"). Gibbeting was the semi-ancient practice of publicly displaying remains of criminals. Hanging coffins are coffins placed on cliffs, found in various locations, including China and the Philippines. Ossuaries were used for interring human skeletal remains by Second Temple Jews and early Christians. Resomation accelerates disposal through the process of alkaline hydrolysis. Sky burial places the body on a mountaintop, where it decomposes in the elements or is scavenged by carrion eaters, particularly vultures. Promession freeze dries human remains before burial. Adapting Traditions Burial As the human population progresses, cultures and traditions change with it. Evolution is generally slow, sometimes more rapid. South Korea's funeral arrangements have drastically changed in the course of only two decades according to Chang-Won Park[22]. Around the 1980s at home funeral ceremonies were the general norm, straying away from anywhere that was not a family home. Dying close to home, with friends and family, was considered a ‘good death’, while dying away from home was considered a ‘bad death’. This gradually changed as the upper and middle class started holding funerals in the mortuaries of hospitals. This posed an issue for hospitals because of the rapid increase in funerals being held and maxing occupancy. This quickly resolved when a law was passed to allow the civilian population holding funerals in the mortuaries of hospitals. The lower class quickly followed suit, copying the newly set traditions of the upper classes. With this change, cremation also practice more as an alternative to traditional burials. Cremation was first introduced by Buddhism, and was quickly banned in 1470. It wasn’t until the Japanese colonization period that cremation was re-introduced in 1945 and later on lifted the ban. It took until 1998 for cremation to rapidly grow in popularity. Funeral ceremonies According to Margaret Holloway,[46] funerals are believed to be driven by the consumer's choice, personalisation, secularization, and stories that place individual traditional meta-narratives. It has been studied that funeral homes in the United Kingdom are most concerned with comforting the grieving, rather than focusing on the departed. This study found that modern day funerals focus on the psycho-social-spiritual event. Modern day funerals also help the transition of the recently passed transitioning to the social status of ‘the deceased’. The article found that funeral homes do not adhere to traditional religious beliefs, but do follow religious traditions. See also Bed burial Burial Act 1857 (A United Kingdom law about exhumation) Burial mound Cremation Corpse road Funeral Green burial Health risks from dead bodies Museum of Funeral Customs State funeral Superburial Thanatology Notes and references

https://en.wikipedia.org/wiki/Burial

كم دام حكم عبد العزيز الأول ابن السلطان محمود الثاني؟

محمود الثاني

arabic

السلطان محمود خان الثاني عبد الحميد الأول بن أحمد الثالث بن محمد الرابع بن إبراهيم الأول بن أحمد الأول بن محمد الثالث بن مراد الثالث بن سليم الثاني بن سليمان القانوني بن سليم الأول بن بايزيد الثاني بن محمد الفاتح بن مراد الثاني بن محمد الأول جلبي بن بايزيد الأول بن مراد الأول بن أورخان غازي بن عثمان بن أرطغل. (20 يوليو 1785 – 1 يوليو 1839) كان السلطان الثلاثون للدولة العثمانية، وهو ابن السلطان عبد الحميد الأول شهد عصرة خطوات إصلاح واسعة، وحاول أن يوقظ الدولة العثمانية، وأن يدفعها إلى ما تستحقه من مكانة وتقدير. ولاية السلطان محمود الثاني تقلد السلطان محمود الثاني مقاليد الخلافة العثمانية سنة 1808م وهو في الثالثة والعشرين من عمره، واستقر عزمه على أن يمضي في طريق الإصلاح الذي سلكه بعض أسلافه من الخلفاء العثمانيين، ورأى أن يبدأ بالإصلاح الحربي، فكلف الصدر الأعظم "مصطفى البيرقدار" بتنظيم الإنكشارية وإصلاح أحوالهم، وإجبارهم على اتباع التنظيمات القديمة الموضوعة منذ عهد السلطان سليمان القانوني وأُهملت شيئا فشيئا. القضاء على الإنكشارية راجع: الانقلابات على القصر العثماني 1807-1808 حاول الصدر الأعظم أن يقوم بالمهمة التي كلفه بها السلطان محمود الثاني؛ فقوبل باعتراض من الإنكشارية، وثاروا في العاصمة ثورة عارمة في (رمضان 1223 هـ = 1808م) وحاولوا إرجاع السلطان السابق "مصطفى الرابع" ليكون ألعوبة في أيديهم، وأضرموا النيران في السرايا الحكومية، ومات الصدر الأعظم في هذه الفتنة محترقا وهو يحاول أن يقضي على تلك الفتنة، واضطر السلطان أن يخضع لهم بعد أن أضرموا النار في العاصمة، وكادت النيران تقضي عليها، مؤجلا فكرة التخلّص منهم إلى وقت آخر. وكان السلطان يرى أن اشتداد نفوذ الإنكشارية قد حطم جهود كل من يحاول الإصلاح من السلاطين السابقين، وأن سرّ نجاح محمد علي باشا في حركته الإصلاحية أنه بدأ بإزالة عقبة مشابهة وهي المماليك فتخلص منهم في الحادثة المعروفة باسم "مذبحة القلعة"، وقد تخلص السلطان محمود الثاني من الإنكشارية تماما في سنة (1240 هـ = 1826م). الأخذ بالنظم العسكرية الحديثة وجّه السلطان محمود الثاني عنايته إلى بناء فرق عسكرية تأخذ بالنظم الحديثة؛ فأنشأ قوة من سلاح المدفعية على يد ضباط أوروبيين، وكان نجاح هذه القوة في تعلم الفنون العسكرية الحديثة حافزا له في تنظيم قوة أخرى من المشاة على نفس الطريقة. بدأ السلطان يعمل على إيجاد رأي عام يؤيد ما يتجه إليه من إصلاحات، بإقامة الحفلات الكبرى لأي إنجاز تقوم به قواته، وباستصدار فتوى من كبار مشايخ الدولة بوجوب تعليم فنون الحرب، وضرورة إصلاح الجندية، وإدخال النظام العسكري الحديث في فرق الإنكشارية التي لا يمكنها بما هي عليه الآن الوقوف أمام الجيوش الأوروبية، وأحيا السلطان محمود الثاني ما أقامه مصطفى الثالث من مدارس للطوبجية والبحرية والهندسة، وأنشأ مدرسة حربية لتخريج الضباط على غرار المدارس الحربية الأوروبية، ومدارس لتعليم الجند وتدريبهم على نَسَق مدارس الجيش في إنجلترا. أخذ السلطان بنظام التجنيد الإجباري لأبناء المسلمين، وجعل مدة التجنيد عشر سنوات، وأرسل الضباط في بعثات للخارج على نطاق واسع، واستدعى عددا من الضباط من بروسيا لتدريب القوات الجديدة. اتجه السلطان إلى إصلاح البحرية، فأعاد فتح مدرسة البحرية التي كان قد أنشأها السلطان مصطفى الثالث، وشرع في بناء ثكنات خاصة لرجال البحرية الذين سُموا أحيانا بـ"جنود البحر"، وبنى دارا جديدة للمدرسة البحرية عُنِي بتلاميذها ومدرسيها، وزودها بالأدوات والمكتبة والأجهزة، ثم بنى مدرسة بحرية أخرى قصرها على الطلاب المتفوقين من المدرسة القديمة. من أهم إصلاحات محمود الثاني كان العناية بالبحرية العثمانية وإعادة بنائها لا سيما بعد الهزيمة القاسية للأسطول العثماني في معركة نافارين أمام الأساطيل الأوروبية المتحالفة، حيث أدخل أول سفينة حربية تعمل بالبخار في عام 1828م كما أمر نخبة مهندسيه ببناء سفينة المحمودية Mahmudiye ذات الـ128 مدفع وبقيت هذه السفينة الأضخم في العالم لسنوات عديدة، كما أعاد فتح المدرسة الهندسية البحرية التي كانت قد أنشئت في قبل في سنة (1208 هـ = 1793م)، وكلما انتهى العمل في بناء قطعة بحرية أُنزلت للبحر في احتفال عظيم، وكان السلطان يُسرّ لإنشاء السفن الجديدة سرورا عظيما ويخلع على طاقمها هباته وهداياه. إصلاح التعليم عُنِي محمود الثاني بتنظيم التعليم حيث أنشأ المدارس الابتدائية المسماة "صبيان مكتبي" لتعليم الهجاء التركي وقراءة القرآن، ومبادئ اللغة العربية، والمدارس الثانوية "مكتب رشدية" لتعليم الرياضيات والتاريخ والجغرافيا، إلى جانب المدارس الملحقة بالمساجد، كما أنشئت مدارس تُعِدّ طلابها للالتحاق بمدارس البحرية والطب والزراعة والهندسة والمدفعية، وكانت المدرسة الإعدادية لمدرسة الطب ملحقة بها. اعتنى محمود الثاني بمدرسة تعليم اللغات التي أنشئت في عصر السلطان مصطفى الرابع لتخريج المترجمين، وكان يلتحق خريجو هذه المدارس بالسفارات المختلفة. أكثر محمود الثاني من إرسال البعثات العلمية إلى لندن وباريس لتحصيل الفنون والعلوم الحديثة، وكلف سفيره في باريس "أحمد باشا" بمرافقتهم وكتابة تقارير عنهم. ومنها أيضا اهتمامه بالمكتبات حيث قام بتجديد المكتبة المحمودية بالمدينة المنورة. إصلاحات أخرى حاول السلطان إصلاح أجهزة الدولة المركزية بالطريقة الأوروبية، فوضع الأوقاف تحت إشرافه وألغى الأوقاف الصغيرة وضمها إلى أملاك السلطان، وأجرى أول إحصاء للأراضي الزراعية التركية في العصر الحديث، وأدخل تحسينات على شبكة المواصلات، وأنشأ طرقا جديدة وأدخل البرق، وخطوط السكك الحديدية، كما أنشأ جريدة رسمية للدولة. شهد عصر السلطان محمود نشاطا في حركة التعمير، وصيانة المرافق القديمة التي أصابها الإهمال، فأنشأ في سنة (1241 هـ = 1825م) "جامع نصرت" أي جامع النصر في إستانبول، وأعاد تعمير مسجد "آيا صوفيا" وغيره من مساجد العاصمة. عمل حتى على إصلاح الملابس، حيث استحدث لباسا يشبه اللباس الأوروبي واستبدل العمامة بالطربوش الذي كان يرتديه الرعايا العثمانيون في ولايات الأفلاق والبغدان (قبعة رومانية)، وأجبر موظفي الحكومة المدنيين والعسكريين على ارتداء اللباس الجديد في أماكن عملهم. قام بزيارة الولايات الأوروبية للوقوف على حالها وأخذ على عاتقه تحديث الدولة العلية لتجاري الدول الكبرى من جديد. العلاقة مع الدولة السعودية الأولى أمر السلطان محمود خان واليه محمد علي باشا بالقضاء على الدولة السعودية الأولى، حيث أرسله ابنه إبراهيم باشا للقضاء على الدرعية -عاصمة الدولة السعودية. وقد قام إبراهيم باشا بمحاصرة الدرعية وإرسال عبد الله بن سعود الكبير للأستانة حيث أمر بقتله بعد أن طاف به شوارعها حتى وصلوا به إلى ميدان السلطان بايزيد حيث قتل[1]. وصدرت فتوى من مشايخ الإسلام في الأستانة بمنح السلطان محمود الثاني لقب الغازي عرفاناً بانتصاره على الوهابيين واسترداده للحرمين الشريفين في الحجاز[2]. حرب الاستقلال اليونانية استغل اليوناييون انشغال الدولة العثمانية في إخماد إحدى الثورات حتى يهبوا معلنين بداية حرب الاستقلال اليونانية والتي كان أمراؤهم وأغنياؤهم قد أعدوا لها منذ مدة ليس قصيرة، وحظيت بدعم أوروبا التي أرسلت إليهم المال والعتاد والرجال. أراد السلطان محمود أن يخفف عن جيوشه العبء من جهة وأن يضعف قوة محمد علي باشا (الوالي العثماني في مصر آنذاك)، فأصدر أمرا لمحمد علي بالتوجه فورا لدعم الحامية العثمانية المتمركزة في اليونان. اضطر محمد علي للانصياع لأوامر خليفته، فسير 17 ألف عسكري مصري إلى بلاد اليونان، بالإضافة إلى الأسطول البحري المصري. اجتمع الأسطولان المصري والعثماني عند السواحل اليونانية، وقاد إبراهيم باشا جنوده عبر ميناء مودون إلى البر اليوناني وبدا باسترجاع كل المدن المفقودة حتى حرر أثينا. بعد مشاورات ومناوشات سياسية طويلة بين الدولة العلية والدول العالمية، رفضت الدولة العثمانية تدخل أي دولة في شأن اليونان، كما رفضت أي اقتراح لحل الأزمة، مما سبب ظهور حلف روسي فرنسي إنجليزي كان هدفه فصل اليونان عن جسد الدولة العلية، فتجمعت أساطيل الدول الثلاثة في ميناء نافارين وقامت بتدمير الأسطولين المصري والعثماني فجأة وبدون إنذار مسبق في معركة نافارين، كما جهزت فرنسا جيشا بريا كبيرا عمل على إعادة احتلال اليونان من قوات محمد علي باشا، والتي تقهقرت بناء على أوامر والي مصر، وانتهى الأمر باستقلال اليونان. اتفاق الدول الكبرى على العثمانيين كان من نتائج حرب الاستقلال اليونانية وقوع الحرب بين روسيا والدولة العلية، فحدثت مناوشات كبيرة بين الطرفين انتهت بتقدم الروس ببطء في الأراضي العثمانية، وكان سبب ذلك استخدام العثمانيين للتنظيمات العسكرية الجديدة بدلا من الإنكشارية، لكن هذه الحرب لم تكن قد أمهلت العثمانيين الوقت الكافي لإعداد عدد أكبر من الجيوش النظامية الحديثة وانتهت القصة بهزيمة العثمانيين و سيطرة الروس على مدن عديدة في بلغاريا ورومانيا. تدخلت الدول الكبرى من جديد، وجرت المناقشات السياسية التي انتهت بانسحاب روسيا من المناطق التي احتلتها مقابل دفع الدولة العثمانية لغرامة حربية كبيرة على ثلاثة دفعات، بالإضافة إلى استقلال اليونان وإضعاف سلطة الدولة على ولاياتها الأوروبية، وكان الهدف من هذا كله إثقال كاهل الدولة العثمانية فلا تستطيع توفير المال لتحديث جيشها وإعادة بناء أساطيلها البحرية، والتأكد من حدوث القلاقل في البلقان حتى تبقي الدولة العثمانية مستنزفة ماليا وعسكريا، ولإبقاء نافذة للدول الكبرى للتدخل في شؤون الدولة العثمانية مستقبلا. احتلال فرنسا للجزائر وثورة محمد علي استغل الفرنسيون ضعف الدولة العثمانية، ولا سيما في الجانب البحري بعد تدمير جزء كبير من أسطولها البحري في معركة نافارين، فقاموا باحتلال ولاية الجزائر التابعة اسميا للدولة العثمانية. حدث ذلك في عام 1830 م ولم تقوى الدولة العلية على فعل شيء فبدأت المقاومة الجزائرية بقيادة عبد القادر الجزائري. كان محمد علي باشا ذا طموح كبير وأراد أن يستبدل السلطنة العثمانية الضعيفة بدولة علوية (نسبة لمحمد علي) حديثة تحقق طموحه الكبير. لم يأبه محمد علي لما كان يدور بين الفرنسيين وجيرانه الجزائريين واستغل ضعف الدولة العثمانية ليباشر في عام 1831 بمحاولة السيطرة على الشام، وبالفعل تمكن من هزيمة الحامية العثمانية والتقدم إلى ما بعد جبال طوروس وأنزل الهزائم المتوالية في الجيش العثماني حتى وصل إلى مدينة قونية. أوقف محمد علي باشا زحفه بسبب إبرام روسيا والدولة العلية معاهدة عسكرية تقضي بدفاع الجيش الروسي عن إسطنبول في حالة تقدم قوات محمد علي صوبها، وأرادت روسيا بهذا الحفاظ على السلطنة العثمانية الضعيفة من أن ترثها دولة قوية تقف بوجه تحقيق وصية بطرس الأكبر، وتدخلت القوى الأوروبية مجددا وتم ترسيم الحدود بين الطرفين وإنهاء الصراع مؤقتا حيث خافت تلك الدول من تنامي قوى محمد علي وروسيا على حساب الدولة العثمانية، لكن حرب عادت للاشتعال عام 1839 م في معركة نصيبين والتي انتهت بانتصار محمد علي مجددا. وفاة السلطان امتاز السلطان محمود الثاني بالتوجه للغرب العلماني، أنهكته الحروب مع روسيا، وشغلته حروبه مع محمد علي والي مصر الطموح الذي تطلع إلى ضم بلاد الشام إلى ولايته في مصر، ووقعت الجزائر تحت الاحتلال الفرنسي في سنة (1245 هـ = 1830م). تعرض السلطان للإصابة بعدوى السل، ولما اشتد به المرض نُقل إلى إحدى ضواحي إستانبول للاستشفاء بهوائها النقي، ثم لم يلبث أن عاجلته المنية و توفي في (19 ربيع الآخر 1255 هـ = 2 يوليو 1839م) و هو في الرابعة و الخمسين من العمر وخلفه ابنه السلطان عبد المجيد. انظر أيضا شجرة العائلة العثمانية. الهوامش المصادر العيسى، محمد (1415-1995). الدرعية قاعدة الدولة السعودية الأولى. مكتبة العبيكان، الرياض. ط1 محمد عبد اللطيف البحراوي: حركة الإصلاح العثماني- دار التراث- القاهرة 1398 هـ=1978 م. محمد فريد بك: تاريخ الدولة العلية العثمانية- دار النفائس- بيروت 1403 هـ=1983 م. علي محمد الصلابي: الدولة العثمانية:عوامل النهوض وأسباب السقوط علي حسون: تاريخ الدولة العثمانية- المكتب الإسلامي- بيروت 1415 هـ=1994 م. محمد حرب: الدولة العثمانية- سفير للطباعة والنشر- القاهرة 1996 م. Maurizio Costanza: La Mezzaluna sul filo - La riforma ottomana di Mahmud II - Marcianum Press - Venezia 2010 تصنيف:أتراك عثمانيون تصنيف:أشخاص من إسطنبول تصنيف:خادم الحرمين الشريفين تصنيف:سلاطين عثمانيون تصنيف:سلالة حاكمة عثمانية تصنيف:ماتريدية تصنيف:مواليد 1199 هـ تصنيف:مواليد 1203 هـ تصنيف:مواليد 1785 تصنيف:مواليد في القسطنطينية تصنيف:وفيات 1255 هـ تصنيف:وفيات 1839 تصنيف:وفيات بأمراض معدية في الدولة العثمانية تصنيف:وفيات بسبب السل في القرن 19 تصنيف:وفيات في القسطنطينية تصنيف:عثمانيون من أعلام الحروب الفارسية العثمانية تصنيف:سلاطين عثمانيون في القرن 19

https://ar.wikipedia.org/wiki/%D9%85%D8%AD%D9%85%D9%88%D8%AF%20%D8%A7%D9%84%D8%AB%D8%A7%D9%86%D9%8A

هل القصف الذرّي على هيروشيما وناجازاكي هو السبب الرئيسي لإنهاء الحرب العالمية الثانية؟

القصف الذري على هيروشيما وناجازاكي

arabic

القصف الذرّي على هيروشيما وناجازاكي هو هجوم نووي شنته الولايات المتحدة ضد الإمبراطورية اليابانية في نهاية الحرب العالمية الثانية في أغسطس 1945، قامت الولايات المتحدة بقصف مدينتي هيروشيما وناجازاكي باستخدام قنابل نووية بسبب رفض تنفيذ إعلان مؤتمر بوتسدام وكان نصه أن تستسلم اليابان استسلاما كاملا بدون أي شروط، إلا أن رئيس الوزراء الياباني سوزوكي رفض هذا التقرير وتجاهل المهلة التي حدَّدها إعلان بوتسدام. وبموجب الأمر التنفيذي الذي أصدره الرئيس هاري ترومان، قامت الولايات المتحدة بإطلاق السلاح النووي الولد الصغير على مدينة هيروشيما (يوم الاثنين 27 شعبان عام 1364 هـ / الموافق 6 أغسطس عام 1945 م).[1][2] ثم تلاها إطلاق قنبلة الرجل البدين على مدينة ناجازاكي في التاسع من شهر أغسطس. وكانت هذه الهجمات هي الوحيدة التي تمت باستخدام الأسلحة النووية في تاريخ الحرب.[3] قتلت القنابل ما يصل إلى 140،000 شخص في هيروشيما، و80،000 في ناغازاكي بحلول نهاية سنة 1945، [4] حيث مات ما يقرب من نصف هذا الرقم في نفس اليوم الذي تمت فيه التفجيرات. ومن بين هؤلاء، مات 15-20 ٪ متأثرين بالجروح أو بسبب آثار الحروق، والصدمات، والحروق الإشعاعية، يضاعفها الأمراض، وسوء التغذية والتسمم الإشعاعي.[5] ومنذ ذلك الحين، توفي عدد كبير بسبب سرطان الدم (231 حالة) والسرطانات الصلبة (334 حالة)، تأتي نتيجة التعرض للإشعاعات المنبثقة من القنابل.[6] وكانت معظم الوفيات من المدنيين في المدينتين.[7][8][9] وبعد ستة أيام من تفجير القنبلة على ناغازاكي، في الخامس عشر من أغسطس، أعلنت اليابان استسلامها لقوات الحلفاء. حيث وقعت وثيقة الاستسلام في الثاني من شهر سبتمبر، مما أنهي الحرب في المحيط الهادئ رسمياً، ومن ثم نهاية الحرب العالمية الثانية. كما وقعت ألمانيا [2] وثيقة الاستسلام في السابع من مايو، مما أنهى الحرب في أوروبا. وجعلت التفجيرات اليابان تعتمد المباديء الثلاثة غير النووية بعد الحرب، والتي تمنع الأمة من التسلح النووي.[10] خلفية عامة مشروع مانهاتن قامت الولايات المتحدة بالتعاون مع المملكة المتحدة وكندا خلال مشاريعهم السرية: سبائك الأنابيب ومختبرات نهر تشوك، [11][12] بتصميم وبناء أول قنبلة نووية في إطار مشروع مانهاتن. وقام الفيزيائي الأمريكي روبرت أوبنهايمر بإدارة البحث العلمي. صُنعت قنبلة هيروشيما، وهي قنبلة ذات انشطار مصوب تسمى بـ"ليتل بوي"، من اليورانيوم 235. وهو نظير نادر لليورانيوم. وتم اختبار القنبلة الذرية للمرة الأولى في ترينيتي، في السادس عشر من شهر يوليو عام 1945، بالقرب من ألاموغوردو، نيو مكسيكو. يعد سلاح ال"جادجيت" وقنبلة ناغازاكي "فات مان" من الأنواع ذات الانشطار الداخلي، وتم صناعتهما من البلوتونيوم 239، وهو عنصر اصطناعي.[13] اختيار الأهداف وفي العاشر والحادي عشر من شهر مايو عام 1945، رشحت لجنة تحديد الهدف في لوس ألاموس، بقيادة روبرت أوبنهايمر، كيوتو، وهيروشيما، ويوكوهاما، وكوكورا كأهداف محتملة. واعتمد اختيار الهدف على المعايير التالية: يجب أن يكون قطر الهدف أكثر من ثلاثة أميال وهدفاً مهماً في منطقة حضرية كبيرة. يجب أن يؤدي الانفجار إلى أضرار فعلية. أن يكون من المستبعد الهجوم على الهدف في شهر أغسطس عام 1945. "يجب على أي هدف عسكري صغير ودقيق أن يقع في منطقة كبيرة لتتعرض للأضرار الناجمة عن الانفجار، ومن أجل تجنب مخاطر الأسلحة النووية التي لا داعي لها، وفقدها نتيجة وضع القنبلة في المكان الخاطيء." [14] لم تتأثر هذه المدن خلال الغارات الليلية وهجمات الجيش، ووافق سلاح الطيران على حذفهم من القائمة المستهدفة حتى يتم تقييم السلاح بدقة. وكانت هيروشيما توصف بأنها "مستودع عسكري هام وميناء يمكن المغادرة من خلالها في وسط منطقة صناعية حضرية. كما أنها هدف راداري مهم، وحجمها كبير بحيث سيتعرض جزء كبير من المدينة لأضرار جسيمة. وستؤدي التلال المجاورة إلى إحداث تأثير تركيزي، ومن ثم زيادة ضرر الانفجار. ولكن وجود الأنهار لا يجعلها هدفاً مثيراً للنيران." [14] كان الهدف من استخدام هذا السلاح هو إقناع اليابان للاستسلام دون شروط، وفقاً لما جاء في إعلان بوتسدام. وذكرت لجنة تحديد الأهداف أن "للعوامل النفسية أهمية كبيرة في اختيار الهدف. ومن هذه الجوانب: (1) التأثير النفسي على اليابان بقدر المستطاع، (2) وجعل الاستخدام الأولي للسلاح مثيراً، وذلك ليعترف العالم أجمع بأهميته عندما يتم إطلاقه. وفي هذا الصدد، يتمتع أهل كيوتو بدرجة عالية من الذكاء، وبالتالي هم أكثر قدرة على تقدير أهمية هذا السلاح. بينما تتمتع هيروشيما بحجمها الكبير والجبال القريبة، ومن ثم يمكن تدمير جزء كبير من المدينة. ويحظى قصر الإمبراطور في طوكيو بشهرة أكبر من أي هدف آخر، ولكنه ذات قيمة استراتيجية أقل.[14] وخلال الحرب العالمية الثانية، كان إدوين رايشاور خبير اليابان المسئول عن مخابرات الجيش الأمريكي، ويعتقد البعض خطأً بأنه تمكن من منع الهجوم على مدينة كيوتو.[15] ففي سيرته الذاتية، دحض راشاور هذا الإدعاء المشهور قائلاً: "...إن هنري ستيمسون، وزير الحرب آنذاك، هو الشخص الوحيد الذي يستحق التقدير لإنقاذ مدينة كيوتو من الدمار، فقد أٌعجب بمدينة كيوتو منذ عقود قليلة حيث قضى شهر العسل هناك." [16] إنذار بوتسدام في السادس والعشرين من شهر يوليو، أصدر ترومان وغيره من زعماء التحالف إعلان بوتسدام الذي يحدد شروط استسلام اليابان. وقد تم تقديمه بمثابة بلاغ نهائي. فإذا لم تستسلم اليابان، سيهاجم الحلفاء البلاد وسيؤدي ذلك إلى "التدمير الحتمي والكامل للقوات المسلحة اليابانية والوطن بأكمله". ولم يذكر البيان أي شيء عن القنبلة الذرية. وفي الثامن والعشرين من شهر يوليو، أعلنت الصحف اليابانية أن الحكومة قد رفضت إعلان بوتسدام. وفي ظهر ذلك اليوم، أعلن رئيس الوزراء كانتارو سوزوكي في مؤتمر صحفي أن إعلان بوتسدام عبارة عن إعادة صياغة (yakinaoshi) لإعلان القاهرة، ومن ثم تجاهلته الحكومة عمداً (mokusatsu "قتله بالصمت").[17] واعتبرت الصحف اليابانية والأجنبية هذا التصريح بمثابة رفض واضح للإعلان. ولم يسعى الإمبراطور هيروهيتو لتغيير موقف الحكومة. وكان ينتظر الرد السوفياتي على النوايا اليابانية المبهمة نحو السلام.[18] وفي الحادي والثلاثين من شهر يوليو، صرح الإمبراطور لمستشاره كويتشي كيدو أنه يجب الدفاع عن الرموز الإمبراطورية اليابانية بأي ثمن.[19] وفي مطلع شهر يوليو، أعاد ترومان النظر في استخدام القنبلة النووية أثناء ذهابه إلى مدينة بوتسدام. وفي النهاية، قرر ترومان مهاجمة اليابان باستخدام القنابل النووية. أعلن ترومان عن نيته في إصدار أوامره بشن الهجوم بحجة إنهاء هذه الحرب سريعاً عن طريق إلحاق الدمار وزرع الخوف داخل الشعب الياباني، ومن ثم إرغام البلاد على الاستسلام.[20] هيروشيما هيروشيما خلال الحرب العالمية الثانية كانت مدينة هيروشيما تتمتع ببعض الأهمية الصناعية والعسكرية في الوقت الذي تم تدميرها فيه. فكان هناك عدد من معسكرات الجيش، بما في ذلك مقر الشعبة الخامسة والمقر العام الثاني للجيش الخاص بالمشير شونروكو هاتا المسئول عن الدفاع عن جميع الأجزاء الجنوبية في اليابان. كما كانت هيروشيما مُزَوِّد ثانوي وقاعدة لوجستية للجيش الياباني. وكانت المدينة مركزاً للاتصالات، ونقطة تخزين، ومنطقة تجميع للقوات. وكانت المدينة واحدة من المدن اليابانية العديدة التي كانت بمنأى عن القصف الأميركي، مما جعل أهلها يستشعرون الضرر الناجم عن القنبلة الذرية بحرقة شديدة. يقع في وسط المدينة عدة بنايات خرسانية قوية وهياكل أخف وزناً. وخارج المركز، تزدحم المنطقة بمجموعة من ورش العمل الخشبية الصغيرة التي تقع بين البيوت اليابانية. كما نجد بعض النباتات الصناعية التي تقع بالقرب من ضواحي المدينة. بُنِيَت البيوت من الخشب وكُسِيَت الأسقف بالآجر، وتم بناء كثير من المباني الصناعية على إطارات خشبية. وبالتالي، فإن المدينة بأكملها سريعة التأثر بالنيران. وصل عدد سكان هيروشيما إلى ذروته لأكثر من 381،000 نسمة في أوائل الحرب، ولكنه انخفض باطراد قبل القصف الذري بسبب الإخلاء المنهجي الذي قامت به الحكومة اليابانية. تراوح عدد السكان في وقت الهجوم بين حوالي 340،000-350،000.[4] ويظل عدد السكان آنذاك غير مؤكداً بسبب إحراق الوثائق الرسمية. القصف لمعرفة تشكيل بعثة سلاح القوات الجوية الأمريكية، أنظر المجموعة رقم 509. كانت هيروشيما الهدف الأساسي للتفجير النووي في السادس من شهر أغسطس، بينما كانت كوكورا أو ناغازاكي الهدف الآخر. ولقد تم اختيار السادس من شهر لأن الغيوم قد سبق وأن حجبت الهدف. انطلق سرب الطائرات 393d B29 إينولا جاي من القاعدة الجوية الشمالية بجزيرة تينيان، غرب المحيط الأطلسي. وكان يقوده قائد المجموعة رقم 509 الكولونيل بول تيبتس. ورافق إينولا جاي (التي سميت باسم أم الكولونيل تيبتس) اثنين من الB29. قامت القاذفة الأولى وتسمى الفنان الكبير، بقيادة الرائد تشارلز دبليو سويني، بنقل المعدات؛ بالإضافة إلى طائرة أخرى سميت بعد ذلك بالشر الضروري (طائرة التصوير الضوئي)، والتي كان يقودها الكابتن جورج ماركوارت.[21] وبعد مغادرة جزيرة تينيان، اتخذت كل طائرة طريقها على حدى إلى لايو جيما، حيث تقابلا على ارتفاع 2440 متر (8000 قدم) وانطلقا إلى اليابان. وصلت الطائرة إلى الهدف، وكانت الرؤية واضحة على ارتفاع 9855 متر (32330 قدم). وأثناء الرحلة، قام الكابتن وليام بارسونز بتسليح القنبلة، حيث لم يكن تم تسليحها بعد لتقليل المخاطر أثناء الإقلاع. وأزال مساعد الكابتن، الملازم الثاني موريس جيبسون، أجهزة السلامة قبل الوصول إلى الهدف بثلاثين دقيقة.[22] وقبل الانفجار بحوالي ساعة، اكتشف رادار الإنذار الياباني اقتراب بعض الطائرات الأمريكية من الجزء الجنوبي الياباني. وتم تنبيه البلاد، وتوقف البث الإذاعي في مدن كثيرة، من بينها مدينة هيروشيما. وقرابة الساعة الثامنة صباحاً، حدد الرادار في مدينة هيروشيما اليابانية عدد الطائرات القادمة بأنه لا يتعدى الثلاث طائرات، ومن ثم تم رفع حالة التأهب. وللحفاظ على الوقود والطائرات، قرر اليابانيون عدم اعتراض مثل هذه التجمعات الصغيرة. حذَّرت الإذاعة الناس أنه قد يكون من المستحسن الذهاب إلى ملاجئ تحميهم من الغارات الجوية إذا ما شاهدوا الطائرات B 29 تقترب، ولم يتوقعوا حدوث أي غارات حيث اعتقدوا أن الطائرات في رحلة استطلاعية فقط. انطلقت القنبلة الساعة الثامنة والربع (بتوقيت هيروشيما) كما كان مخطط، وهي قنبلة تعمل بقوة الجاذبية تسمى "ليتل بوي"، كما أنها قنبلة ذات انشطار مصوب. وتحمل 60 كيلوجراماً (130 باوند) من اليورانيوم 235. واستغرقت القنبلة 57 ثانية لتسقط من الطائرة وتصل إلى الارتفاع الذي ستنفجر فيه، وهو حوالي 600 متر (2000 قدم) فوق المدينة. حولت القنبلة مسارها بحوالي 800 قدم (240 متر) بسبب الرياح المتعامدة، لتسقط على عيادة شيما للجراحة بدلاً من الهدف المخطط له، وهو جسر أيوي. ونتج عن ذلك انفجار يعادل حوالي 13 كيلوطن من الTNT أو (54 JT). (ويعتبر سلاح اليو 235 غير فعال، حيث يتشطر 1.38 ٪ فقط من المواد المكونة له.) [23] وبلغ نصف قطر دائرة الدمار نحو ميل واحد (1.6 كم)، بالإضافة إلى الحرائق التي انتشرت في أنحاء مختلفة على مساحة 4.4 ميل مكعب تقريباً (11 كيلومتر مكعب).[24] وتشير التقديرات الأمريكية إلى تدمير 4.7 ميل مكعب (12 كيلومتر مكعب) من مساحة المدينة. بينما حدد المسؤولون اليابانيون خسارة المباني في هيروشيما بـ69 ٪، بالإضافة إلى إلحاق الضرر بـ6-7 ٪ من مباني أخرى.[25] لَقِىَ 70،000-80،000 شخص، أي حوالي 30 ٪ [26] من سكان هيروشيما، حَتْفَهٌم على الفور، وجُرِحَ 70،000 آخرون.[27] كما مات أكثر من 90 ٪ من الأطباء و93 ٪ من الممرضين في هيروشيما أو اصيبوا بجروح، حيث كان معظمهم في منطقة وسط المدينة التي تأثرت بالانفجار أكثر من أي منطقة أخرى.[28] على الرغم من أن الولايات المتحدة قد سبق وألقت منشورات تُحذر فيها المدنيين من الغارات الجوية على اثنتى عشر مدينة يابانية أخرى، [29] لم يتم تحذير سكان هيروشيما من إسقاط القنبلة الذرية.[30][31][32] إدراك اليابانيين بحدوث الانفجار لاحظ مشغل التحكم بطوكيو، التابع لهيئة الإذاعة اليابانية، اختفاء محطة هيروشيما. ومن ثم حاول إعادة بناء برنامجه باستخدام خط هاتفي آخر، ولكن باءت محاولته بالفشل.[33] وبعد حوالي عشرين دقيقة، أَيقن مركز تلغراف السكك الحديدية بطوكيو تَوَقُف الخط الرئيسي للتلغراف عن العمل شمال مدينة هيروشيما. وبعد توقف بعض السكك الحديدية على بعد 16 كم (10 ميل) من المدينة، جاءت تقارير غير رسمية تتحدث عن حدوث انفجار رهيب في مدينة هيروشيما. وتم نقل كل هذه التقارير إلى مقر قيادة هيئة الأركان العامة للجيش الياباني الإمبراطوري. وحاولت القواعد العسكرية مراراً الاتصال بمحطة مراقبة الجيش بمدينة هيروشيما. وأدهش ذلك الصمت التام للمدينة الرجال في المقر؛ فهم يعلمون أنه لا يوجد أي غارات من قبل العدو، ولا يوجد أي مخزون من المتفجرات في مدينة هيروشيما آنذاك. وصدرت الأوامر إلى ضابط شاب من هيئة الأركان العامة اليابانية كي يغادر فوراً إلى هيروشيما، ليهبط بالطائرة على الأرض، ويمسح المنطقة، ثم يعود إلى طوكيو ومعه معلومات موثوق بها للهيئة. فكان هناك شعور عام في المقر بأنه لم يحدث شيئاً خطيراً، وأن الانفجار لا يعد سوى شائعة سخيفة. تَوَجًّه الضابط إلى المطار، وأَقلعت الطائرة مُتجِهة إلى جنوب غرب البلاد. وبعد الطيران لمدة ثلاث ساعات تقريباً، وقبل الوصول إلى هيروشيما بحوالي مائة ميل (160 كم)، رأي الضابط والطيار سحابة كبيرة من الدخان نتيجة سقوط القنبلة. وفي فترة ما بعد الظهر، كان ما تبقى من هيروشيما مشتعلاً. وسرعان ما وصلت طائرتهم إلي المدينة، وأخذوا يطوفون فوقها في حالة من عدم التصديق. وكان هناك قطعة كبيرة من الأرض لا تزال مشتعلة، تغطيها سحابة كبيرة من الدخان. وكان ذلك كل ما تبقى من المدينة المنكوبة. هبطت الطائرة جنوب المدينة، وقام الضابط على الفور بتنظيم وسائل الإغاثة، بعد أن أبلغ طوكيو بما شاهد. وبحلول اليوم الثامن من شهر أغسطس عام 1945، ذكرت الصحف الأمريكية أن هناك تقارير من الإذاعة اليابانية تقوم بوصف الدمار الذي لحق بمدينة هيروشيما. "من الناحية العملية جميع الكائنات الحية، الإنسان والحيوان، وكانت حرفيا أخدودا حتى الموت ،" مذيعات الاذاعة اليابانية قال في رسالة بثها تلقتها مصادر الحلفاء.[34] ما بعد الهجوم وفقاً لمعظم التقديرات، أدى الانفجار إلى مقتل ما يقرب من 70،000 شخص في الحال بمدينة هيروشيما. وتشير التقديرات إلى أن مجموع الوفيات بحلول نهاية عام 1945 نتيجة الحروق، والإشعاعات، والأمراض ذات صلة، والآثار التي تفاقمت بسبب نقص الموارد الطبية، يتراوح بين 90،000 إلى 140،000 شخص.[4][35] وتشير بعض التقديرات الأخرى إلى وفاة 200،000 شخص بحلول عام 1950، بسبب السرطان وغيره من الآثار طويلة المدى.[1][7][36] بينما ذكرت دراسة أخرى أن ما يقرب من 9 ٪ من الوفيات بسبب سرطان الدم بين الناجين من القنبلة بين عام 1950 وعام 1990، نتج من الإشعاع الصادر من هذه القنابل. وتُقدر الإحصاءات وجود 89 حالة لوكيميا و339 حالة سرطانات صلبة في ذلك الوقت.[37] كما مات على الأقل أحد عشر من أسرى الحرب المعروفين جراء القصف.[38] نجاة بعض الهياكل لم تتأثر بعض المباني الخرسانية الصلبة في هيروشيما كثيراً، حيث أنها شُيدت بطريقة قوية جدا لتحمل مخاطر الزلازل في اليابان، وبالتالي لم يتعرض هيكلها للانهيار، على الرغم من أنها كانت قريبة إلى حدٍ ما من مركز الانفجار. ويعتبر إيزاو نامورا (野村 英三, Nomura Eizō) أقرب الناجين شهرةً، والذي كان في سرداب أحد المباني الصلبه (سميت ب"بيوت الراحة" بعد الحرب) على بعد 170 متر فقط (560 قدم) من مركز الانفجار وقت الهجوم[39]. بالإضافة إلى اكيكو تاكاكورا (高蔵 信子, Takakura Akiko) التي كانت من بين الناجين الذين تواجدوا بالقرب من مركز الانفجار. حيث كانت داخل بنك هيروشيما على بعد 300 متر (980 قدم) فقط من مركز الانفجار وقت الهجوم.[40] وبما أن الانفجار قد حدث في الهواء، تم توجيه الانفجار نحو الأسفل أكثر منه على الجانبين، مما أدى إلى نجاة قبة غنباكو، أو قبة القنبلة النووية. صمم هذا المبنى وصنع من قبل المهندس المعماري التشيكي جان ليتسل، وكان يبعد عن مركز القنبلة بـ150 متر (490 قدم) فقط. وسميت هذه الأنقاض باسم نصب السلام التذكاري بهيروشيما، وأصبح موقعاً للتراث العالمي تابعاً لمنظمة اليونسكو في عام 1996، على الرغم من اعتراضات الولايات المتحدة والصين.[41] أحداث 7-9 أغسطس بعد قصف هيروشيما، أعلن الرئيس ترومان قائلاً: إذا لم يقبلوا بشروطنا، يجب أن يتوقعوا أمطاراً من الخراب تأتيهم من الهواء، لم يراها أحدٌ من قبل على هذه الأرض. لم ترد الحكومة اليابانية على إعلان بوتسدام بعد. كان كل من الإمبراطور هيروهيتو، والحكومة، ومجلس الحرب يبحث أربعة شروط للاستسلام: الحفاظ على الـكوكوتاي (وهو المؤسسة الإمبراطورية ونظام الحكم الوطني)، وتَوَلِّي المقر الإمبراطوري مسؤولية نزع السلاح والتسريح، ولا يجب احتلال أيٍ من الجزر اليابانية، أو كوريا، أو تايوان، ويجب معاقبة مجرمي الحرب بواسطة الحكومة اليابانية.[42] أبلغ مولوتوف، وزير الخارجية السوفياتي، طوكيو بإنهاء الاتحاد السوفياتي للحلف الحيادي السوفيتي الياباني في الخامس من شهر إبريل. وبعد منتصف الليل بدقيقتين في التاسع من شهر أغسطس بتوقيت طوكيو، شنَّ الاتحاد السوفياتي عملية الهجوم الاستراتيجي على منشوريا باستخدام المشاة والمُدرَّعات والقوات الجوِّية. وبعد مرور أربع ساعات، علمت طوكيو بأن الإتحاد السوفيتي قد أعلن الحرب على اليابان. بدأت القيادة العليا للجيش الياباني استعداداتها لفرض الأحكام العرفية على البلاد، وذلك بدعم من وزير الحرب كوريتشيكا أنامى، من أجل وقف أي محاولة نحو السلام. كانت مسؤولية تحديد توقيت التفجير الثاني تقع على عاتق الكولونيل تيبتس، باعتباره قائد الفرقة رقم 509 في تينيان. كان من المقرر شن الهجوم على مدينة كوكورا في الحادي عشر من شهر أغسطس، ولكن تم تقرير الهجمة قبل ذلك بيومين لتجنب فترة من الطقس السيء ستبدأ في العاشر من شهر أغسطس وتستمر لمدة خمسة أيام.[43] تم نقل ثلاث قنابل مُجَمَّعة إلى تينيان، وسميت القنابل F-31، وF-32، وF-33. وفي الثامن من شهر أغسطس، أجري الرائد تشارلز سويني بروفة في تينان مستخدماً طائرة الBockscar. استمر اختبار الF-33 وخصصت الF-31 لمهمة التاسع من شهر أغسطس.[44] ناغازاكي ناغازاكي خلال الحرب العالمية الثانية كانت مدينة ناغازاكي واحدة من أكبر الموانيء البحرية التي تقع جنوب اليابان. وكان لها أهمية استراتيجية كبيرة بسبب نشاطها الصناعي، حيث كانت تُنتج الذخائر، والسفن، والمًعدَّات العسكرية، والمواد الحربية الأخرى. وعلى عكس العديد من الجوانب الحديثة في مدينة هيروشيما، كانت جميع المباني في ناغازاكي مبنيِّة على الطراز الياباني القديم، حيث تتألف من الأخشاب (مع أو بدون لاصق) والأسقف المكسوة بالآجر. كما كان العديد من المنشآت التجارية والصناعية مصنوعة من الخشب أو غيره من المواد التي لا تتحمل الانفجارات. تمكنت ناغازاكي من النمو لسنوات عديدة دون أن تخضع إلى أي خطة تقسيم; وشُيدت المساكن بِجوار المباني الصناعية. وتقع قريبة من بعضها البعض قدر المستطاع في جميع أنحاء الوادي الصناعي. لم تتعرض ناغازاكي لقصف عنيف قبل ضربها بالأسلحة النووية. في الأول من شهر أغسطس عام 1945، سقط عدد من القنابل التقليدية شديدة الانفجار على المدينة. ضرب عدد قليل من القنابل أحواض بناء السفن ومناطق تحميل وتفريغ السفن في الجزء الجنوبي الغربي من المدينة، بينما أصابت عدة قنابل مصانع ميتسوبيشي للصلب والأسلحة. كما أنهالت ست قنابل على كلية الطب بناغازاكي والمستشفى، وتعرضت المباني لثلاث ضربات مباشرة. على الرغم من أن الضرر الناجم عن هذه القنابل كان ضئيلاً نسبياً، فقد خلق ذلك قلقاً كبيراً في ناغازاكي بين كثير من الناس، وخاصة على مدارس الأطفال. وبالتالي، تم نقل الأطفال إلى المناطق الريفية من أجل سلامتهم، ومن ثم خفض عدد السكان في المدينة في وقت الهجوم النووي. يقع في شمال ناغازاكي معسكر يحتجز أسرى حرب الكومنولث البريطاني، وكان بعضهم يعمل في مناجم الفحم، ولم يعرفوا شيئاً عن الانفجارات إلا عندما عادوا إلى السطح. القصف لمعرفة المزيد عن لتشكيل بعثة سلاح الطيران الأمريكي، أنظر الفرقة رقم 509. وفي صباح اليوم التاسع من شهر أغسطس عام 1945، أقلعت القاذفة الأمريكية B-29 Bockscar بقيادة الميجور تشارلز دبليو سويني، وهي تحمل القنبلة النووية التي اطلق عليها اسم "الرجل البدين"، متجهة إلى [[كوكورا{/0 باعتبارها الهدف الرئيسي، ثم إلى {0}ناغازاكي]] باعتبارها الهدف الثانوي. كانت خطة القيام بالهجوم الثاني مطابقة تقريباً لهجوم هيروشيما. تكوَّن السرب من طائرتين B-29 انطلقوا قبل الهجوم بساعة لاسكشاف الطقس، واثنتين إضافيتان بقيادة سويني لحمل آلات التصوير وتقديم الدعم للبعثة. طار سويني بالقنبلة التي تم تسليحها، ولكنه لم يزيل مقباس السلامة.[45] أَقَرَّ المراقبون الجوِّيُون بأن كلا الهدفين واضحين. وعندما وصل سويني إلى نقطة التجمع قبالة ساحل اليابان، فشلت الطائرة الثالثة Big Stink في اللحاق بهم. وكان يقودها رئيس العمليات اللفتنانت كولونيل جيمس هوبكنز الابن. وظلت الطائرة Bockscar وطائرة الأجهزة تحلقان لمدة أربعين دقيقة من دون تحديد مكان هوبكنز. وبما أنهم تأخروا لمدة 30 دقيقة عن الموعد المقرر، قرر سويني الطيران بدون هوبكنز.[45] وعندما وصلوا إلى Kokura متأخرىن بنصف ساعة، كان هناك سح 70 ٪ من الغطاء السحابي كانت تحجب المدينة، والتي تحظر الهجوم البصرية اللازمة من أوامر. وبعد القيام بثلاث جولات فوق سماء المدينة، بدأ الوقود ينفذ بسبب فشل نقل الطائرة على الخزان الاحتياطي قبل الإقلاع. ومن ثم اتخذت الطائرات طريقها إلى الهدف الثانوي، ناغازاكي.[45] أشارت حسابات استهلاك الوقود إلى أن الطائرة Bockscar ليس لديها وقود يكفي للوصول إلى ايو جيما، وسوف تضطر إلى تحويل إلى اوكيناوا. قررت المجموعة مبدئياً حَمْل القنبلة إلى أوكيناوا والتخلص منها في المحيط إذا لزم الأمر، إذا كان هناك سحب تحجب رؤية ناغازاكي عند الوصول إليها. ثم قرر القائد البحري فريدريك آشوورث استخدام الرادار إذا كان الهدف غير واضح.[46] وفي حوالي الساعة 07:50 بتوقيت اليابان، كان هناك حالة تأهب للغارة الجوية على ناغازاكي، ولكن تم إعطاء الإشارة الواضحة في الساعة 08:30. وعندما اِكْتُشِفَت القاذفتين B-29 في الساعة 10:53، اِعْتَقَدَ اليابانيون بأن الطائرتين يَقُمْنَ برحلة استطلاعية، ومن ثم توقف نداء الخطر. وبعد مرور بضع دقائق، وفي تمام الساعة 11:00، أسقطت الطائرة The Great Artiste من طراز B-29 بقيادة الكابتن فريدريك بوك، صكوك معلقة على ثلاث مظلات. تحتوي هذه الصكوك على رسالة غير موقعة للبروفيسور ريوكيتشي ساجاني، عالم الفيزياء النووية بجامعة طوكيو الذي درس مع ثلاثة من العلماء المسؤولين عن القنبلة الذرية في جامعة كاليفورنيا في بيركلي. تَحُث تلك الرسالة البروفيسور أن يُعَرِّف الشعب بالمخاطر الكامنة في استخدام أسلحة الدمار الشامل هذه. عثرت السلطات العسكرية على تلك الرسائل، ولم يتم تسليمها إلى ساجاني إلى بعد مرور شهر.[47] وفي عام 1949، تقابل أحد كتَّاب هذه الرسالة، لويس الفاريز، مع ساجاني، ووَقَّع على الرسالة.[48] وفي الساعة 11:01، تمكن الكابتن كيرميت بيهان من رؤية الهدف في آخر دقيقة من انكسار السحب فوق ناغازاكي.سقط "الرجل البدين"، الذي يحتوي على 6.4 كيلوغرام (14.1 باوند) من البلوتونيوم 239، على الوادي الصناعي بالمدينة. وبعد مرور ثلاثة وأربعين ثانية، انفجرت القنبلة على ارتفاع 469 متر (1،540 قدم) فوق سطح الأرض، تحديداً في منتصف المسافة بين شركة ميتسوبيشي للصلب والأسلحة في الجنوب ومصنع ميتسوبيشي Urakami للذخائر (التوربيدو) في الشمال. وكان ذلك على بعد 3 كيلومتر (2 ميل) تقريباً شمال غرب المركز المخطط؛ اقتصر الانفجار على وادي أوراكامي، بينما حمت التلال جزء كبير من المدينة.[49] ووصلت قوة الانفجار إلى ما يعادل 21 كيلوطن من الTNT وهو ما يعادل (88 TJ). وقُدِّرَت الطاقة الحرارية التي ولَّدَها الانفجار بـ3،900 درجة مئوية (4،200 كلفن، 7،000 درجة فهرنهايت)، بينما بلغت قوة الرياح إلى 1005 كم/ساعة (624 ميل في الساعة). تراوح عدد الوفيات المباشرة بين 40،000 و75،000 شخص.[50][51][52] ووصل إجمالي عدد الوفيات بنهاية عام 1945 80،000 شخص.[4] مات ما لا يقل عن ثمانية من أسرى الحرب من جراء القصف، بالإضافة إلى مصرع ثلاثة عشر أسير آخرون: مواطن تابع للكومنولث البريطاني [53][54][55][56][57] لقي سبعة أسرى هولنديون (اثنين من الأسماء المعروفة) [58] حتفهم في القصف. سُجِّل موت ما لا يقل عن اثنين من الأسرى بعد الحرب بسبب السرطان، ويُعْتَقَد أن يكون ذلك نتيجة القنبلة الذرية.[59] بلغ نصف قطر دائرة الدمار حوالي ميل (1-2 كم)، يليها حرائق منتشرة في الجزء الشمالي من المدينة على بعد ميلين (3 كم) من جنوب القنبلة.[60][61] هرب عدد مجهول من الناجين من قصف هيروشيما إلى ناغازاكي، حيث تعرضوا للقصف مرة أخرى.[62][63] وتم تدمير مصنع ميتسوبيشي - أوراكامي للذخائر أثناء القصف. وكان ذلك المصنع ينتج الطوربيدات 91 التي هاجمت ميناء بيرل.[64] خطط لمزيد من الهجمات النووية على اليابان توقعت الولايات المتحدة استخدام قنبلة نووية أخرى في الأسبوع الثالث من شهر أغسطس، بالإضافة إلى ثلاثة آخرين في شهر سبتمبر، وثلاثة قنابل إضافية في شهر أكتوبر.[65] وفي العاشر من شهر أغسطس، أرسل الجنرال ليسلي غروفز، المدير العسكري لمشروع مانهاتن، مذكرة إلى الفريق أول جورج مارشيل، رئيس أركان الجيش، حيث كتب فيها: "ينبغي أن تكون القنبلة القادمة جاهزة للتسليم في أول فرصة يكون فيها الطقس مناسباً، بعد السابع عشر أو الثامن عشر من شهر أغسطس." وفي نفس اليوم، وَقَّع مارشال على المُذكِّرة مُعَلِّقًا: "لن يتم إطلاقها على اليابان إلا بإذن صريح من الرئيس." [65] وكان هناك بالفعل مناقشات في وزارة الحرب حول حفظ القنابل قيد الإنتاج حتى بداية الغزو المتوقع لليابان. "على فرض بأن اليابان لن تستسلم، فإن المشكلة الآن [أغسطس 13] تكمن في إما مواصلة إسقاط القنابل واحدة واحدة، أو إطلاقهم جميعاٌ في وقت قصير. لن نطلقهم جميعاً في يوم واحد، ولكن خلال فترة قصيرة. ويجب أيضاً أخذ الهدف الذي نسعى إليه في الاعتبار. ألا ينبغي علينا التركيز على الأهداف التي ستساعدنا على الغزو بقدر كبير، بدلاً من الصناعة، ورفع المعنويات، وعلم النفس، وما شابه؟ فاستخدام التكتيك خيرٌ من أي وسيلة أخرى.[65] استسلام اليابان واحتلالها كان مجلس الحرب لا يزال مُصِرّاً على شروطه الأربعة للاستسلام حتى التاسع من شهر أغسطس. وفي ذلك اليوم، أمر هيروهيتو كيدو "بالسيطرة على الموقف بسرعة... لأن الاتحاد السوفيتي قد أعلن الحرب علينا". ثم عقد مؤتمر إمبراطوري، وكلَّف الوزير "توجو" بإخطار الحلفاء بأن اليابان ستقبل شروطهم بشرط واحد: لا يشمل الإعلان أي طلب تحيزي لصلاحيات جلالة الإمبراطور كحاكم سيادي." [66] وفي الثاني عشر من شهر أغسطس، أبلغ الإمبراطور العائلة الإمبراطورية بقراره بالاستسلام. وسئله أحد أعمامه، الأمير أساكا، عما إذا كانت الحرب ستستمر في حالة عدم القدرة على الحفاظ على kokutai. وأجاب هيروهيتو ببساطة: "بالطبع." [67] وبما أن شروط الحلفاء لن تمس مبدأ الحفاظ على العرش، هيروهيتو سجلت في 14 آب إعلانه الاستسلام الذي تم بثه على الامة اليابانية في اليوم التالي رغم تمرد قصيرة على يد العسكريين المعارضين للاستسلام. وأشار هيروهيتو في تصريحاته إلى القصف النووي: أما في "رسالته إلى الجنود والبحارة" التي سَلَّمَهَا في السابع عشر من شهر أغسطس، شَدَّدَ الإمبراطور على أثر الغزو السوفياتي وعلى قراره بالاستسلام، ولم يَذكُر أي شيء عن القنابل. وفي السنة التالية للانفجارات، احتل نحو 40،000 من القوات الأمريكية هيروشيما، بينما احتل 27،000 جندي مدينة ناغازاكي. لجنة ضحايا القنبلة النووية في ربيع عام 1948، تأسست لجنة ضحايا القنبلة النووية (ABCC) وفقاً لتوجيهات رئاسية من هاري ترومان إلى الأكاديمية الوطنية للعلوم والمجلس الوطني للبحوث، لإجراء تحقيقات حول آثار الإشعاعات على الناجين من قصف هيروشيما وناغازاكي. تم العثور على العديد من الضحايا غير المقصودة، بما في ذلك أسرى الحروب التابعيين للحلفاء، وكوريا، والعمال الصينيين، وطلاب من ملايو، وحوالي 3200 مواطن أمريكي من أصل ياباني.[68] كانت إحدى الدراسات الأولى التي أجرتها لجنة الABCC عن نتائج حالات الحمل التي حدثت في هيروشيما وناغازاكي وفي مدينة كورى، التي تقع على بعد 18 ميل (29 كيلومتر) جنوب هيروشيما، وذلك لتحديد الظروف والنتائج ذات الصلة بالتعرض للإشعاعات. وزعم البعض بأن لجنة الABCC لا يمكنها تقديم العلاج الطبي للناجين إلا في القدرات البحثية فقط. كما زعم أحد الكتاب بأن لجنة الABCC r] رفضj تقديم العلاج الطبي للناجين من أجل تحسين نتائج البحث.[69][70] وفي عام 1975، تم إنشاء مؤسسة بحوث الآثار الإشعاعية لتحديد مسؤوليات لجنة الABCC.[70] هيباكوشا سمي الضحايا الناجين من التفجيرات هيباكوشا (被爆者)، وهي كلمة يابانية تترجم حرفياً إلى "السكان المتضررين من الانفجار". ونتيجة المعاناة التي سببها القصف، تسعى اليابان للقضاء على استخدام الأسلحة النووية في العالم منذ ذلك الحين، وإصدار واحدة من أقوى السياسات غير النووية. وبحلول اليوم الحادي والثلاثين من شهر مارس لعام 2009، تم اعترفت الحكومة اليابانية بـ235.569 هيباكوشا، ويعيش معظمهم في اليابان.[71] كما اعترفت الحكومة اليابانية بأن حوالي 1 ٪ منهم يعانون من أمراض ناجمة عن الإشعاعات.[72] احتوت النصب التذكارية الموجودة في هيروشيما وناغازاكي على قوائم بأسماء الهيباكوشا الذين لقوا حتفهم منذ وقوع التفجيرات. ويتم تحديثها سنوياً في ذكرى التفجيرات، وسجلت النصب التذكارية في شهر أغسطس عام 2009 أسماء أكثر من 410،000 هيباكوشا - 263،945 في هيروشيما، و149,226 في ناغازاكي.[73] الناجين الكوريين وخلال الحرب، جلبت اليابان الكثير من المجندين الكوريين إلى هيروشيما وناغازاكي للعمل هناك. ووفقاً للتقديرات الأخيرة، قُتل حوالي 20،000 من الكوريين في هيروشيما، ومات حوالي 2،000 في ناغازاكي. كما أشارت التقديرات إلى أن واحداً من بين سبعة ضحايا في هيروشيما كانوا من أصل كوري.[8] ولسنوات عديدة، قضى الكوريون وقتاً يقاتلون من أجل الاعتراف بهم كضحايا للقنبلة النووية، وحُرِموا من الفوائد الصحية. ومع ذلك، تم حل النزاع في معظم القضايا من خلال الدعاوى القضائية في السنوات الأخيرة.[74] الضحية الثنائية وفي الرابع والعشرين من شهر مارس لعام 2009، اعترفت الحكومة اليابانية بأن تسوتومو ياماغوتشي يعد هيباكوشا مزدوج. ثبت أن تسوتومو ياماغوتشي كان على بعد 3 كيلومترات من نقطة الانفجار في مدينة هيروشيما أثناء رحلة عمل. وقد أصيب بحروق خطيرة على جانبه الايسر، وأمضى الليل في مدينة هيروشيما. ثم عاد إلى منزله في مدينة ناغازاكي في الثامن من شهر أغسطس، أي قبل انفجار القنبلة في ناغازاكي بيومٍ واحد، وقد تعرض للإشعاعات أثناء بحثه عن بقايا أقاربه. وهو أول ناجي مؤكد من التفجيرين.[75] الجدل حول التفجيرات إن دور التفجيرات في استسلام اليابان والتبريرات الأخلاقية الأمريكية لاستخدام هذه الأسلحة كان موضوع المناظرات العلمية والشعبية على مدى عقود عديدة. كتب صموئيل ووكر في شهر إبريل عام 2005 عن التأريخ الأخير بشأن هذه المسألة: "يبدو أن الجدل حول استخدام القنبلة سيستمر". وأضاف والكر قائلاً: "إن المسألة الأساسية تكمن في إذا كان استخدام القنبلة ضرورياً لتحقيق النصر في الحرب في منطقة المحيط الهادئ بشروط مرضية للولايات المتحدة. وقد انقسم العلماء في هذا الصدد على مر أربعة عقود." [76] أكَّد مؤيدو استخدام تلك القنابل أنها تسببت في استسلام اليابان، ومنعت وقوع خسائر على الجانبين خلال الغزو المخطط لليابان: كان من المقرر غزو كيوشو في شهر أكتوبر عام 1945، وغزو هونشو بعد خمسة أشهر. أشارت بعض التقديرات إلى أن خسائر قوات التحالف قد تصل إلى مليون أثناء هذا السيناريو، في حين قد تبلغ الخسائر اليابانية الملايين.[77] بينما قال المعارضون أن ذلك كان ببساطة امتداداً لحملة التفجيرات التقليدية الشرسة، وبالتالي لم يكن هناك سبب عسكري لاستخدام تلك القنابل.[78] وهي تعتبر بطبيعتها جريمة غير أخلاقية، وجريمة حرب، وشكلاً من أشكال الإرهاب الدولي.[79] انظر أيضاً نصب السلام للأطفال تسوتومو ياماغوتشي، "الناجي المزدوج" من الهجمتين. المراجع قراءات أخرى هناك مجموعة كبيرة من الأعمال الأدبية حول التفجيرات، وقرار استخدام هذه القنابل، واستسلام اليابان. تمنح المصادر التالية عَيِّنَات من الأعمال البارزة في هذا الموضوع. تاريخ التفجيرات، وإتخاذ القرار لاستخدامهما. الروابط الخارجية ، موقع على الإنترنت في عام 2005 يحتفل بالذكرى الستين. -- فيديو بواسطة الديمقراطية الآن! ، مجموعة من المصادر الأولية بواسطة أرشيف الأمن القومي Above and Beyond: فيلم من إنتاج شركة ميترو غولدوين ماير عام 1952، وهو فيلم روائي طويل يحكى قصة الحب وراء سر المليار الدولار، بين بول ولوسي تيبتس إينولا جاي: الرجال، والبعثة، والقنبلة الذرية، وهو فيلم من إنتاج عام 1980 قُدِّم للتلفزيون : نشرته هيئة الإذاعة البريطانية تصنيف:القصف الذري على هيروشيما وناجازاكي تصنيف:1945 في البيئة تصنيف:1945 في اليابان تصنيف:أحداث أغسطس 1945 تصنيف:أسلحة نووية تصنيف:التاريخ العسكري في 1945 تصنيف:الحرب العالمية الثانية تصنيف:الولايات المتحدة في الحرب العالمية الثانية تصنيف:اليابان في الحرب العالمية الثانية تصنيف:حرب نووية تصنيف:قصف تصنيف:مسرح عمليات المحيط الهادئ في الحرب العالمية الثانية تصنيف:مشروع مانهاتن تصنيف:معاداة اليابان تصنيف:هيروشيما

https://ar.wikipedia.org/wiki/%D8%A7%D9%84%D9%82%D8%B5%D9%81%20%D8%A7%D9%84%D8%B0%D8%B1%D9%8A%20%D8%B9%D9%84%D9%89%20%D9%87%D9%8A%D8%B1%D9%88%D8%B4%D9%8A%D9%85%D8%A7%20%D9%88%D9%86%D8%A7%D8%AC%D8%A7%D8%B2%D8%A7%D9%83%D9%8A

How long is the Odyssey?

Odyssey

english

Main Page Greek mythology Deities Primordial Titans Olympians Nymphs Sea-deities Earth-deities Heroes and heroism Heracles/Hercules Labors Achilles Hector Trojan War Odysseus Odyssey Jason Argonauts Golden Fleece Perseus Medusa Gorgon Oedipus Sphinx Orpheus Orphism Theseus Minotaur Bellerophon Pegasus Chimera Daedalus Labyrinth Atalanta Hippomenes Golden apple Cadmus Thebes Aeneas Aeneid Triptolemus Eleusinian Mysteries Pelops Ancient Olympic Games Pirithous Centauromachy Amphitryon Teumessian fox Narcissus Narcissism Meleager Calydonian Boar Otrera Amazons Related Satyrs Centaurs Dragons Demogorgon Religion in Ancient Greece Mycenaean gods Greek mythologyportalvt The Odyssey (/ˈɒdəsi/;[1] Greek: Ὀδύσσεια Odýsseia, pronounced[o.dýs.sej.ja] in Classical Attic) is one of two major ancient Greek epic poems attributed to Homer. It is, in part, a sequel to the Iliad, the other work ascribed to Homer. The Odyssey is fundamental to the modern Western canon; it is the second-oldest extant work of Western literature, while the Iliad is the oldest. Scholars believe the Odyssey was composed near the end of the 8th century BC, somewhere in Ionia, the Greek coastal region of Anatolia.[2] The poem mainly focuses on the Greek hero Odysseus (known as Ulysses in Roman myths), king of Ithaca, and his journey home after the fall of Troy. It takes Odysseus ten years to reach Ithaca after the ten-year Trojan War.[3] In his absence, it is assumed Odysseus has died, and his wife Penelope and son Telemachus must deal with a group of unruly suitors, the Mnesteres (Greek: Μνηστῆρες) or Proci, who compete for Penelope's hand in marriage. The Odyssey continues to be read in the Homeric Greek and translated into modern languages around the world. Many scholars believe the original poem was composed in an oral tradition by an aoidos (epic poet/singer), perhaps a rhapsode (professional performer), and was more likely intended to be heard than read.[2] The details of the ancient oral performance and the story's conversion to a written work inspire continual debate among scholars. The Odyssey was written in a poetic dialect of Greek—a literary amalgam of Aeolic Greek, Ionic Greek, and other Ancient Greek dialects—and comprises 12,110 lines of dactylic hexameter.[4][5] Among the most noteworthy elements of the text are its non-linear plot, and the influence on events of choices made by women and slaves, besides the actions of fighting men. In the English language as well as many others, the word odyssey has come to refer to an epic voyage. The Odyssey has a lost sequel, the Telegony, which was not written by Homer. It was usually attributed in antiquity to Cinaethon of Sparta. In one source, the Telegony was said to have been stolen from Musaeus of Athens by either Eugamon or Eugammon of Cyrene (see Cyclic poets). Synopsis Exposition The Odyssey begins after the end of the ten-year Trojan War (the subject of the Iliad), and Odysseus has still not returned home from the war because he angered the god Poseidon. Odysseus' son Telemachus is about 20 years old and is sharing his absent father's house on the island of Ithaca with his mother Penelope and a crowd of 108 boisterous young men, "the Suitors", whose aim is to persuade Penelope to marry one of them, all the while reveling in Odysseus' palace and eating up his wealth. Odysseus' protectress, the goddess Athena, requests to Zeus, king of the gods, to finally allow Odysseus to return home when Odysseus' enemy, the god of the sea Poseidon, is absent from Mount Olympus to accept a sacrifice in Ethiopia. Then, disguised as a Taphian chieftain named Mentes, she visits Telemachus to urge him to search for news of his father. He offers her hospitality; they observe the suitors dining rowdily while the bard Phemius performs a narrative poem for them. Penelope objects to Phemius' theme, the "Return from Troy",[6] because it reminds her of her missing husband, but Telemachus rebuts her objections, asserting his role as head of the household. That night Athena, disguised as Telemachus, finds a ship and crew for the true prince. The next morning, Telemachus calls an assembly of citizens of Ithaca to discuss what should be done with the suitors. Telemachus is scoffed by the insolent suitors, particularly by their leaders Antinous, Eurymachus, and Leiocritus. Accompanied by Athena (now disguised as Mentor), he departs for the Greek mainland and the household of Nestor, most venerable of the Greek warriors at Troy, who resided in Pylos after the war. From there, Telemachus rides overland, accompanied by Nestor's son Peisistratus, to Sparta, where he finds Menelaus and Helen, who are now reconciled. While Helen laments the fit of lust brought on by Aphrodite that sent her to Troy with Paris, Menelaus recounts how she betrayed the Greeks by attempting to imitate the voices of the soldiers' wives while they were inside the Trojan Horse. Telemachus also hears from Helen, who is the first to recognize him, that she pities him because Odysseus was not there for him in his childhood because he went to Troy to fight for her and also about his exploit of stealing the Palladium, or the Luck of Troy, where she was the only one to recognize him. Menelaus, meanwhile, also praises Odysseus as an irreproachable comrade and friend, lamenting the fact that they were not only unable to return together from Troy but that Odysseus is yet to return. Both Helen and Menelaus also say that they returned to Sparta after a long voyage by way of Egypt. There, on the island of Pharos, Menelaus encountered the old sea-god Proteus, who told him that Odysseus was a captive of the nymph Calypso. Incidentally, Telemachus learns the fate of Menelaus' brother Agamemnon, king of Mycenae and leader of the Greeks at Troy: he was murdered on his return home by his wife Clytemnestra and her lover Aegisthus. The story briefly shifts to the suitors, who have only just now realized that Telemachus is gone. Angry, they formulate a plan to ambush his ship and kill him as he sails back home. Penelope overhears their plot and worries for her son's safety. Escape to the Phaeacians The second part recounts the story of Odysseus. In the course of his seven years in captivity of Calypso on the island of Ogygia, she has fallen deeply in love with him, even though he has consistently spurned her offer of immortality as her husband and still mourns for home. She is ordered to release him by the messenger god Hermes, who has been sent by Zeus in response to Athena's plea. Odysseus builds a raft and is given clothing, food, and drink by Calypso. When Poseidon learns that Odysseus has escaped, he wrecks the raft but, helped by a veil given by the sea nymph Ino, Odysseus swims ashore on Scherie, the island of the Phaeacians. Naked and exhausted, he hides in a pile of leaves and falls asleep. The next morning, awakened by the laughter of girls, he sees the young Nausicaä, who has gone to the seashore with her maids to wash clothes after Athena told her in a dream to do so. He appeals to her for help. She encourages him to seek the hospitality of her parents, Arete and Alcinous (or Alkinous). Odysseus is welcomed and is not at first asked for his name, but Alcinous promises to provide him a ship to return him to his home country. He remains for several days, and is goaded into taking part in a discus throw by the taunts of Euryalus, impressing the Phaeacians with his incredible athletic ability. Afterwards, he hears the blind singer Demodocus perform two narrative poems. The first is an otherwise obscure incident of the Trojan War, the "Quarrel of Odysseus and Achilles"; the second is the amusing tale of a love affair between two Olympian gods, Ares and Aphrodite. Finally, Odysseus asks Demodocus to return to the Trojan War theme and tell of the Trojan Horse, a stratagem in which Odysseus had played a leading role. Unable to hide his emotion as he relives this episode, Odysseus at last reveals his identity. He then begins to tell the story of his return from Troy. Odysseus' account of his adventures Odysseus goes back in time and recounts his story to the Phaeacians. After a failed piratical raid on Ismaros in the land of the Cicones, Odysseus and his twelve ships were driven off course by storms. Odysseus visited the lethargic Lotus-Eaters who gave his men their fruit that would have caused them to forget their homecoming had Odysseus not dragged them back to the ship by force. Afterwards, Odysseus and his men landed on a lush, uninhabited island near the land of the Cyclopes. The men then landed on shore and entered the cave of Polyphemus, where they found all the cheeses and meat they desired. Upon returning home, Polyphemus sealed the entrance with a massive boulder and proceeded to eat Odysseus' men. Odysseus devised an escape plan in which he, identifying himself as "Nobody", plied Polyphemus with wine and blinded him with a wooden stake. When Polyphemus cried out, his neighbors left after Polyphemus claimed that "Nobody" had attacked him. Odysseus and his men finally left the cave by hiding on the underbellies of the sheep as they were let out of the cave. While they were escaping, however, Odysseus foolishly taunted Polyphemus and revealed his true identity. Recalling that had been prophesied by appeals to his father Poseidon. Poseidon then cursed Odysseus to wander the sea for ten years, during which he would lose all his crew and return home through the aid of others. After the escape, Odysseus and his crew stayed with Aeolus, a king endowed by the gods with the winds. He gave Odysseus a leather bag containing all the winds, except the west wind, a gift that should have ensured a safe return home. Just as Ithaca came into sight, the greedy sailors naively opened the bag while Odysseus slept, thinking it contained gold. All of the winds flew out and the resulting storm drove the ships back the way they had come. Aeolus, recognizing that Odysseus has drawn the ire of the gods, refused to further assist him. The men then re-embarked and encountered the cannibalistic Laestrygonians. All of Odysseus' ships except his own entered the harbor of the Laestrygonians' Island and were immediately destroyed. He sailed on and reached the island of Aeaea where he visited the witch-goddess Circe, daughter of the sun-god Helios. She turned half of his men into swine after feeding them drugged cheese and wine. Hermes warned Odysseus about Circe and gave Odysseus an herb called moly which gave him resistance to Circe's magic. Odysseus forced the now-powerless Circe to change his men back to their human form, and was subsequently seduced by her. They remained with her on the island for one year, while they feasted and drank. Finally, guided by Circe's instructions, Odysseus and his crew crossed the ocean and reached a harbor at the western edge of the world, where Odysseus sacrificed to the dead. He first encountered the spirit of Elpenor, a crewman who had gotten drunk and fallen from a roof to his death on Aeaea. Elpenor's ghost told Odysseus to bury his body, which Odysseus promised to do. Odysseus then summoned the spirit of the prophet Tiresias for advice on how to appease Poseidon upon his return home, and was told that he may return home if he is able to stay himself and his crew from eating the sacred livestock of Helios on the island of Thrinacia and that failure to do so would result in the loss of his ship and his entire crew. Next Odysseus met the spirit of his own mother, Anticlea, who had died of grief during his long absence. From her, he got his first news of his own household, threatened by the greed of the Suitors. Finally, he met the spirits of famous men and women. Notably, he encountered the spirit of Agamemnon, of whose murder he now learned, and Achilles, who lamented the woes of the land of the dead but was comforted in hearing of the success of his son Neoptolemus (for Odysseus' encounter with the dead, see also Nekuia). Returning to Aeaea, they buried Elpenor and were advised by Circe on the remaining stages of the journey. They skirted the land of the Sirens, who sang an enchanting song that normally caused passing sailors to steer toward the rocks, only to hit them and sink. All of the sailors had their ears plugged up with beeswax, except for Odysseus, who was tied to the mast as he wanted to hear the song. He told his sailors not to untie him as it would only make him want to drown himself. They then passed between the six-headed monster Scylla and the whirlpool Charybdis, narrowly avoiding death, even though Scylla snatched up six men. Next, they landed on the island of Thrinacia, with the crew overriding Odysseus's wishes to remain away from the island. Zeus caused a storm which prevented them leaving, causing them to deplete the food given to them by Circe. While Odysseus was away praying, his men ignored the warnings of Tiresias and Circe and hunted the sacred cattle of Helios. The Sun God insisted that Zeus punish the men for this sacrilege. They suffered a shipwreck as they were driven towards Charybdis. All but Odysseus were drowned. Odysseus clung to a fig tree above Charybdis. Washed ashore on the island of Ogygia, he was compelled to remain there as Calypso's lover, bored, homesick and trapped on her small island, until she was ordered by Zeus, via Hermes, to release Odysseus. Odysseus did not realise how long it would take to get home to his family. Return to Ithaca Having listened with rapt attention to his story, the Phaeacians agree to provide Odysseus with more treasure than he would have received from the spoils of Troy. They deliver him at night, while he is fast asleep, to a hidden harbour on Ithaca. Poseidon, offended that the Phaeacians have returned Odysseus home, destroys the Phaeacian ship on its return voyage, and the city sacrifices to Poseidon and agrees to stop giving escorts to strangers to appease him. Odysseus awakens and believes that he has been dropped on a distant land before Athena appears to him and reveals that he is indeed on Ithaca. She then hides his treasure in a nearby cave and disguises him as an elderly beggar so he can see how things stand in his household. He finds his way to the hut of one of his own slaves, the swineherd Eumaeus, who treats him hospitably and speaks favorably of Odysseus. After dinner, the disguised Odysseus tells the farm laborers a fictitious tale of himself: he was born in Crete, had led a party of Cretans to fight alongside other Greeks in the Trojan War, and had then spent seven years at the court of the king of Egypt, finally shipwrecking in Thesprotia and crossing from there to Ithaca. He further promises the men of the return of Odysseus, but his promises are wearily discounted by the men. Meanwhile, Telemachus sails home from Sparta, evading an ambush set by the Suitors. He disembarks on the coast of Ithaca and makes for Eumaeus's hut. Father and son meet; Odysseus identifies himself to Telemachus (but still not to Eumaeus), and they decide that the Suitors must be killed. Telemachus goes home first. Accompanied by Eumaeus, Odysseus returns to his own house, still pretending to be a beggar. When Odysseus' dog (who was a puppy before he left) saw him, he becomes so excited that he dies.[7] He is ridiculed by the Suitors in his own home, especially by one extremely impertinent man named Antinous. Odysseus meets Penelope and tests her intentions by saying he once met Odysseus in Crete. Closely questioned, he adds that he had recently been in Thesprotia and had learned something there of Odysseus's recent wanderings. Odysseus's identity is discovered by the housekeeper, Eurycleia, when she recognizes an old scar as she is washing his feet. Eurycleia tries to tell Penelope about the beggar's true identity, but Athena makes sure that Penelope cannot hear her. Odysseus then swears Eurycleia to secrecy. Slaying of the Suitors The next day, at Athena's prompting, Penelope maneuvers the Suitors into competing for her hand with an archery competition using Odysseus' bow. The man who can string the bow and shoot it through a dozen axe heads would win. Odysseus takes part in the competition himself: he alone is strong enough to string the bow and shoot it through the dozen axe heads, making him the winner. He then throws off his rags and kills Antinous with his next arrow. Then, with the help of Athena, Odysseus, Telemachus, Eumaeus, and Philoetius the cowherd he kills the other Suitors, first using the rest of the arrows and then by swords and spears once both sides armed themselves. Once the battle is won, Odysseus and Telemachus also hang twelve of their household maids whom Eurycleia identifies as guilty of betraying Penelope or having sex with the Suitors. They mutilate and kill the goatherd Melanthius, who had mocked and abused Odysseus and brought weapons and armor to the suitors. Now, at last, Odysseus identifies himself to Penelope. She is hesitant but recognizes him when he mentions that he made their bed from an olive tree still rooted to the ground. Many modern and ancient scholars take this to be the original ending of the Odyssey, and the rest to be an interpolation. The next day he and Telemachus visit the country farm of his old father Laertes, who likewise accepts his identity only when Odysseus correctly describes the orchard that Laertes had previously given him. The citizens of Ithaca have followed Odysseus on the road, planning to avenge the killing of the Suitors, their sons. Their leader points out that Odysseus has now caused the deaths of two generations of the men of Ithaca: his sailors, not one of whom survived; and the Suitors, whom he has now executed (albeit rightly). Athena intervenes in a dea ex machina and persuades both sides to give up the vendetta. After this, Ithaca is at peace once more, concluding the Odyssey. Character of Odysseus Odysseus' name means "trouble" in Greek, referring to both the giving and receiving of trouble—as is often the case in his wanderings. An early example of this is the boar hunt that gave Odysseus the scar by which Eurycleia recognizes him; Odysseus is injured by the boar and responds by killing it. Odysseus' heroic trait is his mētis, or "cunning intelligence". He is often described as the "Peer of Zeus in Counsel". This intelligence is most often manifested by his use of disguise and deceptive speech. His disguises take forms both physical (altering his appearance) and verbal, such as telling the Cyclops Polyphemus that his name is Οὖτις, "Nobody", then escaping after blinding Polyphemus. When asked by other Cyclopes why he is screaming, Polyphemus replies that "Nobody" is hurting him, so the others assume that "If alone as you are [Polyphemus] none uses violence on you, why, there is no avoiding the sickness sent by great Zeus; so you had better pray to your father, the lord Poseidon".[8] The most evident flaw that Odysseus sports is that of his arrogance and his pride, or hubris. As he sails away from the island of the Cyclopes, he shouts his name and boasts that nobody can defeat the "Great Odysseus". The Cyclops then throws the top half of a mountain at him and prays to his father, Poseidon, saying that Odysseus has blinded him. This enrages Poseidon, causing the god to thwart Odysseus' homecoming for a very long time. Structure The Odyssey is written in dactylic hexameter. It opens in medias res, in the middle of the overall story, with prior events described through flashbacks or storytelling. This device is also used by later authors of literary epics, such as Virgil in the Aeneid, Luís de Camões in Os Lusíadas[9] and Alexander Pope in The Rape of the Lock. The first four books of the poem trace Telemachus' efforts to assert control of the household, and then, at Athena's advice, his efforts to search for news of his long-lost father. Then the scene shifts: Odysseus has been a captive of the beautiful nymph Calypso, with whom he has spent seven of his ten lost years. Released by the intercession of his patroness Athena, through the aid of Hermes, he departs, but his raft is destroyed by his divine enemy Poseidon, who is angry because Odysseus blinded his son, Polyphemus. When Odysseus washes up on Scherie, home to the Phaeacians, he is assisted by the young Nausicaä and is treated hospitably. In return, he satisfies the Phaeacians' curiosity, telling them, and the reader, of all his adventures since departing from Troy. The shipbuilding Phaeacians then loan him a ship to return to Ithaca, where he is aided by the swineherd Eumaeus, meets Telemachus, regains his household by killing the Suitors, and is reunited with his faithful wife, Penelope. All ancient and nearly all modern editions and translations of the Odyssey are divided into 24 books. This division is convenient, but it may not be original. Many scholars believe it was developed by Alexandrian editors of the 3rd century BC. In the Classical period, moreover, several of the books (individually and in groups) were given their own titles: the first four books, focusing on Telemachus, are commonly known as the Telemachy. Odysseus' narrative, Book 9, featuring his encounter with the cyclops Polyphemus, is traditionally called the Cyclopeia. Book 11, the section describing his meeting with the spirits of the dead is known as the Nekuia. Books 9 through 12, wherein Odysseus recalls his adventures for his Phaeacian hosts, are collectively referred to as the Apologoi: Odysseus' "stories". Book 22, wherein Odysseus kills all the Suitors, has been given the title Mnesterophonia: "slaughter of the Suitors". This concludes the Greek Epic Cycle, though fragments remain of the "alternative ending" of sorts known as the Telegony. Telegony aside, the last 548 lines of the Odyssey, corresponding to Book 24, are believed by many scholars to have been added by a slightly later poet.[10] Several passages in earlier books seem to be setting up the events of Book 24, so if it were indeed a later addition, the offending editor would seem to have changed earlier text as well. For more about varying views on the origin, authorship and unity of the poem see Homeric scholarship. Geography of the Odyssey The events in the main sequence of the Odyssey (excluding Odysseus' embedded narrative of his wanderings) take place in the Peloponnese and in what are now called the Ionian Islands.[11] There are difficulties in the apparently simple identification of Ithaca, the homeland of Odysseus, which may or may not be the same island that is now called Ithakē (Ιθάκη). The wanderings of Odysseus as told to the Phaeacians, and the location of the Phaeacians' own island of Scheria, pose more fundamental problems, if geography is to be applied: scholars, both ancient and modern, are divided as to whether or not any of the places visited by Odysseus (after Ismaros and before his return to Ithaca) are real.[12] Influences on the Odyssey Scholars have seen strong influences from Near Eastern mythology and literature in the Odyssey. Martin West has noted substantial parallels between the Epic of Gilgamesh and the Odyssey.[13] Both Odysseus and Gilgamesh are known for traveling to the ends of the earth, and on their journeys go to the land of the dead. On his voyage to the underworld, Odysseus follows instructions given to him by Circe. Her island, Aeaea, is located at the edges of the world and seems to have close associations with the sun. Like Odysseus, Gilgamesh gets directions on how to reach the land of the dead from a divine helper: in this case, the goddess Siduri, who, like Circe, dwells by the sea at the ends of the earth. Her home is also associated with the sun: Gilgamesh reaches Siduri's house by passing through a tunnel underneath Mt. Mashu, the high mountain from which the sun comes into the sky. West argues that the similarity of Odysseus' and Gilgamesh's journeys to the edges of the earth are the result of the influence of the Gilgamesh epic upon the Odyssey. In 1914, paleontologist Othenio Abel surmised the origins of the cyclops to be the result of ancient Greeks finding an elephant skull. The enormous nasal passage in the middle of the forehead could have looked like the eye socket of a giant, to those who had never seen a living elephant.[14] Classical scholars, on the other hand, have long realized that the story of the cyclops was originally a Greek folk tale, which existed independently of the Odyssey and which only became embedded in it at a later date. Similar stories are found in cultures across Europe and the Middle East.[15] According to this explanation, the cyclops was originally simply a giant or ogre, much like Humbaba in the Epic of Gilgamesh.[15] The detail about it having one eye was simply invented in order to explain how the creature was so easily blinded.[16] Themes Homecoming An important factor to consider about Odysseus' homecoming is the hint at potential endings to the epic by using other characters as parallels for his journey.[17] For instance, one example is that of Agamemnon's homecoming versus Odysseus' homecoming. Upon Agamemnon's return, his wife Clytemnestra and her lover, Aegisthus kill Agamemnon. Agamemnon's son, Orestes, out of vengeance for his father's death, kills Aegisthus. This parallel compares the death of the suitors to the death of Aegisthus and sets Orestes up as an example for Telemachus.[17] Also, because Odysseus knows about Clytemnestra's betrayal, Odysseus returns home in disguise in order to test the loyalty of his own wife, Penelope.[17] Later, Agamemnon praises Penelope for not killing Odysseus. It is because of Penelope that Odysseus has fame and a successful homecoming. This successful homecoming is unlike Achilles, who has fame but is dead, and Agamemnon, who had an unsuccessful homecoming resulting in his death.[17] Wandering Only two of Odysseus's adventures are described by the poet. The rest of Odysseus' adventures are recounted by Odysseus himself. The two scenes that the poet describes are Odysseus on Calypso's island and Odysseus' encounter with the Phaeacians. These scenes are told by the poet to represent an important transition in Odysseus' journey: being concealed to returning home.[18] Calypso's name means "concealer" or "one who conceals," and that is exactly what she does with Odysseus.[19] Calypso keeps Odysseus concealed from the world and unable to return home. After leaving Calypso's island, the poet describes Odysseus' encounters with the Phaeacians—those who "convoy without hurt to all men"[20]—which represents his transition from not returning home to returning home.[18] Also, during Odysseus' journey, he encounters many beings that are close to the gods. These encounters are useful in understanding that Odysseus is in a world beyond man and that influences the fact he cannot return home.[18] These beings that are close to the gods include the Phaeacians who lived near Cyclopes,[21] whose king, Alcinous, is the great-grandson of the king of the giants, Eurymedon, and the grandson of Poseidon.[18] Some of the other characters that Odysseus encounters are Polyphemus who is the cyclops son of Poseidon, God of Oceans, Circe who is the sorceress daughter of the Sun that turns men into animals, Calypso who is a goddess, and the Laestrygonians who are cannibalistic giants.[18] Guest-friendship Throughout the course of the epic, Odysseus encounters several examples of xenia ("guest-friendship"), which provide models of how hosts should and should not act.[22] The Phaeacians demonstrate exemplary guest-friendship by feeding Odysseus, giving him a place to sleep, and granting him a safe voyage home, which are all things a good host should do. Polyphemus demonstrates poor guest-friendship. His only "gift" to Odysseus is that he will eat him last.[22] Calypso also exemplifies poor guest-friendship because she does not allow Odysseus to leave her island.[22] Another important factor to guest-friendship is that kingship implies generosity. It is assumed that a king has the means to be a generous host and is more generous with his own property.[22] This is best seen when Odysseus, disguised as a beggar, begs Antinous, one of the suitors, for food and Antinous denies his request. Odysseus essentially says that while Antinous may look like a king, he is far from a king since he is not generous.[23] Testing Another theme throughout the Odyssey is testing.[24] This occurs in two distinct ways. Odysseus tests the loyalty of others and others test Odysseus' identity. An example of Odysseus testing the loyalties of others is when he returns home.[24] Instead of immediately revealing his identity, he arrives disguised as a beggar and then proceeds to determine who in his house has remained loyal to him and who has helped the suitors. After Odysseus reveals his true identity, the characters test Odysseus' identity to see if he really is who he says he is.[24] For instance, Penelope tests Odysseus' identity by saying that she will move the bed into the other room for him. This is a difficult task since it is made out of a living tree that would require being cut down, a fact that only the real Odysseus would know, thus proving his identity. For more information on the progression of testing type scenes, read more below.[24] Omens Omens occur frequently throughout the Odyssey, as well as in many other epics. Within the Odyssey, omens frequently involve birds.[25] It is important to note who receives the omens and what these omens mean to the characters and to the epic as a whole. For instance, bird omens are shown to Telemachus, Penelope, Odysseus, and the suitors.[25] Telemachus and Penelope receive their omens as well in the form of words, sneezes, and dreams.[25] However, Odysseus is the only character who receives thunder or lightning as an omen.[26][27] This is important to note because the thunder came from Zeus, the king of the gods. This direct relationship between Zeus and Odysseus represents the kingship of Odysseus.[25] Scenes Finding scenes Finding scenes occur in the Odyssey when a character discovers another character within the epic. Finding scenes proceed as followed:[18] The character encounters or finds another character. The encountered character is identified and described. The character approaches and then converses with the found character. These finding scenes can be identified several times throughout the epic including when Telemachus and Pisistratus find Menelaus when Calypso finds Odysseus on the beach, and when the suitor Amphimedon finds Agamemnon in Hades.[18][28] Guest-friendship Guest-friendship is also a theme in the Odyssey, but it too follows a very specific pattern. This pattern is: The arrival and the reception of the guest. Bathing or providing fresh clothes to the guest. Providing food and drink to the guest. Questions may be asked of the guest and entertainment should be provided by the host. The guest should be given a place to sleep and both the guest and host retire for the night. The guest and host exchange gifts, the guest is granted a safe journey home and departs. Another important factor of guest-friendship is not keeping the guest longer than they wish and also promising their safety while they are a guest within the host's home.[22][28] Testing While testing is a theme with the epic, it also has a very specific type scene that accompanies it as well. Throughout the epic, the testing of others follows a typical pattern. This pattern is: Odysseus is hesitant to question the loyalties of others. Odysseus tests the loyalties of others by questioning them. The characters reply to Odysseus' questions. Odysseus proceeds to reveal his identity. The characters test Odysseus' identity. There is a rise of emotions associated with Odysseus' recognition, usually lament or joy. Finally, the reconciled characters work together.[24][28] Omens Omens are another example of a type scene in the Odyssey. Two important parts of an omen type scene are the recognition of the omen and then the interpretation.[25] In the Odyssey specifically, there are several omens involving birds. All of the bird omens—with the exception of the first one in the epic—show large birds attacking smaller birds.[25][28] Accompanying each omen is a wish which can be either explicitly stated or only implied.[25] For example, Telemachus wishes for vengeance[29] and for Odysseus to be home,[30] Penelope wishes for Odysseus' return,[31] and the suitors wish for the death of Telemachus.[32] The omens seen in the Odyssey are also a recurring theme throughout the epic.[25][28] Textual history In the late 19th century many papyrus containing parts or even entire chapters have been found in Egypt, with content different from later medieval versions.[33] In 2018, the Greek Cultural Ministry revealed the discovery of a clay tablet near the Temple of Zeus, containing 13 verses from the Odyssey’s 14th Rhapsody to Eumaeus. While it was initially reported to date from the 3rd century AD, the date still needs to be confirmed.[34][35] Cultural impact The Odyssey is regarded as one of the most important foundational works of western literature.[36] It is widely regarded by western literary critics as a timeless classic.[37] Straightforward retellings of the Odyssey have flourished ever since the Middle Ages. Merugud Uilix maicc Leirtis ("On the Wandering of Ulysses, son of Laertes") is an eccentric Old Irish version of the material; the work exists in a 12th-century AD manuscript, which linguists believe is based on an 8th-century original.[38][39] Il ritorno d'Ulisse in patria, first performed in 1640, is an opera by Claudio Monteverdi based on the second half of Homer's Odyssey.[40] The first canto of Ezra Pound's The Cantos (1917) is both a translation and a retelling of Odysseus' journey to the underworld.[41] The poem "Ulysses" by Alfred, Lord Tennyson is narrated by an aged Ulysses who is determined to continue to live life to the fullest. The Odyssey (1997), a made-for-TV movie directed by Andrei Konchalovsky, is a slightly abbreviated version of the epic. Other authors have composed more creative reworkings of the poem, often updated to address contemporary themes and concerns. Cyclops by Euripides, the only fully extant satyr play,[42] retells the episode involving Polyphemus with a humorous twist.[43] A True Story, written by Lucian of Samosata in the 2nd century AD, is a satire on the Odyssey and on ancient travel tales, describing a journey sailing westward, beyond the Pillars of Hercules and to the Moon, the first known text that could be called science fiction.[44] James Joyce's modernist novel Ulysses (1922) is a retelling of the Odyssey set in modern-day Dublin. Each chapter in the book has an assigned theme, technique, and correspondences between its characters and those of Homer's Odyssey.[45] Homer's Daughter by Robert Graves is a novel imagining how the version we have might have been invented out of older tales. The Japanese-French anime Ulysses 31 (1981) updates the ancient setting into a 31st-century space opera. Omeros (1991), an epic poem by Derek Walcott, is in part a retelling of the Odyssey, set on the Caribbean island of St. Lucia. The film Ulysses' Gaze (1995) directed by Theo Angelopoulos has many of the elements of the Odyssey set against the backdrop of the most recent and previous Balkan Wars.[45] Daniel Wallace's Big Fish: A Novel of Mythic Proportions (1998) adapts the epic to the American South, while also incorporating tall tales into its first-person narrative much as Odysseus does in the Apologoi (Books 9-12). The Coen Brothers' 2000 film O Brother, Where Art Thou? is loosely based on Homer's poem. Margaret Atwood's 2005 novella The Penelopiad is an ironic rewriting of the Odyssey from Penelope's perspective. Zachary Mason's The Lost Books of the Odyssey (2007) is a series of short stories that rework Homer's original plot in a contemporary style reminiscent of Italo Calvino. The Heroes of Olympus (2010–2014) by Rick Riordan is based entirely on Greek mythology and includes many aspects and characters from the Odyssey.[46] Meanwhile, Nick Cave & the Bad Seeds use the Odyssey to form the "narrative" of the song "More News from Nowhere," released in 2008 as a single and on the album Dig, Lazarus, Dig!!!. In the song, Cave uses a variety of contemporary names to represent the gods and nymphs who populate the Odyssey, and sketches key episodes from the epic across an eight minute track. Authors have sought to imagine new endings for the Odyssey. In canto XXVI of the Inferno, Dante Alighieri meets Odysseus in the eighth circle of hell, where Odysseus himself appends a new ending to the Odyssey in which he never returns to Ithaca and instead continues his restless adventuring.[47][48]. Alfred, Lord Tennyson in turn expands on this variation in his poem, "Ulysses," published in 1842, . Nikos Kazantzakis aspires to continue the poem and explore more modern concerns in his epic poem The Odyssey: A Modern Sequel, which was first published in 1938 in modern Greek.[49] In 2018, BBC Culture polled experts around the world to nominate the stories they felt had shaped mindsets or influenced history. Odyssey topped the list.[50][51] English translations This is a partial list of translations into English of Homer's Odyssey. George Chapman, 1616 (couplets) Thomas Hobbes, 1675 Alexander Pope, 1725–1726 (iambic pentameter couplets); Project Gutenberg edition; William Cowper, 1791 (blank verse) An audio CD recording abridged by Perry Keenlyside and read by Anton Lesser is available (ISBN9626345314), 1995. Samuel Henry Butcher and Andrew Lang, 1879 (prose); William Cullen Bryant, 1871 (blank verse) Mordaunt Roger Barnard, 1876 (blank verse) William Morris, 1887 Samuel Butler, 1898 (prose); or Perseus Project Padraic Colum, 1918 (prose), A. T. Murray (revised by George E. Dimock), 1919; Loeb Classical Library (ISBN0-674-99561-9). Available online . George Herbert Palmer, 1921, prose. An audio CD recording read by Norman Deitz is available (ISBN1-4025-2325-4), 1989. T. E. Shaw (T. E. Lawrence), 1932 ISBN1 85326 025 8 W. H. D. Rouse, 1937, prose E. V. Rieu, 1945, prose (later revised in 1991 by D.C.H. Rieu for increased literal accuracy) Ennis Rees, 1960, Random House. Robert Fitzgerald, 1963, unrhymed poetry with varied-length lines (ISBN0-679-72813-9) An audio CD recording read by John Lee is available (ISBN1-4159-3605-6) 2006 Richmond Lattimore, 1965, poetry (ISBN0-06-093195-7) Albert Cook, 1967 (Norton Critical Edition), poetry, very accurate line by line version Walter Shewring, 1980 (ISBN0-19-283375-8), Oxford University Press (Oxford World's Classics), prose Allen Mandelbaum, 1990 Verse Translation[52] Robert Fagles, poetry, 1996 (ISBN0-14-026886-3); an unabridged audio recording by Ian McKellen is also available (ISBN0-14-086430-X). Stanley Lombardo, Hackett Publishing Company, 2000 (ISBN0-87220-484-7). An audio CD recording read by the translator is also available (ISBN1-930972-06-7). Martin Hammond, 2000, prose Rodney Merrill, University of Michigan Press, 2002 (ISBN978-0-472-11231-9); Merrill's translation not only renders the work in English verse like the dactylic hexameter of the original, but also conveys the oral-formulaic nature of the epic song, to which that musical meter gives full value. Edward McCrorie, 2004, ISBN0-8018-8267-2 Barry B. Powell, 2014, ISBN978-0199360314 Emily Wilson, 2017, ISBN978-0393089059, iambic pentameter, the first complete translation into English by a woman[53] See also Odyssean gods Parallels between Virgil's Aeneid and Homer's Iliad and Odyssey Library resources about Odyssey Further reading Austin, N. Archery at the Dark of the Moon: Poetic Problems in Homer’s Odyssey. Berkeley: University of California Press, 1975. Clayton, B. A Penelopean Poetics: Reweaving the Feminine in Homer's Odyssey. Lanham: Lexington Books, 2004. Clayton, B. "Polyphemus and Odysseus in the Nursery: Mother’s Milk in the Cyclopeia." Arethusa, vol. 44 no. 3 (2011): 255-277. Bakker, E. J. The Meaning of Meat and the Structure of the Odyssey. Cambridge; New York: Cambridge University Press, 2013. Barnouw, J. Odysseus, Hero of Practical Intelligence. Deliberation and Signs in Homer's Odyssey. Lanham, MD: University Press of America, 2004. Dougherty, C. The Raft of Odysseus: The Ethnographic Imagination of Homer's Odyssey. New York: Oxford University Press, 2001. Fenik, B. Studies in the Odyssey. Hermes Einzelschriften 30. Wiesbaden, West Germany: Steiner, 1974. Griffin, J. Homer: The Odyssey. Landmarks in World Literature. Cambridge: Cambridge University Press, 1987. Louden, B. Homer’s Odyssey and the Near East. Cambridge; New York: Cambridge University Press, 2011. Louden, B. The Odyssey: Structure, Narration and Meaning. Baltimore: The Johns Hopkins University Press, 1999. Minchin, E. "The Expression of Sarcasm in the "Odyssey"." Mnemosyne, Fourth Series, 63, no. 4 (2010): 533-56. Müller, W. G. "From Homer’s Odyssey to Joyce’s Ulysses: Theory and Practice of an Ethical Narratology" Arcadia, 50.1 (2015): 9-36. Saïd, S. Homer and the Odyssey (originally published 1998). Oxford; New York: Oxford University Press, 2011. Turkeltaub, D. “Penelope's ‘Stout Hand’ and Odyssean Humour.” The Journal of Hellenic Studies, vol. 134 (2014): 103–119. West, E. “Circe, Calypso, Hiḍimbā.” The Journal of Indo-European Studies, 42.1 (2014): 144-174. Library resources about Odyssey Odyssey on Perseus Project: by Samuel Butler, 1900 by A.T. Murray, 1919 by Denton Jaques Snider on Project Gutenberg . In our time BBC Radio 4 discussion programme. 45 minutes. in English A detailed retelling and explanation of Homer's Odyssey in comic-strip format by Núria Perpinyà (2008). Las criptas de la crítica. Veinte lecturas de la Odisea. Madrid: Gredos. public domain audiobook at LibriVox - Annotated text and analyses aligned to Common Core Standards

https://en.wikipedia.org/wiki/Odyssey

భారతదేశంలో అతి పురాతన వృక్షం ఎక్కడ ఉంది?

బోధి వృక్షం

telugu

Coordinates: బోధి వృక్షం (సంస్కృతం: बोधि) సాధారణంగా రావి చెట్టుగా కూడా పిలువబడుతుంది. [1] ఇది బుద్ధగయ వద్ద చాలా పురాతనమైన మరియు పవిత్రమైన చెట్టు. [1][2]) ఈ వృక్షం క్రింద బౌద్ధమత స్థాపకుడైన గౌతమ బుద్ధుడు ధ్యానం చేసి జ్ఞానాన్ని పొందినట్లు కథనం.[3] మతపరైన సంస్కృతిలో బోధి చెట్టు యొక్క ఆకులు ఎల్లప్పుడూ ప్రదర్శితమయ్యే హృదయ ఆకారంలో ఉంటాయి. బౌద్ధ ధర్మములో చారిత్రాత్మకంగా, ఆధ్యాత్మికంగా బోధి వృక్షానికి ఎంతో ప్రాచుర్యం ఉంది. శ్రమనుడైన సిద్ధార్థ గౌతముడు రావి వృక్షం కిందే బుద్ధునిగా అవతరించారు. అందుకే రావి చెట్టును బౌద్ధ ధర్మవాదులు " బోధి వృక్షంగా" గుర్తిస్తారు, గౌరవిస్తారు. బుద్ధ గయాలో ఉన్నటువంటి బోధి వృక్షాన్ని, ఆలయాన్ని ఎంతో మంచి పర్యాటకులు ప్రతి రోజు పర్యటిస్తారు. భారతదేశంలోనే కాక ప్రపంచంలోని నెలకొల్పినటువంటి వివిధ బౌద్ధ విహారాలలో ఈ బోధి వృక్షాన్ని అత్యంత గౌరవప్రదంగా, ఆధ్యాత్మికంగా నాటబడినాయి. ఉత్సవాలు బోధి దినం ఈ బోధి వృక్షం వద్ద ప్రతీ డిసెంబరు 8 న బోధి దినం జరుపబడుతుంది. ఈ భౌద్ధధర్మం పాటించేవారు ఈ వృక్షం వద్ద ఒకరినొకరు "బుదు శరణై" అని అభినందించుకుంటారు.[4] మూలాలు ఇతర లింకులు వర్గం:బౌద్ధ మతము

https://te.wikipedia.org/wiki/%E0%B0%AC%E0%B1%8B%E0%B0%A7%E0%B0%BF%20%E0%B0%B5%E0%B1%83%E0%B0%95%E0%B1%8D%E0%B0%B7%E0%B0%82

siapakah orang tua Tibo?

Kasus Tibo

indonesian

Kasus Tibo adalah sebuah kasus mengenai penyelesaian Kerusuhan Poso. Tibo sendiri merupakan salah satu terdakwa dari tiga terdakwa dalam kasus ini. Tiga orang terdakwa dalam kasus ini adalah Fabianus Tibo, Dominggus da Silva, dan Marinus Riwu. Mereka ditangkap pada Juli dan Agustus 2000. Mereka dijatuhi vonis mati pada April 2001 di Pengadilan Negeri Palu, dan ditegaskan kembali dengan Pengadilan Tinggi Sulawesi Tenggara pada 17 Mei 2001. Pengadilan memutuskan bahwa mereka bersalah atas tuduhan pembunuhan, penganiayaan, dan perusakan di tiga desa di Poso, yakni Desa Sintuwu Lemba, Kayamaya, dan Maengko Baru. Kasus vonis mati mereka menimbulkan banyak kontroversi sehingga menyebabkan rencana vonis mati mereka tertunda beberapa kali. Ketiganya dieksekusi mati pada dinihari 22 September 2006 di Palu. Tiga terdakwa Fabianus Tibo Fabianus Tibo lahir di Ende, Flores, Nusa Tenggara Timur pada 5 Mei 1945. Tibo yang berpendidikan kelas 2 Sekolah Rakyat sehari-harinya bekerja sebagai petani. Ketika berumur 17 tahun, Tibo merantau ke Sulawesi Tengah dan berusaha membangun kehidupan dan rumah tangga di desa Beteleme. Menikah dengan wanita setempat, dan dikaruniai 3 orang anak. Di samping menunjang kehidupan keluarganya sebagai seorang petani sederhana, Tibo juga bekerja sampingan sebagai pengrajin topi dan rotan. Semuanya itu dilakukannya dengan tangan yang memiliki jari-jari yang tidak lengkap. Ia tidak memiliki ibu jari (jempol) tangan kanannya, padahal segala sesuatu dikerjakan dengan tangan kanan sebagai tumpuan utama. Dominggus da Silva Dominggus da Silva lahir di Maumere, Flores, Nusa Tenggara Timur tanggal 17 Agustus 1967. Setamat STM ia merantau ke Sulawesi Tengah pada tahun 1987. Mendengar ada banyak transmigran asal Flores di Beteleme, Dominggus berusaha mengadu nasib ke Dusun Jamur Jaya. Sehari-hari Dominggus, yang sampai akhir hayatnya membujang, bekerja sebagai sopir angkutan umum jurusan Beteleme – Jamur Jaya. Marinus Riwu Marinus Riwu lahir di Kupang, Nusa Tenggara Timur pada tanggal 27 Juli 1957. Tahun 1987 lelaki yang hanya bersekolah sampai kelas 2 Sekolah Dasar itu bersama istri dan anak-anaknya transmigrasi ke Sulawei Tengah, persisnya ke Dusun Molores Kecamatan Lembo yang berjarak sekitar 250 Km dari Kota Poso. Untuk menghidupi keluarganya Marinus sehari-hari bekerja sebagai petani. Kronologi peristiwa Desa Jamur Jaya, Kecamatan Lembo, Kabupaten Morowali Sulawesi Tengah tempat tinggal Fabianus Tibo, Dominggus Da Silva dan Don Marinus Riwu berjarak sekitar 250 Km dari kota Poso. Sebelum kerusuhan Poso I (1998), Poso II (1999) dan Poso III (2000), Dusun Jamur Jaya dalam suasana aman. Masyarakat yang sebagian besar petani hidup dalam ketenteraman tanpa terusik sedikitpun dengan berbagai bentuk friksi sosial dan politik. Mereka hidup berdampingan dalam semangat kebersamaan dan toleransi. Ketenteraman penduduk Jamur Jaya baru mulai terusik ketika pada tanggal 15 Mei 2000 datang seorang tamu tak diundang yang mengaku berasal dari Poso bernama Yanis Simangunsong memprovokasi dengan mengabarkan berita bahwa Gereja Santa Theresia Poso dan Komplek Sekolah/Asrama akan dibakar serta anak-anak penghuni Asrama (85 orang berasal dari Desa Beteleme), pastor, para suster, dan para guru akan dibunuh. Informasi tersebut menggerakkan hati Tibo untuk menyelamatkan anak-anak sekolah di asrama tersebut (anak-anak yang berasal dari Beteleme, kampung Tibo) dan juga para suster, pastor dan guru yang tinggal di asrama St. Theresia Poso. Tibo Satuan Tugas TNI Cinta Damai di Desa Jamur Jaya, Beteleme, Kabupaten Morowali, pada akhir Juli 2000. Lima hari kemudian Dominggus da Silva (42 tahun) dan Marinus Riwu (48 tahun) menyerahkan diri di Polsek Bateleme. Fabianus Tibo | Dominggus da Silva | Marinus Riwu Sidang Tibo, Dominggus, dan Marinus sejak awal persidangan di Pengadilan Negeri Palu awal tahun 2001 selalu membantah terlibat kerusuhan Poso III. Kedatangan mereka ke Poso pada 22 April 2000 dari kampung mereka di Beteleme, Kabupaten Morowali, sekitar 250 km dari Poso, hanya untuk menolong puluhan anak-anak sekolah St Theresia Poso beserta para guru, suster, dan pastor yang tengah berada dalam kepungan massa. Aksi penyelamatan anak-anak itu mereka lakukan tanpa berkonfrontasi dengan massa. Seluruh proses peradilan Tibo cs (sebanyak 17 kali) penuh dengan tekanan massa, bahkan Fabianus Tibo pernah dipukul oleh salah seorang saksi dalam proses persidangan di ruang sidang Pengadilan Negeri Palu. Tuduhan jaksa yang mengatakan mereka telah memimpin pembunuhan terhadap warga Kelurahan Moengko Baru, Kelurahan Kayamanya, dan Desa Sintuwulemba, Poso, tidak pernah terbukti di persidangan. Pada sidang PK kedua di PN Palu, penasihat hukum Tibo cs menghadirkan sembilan saksi baru yang menyatakan Tibo cs tidak terlibat sejumlah penyerangan dan pembunuhan warga Poso pada 23 Mei-1 Juni 2000 sebagaimana dituduhkan jaksa penuntut umum. Sembilan saksi melihat Tibo cs menyelamatkan puluhan anak-anak sekolah St Theresia Poso, suster, pastor, dan sejumlah guru dari kepungan massa. Hukuman mati Tibo dkk divonis hukuman mati oleh Pengadilan Negeri (PN) Palu pada 5 April 2001. Putusan itu dikuatkan oleh Pengadilan Tinggi Sulawesi Tenggara pada 17 Mei 2001. Mahkamah Agung membenarkan putusan hakim Pengadilan Negeri Palu, yang menyatakan Tibo cs bersalah atas sangkaan pembunuhan, penganiayaan, dan perusakan di tiga desa di Poso, yakni Desa Sintuwu Lemba, Kayamaya, dan Maengko Baru. Majelis Pengadilan Negeri Palu, yang dipimpin hakim Sudarmo, meyakini sejumlah saksi yang mengaku melihat ketiganya memimpin dalam penyerangan itu. Hukuman diperberat karena Tibo, 61 tahun, pernah dihukum empat tahun dalam kasus pembunuhan seorang transmigran asal Bali, pada 1994. Tibo lalu tiga kali mengajukan grasi kepada presiden dan 2 kali peninjauan kembali kepada Mahkamah Agung dan semuanya ditolak. Rencana eksekusi Seperti diberitakan, Kejaksaan Negeri Palu Sulawesi Tengah telah mengirimkan surat pemberitahuan kepada pihak keluarga mengenai waktu pelaksanaan eksekusi. Tibo cs dijadwalkan dieksekusi 12 Agustus 2006 pukul 00:15 WITA yang diperkuat surat No SR.65/R.2.10/Buh.1/8/2006. Pada Sabtu, 12 Agustus 2006 Tibo, Silva, dan Riwu dilaporkan telah hampir dihukum mati, namun pada detik-detik terakhir menjelang pelaksanaannya, pemerintah Indonesia mengeluarkan perintah penundaannya. Penundaan ini datang beberapa jam setelah Paus Benediktus XVI mengeluarkan imbauan khusus kepada Presiden Susilo Bambang Yudhoyono. Menurut pemerintah, penundaan ini akibat adanya "alasan teknis".[1] Menjelang jam eksekusi, tiga peti mati dan satu tim tenaga medis diangkut ke kejaksaan tinggi, yang hanya berjarak sekitar satu kilometer dari Lembaga Pemasyarakatan Petobo, tempat ketiga terpidana diisolasi tiga hari sebelumnya. Jaksa penuntut umum kasus Tibo, La Anatara dan Iskandar Sukirman, tampak di kantor jaksa tinggi. Kepala Kejaksaan Negeri Palu, Basri Akib, juga terlihat di sana. Mereka menanti jemputan regu penembak Brimob dari Polda Sulawesi Tengah. Menurut Pastor J. Mangkey MSC yang mendapat informasi dari Roy Jening, sebelum dieksekusi Tibo, Dominggus dan Marinus melalui kuasa hukum dan penasehat rohani menyampaikan empat permintaan terakhirnya jika harus dieksekusi. Keempat permintaan itu adalah pertama akan menyampaikan pesan terbuka kepada Presiden melalui konfrensi pers, kedua meminta Antonius Sujata, Romo Nobert Bethan, Pst Jimmy Tumbelaka dan Roy Jening mendampingi pada saat eksekusi, ketiga meminta agar jenazahnya disemayamkan di Gereja Katolik St Maria Palu dan meminta Uskup Manado, Mgr. Joseph Theodorus Suwatan, M.S.C. untuk memimpin misa arwah, keempat Dominggus Da Silva meminta jenazahnya dimakamkan di Flores Maumere sedangkan Tibo dan Marinus di Beteleme Morowali. Salah seorang penasihat rohani Tibo Cs, Pst Jimmy Tumbelaka yang akan mendampingi proses eksekusi ketika dihubungi mengatakan kalau memang eksekusi dilakukan maka Tibo cs akan mendapatkan hak-hak mereka sebagai orang Katolik. Sehari menjelang eksekusi tepatnya Jumat mereka akan menerima sakramen tobat dan sakramen ekaristi. Selanjutnya 10 sampai 15 menit sebelum eksekusi pada Sabtu, mereka akan menerima sakramen perminyakan suci yaitu sakramen yang diterima oleh orang yang akan meninggal. Sesudah dieksekusi mereka akan disemayamkan di gereja St Maria Palu untuk menerima Misa Arwah yang akan dipimpin oleh Mgr. Suwatan.[2] Satu jam sebelum eksekusi, berita dari Jakarta mengenai penundaan eksekusi mulai tersebar. Basri Akib lalu mengontak Jaksa Tinggi Yahya Sibe, yang sedang berada di Jakarta, dan membenarkan kabar penundaan tersebut. Jenderal Polisi Sutanto kemudian menyatakan, eksekusi ditunda hingga setelah 17 Agustus. Alasannya, untuk memberi waktu kepada masyarakat dan pejabat di daerah merayakan hari kemerdekaan. Eksekusi akan tetap dilakukan selambat-lambatnya akan ditentukan tiga hari setelah 17 Agustus. Wewenang menentukan waktu yang baru berada di tangan jaksa tinggi dan Kapolda setempat. Penundaan eksekusi atas trio terpidana ini sudah keenam kalinya. Eksekusi seharusnya dilakukan segera setelah Maret 2004, setelah permohonan PK para terpidana kelahiran Nusa Tenggara Timur itu ditolak Mahkamah Agung. Hukuman ditunda karena mereka meng-ajukan grasi ke Presiden. Ketika grasi ditolak, September 2005, mereka mengajukan lagi permohonan PK kedua. Ketika semua upaya hukum dipastikan kandas, pada April 2006, ketiganya tak juga dieksekusi. Brigjen Oegroseno berencana untuk mengkonfrontasi ketiga terpidana dengan 16 nama yang disebut Tibo sebagai dalang sebenarnya kerusuhan Poso. 16 nama tersebut adalah Paulus Tungkanan (Purn. TNI), Limpadeli (Pensiunan PNS), Ladue (Purn. TNI), Erik Rombot (PNS Kehutanan), Theo Manjayo (Purn. TNI), Edi Bunkundapu (PNS Pemda Tk. II Poso), Yahya Patiro (PNS Pemda Tk. II Poso), Sigilipu H. X, Obed Tampai (Pegawai Perhubungan), Rungadodi Zon (PNS Guru SD), Janis Simangunsong, Ventje Angkou, Angki Tungkanan, Heri Banibi, Sarjun alias Gode, Guntur Tarinje. Pada 18 September pengacara Tibo cs, Roy Bening, telah menerima surat kejaksaan tentang waktu hukuman mati mereka yang akan dilaksanakan pada tanggal 21 September 2006. Surat pemberitahuan eksekusi sudah disampaikan kepada Fabianus Tibo cs oleh pihak Kejaksaan Tinggi Sulawesi Tengah (Kejati Sulteng) di Lembaga Pemasyarakatan Kelas II Petobo, Palu. . Eksekusi mati Pelaksanaan eksekusi 22 September 2006, dini hari, Fabianus Tibo, Dominggus da Silva, dan Marinus Riwu menjalani eksekusi mati di Poso, Provinsi Sulawesi Tengah di hadapan regu tembak dari kesatuan Brimob Polda setempat. Mereka menjalani eksekusi mati secara serentak selama kurang dari lima menit mulai pukul 01:10 WITA di sebuah tempat yang masih dirahasiakan di pinggiran selatan Kota Palu. Berselang beberapa menit kemudian, jazad ketiga terpidana yang benar-benar telah dinyatakan meninggal dunia segera dimandikan oleh puluhan petugas yang sudah bersiaga di tempat kejadian perkara (TKP). Lalu, masing-masing mereka dipakaikan setelan jas yang sudah dipersiapkan. Selanjutnya, jenazah para terpidana dimasukkan ke dalam tiga peti mati yang tiga bulan lalu sudah dipersiapkan pihak Kejaksaan Negeri Palu selaku pelaksana eksekutor. Sementara itu, kawasan Bandara Mutiara di pinggiran Selatan Kota Palu yang sejak Kamis malam hingga Jumat dini hari telah disterilkan serta mendapatkan pengamanan ekstra ketat oleh ratusan aparat keamanan bersenjata lengkap, hingga pukul 05:30 WITA belum dibuka untuk umum. Kuat dugaan sebuah bangunan di salah satu bagian bandara terbesar di provinsi Sulteng ini dijadikan tempat menyemayamkan jenazah Tibo dkk, sebelum dibawa ke tempat penguburannya. Jenazah Tibo dan Marinus akan diterbangkan ke Soroako, Sulsel, menggunakan pesawat udara. Selanjutnya dari Soroako diseberangkan ke Danau Towuti, untuk kemudian dibawa melalui perjalanan darat ke desa Beteleme, ibukota Kecamatan Lembo di Kabupaten Morowali, guna dikebumikan di tempat domisili keluarganya. Sementara jenazah Dominggus langsung diangkut ke pekuburan Kristen Poboya, Palu Timur. Kejaksaan Agung menggelar jumpa pers, disampaikan oleh Kepala Pusat Penerangan Hukum Kejaksaan Agung, I Wayan Pasek Suartha menjelaskan pelaksanaan eksekusi dipimpin pelaksana harian Kepala Kejaksaan Tinggi Sulawesi Tengah, Mahmud Manan, dengan pelaksana Kepala Kepolisian Daerah Sulawesi Tengah. Ketiga terpidana dijemput dari LP Kelas II Petebo. 01.00 Wita, ketiga terpidana tiba di tempat pelaksanaan eksekusi. Selang 15 menit kemudian terpidana mendapat bimbingan doa dari rohaniwan Katolik, Yosep Katilitaba. Eksekusi dilaksanakan di Desa Poboya, Kecamatan Palu Selatan, Kota Palu, Jumat 22 September, pukul 01.45 WITA atau pukul 00.45 WIB. Eksekusi dilaksanakan secara serentak di hadapan regu tembak dari Brimob Polda Sulteng yang terdiri dari tiga regu, masing-masing regu 12 personel. Pukul 02.00 WITA, tim dokter yang terdiri dari 6 orang yang dipimpin dokter Haris menyatakan ketiga terpidana benar-benar telah meninggal. Pukul 04.00 WITA jenazah dikenakan pakaian jas lengkap dan dimasukkan ke dalam peti jenazah. Prosesi pemakaman Dominggus da Silva dilaksanakan atau diselenggarakan negara di pemakaman Poboya, Palu Selatan, Palu, pukul 04.15 WITA. Sementara, jenazah Fabianus Tibo dan Marinus Riwu pada pukul 06.00 diberangkatkan ke Morowali, menggunakan pesawat helikopter milik Polda Sulawesi Tengah. Permintaan Dominggus da Silva untuk dimakamkan di Maumere tidak dipenuhi atas penentuan Kajati setempat, dan pemakaman Dominggus diselenggarakan negara. Permintaan terakhir ditolak Kejari Palu menolak semua permintaan terakhir Tibo dkk. Empat permintaan terakhir Tibo cs: Pertama, mereka meminta agar saat pelaksanaan eksekusi didampingi Roy, Pastor Jimmy, Direktur Padma Indonesia Pastor Nobert Bethan, dan Ketua Komisi Ombudsman Nasional Antonius Sujata. Kedua, mereka meminta agar jenazah mereka disemayamkan di Gereja Katolik Santa Maria Palu, dan mengharapkan Uskup Manado Mgr Yosephus Suwatan bersedia memimpin Misa Requiem (misa mendoakan arwah). Ketiga, Tibo dan Marinus minta dikebumikan di Beteleme, Kabupaten Morowali, Sulteng, sedangkan Dominggus minta dikebumikan di Flores, Nusa Tenggara Timur. Keempat, Tibo dkk menolak semua fasilitas yang disediakan kejaksaan seusai eksekusi, seperti jas, sepatu, dan peti jenazah, serta transportasi mengantar jenazah ke persemayaman dan pemakaman. Kejari Palu tidak memberi kesempatan jenazah Tibo dkk disemayamkan di Gereja Santa Maria Palu untuk Misa Requiem. Menurut pihak kejaksaan, setelah dieksekusi, jenazah Tibo dan Marinus langsung diterbangkan ke Morowali, sedangkan jenazah Dominggus dikebumikan di Palu. Tibo dkk telah meminta semua keperluan setelah eksekusi hingga ke pemakaman itu disiapkan oleh pihak keluarga dan orang-orang yang peduli terhadap mereka. Berdasarkan Pasal 15 Penetapan Presiden RI Nomor 2 Tahun 1964 tentang Tata Cara Pelaksanaan Pidana Mati, penguburan diserahkan kepada keluarga atau sahabat terpidana. Dimakamkan sepihak Komisi untuk Orang Hilang dan Korban Tindak Kekerasan (Kontras) Sulawesi mengecam keras sikap kepolisian yang langsung memakamkan jasad Dominggus da Silva, setelah eksekusi mati, di daerah Poboya, Palu, dekat Markas Brimob, tanpa memberi tahu pihak keluarga. Tidak lama setelah melakukan eksekusi terhadap ketiga terpidana mati kasus Poso, pihak kepolisian selaku eksekutor langsung memakamkan jasad Dominggus da Silva tanpa memberi tahu pihak keluarga yang sudah menanti di Gereja Santa Maria, Palu. Dengan penguburan sepihak itu, keluarga tidak sempat melihat jasad Dominggus. Dalam amanat terakhirnya Dominggus meminta pihak keluarga memakamkan jazadnya di tempat asalnya, Nusa Tenggara Timur. Polisi pun ingkar janji untuk membawa jazad Fabianus Tibo, Dominggus da Silva, dan Marinus Riwu ke Gereja Santa Maria, rencananya pihak keluarga akan melakukan misa requem. Akhirnya, misa yang dipimpin oleh Pastor Gereja Santa Maria, Melky Toreh, berlangsung selama 45 menit. Foto tiga terpidana mati dipajang di dalam gereja dengan tiga peti mati kosong. Dini harinya pihak kepolisian yang diwakili oleh Victor Batara sepakat memenuhi permintaan keluarga para terpidana agar menghadirkan jasad mereka pada misa pukul 09.00 WITA. Namun ternyata polisi langsung menerbangkan jazad Fabianus Tibo dan Marinus Riwu ke Beteleme dengan pesawat kepolisian pada pukul 06.00 WITA. Tidak ada alasan yang jelas dari pihak kepolisian kepada keluarga atas pengingkaran janji itu. Bupati Sikka Alexander Longginus memutuskan mengirim utusan bersama dengan utusan keluarga ke Palu, Provinsi Sulawesi Tengah, 23 September, guna mengurus membawa pulang jenazah Dominggus da Silva dimakamkan di kampung halamannya, di Kabupaten Sikka, Pulau Flores, Nusa Tenggara Timur (NTT). Bupati mengambil keputusan ini setelah diperoleh kesepakatan dengan keluarga Dominggus da Silva, di kediaman bapak angkat Dominggus, Ansel da Silva, di Jalan Nong Meak, Kampung Kabor, Kecamatan Alok. Sebelum kesepakatan, warga Maumere berunjuk rasa di Kantor Kejaksaan Negeri Kabupaten Sikka. Mereka menuntut jenazah Dominggus yang telah dieksekusi dimakamkan di kampung halamannya. Kontroversi Tuntutan untuk penangguhan, bahkan, pembatalan eksekusi terhadap ketiga terpidana mati itu terutama dipelopori oleh masyarakat Kristiani yang berasal dari Flores, Nusa Tenggara Timur (NTT), Maluku, Sulawesi Tengah, dan Sulawesi Utara. Mereka berdemonstrasi di Jakarta, Makassar, Palu, dan Manado. Sementara itu, tuntutan agar eksekusi segera dijalankan datang dari ratusan pemuda dan mahasiswa Muslim yang mendatangi Mapolda dan Kejati Sulteng di Palu, hari Rabu, 5 April 2006. Mereka berasal dari PMII, IPNU, IPPNU, DDI, dan Badan Eksekutif Mahasiswa STAIN Datokarama, Palu. Pihak yang menuntut penundaan atau pembatalan eksekusi Tibo, Riwu, dan da Silva beralasan bahwa ada bukti ketiga terpidana mati itu tidak melakukan serangkaian pembunuhan seperti yang dituduhkan majelis hakim Pengadilan Negeri Palu. Sembilan saksi baru dalam sidang PK II perkara Tibo, dkk yang berlangsung di PN Palu, 9 Maret lalu, membantah tuduhan jaksa, bahwa trio itu memimpin sekitar 130 orang untuk membunuh penduduk Kelurahan Moengko Baru dan Kayamanya, pada tanggal 23 Mei 2000, pukul 03:30 WITA. Mereka sebaliknya menyaksikan Tibo, dkk berada di kompleks gereja dan sekolah St. Theresia di Poso, antara tanggal 22-23 Mei 2000, untuk melindungi dan mengevakuasi puluhan anak sekolah di malam hari ke Desa Temabaru. Sebaliknya, pihak yang menuntut supaya eksekusi segera dijalankan, berdalih sebagai wujud ketaatan kepada hukum, maka eksekusi Tibo dan kawan-kawan harus dipercepat, seperti kata M. Subhan, Koordinator Cabang Pergerakan Mahasiswa Islam Indonesia (PMII) Sulawesi Tengah, dikutip oleh Koran Tempo, 6 April 2006. Kepada koran yang sama ia mengulangi keterangan polisi tentang “pengakuan-pengakuan” Tibo dan Dominggus, tentang banyaknya orang Muslim Poso yang mereka bunuh. Ada juga tuntutan penangguhan eksekusi yang datang dari kalangan lintas agama. Lima pemuka agama, yakni KH Abdurrahman Wahid, Julius Kardinal Darmaatmadja, Pdt. Dr. Andreas A. Yewangoe, Bhikku Dharmawimala, dan Ws. Budi S. Tanuwibowo memohon kepada Presiden SBY untuk menunda eksekusi terhadap Tibo, Riwu dan da Silva, dengan pertimbangan sebagai berikut. Pertama, alasan kemanusiaan, mengingat ketiga terpidana mati itu masih mempunyai hak menunggu untuk mengajukan grasi kembali selama dua tahun, sesuai dengan ketentuan perundang-undangan. Kedua, untuk menjaga kerukunan di wilayah Poso dan sekitarnya. Ketiga, keputusan pemerintah yang terkesan tergesa-gesa akan menimbulkan pertanyaan besar, dan Keempat, demi terciptanya suasana adil dan damai di Poso dan Palu, ketiga terpidana mati itu sebaiknya dipindahkan ke tempat lain. Sikap yang juga tidak diwarnai keberpihakan kepada salah satu komunitas agama, ditunjukkan oleh Poso Center, aliansi 30 ornop di Palu, Poso, dan Tentena, yang lahir dari kampanye bersama untuk menyeret para pelaku korupsi dana bantuan kemanusiaan pengungsi Poso ke meja hijau. Mereka pun menuntut supaya eksekusi mati terhadap Tibo, Riwu dan da Silva ditunda dulu Saat eksekusi belum dilakukan, Keuskupan Manado dan kalangan Katolik akan terus berusaha agar pelaksanaan eksekusi tidak dilakukan. Hal ini ditegaskan langsung Uskup Manado Mgr Josephus Suwatan MSC. Menurut Suwatan hingga kini mereka tetap belum yakin bahwa Tibo cs memang bersalah dan layak dihukum mati. Karena sejumlah bukti justru meringankan mereka. Senada dengan Suwatan, Ketua Umum Pucuk Pimpinan KGPM Gembala Tedius Batasina, Ketua SAG Sulutteng Pdt J. Sumakul, Ketua Umum Persekutuan Gereja Pentakosta Indonesia (PGPI) Pdt Dr. Lefrant Lapian, Ketua Dewan Sangha Budha Sulut dan Indonesia Bhikku Dharma Surya Maha Sthavhira sama-sama berpendapat bahwa penghukuman mati adalah hak Tuhan karena Ia yang menciptakan manusia. Tiga pemimpin agama di Sulawesi Utara dan Sulawesi Tengah juga menyampaikan seruan kemanusiaan, minta pihak berwenang dan khususnya Presiden Susilo Bambang Yudhoyono untuk mempertimbangkan kembali rencana pelaksanaan eksekusi mati terhadap Tibo, Marinus dan Dominggus. Alasannya karena novum (bukti baru) yang ditemukan melalui sidang Pengadilan Negeri Palu tertanggal 9 Maret 2006 lalu sampai hari ini belum dipakai oleh penegak hukum guna mencari kebenaran materiil atas kasus tersebut. Dalam surat seruan kemanusiaan tertanggal 10 Agustus 2006, ketiga tokoh agama Sulawesi Utara, masing-masing Uskup Manado yang sekaligus membawahi wilayah pelayanan Sulawesi Utara dan Tengah Mgr Joseph Suwatan, Ketua Majelis Ulama Indonesia Sulawesi Utara KH Arifin Asegaf dan President of Asia Fellowship of Mission 21 Partner Churches Dr Nico Gara menyampaikan seruan yang menyatakan menolak pelaksanaan hukuman mati Tibo cs yang diyakini belum berkeadilan dan belum didapati kebenaran materiil. Menurut mereka, pelaksanaan hukuman mati kepada ketiga Tibo cs belum berkeadilan karena belum didapati kebenaran materiil, antara lain tidak dipertimbangkannya novum dalam sidang Peninjauan Kembali yang dilaksanakan oleh Tim Lima Hakim Agung pada tanggal 9 Mei 2006, dan lebih sungguh tidak masuk akal menuduh Tibo cs menyerang kompleks Moengko, yang notabene adalah kompleks peribadatannya sendiri. Demikian juga tempat sekolah dan asrama anak-anak mereka sendiri. Dengan demikian sekurang-kurangnya materi tuduhan tentang peristiwa di kompleks Moengko pada tanggal 23 Mei 2000, pasti tidak benar.[3] Menurut Undang-undang Grasi Nomor 22 Tahun 2002, Tibo dkk masih mempunyai hak untuk mengajukan grasi kedua. Dan, pada pasal 3 UU itu disebutkan bahwa permohonan grasi tidak menunda pelaksanaan putusan pemidanaan bagi terpidana, kecuali dalam hal putusan pidana mati. Seruan dari dunia internasional Pemerintah Indonesia juga menerima keberatan maupun seruan anti-hukuman mati dari dunia internasional, termasuk dari Tahta Suci Vatikan serta sejumlah negara Eropa, terkait dengan rencana pelaksanaan hukuman mati pada Sabtu 12 Agustus 2006 dinihari bagi Tibo cs. Menteri Luar Negeri Hassan Wirajuda mengaku menerima keberatan-keberatan, seruan-seruan, tidak hanya dari pemerintah atau Tahta Suci atau organisasi internasional, tapi juga pribadi-pribadi.[4] Selama Agustus 2006, kantor Kejaksaan Tinggi (Kejati) Sulawesi Tengah di Palu, menerima ratusan surat dari berbagai elemen masyarakat di luar negeri, yang sebagian besarnya meminta institusi ini tidak melaksanakan hukuman mati terhadap Fabianus Tibo, Dominggus da Silva, dan Marinus Riwu. Surat-surat yang ditulis dalam bahasa Inggris itu umumnya berasal dari LSM, organisasi keagamaan dan pemerintah, serta perorangan dari negara-negara di Eropa dan Amerika Serikat.[5] Aksi Sejak awal Agustus 2006 bendera setengah tiang berkibar di seluruh penjuru Tentena, ibu kota Kabupaten Poso, Sulawesi Tengah. Lapangan bola di kota itu juga dipenuhi massa, yang tiap hari menggelar protes atas rencana eksekusi mati Fabianus Tibo, Dominggus da Silva, dan Marinus Riwu. Para pengunjuk rasa tidak terima ketiga pria itu dihukum sebagai penggerak kerusuhan Poso. Gelagat ancaman kerusuhan ini membuat Kepala Polda Sulawesi Tengah, Brigjen Oegroseno, berkunjung ke Tentena dari Palu, Rabu 9 Agustus untuk memantau keamanan langsung di lapangan. Ratusan warga dari Pendolo, wilayah di perbatasan Provinsi Sulawesi Tengah dan Sulawesi Selatan, ikut bergabung. Mereka melempari kantor polisi di Tentena, juga menggembok pintu keluar di Kantor Cabang Kejaksaan Negeri Poso di Tentena, sekalian menyandera Mathius, Kepala Cabang Kejaksaan Negeri di Tentena. Malam harinya, sejumlah pohon di daerah Pamona Utara dan Selatan ditebang untuk merintangi jalan.[6] Pada 4 September 2006 sekitar 4000 warga muslim Poso mengadakan protes penuntutan pelaksanaan hukuman mati Tibo cs dilaksanakan dengan segera. Demo ini menyebabkan sekolah, pasar, dan pusat bisnis lainnya tutup. 21 September 2006, di berbagai kota, Jakarta, Palu, Nusa Tenggara Timur, dll sejumlah organisasi masyarakat, lembaga swadaya, rohaniwan, tokoh masyarakat, dan masyarakat setempat berkumpul untuk berdoa dan menanti saat-saat eksekusi Tibo cs. Di Palu masyarakat berkumpul di Gereja Santa Maria, Jalan Tangkasi. Ratusan warga Desa Beteleme, Kecamatan Lembo, Kabupaten Morowali, Sulawesi Tengah, menggelar doa bersama bagi Tibo cs. Hingga dini hari tadi, umat Katolik di Manado berbaur dengan komponen dari GMIM dan Pantekosta menyatu menggelar doa bersama di Gereja Kathedral Manado, Jalan Sam Ratulangi. Sejumlah warga yang ditemui menyatakan penyesalan atas penolakan permintaan terakhir Tibo cs untuk pelaksanaan Misa Requiem untuk arwah mereka di Gereja Santa Maria. Di aula Seminari Tinggi Hati Kudus Pineleng dan di Gereja Hati Tersuci Maria Katedral, ratusan umat Katolik berkumpul untuk mendoakan Tibo cs, bahkan turut hadir dalam doa bersama tersebut dihadiri perwakilan dari semua agama. Sementara itu, di sejumlah daerah di Flores, Nusa Tenggara Timur, ribuan orang melakukan aksi damai menolak eksekusi terhadap Tibo dkk. Aksi dilakukan kalangan rohaniwan, pelajar, lembaga swadaya masyarakat, partai politik, dan organisasi kepemudaan. Aksi berlangsung di Kabupaten Manggarai, Ende, Ngada, dan Sikka. Di Jakarta, masyarakat berkumpul dan menyalakan lilin di Tugu Proklamasi dan di halaman kantor Komnas HAM. Kerusuhan 22 September 2006, Kantor Kejaksaan Negeri (Kejari) Atambua dan rumah dinas Kepala Kejaksaan Negeri Atambua, NTT, menjadi sasaran amuk massa yang memprotes eksekusi Tibo Cs, yang dilaksanakan dini hari. Ribuan warga Atambua mengamuk merusak kantor Kejari Atambua di Jalan Timor Raya, Kota Atambua, Nusa Tenggara Timur, pukul 08.00 WITA. Massa merusak kaca-kaca dan inventaris kantor seperti bangku dan meja. Kaca-kaca hancur berantakan dan meja serta kursi pun patah-patah. Tidak hanya itu, massa langsung menuju rumah dinas Kepala Kejaksaan Atambua Saut Simanjuntak, yang berjarak 50 meter dari kantor Kejari. Rumah itu ditimpuki batu dan dirusak lalu dibakar.[7] Rumah Tahanan (Rutan) Atambua, Kabupaten Belu, Provinsi Nusa Tenggara Timur (NTT), sekitar pukul 09.00 WITA, dibobol massa simpatisan Fabianus Tibo, Dominggus da Silva dan Marianus Riwu sehingga sebanyak 190 orang napi dan tahanan kabur. Massa yang mengamuk, merusak gedung perkantoran, warung-warung, pos polisi hingga SPBU. Meski sudah ada pengarahan dari Uskup Atambua, Kapolda NTT, Bupati dan tokoh agama lain, kerusuhan masih saja berlangsung. Hingga pukul 14.00 WITA, massa terus beringas sehingga aparat polisi berusaha menghentikan dengan mengeluarkan tembakan gas air mata dan peluru karet. Warga yang terkena peluru karet terakhir dilarikan ke RSUD Atambua. Massa yang berjumlah sekitar lima ribu lebih menggempur Kota Atambua. Sebuah hotel berbintang, King Star, juga dirusak. Upaya massa untuk membakar beberapa warung milik warga pendatang dan sebuah rumah ibadah berhasil digagalkan petugas pemadam kebakaran yang telah disiagakan. Sebuah mobil dinas Kejaksaan Negeri Atambua yang dibakar massa di depan kantor Kejaksaan. Referensi Pranala luar Cite uses deprecated parameter |dead-url= (help); Check date values in: |date=, |archive-date= (help) Cite uses deprecated parameter |dead-url= (help); Check date values in: |date=, |archive-date= (help) Cite uses deprecated parameter |dead-url= (help); Check date values in: |date= (help) Cite uses deprecated parameter |dead-url= (help); Check date values in: |date= (help) Cite uses deprecated parameter |dead-url= (help); Check date values in: |archive-date= (help) Tibo

https://id.wikipedia.org/wiki/Kasus%20Tibo

هل النساء أكثر عرضة للإصابة بهشاشة العظام؟

هشاشة العظام

arabic

هشاشة العظام[1][2] أو تخلخل العظم ، هو مرض روماتيزمي سببه انخفاض في كثافة العظام أو رقاقتها بالهيكل العظمي. وهي حالة تصيب نصف السيدات وثلث الرجال فوق سن السبعين ، تكون مصحوبة لآلام شديدة ، وتجعلهم معرضين للكسور. وللتعرف على أسباب هذا المرض يتطلب معرفة دور التمثيل الغذائي بالجسم وكيفية تنظيم الكالسيوم والهورمونات والفيتامينات به وتكوين الهيكل العظمي الذي يحمي الجسم. كما يعتبر هذا الهيكل مخزناً للكالسيوم الذي له وظيفة حيوية في نشاط الخلايا ووظائف القلب والاتصال بين الأعصاب. وهذا يتطلب وجوده بنسبة كافية بالدم لهذا الغرض الوظيفي. فلو قل عن معدله به يستعوضه الدم من المخزون بالعظام. وكلما تقدم بنا العمر كلما قلت كتلته في العظام. لأن الهيكل العظمي، يفقد كتلته بمعدل 0,3% لدى الرجل و0,5 % لدى المرأة سنوياً. وهذا الفقدان يقع في منتصف سن العشرينات ويزداد المعدل فوق سن الأربعين. ولا سيما بعد انقطاع الطمث. حيث يزداد معدل الفقدان ليصبح 2-3 % سنويا لتصبح العظام هشة رقراقة مما يعرضها للكسر بسهولة. العظام عبارة عن نسيج ضام صلب وهي المكون الرئيسي لكل الحيوانات الفقارية. وتبدو العظام أنها بلا حياة لكنها في الحقيقة بناء حركي مكون من أنسجة حية كخلايا العظام والخلايا الدهنية والأوعية الدموية ومواد غير حية. والعظام تلعب دوراً حيوياً لدى الفقاريات. لأنها تشكل هيئة الجسم وتحمله وتكوين هيئته. وترتبط بها العضلات وترفعها وتجعله يتحرك. وكثير من العظام تحمي الأعضاء اللينة والداخلية بالجسم. فالجمجمة تحمي المخ والقفص الصدري يحمي القلب والرئة. والعظام لها دور وظيفي في تخزين الكالسيوم اللازم للأعصاب وخلايا العضلات والنخاع العظمي مكان صنع خلايا الدم الحمراء, وبعض خلايا الدم البيضاء والصفائح الدموية. وجسم الإنسان البالغ مكون من 206 عظمة تشكل 14% من وزن الجسم. وأطول وأقوى عظمة هي عظمة الفخذ وأصغر عظمة هي عظم الركاب وهو أحد العظام (العظيمات) الموجود في الأذن الوسطى. وعملية ترسيب الكالسيوم بالعظام أو انطلاقه بالدم ينظمها النشاط الهورموني والفيتامينات وحاجة الجسم للكالسيوم سواء بالدم أو العظام. ويلعب فيتامين د دورا في امتصاص الكالسيوم في الجهاز الهضمي والكلي وحمله بالدم.لأنه يتحول لمادة تتحد مع الكالسيوم لتحمله بالدم وتوصله للعظام. ويمكن الحصول عليه من اللبن ومنتجاته ومن الأسماك البحرية المعلبة أوالطازجة. ويمكن للجسم الحصول عليه من بتعرض الجلد للشمس. كما أن هورمون الغدة فوق الدرقية التي بالرقبة مع فيتامين د ينظم معدلات الكالسيوم ويشارك في تكوين العظام وزيادة الكالسيوم بالدم حسب الحاجة له. لهذا نجد أن أحد أسباب ظهور هشاشة العظام في الشيخوخة قلة امتصاص الكالسيوم من الأمعاء مما يقلل معدله بالدم. ومما يحفز الجسم لإفراز هورمون الغدة الفوق درقية ليذيب الكالسيوم في العظام, ليعوض الدم عن هذا النقص فيه. وهناك هورمون كالسيتونين calcitonin الذي يقوم بتنظيم معدلات الكالسيوم بالدم. وكثرته تقلل فقدان العظام للكالسيوم.وهورمون الغدة الدرقية Thyroid Hormone يساهم في تشكيل العظام. وفي حالة زيادته كما في حالة زيادة إفراز الغدة الدرقية hyperthyroidism، تفقد شبكية العظام..كما أن هورمون إستروجين Estrogen الذي يفرزه المبيضان لدي المرأة يقلل من ذوبان الكالسيوم بالعظام وينشط نموها. لهذا بعد الاياس يقل إفرازه مما يقلل كثافة العظام وظهور الهشاشة.وخلال العمر يتكسر النسيج العظمي ويحل محله نسيج جديد حسب حاجة الجسم. والكالسيوم أحد مكونات الدم فلو قل به معدله، يستعوض من العظام. وأثناء الطفولة واليفوعة كثير من الأنسجة العظمية تترسب. لأن الهيكل العظمي للجسم ينمو في الحجم ويقوي. وفي حالة البلوغ يبدأ العظم يتحلل ببطء حتي يبلغ الوهن مما يعرضه للكسر.ولتلافي هذا يكون بتناول الطعام الغني بالكالسيوم والفوسفور وفيتامين د مع ممارسة الرياضة طوال سنوات العمر. كما أن الهورمونات كهورمون النمو والغدة فوق الدرقية والكالسيتونين والهورمونات الجنسية كلها تؤثر علي نمو العظام. الكشف المبكر وهناك مؤشرات تحذيرية كعلامات لهشاشة العظام من بينها فقدان طول الجسم وآلام الظهر. بالإضافة إلى ذلك حصول كسر غير متوقع بسبب تعثر بسيط. عند الكشف على المريض يمكن التأكد من وجود تخلل أو هشاشة في العظام عن طريق الأشعة السينية والتي لا تعطي تشخصياً دقيقاً. بينما يبين جهاز قياس كثافة العظم مدى التخلل الحاصل بالنسبة لعمر المريض. الوقاية والعلاج للوقاية وعلاج تخلخل العظم لدي السيدات. يتناولن الإستروجينات الصناعية أو العلاج بدواء بروجستين progestin ولاسيما بعد انقطاع الطمث. وتناول كالسيوم ومواد تغذية واتباع التمارين الرياضية التي تبني الجسم. وإعطاء أدوية كالكسيتونين وأدوية غير هورمونية. وقد اتفقت منظمة الغذاء والدواء على دواء Boniva لعلاج تخلخل العظم بعد. تؤخذ منه حبة كل شهربالفم. والدواء سيباع في أوروبا باسم Bonviva (إحياء العظام) وهي رميم يزيادة معادن الكتلة العظمية.وهذا الدواء قد يسبب ألام في البطن وسوء الهضم وارتفاع ضغط الدم والغثيان والإسهال، ومشاكل في الجهاز الهضمي كالتهابات. مما قد يؤدي للقرحة بالمرئ والمعدة. وطبعا يتناول المريض معه الكالسيوم وفيتامين د.والحبة سهلة البلع وتؤخذ مع قليل من الماء عند الاستيقاظ صباحا.ويظل المريض منتصبا. ويتجنب تناول الطعام والشراب. أوتناول أدوية أخرى لمدة 60 دقيقة. تَخَلْخُلُ العَظْمِ التَّالِي للإيَاس Postmenopausal Osteoporosis يتصف تخلخل العظم (ترقق العظام) بانخفاض كتلة العظم ويشكل تهديداً مهماً لملايين الأمريكيين تشير آخر التقارير بوجود 10 ملايين أمريكي مصاب بوهن العظم و 18 مليوناً آخرين معرضين لخطر الإصابة. ونظراً لازدياد الشيخوخة في سكان الولايات المتحدة فمن المتوقع تضاعف تكلفة علاج المرض ومضاعفاته في الثلاثين سنة القادمة. تقدر نفقات علاج الكسور الناشئة عن تخلخل العظم ب10ـ15 مليار دولار سنوياً وهذا الرقم أخذ معظمه من نفقات مرضى المشافي ولا يشمل نفقات علاج الأفراد الذين لم يتعرضوا للكسور كما لا يشمل حساب النفقات غير المباشرة من فقدان الأجور أو انخفاض الإنتاجية للفرد المصاب وللشخص الذي يقدم له العناية. إن وهن العظم له آثار كبيرة على الفرد وأسرته ومجتمعه منها المالية والبدنية والنفسية فكسر الورك مثلاً Hip Fracture يحدث تأثيراً كبيراً على نوعية الحياة وقد أظهر استطلاع للرأي أن 80% من النساء بعمر يزيد على سن 75 سنة يفضلن الموت على كسر ورك شديد يؤدي بهن إلى البقاء في المنزل قيد العلاج. ومن الأمور المؤثرة على نوعية الحياة الآثار الضارة لصحة البدن (تأثير يؤدي مشوه للعظام)والآثار الضارة على الحالة المادية (تكلفة العلاج وتكلفة ترك العمل) و قد ساد اعتقاد لسنوات خلت بأن تَخَلْخُلُ العَظْمِ شيء طبيعي له صلة بالشيخوخة عند النساء ولكنه حالياً ينظر إليه باعتبار مستقل عن السن والجنس. وحالياً يمكن الاستعانة بالفهم العلمي الجيد لأسباب المرض والوقاية منه. وأحد العوامل الأساسية للوقاية عند الذكور والإناث هو الحصول على صحة مثالية للعظم خلال سنوات الحياة كلها. تبدو صحة العظم من خلال ملمحين الأول هو كثافة العظم bone density والثاني هو نوعية العظم bone quality. يعبر عن كثافة العظم بعدد الغرامات المعدنية في وحدة الحجم في فرد معين ويتم حسابها باعتبار كتلة العظم المثلى optimal وكمية الخسارة من العظم. أما نوعية العظم فتشير إلى بنية العظم bone architecture وتقلبه Turnover وتمعدنه mineralization . يحدث الكسر عند تطبيق قوة راضة على العظم الواهن ولذلك يعد وهن العظم عامل خطورة هام للكسور. يترافق الكسر المتسبب عن وهن العظم مع صعوبة النشاطات الحياتية اليومية فإن ثلث المرضى فقط يستعيدون المستوى الوظيفي السابق للكسر كما أن ثلث المرضى يحتاجون إلى التمريض والإقامة في المنزل. تتكرر التقارير التي تظهر وجود حالات من الخوف والقلق والاكتئاب عند النساء اللواتي شخص عندهن مرض تَخَلْخُلُ العَظْمِ ومثل هذه التبعات يتم إهمالها عند الحديث عن التأثير العام لحالة وهن العظم. إن الفرد الذي لا يحصل على كتلة عظم مثالية في فترة الطفولة وفي فترة المراهقة قد يتعرض لوهن العظم دون ظهور فقدان متسارع للعظم. أنواع هشاشة العظام هنالك نوعان لهشاشة العظام 1- هشاشة أولية primary osteoporosis يمكن أن يحدث في الجنسين في كل الأعمار لكن غالباً يحدث عند النساء بعد سن توقف الحيض ويحدث في سن متأخرة عند الرجال بالمقارنة. 2- هشاشة ثانوية Secondary Osteoporosis. ينشأ عن الأدوية أو ظروف طبية أخرى أو أمراض أخرى وعلى سبيل المثال "وهن العظم الناشئ عن أخذ الغلوكوكورتئيدات" "نقص القندية الداء البطني أثر اختلاف الجنس(الذكورة والأنوثة) والسلالة القومية Ethnicity /Sex أظهرت عدت دراسات أن للجنس والمنشأ القومي والعرق دوراً في الإصابة بتخلخل العظم وحدوث الكسور، فالنساء البيض اللواتي تجاوزن سن الحيض لديهن أعلى نسبة لحوادث الكسور بحساب معدل عمرياً age-adjusted ويتعرضن لثلاث أرباع كسور الورك تقريباً، وعلى كل حال فالمرض يصيب النساء من كل الأعمار وكل الفئات القومية كما يصيب الرجال والأطفال. تمتلك النساء السود أعلى كثافة معدنية للعظم وهن أقل تعرضاً لكسور الورك أما النساء من الأصل المكسيكي فيمتلكن كثافات عظمية متوسطة بين النساء البيض غير الإسبانيات والنساء السود وعلى الرغم من أن الرجال والنساء يحدث عندهم نقص في كثافة العظم المعدنية BMDمرتبط بتقدم السن ابتداءً من منتصف العمر لكن النساء يتعرضن إلى خسارة أكثر سرعة في السنوات التي تلي توقف الحيض مباشرة مما يجعل النساء أكثر عرضة لخطر الإصابة بوهن العظم بشكل مبكر. إن الرجال المصابون بوهن العظم والنساء المصابات به قبل تجاوز سن توقف الطمث غالباً ما يكون لديهم أسباب ثانوية للخسارة العظمية بخلاف النساء بعد سن اليأس من الحيض عوامل الخطورة تشمل العوامل الرئيسية لخطر الإصابة بوهن العظم ما يلي: الأنوثة تقدم السن نقص الاستروجين العرق الأبيض انخفاض الوزن وانخفاض مؤشر كتلة الجسم BMI تاريخ إصابة سابقة في الأسرة التدخين إدمان الكحول الإصابة بكسر سابق ثبتت أهمية قياس كثافة العظم في معرفة وجود خطر الإصابة بالكسور وهنالك رأي عام في الأوساط الطبية يدفع باتجاه اعتماد قياس كثافة العظم لدى المرضى المستخدمين للستيروئيدات السكرية القشرية (كورتيزونات) لفترة شهرين أو أكثر ولقياسها للمرضى التي تضع حالاتهم الصحية في خطر كبير للإصابة بكسر ناشئ عن وهن العظم. إن قياس كثافة العظم يجب اعتماده إذا كان يساعد المريض باتخاذ قرار البدء بعلاج يهدف للوقاية من الإصابة بالكسر الناشئ عن وهن العظم. تخلخل العظم الثانوي Secondary Osteoporosis توجد عدة مشاكل طبية تترافق مع وهن العظم وتزيد خطر حدوث الكسور. وإن توزع هذه الأسباب يختلف باختلاف المجموعات الديموغرافية. تشكل نسبة الأسباب الثانوية في وهن العظم عند الرجل من 30-60% من الحالات منها نقص القندية Hypogonadism واستخدام الكورتيزون (غلوكوستيروئيد) وإدمان الكحول هو السبب الأكثر شيوعاً. أما عند النساء قبل سن توقف ا لطمث فإن 50% من الحالات تترافق مع أسباب ثانوية أكثرها شيوعاً نقص الإستروجين أو استخدام الكورتيزون أو زيادة هرمون الدرق أو العلاج بمضادات الاختلاجanticonvulsant الكورتئيدات السكرية Glucocorticoids إن استخدام الكورتيزون هو السبب الأكثر شيوعاً للإصابة بوهن العظم الناجم عن استخدام الدواء. يترافق استخدام الكورتيزونات لمدة طويلة في التهاب المفاصل الرثياني Rheumatoid arthritis ومرضى الرئة الانسدادي المزمن Chronic obstructive pulmonary disease بحدوث نسبة عالية من الكسور. و على سبيل المثال عولج في إحدى الدراسات مجموعة من المرضى بعشرة ملغرامات بريدنيزون لمدة عشرين أسبوعاً فأصيبوا بنقص 8% من كثافة العظم المعدنية في منطقة العمود الفقري. ويقترح بعض الخبراء أن أي مريض يستخدم جرعة فموية من الغلوكوكورتيكوئيدات (كالبريدنيزون)من عيار 5 ملغرام أو أكثر لمدة تتجاوز الشهرين معرض لخطر خسارة عظمية كبيرة. و يشيع حالياً استخدام الغلوكوكرورتيئدات لعلاج أمراض التهابية عديدة عند الأطفال وإن الآثار العظمية لهذا العلاج تحتاج إلى وضعها في الاعتبار إذا احتاج المريض العلاج لفترات طويلة. ولا نعلم بشكل واضح ما هي الآثار البعيدة المدى على صحة العظم الناتجة عن فترات علاجية متقطعة من الستيروئيدات الجهازية أو الاستخدام المزمن للستيروئيدات الاستنشاقية التي توصف لعلاج الربو عادة ً. كما أن استخدام الكورتزون بعد ازدراع الأعضاء يعرض المرضى لوهن العظم لعدة أسباب منها رفض العضو المزدرع. وإن عدداً من الأمراض يسبب سوء امتصاص malabosorption منها التليف الكيسي Cystic fibrosis ومرض الأمعاء الالتهابي Inflammatory bowel disease والداء البطني celiac disease فينشأ بسبب ذلك نقص تكلس العظام Osteopenia عند بعض المرضى ولكن وهن العظم الناشئ عن التليف الكيسي يعزى أيضاً للاستخدام المتكرر للكورتيزونات ولعوامل أخرى مجهولة. عوامل أخرى متفرقة بالإضافة للكورتيزون قد يكون للأدوية التالية آثاراً جانبية مؤذية للعظم تصل إلى الإصابة بتخلخل العظم: الهرمونات الدرقية الزائدة مضادات الاختلاج مضادات الحموضة الحاوية على الألمنيوم الهرمونات المحررة للغونادوتروبين المستخدمة لعلاج أمراض بطانة الرحم endometriosis الميتوتريكسات المستخدمة لعلاج السرطان السيكلوسبورينA كعامل لتثبيط المناعة الهيبارين الكوليسترامين المستخدم للتحكم بمستوى كولسترول الدم تدبير الكسور الناشئة عن وهن العظم تشكل كسور الورك حوالي 20% من مجمل الكسور الناشئة عن تخلخل العظم وهذه الإصابة هي الأشد إيذاء من بقية الكسور الناشئة عن وهن العظم وهي مسئولة عن الحصة الأكبر المنفقة من المصادر المالية للرعاية الصحية إن نسبة الوفيات بعد عام من الاصابة بكسر الورك تعادل الخمس تقربياً كما أن ثلثي المصابين بكسر الورك لا يصلون إلى تمام العافية أبداً إن التدخل الجراحي المبكر لعلاج كسور الورك يترافق بنتائج أحسن وانخفاض في المراضة morbidity بعد العمل الجراحي. إن التدبير العظمي للكسور الحادة الناشئة عن تخلخل العظم فيه عدة مسائل هامة جداً ومن أهمها: إزالة الفهم الخاطئ بأن العلاج الوحيد المطلوب هو معالجة هو تدبير الكسر الحاد. إن التدبير العلاجي في الفترة التالية للكسر يجب أن يشمل علاج يقي من تجلط الدم (سواءً المكانيكي أو الدوائي) في المرضى ذوي الإسعاف المتأخر ويجب تجنب استخدام المواد التي تعيق جبر العظم المكسور (كالنيكوتين والكورتيزون) العناية بإعطاء راتب حريرات داعم بشكل دوري وأخيراً: نظراً لأن أقل من 5% من المرضى المصابين بالكسور الناتجة عن الوهن العظم يعودون للتقييم والعلاج الطبي فإن التدخل الطبي المكثف للتشخيص والعلاج لهذه الفئة من السكان يعطينا فرصة لمنع حدوث كسور تالية ويتوجب على الأطباء الذين يعالجون الكسور الحادة المباشرة بتقييم وضع المريض من ناحية وهن العظم ومباشرة ببرنامج علاجه إذا كان هذا يناسبه أو تحويل المريض لجهة تقيم درجة وهن العظم عنده العناية بالتمريض في مأوى المسنين نظراً لأنهم معرضون أكثر من غيرهم للإصابة فأكثرهم لديه كثافة عظمية منخفضة كما تنتشر عندهم عوامل الخطورة الأخرى المؤهبة لحدوث الكسر بما فيها: تقدم السن الوظيفة البدنية الواهنة القوة العضلية المنخفضة إدراك المحيط الناقص نسبة عالية من العته تغذية سيئة استخدام عدة أدوية عادة صحة الهيكل العظمي Skeletal Health إن النمو في حجم العظم وقوته يحدث خلال الطفولة لكن التراكم العظم لا يكتمل حتى العقد الثالث من العمر. إن كتلة العظم المكتسبة في مقتبل الحياة ربما كانت العامل المحدد الأهم لصحة العظم طول الحياة. تبدي العوامل الوراثية تأثيرا قويا ربما كان مهيمناً في تحديد قمة كتلة العظم، لكن العوامل الفيزيولوجية والبيئية والعوامل المرتبطة بنمط الحياة القابلة للتعديل قد تلعب أيضاً دوراً مهماً ومن هذه العوامل القابلة للتعديل: 1-التغذية الكافية. 2- وزن الجسم. 3-التعرض الهرمونات الجنسية في سن البلوغ. 4-النشاط البدني. 5- تدخين السجائر. 6-استهلاك الكحول. التغذية إن النظام الغذائي المتوازن مع سعرات حرارية كافية من مغذيات مناسبة يشكل الأساس لتطوير كل أنسجة الجسم بما فيها النسيج العظمي و إن التغذية المناسبة والكافية مهمة لكل الأفراد ولكن لا يلتزم جميع الأفراد بنظام غذائي مثالي يناسب صحة العظم ولذلك فإن دعم الغذاء بالكالسيوم وفيتامين دال قد يكون ضرورياً. ومن العوامل التي تتدخل بالصحة الجيدة وصحة العظم السباق المحموم للحصول على القوام الرشيق. النظام الغذائي الذي يحتوي على كمية عالية من البروتينات يؤدي إلى زيادة إفراز الكالسيوم في البول وقد تمّ ربطه بزيادة خطر الكسور في الدراسات البحثية. أثبتت تحقيقات أخرى أن البروتين مطلوب من أجل امتصاص الكالسيوم، ولكن الاستهلاك المفرط للبروتين يعيق هذه العملية. الكالسيوم Calcium إن الكالسيوم هو المادة الغذائية النوعية الأكثر أهمية في الحصول على قمة كتلة العظم وكذلك في الوقاية والعلاج لوهن العظم. وتتوافر حالياً بيانات كافية لتحديد المقدار المناسب الموصى به من الكالسيوم في مختلف مراحل العمر. يوصي المعهد الطبي الأمريكي بتناول 800 ملغ /اليوم كالسيوم للأطفال من سن السادسة حتى الثامنة و1300ملغ/اليوم للأطفال والمراهقين من سن التاسعة إلى السابعة عشر ومع ذلك يقدر أن 25% فقط من الأولاد و10% من البنات من سن 9إلى17عاماً يطبقون هذه التوصيات. ومن العوامل التي تؤدي إلى انخفاض الكالسيوم المتناول: تحديد استهلاك منتجات الألبان بشكل عام انخفاض مستوى استهلاك عموماً الاستهلاك المرتفع للمشروبات الفقيرة بالكالسيوم كالمشروبات الغازية وقد جاءت تقارير تذكر أن حمض الفسفور المستخدم في المياه الغازية يضعف العظم عبر تداخله مع قدرة الجسم على امتصاص واستعمال الكالسيوم ولكن الأكاديمية الوطنية الأمريكية للعلوم خلصت إلى أنه لا يوجد دليل يؤكد أن مستوى الفسفور في النظام الغذائي الأمريكي مرتفع إلى درجة يؤثر سلباً على صحة العظم وقد ذكرت بعض التقارير أن الفتيات الصغيرات اللاتي يشربن المياه الغازية بدلاً من الحليب يمتلكن عظاماً أكثر ضعفاً من سواهن وهن أكثر عرضة للكسور العظمية لكن هذه الدعوى لم تثبت بطريقة علمية مطلقاً. أما البالغين فيجب المحافظة على مقدار يومي من الكالسيوم ما بين 1000إلى 1500ملغ/اليوم لكن 50إلى 60% من السكان فقط يحققون هذه التوصية. فيتامين D إن فيتامين D ضروري للحصول على الامتصاص المثالي للكالسيوم وهذا يجعله مهماً لصحة العظم. إن دعم وتقوية الحليب بفيتامين D في الولايات المتحدة الأمريكية كاف لإعطاء معظم الرضع والأطفال حاجتهم من الفيتامين D. أما في فترة المراهقة وعندما يقل استهلاك منتجات الألبان فمن ارجح أن كمية فيتامين D المتناولة تصبح غير كافية مما يؤثر سلباً على امتصاص الكالسيوم. من الشائع وجود مستويات منخفضة من الفيتامين D عند المسنين. إن كمية فيتامين D الموصى بها للبالغين هي 400 إلى 600 وحدة يومياً. وقد تم تقييم المغذيات الأخرى بشأن علاقتها بصحة العظم فمن الممكن أن يتأثر توازن الكالسيوم سلباً بزيادة كمية البروتين أو الفسفور أو الصوديوم لكن تأثيرها لا يبدوا هاماً في الأفراد الذين يتناولون كمية كافية من الكالسيوم. التمارين Exercise إن النشاط البدني المنظم له فوائد صحية كثيرة لكل الأعمار وقد تم التحقق من فوائد النشاط البدني عبر دراسات راصدة وتجارب سريرية عشوائية. يوجد دليل قوي بأن النشاط البدني المبكر في الحياة يساهم في الحصول على ذروة أعلى لكتلة العظم وهنالك بعض الأدلة التي تشير إلى أن التمارين الشديدة يحتمل أن تكون الأكثر فائدة. كما أن للتمارين الرياضية في منتصف العمر فوائد صحية عديدة ولكن الدراسات حول تأثيرها على كثافة العظم قليلة. أما التمارين في أعمار أكبر من ذلك مترافقةً مع الكالسيوم وفيتامين D بكمية كافية فمن المحتمل أن لها تأثيراً متواضعاً في إبطاء سرعة نقص كثافة العظم المعدنية BMD. ومن الواضح أن التمارين في الأعمار المتقدمة حتى فوق تسعين عاماً تفيد أكثر من مجرد مضاعفة حجم العضلات والقوة في الأفراد الضعيفي البنية. وهنالك أدلة مقنعة تؤكد أن التمارين عند المسنين تحسن من أداء الفرد وتطيل فترة استقلاله عن معونة الآخرين وبالتالي تساهم في تحسين نوعية الحياة. الهرمونات (الستيروئيدات القندية) Gonadal Steroids تؤثر هذه الهرمونات على صحة الهيكل العظمي في كلا الجنسين عبر سنين العمر كلها. وتزيد الستيروئيدات الجنسية المفرزة في مرحلة البلوغ puberty بشكل كبير كثافة العظم المعدنية وذروة الكتلة العظمية وتلعب الاستروجينات المنتجة بشكل مستمر عند المراهقات والشابات كعامل أساسي في صيانة الكتلة العظمية ويشكل انخفاض إنتاج الاستروجين عند انقطاع الطمث عاملاً أساسياً في خسارة كثافة العظم المعدنية في بقية الحياة كما إن الاستروجينات يعتقد أن لها دوراً في نمو ونضج الهيكل العظمي عند الذكور. هرمون النموGrowth Hormone إن نقص هرمون النمو يترافق بكتلة عظم معدنية منخفضة وإن الأطفال والمراهقين ذوي منسب كتلة الجسم المنخفض low BMI معرضين للحصول على ذروة كتلة عظم أقل من المتوسط وعلى الرغم من وجود ارتباط مباشر بين منسب كتلة الجسم وكتلة العظم عبر السنوات للفرد البالغ فمن غير المعروف أن هذا الترافق بين تركيب الجسم وكتلة العظم عائد إلى الهرمونات أم إلى العوامل الغذائية أم إلى تمارين أكثر شدة خلال فترة اكتساب الوزن أم إلى عوامل أخرى. التقييم والعلاج Evaluation and Treatment لأخذ القرارات المتعلقة بوجود حاجة للعلاج نحتاج لمعرفة القصة المرضية وإجراء الفحص البدني (فيزيائي) كخطوة أساسية لتقييم درجة خطورة وقوع الكسر ويجب أن يشمل الفحص نقصان الطول والتغيير في هيئة الوقوف. وبعد تشخيص تخلخل العظم يجب إجراء الفحوص المخبرية لتحري وجود الأسباب الثانوية المؤدية لتخلخل العظم. وقد طورت عدة تقنيات لتقييم كثافة العظم المعدنية في مواقع متعددة من الهيكل العظمي بما فيها أطراف الهيكل والورك والعمود الفقري. وقد اختارت منظمة الصحة العالمية قياسات معينة لكثافة العظم المعدنية BMD لتأسيس معيار لتشخيص وهن العظم. وتعرف نتيجة T-score بعدد الانحرافات المعيارية أعلى أو أدنى من القيمة المتوسطة لقيمة لكثافة العظم المعدنية عند الشابات الصحيحات من العرق الأبيض وهذه النتيجة تختلف عن نتيجة Z-score التي تعرف بأنها عدد الانحرافات المعيارية أعلى أو أدنى من القيمة المتوسطة لكثافة العظم المعدنية للشهود المقارنين بالجنس والعمر age-and sex-matched controls. وحسب تعريف منظمة الصحة العالمية فالمريض يكون مصاباً بتخلخل العظم osteoporosis عندما تكون نتيجة T-score على الأقل 2.5 انحراف المعياري واقترح العلماء أن تشخيص وعلاج تخلخل العظم يجب أن يعتمد على قاعدة من تقدير درجة الخطورة أكثر من الاعتماد فقط على تقدير نتيجة T-score وإن اعتبار عوامل الخطورة مع قياس كثافة العظم المعدنية سوف يحسن على الأٍرجح قدرة الطبيب على توقع خطورة حدوث الكسر. BMD Tests اختيارات كثافة العظم المعدنية مقياس امتصاص الأشعة السينية ثنائي البواعث Dual-energy x-ray absorptiometry مقياس امتصاص أشعة اكس مزدوج الطاقة يقيس العمود والورك وكل الجسم pDXA -Peripheral dual-energy x-ray absorptiometry مقياس امتصاص أشعة اكس مزدوج الطاقة المحيطي للرسغ والكاحل والإصبع SXA Single-energy x-ray absorptiometry مقياس امتصاص أشعة اكس أحادية الطاقة الرسغ والكاحل QUS Quantitive ultrasound جهاز فوق الصوت الكمي يستخدم موجات الصوت لقياس الكثافة في الكاحل وعظم الفك والركبة QCT Quantitative computed tomography التصوير الطبقي الكمي المحوسب وغالب ما يستخدم لقياس العمود الفقري ولكن يمكن أن يستخدم لمواقع أخرى التصوير المحيطي الكمي الطبقي المبرمج Peripheral quantitative computed tomography التصوير الطبقي الكمي المحوسب المحيطي ويقيس الرسغ RA Radiographic absorptiometry مقياس امتصاص صور الأشعة ويستخدم صورة x-ray أشعة اكس لليد مع إسفين معدني صغير ليتم حساب كثافة العظم DPA Dual photon absortiometry مقياس امتصاص الفوتون المزدوج ويقيس العمود الفقري والورك وكل الجسم إن نتائج اختبارات كثافة العظم والفحص الطبي الشامل يساعد الطبيب لتحديد استراتيجيات قادرة على جعل مرضاهم يتجنبون وهن العظم ويحدد للمرضى المصابين بالمرض كيفية العلاج العلاج الطبي Medical Treatment حصلت تطورات كبيرة في غضون الثلاثين سنة الماضية في علاج وهن العظم وتتوافر تقارير طبية كثيرة مما يسمح باستنتاجات تخص دور كل وسيلة من وسائل علاج وهن العظم من المقبول عموماُ أن تناول مقدار كاف من الكالسيوم وفيتامين D من متطلبات الصحة العظمية إن الكالسيوم وفيتامين Dالمتناول في يغير الزيادات المرتبطة بالسن من مستويات هرمون جارات الدرق Parathyroid hormone ومن ارتشاف العظم أظهرت تجارب سريرية عشوائية أن تناول مقدار كالسيوم كافي من القوت أو من داعمات القوت يزيد من كتلة العظم المعدنية في العمود الفقري spine وينقص الكسور الفقرية وغير الفقرية إن انخفاضاً جيداً في كسور الورك والكسور غير الفقرية قد لوحظ عند المرضى الذين يتلقون الكالسيوم مع الكالسيفيرول (فيتامين د3) في التجارب التوقعية يعتقد أن الجرعة العظمى المؤثرة من فيتامين D لا تتجاوز 1.000 وحدة دولية/باليوم إن كل النتائج العلاجية لمعظم التجارب السريرية لمختلف العلاجات الدوائية لوهن العظم تم الحصول عليها باستخدام الدواء مع دعمه بالكالسيوم والفيتامين D سواءً في الفئة المعالجة أو الفئة الشاهدة، كما أن العلاج الأفضل لوهن العظم مهما كان الدواء المستخدم يتطلب تناول مقدار كالسيوم وفيتامين D بالمستويات الموصى بها لإن المصدر المفضل للكالسيوم هو الأطعمة كما أن المنتجات الداعمة للكالسيوم يجب أن تكون قابلة للامتصاص ومقبولة بدستور الأدوية الأمريكي USP (في USA) إن المشاركات غير الدوائية في العلاج التي توجه لمنع السقوط والتخفيف من أثر السقوط ومن حدوث الكسور قد أعطت نتائج مشجعة ومن هذه المشاركات غير الدوائية التمارين الرياضية التي تزيد القوة والتوازن عند كبار السن واستخدام واقيات الورك Hip protectors لامتصاص الصدمة عند السقوط أو تخفيف أثرها. إن النشاط البدني ضروري لاكتساب العظم الجيد وصيانته خلال سن البلوغ كما أن الراحة التامة بالسرير وانعدام الجاذبية (كما يحصل في الفضاء) لها آثار وخيمة على العظم. وللنشاط البدني تأثير وراء تقوية العظم بشكل مباشر كزيادة القوة العضلية والتوازن مما قد ينقص خطر حدوث الكسر بدرجة كبيرة. إن التجارب على المسنين استخدمت بنجاح أشكالاً مختلفة من التمارين لتخفيف عدد مرات السقوط وللتمارين الشديدة -(كالجري) فائدة فهي تحرض تراكم المحتوى المعدني للعظام في الهيكل العظمي وتبقى التمارين الخفيفة cow-impad (كالمشي) ذات تأثيرات مفيدة على نواحٍ صحية ووظيفية أخرى لكن تأثيرها على كثافة العظام المعدنية يبقى في حده الأدنى البيسفوسفونات Bisphosphonates أظهرت تجارب عشوائية مع مقارنة بالدواء الغفل RCTs) randomized placebo-controlled trails)أن ايتدرونات الحلقي cyclicetidronate وأليندرونات alendronate والريزيدرونات risedrorate وهي كلها من البيسفوفونات تزيد من كثافة العظم المعدنية في العمود الفقري والورك بشكل معتمد على الجرعة وكل هذه الأدوية تعمل بنفس الآلية وذلك بتخفيض ارتشاف العظم الذي تتوسطه ناقضات العظم (osteocalst) كما أن لهذه الأدوية نفس سجل الآثار الجانبية تخفض البيسفوسفونات بشكل جيد خطر الكسور الفقرية ب30% إلى 50% وتخفض الأليندرونات والريزدرونات خطر الكسور غير الفقرية اللاحقة للإصابة بوهن العظم عند النساء بعد انقطاع الطمث وتخلخل العظم الناشئ عن استخدام الكورتيكوئيدات عند البالغين. وفي التجارب العشوائية المقارنة بالغفل ظهر أن الخطر النسبي لإيقاف المعالجة بسبب حدوث أثر جانبي مع كل من هذه الأدوية الثلاثة, أنه معتد به إحصائياً ونظراً لأن الأفراد الذين تجري عليهم التجارب قد لا يمثلون عامة الناس دوماً فيجب التنبيه إلى استخدام مقارنة علاجية لكل فرد على حدة. ناقضات العظم هي خلايا تعمل على إتلاف العظم غير المرغوب به ، أما بانيات العظم فهي الخلية البانية للعظم الجديد. المعالجة بتعويض الهرمونات HRT Hormone Replacement Therapy المعالجة بتعويض الهرمونات هي مقاربة لعلاج تخلخل العظم وللوقاية منه. أظهرت كثير من الدراسات القصيرة المدة short-term وبعض الدراسات الأطول المدة Longer-term باعتماد قياس كثافة العظم المعدنية بشكل أساسي فعالية جيدة لهذا النوع من العلاج. كما أشارت دراسات رقابية observational إلى انخفاض بخطر الإصابة بالكسر الورك عند النساء المواظبات على المعالجة بتعويض الهرمونات. بينت تجارب العلاج بتعويض الهرمونات انخفاض خطر الكسور الفقرية لكن لم يتم إجراء أي تجربة تركز على علاقة الاستيروجين بكسر الورك كهدف أساسي وقد أصبحت هذه الطريقة في العلاج مثار اختلاف مؤخراً ومن المهم لمقدم الرعاية الصحية وللنساء المعالجات العمل سوية لتقييم مخاطر وفوائد استخدام العلاج بتعويض الهرمونات أظهرت التقارير مؤخراُ أن العلاج بتعويض الهرمونات قد ضاعف خطر الخرف dementia عند النساء اللواتي بدأت المعالجة في سن 65 أو بعده، ظهرت معدلات مستقبل الاستروجين النوعية selective estrogen receptor modulators (SERMS) كأداة جديدة هامة في أبحاث علاج وهن العظم Osteoporosis إن الغاية من هذه المواد هو زيادة تأثير الاستروجين المفيد للعظم إلى الحد الأعلى وإنقاص أو معاكسة التأثيرات الأخرى الضارة على الثدي وبطانة الرحم endometrium الاستيروجينات النباتية (الفيتواستروجين)phytoestrogens هناك اهتمام كبير في الرأي العام بالاستروجينات الطبيعة خصوصاً الفيتواستيروجين المأخوذة من النباتات هذه المركبات التي تملك فعالية مشابهة للاستروجين وقد أظهرت قدرةً على تفريج الوهجات الحارة hotflashes (الهبلات الساخنة)بعد سن اليأس من الحيض وربما حسنت كثافة العظم. إن الأطعمة الحاوية على فول الصويا الكامل whole soy كفول الصويا soy beans أو طحين الصويا أو حليب الصويا توفو، تيمبي هي المصادر مفضلة للاستيروجينات النباتية و يجب على النساء مراجعة الأطباء قبل أخذ أي علاج عشبي ونظراً لأن الاستروجينات النباتية تؤثر على نفس المستقبلات التي يؤثر عليها الاستيروجين فمن المحتمل أن تتسبب بنفس المخاطر كالاستيروجينات المستخدمة في العلاج المعوض للهرمونات الكالسيتونين Calcitonin أظهر الكالسيتوتين المستخلص من سمك السلمون SALMON CALCITONIN تأثيرات إيجابية على كثافة العظم المعدنية في منطقة القطنية من العمود الفقري Lumber spine ولكن هذا التأثير أقل وضوحاً في الورك hip إن الكالسيتونين فعال في علاج وهن العظم إذا أعطي بجرعة 100وحدة يومياً 100 IU أو كل يومين، زرقاً تحت الجلد أو بالعضل أو 200 وحدة يومياً IU/D 200عبر الأنف Intranasally ويثمر انخفاضاً في الكسور وزيادة في كثافة العظم الفقري. إن الكالسيتونين خيار جيد لعلاج وهن العظم عند النساء بعد سن توقف الطمث من اللواتي لن يستخدمن أو لا يستطعن استخدام الاستروجين وعند المرضى المسنين المصابين بكسور مؤلمة ناشئة عن السقوط crush fractures وعند المرضى المستخدمين لعلاج من الكورتيكوئيدات لفترة طويلة. ملاحظة: عند استخدام الرذاذ الأنفي من الكالسيتونين من المهم أن يناوب المرضى بين المنخرين يومياً يجب خزن الرذاذ الأنفي في البراد بحرارة بين 2 إلى 8 مئوية (36 إلى 47 فهرنهايت) حتى وقت فتح الزجاجة ثم يجب الاحتفاظ بها في درجة حرارة الغرفة. الكالسيتونين المعد للحقن يجب الاحتفاظ به مبرداً في كل الأوقات و الكالسيتونين جيد الاحتمال نسبياً ويترافق مع آثار جانبية أكثرها شيوعاً انزعاج في المعدة والأمعاء خفيف إلى متوسطة الشدة وتوهج flushing أما الآثار الجانبية الشائعة التي تترافق مع الرذاذ الأنفي من الكالسيتونين فتشمل التهاب rhinitis وأعراض أنفية (تخريش، احمرار)و الرعاف epistaxis. الرالوكسيفين Raloxifene (إيفستا) هو شاد وضاد مختلط للاستروجين mixed estrogen agonist and antagonist بجرعة 60ملغ باليوم وهو أول معدلات مستقبل الاستروجين النوعية SERM التي حصلت على موافقة إدراة الدواء والغذاء الأمريكية FDA للاستخدام في الوقاية من وهن العظم الناشئ بعد سن توقف الطمث. إن معدلات مستقبل الاستيروجين النوعية قد طورت لتقدم التأثيرات النافعة للاستيروجينات دون سيئاتها إن للرالوكسفين (إيفستا Evista) تأثير شاد للاستيروجين agonist على العظم وتأثير ضاد للاستيروجين على الثدي والرحم breast and uterus يعمل هذا الدواء عبر ارتباط استروجيني estrogen binding لتخفيف ارتشاف العظم resorption وتخفيض تبدل turnoverالعظم عموماً وبخلاف الاستروجين ليس له أي تأثير على أنسجة الثدي والرحم لا يجوز استخدام الرالوكسفين في حالة الحمل أو عند مريضات لهن تاريخ إصابة بالخثرات الوريدية venous thrombosis أو الصمات الرئوية pulmonary embolism يزيد الرالوكلسين كتلة العظم وينقص خطر الكسور الفقرية لكن لا تتوفر البيانات في الوقت الحالي لتبين هل الرالوكسفين بإمكانه إنقاص خطر كسور الورك والكسور غير الفقرية ورغم أن التأثيرات الجانبية كانت نادرة فالمسجل منها يشمل التوهجات الحارة hot flashes والخثرات الوريدية العميقة وهذه الأخيرة تترافق أيضاُ مع المعالجة بالاستروجين يؤخذ الرالوكسفين بشكل حبوب حبة كل يوم مع الوجبات أو بدونها التيبولون Tibolone أظهر قياس كثافة العظم في أربع مواقع عند نساء فوق سن توقف سن توقف الطمث ممن استخدمن التيبولون لمدة سنيتين زيادة الكثافة مقارنة بالنساء اللواتي أخذت الدواء الخلبي (الغفل) PLACEBO زادت كثافة العظم بشكل جيد في المنطقة القطنية من العمود الفقري بعد 24 أسبوعاً وفي منطقة الرضفة (نتوء في أعلى عظم الفخد) بعد 72 أسبوعاً عند النساء المعالجات بالتيبولان لكن زيادة الكثافة في عنق الفخد FEMORAL NECK لم تكن ذات أهمية. أظهرت النساء الضاهيات (بعد سن توقف الطمث) اللواتي أخذت داعمات كالسيوم (800ملغ/اليوم) زيادة هامة في كتلة العظم في المنطقة القطنية من العمود الفقري وفي عنق الفخذ مع استخدام جرعة2.5 ملغ تيبولون يومياً. معايير المناطرة(المراقبة) Monitoring Parameters قدمت عدة مقاربات لمناطرة المرضى المتلقين لعلاجات تخلخل العظم وأهداف المقاربات هي زيادة التزام بالنظم بالنظم العلاجية وتحديد الاستجابات للمعالجة. إن كثيراً من الأفراد المعالجين لا يستمرون بأخذ العلاج الموصوف أو لا يلتزمون تماماً بيرتوكول المعالجة حتى عندما يتم إدراجهم في تجارب سريرية رسمية إن المناظرة بقياس الكثافة العظمية densitometry أو قياسات واسمات العظم bone markers لم تظهر فعالية في تحسين مطاوعة المريض ولا يزال الأمر يحتاج إلى مزيد من البحث لمعرفة كيفية تحسين الالتزام بيروتوكورات العلاج. علم الأوبئة إن ترقق العظام هو خطر هام يهدد الصحة ويصيب 55% من الأميركيين الذين تتراوح أعمارهم بين 50 وما فوق. من هؤلاء حوالي 80% هم نساء اقرأ أيضا متلازمة فرط إفراز اللبن وزيادة برولاكتين الدم الجهاز العظمي روماتيزم فصال سيلياك داء غوشيه تجدد العظام المصادر من مقالات أحمد محمد عوف ،ومصادر أخرى National Osteoporosis Foundation. America’s Bone Health: The State of Osteoporosis and Low Bone Mass in Our Nation. Washington,DC: National Osteoporosis Foundation; 2002. تصنيف:أمراض الغدد الصماء تصنيف:أمراض مرتبطة بالشيخوخة تصنيف:اعتلال عظمي تصنيف:جراحة العظام

https://ar.wikipedia.org/wiki/%D9%87%D8%B4%D8%A7%D8%B4%D8%A9%20%D8%A7%D9%84%D8%B9%D8%B8%D8%A7%D9%85

What position does the Queen's husband hold?

Prince consort

english

Part of a series onEuropean imperial, royal, noble, gentry and chivalric ranks Emperor / Empress / King-Emperor / Queen-Empress / Kaiser / Tsar High king / High queen King / Queen Archduke / Archduchess Grand prince / Grand princess Grand duke / Grand duchess Prince-elector / Prince / Princess / Crown prince / Crown princess / Foreign prince / Prince du sang / Infante / Infanta / Dauphin / Dauphine / Królewicz / Królewna / Tsesarevich / Jarl Duke / Duchess / Herzog / Knyaz / Princely count Sovereign prince / Sovereign princess / Fürst / Fürstin / Boyar Marquess/Marquis / Marchioness/ Margrave/Landgrave / Marcher Lord / Count palatine Count / Countess/Earl / Graf / Châtelain / Castellan Viscount / Viscountess/Vidame / Burgrave Baron / Baroness / Freiherr / Advocatus / Lord of Parliament / Thane / Lenderman Baronet / Baronetess / Scottish Feudal Baron / Scottish Feudal Baronetess / Imperial Knight Eques / Knight / Chevalier / Ritter / Ridder / Lady / Dame / Edelfrei / Seigneur / Lord Gentleman / Gentry / Esquire / Laird / Edler / Jonkheer / Junker / Younger / Maid Ministerialisvt A prince consort is the husband of a queen regnant who is not himself a king in his own right. In recognition of his status, a prince consort may be given a formal title, such as prince or prince consort, with prince being the most common. However, most monarchies do not have formal rules on the styling of princes consort, thus they may have no special title. Few monarchies use the title of king consort for the same role. Usage in Europe Prince Albert is the only spouse of a British queen to have held the title 'prince consort'. The title was awarded to him in 1857 by his wife, Queen Victoria (reigned 1837–1901). In 2005, Prince Henrik, the spouse of Margrethe II of Denmark, was awarded the title, but in 2016, he announced that he objected to it and would not be using it. Prince Philip, Duke of Edinburgh (prince consort of Queen Elizabeth II of the United Kingdom and the Commonwealth realms) is a Prince of the United Kingdom but is not titled as prince consort. The distinction between the title of prince consort and king is very important in the British patriarchal hierarchical system. Within this hierarchy, the king holds a higher position in the British social hierarchy. Thus, more power is attributed to him. In cases where the hereditary monarch is female, such as Queen Victoria, who ascended to the throne in 1837, power is attributed to the queen, for she holds the highest position in the absence of a king.[1] Clarence House has announced that if Charles, Prince of Wales, becomes monarch of the United Kingdom, his second wife, Camilla, Duchess of Cornwall, will have the title of princess consort rather than queen.[2] Usage in imperial China The imperial Chinese title of fuma (simplified Chinese:驸马; traditional Chinese:駙馬; pinyin:fùmǎ), and its Manchu equivalent e'fu (simplified Chinese:额驸; traditional Chinese:額駙; pinyin:é'fù), are sometimes translated as "prince consort". This was originally an office of the imperial household, later evolving into the title reserved for husbands of imperial princesses. These princes consort could hold other offices and titles in their own right. King consort A king consort or emperor consort is a rarely used (or disputed) title to describe the husband of a queen regnant. Examples include: Mary, Queen of Scots (reigned 1542–1567) married Henry Stuart, Lord Darnley, the eldest son of the Earl and Countess of Lennox in July 1565. Darnley was a great-grandson of King Henry VII of England and Mary's first cousin, and he was considered to have a strong claim to the Scottish throne. On the evening before their marriage, Mary proclaimed Darnley "King of Scots", a title that she could not legally grant him without the consent of Parliament, but which was never formally challenged. However, this title did not grant him any automatic right of rule or of succession to the throne should Mary die. For that to happen, it was necessary that Mary grant him the Crown Matrimonial of Scotland, which never happened. Queen Victoria (reigned 1837–1901) wanted to make her husband Albert "king consort", but the British government refused to introduce a bill allowing it, as Albert was a foreigner. She instead gave him the title of prince consort in 1857. Francis, Duke of Cádiz remained king even after his wife's reign was over. See also Jure uxoris Princess consort Queen consort List of British consorts Category:Kings consort

https://en.wikipedia.org/wiki/Prince%20consort

Je, Carl Gustav Jung alizaliwa lini?

Carl Gustav Jung

swahili

Carl Gustav Jung (mara nyingi hutajwa kwa kifupi zaidi C.G. Jung; 26 Julai 1875 – 6 Juni 1961) alikuwa tabibu na mtaalamu wa saikolojia kutoka Uswisi aliyeandika kwa Kijerumani. Alifanya utafiti wa tiba ya magonjwa ya akili akaunda nadharia mbalimbali zinazoendelea kutumiwa hadi leo. Ndiye aliyeanzisha mafundisho ya saikolojia ya kichambuzi (analytical psychology). Kwa miaka kadhaa alikuwa ameshirikiana na Sigmund Freud kuendeleza mafundisho ya tiba nafsia [1] (psychoanalysis) lakini baadaye waliachana kwa sababu Jung hakukubaliana na mawazo kadhaa ya Freud, hasa nadharia yake juu ya libido. Kati ya mafundisho yake yanayoendelea kutumiwa ni mpangilio wa aina za silika ndani ya nafsi ya watu alipotofautisha watu wenye tabia ya mdani au msondani. Jung alifundisha pia kama Sigmund Freud ya kwamba kuna sehemu ndani ya akili isiyofikiwa na fahamu ya mtu mwenyewe lakini ina athira kubwa juu ya mawazo na matendo yake. Ndani ya hiyo akili isiyofikika Jung alitofautisha kati ya sehemu ya binafsi, inayotunza maarifa yaliyokusanywa na kila mtu katika maisha yake, na sehemu nyingine ya kijamii, inayotunza maarifa ya binadamu yaliyokusanywa na watu katika historia yao na kuendelezwa kwa karne nyingi ndani ya roho za watu kupitia vizazi vingi. Jamii:Watu wa Uswisi Jamii:Saikolojia

https://sw.wikipedia.org/wiki/Carl%20Gustav%20Jung

When was iodized table salt first introduced?

Iodised salt

english

Iodised salt (also spelled iodized salt) is table salt mixed with a minute amount of various salts of the element iodine. The ingestion of iodine prevents iodine deficiency. Worldwide, iodine deficiency affects about two billion people and is the leading preventable cause of intellectual and developmental disabilities.[1][2] Deficiency also causes thyroid gland problems, including "endemic goitre". In many countries, iodine deficiency is a major public health problem that can be cheaply addressed by purposely adding small amounts of iodine to the sodium chloride salt. Iodine is a micronutrient and dietary mineral that is naturally present in the food supply in some regions, especially near sea coasts, but is generally quite rare in the Earth's crust, since iodine is a so-called heavy element, and abundance of chemical elements generally declines with greater atomic mass. Where natural levels of iodine in the soil are low and the iodine is not taken up by vegetables, iodine added to salt provides the small but essential amount of iodine needed by humans. An opened package of table salt with iodide may rapidly lose its iodine content through the process of oxidation and iodine sublimation.[3] Chemistry, biochemistry and nutritional aspects Four inorganic compounds are used as iodide sources, depending on the producer: potassium iodate, potassium iodide, sodium iodate, and sodium iodide. Any of these compounds supplies the body with its iodine required for the biosynthesis of thyroxine (T4) and triiodothyronine (T3) hormones by the thyroid gland. Animals also benefit from iodine supplements, and the hydrogen iodide derivative of ethylenediamine is the main supplement to livestock feed.[4] Salt is an effective vehicle for distributing iodine to the public because it does not spoil and is consumed in more predictable amounts than most other commodities. For example, the concentration of iodine in salt has gradually increased in Switzerland: 3.75mg/kg in 1952, 7.5mg/kg in 1962, 15mg/kg in 1980, 20mg/kg in 1998, and 25mg/kg in 2014.[5] These increases were found to improve iodine status in the general Swiss population.[6] Salt that is iodised with iodide may slowly lose its iodine content by exposure to excess air over long periods.[7] Production Edible salt can be iodised by spraying it with a potassium iodate or potassium iodide solution. 57 grams of potassium iodate, costing about US$1.15 (in 2006), is required to iodise a ton (2,000 pounds) of salt.[1] Dextrose is added as a stabilizer to prevent potassium iodide from oxidizing and evaporating. Anti-caking agents such as calcium silicate are commonly added to table salt to prevent clumping.[8] In public health initiatives Worldwide, iodine deficiency affects two billion people and is the leading preventable cause of intellectual and developmental disabilities.[1][2] According to public health experts, iodisation of salt may be the world's simplest and most cost-effective measure available to improve health, only costing US$0.05 per person per year.[1] At the World Summit for Children in 1990, a goal was set to eliminate iodine deficiency by 2000. At that time, 25% of households consumed iodised salt, a proportion that increased to 66% by 2006.[1] Salt producers are often, although not always, supportive of government initiatives to iodise edible salt supplies. Opposition to iodisation comes from small salt producers who are concerned about the added expense, private makers of iodine pills, concerns about promoting salt intake, and unfounded rumours that iodisation causes AIDS or other illnesses.[1] The United States Food and Drug Administration recommends[9] 150 micrograms (0.15mg) of iodine per day for both men and women. Argentina Since 8 May 1967 salt for human or animal use must be iodised, according to the Law 17,259.[10] Australia Australian children were identified as being iodine deficient in a survey conducted between 2003 and 2004[11] As a result of this study the Australian Government mandated that all bread with the exception of "organic " bread must use iodised salt.[12]There remains concern that this initiative is not sufficient for pregnant and lactating women.[13] Brazil Iodine Deficiency Disorders were detected as a major public health issue by Brazilian authorities in the 1950s, when about 20% of the population had goiter.[14] The National Agency for Sanitary Vigilance (ANVISA) is responsible for setting the mandatory iodine content of table salt. The Brazilian diet averages 12 g of table salt per day, more than twice the recommended value of 5 g a day. To avoid excess consumption of iodine, the iodizing of Brazilian table salt was reduced to 15–45mg/kg in July 2013. Specialists criticized the move, saying that it would be better for the government to promote reduced salt intake, which would solve the iodine problem as well as reduce the incidence of high blood pressure.[15] Canada Salt sold to consumers in Canada for table and household use must be iodized with 0.01% potassium iodide. Sea salt and salt sold for other purposes, such as pickling, may be sold uniodized.[16] China Much of the Chinese population lives inland, far from sources of dietary iodine. In 1996, the Ministry of Public Health estimated that iodine deficiency was responsible for 10 million cases of mental retardation in China.[17] The Chinese government had held a legal monopoly on salt production since 119 BCE and began iodizing salt in the 1960s, but market reforms in the 1980s led to widespread smuggling of non-iodized salt from private producers. In the inland province of Ningxia, only 20% of salt consumed was sold by the China National Salt Industry Corporation. The Chinese government responded by cracking down on smuggled salt, establishing a salt police with 25,000 officers to enforce the salt monopoly. Consumption of iodized salt reached 90% of the Chinese population by 2000.[18] India Iodised salt was introduced to India in the late 1950s. Public awareness was increased by special programs and initiatives, both governmental and nongovernmental. As of now iodine deficiency is only present in a few isolated regions which are still unreachable. Kazakhstan Kazakhstan, a country in Central Eurasia in which local food supplies seldom contain sufficient iodine, has drastically reduced iodine deficiency through salt iodisation programmes. Campaigns by the government and non-profit organisations to educate the public about the benefits of iodised salt began in the mid 1990s, with iodisation of edible salt becoming legally mandatory in 2002.[1] Philippines On December 20, 1995, Philippine President Fidel V. Ramos signed Republic Act 8172: An Act for Salt Iodization Nationwide (ASIN).[19] Romania According to the 568/2002 law signed by the Romanian parliament and republished in 2009, since 2002 iodised salt is distributed mandatory in the whole country. It is used mandatory on the market for household consumption, in bakeries and for pregnant women. Iodised salt is optional though for animal consumption and the food industry, although widely used. The salt iodisation process has to assure a minimum of 30mg iodine/kg of salt. [20][21] South Africa The South African government instructed that all salt for sale was to be iodised after December 12, 1995.[22][23] United States In the U.S. in the early 20th century, goitres were especially prevalent in the region around the Great Lakes and the Pacific Northwest.[24] David Murray Cowie, a professor of paediatrics at the University of Michigan, led the U.S. to adopt the Swiss practice of adding sodium iodide or potassium iodide to table and cooking salt. On May 1, 1924, iodised salt was sold commercially in Michigan.[25] By the fall of 1924, Morton Salt Company began distributing iodised salt nationally. A 2017 study found that the introduction of iodized salt in 1924 raised the IQ for the one-quarter of the population most deficient in iodine.[26] These findings "can explain roughly one decade’s worth of the upward trend in IQ in the United States (the Flynn effect)".[26] The study also found "a large increase in thyroid-related deaths following the countrywide adoption of iodized salt, which affected mostly older individuals in localities with high prevalence of iodine deficiency".[26] A 2013 study found a gradual increase in average intelligence of 1 standard deviation, 15 points in iodine-deficient areas and 3.5 points nationally.[27] A 2018 paper found that the nationwide distribution of iodine-fortified salt increased incomes by 11%, labor force participation by 0.68 percentage points and full time work by 0.9 percentage points. According to the study, "These impacts were largely driven by changes in the economic outcomes of young women. In later adulthood, both men and women had higher family incomes due to iodization."[28] No-additive salts for canning and pickling In contrast to table salt, which often has iodide as well as anticaking ingredients, special canning and pickling salt is made for producing the brine to be used in pickling vegetables and other foodstuffs. This salt has no iodine added because the iodide can be oxidised by the foods and darken them—a harmless but aesthetically undesirable effect.[29] Fortification of salt with other elements Double-fortified salt Salt can also be double-fortified with iron and iodine.[30] The iron is microencapsulated with stearin to prevent it from reacting with the iodine in the salt. By providing iron in addition to iodine in the convenient delivery vehicle of salt, it could serve as a sustainable approach to combating both iodine and iron deficiency disorders in areas where both deficiencies are prevalent.[31] Adding iron to iodised salt is complicated by a number of chemical, technical, and organoleptic issues. Since a viable DFS premix became available for scale-up in 2001, a body of scientific literature has been emerging to support the DFS initiative including studies conducted in Ghana, India, Côte d'Ivoire, Kenya and Morocco.[32] Fluoridated salt In some countries, table salt is treated with potassium fluoride to enhance dental health.[33] Diethylcarbamazine In India and China, diethylcarbamazine has been added to salt to combat lymphatic filariasis.[34] See also Basil Hetzel Enriched flour serves an analogous function to "enriched salt". History of salt Lugol's iodine Sea salt Water fluoridation, a similar public health intervention Food fortification Notes 101.9 (c)(8)(iv)

https://en.wikipedia.org/wiki/Iodised%20salt

ما أول مؤلفات القاضي أبو بكر الباقلاني؟

أبو بكر الباقلاني

arabic

القاضي أبو بكر الباقلاني (338 هـ - 402 هـ / 950م - 1013م) هو: محمد بن الطيب بن محمد بن جعفر بن القاسم القاضي أبو بكر الباقلاني البصري، الملقب بشيخ السنة، ولسان الأمة، المتكلم على مذهب أهل السنة والجماعة، وأهل الحديث وطريقة أبي الحسن الأشعري، أحد كبار علماء عصره انتهت إليه رئاسة المذهب الأشعري، وإليه انتهت رئاسة المالكية في وقته، ويُعد من أكابر أئمة الأشاعرة بعد مؤسسها أبي الحسن الأشعري، كما يعد من مجددي المائة الرابعة.[1][2] شيوخه من شيوخ الباقلاني من تلقى العلم عن الإمام أبي الحسن الأشعري، وبذلك يمكن اعتباره ضمن الطبقة الثانية من طبقات الأشاعرة.[3] ومن هؤلاء الشيوخ:[4] الدارقطني. ابن مجاهد الطائي. أبو الحسن الباهلي. أحمد بن جعفر القطيعي. أبو أحمد العسكري. أبو سهل الصعلوكي. أبو بكر الأبهري. أبو عبد الله محمد بن خفيف الشيرازي. ابن أبي زيد القيرواني، وغيرهم. تلاميذه تكاد تُجمع المصادر التي ترجمت للقاضي الباقلاني على أن من تتلمذوا على يديه وسمعوا عنه عدد كبير جداً. معظمهم بالعراق، ومنهم من انتشر في النواحي الشرقية القريبة منها والبعيدة عنها، ومنهم من انتقل جنوبا نحو بلاد الشام والحجاز، ومنهم من نقل مذهبه إلى بلاد المغرب بإفريقية وبالأندلس وسواهما.[5] ومن هؤلاء التلاميذ:[4] أبو ذر عبد بن أحمد الهروي المالكي الأشعري، أخذ طريقة الباقلاني وأدخلها إلى الحرم، وعنه أخذ أهل المغرب. القاضي أبو محمد عبد الوهاب بن نصر البغدادي المالكي. أبو عبد الله الأزدي، الذي يرجع إليه الفضل في انتشار مذهب الباقلاني في المغرب. أبو الطاهر الواعظ محمد بن علي المعروف بابن الأنباري، والذي يعد كذلك ممن يعود الفضل إليه في نشر مذهب الباقلاني بالمغرب. أبو عمران الفاسي. أبو القاسم الأزهري الصيرفي. أبو الفضل عبيد الله بن أحمد المقري، وغيرهم. مكانته العلمية قال عنه ابن العماد في شذرات الذهب: [6] وقال عنه ابن تيمية: [6][7][8] وقال عنه ابن خلكان: [8] وقال عنه صلاح الدين الصفدي في الوافي بالوفيات: [8] وقال عنه الذهبي في سير أعلام النبلاء: [9] وقال عنه القاضي عياض في ترتيب المدارك وتقريب المسالك: وقال عنه اليافعي في مرآة الجنان: قلت: لقد ضمن هذين البيتين مدحاً عظيماً يليق بجلالة الإمام المذكور، ويناسب حاله المشهور، ولكن لو أبدل لفظين من بيته كان أحسن وأنسب - فيما أرى - أحدهما قوله ما يحوي من السلف لو قال: من الشرف، والثاني قوله درة الإسلام لو قال: درة التوحيد، لتغاير بين اللفظين، فإنه قد قال في هذا البيت: صارم الإسلام والتوحيد. وإن كان الإسلام داخلاً فيه، فالمغايرة بين الألفاظ وإن اتحدت معانيها أحسن وأبعد من كراهة التكرير ومن قصيدة مدحه بها أبو الحسن السكري، قال بعد ذكر الغزل: وقد اعتبره جلال الدين السيوطي أحد مجددى القرن الرابع الهجري، فقال في قصيدته (تحفة المهتدين بأخبار المجددين):[10] مكانته في علم أصول الفقه يلخص مكانة الباقلاني في الأصول قول الزركشي في مقدمة البحر المحيط في أصول الفقه، أثناء بيانه للمراحل التي مر منها علم أصول الفقه: [11] وقال القاضي عياض في ترتيب المدارك: [12] وقد لقبه الإمام المازري في إيضاح المحصول من برهان الأصول أيضا بـ: [13] عقيدته لما كان متكلمًا أشعريًا، علمنا أنه كان يدافع عن عقيدة تنزيه الله عن المكان والحد أي الحجم والتشبيه، بدليل ما جاء في كتاب "الإنصاف" تحت عنوان "مسألة في إحالة اتصاف الباري بسمات النقص في حقه جلت صفاته"، فقد قال ما نصه: "ويجب أن يُعلم أن كل ما يدل على الحدوث أو على سمة النقص فالرب تعالى يتقدس عنه، فمن ذلك أنه تعالى متقدس عن الاختصاص بالجهات والتصاف بصفات المحدثات، وكذلك لا يوصف بالتحول والانتقال، ولا القيام ولا القعود، لقوله تعالى: {ليس كمثله شيء} [سورة الشورى/ءاية:11]". ويقول في شأن الاستواء: "ويقول استواؤه لا يشبه استواء الخلق، ولا نقول إن العرش له قرار ولا مكان، لأن الله كان ولا مكان، فلما خلق المكان لم يتغير عما كان".   وقال أيضا في الإنصاف ص64: "ويجب أن يعلم أن كل ما يدل على الحدوث أو على سمة النقص فالرب تعالى يتقدس عنه، فمن ذلك: أنه تعالى متقدس عن الاختصاص بالجهات، والاتصاف بصفات  المحدثات، وكذلك لا يوصف بالتحول والانتقال، ولا القيام ولا القعود، ولأن هذه الصفات تدل على الحدوث، والله تعالى يتقدس عن ذلك" اهـ. وقال الحافظ المؤرخ ابن عساكر كتاب تبيين كذب المفتري (ص/221) نقلاً عن أبي عبد الله الحسين بن محمد الدامغاني: (وكان أبو الحسن التميمي الحنبلي يقول لأصحابه: تمسكوا بهذا الرجل- أي بالباقلاني- فليس للسنة عنه غنى أبدا. قال: وسمعت الشيخ أبا الفضل التميمي الحنبلي رحمه الله وهو عبد الواحد بن أبي الحسن بن عبد العزيز بن الحارث يقول: اجتمع رأسي ورأس القاضي أبي بكر محمد بن الطيب- يعني الباقلاني- على مخدة واحدة سبع سنين. قال الشيخ أبو عبد الله: وحضر الشيخ أبو الفضل التميمي يوم وفاته العزاء حافيا مع إخوته وأصحابه وأمر أن ينادي بين يدي جنازته: "هذا ناصر السنة والدين، هذا إمام المسلمين، هذا الذي كان يذب عن الشريعة ألسنة المخالفين، هذا الذي صنف سبعين ألف ورقة ردا على الملحدين "، وقعد للعزاء مع أصحابه ثلاثة ايام فلم يبرح، وكان يزور تربته كل يوم جمعة في الدار" اهـ. ومن كلامه في تنزيه الله عن الجوارح قوله في الصحيفة سبع وثلاثين من "الإنصاف": "وأن يعلم مع كونه تعالى سميعًا بصيرًا، أنه مدرك لجميع المدركات" إلى أن يقول: "وأنه مع ذلك ليس بذي جوارح وحواس توجد بها هذه الإدراكات، فتعالى الله عن الجوارح والآلات". ومن كتاب "تمهيد الأوائل" يقول القاضي: "فإن قال قائل: أين هو قيل له: الأين سؤال عن المكان، وليس هو ممن يجوز أن يحويه مكان ولا تحيط به أقطار". قال: ولو كان في كل مكان، لكان في بطن الإنسان وفمه، والحشوش، والمواضع التي يرغب عن ذكرها، ولوجب أن يزيد بزيادة الأمكنة إذا خلق منها ما لم يكن، وينقص بنقصها إذا بطل منها ما كان، ولصح أن يرغب إليه إلى نحو الأرض، وإلى خلفنا وإلى يميننا وإلى شمالنا، وقد أجمع المسلمون على خلافه وتخطئة قائله. وقال القاضي أبو بكر الباقلاني في كتابه "الانصاف فيما يجب اعتقاده ولا يجوز الجهل به" ما نصه:" ويجب أن يعلم: أن كل ما يدل على الحدوث أو على سمة النقص فالرب تعالى يتقدس عنه. فمن ذلك: أنه تعالى متقدس عن الاختصاص بالجهات، والاتصاف بصفات المحدثات، وكذلك لا يوصف بالتحول، والانتقال، ولا القيام، ولا القعود؛ لقوله تعالى: }لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَىءٌ {وقوله:}وَلَمْ يَكُن لَّهُ كُفُواً أَحَدٌ{ولأن هذه الصفات تدل على الحدوث، والله تعالى يتقدس عن ذلك، فإن قيل أليس قد قال: {الرَّحْمَنُ عَلَى الْعَرْشِ اسْتَوَى } قلنا: بلى. قد قال ذلك، ونحن نطلق ذلك وأمثاله على ما جاء في الكتاب والسنة، لكن ننفي عنه أمارة الحدوث، ونقول: استواؤه لا يشبه استواء الخلق، ولا نقول إن العرش له قرار، ولا مكان، لأن الله تعالى كان ولا مكان، فلما خلق المكان لم يتغير عما كان".اهـ أما كتاب (الإبانة عن إبطال مذهب أهل الكفر والضلالة) فهو من كتب الباقلاني المشهورة، ولا يزل مفقوداً، وقد ذكره القاضي عياض في (ترتيب المدارك) 2/601، ابن تيميه في (درء تعارض العقل والنقل) 3/382، 3/206، وفي (نقض التأسيس) 2/34، وابن القيم في (اجتماع الجيوش الإسلامية) ص303، وابن كثير في (البداية والنهاية) 11/350 باسم شرح الإبانة، والذهبي في العلو ص173، وأشار سزكين إلى هذا الكتاب ضمن مؤلفات الباقلاني 4/51. مؤلفاته عُرف القاضي أبي بكر الباقلاني باشتغاله بالدفاع عن العقيدة الإسلامية ضد الطاعنين، والمنحرفين من الحشوية والرافضة والمبتدعة، وأصحاب الملل والنحل المخالفة، وقد وقف حياته على أمرين ملكا عليه كل اهتمامه وعنايته، وهما: التدريس والتأليف. وبالنسبة للتدريس فقد كان له تلاميذ كثيرون. وأما التأليف فقد كان له فيه نصيب موفور إلى جانب اهتمامه بالمناظرات، ومما يُروى أنه كان من عادته أنه إذا صلى العشاء وقضى ورده، وضع أدواته بين يديه، وكتب خمساً وثلاثين ورقة من تصنيفه، فإذا صلى الفجر دفع إلى بعض أصحابه ما صنفه في ليلته، وأمره بقراءته عليه، وأملى عليه من الزيادات ما يلوح له فيه.[14] له مؤلفات كثيرة في علوم شتى، ولا سيما في رده على الجهمية، والخوارج، والكرامية، وغيرهم من أهل البدع والتحريف. وقد تسنى له أن يؤلف ما يزيد على خمسين كتاباً، وقد ضاع أكثرها، ولم يصل لنا منها إلا عدد يسير، ومن أهم مؤلفاته:[15] الإنصاف فيما يجب اعتقاده ولا يجوز الجهل به. تمهيد الأوائل وتلخيص الدلائل. التقريب والإرشاد. إعجاز القرآن. كيفية الاستشهاد في الرد على أهل الجحد والعناد. شرح اللمع في الرد على أهل الزيغ والبدع. الفرق بين معجزات الأنبياء وكرامات الصالحين. الإبانة عن إبطال مذهب أهل الكفر والضلالة. كيفية الاستشهاد، في الرد على أهل الجحد والعناد. الرد على المعتزلة فيما اشتبه عليهم من تأويل القرآن. الرد على الرافضة والمعتزلة والخوارج والجهمية. المقدمات في أصول الديانات. الإنصاف في أسباب الخلاف. هداية المسترشدين. التعديل والتجوير. الإمامة الكبيرة. شرح أدب الجدل. مسائل الأصول. دقائق الكلام. مناقب الأئمة. الإيجاز. الكسب. وفاته قال صاحب الوفيات ما نصه: توفي القاضي أبو بكر المذكور ءاخر يوم السبت ودفن يوم الأحد لسبع بقين من ذي القعدة سنة ثلاث وأربعمائة ببغداد، وصلى عليه ابنه الحسن ودفنه في داره بدرب المجوس، ثم نقل بعد ذلك فدفن في مقبرة باب حرب" ورثاه بعض شعراء عصره بقوله: وقال ابن عساكر ما نصه:"نُقل إلى باب حرب ودفن في تربة بقرب قبر الإمام أبي عبد الله أحمد بن محمد بن حنبل وأرضاه، ومنقوش على علم عند رأس تربته ما هذه نسخته: هذا قبر القاضي الإمام السعيد فخر الأمة ولسان الملة وسيف السنة عماد الدين ناصر الإسلام أبي بكر محمد بن الطيب البصري قدس الله روحه وألحقه بنبيه محمد صلوات الله عليه وسلامه، ويزار ويُستسقى ويُتبرك به". وفي الكتاب عينه يروي ابن عساكر أن الشيخ أبا الفضل التميمي حضر يوم وفاته العزاء مع إخوته واصحابه وأمر أن ينادى بين يدي جنازته: هذا ناصر السنة والدين، هذا إمام المسلمين، هذا الذي كان يذب عن الشريعة ألسنة المخالفين، هذا الذي صنف سبعين ورقة ردًا على الملحدين. وقعد للعزاء مع أصحابه ثلاثة أيام فلم يبرح، وكان يزور تربته كل يوم جمعة في الدار. مصادر وصلات خارجية تصنيف:أشاعرة تصنيف:أشخاص من البصرة تصنيف:أصوليون تصنيف:علماء دين مسلمون سنة تصنيف:مالكية تصنيف:متكلمون مسلمون تصنيف:مجددون تصنيف:مواليد 338 هـ تصنيف:مواليد 950 تصنيف:مواليد في البصرة تصنيف:وفيات 1013 تصنيف:وفيات 403 هـ تصنيف:وفيات في بغداد تصنيف:مسلمون باحثون في الإسلام في القرن 10

https://ar.wikipedia.org/wiki/%D8%A3%D8%A8%D9%88%20%D8%A8%D9%83%D8%B1%20%D8%A7%D9%84%D8%A8%D8%A7%D9%82%D9%84%D8%A7%D9%86%D9%8A

1991 వరకు అంకుల్ టామ్స్ క్యాబిన్ ఎన్ని కాపీలు అమ్ముడుపోయాయి ?

అంకుల్ టామ్స్ క్యాబిన్

telugu

అంకుల్ టామ్స్ క్యాబిన్;ఆర్, లైఫ్ ఎమాంగ్ ద లోలీ,[1][2] అనేది అమెరికన్ రచయిత హారియట్ బీచెర్ స్టోవ్ రాసిన బానిసత్వ వ్యతిరేక నవల, 1852లో ప్రచురితమైంది. సుప్రసిద్ధ అమెరికన్ అంతర్యుద్ధానికి నేపథ్యం సమకూర్చిపెట్టి, ప్రేరణగా నిలిచిం దని విల్ కాఫ్మన్ ప్రతిపాదించారు.[3] స్టోవ్ కనెక్టికట్-ప్రాంతంలో జన్మించిన టీచర్. ఆమె హార్ట్ ఫర్డ్ ఫిమేల్ సెమినరీలో టీచర్ గా పనిచేస్తూ, బానిసత్వ నిర్మూలనకు కృషిచేశారు. ఈ నవల బానిసత్వం యొక్క నిజరూపాన్ని చిత్రీకరిస్తూనే, క్రైస్తవంలో ప్రతి పాదించిన ప్రేమ తోటివారిని బానిసలుగా చేసే దుర్మార్గమైన విధానాలను దాటేందుకు కృషిచేయగలమని ప్రతిపాదించింది.[4][5][6] అంకుల్ టామ్స్ కాబిన్ 19వ శతాబ్దిలో రచించిన రచనల్లోకెల్లా అతిఎక్కువ అమ్ముడు పోయిన నవల, బైబిల్ తర్వాత అతిఎక్కువ ప్రతులు అమ్ముడు పోయిన పుస్తకంగా చరిత్ర సృష్టించింది.[7] 1850ల నాటి బానిసత్వ నిర్మూలన ఉద్యమానికి దన్నుగా నిలిచిందీ నవల[8]. ప్రచురితమైన మొదటి సంవత్సరం 3 లక్షల కాపీలు కేవలం యునైటెడ్ స్టేట్స్ లోనే అమ్ముడుపోయాయి; పదిలక్షల కాపీలు గ్రేట్ బ్రిటన్లో అమ్ముడయ్యాయి.[9] ప్రచురితమైన మూడేళ్ళకు 1855లో "ఈనాటి అత్యంత ప్రాచుర్యం పొందిన నవల" అన్న పేరు సంపాదించుకుంది.[10] నవల స్ఫూర్తి, ప్రేరణగా గుర్తిస్తున్నవి చాలా పెద్దవి, అబ్రహాం లింకన్ సివిల్ వార్ ప్రారంభమైన మొదట్లో స్టోవ్ ను కలిసేందుకు వెళ్ళినప్పుడు, "అయితే ఇంత గొప్ప యుద్ధాన్ని ప్రారంభించిన చిన్న మనిషి ఈవిడేనన్నమాట." అన్నాడని చెప్తారు.[11] పై అనక్డోట్, కొటేషన్ బలహీనమైన ఆధారాలు కలిగినది; 1896 వరకూ ప్రచురణలో ఇది కనిపించలేదు, ఈ ఆధారాన్ని బట్టి "లింకన్ గ్రీటింగ్స్ అనక్డోట్ గా సాహిత్య పరిశోధనల్లో చాలాకాలం నిలబడగలగడం, సమకాలీన మేధావుల్లో సమాజంలోని మార్పులు తీసుకువచ్చేందుకు సాహిత్యం పాత్రను సమర్థించాలన్న ఆకాంక్షలోను తెలుపుతోందని" పరిశోధకులు భావించారు.[12] ఈ పుస్తకం, దాన్ని ఆధారం చేసుకుని వచ్చిన నాటక ప్రదర్శనలు నల్లజాతీయుల గురించిన కొన్ని స్టీరియోటైప్స్ ప్రాచుర్యం చేశాయి..[13] వీటిలో అనురాగపూరితమైన, నల్లని "మామీ" (తెల్లకుటుంబంలోని పిల్లల్ని పెంచి పెద్దజేసే నల్లజాతి పెద్దామె); నల్లజాతి పిల్లలకు "పికాన్నీ" (నల్లని, నొప్పిని, బాధని తట్టుకోగలిగిన చిన్నపిల్లాడు; ఒకప్పుడు ఇది వాత్సల్యపూరితమైన పదమైనా, ప్రస్తుతానికి అవమానకరం) స్టీరియోటైప్; బాధాతప్తమైన, అత్యంత వినయపూరితమైన "అంకుల్ టామ్" వంటివి ఉన్నాయి. ఇటీవలి కాలంలో, ఈ స్టీరియోటైప్స్ కి కారణంగా అంకుల్ టామ్స్ కాబిన్ కి వ్యతిరేకమైన సంస్థలు ఏర్పడి, కొంతవరకూ "విలువైన బానిసత్వ వ్యతిరేక ఉపకరణం"గా ఈ నవలకున్న చారిత్రిక ప్రాముఖ్యత మరిచేలా చేస్తున్నాయి.[14] నేపథ్యం స్టోవ్ అంకుల్ టామ్స్ కాబిన్ నవల రాసేందుకు ఒక బానిస రాసిన  ద లైఫ్ ఆఫ్ జోసైయ హెన్సన్, ఫార్మర్లీ ఎ స్లేవ్, నౌ యాన్ ఇన్హేబిటెంట్ ఆఫ్ కెనడా, యాజ్ నరేటెడ్ బై హిమ్ సెల్ఫ్ (1849) కొంతవరకూ ప్రేరణనిచ్చింది. ఒకప్పుడు బానిసగా మార్చబడి నార్త్ బెతెస్డా, మేరీలాండ్ లోని 3,700 ఎకరాల పొగాకు తోటలో పనిచేసిన వ్యక్తి హెన్సన్[15] ఎగువ కెనడా ప్రావిన్స్ (ప్రస్తుతం ఒంటారియో)కి 1830లో పారిపోయి హెన్సన్ బానిసత్వం నుంచి తప్పించుకున్నాడు, అక్కడే పారిపోయి వచ్చిన ఇతర బానిసలు స్థిరపడేలా కృషిచేసి, తాను స్వయం-సమృద్ధి సాధించి, తన గత జీవితపు అనుభవాలు రాసుకున్నాడు. 1853లో స్టోవ్ అంకుల్ టామ్స్ క్యాబిన్ నవల రాయడంలో హెన్సన్ రచనలు ప్రేరణ కల్పించాయని అంగీకరించారు.[16] స్టోవ్ నవల బెస్ట్ సెల్లర్ గా నిలిచినప్పుడు, హెన్సన్ తన అనుభవాలను ది మెమొయిర్స్ ఆఫ్ అంకుల్ టామ్ అన్న పేరుతో పునర్ముద్రించి, ప్రసంగాలు చేస్తూ అమెరికా, ఐరోపా ఖండాల్లో విస్తృతంగా పర్యటించారు.[15] కెనడాలోని డ్రెస్డన్ వద్ద ఉన్న హెన్సన్ ఇంటిని 1940లో సందర్శనశాల చేసినప్పుడు —అంకుల్ టామ్స్ కాబిన్ చారిత్రాత్మక ప్రదేశం, అన్న పేరును స్టోవ్ నవల నుంచే స్వీకరించారు. హెన్సన్ ని బానిసగా చేసినప్పుడు ఆయన నివసించిన  క్యాబిన్ ప్రస్తుతం లేదు, కానీ రిలే ఫార్మ్ లోని ఓ కేబిన్ ను హెన్సన్ కేబిన్ గా భావించి పొరపాటున మాంట్గోమెరీ కౌంటీ, మేరిలాండ్ ప్రభుత్వం 2006లో కొనుగోలు చేసింది.[17] ప్రస్తుతం ఇది నేషనల్ పార్క్ సర్వీసుకు చెందిన నేషనల్ అండర్ గ్రౌండ్ రైల్ రోడ్ నెట్వర్కు టు ఫ్రీడమ్ ప్రోగ్రాంలో భాగం.,[18] ఇక్కడ ఒక సందర్శనశాల నిర్మించాలన్న ప్రతిపాదనలు, ప్రణాళికలు ఉన్నాయి. థియోడర్ డ్వైట్ వెల్డ్, గ్రిమ్కె సిస్టర్స్ రచించిన  అమెరికన్ స్లేవరీ యాజ్ ఇటీజ్: టెస్టిమనీ ఆఫ్ థౌజండ్ విట్నెసెస్, కూడా నవలలోని కొన్ని భాగాలు రాసేందుకు మూలాలుగా పనికివచ్చాయి.[19] తన నవలను బానిసత్వం నుంచి తప్పించుకు పారిపోయిన పలువురు వ్యక్తులను బానిస రాష్ట్రమైన కెంటకీ ఆవల ఓహియో నది ఒడ్డున ఉన్న ఓహియోలోని సిన్సిన్నాటీలో తాను జీవించినప్పుడు చేసిన ఇంటర్వ్యూలను నవలకు ఆధారంగా వినియోగించుకున్నానని స్టోవ్ తెలిపారు. దక్షిణ రాష్ట్రాల నుంచి తప్పించుకుపోతున్న బానిసలు  పారిపోయేందుకు బానిసత్వ రద్దు  ఉద్యమకారులు, సానుభూతిపరులు సిన్సిన్నాటిలోని భూగర్భ రైల్ రోడ్డును వినియోగించుకునేవారు. ఎ కీ టూ అంకుల్ టామ్స్ కాబిన్ (1853)లో స్టోవ్ తన నవలకు తీసుకున్న అనేకమైన ప్రేరణలను, మూలాలలను వెల్లడించారు. ఆ కాల్పనికేతర రచన స్టోవ్ బానిసత్వం గురించి చేసిన వాదనల వెనుక వాస్తవాలను వివరించేందుకు ఉద్దేశించారు.[20] ఏదేమైనా, తర్వాతి పరిశోధనల స్టోవ్ పేర్కొన్న అనేకమైన పుస్తకాలను ఆమె నవల ప్రచురించేంతవరకూ చదవలేదని సూచిస్తున్నాయి..[20] ప్రచురణ అంకుల్ టామ్స్ క్యాబిన్ మొట్టమొదట ద నేషనల్ ఎరా అనే అబాలిషనిస్ట్ (బానిసత్వపు రద్దు ఉద్యమం) పత్రికలో 1851 జూన్ 5 సంచిక నుంచి 40 వారాల సీరియల్ గా ప్రచురితమైంది. నవల ప్రాచుర్యం కావడంతో, ప్రచురణకర్త జాన్ పి. జూయెట్ సీరియల్ ని పుస్తకంగా మలిచేందుకు స్టోవ్ తో కాంట్రాక్టు కుదుర్చుకున్నారు. మొదట స్టోవ్ అంకుల్ టామ్స్ కాబిన్ ని అసలెవరైనా పుస్తకంగా చదువుతారా అని ప్రశ్నించినా, తర్వాత అతనిచ్చిన అవకాశాన్ని అంగీకరించారు. పుస్తకం ప్రాచుర్యం పొందుతుందన్న విషయాన్ని నమ్మిన జూయెట్ అప్పటి కాలానికి అసాధారణమైన రీతిలో హామ్మెట్ బిల్లింగ్స్ తో ఆరు ఫుల్ పేజీ వర్ణచిత్రాలు మొదటి ప్రచురణ కోసం వేయించారు.[21] 1852 మార్చి 20లో పుస్తకం ప్రచురణ పొందింది, నవల అత్యంత వేగంగా అవుట్ ఆఫ్ ప్రింట్ కు అమ్ముడుపోయింది. త్వరలోనే ఇతర సంచికలు కూడా ప్రచురితమయ్యాయి. వీటిలో బిల్లింగ్స్ వేసిన 117 చిత్రాలతో కూడిన 1853 నాటి డీలక్స్ ప్రతి కూడా ఉంది.[22] ప్రచురణ జరిగిన తొలి సంవత్సరంలో అంకుల్ టామ్స్ కాబిన్ నవల 3లక్షల ప్రతులు అమ్ముడుపోయింది. ఒకానొక సమయంలో, డిమాండ్ లో అనూహ్యమైన నిలుపుదల ఏర్పడింది. కొన్ని సంవత్సరాల పాటు ఇక ప్రతులు విడుదల చేసిందేలేదు. 1862లో అబ్రహాం లింకన్ స్టోవ్ ని గొప్ప యుద్ధానికి కారణమైన పుస్తకం రాసిన బుల్లి మనిషిగా అభివర్ణించినట్టు చెప్పబడే కాలానికి అనేక సంవత్సరాలుగా పుస్తకం అవుటాఫ్ ప్రింట్ స్థితిలో వుంది.జూయెట్ వ్యాపారం నుంచి వైదొలిగాడు, మళ్ళీ 1862 నవంబరులో టిక్నర్ అండ్ ఫీల్డ్స్ తిరిగి ప్రచురించాకా డిమాండ్ పెరగడం ప్రారంభమైంది.[23] పుస్తకం అన్ని ప్రధానమైన భాషల్లోకి అనువాదమైంది, అమెరికాలో బైబిల్ తర్వాత రెండవ బెస్ట్ సెల్లర్ గా నిలిచింది.[7] ప్రారంభంలోని అనేక ముద్రణలు బానిసత్వ రద్దు గురించిన అభిప్రాయాలకు పేరుపడ్డ లండన్లోని స్వతంత్ర చర్చిల నేత రెవరెండ్ జేమ్స్ షెర్మాన్ రాసిన పీఠికతో వెలువడ్డాయి. బ్రిటన్లో కూడా అంకుల్ టామ్స్ కాబిన్ అమెరికాతో సరిసమానాంగా బాగా అమ్ముడుపోయింది. మొదటి లండన్ ముద్రణ 1852 మేలో వచ్చింది. అది రెండు లక్షల కాపీలు అమ్ముడయింది.[24] కొద్ది సంవత్సరాల్లోనే 15 లక్షల ప్రతులు బ్రిటన్ అంతటా ఉన్నాయి, వీటిలో ఎక్కువ భాగం పైరేటెడ్ ప్రతులే (ఇదే పరిస్థితి అమెరికాలోనూ ఏర్పడింది).[25] కథాంశం ఎలైజా తన కొడుకుతో తప్పించుకోవడం, టామ్ ని "నది కిందే" అమ్మివేయడం పుస్తకం ఆర్థర్ షెల్బై అనే కెంటకీ రైతు అప్పుల కారణంగా సాగులో నష్టాలు ఎదుర్కోవడంతో ప్రారంభం అవుతుంది. అతను, అతని భార్య ఎమిలీ షెల్బైలు తాము, తమ బానిలసలతో ప్రేమపూర్వకమైన అనుబంధం కలిగివున్నామని భావించినా అవసరమైన నిధులు సమకూర్చుకునేందుకు బానిసల వ్యాపారికి భార్యాపిల్లలున్న మధ్యవయస్కుడైన అంకుల్ టామ్ నీ, ఎమిలీ షెల్బై యొక్క పనిమనిషి ఎలైజా కొడుకు హ్యారీని అమ్మేసేందుకు నిర్ణయించుకుంటారు. ఎమిలీ షెల్బై తనపనిమనిషికి ఆమె కొడుకును ఎప్పటికీ అమ్మనని మాట ఇచ్చిందువల్ల ఈ ఆలోచనని అసహ్యించుకుంటుంది, ఎమిలీ కొడుకు, జార్జ్ షెల్బై, తాను మార్గదర్శిగానూ, స్నేహితునిగానూ భావించే అంకుల్ టామ్ వెళ్లిపోవడాన్ని చూడలేక బాధపడతాడు. ఎలైజా షెల్బై దంపతులు టామ్, హ్యారీలను అమ్మేసే విషయాన్ని చర్చించుకోవడం విని, తన కొడుకుతో పారిపోయేందుకు నిశ్చయించుకుంటుంది. నవల ప్రకారం రెండు గర్భస్రావాల అనంతరం పుట్టిన ఒక్కగానొక్క కొడుకుని కోల్పోవడాన్ని గురించి భయపడ్డ ఎలైజా ఈ నిర్ణయం తీసుకుంటుంది. తన యజమానురాలిని క్షమించమని కోరుతో ఓ చీటీ పెట్టి, ఆ రాత్రి ఎలైజా అక్కడి నుంచి వెళ్లిపోతుంది. టామ్ని అమ్మేయగా, అతన్ని మిసిసిపీ నదిలో నడుస్తున్న ఓ పడవలో పంపిస్తారు. ఎవా అన్న పేరుగల తెల్ల యువతిని ఆ పడవపై కలిసి టామ్ స్నేహం చేస్తాడు. ఎవా తండ్రి అగస్టీన్ సెయింట్ క్లారె బానిసల వ్యాపారి నుంచి కొనుగోలు చేసి, తన కుటుంబంతో సహా న్యూ ఓర్లెన్స్ లోని తన ఇంటికి తీసుకువెళ్తుంటాడు. క్రైస్తవంపై తామిద్దరికీఉన్న లోతైన నమ్మకం వల్ల టామ్, ఎవా మంచి స్నేహితులవుతారు. ఎలైజా కుటుంబంపై వేట, సెయింట్ క్లారెతో టామ్ జీవితం ఎలైజా తప్పించుకుపోతున్నప్పుడు, గతంలో తప్పించుకు పారిపోయిన ఆమె భర్త జార్జ్ హేరిస్ ని కలుస్తుంది. కెనడా చేరుకునేందుకు ప్రయత్నించాలని వారు నిర్ణయించుకుంటారు. బానిసల వేటగాడైన టామ్ లాకర్ వారిని  వెంటాడుతూంటాడు. ఆ క్రమంలో, లాకర్, అతని మనుషులు ఎలైజా కుటుంబాన్ని పట్టుకుంటారు. ఆ సమయంలో జార్జ్ ఓ శిఖరం నుంచి లాకర్ ని తోసివేస్తాడు. లాకర్ చనిపోతాడని భయపడ్డ ఎలైజా, ఆ బానిసల వేటగాణ్ణి  దగ్గరలోని క్వాకర్ సెటిల్మెంట్ కి వైద్యసేవల కోసం తీసుకువెళ్ళేందుకు ఒప్పిస్తుంది. న్యూ ఒర్లెన్స్ లో, సెయింట్ క్లారే అతని ఉత్తర అమెరికాకు చెందిన కజిన్ ఒఫీలియాతో బానిసత్వం విషయమై వాదిస్తాడు. తానొక బానిసల యజమానినైనా, పక్షపాత రహితుణ్ణని సెయింట్ క్లారే నమ్ముతూంటాడు. నల్లవాళ్ళ పట్ల ఒఫీలియా అభిప్రాయాలు తప్పని నిరూపించేందుకు టాప్సీ అనే నల్ల బానిస యువకుణ్ణి కొనుగోలు చేస్తాడు క్లారే. ఆపైన ఆమెని విద్యావంతురాలిని చేయమని సెయింట్ క్లారే ఆమెని కోరతాడు. సెయింట్ క్లారేతో టామ్ రెండేళ్ళు నివసించాకా, ఎవా విపరీతంగా జబ్బుపడుతుంది. ఆమె మరణించేముందు స్వర్గం నుంచి ఓ దృశ్యాన్ని అనుభూతి చెందుతుంది, తన చుట్టూవున్నవారితో దాన్ని ఆమె  పంచుకుంటుంది. ఆమె మరణం, దృశ్యం వంటివాటి వల్ల, ఆమె చుట్టూతిరిగి ఇతర పాత్రల జీవితాల్లో మార్పు జరగబోతుంది. ఒఫీలియా తనకు వ్యక్తిగతంగా నల్లవారిపై ఉన్న వ్యతిరేకభావం తొలగించుకునేందుకు, టాప్సీ తనను తాను మెరుగుపరుచుందుకు సెయింట్ క్లారే టామ్ ని స్వేచ్ఛగా వదిలేసేందుకు ఆమెకి మాట ఇస్తారు. టామ్ సిమన్ లెగ్రీకి అమ్ముడవడం సెయింట్ క్లారే తానిచ్చిన మాట నిలుపుకునే లోపే ఓ దుకాణం బయట కత్తిపోట్ల బారినపడి మరణిస్తారు. అతని భార్య గతించిన భర్త వాగ్దానాన్ని అమలుచేసేందుకు ఒప్పుకోకుండా, టామ్ ని దుర్మార్గుడైన ఓ తోటల యజమాని సిమన్ లెగ్రీకి వేలంలో అమ్మేస్తుంది. వలసవచ్చిన ఉత్తరాది మనిషి లెగ్రీ టామ్ నీ, అతనితో పాటుగా కొనుగోలు చేసిన ఎమ్మెలైన్ నీ లూసియానాలోని గ్రామీణ ప్రాంతానికి తీసుకువెళ్తాడు. అక్కడ వారిద్దరూ లెగ్రీ ఇతర బానిసలను కలుస్తారు. టామ్ తన తోటి బానిసలను కొరడాతో కొట్టి పనిచేయించమన్న ఆదేశాలను తిరస్కరించినందుకు లెగ్రీ అతన్ని ద్వేషించడం ఆరంభిస్తాడు. లెగ్రీ అత్యంత క్రూరంగా కొట్టి, అతనికి దేవునిపై ఉన్న నమ్మకాన్ని అణచివేసేందుకు ప్రయత్నిస్తాడు. లెగ్రీ క్రూరత్వాన్ని చవిచూస్తున్నా, టామ్ బైబిల్ చదవడం మానేందుకు, తోటివారికి తాను చేసే సాయం మానేందుకు నిరాకరిస్తాడు. వ్యవసాయపు పనుల్లో టామ్ లెగ్రీ యొక్క మరో బానిస కాస్సీని కలుస్తాడు. గతంలో కాస్సీ కొడుకు, కూతురుని ఆమె నుంచి విడదీసి అమ్మేయడంతో, తన మరో బిడ్డను విడదీసి అమ్మేయడం చూడలేక తనకు తానే మూడో సంతానాన్ని చంపుకుంది. ఈ సమయంలో కథలోకి బానిసల వేటగాడు టామ్ లాకర్ తిరిగివస్తాడు. క్వేకర్స్ తన గాయాలను నయంచేశాకా లాకర్ మారిపోతాడు. జార్జ్, ఎలైజా, హేరీలు కెనడాలోకి ప్రవేశించడంతో స్వేచ్ఛని పొందుతారు. లూసియానాలో, వ్యవసాయపు పనుల కష్టనిష్టూరాలతో దేవునిపై విశ్వాసం పరీక్షింపబడతూండగా అంకుల్ టామ్ దాదాపుగా నిరాశకు లొంగిపోతాడు. ఎవా ద్వారా లభించిందీ, క్రీస్తు ద్వారా లభించిందీ మొత్తం రెండు విజన్స్ కలిగివుంటాడతను. తద్వారా మరణం వరకూ కూడా విశ్వాసం కలిగిన క్రైస్తవునిగా జీవించేలా పునరుద్ధరింపబడతాడు. కాస్సీని తప్పించుకొమ్మని ప్రోత్సహిస్తూంటాడు. చివరకామె ఎమ్మెలీన్ ని తీసుకుని తప్పించుంటుంది. కాస్సీ, ఎమ్మెలీన్ ఎక్కడకి పారిపోయారో చెప్పేందుకు టామ్ నిరాకరించడంతో లెగ్రీ తనవద్ద ఉన్న పర్యవేక్షకులతో టామ్ ని చంపమని ఆదేశిస్తాడు. మరణిస్తూ కూడా టామ్,తీవ్రంగా కొట్టిన పర్యవేక్షకులను క్షమిస్తాడు. తాము చంపిన వ్యక్తి ఉన్నతమైన వ్యక్తిత్వానికి లొంగిపోయిన ఆ ఇద్దరూ నిజమైన క్రైస్తవులవుతారు. టామ్ మరణించిన కొద్దికాలానికే ఆర్థర్ షెల్బై కొడుకు టామ్ షెల్బై టామ్ స్వేచ్ఛని కొనుగోలు చేసేందుకు వస్తాడు, కానీ అప్పటికే ఆలస్యమైపోయివుంటుంది. తుది విభాగం స్వేచ్ఛవైపుకు చేస్తున్న పడవప్రయాణంలో, కాస్సీ, ఎమ్మెలైన్ లు జార్జ్ హారీ చెల్లెల్ని కెనడాకు వెళ్ళే దారిలో కలుస్తారు. ఎలైజా ఏనాడో యజమాని అమ్మేయగా తప్పిపోయిన తన కుమార్తేనని కాస్సీ తెలుసుకుంటుంది. ఇప్పుడు వారి కుటుంబం తిరిగి కలిసి, ఫ్రాన్స్ ప్రయాణించి, ఆపైన గత ఆఫ్రికన్ బానిసల కోసం ఏర్పడిన ఆఫ్రికన్ దేశం లైబీరియాకీ చేరుకుంటారు. జార్జ్ షెల్బై కెంటకీ వ్యవసాయ క్షేత్రం చేరుకుని అతని బానిసలు అందరినీ విడుదల చేస్తాడు. జార్జ్ వారిని టామ్ చేసిన త్యాగం, అతనికి క్రైస్తవం యొక్క నిజమైన అర్థం పట్ల ఉన్న విశ్వాసాలను మరచిపోవద్దని చెప్తాడు. ప్రధాన పాత్రలు అంకుల్ టామ్ టైటిల్ పాత్ర, అంకుల్ టామ్ ని, మొదట్లో గొప్ప, సుదీర్ఘకాలం బాధలుపడ్డ క్రైస్తవ బానిసగా చూశారు. ఇటీవలి సంవత్సరాల్లో, తెల్లవారికి అమ్ముడుపోయిన ఆఫ్రికన్-అమెరికన్లను సూచించేందుకు ఉపకరించే విశేషణంగా ఆ పాత్ర పేరు ఉపకరిస్తోంది. స్టోవ్ టామ్ ని "గొప్ప హీరో"గా[26], గౌరవానికి అర్హునిగా మలచాలని భావించారు. నవల పొడవునా, పీడనని అంగీకరించడం అటుంచితే, టామ్ తన విశ్వాసాలకు నిలబడుతూ, చివరకు శత్రువులు కూడా అసూయతో ఆరాధించేలా నిలుస్తాడు. ఎలైజా మిసెస్. షెల్బైకి ఎలైజా బానిస, వ్యక్తిగత సహాయకురాలు. ఆమె 5 ఏళ్ళ కుమారుడు హ్యారీని అమ్మేస్తున్నారని తెలిసి ఉత్తరానికి తప్పించుకుపోతుంది. ఆమె భర్త జార్జి ఓహియోలో ఎలైజా, హ్యారీలను కనిపెట్టి, కెనడాకు, తర్వాత ఫ్రాన్స్ కి, ఆపైన లైబీరియాకీ వలసవెళ్తారు. ఎలైజా పాత్ర జాన్ రాంక్లిన్ లేన్ థియోలాజికల్ సెమినరీ, సిన్సిన్నెటీ వద్ద స్టోవ్ భర్త, స్కూల్లో ప్రొఫెసర్ గా పనిచేస్తూన్న కెల్విన్ కి చెప్పిన విషయం ప్రేరణగా రాసినది. రాంకిన్ వివరించినదాని ప్రకారం, 1838 ఫిబ్రవరిలో రిప్లేయ్ నగరానికి మంచుతో గడ్డకట్టిన ఓహియో నది మీంచి చేతిలో బిడ్డతో తప్పించుకుని పారిపోయి, మరింత ఉత్తరాన ఉన్న రింకాన్ ఇంట్లో తలదాచుకున్నది.[27] ఎవా మతబోధకుడు సెయింట్ క్లేర్ కుమార్తె ఎవా. అంకుల్ టామ్ అమ్మకానికి న్యూ ఓర్లేన్స్కి స్టీమ్ షిప్ మీద వెళ్తున్నప్పుడు ఆమె కథనంలోకి ప్రవేశిస్తుంది. అప్పుడు అయిదేళ్ళ పసిపిల్లగా ఉన్న ఎవాను టామ్ నదిలో మునిగిపోతూంటే కాపాడతాడు. టామ్ ని కొనమని ఎవా వేడుకుంటుంది, దాంతో అతను కొంటాడు. దేవదూతలాంటి ఎవాతోనే అతను తన సమయంలో ఎక్కువ భాగం గడుపుతాడు. ఎవా ఎల్లప్పుడూ ప్రేమ, క్షమాపణల గురించి మాట్లాడుతూంటుంది, మౌనంగా, స్నేహానికి స్పందించని బానిస పిల్ల టాప్సీ కూడా ప్రేమకు అర్హురాలేనని భావిస్తుంది. తన ఆంట్ ఓఫెలియా హృదయాన్ని తాకుతుంది. క్రమంగా ఎవా ప్రాణాంతకమైన అనారోగ్యం పాలయింది. చనిపోయేముందు, తనకున్నవి తన బానిసలకు పంచిపెడుతూ, వారంతా నిజమైన క్రైస్తవులు కావాలని దానివల్ల తిరిగి అందరూ స్వర్గంలో ఒకరినొకరు చూసుకోవచ్చని చెప్తుంది. తన మరణశయ్యపై, తన తండ్రిని టామ్ కి స్వేచ్ఛ ప్రసాదించేందుకు ఒప్పిస్తుంది, పరిస్థితులు ప్రతికూలంగా మారడంతో ఆ ప్రమాణం వాస్తవరూపం దాల్చదు. తర్వాతికాలంలో ఫిలిప్ జె.కోజన్స్ రాసిన లిటిల్ ఎవా: ద ఫ్లవర్ ఆఫ్ ది సౌత్ నవలలో ఇలాంటి పాత్రే, లిటిల్ ఎవా పేరుతో కనిపిచింది. (విచిత్రంగా ఆ నవల, టామ్ వ్యతిరేక నవల). సిమోన్ లెగ్రీ సిమోన్ లెగ్రీ క్రూరుడైన బానిసల యజమాని. పుట్టుకతో ఉత్తరాదివాడు-అతని పేరు దురాశకు మారుపేరుగా నిలిచింది. చర్చనీయంగా అతను నవలలోని ప్రధానమైన విలన్. టామ్ ని అవినీతిపరుణ్ణి చేసి, మతవిశ్వాసం నుంచి మళ్ళించడం అతని లక్ష్యం; చివర్లో దేవుని పట్ల మరల్చలేని విశ్వాసం పట్ల ఆగ్రహంతో టామ్ ని చంపమని ఆదేశిస్తాడు. అతను యువకునిగా ఉన్నప్పుడు జబ్బుపడ్డ తల్లిని సముద్రం వద్ద జీవించమని వదిలేసి, మరణశయ్యపై ఉండగా తనను చూడమని ఆమె నించి వచ్చిన ఉత్తరాన్ని కూడా పట్టించుకోడు. కాస్సీని సెక్స్ కోసం బాధిస్తూంటాడు, చివరకు అతనిని వదిలేసి ఎమ్మెలైన్ ని కూడా తీసుకుని పారిపోతుంది. లెగ్రీ పాత్ర ఎవరైనా నిజజీవిత వ్యక్తులను ఆధారం చేసుకుని పుట్టిందో లేదో స్పష్టతలేదు. 1870 తర్వాత లూసియానాలో రెడ్ రివర్ ఒడ్డున అలెగ్జాండ్రియా వద్ద స్థిరపడ్డ సంపన్నుడైన పత్తి, చెరకు పంట యజమాని మెరెడిత్ కాల్హౌన్ ఆ పాత్ర విషయంలో స్టోవ్ మనసులో ఉన్నట్టు నివేదికలు వెలువడ్డాయి. అయితే కల్హౌన్ వ్యక్తిగత లక్షణాలు ("బాగా విద్యావంతుడు, నాగరికుడు") వికారమూ, క్రూరమూ అయిన లెగ్రీతో సంవదించవు. కాల్హౌన్ కోల్ఫాక్స్ లో ప్రచురితమైన స్వంత వార్తాపత్రికకు సంపాదకత్వం వహించారు. మొదట్లో "కాల్హౌన్స్ లాండింగ్" అన్న పేరుతోనూ, కాల్హౌన్ మరణానంతరం నేషనల్ డెమొక్రాట్ గా వెలువడింది. అయితే కాల్హౌన్ వద్దనున్న పర్యవేక్షకులు లెగ్రీ హేయమైన పద్ధతులు, ప్రేరణలకు దగ్గరగా ఉండివుండొచ్చు.[28] ఇతర పాత్రలు అంకుల్ టామ్స్ క్యాబిన్</i>లో అనేకమైన ద్వితీయశ్రేణి, చిన్నతరహా పాత్రలున్నాయి. వాటి ప్రఖ్యాతమైనవి: ఆర్థర్ షెల్బై – కెంటకీలో టామ్ యజమాని. షెల్బై పాత్ర దయకల బానిస యజమాని, సాధారణమైన దక్షిణాది పెద్దమనిషి. ఎమిలీ షెల్బై – ఆర్థర్ షెల్బై భార్య. ఆమె ఆధ్యాత్మికత కలిగిన స్త్రీ. దయగా ఉండేందుకు ప్రయత్నించే మనిషి, ఆమె బానిసలపై ఎమిలీ నైతిక ప్రభావం ఉంటుంది. ఆమె దయాగుణం తన భర్త బానిసలను బానిస వ్యాపారికి అమ్మేద్దామని నిర్ణయించుకున్నప్పుడు వెలికివస్తుంది. ఆనాటి స్త్రీగా, ఆమెకు దాన్ని అడ్డుకునేందకు ఏ అధికారమూ ఉండదు, ఎందుకంటే మొత్తం ఆస్తి మీద ఆధిపత్యం చట్టప్రకారం ఆమె భర్తకే ఉంటుంది. జార్జ్ షెల్బై – ఆర్థర్, ఎమిలీల కొడుకు, టామ్ ని స్నేహితునిగానూ, పరిపూర్ణమైన క్రైస్తవునిగానూ భావస్తూంటాడు. చివర్లో టామ్ స్వేచ్ఛని కొందామని వెళ్తే టామ్ చావుకబురు తెలుసుకుని, తన బానిసలందరికీ స్వేచ్ఛ ప్రసాదించే వ్యక్తి. క్లోరే – టామ్ భార్య. అగస్టీన్ సెయింట్ క్లారే – టామ్ మూడవ యజమాని, ఎవా తండ్రి. క్లారే సంక్లిష్టమైన, అప్పుడప్పుడు వ్యంగ్యమైన మాటతీరు కలవాడు. సెయింట్ క్లారే పశువుల్లా మనుషులను బానిసలు చేసుకోవడంలో ఉన్న చెడు తెలుసు, కానీ తద్వారా వచ్చే సంపదను వదులుకునేందకు అతను ఇష్టపడడు. అతని కూతురి మరణం తర్వాత తన మతపరమైన ఆలోచనల్లో మరింత నిజాయితీగా వ్యవహరిస్తాడు, టామ్ కోసం బైబిల్ చదివి వినిపించడం ప్రారంభిస్తాడు. బానిసత్వానికి వ్యతిరేకంగా బానిసలకు స్వేచ్ఛ ప్రసాదించేందుకు ప్రయత్నిస్తాడ, కానీ అతని సదుద్దేశాలు చివరకి నిష్పలంగా మిగులుతాయి. మేరీ సెయింట్ క్లారే – అగస్టీన్ భార్య, ఆమె చుట్టూఉన్నవారి పట్ల జాలి, దయ కూడా లేని స్వయంకేంద్రిత స్త్రీ, చివరకి కుటుంబసభ్యుల పట్ల కూడా దయలేని మనిషి. అంతూదరీ లేని జబ్బుల జాబితా (సాధారణంగా ఊహాత్మకమైనవి) చెప్తూ, తన పట్ల ఎవరికీ జాలిలేదని వాపోతూంటూంది. తన వ్యక్తిగత పనిమనిషి, మామీ పనిలో అడ్డుపడుతున్నారన్న చిన్న కారణంతో ఆమె ఇద్దరు పిల్లల నుంచి విడదీస్తుంది. మామీని విసిగించేస్థాయికి తీసుకువచ్చి ఆపైన తన స్వంత కుటుంబసభ్యులనే చూసుకునే స్వార్థపరురాలని విమర్శిస్తూంటుంది. అగస్టీన్ అనుకోకుండా మరణం చెందాకా, టామ్ కి స్వేచ్ఛని ఇచ్చే చట్టపరమైన ప్రక్రియని రద్దుచేస్తుంది. జార్జ్ హ్యారిస్ – ఎలైజా భర్త. తెలివైన సగం తెల్ల బానిస, తన కుటుంబం పట్ల గట్టి నిజాయితీ కలవాడు. టాప్సీ – తుంటరి, అనాథ, చిరాకు కలిగించే బానిస యువతి. నిన్ను ఎవరు తయారుచేశారో తెలుసా? అని అడిగితే దేవుడు, తల్లి ఇద్దరి పట్ల అజ్ఞానంతో "నా అంతట నేనే పెరిగాను. ఎవరైనా ఎప్పుడైనా నన్ను తయారుచేశారని అనుకోను" అంటూ సమాధానం చెప్తుంది. ఎవా ప్రేమతో ఆమె మారిపోతుంది. 20వ శతాబ్ది తొలినాళ్ళ నుంచి మధ్యవరకూ, ఎందరో బొమ్మల తయారీదార్లు టాప్సీ, టాప్సీ తరహా బొమ్మలు తయారుచేశారు. టాప్సీలా పెరిగింది ("growed like Topsy") (తర్వాతికాలంలో "టాప్సీలా పెరగడం") అన్న పదబంధం ఆంగ్లభాషలోకి చేరింది, ప్రారంభంలో దీనికి ప్రణాళికారహితమైన ఎదుగుదల అన్న స్పష్టమైన అర్థం ఉండేది, తర్వాత అనూహ్యమైన ఎదుగుదల అన్న అర్థాన్నీ ఇచ్చింది[29] మిస్ ఒఫీలియా – అగస్టీన్ సెయింట్ క్లారే యొక్క ఆరాధించదగ్గ, కష్టపడి పనిచేసే, బానిసత్వ వ్యతిరేక భావజాలం కల కజిన్. అప్పట్లో పలువురు ఉత్తరాది వారికి ఆఫ్రికన్-అమెరికన్ల పట్ల ఉన్న అస్పష్టతమైన ఆలోచనలు ప్రదర్శిస్తుంది. అయినా బానిసత్వానికి వ్యతిరేకంగా వాదిస్తుంది, అయితే తర్వాత్తర్వాత ఆమె అభిప్రాయాలు బలహీనపడతాయి. చివర్లో బానిసల పట్ల తనకున్న ఫిర్యాదులు వదులుకోవాలని ఎవా చెప్తే అంగీకరిస్తుంది. క్వింబో, సాంబో – తోటల పర్యవేక్షకులుగా వ్యవహరించే సిమాన్ లెగ్రీ బానిసలు. లెగ్రీ ఆదేశాల మేరకు టామ్ ని క్రూరంగా కొరడాలతో కొట్టి హింసిస్తారు. కానీ తర్వాత తాము చేసిన పనికి పశ్చాత్తపం పొంది కన్నీటితో క్షమాపణలు అభ్యర్థిస్తారు. టామ్ చనిపోతూ వారిని క్షమిస్తాడు. ప్రధానమైన నేపథ్యాలు అంకుల్ టామ్స్ క్యాబిన్ నవలలో బానిసత్వం యొక్క చెడు, అనైతికత అనే ప్రధానమైన నేపథ్యం ఆధిపత్యం వహిస్తుంది.[30] స్టోవ్ అనుబంధ నేపథ్యాలను మొత్తం రచన అంతటా అల్లారు. వాటిలో ముఖ్యమైనవి మాతృత్వం యొక్క నైతిక అధికారం, క్రైస్తవం అందించే అవకాశాలను తిరిగి స్వీకరించడం,[5] ఆమె వీటికీ, బానిసత్వం యొక్క దారుణమైన విషయాలకు సంబంధాన్ని నొక్కిచెప్తారు. కథ చెప్పే కంఠస్వరాన్ని ఒక్కోసారి మార్చి బానిసత్వం యొక్క విధ్వంసకరమైన స్వభావంపై ఉపదేశాలు చేస్తారు.[31] (టామ్ ని దక్షిణ రాష్ట్రాలకు తీసుకుపోయే పడవలోని తెల్లయువతి, "బానిసత్వంలోని అత్యంత భయానకమైన భాగం ఏమని నాకు తడుతోందంటే అనుభూతులు, ఆప్యాయతలపై చేసే దౌర్జన్యం—ఉదాహరణకు కుటుంబాలను విడదీయడం.").[32] ఒకవిధంగా స్టోవ్ బానిసత్వపు దౌష్ట్యాన్ని చూపించగలిగినది[24] ఈ అసాధారణమైన వ్యవస్థ ఎలా బలవంతంగా కుటుంబంలోని వ్యక్తులను విడదీస్తుందన్న విషయం.[33] స్టోవ్ మాతృత్వాన్ని అమెరికన్ జీవనానికి నైతికమైన నిర్మాణ నమూనాగా చూడడం[34], బానిసత్వమనే భూతం నుంచి అమెరికా సంయుక్త రాష్ట్రాలను కాపాడేందుకు నైతిక అధికారం మహిళలకే ఉందని భావించడంతో[35] అంకుల్ టామ్స్ క్యాబిన్ నవలలో మరొక ప్రధానమైన నేపథ్యం స్త్రీ యొక్క నైతిక శక్తి, పవిత్రత. తన కొడుకుని కాపాడేందుకు బానిసత్వం నుంచి తప్పించుకునిపోయే ఎలైజా, (ఆ క్రమంలో తన కుటుంబాన్ని తిరిగి ఏకం చేస్తుంది), లేదా ఆదర్శవంతమైన క్రైస్తవురాలిగా చూపించే ఎవా,[36] స్త్రీలు తమ చుట్టూ ఉన్నవారిని ఎలా అత్యంత దారుణమైన అన్యాయాల నుంచైనా కాపాడుతారో స్టోవ్ చూపించారు. తర్వాతికాలం నాటి విమర్శకులు స్టోవ్ స్త్రీ పాత్రలు విసుగెత్తించే ఊహాజనితమైనవే తప్ప వాస్తవికమైన మహిళా పాత్రలు కావని రాశారు.,[37] స్టోవ్ నవల "స్త్రీ ప్రభావాన్ని పునరుద్ఘాటించింది", మహిళా హక్కుల ఉద్యమానికి బాటలు పరిచింది.[38] స్టోవ్ మతవిశ్వాసాలు నవల తుదిలో కనిపిస్తాయి, క్రైస్తవం స్వభావాన్ని శోధించడమనే బలమైన నేపథ్యం కనిపిస్తుంది.[5] అలానే క్రైస్తవ మతసిద్ధాంతం ప్రాథమికంగా బానిసత్వంతో సరిపడదన్న నమ్మకమూ కనిపిస్తుంది.[39] సెయింట్ క్లారెని అతని ప్రియపుత్రిక ఎవా మరణించినాకా టామ్ "క్రీస్తువైపు చూడండి" అని పురిగొల్పినపుడు ఈ నేపథ్యం మరింత స్పష్టమవుతుంది. టామ్ మరణించాకా, జార్జ్ షెల్బై అతన్ని స్తుతిస్తూ "క్రైస్తవుడు కావడమంటే అది ఎలాంటి విషయం" ("What a thing it is to be a Christian.") అంటాడు.[40] క్రైస్తవత్వం నేపథ్యం తరచు అంకుల్ టామ్ క్యాబిన్ నవలలో పెద్ద పాత్రను తీసుకోవడం, స్టోవ్ తరచు రచయిత ప్రత్యక్షంగా కలగజేసుకోవడంతో నవల తరచుగా ప్రవచనం రూపం తీసుకుంటూంటుంది.[41] నోట్స్ వర్గం:ఆంగ్ల నవలలు

https://te.wikipedia.org/wiki/%E0%B0%85%E0%B0%82%E0%B0%95%E0%B1%81%E0%B0%B2%E0%B1%8D%20%E0%B0%9F%E0%B0%BE%E0%B0%AE%E0%B1%8D%E0%B0%B8%E0%B1%8D%20%E0%B0%95%E0%B1%8D%E0%B0%AF%E0%B0%BE%E0%B0%AC%E0%B0%BF%E0%B0%A8%E0%B1%8D

戦争責任とはなんですか？

昭和天皇の戦争責任論

japanese

昭和天皇の戦争責任論（しょうわてんのうのせんそうせきにんろん）は、1931年（昭和6年）9月18日の満州事変勃発から1945年（昭和20年）8月15日のポツダム宣言受託による日本の降伏までの十五年戦争（満州事変・支那事変/日中戦争・大東亜戦争/太平洋戦争）に対する昭和天皇の戦争責任に対する議論のこと。 敗戦後の連合国軍占領下での連合国からの極東国際軍事裁判（東京裁判）における対外的責任に基づく訴追問題と、日本国内における敗戦責任、戦争によって出た犠牲に対する責任の議論などがある。 その責任の有無を巡って肯定論、否定論ともに主張されている。 概要 終戦直後の南原繁は戦争責任について具体的に法律的、政治的、倫理的カテゴリーを区分した上で発言した。山折哲雄によれば戦後まもなくは天皇の戦争責任が取り上げられ退位すべきだという意見もあった[1]。 21世紀となってから秦郁彦は戦争責任は法律的、政治的、道徳的、形而上的の区分があると発言した[2]。 東京裁判では昭和天皇が大日本帝国憲法で大日本帝国陸軍および大日本帝国海軍の統帥権を所持できる国家元首、かつ大日本帝国陸海軍の最高指揮官（大元帥。軍の階級としては陸海軍大将）であったため、侵略戦争を指導した国際法違反を昭和天皇が犯したとする法的責任があるとして、訴追対象になる可能性があった。 一方、立憲君主制の下に日本国民に対する政治的、道徳的責任、すなわち国民国家に対する多大の人的・物的損害と領土失地などの敗戦責任を何らかの形で取るべきであったのではないかという議論があった。後者については秦によれば、昭和天皇は退位することで取る意思があったが、こちらも実現することはなかった。 その後、同盟国であった第一次世界大戦敗戦後のドイツにおける帝政崩壊とは相違して、占領政策を円滑に行うためのGHQ（SCAP、連合国軍最高司令官総司令部）の意図もあり、敗戦国でも皇室制度（天皇制）は維持され、昭和天皇は1947年（昭和22年）5月3日の大日本帝国憲法改正による日本国憲法施行の下にいわゆる「象徴天皇（日本国憲法第1条）」となり、1989年（昭和64年）1月7日に崩御（死去）するまで第124代天皇として在位し続けた。 責任の種類 肯定論 。この被害者には、日本の民間人の被害者、軍人や兵士の被害者、日本が進出した中国（戦後の中華人民共和国）やその他のアジア諸国の軍人や民間人の被害者、日本の残虐な扱いで犠牲になったアメリカ軍などの欧米諸国の軍隊の戦争捕虜を含む連合軍の軍人なども含まれており、それらに対して天皇が責任を取らなければならないと主張している。さらに一部の人々は、アメリカなど欧米列強の被害者に対する責任は無視して、アジア諸国の被害者については責任を認めようとする考え方が、情緒的なものではあるが比較的多数の国民に共有されていると主張している。 また、類似の意見として戦争時の敵国の被害者を完全に除外するが、結果的に日本が戦争に敗れ、また日本の軍人や民間人に多大の犠牲者を出したことについての責任だけを限定して認めようとする立場もある。このような考え方は、東京裁判で裁かれた東條英機（太平洋戦争開戦時の内閣総理大臣）の陳述などに見ることができ、現在でも多くの日本人の共感を勝ち得ていると主張している。ただ、東京裁判の被告人として有名な東條英機は連合国側に与えた被害を無視すると主張してはいない。また昭和天皇の戦争責任については認めていない。 否定論 昭和天皇の戦争責任の追及には否定的な立場の人物が主張する説によれば、「昭和天皇は立憲君主として『君臨すれども統治せず』との立場を貫いたのであり、戦争責任は昭和天皇を輔弼または帷幄上奏した政治家、軍人らにある」とするものである。 また、昭和天皇の戦争責任の追及に否定的であるとともに、政治家、軍人らの戦争責任も否定する立場の人物が主張する説によれば、「昭和の戦争を日本が独立国として存続するための自衛戦争、あるいは西洋帝国主義諸国の植民地主義と戦って、過酷な支配の下にあったアジア植民地を欧米列強から解放するための戦争であった」と主張し、「戦争は天皇が専らアジア諸国の侵略を目的として企図したものではない」と主張している。 否定論に対する肯定論の反論 これに対して、昭和天皇の戦争責任を追及する立場の人物は、戦後の国際的な冷戦体制によって、アメリカ合衆国を中心とする資本主義・自由主義陣営の西側諸国が日本の共産化を阻止するため、侵略戦争に荷担した日本指導層を戦争責任を追及せずに政財界に復帰させた逆コースによって天皇の戦争責任の追及が今でも阻まれていると主張している。これらの人々は、1990年代頃に顕著になった自由主義史観といった議論や運動は、この流れに沿ったものであると主張している。 戦争責任を肯定する立場の主張 戦争当時の日本では国家主権は天皇に帰属し、日本国内でも外国でも天皇は日本の元首であり最高権力者であると認識されていて、戦争を始めとするすべての政治的な決定は天皇の名のもとで下され、遂行されたという歴史的事実から、天皇に戦争責任があったとする主張がある[3]。 極東国際軍事法廷（東京裁判）では天皇は起訴されなかったが、裁判長のウィリアム・ウェブは、個人的な意見として天皇の戦争責任を言及した[4]。 一、天皇の権威は、天皇が戦争を終結された時、疑問の余地が無いほど証明されている。（略） 一、天皇が裁判を免除された事は、国際軍事法廷が刑を宣告するに当たって、当然配慮すべきことだったと私は考える。 一、天皇は常に周囲の進言に基づいて行動しなければならなかったという意見は、証拠に反するか、またかりにそうであっても天皇の責任は軽減されるものではない。 一、私は天皇が処刑されるべきであったというのではない。これは私の管轄外であり、天皇が裁判を免れた事は、疑いも無く全ての連合国の最善の利益に基づいて決定されたのである[5]。 ウェブはこう述べて、天皇には戦争責任があるが、政治的配慮によって起訴されていない事を明らかにした[6]。 また、天皇自身も戦争責任を意識している節は各種証言や手記によって確認されている。ポツダム宣言受諾の際の1条件（国体護持）をめぐる回答や、（）。 天皇の戦争責任を問う声は、敗戦直後からすでに緩やかな形で存在しており、三好達治は人間宣言した天皇について、「神にましまさぬ陛下は、人の子として世の中の道理にお従いになるがよろしい」と述べ、人としての責任を問い、アメリカから帰国した大山郁夫は天皇の退位を論じた[7]。 1948年の『中央公論 昭和23年7月号』に大山郁夫が寄稿した『戦争責任と天皇の退位』では、「それ（＝戦争についての天皇の責任）は単純に個人道徳上のそれにあるにとどまるものではなく、さらに・・・政治道徳上の責任に渡るものだと思う」と書いている[8]。 山田朗は、「戦争指導の責任を追及する時期や体験としての戦争を語る時期を経て、侵略性告発を伴う加害性責任が問われるようになったが、この時代にはまだ天皇の責任は問われておらず、天皇の責任を問うたのは井上清の『天皇の戦争責任』が嚆矢であった」と書いている[9] 。 井上清の主張は次のようなものだった。 昭和天皇は帝国憲法第1条、第3条、第4条において、統治者であること、神聖さ、元首である事が規定されており、大日本帝国の唯一最高の統治者であった。もし裕仁個人が戦争を欲しなくて、臣下に仕向けられたとしても、「結局は天皇が戦争を決意することによってしか」戦争はできない。 「天皇は日本軍隊唯一絶対の統帥権者であった」。天皇は憲法第11条と勅諭によって軍の統帥権者であるとともに忠君の道徳が強調され、上官の命令は天皇の命令として遂行する事が正当化された。参謀本部等は天皇のみの命令を受ける機関であり、規定、命令等は全て天皇に報告され、裁可を受けて天皇の命令として伝達・実施された。統帥権者である天皇が命令指揮しない戦争はないのであり、これだけでも「責任は疑う余地がない」。 さらに天皇は憲法第1条と第3条に規定される神的権威をもっていた。1868年（新暦における明治元年）に天皇が統治者となった時から、政府は「天皇が神の子孫であり、正当支配者であり、日本の国民は天皇を無限に尊崇し、絶対に従わなければならない」という思想・信仰を憲法と教育勅語に経由し3代（明治天皇、大正天皇、昭和天皇）にわたって国民に植え付けた。こうして「天皇の権威が日本国民をあの戦争へと駆り立てた」のである。1931年から1945年に至るまでの戦争は「犯罪的侵略戦争」であり、天皇は責任を負わなければならない[10]。 昭和天皇が崩御した1989年1月7日、日本共産党が「天皇裕仁は侵略戦争の最大かつ最高の責任者」とする中央委員会声明を発表している[11]。 2005年5月8日に菅直人（当時民主党元代表、後に首相歴任）は出演したテレビ番組で「天皇機関説的に動いていたから直接的な責任はないが、象徴的な戦争責任はあり、退位することで戦争責任を明確にするべきだった」と述べた[12]。 より具体的に昭和天皇の具体的な意識と判断を含めて責任を追及する声もある。昭和20年（1945年）2月14日に近衛文麿元首相（終戦後、戦犯指名により自殺）は敗戦を確信して天皇に上奏文を出し、敗北による早期終結を決断するように求めたが[13]、天皇は「もう一度敵をたたき、日本に有利な条件を作ってから」の方がよいと判断、これを拒否したという。このことは、少なくともある局面では天皇が能動的判断で戦争の継続を選択していることを意味するとも取れ、またこのときの判断次第ではそれ以降の敵味方の損害はなかった可能性をも示す。つまり、このときに天皇がこれを受け入れていれば少なくとも沖縄戦や広島・長崎の被爆はなかったはず、というものである[14]。 外交評論家の加瀬英明も終戦時の昭和天皇の態度について「要は天皇以下、当時の指導者たちには、国民に対する責任感が全くなかった。この無責任な人間としての心を失った姿が、戦後日本の狂いの初めであると思う。苦境に際して、己の責任を回避して、他に責任を転嫁、己の生き残りを優先する。迷惑をかけた人々に対し、何らの責任を取ろうとしない。この無責任体制が、今日の日本をもたらしたと言えないか」と述べている。 戦争責任を否定する立場の主張 。 また当時の大日本帝国憲法では「天皇の政治的無答責が規定されている」とする意見がある。 しかし、「君主無答責」の規定による戦争責任からの逃避は、第一次世界大戦ではヴェルサイユ条約でドイツ皇帝ヴィルヘルム2世が退位後ではあったものの「前皇帝」として戦争責任を問われたことがあり[15]、国際法上訴追の可能性がまったくなかったわけではない。また東京裁判でも「君主無答責」論が公式に利用されることはなかった[16]。 。 また、天皇は日米開戦を論議した御前会議の最中に、開戦に反対したとする意見もある。昭和天皇はダグラス・マッカーサーとの会見で、「戦争責任は日本国民にではなく、すべて自分にある」と述べたとされている。 ただし、サンフランシスコ講和条約において、「天皇が自国の戦争に責任を負うべきものがあることを承認する」という条項は無い。 戦争裁判における天皇の免罪 戦後、日本の戦争犯罪を裁いた東京裁判では、昭和天皇を訴追する動きもなかったわけではないが、早い時期にそのような動きは撤回され、天皇は裁かれないことになった。また、戦争直後には昭和天皇が退位するという選択肢もまったく検討されなかったわけではないが、実際には戦後の民主的な選挙によって構成された国会によって日本国憲法が制定され、大多数の国民の支持を得た上で昭和天皇は天皇の地位にとどまり、戦後の象徴天皇制が始まった。 これに対して、昭和天皇の戦争責任を追及する立場の人物は、これらの一連の措置は、アメリカによって行われた非民主的な措置であり、昭和天皇の戦争責任を歴史的な研究課題として今日まで未解決のまま残した決定的な原因であるとしている。しかも、この措置は戦争責任に関する議論によって決定されたものではなく、多くは冷戦に向かう戦後政治の中で、日本を西側陣営に引き込もうとするアメリカなどの西側連合国の政治的な動機により採られたものだったと強く主張している。 一方、昭和天皇の戦争責任を追及しない立場の人物は、アメリカによって行われた合理的な措置であり、戦後日本の民主化への移行をスムーズに導いた要因であるとしている。この措置は、日本国民に根付く天皇の伝統文化的な価値観と誇りを破壊することによって生じるであろう多大な悪影響と混乱を回避し、民主化達成後の日本国民自らがその価値観を象徴天皇という概念として受け入れるための意識改革にとって適切な思考期間を与えた成功例であると主張している。仮に昭和天皇が戦犯として処刑されていた場合、あれほど日本国民がアメリカの占領政策に協力したであろうか。それだけではなく現在の日本人の価値観、思考などさまざまな点で異質の民族性を生み出していた可能性が指摘されている。 タブー化 このように、昭和天皇の戦争責任を追及する立場の人々は、天皇の戦争責任は戦後における未解明の問題として残されていると主張している。また、これらの人物は、戦後の日本で昭和天皇の戦争責任を追及することは禁じられており、何者かの強い圧力によりこの問題はタブー化され、その傾向はますます強まっていると主張している。その根拠として、1988年に天皇の戦争責任について市議会で答弁した長崎市長・本島等が銃撃された事件（長崎市長銃撃事件）等がその証拠であると主張している。 一方で、これらの討論などは法律などによって規制されているわけではない。つまり、日本人が昭和天皇の戦争責任の追及をタブー視して、タブーがあると主張する天皇の戦争責任を追及する立場の人々が否定的に見られるのは、大半の日本人が天皇の戦争責任に対して否定的な見解である証左であると見なす論者もいる。一方で、タブーが天皇の権威付けに利用されまた権威がタブーを強固にするトートロジーとなっていると指摘する論者もいる。 『長崎市長への七三〇〇通の手紙』 1988年12月に長崎市議会で本島等長崎市長が「天皇の戦争責任はあると思う」と発言した問題は大きな波紋を呼んだ。 日本全国から、さらに国外からも多くの封書、葉書などが寄せられ、それらをまとめた書籍も発行された。『長崎市長への七三〇〇通の手紙』は、1988年12月8日から1989年3月6日まで市長宅に届き、そこから編集部に送られたはがき、封書、電報、電子郵便の合計7323通が収録されている。その内容については、市長を激励するものが6942通、批判・抗議するものが381通で、圧倒的に市長が支持されている内容となっている。 ただし本島市長を「支持する」内容が即ち「天皇の戦争責任を認める」ものとは言えず、たとえば「その勇気に感銘した」という論旨のものや、反対勢力の暴力的恫喝的な行動への批判を表明するもの[17]なども散見される。しかし、自分の体験などに言及しつつ市長の発言に支持を表明するものも数多く収められている。 国内や他国からの反応 具体的には、昭和天皇をアメリカ軍の捕虜として管理し、さらにその捕虜を通して内閣総理大臣及び最高裁判所長官の任命に関与し、内政干渉するという計画書が策定された。 一方で、イギリス、オランダ、中国の各国世論大半からは昭和天皇を憎悪の対象として見られた。 1971年（昭和46年）に昭和天皇がヨーロッパを訪問した際、ベルギー、フランスでは歓迎を受けたが日本と交戦国であったイギリス（日英同盟での旧同盟国）、オランダでは昭和天皇に憎しみを持つ退役軍人からの抗議に遭い、イギリスでは馬車に乗っている最中に「天皇は帰れ!!」と抗議を受けた。 イギリスの場合、大衆紙の『ザ・サン』は「血に染まった独裁者」として昭和天皇の写真を掲載し、昭和天皇を「バッキンガム宮殿からVIP待遇を受けた血に染まった独裁者達」として特集していた[18]。大喪の礼の際にメディアでは昭和天皇の戦争責任を問う報道があった。[19] オランダでは昭和天皇が乗車する車に卵や魔法瓶や手植え苗を投げるほど反日感情が根強く、昭和天皇が在位中の1986年のベアトリクス女王の日本訪問はオランダ国内で反対を受けた。 アメリカでは戦争終結直前の1945年6月29日に行われた世論調査によれば、「昭和天皇を処刑するべき」とする意見が33％、「裁判にかけるべき」とする意見が17％、「終身刑とすべき」とする意見が11％であった[20]。 1975年（昭和50年）に訪問したアメリカでは、侍従長入江相政によると「天皇に対する激しい憎しみを露わにしたアメリカ人もいた」といい関係者を悩ませたものの、歓迎ムードであり、後にディズニーランドにも訪問した。また昭和天皇はアメリカ兵犠牲者の慰霊碑に訪問して、アメリカ人を喜ばせている。 しかし後にハーバート・ビックスは著書『昭和天皇』において「昭和天皇が戦争に積極的に関与した」という主張を提示し、論争を引き起こした。 脚注 参考文献 径書房編集部（編） 『長崎市長への七三〇〇通の手紙　天皇の戦争責任をめぐって』 径書房、1989年。 宮良作 『沖縄戦の記録 日本軍と戦争マラリア』 新日本出版、2004年。 関連文献 井上清 『天皇の戦争責任』 現代評論社、1975年。 寺崎英成、マリコ・テラサキ・ミラー 『昭和天皇独白録・寺崎英成御用掛日記』 文藝春秋、1991年。 秦郁彦 『裕仁天皇 五つの決断』 講談社、1984年。 山田朗、纐纈厚 『遅すぎた聖断―昭和天皇の戦争指導と戦争責任』 昭和出版、1991年。 山田朗 『昭和天皇の軍事思想と戦略』 校倉書房、2002年。 吉田裕 『昭和天皇の終戦史』 岩波書店〈岩波新書〉、1992年。 関連項目 田中上奏文 東條内閣 マスメディアの戦争責任 逆コース 無条件降伏 世界最終戦論 連合国軍占領下の日本

https://ja.wikipedia.org/wiki/%E6%98%AD%E5%92%8C%E5%A4%A9%E7%9A%87%E3%81%AE%E6%88%A6%E4%BA%89%E8%B2%AC%E4%BB%BB%E8%AB%96

ماهو اسم أول صحيفة عربية؟

الوقائع المصرية

arabic

الوقائع المصرية سابقا معروف باسم وقایع مصریه للغة التركية العثمانية هي صحيفة مصرية أسست عام 1828م بأمر من محمد علي باشا في القاهرة[1]. صدر أول عدد منها في 3 ديسمبر من عام 1828م وكانت توزع على موظفي الدولة وضباط الجيش وطلاب البعثات. صحيفة الوقائع المصرية هي أول صحيفة عربية في الشرق الأوسط[1]، وأُلحقت فيما بعد بـالجريدة الرسمية. كانت الجريدة في البداية تنشر باللغتين؛ العربية والتركية العثمانية[2]، حتى انفردت بها العربية فقط[1][3]. التأسيس ظهرت فكرة الجريدة في الصحافة المصرية بجهد من الحملة الفرنسية[2]، حيث أُنشِئت أول جريدة عرفها الشعب المصري وهي جريدة بريد مصر التي صدرت باللغة الفرنسية في 29 أغسطس سنة 1798م بأربع صفحات[1][2]، وقد كانت تحتوي على الحوادث اليومية بالإضافة لأنباء دواوينهم وأماكن أحكامهم وحفلات الجيش، ومع جلاء الحملة الفرنسية ومع استقرار الأوضاع في مصر بدأت فكرة وجود الصحافة وإنشاء مطبعة بولاق[2]، كأول مطبعة للحكومة المصرية، لم تكن للوالي سياسة صحفية واضحة غير أنه كان شغوفاً بالاطلاع عليها ومعرفة ما حملت من آراء وأخبار[1]، لكنه التفت إلى الصحف الغربية فأعجب بها وأصبحت لديه رغبة في التعرف على أخبار الداخل والخارج، فأنشأ محمد علي أول جريدة مصرية واعتبرها جريدة الحكومة الرسمية، وأمر بتهيئة الوسائل لنشر هذه الجريدة ورسم لها خطة التوزيع والانتشار[1][2]. التاريخ مرّت الجريدة بالعديد من التغيرات والتطورات ففي عام 1842م قام رفاعة الطهطاوي[2] بتطوير الجريدة من حيث الشكل والمضمون والأسلوب، لدرجة أثارت حفيظة رجال الدولة وخشيتهم مما كان سبباً في نفي رفاعة الطهطاوي إلى السودان، وجعل رفاعة الأخبار المصرية المادة الأساسية بدلاً من الأخبار التركية، وهو أول من أحيا المقال السياسي عبر افتتاحيته في جريدة الوقائع، وفي عهده أصبح للجريدة محررون من الكتاب[2]. في عهد الخديوي سعيد باشا توقفت الصحيفة ما بين عامي 1854-1863م، ومع بدء الاحتلال البريطاني لمصر سنة 1882م تحولَّت الوقائع المصرية من صحيفة حكومية إلى صحيفة شعبية يومية على يد الشيخ محمد عبده، فقد عهد إليه مصطفى في رياض باشا في عام 1880م مهمة إصلاح جريدة الوقائع المصرية، ومكث في هذا العمل نحو ثمانية عشر شهراً، نجح أثناءها في أن يجعل من الجريدة منبراً للدعوة للإصلاح، والعناية بالتعليم. نشرت الصحيفة بعض القصائد الشعرية ومقتبسات من مقدّمة ابن خلدون، وكتب فيها رفاعة الطهطاوي أوّل مقال كامل يُنشر في الصحافة المصرية تحت عنوان تمهيد ، وكان ذلك في العدد رقم 623 عام 1842م، وكان أول عدد بعد تولّي رفاعة الإشراف على الصحيفة[4]. الهيئة العامة لشئون المطابع الأميرية هي الناشر للجريدة الرسمية وجريدة الوقائع المصرية[5] الصحيفة وفقاً لتنظيم محمد علي باشا كانت الصحيفة في العهد العثماني تُوزع في الجيش والتي كانت في ذلك الوقت تسمى بالجهادية مقابل الرسوم المقررة لها، وعلى رجال الدولة ورعاياها هدية تقليداً لما كان يحدث في أوروبا في ذلك الوقت، ورأى محمد علي أن الجريدة مقروءة عند فئة قليلة من الناس[4]، وهي كبار الموظفين وأمراء البيت والعلماء والجيش فقط[4]، ولهذا فكر في انتشارها عند طبقة جديدة من طبقات الشعب وهي طلاب العلم الذين لهم مكان عند الحكومة، لذلك كانت توزع الصحيفة عليهم بالمجان. وألزم الموظفون الذين يتقاضون ألف قرش في الشهر بقراءتها إذ إن رسم الوقائع يستقطع 77 قرشاً و11 يارة من رواتبهم[2][4][6]. ووصل الإجبار للموظفين الفرنسيين رغم أنهم لا يعرفون اللغة العربية أو التركية اللتين كانتا تصدران بهما، وحرصت الحكومة على تحصيل ثمنها وملاحقة المدنيين، ويذكر أن أحد الموظفين توفي وقضى على ابنه الموظف في ديوان المالية بخصم دين أبيه من راتبه[1]. وبعد أن ضمن محمد علي توزيع الوقائع على كافة فئات المجتمع، التفت إلى استقامة العمل في إداراتها وكان يراقب بنفسه النشر وعمل على أن يكون توزيعها منتظماً لا تعترضه عقبة حتى ذاع صيتها في الأعياد[4]. لم تكن عناية محمد علي بصحيفة الوقائع المصرية عناية سطحية رغم ما كانت تشغله الحياة العامة بمسائل أخطر من الجريدة الرسمية، لكنه أحس بقيمة الصحيفة وأعد للجريدة مطبعة وهيأ لها المأمورين والمحررين والمترجمين والعمال وفرض على موظفيه من الأجانب والوطنيين أن يوالوها بالمقالات المهمة وكان يقرر في الجريدة مكافآت للخبر من قرش إلى 100 قرش، بالإضافة إلى اللحم والأرز والسمن الذي كان يُعطى للموظفين[1][6]. صدر العدد الأول من الوقائع المصرية في 3 ديسمبر 1828م بمجمل أربع صفحات، طول كل الصفحة 37 سنتيمتراً محتويةً على الموضوعات باللغة التركية ومترجمة إلى اللغة العربية[3] وتتصدر الصفحة الأولى الافتتاحية باللغتين متضمنة الأغراض والأهداف التي من أجلها صدرت الوقائع المصرية[2]. لم يكن للجريدة ميعاد معلوم في الظهور فأحياناً تصدر 3 مرات في الأسبوع وأحياناً مرة واحدة وفي بعض الأحيان تطول الفترة بين العدد والآخر، حتى إنه صدر العدد الثاني منها بعد صدور الأول بأربعة عشر يوماً. عُيّن سامى أفندى كأول مدير لتحرير القسم التركي، وكان المسؤول عن القسم العربي هو السيد شهاب الدين محمد إسماعيل، وكان يتقاضى عن عمله 750 قرشاً[1]. كان يكتب اسم الجريدة في رأس الصفحة الأولى، وعلى يسار الاسم رُسم أصيص زرع يرمز لشجرة القطن، وتغير في العدد الثامن عشر واحتل مكانه رمز الهرم ومن خلفه الشمس، طُبعت الوقائع بمطابع بولاق حتى العدد 535 الصادر في 15 يونيو 1833م ثم بمطبعة الوقائع بالقلعة لستة أعداد، وعادت تصدر من مطبعة بولاق حتى عهد سعيد باشا[1]. عنيت الوقائع في إصدارها الأول عناية خاصة برواية الأخبار الرسمية في أسلوب فيه من التعظيم كلما اتصلت الأخبار بالوالى أو رجال الحكومة بالإضافة لنشر الحوادث التي تظهر للناس أن الدولة يقظة على أمنهم وراحتهم، واستمرت الصحيفة تؤدى رسالتها على هذا النحو برئاسة سامي بك وأحمد أفندى ومساعديهما[2]. الصحيفة وفقاً لتنظيم رفاعة الطهطاوي ظلت الوقائع المصرية تجري على نهجها حتى بدأت الصحيفة الرسمية تدخل في طراز جديد، عندما تولى رئاسة تحريرها رفاعة الطهطاوي عام 1842م[2][4]، وقد كان له العديد من الإنجازات وأهمها أن تكون اللغة العربية هي الأساس للجريدة واللغة التركية هي الترجمة لمواضيعها، وأدّى ذلك إلى تنوع واختلاف المواد المنشورة[1][3][4]. الصحيفة وفقاً لتنظيم محمد سعيد باشا لم يهتم محمد سعيد بالجريدة في بداية حكمه للبلاد، إلى أن بدأ في وضع قواعد ونظم ظهرت بها صحيفة الوقائع المصرية برسم جديد[1]، وكان ثمنها 120 قرشاً في السنة ويتقاضى المدير 3000 قرش في الشهر والمحرر 1500 قرش شهرياً وأصبح قلم الوقائع مستقلاً وكان المحرر الأول بعد استقلال الجريدة هو الشيخ أحمد عبدالرحيم[1][6]. الصحيفة وفقاً لتنظيم محمد عبده في عام 1880م تولى الشيخ محمد عبده رئاسة الوقائع المصرية وأصبحت تصدر يومياً عدا يوم الجمعة وأصبح لها استقلال تام، وكانت الافتتاحية لمحمد بعنوان دخول جريدة الوقائع المصرية في طراز جديد، وبلغت الصحيفة عصرها الذهبي في عهد محمد عبده، الذي كان حريصاً على أن يكون أسلوب الكتابة فيها أسلوباً عربياً صحيحاً، وفي ذلك الوقت عرفت الجريدة نظام الإعلان[1]، الذي قدر بقرشين للسطر الواحد في حين أن ثمن العدد قرش واحد[1]. وأصبحت الصحيفة مدرسة لها أساتذتها وتلاميذها في كل حقبة من الزمن فتتلمذ على يدي محمد عبده سعد زغلول الذي أصبح كاتباً وأديباً وسياسياً وكتب في كل المجالات الاجتماعية والسياسية والاقتصادية وأيضاً إبراهيم الهلباوي، الذى أصبح أول نقيب للمحامين وغيرهم. الصحيفة وفقاً لتنظيم الحكومة المصرية في عام 1911م أصبح تحت كلمة الوقائع المصرية تاج داخله علم مصر وكُتب تحتها جريدة رسمية للحكومة المصرية، وأصبحت التعليمات الخاصة بالاشتراكات ونشر الإعلانات في الصفحة الأخيرة[1]، بدلاً من كتابتها على الجانبين الأيمن والأيسر، ويُلاحظ في عام 1912م أنه كان هناك أعداداً غير اعتيادية تصدر أيام الأحد والخميس علاوة على الأعداد الدورية التي كانت تصدر بشكل اعتيادي[1]. عُين أحمد صادق بك مديراً للمطبعة الأميرية ومشرفاً على الصحيفة عام 1917م، وأصبحت الوقائع المصرية تابعة لمراقبة مطبوعات الحكومة بوزارة المالية، كما ظل ثمن النسخة كما هو حتى عُين جورج نيوتن ملاحظاً للمطبعة الأميرية والجريدة الرسمية، فرفع أجر سطر الإعلان إلى 12 قرشاً ولم تحدث في عهده إضافات جديدة للصحيفة لا في الشكل ولا المضمون[1][6]. الصحيفة وفقاً لتنظيم إميل فورجيه في 17 يناير 1924م عُيّن إميل فورجيه مديراً للجريدة، وقد كانت البلاد في ذلك الوقت تشهد حياة دستورية جديدة في عهد الملك فؤاد، وبدأت مضابط جلسات البرلمان تنشر في الصحيفة على هيأة ملاحق مرفقة للعدد، وظل هكذا حتى عام 1952م[1]. إلى أن انتُدب حسن على كليوة بك للقيام بأعمال مدير المطبعة الأميرية والجريدة الرسمية، وفي عهده أصدرت أعداد غير اعتيادية للوقائع المصرية باللون الأخضر وداخل برواز بنقوش فنية تحمل أمراً ملكياً بميلاد الأمير أحمد فؤاد وإطلاق لقب أمير الصعيد[1]، وأخذت صحيفة الوقائع المصرية كأي صحيفة تتابع أخبار الدولة علاوة على قيامها بنشر جميع الأوامر والمراسيم الملكية وقرارات الوزراء والحالة المنظورة الداخلية دون أن يكون لها الحق في التعليق أو النقد أو إبداء الرأي في أي حدث، لكنها كانت تقوم بنشر ما تريد السلطة أن تنشره على الشعب حتى إنه وقت قيام ثورة 23 يوليو 1952م لم يرد فيها أي شيء خاص بقيام الثورة[1]. الصحيفة وفقاً لتنظيم العهد الحديث في 16 يناير 1954م ظهر أعلى كلمة الوقائع المصرية شعار جمهورية مصر وفوقها البسملة[1]، وتمت زيادة سعر النسخة إلى 30 مليماً وأصبحت أجرة السطر في الإعلان 240 مليماً،[1] وفي عهد جمال عبدالناصر اهتمت الدولة اهتماماً كبيراً بتنظيم إصدار الجريدة الرسمية وأصبحت تصدر يومياً باللغة العربية ويوم الخميس باللغة الفرنسية ووصل سعر النسخة عام 1966م إلى 5 قروش مضافاً أليها مصاريف إدارية قد تصل إلى 5 قروش أخرى ونظراً لارتفاع أسعار الورق والخامات عام 1974م تم تخفيض سعر النسخة إلى 70 مليماً فقط، في حين وصل ثمن السطر في الإعلان سنة 1988م إلى 6 جنيهات. وتذكاراً لتاريخ الجريدة أصدر في نفس العام طابع بريد مدون عليه اسم الوقائع المصرية[1]. انظر أيضاً ١٩٧٢الصحيفة الرسمية. صحيفة الأهرام. صحيفة القاهرة. مجلة سمير. روضة المدارس المصرية. مراجع وصلات خارجية تصنيف:إعلام مصر تصنيف:تأسيسات سنة 1828 في مصر تصنيف:صحف أسبوعية تصنيف:صحف باللغة العربية وقائع مصرية تصنيف:منشورات تأسست في 1828

https://ar.wikipedia.org/wiki/%D8%A7%D9%84%D9%88%D9%82%D8%A7%D8%A6%D8%B9%20%D8%A7%D9%84%D9%85%D8%B5%D8%B1%D9%8A%D8%A9

Nchi ya Tanzania ina mikoa mingapi?

Orodha ya mikoa ya Tanzania kwa eneo

swahili

Hii ni orodha ya tawala za mikoa ya Tanzania katika mpangilio wa: *jumla ya eneo, eneo la nchi kavu, na eneo la maji. Taarifa hii inalingana na uanzishwaji wa mikoa mipya minne mnamo Machi 2012, ambao umefikisha jumla ya idadi ya mikoa kuwa 31. Baada ya hapo ulianzishwa Mkoa wa Songwe wenye eneo la [[km²]] 26,595 kutokana na mkoa wa Mbeya. Mikoa ya Tanzania - Jumla ya eneo Tanzania Bara (Tanganyika) Tanzania Visiwani (Zanzibar) Eneo la nchi kavu Eneo la maji Angalizo: Taarifa zinazopatikana ni za mikoa kumi na mbili tu. Mikoa mingine iliyobakia haina maziwa yenye maana au umuhimu au vyanzo vya maji. Vyanzo Taarifa kwa ajili ya mikoa ya Tanzania bara zinatolewa na . Taarifa kwa ajili ya mikoa ya Tanzania visiwani, yaani, Unguja na Pemba hutolewa na . Kwa takwimu za kisasa angalia , Tanzania in Figures, tovuti ya Tanzania National Bureau of Statistics Tanbihi

https://sw.wikipedia.org/wiki/Orodha%20ya%20mikoa%20ya%20Tanzania%20kwa%20eneo

Monenneksiko suurin maa Kiina on pinta-alaltaan?

Luettelo valtioista pinta-alan mukaan

finnish

Tämä on luettelo maailman maista pinta-alan mukaisessa suuruusjärjestyksessä.[1] Pinta-alat on annettu neliökilometreinä. Valtiot ja erillisalueet Lähteet pinta-alan mukaan Luokka:Seulonnan keskeiset artikkelit

https://fi.wikipedia.org/wiki/Luettelo%20valtioista%20pinta-alan%20mukaan

치즈인더트랩 만화 첫 발매일은 언젠가요?

와라! 편의점

korean

《와라! 편의점》()은 2008년부터 2014년까지 네이버 웹툰을 통해 연재된 지강민의 웹툰이다. 1화부터 27화까지는 코코포넷에 연재했었고 네이버 만화에서 다시 1화부터 연재된다. 편의점을 무대로 하여 점장, 아르바이트생, 손님, 판매 제품 등이 소재로 등장하고 있다. 40화까지는 매주 금요일에 연재되었으며, 41화 이후로는 매주 수요일과 금요일로 주 2회 연재되었다가 이후 수요일과 일요일로 연재일을 옮겼다. 2008년 2월부터 연재를 시작했으며, 같은해에 서울 국제 만화 애니메이션 페스티벌(SICAF)에서 우수상과 인기상을 수상했다. 이후 2008년 10월 23일에 단행본으로 첫 출간되었으며, 2009년 10월 30일부터는 웹툰의 에피소드를 애니메이션화 하여 《와라! 편의점 The Animation》이라는 제목으로 매주 금요일에 네이버 웹툰 코너와 투니버스에서 총 24주에 걸쳐 애니메이션으로 연재되기 시작, 방영하였다. 2014년 5월 21일 600화를 끝으로 완결되었다. KBS의 프로그램인 《소비자 고발》에서 이 만화의 한 편이 보여지면서 편의점 김밥에 대한 이야기가 시작된 적이 있다. 내용 각각의 화마다 별개의 에피소드로 구성되며, 편의점에서 겪는 실수담이 주로 거론된다. 내용 뿐만 아니라 풍부한 표정의 표현이 재미를 더하는 요소로 작용한다. 등장 인물 와라! 스토어 ((구)프렌드마트) 태연점 542화부터 독립형 편의점(와라! 스토어)으로 운영된다. ※ 지상파 방송분에서는 와라! 편의점 와라 1호점으로 등장한다. 김혜연: 이계윤 와라! 스토어에서 아르바이트를 하고 있는 3인방 중의 한 명으로, 오전반을 담당하고 있다. 나이는 24세로 3인방 가운데 나이가 가장 많고 아르바이트 경력 또한 가장 오래되었으며, 그 때문인지 습득하고 있는 아르바이트 관련 지식이 3인방 가운데 가장 많은 것이 특징이다. 강민준: 최승훈 와라!스토어의 아르바이트생 3인방 중의 한 명으로, 3인방 가운데 유일한 남자이다. 야간반을 담당하고 있었고 나이는 21세로 군 미필자이다. 최근들어 자주 등장하지는 않는다. 임은아: 윤여진 와라!스토어의 아르바이트생 3인방 중의 한 명으로, 오후반 담당으로 덜렁대는 면이 많은데다 순진하며, 숫자 계산에 약한 것이 특징이다. 박점장: 신용우 와라! 스토어의 점장으로 나이는 45세이며 걸그룹들을 상당히 좋아한다. (특히 미소녀시대.(미소녀시대는 소녀시대를 패러디한 것 이다.)) CS24 선예점[1] ※ 지상파 방송분에서는 바로크 편의점으로 등장한다. 안소이/남담화: 김현심(MBC) CS24 편의점에서 아르바이트 하는 아르바이트생으로, 웹툰에서는 119화부터 등장한다. 이후에 밝혀진 내용에서 안소이는 외계인이라고 한다. 편의점장/조르쥬: 홍범기(MBC) CS24 편의점의 점장으로 웹툰에서는 40화부터 등장한다. 그러나 498화에서 499화까지 아내가 대장암에 말기라서 편의점운영이 어려워져 옆에서 간호를 해야해서 소이에게 잠시 편의점을 맡기고 얼마지나지 않아서 510화에서 새점장이 된 배수진에게 넘기게된다. 조구원 CS24 야간알바생이 없어 새로 뽑힌 아르바이트생. 웹툰에서는 308화부터 등장한다. 경력을 속여서 아르바이트를 하고 있으며, 일을 못해, 여러번 점장에게 걸려 혼나기 일쑤이다. 새점장/배수진 510화부터 등장하는 cs24 선예점의 새점장이다. 조르쥬가 아내의 건강상의 이유로 본사에 경영권을 넘긴것을 본사에서 새로 배정한 점장이다. 원래는 부모가 경영을 하려고 하였지만 부모의 사정으로 배수진이 점장을 맡게되었는데, 나이는 이제 20살이라고 한다. 처음 왔을때 새 점장이라는 것을 밝히지 않고 왔던 탓에 알바생이 관리를 엉망으로 한것을 점차 정상화해나간다. 특별 및 깜짝 출연 엘: 엘 인피니트의 멤버. 인피니트(와라보이즈): 인피니트 WBC에서 자주 나오는 가수 여중생 사생팬 3인방: 김영은, 박리나, 김새해 인피니트의 멤버 엘의 팬이다. 취객 3인방[2]: 신용우, 시영준, 소정환 토마스: 현경수 외국인 엘 매니저: 김국진 허세강: 성완경 영화배우 최자두와 이윤석: 여민정 · 김영은 《안녕 자두야》에 등장하는 두 인물. 14-1화 중 ‘일어나라 3분 레인저’편에 깜짝 출연하였다. 대박이 와라! 편의점 점장의 아들. 행진이 와라! 편의점 점장의 둘째 아들. 정주리 평범한(?!)알바 여고생. 판매 제품 와라! 우유 초콜릿우유 바나나우유 커피우유 딸기우유 와라! 생수 크림빵 여성용품 수정액 찐빵 담배-디스마이너스(디스플러스),돈힐(던힐),펄펄 라이트(88 라이트),와일드 세븐(마일드 세븐) 뻑가스(박카스) 주요 배경 와라! 스토어 ((구)프랜드마트!) 태연점: 혜연과 민준, 은아가 아르바이트로 활동중인 편의점이다. 위치는 서울시 소시구 선예동으로, 인근에 태연전문대학이 있다. CS24 선예점: 소이가 아르바이트로 활동중인 편의점이며, 와라!선예점의 길 건너에 위치해 있다. 와라편의점: 애니 버전의 주 배경. 프렌드마트와 대응된다. 바로크편의점: CS24와 대응 만화책 2008년 12월 23일부터 코리아하우스를 통해 단행본으로 출간되고 있으며, 2013년 1월 15일 현재 9권까지 출간되었다. 《와라! 편의점 1》 ISBN9788996193159 (출간일 2008년 12월 23일) 《와라! 편의점 2》 ISBN9788993769142 (출간일 2009년 08월 14일) 《와라! 편의점 3》 ISBN9788993769210 (출간일 2009년 11월 22일) 《와라! 편의점 4》 ISBN9788993769364 (출간일 2010년 7월 1일) 《와라! 편의점 5》 ISBN9788993769449 (출간일 2010년 12월 25일) 《와라! 편의점 6》 ISBN9788993769586 (출간일 2011년 6월 25일) 《와라! 편의점 7》 ISBN9788993769647 (출간일 2011년 12월 15일) 《와라! 편의점 8》 ISBN9788993769814 (출간일 2012년 5월 10일) 《와라! 편의점 9》 ISBN9788967970048 (출간일 2013년 1월 15일) 기타 Kids 및 서바이벌 잉글리시, 만화로 보는 TV 애니메이션(학산문화사) 등 다양한 단행본으로 출판되었다. 애니메이션 및 TV 프로그램 《와라! 편의점 디 애니메이션》(The animation)이라는 제목으로, 예고편이 2009년 10월 22일에 네이버 웹툰에서 공개되었으며, 10월 30일부터 1기를 시작으로 연재하기 시작하였다. 애니메이션 제작사는 시노드로, 네이버 웹툰에서 와라! 패밀리에 의해 매주 금요일에 연재되었다. 기존 웹툰은 단순히 2차원의 만화로 그려졌지만 애니메이션에서는 3차원 기법이 추가로 사용되었다. 1기는 본편 영상과 이벤트 영상, 스페셜 영상 등을 모두 합해 2010년 4월 2일까지 총 24부 분량으로 연재되었으며, 후속작인 2기는 2010년 5월부터 TV에서 방영할 예정이였으나, 제작사와 MBC와의 협상이 늦어지면서 2011년 12월 26일로 연기되어 2012년 3월 27일까지 방영하였다. 방영 목록 (1기) 2009년 2010년 주제가 (1기) 와라! 편의점 디 애니메이션 1기의 오리지널 사운드트랙(OST)인 〈와라! 편의점 디 애니메이션〉이 2009년 12월 3일에 발매되었다. OST CD (1기) 웹투니메이션 속 음악 정보 (1기) 오프닝 테마: 와라! 편의점 작사: 노츠(남구민), 지강민 작곡 · 편곡: 노츠 노래: 가시찔레 엔딩 테마: 언젠가는 작사: 노츠, 니즈, 오현석 작곡 · 편곡: 노츠 노래: 니즈 3.5화 삽입곡: Working Holiday 작사 · 작곡: 스파이크, E.Q.P. 노래: 이계윤, 윤여진, 신용우, 최승훈 8.5화 삽입곡: 오빠 앞에서 짝짜꿍 노래: 윤여진, 이계윤 소셜 게임 대한민국 네이버에서 《와라! 편의점》의 게임 버전을 무료로 제공하고 있다. 계산원은 맨 처음에 점장부터 시작하며, 김혜연, 강민준, 임은아 순으로 추가할 수 있다. 레벨은 30까지이며, 매주 화요일부터 일요일까지 매출대회를 개최한다. 전체 1위부터 30위까지와, 각 지역별 1위부터 3위까지만이 보상품을 지급받는데, 보상품은 수시로 바뀐다. 업데이트 및 점검은 매주 월요일마다 이루어진다. 제작사는 ㈜뉴에프오 이다. 2014년 2월 25일에는 모바일 게임으로도 나왔으며, 카카오톡 연동으로 운용된다. 토스트가 공급하고 있다. 일본 그래텍 일본사이트 플레이곰</b>에서 서비스중인 게임이다. 플레이 방식은 한국어 버전과 거의 비슷하다. PB상품 우유, 유산균음료, 아이스바에도 와라!편의점 캐릭터 디자인의 상품이 세븐일레븐에서 판매된다. 각주 외부 링크 분류:대한민국의 만화 분류:코미디 만화 분류:코미디 애니메이션 분류:2010년대 대한민국의 텔레비전 애니메이션 분류:네이버 웹툰 분류:대한민국의 웹 애니메이션 분류:편의점을 배경으로 한 작품 분류:문화방송의 텔레비전 애니메이션 분류:2008년 만화 분류:2009년 애니메이션 분류:2011년 애니메이션 분류:카카오 연동 소프트웨어 분류:투니버스의 텔레비전 프로그램 분류:대한민국의 웹 만화의 텔레비전 드라마화 작품

https://ko.wikipedia.org/wiki/%EC%99%80%EB%9D%BC%21%20%ED%8E%B8%EC%9D%98%EC%A0%90

గిద్దపల్లె గ్రామం సముద్రమట్టం నుండి ఎంత ఎత్తులో ఉంది?

రామకుప్పం మండలం

telugu

రామకుప్పం, ఆంధ్ర ప్రదేశ్ రాష్ట్రములోని చిత్తూరు జిల్లాకు చెందిన ఒక మండలము.[1] మండలంలోని గ్రామాలు కొంగనపల్లె కొల్లుపల్లె చెల్దిగానిపల్లె రాజుపేట బైపరెడ్లపల్లె కెంపసముద్రం తిమ్మసముద్రం బందర్లపల్లె గొరివిమాకులపల్లె పంద్యాలమడుగు పామన బోయనపల్లె గిద్దపల్లె రామకుప్పం అత్తికుప్పం కిల్లాకుపోడు మణేంద్రం చెన్నారెడ్డిపల్లె ముద్దనపల్లె బొందలగుంట కడసినకుప్పం విజలపురం అంకిరెడ్డిపల్లె బాలఓబనపల్లె సింగసముద్రం పెద్దూరు పచ్చరుమాకుల పల్లె కంచనబల్ల బత్తువారిపల్లె ఉనిసిగాని పల్లె పెద్దగనూరు జౌకుపల్లె గోవిందపల్లె రెడ్డివానిపోడు కృష్ణాపురం దిన్నె పెద్దకురబల పల్లె బల్ల వీరనమల మండల గణాంకాలు గ్రామాలు 37 ప్రభుత్వము - మండలాధ్యక్షుడు జనాభా (2001) - మొత్తం 50,874 - పురుషులు 26,035 - స్త్రీలు 24,839 అక్షరాస్యత (2001) - మొత్తం 53.58% - పురుషులు 66.05% - స్త్రీలు 40.52%

https://te.wikipedia.org/wiki/%E0%B0%B0%E0%B0%BE%E0%B0%AE%E0%B0%95%E0%B1%81%E0%B0%AA%E0%B1%8D%E0%B0%AA%E0%B0%82%20%E0%B0%AE%E0%B0%82%E0%B0%A1%E0%B0%B2%E0%B0%82

Do The Rough Riders have a special patch?

Rough Riders

english

The Rough Riders was a nickname given to the 1st United States Volunteer Cavalry, one of three such regiments raised in 1898 for the Spanish–American War and the only one to see action. The United States Army was small and understaffed in comparison to its status during the American Civil War roughly thirty years prior. As a measure towards rectifying this situation President William McKinley called upon 125,000 volunteers to assist in the war efforts.[1] The regiment was also called "Wood's Weary Walkers" in honor of its first commander, Colonel Leonard Wood. This nickname served to acknowledge that despite being a cavalry unit they ended up fighting on foot as infantry. Wood's second in command was former Assistant Secretary of the Navy, Theodore Roosevelt, a man who had pushed for American involvement in the Cuban War of Independence. When Colonel Wood became commander of the 2nd Cavalry Brigade, the Rough Riders then became "Roosevelt's Rough Riders." That term was familiar in 1898, from Buffalo Bill who called his famous western show "Buffalo Bill's Wild West and Congress of Rough Riders of the World." The Rough Riders were mostly made of college athletes, cowboys, ranchers, miners, and other outdoorsmen. With these men being from southwestern ranch country, they were quite skilled in horsemanship. Formation and early history The volunteers were gathered in four areas: Arizona, New Mexico, Oklahoma and Texas. They were gathered mainly from the southwest because the hot climate region that the men were used to was similar to that of Cuba where they would be fighting. "The difficulty in organizing was not in selecting, but in rejecting men."[2]:5 The allowed limit set for the volunteer cavalry men was promptly met. They gathered a diverse bunch of men consisting of cowboys, gold or mining prospectors, hunters, gamblers, Native Americans and college boys—all of whom were able-bodied and capable on horseback and in shooting. Among these men were also police officers and military veterans who wished to see action again, most of whom had already retired. Men who had served in the regular army during campaigns against Native Americans or during the Civil War would serve as higher ranking officers,[2]:10 since they already had the knowledge and experience to lead and train the men. The unit thus would not be without experience. Leonard Wood, an Army doctor who served as the medical adviser for both the President and Secretary of War, was appointed colonel of The Rough Riders, with Roosevelt serving as lieutenant colonel.[3] One particularly famous spot where volunteers were gathered was in San Antonio, Texas, at the Menger Hotel Bar. The bar is still open and serves as a tribute to the Rough Riders, containing much of their, and Theodore Roosevelt's, uniforms and memorabilia.[4] Equipment Before training began, Lieutenant Colonel Roosevelt used his political influence as Assistant Secretary of the Navy to ensure that his volunteer regiment would be properly equipped to serve as any regular Army unit. The Rough Riders were armed with Model 1896 Carbines in caliber .30 US (i.e. 30-40 Krag). "They succeeded in getting their cartridges, Colt Single Action Army revolvers, clothing, shelter-tents, and horse gear ... and in getting the regiment armed with the Krag–Jørgensen carbine used by the regular cavalry."[2]:5 The Rough Riders also used Bowie knives. A last-minute gift from a wealthy donor were a pair of modern tripod mounted, gas-operated M1895 Colt–Browning machine guns in 7mm Mauser caliber. In contrast, the uniforms of the regiment were designed to set the unit apart: "The Rough Rider uniform was a slouch hat, blue flannel shirt, brown trousers, leggings, and boots, with handkerchiefs knotted loosely around their necks. They looked exactly as a body of cowboy cavalry should look."[2]:22 This "rough and tumble" appearance contributed to earning them the title of "The Rough Riders." Training Training was very standard, even for a cavalry unit. They worked on basic military drills, protocol, and habits involving conduct, obedience and etiquette. The men proved eager to learn what was necessary, and the training went smoothly. It was decided that the men would not be trained to use the saber as cavalry often did, as they had no experience with it. Instead, they used their carbines and revolvers as primary and secondary weapons. Although the men, for the most part, were already experienced horsemen, the officers refined their techniques in riding, shooting from horseback, and practicing in formations and in skirmishes. Along with these practices, the high-ranking men heavily studied books filled with tactics and drills to better themselves in leading the others. During times which physical drills could not be run, either because of confinement on board the train, ship, or during times where space was inadequate, there were some books that were read further as to leave no time wasted in preparation for war. The competent training that the volunteer men received prepared them best as possible for their duty. They were not simply handed weapons and given vague directions to engage in a disorderly brawl.[2]:1–22 Spanish–American War Departure from the United States On May 29, 1898, 1060 Rough Riders and 1258 of their horses and mules made their way to the Southern Pacific railroad to travel to Tampa, Florida where they would set off for Cuba. The lot awaited orders for departure from Major General William Rufus Shafter. Under heavy prompting from Washington D.C., General Shafter gave the order to dispatch the troops early before sufficient traveling storage was available. Due to this problem, only eight of the twelve companies of The Rough Riders were permitted to leave Tampa to engage in the war, and many of the horses and mules were left behind. Aside from Lieutenant-Colonel Roosevelt's first hand mention of deep, heartfelt sorrow from the men left behind, this situation resulted in a premature weakening of the men. Approximately one fourth of them who received training had already been lost, most dying of malaria and yellow fever. This sent the remaining troops into Cuba with a significant loss in men and morale.[5] Upon arrival on Cuban shores on June 23, 1898, the men promptly unloaded themselves and the small amount of equipment they carried with them. Camp was set up nearby and the men were to remain there until further orders had been given to advance. Further supplies were unloaded from the ships over the next day including the very few horses that were allowed on the journey. "The great shortcoming throughout the campaign was the utterly inadequate transportation. If they had been allowed to take our mule-train, they could have kept the whole cavalry division supplied."[2]:45 Each man was only able to carry a few days worth of food which had to last them longer and fuel their bodies for rigorous tasks. Even after only seventy-five percent of the total number of cavalry men was allowed to embark into Cuba they were still without most of the horses they had so heavily been trained and accustomed to using. They were not trained as infantry and were not conditioned to doing heavy marching, especially long distance in hot, humid, and dense jungle conditions. This ultimately served as a severe disadvantage to the men who had yet to see combat.[2]:45 Battle of Las Guasimas Within another day of camp being established, men were sent forward into the jungle for reconnaissance purposes, and before too long they returned with news of a Spanish outpost, Las Guasimas. By afternoon, The Rough Riders were given the command to begin marching towards Las Guasimas, to eliminate opposition and secure the area which stood in the path of further military advance. Upon arrival at their relative destination, the men slept through the night in a crude encampment nearby the Spanish outpost they would attack early the next morning.[6] The Spanish held an advantage over the Americans by knowing their way through the complicated trails in the area of combat. They predicted where the Americans would be traveling on foot and exactly what positions to fire on. They also were able to utilize the land and cover in such a way that they were difficult to spot. Along with this, their guns used smokeless powder which did not give away their immediate position upon firing as other gunpowders would have. This increased the difficulty of finding the opposition for the U.S. soldiers. In some locations the jungle was too thick to see very far.[6] General Young, who was in command of the regulars and cavalry, began the attack in the early morning. Using long-range, large-caliber Hotchkiss guns he fired at the opposition, who were reportedly concealed along trenches, roads, ridges, and jungle cover. Colonel Wood's men, accompanied by Lieutenant-Colonel Roosevelt, were not yet in the same vicinity as the other men at the start of the battle. They had a more difficult path to travel around the time the battle began, and at first they had to make their way up a very steep hill. "Many of the men, footsore and weary from their march of the preceding day, found the pace up this hill too hard, and either dropped their bundles or fell out of line, with the result that we went into action with less than five hundred men."[2]:50 Lieutenant-Colonel Roosevelt became aware that there were countless opportunities for any man to fall out of formation and resign from battle without notice as the jungle was often too thick in places to see through. This was yet another event that left the group with fewer men than they had at the start. Regardless, The Rough Riders pushed forward toward the outpost along with the regulars. Using careful observation, the officers were able to locate where the opposition was hidden in the brush and entrenchments and they were able to target their men properly to overcome them. Toward the end of the battle, Edward Marshall, a newspaper writer, was inspired by the men around him in the heat of battle to pick up a rifle and begin fighting alongside them. When he suffered a gunshot wound in the spine from one of the Spaniards another soldier mistook him as Colonel Wood from afar and ran back from the front line to report his death. Due to this misconception, Roosevelt temporarily took command as Colonel and gathered the troops together with his leadership charisma. The battle lasted an hour and a half from beginning to end with The Rough Riders suffering only 8 dead and 31 wounded, including Captain Allyn K. Capron, Jr. Roosevelt came across Colonel Wood in full health after the battle finished and stepped down from his position to Lieutenant-Colonel.[2]:49-60 The United States had full control of this Spanish outpost on the road to Santiago by the end of the battle. General Shafter had the men hold position for six days while additional supplies were brought ashore. During this time The Rough Riders ate, slept, cared for the wounded, and buried the dead from both sides. During the six day encampment, some men died from fever. Among those stricken by illness was General Joseph Wheeler. Brigadier General Samuel Sumner assumed command of the cavalry and Wood took the second brigade as Brigadier General. This left Roosevelt as Colonel of The Rough Riders.[5] Battle of San Juan Hill The order was given for the men to march the eight miles along the road to Santiago from the outpost they had been holding. Originally, Colonel Roosevelt had no specific orders for himself and his men. They were simply to march to San Juan Heights where over one thousand Spanish soldiers held the area and hold position. It was decided that Brigadier General Henry Lawton's division would be the main fighters in the battle while taking El Caney, a Spanish stronghold, a few miles away. The cavalry was to simply serve as a distraction while artillery and battery struck the Spanish from afar. Lawton's infantry would begin the battle and The Rough Riders were to march and meet with them mid-battle. In this way, The Rough Riders were not seen as a critical tool to the United States Army in this battle.[2]:69–70 San Juan Hill and another hill were separated by a small valley and pond; the river ran near the foot of both. Together, this geography formed San Juan Heights. Colonel Roosevelt and The Rough Riders made their way to the foot of what was dubbed Kettle Hill because of the old sugar refinement cauldrons that lay along it.[5] The battle of San Juan Heights began with the firing of the artillery and battery at the Spanish location. Soon after battery-fire was returned and The Rough Riders, standing at the position of the friendly artillery, had to promptly move to avoid shells. The men moved down from their position and began making their way through and along the San Juan River towards the base of Kettle Hill. There they took cover along the riverbank and in the tall grass to avoid sniper and artillery fire that was being directed towards their position, however they were left vulnerable and pinned down. The Spanish rifles were able to discharge eight rounds in the twenty seconds it took for the United States rifles to reload. In this way they had a strong advantage over the Americans. The rounds they fired were 7mm Mauser bullets which moved at a high velocity and inflicted small, clean wounds. Some of the men were hit, but few were mortally wounded or killed.[2]:70–80 Theodore Roosevelt, deeply dissatisfied with General Shafter's inaction with sending men out for reconnaissance and failure to issue more direct orders, became uneasy with the idea of leaving himself and his men sitting in the line of fire. He sent messengers to seek out one of the generals to try to coax orders from them to advance from their position. Finally, the Rough Riders received orders to assist the regulars in their assault on the hill's front. Roosevelt, riding on horseback, got his men onto their feet and into position to begin making their way up the hill. He claimed that he wished to fight on foot as he did at Las Guasimas; however he would have found it difficult to move up and down the hill to supervise his men in a quick and efficient manner on foot. He also recognized that he could see his men better from the elevated horseback, and they could see him better as well.[2]:75 Roosevelt chided his own men to not leave him alone in a charge up the hill, and drawing his sidearm promised nearby black soldiers separated from their own units that he would fire at them if they turned back, warning them he kept his promises. His Rough Riders chanted (likely in jest) "Oh he always does, he always does!" The soldiers, laughing, fell in with the volunteers to prepare for the assault.[2]:49 As the troops of the various units began slowly creeping up the hill, firing their rifles at the opposition as they climbed, Roosevelt went to the captain of the platoons in back and had a word with him. He stated that it was his opinion that they could not effectively take the hill due to an insufficient ability to effectively return fire, and that the solution was to charge it full-on. The captain reiterated his colonel's orders to hold position. Roosevelt, recognizing the absence of the other Colonel, declared himself the ranking officer and ordered a charge up Kettle Hill. The captain stood hesitant, and Colonel Roosevelt rode off on his horse, Texas, leading his own men uphill while waving his hat in the air and cheering. The Rough Riders followed him with enthusiasm and obedience without hesitation. By then, the other men from the different units on the hill became stirred by this event and began bolting up the hill alongside their countrymen. The 'charge' was actually a series of short rushes by mixed groups of regulars and Rough Riders. Within twenty minutes Kettle Hill was taken, though casualties were heavy. The rest of San Juan Heights was taken within the hour following. The Rough Riders' charge on Kettle Hill was facilitated by a hail of covering fire from three Gatling Guns commanded by Lt. John H. Parker, which fired some 18,000 .30 Army rounds into the Spanish trenches atop the crest of both hills. Col. Roosevelt noted that the hammering sound of the Gatling guns visibly raised the spirits of his men: There suddenly smote on our ears a peculiar drumming sound. One or two of the men cried out, "The Spanish machine guns!" but, after listening a moment, I leaped to my feet and called, "It's the Gatlings, men! Our Gatlings!" Immediately the troopers began to cheer lustily, for the sound was most inspiring."[7][8] Trooper Jesse D. Langdon of the 1st Volunteer Infantry, who accompanied Col. Theodore Roosevelt and the Rough Riders in their assault on Kettle Hill, reported: We were exposed to the Spanish fire, but there was very little because just before we started, why, the Gatling guns opened up at the bottom of the hill, and everybody yelled, "The Gatlings! The Gatlings!" and away we went. The Gatlings just enfiladed the top of those trenches. We'd never have been able to take Kettle Hill if it hadn't been for Parker's Gatling guns[9] A Spanish counterattack on Kettle Hill by some 600 infantry was quickly devastated by one of Lt. Parker's Gatling guns recently emplaced on the summit of San Juan Hill, which killed all but forty of the attackers before they had closed to within 250 yards of the Americans on Kettle Hill.[10] Col. Roosevelt was so impressed by the actions of Lt. Parker and his men that he placed his regiment's two 7mm Colt–Browning machine guns and the volunteers manning them under Parker, who immediately emplaced them—along with 10,000 rounds of captured 7mm Mauser ammunition—at tactical firing points in the American line.[11] Colonel Roosevelt gave a large share of the credit for the successful charge to Lt. Parker and his Gatling Gun Detachment: I think Parker deserved rather more credit than any other one man in the entire campaign ... he had the rare good judgment and foresight to see the possibilities of the machine-guns..He then, by his own exertions, got it to the front and proved that it could do invaluable work on the field of battle, as much in attack as in defence."[12] Siege of Santiago Theodore Roosevelt and the Rough Riders played a key role in the outcome of the Spanish–American War by assisting the American forces in forming a constricting ring around the city of Santiago de Cuba. The ultimate goal of the Americans in capturing the San Juan Heights (also known as Kettle Hill and San Juan Hill) was to attain a strategic position from which to move downhill and attack Santiago, a strong point for the Spanish military. The Spanish had a fleet of cruisers in port. The United States drove the Spanish cruisers out of their port by taking areas around Santiago and subsequently moving in on the city from multiple directions. Two days after the battle on San Juan Heights, the US navy destroyed Spain's Caribbean cruiser fleet at Santiago Bay. This took a tremendous toll on the Spanish military due to their widespread empire and heavy reliance upon naval capabilities.[13] However, the sinking of the Spanish cruisers did not mean the end of the war. Battles continued in and around Santiago. By July 17, 1898, the Spanish forces in Santiago surrendered to General Shafter and the United States military. Various battles in the region continued on and the United States was continuously victorious. On August 12, 1898, the Spanish Government surrendered to the United States and agreed to an armistice that relinquished their control of Cuba. The armistice also gained the United States the territories of Puerto Rico, Guam, and the Philippines. This large acquisition of land elevated the United States to the level of an imperial power. The Spanish–American War also began a trend of United States intervention in foreign affairs which has lasted to the present day.[13] Aftermath Return home On August 14, the Rough Riders landed at Montauk Point on Long Island, New York. There, they met up with the other four companies that had been left behind in Tampa. Colonel Roosevelt made note of how very many of the men who were left behind felt guilty for not serving in Cuba with the others. However, he also stated that "those who stayed had done their duty precisely as did those who went, for the question of glory was not to be considered in comparison to the faithful performance of whatever was ordered."[2]:130 During the first portion of the month that the men stayed in Montauk they received hospital care. Many of the men were stricken with Malarial fever (described at the time as "Cuban fever") and died in Cuba, while some were brought back to the United States on board the ship in makeshift quarantine. "One of the distressing features of the Malaria which had been ravaging the troops was that it was recurrent and persistent. Some of the men died after reaching home, and many were very sick."[2]:129 Aside from malaria, there were cases of yellow fever, dysentery and other illnesses. Many of the men suffered from general exhaustion and were in poor condition upon returning home, some twenty pounds lighter. Everyone received fresh food and most were nourished back to their normal health.[2]:129 The rest of the month in Montauk, New York was spent in celebration of victory among the troops. The regiment was presented with three different mascots that represented the Rough Riders: a mountain lion by the name of Josephine that was brought to Tampa by some troops from Arizona, a war eagle named in Colonel Roosevelt's honor brought in by some New Mexican troops, and lastly a small dog by the name of Cuba who had been brought along on the journey overseas. Accompanying the presented mascots was a young boy who had stowed away on the ship before it embarked to Cuba. He was discovered with a rifle and boxes of ammunition and was, of course, sent ashore before departure from the United States. He was taken in by the regiment that was left behind, given a small Rough Riders uniform, and made an honorary member. The men also made sure to honor their colonel in return for his stellar leadership and service. They presented him with a small bronze statue of Remington's "Bronco Buster" which portrayed a cowboy riding a violently bucking horse. "There could have been no more appropriate gift from such a regiment ... most of them looked upon the bronze with the critical eyes of professionals. I doubt if there was any regiment in the world which contained so large a number of men able to ride the wildest and most dangerous horses."[2]:133 After the turning over of their gift, each and every man in the regiment walked by and shook Colonel Roosevelt's hand and bid him a good-bye.[2]:133 Disbandment On the morning of September 15, 1898, the regimental property including all equipment, firearms and horses were turned back over to the United States government. The soldiers said one last good-bye to each other and the United States First Volunteer Cavalry, Roosevelt's Rough Riders, was disbanded at last. Before they all returned to their respective homes across the country, Colonel Roosevelt gave them a short speech that commended their efforts in the war, expressed his profound pride and reminded them that, although heroes, they would have to integrate back into normal society and work as hard as everyone else. Many of the men were unable to gain their jobs back from when they lost them before leaving for war. Some, due to illness or injury, were unable to work for a long time. Money was donated by a number of wealthier supporters of the regiment and used to supplement the well being of the needy veterans, many of whom were too proud to accept the help.[2]:134–138 A first reunion of the Rough Riders was held in the Plaza Hotel in Las Vegas, New Mexico in 1899.[14] Roosevelt, then Governor of New York, attended this event.[15] In 1948, fifty years after the Rough Riders disbandment, the U.S. Post office issued a commemorative stamp in their honor and memory. The stamp depicts Captain William Owen "Bucky" O'Neill, who was killed in action while leading troop A at the Battle of San Juan Hill, July 1, 1898.[16] The Rough Riders continued to have annual reunions in Las Vegas until 1967, when the sole veteran to attend was Jesse Langdon. He died in 1975.[15] Last survivors The last two surviving veterans of the regiment were Frank C. Brito and Jesse Langdon. Brito, from Las Cruces, New Mexico, whose father was a Yaqui Indian stagecoach operator. Brito was 21 when he enlisted with his brother in May 1898. He never made it to Cuba, having been a member of H Troop, one of the four left behind in Tampa. He later became a mining engineer and lawman. He died April 22, 1973, at the age of 96. Langdon, born 1881 in what is now North Dakota, "hoboed" his way to Washington, D.C., and called on Roosevelt at the Navy Department, reminding him that his father, a veterinarian, had treated Roosevelt's cattle at his Dakota ranch during his ranching days. Roosevelt arranged a railroad ticket for him to San Antonio, where Langdon enlisted in the Rough Riders at age 16. He was the last surviving member of the regiment and the only one to attend the final two reunions, in 1967 and 1968. He died June 29, 1975 at the age of 94, twenty-six months after Brito. World War I Just after the United States entered the war against the Central Powers, the U.S. Congress gave Roosevelt the authority to raise up to four divisions similar to the Rough Riders. Roosevelt immediately selected eighteen officers (including: Seth Bullock, Frederick Russell Burnham, and James Rudolph Garfield) to raise a volunteer infantry division, and began corresponding with Newton D. Baker, Secretary of War. After several months, many more men joined Roosevelt's World War I volunteers, but Baker refused to offer any assistance or guidance to the new unit. Frustrated, Roosevelt telegraphed President Woodrow Wilson requesting his assistance; however, as Commander-in-chief, Wilson refused to make use of the volunteers and Roosevelt disbanded the unit.[17] Outside the volunteer division, one of Roosevelt's must trusted officers from the Rough Riders, Brigadier General John Campbell Greenway, served in the 101st Infantry Regiment. Greenway, a colonel at the time, was especially praised for his heroic conduct in battle and was cited for bravery at Cambrai. France awarded him the Croix de Guerre, the Legion of Honor, and the Ordre de l'Étoile Noire for commanding the 101st Infantry Regiment during the Meuse-Argonne Offensive.[18] He also received a Distinguished Service Cross. Muster roll Mustered In: Officers: 56 Enlisted Men: 994 Mustered Out: Officers: 76 Enlisted Men: 1,090 Total Number Accounted for on Muster Out Roll: Officers: 52 Enlisted Men: 1,185 Losses While in Service: Officers: Promoted or Transferred: 0 Resigned or Discharged: 2 Dismissed: 0 Killed in Action: 2 Died of Wounds: 0 Died of Disease: 1 Died of Accident: 0 Drowned: 0 Suicide: 0 Murdered: 0 Total Officer losses: 5 Enlisted Men: Transferred: 0 Discharged for Disability: 9 Discharged by General Court Martial: 0 Discharged by Order: 31 Killed in Action: 21 Died of Wounds Received in Action: 3 Died of Disease: 19 Died of Accident: 0 Drowned: 0 Suicide: 14 Murdered or Homicide: 0 Deserted: 12 Total enlisted Losses: 95 Wounded: Officers: 7 Enlisted Men: 97 (Source: The Adjutant General's Office, Statistical Exhibit of Strength of Volunteer Forces Called Into Service During the War With Spain; with Losses From All Causes. (Washington: Government Printing Office, 1899) As presented in an Electronic Edition by the US Army Center of Military History) Theatrical productions Colonel Theodore Roosevelt and the Rough Riders were popularly portrayed in Wild West Shows such as Buffalo Bill's Wild West and Congress of Rough Riders of the World and in Minstrel shows such as William H. West's Big Minstrel Jubilee. Roosevelt himself had a hand in popularizing the legends of the Rough Riders, recruiting Mason Mitchell, a fellow Rough Rider with theatrical talent, to perform for the Republican State Committee of New York.[19] More than anyone else, William Frederick Cody, better known as Buffalo Bill, can be credited with helping to create and preserve the dramatic myth of the Rough Riders and the American Old West. His extravaganzas glamorized it into an appealing show for Eastern American audiences and helped permanently preserve the legends. See also Canyon Diablo Train Robbery Battleground Gunfight Rough Riders Memorial Leonard Wood Theodore Roosevelt Woodbury Kane Sources Shapell Manuscript Foundation public domain audiobook at LibriVox

https://en.wikipedia.org/wiki/Rough%20Riders

Je, mji mkuu wa Guinea unaitwaje?

Algeria

swahili

Algeria (pia: Aljeria ; kwa Kiarabu: الجزائر al-Jazā’ir; kwa Kiberber: Dzayer, ⴷⵣⴰⵢⴻⵔ) au kwa jina rasmi "Jamhuri ya kidemokrasia ya watu wa Algeria" ni nchi ya Afrika ya Kaskazini-Magharibi. Imepakana na bahari ya Mediteranea, Moroko, Sahara ya Magharibi, Mauretania, Mali, Niger, Libya na Tunisia. Algeria ni nchi kubwa kuliko zote za Afrika lakini sehemu kubwa ya eneo lake iko katika jangwa la Sahara. Jina la nchi limetokana na mji mkuu unaoitwa kwa jina lilelile "al-jaza-ir" kama nchi ya leo kwa lugha ya Kiarabu. Jiografia Sehemu kubwa ya nchi ni jangwa, Sahara iko upande wa kusini. Asilimia 20 za eneo la Algeria upande wa kaskazini ni makao kwa karibu wakazi wote. Maeneo haya ni pwani ya Mediteranea na milima ya Atlas. Atlas inapanda hadi kimo cha mita 2,308 juu ya UB. Sahara inaanza kusini kwa Atlas na kanda yenye nyasi chache, halafu inafuata eneo la matuta ya mchanga pasipo mimea yote. Kusini kwake tena ni nyanda za juu ambazo ni hasa maeneo ya miamba mitupu. Kusini kabisa kuna milima ya Ahaggar inayopanda hadi mita 2,918. Mito ya kudumu iko kaskazini tu, sehemu za pwani. Mabonde ya mito ya ndani ni makavu, isipokuwa baada ya mvua mito mikali inajitokeza kwa masaa kadhaa. Hali ya hewa Kanda la kaskazini lina hali ya hewa inayoathiriwa na Bahari ya Mediteranea. Huko halijoto kwenye mwezi Agosti ni 25 °C na 12°C wakati wa Januari. Kwenye sehemu za juu kuna baridi na hata barafu kwenye majira ya Januari lakini joto ni kali zaidi wakati wa Julai/Agosti. Kusini ya Atlas inaanza hali ya hewa ya jangwani; halijoto inaweza kucheza zaidi ya 20°C katika siku moja. Wakati wa joto halijoto inapita 40°C lakini wakati wa baridi halijoto inashuka chini ya °C kwenye saa za usiku. Mvua ni haba mno: kuna miaka mfululizo bila tone hata moja. Katika milima ya Ahaggar kuna usimbishaji kidogo kutokana na ukungu, kwa hiyo miti kadhaa na mimea mingine iko. Historia Historia ya kale Historia inayojulikana ilianza na Waberber ambao wametokana na mchanganyiko wa wakazi asilia. Tangu mwaka 1000 KK Wafinisia walianza kufika na kujenga miji yao ya biashara kwenye pwani ya Mediteranea. Muhimu zaidi kati ya miji yao ulikuwa Karthago uliopanua utawala wake hadi Hispania na Gallia (Ufaransa ya Kusini). Kumbe Waberber wa bara walijenga milki zao za Numidia na Mauretania. Katika vita kati ya Karthago na Roma ya Kale Waberber walisimama upande wa Roma, hivyo wakapata uhuru wao kwa muda kidogo, lakini wakati wa karne ya 1 KK Roma ilianza kutawala eneo la Algeria moja kwa moja. Numidia na Mauretania zilikuwa mashamba ya Roma na sehemu kubwa ya nafaka za Italia zililimwa huko. Mawe ya maghofu ya miji ya kale bado yanaonyesha uhusiano wa Algeria na Dola la Roma lililoitawala kwa karne nyingi hadi kuja kwa Waarabu katikati ya karne ya 7. Utawala wa Roma ulivurugika baada ya Wavandali kutoka Ulaya Kaskazini kufika na kuanzisha milki yao kwa muda wa karne moja. Jeshi la Kaisari Justiniani I wa Bizanti ilirudisha utawala wa Kiroma, ila tu katika karne ya 7 uvamizi wa Waarabu Waislamu ulimaliza kipindi cha Kiroma. Uvamizi wa Waarabu Kuanzia mwaka 642 vikosi vya Waislamu Waarabu kutoka Misri walishambulia eneo la Afrika ya Kaskazini. Mwanzoni hawakufaulu kuwashinda Wabizanti lakini, baada ya uhamisho wa serikali ya makhalifa kutoka Medina kwenda Dameski, Waumawiya walikaza jitihada huko Afrika ya kaskazini. Mwaka 670 jeshi kubwa la Waarabu likaunda mji wa Kairuan kusini ya Tunis ya leo na mji huu ulikuwa kitovu cha uenezaji. Walipoenea katika Algeria ya leo walirudishwa na Waberber Wakristo kwa msaada wa Wabizanti lakini jeshi lililofuata lilishinda na kufikia mwaka 711 Afrika ya kaskazini yote (maana yake nchi za leo za Tunisia, Algeria na Moroko) zilikuwa chini ya utawala wa Waarabu. Hapo sehemu kubwa ya Waberber walifanya haraka kujiunga na Uislamu wakasaidiana na Waarabu. Matokeo hayo yalikuwa chanzo cha mabadiliko makubwa ya kudumu, maana yake upanuzi wa lugha ya Kiarabu kati ya wananchi na uenezaji wa Uislamu. Ukoloni wa Wafaransa Historia ya karibuni imeacha kumbukumbu yake inayoonekana katika athira kubwa ya lugha na utamaduni wa Kifaransa kutokana na ukoloni wa Ufaransa kati ya miaka 1830 na 1962. Kwa Marais wa nchi tangu uhuru, angalia Orodha ya Marais wa Algeria. Kwa sasa Algeria inajenga upya umoja wa kitaifa baada ya vita ya wenyewe kwa wenyewe iliyoishia mwaka 2002. Nchi imebaki na idadi kubwa (25-30%) ya wakazi wa kabila la Waberber ambao kihistoria ndio wakazi asilia. Lakini kwa lugha, utamaduni na historia Algeria ya leo ni sehemu ya dunia ya Kiarabu. Wilaya za Aljeria Kuna vitengo vya utawala 48 vinavyoitwa wilaya. 1 Adrar 2 Chlef 3 Laghouat 4 Oum el-Bouaghi 5 Batna 6 Béjaïa 7 Biskra 8 Béchar 9 Blida 10 Bouira 11 Tamanghasset 12 Tébessa 13 Tlemcen 14 Tiaret 15 Tizi Ouzou 16 Algiers 17 Djelfa 18 Jijel 19 Sétif 20 Saida 21 Skikda 22 Sidi Bel Abbes 23 Annaba 24 Guelma 25 Constantine 26 Médéa 27 Mostaganem 28 M'Sila 29 Mascara 30 Ouargla 31 Oran 32 El Bayadh 33 Illizi 34 Bordj Bou Arréridj 35 Boumerdès 36 El Tarf 37 Tindouf 38 Tissemsilt 39 El Oued 40 Khenchela 41 Souk Ahras 42 Tipasa 43 Mila 44 Aïn Defla 45 Naama 46 Aïn Témouchent 47 Ghardaïa 48 Relizane Miji Algiers Annaba Mascara-Oran Temurssen Watu Wakazi wengi wana mchanganyiko wa damu ya Kiarabu na ya Kiberber na wachache ya Kituruki na ya Kiberber; karibu wote (98%) wanafuata dini ya Uislamu. Wakristo ni 1%, wakiwemo Waprotestanti na Wakatoliki, lakini wengine wanashindwa kujitokeza kutokana na hofu ya dhuluma. Lugha rasmi ni Kiarabu (72%) na Kiberber (27-30%), lakini wengi sana wanaongea pia Kifaransa. Tazama pia Orodha ya nchi kufuatana na wakazi Orodha ya nchi za Afrika kulingana na idadi ya watu Orodha ya nchi za Afrika kulingana na msongamano wa watu Orodha ya nchi za Afrika kulingana na pato la taifa Demografia ya Afrika Tanbihi Viungo vya nje Serikali (in French and Arabic) official parliamentary site Maelezo zaidi from UCB Libraries GovPubs at Curlie Wikimedia Atlas of Algeria Kujisomea Ageron, Charles-Robert (1991). Modern Algeria– A History from 1830 to the Present. Translated from French and edited by Michael Brett. London: Hurst. ISBN 978-0-86543-266-6. Aghrout, Ahmed; Bougherira, Redha M. (2004). Algeria in Transition– Reforms and Development Prospects. Routledge. ISBN 978-0-415-34848-5. Bennoune, Mahfoud (1988). The Making of Contemporary Algeria– Colonial Upheavals and Post-Independence Development, 1830–1987. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-30150-3. Fanon, Frantz (1966; 2005 paperback). The Wretched of the Earth. Grove Press. ASIN B0007FW4AW, ISBN 978-0-8021-4132-3. Horne, Alistair (1977). A Savage War of Peace: Algeria 1954–1962. Viking Adult. ISBN 978-0-670-61964-1, ISBN 978-1-59017-218-6 (2006 reprint) Laouisset, Djamel (2009). A Retrospective Study of the Algerian Iron and Steel Industry. New York City: Nova Publishers. ISBN 978-1-61761-190-2. Roberts, Hugh (2003). The Battlefield– Algeria, 1988–2002. Studies in a Broken Polity. London: Verso Books. ISBN 978-1-85984-684-1. Ruedy, John (1992). Modern Algeria– The Origins and Development of a Nation. Bloomington: Indiana University Press. ISBN 978-0-253-34998-9. Stora, Benjamin (2001). Algeria, 1830–2000– A Short History. Ithaca, New York: Cornell University Press. ISBN 978-0-8014-3715-1. Sidaoui, Riadh (2009). "Islamic Politics and the Military– Algeria 1962–2008". . Farnham: Ashgate Publishing. ISBN 0-7546-7418-5. * Jamii:Nchi za Afrika Jamii:Nchi za Kiarabu Jamii:Nchi za Waberber Jamii:Nchi zinazotumia lugha ya Kifaransa

https://sw.wikipedia.org/wiki/Algeria

Mikä oli Peter Lairdin ensimmäinen sarjakuva?

Utromit

finnish

Utromit () on IDW-kustantamon sarjakuvissa esiintyviä avaruusolentoja. Kevin Eastmanin ja Peter Lairdin luomat olennot esiintyivät ensimmäisen kerran vuonna 1985 Mirage Studiosin kustantamassa Teenage Mutant Ninja Turtles -sarjakuvalehden neljännessä numerossa. Sarjakuva Utromit ovat kotoisin kaukaiselta planeetalta, joista noin sata lähti tutkimusretkelle tutkimaan Maata ja sen hallitsevaa ihmiskuntaa 20 vuotta sitten eli noin vuonna 1966.[1] Heidän aluksensa kuitenkin koki toimintahäiriön tullessaan Maan ilmakehään, minkä seurauksena he tekivät syöksylaskun maahan. Onnettomuudesta selvisi vain kolmannes, eivätkä he voineet enää ottaa yhteyttä kotiplaneettaansa. Lisäksi törmäyksen johdosta suurin osa heidän tavaroistaan tuhoutui ja suurimmaksi osaksi säilyivät heidän metallista valmistetut ulkoiset tukirankansa sekä voimanlähteet. Pian he päällystivät tekoiholla ulkoiset tukirangat ja asettuivat elämään Maahan. He muuttivat New Yorkiin, jossa he kävivät töissä normaalien ihmisten tapaan, kunnes saivat ansaittua tarpeeksi rahaa ostaakseen erään rakennuksen, jonne he rakensivat intergalaktisen kommunikointilaitteen. He nimesivät rakennuksensa TCRI:ksi (Techno Cosmic Research Institute). Samalla he aiheuttivat Turtlesien synnyn, kun Utromit olivat tuomassa viimeistä lastiaan kuorma-autolla kaupunkiin. Ruuhka-ajan välttämäseksi he ajoivat katutien kautta, jolloin sokea mies sattui kävelemään heidän eteensä. Kuljettaja yritti jarruttaa, mutta he huomasivat etteivät ehtisi pysähtyä ajoissa, kunnes nuori mies pelasti sokean miehen tönäisemällä hänet pois tieltä. Samassa Utromien kuormasta lentänyt kanisteri osui nuorta miestä päähän ja lensi viemäriin osuen samalla erään Chester-nimisen pojan lasikulhoon, jossa hänellä oli neljä kilpikonnaa. He yrittivät vielä ambulanssisoiton päätteeksi etsiä kadonnutta kanisteria, mutta eivät löytäneet sitä. Utromit eivät myöskään tienneet sen osuneen kilpikonniin. Sillä välin he kuitenkin olivat saaneet toimimaan hyperkommunikaattorinsa ja ottivat yhteyttä kotiplaneettaansa. Heidän johtajansa pyysi utromeja vielä jäämään Maahan ja jatkamaan sen tutkimista. He ilmoittaisivat raporttinsa joka 30 päivä, jottei heitä huomattaisi. Sittemmin noin 15 vuotta myöhemmin onnettomuudesta Turtlesit tunkeutuivat heidän rakennukseen etsiäkseen Mestari Tikun, joka oli heillä potilaana. Turtlesit tuhosivat vahingossa ultronien usean vuoden työt siirtymälaitteen parissa hajottamalla ohjauspaneelin, joka aiheutti suuren energiapurkauksen. Tämän johdosta se herätti huomiota paikallisten asukkaiden keskuudessa, jotka uteliaisuudessaan alkoivat tutkia rakennusta ja yrittivät tunkeutua sisälle, vain huomatakseen kaikkien ovien ja ikkunoiden olevan lukossa. Pian ihmiset onnistuivat murtautumaan rakennukseen sisälle armeijan avulla. Utromit päättivät korjata nopeasti siirtymälaitteensa pelastaakseen Turtlesit, mutta lähtivät itse kiireellä kohti siirtymälaitetta kohti kotiplaneettaansa. Turtlesit olettivat heidän huijanneen heitä eivätkä suostuneet lähtemään Utromien maailmaan. Siitä huolimatta kenellekään ei jäänyt valinnan varaa, kun Utromit olivat asettaneet rakennuksen itsetuhoon. Turtlesit kuitenkin palasivat Aprilin luokse säteen avulla, kun Utromit palasivat kotiplaneetalleen. Vuosia myöhemmin osa Utromeista palasi takaisin maaplaneetalle, josta tuli lähes kaikkien muukalaisolentojen suosittu vierailun kohde. Utromeja Tohtori X esiintyi ensi kerran Image Comicsin tekemässä Turtles-sarjakuvan kolmannessa osassa. Se jäi jälkeen maaplaneetalle, kun muut Utromit pakenivat kotiplaneetalleen. Tri. X ystävystyi Nahkapään kanssa ja myöhemmin myös Mestari Tikun kanssa. Se esiintyi sittemmin Tales of the TMNT sarjakuvissa useimmiten Nahkapään apuna. Korobon esiintyi Turtles-sarjakuvan neljännessä osassa, jossa se oli Utromien suurlähettiläänä maaplaneetalle. Hän kertoi Yhdistyneelle Kansakunnalle suorassa televisiolähetyksessä syyn mitä Utromit tekivät maaplaneetalla. Glurin on nuori tiedemies, joka oli sijoitettu Utromien maatukikohtaan. Se auttoi Aprilia, joka oli saanut tartunnan Baxter Stockmanin nanoboteista. Glurin keksi vastalääkkeeksi luoda uusia nanobotteja, jotka hän mallinsi Turtlesien mukaan. Klag auttoi Michelangeloa taistelemaan muukalaisvastaista ryhmää vastaan ja lopulta sieppasi heidän johtajansa. Klag tekeytyi heidän johtajakseen ja piti puheen ryhmälle, jossa hän puhui muukalaisten puolesta ja sai heidät luopumaan muukalaisvihasta.[2] Mortu esiintyi vuoden 2003 animaatiosarjassa, jossa se oli Utromien aluksen kapteeni, joka törmäsi maaplaneetalle. Hän jatkoi Utromien johtamista maaplaneetalla ja oli myös eräänlainen toimitusjohtaja heidän peiteyhtiölleen TCRI:lle. Ch'rell oli vuoden 2003 animaatiosarjassa armoton ja väkivaltainen rikollinen, joka karkasi Utromien yrittäessä kuljettaa hänet vankilaan. Ch'rell onnistui pakenemaan ja vannoi kostoa. Hän rakensi itselleen ulkorankoja jotka näyttivät Oroku Sakilta, sekä Silppurilta. Hän rakensi itselleen rikollisimperiumin kerätäkseen suuren määrän varoja, jotta voisi matkustaa ulkoavaruuteen kostaakseen Utromeille vankeutensa. Slashuur esiintyi vain Battle Nexus pelissä, jossa se oli palkkionmetsästäjä. Hänet oli palkattu tappamaan Turtlesit. Pelin aikana selvisi, että Silppuri oli tappanut hänen perheensä. Sittemmin Slashuur auttoi Turtleseja hyökkäämään jalkaklaanin rahtialukseen. Muissa medioissa Animaatio Turtles – mutanttikilpikonnat sarjassa, Krang muistutti Utromia, mutta oli kotoisin sotaisasta X-ulottuvuudesta. Teini-ikäiset mutanttininjakilpikonnat Utromit tekivät ensiesiintymisensä Teini-ikäiset mutanttininjakilpikonnat -sarjassa, jossa ne törmäsivät maaplaneetalle kuljettaessaan vaarallista rikollista Ch'rellia. Rikollinen onnistui pakenemaan ja sabotoi heidän alustaan, joka putosi maaplaneetalle feodaali ajan Japaniin. Alus tuhoutui pahoin ettei sitä voinut enää korjata ja Ch'rell karkasi. Utromit päättivät naamioida itsensä ihmisiksi ja luoda sitä varten ulkoiset ihmistä muistuttavat tukirangat. He päättivät odottaa siihen asti kunnes ihmiskunnan teknologia kehittyy siihen asti, jotta he voisivat palata takaisin kotiplaneetalleen. Vuosien aikana Utromit päättivät paljastua harvoille ja valituille ihmisille, jotka he nimittivät heidän vartijoiksi. Myös Ch'rell oli ottanut haltuunsa yhden ulkoisen tukirangan ja otti alter egokseen Oroku Sakin, joka oli yksi muinaisjapanin henkilö, lisäksi hän käytti myös Silppurin legendaa hyväkseen rakentaessaan samankaltaisen asun itselleen. Hän tappoi New Yorkissa asuessaan Mestari Tikun isännän Hamato Yoshin. Sarjan nykyhetkessä Utromit asuivat New Yorkissa, jossa he operoivat TCRI yhtiön kautta. Yhtiön virallista toimintaa ei koskaan kerrottu, mutta se toimi lähinnä Utromien piilopaikkana heidän edistyneelle teknologialle. He olivat myös vastuussa Turtlesien synnystä mutaatioliejun myötä, joka putosi viemäriin, jonne myös Turtlesit olivat tippuneet pienenä. Sittemmin he pitivät silmällä Turtleseja ja lähettivät ajoittain valvojiaan vahtimaan ja auttamaan Turtleseja. Sittemmin Utromit onnistuivat kaappaamaan Ch'rellin Turtlesien avulla ja lähettivät sen siirtymälaitteen avulla kotiplaneetalleen, jossa Ch'rell tuomittiin vankilaan jäiseen asteroidiin Mor Gal Taliin. Teini-ikäiset mutanttininjakilpikonnat (vuoden 2012 animaatiosarja) Vuoden 2012 sarjassa esiintyy avaruusolentorotu nimeltä Kraangit. He perustuvat sekä Krangiin että Utromeihin. Heidän kaikkien äänenä on Nolan North. Paitsi heidän jättiläismäisen johtajansa, Yli-Kraangin (Kraang Prime), ääni on Roseanne Barr. Kraangit ovat aivojen muotoisia avaruusolioita X-ulottuvuudesta. Yli-Kraangia lukuun ottamatta he eivät osaa puhua ihmisten kieltä ilman exo-pukujaan. Lisäksi he täysin oppineet ihmisten kieltä ja esim. kutsuvat Kilpikonnia "niiksi, jotka ovat kilppareita". Heidän hallussaan pitämänsä mutageeni (jota paljastui olevan lypsetty Kraathatrogoneiksi kutsutuista jättiläismadoista) aiheutti Hamato Yoshin alias mestari Tikun muuttumisen mutanttirotaksi sekä hänen neljän lemmikkikilpikonnansa muuttumisen ihmismäisemmiksi. Kraangit ovat myös kaapanneet tiedemiehiä, mukaan lukien Kirby O’Neilin, jonka tyttärestä Aprilistä tuli Kilpikonnien liittolainen. He tarvitsevat tiedemiehiä sekä Aprilin erikoista DNA:ta muuttamaan mutageeniä niin, että se toimisi Maassa samalla tavalla kuin X-ulottuvuudessakin ja siten edesauttaa muuttamaan planeetta heille elinkelpoisemmaksi. Myöhemmin he liittoutuivat Silppurin ja hänen Jalkaninjojensa kanssa, jotka myös halusivat käyttää mutageeniä. Kraangeilla on kaksi tukikohtaa: TCRI-rakennus sekä 1. kauden lopussa saapunut avaruusalus nimeltä Technodrome. Videopelit Teenage Mutant Ninja Turtles 2: Battle Nexus pelissä Utromit esiintyvät pelin perusvihollisina useissa kentissä. He liikkuvat lentävissä levyissään ja ulkorangoissaan. Palkkionmetsästäjä Slashuur esiintyy pelin pomovastuksena ja on myös lukittuna hahmona. TMNT: Smash-Up pelissä esiintyy Utrominator-niminen hahmo, jonka saa myöhemmin pelattavaksi hahmoksi. Sillä on yllään isokokoinen ja aseilla varustettu ulkotukiranka. Lähteet Luokka:Teini-ikäiset mutanttininjakilpikonnat -hahmot Luokka:Kuvitteelliset avaruusolennot Luokka:Kuvitteelliset rodut Luokka:Kuvitteelliset keksijät Luokka:Kuvitteelliset tieteilijät

https://fi.wikipedia.org/wiki/Utromit

2011 జనగణన ప్రకారం గోగులపల్లి గ్రామంలో ఎన్ని ఇళ్ళు ఉన్నాయి?

తెలుగునాట ఇంటిపేర్ల జాబితా

telugu

తెలుగువారిలో ఉండే వివిధ ఇంటిపేర్ల జాబితా ఇక్కడ ఇవ్వబడింది. (ఈ జాబితా సమగ్రం కాదు.) ఇంటి పేర్లు ఎక్కవగా ఊరు పేరుని బట్టి, వంశంలో ప్రముఖ వ్యక్తి పేరుని బట్టి ఏర్పడతాయి. కనుక ఒక కులంలో ఉన్న ఇంటి పేరు మరొక కులంలో కూడా ఉండవచ్చు. క్రొత్త పేర్లు చేర్చేటప్పుడు వాటిని సరైన అకారాది క్రమంలో చేర్చండి. ఈ జాబితాలో అన్ని పేర్లూ వికీ లింకులు ("[[" మరియు "]]" మధ్య వచ్చే పదాలు)గా కూర్చబడినాయి. ఉదాహరణకు "ఏనుగు" అనే ఇంటిపేరు ఏనుగు అని కనిపిస్తుంది. ఎందుకంటే ఏనుగు" అనే (జంతువు గురించిన) వ్యాసం తెలుగు వికీలో ఉంది. "బొడ్డు" అనే ఇంటిపేరు బొడ్డు అని ఎర్ర అక్షరాలతో ఉందంటే ఇప్పటికి "బొడ్డు" అనే శరీరావయం గురించిన వ్యాసం ఇంకా వ్రాయలేదు. (ముందు ముందు ఎవరైనా వ్రాయవచ్చును). ఆ విధమైన సూచనల కోసమే ఈ లింకులు గాని, అయా ఇంటిపేర్ల గురించి, ఆయా ఇంటి పేర్లు గల వ్యక్తుల గురించి వ్యాసాలు (చాలా స్పష్టమైన కారణం ఉంటే తప్ప) వ్రాయవద్దని మనవి. ఇంటిపేర్ల జాబితా అ అంకం -- అంకంరెడ్డి -- అంకాల -- అంకినీడు -- అంకెం -- అంగ -- అంగర -- అంగజాల -- అంగటి -- అంగడాల -- అంగద -- అంగర -- అంగరాజు -- అంగాడు -- అంగూరి -- అంచ -- అంజాల -- అంజూరి -- అంట్యాకుల -- అండగుల -- అండలూరి -- అంతటి -- అంతిపురి -- అందుకూరి -- అందుగుల -- అందెల -- అందే -- అంధవరపు -- అంపారాయుని -- అంపేరాయుని -- అంబరుఖానా -- అంబటి -- అంబారు -- అకుండి -- అక్కల -- అక్కన -- అక్కన్న -- అక్కపూడి -- అక్కసన్న -- అక్కినేని -- అక్కిపెద్ది -- అక్కిరాజు -- అక్కిరాడ -- అక్కిరెడ్డి -- అక్కెనపల్లి -- అగతమూడి -- అగ్నిహోత్రం -- అగ్రహారపు -- అచ్చర్త -- అచ్చి -- అచ్చిరాజు -- అచ్యుత -- అచ్యుతుని -- అజ్జరపు -- అజ్నాట -- అట్లూరి(రు) -- అడపా -- అడబాల -- అడవి -- అడారి -- అడాల -- అడిగోపుల -- అడిదం -- అడిదము -- అడివి -- అడివివరపు -- అడుసుమ(మి)ల్లి -- అడ్డాల -- అడ్డూరి -- అడ్లూరు-- అత్తనూరి -- అత్తలూరి -- అత్తిరాల -- అత్తిలి -- అత్యం -- అద్దంకి-- అద్దేపల్లి -- అనంతనేని -- అనంతపట్నాయకుని -- అనంతరాజు -- అనంతాత్మకుల -- అనంతాత్ముల -- అనంతమూర్తుల -- అనంతోజు అనగాని -- అనసాపురపు -- అనాల -- అనియాది -- అనిశెట్టి -- అనుపిండి -- అనుమగుర్తి -- అనుమాండ్ల -- అనుమాలశెట్టి -- అనుముల -- అనుమోలు -- అన్నం -- అన్నంగి -- అన్నంభొట్ల -- అన్నంరాజు -- అన్నదాత -- అన్నదానపు -- అన్నదేవర -- అన్నపరెడ్డి -- అన్నమనేని -- అన్నమరెడ్డి -- అన్నలూరి -- అన్నవరపు -- అన్నసముద్రము -- అన్నాప్రగడ -- అన్నాబత్తుల -- అన్నె -- అన్నెపు -- అన్నే -- అప్పన -- అప్పరాజు -- అప్పల -- అప్పల్ల -- అప్పసాని -- అప్పారి -- అప్పికొండ -- అబ్బరాజు -- అబ్బూరు -- అభంగారపు -- అమరవాది -- అమరా -- అమర్తలూరి -- అమలరాజు -- అమలాపురపు -- అముజారి -- అములోడు -- అమృతకవి -- అమ్మజారి -- అమ్మనేని -- అమ్మి -- అమ్మిరపు -- అమ్ము -- అమ్మూ -- అయినంపూడి -- అయినపర్తి-- అయినాపురపు -- అయినాల -- అయిల- అయ్యంకి -- అయ్యగారి -- అయ్యల సోమయాజుల -- అయ్యలరాజు -- అరపాక -- అరవీట -- అరిగా -- అరిగెల -- అరిపిరాల -- అరిశెట్టి -- అరుమళ్ళ -- అర్జా -- అర్జాల -- అర్వపల్లి-- అలగాని -- అలపర్తి -- అలమండ -- అలమేటి -- అలిశెట్టి-- అలుపన -- అల్లం -- అల్లంపల్లి అల్లక -- అల్లమరాజు (అల్లంరాజు) -- అల్లసాని -- అలంకరం-- అల్లాడ -- అల్లాడి -- అల్లు -- అల్లుమల్లు -- అల్లూరి -- అళక్కి -- అవగడ్డ -- అవచి -- అవనిగడ్డ -- అవసరాల -- అవుడూరి -- అవుతు -- అవ్వారి -- అవ్వారు -- అశ్వీటి -- అసిలేటి -- అయ్యపరాజు-- ఆ ఆదిమూలపు -- ఆండ్ర -- ఆంధ్రకవి -- ఆకశం -- ఆకాశపు -- ఆకి -- ఆకునూరు -- ఆకుమర్తి -- ఆకురాతి -- ఆకుల -- ఆకులూరి -- ఆకెళ్ళ -- ఆకేటి -- ఆకొండి -- ఆగులపల్లె -- ఆగొల్ల -- ఆచంట -- ఆచాళ్ళ -- ఆడగుల -- ఆడారి -- ఆడారు (రి) -- ఆడిదము -- ఆడ్డూరి -- ఆణివిళ్ళ-- ఆతుకూరు(ర్) -- ఆతోట -- ఆది -- ఆదిపూడి -- ఆదిభట్ల -- ఆదిరెడ్డి -- ఆదుర్తి -- ఆదె -- ఆనం -- ఆనంగి -- ఆనెం -- ఆబోతుల -- ఆభరణం -- ఆమంచర్ల -- ఆమంచి -- ఆమడూరి -- ఆమ్మజారి -- ఆయంచ -- ఆయిశెట్టి -- ఆరణి -- ఆరని -- ఆరవీటి -- ఆరవెల్లి -- ఆరాధ్యుల -- ఆరిపాక -- ఆరిశెట్టి -- ఆరుమాక -- ఆరె -- ఆరెకపూడి -- ఆరెతి -- ఆరెమండ -- ఆర్కాటు -- ఆర్యసోమయాజుల -- ఆల -- ఆలపాక -- ఆలపాటి -- ఆలమూరు -- ఆలమేటి -- ఆలవంటె -- ఆలవిల్లి -- ఆలుగోజక -- ఆలూరి -- ఆలేటి -- ఆల్తి -- ఆళ్ళ -- ఆళ్ళ -- ఆవంచ(త్స) -- ఆవటపల్లి -- ఆవాల -- ఆవుటపల్లె -- ఆవుల -- ఆశపు -- ఆసూరి -- ఇ ఇంకొల్లు -- ఇంగుడ -- ఇంగువ -- ఇంజరం -- ఇంజేటి -- ఇంటి -- ఇంటూరి -- ఇండూరి -- ఇండ్ల -- ఇందన -- ఇందుకుర్తి -- ఇందుకూరి -- ఇందుపర్తి -- ఇందుపల్లి -- ఇందుపూడి -- ఇందుర్తి -- ఇంద్రకంటి -- ఇంద్రకి -- ఇంద్రగంటి -- ఇక్కుర్తి -- ఇచ్ఛాపురం -- ఇచ్ఛాపురపు -- ఇజ్జిన ఇటికంపాడు -- ఇటికపాటి -- ఇటికరాల -- ఇటికాల -- ఇటుకరాల -- ఇటుకల -- ఇటుకాల -- ఇడలూరి -- ఇడికూడ ఇడుపూరి -- ఇడువులూరి -- ఇడ్వి -- ఇనగుర్తిపాటి -- ఇనగుర్తిపాడి -- ఇనగుర్తిపాడు -- ఇనప -- ఇనపచిప్పల -- ఇనమర్ల -- ఇనుగంటి -- ఇనుపకుతిక -- ఇనుమర్తి -- ఇనుమర్ల -- ఇనుమెర్ల -- ఇనుమెళ్ళ -- ఇప్పకుంట -- ఇప్పకుంట్ల -- ఇప్పకుండం -- ఇప్పగుంట -- ఇప్పగుండం -- ఇప్పటం -- ఇప్పవటం -- ఇప్పిలి -- ఇప్పిలిగుంట -- ఇమంది -- ఇమిడిరాజు -- ఇమ్మడి -- ఇమ్మనరాజు -- ఇమ్మనేని -- ఇమ్మరాజు -- ఇమ్మళ్ళ -- ఇయర్ణి -- ఇయర్థి -- ఇయుణ్ని -- ఇరగవపు -- ఇరగవరపు -- ఇరివెంటి -- ఇరుకంటి -- ఇరుకు -- ఇరుకువఝల -- ఇరుగంటి -- ఇరుగడల -- ఇరుర్తి -- ఇరువంటి -- ఇరువెంటి -- ఇరోతి -- ఇర్ర -- ఇర్రింకి -- ఇర్లపల్లి -- ఇర్లపాడు -- ఇర్లపాలెం -- ఇర్లపెంట -- ఇర్వెంటి -- ఇలకొలను -- ఇలపకుర్తి -- ఇలపావులూరి -- ఇలయంపల్లి -- ఇలయల -- ఇలవర్తి -- ఇలాపావులూరి -- ఇల్ల -- ఇల్లంభట్టుల -- ఇల్లంభట్ల -- ఇల్లంభొట్ల -- ఇల్లపు -- ఇల్లపెంట -- ఇల్లాభట్ల -- ఇల్లావఝల -- ఇల్లిందల -- ఇల్లు -- ఇల్లూరి -- ఇల్వకుర్తి -- ఇళయంవల్లి -- ఇళయపల్లి -- ఇళ్ళ -- ఇవటూరి -- ఇవమనగుండ్ల -- ఇవలి -- ఇసకపల్లి -- ఇసుకపల్లి -- ఈ ఈటు -- ఈతముక్కల -- ఈద -- ఈదని -- ఈదర -- ఈదరపల్లి -- ఈదుపల్లి -- ఈదురుపల్లి -- ఈదువల్లి -- ఈపల్లి -- ఈపల్లె -- ఈపూరి -- ఈపూరు -- ఈమన -- ఈమనపాక -- ఈమనపాటి -- ఈమనపాలెం -- ఈమనరాజు -- ఈమని -- ఈమనిపాక -- ఈయుణ్ణి -- ఈరంకి -- ఈలప్రోలు -- ఈలి -- ఈవనరాజు -- ఈవని -- ఈవూరి -- ఈశ్వర -- ఈశ్వరప్రగడ -- ఈశ్వరప్రెగ్గడ -- ఈశ్వరబత్తుల -- ఈశ్వరభట్ల -- ఈశ్వరభొట్ల -- ఈశ్వరాయని -- ఈశ్వరుని -- ఉ ఉంగరాల -- ఉండవల్లి -- ఉండవిల్లి -- ఉంతకల్ -- ఉక్కుం -- ఉగ్గిన -- ఉడతల -- ఉడతా -- ఉతెల్లరు -- ఉత్తరావిల్లి -- ఉత్పల -- ఉద్ధంరాజు -- ఉన్నం -- ఉన్నవ -- ఉన్నవ -- ఉపద్రష్ట్ర -- ఉప్ప -- ఉప్పర్లపల్లె -- ఉప్పల -- ఉప్పలపాటి -- ఉప్పలూరి -- ఉప్పు -- ఉప్పుగంటి -- ఉప్పుగన్ద్ల -- ఉప్పుగుండూరి -- ఉప్పుటూరి -- ఉప్పునూతల -- ఉప్పులూరి -- ఉమ్మడి -- ఉమ్మడిసింగు -- ఉయ్యూరి -- ఉరదాల -- ఉరిగిటి -- ఉరిటి -- ఉరుకూటి -- ఉలి -- ఉలిశి -- ఉల్లిపాయల -- ఉష్కల -- ఉసిరికల -- ఉండి - - ఊ ఊంటుకూరు -- ఊట -- ఊటుకూరి -- ఊటుకూరు -- ఊటుపల్లి -- ఊట్ల -- ఊడి -- ఊరకరణం -- ఊరే -- ఊలపల్లి -- ఊలపల్లి -- ఊసుమర్తి -- ఊసులమర్తి -- ఊడిమూడి - - ఋ, ౠ ఋగ్వేదం -- ఋగ్వేదకవి -- ఋగ్వేభట్టు - - ఎ ఎ౦రఢ -- ఎండు -- ఎందేటి -- ఎంబులూరి -- ఎక్కిరాల -- ఎగవింటి -- ఎడపాటి -- ఎడవల్లి -- ఎడ్డపాటి -- ఎడ్ల -- ఎడ్లపల్లి -- ఎడ్లపాటి -- ఎడ్లవల్లి -- ఎద్దుల -- ఎనిగళ్ళ -- ఎనిగెళ్ళ -- ఎన్నం -- ఎన్ని -- ఎన్నేటి -- ఎరకరాజు -- ఎరుబండి -- ఎర్నేని -- ఎర్రం -- ఎర్రబెల్లి -- ఎర్రా -- ఎర్రాప్రగడ -- ఎలకుర్తి -- ఎలకూచి -- ఎలమంచిలి -- ఎలిశెట్టి -- ఎలుకుర్తి -- ఎలుగంటి -- ఎల్లంకి -- ఎల్లంరాజు -- ఎల్లకర -- ఎల్లా (యల్లా) -- ఎల్లాప్రగడ -- ఏ ఏ(యే)డిద -- ఏకా -- ఏకుల -- ఏగే -- ఏచూరి -- ఏజేండ్ల -- ఏటుకూరి -- ఏడిద -- ఏనుగు -- ఏనుగుల -- ఏరువ -- ఏర్చూరి -- ఏలూరు -- ఏలూరుపాటి -- ఏలేటి -- ఏల్చూరు -- ఐ ఐనాపురపు -- ఐలా-- ఐలినేని -- ఒ, ఓ, ఔ ఒడ్డెపూడి -- ఒబ్బిలిశెట్టి -- ఒమ్మి -- ఒమ్ము -- ఓంపోలు -- ఓగిరాల -- ఓగేటి -- ఓగేటు -- ఓబుల -- ఓబులపు -- ఓరుగంటి -- ఓలేటి -- ఓసూరి -- ఒమ్మిని ఒంటిమిట్టి - - అం అంకం -- అంకంరెడ్డి -- అంకాల -- అంకినీడు -- అంకెం -- అంగ -- అంగజాల -- అంగటి -- అంగడాల -- అంగద -- అంగర -- అంగరాజు -- అంగాడు -- అంచ -- అంజాల -- అందిపాల్లు - - అంజూరి -- అంట్యాకుల -- అండలూరి -- అంతటి -- అంతిపురి -- అందుకూరి -- అందుగుల -- అందెల -- అందే -- అంధవరపు -- అంబటి -- క, ఖ కంకంటి -- కంకటాల -- కంకిపాటి (డు) -- కంచనపల్లి -- కంచెర్ల -- కంచర్ల -- కంచామర్తి -- కంచి -- కంటం -- కంటమని -- కంటిపూడి -- కంటిమహంతి -- కంఠమని -- కంఠమనేని -- కంఠిమహంతి -- కండిపల్లి -- కండేపూడి -- కంతేటి -- కందర -- కందా -- కందాళ -- కంది -- కందిరాజు -- కందిగట్ల -- కందిరాజు -- కందుకూరి -- కందుల -- కత్తుల -- కంపర -- కంపరి -- కంబంపాటి -- కంబాల-- కంభమ్మెట్టు -- కంభంపాటి -- కక్కల -- కక్కిరాల -- కటకం -- కట్టొజు -- కటారు -- కటికినేని -- కటికిరెడ్డి -- కట్టమంచి -- కట్టమూరి -- కట్టా -- కట్రెడ్డి -- కఠారు(రి) -- కడమటి -- కడవల -- కడవేటి -- కడారి -- కడిమి -- కడిమిపల్లి -- కడిమిశెట్టి -- కడియం -- కడియాల -- కడిరు -- కడెకుదురు(టి) -- కణితి -- కత్తి -- కత్తుల -- కదిరి -- కనకం -- కనకపల్లి -- కనకబండి -- కనకమేడల -- కనకాజెట్టి -- కనకాల -- కనగాల -- కనమతరెడ్ది -- కనమన పల్లి -- కనమర్లపూడి -- కనాపాక -- కనిజం -- కనుగోవి -- కనుపర్తి -- కనుమూరు -- కనుమూరి -- కన్నం -- కన్నుగ్రుడ్డి -- కన్నూరి -- కన్నూరు -- కన్నేపల్లి -- కపిల -- కప్పగంతు -- కప్పగంతుల -- కమతము -- కమతం) -- కమలపురి -- కమలాకర -- కమ్మరి -- కమ్ముల -- కమ్మెల -- కమ్మెళ్ళ -- కరణం -- కరాసు -- కరాలపాటి -- కరి -- కరిమెరక -- కరెడ్ల -- కరెళ్ళ -- కరేటి -- కర్ణపు -- కర్ణాటకపు -- కర్ణికల -- కర్నం -- కర్నాటి -- కర్పూరపు -- కర్రా -- కర్రి -- కర్ల -- కర్లం -- కర్లపాలెము -- కఱ్ఱు -- కలగ -- కలగర -- కలపటపు -- కలపాల -- కలవగుంట -- కలవటాల -- కలవల/కలువల -- కలింబాక -- కలిగి -- కలిగొంట్ల -- కలిగొట్ల -- కలిదిండి -- కలిశెట్టి -- కల్లూరి—కల్లుమడి కల్లేపల్లి -- కల్వకుర్తి -- కల్వకోట -- కల్వపూడు -- కళా -- కళువె -- కళ్ళేపల్లి -- కవల -- కవళ్ళ -- కవికొండల -- కవిధాటి -- కవుతా -- కౌతా -- కశింకోట -- కశిరెడ్డి -- కసింకోట -- కసిరెడ్డి -- కస్తూరి -- కస్పా -- కసపా -- కాటంరాజు -- కోటంరాజు -- కాంచనపల్లి -- కాంచని -- కాండూరి కాండూరు -- కాండ్రవేటి -- కాండ్రు -- కాండ్రేగుల -- కాంపర -- కాకమాని -- కాకర -- కాకరపర్తి -- కాకరాల -- కాకర్ల -- కాకర్లపూడి -- కాకర్లరాజు -- కాకాని -- కాకి -- కాకినాడ -- కాకునూరి -- కాకుమాని -- కాకుమాను -- కాకుల -- కాగితపు -- కాచం -- కాచిరాజు -- కాజా -- కాజ -- కాటం -- కాటమనేని -- కాటికూటి-- కాటిపాటి -- కాటూరి -- కాట్ర -- కాట్రగడ్డ -- కాడి -- కాణాదము -- కాత్రగడ్డ -- కానాల -- కానుకొలను -- కానుమల్లి -- కానుమిల్లి -- కానూరి -- కానెల్లి -- కాపవరపు -- కాపుగంటి -- కామఋషి -- కామటి -- కామనూరి -- కామరాజు -- కామరుసు -- కామవరపు -- కామసముద్రం -- కామినేని -- కామిరెడ్డి -- కామిశెట్టి -- కాయిత -- కారాడ -- కారిచెర్ల -- కారుకూరి -- కారుపొతుల -- కారుమంచి -- కారుమూరి -- కారువోల -- కారుసాల -- కారెం -- కారెంపూడి -- కారెడ్ల -- కార్యంపూడి -- కాలంశెట్టి -- కాలి -- కాలెపు -- కాల్వ -- కాళనాధభట్టు -- కాళనాధభట్ల -- కాళహస్తి -- కాళీపట్నం -- కాళోజీ -- కాళ్ళ -- కాళ్ళకూరి -- కాళ్ళూరి -- కావల -- కావలి -- కావుటూరు -- కావూరి -- కావేరి -- కాశి -- కాశిన -- కాశిరాజు -- కాశిరెడ్డి -- కాశీ -- కాశీనాధుని -- కాశీభట్ట -- కాసరనేని -- కాసా -- కాసారపు -- కాసు -- కాసుల -- కాసె -- కింజరాపు -- కింతాడ -- కినాల -- కిర్లంపల్లి -- కిలపర్తి -- కిలారి -- కిలారు -- కిల్లంపల్లి -- కిల్లంశెట్టి -- కిల్లి -- కిళాంబి -- కీర్తి -- కుంకం -- కుంచంగి -- కుంటముక్కుల -- కుందావజ్ఝల -- కుందూరి -- కుందెం -- కుంపట్ల -- కుందేటి -- కుందేరు -- కుంభం -- కుచ్చెర్లపాటి -- కుడారి -- కుడిచెర్ల -- కుడిపూడి -- కుడుముల -- కుత్త -- కుదప -- కుదితిపూది -- కునంతరాజు -- కుప్పా -- కుప్పిలి -- కుమ్మెత -- కుమ్మెన -- కుర్సం కురిచేటి -- కురుకూరి -- కురుగంటి -- కురుగోటి -- కురుమేటి -- కురెల్ల -- కుర్రా -- కుర్రి -- కుర్రె -- కుల్లిపాకం -- కుళ్ళి -- కుసుమె -- కూసుమంచి -- కుంజం -- కోనపరాజు -- కూనపరాజు -- కూచి -- కూచిపూడి -- కూచిభట్ల -- కూచిమంచి -- కూటికుప్పల -- కూతురు -- కూనం -- కూనంనేని -- కూనపరాజు -- కూనపరెడ్డి -- కూనిశెట్టి -- -- కూరకుల -- కూరాకుల -- కూరాడ -- కూరెల్ల -- కూరేటి-- కూర్మా -- కూర్మా -- కూర్మాన -- కూసంపూడి -- కృత్తివెంటి -- కృష్ణగిరి -- కెంబూరు -- కెడవంటి -- కెనికి -- కేతరాజు -- కేతల -- కేతలి -- కేతవరపు -- కేతా -- కేతినీడి -- కేదారశెట్టి -- కేదారిశెట్టి -- కేరుపట్టి -- కేశవపంతుల -- కేశిరాజు -- కేసాప్రగడ -- కేసిరెడ్డి -- కైప -- కైప -- కైరోజు -- కైలాసం -- కైవరపు -- కైవారం -- కొత్తపల్లి -- క్రొత్తపల్లి -- కొంకి -- కొంకిమళ్ళ -- కొంగర -- కొండగారి -- కొండపల్లి -- కొండపి -- కొండపురి -- కొండమడుగు -- కొండముది -- కొండమూడి -- కొండవీటి -- కొండా -- కొండిశెట్టి -- కొండుభట్ల -- కొండూరు -- కొండూరి -- కొండేపల్లి -- కొంతం-- కొందుర్తి -- కొంపి -- కొంపెల్ల -- కొక్కిలి-- కొక్కెర్లపాటి -- కొక్కొండ -- కొచ్చర్ల -- కొచ్చర్లకోట -- కొటారు -- కొటికలపూడి -- కొటూరి -- కొట్టె-- కొట్ర -- కొఠరు -- కొడమర్తి -- కొడవటి -- కొడవటిగంటి -- కొడవలూరు -- కొడాలీ -- కొడిచెర్ల -- కొడుకుల -- కొణతాల -- కొణిజేటి -- కొణిదెన -- కొణిదెల -- కొణుజుల -- కొత్త -- కొత్తపిల్లి -- కొత్తమాను -- కొత్తలంక -- కొనకళ్ళ -- కొనగళ్ళ -- కొనకంచి -- కొనలువాడ -- కొన్నగల్ల -- కొప్పరపు -- కొప్పాక -- కొప్పినీడి -- కొప్పుశెట్టి -- కొప్పిశెట్టి -- కొప్పు -- కొప్పుల -- కొప్పుకొండ కొప్పురావూరి -- కొప్పెర్ల -- కొప్పోలు -- కొమండూరు -- కొమర -- కొమరగిరి -- కొమరవోలు -- కొమర్రాజు -- కొమఱ్ఱాజు -- కొమ్మ -- కొమ్మన -- కొమ్మొజు -- కొమ్మరాజు -- కొమ్మారెడ్డి -- కొమ్మాలపాటి -- కొమ్మినేని -- కొమ్ము -- కొమ్మూరు -- కొయ్య -- కొయ్య -- కొయ్యి -- కొరకాని -- కొరటాల -- కొరటి -- కొరపాటి -- కొరపాక -- కొరవి -- కొర్రపాటి -- కొర్లపాలెం -- కొర్రాయి -- కొర్లి -- కొర్లేపర -- కొలని -- కొలను -- కొలనువాటి -- కొలనువాడ -- కొలబొయీన కొలసాని -- కొలిత -- కొలిపాక -- కొలిపాకుల -- కొలిశెట్టి -- కొలుకులూరి -- కొల్లపనేని -- కొల్లా -- కొల్లాబత్తుల -- కొల్లాటి -- కొల్లి -- కొల్లిపాకం -- కొల్లిమర్ల -- కొల్లు -- కొల్లుపర -- కొల్లూరి -- కొల్లూరు -- కొళిశెట్టి కొవ్వలి -- కొవ్వూరి -- కొవ్వూరు -- కొసిరెడ్డి -- కోకా -- కోగంటి -- కోణంరాజు -- కోట -- కోటగిరి -- కోటపల్లి -- కోటమరాజు -- కోటి -- కోటిపల్లి -- కోటిచింతల -- కోట్ల -- కోడి -- కోడిగుడ్ల -- కోడుమూరి -- కోడూరి -- కోడె -- కోడే -- కోడేరు -- కోదాటి -- కోదుమూరి -- కోన -- కోనా -- కోనేటి -- కోనేరు -- కోపరగం -- కోపల్లి -- కోమటి -- కోమటినేని -- కోమటిరెడ్డి -- కోమలి -- కోమురవెల్లి -- కోయి -- కోరకుప్ప -- కోరా -- కోరాడ -- కోరాడి -- కోరాబత్తిన -- కోరుకొండ -- కోరుప్రోలు -- కోరుమల్లి -- కోర్పు -- కోలగట్ల -- కోలవెన్ను -- కోలా -- కోలాచలం -- కోలి -- కోలేటి -- కోళ్ళ -- కోళ్ళపర్తి -- కోవూరు -- కోసూరి -- కోసూరు -- కౌతా -- కౌశిక -- క్రొవ్విడి -- క్రోవి -- క్ల్లూరి -- ఖండవల్లి -- ఖగ్గా -- ఖజానా—కంచిపాటి గ గుత్తికొండ -- గజవిల్లి -- గట్టుపల్లి -- గడియారము -- గరిగిపాటి -- గరికిముక్కుల -- గాదంశెట్టి -- గాదె గాడుమూర్-- గిరిజవోలు -- గుండు -- గొరిజవోలు -- గొర్తి -- గోసల -- గడ్డం -- గంగనపల్లె -- గంగపట్టణపు -- గంగరాజు -- గంగాపురం -- గంగుల -- గంజాం -- గంజి -- గంజివరపు -- గంటా -- గంటి -- గంట్లాన -- గండి -- గండవరపు -- గండేపల్లి -- గండేపల్లి -- గండ్రెడ్డి -- గండ్రోతు -- గంధం -- గంధం -- గంప -- గంపా -- గజరావు -- గజ్జ (జ్జె)ల -- గట్టా -- గట్ల -- గడియారం -- గడిశాస్త్రులు -- గడ్డం -- గడ్డమణుగు -- గనిశెట్టి -- గణపతిరాజు -- గణపతిరాజు -- గణపతిరాజు -- గణపవరపు -- గణపా -- గద్దె -- గనివాడ -- గనిశెట్టి -- గన్నంరాజు -- గన్నవరపు -- గన్నాబత్తుల -- గన్ని(న్నీ) -- గమిడి -- గరగ -- గరబాన -- గరికి(క)పాటి -- గరికిపర్తి -- గరికిపాటి -- గరిమెళ్ళ -- గరివేముల -- గర్నెపూడి -- గర్రె (ఱ్ఱె) -- గర్రెపల్లి -- గలిరెడ్డి -- గవివడ -- గళ్ళా --గాజర్ల-- గాజుల -- గాజులపల్లి -- గాడి -- గాడిచెర్ల -- గాడేపల్లి -- గాదంశెట్టి -- గాదిరాజు -- గాదె -- గాధావఝల -- గానితాడ -- గారం -- గారపాటి -- గార్లపాటి -- గాలి -- గాళ్ళ్ల -- గిడుగు -- గిడుతూరి -- గిద్దలూరి -- గిర్రాజు -- గిల్లారి -- గీసాల-- గుంజి -- గుంజు -- గుంటక -- గుంటి -- గుంటు -- గుంటూరి -- గుంటూరు -- గుండపునీడు -- గుండమరాజు -- గుండమొగుల -- గుండవరపు -- గుండా -- గుండాబత్తుల -- గుండాల -- గుండిమెడ -- గుండు -- గుండ్రాతి -- గుండ్రాజు -- గుగ్గిలం -- గుజ్జురు -- గుజ్జుల -- గుడారు -- గుడిపాటి -- గుడిపూడి -- గుడిమెట్ల -- గుడివాడ -- గుడేలు -- గుణు(ను)పూడి -- గుణ్ణం -- గుత్తా -- గుత్తి -- గుదిబండ -- గుదే -- గునుగుటూరి -- గున్నేపల్లి -- గుబ్బల -- గుమ్మడి -- గుమ్మపల్లి -- గుమ్మలూరు -- గుమ్మళ్ళ -- గుమ్మా -- గుమ్మాడి -- గుమ్మారు -- గుమ్మి -- గుమ్మిడిదల -- గుమ్ముడూరి -- గుమ్ములూరి -- గురంపల్లి -- గురజాడ -- గురజారపు -- గురజాల -- గురుగుబిల్లి -- గురుపల్లి -- గుర్రం(పు) -- గుర్రప్పడియ -- గుర్రాల -- గుల్ల -- గుల్లిప(పి)ల్లి -- గుళ్ళపల్లి -- గువ్వల -- గూటాల -- గూటూరు -- గూడ -- గూడవల్లి -- గూడవల్లి -- గూడూరి -- గూడేల -- గూనా -- గూళికల్లు -- గె(గ)నిశెట్టి -- గెంజి -- గెంట్యాల -- గెడ్డం -- గెద్దాడ -- గెల్లి -- గెల్లూరి -- గేదల -- గైనేటి -- గొంతకోరి -- గొండు -- గొంతిన -- గొంపిన -- గొట్టపల్లి -- గొజ్జి -- గొట్టిపాటి -- గొట్టిముక్కల -- గొట్టె(ట్టి)ముక్కల -- గొండేల -- గొడవర్తి -- గొడా -- గొడ్డేటి -- గొన్నేనా -- గొబ్బూరి -- గొరపల్లి -- గొర్తి -- గొర్రెపాటి -- గొర్రెముచ్చు -- గొర్లారి -- గొర్లె -- గొలగాని -- గొలజాని -- గొల్పూరి -- గొల్ల -- గొల్లపల్లి -- గొల్లపూడి -- గొల్లమాల -- గొల్లారి -- గొల్లి -- గొల్లు -- గోంతిన -- గోకరకొండ -- గోకరాజు -- గోకా -- గోకివరం(పు) -- గోగాడ -- గోగినేని -- గోగినేని -- గోగు -- గోగుల -- గోగులపల్లి -- గోగులపాటి -- గోటరాచూరి -- గోటేటి -- గోడా -- గోదావరి -- గోన -- గోన -- గోనుగుంట్ల -- గోనెల -- గోనెపల్లి -- గోపరాజు -- గోపాల -- గోపాలుని -- గోపీనాధము -- గోపు -- గోమఠం -- గోరంట్ల -- గోరి -- గోరింట -- గోర్జ -- గోలి -- గోళ్ళ -- గోళ్ళ -- గోళ్ళవిల్లి -- గోవిండ్ల -- గోవిందరాజు(ల) -- గోవిందు(ల) -- గోసు -- గౌడ -- గౌతు -- గౌరారం -- గ్రంధి—కైలాస(మెదక్ జిల్ల) గుడాల గ్గుబ్బల ఘ ఘంట (టా) -- ఘంటసాల -- ఘండికోట -- ఘటశాస్త్రి -- ఘట్టమనేని -- ఘట్టి -- ఘడియారం -- ఘంటపతి -- చ, ఛ చక్రవర్తుల -- చాపలమడుగు -- చిలుకూరి -- చ(చె)న్నాప్రగడ -- చక్రపాణి -- చక్రవర్తి -- చక్రవర్తుల -- చట్టి -- చట్టు -- చట్రాతి -- చతుర్వేది -- చతుర్వేదుల -- చదలవాడ -- చనుమోలి(లు) -- చెల్లు-- చప్పిడి-- చనెపాలు -- చపరం -- చప్ప -- చమచర్ల -- చరికొంట -- చర్ల -- చర్లబంద -- చలమని -- చలసాని -- చల్లగళ్ళ -- చల్లపల్లి -- చల్లా -- చల్లి -- చవాకుల -- చవులపల్లి/చౌలపల్లి -- చా(త్యా)గంటి -- చాగంరెడ్డి -- చాగలమర్రి -- చిట్రాజు -- చాట్రాతి -- చాడ -- చాడా -- చాపర్ల -- చామంతి -- చామంతుల -- చామర్తి -- చావనపెల్లి చామనపెల్లి చావనిపల్లి -- చావా -- చంటి(ట)కొండ -- చండ(డి)క ఛుండు-- చండ్ర -- చందక -- చందన -- చందల -- చందా -- చందు -- చంద్రగిరి -- చంపాటి -- చించిలి -- చింతం -- చింతకాయల -- చింతకుంట -- చింతగుంట -- చింతపంటి -- చింతపట్ల -- చింతపట్ల -- చింతపల్లి -- చింతల -- చింతలపల్లి -- చింతలపాటి -- చింతలపూడి -- చింతలూరి -- చింతా -- చిందాన -- చిక్కం -- చిక్కాల -- చిక్రాల -- చిగురుపాటి -- చిట్టమూరు -- చిట్టత్తూరు చిట్టా -- చిట్టిపంతుల -- చిట్టాప్రగడ -- చిట్టిరాజు -- చిట్టూరి -- చిట్టూరు -- చిట్టెల్ల -- చిట్టెంశెట్టి -- చింతరాజు-- చిట్రాజు -- చితారు -- చిత్తజల్లు -- చిత్తూరు -- చిత్రకవి -- చిత్రపు -- చిత్రాల -- చిదుర -- చిన్నము -- చిన్నారి -- చిమ్మపూడి -- చిరిపిన -- చిరుగూరి -- చిరుతా -- చిరుమామిళ్ళ -- చిరుమూరి -- చిరువూరి -- చిర్రాడ -- చిర్ల -- చిలంబి -- చిలంకుర్తి -- చిలకపాటి -- చిలకమర్తి -- చిలకల -- చిలకలపూడి -- చిలుంకూరు -- చిలుకు -- చిలుకూరి -- చిల్లకూరు -- చిల్లర -- చిల్లా -- చివుకుల -- చీకల -- చీడిపల్లి -- చీతిరాల -- చీదెపూడి -- చీదెళ్ళ -- చీమకుర్తి -- చుండి -- చుండూరి(రు) -- చుంచు -- చుక్క(క్కా) -- చుక్కల -- చెక్కపల్లి -- చె(చ)క్కా -- చెంగల్వ -- చెంచు -- చెందలూరి -- చెన్న(న్నా) -- చెన్నమరాజు -- చెన్నా -- చెన్నాపురపు -- చెన్నుపాటి -- చెన్నూరి -- చెన్నూరు(ర) -- చెర్ల -- చెరుకువాడ -- చెరుకూరి (రు) -- చెరుకూరి -- చెఱకుపల్లి -- చెఱకుమిల్లి -- చెఱకుమల్లి -- చెలికాని -- చెలుకూరి -- చెల్లుబాని -- చెల్లుబోయిన -- చెల్వేటి -- చెళ్ళపిళ్ళ -- చెవ్వేటి -- చే(చా)మకూర -- చేకర్తి -- చేకూరి -- చేగు -- చేగొండి -- చేతపూడి -- చేతి -- చేనేతల -- చేపూరి -- చేబ్రోలు -- చొక్కాకుల -- చొప్ప -- చొల్లంగి -- చోడగం -- చోడా -- చోడిశెట్టి -- చోడిశెట్టి -- చోడ్రాజు -- చౌడేపల్లి -- ఛండిక -- ఛక్రవర్తుల -- ఛిప్పల -- ఛిందుకూరు జ, ఝ జంగా -- జ(జి)లగం -- జంద్యాల -- జంధ్యాల -- జంపన -- జంపాల -- జంభారి -- జక్కని -- జూనపూడి -- జక్కరాజు -- జక్కా -- జక్కిన -- జక్కినపల్లి -- జక్కు -- జక్కుల -- జగతా -- జగుమహంతి -- జగ్గారపు -- జటావల్లభుల -- జడగడుగుల -- జనపరెడ్డి -- జనమంచి -- జనమంచి -- జనుగు -- జన్నను -- జమదగ్ని -- జమలాపురం -- జమ్మలమడక -- జమ్మి -- జయంతి -- జరుగుమిల్లి -- జరుగుల -- జరుబుల -- జలగం -- జలగడుగుల -- జలతార -- జలతారు -- జలసూత్రం -- జలస్తంభం -- జల్లి -- జల్లిపల్లి -- జల్లిపల్లి -- జల్లు -- జల్లేపల్లి -- జవంగుల -- జవ్వాడి -- జాగర్లమూడి -- జాన -- జానమద్ది -- జామి -- జాస్తి -- జింకా -- జిలగం -- జిజ్జివరపు-- జిల్లా -- జీడిగుంట -- జీరెడ్డి -- జుజ్జవరపు -- జుజ్జూరి -- జుత్తాడ -- జూపూడి -- జూలూరి -- జెట్టి-- జైన-- జైతరాజు -- జొన్న-- జొన్నలగడ్డ—జొన్నకూటి-- జొన్నాదుల -- జోగ -- జోగన -- జోగా -- జోగి -- జోగినపల్లి -- జోగిరెడ్డి -- జ్యోతిపంతుల -- జ్యోతుల -- జ్యోస్యుల -- జవ్వాజి -- జలదాని -- జెట్టి -- ఝంఝామారుతము -- ట, ఠ టంకశాల -- టంగుటూరి -- టేకుమళ్ళ -- టేకేటి -- టైటాన -- టనచళ్లు - - డ, ఢ డప్ప -- డబ్బీరు -- డిల్లి -- డెంకాడ -- డొక్కా -- డోగి(గు)పర్తి -- డేగా -- త థ తంజనగరం -- తక్కెళ్ళపాటి -- తటవర్తి -- తటవర్తి -- తణికెళ్ళ -- తమ్మన -- తరపట్ల -- తరిగొండ -- తల్లం -- తల్లా -- తల్లాప్రగడ -- తల్లావఝ్ఝుల -- తాడూరి -- తాడేపల్లి -- తాళ్ళపాక -- తియ్యబిండి-- తిరుపతి -- తిరుమల -- తిరుమామిడి -- తుమ్మల -- తుమ్మలపల్లి -- తురగా -- తెనాలి -- త్రిపురాన -- తంగెళ్ల-- తంగిరాల -- తంగేటి -- తంగేటి -- తంజనగరము -- తంజావూరు -- తక్కసీల -- తక్కెళ్ళపాటి -- తటవర్తి -- తడకమళ్ళ -- తడవర్తి -- తద -- తనికెళ్ళ -- తన్నీరు -- తమరాల -- తమటం -- తమ్మన -- తమ్మా -- తమ్మారెడ్డి -- తమ్మికాపతి -- తమ్మినేని -- తమ్మిరాజు -- తమ్మిరెడ్డి -- తరిగొండ -- తరిపాటి -- తరిమెల -- తర్ర -- తర్రా -- తర్రు -- తర్లంరాజు -- తలగరి -- తలపాగల -- తలపోశ -- తలముడుపుల -- తలశిల -- తలాటం తలారి -- తలిశెట్టి -- తలుపుల -- తల్లం -- తల్లాప్రగడ -- తల్లావజ్ఝల -- తల్లావఝల -- తవాడల -- తాండ్ర -- తాటికాయల -- తాటికొండ -- తాటిగడప -- తాడి -- తాడికొండ -- తాడిగిరి-- తాడిమళ్ళ -- తాడిమేటి -- తాడినాడ -- తాడూరి -- తాడేపల్లి -- తాత (తా) -- తాతా -- తాతినేని -- తానేటి -- తాపీ -- తామడ -- తామరపల్లి -- తామ్రపల్లి -- తాయి -- తాళ్ళ -- తాళ్ళపాక -- తాళ్ళూరి -- తిక్కోని -- తిప్పల -- తిప్పారెడ్డి -- తిమ్మ(మ్మా)వజ్ఝల -- తిమ్మరాజు -- తిమ్మినేని -- తిరగటి -- తిరుక్కోవుల్లూరు -- తిరుక్కొవెల -- తిరుతుల్లాయి -- తిరునగరి -- తిరుపతి -- తిరుమరెడ్డి -- తిరుమల -- తిరుమలబుక్కపట్టణము -- తిరుమలరాజు -- తిరువత్తూరు -- తిరువాయిపాటి -- తిరువీధుల -- తీగెల -- తీడ -- తీడా -- తీర్ధ -- తీర్థాల -- తునికిపాటి -- తుపాకుల -- తుమరాడ -- తుమ్మపాల -- తుమ్మల -- తుమ్మలఛర్ల -- తుమ్మలపల్లి -- తుమ్మపూడి- తుమ్మలపెంట -- తురుపాతి -- తురుమల్లి -- తురుమెళ్ళ -- తుర్లపాటి -- తులసి -- తులాబందుల -- తూనుగుంట- తూమాటి -- తూమాటి -- తూమాటి -- తూము -- తూముపాటి -- తూములూరి -- తూరుపాటి -- తూర్పాటి -- తూర్పుటి -- తెనాలి -- తెనాలి -- తెన్నేటి -- తెప్పల -- తెలిదేవర -- తెలుగు -- తెల్లాకుల -- తేజోమూర్తుల -- తేలాసరి -- తెడ్ల -- తేళ్ళపూడి -- తొక్కడము -- తొగిరి -- తొట్టడి -- తొత్తడి -- తోట -- తోకల -- తోటకూర -- తోపుచర్ల -- తోపెల్ల -- తోరం -- తోలేటి -- త్యా(చే)గంటి -- త్రిపురనేని -- త్రిపురనేని -- త్రిపురాన -- త్రిపురాన -- త్రోవగుంట -- త్వంతం -- తొర్రికొండ -- ద ధ దశిక -- ధర్మపురి -- ధర్మవరం -- దంగేటి -- దంగేతి -- దంటు -- దండమూడి -- దండాశి -- దండు -- దండా -- దంతులూరి -- దంపుడుబియ్యపు -- దగ్గుమాటి-- దగ్గుపా(బా)టి -- దగ్గుబ(బి)ల్లి -- దప్పిలి -- దదిరావు -- దద్దనాల -- దములూరి -- దమ్మాలపాటి -- దరిశి -- దర్భా -- దర్మశెట్టి -- దవను -- దశిక -- దా(ధా)రా -- దాకూరి -- దాకూరు -- దాకారపు -- దాకోజు -- దాచేపల్లి -- దాట్ల -- దాడి -- దాడి -- దామ -- దామరాజు -- దామెర -- దామెరల -- దామెర్ల -- దామోదర -- దామోదరం -- దారపు -- దారా-- దార్ల -- దాలిపర్తి -- దావులూరి(రు) -- దావులూరి -- దావుళ్ల -- దాశరధి -- దాసం -- దాసరి -- దాసరి -- దాసి -- దాసోజి -- దాసిన -- దాసు -- దిగవల్లి -- దిగుమర్తి -- దిట్టకవి -- దిద్దిగి -- దివి -- దీవి -- దినముకొండ -- దినవహి -- దిరుసం -- దివకాల -- దివాకరుని -- దివాకర్ల -- దివి -- దివెటె -- దీక్షితుల -- దీపం -- దీపాల -- దీవి -- దుంగి -- దుక్కా -- దుక్కా -- దుక్కిపాటి -- దుక్కోల -- దుగ్గినేని -- దిగ్గిరాజు -- దుగ్గిరాల -- దుట్టె -- దుప్పటి -- దుబాసి -- దుమ్ము -- దుమ్మల -- దురుగడ్డ -- దుర్గరాజు -- దుర్గా -- దుర్గావఝుల -- దుర్భాక -- దుర్భాకుల -- దులోపాటి -- దువ్వూరి -- దూడ -- దూది -- దూబగుంట -- దూరు -- దూర్వాసుల -- దూసనపూడి -- దూళ్ళ -- ధూళిపాల -- ధూళిపాళ్ళ -- దెందుకూరి, దెందులూరి -- దెందేటి -- దేవభక్తుని -- దేవరపల్లి -- దేవకి -- దేవగుప్తాపు -- దేవన -- దేవనపల్లి -- దేవనూరు -- దేవర -- దేవరకొండ -- దేవరపల్లి -- దేవరపాటి-- దేవరపు -- దేవరభొట్ల -- దేవరాజు -- దేవరాపల్లి -- దేవళ్ల -- దేవిన -- దేవినేని -- దేవినేని -- దేవిశెట్టి -- దేవులపల్లి -- దేశ(శి)రాజు -- దొంగ -- దొంగా(గ) -- దొండపాటి -- దొండా -- దొండేటి -- దొంతంశెట్టి -- దొంతరాజు దొంతిరెడ్డి -- దొడ్డ -- దొడ్డపనేని -- దొడ్డి -- దొడ్ల -- దొప్పలపూడి -- దొమ్మేటి -- దొరడ్ల -- దొరాదల -- దోనూరి -- దోనేపూడి -- దోమా -- దోమా -- దోర -- దోసనూరి -- దోసపాటి -- ద్రోణంరాజు -- ద్రోణంరాజు -- ద్రోణవల్లి-- ద్వాదశి -- ద్వాదశి -- ద్వారం -- ద్వారంపూడి -- ద్వారబందుల -- ద్వారబంధం -- ద్వారా -- ద్విభాష్యం -- ద్వివేదుల -- దైతా -- ధగ్గుబాటి -- ధగ్గుబాటి -- ధనాల --ధనాలకోట-- ధనికొండ - ధనేకుల -- ధన్నపనేని -- ధన్యంరాజు -- ధరణికోట -- ధరణిదేవుల -- ధరణీప్రగడ -- ధర్మపురం -- ధర్మపురి -- ధర్మవరం -- ధర్మవరపు -- ధర్మాల -- ధవళ -- ధవళేశ్వరపు -- ధూర్జటి -- ధేనుకొండ -- ధేరం -- దూసనపూడి -- ది౦డి -- దమ [(దోంచ)] న నడిగోటి -- నద్దునూరి -- నండూరి -- నంది -- నందికొల్ల -- నంబూరి -- నరసింహదేవర -- నల్లాన్ చక్రవర్తుల -- నాగపూడి -- నాగవోలు -- నాగులపాటి -- నాదెళ్ళ -- నాళం -- నిడుమోలు -- నిభానుపూడి -- నిమ్మగడ్డ -- నిమ్మలపూడి -- నిష్టల -- నీలరాజు -- నోరి -- నలిశెట్టి -- నంగిరెడ్డి -- నంద్యాలం -- నందం -- నందమూరి -- నందమూరి -- నందవరు -- నంది -- నందుర్క -- నందిగామ -- నందిపాటి -- నందిమండలం -- నందుల -- నందె(దే)ల -- నంద్యాల -- నంబూరి(రు) -- నంబూరి -- నక్క -- నక్కలపల్లి -- నక్కా -- నక్కిన -- నడకుదుటి -- నడింప(పి)ల్లి -- నడింపల్లి -- నడికొప్పు -- నడిపల్లి -- నన్నపనేని -- నన్నెపాగ -- నమ్మి -- నరవ -- నరసింహదేవర -- నరహరశెట్టి -- నరిశెట్టి -- నరెడ్ల -- నర్రా -- నలమాని -- నల్ల -- నల్లి -- నల్లపాటి-- నల్లపరాజు -- నల్లబోతుల -- నల్లమల -- నల్లమళ్ళ -- నల్లమోతు -- నల్లపనేని -- నాగపూడి -- నాగతోట -- నాగలూటి -- నాగళ్ళ -- నాగవరపు -- నాగసూరు -- నాగినేని -- నాగిశెట్టి -- నాగుబంటి -- నాగుమహంతి -- నాగులకొండ -- నాగులపల్లి -- నాగులపాటి -- నాగండ్ల -- నాగంపల్లి -- నాగులవరం -- నాగిరెడ్డి -- నాగిళ్ళ -- నాగేళ్ళ -- నాగోతి -- నాచు -- నాట్ర -- నాతను -- నాతాని -- నాదన(ను) -- నాదెండ్ల -- నాదెళ్ళ -- నాదెళ్ళ -- నాదెళ్ళ -- నానిశెట్టి -- నాభి -- నామన -- నామవరపు -- నామాల -- నామాల --నామేపల్లి-- నాయని -- నాయుడు -- నార -- నారగం -- నారన -- నారపురెడ్డి -- నారా -- నారాయణం -- నారాయణమహంతి -- నారుమంచి-- నార్ని -- నార్నె -- నార్ల -- నాళం -- ని(మి)ముషకవి -- నింట -- నిట్టల -- నిట్టూరు -- నిడగంటి -- నిడమర్తి -- నిడసనమెట్ల -- నిడిగుండి -- నిడుదవోలు -- నిడుముక్కల -- నిమ్మకాయల -- నిమ్మకూరి -- నిమ్మగడ్డ -- నిమ్మన -- నిమ్మల -- నిమ్మలపూడి -- నిరోగి -- నివృత్తి -- నిస్సంగి -- నిశ్శంక -- నిశ్శంకరరావు -- నిష్టల -- నిష్టల -- నీతిపూడి -- నీరుకొండ -- నీలగిరి -- నీలం -- నీలంరాజు -- నీలంశెట్టి -- నీలపు -- నీలాపు -- నుదురుపాటి -- నుదురుపాటి -- నున్నా -- నున్నగాపు -- నువ్వుల -- నూక -- నూకల -- నూకల -- నూగూరు -- నూజిళ్ళ -- నూతక్కి -- నూతక్కి -- నూతలపాటి -- నూతి -- నూనెల -- నూలి -- నూలు -- నెక్కలపాడు -- నెక్కింటి -- నెమలి -- నెమలికంటి -- నెమ్మలూరి -- నెమ్మావి -- నెరదాక -- నెల్లుట్ల -- నెల్లూరి -- నెల్లూరు -- నెల్లిపూడి -- నేతగని -- నేతి -- నేతి -- నేదునూరి -- నేదురుమల్లి -- నేమాని (న) -- నేమాని -- నేమాల -- నేరేడుమల్లి -- నేరెళ్ళ -- నేలకుడితి -- నేలటూరి -- నైషదము -- నోకిరెడ్డి -- నోగోతు -- నోముల -- నోరి -- నోళ్ళ -- నౌపడా -- నారాయణభట్ల-- న్యాయపతి—నాగాబత్తుల దిబ్బిడీ దుర్గ్రము ప,ఫ పెనుగొండ-- పతకమూరి-- పల్లా-- పండ్రంగి -- పులిగండ్ల -- పంచకర్ల-- పబ్బరాజు -- పందిరి -- పందిళ్ళ -- పప్పు -- పుట్రేవు -- ప్రభంధకవి -- పమిడి ఘంటం -- పమిడిముక్కల -- పరవస్తు -- పసల -- పల్లె -- పరకాల -- పింగళి -- పిలకా -- పిల్లలమర్రి -- పుసపాటి -- పుచ్చలపల్లి -- పుచ్చా -- పురాణం -- పురాణపండ -- పులికంటి -- పుల్లెల -- పువ్వాద -- పెండ్యాల -- పెద్దిభొట్ల -- పెన్మత్స -- పెమ్మరాజు -- పెయ్యల -- పైడా -- ప్రభల -- పంకు -- పంగనామాల -- పంచాక్షరి -- పంచాగ్నుల -- పంచేటి -- పండరి -- పండలనేని -- పండిల్లపల్లి -- పండితారాధ్యుల -- పండితారాధ్యుల -- పండ్రంగి -- పంతిన -- పంతుల -- పంతం -- పంది—పందిళ్ళ -- పందెం -- పంపన -- పంపాన -- పక్కి -- పగడాల -- పచ్చకప్పురపు -- పచ్చమెట్ట -- పచ్చిగోళ్ళ -- పచ్చినీలం -- పచ్చిపాల -- పచ్చిపులుసు -- పట్టమట్ట -- పట్టా -- పట్టాభి -- పట్నాయకుని -- పట్నాల -- పట్నాల -- పట్రాయని -- పడకండ్ల -- పడవల -- పడాల -- పడాల -- పడియారుశెట్టి -- పణుకూరి -- పతివాడ -- పత్తి -- పత్తిగిల్లి -- పత్రి -- పత్స(చ్చ)మట్ల -- పదకం -- పనబాక -- పన్నాల -- పప్పు -- పప్పుల -- పమిడి -- పమిడికాల్వ -- పమిడిముక్కల -- పమ్మి -- పముజుల -- పముజుల -- పరకాల -- పరచూరి (రు) -- పరవస్తు -- పర్వత -- పర్వతనేని -- పరశురామపంతుల -- పరాంకుశము -- పరాశరం -- పరిటాల -- పరిటాల -- పరిటి -- పరిడిశాల -- పరిమి -- పరుచూరి -- పర్వత -- పర్వతనేని -- పర్వతరస్త్రం -- పర్స -- పలచోళ్ళ -- పలివెల -- పలుకలూరి -- పలుకూరి -- పల్నాటి -- పల్లపొలు -- పల్లవి -- పల్లా (ళ్ళా) -- పల్లా -- పల్లెంపాటి -- పల్లెకొండ -- పళ్ళ -- పళ్ళె -- పవని -- పశుపతి -- పసల -- పసుపులేటి -- పసుపులేటి -- పసుమర్తి -- పాటిబండ్ల -- పాతూరి -- పామరాజు -- పాముల -- పారనంది -- పాలకుర్తి -- పాలగిరి-- పాలువాయి -- పాల్కురికి -- పాక(కా)ల -- పాక(కా)లపాటి -- పాకనాటి -- పాకలనాటి -- పాకలపాటి -- పాటిబండ -- పాటిమీది -- పాటూరి -- పాట్నూరి -- పాత -- పాతపాటి—పాతర్లపాటి పాతర్లగడ్డ -- పాతాని -- పాతూరి -- పాతుల -- పాదర్తి -- పాదిలావు -- పాదులేటి -- పానుగంటి -- పాపగారి -- పాపల -- పాపినేని -- పాపోలు -- పాము -- పాములపర్తి -- పాములపాటి -- పాయల -- పారనంది -- పారుపల్లి -- పారుపూడి -- పార్లభూతి -- పాలంకి -- పాలకుర్తి -- పాలకొల్లు -- పాలకోడేటి -- పాలగిరి-- పాలగుమ్మి -- పాలగుమ్మి -- పాలడుగు -- పాలపర్తి -- పారెపల్లి-- పాలవజ్ఝల -- పాలా -- పాలాటి -- పాలశెట్టి -- పాలిశెట్టి -- పాలువాయి -- పాలూరి -- పాలూరి -- పాలెపు -- పాల్కురికి -- పాల్తేటి -- పాల్తేటి -- పాల్వాయి (పాలవాయి) -- పావులూరి -- పింగళి -- పిండి -- పిండిప్రోలు -- పిండిసూర -- పిచ్చిక -- పిచ్చికల -- పిట్టా -- పిఠాపురం -- పిడ(డు)పర్తి -- పిడతల -- పిడుగు -- పితాన -- పితాని -- పిన్నక -- పిన్నంటి -- పిన్నింటి -- పిన్నమనేని -- పిన్నమరాజు -- పిప్పళ్ళ -- పిరాట్ల -- పిరుపల్లి -- పిలకా -- పిల్లలమఱ్ఱి -- పిల్లా - పళ్ళేం -- పిల్లి -- పిళ్ళా -- పిళ్ళాంశెట్టి -- పిశుపాటి -- పీసపాటి -- పీతల -- పీతాంబరం -- పీలా -- పుచ్చకాయల -- పుచ్చగింజల -- పుచ్చల -- పచ్చల -- పుచ్చల -- పుచ్చలపల్లి -- పుచ్చా -- పుట్టా -- పుట్టపర్తి -- పుట్టేపు -- పుట్రే -- పుడి -- పుణుకొల్లు -- పుతుంబాక -- పుత్తా -- పుత్స(చ్చ)ల -- పుత్సల -- పున్నమరాజు -- పుప్పాల -- పురమ -- పురాణం -- పురాణపండ -- పురిపండా -- పులగం -- పులపర్తి -- పులపాక -- పులమరశెట్టి -- పులవర్తి -- పులి -- పులిపాటి -- పులిజాల -- పులివర్తి -- పులుగుర్తి -- పులుసు -- పుల్లంరాజు -- పుల్లాపంతుల -- పుల్లాభొట్ల -- పుల్లూరు -- పుల్లెల -- పుల్లేల-- పువ్వాడ -- పువ్వుల -- పుష్పగిరి -- పుసులూరి -- పూండి -- పూండ్ల -- పూచలపల్లి -- పూడి -- పూడిపెద్ది -- పూతి -- పూర -- పూల -- పూదొట-- పూలమోలు -- పూళ్ళ -- పూసపాటి -- పూసర్ల -- పృధివి -- పెంటకోట -- పెంటపల్లి -- పెంటపల్లి -- పెంటపాటి -- పెండెం -- పెండే(డె)కంటి -- పెండ్యాల -- పెందుర్తి -- పెచ్చు -- పెచ్చెట్టి -- పెతకంశెట్టి -- పెతకంశెట్టి -- పెదపాటి -- పెదపూడి -- పెదపూడి -- పెదపెంకి -- పెదర్ల -- పెదిరెడ్ల -- పెద్దాడ -- పెద్ది -- పెద్దింటి -- పెద్దిరాజు -- పెద్దిరెడ్డి -- పెద్దిశెట్టి -- పెనగలూరు -- పెనుపల్లె -- పెనుబోలు -- పెనుముచ్ఛు -- పెనుమత్స -- పెనుగుర్తి -- పెన్మెత్స (చ్చ) -- పెమ్మన -- పెమ్మరాజు -- పెమ్మసాని -- పెయ్యల -- పెరికల -- పెళ్ళూరి -- పెసల -- పెసలు -- పేకేటి -- పేట -- పేపకాయల -- పేరాబత్తు -- పేరాల -- పేరి -- పేరి -- పేరిచర్ల -- పేరినాయన -- పేరిశెట్టి -- పేరు -- పేరుపల్లి -- పేరేపల్లి -- పేర్ల -- పైడా -- పైడిపర్తి -- పైడిపల్లి -- పైడిపాటి -- పైడిమఱ్ఱి -- పైడేటి -- పైలా -- పైలాల -- పొన్నల/పొన్నాల -- పొడిచేటి -- పోణంగి -- పోతరజు -- పోతాప్రగడ -- పోతుల -- పోలాప్రగడ -- పొంగుపాటి -- పొంతపల్లి -- పొట్టా -- పొట్టి -- పొట్టీపాళెం -- పొట్టూరి -- పొట్నూరి -- పొట్నూరి -- పొడిపిరెడ్డి -- పొడుగు -- పొత్తూరి(రు) -- పొత్తూరి -- పొనుగోటి -- పొన్నం -- పొన్నం -- పొన్నతోట -- పొన్నపల్లి -- పొన్నాడ -- పొన్నాడ -- పొన్నికంటి -- పొప్పోలు -- పొలమరశెట్టి -- పొలికి -- పొసిపె -- పోకల -- పోచిరాజు -- పోడూరి -- పోణంగి -- పోతరాజు -- పోతిన -- పోతుకూచి -- పోతురాజు -- పోతుల -- పోదిలాపు -- ఫోన్తపలీ -- పోయింతల -- పోరంకి -- పోలకం -- పోలవరపు -- పోలాప్రగడ -- పోలిపెద్ది -- పోలిశెట్టి -- పోలు -- పోలూరి -- పోలూరు-- పోలెబోయిన-- పోల్కంపల్లి -- పోశెట్టి -- పోస -- పోసాని -- పౌరోహిత -- ప్రగడ -- ప్రగడ -- ప్రత్తి -- ప్రభ -- ప్రయాగ -- ప్రసాద -- ప్రావా -- ప్రేత -- ప్రోలుగంటి -- ప్రౌఢకవి -- ఫణిదవు -- ఫణిధవుని -- పూడూరి పూలికుంట -- పడవల-- పట్నం -- పెడకం -- ప్రధాన -- పుత్త -- పుట్ట -- పెనుగొండ బ, భ బౌరోతు-- బండారి -- బందా -- బచ్ఛు -- బచ్ఛుపల్లి -- బడిగండ్లపాటి -- బత్తినపాటి -- బద్ద -- బద్దనూరి -- బమ్మెర -- బయపునేని-- బళ్ళారి -- బహుజనపల్లి -- బాలంత్రపు -- బొగ్గవరపు -- బోడేపూడి -- బిరుదురాజు -- బెండపూడ -- బెజవాడ -- బేతవోలు -- బొండాద -- బొడ్డపాటి -- బొడ్డుపల్లి -- బొమ్మకంటి -- బొమ్మన -- బొల్లవరపు -- బోడపాటి -- బోయినపల్లి -- భట్లపెనుమర్రు -- భద్రిరాజు -- భాట్టం -- భార్గవ -- భావరాజు -- బాచంపల్లి -- భైరవభట్ల -- భోగరాజు -- భోగవరపు -- బంకుపల్లె -- బంగారు -- బంటుపల్లి -- బండరు (రి) -- బండా -- బండారు -బన్దరుపల్లి- బండి -- బండ్ల -- బందా -- బగ్గు -- బచ్చలి -- బచ్చు -- బచ్చుపల్లి -- బట్టా -- బట్టిప్రోలు -- బట్టు -- బడే -- బణ్ణము -- బత్తిన(ని) -- బత్తిన -- బత్తినేని -- బత్తుల -- బత్తుల -- బద్దం -- బద్దనూరి -- బద్దిపూడి -- బద్దెల -- బద్దెవీటి -- బద్దే(ద్దె)పూడి -- బనిశెట్టి -- బమ్మిడి -- బమ్మెర -- బయన (బైన) -- బయారపు -- బయ్యవరపు -- బరంపల్లి -- బరాటం -- బర్రె -- బలభద్ర -- బల్లేపల్ల్రి -- బలిజేపల్లి -- బలిరెడ్డి -- బలివాడ -- బలుసు -- బల్ల(ళ్ళ)మూడి -- బళ్ళ(ల్ల) -- బళ్ళ -- బళ్ళారి -- బసవ -- బసవరాజు -- బసువు -- బస్తిన -- బహిరీ -- బహుజనపల్లి -- బాడిగ -- బాణాల -- బాదం -- బాదంపూడి -- బాపట్ల -- బాపిరాజు -- బాలనాగు -- బాలబొమ్మల -- బాలినేని -- బాలాంత్రపు -- బాలరాజు -- బాసాని -- బాసిన -- బాచిన -- బిక్కని/బిక్కిన -- బిక్కవల్లి -- బిజ్జుల -- బియ్యం -- బిరుదరాజు -- బిల్లాల -- బిళ్ళ -- బిళ్ళ -- బొల్లినేని -- బొల్లు -- బొమ్మగాని -- బోసు -- బీగాల -- భీమనాతి -- బీమరశెట్టి -- భీమవరపు-- బీమిశెట్టి -- బీరూరి -- భీశెట్టి -- బుడగలపాటి -- బుద్ధ -- బుద్ధరాజు -- బూద రాజు -- బుద్ధవరపు -- బురుగుపల్లి -- బుర్రా -- బులుసు -- బుల్లెడి -- బూదలూరు -- బూర -- బూరగడ్డ(డ్డి) -- బూరుగు -- బూర్గుల -- బృహత్తటాకం -- బె(బే) తవోలు -- బెండపూడి -- బెజవాడ -- బెల్దు -- బెల్లంకొండ -- బెల్లాన -- బెల్లాన -- బెళ్ళూరి -- బెహరా -- బేసే -- బేతా -- బేతి బేతంపూడి -- బేతపూడి -- బైచరాజు -- బైతరాజు -- బైపల్లి -- బైపిళ్ళ -- బైపోతు -- బైరెడ్డి -- బైరోజు -- బైర్రాజు -- బైరిశెట్టి -- బైసాన -- బొగ్గారపు-- బొంగరాల -- బొండా -- బొండాడ -- బొంతా -- బొంతాడ -- బొంతుల -- బొందలపాటి -- బొక్కసం -- బొగ్గారపు -- బొచ్చా -- బొజ్జా -- బొట్టా -- బొట్టు -- బొడ్డపాటి -- బొడ్డు -- బొడ్డుపల్లి -- బొడ్డేటి -- బొడ్దుచెర్ల -- బొత్స -- బొత్సా -- బొద్దపు -- బొద్దు -- బొద్దుల -- బొప్పన -- బొబ్బ -- బొబ్బరి -- బొబ్బిరి -- బొబ్బిలి -- బొమ్మ(మ్మి)డాల -- బొమ్మంచు -- బొమ్మకంటి -- బొమ్మగంటి -- బొమ్మన -- బొమ్మలి -- బొమ్మారెడ్డి -- బొమ్మిరెడ్దిపల్లి -- బొమ్మిశెట్టి -- బొమ్ము -- బొర్సు -- బొలిశెట్టి -- బొల్లా -- బొల్లాప్రగడ -- బొల్లి -- బొల్లిముంత -- బొల్లి0పల్లి -- బొల్లెద్దు -- బోగిరెడ్డి -- బోగోలు -- బోటు -- బోడపాటి -- బోడె -- బోణం -- బోని -- బోను -- బోయనపిల్ల్ల్లి -- బోయపాటి -- బోయి -- బోయిన -- బోరవెల్లి -- బోళ్ళ -- బ్రహ్మజోస్యుల -- భండారు -- భక్త -- భట్టిప్రోలు -- భట్టు -- భద్రం -- భద్రకవి -- భద్రిరాజు -- భమిడి -- భమిడిపాటి -- భరణికం -- భవనం -- భల్లా -- భాగవతుల -- భాట్టం -- భావన -- భాష్యం -- భాస్కర -- భాస్కర భట్ల -- భాస్కరుని -- భిక్ష -- భీమడోలు -- భీమరాజు -- భీమవరపు -- భీమిరెడ్డి -- భీశెట్టి -- భువనగిరి -- భూతమాపురం -- భూపతి -- భూపతిరాజు -- భూమిరెడ్ది -- భూషణం -- భేతాళరాజు -- భోగరాజు -- భోగిల -- భోళ్ళ -- బొడ్డా -- బసవా -- బాణాల -- మ మలపాక-- మలిరెడ్డి -- మల్గిరెడ్డి-- మాదిరాజు -- మంగళగిరి -- మండపాక -- మంత్రి ప్రగడ -- మందరపు -- మంథా -- మచ్చ -- మద్దా -- మద్దాలి (ళి) -- మధునాపంతుల -- మన్యం -- మల్లెల -- మాటేటి -- మాడభూషి -- మాధవపెద్ది -- మానాప్రగడ -- మామిడన్నం -- మామిడాల -- మార్ని -- మావిరెడ్డి -- మాసేటి -- ముక్కామల -- ముగిలిగడ్డ -- ముచ్చెర్ల -- ముటుకూరి -- ముట్నూరి -- ముదిగొండ -- { ముతుకూరి) ముడుంబ -- మునుగంటి -- ముని -- ముని పల్లె -- మునిమాణిక్యం -- మున్నంగి -- ముప్పలనేని -- ములుమూడి -- మెరుపుల -- మేడిది -- మేడిశెట్టి -- మేడూరి -- మేడెపల్లి -- మొదలి -- మొప్పాల -- మొవ్వ -- మోపర్తి -- మోరంపూడి -- మోగంటి -- మోతె -- మోదుకూరి -- మోటమర్రి-- మంగళంపల్లి -- మ(మా)నికొండ -- మంగళంపల్లి -- మంగళగిరి -- మంగళదివి -- మంగాల -- మంగి(గె)న -- మంగిపూడి -- మంగు -- మంచిరాజు -- మంచు -- మంచుకొండ -- మంచుకొండ -- మంచెళ్ళ -- మండపాక -- మండలి(ల) -- మండల్ రెడ్డి -- మండవి(వ)ల్లి -- మండవీ(లీ)క -- మండా (డ) -- మండురి -- మంతా (థా) -- మంతా -- మంతు -- మంతెన -- మంత్రవాది -- మంత్రాల -- మంత్రి -- మంత్రిప్రగడ -- మంద -- మందడపు -- మందపల్లి -- మందపాటి -- మందరపు -- మందలపర్తి -- మందలపు -- మందవరపు -- మకతల -- మక్కువ -- మచ్చ(త్స) -- మచ్చా -- మజ్జి -- మజ్జి -- మట్ట (ట్టా) -- మట్ట (ట్టు)పల్లి -- మట్టా -- మట్టిగుంట -- మఠం -- మడకా -- మడికి -- మడిపల్లి -- మడెం -- మణికొండ -- మతుకుమల్లి -- మత్సా -- మద్దంశెట్టి -- మద్దా -- మద్దాల(లి) -- మద్ది -- మద్దికాయల -- మద్దికొండ -- మద్దినపూడి -- మద్దినేని -- మద్దినేని -- మద్దిపట్ల -- మద్దిపాటి -- మద్దు -- మద్దుకూరి -- మద్దుమాల -- మద్దుల -- మద్దులచెరువు -- మద్దులపల్లి -- మద్దులూరి -- మద్దూరి -- మద్దెల -- మధిర -- మధునాపంతుల -- మధుర -- మధురాంతకం -- మన్నవ -- మన్నూరు -- మన్నే -- మన్నేపల్లి -- మన్యం -- మమ్మీర -- మరంగండి -- మరగాని -- మరడాన -- మరిగంటి -- మరిగితి -- మరివాడ -- మరీదు -- మరుపూరు -- మరువాడ -- మర్తి -- మర్రి (ఱ్ఱి) -- మర్రెడ్డి -- మలకల -- మలయమారుతము -- మలిశెట్టి -- మల్నీడి -- మల్నీడి -- మల్ల -- మల్లంపల్లి -- మల్లవరపు -- మల్లవరపు -- మల్లవరపు -- మల్లవ్రపు -- మల్లాడి -- మల్లాది -- మల్లాప్రగడ -- మల్లిడి -- మల్లిన -- మల్లిపూడి -- మల్లియ -- మల్లువలస -- మల్లెల -- మల్లేటి -- మల్లేల -- మల్లేశ్వరపు -- మళ్ళ -- మసూరి -- మస్సా -- మహంతి -- మహాకాళి -- మహాగ -- మహాదేవరభట్టారు మహావాది -- మహీధర -- మహేశ్వర్ల -- మాండ్య -- మాకినేని -- మాగంటి -- మాగుంట -- మాచర్ల మాచవరపు -- మాచిరాజు -- మాజేటి -- మాటూరి -- మాటూరి -- మాడపాటి -- మాడభూషి -- మాడా -- మాడుగుల -- మాడేమ -- మాతా -- మాత్తూరి -- మాదల -- మాదాబత్తుల -- మాదాల -- మాదినేని -- మాదిరాజు -- మాదిరాళ్ళ -- మాదిరెడ్డి -- మానం -- మానవల్లి -- మానూరి -- మానెక -- మానేపల్లి -- మానేప్రగడ -- మామిండ్ల -- మామిడి -- మామిడిపల్లి -- మామిడిపూడి -- మామిడిశెట్టి -- మారం -- మారన -- మారినేని -- మారిశెట్టి -- మారెడ్ల -- మారెళ్ళ -- మారెళ్ళ -- మారెళ్ళపూడి -- మారేపల్లి -- మారేమండ -- మార్గాన -- మార్గె -- మాల -- మాలె (లే) -- మాలెపాటి మాలెంపాటి -- మాల్యవంతం -- మావూరి -- మాసిన మింది -- మింబులక -- మక్కిన -- మిక్కిలి -- మిక్కిలినేని -- మిత్తింటి -- మిద్ది -- మిన్నికంటి -- మియ్యాపురం -- మిరియాల -- మిస్సుల -- మీసాల -- ముంగర -- ముందుముల -- ముస్కు --ముక్తాల-- ముక్కు -- ముక్కూరి -- ముక్కెర్ల -- ముట్నూరి -- ముడియము -- ముడుంబ(బి) -- ముత్తాపురం -- ముత్తిలి -- ముత్యాల -- ముత్తుకూరు-- ] ముత్యు -- ముదలి -- ముదిగంటి -- ముద్దసాని -- ముదిగొండ -- ముదిగొండ -- ముదిలి -- ముదుండి -- ముదునూరి -- ముద్దనూరి -- ముద్దరాజు -- ముద్దా -- ముద్దు -- ముద్రగడ -- మునగపాటి -- మునగాల -- మునిగుజ్జు -- మునిపల్లి -- మునిమాణిక్యం -- మునుగంటి -- ముప్పన(ని) -- ముప్పన -- ముప్పర్తి -- ముప్పర్తి -- ముప్పాళ -- ముప్పిడి -- ముమ్మడి -- ముమ్మన -- ముమ్మన -- ముమ్మపరాజు -- మురకం -- మురదాని -- మురారి -- మురికిపూడి -- మురిగిర్తి -- మురినూరి -- మురిపిండి -- మురుగిటి -- మురె -- ములకల -- ములకలపల్లి -- ములగపాటి -- ములగాడ -- ములికి -- ములుకుట్ల -- ములుగు -- ములుమూడి -- ముల్లంగి -- ముల్లుపాక -- ముళ్ళపూడి -- ముళ్ళపూడి -- మువ్వల -- మువ్విల -- ముసునూరి -- మూర -- మూలఘటిక -- మూల -- మూల్పూరు -- మెంటే -- మెండు -- మెట్టా -- మెట్ల -- మెట్ల -- మెడబాయన -- మెడబాల -- మెరత్తూరు -- మెర్ల -- మెల్ల -- మేక -- మేకా -- మేడపాటి -- మేడవరపు -- మేడికొండూరు -- మేడిచర్ల -- మేడిపాటి -- మేడూరి -- మేడేకొండ -- మేడేపల్లి -- మేరెడ్డి -- మేలపూరు -- మైచర్ల -- మైనంపాటి -- మైనేని -- మైనేని -- మైలవరపు -- మైలాబత్తుల -- మొంజేటి -- మొక్కపాటి -- మొగలపల్లి -- మొగలిశెట్టి -- మొగళ్ళపు -- మొద(ది)లి -- మొయ్యి -- మొలకతాళ్ళ -- మొలకలూరి -- మొల్లి -- మొసలిగంటి -- మొగుళ్ళూరి-- మొరుసుపల్లి మొహమాట -- మోగం -- మోగంటి -- మోచర్ల -- మోపర్తి -- మోర్ల -- మోటాయిం -- మోటుపల్లి -- మోటూరి(రు) -- మోతుకూరు(రి) -- మోతే -- మోత్రపు-- మోదిని -- మోదుకూరి (రు) -- మోదుకూరి -- మోనూరు -- మోపిదేవి -- మోసు -- మేడిపల్లి-- మిర్తిపాటి-- బొల్లోజు -- మెదరిమెట్ల -- మల్లజొస్యుల -- ముంగమూరి -- మద్దెర్ల, ముండ్రు య యద్దనపూడి -- యరసూరి -- యర్రమిల్లి -- యల్లమ్రాజు -- యల్లాప్రెగడ -- యామిజాల -- యం(ఎం)డమూరి -- య(ఎ)క్కల -- య(ఎ)డ -- య(ఎ)డం -- య(ఎ)నమండ్రు -- య(ఎ)రబాల -- య(ఎ)ర్నంచి -- య(ఎ)ర్రం -- య(ఎ)ర్రమిల్లి -- య(ఎ)ర్రమిల్లి -- య(ఎ)ర్రా -- య(ఎ)ర్రా -- య(ఎ)ర్రాప్రగడ -- య(ఎ)ర్రాసి -- య(ఎ)లమంచిలి -- య(ఎ)లమరి -- య(ఎ)ల్లపు -- య(ఎ)ల్లాపంతుల -- య(ఎ)ల్లాప్రగడ -- య(ఎ)ల్లాయి -- య(ఎ)ల్లేపెద్ది -- యందవ - యదరాజు-- యక్కల -- యడ్లపల్లి -- యడ్లపాటి -- యతిరాజ్యం -- యధావాక్కుల -- యనమండ్ర -- యనమదల -- యనమల -- యన్నపు -- యర్రంశెట్టి -- యర్రా -- యలమంచిలి -- యలమాటి -- యల్లాజోష్యుల -- యారం -- యాం(ఏం)డ్ర -- యా(ఏ)తగిరి -- యా(ఏ)దగిరి -- యా(ఏ)బెళ్ళ -- యా(ఏ)మసాని -- యా(ఏ)ర్లగడ్డ -- యా(ఏ)ళ్ళ -- యామి(ము)జాల -- యాళ్ళ -- యి(ఇ)ళ్ళ -- యిం (ఇం)జాడ -- యి(ఇ)నుమర్తి -- యి(ఇ)న్నమూరి -- యి(ఇ)ప్పిలి -- యి(ఇ)మ్మడి -- యి(ఇ)మ్మానేని -- యి(ఇ)య్యపు -- యి(ఇ)రగవరపు -- యిర్రింకి -- యి(ఇ)లిందల -- యీ(ఈ)చంపాటి -- యీ(ఈ)టు -- యీ(ఈ)యుణ్ణి -- యీ(ఈ)వని -- యె(ఎ)క్కిరాల -- యె(ఎ)నుముల -- యె(ఎ)రుకొండ -- యెర్నేని-- యలవర్తి -- యె(ఎ)లి -- యె(ఎ)లిశెట్టి -- యే(ఏ)టూరు -- యే(ఏ)బెళ్ళ -- యే(ఏ)మినేని-- యే(ఏ)సు -- యలమర్తి -- యారీదా -- యల్లంకి-- యెల్నీడి ర రాకుర్తీ రాగంపేట -- రాచూరి -- రాజనాల -- రాపాక -- రాశినేని -- రామకుర్తి -- రామగుండం -- రామరాజు -- రామవరపు -- రాయప్రోలు -- రావుల -- రాజమహెంద్రవరపు -- రావులకొల్లు -- రావూరు -- రేబాల -- రేమెల -- రేలంగి -- రంగరాజు(ల) -- రంగినీని -- రంగుల -- రంగ్రీజు -- రంధి -- రంప(పా) -- రఘుపాత్రుని -- రత్నాకరము -- రవణం -- రవ్వా -- రాంపల్లి -- రాంభ(బ)ట్ల -- రాకమచర్ల -- రాగం -- రాగతి -- రాగా -- రాచకొండ -- రాచమల్లు -- రాజనాల -- రాజరోటి -- రాటకొండ -- రాటా -- రాట్నాల -- రాడ -- రాణి -- రానిశెట్టి -- రాపర(రి)ది -- రాపర్తి -- రాపాక -- రామడుగు -- రామడుగుల -- రామవరపు -- రామానుజం -- రామాప్ర(ప్రె)గడ -- రామావజ్ఝల్ -- రామినేని -- రామిరెడ్డి -- రామిశెట్టి -- రామెన -- రాయకవి -- రాయదుర్గం -- రాయపాటి -- రాయప్రోలు -- రాయభట్టు -- రాయవరపు -- రాయసం -- రాయిడి -- రాలి -- రాళ్ళపల్లి -- రావాడ -- రావి -- రావికింది -- రావినూతల -- రావిపాటి -- రావు -- రావుల -- రావూరి(రు) -- రావెల -- రాసంశెట్టి -- రిమ్మలపూడి -- రుద్దిరెడ్డీ -- రుద్ర(ద్ద)రాజు -- రుద్రపాక -- రుద్రవీణ -- రుద్రాక్ష -- రుద్రాభట్ల -- రుద్రావజ్ఝల -- రెంటాల -- రెడ్డి -- రెడ్డిపల్లె -- రెడ్డిబత్తుల -- రెడ్నం -- రెడ్లం -- రెయ్యివ -- రేకందారు -- రేకా -- రేగులగడ్డ -- రేటూరి -- రేపాల -- రేబాల -- రేమళ్ళ -- రేమెళ్ళ -- రేమెల్ల -- రేలంగి -- రేలేటి -- రేవణూరి -- రేవు -- రేవూరి(రు) -- రేసు -- రొండా -- రొంపిచెర్ల-- రొద్దము -- రోణంకి -- రోళ్ళ -- రొంగల -- రేజేటి-- రేగళ్ళ—లాపు ల లక్కరాజు -- లక్కవరపు -- లింగమల్లు -- లంక -- లంకపల్లి -- లంకలపల్లి -- లంకా -- లంకా -- లంకాడ -- లంగిశెట్టి -- లంగోజు -- లండ(డా) -- లకిరెడ్డి -- లక్కదాసు -- లక్కన -- లక్కరాజు -- లక్కవరపు -- లక్కా -- లక్కింశెట్టి -- లక్కినేని -- లక్కోజి -- లక్కోజు -- లగిశెట్టి -- లట్టాల -- లదాటెం -- లవిళ్ళ -- లాదె -- లింగం -- లింగనమఖి -- లింగమకుంట -- లింగాల -- లుకలాపు -- లుక్కా -- లెంక -- లెక్కల లేపాక్షి -- లేళ్ళ -- లేళ్ళపల్లి -- లొలుగు -- లొల్ల -- లోకిరెడ్డి -- లోయ -- లంకిపల్లి లంకంరాజు - - వ వరదా -- వెపం -- వంకాయల -- వడ్డాది -- వద్దిపర్తి -- వలబోజు -- వస్తవాయి -- వం(ఒం)టెద్దు -- వ(ఒ)బ్బిలిశెట్టి -- వ(వా)డ్రేవు -- వ(వై)యిందం -- వంక -- వంకాయల -- వంకాయలపాతి -- వంగపల్లి -- వంగర -- వంగరి -- వంగల -- వంగలి -- వంగల్లు -- వంగిపురం -- వంగూరి -- వంతు -- వందంశెట్టి -- వంది -- వందేమాతరం -- వక్కలంక -- వజ్ఝల -- వఝ్ఝల-- వజ్రపు -- వఝల -- వట్టం -- వట్టి -- వట్టికూటి -- వట్లూరి -- వఠ్ఠెం -- వడలి -- వడగా -- వడ్డాది -- వడ్డి -- వడ్డె -- వడ్డెపాటి -- వడ్లపట్ల -- వడ్లమాని -- వడ్లమూడి -- వడ్లమూరు -- వత్సవాయి -- వద్దిపర్తి -- వనం (ము) -- వనపర్తి -- వనమా -- వనమాలి -- వనిమిశెట్టి -- వను(న)మూడి -- వన్నెంరెడ్డి -- వమాస్యం -- వమ్మి -- వర(రా)హగిరి -- వరదా -- వరిగొండ -- వర్రి -- వలిపర్తి -- వలివేటి -- వల్లపు -- వల్లభ జోస్యుల -- వల్లభ(ప)జ్యోస్యుల -- వల్లభనేని -- వల్లూరి -- వల్లూరిపల్లి -- వల్లూరు(రి) -- వల్లూరు -- వసంతరావు -- వసంతపురం -- వసంతవాడ -- వసంతాల -- వాండ్రాసి -- వాకా -- వాకాటి(ట) -- వాకాడ -- వాడపల్లి -- వాడాల -- వాత్స్య -- వానపల్లి -- వానపాల -- వాయిల -- వారణాసి -- వార్కింపుట్టి -- వాలిన -- వావిలకొలను -- వావిలాల -- వావిలపల్లి -- వావిళ్ళ -- వావిళ్ళపల్ల్లి -- వాసంశెట్టి -- వాసా -- వాసిమళ్ళ-- వాసిరాజు -- వాసిరెడ్డి -- వాసుపల్లి -- వాజిపేయ యాజుల -- వారణాశి -- వావిలికొలను -- వి(వ)రియాల -- వింజరపు -- వింజమూరి -- వికటకవి -- విట్టా -- విఠలరాజు -- విడ(డి)యాల -- విడదల -- విపల్లె -- విప్ప(ప)ర్తి -- విప్పల -- విన్నకోట -- విశ్వనాథ -- విస్సాప్రగడ -- విస్సావఝ్ఝుల -- వియ్యపు -- విశ్వనాథం(విశ్వనాథ) -- విష్ణుభొట్ల -- విస్సా -- విస్సావజ్ఝల -- వీటూరి -- వీణెము -- వీపూరి -- వీరా -- వీరంకుంట -- వీరంరాజు -- వీరంశెట్టి -- వీరపనేని -- వీరమనేని -- వీరమాచనేని -- వీరవి(వె)ల్లి -- వీరోతు -- వు(ఉ)ందుర్తి -- వు(ఉ)జ్జిని -- వు(ఉ)డత్తు -- వు(ఉ)డుతా -- వు(ఉ)త్పల -- వు(ఉ)ద్దరాజు -- వు(ఉ)నుగు -- వు(ఉ)న్నమరాజు -- వు(ఉ)పాధ్యాయుల -- వు(ఉ)ప్పల -- వు(ఉ)ప్పు -- వు(ఉ)ప్పుగంటి -- వు(ఉ)లాస్ -- వు(ఉ)ల్లి -- వుమ్మనేని -- వూరకరణం -- వృధ్ధుల -- వెంటూరి(రు) -- వెండిగంటము -- వెంపటపు -- వెంపటి -- వెన్నతోట -- వెంపరాల -- వెణుతురుపల్లి -- వెణుతురుమల్లి -- వెణుతుర్ల -- వెత్సా -- వెదుశి -- వెనిగళ్ళ -- వెనిశెట్టి -- వెన్నా(న్న) -- వెన్నా -- వెన్నెకంటి -- వెన్నెలకంటి -- వెముల -- వెములపల్లి -- వెలంపల్లి -- వెలగనాటి -- వెలగపూడి -- వెలగా -- వెలగాడ -- వెలమాటి -- వెలమాది -- వెలిదండ -- వెలిదండ్ల -- వెలిది -- వెలిశాల -- వెలుగూరి -- వెలుగొట్టి -- వెలుగోరి -- వెలువూలు -- వెల్చేరు -- వెల్లంకి -- వెల్లపల్లి -- వెల్లాల -- వేగ -- వేగి -- వేగినాటి -- వేగిరాజు -- వేగుళ్ల -- వేగేశ -- వేగేశ్న -- వేచూరి -- వేజెళ్ళ -- వేటుకూరి -- వేటూరి -- వేదం -- వేదము -- వేదాంతం -- వేదాల -- వేదుల -- వేమకోటి -- వేమన -- వేమనారాధ్యుల -- వేమరాజు -- వేమిరెడ్డి -- వేముగంటి -- వేముల -- వేములపల్లి -- వేములపాటి -- వేములవలస -- వేములవాడ -- వేమూరి(రు) -- వేమూరి -- వేలమూరి -- వేలూరి -- వేల్పూరి -- వేటూరి -- వైజర్సు -- వైట్ల -- వైశ్యరాజు -- వొ(ఒ)ద్ది -- వొ(ఒ)బ్బిలిశెట్టి -- వొ(ఒ)మ్ము -- వో(ఓ)బులశెట్టి -- వో(ఓ)రుగంటి -- వ్యాకరణం -- వంజవాక-- వేటపాలెం శ శంకర -- శంకరగల్లని -- శంకరమంచి -- శంఖవరపు -- శంబర -- శంబరాజు -- శంభు -- శఠకోపం -- శఠగోపం -- శతఘంటము -- శనగ -- శనగపల్లి -- శనగలు -- శనగవరపు -- శభకవి -- శరగడం -- శలంకాయల -- శలపాక -- శలాక -- శశిరావు -- శశివరపు -- శాంజీ -- శాంతమూరి -- శాంతలూరి -- శాకమూరి -- శాకవల్లి -- శాఖమూరి -- శాట్టలూరి -- శాట్టలూరు -- శాఠలూరి -- శాన -- శాలవి -- శి(సి)రిపురపు -- శింగంశెట్టి -- శింగనపల్ల -- శింగరాజు -- శింగారపు -- శింగి -- శిఖా -- శిఖాకుళం -- శిద్దమ్-- శియం -- శియాద్రి -- శిరపనశెట్టి -- శిరవూరు -- శిరిగిన -- శిరిగినీడి -- శిరిగూరి -- శివంగి-- శివకోటి -- శివనాధుని -- శివభుజంగం -- శివలెంక -- శివ్వా -- శిష్టా -- శిష్టు -- శిష్ట్లా -- శీ(చీ)మకుర్తి -- శీతంరాజు -- శీరారు -- శీర్ల -- శీలం -- శీలా -- శు(సు)చర్ల -- శృంగవృక్షం -- శృంగారకవి -- శె(సె)ట్టిగుంట -- శెట్టి -- శేకూరి -- శేట్లూరి -- శేశెట్టి -- శేషము -- శొంటి -- శొంఠి -- శొంఠ్యాన -- శోభ -- శ్యామల -- శ్రీకాకుళపు -- శ్రీగిరి -- శ్రీగిరిరాజు -- శ్రీధరమెల్ల -- శ్రీనాధుని -- శ్రీపతి -- శ్రీపతి పండితారాధ్యుల -- శ్రీపాద -- శ్రీపెరుంబుదూరు -- శ్రీరంగం -- శ్రీరామ -- శ్రీరామందాస్ -- శ్రీరామకవచం -- శ్రీరామచంద్రుని -- శ్లాక -- శ్లిష్టా -- శ్రీపాదన్న -- ష షడక్షరి -- స సంకర -- సంకా -- సంకాబత్తుల -- సంఖ్యాయనస -- సబ్బినేని -- సంకుసాల -- సంగవరపు -- సంగినీడి-- సంగీతం -- సంగు -- సంగెం-- సంగెపు -- సంతపురిటి -- సంపతిరాజు -- సంపంగి -- సంయపరాజు -- సకల -- సకి(ఖి)నేటి -- సకేరు -- సఖురి -- సజే -- సజ్జా -- సత్తి -- సత్తిరాజు సత్తెనపల్లి -- సత్యవోలు -- సన్నపరెడ్డి -- సన్నాల -- సన్నిధానము -- సప్పట -- సప్పా -- సబ్బవరపు -- సబ్నివీసు -- సమతం -- సముఖం -- సముద్రం -- సముద్రాల -- సయ్యపురాజు -- సరికొండ -- సరిగె -- సరిగొప్పల -- సరిపల్లి -- సరిపె(ప)ల్ల -- సరుపూరి -- సర్వేపల్లి -- సలఖ్యాన -- సలాది -- సవరాల -- సహదేవ -- సహమిరుసు -- సహమీరు -- సాంబరాజు -- సాకం సాకిగారి -- సాకేదశ -- సాగి -- సాగినేని-- సాగిరాజు -- సాదేపల్లి -- సాధనాల -- సానంశెట్టి -- సానె0-- సానబోయిన -- సానా -- సామంతపూడి -- సామంతుల -- సామన -- సామల -- సామవేదం -- సామసాని -- సామాల -- సాముల -- సామ్రాజ్యం -- సాయిన -- సారంగు -- సారసత్తుల -- సారె(రి)పల్లి -- సారె -- సాలాపు -- సాలూరు -- సింధే-- సింగం -- సింగమనేని సింగరాజు -- సింగీతం -- సింహాద్రి -- సిద్దాబత్తుల -- సిద్దిరెడ్డి -- సిద్ధనాతి -- సిద్ధరాజు -- సిద్ధలూరి -- సిద్ధవరము -- సినకోటి -- సిమ్మా -- సియ్యాద్రి -- సిరపూరి -- సిరసపల్లి -- సిరిగిన -- సిరిపల్లి -- సిరిపురపు -- సిరిపూడి -- సిరుగూరు -- సిరెప్ర(ప్రె)గడ -- సిర్రా -- సీతంరాజు -- సీమ -- సుంకర -- సుంకరి -- సందరగిరి -- సుందూరి -- సుగుటూరి -- సుగ్గ(గ్గు)ల -- సుగ్గు -- సుసర్ల -- సుతాపల్లి -- సునాయ -- సున్నం -- సున్నా -- సుమానం -- సురటి -- సురభి -- సురవరం (ము) -- సురవె-- సుర్ల -- సూర్యవంశి-- సూదా -- సూనెద -- సూరంపల్లి -- సూరపనేని -- సూరవరపు -- సూరా(రి)శెట్టి -- సూరానేని -- సూరాబత్తుల -- సూరి -- సూరినీడి -- సూరిశెట్టి -- సూరె -- సూర్యదేవర -- సెనపాటి -- సేతు -- సేనాపతి -- సొంగా-- సొగసు -- సొలస(సు) -- సోడసాని -- సోదుం -- సోమంచి -- సోమయాజుల -- సోమా -- సొమి రెడ్డి -- సోము -- సోరనపూడి -- సోర్నపూడి -- సౌమ్య -- స్థానాపతి -- స్వర్ణ -- స్వర్ణరాజు -- సూరబొయిన-- సర్రాజు -- సమయమంతుల -- సిన్గరపు -- సొమరాజు -- సచ్చు -- సాకిగారి -- శ శంకర శంకరమంచి శంకరగల్లని శంఖవరపు శంబర శంబరాజు శంభు శఠకోపం శఠగోపం శనగలు శనగవరపు శలపాక శలాక శశిరావు శశివరపు శాంజీ శాంతమూరి శాంతలూరి శాకమూరి శాఖమూరి శాట్టలూరి శాట్టలూరు శాఠలూరి శివలెంక -- హ హద్దనూరి -- హనుమంతు -- హరి -- హరిదాసు -- హరిహరనాధం -- హారతి -- హుగ్గెహళ్ళ -- హేజీబు -- హోతా -- హంగెహళ్ళి -- అక్షర జాబితాలో చేర్చవలసినవి manchikani అడ్డాల; 2. ఈపూరి (వీపూరి); 3. ఉద్దరాజు; 4. ఉయ్యూరి; 5. ఏటికూరి (వేటికూరి); 6. కంకిపాటి; 7. కంతేటి; 8. కమ్మెల (కమ్మెళ్ళ); 9. కళ్ళేపల్లి; 10. కాశి; 11. కూనపరాజు; 12. కూసంపూడి (కూచంపూడి); 13. కొండూరి; 14. కొక్కెర్లపాటి; 15. కొత్తపల్లి; 16. కొప్పెర్ల; 17. కొలనువాడ 18. కొల్నాటి(కొల్లాటి); 19. కొవ్వూరి; 20. గండ్రాజు; 21. గాదిరాజు; 22. గుంటూరి; 23. గూడూరి; 24. గొట్టుముక్కల (గొట్టెముక్కల, గొట్టుముక్కుల); 25. గోకరాజు; 26. చంపాటి (చెంపాటి); 27. చింతలపాటి; 28. చెరుకూరి; 29. చేకూరి; 30. కోటజంపన 31. జుజ్జూరి; 32. తిరుమలరాజు; 33. తోటకూర (తోటకూరి); 34. దండు; 35. దంతులూరి; 36. దాట్ల; 37. నల్లపరాజు; 38. నున్న; 39. పచ్చమట్ల (పట్సమట్ల); 40. పాకలపాటి; 41. పూసంపూడి; 42. పెన్మెత్స (పెనుమత్స); 43. భూపతిరాజు; 44. బైర్రాజు; 45. మద్దాల; 46. ముదుండి; 47. రుద్రరాజు; 48. వడ్లమూడి; 49. వానపాల; 50. వేగిరాజు; 51. సాగిరాజు; 52.రాజమహెంద్రవరపు; 53.దుర్గా 54.కూరేటి 55. నౌడూరి / నముడూరి ఇవి కూడా చూడండి ఇంటి పేర్లు భారతీయుల ఇంటి పేర్లు పేరు ఆధారాలు 1. పత్రికలలో వచ్చే పుట్టిన రోజులు, షష్టిపూర్తి మరియు శ్రధ్ధాంజలి ప్రకటనలు. ‘ఇంటిపేర్ల’తో ఇస్తారు. 2. వివాహ పత్రికలలో, ‘ఇంటి పేర్లు’ కచ్చితంగా రాస్తారు. 3. ఎన్నికల వోటర్ల జాబితాలో, ‘ఇంటి పేర్లు’ సహితంగా ముద్రణ చేస్తారు. 4. న్యాయవాదులు ఇచ్చే పబ్లిక్ నోటీస్ (తాఖీదు)లలో క్లయింట్ల (వాది మరియు ప్రతివాదుల)పేర్లు, పూర్తి ‘ఇంటి పేర్ల’తో ప్రకటనలు ఇస్తారు. 5. సినిమాలలో, టి.వి. లలొ నటించిన కొందరి నటీ నటుల, సాంకేతిక సిబ్బంది పేర్లు ‘ఇంటిపేర్లు’తో ప్రకటిస్తారు. 6. పత్రికలలో ప్రతీ రోజూ జరిగే అనేక సంఘటనలలో (అగ్ని ప్రమాదాలు, మరణాలు వగైరా) బాధితుల పేర్లు, కొన్నిసార్లు ‘'ఇంటిపేర్లు’' తో సహ ప్రకటిస్తారు. 7. విప్రుల ఇండ్లపేర్లు-శాఖలు-గోత్రాలు, ముసునూరి వేంకటశాస్త్రి, పంచమ ముద్రణము, లావణ్యా పబ్లికేషన్స్, రాజమండ్రి, 1986. 8. వైశ్యులు తమ గోత్రనామాలు, ఇంటిపేర్ల సహితంగా పుస్తకం ముద్రించారు. 9. గోల్కొండ వ్యాపారి సంక్షేమ సంఘం, హైదరాబాదు వారి వెబ్‌సైట్ వర్గం:జాబితాలు వర్గం:ఇంటిపేర్లు వర్గం:వట్టికొండ

https://te.wikipedia.org/wiki/%E0%B0%A4%E0%B1%86%E0%B0%B2%E0%B1%81%E0%B0%97%E0%B1%81%E0%B0%A8%E0%B0%BE%E0%B0%9F%20%E0%B0%87%E0%B0%82%E0%B0%9F%E0%B0%BF%E0%B0%AA%E0%B1%87%E0%B0%B0%E0%B1%8D%E0%B0%B2%20%E0%B0%9C%E0%B0%BE%E0%B0%AC%E0%B0%BF%E0%B0%A4%E0%B0%BE

Mihin Karl Adam Nils Gabriel Hård af Segerstad menehtyi?

Karl Hård af Segerstad

finnish

Karl Adam Nils Gabriel Hård af Segerstad (28. tammikuuta 1873 Helsinki – 22. lokakuuta 1931 Helsinki) oli suomalainen arkkitehti, joka toimi Helsingin ensimmäisenä kaupunginarkkitehtina 1907–1921. Hänen tuotantoonsa kuuluu myös yksityisiä suunnittelutöitä. Ruotsalaista sukua ollut Hård af Segerstad ei kiinnostunut vuosisadan vaihteessa suositusta suomalaisesta kansallisromantiikasta, vaan etsi esikuvansa lähinnä Ruotsista ja sen historiallisesta arkkitehtuurista. Elämä Elämänvaiheet Karl Hård af Segerstadin vanhemmat olivat ruukinpatruuna Adam Hård af Segerstad (1822–1897) ja Anna Gyllenberg (1846–1939), jotka kuuluivat molemmat ruotsalaisiin aatelissukuihin.[1] Hård af Segerstadit ovat vanha keskiaikainen aatelissuku Smålandista,[2] Gyllenbergit suurvalta-ajalla aateloitu suku Länsi-Götanmaalta[3]. Adam Hård af Segerstad oli suomalaisen Åminnefors Ab:n osakas sekä toimitusjohtaja ja hän muutti vaimoineen Ruotsista Suomeen 1870-luvun alussa. Karl Hård af Segerstad syntyi Helsingissä, mutta hankki Suomen kansalaisuuden vasta vuonna 1896.[4][1] Hård af Segerstad kävi koulunsa Helsingin Nya svenska läroverketissä ja opiskeli 1891–1895 arkkitehdiksi Suomen polyteknillisessä opistossa. Hän täydensi opintojaan matkalla Alankomaihin, Ranskaan, Italiaan, Itävaltaan ja Saksaan opiston antaman stipendin avulla. Otto-Iivari Meurmanin mukaan erityisesti saksalainen ja skandinaavinen arkkitehtuuri tekivät Hård af Segerstadiin vaikutuksen.[4] Lisäksi Hård af Segerstad työskenteli jonkin aikaa rasvarina Itämerta kiertäneellä laivalla[4] voidakseen taloudellisesti avustaa vararikkoon ajautunutta ja halvaantunutta isäänsä[1]. Hård af Segerstad työskenteli opiskeluaikanaan harjoittelijana Kiseleff & Heikelin sekä Grahn, Hedman & Wasastjernan arkkitehtitoimistoissa. Jälkimmäisessä hän työskenteli hetken aikaa myös apulaisena valmistumisensa jälkeen. Jo vuonna 1896 Hård af Segerstad perusti arkkitehtitoimiston yhdessä kurssitoverinsa Bertel Jungin kanssa, ja he työskentelivät yhdessä kaksi vuotta.[4] Sen jälkeen Hård af Segerstad piti toimistoa yksin vuoteen 1901.[1] Tuona vuonna hän muutti Viipuriin erään huomattavan yksityisen työtarjouksen perässä ja otti samalla vastaan toimen Viipurin lääninrakennuskonttorin apulaisarkkitehtina. Hän kuitenkin suunnitteli edelleen rakennuksia myös muualle Suomeen.[4] Vuonna 1907 Helsingin kaupunki perusti kaupunginarkkitehdin viran, ja Hård af Segerstad valittiin siihen.[5] Mahdollisesti vaatimattoman palkan takia virkaan oli vain kaksi hakijaa, joista toisen nimeä ei edes tiedetä.[6] Hård af Segerstad toimi kaupunginarkkitehtina vuoteen 1921 asti sekä Helsingin rahatoimikamarin sihteerinä vuodesta 1919 kuolemaansa saakka.[1] Hård af Segerstad oli vuodesta 1898 naimisissa Maria Landtmanin kanssa. He saivat kolme lasta.[1] Henkilökuva Karl Hård af Segerstadin henkilökuvaan on vain vähän lähdemateriaalia. Hän ei osallistunut opiskelutovereidensa tavoin rientoihin vaan oli ennemmin syrjäänvetäytyvä. Syynä tähän saattoivat olla taloudelliset vaikeudet sekä krooninen sairastelu, jonka vuoksi hän ilmeisesti myös lopulta jätti kaupunginarkkitehdin viran.[4] Hän oli kuitenkin innokas purjehtija ja Nyländska Jaktklubben -purjehdusseuran aktiivijäsen.[1] Aatteelliselta vakaumukseltaan ruotsalaistaustainen Hård af Segerstad oli skandinavisti ja Ruotsalaisen kansanpuolueen jäsen. Suomen sisällissodan aikana 1918 hän oleskeli Ruotsissa. Hänellä oli monipuolinen kielitaito, ja hän ilmeisesti ymmärsi jonkin verran myös suomea.[4] Hård af Segerstadin ura perustui pätevyyteen ja kykyyn hoitaa asioita. Ilmeisesti hyvin tehty työ oli hänelle ammatillisesti riittävän tyydyttävää, koska hän ei milloinkaan kirjoittanut ajatuksistaan Arkkitehti-lehteen tai muihin alan julkaisuihin.[4] Toisaalta Arkkitehti-lehti ei myöskään noteerannut vuonna 1907 Helsingin kaupunginarkkitehdin viran perustamista tai Hård af Segerstadin valintaa laisinkaan, ilmeisesti siksi koska kaupunginarkkitehdin virka koettiin joko yksityisten arkkitehtien uhkana tai kilpailua vääristävänä tekijänä. Varsinkin lehden päätoimittaja Sigurd Frosterus vahti tiukasti arkkitehtikunnan ammattietuja. Hård af Segerstadin töistä alettiin kirjoittaa Arkkitehti-lehdessä vasta vuonna 1914, kun lehden päätoimittajaksi tuli Birger Brunila.[7] Hård af Segestad ei jättänyt jälkeensä henkilökohtaisia kirjoituksia, ja häntä tai hänen töitään ei ole sanottavasti käsitelty aikalaisten muistelmissa eikä arkkitehtuurikirjallisuudessa tai -tutkimuksessa. Jääminen pois muistelmakirjallisuudesta on saattanut johtua hänen syrjäänvetäytyvästä luonteestaan tai ennenaikaisesta kuolemastaan. Hård af Segerstad mainittiin Arkkitehti-lehdessä viimeisen kerran hänen kuoltuaan vuonna 1931 Bertel Jungin kirjoittamassa muistokirjoituksessa. Siinä Jung kuvaili ystäväänsä ”ammattimieheksi, jonka epäitsekästä työtä Helsingin hyväksi ei ole osattu riittävästi arvostaa”.[8] Arkkitehtuuri Hård af Segerstadin arkkitehtuuri on koristeellista ja jykevää sekä lähinnä ruotsalaisten esikuvien innoittamaa.[5] Hän sai vaikutteita Ruotsin ohella myös Saksasta. Useissa hänen töistään on nähty vaikutteita Ruotsin 1600-luvun barokkiarkkitehtuurista.[1] Hän ei ollut alallaan tyylin mullistaja, mutta hänen töissään on silti omaperäisyyttä.[9] Hänen varhaisimpiin töihinsä kuuluivat muun muassa August Ramsaylle suunnitellut, jo kauan sitten puretut kaupunkitalo Helsingin Hieta­lahden­rannassa ja huvila Kaivopuistossa sekä Alfred Kihlmanin rakennuttama niin sanottu Kihlmanin talo Korkea­vuoren­kadulla. Kihlmanin taloon Hård af Segerstad suunnitteli pohjakaavan ja hänen yhtiökumppaninsa Bertel Jung koristeelliset julkisivut.[1] Kaksikko osallistui 1897 myös niin sanotun Tallbergin talon suunnittelukilpailuun Helsingin Katajanokalle, mutta ilman menestystä.[4] Hård af Segerstadin suurimpia suunnitelmia 1890-luvulla oli Helsingin Bulevardille rakennettu kiinteistöyhtiö Falken, jonka muotokieli vastasi tuolloin Ruotsissa suosittuja virtauksia. Hänen päätyökseen on kuitenkin mainittu yliopiston uusmaalaisen osakunnan eli Nylands nationin osakuntatalo Kasarmikadulla. Sen toisessa suunnittelukilpailussa 1898 hän voitti sekä ensimmäisen että kolmannen palkinnon. Tyylillisiä esikuvia sille on etsitty niin ranskalaisista linnoista kuin Tukholmastakin.[1] Rakennus valmistui 1901.[5] Hård af Segerstadin Viipurin kauden töistä tunnetuin on vuonna 1906 valmistunut kauppahalli. Helsingin kaupunginarkkitehtina hän sai suunniteltavikseen kouluja ja julkisia rakennuksia, ja hänen avustajinaan olivat arkkitehdit Runar Eklund ja Einar Flinckenberg.[5] Tunnetuimpia näistä töistä ovat Cygnaeuksen koulu Ratakadulla (valmistunut 1911), Kallion kirjasto (1912), Hakaniemen kauppahalli (1913), Eläintarhan koulu (1915) sekä Topelius-koulu Taka-Töölössä (1917).[10][1] Lisäksi hän johti ja valvoi muita suuria kunnallisia rakennushankkeita, joihin kuului muun muassa useita sairaaloita. Helsingin kaupungin Hankoniemen läheiseen Bengtsårin saareen 1911–1913 perustamaan pahatapaisten poikien kasvatuslaitokseen Hård af Segerstad suunnitteli alueen vanhojen rakennusten muutostyöt laitoskäyttöön sopiviksi.[11] Virkansa puolesta hän sai paneutua myös sosiaaliseen asuntotuotantoon ja laati 1915 Flinckenbergin kanssa suunnitelmat työväenasunnoiksi tarkoitetusta standardipuutalosta. Hård af Segerstad ei kuitenkaan hyväksynyt Martti Välikankaan Käpylään suunnittelemia puutaloja, joiden piirustuksia hän rahatoimikamarin sihteerinä joutui tarkastamaan.[1] Ainoa Hård af Segerstadin suunnittelema teollisuusrakennus on 1907 valmistunut Pulpin selluloosatehdas Joutsenossa.[1] Hård af Segerstad kuului nuorten suomalaisten arkkitehtien sukupolveen, joka vuosisadan vaihteessa omaksui kansainvälisen jugend-tyylin. Juuriltaan ruotsalaisena hän ei kuitenkaan ollut kiinnostunut suomalaisesta kansallisromantiikasta. Jotain kansallisromanttisena pidetyn tyylin tosiasiallisesta kansainvälisyydestä kertookin se, että Hård af Segerstadin suunnittelema Nylands Nationin talo voidaan silti nähdä piirteiltään kyseisen tyylisuuntauksen lähes puhtaana edustajana.[12] Vuosisadan vaihteessa suomalaiset kansallisromanttista suuntausta tukeneet arkkitehdit valitsivat graniitin ja vuolukiven ensisijaisiksi ”kansallisiksi” rakennusten julkisivumateriaaleiksi – heidän harmikseen nimenomaan kansallisromantiikasta piittaamaton Hård af Segerstad oli kuitenkin vuolukiven käytön pioneeri Suomessa. Hänen 1899 suunnittelemansa asuintalo Falken oli ensimmäinen, jossa käytettiin suomalaista vuolukiveä koristeluissa ja vuotta myöhempi Nylands Nationin talo ensimmäinen, jonka julkisivu vuorattiin sillä. Myöhemmin hän kuitenkin luopui julkisivujen kiviverhoilusta, ja 1910-luvun alusta eteenpäin lähes kaikissa hänen suunnittelemissaan rakennuksissa oli rappaamattomat tiiliseinät.[13] Hård af Segerstadin suunnitelmissa korostui tekninen asiantuntevuus, ja hän oli tarkka rahankäyttäjä. Hän laati tarkat kustannusarviot ja kilpailutti materiaalitoimittajat ja aliurakoitsijat. Hän ei kuitenkaan tinkinyt rakennustensa laadusta.[4] Hän esimerkiksi halusi käyttää rakennusten kattomateriaalina lähes aina tiiltä sen kestävyyden vuoksi, vaikka se lisäsikin kustannuksia.[14] Huomattava kokoelma Hård af Segerstadin piirustuksia lahjoitettiin vuonna 2004 Arkkitehtuurimuseolle.[5] Työluettelo Luettelo perustuu, ellei toisin mainita, Jyri Viljan teoksen Kallion kirjasto ja kaupunginarkkitehti Karl Hård af Segerstad (2007) epätäydelliseen luetteloon. Apulaisten osuudesta Hård af Segerstadin kaupunginarkkitehtina suunnittelemien rakennusten kohdalla ei ole varmuutta[15]. Alla olevassa luettelossa ei ole mainittu toteutumattomia tai selvittämättömiä suunnitelmia eikä toisten arkkitehtien suunnittelemiin rakennuksiin tehtyjä muutostöitä. [15] Lähteet Citation error, replace with{{cite book| author = Jyri Vilja| title = Kallion kirjasto ja kaupunginarkkitehti Karl Hård af Segerstad| location = Helsinki| publisher = Helsingin kaupunginmuseo| year = 2007| id = ISBN 952-473-791-4}} Viitteet Aiheesta muualla Korttelit.fi Luokka:Suomalaiset arkkitehdit Luokka:Vuonna 1873 syntyneet Luokka:Vuonna 1931 kuolleet Luokka:72.9 Arkkitehtuurin historia

https://fi.wikipedia.org/wiki/Karl%20H%C3%A5rd%20af%20Segerstad

일본의 최초 천황은 누구인가?

일본 천황 목록

korean

넘겨주기 역대 일본 천황

https://ko.wikipedia.org/wiki/%EC%9D%BC%EB%B3%B8%20%EC%B2%9C%ED%99%A9%20%EB%AA%A9%EB%A1%9D

কলকাতার জাতীয় গ্রন্থাগারটির সর্বপ্রথম মালিক কে ছিলেন ?

জাতীয় গ্রন্থাগার (ভারত)

bengali

জাতীয় গ্রন্থাগার ভারতের বৃহত্তম গ্রন্থাগার তথা দেশের সরকারি দলিলের রক্ষণাগার। এই গ্রন্থাগারটি কলকাতার বেলভেডিয়ার এস্টেটে অবস্থিত। ইতিহাস ক্যালকাটা পাবলিক লাইব্রেরি ১৮৩৬ সালে ক্যালকাটা পাবলিক লাইব্রেরি নামে প্রথম এই গ্রন্থাগারটি প্রতিষ্ঠিত হয়। সেই সময় এটি ছিল একটি বেসরকারি প্রতিষ্ঠান। প্রিন্স দ্বারকানাথ ঠাকুর ছিলেন এই লাইব্রেরির প্রথম মালিক। ভারতের তদনীন্তন গভর্নর-জেনারেল লর্ড মেটকাফ ফোর্ট উইলিয়াম কলেজ লাইব্রেরির ৪,৬৭৫টি বই এই গ্রন্থাগারে দান করেছিলেন। এই দানের ফলেই গ্রন্থাগারের গোড়াপত্তন সম্ভব হয়েছিল। এই সময় বাংলা ও ইংরেজি দুই ভাষার বইই এই গ্রন্থাগারের জন্য ক্রয় করা হত। কলকাতার বিশিষ্ট ব্যক্তিরা গ্রন্থাগারকে অর্থসাহায্য করতেন; সরকারের কাছ থেকেও অনুদান পাওয়া যেত। এই সময় এই গ্রন্থাগারে বহু দেশি ও বিদেশি দুষ্প্রাপ্য গ্রন্থ সংগৃহীত হয়, যা আজও রক্ষিত আছে। ক্যালকাটা পাবলিক লাইব্রেরিই ছিল শহরের প্রথম নাগরিক পাঠাগার। [1] ইম্পিরিয়াল লাইব্রেরি ১৮৯১ সালে কলকাতার একাধিক সচিবালয় গ্রন্থাগারকে একত্রিত করে গঠিত হয় ইম্পিরিয়াল লাইব্রেরি। এই গ্রন্থাগারের সর্বাপেক্ষা উল্লেখযোগ্য অংশ ছিল গৃহ মন্ত্রকের গ্রন্থাগার। এই অংশে [1] ক্যালকাটা পাবলিক লাইব্রেরি ও ইম্পিরিয়াল লাইব্রেরির সংযুক্তিকরণ ১৯০৩ সালের ৩০ জানুয়ারি লর্ড কার্জনের প্রচেষ্টায় ক্যালকাটা পাবলিক লাইব্রেরি ও ইম্পিরিয়াল লাইব্রেরিকে সংযুক্ত করে জনসাধারণের ব্যবহারের জন্য খুলে দেওয়া হয়। সংযুক্ত লাইব্রেরিটি ইম্পিরিয়াল লাইব্রেরি নামেই পরিচিত হয়। এই সময় গ্রন্থাগারটি উঠে আসে আলিপুরের বেলভেডিয়ার রোডস্থ মেটকাফ হলের বর্তমান ঠিকানায়। দ্বিতীয় বিশ্বযুদ্ধের সময় লাইব্রেরিটি এসপ্ল্যানেডের জবাকুসুম হাউসে স্থানান্তরিত হয়েছিল। [1] জাতীয় গ্রন্থাগার স্বাধীনতার পর ইম্পিরিয়াল লাইব্রেরি আবার মেটকাফ হলে উঠে আসে। এই সময় লাইব্রেরির নতুন নামকরণ হয় জাতীয় গ্রন্থাগার বা ন্যাশানাল লাইব্রেরি। ১৯৫৩ সালের ১লা ফেব্রুয়ারি তৎকালীন কেন্দ্রীয় শিক্ষামন্ত্রী মৌলানা আবুল কালাম আজাদ জাতীয় গ্রন্থাগারকে সর্বসাধারণের জন্য উন্মুক্ত করে দেন।[1] তথ্যসূত্র কলকাতা: এক পূর্ণাঙ্গ ইতিহাস, অতুল সুর, জেনারেল প্রিন্টার অ্যান্ড পাবলিশার্স প্রাঃ লিঃ, কলকাতা, ১৯৮১, পৃ. ২৮৯-২৯১ বহিঃসংযোগ ভারত বিষয়শ্রেণী:কলকাতার সংস্কৃতি বিষয়শ্রেণী:ভারতের গ্রন্থাগার বিষয়শ্রেণী:কলকাতার গ্রন্থাগার বিষয়শ্রেণী:কলকাতার ভবন ও স্থাপনা বিষয়শ্রেণী:কলকাতার দর্শনীয় স্থান

https://bn.wikipedia.org/wiki/%E0%A6%9C%E0%A6%BE%E0%A6%A4%E0%A7%80%E0%A6%AF%E0%A6%BC%20%E0%A6%97%E0%A7%8D%E0%A6%B0%E0%A6%A8%E0%A7%8D%E0%A6%A5%E0%A6%BE%E0%A6%97%E0%A6%BE%E0%A6%B0%20%28%E0%A6%AD%E0%A6%BE%E0%A6%B0%E0%A6%A4%29

フランスではいつから女性権利大臣が存在する？

国際女性デー

japanese

Part of a series onFeminism History Social Feminist history History of feminism Women's history American British Canadian German Timelines Women's suffrage Muslim countries US Other women's rights Suffrage by country Australia Canada Japan Kuwait New Zealand Spain (Civil War) Spain (Francoist) Sweden Switzerland United Kingdom Wales United States In states Utah Waves First Second Third Fourth Variants (general) Analytical Anarchist Anti-abortion Atheist Conservative Cultural Cyber Difference Ecofeminism Vegetarian Embedded Equality Eugenic Fat French French post-structuralist Global Hip-hop/Activism Individualist Labor Lesbian Radical lesbians Liberal Equity Lipstick Material Maternal Multicultural Black Chicana Indigenous Kurdish (Jineology) Native American White Neofeminism Networked New Postcolonial Postfeminism Postmodern Post-structural Radical Separatist Sex-positive Socialist Marxist Social Standpoint State Transfeminism Transnational Victim Womanism Africana Variants (religious) Buddhist Christian Mormon Neopagan Dianic Wicca Reclaiming Hindu Islamic Jewish Orthodox Sikh Concepts Literature Children's literature Effects on society Equality Female education Female genital mutilation Femicide Feminism in culture Feminist movement African-American women's suffrage movement Art movement In hip hop Feminist stripper Gender equality Girl power Honor killing International Girl's Day and Women's Day Language reform Matriarchal religion Media Men in feminism Misogyny Oedipus complex Opposition to feminism Political lesbianism Lesbian separatism Pro-feminism Protofeminism Purplewashing Reproductive justice Sex workers' rights Sexual harassment Sexual objectification Theory in composition studies Triple oppression Violence against women War on Women Women's health Women's rights Outlooks Criticism of marriage Views on BDSM Views on pornography Views on prostitution Views on sexual orientation Views on sexuality Views on transgender topics Theory Feminist method Gender studies Gender mainstreaming Gynocentrism Kyriarchy Male gaze Matriarchy Women's studies Men's studies Patriarchy Écriture féminine Feminist... anthropology archaeology architecture art art criticism literary criticism film theory biology composition studies criminology pathways perspective economics fpda geography international relations constructivism legal theory pedagogy philosophy aesthetics empiricism epistemology ethics justice ethics existentialism metaphysics political ecology political theory pornography psychology revisionist mythology science fiction sex wars sexology sociology technoscience theology thealogy womanist theology By country Albania Australia Bangladesh Canada China Democratic Republic of the Congo Denmark Egypt Ethiopia Finland France Germany Ghana Greece Hong Kong India Indonesia Iran Iraq Republic of Ireland Feminism in Israel Italy Japan Latin America Argentina Brazil Chile Haiti Honduras Mexico Paraguay Trinidad and Tobago Lebanon Malaysia Mali Nepal Netherlands New Zealand Nigeria Northern Cyprus Norway Pakistan Philippines Poland Russia Syria Saudi Arabia South Africa South Korea Sweden Taiwan Thailand Turkey Vietnam Ukraine United Kingdom United States History of women Lists and categories Lists Articles Feminists by nationality Literature American feminist literature Feminist comic books Conservative feminisms Countries by women's average years in school Ecofeminist authors Feminist art critics Feminist economists Feminist philosophers Feminist poets Feminist rhetoricians Jewish feminists Muslim feminists Feminist parties Suffragists and suffragettes Women's rights activists Women's studies journals Women's suffrage organizations Categories Women's rights by country Feminists by nationality Feminismportalvt 国際女性デー（こくさいじょせいデー、）は、記念日の一つである。毎年3月8日。国際婦人デー、国際女性の日</b>などとも呼ばれる。 起源 1904年3月8日にアメリカ合衆国のニューヨークで、女性労働者が婦人参政権を要求してデモを起こした。これを受けドイツの社会主義者クララ・ツェトキンが、1910年にコペンハーゲンで行なわれた国際社会主義者会議で「女性の政治的自由と平等のためにたたかう」記念の日とするよう提唱したことから始まった。 国際女性デーにちなむ最大の事件は、1917年にロシアで起こった二月革命であろう。国際女性デー（当時ロシアで使われていたユリウス暦では2月23日にあたる）に首都ペトログラードで行われた女性労働者を中心としたデモは、男性労働者、更には兵士を巻き込んだ大規模な蜂起となり、最終的には帝政を崩壊に追い込んだ。 国連は1975年（国際婦人年）の3月8日以来この日を「国際婦人デー」と定め、現在は国際連合事務総長が女性の十全かつ平等な社会参加の環境を整備するよう、加盟国に対し呼びかける日となっている。2000年には、国連人権高等弁務官のメアリー・ロビンソン（Mary Robinson、アイルランド初の女性大統領）が21世紀に向けて「女性が権利の獲得に向けたこれまでの歩みを祝うと同時に、女性被害者は、いまだに跡を絶たないことを想起する日」であると言明する文書を発表した。イタリアでは女性が互いにミモザ（ギンヨウアカシア - Cootamundra wattle）の花を贈り合い（もともと男性が女性に贈る習慣がある）、この季節を迎えると街中にミモザの花がみられる。 フランスでは、1981年にミッテラン政権下で女性権利大臣に任命されたイヴェット・ルーディが、大統領にフランスで正式に「国際女性デー」を定めるよう提案し、ミッテランはこれを受けて、1982年3月8日、国際女性デーを祝う大規模な式典を開催し、女性の「主体性、平等、尊厳」の尊重を求める演説をした[1]。 その後、国連は2010年7月2日の国連総会で女性に関わる国連の活動と組織改訂について決議、4機関を統合し「ジェンダー平等と女性のエンパワーメントのための国連機関」略称 UN Women を設立している[注釈 1]。この機関はそれまで独自の活動をしてきた4機関すなわち略称 DAW (国連経済社会局女性の地位向上部)[3]、略称 INSTRAW 国際連合経済社会理事会[4]、略称 OSAGI (国連ジェンダー問題特別顧問事務所)[5]、略称 UNIFEM（ユニフェム) (国連女性開発基金)[6]がひとつにまとまって、2011年1月1日より活動をはじめる。さらに各国の状況に合わせて UN Woman の活動を進めるため、ひとつの国につき国内委員会 (National Committee) をひとつ認めたのである。UN Woman の国内委員会は民間団体。[7] アメリカ合衆国などは、国際女性デーを含む3月を女性史月間としている[8]。 日本の状況 日本では1923年3月8日、社会主義フェミニスト団体赤瀾会が初の集会を開催。国連は1975年（国際婦人年）の3月8日以来この日を「国際婦人デー」と定めた。1992年11月には「ユニフェム国内委員会」を設立 (世界で13番目) [9]。大きな活動のひとつが会員、個人、企業、団体等の賛同により、ユニフェムを支える民間の寄付金の窓口として募金を預かりユニフェム本部に送ることであった。その募金は主にユニフェムがアジアで進めるプロジェクトに提供されたのである。 なお「ユニフェム国内委員会」の設立10周年を迎えた2003年6月には来賓に緒方貞子元国連難民高等弁務官、ユニフェム事務局長 (当時) を迎えてシンポジウムを開いた[注釈 2]。 UN Women 設立に伴ってNGO 国際婦人年連絡会 (International Women's Year Liaison Group)[11]、公益財団法人アジア女性交流・研究フォーラム[12]、財団法人横浜市女性協会 (現・公益財団法人横浜市男女共同参画推進協会) [13]の国内の3団体を中心に日本国内委員会を設けて、 2011年3月に UN Women 承認の民間団体「UN Women 日本国内委委員会」と名称を定めると中村道子が会長に就任する。 2013年11月に団体名を「国連ウィメン日本協会」と改称し国連に関わる団体だとわかりやすくすると、前身より継承した趣旨にそって「ジェンダーと女性のエンパワーメントのための国連機関」の理念を日本の社会に広めること、さらに関係機関や民間企業に活動の支援を働きかけ、社会に募金活動を担ってきた。また、ユニフェム日本国内委員会 (1992 年～2010年) から募った「支援プロジェクト」活動資金は、後継の UN Women 日本国内委員会 (2011年～2012年) ならびに国連ウィメン日本協会 (2013年～) を受け皿とし、日本政府からプロジェクト単位で拠出金を得ている。 支援プロジェクトに当てる活動支援の拠出金は、2015年度を例にとると総額486万2399円 (時価4万1478.22ドル相当)である[14]。歴代の「支援プロジェクト」は主にアジア各地域を対象に時事によって対象が選ばれており、1990年代はカンボジア (インドシナ難民) と、インド・フィリピン・モンゴルの女性の社会進出に当てられた。2000年代はラオス・カンボジア・アフガニスタン・パキスタンの女性の社会進出と東チモールをふくむ全域の女性差別・暴力撤廃に、スマトラ島沖地震津波について災害復興に、またアジア地域外のボスニア・ヘルツェゴビナでは暴力抑制と対話における女性の役割を支えている[14]。2010年代に入ると HIV 関連プロジェクト (2000年代から継続)、難民の定住に合わせた持続的に収入を得る工芸品の製作・販路開拓、全域の女子差別と暴力撤廃 (継続) 、ネパール大地震では女性・少女への緊急支援などの活動に用いられたのである[14]。 寄付者は2008年6月「特定非営利活動法人」化 (認定 NPO 法人) により一定の税金の控除が受けられる[注釈 3]。 旧ソ連諸国における国際女性デー 初期のソビエト連邦においては、国際女性デーは前述のように二月革命記念日でもあり、政治的・革命的な日であった。この頃の国際女性デーのポスターには、女性の（主に家事労働からの）解放を訴えるスローガンが書かれていた。 1966年、国際女性デーはソ連で祝日（休暇日）となった。しかし、国際女性デーに本来そなわっていた政治性は失われ、単に女性の美しさや母性を讃えるだけの日になっていった。国際女性デーのポスターからもスローガンは消え、女性の美しさを抽象的に表すものになった。 現在の多くの旧ソ連諸国においても、国際女性デーは政治的な行事のない、女性の祭日となっている（ジョージアの祝日も参照）。この日、男性は女性に春の花束やプレゼントをあげるという習慣があるが、女性がお互いにプレゼントをあげることも多い。前の日、普通女性、時々男性も、会社や大学で国際女性デーを祝う。この日、ロシアやウクライナ、ベラルーシ等の市場では「花束」が大量に売られる。まだ寒いこの時期に仕入れられる花は高価であるが、男性たちはこのときばかりは財布をはたいて花を求めるようである。 ギャラリー 世界各地の国際女性デー アフガニスタン 2002 インド 2010 オーストラリア (シドニー) 2011 オランダ (アムステルダム) 2010 記念の布地、カメルーン 2006 コロンビア (ボゴタ) 2009 タンザニア (アルシャ) 2012 フィリピン (ダバオ) 2008 ブラジル 2013 ポーランド (ワルシャワ) 2010 モルディブ 2012 脚注 注釈 出典 参考文献 Text "和書" ignored (help); Unknown parameter |ncid= ignored (help); Check date values in: |date= (help)CS1 maint: ASIN uses ISBN (link)文献、文献一覧、年譜、家系図、同時代人、人名解説、人名索引、事項索引あり。 Text "和書" ignored (help); Unknown parameter |ncid= ignored (help); Check date values in: |date= (help)CS1 maint: ASIN uses ISBN (link)年表・文献資料・図版などあり。 Text "和書" ignored (help); Check date values in: |date= (help)CS1 maint: ASIN uses ISBN (link) Text "2004.2" ignored (help) Text "和書" ignored (help) Unknown parameter |ncid= ignored (help) 関連項目 ウーマンリブ運動 国際勇気ある女性賞 女子差別撤廃委員会 女子に対するあらゆる形態の差別の撤廃に関する条約 女性に対する暴力の撤廃に関する宣言 女性政治家 性科学 世界女性会議 母性 外部リンク (in English) (International Women's Day ミモザについて) (in Italian) (in English) (in English)

https://ja.wikipedia.org/wiki/%E5%9B%BD%E9%9A%9B%E5%A5%B3%E6%80%A7%E3%83%87%E3%83%BC

జి.కొండూరు నుండి తిరుపతి కి ఎంత దూరం?

కొండూరు (లేపాక్షి మండలం)

telugu

కొండూరు అనంతపురం జిల్లా లేపాక్షి మండలం లోని గ్రామం. పిన్ కోడ్: 515331. [1] ఇది మండల కేంద్రమైన లేపాక్షి నుండి 6 కి. మీ. దూరం లోను, సమీప పట్టణమైన హిందూపురం నుండి 14 కి. మీ. దూరంలోనూ ఉంది. 2011 భారత జనగణన గణాంకాల ప్రకారం ఈ గ్రామం 1047 ఇళ్లతో, 4189 జనాభాతో 1870 హెక్టార్లలో విస్తరించి ఉంది. గ్రామంలో మగవారి సంఖ్య 2126, ఆడవారి సంఖ్య 2063. షెడ్యూల్డ్ కులాల సంఖ్య 794 కాగా షెడ్యూల్డ్ తెగల సంఖ్య 15. గ్రామం యొక్క జనగణన లొకేషన్ కోడ్ 595569[2].పిన్ కోడ్: 515331. విద్యా సౌకర్యాలు గ్రామంలో ఒక ప్రైవేటు బాలబడి ఉంది. ప్రభుత్వ ప్రాథమిక పాఠశాలలు మూడు, ప్రైవేటు ప్రాథమిక పాఠశాల ఒకటి, ప్రభుత్వ ప్రాథమికోన్నత పాఠశాల ఒకటి , ప్రైవేటు ప్రాథమికోన్నత పాఠశాల ఒకటి, ప్రభుత్వ మాధ్యమిక పాఠశాల ఒకటి ఉన్నాయి. సమీప జూనియర్ కళాశాల లేపాక్షిలోను, ప్రభుత్వ ఆర్ట్స్ / సైన్స్ డిగ్రీ కళాశాల, ఇంజనీరింగ్ కళాశాల‌లు హిందూపురంలోనూ ఉన్నాయి. సమీప వైద్య కళాశాల అనంతపురంలోను, మేనేజిమెంటు కళాశాల, పాలీటెక్నిక్‌లు హిందూపురంలోనూ ఉన్నాయి. సమీప వృత్తి విద్యా శిక్షణ పాఠశాల లేపాక్షిలోను, అనియత విద్యా కేంద్రం, దివ్యాంగుల ప్రత్యేక పాఠశాల‌లు సేవామందిర్లోనూ ఉన్నాయి. వైద్య సౌకర్యం ప్రభుత్వ వైద్య సౌకర్యం కొండూరు లో ఉన్న ఒక ప్రాథమిక ఆరోగ్య ఉప కేంద్రంలో డాక్టర్లు లేరు. ఇద్దరు పారామెడికల్ సిబ్బంది ఉన్నారు. ఒక సంచార వైద్య శాలలో డాక్టర్లు లేరు. ముగ్గురు పారామెడికల్ సిబ్బంది ఉన్నారు. ప్రాథమిక ఆరోగ్య కేంద్రం గ్రామం నుండి 5 నుండి 10 కి.మీ. దూరంలో ఉంది. పశు వైద్యశాల గ్రామం నుండి 5 నుండి 10 కి.మీ. దూరంలో ఉంది. సమీప సామాజిక ఆరోగ్య కేంద్రం, మాతా శిశు సంరక్షణ కేంద్రం, టి. బి వైద్యశాల గ్రామం నుండి 10 కి.మీ. కంటే ఎక్కువ దూరంలో ఉన్నాయి. అలోపతి ఆసుపత్రి, ప్రత్యామ్నాయ ఔషధ ఆసుపత్రి, డిస్పెన్సరీ, కుటుంబ సంక్షేమ కేంద్రం గ్రామం నుండి 10 కి.మీ. కంటే ఎక్కువ దూరంలో ఉన్నాయి. ప్రైవేటు వైద్య సౌకర్యం గ్రామంలో ఒక ప్రైవేటు వైద్య సౌకర్యం ఉంది. డిగ్రీ లేని డాక్టరు ఒకరు ఉన్నారు. తాగు నీరు గ్రామంలో కుళాయిల ద్వారా శుద్ధి చేయని నీరు సరఫరా అవుతోంది. గ్రామంలో ఏడాది పొడుగునా చేతి పంపుల ద్వారా నీరు అందుతుంది. బోరుబావుల ద్వారా కూడా ఏడాది పొడుగునా నీరు అందుతుంది. పారిశుధ్యం మురుగు నీరు బహిరంగ కాలువల ద్వారా ప్రవహిస్తుంది. మురుగు నీరు బహిరంగంగా, కచ్చా కాలువల ద్వారా ప్రవహిస్తుంది. మురుగు నీటిని నేరుగా జల వనరుల్లోకి వదులుతున్నారు. గ్రామం సంపూర్ణ పారిశుధ్య పథకం కిందకు రావట్లేదు. సామాజిక మరుగుదొడ్డి సౌకర్యం లేదు. ఇంటింటికీ తిరిగి వ్యర్థాలను సేకరించే వ్యవస్థ లేదు. సామాజిక బయోగ్యాస్ ఉత్పాదక వ్యవస్థ లేదు. చెత్తను వీధుల పక్కనే పారబోస్తారు. సమాచార, రవాణా సౌకర్యాలు కొండూరులో పోస్టాఫీసు సౌకర్యం, సబ్ పోస్టాఫీసు సౌకర్యం ఉన్నాయి. పోస్ట్ అండ్ టెలిగ్రాఫ్ ఆఫీసు గ్రామానికి 5 నుండి 10 కి.మీ. దూరంలో ఉంది. లాండ్ లైన్ టెలిఫోన్, పబ్లిక్ ఫోన్ ఆఫీసు, మొబైల్ ఫోన్, ఇంటర్నెట్ కెఫె / సామాన్య సేవా కేంద్రం మొదలైన సౌకర్యాలు ఉన్నాయి. ప్రైవేటు కొరియర్ గ్రామం నుండి 10 కి.మీ.కి పైబడిన దూరంలో ఉంది. గ్రామానికి సమీప ప్రాంతాల నుండి ప్రభుత్వ రవాణా సంస్థ బస్సులుప్రైవేటు బస్సులు తిరుగుతున్నాయి. సమీప గ్రామాల నుండి ఆటో సౌకర్యం కూడా ఉంది. వ్యవసాయం కొరకు వాడేందుకు గ్రామంలో ట్రాక్టర్లున్నాయి. రైల్వే స్టేషన్ గ్రామం నుండి 10 కి.మీ.కి పైబడిన దూరంలో ఉంది. జిల్లా రహదారి గ్రామం గుండా పోతోంది. రాష్ట్ర రహదారి, ప్రధాన జిల్లా రహదారి గ్రామం నుండి 5 నుండి 10 కి.మీ. దూరంలో ఉన్నాయి. జాతీయ రహదారి గ్రామం నుండి 10 కి.మీ.కి పైబడిన దూరంలో ఉంది. గ్రామంలో తారు రోడ్లు, కంకర రోడ్లు, మట్టిరోడ్లూ ఉన్నాయి. మార్కెటింగు, బ్యాంకింగు గ్రామంలో వ్యవసాయ పరపతి సంఘం ఉంది. గ్రామంలో స్వయం సహాయక బృందం, పౌర సరఫరాల కేంద్రం ఉన్నాయి. రోజువారీ మార్కెట్, వారం వారం సంత గ్రామం నుండి 5 నుండి 10 కి.మీ. దూరంలో ఉన్నాయి. ఏటీఎమ్, వాణిజ్య బ్యాంకు, సహకార బ్యాంకు గ్రామం నుండి 10 కి.మీ.కి పైబడిన దూరంలో ఉన్నాయి. వ్యవసాయ మార్కెటింగ్ సొసైటీ గ్రామం నుండి 10 కి.మీ.కి పైబడిన దూరంలో ఉంది. ఆరోగ్యం, పోషణ, వినోద సౌకర్యాలు గ్రామంలో సమీకృత బాలల అభివృద్ధి పథకం, అంగన్ వాడీ కేంద్రం, ఇతర పోషకాహార కేంద్రాలు, ఆశా కార్యకర్త ఉన్నాయి. గ్రామంలో వార్తాపత్రిక పంపిణీ జరుగుతుంది. అసెంబ్లీ పోలింగ్ స్టేషన్, జనన మరణాల నమోదు కార్యాలయం ఉన్నాయి. ఆటల మైదానం గ్రామం నుండి 10 కి.మీ.కి పైబడిన దూరంలో ఉంది. సినిమా హాలు, గ్రంథాలయం, పబ్లిక్ రీడింగ్ రూం గ్రామం నుండి 10 కి.మీ.కి పైబడిన దూరంలో ఉన్నాయి. విద్యుత్తు గ్రామంలో గృహావసరాల నిమిత్తం విద్యుత్ సరఫరా వ్యవస్థ ఉంది. రోజుకు 7 గంటల పాటు వ్యవసాయానికి, 12 గంటల పాటు వాణిజ్య అవసరాల కోసం కూడా విద్యుత్ సరఫరా చేస్తున్నారు. భూమి వినియోగం కొండూరులో భూ వినియోగం కింది విధంగా ఉంది: అడవి: 503 హెక్టార్లు వ్యవసాయేతర వినియోగంలో ఉన్న భూమి: 16 హెక్టార్లు వ్యవసాయం సాగని, బంజరు భూమి: 10 హెక్టార్లు తోటలు మొదలైనవి సాగవుతున్న భూమి: 12 హెక్టార్లు సాగులో లేని భూముల్లో బీడు భూములు కానివి: 289 హెక్టార్లు బంజరు భూమి: 686 హెక్టార్లు నికరంగా విత్తిన భూమి: 351 హెక్టార్లు నీటి సౌకర్యం లేని భూమి: 1135 హెక్టార్లు వివిధ వనరుల నుండి సాగునీరు లభిస్తున్న భూమి: 192 హెక్టార్లు నీటిపారుదల సౌకర్యాలు కొండూరులో వ్యవసాయానికి నీటి సరఫరా కింది వనరుల ద్వారా జరుగుతోంది. బావులు/బోరు బావులు: 189 హెక్టార్లు చెరువులు: 3 హెక్టార్లు ఉత్పత్తి కొండూరులో ఈ కింది వస్తువులు ఉత్పత్తి అవుతున్నాయి. ప్రధాన పంటలు వేరుశనగ, మొక్కజొన్న, వరి గణాంకాలు జనాభా (2011) - మొత్తం 4,581 - పురుషుల సంఖ్య 2,276 - స్త్రీల సంఖ్య 2,305 - గృహాల సంఖ్య 1,099 మూలాలు వెలుపలి లంకెలు

https://te.wikipedia.org/wiki/%E0%B0%95%E0%B1%8A%E0%B0%82%E0%B0%A1%E0%B1%82%E0%B0%B0%E0%B1%81%20%28%E0%B0%B2%E0%B1%87%E0%B0%AA%E0%B0%BE%E0%B0%95%E0%B1%8D%E0%B0%B7%E0%B0%BF%20%E0%B0%AE%E0%B0%82%E0%B0%A1%E0%B0%B2%E0%B0%82%29

Какое возрастное ограничение у «Мадагаска́р 3»?

Мадагаскар (мультфильм)

russian

«Мадагаска́р» (English: Madagascar) — полнометражный анимационный фильм 2005 года производства DreamWorks Animation, снятый режиссёрами Эриком Дарнеллом и Томом МакГратом по оригинальному сюжету, написанному сценаристом Марком Бёртоном. Премьера фильма в России состоялась 2 июня 2005 года. Фильм занял 6-е место в мировом списке самых кассовых мультфильмов 2005 года[1]. Сюжет В зоопарке Центрального парка зебра Марти празднует свой десятый день рождения. Его повседневная жизнь стала скучной и он жаждет побывать в дикой местности. Лучший друг Марти, лев Алекс, любит хвастаться перед публикой как «король Нью-Йорка». Алекс пытается развеселить Марти, и тот, получив несколько советов от пингвинов зоопарка — Шкипера, Ковальски, Рико и Прапора, пытающихся оттуда сбежать, следует за ними. Алекс, жираф Мелман и бегемотиха Глория преследуют Марти, пытаясь убедить его вернуться домой. Вместе с пингвинами и двумя шимпанзе, Мейсоном и Филом, все четверо оказываются на Большом Центральном вокзале. Прибывшие туда полицейские и сотрудники ветконтроля, приняв за агрессию попытку Алекса пообщаться с ними, усыпляют всех животных с помощью транквилизатора. Под давлением активистов зоопарк отправляет сбежавших животных в Кенийский природный заповедник. Во время путешествия пингвины сбегают из вольера и захватывают корабль, намереваясь доставить его в Антарктиду, но пока что неудачно из-за конфликтов Алекса и Марти, в результате чего ящики с Алексом, Марти, Мелманом и Глорией падают за борт и прибиваются к берегу Мадагаскара. Изначально животные полагают, что они находятся в зоопарке Сан-Диего. После этого они сталкиваются со стаей лемуров во главе с королём Джулианом XIII и узнают своё истинное местоположение. Алекс обвиняет Марти в их затруднительном положении и безуспешно пытается подать сигнал о помощи, чтобы вернуться к цивилизации. Марти же обустраивает себе дом на берегу острова, затем к нему присоединяются Глория и Мелман. В конечном счёте приходит и Алекс, но, будучи отделённым от привычной еды — свиных стейков, которыми его кормили в зоопарке, у него начинает проявляться охотничий инстинкт, вызванный нестерпимым голодом. На следующее утро они, проснувшись, обнаруживают, что находятся среди лемуров. Те принимают их к себе, хотя советник короля, Морис, предупреждает их о хищном характере Алекса. Джулиан игнорирует проблемы Мориса и убеждает группу помочь им отбиться от стаи фосс, которые охотятся на лемуров в качестве добычи. Алекс отпугивает фосс и показывает танцевальное представление лемурам, а после, вдоволь повеселившись и поразвлекавшись вместе со всеми, нападает на Марти в порыве голода. Понимая, что Алекс представляет угрозу, король высылает его вдаль острова, где и живут фоссы. Видя то, что случилось с Алексом и как трудно ему выжить с таким количеством хищников вокруг, Марти начинает жалеть о своём решении покинуть зоопарк. Побывав в родной Антарктиде, пингвины обнаруживают, что это просто «полный привет», и сажают корабль на Мадагаскаре, завидев сигнал, который им подали с берега Глория, Мелман и Марти. Марти отправляется за Алексом и, найдя его, пытается убедить следовать за ним на берег, но Алекс отказывается из-за страха снова атаковать Марти. Пингвины, Глория и Мелман идут искать Марти и попадают в ловушку фосс. В последнюю минуту Алекс преодолевает свои хищные инстинкты и навсегда прогоняет фосс с территории лемуров. Те возвращают своё уважение к Алексу, а потом пингвины помогают ему утолить голод с помощью суши. Как только лемуры устраивают прощальный праздник для четвёрки, уже подготовившейся к отплытию, пингвины решают не сообщать новость о том, что на корабле закончилось топливо. Роли озвучивали В оригинале Бен Стиллер — Алекс, лев Крис Рок — Марти, зебра Джада Пинкетт Смит — Глория, гиппопотам Дэвид Швиммер — Мелман, жираф Саша Барон Коэн — Джулиан, кошачий лемур, король лемуров Седрик «Развлекатель» — Морис, ай-ай, помощник Джулиана Энди Рихтер — Морт, мышиный лемур Том МакГрат — Шкипер, командир пингвинов Крис Миллер — Ковальски, «мозг» пингвинов Джеффри Катценберг — Рико, пингвин-оружие Кристофер Найтс — Прапор, пингвин-боец Конрад Вернон — Мейсон, обезьяна  — старушка Нана В русском дубляже Константин Хабенский — Алекс, лев Оскар Кучера — Марти, зебра Александр Цекало — Мелман, жираф Маша Малиновская — Глория, гиппопотам Александр Машанов — Джулиан, король лемуров Сергей Козик — Морис, помощник Джулиана Роман Рязанцев — Морт Анатолий Дубанов — пингвин Шкипер Андрей Шамин — пингвин-офицер Ковальски / полицейский Иван Паршин — пингвин-помощник Прапор Александр Хомик — пингвин-оружие Рико Андрей Мошков — шимпанзе Мейсон Людмила Безуглая — старушка Нана Валерий Соловьёв — лошадь полицейского Светлана Кузнецова — репортёр Олег Белов — диктор Фильм дублирован компанией «Невафильм» в 2005 году. Режиссёр дубляжа — Инна Соболева Автор литературного текста и стихов — Елена Павловская Переводчик — Ольга Воейкова Звукорежиссёр — Владислав Иваровский Звукомонтажёры — Татьяна Гожикова, Светлана Иванова Реакция По утверждению редактора сайта газеты «Комсомольская правда», анимационный фильм «Мадагаскар» был запрещён на Мадагаскаре из-за сходства «самопровозглашённого короля лемуров» Джулиана с рядом политиков, пришедших к власти на острове в результате государственных переворотов[2]. См. также Мадагаскар 2 Мадагаскар 3 Примечания Ссылки ‹See Tfd›(in English) Категория:Мультфильмы 2005 года Категория:Полнометражные мультфильмы DreamWorks Pictures Категория:Мультфильмы о животных Категория:Фильмы о Нью-Йорке Категория:Компьютерные анимационные фильмы Категория:Мультфильмы о пингвинах

https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%9C%D0%B0%D0%B4%D0%B0%D0%B3%D0%B0%D1%81%D0%BA%D0%B0%D1%80%20%28%D0%BC%D1%83%D0%BB%D1%8C%D1%82%D1%84%D0%B8%D0%BB%D1%8C%D0%BC%29

역사상 가장 규모가 큰 전투는 무엇인가?

미국 남북 전쟁

korean

미국 남북 전쟁()은 미국에서 일어난 내전이다. 1861년 4월, 노예제를 지지하던 남부주들이 모여 남부연합을 형성하며 미합중국으로부터의 분리를 선언한 뒤, 아메리카 남부 연합군(이하 '남군')이 사우스캐롤라이나주 찰스턴 항의 섬터 요새를 포격하는 것으로 시작되어 1865년까지 4년 동안 벌어진 전쟁이다. 전쟁 결과 남부연합군이 패했고, 미국 전역에서 노예제가 폐지되는 중요한 계기가 되었다. 연방 분리의 원인 노예제 논쟁 미국의 노예폐지 운동은 18세기부터 시작되었다. 1775년 첫 반-노예제 모임이 필라델피아에서 만들어졌고, 펜실베이니아주 의회는 처음으로 《노예해방법》을 1780년에 통과시켰다. 이 후 4개의 다른 북부 주들도 이런 움직임에 동참했으며, 1787년 북서부 영토(지금의 오하이오 주 및 그 주변)에서도 〈북서부 조례〉를 통해 노예제도를 폐지했다. 이로 인해 노예제를 폐지한 북부와 노예제를 여전히 법으로 인정하는 남부의 두 지역으로 나뉘게 되었다. 물론 북부에서 노예제에 반대한 이유는 북부 사람들이 인도주의자들이어서가 아니라 농업을 중시하는 남부에 있는 노예들을 분산시켜 그 세력의 힘을 약화시킴과 동시에 북부 공업에 그 노동력으로 사용하고자 한 것이다. 남부의 자유주 확대에 대한 우려 노예 소유를 허용하는 남부와 금지하는 북부가 공존하는 상황에서 갈등은 피할 수 없었다. 링컨은 당시 노예제를 시행하는 주들에서 노예제를 철폐하는 법안을 제안하지는 않았지만, 1858년 "분열된 집에 대한 연설"에서 "노예제의 확산을 막고, 국민의 마음 속에 노예제의 궁극적 폐지가 불가피하다는 믿음을 심고" 싶다는 의지를 표현했다. 1850년대의 정치적 갈등은 새로 생긴 준주로 노예제를 확대할 지 여부에 대한 것들이 주를 이뤘다. 정부가 수립된 모든 준주(organized territories)는 자유주가 될 가능성이 높았기에 남부는 연방에서 분리되고자 노력했다. 북부와 남부 모두 노예제가 다른 지역으로 확장되지 않는다면 그 범위가 축소되거나 결국 폐지될 것이라고 믿고 있었다. 노예제를 반대하는 세력에 연방 정부의 통제권이 넘어갈 것에 대한 남부의 우려와 노예제 지지자들이 정부에 휘두르는 영향에 대한 북부의 혐오는 결국 1850년 말의 위기 상황을 일으켰다. 노예제의 도덕성, 민주주의의 범위, 자유 노동과 노예제 간의 경제적 이득에 대한 논쟁들은 휘그당과 "노우 낫씽"(Know-Nothing)이 무너지는 계기가 되었고, 새로운 정당(1848년의 자유지역당, 1854년의 공화당, 1860년의 헌법 연합)들이 생겨나게 만들었다. 1860년에 최후로 남은 전국 정당은 민주당이었지만, 민주당 역시 분파들로 나뉘게 되었다. 노예폐지주의자 윌리암 로이드 게리슨이나 중도 공화당 지도자 링컨 등의 북부 정치인들은 토머스 제퍼슨의 모든 인간이 평등하다는 선언문 구문을 강조했다. 링컨은 《게티스버그 연설》에서 이 점을 언급하기도 했다. 1787년 헌법제정의회에서 있었던 헌법 35조와 아프리카 노예 수입을 20년간 연장하는 데 대한 논쟁을 비롯해 이 시기 거의 모든 지역간 분쟁에는 노예제가 관련돼 있었다. 1793년 엘리 휘트니가 발명한 조면기(cotton gin)로 인해 하루에 가공될 수 있는 솜의 양은 50배로 늘어났고, 이런 생산 방식의 변화로 인해 남부에서는 노예 수요가 폭발적으로 증가했다. 노예주인 미주리주를 연방에 편입시킬 것인가에 대한 논쟁 끝에 1820년 미주리 타협이 이뤄지기도 했다. 하원의 함구율(gag rule)은 1835년부터 1844년 간 노예제를 폐지하는데 대한 청원을 하원에서 논의하는 것을 금지했고, "명백한 운명"론은 노예제를 확장시킬 수 있는 새로운 영토를 연방에 포함시키는데 대한 근거가 되었다. 1845년에 텍사스를 다른 영토와 함께 노예주로 합병한 것은 멕시코 전쟁(1846-1848)을 촉발시켰고, 새 영토에서의 노예제 시행에 대한 갈등은 1850년 타협으로 잠시나마 진정시킬 수 있었다. 1850년 타협의 〈윌모트 조항〉은 북부 정치가들이 멕시코로 부터 정복한 영토에서 노예제를 철폐하기 위한 노력에 따른 것이었다. 헤리엇 비처 스토가 쓴 소설 《톰 아저씨의 오두막》(1852)이 인기를 끌면서 북부에서는 1850년 타협의 결과물인 도망노예법을 반대하는 목소리가 높아져갔다. 오스텐드 성명(Ostend manifesto, 1854)을 통해 남부는 쿠바를 노예주로 합병하려 했으나 결국 실패했다. 캔자스-네브래스카 법(1854)에서는 미주리 타협이 노예제를 금지한 지역에 대한 노예제 폐지 여부를 국민주권에 따라 투표로 결정하도록 했고, 이 법이 통과된 뒤 제2기 정당 구조는 무너졌다. 또, ‘피의 캔자스’ 논란 중 캔자스주에서의 노예제를 둘러싸고 미주리주의 노예제 지지자들인 보더 러피안(Border Ruffians)에 의해 자행된 대규모 부정 선거가 이뤄지기도 했다. 이 부정 선거는 친-남부 대통령이었던 프랭클린 피어스(미국 14대 대통령)와 제임스 뷰캐넌(미국 15대 대통령)이 캔자스를 노예주로 인정하려는 시도를 하게 했다. 뷰케넌은 노예제 시행에 대한 구문을 포함한 캔자스주 헌법안인 르컴튼 헌법을 지지했다. 캔자스에서 노예제를 둘러싼 갈등은 와카루사 전쟁, 로렌스 약탈 사건, 공화당 상원의원 찰스 섬너에 대한 하원 의원 프레스톤 브룩스의 상원 의회 구타 사건, 포타와토미 학살(Pottawatomie Massacre), 블랙잭 전투, 오사와토미 전투(Battle of Osawatomie) 그리고 마래 데 시뉴 대학살(Marais des Cygnes massacre) 등의 폭력적 형태로 나타났다. 그 후 1857년 대법원의 ‘드레드 스콧 판결(Dred Scott decision)’은 캔자스를 포함하여 다수가 노예제를 반대하는 지역에서조차 노예제를 허용할 수 있도록 했다. 1858년의 링컨-더글라스 논쟁 중 북부 민주당의 지도자였던 스티븐 더글라스는 드레드 스콧 판결이나 국민주권의 개념에 구애받지 않고도 노예제를 폐지할 수 있다는 "프리포트 주의"를 주장해 더글라스가 르컴프턴 헌법을 입안하는 데 실패한 것과 더불어 민주당을 남부와 북부로 분열시키는 계기가 되었다. 북부 노예폐지주의자인 존 브라운은 1859년에 하퍼 페리 무기고를 습격해 노예 반란을 시도하기도 했다. 1860년에 남부 민주당은 새로 합병되는 준주에 노예제를 법으로 인정하자고 요구함으로써 남부와 북부로 나뉘는 지역 간 갈등 구조를 완성시켰다. 노예제도 연방 탈퇴를 지지하는 세력은 지역마다 존재하는 수 많은 플랜테이션 농장의 수와 밀접한 관련이 있었다. 디프사우스(Deep South)에는 플랜테이션 농장이 가장 밀집해있었기 때문에 이 지역의 주들이 가장 먼저 연방 탈퇴를 선언했다. 그보다 약간 더 북쪽에 있는 노예주(州)인 버지니아주와 노스캐롤라이나주, 아칸소주, 테네시주에는 더 적은 수의 플랜테이션 농장이 존재했고, 이 주들은 섬터 요새 전투 이후 탈퇴를 결정하기 전까지 연방 탈퇴를 계속 거부했다. 경계에 위치한 주들은 더 적은 수의 플랜테이션 농장을 가지고 있었고 끝까지 연방 탈퇴를 하지 않았다. 1860년경 남부에 노예를 소유한 백인가족들의 비율은 남부 중에서 남쪽 지역이 43%, 남부 중 북쪽지역이 36%, 그리고 남부와 북부의 경계 지역에서는 22%였다. 노예 소유주의 절반은 한 명 내지 네 명의 노예를 가지고 있었다. 1850년에 8,000여명의 농장주들은 50명 이상의 노예를, 그 중 1,800명은 100명 이상을 소유하고 있었다. 100명 이상을 소유한 1,800명의 노예 소유주들 중, 85%는 최남단 주에 살았고, 1% 정도만이 경계 지역에 살고 있었다. 95%의 흑인이 남부에 살았고, 남부 전체 인구의 1/3을 차지했지만, 북부에서는 흑인 인구가 1% 정도에 지나지 않았으며 대부분은 뉴욕과 필라델피아 같은 대도시에 살고 있었다. 따라서 노예들의 완전한 해방에 대한 걱정은 북쪽보다는 남쪽에서 훨씬 클 수 밖에 없었다. 1857년 드레드 스콧 대 샌포드 사건에 대해 미 대법원이 내린 판결은 논란을 더욱 가속화했다. 연방 대법원장인 로저 토니가 집필한 판결문에서 대법원은 다음과 같은 판결을 내렸다. 이 판결에서 대법원은 북위 36˚ 30' 위에 위치한 북부의 영토 내에서 노예제도를 금지한 미주리 타협도 역시 위헌이라고 판결했다. 판결문에서 로저 토니는 "북위 36˚ 30' 위의 북부 영토에 거주하는 시민들의 노예 소유를 금지하는 의회의 결정은 헌법에 근거하지 않은 사항이기에 이를 무효로 한다"고 판시했다. 이러한 태니의 판결에 대해 민주당원은 열렬한 지지를 보냈지만 공화당원들은 이 결정에 '자의적인 헌법의 왜곡'이라고 반발했다. 공화당원들은 드레드 스콧이 법적으로 소송을 제기 하지 못한다면 대법원은 미주리 타협의 합헌성에 대해 논할 권리가 없다고 주장했다. 이에 대해 링컨은 "또 다른 드레드 스콧 판결"이 북부의 주들을 노예제도로써 위협할 수 있다고 경고했다. 에이브러햄 링컨은 "노예제와 관련된 문제는 그 무엇보다 중요한 일이고, 이제는 이 사안이 너무 중요해졌기에 다른 어떤 국가적 문제도 지금은 심리 대상이 될 수 없다"고 말했다. 노예제 문제는 준주의 지배권 획득을 위한 민주당 내 파벌 경쟁과 관련이 있었고, 이 준주에서 노예 소유 규정을 명시하는 데 대한 남부 노예 소유주들의 요구는 민주당을 둘로 나누기위해 남부의 정치인들이 사용했던 쟁점이었다. 하지만 둘로 나뉜 민주당은 링컨의 당선과 연방 분리라는 결과를 낳았을 뿐이었다. 연방 분리가 화두로 떠올랐을 때, 사우스캐롤라이나의 대농장 지주이자 상원의원인 존 타운샌드는 다음과 같이 주장했다. 위와 비슷한 의견들은 논평과 정치적 연설 그리고 연방 탈퇴에 대한 이유를 밝히는 선언문을 통해 남부 곳곳에서 표출되었다. 비록 링컨은 노예제가 이미 존재하는 주에서 이를 비합법화 하려는 계획이 전혀 없었지만, 남부 전역에 걸쳐 백인들은 노예제도의 미래에 대한 우려를 표했다. 남부군이 걱정 했던 것들은 노동력을 잃음으로써 겪게 되는 경제적인 손실뿐만 아니라 인종 평등의 두려움까지 포함되어 있었다. 텍사스주는 연방탈퇴의 이유로 아프리카 민족이 백인의 하위 민족으로 정당하게 여기어지고 있어서 반노예를 추구하는 주들이 백인의 평등의 가치를 떨어뜨리는 일을 하고 있다고 말하였다. 앨라배마주의 분리론자 에드먼드 다르간은 백인들과 자유를 얻은 흑인들이 절대로 같이 살수 없다고 경고했다. 그리고 만약에 흑인들이 자유의 몸이 되어 남부지방에서 살아갈 경우, 결과를 다음과 같이 주장하였다. 1830년대 초반부터 미국 우정 공사 총재는 남쪽으로 보내지는 노예제도 폐지의 관한 모든 우편물을 전송하기 거부하였다. 남부지방에 사는 북부지방 출신의 선생들은 노예제도 폐지를 지지하는 기미가 조금이라도 보이면 쫓겨났고 또 노예제도 폐지론에 관한 책들은 모두 금지되었다. 그리고 남부지방의 백인들은 공화당이 노예제도 폐지를 지지하지 않는다는 주장을 믿지 않았다. 이러한 상황 속에서 북부 주들도 위협을 느꼈다. 에릭 포너 에 의하면 북부지방 사람들이 노예제도를 정의에 반대되는 것이라고 보았고, 또한 그들의 근본적인 가치관과 관심사를 위협하는 것으로 보았다고 한다. 이러한 마찰들과 의심들과 근심들은 전쟁이 터지는 데에 아주 큰 기여를 하였다. 링컨은 현재 노예제가 존재하는 주에서의 노예제 시행을 보호하는 내용을 담은 《코윈 헌법 수정안》에 찬성했지만, 분리주의자들은 그마저도 무의미하다고 주장했다. 분리주의자들은 자유의 땅을 주창하던 북부주에게 캔자스주를 빼앗기자, 캔자스에 인접한 주에서 노예가 부족해져 노예 해방을 이끌고, 결론적으로 다른 남부주들에서도 연쇄적으로 노예 해방이 일어나게 되는 것을 두려워하고 있었다. 분리론자들은 공화당원들이 힐튼 로완 헬퍼 같은 노예제에 반대하는 남부 백인들과 남부의 노예들을 선동하기위해 유화정책을 사용하는 것도 겁내고 있었다. 남북 지역차 지역차(Sectionalism)는 남부와 북부에서 서로 다르게 나타난 경제와 사회 구조, 관습, 정치적 차이를 말한다. 1800년부터 1860년의 기간 동안 북부 지역이 산업화, 도시화되고 생산성 높은 농장을 통해 노예제의 필요가 점점 없어졌던 반면, 가장 남쪽 주들에서는 여전히 노예 노동에 기반한 플랜테이션 농업과 가난한 백인들의 자급자족 농업이 여전히 주를 이루고 있었기 때문에 이런 지역주의 경향은 점진적으로 증가했다. 이 기간 중 남부 농장주들은 남서부의 새로운 땅(앨라배마주에서 텍사스주까지)으로 세력을 확장시켰다. 하지만 경계 주에서 노예제는 점점 줄어들고 있었고, 도시나 공업 지역에서는 노예를 찾아보기 어려웠기에(볼티모어, 루이빌, 세인트 루이스와 같은 도시에서는 노예가 점점 사라지고 있었다), 노예제에 의존하고 있는 곳은 남부 지역 중에서도 대개 시골이나 비공업지역이었다. 한편으로 면화에 대한 수요가 늘면서 노예의 가격도 급격히 상승했다. 북부 공업지역과 남부 농업지역간의 경제적 차이가 전쟁을 일으켰는지에 대해서는 역사가들 간에 논란이 있다. 대부분의 역사가들은 1920년대에 역사가 찰스 비어드가 주장했던 경제적 결정론에는 반대하며 북부와 남부의 경제가 상호보완적이었다고 강조한다. 하지만 역사가들은 두 지역간에 사회, 문화적 환경이 매우 달랐다는 것에는 동의한다. 남부에서 부자들이 모든 옥토를 소유하고 있었고, 가난한 백인 농부들은 생산성이 적은 자투리 땅을 가지고 있을 수 밖에 없었다. 노예 반란에 대한 두려움과 노예 해방 주의자들의 선전물은 남부의 군대를 노예 해방주의를 비롯한 모든 "주의"에 대해 적대적으로 만들었다. 남부인들은 자신들은 ‘미국 건국의 아버지’들이 주장한 ‘공화적 가치’(republican value)에 충실한 반면, 북부가 변화하고 있고, 새로운 "주의" 따위에 너무 쉽게 변한다고 불평했다. (워싱턴, 제퍼슨, 메디슨 등 많은 건국의 아버지들은 노예를 소유하고 있었다.) 링컨은 공화당원들이 노예제의 확장을 막음으로써 헌법 입안자들의 전통을 따르고 있다고 말했다. 노예제를 받아들일 것이냐에 대한 문제는 감리교, 침례교, 장로교와 같은 큰 개신교 종파들을 북부와 남부 종파로 가르게 되었다. 산업화로 인해 8명의 유럽 이민자 중 7명은 북부에 정착했다. 이 시기 북부에서 남부로 이사하는 백인들보다 남부에서 북부로 가는 백인들이 두 배가량 많았기 때문에, 이런 인구의 이동 문제 역시 남부인들이 방어적이면서도 호전적인 정치적 모습을 보이는데 일조했다. 각 주의 권한 각 주가 특정한 권한들을 가졌다는 데에 대해서는 이견이 없다. 하지만 주의 주민이 그 주를 떠났을 때도 이 권한이 지속되어야 하는지에 대해서는 논란이 있었다. 남부는 모든 주의 시민들이 자신의 재산을 소유할 수 있는 권리를 가졌고, 주를 벗어난다고 그 재산을 빼앗길 수는 없다고 생각했다. 특히 노예주들이 노예를 데리고 미국 내 어디든 돌아다닐 수 있으며 그 노예는 자유주에서도 노예로 남아있어야 한다고 주장했다. 북부 사람들은 이 권리를 부정하며, 이는 자유주들이 각 주에서 노예제를 금지할 권한에 위배된다고 반발했다. 노예제를 확장시키는데 반대했던 공화당 당원들은 특히 노예를 데리고 자유주와 준주들을 다닐 수 있는 권리에 반대했다.[1] 남부인들은 각 주가 미연방에서 탈퇴할 권한이 있다며, 미국 헌법은 단지 주들간의 협약의 축약판에 불과하다고 주장했다. 뷰캐넌 대통령을 비롯한 북부인들은 이를 두고 "영구 연합"을 위해 노력했던 미국 조상들의 정신에 위배된다며 각 주들이 연방에서 탈퇴할 권한이 있다는 의견에 반대했다.[1] 링컨의 대통령 당선 1860년에 있었던 링컨의 당선은 남부의 연방 탈퇴의 시발점이 되었다. 코윈 수정안과 크리텐던 타협안을 통한 노력에도 불구하고 타협은 실패했고, 남부 지도자들은 링컨이 노예제 확장을 중단하고 폐지시킬까 걱정을 하였다. 노예제가 존재하던 주들은 하원에서 이미 소수파로 전락하였고 세력이 늘어나는 북쪽과는 대조적으로 의회와 대통령 선거인단에서 앞으로도 계속 소수파로 남게 될 위기를 맞게 되었다. 연방 탈퇴 사우스캐롤라이나의 탈퇴 사우스캐롤라이나는 다른 어떤 연방 주보다 무효화와 탈퇴에 적극적이었다. 사우스캐롤라이나는 1860년 12월 《연방 탈퇴의 원인과 정당성에 대한 즉각적인 원인의 선언》을 채택했다. 그것에는 ‘남부에서의 노예주에 대한 권리’를 담고 있었지만, 도망노예법을 지정한 북부의 권리에 대한 비난을 담고 있었다. 그들은 북부의 주가 헌법 하의 연방의 의무를 이행하지 않는다고 주장하였다. 남부 주의 권리에 대한 모든 침해는 노예제도와 관련되어 있었다. 탈퇴무렵 링컨이 대통령으로 취임하기 전, 일곱 개의 주들은 북부 연방으로부터의 분리 독립을 선언했다. 그 일곱 주들은 1861년 2월 4일에 남부 정부인 ‘아메리카 연합국’(Confederate)을 설립하였다. 1861년 3월 4일부로 재임 기간이 끝남으로서 대통령 자리에서 물러나는 제임스 뷰캐넌이 작게 반발했음에도, 일곱 개의 주들은 자신의 주 경계내의 연방 정부 요새와 그 외 모든 재산 통제권을 장악하였다. 뷰캐넌이 말하길, 드레드 스콧의 결정은 남부가 분리 독립할 이유가 없었다는 것의 증거이고, 북부 연방이 “영속적이 되도록 의도”되었지만 “무력으로 주가 북부 연방에 남도록 하는 것은 의회에 허락된 권력이 아니라고 하였다.” 텍사스에 있는 전체 주둔지에 있는 미군의 1/4은 사령관 데이빗 E. 트윅스의 주 세력에 항복하였고, 데이빗 E. 트윅스는 이후, 남부 연방에 합류하였다. 남부사람들이 상원과 하원의 자리에서 사임하면서 분리 독립은 이후, 공산당원들이, 전쟁 전 남부 상원들이 반대하였던 프로젝트를 위한 법안을 통과시키는 것을 가능케 하였는데 이 법안에는 《모릴 관세》, 《토지부여대학》(모릴법), 《홈스테드법》, 《대륙횡단철도》(태평양 철도법), 《국립은행법》, 그리고 1862년 《법정통화법》의 허가가 포함된다. 1861년의 수입법은 전쟁의 자금을 대기 위하여 소득세를 도입시켰다. 아메리카 연합국 7개의 딥 사우스 코튼 주들은 사우스캐롤라이나, 미시시피, 플로리다, 앨라배마, 조지아, 루이지애나 그리고 텍사스의 순으로 1861년 2월까지 분리 독립하였다. 그래서 남부는 우선 7주가 독립하면서 1861~1863년까지 남부국기가 별이 7개가 있는 국기와 함께 아메리카 연합국이라는 새로운 남부 국가명이 탄생하였다. 그리고 이 일곱 개의 주들은 제퍼슨 데이비스를 대통령으로 하는 아메리카 연합국과 미국 헌법을 모델로 한 정부의 구조를 형성하였다. 섬터 요새에의 공격 이후, 링컨 대통령은 각각의 주로부터 의용군을 요청하는데, 그 후 2개월이 되지 않아 네 개의 노예주인 버지니아, 아칸소, 노스캐롤라이나와 테네시가 분리 독립을 선언했고 남부군에 합류했다. 1863년 6월 20일, 버지니아주 북서부 지방은 버지니아로부터 분리 독립하여 새로운 주인 웨스트버지니아로 북부 군에 합류했다. 그래서 남부 국기도 주가 더 늘었다는 이유로 완전히 다른 국기로 변경되었는데 바로 남부맹방을 상징하는 국기가 새로 탄생하였다. 1861년 말 미주리주와 켄터키주는 남부군 정부를 추방하고 북부군의 실효적 지배하에 있게 되었다. 아메리카 합중국 23개 주(캘리포니아, 코네티컷, 델라웨어, 일리노이, 인디애나, 아이오와, 캔자스, 켄터키, 메인, 메릴랜드, 매사추세츠, 미시간, 미네소타, 미주리, 뉴 햄프셔, 뉴저지, 뉴욕, 오하이오, 오리건, 펜실베이니아, 로드아일랜드, 버몬트, 위스콘신)는 북부군의 지배 하에 남아 있었다. 전쟁 중에 네바다와 웨스트버지니아는 북부 군의 새 주로 합류했다. 테네시와 루이지애나는 전쟁 초기에 북부 군의 군사적 지배 하로 반환되었다. 콜로라도, 다코타, 네브래스카, 네바다, 뉴멕시코, 유타와 워싱턴 지역은 북부 군쪽에 서서 싸웠다. 몇몇 노예 소유의 미국 원주민 부족은 남부 군을 지원했고, 소규모의 살벌한 전쟁이 있었던 현재 오클라호마라고 불리는 indian의 영토를 주었다. 그리고 당시에 1861년부터 1863년까지 은 34개 주 정도였다. 은 1863년 1월 1일에는 링컨 대통령이 흑인 노예 해방을 선언하였다. 경계지역의 주(州)들 남부 주 가운데 연방 탈퇴 보다는 북부의 자유주와 타협했던 주들은 버지니아에서 분리되어 독립적인 하나의 주가 된 웨스트버지니아와 최북단에 위치하고 있으며, 노예상태에 있던 메릴랜드주, 델라웨어주, 미주리주 그리고 켄터키주였다. 메릴랜드는 남부맹방이었다. 그들은 다리를 불태우고 볼티모어에서 일어났던 반 북군 폭동을 견뎌냈었다. 그 때 링컨은 계엄령을 선포했고 군대를 불렀다. 북쪽을 뚫어 버렸던 민병대는 워싱턴DC와 볼티모어를 향해서 돌진했다. 남부맹방은 어떤 일이 일어났는지 몰랐고, 링컨 대통령은 메릴랜드 정부 요원들을 체포했다. 체포당한 사람들은 재판의 절차 없이 잡아두었고, 그렇게 링컨 대통령은 메릴랜드와 콜럼비아 지역을 확실히 통제할 수 있었다. 미주리에서 회의가 열렸는데, 이곳은 북부진영에 남아있기로 결정했다. 남부맹방을 이끌었던 클레이본 F. 잭슨은 밀리티아 주로 갔었다. 이 때 연방 군대의 나대니엘 리옹 장군은 그곳을 공격했다. 그리고 캠프 잭슨 사건 이후에 나대니엘 리옹 장군은 그자를 쫓았다. 그리고 나머지 주는 남서부의 주의 경계 쪽을 방어했다. 이후 북군을 지지하는 회의는 다시 열렸고 미주리는 일시적으로 북부진영으로서 세력을 얻었다. 켄터키는 일단 중립이라 선언했고 분리독립을 하지 않았다. 남부맹방 세력이 그곳을 1861년 9월에 처들어 갔을 때 그들은 중립임을 포기하면서도 노예 제도를 유지하려고 했다. 그리고 남부맹방을 지지하는 사람들은 남부맹방 연합을 조직했고 주지사를 취임시킨 뒤 연방 정부로부터 인정을 받았다. 그렇지만 그 반정부 세력은 곧 탈퇴를 하였고, 켄터키를 다시는 통제하지 않았다. 버지니아가 독립을 한 이후에 휠링(Wheeling)에 있는 북군 정부는 48개의 도시에 1861년 10월 24일에 새로운 정부를 구성하기 위한 법령에 투표할 것을 요청했다. 투표자의 34%가 주의 청원서에 찬성하였다(96%의 찬성) 그 결과, 많은 도시가 새로운 주의 건립에 찬성을 했다. 처음에는 새로운 정부를 카나와(kanawha)로 부르자고 했지만 1863년 6월 20일에서 조합에서 웨스트버지니아로 명명하기로 결정했다. 그 해 말에는 제퍼슨과 버켈리 주도 새로운 주로 합병되었다. 버지니아의 서쪽 국가들은 분리에 대해 겨의 2:1의 비율로 투표하였다, 비록 50국 중 24개국이 분리 쪽으로 투표하였지만. 웨스트버지니아의 군사들의 숫자는 남부맹방과 북부연방 사이에 균등하게 나뉘었다. 테네시주에서 이와 비슷한 북부 연방주의자의 독립 시도가 있었으나 남부 연방주의자에 의해 저지 되었다. 제퍼슨 데이비스는 북부연방에 고위 관료로 추정되는 사람을 3000명 넘게 검거하고 재판도 없이 그들을 감금했다. 남북 전쟁 전쟁 중 10,000건이 넘는 교전이 발생했었고 그 중 40%가 버지니아주와 테네시주에서 일어났다. 모든 주요전투와 많은 부차적인 전투들을 보도하던 기사들이 분열된 이후로 신문 기사는 큰 윤곽만을 보여 주게 되었다. 남북 전쟁 중 더 많은 전투 기록과 전쟁 중 군사지도력을 보여준다. 전쟁의 시작: 1861년 1860년에 링컨이 대통령 선거에서 승리하자 사우스캐롤라이나는 서둘러 미합중국(유니언) 탈퇴를 선언을 했고, 1861년 2월엔 남부의 여섯 개 주가 미합중국 탈퇴를 선언 했다. 같은 해 2월 7일에 일곱 개 주가 남부 연합의 임시헌법을 채택했고, 또한 그 일곱 주의 주도로 앨라배마주에 있는 몽고메리를 임시수도로 삼았다. 1861년 2월 워싱턴에서 열린 전쟁 전 평화회담은 위기상황을 극복하지 못한 채 결렬됐다. 남노옞있를 찬성하는의 노예제를 찬성하는 을 거절했다. 남부 연합의 군사력은 남부 경계선 안에 있는 대부분의 요새를 장악했다. 이에 맞서 뷰캐넌 대통령은 보급선 《스타오브 더 웨스트 호》를 섬터 요새에 보내 저항을 시도 했다. 그러나 요에 도착하기도 전에 남부 캐롤라이나군에 의해 보급선이 불타버려 어떠한 군사적 성과도 거두지 못하고 작전에 실패했다. 그러나 매사추세츠, 뉴욕, 펜실베이니아의 주지사들은 아무도 모르게 훈련된 의용군과 무기들을 사들였다. 1861년 3월 4일, 에이브러햄 링컨은 대통령에 당선되었다. 취임 연설에서, 링컨 대통령은 헌법은 이전 연방의 법령보다 더 완벽한 연합이며, 의무를 부과하는 계약이라는 점에서 영구적인 연합이기도 하며, 모든 부분은 "법적으로 자유롭다."라고 하였다. 그는 남부를 공격할 의도도 없으며, 존재하는 노예제를 끝낼 의도 역시 없지만, 연방정부 재산의 소유를 지키기 위해 힘을 쓸 것이라 진술하였다. 그의 연설은 연합의 결속 재회복을 위한 탄언과 함께 끝맺었다. 남부는 대통령에게 대표를 보내었고 연방 자산을 지불하고 미국과 평화조약을 시작하였다. 링컨 대통령은 연합 의원과의 협상은 무조건 거절하였는데, 이는 남부연합 정부는 합법적인 정부가 아니며 이들과 조약을 체결하는 것은 이들을 완전히 독립된 정부로 인정하는 것과 같았기 때문이었다. 그러나, 주의 국무장관 윌리엄 슈워드는 비공식적이고 간접적인 협상을 유도하였으나 실패하였다. 사우스캐롤라이나 찰스턴의 섬터 요새, 피켄스 요새, 그리고 테일러 요새는 연방에 남아있는 요새였고, 링컨 대통령은 섬터 요새를 사수하기로 결정하였다. 4월 12일 새벽 4시 30분 남부연합의 대통령 제퍼슨 데이비스의 지휘 하에, 연합 정부 보우리가드 장군이 이끄는 부대가 대포로 섬터 요새를 포격하여, 요새의 항복을 강요하였다. 북부인들은 링컨 대통령의 지시 하에 모든 주들이 요새를 탈환하고 유니언을 수호하고자 저항하였다. 대응군의 규모가 너무 적어서, 링컨 대통령은 90일간 75,000명의 지원을 요청하였다. 그 전 몇달간, 북부 의원들은 은밀하게 주 방위군을 준비하였고, 다음 날 병력을 움직이기 시작하였다. 리버티의 리버티 아스날과 미주리는 섬터 요새가 함락된 8일 이후 포위되었다. 계속해서 남부연합과의 협상을 반대한 남부 상단의 네 주(테네시, 아칸소,노스캐롤라이나, 그리고 버지니아)는 이제 이웃에 군사를 보내는 것을 거절하였고, 계승을 주장하였으며, 남부연합에 참여하였다. 버지니아에 보답하기 위하여, 남부연합의 중심은 리치먼드로 옮겨졌다. 그 도시는 남부연합의 상징이었다. 리치먼드는 복잡한 남부연합 보급선의 끝에 위치한 매우 공격받기 쉬운 곳에 자리 잡고 있었다. 리치먼드는 중무장 상태였지만, 셔먼의 애틀란타 포위에 의해 리치먼드의 보급로는 줄어들었고, 그랜트 장군이 남부 자본의 공급주였던 피터스버그와 철로를 포위할 때 거의 중단되었다. 텍사스 점령: 1861년 미군 사령관, 윈필드 스콧 장군은 가능한 한 적은 희생으로 전쟁에 이기기 위해 아나콘다 작전을 제안했다. 그는 북부군의 남부 주요 항구 봉쇄가 남부 경제를 약하게 할 것이고 그리고 난 뒤 미시시피 강을 포획하면 남부는 쪼개어질 것이라고 생각했다. 링컨은 그 작전을 받아들였다. 하지만 그는 리치먼드에 대한 즉각적인 공격을 반대했던 스콧의 경고는 기각시켰다. 1861년 5월, 링컨은 남부 모든 항구에 북부군의 봉쇄작전을 실행했다. 그리고 그 작전으로 인해 남부군으로 운송되던 정기적인 국제 운송물은 더 이상 운반되지 못했다. 침입자들의 배와 화물들이 잡히자 그것들은 팔렸고 항해는 북부군에게 주어진다. 그러나 영국인 선원들은 풀려났다. 1861년 말까지 그 봉쇄는 대부분의 항구 운항을 정지시켰으며 또한 King Cotton을 닫아내림으로써 남부의 경제를 파괴시켰다. 영국 투자자들은 작고 빠른 “blockade runners(봉쇄 잠입자들)"를 만들어 무기와 버뮤다, 쿠바 그리고 바하마스에서 들여온 보물들을 고가의 면, 담배와 맞바꾸었다.이 일로 텍사스 주는 북부 연맹한테 점령되었다.텍사스는 북부 연맹에 되돌아왔다. 1862년 3월 8일, 북해군은 철갑의 《버지니아호》가 봉쇄로를 공격했을 때 남해군에 대항하여 전투를 계속했다. 나무로 만든 배에 대항해 버지니아호는 막을 수 없을 것처럼 보였다. 그러나 다음날, 버지니아호는 북부군의 새로운 군함인 《모니터호》와 철갑선끼리의 전투를 치러야했다. 그 전투는 무승부로 끝났지만, 봉쇄가 견고했다는 점에서 북부군에게 전략적 승리나 다름없었다. 남부군은 북부군의 포획을 막기 위해 고의로 《버지니아호》에 구멍을 내 가라앉게 만듦으로써 그 배를 잃게되고, 북부군은 《모니터호》의 많은 복제선들을 만들어낸다. 효율적인 군함을 만들어 내는 기술이 부족했던 남부군은 영국으로부터 군함들을 획득하기위한 시도를 하기도 했다. 1865년 1월 북부군이 《제2차 피셔 요새 전투》에서 승리하고, 이 승리가 마지막으로 유용한 남부 항구를 닫게 하자 사실상 봉쇄의 운영은 끝이 났다. 동부 전선: 1861년–1863년 1861년 마나사스와 버지니아에서, 몇 개의 최초 남부 연방 군대의 격렬한 저항 때문에, 장교 어빈 맥도웰의 지령하의 북부 연방 군대는 불런(Bull Run)에서의 첫 전투, 다른 말로 제1차 불런 전투에서 마나사스에 멈추었고, 맥도웰의 군대는 조셉 E. 존슨, 그리고 피에르 보우리가드 장군의 지령 하의 남부 연방군에 의해 워싱턴 DC까지 후퇴하여야 했다. 남부군 장교 토마스 잭슨이 북부군에 대항하여 서있는 돌로된 벽 같다고하여 붙여진 "스톤월(Stonewall)"이라는 별명도 이 전쟁에서 붙게 되었다. 전쟁으로 인한 큰 손실에 놀라, 노예 유출의 심각성을 느꼈으며, 노예주의 북부 연방 탈퇴를 막기 위해, 미국 의회는 그 해 7월 25일, 그 전쟁의 목적이 노예제도의 종식이 아닌 주연합의 보존임을 정의하는 《크리텐든-존슨 결의안》(Crittenden-Johnson Resolution)을 가결시켰다. 북부 연합 포토맥군 사령관 장교 조지 매클렐런은 7월 26일에 지령을 받았고 그 전쟁은 1862년 본격적으로 시작되었다. 공격적인 전략을 시작하라는 링컨 대통령의 강력한 요구에 따라 맥클렐런은 1862년 요크 강과 제임스 강 사이의 반도 즉 리치먼드의 남동부를 거쳐서 버지니아를 공격했다. 맥클렐런의 군대가 반도 전역의 리치먼드의 문에 도달했지만, 존스턴은 세븐 파인스 전투에서 맥클렐런군의 행진을 저지시켰다. 그 때 장교 로버트 리 그리고 그의 최고의 부하인 제임스 롱스트리트와 '스톤월' 잭슨은 7일 간의 전투에서 맥클라렌을 패배시키고 후퇴시켰다. 제2차 불런 전투를 포함하는 북버지니아 작전에서는 남부군의 잇따른 승리로 막을 내렸다. 맥클라렌은 버지니아의 존 포프의 군대에게 지원군을 보내라는 총사령관의 명령을 거부했다. 그리고 이 결정은 리의 연합군이 수적으로 두 배나 많은 적을 무찌르기 수월하게 만들었다. 제2차 불런 전투로 자신감을 얻은 남부군은 최초로 북쪽을 침입했다. 9월 5일, 리 장군은 자신의 북버지니아 군 45,000명을 이끌고 포토맥 강을 건너 메릴랜드주로 이동했다. 링컨은 포프의 병력을 맥클렐런에게 돌려주었고 리와 맥클렐런은 1862년 9월 17일 샾스버그 근처에서 미국 역사상 가장 많은 하루 사상자를 낳았던 안티에탐 전투를 치른다. 리의 군대는 여기서 마침내 저지되었고 맥클렐런이 쫓아오기 전에 버지니아로 돌아간다. 안티에탐 전투가 북군의 승리로 여겨지는 이유는 리의 침입을 저지했으며 링컨이 노예해방을 선언할 기회를 제공했기 때문이다. 조심스런 맥클렐런이 안티에탐 전투 뒤의 후속 조치를 제대로 취하지 못하자, 암브로스 번사이드 소장이 그를 교체하게 된다. 번사이드는 1862년 12월 13일 《프레더릭스버그 전투》에서 패배한다. 이 전투에서 북군은 마리의 고지(Marye's Heights)에 비효율적인 정면 반복 공격을 감행하여 12,000명이 넘는 사상자를 기록했다. 전투 후 번사이드는 죠셉 후커 소장으로 교체되었으나 후커 장군 또한 리의 군대를 이길 수 없었다. 1863년 5월의 《챈슬러스빌 전투》에서 남군보다 두 배가 넘는 병력을 보유했음에도 불구하고 후커 장군은 이 전투에서 망신을 당한다. 그해 6월 리가 두 번 째로 북쪽을 침략하자 후커는 조지 미드 소장으로 교체된다. 남북 전쟁에서 가장 많은 사상자를 낳은 《게티스버그 전투》(1863년 7월 1일~3일)에서 미드 장군은 리 장군에게 승리를 하는데 이를 두고 종종 남북 전쟁의 전환점으로 평가한다. 7월 3일에 감행된 《피켓 사단의 돌격》은 종종 남군의 절정이라고도 불리는 데 이 돌격으로 북쪽에서 워싱턴을 압박하려 했던 리 장군의 계획이 수포로 돌아갔으며, 그 다음날 미시시피 강에 대한 지배권에 핵심적인 미시시피주 빅스버그가 북군에게 함락되었기 때문이다. 리 장군의 군대는 28,000명의 사상자를 입었으며, 그에 비해 미드 군의 사상자는 23,000명이었다. 그러나 링컨은 미드 장군이 리의 퇴각을 차단하지 못한 것에 불만스러웠고, 미드의 가을 군사 작전이 결정적인 성과를 내지 못하자 다시 새로운 지휘자를 찾아 서부전역으로 눈을 돌렸다. 서부 전선: 1861년–1863년 남부연합군은 동부전역에서 수없이 많은 승리를 거두었으나 서부에서는 여러 차례 패배했다. 남부연합군은 《피 리지 전투》(Pea Ridge) 이후 전쟁초반에 미주리주로 쫓겨났다. 레오니다스 폴크의 켄터키주 콜럼버스 침략은 켄터키의 중립정책을 폐지하고 켄터키주가 남군에게서 등을 돌리게 했다. 내슈빌과 중앙 테네시는 1862년 초 북군에 함락되었다. 그리고 이는 지역식량공급과 가축의 소모를 야기했고 사회조직의 와해를 초래했다. 북군이 10번섬, 뉴 마드리드, 미주리주, 테네시주를 장악하면서 북군은 미시시피 강에 대한 통제권을 확보했다. 1862년 5월, 북군 해군은 큰 전투를 벌이지 않고 뉴올리언즈를 장악했고 이로 인해 북군은 미시시피 강을 상륙했다. 북군은 미시시피 강 전체의 통제권을 확보했으나 미시시피주의 요새 도시 빅스버그만은 예외였다. 브랙스튼 브레그 장군은 남부 연맹의 지원이 부족하여 켄터키 침공을 중단하고 철수할 수밖에 없었다. 그가 이끈 남부 연맹의 2번째 켄터키 침공 역시, 《페리빌 전투》에서 뷰엘 장군에게 이기나마나한 승리를 따냈을 뿐이었다. 그는 테네시주의 스톤스 강에서 벌어진 전투에서, 윌리엄 로즈크랜스 부대에게 아쉽게 패배했다. 서부에서 남부 연맹이 거둔 확실한 승리는 《채터누가 전투》다. 브레그 장군은 동부의 로버트 리 장군이 보낸 롱스트리트 부대의 지원을 받아, 소령 조지 토마스의 용맹한 방어 전선을 무너뜨리고 로즈크랜스를 패배시켰다. 로즈크랜스는 당시 브래그가 포위하고 있던 채터누가까지 후퇴했다. 미시시피강 주변의 전선: 1861년–1865년 미주리 지역은 게릴라 활동이 왕성한 전쟁터로 변했다. 미주리는 남북기간 중 세 번째 치열한 전쟁터였다.[2] 서부의 다른 주들은 동쪽으로 전쟁터에서 지리적으로 격리되어 있었고, 많은 소규모의 작전이 있었다. 이 지역의 전투는 북군의 미주리와 인디언 준주, 그리고 뉴멕시코 준주를 지키는 역할을 했다. 뉴멕시코 준주에 대한 남군의 습격은 1862년 격퇴되었고, 인디언 준주를 지키기 위한 북군의 작전은 1863년 성공을 거두었다. 전쟁 말기, 북군의 《레드 강 작전》은 실패로 끝났다. 텍사스는 전쟁 내내 남군의 지배 하에 남아있었지만, 1863년 빅스버그 함락 후에 이곳은 남군에서 떨어져 나갔다. 그리하여 북군이 미시시피 강 유역의 통제권을 얻게 되었다. 버지니아 점령과 종전: 1864년–1865년 1864년 초에 링컨은 그랜트 장군을 모든 북부연방군 사령관으로 임명했다. 그랜트 장군은 포토맥 군대를 본대로 정하고 윌리엄 테쿰세 셔먼 소장에게 대부분의 서부 군대의 지휘권을 주었다. 그랜트 장군은 링컨과 셔먼과 함께 총공세의 의미를 이해하고 있었다. 그것은 남부 동맹의 군사력과 경제적 바탕의 총체적인 패배만이 전쟁을 끝낼 수 있다는 것이다. 이 총공세는 민간인 살상을 의미하는 것이 아니라 집, 농장, 철도의 파괴를 뜻한다. 그랜트 장군은 남부 동맹 전체를 여러 방향에서 동시에 일사불란하게 공격할 전략을 고안했다. 조지 미드 장군과 벤자민 버틀러 장군은 리치먼드 근처에서 리 장군을 공격하도록 명령받았고 프란츠 시겔 장군(그리고 차후에는 필립 셰리던 장군)이 셰넌도아 계곡을, 그리고 셔먼 장군은 애틀랜타를 점령 후 바다(대서양)로 진군하도록 되어있었으며 조지 크룩 장군과 윌리엄 W. 어베럴 장군은 웨스트버지니아의 철도 보급선을 공격하고 마지막으로 나대니엘 P. 뱅크스 소장은 앨라배마주의 모빌을 점령하게 되었다. 동부 전선의 북군은 리 장군을 지나가는 책략을 시도 했으며 동부 작전의 이 단계(그랜트의 대평원 전투)에서 여러 전투를 치렀다. 윌더니스, 스폿실베니아, 그리고 콜드 하버에서의 그랜트 장군이 치룬 소모전은 북군에 큰 손실을 안겨주었지만 리 장군으로 하여금 반복적으로 퇴각하게 만들었다. 버틀러 장군 지휘 하에 리 장군을 남쪽으로부터 측면 공격을 하려던 시도는 버틀러 장군이 버뮤다 헌드레드 곡강에서 포위되어 실패하였다. 그랜트 장군은 집요하였고 어마어마한 손실(7개 주에 65,000명의 사상자)에도 불구하고 리 장군의 북버지니아 군을 리치먼드에 잡아두는데 성공하였다. 그랜트 장군은 9개월에 걸쳐 두 군대가 참호전을 펼친 “피터스버그 포위전”에서 남군을 꼼짝 못하게했다. 그랜트는 마침내 1864년 《벨리 작전》에서 이기기에 충분히 공격적인 필립 셰리던 장군을 찾아냈다. 셰리던은 《시더 크리크 전투》에서의 마지막 결정적인 승리를 포함하여 초기의 여러 전투들에서 주발 소령을 이겼다. 그리고 셰리던은 셰난도 벨리의 농업 기반을 계속 파괴했다. 이것은 조지아주에서 이후 고용된 셔먼의 전술과 비슷한 전략이었다. 그 동안에 셔먼은 존스턴과 존 벨 후드와 함께 남부맹방의 조셉 장군을 이기면서 채터누가부터 애틀랜타까지 행진하였다. 1864년 11월 2일 애틀랜타의 가을은 링컨 대통령의 재선의 매우 중요한 원인이 되었다. 후드는 셔먼의 보급로를 위협하고 테네시주의 《프랭클린-내슈빌 작전》에 침입하기 위해 애틀랜타 지역을 떠났다. 하지만 연방의 존 스코필드 소장은 후드와 싸운 《프랭클린 전투》에서 이겼으며 조지 토마스 또한 효과적으로 후드의 군대를 파괴시킴으로써 후드를 상대로 대승을 거두었다. 애틀랜타와 공급품 기지를 떠난 셔먼의 군대는 목적지를 알리지 않은 채 행군하여, 조지아 주 농장의 약 20%를 초토화시켰는데, 이것이 바로 ‘바다로의 행군(March to the Sea)’이다. 1864년 12월, 셔먼은 조지아 주의 대서양과 인접한 사바나에 도착했다. 셔먼의 군대는 수천의 해방된 노예들이 뒤를 쫓고 있었으나 큰 전투는 없었다. 셔먼은 사우스캐롤라이나와 노스캐롤라이나를 경유해 북으로 진군했고, 남쪽에서부터 버지니아 연맹에 접근하며 리의 군대에 점차 압박을 가하여 왔다. 그러나 리의 군대는 탈영과 사상자로 인해 그 수가 줄어든 상태였고, 그랜트의 군대보다도 훨씬 더 적은 수였다. 공화당은 4월 1일 《파이브 포크스 전투》에서 리의 군대를 피츠버그와 리치먼드에서 내몰며 확정적 승리를 거두었다. 연방 수도는 흑인 군대로 구성된 유니언25 부대의 손아귀로 떨어졌다. 남아있는 연방 조직들은 서쪽으로 달아났고 새일러 만 전투에서의 패배 이후로는 로버트 E. 리가 공화당에 대항해 싸우는 것 자체가 전술상, 병력상 모두 불가능하다는 것이 분명해졌다. 남부맹방의 항복 북버지니아의 군대를 이끄는 리 장군은 1865년 4월 9일 애퍼매턱스 코트 하우스 마을의 맥린 하우스에서 항복을 했다.[3] 5일 후인 1865년 4월 14일 링컨 대통령은 남부 동정론자인 존 윌크스 부스에게 저격을 당했다. 링컨은 다음 날 아침 일찍 사망했으며, 앤드류 존슨이 대통령직을 맡았다. 그동안 남부 전역의 남부군이 리의 항복 소식을 듣고 항복을 했다.[4] 진행 남부의 분리선언 1860년 대통령 선거에서 공화당은 에이브러햄 링컨을 후보로 내세워 현재 노예제를 시행하는 주들의 범위 이상으로 노예제를 확대하는 데 반대하는 선거 운동을 펼쳤다. 공화당이 선거에서 승리하자, 링컨이 1861년 3월 4일에 취임하기도 전에 7개의 남부 주들은 미합중국으로 부터의 분리를 선언했다. 전임 대통령이었던 제임스 뷰캐넌과 당선인이었던 링컨의 행정부는 이 분리가 적법하지 않다고 판단하고, 이런 시도를 반란이라 간주했다. 섬터요새 공격 1861년 4월 12일, 남군은 사우스캐롤라이나주 섬터 요새의 군사기지를 공격하면서 전쟁을 일으켰다. 링컨은 각 주에서 자원군을 모집하도록 요청했는데, 이 요청이 있자 4개의 남부 노예주가 추가로 분리 독립을 선언했다. 북군이 초반에 경계 주들에서 승기를 잡고 해상 봉쇄에 들어가자 양 군 모두 병력을 모집했다. 1862년 9월, 링컨의 노예해방선언을 통해 남부 주들에서 노예제를 폐지하는 것을 전쟁의 목표로 하는 것을 명백히 했고, 영국이 간섭하지 않도록 설득했다. 게티스버그 전투 남부연합군 사령관인 로버트 리 장군은 동부 지역의 전투에서 승리를 거뒀지만, 1863년 북부로 진격하자 게티스버그 전투에서 많은 사상자를 낸 뒤 후퇴했다. 서부지역에서 북군은 미시시피주의 빅스버그 를 점령함으로써 한강 유역을 장악했고, 남부 연합을 지리적으로 두 개로 나눠버렸다. 1864년 율리시스 그랜트 장군이 로버트 리 장군에 맞서 지구전을 치르는 한편, 북군의 윌리엄 셔먼 장군은 조지아주의 애틀랜타를 함락시켰고 바다를 향해 진군함으로써 북부의 병력과 물질적 자원에 우세를 점하게 됐다. 반면 남군은 리 장군이 1865년 4월 9일 애포매톡스 코트 하우스 에서 항복한 후 붕괴했다. 의미 남북 전쟁은 인류 역사상 가장 이른 진정한 의미의 산업 전쟁 중 하나라고 할 수 있다. 철도, 증기선, 대량 생산된 무기를 비롯한 다양한 군사 장비들이 광범위하게 사용되었다. 조지아주에서는 셔먼 장군이 총력전을 벌였으며, 피츠버그 주변에서 일어난 참호전은 제1차 세계대전의 전조가 되었다. 남북 전쟁은 미국 역사상 가장 참혹한 전쟁으로 남아있다. 군인 62만 명이 죽었고, 무수한 민간인 사상자들이 생겼다. 20~45세 연령의 북부 남성 중 약 10%가, 18~40세 연령의 남부 백인 남성 중 약 30%가 사망했다. 전쟁에서 북부가 승리하면서 남부 연맹과 노예제는 끝을 맞이했고, 미국 연방정부의 역할은 더 강력해졌다. 1877년까지 이어진 재건시대 동안, 미국 사회는 전쟁에서 생긴 사회, 정치, 경제, 인종적 문제들을 처리하는 데 특히 많은 노력을 기울였다. 남부와 북부 비교 남부군의 가장 큰 희망은 영국과 프랑스가 북부군에 대항하여 전쟁에 무력 간섭 하는 것이었다. 링컨과 국무장관 윌리엄 H. 세워드가 주도하던 북부군은 영국과 프랑스의 간섭을 막기 위해 노력했고, 만약 공식적으로 남부 연방 정부의 존재를 승인하는 국가가 있었다면 전쟁으로 위협했다(아무도 인정하진 않았다). 1861년에, 남부 사람들은 유럽에서 경제 침체가 시작되어 영국이 면화를 얻기 위해 남북 전쟁에 참여 하기를 바랐고, 따라서 자발적으로 남부의 면화 통상을 금지했다. 그러나 이러한 면화 외교는 유럽 대륙이 잉여 면직물을 가지고 있었기 때문에 실패하고 말았다. 반면에 1860년에서 1862년까지의 유럽의 곡물 수확 실패는 북쪽 곡물의 수출을 긴급히 중요하게 만들었다. “옥수수 왕(King Corn)의 힘이 면화 왕(King Cotton)의 힘보다 강하다”라는 말이 있을 정도였고 이 때문에 미국 곡물은 영국의 무역 수입량의 1/4를 차지했었던 것이 이 시기에 절반을 차지 할 정도까지 늘어났다 . 영국이 일시적으로 면화 부족에 허덕일 때, 이집트와 인도에서의 증가된 면화 경작으로 부족함을 대체했다. 동시에, 전쟁은 무기 제조상과 제철 직공, 무기를 실어 나르는 영국 선박의 고용 증진을 만들어 냈다. 북부의 승리 마지막으로 싸웠던 콜럼버스, 조지아, 웨스트 포인트에서의 전투로 인해 결국 리 장군은 항복을 할 수 밖에 없었고 도시들 또한 윌슨의 급습으로 인해 항복했다. 4월 21일 존 모스비의 43부대의 급습으로 버지니아의 기병들은 전멸되었고, 4월 26일 조셉 존스톤의 부대는 노스캐롤라이나의 더럼에 있는 베넷플레이스에서 셔먼 장군에게 패하였다. 앨라배마, 미시시피 연방정부, 동부 루이지애나 연합, 그리고 걸프 지역은 5월 4일, 5일에 항복하였다. 남부연합 대통령은 5월 10일 체포되었고 같은 날 남부 조지아, 플로리다 정부가 항복하였다. 연방 육군 장군인 제프의 부대는 그 다음 날 항복하였고, 그를 잇달아 북부 조지아 연합도 항복하였다. 6월 23일 오클라호마의 촉토족 영역인 포트 토슨에서 스탠드 와티는 북연합 대표와 휴전 조약을 체결함으로써 남부연합 장군으로서의 역할을 끝냈다. 마지막으로 항복한 남부연합 조직 CSS의 본부는 8월 2일까지 전쟁이 끝났다는 것을 알지 못했다. 북부연방 정부에 항복하는 것을 반대했던 조직의 사령관은 나라를 위해 음모를 꾀했으나 결국 1865년 11월 6일 영국의 리버풀에서 항복을 하였고 이 항복은 남북 전쟁의 결과로 기록되었다. 전쟁 당시 노예 실태 전쟁 초기에는 몇몇 북부군 사령관들은 도망친 노예들을 그들의 주인에게 돌려보내야 한다고 생각했다. 1862년, 전쟁이 장기화 될 것이 명백해지자 노예제도를 어떻게 해야 하는가에 관한 문제의식은 더 일반화되었다. 남부의 경제활동과 군사 활동은 노예 노동력에 의존하고 있었다. 따라서 남부의 상업 활동이 봉쇄되고 생산 활동이 파괴되는 와중에 노예제도를 지키는 것이 비합리적인 행위로 인식되기 시작했다. 어느 한 의원이 '노예들은 절대로 중립적으로 될 수 없으며, 병사가 아닌 노동자로서 그들은 반역을 꾀하거나 북부군에 동조할것이다.' 라고 하자, 그와 같은 의원들과 급진적 공화당원들은 조속히 노예를 해방할 것에 대해 링컨을 압박했다. 이에 비해 온건 공화당원들은 점진적이고 보상체계를 갖춘 노예해방을 받아들이자고 주장했다. 평화파 민주당원, 경계주들 그리고 주전파 민주당원들은 노예해방에 반대했다. 하지만 결국 경계주들과 주전파 민주당원들은 노예해방을 북부군을 구하기 위해 필요한 전쟁의 일부로 받아들였다. 1861년 링컨은 노예해방에 대한 성급한 시도는 경계주의 상실을 의미하며, 켄터키주를 잃는 것은 전체 전투에서 지는 것과 마찬가지라고 우려를 표명했다. 처음에 링컨은 경계주와 주전파 민주당원들의 충성심을 지키기 위해 당시 전쟁장관이었던 사이먼 카메론과 미주리주의 장군 존 프리먼트, 사우스캐롤라이나, 조지아, 플로리다의 장군인 데이비드 헌터 의 의견에 따라 노예해방의 시도를 모두 번복시키려고 했다. 1850년대에는 노예들이 거래, 해방, 도망 등으로 북쪽으로 주경계 지대를 탈출하였다. 이 지방에는 해방된 미국 흑인과 유럽에서 온 이민자들이 하부 남부지방보다 많았는데 이 때문에 남부지방은 노예제도가 급격히 사라질까봐 걱정하였다. 이런 두려움 때문에 남부지방은 캔자스를 노예주로 만들려고 더더욱 노력을 하였다. 1860년에는 국경지방에서 노예를 소유하고 있는 세대의 수는 전체의 16% 밖에 되지 않았다. 노예의 몸값이 치솟아 오르자 하부 남부지방으로 팔려간 노예들은 돈이 많은 소수의 백인들만이 소유 할 수 있었다. 링컨은 보상형 해방과 자발적인 식민지화에 의존한 그의 단계적인 계획이 거절될 시에 더 혁명적인 해방정책을 사용하겠다고 주 경계 지대의 주들에게 경고하였다. 컬럼비아 특별구만이 링컨의 계획을 받아들였고 그는 1862년 7월 21일 그의 내각의원들에게 노예 해방령에 대해 언급하였다. 윌리엄 수어드 장관은 링컨대통령에게 전쟁에서 승리할 때 까지는 노예 해방령을 발표하지 말라고 하였는데 이는 너무 허술하면 실패로 돌아갈 위험이 있었기 때문이다. 그리고 드디어 1862년 9월에 앤티텀 전투에서 이 기회가 만들어졌고 뒤이은 참모회의에서 링컨의 해방령에 대한 지지율이 더 높아졌다. 링컨은 이 전에 이미 특히 주경지방에게 연방을 구하려면 해방령을 인정해야한다고 촉진하는 편지를 출판했다. 링컨은 나중에 노예제도가 어쩌다보니 전쟁의 원인이 되어 버렸다고 말했다. 링컨은 예비적인 노예 해방령을 1862년 9월 22일에 발표했고 최종적인 해방령을 1863년 1월 1일에 발표했다. 링컨은 하지스에게 보내는 편지에서 그의 신념에 대해 말했다. 아프리카 계 노예들은 링컨의 조치를 기다리지 않고, 자유를 찾아서 북부군으로 탈출을 감행했다. 전쟁의 초기부터, 수십만의 노예들은 북부군 지역, 특히 1862년 내쉬빌, 노포크과 그리고 햄프턴 로드 지역으로 탈출했고, 그해 셔먼의 진군이 이어지는 테네시로의 탈출이 이어졌다. 그래서 많은 북부군 지휘관들은 성인과 아동들이 읽고 쓰기를 배울 수 있는 숙소와 학교를 만들었다. 미국 선교사 협회도 남쪽으로 교사를 보내 전쟁에 기여하였다. 그들은 노포크에 학교를 설립하고 인근에 농장을 만들었다. 뿐만 아니라, 거의 18만명 이상의 아프리카계 흑인들이 북부군과 함께 군인과 선원으로 복무를 하였다. 이들의 대부분은 탈출을 했던 노예들이었다. 이러한 탈출 노예 병사 중 가장 뛰어난 부대는 제54 매사추세츠 자원 보병대였다. 남부군은 포로로 잡은 흑인 병사를 노예로 만들었으며, 필로우 요새 학살 [5] 과 같이 흑인이 항복을 하려하면 총살을 시켰다. 이것은 포로 교환 프로그램의 붕괴로 이어졌고, 조지아에 있었던 앤더슨빌 포로수용소 [6] 와 같이 포로들의 증가로 이어졌다. 약 13,000명의 남부군 포로들이 굶주림과 질병으로 죽어갔다.[7] 남부의 병력 부족에도 불구하고 대부분의 남부 지도자들은 1865년까지 노예들을 징집하는 것을 반대하였다. 그들은 전쟁을 지원하기 위한 노역자로 노예를 사용하였다. 남부 연방의 장군들인 패트릭 클레븐과 로버트 리는 나중에 전쟁에서 흑인들을 무장시키는 것에의 찬성을 주장하였고 제프슨 데이비스는 결국, 군사의 패배를 피하기 위해 노예들을 무장시키기는 계획을 지지하는 데에 설득되었다. 남부 연방은 이러한 노예 무장 계획이 실행되기 전에 애퍼매턱스에서 패배하였다. 노예 해방령은 영국 또는 프랑스의 원조를 얻는 것에 대한 남부 연방의 희망을 크게 줄였다. 링컨의 온건한 접근은 국경에 인접한 주들과 북부 연방과 같은 편에서 싸우는 전쟁 민주주의자들과 해방 노예들을 얻는 데에 성공하였다. 북부 연방이 지배하는 국경에 인접한 주들(켄터키, 미주리, 메릴랜드, 델라웨어, 그리고 서부 버지니아)은 노예 해방령에 해당되지 않았다. 켄터키 주와 델라웨어 주를 제외한 모든 주들은 단독적으로 노예 제도를 폐지하였다. 북부연방군이 남부로 이동하면서 400만명의 노예들이 노예해방령으로 자유가 되었다. 1865년 12월 6일 날 승인된 미국 연방 《제13차 수정헌법》은 마침내 노예제도가 미국의 모든 곳에서 불법이 되도록 만들었고, 이에 따라 남아있는 노예들도 해방됐다. 1865년을 기준으로 켄터키에 65,000명[8], 델라웨어에 1,800명, 그리고 뉴저지에 18명[9](1860년)이 해방되었다. 역사학자인 스테픈 오츠는 많은 신화들이 링컨을 둘러싸고 있다고 말했다. 그는 “서민들에게 인기 있는 정치인”, “진정한 기독교도”, “대악당”, 그리고 인종차별주의자 등으로 불렸다. 링컨이 인종차별주의자였다는 믿음은 불완전한 링컨의 모습에 의한 것이었다. 링컨이 국경에 인접한 주들과 북부 민주당원들의 지지를 얻기 위해 했던 말들을 선택적으로 인용한다던가, 링컨의 노예제도 반대에 대한 많은 언급을 무시한다던가, 말할 당시의 정치적 혹은 군사적 맥락을 무시한다면 링컨은 인종차별주의자로 보일 수도 있다. 오츠는 링컨이 호레이스 그릴리에게 보냈던 편지가 이러한 이유들로 계속 잘못 해석되고 있다고 말했다.[10] 타국의 중재 저지 영국인들은 찰스 프란시스 애덤스를 미국을 위한 성직자로 생각했다. 그리고 영국인은 봉쇄라는 자칫 위험 할 수도 있는 변화를 꺼렸다. 남부맹방 세력은 영국의 배 제조업자들로부터 군함을 구입했다. 유명한 《앨라배마 호》는 상당한 피해를 입히게 했고, 제2차 세계대전 후의 논쟁들을 이끌었다. 그러나 노예 제도에 반대하는 대중의 의견은 유럽 정치인들, 특히 영국인들에게 정치적인 책임을 물었다. 1861년 후반에는 영국과 미국 사이에서 트렌드 사건 때문에 전쟁의 기운이 감돌았다. 영국의 해군이 남부맹방 세력의 두 명의 외교관들을 잡아가기 위해서 증기선을 보냈다. 그러나 링컨이 그 두 외교관을 풀어준 후에는 문제가 잘 해결되었다. 1862년에 영국은 전쟁의 위협이 있는 미국과의 중재를 고려했다. 소문에는 귀족 팔메르스션이 중재를 하느냐 마느냐를 결정할 때 소설 《엉클 탐스 캐빈》을 세 번 읽었다고 한다. 북군은 안티에탐과의 전쟁에서 승리했고, 그것은 영국의 중재를 미루도록 했다. 노예 해방론자들의 주장은 남부맹방을 지지하는 사람들의 정치적 책임을 강화시켰다. 그리고 남부 연합이 동조함에도 불구하고, 프랑스가 멕시코를 점령한 것은 궁극적으로 북군과의 전쟁을 막았다. 전쟁 후에 남부연합에서는, 그들을 외교적으로 인정을 한다면 노예 제도를 폐지하자고 제안했다. 그러나 런던과 파리에선 그것을 고려하지 않았다. 승리 그리고 전쟁이 남긴 상처 역사가들은 사이에서 남부군의 전쟁 승리 가능성에 대한 토론이 있었다. 대부분의 학자들은 산업화로부터 얻은 힘과 인구수가 남부군이 뛰어 넘을 수 없는 북부군 만의 강점 이였다고 강조했다. 학자들은 연방에 가입하여 행동하는 것은 단지 패배를 늦춰줬을 뿐이라고 주장했다. 남부의 역사학자 쉘비 푸트(Shelby Foote)는 이러한 관점을 다음과 같이 간단 명료하게 표현했다. 남부 연맹은 독립에 성공하는 것을 영원히 지속 될 것만 같던 링컨의 임기기간에서 찾았다. 그러나 링컨이 1864년 대통령 선거에서 맥클렐런에게 승리하자 남부 연맹이 가지고 있었던 정치적 승리에 대한 바람은 모두 사라졌다. 이 시점에 링컨은 경계선 상에 위치한 주들과 전쟁주의자 민주당의원, 해방된 노예 그리고 영국과 프랑스로부터 지지를 얻어냈다. 링컨은 민주당의원과 맥클렐런으로부터 승리를 거두면서 남부에 지지를 보냈던 북부사람과 그들의 평화의 연단을 처단했다. 링컨은 또한 전쟁에서 남부군에 대항하여 북부 군에게 수많은 이득을 안겨줬던 그랜트와 셔먼 같은 장군을 발굴해 냈다. 피비린내 나는 전투에서 물러섬이 없었던 장군들은 승리를 거뒀다. 그러나 남부 군에는 이러한 장군이 없었다. 이러한 까닭에 1864년 말 이후로는 남부군에게선 승리의 희망을 찾아 볼 수 없었다. 반면에, 제임스 맥퍼슨 장군은 북부의 인구와 자원의 이점이 북부의 승리를 가능하게 했지만, 이는 필연적인 현상은 아니었다. 연방은 이기기 위하여 적의 영역을 침범하고 차지할 필요가 없었고, 이기는데의 비용이 너무 높다고 북부를 설득하기 위하여 방어전만 벌이면 되었다. 북부는 적의 광대한 영토를 정복하고 차지하여야 하였으며 연방을 물리쳐야 했다. 또다른 중요한 요소 중 하나는 국제적 목적을 합리화하기 위한 링컨 대통령의 말솜씨와 국경주들을 북부의 관할로 지켜내가 위한 그의 기술이었다. 비록 해방을 향한 링컨 대통령의 접근은 느렸지만, 노예 해방령은 대통령의 전쟁에 대한 압력의 효과적인 반영이었다. 남부 연합 정부는 군사적인 전쟁에 관련되어 유럽, 특히 영국과 프랑스를 얻기 위한 시도에 실패했다. 남부 지도자들은 북부 연합군이 만든 남부 항구들과 도시들을 둘러싼 봉쇄로를 깨기 위해 유럽의 힘을 얻어야만 했다. 링컨이 해군이 만든 그 봉쇄는 상품 무역을 멈추는 데 95%이 효과가 있었고 결과적으로 남부의 수입품들과 수출품들은 급격하게 감소했다. 유럽인들에겐 풍족한 면화와 노예제에 적대심을 가진 영국, 여기에 덧붙여 링컨의 대서양 해군봉쇄와 걸프의 멕시코 해군봉쇄까지. 이 모든 것들이 영국이나 프랑스 어느 한 국가라도 전쟁에 참여할 기회를 극심하게 떨어뜨렸다. 더욱 산업화된 북부에서는 교통, 재정적 지원과 더불어 무기, 군용품, 군수 물자와 같은 생산품을 지원하였다. 위의 표는 전쟁 초기의 미국 남부 연합과 비교한 북부의 상대적 수익을 나타낸다. 전쟁 기간 동안 경제의 성장으로 북부의 수익은 급속히 확대된 반면, 남부 연합의 영역은 수축되었고 경기 또한 약화되었다. 1861년, 북부 연합의 인구 수는 2200만, 남부 연합은 900만이었다. 남부의 인구는 350만 명 이상의 노예와 약 550만 명의 백인으로 이루어져 있었다. 즉 북부의 백인 인구는 남부의 백인 인구보다 4배 이상 많았다. 북부가 증가하는 남부 영역을 수비대를 주둔시켜 통제하면서, 그리고 남부의 미시시피 강 저편의 일부분을 차단하면서 이러한 백인 인구의 격차는 더욱 벌어졌다. 초기에 북부는 조선소, 기선, 강 배, 그리고 함대의 80% 이상을 통제하였다. 북부는 대규모의 조선업 계획으로 이러한 통제를 증대시켰다. 이것은 북부로 하여금 하천계를 통제할 수 있게 하였고, 남부 해안선 지역 전체를 차단할 수 있게 하였다. 북부 도시 사이의 훌륭한 철도로는 군대와 군용품들을 빠르고 값싸게 이동시킬 수 있게 하였다. 북부의 철도에 비해 훨씬 더 작은 철도 체계를 늘리거나, 손상을 수리하거나, 심지어 일과 관리를 수행할 수 없었던 남부의 교통은 더욱 더 침체되었다. 데이비스는 긍정적이며 생산적인 주지사[11] 와의 관계 유지에 실패하며 지역 자원을 끌어내는데 실패했다. 남부의 세계 경제에 대한 “King Cotton”[12] 이라는 잘못된 생각은 남부를 봉쇄가 시작되기 전에 목화를 수송하기 거절하는 등의 서투른 외교술로 이끌었다. 노예 해방령에 따라 해방된 흑인들과 탈출한 노예 흑인들 모두 북부 군에 입대할 수 있게 되었다. 약 190,000명의 지원으로 북부 군은 근본적으로 노예제도의 정당성의 약화를 두려워하며 북부의 인력 자원을 따라가지 못하는 남부보다 수적의 이득을 더욱 크게 볼 수 있었다. 해방된 노예들은 대부분 수비대 일을 했고, 1864-1865년 사이의 많은 전쟁에 참전했다. 177,000명의 독일 출신과 144,000명의 아일랜드 공화국 출신을 포함해 많은 유럽 이민자들은 북부 군에 입대했다. 재건 북군 지도자는 전쟁의 완료보다도 승리가 더 필요하다는 것에 동의했다. 이것은 연방탈퇴가 없어져야 하고, 모든 방면에서 노예가 사라져야 한다는 두가지 전쟁의 목표를 포함해야만 했다. 그들은 이러한 목표를 위하여 규범을 무시했고, 그들은 또한 남부에 가해질 북부연방 정부에 의한 제재의 정도에 반대했고, 남부가 북부연합에 재통합되는 과정에도 반대했다. 전쟁의 초기에 시작되어 1877년에 끝난 재편입은 복합적이었고, 북부연합과 국가 정책에 변화를 일으켰다. 오랜 기간에 걸쳐서 이것은 헌법에 3가지 편입 개정안을 만드는 결과를 낳았다. 이러한 13번 째 개정안은 노예제 폐지에 관련된 것이었고, 14번 째 개정안은 북부 연방의 보호를 인종에 관계없이 모든 사람에게 늘리는 것이고, 15번 째 개정안은 투표권 행사에 있어서 인종적 제한을 폐지하는 것이었다. 이러한 재편입은 다른 시간에 다른 주들에서 이루어지게 되었고, 1877년의 절충안에 의해 마지막 세 개도 끝났다. 결과 1865년 봄, 남부군이 항복하면서 미국의 노예 제도는 사실상 끝이 났다. 링컨 대통령은 《노예 해방 선언》에서 남부군 소속 지역의 노예들을 해방시킬 것을 선포했고, 이로 인해 남부의 모든 노예들은 자유의 몸이 되었다. 멕시코 접경지대와 남부 지역의 북부군 관할 구역 노예들은 나 1865년 12월 6일 비준된 로 하여금 해방되었다. 약 400만 명의 흑인 노예가 1861년부터 1865년 사이에 해방되었다. 북부의 완전한 복구 작업은 라고 알려진, 전후 상당히 혼란한 시기에 이루어졌다. 전쟁으로 인해 103만 명의 사상자(당시 인구의 3%)가 발생했고, 사상자 중 62만 명은 군인이었으며 그 가운데 2/3는 질병으로 인한 사망이었다. 남북 전쟁은 미국이 지금껏 참여한 모든 전쟁에서의 사망자 수와 맞먹는 수많은 미국인들의 죽음을 초래했다. 전쟁을 유발한 원인과 그 타당성 여부는 물론이고, 남북 전쟁이라는 그 명칭 자체도 오늘날까지 끊임없이 이야기되는 소재이다. 1860년대의 인구조사에 따르면, 13~43세 백인 남자 전체의 8%가 전쟁으로 인해 사망했고, 이 수치는 북부 인구의 6%, 남부의 18%나 된다. 약 56,000명의 군인이 남북 전쟁 중 감옥에서 죽었다. 전쟁으로 인한 사망자가 이렇게 많은 이유 중 하나로 돌격 등과 같은 나폴레옹 식 전술의 사용을 들 수 있다. 그리고 더욱 정밀한 강선의 개발과 미니에 탄환, 그리고 전쟁이 거의 끝날 무렵 북군에 의해 사용된 ‘스펜서 연발총’이나 시험적으로 사용되기 시작한 ‘개틀링 기관총’에 의해, 개활지에 포진해 있던 수많은 병사들은 전투가 시작되자마자 무참히 살해당했다. 이로 인해 제1차 세계대전 당시 주요한 전략으로 쓰인 전쟁 참호가 탄생했다. 작품 소설 바람과 함께 사라지다 (1936년 마거릿 미첼) 붉은 무공훈장 (1895년, 스테판 크레인) 영화 게티즈버그 신과 장군들(Gods and Generals) 영광의 깃발 바람과 함께 사라지다 (1939년, 감독: 빅터 플레밍) 드라마 존 휴스톤의 전사의 용기(The Red Badge of Courage, 1951) 미니시리즈 남과 북(North and South, 1985,1986) 같이 보기 내전 게티즈버그 전투 제1차 불런 전투 제2차 불런 전투 빅스버그 전투 셔먼 장군의 대행진 노예주와 자유주 경계주 각주 참고 문헌 《남북 전쟁: 새로운 자유의 탄생》, 박정기 저, 삶과꿈(L&D), 2002년 04월, ISBN89-7594-561-8 외부 링크 at Curlie - 미국 국가 기록원 분류:미국의 전쟁 분류:북아메리카의 내전 분류:미국의 역사 (1849-1865)

https://ko.wikipedia.org/wiki/%EB%AF%B8%EA%B5%AD%20%EB%82%A8%EB%B6%81%20%EC%A0%84%EC%9F%81

Minkä nimisiä ovat Yhdysvaltojen ydinkäyttöiset lentotukialukset?

Arkisto 25

finnish

Reaalipreesenssi Sivun nimi näyttäisi olevan väärin, tai vähintäänkin kirjoitusasu on eri kuin se, jota kirkko itse käyttää. Oikeampi muoto olisi käsittääkseni reaalipreesens . Uudelleenohjaussuhde näiden sivujen välillä pitäisi siis kääntää toisin päin.--Hekaheka (keskustelu) 26. maaliskuuta 2012 kello 04.49 (EEST) ...ettei presenssi? "Preesenssi" ei oikein kuulosta asiasuomelta. Vaan tällä hetkellä artikkelissa on lähde, jonka mukaan kirjoitusasu on "preesenssi", sillä mennään kunnes löytyy (lisää) lähteitä toisen kirjoitusasun tueksi. Pitke (keskustelu) 26. maaliskuuta 2012 kello 07.35 (EEST) Paitsi että kirjan nimi on siteerattu Wikipediassa väärin . --Hekaheka (keskustelu) 26. maaliskuuta 2012 kello 09.32 (EEST) Ach no sitten asia on selvä. Siirrän. Pitke (keskustelu) 26. maaliskuuta 2012 kello 10.29 (EEST) Kävin muuttamassa myös viittaukset muista artikkeleista ja kielistä. --Hekaheka (keskustelu) 26. maaliskuuta 2012 kello 15.44 (EEST) Pilviartikkeleiden nimet Altocumulus floccus mutta vallinharjapilvi. Untuvapilvi mutta cirrus uncinus. Miten tämä nyt "oikeasti" menee? Pitke (keskustelu) 28. maaliskuuta 2012 kello 07.44 (EEST) Pilvisuvuilla (10 kpl) on yksiselitteiset suomenkieliset nimet, esim. Ilmatieteen laitoksen . Pilvilajeilla on kaikilla kaksiosaiset tieteelliset nimet, mutta vain osalla suomenkielinen nimi. Aikoinaan ehdotin että sukuartikkelit olisivat suomenkielisillä nimillä ja lajit yhdistettäisiin niihin - yksittäisestä lajista on aika vähän sanottavaa. (Esim. Cirrus uncinus yhdistettäisiin Untuvapilvi-sivulle.) Tein yhdistelyt, mutta joku lisäsi lajeihin wikilinkit ja joku kolmas sitten linkkeihin artikkeleita. Jotkut käyttäjät ovat olleet eri mieltä suomenkielisten nimien käytöstä ja niinpä Pilvet-malline käyttää tieteellisiä sukunimiä. En tiedä voisko tilannetta rinnastaa eläimiin; esimerkiksi Luokka:Ravut sisältää suomeksi ne joilla on suomenkieliset nimet. --Tappinen (keskustelu) 28. maaliskuuta 2012 kello 08.07 (EEST) Creutzfeltin-Jakobin vs Creutzfeldt-Jakobin Onko se nyt oikeasti Creutzfeldt-Jakobin tauti vai Creutzfeldtin-Jakobin tauti kun kyseessä henkilöt Creutzfeldt ja Jakob eikä yksi Creutzfelt-Jakob? Minusta jälkimmäinen olisi oikein vaikka mediassa käytettiinkin aikoinaan edellistä. Pitke (keskustelu) 15. maaliskuuta 2012 kello 14.00 (EET) käyttää nimeä Creutzfeldt-Jakobin tauti. Sanastolähteenä ONKI on mielestäni erittäin luotettava (ja erittäin hyödyllinen). Sieltä löytyy myös termien vanhentuneita nimityksiä, joihin tuota Creutzfeltin-Jakobin versiota ei ole edes noteerattu.--Nedergard (keskustelu) 15. maaliskuuta 2012 kello 14.38 (EET) mukaan nykyinen otsikko Creutzfeldt–Jakobin tauti (ajatusviivalla) on oikein. Mutulla olisin veikannut muotoa Creutzfeldtin–Jakobin tauti (tai yhdyssanana Creutzfeldt–Jakob-tauti), koska kyse on tosiaan rinnakkaisista tekijöistä, mutta näemmä lääketiede muodostaa poikkeuksen ja vain viimeinen nimi taipuu. –Kooma (keskustelu) 15. maaliskuuta 2012 kello 15.11 (EET) "Lääketiede" muodostanee poikkeuksen, jossa mikä tahansa termi voi vakiintua. --Höyhens (keskustelu) 13. huhtikuuta 2012 kello 20.51 (EEST) Pudotuspelit Pitääkö kirjottaa "playoffeista" vai "playoffseista"? Itsehän puhun pudotuspeleistä mutta pitää yhteisön valita kumpaa sanaa käytetään vai käytetäänkö kumpaakaan. --Jylöstalo (keskustelu) 11. huhtikuuta 2012 kello 23.57 (EEST) Alkuperäisenglannissa se on monikossa, joten käyttäisin "playoffseista". --101090ABC (keskustelu) 12. huhtikuuta 2012 kello 00.01 (EEST) Ongelma on nimenomaan siinä että sanassa "playoffseista" on monikko tuplattu. --Jylöstalo (keskustelu) 12. huhtikuuta 2012 kello 00.09 (EEST) Mielestäni puhutaan, että "NHL:n playoffsit alkoivat tänään." --101090ABC (keskustelu) 12. huhtikuuta 2012 kello 00.19 (EEST) Mikä tuplamonikossa tarkkaan ottaen on ongelmana? (Toki suomenkielinen pudotuspelit on parempi, kun sellainen kerran löytyy.) --Jmk (keskustelu) 12. huhtikuuta 2012 kello 10.06 (EEST) Mieluitenhan käytetään suomenkielistä termiä. --PtG (keskustelu) 12. huhtikuuta 2012 kello 00.20 (EEST) Kyllä, mutta yhteisöllä on hyvä olla tähänkin kanta valmiina. --101090ABC (keskustelu) 12. huhtikuuta 2012 kello 00.21 (EEST) Mielestäni "oikea" kanta on se, että sana playoff(s) korvataan sanalla pudotuspelit. (PS: nopean uutiskatsauksen perusteella sekä playoffit että playoffsit ovat yleisesti käytettyjä; eli kumpaakin muotoa voi mielestäni käyttää) --PtG (keskustelu) 12. huhtikuuta 2012 kello 00.28 (EEST) Samaa mieltä PtG:n kanssa. Jos pitää korjata johonkin suuntaan, niin käytetään suomenkielistä termiä. Jafeluv (keskustelu) 12. huhtikuuta 2012 kello 00.31 (EEST) --Jylöstalo (keskustelu) 12. huhtikuuta 2012 kello 00.48 (EEST) Pyritään käyttämään parasta mahdollista kieltä, eli suomeksi pudotuspelit. (ei noiden kahden muun vaihtoehdon käyttö mikään katastrofi ole, mutta pudotuspelejä ei pidä korvata muodoilla playoffit, playoffsit, playoffs) Gopase+f (keskustelu) 12. huhtikuuta 2012 kello 03.56 (EEST) Suomen- vai norjankielisten paikannimet Hei! Täällä on nyt ollut monessakin paikassa keskustelu siitä, että käyteetäänkö norjalaisista kylistä, alueista, kunnista yms. suomen- vai norjankielisiä nimiä. Ainakin omasta mielestäni tähän olisi hyvä saada joku lopputulos, käytäntö, tms., jotta ei tarvitsisi siirrellä sivuja edes takaisin ja tehdä joka nimestä erillistä keskustelua. Lähde niille tietysti on oltava. Tähän aloitan ties monennetta keskustelua, mutta tänne kai tämä aihe parhaiten sopii. Terveisin Gálaniitoluodda (keskustelu • muokkaukset) 14. huhtikuuta 2012 kello 16.21 (EEST) Periaate on yksinkertainen: jos ulkomaalaisella paikalla on vakiintunut suomenkielinen nimi, niin sitä käytetään (jos nimi on vakiintunut, niin sille löytyy myös helposti lähteitä ;) ). Jos vakiintunutta nimeä ei ole, niin silloin käytetään alkukielistä nimeä. Lähtökohtana on YK:n suositus, jota myös Kotimaisten kielten tutkimuskeskus noudattaa. Eli jos löydät monia luotettavia lähteitä, jotka käyttävät suom. nimeä, niin silloin suom. nimi on OK. Ulkomaiden paikannimistä on myös olemassa erikoissanakirjoja, jotka myös helpottavat elämää.--Nedergard (keskustelu) 14. huhtikuuta 2012 kello 17.34 (EEST) Kyllä vain! En ole oikein saanut selväksi, että mikä on kriteeri vakiintuneelle nimelle? Löytyykö netistä tähän jotain tietokantaa, listaa, sanakirjaa, tms., josta voin katsoa? Terveisin Gálaniitoluodda (keskustelu • muokkaukset) 14. huhtikuuta 2012 kello 19.00 (EEST) Kotuksen antaman tiedon mukaan Hakulisen paikannimikirjasta on tekeillä uusi laitos (piti kai olla jo), ja jos vanhassa ei noista ole ilmoitettu suositusta, odotetaan uuden ilmestymistä mieluummin kuin ryhdytään kovin suuriin remontteihin. --Abc10 (keskustelu) 14. huhtikuuta 2012 kello 19.03 (EEST) Laivoihin viittaaminen leipätekstissä Yhteisössä on ilmeisesti pientä epäselvyyttä miten laivojen nimiä olis parasta käyttää leipätekstissä. Useat käyttäjät ovat todenneet nykyisen, fi-wikissä laajalle levinneen käytännön, jossa joka aluksen nimen edessä on aina etuliite, olevan huono. Käytännössä tämä tapa tuottaa tällaisia kappaleita: "HMS Victorious liitettiin 13. toukokuuta Kotilaivastosta muodostettuun osastoon, jonka tehtävänä oli suojata vaurioituneen risteilijä HMS Trinidadin paluumatka Murmanskista. Osastoon kuuluivat HMS Duke of York, HMS Kent, HMS Liverpool, HMS London, HMS Nigeria ja HMS Norfolk. HMS Trinidadin upottua osasto palasi seuraavana päivänä Scapa Flow’hun." Tätä tapaa on pidetty muun muassa levottomana ja muutenkin ongelmallisena jne. No otin härkää sarvista ja kävin kirjastossa katselemassa miten suomenkielisessä kirjallisuudessa käytetään laivojen nimiä juoksevassa tekstissä. Tulokset: Suuret tutkimusmatkat (2011) Luvut Darwinista, Cookista ja Drakesta: kirjassa käytettiin johdonmukaisesti tapaa, jollaa juoksevassa tekstissä käytettiin laiva ensimmäisen kerran mainittaessa muotoa HMS Beagle, seuraavilla mainintakerroilla etuliitettä ei käytetty. Kun etuliitettä käytettiin, kursivoitiin vain laivan nimi, ei etuliitettä. Johdonmukaisuudesta poikettiin yhdessä kohdassa (ilmeisesti typo tai muuten satunnaisesti siis). Esim Beagle mainittiin yhteensä 10 kertaa, joista 3 kertaa muodossa HMS Beagle (kerran johdannossa, ensimmäinen maininta leipätekstissä ja yksi satunnainen maininta) ja 7 kertaa muodossa Beagle (kaikki muut maininnat leipätekstissä). Draken kohdalla käytettiin kaikissa maininnoissa muotoa ilman etuliitettä, siis Pelican (kaksi kertaa) ja Golden Hind (3 kertaa) (nämä ovat kuitenkin ilmeisesti sellaisia nimiä, joissa ei käytetä muutenkaan etuliitettä. vrt. en-wiki) Suuret tutkimusmatkat (2007) Luvut Darwinista ja Cookista: kirjassa ei käytetty leipätekstissä ollenkaan etuliitteitä vaan laivaan viitattiin aina pelkällä nimellä Beagle (1 kert. johdanto, 6 kertaa leipäteksti) ja Endeavour (6 kertaa). Ainoa maininta laivaan etuliitteellä oli Darwinin teoksen nimessä (myös suomennetussa nimessä) Suuret taistelut maalla, merellä ja ilmassa (2005) Cabo de sao Vicente: luvussa mainitaan useita laivoja useaan kertaan (ilman etuliitettä) mm. Raisonnable (1 krt.) +useita muita laivoja mainitaan ilman etuliitettä, lisäksi: Minerve (2 krt.) Victory (1 krt.), Captain (11 kertaa), +kaksi kertaa HMS Captain (etuliitettä ei kurvoitu, toinen viittaus laivaan ja yksi myöhempi) Bismarckin tuho -luku: HMS Hood (eka maininta etuliitteen kanssa, etuliite kursivoimaton) ja myöhemmin Hood (17 kertaa), HMS Norfolk (eka maininta) + Norfolk (11 krt.), HMS Suffolk (eka maininta) + myöhemmin Suffolk (20 kertaa) +kerran Suffolk (ilman kursivointia), Prince of Wales (11 kertaa, kaikki ilman etuliitettä) +paljon muita laivoja, joiden eka maininta pääsääntöisesti ilman etuliitettä. Laivaluettelot ilman etuliitteitä. Leytenlahti: USS Nashville (eka maininta, etuliite kursivoimaton) +kerran myöhemmin Nashville. luettelo laivoista ilman etuliitteitä. Maailman suurimmat taistelut (2006) Trafalgar: Royal Sovereign (1 krt.), kartat ilman etuliitteitä Midway: Lexington (2 krt.), Yorktown (8 krt.), Hornet (4 krt.), Enterprise (4 krt.) Bismarck -taistelu Atlantin herruudesta (2005) Luku 18, kaksi ensimmäistä sivua: mainittu jatkuvasti useita eri laivoja (mainintoja kahdella ekalla sivulla yhteensä 18), kaikki ilman etuliitteitä. Taistelulaivat ja lentotukialukset (2010) Johdanto: osassa nimistä etuliitteet, koko nimi ilman kursivointia. Johdannossa mainittu eri laivoja (joissa mahdollisuus etuliitteeseen) yhteensä 21 kpl, mainintoja yhteensä 36 kpl, näistä etuliitteellä 5 kappaletta, jolloin vain ensimmäinen maininta etuliitteellä (siis 16 kertaa ensimmäinen maininta ilman etuliitettä). Kirja on hakusanamuotoinen: Hakusanat ovat ilman etuliitteitä (ts. myös otsikot). leipätekstin esimerkit laivoihin viittaamisesta hakusanoista Agamemnon ja Agincourt: Agincourt (4 krt.), HMS Dreagnought (1 krt, ensimaininta) Dreagnought (2 krt.), Agincourt (5 krt.), Northumberland (2 krt.) Minotaur (2 krt.) HMS Captain (1 krt.) kaikki maininnat ilman kursivointia. Tämän perusteella voidaan varmaankin todeta, että kirjojen suomenkielisessä juoksevassa tekstissä ei käytetä laivojen etuliitteitä kovinkaan laajasti. Käytössä on kaksi tapaa: 1) etuliite on mukana kun laiva mainitaan ekan kerran, mutta ei enää seuraavilla kerroilla 2) etuliitteitä ei käytetä ollenkaan. Onko jollain muunlaista tietoa, tai voiko asiasta tehdä toisenlaisia johtopäätöksiä? Gopase+f (keskustelu) 14. huhtikuuta 2012 kello 17.23 (EEST) Jaaha taas on uusi asia vireillä. Tämähän ei ole mikään suomen kielen kysymys. Artikkeleissa käytetään hyvällä syyllä etuliitteitä. Asiaan perehtymättömien äänillä saatat saada itsellesi kannatusta, mutta toivoisi että edes kommenttipyynnön päättymiseen saakka Phiitola saisi tehdä rauhassa työtään. Tosin hän on nyt tietyistä syistä ainakin puolittain pois eikä välttämättä tule itse kommentoimaan. --Abc10 (keskustelu) 14. huhtikuuta 2012 kello 17.27 (EEST) Abc10:llä näyttää olevan muutaman minuutin häiriköintiviive. Kyseessä on nimenomaan kielenhuoltoasia. Etuliitteiden käyttö tekstissä on typerää ja rumaa. Samalla se kuvastaa eräiden Wikipedian käyttäjien pakonomaista "tieteistämistarvetta", joka liittyy varmaan jonkinlaiseen laajempaan amatöörien besserwisseriyskompleksiin. --Esamatti1 (keskustelu) 14. huhtikuuta 2012 kello 17.47 (EEST) Abc10:n toiminnan kommentointi Abc10:n keskustelusivulle, ei tänne. Yritetään pysyä asiassa. Gopase+f (keskustelu) 14. huhtikuuta 2012 kello 17.51 (EEST) Tuo kohta yksihän on nyt käytössä ja sitä kannatan. Esim statusartikkeleissa M/S Global Freighter. –Makele-90 (keskustelu) 14. huhtikuuta 2012 kello 17.30 (EEST) Juoksevasta tekstistä etuliitteet on syytä jättää pois. Toistuvat etuliitteet tekevät tekstistä töksähtelevää. --Ryhanen (keskustelu) 14. huhtikuuta 2012 kello 18.17 (EEST) Tarkoitatko että etuliitteitä ei käytettäisi ollenkaan, vai vain kun laivan nimi mainitaan ensimmäisen kerran? Ei ne etuliitteet turhan takia ole vaan niistä selviää aika paljon tietoa, kuten onko kyseessä höyrylaiva, sukellusvene vai ydinkäyttöinen laiva. –Makele-90 (keskustelu) 14. huhtikuuta 2012 kello 18.34 (EEST) Ensimmäisellä kerralla ehkä voi mainita, välttämättä ei tarvitsisi. Mielestäni parempi jos lyhenteitä voidaan välttää. Jos laivan tyyppi on erityisesti tarpeen tuoda esiin, se olisi syytä sanoa selväkielisesti: höyrylaiva, sukellusvene jne. --Ryhanen (keskustelu) 17. huhtikuuta 2012 kello 23.40 (EEST) Täysin asiaan liittyviä aiempia kiistoja tuntematta kannatan ratkaisua, jossa etuliitettä käytetään vain, kun laivan nimi esiintyy tekstissä ensimmäisen kerran. –Muu-karhu (keskustelu) 14. huhtikuuta 2012 kello 18.39 (EEST) Kuten arvata saattaa, mielipiteitä esitetään mutu-tuntumalla. Tällä aloituksella on takanaan niin pitkä historia, että tuntuu kummalliselta, ettei aiempia keskusteluja linkitetä tähän. Ja ilman asiantuntijan näkemystä on turha tehdä ratkaisuja ainakaan aloittajan ajamaan suuntaan. --Abc10 (keskustelu) 14. huhtikuuta 2012 kello 18.57 (EEST) Haluat siis lähteeseen perustuvan perustelun. Kirjahyllyssäni olevassa "Kielenhuollon käsikirjassa" todetaan seuraavasti. " Lyhenteitä on siis käytettävä harkiten. Kirjoittajan on hyvä miettiä, onko hän säästämässä omaa vaivaansa lukijan lustannuksella. Lyhenteen tunnettuutta voi myös olla vaikea arvioida. Jos tekstissä esiintyy pitkä nimi tai nimitys vain muutaman kerran, voi sen kirjoittaa kokonaisena nuo neljä viisi kertaa. Jos se sen sijaan toistuu jatkuvasti, siitä voi käyttää lyhennettä. Muu kuin yleisesti tunnettu lyhenne on selitettävä, kun se esiintyy ensimmäisen kerran - -". Kirjassa ei valitettavasti ole kohtaa, jossa yksiselitteisesti käsiteltäisiin laivojen nimissä olevia lyhenteitä. Lainaamani kohta mielestäni kuitenkin puhuu osaltaan tästäkin asiasta. Lainaamaani kohtaan tukeutuen kannatan sitä, että lyhennettä käytetään vain, kun laivasta puhuttaan ensimmäisen kerran. --101090ABC (keskustelu) 14. huhtikuuta 2012 kello 19.12 (EEST) En tajua, miksi etuliitteitä ei voisi käyttää kuten etunimiäkin: käytetään määritelmälauseessa, ja aina silloin tällöin tekstimassan alussa, esimerkiksi uuden kappaleen alussa. Olisi aika huono henkilöartikkeli, jos määritelmälauseen jälkeen ei etunimeä mainittaisi kertaakaan. Sen sijaan jokaiseen nimenmainintakohtaan niitä on turha tunkea. Ehdottomasti olen täyttä käyttökieltoa vastaan juoksevassa tekstissä. Iivarius (keskustelu) 15. huhtikuuta 2012 kello 00.35 (EEST) Koko elämäni laivojen parissa työskenneltyäni uskaltaudun mukaan keskusteluun. Lyhenteillä ilmaistaan ensisijaisesti laivan propulsiokoneiston tyyppi. Toissijaisesti onko kyseessä siviili- vai sotalaiva, kolmanneksi aluksen käyttötarkoitus. Artikkeleissä on mielestäni syytä ainakin ensimmäisellä kerralla käyttää lyhenteitä, otsikossa, johdannossa ja leipätekstissä. Muualla tekstissä järki kädessä; missä asialla on erityistä merkitystä. Tietyissä yhteyksissä pelkkä kursivoitu nimi saattaa olla hiukan hämmentävä. Luku sinäänsä on menneiden aikojen purjelaivat. Niistä mainitaan yleensä rikityyppiä; Kuunari Koivisto, Parkkilaiva Pommern Priki Maria Celeste ym. Nimitystä mielestäni ei tarvitse mainita kun kerran. Toinen jota usein käytetään tietyistä purjelaivoista on HMS, eli sotalaivat tai erityiset valtiolliset alukset, joissa HM tarkoittaa "Hänen Majesteettinsa", esim. mainittu HMS Beagle . Lyhenteistä voisi tehdä wikilinkkiä sivuun Luettelo laivatyyppien lyhenteistä. Sekään ei ole aivan johdonmukainen; artikkelissä Laivat on lueteltu joitakin, kun taas toisilla on omat artikkelit. (Siinäpä jollekin aikamoinen työsarka...) -Islander (keskustelu) 15. huhtikuuta 2012 kello 01.55 (EEST) Mä kannatan tapaa jossa kummatkin tavat (1: etuliite on mukana kun laiva mainitaan ekan kerran, mutta ei enää seuraavilla kerroilla 2: etuliitteitä ei käytetä ollenkaan) sallitaan. Näin mahdollistetaan riittävä joustavuus eri tapauksissa. Jos pitää valita vain toinen, niin sitten ei etuliitteitä ollenkaan. Perustelut: käytännössä meillä on iso kasa laiva-artikkeleita, joissa on liikaa etuliitteitä (ja tarvetta muullekin kielenhuollolle). Mulle on ihan sama millä perusteella etuliitteitä vähennetään (esim. kielenhuollon tai wikitysten lisäämisen yhteydessä). Huollettavia laiva-artikkeleita kyllä riittää kaikille. Gopase+f (keskustelu) 17. huhtikuuta 2012 kello 07.28 (EEST) Jotta etuliitteitä vähennettäisiin, kannatat tarvittaessa jopa niiden täyskieltoa? Miten ihmeessä tuota voi perustella? Kasvin latinankielistä nimeäkään ei ole kielletty mainitsemasta artikkelin alussa, vaikka aivan taatusti sitä ei tule mainita joka kerran kun kasvi uudelleenmainitaan. Iivarius (keskustelu) 17. huhtikuuta 2012 kello 08.23 (EEST) Tossa yllä on esitetty, että suomenkielisessä kirjallisuudessa on käytössä kahta eri tapaa laivojen etuliitteistä juoksevassa tekstissä. 1) etuliite on mukana kun laiva mainitaan ekan kerran, mutta ei enää seuraavilla kerroilla 2) etuliitteitä ei käytetä ollenkaan. Etuliitteet kokonaan poisjättäneiltä kirjailijoilta, kustannustoimittajilta ja kääntäjiltä voi kysellä tuon kakkosvaihtoehdon perusteita. Wikipedia artikkelin alkua ei kai kukaan pidä juoksevana tekstinä. Gopase+f (keskustelu) 17. huhtikuuta 2012 kello 08.28 (EEST) En.Wikipediassa näkyy olevan asiasta selvä ohje (), jonka mukaan ensimmäisen maininnan yhteydessä etuliittä voi perustellusti käyttää, mutta sen jälkeen sitä ei pidä enää toistaa. Lisäksi esim. HMS-etuliitteiden käyttö on ohjeen mukaan kokonaan turhaa, jos jo asiayhteydestä ilmenee että kaikki mainitut alukset ovat Britannian laivaston aluksia. Ohje palvelee nähdäkseni lukijaa ja sopii hyvin myös suomenkieliseen Wikipediaan. ¬Antilope 17. huhtikuuta 2012 kello 15.55 (EEST) Kannatettava ohje. Tätä tukee myös Terho Itkosen Uusi kieliopas 2007 s. 35: "Isokirjainlyhenteiden rumuudesta oli edellä jo puhe; vaikkei niitä voidakaan tyystin välttää, niiden käytössä voi pyrkiä kohtuuteen." --Jisis (keskustelu) 18. huhtikuuta 2012 kello 00.00 (EEST) Tuo on selkeä ohje liittyen laivoihin ja ohje on yleisten kirjoitusohjeidenkin mukainen. Alussa mainitaan nimi pitkässä muodossa, mutta käytetään napakan lyhyttä muotoa nimestä silloin, kun kyseessä oleva laiva on asiayhteydestä selvä eikä ole mitään sekaantumisen vaaraa. --Aulis Eskola (keskustelu) 18. huhtikuuta 2012 kello 00.22 (EEST) Juu tuo on hyvä, haluaisko joku yrittää kääntää tuota tai kirjoittaa vastaavan ohjeen suomeksi? --Zache (keskustelu) 19. huhtikuuta 2012 kello 12.10 (EEST) Käsittelytavoista Aiempiin keskusteluihin ohjaavat linkit puuttuvat edelleen. Mikäli oikein muistan, Gopase+f on aloittanut aiheesta keskusteluja useaan otteeseen Phiitolan aloittamien artikkelien yhteydessä, ja niiden tunteminen auttaa ymmärtämään tätäkin aloitusta. Keskustelu on oikeastaan hyödytön koska käyttäjä Phiitola, jonka muokkaamiin artikkeleihin tämä lähinnä ymmärtääkseni kohdistuu, on Wikilomalla, eikä siksi pääse esittämään näkemystään. Tämäkin aihe lienee yksi siinä ongelmakentässä joka on johtanut Gopase+f:stä tehtyyn kommenttipyyntöön. --Loytokoira1 (keskustelu) 17. huhtikuuta 2012 kello 08.54 (EEST) Phiitolan tuore ja perin pohjin turhautunut hyvästijättö Wikipedialle . Sen lukeminen auttanee ymmärtämään tämän etuliitealoituksen tavoitteita. Hän tosin näyttää kommentoivan lyhyesti tätä aihetta, joten siteeraan siitä tämän: "Alusten etuliitteet tulee jakaa ensin kahtia eli siviili ja sotalaivojen käyttämiin ja miettiä kumpaakin erikseen. Samoin tapauskohtaisuus (esim. sodan ajan tapahtumat, jolloin laivasto-osastoissa ajoittain runsaastikin eri maiden aluksia) tulisi ottaa huomioon eikä tehdä epämääräisiä linjanvetoja tuntematta asiaa lainkaan eli sotalaivojen etuliitteiden käytössä pitäisi olla mahdollista käyttää suurehkoa harkintaa selkeyden eikä rajoittamisen perustein." Se on siis Phiitolan kommentti tähän asiaan mutta kannattaa lukea koko kommentti. --Loytokoira1 (keskustelu) 17. huhtikuuta 2012 kello 09.20 (EEST) Vanhat keskustelut kannattaa linkittää lyhyesti linkkilistana keskustelun alkuun tyyliin "Vanhoja keskusteluja aiheesta:..." - jos vain aiheeseen liittyvää löytää. Keskustelu pidetään avoinna useita viikkoja, eikä yksittäisen keskeisenkään wikipedistin loma voi olla totaalinen este aiheesta keskustelemisen aloittamiselle. Toivottavasta kaikki kiinnostuneet pääsevät kuukauden aikana kommentoimaan. --Aulis Eskola (keskustelu) 17. huhtikuuta 2012 kello 15.15 (EEST) Muotoseikoista ja tyylioppaasta Yleisesti muotoseikoista: Monelta turhalta väännöltä vältyttäisiin, mikäli tyyliopas pyrittäisiin pitämään ajan tasalla ja rajaamaan muotoseikoista keskustelu asianomaiseen kahvihuoneeseen. Nimittäin nämä keskustelut ovat usein puuduttavia ja rönsyilevät liian laajalle. Artikkelien keskustelusivut tulisi mielestäni pyhittää ensisijaisesti sisällön jalostamiseen ja lähteiden luotettavuuden arviointiin. Tyylioppaasta tulisi tehdä sellainen, että se olisi mahdollisimman yksiselitteinen arviointimittari artikkelien muotoseikkojen arvioinnissa. Muotoseikoista keskustellaan tällä hetkellä aivan liian paljon, jopa siinä määrin, että itse artikkelien sisältö jää sen varjoon. Ratkaisuehdotus: 1) Tyyliopas kuntoon ja ajan tasalle. 2) Käyttöön uusi käytäntö: sellaiset artikkelien tyyliseikkoihin kohdistuneet muokkaukset, jotka eivät muuta artikkelia tyylioppaan suuntaan, voidaan kumota nollamuokkauksina. 3) Artikkelien tyyliseikkojen laadun arviointina käytetään mittatikkuna yksinomaan tyylioppaan mukaisuutta. 4) Mikäli ilmenee että tyylioppaasta ei löydy vastausta kiistanalaiseen muotoseikkaan, tyyliopas pyritään päivittämään tältä osin mahdollisimman pian. Alkuperäinen muotoilu on voimassa siihen asti kunnes yhteisö pääsee konsensukseen tai ratkaisu saavutetaan äänestyksen kautta. --Gwafton (keskustelu) 17. huhtikuuta 2012 kello 10.54 (EEST) 1) Ilman muuta kannatettava ehdotus. 2) Nollamuokkauksia ei pidä kumota koskaan. Tyyliä muuttavan muokkauksen voi kumota, jos alkuperäinen versio oli tyylioppaan mukainen mutta muokattu versio ei. Jos sen sijaan alkuperäinenkin versio oli tyylioppaan vastainen, kumoamista järkevämpää on korjata muotoilu vastaamaan tyyliopasta. 3) ja 4) Kuulostaa jokseenkin byrokraattiselta, varsinkin kun tyylioppaan ei voi mitenkään odottaa kattavan kaikkia erikoistapauksia. On hyvä jättää jonkin verran harkinnanvaraa ja lupa terveen järjen käyttöön. Jafeluv (keskustelu) 18. huhtikuuta 2012 kello 12.40 (EEST) 2) Taka-ajatuksena onkin että vältettäisiin turhat muotoseikoista johtuvat riidat. Käytäntö antaisi valmiin ratkaisumallin johon voisi vedota jos käyttäjien välille syntyy asiasta erimielisyyksiä. 3–4) Tässäkin on taustalla ajatus käyttäjien välisten riitojen ehkäisystä. Tämä käytäntö kanavoisi paineen tyylioppaan kehittämiseen. Muotoseikoissa on hyvä toki olla harkinnanvaraa, mutta on hyvin paljon sellaisia formaaleja seikkoja jotka voitaisiin päättää yksiselitteisesti. Täällä syntyy päivittäinkin keskusteluja mallineiden välilyöntien paikoista ja muista vastaavista pikkuseikoista, joiden oikeaoppinen muotoilu voitaisiin kirjata ylös tyylioppaaseen. Näiden asioiden yksiselitteinen määrittely ei mielestäni sido kohtuuttomasti muokkaajien luovuutta, sillä tyyliopashan on vain ohje hyvien artikkelien kirjoittamiselle. Se ei siis pyri olemaan lakikokoelma joka kertoo mikä on sallittua ja mikä ei vaan se ennemminkin kertoo mikä tapa on kaikkein suositelluin. --Gwafton (keskustelu) 18. huhtikuuta 2012 kello 13.33 (EEST) Ite en usko, että on mahdollista luoda kattava tyyliopas joka yksiselitteisesti ja aukottomasti ohjaisi kaikkien aihepiirien kirjoittamista. Wikipediassa tehdään artikkeleita yhdessä yhteisön vision mukaan. Yhteinen visio selviää joko muokkaamalla yhdessä artikkeleita (ym.) tai keskustelemalla visiosta. Tyyliopas on hyvä olemassa, mutta ite en nostaisi sitä muokkaamalla ja keskustelemalla muodostetun yhteisen vision yläpuolelle. Sen sijaan tyyliohjeen ajantasaistaminen yhteisen vision mukaiseksi on kannatettava tavoite. Sitä en tiiä mistä siihen löytyy tekijät ja voimavarat. Gopase+f (keskustelu) 18. huhtikuuta 2012 kello 22.41 (EEST) Tarkoitinkin juuri sitä että tyyliopas muokattaisiin yhteisen vision mukaiseksi kuten kuvasit, silloin se palvelee parhaiten tarkoitustaan. Sen parantamiseen löytyy voimavaroja kun muutamme hieman toimintatapaamme ja ajatteluamme. Jos päätämme että sivujen arviointikriteerien (LA, HA, SA) muotoseikkojen tulee nojautua tyylioppaaseen ja jos oppaasta ei löydy vastausta avoimeen kysymykseen, se tarkoittaa että siinä on puute ja se tulisi päivittää tältä osin. Silloinhan tyyliopas kehittyy ikään kuin itsestään. Tyylioppaan päivittämisen pitäisi tapahtua joustavasti mutta kuitenkin koordinoidusti, eli pitäisi miettiä minkälaisen prosessin läpi tyylioppaaseen tehtävien muutosten pitäisi kulkea. --Gwafton (keskustelu) 19. huhtikuuta 2012 kello 02.42 (EEST) Liian pieniin yksityiskohtiin takertuminen tyylioppaassakin aiheuttaa ongelmia. Suuret linjat oppaisiin, joustua tarvittaessa. Erilaisiin oppaisiin malleihin ja mallineihin on kirjattu joissakin asioissa niin pienipiirteisiä asioita, että ne ovat ainoastaan ase ne tuntevien häiriköijien käsissä. Tästä on ollut esimerkkejä muun muassa lupaavien artikkeleiden äänestyksessä. Ongelma niistä tulee myös jos jonkin erikoisalan tyylit vääntää joukko joka ei ole aiheeseen perehtynyt mutta haluaa sanoa joka asiassa mielipiteensä. --Abc10 (keskustelu) 19. huhtikuuta 2012 kello 10.50 (EEST) Hyvä huomio, Abc10. Taannoin äänestettiin enemmän tai vähemmän innokkasti jopa ajatusviivan pituudesta kun ei muuten saatu ratkaisua ja "ndash" (–) voitti mdash:n (—). --Höyhens (keskustelu) 19. huhtikuuta 2012 kello 12.10 (EEST) Vaikka mainitsemasi esimerkki on vähäpätöinen, se on kuitenkin nostanut keskustelua, jonka tuloksena on päädytty johonkin ratkaisuun. Tämä ratkaisu tulisi kirjata ylös johonkin, ettei siitä tarvitsisi enää keskustella ilman tietoa siitä, että asia on vatvottu jo kertaalleen läpi. Luontevin paikka tämän tiedon tallettamiseen on tyyliopas. Tyyliopas on hyvin kätevä jos sitä osaa lukea oikein. Esimerkiksi lähteiden merkitsemisestä on ohjeistettu laittamaan edes jonkinlaisen räpellyksen, jonka avulla lähteen pystyy jäljittämään ja suositellumpi tapa (malline ja ref-tagit) on selvitetty heti jäljessä. Ajatusviivoista ja muista pikkuseikoista voi mainita vastaavalla tavalla. Havainnollisempi tapa esittää asia on artikkelimalli. Jos kirjoittaa artikkelin yhdessä laaditun mallin näyttämän esimerkin mukaisesti, kenelläkään ei pitäisi olla nokan koputtamista. Syy miksi peräänkuulutan parempia ohjeita on se, että en halua keskustella muotoseikoista. Haluan käyttää mallineita sun muita apuvälineitä rutiininomaisesti, merkitä lähteet niin kuin kuuluu ja keskittyä artikkelin sisältöön, jaotteluun ja sommitteluun. Sen vähäisen ajan, mitä minulla on Wikipediaa varten käytettävissä, haluan käyttää tehokkaasti siten, että saisin aikaan mahdollisimman pysyviä tuloksia pyrkien siihen että kenenkään aikaa ei kuluisi jälkieni korjaamiseen. Jos laitan artikkelin arviointiin, olen kiinnostunut sisältöön, kattavuuteen, sommitteluun ja kieliasuun kohdistuvasta palautteesta. Toki muodollisista virheistä kuuluu huomauttaa, mutta sen tulisi tapahtua perustellusti käytäntöihin nojaten. Artikkelien keskustelusivut ovat mielestäni väärä paikka näiden asioiden vatvomiseen. --Gwafton (keskustelu) 19. huhtikuuta 2012 kello 12.55 (EEST) Malli voi kuulostaa hyvältä ja myös se, ettei halua keskustella. Aika ajoin on kuitenkin tilanteita, joihin valmis kaava ei sovi, ja kuten edellä totesin, niillä on äärettömän helppo saada riitely aikaan, kun ei muuta syytä löydy tai muuten vain toinen käyttäjä pitää saada aisoihin, mutta kymmenet muut käyttäjät saavat toimia rauhassa. Jopa yksittäisten käyttäjien luomilla mallineilla lyödään kirjoittajia päähän. Wikipediahan on mitä mainioin paikka toteuttaa omaa pikkusieluisuuttaan, ja pikkusielu löytää aina tarvittaessa ne ohjeiden ja käytäntöjen kiinteistökauppojen pikkukirjaimilla kirjoitettuihin disclaimereihin verrattavat pykälät ja suositukset, kuten on nähty. --Abc10 (keskustelu) 19. huhtikuuta 2012 kello 13.03 (EEST) Samaa mieltä abc10:n kanssa. Kaikkea ei voi, eikä kannata kirjata käytäntöihin. Kyllä muokkaajan pitää ilman käytäntömuutoksiakin ymmärtää milloin oma visio eroaa yhteisestä visiosta ja ymmärtää muuttaa omaa visiotaan yhteisen vision suuntaan. Tosin olen ihan samaa mieltä myös Gwaftonin kanssa. 1) Käytännössähän wikipedian "kirjatut ohjeet" ovat hajallaan ympäri wikipediaa, 2) kirjattuja ohjeita valmistelevat keskustelut ovat milloin missäkin. 3) Kirjattujen ohjeiden lisäksi yhteinen visio on muodostunut yhdessä muokkaamalla tai aiheesta keskustelemalla (tällaiset keskustelut voivat olla missä tahansa) 4) edellä mainitun järjestyksen puutteen vuoksi täsmällisen palautteen antaminen (tai ohjeen/aikaisemman keskustelun linkkaaminen sitä kysyttäessä) on vaikeaa (usein lähes mahdotonta). Näin ollen yhteinen visio on monessa tapauksessa muokkaajien kuljettamaa perimätietoa, vaikka se on voinutkin syntyä pitkällisen keskustelun perusteella joskus aikaisemmin. Mitä asialle voi tehdä? Arvokkaimpien/tärkeimpien keskusteluiden kokoaminen yhteen paikkaan (yksinkertaisimmillaan pelkkä linkkilista tai linkkilista yhteenvedon kanssa). Josta jokainen halukas voi tutustua keskusteluihin. Ite en lähtis päivittään tyyliohjetta ihan pienillä yksityiskohdilla. Lisäksi nykyinenkin tyyliopas on jo aika laaja (ja sekava). Lisäksi en nostaisi tyyliopasta käytännön asemaan tai nostaisi edes sitä korkeampaan auktoriteettiasemaan kuin mitä sillä nyt on. Lisäksi keskustelujen lopussa olevat yheenvedot keskustelusta olisivat hyödyllisiä, jos niitä joku haluaisi muotoilla nykyistä useammin (esim. ylläoleva keskustelu laivojen etuliitteiden käytöstä). Yhteenvedolla myöhemmin keskusteluun tutustuva käyttäjä säästää aikaa kun ei tarvi lukea pitkää keskustelua kokonaisuudessaan kaikkine sivupolkuineen. (käytännössä kuitenkin luulen, ettei mihinkään yllämainitsemaani löydy aika- ja intoresursseja käyttäjiltä. Mennään eteenpäin niinkuin tähänkin asti) Gopase+f (keskustelu) 22. huhtikuuta 2012 kello 11.04 (EEST) Itse asiassahan Wikipedia:Tyyliopas ei ole Wikipedian käytäntö, joten sen perusteella tehtyihin korjauksiin pitäisi osata suhtautua tyynesti. Ja varsinkin sitä vastaamattomiin artikkeleihin. Suositeltu sivu -asioissa taas niitä kannattaisi noudattaa suhteellisen täsmällisesti. --Höyhens (keskustelu) 19. huhtikuuta 2012 kello 13.52 (EEST) Suositeltu-tasolla toki viimeistään pitää artikkelin tyylin olla tiptop, mutta itse asiassa tyylioppaan noudattaminen kuuluu jo lupaavien kriteereihin. Tätä on hauska verrata esimerkiksi englanninkieliseen Wikipediaan, jossa koko tyylioppaan noudattamista ei oikeasti vaadita kuin vasta SA-tasolla ja HA-kriteerit vaativat vain tiettyjen tyylioppaan peruskohtien noudattamista. Toki siellä on tyyliopaskin kohtuu massiivisen mittainen. Jafeluv (keskustelu) 19. huhtikuuta 2012 kello 14.37 (EEST) Kylmä sota Kuuluuko se kirjoittaa isolla vai pienellä? Joku tuolla korjailee isoiksi. --Höyhens (keskustelu) 18. huhtikuuta 2012 kello 01.33 (EEST) Jos kuuluu isolla niin sitten varmaan tämäkin on erisnimi.. --Höyhens (keskustelu) 18. huhtikuuta 2012 kello 01.36 (EEST) Minä kyllä kirjoittaisin kylmän sodan pienellä, eikös se ole yleisnimi siinä kuin vaikkapa talvisota. --JukkaKolppanen 18. huhtikuuta 2012 kello 01.42 (EEST) Pienellä. Ohjenuoraksi ei käy englanti, jossa kaikki kirjoitetaan isolla, ja pieni kirjain on poikkeus. --Abc10 (keskustelu) 18. huhtikuuta 2012 kello 07.36 (EEST) Jeps, sotien nimet kirjoitetaan pienellä. Poikkeuksena tietysti nimet joiden osana on erisnimi kuten Vietnamin sota. Jafeluv (keskustelu) 18. huhtikuuta 2012 kello 10.44 (EEST) Kiitän, noin arvelinkin. Asia korjattu artikkelissa Saksa ja käyttäjälle mainittu. Muita vastaavia kyseinen IP ei olekaan näköjään tehnyt vaan hyvää kielenhuoltoa. --Höyhens (keskustelu) 18. huhtikuuta 2012 kello 11.23 (EEST) Kylmä sota ei tietystikään ollut sota vaan aikakausi, mutta kirjoittamiseen se ei vaikuta. --Abc10 (keskustelu) 18. huhtikuuta 2012 kello 15.42 (EEST) Saaren maakunta vai Saarenmaan maakunta? Viron Saarenmaa ja Hiidenmaa ovat sekä saaria että maakuntia, maakuntiin kuuluu myös joukko piensaaria. Keskustelusivuilla on ehdotettu erillistä artikkelia maakunnista ja saarista, ja kannatan ehdotusta. Mutta mikä on maakuntien oikea suomenkielinen nimi? Viron kielessä käytetään muotoja "Saare Maakond" ja "Hiiu Maakond", mutta suomen kielessä "Saaren Maakunta" ja "Hiiden Maakunta" kuulostavat oudoilta; Googlaus ja muiden wikiartikkelien silmäily tuntuukin viittaavan siihen, että suomessa käytetään mielummin muotoja "Saarenmaan maakunta" ja "Hiidenmaan maakunta", kun halutaan tarkentaa että puhutaan maakunnasta, ei saaresta. Käytännössä myös virossa esim. "Saaremaa" voi tarkoittaa asiayhdeydestä riippuen maakuntaa tai saarta. Ehdotankin, että maakunta-artikkelit tehdään muotoon "Saarenmaan maakunta" ja "Hiidenmaan maakunta" - ja johdonmukaisuuden nimissä myös "Läänemaan maakunta", vaikka viimemainittu ei saari olekaan. Yksi vaihtoehto voisi olla "Saarenmaa (maakunta)". Mitä mieltä? --LemonKing (keskustelu) 24. huhtikuuta 2012 kello 09.15 (EEST) Normikäytäntö lienee muotoa "Saarenmaa (maakunta)". --TBone (keskustelu) 24. huhtikuuta 2012 kello 12.52 (EEST) Päädyin tekemään artikkelin nimelle "Saarenmaa (maakunta)". Nimessä on sekin hyvä puoli että jos jälkeenpäin tullaan siihen tulokseen että "Saaren maakunta" onkin parempi muoto kuin "Saarenmaan maakunta", niin artikkelin nimeä ei välttämättä tarvitse muuttaa. --LemonKing (keskustelu) 26. huhtikuuta 2012 kello 13.10 (EEST) Ranskan kantonit Onko ehdotuksia miten suomennetaan Ranskan kantoneita, kun niillä on tällaisia hankalia nimiä kuten 1er canton, Canton de Saint-Denis-1, jne.? --Vnnen (keskustelu) 29. huhtikuuta 2012 kello 12.49 (EEST) Nehän ovat järjestysnumeroita; Saint-Denis’n 1. kantoni. --PtG (keskustelu) 29. huhtikuuta 2012 kello 13.55 (EEST) Juu sen ymmärsin:) Oikeaoppinen järjestysnumeron suomennos oli hakusessa. Kiitos! --Vnnen (keskustelu) 29. huhtikuuta 2012 kello 14.38 (EEST) Toinen vaihtoehto olisi käyttää Pariisin arrondissementtien tapaa: 1. arrondissementti (Pariisi), eli tässä tapauksessa "1. kantoni (Saint-Denis)". --PtG (keskustelu) 29. huhtikuuta 2012 kello 14.45 (EEST) Campaign-sanan suomentaminen Viime aikoina on luotu joukko toisen maailmansodan Japanin laajentumista kuvaavia artikkeleita (esimerkiksi Burman taistelu tai Hollannin Itä-Intian taistelu), joissa sana campaign on yleensä suomennettu taisteluksi. Täten on syntynyt kuva useita vuosia kestäneistä taisteluista (melko rankkaa hommaa), jotka sisältävät vielä useita maihinnousuja ja taisteluita. Korvaisin taistelun monissa tapauksissa sanalla valtaus/miehitys tai sitten tavalla, joka on käytössä Norjaa tapahtumia kuvaavassa artikkelissa eli taistelu Norjasta (eikä Norjan taistelu).--194.251.119.196 30. huhtikuuta 2012 kello 09.03 (EEST) Campaign-sanan paras käännös on yleensä sotaretki. Gopase+f (keskustelu) 30. huhtikuuta 2012 kello 09.10 (EEST) Käyttäjä Kruununoksa näyttäisi tekevän näitä edelleen. Äskettäin syntyi Ranskan Indokiinan taistelu artikkelista Invasion of French Indochina (eli Ranskan Indokiinan valtaus). --PtG (keskustelu) 30. huhtikuuta 2012 kello 15.47 (EEST) Taistelu-sanan lisäksi noiden artikkeleiden nimet ovat paikoin muutenkin vähän epämääräisiä; esim. Filippiinien taistelu näyttäisi interwikien ja määritelmän perusteella käsittelevän nimenomaan Japanin suorittamaan Filippiinien valtausta 1941–1942, mutta artikkelin tekstissä mainitaan myös Yhdysvaltain suorittama takaisinvaltaus 1944–1945. Itselleni on epäselvää, miksi nimenomaan ensinmainittu olisi "Filippiinien taistelu" (tai "valtaus"); pitäisi kai pikemminkin olla kaksi eri artikkelia, Filippiinien taistelu (1941–1942) ja Filippiinien taistelu (1944–1945). Olen muuten miettinyt sitäkin, tulisiko Suomen sisällissotaan liittyvän artikkelin Helsingin taistelu olla nimellä Helsingin valtaus? Luulisin, että jälkimmäistä muotoa käytetään enemmän ja se lienee kuvaavampikin. --Risukarhi (keskustelu) 1. toukokuuta 2012 kello 12.41 (EEST) Ei sisällissodassa vallata, vaan taistellaan, vrt. Tampereen taistelu. --212.226.65.112 3. toukokuuta 2012 kello 04.14 (EEST) Kaupungin voi vallata myös ilman taistelua, jos puolustajat eivät tee vastarintaa. Esim. Turku siirtyi sisällissodassa punaisilta valkoisille siten. Tampereen taistelu on vakiintunut nimitys, Helsingin kohdalla kirjallisuudessa puhutaan uskoakseni useammin valtauksesta, vaikka ehkä tuota taisteluakin jossain saatetaan käyttää. Nimessä pitäisi kuitenkin vähintään olla täsmenne, sillä jonkinlainen Helsingin valtaus/taistelu tapahtui käsittääkseni myös Hattujen sodassa vuonna 1742. Täältä sitä paitsi löytyy jo Suomen sisällissotaan liittyvä artikkeli nimellä Oulun valtaus. --Risukarhi (keskustelu) 5. toukokuuta 2012 kello 13.36 (EEST) Pläräsin vielä pikaisesti kirjaston hyllyssä Suomen historiaa ja sisällissotaa käsittelevää kirjallisuutta ja sain vahvistusta käsitykselleni: lähes kaikissa teoksissa puhutaan Helsingin valtauksesta (mm. kolmiosainen Itsenäistymisen vuodet, 1980–90-luvun taitteessa julkaistu yhdeksänosainen Suomen historia, pari vuotta sitten ilmestynyt Helsinki 1918: Pääkaupunki ja sota jne.). Katomistani ainoastaan Suomen vapaussota 1918: kartasto ja tutkimusopas -niminen (nimensä mukaisesti asenteellinen) teos käytti nimitystä Helsingin taistelu; osa vanhemmasta vapaussotakirjallisuudesta puhunee lisäksi Helsingin vapautuksesta. Yhtä kaikki, katson toteennäytetyksi että aihetta on lähteissä tapana kutsua nimellä Helsingin valtaus, joten siirrän artikkelin sille nimelle. Helsingin taistelu voi pysyä ohjauksena. --Risukarhi (keskustelu) 5. toukokuuta 2012 kello 14.14 (EEST) Lisään vielä, että Tampereen kohdalla kaikki kirjat puhuvat Tampereen taistelusta. --Risukarhi (keskustelu) 5. toukokuuta 2012 kello 14.17 (EEST) Pahoittelen tekemiäni käännösvirheitä. Ehdotankin että näiden mainittujen artikkelieni nimet vaihdettaisiin paremmin kuvaaviksi. Eli sana taistelu vaihdettaisiin joko sotaretkeksi, valtaukseksi tai muuksi vastaavaksi.--Kruununoksa (keskustelu) 1. toukokuuta 2012 kello 11.17 (EEST) Eipä tuo mitään. Kaikki tehdään joskus virheitä, joista olisi hyvä myös joskus oppia:) --PtG (keskustelu) 1. toukokuuta 2012 kello 12.30 (EEST) Mikäs tämä kampanja sitten on ? --Martti Korhonen (keskustelu) 1. toukokuuta 2012 kello 11.27 (EEST) pelimuoto. Gopase+f (keskustelu) 1. toukokuuta 2012 kello 12.21 (EEST) Eli tarkemmin, mitä se tarkoittaa? Tuon kyllä olen todennut. --Martti Korhonen (keskustelu) 1. toukokuuta 2012 kello 12.26 (EEST) pelimuoto, jossa on peräkkäisiä tehtäviä tjms. Gopase+f (keskustelu) 1. toukokuuta 2012 kello 12.31 (EEST) Juu ja siten uusi merkitys. Campaigne voinee kääntää asiayhteydestä riippuen myös kampanjaksi, joskin se taitaa olla pääsääntöisesti rally? Nykyaikana kai pitäisi tukeutua lähteisiin joten pitäisi löytää jollekin vastaavalle suomenkielinen termi, joka ei ole wikipedistien keksimä. Kamppailu jostakin saattaisi olla oikea, joskin nykykielesä latteahko. --Höyhens (keskustelu) 1. toukokuuta 2012 kello 13.01 (EEST) Kiitos valaisuista. On tuo pelimaailma aika vieras, mutta täytyy sopeutua siihen että sanat saavat uusia merkityksiä. --Martti Korhonen (keskustelu) 1. toukokuuta 2012 kello 13.42 (EEST) CamelCaps tms -nimistä Kyselin tästä aiheesta yksittäisellä sivulla, mutta kysytään nyt täällä, koska asia on yleisempikin. Onko kosheria, erityisesti artikkelien nimissä, käyttää ”virallisia” isoja ja pieniä kirjaimia? Tarkoitan tällä esim. jotain PlayStation 2:ta ja iPadiä, joista jälkimmäinen on oikein erityisesti suomen kielen oikeinkirjoitussääntöjen vastainen. Kotus on ainakin todennut, että ”tuotenimiä koskevat periaatteessa samat oikeinkirjoitussäännöt kuin erisnimiä yleensä, vaikka ne on saatettu rekisteröidä jossain muussa muodossa” isojen ja pienten alkukirjainten yhteydessä. Mielestäni oikeakieliset muodot olisivat siten ”Playstation” ja ”Ipad”, vaan miten on? --Louhikärmes (keskustelu) 2. toukokuuta 2012 kello 08.41 (EEST) Ohje:Artikkelin nimi, jonka tätä asiaa koskeva nykyinen sanamuoto perustuu äänestykseen ja useisiin eri paikoissa käytyihin keskusteluihin (Wikipedia:Äänestys/Yritys- ja yhteisöartikkelien nimeämisohje ja mm. Wikipedia:Kahvihuone_(kielenhuolto)/Arkisto_21#Yritys- ja yhteisöartikkelien nimeämisohjeen muuttaminen, Keskustelu ohjeesta:Artikkelin nimi#Yritys- ja yhteisöartikkelien nimeäminen voi olla muitakin). Gopase+f (keskustelu) 2. toukokuuta 2012 kello 09.48 (EEST) Mjaa, tämä onkin muuttunut suhteellisen hiljattain. Ihmettelinkin, miksen löytänyt moisten käyttöä kieltävää klausuulia, vaikka olisin voinut vannoa, että sellainen on olemassa... Harmi, etten itse ollut holsterilla, kun oikeinkirjoitus päätettiin alistaa markkinavoimille ja taiteellisille kikkaratkaisuille, vaikka eipä tuo nyt näköjään yhdestä äänestä kiinni ole ollut. Jos nyt hiuksia lähdettäisiin halkomaan, niin ohje tosin nähdäkseni koskee yrityksiä ja yhteisöjä, ei tuotteita, mutta toisaalta on kyllä varmaan alistuttava siihen, että johdonmukaisinta on soveltaa samaa tuotenimiinkin. --Louhikärmes (keskustelu) 2. toukokuuta 2012 kello 10.36 (EEST) ...ja jos hiuksia haljotaan toiseenkin suuntaan, niin varmaankin aika moni tuotenimi on rekisteröity aputoiminimeksi tms.:) Gopase+f (keskustelu) 2. toukokuuta 2012 kello 10.52 (EEST) Äänestyksen tulos kuuluu siihen sarjaan, jossa asiasta mitään tietämättömät, kenties vielä aika nuoret tai mahdollisesti yritysten palveluksessa olevat rientävät joukolla antamaan äänensä. Esimerkkinä siitä mitä joukkovoiman päätöksestä seuraa, on YLE, joka nyt kun markkinavoimat Yleisradiossa ovat muuttaneet sen muotoon yle, pitäisi muuttaa koko Wikipeidiassa uuteen muotoon. Ongelmaa ei syntyisi jos alun pitäen olisi kirjoitettu Yle. Mutta typeryys on luonnonvoima, jolle ei voi mitään. --Abc10 (keskustelu) 2. toukokuuta 2012 kello 11.06 (EEST) Joo väärin äänestetty. Kaikki, jotka ovat ilmaisseet asiassa mielipiteensä ovat ilmaisseet "väärän mielipiteen". Ajatusrikos on ajatusrikos myös wikipediassa. Gopase+f (keskustelu) 2. toukokuuta 2012 kello 11.13 (EEST) Kiitos vastauksesta. Vastauksen sisältö oli juuri sitä mitä odotin tulevaksi. En yllättynyt. Jos äänestäjiltä puuttuu peruskäsitys kirjoitetusta kielestä, mikä näkyy heidän Wikipediaan kirjoittamastaan annista, kyse ei ole ajatusrikoksesta vaan mielipiteestä joka ei perustu ajatukseen eikä tietoon vaan markkinavoimien piiskan edellä juoksemiseen. --Abc10 (keskustelu) 2. toukokuuta 2012 kello 11.27 (EEST) Niinpä. Väärät mielipiteet pitää terminoida wikipediasta ja yhteiskunnasta. Vain oikeita mielipiteitä saa esittää. Gopase+f (keskustelu) 2. toukokuuta 2012 kello 11.30 (EEST) Samaa mieltä kuin Gopase+f että kielenhuolto pitää tehdä huutoäänestyksellä. Ei siinä mitään asiantuntemusta tarvita. --Jesse-vainaa (keskustelu) 2. toukokuuta 2012 kello 17.50 (EEST) Yhteisprojektin kulmakiviä on, että tehtyjä päätöksiä pitää kunnioittaa, vaikka niiden kanssa ei olisikaan samaa mieltä. Päätöstä tekemässä olleiden nimittely ei ole kovin asiallista. Päätöksiä voi käsitellä myös uudelleen. --Harriv (keskustelu) 2. toukokuuta 2012 kello 17.59 (EEST) Missä kuka on nimitellyt? --Jesse-vainaa (keskustelu) 2. toukokuuta 2012 kello 18.06 (EEST) Tietämättömät, nuoret ja yritysten palveluksessa olevat äänestävät väärin? Jatkossa ilmeisesti äänioikeus vain Mensaan kuuluville, yli 40-vuotiaille kunnan ja valtion palveluksessa oleville tai työttömille? --Otrfan (keskustelu) 2. toukokuuta 2012 kello 18.06 (EEST) Eläkeläiset ja pääomatuloilla elävät olisivat ilmeisesti myös mahdollisia oikein äänestäjiä. Gopase+f (keskustelu) 2. toukokuuta 2012 kello 18.32 (EEST) Palatakseni siihen "iPadiä" aalla vai äällä, se kai lausutaan "aipäd" jolloin siihen sopii se "aipädiä"; mutta jos toisaalta lausutaan suomalaiskansallisesti "iipadi" niin sitten aalla.?.--RicHard-59 (keskustelu) 7. toukokuuta 2012 kello 01.12 (EEST) Kotuksen nimioppaan mukaan vieraskielisissä nimissä noudatetaan kyseisen kielen oikeinkirjoitusta ja yritysnimiohjeessa on erikseen mainittu ettei sitä sovelleta vieraskielisiin nimiin. Joskus aikoinani kirjasin tänne ylös noita Kotuksen ohjeita siitä miten eri asiat kuuluu nimetä ja jos joku oikeasti aikoo perustella oikeinkirjoituksella teosten, laitteiden nimien järjestelmällistä normalisointia niin haluaisin myös kuulla perustelut sille miksi fiwikin pitäisi kirjoittaa vaikka nimi Stam1na muodossa Stamina. (Jolloin fiwiki olisi käytännössä ainoa poikkeus säännöstä; (tilastoa ). Joo tästä on väännetty kättä aikaisemminkin. --Zache (keskustelu) 2. toukokuuta 2012 kello 15.04 (EEST) Koska Stam1na ei äänny ”Stam-yksi-na”, ja näyttää juoksevassa tekstissä idioottimaiselta? --Louhikärmes (keskustelu) 2. toukokuuta 2012 kello 17.39 (EEST) Jaa, no tuohan on pelkkä mielipidekysymys. iPhone ei esimerkiksi äänny [iphone] ja minun mielestäni taas "Iphone" näyttää erityisen hölmöltä. Ei pitäisi ainakaan harrastaa omaa tutkimusta vaan yrittää pysyä mahdollisimman oikeissa ja tarkoissa kirjoitusasuissa, varsinkin kun kysessä on vieraskielinen nimi (kumpikin antamistasi esimerkeistä). Mielestäni on outo ajatus, että suomen kielen oikeinkirjoitussäännöt pitäisi ulottaa esimerkiksi englantiin. --Epiq (keskustelu) 2. toukokuuta 2012 kello 18.09 (EEST) Joo Englannissa on tapana kirjoittaa i-kirjain ykkösellä. Siihen ei pidä Suomen Kielitoimiston puuttua. --Jesse-vainaa (keskustelu) 2. toukokuuta 2012 kello 18.20 (EEST) Stamina varsinkin kuuluu Englannin Kielitoimiston alaan, koska se ei ole Suomea. Ei se kyllä ole Englantiakaan, väittää naapuri tossa. Mutta Englannin kielitoimisto kuulemma hoitaa kuolleetkin kielet koska Englanti on nykyajan Latina. --Jesse-vainaa (keskustelu) 2. toukokuuta 2012 kello 18.35 (EEST) Ei kai tietosanakirjan tekijöiden valtuuksiin kuulu yrittää peitellä jonkun yhtyeen idioottia nimivalintaa? –Haltiamieli 2. toukokuuta 2012 kello 18.42 (EEST) Itsehän ne sitä peittelee, kun se muka on stamyxna vaikka kaikki tietää että se on stamina. Ja lausuu sen stamina. Vai pitäiskö se oikeesti kirjoittaakin stamyxna? --Jesse-vainaa (keskustelu) 2. toukokuuta 2012 kello 18.46 (EEST) Erilaiset viritykset voidaan mainita artikkelin alussa esimerkiksi sulkeissa. Pääasia on, että tavallinen käyttäjä voi kirjoittaa yleiskielistä tekstiä ilman tarpeettomia keskeytyksiä. Jos artikkelista tehdään puhuttu versio, leipätekstissä kannattaa käyttää Staminaa. -- Thi (keskustelu) 2. toukokuuta 2012 kello 18.53 (EEST) No se on tarkoituksella kirjoitettu muodossa Stam1na. Tms. Englannista suomennettuna ”sisu”, “kestävyys” tai “pitkäjänteisyys” kuvaavat yhtyeen asennetta. Nimessä oleva numero yksilöi yhtyeen yksinkertaisesti parhaaksi kaikista ja erottaa nimen useista stamina-tuotteista ja tuotemerkeistä: koeta googlettaa sanaa “stamina” ja sitten “stam1na“., . Pointti tässä on se, että kieli on joustavaa ja nimet on voitu tarkoituksella kirjoittaa väärin, esimerkiksi .kkrieger tai Tää tojota ei lähe liikkeelle, eikä Wikipedian tehtävä ole arvottaa sitä onko nimivalinta hyvä tai huono vaan dokumentoida todellisuutta sellaisena kuin on. Selkeitä tapauksia siitä missä nimi pitäisi mahdollisimman pitkälle kirjoittaa alkuperäisen mukaisesti ovat artikkelin nimi, tietolaatikot ja johdannon aloitus. Muussa juoksevassa tekstissä minusta nimen voi vapaammin kirjoittaa siten että saadaan aikaiseksi sujuvaa tekstiä. (Esimerkiksi Stam1na-yhtyeen vrt Staminan) --Zache (keskustelu) 3. toukokuuta 2012 kello 04.43 (EEST) Jos ihminen aloittaa lauseen lyhenteellä tms. (=tai muuta sellaista) ja kirjoittaa englannin kielen isolla alkukirjaimella, en paljon panisi likoon hänen suomen kielen asiantuntemuksensa puolesta. Kieli on joustavaa mutta tietosanakirjan kielen pitää noudattaa yhteisiä sääntöjä, koska tarkoitus on että sen kieli on ymmärrettävää, eikä niin että pitää arvailla. Sitten kun mainos on suunnattu tietylle kohderyhmälle, voi kirjoittaa vaikka vinksin vonksin ja heikun keikun. --Käyttäjä:Kielimiliisi 5. toukokuuta 2012 kello 15.14 (EEST) Paavo tossa naapuripetillä käskee mun kirjottaa, kun se ei itse ole koskaan käyttänyt tietokonetta, että jokainen on saanut syntymälahjaks äidinkielen eikä sitä pidä jättää jonkun v-un asiantuntioiden käsiin. --Jesse-vainaa (keskustelu) 2. toukokuuta 2012 kello 20.28 (EEST) Act Mitenhän suomenttuu englannista termi Act? Esimerkkitapaus en wikissä . J.K Nakkila (keskustelu) 7. toukokuuta 2012 kello 15.55 (EEST) Laki lienee tuollaisissa tapauksissa kelvollinen käännös.--91.156.120.172 7. toukokuuta 2012 kello 15.59 (EEST) Tietyissä tapauksissa 'toimi' voi olla parempi, mutta eiköhän nuo poliittiset aktit ole lähinnä lakeja juu. Iivarius (keskustelu) 8. toukokuuta 2012 kello 02.27 (EEST) Laki, asetus (oma sanakirjani antaa tämän toisena merkityksenä) Gopase+f (keskustelu) 8. toukokuuta 2012 kello 07.22 (EEST) Olisko Purchase Act pakkolunastus (ilman sanakirjaa arvelen vaan). Edit en:Land Purchase Act. --Tappinen (keskustelu) 8. toukokuuta 2012 kello 07.34 (EEST) Aiheesta toiseen entäs tämä?--Jylöstalo (keskustelu) 8. toukokuuta 2012 kello 20.32 (EEST) Esiintyjä. Gopase+f (keskustelu) 8. toukokuuta 2012 kello 23.18 (EEST) Toolkit = käyttöliittymäkirjasto? Olen käyttänyt termiä artikkelissa MovieLens. --Memasa (keskustelu) 10. toukokuuta 2012 kello 14.54 (EEST) Ei ole, vaan kuten webbisivullakin lukee, kyseessä on "toolkit for building, researching, and studying recommender systems", eli työkalu(kirjasto) suosittelijajärjestelmien rakentamista, tutkimista ja opiskelua varten. Muutin ohjelmistokirjastoksi, sillä siitähän on kyse. --Harriv (keskustelu) 12. toukokuuta 2012 kello 00.35 (EEST) Hyvä että asia on nyt korjattu. --Memasa (keskustelu) 12. toukokuuta 2012 kello 18.46 (EEST) Jaama, mutta ei Kingisepp vs. Kirovsk, mutta ei Hiipinä? Mihin perustuu se, että ei ole neuvostovallan aikana annettua nimeä Kingis(s)epp (v:sta 1922) artikkelilla Jaama, mutta sitten on Kirovsk (v:sta 1934) eikä Hiipinä? --193.64.20.229 11. toukokuuta 2012 kello 18.07 (EEST) Löytyy molempien artikkelien keskustelusivulta heti ensimmäisenä. Eli sovitun nimistölähteen mukaan valittu nimi. --Harriv (keskustelu) 12. toukokuuta 2012 kello 00.32 (EEST) Sieltä kun katsoo, niin molemmissa nimistölähteissä on neuvostoaikana annettu nimi. Mihin siis perustuu poikkeus täällä? --193.64.22.172 12. toukokuuta 2012 kello 20.01 (EEST) Nimen taivutus Tähän on varmaan olemassa yksinkertainen vastaus: Marcusin vai Marcuksen? --Gwafton 27. tammikuuta 2012 kello 15.53 (EET) Kirjoitin pitkän jutun kunnes huomasin että se olikin sukunimi. Sanoisin että Siegfried Marcusin. Korvakuulolta ja mutuna. --Checkpointcharlie 27. tammikuuta 2012 kello 17.49 (EET) Hyvällä tuurilla tästä voisi olla jotain jossakin oikeakielisyysoppaassa, ja jos on niin luulen että voisi olla hyvinkin noin.--Urjanhai 27. tammikuuta 2012 kello 17.52 (EET) Korpela, joka ei tosin ole ehdoton auktoriteetti mutta on melko hyvin perehtynyt asioihin, taivuttaisi ilmeisesti Marcuksen (). Mielestäni Marcusin on kuitenkin aivan hyväksyttävä muoto sekin. -Ochs 27. tammikuuta 2012 kello 18.30 (EET) Ok. Olkoon Marcusin nyt ainakin toistaiseksi. Jos se ei ole täsmälleen oikein, niin ei ainakaan kamalan väärin. Ainahan sen voi joku muuttaa, jos hirveästi häiritsee. --Gwafton 28. tammikuuta 2012 kello 02.24 (EET) En löydä Korpelan tekstistä sukunimestä muotoa Marcuksen puolustavaa näkemystä. --Abc10 28. tammikuuta 2012 kello 07.05 (EET) Tulkitsin lauseen "Muunkieliset taivutetaan yleensä saman mallin mukaan ainakin, jos ne hahmoltaan muistuttavat vanhoja us-loppuisia nimiä" niin, koska Marcus on alun perin latinankielinen nimi, mutta ei Korpelakaan mitään ehdotonta kantaa ota. Ja eikä hänen kantansa tosiaan muutenkaan mitenkään sitoisi. -Ochs 28. tammikuuta 2012 kello 10.23 (EET) <poistettu estetyn käyttäjän kommentti> Pythagoraan-tyyppiset taivutukset ovat käytössä vain kreikkalaisperäisillä sanoilla. Ei siis Elviin. Pitke 2. helmikuuta 2012 kello 07.59 (EET) <poistettu estetyn käyttäjän kommentti> Luulen että tätä on jossain kielenoppaassa käsitelty. Luulen (mutta en ole varma) että jotain eroa voi olla vanhoilla kreikkalaisilla tai latinalaisilla nimillä sekä niiden mukaan muodostetuilla suomessa ja ruotsissa käytetyillä vanhoilla sukunimillä (Topelius, Sibelius ym), sekä toisaalta muunkielisillä ja varsinkin uudemmilla nimillä (kuten Magalhães -siinä tosin vaikuttaa myös lausuminen, joka ymmärtääkseni on muu kuin "Magalhaes" - tai Petraeus jos sen käyttäjä on englanninkielinen amerikkalainen, vrt. esim. Norman Schwartzkopf, joka uutisiissa lausutaan englantilaisittain suootskopf eikä saksalaisittain schwartzkopf), ja niissäkin ehkä vakiintuneisuus (vrt. Elvis) voi vaikuttaa. --Urjanhai 2. helmikuuta 2012 kello 17.39 (EET) Luin jostain, että taivutusmuodon valinnassa pitää huomioida sääntöjen lisäksi myös konventio eli se, jollaiseksi muoto on vakiintunut. Esimerkkinä oli käytetty juuri muotoa "Elvisin", joka saattaa periaatteessa olla oikein, mutta jota ei pidä käyttää, koska "Elviksen" on vakiintunut. --ML 2. helmikuuta 2012 kello 17.44 (EET) Entäpä unkarilaiset nimet, kuten Tibor Márkus? Unkarin s ääntyy š. --Gwafton 3. helmikuuta 2012 kello 00.10 (EET) Lainasin kielitoimiston nimioppaan kirjastosta, ja se vahvistaa, mitä muistelin. Eli löytyvät otsikot: Vieraskielisten nimien taivutus, Kreikkalaisten nimien taivutus, Virolaisten nimien taivutus, Antiikin nimet. Eli näistä jo nähdään, mihin nimiryhmiin sovelletaan hiukan eri sääntöjä, lisäksi ovat suomen kieleen eri aikoina vakiintuneet sovinnaisnimet. Antiikin nimiä tuskin tarvitsee kerrata (Helllaan ym. jne.) (Nyky)kreikkalaisista nimistä säännöllisimmin taipuvat -os -päätteiset, joiden taivutusvartalossa on yleensä -ks-: Angelos, Angeloksen Kuitenkin nimen pituus vaikuttaa: Kos, Kosin (yksi tavu), Ios, Ioksen (kaksi tavua). -as, -es ja -is taipuvat enimmäkseen sitaattilainojen tapaan, mutta nimen tuttuus voi johtaa -ks:lliseen taivutukseen. Etunimien käytön tuttavallinen sävy näkyy taivutuksessa: Jannis: Janniksen, Jorgos: Jorgoksen. Paikannimissä tuttuuden aste voi näkyy taivutuksessa: nimen vierauden takia myösos-loppuiset voivat taipua sidevokaalin i avulla: Amorgos: Amorgosiin. Sukunimet on syytä taivuttaa aina sidevokaalin i avulla, ettei synny loukkaavaa tuttavallisuutta, vaikka nimi olisikin laajalti tunnettu: Karamanlisin, Kazantakisille. Muunkielisiä nimiä: Caracasin, Illinoisin, Jean-Charlesin, Manausin, Memphisin, Minneapolisin, Plusin. Viro: kokonaan suomen kielen mukaisia nimiä voidaan taivuttaa suomen tapaan: Ilveksen. Muuten: Maasikasin, Kallasin. (Mutta eräät nimet ovat tulleet tunnetuksi Suomessa jo aiemmin, jolloin suosittiin taivutusten suomeen mukauttamista: Kallaksen, Tuglaksen, toisinaan nykyään myös Tuglasin). Ja yleissäänmtö siis on, että jos kirjoitus- ja ääntöasu päättyvät konsonanttiin, sijapääte liitetään nimeen i-sidevokaalin avulla. Eli vaikka esimerkeissä ei tainnut olla nimeä Marcus, niin kun se ei ole antiikin nimi (vaan jokin nykykielen nimi), niin kaipa silloin noudatetaan tuota yleissääntöä, eli Marcusin.--Urjanhai 8. helmikuuta 2012 kello 19.15 (EET) Ja Korpelahan tosiaan ei ole Kotuksella töissä, vaan yksityishenkilö ja muun alan ammattilainen, jonka sivu suosiostaan ja laajuudestaan huolimatta on vain yksityishenkilön kotisivu.--Urjanhai 8. helmikuuta 2012 kello 19.19 (EET) Hienoa että tähän saatiin selvyys. Jäi silti askarruttamaan tuo Tibor Márkus. Márkus on unkarin kielessä myös etunimi. Miten tämä mahtaa taipua? Tuskin ainakaan Márkukšen.:) --Gwafton (keskustelu) 1. maaliskuuta 2012 kello 23.56 (EET) Tuon perusteella, mitä Urjanhai kirjoitti: Márkusin. Ehkä jonkun unkarilaiset kaverit voisivat olla "tuttavallisesti" Jaanoksia tai Lajoksia, mutta en puhuisi silti Kádárin Jánoksesta tai Kossuthin Lajoksesta.--Tanár 2. maaliskuuta 2012 kello 18.48 (EET) Tuo etunimien tuttavallinen taivutushan mainittiin nimioppaassa tosiaan vain kreikkalaisten nimien kohdalla (joita kenties käsitellään hiukan eri tavalla, koska ne kenties muita läheisemmin ovat suoraa jatkumoa antiikin nimien kanssa, jos nyt vähän omana tutkimuksena arvuuttelen). Jolloin siis muissa nykykielissä voisi päätellä olevan voimassa tuon yleisen säännön. --Urjanhai (keskustelu) 2. maaliskuuta 2012 kello 18.54 (EET) Pääpointtini on tainnut tulla jo esitetyksi, mutta silti: verrataanpa tätä sukunimen Marcos taivuttamiseen. Vain yhden kirjaimen ero nimittäin. --101090ABC (keskustelu) 14. huhtikuuta 2012 kello 18.43 (EEST) Entäpä tällainen nimi kuin Tarja Halonen, onkohan oikea taivutusmuoto Tarja Halosen tai Tarja Halonenin, itse en vastausta löytänyt mistään –Kommentin jätti 88.195.160.172 (keskustelu) Näin Facebook-aikakaudella suosittelen muotoa Tarja Halonenän Iivarius (keskustelu) 30. huhtikuuta 2012 kello 16.03 (EEST) Entäpä sitten tällainen hyvin yleinen sana kuin yhdeksän niin miten se sanotaan omistusmuodossa yhdeksänin ja yhdeksän:n tuntuu jotenkin luonnottomilta, kenties muoto yhdeksen voisi olla melko lähellä oikeaa ja kieliopillisesti oikein tai yhdeksin (vrt. yhdeksissä) mutta kyllä taas tämä todistaa että Suomen kieli on vaikempia kielia maailmassa, koska joka sanalle on oma taivutusmuoto, harvaan sanaan voi suoraan laittaa N:n sen perään jos meinataan omistusmuotoa, eli kun opettelee Suomea, ei riitä että opettelee yhden sanan, pitää opetella noin 20 eri sanaa jokaista sanaa kohden:S Keskustelu näkyy menneen pelleilyksi. --Jmk (keskustelu) 13. toukokuuta 2012 kello 10.33 (EEST) Periferiat vai alueet Kreikan periferiat vaatisi artikkelina runsaasti päivitystä parivuotta sitten tapahtuneen aluehallintouudistuksen myötä (ns. Kallikrates-uudistukset), jolloin muun muuassa prefektuurit lakkautettiin. Artikkeli on siis pahasti päässyt vanhentumaan. Mutta sitten ihan siihen asiaan... Kreikan sana periferia tarkoittaa suomeksi aluetta. Monissa muussa wikissä, kuten enkku-, saksa- ja ruotsiwikeissä kyneinen sana on käännetty alueeksi (region). Olisikohan fi-wikissäkin parempi nimi Kreikan alueet kuin Kreikan periferiat... Mitä mieltä olette??? --Pisces (keskustelu) 7. toukokuuta 2012 kello 00.11 (EEST) Vaikea kysymys. Lähtökohtaisestihan pitäisi kai käyttää sitä nimitystä, mitä suomenkielisissä lähteissä ko. alueyksiköistä käytetään, mutta ainakin muiden maiden kohdalla on voitu törmätä myös siihen, että eri suomenkielisissä lähteissäkin voi esiintyä samallekin alueyksikön nimelle eri käännöksiä tai vaihtoehtoisesti ei löydy mitään. Mutta jos löytyy eri käännöksiä, niin silloinkin kai edelleen voisi yrittää arvioida, mikä käännöksiä tarjoavista lähteistä voisi olla luotettavin. Eli auttaisiko google. Vastaavastihan Suomen käsitteet "lääni" ja "maakunta" tuottavat muihin kieliin käännettäessä jatkuvasti ongelmia, kun molempia näkyy käännettävän "provinsseiksi", ja tämän takia esim. interwikit saattavat olla solmussa, ja samalla tavalla muiden maiden alueyksikköjen nimet voivat muodostaa systeemejä, joissa yhden aluetyypin nimeä on vaikea kääntää jollei samalla käännä muidenkin aluetyyppien nimiä niin että niistä kaiken kaikkiaan muodostuu joku looginen kokonaisuus.--Urjanhai (keskustelu) 22. toukokuuta 2012 kello 22.59 (EEST) Ei oo vielä kiinnostanu tarpeeksi, että olisin alkanut päivittää tuota... Periferioiksi näitä on suomenkielisissä kirjoissa (niissä harvoissa missä ylipäänsä mainitaan jotain tällaista "aluehallintojuttua") sanottu muistaakseni. Pelkkää alue-nimitystä en muista yhtäkkiä nähneeni ainakaan kirjoissa. Roquai (keskustelu) 22. toukokuuta 2012 kello 23.41 (EEST) "Saameksi", "pohjoissaameksi", "inarinsaameksi", "koltansaameksi", jne. "Saame" ei ole yhtä kuin pohjoissaamea niin kuin on peräti 222 artikelissä fi-wikissä. Jos joku muukin kävisi mun kanssa noiden 222 artikkelin läpi ja korjaisi näitä virheitä, olisi hyvä. On aika helppoa nimittäin käydä katsomassa ei-maantieteellisiä nimiä , josta myös saa hyvin selvä mikä on inarin-, koltan ja muunsaamenkielisiä termejä samalle termille. Kiitos, Yupik (keskustelu) 13. toukokuuta 2012 kello 10.53 (EEST) Sattumalta netistä löytyy myös Metsähallituksen julkaisu Paistunturin erämaa-alueen ja Kevon luonnonpuiston luonto, käyttö ja paikannimistö. Vaikka se käsitteleekin vain tietyn alueen nimistöä, niin -luvusta voinee olla hyötyä nimien kielen tunnistamisessa. Sivuilla 147–148 on kompakti vertailutaulukko pohjois- ja inarinsaamen tyypillisistä paikannimen perusosista (jávri – jävri, johka – juuhâ). --Jmk (keskustelu) 13. toukokuuta 2012 kello 12.26 (EEST) Mahtavaa, kiitos! -Yupik (keskustelu) 13. toukokuuta 2012 kello 14.05 (EEST) Ei niitä korjattavia varmaan 222:ta ole. Haku löytää kyllä 222 artikkelia, mutta se tarkoittaa vain että artikkelista löytyy sana "saame" jossakin muodossaan. Esim. Saamen silta on aivan oikein Saamen silta (ei Pohjoissaamen eikä Inarinsaamen silta!). --Jmk (keskustelu) 13. toukokuuta 2012 kello 15.13 (EEST) Hain toki "saameksi". -Yupik (keskustelu) 13. toukokuuta 2012 kello 21.36 (EEST) Joo mutta se tuottaa samat tulokset:-) Haku löytää esim. artikkelin Saamen jalkapallomaajoukkue, jossa ei kertaakaan lue "saameksi". Siinä on kyllä sanat "Saamen" ja "Saame" jotka siis mätsäävät tuohon hakuun. (Artikkelissa ei ole mitään korjattavaa viittausta kieleen). --Jmk (keskustelu) 14. toukokuuta 2012 kello 09.39 (EEST) Argh, inhoan tuollaisia hakuja. Mutta noh, onhan tuo parempi tuo pienempi määrä:D -Yupik (keskustelu) 14. toukokuuta 2012 kello 11.53 (EEST) Kun laittaa hakutermin lainausmerkkeihin niin tulee enää vain 22 hakutulosta. Mielenkiintoista on tosin se, että niihinkin tuloksiin mahtuu muun muassa artikkeli Saame josta tuota saameksi-sanaa ei sellaisenaan löydy... Jafeluv (keskustelu) 14. toukokuuta 2012 kello 13.04 (EEST) Jokulaki, Suomen jokulaki, jokulaki (Suomi) vai mikä? Aiemminkin tästä asiasta on toki keskusteltu, mutta kysytään nyt vielä kumminkin. Mikä noiden suomalaisten lakien nimeämiskäytännön pitäisi olla? Täällä on useimmiten artikkelit vain muodossa vesilaki, mutta kun laki tosiaan on vain suomalainen versio aiheesta, joitain niistä on nimetty muotoon Suomen vesilaki, koska varmasti on olemassa Norjan vesilaki ja vastaavia. Jossain esitettiin myös muotoa Lainnimi (Suomi), mutta vesilain kyseessä ollen suluissa oleva täsmennys esimerkiksi on tästä päivästä varattu samannimisen lain eri versioiden erottelemiseen, kuten käy ilmi täsmennyssivulta Suomen vesilaki. Ajattelin, että pienen artikkelin voisi luoda aiheesta "jakolaki", mutta "Suomen jakolaki" vie ainakin minun ajatukseni johonkin sortovuosiin heti, toisaalta Jakolaki (Suomi) on omituinen täsmennys, mikäli vastaavaa lakia ei ole tai ole ollut muualla, jolloin täsmenteetöntä sivua "jakolaki" ei ole eikä tule. Toisaalta jos Suomen jakolakia käsittelevään artikkeliin löytyy ulkomaista sisältöä, se pitää sitten siirtää nimelle Jakolaki. --Pxos (keskustelu) 22. toukokuuta 2012 kello 22.21 (EEST) Taidat omata juridiikasta paremman asiantuntemuksen kuin minä, mutta ainakin eräs vaikuttava seikka tässä ja vastaavissa muissa on, sattuuko jossakin muussa maassa vastaava asia (kuten joku laki) esiintymään nimellä, joka sattuu olemaan muodoltaan juuri sama kuin suomen vastaavan asian (esim. lain) nimi, jos joko suomen tai tuon tuon toisen maan asian nimi käännetään suomen kielestä tuolle toiselle kielelle tai päinvastoin. Tai mitä nimiä suomeksi käytetään tuon toisen maan vastaavista asioista, so. samaa nimeä kuin suomen vastaavasta asiasta vai jotain muuta ja vastaavasti mitä nimeä tuolla muulla kielellä käytetään suomen vastaavasta asiasta, so. samaa vai eri nimeä kuin oman maan vastaavasta. Eli onko siis lainkaan tarvetta käyttää täsmennettä silloin jos vastaavalla asialla eri maissa onkin hiukan eri nimet. Mutta jos nimi on tuolle muun maan asialle suomeksikin sama kuin suomen vastaavalle, niin silloin ehkä täsmenne muopdossa tai toisessa voi tulla kysymykseen. Eli esim. kun suomessa on Eduskunta, mutta nimitystä ei (ainakaan vakiintuneesti) käytetä muiden maiden parlamenteista, niin ei tarvita täsmennettä. Mutta kun pääministereitä (suomenkielisenä nimityksenä, vrt. Premiärminister, statsminister) on muuallakin, niin pitää olla Suomen pääministeri. --Urjanhai (keskustelu) 22. toukokuuta 2012 kello 22.43 (EEST) Jatkoa: Saako ohjaussivu ohjata täsmennyssivulle? Vesilaki (OHJAUS) → Suomen vesilaki (TÄSMENNYS) → (Varsinaiset artikkelit). Botti korjasi kaksinkertaisen ohjauksen enkä nyt tiedä, voiko sen korjata takaisin. Nimimerkki Pitääkö wikitekniikasta muka jotain tietää kun on ylläpitäjä? --Pxos (keskustelu) 23. toukokuuta 2012 kello 00.15 (EEST) En osaa sanoa. Mutta tuo vesilaki lienee hyvä esimerkki yllä viittaamastani ilmiöstä. Eli onko missään muussa maassa lakia, jonka nimi, kun siitä puhutaan suomeksi, on nimenomaan "vesilaki" vai ovatko muissa maissa vastaavat lait muun nimisiä? (Ruotsin osaltahan tämä ainakin on helppo tarkistaa, vrt. premiärminister, statsminister.)--Urjanhai (keskustelu) 23. toukokuuta 2012 kello 07.57 (EEST) en:Water_law eli on samanniminen. Mielestäni parempi muoto on Suomen vesilaki kuin vesilaki (Suomi). Mielestäni olisi fiksumpaa jos nuo suomen vesilait olisi esitetty samassa artikellissa ja tuo vanhempi versio olisi historiaosion alla tms. Nyt artikkelissa 1961 on vesilainhistoria ja sama kuitenkin tulisi vuoden 2012 artikkeliin. Voi olla, että jäi huomaamatta joku tärkeä seikka tästä asiasta. Linnea (keskustelu) 23. toukokuuta 2012 kello 09.32 (EEST) Itse asiassa tuo olisi suomeksi vesilainsäädäntö tms. koska artikkeli käsittelee tiettyä juridiikan osa-aluetta eikä tietyn maan tietynnimistä lakia. Mutta sehän ei sulje pois sitä, etteikö esimerkiksi jossain englanninkielisessä tai muunkielisessä maassa voisi olla suomen vesilakia vastaavaa lakia, jonka nimi siitä suomeksi puhuettaessa kääntyisi juuri ilmaisulla "vesilaki". --Urjanhai (keskustelu) 23. toukokuuta 2012 kello 10.28 (EEST) Ehkä kannattaisi olla vesilainsäädäntö sivu, jonne vesilaki ohjaa. Ja puhua Suomen vesilainsäädännöstä eikä yksittäisistä lajeista. Moni laki kun voi vaikuttaa tosiaan siihen vesilainsäädäntöön, muutkin kuin vesilaki. Ja jotta pystyisi muodostamaan kokonaisuuden, olisi hyvä että ne kerrottaisiin samassa artikkelissa. Ympäristöoikeuden tenttineenä en silti osaa ottaa tähän oikein kantaa. Linnea (keskustelu) 23. toukokuuta 2012 kello 18.45 (EEST) Voi olla, että se riippuu käsittelyn laajuudesta. Ja siitäkin painottuuko vesilainsäädännön käsittely vesilainsäädäntöön yleensä vai vesilainsäädäntöön Suomessa, ja edelleen siitä käsitelläänkö sitä Suomessa kokonaisuutena vai yksittäisten lakien kautta vai molempina. Oikeastaan kaikki kai ovat mahdollisi,a ja voivat ehkä myös vaihdella sen mukaan missä laajuudessa mitäkin osa-aihepiiriä milloinkin käsitellään ja miten käsittely laajenee mihinkin osiin aihepiiriä missäkin vaiheissa.--Urjanhai (keskustelu) 23. toukokuuta 2012 kello 19.16 (EEST) Pikakorjauksena erotin kaksi vesilakia toisistaan ja sen sijaan keräsin kaksi (kolme) jätelakia samaan artikkeliin. Muistelen jostain lukeneeni, että vuoden 1961 vesilaki, jota valmisteltiin useita vuosikymmeniä, olisi sinänsä merkittävä itsessään, koska se taitaa olla Suomessa ensimmäinen merkittävä ympäristönsuojelua koskeva laki. Olkoon nyt lyhyestä virsi kaunis, kunnes joku kirjoittaa artikkelin Suomen vesilainsäädännöstä, Suomen vesioikeudesta tai vesioikeudesta yleensä. Nimimerkki Petri Vesaa odotellessa. --Pxos (keskustelu) 23. toukokuuta 2012 kello 20.39 (EEST) Jesuit Reductions? Suomenkielistä nimeä haen jesuiittojen eriskummalliselle hallinnolle nykyisen Paraguayn aluella. Espanjaksi Reducciones, englanniksi Reductions, ruotsiksi Reduktioner. --Vnnen (keskustelu) 25. toukokuuta 2012 kello 11.06 (EEST) Jesuiittojen reduktioista on joskus puhuttu suomeksikin, sanaa "lähetysleiri" muistelen myös kuulleeni käytettävän. --Tappinen (keskustelu) 25. toukokuuta 2012 kello 17.10 (EEST) Itseasiassa nyt löysinkin artikkelin Jesuiittojen guaranilähetysasemat. --Vnnen (keskustelu) 25. toukokuuta 2012 kello 20.21 (EEST) Presidentinvaali vs. presidentinvaalit Wikipedian artikkelien nimissä käytetään sekalaisesti nimitystä presidentinvaali (esim. Suomen presidentinvaali 2012 ja Ranskan presidentinvaali 2012) ja presidentinvaalit (Yhdysvaltain presidentinvaalit 2012 ja Sambian presidentinvaalit 2011). Minusta kaikki vaaleja käsittelevät artikkelit tulisi pitää yhteisesti toisen nimityksen alla. Vai onko olemassa jokin sääntö, jonka mukaan nykyiset nimitykset ovat oikein? --Tiiliskivi (keskustelu) 20. toukokuuta 2012 kello 17.18 (EEST) Ainakin Suomessa järjestetään kuuden vuoden välein (normaalisti) presidentin<i data-parsoid='{"dsr":[81625,81634,2,2]}'>vaali, koska sen tuloksena valitaan ainoastaan yksi henkilö presidentiksi. Sen sijaan esimerkiksi eduskunta<i data-parsoid='{"dsr":[81740,81753,2,2]}'>vaaleissa valitaan 200 kansanedustajaa. Suoran kansanvaalin aikana (alkaen 1994) on presidentin valintaan tarvittu aina myös jälkimmäinen kierros, jota laki kutsuu presidentinvaalin toiseksi vaaliksi. Genetiivin voisi jättää pois nimestä presidentinvaali: ei ole eduskunnanvaaleja, kunnanvaaleja eikä seurakunnanvaaleja, vaan eduskuntavaalit, kuntavaalit ja seurakuntavaalit, joten myös nimi presidenttivaali olisi paikallaan - presidentinvaalihan on oikeastaan suoritus, missä itse presidentti äänestää. --193.64.21.232 21. toukokuuta 2012 kello 19.49 (EEST) Vanhahko keskustelu jo, mutta kommentoin kuitenkin genetiiviä. Ymmärtääkseni genetiivialkuisissa kyse on oikeastaan akkusatiivista, koska tarkoitetaan valinnan kohteena olevaa objektia. Presidentinvaali on presidentin valinta, piispanvaali piispan valinta. Mutta kuntavaalissa ei valita kuntaa (joka olisi varmaankin 'kunnanvaali') vaan kunnan- tai kaupunginvaltuusto, eikä seurakuntavaalissa seurakuntaa ('seurakunnanvaali'). Toisaalta kieli ei ole pelkästään "matematiikkaa": eduskuntavaaleissahan valitaan eduskunta, joten nimitys voisi varmaankin olla tuolla objektiperusteella 'eduskunnanvaalit', mutta kielessä genetiivitön muoto on kuitenkin vakiintunut yksinomaiseen käyttöön. Tuon mallin mukaisesti arvelen, että varmaan myös ehdottamasi 'presidenttivaali' olisi kielellisesti hyväksyttävä. Mutta vaikka genetiivitön muotokin olisi mahdollinen, genetiivillinen muoto on kuitenkin hyvin perusteltu, eikä sitä siksi ole mitään tarvetta muuttaa esim. yhtenäistysperusteella. Lisähuomautuksena ajatukseesi "presidentinvaalihan on oikeastaan suoritus, missä itse presidentti äänestää": se on vain yksi genetiivin käyttötarkoitus (jonkun tekemä asia). Genetiivillä on muitakin merkityksiä, kuten edellä mainittu akkusatiivi, jossa genetiivimuoto ei ilmaise omistusta tai tekijää, vaan tekemisen kohdetta. Muitakin käyttötarkoituksia genetiivillä on olemassa. --WikiCraft (keskustelu) 24. kesäkuuta 2012 kello 13.03 (EEST) Eduskuntavaaleissakin periaatteessa äänestetään kansanedustajista ja eduskunta on vaan elin eikä suoranaisesti äänestetä eri eduskuntakokoonpanoista A tai B. Joten näin perusteltuna se sopisi tuohon matemaattiseen kaavaan.:) Linnea (keskustelu) 24. kesäkuuta 2012 kello 13.09 (EEST) Kielitoimiston sanakirja: "presidentinvaali us. mon. Seuraavat presidentinvaalit. Valitsijamiesten suorittama presidentinvaali." Eli yksikkö ja monikko ovat oikein.--Nedergard (keskustelu) 21. toukokuuta 2012 kello 20.21 (EEST) Niin, jos puhutaan vanhasta vaalitavasta, joka päättyi 1988. Silloinhan äänioikeutetut valitsivat vaaleissa 300 tai 301 valitsijamiestä, jotka sitten suorittivat presidentin<i data-parsoid='{"dsr":[84697,84707,2,2]}'>vaalin eli valitsivat yhden henkilön presidentiksi. Nykyään äänioikeutetut suorittavat suoraan presidentin<i data-parsoid='{"dsr":[84815,84825,2,2]}'>vaalin, jota nimitystä ainakin mm. käyttää - toki presidenttivaali olisi vielä parempi. --193.64.21.232 21. toukokuuta 2012 kello 21.44 (EEST) Sillä, kuinka monta asiaa valitaan, ei kyllä ole mitään vaikutusta siihen, pitääkö valintatavan nimi olla yksikössä. Iivarius (keskustelu) 21. toukokuuta 2012 kello 21.45 (EEST) Iivarius (keskustelu) 21. toukokuuta 2012 kello 21.49 (EEST) Onpas: kun yksittäinen kansanedustaja tulee valituksi, hänen kohdallaan on tapahtunut vaali, mutta kun niitä tapahtuu 199 muuta samanaikaisesti, yhteisnimitykseksi tuleekin vaalit. Kun esimerkiksi piispa valitaan, puhutaan aina piispan<i data-parsoid='{"dsr":[85745,85757,2,2]}'>vaalista, ei piispan<i data-parsoid='{"dsr":[85769,85782,2,2]}'>vaaleista. Näin yksinkertaisesti nämä termit ovat erotettavissa toisistaan. --193.64.21.232 21. toukokuuta 2012 kello 21.56 (EEST) Tutustu toki Kielikellon artikkeliin ensin. Iivarius (keskustelu) 21. toukokuuta 2012 kello 21.57 (EEST) Ilmeisesti sitten lainsäätäjäkään ei ole tutustunut: eikä ? --193.64.21.232 21. toukokuuta 2012 kello 22.07 (EEST) Sekalaisilla nimityksillä siis mennään? Vai tulisiko kaikki presidentinvaaliartikkelit siirtää saman nimitystavan mukaiseksi? --Tiiliskivi (keskustelu) 26. toukokuuta 2012 kello 21.07 (EEST) Luustotermejä Osaisko joku kääntää englannista termit "postorbital bar" ja "orbit" iittyen pääkalloon? J.K Nakkila (keskustelu) 11. kesäkuuta 2012 kello 23.37 (EEST) Orbital tarkoittaa "silmäkuoppaan liittyvää" tai etulittettä silmäkuoppa-, riippuen käyttöyhteydestä. Postorbital bar ei aukene minulle. JeeJee (keskustelu) 12. kesäkuuta 2012 kello 00.21 (EEST) postorbital bar: "bony ring surrounding the lateral side of the orbit in lower primates and many other mammals." (). postorbital bar In the skull of vertebrates, the bar of bone which forms the posterior margin of the orbit. () Suomeksi jotain, mikä on lähellä silmäkuoppaa, on kulmakaaret, mutta tuon määritelmän perusteella en osaa sanoa, meneekö edes lähelle sitä.--Urjanhai (keskustelu) 12. kesäkuuta 2012 kello 00.55 (EEST) Jos avautuisi tuo asiayhteydessään, niin tälläinen lause piti kääntää: "Thylacoleo carnifex had a wide, heavy, short-snouted skull with a bony bar (postorbital bar), as in primates, behind the orbits." J.K Nakkila (keskustelu) 12. kesäkuuta 2012 kello 16.34 (EEST) Tiede.fi:ssä tarjoaa tällaista: "...ohimoaukkoa - - ja silmäkuoppaa erottava luu, postorbitaali..." Lieneekö apua. Alan kirjallisuus tai Eläinmuseo voivat olla tässä asiassa parhaita lähteitä. edit: Orbit on silmäkuoppa. --Abc10 (keskustelu) 12. kesäkuuta 2012 kello 17.04 (EEST) Ok. Postorbital bar ei tosin voi olla postorbitaali. Ainakaan googlehaulla tuo ei esiinny missään muualla kuin tuolla sivulla. J.K Nakkila (keskustelu) 12. kesäkuuta 2012 kello 17.50 (EEST) Miksi ei? Google ei ole paras lähde luonnontieteellisten termien yleisyyden tai oikeinmukaisuuden arvioinnille. Paras lähde olisi varmaankin jokin eläinanatomian kirja. Kannattaa myös huomata, että välttämättä kaikille termeille ei edes ole suomennosta. --MiPe(wikinät) 12. kesäkuuta 2012 kello 18.04 (EEST) Käyttäisin sanontaa silmäkuopan takainen tukirakenne. Postorbital kääntyy IMO silmäkuopan takaiseksi, bar on tanko, tuki, puomi. (Lähde:Pesonen-Ponteva. Lääketieteen sanakirja, WSOY, 1972, neljännen painoksen muuttamaton lisäpainos). --Höyhens (keskustelu) 14. kesäkuuta 2012 kello 13.41 (EEST) Okei, käytin tuota. Kiitos vastauksista. J.K Nakkila (keskustelu) 15. kesäkuuta 2012 kello 17.15 (EEST) Wikipedia mobilen käännös Wikipedia Mobile -sivuston käännös kaipaa apua. Tällä hetkellä kaikki on käännetty, mutta käännöksiä pitäisi hioa ja oikolukea. Sivustoa voi katsella linnea (keskustelu) 27. kesäkuuta 2012 kello 19.24 (EEST) Mitenköhän tuo win-kasin Pin to Start kääntyy? Voisiko olla Kiinnitä käynnistimeen tai Kiinnitä Start-valikkoon? Windows 8:a ei ole vielä julkaistu työpöydille suomenkielisenä, joten sieltä on turha hakea apua. –ElmA (Keskustelu – Muokkaukset) 9. heinäkuuta 2012 kello 10.02 (EEST) "Kiinnitä aloitusnäyttöön". Lähteenä (avaa tiedosto selaimessa, mutta varaudu siiheen, että se kestää kaaaauan - on nimittäin iso tiedosto).--Nedergard (keskustelu) 9. heinäkuuta 2012 kello 10.33 (EEST) PS. Korjasin tuon ja tein oikoluvun.--Nedergard (keskustelu) 9. heinäkuuta 2012 kello 11.23 (EEST) Kiitos. Onko tuo Wikipedia Mobile-osio sitten käännetty kokonaan? –ElmA (Keskustelu – Muokkaukset) 9. heinäkuuta 2012 kello 18.29 (EEST) Juu.--Nedergard (keskustelu) 10. heinäkuuta 2012 kello 13.06 (EEST) Manors and Mansions Kysyn nyt täällä tämmöistä: Commonsissa näkyy olevan luokka "Manors in Finland" jolla on yläluokkana "Mansions in Finland" ja kummassakin luokassa on samanlaisia suomalaisia kartanoita, joiden välillä en keksi mitään eroa. Osaako joku kielitaitoinen kertoa, onko noilla käsitteillä ylipäätään mitään sellaista eroa että kaksi eri luokkaa Suomen tapauksessa olisivat perusteltuja? (en:Manor house ja en:Mansion sisältävät jotain määrittelyä, mutta se ei avaa noita luokkia Suomen tapauksessa.)--Urjanhai (keskustelu) 5. heinäkuuta 2012 kello 20.32 (EEST) Noiden englanninkielisten artikkelien pikasilmäyksellä näyttäisi siltä, että manor olisi merkitykseltään lähempänä suomalaista kartanoa, joskaan historiallinen tausta ei ole yksi yhteen. Mansion näyttäisi olevan mikä tahansa "maaseutupalatsi", oli sitten manor tai ei. Suomessa on kyllä joitain kartanomaisia maaseututaloja, joiden tausta ei kuitenkaan ole kartano. Asiaa sotkee vielä sekin, että suomen kielessä ei oikein ole "maaseutupalatsille" käypää termiä, joten niitäkin on usein alettu nimittää kartanoiksi. Esim. Mäntsälässä oleva Hirvihaaran kartano ei ole oikeasti historiallinen kartano, vaan tulitikkutehtailijan hulppea asuintalo. Eikun on . Periaatteessa siis jaottelu manoreihin ja mansioneihin voisi olla jotenkuten perusteltu suomenkin rakennusten osalta. Katsoin noita Commonsin luokkien sisältöjä, mutta historiantuntemus ei riitä (enkä alkanut käydä niitä läpi) osatakseni sanoa, mitkä kartanoiksi nimitetyt ovat oikeita kartanoita ja kuuluisivat manor-kategoriaan. --WikiCraft (keskustelu) 5. heinäkuuta 2012 kello 23.44 (EEST) Esimerkiksi Vuojoen kartano, jolla on kotisivut myös englanniksi, käyttää englanninkielisillä kotisivuillaan nimitystä "Vuojoki mansion", ja tämä itse asiassa varmaan kuvastaa juuri käsitteiden "manor" ja "mansion" eroa siten, että Vuojoki on esimerkki suomalaisesta kartanosta, johon määritelmä "mansion" sopii, kun taas useimpiin Suomen kartanoihin, joissa päärakennus tyypillisesti on pienempi ja vaatimattomampi, vaikka sittenkin komea, luultavasti sopisi paremmin "manor". Mutta Suomessa lienee silloin samalla tyypillistä myös se, että tämä suurempi komeus ei niinkään johdu siitä, etteikö myös näihin komeisiin kartanoihin olisi liittynyt suurta maaomaisuutta, vaan päin vastoin siitä, että maaomaisuuden ollessa poikkeuksellisen suuri, myös päärakennus on ollut poikkeuksellisen komea (joskin Vuojoella 1930-luvulta lähtien maaomaisuutta ei enää ollut, ja näin kartano vastasi siitä alkaen maaomaisuuden puuttumisenkin osalta määritelmää "mansion". Ja vastaavasti Saaren kartano (Mietoinen) omilla kotisivuillaan käyttää nimitystä "manor", kun kartano on pienempi (kattoi vain yhden kylän eikä suurta osaa pitäjästä), vaikka sittenkin Suomenkin mitassa suuri ja komea (ja maaomaisuuskin kuului kartanoon pidempään, vaikka nyt tilanne onkin sama kuin Vuojoella). --Urjanhai (keskustelu) 6. heinäkuuta 2012 kello 01.16 (EEST) Ja myös Pukkilan kartano on Museoviraston sivuilla ].--Urjanhai (keskustelu) 6. heinäkuuta 2012 kello 21.00 (EEST) Täsmällisin käännös lienee "manor". Suomen kartanot olivat osa kartanotalousjärjestelmää ja Englannissa vastaavan järjestelmän vastaava yksikkö oli "manor". Maanhallinnollisesti ja yhteiskunnallisesti (ja historiallisesti) tämä olisi siis pätevä käännös. "Mansion" niiden koon (yli x m2, vähintään x:n kaltainen huone jne) ja käyttötarkoituksen (asuminen ei ollut kokovuotista) perusteella. Tällä perusteella kartano voisi olla joskus myös "mansion". Yllä mainitun Vuojoen kartanon omistajalla oli myös toinen kartano, jolloin jompikumpi kartanoista olisikin "mansion"... ja mahdollisesti eri eri vuosisatoina... eli "manor" on selkein käännös (varsinkin jos kartanolla on vuosisatainen historia).--Nedergard (keskustelu) 6. heinäkuuta 2012 kello 08.05 (EEST) Tästä seuraa edellen kysymys, voiko luokka "Mansions in Finland" olla yläluokkana luokalle "Manors in finland" vaiko päinvastoin vai tulisiko ensinmainittu kenties (pääsääntöisesti?) yhdistää viimemainittuun, tai jos jotain jätettäisiin luokkaan "mansions", niin mitä ja millä kriteerillä? Vuojoen ja Saaren varakkaat ja kulttuurityötä tekevät taustayhteisöt ovat varmasti käyttäneet päteviä kääntäjiä, ja nimitykset niiden kotisivuilla lienevät perusteltuja, mutta etenkin commonsissa käsitteiden käytön lähteestä ei aina ole varmuutta.--Urjanhai (keskustelu) 6. heinäkuuta 2012 kello 15.49 (EEST) Minusta Manors in Finland. Suomessa on meidän perinteiset kartanot (siis maatilat) ja vaikka tilat olisivat olleet isoja ja perinteikkäitäkin, niin päärakennukset saattoivat olla suhteellisen vaatimattomia, pitäjissä saattoi olla muitakin komeita isojen tilojen päärakennuksia, mutta ne tilat eivät eivät ollet kartanoita. Nykyään mitä tahansa isoa maaseudulle rakennettua pakettitaloa kutsutaan kohta kartanoksi. -Htm (keskustelu) 6. heinäkuuta 2012 kello 16.23 (EEST) Kääntäjät ovat varmasti päteviä, mutta itse nimen on voinut valita joku muu (ja todennäköisesti suoraan sanakirjasta). Manors in Finland olisi mielestäni myös yläluokka. Tosin tyylikkäimmin menisi jos olisi luokka "Estates in Finland" ja kumpikin olisi sen alaluokka. Sen jälkeen voi sitten lajitella ko. rakennuksen "virallisen" nimen mukaan. PS. Hovit ovat myös kartanoita; lahjoitusmaa-aikana Vanhan Suomen kartanoita nimitettiin usein hoveiksi.--Nedergard (keskustelu) 7. heinäkuuta 2012 kello 08.39 (EEST) Jossain matkailuyrityskartanoissa käännökset voivat olla kuraa, mutta tällaisten sivistysorganisaatioiden käännnöksissä uskon niiden olevan valideja (vaikka paljonhan on toki myös vaihtelevia ja yhteensopimattomia hyvin tehtyjä käännöksiä, esim. termistä isojako / sv:storkifte näkee varmaan puolta tusinaa käännöstä), mutta silti sen ei ole pakko sitoa luokitusta, koska esim. Vuojoki komeasta päärakennuksestaan huolimatta on ollut myös maaomaisuus (ruotsiksi se on ollut Vuojoki gods, joka tarkoittaa juuri sitä, samoin kuin Jockis gods) eikä pelkkä päärakennus, kun taas "Mansion" on juuri rakennus. Eli jos Vuojoelta olisi samanlainen kuva kuin on I. K. Inhan tunnettu kuva Mustialasta (joka myös on kartano), niin se ei kai voisi olla luokassa mansions. Mutta en sitten tiedä sopiiko tuo sana "manor" edelleen tällaisiin suuriin maaomaisuuksin (sv:Gods (fastighet)) vai onko niille oma sanansa (esim. tuo "estate"?) Mutta joka tapauksessa Suomen oloissa vaikuttaisi, että Manors olisi pääluokka ja Mansions alaluokka. - Sillä niin kuin esim. vuosikymmenestä toiseen jatkuvat käännösvaikeudet sanan isojako / sv:Storkifte kohdalla osoittava, yhtä oikeaa käännöstä yhden maan kieleltä toisen maan kielelle ei välttämättä ole, jos yhteiskunnallisten instituutioiden historia maissa on erilainen, niin että instituutiotkaan eivät ole identtisiä (kun taas, jos instituutiot ovat identtiset kuten esim. Suomessa ja Ruotsissa monilta osin, myös käsitteet vastaavat identtisesti toisiaan, kuten isojako / sv:Storkifte). - Kun taas tuo "hovi" on vain eri osassa suomea käytössä ollut nimitys samasta asiasta samaan tapaan kuin oja, puro ja luoma, eli se on käännöstä ajatellen sama kuin kartano. Limonadi vs. virvoitusjuoma Kommentoikaapa hyvempää suomea puhuvat tätä asiaa: Keskustelu käyttäjästä:212.226.65.22. --Otrfan (keskustelu) 6. heinäkuuta 2012 kello 15.22 (EEST) Pitäisiköhän olla parempaa suomea? Noh, sivistyssanakirja (Otava 1988) kertoo, että "limonaati, limonadi, (ransk. limonade < limon 'sitruuna') tarkoittaa yleensä hiilihappopitoista, makeaa virvoitusjuomaa. -Htm (keskustelu) 6. heinäkuuta 2012 kello 15.42 (EEST) Niin, tässä on oikeastaan kysymys juuri virvoitusjuoman määrittelystä, eli jos on olemassa muita kuin hiilihappopitoisia, makeita virvoitusjuomia, niin silloin limonadi ei ole virvoitusjuoman synonyymi vaan eräs sen alalaji (joskin varmaan ehkä tärkein tai yleisin). Äkkiseltään nyt tulevat mieleen ainakin jääteen tyyppiset juomat, joita myydään kaupoissa. Mutta toisaalta jos jossain muussa kielessä samannäköinen sana tarkoittaa sitruunasoodaa, niin se ei tietenkään ole mikään lähde sille, että suomen kielessä limonadi tarkoittaisi sitruunasoodaa, koska sen merkitys suomen kielessä on juuri tuo, mikä sanakirjassa kerrotaan. Eli sanan etymologia on eri asia kuin sen merkitys.--Urjanhai (keskustelu) 6. heinäkuuta 2012 kello 15.56 (EEST) Kaikissa kielissä limonadi tarkoittaisi sitruunasoodaa (engl. lemon-ade, ruots. limonad), paitsi ei suomessa, jossa se tarkoittaisi kaikkia virvoitusjuomia (engl. soft drink, ruots. läskedryck)? Todellakin, vaikea on ymmärtää, että esim. jääteekin olisi limonadi - paitsi jos se sisältää sitruunaa, engl. lemon. --212.226.65.22 6. heinäkuuta 2012 kello 16.04 (EEST) Juurihan minä yllä kirjoitin, että jäätee voi (määritelmästä riippuen, määritelmät löytyvät sanakirjoista ja muusta kirjallisuudesta) olla virvoitusjuoma olematta limonadi, jos limonadit ovat virvoitusjuomien alaryhmä. Ja edelleen suomen kielessä sitruunasoodat ovat eräs limonadien alaryhmä (sillä ylläoleva määritelmähän sisältää juuri sen, että jos se tarkoittaa "yleensä hiilihappopitoista, makeaa virvoitusjuomaa" eikä pelkkää "virvoitusjuomaa, niin virvoitusjuomia voi olla muitakin kuin hiilihappopitoisia ja makeita - siis suomen kielessä; se mikä on esim. sanojen en:soft drink tai sv:Läskedryck määritelmä, on oma kysymyksensä, koska ne ovat englannin ja ruotsin sanoja ja virvoitusjuoma on suomen sana). Eli muissa kielissä vastaavien käsitteiden merkitykset voivat hiukan poiketa suomen käsitteen virvoitusjuoma merkityksestä, mutta sanojen merkityyksiä eri kielissä vertailtaessa määrittelyn lähteenä kunkin kielen sanoille ovat kunkin kielen sanojen merkitykset ko. kielessä, mille lähteenä ovat ko. kielten sanakirjat, eivätkä suinkaan milloinkaan likimain samaa tarkoittavien tai samannäköisten sanojen määritelmät muissa kielissä. Niinhän esim. suomen sana katepillari tulee englanmnin kielen toukkaa tarkoittavasta sanasta "catepillar", mutta ei täällä silti kukaan vaadi, että meidän pitäisi sen mukaan määritellä suomen kielen sanan katepillari merkitys uudelleen.--Urjanhai (keskustelu) 6. heinäkuuta 2012 kello 16.09 (EEST) Eihän kate(r)pillarista ole omaa artikkelia, paitsi tunnetuimmasta puskutraktoreita valmistavasta Caterpillar-yhtiöstä. Samalla on muistettava, että pölynimureita kutsuttiin yleisesti hoovereiksi tai huuvereiksi Hoover Companyn mukaan, vaan ei enää. --212.226.65.22 6. heinäkuuta 2012 kello 16.39 (EEST) Sivistyssanakirjassa sanan limonaati väitettiin tulevan ranskan kielestä. Niin, siv.sanakirjan määritelmän käsitin niin, että limonaati tarkoittaa yleensä hiilihappopitoista (mutta myös hiilihapotonta) virvoitusjuomaa. Eli limonaati on virvoitusjuoman synonyymi. Onko olemassa hapanta virvoitusjuomaa? Nykysuomen sanakirja kertoo limonaatista että se on vedestä, hedelmäesansseista sekä makeutus- ja väriaineista valmistettu hiilihappoinen, kuohuva virvoitusjuoma. Sitruunasooda on virvoitusjuoman alalaji (nykyään, historiallisesti se voi olla kaikkien virvoitusjuomien äiti). Jäätee: en ihan ekana kutsuisi sitä virvoitusjuomaksi. -Htm (keskustelu) 6. heinäkuuta 2012 kello 16.17 (EEST) Joo, en tiedä kun ei ole sanakirjoja hyllyssä. Tuohan selviää katsomalla mitä sanakirjassa tai muualla sanotaan "virvoitusjuoman" kohdalla. Mutta jos sanotaan että "X tarkoittaa tyyppiä A olevaa virvoitusjuomaa" eikä vain yksinkertyaisesti "X tarkoittaa virvoitusjuomaa", niin tästähän väistämättä syntyy ajatus, että on myös muita tyyppejä (esim. tyyppi B) edustavia virvoitusjuomia. Kun nyt edelleen mietin, niin mieleen tulevat esim. maustamattomat ja maustetut vissyt. (Niihinhän tosin liittyy aivan hassu ilmiö, että nykyään on myös vissyjä, joihin on lisätty sokeria, mutta niitä nimitetään edelleen kivennäisvesiksi ja ne sijoitetaan kivennäisvesien hyllyyyn, vaikka ainoa, mikä erottaa ne limonadista on, että väriaine puuttuu - paitsi että kun sitruunassooda on muutenkin perinteisesti väriaineetonta, niin sitruunasoodasta niitä ei erota mikään, jos ne sattuvat vielä olemaan sitruunalla maustettuja.)--Urjanhai (keskustelu) 6. heinäkuuta 2012 kello 16.28 (EEST) Mutta joka tapauksessa alkuperäiseen kysymykseen, eli tulisiko ohjauksen limonadi, ohjata artikkeliin Sitruunasooda vai artikkeliin virvoitusjuoma, tämä ei vaikuta, koska varmaa on että limonadeja on muitakin kuin sitruunasooda, riippumata sanan etymologiasta tai siitä mitä samannäköinen sana tarkoittaa muissa kielissä. Kun taas artikkeliin virvoitusjuoma limonadi sopii ohjaukseksi olipa se sitten virvoitusjuoman synonyymi tai eräs alalaji. --Urjanhai (keskustelu) 6. heinäkuuta 2012 kello 16.37 (EEST) On toki olemassa myös hapan virvoitusjuoma: kalja. Sitäkään en kuitenkaan nimittäisi limonadiksi. --212.226.65.22 6. heinäkuuta 2012 kello 16.39 (EEST) No ei niin, koska kerran kalja on yksi virvoitusjuoman alalaji ja limonadi toinen. Joskin jos osoittautuu, että limonadi ja virvoitusjuoma eivät olisi toistensa synonyymejä vaan olisi myös muita virvoitusjuomia (vrt. alla), niin silloin toki ohjaus yhteen alajiin on mahdollista laajentaa myös omaksi artikkelikseen. Kun taas missä tahansa kaupassa löytyy kymmeniä limonadeja, jotka eivät ole sitruunasoodia, olipa sanan etymologia mikä tahansa.--Urjanhai (keskustelu) 6. heinäkuuta 2012 kello 16.57 (EEST) Nykysuomen sanakirja (WSOY 1996) virvoitusjuoma: "eri tavoin valmistettuja alkoholittomia tai alle 2,5 % alkoholia sisältäviä juomia; syn. virvokejuoma. Virvoitusjuomia ovat esim. kivennäisvedet, hedelmämehu- ja esanssilimonaatit, alkoholittomat viinit ja kalja." -Htm (keskustelu) 6. heinäkuuta 2012 kello 16.41 (EEST) MInusta artikkelin Limonadi pitäisi ohjata artikkeliin Virvoitusjuoma. -Htm (keskustelu) 6. heinäkuuta 2012 kello 16.44 (EEST) Nykysuomen sanakirja toteaa samoin, kuten saksankielinen Wikipediakin määrittelee virvoitusjuomat. Kivennäisvesi, puhumattakaan viinistä, ei tietenkään ole limonadi, mutta limonadi puolestaan on arkikielinen nimitys sitruunaa (engl. lemon) sisältävälle virvoitusjuomalle, sitruunasoodalle. Ohjaus nimeltä limonadi siis artikkeliin sitruunasooda. --212.226.65.22 6. heinäkuuta 2012 kello 16.50 (EEST) Limonadilla ei ole sitruunan kanssa sen enempää tekemistä, kuin pankilla penkin kanssa, jota tarkoittavasta italian sanasta se on aikoinaan johdettu. Pankki on pankki, vaikkei siellä olisi penkkejä. --Otrfan (keskustelu) 6. heinäkuuta 2012 kello 16.56 (EEST) Nykysuomen Sanakirjan mukaan sitruunasooda: keinotekoinen, sitruunahappoa sisältävä hiilihappoinen virvoitusjuoma". Eli sitruunasooda on virvoitusjuoman alalaji. -Htm (keskustelu) 6. heinäkuuta 2012 kello 17.00 (EEST) Saksankielisessä wikipediassa ei ole hakusanaa de:Virvoitusjuoma, joten se ei määrittele suomen sanasta yhtikäs mitään, toisin kuin nykysuomen sanakirja, joka sen määrittelee sien kuin yllä on lainattu. Sen sijaan väitteen "limonadi puolestaan on arkikielinen nimitys sitruunaa (engl. lemon) sisältävälle virvoitusjuomalle, sitruunasoodalle" ainoa lähde on yllä oleva keskustelukommentti.--Urjanhai (keskustelu) 6. heinäkuuta 2012 kello 17.02 (EEST) Pelleiletkö? Saksankielisessä Wikipediassa on artikkeli Erfrischungsgetränk, johon on kielilinkki suomenkielisen Wikipedian artikkelista virvoitusjuoma. --212.226.65.22 6. heinäkuuta 2012 kello 17.39 (EEST) Saksankielisen WP:n artikkeli ei kerro mitään suomenkielisen sanan käytöstä. Ja tuon Urjanhaille esittämäsi kysymyksen esittäisin vuorostaan sinulle. --Otrfan (keskustelu) 6. heinäkuuta 2012 kello 17.44 (EEST) So what? Sekä suomen että saksan kielillä on omat sanakirjansa, joita ei kirjoiteta wikipedian kielilinkkien mukaan.--Urjanhai (keskustelu) 6. heinäkuuta 2012 kello 18.05 (EEST) What so: Erfrischungsgetränk on suomeksi virvoitusjuoma. Onko vielä jotain epäselvää? --193.64.21.78 6. heinäkuuta 2012 kello 18.30 (EEST) Sanojen merkitykset eri kielisissä eivät ole välttämättä identtisiä. Saksankielisestä wikistä ei voi katsoa miten suomalaista sanaa käytetään, eikä päinvastoin. --Otrfan (keskustelu) 6. heinäkuuta 2012 kello 18.36 (EEST) Epäselvää on lähinnä se, miksi sitä trollia pitää taas kerran ruokkia vaikka asia on jo selvä ja loppuun käsitelty. --Jmk (keskustelu) 6. heinäkuuta 2012 kello 19.13 (EEST) Naulan kantaan. --Esamatti1 (keskustelu) 6. heinäkuuta 2012 kello 20.12 (EEST) Aivan. Sanakirja.org:nkin mukaan on suomeksi virvoitusjuoma. Limonadi on aina virvoitusjuoma, mutta jokainen virvoitusjuoma ei suinkaan ole limonadi eli sitruunasooda/-juoma, ei tämän ihmeellisempää --193.64.21.78 6. heinäkuuta 2012 kello 21.10 (EEST) Limonadit ovat virvoitusjuomia (virvokejuomia), mutta virvoitusjuomiksi katsottavia tuotteita on muitakin kuin limonadit. Kuten edellä jo taidettiin selittää, suomen sana limonadi ei suoraan käänny germaanisten kielten vastavaan sanaan (lemonade on lähinnä sitruunasooda). Asiaa sivuten: --Aulis Eskola (keskustelu) 6. heinäkuuta 2012 kello 22.00 (EEST) Siis totta kai suomen sana limonadi on johdettu sitruunasoodan englanninkielisestä nimestä ruotsin kautta: lemonade ~ limonad. Näinhän WIkipedian artikkelissakin sitruunasooda kaikki kielilinkit viittaavat lemonade-sanan johdannaisiin. Miksi tämä on niin vaikea tunnustaa, kuten sekin, että limonadit muodostavat vain yhden virvoitusjuomien ryhmän? --193.64.23.145 7. heinäkuuta 2012 kello 00.34 (EEST) Sanan merkitys on suomen kielessä muuttunut toisenlaiseksi kuin ruotsissa ja englannissa. Eikö WPK/PekKos oikeasti pysty ymmärtämään näin yksinkertaista asiaa?--2A02:13C8:36:101:DCE6:17F6:7EF2:AD8A 7. heinäkuuta 2012 kello 00.38 (EEST) Kielitoimiston sanakirjasta: sitruunasooda: eräs sitruunanmakuinen hiilihappoinen virvoitusjuoma limonadi: (hedelmä)esanssipohjainen, keinotekoista aromia ja tav. hiilihappoa sisältävä virvoitusjuoma virvoitusjuoma: kivennäisvesistä, limonadeista yms. alkoholittomista t. vain vähän alkoholia sisältävistä (teollisesti valmistettavista) juomista Eli sitruunasooda on yksi limonadin laji ja limonadi puolestaan yksi virvoitusjuoman laji.--Nedergard (keskustelu) 7. heinäkuuta 2012 kello 08.13 (EEST) On olemassa artikkeli virvoitusjuoma, jonka yksi laji on sitruunasooda. Jos sen yhdestä lajista tehdään artikkeli limonadi, miten se linkitetään muille kielille, kun sitruunasooda on jo englanniksi lemonade, ruotsiksi limonad jne.? --212.226.67.250 7. heinäkuuta 2012 kello 19.30 (EEST) Katsomalla sanakirjasta, mikä on suomen limonadin vastine kussakin kielessä. Esim. suomen "maito" on viroksi "piim", mutta ei se estä laittamasta sekä artikkeleille Piimä että maito oikeita interwikejä.--Urjanhai (keskustelu) 7. heinäkuuta 2012 kello 22.23 (EEST) Maito on siis viroksi piim, mutta piimähän on hapupiim eli "hapanmaito" kuten ruotsiksikin surmjölk. Vaan, eikös limonadi ole "limonadi" muilla kielillä? --193.64.22.4 8. heinäkuuta 2012 kello 17.24 (EEST) Limonadi lienee englanniksi soft drink tai jotain sinne päin, koska englannin lemonade tarkoittaa selvästi suppeammin määriteltyä asiaa kuin suomen limonadi.--91.156.120.172 8. heinäkuuta 2012 kello 17.32 (EEST) Taas väärin: soft drink on suomeksi virvoitusjuoma, kun taas lemonade on limonadi eli sitruunasooda. --193.64.21.163 9. heinäkuuta 2012 kello 02.51 (EEST) WPK:han tämä näköjään taas oli. En vaan ensin tuntenut, kun ei ole aiemmin ollut kiinnostunut alkoholittomista juomista. Eiköhän tämän keskustelun voi julistaa päättyneeksi. Suojaan nuo sotkemisen kohteena olevat artikkelit, mikäli sotkeminen jatkuu. Ja WPK: taas lähti esto alusta pyörimään. --Otrfan (keskustelu) 9. heinäkuuta 2012 kello 09.04 (EEST) Miten Etelämanner taipuu? manner > manteren, mantere > mantereen? Itse syyllistyn jatkuvasti taivuttamaan Etelämanner > Etelämantereen enkä näy olevan ainoa. Tarttisko tehrä jottain? --Höyhens (keskustelu) 14. kesäkuuta 2012 kello 13.32 (EEST) Kotus taivuttaa täällä huoleti "Etelämantereen". --Esamatti1 (keskustelu) 14. kesäkuuta 2012 kello 14.43 (EEST) mukaan "mantereen" on yleisempi muoto, vaikka perusmuotoa "mantere" ei juuri käytetäkään. Tämä pätee varmaankin myös "etelämantereeseen". Vastaavasti "kyynel" ("kyynele") > "kyyneleen" ja "piennar" ("pientare") > "pientareen". Sallittuja rinnakkaismuotoja ovat myös esim. "mantereiden" / "mannerten". Suomen kielessä on vaikka kuinka paljon tällaisia vaihtoehtoisia muotoja, joita ei ole yritettykään yhdenmukaistaa. --LemonKing (keskustelu) 13. heinäkuuta 2012 kello 19.03 (EEST)

https://fi.wikipedia.org/wiki/Wikipedia%3AKahvihuone%20%28kielenhuolto%29/Arkisto%2025

梅干しの発祥はどこ

梅干し

japanese

梅干し（うめぼし）とは、ウメの果実を塩漬けした後に日干しにしたものである。日本ではおにぎりや弁当に使われる食品であり、健康食品としても知られる。なお、塩漬けのみで日干しを行っていないものは<b data-parsoid='{"dsr":[214,223,3,3]}'>梅漬け</b>と呼ばれる。 伝統的な梅干しは非常に酸味が強く、好き嫌いが分かれる食品である。梅干しのこの酸味はレモンなどの柑橘類に多く含まれるクエン酸、調味梅干の場合はそれに加えて漬け原材料の酸味料に由来する。 製法 梅干しの製造には、6月頃に収穫する熟したウメを用いる（梅酒では熟していない青梅を用いる）。ウメを塩漬けにした後3日ほど日干しにする。これを「土用干し」という。この状態のものを「白干し」と呼び、これは保存性に優れており、塩分が20%前後となる。土用干しののち本漬けしたものが伝統的な梅干しである[1]。梅干しがシソで赤く着色されるようになったのは江戸時代になってからとされる[1]。また三年間熟成させ塩を馴染ませ、まろやかにした三年梅（あるいは三年漬け）も存在する。 近年市販されている梅干しは、減塩調味を施したものが多く、これらは商品のラベルに「調味梅干」と記載されている。法的には梅干と調味梅干は区別され、JAS法は、伝統的製法によって製造された梅干しを「梅干」、調味されたものを「調味梅干」と表示するよう義務付けている。調味梅干は、白干しの梅干を水につけて塩抜きした上で、味付けをしたものである。調味梅干の種類としては、シソ（赤じそ）の葉とともに漬けて赤く染め風味をつけた「しそ梅」、蜂蜜を加えて甘くした「はちみつ梅」、昆布とともに漬けて味をつけた「昆布梅」、鰹節を加えて調味した「鰹梅」、黒糖と黒酢を使って漬け込んだ「黒糖黒酢仕込み」などがある。調味梅干の漬け原材料は商品名に明示されたもの以外に、還元水飴、発酵調味料、たんぱく加水分解物、調味料（アミノ酸等）、野菜色素、ビタミンB1、酸味料、甘味料（ステビア、スクラロース）などが使用される。減塩梅干や調味梅干は、塩分が少なくなることで保存性が下がるため、賞味期間が短く設定されることが多い。 五訂日本食品標準成分表によれば、塩分は梅干が22.1%、調味梅干が7.6%となっている。調味梅干は戦後に製造が始まり、世代によって食べ慣れた梅干しが異なる[2]。 地方によって梅ではなく、近隣種である杏を使用する場合がある（青森、岩手の八助梅など）。しそ梅を漬ける際一緒にした赤じそを乾燥させて粉末状にすると、副産物としてふりかけの一種である「ゆかり」ができる。 種の仁 梅干しの種の仁（中身）を俗に「天神様」と言い、この部分を好んで食べる人もいる。この俗称は菅原道真の飛梅伝説に由来する。 しかし、ウメの実には元々青酸配糖体であるアミグダリンという成分が含まれており、これが胃腸などで酵素によって加水分解されると猛毒であるシアン化水素（青酸）を生成する。これは特に仁の部分に多く、多量に食べると青酸中毒に陥り、最悪の場合は死に至る可能性がある。このことから、「梅は食うとも核（さね）食うな、中に天神寝てござる」という格言も存在する。ただし、漬けることでアミグダリンはほぼ消失し、食べても人体にはほとんど影響がないとされている。 歴史 古代 梅は中国が原産である。本来梅干は梅酢を作った後の副産物であり、利用法としてはこれを黒焼きにして腹痛の治癒・虫下し・解熱・腸内の消毒の効用を目的に、食用よりもむしろ漢方薬として用いた。紀元前200年頃のものという馬王堆からも、梅干しが入っていたと考えられる壷が出土しており、これは日本に伝えられたものである。また、クエン酸を主成分とする梅酢は器具や人体の傷口の消毒の他、金属の鍍金やはんだ付け、青銅器・鉄器の酸化皮膜処理（酸化銅(II)および黒錆：酸化第一鉄による「黒留め」と呼ばれる酸化皮膜による防錆処理）のためにも用いられた。東大寺の大仏に金を鍍金する際にも使われたという。梅酢は青酸が登場する昭和中期まで大量に使われていた。 平安時代 平安時代には村上天皇が梅干しと昆布茶で病を治したという言い伝えが残っている。また、菅原道真が梅を詠んだ短歌はよく知られ、これは「釣りのときに持参する弁当に梅干しを入れて行くと、魚が釣れない」という言い伝えの起源となった。 戦国時代 戦国時代になると梅干しは保存食としてだけではなく、傷の消毒や戦場での食中毒、伝染病の予防になくてはならないものとなった（陣中食）。合戦中の休息に梅干しを見ることで唾液分泌を促進させ、息切れつまり脱水症状を防ぐ目的にも使われた。梅干しは戦略物資の一つとなり、武将たちは梅の植林を奨励した。これは現在でも梅の名所や梅干しの産地として残っている。上杉謙信は酒の肴に梅干しをよく取っていた[3]と言われる。 江戸時代 江戸時代になると、現在の梅干の作り方とほぼ同じ作り方が『本朝食鑑』（1697年）に現れる。「熟しかけの梅を取って洗い、塩数升をまぶして2、3日漬け、梅汁ができるのを待って日にさらす。日暮れになれば元の塩汁につけ、翌朝取り出しまた日に干す。数日このようにすれば梅は乾き汁気はなくなり、皺がよって赤みを帯びるので陶磁の壷の中に保存する。生紫蘇の葉で包んだものは赤くなり珍重される」とある。これより50年後の『黒白精味集』（1746年）にも梅干の作り方が見えるがこれも本朝食鑑とほぼ同じである。 江戸時代の銀山では、坑内に立ちこめる鉱塵（こうじん）による粉塵公害「けだえ」が問題であった。備中国笠岡の医師・宮太柱は数々の「けだえ」防止の装置を発明したが、鉄の枠に梅肉を挟み薄絹を張った防毒マスク「福面（ふくめん）」は、酸の効果で鉱塵を寄せつけず効果が絶大だったという。これがきっかけとなり後年、坑夫たちの家族によって梅紫蘇巻という食品が生み出された。 醤油が関東に広がるのは江戸中期以降であり、それまでは梅干しを日本酒で煮詰めた「煎り酒」が「垂れ味噌」と共に調味料として広く使われていた。また、正月、節分、大晦日などに縁起かつぎとして昆布や梅干しにお茶を注いだ「福茶」を飲む習慣が庶民に広がった。 近代 長期の保存がきくため、前線の兵士は梅干しを携行糧食として好んで携行した。故郷を偲ぶ味として兵士らに愛された。昭和期などは日の丸弁当は弁当の定番であった。日中戦争から大東亜戦争の時期には、興亜奉公日・大詔奉戴日に食べることを推奨していた[4]。 現在では減塩調味を施した「調味梅干」が主流となっている。各家庭で梅干しが漬けられることは少なくなり、スーパーマーケットやコンビニエンスストアなどで手軽に手に入れられるようになった。販売されているものは、食べやすいように鰹節や蜂蜜などで味付けされているものもある。 保存性 スーパーマーケットなどで市販されている梅干しには、消費者の嗜好の変化から調味梅干が多い。これは、賞味期間が製造後半年程度に設定されているものが多く、名称の欄に「調味梅干」と書かれていることで確認できる。 伝統的製法によって作られた梅干は、土蔵のような保管に適した環境では腐らず、100年前に作られたものでも食べられる。ただし、希に黒色に腐ることがあり、地方によっては、普段腐ることがない梅干しが腐るのは何らかの異変が起こる前兆であるという迷信が伝えられている所もある。現存している最古のものでは、奈良県の中家に伝わる梅干しで、1576年に漬け込まれたものが良好な状態で保存されている（補充ができないため試食はされていないという）。また、同家に同じく伝わる江戸時代の安永年間（1772年 - 1781年）に漬けられた梅干しを試食したところ、問題なく食べられたという。保存年数が経つと、梅干しから梅酢へペクチンがしみ出しゼリー状に固まることや、水分が飛び易くなっている環境の場合、塩分が析出して数ミリ大の結晶になることもある。 生産地 特に和歌山県（紀州）は梅干しの生産地としてよく知られる。和歌山県ではみなべ町や田辺市が主な生産地であり、これらの地で生産される南高梅と呼ばれる品種のウメを用いた梅干しは最高級品とされ、県の推薦優良土産品に指定されている。 また五條市や下市町を中心に奈良県も梅の栽培が盛んであり、吉野では八重桜も漬け込んだ商品も出ている。 効能 梅干には次のような効能があると言われている。 唾液の分泌を促す（梅干しを見るだけで唾液が出てくるのは条件反射の一種）。 クエン酸の酸味が唾液の分泌を促して消化吸収を良くするとされる。梅干を見たり想像しただけで唾液が分泌されるのは、梅干を実際に食べてみて酸味を感じた経験を有することに由来する。 疲労回復などの効果 クエン酸の効能のほか、血糖値の上昇を抑えたり、便秘の解消を助けたり、肝機能を高めることによって酔いを防止する効果もある[5]。療養時には米のおかゆと梅干しが供されることもある。これは脱水症状を防ぐ意味合いもある（経口補水液の項も参照）。 解熱 梅干を潰し、おでこに貼り付けることにより熱を下げるという作用で、民間に伝わる療法の一種である。 抗菌・防腐 抗菌の効能があるとされる。このことから、弁当やおむすびに梅干が入れられる。但し、1個丸ごと入れただけでは梅干の周囲にしか効果は期待できない。 栄養価 食べ方 基本的には種を除きまるごと食べて問題ない。日の丸弁当のように米飯のおかずとして添えられることもある。塩味が強すぎる場合塩抜きも行われる。梅干しの身の部分は「梅肉」と呼ばれ、揚げ物に挟み込んで揚げたり和え物にしたりと様々な料理に利用される。梅肉を調味料と混ぜることで梅ソースとなり肉・魚・野菜のソースとしても使える。かつては江戸時代にかけて梅干しを日本酒で煮詰めた煎り酒が調味料として広く使われていた。他、スナック菓子のフレーバーなどにも使われる。日本では食品において単純に「梅」と言った場合「梅干し」のことを指すこともある。 紫蘇も可食。梅干しでは赤く染まった繊維状の物が紫蘇になる。既製品では梅干しと紫蘇が一緒に梱包された商品もある。紫蘇を乾燥させれば「ゆかり」になる。 梅干しを漬けた後の液体部分が「梅酢」であり本来は梅酢の生産も重要な目的であったが2016年現代、梅酢の大半は産業廃棄物として捨てられているとみられる[6]。梅酢も衛生的に管理されていれば飲むことが出来る。ただし塩分濃度は20%に達し非常に高塩分である。酵母菌も発生しており健康的には問題ないものの精製しなければそのまま製品にするのは難しい[7]。 文化 俳句では夏の季語である。 白飯の真ん中に梅干しをのせただけの弁当を、日の丸（日章旗）に見立てて「日の丸弁当」と呼ぶ。アルミニウムに酸化皮膜を施したアルマイトで造られた弁当箱では、同じ場所に梅干しを入れることを繰りかえした場合、酸によって蓋が溶けることがあったという体験をした人は多い。これは終戦直後の製造技術が劣っていたことや、アルミニウムの純度が低かったためと考えられている。 旅行をする人の中には、旅行地での料理に飽きた時の口直しや気分不快の際の気分転換を目的として、梅干しを持参する人もいるといわれる。 申年に作った梅干しは「縁起が良く、食べると健康長寿になる」という。これは平安時代に村上天皇が申年の梅干しで病気を治したことに由来する。一方、江戸時代の天明の飢饉は、申年に始まったが、紀州藩は梅干しの力で死者をほとんど出さなかったからだという説もある[8]。 妊婦は妊娠中にを欲するため梅干を食するといわれる。ではのピクルスを妊娠中に欲するといわれている。Phil McGraw博士によれば、すべての妊婦がピクルスやアイスクリームを欲するわけではないが、そういった食物を妊婦が求めることは事実としてある。ピクルスを欲する女性は塩分を求めており、またミネラル不足、特にナトリウム不足であるかもしれない。妊婦の血液の体積に20%までなる増加があるとき、すでに存在するミネラルが薄められるため、ミネラルの追加は特に重要である[9]。 中世の日本における民間療法としては、こめかみに紙片に貼った梅干片を貼ると頭痛や癇癪の予防や治療になるとされ、特にこれを貼った老婆を「梅干婆さん」と呼んだ。現代でも、時代劇等の劇中で老人、特に老婦人がこめかみにこの紙片を貼っている光景が見られる。 日本語の料理の味加減や物事の具合を表す「塩梅（あんばい）」は、塩と梅酢のこと。本来の読みは文字通りの「えんばい」だったが、「程よく物事を処理する」意味の「按排（あんばい）」と混同が起き「塩梅」と書いて「あんばい」と呼ぶようになったと考えられる。 脚注 参考文献 Text "和書" ignored (help); Unknown parameter |month= ignored (help) Text "和書" ignored (help); Unknown parameter |month= ignored (help) Text "和書" ignored (help); Unknown parameter |month= ignored (help) 関連項目 梅肉エキス 紅しょうが カリカリ梅 - 調味梅漬けの一つ。特にカリカリとした堅い食感を残したもの。 干し梅 - 梅干しを甘く味付けして完全に乾燥させた菓子。中国では話梅と呼ばれる。 うめぼしのうた - 明治時代から大正時代にかけて、尋常小学校の国語教科書に掲載されていた詩。 うめぼしの謎 - 三笠山出月による4コマ漫画。 外部リンク

https://ja.wikipedia.org/wiki/%E6%A2%85%E5%B9%B2%E3%81%97

นิยายของกิมย้ง จำลอง พิศนาคะ เรื่องแรกในชีวิตชื่อว่าเรื่องอะไร ?

มังกรหยก

thai

Main Page มังกรหยก (อักษรจีนตัวเต็ม: 射鵰英雄傳; อักษรจีนตัวย่อ: 射雕英雄传; พินอิน: shè diāo yīng xióng zhuàn) เป็นนิยายกำลังภายในชื่อดังและได้รับความนิยมเป็นอย่างมากเรื่องหนึ่ง แต่งโดยกิมย้ง มีภาคต่อในชุดเดียวกันอีกสองภาค คือ มังกรหยก ภาค 2 และดาบมังกรหยก แต่ชื่อเรื่องภาษาจีนและภาษาอังกฤษนั้นแยกกันเป็นคนละเรื่อง (ชื่อเรื่องภาษาอังกฤษ คือ The Legend of the Condor Heroes หรือ The Eagle-Shooting Heroes) มีการดัดแปลงเป็นละครโทรทัศน์และภาพยนตร์หลายครั้ง รวมถึงวิดีโอเกม ด้วย ประกอบด้วยกัน 3 ภาค ได้แก่ ก๊วยเจ๋ง เอี๊ยก้วย และเตียบ่อกี้ ก๊วยเจ๋งและเอี๊ยก้วยเป็นภาคต่อกัน แต่ภาคเตียบ่อกี้ เป็นอีกหลายๆปีข้างหน้าต่อจากเอี๊ยก้วย เนื้อเรื่องย่อ เรื่องราวเกิดในยุคราชวงศ์ซ้อง แผ่นดินจีนเสื่อมโทรมในทุกด้าน อาณาประชาราษฎร์ยากแค้นลำเค็ญ ขุนนางฉ้อราษฎร์บังหลวง กดขี่ข่มเหงชาวจีนด้วยกัน เกี่ยวกับการผจญภัยของเด็กหนุ่มชื่อ "เจ๋ง" ที่เติบโตขึ้นมาในดินแดนของ มองโกล และเดินทางกลับสู่ยุทธจักรในประเทศจีน ได้พบกับอึ้งย้ง ยังได้ฝึกวิชาต่างๆ มากมาย ขับไล่พวกมองโกลจากแผ่นดินจีน ก๊วยเซาเทียน และ เอี้ยทิซิม พี่น้องร่วมสาบาน ถูกใส่ร้ายป้ายสีว่าเป็นกบฏ พวกเขาต่อต้านการจับกุม เข้าสู้พวกทหารที่กลุ้มรุม กระทั่งก๊วยเซาเทียนเสียชีวิต บ้านเรือนถูกเผาผลาญย่อยยับ เอี้ยทิซิม หลีเพ้ง ภรรยาก๊วยเซ่าเทียน และ เปาเซียะเยียก ภรรยาเอี้ยทิซิม หนีกระเซอะกระเซิงไปคนละทิศละทาง ผู้หญิงทั้งสองกำลังตั้งครรภ์ หลีเพ้งให้กำเนิด ก๊วยเจ๋ง ระเหเร่ร่อนไปเติบใหญ่ในแผ่นดินมองโกลใต้ร่มใบบุญเจงกิสข่านผู้ยิ่งใหญ่ ขณะที่เปาเซียะเยียกให้กำเนิด เอี้ยคัง ได้ดีมีสุขในวังไต้กิมก๊กของชาวนีเจิน ทั้งมองโกลและนีเจิน ล้วนเป็นศัตรูผู้รุกรานและต้องการยึดครองแผ่นดินตงง้วน ก๊วยเจ๋งและเอี้ยคังเติบโตขึ้นท่ามกลางสภาพแวดล้อมและการบ่มเพาะที่ต่างกัน จึงมีพฤตินิสัยไปคนละแบบ ก๊วยเจ๋งได้รับการสั่งสอนย้ำเตือนจาก หลีเพ้ง ผู้เป็นมารดา และ เจ็ดประหลาดกังหนำ ผู้เป็นอาจารย์ ให้แก้แค้นแทนบิดา และยึดมั่นในจิตวิญญาณจีน จึงยินยอมสะบั้นไมตรีกับพวกมองโกล ก็ไม่ยินยอมทำร้ายแผ่นดินตงง้วน อันเป็นมาตุภูมิ ขณะที่ เอี้ยคัง หลงใหลในลาภยศสรรเสริญ ยินยอมรับศัตรูเป็นบิดา กระทั่งยังกล้าย่ำยีบีฑาชาวชนเชื่อชาติเดียวกัน มังกรหยกถูกนักวิชาการด้านจีนศึกษาจำนวนมากวิเคราะห์ว่าแฝงด้วยเนื้อหาชาตินิยมและเชื้อชาตินิยมของพวกฮั่น ตัวละครในเรื่อง ก๊วยเจ๋ง จอมยุทธอุดร ยอดวีรบุรุษแห่งตงง้วน (เป็นคนเรียนรู้ได้ช้า มีความคิดอ่านไม่ปราดเปรื่อง แต่เป็นคนสัตย์ซื่อและมีความขยัน จึงได้รับการเอ็นดูจากจอมยุทธมากมายจึงถ่ายทอดวิชาให้ มีสัญลักษณ์สลักคำว่าเอี๊ยคัง ผู้เป็นบิดาสลักไว้ให้ติดตัวมาตั้งแต่เด็กหลังบิดาตาย) ก๊วยเซาเทียน ผู้เป็นบิดาจอมยุทธก๊วยเจ๋ง และ เป็นพี่น้องร่วมสาบานกับเอี๊ยทิซิม (ผู้เป็นบิดาของเอี๊ยคัง) หลีเพ้ง มารดาของก๊วยเจ๋ง หลังจากสามีได้ถูกสังหารจากสงคราม ได้หนีไปชายแดนและได้ทัพมองโกลอุปการะเลี้ยงดูไว้ทั้งแม่และลูก อึ้งย้ง หรือยงยี้ ได้รับฉายาว่าขงเบ้งหญิง (เนื่องจากมีปัญญายอดเยี่ยม) และยังได้รับการขนานนามว่าเป็นยอดสตรีศรีต้งง้วนอีกด้วย ธิดาของมารบูรพา (อึ้งเอี๊ยะซือ) ภรรยาของ (ก๊วยเจ๋ง) ก๊วยพู้ บุตรสาวคนโตของก๊วยเจ๋ง มีนิสัยชอบเอาแต่ใจไม่ชอบเอี้ยก้วย ภายหลังได้รับการช่วยชีวิตจาก เอี๊ยก้วย ก๊วยเซียง บุตรสาวคนเล็กของก๊วยเจ๋ง น้องสาวฝาแฝดของก๊วยพั่วลู่ มีนิสัยดีชอบช่วยเหลือผู้อื่น ซุกซนขี้เล่น แอบชอบเอี๊ยก้วย (ผู้ก่อตั้งสำนักง้อไบ้ ในมังกรหยก ภาค3 หรือ กระบี่อิงฟ้า ดาบฆ่ามังกร) ก๊วยพั่วลู่ หรือ ก๊วยพั่วโล้ น้องชายของก๊วยพู้ และเป็นน้องฝาแฝดของก๊วยเซียง เอี๊ยก้วย บุตรชายของเอี๊ยคัง (หลังจากบิดาและมารดาเสียชีวิต มารดาได้ฝากไว้ให้กับก๊วยเจ๋งเลี้ยงดูแต่ได้มีเรื่องกับศิษย์ของ ก๊วยเจ๋งและบุตรสาวคนโตของก๊วยเจ๋ง (ก๊วยพู้) อยู่บ่อยๆ อึ้งยง ได้ให้ ก๊วยเจ๋ง นำไปฝากไว้กับนักพรตช้วนจินก่าเลี้ยงดูและสั่งสอน อึ้งยง เห็นว่ามีนิสัยคล้าย ๆ เอี๊ยคังผู้เป็นบิดาจึงกลัวว่าเติบโตมาแล้วจะเป็นคนไม่ดีและยังไม่อยากให้ก๊วยเจ๋งต้องมากังวลกับปัญหาอื่นๆในช่วงบ้านเมืองกำลังวุ่นวาย) เซียวเหล่งนึ่ง ศิษย์สำนักสุสานโบราณ ผู้ที่เลี้ยงดูและช่วยเอี๊ยก้วยหลังจากที่เอี๊ยก้วยโดนใส่ร้ายและขับออกจากช้วนจินก่าและยังถูกทำร้ายโดยพิษอีกด้วย เปรียบเหมือนพี่สาวและยังเป็นคนรักเอี๊ยก้วยอีกด้วย มีอายุมากกว่าเอี๊ยก้วย 6 ปี แต่หน้าตากลับดูเยาว์วัยเหมือนยังสาว เอี๊ยคัง ผู้เป็นบิดาเอี้ยก้วย นิสัยไม่ดี ได้รับการเลี้ยงดูมาอย่างตามใจ (มีสัญลักษณ์สลักคำว่าก๊วยเจ๋ง ผู้เป็นบิดาสลักไว้ให้ติดตัวมาตั้งแต่เด็กหลังบิดาตาย) เปาเซียะเยียก มารดาของเอี๊ยคัง หลังจากสามีได้ถูกสังหารจากสงคราม อ๋องชาวนีเจินชอบพอจึงให้การอุปการะเลี้ยงดูไว้และได้รับการแต่งตั้งให้เป็นฮูหยินแต่นางรักเดียว ใจเดียว เท่านั้น เอี๊ยทิซิม ผู้เป็นบิดาเอี้ยคัง และ เป็นพี่น้องร่วมสาบานกับก๊วยเซาเทียน (ผู้เป็นบิดาของก๊วยเจ๋ง) เจ็ดประหลาดกังหนำ มีด้วยกันเจ็ดคนชาย 6 หญิง 1 ได้ตามหาก๊วยเจ๋งและรับก๊วยเจ๋งเป็นศิษย์ตั้งแต่ยังเด็ก ยังเอ็นดู ก๋วยเจ๋ง มากเปรียบเหมือนลูกหลานคนหนึ่ง อาวเอี๊ยงเค็ก หลานชายของอาวเอี๊ยงฮง ตั้งเฮี้ยงฮวง ลมทมิฬคู่พิฆาต ฉายา ศพทองแดง บ๊วยเถี่ยวฮวง หรือ เหมยเชาฟง ลมทมิฬคู่พิฆาต ฉายา ศพเหล็ก เค็กซา หรือ ซ่ากู หรือ โถว โถว บุตรสาวของ เค็กเล้งฮวง ศิษย์อึ้งเอี๊ยะซือ นางมีสติไม่สมประกอบ พอมีวรยุทธอยู่บ้างจากบิดาสอน ต่อมาได้มาอาศัยที่เกาะดอกท้อเนื่องจาก ก๊วยเจ๋งและอึ้งยงไปตามหาตัวเค็กเล้งฮวงแต่ไม่เจอ เจอเพียงจดหมาย และ เค็กซา จึงได้พามาที่เกาะดอกท้อและได้รับการเลี้ยงดูและสอนวรยุทธนิดหน่อยจาก อึ้งเอี๊ยะซือ เนื่องจาก อึ้งเอี๊ยะซือ สำนึกผิดที่ได้ตัดเอ็นร้อยหวาย เค็กเล้งฮวง เพราะความโกรธ อ้วนง้วนอั้งเลียก อ๋องแห่งกิมก๊ก หรือ ไต้กิม เจงกิสข่าน จ้าวแห่งทัพมองโกล ได้อุปการะเลี้ยงดูแม่ของก๋วยเจ๋ง และ ก๋วยเจ๋ง หลังจากบิดาก๋วยเจ๋ง (ก๊วยเซาเทียน) เสียชีวิตลง ซัวทงเทียน (พญามังกรประตูปิศาจ) โฮ้วทงไฮ้ (มังกรสามหัว) แพ้เลี่ยงโฮ้ว (เพชรฆาตรพันมือ) เนี่ยจื้ออง (เฒ่าประหลาดเซียนโสม) เล้งตี่เซี่ยงหยิน เอ็งโกว หรือสนมเล่า (ฉายาเทพคำนวณ) อดีตพระสนมอ๋องต้วน ต้วนตี่เฮง (อิดเต็งไต้ซือ) แต่ได้ไปมีสัมพันธ์กับ จิวแป๊ะทง และได้มีลูกด้วยกัน 1 คน แต่ลูกนางได้โดน ฮิ้วโชยยิ่ม ลอบทำร้ายจนได้รับบาดเจ็บสาหัส จึงได้ไปขอให้ ต้วนตี่เฮง (อิดเต็งไต้ซือ) ใช้ ดัชนีเอกสุริยันต์ ช่วยลูกของนาง แต่กลับไม่ยอมช่วยเนื่องจาก ไม่พอใจและโกรธนางเพราะไปมีสัมพันธ์กับ (จิวแป๊ะทง) จนทำให้ลูกนางตายลง นางจึงเสียใจอย่างมากและหนีไป และเปลี่ยนชื่อ เป็น เอ็งโกว จิวแป๊ะทง หรือเฒ่าทารก เป็นศิษย์น้องของ เฮ้งเตงเอี้ยง มีนิสัยร่าเริง บ้าๆ บอๆ เหมือนเด็กทารก ต่อมาได้ไปมีสัมพันธ์กับ เอ็งโกว และมีลูกด้วยกัน 1 คน ตอนที่ ต้วนตี่เฮง(อิดเต็งไต้ซือ) ให้ติดตามไปด้วยเพื่อตามหา คัมภีร์เก้าอิม ที่เฮ้งเตงเอี้ยง ซ่อนไว้ แต่ด้วยนิสัยของเขาจึงไม่รู้ว่าเขามีลูกกับเอ็งโกว เซียมตัง (ชาวประมง) 1 ในศิษย์ของอิดเต็งไต้ซือ บู๊ซำทง (กสิกร) 1 ในศิษย์ของอิดเต็งไต้ซือ จูจื้อลิ้ว (นักศึกษา) 1 ในศิษย์ของอิดเต็งไต้ซือ ฮิ้วโชยยิ่ม (ฝ่ามือเหล็กพริ้วบนสายน้ำ) ประมุขพรรคฝ่ามือเหล็กมีฝีมือเก่งกาจ เป็นฝาแฝดกับ (ฮิ้วโชยตึ๋งผู้เป็นพี่) ฮิ้วโชยตึ๋ง พี่ของฮิ้วโชยยิ่ม มีนิสัยชอบหลอกลวงลักเล็กขโมยน้อย ขู่กรรโชก แต่ไม่มีวรยุทธ์ จึงชอบแอบอ้างชื่อน้องตัวเอง (ฮิ้วโชยยิ่ม) ซึ่งเป็นฝาแฝด ห้ายอดฝีมือแห่งยุค เฮ้งเตงเอี้ยง (เทพมัชฌิม หรือ กลางอิทธิฤทธิ์) ผู้ก่อตั้งสำนักช้วนจินก่า ได้รับการยอมรับว่ามีฝีมือสูงที่สุดในห้ายอดฝีมือ ภายหลังหายสาบสูญ ผู้ครอบครอง คัมภีร์เก้าอิม วรยุทธ์ที่เด่นชัด เพลงกระบี่ช้วนจิน อึ้งเอี๊ยะซือ (มารบูรพา หรือ ตังเซี้ย- บางฉบับใช้ ภูตบูรพา) เป็นบิดาของอึ้งย้ง และเป็นประมุขเกาะดอกท้อ บิดาของอึ้งย้ง(ยงยี้) หรือ พ่อตาของก๊วยเจ๋ง วรยุทธที่เด่นชัด ฝ่ามือเทพกระบี่สยบผู้กล้า เพลงกระบี่ขลุ่ยหยกมังกรทะยาน ฝ่ามือปัดจุดกล้วยไม้ เพลงเตะพายุรวบใบไม้ และ ยอดวิชานิ้วดีด อั้งฉิกกง (ยาจกอุดร หรือปักข่าย- บางฉบับใช้ ขอทานเหนือ หรือ ยาจกเก้านิ้ว) ประมุขพรรคกระยาจก วรยุทธที่เด่นชัด เพลงไม้เท้าตีสุนัข(เป็นวรยุทธที่สืบทอดเฉพาะประมุขพรรคกระยาจก) และ 18ฝ่ามือพิชิตมังกร อิดเต็งไต้ซือ (ราชันย์ทักษิณ หรือน่ำเต้- บางฉบับใช้อ๋องแดนใต้,ราชันย์ต้วน) เป็นอดีตจักรพรรดิแซ่ต้วนแห่งไต้ลี้ หรือ ต้าหลี่ วรยุทธที่เด่นชัด ดัชนีเอกสุริยันต์ อาวเอี๊ยงฮง (พิษประจิม หรือไซตั๊ก) จ้าวแห่งการใช้พิษ ผู้อยู่เหนือพิษทั้งปวง วรยุทธที่เด่นชัด เพลงไม้เท้าอสรพิษ กระบวนท่าลมปราณคางคกพิษ สำนักช้วนจินก่า นักพรตทั้ง 7 แห่งนิกายช้วนจินก่า ซึ่งเป็นศิษย์ที่ได้รับการถ่ายทอดฝีมือจากเฮ้งเต็งเอี้ยง คือ เบ้เง็ก ฉายา ตั้งเอี้ยงจื้อ - เจ้าสุริยัน ศิษย์คนที่ 1 ของเฮ้งเต็งเอี้ยง และเป็นเจ้าสำนักต่อจากเฮ้งเต็งเอี้ยง คูชู่กี ฉายา เชี่ยงชุนจื้อ - ผู้อมตะ มีพลังฝีมือสูงสุดในบรรดานักพรตทั้ง 7 คน เฮ้งชู่อิด ฉายา เง็กเอี้ยงจื้อ - อาทิตย์หยก มีฝีมือสูงส่งในสำนักป็นรองเพียงคูชู่กี ท่ำชู่ตวน ฉายา เชี่ยงจินจื้อ - คนจริงยืนยาว เล่าชูเหียน ฉายา เชี่ยงแชจื้อ - คนจีรัง ฮึ่งไต้ฮง ฉายา ก้วงเล้งจื้อ - ผู้ไพศาล ซุนปุกยี่ ฉายา เช็งเจ็งซั่วยิ้น - ผู้วิสุทธิ์พเนจร นักพรตหญิงแห่งชวนจิน เจ็ดประหลาดแห่งกังหนำ ประกอบด้วย ค้างคาวเหิน กัวเต็งอัก (Ke Zhen'e) เป็นคนเข้มงวดแต่จริงใจ มีวรยุทธสูงสุดในเจ็ดประหลาดกังหนำ ภายหลังตาบอด วิชาที่ใช้ไม้เท้าวชิระ บัณฑิตมือวิเศษ จูชง (Zhu Cong) มีปัญญาล้ำเลิศในระดับหนึ่ง และมีความสามารถในการฉกขโมยของ เทพอาชา หันปอกือ (Han Baoju) มีความสามารถในการดูม้า และ วิธีการสยบม้าและการใช้ห่วงคล้องม้า คนตัดฟืนเขาทักษิณ น่ำฮียิ้น (Nan Xiren) มีพละกำลังสูง ร่างกายแข็งแรง อรหันต์ยิ้ม เตียวอาแซ (Zhang Ahsheng) เป็นคนร่าเริ่ง ใจดี มีวรยุทธอยู่ในระดับหนึ่ง ผู้ซ่อนกายกลางตลาด ช้วนกิมฮวด (Quan Jinfa) มีความสารถในการปลอมตัวสูง นักกระบี่หญิงแคว้นอ้วก หันเสียวย้ง (Han Xiaoying) เป็นจอมยุทธสาวคนเดียวใน 7 ประหลาดกังหนำ เก่งเรื่องการใช้กระบี่ และยังเป็นสาวงามอีกด้วย วิชาที่ใช้เพลงกระบี่แคว้นอ้วก นิกายเม้งก่า นิกายเม้งก่า (พรรคจรัสหรือพรรครุ่งเรือง) - โดยมาจากศาสนาโซโรอัสเตอร์ของเปอร์เซีย (ประเทศอิหร่านปัจจุบัน) บูชาเทพอัคคี จากการเกิดการแก่งแย่งในนิกายเพื่อค้นหาผู้นำทำให้นิกายเกือบล่มสลาย หลังจากนั้นไม่นาน บ่อกี๋ได้รับมาเป็นประมุข นิกายจึงเจริญขึ้นและยิ่งใหญ่ในยุทธภพ ภายในนิกายบังคับบัญชาในระบบอาวุโส คือ ประมุข ทูตซ้าย-ขวา สี่ผู้คุมกฎ ได้แก่ มังกรเสื้อม่วง อินทรีคิ้วขาว ราชสีห์ขนทอง ค้างคาวปีกเขียว รองลงมาก็คือ ห้าพเนจร ในด้านกำลังพล มีห้ากองธง และมี “จูหยวนจาง (จูหงวนจัง)” เป็นผู้กุมกำลังพล ภายหลังคนผู้นี้ ได้ทรยศบ่อกี๋ และนำกำลังของนิกายขับไล่มองโกลออกไปจากต้าซ้องได้สำเร็จ แล้วสถาปนาตนเองเป็นปฐมกษัตริย์แห่งราชวงศ์หมิง ซึ่งชื่อราชวงศ์ก็มาจากชื่อของนิกายเม้งก่านั่น ฉบับภาษาไทย ฉบับแปลภาษาไทยมีหลายสำนวน โดยมีการแปลเป็นภาษาไทยครั้งแรกลงในหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นของจังหวัดพิษณุโลก โดยใช้ชื่อว่า "วีรบุรุษมือธนู" โดยผู้แปลใช้นามปากกว่า ปากกาผุ และผู้ที่แปลอย่างถูกต้องตามลิขสิทธิ์คนแรก คือ จำลอง พิศนาคะ ในปี พ.ศ. 2500 [1] และหากยึดตามฉบับที่ลิขสิทธิ์ถูกต้องแปลโดย น.นพรัตน์ ใช้ชื่อว่า "ก๊วยเจ๋งยอดวีรบุรุษ" จัดพิมพ์โดยสำนักพิมพ์สยามอินเตอร์บุ๊คส์ ความยาว 4 เล่มจบ และได้รับการดัดแปลงเป็นละครโทรทัศน์และภาพยนตร์หลายครั้ง รวมถึงวิดีโอเกม ด้วย ประกอบด้วยกัน 3 ภาค ได้แก่ ก๊วยเจ๋ง เอี๊ยก้วย และเตียบ่อกี้ ก๊วยเจ๋งและเอี๊ยก้วยเป็นภาคต่อกัน แต่ภาคเตียบ่อกี้ เป็นอีกหลายๆปีข้างหน้าต่อจากเอี๊ยก้วย การดัดแปลงในสื่ออื่น ภาพยนตร์ ละครโทรทัศน์ อ้างอิง หมวดหมู่:บันเทิงคดีกำลังภายใน หมวดหมู่:มังกรหยก หมวดหมู่:งานเขียนของกิมย้ง หมวดหมู่:วรรณกรรมในปี พ.ศ. 2500

https://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%A1%E0%B8%B1%E0%B8%87%E0%B8%81%E0%B8%A3%E0%B8%AB%E0%B8%A2%E0%B8%81

كم يوم يصوم المسلمون في رمضان؟

صوم شهر رمضان

arabic

صوم شهر رمضان من كل عام هو الصوم المفروض على المسلمين، بالإجماع، وهو أحد أركان الإسلام الخمسة، وأفضل أنواع الصوم؛ للحديث القدسي بلفظ: «وما تقرب إلي عبدي بشيء أحب إلي مما فرضت عليه»، حيث أن أداء الفرائض أحب الأعمال إلى الله.[1] وفرض في السنة الثانية من الهجرة النبوية، قال البهوتي: «فرض في السنة الثانية من الهجرة، إجماعا، فصام النبي : تسع رمضانات إجماعا».[2] والأصل في وجوب صومه قول الله تعالى: الآية ثم تعين صوم شهر رمضان بقوله تعالى: وحديث: «بني الإسلام على خمس». وذكر منها: «صوم رمضان». ويجب صوم شهر رمضان إما برؤية الهلال، أو باستكمال شهر شعبان ثلاثين يوما عند تعذر رؤية هلال رمضان. ويجب على كل مسلم، مكلف بالغ عاقل، مطيق للصوم، صحيح، مقيم، غير معذور. ولا يصح إلا من مسلم، كما يشترط لصحته شروط منها: نقاء المرأة من الحيض والنفاس. ويختص صوم رمضان بخصوصية فضيلة الوقت من طلوع الفجر الثاني، إلى غروب الشمس. وصوم رمضان يكفر الذنوب لمن صامه إيمانا واحتسابا. وكان فرض الصيام أول ما فرض على المسلمين، بقول الله تعالى: وكان في ابتداء فرضه: مقدرا في أيام معدودات، هي: «شهر رمضان»، ثم بين الله ذلك بقوله تعالى: .[3] وقوله تعالى: دل على الفرضية، بلفظ: بمعنى: فرض الله عليكم الصيام، وخطاب التكليف للمكلفين الذين آمنوا أي: صدقوا بالله ورسوله وأقروا. وقول الله تعالى: بمعنى: الإخبار أن الصوم كان مفروضا في الشرائع السابقة.  وقد كان المسلمون قبل فرض صوم رمضان: يصومون يوم عاشوراء، وفي الحديث: .[4] شهر رمضان شهر رمضان هو الشهر التاسع من أشهر السنة القمرية، وسمي الشهر شهرا لشهرته، وأما رمضان فقد قال مجاهد: هو اسم من أسماء الله تعالى يقال شهر رمضان كما يقال شهر الله، والصحيح أنه اسم للشهر، سمي به من الرمضاء، وهي الحجارة المحماة، وهم كانوا يصومونه في الحر الشديد، فكانت ترمض فيه الحجارة في الحرارة، ويسبقه شهر شعبان، ويعقبه شهر شوال، وأيام شهر رمضان من كل عام هي الفترة الزمنية للصوم المفروض على المسلمين، وقد ذكره الله في القرآن بقوله تعالى: ويسمى كذلك عند المسلمين، ويقال عند إضافة الصوم إليه: «صوم شهر رمضان»، ووقع الخلاف في تسميته رمضان من غير إضافة كلمة: «شهر»، في هذه المسألة ثلاثة مذاهب، ذكرها النووي وغيره الأول: قول أصحاب مالك: لا يقال رمضان على انفراده بحال، وإنما يقال: «شهر رمضان»، وقالوا: أن رمضان اسم من أسماء الله تعالى فلا يطلق على غيره إلا بقيد. الثاني: قول ابن الباقلاني وأكثر الشافعية: إن كان هناك قرينة تصرفه إلى الشهر؛ فلا كراهة وإلا فيكره قالوا: فيقال: صمنا رمضان قمنا رمضان ونحو ذلك، ولا كراهة في هذا، وإنما يكره أن يقال: جاء رمضان ودخل رمضان وحضر رمضان وأحب رمضان ونحو ذلك. الثالث: مذهب البخاري والمحققين: أنه لا كراهة في إطلاق رمضان بقرينة وبغير قرينة، وصوبه النووي في شرح صحيح مسلم، وقال: «والمذهبان الأولان فاسدان؛ لأن الكراهة إنما تثبت بنهي الشرع ولم يثبت فيه نهي؛ وقولهم: إنه اسم من أسماء الله تعالى ليس بصحيح؛ ولم يصح فيه شيء؛ وإن كان قد جاء فيه أثر ضعيف وأسماء الله تعالى توقيفية لا تطلق إلا بدليل صحيح ولو ثبت أنه اسم لم يلزم منه كراهة». قال النووي: «قوله صلى الله عليه وسلم: «إذا جاء رمضان فتحت أبواب الجنة وغلقت أبواب النار وصفدت الشياطين»، وفي الرواية الأخرى: «إذا كان رمضان فتحت أبواب الرحمة وغلقت أبواب جهنم وسلسلت الشياطين»، وفي رواية: «إذ دخل رمضان» فيه دليل للمذهب الصحيح المختار الذي ذهب إليه البخاري والمحققون أنه يجوز أن يقال: «رمضان» من غير ذكر الشهر بلا كراهة.[° 1] مشروعية صوم شهر رمضان صوم شهر رمضان هو الصوم المفروض على المسلمين، وكان فرض الصوم في السنة الثانية للهجرة، ونزلت فيه ءايات من القرآن الكريم، دلت على فرضيته على المسلمين، وأنه كان مفروضا على من كان قبلهم في الشرائع السابقة، وشرعت أحكامه ومواقيته، في آيات الصيام، وبينت تفاصيل أحكامه ومواقيتة، بالأحاديث النبوية؛ لأن الحديث النبوي مفسر للقرآن، وشارح له، قال الله تعالى: ، وقال تعالى: ، وفي الحديث: «ألا إني أوتيت الكتاب ومثله معه».[5] والأصل في مشروعية الصيام قبل الإجماع: أدلة من الكتاب والسنة، فمن القرآن: .[6] وهو دليل فرض الصيام على المسلمين، ثم تعين الصوم المفروض بقول الله تعالى: ، إلى قوله تعالى: . ومعنى الآية: يا أيها الذين آمنوا بالله ورسوله وصدقوا بهما وأقرُّوا، أي: فُرض عليكم الصيام، ، أي: كما فُرض على الذين من قبلكم، من الأمم السابقة، فهو من الشرائع القديمة، وكان فرضه على الأنبياء وأممهم،[7][8]  قال أبو جعفر: «وأولى هذه الأقوال بالصواب قول من قال: معنى الآية: يا أيها الذين آمنوا فُرض عليكم الصيام كما فرض على الذين من قبلكم من أهل الكتاب، ، وهي شهر رمضان كله؛ لأن مَن بعدَ إبراهيم كان مأمورًا باتباع إبراهيم، وذلك أن الله جل ثناؤه كان جَعله للناس إمامًا، وقد أخبرنا الله عز وجل أن دينه كان الحنيفيةَ المسلمةَ، فأمر نبينا بمثل الذي أمر به مَنْ قبله من الأنبياء، وأما التشبيه، فإنما وقع على الوقت، وذلك أن مَنْ كان قبلنا إنما كان فرِض عليهم شهر رمضان، مثل الذي فُرض علينا سواء».[9] الأصل في مشروعية صوم رمضان فرض صوم شهر رمضان أدلة فرض صوم شهر رمضان من القرآن الكريم قول الله تعالى: ، إلى قوله تعالى: .[3] وفي هذه الآية الأمر الصريح بوجوب صوم شهر رمضان على المسلمين المكلفين.[° 2] وأما أدلة فرض صوم رمضان من السنة النبوية ما ثبت في الصحيحين: «عن ابن عمر رضي الله عنهما أن رسول الله قال: «بني الإسلام على خمس: شهادة أن لا إله إلا الله وأن محمدا رَسُول الله، وإقام الصلاة، وإيتاء الزكاة، وحج البيت، وصوم رمضان»، متفق عليه».[10] وللبخاري بلفظ: «بني الإسلام على خمس شهادة أن لا إله إلا الله وأن محمدا رسول الله وإقام الصلاة وإيتاء الزكاة والحج وصوم رمضان».[11][12] ولمسلم بلفظ: «بني الإسلام على خمسة على أن يوحد الله وإقام الصلاة وإيتاء الزكاة وصيام رمضان والحج، فقال رجل الحج وصيام رمضان قال لا صيام رمضان والحج هكذا سمعته من رسول الله ».[13] وفي رواية لمسلم بلفظ: «بني الإسلام على خمس على أن يعبد الله ويكفر بما دونه وإقام الصلاة وإيتاء الزكاة وحج البيت وصوم رمضان».[14] ولمسلم: «بني الإسلام على خمس شهادة أن لا إله إلا الله وأن محمدا عبده ورسوله وإقام الصلاة وإيتاء الزكاة وحج البيت وصوم رمضان».[15] ولمسلم بلفظ: إني سمعت رسول الله يقول: «إن الإسلام بني على خمس شهادة أن لا إله إلا الله وإقام الصلاة وإيتاء الزكاة وصيام رمضان وحج البيت»[16] وفي هذا الحديث دليل صريح على فرض صوم شهر رمضان بلفظ: «وصوم رمضان» الذي هو أهم أنواع الصيام في الإسلام، وهو أحد أركان الإسلام الخمسة، ويدل أيضا على هذا حديث: .[17][18] وهذا الحديث يدل بوضوح على قاعدة مهمة من قواعد الإسلام وهي تحديد الفرائض التي فرضها الله، وأن الصيام المفروض على المسلمين هو: صوم شهر رمضان، وما عداه من أنواع الصوم المشروع هو صوم تطوع دلت السنة النبوية على بيان أحكامه ومقاديره ومواقيته، ليكون صوم النفل تكميلا للفرض وجبرا لما قد يعرض له من خلل أو نقص في الأجر. فضل شهر رمضان يختص شهر رمضان بكونه شهر الصوم عند المسلمين، ويختص بكونه أفضل أنواع الصوم، فيختص بكونه فرضا بمعنى: أن العبادة المفروضة أفضل من النفل، والتقرب إلى الله بما فرض أفضل رتبة من التقرب بالنوافل، كما يختص شهر رمضان بفضيلة نزول القرآن فيه، وبقيام لياله وغير ذلك، وشهر رمضان يقال له شهر الصبر، والصبر ثوابه الجنة، وصوم رمضان كفارة للذنوب وفي الحديث: «عن أبي هريرة رضى الله تعالى عنه عن النبي قال: من قام ليلة القدر إيمانا واحتسابا غفر له ما تقدم من ذنبه ومن صام رمضان إيمانا واحتسابا غفر له ما تقدم من ذنبه».[19]  ومما يدل على فضل شهر رمضان أن الله قد اختصه بفرض صومه على المسلمين حيث ذكره بقوله تعالى: للتنبيه على فضيلته، كما أن الله اختصه بنزول القرآن فيه قال تعالى: أي: نزل إلى السماء الدنيا، في شهر رمضان، وتحديدا في ليلة القدر منه، وهي التي سماها الله تعالى: ليلة مباركة، ثم نزل بعد ذلك في فترات نزول الوحي في ثلاث وعشرين سنة، خلال الأيام والشهور. وروي عن مقسم عن ابن عباس: أنه سئل عن قوله عز وجل: وقوله تعالى: [20] وقوله تعالى: ،[21] وقد نزل في سائر الشهور، وقال عز وجل: ،[22] فقال: .[23] ومن خصائص التفضيل التي اختص بها شهر رمضان أن فيه ليلة هي خير من ألف شهر، وهي ليلة القدر التي كان فيها نزول القرآن جملة واحدة إلى السماء الدنيا ثم نزل بعدها في فترات نزول الوحي، وفي هذا اجتماع ثلاث خصال هي: فضيلة شهر رمضان، وفضيلة ليلة القدر، وفضيلة نزول القرآن في شهر رمضان في ليلة القدر منه، كما أنه يجتمع للصائم من هذه الثلاث الخصال ثلاثة أعمال يحصل منها على الفضيلة هي: فضيلة صوم شهر رمضان، وفضيلة قيام ليلة القدر، وفضيلة قراءة القرآن في شهر رمضان، ومن محاسن التعبير في هذه الآية أنه تعالى ذكره أشاد بفضيلة شهر رمضان وفضيلة ليلة القدر وفضيلة القرآن، والتنبيه على أهمية ذلك والرفع من شأنه يفهم منه أن يكون له مزيد اعتناء واهتمام بالعمل الذي يجتمع فيه شهر رمضان صوم نهاره، وقيام لياليه وتحري ليلة القدر، وقراءة القرآن فيه، وثبت في السنة الاهتمام بتلاوة القرآن ومدارسته في شهر رمضان، والقرآن الكريم كما وصفه تعالى بقوله: : أي: هاديا من الضلال، وقال تعالى: أي: دلالات واضحات من الحلال والحرام، والحدود والأحكام «والفرقان» أي الفارق بين الحق والباطل. شهر رمضان موسم للطاعات، تتنزل فيه الرحمات، وتفتح أبواب الجنة وتغلق فيه أبواب النار وتصفد الشياطين، وفي الحديث: «عن أبي هريرة رضي الله عنه أن رسول الله صلى الله عليه وسلم قال إذا جاء رمضان فتحت أبواب الجنة وغلقت أبواب النار وصفدت الشياطين»،[24] وفي الرواية الأخرى: «إذا كان رمضان فتحت أبواب الرحمة وغلقت أبواب جهنم وسلسلت الشياطين»، وفي رواية: «إذ دخل رمضان». قال النووي: وأما قوله : «فتحت أبواب الجنة وأغلقت أبواب النار وصفدت الشياطين» فقال القاضي عياض رحمه الله تعالى: يحتمل أنه على ظاهره وحقيقته، وأن تفتيح أبواب الجنة وتغليق أبواب جهنم وتصفيد الشياطين علامة لدخول الشهر، وتعظيم لحرمته، ويكون التصفيد ليمتنعوا من إيذاء المؤمنين والتهويش عليهم، قال: ويحتمل أن يكون المراد المجاز، ويكون إشارة إلى كثرة الثواب والعفو، وأن الشياطين يقل إغواؤهم وإيذاؤهم فيصيرون كالمصفدين، ويكون تصفيدهم عن أشياء دون أشياء، ولناس دون ناس، ويؤيد هذه الرواية الثانية: «فتحت أبواب الرحمة»، وجاء في حديث آخر: «صفدت مردة الشياطين» قال القاضي: ويحتمل أن يكون فتح أبواب الجنة عبارة عما يفتحه الله تعالى لعباده من الطاعات في هذا الشهر التي لا تقع في غيره عموما كالصيام والقيام وفعل الخيرات والانكفاف عن كثير من المخالفات، وهذه أسباب لدخول الجنة وأبواب لها، وكذلك تغليق أبواب النار وتصفيد الشياطين عبارة عما ينكفون عنه من المخالفات، ومعنى صفدت: غللت، والصفد بفتح الفاء «الغل» بضم الغين، وهو معنى سلسلت في الرواية الأخرى. هذا كلام القاضي، أو فيه أحرف بمعنى كلامه.[25] فضل صوم رمضان لصوم شهر رمضان فضائل كثيرة، ومن فضائل الصوم فيه اختصاصه بأداء فرضه، حيث أن التقرب إلى الله بالفرض من أعظم القربات، وصوم شهر رمضان كفارة للذنوب لمن صامه إيمانا بالله وتصديقا بثوابه وإخلاصا له فيه، وطلبا للمثوبة، فقد روى البخاري: .[26] وفي رواية: «من صام رمضان إيماناً واحتساباً غُفر له ما تقدم من ذنبه، ومن قام ليلة القدر إيماناً واحتساباً غُفر له ما تقدم من ذنبه» لأن الصوم إنما يكون بنية التقرب إلى الله، والنية شرط في وقوعه.[27] ومن فضائل صوم شهر رمضان أن الله أعد للصائمين الثواب الجزيل، وتتنزل عليهم الرحمه فيه وتفتح أبواب الجنة، وفي الحديث: «عن أبي هريرة رضى الله تعالى عنه أن رسول الله قال: إذا جاء رمضان فتحت أبواب الجنة».[28] و«عن أبي هريرة رضى الله تعالى عنه يقول: قال رسول الله : إذا دخل شهر رمضان فتحت أبواب السماء وغلقت أبواب جهنم وسلسلت الشياطين».[29]  و«عن أبي هريرة قال: قال رسول الله : أتاكم شهر رمضان، شهر مبارك فرض الله عليكم صيامه، تفتح فيه أبواب السماء وتغلق فيه أبواب الجحيم، وتغل فيه مردة الشياطين، لله فيه ليلة خير من ألف شهر من حرم خيرها فقد حرم».[30] وقت صوم شهر رمضان يتعلق صوم شهر رمضان بدخول الشهر القمري، وهو الشهر الشرعي، ودخول أي شهر من أشهر السنة القمرية: يستلزم انقضاء الشهر الذي قبله، ويمكن معرفة دخول الشهر برؤية الهلال في أول منزلة من منازل القمر، كما أن هناك علم الفلك، وحساب المواقيت الفلكية، لكن دخول الشهر وخروجه في الشرع الإسلامي لا يعتمد على علم الحساب الفلكي، حيث لم يطلب في نصوص الشرع الرجوع لذلك، بل باتباع ضوابط الشرع، إما برؤية الهلال، أو بإكمال عدة الشهر ثلاثين يوماً، عند عدم رؤية هلال الشهر؛ لأن الحسابات الفلكية، لا يعرفها إلا الخواص، ويدل على هذا حديث: .[31] وقوله: يفيد النهي عن ابتداء صوم رمضان قبل رؤية الهلال،  وجاء حديث ابن عمر من وجهين، أحدهما بلفظ: ، والآخر بلفظ: ، وقصد بذلك بيان المراد من قوله: «فاقدروا له»، وفي صحيح مسلم: .[32] وفي رواية: «فاقدروا له ثلاثين» وفي رواية: «إذا رأيتم الهلال فصوموا، وإذا رأيتموه فأفطروا، فإن غم عليكم فاقدروا له»، وفي رواية «فإن غم عليكم فصوموا ثلاثين يوما»، وفي رواية: «فإن غمي عليكم فأكملوا العدد» وفي رواية: «فإن عمي عليكم الشهر فعدوا ثلاثين» وفي رواية: «فإن أغمي عليكم فعدوا ثلاثين». هذه الروايات كلها في صحيح مسلم، على هذا الترتيب، وفي رواية للبخاري: . والمعنى: أن وقت صوم رمضان: محدد برؤية هلال الشهر، عند غروب شمس ليلة الثلاثين من شهر شعبان، فإذا حصلت رؤية الهلال حينها؛ دخل شهر رمضان، وتلك الليلة هي بداية زمن شهر رمضان، فيلزم صيام نهار هذه الليلة، وإذا لم يشاهد الهلال حينها؛ لزم إتمام شهر شعبان ثلاثين يوماً، ويكون الشهر عندئذ تاماً، فالشهر الهلالي إما أن يتم عدده ثلاثون يوماً، أو ينقص يوما، فيكون عدده تسعة وعشرون يوماً، وفي الحديث: .[33] وجوب صوم شهر رمضان اتفق المسلمون على وجوب صوم شهر رمضان بدخول الشهر، ويكون وجوب صومه بأحد أمرين: إما برؤية هلال الشهر، وإما باستكمال عدد أيام شهر شعبان ثلاثين يوما عند تعذر رؤية هلال شهر رمضان، وهذه قاعدة شرعية لدخول شهر رمضان الموجب لصومه، الحسابات الفلكية لا تعد في الشرع مرجعا لإثبات الحكم بدخول الشهر، وذلك أن الصوم عبادة، ووقت العبادة محدد بوضع الشرع، فلا يصح صوم شهر رمضان إلا بدخول وقته الذي حدده الشرع، وهو كالصلاة المفروضة، والحج لا يصح ذلك إلا في الزمن الذي حدده الشرع، والحكمة في ذلك: حصول العبادة وفق مراد الشرع حتى يتحقق معنى الامثال والاذعان لمراد الشرع، وأن تكون العبادة موافقة للشرع وهذا هو في ذاته عبادة، ومراد الشرع في ذلك أن تكون العبادة في الوقت الذي حدده الشرع من غير تجاوز لذلك، وشهر رمضان هو الزمن المحدد في الشريعة للصوم فيه، كما أن أيام الصوم فيه مقدرة بعدد أيام الشهر القمري، كما بين هذا حديث: «الشهر هكذا وهكذا..»، والمعنى: أن الشهر إما أن يكون تسعة وعشرين يوما أو ثلاثين يوما، ويدل على هذا حديث: «عن عبد الله بن عمر رضى الله تعالى عنهما أن رسول الله صلى الله عليه وسلم قال: الشهر تسع وعشرون ليلة فلا تصوموا حتى تروه، فإن غم عليكم فأكملوا العدة ثلاثين».[34] و«عن جبلة بن سحيم قال: سمعت ابن عمر رضى الله تعالى عنهما يقول: قال النبي صلى الله عليه وسلم: «الشهر هكذا وهكذا»، وخنس الإبهام في الثالثة».[35] والمقصود من هذا بيان حكم شرعي هو أن مقدار أيام الصوم تسعة وعشرون أو ثلاثون يوما، فإن حصلت رؤية الهلال نقص الشهر، وإن لم تحصل تم الشهر ثلاثون يوما، ويؤخذ منه أنه لا صيام قبل دخول الشهر ولا بعد خروجه، وأنه لا يجوز في العبادة تجاوز قدرها بزيادة أو نقص، فكما أن صلاة الظهر مثلا لا تزيد عن أربع ركعات ولا تنقص عنها فكذلك مقدار صوم شهر رمضان. وقد ثبت في الأحاديث الصحيحة النهي عن الصوم قبل دخول الشهر أو بعد خروجه، أما بعد خروجه فيدخل أول يوم من شهر شوال وهو يوم عيد الفطر فإنه يحرم صومه، وأما قبل دخول شهر رمضان فقد ثبت النهي عن ابتداء الصوم قبل دخول الشهر، ويدل على هذا حديث: «عن أبي سلمة عن أبي هريرة رضى الله تعالى عنه عن النبي صلى الله عليه وسلم قال: «لا يتقدمن أحدكم رمضان بصوم يوم أو يومين إلا أن يكون رجل كان يصوم صومه فليصم ذلك اليوم»».[36] كما ثبت أيضا النهي عن صوم يوم الشك ويوم الغيم. دخول الشهر وخروجه يدخل شهر رمضان برؤية الهلال كما يخرج برؤيته أيضا، وإذا حال دون الهلال غيم أو قتر وجب إكمال عدة الشهر ثلاثين يوما، وقد أشار الإمام مسلم في صحيحه إلى هذا حيث قال في الترجمة: «باب وجوب صوم رمضان لرؤية الهلال والفطر لرؤية الهلال، وأنه إذا غم في أوله أو آخره أكملت عدة الشهر ثلاثين يوما»، وقد روى البخاري في صحيحه: «أن ابن عمر رضى الله تعالى عنهما قال: سمعت رسول الله صلى الله عليه وسلم يقول: «إذا رأيتموه فصوموا وإذا رأيتموه فأفطروا فإن غم عليكم فاقدروا له»، وقال غيره عن الليث حدثني عقيل ويونس لهلال رمضان».[37] والمعنى: إذا رأيتم الهلال أي: هلال شهر رمضان اللازم منه دخول الشهر فقد وجب عليكم الصوم فصوموا، وإذا رأيتموه أي: هلال شهر شوال فقد انتهى بذلك شهر رمضان، ودخل يوم عيد الفطر، فأفطروا، ويستفاد منه معنى النهي عن الصوم بعد انقضاء زمنه؛ لأن في ترك الصوم حينئذٍ موافقه للشرع، كما يؤخذ منه النهي عن الصوم قبل دخول الشهر، وهو ما يشمل النهي عن صوم يوم الشك، وقد أشار البخاري إلى هذا بقوله في الترجمة: «باب قول النبي صلى الله عليه وسلم: إذا رأيتم الهلال فصوموا، وإذا رأيتموه فأفطروا، وقال صلة عن عمار من صام يوم الشك فقد عصى أبا القاسم ». قال ابن حجر: «وذكر البخاري في الباب أحاديث تدل على نفي صوم يوم الشك رتبها ترتيبا حسنا: فصدرها بحديث عمار المصرح بعصيان من صامه، ثم بحديث ابن عمر من وجهين، أحدهما بلفظ: ، والآخر بلفظ: ، وقصد بذلك بيان المراد من قوله: «فاقدروا له»، ثم استظهر بحديث ابن عمر أيضا «الشهر هكذا وهكذا وحبس الإبهام في الثالثة»». وثبت النهي عن الصوم قبل دخول الشهر برؤية الهلال في الحديث: «عن عبد الله بن عمر رضى الله تعالى عنهما أن رسول الله صلى الله عليه وسلم ذكر رمضان، فقال لا تصوموا حتى تروا الهلال ولا تفطروا حتى تروه فإن غم عليكم فاقدروا له».[38] ومعنى «فاقدروا له»: قدروا له تمام العدد ثلاثين يوما، إي: إن حال دون رؤية الهلال غيم ولم تروا الهلال فانظروا في أول يوم من الشهر واحسبوا ثلاثين يوما، ثم صوموا شهر رمضان لتمام شهر شعبان ثلاثين يوما، وأفطروا لتمام شهر رمضان كذلك إن لم تروا هلال شوال، وهذا هو قول جمهور العلماء سلفا وخلفا في تأويل معنى: «فاقدروا له» ورجحه شراح الحديث وذكروا فيه ثلاثة أقول الأول: قيل معناه: ضيقوا له وقدروه تحت السحاب، وهو قول عن أحمد بن حنبل وغيره ممن يجيز صوم يوم ليلة الغيم عن رمضان، والثاني: قيل معناه قدروه بحساب المنازل، وبه قال ابن سريج ومطرف بن عبد الله وآخرون، والثالث: ما ذهب إليه مالك والشافعي وأبو حنيفة وجمهور السلف والخلف أن معناه: قدروا له تمام العدد ثلاثين يوما،[39] بمعنى: إذا لم تروا هلال الشهر فأكملوا العدة، وانظروا في أول الشهر واحسبوا تمام الثلاثين، ويدل على ترجح تأويل «فاقدروا له» بهذا المعنى بقية الروايات الأخرى المصرحة بالمراد ومنها رواية البخاري بلفظ: «فأكملوا العدة ثلاثين»، وفي رواية بلفظ: «فأكملوا عدة شعبان ثلاثين» وهذا أصرح ما ورد في ذلك، وأولى ما فسر الحديث بالحديث،[40] ورواية البخاري: عن محمد بن زياد قال: «سمعت أبا هريرة رضى الله تعالى عنه يقول: قال النبي صلى الله عليه وسلم أو قال: قال أبو القاسم صلى الله عليه وسلم: «صوموا لرؤيته وأفطروا لرؤيته فإن غبي عليكم فأكملوا عدة شعبان ثلاثين»».[41] قال النووي: قال أهل اللغة يقال قدرت الشيء أقدره وأقدره وقدرته وأقدرته بمعنى واحد وهو من التقدير قال الخطابى ومنه قول الله تعالى فقدرنا فنعم القادرون واحتج الجمهور بالروايات المذكورة فأكملوا العدة ثلاثين وهو تفسير لاقدروا له ولهذا لم يجتمعا في رواية بل تارة يذكر هذا وتارة يذكر هذا ويؤكده الرواية السابقة فاقدروا له ثلاثين قال المازرى حمل جمهور الفقهاء قوله صلى الله عليه وسلم فاقدروا له على أن المراد إكمال العدة ثلاثين كما فسره في حديث آخر قالوا ولا يجوز أن يكون المراد حساب المنجمين؛ لأن الناس لو كلفوا به ضاق عليهم لأنه لا يعرفه إلا أفراد، والشرع إنما يعرف الناس بما يعرفه جماهيرهم والله أعلم».[39] [° 3] ==== وجوب صوم رمضان لرؤية الهلال والفطر لرؤية الهلال ( وأنه إذا غم في أوله أو آخره أكملت عدة الشهر ثلاثين يوما ==== قاعدة ثبوت شهر رمضان يثبت شهر رمضان بأمرين أحدهم: رؤية هلال شهر رمضان في ليلة الثلاثين من شهر شعبان، والثاني إكمال شعبان ثلاثين يوما، وذلك إذا لم ير الهلال لغيم أو نحوه. وهذا الحكم في شهر رمضان، وغيره من شهور السنة القمرية. «عن ابن عباس: جاء أعرابي إلى النبي صلى الله عليه وسلم فقال: رأيت الهلال فقال: أتشهد أن لا إله إلا الله وأن محمدا عبده ورسوله؟ قال: نعم، قال: يا بلال أذن في الناس فليصوموه غدا».[42] و«عن ابن عمر قال: تراءى الناس الهلال، فأخبرت رسول الله صلى الله عليه وسلم أني رأيته، فصام وأمر الناس بصيامه».[43] المريض والمسافر قال تعالى: وَمَن كَانَ مَرِيضًا أَوْ عَلَىٰ سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِّنْ أَيَّامٍ أُخَرَ ۗ، تأكيد لبقاء حكم الرخصة للمريض وللمسافر. قال البغوي: أباح الفطر لعذر المرض والسفر وأعاد هذا الكلام ليعلم أن هذا الحكم ثابت في الناسخ ثبوته في المنسوخ. قال تعالى: يُرِيدُ اللَّهُ بِكُمُ الْيُسْرَ وَلَا يُرِيدُ بِكُمُ الْعُسْرَ أي: أن الله تعالى لم يجعل على عباده مشقة فيما كلفهم به، فالمريض والمسافر: يفطران ويقضيان في أيام أخرى، ومن لا يطيق الصوم لكبر سن، أو لمرض مزمن: يفطر وعليه كفارة: إطعام مسكين عن كل يوم. وفي الحديث: . إكمال العدة أمر الله المسلمين بإتمام عدة صيام أيام شهر رمضان فقال تعالى: وَلِتُكْمِلُوا الْعِدَّةَ وَلِتُكَبِّرُوا اللَّهَ عَلَىٰ مَا هَدَاكُمْ وَلَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ. (185) ومعنى قوله تعالى: وَلِتُكْمِلُوا الْعِدَّةَ أي: لتتموا عدة صيام عدد الأيام المفروض عليكم صومها، فيشمل الأداء والقضاء، فأما الأداء؛ فهو صيام أيام شهر رمضان، إما تسعة وعشرين يوماً عند رؤية هلال شوال، أو إكمال عدة شهر رمضان ثلاثين يوماً، عند عدم رؤية الهلال. أو بمعنى: لتكملوا العدة بقضاء ما فاتكم من شهر رمضان، بسبب المرض أو السفر. أي: لتكملوا عدة أيام الشهر بقضاء ما أفطرتم في مرضكم وسفركم وقال عطاء: "ولتكملوا العدة" أي عدد أيام الشهر. قال أبو جعفر: .[44] والأمر بإكمال العدة بمعنى: استكمال عدد أيام الشهر، سواء بالأدء في الوقت، أو بالقضاء لما فات، فكلاهما مطلوب شرعا. ويؤخذ من هذا الأمر بامتثال حكم الشرع، وفق ما هو مأمور به، وذلك باستكمال العدد المحدد شرعا للصيام، في الوقت المخصوص بالصيام فيه من غير تجاوز لما حدده الشرع، بالزياد أو النقص. وفي الحديث: . وقد ورد النهي عن صوم العيد؛ لأنه بعد آخر يوم من شهر رمضان، والنهي عن صوم يوم الشك، والنهي عن صوم يوم أو يومين، من آخر شهر شعبان، قبل دخول شهر رمضان؛ للحديث: . التكبير قال تعالى: وَلِتُكَبِّرُوا اللَّهَ عَلَىٰ مَا هَدَاكُمْ، أي: ولتعظموا الله "على ما هداكم" أرشدكم إلى ما رضي به من صوم شهر رمضان وخصكم به دون سائر أهل الملل. وقال أبو جعفر: يعني تعالى ذكره: ولتعظموا الله بالذكر له بما أنعم عليكم به، من الهداية التي خذل عنها غيركم من أهل الملل الذين كتب عليهم من صوم شهر رمضان مثل الذي كتب عليكم فيه، فضلوا عنه بإضلال الله إياهم، وخصكم بكرامته فهداكم له، ووفقكم لأداء ما كتب الله عليكم من صومه، وتشكروه على ذلك بالعبادة له. والذكر الذي حضهم الله على تعظيمه به هو: التكبير يوم الفطر. قال ابن عباس: هو تكبيرات ليلة الفطر. وروي عن الشافعي وعن ابن المسيب وعروة وأبي سلمة أنهم كانوا يكبرون ليلة الفطر يجهرون بالتكبير وشبه ليلة النحر بها إلا من كان حاجا فذكره التلبية.[45] عن داود بن قيس قال: سمعت زيد بن أسلم يقول: "ولتكبروا الله على ما هداكم"، قال: إذا رأى الهلال، فالتكبير من حين يرى الهلال حتى ينصرف الإمام، في الطريق والمسجد، إلا أنه إذا حضر الإمام كف فلا يكبر إلا بتكبيره. عن ابن المبارك قال: سمعت سفيان يقول: "ولتكبروا الله على ما هداكم"، قال: بلغنا أنه التكبير يوم الفطر. قال ابن زيد: كان ابن عباس يقول: حق على المسلمين إذا نظروا إلى هلال شوال أن يكبروا الله حتى يفرغوا من عيدهم؛ لأن الله تعالى ذكره يقول: "ولتكملوا العدة ولتكبروا الله على ما هداكم". قال ابن زيد: ينبغي لهم إذا غدوا إلى المصلى كبروا، فإذا جلسوا كبروا، فإذا جاء الإمام صمتوا، فإذا كبر الإمام كبروا، ولا يكبرون إذا جاء الإمام إلا بتكبيره، حتى إذا فرغ وانقضت الصلاة فقد انقضى العيد. قال يونس: قال ابن وهب: قال عبد الرحمن بن زيد: والجماعة عندنا على أن يغدوا بالتكبير إلى المصلى.[46] قال تعالى: وَلَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ (185)، أي: "ولعلكم تشكرون" الله على نعمه، التي أنعم بها عليكم، بهدايته وتوفيقه لكم لفعل الخيرات. آيات الصوم قال تعالى: يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا كُتِبَ عَلَيْكُمُ الصِّيَامُ كَمَا كُتِبَ عَلَى الَّذِينَ مِن قَبْلِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ. (183) أَيَّامًا مَّعْدُودَاتٍ ۚ فَمَن كَانَ مِنكُم مَّرِيضًا أَوْ عَلَىٰ سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِّنْ أَيَّامٍ أُخَرَ ۚ وَعَلَى الَّذِينَ يُطِيقُونَهُ فِدْيَةٌ طَعَامُ مِسْكِينٍ ۖ فَمَن تَطَوَّعَ خَيْرًا فَهُوَ خَيْرٌ لَّهُ ۚ وَأَن تَصُومُوا خَيْرٌ لَّكُمْ ۖ إِن كُنتُمْ تَعْلَمُونَ (184) شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِي أُنزِلَ فِيهِ الْقُرْآنُ هُدًى لِّلنَّاسِ وَبَيِّنَاتٍ مِّنَ الْهُدَىٰ وَالْفُرْقَانِ ۚ فَمَن شَهِدَ مِنكُمُ الشَّهْرَ فَلْيَصُمْهُ ۖ وَمَن كَانَ مَرِيضًا أَوْ عَلَىٰ سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِّنْ أَيَّامٍ أُخَرَ ۗ يُرِيدُ اللَّهُ بِكُمُ الْيُسْرَ وَلَا يُرِيدُ بِكُمُ الْعُسْرَ وَلِتُكْمِلُوا الْعِدَّةَ وَلِتُكَبِّرُوا اللَّهَ عَلَىٰ مَا هَدَاكُمْ وَلَعَلَّكُمْ تَشْكُرُون.َ (185). ليالي رمضان قيام رمضان العشر الأواخر العشر الأواخر من شهر رمضان المبارك هي أفضل عشر ليال للعبادة والعمل الصالح، تبدأ من ليلة 21 رمضان حتى ليلة 30 رمضان إذا كان الشهر كاملا، أو ليلة التاسع والعشرين عند نقصان الشهر، وفي العشر الأواخر يتحرى المسلمون ليلة القدر بما لها من مكانة، قال الله تعالى: .[47] ليلة القدر ملاحظات انظر أيضا الصوم في الإسلام أحكام الصوم ليلة الصيام هلال شهر رمضان مطلع الفجر مراجع تصنيف:الصوم في الإسلام تصنيف:رمضان

https://ar.wikipedia.org/wiki/%D8%B5%D9%88%D9%85%20%D8%B4%D9%87%D8%B1%20%D8%B1%D9%85%D8%B6%D8%A7%D9%86

ใครเป็นผู้ประดิษฐ์โทรศัพท์เครื่องแรกของโลก?

อเล็กซานเดอร์ เกรแฮม เบลล์

thai

อเล็กซานเดอร์ แกรห์ม เบลล์ (Alexander Graham Bell - 3 มีนาคม ค.ศ. 1847 - 2 สิงหาคม ค.ศ. 1922) เป็นนักวิทยาศาสตร์ นักประดิษฐ์ ผู้ก่อตั้งบริษัท เบลล์ เทเลโฟน (Bell Telephone company) สิ่งประดิษฐ์ที่สำคัญอย่างมากของเบลล์และเป็นประโยชน์ต่อชาวโลกอย่างมาก ได้แก่ โทรศัพท์ ซึ่งได้คิดค้นอย่างอิสระได้พร้อมๆ กับ เอลิชา เกรย์ นักประดิษฐ์ชาวอเมริกัน นอกจากนี้ เบลล์ยังเป็นผู้มีความสำคัญอย่างมากในงานวิจัยทางด้านอากาศยาน และ ไฮโดรฟอยล์ ประวัติ อเล็กซานเดอร์ แกรห์ม เบลล์ เกิดที่เมืองเอดินบะระ แคว้นสกอตแลนด์[1] ประเทศอังกฤษ ครอบครัวของเบลล์ มีความเกี่ยวพันกับทางด้านภาษาศาสตร์ว่าด้วยการออกเสียง (Elocution) โดยปู่ ลุง และพ่อของเบลล์ ล้วนเป็นผู้เชี่ยวชาญทางด้านภาษา ภายหลังต่อมาได้มีการเผยแพร่งานวิจัยเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างหลากหลาย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง บิดาของเบลล์ (อเล็กซานเดอร์ เมลวิลล์ เบลล์) ได้ผลิตงานวิจัยสำคัญได้แก่ การประดิษฐ์ระบบการออกเสียง Visible Speech[1] โดยเป็นการศึกษาและออกแบบระบบแสดงวิธีการออกเสียงพูดของมนุษย์ โดยใช้สัญลักษณ์ในการแทนการเคลื่อนไหว ปาก ลิ้นและลำคอ เป็นงานวิจัยซึ่งมีส่วนอย่างมากในการช่วยการพูดสำหรับบุคคลหูหนวก และต่อมาในภายหลัง เบลล์ได้นำมาปรับปรุงเพื่อช่วยเหลือผู้พิการให้สามารถอ่านริมฝีปากของผู้พูดเพื่อทำความเข้าใจกับคำพูด แกรห์ม เบลล์ได้รับการศึกษาที่โรงเรียน Royal High School เมืองเอดินบะระ หลังจากนั้นได้เข้ารับตำแหน่งที่ Weston House Acedamy ในตำแหน่งผู้ช่วยสอนในสาขาการออกเสียงและดนตรี ที่เอลกิน ในมอเรย์ไชน์ หลังจากนั้น เข้าศึกษาในมหาวิทยาลัยเอดินบะระ จากนั้นในปี ค.ศ. 1866 ถึงปี ค.ศ. 1867 ได้เข้าเป็นผู้บรรยายที่มหาวิทยาลัย Somersetshire เมืองบาร์ทประเทศอังกฤษ ระหว่างที่ยังอยู่ที่สกอตแลนด์ได้เบนความสนใจไปยังส่วนของงาน Acoustic เพื่อมีส่วนช่วยในความหูหนวกของมารดา ในปี 1870 เขาได้ติดตามครอบครัวไปยังแคนาดา โดยพำนักที่เมือง Brentford, Ontargio โดยก่อนย้ายออกจาก Scottland เบลล์ได้เริ่มให้ความสนใจกับโทรศัพท์ และในแคนนาดา ได้ให้ความสนใจกับอุปกรณ์การสื่อสารอย่างต่อเนื่อง โดยได้พัฒนาเปียโน ซึ่งสามารถส่งเสียงดนตรี ผ่านสัญญาณไฟฟ้าได้สำเร็จ และปี 1882 เขาโอนสัญชาติเป็นอเมริกัน การประกาศสิทธิบัตรโทรศัพท์ เบลล์ได้จดสิทธิบัตรโทรศัพท์เป็นสิทธิของตนในสหรัฐอเมริกา วันที่ 14 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1876 และเป็นเหตุอันน่าบังเอิญเหลือเกินที่ได้มีการจดสิทธิบัตร โดย เอลิช่า เกรย์ (Elisha Gray) ในวันเดียวกัน โดยเป็นการจดสิทธิบัตรภายหลังจากเบลล์เป็นเวลา 2 ชั่วโมง เครื่องส่งสัญญาณของเกรย์ถูกออกแบบโดยใช้อุปกรณ์แบบเก่า ซึ่งถูกเรียกว่า lovers telephone โดยมีวงจรสองวงจรถูกเชื่อมโยงเข้าด้วยกัน เครื่องตรวจจับโลหะ เบลได้รับการยกย่องว่าเป็นผู้ประดิษฐ์เครื่องตรวจจับโลหะในปี 1881 อุปกรณ์ชนิดนี้ได้ถูกประดิษฐ์ขึ้นอย่างรีบร้อนเพื่อใช้ในการค้นหาปลอกกระสุนในร่างของประธานาธิบดี เจมส์ กาลฟิลด์ อุปกรณ์ชนิดนี้สามารถทำงานได้ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถค้นพบปลอกกระสุนได้ก็ตาม การทดลองอากาศยาน เบลล์ได้ให้ความสนใจทางด้านอากาศยานและเป็นผู้สนับสนุนในงานวิจัยทางด้านนี้ ผ่านทางสมาคม Aerial Experiment โดยเป็นสมาคมซึ่งจัดตั้งที่ Baddeck, Nova Scotia เมื่อเดือนตุลาคม 1907 จากการแนะนำของนาง มาเบล เบลล์ ผู้เป็นภรรยาของเบลล์เอง รวมถึงการสนับสนุนทางด้านการเงิน โดยการนำของตัวเบลล์เอง ร่วมกับสมาชิก 4 คน ได้แก่ American Glenn H. Curtiss เจ้าของบริษัทผลิตมอเตอร์ไซค์ ซึ่งภายหลังได้รับรางวัล Scientific American Trophy จากรางวัลการบินมากกว่า 1 กิโลเมตรครั้งแรก และภายหลังเป็นเจ้าของบริษัทผลิตเครื่องบิน F.W. (Casey) Baldwin , J.A.D. McCurdy; and Lieutenant Thomas Selfridge ผู้สังเกตการณ์จากรัฐบาล ซึ่งเป็นหนึ่งในผู้ประดิษฐ์ aileron หรืออุปกรณ์หลักส่วนหนึ่งของเครื่องบินในปัจจุบัน หน่วยวัดเสียง:เบลและเดซิเบล เบล เป็นหน่วยวัดซึ่งใช้ชื่อเพื่อเป็นเกียรติแก่อเล็กซานเดอร์ แกรห์ม เบลล์ โดยหน่วยวัดนี้ใช้ในการวัดความดังของความเข้มเสียง หรือ ระดับพลังงานของเสียง โดย เดซิเบล เป็นหน่วยวัดซึ่งเทียบระดับพลังงานของเสียงในระดับของกำลังกับเสียงเบาที่สุดที่มนุษย์ได้ยิน อ้างอิง หมวดหมู่:บุคคลที่เกิดในปี พ.ศ. 2390 หมวดหมู่:ประวัติศาสตร์ของโทรคมนาคม หมวดหมู่:นักฟิสิกส์ชาวอเมริกัน หมวดหมู่:นักวิทยาศาสตร์ หมวดหมู่:นักประดิษฐ์ชาวอังกฤษ หมวดหมู่:ชาวอเมริกันเชื้อสายสกอตแลนด์ หมวดหมู่:ชาวอเมริกันเชื้อสายอังกฤษ

https://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%AD%E0%B9%80%E0%B8%A5%E0%B9%87%E0%B8%81%E0%B8%8B%E0%B8%B2%E0%B8%99%E0%B9%80%E0%B8%94%E0%B8%AD%E0%B8%A3%E0%B9%8C%20%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B8%A3%E0%B9%81%E0%B8%AE%E0%B8%A1%20%E0%B9%80%E0%B8%9A%E0%B8%A5%E0%B8%A5%E0%B9%8C

Je, albamu ya R U Still Down ina nyimbo ngapi?

Murder Was the Case

swahili

Main Page Murder Was the Case ni jina la kutaja filamu na albamu ya kibwagizo kifupi cha mwaka wa 1994 ambacho kimechezwa na Snoop Doggy Dogg. Filamu hii yenye urefu wa dakika 18 iliongozwa na Dr. Dre na Fab Five Freddy ikiwa na wendo wa hadithi ya kifo cha Snoop Dogg na kufufuka kwake baada ya kuingia mkataba na Shetani. Jina la filamu linatokana na wimbo wa Snoop ambao upo katika albamu yake ya kwanza, Doggystyle, ambao ulitoka mapema kabla ya filamu hii. Albamu ilishika nafasi ya kwanza kwenye chati za Billboard 200 mnamo Novemba 5, 1994 ikiwa na mauzo yapatayo 329,000 katika wiki yake ya kwanza na vilevile ilipata kutamba katika chati za albamu Top R&B/Hip-Hop. Wiki iliyofuata ilikaa nafasi ya juu ikiwa imeuza nakala 197,000 na kupewa hadhi ya Dhahabu. Albamu ilitunukiwa hadhi ya platinum 2x ikiwa na mauzo ya nakala 2,030,000. Wimbo wa "What Would You Do" iliingizwa katika kibwagizo cha Natural Born Killers na kilipata kichaguliwa kwenye Grammy Award for Best Rap Performance by a Duo or Group katika sherehe za ugawaji wa tuzo hizo mnamo 1996. Albamu ilitolewa tena ikiwa na DVD ya ziada yenye video 3 mnamo 11 Julai, 2006. Tupac Shakur alilipwa $200,000 na mmiliki wa Death Row Records Suge Knight kurekodi wimbo kwa ajili ya albamu hii. Wimbo ulirekodiwa, lakini haujatumika katika toleo halisi la kibwagizo. Udaku ulioenea kuhusu rekodi yenyewe ni kati ya "Pain" ambao baadaye ulikuja kutumika kwa ajili ya kibwagizo cha filamu ya Above The Rim, "High Til I Die Interscope Version", ambao baadaye ulitolea upya na kutumika kwa ajili ya albamu ya Sunset Park wakati 2Pac yupo katika studio ya Death Row Records, na Unreleased Version Of R U Still Down. R U Still Down ni sawa na toleo ambalo lilitolewa mnamo 1997 katika albamu ya 2Pac ya "R U Still Down". Hata hivyo, wimbo una biti tofauti, beti ya kwanza ambayo awali haikuwepo, kiitikio cha kike, na beti ya pili na tatu ambazo zimerekodiwa upya ambazo pia zinafanana kabisa na beti 1-2 ya kwenye toleo la albamu ya R U Still Down. Mapokezi Orodha ya nyimbo Sampu 21 Jumpstreet "Nobody Can Be You (But You)" wa Steve Arrington Who Got That Gangsta Shit" "P.S.K. What Does It Mean" wa Schoolly D Come When I Call "Let Me Love You" wa Michael Henderson Woman to Woman "Woman to Woman" wa Shirley Brown Dollaz & Sense "I Like (What You're Doing to Me)" wa Young & Company Eastside-Westside "Dazz" wa Brick Single Nafasi za chati Album - Billboard (North America) MwakaChatiNafasi1994The Billboard 2001 Washika dau Mtayarishaji Mtendaji: Suge Knight Mkuu wa sauti: Dr. Dre Mkaguzi: Dat Nigga Daz. -Merekodiwa katika Can-Am Studios Imechanganywa katika studio za Dr. Dre Wahandisi wa Death Row: Kesten Wright, Tommy D. Daugherty na Danny Alfonso. Wapiga picha: Yoko Sato, Simone Green Waliorudia Jeremy Messersmith akiwa na Andy Thompson aliimba wimbo wa "Murder Was the Case" kwenye The Cake Shop huko mjini Minneapolis, MN kwa ajili ya wazo la tamasha la 'Murder and Death' mnamo 1/10/2010. South Park Mexican wimbo wa "Woodson N' Worthin" ni mwigo wa "Murder Was the Case". Don Vito and Mad DPS walitoa toleo lao 2008 katika albamu ya nyimbo mchanganyiko ya 'The Triple-Six Mixtape. Marejeo Vingo vya Nje on IMDb Jamii:Albamu za Snoop Dogg Jamii:Albamu zilizotayarishwa na Daz Dillinger Jamii:Albamu zilizotayarishwa na Dr. Dre Jamii:Albamu zilizotayarishwa na DJ Quik Jamii:Albamu zilizotayarishwa na Soopafly Jamii:Vibwagizo vya filamu Jamii:Vibwagizo vya 1994

https://sw.wikipedia.org/wiki/Murder%20Was%20the%20Case

한국에서 가장 큰 예식장은 무엇인가?

개신교

korean

기독교 기독교 즉, 프로테스탄티즘(Protestantism)은 16세기 서방교회 개혁 찬성파인 교회의 개혁가들의 종교개혁을[1] 통해 생겨났다. 11세기 동서 교회의 분열을 통해 동방교회에서 서방교회가 분리되었고, 이후 16세기 서방교회내에서 종교 개혁을 통해 '반대파'인 천주교회와 '찬성파'인 기독교가 분리되었다. 개요 16세기 서방교회의 사회, 정치적 문제로 인해 종교개혁 요구에 대하여 찬성파와 반대파로 나뉘었고, 서방교회의 종교개혁을 찬성하고 주도한 복음중심주의자</b>들이 '기독교회'로, 서방교회 종교개혁을 반대한 교황중심주의</b>를 지지한 자들이 '천주교회'로 분리되었다. 이러한 양상은 루터에서 시작되었다고 보나, 사실 10세기 창부정치와 14세기 아비뇽 유수 사건 등으로 서방교회 개혁 주장이 지속적으로 나타났고, 15세기와 16세기 서방교회의 심각한 문제로 인해 루터 전후에 다양한 지역에서 거의 동시다발적으로 '복음'을 중심으로하는 개혁운동들이 전개되었다. 기독교는 초창기에는 특정 교파를 중심으로 이해하기 보다는 '복음'을 다시 회복하고 '복음'을 교회의 중심에 두고자 하는 변혁 활동으로 서방교회 내부의 기독교 운동이었다. 유럽지역에서 유럽 본토인 독일과 프랑스, 스페인 지역에서는 개혁반대파 제도권의 교황중심주의자들이 '복음주의'[2]로 개혁 찬성파들의 주장을 지적하며 찬성파를 '복음주의자'로 칭했으며, 영국 지역에서는 서방교회의 개혁 반대파와 연계된 정치제도에 '항의(Protest)'하며 등장한 모든 운동과 전통을 가리키는 말로 보는 것이 합당하다. 먼저는 루터를 따르는 루터교회와 츠빙글리, 칼빈 등을 통해 형성된 개혁교회가 형성되었고, 장로교, 침례교, 감리교, 성결교 같은 오늘날의 주요 교파들은 물론이고 청교도운동, 오순절주의, 미국의 대각성 (운동) 같은 흐름들도 모두 기독교 전통에 포함된다.[3] 이처럼 정교회나 천주교에 비해 다양한 흐름들이 공존하고 서로 영향을 주며 분류/합류되는 과정을 거쳐왔기 때문에 기독교 내의 교파 분열의 역사와 신학 논쟁을 살펴보는 것은 매우 복잡하지만, 대체적으로 성경의 권위에 대한 존중, 믿음으로 구원을 얻는다는 이신칭의 교리에 대한 동의[4], 수직적이고 계층적인 성직 구조나 정치제도 보다는 만인 제사장설을 따르는 성직 이해와 그에 따른 교회제도인 회중제, 감독제(주교제)(루터교회, 성공회, 감리교회) 등 다양한 교회제도 채택, 성서에 나오지 않는 성례전에 대한 반대(로마 가톨릭은 세례, 성체, 고백, 견진, 혼배 등 7개, 기독교는 신약성서에 나오는 성만찬, 세례 2개이다.) 등의 공통점을 갖고 있다. 기독교회의 전통 기독교회의 신앙고백은 믿음의 새로운 조항을 만드는 것이 아니라 성서 안에 증언된 복음에 대한 믿음을 고백하는 방법이므로[5] 성서에 비추어 올바른 교리와 제도를 재조명하였고 성경에 따르지 않는 조항은 폐기하였다. 기독교 신앙고백에 따라 새롭게 조명된 교회 전통과 새롭게 형성된 교회의 역할을 기독교회의 전통으로 보며, 교회구조 이해, 성찬식의 변화, 교회학교, 성경 연구, 사회운동에서 사회제도까지 범위가 넓어질 수 있다. 여기서는 종교적 사안인 교회 전통으로만 좁혀서 성찬 예식, 교회 구조, 성직자 이해, 성경 연구만을 범위로 살펴본다. 교회구조 기독교회의 등장으로 서방교회에 계급적 교회구조에서 공교회구조의 재조명, 새로운 구조의 교회가 등장하였다. 계급적 획일성을 벗어난 다양성을 지닌 기독교 교회가 나타났다. 공교회 구조의 재조명, 서방교회 즉 로마교회의 절대적 계급주의의 교회구조에서 벗어났다. 종신제가 아닌 감독(주교)과 대감독(대주교)가 임기제인 연합구조의 교회조직을 강조하는 공교회구조로 재조명하였다. 초기 종교개혁 교단이었던 루터교회와 영국성공회는 전통적 공교회제도를 수용하며, 절대적 대감독(대주교)가 아닌 연합적인 공교회(보편교회) 구조의 교회로 되돌아가도록 노력하였다. 이는 이후 등장한 감리교회나 구세군, 오순절 교회 일부에서도 감독들은 임기제로 선발되고, 공교회 감독의 임무를 따라 수행하는 초대교회의 구조를 재형성하고자 하였다. 새로운 교회구조로 원로구조의 교회가 등장하였다. 원로나 장로를 선발하여 그 중에서 신학을 공부하고 소명이 있는 이가 목사의 역할을 하는 원로구조의 교회 구조가 칼뱅에 의해서 형성되기 시작했고, 개혁교회와 장로교회, 성결교회, 오순절 교회 일부 등에서 이를 따라 교회 구조를 형성하였다. 회중제도의 교회가 형성되었다. 영국성공회의 감독 중심 교회가 공교회적이지 못하다는 이유로 더욱 신도을 회중을 중심으로 해야 한다는 주장에 따라 회중을 중심으로하는 교회로서 이중에 원로 또는 장로를 선발하여 목사의 역할을 맡기는 구조의 회중제도 교회가 시작되었고, 회중교회, 침례교회, 그리스도교회 등이 이런 구조를 따른다. 성찬 예식의 회복 성찬은 기독교회에서 상시적 예배 예전으로 회복하였다. 기독교 예배에서 가장 중요한 요소로 말씀의 성례와 함께 성찬의 성례는 예배의 핵심적인 요소이다. 성찬은 11세기 이후 서방교회인 로마교회에서 계급적 방식으로 변화하였고, 철저한 성직자 중심의 예식으로 변화하였다. 천주교회의 성찬 예식은 20세기까지 십자가만을 바라보며, 성도를 등에 지고, 예전이 진행되는 동안 성도들을 향하지 않았으며, 오로지 성직자의 참여만이 있고 포도주를 성직자가 마신 이후 빵만을 나눌 때 성도를 향해 섰다. 기독교회의 성찬은 성도와 성직자가 동등하게 참여하고 나누는 상시적 예전으로 회복하였다. 종교개혁 시기인 16세기부터 기독교회의 성찬은 성직자와 성도가 알아듣는 해당 지역 언어로 진행하였고, 빵과 포도주를 함께 나누어 먹고, 성찬 예전을 거행하는 동안에도 성직자는 예배당 십자가를 등에 지고 성도들 향해 서서 성찬 예전과 축사를 하였고, 마칠 때까지 성도들을 바라보았다. 이는 기독교회의 전통이 되어 성찬 탁자에 십자가가 놓이고, 포도주와 빵이 놓이는 모습의 기독교회 성찬대의 모습이 형성되었다. 다양한 형식의 성찬 예전이 풍성하게 발전하였고, 성찬 관련 목회신학적 접근이 가능하게 되었다. 기독교회는 종교개혁 이후부터 성찬을 회복하기 위해서 16세기 특정 절기만 거행하던 천주교회의 성찬 방식을 거부하고, 복음을 전하는 예배로서 성찬과 성도의 요청에 의해 성찬예전을 상시적으로 거행해야 한다고 생각하였다. 따라서 기독교회의 대부분 교단은 성찬을 한 달에 한번 이상을 요구하며, 매주 거행할 것을 요구하는 교단도 있다. 이로 인해 성찬의 변화와 예배의 새로운 변화가 발생하였고, 예배당만이 아니라 성도들이 있는 곳에서 성직자가 언제나 거행할 수 있는 예배가 되었다. 현재도 기독교회의 일부 교단에는 성도들이 성찬을 요청할 경우에는 성직자는 성찬이 포함된 예배를 함께 드려야 한다는 규정이 있다. 천주교회는 이런 기독교회의 성찬 예전의 변화를 인식하고, 19세기 1차 바티칸회의에서 매주 성찬을 교회법으로 정하였다. 20세기 2차 바티칸회의에서는 성찬 방식에서 성도들을 바라보는 기독교회 형태와 라틴어가 아닌 모국어의 성찬전례로 변경하였으며, 빵만이 아니라 포도주도 줄 수 있다고 규정하였다. 성직자 이해 기독교회이 성직자는 목사[6]이다. 성직자의 이해는 12세기 이전부터 서방교회에서 16세기 종교개혁 전에는 귀족과 유사한 지위를 누렸으며, 성도과 성직자는 엄격한 계급적 관계로 인식하였다. 기독교회의 성직자인 목사는 성도와 평등적 관계의 시각에서 시작된 성직자 이해이다. 기독교회는 목사의 직분을 거룩한 사명으로 인식한다. 이 사명에 대한 관점이 교단마다 차이가 있으나 성도와 목사는 계급적 관계가 아니라, 자격이나 직무의 차이로 인식한다. 공교회주의를 따르는 교단들에서는 목사의 자격을 지닌 것으로 보며, 개혁주의를 따르는 교단들에서는 직무의 차이로 인식한다. 이는 절대적 신분제도를 거부하는 평등적 관계를 전제로 하며, 하나님 앞에서 누구나 동등한 하나님의 성도이며, 똑같은 피조물임을 밝히는 성직자 이해이다. 성경연구 서방교회는 16세기까지 성경과 교회 전통에서 교회전통을 강조하는 신학적 견해를 보였다. 교리와 칙령에 따라 규정된 규범을 따른 교회법이 뿌리를 두는 전통을 강조하였다. 이로서 초대교회부터 전해지는 역사적 성경해석이 사라지고 교황의 해석과 교회 학자의 핵석과 교리를 따르는 알레고리 성경해석이 주축이 되었다. 기독교회는 성경과 교회전통에서 성경을 중심으로 하는 역사적 성경해석을 발전시키고 이를 주축으로 하는 서방교회의 문을 열었다. 절대적인 것은 인간이 아니라 복음이라는 종교개혁의 전통적 복음주의 사상을 뿌리로 한다. 따라서 기독교회는 성경을 기존 교리신학, 즉 조직신학적 측면으로 접근하지 않고, 교리의 증빙자료 측면으로 접근하지 않았다. 성경 자체가 전하는 복음을 찾고자 성경 저자의 의도와 작성된 시대, 시대배경, 본문의 구조 등을 연구하여 성경이 직접적으로 전하는 복음의 내용을 찾고자 하였다. 이러한 연구로 교리신학의 일부였던 성경연구가 구약신학과 신약신학으로 발전하였다. 문헌과 본문연구, 역사적 배경, 문체, 구조를 연구하는 다양한 성경 연구 기법이 나타났으며, 깊이 있는 현대의 성경 해석, 셩경 주석의 핵심적 이론과 방법이 기독교회의 성경 연구에서 비롯되었다. 현대의 천주교회와 정교회의 성경연구 역시 기독교회가 형성한 성경연구 기법을 바탕으로 이뤄지며, 다양한 연구 교류가 교파를 넘어 이뤄지고 있다. 기독교의 기원과 용어 '기독교(改新敎)'라는 표현은 고칠 개(改)와 새롭게 할 新을 쓴 한자어 표현 즉 종교개혁 전통을 강조한 표현이다. 적지 않은 사람들이 ‘기독교’를 ‘기독교’의 의미로 생각하고 사용하나, ‘기독교(基督敎)’라는 표현은 '그리스도교'를 한자로 번역한 말이기 때문에 기독교만을 가리키는 것이 아니고 로마 가톨릭교회, 동방 정교회 등과 함께 예수를 구세주로 믿는 모든 종교들을 일컫는 말이다. 또 기독교도를 16세기에 칭하던 용어인 '복음주의자', '복음주의'(Evangelicalism)를 기독교로 사용하기도 한다. 유럽지역에서 사용하는 '에반겔리세'(Evangelische)라는 용어는 기독교로 번역할 수 있다. 하지만 이런 16세기 전통 복음주의와 19세기에 영미의 보수적 기독교회가 중도 및 진보적 기독교회와 분리하기 위해서 자칭하는 용어에서 등장한 '신복음주의'(복음주의)[7]와는 구분해서 생각해야 한다. 기독교를 뜻하는 Protestant라는 용어가 처음 사용되기 시작한 곳이 독일의 슈파이어(Speye)이다. 마르틴 루터에 의한 종교개혁(Reformation)이 1517년에 시작되었다. 1529년 증오심을 가진 가톨릭 실세들과 독일 제국의 일부 군주들이 슈파이어에 모여 제국 의회를 열고 교회의 분리를 주장하는 루터주의자들의 활동 일체를 지칭하는 복음주의자</b>에서 등장하여 이를 활동을 금지하는 행위로 포고문에서 사용했다. 신성로마제국 황제인 샤를르5세(카를로스5세) 치하에서였다. 슈파이어 의회(Diet of Speyer)의 명목상 목적은 터키의 수상한 움직임에 대처하는 방안을 강구키 위해 모인 회의였지만, 실제로는 루터의 종교개혁을 지지하거나 추종자를 압박하기 위한 것이었다.[8] 복음주의자, 즉 프로테스탄트의 탄생은 종교개혁가들을 핍박하려고 했지만 그들이 칼 5세에게 가톨릭파들의 주장이 비성경적인 것이라고 항의하는 과정에서 비롯되었다. 김현배에 따르면 제국 의회는 더 이상 루터의 종교개혁을 받아들여서는 안 된다고 공포하면서, 명령을 어기는 자들에게는 황제의 처벌이 따를 것이라고 경고했다고 한다. 또한 루터를 이단으로 정죄한 1521년 5월 ‘보름스 칙령’을 강행하였다. 이렇게 해서 종교개혁이 더 이상 확산되지 못하도록 압박하였다. 이에 루터의 추종자들은 다수의 가톨릭파에 의해 결정된 제2차 슈파이어 제국의회 결의사항을 반대하였다. 루터 지지파 제후들 역시 침묵할 수 없었다. 그들은 종교개혁 진영 전체가 말살될 위기에 처하게 된다고 판단했으며, 성경에 근거하지 않은 권위에 복종할 수 없음을 선언하였다. 그들은 루터파에게 종교의 자유를 허용했던 1526년 의회 결정을 유지하라고 촉구했다. 그리고 그들은 1529년 4월 25일, 교회와 믿는 사람들을 위해서 칼 5세의 종교정책에 공식적으로 항의하는 문서를 의회에 제출했다. 이들은 일치단결해서 제2차 슈파이어 제국의회 결정에 대해 황제에게 강력히 ‘항의’했다. 황제와 로마 가톨릭 지도자들에게 항거했으나 이들의 항의는 받아들여지지 않았다. 이렇게 항의한 사람들은 “Protestant”(항의하는 자)라는 이름으로 불렸고, 이것이 현재 영어권과 대한민국의 '기독교'가 되었다. 당시 항의서에는 작센의 선제후 요하네스, 헤센의 영주 필립, 브란덴부르크-안스바하의 게오르크, 뤼네부르크의 에른스트, 안할트의 볼프강 등 5명의 군주들과 독일 14개 제국 도시들의 대표들이 서명했다. 루터의 개혁운동을 지지했던 '복음주의자'들이다. 14개 도시는 스트라스부르크, 뉘른베르크, 울름, 콘스탄츠, 린다우, 켐프텐, 뇌르들링엔, 하일브론, 이스니, 생 갈렌, 로이틀링엔, 바이센부르크, 빈추하임, 멤밍엔 등이다. [9] 개요 교의 기독교의 주요 교리는 예수 그리스도의 복음을 그리스도의 의도대로 회복하여 교회를 올바른 그리스도의 몸이 되도록 하는 신학적 배경을 지닌다. 기존 왕권적 교회구조주의가 아니라 그리스도 복음을 중심으로 하는 교회 구조를 따르고, 복음이 기록된 성경을 따라 하나님이 준 인간의 이성과 경험, 그리스도 몸으로서 기독교회의 전통을 회복하고자 하였다. 그리고 회복한 교회는 그리스도의 몸으로 하나님 나라를 경험하게 하고, 복음 안에서 복음을 따르는 믿음과 사랑, 소망을 지닌 그리스도를 닮은 인간을 형성하고자 한다. 이 기본적 교의를 실천하기 위한 기독교 교파별 이해가 있으며 폭넓은 시도와 노력이 이뤄진다. 기독교 교회들 종교 개혁 운동 종교 개혁 때부터 지금까지 이어져 내려오는 기독교 교파로는 마르틴 루터의 사상을 따르는 루터교를 비롯한 장로교, 감리교, 메노나이트, 재세례파, 후터라이트, 아미시파, 성공회 등이 있다. 근대 영국에서는 성공회의 종교개혁과 예복사용 등의 제도에 집중된 성공회의 종교개혁(즉, 초기 영국 성공회의 가톨릭적인 면)에 반대하며, 오직 성서만의 권위를 인정하는 청교도들의 종교개혁 운동[10] 이 등장했으며, 이들 청교도 운동에서 회중교회와 침례교회가 발전했다. 에큐메니컬과 신복음주의 에큐메니컬 기독교가 교단 간의 분열과 갈등으로 선교에 지장이 있음을 경험으로 느낀 진보적인 그리스도인들에 의해 1948년 암스테르담에서 세계 교회 협의회(WCC)가 출범하였는데. 여기에는 기독교회, 정교회가 회원교단으로 참여하고 있다. 제2차 바티칸 공의회 이후 로마 가톨릭교회는 참관인들을 파송하고 있다. 에큐메니컬 운동에서는 비 본질적인 교의보다는 본질적인 복음과 제자도의 실천을 강조하며[11],성찬예배 전례인 리마전례(Lima Liturgy),세계교회에서 사용하는 개정공동성서정과(RCL)에 근거한 교회력으로 그리스도인의 일치를 이룸으로써 기독교단들의 분열과 대립을 극복하고자 한다. 한국에서는 대한예수교장로회(통합), 기독교대한감리회, 한국기독교장로회, 구세군 대한본영, 대한성공회, 기독교대한복음교회, 기독교대한하나님의성회, 정교회 한국 대교구, 기독교한국루터회가 회원교단 및 협력교단으로 한국기독교교회협의회에서 에큐메니컬 운동을 실천한다. 복음주의 복음주의 운동은 19세기 유럽의 좌파적 신학에 대립하는 보수주의 운동에서 시작되었다. 이들은 자신들을 진정한 기독교회의 복음을 전하는 의미에서 "복음주의자"이라로 부른다. 복음주의는 반지성주의, 기독교 근본주의의 문제를 안게 되는 좌파적 기독교계의 움직임에 견제하는 흐름이 되었다. 기독교계의 에큐메니컬 운동에 대한 입장이 전혀 달랐던 복음주의[12] 계열 교회들과 교인들의 연합체인 세계복음주의연맹(WEA)가 결성되었다. 기독교 교파 1517년에 일어난 루터의 서방교회 종교개혁운동은 개혁 찬성파의 종교 개혁 운동에 따라 기존 서방 교회의 제도와 가르침이 왜곡된 교회제도로 보는 교회와 새로운 교회들이 교파를 형성하기 시작했다. 개혁 찬성파은 크게 루터를 중심으로하는 온건 개혁파, 즉 개선주의자</b>와 츠빙글리를 잇는 칼뱅을 중심으로 하는 급진 개혁파, 즉 재건주의자</b>의 두 양상이 기독교내에서 나타나 교단을 형성하는 기준이 되었다. 개선주의 성향의 교회, 루터는 당시 교회를 기독교답지 않은 것을 제거하고 개선하여 복음을 강화하는 개선적인 종교개혁사상을 지녔다. 칼뱅 역시 초기에는 루터와 유사하였으나 점차 서방교회의 제도를 복음 위에서 재건해야 하는 재건적인 종교개혁 사상으로 발전하였다. 개선주의 즉 흔히 기독교 공교회주의 또는 보편교회주의라 하며, 초대교회와 12세기까지의 공교회(보편교회)의 제도와 사상을 보전하고 활용하고, 왜곡된 로마교회의 교황주의와 부조리를 제거하는 기독교의 방향을 따르는 교단들이다. 독일과 유럽의 루터파교회와 영국의 성공회, 감리교회, 구세군교회, 성결교회 일부와 오순절교회 일부가 이에 해당하며, 감독(주교)과 목사(사제)의 직제와 전통적인 자격으로서 성직으로 목사를 보며, 적용의 범위는 다르나 교회는 감독의 파송으로 시작된다고 보는 초대교회의 사상을 따른다. 만인제사장설을 따르며, 이는 모든 이들이 제사장이 되는 권한을 지닌 동등한 교인을 의미하는 것으로 모든 신도가 목사라는 의미는 아니다. 개선주의, 즉 공교회주의의 성직자 이해는 마치 동일한 권리를 가진 국민이지만 '판사'는 일정 훈련 과정을 거쳐 임명을 받고 국민과 다른 자격(변호사 자격)을 가지는 것과 유사하다. 재건주의 즉 흔히 개혁주의라 하며, 16세기 새롭게 기존 교회와 달리 초대교회의 사상으로 완전히 개혁해야 한다고 보았다. 따라서 개혁대상이 로마교회 교황주의나 부조리한 제도, 관습만이 아니라 더 나아가 초대교회까지 거슬러 올라가 4세기 경까지의 신학사상을 중심으로 온전한 교회를 이루어야 보았다. 유럽의 개혁교회, 장로교회, 회중교회, 침례교회, 오순절교회 일부가 이에 해당하며, 목사와 교인은 동등한 자격을 지닌다고 보았고, 장로를 선발하여 이 중에 한 명을 목사가 되게 하거나 장로를 목사로 인식하는 경향을 보인다. 만인제사장설을 문자대로 따라 모든 교인이 제사장의 자젹을 지닌 것으로 이해한다. 재건주의 내에서도 '급진'와 '온건'한 교단이 있다. 개혁교회, 장로교회, 오순절교회 교파 등이 온건한 재건주의 범주에 있다. 이들은 장로들을 세워 그 중에서 한 명을 목사로 세우는 원로주의 구조를 형성한다. 침례교회, 회중교회, 그리스도교회 교파 등이 재건에 급진적 사상을 지녔다. 이들은 한 명의 장로만 세우고, 그가 목사 역할을 하도록 하는 회중주의 구조를 지닌다. 재건주의 교회의 성직자 이해는 마치 어느 조직의 한 사람이 여러 이유로 '조직대표'가 되었다가 그만 두면 다시 부서원이 되는 것과 유사하다. 개선주의나 재건주의 사상을 바탕으로 하는 교회는 교회에 대한 이해일 뿐이며, 현재 거의 모든 교파의 교회는 교회내에서 목사 예비자로 인정 받은 4년제 학사 학위를 지닌 사람이 3년제 신학대학원을 졸업하고 훈련을 받고 목사로서 안수 받는 성직과정을 지녔다. 세계 기독교 백과에 따르면 2001년 현재 238개 국가에 33,000개 이상의 기독교 교단[13]이 있으며, 매년 270~300개의 국가별로 기독교회의 성장이나 지역별, 부족별, 또는 신학적 분리로 인해서 교단의 구분과 교파 구분이 나타나고 있다.[14] 주요 기독교 교파를 나열하면 다음과 같다. 루터교 16세기 종교개혁 운동으로 가장 먼저 성립된 루터교는 성서이외에는 다른 어떠한 권위도 두지 않는다는 점을 강조한다. ‘오직 성서만으로, 오직 믿음만으로, 오직 은혜만으로(Sola Scriptura, Sola Fide, Sola Gracia)’라는 세 가지 원리는 루터교를 떠받고 있는 기둥이다. 루터교에서는 평신도들이 단상에 올라와 설교를 하거나 성만찬(Holy Communion,성체와 보혈을 나누는 잔치)을 성직자들과 함께 베풀기도 한다. 성만찬을 제외한 전례가 로마 가톨릭의 미사전례와 유사하며, 종교 개혁 시대에 분리된 루터교는 비슷한 시기에 분리된 장로교와 더불어 다섯 솔라 정신을 공유한다. 루터교의 세계적 교인 수는 약 7천만 명이다. 현재의 루터교는 초기의 분리주의와 달리 독일에서는 에큐메니컬 운동에 앞장서는 대표 종파로 알려지고 있으며, 특히 가톨릭교회와 공동으로 많은 연합사업을 펼쳐 나가고 있다. 개혁교회 개혁교회</b>의 시작은 장 칼뱅이 스위스에서 종교 개혁을 일으켰던 개혁교회 시대로 올라가며, 지역에 따라 그레이트브리튼 섬에서 발전된 장로교와 달리 유럽 대륙(주로 네덜란드)에 발전하였다. 개혁교회에서는 신앙고백의 문서로 하나되는 세 고백서인 도르트신조와 벨직신앙고백서, 하이델베르크 요리문답을 사용한다. 장로교와 같이 칼뱅주의에 연원을 두고 있으므로 둘의 차이는 거의 유사하다. 장로교와의 차이는 설교나 가르침에서 교리를 강조하고 신앙고백 문서를 적극적으로 활용하며, 예배에 있어 개혁주의 모범을 따르는 점과 [15] 개혁주의 교회론에 따라 '진정한 교회’에 대해 순수한 복음의 선포, 성례의 합당한 시행, 죄를 처벌하는 권징 등 3가지와 '선포된 말씀’인 설교와 ‘세례와 성찬’이라는 성례가 있어야 한다 보는 점이다.[16] 장로교 장로교회</b>의 시작은 장 칼뱅이 스위스에서 종교 개혁을 일으켰던 개혁교회 시대로 올라가며, 이는 지역에 따라 나뉘어졌다. 장로교회</b>는 스코틀랜드의 존 낙스(John Knox)에 의해 확립되었다. 선거에 의해 선출된 장로</b>가 목사를 보필하는 장로제에서 그 이름이 연유한다. 신학적으로는 종교 개혁 시대에 체계화 된 개혁주의를 표방한다. 다섯 솔라를 핵심 교리로 인정한다. 대한민국에서는 600만 이상의 신자들이 포함되어 있어, 기독교 신자들 중 가장 많은 수가 이 교파에 속해 있다. 대한예수교장로회(통합), 대한예수교장로회(합동), 대한예수교장로회(고신), 대한예수교장로회(호헌), 한국기독교장로회 등으로 나뉘어 있다. 성공회 성공회(聖公會, 영어: Anglican Church 또는 Episcopal Church)는 전 세계 160여 개국, 38개의 독립적이고 자치적인 지역 교회(관구)로 이루어진 교파이며, 전 세계적으로 신자는 약 7000만 명이다. 종교개혁 전통에 따라 개혁하는 보편적 교회(Reforming Catholic Church)라는 정체성과 《성공회 기도서》에 근거한 전례를 갖고 있다. 성서, 이성, 전통에 근거한 그리스도 신앙을 추구하며, 의회민주주의 전통에 따라 교구의회에서 선출된 주교의 치리를 받는 주교제 교회이다. 한국의 성공회 관구에는 대한성공회가 있다. 대한성공회는 선교 초기부터 한국 문화의 토양 깊이 뿌리를 내린 교회가 되고자 토착화에 힘썼다. 그래서 한국 건축 양식인 한옥으로 지은 성공회 성당들이 지금도 강화 (강화성당), 진천 (진천성당), 청주 (수동성당) 등에 남아 있다. 비슷한 시기에 전래된 장로교, 감리교 등과는 달리 적극적인 전도보다는 학교와 병원을 지어 운영하는 사회선교로 기독교 신앙을 실천하는 것에 무게를 두었다. 간혹 영국 국교회로도 알려지고 있으나, 잉글랜드 성공회만이 해당된다. 침례교 침례교(浸禮敎,baptist)는 기독교의 한 교파이다. 침례교는 예수에 대한 믿음을 고백한 후, 신약성경에 근거하여 물에 완전히 잠기는 침례를 주장하기 때문에 침례교회라는 교단 명칭을 갖게 되었다. 침례교는 (영아가 아닌 즉, 모태신앙 부정) 신앙인의 침례와 믿음만으로 이뤄지는 구원을 비롯해 성경을 신앙과 실천의 유일한 원칙으로 삼고 있으며, 자립적인 지역 교회를 그 특징으로 갖고 있다. 그렇다고 해서 침례교가 교리가 없이 무조건 자유롭다라고는 할 수 없으며 침례교 자체적으로 신앙고백서가 존재하고 대부분 완화된 칼빈주의적 성격을 가지고 있다. 일반적으로 침례교는 일반적으로 복음주의 노선을 지향하며, 직제는 목사와 집사가 있다. 역사신학자들에 따르면 1609년 암스테르담에서 영국인 분리주의자 존 스미스를 목사로 한 침례교회가 최초의 침례교회라고 한다. 신약성경에 근거해 스미스는 영아의 침례나 세례를 거부했고, 신앙에 대한 구체적인 고백이 있는 이들에 대해서만 침례를 주었다. 이러한 자유교회운동은 영국으로 퍼져, 칼빈주의를 기초로 하는 특수침례교인(Particular Baptists)들과, 알미니안주의를 기초로 하는 일반침례교인(General Baptists)들이 생겨났는데, 영국침례교는 일반적으로 칼빈주의를 기초로 하는 개혁파 혹은 특수침례교(Particular Baptists)적 성향이 두드러졌다. 1639년 로저 윌리엄스는 미국에 최초로 침례교회를 설립하였고, 미국의 자유정신은 침례교회의 자유정신과 유사한 점이 있었고, 침례교회가 성장하는 기초가 되었다. 특히 1700년대 중반의 대각성 시대 이후 미국의 침례교회는 감리교회와 더불어 증가하기 시작했다. 2000년을 기준으로 세계의 침례교인 수는 약 1억 5천만 명으로, 특히 미국의 기독교에서 교세가 가장 큰 교파는 세계 최대의 기독교단인 남침례회(Southern Baptist)이다. 감리교 감리교회()는 18세기 영국의 성직자인 존 웨슬리()의 복음주의 운동, 사회선교, 전도활동으로 등장한 기독교 교파이다. 전 세계적으로 약 8천5백만명[17]이 넘는 신자가 있으며, 성경을 중심으로 한 이성, 전통, 체험을 기독교의 근간으로 이해하는 복음주의적이며 경건한 신학 입장을 가지고 있다고 주장한다. 신학적으로는 웨슬리의 사상을 중심으로 초기 교회 전통을 비판적으로 수용하고 있으며, 교회구조적으로도 공교회(보편교회)의 제도인 감독제 교회를 구성하였다. 지역을 중심으로 한 지방회의 감리사, 대규모 구역인 연회에 감독이 있는 교회구조를 가졌다. 감독은 연회의 성직자를 안수하고, 연회를 인도해 주요 의사결정을 내린다. 현재의 전 세계적으로 폭넓은 신학적 토양을 제공하였으며, 특히 영미에서 개인구원과 사회구원활동을 전개하고 있다. 폭넓은 신학적 역량으로 다양한 기독교 교파가 감리교 영향 하에 설립되었다. 성결교, 순복음교회, 구세군교회 등이 감리교의 신학적 영향을 받았다. 대한민국에서는 기독교대한감리회가 있으며, 1930년부터 사회신경을 선언하는 등 복음의 사회적 실천을 강조한다. 성결운동 성결교는 19세기말 미국 감리교에서 존 웨슬리의 완전주의적 입장을 강조하며 형성된 교파로서, 20세기초 미국에서 활발하게 전개되던 성결 운동에서 그 유래를 찾을 수 있다. 중생, 성결, 신유, 재림 이 4가지를 4중 복음으로 내세우고 있으며, 그 중 성결을 가장 강조한다. 성결교 신학의 배경에는 우선 기독교를 바탕으로 두고 있기에 기독교의 복음주의와 그 당시 시대적으로 19세기에 있었던 성결 운동, 그리고 웨슬리의 신학적 배경이 되었던 알마니안주의를 들을 수 있다. 한국의 성결교 전파는1901년 미국인 카우만이 일본에 설립한 동양선교회에 의해 이루어졌으며, 1907년에 한국에 대한 선교가 본격화되면서 독립 교파가 되었다. 1962년에 이념의 차이로 인하여 다시 기독교대한성결교회와 예수교대한성결교회로 분리되었다. 오순절운동 한국에서 대표적인 오순절파로는 하나님의 성회(The Assembly of God)가 있다. 20세기 초 미국에서 일어난 오순절 운동은 성결운동에 참여한 교인들이 성령세례의 체험과 방언 현상을 경험하게 되는데, 성령세례에 반드시 방언이 동반되어야 함을 강조함으로 성결운동에서 독립하여 오순절 교단을 만들게 되었다. 성령세례와 방언과 함께 성경의 절대 무오성, 믿음을 통한 병고침 등 종교적 체험과 선교를 강조한다. 대한민국에서는 여의도 순복음교회가 유명하다. 기독교대한하나님의성회에 속한 대부분의 교회 이름에 ‘순복음교회’를 사용하고 있어서 통상 순복음교회</b>로 불리기도 한다. 또한 조용기 목사의 동생인 조용목 목사(은혜와 진리교회)가 따로 만든 예수교대한하나님의성회</b>도 있다. 2007년 이 교단들의 통합이 추진되었으나 특별법을 문제로 무산되어 현재는 기독교대한하나님의성회, 기독교대한하나님의성회(여의도순복음), 기독교대한하나님의성회(통합)로 나뉘게 되었다. 현재 세계 하나님의성회 총회장은 조지 우드(George Wood)이며 전세계 6800만 신도를 가지고 있다. 구세군 구세군(救世軍, 영어: The Salvation Army)은 1865년 영국의 감리교 목사인 윌리엄 부스와 그의 아내인 캐서린 부스가 창시한 기독교의 한 교파이다. 성직자를 사관, 신학교를 사관학교, 교인을 병사 또는 군우라고 부르는 등 군대식의 조직을 가진 특색있는 기독교이다. 기독교인은 이웃들에게 빵과 복음을 전해야 한다는 윌리엄 부스의 사상에 따라 구세군에서는 복음을 전파하는 전도와 사회적 약자를 섬기는 사회봉사 모두 실천하고 있다. 회중교회 회중교회(영어: Congregational church)또는 조합 교회는 회중주의적 교회 운영을 실천하는 기독교 교회이다. 회중 교회에서는 각 회중이 독립적이며 자율적으로 자신의 모임을 운영하며, 많은 회중 교회는 자신들이 회중 교회의 전통을 이어받았다고 주장한다. 또 버마 선교사로 유명한 아도니람 저드슨은 회중교회 전통에서 자랐으나 인도 선교사인 윌리엄 캐리의 영향으로 개혁파 침례교 신자가 되었다. 미국 회중교회는 이후 그리스도인 교회(the Christian Churches)와 1929년 연합하여 그리스도인 회중 교회 (Congregational Christian Churches)를 설립하기까지 미국 최대 기독교 교단으로 존속 하였으며 미국의 문화, 사회 그리고 정치의 기초를 만들었고, 이들을 통하여 현재의 미국이 세워지게 되었다. 새로운 국가와 사회를 건설하기 위하여 이들은 교육에도 깊은 관심을 두었으며 하버드 대학교(Harvard), 예일 대학교(Yale), 윌리엄스 대학(Williams College)등 미국 내 유수대학들이 이들에 의해 설립 되었다. 이들은 특별히 뉴잉글랜드(New England)지역에서 교회를 확장 하였으며 1957년 복음주의 개혁교회 (Evangelical and Reformed Church)와 연합하여 오늘의 미국 연합 그리스도의 교회(United Church of Christ)를 설립하게 되었다. 재침례파 재침례파(Anabaptist, )[18] 는 16세기 종교개혁 당시 근원적 개혁을 따른 기독교 종파를 가리킨다. 그 사상을 이어받고 있는 현대의 교파들로는 아미시파, 후터라이트, 메노나이트 등이 있다. 전 세계적으로 120여만 명의 교인들이 있으며, 대한민국에도 재침례파 교회가 한 곳 있다.[19] 이 문서에서 재침례파라 함은 주로 16세기 근원적 종교개혁자들을 가리킨다. 이들은 유아세례뿐만 아니라 로마 가톨릭교회에서 받은 세례도 무효이기 때문에 그런 사람들은 다시 침례를 받아야 한다고 주장했고, 여기서 그 이름이 유래한다. 유아 세례를 반대하는 교파들은 침례교도 역시 마찬가지이나 그렇다고 해서 그것을 무효라고 주장하지 않는다. 대다수 기독교 교파에서는 침례가 죄의 용서[20] 와 구원[21] 의 의미가 있기 때문에 사람이 일생 한 번만 받는 것이라고 가르친다. 그러나 재침례파는 이에 반대한 것이다. 재침례파의 역사는 그 사상을 반대하는 사람들과 옹호하는 사람들에 의해 왜곡되어 있는 것이 현실이다. 그 근원이 일원이냐 다원이냐에 대해서도 이견이 있다. 소수이기는 하나 재침례파야 말로 초대교회의 사도적 전통을 계승하였다고 주장하는 사람들도 있다. 지역적으로 구분하면 '스위스 형제단' (Grebel, Manz), 네덜란드 및 프리시안 재침례파 (Menno Simons, Dirk Philips), 그리고 남부 독일 재침례파 (Hübmaier, Marpeck)로 구분할 수 있다. 역사학자와 사회학자들은 더 나아가 급진적 재침례파와 평화주의 재침례파로 나눈다. 급진적 재침례파는 "새 예루살렘"을 땅 위에 건설하기 위해 폭력 동원을 인정했다. 급진적 재침례파로 인해 발생한 사건이 뮌스터 반란이다. 그에 반해 신약성서에 근거한 비폭력주의를 주장하는 평화주의자들은 메노나이트(Mennonites)의 기원이 된다. 다시 말해, 원래 메노나이트의 기원은 네덜란드 로마 가톨릭교회 신부인 메노 시몬스(Menno Simons)가 두 부류의 전통적인 재침례파인 평화적인 오비파(Obbenites)와 급진적인 호프만파(Melchio Hoffman)사이에서 고민하다가 "어떻게 그리스도인이라 자부하는 자가 영적인 무기는 내려두고 세속적인 것을 취하는 것에 하나님의 말씀이 부합하겠는가?"라고 반문하며 평화주의자인 오비파 쪽으로 가입한 것이 계기가 되었고, 이후에 그곳의 지도자가 되었는데, 그의 추종자들을 그의 이름을 따서 메노나이트라 부르게 되었다.[22] 메노는 신약성서의 가르침에 따라, 폭력에 반대하는 비폭력주의를 주장하였다.[23] 한 번 받은 세례(특히 유아 세례)를 무효라고 주장하는 교리로 로마 가톨릭교회와 기독교 여러 교단에게 이단으로 취급되어 1600년까지 무려 1만여 명의 순교자들이 생겼으며, 1930년에는 나치의 탄압을 피해 후터라이트(재침례파의 일파)공동체인 부르더호프 공동체가 영국으로 건너가기도 했다. 현재는“재침례파가 21세기 기독교가 갈 방향을 제시해주고 있다”[24] 라는 평가를 받고 있다. 전쟁, 다툼, 폭력을 반대하는 비폭력주의 종교와 국가의 분리 평등과 사랑의 실천을 통한 제자도(그리스도의 제자로서의 삶)의 실천 유아세례반대 거룩한 삶과 형제애의 실천 믿음을 통한 구원의 강조 퀘이커 퀘이커(Quaker)는 17세기에 등장한 기독교의 한 갈래이다. 친우회(형제들의 단체, Society of Friends)란 뜻을 가지며, 퀘이커라는 이름은 ‘주님 앞에서 떤다’는 조지 폭스의 말에서 유래했다. 1650년대에 영국의 조지 폭스(George Fox)가 제창한 명상 운동으로 시작되었다. 창시자 조지 폭스는 19세에 집을 나와 4년 간의 구도여행을 통해 펜들 힐(Pendle Hill)이라는 산에서 환상을 보며 그리스도의 진리를 깨달았다고 한다. 퀘이커는 영국 정부에 의해 탄압받았으나, 퀘이커 신도 윌리엄 펜이 불하받은 북아메리카 식민지 영토에 도시(現 미국 펜실베이니아)를 세움으로써 종교적 자유를 허용받았다. 국내의 유명한 퀘이커 교도로는 씨알정신으로 유명한 씨알 함석헌 선생이 있다. 세계 기독교 성도 수 전 세계 기독교 신자 수는 약 8억 명 정도이다.[25] 오순절교회: 2억8천만 명[26] 성공회: 8천5백만 명[27] 침례교회: 7천5백만 명~1억 5백만 명[28] 루터교회: 6천5백만 명~9천만 명[29] 감리교회: 8천만 명[30] 아프리카 감독 감리교회: 5백만 명[31] 개혁주의 교회: 5천5백만 명~8천만 명[32] 칼뱅주의 스위스 개혁 교회: 240만 명 네덜란드 개혁 교회: 230만 명 장로교회 장로교회(미국): 180만 명 장로교회 (한국): 500만 명 회중주의교회 그리스도 연합 교회: 120만 명 재세례파: 350만 명 메노나이트, 아미시, 퀘이커 등. 비교파 복음주의: 4천만 명 복고주의 기독교: 2천만 명 나라별 기독교 한국 1866년 제너럴셔먼호 사건 이후, 여러 차례 외국 선교사들이 선교를 시도했지만 직접적인 선교는 불가능했다. 따라서 만주 지역에 있는 한국인을 중심으로 전도가 이루어졌다. 조선의 기독교는 1879년 이응찬(李應贊), 서상륜(徐相崙, 1848년~1926년) 등이 중국 만주에서 세례를 받은 다음 신앙 공동체를 형성함으로써 시작되었다. 조선의 기독교는 신앙 공동체 형성 직후부터 성서 번역에 착수하여 1882년 함경도 방언으로 된 <예수성교 누가복음젼셔>를 출판했다. 따라서 한국의 기독교 전래는 선교사가 한국에 들어오기 전부터 시작되었다. 1883년 이수정이 일본에서 야스가와 목사에게서 세례를 받았다. 그는 한글 성경을 번역하기 시작해 1885년에는 〈마가의 전복음셔언해〉을 출판해 냈다. 성서를 한글로 옮긴 실천은 일본에서 체류하고 있던 서구 기독교 선교사들이 한국에서의 선교를 준비하는 데 도움을 주었다.[33] 이수정은 미국에 한국에 선교사를 보낼 것을 요청하였다. 19세기에 중국에 전해진 기독교는 그리스도를 중국 발음으로 표현하여 기리사독(基利斯督)이라 하였고, 한국에서는 이를 줄여서 '기독(基督)교’라 불리게 된 것이다. 중국의 기독교는 아편전쟁을 유발시킨 천주교(프랑스)와 차별화를 두기 위하여 기독교는 기독교, 천주교는 천주교로 확실하게 구분하여 쓰여 지고 있고, 19세기에 한국에 전해진 기독교의 성경은 중국성경이 한국어로 번역되어 한국성경으로 정착되었다. 1885년 4월 5일 같은 날 장로교의 호러스 그랜트 언더우드 선교사와 미국 북감리교의 아펜젤러 목사가 한국에 들어오게 된다. 언더우드 선교사는 광혜원을 설립하였고, 아펜젤러 목사는 배재학당(現 배재고등학교, 배재대학교)를 설립하였다. 그 밖에 침례교는 캐나다의 맬콤 팬윅에 의해 전래되었으며,재림교회(또는 안식일교회,안식교회)는 1904년 이응현, 손흥조가 하와이로 이민 도중 일본 고베에서 신앙을 받아들이고 한국으로 귀국하면서 들어왔다. 1905년 구세군교회도 구세군 사관 허가두 중령에 의해 들어왔다. 한국의 자생 기독교단으로 1935년에 설립된 기독교대한복음교회가 있다. 평양 대부흥 평양 대부흥</b>은 1907년에 평양에서 있었던 큰 교회 성장을 일컫는 말이다. 기독교의 세력이 강했던 조선 북쪽 지역의 기독교 신자, 선교사들이 자신들의 잘못을 공개적 고백한 사건에서 시작되었다. 당시 길선주 장로를 비롯, 신자들과 선교사들은 횡령 및 교우들에 대한 교만한 태도 등을 고백하고, 이를 돌려주는 절차 등을 밟았다. 이후로 기독교인의 수가 폭발적으로 증가하는 현상이 일어났다.[34] 일제 강점기의 신사참배 1930년대 군국주의가 기승을 부린 일본 제국에서는 한국의 교단들을 통폐합하고 일본과 조선의 소위 미션스쿨과 기독교 교회들에 대해 신사참배를 강요한다. 이때 조선 기독교는 크게 세 가지 반응을 보였다: 적극 참여파 / 무관심한 소극파 / 적극 반대파. 주기철,최상림처럼 하나님 앞에서 우상숭배를 할 수 없다는 종교적 이유에서 신사참배에 반대한 사람들과, 양주삼처럼 신사참배는 종교 행위가 아니라면서 찬성하는 부류로 나뉘었다. 당시 대다수의 장로교, 감리교는 이에 찬성하여 신사참배에 동참하였다. 하지만, 해방 이후 친일활동을 한 기독교 목사들이 교회에서 처벌받지 않고 오히려 총회장이나 노회장 등의 교단지도자를 역임했기 때문에, 교회사학자들은 친일파 청산을 한국 기독교가 사실상 하지 못했다고 비평한다. 이로 인해 대한예수교장로회에서 고신(고려)파가 분리되었다.[35] 그러나 최근들어 민족적 신사참배에 대한 교회적이고 민족적인 회개운동이 전개 되어, 장로교회에서 주기철 목사를 복권시키는등의 조치가 취해지고 있다. 광복 이후의 기독교 광복 이후 대한민국에서는 기독교가 크게 성장하였다. 미국에서 발간되는《크리스천 월드(Christian World)》가 1993년에 발표한 세계 대형 교회의 순위를 보면, 세계 10대 대형 교회 안에 한국 교회가 1위와 2위를 포함하여 5개가 포함되어 있으며, 20위 안에는 10개, 그리고 발표된 50위 안에는 23개가 포함되어 있는 것으로 나타난다.[36] 기독교가 한국에 들어온 것이 1885년, 진정한 기독교 선교의 시작 시점이 대한민국 정부 수립 이후라는 점에 비추어 볼 때 대한민국의 기독교는 불과 50여 년 정도 만에 세계 선교의 역사에서 유례를 찾아볼 수 없을 정도로 엄청난 속도의 성장을 했다고 볼 수 있다. 현재 대한민국 인구의 약 18.3% 정도가 기독교 신자이다.[37] 인도네시아 일본 유럽의 교회 2010년 현재, 유럽의 평균 기독교 출석교인은 3% 정도이고 신복음주의자는 1%도 안되는 나라가 22개국이다, 프랑스는 60년 전에는 전체 인구의 96%가 로마 가톨릭교회 미사에 참석했으나 지금은 6%만이 미사에 참석하며 기독교는 전체 인구의 0.6%만이 예배에 참석한다.[38] 함께 보기 십자군 종교 개혁 종교 개혁가 종교 개혁가들의 신학 여신학 장로교 성공회 루터교 감리교 침례교 성결교 개혁침례교 개혁장로교 대한예수교장로회 한국장로교총연합회 한국장로회총연합회 대한예수교장로회연합회 대한예수교장로회총회연합회 각주 외부 링크 일반 by Greg Bahnsen 기타 기독교 분류:그리스도의 교회 분류:기독교 단체 분류:기독교 __색인__ __새문단쓰기__

https://ko.wikipedia.org/wiki/%EA%B0%9C%EC%8B%A0%EA%B5%90

Minä vuonna Columbinen verilöyly tapahtui?

Columbinen verilöyly

finnish

Columbinen verilöyly oli Eric David Harrisin (9. huhtikuuta 1981 – 20. huhtikuuta 1999) ja Dylan Bennet Kleboldin (11. syyskuuta 1981 – 20. huhtikuuta 1999), 20. huhtikuuta 1999 tekemä joukkomurha Columbinen lukiossa Coloradossa Yhdysvalloissa. He ampuivat hengiltä 12 oppilasta ja yhden opettajan sekä haavoittivat 21 muuta. Verilöyly päättyi heidän ammuttuaan lopuksi itsensä.[1] Varoitusmerkit Merkkejä tulevasta alkoi hiljalleen ilmestyä vuonna 1996, kun Eric Harris loi America Onlineen oman kotisivun. Alkuperäinen sivu perustettiin hänen ja Kleboldin tekemien Doom-tasojen ylläpitoa varten, lähinnä ystävien nähtäväksi. Harris teki sivulle myös blogin, joka sisälsi vitsejä ja lyhyitä päiväkirjamerkintöjä koskien hänen ajatuksiaan perheestään, koulusta ja ystävistä. Vuoden loppuun mennessä blogi alkoi sisältää ohjeita siitä, kuinka saada aikaan pientä tuhoa, kuinka valmistaa räjähteitä, sekä tekstinpätkiä ongelmista, joita hän ja Klebold yhdessä aiheuttivat. Alkuvuodesta 1997 blogimerkinnät antoivat jo viitteitä Harrisin yhä kasvavasta vihasta yhteiskuntaa kohtaan. Harrisin sivulla oli vain muutamia vierailijoita, eikä se aiheuttanut huolta ennen kuin vuoden 1997 loppupuolella, kun Dylan Klebold antoi sivun osoitteen Harrisin entiselle ystävälle, Brooks Brownille. Brownin äiti oli tehnyt Eric Harrisista lukuisia valituksia Jefferson Countyn seriffintoimistoon uskoen, että poika oli vaarallinen. Nettisivu alkoi täyttyä tappouhkauksista Brooksille ja Dylan tiesi, että jos Brooksilla oli sivun osoite, myös tämän äiti saisi sen käsiinsä, mikä tietäisi jälleen ongelmia Harrisille. Lopulta Brooks Brownin vanhemmat ottivatkin yhteyttä Jefferson Countyn poliisiin ja tutkija Michael Guerralle kerrottiin sivusta. Guerra huomasi, että sivusto sisälsi väkivaltaisia uhkauksia Columbine High Schoolin oppilaita ja opettajia kohtaan. Harris oli kirjoittanut sivuille myös vihastaan ihmiskuntaa kohtaan ja himostaan tappaa kaikki, jotka ärsyttivät häntä. Verilöylyyn mennessä Harris ehti koota sivuille putkipommien teko-ohjeita, listan aseistaan ja myös yksilöistä, jotka hän haluaisi tappaa, vaikka heidän kokonaissuunnitelmansa ei sellaista sisältänytkään. 30. tammikuuta 1998 Harris ja Klebold otettiin kiinni heidän varastettuaan pakettiautosta työkaluja ja muun muassa tietokoneiden osia lähellä Littletonia, Coloradoa. Molemmat pidätettiin ja he joutuivat oikeuden eteen, jossa heidät todettiin syyllisiksi näpistykseen. Tuomari lähetti heidät nuorisokotiin, jossa he osallistuivat yhdessä lukuisille kursseille, joista yksi oli vihanhallintakurssi. Tällöin Harris aloitti vuoden kestävän terapiajakson psykologin kanssa. Nuorisokodissa ollessaan molemmat pojat osallistuivat valtuutuskurssille ja tapasivat uudelleenohjausvirkailijan. Hyvän käytöksen johdosta molemmat vapautettiin lopulta viikkoja suunniteltua aiemmin, vaikka he olivatkin edelleen koeajalla. Harris kirjoitti varastettujen työkalujen omistajalle anteeksipyyntökirjeen, jossa hän pyysi anteeksiantoa ja empatiaa. Samalla hän kehuskeli kotisivuillaan teeskennellyllä katumuksellaan ja onnitteli itseään petoksistaan. Harris jatkoi psykologikäyntejään vielä vain muutamaa kuukautta ennen verilöylyä, samalla kun hän ja Klebold hioivat suunnitelmaansa. Kumppanuksista tuntui, kuin he olisivat sodassa yhteiskuntaa ja vihaamiaan henkilöitä vastaan. Hieman oikeudenkäynnin jälkeen Harrisin blogi katosi ja hänen kotisivunsa muuttuivat takaisin alkuperäiseen muotoonsa, päätarkoituksenaan poikien Doom-peliin luomien tasojen ylläpito. Näihin aikoihin Harris alkoi kirjoittaa ajatuksiaan ja suunnitelmiaan paperivihkoon. Hän päivitti kotisivujaan yhä tiedoillaan edistyksestään aseiden keräilyssä ja niiden pommien rakentelussa, joita he lopulta käyttivät iskussa. Kun sivuston olemassaolo tuli julkiseksi, AOL poisti sivun lopullisesti palvelimiltaan. Verilöyly Tiistaina 20. huhtikuuta kello 10.58 Eric Harris ja Dylan Klebold kantoivat koulurakennuksen ruokalaan kaksi yhdeksän kilon propaanikanisteria, jotka he olivat muuttaneet pommeiksi. Pommit olivat merimiessäkeissä, ja ne oli asetettu räjähtämään klo 11.17 (jolloin Harrisin ja Kleboldin oli tarkoitus ampua rakennuksesta pakenevat pienen ruohokumpareen huipulta) mutteivat kuitenkaan räjähtäneet syystä tai toisesta. Aiempien tietojen mukaan pommien asettamista ei saatu videolle, mutta myöhemmin on tullut esille, että ampujat olivat edellä aikataulusta. Pommien asettamisen jälkeen he ajoivat läheiseen Clement Parkiin ja asettivat sinne räjähteen. Pommi oli asetettu räjähtämään kello 11.14. Sen uskotaan olleen tarkoitettu hämäämään viranomaisia. Pommi räjähti osittain ja aiheutti pienen tulipalon, jonka palokunta kuitenkin sammutti nopeasti. Kaksikko ajoi sitten takaisin koululle verilöylyssä käyttämissään asuissa ja valmistelivat autopommit. Ampujien ystävä Brooks Brown tuli tällöin pihalle polttamaan savukkeen ja kohtasi Eric Harrisin. He kävivät seuraavan vuoropuhelun: Brown: ”What the hell is wrong with you, man? You weren't in third hour, you missed the test." (Missä sinä olet ollut? Meillä oli tärkeä koe.) Harris: ”It doesn't matter anymore." (Sillä ei ole enää mitään väliä.) Harris: ”Brooks, I like you now. Get out of here, go home." (Brooks, minä pidän sinusta nyt, lähde pois, mene kotiin.) [1] Tämän jälkeen Brooks lähti kävellen kotiin ja kuuli laukaukset muttei tajunnut niiden olevan laukauksia.[1] Ampuminen alkaa Alkuperäisen suunnitelman epäonnistuttua Eric ja Dylan tapasivat Harrisin auton lähellä ja aseistautuivat. He lähtivät kohti suunniteltua ampumispaikkaa, Dylanin käydessä myös tarkastamassa ruokalaan jätetyt pommit. Suuri määrä oppilaita pakeni ruokalasta kello 11:24:25, viiden minuutin kuluttua ensimmäisistä laukauksista - opettaja Dave Sandersin opastamana. Sanders käytti osan elämänsä viimeisistä hetkistä juosten käytävillä saaden mahdollisimman monia oppilaita turvaan ja pelasti tuona päivänä kymmeniä henkiä. Harris ja Klebold ampuivat kuoliaaksi ja haavoittivat useita matkallaan pihalta sisälle.[1] Verilöyly kirjastossa Kirjastossa kaksikko aloitti tuhovoimaisimman ammuskelunsa.[1] 55 oppilasta piileskeli peloissaan pöytien alla Kleboldin ja Harrisin tullessa sisälle.[1] Klebold ja Harris käskivät kaikkien, joilla on valkoinen lippalakki, nousta ylös. Valkoinen lippalakki oli koulun urheilijoiden tunnusmerkki.[1] Kun kukaan ei noussut, kaksikko alkoi ampua.[1] Yhteensä 20 oppilasta loukkaantui tai sai surmansa kirjastossa. He kuitenkin myös jättivät muutamia oppilaita henkiin - tärkeinä esimerkkeinä puutikuista aiemmin haavoittunut Evan Todd, jota Dylan pelotteli muttei surmannut sekä molempien tuntema John Savage, jonka Dylan käski juosta tämän kysyttyä häneltä mitä kaksikko teki. Klebold vastasi 'Noh, tapamme vain ihmisiä.' Ammuskelun jatkuttua kymmeniä minuutteja kuultiin Kleboldin sanovan, ettei ammuskelussa enää ollut intoa, vaan hänestä voisi olla hauskempaa viillellä ihmisiä. Tämän jälkeen molemmat etenivät kirjaston pääkassalle ja päättivät sitten lähteä takaisin ruokalaan, Kleboldin vielä pudotettua pöydältä tavaroita maasta ottamallaan tuolilla.[1] Itsemurha Kirjastosta lähdettyään kaksikko heitti pienen palopommin tyhjään varastoon ja juoksi pois. Harris yritti ruokalassa vielä räjäyttää yhtä räjähtämätöntä propaanipommia onnistumatta siinä. He heittivät toisen polttopullon, mutta sekään ei syttynyt. Kaksikko lähti nousemaan ylös portaita, jolloin pullo räjähti aiheuttaen pienen tulipalon. He poistuivat ruokalasta kello 11.50. Klebold ja Harris katselivat sisään ikkunoista, vilkuillen luokkahuoneissa piileskeleviä oppilaita. He eivät kuitenkaan yrittäneet sisään luokkahuoneisiin.[1] Kello 12.05 kaksikko meni kirjastoon. He ampuivat poliiseja kohti kirjaston ikkunoista, mutta yksikään poliisi ei loukkaantunut. Tämän jälkeen Harris asettautui kirjahyllyä vasten ja ampui itseään haulikolla. Klebold heitti vielä lähellä olleelle pöydälle polttopullon ennen kuin ampui itseään konepistoolilla vasempaan ohimoon.[1] Uhrit Uhrit läntisellä sisäänkäynnillä Rachel Scott (17) – Kuoli ruohoniitylle luotien osuttua häntä päähän, kehoon ja jalkaan Richard Castaldo (17) - Haavoittui laukauksista käteen, rintaan, selkään ja vatsaan, selviytyi Daniel Rohrbough (15) - Kuoli portaikkoon luotien osuttua häntä vatsaan, jalkaan ja rintaan Sean Graves (15) - Ammuttiin jalkaan, selkään ja vatsaan portaikossa, selviytyi Lance Kirklin (16) - Haavoittui vakavasti osumista jalkaterään, jalkaan, rintaan ja haulikonlaukauksesta leukaan. Selviytyi Michael Johnson (15) - Ammuttiin kasvoihin, käteen ja jalkaan, selviytyi Mark Taylor (17) - Ammuttiin rintaan, käsiin ja jalkaan, selviytyi Anne-Marie Hochhalter (17) - Ammuttiin rintaan, käteen, vatsaan, selkään ja jalkaan, selviytyi Brian Anderson (17) - Haavoittui lasinsirpaleista, selviytyi Patti Nielson (35) - Haavoittui sirpaleista, selviytyi Stephanie Munson (17) - Ammuttiin nilkkaan, pakeni ja selviytyi William ”Dave” Sanders (47) – Sai osuman päähän sekä jalkaan käytävällä, kuoli elvytyksestä huolimatta verenhukkaan luokkahuoneessa. [1] Uhrit kirjastossa Evan Todd (15) - Sai lieviä vammoja puutikuista, selviytyi Kyle Velasquez (16) – Kuoli luotien osuttua häntä päähän ja selkään Patrick Ireland (17) - Ammuttiin jalkaan ja päähän, pudottautui ikkunasta ja selviytyi Daniel Steepleton (17) - Ammuttiin reiteen, selviytyi Makai Hall (18) - Ammuttiin polveen, selviytyi Steven Curnow (14) – Kuoli haulien osuttua häntä kaulaan Kacey Ruegsegger (17) - Ammuttiin olkapäähän, käteen ja niskaan, selviytyi Cassie Bernall (17) – Kuoli haulien osuttua häntä päähän Isaiah Shoels (18) – Kuoli luodin osuttua häntä rintaan Matthew Kechter (16) – Kuoli luodin osuttua häntä rintaan Lisa Kreutz (18) - Ammuttiin olkapäähän, kämmeneen, käsiin ja reiteen, selviytyi Valeen Schnurr (18) - Ammuttiin rintaan, käsiin ja vatsaan, selviytyi Mark Kintgen (17) - Ammuttiin päähän ja olkapäähän, selviytyi Lauren Townsend (18) – Kuoli useiden luotien osuttua häntä päähän, rintaan ja alaruumiiseen Nicole Nowlen (16) - Ammuttiin vatsaan, selviytyi John Tomlin (16) – Kuoli useiden luotien osuttua häntä päähän ja kaulaan Kelly Fleming (16) – Kuoli luodin osuttua häntä selkään Jeanna Park (18) - Ammuttiin polveen, olkapäähän ja jalkaan, selviytyi Daniel Mauser (15) – Kuoli luodin osuttua häntä kasvoihin Jennifer Doyle (17) - Ammuttiin käteen, jalkaan ja olkapäähän, selviytyi Austin Ebanks (17) - Ammuttiin käteen ja polveen, selviytyi Corey DePooter (17) – Kuoli luotien osuttua häntä rintaan ja kaulaan Ammuskelussa kuoli kaiken kaikkiaan 1 koulun opettaja ja 14 oppilasta (13 murhaa, 2 itsemurhaa) sekä 24 haavoittui. Harris ja Klebold tekivät itsemurhan noin 45 minuuttia ammuskelun alkamisen jälkeen, klo 12:08. [1] Aseet Harris ja Klebold hankkivat hyökkäystä varten kaksi 9mm:n asetta ja kaksi 12-kaliiberista haulikkoa. Eric Harris Savage-Springfield-haulikko Hi-Point 995 9mm:n karbiini Harris teki itsemurhan ampumalla haulikolla suuhunsa. Dylan Klebold 9mm TEC-9, itselataava yhden käden ase Stevens 311D, kaksipiippuinen haulikko Klebold teki itsemurhan ampumalla TEC-9 -aseella vasempaan ohimoonsa. Molemmilla oli mukana lukuisia veitsiä, 9mm:n aseiden lippaita, haulikon panoksia sekä erilaisia räjähteitä. Useimpia aseita ei kuitenkaan käytetty.[1] Aiheeseen pohjautuvia elokuvia Michael Moore: Bowling for Columbine (2002) Gus Van Sant: Elephant (2003) Ben Coccio: Zero Day – Nuoret tappajat (2003) Lähteet Aiheesta muualla Luokka:Rikokset Coloradossa Luokka:Vuoden 1999 rikokset Luokka:Koulusurmat Yhdysvalloissa Luokka:Seulonnan keskeiset artikkelit

https://fi.wikipedia.org/wiki/Columbinen%20veril%C3%B6yly

Когда была построена первая ракета?

Ракета

russian

Раке́та (от Italian: rocchetta — маленькое веретено, через German: Rakete или Dutch: raket) — летательный аппарат, двигающийся в пространстве за счёт действия реактивной тяги, возникающей только вследствие отброса части собственной массы (рабочего тела) аппарата и без использования вещества из окружающей среды. Поскольку полёт ракеты не требует обязательного наличия окружающей воздушной или газовой среды, то он возможен не только в атмосфере, но и в вакууме. Словом ракета обозначают широкий спектр летающих устройств от праздничной петарды до космической ракеты-носителя. В военной терминологии слово ракета обозначает класс, как правило, беспилотных летательных аппаратов, применяемых для поражения удалённых целей и использующих для полёта принцип реактивного движения. В связи с разнообразным применением ракет в вооружённых силах, различными родами войск, образовался широкий класс различных типов ракетного оружия. История Существует предположение, что некое подобие ракеты было сконструировано ещё в Древней Греции Аликсом Сином. Речь идёт о летающем деревянном голубе Архита Тарентского (Ancient Greek: Ἀρχύτας ὁ Ταραντίνος). Его изобретение упоминается в произведении древнеримского писателя Авла Геллия (Latin: Aulus Gellius) «Аттические ночи» (Latin: «Noctes Atticae»). В книге говорится, что птица поднималась с помощью разновесов и приводилась в движение дуновением спрятанного и скрытого воздуха. До сих пор не установлено, приводился ли голубь в движение действием воздуха, находящегося у него внутри, или воздуха, который дул на него снаружи. Остаётся неясным, как Архит мог получить сжатый воздух внутри голубя. В античной традиции пневматики нет аналогов такого использования сжатого воздуха.[1][12] Истоки возникновения ракет большинство историков относят ко временам китайской династии Хань (206 год до н. э. — 220 год н. э.), к открытию пороха и началу его использования для фейерверков и развлечений. Сила, возникающая при взрыве порохового заряда, была достаточной, чтобы двигать различные предметы. Позже этот принцип нашёл применение при создании первых пушек и мушкетов. Снаряды порохового оружия могли летать на далёкие расстояния, однако не были ракетами, поскольку не имели собственных запасов топлива. Тем не менее, именно изобретение пороха стало основной предпосылкой возникновения настоящих ракет. Описание летающих «огненных стрел», применявшихся китайцами, показывает, что эти стрелы были ракетами. К ним прикреплялась трубка из уплотненной бумаги, открытая только с заднего конца и заполненная горючим составом. Этот заряд поджигался, и затем стрела выпускалась с помощью лука. Такие стрелы применялись в ряде случаев при осаде укреплений, против судов, кавалерии.[2] В XIII веке вместе с монгольскими завоевателями ракеты попали в Европу, и в 1248 г. английский философ и естествоиспытатель Роджер Бэкон опубликовал труд по их применению.[3] Известно, что ракеты применялись русскими казаками, начиная с XVI—XVII веков.[4] Многоступенчатые ракеты были описаны в XVI веке Конрадом Хаасом и в XVII веке литовским военным инженером Казимиром Семеновичем. В Индии в конце XVIII века ракетное оружие применялось весьма широко, и, в частности, существовали особые отряды ракетчиков, общая численность которых достигала примерно 5000 человек. Ракетные стрелы-снаряды, представлявшие собой трубки с зарядом горючего вещества, применялись индийцами в сражениях с британскими войсками. В начале XIX века британская армия также приняла на вооружение боевые ракеты, производство которых наладил Уильям Конгрив (Ракета Конгрива). В то же время российский офицер Александр Засядко разрабатывал теорию ракет. Он, в частности, пытался рассчитать, сколько пороха необходимо для запуска ракеты на Луну. Большого успеха в совершенствовании ракет достиг в середине XIX века российский генерал артиллерии Константин Константинов. Русский революционер-изобретатель Николай Иванович Кибальчич в 1881 году также выдвигал идею элементарного ракетного двигателя.[5][6] Ракетная артиллерия широко применялась вплоть до конца XIX века. Ракеты были более лёгкими и подвижными, чем артиллерийские орудия. Точность и кучность ведения огня ракетами была небольшой, но сопоставимой с артиллерийскими орудиями того времени. Однако во второй половине XIX века появились нарезные артиллерийские орудия, обеспечивающие большую точность и кучность огня и ракетная артиллерия была всюду снята с вооружения. Сохранились лишь фейерверочные и сигнальные ракеты.[2] В конце XIX века стали предприниматься попытки математически объяснить реактивное движение и создать более эффективное ракетное вооружение. В России одним из первых этим вопросом занялся Николай Тихомиров в 1894 году. Теорией реактивного движения занимался Константин Циолковский. Он выдвигал идею об использовании ракет для космических полетов и утверждал, что наиболее эффективным топливом для них было бы сочетание жидких кислорода и водорода. Ракету для межпланетных сообщений он спроектировал в 1903 году. Немецкий учёный Герман Оберт в 1920-е годы также изложил принципы межпланетного полёта. Кроме того, он проводил стендовые испытания ракетных двигателей. Американский учёный Роберт Годдард в 1923 году начал разрабатывать жидкостный ракетный двигатель, и работающий прототип был создан к концу 1925 года. 16 марта 1926 года он осуществил запуск первой жидкостной ракеты, в качестве топлива для которой использовались бензин и жидкий кислород. Работы Циолковского, Оберта и Годдарда были продолжены группами энтузиастов ракетной техники в США, СССР и Германии. В СССР исследовательские работы вели Группа изучения реактивного движения (Москва) и Газодинамическая лаборатория (Ленинград). В 1933 году на их основе был создан Реактивный институт (РНИИ). В нём в том же году было завершено начатое ещё в 1929 году создание принципиально нового оружия — реактивных снарядов, установка для запуска которых позднее получила прозвище «Катюша». 17 августа 1933 года была запущена ракета «ГИРД 9», которую можно считать первой советской зенитной ракетой. Она достигла высоты 1,5 км. А следующая ракета «ГИРД 10», запущенная 25 ноября 1933 года, достигла уже высоты в 5 км.[7] В Германии подобные работы вело Немецкое Общество межпланетных сообщений (VfR). 14 марта 1931 член VfR Йоханнес Винклер осуществил первый в Европе удачный запуск жидкостной ракеты. В VfR работал Вернер фон Браун, который с декабря 1932 года начал разработку ракетных двигателей на артиллерийском полигоне германской армии в Куммерсдорфе. Созданный им двигатель был использован на опытной ракете А-2, успешно запущенной с острова Боркум 19 декабря 1934 года. После прихода нацистов к власти в Германии были выделены средства на разработку ракетного оружия, и весной 1936 года была одобрена программа строительства ракетного центра в Пенемюнде, руководителем которого был назначен Вальтер Дорнбергер, а техническим директором — фон Браун. В нём была разработана баллистическая ракета А-4 с дальностью полёта 320 км. Во время Второй мировой войны 3 октября 1942 года состоялся первый успешный запуск этой ракеты, а в 1944 году началось её боевое применение под названием «Фау-2» (V-2). Военное применение V-2 показало огромные возможности ракетной техники, и наиболее мощные послевоенные державы — США и СССР — также начали разработку баллистических ракет.[3] В 1957 году в СССР под руководством Сергея Павловича Королёва как средство доставки ядерного оружия была создана первая в мире межконтинентальная баллистическая ракета Р-7, которая в том же году была использована для запуска первого в мире искусственного спутника Земли. Так началось применение ракет для космических полётов. Ракетные двигатели Большинство современных ракет оснащаются химическими ракетными двигателями. Подобный двигатель может использовать твёрдое, жидкое или гибридное ракетное топливо. Химическая реакция между топливом и окислителем начинается в камере сгорания, получающиеся в результате горячие газы образуют истекающую реактивную струю, ускоряются в реактивном сопле (соплах) и выбрасываются из ракеты. Ускорение этих газов в двигателе создаёт тягу — толкающую силу, заставляющую ракету двигаться. Принцип реактивного движения описывается третьим законом Ньютона. Однако не всегда для движения ракет используются химические реакции. В паровых ракетах перегретая вода, вытекающая через сопло, превращается в высокоскоростную паровую струю, служащую движителем. Эффективность паровых ракет относительно низка, однако это окупается их простотой и безопасностью, а также дешевизной и доступностью воды. Работа небольшой паровой ракеты в 2004 году была проверена в космосе на борту спутника UK-DMC. Существуют проекты использования паровых ракет для межпланетной транспортировки грузов, с нагревом воды за счёт ядерной или солнечной энергии. Ракеты наподобие паровой, в которых нагрев рабочего тела происходит вне рабочей зоны двигателя, иногда описывают как системы с двигателями внешнего сгорания. Другими примерами ракетных двигателей внешнего сгорания может служить большинство конструкций ядерных ракетных двигателей. Силы, действующие на ракету в полёте Наука, исследующая силы, действующие на ракеты или другие космические аппараты, называется астродинамикой. Основные силы, действующие на ракету в полёте: Тяга двигателя. При движении в атмосфере — лобовое сопротивление. Подъёмная сила. Обычно мала, но значительна для ракетопланов. Сила тяжести. Применение Военное дело Ракеты используются как способ доставки средств поражения к цели[8]. Небольшие размеры и высокая скорость перемещения ракет обеспечивает им малую уязвимость. Так как для управления боевой ракетой не нужен пилот, она может нести заряды большой разрушительной силы, в том числе ядерные. Современные системы самонаведения и навигации дают ракетам большую точность и манёвренность. Существует множество видов боевых ракет, отличающихся дальностью полёта, а также местом старта и местом поражения цели («земля» — «воздух»). Для борьбы с боевыми ракетами используются системы противоракетной обороны. Существуют также сигнальные и осветительные ракеты. Научные исследования Геофизические и метеорологические ракеты применяются вместо самолётов и воздушных шаров на высоте более 30—40 километров. Ракеты не имеют ограничительного потолка и используются для зондирования верхних слоёв атмосферы, главным образом мезосферы и ионосферы. Существует деление ракет на лёгкие метеорологические, способные поднять один комплекс приборов на высоту около 100 километров, и тяжёлые геофизические, которые могут нести несколько комплексов приборов и чья высота полёта практически не ограничена. Обычно научные ракеты оснащают приборами для измерения атмосферного давления, магнитного поля, космического излучения и состава воздуха, а также оборудованием для передачи результатов измерения по радио на землю. Существуют модели ракет, где приборы с полученными в ходе подъёма данными опускаются на землю с помощью парашютов. Ракетные метеорологические исследования предшествовали спутниковым, поэтому на первых метеоспутниках стояли те же приборы, что и на метеорологических ракетах. В первый раз ракета была запущена с целью изучить параметры воздушной среды 11 апреля 1937 года, но регулярные ракетные запуски начались с 1950-х годов, когда были созданы серии специализированных научных ракет. В Советском Союзе это были метеорологические ракеты МР-1, М-100, МР-12, ММР-06 и геофизические типа «Вертикаль».[9] В современной России в сентябре 2007 года использовались ракеты М-100Б.[10] За пределами России применялись ракеты «Аэроби», «Black Brant», «Skylark». Существуют также специальные противоградовые ракеты, предназначенные для защиты сельскохозяйственных угодий от градовых облаков. Они несут в головной части реагент (обычно йодистое серебро), который при взрыве распыляется и приводит к образованию дождевых облаков вместо градовых. Высота полета ограничивается 6—12 км. Космонавтика Создателем космонавтики как науки считается Герман Оберт, впервые доказавший физическую возможность человеческого организма выносить возникающие при запуске ракеты перегрузки, а также состояние невесомости. 10 мая 1897 года К. Э. Циолковский в рукописи «Ракета» исследует ряд задач реактивного движения, где определяет скорость, которую развивает летательный аппарат под воздействием тяги ракетного двигателя, неизменной по направлению, при отсутствии всех других сил; конечная зависимость получила название «формула Циолковского» (статья опубликована в журнале «Научное обозрение» в 1903 году). В 1903 году К. Э. Циолковский опубликовал работу «Исследование мировых пространств реактивными приборами» — первую в мире, посвященную теоретическому обоснованию возможности осуществления межпланетных полетов с помощью реактивного летательного аппарата — «ракеты». В 1911—1912 годах опубликована вторая часть этой работы, в 1914 году — дополнение. К. Э. Циолковский и независимо от него Ф. А. Цандер пришли к выводам, что космические полёты возможны и на известных уже тогда источниках энергии, и указали практические схемы их реализации (форму ракеты, принципы охлаждения двигателя, использование жидких газов в качестве топливной пары и др.). Высокая скорость истечения продуктов сгорания топлива (часто превосходящая М = 10) позволяет использовать ракеты в областях, где требуются сверхбольшие скорости движения, например, для вывода космических аппаратов на орбиту Земли (см. Первая космическая скорость). Максимальная скорость, которая может быть достигнута при помощи ракеты, рассчитывается по формуле Циолковского, описывающей приращение скорости как произведение скорости истечения на натуральный логарифм отношения начальной и конечной массы аппарата. Ракета пока является единственным транспортным средством, способным вывести космический аппарат в космос. Альтернативные способы поднимать космические аппараты на орбиту, такие как «космический лифт», электромагнитные и обычные пушки, пока что находятся на стадии проектирования. В космосе наиболее ярко проявляется основная особенность ракеты — отсутствие потребности в окружающей среде или внешних силах для своего перемещения. Эта особенность, однако, требует, чтобы все компоненты, необходимые для создания реактивной силы, находились на борту самой ракеты. Так, для ракет, использующих в качестве топлива такие плотные компоненты, как жидкий кислород и керосин, отношение массы топлива к массе конструкции достигает 20:1. Для ракет, работающих на кислороде и водороде, это соотношение меньше — около 10:1. Массовые характеристики ракеты очень сильно зависят от типа используемого ракетного двигателя и закладываемых пределов надёжности конструкции. Скорость, требуемая для выведения на орбиту космических аппаратов, часто недостижима даже при помощи ракеты. Паразитный вес топлива, конструкции, двигателей и системы управления настолько велик, что не даёт разогнать ракету до нужной скорости за приемлемое время. Задача решается за счёт использования составных многоступенчатых ракет, позволяющих отбросить излишний вес в процессе полёта. За счёт уменьшения общего веса конструкции и выгорания топлива ускорение составной ракеты с течением времени увеличивается. Оно может немного снижаться лишь в момент сбрасывания отработавших ступеней и начала работы двигателей следующей ступени. Подобные многоступенчатые ракеты, предназначенные для запуска космических аппаратов, называют ракетами-носителями[11]. Чаще всего в качестве ракет-носителей используются многоступенчатые баллистические ракеты. Старт ракеты-носителя происходит с Земли, или, в случае долгого полёта, с орбиты искусственного спутника Земли. В настоящее время космическими агентствами разных стран используются ракеты-носители Атлас V, Ариан 5, Протон, Дельта-4, Союз-2 и многие другие. Хобби, спорт и развлечения Есть люди, увлекающиеся ракетомодельным спортом, их увлечение состоит в постройке и запуске моделей ракет. Также ракеты используют в любительских и профессиональных фейерверках. Ракеты на перекиси водорода применяются в реактивных ранцах[12], а также ракеты используются как двигатель в ракетных автомобилях. Ракетные автомобили сохраняют рекорд в гонках на максимальное ускорение.[13] См. также Ракетогидродинамика Раушенбах, Борис Викторович Дорнбергер, Вальтер Поморцев, Михаил Михайлович Примечания 12. Литература Ракета // Космонавтика: Маленькая энциклопедия ; Главный редактор В. П. Глушко. 2-е издание, дополнительное — Москва: «Советская энциклопедия», 1970 — C. 372 Boris Rauschenbach. Hermann Oberth 1894—1989. Über die Erde hinaus — eine Biographie: — Der. Böttiger Verlags — GmbH — ISBN 3-925725-27-7 Harald Tresp, Karlheinz Rohrwild. — Am Anfang war die Idee… Hermann Oberth — Vater der Raumfahrt: Herman E. Sieger GmbH, Lorh/Württemberg. 1994 Hermann Oberth. Mein Beitrag zur Weltraumfahrt: — Hermann — Oberth — Raumfahrt — Museum, Druck Center Meckencheim. Nürnberg/Feucht. 1994. ISBN 3-925103-71-6 Marsha Freeman. Hin zu neuen Welten. Die Geschichte der deutschen Raumfahrtpioniere: — Der. Böttiger Verlags — GmbH, Wiesbaden. 1995. ISBN 3-925725-22-9 Walter Dornberger, V2 — Der Schuß ins Weltall, Bechtle Verlag, Esslingen 1952. «Испытание ракетно-космической техники — дело моей жизни» События и факты — А. И. Осташев, Королёв, 2001 г.; Ссылки Гончар А. С. // Харьков: Факт, 2008. — 400 с: iл. ISBN 978-966-637-633-9. * Категория:Космонавтика Категория:Оружие

https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%A0%D0%B0%D0%BA%D0%B5%D1%82%D0%B0

నివేదా థామస్ నటించిన తొలి మలయాళ చిత్రం ఏది?

నివేదా థామస్

telugu

నివేదా థామస్ భారతీయ నటి, మోడల్. ఎక్కువగా మలయాళం,  తమిళ, తెలుగు సినిమాల్లో నటించారు. మలయాళ చిత్రం వెరుథె ఒరు  భార్య  సినిమాలోని ఆమె నటనకు ప్రేక్షకుల, విమర్శకుల ప్రశంసలు  పొందారు. ఆ సినిమాలోని నటనకు కేరళ రాష్ట్ర ఉత్తమ యువ నటి  పురస్కారం అందుకున్నారు. తెలుగులో ఆమె చేసిన మొదటి సినిమా జెంటిల్ మేన్ లో కూడా తన నటనతో ప్రశంసలు అందుకున్నారు నివేదా. సినిమా కెరీర్ 2002లో మలయాళ చిత్రం ఉత్తరతో బాలనటిగా తెరంగేట్రం చేశారు  నివేదా.[1] సన్ టీవీలో ప్రసారమయ్యే ప్రముఖ బాలల సీరియల్ మై  డియర్ బూతంలో కూడా నటించారు ఆమె. మలయాళం సినిమా 'వెరుథె ఒరు భార్య' సినిమాలో జయరాం కుమార్తెగా నటించారు నివేదా. ఈ చిత్రంలోని ఆమె నటనకు ప్రశంసలు లభించాయి.[2] ఆ తరువాత నివేదా చాలా తమిళ, మలయాళ చిత్రాల్లో సహాయ నటిగా నటించారు. చాప్పా కురిష్, తట్టతిన్ మరయతు వంటి విజయవంతమైన సినిమాల్లో నటించారు ఆమె.[3] సముతిరకని దర్శకత్వంలో 2011లో పొరాలీ అనే సినిమాలో పెట్రోల్ బంక్ ఉద్యోగినిగా చేశారు నివేదా.[4] అంతకు ముందే అరసి అనే డ్రామా సిరీస్ లో సముతిరకనితో కలసి పనిచేశారు ఆమె. నటించిన చిత్రాలు మూలాలు వర్గం:జీవిస్తున్న ప్రజలు

https://te.wikipedia.org/wiki/%E0%B0%A8%E0%B0%BF%E0%B0%B5%E0%B1%87%E0%B0%A6%E0%B0%BE%20%E0%B0%A5%E0%B0%BE%E0%B0%AE%E0%B0%B8%E0%B1%8D

কত সালে সর্বপ্রথম পালসার আবিষ্কৃত হয়েছিল ?

অতিনবতারা পর্যবেক্ষণের ইতিহাস

bengali

১৮৫ সাল থেকে অতিনবতারা অথবা সুপারনোভা পর্যবেক্ষণের ইতিহাস শুরু হয়, যখন অতিনবতারা 'এস এন ১৮৫' দেখা যায়। পুরানো সুপারনোভা দেখা যাওয়ার ইতিহাস প্রাচীন মানুষ দ্বারাই সংরক্ষিত হয়েছিল। প্রাচীন কালে ছায়াপথ আকাশগঙ্গা'র মধ্যে অন্যান্য অতিনবতারাগুলোও সেই সময় থেকে পর্যবেক্ষণ হয়ে আসছে। অতিনবতারা ১৬০৪ হলো আমাদের ছায়াপথের অতিসম্প্রতি গঠিত সুপারনোভা।[1]   দূরবীক্ষণ যন্ত্র'র উন্নয়নের পর থেকে অন্যান্য ছায়াপথেও সুপারনোভা পর্যবেক্ষণ করা হচ্ছে। সুপারনোভা পর্যবেক্ষণ থেকে আকাশগঙ্গাগুলোর দুরত্ব নির্ণয়ের জন্য অতি গুরুত্বপূর্ণ কিছু তথ্য পাওয়া যায়। পরবর্তীতে সুপারনোভার সফল মডেল আবিষ্কার হয় এবং একটি তারকা গঠনে সুপারনোভার ভূমিকা বিজ্ঞানীরা বুঝতে সক্ষম হয়েছেন। প্রাথমিক ইতিহাস ভেলা সুপারনোভা রেমন্যান্ট- এ সুপারনোভা বিস্ফোরণ খুব সম্ভবত ১০,০০০-২০,০০০ বছর আগে ঘটিত হয়েছিল। ১৯৭৬ সালে নাসার জ্যোতির্বিজ্ঞানীদের মতে দক্ষিণ গোলার্ধের আদিবাসীরা এই বিস্ফোরণের সাক্ষী এবং প্রাচীন অধিবাসীরা প্রতীক আকারে এগুলো সংরক্ষণ করে যেতে পারে। এক বছর পর প্রত্নতত্ত্ববিদ জর্জ মাইকেনওস্কি আঞ্চলিক আমেরিকানদের দ্বারা বলিভিয়ায় ফেলে যাওয়া কিছু প্রাচীন ধারণাতীত চিহ্ন এর কথা মনে করেন। একটি চিহ্নে ছোট চারটি বৃত্তের দুই পাশে বড় দুইটি বৃত্ত দেখতে পান। ছোট বৃত্তগুলো ভেলা এবং কারিনা মন্ডলের নক্ষত্রপুঞ্জের সাথে সাদৃশ্যপূর্ণ। বড় বৃত্ত দু'টির একটি হতে পারে ক্যাপেলা তারকা। অন্যটি সুপারনোভা রেমন্যান্টের পাশে অবস্থিত। জর্জ মাইকেনওস্কি মনে করেন অন্য বড় বৃত্তটি খুব সম্ভবত আদিবাসীদের সুপারনোভা বিস্ফোরণ দেখার স্বাক্ষ্য বহন করে। ১৮৫ সালে চাইনিজ জ্যোতির্বিজ্ঞানীরা আকাশে একটি উজ্জ্বল নক্ষত্র পর্যবেক্ষণ করেন, এটি আকাশ থেকে বিলীন হতে ৮ মাস সময় লেগেছিল। এটি একটি চকচকে তারকা হিসেবে পর্যবেক্ষণ করা হয়েছিল;আকাশ দিয়ে চলাচল করা ধূমকেতু হিসেবে নয়। এই পর্যবেক্ষণ সুপারনোভার অস্তিত্ব প্রমাণ করে এবং ধারণা করা হয় ১৮৫ সালের এই পর্যবেক্ষণের মাধ্যমেই সর্বপ্রথম সফলভাবে সুপারনোভার ইতিহাস সংরক্ষিত হয়। ধারণা করা হয় ১৮৫ সালের সুপারনোভাটি সম্ভবত রোমান সাম্রাজ্যতেও সংরক্ষিত হয়েছে, যদিও এর কোনো প্রমাণ নেই।[2] গ্যাসীও শেল আর-সি-ডব্লিউ ৮৬ কে এই ঘটনার অবশিষ্টাংশ হিসেবে বিবেচনা করা হয়। সাম্প্রতিক কালের রঞ্জন রশ্মি'র এক গবেষণার মাধ্যমেও কাঙ্খিত ফলাফল প্রকাশিত হয়।[3][4] ৩৯৩ সালে চাইনিজরা আধুনিক বৃশ্চিক (তারকামণ্ডল)-এ  'এস এন ৩৯৩' নামক অন্য একটি আগন্তুক তারকার পর্যবেক্ষণ করে।[5] এছাড়াও অন্যান্য অনিশ্চিত সুপারনোভা ৩৬৯, ৩৮৬, ৪৩৭, ৮২৭ এবং ৯০২ সালে পর্যবেক্ষিত হয়।[6] যাই হোক, এগুলো এখনো সুপারনোভা রেমন্যান্টের সাথে মিলেনি অর্থাৎ, এগুলো এখন শুধুমাত্র ধারণা।[1] পরবর্তী প্রায় ২,০০০ বছরে চাইনিজরা ইসলামিক, ইউরোপিয়ান এবং ইন্ডিয়ান বিস্ফোরণের মতো এরকম ২০টি ঘটনা আবিষ্কার করেছে।[1][7] সুপারনোভা এস এন ১০০৬ দক্ষিণ তারকামন্ডল 'লুপাস' এ ১০০৬ সালে দেখা গিয়েছিল। এটি রাতের আকাশে সবচেয়ে উজ্জ্বল তারকা ছিল। এই ঘটনাটি গণচীন, ইজিপ্ট, ইরাক, ইতালি, জাপান এবং সুইজারল্যান্ড এর মানুষেরা লিখে রেখেছিল। এছাড়াও সম্ভবত ফ্রান্স, সিরিয়া এবং উত্তর আমেরিকা'র মানুষেরা লিখে রেখেছিল। ইজিপ্টিয়ান ফিজিশিয়ান, জ্যোতির্বিজ্ঞানী এবং জ্যোতিষসাস্ত্রবিদ আলি ইবনে রিদওয়ান তারকাটির উজ্জ্বলতা চাঁদের ৪ ভাগের ১ অংশ হিসেবে মনে করেছিলেন। আধুনিক জ্যোতির্বিজ্ঞানীরা আবিষ্কার করেছেন বিষ্ফোরণটির শেষ অবশিষ্টাংশের দুরত্ব পৃথিবী থেকে ৭,১০০ আলোকবর্ষ।[8]    ১০৫৪ সালে এস এন ১০৫৪ নামক আরেকটি সুপারনোভা দেখা গিয়েছিল যা আরব, চাইনিজ এবং জাপানি জ্যোতির্বিজ্ঞানীদের দ্বারা সংরক্ষিত হয়েছিল। সম্ভবত আনাসাজিরা পাথর খোদাই করে এটি সংরক্ষণ করেছিল। বিষ্ফোরণটি ঘটেছিল বৃষ তারকামন্ডলে যেখানে ক্র্যাব নেবুলার শেষ অংশ হয়েছিল। এস এন এর উচ্চাংশে, এর ঐজ্জ্বল্যতা শুক্র গ্রহ থেকে ৪ গুণ বেশি। এটি দিনের আকাশে ২৩ দিন এবং রাতের আকাশে ৬৫৩ দিন দেখা গিয়েছিল।        এস এন ১০৫৪ ঘটিত হবার প্রায় ১০০ বছর পর ক্যাশিওপিয়া তারকামন্ডলে ঘটিত সুপারনোভা এস এন ১১৮১ এর কিছু সংরক্ষণলিপি রয়েছে। জাপানি এবং চাইনিজ জ্যোতির্বিজ্ঞানীরা এই ঘটনাটি সংরক্ষণ করেছে। যাই হোক, পালসার ৩সি৫৮ খুব সম্ভবত এই ঘটনার অবশিষ্টাংশ।[9]     ডেনমার্ক এর জ্যোতির্বিজ্ঞানী ট্যুকো ব্রাহে, আইসল্যান্ড এর পর্যবেক্ষণকেন্দ্র থেকে রাতের আকাশে তার পর্যবেক্ষণের ফলাফল খুব যত্ন করে সংরক্ষণ করে রাখেন। ১৫৭২ সালে তিনি ক্যাশিওপিয়া তারকামন্ডলে একটি নতুন তারকা পর্যবেক্ষণ করেন। পরবর্তীতে এর নাম দেওয়া হয় এস এন ১৫৭২। এই সুপারনোভার অবশিষ্টাংশ ১৯৬০ সাল পর্যন্ত আকাশে ছিল।[10][11] ইউরোপীয়দের মধ্যে এই সময় একটি সাধারণ বিশ্বাস প্রচলিত ছিল।[12][13][14] তারা এরিস্টটল এর ধারণা বিশ্বাস করতো। তারা মনে করতো চাঁদ এবং গ্রহগুলি পৃথিবী থেকে বহু দূরে এবং সেগুলো স্থিতিশীল। তাই পর্যবেক্ষণকারীরা যুক্তি দিলেন যে এই ঘটনা নিশ্চয়ই পৃথিবীর বায়ুমন্ডলের কারণেই ঘটেছে। আই হোক, ট্যুকো লিখেছেন বস্তুটি স্থির ছিল এবং কখনো এর লম্বন পরিবর্তন করতো না। অর্থাৎ, এটি দূরে থাকা আবশ্যক। তিনি তাঁর পর্যবেক্ষণ  লাতিন ভাষায় একটি ছোট বই-এ ১৫৭৩ সালে লিখে গেছেন। বইয়ের নাম, 'দে নোভা এত নুলিয়ুঁ আএঁভি মেমরিয়াঁ ভিসা স্তেল্লা' যার অর্থঃ নতুন এবং পুরাতন অদৃশ্য তারকা সম্পর্কে। এর আধুনিক নামঃ পরিবর্তনশীল তারকার আকস্মিক বিপর্যয়।[15]          আমাদের মিল্কিওয়ে গ্যালাক্সিতে অতি সম্প্রতি ঘটিত সুপারনোভা হলো অতিনবতারা ১৬০৪ যা ১৬০৪ সালে ৯ অক্টোবরে দেখা যায়। কিছু মানুষ এই পর্যবেক্ষণ সংরক্ষণ করেন। তবে ইয়োহানেস কেপলার তাঁর পদ্ধতিগত গবেষণার কারণে উল্লেখযোগ্য হয় উঠেন। 'দে স্তেলা নোভা ইন পেদি সেরপেন্তারিঁ' বইতে কেপলার তাঁর পর্যবেক্ষণ লিখে যান।[16][17]  ট্যুকো'র মতো গ্যালিলিও গ্যালিলেই নতুন তারকার লম্বন পরিমাপ করতে গিয়েও ব্যর্থ হন এবং পরবর্তীতে তিনি এরিষ্টোটলের আকাশের স্থিতিশীল অবস্থা তত্ত্বের বিরুদ্ধে যুক্তি দেন। এই সুপারনোভার অবশিষ্টাংশ ১৯৪১ সালে মাউন্ট উইলসন মনমন্দির শনাক্ত করে।[18][19]  দূরবীক্ষণ যন্ত্র দ্বারা পর্যবেক্ষণ সুপারনোভার সত্যিকারের প্রকৃতি কিছু সময়ের জন্য অস্পষ্ট ছিল। ধীরে ধীরে পর্যবেক্ষকরা এক ধরনের তারকার সন্ধান পেলেন যেগুলোর ঐজ্জ্বল্য দীর্ঘ সময়ের পর্যায়ক্রমিক অস্থিরতার মধ্য দিয়ে যায়। জন রাসেল হাইন্ড ১৮৪৮ সালে এবং নরম্যান পগসন ১৮৬৩ সালে কিছু তারকা শনাক্ত করেন যেগুলোর ঔজ্জ্বল্যতা হঠাৎ করে বদলে যায়। এই পর্যবেক্ষণটি জ্যোতির্বিজ্ঞানীদের নজর কেড়েছিল। অবশেষে ১৮৬৬ সালে ইংরেজ জ্যোতির্বিজ্ঞানী উইলিয়াম হাগিন্স নব তারকার জন্য প্রথম বর্ণালী মানমন্দির স্থাপন করেন।[20] টি কর্ণিয়া বরালিস নোভার অস্বাভাবিক হাইড্রোজেন বর্ণালি আবিষ্কারের মাধ্যমে তিনি পর্যবেক্ষণকেন্দ্রটি তৈরী করেন। হাগিন্স অস্বাভাবিক বিস্ফোরণের অন্তর্নিহিত প্রক্রিয়ার একটি তত্ত্ব প্রস্তাবনা করেন যা অন্য জ্যোতির্বিজ্ঞানীদের মনযোগ আকর্ষণ করে।[21]         ১৮৮৫ সালে, এস্তোনিয়ার, 'আর্নেস্ট হার্টউইং' দ্বারা এন্ড্রোমিডা গ্যালাক্সির একটি সুপারনোভা বিস্ফোরণের মতো কিছু একটা পর্যবেক্ষিত হয়। তখন 'এস এন্ড্রোমিডা'র ঔজ্জ্বল্যতা ৬ গুণ বেড়ে গিয়েছিল। গ্যালাক্সির কেন্দ্রের ঐজ্জ্বল্যতা অতিরিক্ত হয়ে গিয়েছিল। অতঃপর আবার নবতারার মতো বিলীন হয়ে গিয়েছিল। পরবর্তীতে ১৯১৭ সালে জর্জ উইলিয়াম রিৎচি সেই সময়ের এন্ড্রোমিডা গ্যালাক্সির দুরত্ব নির্ণয় করেন এবং পরিমাপের পরে ফলাফল অণুযায়ী এটি যা ধারণা করা হয়েছিল তার থেকে অনেক দূরে। এর মানে এন্ড্রোমিডা গ্যালাক্সি শুধু গ্যালাক্সি লাইনে ছিল তা নয় বরং এটি গ্যালাক্সি লাইনের কেন্দ্রেই ছিল এবং এটি প্রচুর শক্তি উৎপাদন করেছিল যা নবতারার থেকে অনেক বেশি।[22]         নতুন করে নবতারা দেখার ইতিহাস ১৯৩০ সাল থেকে ভাল্টার বাডে এবং ফ্রিট্‌জ জুইকি দ্বারা মাউন্ট উইলসন অবজারভেটরি থেকে পর্যবেক্ষণ করা হয়।[23] তারা 'এস এন্ড্রোমিডা' শনাক্ত করেছিল যাকে তারা ভেবেছিল একটি সাধারণ অতিনবতারকা বা সুপারনোভা। এটি একটি বিস্ফোরণ ছিল যার ফলে সূর্যের ১০^৭ (১০,০০,০০০) বছরের শক্তি উৎপন্ন হয়েছিল। তারা  এই অস্বাভাবিক বিস্ফোরণটিকে বলতে শুরু করলো সুপারনোভা। তারা দাবি করলো যে সাধারণ তারকার মধ্যাকর্ষণ চাপের কারণে চুপসে যাওয়ার ফলে শক্তি নির্গত হওয়ার পর সেগুলো নিউট্রন তারাতে পরিণত হয়।[24] সুপার-নোভা নামটি প্রথম ১৯৩১ সালে ক্যালিফোর্নিয়া ইন্সটিটিউট অফ টেকনোলজির একটি লেকচারে ফ্রিটজ জুইকি ব্যবহার করেন। পরে ১৯৩৩ সালে আমেরিকান ফিজিক্যাল সোসাইটি এর এক মিটিং-এ এটিকে সাধারণভাবে সুপারনোভা বলার সিদ্ধান্ত নেওয়া হয়। ১৯৩৮ সালে 'সুপার-নোভার) এর হাইফেন উঠে গিয়ে সুপারনোভা নামে ব্যবহার করা শুরু হয়।[25]           যদিও সুপারনোভা একটি বিরল ঘটনা তবুও প্রতি ৫০ বছরে এটি আমাদের গ্যালাক্সিতে ঘটে। গ্যালাক্সিগুলোর দুরত্ব পরিমাপ করার জন্য ঘন ঘন সুপারনোভা পর্যবেক্ষণ হয়। ১৯৩৩ সালে  প্রথম সুপারনোভা সনাক্তকরণ পেট্রল শুরু হয় জুইকি দ্বারা। ১৯৩৬ সালে তিনি ক্যালিফোর্নিয়া ইন্সটিটিউট অফ টেকনোলজি এর যোসেফ যে. জনসন এর সাহায্যে সুপারনোভা সনাক্তকরণ পেট্রল  যোগ দেন। প্যালমার মানমন্দির থেকে ৪০ সে.মি. স্মিট দূরবিক্ষণ যন্ত্র দ্বারা অতি-গ্যালাক্টিক ফটগ্রাফিক প্লেটের সাথে তুলনা করে  তারা ৩ বছরে ১২টি সুপারনোভা আবিষ্কার করেছিল।[26] ১৯৩৮ সালে, জ্যোতির্বিজ্ঞানী ভাল্টার বাডে প্রথম আবিষ্কার করেছেন সাধারণ নীহারিকা হলো সুপারনোভার ধ্বংসাবশেষ।[27] তিনি প্রাথমিকভাবে বলেছিলেন ক্র্যাব নেবুলা হলো 'এস এন ১০৫৪' এর অবশিষ্টাংশ। তিনি উল্লেখ করেছেন যখন গ্রহ নীহারিকা দেখা যায় তখন সুপারনোভা বিস্ফোরণে বেগ সাধারণ থেকে অস্বাভাবিক রকমের বেশি হয়। একই বছরে বাডে'র প্রস্তাবনা অণুযায়ী আই.এ ধরনের সুপারনোভাগুলো সহায়ক দুরত্ব নির্দেশক। পরবর্তীতে অ্যালান ট্যাম্যান এবং গুস্তাভ ট্যাম্যান এর গবেষণায় বেরিয়ে এসেছে আই.এ ধরনের সুপারনোভাগুলো মহাবিশ্ব এর বড় দূরত্ব মাপতে এক ধরনের 'স্ট্যান্ডার্ড ক্যান্ডেল'।[28] ১৯৪১ সালে সুপারনোভার এর বর্ণালিগত বৈশিষ্ট্যদ্বারা রুডলফ মিঙ্কোউইস্কি প্রথম মহাবিশ্বের বড় দূরত্ব মাপেন। সুপারনোভার বর্ণালিতে হাইড্রোজেন উপাদানের উপর ভিত্তি করে সুপারনোভাগুলোকে তিনি ২ ভাগে বিভক্ত করেছেন। পরে জুইকি আরো ৩ ধরনের সুপারনোভা আবিষ্কার করেন। যদিও জুইকির আরো ৩টি আবিষ্কার এখন আর একক সুপারনোভার ক্ষেত্রে ব্যবহার করা হয়না। পরবর্তীতে বর্ণালী ক্যাটাগরির উপ-বিভাগকে আধুনিক সুপারনোভা মডেলে স্কিম বিভাগে বিভক্ত করা হয়েছে।        দ্বিতীয় বিশ্বযুদ্ধ এর পর ফ্রেড হয়েল কীভাবে মহাবিশ্বের পরিবর্তনশীল বস্তুগুলো উৎপন্ন হয় তা নিয়ে গবেষণা করলো।[29] ১৯৪৬ সালে তিনি প্রস্তাবনা করেছেন, উচ্চ ভরসম্পন্ন তারকাগুলো থার্মোনিউক্লিয়ার বিক্রিয়া করে, আর নিউক্লিয়ার বিক্রিয়ার কারণেই তারকা থেকে শক্তি নির্গত হয় এবং এর ফলে তারকা চুপসে যায়। চুপসে যাওয়া তারকা ক্রমান্বয়ে অস্থির হয়ে যায় এবং বিষ্ফোরক বস্তু উৎপন্ন করে যা বিস্ফোরণের ফলে নক্ষত্রমন্ডলে ছড়িয়ে পড়ে। ১৯৬০ সালে ফ্রেড হয়েল এবং উইলিয়াম আলফ্রেড ফাওলার দাবি করেন যে নিউক্লিয়ার ফিউশনই হলো সুপারনোভা বিস্ফোরণের শক্তির উৎস।[30] নর্থওয়েস্টার্ন বিশ্ববিদ্যালয়- এ প্রথম ১৯৬০ সালে কম্পিউটার দ্বারা নিয়ন্ত্রিত সুপারনোভা পর্যবেক্ষণ শুরু হয়। তারা নিউ মেক্সিকোর কোরালিটস পর্যবেক্ষণকেন্দ্রে ২৪ ইঞ্চির একটি টেলিস্কোপ তৈরী করে যা কম্পিউটার দ্বারা নিয়ন্ত্রিত হয়। টেলিস্কোপটি প্রতি মিনিটে একটি করে গ্যালাক্সি দেখতে পারতো এবং টিভি স্ক্রীনে পর্যবেক্ষকরা তা দেখতে পেত। এর মাধ্যমে তারা ২ বছরে ১৪টি সুপারনোভা আবিষ্কার করতে পারলো।[31]  ১৯৭০-১৯৯৯ ১৯৭৩ সালে ওয়ালেন এবং আইবেনের একটি প্রস্তাবের উপর ভিত্তি করে বর্তমানে আই.এ ধরনের সুপারনোভা বিস্ফোরণের তত্ত্ব প্রচলিত হয়েছে। একই সময়ে এন.জি.সি ৫২৫৩ এর 'এস এন ১৯৭২ ই' এর আলোর বক্রতা ১ বছর ধরে পর্যবেক্ষিত হয়। সুপারনোভাটি প্রতিদিনে ০.০১ আপাত মান এ বিলীন হয়ে যেতে লাগলো।[32] অন্য পরিমাপের এককএ রূপান্তর করলে বলা যেতে পারে এটি কোবাল্ট-৫৬ এর অবক্ষয় মানের সমান। যার হাফ-লাইফ হলো ৭৭ দিন। অবক্ষয়িত বিস্ফোরণ মডেল অনুসারে প্রায় সৌর ভরের সমান ভরের নিকেল-৫৬ এর উৎপাদন ঘটে বিষ্ফোরিত তারা দিয়েই ঘটে। নিকেল এবং কোবাল্টের অবক্ষয়ের কারণে সুপারনোভা বিস্ফোরণের শক্তি উৎপন্ন হয় এবং বিস্ফোরণের শেষ কালে তা বিকিরণ করে দেয়। কিছু পর্যবেক্ষণ এর উপর ভিত্তি করে ১৯৭২ সালের পরে অবক্ষয়-বিস্ফোরণ মডেলটি স্বীকৃতি পেতে থাকে।[33]              আই.এ ধরনের সুপারনোভার আলোর বক্রতা পর্যবেক্ষণ করে আবিষ্কৃত হয় যে এগুলো একটি সর্বোচ্চ ঔজ্জ্বল্য প্রাপ্তির মাধ্যমে দেখা যায়।[34] সুপারনোভাগুলো পর্যবেক্ষণের মাধ্যমে গ্যালাক্সির দূরত্ব সঠিকভাবেই অণুমান করা যায়। এভাবেই মহাবিশ্বের বড় দূরত্ব পরিমাপ করার জন্য এই ধরনের সুপারনোভাগুলো অনেক সাহায্য করে। ১৯৯৮ সালে, পর্যবেক্ষণের মাধ্যমে বিজ্ঞানীরা দেখলেন যে অনেক দূরের আই.এ সুপারনোভাগুলো খুবই অস্পষ্ট হয়। এর মাধ্যমে প্রমাণ হয় যে আমাদের মহাবিশ্বের বৃদ্ধি ত্বরিত হচ্ছে।[35][36]   যদিও ১৬০৪ সালের পর থেকে আমাদের ছায়াপথে কোনো সুপারনোভা দেখা যায়নি, এটা ভাবা হয়  যে ৩০০ বছর আগে ১৬৬৭ থেকে ১৬৮০ সালের মাধ্যে ক্যাশিওপিয়ায় একটি সুপারনোভা বিস্ফোরণ ঘটেছিল। এর অবশিষ্টাংশ হলো ক্যাশিওপিয়া এ যা তারকামন্ডলের ধুলো দিয়ে অস্পষ্ট হয়ে আছে। এটিকে এরকম ভাবার কারণ হলো এটি কখনো স্পষ্টভাবে দেখা যায়নি। হতে পারে অন্য দিক থেকে একে স্পষ্টভাবে দেখা যাবে। যাই হোক, এটি আমাদের সৌরজগতের থেকে বহুদূরে সবচেয়ে উজ্জ্বল বেতার উৎস।[37]       ১৯৮৭ সালে সুপারনোভা ১৯৮৭এ বড় 'মেগলানিক মেঘ' এর মধ্যে শুরু হবার কয়েক ঘন্টার মধ্যেই দেখা গিয়েছিল। এটি ছিল প্রথম নিউট্রিনো পর্যবেক্ষণের মাধ্যমে সনাক্তকৃত সুপারনোভা। সুপারনোভার আপেক্ষিক নৈকট্য এর বর্ণনা দিয়েছিল। এটী সুপারনোভা'র আধুনিক তত্ত্ব প্রতিষ্ঠিত করতে সাহায্য করেছিল।[38][39]      ২০ শতকে সুপারনোভা'র আবিষ্কার ধীরে ধীরে বাড়তে লাগলো। ১৯৯০ সালে সুপারনোভা পর্যবেক্ষণের জন্য কিছু স্বয়ংক্রিয় প্রোগ্রাম আবিষ্কার হয়।  ১৯৯২ সালে লেইজনার মানমন্দিরে সুপারনোভা পর্যবেক্ষণের জন্য একটি প্রোগ্রাম বানানো হয়। একই বছরে এতে বের্কলি অটোমেটেড ইমেজিং টেলিস্কোপ প্রোগ্রামও স্থাপন করা হয়। ১৯৯৬ সালে লিক মানমন্দিরে ক্যাটযম্যান অটোমেটিক ইমেজিং টেলিস্কোপের স্থাপনের মাধ্যমে পূর্ববর্তী প্রগ্রামগুলো সফল হয়। ২০০ সালে লিক প্রোগ্রাম ৯৬ টি সুপারনোভা আবিষ্কার করেছিল। যার কারণে এটি পৃথিবীর সবচেয়ে সেরা প্রোগ্রাম হিসেবে বিবেচিত হয়েছিল। ১৯৯০ সালে একটি প্রস্তাবনায় বলা হয়েছে যে টাইটানিয়াম-৪৪'র গামা রশ্মি এর মাধ্যমে সুপারনোভার অবশিষ্টাংশ পাওয়া সম্ভব। এর হাফ-লাইফ হলো ৯০ বছর। এর ফলে গামা রশ্মি সহজেই গ্যালাক্সিতে প্রবেশ করতে পারবে। এর ফলে খুব সহজেই আমরা গত সহস্রাব্দের কোনো সুপারনোভার অবশিষ্টাংশ শনাক্ত করতে পারি। পূর্বে ২ টি অবশিষ্টাংশ পাওয়া গিয়েছিল। ক্যাশিওপিয়া-এ এবং আর.এক্স. জে০৮৫২.০-৪৬২২ যা ভেলা সুপারনোভা রেমন্যান্ট এর অধিক্রমণের মাধ্যমে আবিষ্কার হয়েছিল।[40] এই অবশিষ্টাংশটি (আরএক্স জে০৮৫২.০-৪৬২২) অপেক্ষাকৃত বড় ভেলা সুপারনোভা রেমন্যান্ট এর সামনে দেখা গিয়েছিল।[41] টাইটানিয়াম-৪৪ এর অবক্ষয় থেকে প্রাপ্ত গামা রশ্মি দেখিয়েছিল যে এটি সম্ভবত ১২০০ সালের একটি বিস্ফোরণের অংশ, কিন্তু এর কোনো ঐতিহাসিক সংরক্ষণ নেই। গামা রশ্মি এবং এক্স রশ্মির প্রবাহ নির্দেশ করেছিল যে সুপারনোভাটি আমাদের অপেক্ষাকৃত কাছি ছিল (খুব সম্ভবত ২০০ পারসেক)। যদি তাই হয় তবে এটি খুব বিষ্ময়কর। কারণ ২০০ পারসেক এর কম দূরত্বে সুপারনোভাগুলো বছরে কমপক্ষে ১০০,০০০ বার চোখে পড়ে।[42]   ২০০০ থেকে বর্তমান 'এসএন ২০০৩এফজি' ২০০৩ সালে একটি নতুন বা গঠন হচ্ছে এমন গ্যালাক্সিতে আবিষ্কৃত হয়েছিল। রিয়েল-টাইম গবেষণার সময় এই সুপারনোভা উঠে আসে। এর ফলে কিছু গুরুত্বপূর্ণ পদার্থবিজ্ঞানের প্রশ্ন উঠে এসেছিল যেহেতু এটিকে দেখতে চন্দ্রশেখর সীমা এর বেশি ভরের মনে হচ্ছিল।[44]   এসএন ২০০৬জিওয়াই সুপারনোভা যা এনজিসি ১২৬০ নামক একটি গ্যালাক্সিতে (২৪০ মিলিয়ন আলোক-বর্ষ দূরে) দেখা গিয়েছিল, ছিল ২০০৭ এর অক্টোবর পর্যন্ত সবচেয়ে উজ্জ্বল সুপারনোভা। এই বিস্ফোরণের ঐজ্জ্বল্যতা ছিল আগের অন্যান্য আবিষ্কৃত সুপারনোভার ঔজ্জ্বল্যতার কমপক্ষে ১০০ গুণ বেশি।[45] সুপারনোভাটি যে তারকা থেকে উৎপন্ন হয়েছিল সেটি ছিল সূর্য থেকে ১৫০ গুণ বেশি ভরসম্পন্ন। যদিও সুপারনোভাটির বৈশিষ্ট্য আই.এ সুপারনোভার মতোই ছিল তবুও এর বর্ণালিতে হাইড্রোজেনের  অস্তিত্ব পাওয়া যায়।[46] ধারণা করা হয় 'এসএন ২০০৬জিওয়াই' ছিল দুইটি অস্থায়ী সুপারনোভার একত্রিত রূপ।[47][48] এসএন ২০০৫এপি, যা রবার্ট কিম্বি আবিষ্কার করেছেন ছিল এসএন ২০০৬জিওয়াই এর মতোই সুপারনোভা। এবং এটি ছিল সাধারণ টাইপ ২ সুপারনোভার থেকে ৩০০ গুণ বেশি উজ্জ্বল।[49]   ২১ মে ২০০৮ সালে, জ্যোতির্বিজ্ঞানীরা ঘোষণা করেছিল যে তারা একটি ক্যামেরায় সদ্য বিষ্ফোরণরত একটি সুপারনোভা শনাক্ত করেছে। পৃথিবী থেকে ৮৮ মিলিয়ন আলোকবর্ষ দূরে এঞ্জিসি ২৭৭০ তে পর্যবেক্ষণের সময় হঠাৎ এক্স রশ্মির বিস্ফোরণ দেখে এসএন ২৭৭০ আবিষ্কার করা হয়ছিল। অবশেষে প্রিন্সটন বিশ্ববিদ্যালয়'র আলিসিয়া সোডারবার্গ এটি নিশ্চিত হয়েছিল যে এই বড় এক্স রশ্মির বিষ্ফোরণটি ছিল সুপারনোভার জন্মের সূচনা।[50]       একজন শখের জ্যোতির্বিজ্ঞানী ক্যারোলিন মুর, পাকেট অবজারভেটরি সুপারনোভা সার্চ টিম'র সদস্য ২০০৮ সালের নভেম্বরের শেষ দিকে এসএন ২০০৮এইচএ নামক একটি সুপারনোভা পেয়েছিলেন। তখন মহিলা বিজ্ঞানী ক্যারোলিন মুরের বয়স ছিল ১৪ বছর। তাঁকে সবচেয়ে ছোট বয়সী সুপারনোভা আবিষ্কারক বলা হয়।[51][52] ২০১১ সালের জানুয়ারিতে, ১০ বছরের এক মেয়ে 'ক্যাথরিন আরোরা গ্রে' বলেছেন যে তিনি একটি সুপারনোভা শনাক্ত করেছেন।[53] তাই বর্তমানে তাঁকেই বলা হয় সবচেয়ে ছোট সুপারনোভা আবিষ্কারক। মিস. গ্রে, তাঁর বাবা এবং এক বন্ধু মিলে এসএন ২০১০এলটি নামক একটি সুপারনোভা দেখতে পায় যা পৃথিবী থেকে ২৪০ মিলিয়ন দূরে ইউসিজি ৩৩৭৮ গ্যালাক্সির ক্যামেরোপ্যারড্যালিস নক্ষত্রমন্ডলে অবস্থিত।   ২০০৯ সালে এন্টার্টিকার গভীর স্থানের বরফ কোরে কঠিন কিছু পায় যেগুলো ১০০৬ এবং ১০৫৪ সালের সুপারনোভার সাথে সম্পর্কযুক্ত। সুপারনোভার গামা রশ্মি দ্বারা নাইট্রোজেন অক্সাইড তৈরী হয়েছিল। এই পদ্ধতিটি দ্বারা কয়েক হাজার বছর আগের সুপারনোভা সম্পর্কে তথ্য জানা যাবে।[55]       ২০১০ সালের ১৫ নভেম্বর, জ্যোতির্বিজ্ঞানীরা নাসা'র চন্দ্র এক্স-রশ্মি মানমন্দির ব্যবহার করে ঘোষণা দিলেন, 'মেজিয়ার ১০০' গ্যালাক্সিতে  'এসএন ১৯৭৯সি' সুপারনোভা পরিক্ষা করার সময় তারা মাত্র ৩০ বছর বয়সী একটি কৃষ্ণ বিবর দেখতে পান। নাসা আরও সম্ভাবনা দেখিয়েছে যে কৃষ্ণ বিবরটি হতে পারে ঘূর্ণায়মান নিউট্রন তারা যা উচ্চ শক্তির কণিকা উৎপন্ন করে।[56]     ২০১১ সালের ২৪ আগস্ট, প্যালমার ট্রান্সিয়েন্ট ফ্যাক্টরির স্বয়ংক্রিয় জরিপ পিনহুইল গ্যালাক্সি এম১০১-এ আই.এ ধরনের সুপারনোভা 'এসএন ২০১১ এফএ' এর বিস্ফোরণের অল্প সময়ের মধ্যেই আবিষ্কার করে। ২১ মিলিয়ন আলোক বর্ষ দূরের এই সুপারনোভার অস্তিত্ব আবিষ্কার করে খুব তাড়াতাড়ি সময়েই। এর ফলে বিজ্ঞানীরা এই ধরনের সুপারনোভার জন্ম সম্পর্কে জানতে সক্ষম হবে।[57]      ২০১২ সালের ১৬ই মার্চ টাইপ ২ সুপারনোভা যার নাম এসএন ২০১২এডব্লিউ, এম৯৫ গ্যালাক্সিতে আবিষ্কার করেন।[58][59][60]   ২০১৪ সালের জানুয়ারির ২২ তারিখে, ইউনিভার্সিটি অব লন্ডন অবজারভেটরিতে ছাত্ররা এম৮২ গ্যালাক্সি(সিগার গ্যালাক্সি)'র কাছাকাছি 'এসএন ২০১৪জে' নামক সুপারনোভা আবিষ্কার করেন। এটি পৃথিবী থেকে ১২ মিলিয়ন আলোকবর্ষ দূরে। সাম্প্রতিক কালে এই সুপারনোভাটিই হলো এই দশকের সবচেয়ে কাছের পর্যবেক্ষণকৃত সুপারনোভা।[61]   ভবিষ্যৎ আনুমানিক ভাবে বলা হয় যে আমাদের ছায়াপথ গ্যালাক্সির আকার অণুযায়ী প্রতি ৫০ বছরে একবার সুপারনোভা বিস্ফোরণ হবে। এই মানটি আসল মান থেকে উচ্চ। এর মানে মহাকাশের ধূলিকণার কারণে পৃথিবী থেকে ভালো করে এগুলো দেখা যায়না। নতুন যন্ত্রপাতি যেমনঃ নিউট্রিনো ডিটেক্টর, তড়িৎচৌম্বক বর্ণালি দিয়ে হতে পারে ভবিষ্যতে এরকম সমস্যা থেকে মুক্তির পথ। পরবর্তীতে আমরা মহাকাশের ধূলিকণা ভেদ করেও হয়তো সুপারনোভাগুলো দেখতে পাবো।[62]   আরও দেখুন জ্যোতির্বিজ্ঞানের ইতিহাস তথ্যসূত্র বহিঃসংযোগ বিষয়শ্রেণী:জ্যোতির্বিজ্ঞানের ইতিহাস

https://bn.wikipedia.org/wiki/%E0%A6%85%E0%A6%A4%E0%A6%BF%E0%A6%A8%E0%A6%AC%E0%A6%A4%E0%A6%BE%E0%A6%B0%E0%A6%BE%20%E0%A6%AA%E0%A6%B0%E0%A7%8D%E0%A6%AF%E0%A6%AC%E0%A7%87%E0%A6%95%E0%A7%8D%E0%A6%B7%E0%A6%A3%E0%A7%87%E0%A6%B0%20%E0%A6%87%E0%A6%A4%E0%A6%BF%E0%A6%B9%E0%A6%BE%E0%A6%B8

Сколько кораблей принимало участие в бою у Чемульпо́?

Бой у Чемульпо

russian

, Korean: 제물포 해전 — морское сражение в начале Русско-японской войны, состоявшееся а вблизи города Чемульпо (устаревшее название города Инчхона) в Корее между русским крейсером «Варяг» и канонерской лодкой «Кореец» под общим командованием капитана 1-го ранга Всеволода Руднева и японской эскадрой контр-адмирала Сотокити Уриу. Командующий японской эскадрой, включавшей в себя 2 броненосных и 4 бронепалубных крейсера, а также 8 миноносцев, успешно высадил десант и заблокировал русские корабли в порту, после чего вынудил их выйти на внешний рейд и принять бой в невыгодных для них условиях. В ходе боя «Варяг» получил ряд повреждений, вышел из боя и вместе с «Корейцем» вернулся в порт, где русские корабли впоследствии были уничтожены своими командами, перешедшими на нейтральные суда. Предыстория Ситуация в Чемульпо в начале 1904 года Русские крейсер «Варяг» и канонерская лодка «Кореец» находились с дипломатической миссией в заливе у города Чемульпо, который был портом корейской столицы Сеула. Там же находились японский крейсер «Чиода»[прим. 1], британский крейсер «Талбот», французский крейсер «Паскаль», итальянский крейсер «Эльба», американская канонерская лодка «Виксбург», корейский военный пароход «Янму», а также несколько транспортных судов, в том числе русский пароход «Сунгари», принадлежавший обществу КВЖД. «Варяг» прибыл в Чемульпо 11 января 1904 года[прим. 2] (сменив крейсер «Боярин»), «Кореец» — 18 января 1904 года (сменив канонерскую лодку «Гиляк»). Согласно предписанию начальника Тихоокеанской эскадры О. Старка, «Варяг» поступал в распоряжение русского посланника в Корее А. Павлова. Основной задачей как русских кораблей, так и иностранных судов являлась защита дипломатических представительств в Сеуле в случае осложнения внутренней обстановки, при помощи высадки десантов. Важной задачей японского крейсера «Чиода» (командир — капитан 1-го ранга К. Мураками) являлось также наблюдение за русскими кораблями. Его командир не исключал прихода в порт русской эскадры и высадки войск, в этом случае он планировал выброситься на берег в порту и вести огонь по русской эскадре вплоть до подхода основных сил японского флота[1][2][3]. 16 января 1904 года Корея выступила с заявлением о своём нейтралитете в случае войны между Россией и Японией[1]. 6 февраля 1904 года Япония объявила о разрыве дипломатических отношений с Россией. В этот же день командир «Чиоды» получил по телеграфу приказ выйти из порта и к утру 8 февраля соединиться с 4-м Боевым отрядом японского флота, а затем — телеграмму военного агента в Сеуле о захвате японскими кораблями двух русских торговых судов в Пусане. Опасаясь атаки «Варяга» и «Корейца», Мураками привёл «Чиоду» в боевую готовность и предложил морскому министру действовать на опережение — внезапно атаковать русские корабли торпедами и артиллерийским огнём, но получил отрицательный ответ. В 23:55 7 февраля «Чиода» скрытно, без огней снялась с якоря и на скорости 12 узлов вышла с рейда в море в условиях практически нулевой видимости и при неработающих береговых навигационных огнях[1]. Командир «Варяга» и русский посланник в Корее не имели официальной информации о разрыве дипломатических отношений, поскольку с 6 февраля 1904 года министр связи Японии издал приказ, согласно которому находившиеся под контролем японцев телеграфные станции Кореи задерживали телеграммы, содержавшие важную информацию; согласно русским источникам, задержки телеграмм начались ещё раньше, и с конца января 1904 года командир «Варяга» и российская дипломатическая миссия в Корее фактически оказались в информационной изоляции[1][2]. Узнав от командиров иностранных кораблей о разрыве дипломатических отношений, Руднев 6 февраля направил телеграмму в Порт-Артур, а не получив на неё ответа, на следующий день направился на поезде в Сеул для переговоров с посланником, предложив тому эвакуировать миссию на «Варяге» и «Корейце». Не имея разрешения от руководства, посланник отказался, предложив отправить с донесениями в Порт-Артур «Кореец». Вернувшись в Чемульпо, Руднев приказал командиру канонерской лодки готовиться к выходу в Порт-Артур 8 февраля[2]. Высадка японских войск в Чемульпо 6 февраля в японской военно-морской базе Сасебо была завершена погрузка на транспорты «Дайрэн-мару» и «Отару-мару» экспедиционного отряда японской армии, сформированного из состава 12-й дивизии, численностью 2252 человека. В этот же день транспорты в сопровождении кораблей 4-го Боевого отряда под командованием С. Уриу направились к Чемульпо. Высадка непосредственно в Чемульпо планировалась только при отсутствии русских кораблей, в противном случае высадка должна была производиться в заливе Асанман[1]. Утром 8 февраля к отряду присоединилась «Чиода», и к 12:30 японские корабли прибыли в залив Асанман. Получив информацию командира «Чиоды» о том, что русские корабли не склонны предпринимать враждебные действия, а также учитывая, что Чемульпо являлся намного более удобным местом для высадки, чем Асанман, Уриу принял решение произвести высадку в Чемульпо. Из-за нейтрального статуса порта приказ Уриу предусматривал атаку русских кораблей только в том случае, если они первыми откроют огонь по японским судам. В 14:30 японские корабли снялись с якорей и направились в Чемульпо[1]. 8 февраля в 15:40 канонерская лодка «Кореец», приняв доставленное из Сеула донесение, снялась с якоря и направилась в Порт-Артур. При выходе с рейда корабль встретил японскую эскадру в составе шести крейсеров («Асама», «Чиода», «Нанива», «Такачихо», «Ниитака», «Акаси»), четырёх миноносцев и трёх транспортов. Японские корабли восприняли канонерскую лодку как потенциальную угрозу транспортам и начали маневрирование с целью прикрыть их от возможной атаки, одновременно затруднив движение «Корейца» (согласно утверждениям командира канонерской лодки, крейсер «Асама» встал поперёк курса лодки; японские источники этого не подтверждают). При этом миноносец «Цубамэ» в ходе маневрирования наскочил на камни и повредил винты, вследствие чего его максимальная скорость снизилась до 12 узлов. Командир «Корейца» Г. Беляев принял решение о возвращении; в ходе разворота лодки командир миноносца «Кари» с дистанции 300 м по своей инициативе атаковал канонерскую лодку торпедой, от которой та уклонилась маневрированием. Далее в атаку вышли миноносцы «Хато» и «Аотака», первый выпустил торпеду и промахнулся, второй вследствие большой дистанции от пуска торпед отказался. Командир «Корейца» Беляев в своём рапорте указывал о пуске японскими миноносцами трёх торпед, что не подтверждается японскими данными, где говорится только о двух торпедах. В ответ «Кореец» открыл огонь, выпустив из 37-мм орудия 2 (по русским данным) или 12—16 (по японским данным) снарядов, также не добившись попаданий. В связи со входом в нейтральные воды огонь был прекращён практически сразу же[1]. «Кореец» вернулся на якорную стоянку и был подготовлен к бою — заряжены орудия и выставлены расчёты, поддерживался пар во всех котлах. Вслед за ним подошли японские корабли, которые прошли по периметру якорной стоянки, и убедились в том, что русские не предпринимают враждебных действий[прим. 3], в 17:50 приступили к высадке экспедиционного отряда, которая продолжалась до 02:30 9 февраля. Прикрытие высадки осуществляли крейсера «Чиода», «Такачихо», «Акаси», а также миноносцы 9-го отряда (последние встали попарно вблизи «Варяга» и «Корейца», направив на них торпедные аппараты). Остальные японские крейсера, а также миноносцы 14-го отряда (подошедшего из залива Асанман) заняли позицию к западу от острова Пхамильдо (вблизи выхода из Чемульпо, в русских источниках фигурирует как остров Иодолми), имея целью как препятствовать возможному ночному прорыву «Варяга» и «Корейца», так и защищать район высадки в случае подхода русских кораблей из Порт-Артура. Миноносцы 9-го отряда, согласно приказу Уриу, в случае попытки русских кораблей прорваться из бухты должны были сопровождать их до Пхамильдо, где совместно с миноносцами 14-го отряда атаковать и уничтожить. В 22:00 8 февраля к Чемульпо подошло японское авизо «Тихая»; Уриу приказал ему направиться в залив Асанман для защиты транспортов. Утром 9 февраля японские корабли покинули якорную стоянку Чемульпо, при этом транспорты направились в залив Асанман[1]. Русские корабли не препятствовали действиям японцев и не пытались прорваться в море. «Варяг» был подготовлен к бою, согласно донесению его командира, «без огласки» — к орудиям были поданы боеприпасы, задраены водонепроницаемые перегородки, подготовлены шланги для тушения пожаров. Пары в котлах, кроме необходимых для обеспечения жизнедеятельности корабля на стоянке, не разводились, соответственно корабль не мог быстро дать ход. «Кореец» стоял готовым к бою с парами во всех котлах. На обоих кораблях расчёты находились у орудий[1][4][5]. Дипломатические действия 8 февраля, после возвращения «Корейца» на якорную стоянку, командир «Варяга» Руднев направился к старшему на рейде командиру английского крейсера «Талбот» Л. Бэйли, сообщив ему об атаке канонерской лодки японскими миноносцами. Бэйли, в свою очередь, около 19:00 посетил крейсер «Такачихо» и имел беседу с его командиром, заявив о нейтральности рейда Чемульпо и недопустимости ведения на нём боевых действий. Относительно атаки «Корейца» командир «Такачихо» капитан 1-го ранга И. Мори заявил, что не имеет информации об этом и не исключает какой-либо ошибки. Далее Бэйли направился на «Варяг», где сообщил Рудневу содержание разговора с японским командиром[1]. В 20:30 Уриу получил постановление японского правительства, содержащее разрешение на ведение боевых действий в территориальных водах Кореи[1]. В 22:30 командир «Чиоды» Мураками прибыл на «Талбот» для беседы с Бэйли, в ходе которой последний сообщил ему о предполагаемых планах русских, в частности, о возможном выходе в Порт-Артур парохода «Сунгари»[1]. Уриу принял решение навязать русским кораблям бой либо на внешнем рейде, за пределами территориальных вод, либо непосредственно в порту. С 6:40 до 8:00 9 февраля Мураками доставил командирам иностранных кораблей письмо Уриу, в котором сообщалось о начале войны с Россией и предлагалось до 16:00 того же дня сменить места якорных стоянок, чтобы в случае боя в порту нейтральные корабли не подвергались опасности. В 8:00 о содержании этого письма стало известно Рудневу от командира французского крейсера «Паскаль». Руднев немедленно вызвал командира «Корейца» и сообщил ему о начале войны, а сам направился на «Талбот»[1]. На английском крейсере состоялось совещание с участием командиров английского, французского и итальянского крейсеров (командир американского корабля от участия в совещании отказался). По итогам совещания было решено направить Уриу коллективный протест, который был доставлен английским катером на «Наниву» в 11:55, за несколько минут до начала боя. Одновременно командиры нейтральных судов приняли и довели до сведения Руднева решение, что если русские корабли останутся в порту, корабли нейтралов до 16:00 сменят места якорных стоянок на безопасные в случае возможного боя. Просьба Руднева о сопровождении русских кораблей нейтральными до границ территориальных вод Кореи была ими отклонена, как нарушающая нейтралитет. В 9:30 Руднев на борту «Талбота» получил переданное через консула письмо Уриу, в котором ему предлагалось до 12:00 9 февраля выйти из порта, в противном случае русские корабли будут атакованы в порту; в это же время последний из ещё остававшихся в порту японских кораблей, крейсер «Чиода», снялся с якоря и направился на внешний рейд. Имеются свидетельства, что результат совещания подорвал психологическое состояние командира «Варяга»[1]. Ход сражения Силы сторон Со стороны Японии в бою принимали участие броненосные крейсера «Асама» и «Чиода», бронепалубные крейсера «Нанива», «Такачихо», «Ниитака», «Акаси» и три миноносца 14-го отряда («Хаябуса», «Тидори» и «Манадзуру»). Миноносцы 9-го отряда грузились в заливе Асанман углём и водой с транспорта «Касуго-мару», а авизо «Тихайя» и миноносец 14-го отряда «Касасаги» находились в дозоре у острова Моктокто и, таким образом, в бою не участвовали. Наиболее мощным и боеспособным кораблём, участвовавшим в бою с японской стороны, являлся броненосный крейсер «Асама» (официально классифицировался как крейсер 1-го класса). Он был наиболее крупным, имевшим наибольшую скорость, лучше вооружённым и защищённым среди крейсеров эскадры Уриу. Броневая защита крейсера включала в себя броневой пояс, прикрывавший практически всю ватерлинию (за исключением небольшого участка в корме), толщиной 178 мм в центральной части (между башнями главного калибра) и 87 мм в оконечностях. Кроме того, за поясом располагались скосы броневой палубы толщиной 63 мм. Над главным броневым поясом располагался верхний пояс длиной 65 м (около половины длины корабля) толщиной 127 мм. Орудия калибра 203 мм размещались в двух башнях, защищённых 152-мм бронёй. Такую же толщину имело и бронирование казематов, в которых располагались 10 из 14 орудий калибра 152 мм (оставшиеся 4 орудия находились на верхней палубе и прикрывались лишь противоосколочными коробчатыми щитами). Силовая установка корабля использовала морально устаревшие огнетрубные цилиндрические котлы (дым выводился в две трубы), которые по сравнению с более совершенными водотрубными котлами (Бельвиля, Никлосса и т. п.) значительно медленнее поднимали пар[6]. Согласно тактическому формуляру (Приложение к Боевой инструкции Объединённого флота), максимальная скорость корабля оценивалась в 20,5 узлов[1]. Крейсер «Чиода» классифицировался как броненосный (официально в японском флоте — как крейсер 3-го класса), поскольку он имел узкий (высотой 1,5 м) броневой пояс толщиной 114 мм, прикрывавший около 65 % ватерлинии. Дополнительная защита обеспечивалась броневой палубой толщиной 25 мм (скосы 37 мм). Основное артиллерийское вооружение состояло исключительно из 120-мм орудий. Силовая установка использовала современные водотрубные котлы Бельвиля, дым выводился в единственную трубу. Факторами, отрицательно влиявшими на боеспособность корабля, являлись продолжительный перерыв в учебных стрельбах, нестабильная работа машин, использование низкокачественного японского угля и обросшее за время службы стационаром днище судна, вследствие чего крейсер не мог поддерживать максимальную скорость хода. В результате, заняв по итогам боя среди японских кораблей третье место по количеству выпущенных снарядов, «Чиода» не добилась ни одного попадания[1][6]. Согласно тактическому формуляру, максимальная скорость корабля оценивалась в 19 узлов[1]. Однотипные бронепалубные крейсера «Нанива» и «Такачихо» (официально классифицировались как крейсера 2-го класса) были самыми старыми в японской эскадре, к моменту боя срок их службы составлял 18 лет. Их броневая защита была представлена бронепалубой толщиной 51 мм (на скосах — 76 мм). В 1900 году корабли были перевооружены на орудия современного типа. Силовая установка включала в себя морально устаревшие горизонтальные паровые машины двойного расширения и цилиндрические котлы, дым из которых выводился в единственную трубу[6]. Согласно тактическому формуляру, максимальная скорость кораблей оценивалась в 18 узлов[1]. Бронепалубный крейсер «Ниитака» (официально классифицировался как крейсер 3-го класса) был самым молодым среди японских кораблей, он был сдан флоту 27 января 1904 года, то есть за 2 недели до боя, при этом в связи с необходимостью скорейшего ввода в строй корабль не прошёл полной программы испытаний[1]. Броневая защита корабля была представлена бронепалубой толщиной 37 мм (на скосах — 63 мм). Силовая установка современного типа (машины тройного расширения, водотрубные котлы Никлосса, три дымовых трубы) в бою работала нестабильно[1][6]. Самым слабым из японских крейсеров являлся «Акаси» (официально классифицировался как крейсер 3-го класса). Корабль был защищён бронепалубой толщиной 25 мм (на скосах — 51 мм), силовая установка использовала цилиндрические котлы, крейсер имел две дымовых трубы[6]. Согласно тактическому формуляру, максимальная скорость кораблей оценивалась в 20 узлов[1]. Бронепалубный крейсер «Варяг» (официально — крейсер 1-го ранга) на момент боя прослужил всего три года, являясь одним из новейших крейсеров русского императорского флота. Силовая установка крейсера состояла из паровых машин мощностью 20 000 л. с. (для сравнения, значительно более крупный «Асама» имел машины мощностью 18 000 л. с.) и 30 водотрубных котлов Никлосса. Котлы были скомпонованы в четырёх котельных отделениях, каждое из которых имело собственную дымовую трубу, что повышало живучесть силовой установки. Максимальная скорость, достигнутая на испытаниях, составляла 24,59 узла, средняя скорость на 12-часовых испытаниях — 23,2 узла. На испытаниях в октябре 1903 года, проводившихся при работе машин на сниженных по сравнению с проектными значениями характеристиках (давление пара 15 атм при проектных 18 атм), обороты валов были доведены до 140 об/мин. (при проектных 160 об/мин.), что соответствовало скорости 21,8 узлов при проектной осадке. Броневая защита корабля была представлена бронепалубой толщиной 38 мм (на скосах — 76 мм), бронёй были защищены также основания дымоходов, элеваторы подачи боеприпасов, боевая рубка и идущая от неё коммуникационная труба. В качестве недостатков крейсера отмечается отсутствие какой-либо защиты артиллерии (не было даже броневых щитов) и не вполне удачное её расположение (в бортовом залпе могли участвовать только 6 из 12 орудий главного калибра; в то же время, строго в нос и корму могли вести огонь по 4 орудия)[8][9][7]. Канонерская лодка «Кореец» к 1904 году имела возраст 16 лет. При довольно сильном вооружении (вес бортового залпа был сопоставим с таковым японских крейсеров 3-го класса, а при ведении огня прямо по курсу русский корабль имел огневое преимущество) лодка имела скорость лишь 13 узлов и была очень слабо бронирована (оборудована только броневой палубой толщиной 10 мм и щитами орудий). Недостатком артиллерийского вооружения «Корейца» было использование устаревших орудий, имевших худшие баллистические характеристики и меньшую скорострельность по сравнению с современными орудиями, установленными на «Варяге» и японских кораблях[10][7]. По бортовому залпу японская эскадра имела преимущество перед «Варягом» и «Корейцем» в 3,9 раза — 1671 кг против 432 кг. В то же время, из-за узости фарватера и невозможности одновременного ввода в бой всех кораблей, в полной мере реализовать это преимущество японской эскадре было затруднительно. План боя с японской стороны предусматривал разделение эскадры на три группы и последовательное их введение в бой по мере продвижения русских кораблей по фарватеру[1]. Планы сторон У японской стороны имелся подробный план боя, доведённый приказом Уриу до командиров кораблей в 9:00 9 февраля. Он предусматривал два основных варианта развития событий — в случае попытки прорыва русских кораблей и в случае отказа их от прорыва. В первом случае, учитывая стеснённость фарватера, Уриу выделил три рубежа перехвата русских кораблей, на каждом из которых должна была действовать своя тактическая группа: в первую группу была назначена «Асама», во вторую — «Нанива» (флагман Уриу) и «Ниитака», в третью — «Чиода», «Такачихо» и «Акаси». Основная роль отводилась «Асаме», как наиболее сильному кораблю отряда. В случае отказа русских кораблей от прорыва, Уриу планировал атаковать их в порту торпедами силами 9-го отряда миноносцев (если бы нейтральные суда не покинули бы свои якорные стоянки), либо артиллерией и торпедами силами всей эскадры[1]. Русская сторона проработанного плана боя не имела. Ещё на борту «Талбота» Руднев принял решение идти на прорыв, о чём сообщил командирам нейтральных судов. Вернувшись на борт «Варяга» в 10:00, Руднев провёл короткое совещание с офицерами корабля, на котором было поддержано его решение о прорыве, а также единогласно решено в случае неудачи прорыва взорвать корабль; офицеры получили инструкции к бою. Командир «Корейца» Беляев на совещание приглашён не был и о планах Руднева не уведомлялся, канонерскую лодку начали готовить к бою сразу по прибытии её командира, сообщившего офицерам и команде о начале войны. С борта «Корейца» было выброшено всё лишнее дерево, обрублены стеньги мачт для затруднения противнику определения расстояния до корабля. «Варяг» начали готовить к бою в 9:30 — были подняты пары в котлах, по некоторым сведениям — также выбрасывалось за борт дерево. В 11:00 Руднев выступил перед командой с короткой речью, в которой сообщил ей о начале войны и своём решении принять бой[1]. Сражение 9 февраля 1904 года в районе Чемульпо стояла ясная погода, температура воздуха составляла 6 °С, волнение практически отсутствовало. К моменту начала боя начался отлив, который, складываясь с течением реки, создавал попутное для русских кораблей течение скоростью около 4 узлов[1]. В 11:20/11:55[прим. 7] 9 февраля «Варяг» и «Кореец» (последнему был подан соответствующий сигнал) снялись с якорей и двинулись к выходу из бухты. Команды были выстроены на верхней палубе, при проходе мимо нейтральных кораблей оркестр играл национальные гимны их стран. На иностранных кораблях также играла музыка, их команды провожали русские корабли криками «ура». В 11:25/12:00 на «Варяге» пробили боевую тревогу и подняли боевой флаг[1]. Первым со стоянки вышел «Кореец», быстрее снявшийся с якоря, но в 11:40/12:15 канонерскую лодку обогнал «Варяг», после чего она двигалась за крейсером на расстоянии 1—2,5 кабельтова. Выход русских кораблей стал неожиданностью для японцев — Уриу пришёл к выводу, что «Варяг» и «Кореец» останутся в порту, и начал подготовку к атаке их миноносцами на якорной стоянке вечером 9 февраля, пригласив на флагманскую «Наниву» командиров «Чиоды» и «Хаябусы». В 11:30/12:05 выход русских кораблей был обнаружен крейсером «Чиода», а в 11:37/12:12 Уриу отдал приказ об экстренной съёмке с якоря. Японские корабли, не имея времени на подъём якорей, расклёпывали якорные цепи, а тактические группы формировались по ходу съёмки. В 11:40/12:15 Уриу приказал кораблям эскадры готовиться к бою и поднять боевые флаги[1]. Оценив ситуацию, Уриу приказал «Чиоде» поддерживать «Асаму», сформировав таким образом отдельную боевую группу. Согласно рапортам Руднева, Уриу поднял сигнал с предложением о сдаче, что опровергается японскими источниками, а также тем фактом, что флагманская «Нанива» в это время перекрывалась «Асамой». Бой начался в 11:45/12:20 пристрелочным выстрелом с «Асамы» на расстоянии 7000 м. Русские корабли шли со скоростью около 10 узлов (согласно рапорту командира «Корейца», лодка шла «средним ходом», дав полный ход уже после начала боя), не пытаясь использовать преимущество «Варяга» в скорости[1][11]. Русские корабли открыли огонь в 11:47/12:22. «Варяг» вёл бой бронебойными снарядами, «Кореец» и японские корабли — фугасными; при этом японские снаряды разрывались при ударе о воду. В 11:59/12:34 «Варяг» начал подворачивать влево, в 12:00/12:35 на «Асаме» отметили попадание 203-мм снаряда в район кормового мостика русского крейсера, вызвавшее пожар. По наблюдениям японской стороны, с 12:35 до 12:38 «Варяг» развил сильный огонь, но не смог его поддерживать далее. В 12:03/12:38 152-мм снаряд с «Асамы» попал в правое крыло переднего мостика «Варяга», этим попаданием была уничтожена носовая дальномерная станция, убит мичман А. Нирод и выведены из строя дальномерщики, начался пожар в штурманской рубке. После этого русский крейсер неожиданно для японцев сбросил ход и начал циркуляцию вправо, поворачивая на обратный курс (по русским данным, поворот начался в 12:15/12:50, по японским — на 10 минут раньше). Согласно рапорту Руднева, одним из японских снарядов перебило коммуникационную трубу с приводами к рулевой машине, однако обследование «Варяга» после подъёма следов попаданий в районе прохождения трубы и боевых повреждений рулевого управления не выявило. Поворот крейсера мотивировался его командиром желанием на время выйти из сферы огня противника, потушить пожары и исправить рулевое управление[11][1]. По японским данным, в короткий период с 12:05/12:40 по 12:06/12:41, когда «Варяг» совершал циркуляцию, и расстояние до него было минимальным (4800 м), он получил большое количество попаданий — одно 203-мм снарядом между носовым мостиком и трубой, и пять-шесть 152-мм снарядами в носовую и центральную часть корабля. Последнее попадание было зафиксировано в 12:10/12:45 — 203-мм снаряд разорвался в кормовой части русского крейсера[1]. До 11:59/12:34 по «Варягу» вёл огонь только «Асама», затем до 12:13/12:48 — с разной интенсивностью все японские крейсера; после до конца боя стреляли «Асама» и «Ниитака». По рапорту Руднева, в период циркуляции «Варяг» испытывал трудности в управлении, в результате чего для предотвращения столкновения с островом Пхальмидо пришлось кратковременно давать задний ход[11][1]. В 12:13/12:48 «Варяг» завершил циркуляцию и вместе с «Корейцем» двинулся назад к якорной стоянке, преследуемый японскими крейсерами, в первую очередь — «Асамой» и «Ниитакой». В 12:40/13:15 в связи с подходом русских кораблей к якорной стоянке, что при продолжении боя создавало угрозу нейтральным кораблям, японские крейсера прекратили огонь и отошли. Через пять минут из-за увеличившегося расстояния до противника русские корабли также завершили стрельбу, а в 13:00/13:35 встали на якорь на своих стоянках[1][11]. Итоги сражения Японские крейсера вели бой тремя боевыми группами: «Асама» и «Чиода», «Нанива» и «Ниитака», «Такачихо» и «Акаси». Миноносцы находились в 500—600 м от не стреляющего борта «Нанивы» и в бою фактически не принимали участия. Бой осложнялся узостью фарватера, что затрудняло для японцев одновременный ввод в бой всех кораблей, сильным течением, осложнявшим поддержание курса, а также периодическим попаданием «Варяга» в створ с островом Пхальмидо, что вынуждало отдельные японские корабли временно прекращать огонь. Японские корабли в ходе боя активно маневрировали, развивая при этом скорость до 18 узлов. Бой вёлся на расстоянии от 4800 до 8000 м[1]. Наиболее активное участие в бою приняли «Асама», «Чиода» и «Ниитака». Остальные японские крейсера выпустили незначительное количество снарядов. Дистанции боя и расход боеприпасов японских крейсеров[1]«Асама»«Чиода»«Нанива»«Ниитака»«Такачихо»«Акаси»ИтогоДистанции бояМаксимальная дистанция, м700060006800600080006500Минимальная дистанция, м480048006200530056006000Расход снарядов203 мм2727152 мм1031453102182120 мм717176 мм9130139 Расход снарядов в бою русскими кораблями остаётся предметом дискуссии. Согласно рапорту Руднева, «Варяг» выпустил 425 152-мм снарядов, 470 — 75-мм, 210 — 47-мм, то есть значительно больше, чем все японские корабли, вместе взятые. Однако, произведённый японцами после подъёма крейсера подсчёт оставшихся на нём снарядов эту информацию не подтверждает и даёт значительно меньшие цифры расхода боеприпасов «Варягом» в бою. Согласно подсчёту, крейсер выпустил не более 160 снарядов калибра 152 мм и около 50 — калибра 75 мм[1]. Расход снарядов «Корейцем», согласно рапорту его командира, составил: 203 мм — 22, 152 мм — 27, 107 мм — 3[11]. Повреждения и потери В ходе боя на японских кораблях было зафиксировано попадание в «Варяг» снарядов: 203 мм c «Асамы» — 3, 152 мм — 6 или 7 (4—5 с «Асамы» и по одному с «Нанивы» и «Такачихо»). «Чиода» отрапортовала также о предположительном одном попадании в «Кореец», вызвавшем пожар, что не подтверждается русскими данными[1]. В вахтенном журнале «Варяга» и отчётах Руднева зафиксирован ряд попаданий, в том числе одно в подводную часть корабля, вызвавшее затопление части угольных ям и заметный крен судна на левый борт. Отмечены два попадания в кормовую часть крейсера, вызвавшие пожары, причём в одном случае горели артиллерийские пороховые заряды, палуба и вельбот, а во втором — разрушены офицерские каюты и подожжена мука в провизионном отделении (этот пожар так и не был окончательно потушен). Другими попаданиями была уничтожена дальномерная станция № 2, повреждён грот-марс и дымовая труба № 3, подбит ряд орудий. Разрывом одного из снарядов, осколки которого залетели в боевую рубку, был контужен командир крейсера, убиты и ранены ещё несколько человек. Проведённый после боя осмотр выявил повреждения: пяти 152-мм, семи 75-мм и всех 47-мм орудий[2]. Из команды «Варяга» непосредственно в ходе боя погибли 1 офицер и 22 нижних чина (после боя в течение нескольких дней скончались ещё 10 человек)[8][9]. Точное количество раненых остаётся дискуссионным, поскольку в источниках фигурируют различные цифры. В вахтенном журнале крейсера указано, что были тяжело ранены один офицер и 26 нижних чинов, «ранены менее серьёзно» — командир крейсера, два офицера и 55 нижних чинов, все раненые указаны поимённо[4]. В рапорте Руднева управляющему Морским министерством указано, что тяжёлые и средние ранения получили один офицер и 85 нижних чинов, лёгкие ранения — два офицера и более ста нижних чинов[11], в рапорте наместнику Рудневым приводятся другие цифры — ранены серьёзно один офицер и 70 нижних чинов, легко — два офицера, а также многие нижние чины получили мелкие раны от осколков снарядов[11]. В официальном санитарном отчёте по итогам русско-японской войны приводится цифра в 97 раненых[9], наконец, согласно историческому журналу крейсера «Тэлбот», всего на нейтральные корабли было принято 68 раненых (четверо офицеров и 64 нижних чина), несколько человек из которых впоследствии скончались[12]. Канонерская лодка «Кореец» потерь в экипаже не имела, а повреждения ограничились одной осколочной пробоиной в таранном отсеке[5]. В ходе подъёма «Варяга» японцы изучили крейсер и детально описали обнаруженные повреждения. Всего в корпусе и надстройках (мачты и трубы были при подъёме демонтированы) были обнаружены следы 9 боевых повреждений, а также одно повреждение, возникшее после затопления корабля[1]: Пробоина размером 0,6 × 0,15 м на переднем мостике по правому борту и рядом с ней несколько мелких пробоин; Пробоина размером 3,96 × 1,21 м и рядом с ней 10 мелких пробоин на палубе по правому борту в районе переднего мостика; Пробоина размером 0,75 × 0,6 м и рядом с ней три мелких пробоины в фальшборте по правому борту, между первой и второй дымовой трубой; Пробоина размером 1,97 × 1,01 м в левом борту у ватерлинии (нижняя кромка пробоины уходила на 0,8 м ниже ватерлинии), между второй и третьей дымовой трубой; Подводная пробоина размером 1,99 × 0,15 м в левом борту, за четвёртой дымовой трубой, возникшая в результате продавливания борта камнями после затопления корабля; 12 небольших пробоин в центральной части верхней палубы, в районе грот-мачты; Пробоина размером 0,72 × 0,6 м в левом борту на 1,62 м выше ватерлинии, под 152-мм орудием № 10; Очень большая (размером 3,96 × 6,4 м) пробоина на верхней палубе по левому борту, в районе 152-мм орудий № 11 и 12, там же произошёл большой пожар; Шесть небольших пробоин по правому борту у кормовой оконечности за 152-мм орудиями; Пробоина размером 0,75 × 0,67 м на верхней палубе в кормовой оконечности. Учитывая попадания в демонтированные конструкции, А. Полутов приходит к выводу о наличии 11 попаданий в «Варяг»[1]. По мнению В. Катаева, повреждение № 5 возникло вследствие посадки крейсера на камни у острова Пхальмидо, а повреждения № 8, 9 и 10 имеют не боевой характер и являются результатом пожара и взрыва боеприпасов, произошедшего в Чемульпо на брошенном после эвакуации команды корабле[9]. В результате обследования корабля японцами также было установлено, что пожарами была повреждена часть корабля, особенно пострадала палуба в кормовой части. Силовая установка и механизмы винто-рулевой группы никаких боевых повреждений не имели и находились в исправном состоянии[1]. Все 152-мм орудия, а также не менее шести 75-мм и двух 47-мм орудий «Варяга» японцы после обследования признали пригодными для использования[1]. Согласно русским источникам (рапорты Руднева и Беляева, вахтенные журналы кораблей), наблюдалось попадание в кормовой мостик «Асамы» с пожаром и потопление одного из миноносцев. По якобы полученным Рудневым сведениям из различных, не названных им в рапортах конкретно, источников (в том числе, слухов), крейсер «Такачихо» затонул после боя при переходе в Сасебо, причем якобы вместе с 200 ранеными, зачем-то перегруженными на него, утопающего, с «Асамы»; крейсера́ «Асама» и «Нанива» были поставлены в док для исправления повреждений, японцы свезли на берег 30 убитых[2]. Однако японские исторические и архивные источники утверждают об отсутствии попаданий в корабли японской эскадры, а также каких-либо повреждений и потерь. Это полностью подтверждается активным участием якобы поврежденных крейсеров «Такачихо» и «Асама», а также прочих японских участников боя, в последующих событиях русско-японской войны, в том числе вскоре после боя в Чемульпо. Японские миноносцы в бою вообще не участвовали, а держались позади эскадры, так как смысла в их участии заведомо не было. В настоящее время хорошо известна судьба кораблей японского флота; в частности, крейсер «Такачихо» погиб уже в ходе Первой мировой войны при осаде Циндао, миноносцы 9-го и 14-го отрядов были исключены из списков флота в 1919—1923 годах и сданы на слом. Стрельба русских кораблей оценивалась Уриу как «беспорядочная» и имевшая «крайне низкую точность»[1][6][13]. Неэффективность стрельбы русских кораблей объясняется слабой подготовкой комендоров (так, в ходе учебных стрельб по щиту 16 декабря 1903 года из 145 выпущенных «Варягом» снарядов цель поразили лишь три малокалиберных, и ни одного — главного калибра), ошибками в определении дистанции до вражеских кораблей (связанных в том числе с выходом из строя в бою дальномерных станций), разрушением системы управления огнём[14]. После боя Уничтожение русских кораблей После постановки на якорь офицеры и команда «Варяга» приступили к осмотру корабля и исправлению повреждений. В 13:35 Руднев отправился на «Талбот», где заявил его командиру о намерении уничтожить «Варяг» и перевезти команду на нейтральные корабли; получив согласие Бэйли, Руднев в 13:50 вернулся на крейсер и сообщил о своём решении офицерам, которые на общем совете поддержали командира (необходимо отметить, что решение офицеров не было единогласным; в частности, старший офицер «Варяга» В. Степанов не был приглашён на совет, и приказ Руднева покинуть корабль стал для него полной неожиданностью)[9][4]. К «Варягу» стали прибывать шлюпки с иностранных кораблей с врачами, которые начали перевозить сначала раненых, а затем и остальную команду корабля на английский, французский и итальянский крейсера. Командир американской канонерской лодки, не имея указаний от руководства, отказался принимать русских моряков, в связи с чем Руднев отослал её шлюпку с врачом. К 15:50 перевозка команды крейсера была завершена; по просьбе командиров иностранных судов, опасавшихся повреждения своих кораблей при взрыве (имевшей место согласно сообщению Руднева), было решено ограничиться затоплением «Варяга» путём открытия клапанов и кингстонов; при этом не проводились мероприятия, направленные на приведение вооружения и оборудования крейсера в непригодность. Командой был взят минимум вещей, тела погибших не эвакуировались и были оставлены на корабле. В 18:10 «Варяг», имея на корме продолжающийся пожар, опрокинулся на левый борт и лёг на грунт[2][4][1]. В 15:30 командир «Корейца» собрал офицеров, сообщил им о принятом Рудневым решении и предложил обсудить дальнейшую судьбу канонерской лодки. Все офицеры, начиная с младшего, высказались о бессмысленности нового боя в связи с подавляющим превосходством противника и невозможности нанести ему какой-либо ущерб. В связи с этим было принято решение «Кореец» взорвать, а команду свезти на нейтральные корабли. Из-за спешности эвакуации команда не брала вещей, а секретные документы были сожжены в присутствии специальной комиссии. Последняя шлюпка с лодки отвалила в 15:51, а в 16:05 канонерская лодка была взорвана и затонула. Одновременно был подожжён пароход «Сунгари», через некоторое время севший на грунт[2][5]. Судьба команд Офицеры и команды русских кораблей были размещены на французском крейсере «Паскаль» (216 человек), английском крейсере «Талбот» (273 человека) и итальянском крейсере «Эльба» (176 человек). Учитывая высокую скученность и отсутствие условий для ухода за ранеными (из которых вскоре умерло 8 человек), было принято решение о свозе 24 тяжелораненых на берег, в японский госпиталь Красного Креста. Одновременно по дипломатическим каналам велись переговоры о статусе русских моряков; японцы согласились на возвращение их на родину при условии дачи ими обязательства более не участвовать в войне, на что требовалось высочайшее соизволение. 27 февраля Николай II дал своё согласие на условия японцев, но вывоз команд русских кораблей начался раньше, под обязательства иностранных правительств. 16 февраля «Паскаль» ушёл в Шанхай и затем в Сайгон, где и высадил русских моряков. Английский и итальянский крейсера ушли в Гонконг, где команды русских кораблей, находившиеся на «Талботе», переправили через Коломбо в Одессу (куда они прибыли 1 апреля), а моряков с «Эльбы» — в Сайгон. Из Сайгона через Крит и Одессу моряки 23 апреля прибыли в Севастополь. После торжественной встречи в Санкт-Петербурге команды кораблей были расформированы и распределены по разным флотам, кроме Тихоокеанского (согласно договорённости с японцами о неучастии команд в боевых действиях)[2][1][10]. Останки погибших моряков были в 1911 году перенесены во Владивосток и захоронены в братской могиле на Морском кладбище города. Над могилой установлен обелиск из серого гранита[15]. Судоподъёмные работы «Варяг» был затоплен на мелководье, и при отливе его правый борт полностью выступал из воды. С 10 февраля корабли Уриу несли сторожевую службу вблизи корпуса корабля, на котором был поднят японский флаг. С 18 февраля специальный отряд, сформированный японцами для подъёма, приступил к обследованию русских кораблей и извлечению из них различного оборудования и имущества. В первую очередь был снят паровой катер «Варяга», который в дальнейшем использовался для нужд судоподъёмной экспедиции. Затонувшие корабли были обследованы водолазами, обнаружившими в помещениях «Варяга» штурманские карты, различные документы и наставления, схемы корабля и техническую документацию, что в дальнейшем значительно облегчило работы по подъёму. Трофеями японцев стали также 24 корабельных и шлюпочных андреевских флага[1]. С марта по октябрь 1904 года с «Варяга» была снята большая часть артиллерии, в том числе 10 орудий калибра 152 мм, признанных пригодными для использования. Подъём крейсера проходил в несколько этапов и был завершён 8 августа 1905 года. После обследования состояния механизмов, демонтажа оставшегося вооружения и выгрузки боеприпасов, монтажа временных дымовых труб и мачт (изначально установленные были демонтированы в ходе судоподъёмных работ) 5 ноября 1905 года корабль своим ходом вышел из Чемульпо в Сасебо. В дальнейшем после ремонта и частичного перевооружения был введён в состав японского флота под именем «Соя» и активно использовался как учебный корабль[1]. После обследования «Корейца» от его подъёма, в связи со значительными повреждениями, было решено отказаться. С корабля были подняты по одному орудию калибров 203 мм, 152 мм, 107 мм и 37 мм, после чего корпус корабля был продан на металлолом. Пароход «Сунгари» был поднят 6 августа 1904 года, отремонтирован и включён в состав японского флота под именем «Мацуэ-мару» как вспомогательный крейсер[1]. Бой у Чемульпо в пропаганде и массовой культуре Учитывая неудачное начало войны, царское правительство решило широко использовать бой в пропагандистских целях, что явилось для некоторых участников боя неожиданностью (согласно воспоминаниям штурмана «Варяга» Е. Беренса, возвращаясь в Россию, они полагали, что их отдадут под суд)[1]. В Одессе, Севастополе и Санкт-Петербурге были устроены торжественные встречи участников боя, причём в столице — с участием императора Николая II. Все без исключения участники боя были награждены — офицеры, а также гражданские чины (в том числе чиновники и врачи) обоих кораблей получили ордена Святого Георгия 4-й степени или другие ордена[16][прим. 8], нижние чины — знаки отличия Военного ордена 4-й степени. Два матроса получили знаки отличия Военного ордена 3-й степени, поскольку награду 4-й степени они уже имели[17]. Более того, офицеры «Корейца» были награждены даже дважды — кроме ордена Святого Георгия, они получили также очередные[прим. 9] ордена с мечами. Все участники боя были награждены специально учреждённой медалью «За бой „Варяга“ и „Корейца“». Столь массовое награждение высокими наградами являлось для российского флота беспрецедентным событием. Уже в советское время, в 1954 году, в ознаменование 50-летия боя его оставшиеся к тому времени в живых участники были награждены медалями «За отвагу»[10]. Бой вызвал широкий отклик в массовой культуре. Ему посвящены две широко известные песни — «Плещут холодные волны» и «Врагу не сдаётся наш гордый „Варяг“», написанные ещё в 1904 году (автором стихов, использованных во второй из них, являлся австрийский поэт Рудольф Грейнц), художественный фильм «Крейсер „Варяг“» (1946), большое количество книг и статей в массовых изданиях. Оценки сражения В 1907 году японский император Муцухито в знак признания героизма русских моряков направил В. Ф. Рудневу орден Восходящего солнца II степени[18][19]. Действия японской стороны в современных источниках оцениваются как грамотные и профессиональные. Они позволили выполнить все поставленные задачи — обеспечить высадку десанта и нейтрализовать русские корабли, не понеся при этом потерь. Отмечается, что победа была достигнута японцами в первую очередь за счёт подавляющего превосходства в силах и особенностей района боя, лишивших русские корабли свободы манёвра[1][20]. Решение о вступлении русских кораблей в бой против значительно превосходящих сил противника оценивается как героическое, в том числе и с японской стороны[1]. В то же время отмечается, что положения «Морского устава» не оставляли для Руднева иного варианта действий, кроме принятия боя — сдача корабля японцам либо его затопление без боя квалифицировались бы как должностное преступление[21]. По мнению ряда авторов (в частности, В. Д. Доценко, а также генерал-майора А. И. Сорокина)[20][22], командиром «Варяга» был допущен ряд серьёзных ошибок: не была использована для прорыва ночь перед боем; идя на прорыв, «Варяг» связал себя тихоходным «Корейцем», не использовав своё преимущество в скорости хода (эту ошибку отмечал также военно-морской историк и теоретик В. А. Белли[23]); после боя «Варяг» был не взорван, а затоплен на мелководье, что позволило японцам поднять его и ввести в строй. Вызывает критику решение Руднева о возвращении в Чемульпо вместо продолжения боя[23], а также неэффективное использование русскими кораблями артиллерии, в результате чего японские корабли не понесли какого-либо ущерба[20]. Беспрецедентное награждение высшими военными наградами всех членов экипажей кораблей было неоднозначно встречено в офицерской среде:[24] Такое массовое награждение, в связи с оказанными экипажами этих судов в России неслыханными почестями, произвело на армию весьма неблагоприятное впечатление. Для каждого было ясно, что если от командира судна требовалась некоторая решимость, чтобы идти навстречу превосходному в силах неприятелю, то со стороны остальных чинов одно присутствие на корабле (может быть и невольное) само по себе не составляло ещё заслуги, достойной награждения высшим военным орденом. Неудовольствие в офицерской среде стало ещё сильнее, когда впоследствии выяснилось, что вообще в указанном бою экипажем «Варяга» не было совершено никакого подвига, а на «Корейце» даже почти не было потерь. Примечания Использованная литература и источники Литература Ссылки Категория:Сражения по алфавиту Категория:Морские сражения Русско-японской войны Категория:Морские сражения Японии Категория:Морские сражения России Категория:Сражения на Тихом океане Категория:Февраль 1904 года Категория:Сражения 1904 года Категория:Жёлтое море

https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%91%D0%BE%D0%B9%20%D1%83%20%D0%A7%D0%B5%D0%BC%D1%83%D0%BB%D1%8C%D0%BF%D0%BE

ইরানের রাষ্ট্রীয় ভাষা কী ?

ইরান

bengali

ইরান ([ايران</big><i about="#mwt18">ইরান্‌]error: {{lang-xx}}: text has italic markup (help)) দক্ষিণ-পশ্চিম এশিয়ায়[8][9] পারস্য উপসাগরের তীরে অবস্থিত একটি রাষ্ট্র। ইরান বিশ্বের সবচেয়ে পর্বতময় দেশগুলির একটি; এখানে হিমালয়ের পরেই এশিয়ার সর্বোচ্চ পর্বতশৃঙ্গ দামভান্দ অবস্থিত। দেশটির জনগণ জাতিগত ও ভাষাগতভাবে বিচিত্র হলেও এরা প্রায় সবাই মুসলিম। শতাব্দীর পর শতাব্দী ধরে এ অঞ্চলটি ইসলামের শিয়া মতাবলম্বীদের কেন্দ্র। ইরানে বিশ্বের অন্যতম বৃহৎ খনিজ তেল ও প্রাকৃতিক গ্যাসের ভাণ্ডার আছে। পারস্য উপসাগরের অন্যান্য তেলসমৃদ্ধ দেশের মতো ইরানেও তেল রপ্তানি ২০শ শতকের শুরু থেকে দেশটির অর্থনীতির মূল চালিকাশক্তি।[10].[11][12] খ্রিস্টপূর্ব ৬ষ্ঠ শতাব্দীতে বর্তমান ইরান ছিল বিশ্বের শ্রেষ্ঠ সাম্রাজ্য পারস্যের কেন্দ্র। প্রায় ২০০০ বছর ধরে এ অঞ্চলের অধিবাসীরা নিজেদের দেশকে "ইরান" নামে ডাকত। ইরান নামটি এই এলাকায় বসতি স্থাপনকারী আর্য গোত্রের নাম থেকে নেয়া। কিন্তু গ্রিকরা এই অঞ্চলকে পার্সিস (বর্তমান ইরানের ফার্স প্রদেশ) বলে ডাকত, এবং সেখান থেকে ইউরোপীয় ভাষায় এর নাম হয় পার্সিয়া , যা বাংলায় লিপ্যন্তর করা হয় পারস্য হিসেবে। ১৯৩৫ সালে ইরানের শাসক দেশটিকে কেবল "ইরান" বলে ডাকার অনুরোধ জানানোর পর থেকে এখন এই নামেই সারা বিশ্বে দেশটি পরিচিত। ১৫০১ সাল থেকে ১৯৭৯ সাল পর্যন্ত রাজতন্ত্রী ইরান হয় শাহ কিংবা রাজারা শাসন করতেন। ১৯৭৯ সালে ইরানী বিপ্লব গণঅভ্যুত্থানের মাধ্যমে রাজতন্ত্রের পতন ঘটায় এবং ইরানে একটি ইসলামী প্রজাতন্ত্র স্থাপন করে। ইরান ভৌগোলিক ও সাংস্কৃতিকভাবে সম্পর্কিত অঞ্চল মধ্যপ্রাচ্যের পূর্বপ্রান্তে অবস্থিত। এর উত্তরে আর্মেনিয়া, আজারবাইজান, কাস্পিয়ান সাগর ও তুর্কমেনিস্তান; পূর্বে আফগানিস্তান ও পাকিস্তান; দক্ষিণে ওমান উপসাগর, হরমুজ প্রণালী ও পারস্য উপসাগর, এবং পশ্চিমে ইরাক (কুর্দিস্তান অঞ্চল) ও তুরষ্ক। তেহরান ইরানের বৃহত্তম শহর ও রাজধানী; শহরটি ইরানের উত্তর অঞ্চলে অবস্থিত। ইরান একটি বহু-সাংস্কৃতিক দেশ যেখানে অনেক উপজাতীয় এবং ভাষাগত দল রয়েছে। বৃহত্তম পারস্য (৬১%), আজারবাইজান (১৬%), কুর্দিস্তান (১০%) এবং লোরি (৬%)।[13] ইতিহাস ইরান পৃথিবীর প্রাচীনতম কাল থেকে শুরু করে বর্তমান পর্যন্ত অস্তিত্বশীল বৃহৎ সভ্যতাগুলোর মধ্যে অন্যতম। ইরানের ইতিহাস হাজার হাজার বছরের যার সূচনা হিসেবে বলা যায় ইরানী প্লেট-এ অবস্থিত আজারবাইজানের Mannaean সভ্যতা। এর পর আসে জাবোলের শহর-ই-সোখতা এবং প্রাচীন জিরফ্ট সম্রাজ্য যা এলাম সম্রাজ্যএবং Achaemenid সাম্রাজ্য দ্বারা প্রতিস্থাপিত হয়। পরবর্তীতে আসে পার্সিয়ান এবং সাসানীয় সাম্রাজ্য যার পতনের মাধ্যমেই আধুনিক ইসলামী প্রজাতন্ত্রী ইরানের অভ্যুদয় ঘটে। পৃথিবীর উত্তরাংশ থেকে আর্যদের আগমনের পূর্বেই ইরানী প্লেটে অনেক প্রাচীন এবং প্রযুক্তিগত দিক দিয়ে অগ্রগামী সভ্যতার অস্তিত্বের প্রমাণ পাওয়া যায় যদিও আর্য জাতির অনেক ইতিহাসই এখনও পর্যন্ত অনেক ঐতিহাসিকের কাছে অজানা রয়ে গেছে। প্রত্নতাত্ত্বিক গবেষণার ফলাফল অনুসারে পারস্যের ইতিহাসের সূচনা ধরা হয়েছে প্যালিওলিথিক যুগের মাঝামাঝি সময়ে অর্থাৎ আজ থেকে প্রায় ১০০,০০০ বছর আগে। ৭ম শতাব্দীরে ইসলামের পারস্য বিজয়-পরবর্তী ইরানের ইতিহাস নিচে দেয়া হল। আরব মুসলিমেরা ৬৩৬ খ্রিস্টাব্দে পারস্য সাসানীয় সাম্রাজ্যে আক্রমণ শুরু করে। পরবর্তী ৫ বছরের মধ্যে তারা এলবুর্জ পর্বত ও কাস্পিয়ান সাগরের তীরবর্তী সমভূমি ব্যতীত সমগ্র ইরান করায়ত্ত করে। ৬৫১ সালে তারা সাসানিদ সাম্রাজ্যের পূর্ণ পতন ঘটাতে সক্ষম হয়। এর পর প্রায় দুই শতাব্দী ধরে ইরান আরব ইসলামিক সাম্রাজ্যের অধীনে থাকে। এসময় মূল ইরানের বাইরে বর্তমান পশ্চিম আফগানিস্তানের হেরাতেও এই সাম্রাজ্যের বিস্তার ঘটেছিল। ইসলামের খলিফারা প্রথমে মদীনা, ও পরবর্তীকালে সিরিয়ার দামেস্ক ও শেষ পর্যন্ত ইরাকের বাগদাদ থেকে ইরান শাসন করতেন। ৯ম শতাব্দীর শেষে এসে পূর্ব ইরানে স্বাধীন রাজ্যের আবির্ভাব ঘটে এবং ১১শ শতকের মাঝামাঝি সময়ে বাগদাদের আরব খলিফা ইরানের উপর নিয়ন্ত্রণ হারিয়ে ফেলেন।(বাংলা) ইসলামের ইরান বিজয়ের পর ইরানীরা ধীরে ধীরে ইসলাম ধর্মে ধর্মান্তরিত হওয়া শুরু করে। এর আগে বেশির ভাগ ইরানী সাসানিদ সাম্রাজ্যের রাষ্ট্রধর্ম জরথুষ্ট্রবাদে বিশ্বাসী ছিল ও কিছু সংখ্যালঘু ইরানী খ্রিস্ট- ও ইহুদী ধর্মাবলম্বী ছিল। ১০ম শতকের মধ্যেই ইরানের অধিকাংশ জনগণ মুসলিমে রূপান্তরিত হয়, এবং এদের আধিকাংশই ছিল সুন্নী মুসলিম, তবে কেউ কেউ শিয়া ইসলামের ভিন্ন ভিন্ন ধারা অনুসরণ করত। এদের মধ্যে ইসমাইলি নামের একটি শিয়া গোত্র এলবুরুজ পর্বত এলাকার রুদাবার অঞ্চলে ১১শ থেকে ১৩শ শতক পর্যন্ত একটি ছোট কিন্তু স্বাধীন রাজ্যে বসবাস করত। ১৬শ শতকের আগে ইরানের বর্তমান জাফরি শিয়া ইসলাম-ভিত্তিক পরিচিতি গঠন করেনি। রাজনীতি ইরানের রাজনীতি একটি ইসলামী প্রজাতন্ত্র কাঠামোয় সংঘটিত হয়। ১৯৭৯ সালের ডিসেম্বরে গৃহীত সংবিধান এবং ১৯৮৯ সালের সংশোধনী ইরানের রাজনৈতিক ব্যবস্থাকে সংজ্ঞায়িত করেছে। সংবিধানে ইসলাম ধর্মের শিয়া মতটিকে ইরানের রাষ্ট্রধর্ম ঘোষণা করা হয়েছে। আলি খামেনেই বর্তমানে ইরানের সর্বোচ্চ ধর্মীয় নেতা। আর হাসান রুহানি দেশটির নির্বাচিত রাষ্ট্রপতি। আরও আছে ২৯০ সদস্যবিশিষ্ট এককাক্ষিক আইনসভা। প্রশাসনিক অঞ্চলসমূহ ইরান ৩০টি প্রদেশে বিভক্ত। ফার্সি ভাষায় এগুলির নাম ওস্তান (استان ostān ওস্তান, বহুবচনে استان‌ها ওস্তান্‌হা)। প্রতিটি প্রদেশ একটি স্থানীয় (সাধারণত বৃহত্তম) শহর থেকে শাসিত হয়, যাকে প্রদেশটির রাজধানী (ফার্সি ভাষায়: مرکز মার্কাজ) বলা হয়। প্রদেশের প্রশাসক হিসেবে থাকেন একজন গভর্নর (ফার্সি ভাষায়: استاندار ওস্তানদার), এবং তাঁকে অভ্যন্তরীণ মন্ত্রণালয় নিয়োগদান করে। প্রতিটি প্রদেশ আবার অনেকগুলি অংশে বিভক্ত, যাদেরকে ফার্সি ভাষায় বলে শাহ্‌রেস্তান (شهرستان)। প্রতিটি শাহ্‌রেস্তান আবার অনেকগুলি জেলায় বিভক্ত, যেগুলিকে বাখ্‌শ বলে। ( بخش)। একেকটি শাহ্‌রেস্তান সাধারণত একাধিক শহর (ফার্সি ভাষায়: شهر শাহ্‌র) এবং অনেক গুচ্ছগ্রাম (ফার্সি ভাষায়: دهستان দেহেস্তান) নিয়ে গঠিত। শাহ্‌রেস্তানের একটি শহরকে সাধারণত সেটির রাজধানী বা কেন্দ্রীয় শহরের মর্যাদা দেয়া হয়। ইতিহাস ১৯৫০ সাল অবধি ইরান ১২টি প্রদেশে বিভক্ত ছিল: আর্দালান, আজারবাইজান, বালুচিস্তান, ফারস, জিলান, আরাক-ই-আজম, খোরাসান, খুজেস্তান, কেরমান, লারেস্তান, লোরেস্তান এবং মাজান্দারান।[14] ১৯৫০ সালে ইরানকে ১০টি প্রদেশে এবং তার অধীনে অনেকগুলো গভর্নরেটে ভাগ করা হয়: গিলান; মাজান্দারান; পূর্ব আজারবাইজান; পশ্চিম আজারবাইজান; কের্মানশাহ; খুজেস্তান; ফার্স; কের্মান; খোরাসান; ইসফাহান। [14] ১৯৬০ হতে ১৯৮১ সাল পর্যন্ত এক এক করে অনেকগুলো গভর্নরেটকে প্রদেশে উন্নীত করা হয়। সর্বশেষ ২০০৪ সালে তৎকালীন সর্ববৃহৎ খোরাসান প্রদেশকে তিন ভাগে ভাগ করে তিনটি নতুন প্রদেশ সৃষ্টি করা হয়। [15] ভূগোল সৌদি আরবের পর ইরান মধ্যপ্রাচ্যের দ্বিতীয় বৃহত্তম দেশ। দেশটির মোট আয়তন ১৬,৪৮,০০০ বর্গকিলোমিটার। দেশটি মোটামুটি ত্রিভুজাকৃতির, যার দীর্ঘতম বাহু প্রায় ২,৫০০ কিমি দীর্ঘ এবং যা উত্তর-পশ্চিমে তুরষ্কের সাথে সীমান্তে শুরু হয়ে দক্ষিণ-পূর্বে পাকিস্তান সীমান্তে এসে শেষ হয়েছে। ত্রিভুজের তৃতীয় শীর্ষটি উত্তর পূর্বে ইরানের সাথে তুর্কমেনিস্তানের সীমানার মাঝামাঝি অবস্থিত। উত্তর-দক্ষিণে ইরানের সর্বোচ্চ বিস্তার ১,৬০০ কিমি, আর পূর্ব-পশ্চিমে ১,৭০০ কিমি। প্রাকৃতিক অঞ্চলসমূহ ইরানের অভ্যন্তরীণ মালভূমিগুলি প্রায় সম্পূর্ণরূপে পর্বতবেষ্টিত। জগ্রোস পর্বতমালা প্রধান পর্বতমালা এবং এটি দেশটির ভেতরে দিয়ে উত্তর-পশ্চিম থেকে দক্ষিণ-পূর্বে ১,৬০০ কিলোমিটারেরও বেশি দৈর্ঘ্য জুড়ে বিস্তৃত। পারস্য উপসাগরের উত্তর উপকূলের খোঁজেস্তন ছাড়া পশ্চিম ইরানের প্রায় পুরোটাই জগ্রোস পর্বতমালায় গঠিত। পর্বতমালাটির মধ্য অংশ প্রস্থে প্রায় ৩৪০ কিমি চওড়া। এর অধিকাংশ চূড়া ৪,০০০ মিটারেরও অধিক উচ্চতাবিশিষ্ট। এদের মধ্যে ৪,৫৪৭ মিটার উঁচু জার্দ কুহ সর্বোচ্চ পর্বতশৃঙ্গ। ২,৩০০ মিটারের চেয়ে উঁচু শৃঙ্গগুলিতে অনেক পানি জমা হয় এবং এগুলি নিচের উপত্যকায় ভূ-গর্ভস্থ পানি আকারে নেমে আসে। এই উপত্যকাগুলি সমুদ্রতল থেকে ১২০০ থেকে ১৫০০ মিটার উচ্চতায় অবস্থিত হলেও যথেষ্ট উর্বর এবং এগুলিতে বিভিন্ন ধরনের শস্যের আবাদ করা হয়। ইরানের উত্তর প্রান্তে একটি খাড়া, সরু পর্বতমালা কাস্পিয়ান সাগরের পুরো দক্ষিণ তীর জুড়ে অবস্থিত; এর নাম আলবোর্জ পর্বতমালা। এই পর্বতমালাটি প্রায় ৬০০ কিমি দীর্ঘ এবং এর গড় প্রস্থ প্রায় ১০০ কিমি। ইরানের সর্বোচ্চ পর্বতশৃঙ্গ দামভান্দ (৫,৬৭০ মি) এই পর্বতমালার মধ্যভাগে অবস্থিত। আলবোর্জের আরও অনেকগুলি চূড়া ৩,৬০০ মিটার ছাড়িয়ে গেছে। এই পর্বতমালার উত্তর ঢালের অরণ্যে সারা বছর ধরে ব্যাপক বৃষ্টিপাত হয়। এই পর্বতমালা ও কাস্পিয়ান সাগরের অন্তর্বর্তী স্থানে গড়ে ২৪ কিমি প্রস্থবিশিষ্ট একটি উর্বর সমভূমি আছে। আলবোর্জ পর্বতমালার পূর্বে সমান্তরাল কতগুলি পর্বতমালা রয়েছে, যেগুলি ২৪০০ থেকে ২৭০০ মিটার উচ্চতায় অবস্থিত। এই পর্বতমালাগুলির মাঝে অনেক সরু, আবাদী উপত্যকা আছে। ইরানের পূর্ব সীমান্ত ধরে অনেকগুলি অপেক্ষাকৃত নিম্ন উচ্চতার শৈলশিরা চলে গেছে; এদেরকে একত্রে পূর্বের উঁচু অঞ্চল নামে ডাকা হয়। এই পর্বতমালার বেষ্টনীর মাঝের নীচু এলাকাকে একত্রে কেন্দ্রীয় মালভূমি নামে ডাকা হয়। এদের মধ্যে আছে মধ্য-উত্তর ইরানের দাশ্‌তে কাভির নামের একটি বিরাট লবণাক্ত মরুভূমি, দক্ষিণ-পূর্বের দাশ্‌তে লুত নামের নুড়ি ও বালির মরুভূমি এবং একাধিক উর্বর মরূদ্যান। ইরানের পর্বতগুলি একটি সক্রিয় ভূমিকম্প এলাকার উপর অবস্থিত, এবং প্রতি বছর এখানে বহু ছোট আকারের ভূমিকম্প হয়। বড় আকারের ভূমিকম্প কিছুদিন পর পরই ঘটে এবং বিপুল ক্ষয়ক্ষতি ও প্রাণহানির কারণ হয়ে দাঁড়ায়। ১৮শ শতকে ভূমিকম্পের কারণে উত্তর-পশ্চিমাঞ্চলের তাবরিজ শহর দুইবার মাটিতে মিশে যায় এবং প্রতিবার প্রায় ৪০,০০০ করে লোক মারা যায়। ২০শ শতকের মধ্যভাগ থেকে দেশটিতে অনেকগুলি বড় আকারের ভূমিকম্প ঘটেছে যাতে হাজার হাজার লোকের প্রাণহানি ঘটেছে। ১৯৯০ সালের জুনে আলবোর্জ ও জগ্রোসের মিলনস্থলে একটি ভয়াবহ ভূমিকম্পে প্রায় ৩৭,০০০ লোক মারা যান। ২০০৩ সালের ডিসেম্বরে দক্ষিণ ইরানে এক ভূমিকম্পে প্রাচীন নগরী বামের অধিকাংশ ধ্বংস হয়ে যায় এবং প্রায় ৩০,০০০ লোক মারা যান। ইরানের অনেকগুলি পর্বত আগ্নেয়। এদের মধ্যে কেবল দামভান্দ পর্বত ও দক্ষিণ-পূর্ব ইরানের কুহে তাফতান সক্রিয় আগ্নেয়গিরি; এদের চূড়ার কাছে কিছু সময় পর পর গ্যাস নিঃসরিত হয়। নদী ও জলাশয় ইরানে অনেক নদী আছে, কিন্তু এগুলির প্রায় সবগুলিই স্বল্পদৈর্ঘ্য ও অগভীর এবং নৌপরিবহনের অযোগ্য। কারণ দেশটির একমাত্র নৌপরিবহনযোগ্য নদী এবং এটি দক্ষিণ-পশ্চিমের আহওয়াজ শহরের ভিতর দিয়ে প্রবাহিত হয়। বেশির ভাগ নদীর উৎপত্তি পার্বত্য অঞ্চলে এবং সমাপ্তি অভ্যন্তরীণ উপত্যকায়। প্রাচীনকাল থেকে ইরানের অধিবাসীরা নদীগুলিকে সেচকাজে ব্যবহার করে আসছে। ২০শ শতকে আব-এ দেজ, কারখেহ, কারুন, সেফিদ রুদ ও অন্যান্য নদীর উপর বাঁধ নির্মাণ করে সেচকাজের পরিধি বাড়ানো হয় এবং জলবিদ্যুৎ উৎপন্ন করা হয়। তিনটি নদী ইরানের আন্তর্জাতিক সীমানায় প্রবাহিত হয়। আরাস নদী আর্মেনীয়া ও আজারবাইজানের সাথে সীমান্তে, শাত-আল আরাব নদী ইরাকের সাথে সীমান্তে প্রবাহিত। ইরান চারটি দেশের সাথে বিশ্বের বৃহত্তম হ্রদ কাস্পিয়ান সাগরের অংশীদার। অনেক ছোট ছোট নোনাপানির হ্রদ ইরানের অভ্যন্তরে অবস্থিত, এদের মধ্যে উত্তর-পশ্চিমের ঊর্মিয়া হ্রদ সবচেয়ে বড়। উঁচু পর্বত উপত্যকা এলাকায় কিছু মিষ্টি পানির হ্রদের দেখা মেলে। তটরেখা ইরানের আন্তর্জাতিক সীমান্তের প্রায় অর্ধেকই তটরেখা। এর মধ্যে আছে কাস্পিয়ান সাগরের তীরে প্রায় ৭৪০ কিমি দীর্ঘ তটরেখা এবং পারস্য উপসাগর ও ওমান উপসাগরের প্রায় ১৭০০ কিলোমিটার দীর্ঘ তটরেখা। কাস্পিয়ান সাগর ও পারস্য উপসাগরে গুরুত্বপূর্ণ বন্দর আছে এবং এলাকাগুলিতে পানির নিচে প্রচুর তেল ও গ্যাস রয়েছে। ইরানের বৃহত্তম পোতাশ্রয় বন্দর-এ আব্বাস হরমুজ প্রণালীতে অবস্থিত। প্রাণী ও উদ্ভিদ ইরানে প্রায় ১০,০০০ প্রজাতির উদ্ভিদ শনাক্ত করা হয়েছে, তবে দেশের অধিকাংশ এলাকায় প্রাকৃতিক বনাঞ্চল উচ্ছেদ করে আবাদী জমি বা পশুচারণভূমিতে পরিণত করা হয়েছে। বনাঞ্চলে বীচ, ওক ও অন্যান্য পর্ণমোচী গাছ এবং এলবুরুজ পর্বত এলাকায় পাইন, ফার-জাতীয় গাছ জন্মে। জাগরোস পর্বতমালার উঁচু এলাকায় ওক অরণ্য দেখা যায়। এলবুরুজ ও জাগরোস পর্বতমালায় বন্য ফলগাছ যেমন কাঠবাদাম, নাশপাতি, ডালিম, আখরোট জন্মে। দেশের ঊষর কেন্দ্রীয় এলাকায় বন্য পেস্তাবাদাম ও অন্যান্য খরা-সহনশীল গাছ জন্মে। দশ্‌ত-এ কবীরের প্রান্তে তামারিস্ক বা চিরহরিৎ ঝাউগাছ জন্মে। ইরানে অনেক স্থানীয় স্তন্যপায়ী, সরীসৃপ, পাখি ও কীটপতঙ্গ রয়েছে। নেকড়ে, শেয়াল, ভালুক, পাহাড়ি ছাগল, লাল পাহাড়ি ভেড়া ও খরগোশ এখনও বংশবিস্তার করে চলেছে। তবে কাস্পিয়ান বাঘ, কাস্পিয়ান সীলমাছ, হরিণের কিছু প্রজাতি, বনবিড়াল, ইত্যাদি হুমকির সম্মুখীন, যদিও এদের রক্ষা করার জন্য বিভিন্ন সরকারি প্রকল্প হাতে নেয়া হয়েছে। ইরানে ৩০০-রও বেশি প্রজাতির পাখি আছে, এদের মধ্যে ২০০-রও বেশি অন্য দেশে অতিথি পাখি হিসেবে বেড়িয়ে আসে। অর্থনীতি পর্যটন ইরানের সর্বত্র পর্যটকদের জন্য আকর্ষনীয় অনেক ঐতিহাসিক স্থান আছে। বাম শহরে বিখ্যাত রেশম পথের উপর ২০০৩ সাল পর্যন্তও আর্গ-এ বাম নামে বিশ্বের বৃহত্তম adobe জাতীয় দালানটি অবস্থিত ছিল, তবে দুর্ভাগ্যবশত ২০০৩ সালে এক ভয়াবহ ভূমিকম্পে ২০০০ বছরের পুরনো দালানটি প্রায় পুরো ধ্বংস হয়ে যায়। এই একই ভূমিকম্পে বাম শহরের আরও অনেক প্রাচীন দালানও ধ্বংস হয়। ইরান সরকার এগুলি পুনর্নির্মাণের উদ্যোগ নিয়েছেন। কের্মানশাহ প্রদেশে রয়েছে বেহিস্তুনের শিলালিপি, যাতে পাহাড়ের গায়ে প্রাচীন পারসিক, ব্যাবিলনীয় এবং এলামীয় অক্ষরে অনেক খোদাইকৃত লেখা পাওয়া যায়। গ্রিকেরা ৪০০ খ্রিস্টপূর্বাব্দেও এই শিলালিপিটির উল্লেখ করেছিল। খুজেস্তান প্রদেশে চোগা জানবিল নামে এলামীয় সভ্যতার একটি প্রাচীন কম্পলেক্স রয়েছে। এটি খ্রিস্টপূর্ব ১৩শ শতকে নির্মিত হয়েছিল বলে ধারণা করা হয়। ইশফাহান শহরের কেন্দ্রস্থলে রয়েছে বিখ্যাত নক্‌শ-ই জাহান ময়দান। এই ময়দান চারপাশ ঘিরে রয়েছে সাফাভিদ রাজত্বের অনেকগুলি প্রাচীন নিদর্শন, যাদের মধ্যে দক্ষিণের শাহ মসজিদটি অন্যতম। শাহ মসজিদের জুম্মা নামাজ এখানেই পড়া হয়। পাসারগাদায়ে একটি প্রাচীন এলামীয় শহরের ধ্বংসাবশেষ। ফার্স প্রদেশে অবস্থিত শহরটি আর্কেমেনীয় পারসীয় সাম্রাজ্যের প্রথম রাজধানী ছিল। এর দক্ষিণ-পশ্চিমে আছে পার্সেপোলিস শহর, যা প্রাচীন পারস্যের বিখ্যাত রাজা দ্বিতীয় কুরোশ খ্রিস্টপূর্ব ৬ষ্ঠ শতকে এটি নির্মাণ করেছিলেন। এই শহরের নানা স্থাপত্যকর্ম ও খোদাইকর্মে প্রাচীন পারসিকদের সংস্কৃতি সম্পর্কে অনেক কিছু জানা যায়। এছাড়াও উত্তর-পশ্চিম ইরানের সোলতানিয়েহ শহরের ধ্বংসাবশেষ, বিশেষত ইল-খান ওলজেইতু-র সমাধিস্তম্ভ দর্শনীয় স্থান। পশ্চিম আজারবাইজান প্রদেশে আছে রাজা সুলায়মানের স্মৃতিবিজড়িত তীর্থস্থান তাখ্‌ত-ই-সুলাইমান। এছাড়াও ফার্স প্রদেশের তাঙ্গে বোলাগি নামের উপত্যকায় খ্রিস্টপূর্ব প্রায় ৫ সহস্রাব্দ প্রাচীন ১৩০টি মনুষ্য বসতির নিদর্শনবিশিষ্ট গুরুত্বপূর্ণ একটি প্রত্নতাত্ত্বিক স্থান বিদ্যমান। জনসংখ্যা ২০০৬ সালের আদমশুমারি অনুযায়ী ইরানের জনসংখ্যা ৭,০০,৪৯,২৬২। এর মধ্যে এক-চতুর্থাংশের বয়স ১৫ বছর বা তার কম। ইরান জাতিগতভাবে ও ভাষাগতভাবে বিচিত্র এক দেশ। কিছু কিছু শহরে, যেমন তেহরানে, বিভিন্ন জাতির লোকের সহাবস্থান পরিলক্ষিত হয়। এছাড়াও ইরানের বাইরে প্রবাসে আরও প্রায় ৪০ লক্ষ ইরানি নাগরিক বসবাস করেন।[16] এরা মূলত উত্তর আমেরিকা, পশ্চিম ইউরোপ, তুরস্ক, পারস্য উপসাগরীয় দেশসমূহ এবং অস্ট্রেলিয়াতে বাস করেন। সিআইএ ফ্যাক্টবুক অনুসারে ইরানের জাতিগুলি এরকম: পারসিক জাতি ৫১%, আজেরি জাতি ২৪%, গিলাকি জাতি ও মাজান্দারানি জাতি ৮%, কুর্দি জাতি ৭%,আরব জাতি ৩%, লুর জাতি২%, বেলুচি জাতি ২%, তুর্কমেন জাতি ২% এবং অন্যান্য ১% [17]। সংস্কৃতি ধর্ম জাফরি শিয়া ইসলাম ১৬শ শতক থেকে ইরানের রাষ্ট্রধর্ম। শিয়া মুসলিমেরা আরব ও মুসলিম বিশ্বের অন্যান্য সুন্নী মুসলিমদের সাথে হযরত মুহাম্মদের (সাঃ) উত্তরাধিকারী কে হবেন তা নিয়ে মতভেদ প্রকাশ করেন। ইরানের ১৯৭৯ সালের সংবিধান শিয়া ধর্মগুরুদের সরকারে গুরুত্বপূর্ণ নেতৃত্বমূলক পদে স্থান দেয়। ইরানের প্রায় ৯৩% মুসলিম শিয়া ধর্মাবলম্বী এবং এদের প্রায় সবাই জাফরি শিয়া মতবাদে বিশ্বাসী। জাফরি শিয়ারা মনে করেন মুহাম্মদের ১২ জন উত্তরাধিকারী ইমাম আছেন। ইরানের বাকী জনগণ সুন্নী ধর্মাবলম্বী। অনেক সময় মিশ্র ধর্মের লোক নিয়ে গঠিত শহরে ধর্মীয় উৎসবের সময় ধর্মীয় উত্তেজনা পরিলক্ষিত হয়। সুফিবাদ বা ইসলামী আধ্যাত্ম্যবাদ ইরানীদের মধ্যে জনপ্রিয়। এছাড়াও ইরানে আর্মেনীয় ও আসিরীয় খ্রিস্টান, ইহুদী ও জরথুষ্ট্রবাদীদের ছোট ছোট সম্প্রদায় আছে। ১৯শ শতকে বাহাইবাদের আবির্ভাব ঘটে এবং এর বহু হাজার অনুসারী আছে, যদিও ১৯৭৯ সালে ইসলামী প্রজাতন্ত্র প্রতিষ্ঠার পর থেকে এটি সরকারের রোষানলে পড়ে। ভাষা ইরানে মূলত তিনটি ভাষাপরিবারের ভাষা প্রচলিত: ইরানীয় ভাষাসমূহ, তুর্কীয় ভাষাসমূহ এবং সেমিটীয় ভাষাসমূহ।সবচেয়ে বেশি ভাষাভাষীবিশিষ্ট ও ভৌগোলিকভাবে সবচেয়ে বেশি বিস্তৃত হল ইরানীয় ভাষাপরিবারের সদস্য ভাষাগুলি। এদের মধ্যে ফার্সি ভাষা প্রধানতম ভাষা। ফার্সি ইরানের জাতীয় ভাষা। ইরানের ফার্স প্রদেশে প্রচলিত ভাষা থেকে এর উৎপত্তি এবং এর লিখিত ভাষার ইতিহাস ১০০০ বছরেরও বেশি পুরনো। অন্যান্য ইরানীয় ভাষাগুলির মধ্যে পশ্চিম ইরানে কুর্দী ভাষা, উত্তর-পশ্চিমে তাতি ওতালিশি ভাষা, এলবুর্জ পর্বতমালার উত্তরে মাজান্দারানি ও গিলাকি ভাষা, ও দক্ষিণ-পূর্ব ইরানে বেলুচি ভাষা অন্যতম।ইরানে প্রচলিত তুর্কীয় ভাষাগুলির মধ্যে উত্তর-পশ্চিমের আজারবাইজানি ভাষা এবং উত্তর-পূর্বের তুর্কমেন ভাষা প্রধান। এছাড়া ইরানের দক্ষিণ-পশ্চিমে খুজেস্তান প্রদেশে এবং পারস্য উপসাগরের উপকূল ধরে সেমিটীয় ভাষাপরিবারের আরবি ভাষা প্রচলিত। আধুনিক ফার্সি ইরানের সরকারি ভাষা। ফার্সি একটি প্রাচীন সাহিত্যিক ভাষা। ৭ম শতাব্দীতে আরবদের আক্রমণের আগে এটি পাহলভী লিপিতে লেখা হত। ৯ম ও ১০ম শতাব্দীতে ভাষাটি আরবি লিপি ব্যবহার করতে শুরু করে। ১৯৫০ সাল পর্যন্তও কথ্য ফার্সির অনেকগুলি স্বতন্ত্র উপভাষা ছিল, তবে এর পর সরকারি শিক্ষা ও গণমাধ্যমের প্রসারের ফলে একটি মান্য কথ্য ফার্সির উদ্ভব ঘটেছে। এছাড়া কিছু সংখ্যালঘু ভাষাভাষী আছে যাদের নিজস্ব প্রচার মাধ্যম ও প্রকাশনা আছে। এদের মধ্যে তুর্কী ভাষা আজেরি, কুর্দী, আরবি ও আর্মেনীয় প্রধান। Caspian forests in Maklavan, Gilan. শির্‌য্‌ গিরিখাত, লোরেস্তন. লুত মরুভূমি, সিস্তন. হরমুজ দ্বীপ, পারস্য উপসাগর. তথ্যসূত্র বহিঃসংযোগ at Curlie Wikimedia Atlas of Iran বিষয়শ্রেণী:এশিয়ার রাষ্ট্র বিষয়শ্রেণী:ইরান বিষয়শ্রেণী:জি১৫ রাষ্ট্র

https://bn.wikipedia.org/wiki/%E0%A6%87%E0%A6%B0%E0%A6%BE%E0%A6%A8

హెమింగ్వే ఎప్పుడు పుట్టాడు?

ఎర్నెస్ట్ హెమింగ్‌వే

telugu

ఎర్నెస్ట్ మిల్లర్ హెమింగ్‌వే (జననం 1899 జూలై 21 – మరణం 1961 జూలై 2) ఒక అమెరికా రచయిత మరియు పాత్రికేయుడు. క్లుప్తత మరియు సాధారణ వర్ణన ద్వారా వివరించబడిన అతని విలక్షణమైన రచనా శైలి, అతని జీవిత వృత్తాంతం మరియు పేరుప్రఖ్యాతులు చేసిన విధంగా, 20వ శతాబ్దపు కల్పనా సాహిత్యాన్ని ప్రభావితం చేశాయి. అతను 1920ల మరియు 1950ల మధ్యకాలాల్లో ఎక్కువగా రచనలు చేశాడు. 1954లో అతను సాహిత్యంలో నోబెల్ బహుమతి గెలుచుకున్నాడు. హెమింగ్‌వే కల్పనా సాహిత్యం విజయవంతమైంది. ఎందుకంటే, అతను కల్పించిన పాత్రలు వాస్తవికతకు అద్దం పట్టాయి. అది అతని ప్రేక్షకుల్లో ప్రతిధ్వనించింది. అతని పలు రచనలు అమెరికా సాహిత్యానికి సంబంధించిన సనాతన గ్రంథాలే. తన జీవితకాలంలో ఏడు నవలలు, ఆరు లఘు కథా సమాహారాలు మరియు రెండు కల్పనయేతర రచనలను అతను ముద్రించాడు. తర్వాత మరో మూడు నవలలు, నాలుగు లఘు కథల సమాహారాలు మరియు మూడు కల్పనయేతర రచనలు అతని మరణానంతరం ముద్రించబడ్డాయి. హెమింగ్‌వే ఓక్ పార్క్, ఇల్లినాయిస్‌లో పుట్టి, పెరిగాడు. ఉన్నత పాఠశాల చదువు పూర్తయ్యాక, మొదటి ప్రపంచ యుద్ధం అంబులెన్స్ డ్రైవర్‌గా మారడానికి ఇటలీ ఉద్యమంలో చేరే ముందు, కొద్దినెలల పాటు అతను విలేఖరిగా పనిచేశాడు. ఈ అనుభవం అతని నవల ఎ ఫేర్‌వెల్ టు ఆర్మ్స్‌ కు పునాదిగా మారింది. అయితే ఏడాది కాలంలోనే అతను తీవ్ర గాయాలపాలవడం మరియు ఇంటిముఖం పట్టడం జరిగింది. 1922లో హ్యాడ్లీ రిచర్డ్‌సన్‌ను హెమింగ్‌వే వివాహం చేసుకున్నాడు. అతని నలుగురు భార్యల్లో ఆమె మొదటిది. ఈ జంట ప్యారిస్ వెళ్లింది. అక్కడ అతను విదేశీ ప్రతినిధిగా పనిచేశాడు. అక్కడ పనిచేస్తున్నప్పుడు నవ్యతావాది రచయితలు మరియు "లాస్ట్ జనరేషన్" (ఆఖరి తరం) గా పిలవబడే 1920లకు చెందిన బహిష్కృత వర్గానికి చెందిన కళాకారులను కలవడం చేత అతను ప్రభావితమయ్యాడు. అతని మొదటి నవల ది సన్ ఆల్సో రైజెస్ 1924లో రాయబడింది. 1927లో హ్యాడ్లీ రిచర్డ్‌సన్ నుంచి విడిపోయిన తర్వాత పౌలిన్ పీఫర్‌ను అతను వివాహం చేసుకున్నాడు. అయితే స్పెయిన్ పౌర యుద్ధం ముగించుకుని, తిరిగొచ్చిన తర్వాత వారు విడిపోయారు. తర్వాత ఫర్ హూమ్ ది బెల్ టోల్స్‌ అనే నవల రాశాడు. 1940లో మార్థా జెల్‌హార్న్‌ అతని మూడో భార్యగా వచ్చింది. అయితే రెండో ప్రపంచయుద్ధం తర్వాత మేరీ వెల్ష్ హెమింగ్‌వే కోసం ఆమెను వదిలేశాడు. ఈ సమయంలో అతను D-Day మరియు ప్యారిస్ విమోచన ఉద్యమాల్లో పాల్గొన్నాడు. 1952లో ది ఓల్డ్ మ్యాన్ అండ్ ది సీ ముద్రించబడిన తర్వాత హెమింగ్‌వే ఆఫ్రికా గగనతల యాత్రకు బయలుదేరాడు. అక్కడ జరిగిన ఒక విమాన ప్రమాదంలో దాదాపుగా అతను చచ్చేంత పరిస్థితి ఎదురైంది. ప్రాణాలతో బయటపటినప్పటికీ, శేష జీవితమంతా నొప్పి లేదా అనారోగ్యంతో బాధపడ్డాడు. హెమింగ్‌వేకి 1930లు మరియు 40ల్లో కీ వెస్ట్, ఫ్లోరిడా మరియు క్యూబాల్లో శాశ్వత నివాసాలు ఉండేవి. అయితే 1959లో అతను క్యూబా నుంచి కెట్చుమ్, ఇదాహోకి మకాం మార్చాడు. అక్కడ 1961 వసంతంలో అతను ఆత్మహత్య చేసుకున్నాడు. జీవితచరిత్ర బాల్యం ఎర్నెస్ట్ హెమింగ్‌వే 1899 జూలై 21లో చికాగో శివారు ప్రాంతమైన ఓక్ పార్క్, ఇల్లినాయిస్‌లో జన్మించాడు.[1] అతని తండ్రి క్లారెన్స్ ఎడ్మాండ్స్ హెమింగ్‌వే ఒక వైద్యుడు. అతని తల్లి గ్రేస్ హాల్-హెమింగ్‌వే ఒక సంగీత విద్వాంసురాలు. ఇద్దరూ విద్యావంతులు మరియు ఓక్ పార్క్ సంప్రదాయవాది వర్గంలో గౌరవం ఉన్నవారు.[2] ఓక్ పార్క్ నివాసి ఫ్రాంక్ లాయిడ్ రైట్ తమ గ్రామం గురించి ఈ విధంగా చెప్పాడు, "అనేక మంది ఉత్తములు వెళ్లడానికి పలు చర్చిలు ఉన్నాయి".[3] 1896లో క్లారెన్స్ మరియు గ్రేస్ హెమింగ్‌వే వివాహం చేసుకున్న సందర్భంలో వారు గ్రేస్ తండ్రి ఎర్నెస్ట్ హాల్, [4]తో కలిసి వెళ్లారు. వారు తమ మొదటి కుమారుడికి అతని పేరు పెట్టుకున్నారు.[note 1] అయితే అతని పేరు నచ్చలేదని హెమింగ్‌వే స్పష్టం చేశాడు. "అది సరళంగా ఉందని మరియు ఆస్కార్ వైల్డ్ ప్రదర్శన ది ఇంపార్టెన్స్ ఆఫ్ బియింగ్ ఎర్నెస్ట్ యొక్క అమాయక కథానాయకుడితో పోల్చాడు".[5] గౌరవమైన పొరుగు ప్రాంతంలో ఉన్న తమ కుటుంబం యొక్క ఏడు-పడకగదుల ఇంటిలో గ్రేస్‌కు ఒక మ్యూజిక్ స్టూడియో, క్లారెన్స్‌కు ఒక వైద్య కార్యాలయం ఉన్నాయి.[6] హెమింగ్‌వే తల్లి తమ గ్రామం చుట్టుపక్కల ప్రదర్శించే కచేరీల్లో తరచూ పాల్గొనేది. హెమింగ్‌వేలో అతని తల్లి శక్తి మరియు ఉత్సుకత కన్పిస్తున్నాయని జీవితచరిత్ర రచయిత మైఖేల్ రీనాల్డ్స్ పేర్కొన్నప్పటికీ, ఒక వయోజన హెమింగ్‌వేగా తన తల్లిని అసహ్యించుకుంటానని అతను చెప్పడం గమనార్హం.[7] సెల్లోని వాయించడం అతను తప్పక నేర్చుకోవాలని ఆమె పట్టుబట్టడం "సంఘర్షణకు నాంది" పలికింది. తర్వాత సంగీత పాఠాలకు హాజరవడం ఫర్ హూమ్ ది బెల్ టోల్స్‌ యొక్క "పరిచ్ఛేద నిర్మాణం"లో మాదిరిగా అతని రచనలకు ఉపయోగకరంగా మారింది.[8] హెమింగ్‌వే కుటుంబానికి పిటోస్కీ, మిచిగాన్ సమీపంలోని వాలూన్ లేక్ వద్ద విండీమెర్ అని పిలవబడే ఒక సొంత వేసవి గృహం ఉంది. అక్కడే వేటాడటం, చేపలు పట్టడం నేర్చుకున్నాడు. అలాగే ఉత్తర మిచిగాన్‌‌లోని అడవులు మరియు సరస్సుల వద్ద మకాం వేశాడు. బాల్యంలో పొందిన ప్రకృతి అనుభవాలు అవుట్‌డోర్ సాహసాలు చేసే విధంగా మరియు మారుమూల లేదా దూరంగా విసిరివేయబడిన ప్రాంతాల్లో నివసించే విధంగా అతనిలో ఉత్సాహాన్ని నింపాయి.[9] హెమింగ్‌వే 1913 నుంచి 1917 వరకు ఓక్ పార్క్ అండ్ రివర్ ఫారెస్ట్ ఉన్నత పాఠశాల‌కు వెళ్లాడు. బాక్సింగ్, ట్రాక్ అండ్ ఫీల్డ్, వాటర్ పోలో మరియు ఫుట్‌బాల్ వంటి అనేక క్రీడల్లో అతను పాల్గొన్నాడు. అంతేకాక ఇంగ్లీష్ తరగతుల్లో అతను ఉత్తమ గ్రేడ్‌లు పొందాడు.[10] అతను మరియు అతని సోదరి మార్సిలీన్ సుమారు రెండేళ్ల పాటు స్కూల్ కచ్చేరిల్లో పాల్గొన్నారు.[7] హెమింగ్‌వే ట్రాపీజ్ మరియు తబులా (స్కూల్ వార్తాపత్రిక మరియు వార్షికపుస్తకం) రాయడం మరియు వాటిని సరిదిద్దాడు. ఇందుకోసం అతను క్రీడారచయితల భాషను అనుకరించడం మరియు రింగ్ లార్డ్‌నర్ Jr. అనే కల నామంను వాడాడు. ఈ పేరు చికాగో ట్రిబ్యూన్‌ కు చెందిన రింగ్ లార్డ్‌నర్‌‌కు సమ్మతిపూర్వకంగా ఇచ్చినది. అతని బైలైన్ (కథనానికి దిగువ భాగంలో సూచించబడే విలేఖరి లేదా రచయిత పేరు) "లైన్ O'టైప్".[11] మార్క్ టివైన్, స్టీఫెన్ క్రేన్, థియోడర్ డ్రీజర్ మరియు సింక్లెయిర్ లెవిస్ మాదిరిగా హెమింగ్‌వే కూడా నవలా రచయితగా మారడానికి ముందు పాత్రికేయుడు. ఉన్నత పాఠశాల పూర్తయిన తర్వాత అతను ది కన్సాస్ సిటీ స్టార్ పత్రిక కోసం క్లబ్ రిపోర్టర్‌గా పనిచేశాడు.[12] అక్కడ ఆరు నెలలే పనిచేసినప్పటికీ, అతను తన రచనలకు పునాదిగా స్టార్ యొక్క శైలి మార్గదర్శిని ఆశ్రయించాడు: తన రచనలకు అతను "లఘు వాక్యాలను వాడటం. లఘు ప్రారంభ పేరాలను వాడటం. ఓజోమయ ఆంగ్లాన్ని వాడటం. నిరాశతో కాక ఆశావహంగా ఉండటం" వంటి వాటిని అనుసరించాడు.[13] మొదటి ప్రపంచ యుద్ధం 1918 మొదట్లో హెమింగ్‌వే రెడ్ క్రాస్ నియామకాలకు స్పందించాడు. ఇటలీలో అంబులెన్స్ డ్రైవర్‌గా పనిచేయడానికి సంతకాలు చేశాడు.[14] మే నెలలో న్యూయార్క్‌ను వీడి, జర్మనీ ఫిరంగిదళాలతో దద్దరిల్లిపోతున్న ప్యారిస్ నగరంలో అడుగుపెట్టాడు.[15] జూన్ నాటికి, ఇటలీ ఉద్యమంలో చేరాడు. మొదటిరోజు మిలాన్‌లో ఆయుధ కర్మాగార పేలుడు సంఘటన జరిగిన ప్రదేశానికి అతన్ని పంపారు. అక్కడ తునాతునకలైన మహిళా కార్యకర్తల అవశేషాలను సంరక్షక సిబ్బంది స్వాధీనం చేసుకుంది. ఈ సంఘటనను అతను తన కల్పన-యేతర పుస్తకం డెత్ ఇన్ ది ఆఫ్టర్‌నూన్‌ లో ఈ విధంగా అభివర్ణించాడు: "పూర్తిగా చనిపోయిన వారి కోసం మేము గాలించిన తర్వాత, చెల్లాచెదురైన శరీర భాగాలను స్వాధీనం చేసుకున్న విషయం నాకు గుర్తుంది".[16] కొద్దిరోజుల తర్వాత అతను ఫోసల్టా డి పియావిలో ఉన్నాడు. జూలై 8న ముందు వరుసలో ఉన్న సైన్యానికి చాక్లెట్లు మరియు సిగరెట్లు ఇవ్వడానికి క్యాంటీన్ నుంచి తిరిగొస్తుండగా జరిగిన ఫిరంగి దాడిలో అతను తీవ్రంగా గాయపడ్డాడు.[17] గాయాలైనప్పటికీ, హెమింగ్‌వే ఒక ఇటలీ సైనికుడిని రక్షించాడు. అందుకు అతను ఇటాలియన్ సిల్వర్ మెడల్ ఆఫ్ బ్రేవరీ (సాహసానికి మెచ్చి, ఇటలీ ఇచ్చిన రజత పతకం) ని అందుకున్నాడు.[18] అప్పటికి పద్దెనిమిదేళ్ల ప్రాయంలో ఉన్న హెమింగ్‌‍వే సంఘటన గురించి ఇలా వివరించాడు: "బాలుడిగా నువ్వు యుద్ధానికి వెళ్లినప్పుడు, అతిగొప్ప అమరత్వ భ్రాంతిని పొందుతావు. ఇతరులు హతమార్చబడతారు. కానీ నువ్వు కాదు..... ఒకవేళ తొలిసారి నువ్వు తీవ్రంగా గాయపడితే, ఆ భ్రాంతిని కోల్పోతావు. తద్వారా అది (మరణం) నీకు కూడా సంభవిస్తుందని గ్రహిస్తావు."[19] రెండు కాళ్లకు తీవ్ర గాయాలవడంతో డిస్ట్రిబ్యూషన్ కేంద్రంలో అతనికి ఆపరేషన్ చేశారు. యుద్ధ క్షేత్ర ఆసుపత్రిలో ఐదు రోజులు గడిపిన తర్వాత, పూర్తిగా కోలుకోవడానికి అతన్ని మిలాన్‌లోని రెడ్ క్రాస్ ఆసుపత్రికి బదిలీ చేశారు.[20] హెమింగ్‌వే అక్కడ ఆరు నెలల గడిపాడు. అక్కడ అతని కంటే ఏడేళ్లు పెద్దయిన రెడ్ క్రాస్ నర్సు ఆగ్నెస్ వన్ కురోస్కీతో ప్రేమలో పడ్డాడు.[21] ఆగ్నెస్ మరియు హెమింగ్‌వే వివాహం చేసుకోవాలని అనుకున్నారు. అయితే మార్చి, 1919లో ఒక ఇటలీ అధికారితో ఆమెకు నిశ్చితార్థమవుయింది. ఈ సంఘటన లఘు మరియు విషాద రచన "ఎ వెరీ షార్ట్ స్టరీ"ని రాయడానికి అతనికి ఉపయోగపడింది.[22] ఆగ్నెస్ తిరస్కృతి వల్ల హెమింగ్‌వే నాశనమయ్యాడని మరియు ఆ కారణం వల్లే భవిష్యత్ సంబంధాల్లో భార్య అతన్ని వదిలివేయడానికి ముందే అతనే ఆమెను పక్కనపెట్టే విధంగా ఒక పంథాను అనుసరించాడని జీవితచరిత్ర రచయిత జెఫ్రీ మేయర్స్ వ్యాఖ్యానించాడు. స్వస్థత పొందుతున్న ఆరు నెలల కాలంలో "చింక్" డోర్‌మన్ స్మిత్‌తో హెమింగ్‌వే ఏర్పరుచుకున్న దృఢమైన స్నేహబంధం కొన్ని దశాబ్దాల పాటు కొనసాగింది.[23] టోరంటో మరియు చికాగో గత చేదు పరిస్థితుల నుంచి కోలుకునే విధంగా హెమింగ్‌వే 1919 ప్రారంభంలో తిరిగి ఇంటికి చేరుకున్నాడు. అప్పటికి అతనికి 20 ఏళ్లు కూడా నిండలేదు. ఉద్యోగం లేకుండా ఇంట్లో నివశిస్తే తలెత్తే విషయ పరిస్థితులు మరియు పునరారోగ్యప్రాప్తి ఆవశ్యకతపై యుద్ధం అతనిలో పరిపక్వతను కలిగించింది.[24] రీనాల్డ్స్ వివరించిన విధంగా, "రక్తం కారుతున్న తన మోకాలిని చూసుకున్నప్పుడు హెమింగ్‌వే తన ఆలోచనను తన తల్లిదండ్రులకు నిజంగా చెప్పలేకపోయాడు. వేరే దేశంలో అతని కాలును వేరుచేయాలా లేక వద్దా అన్న దానిని అక్కడి వైద్యులు ఆంగ్లంలో అతనికి చెప్పలేనప్పుడు ఏ విధంగా భయపడ్డాడో ఆ విషయాన్ని అతను చెప్పలేకపోయాడు."[25] అప్పటి వేసవిలో అతను మిచిగాన్‌లో తన ఉన్నత పాఠశాల స్నేహితులతో గడపడం, చేపలుపట్టడం మరియు యాత్రలు[19] చేస్తూ గడిపాడు. సెప్టెంబరులో అభివృద్ధికి నోచుకోని ఒక మారుమూల ప్రాంతంలో వారం రోజులు గడిపాడు. ఈ మొత్తం ప్రయాణ అనుభవం అతని లఘు కథ "బిగ్ టు-హార్టెడ్ రివర్" రాయడానికి ప్రేరణ కలిగించింది. అందులో అర్ధ-స్వీయచరిత్ర సంబంధిత పాత్ర నిక్ ఆడమ్స్ యుద్ధం నుంచి తిరిగొచ్చిన తర్వాత ఏకాంతాన్ని వెతుక్కుంటూ దేశానికి వెళ్లినట్లు చూపబడింది.[26] కుటుంబ సన్నిహితుడొకరు అతనికి టోరంటోలో ఒక ఉద్యోగాన్ని ప్రతిపాదిస్తాడు. దాంతో గత్యంతరం లేక దానికి అతను ఒప్పుకుంటాడు. ఆ ఏడాది తర్వాత అతను ఫ్రీలాన్సర్‌, స్టాఫ్ రైటర్ మరియు టోరంటో స్టార్ వీక్లీ యొక్క విదేశీ ప్రతినిధిగా మారతాడు.[27] తదుపరి జూన్‌, [27] లో అతను తిరిగి మిచిగాన్ చేరుకుంటాడు. తర్వాత సెప్టంబరు, 1920లో తన స్నేహితులతో గడపడానికి చికాగో వెళ్లాడు. అయితే టోరంటో స్టార్‌ కి కథనాలు అందించడం మాత్రం ఆపలేదు. చికాగోలో కోఆపరేటివ్ కామన్‌వెల్త్ అనే మాస పత్రికకు అతను అసోసియేట్ ఎడిటర్‌గా పనిచేశాడు. అక్కడ షెర్‌వుడ్ అండర్సన్‌ను కలుసుకున్నాడు.[28] హెమింగ్‌వే రూమ్‌మేట్ సోదరిని చూడటానికి St.లూయిస్ నివాశి హ్యాడ్లీ రిచర్డ్‌సన్ చికాగో వచ్చినప్పుడు, పరవశంతో ఉన్న అతను (హెమింగ్‌వే) తర్వాత ఈ విధంగా అన్నాడు, "నేను పెళ్లి చేసుకోబోయే అమ్మాయి ఆమేనని నాకు తెలుసు". హ్యాడ్లీ సహజంగా పెరిగే స్వభావం కలిగిన ఎరుపు వర్ణం శిరోజాలను కలిగి ఉంది. ఆమె హెమింగ్‌వే కంటే ఎనిమిదేళ్లు పెద్ద.[29] వయసులో తేడా ఉన్నప్పటికీ, తన పట్ల అత్యంత జాగ్రత్త తీసుకునే తల్లిని కలిగిన హ్యాడ్లీ, తన వయసులో ఉన్న యువతుల కంటే సాధారణంగా తక్కువ పరిపక్వతను కలిగి ఉన్నట్లు అనిపించింది.[30] ది హెమింగ్‌వే విమెన్ రచయిత బెర్నైస్ కెర్ట్ ఈ విధంగా పేర్కొన్నాడు, ఆగ్నెస్‌ను హ్యాడ్లీ "గుర్తుకు తెచ్చే" విధంగా ఉంటుంది. అయితే ఆగ్నెస్‌కు లేని చంటితనం హ్యాడ్లీకి ఉంది. వీరిద్దరూ ఒక నెల రోజుల పాటు ప్రేమాయణం సాగించిన తర్వాత, వివాహం చేసుకుని ఐరోపా వెళ్లాలని నిర్ణయించుకున్నారు. వారిద్దరూ రోమ్ సందర్శించాలని అనుకున్నారు. అయితే దానికి బదులు ప్యారిస్‌ను సందర్శించమని షెర్‌వుడ్ అండర్సన్ వారిని ఒప్పించాడు.[31] 1921 సెప్టెంబరు 3న వారిద్దరూ వివాహం చేసుకున్నారు. రెండు నెలల తర్వాత హెమింగ్‌వే టోరంటో స్టార్‌ యొక్క విదేశీ ప్రతినిధిగా నియమితుడయ్యాడు. దాంతో ఈ జంట ప్యారిస్ వెళ్లింది. హ్యాడ్లీతో హెమింగ్‌వే వివాహానికి సంబంధించి, మేయర్స్ ఈ విధంగా అన్నాడు: "ఆగ్నెస్‌తో కలిసి చేయాలనుకున్న ప్రతి దానిని, అంటే ఒక అందమైన యువతి ప్రేమ, మంచి ఆదాయం, యూరప్‌లో జీవితం వంటివి హ్యాడ్లీతో కలిసి హెమింగ్‌వే సాధించాడు."[32] ప్యారిస్ హెమింగ్‌వే అంతకుముందు జీవితచరిత్ర రచయిత కార్లోస్ బేకర్ ఈ విధంగా అభిప్రాయపడ్డాడు, అండర్సన్ ప్యారిస్‌ను సూచించడానికి కారణం "ద్రవ్య వినిమయ రేటు" నివాసానికి అనుకూలమైన విధంగా ప్యారిస్‌ను ఒర చౌక ప్రదేశంగా మార్చడం. అతి ప్రధానమైన విషయం, "ప్రపంచంలోని అత్యంత ఆసక్తికరమైన ప్రజలు" అక్కడ నివసిస్తుండటం. అక్కడ "ఒక యువ రచయిత తన వృత్తి పరంగా ఉన్నత శిఖరాలను అధిరోహించే విధంగా చేయగల" రచయితలు జెర్‌ట్రూడ్ స్టెయిన్, జేమ్స్ జాయ్‌సీ మరియు ఎజ్రా పౌండ్ వంటి వారిని హెమింగ్‌వే కలుసుకుని ఉంటాడు.[31] ప్యారిస్‌లో తొలినాళ్లలోని హెమింగ్‌వే "పొడవైన, అందమైన, కండలుతిరిన, విశాల-భుజాలు కలిగిన, గోధుమ రంగు నేత్రాలు కలిగిన, మందార చెక్కిళ్లు ఉన్న, చతురస్ర-దవడలు కలిగిన, మృదుల స్వరమన్న ఒక యువకుడు."[33] అతను మరియు హ్యాడ్లీ ఇద్దరూ లాటిన్ క్వార్టర్లోని 74 డు కార్డినల్ లెమోనీలో ఉన్న ఒక చిన్న భవనంలో నివసించేవారు. అదే భవనానికి సమీపంలో ఒక గదిని అద్దెకు తీసుకుని, అక్కడ నుంచి అతను పనిచేసేవాడు.[31] ప్యారిస్‌లోని జెర్‌ట్రూడ్ స్టెయిన్ మరియు ఇతర రచయితలకు సంబంధించిన ఉపోద్ఘాత లేఖలను అండర్సన్ రాశాడు.[34] కొంతకాలం పాటు హెమింగ్‌వే గురువుగా వ్యవహరించిన ప్యారిస్‌, [35] లో నవ్యతకు బురుజుయైన స్టెయిన్ అతన్ని మాంట్‌పార్నసీ క్వార్టర్‌కు చెందిన బహిష్కృత కళాకారులు మరియు రచయితలకు పరిచయం చేశాడు. కళాకారులను "ఆఖరి తరం"గా ఆమె అభివర్ణించింది. ఆ పదానికి ది సన్ ఆల్సో రైజెస్ ముద్రణ ద్వారా హెమింగ్‌వే విపరీతమైన గుర్తింపు తీసుకొచ్చాడు.[36] స్టెయిన్ యొక్క క్షౌరశాలకు తరచూ వస్తుండే హెమింగ్‌వే పబ్లో పికాసో, జాన్ మిరో మరియు జుయాన్ గ్రిస్ వంటి ప్రభావవంత చిత్రకారులను కలుసుకున్నాడు.[37] అయితే స్టెయిన్ ప్రభావం నుంచి హెమింగ్‌వే చివరకు తప్పుకున్నాడు. వారిద్దరి మధ్య సంబంధం క్షీణించి, చివరకు సాహిత్య సంబంధమైన కలహానికి దారితీసింది. అది కొన్ని దశాబ్దాల పాటు కొనసాగింది.[38] వయసులో హెమింగ్‌వే కంటే 14 ఏళ్లు పెద్దయిన అమెరికా కవి ఎజ్రా పౌండ్ 1922లో సిల్వియా బీచ్‌ యొక్క షేక్స్పియర్ అండ్ కంపెనీ వద్ద అతన్ని అనుకోకుండా కలిశాడు. 1923లో ఇటలీ పర్యటించిన వీరిద్దరూ 1924లో ఒకే వీధిలో నివశించారు.[33] ఈ జంట దృఢమైన స్నేహబంధాన్ని ఏర్పరుచుకుంది. హెమింగ్‌వేలోని యువ ప్రతిభను పౌండ్ గుర్తించడం మరియు దానిని మరింత అభివృద్ధి చేశాడు.[37] T. S. ఎలియట్ యొక్క ది వేస్ట్ ల్యాండ్‌ మార్పులుచేర్పులను ఇటీవలే ముగించిన పౌండ్ ఐర్లాండ్ రచయిత జేమ్స్ జాయ్‌సీ,[33] కి హెమింగ్‌వేని పరిచయం చేశాడు. హెమింగ్‌వే అతనితో కలిసి తరచూ "మద్యపానం" చేసేవాడు.[39] ప్యారిస్‌లో హెమింగ్‌వే మొదటి 20 నెలల్లో టోరంటో స్టార్ కోసం 88 కథలు సిద్ధం చేశాడు.[40] గ్రీస్-టర్కీ యుద్ధం మరియు అక్కడ తాను కళ్లారా చూసిన స్మిర్నా దహనం గురించి అతను వివరించాడు. "టునా ఫిషింగ్ ఇన్ స్పెయిన్" మరియు "ట్రాట్ ఫిషింగ్ ఆల్ ఎక్రాస్ యూరప్: స్పెయిన్ హ్యస్ ది బెస్ట్", దెన్ జర్మనీ" వంటి ప్రయాణ కథలు మరియు ఎద్దులపోటీపై సవివరంగా రాసిన పంప్లోనా ఇన్ జులై; వరల్డ్స్ సిరీస్ ఆఫ్ బుల్ ఫైటింగ్ ఎ మ్యాడ్, విర్లింగ్ కార్నివాల్" అనే కథనాన్ని రాశాడు.[41] గారె డి లియాన్ వద్ద తన లిఖిత ప్రతులు ఉన్న సూటుకేసును హ్యాడ్లీ దారబోసిందనే వార్త తెలియడంతో హెమింగ్‌వే ఆందోళన చెందాడు. డిసెంబరు, 1922లో అతన్ని కలుసుకోవడానికి ఆమె జెనీవాకి వెళుతున్నప్పుడు ఈ సంఘటన చోటుచేసుకుంది.[42] హ్యాడ్లీ గర్భవతిగా ఉండటం వల్ల మరుసటి సెప్టెంబరులో ఈ జంట టోరంటోకి తిరిగి వచ్చింది. అక్కడ 1923 అక్టోబరు 10న తమ పుత్రుడు జాన్ హ్యాడ్లీ నికానర్ పుట్టాడు. వారి పరధ్యాన సమయంలో హెమింగ్‌వే మొదటి పుస్తకం త్రీ స్టోరీస్ అండ్ టెన్ పొయమ్స్ ముద్రించబడింది. అందులోని రెండు కథలు సూటుకేసు పోగొట్టుకున్న తర్వాత మిగిలిన అతని రచనలకు సంబంధించినవి కాగా మూడోది ఇటలీలో అంతకుముందు వసంతం గురించి రాసింది. కొద్ది నెలల్లోనే రెండో వాల్యూమ్ ఇన్ అవర్ టైమ్ (పెద్ద అక్షరాలు లేకుండా) ముద్రించబడింది. తొలిసారి స్పెయిన్‌ను సందర్శించినప్పుడు, హెమింగ్‌వే ఆరు శబ్దచిత్రాలు మరియు ఒక డజను కథలతో అంతకుముందు వసంతం గురించి వివరించాడు. ఈ పర్యటన సందర్భంగా, అతను కోరిడా (ఎద్దులపోటీ) ని కళ్లారా చూసి, ఉద్వేగభరితుడయ్యాడు. ప్యారిస్‌కు దూరమవడం, టోరంటోపై ఆసక్తి సన్నగిల్లడంతో అతను పాత్రకేయుడిగా జీవించడం కంటే రచయితగా తిరిగి జీవితాన్ని మొదలుపెట్టాలని భావించాడు.[43] దాంతో హెమింగ్‌వే, హ్యాడ్లీ మరియు వారి తనయుడు (మారుపేరు బంబీ) జనవరి, 1924లో తిరిగి ప్యారిస్ చేరుకుని, అక్కడ ర్యూ నాట్రీ డామ్ డెస్ చాంప్స్‌ వద్ద కొత్త అపార్ట్‌మెంట్‌లో అడుగుపెట్టారు.[43] ట్రాన్స్‌అట్లాంటిక్ రివ్యూ కి మార్పులుచేర్పులు చేయడంలో ఫోర్డ్ మేడక్స్ ఫోర్డ్‌కు హెమింగ్‌వే తోడ్పడ్డాడు. ఇందులో పౌండ్, జాన్ డాస్ పసోస్ మరియు జెర్‌ట్రూడ్ స్టెయిన్ అదే విధంగా "ఇండియన్ క్యాంప్" వంటి హెమింగ్‌వే యొక్క కొన్ని సొంత ఆరంభ కథలు ముద్రించబడ్డాయి.[44] 1925లో ఇన్ అవర్ టైమ్స్ (పెద్ద అక్షరాలతో) ముద్రించబడినప్పుడు, ప్రచార సమాచారం ముద్రించబడే పేపర్ జాకెట్ (డస్ట్ జాకెట్) పై ఫోర్డ్ వ్యాఖ్యానాలు ఉన్నాయి.[45][46] "ఇండియన్ క్యాంప్‌"కు చక్కటి ఆదరణ లభించింది. ఇది ఒక యువ రచయిత,[47] రాసిన అతి ముఖ్యమైన ప్రారంభ కథగా ఫోర్డ్ పరిగణించింది. అమెరికా సంయుక్తరాష్ట్రాల్లోని విమర్శకులు మాత్రం హెమింగ్‌‍వే తన నిర్దేశాత్మక వాక్యాలు మరియు సంక్షిప్త శైలిని ఉపయోగించి, ఈ లఘు కథకు మెరుగులుదిద్దాడని వ్యాఖ్యానించారు.[48] ఆరు నెలల ముందు F. స్కాట్ ఫిట్జ్‌గెరాల్డ్‌ను హెమింగ్‌వే కలుసుకున్నాడు. వీరిద్దరి జంట "ప్రశంస మరియు శత్రుభావ" స్నేహబంధాన్ని ఏర్పరుచుకున్నారు.[49] ఫిట్జ్‌గెరాల్డ్ యొక్క ది గ్రేట్ గ్యాట్స్‌బీ అదే ఏడాది ముద్రించబడింది. దానిని చదివిన హెమింగ్‌వేకి అది నచ్చింది. దాంతో తన తదుపరి రచన ఒక నవలగా ఉండాలని నిర్ణయించుకున్నాడు.[50] 1923లో పంప్లోనాలో శాన్ ఫెర్మిన్ ఉత్సవం సందర్భంగా ఎద్దులపోటీని తొలిసారి తిలకించినప్పటి నుంచి హెమింగ్‌వేకి దాని పట్ల ఆకర్షితుడయ్యాడు. అందులో ఒక క్రూరత్వ అందంపై జరిపే యుద్ధ పశుత్వాన్ని అతను గమనించాడు. జూన్, 1925లో పంప్లోనా వార్షిక సందర్శన కోసం హెమింగ్‌వే మరియు హ్యాడ్లీ జంట అమెరికా మరియు బ్రిటన్ బహిష్కృతుల బృందంతో కలిసి ప్యారిస్ వెళ్లింది.[51] ఈ పర్యటన హెమింగ్‌వే తన తొలి నవల ది సన్ ఆల్సో రైజెస్‌ రాయడానికి ప్రేరణ కలిగించింది. పండగ సంబరం ముగిసిన వెంటనే ప్రారంభించిన ఆ నవల సెప్టెంబరులో ముగిసింది.[50] ఈ నవల ఎద్దులపోటీ సంస్కృతిని సరదా భావనతో సమర్పించడం ద్వారా ఇది అధికారిక జీవన శైలిగా వర్ణించబడింది. తద్వారా దీనికి విరుద్ధమైన విధంగా పర్ష్యన్ బొహీమియన్ల శైలి అనధికారికమైనదిగా పేర్కొనబడింది.[52] హెమింగ్‌వే తన వేగం చూపించాలని అనుకున్నాడు. ఈ నవలను తిరిగి రాయడానికి ఆరు నెలలు అంకింతం చేశాడు.[50] దీనికి సంబంధించిన లిఖిత ప్రతి ఏప్రిల్‌, [53] లో న్యూయార్క్ చేరుకుంది. ఆగస్టు, 1926లో దానికి అతను తుది మెరుగులు దిద్దాడు.[54] స్క్రిబ్నర్స్ సంస్థ దీనిని అక్టోబరులో ముద్రించింది.[55] ది సన్ ఆల్సో రైజెస్ నవల యుద్ధానంతర బహిష్కృత తరం, [56] గురించి సంగ్రహముగా వివరించింది. ఉత్తమ సమీక్షలు పొందిన ఈ నవల "హెమింగ్‌వే యొక్క అత్యుత్తమ రచనగా గుర్తింపు పొందింది".[57] అయితే, దీని గురించి హెమింగ్‌వే అతని సంపాదకుడు మ్యాక్స్ పెర్కిన్స్‌కు ఈ విధంగా తెలిపాడు, "ఈ రచన యొక్క అంశం" ఎక్కువగా నష్టపోతున్న తరం గురించి కాదు, అయితే "ఈ భూమి ఎప్పటికీ శాశ్వతంగా ఉంటుంది" అనే దాని గురించి. ది సన్ ఆల్సో రైజెస్ నవలలోని పాత్రలు "దెబ్బతిని" ఉండొచ్చు, అయితే అవి నశించిపోలేదని అతను విశ్వసించాడు.[58] ది సన్ ఆల్సో రైజెస్‌ రచనలో నిమగ్నమవ్వడంతో హ్యాడ్లీతో హెమింగ్‌వే వివాహం దెబ్బతినింది.[54] జూలైలో పంప్లోనాలో పౌలిన్ ఉనికిని భరించినప్పటికీ, 1926 వసంతంలో పౌలిన్ పీఫర్, [59]తో అతనికి సంబంధం ఉందనే విషయం హ్యాడ్లీకి తెలుస్తుంది.[60] ప్యారిస్‌కు తిరిగొచ్చేటప్పుడు, హ్యాడ్లీ మరియు హెమింగ్‌వే విడిపోవాలని నిశ్చయించుకున్నారు. నవంబరులో లాంఛనప్రాయ విడాకులకు ఆమె విజ్ఞప్తి చేస్తుంది. వారిద్దరూ ఆస్తులను పంచుకున్నారు. హెమింగ్‌వే చేసిన ది సన్ ఆల్సో రైజెస్ నవల లాభాల ప్రతిపాదనకు హ్యాడ్లీ సమ్మతించింది.[61] జనవరి, 1927లో వీరిద్దరూ విడిపోయారు. మేలో పౌలిన్ పీఫర్‌ను హెమింగ్‌వే వివాహం చేసుకుంటాడు.[62] పీఫర్ అర్కాన్సాస్‌కు చెందినది. ఆమెది సంపన్న కుటుంబం మరియు కేథలిక్కులు. వివాహానికి ముందు హెమింగ్‌వే కేథలిక్ మతానికి మారాడు.[63][64] ప్యారిస్‌లో వోగ్ పత్రిక తరపున ఆమె పనిచేసింది.[63] హెమింగ్‌వే ఆంథ్రాక్స్ బారిన పడిన లి గ్రా-డు-రోయిలో హనీమూన్ తర్వాత అతను తదుపరి లఘు కథల, [65] సేకరణకు వ్యూహం సిద్ధం చేశాడు. అందులో భాగంగా మెన్ వితవుట్ విమెన్ అనే కథను అక్టోబరు, 1927లో ముద్రించాడు.[66] ఏడాది ముగింపు నాటికి గర్భవతియైన పౌలిన్ తిరిగి అమెరికా వెళ్లాలని కోరుతుంది. అయితే జాన్ డాస్ పాసోస్ కీ వెస్ట్ ప్రాంతాన్ని సిఫారసు చేస్తాడు. మార్చి, 1928లో వారు ప్యారిస్‌ను వీడారు. ఆ వసంతంలో ఒకసారి హెమింగ్‌వే తమ ప్యారిస్ బాత్‌రూమ్‌లో తీవ్రంగా గాయపడతాడు. టాయిలెట్ చైన్ లాగుతున్నానని భావించి, అతను తన తలపై ఉన్న స్కైలైట్‌ను కిందికి లాగేటప్పుడు ఈ ప్రమాదం జరుగుతుంది. గాయం కారణంగా అతని నుదుటిపై ఒక బలమైన గుర్తు ఏర్పడుతుంది. ఇతర అసంఖ్యాక దిగ్గజాల మాదిరిగానే ఆ గుర్తు అతని శేష జీవితమంతా అలాగే ఉండిపోయింది. ఆ గుర్తు గురించి, హెమింగ్‌వేని అడిగితే, సమాధానం చెప్పడానికి అతను విముఖత వ్యక్తం చేశాడు.[67] ప్యారిస్‌ను వీడిన తర్వాత హెమింగ్‌వే "మళ్లెప్పుడూ ఒక పెద్ద నగరంలో నివశించలేదు".[68] కీ వెస్ట్ మరియు కరీబియన్ వసంతం ఆఖర్లో హెమింగ్‌వే మరియు పౌలిన్ కన్సాస్ నగరానికి వెళ్లారు. అక్కడ 1928 జూన్ 28న తమ పుత్రుడు ప్యాట్రిక్ హెమింగ్‌వే జన్మిస్తాడు. పౌలిన్ డెలివరీ కష్టమవుతుంది. ఈ సందర్భాన్ని హెమింగ్‌వే తన ఎ ఫేర్‌వెల్ టు ఆర్మ్స్‌ లో కల్పన చేస్తాడు.[69] ప్యాట్రిక్ జననం తర్వాత పౌలిన్ మరియు హెమింగ్‌వే వోమింగ్‌, మస్సాచుసెట్స్ మరియు న్యూయార్క్ వెళతారు.[69] ఆకు రాలు కాలంలో అతను బంబీతో కలిసి న్యూయార్క్‌లో ఉంటాడు. ఫ్లోరిడా రైలు ఎక్కుతుండగా, తన తండ్రి ఆత్మహత్య చేసుకున్నాడన్న వార్త అతనికి తెలుస్తుంది.[note 2][70] హెమింగ్‌వే కుప్పకూలిపోయాడు. అందుకు కారణం, ఆర్థిక ఇబ్బందుల గురించి బాధపడవద్దంటూ అతను తన తండ్రికి ఒక లేఖ రాస్తాడు. అయితే అది అతను ఆత్మహత్య చేసుకున్న కొద్ది నిమిషాలకు చేరుతుంది. 1903లో తన తండ్రి చనిపోయినప్పుడు హ్యాడ్లీ ఏ విధంగా బాధపడి ఉంటుందో అతను గ్రహించాడు. ఈ నేపథ్యంలో అతను ఈ విధంగా అన్నాడు, "బహుశా, నేను కూడా అదే మార్గంలో పయణించవచ్చు".[71] డిసెంబరులో తిరిగి కీ వెస్ట్ వస్తుండగా, అంటే జనవరిలో ఫ్రాన్స్ వెళ్లడానికి ముందు ఎ ఫేర్‌వెల్ టు ఆర్మ్స్‌ ముసాయిదా (నమూనా) రూపకల్పనపై హెమింగ్‌వే పనిచేశాడు. ముసాయిదా ఆగస్టులో పూర్తవుతుంది అయితే సవరణను అతను ఆలస్యం చేస్తాడు. స్క్రిబ్నర్స్ మేగజైన్‌ లో దీని రూపకల్పన ప్రక్రియను మేలో ప్రారంభించాలని నిర్ణయించుకుంటాడు. అయితే ఏప్రిల్ కల్లా హెమింగ్‌‍వే ముగింపు అంశాలపై పనిచేస్తుంటాడు. దానిని అతను సుమారు పదిహేడు సార్లు రాసి ఉండొచ్చు. ఎట్టకేలకు ఎ ఫేర్‌వెల్ టు ఆర్మ్స్ సెప్టెంబరు 27న ముద్రించబడింది.[72] ఎ ఫేర్‌వెల్ టు ఆర్మ్స్ ముద్రణ ద్వారా ఒక అమెరికా రచయితగా హెమింగ్‌వే స్థానం సుస్థిరమైందని జీవితచరిత్ర రచయిత జేమ్స్ మెల్లో అభిప్రాయపడ్డాడు. ది సన్ ఆల్సో రైజెస్‌ లో స్పష్టంగా కనిపించని సంక్లిష్టత ఇందులో ఇంది.[73] 1929 వేసవిలో స్పెయిన్‌లో ఉండగా, హెమింగ్‌వే తన తదుపరి రచన, డెత్ ఇన్ ది ఆఫ్టర్‌నూన్‌ పై పరిశోధన చేశాడు. ఎద్దులపోటీపై సమగ్ర ప్రబంధం రాయాలని, ఎద్దుతో పోరాడే వీరులు మరియు ఎద్దులపోటీల ను వివరించాలని, ఈ మొత్తాన్ని పదకోశాలు మరియు అనుబంధ విషయాలతో పూర్తి చేయాలని అతను భావించాడు. ఎందుకంటే, ఎద్దులపోటీ అనేది "అక్షరాలా, జీవన్మరణాల పరంగా, ఒక గొప్ప విషాదభరిత ఆసక్తి" అని అతను విశ్వసించాడు.[74] 1930ల ప్రారంభంలో హెమింగ్‌వే శీతాకాలాలనుకూ వెస్ట్‌లోనూ మరియు వేసవికాలాలను వోమింగ్‌లోనూ గడిపేవాడు. ఇక్కడ (వోమింగ్) "పశ్చిమ అమెరికాలో తాను చూసిన అత్యంత సుందరమైన దేశాన్ని" అతను గుర్తించాడు. అలాగే జింక, కణిత, బూడిద రంగు ఎలుగుబంట్లను వేటాడాడు.[75] అతని మూడో కుమారుడు గ్రెగరీ హన్‌కాక్ హెమింగ్‌వే కన్సాస్ నగరంలో 1931 నవంబరు 12న జన్మించాడు.[76][note 3] పౌలిన్ మామ వారి జంటకుకూ వెస్ట్‌లో ఒక ఇల్లు కొనిచ్చాడు. అందులోని రెండో అంతస్తు రచనలకు అనువుగా మార్చడింది.[77] కీ వెస్ట్‌లో ఉండగా, అతను సరదాగా చేపలు పట్టడానికి హెమింగ్‌వే తన స్నేహితులను ఊరించాడు. స్నేహితులు వాల్డో పియర్స్, జాన్ డాస్ పసోస్ మరియు మ్యాక్స్ పెర్కిన్స్[78] ను ఆహ్వానించాడు. మగవారి యాత్రగా అందరూ కలిసి డ్రై టార్టుగాస్[78] వెళ్లారు. అక్కడి స్థానిక బార్ స్లోపీ జోస్‌కు అతను తరచూ వెళ్లేవాడు.[79] ఐరోపా‌ మరియు క్యూబా వెళ్లడం అతను కొనసాగించాడు. 1933లో కీ వెస్ట్ గురించి అతను రాసినప్పటికీ, "మాకు ఇక్కడ ఒక చక్కటి ఇల్లు ఉంది, పిల్లలు అందరూ చక్కగా ఉన్నారు, "తాను "విశ్రాంతిలేకుండా ఉండానని" మెల్లో భావించాడు."[80] 1933లో హెమింగ్‌వే మరియు పౌలిన్ తూర్పు ఆఫ్రికా గగనతల యాత్ర (సఫారీ)కి బయలుదేరారు. ఈ 10-వారాల ప్రయాణం గ్రీన్ హిల్స్ ఆఫ్ ఆఫ్రికా మరియు "ది స్నోస్ ఆఫ్ కిలిమంజారో" మరియు "ది షార్ట్ హ్యాపీ లైఫ్ ఆఫ్ ఫ్రాన్సిస్ మాకోంబర్" వంటి లఘు కథలు రాయడానికి అవసరమైన అంశాలను సమకూర్చింది.[81] వారు మొంబాసా, నైరోబి మరియు కెన్యాలోని మచాకోస్, ఆ తర్వాత తంగన్యికాలను సందర్శించారు. అక్కడ సెరెన్‌గేటి, లేక్ మన్యారా చుట్టుపక్కల మరియు ప్రస్తుత తరంగిర్ నేషనల్ పార్క్‌ యొక్క పశ్చిమ మరియు ఆగ్నేయ ప్రాంతాల్లో వేటాడారు. ఆ సమయంలో హెమింగ్‌వే జిగట విరేచనాలకు గురయ్యాడు. అది పేగు కిందకు జారడానికి కారణమైంది. దాంతో అతన్ని విమానం ద్వారా నైరోబికి తరలించారు. ఈ అనుభవం "ది స్నోస్ ఆఫ్ కిలిమంజారో"లో కన్పిస్తుంది. వారి మార్గనిర్దేశకుడు (గైడ్), ప్రముఖ "దిగ్గజ వేటగాడు" ఫిలిప్ హోప్ పర్సివల్ 1909లో థియోడర్ రూసీవెల్ట్ చేపట్టిన గగనతల యాత్రకు మార్గనిర్దేశకుడుగా వ్యవహరించాడు. 1934 ప్రారంభంలో కీ వెస్ట్‌కు తిరిగు ప్రయాణంలో హెమింగ్‌వే గ్రీన్ హిల్స్ ఆఫ్ ఆఫ్రికా పై కసరత్తు మొదలుపెట్టాడు. 1935లో ముద్రించబడిన దీనికి మిశ్రమ స్పందనలు వచ్చాయి.[82] హెమింగ్‌వే 1934లో పైలర్ పేరు గల ఒక బోటును కొన్నాడు. తద్వారా కరీబియన్‌ దీవుల్లో ప్రయాణంచాడు.[83] 1935లో అతను మొదట బిమిని చేరుకున్నాడు. అక్కడ ఎక్కువ కాలం గడిపాడు.[81] ఆ సమయంలో అతను స్పెయిన్‌లో ఉండగా, 1937లో ముద్రించిన టు హ్యవ్ అండ్ హ్యవ్ నాట్‌ రచనకు కూడా శ్రమించాడు. 1930ల సమయంలో అతను రచించిన ఏకైక నవల ఇదే.[84] స్పెయిన్ పౌర యుద్ధం మరియు రెండో ప్రపంచ యుద్ధం 1937లో స్పెయిన్ పౌర యుద్ధం యొక్క వివరాలు నార్త్ అమెరికన్ న్యూస్‌పేపర్ అలయన్స్ (NANA) కు అందించడానికి హెమింగ్‌వే ఒప్పుకున్నాడు.[85] మార్చిలో అతను డచ్ (నెదర్లాండ్స్) దర్శకుడు జోరిస్ ఐవెన్స్‌తో కలిసి స్పెయిన్ వచ్చాడు.[86] ది స్పానిష్ ఎర్త్‌ చిత్రాన్ని రూపొందిస్తున్న ఐవెన్స్ స్క్రీన్‌రైటర్‌గా జాన్ డాస్ పసోస్ స్థానంలో పనిచేయడానికి హెమింగ్‌వేతో పనిపడింది. అయితే అతని స్నేహితుడు జోస్ రోబల్స్ అరెస్టవడం తర్వాత ఉరితీయబడటంతో ఆ ప్రాజెక్టును త్యజించాడు.[87] ఈ సంఘటన వామపక్ష రిపబ్లికన్ల పట్ల డాస్ పసోస్ అభిప్రాయాన్ని మార్చివేసింది. తద్వారా అతనికి మరియు హెమింగ్‌వేకి మధ్య అంతరం ఏర్పడింది. స్పెయిన్ వీడిన డాస్ పసోస్ పిరికివాడు అంటూ హెమింగ్‌వే ఒక పుకారు వ్యాపించే విధంగా చేశాడు.[88] అంతకుముందు క్రిస్మస్ (1936) సందర్భంగా కీ వెస్ట్‌లో హెమింగ్‌వే కలిసిన పాత్రికేయురాలు మరియు రచయిత్రి మార్థా జెల్‌హార్న్ స్పెయిన్‌లో అతనితో జతకట్టాడు. హ్యాడ్లీ మాదిరిగా, మార్థా కూడా St.లూయిస్ నివాశి. అదే విధంగా పౌలిన్ మాదిరిగా ఆమె ప్యారిస్‌లో వోగ్ సంచిక కోసం పనిచేసింది. మార్థా గురించి కెర్ట్ ఈ విధంగా వివరించాడు, "ఇతర మహిళలు చేసిన విధంగా ఆమె ఎప్పుడు కూడా అతనికి భోజన సౌకర్యం కల్పించలేదు."[89] 1937 ఆఖర్లో మార్థాతో కలిసి మ్యాడ్రిడ్‌లో ఉండగా, హెమింగ్‌వే ఒక్క ప్రదర్శన ది ఫిఫ్త్ కాలమ్ మాత్రమే రాశాడు. అప్పట్లో నగరం బాంబులతో దద్దరిల్లిపోతోంది.[90] కొద్ది వారాలపాటు గడపడానికి అతను తిరిగి కీ వెస్ట్ చేరుకున్నాడు. తర్వాత 1938లో తిరిగి స్పెయిన్ వెళ్లాడు. రిపబ్లికన్ యొక్క ఆఖరి రక్షణాత్మక ప్రయత్నమైన ఎబ్రో యుద్ధంలో అతను పాల్గొన్నాడు. సహ బ్రిటన్ మరియు అమెరికా పాత్రికేయుల్లో అతను ఒకడు. నదిని దాటిన నేపథ్యంలో యుద్ధాన్ని వీడిన కొందరిలో వారు కూడా ఉన్నారు.[91][92] 1939 వసంతంలో హవానాలోని హోటల్ ఆంబోస్ ముండాస్‌లో గడపడానికి హెమింగ్‌వే తన బోటు సాయంతో క్యూబా చేరుకున్నాడు. ఇది పౌలిన్ నుంచి నిదానమైన మరియు బాధాకరమైన ఎడబాటుకు సంబంధించిన వేర్పాటు దశ. మార్థాను హెమింగ్‌వే కలవడం ఇందుకు కారణం.[93] క్యూబాలో మార్థా అతన్ని కలిసింది. ఒక విధంగా చెప్పాలంటే, హవానాకి 15 మైళ్ల దూరంలో ఉన్న 15-ఎకరాల ఆస్తి "ఫింకా విజియా" ("లుక్అవుట్ ఫార్మ్") ను వారిద్దరూ తక్షణం అద్దెకు తీసుకున్నారు. అదే ఏడాది వసంతంలో పౌలిన్ మరియ పిల్లలు హెమింగ్‌వేని విడిచిపెట్టారు. తర్వాత వోమింగ్ సందర్శన సందర్భంగా వారి కుటుంబం తిరిగి ఒకటైంది. పౌలిన్ నుంచి హెమింగ్‌వే విడాకుల ప్రక్రియ పూర్తయిన తర్వాత అతను మరియు మార్థా 1940 నవంబరు 20న చియెన్ని, వోమింగ్‌లో వివాహం చేసుకున్నారు.[94] హ్యాడ్లీతో విడాకులు తీసుకున్న తర్వాత చేసిన విధంగా అతను ప్రదేశాలను మార్చాడు. అతని ప్రాథమిక వేసవి నివాసమైన కొత్తగా నిర్మించిన సన్ వ్యాలీ రిసార్ట్ వెలుపల ఉన్న కెట్చమ్ ఇదాహోలోకి ఆ తర్వాత క్యుబాలోని శీతాకాల విడిదిలోకి అతను ప్రవేశించాడు.[95] ఒక ప్యారిస్ మిత్రుడు తన పిల్లులు బల్లపై కూర్చుని, తినేందుకు అనుమతించుకున్న హెమింగ్‌వే, క్యూబాలో "పిల్లుల పెంపకం పట్ల అమితాసక్తి పెంచుకున్నాడు", తద్వారా వాటిని తన నివాసంలో డజన్ల కొద్దీ పెంచుకున్నాడు.[96] మార్చి, 1939లో అతను మొదలుపెట్టిన ఫర్ హూమ్ ది బెల్ టోల్స్‌ రచన జూలై, 1940లో పూర్తి చేసుకుని, అక్టోబరు, 1940లో ముద్రించబడింది.[97] ఏదైనా లిఖిత ప్రతిని తయారు చేస్తున్నప్పుడు ఇతర ప్రాంతాలకు పర్యటించే అతని అలవాటుకు తగ్గట్టుగా, క్యూబా, వోమింగ్ మరియు సన్ వ్యాలీలను సందర్శించడం ద్వారా ఫర్ హూమ్ ది బెల్ టోల్స్‌‌ ని రూపొందించాడు.[93] ఫర్ హూమ్ ది బెల్ టోల్స్‌ ఒక మాసపు ఉత్తమ ఎంపిక పుస్తకంగా అవతరించింది. కొద్ది నెలల్లోనే అర్ధ మిలియన్ కాపీలు అమ్ముడయ్యాయి. తద్వారా పుల్టైజర్ ప్రైజ్‌కు ఎంపికైంది. మేయర్స్ వివరించిన విధంగా, "విజయవంతంగా హెమింగ్‌వే యొక్క సాహిత్య కీర్తి పునఃప్రతిష్టించబడింది".[98] జనవరి, 1941లో కొలియర్స్ సంచిక పనిపై చైనాకు పంపబడింది. ఆమెతో పాటు హెమింగ్‌వే వెళ్లాడు. హెమింగ్‌వే PM కోసం అధికారిక నివేదికలు రాసినప్పటికీ, చైనాతో అతనిది స్వల్ప బాంధవ్యమే.[99] డిసెంబరులో అమెరికా యుద్ధ ప్రకటనకు ముందు వారు తిరిగి క్యూబా చేరుకున్నారు. జర్మనీ సబ్‌మెరైన్లపై దాడి చేసే విధంగా తన పైలర్ బోటును తిరిగి అమర్చుకునేందుకు తనకు సాయపడేలా అతను క్యూబా ప్రభుత్వాన్ని ఒప్పించగలిగాడు.[19] రెండో ప్రపంచ యుద్ధ సమయంలో, 1944లో జూన్ నుంచి డిసెంబరు వరకు అతను ఐరోపా‌లో ఉన్నాడు. D-Day రావడంతో హెమింగ్‌వేని ఒక "అసాధారణ ఓడ"గా పరిగణించిన సైనిక అధికారులు అతన్ని ఒక ల్యాండింగ్ క్రాఫ్ట్,[100] (దళాలు మరియు సరకులను ఒడ్డుకు చేర్చేందుకు ఉద్దేశించిన నావికాదళ ఓడ) వద్ద ఉంచారు. అయితే జీవితచరిత్ర రచయిత కెన్నెత్ లిన్ మాత్రం దిగుమతుల (ల్యాండింగ్స్) సమయంలో తాను ఒడ్డుకు వెళ్లానని హెమింగ్‌వే కట్టుకథ అల్లినట్లు వ్యాఖ్యానించాడు.[101] జులై ఆఖర్లో అతను ప్యారిస్ వైపు కదిలిన Col. చార్లెస్ 'బక్' లనాహమ్" నేతృత్వంలోని 22nd ఇన్‌ఫాంట్రి రెజిమెంట్‌" (22వ పదాతి దళం)లో స్వచ్ఛందంగా ప్రవేశించాడు. ప్యారిస్ వెలుపల రంబౌలెట్‌లో ఒక చిన్న గ్రామ దళానికి నాయకత్వం వహించాడు.[100] హెమింగ్‌వే యొక్క సాహసకృత్యాల గురించి, రెండో ప్రపంచ యుద్ధ చరిత్రకారుడు పాల్ ఫుస్సెల్ ఈ విధంగా వ్యాఖ్యానించాడు, "హెమింగ్‌వే అతను సమీకరించిన నిరోధక దళ బృందానికి ముప్పుతిప్పలు పెట్టించగలిగే దళ నాయకుడి మాదిరిగా ప్రవేశించాడు. ఎందుకంటే, ఒక ప్రతినిధి దళాలకు నాయకత్వం వహించగలడని, అతను ఆ పనిని సక్రమంగా నిర్వర్తించగలిగినా, భావించలేం".[19] వాస్తవానికి ఇది జెనీవా సదస్సును విరుద్ధమే. లాంఛనప్రాయ అభియోగాల ద్వారా హెమింగ్‌వేని తీసుకెళ్లారు. తన సంపూర్ణ భాగస్వామ్యం సలహా ఇవ్వడానికి మాత్రమే అని అతను పేర్కొంటూ, అతను "తప్పించుకున్నట్లు" చెప్పాడు.[102] ఆగస్టు 25న ప్యారిస్ విమోచన ఉద్యమంలో హెమింగ్‌వే పాల్గొన్నాడు. నగరంలో తానే ప్రథముడినని అతను నొక్కిచెప్పినా లేదా రిట్జ్‌కు తాను విముక్తి కల్పించానని అతను చెప్పుకున్నా, ఇది అతని కట్టుకథలో భాగంగా పరిగణించబడింది.[103][104] ప్యారిస్‌లో ఉండగా, సిల్వియా బీచ్ ఆతిథ్యం వహించిన ఒక పునఃసంయోగానికి హెమింగ్‌వే హాజరయ్యాడు. ఈ సందర్భంగా జెర్‌ట్రూడ్ స్టెయిన్‌తో "సంధి" చేసుకున్నాడు.[105] 1944 ముగింపు సమయంలో హర్ట్‌జెన్‌వాల్డ్‌లో జరిగిన భీకర పోరులో హెమింగ్‌వే పాల్గొన్నాడు.[106] డిసెంబరు 17న జ్వరం మరియు అనారోగ్యంతో బాధపడుతున్న హెమింగ్‌వే ది బ్యాటిల్ ఆఫ్ ది బల్జ్‌గా తర్వాత పిలవబడిన రచనను పూర్తి చేయడానికి తానే స్వయంగా వాహనం నడుపుకుంటూ లగ్జంబర్గ్ వెళ్లాడు. అయితే అక్కడకు చేరుకున్న వెంటనే అతన్ని లన్‌హమ్ వైద్యులకు అప్పజెప్పాడు. నిమోనియాతో ఆసుపత్రిలో చేరిన అతను వారం రోజులకు కోలుకున్నాడు. అప్పటికి ప్రధాన పోరు ముగిసిపోయింది.[102] రెండో ప్రపంచ యుద్ధంలో కనబరిచిన ధైర్యసాహసాలకు గుర్తుగా హెమింగ్‌వేకి 1947లో కాంస్య పతకం బహుకరించారు. "పరిస్థితుల యొక్క స్పష్టమైన సమాచారాన్ని సేకరించే దిశగా శత్రువుల దాడి జరుగుతున్న యుద్ధ ప్రాంతాల్లో" ప్రదర్శించిన పరాక్రమానికి అతను గుర్తింపు పొందాడు. అంతేకాక "అతని తెలివైన వ్యక్తీకరణ ద్వారా పోరాటంలో పాల్గొన్న అతని సంస్థ మరియు పదాతిదళ విజయాలు, సమస్యల యొక్క వాస్తవిక సమాచారాన్ని పాఠకులు తెలుసుకునే విధంగా చేశాడని Mr. హెమింగ్‌వే ప్రశంసలందుకున్నాడు".[19] హెమింగ్‌వే తొలుత ఇంగ్లాండ్ వచ్చాడు. అక్కడ టైమ్ సంచిక ప్రతినిధి మేరీ వెల్ష్‌ను లండన్‌లో కలుసుకున్నాడు. తొలిచూపులోనే అతను ఆమె ప్రేమలో పడ్డాడు. పేలుడు పదార్థాలతో నింపిన ఓడలో మార్థా బలవంతంగా అట్లాంటిక్‌ దాటించబడింది. అందుకు కారణం విమానంలో ఆమెకు ప్రెస్ పాస్ ఇప్పించడానికి అతను నిరాకరించడమే. మరోవైపు కారు ప్రమాదానికి గురై, ఆసుపత్రిలో అపస్మారక స్థితిలో ఉన్న హెమింగ్‌వేను చూడటానికి ఆమె లండన్ చేరుకుంది. అతని దురవస్థను చూసి, ఆమె సానుభూతి చూపకుండా, అల్లరిచిల్లరిగా వ్యవహరించావంటూ అతన్ని దూషించింది. "నేను ఇక లేను" అని అతనికి చెప్పింది.[107] మార్చి, 1945లో క్యూబాకు తిరిగిరావడానికి సమాయత్తమవుతున్నప్పుడు చివరిసారిగా ఆమెను చూశాడు.[108] ఇదిలా ఉంటే, తమ మూడో కలయికలో తనను పెళ్ళిచేసుకోమంటూ మేరీ వెల్ష్‌ను హెమింగ్‌వే అడిగాడు.[107] క్యూబా హెమింగ్‌‍వే ఈ విధంగా అన్నాడు, 1942 నుంచి 1945 వరకు అతను "ఒక రచయితగా ఎలాంటి రచనలు చేయలేదు".[109] 1946లో అతను మేరీని వివాహం చేసుకున్నాడు. ఐదు నెలల తర్వాత ఆమెకు గర్భసంచికి వెలుపల పిండధారణ ఏర్పడింది. యుద్ధానంతరం హెమింగ్‌వే మరియు మేరీ వరుస ప్రమాదాలు మరియు ఆరోగ్య సమస్యలకు గురయ్యారు. 1945లో జరిగిన ఒక కారు ప్రమాదంలో, అతను "తన మోకాలు పోగొట్టుకున్నాడు". అదే విధంగా "అతని నుదిటికి బలమైన గాయం తగిలింది". వరుసగా జరిగిన ప్రమాదాల్లో మేరీ కుడి చీలమండ తర్వాత ఎడమ చీలమండ విరిగిపోయాయి. 1947లో అతని కుమారులు ప్యాట్రిక్ మరియు గ్రెగరీ కారు ప్రమాదానికి గురయ్యారు. ప్యాట్రిక్ తలకు బలమైన గాయం కావడంతో అతను తీవ్ర అనారోగ్యానికి గురయ్యాడు.[110] మరోవైపు తన సాహిత్య మిత్రులు మరణించడంతో హెమింగ్‌వే మరింత కుంగిపోయాడు. 1939లో యీట్స్ మరియు ఫోర్డ్ మేడాక్స్ పోర్డ్, 1940లో స్కాట్ ఫిట్జరాల్డ్, 1941లో షెర్‌వుడ్ అండర్సన్ మరియు జేమ్స్ జాయ్‌సీ, 1946లో జెర్‌ట్రూడ్ స్టెయిన్, తర్వాత 1947లో మ్యాక్స్ పెర్కిన్స్ మరణించారు. ఇతను హెమింగ్‌వే పనిచేసిన స్క్రైబ్నర్స్ సంస్థకు సుదీర్ఘకాల సంపాదకుడు మరియు అతని మిత్రుడు.[111] ఆ సమయంలో అతను తీవ్రమైన తలనొప్పులు, అధిక రక్తపోటు, బరువు సమస్యలు మరియు చివరకి మధుమేహం బారిన పడ్డాడు. ఇవంతా ఎక్కువగా అంతకుముందు జరిగిన ప్రమాదాలు మరియు విపరీతమైన తాగుడు ఫలితమే.[112] ఆరోగ్య పరిస్థితులు ఇలా ఉన్నప్పటికీ, 1946 ప్రారంభంలో అతను ది గార్డెన్ ఆఫ్ ఈడెన్‌ రచన మొదలుపెట్టాడు. మొత్తం 800 పేజీలు కలిగిన ఇది జూన్ కల్లా పూర్తయింది.[113][note 4] యుద్ధానంతర సంవత్సరాల్లో "ది ల్యాండ్", "ది సీ" మరియు "ది ఎయిర్‌"గా పిలవబడే పరస్పర సంబంధం కలిగిన మూడు రచనల సేకరణకు కూడా అతను ఉపక్రమించాడు. వాటిని ది సీ బుక్' పేరుత ఒకే నవలగా రూపొందించాలని అతను భావించాడు. అయితే రెండు ప్రాజెక్టులూ నిలిచిపోయాయి. ఆయా సంవత్సరాల్లో రచనలను కొనసాగించలేకపోవడం "అతని ఇబ్బందులకు ఒక సూచన"గా అతను భావించాడు.[114][note 5] 1948లో హెమింగ్‌వే మరియు మేరీ యూరప్ వెళ్లారు. ఇటలీలో మొదటి ప్రపంచ యుద్ధంలో చోటు చేసుకున్న ప్రమాదస్థలికి అతను తిరిగి వెళ్లాడు. తర్వాత కొద్దికాలానికే ఎక్రాస్ ది రివర్ అండ్ ఇన్‌టు ది ట్రీస్ రచన ప్రారంభించాడు. దానిని 1949 వరకు కొనసాగించి, 1950లో ముద్రించాడు. అయితే దీనికి నిరాశాజనక సమీక్షలు వచ్చాయి.[115] మరుసటి ఏడాది ఓల్డ్ మ్యాన్ అండ్ ది సీ ముసాయిదాను ఎనిమిది వారాల్లో రాశాడు. దానిని "నా పూర్తి జీవితంలో ఎప్పటికీ నేను రాయగలిగిన అత్యుత్తమ రచన"గా అతను అభివర్ణించాడు.[112] ది ఓల్డ్ మ్యాన్ అండ్ ది సీ మాసపు ఎంపిక పుస్తకంగా అవతరించింది. తద్వారా హెమింగ్‌వే ఒక అంతర్జాతీయ సెలబ్రిటీగా మారాడు. రెండోసారి ఆఫ్రికా పర్యటనకు వెళ్లడానికి నెల రోజుల ముందు అంటే మే, 1952లో అతను పుల్టిజర్ ప్రైజ్ గెలుచుకున్నాడు.[116][117] ఆఫ్రికాలో జరిగిన రెండు వరుస విమాన ప్రమాదాల్లో అతను తీవ్రంగా గాయపడ్డాడు. మేరీకి క్రిస్మస్ కానుకగా హెమింగ్‌వే బెల్జియన్ కాంగోకి చెందిన సందర్శనలకు వాడే విమానాన్ని అద్దెకు తీసుకున్నాడు. గగనతలం నుంచి మర్చిసన్ ఫాల్స్‌ను చిత్రీకరించే ప్రయత్నం చేస్తుండగా, ఒక నిరుపయోగ స్తంభాన్ని విమానం ఢీకొంది. దాంతో అది "బలమైన రాపిడి ద్వారా క్రాష్ ల్యాండైంది". తలపై తగిలిన గాయం సహా హెమింగ్‌వే తీవ్రంగా గాయపడ్డాడు. మరోవైపు మేరీ పక్కటెముకలు విరిగిపోయాయి.[118] మరుసటి రోజు ఎంటెబ్బిలో వైద్య సంరక్షణ కోసం వారు మరో విమానాన్ని ఆశ్రయించారు. అయితే టేకాఫ్ సమయంలో అది పేలిపోయింది. దాంతో హెమింగ్‌వే కాలిన గాయాలతోనూ మరియు అతనికి మరో బలమైన దెబ్బ తగిలింది. మస్తిష్క ద్రవం కారడానికి ఇది ప్రధాన కారణమైంది.[119] హెమింగ్‌వే మరణ వివరాలను సేకరిస్తున్న విలేకఖర్లను చూడటానికి వారు ఎట్టకేలకు ఎంటెబ్బి చేరుకున్నారు. జరిగిన ప్రమాదం గురించి అతను విలేఖర్లకు క్లుప్తంగా వివరించాడు. తర్వాత కొద్దివారాల పాటు స్వస్థత పొందుతూ మరియు తన గురించి వార్తాపత్రికల్లో వచ్చిన మరణవార్తలను చదువుతూ గడిపాడు.[120] గాయాలైనప్పటికీ, హెమింగ్‌వే తన భార్య మరియు ప్యాట్రిక్‌తో కలిసి సరదాగా చేపలుపట్టడానికి ఫిబ్రవరిలో ప్రణాళిక వేసుకున్నాడు. అయితే నొప్పి అతన్ని విపరీతంగా చికాకు పడే విధంగా చేయడం తద్వారా వారితో కలిసి వెళ్లడం కష్టమైంది.[121] బస్సుదహన ప్రమాదం జరిగినప్పుడు అతను మళ్లీ గాయపడ్డాడు. అతని కాళ్లు, మొండెం ముందు భాగం, పెదవులు, ఎడమ చేయి మరియు కుడి ముంజేయికి తీవ్ర గాయాలయ్యాయి.[122] కొద్దినెలల తర్వాత వెనీస్‌లో "మేరీ చెప్పిన ప్రకారం, హెమింగ్‌వే గాయాల పూర్తి పరిస్థితిని వారు తెలుసుకున్నారు". అతను రెండు విరిగిన బింబాలు (కశేరుకాల మధ్యనుండే మృదులాస్థ బిళ్ళలు), దెబ్బతిన్న ఒక మూత్రపిండం మరియు కాలేయం, స్థానభ్రంశమైన భుజం మరియు విరిగిన కపాలాన్ని కలిగి ఉన్నాడని ఆమె తన మిత్రులకు తెలిపింది.[121] అతనికి జరిగిన ఈ ప్రమాదాలు అనుభవించే విధంగా శారీరం క్షీణించేలా చేసి ఉండొచ్చు. విమాన ప్రమాదాల తర్వాత హెమింగ్‌వే "తన జీవితకాలంలో ఎక్కువగా స్వల్ప నియంత్రిత మధ్యపాన వ్యసనపరుడైన అతను తన గాయాల నొప్పిని అధిగమించడానికి మునుపటి కంటే అమితంగా తాగాడు".[123] అక్టోబరు, 1954లో హెమింగ్‌వే సాహిత్యంలో నోబెల్ బహుమతిని అందుకున్నాడు. విలేఖరులకు అతను విధేయతతో ఈ విధంగా చెప్పాడు, ఈ బహుమతికి కార్ల్ శాండ్‌బర్గ్, ఇసాక్ డైన్‌సెన్ మరియు బెర్నార్డ్ బెరెన్సన్ అర్హులు. అయితే నగదు మాత్రం తీసుకోగలను.[124] హెమింగ్‌వే "నోబెల్ బహుమతిపై ఆశపడ్డాడు" అయితే అతని విమాన ప్రమాదాలు మరియు దానికి సంబంధించిన వివరాలు ప్రపంచవ్యాప్తంగా వార్తాపత్రికల్లో వచ్చిన కొద్దినెలలకు బహుమతిని గెలవడంతో "హెమింగ్‌వే బుర్రలో ఏదో "ఆలస్యంతో కూడిన సంశయం తప్పక ఉండి, ఉంటుంది. మరోవైపు అకాడమీ నిర్ణయంలో అతని మరణవార్తకు సంబంధించిన నోటీసులు కూడా పాత్ర పోషించాయి" అని మెల్లో స్పష్టం చేశాడు.[125] ఎందుకంటే, ఆఫ్రికాలో జరిగిన ప్రమాదాలతో అతను తీవ్రంగా బాధపడుతుండేవాడు. అందువల్ల స్టాక్హోమ్‌కు వెళ్లకూడదని అతను నిర్ణయించుకున్నాడు.[126] అందుకు బదులు, రచయిత జీవితాన్ని నిర్వచించడానికి ఒక ప్రసంగపాఠాన్ని పంపాడు. "రచన, అనే మాటను ఖచ్చితంగా చెప్పాలంటే, ఒక ఒంటరి జీవితం. రచయితల సంస్థలు రచయిత యొక్క ఒంటరితనం తీవ్రతను తగ్గించాయి. అయితే అతని రచనా నైపుణ్యాన్ని అవి మెరుగుపరుస్తాయా అనేది నాకు సందేహమే. అతను తన ఒంటరితనాన్ని పక్కనపెట్టడంతో అతను సమాజంలో ఉన్నతస్థాయిని పొందాడు. అయితే అతని రచన తరచూ క్షీణిస్తుంటుంది. అతని కోసం అతను ఒంటరిగా రచనలు చేసేవాడు. ఒకవేళ అతను ఒక మంచి రచయితయైతే, అతను తప్పక ప్రతిరోజూ శాశ్వతత్వం పొందుతాడు లేదా అది దక్కదు."[127][note 6] 1955 ముగింపు మొదలుకుని 1956 ఆరంభం వరకు హెమింగ్‌వే మంచానికే పరిమితమైపోయాడు.[128] కాలేయం దెబ్బతినడాన్ని తగ్గించడానికి తాగుడు నిలిపివేయమని అతనికి వైద్యులు సూచించారు. తొలుత వారి సలహాను పాటించినా, ఆ తర్వాత విస్మరించాడు.[129] అక్టోబరు, 1956లో ఐరోపా‌కు తిరిగొచ్చిన హెమింగ్‌వే బాస్క్యూ రచయిత పియో బరోజాను కలిశాడు. అయితే కొద్దివారాలకే అతను తీవ్ర అనారోగ్యంతో, మరణించాడు. ఈ ప్రయాణంలో హెమింగ్‌వే మళ్లీ అనారోగ్యంపాలయ్యాడు. "అధిక రక్తపోటు, కాలేయ వ్యాధి మరియు ధమనులు గట్టిపడే వ్యాధికి చికిత్స పొందాడు".[128] అదే నవంబరులో, ప్యారిస్‌లో ఉండగా రాసిన నోటు పుస్తకాలు మరియు రచనలను అతను వెంటబెట్టుకుని, "1928లో కీ వెస్ట్‌కు వెళ్లినప్పుడు, ప్యారిస్‌లోని రిట్జ్ హోటల్ దిగువ అంతస్తులో" అతను కోలుకున్నాడు. 1957లో తిరిగి క్యూబా చేరగానే, అతను తన స్వస్థతకు సంబంధించిన వృత్తాంత రచన ఎ మూవబుల్ ఫీస్ట్‌ కి మెరుగులుదిద్దడం ప్రారంభించాడు.[130] 1959 కల్లా తీవ్రంగా శ్రమించి, ఎ మూవబుల్ ఫీస్ట్‌ ముగించాడు (మరుసటి ఏడాది దానిని విడుదల చేయాలని అనుకున్నారు). అలాగే ట్రూ ఎట్ ఫస్ట్ లైట్ నవలను సుమారు 200,000 పదాలు పూర్తి చేశాడు. ది గార్డెన్ ఆఫ్ ఈడెన్‌ కు అదనపు ఛాప్టర్లు జోడించడం మరియు ఐలాండ్స్ ఇన్ ది స్ట్రీమ్‌ రచనపై కూడా కసరత్తు చేశాడు. ఎ మూవబుల్ ఫీస్ట్‌ కు తుదిమెరుగులు దిద్దడంపై అతను దృష్టి సారించడంతో చివరి మూడింటిని హవానాలోని ఒక సురక్షిత డిపాజిట్ బాక్సులో భద్రపరిచారు. రీనాల్డ్స్ ఈ విధంగా వివరించాడు, ఆ సమయంలో హెమింగ్‌వే కోలుకోలేని విధంగా వ్యాకులత చెందాడు.[131] ఫింకా విజియాలో జీవితం అసంతృప్తికరంగా ఉందని, ఇదాహోకి శాశ్వతంగా వెళ్లిపోవాలని హెమింగ్‌వే భావించడంతో అక్కడకి అతిథులు మరియు పర్యాటకులు భారీగా గుమిగూడారు. 1959లో కెట్చుమ్‌కి వెలుపల, బిగ్ వుడ్ రివర్‌కి అభిముఖంగా ఉండే ఒక ఇంటిని హెమింగ్‌వే కొని, క్యూబాను విడిచిపెట్టాడు. క్యాస్ట్రో ప్రభుత్వంతో హెమింగ్‌వే సులభ షరతుల ద్వారా కొనసాగినప్పటికీ, క్యాస్ట్రోని హవానా గద్దెదింపడం పట్ల అతను "సంతోష పడినట్లు" న్యూయార్క్ టైమ్స్ పత్రిక వెల్లడించింది.[132][133] 1960లో బే ఆఫ్ పిగ్స్ దాడి తర్వాత (హెమింగ్‌వే మరణానికి రెండు నెలల ముందు), ఫింకా విజియాను హెమింగ్‌వేకి సంబంధించిన మొత్తం "నాలుగు నుంచి ఆరు వేల పుస్తకాల"ను కూడా క్యూబా ప్రభుత్వం బలవంతంగా కొనుగోలు చేసింది. అంతేకాక హెమింగ్‌వే కుటుంబసభ్యులు అతని కళ మరియు లిఖిత ప్రతులను హవానాలోని ఒక బ్యాంకు ఖజానాలోనే విడిచిపెట్టాల్సిన పరిస్థితి ఏర్పడింది.[134] ఇదాహో మరియు ఆత్మహత్య 1950ల,[130][135] ఆఖరి వరకు ఎ మూవబుల్ ఫీస్ట్‌ పై పనిచేయడం అతను కొనసాగించాడు. లైఫ్ మేగజైన్‌ కు ఎద్దులపోటీకి సంబంధించిన వరుస కథనాలపై పరిశోధన కోసం 1959 వసంతంలో అతను స్పెయిన్‌ సందర్శించాడు.[136] క్రిస్మస్ కోసం కెట్చుమ్‌కి తిరిగొచ్చిన అతను మృత్యుభయం (మానసిక రుగ్మత)తో బాధపడుతున్నట్లు కన్పించాడు. ఒకానొక రెస్టారెంట్‌లో ఒక రాత్రి తన మిత్రులతో అతను ఇలా అన్నాడు, ఆనుకుని ఉన్న బ్యాంకు భవంతిలో లైట్లు వెలుగుతున్నాయి. ఎందుకంటే, FBI "మా లెక్కలను తనిఖీ చేస్తోంది". జనవరి కల్లా అతను తిరిగి క్యూబా చేరుకున్నాడు. లైఫ్ సంచిక వరుస కథనాలపై పనిచేయడం కొనసాగించాడు. ఈ లిఖిత ప్రతి సుమారు 63,000 పదాలకు చేరుకుంది. అయితే లైఫ్ 10,000 పదాలు మాత్రమే కోరింది. అందువల్ల ది డేంజరస్ సమ్మర్‌</i>గా అవతరించే విధంగా ఈ రచన నిర్వహణకు సాయం చేయమని A. E. హాట్చ్‌నర్‌ను అతను అడిగాడు. హెమింగ్‌వే "అసాధారణమైన రీతిలో సంశయించే విధంగా, నిర్వహణ సామర్థ్యం లేని వ్యక్తిగా మరియు అయోమయం చెందినట్లుగా" హాట్చ్‌నర్ గుర్తించాడు.[137][138] హెమింగ్‌వే యొక్క మానసిక క్షీణత 1960 వసంతంలో గుర్తించబడినప్పటికీ, సదరు లిఖిత ప్రతికి ఫోటోల కోసం అతను మళ్లీ స్పెయిన్ వెళ్లాడు. మేరీ లేకుండా, కొద్దిరోజుల పాటు తన పనులు తానే ఒంటరిగా చేసుకుపోయాడు. ఏకాంతంగా ఉండిపోయాడు. ది డేంజరస్ సమ్మర్ యొక్క మొదటి భాగాలు సెప్టెంబరు, 1960లో లైఫ్‌ లో ముద్రించబడ్డాయి. వీటికి చక్కటి స్పందన వచ్చింది. స్పెయిన్ వీడిన తర్వాత, అతను నేరుగా ఇదాహో, [139] చేరుకున్నాడు. అయితే డబ్బులు మరియు తన భద్రత పరంగా అతను ఆందోళన చెందాడు.[137] అతని మృత్యుభయం మరింత పెరగడంతో, తన కదలికలను FBI క్షుణ్ణంగా పరిశీలిస్తోందని అతను విశ్వసించాడు.[140][note 7] మరోవైపు హెమింగ్‌వేని శారీరక సమస్యలు చుట్టుముట్టాయి. అతని ఆరోగ్యం దెబ్బతినడం మరియు కంటిచూపు మందగించింది.[141] నవంబరులో మిన్నెసోటా, [139] లోని మాయో క్లినిక్‌లో అతన్ని చేర్పించారు. అక్కడ తనకు రక్తపోటు చికిత్స చేస్తున్నట్లు బహుశా అతను భావించి ఉండొచ్చు.[142] మేయర్స్ ఈ విధంగా రాశాడు, "మాయోలో హెమింగ్‌వే యొక్క చికిత్స చుట్టూ ఒక ప్రత్యేక గోపన పరిస్థితి ఆవరించింది", అయితే అతను ఎలక్ట్రోకన్వల్సివ్ థెరపీకి సుమారు 15 పర్యాయాలకుపైగా హాజరైనట్లు డిసెంబరు, 1960లో స్పష్టీకరించబడింది. తర్వాత జనవరి, 1961లో అతను "తీవ్రంగా నష్టపోయి, బయటకు వచ్చాడు".[143] మూడు నెలల తర్వాత అతను తిరిగి కెట్చుమ్ చేరుకున్నాడు. "హెమింగ్‌వే తుపాకి చేతపట్టుకుని ఉండటం" మేరీ గుర్తించింది. అతని వ్యక్తిగత వైద్యుడు Dr.సావియర్స్ వచ్చి, అతన్ని ప్రశాంతపరిచాడు. తర్వాత అతన్ని సన్ వ్యాలీ ఆసుపత్రిలో చేర్పించారు. మరింత షాక్ ట్రీట్‌మెంట్ కోసం అతను అక్కడ నుంచి తిరిగి మాయోకి వచ్చాడు.[144] జూన్ ఆఖర్లో అతను ఆసుపత్రి నుంచి బయటకు వచ్చి, జూన్ 30న కెట్చుమ్‌లోని తమ ఇల్లు చేరుకున్నాడు. రెండు రోజుల తర్వాత, 1961 జూలై 2న తెల్లవారుజాము గంటల్లో, హెమింగ్‌వే "అత్యంత ఉద్దేశపూర్వకంగా" తన తుపాకితో కాల్చుకున్నాడు.[145] తుపాకులు ఉంచే స్టోర్‌రూమ్‌ను అతను మూయలేదు. మెట్లెక్కి, తమ కెట్చుమ్ ఇంటి యొక్క ముందు భాగంలో ఉన్న ప్రవేశ హాలులోకి వెళ్లాడు. తర్వాత "పన్నెండు-గేజ్" బాస్ షాట్‌గన్ (తక్కువ దూరం నుంచి కాల్చే తుపాకి) లోకి రెండు గుళ్లను ఎక్కించాడు. బ్యారల్ చివరి భాగాన్ని తన నోట్లో పెట్టుకున్నాడు. ఒక్కసారిగా ట్రిగ్గర్ నొక్కగానే, అతని మెదడు చెల్లాచెదరైపోయింది." హెమింగ్‌వే గడ్డం, నోరు మరియు దిగువ చెక్కిళ్లు చెల్లాచెదురుగా పడగా, అతని తల యొక్క పై సగం పూర్తిగా కాలిపోయింది.[146] ఈ సంఘటన జరిగిన వెంటనే సన్ వ్యాలీ హాస్పిటల్‌కు మరియు Dr.స్కాట్ ఎర్లీకి మేరీ కబురు పెట్టింది. వారు "పదిహేను నిమిషాల్లో" అక్కడికి చేరుకున్నారు. హెమింగ్‌వే "తలకు చేసుకున్న స్వయంకృతం గాయం వల్ల మరణించాడు" అని అతను (వైద్యుడు) గుర్తించినప్పటికీ, ఈ ప్రమాదం "ప్రమాదవశాత్తు" జరిగిందని వార్తాపత్రికలకు భిన్న కథనం చెప్పడం జరిగింది.[147] అతని చివరి సంవత్సరాల్లో, హెమింగ్‌వే ప్రవర్తన ఆత్మహత్య, [148] చేసుకోవడానికి ముందు అతని తండ్రి ఎలా ప్రవర్తించాడో అలాగే ఉంది. అతని తండ్రికి జన్యుపరమైన వ్యాధి హిమోక్రోమాటోసిస్ (శరీరంలో ఇనుము నిల్వలు అధికమవడం వల్ల కలిగే వ్యాధి) ఉండి ఉండొచ్చు. ఈ వ్యాధి వస్తే, ఇనుమును జీర్ణింపజేసే అసమర్థత వల్ల మానసిక మరియు శారీరక క్షీణత ఎక్కువవుతుంది.[149] హెమింగ్‌వే యొక్క హిమోక్రోమాటోసిస్‌ను 1961 మొదట్లోనే నిర్ధారణ చేసినట్లు ధ్రువీకరించే వైద్యు నివేదికలు 1991లో లభించాయి.[150] అతని సోదరి ఉర్సులా మరియు సోదరుడు లీసెస్టర్ కూడా ఆత్మహత్య చేసుకున్నారు.[151] హెమింగ్‌వే శారీరక రోగాలకు కారణమైన అదనపు సమస్య అతను తన జీవితంలో ఎక్కువ భాగం మద్యం సేవించడం.[112] "ఎర్నెస్ట్ హెమింగ్‌వే: ఎ సైకలాజికల్ అటాప్సీ ఆఫ్ ఎ సూసైడ్‌"లో క్రిస్టోఫర్ మార్టిన్ ఆత్మహత్య వెనుక కారణాలను ఇలా వివరించాడు, "హెమింగ్‌వే ప్రధాన జీవితచరిత్రలు, అతని వ్యక్తిగత మరియు బహిరంగ రచనలను జాగ్రత్తగా చదవడం ద్వారా అతని జీవితకాలంలో దిగువ తెలిపిన పరిస్థితులు కీలక పాత్ర పోషించాయి: బైపోలార్ డిసార్డర్ (ఒక రకమైన మానసిక రుగ్మత), మధ్యానికి బానిసవడం, బాధాకరమైన మెదడు గాయం, సంభావ్య బార్డర్‌లైన్ (అసలు రోగ లక్షణం తెలియని వ్యాధి) మరియు అహంకార వ్యక్తిత్వ లక్షణాలు".[152] ఆత్మహత్య అనేది అనివార్యమని మార్టిన్ స్పష్టం చేశాడు. హెమింగ్‌వే "అపరిమితమైన మనో రుగ్మతలు మరియు ఇబ్బందికర అంశాలతో వేధనకు గురికావడం ఆత్మహత్యకు దారితీసింది", రోగి చికిత్స సంబంధిత అంచనాలు లేకుండా, రోగ నిర్ధారణ కష్టమని మార్టిన్ అంగీకరించాడు.[152] హెమింగ్‌వే కుటుంబం మరియు మిత్రులు అతని అంత్యక్రియల కోసం కెట్చుమ్ వెళ్లారు. హెమింగ్‌వే మరణం ప్రమాదవశాత్తు సంభవించిందని భావించిన స్థానిక కేథలిక్ పూజారి అతని అంత్యక్రియలను అధికారికంగా నిర్వహించాడు.[147] అంత్యక్రియలకు సంబంధించి (భౌతికదేహాన్ని మోసుకెళ్లే పెట్టె శిఖర భాగంపై ప్రధాన పూజారి శిష్యుడు మూర్చిల్లాడు), అతని సోదరుడు లీసెస్టర్ ఈ విధంగా రాశాడు: "ఇదంతూ చూస్తుంటే, ఎర్నెస్ట్ ముందుగానే అన్నింటికి సమ్మతించి ఉన్నట్లు అనిపిస్తోంది."[153] ఐదేళ్ల తర్వాత నిర్వహించిన ప్రెస్ ఇంటర్వూలో తన భర్త ఆత్మహత్య చేసుకున్నట్లు మేరీ హెమింగ్‌వే అంగీకరించింది.[154] రచనా శైలి హెమింగ్‌వే మొదటి నవల గురించి న్యూయార్క్ టైమ్స్ పత్రిక 1926లో ఈ విధంగా రాసింది, "ఎంతటి విశ్లేషణయైనా ది సన్ ఆల్సో రైజెస్ యొక్క నాణ్యతను వెల్లడించలేదు". ఇది నిజంగా పట్టున్న కథ. అత్యంత సాహితీ ఆంగ్లం తలదించుకునేలా ఇది సరళమైన, కఠినమైన, చురుకైన కథనాత్మక వచనంగా చెప్పబడింది."[155] ది సన్ ఆల్సో రైజెస్‌ అనేది ఎక్కువగా రాయబడింది మరియు బిగువుగా రాయబడిన వచనం. అందువల్లే హెమింగ్‌వే ఖ్యాతిగాంచాడు. ఈ విధమైన శైలి లెక్కలేనన్ని నేర మరియు చౌకబారు కాల్పనిక నవలలను ప్రభావితం చేసింది.[156] 1954లో, హెమింగ్‌వేకి సాహిత్యంలో నోబెల్ బహుమతిని ప్రదానం చేయడం "అతని వర్ణణాత్మక కళ యొక్క ప్రవీణతకు, అది ఇటీవలి ది ఓల్డ్ మ్యాన్ అండ్ ది సీ లో ప్రదర్శించబడింది మరియు సమకాలీన శైలిని అనుసరిస్తున్న వారిపై చూపిన ప్రభావానికి దక్కిన గుర్తింపు."[157] హెన్రీ లూయిస్ గేట్స్ ఈ విధంగా అభిప్రాయపడ్డాడు, హెమింగ్‌వే యొక్క శైలి ప్రాథమికంగా "ప్రపంచ యుద్ధంపై [అతని] ప్రతిస్పందన" ద్వారా రూపుదిద్దుకుంది. మొదటి ప్రపంచ యుద్ధం తర్వాత, అతను మరియు ఇతర నవ్యతావాదులు 19వ శతాబ్దపు రచయితల "విస్తృత శైలి"కి వ్యతిరేకంగా స్పందించడం ద్వారా మరియు "సంభాషణ ద్వారా, చర్య ద్వారా మరియు నిశ్శబ్దాలతో అర్థాన్ని వివరించే విధంగా" ఒక శైలిని ఆవిష్కరించడం ద్వారా "పశ్చిమ నాగరికత యొక్క కేంద్రీయ సంస్థలపై విశ్వాసం కోల్పోయారు". ఇలాంటి ప్రధానమైనదేదీ లేని లేదా కనీసం కొద్దిగా కూడా విషయం లేని ఈ విధమైన సృజనాత్మక రచన స్పష్టంగా చెప్పబడింది.[19] గద్య (వచన) రచయిత తాను దేని గురించి రాస్తున్నాడో తెలిస్తే, తనకు తెలిసిన వాటిని అతను పక్కనపెడతాడు. ఒకవేళ రచయిత తగినంత వాస్తవికంగా రాస్తుంటే, పాఠకుడికి వాటిని రచయిత ఏ విధంగా స్పష్టీకరించాడో అంత బలమైన అనుభూతి కలుగుతుంది. ఒక మంచుపర్వతం యొక్క చలన గొప్పదనం అనేది దాని ఎనిమిదో వంతు నీటిపై ఉండటమే. తెలియని కారణంగా ఒక రచయిత కొన్ని విషయాలను విడిచిపెడతాడు. అవి అతని రచనలో ఖాళీ ప్రదేశాలను మాత్రమే సృష్టిస్తాయి.—డెత్ ఇన్ ది ఆఫ్టర్‌నూన్‌ లో ఎర్నెస్ట్ హెమింగ్‌వే పేర్కొన్నాడు[158] ఎందుకంటే, అతను లఘు కథల రచయితగా ప్రారంభించాడు. బాకర్ ఈ విధంగా అభిప్రాయపడ్డాడు, తక్కువ నుంచి ఎక్కువ రాబట్టడం, భాషను ఎలా కుదించాలి, తీవ్రతలను ఎలా పెంచాలి మరియు వాస్తవం కంటే ఎక్కువగా చెప్పే అవకాశాన్ని అనుమతించే విధంగా వాస్తవాన్ని ఏ విధంగా చెప్పాలి" అనే విషయాలను హెమింగ్‌వే బాగా నేర్చుకున్నాడు.[159] హెమింగ్‌వే రచనా శైలిని మంచుకొండ సిద్ధాంతంగా పేర్కొనబడింది. అతని రచనలో, వాస్తవాలు నీటి పైభాగాన తేలియాడుతాయి. ఆధార నిర్మాణం మరియు ప్రతీకవాదం అంతర్లీనంగా పనిచేస్తాయి.[159] "ది ఆర్ట్ ఆఫ్ ది షార్ట్ స్టోరీ"లో అతను ఈ విధంగా వివరించాడు: "కొన్ని విషయాలు మాత్రమే వాస్తవంగా ఉంటాయని నేను గుర్తించాను. నీకు తెలిసిన ముఖ్యమైన విషయాలను లేదా సంఘటనలను వదిలేస్తే, కథ బలంగా ఉంటుంది. ఒకవేళ ఏదైనా విషయాన్ని వదిలేయడం లేదా దాటడం చేస్తే, అంటే నీకు తెలియని వాటిని, అప్పుడు కథ బలహీనమవుతుంది. ఏదైనా కథ పరీక్ష అనేది ఎడిటర్లు కాకుండా, నువ్వు వదిలేసిన విషయం ఎంత గొప్పది అనే దానిపై ఆధారపడుతుంది."[160] హెమింగ్‌వే సాధారణంగా అతని జీవితం గురించి మాత్రమే కాక ఆత్మకథ సంబంధిత వివరాలను జీవితానికి సంబంధించిన రూపకల్పనా వస్తువులుగా ఉపయోగించాడని జాక్సన్ బెన్సన్ అభిప్రాయపడ్డాడు. ఉదాహరణకు, హెమింగ్‌వే తన అనుభవాలను ఉపయోగించి, వాటిని "అయితే ఏం" దృష్టాంతాల ద్వారా వాటిని తొలగించాడని బెన్సన్ ప్రతిపాదించాడు: "నేను ఆ విధంగా గాయపడి ఉంటే మాత్రం ఆ రాత్రి నిద్రపోయిండలేనా?" నేను గాయపడి, పిచ్చివాడినై ఉంటే మాత్రం ఏమి, ఒకవేళ నన్ను తిరిగి ముందుకు పంపి ఉంటే ఏమి జరిగి ఉంటుంది?"[161] మంచుకొండ సిద్ధాంతం యొక్క భావన కొన్ని సందర్భాల్లో "మినహాయింపు సిద్ధాంతం"గా పేర్కొనబడింది. ఏదైనా ఒక పూర్తి భిన్నమైన విషయం ఉపరితలానికి దిగువ సంభవించినప్పటికీ (మరో విషయం గురించి ఆలోచించలేనంతగా నిక్ ఆడమ్స్ చేపలుపట్టడంపై దృష్టి సారించినట్లు) రచయిత ఒక విషయాన్ని ("ది బిగ్ టు-హార్టెడ్ రివర్"లో నిక్స్ ఆడమ్స్ చేపలుపట్టడం వంటిది) రచయిత వివరించగలడని హెమింగ్‌వే అభిప్రాయపడ్డాడు.[162] వచనం యొక్క సరళత అనేది వంచనాత్మకమైనది. జో ట్రాడ్ ఈ విధంగా విశ్వసించాడు, మొదటి ప్రపంచ యుద్ధం "అధికంగా పదాలను వినియోగించిందన్న" హెన్రీ జేమ్స్ యొక్క పరిశీలనకు ప్రతిస్పందనగా హెమింగ్‌వే బలహీన వాక్యాలను రూపొందించాడు. ఒక "బహుళ-కేంద్ర సంబంధమైన" ఛాయాచిత్ర వాస్తవికతను హెమింగ్‌వే ప్రతిపాదించాడు. అతని మినహాయింపు మంచుకొండ సిద్ధాంతం అతని ప్రతి రచనకు ఒక పునాది వలే పనిచేసింది. సహాయక సముచ్ఛయాలు లేని వాక్యనిర్మాణం స్థిర వాక్యాలను సృష్టించింది. "మెరుపు వేగంతో తీసిన చిత్రం" యొక్క ఛాయాచిత్ర శైలి చిత్రాల దృశ్య రూపకల్పనను సృష్టించింది. పలు రకాల అంతర్గత విరామచిహ్నాలు (కోలన్లు, సెమికోలన్లు, అడ్డుగీతలు, కుండలీకరణాలు) లఘు నిర్దేశాత్మక వాక్యాల కోసం విడిచిపెట్టబడ్డాయి. మొత్తం భావాన్ని తెలియజేయడానికి సంఘటనలను రూపొందించడంతో వాక్యాలు ఒకదానిపై మరొకటి నిర్మితమయ్యాయి. ఒక్క కథలో బహుళ పాయలు ఉంటాయి. ఒక "గర్భ వాచకం" భిన్నమైన కోణం దిశగా క్లుప్తీకరించబడుతుంది. "కుదింపు"కు సంబంధించి, అతను ఇతర సినిమా టెక్నిక్‌లను ఒక సన్నివేశం నుంచి తదుపరి దానికి వెనువెంటనే ఉపయోగించడం లేదా ఒక సన్నివేశాన్ని మరొక దానిలోకి చేర్చడం కూడా చేశాడు. రచయిత సూచనలకు ప్రతిస్పందించినప్పటికీ, ఉద్దేశపూర్వక మినహాయింపులు అంతరాన్ని భర్తీ చేసే విధంగా మరియు త్రిమితీయ వచనాలను రూపొందించేలా పాఠకుడికి అవకాశం కల్పించేవి.[163] ఆ ఏడాది వేసవికాలం చివర్లో మేము ఒక గ్రామంలోని ఇంటిలో నివసించాం. అది ఒక నదికి అభిముఖంగానూ మరియు కొండలకు సమంగా ఉండేది. నది మట్టంలో గులకరాళ్లు మరియు బండరాళ్లు, సూర్యుడిలోని అనార్ద్ర మరియు తెలుపు ఉండేవి. నీరు స్వచ్ఛంగా ఉండి, వేగంగా కదిలేది మరియు కాలువల్లో నీలి వర్ణంలో ఉండేది. దళాలు ఇంటి పక్కగా వెళ్లి, రోడ్డు దిగేవారు. వారు విడిచిన దుమ్ము చెట్లపై నిండిపోయేది.—ఎ ఫేర్‌వెల్ టు ఆర్మ్స్ నవల యొక్క మొదటి భాగం హెమింగ్‌వే పదాలను ఉపయోగించే తీరును తెలుపుతుంది.మరియు [164] అతని సాహిత్యంలో, అతని వ్యక్తిగత రచనల్లో హెమింగ్‌వే "మరియు" అనే పదాన్ని కామాల స్థానంలో అలవాటుగా ఉపయోగించేవాడు. తక్షణ వ్యక్తీకరణకు పునరావృత సముచ్ఛయాలు ఉపయోగపడేవి. హెమింగ్‌వే యొక్క పునరావృత సముచ్ఛయ వాక్యం-లేదా తర్వాత రచనల్లో అతను సహాయక ఉపవాక్యాలను వాడటం, వింతైన దృష్టాంతాలు మరియు దృశ్యాలను పక్కపక్కన పెట్టడానికి సముచ్ఛయాలను వాడటాన్ని జాక్సన్ బెన్సన్ ముక్తకాలతో పోల్చాడు.[165][166] హెమింగ్‌వే యొక్క పలువురు అనుచరులు అతని ఆధిక్యతను తప్పుగా అర్థం చేసుకున్నారు. అంతేకాక అన్నిరకాల ఉద్వేగ వ్యక్తీకరణలపై కోపగించుకున్నారు. ఈ శైలిని సాల్ బెల్లో ఈ విధంగా ఎగతాళి చేశాడు, "నీకు భావోద్వేగాలున్నాయా? వాటిని చంపేయ్."[167] అయితే హెమింగ్‌వే యొక్క ఉద్దేశం ఉద్వేగాన్ని విడిచిపెట్టడం కాదు. దానిని మరింత శాస్త్రీయంగా వర్ణించడం. అదృష్టంతో మరియు తగినంత స్వచ్ఛంగా చెప్పగలిగితే ఉద్వేగాలను వర్ణించడం సులభమని హెమింగ్‌వే భావించాడు. "వాస్తవిక విషయం, ఉద్వేగ క్రమం, ఉద్వేగ కారణం వెనుక వాస్తవం మరియు ఏది ఒక ఏడాది లేదా పదేళ్లు లేదా ఎల్లప్పుడూ అంగీకారయోగ్యంగా ఉంటుంది" అనే విషయాను రాబట్టే విధంగా ఇందుకు అతను చిత్రాల దృశ్య రూపకల్పనలను రూపొందించాడు.[168] బాహ్య సమాంతరతగా ఒక దృశ్యాన్ని ఉపయోగించడం ఎజ్రా పౌండ్, T. S. ఎలియట్, జేమ్స్ జాయ్‌సీ మరియు ప్రౌస్ట్ యొక్క ప్రత్యేకలక్షణం.[169] ప్రౌస్ట్ యొక్క రిమంబరెన్స్ ఆఫ్ థింగ్స్ పాస్ట్‌ గురించి హెమింగ్‌వే కొన్నేళ్లుగా అనేక పర్యాయాలు లేఖలు రాశాడు. ఆ పుస్తకాన్ని తాను కనీసం రెండు సార్లు చదివానని చెప్పాడు.[170] అతని రచనలు జపాన్ కవిత్వ సాధికారిక సాహిత్యం ద్వారా కూడా ప్రభావితమై ఉండొచ్చు.[171][note 8] ఇతివృత్తాలు హెమింగ్‌వే రచనలో స్పష్టత వల్ల అమెరికా సాహిత్యంలో పునరావృత ఇతివృత్తాలు చోటుచేసుకున్నాయి. ఇతివృత్తాన్ని లెస్లీ ఫీడ్లర్ ఈ విధంగా వివరించాడు, "స్పెయిన్, స్విట్జర్లాండ్, మరియు ఆఫ్రికాల్లోని పర్వతాలు మరియు మిచిగాన్ నదులను చేర్చే విధంగా హెమింగ్‌వే రచనలో ది సాక్రెడ్ ల్యాండ్"—ది అమెరికన్ వెస్ట్ విస్తరించబడ్డాయి. ది సన్ ఆల్సో రైజెస్ మరియు ఫర్ హూమ్ ది బెల్ టోల్స్‌ రచనల్లో "హోటల్ మోంటనా" పేరును పెట్టడం ద్వారా ది అమెరికన్ వెస్ట్ లాంఛనప్రాయ అనుమతి పొందింది. హెమింగ్‌వే క్రీడల గురించి రాసినప్పటికీ, సదరు వివవణ క్రీడ కంటే అథ్లెటిక్‌పైనే ఎక్కువగా ఉందని కార్లోస్ బాకర్ భావించాడు.[172] స్టాల్ట్జ్‌ఫజ్ మరియు ఫీడ్లర్ ప్రకారం, హెమింగ్‌వే ప్రకృతి అనేది పునర్జన్మ, థెరపీలకు శ్రేష్ఠమైన ప్రదేశం మరియు ప్రార్థన ఫలించనప్పుడు, వేటగాడు లేదా మశ్చ్యకారుడు తారక క్షణాన్ని పొందుతాడు.[173] మహిళలు లేకుండా పురుషులు ఉండేదే ప్రకృతి. ప్రకృతిలో పురుషులు చేపలు పట్టడం, పురుషులు వేటాడటం, పురుషులు విముక్తిని గుర్తిస్తారు.[174] దుష్ట "అజ్ఞాన మహిళ" వర్సెస్ మంచి "జ్ఞాన మహిళ" అనే అమెరికా సాహిత్య ఇతివృత్తాన్ని హెమింగ్‌వే తలకిందులుగా చెప్పాడన ఫీడ్లర్ అభిప్రాయపడ్డాడు. ది సన్ ఆల్సో రైజెస్‌ లో అజ్ఞాన మహిళయైన బ్రెట్ ఆష్లీ ఒక దేవత. అదే "ది షార్ట్ హ్యపీ లైఫ్ ఆఫ్ ఫ్రాన్సిస్ మాకోంబర్"లో అజ్ఞాన మహిళయైన మార్గట్ మాకోంబర్ ఒక హంతకి.[174] "ఎ వెరీ షార్ట్ స్టోరీ" వంటి హెమింగ్‌వే యొక్క గత కథలు "పురుష పాత్రను అనుకూలంగానూ మహిళ పాత్రను ప్రతికూలంగానూ పేర్కొన్నాయని" రాబర్ట్ షోల్స్ అంగీకరించాడు.[175] రీనా సాండర్సన్ ప్రకారం, హెమింగ్‌వే ప్రారంభ విమర్శకులు అతని పుంభావ అనుసరణల పురుష కేంద్రక ప్రపంచాన్ని శ్లాఘించారు. అంతేకాక అతని కల్పనా సాహిత్యం మహిళలను "వృషణ తొలగింపుదారులు లేదా ప్రేమ-బానిసలు"గా విడగొట్టింది. హెమింగ్‌వే రచన ఇటీవలి మదింపులు అతను రూపొందించిన స్త్రీ పాత్రలకు (మరియు వారి బలాలకు) కొత్త దృగ్గోచరతను కలిగించినప్పటికీ, స్త్రీవాద విమర్శకులు అతను "తొలి ప్రజా విరోధి" అని ధ్వజమెత్తారు. అదే విధంగా లింగ సమస్యల పట్ల అతని స్వీయ మృదులత్వాన్ని కూడా మదింపులు బహిర్గతం చేశాయి. తద్వారా అంతకుముందు అతని కల్పనపై సందేహాలు రావడం మరియు అతని రచనలు ఏకపక్ష పుంభావం కలిగినవి అని పేర్కొనడం జరిగింది."[176] హెమింగ్‌వే యొక్క 'శీలరహిత మహిళ<i data-parsoid='{"autoInsertedEnd":true,"dsr":[69952,70125,2,0]}'>కు బ్రెట్ ఆష్లీ మరియు మార్గట్ మాకోంబర్ ఇద్దరూ రెండు అత్యుత్తమ ఉదాహరణలని నినా బేమ్ అభిప్రాయపడ్డాడు.'"[177][177] మహిళలు మరియు మృత్యువు వృత్తాంతం "ఇండియన్ క్యాంప్" ముందు కథల్లో కన్పించేది. మృత్యు వృత్తాంతం హెమింగ్‌వే రచనల్లో వ్యాపించింది. "ఇండియన్ క్యాంప్‌"లో జన్మనిచ్చిన మహిళ లేదా ఆత్మహత్య చేసుకున్న తండ్రిపై పెద్దగా ఉద్ఘాటించలేదని, అయితే చిన్న వయసులో ఉండగా, ఈ సంఘటనలను కళ్లారా చూసి, "తీవ్ర దిగ్భ్రాంతికి లోనైన మరియు భయాందోళన చెందే యువకుడి"గా మారిన నిక్ ఆడమ్స్‌ గురించి మాత్రం ఎక్కువగా ఉద్ఘాటించడం జరిగిందని యంగ్ అభిప్రాయపడ్డాడు. "ఇండియన్ క్యాంప్‌"లో హెమింగ్‌వే రూపొందించిన సంఘటనలు ఆడమ్స్ పాత్ర రూపకల్పనకు దోహదం చేశాయి. సుమరు 35 ఏళ్ల తన రచనా జీవితంలో రచయిత స్థాయి ఏంటన్న" విషయానికి "ఇండియన్ క్యాంప్" "కీలకాంశం"గా మారిందని యంగ్ అభిప్రాయపడ్డాడు.[178] అస్తిత్వవాదంలోని ప్రాకృతిక వాస్తవాన్ని తెలియజేయడం ద్వారా హెమింగ్‌వే యొక్క రచన మరింత క్లిష్టమైనదని స్టోల్ట్జ్‌ఫస్ భావించాడు. "శూన్యత"ను స్వీకరిస్తే, మృత్యు సమయంలో విముక్తి పొందవచ్చు. మృత్యువును హుందాతనం మరియు ధైర్యంతో ఎదుర్కొనే వారు అధికారిక జీవితాన్ని గడుపుతారు. ఫ్రాన్సిస్ మాకోంబర్ సంతోషంగా కన్నుమూశాడు. ఎందుకంటే, అతని జీవితంలో చివరి గంటలు అధికారికమైనవి. ఎద్దులపోటీ సంబరంలోని ఎద్దుపోరాటవీరుడు వాస్తవికతతో జీవించే జీవిత పర్వతాగ్రాన్ని తెలుపుతాడు.[173] టిమో ముల్లర్ తన పత్రిక ది యూజెస్ ఆఫ్ అథెంటిసిటీ: హెమింగ్‌వే అండ్ ది లిటరరీ ఫీల్డ్‌ లో ఈ విధంగా రాశాడు, హెమింగ్‌వే కల్పనా సాహిత్యం విజయవంతమైంది. ఎందుకంటే, పాత్రలు "అధికారిక జీవితం" గడిపాయి. "సైనికులు, మశ్చ్యకారులు, బాక్సర్లు, కోయవాళ్లు ఆధునిక సాహిత్యంలోని అధికారికమైన పురారూపాల"కు సంబంధించిన వారిలో ఉన్నారు.[52] పుంసత్వమును పోగొట్టడానికి సంబంధించిన వృత్తాంతం హెమింగ్‌వే రచనల్లో ప్రబలమైనది. ముఖ్యంగా ది సన్ ఆల్సో రైజెస్‌ లో అది స్పష్టంగా కన్పిస్తుంది. పుంసత్వమును పోగొట్టడం గురించి ఫీడ్లర్ ఈ విధంగా అన్నాడు, ఇది గాయపడిన సైనికల తరం మరియు దాస్య విమోచనం పొందిన బ్రెట్ వంటి మహిళల తరం ఫలితమే.[174] హెమింగ్‌వే రచనలు "సహజ" వర్సెస్ "అసహజ" విషయాలను స్పష్టం చేస్తాయని బాకర్ అభిప్రాయపడ్డాడు. "ఆల్ఫైన్ ఇడిల్‌"లో పర్వతపాద ప్రాంతంలో వసంతం చివర్లోని మంచు యొక్క "అసహజత్వ" స్కైయింగ్, చలికాలంలో తన భార్య మృతదేహాన్ని షెడ్డులో అవసరమైన దాని కంటే ఎక్కువ సేపు ఉంచే అవకాశం పొందిన రైతు "అసహజత్వానికి" వ్యతిరేకంగా ఏర్పడింది. స్కైయర్లు (మంచుపై జారీ వాళ్లు) మరియు రైతు విముక్తి కోసం "సహజ" వసంతంలో వ్యాలీ (లోయప్రాంతం) కి మరలుతారు.[172] హెమింగ్‌వే రచనలు స్త్రీద్వేష మరియు స్వలింగ వ్యతిరేకమైనవిగా వివరించబడ్డాయి. హెమింగ్‌వే నాలుగు దశాబ్దాల విమర్శను విశ్లేషించిన సుసాన్ బీగల్ దానిని తన "క్రిటికల్ రిసెప్షన్" వ్యాసంలో ముద్రించింది. ఆమె ప్రత్యేకించి, 1980ల్లో ఈ విధంగా గుర్తించింది, కొన్ని "క్షమార్హ" రచనలు రాసినప్పటికీ, "విమర్శకులు హెమింగ్‌వేని విస్మరించి, బహుళసంస్కృతిపై ఆసక్తి కనబరిచారు". ది సన్ ఆల్సో రైజెస్ విశ్లేషణ సంక్లిష్టమైనది. "కోన్ ఒక యూదుడు అనే విషయాన్ని పాఠకుడు మరిచిపోకుండా హెమింగ్‌వే చేశాడు, యూదుడు కావాలనుకునే అతడిది ఆకర్షణణీయం కాని పాత్ర కాదు. అయితే ఆకర్షణీయంగా లేని ఒక పాత్ర, ఎందుకంటే, అతను ఒక యూదుడు." అదే దశాబ్దంలో బీగల్ ప్రకారం, హెమింగ్‌వే యొక్క కల్పనా సాహిత్యంలోని "స్వలింగసంపర్క భయానక తీరు" మరియు జాత్యహంకారంపై పరిశోధన తర్వాత విమర్శ ముద్రణ జరిగింది.[179] ప్రభావం మరియు ఉత్తరదాయిత్వం అమెరికా సాహిత్యానికి హెమింగ్‌వే ఉత్తరదాయిత్వం ఆయన శైలి. అతని తర్వాత వచ్చిన రచయితలు దానిని అనుకరించడం లేదా దూరం చేశారు.[180] ది సన్ ఆల్సో రైజెస్ ముద్రణ ద్వారా అతను ప్రసిద్ధికెక్కడంతో, మొదటి ప్రపంచ యుద్ధానంతర తరానికి అతను ప్రతినిధిగా అవతరించాడు. అప్పటి నుంచి అతని శైలి అనుసరించదగినదిగా సుస్థిరమైంది.[156] "ఆధునిక దిగజారుడుతనానికి ఒక స్మారకస్తంభం" మాదిరిగా ఉందంటూ, 1933లో బెర్లిన్‌లో అతని పుస్తకాల గుట్టను తగులబెట్టారు. అయితే అవి "రోతపుట్టించే మలినం" మాదిరిగా ఉన్నాయని చెప్పడాన్ని అతని తల్లిదండ్రులు ఖండించారు.[181] అతని ఉత్తరదాయిత్వాన్ని రీనాల్డ్స్ ఈ విధంగా పేర్కొన్నాడు, "అతను విడిచిపెట్టిన కఠినమైన నడకతీరు కలిగిన కథలు మరియు నవలల్లో కొన్ని మన సంస్కృతి వారసత్వ సంపదలో భాగమయ్యాయి."[182] 2004లో జాన్ F. కెన్నెడీ లైబ్రరీలో రస్సెల్ బ్యాంక్స్‌ ప్రసంగిస్తూ, తన తరానికి చెందిన పలువురు పురుష రచయితల మాదిరిగా, హెమింగ్‌వే యొక్క రచనా తత్వం, శైలి మరియు పేరుప్రఖ్యాతుల ద్వారా తాను కూడా ప్రభావితం చెందినట్లు చెప్పాడు.[183] ఇందుకు విరుద్ధంగా, 1930ల ప్రారంభంలో హెమింగ్‌వే శైలి ఎగతాళి చేయబడింది. అంతేకాక "అమెరికా సాహిత్య సంబంధి సంప్రదాయ" యొక్క ఘట్టం పరిధిలో ఇది ఒక "బద్ధకమైన" శైలిగా విమర్శించబడింది.[184] హెమింగ్‌వే జీవిత వివరాలు "దోపిడికి ప్రధాన వాహనం"గా మారాయని, ఫలితంగా ఒక హెమింగ్‌వే పరిశ్రమ ఏర్పడిందని బెన్సన్ అభిప్రాయపడ్డాడు.[185] హెమింగ్‌వే శిష్యుడు హాలెన్‌గ్రెన్ ఈ విధంగా భావించాడు, "కఠిన తప్త శైలి" మరియు పురుష లక్షణాలను తప్పకుండా రచయితే స్వయంగా తొలగించాలి.[181] హెమింగ్‌వే జంభాల ఖోరుగా తన స్వభావాన్ని కప్పేసుకున్నాడని అంగీకరించినప్పటికీ, J. D. శాలింజర్‌ మాదిరిగా అతను అంతర్ముఖుడు మరియు ఆంతరంగికమైన వ్యక్తి అని బెన్సన్ అభివర్ణించాడు.[186] వాస్తవంగా, రెండో ప్రపంచ యుద్ధ సమయంలో హెమింగ్‌వేని కలిసిన శాలింజర్ అతనితో సంబంధాలు కొనసాగించాడు. హెమింగ్‌వేని అతను ఒక ప్రేరణగా గుర్తించాడు.[187] హెమింగ్‌వేకి రాసిన ఒక లేఖలో, శాలింజర్ ఈ విధంగా పేర్కొన్నాడు, వారి మధ్య సంభాషణలు "మొత్తం యుద్ధంలో ఆశావహ క్షణాలను అతను ఆస్వాదించేలా చేశాయి". మరోవైపు తమాషాగా "హెమింగ్‌వే ఫ్యాన్ క్లబ్స్‌కు తాను నేషనల్ ఛైర్మన్‌‌ అని అతను స్వయంగా ప్రకటించుకున్నాడు."[188] హెమింగ్‌వే ప్రేరణ వ్యాప్తి పాప్ సంస్కృతిలోని అతని కల్పనా సాహిత్య ప్రతిధ్వనులు మరియు నివాళుల ద్వారా తెలుస్తుంది. 1978లో సోవియట్ నక్షత్ర శాస్త్రజ్ఞుడు నికోలై స్టెపానోవిచ్ చెర్నిక్ కనిపెట్టిన ఒక చిన్న గ్రహానికి అతని పేరు (3656 హెమింగ్‌వే) పెట్టారు.[189] రే బ్రాడ్‌బరీ ది కిలిమంజారో డివైజ్‌‌ రాశాడు. హెమింగ్‌వే మౌంట్ కిలిమంజారో శిఖరానికి చేరుతాడు. 1993లో రెజ్లింగ్ ఎర్నెస్ట్ హెమింగ్‌వే అనే చలనచిత్రం రూపుదిద్దుకుంది. ఇది ఐర్లాండ్ మరియు క్యూబాకు చెందిన ఫ్లోరిడాలోని సముద్రతీర పట్టణంలో నివసించే ఇద్దరు విశ్రాంత ఉద్యోగుల గురించి. ఇందులో ‍రాబర్ట్ దువాల్, రిచర్డ్ హ్యారిస్, షిర్లీ మ్యాక్‌లైనీ, సాండ్రా బుల్లక్ మరియు పైపర్ లారీ నటించారు.[190] "హెమింగ్‌వే" ప్రేరణకు నిలువెత్తు నిదర్శనం పలు రెస్టారెంట్లకు అతని పేరు పెట్టడమే. బార్ల విస్తరణను "హ్యారిస్‌" (ఎక్రాస్ ది రివర్ అండ్ ఇన్‌టు ది ట్రీస్‌ లో బార్‌కు ఆమోదం) అని పిలుస్తారు.[191] హెమింగ్‌వే తనయుడు జాక్ (బంబీ) ప్రచారం చేస్తున్న హెమింగ్‌వే ఫర్నిచర్ శ్రేణిలో మంచం పక్క బల్ల, "కిలిమంజారో" మరియు స్లిప్ కవర్డ్ సోఫా, "కేథరీన్" వంటి వస్తువులు ఉన్నాయి. ఒక హెమింగ్‌వే ఫౌంటెయిన్ కలాన్ని మాంట్‌బ్లాంక్ అందిస్తోంది. అలాగే హెమింగ్‌వే సఫారీ దుస్తుల శ్రేణి రూపొందించబడింది.[192] హెమింగ్‌వే ప్రభావాన్ని మరియు అతని శైలిని అనుకరించడానికి అతికొద్ది మంది రచయితలు చేసిన హాస్యభరిత తప్పుడు ప్రయత్నాలను బహిరంగంగా గుర్తించడానికి అంతర్జాతీయ హెమింగ్‌వే అనుకరణ పోటీని 1977లో ఏర్పాటు చేయడం జరిగింది. "నిజంగా దుష్ట హెమింగ్‌వేకి సంబంధించిన ఒక నిజమైన ఉత్తమ పేజీ"ని సమర్పించే విధంగా ప్రవేశకులను ప్రోత్సహించడం జరుగుతోంది. ఇందులో గెలిచిన వారు ఇటలీలోని హ్యారిస్ బార్‌ వెళుతారు.[193] 1965లో మేరీ హెమింగ్‌వే హెమింగ్‌వే ఫౌండేషన్‌ను స్థాపించింది. అలాగే 1970ల్లో ఆమె తన భర్త యొక్క రచనలను జాన్ F.కెన్నెడీ లైబ్రరీకి అందించింది. ఆమె సమర్పించిన రచనలను మదింపు వేయడానికి 1980లో హెమింగ్‌వే శిష్యుల బృందం సమీకరించబడింది. అదే సమయంలో హెమింగ్‌వే సొసైటీ ఏర్పడింది. "హెమింగ్‌వే ఉపకారవేతన మద్దతు మరియు సంరక్షణ" ఈ సొసైటీ యొక్క ప్రధాన లక్ష్యం.[194] హెమింగ్‌వే మరణించిన దాదాపు 35 ఏళ్ల తర్వాత అంటే 1996 జూలై 1న అతని మనవరాలు మార్గాక్స్ హెమింగ్‌వే కాలిఫోర్నియాలోని శాంటా మోనికాలో మరణించింది. మార్గాక్స్ ఒక సూపర్‌మోడల్ మరియు నటి. ఆమె తన సోదరి మేరియల్‌తో కలిసి 1976లో రూపొందించిన లిప్‌స్టిక్ చిత్రంలో నటించింది.[195] ఆమె మరణం తర్వాత ఆత్మహత్యగా పేర్కొనబడింది. తద్వారా "ఆమె కుటుంబానికి చెందిన నాలుగు తరాల్లో ఆత్మహత్యకు పాల్పడిన ఐదో వ్యక్తి"గా ఆమె నిలిచింది.[196] మార్గాక్స్ సోదరి మేరియల్ ఒక నటి, మోడల్, రచయిత్రి మరియు చలనచిత్ర నిర్మాత.[197] ఎంపికచేసిన రచనల జాబితా "ఇండియన్ క్యాంప్ " (1926) ద సన్ ఆల్సో రైజెస్ (1927) ఏ ఫేర్ వెల్ టు అర్మ్స్ (1929) " ద షార్ట్ హ్యాపీ లైఫ్ అఫ్ మకంబెర్ " (1935) ఫర్ హూం ది బెల్ టోల్స్ (1940) ది ఓల్డ్ మాన్ అండ్ ది సీ (1951) ఏ మూవబుల్ ఫీస్ట్ (1964, పోస్తుమాస్) ట్రూ ఏట్ ఫస్ట్ లైట్ (1999) వీటిని కూడా చూడండి ఐస్బెర్గ్ సిద్ధాంతం అమెరికన్ సాహిత్యం సూచికలు టిప్పనములు గమనికలు మూలములు Unknown parameter |note= ignored (help) |access-date= requires |url= (help) Check date values in: |accessdate= (help) Check date values in: |date= (help) Check date values in: |accessdate= (help) Check date values in: |accessdate= (help) Check date values in: |accessdate= (help) Check date values in: |accessdate= (help) బాహ్య లింకులు ఆస్టిన్, టెక్షాస్ విశ్వవిద్యాలయం లో డేలావర్ విశ్వవిద్యాలయ గ్రంథాలయంలో in libraries (WorldCat catalog) |PLACE OF BIRTH= Oak Park, Illinois |DATE OF DEATH= (1961-07-02)July 2, 1961 |PLACE OF DEATH= Ketchum, Idaho }} వర్గం:1899 జననాలు వర్గం:1961 మరణాలు వర్గం:ఇల్లినోయిస్, ఓక్ పార్క్ నుంచి ప్రజలు వర్గం:అమెరికన్ వ్యాసకర్తలు వర్గం:కెనడాలో అమెరికా ప్రవాసులు వర్గం:క్యుబాలో అమెరికా ప్రవాసులు వర్గం:ఫ్రాన్స్ లో అమెరికన్ ప్రవాసులు వర్గం:ఇటలీలో అమెరికన్ ప్రవాసులు వర్గం:స్పైన్ లో అమెరికన్ ప్రవాసులు వర్గం:అమెరికన్ వేటగాళ్ళు వర్గం:అమెరికన్ విలేకర్లు వర్గం:అమెరికా నోబెల్ గ్రహీతలు వర్గం:అమెరికన్ చరిత్రకారులు వర్గం:మొదటి ప్రపంచ యుద్దంలో జర్మన్ సైనిక సముదాయం వర్గం:అమెరికన్ నవలారచయితలు వర్గం:స్పానిష్ నాగరిక యుద్దం లో అమెరికన్ ప్రజలు వర్గం:అమెరికన్ షార్ట్ స్టొరీ రచయితలు వర్గం:అమెరికన్ ప్రజాస్వామ్యవాదులు వర్గం:వ్యతిరేక నియంత్రుత్వం వర్గం:ఆంగ్ల సంతతికి చెందిన అమెరికా ప్రజలు వర్గం:ఎర్నెస్ట్ హెమింగ్వే వర్గం:హెమింగ్వే కుటుంబం వర్గం:ఫ్లోరిడా, కీ వెస్ట్ చరిత్ర వర్గం:సాహిత్యంలో నోబెల్ బహుమతి గ్రహీతలు వర్గం:అభేద్యమైన దైవత్వం కలిగిన ప్రజలు వర్గం:కల్పనకథాల్లో గెలుపొందినవారికి పులిట్జేర్ బహుమతి వర్గం:మిలిటరీ యుదంలో వెండి పతాకం సంపాదించుకొన్న ధీరులు వర్గం:ఇడాహులో ఆయుధాలతో ఆత్మాహత్య వర్గం:యుద్ధ కరెస్పాండంట్స్ వర్గం:ఇల్లినాయిస్, చికాగోకు చెందిన రచయితలు వర్గం:ఆత్మాహత్య చేసుకున్న రచయితలు వర్గం:టొరోంటో ప్రముఖమైన ప్రజలు

https://te.wikipedia.org/wiki/%E0%B0%8E%E0%B0%B0%E0%B1%8D%E0%B0%A8%E0%B1%86%E0%B0%B8%E0%B1%8D%E0%B0%9F%E0%B1%8D%20%E0%B0%B9%E0%B1%86%E0%B0%AE%E0%B0%BF%E0%B0%82%E0%B0%97%E0%B1%8D%E2%80%8C%E0%B0%B5%E0%B1%87

متى حدثت فضيحة بنوك بنما عبر الويكيليكس؟

وثائق بنما

arabic

وثائق بنما هي وثائق سرية تم تسريبها يصل عددها إلى 11.5 مليون وثيقة سرية لشركة موساك فونسيكا للخدمات القانونية في بنما التي تملك منظومة مصرفية تجعلها ملاذاً ضريبياً مغرياً، كشف تسرب تلك الوثائق وعبر عمل صحفي إستقصائي أن الشركة تقدم خدمات تتعلق بالحسابات الخارجية لرؤوس الدول وشخصيات عامة وسياسية أخرى، بالإضافة إلى أشخاص بارزين في الأعمال والشؤون المالية والرياضية. يُزعم أن مكتب موساك فونسيكا ساعد رؤساء دول وشخصيات بارزة أخرى في التهرب الضريبي بإنشاء ملاجئ ضريبية غير قانونية في الأغلب.[1] هو تحقيق واسع في تعاملات مالية خارجية لعدد من الأثرياء والمشاهير والشخصيات النافذة حول العالم، أزاح الستار عن وثائق سرية حصلت عليها صحيفة زود دويتشي تسايتونج الألمانية من مصدر مجهول، وتعود لشركة موساك فونيسكا، الرائدة في مجال الخدمات القانونية على مستوى العالم، ومقرّها في بنما. التحقيق أشرف عليه اتحاد دولي يضم أكثر من 100 مؤسسة صحفية، بعد أن حصل على الوثائق من الصحيفة الألمانية. الاتحاد الدولي وزع الوثائق على 370 صحفياً من أكثر من 70 بلداً، من أجل التحقيق فيها، في عمل استمر نحو عام كامل. عدد الوثائق السرية المسربة 11,5 مليون وثيقة. تاريخها يرجع إلى ما يقرُب من 40 عامًا. تتضمّن معلومات حول أكثر من 214 ألف شركة خارجية. الوثائق لها صلة بأشخاص في أكثر من 200 بلدًا وإقليمًا. تكشف عن تورط 143 سياسيا بأعمال غير قانونية مثل التهرب الضريبي، وتبييض أموال عبر شركات عابرة للحدود، بينهم 12 من قادة العالم الحاليين والسابقين. تضم مستندات توثّق تحويلات بنكيّة سرية مع شركات وهمية بقيمة 2 مليار دولار. الوثائق تضم 33 من الشخصيات والشركات الذين تضعهم أمريكا في اللائحة السوداء. نشرت الوثائق بتاريخ 3 أبريل 2016[2]حيث تحتوي على 11.5 مليون وثيقة[3]أعطيت من قبل مصدر مجهول إلى الصحيفة الألمانية زود دويتشي تسايتونج، والتي شاركتها مع الاتحاد الدولي للمحققين الصحفيين. وزعت الوثائق على 107 مؤسسة صحفية في 78 دولة وحللت من قبلها.[4] المحتوى يحتوى التسريب على 11.5 مليون وثيقة من مكتب المحاماة موساك فونسيكا في بنما، الذي وصفته صحيفة الغارديان ب"رابع أكبر مكتب محاماة أوفشورفي العالم".[5]بلغ حجم البيانات 2.6 تيرابايت، وفيها معلومات عن 140 مؤسسة أوفشور متعلقة بشخصيات عامة. تمت مراجعة الوثائق من قبل صحفيين في 80 دولة.[5]توقع مدير الائتلاف الدولي للصحفيين الاستقصائيينجيرالد رايل أن يكون هذا التسريب "أكبر ضربة يتلقاها عالم الأوفشور"، نظرا لحجم الوثائق المسربة.[6] من ضمن رؤوس الدول التي ظهرت أسمائهم: ملك المغرب محمد السادس والرئيس الأرجنتينيماوريسيو ماكري، رئيس وزراء آيسلنداسيغموندر دافيد غونلاوغسون، الملك السعوديسلمان بن عبد العزيز آل سعود، رئيس دولة الإمارات العربية المتحدةخليفة بن زايد آل نهيان، والرئيس الأوكرانيبترو بوروشنكو، كما تضمنت القائمة رؤساء سابقين مثل رئيس جمهورية مصر العربية السابق محمد حسني مبارك وبعض أفراد عائلته، ورئيس وزراء جورجيا السابقبيدزينا إيفانيشفيلي، رئيس الوزراء العراقي السابق إياد علاوي، أمير قطر السابقحمد بن خليفة آل ثاني، ورئيس وزراء أوكرانيا السابق بافلو لازارينكو،[7] ورئيس وزراء الأردن السابق علي أبو الراغب. كما وتم اتهام أقارب ومعارف عدد من الرؤساء، مثل زوجة وأبناء وأخت الرئيس الأذربيجاني إلهام علييف، والد رئيس الوزراء البريطاني السابق ديفيد كاميرون، ابنة رئيس الوزراء الصيني السابق لي بينغ، أخت الملك الأسباني المتنحي خوان كارلوس الأول، وأصدقاء الرئيس الروسي فلاديمير بوتين،[7]بالإضافة إلى ست أعضاء فيمجلس اللورداتالبريطاني وثلاثة أعضاء سابقين فيمجلس العموم البريطانيمنحزب المحافظين البريطاني.[5] المؤسسات الإعلامية المشاركة قام بالبحث في وثائق بنما وتحضيرها للنشر 376 صحفي من 76 دولة، ومن ضمن المؤسسات المشاركة: ألمانيا:زود دويتشي تسايتونج، WDR وNDR النمسا: فالتر، ORF سويسرا: سونستاغ تسايتونج الأرجنتين: لا ناسيون، كانال 13 بلجيكا: لو سوار كندا: سي بس سي راديو ون، تورونتو ستار الدنمارك: بوليتيكين فرنسا:لوموند، برميير لين المملكة المتحدة:الغارديان، بانوراما الهند: ذا إنديان إكسبرس إيرلندا: ذا آيريش تايمز إسرائيل:هاآرتس إيطاليا: ليسبريسو اليابان:صحيفة أساهي هولندا: ترو، هيت فينانسييلي داغبلاد النرويج: آفتنبوستن بولندا: غازيتا فيبورسا السنغال: أوستاف نيوز تونس: انكيفادا التسريب قبل أكثر من عام على التسريبات، حصلت الصحيفة الألمانية زود دويتشي تسايتونجعلى وثائق تتعلق بمكتب موساك فونسيكا من مصدر مجهول.[8]، قبلت الصحيفة الورقة وبدأت في الحصول على المزيد من المواد، حتى حصلت في عام واحد على ما مجموعه 2.6 تيرابايت من البيانات التي تتكون من الوثائق المتعلقة موساك فونسيكا، وتوفير معلومات عن 214488 الكيانات البحرية ذات الصلة للموظفين العموميين.[9]. وبحسب تصريح رئيس الاتحاد الدولي للمحققين الصحفيين، جيرارد رايلي، فإن مصدر الوثائق هو شخص واحد، حصل عليها صحفي ألماني من مصدر مجهول، وبقي مجهولا لأنه كان الصحفي ظل قلقا على حياته إذا تم كشف هويته،لأنه الوثائق تطال عددا من الشخصيات ذات النفوذ.” [10] الشخصيات الواردة اسماؤهم في الدول العربية الحاليين سلمان بن عبد العزيز آل سعود، ملك المملكة العربية السعودية. خليفة بن زايد آل نهيان، رئيس دولة الإمارات العربية المتحدة و حاكم إمارة أبو ظبي. السابقين إياد علاوي ، رئيس وزراء العراق الأسبق علي أبو الراغب ، رئيس الوزراء الأردني الأسبق حمد بن خليفة آل ثاني ، أمير دولة قطر حمد بن جاسم بن جبر آل ثاني ، رئيس وزراء قطر أحمد الميرغني ، رئيس السودان الأسبق محمد حسني مبارك ، رئيس جمهورية مصر الأسبق أعضاء آخرين من الحكومة عبد السلام بوشوارب، وزير الصناعة والمناجم الجزائري محمد مصطفى، وزير الاقتصاد الفلسطيني الأسبق محمد بن نايف، ولي العهد ووزير الداخلية السعودي منير مجيدي ،السكرتير الشخصي للملك محمد السادس علاء مبارك، رجل أعمال مصري والابن البكر للرئيس المصري الأسبق حسني مبارك. عمر العقاد، رجل أعمال فلسطيني وعضو المجلس الوطني الفلسطيني. التأثير إثر مقابلة مع صحيفة الغارديان قبل التسريب، أصدر رئيس وزراء آيسلندا سيغموندور دافيد غونلاوغسون وزوجته بيانات عامة عن انتهاكات صحافية لحياتهما الخاصة وأكدا على سلامة إفصاحاتهما القانونية. من المتوقع أن ينادى لانتخابات مبكرةفي البرلمان الآيسلندي.[11]، وفي 5 ابريل 2016 استقال رئيس الوزراء الآيسلندي من منصبه. من الأفراد المذكورين في وثائق بنما من الاتحاد الدولي لكرة القدمالرئيس السابق لالاتحاد الأوروبي لكرة القدمميشيل بلاتيني، المسؤول في فيفا جيروم فالكه، رجلي الأعمال الأرجنتينيين أوغو وماريانو جينكيس والذان تورطا فيقضية فساد الفيفا 2015، إضافة إلى عضوي لجنة الآداب في فيفا خوان بيدرو دامياني وأوجينيو فيغيريد[12][13] وقد ردت الشركة على التسريبات ببيان مقتضب قالت فيه [10]: وبدأت بعض الدول مثل فرنسا وإسبانيا وأستراليا ونيوزلندا وهولندا بتحقيقات حولها، فيما دول أخرى أشارت إلى دراسة هذه الأوراق قبل أي تصريحات مثل أمريكا، بينما أنكرت دول أخرى مثل روسيا والصين حقيقة هذه الأوراق.[14] ونفى كل من بنك كريديت سويس وكذلك مصرف إتش إس بي سي البريطاني أي علاقة بشركات دفعتهم لمساعدة بعض الشخصيات لتحقيق التحايل الضريبي، [15]. انظر ايضا أوراق الجنة. المراجع وصلات خارجية تصنيف:وثائق بنما تصنيف:2016 في بنما تصنيف:احتيال مالي تصنيف:استغلالات أمن الويب تصنيف:اقتصاد في 2016 تصنيف:العقوبات ضد إيران تصنيف:تأثير اجتماعي وسياسي تصنيف:تجنب ضريبي تصنيف:تسريبات إخبارية تصنيف:زود دويتشي تسايتونج تصنيف:شركات تعدين تصنيف:صحافة استقصائية تصنيف:صحافة البيانات تصنيف:علاقات دولية في 2016 تصنيف:غسيل الأموال تصنيف:فساد تصنيف:فضائح 2016

https://ar.wikipedia.org/wiki/%D9%88%D8%AB%D8%A7%D8%A6%D9%82%20%D8%A8%D9%86%D9%85%D8%A7

ドルーシャウトの肖像画の大きさは？

ドルーシャウトの肖像画

japanese

Main Page ドルーシャウトの肖像画（Droeshout portrait ）は、イングランドの版画家マーティン・ドルーシャウトが製作したシェイクスピアを描いた版画であり、1623年に出版されたシェイクスピアの戯曲集「ファースト・フォリオ」の扉に口絵として使われたことで知られている。間違いなくシェイクスピアを描いたものといえる2点しかない肖像画のうちの1つであり、もう1点は彼の故郷であるストラトフォード・アポン・エイヴォンの墓碑としてつくられた彫刻であるが、いずれもシェイクスピアの死後になって製作されたものである。 当時から出版物の口絵に肖像画を用いることは一般的だったが、この版画が正確にはどのような状況で製作されたのかは明らかではない。また、2人いる「マーティン・ドルーシャウト」のどちらがこの版画をつくったのかも不明であれば、現存する絵ないしスケッチがどの程度までシェイクスピアの特徴を伝えているのかも定かではない。芸術作品として見た場合、批評家は概してこの絵に好意的ではないが、わずかながら擁護する立場の論者もいる。シェイクスピア別人説を唱える人間はこの絵に隠されたメッセージを発見したと主張している。 ステート この版画には2段階の「ステート」がある。つまりドルーシャウト自身による同一の原版から印刷された異なるバージョンの肖像画が存在する。第1ステートのものはきわめて数が少なく、4点しか現存していない[1]。おそらくこれは試し刷りで、修正する必要があるかどうかを彫師が確かめるためにつくられたものである。現存する「ファースト・フォリオ」の圧倒的大多数は第2ステートを使用している。こちらのほうが陰影がはっきりしており、他にも細かな違いがあるが特に顎のラインと口ひげが対照的である。 もっと後になってからの第2ステートの版画も、わずかな修整が加わっているが、ロバート・アロットが新たに編纂して出版したシェイクスピアの戯曲集である「セカンド・フォリオ」のため、1632年にトマス・コーツが同じ版から印刷したものである[2]。以降の「フォリオ」にも再利用された原版は当時すでに摩滅が始まっていたが、繰り返し再刻された。1640年にはもうウィリアム・マーシャルがジョン・ベンソンの編んだソネット集のために新しく版画の図案をつくり印刷を行っている。その後に複製されたこの肖像画は、全て後世の版画家が原版から印刷された画を写しとってつくった版画である。 2人のマーティン・ドルーシャウト ドルーシャウト家はオランダからイギリスへと渡った芸術家の一族である。この家にはマーティンという名の人間が2人いたために、この版画を製作したのかどちらなのかをめぐって議論がたたかわされた。多くの論者が小マーティン・ドルーシャウト（1601年 - 1639年以降）を作者だとしている。彼はブリュッセル出身の移民であるマイケル・ドルーシャウトの息子であるが、生年と家系をのぞけばほとんど知られていない。しかし父も彫刻師であったため、マーティンもその後を継ぎ、シェイクスピアの版画を手がけることになったと考えられている。シェイクスピアが没した年に小マーティンは15歳であり、おそらくはこの詩人に会ったことがないまま、既存の肖像画をたよりに仕事をした[1]。 小マーティンの叔父であるマーティン・ドルーシャウト（1560年頃 - 1642年に関する新事実を明らかにしたのがメアリ・エドモンドによるドルーシャウト家の調査および研究である。エドモンドによれば、大マーティンは「」のメンバーだったのである。彼女は次のように書いている。 シェイクスピアの版画は小マーティンの作とするのが習いとなっているが、これは文書で裏付けられた芸術家である同名の叔父がいたことを鑑みれば道理にあわないように思われる。1601年生まれのマーティン・ドルーシャウトは無名の人物であり、釣り合いがとれていない[3] しかし2000年代に入ってジューン ・ シュルーターが「ファースト・フォリオ」の彫刻師がマドリードに滞在していたことで知られる時期に大マーティンはロンドンにいたことを示す証拠を発見した[4]。彼女は大マーティンがシェイクスピアの肖像画の作者であるというエドモンドの主張を証明するためにこの資料調査を始めたのだが、この新発見から導き出されたのは、実際の作者は小マーティンのほうであるという結論だった[5]。 伝統的に小マーティンが作者だとされてきたのは画家としての技量の問題からだった。大マーティンは一般に甥よりも技巧に優れた芸術家とされており、裏を返せばこの肖像画の身体の描き方にみられるぎこちなさは、小マーティンの版画に通じるものがあったのである。ナショナル・ポートレート・ギャラリーも暫定的に小マーティンを作者として認定していた[1]。 意義 この肖像画は、シェイクスピアの友人ベン・ジョンソンからも讃えられるできばえではあった。版画に並べて印字された詩「読者に」のなかで、ジョンソンは絵が詩人によく似ていると褒めており、彼によれば「彫刻刀は争いの種/自ずから本物にまさる」し、精確に「彼の顔をうがつ」ている。一方でシェイクスピアの読者がめあてにしている彼の「ウィット」はとらえそこねている、とも書いている。 しかしこうして肖像画としての正確さについて証言が得られたことで、評論家はドルーシャウトの版画を材料にしてシェイクスピアを描いたと伝えられる肖像画の真贋を見極めたのだった。19世紀の画家であり著述家のエイブラハム・ウィベルはこう言っている。 さまざまな時代で世間の注目をほしいままにしてきたペテン師のほとんどがこの鍵によって暴かれ、見破られるといってもよいだろう。どんな偽の証拠にも反論できる証人であり、いかに本物と認めるかいかに有罪を告げるか、いずれどんな鑑識眼も満足させることだろう[6] 同じような文脈でターニャ・クーパーも2006年に「最終的にシェイクスピアの容姿に関して妥当な視座を与えてくれる唯一の肖像画である」と書いている[1]。 触発源 シェイクスピアの研究者はこの絵を他の肖像画の正しさを測るものさしとしてみるだけではなく、ドルーシャウト自身の触発源にも迫ろうとしている。19世紀の学者であるジョージ・シャーフは、光と影が矛盾していることを根拠にオリジナルの絵が「リムニングかクレヨン画のどちらか」であると主張した。両者とも立体感を明暗法ではなく主に輪郭線で表現する技法である。また彼はドルーシャウトが立体的な影を加えるには作家として未熟だったとも推論している[7]。メアリ・エドモンドは大マーティンが肖像画家のマルクス・ヘーラールツと交流があったことをうかがわせる点を指摘し、かつてヘーラールツもシェイクスピアの肖像画を描いていたことを示す資料があると記している。彼女のまとめによれば、この現存していないヘーラールツの絵をもとにドルーシャウトの版画はつくられている[8]。またダブレットやカラーの描写や立体表現が稚拙であることはドルーシャウトが倣った原図にはシェイクスピアの頭と肩しか描かれていなかったことをうかがわせる。身体の部分は、当時は一般的であったように、彫刻師のほうで付け加えられたものだということだ[1]。 エドワード・フラワーの肖像画として知られるようになる絵が発見されたのは19世紀のことである。絵には1609と年時が入っており、実際に17世紀の板に描かれていたものだった。はじめこの絵はドルーシャウトが版画に写した大本の作品だと広く受け入れられたが、1905年に美術研究者のマリオン・シュピールマンがこの肖像画はドルーシャウトの版画の第2ステートと一致することを証明した。もしこれが原図であるならば第1ステートに忠実であるはずだと考えたシュピールマンはそれが版画から写されたものであると結論づけた[9]。2005年に行われた科学的分析からも、この絵が17世紀のオリジナルの肖像画に重ねて描かれた偽物で、時代は19世紀のものだということが裏付けられた[10]。 研究 立体表現が稚拙であり、頭と身体の関係もぎこちないことから、多くの批評家がこの版画はシェイクスピアを描いた作品としては拙い部類に入ると考えている[1]。J・ドーヴァー・ウィルソンは「プディング顔の肖像」[11]と呼び、シドニー・リーは「面長で額が上の方にあるし、左耳はぶかっこうに見える。頭のてっぺんは禿ているのに、耳にかかるだけの髪はたっぷりある」と書いている。サミュエル・ショーエンバウムも否定的で 版画の中でごわついた白襟に立てかけられたシェイクスピアの巨大な頭は、肩幅だけ広い馬鹿に小さなチュニックの上に置かれている…。光は様々な方向から同時に差し込み、球根のような額のこぶ―「ひどく悪化した水頭症」と呼ばれている―に注がれている。さらに光によって右目の下には奇妙な三角形が生じており、（第2ステートでは）右側の髪の毛の先が照らし出されている[12] と述べている。クーパーは「イングランドでは版画の技術は発展途上にあり、熟練の彫刻師は比較的少なかった。とはいえそうした緩い水準からしても、ドルーシャウトの版画はあまりに隙だらけだ」と書いている[1]。ベンジャミン・ロランド・ルイスによれば「ドルーシャウトの仕事はほぼ全てが芸術作品として同じ欠点を抱えている。彼は版画の様式が安定した時代の彫刻師であり、創造的な芸術家ということはできない」[13]。 全ての批評家がこのような厳しい見方をしているわけではない。19世紀の著述家ジェイムズ・ボーデンは「私にとってこの肖像は、穏やかな慈愛をたたえ、優しく人を思いやり何もかも包み込む一面を持っている。メランコリーが気まぐれな思いつきに席を譲ったときのような、ないまぜになった感情のようなものがここにはある」と語り、この「嫌われている作品」がどんな有名な肖像画よりもシェイクアスピアの特徴をとらえているという友人の俳優ジョン・フィリップ・ケンブルの考えも紹介している[14]。 陰謀論 シェイクスピアの戯曲には真の作者が別にいる、という説の支持者は、その秘密に迫る鍵が肖像画には隠されていると主張している。実際にドーヴァー・ウィルソンは、シェイクスピアの版画と「葬儀像」(funeral effigy)が稚拙であるのは、「ベーコン卿やダービー伯、オックスフォード伯のため―真の作者としてその時々に流行の貴族であれば誰でもよい―『ストラトフォードのシェイクスピア』を作者の地位から引きずりおろそうとする動き」が背景にあるからだと主張している[11]。1911年にウィリアム・ストーン・ブースが出版した本は、シェイクスピア作品を書いた人間がフランシス・ベーコンであることを証明し、版画の顔は彼との「解剖学的な一致」がみられると主張するものだった。ブースは版画にいくつかのベーコンの肖像画を重ね「画像の組み合わせ」を行ったのである[15]。しかし後に同じ手法をとったチャールズ・シドニー・ボークラークはこの肖像画はオックスフォード伯を描いたものであると結論づけている[16]。1995年にはリリアン・シュワルツがこの手法にコンピューターを導入して、エリザベス1世の肖像画がもとになっていると論じている[17]。 別の角度からのアプローチとして、この版画はウィリアム・シェイクスピアを描いてはいるが、彼を貶めるためにわざと醜くしたという説や、彼は作者を隠すための仮面に使われているという説がある。ダブレットの右袖は肩の裏側が表に来ているし、立体表現のための影と顎のラインとの間に線が引かれていることは仮面であることを示唆している。エドウィン・ダーニング・ローレンスによれば「何の問題もない。疑問をはさむ余地がないのだ。事実これは巧妙に描かれた暗号なのである。描かれているのは2本の左腕と仮面だ…。特に注目すべきは耳が仮面のものであるため奇妙な目立ち方をしていること、さらに仮面の縁がつくる線がはっきりと見てとれるということだ」[18]。 こうした説が美術史において主流となったことはない。ベンジャミン・ロランド・ルイスは、しばしば陰謀説に利用される特徴的な表現はこの時代の版画には普遍的にみられるものであり、おかしなものではないと書いている。例えばヘレフォードのジョン・デイヴィスの版画にもそういった奇妙な部分のほとんどが共通している。つまり頭が胴体にどう置かれているのかがわかりにくかったり、「右肩と左肩の描き分け方が同じようにぎこちない」のである[13]。 関連項目 シェイクスピア別人説 シェイクスピアの初期のテキスト 脚注 外部リンク

https://ja.wikipedia.org/wiki/%E3%83%89%E3%83%AB%E3%83%BC%E3%82%B7%E3%83%A3%E3%82%A6%E3%83%88%E3%81%AE%E8%82%96%E5%83%8F%E7%94%BB

Ketkä keksivät tupakoinnin?

Tupakka

finnish

Tupakka on tupakoiden kasvisukuun (Nicotiana) kuuluvien kasvien kuivatuista lehdistä valmistettua nautintoainetta, jota käytetään polttamalla, puremalla, imemällä tai nuuskaamalla. Tupakka sisältää nikotiinia, joka käyttötavasta riippuen imeytyy verenkiertoon joko hengityselimissä, tai suun tai nenän limakalvoilta. Tupakan käytöstä ja savun hengittämisestä voi aiheutua vakavia terveyshaittoja, kuten keuhko- ja hengitystietauteja ja kasvanut syöpään sairastumisen riski. Nikotiiniin voi kehittyä nopea riippuvuus. Viljely ja kypsytys Tupakkakasvit kasvatetaan yleensä siemenestä joka vuosi ja siirretään taimina pellolle. Tupakka vaatii lämpimän ilmaston ja rikkaan, läpäisevän maan. Tupakan lehdet poimitaan joko yksitellen kypsyttyään tai kaikki lehdet kerrallaan varren kanssa. Lehdet kuivataan, fermentoidaan ja kypsytetään, jotta ne saavat aromin ja hyvän tuoksun. Lehdet voidaan kuivata savulla, ilmastoidussa tilassa tai kuumien hormien vieressä. Kuivattu tupakka raastetaan, niputetaan ja pinotaan suljettuihin astioihin, joissa se fermentoidaan ja kypsytetään. Tupakka valmistetaan yleensä sekoituksena, ja siihen lisätään mausteita.[1] Lisäaineet Savukkeisiin on lisätty ammoniakkia, joka kasvattaa nikotiinin määrää tupakoijan hengittämässä kaasussa. Reynolds alkoi Philip Morrisin Marlboro-savukkeita tutkittuaan 1970-luvulla myös lisätä ammoniakkia savukkeisiinsa ja vuoteen 1989 mennessä tupakanvalmistajat käyttivät 5000 tonnia ammoniakkia vuodessa.[2] Käyttötavat Tupakointi on tupakasta valmistettujen tupakkatuotteiden käyttämistä niitä polttamalla ja savua hengittämällä. Yleisin tupakkatuote on savuke, muita ovat sikari, pikkusikari, piipputupakka. Lisäksi nuuskaa käytetään huulen alla. Muita tapoja ovat bidi sekä harvinaisina nenänuuska ja varsinainen purutupakka. Maailmassa arvioidaan olevan noin miljardi tupakoitsijaa. Tupakan historiaa Tupakoinnin keksivät intiaanit. Heillä tupakointi oli usein rituaalinomaista kuten myös virola, koka ja peyote eli meskaliinikaktus. Tupakkaa käytettiin pieninä annoksina piristeenä, ehkäisemään nälän tunnetta sekä kipulääkkeenä. Kristoffer Kolumbus teki matkansa Amerikkaan, minkä jälkeen tupakka levisi Eurooppaan 1500-luvulla, ensin Espanjan ja Portugalin satamakaupunkeihin. Aluksi tupakointia eli "savun juomista", kuten tuolloin sanottiin, pidettiin jonkinlaisena lähes kaikkiin vaivoihin auttavana ihmehoitona. Kirkon piirissä tupakointi tuomittiin sen pakanallisen alkuperän vuoksi. Kolmikymmenvuotinen sota aiheutti sen, että tupakointi Saksassa yleistyi. Kirjailija Hans Jacob von Grimmelshausen (1622–1676) oli ensimmäisiä tupakan vastustajia. 1600-luvulla piipunpoltto oli suosittua, mutta muoti vaihtui nuuskaamiseen Ludvig XIV:n hovissa, ja englantilainen yläluokka omaksui nuuskan 1700-luvulla. Lääkärit olivat arvostelleet savun juomista, mutta nuuskaaminen sai heidän hyväksyntänsä. Nuuskarasioista tuli seurapiirien villitys, ja nuuskaan oli monia mausteita: sivetti, myski, neilikka, jasmiini, minttu, kumina, sinappi. Nuuskasta tuli yläluokan, myös papiston huvi, ja piipun polttoa pidettiin rahvaanomaisena. Myös naiset nuuskasivat, ja se oli 1700-luvulla suosituin tapa käyttää tupakkaa. 1700-luvun lopulla ja 1800-luvulla muoti kuitenkin muuttui, kun sikarin poltto ja liitupiippu jälleen yleistyivät. Syy oli tapakulttuurissa. Nuuskaamista alettiin pitää sotkuisena tapana. Aikakauden tunnetuin tupakanvastustaja oli Johann Wolfgang von Goethe (1749–1832). Savukkeet yleistyivät Ranskassa 1830-luvulla. Ne levisivät muualle Eurooppaan ja sisällissodan jälkeen (1861–1865) myös Yhdysvaltoihin. Savukkeiden suosioon vaikutti uusi tupakan kuivausmenetelmä flue-cured, joka paransi makua. Savukkeiden leviämistä etenkin Yhdysvalloissa edisti mainonta, jolla siirtolaisten ja köyhien huvista tehtiin houkutteleva. Savuke alettiin yhdistää nuoruuteen, vauhtiin, urheiluun, terveyteen ja muodikkuuteen. Vaikka Yhdysvalloissa naisten tupakointi yritettiin kieltää lailla, myös naisten tupakointi yleistyi. [3] 1600-luvun puolivälin Kiinassa saattoi saada kuolemantuomion tupakan myynnistä tai käytöstä.[4] Terveyshaitat Tupakan käyttö aiheuttaa nopeasti syntyvän ja voimakkaan fyysisen, sosiaalisen ja ennen kaikkea henkisen riippuvuuden. Terveyshaitoista merkittävimmät ovat tupakoinnin aiheuttamat keuhko- ja hengitystietaudit ja kasvanut syöpään sairastumisen riski. Tupakointi myös heikentää verenkiertoa sekä lyhentää elinikää. Ihoon tupakointi vaikuttaa sitä ennenaikaisesti vanhentaen ja sen kuntoa heikentäen. Katso myös Suomen tupakkalaki Tupakkateollisuus Lähteet Aiheesta muualla (pdf) * Luokka:Seulonnan keskeiset artikkelit

https://fi.wikipedia.org/wiki/Tupakka

한국의 법적 상속세는 몇프로인가?

법인세

korean

법인세(法人稅, Corporation Tax)는 법인의 소득 금액 등에 과세 표준대로 부과되는 세금, 국세에서 직접세, 광의의 소득세의 일종이다. 나라별 법인세율 대한민국 대한민국의 법인세는 국내에 본점이나 주사무소 또는 사업의 실질적 관리장소를 둔 법인(내국법인)에게 과세하는 세금으로 국내외에서 발생하는 모든 소득에 대하여 법인세 납세의무가 있으며, 외국에 본점 또는 주사무소를 둔 법인(외국법인)은 국내에서 발생하는 소득 중 법에서 정한 것(국내원천소득)에 한하여 법인세 납세의무가 있다. 법인세율 대한민국의 법인세는 각 사업년도의 소득에 따라 영리및비영리법인 그리고 당기순이익 과세공공법인으로 차별 적용된다. 1991년부터 2007년까지는 과세표준 1억을 기준으로 2단계 법인세율을 적용하였고, 2008년부터 2011년까지는 과세표준 기준 금액을 2억으로 상향하였다. 2012년부터는 과세표준 2억 초과 ~ 200억 이하 구간을 신설하여 3단계 법인세율을 적용한다. 영리 및 비영리법인 2012년 2억원 이하: 10%, 2억원 초과~2000억원 이하: 20%(2,000만원 누진 공제), 2000억 초과: 22%(42,000만원 누진 공제) 2010년 ~ 2011년 2억원 이하: 10%, 2억원 초과: 22%(2,400만원 누진 공제) 2009년 2억원 이하: 11%, 2억원 초과: 22%(2,200만원 누진 공제) 2008년 2억원 이하: 11%, 2억원 초과: 25%(2,800만원 누진 공제) 2005년 ~ 2007년 1억원 이하: 13%, 1억원 초과: 25%(1,200만원 누진 공제) 2002년 ~ 2004년 1억원 이하: 15%, 1억원 초과: 27% 1996년 ~ 2001년 1억원 이하: 16%, 1억원 초과: 28% 1995년 1억원 이하: 18%, 1억원 초과: 30% 1994년 1억원 이하: 18%, 1억원 초과: 32% 1991년 ~ 1993년 1억원 이하: 20%, 1억원 초과: 34% 공공법인 2008년부터는 영리및비영리법인에 통합 2005년 ~ 2007년 1억원 이하: 13%, 1억원 초과: 25% 2002년 ~ 2004년 1억원 이하: 15%, 1억원 초과: 27% 1998년 ~ 2001년 1억원 이하: 16%, 1억원 초과: 28% 1996년 ~ 1997년 1억원 이하: 16%, 1억원 초과: 25% 1994년 ~ 1995년 1억원 이하: 18%, 1억원 초과: 25% 1991년 ~ 1993년 1억원 이하: 17%, 1억원 초과: 25% 당기순이익 과세공공법인 (조합, 새마을금고) 2008년 ~ 2012년 과세표준 전액 9% 1998년 ~ 2007년 과세표준 전액 12% 1991년 ~ 1997년 과세표준 전액 10% 같이 보기 세계의 세율 외부 링크 분류:조세

https://ko.wikipedia.org/wiki/%EB%B2%95%EC%9D%B8%EC%84%B8

বর্তমানে মৌলভীবাজার সরকারি উচ্চ বিদ্যালয়ের মোট ছাত্র ছাত্রীর সংখ্যা কত ?

টাঙ্গাইল জেলা

bengali

টাঙ্গাইল জেলা বাংলাদেশের মধ্যাঞ্চলে অবস্থিত যা ঢাকা বিভাগের একটি প্রশাসনিক অঞ্চল। এর জনসংখ্যা প্রায় ৩৮ লক্ষ এবং আয়তন ৩৪১৪.৩৫ বর্গ কিলোমিটার। টাঙ্গাইল আয়তনের ভিত্তিতে ঢাকা বিভাগের সর্ববৃহৎ এবং জনসংখ্যার ভিত্তিতে ২য় সর্ববৃহৎ জেলা। ১৯৬৯ খ্রিস্টাব্দ অবধি টাঙ্গাইল ছিল অবিভক্ত ময়মনসিংহ জেলার একটি মহকুমা; ১৯৬৯ খ্রিস্টাব্দে টাঙ্গাইল মহকুমাকে জেলায় উন্নীত করা হয়। এটি একটি নদী বিধৌত কৃষিপ্রধান অঞ্চল। এই জেলা যমুনা নদীর তীরে অবস্থিত এবং এর মাঝ দিয়ে লৌহজং নদী প্রবাহমান। অবস্থান ও আয়তন টাংগাইল জেলা ঢাকা হতে প্রায় ৯২ কি মি দূরে অবস্থিত। এই জেলার পূর্বে রয়েছে ময়মনসিংহ ও গাজীপুর জেলা, পশ্চিমে সিরাজগঞ্জ জেলা, উত্তরে জামালপুর জেলা, দক্ষিণে ঢাকা ও মানিকগঞ্জ জেলা। এর আয়তন ৩৪১৪.৩৮ বর্গ কি.মি.। প্রশাসনিক এলাকাসমূহ টাঙ্গাইল জেলায় মোট উপজেলার সংখ্যা ১২ টি এবং মোট ইউনিয়নের সংখ্যা ১১০ টি। টাঙ্গাইল সদর উপজেলা টাঙ্গাইল সদর উপজেলায় মোট ইউনিয়নের সংখ্যা ১২ টি। করটিয়া, ঘারিন্দা, গালা, পোড়াবাড়ী, সিলিমপুর, কাকুয়া, কাতুলী, মগড়া, মাহামুদনগর, হুগড়া, দাইন্যা এবং বাঘিল। কালিহাতি উপজেলা কালিহাতি উপজেলায় মোট ইউনিয়নের সংখ্যা ১৩ টি। কোকডহড়া, গোহালিয়াবাড়ী, দশকিয়া, দুর্গাপুর, নাগবাড়ী, নারান্দিয়া, পাইকড়া, পারখি, বল্লা, বাংড়া, বীরবাসিন্দা, সল্লা, সহদেবপুর। ঘাটাইল উপজেলা ঘাটাইল উপজেলায় মোট ইউনিয়নের সংখ্যা ১১ টি। দেউলাবাড়ী, ঘাটাইল, জামুরিয়া, দিগড়, দিঘলকান্দি, আনেহলা, দেওপাড়া, ধলাপাড়া, সন্ধানপুর, লোকেরপাড়া এবং রসুলপুর। বাসাইল উপজেলা বাসাইল উপজেলায় মোট ইউনিয়নের সংখ্যা ৬ টি। কাউলজানী, কাঞ্চনপুর, কাশিল, ফুলকী, বাসাইল এবং হাবলা। গোপালপুর উপজেলা গোপালপুর উপজেলায় মোট ইউনিয়নের সংখ্যা ৭ টি। হাদিরা, নগদাশিমলা, ঝাওয়াইল, হেমনগর, আলমনগর, মির্জাপুর এবং ধোপাকান্দি। মির্জাপুর উপজেলা মির্জাপুর উপজেলায় মোট ইউনিয়নের সংখ্যা ১৪ টি। মহেড়া, ফতেপুর, জামুর্কী, বানাইল, আনাইতারা, ভাতগ্রাম, ওয়ার্শী, বহুরিয়া, গোড়াই, তরফপুর, আজগানা, বাঁশতৈল, লতিফপুর, ভাওড়া। ভূঞাপুর উপজেলা ভূঞাপুর উপজেলায় মোট ইউনিয়নের সংখ্যা ৬ টি। ফলদা, অর্জুনা, গাবসারা, গোবিন্দাসী, অলোয়া, নিকরাইল। নাগরপুর উপজেলা নাগরপুর উপজেলায় মোট ইউনিয়নের সংখ্যা ১২ টি। নাগরপুর, ভাররা, সহবতপুর, গয়হাটা, বেকড়া, সলিমাবাদ, ধুবরিয়া, ভাদ্রা, দপ্তিয়র, মামুদনগর, পাকুটিয়া এবং মোকনা। মধুপুর উপজেলা মধুপুর উপজেলায় মোট ইউনিয়নের সংখ্যা ৬ টি। আলোকদিয়া, আরণখোলা, আউশনাড়া, গোলাবাড়ী, মির্জাবাড়ী, শোলাকুড়ি। সখিপুর উপজেলা সখিপুর উপজেলায় মোট ইউনিয়নের সংখ্যা ৮ টি। কাকড়াজান, কালমেঘা, কালিয়া, গজারিয়া, দাড়িয়াপুর, বহেড়াতৈল, যাদবপুর এবং হাতীবান্ধা দেলদুয়ার উপজেলা বাসাইল উপজেলায় মোট ইউনিয়নের সংখ্যা ৮ টি। আটিয়া, ডুবাইল, ফাজিলহাটি, পাথরাইল, লাউহা্টী, দেলদুয়ার, দেউলী এবং এলাসিন। ধনবাড়ী উপজেলা ধনবাড়ী উপজেলায় মোট ইউনিয়নের সংখ্যা ৭ টি। বীরতারা, বানিয়াজান, পাইস্কা, ধোপাখালী, যদুনাথপুর, মুশুদ্দি এবং বলিভদ্র। নামকরণ টাঙ্গাইলের নামকরণ বিষয়ে রয়েছে বহুজনশ্রুতি ও নানা মতামত। ১৭৭৮ খ্রিস্টাব্দে প্রকাশিত রেনেল তাঁর মানচিত্রে এ সম্পূর্ণ অঞ্চলকেই আটিয়া বলে দেখিয়েছেন। ১৮৬৬ খ্রিস্টাব্দের আগে টাঙ্গাইল নামে কোনো স্বতন্ত্র স্থানের পরিচয় পাওয়া যায় না। টাঙ্গাইল নামটি পরিচিতি লাভ করে ১৫ নভেম্বর ১৮৭০ খ্রিস্টাব্দে মহকুমা সদর দপ্তর আটিয়া থেকে টাঙ্গাইলে স্থানান্তরের সময় থেকে। টাঙ্গাইলের ইতিহাস প্রণেতা খন্দকার আব্দুর রহিম সাহেবের মতে, ইংরেজ আমলে এদেশের লোকেরা উচু শব্দের পরিবর্তে ‘টান’শব্দই ব্যবহার করতে অভ্যস্ত ছিল বেশি। এখনো টাঙ্গাইল অঞ্চলে ‘টান’শব্দের প্রচলন আছে। এই টানের সাথে আইল শব্দটি যুক্ত হয়ে হয়েছিল টান আইল। আর সেই টান আইলটি রূপান্তরিত হয়েছে টাঙ্গাইলে। অর্থনীতি দর্শনীয় স্থান File:Jomuna Bridge.jpg বড় কালীবাড়ি ফালুচাঁদ চীশতি-এর মাজার - সখিপুর উপজেলা; আতিয়া মসজিদ মধুপুর জাতীয় উদ্যান যমুনা বহুমুখী সেতু আদম কাশ্মিরী-এর মাজার; মাওলানা আবদুল হামিদ খান ভাসানীর মাজার পরীর দালান / হেমনগর জমিদার বাড়ি, খামারপাড়া মসজিদ ও মাজার, ঝড়কা, সাগরদীঘি, গুপ্তবৃন্ধাবন, পাকুটিয়া আশ্রম, মগড়া নাম মন্দির, ভারতেশ্বরী হোমস, মির্জাপুর ক্যাডেট কলেজ, পাকুল্লা মসজিদ, আরুহা-শালিনাপাড়া কেন্দ্রীয় জামে মসজিদ, নাগরপুর চৌধুরীবাড়ী, পুন্ডরীকাক্ষ হাসপাতাল, উপেন্দ্র সরোবর, গয়হাটার মঠ, যমুনা নদীর পাড় তেবাড়িয়া জামে মসজিদ, এলেঙ্গা রিসোর্ট, যমুনা রিসোর্ট, যমুনা ক্যান্টনমেন্ট, এলেঙ্গা জমিদার বাড়ী কাদিমহামজানি মসজিদ, ঐতিহ্যবাহী পোড়াবাড়ি, করটিয়া সা’দত কলেজ, করটিয়া জমিদার বাড়ি, কুমুদিনী সরকারি কলেজ, বিন্দুবাসিনী বিদ্যালয়, দোখলা ভিআইপ রেস্ট হাউস, পীরগাছা রাবারবাগান আথাইল শিমুল(খায়রুল ইসলামের বাড়ী) বঙ্গবন্ধু সেতু ইবরাহীম খাঁ সরকারি কলেজ গোবিন্দাসী গরুর হাট ভূঞাপুরের নীলকুঠি, শিয়ালকোল বন্দর, ধনবাড়ী মসজিদ ও ধনবাড়ী নবাব প্যালেস, নথখোলা স্মৃতিসৌধ, বাসুলিয়া, রায়বাড়ী, কোকিলা পাবর স্মৃতিসৌধ, মুক্তিযুদ্ধ স্মৃতিস্তম্ভ, ধলাপাড়া চৌধুরীবাড়ী, মহেরা জমিদার বাড়ি, রাধা কালাচাঁদ মন্দির পাকুটিয়া জমিদার বাড়ী বনগ্রাম গনকবর স্বপ্ন বিলাস (চিড়িয়াখানা) মোকনা জমিদার বাড়ী তিনশত বিঘা চর ভারতেশ্বরী হোমস বায়তুল নূর জামে মসজিদ দেলদুয়ার জমিদার বাড়ি নাগরপুর জমিদার বাড়ি এলাসিন ব্রিজ ডিসি লেক সোল পার্ক ২০১ গম্বুজ মসজিদ চারান বিল বিশিষ্ট ব্যক্তিত্ব সৈয়দ নওয়াব আলী চৌধুরী, (২৯ ডিসেম্বর, ১৮৬৩ -১৭ এপ্রিল, ১৯২৯) - ধনবাড়ীর নবাব ও ঢাকা বিশ্ববিদ্যালয়ের অন্যতম প্রতিষ্ঠাতা; আবদুল হামিদ খান ভাসানী, (ডিসেম্বর ১২, ১৮৮০-নভেম্বর ১৭, ১৯৭৬) - ব্রিটিশ ভারতের অন্যতম তৃণমূল রাজনীতিবিদ ও গণআন্দোলনের নায়ক; অমৃতলাল সরকার (১৮৮৯ - ৪ এপ্রিল, ১৯৭১) - ভারতীয় উপমহাদেশের ব্রিটিশ বিরোধী স্বাধীনতা আন্দোলনের একজন অন্যতম ব্যক্তিত্ব, বিপ্লবী অনুশীলন দলের সভ্য; প্রিন্সিপাল ইব্রাহিম খাঁ, (১৮৯৪ - ২৯ মার্চ, ১৯৭৮) - শিক্ষাবিদ, সমাজসেবী, রাজনীতিবিদ ও প্রখ্যাত সাহিত্যিক। দানবীর রণদাপ্রসাদ সাহা (নভেম্বর ১৫, ১৮৯৬ - মে ৭, ১৯৭১) বাংলাদেশের বিখ্যাত সমাজসেবক এবং দানবীর; বেগম ফজিলতুন্নেসা জোহা, (১৮৯৯ - ২১ অক্টোবর, ১৯৭৭) ঢাকা বিশ্ববিদ্যালয়ের প্রথম মুসলমান ছাত্রী ও ঢাকা ইডেন কলেজের অধ্যক্ষ ছিলেন। সৈয়দ হাসান আলী চৌধুরী, (১৯১০ - ৩০ মে , ১৯৮১) বাংলাদেশের (তৎকালীন পূর্ব বাংলা) টাঙ্গাইলস্থ ধনবাড়ীর নবাব সৈয়দ নওয়াব আলী চৌধুরীর কনিষ্ঠ পুত্র। প্রতুল চন্দ্র সরকার, (২৩ ফেব্রুয়ারি ১৯১৩ - ৬ জানুয়ারি ১৯৭১) ভারতবর্ষের বিখ্যাত জাদুকর। তিনি অন্যতম একজন আন্তর্জাতিক জাদুকর ছিলেন যিনি ১৯৫০ থেকে ১৯৬০ সাল পর্যন্ত তার জাদু দেখিয়েছেন। শামসুল হক, (১ ফেব্রুয়ারি, ১৯১৮ - ১৯৬৫) বাংলাদেশের রাজনীতিবিদ, আওয়ামী লীগের প্রতিষ্ঠাতা সাধারণ সম্পাদক৷ আবু সাঈদ চৌধুরী, (জানুয়ারি ৩১, ১৯২১ - আগস্ট ১, ১৯৮৭) বাংলাদেশের সাবেক রাষ্ট্রপতি। কানাইলাল নিয়োগী (১৯২৪ -১৯ মে ১৯৬১) ভারতের বরাক উপত্যাকায় বাংলা ভাষা আন্দোলনে নিহত ব্যক্তি। প্রতিভা মুৎসুদ্দি (জন্মঃ ১৬ ডিসেম্বর, ১৯৩৫) বাংলাদেশের একজন শিক্ষাবিদ ও ভাষা সংগ্রামী। শিক্ষাক্ষেত্রে অবদানের জন্য তিনি ২০০২ সালে একুশে পদক লাভ করেন। রফিক আজাদ, (জন্ম: ১৪ ফেব্রুয়ারি, ১৯৪১) একজন বাংলাদেশী কবি, মুক্তিযোদ্ধা ও সম্পাদক। বঙ্গবীর আবদুল কাদের সিদ্দিকী (জন্ম: ১৯৪৭) ১৯৭১-এর মুক্তিযুদ্ধের সময় তিনি বাঘা কাদের নামে পরিচিত ছিলেন এবং তাঁর নেতৃত্বে কাদেরিয়া বাহিনী গড়ে ওঠে। তিনি মুক্তিযুদ্ধের অন্যতম সমরনায়ক। মামুনুর রশীদ, (২৯ ফেব্রুয়ারী, ১৯৪৮) একজন প্রখ্যাত বাংলাদেশী নাট্যকার, অভিনেতা ও নাট্য পরিচালক। স্বাধীনতা উত্তর বাংলাদেশের মঞ্চ আন্দোলনের পথিকৃত। মান্না, (১৯৬৪ - ফেব্রুয়ারি ১৭, ২০০৮ বাংলাদেশের একজন জনপ্রিয় চলচ্চিত্র অভিনেতা ও চলচ্চিত্র প্রযোজক ছিলেন। ড. দেবপ্রিয় ভট্টাচার্য - বিশিষ্ট অর্থনীতিবিদ,রিসার্চ ফেলো অব সিপিডি। মির্জা মাজহারুল ইসলাম হাসান ইমাম খান বিজ্ঞানী মির্জা মোফাজ্জল ইসলাম আব্দুল হামিদ খান ইউস্ফজী রিয়াজউদ্দিন আহম্মদ মাশহাদী নওশের আলী খান ইউস্ফজী হেমচন্দ্র চৌধুরী ওয়াজেদ আলী খান পন্নী সৈয়দ মোয়াজ্জেম হোসেন হাতেম আলী খান মন্মথনাথ রায় চৌধুরী শাহজামান মৌলভী মোহাম্মদ নঈমউদ্দিন সৈয়দ নওয়াব আলী চৌধুরী আবদুল করিম গজনবী রজনীকান্ত গুহ আবদুল হালিম গজনবী রণদা প্রসাদ সাহা মুফাখখারুল ইসলাম অধ্যাপক মফিজ উদ্দিন আহমেদ আলীম আল রাজী শামসুল আলম আবদুস সাত্তার আব্দুল মান্নান অধ্যক্ষ হুমায়ুন খালিদ অতুল চন্দ্র গুপ্ত জাহ্নবী চৌধুরানী রানী দিনমনি চৌধুরানী আবু কায়সার কামাক্ষা নাথ সেন নরেশ চন্দ্র সেনগুপ্ত প্রমথনাথ রায় চৌধুরী বস্কিম চন্দ্র সেন ভবানী প্রসাদ খন্দকার আসাদুজ্জামান রসিক চন্দ্র বসু লোকমান হোসেন ফকির শ্রীনাথ চন্দ্র মহিম চন্দ্র ঘোষ অনুপম ঘটক মোসলেমউদ্দিন খান সৈয়দ রেদওয়ানুর রহমান বিনোদ লাল অমরেন্দ্র নাথ ঘোষ ভূবনেশ্বর চক্রবর্তী তারাপদ রায় ব্যারিস্টার শওকত আলী খান দেবেশ চন্দ্র ভট্টাচার্য লায়ন নজরুল ইসলাম মোহাম্মদ নইমুদ্দীন আকিকুন নিসা বিসু মিয়া ড. আশরাফ সিদ্দিকী মীর আবুল খায়ের কুমুদিনী মিত্র রূপনারায়ণ ঘোষ শাহ করম আলী শাহ একিন বিনোদ লাল দে সিরাজ উদ্দিন চৌধুরী নরেশ গুহ শামসুর রহমান খান শাহজাহান খন্দকার মোহাম্মদ আলী গিরিজাশস্কর রায় চৌধুরী অমরেন্দ্র নাথ ঘোষ গোপিনাথ কবিরাজ আবু কায়সার সাইয়িদ আতীকুল্লাহ আবদুল করিম খান আদম কাশ্মিরী ড. এমএন হুদা ড. সতীশ চন্দ্র দাশ গুপ্ত দক্ষিণা রঞ্জণ মজুমদার মাওলানা আহমদ আলী আকালুভী অধ্যক্ষ বন্দে আলী মিয়া এস এম নজরুল ইসলাম, ওয়ালটন এবং মার্সেল কোম্পানির প্রতিষ্ঠাতা। ইন্দিরাদেবী রায়চৌধুরী খায়রুল ইসলাম শিক্ষা শিক্ষার হার:- ৭১.২১% উল্লেখযোগ্য শিক্ষা প্রতিষ্ঠান: মাওলানা ভাসানী বিজ্ঞান ও প্রযুক্তি বিশ্ববিদ্যালয়, মাওলানা ভাসানী ডিগ্রি কলেজ, এলাসিন। টাঙ্গাইল মেডিকেল কলেজ, মির্জাপুর ক্যাডেট কলেজ, কুমুদিনী মেডিকেল কলেজ, হাজী ইসমাইল খাঁ বেসরকারি কারিগরি কলেজ সরকারী সাদাত বিশ্ববিদ্যালয় কলেজ, টাঙ্গাইল পলিটেকনিক ইনস্টিটিউট, মসদই উচ্চ বিদ্যালয়, বেলায়েৎ হোসেন বহুমুখী উচ্চ বিদ্যালয়,দেলদুয়ার এলেঙ্গা উচ্চ বিদ্যালয় সরকারী শামসুল হক কলেজ মগড়া পালস্ ইউনিয়ন উচ্চ বিদ্যালয়, মগড়া বালিকা উচ্চ বিদ্যালয়, বিন্দুবাসিনী সরকারী বালক উচ্চ বিদ্যালয়, বিন্দুবাসিনী সরকারী বালিকা উচ্চ বিদ্যালয়, টাংগাইল গভঃ গার্লস হাই স্কুল, ছয়ানী বাজার পুলিশ লাইন্স হাই স্কুল লাউহাটী এম আজহার মেমোরিয়াল উচ্চ বিদ্যালয় বিবেকানন্দ উচ্চ বিদ্যালয় শিবনাথ উচ্চ বিদ্যালয় জেলা সদর গার্লস হাই স্কুল সন্তোষ জান্হবী উচ্চ বিদ্যালয় আনুহলা উচ্চ বিদ্যালয় পিটিআই হাই স্কুল, শিমুলতলী আদর্শ উচ্চ বিদ্যালয়, সাবালিয়া বেড়াবুচনা সরকারি প্রাথমিক বিদ্যালয় বাজিতপুর উচ্চ বিদ্যালয় মেজর জেনারেল মাহমুদুল হাসান উচ্চ বিদ্যালয়, বশরাকান্দি মেজর জেনারেল মাহমুদুল হাসান আদর্শ কলেজ সরকারী শেখ ফাজিলাতুন্নেসা মুজিব মহিলা কলেজ কুমুদিনী সরকারী কলেজ লায়ন নজরুল ইসলাম ডিগ্রী কলেজ সরকারী এম.এম আলী কলেজ বিবেকানন্দ কলেজ টাঙ্গাইল কমার্স কলেজ পুলিশ লাইন্স কলেজ বুলবুল ক্যাডেট স্কুল বুলবুল রেসিডেন্সিয়াল মডেল স্কুল,জালফৈ Bulbul Residential Model School,Adalat-para,Tangail সৃষ্টি কলেজ শাহীন কলেজ আলাউদ্দিন সিদ্দিকী কলেজ, বল্লা করোনেশন উচ্চ বিদ্যালয় কালিহাতী আর এস পাইলট উচ্চ বিদ্যালয় ইছাপুর শেরে বাংলা উচ্চ বিদ্যালয় খিলদা উচ্চ বিদ্যালয় পটল উচ্চ বিদ্যালয় নাগরপুর যদুনাথ পাইলট উচ্চ বিদ্যালয় নয়ান খান মেমোরিয়াল হাই স্কুল সলিমাবাদ ইউনিয়ন সরকারী বালিকা উচ্চ বিদ্যালয় সলিমাবাদ তেবাড়িয়া ইসলামিয়া উচ্চ বিদ্যালয় ঘুনিপাড়া উচ্চ বিদ্যালয় চৌধুরী মালঞ্চ উচ্চ বিদ্যালয় ছোট বাসালিয়া উচ্চ বিদ্যালয় অগ্রনী উচ্চ বিদ্যালয় দেউপুর উচ্চ বিদ্যালয় নাগবাড়ী হাসিনা চৌধুরী উচ্চ বিদ্যালয় চৈথট্ট গণ উচ্চ বিদ্যালয় পাকুটিয়া পাবলিক উচ্চ বালিকা বিদ্যালয় এম, কে, ডি, আর গণ উচ্চ বিদ্যালয় কালিহাতী পাইলট উচ্চ বালিকা বিদ্যালয় মেজর জেনারেল মাহমুদুল হাসান উচ্চ বিদ্যালয় আহসান উল্লাহ উচ্চ বিদ্যালয় বিন্যাফৈর উচ্চ বিদ্যালয় বাঘিল কে, কে, উচ্চ বিদ্যালয় নারান্দিয়া টি আর কে এন উচ্চ মাধ্যমিক বিদ্যালয় রামপুর উচ্চ বিদ্যালয় পাইকড়া এম, ইউ উচ্চ বিদ্যালয় কোকডহরা উচ্চ বিদ্যালয় চারান উচ্চ বিদ্যালয় শহীদ জামাল উচ্চ বিদ্যালয় ভরসরাই উচ্চ বিদ্যালয় বল্লা বালিকা উচ্চ বিদ্যালয় নরদহি উচ্চ বিদ্যালয় ভবন দত্ত গণ উচ্চ বিদ্যালয় ঘড়িয়া উচ্চ বিদ্যালয় পালিমা আর এইচ কে উচ্চ বিদ্যালয় লুহুরিয়া বি এইচ আর উচ্চ বিদ্যালয় বিলবর্ণি মাধ্যমিক বিদ্যালয় হাজী নওয়াব আলী উচ্চ বিদ্যালয় আমজানী বালিকা উচ্চ বিদ্যালয় ফেরদৌস আলম ফিরোজ উচ্চ বিদ্যালয় শহীদ শাহেদ হাজারী উচ্চ বিদ্যালয় লাঙ্গলজোড়া উচ্চ বিদ্যালয় সোমজানী উচ্চ বিদ্যালয় যদুনাথ পাইলট উচ্চ বিদ্যালয় ঘোনাপাড়া ডঃ নরুর রহমান খান উচ্চ বিদ্যালয়, ঘোনাপাড়া, নাগরপুর। কে.জি.কে উচ্চ বিদ্যালয় পোড়াবাড়ী উচ্চ বিদ্যালয় বংশাই স্কুল এন্ড কলেজ নিয়াতমপুর মাদ্রাসা গোহালিয়াবাড়ী ফাযিল মাদ্রাসা দেওপাড়া বাহরুন নেছা দাখিল মাদ্রাসা বিরাহিমপুর হাফিজিয়া মাদরাসা বাইচাইল ইসলামিয়া দাখিল মাদরাসা ভোজদত্ত দাখিল মাদ্রাসা দারুল সুন্নাহ দাখিল মাদ্রাসা ব্রাক্ষাণশাসন এ.কে বালিকা উচ্চ বিদ্যালয় আবু সাইদ মেমোরিয়াল উচ্চ বিদ্যালয় ঢালান সরকারি প্রাথমিক বিদ্যালয় সৈয়দপুর উচ্চ বিদ্যালয় আগচারান সরকারি প্রাথমিক বিদ্যালয় পাকুল্যা সরকারি প্রাথমিক বিদ্যালয় লায়ন ফেরদৌস আলম ফিরোজ কলেজ শেহাব উদ্দিন কলেজ বঙ্গবন্ধু টেক্সটাইল ইঞ্জিনিয়ারিং কলেজ যমুনা কলেজ লুৎফর রহমান মতিন মহিলা কলেজ কালিহাতী কলেজ বিএএফ শাহীন কলেজ পাহাড়কাঞ্চনপুর সখিপুর আথাইল শিমুল উচ্চ বিদ্যালয়,ঘাটাইল, টাঙ্গাইল ভূয়াপুর সরকারী মডেল পাইলট উচ্চ বিদ্যালয় ঘাটাইল মডেল পাইলট উচ্চ বিদ্যালয় তথ্যসূত্র [1] [2] [3] [4] [5] বহিঃসংযোগ বিষয়শ্রেণী:বাংলাদেশের জেলা বিষয়শ্রেণী:টাঙ্গাইল জেলা বিষয়শ্রেণী:ঢাকা বিভাগের জেলা

https://bn.wikipedia.org/wiki/%E0%A6%9F%E0%A6%BE%E0%A6%99%E0%A7%8D%E0%A6%97%E0%A6%BE%E0%A6%87%E0%A6%B2%20%E0%A6%9C%E0%A7%87%E0%A6%B2%E0%A6%BE

Mikä maa kuluttaa eniten banaaneja?

Banaani

finnish

Banaani (Musa sapientum)[1][2] on banaanien (Musa) sukuun kuuluva jalostettu hyötykasvi. Sen hedelmä on kasvitieteessä luokiteltu marjaksi[3], tarkemmin sanoen pohjushedelmäksi, ja tunnetaan yleensä ”tavallisena” tai ”kaupallisena” banaanina. Se on ruohokasvi, joka tuottaa satoa seitsemäntenä vuonna istutuksestaan. Taksonomia Banaanin ja keittobanaanin (M. paradisiaca) välinen luokittelu on usein nähty kasvitieteessä mutkikkaaksi. Tavallinen banaani luokitellaankin joskus keittobanaanin alalajiksi tai päinvastoin.[1] Tavallisen banaanin ja keittobanaanin jalostetut alalajit pohjautuvat kahteen kantalajiin: Musa acuminata Colla:an ja Musa balbisiana Colla:an. Niistä jalostetuista risteytyksistä käytetään joskus yleisiä nimityksiä Musa × paradisiaca L., Musa × sapientum L. tai ehkäpä eksakteimpana nimityksenä jopa M. acuminata × M. balbisiana Colla. Eri risteytystyypit erotellaan 2–4 kirjaimen kirjainyhdistelmillä, joissa A-kirjain edustaa acuminata-lajin haploidia genomia ja B-kirjain balbisiana-lajin.[4] Tärkeimmät tavallisen kaupallisen banaanin jalosteet ovat AAA-lajiketta, eli ne polveutuvat pelkästään acuminata-lajiin. (Keittobanaanilajikkeet pohjautuvat sekä acuminata- että balbisiana -lajeihin tai pelkästään jälkimmäiseen).[4] Markkinoilla olevat banaanit ovat pääasiassa ’Cavendish’-lajiketta. 1950-luvulle saakka valtalajike oli ’Gros Michel’ (Big Mike), jonka laajamittainen kaupallinen viljely päättyi kasvitautien vuoksi. Historia Banaanin viljely on aloitettu Papua-Uudessa-Guineassa,[5] josta se kulkeutui Afrikkaan mahdollisesti tuhansia vuosia ennen ajanlaskumme alkua. Banaani mainitaan ensi kertaa historiallisissa buddhalaisissa teksteissä 600 eaa. Aleksanteri Suuri maisteli banaania Intian laaksoissa vuonna 327 eaa. Ensimmäiset maininnat banaaniviljelmistä ovat Kiinasta noin vuodelta 200. Vuonna 650 islamilaiset valloittajat toivat kasvin Palestiinaan. Arabikauppiaiden mukana se levisi ympäri Afrikkaa. Vuonna 1502 portugalilaiset aloittivat ensimmäiset banaaniviljelmät Karibialla ja Keski-Amerikassa. Vaikka portugalilaiset merenkulkijat veivät tämän kasvin Länsi-Afrikasta Kanariansaarille, Eurooppaan banaani kotiutui vasta renessanssin alettua 1600-luvulla ja silloinkin hyvin vaisusti. Vaikka banaani tunnettiin varmasti jo keskiajalla, jostakin syystä se ei levinnyt keskiaikaiseen ruokakulttuuriin. Vuonna 1516 Kanarian kautta purjehtivat Amerikan-matkaajat ottivat kasvin kyytiin ja uuden mantereen valloitus oli banaanin osalta alkanut. Varsinaisesti laajamittainen Amerikan-valloitus alkoi noin 1800-luvun puolessa välissä. Eurooppalaiset ”keksivät” banaanin käytön oikeastaan vasta 1700-luvulla, eikä siitä ole keskiajalta juuri mitään mainintoja Euroopasta. Banaani nykyään Banaanit poimitaan yleensä raakoina, ja ne tuodaan esimerkiksi Suomeen vihreinä. Joissain maissa banaanit kypsennetään kaasussa ennen myyntiä. Kypsän banaanin kuori on keltainen ja siinä on pieniä ruskeita pilkkuja. Banaanin hedelmäliha on pehmeää ja maultaan makeaa, joten kypsän banaanin voi syödä kuorittuna sellaisenaan. Banaaneja voi syödä hyvin myös ennen kuin ne muuttuvat ruskeapilkkuiseksi, toisten mielestä maku on parhaimmillaan hieman ennen kuin banaani on täysin ”kypsää”. Banaani on kuitenkin yhä syötävä vaikka kuori olisi täysin ruskea. Euroopan unionin alueella banaania kasvatetaan esimerkiksi Portugaliin kuuluvalla Madeiran saarella. Madeiralaisia banaaneja pidetään pienempinä ja maukkaampina kuin muualla Euroopassa yleisesti myytävät banaanit.[6][7] Reilu kauppa on ottanut tuotevalikoimaansa lähinnä Ecuadorin banaaneja, joilla on myös menekkiä.[8] Banaanikasvin ongelmat suvullisessa lisääntymisessä ovat huolestuttaneet banaaninviljelijöiden tulevaisuutta. Eri tauteja kestävien banaanilaatujen löytäminen on osoittautunut huolestuttavan työlääksi. Banaanin on jopa pelätty kuolevan sukupuuttoon, jonka voisi ehkä estää esimerkiksi geenimanipulaation avulla.[9] Erityisesti sienitaudiksi luokiteltava Panamantauti TR4 on vaarallinen, eikä sille ole löydetty torjuntakeinoa. Se vaikuttaa leviävän maailmanlaajuiseksi epidemiaksi.[10] Ravintoarvo 100 grammaa kuorittua banaania sisältää noin 18,3 grammaa imeytyvää hiilihydraattia, 0,4 grammaa rasvaa ja 1,1 grammaa proteiinia.[11] Banaani on hyvä kuidun, C-vitamiinin, kaliumin ja mangaanin lähde:[12] sadassa grammassa on esimerkiksi 0,36 grammaa kaliumia,[11] mikä on yli 10 prosenttia aikuisen miehen suositellusta päiväsaannista (3,5 g).[13] Banaani on myös erinomainen B6-vitamiinin lähde: sitä on sadassa grammassa 0,50 milligrammaa,[11] mikä on noin kolmasosa aikuisen miehen suositellusta saannista (1,6 mg) tai yksivuotiaan koko suositeltu saanti.[14] Banaanit ovat lievästi radioaktiivisia, koska ne sisältävät luonnossa hyvin yleistä Kalium-40-isotooppia. Radioaktiivisuus ei kuitenkaan aiheuta terveysvaikutuksia; yhden banaanin syöminen on noin 1 % normaalista päivittäisestä taustasäteilyannoksesta. Katso myös Banaanivaltio Lähteet Rousi, A., Auringonkukasta viiniköynnökseen – ravintokasvit, WSOY, Porvoo, WSOY -kirjapainoyksikkö, Porvoo 1997. Robuchon, J., Creignoun, M., Delaveyne, J., etc., Larousse – Gastronomique, Hamlyn, London, Editoriale Johnson, Bergamo, 2001. Whiteman, K., Suuri hedelmäkirja, Anness Publishing ldt, Gummerus, Jyväskylä, Singapore 2001. Viitteet Aiheesta muualla Fineli: Luokka:Hedelmät Luokka:Banaanit Luokka:Seulonnan keskeiset artikkelit

https://fi.wikipedia.org/wiki/Banaani

2018년 하와이에서 가장 높은 빌딩은 무엇인가?

하와이주

korean

하와이주(, )는 태평양의 하와이 제도에 위치하고 있다. 본래는 폴리네시아 민족의 땅으로 여왕이 다스린 왕국이었으나, 사탕수수 상인과 군대를 앞세운 미국의 식민지가 되었고, 1959년 8월 21일 미국의 50번째 주로 편입되었다. 본토에서 3700km 떨어져 있는 해외(海外) 주이며, 미국의 최남단 주이다. 하와이 섬, 마우이 섬, 오아후 섬, 카우아이 섬, 몰로카이 섬 등의 주요 8개의 섬과 100개 이상의 작은 섬으로 구성되어 있다. 총 면적은 대한민국의 28%정도인 28311km2이다. [1] [2] 위치 하와이주 정부는 호놀룰루에 있고 하와이 주에서 가장 큰 도시이기도 하다. 1890년대까지 이 곳 여성은 바나나, 코코넛, 돼지고기의 섭취를 금지하는 카푸라는 풍습이 있었으나 지금은 폐지되었다. 시차는 영국 그리니치 천문대를 기준으로 하여 인도네시아보다 17시간, 대한민국보다 19시간, 괌보다 20시간, 뉴질랜드보다 22시간 늦다. 특히 하와이의 원주민들의 훌라춤은 관광객들에게 인기를 끌고 있고 우쿨렐레라는 작은 기타모양의 악기를 연주하기도 한다. 하와이는 20세기 초 한국계 미국인 1세대가 이민하여 주로 사탕수수나 파인애플을 재배하는 농장에서 육체노동자로 근무하는 동시에 대한인 국민회 등 애국 단체를 설립하여 독립운동 지원과 자녀교육에 헌신한 곳이었듯이 캘리포니아주와 더불어 미국에서 아시아 혼혈 인구가 많은 주이다. [2] 역사 초기 역사 폴리네시아인들이 현재 하와이에 살던 첫 주민들이었다. 거대한 카누를 타고 태평양을 항해한 폴리네시아인들은 대략 2,000년 전에 다른 태평양의 섬들에서 출발하여 하와이에 도착하였다. 또 다른 폴리네시아인들은 대략 1200년 경에 타히티로부터 하와이에 이주하였다. 이 단체는 초기 다른 섬들에서 온 폴리네시아인 정착자들과 전쟁을 벌여 승리하여 지배계급을 형성하였다. 한 전설에 의하면, 폴리네시아인 정착자들이 "하와이-로아"라 불리는 추장의 명예를 기려 섬들의 무리를 "하와이"라고 이름을 지었다고 한다. 그러나 하와이란 이름은 본래 폴리네시아 서부의 최초 정착지라고 알려진 전설속의 지명 '하와이키' 로부터 유래했다. [2] 유럽인의 탐험 스페인, 네덜란드 혹은 일본의 탐험가들이 1500년 이전에 하와이 섬들에 정박했으리라 추측한다. 그 외 다른 나라들은 영국 선장 제임스 쿡이 상륙할 때까지 이 섬들에 대하여 전혀 알지 못했다. 쿡 선장은 같은 영국인 선원들을 이끌고 하와이에 상륙하였는데 처음에는 대부분의 원주민들이 그와 교류하기를 꺼렸으나 제임스 쿡이 하와이의 본질적인 문화를 이해하고 공감하면서 그에게 좋은 인상을 지닌 소수의 하와이 원주민들과 교역하였다. 쿡은 이 섬을 샌드위치 백작의 명예를 기려 샌드위치 섬이라고 이름지었는데 그는 2주 후에 섬을 떠났으며, 1778년 11월에 다시 돌아왔으나 이듬해 섬을 약탈하고자 하는 그의 부하들과 원주민들 사이에 전쟁이 벌어지자 이를 말리려다 사망하여 그의 유해는 분노한 원주민들에 의해 손상되어 몇 파운드의 살점만이 영국으로 보내졌다. 쿡의 상륙 후 많은 교역인들과 탐험가들이 섬들을 돌아다녔다. 그들은 가축, 제조품과 다른 나라들의 식물을 가져왔다. 첫 유럽인들이 도착하기 전에 대략 3,000,000명의 하와이 원주민들이 섬들에 살았던 것으로 추측된다. 첫 무역선들은 1786년에 하와이에 기항한 것으로 알려진다. 그들은 오리건에서 중국으로 모피를 수출하려던 무역선이었으며 태평양 한 가운데를 가로지르는 기항지로서 하와이에 자주 상륙하였는데 세계 곳곳의 선원들이 이곳을 왕래하여 1800년대 원주민들이 세계 여러 지역에서 온 전염병에 사망한 것으로 추정하고 있다. [2] 하와이 왕국 최초 폴리네시아 혈통의 원주민들은 통합된 국가를 가지지 못하고 제각각 소규모 군장 집단이 난립하여 각 섬의 추장들이 각각의 섬을 다스리고 있던 것이 쿡 선장의 방문 당시 기록되었는데 그 추장 중 하나인 카메하메하는 1782년에 폴리네시아 원주민들과 전쟁을 벌여 10년간의 잔인한 싸움 끝에 승리하여 하와이 섬을 통치하였는데 백인 교역자들로부터 획득한 원시적 총기를 기반으로 1795년 카우아이 섬과 니하우 섬을 제외한 다른 섬들을 무력 점령하여 통일하였다. 곳곳에 흩어진 추장들은 하와이 왕국의 국왕 카메하메하 1세에게 굴복하여 자신들이 살던 섬의 총독으로 임명되었다. 1810년 아직 여왕의 통치하에 있지 않던 카우아이 섬과 니하우 섬의 통치자 카우무알리는 스스로 카메하메하에게 항복하였다. 1811년과 1830년 사이에 하와이에 자생하던 막대한 양의 백단 나무는 중국으로 수출되었다. 백단 나무의 교역으로부터 들어온 돈은 카메하메하 1세와 그 후의 2명의 국왕들의 주요 소득원이었다. 국왕들은 무기, 의류, 배와 다른 물건들을 사기 위해 그 돈을 썼다. 1813년 스페인 정착자 프란시스코 데 파울라 마린은 파인애플 재배의 관한 글을 썼다. 그러나 파인애플의 상업적 발전은 1880년대까지 시작되지 않았다. 첫 영구적 사탕수수 재배의 운영은 1835년 카우아이 섬의 콜로아에서 시작되었다. 그 밭은 미국의 상사 래드 앤드 컴퍼니가 소유권을 가지고 있었다. 1800년대 동안에는 주로 미국에서 온 수백 척의 고래잡이 배들이 포경을 위해 매년 하와이를 방문하였다. 하와이를 드나드는 배들을 위한 깨끗한 물과 항해용 물자의 판매는 1860년대까지 하와이인들에게 가장 큰 소득원이었다. 카메하메하의 아들 리홀리호는 1819년 부친이 사망한 후, 카메하메하 2세가 되었다. 그는 최초로 법률을 제정하였는데 그 중 하나는 하와이 왕국의 종교를 전부 폐지한다는 것이다. 이는 하와이 섬들에 만연하였던 무당들의 종교적인 규칙과 수많은 신, 여신들에 대한 믿음과 강한 금기를 깨트리는 것이었다. 다만 국왕은 개인적 종교의 자유와 실천은 허락하였다. 1820년 미국 외국 선교 협회가 개신교 선교사들을 하와이에 보냈다. 선교사들은 하와이 원주민의 대부분을 기독교로 개종시켰다. 그들은 하와이어로 된 성경을 만들어냈고 섬 곳곳에 선교 학교를 설립하였다. 첫 로마 가톨릭교회 선교사들은 이보다 늦은 1827년에 하와이에 도착하였다. 그러나 대부분의 추장들은 이미 개신교를 따르고 있었다. 하와이인들은 1831년 가톨릭 성직자들에게 떠날것을 강요하였다. 그들은 막 도착한 수많은 가톨릭 성직자들의 선교 활동을 금지하고 가톨릭 교도가 된 원주민들을 수감하였다. 결국 1839년 7월에 프랑스의 쾌속 범선 라르테미즈 선이 호놀룰루를 봉쇄하는 사태가 벌어진다. 선장 라플라스는 만약 수감된 가톨릭 신자들이 풀려나지 않으면 마을을 파괴하겠다고 위협을 가했다. 그는 가톨릭의 종교적 자유를 인정해 달라고 요구하였다. 결국 이에 굴복하여 하와이 주민들은 가톨릭 신자들을 풀어주게 되었다. [2] 헌법적 정부의 번창 1840년 하와이는 첫 헌법을 채택하였다. 헌법은 행정관, 입법관과 대법원을 규정하였다. 입법부는 추장들의 모임에서 선출된 하원으로 이루어져 있다. 1842년 미국은 하와이 왕국을 독립적인 정부로 인정하였다. 하와이의 인구는 1836년 대략 108,000명에서 1853년 대략 73,000명으로 쇠퇴하였다. 감소는 병과 다른 요인에 의하여 생긴 것이다. 1848년까지 국왕은 모든 섬들을 소유하였다. 그는 다양한 지역들을 추장 혹은 다른 나라들의 사람들에게 할양 또는 임대하였다. 사유재산은 1848년에 공인되었다. 새롭게 제정된 토지분할법에 따라 카메하메하 3세와 추장들에게 분할된 토지의 소유권이 주어졌다. 이후 하와이인들은 대지를 소유하거나 작은 농장들을 매입할 수 있었다. 그러나 서양에서 들어온 새로운 법률을 제대로 이해하지 못한 수많은 하와이안들은 자신들의 가족들이 수 세대동안 일해온 토지를 별도로 소유해야 한다는 사실을 알지 못했다. 결국 이들은 다른 나라들에서 온 이민자들에게 자신들의 대지를 억지로 팔 수 밖에 없었다. 새로운 법률은 많은 하와이인들이 땅을 잃고 가난해지는 원인이 되었다. 1854년부터 1872년까지 카메하메하 4세와 5세의 통치 아래에 섬들은 다양한 나라들에서 온 주민들로 다양해지기 시작하였다. 하와이의 기후를 활용한 플렌테이션이 성행하였는데 작물 재배를 위한 하와이 원주민 근로자들이 충분하지 않자, 거대한 사탕수수 밭을 소유한 지주들은 다른 나라들로부터 노동자들을 데려왔다. 많은 중국인들이 1850년대 동안에 하와이에 일하러 왔다. 1859년 남태평양에서 온 폴리네시아인들이 처음으로 도착하였고, 1868년에는 일본인들이 도착하였다. 1870년대 동안에 들어온 다른 국적의 이민자들로 포르투갈인들과 1900년대 초기에 들어온 필리핀인, 한국인과 푸에르토리코인을 들 수 있다. 칼라카우아 국왕은 1874년 왕위에 올랐다. 그의 통치 기간 중 하와이 음악, 훌라 춤과 복고풍 하와이 의상들이 다시 인기를 얻었다. 이 의상은 원래 19세기 초 기독교 선교사들의 강력한 요구를 받아들인 초기 국왕에 의해 금지되었던 것들이다. 풀로 만든 스커트를 입는 의상은 이 시기에 시작되었으며, 그 첫 의상은 본래 사모아에서 가져온 것이다. 칼라카우아의 통치 기간 동안에 사탕수수 재배는 큰 산업이 되었다. 지주들은 자신들의 수확물 대부분을 미국, 주로 샌프란시스코로 배로 실어 갔다. 하와이의 파인애플 산업은 1885년 자메이카로부터 수천개의 파인애플 초본들이 실려 오면서 시작되었는데 이는 영국의 원예가 존 키드웰이 가져온 것이다. 1887년 칼라카우아 국왕은 대외 무역 특권을 보장받는 대신 진주만을 해군 기지로서 사용할 수 있는 독점적인 권리를 미국에 주었다. 플렌테이션으로 인해 수입이 어느 정도 증가하였음에도 불구하고, 많은 농장 근로자들은 새로운 왕과, 미 해군과 빈번한 해외 파견 때문에 불만이 가득했다. 그들은 돈 때문에 외국으로 일을 하러 나갈 수 밖에 없는 자신들의 처지를 한탄했다. [2] 하와이 공화국 1891년 칼라카우아 국왕이 사망하자, 그의 누이 릴리우오칼라니가 왕좌에 올랐다. 릴리우오칼라니 여왕은 자신의 권력을 굳건히 하고 왕국에서 정치적 힘의 균형을 바꾸는 새 헌법을 창조하려고 하였다. 그러나 그녀는 1893년에 불과 13명이 일으킨 소규모 혁명 때문에 왕좌에서 물러났다. 혁명은 9명의 미국인, 2명의 영국인과 2명의 독일인이 그들을 지키기 위하여 상륙한 미국 해병대와 항해자들의 도움을 받아 진행되었다. 혁명가들은 미국이 하와이를 합병할 것을 주장하였다. 그러나 그로버 클리블랜드 대통령이 보낸 감찰관은 대부분의 하와이인들이 여왕이 쫒겨난것에 상당한 불만을 가지고 있다는 것을 밝혀냈다. 따라서 클리블랜드 대통령은 여왕을 다시 왕좌에 앉힐 것을 강요하였지만 혁명에 참여한 미국인과 유럽인들은 이를 반대하였고 결국 그들과 그들의 부하들은 1894년 하와이 공화국을 선포하였으며, 재판관 샌포드 돌이 최초이자 마지막인 대통령으로 선출되었다. [2] 하와이 준주 시절 미국 정부는 새 공화국 정부를 통제하였다. 사탕수수 농장주들은 하와이가 미국의 준주가 되기를 원하였다. 그러고 나서 그들은 미국으로 사탕수수를 실어갈 때 하와이 공화국으로부터 특별한 보수를 받았다. 1898년 사탕수수 지주들은 몇몇의 하와이 원주민들의 격렬한 반대를 무릅쓰고 미국이 하와이를 병합하는데 성공하였다. 결국 8월 12일 미국과 하와이의 병합식이 열렸다. 다만 병합 후 2년 동안 공화국 정부와 법률 및 군대는 존속하였다. 주변 섬들은 1900년 7월 14일에 미국의 준주가 되었고, 하와이의 주민들은 미국 시민이 되었다. 윌리엄 매킨리 대통령은 돌을 하와이의 첫 총독으로 임명하였다. 이때 하와이의 인구는 대략 154,000명이었다. 다만 식민지 시민들로서 주민들은 미국 대통령 선거 투표권이 없었다. 단지 그들은 하나의 대표를 의회에 선출할 수 있었다. 대표는 법안들과 안건을 상정할 수 있었으나 미 의회는 하와이 입법부에 의하여 통과된 여러 법안을 거부할 수 있었다. 제1차 세계 대전이 일어나기 전에 미국 해군은 진주만에 거대한 해군 기지를 건설하기 시작하였다. 미국 육군도 오아후 섬에 훈련소를 설립하였다. 1917년 미국이 전쟁에 참여한 후, 하와이 국립 호위병의 2개 연대가 미 연방에 흡수되었다. 이 연대들은 해외로 파병되지 않았으나 많은 하와이인들은 유럽전선에 자원하였다. 전쟁이 끝나자, 식민지에서 주(State) 승격하고자 하는 운동이 신속하게 전개되었다. 하와이 식민 정부는 현재 세계에서 유명한 해변 와이키키에 휴양지 개발을 완료하였다. 1927년 2명의 육군 중위 A. F. 헤겐버거와 L. J. 메이틀랜드가 미국 본토로부터 하와이로 첫 비행에 성공하여 항로를 개척하였다. 1934년 프랭클린 D. 루스벨트 대통령은 하와이를 방문한 첫 미국 대통령이 되었다. [2] 제2차 세계 대전 1941년 12월 7일 일본 해군의 전투기들이 진주만과 오아후 섬의 비행장을 공격하였다. 미국은 수많은 전사자 및 전함과 전투기의 상당한 손실을 겪었다. 이 공격은 어느 정도 중립을 지키던 미국이 제2차 세계 대전의 연합군으로 참여하게 만들었다. 수많은 격침, 파손된 전함들이 진주만에서 구출되기 시작했다. 군인들은 얼마 남지 않은 물자들을 하와이 해군기지와 비행장의 복구에 투입하였다. 이 기지들은 미국이 일본에 승리를 거둔 교두보가 되었다. 그 이후로도 소규모의 전투가 계속된 하와이는 1941년부터 1944년까지 계엄령 하에 있었다. 몇몇 미국인들은 하와이에 거주하는 일본계 주민들이 전쟁중에 사보타주나 테러를 시도할 것이라 예상했다. 그러나 조사 결과 일본계 섬주민들이 그러한 행위를 시도하려 한다는 어떠한 증거도 발견하지 못하고 오히려 하와이에 거주하는 일본계 이민자들은 미국에 자원 입대하여 유명한 100대 보병 연대와 442대 전투 연대 일원들로서 이탈리아와 프랑스에서 주축군을 상대로 용감하게 싸웠다. 호놀룰루에 있는 국립 기념 묘지가 1949년에 만들어졌다. 제2차 세계 대전과 한국 전쟁에서 전사한 수천명의 미군들은 그곳에 안장되었다. [2] 주 지위 1919년 의회로 보내진 하와이의 대표 조나 쿠히오 칼라니아나올레는 하와이의 주로 승격을 위한 첫 법안을 발의하였다. 주로 승격을 위한 더 많은 법안들이 이어졌으나, 대부분 투표에서 많은 지지를 얻지 못했다. 몇몇의 의회적 위원회들만 하와이가 주로 승격 되기를 원하였다. 이 때문에 미국 의회의 많은 의원들은 수천명의 하와이 거주민들이 전쟁에서 미국에 참여하지 않을 것이라는 위험한 결론에 이르렀다. 그러나 제2차 세계 대전과 한국 전쟁에서 하와이인들은 용감하게 싸워 미국에 대한 충성을 증명하였다. 1950년 하와이는 준주가 주로 편입될 것을 인정하는 헌법을 채택하였다. 결국, 1959년 3월 의회는 하와이를 주로서 인정할 것을 규정한 법안에 찬성하였다. 드와이트 D. 아이젠하워 대통령은 3월 18일 법안에 서명하였다. 6월에는 하와이 주민들이 주로 승격을 위한 투표를 다시 진행하였는데 이번에는 거의 17 대 1의 압도적인 지지가 있었다. 8월 21일 하와이는 50번째 주가 되었다. 1960년에 하와이의 주민들은 자신들의 첫 대통령 선거에 투표하였다. [2] 경제적 변화 1960년대 동안에 하와이 주의 인구가 20 퍼센트 이상이나 증가하였다. 하와이 주의 경제도 붐을 일으켰다. 베트남 전쟁이 일어나는 동안에 예를 들어 군사의 태평양 전초 기지 하와이에서 미국 정부의 소비가 급격히 상승했다. 또한 수천명의 군인들이 휴식과 오락을 위하여 그들의 가족들과 하와이에서 지냈다. 하와이 방문객 안내소는 관광업을 촉진하기 위하여 미국 본토에 퍼져나갔다. 많은 호텔의 건설이 시작 되고, 1962년 호놀룰루에서 제트기 터미널이 완공되었다. 정기 여객기들은 본토와 하와이 사이의 비행 시간을 9시간에서 대략 5시간으로 감소시켰다. 1960년대 후반, 대략 100만 명의 관광객들이 매년 하와이를 방문하였다. 1960년대에 은행, 보험과 전화 회사들을 포함한 본토의 회사들이 하와이의 소규모 회사들을 매입하였다. 주요 하와이 주에 등록된 주식회사들은 그들의 사업을 30개 이상의 나라에 확장시켰다. 석유 정제소, 철강소와 2개의 시멘트 공장들과 함께 거대한 산업의 기틀이 되었다. 1970년대 동안에 하와이 섬, 카우아이 섬, 마우이 섬과 몰로카이 섬에 새로운 리조트 지역들이 개발되었다. 1980년대에 일본의 비지니스들이 하와이의 호텔과 리조트 재산들에 거대한 투자를 하였다. 하와이 주의 제조업과 건설업은 베트남 전쟁이 끝난 후 힘을 얻었다. 기존에 하와이 경제의 중심이던 플렌테이션 농업은 급속히 쇠퇴하였다. 하와이의 높은 임금은 사탕수수와 파인애플 농장주들을 더욱 어렵게 하여 결국 다른 기업들과의 경쟁에서 도태하게 되었다. 하와이 주의 양식 어업은 1970년대 후반과 1980년대 초반 동안에 번창하였다. 주로 생선, 굴과 새우 등이 양식된다. 석유에 의지를 줄이기 위하여 하와이 주는 동력의 대체에너지를 개발하기 시작하였다. 이는 가소홀(알콜+가솔린), 태양에너지, 지열과 풍력을 포함한 것이다. 1992년 허리케인 이니키가 하와이 주에 타격을 주었으며, 4명의 사망과 2조 달러 이상의 재산 피해를 가져왔다. 많은 주택들과 상업 건물이 파괴되고, 호텔들도 막대한 손해를 입었다. 1990년대에는 일본의 경제침체로 인해 일본인 방문객 감소와 투자 감소로 이어졌다. 그로 인해 1990년대 하와이는 주로 승격 된 이래, 처음으로 작은 경제 침체를 경험하였다. [2] 21세기 2000년대 초, 단 2개의 사탕수수 농장만 하와이에 남아있다. 재배지의 대부분은 주책 혹은 리조트들로 주어지거나, 새로운 작물인 커피와 꽃 같은 수확물을 위하여 쓰여졌다. 경제는 주로 관광업에 의지하고 있다. 하와이가 당면한 주요 과제는 경치의 아름다움과 오락공간을 보존하는 동시에 관광 사업 확대를 위한 새로운 방법을 찾는 것이다. 다른 문제는 다른 섬들보다 높은 하와이 섬의 생활비다. 식비, 임대료의 가파른 상승이 원인이다. 2002년 하와이 주의 투표인들은 공화당원인 린다 링글을 주지사에 선출하였다. 링글은 첫 여성 주지사이며, 1962년 이래 처음으로 선출된 공화당이었다. 그녀는 2006년에도 재선되었다. 2006년 조지 W. 부시 대통령은 세계에서 가장 큰 해양 보존 지역들 중의 하나인 노스웨스턴 하와이 해양 국립 기념지를 설립하였다. 이 기념지는 몇몇의 작은 섬들과 암초들을 포함한 대양의 대략 140,000 제곱마일(363,000 km2)를 덮으며, 7,000 종류 이상의 해양종들의 원산지이다. 2007년 그 지역은 하와이어 이름의 파파하나우모쿠아케아 해양 국립 기념지로 지정되었다. [2] 경제 서비스업 서비스업은 하와이 주 GDP의 대략 90%를 차지하는데 이는 다른 주보다 높은 비율이다. 많은 서비스업들은 오아후 섬에 있다. 주도인 호놀룰루는 주 정부 활동의 중심지이다. 도시는 미국에서 가장 큰 해운업 상사들 중의 하나인 매트슨 항해 회사의 소유자 알렉산더 앤드 볼드윈의 기지이다. 주의 가장 큰 사립 은행 회사인 하와이 은행이 호놀룰루에 기지를 두고 있다. 식당과 리조트 호텔들은 주의 막대한 관광업에 기여하는 일자리다. 증가하는 의료서비스업도 하와이 주에서 주요한 수입원이다. 미국 육군, 공군, 해군, 해병대는 모두 오아후 섬에 기지들을 운영한다. 이 기지들은 군사와 시민 근로자들을 둘다 고용한다. 첨단 기술은 하와이 주의 비지니스 서비스에서 중요한 부분을 움직인다. 컴퓨터 소프트웨어의 발전시키는 기술자들이 밀집한 첨단 기술 단지들이 이 하와이 산업에 큰 수입을 가져오고 있다. [2] 제조업 제조업의 대부분은 호놀룰루 지역에 집중되어 있다. 식품 가공업은 하와이 주의 주된 제조업 활동이다. 빵, 캔디류, 낙농품, 과일과 채소 제품들, 정제 당밀과 청량 음료가 주에서 생산되고 있다. 하와이 주의 다른 제조품들로는 화학품, 의류, 콘크리트 제품, 보석과 정제 석유를 포함한다. 오아후 섬에 있는 석유 정제소들이 석유를 처리한다. [2] 농업 카홀라웨 섬을 제외한 하와이 주의 모든 주요 섬들은 다양한 종류의 농장을 가지고 있다. 농장 지대는 하와이 주 내륙 지역의 약 3분의 1을 덮고 있다. 농장 지대의 대부분은 농장주와 큰 주식회사들에 고용된 노동자들에 의해 유지된다. 가공되지 않은 농작물이 하와이 주의 농업 소득의 대부분이다. 파인애플과 사탕수수는 이전에 하와이 경제를 지배하기도 했다. 오늘날 파인애플과 사탕수수는 사실상 쇠퇴하였다. 다만 하와이 주는 미국 내 사탕수수의 발상지로서 의미가 있고, 파인애플을 재배하는 유일한 주이다. 거의 모든 하와이 주의 농부들은 일반적인 농작물을 재배한다. 하와이 주는 바나나, 커피, 생강 뿌리, 구아바, 파파야와 타로 등을 생산하는 미국내 단 하나의 주이다. 주로 꽃과 화환의 대량을 수출한다. 힐로는 난초 재배와 꽃 포장의 중심지이다. 작은 트럭 농장들은 콩, 양배추, 오이, 양파, 감자, 고구마와 토마토와 같이 지역 소비를 위한 채소들을 생산한다. 가축과 축산물도 농장 소득의 중요한 근원이다. 하와이 섬은 몇몇의 큰 소의 방목지들이 있다. 농부들은 하와이 주 카운티들의 각지에서 소와 돼지를 기른다. 낙농과 달걀 농장들은 오아후 섬에서 농장 소득의 주류를 이루고 돼지는 하와이에서 주로 소비되는 육류에 속한다. [2] 수산업 가장 중요한 상업적 생선들은 다랑어의 일종인 빅아이와 옐로핀이다. 양식업은 하와이 주에서 자라나는 산업이다. 품질 좋은 말과 조개의 생산도 이루어진다. 주민 2000년 미국 인구 조사국은 하와이 주의 인구가 1,211,537명이라고 보고하였다. 1990년의 인구인 1,108,229명에서 대략 9 퍼센트나 증가한 수치이다. 2000년, 조사국에 의하면 하와이는 미국 내 인구 순위에서 50개의 주들 중 42위에 해당한다고 한다. 하와이 주민의 대략 72 퍼센트가 주의 단 하나의 메트로폴리탄인 호놀룰루에 살고 있다. 오아후 섬의 전체로 이루어진 이 지역의 인구는 876,156명이다. 공식적으로 호놀룰루라는 명칭은 오하우 섬의 전체를 의미한다. 그러나, 일반적으로 섬의 남동 해안에 위치한 큰 도시 지역 만이 호놀룰루로 불린다. 이 도시에 거주하는 인구는 371,657명이다. 하와이 섬에 위치한 힐로는 주에서 두번째로 가장 큰 도시 지역이다. 또한 호놀룰루 메트로폴리탄 지역을 제외한 가장 큰 도시 지역이기도 하다. 힐로의 인구는 40,759명이다. 하와이 주의 18개나 되는 다른 도시 지역들 인구는 10,000명 이상이다. 이 지역들의 대부분은 오아후 섬에 있다. 호놀룰루는 미국의 다른 큰 항구 도시들과 비슷하다. 하와이 주의 다른 도시 지역들은 농작물을 위한 교역항으로만 쓰인다. 하와이 주는 많은 다양한 출신의 주민들의 공동체이다. 거의 대부분의 주민들은 혼혈인들이다. "하와이인"으로 불리는 하와이 섬에 처음으로 정착한 순수 폴리네시아인의 후손들은 대략 7 퍼센트 만을 차지한다. 대략 25 퍼센트는 유럽 계통이고, 대략 17 퍼센트는 일본계이다. 다른 민족 단체들로는 필리핀인, 중국인, 한국인과 사모아인을 포함한다. 하와이 주민의 대략 20 퍼센트 이상은 2개 혹은 그 이상의 민족에 속한다. 1850년대 사탕수수 재배가 본격화되면서 하와이는 노동력 부족에 시달렸다. 사탕수수 농장주들은 처음에 중국인과 일본인을 데려왔다. 하지만 이들은 농장주들에게 위협이 됐다. 노동조건을 개선해달라며 집단파업을 벌이곤 했다. 그래서 생각한 것이 한국인이었다. 그래서인지 일본인은 하와이를 좋아하기 때문에 하와이에 관심이 많다고 한다. 초대 주한미국공사인 호러스 알렌은 한국 정부와 하와이 농장주들 사이에서 중개자 역할을 했다. 고종의 윤허도 받았다. 그래도 지원자가 많지 않자 인천 내리감리교회의 조지 존스 목사가 설득에 나섰다. 1902년 12월 22일 첫 이민단 121명이 인천항을 떠났는데 감리교회 교인도 50여명 포함되었다. 거의 여러 종교 단체의 주민들이 하와이에 살고 있다. 로마 가톨릭교회는 하와이 주의 가장 큰 종교 단체이다. 다음으로 가장 큰 종교 단체들은 신토, 불교와 몰몬교를 포함한다. 초기 하와이인들은 다수의 신들을 포함하고, 자연의 여러 면들의 숭배 주위에 중심을 둔 다신교를 숭배하였다. 미국과 프랑스의 선교사들은 1820년대와 1930년대에 하와이 주민들의 대부분을 기독교로 개종시켰다. [1][3] 지도 같이 보기 하와이 주교육부 참고 자료 외부 링크 분류:미국의 주 분류:미국 서부 분류:미국의 섬

https://ko.wikipedia.org/wiki/%ED%95%98%EC%99%80%EC%9D%B4%EC%A3%BC

Nani alikuwa rais wa kwanza wa Uturuki?

Uturuki

swahili

Uturuki (Jamhuri ya Uturuki; kwa Kituruki: Türkiye Cumhuriyeti) ni nchi ya kimabara kati ya Asia na Ulaya. Sehemu kubwa iko Asia ya magharibi lakini sehemu ndogo ya eneo lake upande wa magharibi wa Bosporus iko Ulaya. Jiografia Sehemu kubwa ya mipaka yake ni bahari: Mediteranea upande wa magharibi na kusini na Bahari Nyeusi upande wa kaskazini. Kwenye nchi kavu imepakana na Ugiriki na Bulgaria upande wa magharibi, Kaskazini-mashariki na Georgia, Armenia na Azerbaijan, kwa upande wa mashariki na Iran na upande wa kusini na Iraq na Syria. Sehemu kubwa ya eneo lake ni Anatolia inayoonekana kama rasi kubwa kati ya Mediteranea na Bahari Nyeusi. Hali ya nchi ndani ya Anatolia mara nyingi ni yabisi na kilimo kinategemea umwagiliaji. Safu za milima zinafuatana na pwani za kusini na kaskazini. Sehemu ya mashariki ya nchi kuelekea Uajemi na Kaukazi ina milima mingi. Maeneo ya pwani yanapokea mvua na huwa na rutuba. Historia Waturuki waliwahi kuwa kiini cha Milki ya Osmani iliyounganisha mataifa mengi chini ya Sultani wa Konstantinopoli. Uturuki wa kisasa umetokea kama nchi ya pekee baada ya vita viwili mwanzoni mwa karne ya 20. Jamhuri ya Uturuki ilianzishwa mwaka 1923 na jenerali Kemal Atatürk baada ya vita vikuu vya kwanza, vilivyomalizika kwa kuvunja Milki ya Osmani, na vita vilivyofuata, vya kuondoa wanajeshi wa Ugiriki na nchi nyingine walioingia ndani ya sehemu iliyokuwa imebaki baada ya kuvunjika kwa dola kubwa. Atatürk alileta mabadiliko mengi yaliyolenga kuondoa utamaduni wa kale wa Waosmani na enzi za utawala wa sultani wa Kiislamu. Magharibi ya nchi imeendelea sana lakini maeneo ya mashariki yamebaki nyuma. Nchi ya kisasa Siku hizi Uturuki unalenga kuingia katika Umoja wa Ulaya. Serikali ina utaratibu wa kidemokrasia ya vyama vingi. Utawala wa nchi ni kwa mikoa 81. Mji mkuu ni Ankara ulioko katika kitovu cha Anatolia. Mji mkubwa ni Istanbul ulioitwa zamani Konstantinopoli na zamani zaidi Bizanti: ulikuwa mji mkuu wa Dola la Uturuki hadi mwaka 1923. Wakazi Uturuki una wakazi zaidi ya milioni 76. Wengi wao (70-75%) ni Waturuki. Katika mashariki ya Uturuki watu wengi ni Wakurdi ambao ni milioni 14 au takriban 20% za raia wote wa Uturuki. Kuna mabaki madogo tu ya Wagiriki na Waarmenia waliowahi kukalia sehemu kubwa za nchi hadi mwisho wa milki ya Osmani. Kwenye maeneo jirani na Syria wako pia Waarabu. Lugha rasmi na ya kawaida ni Kituruki, kinachotimika na 85% za wakazi. Hata hivyo, lugha 36 huzungumzwa nchini Uturuki, yaani 14 za asili na 22 za nje (angalia orodha ya lugha za Uturuki). Upande wa dini, karibu wote ni Waislamu, hasa kuanzia karne ya 20 ambapo Wakristo wengi waliuawa (hasa Waarmenia) au kuhama (hasa Wagiriki). Waliobaki ni 0.2% tu. Hata hivyo Uturuki ni nchi isiyo na dini rasmi. Picha za Uturuki Anıtkabir (Ankara) Ayasofya (zamani: Kanisa la Hagia Sofia) mjini Istanbul wakati wa usiku Maghofu ya Efeso Misikiti Selimiye (Edirne) Mawe ya chokaa na maji ya moto Pamukkale Mnara wa msikiti wa Reyhanli, Mardin Tazama pia Orodha ya nchi kufuatana na wakazi Viungo vya nje Jumla - Topical multilingual website about Turkey. from the BBC News at Encyclopædia Britannica from UCB Libraries GovPubs at Curlie from International Futures Serikali Utalii Wikimedia Atlas of Turkey from UNESCO from Lonely Planet Uchumi Jamii:Nchi za Asia Jamii:Nchi za Ulaya * Jamii:Maeneo ya Biblia Jamii:Mashariki ya Kati

https://sw.wikipedia.org/wiki/Uturuki

Kapan Robert Kevin Rose mendirikan Revision3 ?

Kevin Rose

indonesian

Robert Kevin Rose (dilahirkan pada 21 Februari 1977) adalah seorang pengusaha internet berkebangsaan Amerika yang merupakan salah satu pendiri Revision3, Digg, Pownce dan Milk. Ia juga bertindak sebagai asisten produksi, dan turut membintangi acara The Screen Savers di TechTV. Dari tahun 2012 hingga 2014, ia merupakan rekan usaha di Google Ventures. Ia adalah anggota dewan direksi Yayasan Tony Hawk. Kehidupan pribadi Rose dilahirkan di Redding, Kalifornia dan tinggal di Oregon sebelum keluarganya pindah ke Las Vegas, Nevada, di mana ia menghabiskan sebagian besar masa kecilnya. Ia menjadi anggota Elang Pramuka pada Pramuka Amerika. Rose pindah Southeast Career and Technical Academy for High School (sebelumnya dikenal dengan Vo-Tech High School) di Las Vegaspada tahun 1992. Kemudian ia menjalani kuliahnya di Universitas Nevada Las Vegas jurusan Ilmu Komputer, namun akhirnya berhenti sebelum lulus pada tahun 1998. Ia bekerja pada dua perusahaan internet melalui ModusLink Global Solution, Inc. Pada tahun 2013, ia menikah dengan Darya Pino. Karier Televisi Rose diangkat sebagai asisten produksi untuk The Screen Savers. Ia mulai tampil on-air di segmen "Dark Tip" dan di Unscrewed with Martin Sargent, di mana ia menyediakan informasi pada perkembangan kegiatan-kegiatan komputerisasi. Ia menjadi salah satu pembawa acara tetap ketika Leo Laporte meninggalkan TechTV pada tanggal 31 Maret 2004. Pada tanggal 25 Maret 2004, saluran permainan G4 di Comcast mengumumkan penggabungan dengan TechTV, yang mengakibatkan serentetan pemberhentian sementara. Pada tanggal 22 Mei 2005, Rose mencapai kesepakatan dengan G4 yang membebaskannya dari kontrak dan melanjutkan untuk menciptakan Systm dan selanjutnya Revision3, di mana ia membintangi Diggnation bersama dengan Alex Albrecht selama 6 tahun. Penampilan sebagai bintang tamu Kevin Rose muncul pada episode perdana R&D TV bersama pembawa acara Diggnation Alex Albrecht. Pada tanggal 14 November 2007, ia menjadi kontestan sebuah acara permainan di NewTeevee Live. Pada tanggal 11 Maret 2009, 16 April 2010 dan 28 November 2011, Rose menjadi bintang tamu pada Late Night with Jimmy Fallon, bersama rekannya di acara Diggnation Alex Albrecht. Siniar Rose mulai membuat siniar pada tanggal 24 Juli 2003, dengan peluncuran episode perdana Thebroken ketika ia masih bekerja pada The Screen Savers di TechTV. Rose mendirikan Revision3 di Los Angeles, Kalifornia bersama Jay Adelson dan David Prager pada bulan April 2005. Pada tanggal 1 Juli 2005, Rose dan Alex Albrecht memulai Siniar Mingguan, Diggnation, yang merangkum kisah-kisah utama yang disampaikan oleh para pengguna Digg. Pada tanggal 3 Oktober 2011, Alex dan Kevin mengumumkan bahwa mereka akan berhenti dari acara mingguan Diggnation di akhir tahun tersebut. Episode terakhir direkam pada tanggal 30 Desember 2011 di The Music Box di Los Angeles, Kalifornia. Pada bulan November 2008, Rose dipaksa untuk meminta maaf setelah memuat candaan kasar tentang memotong payudara wanita pada sebuah video siniar. Ia mengatakan: ...hanya ada satu saat anda bisa menyerang (seorang wanita) ketika ia menendangmu di kemaluan, anda memiliki kemampuan dan hak, untuk meninjunya di payudara...Begitu saja...Ini seperti mata untuk mata. Hal itu menyakiti mereka, itu juga...atau gunakan gunting padanya [Rose lalu membuat gerakan memotong dengan tangannya] Dimulai pada tahun 2009, Rose mengawali sebuah siniar singkat berjudul The Random Show dengan temannya, Tim Ferris. Per Maret 2015, total siniarnya mencapai 27 episode. Awal Mula Pada tahun 2004, Rose, Owen Byrne, Ron Gorodetzky dan Jay Adelson membuat Digg, sebuah situs web pranala teknologi. Situs web tersebut diluncurkan pada tanggal 5 Desember 2004. Pada tahun 2007, ia digelari MIT Technology Review TR35 sebagai salah satu dari 35 pembuat inovasi terbaik di dunia yang berusia di bawah 35 tahun. Pada tanggal 1 September 2010, Rose digantikan oleh Matt Williams sebagai pejabat tertinggi eksekutif, seorang mantan manajer umum pembayaran konsumen di Amazon. Pada tanggal 18 Maret 2011, Rose berhenti dari jabatannya di Digg. Pada tanggal 27 Juni 2007, Rose meluncurkan situs mikroblog bernaa Pownce, yang diperoleh pada tanggal 1 Desember dan ditutup pada tanggal 15 Desember 2008 oleh perusahaan blogging Six Apart. Pada bulan April 2011, blog tekno TechCrunch melaporkan mengenai didirikannya Milk. Perusahaan tersebut berfokus pada pembuatan aplikasi-aplikasi mobile. Aplikasi yang pertama diluncurkan adalah Oink, sebuah alat untuk menyusun peringkat benda-benda dunia nyata. Pada bulan Maret 2012, Milk, Inc. mengumumkan bahwa perusahaan akan menghentikan produk satu-satunya, Oink. Kevin juga membintangi serial video berjudul Foundation di mana ia mewawancarai banyak pendiri dan pengusaha sukses. Google Pada tanggal 16 Maret 2012, Rose mengumumkan bahwa dirinya, bersama segenap the Milk team (Daniel Burka, Chris Hutchins dan Joshua Lane). akan bergabung dengan Google. Kevin Rose memulai hari pertamanya sebagai Manajer Produksi Senior di Google pada tanggal 19 Maret 2012. Pada tanggal 30 Mei, AllthingsD melaporkan bahwa Rose telah memindahkan tim Google+ untuk menjadi rekan usaha di Google Ventures. Pada bulan Januari 2015, Rose mengumumkan bahwa ia akan meninggalkan Google Ventures untuk fokus pada lab pengembangan aplikasi barunya - North. Spekulan Modal Rose berinvestasi di Gowalla, Twitter, Foursquare, Dailybooth, NGMOCO, SimpleGeo, 3crowd, OMGPOP, Square. Facebook, Chomp dan Formspring. Kontroversi-kontroversi Protest atas Kediaman Rose Pada tanggal 6 April 2014, para pemrotes berunjuk rasa di depan kediaman Rose di San Fransisco. Para demonstran memasang spanduk yang menyebut Rose sebagai seorang "parasit" dan menyebarkan selebaran yang menuduh Rose telah mengatur "aliran modal dari Google ke teknologi yang memulai gelembung ekonomi, yang menghancurkan perekonomian San Fransisco". Kontroversi Pembongkaran Kediaman Portland Pada tanggal 28 Februari 2014, Rose dan istrinya Darya Pino membeli sebuah rumah yang dibangun pada tahun 1982, berlokasi di 1627 NNW 32nd Avenue, Area Willamette Heights, Portland, Oregon. Mereka merenovas desain historis dari rumah tua berusia 122 tahun tersebut dan mengajukan rencana untuk membongkarnya. Beberapa orang penduduk Portland merespon dengan sebuah petisi ("Selamatkan Rumah Rose") untuk menyelamatkan struktur bangunannya dalam usaha untuk melindungi sejarah dan karakteristik lingkungan mereka. Pada tanggal 24 Juni, dilaporkan bahwa keluarga Rose telah menerima sebuah penawaran dari penduduk lingkungan lama tersebut untuk membeli kediaman tersebut, meskipun persetujuan belum selesai. Referensi Pranala luar Kategori:Kelahiran 1977 Kategori:Tokoh televisi Amerika Serikat Kategori:Narablog Amerika Serikat Kategori:TechTV Kategori:Selebriti Internet Amerika Serikat Kategori:Eagle Scouts Kategori:Pebisnis dari San Francisco, California Kategori:Tokoh dari Las Vegas Valley Kategori:Revision3 Kategori:Pendiri perusahaan teknologi Amerika Serikat Kategori:Pebisnis teknologi informasi Kategori:Pebisnis Amerika Serikat abad ke-21

https://id.wikipedia.org/wiki/Kevin%20Rose

How many black villains are there?

The Villain in Black

english

Main Page The Villain in Black is the second album by rapper MC Ren, released April 9, 1996, on Ruthless Records and distributed by Relativity Records. Background After the release and success of his critically acclaimed debut studio album Shock of the Hour in late 1993, MC Ren immediately began working on his sophomore album. The deaths of DJ Train and Eazy-E would however prove to be a huge setback and Ren stepped off the scene for a while. Meanwhile, he continued his work with the Nation of Islam, and visited Egypt in mid-1995. Following his return from Egypt, MC Ren continued to work on his album, this time however scrapping all the material he recorded with DJ Train. Enlisting Cold 187um and Dr. Jam to produce his album, Ren began recording new material that didn't deviate from clichéd G-funk grooves. Content Lyrics While making The Villain in Black, MC Ren was closely affiliated with the Nation of Islam, which had a large impact on the some parts of the album's content. Khalid Muhammad appeared in the track "Muhammad Speaks," where he spoke about the history of the rights of African-Americans. He also made an appearance on the closing track "Bring It On". Production The majority of the album's production was handled by Cold 187um of Above the Law and Dr. Jam. It also features production by Madness 4 Real and Big Jessie. Album title The album titles is a reference to MC Ren's nickname, The Villain. Singles Two singles were released from the album: "Mad Scientist" and "Keep It Real". Release and reception Critical reception Commercial performance The album debuted number 31 on Billboard 200, with the first-week sales of 31,000 copies. Track listing No.TitleProducer(s)Length1."Bitch Made Nigga Killa"Cold 187um4:022."Keep It Real"Dr. Jam4:523."It's Like That" (featuring Bigg Rocc)Cold 187um4:344."Mad Scientist"Dr. Jam, Madness 4 Real (co.)4:225."Live from Compton 'Saturday Night'" (featuring Cold 187um)Cold 187um5:566."Still the Same Nigga"Jessie "Big Jessie" Willard5:277."I Don't Give a Damn"Dr. Jam, Madness 4 Real (co.)3:568."Mind Blown" (featuring Bigg Rocc)Cold 187um4:429."Great Elephant"Jessie "Big Jessie" Willard3:4510."Muhammed Speaks" (featuring Khalid Muhammad)Cold 187um1:3111."Bring It On" (featuring Above the Law, Triggerman and Khalid Muhammad)Cold 187um4:42 Personnel Harold Moore Jr. - Spoken word Gregory Fernan Hutchinson - Production, lyrics, vocals Lorenzo Jerald Patterson - Primary artist, lyrics, vocals Big Rocc, KMG The Illustrator, Triggerman - Guest vocals Dr. Jam, Big Jessie Willard, Madness 4 Real - Additional production Charts Album Singles

https://en.wikipedia.org/wiki/The%20Villain%20in%20Black

Siapakah raja pertama dari Kerajaan Segera Pasir?

Silsilah Penguasa Kerajaan Panjalu Ciamis

indonesian

Panjalu adalah sebuah kerajaan bercorak Hindu-Budha yang terletak di ketinggian 731 m dpl dan berada kaki Gunung Sawal Jawa Barat..Berikut ini adalah silsilah penguasa Kerajaan Panjalu Ciamis' Batara Tesnajati Batara Tesnajati adalah tokoh pendiri Kabataraan Gunung Sawal, ia mempunyai seorang putera bernama Batara Layah. Petilasan Batara Tesnajati terdapat di Karantenan Gunung Sawal. Batara Layah Batara Layah menggantikan ayahnya sebagai Batara di Karantenan Gunung Sawal Panjalu, ia mempunyai seorang putera bernama Batara Karimun Putih. Batara Karimun Putih Ia menggantikan ayahnya menjadi Batara di Gunung Sawal Panjalu, ia mempunyai seorang putera bernama Prabu Sanghyang Rangga Sakti. Petilasan Batara Karimun Putih terletak di Pasir Kaputihan, Gunung Sawal. Prabu Sanghyang Rangga Gumilang Sanghyang Rangga Gumilang naik tahta Panjalu menggantikan ayahnya, ia dikenal juga sebagai Sanghyang Rangga Sakti dan pada masa pemerintahaanya terbentuklah suatu pemerintahan yang berpusat di Dayeuhluhur Maparah setelah berakhirnya masa Kabataraan di Karantenan Gunung Sawal Panjalu. Sanghyang Rangga Gumilang menikahi seorang puteri Galuh bernama Ratu Permanadewi dan mempunyai seorang putera bernama Sanghyang Lembu Sampulur. Petilasan Prabu Sanghyang Rangga Gumilang terletak di Cipanjalu. Prabu Sanghyang Lembu Sampulur I Sanghyang Lembu Sampulur I naik tahta sebagai Raja Panjalu, ia mempunyai seorang putera bernama Sanghyang Cakradewa. Prabu Sanghyang Cakradewa Sanghyang Cakradewa memperisteri seorang puteri Galuh bernama Ratu Sari Kidang Pananjung dan mempunyai enam orang anak yaitu: 1) Sanghyang Lembu Sampulur II, 2) Sanghyang Borosngora, 3) Sanghyang Panji Barani, 4) Sanghyang Anggarunting, 5) Ratu Mamprang Kancana Artaswayang, dan 6) Ratu Pundut Agung (diperisteri Maharaja Sunda). Petilasan Prabu Sanghyang Cakradewa terdapat di Cipanjalu. Menurut kisah dalam Babad Panjalu, Prabu Sanghyang Cakradewa adalah seorang raja yang adil dan bijaksana, di bawah pimpinannya Panjalu menjadi sebuah kerajaan yang makmur dan disegani. Suatu ketika sang raja menyampaikan keinginannya pada hari tua nanti untuk meninggalkan singgasana dan menjadi Resi atau petapa (lengser kaprabon ngadeg pendita). Untuk itu sang prabu mengangkat putera tertuanya Sanghyang Lembu Sampulur II menjadi putera mahkota, sedangkan putera keduanya yaitu Sanghyang Borosngora dipersiapkan untuk menjadi patih dan senapati kerajaan (panglima perang). Oleh karena itu Sanghyang Borosngora pergi berkelana, berguru kepada para brahmana, petapa,resi, guru dan wiku sakti di seluruh penjuru tanah Jawa untuk mendapatkan berbagai ilmu kesaktian dan ilmu olah perang. Beberapa tahun kemudian sang pangeran pulang dari pengembaraannya dan disambut dengan upacara penyambutan yang sangat meriah di kaprabon Dayeuhluhur, Prabu Sanghyang Cakradewa sangat terharu menyambut kedatangan puteranya yang telah pergi sekian lama tersebut. Dalam suatu acara, sang prabu meminta kepada Sanghyang Borosngora untuk mengatraksikan kehebatannya dalam olah perang dengan bermain adu pedang melawan kakaknya yaitu Sanghyang Lembu Sampulur II dihadapan para pejabat istana dan para hadirin. Ketika kedua pangeran itu tengah mengadu kehebatan ilmu pedang itu, tak sengaja kain yang menutupi betis Sanghyang Borosngora tersingkap dan tampaklah sebentuk rajah (tattoo) yang menandakan pemiliknya menganut ilmu kesaktian aliran hitam. Prabu Sanghyang Cakradewa sangat kecewa mendapati kenyataan tersebut, karena ilmu itu tidak sesuai dengan Anggon-anggon Kapanjaluan (falsafah hidup orang Panjalu) yaitu mangan kerana halal, pake kerana suci, tekad-ucap-lampah sabhenere dan Panjalu tunggul rahayu, tangkal waluya. Sang Prabu segera memerintahkan Sanghyang Borosngora untuk membuang ilmu terlarang itu dan segera mencari "Ilmu Sajati" yaitu ilmu yang menuntun kepada jalan keselamatan. Sebagai indikator apakah Sanghyang Borosngora telah menguasai ilmu sajati atau belum, maka sang prabu membekalinya sebuah gayung batok kelapa yang dasarnya diberi lubang-lubang sehingga tidak bisa menampung cidukan air. Apabila sang pangeran telah menguasai ilmu sajati, maka ia bisa menciduk air dengan gayung berlubang-lubang tersebut. Untuk kedua kalinya Sanghyang Borosngora pergi meninggalkan kaprabon, dan kali ini ia berjalan tak tentu arah karena tidak tahu kemana harus mencari ilmu yang dimaksudkan oleh ayahnya itu. Letih berjalan tak tentu arah akhirnya ia duduk bersemadi, mengheningkan cipta, memohon kepada Sanghyang Tunggal agar diberikan petunjuk untuk mendapatkan Ilmu Sajati. Sekian lama bersemadi akhirnya ia mendapat petunjuk bahwa pemilik ilmu yang dicarinya itu ada di seberang lautan, yaitu di tanah suci Mekkah, Jazirah Arab. Dengan ilmu kesaktiannya Sanghyang Borosngora tiba di Mekkah dalam sekejap mata. Di Mekkah itu Sanghyang Borosngora bertanya kepada setiap orang yang ditemuinya agar dapat bertemu dengan seseorang yang mewarisi Ilmu Sajati yang dimaksud. Orang-orang yang tidak mengerti maksud sang pangeran menunjukkan agar ia menemui seorang pria yang tinggal dalam sebuah tenda di gurun pasir. Sanghyang Borosngora bergegas menuju tenda yang dimaksud dan ketika ia membuka tabir tenda itu dilihatnya seorang pria tua yang sedang menulis dengan pena. Karena terkejut dengan kedatangan tamunya, pena yang ada di tangan pria tua itu terjatuh menancap di tanah berpasir. Lelaki misterius itu menegur sang pangeran karena telah datang tanpa mengucapkan salam sehingga mengejutkannya dan mengakibatkan pena yang dipegangnya jatuh tertancap di pasir, padahal sesungguhnya lelaki itu hanya berpura-pura terkejut karena ingin memberi pelajaran kepada pemuda pendatang yang terlihat jumawa karena kesaktian yang dimilikinya itu. Setelah bertanya apa keperluannya datang ke tendanya, lelaki itu hanya meminta Sanghyang Borosngora agar mengambilkan penanya yang tertancap di pasir. Sang pangeran segera memenuhi permintaan pria itu, tetapi terjadi kejanggalan, pena yang menancap di tanah itu seperti sudah menyatu dengan bumi sehingga walaupun segenap kekuatannya telah dikerahkan, namum pena itu tak bergeming barang sedikitpun. Sanghyang Borosngora segera menyadari bahwa orang yang ada di hadapannya bukanlah orang sembarangan. Sebagai seorang kesatria ia mengakui kehebatan pria itu dan memohon ampun atas kelancangan sikapnya tadi. Sang pangeran juga memohon kesediaan pria misterius itu mengajarinya ilmu yang sangat mengagumkannya ini. Lelaki yang kemudian diketahui adalah Sayidina Ali bin Abi Thalib R.A. ini hanya meminta Sanghyang Borosngora mengucapkan kalimat syahadat seperti yang dicontohkannya dan sungguh ajaib, pena yang menancap di tanah itu bisa dicabut dengan mudah olehnya. Setelah peristiwa itu Sanghyang Borosngora menetap beberapa lama di Mekkah untuk menimba Ilmu Sajati kepada Baginda Ali R.A. yang ternyata adalah Dien Al Islam (Agama Islam). Di akhir masa pendidikannya Sanghyang Borosngora diberi wasiat oleh Baginda Ali agar melaksanakan syiar Islam di tanah asalnya. Sanghyang Borosngora yang sekarang bernama Syeikh Haji Abdul Iman ini kemudian diberi cenderamata berupa Pedang, Cis (tombak bermata dua atau dwisula), dan pakaian kebesaran. Sebelum pulang Syeikh Haji Abdul Iman juga menciduk air zam-zam dengan gayung berlubang pemberian ayahnya dan ternyata air zam-zam itu tidak menetes yang berarti ia telah berhasil menguasai ilmu sajati dengan sempurna. Ringkas cerita Sanghyang Borosngora kembali ke kaprabon dan disambut dengan suka cita oleh sang prabu beserta seluruh kerabatnya. Sanghyang Borosngora juga menyampaikan syiar Islam kepada seluruh kerabat istana. Sang Prabu yang telah uzur menolak dengan halus ajakan puteranya itu dan memilih hidup sebagai pendeta sebagaimana kehendaknya dahulu dan menyerahkan singgasana kepada putera mahkota Sanghyang Lembu Sampulur II. Air zam-zam yang dibawa Sanghyang Borosngora dijadikan cikal bakal air Situ Lengkong yang sebelumnya merupakan sebuah lembah yang mengelilingi bukit bernama Pasir Jambu. Gayung berlubang pemberian ayahnya dilemparkan ke Gunung Sawal dan kemudian menjadi sejenis tanaman paku yang bentuknya seperti gayung. Sanghyang Borosngora melanjutkan syiar Islamnya dengan mengembara ke arah barat melewati daerah-daerah yang sekarang bernama Tasikmalaya, Garut, Bandung, Cianjur dan Sukabumi. Prabu Sanghyang Lembu Sampulur II tidak lama memerintah di Kerajaan Panjalu, ia kemudian hijrah ke daerah Cimalaka di kaki Gunung Tampomas, Sumedang dan mendirikan kerajaan baru di sana. Sanghyang Borosngora yang menempati urutan kedua sebagai pewaris tahta Panjalu meneruskan kepemimpinan kakaknya itu dan menjadikan Panjalu sebagai kerajaan Islam yang sebelumnya bercorak Hindu. Sebagai media syiar Islam, Sanghyang Borosngora mempelopori tradisi upacara adat Nyangku yang diadakan setiap Bulan Maulud (Rabiul Awal), yaitu sebuah prosesi ritual penyucian pusaka-pusaka yang diterimanya dari Baginda Ali R.A. yang setelah disucikan kemudian dikirabkan dihadapan kumpulan rakyatnya. Acara yang menarik perhatian khalayak ramai ini dipergunakan untuk memperkenalkan masyarakat dengan agama Islam dan mengenang peristiwa masuk Islamnya Sanghyang Borosngora. Prabu Sanghyang Lembu Sampulur II Sanghyang Lembu Sampulur II naik tahta menggantikan Prabu Sanghyang Cakradewa, akan tetapi ia kemudian menyerahkan singgasana kerajaan kepada adiknya yaitu Sanghyang Borosngora,sedangkan ia sendiri hijrah dan mendirikan kerajaan baru di Cimalaka Gunung Tampomas (Sumedang). Prabu Sanghyang Borosngora Sanghyang Borosngora naik tahta Panjalu menggantikan posisi kakaknya, ia kemudian membangun keraton baru di Nusa Larang. Adiknya yang bernama Sanghyang Panji Barani diangkat menjadi Patih Panjalu. Di dalam Babad Panjalu tokoh Prabu Sanghyang Borosngora ini dikenal sebagai penyebar Agama Islam dan Raja Panjalu pertama yang menganut Islam, benda-benda pusaka peninggalannya masih tersimpan di Pasucian Bumi Alit dan dikirabkan pada setiap bulan Maulud setelah terlebih dulu disucikan dalam rangkaian prosesi acara adat Nyangku. Sanghyang Borosngora mempunyai dua orang putera yaitu: 1) Rahyang Kuning, dan 2) Rahyang Kancana. Prabu Sanghyang Borosngora juga didamping oleh Guru Aji Kampuhjaya dan Bunisakti, dua orang ulama kerajaan yang juga merupakan senapati-senapati pilih tanding. Petilasan Prabu Sanghyang Borosngora terdapat di Jampang Manggung (Sukabumi), sedangkan petilasan Sanghyang Panji Barani terdapat di Cibarani (Banten). Sanghyang Borosngora dan Hyang Bunisora Suradipati Hyang Bunisora Suradipati adalah adik Maharaja Sunda yang bernama Maharaja Linggabuana. Sang Maharaja terkenal sebagai Prabu Wangi yang gugur sebagai pahlawan di palagan Bubat melawan tentara Majapahit pada tahun 1357. Ketika peristiwa memilukan itu terjadi puteranya yang bernama Niskala Wastu Kancana baru berusia 9 tahun, untuk itu Hyang Bunisora menjabat sebagai Mangkubumi Suradipati mewakili keponakannya itu atas tahta Kawali . Hyang Bunisora juga dikenal sebagai Prabu Kuda Lelean dan Batara Guru di Jampang karena menjadi seorang petapa atau resi yang mumpuni di Jampang (Sukabumi). Nama Hyang Bunisora yang mirip dengan Sanghyang Borosngora dan gelarnya sebagai Batara Guru di Jampang menyiratkan adanya keterkaitan antara kedua tokoh ini, meskipun belum bisa dipastikan apakah kedua tokoh ini adalah orang yang sama. Jika ternyata kedua tokoh ini adalah orang yang sama, pastinya akan membuka salah satu lembar yang tersembunyi dari Sejarah Sunda. Hyang Bunisora atau Mangkubumi Suradipati menikah dengan Dewi Laksmiwati dan menurunkan 4 (empat) anak (Djadja Sukardja,2007): 1). Giri Dewata (Gedeng Kasmaya) di Cirebon Girang menikahi Ratna Kirana puteri Ratu Cirebon Girang, di lereng Gunung Ciremai. 2). Bratalegawa (Haji baharudin/Haji Purwa) menikahi puteri Gujarat. 3). Ratu Banawati. 4). Ratu Mayangsari yang diperisteri Niskala Wastu Kancana. Hyang Bunisora dikabarkan dimakamkan di Geger Omas, diperkirakan lokasi Geger Omas sekarang adalah Desa Ciomas (Panjalu Ciamis), di desa tersebut terdapat situs makam yang dikenal sebagai makam Dalem Penghulu Gusti dan Dalem Mangkubumi (Djadja Sukardja, 2007: 29-30). Sanghyang Borosngora dan Baginda Ali RA Legenda pertemuan antara Sanghyang Borosngora dengan Baginda Ali R.A. ini sampai sekarang masih kontroversial mengingat keduanya hidup di zaman yang berbeda. Sayidina Ali hidup pada abad ke-7 M (tahun 600-an) sedangkan pada periode masa itu di tatar Sunda tengah berdiri Kerajaan Tarumanagara dan nama Panjalu belum disebut-sebut dalam sejarah. Nama Panjalu (Kabuyutan Sawal) mulai disebut-sebut ketika Sanjaya (723-732) hendak merebut Galuh dari tangan Purbasora, ketika itu Sanjaya mendapat bantuan pasukan khusus dari Rabuyut Sawal (Panjalu) yang merupakan sahabat ayahnya, Sena (709-716). Sementara itu jika dirunut melalui catatan silsilah Panjalu sampai keturunannya sekarang, maka Sanghyang Borosngora diperkirakan hidup pada tahun 1400-an atau paling tidak sezaman dengan Sunan Gunung Jati Cirebon (1448-1568). Namun, bukti-bukti cenderamata dari Sayidina Ali R.A. yang berupa pedang, tongkat dan pakaian kebesaran masih dapat dilihat dan tersimpan di Pasucian Bumi Alit. Kabarnya pedang pemberian Baginda Ali itu pernah diteliti oleh para ahli dan hasilnya menunjukkan bahwa kandungan logam dan besi yang membentuk pedang itu bukan berasal dari jenis bahan pembuatan senjata yang biasa dipakai para Empu dan Pandai Besi di Nusantara. Sanghyang Borosngora, Walangsungsang dan Kian Santang Kisah masuk Islamnya Sanghyang Borosngora yang diislamkan oleh Sayidina Ali R.A. ini mirip dengan kisah Kian Santang. Kian Santang adalah putera Prabu Siliwangi dari isteri keduanya yang bernama Nyai Subang Larang binti Ki Gedeng Tapa yang beragama Islam. Dari isteri keduanya ini Prabu Siliwangi mempunyai tiga orang putera-puteri yaitu Walangsungsang (Pangeran Cakrabuana), Nyai Rara Santang, dan Kian Santang (Raja Sangara). Walangsungsang dan Rara Santang menuntut ilmu agama Islam mulai dari Pasai, Makkah, sampai ke Mesir; bahkan Rara Santang kemudian dinikahi oleh penguasa Mesir Syarif Abdullah atau Sultan Maulana Mahmud dan berputera Syarif Hidayatullah (Sunan Gunung Jati). Setelah naik haji Pangeran Cakrabuana berganti nama menjadi Syeikh Abdullah Iman, sedangkan Rara Santang setelah menikah berganti nama menjadi Syarifah Mudaim. Sementara itu, berbeda dengan kedua kakaknya; Kian Santang dikisahkan memeluk Islam setelah bertemu dengan Baginda Ali lalu kembali ke tanah air untuk menyampaikan syiar Islam kepada sang ayah: Prabu Siliwangi. Prabu Siliwangi yang tidak bersedia memeluk Islam lalu menghilang beserta seluruh pengikutnya di Leuweung Sancang (hutan Sancang di daerah Garut sekarang). Kian Santang yang juga berganti nama menjadi Syeikh Mansyur, melanjutkan syiar Islamnya dan kemudian dikenal sebagai Sunan Rahmat Suci atau Sunan Godog yang petilasannya terdapat di Garut. Sanghyang Borosngora versi Sejarah Cianjur Menurut versi Sejarah Cianjur, Sanghyang Borosngora dikenal sebagai Prabu Jampang Manggung. Nama aslinya adalah Pangeran Sanghyang Borosngora, ia putera kedua Adipati Singacala (Panjalu) yang bernama Prabu Cakradewa. Prabu Cakradewa sendiri adalah putera Sedang Larang, Sedang Larang adalah putera Ratu Prapa Selawati. Sanghyang Borosngora adalah putera Prabu Cakradewa dari permaisuri yang bernama Ratu Sari Permanadewi. Ratu Sari Permanadewi adalah putera keenam dari Adipati Wanaperi Sang Aria Kikis, jadi Sanghyang Borosngora adalah saudara misan Dalem Cikundul. Sanghyang Borosngora mempunyai empat orang saudara dan pada usia 14 tahun ia diperintah sang ayah untuk berziarah ke tanah suci Mekkah. Pada bulan Safar 1101 H Sanghyang Borosngora berangkat ke Mekkah yang lama perjalanannya adalah 6 tahun. Sepulang dari tanah suci, Sanghyang Borosngora mendapat julukan Syeikh Haji Sampulur Sauma Dipa Ulama. Tiba di kampung halamannya Kerajaan Singacala, sang ayah ternyata telah meninggal dunia. Borosngora kemudian berniat menurunkan ilmunya dan menyampaikan ajaran Islam kepada rakyat Pajajaran Girang dan Pajajaran Tengah, karena itu Borosngora mengembara ke nagari Sancang dan tanah Jampang. Pada hitungan windu pertama, Sanghyang Borosngora melakukan perjalanan kunjungan ke tanah leluhurnya di Karantenan Gunung Sawal, nagari Sancang, Parakan Tilu, Kandangwesi, Gunung Wayang, Gunung Kendan (Galuh Wiwitan), Dayeuhkolot (Sagalaherang), nagari Wanayasa Razamantri, Bayabang (menemui Kyai Nagasasra), Paringgalaya (sekarang sudah terbenam oleh Waduk Jatiluhur) dan kemudian kembali ke Gunung Wayang. Pada windu kedua ia berangkat ke Jampang Wetan, Gunung Patuha, Gunung Pucung Pugur, Pasir Bentang, Gunung Masigit, Pager Ruyung, Pagelarang, Jampang Tengah, Curug Supit, Cihonje, Teluk Ratu, Gunung Sunda, Cipanegah, Cicatih kemudian mengunjungi Salaka Domas di Sela Kancana, Cipanengah, Cimandiri. Windu ketiga Sanghyang Borosngora pergi ke Jampang Tengah mendirikan padepokan di Hulu Sungai Cikaso, Taman Mayang Sari (kuta jero), Jampang Kulon. Di tempat ini ia dikenal dengan nama Haji Soleh dan Haji Mulya. Setelah itu ia kembali ke Cipanengah, Gunung Rompang, di tempat ini ia dikenal sebagai Syeikh Haji Dalem Sepuh. Sanghyang Borosngora menikahi seorang gadis yatim, cucu angkat Kanjeng Kiai Cinta Linuwih di Gunung Wayang. Gadis yatim ini adalah turunan langsung Senapati Amuk Murugul Sura Wijaya, Mantri Agung Mareja, wakil Sri Maharaja Pajajaran untuk wilayah Cirebon Girang dan Tengah. Padaa windu ketiga, ia memiliki dua orang putra yaitu Hariang Sancang Kuning dan Pangeran Hariang Kancana. Sanghyang Borosngora hidup sampai usia lanjut, ia wafat setelah dari Gunung Rompang serta dimakamkan di suatu tempat di tepi sungai Cileuleuy, Kp Langkob, Desa Ciambar, Kecamatan Nagrak, Sukabumi. Putra cikalnya yaitu Hariang Sancang Kuning melakukan napak tilas perjalanan mendiang ayahnya ke Pajajaran Girang dan Tengah, kemudian ke Singacala (Panjalu). Ia wafat dan dimakamkan di Cibungur, selatan Panjalu. Salah seorang keturunannya yang terkenal adalah Raden Alit atau Haji Prawata Sari yang gigih menentang penjajah Belanda. Ia dikenal sebagai pemberontak yang sangat ditakuti berjuluk "Karaman Jawa". Sedangkan adik Sancang Kuning yakni Pangeran Hariang Kancana menjadi Adipati Singacala kemudian hijrah ke Panjalu, setelah wafat ia dimakamkan di Giri Wanakusumah, Situ Panjalu. Pertemuan para raja di Gunung Rompang Pada suatu masa beberapa orang raja dan adipati dari bekas kawasan Pajajaran tengah dan Pajajaran girang yang mencakup wilayah Cianjur, Sukabumi dan sekitarnya berkumpul di puncak gunung yang biasa dipakai sebagai lokasi musyawarah oleh para raja dan adipati yaitu di Gunung Rompang (dalam bhs. Sunda istilah rompang menunjukan keadaan senjata pedang, golok atau pisau yang sudah retak bergerigi karena terlalu sering dipakai). Dinamai Gunung Rompang karena pada masa akhir berdirinya kerajaan Sunda Pajajaran setelah melewati perang selama 50 tahun, senjata para prajurit Pajajaran telah menjadi rompang karena dipakai bertempur terus-menerus. Lokasi ini dikenal juga sebagai "Karamat Pasamoan", adapun tokoh-tokoh yang hadir pada pertemuan itu adalah: 1. Syeikh Dalem Haji Sepuh Sang Prabu Jampang Manggung yang berasal dari negeri Singacala (Panjalu) bawahan Galuh, di tanah Pajampangan ia dikenal dengan berbagai julukan yaitu sebagai Syeikh Haji Mulya, Syeikh Haji Sholeh, dan Syeikh Aulia Mantili. 2. Kanjeng Aria Wira Tanu Cikundul atau Pangeran Jaya Lalana, bergelar Raden Ngabehi Jaya Sasana, Pangeran Panji Nata Kusumah. 3. Raden Sanghyang Panaitan atau Raden Widaya bergelar Pangerang Rangga Sinom di Sedang, Kanjeng Adipati Sukawayana. 4. Raden Adipati Lumaju Gede Nyilih Nagara di Cimapag. 5. Kanjeng Kyai Aria Wangsa Merta dari Tarekolot, Cikartanagara. 6. Kanjeng Dalem Nala Merta dari Cipamingkis. 7. Pangeran Hyang Jaya Loka dari Cidamar. 8. Pangeran Hyang Jatuna dari Kadipaten Kandang Wesi. 9. Pangeran Hyang Krutu Wana dari Parakan Tiga. 10. Pangeran Hyang Manda Agung dari Sancang. Tujuan pertemuan para raja ini adalah untuk membahas keinginan para raja dan adipati untuk menjalin kerjasama yang lebih erat terutama dalam usaha menangkal serangan musuh dari luar. Untuk itu dibutuhkan adanya seorang pemimpin yang tangguh, pemimpin yang memegang tangkai, yang disebut sebagai Raja Gagang (Raja pemegang tangkai). Prabu Jampang Manggung mengusulkan agar Aria Wira Tanu Dalem Cikundul yang ditunjuk sebagai Raja Gagang, dan usul ini diterima oleh semua tokoh yang hadir. Akhirnya, setelah menjalankan Salat Jum'ah yang bertepatan dengan bulan purnama Rabiul Awal 1076 H atau 2 September 1655 berdiri negeri Cianjur yang merupakan negeri merdeka dan berdaulat, tidak tunduk kepada Kompeni, Mataram maupun Banten, hanya tunduk kepada Allah SWT. Negeri ini dipimpin oleh Aria Wira Tanu, Dalem Cikundul sebagai Raja Gagang. Pemberontakan Raden Haji Alit Prawatasari Raden Haji Alit Prawatasari adalah seorang ulama dari Jampang yang juga merupakan keturunan Sancang Kuning dari Singacala (Panjalu). Pemberontakan Raden Haji Alit Prawatasari dimulai pada bulan Maret 1703 dan terjadi sangat dahsyat. Haji Prawatasari sanggup memobilisasi rakyat menjadi pasukannya sebanyak 3000 orang sehingga membuat VOC kalang kabut. Pada suatu ketika tersebar berita bahwa RH Alit Prawatasari telah tewas. Pieter Scorpoi komandan pasukan VOC segera saja menawan dan menggiring seluruh warga Jampang yang mencapai 1354 orang untuk menjalani hukuman di Batavia melewati Cianjur. Tujuan VOC tidak lain adalah untuk menghancurkan semangat dan kekuatan pengikut RH Alit Prawatasari. Penduduk Jampang yang berbaris sepanjang jalan itu sebagian besar tewas diperjalanan, yang tersisa hanyalah 582 orang dengan kondisi yang menyedihkan, mereka kemudian digiring terus menuju ke Bayabang. Pada waktu itu sesungguhnya RH Alit Prawatasari tidak tewas melainkan sedang mengumpulkan wadya balad (pengikut) yang sangat besar, ia kemudian memimpin penyerbuan ke kabupaten priangan wetan (timur). Pada tahun 1705 RH Alit Prawatasari muncul lagi di Jampang dan kemudian mengepung sekeliling Batavia, pada sekitar Januari di dekat Bogor. Dikarenakan VOC tak mampu menangkap RH Alit Prawatasari, tiga orang tokoh masyarakat yang ditangkap di Kampung Baru, Bogor dieksekusi mati oleh VOC. Pada bulan Maret RH Alit Prawatasari membuat kekacauan di Sumedang utara, kemudian pada Agustus 1705 RH Alit Prawatasari berhasil mengalahkan pasukan Belanda yang mencoba mengejar dan menangkapnya melalui tiga kali pertempuran. Akibat kegagalan-kegalannya menangkap RH Alit Prawatasari, maka VOC menjatuhkan hukuman berat kepada siapa saja yang disangka membantu RH Alit Prawatasari, namun jumlah pengikutnya bukan berkurang malah semakin bertambah banyak karena rakyat bersimpati kepada perjuangannya. Pihak Belanda lalu mengeluarkan ultimatum dan tenggat waktu selama enam bulan kepada para bupati di Tatar Sunda agar menangkap RH Alit Prawatasari. Pada tahun 1706 RH Alit Prawatasari meninggalkan Tatar Sunda menuju ke Jawa Tengah. RH Alit Prawatasari akhirnya tertangkap di Kartasura setelah ditipu oleh Belanda pada tangal 12 Juli 1707. Makam pahlawan yang terlupakan ini terletak di Dayeuh Luhur, Cilacap. Penduduk setempat menyebutnya sebagai makam turunan Panjalu, makamnya ini sampai sekarang masih sering diziarahi oleh penduduk sekitar dan peziarah dari Ciamis. Prabu Rahyang Kuning Rahyang Kuning atau Hariang Kuning menggantikan Sanghyang Borosngora menjadi Raja Panjalu, akibat kesalahpahaman dengan adiknya yang bernama Rahyang Kancana sempat terjadi perseteruan yang akhirnya dapat didamaikan oleh Guru Aji Kampuh Jaya dari Cilimus. Rahyang Kuning kemudian mengundurkan diri dan menyerahkan tahta Panjalu kepada Rahyang Kancana. Menurut Babad Panjalu, perselisihan ini dikenal dengan peristiwa Ranca Beureum. Peristiwa ini terjadi sewaktu Prabu Rahyang Kuning bermaksud menguras air Situ Lengkong untuk diambil ikannya (Sunda:ngabedahkeun). Rahyang Kuning mengutus patih kerajaan untuk menjemput sang ayah Sanghyang Borosngora di Jampang Manggung agar menghadiri acara itu. Namun karena Sanghyang Borosngora berhalangan, maka ia menunjuk Rahyang Kancana untuk mewakili sang ayah menghadiri acara tersebut. Berhubung hari yang telah ditentukan untuk perayaan itu semakin dekat, Rahyang Kuning memerintahkan para abdinya untuk mulai membobol Situ Lengkong sambil menunggu kedatangan ayahnya, air pembuangannya dialirkan melalui daerah jalan Sriwinangun sekarang. Sang Prabu turun langsung memimpin para abdi dan rakyatnya berbasah-basahan di tengah cuaca dingin di pagi buta itu. Untuk sekadar menghangatkan badan, Rahyang Kuning menyalakan api unggun sambil berdiang menghangatkan telapak tangannya menghadap ke arah barat. Pada saat yang bersamaan dari arah barat, sang adik Rahyang Kancana bersama rombongan pasukan pengawalnya tiba di sekitar daerah Sriwinangun yang akan dilewati dan terkejut mendapati Situ Lengkong telah mulai dikeringkan tanpa menunggu kedatangannya sebagai wakil sang ayah. Rahyang Kancana yang tersinggung lalu membendung saluran pembuangan air itu dengan tergesa-gesa. Akibatnya meskipun sudah dibendung, tetapi tempat itu masih dipenuhi rembesan air dan gundukan tanah tak beraturan sehingga sampai sekarang tempat itu dikenal dengan nama Cibutut (Bhs. Sunda: butut artinya jelek). Rahyang Kuning yang tengah menghangatkan telapak tangannya menghadapi api unggun terkejut melihat kedatangan Rahyang Kancana bersama pasukan pengawalnya yang dipenuhi emosi. Sebaliknya Rahyang Kancana mengira kakaknya itu sedang menunggu untuk menantangnya adu kesaktian karena ia telah membendung air Situ Lengkong supaya tidak kering. Singkat cerita, akibat kesalahpahaman tersebut terjadilah duel pertarungan antara Rahyang Kancana bersama pasukan pengawalnya melawan Rahyang Kuning bersama pasukan pengawal kerajaan, akibat pertempuran itu banyak korban yang berjatuhan dari kedua belah pihak, akibatnya sebuah ranca (rawa atau danau dangkal) airnya menjadi berwarna merah oleh genangan darah sehingga sampai sekarang dikenal dengan nama Ranca Beureum (Bhs. Sunda: beureum artinya merah). Perang saudara ini baru berakhir setelah didamaikan oleh Guru Aji Kampuhjaya, ulama kerajaan yang sangat dihormati sekaligus sahabat Prabu Sanghyang Borosngora. Rahyang Kuning yang menyesal karena telah menimbulkan perselisihan tersebut menyerahkan tahta Panjalu kepada Rahyang Kancana dan meninggalkan kaprabon lalu mengembara ke wilayah selatan Galuh. Rahyang Kuning di akhir hayatnya menjadi Raja di Kawasen (Ciamis Selatan), jasadnya dibawa pulang ke Panjalu dan dimakamkan di Kapunduhan Cibungur, Desa Kertamandala, Kecamatan Panjalu. Prabu Rahyang Kancana Rahyang Kancana atau Hariang Kancana melanjutkan tahta Panjalu dari kakaknya, untuk melupakan peristiwa berdarah perang saudara di Ranca Beureum ia memindahkan kaprabon dari Nusa Larang ke Dayeuh Nagasari, sekarang termasuk wilayah Desa Ciomas Kecamatan Panjalu. Rahyang Kancana mempunyai dua orang putera yaitu: 1) Rahyang Kuluk Kukunangteko, dan 2) Rahyang Ageung. Prabu Rahyang Kancana setelah mangkat dipusarakan di Nusa Larang Situ Lengkong. Pusara Prabu Rahyang Kancana sampai sekarang selalu ramai didatangi para peziarah dari berbagai daerah di Indonesia. Prabu Rahyang Kuluk Kukunangteko Rahyang Kuluk Kukunangteko atau Hariang Kuluk Kukunangteko menggantikan Rahyang Kancana menduduki tahta Panjalu, ia didampingi oleh adiknya yang bernama Rahyang Ageung sebagai Patih Panjalu. Sang Prabu mempunyai seorang putera bernama Rahyang Kanjut Kadali Kancana. Pusara Rahyang Kuluk Kukunangteko terletak di Cilanglung, Simpar, Panjalu. Prabu Rahyang Kanjut Kadali Kancana Rahyang Kanjut Kadali Kancana atau Hariang Kanjut Kadali Kancana menggantikan ayahnya sebagai Raja Panjalu, ia mempunyai seorang putera bernama Rahyang Kadacayut Martabaya. Rahyang Kanjut Kadali Kancana setelah mangkat dipusarakan di Sareupeun Hujungtiwu, Panjalu. Prabu Rahyang Kadacayut Martabaya Rahyang Kadacayut Martabaya atau Hariang Kadacayut Martabaya naik tahta Panjalu menggantikan ayahnya, ia mempunyai seorang anak bernama Rahyang Kunang Natabaya. Rahyang Kadacayut Martabaya jasadnya dipusarakan di Hujungwinangun, Situ Lengkong Panjalu. di makam di hujungwinangun Prabu Rahyang Kunang Natabaya Rahyang Kunang Natabaya atau Hariang Kunang Natabaya menduduki tahta Panjalu menggantikan ayahnya, ia menikah dengan Apun Emas. Apun Emas adalah anak dari penguasa Kawali bernama Pangeran Mahadikusumah atau Apun di Anjung yang dikenal juga sebagai Maharaja Kawali (1592-1643) putera Pangeran Bangsit (1575-1592) (Djadja Sukardja, 2007: 33). Sementara adik Apun Emas yang bernama Tanduran di Anjung menikah dengan Prabu di Galuh Cipta Permana (1595-1608) dan menurunkan Adipati Panaekan. Dari perkawinannya dengan Nyai Apun Emas, Prabu Rahyang Kunang Natabaya mempunyai tiga orang putera yaitu: 1) Raden Arya Sumalah, 2) Raden Arya Sacanata, dan 3) Raden Arya Dipanata (kelak diangkat menjadi Bupati Pagerageung oleh Mataram). Pada masa kekuasaan Prabu Rahyang Kunang Natabaya ini, Panembahan Senopati (1586-1601) berhasil menaklukkan Cirebon beserta daerah-daerah bawahannya termasuk Panjalu dan Kawali menyusul kemudian Galuh pada tahun 1618. Pusara Prabu Rahyang Kunang Natabaya terletak di Ciramping, Desa Simpar, Panjalu. Raden Arya Sumalah Arya Sumalah naik tahta Panjalu bukan sebagai Raja, tapi sebagai Bupati di bawah kekuasaan Mataram. Ia menikah dengan Ratu Tilarnagara puteri dari Bupati Talaga yang bernama Sunan Ciburuy atau yang dikenal juga dengan nama Pangeran Surawijaya, dari pernikahannya itu Arya Sumalah mempunyai dua orang anak, yaitu: 1) Ratu Latibrangsari dan 2) Raden Arya Wirabaya. Arya Sumalah setelah wafat dimakamkan di Buninagara Simpar, Panjalu. Pangeran Arya Sacanata atau Pangeran Arya Salingsingan Raden Arya Sumalah wafat dalam usia muda dan meninggalkan putera-puterinya yang masih kecil. Untuk mengisi kekosongan kekuasaan di Kabupaten Panjalu Raden Arya Sacanata diangkat oleh Sultan Agung (1613-1645) sebagai Bupati menggantikan kakaknya dengan gelar Pangeran Arya Sacanata. Pangeran Arya Sacanata juga memperisteri Ratu Tilarnagara puteri Bupati Talaga Sunan Ciburuy yang merupakan janda Arya Sumalah. Pangeran Arya Sacanata mempunyai banyak keturunan, baik dari garwa padminya yaitu Ratu Tilarnagara maupun dari isteri-isteri selirnya (ada sekitar 20 orang anak), anak-anaknya itu dikemudian hari menjadi pembesar-pembesar di tanah Pasundan. Dua belas di antara putera-puteri Pangeran Arya Sacanata itu adalah: 1) Raden Jiwakrama (Cianjur), 2) Raden Ngabehi Suramanggala, 3) Raden Wiralaksana (Tengger, Panjalu), 4) Raden Jayawicitra (Pamekaran, Panjalu), 5) Raden Dalem Singalaksana (Cianjur), 6) Raden Dalem Jiwanagara (Bogor), 7) Raden Arya Wiradipa (Maparah, Panjalu), 8) Nyi Raden Lenggang, 9) Nyi Raden Tilar Kancana, 10) Nyi Raden Sariwulan (Gandasoli, Sukabumi), 11) Raden Yudaperdawa (Gandasoli, Sukabumi), dan 12) Raden Ngabehi Dipanata. Putera Sultan Agung, Sunan Amangkurat I (1645-1677) pada tahun 1656-1657 secara sepihak mencopot jabatan Pangeran Arya Sacanata sebagai Bupati Panjalu yang diangkat oleh Sultan Agung serta menghapuskan Kabupaten Panjalu dengan membagi wilayah Priangan menjadi 12 Ajeg; salah satunya adalah Ajeg Wirabaya yang meliputi wilayah Kabupaten Panjalu, Utama dan Bojonglopang serta dikepalai oleh keponakan sekaligus anak tirinya yaitu Raden Arya Wirabaya sehingga membuat Pangeran Arya Sacanata mendendam kepada Mataram. Suatu ketika Pangeran Arya Sacanata ditunjuk oleh mertuanya yang juga Bupati Talaga Sunan Ciburuy untuk mewakili Talaga mengirim seba (upeti) ke Mataram. Pada kesempatan itu Pangeran Arya Sacanata menyelinap ke peraduan Sinuhun Mataram dan mempermalukanya dengan memotong sebelah kumisnya sehingga menimbulkan kegemparan besar di Mataram. Segera saja Pangeran Arya Sacanata menjadi buruan pasukan Mataram, namun hingga akhir hayatnya Pangeran Arya Sacanata tidak pernah berhasil ditangkap oleh pasukan Mataram sehingga ia mendapat julukan Pangeran Arya Salingsingan (dalam Bahasa Sunda kata "salingsingan" berarti saling berpapasan tapi tidak dikenali). Pangeran Arya Sacanata menghabiskan hari tuanya dengan meninggalkan kehidupan keduniawian dan memilih hidup seperti petapa mengasingkan diri di tempat-tempat sunyi di sepanjang hutan pegunungan dan pesisir Galuh. Mula-mula ia mendirikan padepokan di Gandakerta sebagai tempatnya berkhalwat (menyepi), Sang Pangeran kemudian berkelana ke Palabuhan Ratu, Kandangwesi, Karang, Lakbok, kemudian menyepi di Gunung Sangkur, Gunung Babakan Siluman, Gunung Cariu, Kuta Tambaksari dan terakhir di Nombo, Dayeuhluhur. Pangeran Arya Sacanata wafat dan dipusarakan di Nombo, Kecamatan Dayeuhluhur, Kabupaten Cilacap, Jawa Tengah. Raden Arya Wirabaya Sewaktu Sunan Amangkurat I berkuasa (1645-1677) pada sekitar tahun 1656-1657 wilayah Mancanagara Kilen (Mataram Barat) dibagi menjadi dua belas Ajeg (daerah setingkat kabupaten) serta menghapuskan jabatan Wedana Bupati Priangan, keduabelas Ajeg itu adalah: Sumedang, Parakan Muncang (PrianganTimur), Bandung, Sukapura (Tasikmalaya), Karawang, Imbanagara (Ciamis), Kawasen (Ciamis Selatan), Wirabaya (Ciamis Utara termasuk Kabupaten Panjalu, Utama dan Bojonglopang), Sindangkasih (Majalengka), Banyumas, Ayah/Dayeuhluhur (Kebumen, Cilacap) dan Banjar (Ciamis Timur). Pada waktu itulah Arya Wirabaya diangkat oleh Sunan Amangkurat I menjadi Kepala Ajeg Wirabaya sekaligus menggantikan Pangeran Arya Sacanata yang tidak lagi menjabat Bupati karena Kabupaten Panjalu telah dihapuskan dan dimasukkan kedalam Ajeg Wirabaya. Arya Wirabaya mempunyai seorang putera yang bernama Raden Wirapraja, setelah wafat jasad Arya Wirabaya dimakamkan di Cilamping, Panjalu, Ciamis Raden Tumenggung Wirapraja Raden Wirapraja menggantikan ayahnya menjadi Bupati Panjalu dengan gelar Raden Tumenggung Wirapraja. Pada masa pemerintahannya kediaman bupati dipindahkan dari Dayeuh Nagasari, Ciomas ke Dayeuh Panjalu sekarang. Tumenggung Wirapraja setelah mangkat dimakamkan di Kebon Alas Warudoyong, Kecamatan Panumbangan, Kabupaten Ciamis. Raden Tumenggung Cakranagara I Salah seorang putera Pangeran Arya Sacanata yang bernama Arya Wiradipa memperisteri Nyi Mas Siti Zulaikha puteri Tandamui dari Cirebon, ia bersama kerabat dan para kawula-balad (abdi dan rakyatnya) dari keraton Talaga mendirikan pemukiman yang sekarang menjadi Desa Maparah, Panjalu. Dari pernikahannya itu Arya Wiradipa mempunyai empat orang anak, yaitu: 1) Raden Ardinata, 2) Raden Cakradijaya, 3) Raden Prajasasana, dan 4) Nyi Raden Ratna Gapura. Raden Prajasasana yang setelah dewasa dikenal juga dengan nama Raden Suragostika mengabdi sebagai pamong praja bawahan Pangeran Arya Cirebon (1706-1723) yang menjabat sebagai Opzigter (Pemangku Wilayah) VOC untuk wilayah Priangan (Jawa Barat) dan bertugas mengepalai dan mengatur para bupati Priangan. Raden Suragostika yang dianggap berkinerja baik dan layak menduduki jabatan bupati kemudian diangkat oleh Pangeran Arya Cirebon menjadi Bupati Panjalu dengan gelar Raden Tumenggung Cakranagara menggantikan Tumenggung Wirapraja. Tumenggung Cakranagara I memperisteri Nyi Raden Sojanagara puteri Ratu Latibrang Sari (kakak Arya Wirabaya) sebagai garwa padmi (permaisuri) dan menurunkan tiga orang putera, yaitu: 1) Raden Cakranagara II, 2) Raden Suradipraja, dan 3) Raden Martadijaya. Sementara dari garwa ampil (isteri selir) Tumenggung Cakranagara I juga mempunyai empat orang puteri, yaitu: 1) Nyi Raden Panatamantri, 2) Nyi Raden Widaresmi. 3) Nyi Raden Karibaningsih, dan 4) Nyi Raden Ratnaningsih. Tumenggung Cakranagara I setelah wafat dimakamkan di Cinagara, Desa Simpar, Kecamatan Panjalu, Kabupaten Ciamis. Raden Tumenggung Cakranagara II Raden Cakranagara II menggantikan kedudukan ayahnya sebagai Bupati Panjalu dengan gelar Raden Tumenggung Cakranagara II, sedangkan adiknya yang bernama Raden Suradipraja diangkat menjadi Patih Panjalu dengan gelar Raden Demang Suradipraja. Tumenggung Cakranagara II mempunyai enam belas orang anak dari garwa padmi dan isteri selirnya, keenambelas putera-puterinya itu adalah: 1) Nyi Raden Wijayapura, 2) Nyi Raden Natakapraja, 3) Nyi Raden Sacadinata, 4) Raden Cakradipraja, 5) Raden Ngabehi Angreh, 6) Raden Dalem Cakranagara III, 7) Nyi Raden Puraresmi, 8) Nyi Raden Adiratna, 9) Nyi Raden Rengganingrum, 10) Nyi Raden Janingrum, 11) Nyi Raden Widayaresmi, 12) Nyi Raden Murdaningsih, 13) Raden Demang Kertanata, 14) Raden Demang Argawijaya, 15) Nyi Raden Adipura, dan 16) Nyi Raden Siti Sarana. Tumenggung Cakranagara II setelah wafat dimakamkan di Puspaligar, Kecamatan Panjalu, Kabupaten Ciamis. Raden Tumenggung Cakranagara III Raden Cakranagara III sebagai putera tertua dari garwa padmi (permaisuri) menggantikan posisi ayahnya sebagai Bupati Panjalu dengan gelar Raden Tumenggung Cakranagara III. Tahun 1810 wilayah Kawali yang dikepalai Raden Adipati Mangkupraja III (1801-1810) digabungkan kedalam wilayah Kabupaten Panjalu dibawah Raden Tumenggung Cakranagara III yang sama-sama berada dalam wilayah administratif Cirebon. Wilayah Kawali ini kemudian dikepalai oleh Raden Tumenggung Suradipraja I (1810-1819) yang menginduk ke Kabupaten Panjalu. Pada tahun 1819 ketika Pemerintah Hindia Belanda dibawah pimpinan Gubernur Jenderal G.A.G.Ph. Baron Van der Capellen (1816-1836) dikeluarkanlah kebijakan untuk menggabungkan Kabupaten Panjalu, Kawali, Distrik Cihaur dan Rancah kedalam Kabupaten Galuh. Berdasarkan hal itu maka Tumenggung Cakranagara III dipensiunkan dari jabatannya sebagai Bupati Panjalu dan sejak itu Panjalu menjadi kademangan (daerah setingkat wedana) di bawah Kabupaten Galuh. Pada tahun itu Bupati Galuh Tumenggung Wiradikusumah digantikan oleh puteranya yang bernama Adipati Adikusumah (1819-1839), sedangkan di Panjalu pada saat yang bersamaan putera tertua Tumenggung Cakranagara III yang bernama Raden Sumawijaya diangkat menjadi Demang (Wedana) Panjalu dengan gelar Raden Demang Sumawijaya, sementara itu putera ketujuh Tumenggung Cakranagara III yang bernama Raden Cakradikusumah diangkat menjadi Wedana Kawali dengan gelar Raden Arya Cakradikusumah. Tumenggung Cakranagara III mempunyai dua belas orang putera-puteri, yaitu: 1) Raden Sumawijaya Demang Panjalu (Nusa Larang, Panjalu), 2) Raden Prajasasana Kyai Sakti (Nusa Larang, Panjalu), 3) Raden Aldakanata, 4) Raden Wiradipa, 5) Nyi Raden Wijayaningrum, 6) Raden Jibjakusumah, 7) Raden Cakradikusumah (Wedana Kawali), 8) Raden Cakradipraja, 9) Raden Baka, 10) Nyi Raden Kuraesin, 11) Raden Raksadipraja (Kuwu Ciomas, Panjalu), dan 12) Raden Prajadinata (Kuwu Maparah, Panjalu), penulis naskah Babad Panjalu dalam bahasa Sunda dengan aksara latin (tersimpan di Perpustakaan Nasional RI), wafat di Mekkah. Tumenggung Cakranagara III wafat pada tahun 1853 dan dipusarakan di Nusa Larang Situ Lengkong Panjalu berdekatan dengan pusara Prabu Rahyang Kancana putera Prabu Sanghyang Borosngora. Raden Demang Sumawijaya Raden Sumawijaya pada tahun 1819 diangkat menjadi Demang Panjalu dengan gelar Raden Demang Sumawijaya. Adiknya yang bernama Raden Cakradikusumah pada waktu yang berdekatan juga diangkat menjadi Wedana Kawali dengan gelar Raden Arya Cakradikusumah. Demang Sumawijaya mempunyai tiga orang anak, yaitu: 1) Raden Aldakusumah, 2) Nyi Raden Asitaningsih, dan 3) Nyi Raden Sumaningsih. Demang Sumawijaya setelah wafat dimakamkan di Nusa Larang Situ Lengkong Panjalu. Raden Demang Aldakusumah Raden Aldakusumah menggantikan kedudukan ayahnya sebagai Demang Panjalu dengan gelar Raden Demang Aldakusumah, ia menikahi Nyi Raden Wiyata (Reumalega, Desa Kertamandala, Panjalu) dan mempunyai empat orang anak, yaitu: 1) Raden Kertadipraja (Reumalega, Desa Kertamandala, Panjalu), 2) Nyi Raden Wijayaningsih, 3) Nyi Raden Kasrengga (Reumalega, Desa Kertamandala, Panjalu), dan 4) Nyi Raden Sukarsa-Karamasasmita (Reumalega, Desa Kertamandala, Panjalu). Semantara itu adik sepupunya yang bernama Raden Argakusumah (putera Wedana Kawali Raden Arya Cakradikusumah) diangkat menjadi Bupati Dermayu (sekarang Indramayu) dengan gelar Raden Tumenggung Cakranagara IV. Raden Demang Aldakusumah dan Raden Tumenggung Argakusumah (Cakranagara IV) setelah wafatnya dimakamkan di Nusa Larang Situ Lengkong Panjalu. Raden Kertadipraja Putera tertua Demang Aldakusumah yang bernama Raden Kertadipraja tidak lagi menjabat sebagai Demang Panjalu karena Panjalu kemudian dijadikan salah satu desa/kecamatan yang masuk kedalam wilayah kawedanaan Panumbangan Kabupaten Galuh, sementara ia sendiri tidak bersedia diangkat menjadi Kuwu (Kepala Desa) Panjalu. Pada tahun 1915 Kabupaten Galuh berganti nama menjadi Kabupaten Ciamis. Raden Kertadipraja (Reumalega, Desa Kertamandala, Panjalu) menikahi Nyi Mas Shinta (Reumalega, Desa Kertamandala, Panjalu) dan menurunkan empat orang anak yaitu: 1) Raden Hanafi Argadipraja (Reumalega, Desa Kertamandala, Panjalu), 2) Nyi Raden Aminah - Adkar (Cirebon), 3)Nyi Raden Hasibah - Junaedi (Reumalega, Desa Kertamandala Panjalu), 4) Nyi Raden Halimah - Suminta (Reumalega, Desa Kertamandala, Panjalu), 5) Raden Ahmad Kertadipraja (Reumalega, Desa Kertamandala, Panjalu), dan 6) Nyi Raden Aisah - Padma (Reumalega, Desa Kertamandala, Panjalu) Raden Hanafi Argadipraja Raden Hanafi Argadipraja (Reumalega, Desa Kertamandala, Panjalu) mempersunting Nyi Raden Dewi Hunah Murtiningsih (Reumalega, Desa Kertamandala, Panjalu) puteri dari Kuwu Cimuncang (sekarang Desa Jayagiri Kecamatan Panumbangan Ciamis) yang bernama Raden Nitidipraja, penulis catatan sejarah & silsilah Panjalu dalam bahasa Sunda dengan aksara arab dan latin (makamnya di Puspaligar, Panjalu), dan dari pernikahannya itu menurunkan lima orang putera-puteri: 1) Nyi Raden Sukaesih-Raden Abdullah Suriaatmaja, 2) H. Raden Muhammad Tisna Argadipraja, 3) Raden Galil Aldar Argadipraja, 4) Hj. Nyi Raden Siti Maryam-H.Encur Mansyur, 5) Nyi Raden Siti Rukomih-Raden Sukarsana Sadhi Pasha. Sedangkan adik Raden Hanafi Argadipraja, yakni Raden Ahmad Kertadipraja (Reumalega, Desa Kertamandala, Panjalu) menurunkan empat orang anak: 1) H. Raden Afdanil Ahmad, 2) Raden Nasuha Ahmad, 3) Nyi Raden Nia Kania, dan 4) Raden Ghia Subagia. Hj. Nyi Raden Siti Maryam Hj. Nyi Raden Siti maryam(Panumbangan) menikah dengan Eyang Mad Syahri(Panumbangan, Cibonteng) dan melahirkan sembilan orang anak, Yaitu: 1)Raden Sasmita, 2)Raden Elon Dahlan, 3)Nyimas Raden Ipoh Saripah, 4)Raden Endah Dahri, 5)Nyimas Raden Erum Atikah, 6)Nyimas Raden Zaenab Sukarsih, 7)Nyimas Raden Khotimah, 8)Nyimas Raden Aisyah Rukmanah, 9)Raden Rosyadi, Nyimas Raden Aisyah Rukmanah Nyimas raden Aisyah Rukmanah (Panumbangan), menikah dengan Raden Ade Sutisna (Desa Golat). Dan melahirkan lima orang putra-putri, Yaitu: 1)Nyimas Raden Djohar Sry Kantini, 2)Nyimas Raden Nina Tursina Irania, 3)Raden Tepi Nugraha Jayaprana, 4)Nyimas Raden Rika Gartika Gumilar, 5)Raden Taufik Fitra Jaya Burnama, Nyimas Raden Djohar Sry Kantini Nyimas Raden Djohar Sry Kantini(Desa Golat) menikah dengan Raden Muhammad Syafe'i (Cianjur), dan melahirkan dua orang putra-putri, Yaitu: 1)Nyimas Raden Gitta Fenny Sari, 2)Raden Panji Fenitra, 3)Raden Fandi Nyimas Raden Nina Tursina Irania Nyimas Raden Nina Tursina Irania(Desa Golat) menikah dengan Hassan Ridwan(Jakarta) dan melahirkan tiga orang putra-putri, yaitu: 1)Raden Aldy Agustiar Ridmansyah, 2)Nyimas Raden Annisa Septiani Nur Faridah, 3)Nyimas Raden Azizah Zahra Ulfah, Referensi Atlas Indonesia & Dunia Edisi 33 Propinsi di Indonesia. (2000). Jakarta. Pustaka Sandro. Babad Tanah Jawi (terj). 2007. Yogyakarta: Narasi. Hidayat, Yayat. Mengenal Warisan Kerajaan Panjalu. Artikel Majalah Misteri Edisi 20 Peb - 04 Mar 2010. Muljana, Slamet. (1979). Nagarakretagama dan Tafsir Sejarahnya. Jakarta: Bhratara. Munoz, Paul Michel. (2006). Early Kingdoms of Indonesian Archipelago and the Malay Peninsula. Singapore: Editions Didier Millet Pte Ltd. Suganda, Her. Situ Lengkong dan Nusalarang, Wisata Alami yang Islami. Artikel Harian Kompas, 21 Juni 2003. Suganda, Her. Naskah Sunda Kuno Antara Sejarah dan Nilai Sakral. Artikel Harian Kompas, 24 Mei 2008. Sukardja, H.Djadja. (2002). Situs Karangkamulyan. Ciamis: H. Djadja Sukardja S. Sutarwan, Aam Permana. Gus Dur "Merevisi" Sejarah Situ Lengkong Panjalu, Air Situ Lengkong berasal dari Mekah. Artikel Harian Pikiran Rakyat, 10 Juli 2000. Sumaryadi, Sugeng/Eriez M Rizal. Menengok Rahasia Sukses Warga Panjalu. Artikel Harian Media Indonesia, 13 Maret 2004. Sumaryadi, Sugeng. Sejarah Panjang yang Terus Dikenang. Artikel Harian Media Indonesia, 13 Maret 2004. Kategori:Sejarah Sunda

https://id.wikipedia.org/wiki/Silsilah%20Penguasa%20Kerajaan%20Panjalu%20Ciamis

متى ولد ابن النفيس ؟

ابن النفيس

arabic

أبو الحسن علاء الدين علي بن أبي الحزم الخالدي المخزومي[1] القَرشي الدمشقي الملقب بابن النفيس ويعرف أحياناً بالقَرَشي بفتح القاف والراء نسبة إلى قبيلة قريش العربية[2].[3] (607هـ/1213م، دمشق - 687هـ/1288 م) هو عالم موسوعي وطبيب مسلم، له إسهامات كثيرة في الطب، ويعتبر مكتشف الدورة الدموية الصغرى،[4] وأحد رواد علم وظائف الأعضاء في الإنسان، حيث وضع نظريات يعتمد عليها العلماء إلى الآن. عين رئيسًا لأطباء مصر.[5][6] ويعتبره كثيرون أعظم فيزيولوجييّ العصور الوسطى.[7] ظل الغرب يعتمدون على نظريته حول الدورة الدموية، حتى اكتشف ويليام هارفي الدورة الدموية الكبرى.[8] نشأته وحياته ولد بدمشق فيما يُعرف الآن بسوريا عام 607هـ على وجه التقريب، ونشأ وتعلم بها في مجالس علمائها ومدارسها.[9] قيل إن لقبه القَرشي نسبة إلى القرش، حيث ذكر ابن أبي أصيبعة أنها قرية قرب مدينة دمشق،[10] وتذكر دائرة المعارف الإسلامية أنه ولد على مشارف غوطة دمشق، وأصله من بلدة قُريشية قرب دمشق.[11] والراجح أنه من قبيلة قريش من بني مخزوم من الخوالد [1]، وورد لقبه في أول طبعة لكتابه "الموجز": القرشي (بفتح القاف والراء: Karashite). تعلم في البيمارستان النوري بدمشق، كما كان ابن النفيس معاصرًا لمؤرخ الطب الشهير ابن أبي أصيبعة، صاحب (عيون الأنباء في طبقات الأطباء)، ودرس معه الطب على ابن الدخوار.[12] وقد درس ابن النفيس أيضًا الفقه الشافعي، كما كتب العديد من الأعمال في الفلسفة، وكان مهتما بالتفسير العقلاني للوحي. وخلافًا لبعض معاصريه والسلف، اعتمد ابن النفيس على العقل في تفسير نصوص القرآن والحديث.[13] كما درس اللغة والمنطق والأدب. هناك اختلاف حول تاريخ انتقاله إلى القاهرة، إلا أنه يمكن تقدير ذلك في الفترة بين عامي 633 هـ (1236م) و636 هـ (1239م)[14] وعند انتقال ابن النفيس للقاهرة عمل في المستشفى الناصري،[15] وبعد ذلك في مستشفى المنصوري الذي أنشأه السلطان قلاوون، حيث أصبح "رئيسًا للأطباء".[16] كما أصبح طبيبًا خاصًا للسلطان الظاهر بيبرس بين عامي 1260 و1277.[16] كان لابن النفيس مجلس في داره يحضره أمراء القاهرة ووجهاؤها وأطباؤها، كما كان ابن النفيس أعزب فأغدق على بناء داره في القاهرة، وفرش أرضها بالرخام حتى إيوانها. أما عن وصفه، فقد كان نحيفًا طويل القامة أسيل الخدين، ولم تقتصر شهرته على الطب فقط، بل كان يعد من كبار علماء عصره في اللغة والفلسفة والفقه والحديث. إسهاماته العلمية في عام 1242م، نشر ابن النفيس أكثر أعماله شهرة، وهو كتاب «شرح تشريح قانون ابن سينا»، الذي تضمن العديد من الاكتشافات التشريحية الجديدة، وأهمها نظريته حول الدورة الدموية الصغرى وحول الشريان التاجي، وقد اعتبر هذا الكتاب أحد أفضل الكتب العلمية التي شرحت بالتفصيل مواضيع علم التشريح وعلم الأمراض وعلم وظائف الأعضاء، كما صوّب فيه العديد من نظريات ابن سينا.[17][18][19] بعد ذلك بوقت قصير، بدأ العمل على كتابه الشامل في الصناعة الطبية، الذي نشر منه 43 مجلد في عام 1244، وعلى مدى العقود التالية، كتب 300 مجلد لكنه لم يستطع نشر سوى 80 مجلدا قبل وفاته،[20] وبعد وفاته حلّ كتابه هذا محل "قانون" ابن سينا موسوعة طبية شاملة في العصور الوسطى، مما جعل المؤرخين يصفونه بأنه "ابن سينا الثاني".[21] كان ابن النفيس قبل ذلك قد كتب كتابه "شرح الأدوية المركبة"، تعقيبًا على الجزء الأخير من قانون ابن سينا الخاص بالأدوية، وقد ترجمه "أندريا ألباجو" إلى اللاتينية في عام 1520، ونشرت منه نسخة مطبوعة في البندقية في عام 1547،[22][23] والتي استفاد منها ويليام هارفي في شرحه للدورة الدموية الكبرى.[24] اتصفت آراء ابن النفيس في الطب بالجرأة، فقد فنّد العديد من نظريات ابن سينا وجالينوس وصوّبها.[25] فُقدت العديد من مؤلفات ابن النفيس عقب سقوط بغداد عام 1258، الذي شهد خسارة وتدمير العديد من الكتب المهمة لكثير من علماء المسلمين.[26] كما تبعثرت مخطوطات موسوعته الطبية وضاع أغلبها، حتى قام الباحث الدكتور يوسف زيدان بإعادة تجميع وتحقيق جزء كبير منها على مدى عشرة سنوات، ومن مختلف مكتبات العالم، من بغداد ودمشق، وحتى أوكسفورد وستانفورد وغيرها، ليتم بعد ذلك نشرها بالتدريج منذ عام 2000م.[27] اكتشافه للدورة الدموية الصغرى يعتبر اكتشافه للدورة الدموية الصغرى أحد أهم إنجازاته، حيث قال: كان الرأي السائد في ذلك الوقت، أن الدم يتولد في الكبد ومنه ينتقل إلى البطين الأيمن بالقلب، ثم يسري بعد ذلك في العروق إلى مختلف أعضاء الجسم.[28] ظل اكتشاف ابن النفيس للدورة الدموية الصغرى (الرئوية) مجهولاً للمعاصرين حتى عثر محيي الدين التطاوي عام 1924، أثناء دراسته لتاريخ الطب العربي على مخطوط في مكتبة برلين رقمه 62243 بعنوان "شرح تشريح القانون"، فعني بدراسته وأعد حوله رسالة للدكتوراه من جامعة فرايبورغ بألمانيا موضوعها "الدورة الدموية عند القرشي".[29] ولجهل أساتذته بالعربية، أرسلوا نسخة من الرسالة للمستشرق الألماني مايرهوف (المقيم بالقاهرة وقتها)، فأيد مايرهوف التطاوي.[30] وأبلغ الخبر إلى المؤرخ جورج سارتون الذي نشره في آخر جزء من كتابه "مقدمة إلى تاريخ العلوم".[31]. من أهم مؤلفاته في الطب لابن النفيس العديد من المؤلفات في الطب، أهمها: الشامل في الصناعة الطبية أضخم موسوعة طبية كتبها شخص واحد في التاريخ الإنساني، وقد وضع مسودتها بحيث تقع في ثلاثمائة مجلد بيّض منها ثمانين. وتمثل هذه الموسوعة الصياغة النهائية والمكتملة للطب والصيدلة في الحضارة العربية الإسلامية في العصور الوسطى. شرح تشريح القانون: جمع فيه أجزاء التشريح المتفرقة في كتاب القانون لابن سينا وشرحها، وفيه وصف الدورة الدموية الصغرى وهو الذي بيّن أن ابن النفيس قد سبق علماء الطب إلى معرفة هذا الموضوع من الفيزيولوجيا. شرح فصول أبقراط: موجود في مكتبات برلين وجوتا واكسفورد وباريس ومكتبة الإسكوريال، وتوجد نسخة في آيا صوفيا بتاريخ 678هـ، وقد طبع في إيران سنة 1298هـ.[32] المهذب في الكحل: مكتبة الفاتيكان،[32] وهو كتاب موسوعي في الطب يشبه كتاب (الحاوي) لأبي بكر الرازي. كتاب موجز القانون أوالموجز في الطب: تناول كل أجزاء القانون فيما عدا التشريح ووظائف الأعضاء.[32] المختار في الأغذية: لم يذكر في أي ترجمة من تراجمه، ولكنه موجود في مكتبة برلين.[32] شرح تشريح جالنيوس: (آيا صوفيا) إلا أن نسبته لابن النفيس ليست أكيدة[32] إضافة إلى العديد من المؤلفات الطبية الأخرى مثل: "بغية الطالبين وحجة المتطببين" و"بغية الفطن من علم البدن" "الرماد" و"شرح كتاب الأوبئة لأبقراط"a[32] "شرح مسائل حنين بن اسحاق" و"شرح مفردات القانون" "تفسير العلل وأسباب الأمراض"[33] "شرح الهداية في الطب". مؤلفات غير طبية كما أن له مؤلفات في اللغة والدين والفلسفة والمنطق مثل: في اللغة "طريق الفصاحة" (نحو) في الفقه "شرح كتاب التنبيه" لأبي اسحق إبراهيم الشيرازي (فقه شافعي) في المنطق "شرح الإشارات" لابن سينا (المنطق) "شرح الهداية لابن سينا" (المنطق) في السيرة النبوية "الرسالة الكاملية" (سيرة نبوية) في علم الحديث الشريف "مختصر في علم أصول الحديث" (حديث) في المنطق والطبيعة والفلك والحساب والعلوم الإلهية "شرح كتاب الشفاء لابن سينا" وهو كتاب شمل المنطق والطبيعة والفلك والحساب والعلوم الإلهية[34] علم الكلام "فاضل بن ناطق" وهو كتاب صغير عارض فيه رسالة حي بن يقظان (علم الكلام).[35] وفاته بقي ابن النفيس حتى وفاته في القاهرة،[36] وعندما بلغ الثمانين من العمر مرض ستة أيام مرضاً شديداً وحاول الأطباء أن يعالجوه بالخمر وهو يقاسى عذاب المرض قائلاً: ولم يطل به المرض فقد توفى في فجر يوم الجمعة الموافق (21 ذي القعدة 687 هـ / 17 ديسمبر 1288م)،[37] وقد أوقف داره وكتبه وكل ما له على المستشفى المنصوري في القاهرة قائلاً: .[16][38][39] ويوجد مسجد في قرية الرحمانية بمحافظة البحيرة ينسب إليه. انظر أيضًا قائمة أعلام دمشق مراجع مصادر ابن النفيس:الشامل في الصناعة الطبية (مخطوطة دار الكتب المصرية رقم 6057/ل)ومخطوطات جامعة كمبردج رقم1546 ومخطوطة جامعة استانفورد لاين رقم 276 د/محمد بركات ابن النفيس واتجاهات الطبيب العربي الصدر لخدمات الطباعة القاهرة 1990م د/يوسف زيدان علاء الدين بن النفيس إعادة اكتشاف المجمع الثقافي 1999 الإمارات Unknown parameter |السنة= ignored (help); Unknown parameter |الصفحات= ignored (help); Unknown parameter |العنوان= ignored (help); Unknown parameter |الأول= ignored (help); Unknown parameter |الأخير= ignored (help); Missing or empty |title= (help) Unknown parameter |العنوان= ignored (help); Unknown parameter |الصفحات= ignored (help); Unknown parameter |الأول= ignored (help); Unknown parameter |الأخير= ignored (help); Unknown parameter |السنة= ignored (help); Missing or empty |title= (help) Unknown parameter |العنوان= ignored (help); Unknown parameter |الناشر= ignored (help); Unknown parameter |الأول= ignored (help); Unknown parameter |المسار= ignored (help); Unknown parameter |الأخير= ignored (help); Unknown parameter |السنة= ignored (help); Missing or empty |title= (help) Unknown parameter |الصفحات= ignored (help); Unknown parameter |الأول= ignored (help); Unknown parameter |العنوان= ignored (help); Unknown parameter |الأخير= ignored (help); Unknown parameter |السنة= ignored (help); Missing or empty |title= (help) وصلات خارجية تصنيف:أطباء القرن 13 تصنيف:أطباء سوريون في القرون الوسطى تصنيف:أطباء عرب في العصور الوسطى تصنيف:أطباء في العصور الوسطى الإسلامية تصنيف:أطباء مسلمون تصنيف:جغرافيون عرب في العصور الوسطى تصنيف:علماء فلك في العصور الإسلامية الوسطى تصنيف:فقهاء الشافعية تصنيف:فلاسفة عرب تصنيف:فلاسفة مسلمون تصنيف:فلكيون سوريون في العصور الوسطى تصنيف:مواليد 1210 تصنيف:مواليد 1213 تصنيف:مواليد 607 هـ تصنيف:مواليد في دمشق تصنيف:مؤرخون عرب تصنيف:وفيات 1288 تصنيف:وفيات 687 هـ تصنيف:وفيات 688 هـ تصنيف:وفيات في القاهرة تصنيف:أطباء عيون في العصور الوسطى الإسلامية

https://ar.wikipedia.org/wiki/%D8%A7%D8%A8%D9%86%20%D8%A7%D9%84%D9%86%D9%81%D9%8A%D8%B3

في أي عام صدرت رواية وداعا للسلاح للكاتب الأمريكي إرنست هيمنجواي؟

الشيخ والبحر

arabic

العجوز والبحر أو الشيخ والبحر وهي رواية للكاتب إرنست همنجواي [1] قام بتأليفها في هافانا، كوبا في عام 1951 وكانت إحدى روائعه إلى جانب «وداعاً للسلاح» و«ثلوج كلمنجارو» وغيرها.[2]. حاز إرنست همنجواي بفضل العجوز والبحر على جائزة نوبل في الأدب وجائزة بوليتزر الأمريكية "لأستاذيته في فن الرواية الحديثة ولقوة أسلوبه كما يظهر ذلك بوضوح في قصته الأخيرة "العجوز والبحر" كما جاء في تقرير لجنة نوبل.[3] الرواية سانتياغو صياد عجوز متقدم في السن ولكنه لا يزال متمتعا بحيويته ونشاطه. كان لا يزال رابضا في زورقه، وحيدا، ساعيا إلى الصيد في خليج "غولد ستريم". ومضى أكثر من ثمانين يوما ولم يظفر ولو بسمكة واحدة. رافقه في الايام الأربعين الأولى ولد صغير كان بمثابة مساعد له، لكن أهل هذا الولد أجبروه على قطع كل صلة بالصياد. وذهب الغلام يطلب العمل في زورق آخر استطاع صياده أن يصطاد بضع سمكات منذ أول الاسبوع. وأشد ما كان يؤلم الغلام رؤية العجوز راجعا إلى الشاطئ، في مساء كل يوم، وزورقه خال خاوي الوفاض، ولم يكن يملك إلا أن يسرع إليه ليساعده في جمع حباله، وحمل عدة الصيد وطي الشراع حول الصاري. وكان هذا الشراع يبدو وكأنه علم أبيض يرمز إلى الهزيمة التي طال امدها. وفي يوم خرج إلى البحر لكي يصطاد شيء وإذ علق بخيوطه سمكة كبيرة جدًا حجمها أكبر من حجم قاربه. وبدأ يصارعها فلا يتخلى العجوز عن السمكة ويصارعها عدة أيام وليال وتأخذه بعيدًا عن الشاطئ. ثم تمكن منها وملأه السرور وربطها في المركب و[4] بدأ رحلة العودة , لقي في طريق العودة أسماك القرش التي جذبتها رائحة الدم من السمكة ,فأخذ سانتياغو يصارع أسماك القرش وفي النهاية تنتصر أسماك القرش، فلا يبقى سوى هيكل السمكةالعظيم،فقام بتركه على الشاطئ ليكون فرجة للناظرين ومتعة , وعاد إلى منزله منهك ومتعب فعندما راى الناس هيكل السمكة اندهشوا من كبرها و عظمتها فبقي اسم الصياد سانتياغو مرفوعا ومفتخرا به حتى هذا اليوم.[5] الرمزية تصور الرواية الصراع بين الإنسان وقوى الطبيعة وجسده في بطلها العجوز "سانتياجو" مع أسماك القرش المتوحشة والسمكة الكبيرة الجبارة. فحين قراءتك للرواية التي تميزت بخبرات واقعية بعالم البحر. يظهر لك قوة الإنسان وتصميمه وعزمة على نيل أهدافه والوصول إلى ما يصبوا إليه وإمكانية انتصاره على قوى الشر والطبيعة وفقا لمقولته المشهورة " الإنسان يمكن هزيمته، لكن لا يمكن قهره " الذي ينشرُ على الظلام[3] الرجل العجوز والبحر يروي معركة ملحمية بين قديمة والصيادين من ذوي الخبرة ومارلن العملاقة ان يكون الصيد الأكبر من حياته. فإنه يفتح من قبل، موضحا ان الصياد الذي يدعى سانتياغو، قد ذهب 84 يوما من دون أي اصطياد الأسماك على الإطلاق. فهو على ما يبدو حتى يحالف الحظ أن تلميذه الشاب، Manolin، وقد حرم من والديه للابحار مع رجل يبلغ من العمر، وصدرت الاوامر إلى الأسماك مع الصيادين أكثر نجاحا. لا تزال مكرسة لرجل يبلغ من العمر، ومع ذلك، فإن الصبي الزيارات سانتياغو في كوخ في كل ليلة، واحالة العودة معدات الصيد له، له الطعام ومناقشة البيسبول الأمريكية—وعلى الأخص في سانتياغو المعبود، جو ديماجيو. سانتياغو Manolin يروي أنه في اليوم التالي، وقال انه المشروع بعيدا في الخليج للأسماك واثق من أن نزعته يحالف الحظ هو قرب نهايتها. وبالتالي على والثمانين ليوم الخامس على التوالي، وسانتياغو، وتحدد وحدها، واضعا له قارب الآن في الخليج. وقال انه يضع خطوطه، وبحلول منتصف النهار من اليوم الأول، سمكة كبيرة انه متأكد من هو مارلن يأخذ الطعم. غير قادر على سحب في مارلن العظيمة، وسانتياغو بدلا من ذلك يجد له قارب سحب الأسماك. يومين وليلتين في تمرير هذا النحو، خلالها رجل يبلغ من العمر يحمل التوتر من خط مع جسده. رغم أنه أصيب بها في النضال والألم، وسانتياغو، يعبر عن تقديره لخصمه الوجدانية، وغالبا ما يشير إليه باعتباره شقيق. وهو يحدد أيضا أنه نظرا للأسماك كرامة عظيمة، أن أحدا لن نكون جديرين تناول مارلن. في اليوم الثالث من هذه المحنة، ويبدأ في دائرة الأسماك ومركب شراعي صغير، مشيرا إلى التعب لرجل يبلغ من العمر. سانتياغو، الآن تماما تهالك وتقريبا في الهذيان، ويستخدم كل قوته في انه قد ترك له لسحب الأسماك إلى جانبها وطعن مارلن مع هاربون، منهية بذلك معركة طويلة بين الرجل البالغ من العمر والسمك عنيد.لاارؤاترنتؤ سانتياغو الأشرطة ومارلن إلى جانب رؤساء ومركب شراعي صغير له المنزل، والتفكير في ارتفاع سعر السمك سيجلب له في السوق، وكيف كثير من الناس انهم سوف يتللذون به. سانتياغو في حين لا تزال له رحلة العودة إلى الشاطئ، وأسماك القرش تنجذب إلى درب الدم التي خلفتها مارلن في الماء. الأول، وهو كبير ماكو سمك القرش، وسانتياغو يقتل مع نظيره هاربون، ويفقد هذا السلاح في هذه العملية. وقال انه يجعل هاربون من جديد ضخم سكينته إلى نهاية مجذاف للمساعدة على درء السطر التالي من أسماك القرش ؛ في مجموعه، وقتل خمسة أسماك القرش وغيرها الكثير هي التي تحرك بعيدا. ولكن بحلول الليل، وأسماك القرش قد التهمت ما يقرب من مارلن في الذبيحة بأكملها، مما أسفر عن هيكل عظمي تتكون في الغالب من عموده الفقري، وذيله ورئيسها، وهذا الأخير لا يزال يحمل حربة العملاقة. رجل يبلغ من العمر توبخ التضحية بنفسه لمارلن. تصل في النهاية إلى الشاطئ قبل الفجر في اليوم التالي، الذي يناضل في الطريق إلى كوخه، تحمل الصاري ثقيلة على كتفه. مرة واحدة المنزل، وقال انه هبوط على سريره، ويدخل في نوم عميق جدا. وكانت مجموعة من الصيادين جمع في اليوم التالي حول القارب حيث السمكة هيكل عظمي لا يزال مربوطا. أحد الصيادين التدابير أن يكون قدم ثمانية عشر من الأنف إلى الذيل. السياح في مقهى قريب عن طريق الخطأ أن أعتبر لسمك القرش. Manolin، قلق خلال رجل يبلغ من العمر مساعى والصياح عند العثور عليه نائما آمنة. الصبي يجلب له الصحف والقهوة. عندما يستيقظ الرجل البالغ من العمر، هم يعدون لصيد السمك معا مرة أخرى. عند عودته إلى النوم، وسانتياغو أحلام الأسود على الشاطئ الأفريقي. انظر أيضاً العجوز والبحر (فيلم 1958) منزل إرنست همينغوي أفضل 100 كتاب في كل العصور مراجع وصلات خارجية —slideshow by Life magazine Check date values in: |accessdate= (help) تصنيف:أدب أمريكي في القرن 20 تصنيف:أسماك في الثقافة الشعبية تصنيف:أعمال عن كبر السن تصنيف:أفضل 100 كتاب في كل العصور تصنيف:روايات أمريكية اقتبست سينمائيا تصنيف:روايات أمريكية في 1952 تصنيف:روايات إرنست همنغواي تصنيف:روايات باللغة الإنجليزية تصنيف:روايات تجري أحداثها في الكاريبي تصنيف:روايات عن الحيوانات تصنيف:مؤلفات إرنست هيمنغواي

https://ar.wikipedia.org/wiki/%D8%A7%D9%84%D8%B4%D9%8A%D8%AE%20%D9%88%D8%A7%D9%84%D8%A8%D8%AD%D8%B1

Siku ya maji duniani husheherekewa lini?

Idd el Hajj

swahili

Idd el Hajj (pia: Idi el haji, eid el hajj) ni sikukuu ya Uislamu wakati wa mwezi wa Dhul Hijjah ambao ni mwezi wa Hajj. Sherehe hii inatunza kumbukumbu ya sadaka ya Ibrahimu. Majina ya sikukuu Kati ya Waislamu duniani sikukuu hii hujulikana kwa majina mbalimbali ambayo hutafsiriwa pia kwa lugha mbalimbali kama vile: Idd-al-Adhha (kwa Kiarabu: عيد الأضح) yaani sikukuu ya sadaka Idd-al-Qorban (kwa Kiarabu: عید قربان) sikukuu ya sadaka (kwa kutumia neno tofauti ya "sadaka" katika Qurani); kwa Kituruki: Kurban Bayramı; kwa Kikurdi "Cejna Kûrbanê"; Idd-al-Kabir (kwa Kiarabu: عيد الكبير) au "sikukuu kubwa"; "Bari Eid" huko Uhindi na Pakistan; jina hili hutumiwa kwa sababu kati ya sikukuu mbili zinazoamriwa katika Qurani hii ni sikukuu kubwa zaidi. Sadaka ya Ibrahimu Idd husheherekewa kama kumbukumbu ya sadaka ya Ibrahimu (Abrahamu) ambaye kufuatana na taarifa za Biblia na za Qurani alikuwa tayari ykumchinja mwanawe kama sadaka kwa Mungu. Lakini Mungu alimzuia asimchinje akampatia kondoo badala yake. Habari zake kati Qurani ziko sura al-Hajj aya 37, katika Biblia Mwanzo 22. Katika mapokeo ya Biblia huyu mwana alikuwa Isaka. Qurani haitaji jina lake lakini Waislamu walio wengi huamini aliyemaanishwa ni Ismaeli, mwana wa Ibrahimu na Hagar. Ibada zake Sherehe huanza na sala ya idd katika msikiti. Mara nyingi hufuatwa na baraza au mkutano wa Waislamu. Katika nchi nyingi huwa na kawaida ya kutembelea pia makaburi ya marehemu. Kila Mwislamu mwenye uwezo hupaswa kumchinja mnyama wa sadaka siku hiyo, mara nyingi kondoo, lakini kuna pia sadaka za mbuzi, ng'ombe au ngamia kufuatana na uwezo na kawaida ya nchi. Sehemu ya nyama ya sadaka hizo hugawiwa kwa maskini wasio na uwezo. Nyingine hutumiwa kwa karamu ya familia. Tarehe za Idd Idd husheherekewa kati ya tarehe 10 hadi 13 ya mwezi wa Dhul Hijjah wa kalenda ya Kiislamu. Tarehe hali halisi hutegemea kuonekana kwa hilali au mwezi mwandamo. Hapa hutokea tofauti za kila mwaka kati ya Waislamu. Kimsingi mapokeo ya Kiislamu hudai mwezi kuonekana kwa macho. Tofauti za makadirio kati ya Waislamu Sehemu za Waislamu hukubali ya kwamba inawezekana kukadiria tarehe hii kisayansi, lakini huko Saudia husisitizwa kuona kwa macho. Maadamu Saudia ni mahali pa miji mitakatifu ya Maka na [Madina]], Waislamu wengine hupenda kufuata kawaida ya kule. Zamani hapakuwa na tatizo sana kwa sababu kila nchi ilikuwa na azimio lake. Mitambo ya kisasa huonyesha siku hizi kama Waislamu wameshaanza kusheherekea nchi moja lakini nchi nyingine bado. Katika nchi mbalimbali, hasa kule ambako Waislamu walihamia juzi tu kama Ulaya, kuna tarehe tofauti kandokando kama wengine hufuata matangazo ya Uturuki yanayokadiriwa kisayansi na wengine matangazo ya Saudia yanayofuata kuonekana kwa macho. Matangazo ya Saudia yamepingwa mara nyingi kwa sababu tarehe zilitangazwa ambapo hapakuwa na uwezekano kuona hilali kisayansi. Kubadilika kwa tarehe katika kalenda ya jua Katika kalenda ya Gregori, ambayo ni kalenda ya kawaida, tarehe za Kiislamu hubadilika kila mara kwa sababu mwaka wa Kiislamu hufuata kalenda ya mwezi lakini kalenda ya kawaida hufuata jua. Kalenda ya Kiislamu ina takriban siku 11 pungufu kuliko kalenda ya jua. Kila mwaka tarehe ya Idd huweza kutokea kwa siku mbili tofauti za kalenda ya Gregori kwa sababu kawaida ya Uislamu hufuata kuonekana kwa mwezi kunakopatikana tofauti duniani. Orodha inyaofuata yaonyesha tarehe rasmi za Idd-al-Hajj kwa nchi ya Saudia jinsi ilivyotangazwa hadi 2007 na halmashauri kuu ya Majlis al-Qadā’ al-A‘lā . Tarehe za miaka 2008 na kuendelea ni tarehe zinazokadiriwa kulingana na kalenda ya Kiislamu jinsi ilivyo kawaida katika nchi kama Uturuki. Tofauti zitaendelea kutokea kulingana na maelezo hapo juu kuhusu tofauti ya makadirio na kuonekana kwa hilali 1426 BH: 10 Januari 2006 1427 BH: 30 Desemba 2006 (jinsi ilivyotangazwa - tarehe ya kukadiriwa: 31 Desemba 2006) 1428 BH: 19 Desemba 2007 (jinsi ilivyotangazwa - tarehe ya kukadiriwa: 20 Desemba 2007) 1429 BH: 8 Desemba 2008 (tarehe ya kukadiriwa) 1430 BH: 27 Novemba 2009 (tarehe ya kukadiriwa) 1431 BH: 16 Novemba 2010 (tarehe ya kukadiriwa) 1432 BH: 6 Novemba 2011 (tarehe ya kukadiriwa) 1433 BH: 26 Oktoba 2012 (tarehe ya kukadiriwa) 1434 BH: 15 Oktoba 2013 (tarehe ya kukadiriwa) 1435 BH: 4 Oktoba 2014 (tarehe ya kukadiriwa) 1436 BH: 23 Septemba 2015 (tarehe ya kukadiriwa) 1437 BH: 11 Septemba 2016 (tarehe ya kukadiriwa) 1438 BH: 1 Septemba 2017 (tarehe ya kukadiriwa) 1439 BH:21 Agosti 2018 (tarehe ya kukadiriwa) 1440 BH: 11 Agosti 2019 (tarehe ya kukadiriwa) 1441 BH: 31 Julai 2020 (tarehe ya kukadiriwa) Viungo vya nje Jamii:Sikukuu za Uislamu

https://sw.wikipedia.org/wiki/Idd%20el%20Hajj

Who created the Gundam animated series?

Gundam

english

Main Page Gundam(Japanese:ガンダム,Hepburn:Gandamu), also known as the Gundam series(ガンダムシリーズ,Gandamu Shirīzu), is a science fiction media franchise created by Sunrise that features giant robots (mecha) with the name "Gundam" (after the original titular mecha). The franchise began on April 7, 1979 with Mobile Suit Gundam, a TV series that defined the "real robot" mecha anime genre by featuring giant robots called mobile suits in a militaristic setting. The popularity of the series and its merchandise spawned a franchise that includes television series, OVAs, films, manga, novels and video games, as well as a whole industry of model robots known as Gunpla (plastic Gundam model). Gunpla make up 90 percent of the Japanese character plastic-model market.[1] Academics in Japan have viewed the series as inspiration; in 2008, the virtual Gundam Academy was planned as the first academic institution based on an animated TV series.[2] The Gundam franchise had grossed over $5 billion in retail sales by 2000.[3] By 2014, annual revenue of the Gundam franchise reached ¥80 billion per year,[4] ¥18.4 billion of which was retail sales of toys and hobby items.[4] As of June 2018, Gundam is the 15th highest-grossing media franchise of all time, estimated to have generated more than $15 billion in total revenue.[5] Overview Concept Mobile Suit Gundam was developed by animator Yoshiyuki Tomino and a changing group of Sunrise creators with the collective pseudonym of Hajime Yatate. The series was originally entitled Freedom Fighter Gunboy (or Gunboy) for the robot's gun, with boys the primary target demographic. Early production had a number of references to freedom: the White Base was originally "Freedom's Fortress", the Core Fighter was the "Freedom Wing" and the Gunperry was the "Freedom Cruiser". The Yatate team combined the English word "gun" with the last syllable of the word "freedom" to form the portmanteau Gundom. Tomino changed it to Gundam, suggesting a unit wielding a gun powerful enough to hold back enemies like a hydroelectric dam holding back water.[6] In keeping with the concept, Gundam are depicted as prototypes or limited-production, with higher capabilities than mass-produced units. Most Gundam are large, bipedal, humanoid vehicles controlled from a cockpit by a human pilot. The cockpit is located in the torso, while the head serves as a camera to transmit images back to the cockpit. Innovation Mobile Suit Gundam reportedly pioneered the real robot subgenre of mecha anime.[7] Unlike its super robot cousins, Mobile Suit Gundam attempted realism in its robot design and weaponry by running out of energy and ammunition or malfunctioning. Its technology is derived from actual science (such as Lagrange points and the O'Neill cylinder in space) or feasible technology requiring only a few fictional elements to function (such as Minovsky Physics).[8] Timelines Most of the Gundam animation (including the earliest series) is set in what is known as the Universal Century (UC) calendar era, with later series set in alternate calendars or timelines. Although many new Gundam stories are told in their parallel universe with independent timelines (giving them greater creative freedom), the original UC storyline continues to be popular. It established the series, setting the standard for hard science fiction in anime; the original Gundam marked the maturing of the giant-robot genre. Nostalgia for the oldest Gundam shows (and its status as a pop-culture icon in Japan) is a factor in its continuing success.[9] Spinoffs SD Gundam, a spinoff of Gundam which began during the mid-1980s, emphasizes comedy and adventure. Model Suit Gunpla Builders Beginning G and Gundam Build Fighters feature contemporary settings and use Gunpla as plot elements. Media TV series, films, and video Except for Mobile Suit Gundam 00 (which follows the current calendar era), all mainstream Gundam series are set in a fictional era which begins after a drastic event or chain of events. The scenario commonly changes as the story progresses between Earth, space, space colonies and in some cases the Moon and terraformed planets. Manga and novels Manga adaptations of the Gundam series have been published in English in North America by a number of companies, such as Viz Media, Del Rey Manga and Tokyopop, and in Singapore by Chuang Yi. Video games Gundam has spawned over 80 video games for arcade, computer and console platforms, some with characters not found in other Gundam media. Some of the games, in turn inspired spinoff novels and manga. Most Gundam video games, except Dynasty Warriors: Gundam, were released only in Japan.[24] Gundam models Hundreds of Gundam models, primarily made of plastic but sometimes with resin and metal detail parts, have been released. They range in quality from children's toy kits to hobbyist and museum-grade models, and most are in 1:35, 1:48, 1:60, 1:100 or 1:144 scale. Promotional 1:6 or 1:12 scale models are supplied to retailers and are not commercially available. For Gundam's 30th anniversary, a full-size RX-78-2 Gundam model was constructed and displayed at Gundam Front Tokyo, in the Odaiba district;[25] it was taken down on 5 March 2017.[26] A new statue of the Unicorn Gundam was erected at the same location, now renamed The Gundam Base Tokyo. Other merchandise Bandai, Gundam's primary licensee, produces a variety of products.[27] Other companies produce unofficial merchandise, such as toys, models and T-shirts. Products include Mobile Suit In Action (MSiA) action figures and Gundam model kits in several scales and design complexities. Each series generally has its own set of products, MSiA and model lines such as Master Grade and High Grade Universal Century may extend across series. The most popular action-figure line has been the Gundam Fix series, which includes the mecha in the animated series, manga and novels and accessories to create an updated version. In addition to Master Grade and High Grade Gundams, Bandai released a 30th-anniversary series of Gundam models in 2010.[28] The Real Grade (RG) Gundam series combined the Master Grade's detailed inner structure with additional colour separation, making the 1:144-scale series complex in design and compact in size. After the introduction of the RG Gundam series, Bandai released the Metal Build series in March 2011 (beginning with the 00 Gundam).[29] Internet Bandai maintains several websites to promote Gundam projects; Gundam Perfect Web is the official Japanese site. Its English-language counterpart is the US-maintained Gundam Official. In 2005, the website hosted the Gundam Official User Forum. The forum was based on the existing fan forum, Gundam Watch, using many of its staff. When the project was retired, Gundam Watch was reborn and became Gundam Evolution. A number of series-specific websites have been created, often available for a limited time (usually to promote a DVD release). Common content includes character and mecha listings, lists of related merchandise and pay-for-download content. Special pages are frequent, often presenting downloadable wallpaper or a small game. The Superior Defender Gundam Force website has a game in which players take the role of villain Commander Sazabi, attempting to blast his subordinate with weapons. Global spread Since 1980, Gundam has appeared in the following countries and regions: Impact Gundam is a Japanese cultural icon; it is a ¥50-billion-annual business of Bandai Namco, reaching ¥54.5 billion annual revenue by 2006,[30] and ¥80.2 billion annual revenue by 2014.[4] Stamps were issued, an Agriculture Ministry employee was reprimanded for contributing to the Japanese Wikipedia Gundam-related pages,[31] and the Japan Self-Defense Forces code-named its developing advance personal-combat system Gundam. See also Bandai Museum Mobile Suit Gundam Gundam (fictional robot) (in Japanese) Official website for Gundam in North America at Curlie (anime) at Anime News Network's encyclopedia at the Mecha Anime Headquarters website' (in Japanese) (in Japanese)

https://en.wikipedia.org/wiki/Gundam

日本の安全保障の外交交渉をする機関はどこですか？

日本の国際関係

japanese

日本の国際関係（にほんのこくさいかんけい）では、日本と主要な国家・国際機関との関係について述べる。 概要 第二次世界大戦終結以降から現在までの日本の国際関係は、サンフランシスコ講和条約（1951年(昭和26年)9月8日署名、1952年(昭和27年)4月28日効力発生）および、各国との賠償・補償条約を経て再構築されたものである[1]。外交政策は、アメリカ合衆国（以下、アメリカまたは米国）との日米同盟（日米安保体制）を基軸として西側諸国とも緊密な連携を図りながら、反共主義、経済中心主義外交という特徴を持って、国際連合を支えていくことにより、平和の安定と繁栄を果たすことを目的としている。 日本政府のポツダム宣言受諾による敗戦後、日本は外交自主権を喪失し、被占領期間中に事実上極東委員会・連合国軍最高司令官総司令部（GHQ/SCAP）を通じて日本の間接占領を施行した米国の政策を実現するラインで、対外政策が実施されてきた。1951年（昭和26年）のサンフランシスコ講和会議で、冷戦下で米国と対立していたソビエト連邦（現在のロシア連邦）などの共産主義の国々（東側諸国）および内戦状態にあった中国を除いた連合国とサンフランシスコ講和条約に調印し、1952年（昭和27年）4月28日の発効により、正式に戦争状態を終結させ、主権を回復した。また、中華民国とは、1952年に日華条約を締結し、1956年（昭和31年）、ソビエト連邦（現在のロシア連邦）とは1956年（昭和31年）の日ソ共同宣言により、国交を回復し、1956年（昭和31年）12月18日に国際連合に加盟した。なお、1949年（昭和24年）に建国され、1971年のアルバニア決議により中華民国に代わって国際連合における中国の代表となった中華人民共和国とは、1972年（昭和47年）の日中共同声明により国交を樹立する一方で、中華民国とは断交した。現在は、ほぼすべての独立国と国交を結んで外交をおこなっている（日本が国交を正常化していない国については、日本が承認していない国一覧を参照）。 世界が、東西ドイツの分断（西ドイツ・東ドイツ）、朝鮮戦争、第一次インドシナ戦争、ベトナム戦争、中ソ対立等といった東西冷戦であった時期においては、戦後の戦災からの復興を目的とした一元的な経済政策が中心であった。日本は、1955年（昭和30年）にGATTに加盟したことを始まりに、民主主義の経済政策を導入する先進工業国の中で次第に重要な対外地位を占めるようになった。1990年代（平成2年-平成11年）初頭から、日本の経済は、バブル経済の崩壊によって長期に渡って経済成長の低迷を招くものの、依然として経済・文化において世界における重要な地位を維持している。 近年において、政治家は、経済政策だけではなく安全保障政策において自衛隊の活動の場を広げることにおおむね意欲を示している。こうした状況は、ジョージ・H・W・ブッシュ米国大統領（当時）からの湾岸戦争への自衛隊派遣要請（自衛隊ペルシャ湾派遣）や1990年代（平成2年-平成11年）前半の自衛隊カンボジア派遣の成功が契機となった（詳しくは自衛隊海外派遣も参照）。こうした安全保障政策の転換は、国際関係の不安定要因（中華人民共和国（以下、中国）の台頭や朝鮮民主主義人民共和国（以下、北朝鮮）との政治的対立など）への反応によるものも一因であるということである。 しかし、国連平和維持活動（PKO）への従事に加えて、集団的自衛権の行使等といった自衛隊の活動を拡大することには、中国・大韓民国（以下、韓国）・北朝鮮などといった国々の反対だけではなく、国内的にも日本国憲法第9条といった多くの制約が課せられている。 こうした、アメリカと東アジア近隣諸国との外交関係を重要視することによって世界との関係を維持している。2011年（平成23年）に行われたBBCによる世論調査においては、メキシコと中国を除いたすべての国から、日本は、世界に対して良好な影響を与えていると評価されている[2]。 日中間においては、1978年（昭和53年）に中国政府との間に日中平和友好条約を締結して急速に関係を発展させて中国の近代化として経済援助・政府開発援助（ODA：Official Development Assistance）をしてきた。同時に、中華民国（台湾）においても強い経済・貿易関係を築いているが、外交関係においては日中国交正常化を機に断絶して以降、中華人民共和国の主張する「一つの中国」を尊重している。 新たな文化交流の試みの一つに、外国語青年招致事業（The JET Program; ジェット・プログラム）が挙げられる。これは、中曽根康弘首相がロナルド・レーガン米国大統領に「プレゼント」とした事業である。戦後の日本は、諸外国に対して内向的・閉鎖的な傾向であった島国のために、海外の人々と英語をはじめとする外国語によるコミュニケーションができるような（日本における英語も参照）、国際性を兼ね備えた若者の人材をより育成する必要があるという主張に応える形で事業が始動されたといわれている。 各国との関係 地域協力・地域間協力 国際連合（UN） アジア太平洋経済協力（APEC） 環太平洋地域を中心とした経済協力のフォーラム。アメリカ同時多発テロ事件以後は、政治的要素も。 東アジア地域包括的経済連携（RCEP） G20 主要国首脳会議（G7・G8） アジア欧州会合（ASEM） 六者会合（六ヶ国協議） 環太平洋パートナーシップ協定（TPP） 北米 アメリカ合衆国 United States: 軍事・経済・政治すべてにおいて緊密かつ重要な関係を築いている。 日本にとってアメリカ合衆国は<b data-parsoid='{"dsr":[3822,3838,3,3]}'>唯一の同盟国であり、アメリカにとっても日本は戦略的な意味で重要な同盟国の一つである。両国は安全保障面で強い協力関係を築いている。第二次世界大戦（太平洋戦争・大東亜戦争）で両国はアジア太平洋地域で4年間に渡って激しい戦闘を繰り広げたが、戦後はアメリカを中心とする連合国軍が日本を占領・統治した。アメリカによる日本への援助は、1946年（昭和21年）から1951年（昭和26年）の間に「ガリオア資金」 (GARIOA) と「エロア資金」 （EROA）と約50億ドルが拠出され、この援助が日本の経済の早期復興に役立った。 サンフランシスコ講和条約が締結され、7年の占領時代を経て日本が主権を回復した後は、日米安保条約での日米同盟に基づき基地用地および駐留経費の一部（思いやり予算）を提供している。これについては沖縄などで縮小運動が起きることがあり、しばしば政治的な課題として浮上する。日本国内では日米安保条約が日本の安全保障や外交の自主性を損なっていると批判されることもあるが、日本政府は周辺諸国（とりわけ、ロシア・中国・北朝鮮）の軍事力に対する警戒感から同盟の強化を図る考えである。 この両国は、時に激しい経済・貿易摩擦を起こしながらも経済関係でも強い結びつきを持っている。黒船来航から始まる経済関係は、アメリカの経済力を背景に大きなものであり続け、アメリカは日本にとって2006年（平成18年）まで最大の貿易相手国であった。 また、両国の経済的な結びつきの大きさ故に文化・慣習面での差異が感情的な摩擦を招くこともある。また、日本が犯罪人引渡し条約を結ぶ数少ない国の一つである。 日米関係は1990年代初めの経済・貿易摩擦が顕著化したときにもっとも悪化したが、バブル経済崩壊以後の日本経済の停滞（失われた10年、失われた20年）・1990年代以後のアメリカ経済の成長・日系企業の現地化の努力などにより、以前ほどアメリカにとって脅威とはみなされないようになった。 湾岸戦争の際には日本は莫大な金額の資金援助を行っていたが、直接的な軍事的支援を行わなかったためにアメリカ政府から批判された。その後日本は小泉純一郎内閣が行った自衛隊イラク派遣など、より積極的な安全保障上の協力を行うようになった。 カナダ Canada: 両国の外交関係は1889年の在、バンクーバー日本領事館の開設[3]をもって公式に始まった。1929年、カナダは東京にアジアで初めてとなる公使館を開設し[4]、同年日本もオタワの領事館を公使館へ格上げした[5]。 一部のカナダ系日本人の間では、後年に両国が相互に設置した常設の公使館に先駆けて非公式な接触があった。永野万蔵はカナダに渡った最初の日本人として知られ、1877年にブリティッシュコロンビア州ニューウェストミンスターに上陸したとの記録がある[6]。在バンクーバー日本領事館はオタワの公使館が設置される40年前の1889年に開設された[7]。 カナダ人のG.G.コクランは同志社大学、同じくデビッドソン・マクドナルドは青山学院大学の創設にそれぞれ関与した[5]。 1923年の関東大震災においては、カナダの蒸気船エンプレス・オーストラリアとその艦長サミュエル・ロビンソンは勇敢にも発災から間もなく救助活動を行ったことで国際的に称賛を浴びた[8]。 カナダの駐在武官だったハーバート・シリル・サッカーは日露戦争 (1904年-1905年) 中、旧日本軍と共に戦場に赴いて功績を挙げたことにより、日本政府から勲三等瑞宝章に叙された[9]のに加えて、旧日本軍からも従軍記章を授与された[10]。 カナダと日本は1928年に外交関係を樹立して以来、経済・政治・社会文化等の分野で重要な関係を築き、アジア太平洋地域において能動的な役割を担っている。両国は国際社会の一員として、人権・持続可能な開発・平和維持活動等でイニシアチブを発揮し、これらを強力に推進している。 日加関係はG7/G8、国際連合、OECD、QUAD（米国、カナダ、EU、日本）の他、アジア太平洋経済協力フォーラム (APEC) やASEAN地域フォーラム (ARF) 等への参加を含む環太平洋域における関連団体・会合等による多国間パートナーシップ組織によって支えられている。 2009年には天皇・皇后がカナダを訪問した[11]。 東アジア 東アジアでは、古来、地理的に近い中国や朝鮮などを中心に外交が行われていた。日本は儒教・漢字文化圏の一角であり、伝統的な文化の中には、雅楽、水墨画、陶磁器、書道など、東アジアをルーツに持つ物が多い。明治以降、西洋文化を取り入れて発展した日本の文化が逆に東アジアに伝播した。欧米を始めとする世界中との外交が盛んになるのも、明治維新以降である。かつて日本領であった台湾や韓国は、現在でも重要な貿易相手である。一方、北朝鮮に対しては、日本は国家承認しておらず、国交もなく、経済制裁を行っている。日本、韓国、台湾は、それぞれアメリカ軍と同盟関係にあり、相互に緩やかな協力関係にある。一方、北朝鮮と中国とは同盟関係にあり、中国とロシアも協力関係にある。 中国 中華人民共和国 People's Republic of China: 日本は1972年日中共同声明及び1978年日中平和友好条約締結にともない、中華人民共和国との国交を正常化した。 1979年に開始されたODAは、有償資金協力（円借款）を約3兆1,331億円、無償資金協力を1,457億円、技術協力を1,446億円、総額約3兆円以上を、中華人民共和国に実施した。日本の 全ODAでもインドネシアと並んで国別のトップクラスである。 また、対中国へのODAは約3兆円と公表されているが、それは外務省関係の公的な援助額の数字であり、財務省など日本の他機関の援助額を総額すると、6兆円を上回る額となることや[12]、中国やミャンマーなどの非民主的国家に対するODAは、大綱の「開発途上国における民主化の促進、基本的人権及び自由の保障状況に十分注意を払う。」という項目に違反しているという批判がある。 改革開放政策の後、経済的な成長を遂げて多くの日系企業が生産拠点を持ち、また、2006年（平成18年）より貿易総額でアメリカを上回って最大の貿易相手国となった[13]。靖国神社問題に関連して関係が悪化した。日本では、2005年の中国における反日活動なども盛んに報道され、また、2008年（平成20年）6月、アメリカの民間調査機関ピュー・リサーチ・センターの調査では、中国を好ましくないと答えた割合が84%（前年比17%増）となり、調査した24カ国の中で最も高かった。また、日本人の中国への旅行者も減少した。一方、中国では、前年比から9%減少したが、それでも69%が日本を好ましく思っていないという調査結果となり、依然として両国民が相互に反発していることが明らかとなった。中国の報道は中国共産党の統制下にあり、一般国民に日本からのODAや謝罪などが周知されているとは言いがたいが、四川大地震に際しての国際緊急援助隊の救援活動など、中国人からの感謝の意が表れる出来事もある。2010年（平成22年）以降、経済規模で日本を抜いて成長し、無視できない存在となっている。また、以下のように領有を巡る領土問題等も抱える。 日中間の排他的経済水域 中華人民共和国（中国）との間における、東シナ海で両国が主張する排他的経済水域の範囲の違いに起因する。日本は、両国の国境の中間線を境界線として主張し、中国は、ユーラシア大陸の大陸棚部分を自国の領域と主張する。国際的には、日本の主張が優勢であるが、中国と同様の主張をする国も存在し、現在、平行線を辿る。近年、この問題が重要化したのは、この海域の地下に豊富な天然ガスの存在が明らかになったためである。中国は、天然ガスを採掘するプラント（春暁ガス田）を日本が主張する境界の近辺（中国側）に建設するなど強硬な姿勢を取る。これに対して日本は、日本側の資源も採掘される可能性があるとして抗議し、また、この海域での試掘権を設定し、日本の企業が取得した。日本が国際司法裁判所に判断を委ねようとする立場なのに対し、これに同意しない中国は、両国での共同開発を提示するが、日本は、これを中国に有利な条件と認識するなど、依然、解決の糸口が見えない。 尖閣諸島（中国名：釣魚台列島など） 現在、日本が実効支配するが、中華人民共和国（中国）および中華民国（台湾）が領有を主張する。上の経済水域の問題や中台間の問題も絡み、複雑化の様相を呈する。1970年代の初頭に東シナ海で天然ガスが発見されて以降、表面化した。中台に対抗し、度々、日本の右翼団体が上陸して灯台を建設（現在、日本政府が管理）するなどした。2005年（平成17年）、台湾の漁民が海上保安庁による取締に対して海上で抗議行動を行った。2010年には尖閣諸島中国漁船衝突事件が発生している。 ほか、沖ノ鳥島についても中国との間で見解が対立する。国連海洋法条約121条1項に基づき「島」でありかつ「排他的経済水域および大陸棚を有する」とする日本に対し、中国は、日本の領有を認めながらも、2004年（平成16年）頃から国連海洋法条約121条3項に基づき、「島」ではあっても「排他的経済水域および大陸棚を有しない岩礁」に当たると主張し、日本の排他的経済水域を認めない立場である。 中華民国 Republic of China: 1972年の日中共同声明以降、日本は中華人民共和国を正当な国家として公式に認定し、かつ中華人民共和国に配慮し台湾を独立した国家とはみないことを約束した。日本政府は現在までこの中華人民共和国優先政策を対中台外交の基本姿勢としており、日本国政府は公式には台湾の独立政府を国家として認めていないが、事実上は台湾を独立国として扱う関係が続いている。 2011年現在も台湾を国家として承認しておらず、双方ともに大使館を配置しない代わりに民間の利益代表部を置く。台湾は、日清戦争で日本に割譲されて以来50年間の日本統治時代を経験して近代国家の礎を築いた。第二次世界大戦後は国共内戦で共産党軍に敗北した中国国民党が台湾を支配する。中国共産党政府による台湾海峡危機などを経て日本と中華民国は共に反共の立場をとる西側陣営に所属する。その後、国民党[14]は、本省人である李登輝総統を輩出するなど反日姿勢も弱まった。安全保障において台湾は、台湾関係法などを背景にアメリカ軍と密接な関係にあり、日米同盟を持つ日本とも間接的な協力関係にある。一方、日台間でも尖閣諸島の領有問題があり係争も起きたが、深刻な対立に至っていない。人的・経済的な交流は、一貫して盛んで、海外で初めて日本の新幹線システムの一部を採用した。 与那国島上空の防空識別圏 与那国島の西2/3が、沖縄のアメリカ統治期に東経123度線に沿って設置された防空識別圏（ADIZ、アディズ）を引き継いでいるため、中華民国（台湾）の管理下にある。現在、両国の関係が良好であるために情報の交換もスムーズだが、台湾有事において防衛上の重要な問題となる可能性が高い。2005年（平成17年）末から2006年（平成18年）にかけて台湾が防空識別圏から与那国島を外して運用していた事も判明しているが、特に両国で取り極められた訳でもなく、曖昧なままである。 朝鮮 大韓民国 South Korea:古来より反日感情が強く、朝鮮戦争中には韓国を支援するために掃海部隊や港湾労働者を韓国に派遣するとともに日本国内での韓国軍の軍事訓練を受け入れるなどしたが、1952年には韓国が竹島を占拠したことによって竹島問題が発生している。また、日本に潜入した工作員によって新潟日赤センター爆破未遂事件や金大中拉致事件などの事件が起こされている。アメリカとの同盟の下、李承晩独裁政権打倒後も歴代の親米軍事政権が独裁を敷き、積極的に反日教育と親日派の粛清を行うと同時に民主化の流れを抑えてきた。金大中政権で日本の大衆文化が自由化されて日本への親近感を持つ人々の増加傾向も見られた。盧武鉉政権で近隣諸国に強硬な外交を行い、日本との領土問題や歴史問題にも強い姿勢で臨み、国策として反日運動を活発化させ、一部の国会議員が対馬の領有さえ主張し始めた。李明博政権では、前政権で悪化した近隣諸国との関係を修復し、日本にも比較的穏健な姿勢で臨む方針を当初は見せたが、知的財産や漁業権の侵害や竹島問題など根本的な改善の兆しは見えていない。 他方、K-POPや韓国ドラマなど韓国の大衆文化が日本で流行する韓流現象がある。これに伴い韓国での日本大衆文化の流入制限も徐々に制限を緩和しつつある[15][16]。 竹島領有権問題（韓国・朝鮮名：独島） 日本の島根県・隠岐島から北西約157km、大韓民国の慶尚北道・鬱陵島から約92kmに位置する、2つの岩礁からなる小島について日韓が領有を主張（韓国を朝鮮民主主義人民共和国も支持）して対立する。 韓国併合以前、大日本帝国と大韓帝国と、どちらの領土だったかを巡る議論に帰する。日本の国内法上、1905年（明治38年）の閣議決定・島根県告示によって編入された。これについて韓国は、「秘密裏に、また強制的に行われたものであり、法的根拠は持たず無効である。」と主張するが、日本は「国際法に則った適法な手続きがなされたものであり、また新聞などでも報道されており秘密裏に行われたとの指摘は当たらない」と主張する。韓国は、独立から間もなく李承晩ラインを一方的に設定し、その内に入った日本の漁船・漁民を拿捕して釜山収容所に抑留したのみならず、第一大邦丸事件など漁船を相次いで銃撃し、多数の死傷者を出した。その後の日韓国交正常化交渉で李承晩ラインの不当性や竹島の領有を日本が強く主張し、1965年（昭和40年）に李承晩ラインが廃止された[17]。しかし1954年（昭和29年）7月以降、韓国海軍が占拠し、現在は独島警備隊が引き継いで駐屯する。これに対して日本は、韓国による不法占拠として抗議し続け、国際司法裁判所への付託を提案したが韓国はこれに同意しない。韓国民にとって独立の象徴と考えられていること、周辺の海域が豊かな漁場であること、また莫大なメタンハイドレートや海底油田の埋蔵が推測されること、などが解決を難しくしている。 ほか、日本海の呼称について韓国側は名称が不当として主張、日本側は国際法上認められているとして対立している。安全保障では北朝鮮問題などがあり友好国とみなされているが、韓国軍の艦艇によるレーダー照射問題[18][19]や南スーダンにおける弾薬提供問題[20]等のトラブルも多い。 朝鮮民主主義人民共和国 North Korea: 日本と朝鮮民主主義人民共和国（北朝鮮）との間には安全保障、人権、主権侵害等の深刻な問題を多く抱えており、また国交も存在しない。 北朝鮮は、韓国併合に対する評価や賠償問題・請求権問題、いずれについても決着していないとする立場である。日本政府は日韓基本条約に基づいて韓国政府のみが朝鮮半島の正統な政府であるとの立場である。また、賠償問題も韓国との条約によって解決済みとの立場である。2002年の日朝首脳会談では、賠償権を相互に放棄し、日本が北朝鮮へ経済協力を行う方法で合意したと発表され、また長らく認めてこなかった拉致問題を同会談において公式に認めたが、その後は「拉致問題は解決済み」とし、日本政府の態度を硬化させた。その後、国交正常化交渉の停滞を招いている。背景には、北朝鮮による日本人拉致問題や不審船事件などに対する日本の世論の反発や北朝鮮核問題などで孤立を深める北朝鮮の現状がある。日本は、これらを受けて経済制裁を北朝鮮に行った。北朝鮮は、核カードを使ってアメリカからテロ支援国家指定の解除を引き出した。 アメリカは北朝鮮が核拡散防止条約や国際原子力機関の協定を守るように働きかけており、日本もこうしたアメリカの立場を強く支持している。1998年8月31日、テポドンミサイルの実験を行って日本の大気圏内上空を通過するという安全保障の危機において、北朝鮮の核の開発・使用を凍結するために朝鮮半島エネルギー開発機構（KEDO）や米朝枠組み合意への支援を続けた。アメリカ、日本、韓国は、ロシア連邦を加えた六カ国協議で緊密に協力して対北朝鮮政策について政府レベルで話し合いを続けてきた。 現在、日本との交渉の中でいくつかの議題を話し合うことを拒否しているため、経済制裁を科して日朝国交正常化交渉を続けることも中断している。 東南アジア 東南アジア諸国とは、基本的に友好関係を構築しており、タイ、フィリピン、マレーシアなど経済的にも文化的にも関係が深く、互いの国民に対する感情も良いとされる。また、日本は、これら各国との自由貿易協定（FTA）の締結を模索している。自衛隊のPKOとしての派遣も、初の派遣がカンボジアへ、また東ティモールへも派遣された。東南アジア諸国連合（ASEAN）諸国との間で定期的に首脳会談を行い、関係を重視している。また、この海域（特にマラッカ海峡）は、中東から輸入した原油の9割近くが通過するなど非常に重要なルートであるが、海賊が頻繁に出没する。その対策として、海上保安庁が各国の沿岸警備隊に対して指導・共同訓練を行っている。 タイ Thailand: タイ王室と皇室との関係も良好で、日本とタイの貿易結合度は第一位となっており、世界とタイとの平均的な結合度の4倍となっている[21]。 フィリピン Philippines: フィリピンの主要貿易相手国はアメリカと日本であるが、近年は中国や韓国との貿易も増えている。在日フィリピン人は、在日外国人として国籍別で第4位の人口を有する。 ベトナム Vietnam: ベトナムは日本の常任理事国入りをどのような圧力を受けたとしても支持すると表明するなど日本に協力的である[22]。 シンガポール Singapore: 日本・シンガポール新時代経済連携協定を結び、日本にとって初の自由貿易協定締結国である。 カンボジア Cambodia: 日本からは経済面での支援や地雷撤去の活動なども精力的に行われている。また、文化面でもクメール・ルージュによって破壊・弾圧された仏教の施設や信仰の復興に、日本の仏教界が大きく貢献している。カンボジアは日本の常任理事国入りについて不変の支持を行っている[22]。 インドネシア Indonesia: 独立の際に一部の日本人が関与したこともあり、親日派もいる一方、1960年代の政局の混乱のなか共産党勢力の台頭に伴い中国等へ接近した。2001年のアメリカ同時多発テロによって米国との関係が悪化し、2005年まで武器禁輸などの制裁を受けた。そのためロシアや中国との関係強化をすすめ、多極外交を展開している。日本との関係は良好で、LNG貿易をはじめ日系企業も多数進出し、また日本の政府開発援助(ODA)はハードインフラ整備に加え、市民警察活動促進計画[23]など統治能力支援（ガバナンス支援）や法整備支援[24]などソフトインフラ整備の支援も近年行っている。スマトラ島沖地震では、金額で国別3位の支援を早急に決めて拠出し、更にアチェ州へ海上自衛隊の艦艇を派遣した。防災システムの構築にも支援を行っている。 ミャンマー Myanmar: 1954年に平和条約を締結して以来、友好的な関係が保たれている。 中央アジア・中東 中央アジア諸国は、かつてシルクロード経由で日本へも文化的な影響を及ぼしていたが、現在の人的な関係は、乏しい。また、経済基盤の貧弱な国が多く、更に海に面していないために輸送コストなども掛かるなどの理由から、一部の希少な地下資源を除き、貿易などの経済的な関係も他地域と比べて活発と言えない状況にある。ただ、この地域に栄えた古代王朝や仏教遺跡の研究などの学術関係での交流は、活発である。 西アジアは、主要な原油供給元であり、経済的に密接な関係を保っている。が、文化的交流は、比較的乏しい。但し、宗教的な対立要因が無いため、住民の対日感情は、比較的良好とされる。 アフガニスタン Afghanistan: 日本は、バーミヤン渓谷の文化的景観と古代遺跡群の修復などに多額の援助を行っている。アメリカ合衆国が行った武力攻撃を支持したが、部隊の派遣は、自衛隊インド洋派遣に留めている。 イスラエル Israel: 日本は、中東和平やパレスチナ問題に関して中立の立場であり、政府高官が訪問する際には、イスラエル・パレスチナ自治政府の双方と会談が設定される等、バランスが図られている。 イラク Iraq: イラク戦争の後、自衛隊イラク派遣を行った。 イラン Iran: エジプト Egypt: トルコ Turkey:トルコはオスマン帝国以来の宿敵であるロシアを日本が日露戦争で勝利したことに非常に感銘をうけて、青年トルコ運動など独立運動が盛んになったこともあり、親日感情が根強い。 その他にもエルトゥールル号遭難事件などの影響もある。 南アジア 南アジア地域には歴史的にインド文化圏に属し、現代では世界最大の民主主義国家で、将来の超大国になる可能性を秘めるインドをはじめとして、大きな経済的潜在力を持つ国があり、近年では日本企業の進出も活発である。地政学的には、東アジア地域と中東地域を結ぶ海上の交通路に位置し、日本にとって戦略的に重要である。 核実験を行ったインドやパキスタンと距離を置いていた時期もあったが、近年、両国との関係が重視されるようになり、2006年（平成18年）に外務省アジア大洋州局に南部アジア部を新設した。 インド、パキスタン、バングラデシュ、スリランカ、ネパール、ブータン、モルディブ等南アジア諸国は日本のODAを受けてる。 インド India: 今後関係が特に親密になると期待されている国のひとつで、近年の著しい経済発展や、情報技術での実績が注目されている。日本とインドはG4として共に行動する立場であり、2008年（平成20年）10月には、両国首脳が日印安全保障協力共同宣言（日本国とインドとの間の安全保障協力に関する共同宣言）に署名し、日本にとって、アメリカ、オーストラリアに次いで、安全保障分野で正式な協力関係を結んだ3番目の国となった[25]。さらに2010年、日本とインドは関税を段階的に撤廃するFTA（自由貿易協定）を柱としたEPA（経済連携 協定）を締結することで大筋合意した。これが達成されれば、日本からインドへの輸出の約90％、インドから日本への輸出では約97％に相当する物品で、10年以内に関税がゼロになる。 パキスタン Pakistan: 1998年（平成10年）の地下核実験から2005年（平成17年）4月まで援助を停止していた。しかし、自衛隊イラク派遣などで、安全保障の観点から中東への影響力が強いパキスタンの協力が必要と感じた日本政府は、当時の小泉純一郎首相が訪問したのを機に有償資金援助を再開した。 バングラデシュ Bangladesh: 1972年2月10日の国交樹立により始まった[26]。日本はバングラデシュの11番目の輸出貿易相手国となっている。バングラデシュからの輸入額は後発開発途上国からの全輸入額全体の26％を占め、これはカンボジアに次いで2番目の数字である。バングラデシュから日本への主要輸入品目には革製品、既製服、冷凍エビが含まれる[27]。2004年時点で、日本はアメリカ合衆国、イギリス、マレーシアに次いで4番目の直接投資国となっている。バングラデシュとの関係において日本が政治的な目標とするものには、国際連合安全保障理事会の安保理改革への支援、加工品輸出の市場確保などがある。日本はバングラデシュにとって重要な開発援助相手国となっている[28]。 スリランカ Sri Lanka:1997年、スリランカは（多方面技術経済協力のためのベンガル湾イニシアティヴ）のメンバーとなった。BIMSTECには他にバングラデシュ、ブータン、インド、ネパール、タイ、ミャンマーが加盟している。BIMSTECは2000年以降減少している貿易額を増加させるため日本と自由貿易協定を結ぶことを目標としている。2007年までに、スリランカの総輸出額に占める日本への輸出額は2.4%に過ぎない。日本への主要輸出品目は紅茶、ゴム、魚介類、貴石[29]、日本からの主要輸出品目は自動車、繊維製品、鉄鋼などとなっている。2011年時点において、日本とスリランカの貿易額は967.8億円であり、日本はスリランカにとって第5位の輸入相手国、第10位の輸出相手国となっている[30]。 ネパール Nepal:ネパールと日本の文化的な繋がりは、日本の禅僧で修業僧の聖職者河口慧海がチベットへ向かう途中にネパールを訪れた事より始まる。 2000年、森総理(当時)が日本の総理大臣として初めてネパールを訪問した。 2006年には日本とネパールの国交関係樹立50周年記念を迎えた。日本とネパールの関係は常に親密で友好的であり、両国の政府と国民が地域の平和と繁栄のみならず互いの利益のために友好関係をさらに発展させることを願っているので、年々密接になっている。 ブータン ブータン:1986年の外交関係樹立以来、日本とブータンの関係は皇室・王室間の交流、経済協力等を通じて友好関係にある。また、日本人とブータン人は、外見が非常に良く似ているとされる。ブータンは大の親日国として知られ、その為、国際機関での選挙・決議等において常に日本を支持する重要な支援国でもある（安保理改革に関するG4枠組み決議案の共同提案国、国連人権委員会等）[31]。 モルディブ 中南米 中央アメリカ（中米）諸国とは、人的・文化的な交流に乏しいものの、経済的な関係を中心に平穏な関係を保つ。また、キューバなどの社会主義国とも経済・文化の両面で友好的な関係が築かれ、ペルー日本大使公邸占拠事件でも日本の要請を受けたキューバがゲリラの亡命受け入れを受諾するなど協力した。 南アメリカ（南米）は地理的に地球の真裏に位置するが、下記のように19世紀の後半からペルーやアルゼンチンと深い友好関係を有する。また、かつて日本からの移民を大量に受け入れた経緯もある。貿易関係では、チリとの関係が特に大きく、戦前からの友好関係が続くアルゼンチンやパラグアイといった親日的な国も多い。その他にも、キューバ、コロンビア、パラグアイ、ボリビアなどに日系人が住み、その日系人を通じた伝統的友好関係が存在する。 メキシコ Mexico: 中米諸国の中で最も関係が深い。明治の開国以降に結ばれた日墨修好通商条約は、それまで列強各国の不平等条約に苦しめられてきた日本にとって、初めての平等条約である。その関係で、数ある諸外国の大使館の中でも国政の中枢地区ともいえる永田町に在るのは、メキシコ大使館のみである。多数の日本企業が進出するなど経済的な関係も深い。ラテンアメリカではグアテマラの次の1894年に日本人移民（日系メキシコ人）が移住した国であり、今でも1万人ほどの日系人が同国に居住している。2004年9月17日、「日本・メキシコ経済連携協定」が両国間で署名された。これは小泉純一郎首相（当時）が世界経済安定化を図るために行った政策の一環であり、両国にとって歴史的なものであった。 ブラジル Brazil: 南米最大の国でもあるブラジルには30万人近い日本人が移民として渡り、その子孫でもある日系ブラジル人を含めると150万人以上が住み、海外で最大規模の日系人社会が築かれている。日本の経済力・技術力やブラジルの資源など相互補完的な関係が結べることもあり、距離的には非常に遠いものの日本とブラジルはお互いにとって非常に重要な国であり、非常に密接な関係が築かれ、「遠くて近い国」とも呼ばれる。1990年より日系3世まで簡単に日本の労働ビザが習得できるようになったことから、現在では約30万人のブラジル国籍者が日本に住んでおり、これは国籍別で見ると韓国・北朝鮮、中国に次ぐ3番目である。しかしながら査証相互免除協定は結ばれておらず[32]、今後の課題となっている。 両国とも政治・経済のみならず、文化的な面からも非常に深い関係を保つ。特にJリーグが始まって以降、ブラジル人選手が最多数の外国人選手であり続けている。また、G4として共に常任理事国を目指していることもあり、国際政治上で連携することも多い。 ベネズエラ Venezuela: ペルー Peru: 1872年（明治5年）にマリア・ルス号事件をキッカケに修交が始まった。多くの移民が渡り、南米ではブラジルよりも長い日系社会の歴史を持っており、ラテンアメリカで二番目に日系人口が多い。1990年に日系ペルー人2世であるアルベルト・フジモリ（スペイン語で「フヒモリ」）が大統領に就任して急速に関係が緊密化したが、失脚の後、日本に亡命した。しかしその後フジモリの人権問題が浮上するとフジモリが日本に滞在し続け、最終的には日本国籍を認められたことから、特に反フジモリ派のペルー人の間には日本に対する反感を持つものもある。 アルゼンチン Argentina: 1898年（明治31年）、ロシアとの戦争に備えて軍艦リバダビア、モレノをそれぞれ春日、日進として購入し、それらが日露戦争で活躍したことなどから本格的な関係が始まった。また、マルビナス戦争（フォークランド紛争）の最中、アメリカやイギリスなどからの再三の要請にもかかわらず、アルゼンチンへの禁輸措置を行わないなどの日本の独自外交は、アルゼンチンの知日家から高く評価される。 チリ Chile: 欧州（NIS諸国を含む） 基本的には良好であるが死刑存続や捕鯨、また記者クラブなどの問題で一部対立が存在することもある。 欧州連合 第二次世界大戦以降、西ヨーロッパを中心とする北大西洋条約機構諸国と間接的な同盟関係にある。また、皇室はイギリスやオランダ、スウェーデン、ベルギーなどのヨーロッパ各国の王室と深い友好関係を築いている。 欧州連合とは1991年7月、ハーグにおいて第1回日EU定期首脳協議を開催して以来、継続して定期首脳協議を開催しており、政治関係は概ね良好である。一方で日本側はアメリカやアジア諸国などとの関係を、欧州連合側はアジアでは中国やインドなどとの関係を強化していることから、日本と欧州連合との関係は相対的にむしろ希薄化が懸念されている。 イギリス United Kingdom: 日英関係は江戸時代前期の三浦按針に始まり、途中日本の鎖国や第二次世界大戦による中断をはさみながら長く続いている。特に強調されるのは19世紀後半から20世紀初頭の日本の近代化に果たしたイギリスの役割であり、イギリスは経済・文化・学術・政治・軍事のあらゆる面において日本に最も強い影響力があった。1902年、両国はロシアへの対抗として日英同盟を結び、日露戦争や第一次世界大戦、シベリア出兵において相互に支援を行った。しかし日中戦争と日独伊三国同盟によって両国は敵対することとなり、第二次世界大戦において交戦国となった。終戦後、イギリスは連合国の日本占領に参加した。占領終了後は両国はアメリカを介した間接的な同盟関係となり、経済・文化面でも深い関係を築いている。 フランス France: フランス政界での対日観は非常に多様で親日家もいる一方、日本を過剰に批判する者もいたり不安定さをはらんでいる。日仏関係は、政治・経済面よりも文化面での交流が深い傾向にある。フランス文化は美術、音楽、食文化、文芸などの面で日本の近代化に大きな影響を与えた。またフランスは日本文化の支持者が多い国であり、美術・工芸・料理・大衆文化など19世紀後期のジャポニズムに始まるフランスへの日本文化の影響もある。 一方で、世界各国への高速鉄道や原子力発電所の受注では激しい競争関係にあり、韓国や中国でTGVが導入される他[33]、ITERでもフランスが誘致合戦に勝利した。しかしながら科学技術開発においては原子力エネルギー分野など緊密な協力関係が構築され、2005年にはコンコルドの後継となる次世代型超音速商業飛行機の日仏共同開発を発表するなど[34]、多面的な利害関係にある。 ドイツ Germany: 日独関係は、日本が近代化を進めるにあたってイギリスおよびアメリカとの関係に次いで重要な役割を果たした。科学技術・音楽・法律・文芸などにおけるドイツの影響は、現在の日本にも色濃く残っている。他方、日本が日清戦争・日露戦争で勝利し、次第に欧米列強に匹敵するほどの国力を持つようになったことでドイツの皇帝ヴィルヘルム2世をはじめ黄禍論を唱え、1895年にはロシアの求めに応じてフランスと共に日本に三国干渉をかけ、遼東半島を清に返還させた[35]。1897年11月に山東省においてドイツ人カトリック宣教師が殺害され（曹州教案）、この事件を口実に清に遠征を行い、翌1898年に清から山東半島南部の膠州湾租借地を獲得した[36][37][38]。更にこの直後に南太平洋のカロリン諸島やマリアナ諸島も獲得した[39]。第一次世界大戦で日本とドイツは交戦国となり、勝利した日本はアジア太平洋や中国におけるドイツの利権を獲得したことで対日感情は悪化した。日中戦争の際には国民党軍へドイツ軍事顧問団を派遣したり武器提供を行うなどの中独合作を行った。しかし第二次世界大戦で日本とドイツは対ソ連を意識して日独伊三国軍事同盟を結んだ。しかし同盟はついに実効的なものとはなり得ず、両国は互いに不本意ながらアメリカ・イギリス・ソ連を敵に回し、敗北するという結末となった。 戦後は共に焼け野原から奇跡の復興を果たした経済大国として平和的な関係となり、重要なパートナーとしてイギリスやフランスを凌ぐヨーロッパ最大の貿易相手国となった。さらに、政治の面でも共に常任理事国を目指すG4のパートナーとして行動する。1975年に始まった主要国首脳会議（サミット）[40]ではアジアと西ヨーロッパでそれぞれ最大の経済力を背景に発言力を強めた。 冷戦下で東側諸国となった東ドイツに対しては西ドイツ政府への配慮もあり、日本との外交関係樹立は遅れたが1972年に東西ドイツ基本条約が締結。東ベルリンでは鹿島建設によって1978年に国際貿易センタービルが竣工し[41]、その後も西ドイツよりも小規模ながら比較的安定した外交関係が1990年のドイツ再統一まで続いた。1989年2月の昭和天皇の葬儀・大喪の礼に際し、東ドイツからマンフレート・ゲルラッハ国家評議会副議長が派遣した。西ドイツからはリヒャルト・フォン・ヴァイツゼッカー大統領が参列した。 再統一後のドイツも日独両国は互いに重要なパートナーとなっている。特に技術、経済、医療面での交流は活発で、日本にとってドイツはヨーロッパ地域最大の貿易相手国、ドイツにとっての日本はアジア地域で中国に次ぐ貿易相手国でもある。国際連合の国際連合安全保障理事会の改革では日独両国が常任理事国になる案も有力で、この点でも両国は協力関係にある。 日本における輸入車の販売数上位3つはフォルクスワーゲン、メルセデス・ベンツ、BMWと全てドイツ車が占めている。他方ドイツでは、トヨタ、ホンダを始めとする日本車（乗用車）の市場シェアは11.6%（2006年）である。なお日本では完成車に対する輸入関税が1978年に撤廃されているのに対して、日本車がドイツに輸入される際には10%の乗用車輸入関税を課せられる不公正な状態が続いている[42]。 サッカー交流においては、1964年の東京オリンピックに向けた日本代表（男子）の強化コーチであったデットマール・クラマーが日本代表をベスト8へと導き、他に日本サッカーリーグの創設など日本サッカー界の礎を築いた。 オランダ Netherlands:オランダ王室と皇室が親密である一方、オランダには第二次大戦で交戦した際の捕虜の扱いやインドネシアの独立への日本の寄与などに対する悪感情が一部に残っているとも言われる[43]。 ポルトガル Portugal:サンフランシスコ平和条約の翌1953年に日本とポルトガルは外交関係を回復した。以後、ポルトガルはアントニオ・サラザール独裁体制（エスタド・ノヴォ）からカーネーション革命を経て民主化と欧州共同体(EC)加盟[44]へと大きく変化し、マカオ返還や東ティモール独立などでアジアでの植民地領土もすべて失ったが、日本ではポルトガル語圏のブラジルとの関係もあって日本との友好関係は安定している。1993年にはポルトガル人種子島来航（鉄砲伝来）450周年記念行事が行われてマリオ・ソアレス大統領が日本を訪問し、2010年には19世紀以来の両国修好150周年を記念してポルトガル映画祭などが開催された。 16-17世紀の近世期と異なり、現在の両国関係は互いの政治状況に与える影響は小さく、経済関係も比較的小規模である。2010年貿易額は日本からの輸出が4億7985万8000ドル、ポルトガルからの輸出が2億7063万5000ドルで、日本側の大幅な輸出超過で、かつ対ポルトガル輸出が日本の全輸出額に占める割合は0.06%に過ぎず、ポルトガルの全輸出入に占める対日貿易シェアは2009年で約0.5-0.6%で[45]、EU域内の貿易が約74%を占める中で対日貿易の寄与は小さい。日本からの輸出は乗用・貨物自動車や自動車部品、電気機器のシェアが高く、ポルトガルからは乗用自動車や衣料品、加工トマト、コルクなどが主に輸出される。特に天然コルクは日本で高いシェアを持っている[46]。 日産自動車が2011年2月に電気自動車用のリチウムイオン電池生産工場をポルトガルのアヴェイロで着工した。これはルノーのトランスミッション組立工場の敷地内に置かれ、2012年12月からの生産を予定しており、欧州日産自動車が約175億円を投資する大型商談となっている[47]。 スペイン Spain: イタリア Italy: マルタ Malta: スイス Switzerland: ジョージア Georgia: サンマリノ San Marino: ロシア連邦 Russia: 日露関係は断続的に関係が深まる時期をはさみつつも、対立の時期が長い。これはロシアが伝統的に南下政策を取り、太平洋への出口を求めたため、通り道の日本との間に地政学的な対立構造があるからである。満州・朝鮮半島の支配権をめぐって1904年（明治37年）に始まった日露戦争や、1917年（大正6年）に起こったロシア革命に日本などの諸国が干渉して起こしたシベリア出兵、終戦直前にソ連軍が日ソ中立条約を一方的に破棄して日本支配地域に侵攻したソ連対日参戦などが起こってきた。日本のポツダム宣言受諾による終戦後も南樺太と千島列島への侵攻を続け併合し(北方領土問題)、日本人を捕虜として連行してシベリア抑留するなどの行為が日本の人々の反感を生んだ。1956年（昭和31年）の日ソ共同宣言で一応国交が回復した後も、冷戦の中で緊張関係が続いてきた。1986年（昭和61年）以降に関係の改善が進み、現在の両国の間では、経済的な交流も盛んだが、領土問題やそれに起因する漁民銃撃・拿捕事件、資源問題（サハリン2を参照）なども生じており、その関係は全く円滑ではなく、多くの日本人はロシア連邦との関係はかなり悪いものだと感じている。そして、「日本人にとって第二次世界大戦の終盤に日ソ中立条約を無視してソビエト連邦に宣戦布告された事実と戦後のシベリア抑留の事実は忘れがたいものである」との主張が抑留被害者、愛国者の立場にある人からなされることが多い。 北方領土問題 ソビエト連邦が占領した北方領土をめぐる領土問題から、良好な日ソ関係の構築は進展しなかったが、領土問題においては、平和条約の締結によって解決されることになっている。 第二次世界大戦の終結が決定的となる日本によるポツダム宣言の受諾（1945年（昭和20年）8月14日）後、1945年（昭和20年）8月28日から9月5日にかけ、大戦前から日本が領有していた千島列島（ロシア名：クリル諸島）、南樺太（サハリン）にソ連軍が侵攻し占領、以後、ソ連を承継したロシア連邦が現在に至るまで実効支配している。ロシア（旧ソ連）は、戦争で獲得した領土と主張する一方、日本は、北方地域（歯舞群島・色丹島・国後島・択捉島）をその固有の領土として返還を求めている。ロシアは、歯舞群島・色丹島について日ソ共同宣言を根拠に日本への将来の返還を示唆するのに対し、日本は、択捉島・国後島を含む4島の一括返還を求め、これを拒否する。また、日本は、択捉島と得撫島との間での国境の確定にロシアが同意すれば、引き続きロシアによる統治を認める旨を提示したが、ロシアが拒否した。2007年（平成19年）にロシアが「面積二分割」案を提示したが、なお解決の目処が立たない。日本共産党は、千島列島の全域を日本の領土と主張する（ソ連による千島の占領がカイロ宣言等で示された連合国の「領土不拡大」原則に反し、違法であるとの理由から）。一部では、南樺太ないし樺太（全域）の返還も主張される。この北方領土問題については日本はアメリカから支持されており、北方領土における日本の主権を認められている。 大洋州・オセアニア オセアニアの中でも南洋諸島の各国は、かつて日本が委任統治領ないし占領地として統治下に置いていたこともあり、関係が比較的深い。ミクロネシア連邦では、日系人のトシオ・ナカヤマやマニー・モリが大統領に選ばれている。パラオは、かつて日系のクニオ・ナカムラが大統領に就任し、一部の自治体で日本語が公用語として採用されている（実際に日本語を日常的に使用している訳でなく、象徴的な意味合いが強い）などの経緯もあり、官民とも非常に親日的である。 オーストラリア Australia: オセアニアで最大の影響力を持つオーストラリアと非常に緊密な関係を築いている。日米豪の防衛首脳会談が行われたこともあり、経済、軍事、外交などで共同歩調を取る。2007年（平成19年）3月には、自衛隊とオーストラリア軍とが国際連合平和維持活動（PKO活動）の共同訓練、反テロ活動、津波など地域災害に協力して当たることなどが盛り込まれた安全保障協力に関する日豪共同宣言に調印した。これにより、日本にとって安保分野で正式な協力関係を結ぶ（アメリカに続く）2番目の国となる。 日本とオーストラリアの間には、相互利益、友好といった相互関係が認められるだけではなく緊張の要素もなかには見られる。白豪主義がかつて強固に存在し、また日本脅威論も盛んだった。太平洋戦争時には日本軍からダーウィンを爆撃されたり、またサンダカン死の行進など連合軍捕虜として日本軍に虐待を受けた。近年の緊張の最大は日本の経済支配に対する懸念であったが、1990年代に日本が不景気に入るにつれて薄れていった。同時に、オーストラリアの政府と財界は、日本が輸出市場に不可欠であり、相互にとって将来の成長とアジア太平洋地域の繁栄には必要な存在であるとみている。 加工貿易をしている日本にとって原料と食糧の供給をしている非常に重要な資源国でもある。1990年には、日本の輸入の5.3%が、オーストラリアからのものであった。石炭、鉄鉱石、羊毛、そして砂糖を多く輸出していることから日本に対して貿易黒字となっている。また、日本からの資本の投資による輸入製品や近年のアメリカ産および、カナダ産牛肉の輸入禁止によって重要な輸出国ともなった。 サモア Samoa: ソロモン諸島 Solomon Islands: 1978年7月7日、ソロモン諸島がイギリスから独立したことを受けて日本は直ちに独立を承認、両国の間で国交が樹立された[48]。戦時、戦後の日本では古戦場のガダルカナル島が有名で、戦跡めぐりツアーや慰霊ツアーも組まれている[49]。 アフリカ アフリカ諸国は日本とは歴史的に関係が薄く、観光地としてもエジプトなどの一部を除いて大きな人気があるわけでもない。主に日本からアフリカ諸国への開発援助と、アフリカ諸国からの地下資源や農水産物の輸入と日本からの工業製品の輸出という貿易関係に終始している。 1993年（平成5年）からODAなどの経済支援を含む経済的・人的な交流を深める目的で、日本、国際連合、アフリカのためのグローバル連合、世界銀行が共催し、アフリカ開発会議（TICAD：Tokyo International Conference on African Development）を開始した。 近年、アフリカ諸国に大使館を増やすなど関係強化に乗り出している。その背景として、中国が現地に在住の華僑などを活用してアフリカ諸国との関係強化を行っている情況がある。これは、資源確保や国連での票固めなどが目的であると指摘されている。ほか、サッカーなどスポーツの分野においてはアフリカ諸国を日本に招いた試合が行われたり、また日本のテレビ番組でアフリカ出身の外国人タレントが活躍するなど良好な関係を築いている。 エチオピア Ethiopia ジブチ Djibouti: 2011年より戦後初の海外基地であると同時に日本史上初となるアフリカを拠点とする海外基地を、ジブチに構えている。 南アフリカ South Africa: アパルトヘイトで世界から孤立していた時代にも、多くの日本企業が進出して比較的密接な関係を築いていた。このため、国際社会から厳しい非難を浴びていた時期に、日本人は同国から「名誉白人」（国連から非難決議を受けた）の扱いを受けていた。 国際機関 日本は以下の国際機関に加盟している。 国際連合（1956年） 専門機関（国際連合食糧農業機関（FAO）、国際民間航空機関（ICAO）、国際農業開発基金（IFAD）、国際労働機関（ILO）、国際通貨基金（IMF）、国際海事機関（IMO）、 国際電気通信連合（ITU）、国際連合工業開発機関（UNIDO）、国際連合教育科学文化機関（UNESCO）、世界観光機関（UNWTO）、万国郵便連合（UPU）、世界銀行（WB）、世界保健機関（WHO）、世界知的所有権機関（WIPO）、世界気象機関（WMO）） ハーグ国際私法会議（HCCH） 国際原子力機関（IAEA） 国際刑事警察機構（ICPO） 経済協力開発機構（OECD） 世界税関機構（WCO） 世界貿易機関（WTO、1995年、原加盟国） 二国間協定 安全保障 日本国とアメリカ合衆国との間の相互協力及び安全保障条約（日米安全保障条約）（1960年6月発効） 安全保障協力に関する日豪共同宣言（日豪安保共同宣言）（2007年3月調印） 日本国とインドとの間の安全保障協力に関する共同宣言（日印安保共同宣言）（2008年10月調印） 経済連携協定（EPA） 日本は順次、各国と経済連携協定を締結をしている。具体的な協定内容は、各協定の項目に譲り、以下では単に協定名を列挙する。 多国間での協定 日本・ASEAN包括的経済連携協定（2008年以降順次発効、） Vietnam（2008年12月1日発効） Laos（2008年12月1日発効） Singapore（2008年12月1日発効） Myanmar（2008年12月1日発効） Brunei（2009年01月1日発効） Malaysia（2009年02月1日発効） Thailand（2009年06月1日発効） Cambodia（2009年12月1日発効） Philippines（2010年07月1日発効） Indonesia（2010年3月1日発効)。ただし、実施は2018年3月1日。これはインドネシアの実施のための手続きが遅れ、インドネシアの財務大臣規定が2018年2月15日に公布され、2018年3月1日より施行されるまで、協定の運用が開始されなかったため。[50][51]。 環太平洋パートナーシップ協定（TPP）：2016年2月4日署名[52]、日本は2017年1月20日締結。[53]。未発効。 環太平洋パートナーシップに関する包括的及び先進的な協定（CPTPP、TPP11）：2018年3月8日署名[54]、日本は2018年7月6日締結[55]。2018年12月30日発効[56]。 日本・EU経済連携協定：(2018年7月17日署名、2019年2月1日発効[57]) 二国間での協定 Singapore（2002年11月発効、2007年9月改正議定書発効、日本・シンガポール新時代経済連携協定、） Mexico（2005年4月発効、2012年4月改正議定書発効、日本・メキシコ経済連携協定、） Malaysia（2006年7月発効、日本・マレーシア経済連携協定、） Chile（2007年9月発効、日本・チリ経済連携協定、） Thailand（2007年11月発効、日本・タイ経済連携協定、） Indonesia（2008年7月発効、日本・インドネシア経済連携協定、） Brunei（2008年7月発効、日本・ブルネイ経済連携協定、 Philippines（2008年12月発効、日本・フィリピン経済連携協定、） スイス（2009年9月発効、日本・スイス経済連携協定、） Vietnam (2009年10月発効、日本・ベトナム経済連携協定、) India（2011年8月発効、日本・インド経済連携協定、） Peru（2012年3月発効、日本・ペルー経済連携協定、） Australia（2015年1月発効、日本・オーストラリア経済連携協定、） モンゴル（2016年6月発効、日本・モンゴル経済連携協定、） EU日本・EU経済連携協定：2018年7月17日署名[58]。未発効。 交渉中の国・国家連合 東アジア地域包括的経済連携（RCEP） コロンビア （2012年12月〜） Turkey （2014年12月〜） 日中韓自由貿易協定 日ASEAN・EPAの投資サービス交渉（実質合意） 交渉延期中または中断の国 カナダ 自由貿易協定（FTA） 交渉延期中または中断の国・国家連合 South Korea （2003年12月〜） GCC（湾岸協力理事会） 脚注 参考文献 Works related to 日本の外交に関する文書 at Wikisource 平野健一郎監修・牧田東一監修 新版『対日関係を知る事典』　平凡社、2007年11月 ISBN 978-4-582-12637-2 関連項目 日本の在外公館の一覧 日本が承認していない国一覧 親米 外部リンク （PDFファイル）

https://ja.wikipedia.org/wiki/%E6%97%A5%E6%9C%AC%E3%81%AE%E5%9B%BD%E9%9A%9B%E9%96%A2%E4%BF%82

Сколько всего языков программирования существует на апрель 2019?

C Sharp

russian

C# (произносится си шарп) — объектно-ориентированный язык программирования. Разработан в 1998—2001 годах группой инженеров компании Microsoft под руководством Андерса Хейлсберга и Скотта Вильтаумота[1] как язык разработки приложений для платформы Microsoft .NET Framework. Впоследствии был стандартизирован как ECMA-334 и ISO/IEC 23270. C# относится к семье языков с C-подобным синтаксисом, из них его синтаксис наиболее близок к C++ и Java. Язык имеет статическую типизацию, поддерживает полиморфизм, перегрузку операторов (в том числе операторов явного и неявного приведения типа), делегаты, атрибуты, события, свойства, обобщённые типы и методы, итераторы, анонимные функции с поддержкой замыканий, LINQ, исключения, комментарии в формате XML. Переняв многое от своих предшественников — языков C++, Pascal, Модула, Smalltalk и, в особенности, Java — С#, опираясь на практику их использования, исключает некоторые модели, зарекомендовавшие себя как проблематичные при разработке программных систем, например, C# в отличие от C++ и некоторых других языков, не поддерживает множественное наследование классов (между тем допускается множественное наследование интерфейсов). Особенности языка C# разрабатывался как язык программирования прикладного уровня для CLR и, как таковой, зависит, прежде всего, от возможностей самой CLR. Это касается, прежде всего, системы типов C#, которая отражает BCL. Присутствие или отсутствие тех или иных выразительных особенностей языка диктуется тем, может ли конкретная языковая особенность быть транслирована в соответствующие конструкции CLR. Так, с развитием CLR от версии 1.1 к 2.0 значительно обогатился и сам C#; подобного взаимодействия следует ожидать и в дальнейшем (однако, эта закономерность была нарушена с выходом C# 3.0, представляющего собой расширения языка, не опирающиеся на расширения платформы .NET). CLR предоставляет C#, как и всем другим .NET-ориентированным языкам, многие возможности, которых лишены «классические» языки программирования. Например, сборка мусора не реализована в самом C#, а производится CLR для программ, написанных на C# точно так же, как это делается для программ на VB.NET, J# и др. Название языка Название «Си шарп» (от англ. sharp — диез) происходит от буквенной музыкальной нотации, где латинской букве C соответствует нота До, а знак диез (англ. sharp) означает повышение соответствующего ноте звука на полутон[2], что аналогично названию языка C++, где «++» обозначает инкремент переменной. Название также является игрой с цепочкой C → C++ → C++++(C#), так как символ «#» можно представить состоящим из 4 знаков «+»[3]. Из-за технических ограничений на отображение (стандартные шрифты, браузеры и т. д.) и того, что знак диеза ♯ не представлен на стандартной клавиатуре компьютера, при записи имени языка программирования используют знак решётки (#)[4]. Это соглашение отражено в Спецификации языка C# ECMA-334[5]. Тем не менее, на практике (например, при размещении рекламы и коробочном дизайне[6]), «Майкрософт» использует знак диеза. Названия языков программирования не принято переводить, поэтому язык называют, используя транскрипцию, — «Си шарп». Стандартизация C# стандартизирован в ECMA (ECMA-334)[7] и ISO (ISO/IEC 23270)[8]. Известно как минимум о трёх независимых реализациях C#, базирующихся на этой спецификации и находящихся в настоящее время на различных стадиях разработки: Mono, начата компанией Ximian, продолжена её покупателем и преемником Novell, а затем Xamarin. dotGNU и Portable.NET, разрабатываемые Free Software Foundation. Версии На протяжении разработки языка C# было выпущено несколько его версий: Версия 1.0 Проект C# был начат в декабре 1998 и получил кодовое название COOL (C-style Object Oriented Language). Версия 1.0 была анонсирована вместе с платформой .NET в июне 2000 года, тогда же появилась и первая общедоступная бета-версия; C# 1.0 окончательно вышел вместе с Microsoft Visual Studio .NET в феврале 2002 года. Первая версия C# напоминала по своим возможностям Java 1.4, несколько их расширяя: так, в C# имелись свойства (выглядящие в коде как поля объекта, но на деле вызывающие при обращении к ним методы класса), индексаторы (подобные свойствам, но принимающие параметр как индекс массива), события, делегаты, циклы foreach, структуры, передаваемые по значению, автоматическое преобразование встроенных типов в объекты при необходимости (boxing), атрибуты, встроенные средства взаимодействия с неуправляемым кодом (DLL, COM) и прочее. Кроме того, в C# решено было перенести некоторые возможности C++, отсутствовавшие в Java: беззнаковые типы, перегрузку операторов (с некоторыми ограничениями, в отличие от C++), передача параметров в метод по ссылке, методы с переменным числом параметров, оператор goto (с ограничениями). Также в C# оставили ограниченную возможность работы с указателями — в местах кода, специально обозначенных словом unsafe и при указании специальной опции компилятору. Версия 2.0 Проект спецификации C# 2.0 впервые был опубликован Microsoft в октябре 2003 года; в 2004 году выходили бета-версии (проект с кодовым названием Whidbey), C# 2.0 окончательно вышел 7 ноября 2005 года вместе с Visual Studio 2005 и .NET 2.0. Новые возможности в версии 2.0 Частичные типы (разделение реализации класса более чем на один файл). Обобщённые, или параметризованные типы (generics). В отличие от шаблонов C++, они поддерживают некоторые дополнительные возможности и работают на уровне виртуальной машины. Вместе с тем, параметрами обобщённого типа не могут быть выражения, они не могут быть полностью или частично специализированы, не поддерживают шаблонных параметров по умолчанию, от шаблонного параметра нельзя наследоваться, и т. д.[12] Новая форма итератора, позволяющая создавать сопрограммы с помощью ключевого слова yield, подобно Python и Ruby. Анонимные методы, обеспечивающие функциональность замыкания. Оператор null-объединения: '??': return obj1 ?? obj2; означает (в нотации C# 1.0) return obj1!=null ? obj1: obj2;. Обнуляемые (nullable) типы — значения (обозначаемые вопросительным знаком, например, int? i = null;), представляющие собой те же самые типы-значения, способные принимать также значение null. Такие типы позволяют улучшить взаимодействие с базами данных через язык SQL. Возможность создавать хранимые процедуры, триггеры и даже типы данных на .Net языках (в том числе и на C#). Поддержка 64-разрядных вычислений, что кроме всего прочего, позволяет увеличить адресное пространство и использовать 64-разрядные примитивные типы данных. Версия 3.0 В июне 2004 года Андерс Хейлсберг впервые рассказал на сайте Microsoft о планируемых расширениях языка в C#3.0[13]. В сентябре 2005 года вышли проект спецификации C# 3.0 и бета-версия C# 3.0, устанавливаемая в виде дополнения к существующим Visual Studio 2005 и .NET 2.0. Окончательно эта версия языка вошла в Visual Studio 2008 и .NET 3.5. Новые возможности в версии 3.0 В C# 3.0 появились следующие радикальные добавления к языку: ключевые слова select, from, where, позволяющие делать запросы из XML документов, коллекций и т. п. Эти запросы имеют сходство с запросами SQL и реализуются компонентом LINQ. (Сама фраза «language integrated query» переводится «запрос, интегрированный в язык».) Инициализация объекта вместе с его свойствами: Customer c = new Customer(); c.Name = "James"; c.Age=30; можно записать как Customer c = new Customer { Name = "James", Age = 30 }; Лямбда-выражения: listOfFoo.Where(delegate(Foo x) { return x.size > 10; }); теперь можно записать как listOfFoo.Where(x => x.size > 10); Деревья выражений: лямбда-выражения теперь могут представляться в виде структуры данных, доступной для обхода во время выполнения, тем самым позволяя транслировать строго типизированные C#-выражения в другие домены (например, выражения SQL). Неявная типизация: Вывод типов локальной переменной. Для неявной типизации вместо названия типа данных используется ключевое слово var. Затем уже при компиляции компилятор сам выводит тип данных исходя из присвоенного значения:var x = "hello"; вместо string x = "hello"; Анонимные типы: var x = new { Name = "James" }; Методы расширения. Появилась возможность добавления новых методов в уже существующие классы. Реализуется с помощью ключевого слова this при первом параметре статической функции статического класса. public static class StringExtensions { public static int ToInt32(this string val) { return Int32.Parse(val); } } // ... string s = "10"; int x = s.ToInt32(); Автоматические свойства: компилятор сгенерирует закрытое (private) поле и соответствующие аксессор и мутатор для кода вида public string Name { get; private set; } C# 3.0 совместим с C# 2.0 по генерируемому MSIL-коду; улучшения в языке — чисто синтаксические и реализуются на этапе компиляции. Например, многие из интегрированных запросов LINQ можно осуществить, используя безымянные делегаты в сочетании с предикатными методами над контейнерами наподобие List.FindAll и List.RemoveAll. Версия 4.0 Превью C# 4.0 было представлено в конце 2008 года, вместе с CTP-версией Visual Studio 2010. Visual Basic 10.0 и C# 4.0 были выпущены в апреле 2010 года, одновременно с выпуском Visual Studio 2010. Новые возможности в версии 4.0[14] Возможность использования позднего связывания, для использования: с языками с динамической типизацией (Python, Ruby) с COM-объектами отражения (reflection) объектов с изменяемой структурой (DOM). Появляется ключевое слово dynamic. Именованные и опциональные параметры Новые возможности COM interop Ковариантность и контравариантность обобщенных интерфейсов и делегатов Контракты в коде (Code Contracts) Библиотека параллельных задач TPL (Task Parallel Library), концепция задач и классы Task, TaskFactory, Parallel Добавлен класс MemoryCache, который предназначен для кэширования контента. Он похож на класс Cache ASP.NET, но его можно использовать при написании веб- / графических / консольных приложений. Добавлено пространство имен System.Collections.Concurrent и новые классы параллельных коллекций (ConcurrentQueue, ConcurrentStack, ConcurrentBag,…), которые предоставляют не только большую эффективность, но и более полную потокобезопасность. Примеры: dynamic calc = GetCalculator(); int sum = calc.Add(10, 20); // Динамический вызов public void SomeMethod(int x, int y = 5, int z = 7); // Опциональные параметры Версия 5.0 Новые возможности в версии 5.0 Шаблон TAP (Task-based Asynchronous Pattern). TAP использует один метод для представления инициализации и завершения асинхронной операции. Асинхронные методы (async и await) — как реализация шаблона TAP. Сведения о вызывающем объекте Версия 6.0 Новые возможности в версии 6.0 null-условные операторы. Добавлены новые операторы: ?. и ?[]: int? length = customers?.Length; // null if customers is null Customer first = customers?[0]; // null if customers is null Функции сжатые до выражений (expression-bodied functions). Теперь определение метода может быть задано с использованием лямбда-синтаксиса: public Point Move(int dx, int dy) => new Point(x + dx, y + dy); Инициализаторы автосвойств. Автосвойства теперь можно инициализировать при объявлении: public string First { get; set; } = "Jane"; Автосвойства только для чтения. Автосвойства теперь могут быть объявлены без сеттеров: public string First { get; } = "Jane"; Инициализаторы индексов. Теперь можно инициализировать не только объекты и коллекции, но и словари: var numbers = new Dictionary<int, string> { [7] = "seven", [9] = "nine", [13] = "thirteen" }; Интерполяция строк. Вместо использования конструкций с String.Format(), например: var s = String.Format("{0} is {1} year{{s}} old", p.Name, p.Age); теперь можно размещать код прямо в строке: var s = $"{p.Name} is {p.Age} year{{s}} old"; Фильтры исключений. Появилась возможность задавать условия для блоков catch: try { … } catch (Exception e) when (Log(e)) { … } Импорт статических функций типов. Теперь доступ к статическим членам типов возможен без указания полного имени этих членов: using static System.Console; using static System.Math; class Program { static void Main() { WriteLine(Sqrt(3*3 + 4*4)); } } Оператор nameof. Новый оператор, который возвращает компактное строковое представление для переданного в качестве аргумента типа: WriteLine(nameof(person.Address.ZipCode)); // prints "ZipCode" Для асинхронного программирования была добавлена возможность использования операторов await внутри блоков catch и finally: Resource res = null; try { res = await Resource.OpenAsync(…); // You could do this. } catch(ResourceException e) { await Resource.LogAsync(res, e); // Now you can do this … } finally { if (res != null) await res.CloseAsync(); // … and this. } Версия 7.0 Новые возможности в версии 7.0[11] out-переменные, которые позволяют объявить переменные сразу в вызове метода (причем областью видимости для таких переменных является внешний блок): p.GetCoordinates(out int x, out int y); Сопоставление с шаблоном. Вводится понятие шаблона (pattern), который представляет собой синтаксическую конструкцию, позволяющую проверить соответствие переменной определённой форме и извлечь из неё информацию. Шаблоны с is (is теперь может использоваться не только с типом, но и с шаблоном — в качестве правого аргумента) Шаблоны и выражение switch. Варианты использования switch были расширены, теперь можно: использовать любые типы (не только примитивные); использовать шаблоны в выражениях case; добавлять дополнительные условия к выражениям case (используя ключевое слово when). Кортежи. Добавлен новый значимый тип кортеж и синтаксис работы с данными этого типа: (string, string, string) LookupName(long id) // возвращаемый тип - кортеж { ... // инициализируем данные return (first, middle, last); // литерал кортежа } Распаковка кортежей. Была добавлена новая синтаксическая конструкция деконструктор, позволяющая извлечь кортеж, состоящий из членов класса. Локальные функции. Теперь функцию, которая используется только в теле какого-либо метода можно объявить прямо в теле этого метода. Улучшения литералов. Были добавлены бинарные литералы и символ разделителя (_) в числовых литералах. Локальные переменные и возвращаемые значения по ссылке. Расширена функциональность ключевого слова ref. Теперь можно возвратить данные из метода или сохранить их в локальной переменной по ссылке. Расширение списка типов, возвращаемых асинхронными методами Больше членов класса в виде выражений. Синтаксис функций, сжатых до выражений (expression-bodied functions), теперь применим для сеттеров, геттеров, конструкторов и деструкторов. throw-выражения. Теперь можно использовать throw в функциях, сжатых до выражений (expression-bodied functions): public string GetLastName() => throw new NotImplementedException(); Пример «Hello, World!» Ниже представлен код классической программы «Hello world» на C# для консольного приложения: using System; namespace Example { class Program { static void Main() { Console.WriteLine("Hello World!"); // Вывод заданного текста в консоль Console.ReadKey(); // Ожидание нажатия клавиши пользователем } } } и код этой же программы для приложения Windows Forms: // assembly: System.dll // assembly: System.Drawing.dll // assembly: System.Windows.Forms.dll using System; using System.Drawing; using System.Windows.Forms; namespace WindowsForms { public class Program { [STAThread] public static void Main() { new DemoForm().ShowDialog(); } } public class DemoForm : Form { Label label = new Label(); public DemoForm() { label.Text = "Hello World!"; this.Controls.Add(label); this.StartPosition = FormStartPosition.CenterScreen; this.BackColor = Color.White; this.FormBorderStyle = FormBorderStyle.Fixed3D; } } } Реализации Существует несколько реализаций C#: Реализация C# в виде компилятора csc.exe включена в состав .NET Framework (включая .NET Micro Framework, .NET Compact Framework и его реализации под Silverlight и Windows Phone 7). В составе проекта Rotor (Shared Source Common Language Infrastructure) компании Microsoft. Проект Mono включает в себя реализацию C# с открытым исходным кодом. Проект DotGNU также включает компилятор C# с открытым кодом. DotNetAnywhere[15] — ориентированная на встраиваемые системы реализация CLR, поддерживает практически всю спецификацию C# 2.0. См. также Microsoft Visual Studio Сравнение C Sharp и Java Cosmos (операционная система) Vala Примечания Литература CS1 maint: Multiple names: authors list (link) Ссылки Категория:Семейство языков программирования C Sharp Категория:Языки программирования семейства C Категория:Языки программирования платформы .NET Категория:Языки веб-программирования Категория:Языки программирования с автоматическим управлением памятью Категория:Высокоуровневые языки программирования

https://ru.wikipedia.org/wiki/C%20Sharp

여섯점의 나폴레옹 상의 내용은 무엇인가?

니콜라우스 코페르니쿠스

korean

니콜라우스 코페르니쿠스( / / , 1473년 2월 19일 - 1543년 5월 24일)는 당시 진리처럼 믿어온 지구중심설(천동설)의 오류를지적하고 태양중심설(지동설)을 주장하여 근대 자연과학의 획기적인 전환, 이른바 '코페르니쿠스의 전환'을 가져온 폴란드의 천문학자이다. 여러가지 이름 표기는 그가 태어난 곳(폴란드)과 그의 모국어(독일어) 그리고 그가 즐겨 쓴 라틴어를 감안하여 세가지 언어로 표기한다. 인공원소 코페르니슘의 이름이 코페르니쿠스의 이름을 따 지어졌다. 그는 라틴어, 폴란드어, 독일어, 그리스어, 그리고 이탈리아어를 모두 말할 수 있었다.[1][2][3][4] 코페르니쿠스는 현재의 폴란드 중북부에 있는 당시의 한자동맹 도시인 토룬(폴란드어 Toruń, 독일어 Thorn)에서 관리이자 주철업을 하는 아버지 니콜라스 코페르니크과 당시의 프로이센의 슐레지엔 지방 출신인 어머니 바르바라 바첸로데 사이에서 네명의 자녀 가운데 막내로 태어났다. 열 살이 되던 해에 아버지를 잃고 외삼촌 밑에서 여의고 토룬에서 초등 및 중고등학교를 다닌 후 코페르니쿠스는 1491년 당시 독일의 작센에 속했던 폴란드 남부지방의 대도시 크라카우(현 크라쿠프)로 가 대학에 입학하여 1494년까지 수학 및 천문학을 공부하다. 대학을 졸업한 후 1495년 이탈리아의 볼로냐로 가 삼촌의 권유로 신학과에 입학한다. 이탈리아에 머무르면서 코페르니쿠스는 또한 로마 및 파도바 대학에 등록하여 강의를 들은 것으로 기록되고 있다. 코페르니쿠스는 아리스토텔레스에 근거하여 논의에만 몰두하던 스콜라학의 학문적 전통을 따르지 않고 천체관측과 궤도 계산을 위주로 하던 실지천문가였다. 코페르니쿠스가 등장하기 전에는 고대 그리스에서 르네상스에 이르기까지 우주의 성질에 대한 통념이 기본적으로 변한 것이 없었다. 그러나 코페르니쿠스의 등장으로 암흑기에서 과학혁명으로의 길로 나아갈 수 있는 계기가 되었다. 그는 지구와 태양의 위치를 바꿈으로써 지구가 더 이상 우주의 중심이 아님을 천명했는데, 이것은 당시 누구도 의심하지 않던 프톨레마이오스의 우주 체계에 정면으로 도전한 것이었다. 그리고 이 도전은 지구가 우주의 중심이고 인간은 그 위에 사는 존엄한 존재이며 달 위의 천상계는 영원한 신의 영역이라고 생각했던 중세의 우주관을 폐기시키는 결과를 가져왔다. 당시 코페르니쿠스가 행했던 인간중심의 지구중심설에서 객관적인 입장의 태양중심설로의 발상의 전환을 ‘코페르니쿠스적 전환’이라 이른다. 흔히 대담하고 획기적인 생각을 이르는 말로 쓰이기도 하는데, 그만큼 코페르니쿠스의 이론은 당시 사람들에게 큰 충격을 주었었다. 이탈리아 유학시기에 접한 플라톤주의와 고대문헌 조사의 영향으로 태양중심설을 구상하게 된 코페르니쿠스는 레기오몬타누스가 쓴 프톨레마이오스 체계에 대한 핵심적 문제제기가 실린 책 <요약>을 접하고 자신의 우주 모델에 대한 개략적인 생각을 더욱더 발전시켜나갔다. 그 후 1510년에 태양 중심의 천문체계의 기본적인 틀을 완성했으며 그로부터 얼마 지나지 않아 <짧은 해설서Commentariolus>라는 제목이 붙은 짧은 요약본 형태의 원고를 지인들에게 돌렸다. <짧은 해설서> 발표 후 코페르니쿠스는 끊임없는 연구를 통해 1543년《천구의 회전에 관하여(De revolutionibus orbium coelestium)》를 발표한다. 우주와 지구는 모두 구형이며 천체가 원운동을 하는 것처럼 지구도 원운동을 할 수 있다고 주장했다. 또한 행성을 하나, 하나 따로 생각한 것이 아니라 태양을 중심으로 한 행성체계로 보아 행성간의 관계를 부여함으로써 프톨레마이오스의 모델과 큰 차이점을 두었다. 책에 대한 즉각적인 반응은 매우 미약했으나 시간이 흐를수록 널리 퍼져 나갔다. 1616년 로마 가톨릭교회로부터 금서목록에 추가되기도 하였으나 후대에 이르러 천문학과 물리학이 발전할 수 있는 토대를 마련해 줌으로써 혁명적 씨앗으로서의 역할을 다했다. 코페르니쿠스의 체계는 관측 결과와 완전히 부합한 것은 아니어서, 이후 많은 과학자들. 특히 케플러, 갈릴레이, 뉴턴 등에 의해 수정되고 보완되어 오늘에 이르고 있다. 생애 출생 니콜라우스 코페르니쿠스는 1473년 2월 19일, 폴란드 토룬에서 4남매 중 막내로 태어났다. 그가 태어난 토룬은 폴란드의 번창한 도시로 발트해에서 약 150킬로미터 남쪽에 위치하고 있다. 1470년대 토룬의 인구는 약 만 명이었고 많은 상인들과 공장주들이 이곳에서 외국과 무역을 했다. 1200년대 프로이센의 영토로 이교도인 슬라브인의 땅이었던 토룬은 동유럽의 게르만 기사단에게 정복당한 후 기독교로 개종되어 약 200년 간 기독교 통치자들의 지배 아래 있었다. 1400년대 초, 폴란드의 지도자들이 이에 반발하여 게르만 기사단과 전투를 벌였고 토룬은 폴란드의 영토가 되었다. 부유한 상인이었던 니콜라우스의 아버지는 정치적 활동도 활발하여 그 후에 벌어진 또 한 번의 전투에서 토룬의 다른 상인들과 연합해 폴란드 왕을 경제적으로 지원했다. 코페르니쿠스의 어머니인 바바라 바첸로데 또한 토룬에서 유명한 상인의 딸이었다. 니콜라우스라는 이름의 그의 아버지의 이름을 딴 것이다. 소년 시절에는 니클라스로 불리다가 크라쿠프의 대학에 가게 되면서 라틴어 철자법에 따라 니콜라우스가 된 것으로 보인다.[5] 어린 시절 코페르니쿠스의 아버지는 그가 열 살 때 돌아가셨다. 그의 큰누나는 수녀가 되었고, 작은 누나는 상인과 결혼했다. 코페르니쿠스 형제는 대학에 다닐 수 있을 지가 불확실해졌지만 외삼촌의 도움으로 학업을 이어갈 수 있었다. 당시 서른 여섯 살이었던 외삼촌 루카스 바첸로데는 두 개의 가톨릭 교구 운영 위원회 위원이었다. 운영 위원회는 참사회라고도 불렸는데 각 교구의 경제적인 업무를 맡고 있었다. 바첸로데는 먼저 코페르니쿠스 형제를 자신이 졸업한 세인트 존스 스쿨에 보냈다. 코페르니쿠스는 이 학교에서 라틴어를 읽고 쓰는 능력을 갖추고 기본 산술 등을 배웠다. 그 후 형제는 무슨 가톨릭 학교에 입학했다. 토룬의 비스툴라 강 상류에 위치한 이 학교는 폴란드의 수도인 크라쿠프에 위치한 크라쿠프 대학교에 들어가기 전 준비단계였다.[5] 대학 시절 섬네일|220px|크라쿠프 대학 크라쿠프 대학은 야기옐론 대학이라 불리기도 하는데 야기옐론 왕조는 게르만 기사단의 침입을 막아 발트해에서 흑해에 이르는 대국을 건설했으며 16세기에 정치적, 문화적 번영을 누렸던 강력한 왕조였다. 이 왕조의 왕들은 정치적으로 강건했을 뿐 아니라 예술과 과학 분야를 지원해 폴란드의 문화가 프랑스나 이탈리아의 전통 문화와 맞먹을 정도가 되게 했다. 특히 크라쿠프 대학의 천문학 연구는 북유럽에서 최고 수준이었다. 코페르니쿠스는 Nicolaus Nicolai de Thuronia라는 이름으로 1491-1492년 겨울 학기에 크라쿠프 대학에 등록했다. 당시 유럽의 대학의 교육 과정은 대부분 비슷했다. 학생들은 신부, 의사, 법률가가 되기 위한 교육을 받았다. 십대 후반에 대학에 입학하면, 우선 4년 동안 일반적인 학문과 예술을 공부했다. 그 후 일부 학생들은 신학, 의학, 법률 중에서 한 분야를 택해 여러 해 동안 더 공부했다. 코페르니쿠스는 예술 과정에서 공부를 시작했다. 강의는 라틴어로 진행되었고 많은 과목들이 고대 그리스 철학자인 아리스토텔레스가 쓴 책들과 함께 이루어졌다. 아리스토텔레스는 자연과 우주 전체를 밀접한 논리적 관계로 묶어 하나의 체계로 설명하고자했다. 그는 자연의 모든 사물은 흙, 물, 공기 불이라는 네 가지 원소로 이루어져있다고 생각했다. 그에 따르면 하늘은 완벽하여 영원히 변하지 않으면 하늘의 별과 태양, 행성들은 제 5원소인 에테르로 이루어져있다고 주장했다. 신은 우주에 질서를 부여했으며 우주가 그 질서에 따라 움직이도록 관리한다. 인간은 물질적 요소와 영적인 요소가 섞여 이루어진 존재로 생각되었다. 유럽의 교수들은 아리스토텔레스의 저술들을 분석하고 해설을 달아 학생들을 가르쳤다. 코페르니쿠스는 이 해설서들을 공부하고, 동료들과 토론하며 후에 펼칠 자신의 사상의 밑거름을 쌓아갔다. 학생들은 또한 수학, 천문학, 유클리드 기하학 등을 공부해야 했다. 교재로는 유클리드의 <기하학 원론>과 사크로보스코의 <천구>가 쓰였다. 유클리드는 기원전 300년 경 알렉산드리아에서 활약한 수학자로 그가 저술한 <기하학 원론>은 그의 연구와 더불어 그 이전의 수학자들의 연구를 집대성한 책이다. 이 책은 1900년대 초까지 기하학 교재로 사용되었다. <천구>는 1200년대 초에 영국의 수학자 사크로보스코가 쓴 책으로 하늘과 지구의 형태나 사계절의 변화 등을 설명하고 있다. 대학에서 코페르니쿠스는 다양한 천문학적 지식을 접했다. 아리스토텔레스의 동심원 우주 이론과 프톨레마이오스의 이심, 주전원의 개념은 서로 논리적으로 모순되는 부분을 가지고 있었고 이것은 후에 코페르니쿠스가 자신의 새로운 우주 체계를 제시하는 바탕이 되었다. 아리스토텔레스, 프톨레오마이오스 뿐만 아니라 전통적인 행성 이론을 수정한 많은 학자들의 책을 공부했다. 게오르그 푸르바흐는 1450년대에 비엔나에서 <새로운 행성 이론>이란 책을 쓴 학자로 그의 책에는 프톨레오마이오스의 옛 모델을 수정한 내용이 담겨있다. 코페르니쿠스는 푸르바흐가 만든 일식과 월식의 시간, 위도 등을 담은 표를 베끼거나 다른 여타 표들을 정리하는 등 천문학적 관심을 높여갔다.[5] 계속되는 배움 코페르니쿠스는 크라쿠프 대학의 예술 과정에서 4년간 공부한 뒤 학위를 받지 않고 1495년 가을, 대학을 떠났다. 그의 외삼촌 바첸로데는 1489년에 바르미아의 대주교로 선출되었다. 그는 사실상 그곳을 다스리는 통치자였다. 1495년 코페르니쿠스가 외삼촌을 만나기 위해 프롬보르크에 도착했을 때, 바르미아 가톨릭 대교구 참사회 위원 중 한 명이 사망했다. 바첸로데는 그 자리에 니콜라우스를 임명하려 했다. 바티칸의 허락을 받은 뒤, 코페르니쿠스는 그 해 여름 참사회 회원이 되었다. 다음 해, 바첸로데의 뒤를 이어 성직자가 되기 위해 코페르니쿠스는 이탈리아 볼로냐 대학에서 교회법을 공부하게 되었다. 모든 자금은 바첸로데가 지원했다. 코페르니쿠스가 공부한 교회법은 판사의 권한, 판결을 내리는 과정과 규정, 성직자들이 성사를 행하고 재산을 소유하는 것에 대한 권리와 의무, 결혼에 대한 모든 법률과 규정, 여러 범법 행위에 대한 처벌 등에 대해 교회의 운영과 관련시켜 내린 판결들을 모아놓은 것이었다. 성직자들에게는 일반적인 법이 아닌 교회법이 적용되었다. 볼로냐에서 공부하던 무렵, 코페르니쿠스는 참사회 회원으로서의 권리를 입증하는 공증서를 받은 뒤 경제적으로 자립할 수 있게 되었다. 이것은 코페르니쿠스가 다시 천문학에 몰두할 수 있음을 의미했다. 1497년 초, 코페르니쿠스는 도메니초 마리아 다 노바라는 볼로냐 대학의 천문학 교수의 집에서 하숙했다. 그는 노바라의 천문학 관측을 도우면서 천문학적 지식을 넓혀갔다. 또한, 그는 레기오몬타누스의 <알마게스트의 발췌본>을 공부했다. 1500년 여름, 코페르니쿠스는 볼로냐 대학에서 4년 동안의 법률 공부를 마치고 로마로 여행을 떠났다. 여행에서 돌아와, 1501년 6월 말, 그는 프롬보르크에서 열린 바르미아 가톨릭 대교구 참사회로부터 2년 동안 더 공부할 수 있도록 허가받았다. 1501년 10월, 코페르니쿠스는 파도바 대학의 의학 과정에 등록했다. 대학의 의학 강의는 2세기 무렵 로마의 의학자인 갈레노스의 저술을 바탕으로 했다. 2년 동안의 학업이 끝나고 1503년 5월 31일, 코페르니쿠스는 볼로냐에서 멀지 않은 페라라 대학에서 교회법 박사 학위를 받았다.[5] 학문과 성직 1503년 가을, 바르미아로 돌아온 코페르니쿠스는 참사회 위원으로서 활동을 시작했다. 그는 교회 소유 재산의 관리 감독, 로클로우 교회 학교의 수업 진행 감독 등의 일을 맡았다. 또한, 그는 외삼촌인 바첸로데 대주교의 비서, 주치의로 일하면서 그에 해당하는 수당도 받을 수 있었다. 이 업무를 위해 그는 대주교의 공관인 리츠바르크 성에 머물렀다. 그는 여가 시간에 그리스어를 독학하며 이를 위해 그리스어로 쓰인 몇몇 편지들을 라틴어로 번역하기도 했다. 대표적인 것은 코페르니쿠스가 1509년에 번역한 테오필락투스의 <도덕, 시골뜨기, 사랑꾼의 편지들>이다. 그는 바쁜 생활 속에서도 천문학을 놓지 않았다. 그는 1504년에 행성들이 게자리에서 하나로 만나는 대화합을 꼼꼼하게 관찰하고 기록했다. 기존의 천문학 표와 비교해 본 결과 그는 몇몇 차이를 발견했다. 레기오몬타누스의 <알마게스트의 발췌본> 또한 계속 공부하고 있었는데 레기오몬타누스의 몇몇 해석은 코페르니쿠스가 태양중심설을 펼치는데 중요한 단초가 되었다. 그는 다양한 분석과 계산을 통해서 자신의 태양중심설을 발전시켜갔다. 1510년, 코페르니쿠스는 바첸로데 대주교의 비서직을 그만두고 프롬보르크의 가톨릭 참사회 위원으로만 일하기 시작했다. 남은 시간에는 천문학 연구에 집중했다. 그는 그 때까지 자신의 생각을 정리하여 새로운 행성의 배열을 커다란 여섯 장의 종이 위에 옮겼다. 이것이 바로 <짧은 해설서>이며 코페르니쿠스는 이것의 필사본을 자신의 몇몇 친구들에게 돌렸다. 그는 이 얇은 책에서 등속 중심 개념에 대해 문제를 제기했으며 태양 중심 우주론을 제시했다. 틈틈이 천문학 연구에 몰두하면서도 코페르니쿠스는 성실하게 참사원의 임무를 다했다. 1511년부터 1513년까지 그는 참사회의 고문으로서 참사회 업무 수행에 필요한 서류와 문서들을 작성하고 재정 거래를 관리했다. 1512년, 루카스 바첸로데가 죽고 코페르니쿠스의 볼로냐 대학 동료였던 파비안 루찬스키가 그 뒤를 이어 대주교가 되었다. 코페르니쿠스는 동프로이센의 프라우엔부르크로 옮겨가서 성당 참사회원으로 일했다. 참사회원은 성당의 미사를 계획하고 건물을 관리하는 직책이므로 그다지 일이 많지 않아 남는 시간에 천문학을 연구했다. 1516년에 코페르니쿠스는 바르미아 참사회의 영토를 관리할 임무를 맡아 소작농 문제를 해결하고 1517년에는 화폐 개혁에 대한 논문을 쓰기도 하는 등 다양한 활동을 벌였다. 1520년, 계속해서 바르미아에 대한 약탈 행위를 벌여오던 게르만 기사단이 프롬보르크를 공격했다. 코페르니쿠스는 폴란드 국왕과 동료 위원들에게 원조를 요청하는 등 프롬보르크를 지키기 위해 노력했고 프롬보르크는 함락되지 않았다. 1522년, 코페르니쿠스는 왕립 프로이센 의회의 회의에 참석해 은전 주조 개혁에 대해 논의했다. 1523년, 파비안 루찬스키 대주교가 사망했다. 코페르니쿠스는 다음 대주교가 선출될 때까지 참사회 위원들에 의해 임시 대주교로 선출되었다. 1525년, 폴란드와 게르만 기사단은 최종 평화안에 서명했다. 그 무렵 일어난 루터의 종교 개혁은 바르미아에도 영향을 끼쳤다.[5] 천문학적 활동기 경력이 높은 회원이 되어 할 일이 감독과 조언 등으로 줄어들면서 1530년대, 코페르니쿠스는 천문학 연구에 몰두할 수 있었다. 1529년 그는 <천체의 회전에 관하여>를 집필하기 시작했다. 그는 자신의 관찰과 연구를 바탕으로 프톨레마이오스의 이론을 완전히 개정하려고 하였다. 코페르니쿠스의 이런 계획이 알려지면서 주변의 많은 사람들이 출판을 권유했다. 1533년에는 교황의 비서가 코페르니쿠스의 이론을 교황과 추기경들에게 설명하기도 했다. 그의 이론을 들은 쇤베르크 추기경은 그의 업적을 치하하며 자신에게 그의 이론을 알려달라는 편지를 쓰기도 했다. 결국 1542년, 계속된 교정 끝에 코페르니쿠스의 <천체의 회전에 관하여>가 출판되었다. 코페르니쿠스는 원래 이 책의 제목을 <회전>이라 칭하려 했지만 인쇄소에서 <천체의 회전에 관하여>로 바꾸어 출판했다. 책은 출판되었지만, 그 해 코페르니쿠스는 뇌출혈을 겪었다. 그 후 그는 몸의 오른쪽 부분이 마비되었다. 연구 코페르니쿠스 이전의 천문학 기원전 고대 그리스의 에우독소스와 아리스토텔레스는 지구중심설을 주장했다. 에우독소스는 지구를 중심으로 여러 층의 천구가 겹쳐진 모습의 우주를 상상했으며, 아리스토텔레스는 우주를 크게 두 부분으로 나누어 달을 기준으로 지상계와 천상계를 명명하였다. 태양중심체계를 처음으로 주장한 사람은 기원전 3세기 사모스의 아리스타르코스(Aristarchos, 310?~230B.C.)이다. 그는 저서 『태양 및 달의 크기와 거리에 대해서』에서 태양은 지구에 비해 6~7배 더 넓고 그 크기는 지구의 300배에 달한다고 서술하였다. 그는 태양이 지구보다 크기 때문에 태양의 연주운동은 지구의 공전으로 말미암은 것이고 항성의 일주운동은 지구의 자전에 의한 것이라고 주장했다. 이런 아리스타르코스의 태양중심설이 받아들여지지 않은 이유 중 하나로는 당시의 과학기술로는 별의 시차에 의한 효과를 관측할 수 없었던 것이 있었다. 기원전 3세기 무렵의 아폴로니우스와 기원전 2세기의 히파르코스는 행성이 단순히 원운동을 하는 것이 아니라, 원 위에 있는 작은 원 위를 움직인다고 생각했다. 이 작은 원을 주전원, 큰 원을 대원이라고 부른다. 두 가지 이상의 원운동이 합해져 행성의 진행방향이나 속도가 변화하는 것으로 보이며, 이것으로 행성의 접근에 의한 밝기 변화, 순행과 영행의 속도차이를 대략적으로 설명할 수 있다. 각각의 행성들을 관측해 보면, 이들은 항성들을 배경으로 동쪽으로 움직인다. 그러나 일 년에 한 번 정도 각각 다른 시기에 잠시 정지했다가, 몇 주 동안 서쪽으로 움직인다. 이런 현상을 ‘역행 운동’이라 부른다. 서기 150년 무렵 알렉산드리아의 천문학자 프톨레마이오스는 이런 역행 운동을 설명하기 위해 기하학적 모델을 제시했다. 그의 모델은 두 개의 원으로 구성되어 있다. 큰 원은 지구를 중심으로 회전하는 ‘모원’이다. 작은 원은 모원에 의해 운반되는 ‘주전원’이다. 행성은 주전원을 따라 돈다. 프톨레마이오스에 따르면, 이 두 원운동을 결합함에 따라 행성이 모원 속으로 들어가 지구에 가장 가까웠을 때, 하늘을 배경으로 하여 움직이는 것처럼 보인다. 프톨레마이오스의 이론에 따르면, 태양은 원궤도를 따라 일정한 속력으로 움직인다. 하지만 그 원의 중심은 지구의 중심과 일치하지 않았다. 그 원은 지구에서 태양까지 거리의 약 3.5 퍼센트 정도 거리만큼 떨어진 곳에 놓여 있는 이심원이었다. 그는 태양이 이 이심원 궤도를 일 년에 한 번 회전하며, 이심원 궤도 자체가 지구 둘레를 하루에 한 번 회전하는 것으로 보았다. 즉, 이심원 궤도는 별들에 대하여 고정된 상태로 있으며, 태양의 이심원 궤도, 행성들의 궤도가 지구에 대하여 하루에 한 번 회전하는 것이다. 13세기 초, 영국의 천문학자 존 오브 할리우드는 파리에서 활동하면서 라틴어식 이름인 요하네스 시크로보스코라는 필명으로 ‘천구’라는 책을 썼다. 그 책은 기본 교재로서 인기가 있었다. 하지만 이 책에는 행성들의 운동에 대한 설명이 거의 없다. 그래서 다음 세대인 13세기 중엽이 되자 좀더 발전된 교재인 캄파누스가 쓴 ‘행성의 도구’가 등장했다. 이 책은 프톨레마이오스의 이론이 어떻게 작용하는지를 간단한 역학적 방법으로 설명해 놓았다. 14세기 우마이야 왕조의 다마스쿠스에 있던 이븐 알 샤티르(Ibn Al Shatir)는 천동설의 입장에서 동시심을 제거하여 코페르니쿠스와 같은 체계를 생각했다. 원운동에서 직선왕복운동을 일으키는 방법은 그에 앞서 13세기의 나시르 알 딘 알 투시(Nasir al-din al-Tusi)에 의해 제시되었다. 그들의 업적이 코페르니쿠스에게 영향을 미쳤을 가능성도 지적되지만, 그것을 입증하는 기록은 없다. 15세기 중엽 비엔나 대학의 게오르그 푸르바흐는 프톨레마이오스의 ‘행성의 도구‘를 새롭게 해석해 새로운 책 ’새로운 행성 이름‘을 썼다. 그는 투명한 수정으로 된 틀로 프톨레마이오스의 모원과 주전원을 만들어 보려 했다. 즉, 우주의 구성과 운동을 실제 물질을 사용해 주체적으로 표현해 보려 한 것이다. 천문학적 발견과 의심.[5] 코페르니쿠스는 행성의 궤도에 대한 프톨레마이오스의 모델이 행성들의 위치를 잘 예측해주기는 하였지만, 아리스토텔레스가 정립해 놓은 원칙에서 많이 벗어나 있음을 깨달았다. 고대 그리스의 철학자들은 지구를 중심으로 하늘의 천체들이 등속 원운동을 한다고 믿었다. 왜냐하면 원운동은 시작도, 끝도 없이 영원히 계속될 수 있다고 생각했기 때문이다. 그러나 이런 이론적 요구를 실제로 만족시키기는 매우 어려웠다. 우선 태양의 궤도가 문제였다. 사계절의 길이는 사람들이 생각한 것처럼 각각 약 91.25일이 아니라, 봄(춘분부터 하지까지)은 92.75일, 여름(하지부터 추분까지)은 93.75일, 가을(추분부터 동지까지)은 89일로 각각 다르다. 이를 통해 우리는 처음의 가정을 부정하여 태양의 운동 속도가 일정하지 않거나 태양의 궤도면이 지구를 중심으로 하지 않을 수도 있다고 추측해 볼 수 있었다. 또한 프톨레마이오스의 모델이 주장하는 바와는 달리 행성들의 겉보기 운동은 매우 불규칙했다. 예를 들어 화성은 평균 속력에 비해 훨씬 더 느리게 움직일 때도 있었고, 훨씬 더 빨리 움직일 때도 있었다. 그리고 2년에 한 번 정도, 별들 사이에서 화성이 동쪽으로 점점 느리게 움직이다가 멈춘 뒤 여러 달 동안 뒤로 움직이더니 다시 동쪽으로 움직이기 시작했다. 이처럼 별들을 배경으로 행성이 서쪽으로 느리게 움직이는 운동을 가리켜 역행한다고 말한다. 프톨레마이오스가 역행 현상을 설명하기 위해 도입한 가설은 천체들의 영원한 운동을 설명하는 데 사용된 고대의 개념들에 들어맞지 않았다. 그래서 커다란 원의 둘레를 움직이는 작은 주전원의 운동이 일정하지 않도록 만들어야 했다. 그는 지구와는 다른 등속 중심이라는 점을 도입해, 이 점을 중심으로 각운동의 속력이 일정하도록 했다. 새로운 개념의 도입으로 모델은 더욱 복잡해졌지만, 그 영향을 계산하는 것은 어렵지 않아 행성들의 표를 만드는 데 쓰이게 되었다. 한편 중세 아랍 천문학자들은 등속 중심이라는 개념을 사용하는 데 강한 거부감을 느꼈다. 그들은 원의 둘레를 움직이는 운동의 속력이 그 원의 실제 중심에 대하여 일정하지 않고, 다른 어떤 점에 대해 일정하다는 사실을 받아들이지 않았다. 따라서 그들은 프톨레마이오스의 동속 중심을 사용하지 않으려고 여러 가지 시도를 했다. 하지만 그들이 제시한 방법은 결국 또 다른 작은 주전원들을 만들어 회전하도록 하는 것일 뿐이었다. 이 외에도 코페르니쿠스로 하여금 프톨레마이오스의 모델보다 더 정교한 모델을 구축하도록 만든 요인들이 더 있다. 첫째, 프톨레마이오스 모델에서와 같이 태양과 달을 포함하여 각각의 행성들이 주전원을 그리면서 지구의 중심에서 약간 벗어난 궤도를 따라 돌고 있다고 하면 우주를 총체적이고 일관되게 설명할 수 없다. 둘째, 프톨레마이오스가 주장한 달 궤도의 편차가 지나치게 크기 때문에 달은 한 달을 기준으로 했을 때 일정 기간 지구 가까이 접근해 있어야만 했다. 따라서 외견상의 크기 역시 계산이 가능할 정도로 크게 달라야 했는데, 사실은 그리 명확하게 드러나지 않았다. 태양중심설 에우독소스 그리스 시대의 에우독소스(Eudoxos, 400?~350?B.C.)는 동심천구설을 주장하였는데, 그는 여기서 지구를 중심으로 한 27개의 천구들로 천체의 움직임을 설명하려 했다. 실제 천체의 회전궤도는 원형이 아니며 그 속도가 일정하지 않다는 사실을 몰랐지만, 에우독소스의 가설은 후에 아리스토텔레스에 의하여 채용되었다. 아리스토텔레스 아리스토텔레스(Aristoteles, 384~322B.C.)는 우주를 크게 두 부분으로 나누었다. 지구를 중심으로 두고, 달을 기준으로 지구와 가까운 공간을 '지상계', 달 윗 공간을 '천상계'로 말이다. 그에 따르면 두 세계는 각각을 이루는 물질부터 다른데, 지상계는 흔히 볼 수 있듯 불, 물, 흙, 공기의 4원소로 이루어져 있고, 천상계는 눈에 보이지 않는 에테르로 차있다. 두 세계에서 일어나는 운동도 차이가 난다. 아직 지구가 원형이라는 확실한 인식이 없을 적, 아리스토텔레스는 지상계에서 일어나는 운동은 직선운동이 주를 이루고, 천상계에 있는 천체들은 등속원운동을 한다고 믿었다. 아리스타르코스 현재 기록이 남아 있는 아리스타르코스(Aristarchos, 310?~230B.C.)의 유일한 저서는 『태양 및 달의 크기와 거리에 대해서』이다. 그는 별이 당시 사람들이 생각하던 것보다 훨씬 더 멀리 있다고 주장했으며, 한 별이 다른 별 주위를 도는 것과 같은 특정한 움직임을 보이지 않는다고 하였다. 이는 별이 너무 멀리 있어서 육안으로는 관찰하기가 힘들고 망원경을 통해서만 증명이 가능했다. 따라서 대중 사이에 쉽게 받아들여지지 않았다. 아리스타르코스는 삼각법을 이용하여 지구와 태양 사이의 거리가 지구와 달 사이의 거리의 18~20배라고 하였다. (실제로는 약 400배이다.) 또 그는 에라토스테네스가 사용한 방법을 사용하여 지구의 둘레를 측정하고 달과 태양에 대해서도 탐구하여 태양의 겉넓이와 부피를 알아내기도 하였다. 히파르코스 히파르코스(Hipparchos, 190?~120?B.C.)는 사실은 천체의 회전 궤도가 정확한 원이 아니기 때문에 생기는 오차를 설명하기 위해 주전원을 도입하고 회전속도가 변하는 것은 이심이라는 개념을 사용했다. 코페르니쿠스 코페르니쿠스가 주장한 태양중심설은 현재의 태양계의 구조와는 차이가 있다. 프톨레마이오스의 구조와 거의 비슷하고 단지 우주의 중심에 있던 지구와 달의 위치를 태양과 바꾸어서, 태양이 우주의 중심에 오게 하였다. 원형 궤도와 주전원, 이심 등의 기존의 지구 중심적 구조는 그대로 차용하였다. 이러한 코페르니쿠스의 체계화된 태양계의 구조설을 코페르니쿠스 체계(Copernican system)라고 한다. 코페르니쿠스의 새로운 모델은 프톨레마이오스 모델이 가지고 있던 몇 가지 문제점들을 해소해 주었다. 첫 번째는 행성들의 배열순서와 그것들의 주기에 관한 문제였다. 프톨레마이오스는 지구 주위를 도는 행성들을 회전주기가 짧은 순서대로 지구와 가깝게 배치하였다. 하지만 그렇게 하면 태양과 금성, 수성의 회전주기가 약 1년 정도로 비슷하기 때문에 그 셋의 순서를 결정하기가 어려웠다. 사실 이 문제는 공전의 중심 자체가 바뀌어서 생긴 문제이기 때문에 태양을 중심에 두는 코페르니쿠스의 모델에서는 발견되지 않았다. 두 번째는 행성들의 역행 운동에 대한 문제였다. 지구중심설로서 이를 설명하려면 주전원과 등속 중심 등을 사용하여 매우 복잡했지만 코페르니쿠스의 체계에서는 우주구조 자체로서 설명할 수 있게 되었다. 하지만 코페르니쿠스의 변혁이 완벽한 것은 아니었다. 아리스토텔레스와 프톨레마이오스의 우주관의 전체 골격은 그대로 두고 세부만 바꾼 변혁이었기 때문에 기본적으로 천구는 그대로 존재했고, 행성과 지구는 여전히 이 천구들에 고정되어 돌도록 되어 있었다. 무엇보다도 원을 중요시하는 경향을 그대로 고수했다. 코페르니쿠스는 천체의 가장 자연스러운 운동은 등속원운동이라고 생각하여 그에 맞지 부합하지 않는 관측 데이터에 맞추기 위해 주전원, 이심 등을 그대로 도입하였다. 저서 짧은 해설서[6] 짧은 해설서는 니콜라스 코페르니쿠스(Nicolaus Copernicus)의 우주 모델의 기본 틀을 서술한 40쪽 짜리 원고형태의 요약본이다. 1510년 무렵 필사본으로 발표되었으며 현재 비엔나에 있는 오스트리아 국립 도서관에 단 세 권만이 남아 보관되어 있다. 책은 행성들이 태양을 중심으로 회전하고 있다는 내용을 담고 있다. 그는 후에 더욱더 아이디어를 발전시켜 1543년, 그의 걸작이라고 칭송받는 《천구의 회전에 관하여(De revolutionibus orbium coelestium)》을 출판하게 된다. 코페르니쿠스는 [짧은 해설서Commentariolus]의 복사본을 크라쿠프에 있는 몇몇 자신의 지인들과 동료들에게만 돌렸다. 비록 그가 살아있을 때 출판 되지는 않았지만, 그 당시 사람들에게는 알려지게 되었다. 코페르니쿠스가 자신의 생각을 공식적으로 출판했을 때 교회로부터 박해받을 위험을 크게 우려했다는 증거는 없다. 실제로 1533년, 교황 클레멘스 7세(Pope Clement Ⅶ) 와 여러 추기경들이 참석했던 바티칸의 강연에서 교황의 비서였던 로마의 요한 비드만스타트(Johann Albrecht Widmannstetter)는 코페르니쿠스의 이론의 대략적인 내용을 강의 했다. 교황과 추기경들은 그 이론에 관심을 가졌으며 1536년 11월 1일, 바티칸 강연에 참석했던 추기경 중 하나인 니콜라스 폰 쇤베르크(Nicolas von Schönberg)는 코페르니쿠스에게 편지를 써서 그 책의 출간을 재촉하기도 했다. 짧은 해설서의 복사본은 코페르니쿠스가 죽은 뒤에도 존재했지만, 그 뒤에 사람들에게 점점 잊혀짐에 따라 소멸되었다. 때문에 19세기 후반, 필사본이 발견되어 출판되기 전까지 짧은 해설서의 존재는 간접적으로만 확인되었었다. 코페르니쿠스는 짧은 해설서에서 우주에 대한 7가지의 새로운 상정을 다음과 같이 제시했다. 모든 천구들은 공통되는 하나의 중심은 존재하지 않는다. 지구는 우주의 중심이 아니다. 지구는 무게가 향하는 중심, 달의 천구의 중심일 뿐이다 모든 천구들은 태양을 둘러싸고 있다. 그러므로 우주의 중심은 태양의 근처에 있다. 태양에서 지구까지의 거리는 대천구(항성들의 천구)의 높이와 비교하면 매우 작아 감지할 수 없을 정도이다 대천구의 겉보기 운동은 실제 운동이 아니라, 지구의 운동에 의해 생긴 결과이다. 지구는 고정된 극을 회전축으로 삼아 자전하며, 하늘 가장 높은 곳에 있는 항성들의 대천구는 움직이지 않고 가만히 있다. 태양의 겉보기 운동은 실제 태양의운동이 아니다. 지구와 지구의 궤도 껍질의 운동으로부터 나온 것이다. 즉, 지구는 다른 행성들과 마찬가지로 태양을 중심으로 회전하고 있다. 그러므로 지구는 적어도 두 가지 운동을 하고 있다. 행성의 역행 운동은 실제 운동이 아니다. 그것은 지구의 운동 때문에 그렇게 보이는 것이다. 그러므로 지구의 운동만으로 하늘에서 볼 수 있는 많은 불규칙한 현상들을 설명할 수 있다.[5] 짧은 해설서에 따르면, 코페르니쿠스는 행성들이 투명하고 단단한 천구의 껍질에 박혀 있다고 믿었다. 또 천체구조가 역학적으로 합리적인 모습을 갖추려면 모든 껍질이 자신의 정확한 중심에 대해 일정한 속력으로 움직여야 한다고 주장했다. 레기오몬타누스가 [알마게스트의 발췌본]에 제시한 방법을 이용하여 모델을 만들려고 했지만 투명한 껍질이 서로 교차하는 문제가 발생하여 새로운 제안을 하게 된다. 이 새로운 제안이란 ‘궤도 껍질 중의 하나가 태양을 중심으로 지구를 운반하고 있다’ 였다. 코페르니쿠스는 지구를 하나의 행성으로 만들어 ‘태양 중심 체계’를 만들었다. 하나의 일관성 있는 체계로 통합되지 못하던 프톨레마이오스의 체계와는 달리 코페르니쿠스의 이론은 일관성 있는 하나의 체계였다. 그러나 행성들의 실제 운동은 일정한 속력의 원운동이 아니기 때문에 27개의 주전원을 더 만들어 행성들의 관측결과와 일치하도록 만들어야 했다. 코페르니쿠스는 20년의 세월동안 27개의 주전원의 중심 위치, 반지름의 길이, 회전 속력 등 100개가 넘는 값을 정확하게 구하기 위해 노력하였으며 결국 자신의 모델을 완성하기에 이른다.[5] 천구의 회전에 관하여 《천구의 회전에 관하여(De revolutionibus orbium coelestium)》는 1543년 코페르니쿠스가 출판한 책으로 태양은 우주의 중심이며 지구는 태양 주위를 돈다는 태양중심설(지동설)에 관한 내용을 담고 있다. 앞서 쓴 ‘짧은 해설서’는 천구의 회전에 관하여의 전신이 되었으며 꾸준한 연구를 통해 코페르니쿠스는 자신의 우주모델에 관한 내용을 1532년 거의 마무리 지었다. 1539년 5월 수학자이며 천문학자였던 레티쿠스는 코페르니쿠스의 노트를 읽고 코페르니쿠스 체계에 관한 해설서를 집필해 1540년에 출판하였고, 노트를 책으로 출판해야 한다고 강력하게 주장했다. 결국 1542년부터 루터파 신학자 안드레아 오시안더의 감독 아래에서 인쇄 작업이 시작되었다. 그런데 책이 출판되기 전부터 마르틴 루터가 코페르니쿠스 모델에 반대하였다. ‘여호와가 그 자리에 서 있으라고 명령했던 것은 지구가 아니라 태양’이라는 말이 성경에 분명 써 있다고 맹비난을 퍼부었다. 루터주의자였던 오시안더는 책의 내용이 사람들에게 환영받지 못할 것이며 교회와 마찰을 일으킬 것이라 생각하여 코페르니쿠스의 허락 없이 코페르니쿠스의 체계는 ‘계산상의 편의를 위한 추상적인 가설에 지나지 않는다.’는 내용의 서문을 추가하기도 하였다.{{sfn|오언 깅그리치|제임스 멕라클란|2006 섬네일|천구의 회전에 관하여(De revolutionibus) 코페르니쿠스는 책의 기본구조를 프톨레마이오스의 알마게스트와 동일하게 했다. 두 책은 모두 ‘철학적’ 부분으로 시작된다. 그리고 공통적으로 이 부분에서 우주의 생김새는 구형이고, 지구의 크기는 우주와 비교해 매우 작다고 밝히고 있다. 코페르니쿠스의 행성 배열에 따르면, 행성들은 주기가 길면 길수록 더욱 큰 궤도를 가진다. 이런 관계는 나중에 아이작 뉴턴이 만유인력의 수학적 원리를 발견하는데 결정적인 증거가 되었다.[5] 《천구의 회전에 관하여(De revolutionibus orbium coelestium)》는 1권부터 6권까지 총 6권으로 이루어져 있으며 태양중심설 사상은 모두 1권에 다 서술되어 있다. 1권의 내용은 수식을 사용하지 않는 단순하고 우아한 모델을 보여 주었다. 총 14장으로 이루어져 있었는데, 제1~3장에서는 우주나 여러 천체, 지구 역시 구형이라는 점, 제4장에서는 천체가 원운동을 한다는 점, 제5장에서는 지구도 자전하면서 태양을 원운동 한다는 점, 즉 태양중심설에 대해 언급하고 있다. 제6~8장에서는 태양중심설에 대한 지구중심설 입장의 반론을 들어 이것을 논박하고, 제9~11장은 태양중심설의 입장에서 어떻게 천계의 여러 현상이 합리적으로 설명되는가를 총괄하고 있다. 제12~14장은 제2권에 대한 수학적 준비로서 원호의 표와 삼각법의 기초정리를 들고 있다. 2권에서 6권까지는 1권과는 달리 복잡한 계산들과 수식들로 이루어진 책을 쓰게 되었는데, 코페르니쿠스가 이를 천문학자들이 읽기를 바랐기 때문이다. 2권에서는 구면천문학에 대한 내용을 서술했고, 3권에서는 지축의 선회운동에 의한 세차운동을 포함한 지구의 운동, 춘분점의 이동에 대한 수학적인 설명을 담고 있다. 또한 4권에서는 달의 운동, 5권에서는 행성들의 경도 방향 운동, 6권에서는 행성들의 위도방향에 대한 내용을 서술했다.[7] 책의 내용은 당시 당연하게 받아들여지던 프톨레마이오스의 지구중심설을 반박하는 내용으로 전통적인 교회의 입장과는 다른 것이었다. 지구가 움직인다는 혁명적인 이론이 어떻게 받아들여질지 예상하기 어려웠기 때문에 코페르니쿠스는 출판을 망설였다. 그러나 책에 대한 즉각적인 반응은 매우 미약했다. 크게 반발하는 세력이나 열렬한지지 또한 없었다. 400부의 초판이 발행되었는데, 당시에는 별로 주목을 받지 않아 수요가 적었으며 400부의 초판은 다 팔리지도 못했다. 책의 내용이 전문적이었기에, 당대의 능력 있는 천문학자가 아닌 이상 이해하지 못했다. 책에 쓰여진 코페르니쿠스의 체계에 가장 먼저 반발했던 개신교 신학자들과 달리, 16세기까지 침묵하던 로마 가톨릭은 1616년 천구의 회전에 관하여를 금서로 지정하게 된다. 헤르메스주의자였던 브루노가 코페르니쿠스체계를 옹호했기 때문인데, 우주의 중심을 태양이라고 주장한 코페르니쿠스도 헤르메스주의의 영향을 받지 않았는가에 대한 의문이 제기 되었다. 옛 이집트 종교가 참된 신앙임 동시에 가톨릭도 예전의 방식으로 돌아가야 한다는 극단적인 자세를 취한 브루노는 이단으로 여겨져 교회로부터 유죄판결을 받았다. 그와 관련된 모든 사상은 모두 한통속이라고 취급 받았으며 때문에 코페르니쿠스의 책 《천구의 회전에 관하여(De revolutionibus orbium coelestium)》도 교황청의 금서 목록에 올랐다가 1758년 금서에서 풀려났다.[8] 그가 미친 영향 후대의 평가 많은 역사가들은 코페르니쿠스의 《천구의 회전에 관하여(De revolutionibus orbium coelestium)》가 출판된 1543년을 과학혁명이 시작된 시기로 생각한다. 코페르니쿠스는 과학혁명의 중간적 존재였으며, 프톨레마이오스와 아리스토텔레스의 이론에 사로잡혀 있던 2000년의 오류를 바로 잡았다. 태양중심설은 지구와 그곳에 사는 인간의 우주적 의미를 보잘것없는 차원으로 만들 수 있는 것이었다. 인간은 정말로 신의 사랑을 독자치하는 존재인가에 대한 의문을 자아내게 했다. 코페르니쿠스의 체계는 서양 중세의 우주관, 인간관, 세계관의 뿌리를 뒤흔들기에 충분했다. 이는 인간중심주의 파산의 발단이 되었다.[9] 과학사가 토머스 쿤은 코페르니쿠스를 위와 같이 평가했다.[9] 코페르니쿠스는 비록 아리스토텔레스의 물리학과 프톨레마이오스의 체계에서 완전히 벗어나지는 못했지만 태양을 중심으로 한 행성체계를 설정함으로써 ‘행성들의 관계’를 부여했다. 후에 이런 코페르니쿠스의 우주모델은 케플러가 행성 운행에 대한 세 가지 법칙을 찾아내는데 바탕이 되었으며 갈릴레이, 뉴턴에게 까지 영향을 미쳤다. 비록 성직자로 평생을 살았지만, 30년이 넘는 세월동안 천문학에 열정을 받쳤으며, 전통적인 우주관을 넘어 지구가 하나의 행성임을 밝힌 위대한 과학자로 평가된다.[10] 이어지는 태양중심설의 계보 토머스 딕스 토머스 딕스는 영국의 천문학자이자 대중 과학 운동가이다. 그는 1576년 <지속되는 예측 prognostication everlasting>을 발표했는데 코페르니쿠스의 우주 모델에 대한 구체적 논의를 담고 있다. 이 책은 코페르니쿠스 모델에 대한 영어로 쓰인 최초의 책이다. 딕스는 한 걸음 더 나아가 우주가 무한하다고 언급하며 태양을 중심에 두고 모든 방향으로 무한히 펼쳐진 우주 모델을 제시하고 있다.[11] 티코 브라헤 티코 브라헤는 덴마크의 천문학자로 1546년 덴마크의 크누스트루프에서 태어났다. 그는 벤이라는 섬에 우라니보르그라는 천문대를 세워 직접 운영하며 많은 관측을 수행했다. 그는 대표작 <새로운 천문학 입문 astronomiae instauratae progymnasmata>에서 그의 우주모델을 펼쳐보였다. 그것은 프톨레마이오스 체계와 코페르니쿠스 체계의 타협을 시도하고 있었다. 다음은 그의 우주 모델의 내용이다. 지구는 우주 중심에 고정 태양과 달의 운동, 고정된 별들은 지구를 중심으로 한다. 태양은 다섯 행성의 궤도 운동의 중심이다. 수성과 금성은 지구를 중심으로 돌고 있는 태양의 궤도 안쪽에서 궤도 운동한다. 화성, 목성, 토성은 태양을 중심으로 돌지만 궤도 안쪽에 태양과 지구가 포함되어 있다. 그는 수정된 자신의 우주모델을 통해 소원과 이심의 개념을 제거할 수 있었지만 시차가 관찰되지 않는 등의 증거를 들며 지구의 움직임은 부정했다.[11] 요하네스 케플러 1571년 12월 27일 태어난 독일의 천문학자. 가난한 집안에서 태어났지만 꾸준한 학업으로 티코 브라헤의 조수가 되기도 했으며 다양한 업적을 남겼다. 케플러는 관측 결과에 대한 분석과 기하학적 신비주의에 입각하여 우주를 설명했다. 다음은 케플러의 우주모델의 내용이다. 지구는 행성이다. 지구를 포함한 여섯 개의 행성은 여섯 개의 입방체와 연계될 수 있다. 안쪽 입방체의 꼭짓점들이 그 입방체를 둘러싼 구의 표면에 접하도록 하고 구는 다음 입방체 표면의 안쪽 측면에 닿게 한다. 각각의 구는 행성의 궤도가 된다. 그는 수많은 관측 결과를 집대성하여 분석함으로써 행성의 운동에 대한 케플러의 3법칙을 발표했다. <케플러 3법칙> 제 1법칙: 각각의 행성은 태양의 둘레를 타원형을 이루며 돌고 있고, 태양은 타원의 두 초점 중 하나에 위치하고 있다. 제 2법칙: 태양과 태양의 둘레를 따라 돌고 있는 행성을 연결하는 가상선은 동일한 시간에 동일한 면적을 휩쓸고 지나간다. 제 3법칙: 어떤 두 행성의 주기의 제곱은 태양에서 그 행성들까지 거리의 세제곱에 비례한다. 케플러는 1619년 코페르니쿠스 체계를 옹호하는 <코페르니쿠스 천문학의 개요(epitome of copernican astronomy)>를 발표했다..[12] 갈릴레오 갈릴레이 1564년 2월 15일 태어난 이탈리아의 물리학자이다. 그는 초신성 연구를 통해 천체는 변함이 없다는 아리스토텔레스의 우주관을 반박하였다. 망원경을 발명했으며 자신이 발명한 망원경으로 목성의 위성 중 네개를 발견했다. 이 관측 결과는 코페르니쿠스 체계를 지지하는 증거가 되었다. 달이 지구 둘레를 돌고 있기 때문에 동시에 지구가 태양의 둘레를 도는 것이 불가능하고 그렇게 되면 지구와 달이 서로 떨어져버리게 된다는 것이 당시 코페르니쿠스 체계에 대한 반증이였다. 그러나 목성은 스스로도 이미 궤도 운동을 하고 있고 위성 또한 존재함으로 그 반증을 반박한 것이다. 갈릴레이는 금성의 상변화도 관찰했는데 이 현상은 지구가 태양 주위를 돌고 있다는 가정이 있어야만 설명 가능하다. 은하수는 별로 이루어져 있고 달의 표면은 분화구가 있다는 등 관측 사실들을 <별들의 소식 siderius nuncius>에 실어 출판하였다. 그가 관측한 흑점 또한 완벽한 무결점의 아리스토텔레스식 우주관을 반박하는 증거이다. 갈릴레오는 <두개의 주요 우주체계에 대한 대화 dialogue on the two chief world systems>를 출판했다. 이 책은 두 사람과 중재자 간의 대화 형식으로 이루어져있다. 그는 이 책을 통해서 코페르니쿠스에 대한 지지를 드러내고 있다. 갈릴레오는 태양중심설에 대한 지지로 종교재판을 받기도 한다아로 an you hear mec 그 이후 아이작 뉴턴(Isaac Newton 1642?1643?~ 1727)은 만유인력의 개념을 도입하여 행성의 궤도를 해석했으며 제임스 브래들리의 광행차 발견(1727), 프리드리히 베셀의 연주시차 검증 등은 태양중심설을 자리매김하게 해주었다. 유해 발견 코페르니쿠스가 1543년 세상을 떠난 이후 고고학자들은 수 세기에 걸쳐 그의 유해를 찾으려 노력해 왔다. 1807년 나폴레옹은 그의 무덤을 찾다가 실패하였고, 폴란드 공산 정권은 정부와 교회의 관계가 껄끄러워 유해 찾기 작업이 순조롭지 않았다. 2005년 8월 14세기에 건축된 플라우엔부르크 대성당 제단 아래를 파고 들어가자 여러 구의 유골이 발견되었다. 그중에 코페르니쿠스의 것으로 보이는 아래턱이 없는 두개골과 다리뼈 등이 나왔다. 유골은 사망 당시 연령이 60 ~ 70세로 추정되었다. 부러진 코, 왼쪽 눈 위 흉터 등 두개골의 특징이 현존하는 코페르니쿠스 초상화에 나타난 모습과 일치하였다. 2008년 11월 20일 스웨덴 웁살라 대학교의 유전학 전문가 마리 알렌은 기자회견을 통해 '코페르니쿠스의 책에서 나온 두 가닥 머리카락의 DNA가, 그의 유해로 추정되는 뼈의 DNA와 일치한다'라고 밝혔다. [13] [14]유해의 보존 상태는 좋지 않아 아래턱 부분은 소실된 상태였다. 뼈의 상태를 조사한 결과 약 70세 가량 노인의 것으로 확인되었고 이는 코페르니쿠스가 죽었을 때의 나이와 일치한다.[15] 2010년 5월에 그의 장례식이 사후 거의 500년만에 폴란드에서 다시 치려졌다. 폴란드 국민과 고위성직자들은 그를 국민적 영웅으로 기리며, 최고의 예우를 하였다.[16] 참고문헌 각주 외부 링크 분류:1473년 태어남 분류:1543년 죽음 분류:폴란드의 천문학자 분류:야기엘론스키 대학교 동문 분류:파도바 대학교 동문 분류:16세기 수학자 분류:16세기 천문학자 분류:볼로냐 대학교 동문 분류:코페르니쿠스 혁명 분류:독일의 경제학자 분류:폴란드의 경제학자 분류:토룬 출신

https://ko.wikipedia.org/wiki/%EB%8B%88%EC%BD%9C%EB%9D%BC%EC%9A%B0%EC%8A%A4%20%EC%BD%94%ED%8E%98%EB%A5%B4%EB%8B%88%EC%BF%A0%EC%8A%A4

Miksi huippukokoukset on aloitettu?

Helsinki

finnish

Helsinki () on Suomen pääkaupunki ja Uudenmaan maakuntakeskus. Se sijaitsee Suomenlahden pohjoisrannalla Uudenmaan maakunnan keskiosassa. Helsingin naapurikunnat ovat lännessä Espoo, pohjoisessa Vantaa ja idässä Sipoo. Kaupungissa on asukasta.[1] Helsingin keskustaajama ulottuu usean naapurikunnan alueelle. Laajemmalla Helsingin seudun metropolialueella on 1572928 asukasta.[2] Helsinki on Suomen kulttuurillinen, hallinnollinen, poliittinen ja liike-elämän keskus, monen suuren yrityksen kotikaupunki ja maan suurin työnantaja. Kaupunki perustettiin Tallinnan kilpailijaksi Vantaanjoen suulle vuonna 1550 ja siirrettiin nykyiselle paikalleen vuonna 1640. Helsingistä tuli Suomen suuriruhtinaskunnan pääkaupunki vuonna 1812 ja Suomen pääkaupunki maan itsenäistyessä vuonna 1917. Helsinki-nimen alkuperä Keskiajalla, niin sanotun toisen ristiretken jälkeen, ruotsalaisten kolonisaatio ulottui myös Uudellemaalle. 1630-luvulla esitetyn käsityksen mukaan Helsingin seudun siirtolaiset olisivat tulleet 1200-luvun puolivälin tienoilla Keski-Ruotsista Hälsinglandin maakunnasta, ja Vantaanjokea olisi ryhdytty uudisasukkaiden mukaan kutsumaan nimellä Helsingå, mistä 1300-luvulla syntynyt kirkkopitäjä olisi vuorostaan saanut nimen Helsinge.[3] Nykyisin käsitystä pidetään kuitenkin kyseenalaisena, sillä murretutkimuksen perusteella uudisasukkaat tulivat Uplannista ja sen lähiseuduilta.[4] Historioitsija Tapio Salminen arvioi, että nimi Helsinge juontuu ”pikemminkin jostain itse seutuun ja sen kolonisaatioasutuksen sijaintiin liittyvästä piirteestä” eikä nimen alkuperä ole enää yksiselitteisesti tutkimuksen tavoitettavissa.[5] Kun joen suulle, Forsbyn kylän (nykyisin Koskela) kohdalle, alettiin perustaa kaupunkia vuonna 1548, siitä ryhdyttiin käyttämään nimitystä Helsinge fors eli ’Helsingin koski’, mikä vakiintui sitten muotoon Helsingfors. Nimi viittaa Vantaanjoen suulla sijaitsevaan koskeen, joka nykyään tunnetaan nimellä Vanhankaupunginkoski.[6] Kansan suussa paikka tunnettiin kuitenkin lähinnä muunnelmilla Helsinge tai Helsing, josta kehittyi suomenkielinen muoto Helsinki.[7] Nimeä Helsinki on käytetty suomenkielisissä asiakirjoissa ja sanomalehdissä vuodesta 1819 lähtien, jolloin Suomen senaatti siirtyi kaupunkiin ja siellä annetut asetukset alettiin päivätä siellä. Näin nimi Helsinki vakiintui suomen kirjakieleen.[8] Maantiede pienoiskuva|Lapinlahden puistoa talvella. pienoiskuva|Esplanadin puisto kesällä. Helsingin pinta-ala oli neliökilometriä, josta neliökilometriä on maata, neliökilometriä sisävesialueita ja loput neliökilometriä merivesialueita.[9] Helsingissä on viheralueita yhteensä noin 8500 hehtaaria.[10] Puistot vaihtelevat klassisista muotopuistoista ydinkeskustasta alkavaan 10neliökilometrin laajuiseen Keskuspuistoon. Helsingissä on 52 luonnonsuojelualuetta, joiden yhteenlaskettu pinta-ala on 689,3 hehtaaria.[11] Helsingin nimikkokasvi on vaahtera ja nimikkoeläin orava.[12] Helsingin maa-alueen maantieteellinen keskipiste on Viikissä.[13] Korkeimmalla Helsingissä asutaan Jakomäenkalliolla, jonka korkeus on 59,5 metriä meren pinnasta,[14] ja korkein maastokohta on Malminkartanonhuippu, joka nousee 90metrin korkeuteen. Huipulla on Hanna Vainion suunnittelema ympäristötaideteos ”Tuulet ja suunnat”.[15] Rannikot ja vesialueet Helsingin kantakaupunki sijaitsee niemellä kahden sisämaahan työntyvän merenlahden välissä: länsipuolella on Seurasaarenselkä, itäpuolella Kruunuvuorenselkä ja sen jatkeena Vanhankaupunginlahti.[16] Seurasaarenselän yhdistää mereen noin puoli kilometriä leveä Lauttasaarensalmi kantakaupungin ja Lauttasaaren välissä. Sen läheisyydessä on Länsisatama ja pienemmät lahdet Hietalahti ja Ruoholahti. Kantakaupungin luoteispuolella on Munkkiniemi, josta johtaa saariketju Lauttasaareen. Saarten väliset kapeat salmet yhdistävät Seurasaarenselän lännempänä sijaitsevaan Laajalahteen, jonka poikki kulkee Helsingin ja Espoon raja. Keskellä Seurasaarenselkää sijaitsee Seurasaari.[16] Kantakaupungin itäpuolella sijaitsevan Kruunuvuorenselän erottaa avomerestä joukko saaria, joille on rakennettu Suomenlinna. Kruunuvuorenselän lahtia ovat Eteläsatama ja Pohjoissatama, joiden välissä on Katajanokka. Pohjoissatamasta työntyy länteen salmi, joka johtaa Töölönlahteen. Salmen yli johtavat Hakaniemen silta ja Pitkäsilta ja varsinaisen Töölönlahden suulla sijaitseva rautatiepenger.[16] Kruunuvuorenselän jatkeena pohjoisessa on Vanhankaupunginlahti, johon Vantaanjoki laskee Vanhankaupunginkosken kautta. Välissä on joukko saaria, joista suurimmat ovat Kulosaari, Mustikkamaa ja Korkeasaari. Niiden itäpuolella on Herttoniemi, ja sen edustalla suuret saaret Laajasalo ja Santahamina, jotka rajoittavat Kruunuvuorenselkää itäpuolelta. Kaupungin itäisimmässä osassa on laaja Vuosaaren niemimaa, jota rajoittavat Vartiokylänlahti ja Porvarinlahti.[16] Ilmasto Helsingissä vallitsee merellisen ja mannerilmaston välimuoto: talvet ovat suomalaisittain melko lauhoja ja kesät lämpimiä, joskin hellepäiviä on vähemmän kuin Etelä-Suomen sisämaassa. Merituuli viilentää kaupungin ilmaa keväisin, kun taas syksyllä vaikutus on päinvastainen: esimerkiksi vertailukaudella 1981–2010 terminen talvi alkoi Helsingin Kaisaniemen mittausasemalla Ilmatieteen laitoksen mukaan vasta 7. joulukuuta. Helsingin pakkasennätys mitattiin Kaisaniemessä 10. tammikuuta 1987, jolloin lämpötila laski −34,3°C asteeseen. Kaisaniemen lämpöennätys on +31,6°C heinäkuussa 1945. Sadepäiviä (sademäärä väh. 0,1mm) on keskimäärin 182 vuodessa. Aurinkotuntien määrä on suurin rannikolla, ja se laskee sisämaahan mentäessä. Kaudella 1981–2010 lähin mittauspaikka oli Helsinki-Vantaan lentoasema, jossa havaittiin 1780 aurinkotuntia. Luku on korkeampi kuin sisä-Suomen mittausasemilla, mutta alempi kuin Suomenlahden saaristossa.[17][18] Auringon kulma kesäpäivänseisauksessa on korkeimmillaan 53,3° ja talvipäivänseisauksessa 6,5°.[19] Seutu ja seutukunta Helsingin seutu on Helsinkiä ympäröivä metropolialue. Siihen kuuluvat Helsingin lisäksi Espoo, Vantaa, Kauniainen, Hyvinkää, Järvenpää, Kerava, Kirkkonummi, Nurmijärvi, Sipoo, Tuusula, Pornainen, Mäntsälä ja Vihti.[20] Helsingin seutua laajempi alue on Helsingin seutukunta, joka on yksi Suomen seutukunnista.[21] Seutukuntaan kuuluvat Helsingin seudun lisäksi Siuntio, Lohja ja Karkkila. Kaupunginosat ja piirit Aluejakojen vertailuKaupunginosajakoPiirijako59 kaupunginosaa8 suurpiiriä34 peruspiiriä148 osa-aluetta148 osa-aluetta404 pienaluetta404 pienaluetta[22] Helsinki jakaantuu 59 kaupunginosaan. Sen lisäksi lähinnä Helsingin kaupungin hallinnon tarpeita varten on luotu piirijako.[23] Helsingin kantakaupunki tarkoittaa tarkemmin määrittelemätöntä Helsingin ydinaluetta, esikaupunkien ja lähiöiden vastakohtana. Nimitykset liikekeskusta ja ydinkeskusta tarkoittavat yleensä Kluuvia ja Kampin itä- ja pohjoisosia.[24][25] Kaupunginosat osa-alueineen suurpiireittäin Helsingissä on 8 suurpiiriä ja 34 peruspiiriä.[23] Eteläinen suurpiiri: 1. Kruununhaka | 2. Kluuvi | 3. Kaartinkaupunki | 4. Kamppi | 5. Punavuori | 6. Eira | 7. Ullanlinna | 8. Katajanokka | 9. Kaivopuisto | 13. Etu-Töölö | 14. Taka-Töölö | 20. Länsisatama (Ruoholahti; Salmisaari; Lapinlahti; Jätkäsaari; Hernesaari) | 31. Lauttasaari (Kotkavuori; Vattuniemi; Myllykallio; Koivusaari) | 52. SuomenlinnaLäntinen suurpiiri: 15. Meilahti | 16. Ruskeasuo (Vanha Ruskeasuo; Pikku Huopalahti) | 18. Laakso | 29. Haaga (Etelä-Haaga; Kivihaka; Pohjois-Haaga; Lassila) | 30. Munkkiniemi (Vanha Munkkiniemi; Kuusisaari; Lehtisaari; Munkkivuori; Niemenmäki; Talinranta) | 32. Konala | 33. Kaarela (Kannelmäki; Maununneva; Malminkartano; Hakuninmaa; Kuninkaantammi; Honkasuo) | 46. Pitäjänmäki (Pajamäki; Tali; Reimarla; Marttila; Pitäjänmäen yritysalue)Keskinen suurpiiri: 10. Sörnäinen (Vilhonvuori; Kalasatama; Sompasaari; Hanasaari) | 11. Kallio (Siltasaari; Linjat; Torkkelinmäki) | 12. Alppiharju (Harju; Alppila) | 17. Pasila (Länsi-Pasila; Pohjois-Pasila; Itä-Pasila; Keski-Pasila) | 21. Hermanni (Hermanninmäki; Hermanninranta; Kyläsaari) | 22. Vallila | 23. Toukola (Toukola; Arabianranta) | 24. Kumpula | 25. Käpylä | 26. Koskela | 27. VanhakaupunkiPohjoinen suurpiiri: 28. Oulunkylä (Pirkkola; Maunula; Metsälä; Patola; Veräjämäki; Maunulanpuisto; Veräjälaakso) | 34. Pakila (Länsi-Pakila; Itä-Pakila) | 35. Tuomarinkylä (Paloheinä; Torpparinmäki; Tuomarinkartano; Haltiala)Koillinen suurpiiri: 36. Viikki (Viikinranta; Latokartano; Viikin tiedepuisto; Viikinmäki) | 37. Pukinmäki | 38. Malmi (Ylä-Malmi; Ala-Malmi; Pihlajamäki; Tattariharju; Malmin lentokenttä; Pihlajisto) | 39. Tapaninkylä (Tapaninvainio; Tapanila) | 40. Suutarila (Siltamäki; Tapulikaupunki; Töyrynummi) | 41. Suurmetsä (Puistola; Heikinlaakso; Tattarisuo; Alppikylä; Jakomäki)Kaakkoinen suurpiiri: 19. Mustikkamaa–Korkeasaari | 42. Kulosaari | 43. Herttoniemi (Länsi-Herttoniemi; Roihuvuori; Herttoniemen yritysalue; Herttoniemenranta) | 44. Tammisalo | 48. Vartiosaari | 49. Laajasalo (Yliskylä; Jollas; Tullisaari; Kruunuvuorenranta; Hevossalmi) | 50. Villinki | 51. Santahamina | 53. Ulkosaaret (Länsisaaret; Itäsaaret; Aluemeri)Itäinen suurpiiri: 45. Vartiokylä (Vartioharju; Puotila; Puotinharju; Myllypuro; Marjaniemi; Roihupellon teollisuusalue; Itäkeskus) | 47. Mellunkylä (Kontula; Vesala; Mellunmäki; Kivikko; Kurkimäki) | 54. Vuosaari (Keski-Vuosaari; Nordsjön kartano; Uutela; Meri-Rastila; Kallahti; Aurinkolahti; Rastila; Niinisaari; Mustavuori)Östersundomin suurpiiri: 55. Östersundom | 56. Salmenkallio | 57. Talosaari | 58. Karhusaari | 59. Ultuna (Landbo, Puroniitty) Kaupunkinäkymä Arkkitehtuuri Helsingin arkkitehtuurissa huomattavimmat tyylisuunnat ovat uusklassismi, jugend ja funktionalismi.[26] Suurin osa Helsingin rakennuksista on rakennettu vuoden 1808 tulipalon jälkeen. Helsingin kantakaupungin vanhin säilynyt rakennus on Sederholmin talo (1757) Senaatintorin ja Katariinankadun risteyksessä.[26] Myös Suomenlinnassa on 1700-luvulla valmistuneita rakennuksia, muun muassa Kustaanmiekan Kuninkaanportti (1753–1754).[27] Uusklassismi Kun Helsingistä tuli Suomen suuriruhtinaskunnan pääkaupunki, kaupunkia piti rakentaa uudelleen tulipalon jälkeen. Uusi asemakaava ja uudet rakennukset syntyivät Johan Albrecht Ehrenströmin ja Carl Ludvig Engelin yhteistyönä. Kaupungille luotiin empiretyylinen keskusta, jonka perusilme on säilynyt 2000-luvulle asti.[28] Ehrenströmin asemakaavassa Kruununhaka, Kluuvi, Kaartinkaupunki, Kamppi ja Punavuori saivat nykyisen korttelirakenteensa, mutta yksi- tai kaksikerroksiset empiretyyliset puutalot on purettu lähes kokonaan uudempien ja kookkampien kivirakennusten tieltä.[29] Engelin piirtämiä rakennuksia on eritoten Senaatintorin ympärillä. Senaatintorin itä- ja länsipäädyissä sijaitsevat Helsingin yliopiston päärakennus (1828–1832) ja Valtioneuvoston linna (1818–1822).[30][31] Senaatintoria hallitsee pohjoispäässä sijaitseva empiretyylinen, valkea Helsingin tuomiokirkko (1830–1846, vihitty 1852).[32] Lähiympäristössä sijaitsevat muun muassa kaupungintalo (1828–1833)[33], yliopiston kirjasto (1836–1845),[34] entinen sisätautien klinikka, nykyinen Helsingin yliopiston humanistisen tiedekunnan kampusrakennus (1824)[35][36] ja ortodoksinen Pyhän Kolminaisuuden kirkko (1827).[37] Empiretyylisen Presidentinlinnan (1820) suunnitteli Pehr Granstedt[38]. Helsingin vanhin kirkko on Vanha kirkko (1826), jonka suunnitteli Engel.[39] Kertaustyylit Empire-keskustan rakentamisen jälkeen Helsingissä oli hiljaisempi rakennuskausi 1860-luvulle asti. Monet uudet liikerakennukset olivat neljä-, viisi- tai kuusikerroksisia, ja ne toivat viitteitä mannermaiseen arkkitehtuuriin. Uuden sukupolven huomattavin arkkitehti oli uusrenessanssia edustanut Theodor Höijer, joka suunnitteli muun muassa Pohjoisesplanadille ehjän kaupunkikuvallisen kokonaisuuden. Höijerin piirustusten mukaan on rakennettu muun muassa Ateneumin taidemuseo (1887), jonka arkkitehtuuriin kuuluvat monet korkokuvat ja patsaat, ja Rikhardinkadun kirjasto.[40] Suomen Pankkia vastapäätä sijaitsee uusrenessanssityylinen Säätytalo (1891).[41] Uusgotiikan ainoita näkyviä julkisia rakennuksia on Ullanlinnassa sijaitseva Johanneksenkirkko (1891), joka on Suomen suurin kivikirkko. Sen kaksoistornit kohoavat 74 metriin ja istumapaikkoja on 2600.[42] Muita esimerkkejä uusgotiikasta ovat Ritarihuone Kruununhaassa sekä katolinen pyhän Henrikin katedraali.[43][44] Jugend ja kansallisromantiikka Jugendtyyli on Helsingin näkyvimpiä arkkitehtuurin tyylisuuntauksia, ja 1900-luvun alkuvuosina rakennetut jugendtyyliset kerrostalot hallitsevat monen Helsingin kaupunginosan katukuvaa.[45] Jugendin alkuvaiheessa näkyivät kansainväliset arkkitehtuurisuuntaukset, mistä todistavat keskustan useat liikerakennukset ja Suomen Kansallisteatteri (1902).[46][47] Jugendin toisen vaiheen, Kansallisromantiikan kauden merkittävimpiin töihin kuuluvat Gesellius–Lindgren–Saarisen Pohjolan talo ja kauden päättävä Kansallismuseo sekä Lars Sonckin Puhelinyhdistyksen talo.[46] Kansallismuseon ulkoasu mukailee kansallisromanttisesti Suomen keskiaikaisia linnoja, mutta sisältä se edustaa lähinnä jugendtyyliä.[48] Myöhäisjugendissa arkkitehtuuri palasi klassisiin aiheisiin. Ajanjakson tärkein arkkitehtuurikilpailu järjestettiin Helsingin rautatieasemasta. Eliel Saarinen voitti sen kansallisromanttisella ehdotuksella, mutta ehdotus muuttui lopulta kritiikin jälkeen kohti konstruktivismia ja rationalismia.[46] Modernismi Suomen tunnetuimpia rakennuksia on Eduskuntatalo (1926–1931). Rakennus on tyyliltään lähinnä klassistinen, mutta on siinä on myös heräävän funktionalismin piirteitä.[49] Suomen ensimmäiseksi pilvenpiirtäjäksi kutsuttu Hotelli Torni rakennettiin 1931.[50] Funktionalismi murtautui suomalaiseen arkkitehtuuriin 1930-luvulla, ja niin sanottu töölöläisfunkkis loi yhtenäisen ilmeen Keski- ja Taka-Töölön asuinkerrostaloihin. Helsingissä on kuitenkin melko vähän funktionalismia syvimmin edustavia rakennuksia. Teollisuusarkkitehtuurin parhaita esimerkkejä on SOK:n Vallilan tuotantolaitokset. Niin sanottua valkoista funktionalismia rakennettiin runsaasti vuoden 1940 olympialaisia varten, kuten Olympiastadion, Autopalatsi, Lasipalatsi ja Olympiakylä, joka oli Helsingin ensimmäinen funktionalistinen avokorttelirakenteinen kaupunginosa.[51] Funktionalistinen Helsinki-Malmin lentoasema on Suomen lentokentistä ainoana luetteloitu valtakunnallisesti merkittäväksi kulttuurihistorialliseksi ympäristöksi.[52][53] Toisen maailmansodan jälkeisen jälleenrakentamiskauden aikana Helsinkiin nousi lyhyessä ajassa rakennuskannaltaan yhtenäisiä lähiöitä, kuten Maunula, Haaga, Munkkivuori, Lauttasaari, Länsi-Herttoniemi ja Roihuvuori. Suomalaista arkkitehtuuria leimasi 1950-luvulla yksinkertaisuus ja inhimillinen mittakaava. Helsingissä tätä humaania rationalismia edustavat muun muassa Kansallisteatterin pieni näyttämö ja Kulttuuritalo.[54] Suomi kaupungistui voimakkaasti 1960–1970-luvuilla. Helsingissä uusia asukkaita varten rakennettiin muun muassa Pihlajamäki, jossa käytettiin Suomessa ensimmäisen kerran laajassa mittakaavassa betonielementtimenetelmää. 1960-luvun arkkitehtuurin veistoksellisempia esimerkkejä ovat Kannelmäen ja Temppeliaukion kirkot sekä Helsingin kaupunginteatteri. Kaksi viimeksi mainittua ovat esimerkkejä myös suuren rakennushankkeen taitavasta sijoittamisesta ympäristöönsä. Tällaista suuntausta edustaa myös Alvar Aallon keskustasuunnitelmasta ainoana toteutettu Finlandia-talo. Kasvukaudella purettiin monia vanhoja arvorakennuksia, ja esimerkiksi Katajanokalla sijaineen Norrménin talon tilalle rakennettiin Stora Enson pääkonttori.[55] 1980- ja 1990-luvuilla rakennetussa Pikku Huopalahdessa on pyritty pääsemään eroon yksi-ilmeisestä ruutukaavasta. Pikku Huopalahden ilme onkin hyvin orgaaninen, eivätkä sen kadut toistu samanlaisina. Itäkeskus oli puolestaan ensimmäinen 1980-luvulla rakennettu aluekeskus.[56] Helsinkiä on myös pyritty suojelemaan 1900-luvun lopulla, ja monia vanhoja rakennuksia on peruskorjattu.[57] Modernia arkkitehtuuria edustaa muun muassa Nykytaiteen museo Kiasma, joka koostuu kahdesta suorasta ja kaarevaseinäisestä osasta. Kiasman vieressä on lasiseinäinen Sanomatalo (1999). Nähtävyydet Merellinen Helsinki on nähtävyys itsessään ja yksi Suomen 27:stä kansallismaisemasta.[58] Merkittävimpiä nähtävyyksiä on Suomenlinnan linnake, joka on merkitty Unescon maailmanperintöluetteloon. Toinen saarikohde on Seurasaaren virkistysalue ja ulkoilmamuseo.[59] Lapsiperheiden suosimia nähtävyyksiä ovat Linnanmäen huvipuisto ja Korkeasaaren eläintarha.[60] Helsingin kirkoista tunnetuimpia ovat Temppeliaukion kirkko, ortodoksinen Uspenskin katedraali ja Helsingin tuomiokirkko, joka hallitsee empiretyylistä Senaatintoria. Sen reunalla sijaitsevat Helsingin yliopiston päärakennus ja Valtioneuvoston linna. Senaatintorilta on lyhyt matka Kauppatorille, jonka reunalla sijaitsevat Presidentinlinna ja Helsingin kaupungintalo. Esplanadin puisto on ydinkeskustan merkittävin puisto. Mannerheimintien varrella on muun muassa Kansallismuseo, Eduskuntatalo, nykytaiteen museo Kiasma ja Stockmannin tavaratalo.[61] Aleksanterinkatu on keskustan merkittävin ostos- ja liikekatu. Merkittäviä kauppakeskuksia ovat ydinkeskustassa sijaitsevat Kampin keskus ja Forum, Itäkeskuksessa sijaitseva Pohjoismaiden suurin kauppakeskus Itis, Kannelmäessä sijaitseva Kaari sekä Kalasatamassa sijaitseva, syyskuussa 2018 avattu Redi.[62] Töölössä sijaitsevassa Ratikkamuseossa voi tutustua Helsingin joukkoliikenteen historiaan. Olympiastadionin 72 metriä korkeasta tornista voi luoda yleiskatsauksen Helsinkiin.[63] Tunnettuja patsaita ja muistomerkkejä ovat muun muassa keisari Aleksanteri II:n patsas (1894), suihkulähdeveistos Havis Amanda (1908), Paavo Nurmen juoksijapatsas (1925), Kolmen sepän patsas (1932), Aleksis Kiven muistopatsas (1939), marsalkka Mannerheimin ratsastajapatsas (1960) ja Sibelius-monumentti (1967).[64] Historia Rautakaudella Helsinki, kuten muukin Uusimaa kuului hämäläisten alueisiin. Pysyvästä hämäläisten asutuksesta ei toistaiseksi ole löytynyt merkkejä, mutta siitepölyanalyysien perusteella alueella on viljelty maata 900-luvulta lähtien. Sisämaan reitit merelle kulkivat Vantaanjokea ja Sipoonjokea pitkin. Orimattilan väestö osasi vielä myöhään kertoa kalastusmatkoistaan merelle ja vuodelta 1347 on säilynyt tieto, jossa mainitaan hattulalaisten ja hauholaisten alueella sijainneet kalastusnautinnat.[65][66] Paikannimet kertovat yhä Helsingin hämäläisestä asutuksesta. Esimerkiksi Konala-nimen on tulkittu juontuvan nimestä Konhola, jolloin alueen asutus olisi alun perin peräisin Akaan pitäjän Konhon kylästä.[67] Hämäläisten lisäksi myös virolaiset käyttivät rannikkoaluetta kalastukseen ja muuttoliike Suomenlahden eteläpuolelta oli pidempiaikainen ilmiö läpi aikojen.[65] Ruotsalaiset tekivät 1200-luvun puolivälissä voitokkaan ristiretken hämäläisiä vastaan, jonka seurauksena Ruotsin valta ulottui Uudellemaalle ja alue kolonisoitiin kristityillä ruotsalaisilla. Tähän aikakauteen liittyy myös Vartiokylän linnavuori. Varsinaisesti kaupunki perustettiin Kuningas Kustaa Vaasan toimesta Vantaanjoen suulle Forsbyn eli Koskelan keskiaikaisen kylän paikalle 12. kesäkuuta 1550.[68][69] Kaupungin oli tarkoitus kilpailla Tallinnan kanssa kauppakaupunkina, ja kuningas määräsi Porvoon, Tammisaaren, Rauman ja Ulvilan porvarit muuttamaan Helsinkiin.[68] Joen suuhaarojen väliseen saareen perustettiin kuninkaan­kartano vuonna 1551, ja kaupunkiin rakennettiin kirkko 1553. Ruotsi kuitenkin valloitti Pohjois-Viron ja Tallinnan vuonna 1561, mikä vähensi kuninkaan kiinnostusta Helsinkiin. Helsinki sai tapulioikeudet vuonna 1617, mutta kaupunki pysyi edelleen pienenä ja vaatimattomana, eikä siellä ollut 1640-lukuun mennessä enempää kuin muutama sata asukasta.[70] Vuonna 1640 Pietari Brahe siirrätti kaupungin meren äärelle Vironniemelle, missä nykyisin sijaitsee muun muassa Senaatintori.[26] Helsinki oli pitkään lähinnä vain pienikokoinen Uudenmaan ja Hämeen läänin maaherran hallintokaupunki, mutta sen merkitys alkoi kasvaa, kun kaupungin edustalle ryhdyttiin vuonna 1748 rakentamaan Suomenlinnan linnoitusta.[68] Linnoitustyöt toivat lisää asukkaita ja varuskunta vilkastutti kaupungin seuraelämää, kaupankäyntiä ja laivaliikennettä. Helsingin väkiluku oli 1800-luvun alussa kohonnut neljään tuhanteen asukkaaseen.[70] Suomen sodan aikana 1808 venäläiset valtasivat Helsingin, ja samana vuonna suuri tulipalo hävitti kaupunkia. Helsingistä tuli Suomen suuriruhtinaskunnan pääkaupunki vuonna 1812.[71][72] Turun palon jälkeen vuonna 1827 myös yliopisto siirrettiin Helsinkiin. Helsingistä kehkeytyi hallinto-, yliopisto- ja varuskuntakaupunki, ja se kasvoi maan todelliseksi teollisuuskeskukseksi. Vuonna 1840 kaupungin väkiluku oli noussut noin 20000:een asukkaaseen.[70] Teollistumisen ja elinkeinojen harjoittamisen vapautumisen myötä Helsinki kasvoi voimakkaasti 1800-luvun lopussa. Väljät ja matalat puutalokorttelit korvattiin vähitellen monikerroksisilla kivitaloilla. Kaupunki alkoi myös laajentua sisämaahaan, ja uusia kaupunginosia suunniteltiin ja rakennettiin. Helsingin asukasluku oli 1910-luvulla jo yli 100000.[70] 1900-luvun alussa suomen- ja ruotsinkielisiä oli Helsingissä suunnilleen yhtä paljon, ja työläisistä enemmistö oli suomenkielisiä. Stadin slangi kehittyi lasten ja nuorten keskuudessa suomalais-ruotsalaisena sekakielenä 1890-luvulta alkaen, ja siinä oli vaikutteita myös venäjän kielestä. 1950-luvulta lähtien slangi alkoi voimakkaasti suomalaistua.[73] Helsingistä tuli itsenäisen Suomen pääkaupunki joulukuussa 1917. Suomen sisällissota puhkesi tammikuussa 1918, kun Hakaniemessä Helsingin työväentalon torniin sytytettiin punainen lyhty vallankumouksen alkamisen merkiksi. Punakaarti otti kaupungin haltuunsa, ja senaatti joutui lähtemään evakkoon Vaasaan. Saksalaiset valtasivat Helsingin huhtikuussa 1918, ja Mannerheimin johtama valkoinen armeija saapui Helsinkiin seuraavassa kuussa.[74] Toisen maailmansodan aikana Helsinki joutui useaan Neuvostoliiton suurpommitukseen, mutta selvisi tehokkaan ilmapuolustuksen ansiosta suhteellisen pienin vaurioin. Esimerkiksi Helsingin suurpommitukset helmikuussa 1944 torjuttiin melko pienin tappioin.[68] Lontoon ja Moskovan ohella Helsinki jäi ainoaksi sotaan osallistuneen eurooppalaisen maan pääkaupungiksi, jota ei valloitettu.[75] Sodan jälkeen Huopalahden, Oulunkylän ja Kulosaaren maalaiskunnat, Haagan kauppala ja merkittävä osa Helsingin pitäjästä liitettiin kaupunkiin. Esikaupunkialueet olivat aiemmin vastustaneet liitosta, mutta väestön nopea kasvu pakotti siihen. Liitosten seurauksena Helsingin pinta-ala viisinkertaistui ja asukasluku kasvoi 51prosentilla.[68] Helsinki kasvoi sodan jälkeen nopeasti, ja asukasluku nousi yli puolen miljoonan vuonna 1965. Helsinkiä uudisrakennettiin runsaasti 1970- ja 1980-luvuilla, ja tiivistä kaupunkirakennetta nousi muun muassa Malmille, Tapanilaan, Puistolaan ja itäisiin esikaupunkeihin. Keskusta-alueella asui 1970-luvulla lähinnä vanhuksia, mutta 1990-luvulla nuoriso alkoi muuttaa uudelleen kantakaupunkiin. Samalla sotien jälkeen lähiöihin muuttanut väestö on vanhentunut.[68] Vuonna 1952 pidettiin Helsingin olympialaiset ja vuonna 1975 Euroopan turvallisuus- ja yhteistyökonferenssin (ETYK) huippukokous. Vuonna 1982 avattiin Helsingin metro. Vuonna 2000 Helsinki oli yksi Euroopan kulttuuripääkaupungeista.[76] Kunnallishallinto Helsingin kaupunginvaltuustossa on 85 jäsentä, joista nykyisellä kaudella (2013–2016) on miehiä 43 ja naisia 42. Suurimmat valtuustoryhmät ovat Kokoomus (21 paikkaa), Vihreät (19) ja SDP (15). Muuhun Suomeen verrattuna Keskustapuolueen kannatus on pieni. [77] Helsingin kaupunginjohtaja on Jussi Pajunen ja apulaiskaupunginjohtajia ovat Anni Sinnemäki (kaupunkisuunnittelu- ja kiinteistötoimi), Ritva Viljanen (sivistys- ja henkilöstötoimi), Pekka Sauri (rakennus- ja ympäristötoimi) ja Laura Räty (sosiaali- ja terveystoimi).[78] Vuonna 2016 Helsingin kaupungin organisaatio koostui 31 virastosta ja laitoksesta.[79] Virastojen ja laitosten lisäksi kaupunkikonserniin kuuluu kaupungin kokonaan tai yli puoleksi omistamia osakeyhtiöitä ja säätiöitä.[80] Kaupungin palveluksessa oli vuonna 2016 noin 38000 henkilöä.[81] Väestö Asukasluvun kehitys, alueet ja kieliryhmät Helsingin asukasluku (Error: Invalid time.) on , josta suomenkielisiä on 83,7prosenttia, ruotsinkielisiä 6,0prosenttia ja muunkielisiä 10,2prosenttia. Asukkaista on suurempi osa naisia (53,4%) kuin muualla Suomessa (51,1%). Kaupungin maa-alueen väestötiheys on 3049,66 henkilöä/km².[82] Helsingin voimakas kasvu alkoi pääkaupungiksi tulemisen myötä 1810-luvulla, ja se jatkui sotavuosia lukuun ottamatta aina vuoteen 1968.[83] 1960-luvulla Helsingin väestönkasvu pysähtyi, kun ihmisiä muutti Espoon ja Vantaan uusiin lähiöihin, joissa väestönkasvu jatkui entistä tahtia. Alettiin puhua pääkaupunkiseudusta. Myöhemmin myös Espoossa ja Vantaalla alkoi kaavoitus olla riittämätöntä ja muuttovirta siirtyi yhä kauemmas, Helsingin seudulle entisiin maaseutukuntiin ja Lohjalle, Riihimäelle, Hämeenlinnaan, Lahteen ja Porvooseen saakka. Helsinkiläisten lukumäärä ylitti silti 600000 rajan kesällä 2012. Helsingin väkiluvun on arvioitu olevan vuonna 2050 noin 860000.[83][84] Vuodenvaihteessa 2014–2015 Helsingin väestöstä 13,5 prosentilla oli jokin muu äidinkieli kuin suomi tai ruotsi. Suurimmat ryhmät olivat venäjänkieliset (16592 henkeä), vironkieliset (11665 henkeä) ja somalinkieliset (7961 henkeä).[85] Helsinki ja sen lähikunnat muodostavat 1,5 miljoonan asukkaan Helsingin seudun metropolialueen.[2][86] Lähde Helsingin väkiluvulle: [87] Lähde: Tilastokeskus.[2] Taajamat Vuoden 2017 lopussa Helsingissä oli 643 272 asukasta, joista 627 124 asui taajamissa, 285 haja-asutusalueilla ja 15 863 asukkaan asuinpaikan koordinaatit eivät olleet tiedossa. Taajama-aste lasketaan niistä asukkaista, joiden asuinpaikan koordinaatit ovat tiedossa; Helsingin taajama-aste on 100,0 %.[88] Helsingin taajamaväestö jakautuu kolmen eri taajaman kesken:[89] Kaupungin keskustaajama on lihavoitu. Asteriskilla (*) merkityt taajamat kuuluvat tähän kaupunkiin vain osittain. Helsingin keskustaajama ulottuu Helsingin lisäksi usean naapurikunnan alueelle.[89] Vuoden 2011 lopussa Helsingin keskustaajamassa oli 1159211 asukasta ja sen pinta-ala oli 631,11 neliökilometriä.[90] Vuoden 2017 lopussa koko keskustaajaman väkiluku oli 1268296 asukasta ja pinta-ala 680,12 neliökilometriä.[91] Helsingin keskustaajaman alueella sijaitsee kolme kaupunkialuetta: Helsingin, Keravan ja Järvenpään kaupunkialueet.[92] Östersundomin liitosalueen taajamaväestö kuuluu Söderkullan taajamaan, joka ulottuu pääosin Sipoon kunnan alueelle ja pieneltä osin myös Vantaan kaupungin alueelle. Uskonnolliset yhteisöt Vuonna 2017 Helsingin asukkaista 54,7 prosenttia kuului evankelisluterilaiseen kirkkoon.[93] Kirkkoon kuuluvien osuus on pienempi ja kirkosta erotaan useammin kuin muualla Suomessa. Yle Uutisten mukaan Helsinki oli vuonna 2017 Suomen vähiten luterilaisin kunta.[94] Vuonna 2013 alle puolet Helsingissä syntyneistä kastettiin kirkon jäseniksi.[95] Seurakunnat Vuoden 2018 aluejaon mukaan Helsingissä on seuraavat Suomen evankelis-luterilaisen kirkon seurakunnat:[96] Suomenkieliset Haagan seurakunta Helsingin Mikaelin seurakunta (ent. Mellunkylän seurakunta) Helsingin tuomiokirkkoseurakunta (ent. Suurkirkon seurakunta) Herttoniemen seurakunta Kallion seurakunta Kannelmäen seurakunta Lauttasaaren seurakunta Malmin seurakunta Meilahden seurakunta (liitetään Töölön seurakuntaan 2019) Munkkiniemen seurakunta Oulunkylän seurakunta Paavalin seurakunta Pakilan seurakunta Pitäjänmäen seurakunta Roihuvuoren seurakunta Töölön seurakunta Vartiokylän seurakunta Vuosaaren seurakunta Ruotsinkieliset Johannes församling Matteus församling Petrus församling Nämä seurakunnat muodostavat Helsingin seurakuntayhtymän (), johon kuuluu yhteensä 18 suomenkielistä ja kolme ruotsinkielistä seurakuntaa.[97] Näiden lisäksi Helsingissä toimii kaksi ei-alueellista Suomen evankelis-luterilaisen kirkon alaista seurakuntaa, Suomen saksalainen seurakunta sekä riikinruotsalainen Olaus Petrin seurakunta. Suomen ortodoksisen kirkon Helsingin ortodoksinen seurakunta toimii Helsingin lisäksi koko Uudellamaalla. Vuonna 2014 siihen kuului noin 20 000 jäsentä.[98] Entiset seurakunnat Seuraavassa luettelossa on mainittu historiallisella ajalla lakkautetut seurakunnat Helsingin kaupungin nykyisellä alueella.[96] Agricolan seurakunta (liitetty Helsingin tuomiokirkkoseurakuntaan 1999) Alppilan seurakunta (liitetty Kallion seurakuntaan 2011) Hakavuoren seurakunta (yhdistetty Huopalahden seurakunnan kanssa Haagan seurakunnaksi 2011) Helsingin pohjoinen suomalainen seurakunta (jaettu Keski-Helsingin ja Töölön seurakunniksi 1946) Huopalahden seurakunta (yhdistetty Hakavuoren seurakunnan kanssa Haagan seurakunnaksi 2011) Johanneksen seurakunta (ent. Helsingin eteläinen suomalainen seurakunta, liitetty Helsingin tuomiokirkkoseurakuntaan 1999) Keski-Helsingin seurakunta (jaettu Vanhankirkon, Lauttasaaren ja Suurkirkon seurakunniksi 1956) Kulosaaren seurakunta (liitetty Herttoniemen seurakuntaan 2011) Käpylän seurakunta (liitetty Oulunkylän seurakuntaan 2011) Lukas församling (yhdistetty Markus församlingin kanssa Petrus församlingiksi 2009) Malmin ruotsalainen seurakunta (jaettu Markus församlingiksi ja Matteus församlingiksi 1961; lisäksi Oulunkylän seurakunnan ruotsinkieliset siirrettiin samassa yhteydessä Markus församlingiin ja Kulosaaren ruotsinkieliset Matteus församlingiin) Malmin suomalainen seurakunta (jaettu Malmin, Pakilan ja Herttoniemen seurakunniksi 1961) Markus församling (yhdistetty Lukas församlingin kanssa Petrus församlingiksi 2009) Munkkivuoren seurakunta (liitetty Munkkiniemen seurakuntaan 2011) Norra svenska församling (liitetty Johannes församlingiin 2009) Södra svenska församling (liitetty Johannes församlingiin 2009) Taivallahden seurakunta (liitetty Töölön seurakuntaan 2011) Tomas församling (liitetty Johannes församlingiin 2009) Vanhankirkon seurakunta (liitetty Helsingin tuomiokirkkoseurakuntaan 1999) Muut uskonnot Pääkaupunkiseudulla on kaikkiaan noin 30 moskeijaa. Monet kieliryhmät ja kansallisuudet, kuten bangladeshilaiset, kosovolaiset, kurdit ja bosnialaiset ovat perustaneet omia moskeijoitaan.[99]. Muslimiyhteisöistä vanhin on 1800-luvulla muodostunut tataariyhteisö.[100] Vuoden 2015 lopulla imaami Anas Hajar arvioi, että suurina juhlapyhinä moskeijoissa käy yhteensä noin 10000 muslimia.[101] Helsingin synagoga vuodelta 1906 on vanhempi Suomen kahdesta synagogaksi alun perin rakennetusta rakennuksesta.[102] Asuminen Vuoden 2009 lopussa Helsingissä oli noin 326000 asuntoa.[103] Yksinasuminen on yleistynyt, ja 2000-luvun ensimmäisen vuosikymmenen loppuun mennessä lähes puolet asuntokunnista oli yhden hengen talouksia.[104] Vuonna 2009 Helsingissä oli osapuilleen saman verran omistus- ja vuokra-asuntoja.[105] 1900-luvun alussa Helsingin asuntokantaa leimasi säädynmukaisuus: varakkaat asuivat verraten tasokkaasti, varattomat sitä vastoin alkeellisissa hökkeleissä. Sosiaalinen asuntotuotanto aloitettiin vuonna 1905, ja Töölöön ja Alppilaan rakennettiin asuntoja, joissa oli muun muassa vesijohto ja viemäri. Pitkänsillan pohjoispuoliset alueet saivat asemakaavan ja kunnallistekniikan 1900-luvun alusta lähtien. Suurin osa asui vuokralla ja vuokrat olivat korkeat, joten alivuokralaisuus oli yleistä.[106] 1920-luvulla asuntorakentaminen oli noususuhdanteessa. Kaupungin ilme muuttui ratkaisevasti, kun puutalot purettiin kerrostalojen tieltä. Etu-Töölöön kohosi 1910-luvulla myöhäisjugend-tyylisiä kerrostaloja, 1920-luvulla suosittiin punatiiliklassismia.[107] Toisen maailmansodan jälkeen Helsingin asuntopula oli ennennäkemätön, koska pommitukset olivat tuhonneet asuntoja ja uustuotanto oli sodan aikana hiipunut. Taloudelliset voimavarat keskitettiin kuitenkin sotakorvausten maksamiseen ja uudet asunnot saivat odottaa.[108] Rintamamiestaloja nousi muun muassa Herttoniemeen, Pakilaan ja Paloheinään. Kaupunkirakenne hajautui ja ihanteena oli luonnonläheisyys. Syntyi matalia kerrostalorivistöjä, rivitaloja ja tornimaisia pistetaloja.[109] Maaltamuuttajat alkoivat muuttaa kantakaupungin sijasta uusiin lähiöihin 1960-luvun puolenvälin jälkeen.[110] Helsinkiläisten asumiselle on ollut tyypillistä ahtaus, vaikka ahtauden määritelmää onkin muutettu useaan otteeseen. Vuonna 1950 kolmannes kaupunkilaisista asui ahtaasti, kun kriteerinä pidettiin yli kahta henkeä huonetta kohden. Saman määritelmän mukaan vuonna 2009 olisi asunut ahtaasti 0,7prosenttia.[111] Vuonna 1990 ahtaasti asumisen rajaksi määriteltiin yli yksi henkilö huonetta kohden eikä keittiötä enää laskettu huoneeksi. Tämän määritelmän mukaan viidesosa helsinkiläisistä asui ahtaasti vuonna 2009.[112] Asunnottomuus Vuonna 2015 Helsingissä oli noin 3500 yksinäistä asunnotonta. Noin tuhat heistä on ulkomaalaisia.[113] Asunnottomista 700 on alle 25-vuotiaita, mikä on 400 vähemmän kuin vuonna 2013. Helsingin asumisen tuen päällikön Taru Neimanin mukaan asunnottomuus on vähentynyt, koska tilapäisen asumisyksiköiden paikkoja on enemmän kuin ennen. Vuonna 2015 Helsingin asumisyksiköissä oli reilu 800 paikkaa ja jonotusajat niihin olivat keskimäärin vuoden mittaisia.[113] Talous Vuonna 2012 Helsingin kaupunki sai verotuloja arviolta 2755 miljoonaa euroa, ja yhteensä tuloja kertyi noin 4434 miljoonaa.[114] Suomen valtionosuusjärjestelmässä Helsinki on nettomaksaja, kuten muutkin pääkaupunkiseudun kunnat.[115] Kuntalain muutoksen edellyttämä Helsingin Energian yhtiöittäminen ja valtionosuuksien leikkaaminen ovat rasittaneet kaupungin taloutta vuodesta 2015 alkaen.[116] Helsinki on pörsseineen ja Aleksanterin ”pankkikatuineen” Suomen talouselämän keskus. Useat suomalaiset pörssiyhtiöt ja lähes kaikki Suomen keskeiset pankit ja vakuutusyhtiöt pitävät Helsinkiä kotipaikkanaan. Vuonna 2013 Helsingissä toimi lähes 44000 yritystä, eli noin puolet Helsingin seudun yrityksistä ja kahdeksasosa koko maan yrityksistä.[117] Helsingin seudulla vuonna 2013 toimineet suurimmat yritykset olivat Posti Oy, HOK-Elanto Liiketoiminta Oy, Nordea Bank Finland Abp, Stockmann Oyj Abp ja ISS Palvelut Oy.[118] Valtiovarainministeriö on koordinoinut vuodesta 2000 alkaen hanketta, jossa pyritään sijoittamaan valtion yksikköjä ja toimintoja pääkaupunkiseudun ulkopuolelle.[119] Työpaikkoja on siirtynyt vuosina 2000-2015 maakuntiin noin 4200 henkilötyövuoden verran.[120] Työpaikat Vuonna 2013 Helsingissä oli noin 382000 työpaikkaa. Yksityisen sektorin työpaikkoja oli 240000 ja valtion työpaikkoja 40000. Kuntasektorilla työskenteli 65000 henkeä, valtioenemmistöisissä osakeyhtiöissä 13000 ja yrittäjänä toimi 25000 henkeä. Noin 30prosenttia Suomen valtion työpaikoista on Helsingissä.[121] Koko Helsingin seudun elinkeinorakenne on hyvin palveluvaltainen. Seudun työpaikoista 16 prosenttia on jalostuksessa, 59 prosenttia kaupan ja muiden markkinapalveluiden toimialoilla sekä 25 prosenttia julkisissa palveluissa. Erityisesti kaupan ja muiden markkinapalvelualojen osuudet ovat Helsingin seudulla huomattavasti suurempia kuin koko maassa. Julkisten palveluiden työpaikkaosuus on seudulla jonkin verran pienempi ja jalostuksen osuus huomattavasti pienempi kuin koko maassa.[122] Helsingin kaupunki on Suomen suurin työnantaja, jolla on lähes 39000 työntekijää. Helsinkiläisistä 18–64-vuotiaista 72prosenttia oli työllisiä vuonna 2011, kun koko maan vastaava lukema oli 69,9prosenttia. Muuhun Suomeen verrattuna Helsingissä on vähän teollisuustyöpaikkoja, mutta runsaasti liike-elämän palvelujen ja tukku- ja vähittäiskaupan työpaikkoja.[123] Pääkaupungissa on yli 68000 tietotekniikkaan liittyvien toimialojen työpaikkaa. Se on noin kolmasosa koko Suomen informaatiosektorin työpaikoista.[124] Eniten työpaikkoja on eteläisen suurpiirin alueella, Kampin alueen ollessa suurin keskittymä. Suuria keskittymiä keskustan ulkopuolella on keskisessä suurpiirissä Kallion, Vallilan ja Pasilan kaupunginosissa.[125] Helsingin työpaikkaomavaraisuus on 130,8prosenttia (2011),[126] joten monet muidenkin kuntien asukkaat käyvät Helsingissä töissä. Tilastokeskuksen määrittelemään Helsingin työssäkäyntialueeseen kuului vuonna 2014 26 kuntaa[127] Palvelut Koulutus 260px|pienoiskuva|Salmisaaren voimalaitos Ruoholahdessa. Helsingissä sijaitsee neljä tiede- tai taideyliopistoa: Aalto-yliopisto, Helsingin yliopisto, Taideyliopisto ja Svenska handelshögskolan. Opiskelijoita näissä on lähes 50000 – yli 28prosenttia koko Suomen yliopisto-opiskelijoista.[128] Helsingissä toimii myös puolustusministeriön alainen Maanpuolustuskorkeakoulu. Lisäksi toiminnassa on kuusi ammattikorkeakoulua: Diak, Humak, Laurea, Metropolia, Haaga-Helia ja ruotsinkielinen Arcada.[129] Ammatillisissa oppilaitoksissa opiskelee yli 15000 opiskelijaa; tarjolla on yli 30 eri perustutkintoa.[130] Yleissivistävästä aikuiskoulutuksesta huolehtivat aikuislukiot sekä kansalais- ja työväenopistot. Suomenkielisellä työväenopistolla on yhdeksän omaa toimipaikkaa ja lisäksi se toimii 60 pisteessä, kuten kouluilla ja kirjastoissa.[131] Peruskoulujen lukumäärä muuttuu vuosittain oppilasmäärien mukaan. Vuonna 2016 kouluja on noin sata.[132] Lukioita on 11 ja niissä vajaat 7 000 opiskelijaa. Vuoden 2016 arvion mukaan esi-, perus ja lukio-opetukseen osallistuu yhteensä 43000 suomenkielistä ja 4600 ruotsinkielistä oppilasta.[133] Oman äidinkielen opetusta annetaan noin 40 kielellä.[134] Terveydenhuolto Helsingin kunnallisesta terveydenhuollosta vastaavia terveysasemia on yhteensä 25.[135] Kaupungilla on viisi sairaalaa, näistä kaksi päivystäviä sairaaloita (Malmin ja Haartmanin sairaalat[136]). Terveyspalveluita ollaan keskittämässä voimakkaasti.[137] Helsingin ja Uudenmaan sairaanhoitopiirillä on 24 sairaalaa, joista Helsingissä sijaitsevat mm:[138] Herttoniemen sairaala Iho- ja allergiasairaala Kirurginen sairaala Meilahden alueen sairaalat (mm. Lastenklinikka) Töölön sairaala Sosiaalipalvelut Helsingin kaupungin sosiaalipalveluista vastaa sosiaali- ja terveysvirasto. Lapsiperheiden palveluihin kuuluvat äitiys-, lasten- ja perheneuvolat, kouluterveydenhuolto, terapiapalvelut, kotipalvelu, lastensuojelu ja perheoikeudelliset asiat. Aikuisille on terveyspalveluita, mielenterveys- ja päihdepalveluita, nuorten, ikääntyneiden ja vammaisten palveluita sekä sosiaaliseen tukeen ja toimeentuloon liittyviä palveluita muun muassa asunnottomille, maahanmuuttajille ja työttömille.[139] Energia, vesi- ja jätehuolto Helsingin energiankulutus vuonna 2014 oli 1 598 gigawattiatuntia, noin neljä prosenttia vähemmän kuin edellisenä vuonna. Kasvihuonekaasupäästöt olivat noin 2,8 miljoonaa CO2-ekvivalenttitonnia. Asukasta kohden laskettuna päästöt ovat vähentyneet vuodesta 1990 noin 39 prosenttia, joten Helsinki on jo saavuttanut vuodelle 2030 asetetun päästövähennystavoitteen.[140] Energiantuotannossa ollan luopumassa fossiilisten polttoaineiden käytöstä: Salmisaaren öljylämpökeskus korvataan pellettilämpökeskuksella vuonna 2017 ja kaukolämmön tuotantokapasiteettia lisätään, jotta Hanasaaren hiilivoimalasta voidaan luopua vuoteen 2024 mennessä.[141] Helsingin seudun ympäristöpalvelut eli HSY puhdistaa Päijännetunnelia pitkin tulevaa vettä Pitkäkosken ja Vanhankaupungin vedenpuhdistuslaitoksissa. Lisäksi Espoossa toimii Dämmanin vedenpuhdistuslaitos, joka ottaa veden Nuuksion Pitkäjärvestä.[142] Jätevesiä käsittelee Viikinmäen jätevedenpuhdistamo.[143] Pääkaupunkiseudun kotitaloudet tuottavat vuosittain noin 360000 tonnia jätettä.[144] Niistä lajitellaan paperi, biojäte, kartonki, lasi, metalli ja muovijäte. Kierrätykseen kelpaamaton sekajäte kuljetetaan Vantaan Energian jätevoimalaan, missä siitä tuotetaan sähköä ja kaukolämpöä. Jätevoimala korvaa kaatopaikan.[145] Liikenne Helsingissä toimii Helsingin seudun liikenteen (HSL) järjestämänä kattava julkinen liikenne, joka koostuu linja-autojen säteittäis- ja poikittaisyhteyksistä, raitiovaunujärjestelmästä, kaksihaaraisesta metroradasta sekä kolmesta lähijunilla liikennöitävästä kaupunkiradasta. Vuonna 2002 joukkoliikennematkoja tehtiin noin ja niiden osuus kaikista ajoneuvomatkoista oli Suomen suurin. Matkoista vajaa puolet kuljettiin bussilla, vajaa kolmannes raitiovaunuilla ja reilu neljännes metrolla.[146] Kantakaupungissa vilkasliikenteisin tie on Sörnäisten rantatie. Merkittävimmät säteittäiset väylät ovat Itäväylä, Porvoonväylä, Lahdenväylä, Tuusulanväylä, Hämeenlinnanväylä, Turunväylä ja Länsiväylä. Lisäksi Helsinkiä kiertävät Kehä I ja Kehä III, joista edellinen on Suomen vilkasliikenteisin tie.[147][148][149] Helsingissä on tuhatta asukasta kohti alle , kun koko maan keskiarvo on yli 450.[150] Lentoliikennettä palvelee Vantaalla sijaitseva Helsinki-Vantaan lentoasema, jonne avattiin rautatieasema 10. heinäkuuta 2015.[151] Yleisilmailua varten käytössä on pienempi Helsinki-Malmin lentoasema.[152] Helsingin päärautatieasema on Suomen matkustajaliikenteen keskus, ja sieltä on myös ulkomaanyhteydet Pietariin ja Moskovaan. Pasilan rautatieasemalla rautatie haarautuu kohti länttä ja pohjoista. pääkaupunkiseudun lähiliikenteen kaupunkiradat tarjoavat junayhteyksiä eri puolille pääkaupunkiseutua.[153][154] Helsingin Satama on merkittävä yleisen liikenteen tuonti- ja vientisatama ja Suomen vilkkain matkustajasatama sekä risteily- että linjaliikenteessä. Vuonna 2011 Helsingin satamassa oli eli keskimäärin yli joka päivä.[155] Helsingin satamien kautta kulki vuonna 2017 noin matkustajaa, jolloin se nousi maailman vilkkaimmaksi satamaksi matkustajamäärällä lasskettuna.[156] Kesäsesongin aikana satamissa vieraili vuonna 2011 yli , jotka toivat Helsinkiin .[157] Matkustajaliikenteessä Viking Line, Silja Line, Tallink ja muut yhtiöt tarjoavat säännöllisiä laivayhteyksiä lähinnä Tallinnaan, Tukholmaan ja Pohjois-Saksaan. Matkustajaliikenne keskittyy Etelä- ja Länsisatamaan ja tavaraliikenne Vuosaaren satamaan. Satamssa käy myös risteilyaluksia, etenkin matkallaan Pietariin.[158] Veneilijöitä varten kaupungin rannoilla on noin .[159] Suomenlinnaan kulkee lautta ja Helsingin edustan ulkoilusaariin on järjestetty vesibussiliikennettä.[160] Kulttuuri Tapahtumia Helsingin ehkä suurimpia kulttuuritapahtumia on loppukesällä alkava Helsingin Juhlaviikot, joka on usean viikon kestävä musiikkia, teatteria, taidenäyttelyitä ja performansseja eri puolilla kaupunkia esittelevä tapahtuma. Juhlaviikkojen suosituin yksittäinen tapahtuma on Taiteiden yö, jonka aikana ydinkeskustassa on useassa paikassa esitteillä erilaisia taideteoksia tilataiteesta ja performansseista taidenäyttelyihin puolille öin ja pitempäänkin. Vuonna 2015 Helsingin juhlaviikoilla oli noin 278000 kävijää.[161] Suurimmat yksittäiset tapahtumat ovat vuosittain järjestettävät Flow- ja Weekend-festivaalit.[162][163] Vuosittain toukokuussa järjestetään Kaisaniemen puistossa eri kulttuureja esittelevä ilmaistapahtuma Maailma kylässä.[164] Kesäkuun 12. päivänä vietetään Helsinki-päivää, jonka lukuisat viihdetapahtumat huipentuvat ulkoilmakonserttiin.[165][166] Kesäkuun viimeisellä viikolla vietetään Helsinki Pride -ihmisoikeustapahtumaa, jonka kulkueeseen osallistui vuonna 2018 100000 marssijaa.[167] Heinäkuinen Tuska-festivaali on vuorostaan metallimusiikin suurin tapahtuma Pohjoismaissa. Vuonna 2015 tapahtumassa vieraili noin 25000 kävijää.[168] Elokuussa urbaanin musiikin ja kaupunkikulttuurin Flow Festival kerää kävijöitä Suvilahteen. Vuonna 2018 festivaalilla oli 84000 kävijää.[169] Elokuva-alan merkittävin tapahtuma on syksyisin järjestettävä Rakkautta ja Anarkiaa, jolloin esitetään runsaan viikon aikana sadoissa näytöksissä useita kymmeniä elokuvia, jotka eivät koskaan päädy laajempaan levitykseen esimerkiksi poikkitaiteellisuutensa vuoksi. Vuonna 2014 Rakkautta ja Anarkiaa keräsi 62000 katsojaa.[170] Dokumenttiin keskittyvä DocPoint on vakiinnuttanut asemansa muutamassa vuodessa lajityypin tärkeimpänä katselmuksena Suomessa. Vuonna 2015 se järjestettiin 14. kerran.[171] Kulttuurin järjestäjät Monet Suomen keskeiset kulttuurilaitokset sijaitsevat Helsingissä, kuten valtion taidemuseo Ateneum, nykytaiteen museo Kiasma, Suomen Kansallisooppera ja -baletti ja Kansallisarkisto. Teattereista voidaan mainita Kansallisteatteri, Helsingin kaupunginteatteri ja Ruotsalainen teatteri.[61][172] Helsingissä toimii kaksi ammattimaista sinfoniaorkesteria, Helsingin kaupunginorkesteri ja Radion sinfoniaorkesteri, jotka pitävät konsertteja vuonna 2011 valmistuneessa Musiikkitalossa.[173] Suuria populaarimusiikin keikkoja pidetään Olympiastadionilla, Hartwall-areenassa ja Helsingin jäähallissa. Rock-klubeista tunnetuin on Tavastia-klubi.[174] Helsingissä on kymmeniä elokuvasaleja. Suurin elokuvasali on 639 paikkainen Tennispalatsin Scape-sali. Kansallisen audiovisuaalisen instituutin teatteri Orion ja muut toimitilat sijaitsevat nekin pääkaupungissa. [175] Kaupungissa on myös kunnallisia kulttuuripalveluita, esimerkiksi kirjastoja. Helsingin kaupunginkirjaston pääkirjasto sijaitsee Pasilassa ja vuonna 2018 avattu Keskustakirjasto Oodi sijaitsee Kansalaistorilla.[176] Helsingin kaupungin kulttuuriasiainkeskus hallinnoi Helsingin kulttuurikeskuksia kuten Kanneltaloa ja Malmitaloa. Niissä järjestetään vuosittain kymmeniä konsertteja ja muita esityksiä.[177] Urheilu ja liikunta Helsingin suurin säännöllinen urheilutapahtuma on vuodesta 1976 alkaen järjestetty lasten ja nuorten jalkapalloturnaus Helsinki Cup. Elokuinen Helsinki City Marathon, jonka reitti kiertää Helsinkiä rantaviivaa seuraillen, on Suomen suurin juoksutapahtuma. Sillä on vuosittain noin 6000 osanottajaa. Suuri liikuntatapahtuma on myös Naisten Kymppi. Helsingissä on järjestetty lukuisia kansainvälisestikin merkittäviä arvokilpailuja, joista omassa luokassaan ovat vuoden 1952 Helsingin olympialaiset.[178] Helsingin suurimpia urheiluseuroja on HIFK, jonka lajivalikoimaan kuuluvat jääkiekko, jääpallo, jalkapallo, keilailu, käsipallo, salibandy ja yleisurheilu. Sen eri lajit ovat itsenäistyneet erilliseksi tytärseuroiksi.[179] Helsinkiläinen jääkiekkojoukkue Jokerit puolestaan on pelannut kansainvälisessä KHL-sarjassa kaudesta 2014–2015 alkaen. Jokereiden kotihalli Hartwall-areena on Suomen suurin monitoimihalli. Ensimmäisen KHL-kauden urheilullisen menestyksen vuoksi Jokerit valittiin vuoden helsinkiläiseksi. Jokerien ensimmäisellä KHL-kaudella kotiotteluissa oli keskimäärin 11000 katsojaa.[180] HJK eli Helsingin Jalkapalloklubi on Suomen menestyksekkäin jalkapalloseura. Kolmosessa jalkapalloa pelaava Ponnistus on perustettu vuonna 1887 ja on yksi Suomen vanhimpia yhtäjaksoisesti toimineita urheiluseuroja.[181] Roihuvuoressa on myös pesäpalloseura Roihu. Suurin osa Helsingin liikuntapaikoista on kaupungin liikuntaviraston vastuulla, kuten 70 liikuntahallia tai -salia ja noin 350 urheilukenttää. Jäähalleja on yhdeksän, joista kolme liikuntaviraston hallinnassa. Talvisin on käytössä seitsemän tekojäärataa. Uimaan Helsingissä pääsee 14 uimahallissa, joista suurin on Mäkelänrinteen uintikeskus, kahdessa maauimalassa ja yli 20 uimarannalla, joista Hietaniemen uimaranta lienee tunnetuin.[182] Ystävyyskaupungit ja kansainväliset yhteydet Helsingillä ei ole varsinaisia ystävyyskaupunkeja, mutta sillä on yhteydet muiden EU-maiden ja Pohjoismaiden pääkaupunkeihin ja Itämeren alueen yhteistyökaupunkeihin. Näiden lisäksi Helsingillä on erityistä yhteistyötä Moskovan ja Pekingin kanssa.[183] Katso myös Helsingin korttelit Helsinki Help Helsinki-mitali Helsinki.fi Hitas Luettelo Helsingin saarista Luettelo tunnetuista helsinkiläisistä Luettelo Helsingin julkisista taideteoksista ja muistomerkeistä Lähteet Check date values in: |accessdate= (help) Check date values in: |accessdate= (help) – Helsingin kaupungin tietokeskuksen verkkojulkaisuja 2005/34. (PDF) – Helsingin kaupungin tietokeskuksen verkkojulkaisuja 2005/32. (PDF) – Helsingin kaupungin tietokeskus. (PDF) Citation error, replace with{{cite book| author = Cantell, Timo & Lahti, Tero| title = Helsinki tiedon kohteena| location = Helsinki| publisher = Helsingin kaupungin tietokeskus| year = 2011| isbn = ISBN 978-952-223-989-1 (painettu); ISBN 978-952-223-990-7 (verkossa)| format = [ online version] (PDF)}} Citation error, replace with{{cite book| author = Ilonen, Arvi| title = Helsinki, Espoo, Kauniainen, Vantaa – arkkitehtuuriopas| location = Helsinki| publisher = Otava| year = 2009| isbn = 978-951-1-23193-6}} Viitteet Kirjallisuutta Citation error, replace with{{cite book| author = Biström, Anna & Paqvalén, Rita & Rask, Hedvig (toim.)| title = Naisten Helsinki: Kulttuurihistoriallinen opas| location = Helsinki| publisher = Schildts| year = 2010| version = (Kvinnornas Helsingfors: En kulturhistorisk guide, 2010.) Suomentaneet Riie Heikkilä ym| isbn = 978-951-50-1994-3}} Citation error, replace with{{cite book| author = Haavikko, Paavo (toim.)| title = Helsinki – kaupunki graniittisilla juurilla, avaralla niemellä| location = Helsinki| publisher = Art House| year = 2000| isbn = 951-884-275-2}} Citation error, replace with{{cite book| author = Jokinen, Pauli (teksti) & Väänänen, Marja (valokuvat)| title = Kulttuurikävelyllä Helsingissä| location = Helsinki| publisher = Minerva| year = 2011| isbn = 978-952-492-546-4}} Citation error, replace with{{cite book| author = Klinge, Matti & Kolbe, Laura| title = Helsinki, Itämeren tytär: Lyhyt historia| location = Helsingissä| publisher = Otava| year = 2007| version = Uudistettu laitos| isbn = 978-951-1-21812-8}} Citation error, replace with{{cite book| author = Leino, Eino| title = Kirjailijoiden Helsinki| location = Helsinki| publisher = Gummerus| year = 2012| isbn = 978-951-20-8846-1}} Ääniä stadista. Otavan äänikirja. Toimittanut Peikko Pitkänen (2 cd-levyä + 16-sivuinen esite). Lahjottu Helsinki, Eero Taivalsaari, 1988 Aiheesta muualla • • • • Helsingin kaupunki Tilastokeskus – Uutisia, hakupalveluja ja tietoa Helsingistä pääkaupunkiseudun asukkaille ja matkailijoille Kooste Ylen Elävässä arkistossa – Yritykset, nähtävyydet ja tilastotietoa – Museoviraston aikaansaannoksia – Kuvitettu kävelykierros keskustan kortteleissa – Etsi hakukoneella valokuvia Helsingistä 1800-luvun lopulta tähän päivään * Luokka:Seulonnan keskeiset artikkelit Luokka:41.1 Suomi

https://fi.wikipedia.org/wiki/Helsinki

రాజ్ కామిక్స్ ను ఎప్పుడు స్థాపించారు?

నాగరాజు (పాత్ర)

telugu

నాగరాజు ("నాగ రాజు" ) (దేవానగరి లిపిలో नागराज) రాజ్ కామిక్స్ రూపొందించిన ఒక భారతీయ కామిక్ పుస్తకంలోని పాత్ర, ఈ పాత్రను దీర్ఘకాలంపాటు ప్రాచుర్యంలో ఉన్న భారతీయ యాక్షన్ కామిక్ సూపర్‌హీరోగా చెప్పవచ్చు. సంజయ్ గుప్తాచే 1980లో రూపొందించబడిన నాగరాజు యొక్క 25 సంవత్సరాల కంటే ఎక్కువ జీవితంలో అతని రూపురేఖల్లో, అలాగే కథల్లో పలు మార్పుల్లో వచ్చాయి. భారతదేశంలో కామిక్ సంస్కృతి దాదాపు పూర్తిగా కనుమరుగైన సమయంలో, అతని అభిమానులు పెరిగారు మరియు అతని మొట్టమొదటి యానిమేటడ్ చలన చిత్రం విడుదలైన తర్వాత మరింత పెరుగుతుందని భావించారు. అవలోకనం నాగరాజు యొక్క ప్రారంభ సంచికను ప్రఖ్యాత రచయిత పరశురామ్ శర్మ రచించారు మరియు ప్రతాప్ ములిక్ చిత్రాలను చిత్రీకరించారు. ములిక్ విజయవంతంగా 1995 వరకు సుమారు 150 సంచికల్లో పాత్రను చిత్రీకరించారు. 1995 నాటికి, నాగరాజు యొక్క వ్యాఖ్య చిత్ర రచనను కళాకారుడు మరియు రచయిత అనుపమ్ సిన్హా తీసుకున్నారు. నేడు మనల్ని ఆహ్లాదపరుస్తున్న నాగరాజు ఉనికి కారణంగా భారతీయ కామిక్ పరిశ్రమలో ఈ ప్రముఖులు ప్రతాప్ ములిక్ మరియు అనుపమ్ సిన్హాలను చెప్పవచ్చు. నాగరాజు పాత్రను పురాణ గాథ ఇచ్ఛాదారి నాగ్స్ (ఆకారాలను మార్చుకునే పాములు), చారిత్రక విషమనుష్యుడు (విష మానవులు) ఆధారంగా రూపొందించారు. అతని కథల్లో పురాణ గాథలు, వాస్తవాతీత గాథలు, మంత్ర గాథలు మరియు శాస్త్ర మూలక కల్పనా సాహిత్యాల సమ్మేళనం కనిపిస్తుంది. నాగరాజు‌ యొక్క అభిమానుల్లో పలువురు పాములు ప్రజల్లో సర్వసాధారణంగా ఉంటాయనే ఒక ప్రముఖ భారతీయ నమ్మకాల్లో ప్రత్యేకత కారణంగా ఈ పాముల పురణా గాథ రూపొందించబడి ఉండవచ్చని భావిస్తారు. నాగరాజు వాస్తవానికి అంతర్జాతీయ తీవ్రవాదానికి ఒక శత్రువుగా రూపొందించబడ్డాడు. ఆసక్తికరంగా, అతని ప్రారంభ సంచికలో, నాగరాజు దుష్ణ శాస్త్రవేత్త ప్రొఫెసర్ నాగమణిచే అంతర్జాతీయ భయానక ఆయుధం వలె రూపొందించబడతాడు. నాగరాజు ఈ మొట్టమొదటి మిషన్‌లో గిరిజన భక్తులు, పాములు మరియు 300 సంవత్సరాల కంటే ఎక్కువ వయస్సు గల ఒక మర్మమైన సాధువు బాబా గోరఖ్‌నాథ్‌ లచే రక్షించబడుతున్న ఒక ఆలయంలోని ఒక దేవతా విగ్రహాన్ని దొంగలించడానికి నియమించాడు. నాగరాజు అతని ప్రయత్నంలో విజయం సాధిస్తాడు కాని గోరఖ్‌నాధ్‌తో సవాలు చేసి, అతని మహత్తు కలిగిన నల్లని ముంగిస షికంగి ని ఓడించిన తర్వాత మాత్రమే సాధ్యమవుతుంది. గోరఖ్‌నాథ్ అతని మనస్సును చదివి, అతని నియంత్రించడానికి నాగమణి, నాగరాజు తలలో ఒక క్యాప్సుల్ రూపంలో మెదడును నియంత్రించే పరికరాన్ని ఉంచినట్లు గుర్తిస్తాడు. గోరఖ్‌నాథ్ శస్త్రచికిత్స ద్వారా ఆ క్యాప్సుల్‌ను నాగరాజు మెదడు నుండి తొలగించి, నాగరాజు‌ను నాగమణి నియంత్రణ నుండి స్వేచ్ఛను కల్పిస్తాడు. నాగరాజు తర్వాత గోరఖ్‌నాథ్ శిష్యుడిగా మారతాడు మరియు భూమిపై నేరాలు మరియు భయాలను తొలగిస్తానని ప్రతిజ్ఞ చేస్తాడు. ఆనాటి నుండి నాగరాజు మూడుసార్లు ప్రపంచ పర్యటన చేసి, పలువురు ప్రతినాయకులను మరియు తీవ్రవాదులను ఓడించాడు. ప్రస్తుతం నాగరాజు ఒక కల్పిత పురపాలక నగరం మహానగర్‌ లో రహస్యంగా అతనే స్థాపించిన ఒక టీవీ చానెల్‌లో రాజ్ అనే ఒక ఉద్యోగిగా జీవిస్తున్నాడు. కథాత్మక పాత్ర జీవిత చరిత్ర ఎటువంటి నియమాలు లేకుండా దేవుళ్లు భూమిని సందర్శిస్తున్న పురాతన కాలంలో, రాజు తక్షక్‌రాజ్ మరియు అతని రాణి లలిత పాలిస్తున్న తక్షకనగరం అని పిలిచే ఒక సామ్రాజ్యం ఉండేది. పరిపాలిస్తున్న జంటకు ఎటువంటి చింత లేదు, కాని వారికి పిల్లలు లేరు. ఒక యువరాజు లేదా యువరాణి లేని కారణంగా నాగపాష మాత్రమే కిరీటానికి అర్హుడిగా భావించారు. రాజు యొక్క తమ్ముడు నాగపాష సింహాసనాన్ని అధిష్టించే అర్హత తనకు మాత్రమే ఉందని తెలుసుకుని ఎటువంటి చింత లేకుండా జీవిస్తున్నాడు. సమయం గడిచేకొద్ది, మహారాణి తనకు సంతానం లేదని నిరాశతో కృంగిపోయింది. రాణి యొక్క బాధను తెలుసుకున్న రాజు కూడా బాధపడ్డాడు. ఆ దంపతులు దీవెనలు కోసం వారి కుటుంబ ఇలవేల్పు దేవ కాల్‌జాయి ను ప్రార్థిస్తారు. దేవా కాల్‌జాయికి కూడా వారి మనోవేదనలు తెలుసుకుని, ఒకనాడు వారి ఒక మంచి సాహసవంతుడైన బిడ్డ జన్మించేలా దీవిస్తాడు. అతని దీవెనలతో మహారాణి కొద్దికాలంలోనే గర్భవతి అవుతుంది మరియు నాగపాష మినహా సామ్రాజ్యంలోని అందరూ సంతోషిస్తారు. మహారాణి బిడ్డకు జన్మనిచ్చినట్లయితే అతను సింహాసనం కోల్పోతాడు, ఈ కారణంగా జన్మించడానికి ముందు బిడ్డను హతమార్చాలని నిర్ణయించుకుంటాడు. ఒకనాడు మహారాణి దేవ కాల్‌జాయిని ప్రార్థించడానికి వెళుతుంది, నాగపాష రహస్యంగా దేవునికి ఉద్దేశించిన గుడ్డ కప్పబడిన ప్రసాద పళ్లాల్లోని ఒకదానిలో చచ్చిన ముంగిసను ఉంచుతాడు. నాగ దేవుడు ఆ చర్యకు ఆగ్రహిస్తాడు మరియు అతని విషపూరిత శ్వాసతో ఆమెను స్పృహ తప్పేలా చేస్తాడు. మహారాజు దేవుడికి క్షమాపణలను తెలుపుతాడు మరియు తన భార్యకు నయం చేయమని ప్రార్థిస్తాడు కాని దానికి దేవుడు నిరాకరిస్తాడు, దాని తర్వాత నిరాశ చెందిన మహారాజు ఆత్మహత్యకు ప్రయత్నిస్తాడు. ఒక భక్తుని మరణాన్ని సహించలేని కాల్‌జాయి దేవుడు మహారాణి జీవితాన్ని రక్షించడానికి అతనికి ఒక మార్గాన్ని సూచిస్తాడు. అతను మహారాజుకు ఒక స్ఫటికాన్ని ఇస్తాడు మరియు దానితో మహారాణికి చికిత్స చేయమని చెబుతాడు. ఆ స్ఫటికం మొత్తం విషాన్ని మహారాణి శరీరం నుండి శిశువు శరీరంలోకి మారుస్తుంది, అయితే విష ప్రభావం కారణంగా మహారాణి తన గర్భధారణ శక్తిని కోల్పోతుంది. సామ్రాజ్య ప్రజలు మరియు మహారాజు శోకంలో మునిగిపోతారు. నాగపాష మాత్రమే సింహాసనం కోసం అతనికి పోటీ లేదని తలిచి చాలా సంతోషిస్తాడు. బిడ్డ జన్మించిన తర్వాత, అతని శరీరం పూర్తిగా నీలిరంగులో ఉండటం వలన మరియు జీవించి ఉన్నట్లు తెలియకపోవడం వలన ప్రతిఒక్కరూ చనిపోయినట్లు భావిస్తారు. హిందూ ఆచారం ప్రకారం, పుట్టిన బిడ్డను నదిలోకి విసిరేస్తారు. (అతన్ని ఎందుకు దహనం చేయలేదని ఆలోచించవద్దు. హిందూ పురాణగాథల్లో, పలు శక్తులు కలిగిన యోగులు ఆత్మ రూపంలో తమ శరీరాన్ని విడిచిపెట్టగలరని మరియు ఆత్మ రూపంలో శరీరాలను మార్చడం లేదా వేర్వేరు ప్రపంచాల మధ్య పయనించగలరని విశ్వసిస్తారు. హిందూ ఆచారంలో, ఒక బిడ్డ నిర్జీవంగా జన్మించినప్పుడు లేదా శిశువుగా మరణించినప్పుడు అతని శరీరాన్ని నదిలో వదిలివేస్తారు, దీని వలన ఆ శరీరాన్ని ఉపయోగించాలనుకున్న ఆత్మ దానిలోకి ప్రవేశిస్తుంది. అదే కారణంతో, వయోజనులు మరణించినప్పుడు వారి శరీరాలను అగ్నిలో దహనం చేస్తారు ఎందుకంటే వయోజనులు ఒక సామాజిక జీవితాన్ని కలిగి ఉంటారు మరియు వారి శరీరాన్ని మరొక ఆత్మ ఉపయోగించరాదని దహనం చేస్తారు.) నాగపాష ఆనందిస్తాడు మరియు మద్యపానం చేసి, నేరుగా దేవుడు కాల్‌జాయి (ఈ దేవుడు రెండు శిరస్సుల భారీ సర్ప రూపంలో అత్యధిక రాచనిధిని కూడా సంరక్షిస్తుంటాడు) వద్దకు పోయి, ఇప్పుడు సింహాసనాన్ని తానే అధిష్టించుబోతున్న కారణంగా ఆ నిధి తనకి చెందినదని దానిని తనకు అప్పగించమని అడుగుతాడు. దేవుడు కాల్‌జాయి తిరస్కరిస్తాడు మరియు సింహాసనానికి "అసలైన వారసుడు" ప్రాణాలతో ఉన్నట్లు చెబుతాడు మరియు సమయం వచ్చినప్పుడు, అతనికి ఈ సొత్తు అందిస్తానని చెబుతాడు. ఆగ్రహించిన నాగపాష దేవుడిపైకి అతని కత్తితో దాడికి దిగుతాడు, ఆ భారీ సర్పం అతన్ని తన తోకతో కొడుతుంది. నాగపాష ఎగిరి వెళ్లి, రెండు పాత్రలపై పడతాడు, వాటిలో ఒకటి చాలా ప్రమాదకరమైన విషాన్ని (హాలాహలం, హిందువులు అత్యంత ప్రమాదకరమైన విషంగా భావిస్తారు) కలిగి ఉంటుంది, ఇది అతని ముఖాన్ని నాశనం చేస్తుంది, మరొక పాత్ర అమృతాన్ని కలిగి ఉంటుంది, అది అతన్ని అమరుడిని చేస్తుంది. ఏకకాలంలో రెండింటి ప్రభావం కారణంగా నాగపాష ఒక అమర విషపూరిత మనిషిగా మారతాడు. ఆ సమయంలో, నాగపాష అతని శరీరంలో మార్పులను తట్టుకోలేక, మూర్ఛపోతాడు. జరిగిన విషయం గురించి దేవుడు కాల్‌జాయి నుండి తెలుసుకున్న మహారాజు తన కుమారుడు చనిపోలేదని ప్రాణాలతో ఉన్నట్లు తెలుసుకుంటాడు, అతని జీవితం ప్రమాదంలో ఉన్నట్లు కూడా అతను తెలుసుకుంటాడు. దీనితో అతను టిలిసమ్ తయారీలో మంచి ప్రావీణ్యత గల తన విశ్వాసపాత్రుడైన జోస్యుడు వేదాచార్య తో నిధి కోసం తన కుమారుడు మాత్రమే తెరవగలిగేలా ఒక టిలిసమ్‌ను తయారు చేయమని ఆదేశిస్తాడు. వేదాచార్య రాజు యొక్క కుమారుడు మాత్రమే తెరవగలిగిన, అమరుడు నాగపాషతో సహా మరెవరూ తెరవడం సాధ్యంకాని టిలిజమ్‌ను దేవుడు కాల్‌జయి సహాయంతో రూపొందిస్తాడు. ఈ విషయం తెలుసుకున్న నాగపాష తనకు ఇక నిధి దక్కదని భావిస్తాడు. ఆగ్రహంతో, అతను రాజు మరియు రాణులను హత్య చేస్తాడు. అచేతన స్థితిలో నదిలో కొట్టుకుని పోతున్న శిశువు, పొదల్లో చిక్కుకుంటాడు. అక్కడ చాలా సేపు తేలుతూ ఉంటాడు. ఈ సమయంలో, సర్ప దేవుడు దేవ్ కాల్‌జాయి హిందూ మహాసముద్రంలోని నాగ్‌ద్వీప్ అని పిలిచే ఒక ద్వీపంలో మానవుల దృష్టిలో పడకుండా రహస్యంగా జీవిస్తున్న అమర ఇచ్ఛాదారి నాగులు పాలకులైన మహారాజు మణిరాజ్ మరియు అతని భార్య మహారాణి మానికా ల కలలో కనిపిస్తాడు. అతను వారికి బిడ్డ ఉన్న ప్రాంతాన్ని తెలియచేసి, అతనికి చికిత్స చేయమని సూచిస్తాడు. వారి ఆ ప్రదేశానికి వెళ్లి, బిడ్డను కనిపెడతారు, వారు ఆ బిడ్డ ద్వీపంలోని అతిపెద్ద సర్పం మహాత్మ కాల్‌దూత్ కంటే అత్యధిక విషాన్ని కలిగి ఉన్నట్లు తెలుసుకుంటారు, అది భగవంతుని దైవ విషంగా పేర్కొంటాడు. ప్రారంభంలో రాజపురోహితుడు తాను ఆ శిశువును బాగుచేయడం సాధ్యంకాదని భావిస్తాడు, కాని దేవ్ కాల్‌జాయి స్వయంగా అతనికి చికిత్స చేయమని మహారాజు చెప్పిన కారణంగా, అతను తన చికిత్స పనిచేస్తుందని విశ్వసించాడు. నియమాల ప్రకారం, ఆ దీవిలో పరాయి వ్యక్తి అనుమతించబడరు కనుక రాజు అతని ఉనికిని రహస్యంగా ఉంచాలని సూచిస్తాడు. పలు సంవత్సరాలు గడిచిపోతాయి మరియు చికిత్స పనిచేయడం ప్రారంభిస్తుంది, అయితే అప్పటికీ అతను అచేతన స్థితిలోనే ఉంటాడు, బిడ్డ యొక్క రంగు క్రమక్రమంగా ఆకుపచ్చ రంగులోకి మారుతుంది. ఆ విషయాన్ని రాజు రాణికి తెలియజేస్తాడు మరియు వాళ్లకు పిల్లలు లేని కారణంగా ఆ శిశువును దత్తతు చేసుకోవడానికి నిర్ణయించుకుంటారు. వారి నిర్ణయాన్ని ఆ దీవికి రాజు కావాలని ఆశించినప్పుటికీ, మహాత్మ కాల్‌దూత్‌కు భయపడే ఒక దుష్ట తాంత్రికుడు విషాంధర్ తెలుసుకుంటాడు. అతను బిడ్డను ఉంచిన రహస్య ప్రాంతంలోకి చొరబడి, అతన్ని అపహరిస్తాడు, కాని దేవుని యొక్క ఆగ్రహానికి భయపడి, అతను పిల్లవాడిని చంపకుండా, బిడ్డను గుర్తించిన అదే నదిలోని పొదల్లో వదిలివేస్తాడు. అతను పథకం విఫలమవుతుంది ఎందుకంటే కొద్దికాలంలోనే మహారాణి గర్భవతి అవుతుంది మరియు విసర్పి అనే కుమార్తెకు జన్మనిస్తుంది. అనాధగా వదిలేసిన బిడ్డ తన ఇంద్రియాలను తిరిగి పొందగల శక్తిని సాధించినట్లు విషాంధర్‌కు తెలియదు, ముందు అతని ముఖం తర్వాత మొత్తం శరీరం సాధారణ మనిషి వలె మారుతుంది మరియు అతను ఏడవటం ప్రారంభిస్తాడు. సమీప ఆలయంలోని ఒక పూజారి అతని గుర్తించి, అతన్ని సమీప అరణ్యంలో సర్పాలు కోసం శోధిస్తున్న ప్రొఫెసర్ నాగమణి కి ఇస్తాడు. తెలియని కారణాల వలన ఆ పూజారి ఆ బిడ్డ మానభంగం చేయబడిన ఒక సర్ప దేవుని భక్తురాల పుత్రుడని మరియు అతను ఇచ్ఛాధారి నాగుచే దీవెనలను పొందడాని ఒక కట్టుకథ చెప్పి, నాగమణితో అతన్ని తన తల్లి మరణానికి ప్రతీకారాన్ని తీర్చుకోవడానికి పెంచమని కోరతాడు. నాగమణి ఆ పూజారి అసత్యమాడుతున్నాడని గుర్తించనప్పటికీ, అతనితో బిడ్డను తీసుకుని వెళతాడు. బిడ్డ యొక్క రక్త పరీక్షల ద్వారా ఆ బిడ్డ రక్తంలోని తెల్ల రక్త కణాలలో ఒక సూక్ష్మ సర్పాలను కలిగి ఉన్నట్లు తెలుసుకుంటాడు. ఆ బిడ్డ అసాధారణరీతిలో రోగాల నయమయ్యే శక్తిని మరియు ప్రమాదకరమైన విషాన్ని కలిగి ఉంటాడు. అతను ఆ బిడ్డను పెంచుతాడు, అతనే నాగరాజు అవుతాడు. కథా సారాంశం నాగరాజ ప్రొఫెసర్ నాగమణి రూపొందించినట్లు ప్రపంచానికి పరిచయం అవుతాడు. అతన్ని ఒక భయంకరమైన హంతకుడుగా మార్చాలని భావిస్తారు మరియు అతని అసలైన పథకం ఏమిటంటే నాగరాజను అతను ప్రపంచవ్యాప్తంగా ఉన్న ప్రతినాయక మరియు తీవ్రవాద సమూహాలకు అత్యధిక ధనానికి నియమించాలని భావిస్తాడు. ప్రొఫెసర్ నాగమణి అతని ఇతర ప్రాయోగిక ప్రాజెక్ట్‌లకు ఉపయోగించుకుంటాడు మరియు అంతర్జాతీయ తీవ్రవాదుల పనులకు అతన్ని నియమిస్తాడు. నాగమణి ఎల్లప్పుడూ నాగరాజకు ఆ శక్తుల రావడానికి తాను అతని రక్తం పూర్తిగా విషమయ్యేవరకు అతనిచే కొంచెం కొంచెంగా విషం తాగించినట్లు పేర్కొంటాడు. అతను నాగరాజ యొక్క విషం 1000 వేర్వేరు సర్ప జాతుల నుండి సేకరించిన విషం ఫలితంగా, (ఇది భారతీయ ప్రముఖులు విష మనిషి లేదా మహిళల ఉనికికి కారణమైంది, వీరు ముద్దు పెట్టుకోవడం ద్వారా హత్య చేస్తారు) మరియు అతని ఇతర శక్తులను ఒక మరణించిన ఇచ్ఛాధారి సర్పం యొక్క బూడిద కారణంగా పేర్కొన్నాడు. వాస్తవానికి, నాగరాజ అన్ని సర్ప జాతుల కంటే మరింత శక్తివంతమైన విషాన్ని కలిగి ఉన్నాడు ఎందుకంటే అతని విషం దివ్యమైనది. హిందూ పురాణ గాథల్లోని రూపాన్ని మార్చుకునే సర్పాల ఆధారంగా, నాగరాజ అతని రక్తకణాల్లో (తెల్ల రక్త కణాల్లో ఉంటాయి) నివసించే సూక్ష్మ సర్పాల ద్వారా శక్తులను పొందుతాడు మరియు అసాధారణ శక్తి, విషపూరిత శ్వాస విష-ఫూంకార్ మరియు కాటు, తక్షణం నయమయ్యే శక్తులు వంటి పలు శక్తులను కలిగి ఉన్నాయి మరియు అతని మణికట్టు నుండి పలు సర్పాలను తాళ్లు, పారాచుట్లు మరియు అతని ఊహ ఆధారంగా పలు ఇతర రూపాల్లోకి మార్చగల శక్తిని కలిగి ఉన్నాడు. అతని విషం పోటాషియం సైనేడ్ కంటే మరింత శక్తివంతమైనదిగా విశ్వసిస్తారు, అతను కరిచినట్లయితే లేదా అతన్ని కరిచినట్లయితే, ఏదైనా ప్రాణి కరిగిపోతుంది. అతని మొదటి మిషన్ కోసం, అతను $1 మిలియన్ మొత్తానికి విక్రయించబడతాడు మరియు దాని ఉద్దేశం ఒక పురాతన విగ్రహాన్ని తీసుకుని రావాలి. నాగరాజ విజయం సాధిస్తాడు కాని తర్వాత సాధువు "బాబా గోరఖ్‌నాథ్" చేతిలో ఓడిపోతాడు, అతను "ప్రొఫెసర్ నాగమణి" యొక్క మెదడు నియంత్రణను తొలగించడం ద్వారా నాగరాజను స్వతంత్రుడిని చేస్తాడు. గోరఖ్‌నాథ్ ప్రశాంతతలో నూతన ప్రపంచాన్ని సందర్శించిన నాగరాజ ప్రపంచంలోని తీవ్రవాదాన్ని అణిచివేస్తానని ప్రతిజ్ఞ పూనతాడు మరియు ఆ లక్ష్యాన్ని సాధించడానికి ప్రయత్నాలను ప్రారంభిస్తాడు. అతని ప్రారంభ సంచికల్లో నాగరాజ శక్తులు చాలా పరిమితంగా సూచించబడ్డాయి, ఆ సమయంలో శక్తివంతమైన మానవ ప్రత్యుర్థలు చేతిలో దెబ్బలు తిని, తాత్కాలికంగా మూర్ఛపోయేవాడు, అతని బలం కూడా సాధారణ మానవుని బలం వలె ఉండేది, ఎవరైనా ఒక కారును ఎత్తినప్పుడు ప్రత్యర్థి యొక్క బలం చూసి అతను ఆశ్చర్యపడేవాడు. సంవత్సరాలు గడిచేకొద్ది నాగరాజ ఒకే చేతితో పడుతున్న కార్లను పట్టుకోవడమే కాకుండా సులభంగా వస్తువులను బాహ్య ప్రపంచంలోకి విసరగలిగే శక్తిని కూడా సాధిస్తాడు. ప్రస్తుతం నాగరాజ విచిత్రమైన జీవులను తన శత్రువులు వలె ఎదుర్కొంటూ ఒక కల్పిత-ఇంద్రజాల జీవిగా మారి, వశీకరణం/ఇంద్రజాల అంశాలు మరియు సమయ మరియు అంతరిక్ష పయనాలతో మంచి పేరు పొందాడు. పలువురు ఈ అంశాన్ని నాగరాజ కామిక్‌లు నిరంతరంగా, మంచి ప్రజాదరణ పొందడానికి కారణంగా పేర్కొన్నారు. అయితే, పుస్తక పాఠకాలు ఇప్పటికీ నాగరాజ ప్రారంభించబోయే మరింత వాస్తవిక, మరింత ఆచరణీయ కథలను ఊహిస్తున్నట్లు పేర్కొన్నారు. ప్రాణాధారమైన ప్రత్యేకతలు వయస్సు: అమరుడు (సుమారు 65 సంవత్సరాలు) ఎత్తు: 6అడుగుల 2 అంగుళాలు బరువు: 89కిగ్రా కళ్లు: నీలం జట్టు: నలుపు శక్తులు మరియు సామర్ధ్యాలు నాగరాజ రాజ ప్రపంచంలో చాలా శక్తివంతమైన సూపర్‌హీరోగా మరియు అతని సమయంలో చాలా శక్తివంతమైన ఇచ్ఛాధారి నాగుల్లో ఒక వ్యక్తిగా పేరు గాంచాడు. కాలం గడిచే కొద్ది, అతను షీషాంగ్, వాసుకిదేవ్, కాల్‌జాయి వంటి శక్తివంతమైన సర్ప దేవుళ్లతో సవాలు చేసే సామర్థ్యాన్ని పొందాడు మరియు వారి జాతుల్లో మహా శక్తివంతమైన సర్పాలు వలె పేరు గాంచిన కాల్‌దూత్, త్రిఫానా, మహావ్యాల్ మరియు సీత్‌నాగ్ కుమార్ వంటి వారిని ఓడించాడు. నాగరాజ యొక్క ప్రధాన శక్తి అతని శరీరంలో సూక్ష్మ రూపంలో మిలియన్లకొద్ది సర్పాలను కలిగి ఉండటమే. ఇది అతని శరీరాన్ని పలు రకాల సర్పాలను తట్టుకునే శక్తిని అందిస్తుంది. అతను వాటిని తన శరీరం నుండి బయటికి వచ్చి, అతని ప్రత్యర్థులతో పోరాడమని ఆదేశించగలడు మరియు అలాగే తాళ్లు, ఉచ్చు, సాలెగూడులు, తొడుగులు, గొట్టాలు మొదలైన సాధారణ ఆకృతిలో అలాగే ఒక పారాచూట్, ఓడ, విమానం మరియు పలు ఇతర క్లిష్టమైన ఆకృతుల్లోకి కూడా మారేలా సూచించగలడు. సాధారణ స్పరాలతోపాటు, అతను జాగ్మగ్ సర్పాలు (చీకటి ప్రదేశాల్లో మెరిసే శరీరాలతో సర్పాలు), నాగ్ఫానీ సర్పాలు (సాగే, శంకువుతో కూడిన శరీరాలతో సర్పాలు, ఇవి ఏ పదార్ధాల్లోకైనా చొచ్చుకుని పోగలవు మరియు సాగగలవు), ధ్వాన్సాక్ సర్పాలు (ప్రేలుడు సర్పాలు, ఇవి వాటి శరీరాలను వేటికైనా తగిలినప్పుడు, పేలిపోతాయి), మానస సర్పాలు (విషపూరిత సర్పాలు, ఇవి నాగరాజ తన శరీరం నుండి అతని జ్యోతిష్య మనస్సును వేరు చేయడానికి అనుమతిస్తాయి), ఉదాన సర్పం (ఎగరగలిగే రెక్కలు గల సర్పాలు) మొదలైనవాటిని కలిగి ఉన్నాడు. ఈ సర్పాలు చాలా త్వరగా రెట్టింపు అవుతాయి, ఈ కారణంగా ఇవి అపరిమితంగా ఉంటాయి. అతను తన శరీరంలో పలు ఇచ్ఛాధారి సర్పాలు శీతనాగ కుమార్ (మంచు అభిసంధాన సామర్థ్యాన్ని కలిగి ఉన్న శీతనాగుల రాకుమారుడు), సౌందాంగి (తంత్ర-కళ లేదా మంత్రవిద్యలో నైపుణ్యం గల ఒక ఈజిప్ట్ సర్పం), నాగు (ఆకృతి మార్చడానికి, దృశ్యమాన-ప్రసారం, శక్తి ఆధారిత దాడులు వంటి పలు శక్తులను అందించే 'మణి'ని కలిగి ఉన్న మణిధార సర్పం) మరియు విలక్షణ నాగులను కూడా కలిగి ఉన్నాడు. ఈ సర్పాలు అతని అభిమతంపై అతని శరీరం నుండి బయటికి వస్తాయి మరియు యుద్ధాల్లో అతనికి సహాయం చేస్తాయి. నాగరాజ శరీరంలో చాలా ప్రమాదకరమైన విషం, హలాహాలం ఉంది మరియు అతని కాటు ఈ ప్రపంచంలోని ప్రతి మానవునికి మరియు నాగులకు చాలా ప్రమాదకరమైనది. అతను కరిచే లేదా అతన్ని కరిచిన ఎవరైనా కొన్ని సెకన్లల్లో కరిగిపోతారు. అతని శ్వాసలో కూడా కొద్దిశాతంలో విషం ఉంటుంది, ఈ కారణంగా నాగరాజ ఈ విషాన్ని అంతా ఒకేఒక్క శ్వాసలోకి తీసుకుని వచ్చి, ప్రయోగించగలడు, దీనిని అతను విష ఫుంకార్ అని పిలుస్తాడు, ఈ సందర్భంలో దానిని పీల్చిన ఎవరైనా వెంటనే మరణిస్తారు. అతను తన విషాన్ని ఇతరులపై కూడా ఉమ్మగలడు, ఈ విధంగా విష-ఫుంకార్‌లో ఉపయోగిస్తాడు, ఇది కూడా చాలా ప్రమాదకరమైనది మరియు హానికరమైనది. ఈ విషం అతని రక్తంలోనే కలిసి ఉంటుంది, కనుక దీనిని రుచి చూసిన ఎవరైనా వెంటనే మరణిస్తారు. నాగరాజ యొక్క అన్ని శారీరక లక్షణాలు అద్భుతమైన మానవుని స్థాయికి చేరుకున్నాయి మరియు అతని బలం, శక్తి, స్థిరత, త్వరితత్వం, ప్రతిస్పందనలు మరియు వేగాలు సాధారణ మానవుని స్థాయికి మించి ఉంటాయి. అతను త్వరితంగా నయమయ్యే శక్తిని కూడా కలిగి ఉన్నాడు, అది ఎటువంటి గాయాలనైనా వెంటనే నయం చేస్తుంది, అతని శరీరంలోని మిలియన్ల సర్పాలు ఉండటం వలన అతనికి నయమయ్యే శక్తి లభించింది. అంటే తుపాకీలు, కత్తులు, పరకాలు మొదలైనవి అన్ని ఇతనిపై పనిచేయవు. అతని యొక్క అన్ని ప్రాథమిక ఇంద్రియాలు అసాధారణ మానవుని స్థాయికి మెరుగుపర్చబడ్డాయి, దీని వలన అతను ఇతర మానవుల కంటే ఉత్తమమైన కంటిచూపు మరియు వినికిడి శక్తిని కలిగి ఉన్నాడు. అతను పర్యావరణంలో స్పందనలను కూడా గుర్తించగలడు, దీని వలన అతని కంటి చూపు లేనప్పుడు కూడా సంచరించగలడు మరియు పోరాడగలడు. అతను ఒక ఆరవ ఇంద్రియాన్ని కూడా కలిగి ఉన్నాడు, దీనిని అతను ఐదు ఇంద్రియాలు పనిచేయని సమయంలో ఉపయోగిస్తాడు. అధిక విషపూరిత మానవ సర్పం వలె (అతను ఒక సర్ప మానవుడిగా అంగీకరించడు), అతనిపై విషాలు మరియు మందులు ఎటువంటి ప్రభావాన్ని చూపలేవు, ఈ విధంగా అతను వాటికి నిరోధక శక్తిని కలిగి ఉన్నాడు. ఇచ్ఛాదారి వలె, అతను ఆకృతిని మార్చుకునే సామర్థ్యాన్ని కలిగి ఉన్నాడు మరియు అతను కోరుకునే ఏదైనా జీవి లేదా మనిషి వలె ఆకృతి మార్చుకోగలడు. అతను మంచిగా సంచరించడానికి మరియు పోరాడటానికి ఈ శక్తిని రెక్కలు, గోళ్లు, చేప యొక్క రెక్కలు అతని శరీరంపై పెరిగేలా ఉపయోగిస్తాడు. ఆకృతి మార్చగల సామర్థ్యం కారణంగా, అతను తన పరిమాణాన్ని పెంచగలడు మరియు అత్యధిక శక్తికి అనుపాతంగా శక్తిని పెంచగలడు. "ఇచ్ఛాదారి" సంచికలోని సంఘటనల్లో అతని ఆకృతి మార్చగల సామర్థ్యాల్లో పలు సామర్థ్యాలను కోల్పోయాడు, అప్పటికీ అతను కోరుకున్నప్పుడు ఒక సర్పం వలె మారగలిగే సామర్థ్యాన్ని కలిగి ఉన్నాడు. అతను తన ఇచ్ఛాధారి శక్తిని అతని పరమాణువులను వదులు చేయడానికి, మోసపూరిత దాడులకు అతను కన్పించకుండా మరియు అగోచరంగా ఉండేందుకు మరియు కటకటాల నుండి వెళ్లడానికి కూడా ఉపయోగించేవాడు, అయితే అతను ఈ రూపాల్లో 3 సెకన్ల మాత్రమే ఉండగలడు. అతని ఇచ్ఛాధారి శక్తి ఏదైనా కొట్లాటలు మరియు దాడుల నుండి అతని శిరస్సును కూడా రక్షిస్తుంది, అలాగే అతని మెదడుపై ఏదైనా దూర సంభాషణ లేదా విద్యుదయస్కాంత దాడులను తిప్పికొడుతుంది. నాగరాజ ఒక సర్పం దాని "కెంచులీ" విడిచిపెట్టే విధంగా అతని శరీరంపై ఆమ్లం వంటి ఏదైనా హానికరమైన పదార్థం పడినప్పుడు, అతని చర్మాన్ని విడిచిపెట్టగల సామర్థ్యాన్ని కలిగి ఉన్నాడు. నాగరాజ ఉపరితలాలకు కూడా అంటుకుని ఉండగడు మరియు కొన్ని సర్పాలు వలె గోడలను ఎక్కగలడు. అతను సమ్మోహక శక్తిలో కూడా ప్రావీణ్యతను కలిగి ఉన్నాడు మరియు మాయను కల్పించడం ద్వారా ఎవరినైనా కొన్ని సెకన్లల్లో భ్రాంతి కలిగించగలడు మరియు అతను వారికి చెప్పే సూచనలను విశ్వసించేలా మరియు నడుచుకునేలా చేయగలడు. నాగరాజ అతనికి తెలియని మొత్తంలో మానసిక శక్తులను కూడా కలిగి ఉన్నాడు (ఈ శక్తి యొక్క వేర్వేరు స్థాయిలు వేర్వేరు సంచికల్లో వివరించబడ్డాయి). మారు రూపం ప్రారంభ మారు రూపం నాగరాజ అతని ప్రారంభ సంచికల్లో ఒక సంచారి, మానవ ప్రతినాయకులకు ఉపద్రవం తేవడానికి ప్రయత్నించాడు. ఒక మారు రూపం అవసరం లేని కారణంగా, నాగరాజ ఎటువంటి మారురూపాన్ని కలిగి లేజు, కాని అతను తన గుర్తింపును ఒక ఓవర్‌కోటు మరియు తరచూ ఒక టోపీతో కూడా గోప్యంగా ఉంచేవాడు. అతను తన యథార్థ గుర్తింపును రహస్యంగా ఉంచడానికి ఉపయోగించిన అతని మారు రూపాన్ని అతని అభిమానుల్లో కొంతమంది ప్రశంసించారు ఎందుకంటే వారి ఎదురుగా కనిపిస్తున్న వ్యక్తి నాగరాజ అని ఎవరికి తెలియదు. నాగరాజ అతని తాజా ప్రపంచ తీవ్రవాద సిరీస్‌లో అదే మార రూపాన్ని కలిగి ఉన్నాడు. అత్యవసర పరిస్థితుల్లో అతని గుర్తిస్తారనే భయం లేకుండా, నాగరాజ వెంటనే చాలా తరచుగా ప్రజల మధ్య అతని టోపీ మరియు ఓవర్‌కోటును తొలగించేవాడు. పూర్వ మారు రూపం అతని పూర్వ మారు రూపం వలె కథాంశంలో ఒక కల్పిత సంస్థ అయిన భారతి కమ్యూనికేషన్స్‌లో పనిచేసే, తడబడే, అస్పష్టంగా మాట్లాడే పబ్లిక్ రిలేషన్స్ అధికారి (నిజానికి అతనే సంస్థ అధికారి) రాజు. రాజు వలె అతని మారు రూపంలో, అతను సర్పాలు అంటే భయపడే వాడిగా నటిస్తాడు. అతను కళ్లద్దాలు, ఒక సాధారణ వాణిజ్య సూట్‌ను ధరిస్తాడు మరియు చాలా పిరికివాడు మరియు సాధారణ వ్యక్తి. ఇది సూపర్‌మ్యాన్ పాత్ర యొక్క మరో రూపం క్లార్క్ కెంట్‌ను పోలి ఉంటుంది, అతని దుస్తులు, దువ్విన జట్టు మరియు కళ్లద్దాలు కూడా ఆ పాత్రను పోలి ఉంటాయి. అయితే ప్రారంభ మారు రూపం ఫాంటమ్ పాత్ర ఆధారంగా ఉండేది, ఈ మారు రూపం సూపర్‌మ్యాన్ ఆధారంగా ఉంటుంది. ప్రస్తుత మారు రూపం ఇటీవల "నాగరాజ్ కె బాద్" సిరీస్‌లో అతని మారు రూపం మళ్లీ మార్చబడింది, పరిస్థితుల కారణంగా అతను తన యథార్థ రూపాన్ని బహిర్గతం చేయాల్సి వచ్చింది. ప్రస్తుత కథాంశం ప్రకారం, అతను తన నూతన రక్షణ సంస్థ "స్నేక్ ఐస్" నిర్వాహకుని వలె పనిచేస్తుంటాడు. అతని నూతన పేరు నాగరాజ్ సింగ్. దానిని తన శరీరంలో ఉండే కుమారి సౌధంగి మరియు ఆకృతి మార్చగల (ఇచ్ఛాధారి) సర్పం కలిగి ఉంది. శత్రువులు నాగరాజ కామిక్‌ల్లో అతని పలువురు శత్రువులు కనిపిస్తారు, ఎక్కువమంది మరణించారు మరియు కొంతమంది మళ్లీ కనిపించడానికి సజీవంగా ఉన్నారు. నాగరాజ్ యొక్క రాబోయే సంచికల్లో మళ్లీ కనిపించగల ప్రధాన సజీవ శత్రువుల జాబితా క్రింద ఇవ్వబడింది: ప్రొఫెసర్ నాగమణి: నాగరాజను పెంచిన నాగరాజ యొక్క రూపకర్త. తోండాగ: ఖడ్గ మృగం, ఏనుగు మరియు తాబేల లక్షణాలను కలిగి ఉన్న ఒక విచిత్రమైన ఆఫ్రికా మానవ మృగం. నాగదంత్: ప్రొఫెసర్ నాగమణి సృష్టించిన ఒక అసూయపరుడైన, బలహీనమైన నాగరాజ నకలు. టుటాన్ ఖామెన్: పురాతన ఈజిప్ట్ మమ్మీ, ఇతని ప్రధాన శక్తికి మూలం అతని ముసుగును నాగరాజ్ తొలగిస్తాడు. మిస్ కిల్లర్: జపాన్ నుండి వచ్చిన అందమైన దుష్ట శాస్త్రజ్ఞురాలు. నాగినా: ఒక ఆడ తాంత్రికురాలు మరియు ఆకృతి మార్చగల సర్పం. విషాంధర్: ఒక తాంత్రికుడు మరియు ఆకృతి మార్చగల సర్పం. జాదూగర్ షాకురా: అమర మాంత్రిక మరుగుజ్జల ఒక గ్రహాంతర గ్రహం నుండి ఒక దుష్ట సంచారి. నాగ్‌పాష: నాగరాజ తల్లిదండ్రులను హత్య చేసిన అతని అమరత్వం కలిగిన విషపూరిత చిన్నాన్న. గురుదేవ్: నాగపాష గురువు, శాస్త్రప్రకారం మంచివాడైనప్పటికీ, ఆలోచనల్లో దుష్టుడు, ఇతను నాగపాష ద్వారా ప్రపంచాన్ని పరిపాలించాలని భావిస్తాడు. కెంటుకీ: నాగపాషా యొక్క గురుదేవుని విద్యార్థి, ఇది ఒక శారీరకంగా శక్తివంతమైన సర్పం. పోల్కా: నాగపాషా కోసం పని చేసే ఒక తీవ్రవాది మరియు శాస్త్రజ్ఞుడు. జులు: ఒక ఆఫ్రికా భూత వైద్యుడు+శాస్త్రజ్ఞుడు. సపేరా: నాగరాజు యొక్క బలహీనత అంటే సర్పాన్ని మురిపించే సంగీతాన్ని శక్తిగా కలిగిన ఒక వ్యక్తి. కరానవాషీ: ప్రజలను బానిసులుగా చేసుకోవడానికి హిప్నాటిజమ్‌ను ఉపయోగించే ఒక మాంత్రికుడు. సీ-త్రూ: నాగరాజు యొక్క ఆకృతిని మార్చే శక్తిలో అత్యధిక శాతాన్ని దొంగలించి మరియు మరింత కోరుకునే ఒక అగోచర ఆత్మ. విష-అమృత్: దాగుడుమూతలను ఆడుతూ, భూమిపై అమాయకులను కష్టపెట్టే అసాధారణ శక్తుల ద్వయం. ఖలనాయక్ నాగరాజు: నాగరాజు యొక్క దుష్ట భాగం, ఇప్పటికీ అది అతని అచేతన మెదడులో ఉంది. తంత్రా: భారతి యొక్క తాతయ్య (తండ్రి తరపు తాతయ్య), భారతి సోదరుడు అగ్రాజ్ శరీరంలోకి ప్రవేశించి, ప్రపంచాన్ని పాలించాలని భావిస్తాడు. తెలిసిన సంబంధీకులు మరియు ప్రాణ స్నేహితులు నాగరాజు అతని దస్తావేజులతో ఒక పెద్ద స్నేహితుల జాబితాను పొందాడు, పలువురు ఒకసారి మాత్రమే కనిపిస్తారు, కొంతమంది ఒకసారి కంటే ఎక్కువ కనిపిస్తారు మరియు చాలా తక్కువమంది అతని కథల్లో ఒక స్థానం పొందడం ద్వారా శాశ్వతంగా మారారు మరియు ప్రతిసారి కనిపిస్తారు. అతని సంచికల్లో బాగా ప్రజాదరణ పొందిన పాత్రల్లో కొన్ని ఈ జాబితాలో సూచించబడ్డాయి: రాజు తక్షరాజ: తండ్రి, మరణించాడు మహారాణి లలిత: తల్లి, మరణించింది బాబా గోరఖ్‌నాధ్: గురువు మహాత్మ కాలదూత్: గురువు దాదా వేదచార్య: గురువు దేవ కాలజాయి: కుటుంబ ఇలవేల్పు నాగపాష: చిన్నాన్న(శత్రువు) భారతి: స్నేహితుడు విసర్పి: నాగద్వీపం మహారాణి, నాగరాజు ప్రేయసి నాగరాణి: ఒక సమాంతర దిశలో నాగరాజు యొక్క కుమారుడు నాగేష్ తల్లి సూపర్ కమాండో ధ్రువ: ఉత్తమ స్నేహితుడు మరియు ఒక సమాన సూపర్‌హీరో సౌధంగి: అతని శరీరంలో నివసించే శరీరంపై కొమ్ములు ఉండే ఒక ఈజిప్ట్ ఆడ సర్పం శీతనాగ కుమార్: అతని శరీరంలో నివసించే స్నేహితుడు నాగు: అతని శరీరంలో నివసించే స్నేహితుడు విషాంక్: విసర్ప యొక్క సోదరుడు మరియు చోటా (బాలుడు) నాగరాజు రూపంలో నాగరాజ యొక్క స్నేహితుడు మహావ్యాల్: నీటిలో నివసించే ఇచ్ఛాధారి నాగుల పాలకుడు. నాగేష్: ఒక సమాంతర దిశలో తల్లి నాగరాణితో ఉంటున్న కుమారుడు సిల్లూ: స్నేహితుడు మరియు కంప్యూటర్ నిపుణుడు A ఐయ్యర్: తమిళ బోధకుడు (నూతన భాషలను నేర్చుకోవడానికి నాగరాజు యొక్క నూతన ఆలోచన) ప్రొఫెసర్ శ్రీకాంత్: అగోచర హంతకుడు (అదృశ్య హంతకుడు) పరిస్థితుల ప్రకారం నడచుకునే వ్యక్తిత్వం నూతన ప్రసార సాధనాలు నాగరాజుపై భారతదేశంలోని ఒక ప్రత్యక్ష యాక్షన్ టివీ కార్యక్రమం చిత్రీకరించబడింది, అయితే ఆ కార్యక్రమం టివీ తెరలపై ప్రసారం చేయబడలేదు. ప్రత్యేక ప్రభావాల యొక్క పేలవమైన నాణ్యత కారణంగా స్పష్టంగా తెలుస్తుంది, రాజ్ కామిక్స్ కూడా ఈ కార్యక్రమాల నాణ్యతతో సంతృప్తి చెందలేదు. ఎక్కువ విభాగల నిర్మాణం పూర్తిగా నిలిపివేయబడింది. CDల్లో 3 విభాగాలు అందుబాటులో ఉన్నాయి, వీటిని క్లుప్తీకరించిన పరిమాణ కామిక్ సంచికలకు ఒక జోడింపు వలె ఉచితంగా పంపిణీ చేశారు. (ఖలనాయక్ నాగరాజు, సౌధంగి) నాగరాజ ఒక యానిమేటెడ్ సిరీస్‌లోకి కూడా అనువదించబడింది. నాగరాజు మరియు అతని ప్రధాన శత్రువు జాదూగర్ షాకోరా ఆధారంగా ఒక భాగాల సిరీస్‌ను నిర్మించడానికి పనులు జరుగుతున్నాయి, వెబ్‌సైట్‌పై ప్రదర్శించడానికి ఒక కఠిన సమస్య ఏర్పడింది.[1] కాని ఒక సంవత్సరం నుండి, దానిపై ఎటువంటి సమాచారం లేదు. నిర్మాణ సంస్థ ర్టూంజ్ యొక్క వెబ్‌సైట్ పోయిన కారంగా నిర్మాణం నిలిచిపోయి ఉంటుందని భావిస్తున్నారు. 2007 నవంబరులో, నాగరాజు యొక్క యానిమేటడ్ చలన చిత్రం నిర్మాణానికి మోష్ పిక్చర్ కార్పొరేషన్ మరియు రాజ్ కామిక్స్ మధ్య ఒక ఒప్పందం ఏర్పర్చుకున్నారు. వారు ఉన్నత నాణ్యతతో 2D చలన చిత్రాన్ని నిర్మించాలని నిర్ణయించుకున్నారు.[2] నాగరాజు యొక్క కామిక్ సంచికలు రెండు దశాబ్దాలుగా, నాగరాజు రాజ్ కామిక్స్ ప్రచురించిన పలు కామిక్ శీర్షికల్లో కనిపించాడు. ప్రచురించబడిన సీరిస్ నాగయానా రాజ్ కామిక్స్ నాగరాజు కామిక్స్‌లో ఒక ప్రధాన నూతన సీరిస్‌ను నాగయానా అనే పేరుతో ప్రచురిస్తుంది. ఇది ప్రారంభంలో నాలుగు భాగాల నాగరాజు సూపర్ సీరిస్‌గా ప్రతిపాదించబడింది, కాని తర్వాత మరిన్ని భాగాలు జోడించబడ్డాయి. రాజ్ కామిక్స్ దీనిని ప్రపంచవ్యాప్తంగా కూడా ప్రచురించాలని నిర్ణయించుకుంది. ఇది ప్రపంచం యొక్క ఒక పరికల్పిత భవిష్యత్తు ఆధారిత కథలో 25 సంవత్సరాల తర్వాత నాగరాజు మరియు సూపర్ కమాండో ధ్రువ మధ్య పోరాటం ఉంటుంది. హిందూ ఇతిహాసం రామాయణంపై ఎక్కువగా ఆధారపడి, ఈ కథ అదే కథాంశాన్ని కలిగి ఉంటుంది, రాజ్ కామిక్ పాత్రలు యథార్థ పాత్రల స్థానాల్లో పూరించబడ్డాయి. ప్రారంభంలో ఒక నాలుగు భాగాల సిరీస్ ప్రచురించబడింది, ఈ సిరీస్‌ను పలు ఉపభాగాలుగా విభజించడానికి మళ్లీ సవరించబడింది; చివరికి ఈ సిరీస్ ఒక ఎనిమిది భాగాల సిరీస్ వలె నిర్ణయించబడింది. ఆఖరి భాగం ఇతి కాంద్, ఇది 10వ మార్చి 2009న విడుదలైన 128 పేజీల సంచిక. నూతన సిరీస్ క్రింది విధంగా ఉంది: నిర్మాణంలోని సిరీస్ ప్రపంచ తీవ్రవాద సిరీస్ "అంతకర్త నాగరాజు " లేదా "నాగరాజు-వరల్డ్ టెర్రరిజమ్ సిరీస్ " అనేది నాగయాన సిరీస్‌కు సమాంతరంగా ప్రచురించబడింది. ఈ సీరిస్‌లో, నాగరాజు తీవ్రవాదంతో పోరాడటానికి మరియు తొలగించడానికి మొత్తం ప్రపంచవ్యాప్తంగా పయనిస్తున్నాడు. ఈ సిరీస్‌లో ఎన్ని భాగాలు ఉన్నాయనేది ఇంకా స్పష్టంగా తెలియలేదు. ప్రస్తుతం వరకు ప్రచురించబడిన భాగాల పేర్లు: హరి మౌట్ జహ్రెలా బరూడా మాంబెర్ నుమెరో యునో ఆపరేషన్ సర్జరీ మిషన్ క్రిటికల్ టీన్ సిక్కే జంగ్ మౌత్ తక్ అండర్ అరెస్ట్ ఒమెట్రా - ది కోడ్ ఆఫ్ సైలెన్స్ అంక్ మిచోలీ పాంచవ్ షికార్ 26/11 సిరీస్ (డోగాతో) ఇదే సిరీస్‌లో భాగంగా జపాన్ సిరీస్ ప్రస్తుతం ప్రచురించబడుతున్నది, ఇది ప్రాథమికంగా 4 భాగాల కథ. "రోనిన్" శీర్షిక పేరుతో ప్రారంభమయ్యే సిరీస్ ప్రారంభమైంది. స్వర్ణ నగరి దీనిలో దేవ-జట్టీ స్వస్థలమైన స్వర్ణ నగరిలో సూపర్ కమాండో ధ్రువ యొక్క మిత్ర దళాలు మరియు ఫైటర్ టోడ్స్ యొక్క రూపకర్తల ద్వారా జరగబోయే ప్రమాదకరమైన మరియు హానికరమైన సందర్భాలను రెండు భాగాల సిరీస్. దీనిలో ముగ్గురు సూపర్‌హీరోలు నాగరాజు, సూపర్ కమాండ్ ధ్రువ మరియు ఫైటర్ టోడ్స్ కనిపిస్తారు. దీని ప్రారంభ కామిక్ గెహ్రీ చాల్ (ప్రమాదకరమైన క్రీడ) మరియు 2వ కామిక్ లెవర్ జీరో. ఈ కథ స్వర్ణ నగరిలోని జైలు నుండి తప్పించుకున్న గ్రీన్ మాంబా చుట్టూ తిరుగుతుంది మరియు నగరంలో అందరినీ అపస్మారక స్థితిలో ఉంచడం ద్వారా నగరంపై నియంత్రణను సాధిస్తాడు మరియు ప్రస్తుతం నగరం మరింత ప్రమాదంలో పడింది. చర్చా ఫోరమ్ రాజ్ కామిక్స్ ప్రత్యేకంగా నాగరాజుకు సంబంధించిన ఒక విభాగంతో ఒక చర్చా ఫోరమ్‌ను ప్రారంభించింది. రాజ్ కామిక్స్‌చే రాజ్ కామిక్స్ ఫోరమ్‌ల్లో చర్చా ఫోరమ్‌లు రాజ్ కామిక్స్ ఫోరమ్‌ల్లో కామిక్స్ సమీక్షలు సూచనలు వర్గం:రాజ్ కామిక్స్ పాత్రలు వర్గం:రాజ్ కామిక్స్ శీర్షికలు వర్గం:సూపర్‌హీరోలు వర్గం:భారతీయ కామిక్‌లు

https://te.wikipedia.org/wiki/%E0%B0%A8%E0%B0%BE%E0%B0%97%E0%B0%B0%E0%B0%BE%E0%B0%9C%E0%B1%81%20%28%E0%B0%AA%E0%B0%BE%E0%B0%A4%E0%B1%8D%E0%B0%B0%29

لماذا يوجد الكثير من الترهيب في الدين الإسلامي؟

توسل (إسلام)

arabic

التوسل هو طلب الوساطة والدعاء بكل ما يعتقد بعلو شأنه عند الله لقضاء حاجة ما. وأيضا يعني التقرب إلى الله تعالى بشيء يحبه ويريده، بل قد يكون هو الذي أمر به عباده أن يطلبوا منه الأشياء من خلال طريق معينة، ويعتقد بهذا المعنى أغلب المسلمين . ويعتقد أغلب المسلمين بالتوسل ويرون مشروعيته. التوسل في القرآن (سورة المائدة: 35). (سورة النساء: 64). (سورة الإسراء: 57). (سورة يوسف: 97-98). (سورة التوبة: 99). (سورة التوبة: 103). (سورة القصص: 15). التوسل بالنبي في أحاديث أهل السنة قال الإمام جلال الدين السيوطي في الدر المنثور في التفسير بالمأثور عند تفسير قوله تعالى: {فتلقى آدم من ربه كلمات فتاب عليه}: [1] حديث فاطمة بنت أسد: [2] حديث الأعمى: فعاد وقد أبصر - وفي رواية - قال ابن حنيف: فوالله ما تفرقنا وطال بنا الحديث حتى دخل علينا كأن لم يكن به ضر. رواه الإمام أحمد والطبراني والحاكم والترمذي وابن ماجة وابن خزيمة. قال أبو إسحاق السبيعي هذا حديث صحيح.[3] وقال الإمام الترمذي هذا حديث حسن صحيح غريب لا نعرفه إلا من هذا الوجه من حديث أبي جعفر وهو الخطمي وعثمان بن حنيف هو أخو سهل بن حنيف.[4] وقال الحاكم النيسابوري في المستدرك: هذا حديث صحيح الإسناد، ولم يخرجاه.[5] أي لم يخرجه البخاري ومسلم في صحيحيهما. حديث عام الفتق: روى الدارمي في مسنده المعروف بسنن الدارمي عن أبي الجوزاء قال: قحط أهل المدينة قحطاً شديداً فشكوا إلى عائشة رضي الله عنها: فقال انظروا إلى قبر رسول الله - صلى الله عليه وسلم - فاجعلوا منه كوة إلى السماء حتى لا يكون بينه وبين السماء سقف ففعلوا فمطروا حتى نبت العشب وسمنت الإبل حتى تفتقت من الشحم فسمي عام الفتق.[6] حديث اللهم إني اسألك بحق السائلين عليك: رواه الإمام أحمد، وابن أبي شيبة، وابن ماجة، وابن السني في كتاب عمل اليوم والليلة.[7] وهذا حديث حسن حسَّنه: أمير المؤمنين في الحديث شيخ الإسلام ابن حجر العسقلاني في كتاب نتائج الأفكار. والحافظ زين الدين العراقي في المغني عن حمل الأسفار. والحافظ شرف الدين الدمياطي في المتجر الرابح في ثواب العمل الصالح. والحافظ أبو الحسن المقدسي كما في الترغيب والترهيب. والحافظ جلال الدين السيوطي في تحفة الأبرار بنكت الأذكار.[8] قصة الإمام مالك مع أبي جعفر المنصور: وفيها أنه سأل مالكاً فقال: يا أيا عبد الله أأستقبل القبلة وأدعو أم استقبل رسول الله - صلى الله عليه وسلم - فقال: ولم تصرف وجهك عنه وهو وسيلتك ووسيلة أبيك آدم عليه السلام إلى يوم القيامة، بل استقبله واستشفع به.[9] حديث استسقاء بلال بن الحارث بعد وفاة الرسول: روى البيهقي وابن أبي شيبة: أن الناس أصابهم قحط في خلافة عمر - رضي الله عنه - فجاء بلال بن الحارث - رضي الله عنه - وكان من أصحاب النبي - صلى الله عليه وسلم - إلى قبر النبي - صلى الله عليه وسلم - وقال يا رسول الله: استسق لأمتك فإنهم هلكوا فأتاه رسول الله - صلى الله عليه وسلم - في المنام وأخبره أنهم سيسقون.[10] حديث استسقاء عمر بن الخطاب في عام الرمادة بالعباس بن عبد المطلب: روى البخاري في صحيحه: [11] حديث العتق: روى في الجوهر المنظم أن أعرابياً وقف على القبر الشريف وقال: [12] حديث السؤال بمحمد والأنبياء: يروى عن عبد الملك بن هارون بن عنترة عن أبيه عن جده أن أبا بكر الصديق أتى النبي - صلى الله عليه وسلم - فقال: إني أتعلم القرآن ويتفلت مني فقال له رسول الله - صلى الله عليه وسلم -: قل [13] حديث دعاء حفظ القرآن: ذكره موسى بن عبد الرحمن الصنعاني صاحب التفسير بإسناده عن ابن عباس مرفوعاً أنه قال: وذكر تمام الدعاء.[14] حديث استفتاح اليهود على المشركين بمحمد - صلى الله عليه وسلم -. يروي عن عبد الملك بن هارون بن عنترة عن أبيه عن سعيد بن جبير عن ابن عباس قال: كانت يهود خيبر تقاتل غطفان فكلما التقوا هزمت يهود فعاذت بهذا الدعاء: اللهم إنا نسألك بحق محمد النبي الأمي الذي وعدتنا أن تخرجه لنا آخر الزمان إلا نصرتنا عليهم فكانوا إذا دعوا بهذا الدعاء هزموا غطفان فلما بعث النبي - صلى الله عليه وسلم - كفروا به فأنزل الله تعالى: (وكانوا من قبل يستفتحون على الذين كفروا...).[15] روى الإمام أحمد والترمذي قال الترمذي هذا حديث حسن غريب لا نعرفه إلا من هذا الوجه.[16] روى ابن السني في كتاب عمل اليوم والليلة، والضياء المقدسي في الأحاديث المختارة، والنووي في الأذكار المنتخب من كلام سيد الأبرار أن النبي - صلى الله عليه وسلم - أمر أن يقول العبد بعد ركعتي الفجر ثلاثاً: [17] روى البخاري والطبراني [18] التوسل بالنبي والأئمة في أحاديث الشيعة تعتقد الشيعة بأن التوسل بالنبي والأئمة، باب من أبواب التوجه لله سبحانه، وقد يكون لأجل كون الشخص محبوباً لدية سبحانه وتعالى والمتوسل به، لا يؤثر في المسائل على نحو الاستقلال.[19] بحار الأنوار: (اللهم إني أتوسل إليك بهم وأتقرب إليك وأتوجه إليك اللهمَّ اغفر لي بهم وتجاوز عن سيئاتي بهم وارحمنا بهم وأشفعني بهم اللهمَّ أني أسئلك بهم حسن العافية).[20] حكم التوسل عند طوائف المسلمين التوسل إلى الله بدعائه، وبأسمائه وصفاته، وبصالح الأعمال هي أمور متفق عليها بين جميع المسلمين. أما التوسل بالنبي في حياته وبعد مماته، وبسائر الأنبياء والصالحين، فهي مسألة خلافية بين علماء المسلمين: جانب كبير من علماء أهل السنة والجماعة ومن بينهم علماء الصوفية يعتقدون أن التوسل بالنبي في حياته وبعد وفاته هو أمر متفق عليه بين المسلمين طيلة فترة السلف ولم يكن محل نقاش إلا بعد مضي ستة قرون على وفاة النبي محمد فكان أن أثير الخلاف في التوسل بالنبي بعد مماته والتوسل بغيره كالأئمة ووالأولياء، ويستشهدون بنصوص من الكتاب والسنة وفعل السلف الصالح من بينها الحديث الذي رواه عثمان بن حنيف وقصة الرجل مع عثمان بن عفان والتي صححها الطبراني وغيره، والذي ورد فيه النص التالي بجواز التوسل بالنبي محمد في حياته وبعد وفاته: "اللهم إني أسألك وأتوجه إليك بنبيك محمد نبي الرحمة يا محمــد إني أتوجه بك إلى ربي في حاجتي لتقضى لي" [21]. واستمر جمهور العلماء يجمعون على جواز التوسل بالنبي والرجال الصالحين إلى أن أعيد النقاش قبل حوالي مائتي عام. ويرى هذا الجانب من علماء أهل السنة والجماعة أن ابن تيمية هو أول من ابتدع القول بحرمة التوسل[22]. ومنهم من قال أنه لا يجوز التوسل بأحد من الخلق إلاّ بالنبي محمد وحده دون التفريق بين حياته أو مماته، ومن القائلين بهذا الإمام العز بن عبد السلام[23]. بينما السلفية: يعتقدون بجواز التوسل بدعاء النبي واستغفاره في حياته دون مماته. أما التوسل إلى الله بذات النبي وذوات غيره من الأنبياء والصالحين (كأن يقول: اللهم إني أسألك بفلان، أو أتوسل إليك بحق فلان، أو بجاه فلان)، فهي عبادة غير مشروعة لم ترد بها نصوص صحيحة حسب اعتقادهم، ولم يفعلها أحد من السلف، وإن كانوا يقرون بأنها مسألة خلافية لا يجوز الغلو في الإنكار على فاعلها، أو تكفيره[24][25]. أما التوسل إلى الأنبياء والصالحين بعد وفاتهم، بالتوجه إلى قبورهم وطلب قضاء الحاجات منهم ظناً أنهم يقضون هذه الحوائج، فهو ما ينكره السلفية بشدة، ويرون أنه غير مشروع، وأنه مخالف لمقتضيات التوحيد وإخلاص العبادة لله[26]. ويعتقدون أن حديث عثمان بن حنيف كان مثالاً للتوسل بدعاء النبي حال حياته، وليس فيه توسل بذات النبي، لقول الضرير في الحديث "ادع الله ان يعافيني". وأن الزيادة التي وردت وفيها قصة الضرير مع عثمان بن عفان، فهي زيادة لم يصح إسنادها عند الألباني الشيعة: اتفق الشيعة مع علماء السنة المجوزين للتوسل بالأنبياء والصالحين سواءً كانوا أحياءً أو أمواتاً. ويأخذ كل أهل السنة على الشيعة مبالغتهم في التوسل بآل البيت وغلوهم في ذلك. أنواع التوسل التوسل منه ما هو مشروع ومنه ما هو ممنوع ومنه ما هو مختلف فيه. التوسل المشروع وهو الذي دل عليه الكتاب والسنة وهو ثلاثة أنواع وهي:[27] التوسل إلى الله بأسمائه الحسنى وصفاته العليا لقوله تعالى: . التوسل إلى الله بالأعمال الصالحة. وأفضل شيء يتقرب به العبد إلى الله تعالى إيمانه وعمله الصالح حتى يستجيب الله توسله ودعاءه. ودليله ما جاء في الصحيحين من قصة أصحاب الغار، الذين دعوا الله بصالح أعمالهم فأنجاهم الله. التوسل بدعاء الرجل الصالح، للأحاديث الكثيرة التي فيها طالب الصحابة الدعاء من النبي . التوسل الممنوع (المحرم) والتوسع الممنوع باتفاق هو:[27] عبادة غير الله تعالى بحجة أن المعبود من دون الله سيشفع لمن عبده عند الله، وهذا عمل المشركين الذين قال الله عنهم: . وقال سبحانه عنهم أيضاً: . التوسل المختلف فيه والتوسل المختلف فيه هو: التوسل بالأنبياء والصالحين، وقد اختلف أهل العلم في هذا التوسل على قولين:[27] القول الأول أن ذلك مشروع، وعلى هذا القول جماهير علماء الصوفية، ومن تأثر بهم، وأكثر الأشاعرة. القول الثاني أن ذلك ممنوع وهو قول أبي حنيفة وابن تيمية وعلماء أهل السنة والجماعة، وعليه كان الصحابة والتابعون وسائر القرون الثلاثة الأولى. أقوال المذاهب الأربعة في جواز التوسل التوسل مشورع باتفاق جماهير أهل العلم، قال شيخ الإسلام قاضي القضاة تقي الدين السبكي: "ولم ينكر ذلك أحد من السلف ولا من الخلف". وعلى هذا المذاهب الأربعة، وهذه بعض أقوالهم في جواز التوسل:[27] من أقوال الحنفية قال الإمام الكمال بن الهمام في شرح فتح القدير: "ويسأل الله تعالى حاجته متوسلاً إلى الله بحضرة نبيه عليه الصلاة والسلام، ثم يسأل النبي الشفاعة فيقول: يا رسول الله أسألك الشفاعة، يا رسول الله أسألك الشفاعة وأتوسل بك إلى الله في أن أموت مسلماً على ملتك وسنتك".[27] وقال الآلوسي في جلاء العينين: "أنا لا أرى بأساً في التوسل إلى الله تعالى بجاه النبي عند الله تعالى حياً وميتاً".[27] من أقوال المالكية قال شيخ الإسلام القاضي عياض في كتاب الشفا بتعريف حقوق المصطفى: "أن المنصور أبا جعفر قال للإمام مالك: يا أبا عبد الله أأستقبل القبلة وأدعوا، أم أستقبل رسول الله ؟ فقال: ولم تصرف وجهك عنه وهو وسيلتك ووسيلة أبيك آدم عليه السلام إلى الله تعالى يوم القيامة؟ بل استقبله واستشفع به فيشفعك الله، قال الله تعالى: {ولو أنهم إذ ظلموا أنفسهم جاءوك فاستغفروا الله واستغفر لهم الرسول لوجدوا الله توابا رحيما}".[27] قال الشيخ محمد حسين المالكي في تهذيب كتاب الفروق: "قال العلامة ابن حجر في الجوهر المنظم: رواية ذلك عن الإمام مالك جاءت بالسند الصحيح الذي لا مطعن فيه، وقال العلامة الزرقاني في شرح المواهب: ورواها ابن فهد بإسناد جيد، ورواها القاضي عياض في الشفاء بإسناد صحيح رجاله ثقات ليس في إسنادها وضّاع ولا كذاب، على أنها قد عضدت بجريان العمل وبالأحاديث الصحيحة الصريحة في جواز التوسل التي يعضد بعضها بعضاً".[27] وفي شرح الخرشي على خليل: "وأما التوسل ببعض مخلوقاته فجائز، وأما الإقسام على الله تعالى في الدعاء ببعض مخلوقاته كقوله بحق محمد اغفر لنا فخاص به ".[27] من أقوال الشافعية قال شيخ الإسلام محيي الدين النووي في المجموع في معرض آداب زيارته ونحوه في فتح الوهاب لشيخ الإسلام زكريا الأنصاري، ومغني المحتاج للخطيب الشربيني: "ثم يرجع إلى موقفه الأول قُبالة وجه رسول الله ويتوسل به في حق نفسه، ويستشفع به إلى ربه".[27] من أقوال الحنابلة في الرد على الأخنائي لابن تيمية: "قال الإمام أحمد: وحول وجهك إلى القبلة وسل الله حاجتك متوسلاً إليه بنبيه تقض من الله عز وجل".[27] وفي كتاب المغني لابن قدامة: "ثم تأتي القبر فتولي ظهرك القبلة، وتستقبل وسطه وتقول: اللهم إنك قلت وقولك الحق: {ولو أنهم إذ ظلموا أنفسهم جاءوك فاستغفروا الله واستغفر لهم الرسول لوجدوا الله توابا رحيما} وقد أتيتك مستغفراً من ذنوبي، مستشفعاً بك إلى ربي".[27] وفي الفروع لابن مفلح: "ويجوز التوسل بصالح، وقيل: يستحب، قال أحمد في منسكه الذي كتبه للمروذي: إنه يتوسل بالنبي في دعائه، وجزم به في المستوعب وغيره، وجعلها شيخنا كمسألة اليمين به".[27] أدلة المجيزين للتوسل قد استدل المجيزين للتوسل بأكثر من عشرين حديثاً بعضها صحيح، وبعضها حسن، وبعضها ضعيف.[27] ومن المجيزين للتوسل: الشوكاني في مواضع من كتبه، منها: قوله في تحفة الذاكرين: "وفي الحديث دليل على جواز التوسل برسول الله إلى الله عز وجل، مع اعتقاد أن الفاعل هو الله سبحانه وتعالى". وقوله في الدر النضيد ضمن الفتح الرباني: "أن التوسل به يكون في حياته وبعد موته وفي حضرته ومغيبه، ولا يخفاك أنه قد ثبت التوسل به في حياته وثبت التوسل بغيره بعد موته بإجماع الصحابة إجماعاً سكوتياً... وإذا عرفت هذا لم يخف عليك دفع ما يورده المانعون للتوسل من الأدلة الخارجة عن محل النزاع خروجاً زائداً على ما ذكرناه".[27] الكوثري الذي قال في تعليقه على السيف الصقيل في الرد على ابن زفيل ما نصه: ففي هذا التوسل الذي أورده ابن عقيل دليل على أن عمل المسلمين كان على التوسل بالنبي بعد موته من غير نكير، إنما هذا التحريم من ابن تيمية ومن أتباعه فيما بعده، وابن عقيل توفي قبل ابن تيمية، (توفي ابن عقيل سنة 503 هـ، وتوفي ابن تيمية سنة 728 هـ)، وهو من كبار الحنابلة من أهل التخريج.[28] وأما أدلة العلماء على جواز التوسل بالرسول في حياته وبعد مماته فمن ذلك ما أخرجه الطبراني في معجميه الكبير والصغير عن عثمان بن حنيف أن رجلاً كان يختلف إلى عثمان بن عفان في حاجة له فكان عثمان لا يلتفت إليه ولا ينظر في حاجته فلقي عثمان بن حنيف فشكا ذلك إليه فقال له عثمان بن حنيف: ائت الميضأة فتوضأ ثم ائت المسجد فصل فيه ركعتين، ثم قل: اللهم إني أسألك وأتوجه إليك بنبينا محمد - صلى الله عليه وسلم - نبي الرحمة، يا محمد إني أتوجه بك إلى ربي فيقضي لي حاجتي، وتذكر حاجتك، ورح إلي حين أروح معك فانطلق الرجل فصنع ما قال له ثم أتى باب عثمان فجاء البواب حتى أخذ بيده فأدخله على عثمان بن عفان فأجلسه معه على الطنفسة وقال: حاجتك؟ فذكر حاجته فقضاها له ثم قال له: ما ذكرت حاجتك حتى كانت هذه الساعة، وقال: ما كانت لك من حاجة فائتنا، ثم إن الرجل خرج من عنده فلقي عثمان بن حنيف فقال له: جزاك الله خيرا ما كان ينظر في حاجتي ولا يلتفت إلي حتى كلمته في، فقال عثمان بن حنيف: والله ما كلمته ولكن شهدت رسول الله - صلى الله عليه وسلم - وأتاه رجل ضرير فشكا إليه ذهاب بصره فقال له النبي - صلى الله عليه وسلم -: "أو تصبر؟" فقال: يا رسول الله إنه ليس لي قائد وقد شق علي، فقال له النبي - صلى الله عليه وسلم -: "ائت الميضأة فتوضأ ثم صل ركعتين ثم ادع بهذه الكلمات" فقال عثمان بن حنيف: فوالله ما تفرقنا وطال بنا الحديث حتى دخل عليه الرجل كأنه لم يكن به ضرر قط.[29][30] وقد قال الحافظ الطبراني في معجمه بعد أن ساق هذا الحديث: "والحديث صحيح". مع أنه من عادته أنه لا يصحح حديثاً مع اتساع كتابه المعجم الكبير، وما قال عن حديث أورده لو كان صحيحاً: "الحديث صحيح"، إلا عن هذا الحديث.[31] قال الشيخ عبد الله الهرري: [32] وروى ابن الجوزي الحنبلي في كتابه: "الوفا بأحوال المصطفى" عن الإمام أبو بكر بن المقرئ قال: [31] كتب عن التوسل قاعدة جليلة في التوسل والوسيلة لشيخ الأسلام ابن تيمية. حكم التوسل بالأولياء والصالحين للشيخ ناصر العقل. التوسل أنواعه وأحكامه تأليف العلامة الشيخ محمد ناصر الدين الألباني. مصباح الظلام في المستغيثين بخير الأنام في اليقظة والمنام — محمد بن موسى بن النعمان المالكي. شفاء السقام في زيارة خير الأنام — تقي الدين السبكي، تعرض لمسئلة التوسل بشكل تحليلي معتبر. الجوهر المنظم في زيارة القبر الشريف النبوي المكرم — ابن حجر الهيتمي. محق التقول في مسألة التوسل — محمد زاهد الكوثري. إتحاف الأذكياء بجواز التوسل بالأنبياء والأولياء — عبد الله بن الصديق الغماري. التأمل في حقيقة التوسل — عيسى بن عبد الله مانع الحميري. عمدة الكلام في إثبات التوسل والتبرك بخير الأنام — جميل حليم الحسيني. التوسل بالصالحين بين المجيزين والمانعين — عبد الفتاح قديش اليافعي. التبرك بالصالحين بين المجيزين والمانعين — عبد الفتاح قديش اليافعي. رفع المنارة لتخريج أحاديث التوسل والزيارة — محمود سعيد ممدوح. انظر أيضاً التبرك الشفاعة شد الرحال أهل البيت المصادر والمراجع وصلات خارجية تصنيف:القرآن تصنيف:شيعة تصنيف:صلاة تصنيف:مصطلحات إسلامية

https://ar.wikipedia.org/wiki/%D8%AA%D9%88%D8%B3%D9%84%20%28%D8%A5%D8%B3%D9%84%D8%A7%D9%85%29

Сколько королей были узниками Бастилии?

Взятие Бастилии

russian

Взя́тие Басти́лии (French: Prise de la Bastille) — один из центральных эпизодов Великой французской революции, штурм крепости-тюрьмы Бастилия 14 июля 1789 года. Крепость построена в 1382 году. Она должна была служить укреплением на подступах к столице. Вскоре она стала выполнять функции тюрьмы, преимущественно для политических заключённых. За 400 лет среди узников Бастилии было немало знаменитых личностей. Для многих поколений французов крепость была символом всевластия королей. К 1780 году тюрьма практически перестала использоваться. Контекст 17 июня 1789 года депутаты Генеральных штатов объявили себя Учредительным национальным собранием. Двумя днями ранее они учредили комитет по выработке Конституции. Весь политический режим французской монархии был поставлен под вопрос[1]. 26 июня король Людовик XVI отдал приказ о концентрации в Париже и его окрестностях армии в 20 000 преимущественно наёмных немецких и швейцарских солдат. «Вот и всё, — записал Артур Юнг 27 июня 1789 года — с революцией покончено»[2]. И так думали многие. Войска расположились в Сен-Дени, Сен-Клу, Севре и на Марсовом поле. Прибытие войск сразу же накалило атмосферу в Париже. В саду Пале-Рояля стихийно возникли митинги, на которых раздавались призывы оказать отпор «иностранным наймитам». 8 июля Национальное собрание обратилось к королю с адресом, прося его отозвать войска из Парижа. Король ответил, что вызвал войска для охраны Собрания, но если присутствие войск в Париже беспокоит Собрание, то он готов перенести место его заседаний в Нуайон или Суассон. Это показывало, что король готовит разгон Собрания[3]. 9 июля недалеко от Шалона тот же Артур Юнг встретил марширующий к Парижу полк. «Маршал Брольи назначен командующим 50 000 вокруг Парижа, — сказал ему один из офицеров. — Генеральные штаты сошли с ума, нужна полная коррекция положения»[2]. 11 июля Людовик XVI дал отставку Жаку Неккеру и преобразовал министерство, поставив во главе его барона Бретейля, предлагавшего принять самые крайние меры. «Если нужно будет сжечь Париж, мы сожжём Париж», — говорил он. Пост военного министра в новом кабинете занял маршал Брольи. Это было министерство государственного переворота[4]. Определённо, это решение было принято заранее. Неккер покинул Версаль около 6 вечера в субботу 11 июля. Собрание в воскресный день не заседало, биржа и банки не работали; и респектабельные парижане должны были быть на отдыхе в конце недели. Казалось, дело Национального собрания терпело поражение[5]. Восстание Отставка Неккера произвела немедленную реакцию. Передвижения правительственных войск подтверждали подозрения «аристократического заговора», а у людей состоятельных отставка вызвала панику, поскольку именно в нём они видели человека, способного предотвратить банкротство государства[6]. 12 июля был прекрасный воскресный день. Париж узнал об отставке Неккера и об его отъезде за границу после полудня; эту меру сочли началом выполнения заговора, приготовления к которому уже давно намечались. Через короткое время весь город пришёл в весьма сильное волнение; повсюду собирались толпы народа, более десяти тысяч человек сошлось в Пале-Рояле, раздраженные узнанной новостью[7]. Люди собирались вокруг множества ораторов, выступающих с возмущёнными речами. Только один из них известен по имени — Камиль Демулен, который около четырёх пополудни, с пистолетом в руке, обратился к толпе: «Граждане! Время не терпит; отставка Неккера — все равно что набат Варфоломеевской ночи для патриотов! Сегодня вечером все швейцарские и немецкие войска выступят с Марсова поля, чтобы нас перерезать! Нам остается один путь к спасению — самим взяться за оружие! К оружию!»[8]. Слова Демулена воспринимаются толпой с шумным одобрением; Демулен предлагает патриотам нацепить кокарды, чтобы иметь возможность различать и защищать своих. «Какую кокарду, — говорит он, — вы хотите: зелёную, цвета надежды?» — «Зелёного, зелёного», — отвечает толпа. Оратор сходит со стола и прикрепляет к своей шляпе лист с дерева; все остальные следуют его примеру[7]. Бюсты Неккера несут по всему городу. Шествие движется по улицам Сен-Мартен, Сен-Дени и Сен-Оноре, и с каждым шагом толпа все увеличивается. Таким образом, шествие доходит до Вандомской площади, и там толпа обносит бюсты кругом статуи Людовика XIV. Сюда является отряд драгун ; он пытается разогнать шествие, но быстро обращен в бегство градом камней[5]; толпа продолжает свой путь и доходит до площади Людовика XV; здесь на неё нападают драгуны принца Ламбеска; толпа рассеивается, часть бежит к набережной, а другая устремляется в Тюильри через ближайший мост. Ламбеск, во главе своих солдат, с саблей наголо, преследует бегущих в самом саду; он бросается на безоружную толпу, совершенно не участвовавшую в шествии и случайно мирно гулявшую по саду. Крики «К оружию!» вскоре начинают раздаваться повсюду — в Тюильри, в Пале-Рояле, в городе и в предместьях[7]. Повсюду начались стычки с королевскими войсками. Позже Марат утверждал, что вёл народ в атаку у Королевского моста, а Дантон поднял квартал Французского Театра, где сейчас его статуя и стоит[8]. «Солдаты французской гвардии, присоединившиеся к черни, стреляли в отряд полка Royal-Allemand, расположенный на бульваре, под моими окнами. Было убито двое и две лошади», — записал Симолин, уполномоченный Екатерины II в Париже[9]. Потерять французскую гвардию значило потерять Париж. Полк французской гвардии, отказавшись подчиниться своим офицерам, вышел с оружием из бараков и объявил себя за народ. Ненавистные заставы горят. Все заставы на правом берегу, от предместья Сен-Антуан до предместья Сен-Онорэ, а также у предместий Сен-Марсель и Сен-Жак, сожжены: налоговые списки, тарифы, документы уничтожены. Полиция исчезла и, временно, эту функцию исполняет французская гвардия. Около часа ночи Барон де Безенваль, комендант Парижа приказал правительственным войскам отступить из города на Марсово поле[5]. В ту же ночь, вооруженная толпа и солдаты французской гвардии ворвались в монастырь Сен-Лазар на севере города, искали оружие, освобождали заключенных, и захватили пятьдесят два воза зерна. Поиск зерна было главной целью нападавших. Казалось, город охватывает анархия[8]. От бунта к революции Депутаты третьего сословия в Версале вначале рассматривали первые новости из столицы как катастрофу. Что превратило движение из бунта в революцию — это готовность буржуазии взять под контроль положение в столице, а не обращаться к королю для защиты собственности. Маркиз де Феррьер отмечал, что даже финансисты и рантье сплотились в поддержке Ассамблеи и предоставили оружие, деньги, своё влияние и связи. Эта враждебность означала, что король был не в состоянии получить какой-либо кредит, если он распустит собрание[3]. 13 июля с раннего утра гудел набат. Около 8 часов утра в ратуше собрались парижские выборщики. Избрание в Генеральные штаты было двухстепенным. Сначала выбирались выборщики из числа имевших право голоса, а уже затем они избирали депутатов. Выборщиков от Парижа было двести человек[10]. После выборов в Генеральные штаты они продолжали собираться и обсуждать происходящие события. Именно ими и был создан 13 июля новый орган муниципальной власти — Постоянный комитет с целью возглавить и одновременно контролировать движение. На первом же заседании принимается решение о создании в Париже «». Это было рождение парижской революционной Коммуны и Национальной гвардии[11]. Было решено, что число парижской Национальной гвардии, впредь до нового постановления, будет равно 48 тысячам человек. Все граждане приглашались записываться в эту гвардию; каждый округ должен был образовать батальон, каждый батальон выбирал своих офицеров. Зелёная кокарда была заменена кокардой красного с синим — цвета города. Все это было делом нескольких часов; округа прислали своё одобрение мерам, принятым постановлениями комитета. Комитету предлагали свои услуги чиновники, студенты, полицейские и, что важнее, французские гвардейцы. Начали формироваться патрули, и им поручена была охрана улиц[7]. Ждали атаки со стороны правительственных войск. Начали возводить баррикады, но не было достаточно вооружения для их защиты. По всему городу начался поиск оружия. Врывались в оружейные лавки, захватывая там всё, что могли найти, 13 июля был разграблен . Утром 14 июля толпа захватила 32 000 ружей и пушки в Доме инвалидов, но пороха было недостаточно. Пушки были размещены при входах в предместья, около Тюильрийского дворца, на набережных и на мостах, для защиты столицы от вторжения войск, которых можно было ждать с минуты на минуту[7]. В это же самое утро возбудило опасение известие, что войска, бывшие в Сен-Дени, двинуты к Парижу и что пушки Бастилии направлены на Сен-Антуанское предместье. Восставшим казалось, что королевские войска окружили весь город. На севере они могли занять холм Монмартра и установить там артиллерию. На западе они могли присоединиться к Безенвалю и его швейцарцам. На юге они угрожали левому берегу Сены. А на востоке была Бастилия, где комендант Бастилии, маркиз де Лонэ, выдвинул пушки в амбразуры, в результате чего всё Сен-Антуанское предместье оказалось под их прицелом. Атакованная со всех сторон, столица может быть взята штурмом и разграблена[8]. Комитет тотчас послал проверить это известие, разместил граждан для защиты города с этой стороны и отправил депутацию к коменданту Бастилии с требованием снять пушки и не предпринимать никаких враждебных действий[7]. Штурм Бастилии У Постоянного комитета не было серьёзных намерений брать Бастилию штурмом. Их намерения были — получить порох, находившийся в крепости, и отвод пушек от амбразур. То, что этого не случилось, и что Бастилия была взята штурмом, было из-за обстоятельств вне их контроля[12]. Гарнизон крепости состоял из 82 ветеранов (French: Invalides) и 32 швейцарцев, присланных в подкрепление, но главной её защитой были подъёмные мосты, толстые стены и 25 метровой ширины ров, наполненный водой; но было довольно мало съестных припасов. В крепости находилось всего семь узников — четверо фальшивомонетчиков, двое психически больных и один убийца. Жители Сен-Антуанского предместья пришли в сильное возбуждение при виде наведенных на них пушек Бастилии. Делегацию муниципалитета, первую из многих, де Лонэ принял около 10 утра, довольно вежливо, пригласил их разделить его завтрак (French: déjeuner), и приказал убрать пушки из амбразур[5]. Делегаты довольно долго не появлялись, и толпа, собравшаяся снаружи, в незащищённом внешнем дворе (French: cour avancée), стала волноваться — предположили, что они арестованы. Только небольшой подъёмный мост, который де Лонэ оставил незащищённым, разделял внешний двор от внутреннего. Наиболее нетерпеливые стали говорить о штурме крепости. Чтобы это предотвратить, Сен-Антуанское предместье послало в крепость присяжного поверенного Тюрио. Он отметил, что пушек в амбразурах уже нет, и де Лонэ уверил его, что не будет стрелять в случае мирного разрешения конфликта, но наотрез отказался сдаваться неуправляемой толпе[8]. Через полчаса после того, как Тюрио покинул крепость, двое из возбуждённой толпы вскарабкались на поднятый разводной мост и сумели его опустить. Толпа ворвалась во внутренний двор. И здесь у де Лонэ не выдержали нервы, и он приказал открыть огонь[8]. Густой дым покрыл весь внутренний двор. Вооружённая чем попало толпа начала отвечать ружейным огнём. Нападавшие потеряли 98 убитыми и 73 ранеными. Только один из защитников был ранен. Из ратуши были посланы ещё две делегации, но они уже не смогли достичь крепости[12]. Около трёх часов отряд французской гвардии и милиции под командованием Гюлена появился у крепости с пятью пушками, захваченных этим утром в Доме Инвалидов; и почти профессиональная атака на крепость началась. Под прикрытием дыма горящих возов с соломой, которые нападающие втащили во двор, пушки под командованием офицера французской гвардии Эли были направлены прямой наводкой на главный подъёмный мост с трёх направлений. После двух часов артиллерийской канонады над одной из башен появился белый флаг, и записка появилась в трещине ворот. Нападавшие перебросили планку через ров с водой, но первый, попытавшийся перейти, сорвался и погиб. Наконец второму, Станиславу Майяру, судебному приставу, удалось это. Записка гласила, что де Лонэ намеревается взорвать крепость, если «почетные условия» сдачи не будут приняты. Но нападавшие уже были полны решимости взять крепость несмотря ни на что и снова открыли пушечный огонь[5]. Защитники крепости предотвратили выполнение комендантом его угрозы взорвать крепость и, наконец, опустили подъёмный мост. Толпа ворвалась во внутренний двор. Бастилия пала.[8] Гюлен и Эли гарантировали безопасность защитников крепости, и комендант Бастилии маркиз де Лонэ под конвоем был отправлен в ратушу. Но на Гревской площади жаждавшая мести толпа вырвала его из рук конвоя. Коменданту Бастилии отрубили голову, вздернули её на пику и понесли по городу. Такая же судьба постигла его трёх офицеров и трёх солдат, а также купеческого старшину Парижа Флесселя, который выдал народу вместо ящиков с оружием ящики с тряпьём: Флессель был убит, когда его вели на допрос, а его голова оказалась на пике[5]. Результат и последствия Когда Людовику XVI сообщили о парижских событиях и взятии Бастилии, он воскликнул: «Но ведь это бунт!». Находившийся тут же герцог Лианкур возразил: «Нет, государь, это революция!» (French: Mais, c'est une révolte! Non, sire, c'est une revolution!)[13]. Революция И действительно, парижское народное восстание 12—14 июля 1789 года, кульминационным пунктом которого явилось взятие Бастилии, послужило началом первой французской революции, в корне изменившей весь облик страны. В сознании современников и последующих поколений взятие Бастилии стало символом падения абсолютистского режима. С 80-х годов XIX века день 14 июля стал национальным праздником Франции. Ближайшим последствием падения Бастилии явилось то, что король отказался от планов государственного переворота. Он не согласился последовать совету графа д’Артуа и принцев бежать в Мец, где стояла 30-тысячная армия маркиза Буйе, чтобы во главе этой армии вернуться в Париж и наказать «бунтовщиков». 15 июля король явился в Учредительное собрание и заявил, что отзывает войска из Парижа и вверяет свою безопасность Собранию, которое он впервые удостоил назвать «Национальным собранием». На другой день министерство Бретейля — Брольи, которое современники наградили насмешливым прозвищем «сточасового министерства» (French: ministere de cent heures), получило отставку. Неккер был возвращен к власти, но сколько-нибудь крупной роли он уже больше не играл. Положение Учредительного собрания как представителя всей нации и носителя верховной власти в стране было упрочено. 15 июля в ратуше собрались парижские выборщики и члены Постоянного комитета и избрали мэром Парижа члена Учредительного собрания Байи, председательствовавшего на знаменитом заседании 23 июня, а маркиза Лафайета — командующим Национальной гвардией Парижа[8]. Посетивший 17 июля парижскую ратушу король утвердил эти назначения и принял из рук Байи трёхцветную кокарду, символизировавшую победу революции и присоединение к ней короля (красный и синий — цвета парижского герба, белый — цвет королевского знамени, отсюда и трёхцветное знамя, ставшее национальным знаменем Франции)[13]. Граф д’Артуа в тот же день покинул Версаль и вместе с семьей уехал в австрийские Нидерланды. Вслед за ним за границу последовали принцы Конде и Конти, герцог Полиньяк, маршал Брольи, барон Бретейль и многие другие. Началась первая эмиграция аристократии[13]. Революционное насилие Немногие считали, что аристократия сложила оружие, и слухи о заговорах продолжали циркулировать. По одной из версий английская эскадра стояла в ожидании у побережья Бреста. 22 июля был задержан и доставлен в ратушу статский советник Фулон, старик 74 лет, который, занимая в прошлом различные должности по финансовому и интендантскому ведомствам, запятнал себя взяточничеством и хищениями. Фулону приписываются слова: «Если бы я был министром, я заставил бы французов есть сено». В ратуше пытались организовать некоторое подобие суда над Фулоном, но ворвалась толпа, схватила старика, выволокла его на площадь и тут же вздернула на фонаре. Труп Фулона сначала волокли по улицам, затем разорвали на части, а голову Фулона, надетую на пику, с пучком сена во рту, допоздна носили по городу. В этот же день был задержан и зять Фулона, интендант Парижа и провинции Иль де Франс Бертье де Совиньи. Когда Бертье вели в ратушу, в лицо ему тыкали пику с головой Фулона, покрытой кровью и грязыо, и бросали в него куски чёрствого чёрного хлеба, крича: «Вот тот хлеб, который ты заставлял нас есть!». Из ратуши Бертье отправили под конвоем в тюрьму. Но по дороге толпа схватила его и потащила на фонарь. Бертье вырвался, схватил у конвоира ружье и стал отбиваться, но тут же пал, пронзенный множеством пик. Этому насилию были свойственны архаичные, идущие еще от средневековых жакерий черты. Но это насилие со всеми его крайностями было одним из важнейших факторов развития и углубления революции, как и давало повод для нападок на революцию[13]. Эти убийства вызвали решительный протест, но теперь часть буржуазии, реагируя на очевидную опасность, присоединилась к народу в его ярости — «А так уж эта кровь так чиста?» — восклицал Барнав перед Учредительным собранием. Тем не менее, вряд ли кто-то мог отрицать, что суммарные казни должны прекратиться. В июле Ассамблея создала «комитет Расследования», прототип Комитета общественной безопасности; и муниципалитет Парижа организовал другой, явившийся первым революционным комитетом. При обсуждении вопроса о праве тайны личной переписки в течение лета 1789 года, депутаты всех представительств, от маркиза д’Арси и Тарже, члена Французской академии, до Барнава и Робеспьера, твердо утверждали, что нельзя в военное время, как и во время революции, управлять так же, как и в мирное время, другими словами, что права, гарантированные всем гражданам в мирное время, зависели от обстоятельств во времена чрезвычайные. Этому предстояло стать основополагающим принципом Революционного Правительства 1793 года[4]. Интересные факты Известны три списка «победителей Бастилии» (French: vainqueurs de la Bastille), списки тех, кто принимал участие в штурме крепости. В одном списке названы 871 имя, в другом — 954, в третьем — 662. Третий список был составлен Станиславом Майяром, одним из героев взятия Бастилии, и хотя этот список неполон, но в нем указаны профессии внесенных в него лиц: гвардейцы, солдаты — 77, коммерсанты — 4, служащие — 5, учитель — 1, подмастерья и рабочие — 149, ремесленники и лавочники — 426[13]. Встречающееся в исторической литературе утверждение о том, что два брата, князья Голицыны, принимали участие в штурме Бастилии[13], не более чем миф: Борис Голицын 14 июля находился на водах в Бурбоне, а Дмитрий, хотя и оказался очевидцем штурма, не только не принимал в нем непосредственного участия, но и отнесся к происходившему крайне отрицательно [14] Адрес Бастилии — , дом 232. Вопреки расхожему мнению, маркиз де Сад не содержался в Бастилии во время штурма, ещё 2 июля его перевели в приют для умалишённых близ Парижа. Сразу после освобождения он произнёс речь. Крайне интересный архив Бастилии подвергся разграблению, и только часть его сохранилась до наших времён. После 14 июля парижский муниципалитет принял решение о сносе Бастилии, а на пустыре поставили табличку с надписью «Désormais ici dansent», что значит «Отныне здесь танцуют». В течение двух месяцев крепость была разрушена общими усилиями горожан. В 1790 году из её камней достроили мост Людовика XVI (позже мост Революции, а ныне мост Согласия). В настоящее время на её месте и восточнее неё находится площадь Бастилии, в центре которой возвышается Июльская колонна, воздвигнутая в 1840 году. См. также День взятия Бастилии Всемирная выставка (1889) Примечания Источники Литература CS1 maint: Multiple names: authors list (link) Ссылки Media related to Взя́тие Басти́лии at Wikimedia Commons Категория:Великая французская революция Категория:История Парижа Категория:Конфликты 1789 года Категория:События 14 июля Категория:Сражения по алфавиту Категория:Бастилия Категория:1789 год во Франции

https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%92%D0%B7%D1%8F%D1%82%D0%B8%D0%B5%20%D0%91%D0%B0%D1%81%D1%82%D0%B8%D0%BB%D0%B8%D0%B8

న్యాపతి సుబ్బారావు పంతులు గారి బాల్య విద్యాభ్యాసం ఎక్కడ జరిగింది ?

న్యాపతి సుబ్బారావు పంతులు

telugu

ఆంధ్రభీష్మగా పేరొందిన న్యాపతి సుబ్బారావు పంతులు (జనవరి 14, 1856 - జనవరి 15, 1941) స్వాతంత్య్ర సమరయోధుడు, సంస్కరణవాది, సాహిత్యవేత్త, పాత్రికేయుడు మరియు రాజకీయ నాయకునిగా రాణించిన బహుముఖ ప్రజ్ఞాశీలి. బాల్యం, విద్యాభ్యాసం సుబ్బారావు 1856వ సంవత్సరం జనవరి 14 వ తేదీ మకర సంక్రాంతి రోజున నెల్లూరులో రాఘవరావు, రంగమ్మ దంపతులకు జన్మించాడు. ఆ తరువాత కుటుంబం రాజమండ్రికి మారింది.[1] బాల్యం నుండే సుబ్బరావు విషయ పరిజ్ఞాన సముపార్జన పట్ల అమిత జిజ్ఞాస కలిగి ఉండి పేదరికం కారణంగా వీధిలాంతర్ల మసక వెలుతులో చదువు కొనసాగించాడు. మెట్రిక్యులేషన్‌ పాస్‌ అయ్యి అనంతరం మద్రాసు క్రైస్తవ కళాశాలలో చేరి స్కాలర్‌షిప్‌ సహాయంతో చదువుకుని 1876లో బిఎ డిగ్రీ పొందాడు. అనంతరం అధ్యాపకునిగా ఉద్యోగ జీవితాన్ని ప్రారంభించాడు. బోధనా వృత్తిలో కొనసాగుతూనే న్యాయవాద విద్యను అభ్యసించి 1879లో లా పట్టాను పొందాడు. ఉపాధ్యాయునిగా పనిచేస్తూ న్యాయవాద పట్టాను పొందటం అప్పట్లో అరుదైన విషయం. ఈ ఖ్యాతిని సాధించిన దక్షిణ భారతదేశంలోని అతి కొద్దిమందిలో ఒకరిగా కోస్తా జిల్లాల్లో తొలి వ్యక్తిగా ఆయన చరిత్ర సృష్టించారు. న్యాయవిద్యార్థిగా ఉండగానే 22 ఏళ్ళ ప్రాయంలో ఆయన ట్రిప్లికేన్‌ సిక్స్‌గా పిలువబడే నాటి సాహిత్య సంఘం సభ్యులు మరో ఐదుగురు సభ్యుల మిత్ర బృందంతో కలసి, జాతీయోద్యమానికి సహకరించే ఉదాత్త లక్ష్యంతో, ది హిందూ జాతీయ ఆంగ్ల దినపత్రికను స్థాపించాడు. అప్పట్లో భారతదేశంలో ప్రచుతరిమయ్యే ఆంగ్ల పత్రికలన్నీ బ్రిటీష్‌ ప్రభుత్వం కనుసన్నలలోనే ఉండేవి. రాజమండ్రిలో ఉమ్మడి మద్రాసు రాష్టంలో సుబ్బారావు గౌరవ న్యాయమూర్తిగాను, పబ్లిక్‌ ప్రాసిక్యూటర్‌గా పనిచేశాడు. 1880లో న్యాపతి సుబ్బారావు మద్రాసు నుంచి రాజమండ్రి తిరిగివచ్చి అక్కడే స్థిరపడ్డాడు. మరో 9 మంది న్యాయవాదులతో కలిసి రాజమండ్రి బార్ అసోషియేషన్ స్థాపించాడు. రాజమండ్రిలో సంఘసంస్కర్త కందుకూరి వీరేశలింగంతో సన్నిహితంగా మెలగేవాడు. వితంతు పునర్వివాహాలు జరిపించడంలో వీరేశలింగానికి సుబ్బారావు పంతులు ఎంతగానో సహకరించాడు. 1881లో స్థాపితమైన హితకారిణి సమాజం యొక్క మొదటి కార్యదర్శిగా నియమించబడి నిర్వహణలో, కార్యకలాపాల విస్తరణలో విలువైన సేవలందించాడు. 1885లో రాజమండ్రి పురపాలకసంఘానికి తొలి అనధికార ఛైర్మన్‌గా ఎన్నికయ్యాడు. 1888 వరకూ ఆయన ఆ పదవిలో కొనసాగారు. ఆయన హయాంలోనే రాజమండ్రి ప్రజలకు తొలిసారి కుళాయి కనెక్షన్లు మంజూరు చేశారు. 1893లో ఆయన మద్రాసు ఇంపీరియల్‌ లెజిస్టేటివ్‌ కౌన్సిల్‌కు సభ్యునిగా ఎన్నికై సర్కారు జిల్లాలకు ప్రాతినిధ్యం వహించాడు. ఈ పదవిలో ఆయన వరుసగా మూడు పర్యాయాలు ఎన్నికై 1899 వరకు కొనసాగాడు. 1896లో ఆయన రాజమండ్రిలోని టౌన్‌ హాల్‌ ట్రస్టుబోర్డు కమిటీ అధ్యక్షునిగా ఎన్నికయ్యారు. కలకత్తాలోని టౌన్‌ హాలు తర్వాత దేశంలో అంతటి ప్రాముఖ్యత రాజమండ్రి టౌన్‌ హాల్‌కు ఉంది. దీనిని కందుకూరి వీరేశలింగం పంతులు స్థాపించటం వెనుక న్యాపతి వారి సహకారం ఎంతో ఉంది. సుబ్బారావు పంతులు రాజమండ్రి ఎలక్ట్రిక్‌ సప్లై కార్పొరేషన్‌ను స్థాపించి, విద్యుదుత్పాదన చేయడమే కాక తొలిసారిగా రాజమండ్రికి ఆ విద్యుత్‌ను సరఫరా చేసి వెలుగులు నింపాడు. 1893లో ఆయన రాజమండ్రిలో చింతామణి పత్రికను పునరుద్ధరించి ప్రజలకు ఆందుబాటులోకి తెచ్చాడు. ఈ పత్రికకు కందుకూరి వీరేశలింగం పంతులు ఎడిటర్‌గా వ్యవహరించాడు. రచయితల్ని ఆర్థికంగా ప్రోత్సహించటం లక్ష్యంగా సుబ్బారావు పంతులు నవలారచన అంశంగా వివిధ పోటీలు నిర్వహించేవాడు. చిలకమర్తి లక్ష్మీనరసింహం రచనా వ్యాసంగానికి సుబ్బారావు నైతికంగా, ఆర్థికంగా ఎంతో సహకరించాడు. అదేవిధంగా హరికథా పితామహ ఆదిభట్ల నారాయణదాసును రాజమండ్రి, పరిసర ప్రాంతాలకు పరిచయం చేసినది కూడా ఈయనే. 1922 ప్రాంతంలో రాజమండ్రిలో ఆంధ్ర చారిత్రక పరిశోధనా సంస్థ (ఇప్పుడు రాళ్ళబండి సుబ్బారావు పురావస్తు ప్రదర్శనశాలగా ఉన్నది) ఏర్పాటును న్యాపతి సుబ్బారావు పంతులు ఎంతగానో ప్రోత్సహించాడు. 1897, ఫిబ్రవరి11న స్వామి వివేకానంద అంతర్జాతీయ మతాల సమావేశంలో ప్రసంగించి భారతదేశం తిరిగివస్తున్న సందర్భంలో ట్రిప్లికేన్ సిక్స్ మిత్రబృందం ఆయన్ను ఆహ్వానించడానికి ఒక సమావేశాన్ని ఏర్పాటు చేశారు. పెద్ద ఎత్తున పురజనులు హాజరైన ఆ సమావేశంలో వివేకానందుని ఆహ్వాన సంఘానికి న్యాపతి సుబ్బారావును అధ్యక్షునిగా నియమించారు. వివేకానందుడు మద్రాసు రేవులో దిగగానే పూలమాల వేసి ఆహ్వానించిన తొలివ్యక్తి సుబ్బారావే. ఆ మరుసటి రోజు విక్టోరియా హాల్లో వివేకానందునికి ఆహ్వాన సభ ఏర్పాటు చేశారు. ఫిబ్రవరి14న మెరీనా బీచ్‌లో ఏర్పాటుచేసిన బహిరంగ సభలో వివేకానందునితో పాటు సుబ్బారావు పంతులు వేదికను అలంకరించాడు. అలా ప్రారంభమైన వీరి స్నేహం సుబ్బారావుపై గాఢమైన ప్రభావాన్ని వేసింది. 1903లో వివేకానందుని స్ఫూర్తితో, సుబ్బారావు రాజమండ్రిలో భగవద్గీత మరియు సనాతన హిందూధర్మ ప్రచారానికై, హిందూ సమాజం అనే సంస్థను స్థాపించాడు.[1] 1898 నుంచి 1917 వరకూ భారత జాతీయ కాంగ్రెస్‌లో ఆయన కీలకమైన భూమికను పోషించాడు. 1907లో వందేమాతర ఉద్యమ సందర్భంగా బిపిన్ చంద్రపాల్‌ను రాజమండ్రి ఆహ్వానించి అక్కడ ఉపన్యాసాలు ఇప్పించాడు. విజయవాడలో 1914 ఏప్రిల్‌ 11వ తేదీన జరిగిన రెండవ ఆంధ్ర మహాసభకు ఆయన అధ్యక్షత వహిస్తూ, మద్రాసు నుంచి ఆంధ్ర రాష్ట్ర విభజన కోసం చారిత్రాత్మకమైన పిలుపునిచ్చాడు. 1918 జనవరి 1వ తేదీన సుబ్బారావు పంతులు డిమాండ్‌ మేరకు ఆంధ్రప్రాంతానికి ప్రత్యేక ప్రాంతీయ కాంగ్రెస్‌ కౌన్సిల్‌ను అధిష్టానం ఏర్పాటు చేసింది. ఈ మండలికి న్యాపతి సుబ్బారావు పంతులు అధ్యక్షుడయ్యాడు. అంతేగాక ఆయన అఖిలభారత కాంగ్రేసు కమిటీ ప్రధాన కార్యదర్శిగా నాలుగు పర్యాయాలు ఎన్నికై సేవలందించాడు. సుబ్బారావు పంతులు 1941, జనవరి 15వ తేదీన మరణించాడు.[2] మూలాలు వర్గం:1856 జననాలు వర్గం:1941 మరణాలు వర్గం:తెలుగువారిలో స్వాతంత్ర్య సమర యోధులు వర్గం:తెలుగు సాహితీకారులు వర్గం:సంఘసంస్కర్తలు వర్గం:నెల్లూరు జిల్లా ప్రముఖులు వర్గం:ఆంధ్రప్రదేశ్ స్వాతంత్ర్య సమర యోధులు

https://te.wikipedia.org/wiki/%E0%B0%A8%E0%B1%8D%E0%B0%AF%E0%B0%BE%E0%B0%AA%E0%B0%A4%E0%B0%BF%20%E0%B0%B8%E0%B1%81%E0%B0%AC%E0%B1%8D%E0%B0%AC%E0%B0%BE%E0%B0%B0%E0%B0%BE%E0%B0%B5%E0%B1%81%20%E0%B0%AA%E0%B0%82%E0%B0%A4%E0%B1%81%E0%B0%B2%E0%B1%81

ใครเป็นผู้คิดค้นแนวคิดของ โลกที่หนึ่ง ?

โลกที่หนึ่ง

thai

แนวคิดของ โลกที่หนึ่ง (English: First World) ถือกำเนิดขึ้นระหว่างสงครามเย็น เป็นคำซึ่งใช้เพื่ออธิบายถึงประเทศที่เข้าเป็นฝ่ายเดียวกับสหรัฐอเมริกา ประเทศเหล่านี้มักมีการปกครองในระบอบประชาธิปไตย และมีระบบเศรษฐกิจทุนนิยม หลังจากการล่มสลายของสหภาพโซเวียต และการสิ้นสุดของสงครามเย็น ความหมายของคำว่า "โลกที่หนึ่ง" ได้เปลี่ยนไปให้สามารถปรับใช้ได้กับยุคสมัย จากการจำกัดความดั้งเดิม คำว่า "โลกที่หนึ่ง" ได้มามีความหมายในทำนองเดียวกับประเทศพัฒนาแล้ว (ขึ้นอยู่กับว่ากำลังใช้คำจำกัดความใด) ประเทศโลกที่หนึ่งโดยทั่วไปมักมีเศรษฐกิจที่เจริญก้าวหน้าและมีดัชนีการพัฒนามนุษย์ในระดับสูงมาก ในอีกมุมมองหนึ่ง สหประชาชาติจำกัดความ "โลกที่หนึ่ง" ขึ้นอยู่กับความมั่งคั่งของรายรับและผลผลิตของชาติต่าง ๆ การจำกัดความของ "โลกที่หนึ่ง" ในปัจจุบัน จึงประจักษ์ชัดเจนน้อยกว่าระหว่างสงครามเย็น ความเคลื่อนไหวในระดับโลกระหว่างโลกที่หนึ่งและโลกอื่น ๆ สามารถแบ่งออกได้เป็นสองส่วน ความสัมพันธ์กับโลกที่สองเป็นไปในเชิงการแข่งขัน และความเป็นปรปักษ์ทางความคิด ความสัมพันธ์กับโลกที่สาม โดยปกติมักเป็นไปในเชิงบวกตามทฤษฎี ในขณะที่อาจมีความสัมพันธ์ในเชิงลบอยู่บ้างในทางปฏิบัติ แต่ความสัมพันธ์ระหว่างโลกในปัจจุบันมิได้เป็นไปอย่างตายตัวอย่างในอดีต ถึงแม้ว่าจะมีความไม่เสมอกันซึ่งโลกที่หนึ่งมีอิทธิพล ความมั่งคั่ง ข้อมูลข่าวสาร และความเจริญก้าวหน้าเหนือกว่าโลกอื่น ๆ โลกาภิวัตน์ได้เป็นปรากฏการณ์ที่ค่อย ๆ มีความสำคัญมากยิ่งขึ้น ซึ่งส่วนใหญ่เป็นผลมาจากโลกที่หนึ่งและความเชื่อมโยงกับโลกอื่น ๆ ตัวอย่างของโลกาภิวัตน์ภายในโลกที่หนึ่ง คือ สหภาพยุโรป ซึ่งได้นำความร่วมมือและการบูรณาการเข้ามาสู่ภูมิภาคเป็นอันมาก บริษัทข้ามชาติยังเป็นตัวอย่างของผลกระทบของโลกที่หนึ่งซึ่งมีต่อโลกาภิวัตน์ เมื่อบริษัทเหล่านี้ได้นำมาซึ่งการรวมเศรษฐกิจ การเมือง และสังคมในหลายประเทศ ด้วยการเติบโตของบริษัทข้ามชาติมักมีปัญหาในกระบวนการติดต่อกับบุคคลที่สามในหลายประเทศโลกที่หนึ่ง การจำกัดความ หลังสงครามโลกครั้งที่สองยุติ โลกได้แบ่งออกเป็นสองขั้วทางภูมิรัฐศาสตร์ ได้แก่ โลกคอมมิวนิสต์และทุนนิยม อันนำไปสู่สงครามเย็น ระหว่างสงครามเย็น พบว่ามีการใช้คำ "โลกที่หนึ่ง" เนื่องจากประเด็นของการเมือง สังคม และเศรษฐกิจของกลุ่มประเทศดังกล่าว คำว่า "โลกที่หนึ่ง" ปรากฏใช้ครั้งแรกในช่วงปลายคริสต์ทศวรรษ 1940 โดยองค์การสหประชาชาติ[1] ในปัจจุบัน คำว่า "โลกที่หนึ่ง" ค่อนข้างเป็นคำที่ล้าสมัยและไม่มีคำจำกัดความอย่างเป็นทางการ อย่างไรก็ตาม คนส่วนใหญ่คิดกันว่าหมายถึงประเทศทุนนิยม อุตสาหกรรม หรือประเทศพัฒนาแล้ว ซึ่งเข้ากับสหรัฐอเมริกาหลังสงครามโลกครั้งที่สอง การจำกัดความดังกล่าวรวมไปถึงประเทศส่วนใหญ่ในทวีปอเมริกาเหนือ ยุโรปตะวันตก ประเทศออสเตรเลีย [2] ในสังคมปัจจุบัน "โลกที่หนึ่ง" ถูกมองว่าเป็นประเทศซึ่งมีเศรษฐกิจที่เจริญก้าวหน้ามากที่สุด มีอิทธิพลมากที่สุด มีมาตรฐานความเป็นอยู่สูงที่สุด และมีเทคโนโลยีที่ดีที่สุด[2] ประเทศสมาชิกนาโต ประเทศซึ่งเข้ากับสหรัฐอเมริกา และประเทศเป็นกลางที่พัฒนาแล้ว หลังสงครามเย็น ประเทศโลกที่หนึ่งดังกล่าว รวมไปถึงรัฐสมาชิกองค์การสนธิสัญญาป้องกันแอตแลนติกเหนือ (NATO) ประเทศซึ่งเข้ากับสหรัฐอเมริกา ประเทศที่เป็นกลางซึ่งพัฒนาแล้วและเป็นประเทศอุตสาหกรรม และอดีตอาณานิคมอังกฤษ นอกจากนี้ การจัดประเทศเป็น "โลกที่หนึ่ง" ยังขึ้นอยู่กับอารยธรรมของแต่ละประเทศ ตามข้อมูลของ เนชั่นส์ ออนไลน์ ประเทศสมาชิกของนาโตหลังสงครามเย็น รวมไปถึง:[2] เบลเยี่ยม แคนาดา เดนมาร์ก ฝรั่งเศส เยอรมนีตะวันตก กรีซ ไอซ์แลนด์ อิตาลี ลักเซมเบิร์ก เนเธอร์แลนด์ นอร์เวย์ โปรตุเกส สเปน ตุรกี สหราชอาณาจักร และสหรัฐอเมริกา ประเทศซึ่งเข้ากับสหรัฐอเมริกา (ดู พันธมิตรนอกนาโต) รวมไปถึง: อิสราเอล ญี่ปุ่น ประเทศที่เป็นกลาง รวมไปถึง: ออสเตรีย ไอร์แลนด์ สวีเดน สวิตเซอร์แลนด์ และยูโกสลาเวีย และอดีตอาณานิคมอังกฤษ ซึ่งรวมอยู่ในโลกที่หนึ่ง อันประกอบด้วย: ออสเตรเลีย และนิวซีแลนด์ ดัชนีการพัฒนามนุษย์ ดัชนีการพัฒนามนุษย์เป็นองค์กรทั่วโลกซึ่งใช้ตัวชี้วัดที่แตกต่างกันในการระบุประเทศขั้นอยู่กับสถานภาพการพัฒนาของประเทศนั้น ๆ ข้อมูลสถิติ เช่น ผลิตภัณฑ์มวลรวมภายในประเทศ (GDP) ผลิตภัณฑ์มวลรวมประชาชาติ (GNP) อัตราการรู้หนังสือ และการศึกษา จะถูกใช้ประกอบกันเพื่อร่างรายชื่อประเทศเรียงตั้งแต่ประเทศที่มีการพัฒนามนุษย์สูงมากไปจนถึงประเทศที่มีการพัฒนามนุษย์ต่ำ[3] ประเทศที่มีระดับการพัฒนามนุษย์สูงมากมักเป็นประเทศพัฒนาแล้วและประเทศอุตสาหกรรมของโลกเป็นส่วนใหญ่ หากการจัดประเทศหนึ่งประเทศใดเป็น "โลกที่หนึ่ง" ตามคำจำกัดความด้านบนแล้ว ดัชนีการพัฒนามนุษย์เป็นตัวชี้วัดที่ดีในการระบุประเทศโลกที่หนึ่ง ด้วยเหตุนี้ ตามดัชนีการพัฒนามนุษย์ มีการจัดอันดับ 38 ประเทศให้อยู่ในระดับประเทศที่มีการพัฒนามนุษย์สูงมาก ประเทศส่วนใหญ่ในรายชื่อดังกล่าวรวมไปถึงข้อมูลประเทศซึ่งพบใน เนชั่นส์ ออนไลน์ ประเทศที่ปรากฏในดัชนีการพัฒนามนุษย์ แต่ไม่ปรากฏในรายชื่อนาโตด้านบน ประกอบด้วย:[3] ฟินแลนด์ ลิกเตนสไตน์ สิงคโปร์ ฮ่องกง จีน อันดอร์รา สโลวีเนีย คูเวต ไซปรัส กาตาร์ สาธารณรัฐเช็ก บาร์บาโดส มอลตา สหรัฐอาหรับเอมิเรตส์ และบรูไน การจำกัดความที่หลากหลาย นับตั้งแต่สงครามเย็นยุติ คำจำกัดความดั้งเดิมของโลกที่หนึ่งไม่สามารถปรับใช้อย่างจำเป็นได้อีกต่อไป ส่งผลให้มีการจำกัดความที่หลากหลายของ "โลกที่หนึ่ง" อย่างไรก็ตาม แนวคิดใหม่ในปัจจุบันก็เป็นไปตามแนวคิดในอดีต จอห์น ดี. แดเนียลส์ อดีตประธานสำนักธุรกิจระหว่างประเทศ ให้คำจำกัดความของ "โลกที่หนึ่ง" ว่าประกอบด้วย "ประเทศอุตสาหกรรมซึ่งมีรายได้สูง"[4] นักวิชาการและศาสตราจารย์ จอร์จ เจ. ไบรจัค ให้คำจำกัดความโลกที่หนึ่งว่าเป็น "ประเทศสมัยนิยม อุตสาหกรรม ทุนนิยม ในทวีปอเมริกาเหนือและทวีปยุโรป"[5] แอล. โรเบิร์ต โคลห์ส อดีตกรรมการการฝึกอบรมให้กับหน่วยงานข้อมูลสหรัฐอเมริกาและศูนย์เมอริเดียนระหว่างประเทศในกรุงวอชิงตัน ใช้ "โลกที่หนึ่ง" และ "ประเทศพัฒนาเต็มที่" เป็นคำที่มีความหมายคล้ายกัน[6] ตัวชี้วัดอื่น ความหลากหลายของการจำกัดความ "โลกที่หนึ่ง" และความไม่แน่นอนของคำดังกล่าวในโลกปัจจุบัน นำไปสู่ตัวชี้วัดที่แตกต่างกันของสถานะโลกที่หนึ่ง เมื่อปี พ.ศ. 2488 สหประชาชาติใช้คำว่า โลกที่หนึ่ง โลกที่สอง โลกที่สาม และโลกที่สี่ เพื่อใช้เทียบเคียงความมั่งคั่งของชาติ (ถึงแม้ว่าการใช้คำว่า "โลกที่สี่" จะยังไม่ใช้เป็นที่นิยมจนกระทั่งในภายหลัง)[7][8] การจำกัดความดังกล่าวรวมไปถึงการเปรีบเทียบผลิตภัณฑ์มวลรวมประชาชาติ ในสกุลเงินดอลลาร์สหรัฐ ปะรกอบกับตัวแปรด้านสังคมและการเมืองอื่น ๆ[7] โลกที่หนึ่งยังประกอบด้วยชาติประชาธิปไตยและอุตสาหกรรมขนาดใหญ่[7] โลกที่สองรวมไปถึงชาติสมัยใหม่ ซึ่งมีความมั่งคั่งและเป็นชาติอุตสาหกรรม แต่อยู่ในการควบคุมของคอมมิวนิสต์[7] ส่วนใหญ่ที่เหลืออยู่นั้นเห็นว่าเป็นส่วนของโลกที่สาม ในขณะที่โลกที่สี่ได้รับการพิจารณาว่าเป็นประเทศซึ่งประชากรอยู่อาศัยโดยมีรายได้น้อยกว่า 100 ดอลลาร์สหรัฐต่อปี[7] หากเราให้คำจำกัดความของโลกที่หนึ่ง หมายถึง เศรษฐกิจอุตสาหกรรมที่มีรายได้สูง ดังนั้น ก็สามารถใช้การจัดอันดับประเทศของธนาคารโลกโดยใช้อัตราผลิตภัณฑ์มวลรวมประชาชาติต่อหัว (GNI) ธนาคารโลกได้แบ่งประเทศทั่วโลกออกเป็นสี่หมวด: ประเทศที่มีรายได้สูง, รายได้ปานกลางค่อนข้างสูง, รายได้ปานกลางค่อนข้างต่ำ, และรายได้ต่ำ โลกที่หนึ่งได้รับการพิจารณาว่าเป็นประเทศซึ่งมีรายได้สูง เศรษฐกิจรายได้สูงเทียบได้กับประเทศอุตสาหกรรมซึ่งพัฒนาแล้ว ตามข้อมูลของธนาคารโลก ประเทศซึ่งมีผลิตภัณฑ์มวลรวมประชาชาติสูงที่สุด ประกอบด้วย:[9] เบอร์มิวดา ลักเซมเบิร์ก นอร์เวย์ คูเวต บรูไน สิงคโปร์ สหรัฐอเมริกา ฮ่องกง สวิตเซอร์แลนด์ และเนเธอร์แลนด์ โมเดลโลกสามใบ คำว่าโลกที่หนึ่ง โลกที่สอง และโลกที่สาม ถูกใช้เป็นครั้งแรกเพื่อแบ่งประเทศในโลกออกเป็นสามหมวดหมู่ ความเปลี่ยนแปลงอย่างสมบูรณ์ของฐานะเดิมหลังสงครามโลกครั้งที่สอง หรือที่รู้จักกันว่าสงครามเย็น ทำให้สองรัฐอภิมหาอำนาจ (สหรัฐอเมริกาและสหภาพโซเวียต) แข่งขันกันเพื่อความยิ่งใหญ่ในระดับโลกท้ายที่สุด ทั้งสองประเทศได้สร้างกลุ่มประเทศสองกลุ่ม หรือที่รู้จักกันว่า ค่าย ค่ายเหล่านี้ก่อตั้งขึ้นโดยพื้นฐานแนวความคิดของโลกที่หนึ่งและโลกที่สอง[10] ช่วงต้นของสงครามเย็น องค์การนาโตและสนธิสัญญาวอร์ซอได้ริเริ่มขึ้นโดยสหรัฐอเมริกาและสหภาพโซเวียตตามลำดับ ซึ่งสองกลุ่มประเทศนี้ยังอาจเรียกว่าเป็น ค่ายตะวันตก และ ค่ายตะวันออก ก็ได้ สภาพของค่ายทั้งสองนี้มีความแตกต่างกันมากจนสามารถแยกออกเป็นสองโลกได้โดยพื้นฐาน อย่างไรก็ตาม ยังไม่มีการระบุตัวเลขว่ากลุ่มใดเป็นโลกที่หนึ่งและโลกที่สอง[11][12][13] จุดเริ่มต้นของสงครามเย็นเกิดขึ้นจากสุนทรพจน์ "ม่านเหล็ก" อันมีชื่อเสียงของวินสตัน เชอร์ชิลล์[14] ในสุนทรพจน์ดังกล่าว เชอร์ชิลล์อธิบายถึงการแบ่งแยกระหว่างตะวันตกและตะวันออกว่ามีความหนาแน่นมากจนกระทั่งเรียกได้ว่า "ม่านเหล็ก"[14] ในปี พ.ศ. 2495 นักประชากรศาสตร์ชาวฝรั่งเศส อัลเฟรด โซวี ได้ประดิษฐ์คำว่าโลกที่สามเพื่อใช้อ้างอิงถึงฐานันดรทั้งสามในฝรั่งเศสยุคก่อนการปฏิวัติ[15] ฐานันดรสองอย่างแรก คือ ชนชั้นสูงและพระสอนศาสนา ส่วนฐานันดรที่สามประกอบด้วยประชากรอื่น ๆ ทั้งหมดนอกเหนือจากสองฐานันดรแรก[15] เขาได้เปรียบเทียบโลกทุนนิยมกับชนชั้นสูง และโลกคอมมิวนิสต์กับพระสอนศาสนา โซวีเรียกประเทศที่เหลือซึ่งไม่รวมอยู่ในการแบ่งแบบสงครามเย็นดังนี้ว่าโกที่สาม ซึ่งก็คือ ประเทศซึ่งไม่เข้ากับฝ่ายใดและไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใน "ความขัดแย้งตะวันออก-ตะวันตก"[15][16] ด้วยการประดิษฐ์คำว่า "โลกที่สาม" โดยตรง ทำให้สองกลุ่มแรกกลายมาเป็น "โลกที่หนึ่ง" และ "โลกที่สอง" ตามลำดับ ระบบโลกสามใบจึงเกิดขึ้นโดยประการฉะนี้[13] หัวหน้าชน Secwepemc จอร์จ มานูเอล เชื่อว่า โมเดลโลกสามใบ เป็นแนวคิดที่ล้าสมัย ในหนังสือของเขาซึ่งเขียนขึ้นเมื่อปี พ.ศ. 2517 The Fourth World: An Indian Reality เขาบรรยายถึงการถือกำเนิดของโลกที่สี่ซึ่งเป็นการประดิษฐ์คำใหม่เช่นกัน โลกที่สี่หมายถึง "ชาติ" (สิ่งทางวัฒนธรรมและกลุ่มเชื้อชาต) ของชาวพื้นเมืองอันมิได้ประกอบขึ้นเป็นรัฐในแง่ของความรู้สึกดั้งเดิม[8] แต่พวกเขาอาศัยอยู่ภายในหรือระหว่างพรมแดนของรัฐแทน (ดูที่ กลุ่มปฐมชาติ) ตัวอย่างหนึ่ง คือ ชาวอเมริกันอินเดียนในทวีปอเมริกาเหนือ อเมริกากลาง และแคริบเบียน[8] ยุคหลังสงครามเย็น การล่มสลายของสหภาพโซเวียตในปี พ.ศ. 2534 ทำให้ค่ายตะวันออกไม่มีอีกต่อไป[17]; เช่นเดียวกับการปรับใช้คำว่า "โลกที่สอง" ทั้งหมด การจำกัดความของโลกที่หนึ่งและโลกที่สามเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย แต่โดยทั่วไปแล้ว ยังอธิบายถึงแนวคิดเดียวกัน ในอดีต ระหว่างช่วงสงครามเย็น ความสัมพันธ์ระหว่างโลกที่หนึ่งกับโลกที่สอง และโลกที่หนึ่งกับโลกที่สามมีความตายตัวอย่างมาก โลกที่หนึ่งและโลกที่สองยังต่อสู้กันอย่างไม่ลดละกับอีกฝ่ายหนึ่งผ่านความตึงเครียดระหว่างแก่นของทั้งสองฝ่าย คือ สหรัฐอเมริกาและสหภาพโซเวียตตามลำดับ โดยพื้นฐานแล้ว สงครามเย็นเป็นการต้อสู้ทางอุดมการณ์ระหว่างโลกที่หนึ่งและโลกที่สอง หรือหากจะระบุให้เจาะจงยิ่งขึ้น คือ สหรัฐอเมริกาและสหภาพโซเวียต[18] ทฤษฎีต่าง ๆ และแผนซึ่งปรากฏในกลไกของสงครามเย็น ได้แก่ ลัทธิทรูแมน แผนมาร์แชลล์ (จากสหรัฐอเมริกา) และแผนโมโลตอฟ (จากสหภาพโซเวียต)[18][19][20] ขอบเขตของการต่อสู้ระหว่างทั้งสองโลกได้ปรากฏหลักฐานในกรุงเบอร์ลิน – ซึ่งถูกแบ่งออกเป็นส่วนตะวันออกและตัวนตก ในการที่จะหยุดยังมิให้พลเมืองในเบอรลินตะวันตก จากที่มีโอกาสเสี่ยงภัยสูง ไปยังตะวันตกและทุนนิยมซึ่งมีความมั่งคั่งและความสุข สหภาพโซเวียตจึงสร้างกำแพงเบอร์ลิน ขึ้นภายในเขตเมืองที่แท้จริง[21] ความสัมพันธ์ระหว่างโลกที่หนึ่งและโลกที่สามแสดงลักษณะโดยคำจำกัดความแท้ ๆ ของโลกที่สาม เนื่องจากกลุ่มประเทศโลกที่สามไม่ผูกมัดตัวเองและไม่เข้ากับทั้งโลกที่หนึ่งและโลกที่สอง กลุ่มประเทศเหล่านี้จึงเป็นเป้าหมายของการหาสมาชิกเพิ่มเติมของทั้งสองโลก ในความพยายามขยายเขตอิทธิพลของตน สหรัฐอเมริกาพยายามสร้างประชาธิปไตยและทุนนิยมในโลกที่สาม นอกเหนือจากนั้น เนื่องจากสหภาพโซเวียตก็ต้องการขยายตัวเช่นกัน โลกที่สามจึงมักกลายมาเป็นสถานที่ของสงครามตัวแทน บางตัวอย่างรวมไปถึงในเวียดนามและเกาหลี ความสำเร็จจะเป็นของโลกที่หนึ่งหากผลของสงครามปรากฏว่าประเทศนั้นกลายมาเป็นทุนนิยมและปรชาธิปไตย และจะเป็นของโลกที่สองหากประเทศนั้นกลายมาเป็นคอมมิวนิสต์ ในขณะที่เวียดนามทั้งประเทศกลายมาเป็นคอมมิวนิสต์ทั้งหมด มีเพียงครึ่งส่วนเหนือของประเทศเกาหลีเท่านั้นที่เป็นคอมมิวนิสต์[22][23] ทฤษฎีโดมิโนเป็นทฤษฎีที่เป็นพื้นฐานของนโยบายสหรัฐอเมริกาต่อโลกที่สามและต่อคู่ปรปักษ์ในโลกที่สองเป็นส่วนใหญ่[24] ในแง่คิดของทฤษฎีโดมิโน สหรัฐอเมริกาเห็นว่าการเอาชนะในสงครามตัวแทนในโลกที่สามเป็นส่วนหนึ่งของมาตรการเพื่อ "สร้างความน่าเชื่อถือของการผูกมัดสหรัฐอเมริกาทั่วโลก"[25] ในปัจจุบัน ความเคลื่อนไหวของประชากรและข้อมูลข่าวสารเป็นลักษณะที่สำคัญของความสัมพันธ์ระหว่างโลกในปัจจุบันนี้[26] ความก้าวหน้าทางวิทยาศาสตร์และวิทยากรใหม่ ๆ ส่วนมากเกิดขึ้นในยุโรปตะวันตกและสหรัฐอเมริกา ซึ่งในภายหลังผลกระทบของวิทยากรเหล่านี้ได้ส่งผลกระทบไปทั่วโลก โรงเรียนธุรกิจวอร์ทันของมหาวิทยาลัยเพนนิซิลเวีย ประเมินว่าสุดยอดนวัติกรรม 30 อย่างในช่วง 30 ปีหลังนี้ถือกำเนิดในอดีตประเทศโลกที่หนึ่ง (คือ สหรัฐอเมริกาและประเทศในยุโรปตะวันตก)[27] ความไม่เสมอกันระหว่างความรู้ในโลกที่หนึ่งเมื่อเปรียบเทียบในโลกที่สามปรากฏชัดเจนในความเจริญก้าวหน้าด้านสาธารณสุขและการแพทย์ การเสียชีวิตจากโรคที่เกี่ยวกับน้ำได้ถูกกำจัดไปแล้วส่วนใหญ่ใน "ประเทศที่มีความมั่งคั่งกว่า" ในขณะที่ยังคง "เป็นปัญหาใหญ่หลวงในประเทศกำลังพัฒนา"[28] มาลาเรียและวัณโรคเป็นโรคซึ่งรักษาได้อย่างกว้างขวางในประเทศพัฒนาแล้วในโลกที่หนึ่ง ในขณะที่ยังคร่าชีวิตประชากรในประเทศกำลังพัฒนา (โลกที่สาม) สถิติพบว่ามีปผู้เสียชีวิตจากโรคมาลาเรีย 900,000 คนต่อปี และการรับมือกับโรคมาลาเรียคิดเป็นต่าใช้จ่ายด้านสาธารณสุขกว่า 40% ในหลายประเทศทวีปแอฟริกา[29] มาลาเรียและโรคอื่น ๆ ที่ถูกกำจัดไปแล้วในโลกที่หนึ่ง ยังคงแพร่ระบาดในโลกที่สาม ซึ่งทำให้ "ประชาคมจมลงสู่ความยากจน"[29] อย่างไรก็ตาม ประเทศโลกที่หนึ่งหลายประเทศมีแผนการช่วยเหลือประเทศดลกที่สามเพื่อให้เข้าถึงข้อมูลและความเจริญก้าวหน้า ประธานาธิบดีแห่งสหรัฐอเมริกา บารัก โอบามา รับประกันที่จะ "ยุติการเสียชีวิตจากโรคมาลาเรียภายในปี พ.ศ. 2558" โดยการบรรลุ "การเข้าถึงการรักษาและความพยายามป้องกันราคาถูกซึ่งได้รับการพิสูจน์แล้วของประชาชนทั่วโลก"[30] เมื่อไม่นานมานี้ องค์กรความร่วมมือเพื่อการกำหนดชื่อและหมายเลขอินเทอร์เน็ต (ICANN) เพิ่งจะประกาศว่าชื่อโดเมนที่ใช้อักขระท้องถิ่น (IDNs) แรกจะสามารถใช้การได้อย่างเร็วที่สุดในฤดูร้อน พ.ศ. 2553 โดเมนที่ไม่ใช่ภาษาละตินเหล่านี้ อย่างเช่น ภาษาจีน ภาษาอารบิก และภาษารัสเซีย จะเป็นหนึ่งหนทางในการไหลของข้อมูลข่าวสารระหว่างโลกที่หนึ่งและโลกที่สามมีความสม่ำเสมอยิ่งขึ้น[31] ความเคลื่อนไหวของข้อมูลข่าวสารและเทคโนโลยีจากโลกที่หนึ่งไปยังหลายประเทศโลกที่สามได้สร้าง "ความปรารถนาที่จะไปถึงคุณภาพชีวิตของโลกที่หนึ่ง" โดยทั่วไป[26] โลกที่สามมีคุณภาพชีวิตต่ำกว่าเมื่อเทียบกับโลกที่หนึ่ง[13] ข้อมูลข่าวสารเกี่ยวกับคุณภาพชีวิตที่สูงกว่าของโลกที่หนึ่งได้ส่งผ่านทางโทรทัศน์ โฆษณาทางการค้า และนักท่องเที่ยวจากต่างประเทศที่เดินทางไปยังประเทศนั้น ๆ[26] การเปิดเผยนี้ทำให้เกิดความเปลี่ยนแปลงสองประการ: 1) คุณภาพชีวิตในประเทศโลกที่สามบางประเทศจะสูงขึ้น และ 2) การเปิดเผยดังกล่าวจะสร้างความหวังและทำให้มีการอพยพจำนวนมากจากประเทศโลกที่สามไปยังประเทศโลกที่หนึ่ง โดยหวังว่าจะนำมาซึ่งคุณภาพชีวิตและความร่ำรวย ทั้งแบบถูกกฎหมายและผิดกฎหมาย[26] ในความเป็นจริง การอพยพเช่นนี้เป็น "ส่วนสำคัญที่ทำให้ประชากรสหรัฐอเมริกาและทวีปยุโรปเพิ่มมากขึ้น"[26] ในขณะที่การอพยพนี้ได้มีส่วนสำคัญต่อโลกาภิวัตน์ ก็ยังได้ก่อให้เกิดกระแสสมองไหลอย่างรวดเร็วและมีปัญหาในการส่งกลับประเทศเดิม การอพยพนี้ยังสร้างปัญหาของการเข้ามาอยู่และเป็นภาระให้กับรัฐบาลที่มีประชากรอพยพไปอยู่เป็นจำนวนมาก[26] (ส่วนใหญ่คือโลกที่หนึ่ง) ผลกระทบด้านสิ่งแวดล้อม เป็นที่โต้เถียงกันว่าปัญหาของประชากรมนุษย์ที่สำคัญที่สุดมิใช่อัตราการเกิดที่สูงของประชากรในกลุ่มประเทศโลกที่สาม หากแต่เป็น "การเพิ่มผลกระทบของมนุษย์โดยรวม"[26] ผลกระทบต่อหัว ซึ่งหมายถึงการบริโภคทรัยะยากรและการสร้างของเสียโดยมนุษย์แต่ละคน มีความแตกต่างกันทั่วโลก; โดยที่ค่าดังกล่าวสูงสุดในโลกที่หนึ่ง และต่ำสุดในโลกที่สาม: ผู้อยู่อาศัยในสหรัฐอเมริกา ยุโรปตะวันตก และญี่ปุ่น บริโภคทรัพยากรคิดเป็น 32 เท่า และก่อให้เกิดของเสียเป็น 32 เท่า เมื่อเทียบกับผู้ที่อยู่อาศัยในโลกที่สาม[26] เช่นเดียวกัน ประเทศโลกที่หนึ่ง อย่างเช่น สหรัฐอเมริกา ออสเตรเลีย ญี่ปุ่น และแคนาดา เป็นประเทศผูผลิตคาร์บอนไดออกไซด์มากที่สุดในโลก ซึ่งมีส่วนต่อการแพร่ก๊าซเรือนกระจกอย่างมโหฬาร ประเทศโลกที่หนึ่งเหล่านี้ได้ใช้ทรัพยากรธรรมชาติมากจนกระทั่งเกือบจะหมดไป; ซึ่งเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเพราะประเทศโลกที่หนึ่งมีรายได้ที่จะซื้อผลิตภัณฑ์ดังกล่าว แต่มีข้อยกเว้นในบางประเทศ กลุ่มประเทศโลกที่หนึ่งอย่างเช่นนอร์เวย์ สวีเดน และเยอรมนี ได้ทำงานกับธรรมชาติ และได้รับประโยชน์ทางเศรษฐกิจจากการมีอยู่ของธรรมชาติ[32] ประเทศจีนถือได้ว่าเป็นประเทศที่ปล่อยก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์สูงที่สุดในโลก แต่ประชากรจำนวนมหาศาลเฉลี่ยค่าสถิติต่อหัวลงจนกระทั่งน้อยกว่าประเทศพัฒนาแล้วทั้งหมด[33] ประเทศโลกที่หนึ่งเป็นผู้บริโภครายใหญ่ของเชื้อเพลิงฟอสซิล จึงได้หันไปให้ความสนใจกับมลพิษที่เกิดกับสิ่งแวดล้อม[34] พิธีสารเกียวโตเป็นสนธิสัญญาซึ่งตั้งอยู่บนอนุสัญญาสหประชาชาติว่าด้วยการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ ซึ่งเสร็จสมบูรณ์ในปี พ.ศ. 2534 ในการประชุมสุดยอดผู้นำโลกในริโอ[35] ในที่ประชุมได้มีการเสนอปัญหาของการป้องกันภูมิอากาศแก่สหรัฐอเมริกาและกลุ่มประเทศโลกที่หนึ่งอื่น ๆ[35] ประเทศซึ่งได้รับพิจารณาว่ากำลังพัฒนา อย่างเช่น จีนและอินเดีย ไม่จำเป็นที่จะต้องอนุมัติสนธิสัญญาดังกล่าวเนื่องจากประเทศเหล่านี้มีความกังวลว่าการลดการแพร่ก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์จะเป็นการบั่นทอนการพัฒนาของตน[35] ความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ ในอดีต มีการให้ความสนใจน้อยมากในผลประโยชน์จากกลุ่มประเทศโลกที่สาม[36] ซึ่งเป็นเพราะว่านักวิชาการความสัมพันธ์ระหว่างประเทศส่วนมากมาจากประเทศโลกที่หนึ่งซึ่งเป็นประเทศอุตสาหกรรม[37] เมื่อมีประเทศมากขึ้นที่ดำเนินการพัฒนาจนพัฒนาแล้ว ผลประโยชน์ของโลกจึงได้เริ่มเปลี่ยนแปลงทีละน้อย[36] อย่างไรก็ตาม ประเทศโลกที่หนึ่งยังคงมีมหาวิทยาลัย ศาสตราจารย์ วารสาร และการประชุมมากที่สุด ทำให้เป็นการยากแก่ประเทศโลกที่สามในการได้รับความชอบและความเคารพนับถือในความคิดและวิธีการใหม่ของตนเองในการมองโลก[36] ทฤษฎีการพัฒนา ระหว่างสงครามเย็น ทฤษฎีการทำให้ทันสมัยและทฤษฎีการพัฒนาได้ถือกำเนิดขึ้นในทางตะวันตกอันเป็นผลมาจากการตอบสนองทางเศรษฐกิจ การเมือง สังคมและวัฒนธรรมของกลุ่มประเทศเหล่านั้นต่อการบริหารจัดการอดีตดินแดนอาณานิคมของตน[38] นักวิชาการตะวันตกและผู้ประกอบกิจด้านการเมืองระหว่างประเทศหวังว่าจะสร้างทฤษฎีแนวคิดและจากนั้นสร้างนโยบายอันตั้งอยู่บนพื้นฐานของแนวคิดซึ่งจะทำให้เกิดอาณานิคมเอกราชใหม่เพื่อเปลี่ยนแปลงไปสู่รัฐชาติซึ่งได้รับอธิปไตยอันมีพัฒนาการทางการเมือง[38] อย่างไรก็ตาม นักทฤษฎีส่วนมากมาจากสหรัฐอเมริกา และไม่ให้ความสนใจในการบรรลุการพัฒนาตามรูปแบบใด ๆ ของกลุ่มประเทศโลกที่สาม พวกเขาต้องการให้ประเทศเหล่านี้พัฒนาผ่านกระบวนการเสรีทางการเมือง เศรษฐกิจ และการขัดเกลาทางสังคม; หรืออาจกล่าวได้ว่า พวกเขาต้องการให้ประเทศโลกที่สามดำเนินรอยตามทุนนิยมเสรีแบบตะวันตกอันเป็นตัวอย่างของสิ่งที่เรียกว่า "รัฐโลกที่หนึ่ง"[38] ดังนั้น การทำให้ทันสมัยและวัฒนธรรมการพัฒนาจึงเป็นความคิดซึ่งถือกำเนิดในรูปของทางเลือกของตะวันตก (ส่วนใหญ่เป็นสหรัฐอเมริกา) ต่อยุทธศาสตร์มาร์กซิสต์และนีโอมาร์กซิสต์ซึ่งเสนอโดย "รัฐโลกที่สอง" อาทิ สหภาพโซเวียต[38] นอกจากนี้ การทำให้ทันสมัยและวัฒนธรรมการพัฒนายังใช้เพื่ออธิบายว่ารัฐโลกที่สามจะพัฒนาตนเองอย่างเป็นธรรมชาติไปสู่รัฐโลกที่หนึ่งซึ่งพัฒนาแล้ว และมันยังอยู่บนพื้นฐานบางส่วนจากทฤษฎีเศรษฐกิจเสรีและรูปแบบทฤษฎีสังคมของทัลคอตต์ พาร์สันส์[38] โลกาภิวัตน์ องค์การการค้าโลก ตามที่จำกัดความไว้ในเว็บไซต์ขององค์การการค้าโลก (WTO) "เป็นเพียงองค์กรระหว่างประเทศในระดับโลกเพียงแห่งเดียวซึ่งรับผิดชอบกับระเบียบการค้าระหว่างประเทศ" ก่อตั้งขึ้นเมื่อปี พ.ศ. 2538 ซึ่งดำเนินการสืบต่อจากความตกลงทั่วไปว่าด้วยภาษีศุลกากรและการค้า (GATT) องค์กรดังกล่าวมุ่งให้ความสนใจต่อการเจริญเติบโตและการพัฒนาทางเศรษฐกิจในเรื่องการเจรจาเกี่ยวกับการค้าระหว่างประเทศ มี 117 จาก 153 ประเทศสมาชิกองค์การการค้าโลกซึ่งได้รับพิจารณาว่าเป็นประเทศกำลังพัฒนา เช่น สหรัฐอเมริกา และสหภาพยุโรป ประเทศอย่างเช่น จีน บราซิล อินเดีย และแอฟริกาใต้ได้รับพิจารณาว่าเป็นสมาชิกซึ่งมีอิทธิพลมากที่สุดในองค์การ มีการกล่าวว่าประเทศกำลังพัฒนาได้รับการปฏิบัติพิเศษและข้อกำหนดเกี่ยวกับความตกลงทั่วไปซึ่งจัดขึ้นโดยองค์การการค้าโลก การปฏิบัติพิเศษอาจจำกัดความได้ว่าเป็น "รวมไปถึงระยะเวลาที่นานกว่าในการปฏิบัติตามข้อตกลงและการผูกมัด มาตรการเพื่อเพิ่มโอกาสทางการค้าและความช่วยเหลือในการสร้างสาธารณูปโภคสำหรับงานองค์การการค้าโลก การรับมือกับข้อพิพาท และการปฏิบัติตามมาตรฐานทางเทคนิค" การใช้สิทธิพิเศษเหล่านี้อาจถูกตั้งคำถามและท้าท้ายจากสมาชิกอื่น ๆ ซึ่งมักเกิดขึ้นบ่อยครั้ง ในบรรดากลุ่มประเทศกำลังพัฒนาเหล่านี้คือกลุ่มที่ซับซ้อนขนาดเล็ก เช่น พันธมิตร; กลุ่มประเทศส่งออกสินค้าเกษตร (The Cairns group) ประกอบด้วยประเทศพัฒนาแล้วและกำลังพัฒนา ก่อตั้งขึ้นนับตั้งแต่กลางคริสต์ทศวรรษ 1980 ในขณะที่พันธมิตรดังกล่าวดูเหมือนว่าจะเลือนหายไปตามกาลเวลา กลุ่มประเทศยี่สิบประเทศ หรือ "จี-20" ก็ได้ผงาดขึ้นมาแทนที่ ประกอบด้วยประเทศอย่างเช่น อินเดีย จีน อียิปต์ อาร์เจนตินา และแอฟริกาใต้ กลุ่มประเทศทั้งหลายกำลังพัฒนาที่จะรับมือกับปัญหาอย่างเช่นการพัฒนา สมาชิกภาพ และการค้าในภูมิภาค อ้างอิง หมวดหมู่:การเมืองแบ่งตามภูมิภาค หมวดหมู่:การเมือง หมวดหมู่:การจำแนกหมวดหมู่ประเทศ

https://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B9%82%E0%B8%A5%E0%B8%81%E0%B8%97%E0%B8%B5%E0%B9%88%E0%B8%AB%E0%B8%99%E0%B8%B6%E0%B9%88%E0%B8%87

Kuka Mortimer Folchart on?

Mustesydän

finnish

Mustesydän on Cornelia Funken kirjoittaman fantasiatrilogian ensimmäinen osa (alkup. Tintenherz, ). Mustesydän-trilogian toinen osa on nimeltään Musteloitsu (alkup. Tintenblut, engl. Inkspell). Kolmas osa ilmestyi suomeksi syyskuussa 2009 nimellä Mustemaailma (alkup. Tintentod, engl. Inkdeath). Trilogian ensimmäisestä osasta on myös tehty elokuva. Mustesydämen henkilöt Meggie Folchart on Mo'n tytär. Meggiellä on vaaleat hiukset kuten äidillään. Kun Mo luki Meggien äidin, Resan Mustesydämeen, Meggie oli kolmen vanha. Hän on hyvin läheinen isänsä kanssa ja on perinyt tältä tämän rakkauden kirjoihin ja lukemiseen. Mustesydämen tapahtumien aikaan Meggien on kaksitoistavuotias, Musteloitsun aikaan kolmetoista. Myös Meggie osaa lukea hahmoja eloon kirjoista kuten isänsä. Elokuvassa Meggieä näyttelee Eliza Bennett. Mortimer Folchart , joka kolmanteen kirjaan mennessä tunnetaan useammallakin nimellä: vaimolleen ja tyttärelleen hän on Mo, Velhokieli niille, joille hänen lukemisen lahjansa on tärkein piirre, ja Närri - mustemaailman sankarirosvo. Hän on ammatiltaan kirjansitoja tai kirjanparantaja kuten Meggie tai hän itse joskus sanoo. Hän on Meggien isä ja Resan mies. Molla on ihmeellinen lahja, ja tästä lahjasta lähtee koko tarina alun perinkin. Kun Mo ensimmäistä kertaa luki Mustesydän-nimistä kirjaa ääneen tietäen Resan pitävän siitä, hänen vaimonsa katosi heidän kahden kissansa kanssa ja tilalle tulivat Capricorn, Basta ja Tomusormi. Elokuvassa Mota näyttelee Brendan Fraser, jolle kirjailija on omistanut Musteloitsu-kirjan ja jota hän on käyttänyt Mon esikuvana. Theresa Folchart eli Resa. Resa joutui Mustemaailmaan, Mustesydämen tapahtumapaikoille vahingossa, kun hänen miehensä Mo lukee hänelle kyseistä kirjaa ääneen. Mustemaailmassa Resa työskenteli jonkin aikaa naisilta kielletyssä työssä, jonka paljastuttua hän joutui Capricornin linnaan palvelustytöksi. Kahdesti hän yritti karata ja toisella kerralla onnistui jolloin käärme puri tätä kesken paon. Tomusormi löysi tämän ja auttoi piiloon, mutta Capricornin miehet löysivät Tomusormen, hakkasivat hänet henkihieveriin ja palauttivat Resan vangiksi linnaan. Resa myös opetti Tomusormen lukemaan ja kirjoittamaan ja näiden välillä vallitsee luottamukseen perustuva ystävyys. Meidän maailmaamme hän palasi, kun Capricornin palkkaama väliaikainen lukija Darius luki hänet ulos kirjasta. Ikävä kyllä Resa palasi mykkänä, mutta sai myöhemmin äänensä takaisin palatessaan Mustemaailmaan kirjassa Musteloitsu. Elokuvassa Resaa näyttelee Sienna Guillory. Elinor Loredan on Resan täti, joka asuu Pohjois-Italiassa järven rannalla ja hänen taloonsa asti näkyy myös vanha linna minkä tarinoita Elinor höystää mielellään mitä karmeimmilla yksityiskohdilla. Elinor on kirjatoukka ja hänen kirjahyllynsä pursuavat arvokkaita kirjoja, joita hän suojelee kuin omia lapsiaan. Rikas kirjatoukka ja voi kai odottaa, että rikas kirjatoukka laittaa kaikki rahansa kirjoihin. Elinor rakastaa kirjojaan niin paljon, että murtuu täysin, kun kirjassa Capricornin miehet saapuvat Elinorin taloon ja polttavat kaikki kirjat, jättäen jälkeensä vain kuolleen kukon, joka on Capricornin tunnusmerkki. Ensimmäisen kerran Tomusormen nähdessään Elinor arveli heti tulennielijän aiheuttavan ongelmia eikä sen vuoksi pahemmin pidä tästä. Kutsuu tätä usein myös ivaillen tulitikunpureskelijaksi. Hänen arvokkaimmat kirjansa polttivat Capricornin miehet ja hän hautoi kostoa moisesta hirvittävästä teosta. Ei kirjan alussa pidä edes Meggiestä josta kuitenkin muodostuu vanhalle naiselle hyvin tärkeä henkilö. Hänet on kirjassa kuvattu vanhaksi ja hieman ylipainoiseksi. Elokuvassa Elinoria näyttelee Helen Mirren. Capricorn Mustesydän-teos, jonka ympärille trilogia kietoutuu, kertoo Capricornista. Kirjalla on sellainen nimi koska se kertoo miehestä, jolla on musteenmusta sydän. Capricornia kuvaillaan "värittömäksi kuin lasillinen maitoa". Miehen tunteista kerrotaan sen verran, että hänen sydämensä on niin musta, ettei hän kykene edes nauttimaan tekemistään julmuuksista. Capricorn haluaa siepata Mon, koska tämän uskomattomasta lahjasta olisi hyötyä hänelle; Mo voisi lukea hänelle muista tarinoista uskomattomia aarteita. Takaisin Mustemaailmaan Capricorn ei halua palata, koska näkee paremman tulevaisuuden itselleen meidän maailmassamme. Mustesydän-kirjan lopussa Meggie lukee sanat jotka tappavat Capricornin ja useimmat hänen miehistään Meggien viimeisten virkkeiden kohdalla epäröidessä. Elokuvassa häntä näyttelee Andy Serkis. Tomusormi on tulennielijä, jonka Mo lukee ulos Mustemaailmasta. Enemmän kuin mitään muuta Tomusormi halusi palata kotiin Mustesydämen maisemiin, ja siksi hän oli valmis liittymään Capricornin puolelle ja kavalsi Mo'n ja Meggien olinpaikan tälle. Capricorn lupasi, että Tomusormi pääsisi takaisin omaan maailmaansa, jos toisi Mon tyttärineen sekä heidän hallussaan olevan Mustesydän-kirjan. Capricorn kuitenkin huijasi Tomusormea ja poltti jokaisen Mustesydämen painoksen yhtä lukuun ottamatta. Tomusormi pelasti kertaalleen Resan, mutta Capricornin miehet löysivät piilopaikan, hakkasivat Tomusormen henkihieveriin ja veivät Resan takaisin Capricornin kylään. Resa myös opetti Tomusormen lukemaan ja näiden välillä vallitsee ystävyys, mutta Tomusormi vaikuttaa usein siltä, että hän tuntisi enemmänkin Resaa kohden, ha kenties tästä syystä hän ei myöskään kertonut Mo'lle ja Meggielle Resan olevan meidän maailmassamme tai Resalle tämän miehestä ja tyttärestä. Tomusormella on vaimo, Roxane sekä kaksi tytärtä, Brianna ja Rosanna, joista jälkimmäinen kuoli sinä aikana jonka Tomusormi vietti meidän maailmassamme. Kerran Basta viilteli Tomusormen kasvot mustasukkaisuudesta Roxanea kohtaan; siitä on yhä jäljellä kolme vaaleaa arpea Tomusormen kasvojen poikki. Tomusormi on kaikkien aikojen taitavin tulentanssittaja ja hänen mukanaan kulki ennen Gwin-näätä. Gwinin Tomusormi jättää meidän maailmaamme palatessaan Mustemaailmaan, koska Fenoglio kirjoitti alun perin kirjaansa tämän kuolevan näädän vuoksi ja Tomusormi hankkii uuden näädän, Hiipparin vaikka hän hieman epäileekin onko järkevää hankkia uutta jos entinenkin saattoi syöstä hänet kuolemaan. Mutta toisen kirjan alussa, Meggie ja Farid tuovat tämän näädän mukanaan ja silloin kuolema on palannut. Faridin ansiosta juttu ei kuitenkaan pääty Tomusormen kuolemaan. Musteloitsu-kirjassa Tomusormi kuolee pelastaessaan Faridin, jolloin kirjan juoni ei kuljekaan kuin Fenoglio on kirjoittanut. Basta oli tappanut Faridin iskemällä tälle veitsen selkään, ja Tomusormi kutsui Kuoleman valtiattaret eli Valkeat rouvat luokseen tanssittamalla tulta näille Kuoleman apulaisille jotka samaan aikaan sekä pelkäävät, että ihannoivat tulta. Näin hän vaihtoi oman henkensä Faridin henkeen. Sarjan kolmannessa kirjassa Velhokieli Mo kuitenkin tekee kauppaa Valkeiden rouvien kanssa ja tuo Tulentanssittajan kuolleista, ja mukanaan tällä on muutamia näppäriä uusia temppuja. Elokuvassa Tomusormea näyttelee Paul Bettany. Farid Mo luki Faridin ulos Tuhannen ja yhden yön saduista jossa hän toimi rosvojen apurina. Farid on rakastunut Meggieen ja hän on Tomusormen oppipoikana, ja melkein yhtä taitava kuin opettajansa itse. Tomusormen näätä Gwin on erittäin kiintynyt Faridiin ja poika on taitava tulen kanssa, niin kuin Tomusormikin tämän opetettua häntä. Hän on hyvin kiintynyt Tomusormeen ja murtuu tämän kuollessa Musteloitsussa vannoen pelastavansa tämän. Faridilla on tummat hiukset ja pikimustat silmät. Elokuvassa Faridia näyttelee Rafi Gavron. Basta on Capricornin uskollisin mies. Kirjassa kerrottiin, että hän repisi vaikka sydämen rinnastaan Capricornin vuoksi. Bastassa on monia erikoisia piirteitä: ensiksikin, piparmintunhajuinen hengitys, joka ainakin Tomusormen arvelujen mukaan liittyy johonkin naikkoseen, joka ei pahanhajuisen hengityksen vuoksi suostunut suutelemaan Bastaa. Toiseksi, hän kuljettaa aina mukanaan veistä, joka on hänelle ystävistä rakkain ja jota kohtelee melkein rakkaudella. Basta on myös hyvin taikauskoinen ja hänellä on aina kaulassaan jokin amuletti, joka suojaa häntä pahalta. Hänen ongelmansa tuhopolttajana on myös se, että hän pelkää tulta, sillä kerran hänen toteuttaessaan Capricornin käskyjä tuli nuoli hänen käsivartensa kyynärpäihin saakka. Siitä saakka hän on pitänyt pitkähihaisia paitoja, ja toisin kuin Capricornin mustapaitaiset "varikset", hänen paitansa oli lumivalkea. Basta ei osallistu mielellään pieniin julmuuksiin kuten kissojen ja oravien surmaamiseen, vaikka hänen veitsensä lentääkin tarkasti, mutta ihmisten pelosta hän nauttii. Basta kantaa Tomusormelle kaunaa siitä, että Tomusormen vaimo Roxane valitsi hänet eikä Bastaa, ja kostoksi tästä hän on viillellyt Tomusormen kasvoihin kolme syvää arpea, jotka Tomusormi tosin jättää Valkeille rouville palatessaan. Basta on aina vihannut tätä Tulentanssittajaa ja onnistuu Musteloitsu-kirjassa iskemään veitsensä Faridin selkään. Mo kuitenkin tappaa Bastan ennen kuin tämä ehtii nauttia voitostaan. Bastaa näyttelee elokuvassa Jamie Foreman. Fenoglio Vanha mies joka kirjassa kirjoitti Mustesydämen (ei saa olla sekoitettavissa Cornelia Funkeen). Hänen sukuaan mainitaan kirjassa kolme; lapsenlapset, joista yksi on Pippo, joka kavalsi heidät Capricornin miehille. Mustesydämen lopussa Fenoglio päätyy Mustemaailmaan jostain syystä Meggien lukiessa tekstiä joka takaisi Varjon tappavan Capricornin ja hävittävän tämän miehet. Mustemaailmassa hän toimii runoilijana ja tarinankertojana, toimii siinä hommassa myös paljon ilveilijöiden kanssa. Hän on kiintynyt Capricorniin ja Bastaan loistavina pahiksina, mutta toteaa itsekin, että heidät oli parempi tavata ihan vain kirjan sivuilla, ei luonnossa. Elokuvassa Fenogliota näyttelee Jim Broadbent Capricornin miehet joita kutsuttiin yleisesti mustatakeiksi. Kirjassa ei mainittu moniakaan nimeltä. Cockerell (elokuvassa Matt King)oli se, joka vastasi eniten murhatöistä. Hän ontui Dariuksen luettua hänet paikalle virheellisesti eikä osannut tähdätä sen paremmin kuin muutkaan mustatakit. Lättänenä (elokuvassa Steven Speirs) sai lempinimensä siitä, että hänen nenänsä liiskaantui kun Darius luki hänet meidän maailmaamme. Darius oli Capricornin lukija ennen Mota, jota Basta pilkkasi änkyttäjäksi. Hänestä tulee Elinorin kirjastonhoitaja kun hän muuttaa Mon ja Meggien poppoon mukana Elinorin taloon. Hän vannoi ettei enää ikinä lue ääneen pelkonsa vuoksi joka turmelee hänen lukemansa hahmot jollain tavalla. Esim. Resan äänenmenetys, Cockerellin ontuminen ja Lättänenän nenän litistyminen. Mortola: eli Harakka. Capricornin äiti jota Capricorn ei kuitenkaan myönnä sillä häpeää sekä äitinsä, että omaansa alhaista syntyperää. Capricornin kuolema satutti Mortolaa kovasti ja hän vannoi kostoa Mo'lle. Musteloitsussa hän onnistuukin ampumaan tätä ja miltei tappamaan tämän. Elokuvassa Mortolaa näyttelee Lesley Sharp. Kirjan juoni Kaikki alkaa yhdeksän vuotta ennen itse kirjan tapahtumia. Kirjojen entisöijä Mortimer ”Mo” Folchart istuu mukavasti olohuoneessaan ja lukee Mustesydän-nimistä kirjaa ääneen vaimolleen Resalle. Heidän kolmivuotias tyttärensä Meggie leikkii lattialla. Äkkiä, kesken lukemisen, Resa katoaa ja Mon olohuoneessa seisoo hänen sijastaan kolme vierasta miestä. Mon onnistuu ajaa miehet ulos talostaan, ja sen jälkeen hän ja Meggie ovat matkustaneet ympäriinsä. Mutta vaimoaan Mo ei saanut takaisin, vaikka yritti lukea kirjaa yhä uudestaan ja uudestaan.´Eräänä sateisena yönä, kun Meggie on kasvanut jo kaksitoistavuotiaaksi, heidän talonsa eteen ilmestyy salaperäinen mies. Mies on tulentanssittaja Tomusormi, jonka Mon taianomainen ääni repi irti omasta tarinastaan yhdeksän vuotta sitten. Tomusormi on tullut varoittamaan Mota Capricornista, joka on päässyt hänen jäljilleen. Capricorn oli yksi Mustesydämen henkilöistä, itse asiassa koko kirja kertoi hänestä; sen nimi on Mustesydän, koska se kertoo miehestä, jonka sydän on musta kuin tummin muste. Capricorn on kiinnostunut Mon erityislaatuisesta lahjasta lukea hahmoja eloon kirjoista. Capricorn on lähettänyt asialle parhaan miehensä Bastan, jonka mukana kulkeva veitsi on pelottavan vikkelä. Mo, Meggie ja Tomusormi hakevat turvapaikkaa Resan tädin, kirjatoukka Elinorin luota, mutta tulevat näin kiskoneeksi hänetkin mukaan vaarojen vyyhtiin. Ja kun Capricornin miehet sieppaavat Mon Tomusormen Meggielle pitämän pikku tulinäytöksen aikana ja samaisen miehen kavalluksen vuoksi, ei Meggiellä ja Elinorilla ole muuta vaihtoehtoa kuin lähteä hakemaan häntä Capricornin kylästä. Luokka:Mustesydän-trilogia Luokka:Vuoden 2003 kirjat

https://fi.wikipedia.org/wiki/Mustesyd%C3%A4n

ロアノーク島は何年植民地支配されていた？

ロアノーク植民地

japanese

ロアノーク植民地（ - しょくみんち、）は、現在のアメリカ合衆国ノースカロライナ州デア郡のロアノーク島にあった植民地。 ロアノーク植民地はウォルター・ローリーにより出資、組織化された殖民事業である。バージニア植民地内に恒久的開拓地を設立するために、16世紀後半に、ラルフ・レーンとリチャード・グレンビル（ローリーの従兄弟）によって実行された。1585年から1587年にかけて数度の植民地建設が試みられたが、どれも放棄されるか開拓者が死亡するかした。最後の100名余の開拓者集団は、おりからの英西戦争のためにイングランドからの補給がないまま3年が経過した後に全員姿を消していることが確認された。開拓者たちの行方は分かっておらず、以後ロアノークは「失われた植民地」と呼ばれ語り継がれることになり、研究・考察が進められている。 ローリーが得た植民地建設の権利 ウォルター・ローリーはイングランド女王エリザベス1世からバージニアと呼ばれる北アメリカの地に植民地を建設する勅許を取得していた。この勅許ではローリーが10年以内に北アメリカに開拓地を建設することを求め、それができなければ権利は消失することを定めていた。ローリーと女王は、この事業で新世界から富を引き出し、スペインの宝物を積んだ艦隊に対して私掠船を送って襲撃させる基地を得ることを目指していた。ローリー自身は北アメリカを訪れることは無かったが、1595年と1617年には、南アメリカはオリノコ川流域の湿地で伝説のエル・ドラードを探す遠征隊を率いていた。 探検 1584年、ローリーは北アメリカの東海岸で適切な開拓地を探検するために遠征隊を派遣した。この遠征隊はフィリップ・アマダスとアーサー・バーローが指揮し、現在のノースカロライナ州アウターバンクスを選んだ。そこからは南に開拓地を持つスペインを襲うことができ、先住民族であるカロライナ・アルゴンキン族のクロアタン族と接触することもできる理想的な位置にあった。 最初の開拓者 翌年春、男性のみで構成された植民を目的とした遠征隊が派遣された。彼らの多くはアイルランドにイングランドの支配を打ち立てた古参兵であり、現地で貴金属を探し、先住民の銅精錬技術を解き明かす目的があった。指導者のリチャード・グレンビルはこの地域をさらに探検し、植民地を建設し、事業の成功の報せを持ってイングランドに戻る任務を割り当てられた。先導船がアウターバンクスに到着したときに浅瀬に乗り上げ、おそらく食料の大半が失われたために植民地建設は延期された。最初に本土海岸や地域の先住民集落を探検した後、アクアスコゴック族集落のインディアンに銀のカップを盗んだという疑いが及んだ。この報復のために、訪問した最後の集落を略奪して燃やし、その酋長を火あぶりの刑にした。 この事件や食料の欠乏もあり、グレンビルはラルフ・レーンと約75人の隊員を残してロアノーク島の北端に植民地を建設することを決断し、翌1586年4月にはさらに人と物資を運んで戻ってくることを約束した。グレンビルたちは1585年8月17日に出航した[1]。 翌年4月が過ぎてもグレンビルの救援隊がやってくる気配は無かった。植民地は6月になっても存在しており、このときフランシス・ドレーク卿がカリブ海で襲撃を成功させた後の帰国中に立ち寄り、植民者達にイングランドに連れて行く提案を行った。金属学者のヨアヒム・ガンスを含む植民者達はこの申し出を受け入れた。グレンビルの救援隊はドレークが植民者達を乗せて立ち去った後まもなく到着した。植民地が放棄されているのを発見したグレンビルは、部隊の大半を連れてイングランドに戻ったが、イングランドの駐留と、ローリーのバージニアに対する権益の保護の双方を維持するために少数の分遣隊を残した。 第二の開拓者 1587年、ローリーは新たに117人の植民者遠征隊を派遣した。この隊を指揮したジョン・ホワイトは芸術家でローリーの友人であり、先のロアノーク島への遠征にも同行していた。 開拓者集団は1587年7月22日にロアノーク島に上陸した。8月18日、ホワイトの娘エレノアがアメリカ大陸では初となるイングランド人の赤ん坊ヴァージニア・デアを出産した。この出産のまえにホワイトは近隣にいるクロアタン族との関係を再構築し、前年ラルフ・レーンが攻撃した部族との関係を修復しようとした。しかし不満を感じていた部族は新しい植民者達との会見を拒んだ。それから間もなく、ジョージ・ハウという植民者が一人アルベマール・サウンド（海峡）でカニを探しているときに先住民に殺された。植民者達はラルフ・レーンが隊長を務めていたときに起こった事を知って、自分たちの生命が脅かされていることを恐れ、ホワイト知事にイングランドへ戻り植民地の事情を説明し援助を求めるよう説得した。ホワイトがイングランドに向けて出発したとき、植民地には115人の男女植民者が残った。この中には生まれたばかりのヴァージニアも含まれていた。 ホワイトが航海した当時の大西洋横断は大変危険なものだった。水先案内人のサイモン・フェルナンデスはその船がやっとのことでイングランドに戻ったと記している。救援隊の計画が立てられたが、冬季に船を出すことを船長が拒んだために遅れた。さらにスペインの無敵艦隊が来たことで、イングランドのあらゆる戦闘可能な船舶が徴発されたため、ホワイトはロアノーク島へ帰還するに耐え得る船舶を失った。しかし、ホワイトは防衛に不要と考えられる小さな船2隻を何とか誂え、1588年春にロアノーク島に向けて出航した。この航海は人為的な事情でうまくいかなかった。2隻の船は小さくその船長たちは貪欲だった。彼らはその航海の収益を良くするために行きがけに幾隻かのスペイン船を捕獲しようとしたが、逆に彼らが捉えられて積荷が失われた。植民地に運ぶもののなくなった船長たちはイングランドに戻った。 スペインとの戦争が続いていた（英西戦争 (1585年)）ために、ホワイトはその後3年間再び補給を試みることができなかった。ようやく私掠船の遠征隊に乗って、カリブ海からの帰り道にロアノーク島沖に立ち寄る約束を取り付けた。ホワイトはその孫娘の3歳の誕生日である1590年8月18日にロアノーク島に上陸したが、開拓地は荒廃していた。その隊員たちも男90人、女17人、子供11人の植民者達の形跡を見つけられず、戦闘が行われたような兆候も無かった。数少ない手がかりといえば、砦の柱に彫られた「クロアトアン(CROATOAN)」という言葉と、近くの木に彫り付けられた「クロ(CRO)」という言葉だった。家屋や防御工作物は全て解体されており、出発が急いで行われたのではないことが示されていた。ホワイトは3年前に出発するとき、何かことが起こった場合、近くの木にマルタ十字を彫るよう指示していたが、それは植民者達が強制されて出発したことを意味していた。十字架が彫られていなかったため、ホワイトは彫られた文字は植民者達がクロアトアン島に移動したことを意味していると解釈したが、彼は探索することが出来なかった。猛烈な嵐が起こりつつあり、隊員はそれ以上の探索を拒み、翌日彼らはその地を離れた。 ロアノーク植民地消失に関する仮説 1587年植民地の終末は記録されておらず（「失われた植民地」と呼ばれるようになった）、植民者達の運命については様々な憶測が生まれた。主流となった仮説は彼らが地元のクロアタン族、あるいはハッテラス族、あるいはほかのアルゴンキン族インディアンの中に分散し吸収されたというものである。とはいえ彼らが先住民と同化できたかどうかについての確たる証拠はまだない。 タスカローラ F・ロイ・ジョンソンの著作『事実と伝説の中の失われた植民地』で、共著者のトマス・C・パラモアは次のように書いている。 ...1610年頃までタスカローラ族の国で失われた植民者達の一部が生きていたという証拠は印象的である。1608年にジェームズタウンの開拓者フランシス・ネルソンが描いた現在のノースカロライナ州内陸部の地図は、このことのもっとも雄弁な証拠である。いわゆる「ズニガ地図」[2]と呼ばれるこの図は、ニューズ川沿いイロコイ族のパケリウキニック集落で「ルーノックから来た4人の服を着た男たち」がまだ生きていることを報告している。1609年のロンドンでは、「ゲパノカン」と呼ばれる酋長の下で、明らかにパケリウキニック集落で生活しているロアノークから来たイングランド人に関する報告がある。ゲパノカンはロアノークから来た4人の男、2人の少年「および1人の若いメイド」（おそらくヴァージニア・デア）を銅の作業者として抱えていたと言われていた。 1885年2月10日、州議会議員ハミルトン・マクミランが「クロアタン法案」成立に貢献した。これはロブソン郡周辺に住むインディアンを公式にクロアタン族と指定するものだった。2日後の2月12日、「ファイエットビル・オブザーバー」紙がロブソンのインディアンの起源に関する記事を掲載した[3]。その記事は次のように書かれている。 ...われわれがクロアタン・インディアンと呼ぶ人々は（彼らはこれを部族の名前とは認識しておらず、それは集落の名前に過ぎない。彼らはタスカローラ族と言っている）、常に白人に友好的だった。極貧に窮し、イングランドからの支援を受け取る可能性にも絶望していた。彼らを島から離れて本土に移動するように説得した...彼らは次第に最初の居住地から漂浪するようになり、長い間にその郡のほぼ中央にあるロブソンに定着するようになった、という伝説があると言っている。 パーソン郡 似たような伝説として、パーソン郡のインディアンはロアノーク島のイングランド植民者の子孫であるというものがある。実際にこれらインディアンがその後の開拓者と最後に遭遇したとき、彼らは既に英語を話し、キリスト教も知っていることに注目した。この集団の歴史的な赤ん坊達はロアノーク島に住んだ人々とも調和しており、多くの者はインディアンの特徴と共にヨーロッパ人の身体的特長も備えていた。その他の者はこれらを偶然の一致として割り引いたとしても、パーソン郡の開拓者をサポニ族の分派として分類している。 チェスピアン 植民地全体が移動し、後に破壊されたとする説もあった。1607年にジョン・スミス船長とジェームズタウンの植民者がバージニアに入植したとき、その使命の1つはロアノークの植民者達を突き止めることだった。インディアンはスミス船長に、ジェームズタウンから50マイル (80 km) 以内の地にイングランド人のような服装をし、生活している人々について語った。 ポウハタン酋長として広く知られる酋長ワフンスナコックがバージニア半島を本拠とするポウハタン連邦について語り、さらに、ジェームズタウンの開拓者が到着する直前に、ロアノークの植民者がチェスピアン族と共に住んでいたので全滅させたということも語った。チェスピアン族は現在のサウス・ハンプトンローズ東部に住んでいた部族であり、ポウハタン酋長からポウハタン連邦に加わるよう要請があったものを断っていた。現在のバージニアビーチのグレートネック・ポイントにあったチェスピアン族集落で見つかった考古学的証拠では、チェスピアン族がポウハタンとよりもカロライナ・アルゴンキン族との関係が深かったことを示唆している。 ポーハタン酋長はその説を裏付けるために幾つかのイングランド製の鉄の道具を提示したと言われている。チェスピアン族の主要集落であるスキオーク集落があったとされる現在のノーフォークのスウェル・ポイント、パインビーチ地域にはインディアンの埋葬用マウンドに関する報告があるが、誰の遺体も見つかっていない。 この仮説は幾らかの矛盾があり、ウィリアム・ストラチーの著書『バージニア・ブリタニカへの苦労の歴史』（1612年）に拠れば、ポーハタン族の僧侶が「チェサピーク湾から民族が興れば、ポーハタンの帝国を解体し、終わらせることになる」と警告したためにチェスピアン族は排除されたとしている。1610年5月に第三次補給船と共にバージニア植民地に到着したストラチーはロアノーク植民者のミステリーを良く承知していたが、インディアンの手で下されたチェスピアン族の運命についての記述に関連してロアノーク植民者に関する言及は無い。 海上での遭難、飢餓 1つの可能性として、植民者が単純に待っていることを諦め、独力でイングランドに戻ろうとしたが、その試みの中で滅亡したというものがある。1587年にホワイト知事が出発したとき、海岸探検あるいは植民地を本土に移すために、1隻のピンネース（小型帆船）と幾隻かの小型船を残していた。 人肉食 考古学者ローレンス・ステージャーは、この植民地が人肉食で食い尽くされた可能性を示唆した[4]。 スペイン 別の説ではスペイン人がこの植民地を破壊したというものがある。ロアノークよりも前の時代に、スペインは確かにサウスカロライナ海岸のシャルル砦にあったフランス植民地の痕跡を破壊した。また現在のフロリダ州ジャクソンビルにあったカロリーヌ砦の住人を虐殺した。しかし、ホワイトが植民地の消えたことを発見した時から10年後の1600年になっても、スペインはイングランドの失敗した植民地の場所を探していたという事実があるので、この説の可能性は薄い[5]。 考古学的証拠 1998年、東カロライナ大学はロアノーク事件を考古学的に調査する「クロアトアン・プロジェクト」を組織化した。島に派遣された発掘調査チームは、昔のロアノーク植民地から50マイル (80km) にある古代クロアトアン族首都があった地点で、16世紀の10カラット (42%) の金製印章指輪、銃の火打ち石、および16世紀の銅貨2枚を掘り出した。系譜学者は印章指輪に彫られたライオンのクレストで、ケンドールの紋章に行き着き、この指輪は1585年から1586年にロアノーク島にあったラルフ・レーンの植民地に住んだという記録があるマスター・ケンドールの所有物だったが可能性が強いと結論づけた。これが事実であれば、この指輪はロアノーク植民者とハッテラス島のインディアンの間の関係を結びつける初の物的証拠となる[6][7]。 失われた植民地DNAプロジェクト 失われた植民地DNAプロジェクトとは、テキサス州ヒューストンのファミリーツリーDNA社の「ロアノークの失われた植民地DNAプロジェクト」によって現在遂行されている研究である。このプロジェクトは、失われた植民地の生存者が養子縁組あるいは奴隷化によって地元のインディアン部族に同化したかどうかをDNA型鑑定を使って実証することを目指している。これら種族の間にはかなりの比率で植民者の姓が存在している。さらにこの理論を裏付ける事実が発見されてきた。プロジェクトはできるだけ多くの子孫の所在を突き止め検証を行う予定である。これは発見された遺骸についても計画されている。 気候の要素 1998年にはまた、アーカンソー州ファイエットビルにあるアーカンソー大学地理学部の気候学者デビッド・W・スタール、およびバージニア州ウィリアムズバーグにあるウィリアム・アンド・メアリー大学考古学研究センターの考古学者デニス・B・ブラントンが、ノースカロライナ州ロアノーク島地域およびバージニア州ジェームズタウン地域から採取された樹齢800年のラクウショウの年輪を使い、降水量と気温の年表を作った。 この研究者達は、ロアノーク島に上陸した失われた植民地の開拓者達はこの800年間でも最悪の干魃時期にあたったと結論づけた。「この干魃は1587年から1589年まで3年間継続し、800年間全体の中でも最も乾燥した3年間である」と「Science」誌に報告した。掲載した地図では「失われた植民地に起こった干魃がアメリカ合衆国南東部全体に及んでいることを示しているが、特にロアノーク島に近い海岸部では厳しかった。」研究者達は植民者に撃たれて死んだクロアタン族が、干魃の結果として放棄された集落で食料を求めて漁っていた可能性があることを示唆した[8][9]。 大衆文化に与えた影響 「失われた植民地」とその運命、特に赤ん坊のヴァージニア・デアの運命は、アメリカの大衆文化の中に少なからぬ影響を与えた。多くの著書や記事（学術的なものからありそうにないロマンスまで）がこれを主題に書かれてきており、多くの場所がロアノーク、ローリーあるいはデアと名付けられてきた。 ピュリッツァー賞受賞脚本家のポール・グリーンは、ヴァージニア・デアの生誕350周年にあたる1937年に『The Lost Colony』を著した。これは音楽、ダンスと演技を組合せ、不幸に終わったロアノーク植民地での想像上のできごとを物語る壮大なドラマになっている。ロアノーク島のローリー砦国定歴史史跡にあるウォーターサイド劇場で演じられ、第二次世界大戦時の中断はあったものの、ほぼ毎年夏に公演されている。この劇に出演して後に有名になった者としては、アンディ・グリフィス（ウォルター・ローリー役）、ウィリアム・アイビー・ロング、クリス・エリオット、テレンス・マンおよび「ザ・デイリー・ショー」の記者ダン・バックダールがいる。 脚注 参考文献 CS1 maint: multiple names: authors list (link) This volume contains practically everything known about the Croatan language spoken on Roanoke Island. Critically acclaimed account, based on contemporary travel accounts from 1497?1611, of attempts to establish a colony in the Roanoke area. Presents evidence that Raleigh's colony was sabotaged by royal spymaster Sir Francis Walsingham. Karen Ordahl Kupperman: Roanoke: The Abandoned Colony. Rowman & Littlefield 1984, ISBN 0847673391) 外部リンク (Exhibit at the North Carolina Museum of History)

https://ja.wikipedia.org/wiki/%E3%83%AD%E3%82%A2%E3%83%8E%E3%83%BC%E3%82%AF%E6%A4%8D%E6%B0%91%E5%9C%B0

Je,rais wa kwanza wa Norwei alikuwa nani?

Norwei

swahili

Unowe (au Norwe au Norwei; kwa Kinorwei Norge/Noreg au rasmi huitwa Kongeriket Norge kwa Bokmål na Kongeriket Noreg kwa Nynorsk, Ufalme wa Unowe) ni nchi ya Skandinavia katika Ulaya ya Kaskazini. Imepakana hasa na Uswidi, ila kaskazini na Ufini (Finland) na Urusi pia. Ina pwani ndefu kwenye Bahari ya Kaskazini na ya Atlantiki. Mji mkuu ni Oslo. Visiwa vya Svalbard na Jan Mayen katika bahari ya Aktiki ni maeneo chini ya Norwei. Pia visiwa visivyokaliwa na watu vya Bouvet Island katika Atlantiki ya kusini na Peter I Island katika Pasifiki ya kusini ni maeneo chini ya Unowe. Nchi inadai pia sehemu ya Queen Maud Land barani Antaktika penye kituo cha kisayansi cha Troll. Mkuu wake kwa sasa ni Mfalme Harald V. Sikukuu ya taifa ni tarehe 17 Mei, ambapo husherekewa katiba ya Norwei ya mwaka wa 1814. Bunge huitwa Stortinget na wanachama wake huchaguliwa na wananchi kila baada ya miaka minne. Miji Mji mkuu wake una wakazi wanaozidi 530,000. Miji mingine mikubwa ni pamoja na Bergen wenye wakazi 230,000 na Trondheim wenye wakazi 150,000; yote miwili imewahi kuwa miji mikuu ya Unowe katika miaka ya mwanzoni.[1] Historia Nchi ilikaliwa na watu wawindaji tangu mwaka 10000 KK hivi. Katika miaka 3000 - 2500 KK waliingia wakulima wa Kizungu. Katika karne ya 8 hadi karne ya 10 Norwei ilipeleka mabaharia wake Waviking hadi mbali sana. Kwa muda mrefu Norwei ilibaki katika muungano na Udani na Uswidi. Ufalme umekuwa huru tangu mwaka wa 1905. Uchumi Unowe ilikuwa nchi maskini ya wakulima na wavuvi, lakini tangu kupatikana kwa mafuta ya petroli baharini imekuwa kati ya nchi tajiri kabisa duniani. Watu Takriban watu milioni 5.1 wanaishi nchini Unowe. Wengi wao (86%) ni Wanorwei asili, jamii ya Wajerumani. Asilimia 14 ni wahamiaji au watoto wa wahamiaji wawili. Dini ya kwanza ni Ukristo (82%), hasa madhehebu ya Kilutheri (74.3%), halafu Wakatoliki (2.4%, hasa wenye asili ya Polandi). Hata hivyo wananchi wengi hawajali sana; wanaoshiriki ibada kila wiki ni 2% tu. Katika dini nyingine, unaongoza Uislamu (2.4%) ulioletwa na wahamiaji kutoka nchi mbalimbali walioongezeka sana kuanzia miaka ya mwisho ya karne ya 20. Marejeo Viungo vya Nje Geographic data related to at OpenStreetMap , Norway's official portal entry at Encyclopædia Britannica from UCB Libraries GovPubs , official foreign portal of the Norwegian Ministry of Foreign Affairs Wikimedia Atlas of Norway , official travel guide to Norway. – a digital library that provides scientific information on the Nordic and Baltic countries as well as the Baltic region as a whole. Jamii:Skandinavia Jamii:Nchi za Ulaya

https://sw.wikipedia.org/wiki/Norwei

Rais wa kwanza wa nchi ya Taiwan anaitwa nani?

Jamhuri ya Watu wa China

swahili

China (pia: Uchina, Sina; kirefu: Jamhuri ya Watu wa China) ni nchi kubwa ya Asia ya Mashariki ambayo ndiyo nchi yenye watu wengi kuliko zote duniani. China imepakana na Vietnam, Laos, Myanmar, India, Bhutan, Nepal, Pakistan, Afghanistan, Tajikistan, Kyrgyzstan, Kazakhstan, Urusi, Mongolia, Korea ya Kaskazini. Kuna pwani ndefu kwenye Bahari ya Kusini ya China na Bahari ya Mashariki ya China ambazo ni bahari ya kando ya Pasifiki. China kuna makabila 56 tofauti. Wahan ndio kabila kubwa zaidi nchini China kwa idadi ya watu ikiwa na asilimia 92. Lugha rasmi ni Kichina cha Mandarin kinachotumiwa na asilimia 70 za wananchi. Siasa inatawaliwa na chama cha kikomunisti. Mji mkuu ni Beijing lakini Shanghai ndio mji mkubwa zaidi. Hong Kong iliyokuwa koloni la Uingereza na Macau iliyokuwa koloni la Ureno ni maeneo ya China yenye utawala wa pekee. Taiwan na visiwa vingine vya Jamhuri ya China vinatazamwa na serikali ya Beijing kuwa majimbo yake lakini vimekuwa kama nchi ya pekee tangu mwaka 1949. Jiografia China ina eneo la kilomita za mraba milioni 9.6 hivyo ni nchi ya tatu au ya nne[1] kwa ukubwa duniani. Sura ya nchi inaonyesha tabia tofautitofauti. Upande wa kaskazini, mpakani mwa Siberia na Mongolia, kuna maeneo yabisi pamoja na jangwa la Gobi. Kinyume chake upande wa kusini, mpakani mwa Vietnam, Laos na Burma, hali ya hewa ni nusutropiki yenye mvua nyingi inayolisha misitu minene. Sehemu za magharibi zina milima mingi ambayo ni kati ya milima mirefu duniani kama Himalaya na Tian Shan. Mashariki ya nchi huwa na tambarare zenye rutuba na hapa ndipo kanda lenye wakazi wengi. Upana wa China kati ya kaskazini na kusini ni kilomita 4,200 na kati ya mashariki na magharibi ni kilomita 4,200. Pwani ina urefu wa kilomita 14,400. Kuna mito mikubwa; mrefu zaidi ni Yangtse (km 6,300), Hwangho au Mto Njano, Xi Jiang au mto wa Magharibi, Mekong, Mto wa Lulu, Brahmaputra na Amur. Mito hiyo yote ina vyanzo vyake katika milima mikubwa yenye usimbishaji mwingi, ikibeba maji kwenda tambarare pasipo mvua nyingi. Jiografia hiyo ilikuwa chanzo cha kilimo cha umwagiliaji na kukua kwa madola ya kwanza. Kutokana na madawa ya kilimo na maji machafu ya viwanda, mito na maziwa ya China hupambana na machafuko makali; mwaka 2007 ziwa Tai lilisafishwa kwa gharama kubwa mno kwa sababu maji hayakufaa tena kwa mahitaji ya binadamu (maji ya bomba). Hali ya hewa Kuna kanda 18 za hali ya hewa zinazoonyesha tofauti kubwa kati yake. Upande wa magharibi, kaskazini na kaskazini-mashariki huwa na majira yenye joto kali na baridi kali. Upande wa kusini ina tabia ya tropiki au nusutropiki. Tibet huwa na hali ya hewa kulingana na kimo chake juu ya mita 4,000. Ramani ya usimbishaji inaonyesha ya kwamba kilimo kinawezekana katika nusu ya kusini na kusini-mashariki ya nchi tu. Upande wa kaskazini na magharibi mvua ni chache mno. Mstari mwekundu unaonyesha mpaka na juu yake usimbishaji ni chini ya milimita 390 kwa mwaka. Historia Historia ya China hugawanyika katika vipindi vya nasaba za kifalme mbalimbali. Vipindi muhimu zaidi ni kama ifuatavyo: Nasaba ya Qin (221 – 207 KK) Nasaba ya Han (206 KK – 220 BK) Kipindi cha milki tatu (220 – 280) Nasaba ya Jin (265 – 420) Kipindi cha nasaba za kusini na kaskazini (420 – 581) Nasaba ya Sui (581 – 618) Nasaba ya Tang (618 – 907) Nasaba tano na milki kumi (907 – 960) Nasaba ya Song (960 – 1279) Nasaba ya Yuan (1279 - 1368) Nasaba ya Ming (1368 - 1644) Nasaba ya Qing (1644 - 1911) Utawala wa kifalme uliendelea hadi mapinduzi ya China ya 1911. Baada ya kipindi cha vurugu, jamhuri ya China ilitawaliwa na chama cha Kuomintang chini ya rais Chiang Kai-shek. Wakati wa vita kuu ya pili ya dunia sehemu kubwa ilitwaliwa na Japani. Wakati huo Chama cha Kikomunisti cha China kiliandaa jeshi kikapambana na serikali ya Kuomintang na Japani pia. Baada ya mwisho wa vita kuu Wakomunisti waliendelea kupingana na serikali na mwaka 1949 Kuomintang ilishindwa. Wakomunisti chini ya Mao Zedong walianza kutawala China Bara kama Jamhuri ya Watu wa China na Kuomintang walikimbilia kisiwa cha Taiwan walipoendelea kutawala kama "Jamhuri ya China". Siasa Serikali ya China inatawala kwa mfumo wa udikteta chini ya uongozi wa Chama cha Kikomunisti ya China. Kuna vyama vidogo pia, lakini hivi havina umuhimu wowoteː vinasimamiwa na Wakomunisti, hivyo hali halisi ni mfumo wa chama kimoja. Kikatiba chombo kikuu ni Bunge la umma la China linalomchagua rais, serikali, mahakama kuu, kamati kuu ya kijeshi na mwanasheria mkuu. Lakini hali halisi maazimio yote ya bunge ni utekelezaji tu wa maazimio ya uongozi wa chama cha Kikomunisti. Uongozi huo ni kundi dogo la wakubwa wa chama na jeshi. Mwanasiasa muhimu ni Xi Jinping. Kwa sasa yeye anaunganisha vyeo vya Katibu Mkuu wa Chama cha Kikomunisti, Rais wa Jamhuri ya Watu wa China na mwenyekiti wa Kamati Kuu ya Kijeshi. Kwa jumla katika mapokeo ya Kikomunisti vyeo vya chama ni muhimu kuliko vyeo vya serikali ingawa katiba na sheria inasema tofauti. Kuna pia "maeneo yenye utawala wa pekee" ambayo ni Hongkong na Macau. Katika miji hiyo miwili, iliyokuwa makoloni ya Uingereza na Ureno, kuna uhuru wa kisiasa na wa uandishi, uchaguzi huru na upinzani kwa kiasi fulani, lakini maeneo yana tu madaraka kadhaa ya kujitawala kwa mambo ya ndani. Watu China ikiwa na wakazi milioni 1,376 ni nchi yenye watu wengi zaidi duniani. Historia yake yote iliona tena na tena vipindi vya njaa kutokana na idadi kubwa ya watu wake. Msongamano wa watu kwa wastani ni wakazi 145 kwa kilomita ya mraba. Lakini tofauti ziko kubwa kati ya miji mikubwa ambako milioni 115 wanakaa kwenye eneo la km² 50,000 na Tibet yenye watu 2 tu kwa kilomita ya mraba. Zaidi ya asilimia 90 za wakazi wote wanakaa katika theluthi ya kusini-mashariki ya nchi yenye mvua ya kutosha. Ndani ya theluthi hiyo ni nusu ya Wachina wote wanaosongamana kwenye asilimia 10 za China yote, maana yake katika 10% hizi kuna msongamano wa watu 740 kwa km². Wakazi walio wengi ni Wahan au Wachina wenyewe. Wanatumia hasa lahaja mbalimbali za lugha ya Kichina. Pamoja na Wahan kuna makabila 55 yaliyotambuliwa na serikali. Kwa jumla lugha hai ni 292 ambazo zinahusika na makundi mbalimbali ya lugha (angalia orodha ya lugha za China). Serikali inafuata rasmi ukanamungu, lakini inaruhusu dini kwa kiasi fulani. Pamoja na hayo, dhuluma zinaendelea dhidi ya madhehebu mbalimbali. Takwimu hazieleweki, pia kwa sababu kabla ya Ukomunisti kupinga dini, hasa wakati wa Mapinduzi ya utamaduni, watu waliweza kuchanganya mafundisho na desturi za Ukonfusio, Utao na Ubuddha. Leo wanaoendelea kufanya hivyo wanakadiriwa kuwa asilimia 30-80 za wakazi. Wabuddha ni 6-16%, Wakristo (hasa Waprotestanti, halafu Wakatoliki na kidogo Waorthodoksi) ni 2-4%, Waislamu ni 1-2%. Tazama pia Majimbo ya China Orodha ya nasaba za Kichina Orodha ya nchi kufuatana na wakazi Tanbihi Marejeo Farah, Paolo (2006). "Five Years of China's WTO Membership: EU and US Perspectives on China's Compliance with Transparency Commitments and the Transitional Review Mechanism". Legal Issues of Economic Integration. Kluwer Law International. Volume 33, Number 3. pp.263–304. . Heilig, Gerhard K. (2006/2007). . China-Profile.com. Jacques, Martin (2009).When China Rules the World: The End of the Western World and the Birth of a New Global Order. Penguin Books. Revised edition (28 August 2012). ISBN 978-1-59420-185-1. Vyanzo kuhusu dini Adler, Joseph A. . Kenyon College, 2014. Billioud, Sébastien. . On: OE 49 (2010) Chan, Kim-Kwong. Religion in China in the Twenty-first Century: Some Scenarios. On: Religion, State & Society, Vol. 33, No. 2. Routledge, June 2005. Chen, Yong. Confucianism as Religion: Controversies and Consequences. Brill, 2012. ISBN 9004243739 Clart, Philip. . In: Wang Chien-chuan, Li Shiwei, Hong Yingfa; Yanjiu xin shijie: “Mazu yu Huaren minjian xinyang” guoji yantaohui lunwenji. Taipei: Boyang, 2014. pp.391–412 Clart, Philip. . On: T'uong Pao LXXXIX. Brill, Leiden, 2003. Didier, John C. In and Outside the Square: The Sky and the Power of Belief in Ancient China and the World, c. 4500 BC – AD 200: , , . On: Sino-Platonic Papers, n. 192, 2009. Victor H. Mair, University of Pennsylvania. Fan Lizhu, Chen Na. Revival of Confucianism and Reconstruction of Chinese Identity. Paper presented at: The Presence and Future of Humanity in the Cosmos, ICU, Tokyo, 18–23 March 2015. (a) Fan Lizhu, Chen Na. . Published on , Fudan-UC Center for China Studies, Fudan University, 2013. Fan Lizhu, Chen Na. The Religiousness of "Confucianism" and the Revival of Confucian Religion in China Today. On: Cultural Diversity in China 1: 27-43. De Gruyter Open, 2015. ISSN 2353-7795, DOI: 10.1515/cdc-2015-0005 Fowler, Jeaneane D. An Introduction to the Philosophy and Religion of Taoism: Pathways to Immortality. Sussex Academic Press, 2005. ISBN 1845190866 Goossaert, Vincent, David Palmer. The Religious Question in Modern China. University of Chicago Press, 2011. ISBN 0226304167 Jing, Jun. The Temple of Memories: History, Power, and Morality in a Chinese Village. Stanford University Press, 1996. ASIN: B004FPIAVW Lagerway, John. China: A Religious State. Hong Kong, University of Hong Kong Press, 2010. ISBN 9888028049 Libbrecht, Ulrich. . Peeters Publishers, 2007. ISBN 9042918128 Littlejohn, Ronnie. Confucianism: An Introduction. I. B. Tauris, 2010. ISBN 184885174X Lü Daji, Gong Xuezeng. . Brill, 2014. ISBN 9047428021 Miller, James. . ABC-CLIO, 2006. ISBN 1851096264 Overmyer, Daniel. Religion in China Today. Cambridge University Press, 2003. ISBN 0521538238 Palmer, David A., Glenn Landes Shive, Glenn Shive, Philip L. Wickeri. Chinese Religious Life. Oxford University Press, 2011. ISBN 0199731381 Palmer, D. A. . On: Journal of Chinese Ritual, Theatre and Folklore, V. 172, 2011, p.21-72 Pas, Julian F. Historical Dictionary of Taoism. Part of: Historical Dictionaries of Religions, Philosophies, and Movements Series. Scarecrow Press, 2014. ASIN: B00IZ9E7EI Ruokanen, Miikka, Paulos Zhanzhu Huang. Christianity and Chinese Culture. William B. Eerdmans Publishing, 2011. ISBN 0802865569 Sautman, Barry. Myths of Descent, Racial Nationalism and Ethnic Minorities in the People's Republic of China. In: Frank Dikötter. The Construction of Racial Identities in China and Japan: Historical and Contemporary Perspectives. Honolulu, University of Hawai'i Press, 1997, pp.75–95. ISBN 9622094430 Shahar, Meir, Robert Paul Weller. Unruly Gods: Divinity and Society in China. University of Hawaii Press, 1996. ISBN 0824817249 Shen, Qingsong, Kwong-loi Shun. Confucian Ethics in Retrospect and Prospect. Council for Research in Values & Philosophy, 2007. ISBN 1565182456 Shi, Yilong. The Spontaneous Religious Practices of Han Chinese Peoples — Shenxianism (中国汉人自发的宗教实践 — 神仙教). On: Journal of South-Central University for Nationalities (Humanities and Social Sciences) (中南民族大学学报 — 人文社会科学版), Vol. 28, No. 3, 2008. Teiser, Stephen F., extracts from: Stephen F. Teiser. The Spirits of Chinese Religion. In: Religions of China in Practice. Princeton University Press, 1996. Thien Do. Vietnamese Supernaturalism: Views from the Southern Region. Series: Anthropology of Asia. Routledge, 2003. ISBN 0415307996 Wang, Robin R. Chinese Philosophy in an Era of Globalization. State University of New York Press, 2004. ISBN 0791460061 Yang, Fenggang, Graeme Lang. Social Scientific Studies of Religion in China. Brill, 2012. ISBN 9004182462 Chapter of: David Held, Henrietta Moore. Cultural Politics in a Global Age: Uncertainty, Solidarity and Innovation, Oxford: Oneworld Publications. ISBN 1851685502 Yao, Xinzhong. . Bloomsbury Academic, 2011. ISBN 1847064760 Payette, Alex. . Part of: Role of Religion in Political Life, Panel RC43, 23rd World Congress of Political Science, 19–24 July 2014. Pregadio, Fabrizio. The Encyclopedia of Taoism, 2 vol. Routledge, 2008. ISBN 9780700712007 Tay, Wei Leong. . In: Haneda Masashi, Secularization, Religion and the State, University of Tokyo Center for Philosophy, 2010. Xie, Zhibin. Religious Diversity and Public Religion in China. Ashgate Publishing, 2006. ISBN 9780754656487 Zhou, Jixu. . On: Sino-Platonic Papers, n. 167, 2005. Victor H. Mair, University of Pennsylvania. Marejeo mengine Bays, Daniel H. Christianity in China from the Eighteenth Century to the Present. (Stanford, CA: Stanford University Press, 1996). ISBN 0804726094. Ch'en, Kenneth K. S. Buddhism in China, a Historical Survey. (Princeton, N.J.,: Princeton University Press, The Virginia and Richard Stewart Memorial Lectures, 1961, 1964). , , Brill, Leiden, The Netherlands, 1892–1910. 6 volumes. Overmyer, Daniel L. Religions of China: The World as a Living System. (New York: Harper & Row, Religious Traditions of the World, 1986). Wright, Arthur F.. Buddhism in Chinese History. (Stanford, CA: Stanford University Press, 1959; various reprints and translations). Yang, CK., Religion in Chinese Society (California U. Press, 1970) Xinzhong Yao and Yanxia Zhao, Chinese Religion (Continuum, 2010) Viungo vya nje from People's Daily from UCB Libraries GovPubs at Curlie 's Encyclopædia Britannica entry by Yiching Wu from International Futures . PBS Online NewsHour. October 2005. Serikali —Authorized government portal site to China Masomo . Minxin Pei (2006). IFRI Proliferation Papers. No. 15. Utalii (CNTO) Ramani Wikimedia Atlas of the People's Republic of China Dini , Asia for Educators, Columbia University. Media Euraxess Science Slam: eRenlai Ricci: GBTimes: — Berkeley Center: Berkeley Center: Berkeley Center: Coordinates: Jamii:Nchi za Asia

https://sw.wikipedia.org/wiki/Jamhuri%20ya%20Watu%20wa%20China

Apa yang dimaksud dengan ketopong ?

Perlengkapan senjata Allah

indonesian

Perlengkapan senjata Allah (English: Armor of God or Armour of God) adalah istilah yang diambil dari ayat Alkitab Kristen bagian Perjanjian Baru, yaitu Efesus 6:11: "Kenakanlah seluruh perlengkapan senjata Allah, supaya kamu dapat bertahan melawan tipu muslihat Iblis." (Terjemahan Baru).[1] Merupakan suatu kiasan (metafora) perlengkapan senjata fisik yang dipakai oleh tentara Allah dalam peperangan rohani dengan Iblis, atau suatu kesalehan yang penuh kewaspadaan secara umum yang dikaruniakan oleh Allah, seperti tertulis dalam Roma 13:12: "Hari sudah jauh malam, telah hampir siang. Sebab itu marilah kita menanggalkan perbuatan-perbuatan kegelapan dan mengenakan perlengkapan senjata terang!"[2] Perlengkapan senjata Allah yang lengkap mengutip sejumlah aspek kepercayaan, yaitu: kebenaran, kesalehan, persiapan Injil perdamaian, iman, keselamatan, Firman Allah dan doa. Persenjataan yang tersedia bagi orang beriman adalah dari Allah sendiri () karena Ia adalah Prajurit Ilahi. Catatan Alkitab Kutipan dari surat yang ditulis oleh Rasul Paulus kepada jemaat di Efesus adalah sebagai berikut: Jadi berdirilah tegap, berikatpinggangkan kebenaran, berbajuzirahkan keadilan, kakimu berkasutkan kerelaan untuk memberitakan Injil damai sejahtera; dalam segala keadaan pergunakanlah perisai iman, sebab dengan perisai itu kamu akan dapat memadamkan semua panah api dari si jahat, terimalah ketopong keselamatan dan pedang Roh, yaitu firman Allah, dalam segala doa dan permohonan. Berdoalah setiap waktu di dalam Roh dan berjaga-jagalah di dalam doamu itu dengan permohonan yang tak putus-putusnya untuk segala orang Kudus.[3] Bagian-bagian perlengkapan senjata Perikop Alkitab dalam Efesus 6 menyebutkan bagian-bagian perlengkapan senjata yaitu: ketopong, perisai, ikat pinggang, kasut, pedang, dan bajuzirah. Senjata ketujuh adalah doa. Masing-masing bagian ini diikuti oleh deskripsi makna yang dilambangkannya.[4] Lihat pula Perisai Tritunggal Bibleman Metafora militer dalam Perjanjian Baru Miles Christianus Soldiers of Christ, Arise Territorial Spirit Referensi Pustaka tambahan Dallmann, Robert W. (2016) Pranala luar Kategori:Surat Efesus

https://id.wikipedia.org/wiki/Perlengkapan%20senjata%20Allah

Сколько лет жил самец птероза́вра?

Тираннозавр

russian

Тиранноза́вр[1] (Latin: Tyrannosaurus — «ящер-тиран», от Ancient Greek: τύραννος [tyrannos] — «тиран» и [sauros] — «ящер, ящерица»[2], также встречается неправильное написание тираноза́вр[3]) — монотипический род плотоядных динозавров из группы целурозавров подотряда тероподов, включающий единственный валидный вид — Tyrannosaurus rex (Latin: rex — «царь»). Обитал в западной части Северной Америки, которая в те времена представляла собой остров Ларамидию, и был наиболее распространённым из тираннозавридов. Окаменелые останки тираннозавров находят в различных геологических формациях, датирующихся маастрихтским веком мелового периода, около 67—65,5 миллионов лет назад[4]. Был одним из последних ящеротазовых динозавров, существовавших перед катаклизмом, положившим конец эре динозавров (мел-палеогеновым вымиранием). Как и другие представители своего семейства, тираннозавр был двуногим хищником с массивным черепом, который уравновешивался длинным, тяжёлым и жёстким хвостом. По сравнению с большими и мощными задними конечностями этого ящера его передние лапы были совсем небольшими, но необыкновенно могучими для своего размера, и имели два когтистых пальца. Является крупнейшим видом своего семейства, одним из самых больших представителей тероподов и одним из самых крупных наземных хищников за всю историю Земли. Крупнейший из известных полных скелетов этого динозавра имеет длину 12,3 метра[5], высоту до бедра — 4 метра[6], а масса этой особи по оценкам экспертов при жизни достигала примерно 9,5 тонн[5]. Как самое большое плотоядное в своей экосистеме, тираннозавр, скорее всего, был сверххищником и охотился на гадрозавров, цератопсов и, возможно, даже на зауроподов[7], хотя некоторые исследователи предполагают, что питался он преимущественно падалью. Более того, спор о том, являлся ли тираннозавр полноценным охотником и сверххищником либо падальщиком, был одним из самых напряжённых и затяжных в истории палеонтологии. Сейчас большинство специалистов считает, что тираннозавр был хищником-оппортунистом — мог как охотиться, так и питаться падалью[8]. В общей сложности было идентифицировано более 30 скелетов тираннозавров, некоторые из них сохранились почти полностью. Изобилие материала позволило провести углублённые исследования многих аспектов биологии этого животного, включая жизненную историю и даже биомеханику. Особенности питания, физиология и скорость движения — это только немногие из предметов научных споров. Таксономия этого рода также является предметом дискуссий — к примеру, некоторые специалисты относят к нему только один вид (T. rex), а некоторые включают в этот род и тарбозавра, известного из меловых отложений Монголии. Иногда с тираннозавром синонимизируют и некоторые роды североамериканских тираннозавридов. Тираннозавр обрёл большую известность в популярной культуре в качестве свирепого хищника после успеха фильма «Парк юрского периода». Описание Размеры Tyrannosaurus rex был одним из самых крупных наземных хищников всего времени. Длина голотипа (AMNH 502) оценивается в 10,6 м, а высота до бёдер — 3,4 м[9]. Самый большой из относительно полных скелетов, FMNH PR2081 по прозвищу «Сью», в длину достигает 12,3 метра[5] и имеет высоту на уровне бедра в 4 метра[6]. Оценка массы тела этого образца в течение многих лет сильно изменялись: обычно от 5,4 тонн до 6,8 тонны[10][11][12][13], реже — более чем 7,2 тонны[14] или менее чем 4,5 тонны[15][16], самая современная же оценка равняется примерно 9,5 тонны[5]. В 2009 году палеонтолог Пакард и его коллеги протестировали метод измерения массы динозавров на слонах и пришли к выводу, что прежние техники измерения были весьма несовершенны и масса динозавров зачастую переоценивалась, соответственно, масса тираннозавра могла оказаться гораздо меньше, чем было принято считать[17]. Однако, более современные измерения (выполненные при помощи метода GDI, в котором объём животного вычисляется с помощью построения множества сечений и умножения их средней площади на длину тела) позволили заключить, что масса тела самого большого из найденных типовых экземпляров приближается[18] либо даже превышает 9,5 тонны[5]. Существуют фрагментарные окаменелости, принадлежавшие, возможно, ещё более крупным тираннозаврам. Так, Грегори С. Пол оценивает длину образца UCMP 118742 (81 см верхнечелюстная кость) приблизительно в 13,6 м, высоту на уровне бёдер — в 4,4 метра, а массу — в 12 тонн[9]. Телосложение Шея тираннозавра, как и у других теропод, имела S-образную форму, но была короткой и мускулистой, что позволяло ей удерживать массивную голову. Передние конечности имели только два когтистых пальца[19] вместе с маленькой пястной костью, рудиментом третьего пальца[20]. Задние конечности, напротив, были самыми длинными (по отношению к телу) среди всех теропод. Позвоночник образован 10 шейными, 12 грудными, пятью крестцовыми и около 40 хвостовыми позвонками. Хвост был тяжёлым и длинным, поскольку выполнял функцию балансира, уравновешивая массивную голову и грузное туловище. Чтобы компенсировать невероятную громоздкость животного, многие кости скелета были полыми, что снижало их вес, но не сильно влияло на прочность[19]. Череп Самый большой из когда-либо найденных полных черепов тираннозавра в длину достигает примерно полутора метров[21]. Большие окна в черепе способствовали уменьшению его веса и создавали необходимое пространство для прикрепления мышц, как и у всех плотоядных динозавров. Но в других отношениях череп тираннозавра очень отличался от черепов больших теропод, не относящихся к тираннозавридам. Его задняя часть была очень широкой, но рыло было узким, благодаря чему ящер обладал высокоразвитым бинокулярным зрением[22][23]. Черепные кости были тяжёлыми. Носовая и некоторые другие кости были объединены, что предотвращало попадание чего-либо постороннего в пространство между ними. Они были пневматизированы (воздухоносны, то есть в черепе имелись околоносовые пазухи, как и у других нептичьих динозавров). Вероятно, это делало кости более гибкими и лёгкими. Эти и некоторые другие свойства, способствовавшие укреплению черепа, принадлежат к тенденции тираннозавридов к увеличению силы укуса, которая у этих ящеров с огромным преимуществом превосходила таковую у всех теропод-нетираннозаврид[24][25][26]. Конец верхней челюсти имел U-образную форму (в то время как у большинства хищников, не относящихся к тираннозавридам, он был V-образным); такая форма позволяла увеличить количество тканей и костей, которые тираннозавр мог за один укус вырвать из тела жертвы, а также усиливала давление, оказываемое передними зубами ящера[27][9]. У тираннозавра хорошо выражен гетеродонтизм — наличие нескольких типов зубов, различавшихся по форме и функциям[19][28]. Зубы, располагающиеся на передней стороне верхней челюсти, плотно прилегают друг к другу, имеют D-образное поперечное сечение, долотообразное лезвие, укрепляющие гребни и изгиб внутрь. Эти особенности понижали риск слома зуба во время того, как тираннозавр кусал и тащил жертву. Другие зубы более крепкие и массивные, по форме они больше напоминают бананы, чем кинжалы, они шире расставлены и тоже имеют укрепляющие гребни[29]. Зубы верхней челюсти больше зубов нижней (кроме тех, что находятся в её задней части). Самый большой из пока что найденных зубов вместе с корнем достигал высоты 30 сантиметров. Это крупнейший из когда-либо найденных зубов плотоядных ящеров[6]. Сила укуса Исследования 2012 года, проведённые палеонтологами Карлом Бейтсом и Питером Фолкингемом, позволили предположить, что сила укуса тираннозавра была самой большой среди таковой у всех когда-либо живших наземных животных. Судя по расчётам по следам от зубов на костях трицератопса, задние зубы взрослого T. rex могли смыкаться с силой от 35 до 37 килоньютонов, что в 15 раз больше, чем наибольшая измеренная сила укуса африканского льва, в три с половиной раза больше, чем наибольшая измеренная сила укуса современного рекордсмена — австралийского гребнистого крокодила и почти в семь раз больше, чем предполагаемая сила укуса аллозавра[30][31]. Ранее, в 2003 году, Мэйсон Б. Меерс из получил ещё более высокие результаты. В своих расчётах Меерс построил регрессию на основе измерений силы укуса черепах, ящериц, аллигаторов и хищных млекопитающих, и оценил по ней силу укуса тираннозавра массой 5371 кг примерно в 183 кН (на основе отношения силы укуса к массе тела у хищных млекопитающих) или 235 кН (на основе отношения силы укуса к массе тела у рептилий)[32][33]. В 2005 году команда исследователей во главе с Ф. Терриен рассчитала силу укуса некоторых теропод, в том числе тираннозавра. По их данным, сила укуса композитного (собранного из семи разных образцов) тираннозавра с 120,39 см нижней челюстью была бы равна силе укуса миссисипского аллигатора с 50,08 см нижней челюстью, умноженной на 15,915. Ожидаемая сила укуса аллигатора с 50,08 см нижней челюстью по данным авторов составляет 18 912 Н, что соответствует силе укуса тираннозавра в 300 984 Н. Для сравнения, сила укуса зухомима с 112,58 см нижней челюстью была оценена в 25 096 Н, гиганотозавра с 178,19 см нижней челюстью — в 101425 Н, дасплетозавра с 95,59 см нижней челюстью — в 136 564 Н, а аллозавра с 68,45 см нижней челюстью — в 25 096 Н[33]. Систематика Тираннозавр — типовой род надсемейства тираннозавроидов, семейства тираннозаврид и подсемейства тираннозаврин. Часть систематиков включают род непосредственно в семейство тираннозаврид[34]. Среди других представителей семейства можно выделить дасплетозавра из Северной Америки и тарбозавра из Монголии[35][36], оба этих рода иногда считают синонимами тираннозавра[9]. Раньше было принято считать тираннозавридов потомками более ранних крупных плотоядных, таких, как Spinosauroidea (мегалозавриды) и карнозавры, но недавно они были признаны потомками более мелких целурозавров[27]. В 1955 году советский палеонтолог Евгений Малеев открыл в позднемеловых отложениях Монголии новый вид, который он назвал Tyrannosaurus bataar[37]. К 1965-му он был переименован в Tarbosaurus bataar[38]. Несмотря на переименование, многие филогенетические исследования показывали, что это был сестринский по отношению к тираннозавру таксон[36], и его часто относили к этому роду[27][39][40]. Недавнее переописание черепа Tarbosaurus bataar показало, что он был гораздо уже, чем у T. rex, а при укусе распределение механического напряжения в черепе было совсем иным — скорее, как у алиорама, другого азиатского теропода[41]. Недавнее кладистическое исследование выявило, что, возможно, не тираннозавр, а именно алиорам, является сестринским таксоном Tarbosaurus bataar, и что если эта гипотеза верна, то Tarbosaurus bataar и тираннозавр в таковых отношениях не находятся и должны рассматриваться в разных родах[35]. Другие окаменелости тираннозавров, найденные в тех же формациях, что и T. rex, были изначально классифицированы как отдельные таксоны, в числе них Aublysodon и Albertosaurus megagracilis[9], последнему в 1995-м дали название Dinotyrannus megagracilis[42]. Но сейчас эти окаменелости принято считать принадлежащими ювенильным (незрелым) особям T. rex[43]. Маленький, но почти полный череп из Монтаны, длиной в 60 сантиметров — быть может, исключение. Изначально он был приписан одному из видов горгозавра, G. lancensis, Чарльзом Уитни Гилмором в 1946 году[44], но позднее был отнесён к новому роду — Nanotyrannus[45]. Мнения учёных разделяются насчёт того, правомерно ли выделение таксона N. lancensis. Многие учёные считают, что это тоже череп незрелого тираннозавра[46]. Различия этих двух видов невелики (в частности, у N. lancensis больше зубов). Поэтому некоторые специалисты рекомендуют оставить их как отдельные таксоны, пока дальнейшие исследования не прольют свет на этот вопрос[36][47]. Кладограмма на основе исследований Брусатте и Карр, 2016 год. Tyrannosauridae Albertosaurinae Gorgosaurus AlbertosaurusTyrannosaurinae Alioramini Qianzhousaurus Alioramus remotus Alioramus altai Nanuqsaurus Teratophoneus Lythronax Daspletosaurus torosus Daspletosaurus horneri Zhuchengtyrannus Tarbosaurus Tyrannosaurus Палеобиология История жизни Исследование нескольких экземпляров ювенильных особей тираннозавров позволило описать онтогенетические изменения, оценить продолжительность жизни и скорость роста. Самая маленькая из когда-либо найденных особей, (LACM 28471, известная как «джорданский теропод») имела массу тела лишь 30 килограммов, в то время как самая большая, (FMNH PR2081, по прозвищу «Сью») весила более 5400 килограммов. Гистологический анализ костей тираннозавра показал, что на момент смерти «Джорданский теропод» был двухлетнего возраста, в то время как «Сью» было 28 лет, этот возраст, вероятно, был близок к максимально возможному для данного вида[10]. Гистологические исследования позволили определить возраст и других экземпляров. Чтобы показать зависимость массы той или иной найденной особи тираннозавра от её возраста, можно изобразить график — «кривую роста» (English: growth curve). У T. rex кривая роста имеет S-образную форму, причём быстрое увеличение массы начинается около 14 лет (этому возрасту соответствует масса 1800 кг). В течение этой стремительной фазы роста тираннозавр на протяжении 4 лет набирает по 600 килограммов в год. Когда особь достигает восемнадцатилетнего возраста, её рост быстро замедляется. К примеру: у 28-летней особи по прозвищу «Сью» и 22-летней канадской особи (RTMP 81.12.1) разница в весе составляла лишь 600 килограммов[10]. Другие недавние гистологические исследования, проведённые различными учёными, подтверждают эти результаты, показывая, что стремительный рост начинает замедляться при достижении шестнадцатилетнего возраста[48]. А эти исследования, в свою очередь, подкреплены некоторыми другими, которые, тем не менее, показывают, что рост идёт гораздо быстрее, и за счёт него животное набирает 1800 килограммов. Хотя все эти оценки значительно превышали результаты, полученные ранее, их авторы заметили, что данные результаты существенно сгладили различие между настоящими показателями роста и теми, что изначально ожидали от животного таких размеров[49]. Внезапное изменение скорости роста в конце этой «вспышки», вероятно, говорит о достижении физической зрелости — в пользу этой гипотезы говорит обнаружение медуллярной ткани в бедренной кости особи возрастом от 16 до 20 лет из Монтаны (MOR 1125, также известна как «Би-рекс», (English: «B-rex»)). Медуллярная ткань — это костная ткань, откладывающаяся у самок птиц в полостях костей в период овуляции и служащая резервуаром кальция[50]. Наличие её у «Би-рекс» позволяет утверждать, что она была особью репродуктивного возраста[51]. Дальнейшие исследования показали, что этой особи было 18 лет[52]. У других тираннозавридов кривые роста имеют чрезвычайно похожий вид, несмотря на то, что в связи с меньшими размерами взрослых особей скорость роста у них ниже[53]. Более половины найденных скелетов T. rex принадлежали особям, умершим в течение шести лет после достижения половозрелого возраста, что также характерно для других тираннозавридов и некоторых больших, долгоживущих млекопитающих и птиц в наши дни. Эти виды характеризуются высокой смертностью детёнышей, но среди ювенильных особей, однако, смертность относительно низка. Среди половозрелых особей уровень смертности опять возрастает, что связано со стрессом при размножении. В ходе одного исследования было высказано предположение, что редкость нахождения ювенильных особей связана с их низкой смертностью. Кроме того, эта редкость может быть связана с неполнотой окаменелого материала или же с пристрастием коллекционеров окаменелостей к более крупным, зрелищным экземплярам[53]. В своей лекции 2013 года палеонтолог предположил, что динозавры «жили быстро и умирали молодыми», так как быстро размножались, в отличие от млекопитающих, у которых продолжительность жизни больше в связи с тем, что они больше времени затрачивают на продолжение рода[54]. Палеонтолог Грегори С. Пол также пишет, что тираннозавры быстро размножались и умирали в молодом возрасте, но их малую продолжительность жизни объясняет тем, что жили они слишком опасной жизнью[55]. Половой диморфизм Когда число найденных экземпляров стало увеличиваться, учёные начали анализировать различия между особями и установили два определённых типа телосложения («морфы»), что также было свойственно другим видам теропод. Один из этих типов телосложения относился к более крепким и массивным особям (таких особей стали именовать «робустными»), в то время как животных с другим типом телосложения — «грацильными», «стройными». Некоторые морфологические различия между двумя этими типами были применены для того, чтобы исследовать половой диморфизм у тираннозавров, причём «робустных» особей обычно считали самками. К примеру, таз нескольких робустных экземпляров расширен, что было связано, возможно, с необходимостью откладывать яйца[56]. Также предполагалось, что одной из главных особенностей морфологии «робустных» особей была редукция шеврона первого хвостового позвонка, связанная с необходимостью выведения яиц из репродуктивного тракта (эта особенность была ошибочно приписана крокодилам)[57]. В последние годы доказательства полового диморфизма стали сходить на нет. Исследования 2005 года показали, что прежние данные о половом диморфизме в строении шевронов позвонков крокодилов были ошибочными, что ставит под сомнение наличие подобной особенности у тираннозавров[58]. Шеврон полных размеров был обнаружен на первом хвостовом позвонке «Сью» — чрезвычайно крепкой особи, что говорит о том, что данный признак характерен не только для одного типа телосложения. Поскольку скелеты T. rex были обнаружены на просторах от Саскачевана до Нью-Мексико, различия в анатомии особей могут быть вызваны скорее географической изменчивостью, чем половым диморфизмом. Также они могут быть связаны с разным возрастом животных — «робустные» скелеты могли принадлежать старым особям[19]. Точно определить пол удалось только у одного экземпляра T. rex. Изучение останков «Би-рекса» позволило выявить наличие мягких тканей в нескольких костях. Некоторые из этих тканей были идентифицированы как медуллярные, то есть специальные ткани, присутствующие у современных птиц в течение овуляции в качестве источника кальция, необходимого для образования яичной скорлупы. Поскольку яйца откладывают только самки птиц, медуллярную ткань обычно находят в костях особей женского пола, хотя она может образовываться и у самцов при введении таких женских репродуктивных гормонов, как эстрогены. На основании всего этого твердо считается, что «Би-рекс» является особью женского пола, погибшей в период овуляции[51]. Недавние исследования показали, что медуллярной ткани никогда не бывает у крокодилов, которые считаются ближайшими современными родственниками динозавров наряду с птицами. Общность наличия медуллярной ткани у птиц и тероподов является ещё одним свидетельством их эволюционной близости[59]. Осанка Современные изображения в музеях, живописи и фильмах демонстрируют T. rex с телом, примерно параллельным земной поверхности и хвостом, вытянутым позади тела и уравновешивающим тяжёлую голову[9]. Как и многих двуногих динозавров, тираннозавров издавна изображали как «живой штатив», с телом, на 45° или меньше отклоняющимся от вертикальной позиции и хвостом, волочащимся вдоль земли, примерно как у кенгуру. Этому мнению положил начало Джозеф Лейди, выполнивший реконструкцию гадрозавра в 1865 году — первый рисунок, запечатлевший динозавра как двуногого существа[60]. В 1915 году, когда уже было принято считать тираннозавра двуногим, известный учёный Генри Файрфилд Осборн (бывший президент AMNH — Американского музея естественной истории, Нью-Йорк), ещё раз подтвердил эту точку зрения, открыв первый полный скелет тираннозавра, который запечатлел животного именно в такой позе. В двуногой позе этот скелет простоял целых 77 лет, вплоть до того момента, как в 1992 году был перемонтирован[61]. К 1970 году учёные поняли, что предположение о такой позе неверно и что она не могла сохраняться ящером при жизни, иначе это привело бы к вывиху или ослаблению нескольких суставов, включая бедренный и сочленение между головой и позвоночным столбом[62]. Неправильно установленный в AMNH скелет послужил основой для подобных изображений ящера во многих фильмах и произведениях живописи (таких, как знаменитая фреска «Век рептилий» Рудольфа Франца Цаллингера, которую можно увидеть в Йельского университета)[63], созданных до 1990-х годов, когда в таких фильмах, как «Парк юрского периода», была представлена уже более правильная осанка ящера[64]. Передние конечности Когда T. rex был обнаружен, единственной известной частью его передних конечностей была плечевая кость[65]. Во впервые установленном в музее скелете, который был показан публике в 1915 году, вместо ещё не обнаруженных конечностей тираннозавра Осборн поставил более длинные, трёхпалые лапы, похожие на таковые у аллозавра[66]. Годом ранее Лоуренс Ламб описал короткие, двупалые передние лапы близкого родственника T. rex горгозавра[67]. Это давало сильные основания утверждать, что у T. rex передние конечности были похожими, однако это предположение было доказано только в 1989 году, когда были идентифицированы полные окаменелые останки передних лап тираннозавра (экземпляр MOR 555, известный как «Уонкел рекс» — English: «Wankel rex»)[68]. В скелете «Сью», кстати говоря, передние конечности тоже полностью сохранились[19]. Передние конечности тираннозавра чрезвычайно малы по отношению к общим размерам тела, в длину они достигают лишь одного метра, некоторые учёные вообще считают их рудиментарными органами. Но на их костях есть большие участки для прикрепления мышц, что говорит о значительной силе. Впервые эта особенность была замечена ещё в 1906 году Осборном, который предположил, что передние конечности могли использоваться для удержания полового партнёра во время спаривания[69]. Также предполагалось, что они использовались с целью помочь животному подняться из лежачего положения[62]. Другой их функцией могло быть удержание пытающейся вырваться жертвы, пока хищник убивал её своими огромными челюстями. В пользу этого говорят некоторые биомеханические признаки. Кости передних конечностей T. rex отличаются исключительно толстым поверхностным (непористым) слоем, что говорит об их способности выдерживать большую нагрузку. Двуглавая мышца плеча взрослого тираннозавра была способна самостоятельно поднять груз весом в 200 килограммов[70][71]. Другие мышцы, такие, как плечевая, работали параллельно с двуглавой, чтобы сгибание локтя становилось ещё мощнее. Бицепс T. rex был в три с половиной раза мощнее человеческого. Диапазон движений предплечья тираннозавра был ограничен, плечевые и локтевые суставы могли двигаться лишь на 40 и 45 градусов соответственно. Для сравнения: те же два сустава дейнониха могли передвигаться на 88 и 130 градусов, а у человека — на 360 и 165 градусов соответственно. Массивность костей передних лап, мускульная сила и ограниченный диапазон движений — всё это говорит о наличии у ящера особой системы, развившейся для того, чтобы крепко удерживать жертву, несмотря на все её отчаянные усилия при попытке вырваться[70]. Мягкие ткани В марте 2005 года в выпуске журнала Science Мэри Хигби Швейцер, палеонтолог из Университета штата Северная Каролина, и её коллеги объявили о находке мягких тканей в костном мозге окаменелой ноги T. rex. Эта кость была намеренно разбита для вертолётной перевозки и поэтому подошла для обследования на наличие мягких тканей[72]. Обозначенный как MOR 1125 (1125-й экземпляр в коллекции Музея Скалистых гор), этот динозавр был найден в формации Хелл-Крик. Специалисты смогли различить гибкие разветвлённые кровеносные сосуды и волокнистую, но эластичную костную матрицу. Более того, внутри матрицы и сосудов были найдены микроструктуры, напоминающие кровяные тельца. Все эти объекты очень похожи на кровяные тельца и сосуды страусов. Исследователям пока что неизвестно, сохранился ли данный материал вследствие какого-то процесса, отличного от обычной фоссилизации, либо же это ткани в исходном виде, и пока они воздерживаются от каких-либо предположений на этот счёт[73]. Если это ткани в исходном виде, то любые сохранившиеся белки могут позволить расшифровать часть структуры ДНК динозавров, поскольку каждый белок, как известно, закодирован собственным геном. Отсутствие предыдущих подобных находок, вероятно, объясняется тем, что специалисты ранее просто не верили в то, что до наших дней могут дойти мягкие ткани, и, соответственно, не занимались поиском и исследованием таковых. Со времени первого подобного открытия учёные обнаружили ещё два экземпляра тираннозавров и один экземпляр гадрозавра, у которых также сохранились тканевые структуры такого рода[72]. Исследования некоторых из этих тканей позволили предположить, что птицы родственны тираннозаврам более, чем каким-либо современным животным[74]. В ходе исследований, о которых сообщалось в журнале Science в апреле 2007 года, Асара с коллегами заключили, что коллаген, обнаруженный в очищенной кости T. rex, ближе всего к коллагену курицы и более далёк от коллагена лягушек и тритонов. Открытие белков в окаменелостях возрастом в десятки миллионов лет, как и в костях мастодонта возрастом 160 тыс. лет, может перевернуть все традиционные взгляды на останки древних животных и заставить палеонтологов переключиться с охоты за окаменелостями на биохимию. До этих открытий было принято считать, что в течение процесса фоссилизации все живые ткани заменялись инертными минералами. Палеонтолог Ганс Ларссон из университета Макгилла города Монреаль, не принимавший участия в этих исследованиях, назвал данные открытия «вехами» и предположил, что динозавры могут «войти в сферу молекулярной биологии и запустить палеонтологию в современный мир»[75]. Предполагаемое наличие мягких тканей у тираннозавра было подвергнуто сомнению палеонтологом Томасом Кеем (English: Thomas Kaye) из Вашингтонского университета и его коллегами в 2008 году. Они заявили, что в действительности внутри кости тираннозавра находилась слизистая биоплёнка, созданная бактериями, покрывавшими стенки полостей, где раньше были кровеносные сосуды и кровяные тельца[76]. Исследователи также посчитали то, что ранее ввиду содержания железа было идентифицировано как остатки кровяных телец, фрамбоидами, микроскопическими минеральными сферами, содержащими железо. Подобные сферы находили и у множества других окаменелостей из разных периодов, в том числе у аммонитов. Что касается последних, то у них фрамбоиды нашли в том месте, где содержащееся в них железо не могло иметь никакого отношения к наличию крови[77]. Швейцер подвергла доводы Кея жёсткой критике, заявляя, что нет должных свидетельств тому, что биоплёнка способна образовывать разветвления и полые трубки, которые она обнаружила в ходе своих исследований. В 2011 году Сан Антонио и Швейцер вместе со своими коллегами опубликовали анализ тех частей коллагена, что были обнаружены, считая сохранившиеся образования внутренними частями коллагеновых колец постольку, поскольку именно их формирование происходит в ходе долгого периода распада белков[78]. Другое исследование ставит под сомнение идентификацию тех мягких тканей как биоплёнок и подтверждает наличие внутри кости «ветвящихся, похожих на сосуды структур»[79]. Кожа и перья Многие учёные считают, что T. rex имел перья (по крайней мере, на отдельных частях тела), хотя прямых подтверждений этого нет[80]. Это предположение основывается на наличии перьев у некоторых родственных видов меньшего размера. Доктор Марк Норелл из Американского музея естественной истории подытожил все факты и свидетельства следующими словами: «У нас столько же свидетельств того, что T. rex был покрыт перьями, хотя бы на определённых этапах своей жизни, сколько и того, что австралопитеки, такие как Люси, были покрыты шерстью»[81]. Первое свидетельство наличия перьев у тираннозавроидов было обнаружено у маленького динозавра Dilong paradoxus, чьи останки были найдены в знаменитой китайской формации Исянь, о чём было сообщено в журнале Nature в 2004 году. Как и у многих других тероподов из той формации, окаменелый скелет этого существа был окаймлён слоем нитевидных структур, которые обычно считают протооперением[82]. Поскольку у более крупных тираннозавроидов нашли окаменевшую чешую, учёные, изучавшие динозавра Dilong, сделали вывод, что количество перьев с возрастом уменьшалось — незрелые особи были оперены, а к зрелому возрасту, когда животные достигали больших размеров, у них оставалась лишь чешуя, так как перья больше не требовались для сохранения тепла[82]. Тем не менее, последующие открытия подвергли эту гипотезу сомнению: даже у некоторых больших тираннозавроидов нашли перья, покрывавшие большую часть тела[83]. В то время как «Wyrex» (экземпляр BHI 6230) — кусок окаменевшей кожи, найденный в Монтане в 2002 году[84], а также некоторые другие экземпляры гигантских тираннозавроид показывают наличие чешуи[55], у других (таких, как Yutyrannus huali, который достигал 9 метров в длину и весил 1,4 тонны) сохранились отпечатки перьев на разных участках тела. В связи с этим можно утверждать, что перья могли целиком покрывать их тела[83]. Возможно, что количество перьев и характер перьевого покрова у тираннозавроид могли изменяться со временем, в связи с изменением размеров ящеров, изменением климата или другими факторами[83]. Недавнее описание всех известных образцов шкуры тираннозавринов (тираннозавра и его ближайших родственников) показало, что у взрослых представителей этой группы тираннозавроидов всё-таки не было перьев, либо их количество было сведено к минимуму[85]. До недавних пор пользовалась популярностью гипотеза о том, что у тираннозавра были губы, предохраняющие его зубы от разрушения[86]. Однако, исследование структуры поверхности челюстных костей Daspletosaurus horneri показало, что у тираннозавринов не было губ и зубы оставались открытыми, также как у современных крокодилов. На их морде располагались крупные чешуи с чувствительными к давлению рецепторами[87]. Терморегуляция Тираннозавра, как и большинство других динозавров, долгое время считали холоднокровным. Гипотеза о холоднокровности динозавров была подвергнута сомнению палеонтологами Робертом Бэккером и Джоном Остромом в конце 1960-х годов[88][89]. Они утверждали, что тираннозавр был теплокровным и вёл очень активный образ жизни[16]. В пользу этой гипотезы может говорить высокий темп роста тираннозавров, сопоставимый с таковым у млекопитающих и птиц. Графики (кривые роста) показывают, что рост этих ящеров приостанавливался ещё в неполовозрелом возрасте, в отличие от большинства других позвоночных[48]. Соотношение изотопов кислорода в костях тираннозавров позволяет определить температуру, при которой эти кости росли. У одного экземпляра температура позвоночника и берцовой кости отличалась не более чем на 4—5 °C. По мнению палеонтолога Риза Баррика и геохимика Уильяма Шоуэрса, маленькая разница в температуре туловища и конечностей говорит о том, что тираннозавр поддерживал постоянную внутреннюю температуру тела (гомойотермию), и что его метаболизм — нечто среднее между метаболизмами холоднокровных рептилий и теплокровных млекопитающих[90]. Однако другие учёные считают, что нынешнее соотношение изотопов кислорода в окаменелостях не соответствует изначальному, поскольку оно могло изменяться во время или после фоссилизации (это явление называют диагенезом)[91]. Тем не менее, Баррик и Шоуэрс нашли аргумент в пользу своих утверждений: в останках гиганотозавра — теропода, жившего на другом континенте и на десятки миллионов лет ранее тираннозавра, были обнаружены такие же показатели[92]. У птицетазовых динозавров также находили свидетельства гомойотермии, в то время как у ящериц из семейства варановых из той же формации ничего подобного обнаружено не было[93]. Но даже если тираннозавр действительно поддерживал постоянную температуру тела, это не означает, что он точно был полностью теплокровным. Такая терморегуляция может быть объяснена развитой формы , которая наблюдается у ныне живущих кожистых морских черепах[94][95]. Следы Тираннозавру рекс были приписаны два отдельных отпечатка стопы. Один из них обнаружил геолог Чарльз Пиллмор в 1983 году на , в штате Нью-Мексико. Первоначально след был приписан гадрозавриду, однако большой размер пятки и четвёртый палец, не характерные для орнитопод, натолкнули на вывод о принадлежности отпечатка тираннозавру. В 1994 году Мартин Локли и Адриан Хант дали этому ихнотаксону название Tyrannosauripus pillmorei. След был оставлен в водно-болотных угодьях. Длина отпечатка равняется 83 сантиметрам, а ширина — 71 сантиметру[96]. О втором вероятном отпечатке стопы тираннозавра было впервые упомянуто в 2007 году британским палеонтологом Филом Мэннингом, найден он был в формации Хелл-Крик, штат Монтана. Длина этого следа составляет 72 сантиметра. Точно не известно, принадлежал ли след тираннозавру, поскольку в отложениях Хелл-Крик нашли останки двух крупных тираннозаврида — собственно тираннозавра и нанотираннуса. Дальнейшие исследования следа из Хелл-Крик будут направлены на его сравнение с отпечатком из Нью-Мексико[97]. Передвижение Два основных вопроса, касающихся передвижения тираннозавра: насколько быстро он мог разворачиваться и какова была его максимальная скорость при прямолинейном движении. Оба связаны с вопросом о том, был ли этот ящер охотником или падальщиком. Скорее всего, тираннозавр разворачивался медленно, вероятно, для поворота на 45° ему требовалась одна или две секунды[98]. Причина этих сложностей заключается в том, что большая часть массы тираннозавра была удалена от его центра тяжести, однако он мог уменьшить это расстояние, выгибая спину и хвост и прижимая голову и конечности к туловищу[99]. Существует много предположительных оценок максимальной скорости тираннозавра, в основном около 39,6 км/ч (11 м/с), наименьшая оценка — от 18 км/ч (5 м/с), а наивысшая — 72 км/ч (20 м/с). Исследователи должны полагаться на различные технологии, поскольку было найдено множество дорожек следов, оставленных большими тероподами во время хождения, но не было найдено ни одной, оставленной ими во время бега. Это может означать, что к бегу они не были способны[100]. Учёные, считающие, что тираннозавр мог бегать, объясняют это тем, что полые кости и некоторые другие свойства значительно облегчали тело. Кроме того, некоторые другие специалисты отмечали, что мышцы ног тираннозавра были больше, чем у любого современного животного, благодаря чему он мог развивать большую скорость в 40—70 километров в час[101]. В 1993 году Джек Хорнер и Дон Лессем заявили, что тираннозавр был медлительным животным и, вероятно, не умел бегать, поскольку отношение длины бедренной кости к длины берцовой превышало 1, как и у большинства крупных тероподов и современного слона[68]. Тем не менее, в 1998 году Томас Хольтц отмечал, что у тираннозавридов и родственных им групп дистальные (дальние) компоненты задних конечностей были значительно длиннее по отношению к бедренной кости, чем у большинства других теропод, а также что у тираннозавридов и их родственников плюсна очень плотно сцеплялась с другими частями стопы, благодаря чему более эффективно передавала усилие (импульс) от стопы к голени, чем то было у более ранних теропод. Хольтц заключил, что вследствие этого тираннозавриды и родственные им динозавры были самыми быстрыми из всех больших теропод[102]. Эти предположения он упомянул и в своей лекции 2013 года, утверждая, что у аллозавров при том же размере туловища, что и у тираннозавров, ступни были короче[54]. В 1998 году Кристиансен предположил, что кости ног тираннозавра были не сильнее, чем кости ног слона, скорость которых весьма ограниченна и которые не позволяют бегать. Из этого он сделал вывод, что максимальная скорость тираннозавра не превышала 39,6 км/ч (11 м/с, это примерно равняется скорости человека-спринтера). Однако он также заметил, что справедливость этого вывода зависит от правильности многих поставленных под сомнение гипотез[103]. В 1995 Фарлоу со своими коллегами оценил массу тираннозавра от 5,4 до 7,3 тонны. Для такого тяжёлого животного падение во время быстрого движения могло оказаться роковым[11]. Тем не менее, жирафы способны развивать скорость до 50 км/ч, рискуя сломать ногу или получить ещё худшие повреждения, которые могут привести к смерти не только в дикой среде, но и в безопасной среде — например, зоопарке[104][105]. Весьма вероятно, что в случае необходимости тираннозавр тоже подвергал себя подобному риску[106][107]. В своем исследовании, опубликованном в журнале «Гайа» (English: Gaia), Грегори С. Пол заявил, что тираннозавр был гораздо лучше приспособлен к бегу, чем люди или слоны, поскольку имел большую подвздошную кость и большой гребень большеберцовой кости, на которых, соответственно, крепились большие мышцы. Также Пол отмечал, что формула для расчёта скорости по силе костей, выведенная палеонтологом Александром в 1989 году, была лишь частично верной. По его мнению, в формуле чрезмерно большое значение уделялось длине костей, а кости значительной длины согласно этой формуле получались неестественно слабыми. Также он утверждал, что риск получить раны в схватках с другими животными был вполне сопоставим с риском упасть во время бега[108]. Недавние исследования особенностей движения тираннозавра показывают, что бегал этот ящер со средней скоростью, не быстрее чем 40 км/ч. К примеру, в публикации журнала Nature от 2002 года рассказывается о математической модели (применимой также к современным животным: аллигаторам, курицам, эму, страусам, а также человеку[100]), с помощью которой можно оценить размер мышц, необходимых для быстрого бега (свыше 40 км/ч)[101]. Исследователи посчитали, что тираннозавр не мог развивать скорость выше 40 км/ч, поскольку для этого потребовались бы мускулы, составляющие 40—86 % от общей массы тела. Даже умеренно большая скорость потребовала бы больших мышц. Однако этот вопрос разрешить трудно, поскольку неизвестно, насколько большие мускулы имел тираннозавр. Если они были небольшими, тираннозавр мог лишь ходить или легко бегать со скоростью 18 км/ч[101]. В исследовании 2007 года использовалась компьютерная модель для измерения скорости бега, основывалась она на информации, полученной непосредственно из окаменелостей. Согласно ей, максимальная скорость тираннозавра достигала 29 км/ч (8 м/с). Скорость среднего футболиста чуть меньше, а спринтер может развивать скорость 43 км/ч (12 м/с). Примечательно, что максимальную скорость трёхкилограммовой (возможно, ювенильной[109]) особи компсогната модель оценила в 64 км/ч (17,8 м/с)[110][111]. Тем не менее, в 2010 году выпускник университета Альберты Скотт Персонс предположил, что скорость тираннозавра могла увеличиваться с помощью сильных мышц хвоста[112]. Он выяснил, что у теропод, таких, как тираннозавр, расположение некоторых мускулов отличалось от такового у современных млекопитающих и птиц, но имело некоторые сходства с мышцами современных рептилий[113]. Студент сделал вывод, что хвостово-бедренные мышцы (Latin: caudofemoralis) повышали способность к бегу и проворство тираннозавра, помогали сохранять равновесие, а также были наиболее важными сгибающими мышцами ног[112]. Исследование также показало, что в скелете тираннозавра и родственных ему тероподов были такие приспособления, как , которые способствовали увеличению мускулов хвоста. Также было выявлено, что масса хвостовых мышц тираннозавра составляла 25—45 % от всей мышечной массы, а масса хвостово-бедренной мышцы составляла 58 % от массы всех хвостовых мышц. Согласно Персонсу, увеличение мышц хвоста смещало центр массы ближе к задним конечностям, что помогало им лучше выдерживать тяжесть тела и сохранять равновесие. Помимо этого Персонс отмечает, что хвост тираннозавра был богат сухожилиями и септами (перегородками), что придавало ему эластичность и, следовательно, улучшало движение. Исследователь добавляет, что у нептичьих тероподов хвосты были шире, чем изображали ранее, и были столь же или даже более широкими в боковом направлении, чем в спинно-брюшном[112][113]. Генрих Маллисон из Берлинского музея естественной истории в 2011 году представил теорию, согласно которой тираннозавр и многие другие динозавры могли развивать относительно высокую скорость с помощью коротких быстрых шагов (современные млекопитающие и птицы, напротив, во время бега делают большие шаги). Согласно Маллисону, скорость этих динозавров не зависела от силы суставов и не требовала дополнительной мышечной массы на ногах (в частности, на лодыжках). В подтверждение своей теории Маллисон изучил конечности разных динозавров и установил, что они отличались от конечностей современных млекопитающих и птиц, поскольку особое строение скелета строго ограничивало длину их шага, но зато они имели относительно большие мускулы на крупе. Тем не менее, он нашёл несколько сходств между мускулатурами динозавров и быстрых современных животных: на их крупе мышечная масса больше, чем на лодыжках. Маллисон также предполагает, что отличия между динозаврами и ныне живущими млекопитающими и птицами позволят составить уравнения для расчёта скорости по длине шага. Однако Джон Хатчисон считает, что правильнее сначала изучить мускулы динозавров и выявить, как часто они могли сокращаться[114][115]. Учёные, считающие, что тираннозавр был неспособен бегать, оценивают максимальную скорость ящера примерно в 17 км/ч. В любом случае, это превышает скорость добычи тираннозавра — анкилозаврид и цератопсов на открытом пространстве[101]. Более того, сторонники мнения, что тираннозавр был активным хищником, утверждают, что скорость бега тираннозавра несущественна — даже если он был медлительным, всё равно передвигался быстрее своих жертв[116]. Томас Хольтц отмечал, что ступня тираннозавра была пропорционально длиннее, чем у тех животных, на которых он охотился — утконосых и рогатых динозавров[54]. Тем не менее, в 2000 году Пол и Кристиансен возразили, что поздние цератопсы имели прямые передние конечности, и их крупные виды могли передвигаться так же быстро, как современные носороги[117]. Однако против их довода говорят отметины от зубов тираннозавра на окаменелостях цератопсов, причём некоторые из них были нанесены во время атаки на живых цератопсов (см. ниже), то есть тираннозавр был достаточно быстр, чтобы поймать свою добычу[107]. Мозг и органы чувств Исследования, проведённые под руководством Лоренса Уитмера и Райана Риджли, палеонтологов из университета Огайо, добавили некоторые подробности к уже известным фактам об органах чувств у тираннозавра. Специалисты заявили, что разделяют мнение о повышенных сенсорных способностях целурозавров, подчеркнули быстрые и хорошо скоординированные движения зрачков и головы, а также способность улавливать низкочастотные звуки, которые помогали тираннозавру обнаруживать добычу на больших расстояниях, и превосходное обоняние[118]. Исследование Кена Стивенса из университета Орегона позволило сделать вывод, что у тираннозавра было острое зрение. Стивенс выявил, что бинокулярный диапазон у тираннозавра равнялся 55 градусам — больше чем у современного ястреба. Также было установлена, что острота зрения тираннозавра в 13 раз превышала таковую у человека, и, соответственно, превышала остроту зрения орла (которая лишь в 3,6 раза выше человеческой). Все это позволяло тираннозавру распознавать [22][23][119][120]. Томас Хольтц-младший отмечал, что повышенное глубинное восприятие тираннозавра могло быть связано с животными, на которых он охотился; таковыми являлись рогатый динозавр трицератопс, панцирный динозавр анкилозавр и утконосые динозавры, все из которых либо убегали, либо маскировались от хищника. В отличие от тираннозавра, акрокантозавр — другой гигантский хищный динозавр — имел весьма ограниченное глубинное восприятие, так как охотился на больших зауропод, которые ко времени появления тираннозавра в большинстве своём исчезли[54]. Тираннозавр примечателен большими размерами обонятельных луковиц и обонятельных нервов по отношению к размеру всего мозга, вследствие чего ящер обладал отличным обонянием, и, соответственно, мог учуять запах мертвечины на большом расстоянии. Вероятно, обоняние тираннозавра было сопоставимо с таковым у современных стервятников. Исследование обонятельных луковиц у 21 рода нептичьих динозавров показало, что наиболее развитым обонянием среди них обладал именно тираннозавр[121]. У тираннозавра была очень длинная улитка уха, что нехарактерно для теропод. Длина улитки часто связана с остротой слуха, или, по крайней мере, показывает, насколько важным аспектом поведения был слух. Следовательно, в жизни тираннозавра это чувство играло большую роль. Исследования показали, что тираннозавр наиболее хорошо улавливал низкочастотные звуки[118]. Исследование, проведённое Грантом Р. Херлбертом вместе с вышеупомянутыми Уитмером и Риджли, было направлено на измерение коэффициента энцефализации (EQ) динозавров, основываясь на этом показателе у рептилий (REQ) и птиц (BEQ), также палеонтологи измеряли отношение массы конечного мозга к общей мозговой массе. Учёные установили, что тираннозавр имел самый большой относительный размер мозга среди всех нептичьих динозавров, кроме небольших представителей манирапторов (бэмбираптора, троодона и орнитомима). Однако было выявлено, что относительный размер мозга тираннозавра лежал в пределах диапазона такового у современных рептилий, хотя и существенно выше среднего значения. В частности, отношение массы конечного мозга к общей мозговой массе составляло от 47 до 50 %, что превышает наименьший показатель у птиц, но приближается к типичному показателю у аллигаторов (45,9—47,9 %)[122]. Особенности питания Спор о том, был ли тираннозавр активным хищником или падальщиком, начался тогда же, когда и спор об особенностях его передвижения. В 1917 году Ламбе описал скелет горгозавра — близкого родственника тираннозавра и заключил, что горгозавр и, соответственно, тираннозавр были исключительно падальщиками, поскольку зубы горгозавра почти не были изношены[123]. Однако в наши дни этот аргумент не воспринимают всерьёз, так как известно, что у тероподов на месте изношенных зубов быстро вырастали новые. Со времени открытия тираннозавра учёным стало ясно, что это был хищник, и как большинство современных крупных плотоядных, он мог питаться падалью или по возможности отнимал добычу у других хищников[124]. Палеонтолог Джек Хорнер отстаивал гипотезу о том, что тираннозавр был исключительно падальщиком и никогда не занимался активной охотой[68][125][126]. Однако он же утверждал, что никогда не публиковал эту гипотезу в научной литературе, а лишь преподносил её широкой публике и использовал в образовательных целях, чтобы научить детей, собирающихся стать учёными, в будущем не допускать ошибок и не делать голословных утверждений (таких, как то, что тираннозавр был активным хищником)[127]. Тем не менее, в научно-популярной литературе Хорнер предоставил следующие доказательства в пользу своего предположения: Передние конечности тираннозавра слишком малы по сравнению с таковыми у других хищников. По мнению Хорнера, они были совершенно неспособны к захвату жертвы[126]. У тираннозавра было превосходное обоняние, как у стервятников, которое позволяло ему обнаруживать туши мёртвых животных на больших расстояниях (см. выше). Оппоненты Хорнера заявили, что сравнение со стервятниками необоснованно, так как единственными чистыми падальщиками среди современных животных являются большие планирующие птицы, способные покрывать большие расстояния и обладающие высокоразвитыми органами чувств[128]. Тем не менее, учёные из Глазго пришли к выводу, что экосистема, столь же плодородная, сколь современная Серенгети, могла обеспечить крупного падальщика большим количеством падали. Однако для подтверждения этого вывода тираннозавр должен был быть холоднокровным, чтобы получить из падали больше калорий, чем он затратил на поиск пропитания. Они также заявили, что на территории современной экосистемы Серенгети нет крупных наземных падальщиков, поскольку они не выдержали бы конкуренции со стороны больших планирующих птиц, в то время как во времена тираннозавров их экологическая ниша пустовала, и у ящеров конкурентов не было[129]. Зубы тираннозавра могли дробить кости, и поэтому ящер мог получить максимум пропитания из останков мёртвых животных. Карен Чин со своими коллегами нашли костные фрагменты в копролитах, которые они приписали тираннозавру, однако заявили, что тираннозавр не обладал способностью пережёвывать кости и извлекать костный мозг, как это делают современные гиены[130]. Поскольку некоторые жертвы тираннозавра могли передвигаться быстро, свидетельства в пользу того, что тираннозавр ходил, а не бегал, говорят о том, что он был падальщиком[125][131]. С другой стороны, недавние исследования показали, что тираннозавр, будучи медлительнее больших наземных хищников современности, мог перемещаться достаточно быстро, чтобы успешно охотиться на крупных гадрозавров и цератопсов[101][116]. Другие свидетельства говорят в пользу того, что тираннозавр был активным хищником. Глазницы тираннозавра были расположены так, что взгляд был устремлен вперёд, и у ящера было хорошее бинокулярное зрение — даже лучше, чем у ястребов. Хорнер также отмечал, что в родословной тираннозавров прослеживается неуклонное улучшение бинокулярного зрения. Неизвестно, почему имела место эта долгосрочная тенденция, если тираннозавр был исключительным падальщиком (падальщики не нуждаются в повышенном глубинном восприятии)[22][23]. Более того, в современном мире хорошее стереоскопическое зрение присуще именно быстро бегающим хищникам[71]. В Монтане был найден скелет гадрозаврида Edmontosaurus annectens с повреждениями на хвосте, которые были оставлены укусом тираннозавра. По всей видимости, эдмонтозавр выжил после атаки хищника, и повреждения зажили; все это может говорить в пользу того, что тираннозавр охотился на живых динозавров, то есть был активным хищником[132]. Однако, как оценивается, атаковавший эдмонтозавра был молодой особью, с коронкой зуба достигавшей только 3,75 см высоты[133]. Также были найдены окаменевшие свидетельства агрессивных столкновений между тираннозавром и трицератопсом: следы от зубов на надбровном роге и некоторых костях шеи одного экземпляра трицератопса (впоследствии вместо сломанного рога вырос новый, а рана на шее зажила). Однако точно неизвестно, кто в схватке был агрессором[134]. Как сказано выше, окаменелости свидетельствуют о том, что раны трицератопса зажили — из этого можно сделать вывод, что он выжил в битве, вырвался и убежал, или даже победил тираннозавра. Этого мнения придерживается палеонтолог Питер Додсон, считающий, что рога трицератопса могли нанести увечья, смертельные для тираннозавра[135]. Но, в то же время, следы от зубов тираннозавров на костях трицератопсов без следов заживления достаточно распространены[136][137]. И существуют окаменелости, возможно, демонстрирующие удачную охоты куда более мелких тираннозавридов (возможно, молодых тираннозавров) на крупных трицератопсов[138][139]. Во время изучения экземпляра «Сью» палеонтолог Питер Ларсон обнаружил сросшиеся после перелома малоберцовую кость и хвостовые позвонки, а также трещины на лицевых костях и зуб другого тираннозавра, застрявший в шейных позвонках. Это может свидетельствовать об агрессивном поведении между тираннозаврами, но точно неизвестно, были ли тираннозавры активными каннибалами или просто участвовали во внутривидовой борьбе (за территорию или право спаривания)[140]. Тем не менее, дальнейшие исследования показали, что повреждения на лицевых костях, в малоберцовой кости и позвонках были получены вследствие инфекционного заболевания, либо окаменелости были повреждены уже после смерти ящера, к тому же травмы эти имеют слишком общий характер, чтобы свидетельствовать о внутривидовом конфликте[125]. Некоторые учёные высказались против версии о тираннозавре-падальщике, объясняя это тем, что если тираннозавр действительно являлся таковым, то главным хищником позднемеловой Америки должен был быть другой динозавр. Основными видами добычи были цератопсы, маргиноцефалы и орнитоподы. Другие тираннозавриды имели столько общих черт с тираннозавром, что главными хищниками можно назвать лишь небольших дромеозавров (таких как арчерораптор), троодонтид, крупных вараннобразных ящериц (таких как палеосанива) и недавно обнаруженного дакотараптора, достигавшего более чем 5 метровой длины[141]. Учёные, считающие тираннозавра падальщиком, полагают, что его физическая сила и размеры позволяли ему отбирать добычу у более мелких плотоядных[131]. Однако весьма вероятно, что они с трудом могли найти достаточное количество падали из-за численного превосходства мелких хищников[142] (тираннозавров же было немного, так как они, скорее всего, жили на больших участках площадью примерно в 100 км²[71]). Большинство палеонтологов придерживаются мнения, что тираннозавр был и активным хищником, и падальщиком, как и многие плотоядные больших размеров. В настоящее время также распространена точка зрения, что тираннозавры, в зависимости от размеров и возраста, занимали разные экологические ниши, подобно современным крокодилам и варанам. Так, новорожденные детёныши скорей всего питались мелкой добычей, по мере роста переходя на все более и более крупную как относительно, так и абсолютно. Не исключено, что самые крупные тираннозавры как раз и промышляли падалью, отнимая добычу у более мелких сородичей[141]. Существует гипотеза, что тираннозавр мог умерщвлять жертву с помощью своей заражённой слюны. Впервые эту теорию предложил Уильям Аблер[143]. Он изучил зазубрины на зубах тираннозавра и сделал вывод, что между ними могли скапливаться сгнившие остатки мяса, вследствие чего тираннозавр обладал смертельным укусом, заражавшим жертву вредными бактериями (ранее ошибочно считалось, что подобное биологическое оружие использовал комодский варан). Джек Хорнер обратил внимание на то, что зазубрины у тираннозавра имеют скорее кубическую форму, в то время как у комодского дракона они закруглены[144]. Более того, вредные бактерии могут содержаться в слюне у любого животного, поэтому вопрос о том, использовал ли их тираннозавр для умерщвления жертвы, остаётся открытым. Как и многие другие тероподы, тираннозавр, вероятно, вырывал из туши куски мяса, тряся голову из стороны в сторону в боковом направлении, примерно также, как это делают крокодилы. Голова у тираннозавра была не такой подвижной, как у аллозавроид, из-за плоских сочленений шейных позвонков[145]. Однако, по мнению специалистов, за один укус взрослый тираннозавр мог вырвать из тела жертвы кусок мяса весом в 70 кг[71]. Каннибализм Исследование, проведённое в 2010 году палеонтологами Карри, Хорнером, Эриксоном и Лонгричем, подняло вопрос о том, был ли каннибализм свойственен тираннозаврам. Они изучили несколько экземпляров тираннозавров с отметинами, оставленными зубами динозавров этого же рода. Подобные отметины были обнаружены в плечевой кости, костях стопы и плюсне. Однако они свидетельствуют не о внутривидовых столкновениях, а о том, что тираннозавры могли питаться останками своих сородичей (поскольку в схватке ящерам было тяжело добраться до этих частей тела). То, что отметины были оставлены на наименее мясистых участках туши, означает, что либо мясистые части уже были съедены, либо к моменту обнаружения трупа они уже сгнили. Возможно, что подобное поведением наблюдалось и у других тираннозаврид[146]. Стайные охотники? Филип Джон Карри, палеонтолог из Университета Альберты, высказал предположение о том, что тираннозавры могли жить в стаях. Карри сравнил тираннозавра рекс с близкородственными ему видами — Tarbosaurus bataar и Albertosaurus sarcophagus, для которых Карри ранее уже нашёл окаменелые свидетельства стайной жизни[147]. Карри отмечал, что в Южной Дакоте была сделана находка скелетов трёх тираннозавров в непосредственной близости друг от друга[148]. Выполнив компьютерную томографию, Карри заявил, что размер мозга тираннозавра в три раза превышает обычный размер для животного таких габаритов, следовательно, ящер был способен к сложному социальному поведению. В частности, отношение размеров мозга тираннозавра к общему размеру тела превышало этот показатель у крокодилов и было в три раза выше, чем у таких травоядных, как трицератопс. По мнению Карри, тираннозавр был в шесть раз умнее большинства других динозавров и рептилий[147][149]. Карри объяснял необходимость стайной охоты тем, что жертвы тираннозавров были либо хорошо вооружены (трицератопс и анкилозавр), либо могли быстро бегать. Учёный также отмечал, что ювенильные и взрослые особи охотились вместе: небольшие и, следовательно, проворные молодые особи преследовали жертву, а взрослые использовали свою силу для её умерщвления (эта стратегия охоты наблюдается и у современных стайных хищников)[147]. Тем не менее, гипотеза Карри о стайной охоте тираннозавров подверглась жёсткой критике со стороны других специалистов. Брайан Суитек в своей статье для газеты The Guardian от 2011 года[150] отмечал, что гипотеза Карри не была представлена в реферируемых научных журналах, а лишь в телевизионном выпуске и написанной по нему книге «Dino Gangs» («Банды динозавров»). Помимо этого, Суитек заявил, что Карри основывается лишь на свидетельствах стайной жизни у современных хищников, а также другого вида динозавров (Tarbosaurus bataar), к тому же доказательства подобного образа жизни у T. bataar тоже не были опубликованы и представлены научному сообществу. Согласно Суитеку и некоторым другим учёным, вступившим в дискуссии о телевизионном выпуске «Dino Gangs», доказательства стайной жизни для тираннозавра и альбертозавра весьма неубедительны, так как основываются лишь на найденных рядом скелетах, которые могли оказаться вместе вследствие наводнений или прочих бедствий. По мнению Суитека, местонахождение костей альбертозавра, на котором основывался Карри, как раз предоставляет геологические свидетельства наводнения. Суитек писал: …поведение динозавров невозможно воссоздать, основываясь исключительно на костях. Геологический контекст, в котором были обнаружены кости <…> необходим для исследования жизни и смерти динозавров [150], а также отмечал, что прежде, чем делать выводы о социальном поведении, Карри должен описать окружающую среду, какой она была на месте захоронения останков тираннозавров. Суитек назвал те сенсационные заявления, которые делала пресса и новости о программе «Dino Gangs», «тошнотворным надувательством», и обвинял компанию Atlantic Productions, транслировавшую программу, в постоянных мистификациях, вспоминая уже имевший место скандал с Darwinius masillae[150]. О своём мнении насчет теории Карри высказывался также Лоренс Уитмер. Он писал, что социальное поведение не может быть воссоздано по эндокранам мозга, так как даже у леопардов, которые ведут одинокий образ жизни, мозг выглядит так же, как у львов, живущих и охотящихся в группах. Уитмер заявил, что максимум, что могут сделать специалисты — изучить размеры конечного мозга тираннозавра, сравнить с современными животными и сделать некоторые измерения. По мнению Уитмера, тираннозавры обладали достаточно большим мозгом, чтобы охотиться сообща. Учёный полагает, что совместной охотой (English: communal hunting) можно назвать тот процесс, при котором каждый хищник атакует ту или иную особь травоядного животного, а под согласованной охотой (English: cooperative hunting) он подразумевает нечто более сложное. Также он придерживается мнения, что в процессе эволюции хищники перешли от охоты в одиночку к согласованной охоте, причём совместная охота, которой занимались тираннозавры, является неким «промежуточным звеном». Специалист заявил, что главной особенностью согласованной охоты является то, что член стаи в случае своего индивидуального успеха не пожирает жертву сразу после её умерщвления, а продолжает охоту вместе со своими сородичами (например, гонит жертву по направлению к другим хищникам), зная, что при таком раскладе охота может оказаться более результативной. Также Уитмер говорил о том, что не может однозначно утверждать, были ли тираннозавры способны к согласованной охоте, так как сведений, которые предоставляют эндокраны, недостаточно. Согласованная охота увеличила бы результативность, но в то же время повысила бы степень риска[151]. 23 июля 2014 года в Канаде были впервые найдены окаменевшие , которые могут говорить в пользу того, что некоторые тираннозавриды могли охотиться стаями[152][153]. Палеопатология В 2001 году Брюс Ротшильд со своими коллегами опубликовал исследование, рассмотревшее окаменелые свидетельства усталостных и отрывных переломов у теропод, а также последствий поведения этих ящеров. В отличие от других травм, усталостные переломы были вызваны постоянными нагрузками на конечности, а не какими-либо неожиданными происшествиями. Всего исследователи изучили 81 кость стопы тираннозавров, и только у одной из них был обнаружен усталостный перелом, и ни у одной из 10 костей передних конечностей такого повреждения не было. Палеонтологам удавалось находить отрывные переломы только у тираннозавров и аллозавров. В частности, отрывной перелом обнаружили на плечевой кости тираннозавра «Сью», на том участке, где располагались дельтовидная и большая круглая мышцы. Тот факт, что и у тираннозавров, и у аллозавров отрывные переломы находили только в пределах передних конечностей и плечевого пояса, говорит о том, что у тероподов была более сложная мускулатура, чем у птиц, и имела функциональные отличия. Учёные полагают, что разрыв сухожилия у тираннозавра «Сью» был вызван тем, что она пыталась схватить активно сопротивлявшуюся жертву. Кроме того, наличие подобных переломов указывает на то, что тираннозавры скорее вели образ жизни активных хищников, чем падальщиков[154]. Исследование 2009 года показало, что дыры, обнаруженные в черепе у некоторых экземпляров тираннозавров, которые прежде считали ранами, полученными в внутривидовых конфликтах, на самом деле могли быть вызваны паразитами вроде трихомонады — простейшего, которое обычно поражает птиц[155]. Эти паразиты способны не только поражать мягкие ткани, но и делать в костях рубцы изнутри. Возможно, паразиты передавались через воду, которую пили заражённые динозавры[156]. Свидетельства в пользу внутривидовых столкновений были найдены Джозефом Питерсоном и его коллегами у ювенильной особи тираннозавра, которую они окрестили «Джейн». Питерсон со своими сотрудниками обнаружил впоследствии зажившие колотые раны на нижней челюсти и морде и предположил, что их нанёс другой молодой тираннозавр. Последующая компьютерная томография подтвердила гипотезу Питерсона[157]. Специалисты также обратили внимание на то, что повреждения у «Джейн» отличались по структуре от тех, что были найдены у «Сью» и располагались на других участках[158]. Палеоэкология Останки тираннозавра были найдены в отложениях лансского яруса, жил ящер в эпоху позднего мелового периода, в маастрихтский век. Ареал тираннозавра простирался от Канады до штатов Техас и Нью-Мексико, США. В северных районах ареала среди травоядных доминировал трицератопс, а в южных — зауропод аламозавр. Останки тираннозавров были найдены в различных экосистемах — удалённых от моря участках суши, болотистых местностях, засушливых и полузасушливых (аридных и полуаридных) равнинах. Несколько примечательных находок тираннозавра было сделано в формации Хелл-Крик. В эпоху маастрихтского века этот район был субтропическим, с тёплым и влажным климатом. Флора была представлена преимущественно цветковыми растениями, но также встречались хвойные деревья вроде метасеквойи и араукарии. Тираннозавр делил среду обитания с трицератопсом, а также близкородственным трицератопсу торозавром, утконосым эдмонтозавром, закованным в панцирь анкилозавром, пахицефалозавром, представителем гипсилофодонтид тесцелозавром и тероподами орнитомимом и троодоном[159] Другое месторождение останков тираннозавра — Вайоминга. Считается, что миллионы лет назад она представляла собой байу — экосистему, похожую на современное побережье Мексиканского залива. Фауна этой формации очень схожа с фауной Хелл-Крик, но нишу орнитомима занимал струтиомим, кроме того, там обитал небольшой представитель цератопсов под названием лептоцератопс[160]. В южных районах своего ареала тираннозавр жил бок о бок с аламозавром, торозавром, эдмонтозавром, возможно, с представителем анкилозавров и гигантским птерозавром кетцалькоатлем[161]. В тех местах преобладали полузасушливые равнины, на месте которых ранее располагалось Западное внутреннее море[162]. История изучения Генри Файрфилд Осборн, президент Американского музея естественной истории, придумал название Tyrannosaurus rex в 1905 году. Оно переводится как «королевский ящер-тиран», тем самым Осборн подчеркивал размеры животного и доминирование над другими животными того времени[65]. Ранние находки Зубы, сейчас приписываемые тираннозавру рекс, нашёл в 1874 году Артур Лейкс около Голдена, штат Колорадо. В начале 1890-х годов Джон Белл Хетчер коллекционировал посткраниальные элементы скелета, найденные на востоке Вайоминга. Тогда считалось, что эти окаменелости принадлежат крупной особи орнитомима, но сейчас их приписывают тираннозавру. А в 1892 году Эдвард Дринкер Коп нашёл в Южной Дакоте фрагменты позвоночника и описал новый вид динозавра — Manospondylus gigas[164]. Барнум Браун, помощник куратора Американского музея естественной истории, нашёл первый частично сохранившийся скелет тираннозавра в 1900 году в восточном Вайоминге и предоставил останки Осборну, который по ним в публикации от 1905-го описал новый вид — Dynamosaurus imperiosus. В 1902 году Браун нашёл другой частичный скелет в формации Хелл-Крик, Монтана, и в той же публикации, в которой был описан D. imperiosus, Осборн приписал эти останки новому виду, который он назвал Tyrannosaurus rex[65]. В 1906-м Осборн признал D. imperiosus синонимом T. rex, а последнее — валидным названием вида[69]. Теперь окаменелости, приписанные D. imperiosus, хранятся в Лондонском музее естествознания[165]. Общее количество частичных скелетов тираннозавра, найденных Брауном, равняется пяти. В 1941 году находка Брауна от 1902-го была продана Музею естественной истории Карнеги, Питтсбург, штат Пенсильвания. Четвёртая, самая большая находка Брауна, сделанная в формации Хелл-Крик, была выставлена в Американском Музее естественной истории в Нью-Йорке[166]. Несмотря на то, что скелетов тираннозавра было найдено множество, палеонтологам до сих пор удалось обнаружить только одну цепочку окаменевших следов — у Ранчо Филмонт-Скаут на северо-востоке Нью-Мексико. Она была обнаружена в 1983 году, а идентифицирована и представлена научному сообществу в 1994-м[167]. Маноспондил или тираннозавр рекс? Первый названный экземпляр, который можно приписать тираннозавру рексу, состоит из двух частично сохранившихся позвонков (один из которых утерян), найденных Эдвардом Копом в 1892 году. Коп считал, что они принадлежат представителю цератопсид, и назвал их «маноспондилом» (Latin: Manospondylus gigas — «гигантский пористый позвонок», в связи с многочисленными отверстиями для кровеносных сосудов, найденными в окаменелостях)[164]. Позднее учёные пришли к выводу, что эти останки принадлежали скорее тероподу, чем цератопсиду, и в 1917 году Осборн заметил схожие черты в останках M. gigas и T. rex. Тем не менее тогда он не мог синонимизировать эти два вида, поскольку в его руках были лишь останки фрагментарного характера[66]. В июне 2000 года геологический институт отыскал местонахождение останков M. gigas и раскопал там ещё некоторые останки тираннозавров, которые принадлежали этому же виду и были идентичны останкам вида Tyrannosaurus rex[168]. Согласно правилам Международного кодекса зоологической номенклатуры, название Manospondylus gigas должно было быть в приоритете над именем Tyrannosaurus rex, поскольку было дано ранее. Тем не менее, в четвёртом издании кодекса, вышедшем 1 января 2000 года, говорится, что «должно быть принято название, которое имеет преобладающее применение» в случае, если «ранний синоним или омоним не использовался как законное наименование после 1899 года» и если «поздний синоним или омоним использовался для отдельного таксона и был упомянут не менее чем в 50 работах, изданных не менее чем 10 авторами в последующие 50 лет…»[169] Согласно этим условиям, имя Tyrannosaurus rex является законным и может считаться «защищённым названием» (Latin: nomen protectum), в то время как Manospondylus gigas можно считать «забытым названием» (Latin: nomen oblitum)[170]. В культуре Со времени своего открытия в 1905 году тираннозавр стал одним из наиболее популярных видов динозавров. Это единственный динозавр, который наиболее известен широкой публике по своему видовому, а не родовому названию (тираннозавр рекс), учёные также часто используют сокращение T. rex[19]. Роберт Бэккер отмечает эту особенность в своей книге «Ереси о динозаврах». По его мнению, видовое название является более звучным[16]. Одно из первых появлений тираннозавра на киноэкране произошло в классическом голливудском фильме «Кинг-Конг» 1933 года. Появляется он практически и во всех экранизациях романа Артура Конана Дойля «Затерянный мир». Пожалуй, наиболее знаменитым появлением тираннозавра в кино является фильм Стивена Спилберга «Парк юрского периода» (1993), и далее в его сиквелах — «Парк юрского периода 2: Затерянный мир» (1997) и «Парк юрского периода 3». В первых двух фильмах он был показан в качестве главного злодея, в третьей части появляется эпизодически в схватке со спинозавром. Тираннозавр также присутствует в финале фильма «Мир юрского периода», где сражается с Индоминусом Рексом и наносит ему значительные повреждения. В нетрадиционном образе практически домашнего питомца, а не свирепого хищника и убийцы, тираннозавр (вернее, его скелет) был показан в фантастической комедии 2006 года «Ночь в музее». Тираннозавр рекс также является главным героем шестой серии («Гибель династии») научно-популярного сериала «Прогулки с динозаврами»[171]. Наряду с этим он также присутствует в ряде других художественных фильмов: «Т-Рекс: Исчезновение динозавров», «Теодор Рекс», «Тэмми и Ти-Рекс». Образ тираннозавра присутствует и в мультфильмах. Под именем «Острозуб» тираннозавр фигурирует в популярной серии американских полнометражных мультфильмов «Земля до начала времён». Юный тираннозавр по имени Бадди — один из героев мультфильма «Поезд динозавров». Игрушечный тираннозавр Рекс — персонаж серии мультфильмов «История игрушек». Не обошли тираннозавра и писатели. Тираннозавр является главным объектом охоты героев рассказа Л. Спрэг де Кампа . В честь тираннозавра также была названа английская рок-группа T. Rex. Примечания Литература Ссылки External link in |publisher= (help) Категория:Тираннозавриды † Категория:Динозавры мелового периода Категория:Динозавры Северной Америки Категория:Фоссилии, описанные в 1905 году

https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%A2%D0%B8%D1%80%D0%B0%D0%BD%D0%BD%D0%BE%D0%B7%D0%B0%D0%B2%D1%80

ニューモシスチス肺炎で死に至ることはある？

肺炎

japanese

肺炎（はいえん、）とは、肺の炎症性疾患の総称である。 ある種の肺炎はワクチンによって予防可能である。他の方法には、手洗い、禁煙などがある[2]。治療法はその原因によって異なり[3]、細菌性のものであれば抗生物質が用いられる[4]。重症の場合は一般的に入院となる[3]。酸素レベルが低い場合は酸素吸入を行う[4]。 肺炎は世界で年間4.5億人（人口の7%）が発症しており、うち400万人が死亡している[5][6]。肺炎は19世紀にはウイリアム・オスラーに「男性死因の代表格」として描かれていたが[7]、20世紀には抗生物質とワクチンの普及により生存率は改善された[5]。しかしながら途上国では、現在も主要な死因の一つとされ、高齢者と若年者において代表的な慢性疾患である[5][8]。しばしば肺炎は、死に近づいている者の象徴として描かれており「老人の友」と呼ばれている[9]。 疫学 肺炎は年齢・性別に関係なく一般的な病気であり、全世界で毎年4.5億人が発症している[5]。その死者は年間400万人に上り、世界における死者の約7%を占めている[5][6]。有病率は5%以下の児童と、75歳以上の成人が最大で[5]、また先進国よりも途上国に5倍多い[5]。肺炎発症者のうち、ウイルス性肺炎が2億人を占めている[5]。 米国において肺炎は8番目の死因であった（2009年）[10]。日本の原因疾患別死亡者数の割合と順位では、肺炎は1947年は2位、1948年は4位、1949年から1951年]で3位、1952年は5位、1953年は4位、1957年から1960年まで5位、1962年]5位、1973年]ら1974年まで5位、1975年から2010年まで4位、2011年から2015年まで3位であり[11][12][13][14][15][16][17]、2015年度は死亡者数129万0428人のうち、肺炎による死者数は12万0846人であり[16][17]、死亡者総数に対する割合は9.4%である。 児童 2008年には、およそ1億5600万人の児童が肺炎を発症したが、そのうち発展途上国の肺炎発症者は1億5100万人にのぼり、先進国の児童の肺炎発症者は約500万人だった[5]。2010年には約130万人の児童が肺炎で死亡したが、そのうち18%は5歳未満であり、またこのうち95%は発展途上国の児童で占められていた[5][18][19]。児童の患者数が最も多いのはインド（4300万人）であり、次いで中国（2100万人）、パキスタン（1000万人）が続く[20]。肺炎は低所得国の児童の主な死因となっている[5][6]。世界保健機関は、新生児の死亡者の3分の1が肺炎によって占められていると推定している[21]。これらの死亡のうち約半分は効果的なワクチンが入手可能な病原菌によって引き起こされるものであるため、予防が可能である[22]。2011年には、アメリカで肺炎は乳幼児及び児童が救急隊によって搬送され入院するもっとも一般的な理由となっていた[23]。 原因 感染性肺炎は細菌性肺炎、ウイルス性肺炎、真菌性肺炎に分けられる。一般に感冒・上気道炎後の続発性肺炎は細菌性肺炎であるが、時にウイルスそのものによる肺炎・間質性肺炎をきたすことがある。インフルエンザウイルス肺炎、麻疹肺炎など。病原体が原因ではない非感染性の肺炎にはアレルギー性の過敏性肺炎がある。 細菌 細菌は市中肺炎(CAP)で最も一般的な原因であり、その50%のケースでは肺炎レンサ球菌単独によるものであった[24][25]。その他の菌ではインフルエンザ菌(20%)、クラミジア(13%)、マイコプラズマ(3%)[24]ほか、黄色ブドウ球菌、モラクセラ・カタラーリス、レジオネラ菌、グラム陰性菌などであった[9]。 それが薬剤耐性菌であることも多く、薬剤耐性肺炎球菌(DRSP)や、メチシリン耐性黄色ブドウ球菌(MRSA)などと呼ばれている[10]。 非定型肺炎 マイコプラズマ肺炎 マイコプラズマによる肺炎。潜伏期2〜3週間。統計は、院内肺炎ではなく市中肺炎が多い。検査は、血液検査では寒冷凝集反応や抗マイコプラズマ抗体の上昇を見る。胸部X線写真は区域性の所見を示さず、すりガラス状の間質性陰影を見ることが多い。ルーチン検査の喀痰培養検査でも検出できないので参考にならない。診断は、抗マイコプラズマ抗体の上昇で確定診断になる。治療は、抗マイコプラズマ抗体が上昇するまで数日かかるため確定診断を待ってから治療するのでは遅いので、寒冷凝集反応から経験的治療に基づいて化学療法を行う。化学療法は抗生物質を用いる。マイコプラズマは細胞壁を持たないのでβ-ラクタム系等の細胞壁合成阻害薬は無効である。また、アミノグリコシド系も気道移行性が悪いので無効である。マクロライド系、テトラサイクリン系、ケトライド系を第一選択薬とする。 ウイルス 肺炎は、成人では1/3、児童では15%がウイルスを原因としている[26]。一般的にはライノウイルス、コロナウイルス、インフルエンザウイルス、RSウイルス、アデノウイルス、パラインフルエンザなど[5][27]。 単純ヘルペスウイルスではめったに起こらないが、例外として新生児、がん患者、臓器移植レシピエント、重度熱傷が挙げられる[28]。 サイトメガロウイルスは、臓器移植患者や免疫不全患者に起こり得る[26][28]。 菌類 ヒストプラスマ・カプスラーツム、ブラストミセス、クリプトコッカス、ニューモシスチス、コクシジオイデスなどが挙げられる。 寄生虫 トキソプラズマ、糞線虫、回虫、マラリア原虫など。以前原虫とされていたニューモシスチス肺炎は現在は真菌に分類される。 非感染性 機械的肺炎 誤嚥性肺炎 (嚥下性肺炎; aspiration pneumonia) 閉塞性肺炎 吸入性肺炎 薬剤性肺炎 インターフェロン - 間質性肺炎をきたすことがある。 抗癌剤 漢方薬 症候性肺炎 膠原病性肺炎 (関節リウマチにおけるリウマチ肺が代表) その他 好酸球性肺炎、過敏性肺炎 症状 発熱、咳、痰、呼吸困難、全身倦怠感、胸部痛など。初期はのどの痛みはあまりないが、痰を排出しようと咳を繰り返すことで炎症を起こす場合がある。 診断 身体所見 (聴診所見など体の症状)、胸部X線写真、胸部CT、採血 (白血球数、CRP値、KL-6、LDH)、喀痰培養など。従来は行われていなかったが超音波断層撮影の有用性が報告されている[30][31]。 喀痰のグラム染色は有用と考えられ、好中球による貪食像 (どんしょくぞう: 好中球が細菌を取り込んでいる像) は起炎菌の同定 (原因となる病原体を特定すること) につながることもある (肺炎球菌では特に)。ただし、臨床研究では喀痰グラム染色と起炎菌とは一致しないと結論され、アメリカのガイドラインでは推奨されていない。 近年は迅速診断キットにより肺炎球菌、レジオネラについては尿を検体 (検査をする対象物) として検査が可能となった (商品名 BinaxNOW肺炎球菌、レジオネラ。溶血連鎖球菌の検査キットBinaxStrepAは咽頭粘液を検体とする)。 なお、肺炎の原因菌の中でも特殊な結核に付いては、常に鑑別にあげなければならない。 結核を疑う場合は、チール・ニールセン染色や蛍光塗抹検査、T-SPOTなどを行う。 分類 肺炎の分類としては、いくつかの異なった分類が存在する。 罹患場所による分類 市中肺炎(community-acquired pneumonia; CAP): 普通の生活のなかで発症した肺炎。なお、退院後2週間までに起こった肺炎は院内肺炎と見なす。これは原因菌の想定を妥当なものとするためである。 院内肺炎(hospital-acquired pneumonia; HAP): 医療機関で治療中の患者、他の疾患を持つ患者に発症した肺炎。なお、入院後48時間までに発症した肺炎は市中肺炎と見なす。これも原因菌の想定を妥当なものとするためである。 医療ケア関連肺炎(Healthcare-associated Pneumonia; HCAP): 老人ホームなどの医療・介護施設で発症した肺炎。[32] 病変の形態による分類 肺胞性肺炎 大葉性肺炎 気管支肺炎 間質性肺炎 予防 ビタミンCの肺炎予防と治療に対する効果の、2013年のコクランレビューは、特殊な集団における証拠があるがさらなる調査が必要とし、特にビタミンCが少ない場合にどうなるかさらなる研究を求めたが、安く安全性が高いため、血中ビタミンC濃度が低い肺炎患者への使用は妥当だとした[33]。予防では、兵士、1940年代の寄宿学校の男子、治療では高齢者、旧ソ連での栄養状態に関する記載がない研究、また熱傷入院患者の研究である。 治療 細菌性肺炎が疑われる場合は細菌にあった抗生物質の投与を行うが、原因菌特定には、喀痰培養同定・感受性検査など、時間のかかることが多く菌の種類を推定して抗生剤の選択を行うことが多い。肺真菌症では抗真菌薬、ウイルス性肺炎では対応した抗ウイルス薬を用いる。 施設による違いはあるが、米国式のやり方をとっている施設では、菌の種類は推定せず、市中肺炎であるか院内肺炎であるかによって抗生剤を使い分ける。それは、胸部レントゲン像で菌の種類をみわけることはできないとする臨床研究の結果にしたがったものである。 入院を必要としない市中肺炎では、肺炎球菌、インフルエンザ菌、クラミジア、マイコプラズマ、黄色ブドウ球菌、モラクセラ、レジオネラを主なターゲットとしてマクロライド系抗生剤 (クラリスロマイシン、アジスロマイシン) や新世代ニューキノロン (レボフロキサシン、ガレノキサシン) を用いるが、肺炎球菌に対するクラリスロマイシンの感性が低下（効果が不十分）していることを初め、ここ数年では顕著な変化は見られないものの、風邪に対する抗菌薬の乱用が一因と考えられる各種の抗菌薬に対する耐性化が深刻な問題となっている。入院が必要とされる市中肺炎では、βラクタマーゼ阻害剤を含むペニシリン製剤であるアンピシリン・スルバクタム配合剤の高容量投与や、ピペラシリン・タゾバクタム配合剤が用いられることが多い。 細菌性市中肺炎の原因となる頻度としては肺炎球菌が最も多く、特に65歳以上では28.1 %を占めていた。[34]また65歳以上ではクレブシエラなどのグラム陰性桿菌による肺炎も4.4 %ほどみられている。 近年では肺炎球菌のペニシリン耐性化が進んでおりPISP/PRSPは2003年の調査では59.8 %にも及んだ。[35] 院内肺炎ではグラム陰性桿菌、たとえば緑膿菌やセラチア菌をターゲットとして第3世代セフェム (セフォタキシム等) を用いる。 過敏性肺炎では、原因抗体からの隔離[36][37]。 小児の肺炎 小児の肺炎では、経験的治療は大きく異なってくる。その違いは肺炎の起炎菌の違いによるものである。 新生児を除く乳幼児では、肺炎の3大起炎菌といえるのはインフルエンザ桿菌、肺炎球菌、モラキセラ・カタラーリスである。成人と異なりクレブシエラ属や緑膿菌は少ないため、第3世代セフェムよりも抗菌スペクトラムの狭いペニシリン系抗生物質を選択するのが一般的である (施設によってはセフェムを選択するところもある)。 モラクセラ (モラキセラ、ブランハメラともいう) はほぼ100 %の株でβラクタム分解酵素 (β-ラクタマーゼ) を有するため、ベータラクタム分解酵素阻害薬を配合した抗菌薬製剤 (スルバクタム・アンピシリン、タゾバクタム・ピペラシリンなど) を選択することが多い。喀痰塗抹グラム染色を参考にできるような施設では、肺炎球菌が疑わしい場合にはアンピシリンなどより狭いスペクトラムを持つ薬剤を選択する。 特に乳児では誤嚥性の肺炎も少なからず見られるが、高齢者と異なり誤嚥性肺炎でも緑膿菌感染症は少ないため、スルバクタム・アンピシリン (嫌気性菌にも有効であるため) を選択する。誤嚥性肺炎が疑わしい場合には、気道症状が治まるまで経口哺乳の禁止が必要となることもある。 学童以上の年齢ではマイコプラズマによる肺炎が多くなる。細菌性肺炎との鑑別はX線像ではまず不可能であり、血液所見 (好中球増加の有無、C反応性蛋白上昇の有無、マイコプラズマIgM迅速検査など) や全身状態、気道症状の程度などが参考となる。マイコプラズマにはβラクタム系の抗菌薬が無効であるが、テトラサイクリン系抗生物質 (ミノサイクリンなど) やニューキノロン系抗菌薬は副作用の問題で小児には投与しにくい、あるいはできないため、マクロライド系抗生物質を選択する (永久歯が生えていない小児にテトラサイクリンを投与すると、後に生えた永久歯に黄色く色素沈着することがある。また骨成長障害が副作用としてみられることも知られている。ニューキノロン系多くではの小児への投与は、動物実験で関節障害が見られたために日本では禁忌となっている。トスフロキサシン (商品名:オゼックス小児用細粒) は例外で小児への適応症をもつ)。 基礎疾患や障害のある患児では、その疾患によって肺炎の起炎菌に特徴がある。また、過去の細菌検査の結果も起炎菌推定の助けになる。 出典 関連項目 呼吸器学 歯周病 感染症 口腔細菌学 外部リンク

https://ja.wikipedia.org/wiki/%E8%82%BA%E7%82%8E

ニューヨーク市の面積は？

ニューヨーク

japanese

ニューヨーク市（）は、アメリカ合衆国ニューヨーク州にある都市。 1790年以来、同国最大の都市であり[1]、市域人口は800万人を超え、都市圏人口では定義にもよるが2000万人以上である[2][3]。2015年の市内総生産は6625億ドルであり、全米最大。[4] ロンドンと並ぶ世界トップクラスの世界都市[5]、金融センターであり[6]、国際連合の本部所在地でもあり、世界の政治、経済、文化、ファッション、エンターテインメントなどに多大な影響を及ぼしている。 漢字の当て字は「紐育市」、「紐約市」など[7]。 概要 ニューヨーク市はアメリカ合衆国北東部の大西洋に面し、巨大なニューヨーク港を持つ。市はブロンクス、ブルックリン、マンハッタン、クイーンズ、スタテンアイランドという5つの行政区（バロウ、ボロウ）に分けられる。2010年の国勢調査における市域人口は8,175,133人を数え[2]、陸地面積は790km2[8][9]、人口密度はアメリカ国内の主要都市の中で2位である[10]。ニューヨーク都市圏の人口もまた国内最大であり、ハドソン川対岸のニュージャージー州ニューアークやジャージーシティ、本土側のヨンカーズやニューロシェル、およびロングアイランド等を含む都市圏は18,897,109人、コネチカット州のスタンフォード、ブリッジポート、ニューヘイブンやニュージャージー州の州都トレントン、内陸のポキプシー等を含む広域都市圏は22,085,649人（いずれも2010年国勢調査）の人口を抱えている[2]。 アメリカ合衆国の都市の中では公共交通機関が際立って多く利用されており、多くの交通機関が24時間運行している。また人口密度の高さと、その多様性も著しい。2005年の調査によれば、市内では170近くの言語が話され、人口の36%がアメリカ合衆国の外で生まれた人であった[11][12]。 ニューヨークは「眠らない街」とも呼ばれ[13]、そのほかにも「ビッグ・アップル」[14]、「ゴッサム」[15]といったニックネームがある。 ニューヨークは1624年にオランダ人の手によって交易場として築かれた町である。この入植地は1664年までニューアムステルダムと呼ばれていたが、同年イギリス人の支配が始まって現在の名称になった[16]。1785年から1790年まではアメリカ合衆国の首都としての役割を担った[17]。 市内には世界的に知られた地区やランドマークが数多くある。自由の女神像は、19世紀末から20世紀初めにかけて、アメリカへ渡ってきた何百万人もの移民を出迎えていた。ロウアー・マンハッタンのウォール街は第二次世界大戦以来金融の国際的中心地であり、ニューヨーク証券取引所が置かれている。エンパイア・ステート・ビルディングや1 ワールドトレードセンターなど超高層ビルも多く建ち並び、ワールドトレードセンターもその一つであった。国際連合本部ビルもあり、国際政治の中心でもある。 またニューヨークではハーレム・ルネサンス、絵画の抽象表現主義、ポップアートや、ヒップホップ[18]、パンク・ロック[19]、ロフト・ジャズ、サルサ、ディスコ、ティン・パン・アレーなどの音楽ジャンルが生まれた。ブロードウェイ劇場も有名である。 アメリカのシンクタンクが2017年に発表した総合的な世界都市ランキングにおいて、ロンドンに次ぐ世界2位の都市と評価された[20]。また、2017年に日本の民間研究所が発表した「世界の都市総合力ランキング」においても、ロンドンに次ぐ世界2位の都市と評価された[21]。 一方、国勢調査局と疾病予防管理センターのデータを使って、ハーバード大学とカナダのブリティッシュコロンビア大学が調査をしたところ、ニューヨークは全米で最も不幸だと感じる都市とする結果となった[22]。 エコノミストの兄弟会社で調査業務を行っているエコノミスト・インテリジェンス・ユニットによれば、2016年9月時点で生活費の世界ランキングで第9位と報じられ、ニューヨークの生活費が世界的に見て高いことが報じられている[23]。 歴史 1524年、フランス国王の命を受けたイタリアの探検家ジョバンニ・ダ・ヴェラッツァーノが、この地域に到達し、ヌーヴェル・アングレーム (Nouvelle Angoulême) と呼んだ[24]。その当時、ここには、約5000人のレナペ族インディアンが住んでいた[25]。 ヨーロッパ人の入植は、オランダ人が1614年にマンハッタンの南端に毛皮貿易のために建てた植民地が始まりであり、これが後に「ニューアムステルダム」と呼ばれるようになった。オランダ植民地の総裁ピーター・ミヌイットが、1626年、レナペ族（デラウェア族）からマンハッタン島を60ギルダー（2006年現在の換算で1000ドル程度）分の物品と交換した[26]。現在では否定されているが、マンハッタンの代価は24ドル相当のガラスのビーズであったという伝説もある[27]。インディアンには「土地を売る」という文化がそもそもなかったため、この取引を彼らが理解していたかどうかは疑わしい。以後、ボタンをかけ違えたまま、レナペ族や周辺部族と入植者は何度も領土を巡って戦いが繰り返されているのである。 1664年、イギリス人が町を征服し、イングランド王ジェームズ2世（ヨーク・アルバニー公）の名を取って「ニューヨーク」と名付けた[28]。第二次英蘭戦争の末、オランダは、北アメリカでイギリスによるニューアムステルダム（ニューヨーク）の支配を認める代わりに、南米のスリナムとインドネシア・バンダ諸島のラン島（当時は香辛料貿易の中心地で、毛皮貿易のニューヨークより価値のある土地であった）の支配を得た。1700年までに、レナペ族の人口は200人まで減少していた[29]。 ニューヨークは、イギリス帝国の支配の下、貿易港としての重要性を増していった。1735年にはジョン・ピーター・ゼンガー事件の裁判が行われ、北アメリカにおける報道の自由の確立へとつながっていった。1754年、国王ジョージ2世の勅許によって、ロウアー・マンハッタンに王立大学としてコロンビア大学が設立された[30]。1765年10月には印紙法議会がニューヨークで開かれた。 ニューヨークでは、アメリカ独立戦争の間、大きな戦闘が繰り返し行われた。1776年にアッパー・マンハッタンで行われたワシントン砦の戦いでアメリカ軍が大敗した後、街はイギリス軍の北アメリカにおける軍事的・政治的拠点となり、戦争が終わる1783年までイギリス軍の占領は続いた。終戦後間もなく、連合会議の会期がここで行われ、ニューヨーク市はアメリカ合衆国の首都となった。ここで合衆国憲法が批准され、初代大統領ジョージ・ワシントンが1789年就任式を迎えた。第1回連邦議会の初めての会期が開かれ、権利章典が起草された。これらの舞台となったのは、ウォール街のフェデラル・ホールであった[31]。1790年には、ニューヨークはフィラデルフィアを抜いてアメリカ合衆国最大の都市へと成長していた。 19世紀、ニューヨークは移民と開発によって大きく変貌した。1811年委員会計画によって、マンハッタン全域が格子状の通りで覆われた。1819年にエリー運河が開通し、大西洋の港と北アメリカ内陸部の広大な農業市場とを結んだ[32]。この地域の政治を牛耳ったのは、アイルランド系移民に支えられた政治的マシーンであるタマニー・ホールであった[33]。公共精神あふれる商人階級の陳情によって、セントラル・パークの建設が始まり、1857年にアメリカの都市の中で最初の景観設計された公園となった。マンハッタンやブルックリンには、大勢の自由黒人もいた。ニューヨークでは1827年まで奴隷制が維持されていたが、1830年代、ニューヨークは北部における奴隷制廃止運動の中心地となった。1840年の時点で、ニューヨークの黒人人口は1万6000人を超えていた[34]。1860年までに、アイルランド系の人口は20万人を超え、市の人口の4分の1を占めていた[35]。 アメリカ南北戦争（1861年-1865年）の時の徴兵制に対する不満から、1863年にニューヨーク徴兵暴動が発生した。これはアメリカ史の中で最悪の暴動の一つとなった[36]。1898年、ブルックリン（当時独立市であった）と、ニューヨーク郡（ブロンクスの一部を含んでいた）、リッチモンド郡、そしてクイーンズ郡西部が合併して、現在のニューヨーク市が形成された[37]。1904年にはニューヨーク市地下鉄が開通し、新しい市の統合に役立った。20世紀後半、ニューヨーク市は世界の産業、商業、情報の中心地となった。しかし、その陰では犠牲もあった。1904年、蒸気船ジェネラル・スローカム号がイースト・リバーで火災に遭い、乗っていた1021人が死亡した。1911年に起きたトライアングル・シャツウェイスト工場の火事は、ニューヨーク市で最悪の産業災害で、146人の衣類製造工場労働者が死亡し、国際女性衣類労働組合の成長を促すとともに、工場の安全基準の大幅な改善につながった[38]。 1920年代、ニューヨーク市はアフリカ系アメリカ人の大移動で南部から来たアフリカ系アメリカ人にとっての主要な行き先となった。1916年までに、ニューヨーク市に住むアフリカ系都市移住者は北アメリカで最多となった。禁酒法時代にはハーレム・ルネサンスが栄え、それと同じころ急激な経済成長に伴い超高層ビルが競うように建てられ、街の風景は大きく変わった。1920年代初頭、ニューヨーク市はロンドンを抜いて、世界で最大の人口を擁する都市となった。またニューヨーク都市圏の人口は、1930年初頭、1000万人を超え、人類史上最初のメガシティとなった[39]。世界恐慌の時代には、改革派のフィオレロ・ラガーディア(FiorelloLaGuardia)が市長に選出され、市政を牛耳ってきた利権団体タマニー・ホールは80年に及ぶ政治的支配を失った[40]。 第二次世界大戦からの兵士の復員によって、戦後経済の勃興が始まり、クイーンズ東部で広大な住宅地域の開発が進んだ。ニューヨークは戦争の傷跡を見せずに、世界の一流都市へと成長した。ウォール街は、アメリカを世界経済の覇者へと押し上げ、国際連合本部ビル（1950年完成）の設置はニューヨークの政治的影響力を知らしめた。ニューヨークで生まれた抽象表現主義は、この街をパリに代わる世界の芸術の中心地へと変えた[41]。 1960年代、ニューヨークは経済的停滞、犯罪率の上昇、人種間対立の高まりに苦しみ、1970年代にピークを迎えた。1980年代は、金融業の盛り返しによって市の財政は改善を見せた。1990年代までに、人種間対立も緩和し、犯罪率は劇的に下落した。そしてアジアとラテンアメリカからの新しい移民の波が訪れた。シリコン・アレーのような新しい産業部門も興り、ニューヨークの人口は2000年の国勢調査で史上最高に達した。 ニューヨークは、2001年9月11日のアメリカ同時多発テロ事件の現場となった。ワールドトレードセンターの倒壊で、3000人近くの人が命を落とした[42]。新しい1 ワールドトレードセンター（旧称フリーダム・タワー）、記念館、その他三つのオフィスタワーが跡地に建設されることになっている[43]。最も高層の1 ワールドトレードセンターは2014年に開業した。2006年12月19日、建物の基礎に最初の鉄骨が据え付けられた。その他三つのオフィスタワーは、グリニッジ・ストリート沿いに建設が予定されており、現在建設中のワールドトレードセンター記念館を取り囲むことになる。この地区には、記念博物館も建てられる予定である。 自然 地勢 ニューヨーク市は、アメリカ合衆国北東部、ニューヨーク州の南東部に位置し、ワシントンD.C.とボストンのおよそ中間にある[44]。ハドソン川の河口に当たる。ハドソン川は、天然の港に流れ込み、更に大西洋へつながっており、街の交易都市としての発展に貢献してきた。ニューヨークの大部分は、マンハッタン、スタテンアイランド、ロングアイランドという三つの島の上にあるため、陸地面積が狭く、人口密度が高い原因となっている。 ハドソン川は、ハドソン・バレーを通ってニューヨーク湾に流れ込み、河口はニューヨーク市とトロイ市の間の三角江となっている[45]。またハドソン川によってニュージャージー州とニューヨーク市が隔てられている。イースト川（実際には海峡）はロングアイランド湾から流れ、ブロンクス及びマンハッタンと、ロングアイランドとを隔てている。ハーレム川（実際にはイースト川とハドソン川をつなぐ海峡）は本土の一部であるブロンクスと、マンハッタンとを隔てている。 市の地形にはかなり人の手が加わっている。オランダ植民地時代から、川岸に沿って大規模な埋立てが進められたためである。埋立てが最も進んだのはロウアー・マンハッタンであり、1970年代から1980年代にかけてバッテリー・パーク・シティの開発が行われた[46]。自然の地勢は、特にマンハッタンにおいては平坦にならされた[47]。マンハッタンはもとは丘の多い地形で、非常にしっかりとした岩盤（マンハッタン片岩）が地下にあるため、超高層ビルの建設に適した地形である。 市の総面積は1,214km2、うち水面面積は425km2、陸地面積は789km2である[8][9]。標高が最も高いのはスタテンアイランドのTodt Hillの124.9mであり、これはメイン州以南の東海岸の中で最高地点である[48]。その頂上付近は、スタテンアイランド緑地帯の一部をなし、ほとんど森林に覆われている[49]。 気候 ケッペンの気候区分によれば、ニューヨーク市の気候は温暖湿潤気候 (Cfa) である。日照のある日（晴れ又は一時曇り）は年平均234日ある[50]。0℃等温線を基準とすると、湿潤な亜熱帯気候に含まれる大都市としては、北アメリカの中では最北に位置する。 夏期は一般に高温・湿潤で、平均最高気温は26 - 29℃ (79 - 84)、平均最低気温は17 - 21℃ (63 - 69) である。32℃ (90) を超える日は年平均19日ある。冬は寒く、陸から海へ吹く卓越風により、大西洋の影響は限定されているが、それでも大西洋の存在により内陸北アメリカの同緯度の都市（シカゴ、ピッツバーグ、シンシナティなど）に比べれば温暖になっている。最も冷え込む1月の平均気温は0℃ (32) であり、零下になる日は年平均75日、また零下15℃ (5) を下回る日は年平均1日ある。春と秋の気候は変わりやすく、肌寒い日から暑い日まであるが、おおむね湿度は低く、快適である[50]。 年平均降水量は1180mmで、季節による降水量のばらつきは少ない。年平均積雪量（積雪の深さ累計）は71cmであり[50]、それほど多くはないが、年によってはノーイースターと呼ばれる爆弾低気圧により積雪50cmを超えるような大雪となることもある。ハリケーンや熱帯低気圧は少ないが、全くないわけではない。 ニューヨークの気象観測露場は緑豊かなセントラルパーク内のベルヴェデーレ城付近に置かれており、ヒートアイランドの影響は比較的少ない。 環境 ニューヨーク市での公共交通機関の利用率はアメリカ合衆国国内で最高であり、ガソリン消費は、1920年代の全国平均と同じレベルである[53]。公共交通機関の利用によって、2006年において18億ガロンの石油が節約されており、ニューヨークの節約量は全国の公共交通機関による節約量の半分を占める[54]。人口密度の高さ、自動車利用率の低さ、公共交通機関の利用率の高さにより、ニューヨークはアメリカの中で最もエネルギー効率の高い都市の一つとなっている[55]。温室効果ガスの排出量は、全国平均が1人当たり24.5トンであるのに対し、ニューヨーク市は1人当たり7.1トンである[56]。ニューヨーク市民全体では、国の人口の2.7%を占める一方で、国全体の温室効果ガス排出量に占める割合は1%である[56]。ニューヨーク市民の平均電気消費量は、サンフランシスコ市民の半分以下、テキサス州ダラス市民の4分の1近くである[57]。 近年、ニューヨーク市は環境への負荷を減らすことに重点を置いている。環境汚染のため、市民の間ではぜんそくその他の呼吸器系の疾患の発生率が高くなっている[58]。市政府は、市の事務所及び公共施設において最もエネルギー効率の高い設備を購入することが義務づけられている[59]。また、クリーンなディーゼル＝ハイブリッド車や圧縮天然ガス車の数は国内で最大であり、国内初のハイブリッドのタクシーも走っている[60]。ニューヨーク市は、アメリカ合衆国環境保護庁に対して温室効果ガスを汚染物質として規制するよう命じた連邦最高裁判所のマサチューセッツ州対合衆国環境保護庁事件において、申立人の一員となっていた。また、ニューヨーク市は、エネルギー効率の高い緑の建築の分野でも、ハースト・タワーの建築に見られるように、先進的な立場に立っている[61]。 ニューヨーク市の飲料水は、キャッツキル山地の集水域からキャッツキルアケダクトなどのトンネルを経て供給されている[62]。集水域の清浄さと、天然の水濾過により、水処理プラントによる飲み水の浄化を必要とせず、そのような都市はニューヨーク市を含めアメリカ国内に四つしかない[63]。 街並み 建築 ニューヨークの建築を何よりも特徴付けるのが、超高層ビルである。超高層ビルの出現と広がりによって、ニューヨークはヨーロッパ的な低層建築の街から、建物のそそり立つビジネス街へと変貌した。2008年8月現在、ニューヨークには高層ビルが5538棟あり[64]、200mを超える高層ビルで、完成済みのものは50棟ある。この数はアメリカ国内で1位であり、世界では香港に次いで2位である[65]。 ニューヨークには、様々な様式の、建築的に優れた建物が数々ある。1913年に建てられたウールワースビルは、初期のゴシック・リヴァイヴァル建築による高層ビルであり、大ぶりに設計されたゴシック様式の装飾は、200m近く下の路上からも読み取ることができる。1916年のゾーニング条例により、街路に日光が届くよう、新しく建てられる建物にはセットバックが必要とされ、敷地面積に対する高さの比率が制限された[66]。1930年のクライスラー・ビルディングは、アール・デコ調のデザインで、上部が上に向かって細くなっており、スチール製の尖塔が立っているが、ゾーニング条例の要件を反映したものである。61階目の角にある鷲の頭のレプリカや、尖塔の下にあるV字型の照明など、見事な装飾から、多くの歴史家や建築家から、ニューヨークの最も優れた建築であると評価されている[67]。アメリカにおけるインターナショナル・スタイル建築の例として、大きな影響を与えたのが、1957年のシーグラム・ビルディングであり、前面には、建物の構造を表すブロンズ材のIビーム（I字梁）が外部から見えるようになっている。2000年のコンデ・ナスト・ビルは、アメリカの超高層ビルの中ではグリーン・デザインの重要な一例である[61]。 都心の建物が高層化するにつれ、水圧を確保するために屋上に貯水槽（高置水槽）を設置するようになった。現代でも耐久性、難腐敗性に優れたヒマラヤスギで作られた伝統的な高置水槽を載せた給水塔が1万基以上設置されている[68]。 ニューヨークの大規模住宅地は、エレガントな褐色砂岩のテラスハウス、タウンハウス、そして1870年から1930年にかけての急開発期に建てられた粗末な集合住宅と境界が分けられることが多い[69]。1835年のニューヨーク大火後、木造建築の建設が制限されるようになってからは、石とれんがが主に建築材として選ばれるようになった[70]。何世紀にもわたって町自身の石灰岩の地盤から建築材を得ていたパリとは異なり、ニューヨークはいつも広範囲の採石場から建築材を運び入れており、その石造建造物は多様な石理や色相を示している[71]。市の建造物の多くに見られる特徴は、屋根の上に木造の給水塔があることである。1800年代のニューヨークでは、6階より高い建物には給水塔を設置しないと、低い階で過度に高い水圧をかけなければならず、そうなると市の水道管に破裂の危険性があったのである[72]。1920年代には、中心部から離れた地域で、田園都市が盛んになった。地下鉄の伸張でアクセスしやすくなった、クイーンズ区のジャクソン・ハイツもその一つである[73]。 公園 ニューヨーク市には、110km2以上の市営の公園と、23kmの公共の砂浜がある[75][76]。これに加えて、国立公園の一部で市域内に入っている、何km2にも及ぶゲートウェイ・ナショナル・リクリエーション・エリアがある。ジャマイカ湾野生生物保護区は、国立公園の中で唯一の野生生物保護区であるが、36km2以上の湿地島と水域から成り、ジャマイカ湾のほとんどを占めている。 マンハッタンのセントラル・パークは、フレデリック・ロー・オルムステッドとカルヴァート・ヴォークスによって設計され、毎年3000万人が訪れ、アメリカで最も来訪者の多い都市公園である。セントラル・パークの大部分は天然のものに見えるが、実は、ほとんどすべて造園されたものである。天然に見えるいくつかの湖・池、長大なウォーキング・コース、乗馬道、二つのアイススケート・リンク（うち一つは7月、8月はスイミング・プールとなる）、セントラル・パーク温室園、野生生物保護区、広大な自然林、43ヘクタールに及び10億ガロンの水を貯めている貯水池とそれを取り囲むランニング・トラック、デラコート・シアターと呼ばれ「シェークスピア・イン・ザ・パーク」夏の祭典が行われる野外劇場がある。屋内施設には、ベルベディア・キャッスルと自然センター、スエディッシュ・コテージ・マリオネット・シアター、歴史のあるメリーゴーラウンドがある。そのほか、大小多数の草地があり、その一部はスポーツで使われたり、静穏区域として区画されたりしており、囲い付きの子どもの遊び場もいくつもある。 セントラル・パークには、固有の野生生物がおり、特に春・秋には、渡り鳥のオアシスとなっている。バード・ウォッチャーたちも多く集まっており、常時200種の鳥が見られる。公園内の10kmにわたる道路は、特に自動車の通行が禁止される週末と午後7時以降、ジョギング、自転車、インライン・スケートなどに使われている。 ブルックリンのプロスペクト・パークも、オルムステッドとヴォークスによって設計されたもので、36万m2の草地が広がる[77]。クイーンズ区のフラッシング・メドウズ・コロナ・パークは、市で3番目に大きい公園で、1939年の万国博覧会及び1964年の万国博覧会の会場となった。ブロンクスの5分の1以上、28km2は公共スペースと公園に当てられており、ヴァン・コートランド・パーク、ペルハム・ベイ・パーク、ブロンクス動物園、ニューヨーク植物園がある[78]。 マンハッタンにはセントラル・パークおよび複数の小規模の緑化地区・公園があるが、商業エリアの再開発などで公共用途の土地確保が困難な地区である。最近の例では、かつての高架鉄道（すなわち、空中にある構築物）の跡地を緑化し公園として整備したハイライン[79]など、地表面の土地を利用しない公園整備の事例がある。 行政区 ニューヨーク市は、五つの行政区 (borough) から成るが、アメリカでは珍しい政治形態である。各行政区は、ニューヨーク州の各郡（カウンティ）の領域と一致する。そして、各行政区には、何百もの地区（ネイバーフッド）があり、それぞれ独自の歴史や地域色を持つ。 もし各行政区が独立都市であったとすれば、うち四つ（ブルックリン、クイーンズ、マンハッタン、ブロンクス）はアメリカ国内で最も人口の多い都市10位以内に入ることになる。 マンハッタン区（ニューヨーク郡、人口1,585,873人）[2] マンハッタンは、最も人口密度の高い行政区であり、市の多くの超高層ビルが建ち並ぶとともに、セントラル・パークもここにある。市の経済の中心地であり、多くの大企業、国際連合、多くの高名な大学、また多数の博物館、ブロードウェイ劇場街、グリニッジ・ヴィレッジ、マディソン・スクエア・ガーデンなど数々の文化施設がある。マンハッタンは、大まかにロウアー・マンハッタン、ミッドタウン、アッパー・マンハッタンに分かれる。そのうちアッパー・マンハッタンは、セントラル・パークを境にアッパー・イースト・サイドとアッパー・ウェスト・サイドに分かれ、セントラル・パークの北はハーレムである。マンハッタンへの主要空路の１つであるニュージャージー州ニューアークのニューアーク・リバティー国際空港からは、鉄道・バス・タクシーなどでアクセス可能であり、特に鉄道によるアクセスは、ニューヨーク・ペンシルベニア駅が7番街にありマンハッタン側の始終点である。 ブルックリン区（キングス郡、人口2,504,700人）[2] ブルックリンは、最も人口の多い区である。1898年までは独立した市だった。文化的、社会的、民族的な多様性、独自の芸術活動、個性ある町々（ネイバーフッド）、ユニークな建築の伝統などで知られる。またマンハッタン以外では、はっきりしたダウンタウン地区を持つ唯一の行政区である。長い海岸線と、コニーアイランドを有し、ここでは1870年代にアメリカ国内でも先駆けて遊園地として造成された[83]。 クイーンズ区（クイーンズ郡、人口2,230,722人）[2] クイーンズは、最大の面積を持つ区であり、アメリカで最も多様な民族が住む地域である[84]。近年の成長により、人口がブルックリンを追い越す可能性もある。古くは、オランダ人によって建設された小さな町や村の集まりであったが、今日では大部分に住宅が広がる中産階級の地域となっている。アフリカ系アメリカ人の年収の中央値（メディアン）は約5万2000ドルであり、白人よりも高いが、そのような地域は、アメリカ国内の大きな郡としてはここだけである[85]。ニューヨーク・メッツの本拠地であるシティ・フィールドがあるほか、毎年、テニスの全米オープンが行われる。また、ニューヨーク都市圏の3大空港のうち二つ、ラガーディア空港とジョン・F・ケネディ国際空港がある。北西部のアストリア、ロングアイランドシティは近年マンハッタンからの移住者が多い。アーティスト、ミュージシャンも多数。PS1, Isamu Noguchi Museum, Kafman Studioなど芸術の色が強い。 ブロンクス区（ブロンクス郡、人口1,385,108人）[2] ブロンクスは、ニューヨーク市最北部の行政区であり、ニューヨーク・ヤンキースの本拠地ヤンキー・スタジアムがあり、アメリカ最大のコーポラティブハウスであるコープ・シティーがある[86]。マンハッタンのマーブルヒルと呼ばれるごく一部の地域を除けば、ブロンクスは、ニューヨーク市の中でアメリカ本土とつながっている唯一の地域である。ブロンクス動物園は、都市圏の動物園としてはアメリカ国内最大であり、広さは1.07km2に及び、6000頭以上の動物がいる[87]。ラップやヒップホップ文化誕生の地でもある[18]。 スタテンアイランド区（リッチモンド郡、人口468,730人）[2] 日本語では「スタテン島」と表記されることもある。五つの行政区の中で最も郊外に位置する。ブルックリンとはヴェラザノ・ナローズ・ブリッジでつながっており、マンハッタンとは無料のスタテンアイランド・フェリーで結ばれている。スタテンアイランド・フェリーは、自由の女神像、エリス島、そしてロウアー・マンハッタンの最高の眺めを楽しむことができるため、観光客には非常に人気がある。スタテンアイランドの中央部には、25km2のグリーンベルトがあって、約56kmのウォーキング・トレイルが設けられており、市内最後の天然林の一つがここにある。グリーンベルトは、1984年、島の自然を保護するために指定され、七つの公園から成る。サウス・ビーチ沿いのFDR遊歩道は、長さが4.0kmあり、世界で第4位である。 文化 作家トム・ウルフは、ニューヨークについて、「文化が空気の中にあるようだ。天気の一部のように。」と述べている[88]。アメリカにおける数々の文化的ムーブメントはこの街で始まった。ハーレム・ルネサンスは、アフリカ系アメリカ人文学の規準を作った。1940年代にはジャズの、1950年代には抽象表現主義の中心地となり、1970年代にはヒップホップを生んだ。パンクやハードコア・パンクの動きは1970年代から1980年代にかけて大きな影響力を持ち、ユダヤ系アメリカ人文化も長い間栄え、ニューヨーク知識人がうまれた。近年、ニューヨークから出てきたインディー・ロックのバンドとしては、ザ・ストロークス、インターポール、ザ・ブレーバリー、シザー・シスターズ、ゼイ・マイト・ビー・ジャイアンツなどがある。 エンターテインメントと舞台芸術 アメリカ映画産業の中でも、ニューヨークは重要な役割を果たしている。初期のアバンギャルド映画である「マンハッタ」（1920年）は、ニューヨークで撮影された[89]。今日、ニューヨークはアメリカ合衆国の映画産業にとって規模第2の中心地である。2000を超える芸術・文化団体や、500を超える大小のアート・ギャラリーがある[90]。市政府の芸術に対する支出は、アメリカ政府の国家芸術基金の予算よりも多い[90]。19世紀の富裕な実業家によって、カーネギー・ホールやメトロポリタン美術館といった重要な文化施設のネットワークが築かれた。電灯の出現により、手の込んだ劇場作品が生まれ、1880年代にはブロードウェイや42番ストリート沿いの劇場で「ブロードウェイ・ミュージカル」として知られることになる新しいステージが上演されるようになった。近年は、従来のミュージカルの範疇を超えたパフォーマンスアート、無言劇など、より実験的な舞台を小規模な劇場で公演するオフ・ブロードウェイが出現している。 移民の影響を強く受け、ハリガン・アンド・ハート、ジョージ・M・コーハンらの作品は、希望や野心といったテーマを多く取り入れた物語の歌を用いた。これらの作品は、現在、ニューヨークの演劇界の主力となっている。ニューヨークの39の大劇場（座席数が500超）を、タイムズスクエア劇場地区を通る大通りであるブロードウェイから取って、併せて「ブロードウェイ」と呼ぶ[91]。また、「メイン・ステム」、「グレート・ホワイト・ウェイ」、「リアルト」と呼ばれることもある。 リンカーン・センターは、アメリカ合衆国で最大の舞台芸術センターであり、ジャズ・アット・リンカーン・センター、メトロポリタン歌劇場、ニューヨーク・シティ・オペラ(2013年10月1日、連邦倒産法適用申請発表。)[92]、ニューヨーク・フィルハーモニック、ニューヨーク・シティ・バレエ団、ビビアン・ボーモント劇場、ジュリアード音学院、アリス・タリー・ホールなどがその中に置かれている。「セントラル・パーク・サマーステージ」では、セントラル・パークで舞台や音楽の上演が無料で行われるほか、夏の間、五つの行政区すべてで、1200ものコンサート、ダンス、劇場イベントが無料で行われる[93]。 観光 ニューヨークには、毎年4700万人の外国人・アメリカ人が訪れ、観光の重要性は高い[95]。有名な観光名所としては、エンパイア・ステート・ビルディング、ウォルドルフ＝アストリア、エリス島、ブロードウェイ劇場、メトロポリタン美術館を始めとする博物館・美術館などがあり、そのほかにもセントラル・パーク、ワシントン・スクエア・パーク、ロックフェラー・センター、タイムズスクエア、リトル・イタリー、チャイナタウン、ブルックリン橋、ブロンクス動物園、コニーアイランド、フラッシング・メドウズ・コロナ・パーク、ニューヨーク植物園、サークルラインの船でマンハッタン島一周、また5番街やマディソン・アベニューでのリッチな買い物、さらにグリニッジ・ヴィレッジでのハロウィーン・パレード、メイシーズ・サンクスギヴィング・デイ・パレード、セントパトリックス・デー・パレード、冬季のセントラル・パークでのアイス・スケートなどの季節のイベント、トライベッカ映画祭、セントラル・パーク・サマーステージでの無料公演といったイベントなど、観光客を引きつけるものは数多い。自由の女神像は、有名な観光スポットであると同時に、アメリカ合衆国で最も知られた像の一つである[96]。ジャクソン・ハイツ（クイーンズ区）、フラッシング（クイーンズ区）、ブライトン・ビーチなど、民族の集住地区には、東海岸の広い範囲から1世・2世の移民が買い物に訪れる。 2012年9月27日、マイケル・ブルームバーグ市長によりスタテン・アイランド北岸に、自由の女神像、ニューヨーク港、ロウアー・マンハッタンの地平線を一望できる世界一高い観覧車ニューヨーク・ホイールの建設が発表された[97][98]。 2010年、ニューヨーク市には4900万人の観光客が訪れ[99][100]、2011年には5000万人を記録した[101][102]。 食文化 ニューヨークの食文化は、移民の影響を受けていることと、人の数も極めて多いことから、非常に多様である。東欧とイタリアの移民の手によって有名になったのが、ベーグル、チーズケーキ、ニューヨーク風ピザである。市によって許可を受けた移動式食料品売りが約4000店あり、その多くが移民の経営である。その中から現代ニューヨークにおけるストリート・フードの名脇役へとのし上がったのが中東料理である（主役は今でもホットドッグやプレッツェルであるが）[103]。また、市内にはアメリカ国内でも屈指の高級料理店が並ぶ[104]。世界の国々の料理も充実しており、イタリア料理、フランス料理、スペイン料理、ドイツ料理、ロシア料理、イギリス料理、ギリシア料理、モロッコ料理、中華料理、インド料理、韓国料理、日本料理、そしてアメリカ料理と様々である。 メディア ニューヨークは、世界のテレビ、広告、音楽、新聞、書籍産業にとっての中心地であるとともに、北アメリカの中で最大のメディア市場でもある（ロサンゼルス、シカゴ、トロントがそれに続く）[106]。 ニューヨークの複合メディア企業として、タイム・ワーナー、ニューズ・コーポレーション、ハースト・コーポレーション、バイアコムなどがある。世界の10大広告代理店ネットワークのうち7つがニューヨークに本社を置いている[107]。また、音楽業界で「ビッグ・フォー」とされる4レコード・レーベルのうち3つはロサンゼルスとともにニューヨークに本拠を置いている。 アメリカの自主映画の3分の1が、ニューヨークで制作されている[108]。200を超える新聞と、350を超える消費者雑誌（業界誌以外の雑誌）が市内にオフィスを持っている[108]。市の出版業界は約2万5000人を雇用している[109]。 アメリカの全国的な3大日刊紙のうち、ウォールストリート・ジャーナルとニューヨーク・タイムズがニューヨークの新聞である。市の主なタブロイド紙としては、デイリーニューズや、アレクサンダー・ハミルトンによって1801年に創業されたニューヨーク・ポストがある。 そのほか、各民族集団向けの出版物もさかんであり、40以上の言語で270の新聞・雑誌が発行されている[110]。エル・ディアリオ・ラ・プレンサ (El Diario La Prensa) 紙は、ニューヨーク最大の、そしてアメリカ国内最古のスペイン語日刊紙である[111]。ニューヨーク・アムステルダム・ニューズ紙は、ハーレムで刊行される、アフリカ系アメリカ人の主要紙である。ヴィレッジ・ヴォイス紙は、規模最大のオルタナティブ紙 (en) である。 テレビ産業はニューヨークで発展を遂げ、今や市経済の中で大きな雇用の担い手となっている。4大アメリカ放送ネットワークである、ABC、CBS、FOX、NBCは、いずれもニューヨークに本部を置いている。地域テレビ局としてNY1があり、地域密着型の番組・報道を特徴としている。 MTV、FOXニュース、HBO、コメディ・セントラルなど、多数のケーブルテレビチャンネルも市に拠点を置いている。2005年、ニューヨーク市で収録されたテレビ・ショーは100を超えた[112]。 また、ニューヨークは非商業メディアにとっても一大中心地である。アメリカ合衆国で最も歴史あるパブリック・アクセス・テレビのチャンネルは、1971年設立のマンハッタン・ネイバーフッド・ネットワークである[113]。WNETは、市の主要な公共放送局であり、全国の公共放送サービス (PBS) 番組を供給する最大手局である。WNYCは、1997年まで市が所有していた公共ラジオ局で、アメリカ合衆国で最大のリスナーを有する公共ラジオである[114]。 ニューヨーク市は、公共放送サービスであるnyctvを運営しており、市内の音楽や文化を取り上げたいくつかのショーがエミー賞を受章している。 訛り ニューヨーク地域には、「ニューヨーク・ダイアレクト」、あるいは「ブルックリニーズ」、「ニューヨーキーズ」と呼ばれる話し方の特徴がある。アメリカ英語の中でも最もはっきりした特徴がある訛りであると考えられている[115]。この訛りの原型は、中産階級から労働者階級のヨーロッパ系アメリカ人の発音がもとになっており、ここ数十年の非ヨーロッパ系移民の流入によって変化がもたらされた[116]。 伝統的なニューヨークの訛りは、音節末尾や子音の前の/r/（国際発音記号 (IPA) で[ɹ]）を発音しない。その結果、"New York"は"New Yawk"のように発音する[116]。"park"はIPAで[pɔːk]、"butter"は[bʌɾə]、"here"は[hiə]となる。もう一つの特徴はロー・バック・チェーン・シフトと呼ばれるもので、"talk"、"law"、"cross"、"coffee"などの母音[ɔ]を、またしばしば"core"、"more"の[ɔr]も緊張させて、一般アメリカ語よりも高く発音する。 最も古風で、極端なニューヨーク訛りでは、"girl"のような単語や"oil"のような単語の母音がいずれも二重母音の[ɜɪ]となる。このため、他の話し手からは、"girl"が"goil"と、逆に"oil"が"erl"と発音されているように聞こえやすい。これがもとで、ニューヨーカーは"Jersey"を"Joizey"と、"33rd St."を"Toidy-Toid Street"と、"toilet"を"terlet"と発音しているように戯画化して描かれることが多い[116]。1970年代のシチュエーション・コメディ「オール・イン・ザ・ファミリー」のキャラクター、アーチー・バンカーはそのようなしゃべり方をする典型的な人物である。もっとも、そうした話し方は現在では余り一般的とはいえない[116]。 スポーツ ニューヨークは、北米4大プロスポーツリーグにそれぞれチームがある。 ベースボール ニューヨークのチームどうしでワールドシリーズチャンピオンが争われたシリーズが14回あり、サブウェイ・シリーズと呼ばれている。ニューヨークを含め、二つのメジャー野球チームを持つ都市圏は五つしかない（ほかはシカゴ、ワシントン=ボルチモア、ロサンゼルス、サンフランシスコ・ベイエリアである）。メジャーリーグベースボールに現在加わっているその2チームは、ニューヨーク・ヤンキースとニューヨーク・メッツであり、両チームは毎レギュラー・シーズンに6回対戦する。ヤンキースは27回優勝しており、メッツは2回である。また、ニューヨーク・ジャイアンツ（現在のサンフランシスコ・ジャイアンツ）とブルックリン・ドジャース（現在のロサンゼルス・ドジャース）もニューヨークにあったが、両チームとも1958年にカリフォルニアへ移転した。マイナーリーグのチームとしては、スタテンアイランド・ヤンキースとブルックリン・サイクロンズがある。 ニューヨークは、「ベースボールの街」と呼ばれるほど野球人気が高い都市である[117]。ニューヨーク、もしくはその近郊には米国4大プロスポーツのチームが多数本拠地を構えているが、その中でも古い歴史を持ち、ニューヨークの象徴の1つとも言えるのがMLBのニューヨーク・ヤンキース（1901年創設、ア・リーグ東地区）である。また、現在ヤンキースの主将を務めるデレク・ジーターはニューヨークで最も人気のあるスポーツ選手の1人である[118]。MLB球団で最多となる27度のワールドシリーズ優勝という輝かしい歴史を持つヤンキースはMLBでもトップクラスの人気球団であり、同地区のボストン・レッドソックスとは激しいライバル関係にある。 一方で、ヤンキースを応援しない野球ファンはニューヨーク・メッツ（1962年創設、ナ・リーグ東地区）を応援する。一般にヤンキースよりも庶民派のファンが多いとされるメッツであるが[119]、伝統・人気・成績は名門球団ヤンキースに比べると見劣りし、地元メディアでの扱いも常にヤンキースの影に隠れた形である。本拠地の平均入場料金はヤンキース（ヤンキースタジアム）がMLBで断トツの73ドルなのに対し、メッツ（シティ・フィールド）は37ドル（全体4位）である[119]。ヤンキースには及ばないものの、MLB全体ではメッツの人気も平均以上であり、2009年の調査によれば、MLB30球団の人気ランキングではヤンキースが1位、メッツが11位となっている[120]。インターリーグ（交流戦）でのヤンキースとメッツの対決は「サブウェイ・シリーズ」の名で呼ばれ、名物化している。 アメリカンフットボール ニューヨーク・ジェッツとニューヨーク・ジャイアンツ（正式にはニューヨーク・フットボール・ジャイアンツ）がNFLに加わっている。ただし、両チームとも、ニュージャージー州のメドウランズ・スタジアムを本拠としている。 二つ存在するNFLチームでは、ヤンキースファンはニューヨーク・ジャイアンツを、メッツファンはニューヨーク・ジェッツを応援する傾向にある。これは人気で遅れをとる、メッツ、ジェッツ、またかつてニューヨークを本拠地としたNBAのネッツが、意図して韻を踏んだことに始まるものである。球団間での提携も進んでおり、ジェッツのドラフト1位指名選手がデビュー前にメッツ戦で始球式を行うことが恒例化している。 アイスホッケー NHLに所属するニューヨーク市のチームとしては、ニューヨーク・レンジャースがある。ニューヨーク都市圏内には、ニュージャージー・デビルスと、ロングアイランドのニューヨーク・アイランダースという二つのNHLチームもある。北アメリカで、四大メジャープロスポーツリーグのうち一つに3チームを擁する都市圏はほかにない。 サッカー メジャーリーグサッカーにはニューヨーク・レッドブルズとニューヨーク・シティFCが所属している。レッドブルズは、ニュージャージー州のレッドブル・アリーナも本拠としている。またNASLにはニューヨーク・コスモスが所属している。 バスケットボール NBAにはニューヨーク・ニックスが、WNBAにはニューヨーク・リバティが所属している。ニューヨーク都市圏でいえば、ブルックリン州に本拠地を置くNBAのブルックリン・ネッツもある。アメリカ国内初の大学レベルのバスケットボール選手権大会であるナショナル・インビテーション・トーナメントは、1938年にニューヨークで開かれ、現在も市で行われている[121]。ハーレムのラッカー・パークは、夏季リーグで多くのプロアスリートたちがプレーするバスケットコートである。 名門チームであるニックスの長期低迷もあってMLBやNFLと比べるとNBAの人気は高くないのが現状である[118]。 プロレスリング 1925年より、MSG（マディソン・スクエア・ガーデン）を中心に、WWEがプロレスリングの興行を開催している。 その他 これらのスポーツ以外にも、ニューヨークでは様々な大会が行われている。クイーンズではグランドスラムの一つ、全米オープンが行われる。ニューヨークシティマラソンは、世界最大のマラソン大会であり、2007年には完走者3万8557人を数えたのを始めとして、2004年から2008年までのレースの完走者数は世界の史上記録1位から5位までを占めている[122]。IAAFダイヤモンドリーグを構成するアディダスグランプリはニューヨークで行われる。ミルローズ・ゲームズは、毎年行われるトラックとフィールド競技の大会で、その有名なイベントはワナメーカー・マイルである。ボクシングもさかんで、毎年、マディソン・スクエア・ガーデンでアマチュア・ボクシング・ゴールデン・グラブズが開かれる。 ニューヨークの移民コミュニティと結び付いたスポーツも多い。スティックボールは、野球のストリート版であるが、1930年代にイタリア系、ドイツ系、アイルランド系の労働者階級の若者の間で流行した。スティックボールは今でもよく遊ばれており、ブロンクスの一つの通りはスティックボール通りと改名された。最近では、南アジアやカリブ海域諸島からの移民の流入に伴い、いくつかのアマチュアクリケットリーグもできている。ストリート・ホッケー、フットボール、野球もニューヨークの街中で遊ばれているのをよく見かけることができる。ニューヨークは、老若男女、多くの人がストリートスポーツを楽しんでいることから、「世界最大の都会の遊び場」とも呼ばれている[123]。 経済 2009年のニューヨーク市の市内総生産は6014億ドル(約50兆円)であり[124]、東京都の都内総生産(約89兆円)の60%程の規模がある[125]。 2014年のニューヨーク都市圏の総生産は1兆3342億ドルであり、世界では東京都市圏の1兆5369億ドルに次ぐ第2位の巨大都市圏である[126]。 世界の商業・ビジネスの一大中心地であり、多国籍企業の本社数や資本市場の規模などビジネス分野の総合ランキングでは、世界一の都市と評価された[5]。2017年の調査では、ロンドンに次ぐ世界2位の金融センターである[6]。アメリカの不動産、メディア、芸術などの中心地でもある。 ニューヨーク都市圏の2005年における、購買力平価のGMP（都市圏総生産）は、およそ1兆1300億ドルであり[127][128]、アメリカ最大の地域経済であるとともに、ITウィーク誌によれば、世界第2位の都市経済である[129]。Cinco Dias誌によれば、ニューヨークは2008年末の時点で世界の金融の40%をコントロールしているとされ、世界最大の金融中心地とされている[130][131][132]。 フォーチュン・グローバル500によると、グローバル大企業の本社数が世界で東京、北京、パリに次ぐ4番目に多い都市である[133]。ニューヨークは、外国企業の多さでもアメリカの都市の中で群を抜いている。民間部門の仕事のうち約1割が、外国企業のものである[134]。 アメリカ国内はもとより世界的にも最高級の地価を記録している。パーク街450番地は、2007年7月2日に5億1000ドル（1m2当たり約1万7104ドル）で取引され、前月にマディソン街660番地が1m2当たり約1万5887ドルで取引された記録を塗り替えた[135]。 日本で1980年末に起きたバブル景気により、三菱地所が1989年にロックフェラー・センターを融資による巨額資金で買収した事がセンセーショナルに報じられ、日航開発がエセックスハウスを買収、ロイヤルホテルが54階建ての超高層ホテルを開業させる（現在のThe London NYC）など、不動産分野でジャパン・マネーが大量に流入し、高級志向の日系ホテルが相次いで開業することになった。しかし、バブル崩壊の煽りを受けてこれらは売却されている。現在マンハッタンでの日系ホテルは、グランド・セントラル駅に面したパーク街に所在する「The Kitano/キタノ・ニューヨーク（北野建設が運営）」のみである。 マンハッタンには、2001年の時点で、約3286万m2のオフィス・スペースがある[136]。 その中でも、ミッドタウンは、アメリカ最大のビジネス地区であり、高層ビルが集中している。ロウアー・マンハッタンは、国内3位のビジネス地区であり、ウォール街のニューヨーク証券取引所と、NASDAQがある。両取引所は、1日の取引量と市場全体の資本から見てそれぞれ世界1位・2位の証券取引所である[137]。金融業は、市内の給与所得のうち35%を占めている[138]。不動産業も市の中心産業の一つであり、2006年現在、ニューヨーク市内の不動産全体の時価総額は8024億ドルに上った[139]。タイム・ワーナー・センターは、2006年現在で11億ドルという市内最高の時価である[139]。 ニューヨークのテレビ・映画産業は、ハリウッドに次いで国内第2の規模である[140]。ニューメディア、広告、ファッション、デザイン、建築といったクリエイティブな産業が市の雇用の上で占める割合は増加しつつあり、ニューヨークはこうした産業の中で強い競争力を発揮している[141]。いくつもの通信用海底ケーブルのターミナルとしての地位を生かして、バイオテクノロジー、ソフトウェア開発、ゲームデザイン、インターネット・サービスといったハイテク産業もまた成長しつつある[142]。そのほか、医薬研究・技術、非営利団体、大学も雇用を擁する重要な部門である。 製造業の雇用シェアも大きいが、減少傾向にある。被服、科学、金属製品、加工食品、家具などが主要産品である[143]。製造業の中では加工食品が最も安定した主要業種である[144]。食品産業の規模は50億ドルで、1万9000人以上の市民が雇用されている。中でもチョコレートの輸出額は毎年2億3400万ドルに達している[144]。 政府機関 1898年に合併して以来、ニューヨークは「強い」市長・議会制をとっている。ニューヨーク市政府の権限は、他の多くのアメリカの都市よりも集中している。中央政府は、公教育、矯正施設、図書館、治安、厚生施設、公衆衛生、水道、福祉サービスなどについての権限を有する。市長と市議会議員は、4年の任期で選挙される。市議会は一院制で、各選挙区から選ばれる51人の議員から成る[145]。市長及び市議会議員の任期は、連続3期までに制限されているが、4年空ければ、再選が可能となる。 現在の市長は、民主党のビル・デブラシオである。2002-2013年の任期は、元民主党、その後共和党（2001年-2008年）、そして在職時は無所属のマイケル・ブルームバーグが務めた。彼は、共和党及びニューヨーク独立党の支持を受けて、民主党及びワーキング・ファミリー党に推された対抗馬と争い、2001年（得票率50.3%対47.9%）、2005年（58.4%対39%）、2009年（50.6%対46%）と三選された[146]。同市長は、市の教育システムの権限を州から移管させたことや、都市計画と経済振興、財政の健全化、強力な公衆衛生政策などで有名である。2期目には、学校改革、貧困の削減、厳しい銃規制などを行政の中心課題に置いた[147]。ボストン市長のトーマス・メニーノとともに、2006年、違法な銃器を街から一掃することにより公共の安全を図るという目標を掲げて、「違法な銃器と戦う市長連合」という組織を結成した[148]。一方、公職者の多数派は民主党であり、2008年11月の時点で有権者の67%が民主党支持である[149]。1924年以来、州レベルの選挙や大統領選挙では共和党は勝っていない。選挙公約の中心的な論点は、住宅価格の引下げ、教育、経済振興などであり、労働政策が重要性を持っている。 ニューヨークは、政治資金集めにとってアメリカ国内で最も重要な場所である。ZIPコード別に見た場合、政治献金額トップ5のうち4地区がマンハッタンにある。第1位の「10021」はアッパー・イースト・サイドにあり、2004年の大統領選ではジョージ・W・ブッシュとジョン・ケリーの両候補にとって最大の資金源であった[150]。市と連邦政府・州政府との間の資金関係には大きな不均衡がある。市が連邦政府に支払う税1ドルに対し、市が連邦政府から受け取るサービスは83セントにすぎない（年間の市の支払超過額は114億ドルである）。また、州政府に対する支払超過額は110億ドルである[151]。 各行政区は、ニューヨーク州高位裁判所の置かれる司法区と一致する。そのほかの州裁判所や市裁判所も置かれている。マンハッタンには、ニューヨーク州高位裁判所控訴部第1部が置かれ、ブルックリンには同第2部が置かれている。市庁舎近くには、合衆国ニューヨーク南地区地方裁判所、合衆国第2巡回区控訴裁判所、国際通商裁判所といった連邦裁判所も置かれている。ブルックリンには合衆国ニューヨーク東地区地方裁判所が置かれている。 治安 2005年以来、ニューヨークの犯罪発生率はアメリカの25大都市の中で最低を守っている。1980年代から1990年代初頭にかけての犯罪抑止政策により、多くの地域を吹き荒れたクラックブームの時代と比べ安全になった。2002年までに、ニューヨーク市は人口10万人超のアメリカ216都市の中で、全犯罪の発生率が197位となっている。凶悪犯罪は1993年から2005年までの間に75%減少し、その間、国全体では増加傾向にあったのに対し、減少を続けていた[152]。殺人事件の発生数は、犯罪統計が取られ始めた1960年代半ばに比べて、2005年に史上最低となり[153]、2007年には殺人事件500件未満とさらに減り[154]、2014年には333件と同市の史上最低記録を更新した[155]。また、2016年は2014年より2件多い335件であった。 警察官が被疑者に対して発砲する件数も減っており、2010年は1971年の統計開始以来最低となる93件で、初めての二桁台となった[156]。過去最高が1972年の994件なので、2010年はそれのおよそ1/10である。更に、それ以降は、2012年の105件の増加を除き減少しており、2015年は2010年より25件低い67件となり、1971年以後最低件数であった[157]。また警察官に撃たれて死亡また負傷する者の数も2010年時点では過去最低となり、警察官に銃撃で制圧された者の数は33人であった。そして、それ以降は2012年までは45件と増加したが2013年以降は減少し、2015年は2010年と同じ33人となった[158]。警察官1000人あたりの致死性射撃（Fatal Shooting。被疑者に対する執行実包の危害射撃)の割合も2002年が0.34だったのに対し、2010年は0.24となっている[156]。 これは警察官が射撃を必要とする状況自体が減ったと考えられ、ケリー・ニューヨーク市警察委員長(Police Commissioner、日本の公安委員長に相当)は「警察官の増員と装填弾数の増加にも関わらず致死性執行件数が減ったのは、警察官の訓練と抑止力が治安向上に貢献したからだ」と述べている[159]。 社会学者や犯罪学者の間では、なぜニューヨークの犯罪発生率がこれほど劇的に減少したのかについて、意見の一致は見られていない。CompStatや割れ窓理論といったニューヨーク市警察のとった新しい戦術の功績であるとする者もいる一方、クラックブームの終焉や人口の変動によるものだとする者もいる[160]。 1820年代の「40人の盗賊」や「ローチ・ガーズ」といったストリートギャングの跋扈以来、ニューヨークは組織犯罪の舞台として見られてきた。20世紀には、五大ファミリーの牛耳るアメリカン・マフィアが台頭した。ブラック・スペーズなどのストリートギャングも20世紀後半に伸張した[161]。 教育 ニューヨーク市の公立学校システムは、ニューヨーク市教育局によって運営されており、アメリカ最大である。約110万人の生徒が、1200超の小学校・中学校で教育を受けている[162]。そのほか、宗教系・非宗教系併せておよそ900の私立学校がある[163]。ニューヨークが大学都市だというイメージは余りないが、実は約59万4000人の大学生がおり、これはアメリカで最大である[164]。2005年現在、マンハッタンの住民の5人に3人はカレッジの卒業生であり、4人に1人はより高い学位を持っており、アメリカの都市の中でも高学歴の人が集まった都市の一つである[165]。コロンビア大学、ニューヨーク大学、フォーダム大学、セント・ジョーンズ大学、ニュー・スクール・フォー・ソーシャル・リサーチ(New School For Social Research)、イェシーバー大学、クーパー・ユニオン、ジュリアード音学院、マウント・セント・ヴィンセント大学、スクール・オブ・ヴィジュアル・アーツなど、宗教系や専門系など含め多くの名門私立大学がある。また、公的な中等後教育の機関としては、アメリカ国内第3位の規模を持つ公立大学であるニューヨーク市立大学、ニューヨーク州立大学がある。ファッションの中心に相応しく、ファッション・アートの専門教育機関であるニューヨーク州立ファッション工科大学（FIT：Fashion Institute of Technology）がある。 医学・生命科学の分野での研究も盛んである。ニューヨーク市内で年間に授与される学士より上の生命科学の学位はアメリカ国内最大であり、医師免許を有するのは4万人、この地の医療機関から生まれたノーベル賞受賞者は127人いる[166]。アメリカ国立衛生研究所から受ける研究資金額では、アメリカの都市中第2位である[167]。主な生物医学研究機関としては、メモリアル・スローン・ケタリング癌センター、ロックフェラー大学、SUNYダウンステート・メディカル・センター、アルバート・アインシュタイン医科大学、マウントサイナイ医科大学、ウィール・コーネル・メディカル・カレッジなどがある。 ニューヨーク公共図書館は、アメリカ国内で最大の蔵書数の公共図書館であり、マンハッタン、ブロンクス、スタテンアイランドにサービスを提供している[168]。クイーンズには、クイーンズ行政区公共図書館があり、これは国内第2の公共図書館である。ブルックリンにはブルックリン公共図書館(EN)がある[168]。ニューヨーク公共図書館の組織内には、黒人文化研究アーサー・ションバーグ・センターなど、いくつかの研究図書館がある。 交通 ニューヨークでは公共交通機関が極めて発達しており、それがアメリカの他の大都市と異なる点である。2005年の数字では、市民の54.6%が公共交通機関を用いて通勤・通学している[169]。アメリカ国内全体の公共交通機関利用者の約3分の1、そして鉄道利用者の約3分の2が、ニューヨーク及びその近郊に住むと言われる[170][171]。他の地域では約90%が通勤に自動車を利用しているのとは対照的である[172]。アメリカ合衆国国勢調査局によれば、ニューヨーク市民が通勤にかけている時間は、日平均38.4分であり、大都市の中では最長である[173]。 鉄道 ニューヨークにはアムトラックが通っており、ペンシルベニア駅を発着する。アムトラックの北東回廊を介して、ボストン、フィラデルフィア、ワシントンD.C.などと結ばれているほか、シカゴ、ニューオーリンズ、マイアミ、トロント、モントリオールなどとも長距離鉄道でつながっている。 ニューヨーク市地下鉄は、営業駅数468であり、その数からすると世界最大の地下鉄網である。年間乗客数（2006年で延べ15億人）でいえば世界3位である[170]。ロンドン地下鉄、パリのメトロ、モントリオール地下鉄、ワシントンメトロ、マドリード地下鉄、東京地下鉄など、ほとんどの都市で夜間閉鎖されるのに対し、ほぼ全線で1日24時間営業していることも大きな特徴である。 市とそれを取り巻くトリステート・リージョン（ニュージャージー州、ニューヨーク州、コネチカット州の都市域）は鉄道によって結ばれており、ロングアイランド鉄道、メトロノース鉄道、ニュージャージー・トランジットが走っている。これらの鉄道網は、グランド・セントラル駅とペンシルベニア駅に集中しており、250以上の駅と20以上の路線がある[170][174]。 そのほか，スタテンアイランドを走るスタテンアイランド鉄道、ニューヨーク市地下鉄とニュージャージー州北西部とを結ぶパストレインがある。 バス ニューヨーク市都市交通局 (MTA) のバスは、五つの行政区すべてを走っている。バス停の数は1万2507か所である。2008年の1年間で延べ7億4700万人が利用しており、利用者数ではロサンゼルス、シカゴなど2位以下を大きく超えている[175]。 ポート・オーソリティ・ターミナルには、1日に7000本のバスが発着し、1日に20万人の通勤客が利用している。世界で最も繁忙なバス・ステーションである[176]。 空路 ニューヨークは、国際旅客にとってアメリカへの最大の玄関口である[177]。ニューヨークへのアクセスには、ジョン・F・ケネディ国際空港（クイーンズ区）、ニューアーク・リバティー国際空港（ニュージャージー州）、ラガーディア空港（クイーンズ区）の三つの大空港がある。特にジョン・F・ケネディ空港は、全世界の空の便の拠点となっている。また、四つ目の空港として、ニューヨーク州ニューバーグ近郊のスチュワート国際空港が、上記3空港を管理するニューヨーク・ニュージャージー港湾公社に吸収され、増大する旅客に対応するための緩和空港として拡張整備される計画がある。2005年、約1億人の旅客が3空港を利用しており、ニューヨーク市の上空はアメリカ国内で最も混み合った空路となっている[178]。2004年において、ジョン・F・ケネディとニューアークから国外に出発する旅客は、アメリカを発つ旅客のうち約4分の1を占める[179]。 その他 ニューヨークでは、公共交通機関の利用者が多いこと、自転車利用者が多いこと（1日12万人[180]）、徒歩通勤者も多いことから、アメリカ国内の主要都市中で最もエネルギー効率の高い都市となっている[53]。市内の移動方法の中で、徒歩と自転車は21%を占め、全国の都市圏での割合8%と比べると相当高い[181]。 公共交通機関網を補完するように、ニューヨークには高速道路、公園道路（パークウェイ）が広がっており、ニュージャージー州北部、ニューヨーク州ウエストチェスター郡、ロングアイランド、コネチカット州南西部と市内を結んでいる。これらの道路は郊外からの通勤道路として何百万人にも利用されており、特にラッシュ時には毎日のように交通渋滞が起こり、何時間も立ち往生することもまれではない。ジョージ・ワシントン・ブリッジは、世界でも自動車の通行で最も混雑する橋の一つだとされている[182]。 1811年委員会計画による街路のグリッド化が、市の町並みとその発展に大きな影響を与えた。多数のストリートとアヴェニューの中でも、ブロードウェイ、ウォール街、マディソン街などは、アメリカにおいて、それぞれ自国の劇場、金融、広告産業を指す言葉としても使われている。 そのほか、ニューヨークの交通網を支える足には次のようなものがある。 北アメリカ最長の吊り橋、ヴェラザノ・ナローズ・ブリッジ[183] 世界初の機械換気による輸送トンネルであるホランド・トンネル[184] ルーズベルト島とマンハッタンを結ぶロープウェー、ルーズベルト・アイランド・トラムウェイ 1万2000台を超えるイエローキャブと呼ばれるタクシー[185] マンハッタンと市の内外各所とを結ぶフェリー アメリカで最も繁忙なフェリーが、スタテンアイランドとロウアー・マンハッタンとの間8.4kmを結ぶスタテンアイランド・フェリーであり、年間1900万人超の乗客を運ぶ。 人口動態 ニューヨーク市の人口はアメリカ最大であり、2010年の国勢調査では8,175,133人（1980年国勢調査時から約110万人増）となっている[2]。これはニューヨーク州の人口の約42.2%に当たる。ここ30年、市の人口は増加傾向にあり、人口学者は市の人口は2030年までに920から950万人に達するであろうと推計している[186]。 ニューヨークの人口で特徴的なのが、人口密度の高さと、文化的な多様性である。市の人口密度は1km2当たり1万0194人であり、人口10万人以上の自治体の中では最も高い[187]。マンハッタンの人口密度は1km2当たり2万5846人であり、アメリカの郡の中で1位である[188][189]。 人口の多様性も著しい。歴史を通じて、ニューヨークは移民が流入してくる玄関口であった。「人種のるつぼ (melting pot)」という言葉は、最初、ロウアー・イースト・サイドの人口密度の高い移民地区を指す新語として作られた。現在、市人口の36.7%が外国生まれであり、3.9%はプエルトリコ、米国の諸島生まれ、又はアメリカ人の親を持って外国で生まれた者である[190]。これより外国人人口の比率が高いのは、ロサンゼルスとマイアミだけである[189]。両都市の場合は、いくつかの国籍によってほとんどが占められているが、ニューヨークの場合は、支配的な国籍や出身地は特にない。現代の移民の出身地で多いのは、ドミニカ共和国、中国、ジャマイカ、ガイアナ、メキシコ、エクアドル、ハイチ、トリニダード・トバゴ、コロンビア、ロシアである[191]。市内ではおよそ170の言語が話されている[11]。 ニューヨーク都市圏は、イスラエル外における最大のユダヤ人コミュニティをなしている。テルアビブ市域（都市圏ではなく、自治体の境界内）の人口も、ニューヨーク市域のユダヤ人口に及ばないので、ニューヨークは世界最大のユダヤ人コミュニティであるといえる。フィオレロ・ラガーディア市長や「ニューヨークのマスタービルダー」と呼ばれたなどニューヨークの著名人にユダヤ系は多く、ニューヨーク市民の約12%がユダヤ人又はユダヤ系の子孫である[192]。また、インド系アメリカ人の人口も大きく、アメリカ国内の約4分の1が集まっている[193]。アフリカ系アメリカ人のコミュニティもアメリカの都市の中で最大である。そのほか、ニューヨーク都市圏の中国系人口は、アジア外の都市圏で最大であり、2007年コミュニティ調査の時点で61万9427人で、チャイナタウンも少なくとも六つを数える。 2005年推計で、五大民族集団は、プエルトリコ系、イタリア系、カリブ系、ドミニカ系、中国系である[194]。ニューヨークのプエルトリコ系人口は、プエルトリコ外で最大である[195]。イタリア系は、20世紀初頭に大量に流入した。アイルランド系は、第6位の民族集団であり、同じく重要な地位を占めている。ヨーロッパ系のニューヨーク市民50人に1人には、Y染色体に、アイルランドの5世紀の王、九虜囚のニールにまで遡る遺伝学的特徴を有している[196]。 アメリカ合衆国統計局が実施した2005年から2007年のアメリカコミュニティ調査の時点で、市人口の44.1%が白人（非ヒスパニックは35.1%）である。黒人ないしアフリカ系アメリカ人は市人口の25.2%（非ヒスパニックは23.7%）、ネイティブ・アメリカンは0.4%（非ヒスパニックは0.2%）、アジア系は11.6%（非ヒスパニックは11.5%）、太平洋諸島系は0.1%未満である。その他の人種は16.8%（非ヒスパニックは1.0%）、二つ以上の人種の混血は1.9%（非ヒスパニックは1.0%）である。ヒスパニック、ラテン系は市人口の27.4%である[197][198]。 所得格差は大きい。2005年現在、最も富裕な地域における世帯所得の中央値（メディアン）は18万8697ドルであるのに対し、最も貧困な地域では9320ドルである[199]。高所得者層における給与の上昇と、中・低所得者層における給与の停滞によって、格差は広がりを見せている。2006年、マンハッタンの週平均賃金は1453ドルで、アメリカ国内の郡としては最高で、成長率も高い[200]。また、マンハッタンではアメリカ内で珍しいベビーブームを迎えている。2000年以来、マンハッタン内に住む5歳未満の子どもの数は32%以上増加している[201]。 賃貸不動産の空室率（空地率）は3%から4.5%の間で、住宅景況の危険ラインとされる5%を十分下回っており、賃料規制政策の正当性を主張する根拠とされている。賃貸物件の約33%が、賃料規制の対象となっている。ニューヨークで住居を探すのは、特に手頃な値段で求めようとすると、かなり難しいことである[202]。 都市圏人口 ニューヨークの都市圏、および広域都市圏を形成する各郡の人口は以下の通りである（2010年国勢調査）[2]。 市域人口推移 以下にニューヨーク市における1698年から2010年までの国勢調査における人口推移を表で、また1790年から2010年までの人口推移をグラフで示す[203][204][2]。なお、1790年以降は10年ごとの国勢調査による数値であり、また、1900年以降は5つの行政区の合算である。 Historical populationYearPop.±% 16984,937— 17125,840+18.3% 17237,248+24.1% 173710,664+47.1% 174611,717+9.9% 175613,046+11.3% 177121,863+67.6% 179049,401+126.0% 180079,216+60.4% 1810119,734+51.1% 1820152,056+27.0% 1830242,278+59.3% 1840391,114+61.4% 1850696,115+78.0% 18601,174,779+68.8% 18701,478,103+25.8% 18801,911,698+29.3% 18902,507,414+31.2% 19003,437,202+37.1% 19104,766,883+38.7% 19205,620,048+17.9% 19306,930,446+23.3% 19407,454,995+7.6% 19507,891,957+5.9% 19607,781,984−1.4% 19707,894,862+1.5% 19807,071,639−10.4% 19907,322,564+3.5% 20008,008,288+9.4% 20108,175,133+2.1% 20128,336,697+2.0% 姉妹都市 全米国際姉妹都市協会（Sister Cities International）加盟都市。 東京、日本（1960年-） 北京、中華人民共和国（1980年-） マドリード、スペイン（1982年-） カイロ、エジプト（1982年-） サントドミンゴ、ドミニカ共和国（1983年-） ローマ、イタリア（1992年-） ブダペスト、ハンガリー（1992年-） エルサレム、イスラエル（1993年-） ロンドン、イギリス（2001年-） ヨハネスブルグ、南アフリカ共和国（2003年-） ニューヨーク市には、公式の姉妹都市が10都市ある[205]。 北京以外の都市は、ニューヨークと同様、各国で最も人口の多い都市である[206]。他方、ヨハネスブルグ以外の都市は、事実上又は法制上の首都である点でニューヨークと異なる。 脚注 外部リンク (in English) (in English) (in Japanese)

https://ja.wikipedia.org/wiki/%E3%83%8B%E3%83%A5%E3%83%BC%E3%83%A8%E3%83%BC%E3%82%AF

How many battleships are in the Navy?

List of battleships of the United States Navy

english

Ships of the United States Navy A–B C D–F G–H I–K L M N–O P Q–R S T–V W–Z Aircraft carriers Airships Amphibious warfare ships Auxiliaries Battlecruisers Battleships Cruisers Destroyers Destroyer escorts Escort carriers Frigates Mine warfare vessels Monitors Oilers Patrol vessels Sailing frigates Steam frigates Steam gunboats Ships of the line Sloops of war Submarines Torpedo boats Unclassified miscellaneousvt The United States Navy began the construction of battleships with USS<i>Texas in 1892, but the first battleship under that designation would be USS<i>Indiana. Texas and USS<i>Maine,[lower-alpha 1] commissioned three years later, were part of the New Navy program of the late 19th century, a proposal by then Secretary of the Navy William H. Hunt to match Europe's navies that ignited a years-long debate that was suddenly settled in Hunt's favor when the Brazilian Empire commissioned the battleship Riachuelo.[1][2][3][4] In 1890, Alfred Thayer Mahan's book The Influence of Sea Power upon History was published and significantly influenced future naval policy—as an indirect of its influence on Secretary Benjamin F. Tracy, the Navy Act of June 30, 1890 [5] authorized the construction of "three sea-going, coast-line battle ships" which became the Indiana-class. The Navy Act of July 19, 1892 authorized construction of a fourth "sea-going, coast-line battle ship", which became USS<i>Iowa.[6] Despite much later claims that these were to be purely defensive and were authorized as "coastal defense ships", they were almost immediately used for offensive operations in the Spanish–American War.[7][8] By the start of the 20th century, the United States Navy had in service or under construction the three Illinois-class and two Kearsarge-class battleships, making the United States the world's 5th strongest power at sea from a nation that had been 12th in 1870.[9] Except for Kearsarge, named by an act of Congress, all U.S. Navy battleships have been named for states, and each of the 48 contiguous states has had at least one battleship named for it except Montana; two battleships were authorized to be named Montana but both were cancelled before construction started. Alaska and Hawaii did not become states until 1959, after the end of battleship building, but the battlecruiser, or "Large Cruiser," USS<i>Alaska was built during World War II and her sister, USS<i>Hawaii, was begun but never completed. The pre-dreadnoughts USS Zrinyi (formerly the Austrian SMS Zrínyi), USS Radetzky (formerly the Austrian SMS Radetzky), and USS Ostfriesland (formerly the German SMS Ostfriesland), taken as prizes of war after World War I, were commissioned in the US Navy, but were not assigned hull classification symbols. No American battleship has ever been lost at sea, though four were sunk during the attack on Pearl Harbor. Of these, only USS<i>Arizona(BB-39) and USS<i>Oklahoma(BB-37) were permanently destroyed as a result of enemy action. Several other battleships have been sunk as targets, and USS<i>Utah(BB-31), demilitarized and converted into a target and training ship, was permanently destroyed at Pearl Harbor. The hulk of Oklahoma was salvaged and was lost at sea while being towed to the mainland for scrapping. Two American-built pre-dreadnought battleships, USS<i>Mississippi(BB-23) and her sister USS<i>Idaho(BB-24), were sunk in 1941 by German bombers during their WWII invasion of Greece. The ships had been sold to Greece in 1914, becoming Kilkis and Lemnos respectively. 1880s–1910s Maine and Texas were part of the "New Navy" program of the 1880s. They, and BB-1 to BB-4 were authorized as "coast defense battleships". The next group, BB-5 Kearsarge through BB-25 New Hampshire, followed general global pre-dreadnought design characteristics and entered service between 1900 and 1909. The definitive American predreadnought was the penultimate class of the type, the Connecticut-class, sporting the usual four-gun array of 12" weapons, a very heavy intermediate and secondary battery, and a moderate tertiary battery. They were good sea boats and heavily armed and armored for their type. The final American pre-dreadnought class, the Mississippi-class second-class battleships, were a poorly thought out experiment in increasing numbers regardless of quality, and the USN quickly wished to replace them, doing so in 1914, selling them to Greece to pay for a new super-dreadnought USS<i>Idaho(BB-42). The dreadnoughts, BB-26 South Carolina through BB-35 Texas, commissioned between 1910 and 1914, uniformly possessed twin turrets, introduced the superimposed turret arrangement that would later become standard on all battleships, and had relatively heavy armor and moderate speed (19–21 knots). Five of the ten ships favored the more mature vertical triple expansion (VTE) propulsion over fuel-inefficient but faster direct-drive turbines. The ships possessed 8 (South Carolina-class), 10 (Delaware and Florida) or 12 (Wyoming-class) 12" guns, or 10 (New York-class) 14" guns. The dreadnoughts gave good service, the last two classes surviving through World War II before being scrapped. However, they had some faults that were never worked out, and the midships turrets in the ten and twelve-gun ships were located near boilers and high-pressure steam lines, a factor that made refrigeration very difficult and problematic in hot climates. One of their number, Texas (BB-35), is the last remaining American battleship of the pre–World War II era and the only remaining dreadnought in the world. Next came the twelve Standards, beginning with BB-36 Nevada. The last ship commissioned was BB-48 West Virginia (BB-49 through 54 were also Standards, but were never commissioned, and scrapped under the Washington Naval Treaty), commissioned over the period 1914 to 1920. Oklahoma (BB-37) was the last American battleship commissioned with triple expansion machinery; all the other Standards used either geared steam turbines (Nevada, the Pennsylvania-class, Idaho and Mississippi) or turbo-electric propulsion (New Mexico, Tennessee through West Virginia). The Standards were a group of ships with four turrets, oil fuel, a 21-knot top speed, a 700-yard tactical diameter at top speed, and heavy armor distributed on the "All or Nothing" principle. Armament was fairly consistent, starting with ten 14" guns in the Nevada-class, twelve in the Pennsylvania, New Mexico and Tennessee classes, and eight 16" guns in the Colorado-class. 1930s–1940s After the 1930s "builders holiday," the USN commissioned ten more battleships of an entirely new style, the so-called fast battleship. These ships began with BB-55 North Carolina and the last ship laid down was BB-66 Kentucky (the last completed ship was BB-64 Wisconsin). These ships were a nearly clean break from previous American design practices. All ten ships were built to a Panamax design (technically post-Panamax, as they exceeded normal Panamax beam by two feet, but they were still able to transit the canal). They were fast battleships, and could travel with the aircraft carriers at cruising speed (their speed was not intended for that role, but rather so they could run down and destroy enemy battlecruisers). They possessed almost completely homogeneous main armament (nine 16" guns in each ship, the sole difference being an increase in length from 45 to 50 calibers with the Iowa-class vessels), very high speed relative to other American designs (28 knots in the North Carolina and South Dakota classes, 33 in the Iowa-class), and moderate armor. The North Carolina-class was of particular concern, as their protection was rated as only "adequate" against the 16" superheavy weapon. They had been designed with, and armored against, a battery of three quadruple 14" guns, then changed to triple 16" guns after the escalator clause in the Second London Naval Treaty had been triggered. Secondary in these ships was almost homogeneous as well: Except for South Dakota, configured as a flagship, the other nine ships of this group sported a uniform 20-gun 5" secondary battery (South Dakota deleted two 5" mounts to make room for flag facilities). Visually, the World War II ships are distinguished by their triple-turret arrangement and the massive columnar mast that dominates their superstructure. The last ship, Wisconsin (BB-64), commissioned in 1944 (Wisconsin was approved last; however, Missouri (BB-63) was commissioned 3 months later, due to delays from additional aircraft carrier construction). Missouri (BB-63), famous for being the ship on which the Japanese instrument of surrender was signed, was the last battleship in the world to be decommissioned on 31 March 1992. Seven of these ten ships are still in existence. South Dakota, Washington and Indiana were scrapped, but the remainder are now museum ships. There was intended to be another class of five of these ships, the Montana-class (BB-67 Montana through BB-71 Louisiana), but they were cancelled before being laid down in favor of a greater number of aircraft carriers. The Montana-class ships would have been built to a 60,000-ton post-Panamax design, and carried a greater number of guns (12x 16") and heavier armor than the other ships; otherwise they would have been homogeneous with the rest of the World War II battleships. In October 2006, the last battleships, (USS<i>Iowa and USS Wisconsin), were stricken from the Naval Registry. Key Coastal-defense battleships USS Texas (1892) The acquisition of modern, European-built warships by Argentina, Brazil, and Chile had alarmed the United States. The straw that broke the camel's back was Brazil's commissioning of the battleship Riachuelo, which suddenly made the Brazilian Navy the strongest in the Americas. Congressman Hilary A. Herbert, chairman of the House Naval Affairs Committee, said of the situation, "if all this old navy of ours were drawn up in battle array in mid-ocean and confronted by the Riachuelo it is doubtful whether a single vessel bearing the American flag would get into port." Facing the possibility of enemy ironclads operating in American coastal waters, the Naval Consulting Board began planning a pair of ironclads of their own, which would be able to use all major American naval bases and have a minimum speed of 17 knots (31km/h; 20mph). The first of these two was USS Texas, 308feet 10inches (94.13m) long, sporting an armor belt 12 inches (305mm) thick, displacing 6,316 long tons (6,417t), sailing at a top speed of 17.8 knots (33.0km/h; 20.5mph), and armed with two 35-caliber 12in (305mm) primary and six 30-caliber 6in (152mm) secondary guns.[10] Texas was authorized by Congress on 3 August 1886, but construction lagged until she was laid down on 1 June 1889. She was launched in the presence of the granddaughter of Sam Houston on 28 June 1892, and commissioned on 15 August 1895.[11] Texas's early service revealed a number of structural issues, which was addressed via some reinforcement of various parts of the ship,[12] and she ran aground near Newport, Rhode Island in September 1896.[13]This in turn revealed even more faults with Texas, as massive flooding easily disabled her in the shallow waters where she ran aground.[14] After repairs, she joined the North Atlantic Squadron, briefly leaving for a Gulf Coast visit to Galveston and New Orleans that saw her beached on a mud bank off Galveston, an event whose aftermath gave Texas her nickname, "Old Hoodoo."[15][16] After repairs, she returned to the North Atlantic Squadron and her patrols of the Eastern Seaboard. In the Spring of 1898, Texas's near-sister ship USS<i>Maine(ACR-1) (the other of the two original coastal defense ships) was destroyed by an internal explosion in Havana's harbor, and the United States went to war with the Spanish Empire. An American fleet including Texas was ready and waiting at Key West, and was part of the Flying Squadron in its engagements with Spanish fortifications on the Cuban coast. She saw real surface fleet combat on 3 July at the Battle of Santiago de Cuba alongside USS<i>Iowa, USS<i>Gloucester, and USS<i>Indiana against the fleet of Pascual Cervera y Topete as it tried to escape the American fleet and emerged with only light damage.[11][17] After the war, Texas was decommissioned and refitted on two occasions before finally be declared obsolete in 1911 and permanently decommissioned and converted into a target ship in the same year.[18][19] On 15 February 1911, Texas was christen San Marcos to free the name up for the dreadnought USS<i>Texas(BB-35),[11] and was then sunk in the waters of Tangier Sound by USS<i>New Hampshire's guns. The remains of the San Marcos continued to be used for gunnery practice after her sinking until January 1959,[20] when vast quantities of explosives were used to bury her remains.[21] Indiana-class USS Iowa Predreadnought battleships Kearsarge-class Illinois-class Displacement: 11,565 tons Armament: 4 × 13 in (330mm) (2x2), 14 × 6 in (152mm) (14x1), 16 × 6 pounders (2.7kg) (16x1), 6 × 1 pounders (454 g) (6x1), 4 torpedo tubes Speed: 17 knots Ships in class: 3: USS<i>Illinois, USS<i>Alabama, and USS<i>Wisconsin Commissioned: 16 October 1900 (Alabama) Decommissioned 15 May 1920 (Illinois, Wisconsin) Fate: Illinois transferred to New York Naval Militia 1921, renamed Prairie State 1941, scrapped 1956; Alabama sunk as target 1921; Wisconsin scrapped 1922. Maine-class Virginia-class Displacement: 15,000 tons Armament: 4 × 12 in (305mm) (2x2), 8 × 8 in (203mm) (4x2), 12 × 6 in (152mm) guns (12x1), 24 1-pounders (24x1), 4 × 21 in (533mm) torpedo tubes Armor: Belt 11inches; Turret 12inches; Deck 3inches Speed: 19 knots Ships in class: 5: USS<i>Virginia, USS<i>Nebraska, USS<i>Georgia, USS<i>New Jersey, and USS<i>Rhode Island Commissioned: 19 February 1906 (Rhode Island) Decommissioned: 13 August 1920 (Virginia) Fate: Virginia and New Jersey sunk as targets, remainder sold for scrap, 1923 Connecticut-class Displacement: 16,000 tons Armament: 4 × 12 in (305mm) (2x2), 8 × 8 in (203mm) (4x2), 12 × 7 in (178mm) (12x1), 10 × 3 in (76mm) (10x1), 4 × 21 in (533mm) torpedo tubes Armor: 11in Belt / 3in Deck Speed: 18 knots Ships in class: 6: USS<i>Connecticut, USS<i>Louisiana, USS<i>Vermont, USS<i>Kansas, USS<i>Minnesota, and USS<i>New Hampshire Commissioned: 2 June 1906 (Louisiana) Decommissioned: 1 March 1923 (Connecticut) Fate: Scrapped 1923-24 Mississippi-class Displacement: 13,000 tons Armament: 4 × 12 in (305mm) (2 × 2), 8 × 8 in (203mm) (4 × 2), 8 × 7 in (178mm) (8x1), 12 × 3 in (76mm) (12 × 1), 6 × 3 pounder gun (6 × 1), 2 × 1-pounder Mark 6 (2 × 1), 6 × .30-caliber machine guns (6 × 1), 2 × 21 in (533mm) torpedo tubes Armor: Speed: 17 knots Ships in class: 2: USS<i>Mississippi and USS<i>Idaho Commissioned: 1 February 1908 (Mississippi) Fate: Decommissioned 30 July 1914 and sold to Greece. Kilkis (ex-Mississippi) and Limnos (ex-Idaho) sunk by German bombers in April 1941. Dreadnought battleships South Carolina-class Displacement: 16,000 tons Armament: 8 × 12 in (305mm) guns (4 × 2), 22 × 3 in (76mm) (22x1), 2 × 3 pounder (2 × 1), 2 × 21 in (533mm) torpedo tubes Armor: Speed: 18 knots Ships in class: 2: USS<i>South Carolina and USS<i>Michigan Commissioned: 4 January 1910 (Michigan) Decommissioned: 11 February 1922 (Michigan) Fate: Scrapped 1924 Delaware-class Displacement: 20,380 tons Armament: 10 × 12 in (305mm) (5x2), 14 × 5 in (127mm) (14x1), 22 × 3 in (76mm) (22x1), 2 × 3 pounder (2x1) guns, 2 × 21 in (533mm) torpedo tubes Armor: Speed: 21 knots Ships in class: 2: USS<i>Delaware and USS<i>North Dakota Commissioned: 4 April 1910 (Delaware) Decommissioned: 22 November 1923 (North Dakota) Fate: Delaware scrapped 1924; North Dakota converted to target ship 1924, scrapped 1931 Florida-class Displacement: 21,800 tons Armament: 10 × 12 in (305mm) (5x2), 16 × 5 in (127mm) (16x1), 2 × 21 in (533mm) torpedo tubes Armor: Speed: 21 knots Ships in class: 2: USS<i>Florida and USS<i>Utah Commissioned: 31 August 1911 (Utah) Decommissioned: 16 February 1931 (Florida) Fate: Florida scrapped in 1932, Utah became target ship (AG-16) in 1931, sunk at Pearl Harbor in 1941 Wyoming-class Displacement: 26,000 tons Armament: 12 × 12 in (305mm) (6x2), 21 × 5 in (127mm) (21x1), two 3-inch (3x1), 2 × 21 in (533mm) torpedo tubes Armor: 11in Belt / 2in Deck Speed: 20.5 knots Ships in class: 2: USS<i>Wyoming and USS<i>Arkansas Commissioned: 17 September 1912 (Arkansas) Decommissioned: 1 August 1947 (Wyoming) Fate: Wyoming became a training ship (AG-17) in 1931, scrapped in 1947. Arkansas sunk at Operation Crossroads in 1946 New York-class Displacement: 27,200 tons Armament: 10 × 14 in (356mm) (5x2), 21 5-inch (21x1), two 3-inch (2x1), 2 × 21 in (533mm) torpedo tubes Armor: 12in Belt Speed: 21 knots Ships in class: 2: USS<i>New York and USS<i>Texas Commissioned: 12 March 1914 (Texas) Decommissioned: 21 April 1948 (Texas) Fate: New York sunk as target 1948; Texas preserved as a memorial 1948 Nevada-class Displacement: 27,500 tons Armament: 10 × 14 in (356mm) (2x3, 2x2), 21 × 5 in (127mm) (21x1), 4 × 21 in (533mm) torpedo tubes Armor:13.5in Belt / 3in Deck Speed: 20 knots Ships in class: 2: USS<i>Nevada and USS<i>Oklahoma Commissioned: 11 March 1916 (Nevada) Decommissioned: 29 August 1946 (Nevada) Fate: Nevada sunk as target 1948; Oklahoma sunk at Pearl Harbor in 1941, raised and stripped of salvageable parts, sunk en route to scrapping 1947 Pennsylvania-class Displacement: 31,400 tons Armament: 12 × 14 in (356mm) (4x3), 22 × 5 in (127mm) (22x1), 4 × 3 in (76mm) (4x1), 2 × 21 in (533mm) torpedo tubes Armor: 13.5in Belt / 3in Deck Speed: 21 knots Ships in class: 2: USS<i>Pennsylvania and USS<i>Arizona Commissioned: both in 1916 Fate: Pennsylvania sunk after Operation Crossroads in 1946, Arizona destroyed at Pearl Harbor in 1941, designated as a memorial. New Mexico-class Displacement: 32,000 tons Armament: 12 × 14 in (356mm) (4x3), 14 × 5 in (127mm) (14x1), 2 × 21 in (533mm) torpedo tubes Armor: 13.5in Belt / 3.5in Deck Speed: 21 knots Ships in class: 3: USS<i>New Mexico, USS<i>Mississippi, and USS<i>Idaho Commissioned: 18 December 1917 (Mississippi) Decommissioned: 17 September 1956 (Mississippi) Fate: New Mexico & Idaho scrapped 1947; Mississippi converted to trials ship (AG-128) 1946, scrapped 1956 Tennessee-class Displacement: 32,000 tons Armament: 12 × 14 in (356mm) (4x3), 14 × 5 in (127mm) (14x1), 2 × 21 in (533mm) torpedo tubes Armor: 13.5in Belt / 3.5in Deck Speed: 21 knots Ships in class: 2: USS<i>Tennessee, and USS<i>California Commissioned: 3 June 1920 (Tennessee) Decommissioned: 14 February 1947 (both) Fate: sold for scrap 1959 Colorado-class Displacement: 32,600 tons Armament: 8 × 16 in (406mm) (4x2), 12 × 5 in (127mm) (12x1), 8 × 3 in (76mm) (8x1), 2 × 21 in (533mm) torpedo tubes Armor:13.5in Belt / 3.5in Deck Speed: 21 knots Ships in class: 4: USS<i>Colorado, USS<i>Maryland, USS<i>Washington, and USS<i>West Virginia Commissioned: Maryland in 1921, Colorado and West Virginia in 1923, Washington not completed and sunk as target Fate: Remaining three decommissioned 1947 and sold for scrap 1959. South Dakota-class (1920) Displacement: 43,200 tons Armament: 12 × 16 in (406mm) (4x3), 16 × 6 in (152mm) (16x1), 8 × 3 in (76mm) (8x1), 2 × 21 in (533mm) torpedo tubes Armor: 13.5in Belt / 6in Deck Speed: 23 knots Ships in class: 6: USS<i>South Dakota, USS<i>Indiana, USS<i>Montana, USS<i>North Carolina, USS<i>Iowa, and USS<i>Massachusetts Fate: All cancelled prior to launch in 1923; scrapped on slip North Carolina-class Displacement: 35,000 tons Armament: 9 × 16 in (406mm) (3x3), 20 × 5 in (127mm) (10x2), 16 × 1.1inch AA (4x4) Armor: 12in Belt / 7in Deck Speed: 28 knots Ships in class: 2: USS<i>North Carolina and USS<i>Washington Commissioned: 1941 Fate: North Carolina preserved as memorial 1965; Washington scrapped 1962 South Dakota-class (1939) Displacement: 38,000 tons Armament: 9 × 16 in (406mm) (3 × 3), 20 (16 on South Dakota) × 5inch (10 or 8 × 2), up to 40 × 40mm AA (17 × 4), up to 76 × 20mm AA (76x1), 3 aircraft Armor: 12in Belt / 7.5in Deck Speed: 27 knots Ships in class: 4: USS<i>South Dakota, USS<i>Indiana, USS<i>Massachusetts, and USS<i>Alabama Commissioned: 1942 Fate: South Dakota and Indiana scrapped 1962 and 1963 respectively; Alabama preserved as memorial 1964; Massachusetts preserved as memorial 1965 Iowa-class Displacement: 48,500 tons Armament: 9 × 16 in (406mm) (3x3), 20 × 5 in (127mm) (10x2), 80 × 40mm AA (20x4), 49 × 20mm AA (49x1) (1980s modification added 32 × Tomahawk and 16 × Harpoon missiles and 4 × Phalanx CIWS, and deleted 8 5-in guns and all other light anti-aircraft gun systems) Armor: 12in Belt / 7.5in Deck Speed: 33 knots Ships in class: 6: USS<i>Iowa, USS<i>New Jersey, USS<i>Missouri, USS<i>Wisconsin, USS<i>Illinois, and USS<i>Kentucky Commissioned: Four commissioned; first, Iowa 1943; last, Missouri 1944. Fate: Iowa preserved as memorial in San Pedro, California; Missouri preserved as memorial at Pearl Harbor, Hawaii; Wisconsin preserved as memorial in Norfolk, Virginia; New Jersey preserved as memorial in Camden, NJ; Illinois cancelled and scrapped on slip (bell currently at the University of Illinois at Urbana–Champaign's Memorial Stadium (Champaign), home of the Illinois Fighting Illini football team, traditionally rung when the Illini score a touchdown); Kentucky launched 1950, not completed, scrapped 1958. Montana-class Displacement: 65,000 tons Armament: 12 × 16 in (406mm) (4x3), 20 × 5 in (127mm) (10x2), undesignated number of 40mm and 20mm Armor: 16in Belt / 8.2in Deck Speed: 28 knots Ships in class: 5: USS<i>Montana, USS<i>Ohio, USS<i>Maine, USS<i>New Hampshire, and USS<i>Louisiana Fate: All cancelled in 1943 before being laid down See also List of museum ships of the United States military Arsenal ship List of ships of the line of the United States Navy Timeline of battleships of the United States Navy USS<i>Recruit(1917) Notes Footnotes Citations Dictionary of American Naval Fighting Ships Journals ; cited in Reilly & Scheina (1980), p.210 Publications The New York Times Online resources

https://en.wikipedia.org/wiki/List%20of%20battleships%20of%20the%20United%20States%20Navy

温室効果ガスは何で構成されている

温室効果ガス

japanese

温室効果ガス（おんしつこうかガス、[1]、GHG）とは、大気圏にあって、地表から放射された赤外線の一部を吸収することにより、温室効果をもたらす気体の総称である。対流圏オゾン、二酸化炭素、メタンなどが該当する[2]。近年、大気中の濃度を増しているものもあり、地球温暖化の主な原因とされている。 概要 京都議定書における排出量削減対象となっていて、環境省において年間排出量などが把握されている物質としては、二酸化炭素 (CO2)、メタン (CH4)、亜酸化窒素（N2O、＝一酸化二窒素）、ハイドロフルオロカーボン類 (HFCs)、パーフルオロカーボン類 (PFCs)、六フッ化硫黄 (SF6) の6種類がある。 最新のIPCC第4次評価報告書では、人為的に排出されている温室効果ガスの中では、二酸化炭素の影響量が最も大きいと見積もられている（地球温暖化の原因を参照）。二酸化炭素は、石炭や石油の消費、セメントの生産などにより大量に大気中に放出されているといわれる[3]。これに対する懐疑論も一部見られるが、多くは科学的論拠によって反論されている。また気候変動が世界各地で顕在化していることなどから、温暖化の主要因として相関性の高さが問われ、さらに悪化傾向が懸念されている。2015年、環境省などが温室効果ガス観測技術衛星「いぶき」の観測データから、2016年中にも推定経年平均濃度が温暖化の危険水準である400ppmを超えてしまうと報告した[4]。 水蒸気も温室効果を有し、温室効果への寄与度も最も多い[5]。蒸発と降雨を通じて、熱を宇宙空間へ向かって輸送する働きも同時に有する。人為的な水蒸気発生量だけでは、有為な気候変動は発生しないが、全体的には上記のような物質が気候変動の引き金となり、水蒸気はその温暖化効果を増幅するとされる（地球温暖化の原因#影響要因としくみを参照）。この水蒸気の働きの一部だけを捉えて温暖化に対する懐疑論を主張する者も一部いる（地球温暖化に対する懐疑論#赤外吸収に対する飽和および水蒸気の寄与を参照）。 地球温暖化係数 地球温暖化係数（ちきゅうおんだんかけいすう、[6]、GWP）とは二酸化炭素を基準に、各種気体が大気中に放出された際の濃度あたりの温室効果の100年間の強さを比較して表したものである[7]。 排出状況 世界の排出量 世界の主要国の排出量は、2010年時点で二酸化炭素に換算して約427億トンに達している[9]。2010年時点での各国の排出量は、中国 (23%) が一番多く、それにアメリカ (16%)、インド (5.7%)、ロシア (5.4%)、日本 (2.9%)、ブラジル (2.6%)、ドイツ (2.1%)、インドネシア (1.9%)、カナダ (1.7%)、イラン (1.6%) と続く。 また国連の下部機関であるUNFCCC（国連気候変動枠組条約）事務局の集計結果が、にて公表されている。 参考：2010年の国の温室効果ガス排出量リスト 日本の排出量 日本における温室効果ガスの排出量は、2007年度に過去最高（二酸化炭素に換算して13億7400万トン）を記録した[10]。その後、リーマン・ショックの影響で、2008年度、2009年度と二年連続で排出量は前年度の水準を下回った。2011年の福島第一原子力発電所事故の発生後、電源構成が原子力から火力に変化した[11]ため、2011年度、2012年度と二年連続で排出量は前年度の水準を上回った。 詳細な数値は、において公表されている。これは日本から正式に気候変動枠組条約締約国会議（UNFCCC事務局を通じて）に提出されている値である。 脚注 関連項目 温室効果 環境管理会計 排出量取引 カーボンオフセット 外部リンク Unknown parameter |coauthors= ignored (|author= suggested) (help) Unknown parameter |coauthors= ignored (|author= suggested) (help) Check date values in: |date= (help)

https://ja.wikipedia.org/wiki/%E6%B8%A9%E5%AE%A4%E5%8A%B9%E6%9E%9C%E3%82%AC%E3%82%B9

సరస్వతీ నది ఏయే రాష్ట్రాల గుండా ప్రవహిస్తోంది ?

గోదావరి

telugu

గోదావరి నది భారత దేశములో గంగ, సింధు తరువాత అతి పెద్ద నది. ఇది మహారాష్ట్ర లోని నాసిక్ దగ్గరలోని త్రయంబకంలో, అరేబియా సముద్రానికి 80 కిలో మీటర్ల దూరంలో జన్మించి,నిజామాబాదు జిల్లా రెంజల్ మండలం కందకూర్తి వద్ద తెలంగాణలోకి ప్రవేశిస్తుంది. ఆ తర్వాత ఆదిలాబాదు,కరీంనగర్, ఖమ్మం జిల్లాల గుండా ప్రవహించి ఆంధ్ర ప్రదేశ్ లోనికి ప్రవేశించి తూర్పు గోదావరి మరియు పశ్చిమ గోదావరి జిల్లాల గుండా ప్రవహించి బంగాళా ఖాతములో సంగమిస్తుంది. గోదావరి నది మొత్తం పొడవు 1465 కిలోమీర్లు [1]. ఈ నది ఒడ్డున చాలా ప్రఖ్యాత పుణ్యక్షేత్రములు మరియు పట్టణములు ఉన్నాయి. భద్రాచలము, రాజమండ్రి వంటివి కొన్ని. ధవళేశ్వరం దగ్గర అఖండ గోదావరి (గౌతమి) ఏడు పాయలుగా చీలుతుంది. అది గౌతమి, వశిష్ఠ, వైనతేయ, ఆత్రేయ, భరద్వాజ, తుల్యభాగ మరియు కశ్యప. ఇందులో, గౌతమి, వశిష్ఠ, వైనతేయలు మాత్రమే ప్రవహించే నదులు. మిగిలినవి అంతర్వాహిని లు. ఆ పాయలు సప్తర్షుల పేర్ల మీద పిలువబడుతున్నాయి. గోదావరి నది ఇతిహాసం పూర్వము బలి చక్రవర్తిని శిక్షించేందుకు శ్రీ మహావిష్ణువు వామనావతారం ఎత్తి మూడడుగుల స్థలం కావాలని అడుగగా బలి చక్రవర్తి మూడడుగులు ధారపోసాడు. మహావిష్ణువు ఒక అడుగు భూమి పైన, రెండో అడుగు ఆకాశం పైన, మూడో అడుగు బలి తలపై పెట్టి పాతాళం లోకి త్రొక్కి వేస్తాడు. భూమండలం కనిపించకుండా ఒక పాదం మాత్రమే కనిపించడంతో చతుర్ముఖ బ్రహ్మ కమండలం లోని నీటిలో సమస్త తీర్థాలను ఆవాహన చేసి ఆ ఉదకంతో శ్రీ మహావిష్ణువు పాదాలను అభిషేకించి, మహావిష్ణువును శాంతింపజేస్తాడు. అందువల్లనే గంగను విష్ణుపాదోద్భవి గంగా అని పిలుస్తారు. అలా పడిన గంగ పరవళ్ళు త్రొక్కుతుంటే శివుడు తన జటాజూటంలో బంధిస్తాడు. పరమశివుడిని మెప్పించి భగీరథుడు తన పితామహులకు సద్గతులను కలగజేయడానికి గంగను, గోహత్యాపాతకనివృత్తి కోసం గౌతమ మహర్షి గోదావరిని భూమికి తీసుకొని వస్తారు. ఒకానొకప్పుడు దేశంలో క్షామం ఏర్పడి కరువుతో తినడానికి తిండి లేకుండా ఉన్న సమయంలో గౌతమ మహర్షి తన తపోశక్తితో తోటి ఋషులకు, వారి శిష్యులకు కరువు నుండి విముక్తి కలిగించి అన్నపానాలు దొరికే ఏర్పాటు చేశాడు. అప్పుడు ఆ ఋషులు తమకు లేని తపోశక్తులు గౌతమునికి ఉన్నాయని ఈర్ష్యతో ఒక మాయ గోవును పంపి గౌతముడి పాడిపంటలు నాశనం చేయించారు. గౌతముడు ఒక దర్భతో ఆ గోవును అదలించగా అది మరణించింది. గౌతముడు తాను చేసిన గోహత్యాపాతకం నివృత్తి కోసం శివుడిని మెప్పించి గంగను భూమి మీదకు తెప్పించాడు ఆ గంగయే గోదావరి లేదా గౌతమీ నది. ఈ నదిని ఆ చనిపోయిన గోవు మీద నుండి ప్రవహింపజేసి తన గోహత్యాపాతకాన్ని విముక్తి చేసుకొన్నాడు. ఆ గోవుకి స్వర్గప్రాప్తి కలిగింది. ఆ స్థలమే గోష్పాద క్షేత్రం. ఈ క్షేత్రమే ఇప్పుడు పశ్చిమ గోదావరి జిల్లాలోని కొవ్వూరు పట్టణం. పుష్కరాలు దేశంలో ప్రతీ జీవ నదికీ పుష్కరం ఉన్నట్లే, గోదావరికి కూడా పుష్కరం ఉంది. పంచాంగము ప్రకారం గురుడు సింహరాశిలోకి ప్రవేశించినప్పుడు గోదావరికి పుష్కరం వస్తుంది. 2015, జూలై నెలలో గోదావరికి మహాపుష్కరం వచ్చింది. (పూర్తి వ్యాసం కొరకు గోదావరి నది పుష్కరము చూడండి) ఉప నదులు గోదావరి నది యొక్క పరీవాహక ప్రాంతము 3,13,000 చదరపు కిలోమీటర్ల మేర మహారాష్ట్ర, తెలంగాణ,ఆంధ్ర ప్రదేశ్, కర్ణాటక, మధ్యప్రదేశ్, ఛత్తీస్‌ఘడ్ మరియు ఒడిషా రాష్ట్రాలలో వ్యాపించి ఉంది. ఈ నది యొక్క ప్రధాన ఉపనదులు: వైన్‌గంగా పెన్ గంగ వార్ధా నది మంజీరా నది ఇంద్రావతి నది బిందుసార శబరి నది ప్రవర ఫూర్ణా ప్రాణహిత సీలేరు నది కిన్నెరసాని మానేరు గోదావరి నదిపై ప్రాజెక్టులు శ్రీరాంసాగర్ ప్రాజెక్టు శ్రీపాదసాగర్ ప్రాజెక్టు ధవళేశ్వరం ఆనకట్ట గోదావరి ఒడ్డున ఉన్న ముఖ్య పట్టణాలు మహారాష్ట్ర లో త్రయంబకేశ్వర్, నాసిక్, కోపర్‌గావ్, పైఠాన్ నాందేడ్ తెలంగాణ‌ లో బాసర, భద్రాచలం, ధర్మపురి, కోటిలింగాల, గోదావరిఖని, మంథని కాళేశ్వరం, ఆంధ్ర ప్రదేశ్‌ లో కొవ్వూరు, రాజమండ్రి, రావులపాలెం, నరసాపురం తాతపూడి రాజోలు పాండిచ్చేరి‌ లో యానాం మురమళ్ళ శ్రీ వీరేశ్వరస్వామి (నిత్యకల్యాణం-పచ్చతోరణం) గోదావరి ఒడ్డున వెలసిన పుణ్య క్షేత్రములు త్రయంబకేశ్వర్, నాసిక్, బాసర, కోటిలింగాల, మంథని కాళేశ్వరం, ధర్మపురి, భద్రాచలం, పట్టిసం (పట్టిసీమ), కొవ్వూరు, రాజమండ్రి, మందపల్లి, కోటిపల్లి, ముక్తేశ్వరం, అంతర్వేది అప్పన్నపల్లి శ్రీ బాల బాలాజీ వారి దేవస్థానం. మురమళ్ళ,శ్రీ వీరేశ్వరస్వామి (నిత్యకల్యాణం-పచ్చతోరణం) గోదావరి ప్రాంతపు కవులు తెలుగులో తొలి కావ్యరచన కాలం నుండి గోదావరి ప్రాంతంలో అనేకమంది కవులు చాలా కావ్యాలను రచించారు. వీరిలో ఎక్కువమంది ఉపాధ్యాయ వృత్తిలో ఉన్నవాళ్ళు. ప్రాచీనకాలం నుండి 1980 ప్రాంతం వరకు గోదావరి ప్రాంతంలో వెలసిన కవులీ వ్యాసంలో పేర్కొన్నారు:[2] ఇవి కూడా చూడండి కృష్ణ గోదావరి ప్రాణహిత బేసిన్ భౌగోళిక చరిత్ర మూలాలు వర్గం:భారతదేశ నదులు వర్గం:మహారాష్ట్ర నదులు వర్గం:ఆంధ్ర ప్రదేశ్ నదులు వర్గం:ఆదిలాబాదు జిల్లా నదులు వర్గం:కరీంనగర్ జిల్లా నదులు వర్గం:వరంగల్ జిల్లా నదులు వర్గం:ఖమ్మం జిల్లా నదులు వర్గం:తూర్పు గోదావరి జిల్లా నదులు వర్గం:పశ్చిమ గోదావరి జిల్లా నదులు

https://te.wikipedia.org/wiki/%E0%B0%97%E0%B1%8B%E0%B0%A6%E0%B0%BE%E0%B0%B5%E0%B0%B0%E0%B0%BF

Где преподавал Фуко?

Фуко, Мишель

russian

Поль-Мише́ль Фуко́ (French: Paul-Michel Foucault, 15 октября 1926, Пуатье — 25 июня 1984, Париж) — французский философ, теоретик культуры и историк[1]. Создал первую во Франции кафедру психоанализа[2], был преподавателем психологии в Высшей нормальной школе и в университете города Лилль, заведовал кафедрой истории систем мысли в Коллеж де Франс[3]. Работал в культурных представительствах Франции в Швеции[3], Польше[4] и ФРГ. Является одним из наиболее известных представителей антипсихиатрии[5]. Книги Фуко о социальных науках, медицине, тюрьмах, проблеме безумия и сексуальности сделали его одним из самых влиятельных мыслителей XX века[6]. Биография Рождение, ранние годы Поль-Мишель Фуко родился 15 октября 1926 года в городе Пуатье в состоятельной семье. Сестра Франсин была старше его на пятнадцать месяцев, брат Дени — младше на пять лет. Отец, успешный хирург, преподавал анатомию в местном медицинском колледже. Оба деда Фуко также были хирургами. И отец философа, и его дед по отцу носили имя и фамилию «Поль Фуко», но сам он благодаря матери получил второе имя «Мишель». Питая неприязнь к своему отцу, который вёл себя в кругу семьи деспотично, Фуко стал с юных лет называть себя Мишелем вместо имени «Поль»[3]. По воспоминаниям тех, кто знал Фуко в детстве, он был ребёнком очень весёлым, любил шутки в духе абсурдизма и розыгрыши. До 1940 года Фуко учился в иезуитской школе — лицее Генриха IV (в стенах этого учреждения он вначале посещал подготовительные классы, затем начальную школу, затем — в 1936 году — стал собственно лицеистом), а в 1940 году перешёл в коллеж Святого Станислава. И в лицее, и в коллеже являлся почти постоянно одним из лучших учеников, получал награды за успехи во французском, греческом, латинском, английском языках, истории и философии[3]. В 1943 году Фуко получил степень бакалавра[4]. Готовясь поступать в парижскую Высшую нормальную школу (French: École normale supérieure, очень престижный парижский вуз), провёл два года на подготовительных курсах в лицее Генриха IV в Пуатье. Однако в 1945 году ему не удалось поступить в Высшую нормальную школу, и ещё год он учился на подготовительных курсах в Париже в столичном лицее Генриха IV[3]. Благодаря преподававшему в этом лицее Жану Ипполиту, переводившему «Феноменологию духа» Гегеля и написавшему о ней диссертацию, Фуко увлекается философией[4] и знакомится с творчеством Гегеля[3]; в тот же период времени он изучает творчество Ницше, Маркса и Фрейда. В 1946 году по результатам экзамена Фуко оказался на четвёртом месте во всей Франции[7]. После успешного поступления он стал с осени 1946 года учиться в Высшей нормальной школе. Здесь Фуко, который не мог приспособиться к коллективному образу жизни, господствовавшему в Высшей нормальной школе, часто конфликтовал с другими студентами. В это время он проявлял суицидальные наклонности и совершил попытку самоубийства, причиной чего, как полагает большинство исследователей, явились тяжёлые переживания в связи со своей гомосексуальностью (во Франции того времени преобладало негативное отношение к гомосексуальности: гомосексуальность осуждали моралисты и преследовала полиция)[3]. Вместе с тем Фуко отличался от своих соучеников более высокой работоспособностью, эрудицией, ироничностью, проявлявшейся в высмеивании других студентов и в постоянных спорах[8]. Изучал труды Платона, Канта, Гегеля, Маркса, Фрейда, Гуссерля, Хайдеггера, Сартра, Мерло-Понти[3], Политцера, Башляра; слушал лекции, в частности, Мерло-Понти, Жана Ипполита, Жана Бофре, Жана Валя[4]. Интересовался также психологией и после того, как в 1948 году получил в Сорбонне степень лиценциата в области философии, захотел вдобавок получить степень лиценциата по психологии. Он слушал лекции по общей и социальной психологии, вводный курс лекций по психопатологии; посещал занятия на естественнонаучном факультете, стремясь получить аттестат по психофизиологии; также ходил на занятия известного психолога Даниэля Лагаша в парижском Институте психологии[4]. Кроме того, Фуко вместе с другими студентами посещал и клинику Флери-лез-Абро[3]. Присутствуя на занятиях по психиатрии, Фуко знакомится с новаторскими течениями в этой области[4]. В 1949 году он получил в Сорбонне степень лиценциата в области психологии и в том же году — диплом Института психологии[8]. В 1950 году Фуко, находясь под влиянием работавшего в Высшей нормальной школе репетитором по философии Альтюссера, вступил во Французскую коммунистическую партию (ФКП), хотя и был тогда в большей мере гегельянцем, чем марксистом; при этом партийных собраний почти не посещал и не соглашался с позицией ФКП в отношении гомосексуальности[4]. Дипломная работа Фуко была посвящена философии Гегеля[9]. В 1950 году Фуко провалился на экзамене на звание агреже (которое по результатам экзаменов присуждалось лишь пятнадцати из двухсот девятнадцати претендентов), что удивило многих, так как в Высшей нормальной школе он являлся одним из самых выдающихся студентов. Вердикт председателя жюри по итогам экзамена гласил: «Кандидат, несомненно, эрудирован и незауряден, поэтому его неудачу следует считать случайной. <…> Он получил вполне традиционную тему, но не стал развивать её, а поставил своей целью продемонстрировать собственную эрудицию». Ещё год Фуко продолжал заниматься и в 1951 году успешно выдержал экзамены[4]. Становление В 1951 году, окончив первую ступень высшего образования, Фуко добился получения стипендии Фонда Тьера, однако стипендиатом был всего год. Много времени проводил в Национальной библиотеке. В этот же период он поступил в Институт психологии, где стал специализироваться в области психопатологии[3]. В Институте психологии Фуко посещал, в частности, лекции профессоров Пуайе, Деле[4] (вместе с П. Деникером создавшего в 1948 году первый нейролептик — хлорпромазин[10]) и Бенасси, ходил на клинические занятия с демонстрацией пациентов в психиатрической больнице Святой Анны[4]. В 1952 году он получил диплом по психопатологии Института психологии[8]. Увлекался проективными методиками, особенно тестом чернильных пятен Роршаха[10]. мини|260px|слева|Больница Святой Анны, павильон Маньян (основное крыло здания) В 1951—1955 годах Фуко читал лекции по психологии в Высшей нормальной школе; также проводил в ней семинарские занятия[3]. Лекции Фуко пользовались большой популярностью у студентов. Жак Деррида утверждал: «Как и на многих других, на меня произвел огромное впечатление его ораторский дар. Поражали мастерство, блеск и властность его речей». Фуко водил своих студентов в психиатрическую больницу Святой Анны, где они присутствовали при демонстрации пациентов[4]. В 1952 году он также получил должность ассистента на кафедре психологии ; преподавал в этом университете психологию и историю психологии, еженедельно живя в Лилле два-три дня. Период жизни Фуко, связанный с Лиллем, длился до 1955 года. В начале 1950-х годов Фуко также работал стажёром в психиатрической больнице Святой Анны, в электроэнцефалографической лаборатории этой больницы помогал проводить тестирование и эксперименты. Кроме того, он работал в электроэнцефалографической лаборатории в тюрьме Френа (в этой тюрьме находилась главная тюремная больница Франции)[4]. В конце концов Фуко отказался от работы психологом, одной из причин этого являлось излишне тяжёлое лечение пациентов в психиатрии с помощью электросудорожной терапии и лоботомии. Сам Фуко по данному поводу отмечал: «Это была эпоха расцвета нейрохирургии, начала психофармакологии, господства традиционных институтов. В первое время я принимал всё это как необходимое, но по прошествии трёх месяцев (медленно соображаю!) я начал задаваться вопросом: „Почему же всё это необходимо?“ Прошло три года, я бросил эту работу и отправился в Швецию, с чувством большой неловкости за самого себя; там я начал писать историю своей практической работы и осмыслять её»[10]. В начале 1950-х годов Фуко являлся лидером небольшой группы студентов в Высшей нормальной школе, увлекающихся коммунистическими идеями[3]. Был, по собственному его признанию, «коммунистом-ницшеанцем», хотя открыл для себя Ницше и позже, чем стал марксистом. Фуко, как правило, не принимал участия в акциях коммунистической партии и ни в политическом, ни в интеллектуальном плане не был близок к тем, кто называл себя сталинистами. В 1953 году он вышел из коммунистической партии — по его собственному утверждению, в связи с советским «Делом врачей», которое поддержала Коммунистическая партия Франции. В то время Фуко ещё оставался марксистом, однако в ближайшие годы отказался от идей марксизма, и книга «Слова и вещи», изданная в 1966 году, содержит выпады против марксизма[4]. В 1954 году в издательстве Declée de Brower было опубликовано «Введение» Фуко к небольшой статье Л. Бинсвангера «Сон и существование» (German: Traum und Existenz), в переводе которой на французский участвовал сам же Фуко. «Введение» оказалось вчетверо больше, чем статья Бинсвангера; в нём Фуко, ориентируясь на идеи экзистенциальной психологии, основоположником которой был Бинсвангер, высказывает свои философские взгляды и предлагает новую форму экзистенциального анализа. Однако в дальнейшем Фуко от этих взглядов отказался: для зрелого Фуко характерны иные философские взгляды и отказ от идей экзистенциальной психологии[3]. В том же году в университетском издательстве вышла первая книга Фуко — «Психическая болезнь и личность». Впоследствии он считал эту книгу незрелой, но некоторые из вопросов, затронутых в ней, развил в последующих книгах — «Истории безумия в классическую эпоху» и «Рождении клиники»[3]. Фуко не предполагал повторно издавать эту книгу, однако переиздать её ему предлагали неоднократно, пока он не дал согласие — и всё же при этом существенно переработал текст книги, внеся исправления в первую часть и полностью переписав вторую, и изменил название[10]: книга вышла под заголовком «Психическая болезнь и психология»[3]. Правки, внесённые в эту книгу в новой редакции, приближают её содержание к взглядам, выраженным в «Истории безумия в классическую эпоху»[10]. В 1950-е годы Фуко сильно увлёкся художественной литературой. Он с большим интересом читал таких современных ему писателей, как Батай, Бланшо, Рене Шар, Беккет. В связи с этим биограф Фуко Д. Эрибон пишет, что период увлечённости литературой у Фуко длился «вплоть до конца 1960-х годов, когда на смену литературному пришло политическое видение мира»[4]. В первой половине 1950-х годов у Фуко складываются бурные любовные отношения с молодым музыкантом , с которым он незадолго до того познакомился и первоначально был ему просто приятелем, однако затем эти приятельские взаимоотношения переросли в тесную любовную связь, длившуюся в течение двух или трёх лет перед отъездом Фуко в Швецию в 1955 году[4]. Расцвет, зрелые годы В 1955 году Фуко получил должность преподавателя в университете города Уппсала в Швеции, где он стал читать лекции по французскому языку и французской литературе; также он в эти годы работал директором «Французского дома» (Мезон де Франс) в Уппсале, ставящего своей задачей распространение французских языка и культуры[3]. С целью популяризировать французскую культуру Фуко устраивал во «Французском доме» культурные вечера, на которых показывал фильмы; организовал театральную труппу, ставившую спектакли на французском языке — после премьеры спектакля, происходившей обычно в Уппсале, группа, как правило, отправлялась в турне по другим городам Швеции. В период своего пребывания в Швеции Фуко также читал лекции в Институте французской культуры в Стокгольме. Кроме того, он писал диссертацию, которая была почти готова к 1958 году. Фуко предполагал защитить её в Швеции, однако затем стало ясно, что излишне консервативные шведские учёные не дадут ему возможности это сделать[4]. Находясь в Швеции, Фуко почти каждый день пишет страстные письма Барраке; ему не терпится продвинуться в работе над диссертацией, чтобы поскорей вернуться во Францию и возобновить свои отношения с молодым музыкантом. Как отмечает биограф Фуко Д. Эрибон, «его экзальтированные письма представляют собой великолепные образцы любовных посланий, которые когда-нибудь следует опубликовать». Однако в 1956 году Барраке в письме к Фуко сообщает ему о своём решении разорвать отношения с ним[4]. В 1958 году во время Фуко вернулся в Париж, чтобы принять участие в политических событиях. Через месяц он переехал в Варшаву, где он работает над созданием французского культурного центра, читает лекции в университете и Институте романских языков[4], во французском посольстве выполняет работу советника по культуре; одновременно дорабатывает свою диссертацию[3]. С 1959 года Фуко стал жить в Гамбурге[3], где он руководит Институтом французской культуры, преподаёт французскую литературу на отделении романских языков философского факультета[4] университета. Окончательно доработав свою диссертацию, Фуко приступает к работе над «второй диссертацией» (во Франции для получения докторской степени необходимо предоставить два текста: собственную работу и комментированный перевод с иностранного языка) — переводу «Антропологии с прагматической точки зрения» Канта и написанию большого исторического введения к ней[3]. В 1960 году Фуко вновь вернулся во Францию, здесь он познакомился и начал совместную жизнь со студентом Высшей нормальной школы [3], который стал спутником Фуко до конца его жизни[4]. При этом оба считали необходимыми открытые отношения и порой встречались с другими партнёрами[7]. С октября 1960 по весну 1966 года[4] Фуко читал лекции по психологии в университете города Клермон-Ферран, при этом он жил в Париже и каждую неделю ездил в Клермон-Ферран[3]. Материал, излагавшийся Фуко на этих лекциях, лёг в основу его будущих книг, в частности книги «Слова и вещи»[4]. В 1961 году[7] была издана диссертация Фуко, которой он дал название Folie et déraison. Histoire de la folie à l’âge classique («Безумие и неразумие. История безумия в классическую эпоху»). Обе своих диссертации Фуко защитил в мае 1961 года и получил учёную степень доктора. Основная диссертация («История безумия») была удостоена бронзовой медали от Центра национальных научных исследований[3], и её издание принесло Фуко известность[9]. Издание кантовской «Антропологии», переведённой Фуко, состоялось в 1963 году[3]. В 1963 году вышли также книги Фуко «Раймон Руссель. Опыт исследования»[4] (о французском писателе, в то время ещё малоизвестном[3]) и «Рождение клиники: археология взгляда медика»[4]. Примерно в то же время Фуко пишет и публикует ряд статей об известных французских писателях: Роб-Грийе, Руссо, Ж. Верне, Флобере, Малларме[3], Батае, Бланшо, Клоссовски и других[4]. В этих статьях Фуко проявляет тяготение к модернизму[3]. В начале 1960-х годов Фуко стал популярным лектором, охотно приглашаемым на самые разные культурные мероприятия и во Франции, и в других странах[3]. В частности, на конференции 1964 года в Ройомоне, посвящённой Ницше, Фуко прочёл ставший знаменитым доклад «Ницше, Маркс, Фрейд»[4]. В 1965—1966 годах Фуко участвовал в разработке университетской реформы, проводимой под руководством министра национального образования и премьер-министра Жоржа Помпиду. Реформа была принята в 1967 году[4]. В 1965 году Фуко отправился в Бразилию, где два месяца читал лекции в Сан-Паулу[3]. В 1966 году в издательстве Gallimard опубликована книга Фуко «Слова и вещи»[3] (Les Mots et les Choses), имевшая подзаголовок «Археология наук о человеке»[11] (Une archéologie des sciences humaines), которая, хотя и предназначалась в основном для философов и специалистов по истории науки, приобрела широкую популярность и стала бестселлером. К 1990 году во Франции было продано свыше 110 000 экземпляров этой книги, что для философской книги — крайняя редкость. После первой публикации книги в 1966 году рецензии на неё напечатали большинство парижских газет[3]; появилось большое количество статей и отзывов, посвящённых этой книге. «Слова и вещи» вызвали бурную и длительную полемику[4], оказали огромное впечатление на интеллектуалов во Франции и сделали Фуко харизматической фигурой[11]. Зрелые годы. Университет Венсенна, Коллеж де Франс и политическая деятельность В 1964 году Дефер отправился в Тунис, чтобы работать волонтёром. В 1966 году Фуко поехал вслед за ним[12] и до 1968 года жил в Тунисе, в маленьком городке Сиди-Бу-Саид неподалёку от столицы[3], преподавая в столичном университете философию[4], а также психологию, историю искусства и эстетику западной живописи[13]. Кроме лекций для студентов, он читал ещё и публичный курс о «человеке в западной философии». Каждую пятницу лекции Фуко посещали более двухсот слушателей, люди разных возрастов и профессий; эти лекции вызывали большой интерес у образованной части горожан[4]. В 1966—1967 годах Фуко и Ж. Делёз занимались подготовкой к печати перевода на французский полного собрания сочинений Ницше[2]. В 1967—1968 годах Фуко писал в Сиди-Бу-Саид книгу «Археология знания»[13]. Во время антиправительственных студенческих выступлений в Тунисе Фуко прятал у себя в доме студентов, опасавшихся арестов; у него во дворе тайно находилась принадлежавшая представителям оппозиции типография. За домом Фуко и его машиной началась слежка полиции; он получал угрозы, а также официальные предупреждения от тунисских властей[3]. Впоследствии, после возвращения в Париж, Фуко не раз приезжал в Тунис, чтобы выступить в поддержку своих бывших студентов, оказавшихся в тюрьме из-за политической деятельности[13]. В мае 1968 года, во время знаменитых событий в Париже — оппозиционных акций парижских студентов, которые в ходе этих акций захватили весь левый берег Сены, — Фуко находился в Тунисе и оттого не принял участия в майских событиях[7], о чём он глубоко сожалел. Уехав из Туниса, он окончательно поселился во Франции. Участвовал в организации экспериментального университета в Венсенне (входил в комиссию по подбору кадров)[3], созданного на восточной окраине Парижа, занял должность «председателя философского факультета» в нём[7]. Стремясь собрать в Венсенне «цвет современной философии», добился того, чтобы к созданному им философскому факультету присоединился ряд философов, в том числе Делёз[3]. В Венсенне Фуко создал первую во Франции кафедру психоанализа, пригласив туда главным образом психоаналитиков лакановского направления[2]. В этот период Мишеля Фуко начинает волновать его стареющая внешность, поэтому он решает побрить голову. Складывается знакомый всем образ философа: он стал носить белый свитер с воротником-поло и вельветовый костюм, «чтобы не надо было гладить»[7]. В конце 1960-х годов Фуко во многом разделял убеждения молодого поколения гошистов, сотрудничал с левыми радикалами, при этом, как и гошисты, относился крайне неприязненно к коммунистической партии. В новой политической ситуации его книга «История безумия в классическую эпоху», которую прежде воспринимали лишь как академическое исследование, переосмысливается многими в контексте антирепрессивного социального движения и воспринимается теперь как декларация гошистских идей[3]. В период своей работы в Венсенне Фуко участвовал во многих оппозиционных акциях, в частности в захвате студентами университета Венсенна 23 января 1969 года[3]. В этот день «комитет действия» лицея Сен-Луи организовал показ для лицеистов фильмов о событиях мая 1968 года, несмотря на запрет ректората. После показа лицеисты присоединились к митингующим, собравшимся рядом с лицеем во дворе Сорбонны. Вместе и те, и другие заняли ректорат внутри Сорбонны. Несколько сотен студентов из Венсенна и некоторые из преподавателей, решив проявить солидарность с этими группами, захватили здание собственного университета. Ночью уже две тысячи человек вступили в стычку с явившейся в здание Венсенна полицией. Сотни человек были арестованы, Мишель Фуко и Даниэль Дефер провели часть ночи в полицейском участке[4]. Два года работы в университете Венсенна оказались в какой-то мере переломными для Фуко. По словам Д. Эрибона, «…в этот период родился новый Фуко. Он уже не тот человек, который работал в министерской комиссии и принимал экзамены в Национальной школе администрации. Тот человек уходит в прошлое, забывается, а его место занимает ангажированный философ, получивший боевую закалку в Венсенне, участвующий в битвах на всех фронтах, деятельный и размышляющий. С 1969 года в Фуко начинают видеть воплощение интеллектуала-борца. Так формируется тот образ, к которому все привыкли: Фуко манифестаций и манифестов, „борьбы“ и „критики“, упрочивший свое положение и влияние благодаря кафедре в Коллеж де Франс»[4]. Темами лекций Фуко в университете Венсенна были «Дискурс сексуальности», «Конец метафизики», эпистемиология «наук о жизни» и философия Ницше. На его лекции собирались сотни слушателей[4]. В 1969 году вышла из печати книга Фуко «Археология знания», ставшая широко известной за рубежом, но встреченная резкой критикой в интеллектуальных кругах Парижа — это свидетельствовало о том, что автор уже стал очень значительным явлением французской культурной жизни[7]. В 1970 году Фуко получил должность профессора, заведующего кафедрой истории систем мысли в Коллеж де Франс, при этом ему отдали предпочтение перед также претендовавшим на должность заведующего кафедрой Полем Рикёром. С тех пор и вплоть до 1984 года (вплоть до своей смерти) Фуко читал в Коллеж де Франс лекции, обычно составлявшие циклы из двенадцати лекций. Эти лекции, читавшиеся каждую неделю с января по март, играли важную роль в интеллектуальной жизни Парижа. На них собирались настоящие толпы — как французы, так и иностранцы[3]; студенты, преподаватели, исследователи и просто интересующиеся[14]. Слушатели сидели и стояли даже в проходах. Один из слушателей, Ж. Петижан, отмечал: «В аудитории триста мест, но в неё набилось пятьсот человек, занимая каждый свободный дюйм пространства. Ступить некуда. Я сделал глупость, придя за сорок минут до начала лекции. В результате мне приходится стоять»[3]. Лекции Фуко получили мировую известность, к числу их слушателей относились, в частности, Леви-Стросс, Делёз, Фернан Бродель и другие известные личности[2]. мини|280px|Главный вход в Коллеж де Франс С 1970 по 1975 год Фуко прочитал в Коллеж де Франс курсы лекций «Воля к знанию», «Пенитенциарные теории и учреждения», «Карающее общество», «Психиатрическая власть», «Ненормальные»; в 1975/76 учебном году им был прочитан курс лекций, называющихся «Нужно защищать общество», в 1977/78 году — курс под названием «Безопасность, территория, население», в 1978/79 году темой лекций стала политическая рациональность (иначе говоря, «либерализм» в том смысле, который Фуко вкладывал в это слово). С конца 1970-х годов Фуко посвящает лекции преимущественно теме «История сексуальности»[3]. В 1983/84 году темой лекций становится соотношение понятий «правдоречие» (parrhesia) и «забота о себе» в Древней Греции[4]. Лекции Фуко по сути являлись разработками для будущих книг, формулировкой проблем, которые он собирался рассматривать. Эти лекции ни в коей мере не дублировали книги Фуко, опубликованные при его жизни, и не были набросками будущих книг — даже в случаях, когда их темы совпадали. Прочитанные Фуко в Коллеж де Франс лекции имеют особенный статус, в них совершенно по-особому развит проект генеалогии взаимоотношений знания и власти, лёгший в основу работ Фуко с начала 1970-х годов и существенно отличающийся от проекта археологии дискурсивных формаций, характерного для его более ранних работ[14]. В дальнейшем, уже после смерти Фуко все эти курсы лекций были опубликованы в издательстве Gallimard (публикация их длилась с 1997 по 2015 год). Лекции Фуко читал по средам, а в понедельник проводились семинары, которые обычно посещало свыше сотни человек. Например, в 1970/71 учебном году темой семинара были уголовные наказания во Франции XIX века, в 1973/74 году участники семинара анализировали две темы: психиатрическая экспертиза и архитектура госпитальных учреждений XVIII века (результатом стало издание коллективного труда «Исцеляющие машины»), в 1974/75 году опять обсуждалась психиатрическая экспертиза, в 1977/78 — «всё, что ведёт к усилению власти государства», в 1979/80 — юридическая мысль конца XIX века. В 1982 году Фуко перестал проводить семинары, вместо этого удвоилось число лекционных часов[3]. В 1970 году Фуко побывал с лекциями в Токио, затем в Калифорнийском университете в Беркли[7]; в 1971 году читал цикл лекций в городе Буффало в Соединённых Штатах[3]. В начале 1971 года[2] была создана , под манифестом которой подписалось несколько человек, в том числе Фуко[3]. Группу организовали по его инициативе[4], причиной её создания стали участие Дефера в запрещённой революционной организации («Левые пролетарии») и арест некоторых из участников этой организации, оказавшихся в тюрьмах[7]. Целью создания «Группы информации по тюрьмам» были сбор и предание гласности информации о положении заключённых в тюрьмах[2], привлечение внимания общества к жестоким условиям их содержания[7]. 8 февраля Фуко зачитал манифест, публично объявив о возникновении группы, на пресс-конференции в [4]. Фуко стал лидером «Группы информации по тюрьмам», и на работу в ней у него уходило много времени. В манифесте он указал свой парижский адрес, и каждый день к нему приходили недавно освободившиеся заключённые и их жёны, которых Фуко тщательно опрашивал — итогом этих опросов стали сотни анкет[3]. Группа выпускала брошюры[4], привлекала для участия в своей работе сочувствующих специалистов (врачей, юристов и социальных работников)[12], организовывала митинги, демонстрации, театральные представления. Она получила массовую поддержку во всей стране: в различных городах стали создаваться дочерние комитеты группы, количество её членов увеличилось почти до трёх тысяч человек[3]. Благодаря существованию группы и её успешности возникли и другие организации подобного рода: «Группа информации о здравоохранении», «Группа информации о психиатрических больницах», «Группа информации и поддержки рабочих-иммигрантов». Затем была создана первая во Франции организация заключённых (Инициативный комитет), у которой появилось собственное печатное издание. Благодаря этому исходная задача «Группы информации по тюрьмам» оказалась в какой-то мере решена, и Фуко вышел из её состава. В декабре 1972 года группа самораспустилась[2]. 1 мая 1971 года полицейские задержали и жестоко избили Фуко и Жана-Мари Доменака у ворот парижской тюрьмы «Санте», где они раздавали листовки[3], призывавшие уничтожить криминалистические досье[4]. Фуко подал жалобу в суд, однако суд отказался возбудить дело[3]. 27 ноября 1971 года Фуко участвовал в демонстрации, организованной в целях борьбы против расизма, на углу улиц Полонсо и Гут-Д’Ор в арабском квартале Парижа. На той же демонстрации присутствовал Сартр, и оттого она носила мирный характер (полиции была дана инструкция не трогать Сартра). Во время этого выступления была создана знаменитая серия фотографий Фуко: Фуко и Сартр с микрофонами в руках. В те же дни Фуко и ещё несколько человек создали комитет «Джелали» с целью изучения условий жизни в арабском квартале и юридической помощи иммигрантам. При этом сам Фуко, несмотря на давление нескольких входящих в комитет рабочих-арабов, всё же занимает отчётливо произраильскую позицию[4]. В 1972 году Фуко побывал с лекциями в США (в Нью-Йорке и в Миннесоте). Посетил тюрьму штата Нью-Йорк «Аттику»[3], где незадолго до этого прошёл бунт заключённых[4]. 16 декабря 1972 года полицейские задержали и избили Фуко во время демонстрации, посвящённой памяти рабочего-алжирца Мохаммеда-Диаба, убитого в полицейском участке[3]. В 1972 году при участии Фуко была создана «Группа информации по здоровью» (French: Groupe d'Information sur la Santé), в конце 1972 года обнародован её манифест, написанный несколькими участниками, в том числе Фуко. Группа занималась расследованием отравления рабочих фабрики в Лионе, протестовала против злоупотреблений врачебной властью[3]. Теме правосудия и тюрьмы посвящены многие тексты Фуко: предисловия, статьи, интервью, дебаты, выступления на конференциях. В 1973 году Фуко вместе с небольшой исследовательской группой опубликовал книгу о Пьере Ривьере, юноше, в начале XIX века осуждённом за убийство своих матери, брата и сестры. В книгу вошли записки самого Ривьера, материалы следствия и психиатрических консультаций, данные о нахождении Ривьера в тюрьме и др.[4] 31 марта 1973 года Фуко участвовал в демонстрации в Бельвиле и Менильмонтане против «циркуляра Фонтане», который ограничивал права мигрантов на жительство и на работу. Мишель Фуко и Клод Мориак находились на этой демонстрации в первых рядах. В 1973 году в коллективном сборнике Crimini di pace была опубликована статья Фуко, написанная им с целью поддержать Франко Базалью, подвергшегося в Италии судебным преследованиям. В числе авторов сборника оказались также Сартр, Хомский, [4]. В 1973 году Фуко побывал с лекциями и докладами в Бразилии, где он также участвовал в пресс-конференциях и посещал психиатрические больницы, в которых беседовал с пациентами и врачами. Выступая в Бразилии, Фуко развивал идеи книги «Анти-Эдип» Ж. Делёза и Ф. Гваттари[3]. В 1974 году он вновь посетил Бразилию по приглашению Института социальной медицины при медицинском факультете в Рио-де-Жанейро[4]. В 1975 году была опубликована книга Фуко «Надзирать и наказывать», имевшая подзаголовок «Рождение тюрьмы». Книга получила огромное количество откликов[4], стала чрезвычайно популярной в короткие сроки[11]. Тираж её разошёлся очень быстро, и к концу года её издали второй раз[3]. В 1977 году книга вышла на английском языке под заголовком Discipline and Punish: The Birth of the Prison. Примерно в те же годы были изданы англоязычные переводы других книг Фуко, и англоязычные читатели восприняли его как ведущего критического мыслителя своего времени[11]. В мае 1975 года Фуко прочёл две лекции и провёл семинар в Калифорнийском университете в Беркли. В этих выступлениях, из которых сохранились только фрагменты, проявился интерес Фуко к истории сексуальности[3]. Осенью 1975 года[3] Фуко в связи с вынесенным в Испании смертным приговором одиннадцати противникам режима Франко[2] участвовал в акциях протеста против франкистского режима, в том числе в пресс-конференции, организованной в Мадриде; испанские полицейские воспрепятствовали проведению пресс-конференции, задержав Фуко и других её участников, и посадили их в самолёт, взявший курс на Париж[3]. Петиция против смертного приговора была опубликована в прессе и зачитана на пресс-конференции в Мадриде; несмотря на это, смертный приговор одиннадцати испанцам привели в исполнение — однако акция, в которой участвовал Фуко и другие представители французской интеллигенции, привела к прошедшим по всей Европе демонстрациям в поддержку испанских оппозиционеров[2]. В том же году Фуко опять выступал с лекциями в Бразилии (в Рио-де-Жанейро и в Сан-Паулу), говоря о проблемах урбанизации и роста преступности[3]. В 1976 году он ещё раз приехал в Бразилию с циклом лекций[4]. В ноябре 1975 года Фуко участвовал в конференции, посвящённой «контркультуре» и проходившей в в Нью-Йорке. Доклад Фуко на конференции был посвящён тематике сексуальности[4]. В этот период своей жизни Фуко предпринимал немало действий по оказанию помощи диссидентам из Восточной Европы. В частности, в 1976 году он, выступая по телевидению, рассказал о деле М. Штерна из Винницы, обвинённого во взяточничестве и приговорённого к восьми годам принудительных работ после того, как двое его сыновей эмигрировали в Израиль, а сам он отказался заставить их остаться в СССР. Выступление Фуко привело к тому, что делом Штерна заинтересовались представители Международной конференции в Хельсинки, и в итоге Штерн был освобождён[3]. «История сексуальности», продолжение политической деятельности и популярность в США В середине 1970-х годов Фуко начал работу над многотомным трудом «История сексуальности». Первоначально планировалось написать шесть томов, однако в итоге вышли из печати только три[3]. В 1976 году был опубликован первый том «Истории сексуальности», под названием «Воля к знанию». Книга сразу же вызвала интерес у широкого круга исследователей, занимающихся анализом проблем пола и социального конструирования сексуальности[11]. Тираж книги разошёлся очень быстро, и издательство выпускало всё новые тиражи этого тома[3]. К июню 1989 года количество проданных экземпляров достигло ста тысяч[4]. В 1977 году Фуко участвовал в акциях в защиту адвоката из ФРГ Клауса Круассана, обвинявшегося властями ФРГ в превышении полномочий при защите клиента, и выступал против выдачи французскими властями Круассана властям ФРГ. Во время одной из этих акций полицейские избили Фуко, сломав ему ребро, однако на следующий день он вновь отправился на демонстрацию в поддержку Круассана[3]. В июне 1977 года во время пребывания в Париже Л. Брежнева Фуко и Пьер Виктор организовали встречу французских интеллектуалов с советскими диссидентами. Среди пришедших на встречу диссидентов были Л. Плющ, А. Синявский, А. Амальрик, В. Буковский и М. Штерн; французских гостей, в том числе журналистов, на встречу явилось много — в частности, пришли Сартр, Симона де Бовуар, Ролан Барт[4]. В апреле 1978 года Фуко побывал в Японии, где он читал публичные лекции, посетил тюрьму в префектуре Фукуока и обучался медитации в древнем храме в Киото, а также общался с японскими социал-демократами[3]. В 1978 году под редакцией Фуко в издательстве Gallimard были опубликованы воспоминания Эркюлина Барбена — гермафродита, жившего в XIX веке. В мае 1978 года Фуко также прочёл доклад на тему гермафродитизма на конгрессе, который организовала ассоциация сексуальных меньшинств[3]. С сентября 1978 года статьи Фуко, в частности репортажи о революции в Иране, печатались в миланской газете Corriere della sera в рубрике «Расследования Мишеля Фуко». В сентябре — октябре 1978 года он дважды побывал в Тегеране[3]. В марте 1979 года в квартире Фуко была организована пресс-конференция по израильско-палестинской проблематике, однако сам он на этой пресс-конференции отсутствовал[4]. В июне 1979 года Фуко участвовал в организации пресс-конференций в поддержку беженцев из Вьетнама[3]. В конце 1970-х — начале 1980-х годов Фуко становится чрезвычайно популярным в США (в Time по этому поводу писали о «культе Фуко»). В октябре 1979 года он прочёл ряд лекций, посвящённых тематике человеческих ценностей, в Стэнфордском университете близ Пало-Альто (Калифорния); в октябре 1980 года читал цикл лекций «Истина и субъективность» в университете Беркли. Лекции Фуко посещало огромное количество слушателей. Дж. Миллер в связи с этим писал (о лекции в Беркли): «Они собрались за час, заполнив все места в большом холле. И тем не менее люди продолжали подходить. Вскоре ещё несколько сотен человек собрались снаружи и пытались проникнуть в холл. Подтянулась полиция. Двери заперли. Разъярённая толпа снаружи кричала и напирала на двери»[3]. В 1980 году при участии Фуко была создана правозащитная организация Association Défence Libre, которая продолжала дело «Группы информации по тюрьмам», и выпущена коллективная брошюра этой ассоциации, подвергавшая критике судебные злоупотребления[3]. В 1981 году Фуко выступил в защиту Жака Деррида, который, поехав в Прагу на организованный диссидентами семинар, подвергся там аресту за «распространение наркотиков». По Франции прокатилась волна протестов; Фуко был одним из первых интеллектуалов, кто подписался в защиту Деррида, также он поддержал его в своём выступлении на радио. Через несколько дней Деррида освободили, и он вернулся во Францию[4]. В октябре 1981 года Университет Южной Калифорнии организовал конференцию «Знание, Власть, История. Междисциплинарные исследования работ Мишеля Фуко», широко освещавшуюся СМИ. Фуко присутствовал на этой конференции и в последний её день, 31 октября, выступил с речью[3]. В декабре того же года в связи со введением генералом В. Ярузельским военного положения в Польше Фуко и знаменитый социолог Пьер Бурдьё составили текст воззвания, в котором осуждался режим Ярузельского. Воззвание напечатала газета Libération, его текст зачитал Ив Монтан в передаче радиостанции «Европа 1»[3]. Под воззванием появлялись всё новые подписи, газета Libération публиковала списки подписавшихся. Сотни людей в своих письмах в газету выразили согласие с воззванием[4]. Фуко активно участвовал в пропагандистской кампании против режима Ярузельского[15] и принимал участие в поставке в Польшу медикаментов, продуктов, книг и оборудования для типографии, он также работал во французском комитете поддержки польского движения «Солидарность»[3]. В октябре 1982 года он отправился в двухнедельную поездку, сопровождая грузовик организации «Врачи Мира», ехавший с гуманитарной помощью в Польшу[15]. В мае 1982 года Фуко прочитал цикл лекций в Лёвене (Бельгия), летом того же года провёл семинары в Торонто. Также он был приглашён на симпозиум по психиатрии в Монреале и участвовал в этом симпозиуме, а затем побывал в Нью-Йорке и дал там несколько интервью[3]. В октябре 1982 года Фуко проводил семинар, длившийся три недели, в Вермонтском университете (США). В апреле 1983 года он опять отправился в Беркли и прочёл там открытую лекцию; осенью того же года прочёл там курс лекций. Лекции в Вермонте и в Беркли были посвящены теме «Забота о себе» (под таким названием в дальнейшем выйдет третий том «Истории сексуальности»)[3]. Весной 1983 года Фуко снова выступил в Беркли; на его лекцию, посвящённую теме «Культура самого себя», собралось две тысячи человек. Осенью того же года Фуко читает в Беркли для студентов лекции и проводит семинары[4]. Осенью 1983 года Фуко и ещё несколько человек создали внепартийную группу под названием «Академия Тарнье», задачами которой являлись сбор информации по той или иной конкретной проблеме и поиск возможностей публичных действий. Заседания группы посвящались отдельным политическим проблемам: Ливан, Афганистан, Польша и пр.[4] Конец жизни, смерть Последние полтора года своей жизни Фуко страдал частыми, ослабляющими его заболеваниями, его мучили головные боли, приступы лихорадки и постоянный сухой кашель. По мнению биографов Фуко[3] (хотя и не все биографы разделяют это мнение)[4], он знал, что страдал СПИДом. Тем не менее никто из врачей вплоть до самой его смерти так и не поставил этого диагноза. Анализ крови на специфические антитела к ВИЧ в то время ещё широко не применялся. Как утверждал Дефер, Фуко ещё с декабря 1983 года знал, что умирает, был уверен, что врачи ему не помогут, и очень интенсивно работал[3]. С начала 1984 года Фуко чувствует себя всё хуже, он признавался: «Я всё время словно в тумане»[4]. В 1984 году, незадолго до смерти Фуко выходят второй и третий тома «Истории сексуальности». Последние недели Фуко напряжённо работал над доработкой четвёртого тома и планировал опубликовать его осенью 1984 года. Однако незадолго до своей смерти Фуко письменно воспретил все посмертные публикации своих неизданных работ[3]. По этой причине четвёртый том «Истории сексуальности», носивший название «Признания плоти», так и не вышел, хотя написан он был раньше второго и третьего — подготовив второй и третий том, Фуко занялся переработкой четвёртого. Он испытывал головокружения, постоянное чувство усталости, но тем не менее в спешке редактировал четвёртый том, читал корректуру второго и третьего, посещал библиотеку, сверяя цитаты[4]. 2 июня Фуко упал в обморок и был госпитализирован. Сначала его поместили в частную клинику, затем госпитализировали в Сальпетриер[3]. У него обнаружили сепсис, осложнённый неврологическими проявлениями. В результате лечения антибиотиками состояние Фуко вначале улучшилось, и он почувствовал себя бодро, смог ознакомиться с первыми отзывами на вышедшие тома «Истории сексуальности»[4]. Однако 24 июня наступило резкое ухудшение состояния, и на следующий день Мишель Фуко скончался[3]. Новости о смерти философа были опубликованы во всех парижских газетах, газета Libération посвятила Фуко восемь страниц и через несколько дней напечатала статью, повествовавшую о его жизни. Во дворе больницы Сальпетриер, чтобы проводить Фуко, собралось несколько сот человек[4], в том числе известные философы, деятели искусства, польские диссиденты[3]. 29 июня Фуко похоронили на маленьком кладбище в , присутствовали немногие: в основном члены семьи и близкие друзья[4]. Философия Мишель Фуко очень популярен в США, Японии, Австралии и Европе. В России активное издание его работ началось только с 1996 года. Творческое наследие Мишеля Фуко не всеми воспринимается однозначно. Политологи причисляют его к политологам, социологи — к социологам, а историки — к историкам. Тем не менее, если всё же причислять Фуко к философам, можно отметить, что он философствует за пределами традиционных философских территорий, однако ставит именно философские вопросы. Это вызвано как личностными причинами (сложные отношения в детстве с отцом, гомосексуальность), так и спецификой его образования и интересов (изучение психиатрии, политизированность сознания). Фуко — историк настоящего. Он мыслитель, мыслящий посредством истории. История и историческая дисциплина очень значимы для творчества Фуко, при этом, по формулировке Т. Мэя, Фуко является философом постольку, поскольку он историк, а историком — постольку, поскольку он философ[3]. По утверждению многих исследователей, Фуко является историком знания. Историзм Фуко очень специфичен: Фуко рассматривает историчность человеческого сознания в качестве глубинной характеристики любой эпохи, которая обычно не осознаётся самим человеком. В этом заключается одна из причин обращения Фуко к «классической» эпохе: по его мнению, находясь внутри эпохи, человек не может осознать её сущность. Как подчёркивает Фуко, традиционная история основывается на представлении о некоем предзаданном субъекте познания, благодаря которому возможно раскрытие истины; собственная же задача Фуко заключается в том, чтобы проследить формирование этого субъекта в недрах истории[3]. По мнению Фуко, человеческий субъект не представляет собой некую изначальную данность, совершаемые им действия и смыслы, привносимые им в мир, социально детерминированы[8]. Современный человек, даже если он считает себя свободным, неизбежно сталкивается при попытке осуществить эту свободу с необходимостью осознать себя как радикально несвободное, социально детерминированное существо, полный смысл бытия которого не удаётся раскрыть из того, чем этот человек в нынешний момент является[16]. Фуко всегда стремился показать, что та действительность, в которой живёт современный человек и которая представляется самому человеку как нечто абсолютно несомненное и само собой разумеющееся, на самом деле не является — включая самого человека — чем-то изначально заданным и существующим от природы и на века, а формируется исторически. В своих работах Фуко, освещая такие темы, как история тюрьмы, клиники, психиатрической больницы, история отношения к сексу и регулирующих его норм, доказывает, что эти учреждения и нормы, которые представляются современному человеку чем-то неизменным и естественным, возникли при определённых социальных отношениях и во вполне конкретных структурах распределения власти[17]. Как утверждал Фуко, объект познания неотделим от формальных рамок, в которых он познаётся и которые Фуко обозначал термином «дискурс». Вместо самых общих идей (например, идеи любви, идеи уголовного права, идеи безумия), инвариантных для самых разных эпох, правильней, по мнению Фуко, говорить о вариациях, характерные признаки которых меняются в зависимости от эпохи. Из этого не следует, что любви или безумия не существует, но познающему субъекту недоступна абсолютно адекватная истина о них: эти объекты доступны познанию лишь через представления, меняющиеся в зависимости от эпохи, и отделить «вещь в себе» от дискурса, в который она заключена, практически невозможно. По словам Фуко, необходимо «выявлять единичность событий, отрешаясь от всякой монотонной целесообразности»[18]. Характеризуя взгляды Фуко, французский археолог и историк, приятель Фуко Поль Вен писал: «Люди любой эпохи, таким образом, пребывают в дискурсе, как в аквариуме, который лишь кажется прозрачным, и не ведают, что представляет собой этот аквариум и даже что он существует. Общепринятые мнимости и дискурсы меняются с течением времени, но в каждую эпоху считаются истинными». Поль Вен отмечал также, что «если большинство философий исходят из отношения философа или людей и Бытия, мира, Бога, то Фуко исходил из того, что разные люди делают, считая это необходимым, и что они говорят, считая это истинным. Или, точнее… он исходил из того, что люди могли делать и говорить в различные эпохи» и что означали, какой смысл заключали в себе те или иные их поступки, высказывания, институты[18]. Согласно Фуко, истории присущи не эволюционность и поступательность развития мысли, но кумулятивность и скачкообразность; Фуко подчёркивает, что в каждый исторический период и в каждом географическом регионе человеческая мысль характеризуется своеобразием и уникальностью. Исторический подход Фуко отрицает историцизм; эта концепция, присутствующая во всех периодах творчества Фуко, была позаимствована им у его учителя Альтюссера[3]. Фуко стремился преодолеть презентистское сознание времени, присущее модерну, — сознание, для которого характерно наделение привилегированным статусом современности, выделяемой под давлением проблемы ответственной встречи будущего и нарциссически связывающей себя с прошлым. Выступая против историографии, не способной оторваться от своей исходной ситуации и применяемой для фиктивной стабилизации идентичности, которая в действительности расщеплена, Фуко использует генеалогический метод, основывающийся на поиске не единого происхождения, а случайных начал дискурсивных формаций, на анализе реального многообразия историй происхождения и как следствие — разложении мнимой идентичности историографического субъекта и его современников[19]. Возражая против традиции глобальной историографии, наделяющей историю макросознанием, Фуко предполагал, что такого рода история должна быть расформирована, превращена в многообразие нарративных историй и в плюрализм дискурсов, всплывающих и вновь погружающихся в небытие. Перед критическим историком стоит задача растворения ложных непрерывностей, он не должен выстраивать тех или иных телеологических взаимосвязей, интересоваться масштабными каузальностями, стремиться к синтезам и придерживаться принципов прогресса и эволюции[19]. Создавая свои исследования, Фуко ставил следующие задачи: воссоздать археологию современных знаний о субъекте расшифровать генеалогию современной власти и всей современной западной цивилизации написать особую онтологию настоящего, которая мыслится областью пересечения других трёх онтологий: онтологии субъекта в его отношении к самому себе, онтологии субъекта в его отношении к другим людям и институтам в поле власти, онтологию субъекта в его отношении к истине в поле знания Три ключевых для творчества Фуко вопроса сближают его с Кантом: Что можно знать? Что следует делать? Что есть человек? Согласно одной из трактовок идей Фуко в СССР, сложившейся благодаря работам переводчицы и исследовательницы творчества Фуко Н. Автономовой, в его творчестве выделяют три этапа[11]: «археологический» («откапывание» скрытых пластов-эпистем в развитии тех или иных наук) «генеалогия власти» (главное внимание в этот период Фуко уделял вопросам политики и технологий управления) «период эстетик существования» (центром внимания становятся история субъекта и некоторые практики, ей сопутствующие) Первый из этих периодов, согласно Н. Автономовой, относится к 1960-м, второй — к 1970-м, третий — к 1980-м годам[20]. В 1960-е годы Фуко разрабатывает концепцию европейской науки на основе «археологии знания», имеющей своим ядром «знание-язык». Все известные теории науки и культуры Фуко относит к «доксологии». В 1970-е годы на первый план в работах Фуко выходит тема «знания-насилия», «знания-власти». В 1980-х в творчестве философа появляется понятие «субъекта» и рассматривается тема сексуальности, а вместе с ней — вопросы этики, морали и свободы. При этом Н. Автономова не учитывает ранний период творчества Фуко, некоторыми исследователями называемый «доструктуралистским»: к этому периоду относят книгу «Психическая болезнь и личность» (1954), впоследствии изданную под названием «Психическая болезнь и психология», и книгу «История безумия в классическую эпоху» (1961). Кроме того, некоторые исследователи рассматривают «генеалогический» и «эстетический» периоды как единый период, в ходе которого происходило естественное развитие концепций Фуко[20]. Фуко постоянно находился в творческом поиске. Каждое его произведение, даже если общая линия прослеживается, непохоже на другие и почти не повторяет предыдущее исследование. Порой в некоторых нюансах меняются даже определения основных понятий. Новое произведение — это в самом деле новое произведение. Впрочем, к построению особой системы или упорядочению своего литературно-философского опыта Фуко и не стремился. В одном из своих интервью Фуко отмечал[3]: У меня нет ни общей теории, ни надёжного инструментария. И потому я двигаюсь на ощупь, я, как умею, создаю инструменты, предназначенные для выявления разных объектов. То есть объекты в известной степени предопределены тем, насколько хороши или плохи изготовляемые мною инструменты. Они надуманны, если плохи мои инструменты… И я пытаюсь подстраивать свои инструменты под объекты, которые, как я полагаю, открываю, и после этого исправленное орудие выявляет, что объект, который я прежде определил, вовсе не был таковым, и вот так я, спотыкаясь, бреду от книги к книге и говорю это из книги в книгу. Методологическая установка Фуко заключается лишь в том, чтобы задавать вопрос не «что?», но «как?» — например, вопрос «что такое власть?» заменить вопросом «как она функционирует?». Изучение истории ментальностей Фуко заменяет изучением истории условий, при которых формируются ментальности; истории институтов — историей условий, при которых они формируются; исследование истории субъекта или субъектов заменяет исследованием истории процессов субъективации. По утверждению Делёза, мыслить для Фуко означает проблематизировать. Единственное, чем занимается Фуко, — проблематизация, а проблематизация мысли возникает на основе знания, власти и «Я». А. Макхоул и В. Грейс отмечали, что Фуко не создал ни одной категорической теории, которая представляла бы собой набор чётких и недвусмысленных ответов на те или иные вопросы, но вместо этого обращался к различным типам теоретизирования. По формулировке этих авторов, Фуко — «прежде всего философ, сделавший философию практикой вопрошания, а не поиском сущностей»[3]. Особенностью философии Фуко является противостояние любой фетишизации и в философии, и в политике; Фуко упорно противостоял «мифологиям» в любых их проявлениях. При этом постоянное сопротивление фетишам включает в себя и сопротивление самому себе — «заботу о себе»[3] (понятие, характерное для позднего периода творчества Фуко). Любая критическая тенденция может легко стать новой мифологией, и потому её тоже следует подвергнуть критике и деконструкции и ни в коем случае не впадать в самолюбование[3]. По мнению Фуко, никакому общественному строю не присуща заведомая социальная справедливость; власть не может быть ни целью, ни средством установления справедливости, и цель мыслящего человека заключается в «этико-эстетическом» сопротивлении власти. Общество, согласно Фуко, не является органическим целым, опирающимся на те или иные моральные, традиционные или биологические ценности (такие, как семья, закон, общественный договор и т. д.); социально-историческое бытие основывается не на ряде монистических принципов, а представляет собой многообразное целое, которое сочетает нередко противоположные друг другу доминанты, равнозначно сосуществующие друг с другом[21]. Несмотря на критическую позицию Фуко, его ни в коей мере нельзя назвать приверженцем нигилизма — Фуко занимается не «разрушением» философии, а деконструкцией, стремясь преобразовать философию и очистить её от мифов, от того, что «само собой разумеется» и «основано на здравом смысле» (но при этом на самом деле меняется от эпохи к эпохе, представляя собой выражение тех или иных дискурсов), возражая против отождествления философии с догматическими утверждениями. С этим связано отсутствие систематичности в воззрениях и высказываниях Фуко; он нередко противоречит самому себе и не стремится к однозначным высказываниям. Как отмечает А. В. Дьяков, Фуко «может пользоваться концептами и категориями Платона, стоиков, Юма, Канта, Гегеля, Маркса, Гуссерля и т. д., но это не делает его ни платоником, ни гегельянцем, ни марксистом»; его использование элементов тех или иных философских конструктов часто фрагментарно, в любой момент Фуко может отказаться от них и «откочевать на следующее поле»[3]. Фуко не принадлежал ни к одной философской школе или течению и хотя в значительной мере ориентировался на такие течения, как феноменология, экзистенциализм, марксизм и структурализм, но не признавал своей принадлежности к ним. Он всегда противостоял всяческим авторитетам и не создал ни школы, ни движения, будучи всегда в положении маргинала, излишне бунтарски настроенного для академической среды и, наоборот, слишком академичного для леворадикального движения[3]. Существует точка зрения, что в своём творчестве Фуко развивал основной фонд идей французского и европейского Просвещения в реалиях западной культуры второй половины XX века. Кроме того, проблема власти, являющейся одним из основных объектов философского анализа у Фуко, сближает Фуко с Франкфуртской школой[21], которая, однако, не оказала непосредственного влияния на исследовательскую деятельность Фуко: в то время, когда формировались его взгляды, он был не знаком с работами представителей этой школы. По формулировке , общим для Фуко и для представителей Франкфуртской школы (М. Хоркхаймера, Ю. Хабермаса и др.) «является то, что суть философского предприятия, критика разума, находит здесь своё продолжение в определённых формах социокультурного анализа, выполняемого с практическим намерением обретения критической дистанции относительно убеждений и практик, которые определяют нашу жизнь и которые считаются рациональными»[19]. Как указывал сам Фуко, ему близки некоторые выводы и методы представителей Франкфуртской школы, но при этом есть и отличия: в частности, Фуко иначе, чем Ю. Хабермас, рассматривает природу власти[21]. Представление Хабермаса о том, что возможно такое состояние коммуникации, когда игры истины будут «циркулировать беспрепятственно, без ограничений и принудительных воздействий», Фуко оценивает как утопическое и подчёркивает, что общество невозможно без отношений власти, определяемых «как стратегии, посредством которых индивидуумы пытаются руководить, определять поведение других». Добиться утопических взаимоотношений невозможно, а следовательно, вместо этого нужно «обеспечить себя правовыми нормами, техниками управления и моралью, этосом, практикой относительно самих себя, которые позволят играть в этих играх власти с возможным минимумом господства»[19]. Имя Фуко традиционно связывают со структурализмом, который ценен был для Фуко, в частности, тем, что позволял ему уйти от тотализирующего мышления. Фуко использовал терминологию и методы структурализма и именно благодаря структурализму стал критиком феноменологии и «антропологии» вообще, но при этом резко негативно относился к «текстуальному изоляционизму» структурализма[3]: характерное для структуралистов утверждение, что мир устроен по законам языка, было ему чуждо. Среди этапов творчества Фуко порой выделяют своего рода «структуралистскую интерлюдию» 1960-х годов (это относится прежде всего к его работам «Слова и вещи» и «Археология знания», благодаря которым его порой ставили в один ряд с ведущими представителями структурализма: Леви-Строссом, Ж. Пиаже, Бартом, А. Греймасом)[20]. В интервью 1966—1967 годов Фуко ещё не возражал против отнесения его к структурализму, после выхода «Истории безумия в классическую эпоху» он утверждал, что при её написании на него сильно повлиял Дюмезиль: «Как и Дюмезиль по отношению к мифам, я попытался обнаружить структурированные нормы опыта, схему которых — с некоторыми модификациями — можно было бы встретить на различных уровнях». Однако начиная с 1968 года Фуко заявляет о своей непричастности к структурализму и утверждает, что сама категория структурализма условна и единства между теми, кого называют «структуралистами», не существует. Основным сходством между представителями «структурализма» является, по Фуко, лишь «общий враг»: классическая рефлексивная философия и философия субъекта. Кроме того, Фуко указывал: «Точка разрыва — это тот момент, когда Леви-Стросс для обществ, а Лакан — для бессознательного показали нам, что смысл, возможно, есть лишь своего рода поверхностный эффект, отсвет, пена, а то, что глубинным образом пронизывает нас, что есть до нас и что нас поддерживает во времени и в пространстве, — это система»[2]. Фуко также часто относят к постструктурализму, возникшему на основе постницшеанского релятивизма, представленного во Франции деятельностью самого Фуко, Делёза, Гваттари, Лиотара. Называют такие отличительные признаки постструктурализма Фуко, как историчность, критическое «возобновление» субъективизма, анализ социального отчуждения и власти[21]. Значительное влияние на формирование Фуко как философа оказали феноменология и экзистенциализм, однако уже в «Истории безумия в классическую эпоху» он отошёл от феноменологии — эволюция, характерная и для других французских интеллектуалов того времени, которые стали придавать всё меньшее значение непосредственному глубинному опыту индивидов и всё большее значение придавать отношениям вещей между собой. В какой-то мере Фуко ориентировался и на фрейдизм, привлекательный для него своим антифеноменологическим зарядом, а также своим пансексуализмом, позволявшим Фуко показать одержимость западной культуры дискурсом о сексуальности; тем не менее Фуко не был сторонником фрейдовской гипотезы[3]. Фуко порой называют постмодернистом[22][23] или предтечей постмодернизма[24][23]. В частности, Г. Иггерс указывает, что постмодернизм в том виде, как он представлен у Фуко, означает «возможность отсутствия истины вообще» и что, согласно Фуко, «автор не есть субъект, обладающий своей индивидуальностью, способный ясно выражать идеи и обладающий ясными же намерениями»; Иггерс добавляет, что, по мнению Фуко, «интенции автора противоречивы, разнородны и не могут быть интерпретированы. Остаётся только текст, и он может быть интерпретирован множеством способов»[22]. Как отмечает Ежи Топольски, историографические работы Фуко (в частности, «История безумия в классическую эпоху») являются постмодернистскими, признаком чего выступает стремление «начинать исследование с центральной темы и обсуждать проблемы, прежде считавшиеся маргинальными; например, изучение болезней, заключённых и тому подобное»[23]. Однако некоторые авторы отрицают принадлежность Фуко к постмодернизму, отмечая, что, в отличие от постмодерных «анти-мыслителей», Фуко (по формулировке В. Фурса) не предаётся «свободной игре автореференциальных означающих», а использует тексты «именно как путеводную нить к другим социальным практикам»; представитель Франкфуртской школы Хабермас и Фуко, «всерьёз принимая идею просвещения… воплощают два противостоящих друг другу, но одинаково правомерных варианта положительного переосмысления философской жизни на основе связывания разума с историческим моментом». Критика рациональности, присущая Фуко, отнюдь не делает его иррационалистом: Фуко не отрицает рациональность как таковую, а исследует конкретные формы рациональности во всём их многообразии, присущие столь же конкретным практикам; его генеалогический метод противостоит не самому разуму, но лишь его опасному самодовольству, связанному с недостаточной самокритичностью, с ложными суждениями о своей необходимости и универсальности и с ошибочным приданием трансцендентального статуса тем или иным конкретным допущениям относительно блага и справедливости. Обращаясь к историческому прошлому, Фуко тем не менее критикует и подвергает философской рефлексии именно настоящее в его практическом и дискурсивном проявлениях, причём это не сопряжено с «релятивизмом», с априорным отрицанием универсалий, но, как подчёркивает В. Фурс, «позволяет раскрыть исторический характер любых универсалий разума и тем самым избавиться от мнимых универсалий»; Фуко подвергает критике прежде всего тот статус внеисторической необходимости, которым мы по привычке наделяем универсалии, и его позиция разрушительна отнюдь не для разума как такового, а лишь для догматизма[19]. Основные понятия Автор Понятие автора, согласно Фуко, отнюдь не так очевидно, как обычно считается[17]. Автор — это лишь функциональный принцип[7], а не метафизическая величина, не безусловная константа. Текст можно анализировать как самостоятельный объект, в котором отнюдь не всегда высказывается и выражает себя автор[17]. Автор представляет собой лишь функцию дискурсов[17]: имя автора выполняет установленную роль по отношению к дискурсам, позволяя классифицировать тексты, группировать их и приводить в определённое отношение между собой. Это позволяет отделить тексты, например, Гиппократа от текстов других авторов. В некоторых видах дискурсов (например, литературоведческих исследованиях) понятие автора традиционно играет большу́ю роль, в отличие от, например, исследований в области физики, и можно говорить, что гуманитарные науки — литературоведение, история, философия и пр. — продуцируют объекты, обозначаемые как «автор», «текст» и др.; будь эти дискурсы иными, они продуцировали бы иные объекты[17]. Археология Археология — это метод, позволяющий раскрыть структуру мышления, определяющую рамки концепций определённой эпохи. Наилучшему достижению цели способствует изучение подлинников документов этого периода[7]. Археология являет собой вариант строгого анализа дискурса, она исследует его. Археология — это то, что Фуко противопоставил традиционному историческому описанию (истории идей). Поиск поля возможностей того или иного дискурса ведётся археологическим способом, не похожим на привычный исторический или документальный. Дискурсы подвергаются анализу не как совокупность законов, а как практики, всё время образующие объекты, о которых они говорят. Архив Архив — это общая система формирования и преобразования высказываний. Это закон для всего того, что может быть сказано; система, которая управляет появлением высказывания, благодаря которой высказывание приобретает статус единичного события. При помощи архива всё сказанное сочетается между собой и сохраняется. Архив определяет систему высказываемости «высказывания-события» в его материальном воплощении. Он является системой функционирования «высказывания-вещи» и определяет тип его актуальности. Архив различает дискурсы в их многообразном существовании. Язык определяет систему построения возможных предложений. Архив устанавливает особый уровень между языком и тем, что пассивно накапливает произнесённые слова. Как пишет Фуко в книге «Археология знания», невозможно дать исчерпывающее описание архива. Человек, сколько бы он ни старался, не может описать свой собственный архив. Власть Фуко выделяет два типа власти: власть-господство и дисциплинарная власть (последняя получает всё большее распространение в Новое время)[25]. Если при старом режиме существования власти власть была сосредоточена в королевском теле и обладала всеми характерными для него признаками, такими как блеск коронации и казней[26], то при современном режиме власти она рассеяна по всему социальному пространству и не имеет единого истока[27], будь то классы, элита или партии, народ или выборные представители народа[26]. Власть анонимна и неуловима, она пронизывает всё общество, распространяясь и на угнетаемых, и на угнетающих[27]. При этом неверно было бы сделать вывод, что дисциплинарная власть характерна лишь для общества последних веков: напротив, такого рода власть существовала уже в первых монастырях, а в период с XVI по XVIII век возникают разнообразные дисциплинарные практики. И всё же лишь с конца XVIII века дисциплина начинает определять сам режим существования власти, и классические дисциплинарные институты (например, тюрьма, психиатрическая лечебница, больница) окончательно формируются только в начале XIX столетия. Отсутствие королевской власти, согласно Фуко, не означает народного самоуправления: в условиях отсутствия королевской власти власть перераспределяется не от короля к народу, а от единственного центра к многочисленным центрам — дисциплинарным институтам. При этом агентами (но не субъектами) власти, практикующими дисциплину, становятся медики, психиатры-эксперты, организаторы промышленного производства и школьного образования. Власть не принадлежит им, а вписана в сами институты — Фуко подчёркивает, что «важны как раз сами властные отношения, действующие независимо от индивидов, в руках которых сосредоточена государственная власть»[26]. Как отмечает Фуко, к основным функциям власти нового типа относятся надзор, наблюдение, контроль и т. п. Он также утверждает, что власть тесно связана со знанием: «Нет отношения власти без коррелятивного образования поля знания, как нет знания, которое в то же время не предполагает и не образует отношения власти»[27]. Власть «выражает себя не через право, а через определённую технику власти, с помощью не закона, а нормы, посредством не наказания, а контроля, и осуществляет себя на таких уровнях и в таких формах, которые выходят за пределы государства и его аппарата». Основными объектами и целями дисциплинарной власти являются тела людей, которые благодаря методичной работе власти над человеческим телом превращаются в «послушные тела». Тело подвергается дрессировке, власть стремится к наилучшему использованию его сил и способностей, повышению его полезности и управляемости[28]. Генеалогия Генеалогия Фуко во многом обязана ницшеанской генеалогии. Обе они открывают множественные истоки нынешней конфигурации практик, точки пересечения этих практик и историческую случайность их современной взаимосвязи, демонстрируя этим, что нынешняя конфигурация — в сущности, далеко не единственно возможная. Также обе генеалогии пытаются открыть «низменные первоистоки» современной конфигурации, показывая то, как она была сформирована подчас с помощью насилия и кровопролития, и анализируя лежавшие в её основании далеко не самые возвышенные мотивы и интересы. Генеалогия Фуко исследует развитие практик во времени, их пересечения, наложения и взаимосвязи. Иными словами, если археология исследует сам дискурс, то генеалогия — практики этого дискурса. Дискурс У Фуко дискурс — это и то, что создано из совокупностей знаков, и совокупность актов формулировки, ряд предложений или суждений. Дискурс создан совокупностью последовательностей знаков, представляющих собой высказывание; дискурс — это совокупность высказываний, которые подчиняются одной и той же системе формирования. При этом дискурс — не только текст или речь; вернее можно было бы сказать, что он представляет собой текст вместе с той социальной практикой, к которой текст относится и которая предопределяет особенности речевых высказываний[17]. Дискурс создан ограниченным числом высказываний. Он историчен. Его можно назвать фрагментом истории, её единством и прерывностью. Как отмечал Поль Вен, под дискурсом Фуко подразумевает «наиболее точное, наиболее сжатое описание исторической формации в её чистоте, выявление её максимально индивидуального отличия», дискурс «есть, собственно, то, что не говорится и остаётся подразумеваемым», он «есть та невидимая часть, та немыслимая мысль, в которой обретает самобытность каждое событие истории»[18]. Дискурсивные практики Любой объект — например, безумие — может быть исследован на основе материалов дискурсивных практик, которые также называются «речевыми». Вне, независимо или до появления самих практик объект не существует: само возникновение дискурса определённого типа продуцирует соответствующий предмет или понятие[17]. Дискурсивные практики — это совокупность анонимных исторических правил, устанавливающих условия выполнения функций высказывания в данную эпоху и для данного социального, лингвистического, экономического или географического пространства. Эти правила, или дискурсивные практики, всегда являются определёнными во времени и пространстве. Дискурсивные практики выполняют ту же функцию, что и эпистема. Историчность Понятие, предложенное Фуко в противоположность традиционному «историзму». По мнению Фуко, каждой эпохе присуща своя история, сразу же и внезапно «открывающаяся» в её начале и так же внезапно «закрывающаяся» в её конце. Для каждой эпохи характерно то, что она ничем не обязана предшествующей и не передаёт никакие свои особенности последующей эпохе: истории свойственна «радикальная прерывность»[27]. Недискурсивные практики Излюбленный термин комментаторов Фуко, но редко встречающийся у самого автора. Эпистема Эпистема — это исторически изменяющаяся структура, которая определяет условия возможности мнений, теорий или наук в каждый исторический период; структура мышления, выражающая образ мыслей, присущий определённой исторической эпохе, и формирующая надындивидуальный порядок: фундаментальные языковые коды, схемы восприятия, иерархии практик[29]. Эпистема представляет собой исторически обусловленное культурно-когнитивное априори, совокупность правил и отношений в конкретных месте и времени, формирующих условия существования исторических форм культуры и знания[30][31]. Она включает набор дискурсивных практик, создающих аппарат производства знания[31]. Фуко вводит различение между знанием и познанием (French: savoir и connaissance, English: knowledge и knowing); уровень эпистемы (знание) предшествует научным дискурсам (познание) и, следовательно, делает возможным их существование: введённая Фуко «археология» изучает не поверхностные изменения, а глубинные события[32]. Эпистема не является совокупностью знаний или особенностями исследований какой-либо эпохи; она не обладает универсальной значимостью, а, напротив, строго ограничена изучаемыми дискурсами[33][34]. Лежащие в основе эпистемы скрытые структуры определяют порядок воплощения «вещей» в «словах»; структуры дискурсивных практик различаются в зависимости от уровня организации мышления или культуры[35]. Важными свойствами эпистемы являются связь между её элементами и синхрония[33]. Составляя систему невидимых правил, эпистема не только определяет «порядок среди вещей», но и позволяет объяснить появление тех или иных форм знания в тот или иной исторический период[36]. Фуко выделял в Новом времени три эпистемы: возрожденческую (Ренессанс, XVI век), классическую (XVII—XVIII века) и современную (с рубежа XVIII—XIX веков до настоящего времени)[35]. Поскольку история дискурсов не является историей линейных и прогрессивных изменений, то переход от одной эпистемы к другой происходит через разрывы и прерывности, хотя механизм перехода остаётся неясным; изменения структур не управляются: Фуко говорит о «загадочном глубинном событии»[32][33]. Та или иная научная дисциплина оказывается ближе к другим наукам в рамках эпистемы, чем к той дисциплине, которую она сменяет или которой предшествует[33]. Основные сочинения «История безумия в классическую эпоху» (1961) «Историю безумия в классическую эпоху» (Histoire de la folie à l’âge classique, 1961) Фуко написал в тот период, когда он был директором «Французского дома» в Швеции. Первое издание книги вышло под названием «Безумие и неразумие. История безумия в классическую эпоху»[37] в парижском издательстве Plon в мае 1961 года. Английский перевод её сокращённого варианта, выпущенного на французском языке в 1964 году в карманном формате, появился в 1965 году под названием «Безумие и цивилизация: История сумасшествия в век разума»[38] с предисловием Дэвида Купера в серии «Исследования по экзистенциализму и феноменологии», составителем которой был Рональд Лэйнг[4]. В своей книге Фуко на обширном документальном материале исследует социальные процессы и культурный контекст, в рамках которых происходило возникновение и становление психиатрии, в частности формирование учреждений, явившихся непосредственными историческими предшественниками современных психиатрических больниц. Фуко подвергает анализу социальные представления, идеи, практики, институты, искусство и литературу, существовавшие в западной истории и имевшие отношение к формированию в ней понятия безумия. Фуко начинает своё описание с эпохи Средневековья, обращая внимание на практику социального и физического изгнания прокажённых, принятую в обществе того времени. Автор утверждает, что с постепенным исчезновением проказы безумие заняло эту нишу. Начиная с эпохи Высокого Средневековья и до конца Крестовых походов количество проклятых селений — лепрозориев по всей Европе неуклонно росло. Согласно Матвею Парижскому, в христианском мире в целом их насчитывалось до 19 тысяч […]. На исходе Средних веков западный мир избавляется от проказы […]. Поначалу проказа передаёт эстафету венерическим болезням. В конце XV в. они, словно законные наследники, приходят на смену лепре […]. На самом деле истинными наследниками лепры выступают не они, а другой, весьма сложный феномен, который войдёт в сферу медицинских интересов ещё очень нескоро. Этот феномен — безумие. Однако для того, чтобы это новое наваждение заняло место проказы в ряду многовековых страхов и стало, подобно ей, вызывать по отношению к себе реакцию отторжения, исключения, очищения — ему, впрочем, очевидным образом родственную, — потребуется длительный, продолжающийся около двух столетий, латентный период[39]. Очевидным свидетельством отторжения являются «корабли безумия», на которых в открытое море отправляли сумасшедших в XV веке. В XVII же веке имел место процесс, который Фуко называет «великим заключением»: на смену «кораблям безумия» приходят «дома умалишённых», то есть признаваемые душевнобольными граждане подвергаются заключению в специальных институционализированных учреждениях. Фуко поясняет, что изоляция возникла как явление европейского масштаба, порождённое классической эпохой (Новым временем) и ставшее её характерной приметой: Классическая эпоха изобрела изоляцию, подобно тому как Средневековье изобрело отлучение прокажённых; место, опустевшее с их исчезновением, было занято новыми для европейского мира персонажами — «изолированными» […]. Ибо изоляция оказалась явлением европейского масштаба […]. Огромные богадельни и смирительные дома — детища религии и общественного порядка, поддержки и наказания, милосердия и предусмотрительности властей — примета классической эпохи: подобно ей, они явление общеевропейское и возникают с ней почти одновременно[39]. Далее Фуко очерчивает предпосылки появления изоляции, связывая их прежде всего с возникшей перед властями задачей принудить изолированных к труду и обеспечить надлежащий общественный порядок: Прежде чем изоляция приобрела тот медицинский смысл, какой мы придаём ей сейчас — или, во всяком случае, какой нам угодно ей приписывать, — она преследовала цели, весьма далёкие от врачевания. Необходимость в ней была продиктована императивом обязательного труда. Там, где наша филантропическая душа жаждет увидеть знаки доброты и заботы о больных, на деле обнаруживается лишь одно — осуждение и обвинение праздных. Вернёмся к самому началу «Заточения», к тому королевскому эдикту от 27 апреля 1656 г., которым был основан Общий госпиталь. Перед этим учреждением сразу ставилась задача препятствовать «нищенству и праздности как источнику всех и всяческих беспорядков»[39]. По словам Фуко, изоляция использовалась с двумя различными целями, которые были обусловлены социально-экономическими причинами, однако так и не были достигнуты: Классическая эпоха использует изоляцию двояко, отводит ей двойную роль: с одной стороны, она должна способствовать уничтожению безработицы либо по крайней мере её наиболее очевидных социальных последствий, а с другой — сдерживать цены, когда их рост становится угрожающим. Изоляция призвана воздействовать поочерёдно то на рынок рабочей силы, то на цену продукции. В действительности же смирительные дома, по-видимому, не дали ожидаемого результата. Поглощая безработных, они главным образом маскировали их нищету и позволяли избежать социальных и политических неудобств, причиняемых их волнениями; однако, распределяя их по принудительным мастерским, дома эти способствовали росту безработицы в прилегающих регионах или в соответствующих секторах экономики. Что же касается их влияния на цены, то оно не могло не быть искусственным, ибо рыночная цена произведённых в них продуктов никак не соотносилась с себестоимостью — если учитывать затраты на содержание пансионеров[39]. Неразумные подвергаются исключению от имени Разума, который берёт на себя полномочия по сохранению социального порядка. Безумцами считались лица, понесшие поражение в своих гражданских правах. До XVIII века не проводилось более детального различения в области неразумия. Поэтому в число безумцев, или неразумных, включались преступники, тунеядцы, извращенцы, больные венерическими заболеваниями и, наконец, помешанные. Основанием для внутренней дифференциации в области неразумия стала практика исправительных работ. В следующем столетии сумасшествие начинает рассматриваться как противоположность Разума. То есть медицинское знание оказывается способным сформулировать представление о безумии лишь к концу XVIII века. До этого времени не существовало никакого теоретического рассмотрения психических заболеваний. И, наконец, в XIX веке безумие стало рассматриваться как психическое расстройство. Безумцы стали постепенно превращаться в больных. Социальная практика изоляции неразумия лишает безумие присущего ему места в культуре. Фигура безумца исчезает с рынков и площадей. Важнейшим инструментом медицинской объективации безумия становится взгляд психиатра. Вторым важным фактором становится новый режим, применяемый теперь в лечебницах, в котором труд помешанных становится ведущим элементом. Авторитет врача укрепляется, и он уже начинает играть роль Отца для своих пациентов. Фуко также утверждает, что безумие потеряло свою функцию определителя границ общественного порядка и указателя истины, будучи заглушённым Разумом. Автор изучает научные и «гуманные» подходы к лечению сумасшествия, в частности Филиппа Пинеля и . В работе Фуко заявляется, что эти методы ничуть не в меньшей степени носят характер контроля, чем те, которые использовались в предыдущие века. В «убежищах» Тьюка пациенты подвергались наказаниям до тех пор, пока не научались действовать «разумно». Подход Пинеля подразумевал широкое использование аверсивной терапии, включая такие приёмы, как холодный душ и применение смирительной рубашки. По мнению Фуко, подобные методы основываются на повторении актов насилия до тех пор, пока модели надзора и наказания не усваиваются пациентом. Интерес Фуко к психиатрии не ограничивался рассмотрением её исторических и теоретических вопросов. Фуко принимал участие в конкретных действиях по преобразованию системы психиатрической помощи. В частности, в 1971 году Фуко примкнул к группе итальянских психиатров, сделавших психиатрические больницы предметом критики и полемики, и написал статью для сборника Crimini di pace («Беспорядки»)[40], чтобы поддержать Ф. Базалью, столкнувшегося с итальянским правосудием[4][41]. «Рождение клиники: Археология врачебного взгляда» (1963) В книге «Рождение клиники: Археология врачебного взгляда» (Naissance de la clinique: une archéologie du regard médical, 1963) Фуко прослеживает возникновение клинической медицины в период Великой французской революции. Появление клиник коренным образом меняет подход врача к объекту лечения. Уже в это время клиника стала выполнять такую важнейшую для неё функцию, как контроль над телом и сознанием индивида со стороны власти[42]. Фуко подчёркивает, что медицина лишилась способности слушать пациента, а взамен выработала методы «объективного» наблюдения за процессом болезни в его теле. Место говорящего пациента заняло безмолвное тело, труп; «слушающая» медицина сменилась «наблюдающей»[43]. Врач теперь предпочитает лечить отдельные органы пациента, а не человека в целом[44]. Язык медицинских трактатов в XVIII и в XIX веке различен. Медицинское мышление XVIII столетия было классификаторским и следовало за общей приверженностью естественных наук к Проекту Универсальной Таблицы, а методом медицинского теоретизирования была нозография. Центральным объектом являлась болезнь. Ей следовало дать имя и расположить в общей таблице, рядом с другими болезнями. Иными словами, классифицировать. Причины, по которым на рубеже XVIII–XIX веков возникает клиника как особое медицинское учреждение, — в осознанно поставленной общегосударственной задаче охраны общест­венного здоровья, в необходимости контроля за работой врачей, разоблачения шарлатанства, защиты законом потерпевших, из­менении социального статуса пациента и др. В результате происходит перестройка самого «пространства» болезни: лечение пациента — теперь уже не столько дело семьи, сколько задача на уровне всего общества[45]. Болезнь абстрагировалась от самого индивида. Максимально приемлемой средой для её медицинского изучения была семья. К тому же пребывание больного индивида в семейном кругу снимало с общества дополнительную нагрузку и необходимость заботиться о нём. Однако со временем общество прониклось убеждением о необходимости самого широкого распространения медицинских знаний. Когда стало понятно, что классификаторскому образу мышления не справиться с феноменом эпидемических заболеваний, появилась необходимость в статистическом стиле мышления. Клиника становится областью научного знания, формирующегося на основе метода непосредственного наблюдения за болезнью. Объектом изучения оказывается больной, то есть тело, в котором присутствует болезнь. Благодаря проведению вскрытий развивается патологическая анатомия. Тело рассматривается как состоящее не только из органов, но ещё и из тканей, в которых могут проявляться отклонения. Болезнь становится патологией. Меняется и отношение к смерти. Смерть — это уже не разложение живого организма, но анализ, позволяющий узнавать о жизни. Отношение к последней тоже трансформировалось. Жизнь не является формой организма, в противоположность прежнему мнению, но организм оказывается видимой формой жизни. Первые десятилетия XIX века становятся временем заката «медицины болезней» и рождением «медицины патологических реакций». Клиническая медицина приводит западную науку к новому объекту, а именно — к человеческому индивиду. «Слова и вещи» (1966) Название этой работы в оригинале — Les Mots et les Choses. Une archéologie des sciences humaines (на английском языке работа была опубликована под названием The Order of Things). «Слова и вещи» — это одна из самых трудных и неоднозначных работ французского мыслителя. В процессе её написания у Фуко уже сложился план книги «Археология знания». Поэтому одновременно с основной задачей книги демонстрируется и сам археологический метод. Главной же задачей Фуко является рассмотрение того сдвига в истории западного знания, который вызвал к жизни современную форму мышления, являющуюся в первую очередь мышлением о человеке. Эта область предшествует словам, восприятиям и жестам. Это эпистемологическое поле, эпистема, которая обладает историчностью. Исследовать эту область и способы её бытия — означает исследовать некоторое историческое априори, обуславливающее историю идей, историю тех или иных форм эмпирического знания. Ставится вопрос о возникновении в западной культуре XIX века вполне конкретной формы мышления, которая характерна для гуманитарных наук. Археология наблюдает за «чистой практикой порядка» (упорядочивания вещей). Эта практика разворачивается в глубинном измерении знания. А знание, в определении Фуко, представляет собой исторически подвижную систему упорядочивания вещей через их соотнесение со словами. Отдельно Фуко обозначает три эпистемы, три исторически различных конфигурации знания: Ренессансная (XVI век) — эпистема сходства и подобия, когда язык ещё не стал независимой системой знаков. Он словно бы рассеян среди природных вещей. Он смешивается и переплетается с ними. Классическая (XVII—XVIII века) — эпистема представления. Язык превращается в автономную систему знаков и почти совпадает с самим мышлением и знанием. В этой связи именно всеобщая грамматика языка даёт ключ к пониманию не только других наук, но и культуры в целом. Современная (с начала XIX века) — эпистема систем и организаций. Возникают новые науки, не имеющие ничего общего с ранее существовавшими. Язык оказывается обычным объектом познания. Он превращается в строгую систему формальных элементов, замыкается на самом себе, развёртывая уже свою собственную историю, становясь вместилищем традиций и склада мышления. История является специфической областью знания, внешней для гуманитарных наук и более древней, чем они. В XIX веке история прекращает быть хроникой событий и деяний индивидов и превращается в изучение общих законов развития. Человек — это недавнее изобретение западной культуры, это образ, созданный современным познанием, он не более чем некий разрыв в порядке вещей. Фуко выдвигает гипотезу, согласно которой образ человека в современном знании очерчивается тремя разновидностями эмпирических объектов: Жизнь, Труд и Язык. Таким образом, конечность человека определена и ограничена биологией его тела, экономическими механизмами труда и языковыми механизмами общения. Неустойчивость нынешнего образа человека вызвана тем, что неустойчивыми являются и образующие его позитивности — труд, жизнь и язык. Науки, изучающие человека, находятся в полной зависимости от наук, изучающих указанные три предмета. Формы познания, которые к ним обращаются, тоже обладают качеством неустойчивости. Перед человеческим познанием встают и более древние и постоянные проблемы, нежели человек. Очередной сдвиг в пространстве знания освободит культуру от известного нам образа человека. «Археология знания» (1969) «Археология знания» (L'Archéologie du savoir) представляет собой теоретический комментарий к вышедшим прежде работам «археологического периода». В этой книге и в последующих работах место понятия «эпистема» занимают уже «дискурс» и «дискурсивные практики». Анализ дискурсивных практик позволяет покончить с традиционным психологизмом, который присутствует в широко распространённых исследованиях текстов. Фуко ставит под вопрос и такие понятийные единства, как «наука» и «философия», «литература» и «политика», а также «книга», «произведение», «автор». Целью «Археологии знания», по утверждению самого Фуко, является, кроме того, желание описать отношения между высказываниями: описать высказывания в поле дискурса и те отношения, которые они могут устанавливать. Помимо этого — и, возможно, главным образом, — книга призвана прояснить те вопросы, что возникли при прочтении «Слов и вещей». Самый важный из них — вопрос о том, как одна эпистема приходит на смену другой. Эта проблематика фиксируется в понятии «прерывность». Прерывность является результатом самоописания, в процессе ей придаются всё новые спецификации. Это понятие парадоксальное, поскольку оно одновременно выступает и в роли инструмента анализа, и в роли объекта исследования. По словам Фуко, классический исторический анализ всячески стремился избегать темы прерывности и строил образ непрерывной истории. В истории мы не находим достаточной непрерывности преданий — напротив, мы наблюдаем смещения и трансформации. Фуко рассматривает понятие «архива» как системы формации и трансформации высказываний, определяющей их функционирование и сочетание. Архив содержит в себе закон функционирования высказываний («историческое априори») и ограниченное поле высказываний («позитивность»). Историческим априори называется совокупность правил, характеризующих дискурсивную практику. Историческое априори — это совокупность условий, которые делают позитивность возможной на уровне реальности высказываний, а не на уровне истинности суждений. Фуко критикует классический подход к истории. Он вводит понятия глобальной (собирающей все феномены вокруг единого центра) и тотальной (разворачивающейся в виде рассеивания) истории, чтобы показать различия между классической и современной исторической наукой. Самое главное различие между ними заключается в отношении к проблеме документа. Для классической истории документ — это умолкший язык. Для современной традиции документ — это некое пространство, которое открыто для освоения. Сам по себе документ уже не является свидетелем прошлого. Таковым раньше его делала история. Между археологией знания и традиционной историей идей существует как минимум четыре различия: В представлении о новизне. В анализе противоречий. В сравнительных описаниях. В ориентации трансформаций. Фуко видит назначение археологии знания в новом способе анализа дискурса. Археология знания основывается на четырёх принципах. Археология рассматривает дискурс не как документ, а как памятник; не как знак другой вещи, а как вещь в её собственном объёме. Археология стремится определить дискурс в самой его специфичности и показать, в чём именно заключается игра правил, которые он использует. Археология стремится к определению типов и правил дискурсивной практики, пронизывающих индивидуальные произведения. Она чужда инстанции создающего субъекта в качестве причины возникновения и бытия произведения. Археология не обращена к истоку дискурса, она даёт систематическое описание дискурса-объекта. «Надзирать и наказывать» (1975) В оригинале эта работа называется Surveiller et punir: Naissance de la prison (на английском языке вышла под названием Discipline and Punish: The Birth of the Prison). Одной из основных идей данного произведения стала эволюция политических технологий западного общества при переходе от эпохи феодализма к современности. Ещё в середине XVIII века для власти была характерна чудовищная жестокость, но уже в тридцатые годы XIX века она стала более мягкой и гуманистичной. Если прежде преступников предавали публичным казням или подвергали пыткам, то позже их стали помещать под тщательный тюремный надзор, исключающий всякое насилие над телом. Таким образом, изменилась сама социальная природа наказания. Сформировалось новое представление о субъекте преступления, сложилось рационально-расчётливое отношение к человеческому телу. Субъектом преступления перестаёт быть тело преступника, им становится его душа. Распространяется тезис о терпимости к подсудимому и о большей нетерпимости к преступлению. Для предотвращения преступлений предлагается распространять в сознании граждан представление о неотвратимости наказаний, рассматривается необходимость массовой профилактики преступлений. С появлением гильотины сцены казни утратили свою зрелищность, но приобрели рационально-дидактический смысл. Утратив былую театральность, казни преступников должны были стать уроком для остальных граждан. Главным и практически единственным наказанием за все уголовные преступления начинает быть тюрьма. Она становится в один ряд с такими дисциплинирующими механизмами, как больница, школа, мануфактура, казарма, и при этом соединяет в себе признаки каждого из них. Тюрьма оказывается пространством принудительной нормализации индивидов. Одновременно с этим активно эксплуатируется модель монастырской дисциплины. Заводы, казармы, тюрьмы и работные дома функционируют подобно закрытому монастырю. Извлечение пользы достигается созданием огороженных пространств. С целью предупредить возможные протесты наряду с огораживанием применяется методика отгораживания. Каждому индивиду отводится его собственное место. Возникает практика экзаменаций, отчётов о проделанной работе и строгого следования временному регламенту. Появляется такое понятие, как «паноптизм». Этот принцип наиболее очевидно был представлен в знаменитом проекте тюрьмы-паноптикума Иеремии Бентама. Паноптикум придаёт социальной реальности свойство прозрачности, но сама власть при этом становится невидимой. «История сексуальности» (1976—1984) Оригинальное название — Histoire de la sexualité. «Воля к знанию», том I (1976) В этом произведении Фуко решает показать, каким образом в западном обществе формируются особый исторический опыт сексуальности и субъект — носитель этого опыта. Кроме того, автор уделяет внимание анализу политических технологий на их глубинном, доинституциональном уровне. Таким образом, «Волю к знанию» можно назвать продолжением «Порядка дискурса», «Рождения тюрьмы» и курса лекций под общим названием «Ненормальные», прочитанных Фуко в Коллеж де Франс в 1974—1975 учебном году. В данной работе французский мыслитель в законченном виде излагает свою «микрофизическую теорию власти». В его интерпретации власть оказывается некоей диффузной материей, которая совпадает с областью человеческих отношений. Власть в современную эпоху стремится максимально сконцентрироваться вокруг живого человеческого тела и создать таким образом особый диспозитив сексуальности. Власть продуктивна, она сама создаёт сексуальность. Поэтому можно утверждать, что власть и сексуальность не противостоят друг другу. Главной функцией власти является нормализация общества. Совокупность дискурсов о сексе сложилась достаточно давно. Прежде она была представлена средневековыми практиками покаяния. Начиная с XIX века широко распространяются медицина и психиатрия. Вслед за этим увеличивается и количество дискурсов о сексе. Диспозитив сексуальности приходит на смену средневековому диспозитиву супружества. Местом, где и осуществляется эта смена, является буржуазная семья. Секс оказывается иллюзией, особым спекулятивным элементом, порождённым современным политическим диспозитивом сексуальности. «Использование удовольствий», том II (1984) По своему содержанию и характеру исследования второй том уже значительно отличается от предыдущей работы. Субъекту сексуальности предшествует субъект желающий, и второй том исследования Фуко посвящает именно ему. Он обращается к анализу практик, которыми руководствовались в античном обществе те, кто проблематизировал своё сексуальное поведение посредством этических размышлений. В античную эпоху существовал опыт отношения к собственному телу (диететика), отношения к супруге (экономика), отношения к мальчикам (эротика), отношения к истине (философия). Вводится понятие «ta aphrodisia» — как античная идея сексуальности, которая была проблематизирована через практики себя. Эти практики приводили в действие критерии неких эстетик существования, посредством которых человек способен был строить свою жизнь как произведение. «Забота о себе», том III (1984]) В данном томе речь идёт о медицинской проблематизации сексуального поведения в античности. Главной целью этой проблематизации было определение режима пользования удовольствиями. По утверждению Фуко, античная эпоха уделяла гораздо более пристальное внимание диететике, еда и питьё по важности превосходили секс. Режимы сексуальных удовольствий ещё не имели того значения, которое они приобрели в западном мире. И только первые века нашей эры оказались отмечены усилением темы строгости во всех отраслях этики сексуальных удовольствий, а этическим идеалом становится практика самоотречения. Оценки По мнению французского социолога, философа и политического публициста Пьера Бурдьё, философия Фуко представляет собой «долгое исследование трансгрессии, выхода за социальные ограничения, всегда неразрывно связанные со знанием и властью»; Бурдьё заявлял, что забота о строгости и отказ от оппортунизма как в знании, так и в практике, как в техниках жизни, так и в политических пристрастиях «делают Фуко незаменимой фигурой»[3]. Французский лингвист, мифолог и филолог-компаративист Жорж Дюмезиль писал: Интеллектуальные интересы Фуко буквально не знали никаких границ, даже софистических. Он направлял свой взор на те области жизни, где традиционные различия между душой и телом, между инстинктом и идеей кажутся абсурдными: безумие, сексуальность и преступление… Мышление с бесчисленными фокусами, с движущимися зеркалами, где всякое суждение немедленно удваивалось своей противоположностью, не подвергаясь уничтожению или изгнанию[3]. Французский социолог указывал, что «Фуко, не будучи социологом, сделал с помощью своих работ значительный вклад (которому многие социологи могли бы только позавидовать) в анализ многих важнейших форм социального исключения, по-прежнему присутствующих в современных обществах». Анализ истории этих форм социального исключения, осуществлённый Фуко, оказался более плодотворным, чем обычный эмпирический подход к анализу этих социальных практик, и убедительно показывает, что «воля к излечиванию, как и право наказывать, сегодня все еще опираются на дошедшие до нас из далекого прошлого разграничения между безумием и разумом, преступлением и наказанием». Как подчёркивает Кастель, Фуко «задал магистральное направление» для подхода «к социологии настоящего на основе проблематизации прошлого», и в этом направлении за Фуко можно следовать, не обязательно ему во всём подражая[46]. Французский археолог и историк античности Поль Вен называл Фуко «совершенным историком» и отмечал, что «историография обретает у Фуко последнюю завершённость»[47]. По утверждению Вена, Никто и не сомневался, что этот философ является одним из крупнейших историков нашего времени, — но, возможно, перед нами нечто большее: научная революция, вокруг которой бродили все прочие историки. Все мы теперь позитивисты, номиналисты, плюралисты и враги всяческих «измов» — но только он, Фуко, смог стать всем этим до конца. Он — первый законченный позитивист-историограф[47]. Французский социолог, культуролог и философ Жан Бодрийяр полагал, что «дискурс Фуко — зеркало тех стратегий власти, которые он описывает», этот дискурс «обладает не большей истиной, чем любой другой», но сила его заключается в анализе, очень тонко раскрывающем грани своего объекта, «с тактильной и в то же время тактической точностью, где аналитическая сила поддерживается силой соблазна и сам язык производит новые виды власти»; сама композиция работ Фуко демонстрирует «генеративную спираль власти — уже не деспотичное построение, но непрерывное разветвление, свёртывание, строфу, развёртывающуюся всё шире и строже, без истока (и катастрофы)». Как считал Бодрийяр, дискурс Фуко — это «мифический дискурс», а не дискурс истины[48]. Согласно мнению голландского философа, автора исследований по современной историографии и философии истории Франклина Р. Анкерсмита, Фуко — лучший и самый последовательный из историков ХХ века; его способность к отчуждению прошлого является «источником всей мудрости исторического письма и теории». Особенно высоко Анкерсмит оценивает книгу «Слова и вещи», которая, по его мнению, «настолько оригинальна, широкомасштабна, непредсказуема и калейдоскопична», что вряд ли «какая-либо другая книга, написанная в XX веке, могла бы превзойти мастерство Фуко»[49]. Как утверждал американский историк и литературный критик Хейден Уайт, то, чем занимался Фуко, есть «контр-история», поскольку «его концепция археологии и генеалогии призывает нас пересмотреть традиционные, конвенциональные допущения исторического исследования». По формулировке Уайта, книга «История безумия в классическую эпоху» учит, в частности, пониманию, что «невозможно концептуализировать здравый рассудок, одновременно не концептуализировав безумие». При в целом позитивной оценке Уайтом философского наследия Фуко есть одна особенность, которая Уайту у Фуко не нравится: это способ генерализации концепта власти — «власть настолько всеобъемлющий термин, что, мне кажется, может стать другой формой метафизики. Как и воля Шопенгауэра, воля Фуко к знанию есть метафизическая идея»[50]. Американский профессор английского языка Ханс Кёллнер указывал, что Фуко и в начале XXI века продолжает быть центром интеллектуального притяжения в США и очень сильно влияет на новое поколение историков. По словам Кёллнера, работы Фуко лежат в основе современных дискуссий о власти, дискурсе, идентичности, событиях[24]. Британский исследователь системы уголовных наказаний отмечал, что «писать сегодня о наказании и разделении, не обращая внимания на Фуко, — всё равно что говорить о бессознательном, не обращая внимания на Фрейда»[3]. Как указывает польский историк президент Международной комиссии по теории и истории историографии Эва Доманская, «когда я спрашиваю людей, интересующихся историей и теорией истории, об их самых любимых исторических книгах, они прежде всего говорят о Фуко, Ле Руа Ладюри и Гинзбурге»[51]. Доманская также отмечает, что «очень часто Фуко приводится как лучший пример новой „модели“ историка. Но он типичный „еретик“, а не традиционный историк, безусловно»[52]. Русский философ и историк философии А. В. Дьяков писал, что «Фуко произвёл настоящий переворот в гуманитарных науках», что после его работ «представление о человеке принципиально изменилось» и что благодаря работам Фуко и других постструктуралистов произошло окончательное избавление от веры в самоочевидные истины и вопрос о познании стал рассматриваться как вопрос о состоянии познающего, стало ясно, что «знание никогда не формируется лишь самообоснованием, но всегда зависит от социальных практик, меняющихся от эпохи к эпохе». По утверждению Дьякова, Фуко «коренным образом изменил мировосприятие западного (и, в значительной степени, российского) интеллектуала», благодаря нему любая система мысли стала восприниматься как исторически обусловленная, любое суждение воспринимается теперь не в аспекте его истинности или ложности, «но с точки зрения того дискурса, который за ним стоит и который делает его возможным». Иными словами, «Фуко дал нам нечто такое, что позволяет избегать заблуждений»[3]. Русский философ и культуролог, специалист в области философской антропологии и европейской философии профессор многих европейских университетов и член многих научных сообществ Михаил Рыклин в 1994 году отмечал, что Фуко является одним из влиятельнейших философов ХХ века: «Если бы понадобилось назвать самую влиятельную философскую концепцию последних двадцати лет в области современной философии, мой ответ не был бы оригинален: это генеалогия (или микрофизика) власти Мишеля Фуко…»[53]. Наследие и память Работы Фуко существенно повлияли как на историю гуманитарных наук, так и на историю естественных наук; большое научное значение имеет также его критицизм, обращённый в адрес современной цивилизации[54]. Ряд концепций, сформулированных и обоснованных Фуко, стал частью понятийного аппарата самых разных гуманитарных наук и оказал большое влияние на само представление об особенностях и характере гуманитарного знания. Концепция истории культуры и принципы её анализа, созданные Фуко, чрезвычайно сильно повлияли и на представление современных учёных о механизме функционирования цивилизации, и на литературную критику постструктуралистской направленности. Высказывается мнение, что без Фуко не сформировалось бы направление постструктурализма как таковое и что оно без Фуко не могло бы существовать в его нынешних формах[20]. мини|260px| «Kaltes Quadrat» («Холодный квадрат») — Бонн, инсталляция на входе в , облицовочный камень в память о Мишеле Фуко Благодаря книге Фуко «Слова и вещи» произошло усиление интереса западных историков науки к истории наук о человеке и возникло одно из влиятельных интеллектуальных направлений современности — специализированные исследования в области социального знания, особенно психологии и социологии. Книга «Надзирать и наказывать» дала толчок к развитию политической теории, благодаря ей возник ряд работ, посвящённых проблемам дисциплинарных институтов (тюрьмы, школы, армии и др.)[11]. Фуко стал хрестоматийным автором и по истории медицины: его анализ социальной гигиены, судебной психиатрии и больничного института сделал его одним из ключевых авторов по этой теме, и его работы уже много лет неизменно рекомендуются для обязательного прочтения студентам, изучающим историю медицины в западных вузах. Он оказал значительное влияние и на современную историю биологии: его книга «Слова и вещи» содержит ценные суждения об истории сравнительной анатомии, а «Рождение клиники» — о развитии патологической анатомии и патологической физиологии[11]. «История сексуальности» сделала Фуко хрестоматийным автором курсов самых разных гендерных исследований и классиком феминистской мысли. Идея о важности «управления собой», нашедшая отражение в последних двух книгах «Истории сексуальности», в связке с более широкой проблематикой «управления», отражённой в лекционных курсах Фуко в Коллеж де Франс, привлекла внимание исследователей в сфере социальной политики[11]. Введённый Фуко в курсе лекций «Безопасность, территория, население» термин [55] (англ. [56]), означающий область вопросов, напрямую связанных с проблемой управления, и применявшийся Фуко для обозначения той стратегии управления, что сложилась на Западе в Новое время[26], стал использоваться для обозначения целого спектра вопросов, изучаемых отдельными исследователями в разных странах[11]. Работы Фуко, в которых освещается понятие gouvernementalité, сильно повлияли на такие науки, как география и антропология, а кроме того, на недавно возникший сектор постколониальных исследований[57]. Лекция Фуко о живописи Мане, прочитанная с небольшими вариациями в Милане в 1967 году, в Токио и во Флоренции в 1970, в Тунисе в 1971 году[58], сыграла важную роль в истории изучения живописи и вводит новую проблематику в искусствоведение — проблематику места зрителя как самостоятельный вопрос, специфичный для современной живописи[59]. В 1987 году был создан неофициальный «Центр Фуко», находящийся в библиотеке доминиканского ордена Сальшуар. Задача центра состоит в том, чтобы собрать все опубликованные и неопубликованные работы философа, в том числе те, посмертная публикация которых запрещена самим Фуко[3]. В 1994 году издательство Gallimard выпустило четырёхтомное собрание Dits et Écrits («Сказанное и написанное»), в которое вошли около 360 текстов Фуко, напечатанных при его жизни (либо подготовленных им к изданию), но при этом не опубликованных в переизданиях его книг. Составителями собрания были Д. Дефер и Ф. Эвальд[3]. Изучением наследия Фуко занимаются исследовательские центры, такие как «Центр Мишеля Фуко» в Париже, группа «История настоящего», включающая в себя учёных Великобритании и Канады, «Круг Фуко» (США), «Центр мультидисциплинарных исследований Мишеля Фуко» (Мексика). В 1988 году в Париже проведён международный коллоквиум «Философ Фуко» (French: Foucault philosophe), председателем которого был Кангилем; такого рода встречи проводятся во многих западных странах[3]. В США (в Нью-Йорке и Беркли) после смерти Фуко проводились посвящённые его наследию конференции, в которых участвовали десятки учёных и сотни студентов. Также после смерти Фуко продолжила существовать рабочая группа, созданная им в Беркли; результаты своих исследований, неизвестные тексты самого Фуко и статьи о нём она регулярно публиковала в информационном бюллетене History of the Present[4]. В 2004 году был создан журнал Foucault Studies, материалы которого посвящены Фуко и который имеет дело, по формулировке редакторов журнала, «с постоянно увеличивающимся в объёме корпусом работ, сосредоточенных на идеях Фуко», а также с исследованиями, применяющими их «в качестве отправной точки»[60]. Как отмечала редколлегия журнала Foucault Studies, посещаемость интернет-сайта Michel Foucault: Resources составляет около пятисот пользователей в день[3]. В мае 1998 года в Открытом университете Берлина состоялась акция «Трибунал Фуко», организованная представителями антипсихиатрии во главе с Томасом Сасом. В вердикте, вынесенном по итогам «Трибунала», утверждалось, что психиатрия «виновна в преступлениях против человечности: преднамеренном унижении достоинства, лишении свободы и жизни», «нарушила клятву Гиппократа, применяя вредные химические препараты» и другие недобровольные меры вмешательства. «Трибунал» требовал отмены законов о психически больных, выплаты компенсаций за вред, причинённый пациентам[3]. Упоминая о «Трибунале Фуко», российский исследователь философского наследия Фуко А. В. Дьяков писал, что «имя Фуко стало знаменем современного антипсихиатрического движения… и многих других движений, выступающих против институционального гнёта», однако при этом «зачастую его имя используется для прикрытия деклараций, под которыми сам философ едва ли подписался бы»[3]. Комментарии Примечания Публикации Основные работы на французском Maladie mentale et personnalité, Paris, Presses universitaires de France, coll. « Initiation Philosophique », 1954, 113 p. (ISBN 2130528236) Maladie mentale et psychologie, Paris, Presses universitaires de France, coll. « Quadrige Grands textes », 1962 (seconde édition remaniée de maladie mentale et personnalité), 120 p. (ISBN 2130582591) Folie et Déraison. Histoire de la folie à l'âge Classique, Paris, Librairie Plon, s.d. (1961), XI-672 p. Histoire de la folie à l'âge classique, Paris, U.G.E., coll. « 10/18 », 1964, 309 p. Histoire de la folie à l'âge classique. Folie et déraison, Paris, Éditions Gallimard, coll. « Tel », 1972, 583 p. (ISBN 2070295826) Naissance de la clinique. Une archéologie du regard médical, Paris, Presses Universitaires de France, 1963, 212 p. (ISBN 2130420885) Raymond Roussel, Paris, Gallimard, 1963, 256 p. (ISBN 2070327280) Les Mots et les Choses. Une archéologie des sciences humaines, Paris, Gallimard, coll. « Bibliothèque des sciences humaines », 1966, 405 p. (ISBN 2070224848) La Pensée du dehors, illustrations de Pierre Tal Coat, Montpellier, Fata Morgana, 1986 (paru initialement dans initialement dans Critique, no 229, juin 1966, consacré à Maurice Blanchot), 72 p. (ISBN 2851940651) L'Archéologie du savoir, Paris, Gallimard, coll. « Bibliothèque des Sciences humaines », 1969, 288 p. (ISBN 207026999X) Sept propos sur le septième ange, Paris, Fata Morgana, 1970, 64 p. (ISBN 2851942085) L'Ordre du discours, Paris, Gallimard, 1971, 88 p. (ISBN 2070277747) Ceci n'est pas une pipe, Fontfroide-le-Haut, Fata Morgana, 1973, 90 p. (ISBN 2851942077) Surveiller et punir. Naissance de la prison, Paris, Gallimard, 1975, 328 p. (ISBN 2070729680) Histoire de la sexualité, vol. 1: La volonté de savoir, Paris, Gallimard, 1976, 224 p. (ISBN 2070295893) Histoire de la sexualité, vol. 2: L'usage des plaisirs, Paris, Gallimard, 1984, 296 p. (ISBN 2070700569) Histoire de la sexualité, vol. 3: Le souci de soi, Paris, Gallimard, 1984, 288 p. (ISBN 2070273822) Histoire de la sexualité, vol. 4: Les aveux de la chair, Paris, Gallimard, 2018, 448 p. (ISBN 9782072700347) Dits et Écrits, vol. 1: 1954-1969, Paris, Gallimard, coll. « Bibliothèque des Sciences humaines », 1994, 864 p. (ISBN 2070738442) Dits et Écrits, vol. 2: 1970-1975, Paris, Gallimard, coll. « Bibliothèque des Sciences humaines », 1994, 848 p. (ISBN 2070739872) Dits et Écrits, vol. 3: 1976-1979, Paris, Gallimard, coll. « Bibliothèque des Sciences humaines », 1994, 848 p. (ISBN 2070739880) Dits et Écrits, vol. 4: 1980-1988, Paris, Gallimard, coll. « Bibliothèque des Sciences humaines », 1994, 912 p. (ISBN 2070739899) Dits et Écrits, en 2 volumes, Gallimard, coll. « Quarto », 2001 Kant. Anthropologie du point de vue pragmatique. Introduction à l’Anthropologie, Paris, Vrin, 2008, 272 p. (ISBN 2711619648) Mal faire, dire vrai. Fonction de l'aveu en justice - Cours de Louvain 1981, Louvain, Presses universitaires de Louvain, 2012, 382 p. (ISBN 287558040X) L'origine de l'herméneutique de soi, Paris, Vrin, 2013, 168 p. (ISBN 2711625095) Публикации циклов лекций, прочитанных в Коллеж де Франс 1970—1971: Leçons sur la volonté de savoir, Paris, Gallimard, 2011, 318 p. (ISBN 2020860244) 1971—1972: Théories et Institutions Penales, Paris, Seuil, 2015 (ISBN 2020985691) 1972—1973: La société punitive, Paris, Gallimard, 2013, 318 p. (ISBN 2021038033) 1973—1974: Le Pouvoir psychiatrique, Paris, Gallimard, 2003, 399 p. (ISBN 2020307693) 1974—1975: Les Anormaux, Paris, Gallimard, 1999, 351 p. (ISBN 2020307987) 1975—1976: « Il faut défendre la société », Paris, Gallimard, 1997, 283 p. (ISBN 2020231697) 1977—1978: Sécurité, territoire, population, Paris, Gallimard, 2004, 435 p. (ISBN 2020307995) 1978—1979: Naissance de la biopolitique, Paris, Gallimard, 2004, 355 p. (ISBN 2020324016) 1979—1980: Du gouvernement des vivants, Paris, Seuil, 2012, 320 p. (ISBN 2020881330) 1980—1981: Subjectivité et vérité, Paris, Seuil, 2014, 352 p. (ISBN 202086259X) 1981—1982: L'Herméneutique du sujet, Paris, Gallimard, 2001, 540 p. (ISBN 2020308002) 1982—1983: Le Gouvernement de soi et des autres I, Paris, Gallimard, 2008, 382 p. (ISBN 2020658690) 1983—1984: Le Gouvernement de soi et des autres II: Le Courage de la vérité, Paris, Gallimard, 2009, 334 p. (ISBN 978-2-02-065870-6) Публикации архивных материалов Moi, Pierre Rivière, ayant égorgé ma mère, ma sœur et mon frère: un cas de parricide au XIXe siècle, Paris, Gallimard, 1973, 424 p. (ISBN 2070328287) adapté au cinéma par René Allio sous le titre Moi, Pierre Rivière, ayant égorgé ma mère, ma sœur et mon frère... Herculine Barbin dite Alexina B., Paris, Gallimard, 1978, 160 p. (ISBN 2070299600) Les Machines à guérir, aux origines de l'hôpital moderne, Paris, Pierre Mardaga, 1979, 184 p. (ISBN 2870091036) Arlette Farge, Michel Foucault, Le Désordre des familles. Lettres de cachet des archives de la Bastille au XVIIIe siècle, Paris, Gallimard, 1982, 362 p. (ISBN 2070233626) Публикации на русском Книги Фуко М. Слова и вещи. Археология гуманитарных наук. — М.: Прогресс, 1977.— 489 с. Template:Публикация Фуко М. Воля к истине: по ту сторону знания, власти и сексуальности. Работы разных лет. Пер. с фр., сост., комм. и послесл. С. Табачниковой. — М.: Касталь, 1996. — 448 с. Фуко М. Археология знания. — Киев: Ника-Центр, 1996. Фуко М. Археология знания. Пер. с фр. М. Б. Раковой, А. Ю. Серебрянниковой; вступ. ст. А. С. Колесникова. — СПб.: ИЦ «Гуманитарная Академия»; Университетская книга (Серия «Au Pura. Французская коллекция»), 2004. — 416 с. Template:Публикация Фуко М. История безумия в классическую эпоху / Пер. с фр. И. К. Стаф. — М.: АСТ МОСКВА, 2010. — 698, [6] с. — (Philosophy). Фуко М. Рождение клиники. — М.: Смысл, 1998. — 310 с. Фуко М. Рождение клиники. — М.: Академический проект (Психологические технологии), 2010. — 256 с. Фуко М. Забота о себе. История сексуальности. Т. 3. — Киев: Дух и Литера, 1998. Фуко M. Надзирать и наказывать. Рождение тюрьмы / Пер. с фр. В. Наумова под ред. И. Борисовой. — M.: Ad Marginem, 1999. Фуко М. Это не трубка. Пер. с франц. И. Кулик. — М., Художественный журнал, 1999 г. — 152 с. Фуко М. Интеллектуалы и власть: статьи и интервью, 1970—1984: В 3 ч.: Ч. 1. / Пер. с фр. С. Ч. Офертаса под общ. ред. В. П. Визгина, Б. М. Скуратова. — М.: Праксис, 2002. — (Новая наука политики.) — 381 с. ISBN 5-901574-23-0. Фуко М. Использование удовольствий. История сексуальности. Т. 2. / Пер. с фр. В. Каплуна. — [СПб.]: Академический проект, 2004. — 432 с. ISBN 5-7331-0304-1. Фуко М. Нужно защищать общество: Курс лекций, прочитанных в Коллеж де Франс в 1975—1976 уч. г. — СПб.: Наука, 2005. — 312 с. Фуко М. Ненормальные: Курс лекций, прочитанных в Колледже де Франс в 1974—1975 учебном году. — СПб.: Наука, 2005. — 432 с. Фуко М. Интеллектуалы и власть: статьи и интервью, 1970—1984: В 3 ч.: Избранные политические статьи, выступления и интервью. Ч. 2 / Пер. с фр. И. Окуневой под общ. ред. Б. М. Скуратова. — М.: Праксис, 2005. — 318 с. — ISBN 5-901574-45-1. Фуко М. Интеллектуалы и власть: статьи и интервью, 1970—1984: В 3 ч.: Ч. 3 / Пер. с фр. Б. М. Скуратова под общ. ред. В. П. Большакова. — М.: Праксис, 2006. — 311 с. Фуко М. Психиатрическая власть: Курс лекций, прочитанный в Коллеж де Франс в 1973—1974 уч. году / Пер. с фр. А. Шестакова. — СПб.: Наука, 2007. — 450 с. Фуко М. Герменевтика субъекта. Курс лекций, прочитанных в Колледже де Франс в 1981—1982 уч. году / Пер. с фр. А. Г. Погоняйло. — СПб.: Наука, 2007. — 677 с. Фуко М. Психическая болезнь и личность / Пер. с фр., предисл. и коммент. О. А. Власовой. Изд. 2-е, стереотип. — СПб.: ИЦ «Гуманитарная Академия», 2010. — 320 с. Фуко М. Рождение биополитики. Курс лекций, прочитанных в Коллеж де Франс в 1978—1979 уч. году / Пер. с фр. А. В. Дьяков. — СПб.: Наука, 2010. — 448 с. Фуко М. Безопасность, территория, население. Курс лекций, прочитанных в Колледже де Франс в 1977—1978 уч. году / Пер. с фр. Ю. Ю. Быстрова, Н. В. Суслова, А. В. Шестакова. — СПб.: Наука, 2011. — 544 с. Фуко М. Управление собой и другими. Курс лекций, прочитанных в Коллеж де Франс в 1982—1983 уч. году / Пер. с фр. А. В. Дьяков. — СПб.: Наука, 2011. — 432 с. Фуко М. Мужество истины. Управление собой и другими. — СПб.: Наука, 2014. — 358 с. ISBN 978-5-02-037148-4 Фуко М. Ранние работы / Пер. с фр. и предисл. О. А. Власовой. — СПб.: Владимир Даль, 2015. — 287 с. ISBN 978-5-93615-152-1 Статьи Фуко М. Расстояние, сторона, исток // Эстетический логос: Сборник статей. — М.: Институт философии АН СССР, 1990. — С. 102—112. Фуко М. Зачем изучать власть: проблема субъекта // Философская и социологическая мысль. — Киев, 1990. — № 9. — С. 97—100. Фуко, М. Жизнь: опыт и наука // Вопросы философии. — 1993. — № 5. — С. 44—53. Фуко M. О трансгрессии // Танатография Эроса. Жорж Батай и французская мысль середины XX века. / Сост. и пер. С. Л. Фокина. — СПб.: «Мифрил», 1994. — С. 111—132. Фуко M. Ницше, Фрейд, Маркс // Кентавр. 1994. — № 2. — С. 48—56. Фуко M. Что такое Просвещение / Пер. с фр. Е. Никулина // Вопросы методологии. — 1996. — № 1—2. Фуко M. Безумие, отсутствие творения // Фигуры Танатоса: Искусство умирания. Сб. статей / Под ред. А. В. Дёмичева, М. С. Уварова. — СПб.: Изд-во СПбГУ, 1998. — С. 203—211. Фуко M. Teatrum philosophicum // Делез Ж. Логика смысла, Фуко М. Teatrum philosophicum. — М.: Раритет, Екатеринбург: Деловая книга, 1998. — С. 441—473. Фуко М. Это не трубка. — М.: Художественный журнал, 1999. — 152 с. Фуко М. Ницше, генеалогия, история // Ступени. — 2000. — № 1 (11). Фуко, М. / Пер. И. Окуневой // Логос. — 2003. — № 4/5. — С. 4—22. Фуко, М. // Современные стратегии культурологических исследований: Труды Ин-та европейских культур. Вып. 2. — М.: РГГУ, 2008. — С. 318—347. Фуко, М. // Логос. — 2008. — № 2 (65). — С. 65—95. Фуко, М. // Логос. — 2008. — № 2 (65). — С. 96—122. Фуко, М. // Логос. — 2008. — № 2 (65). — С. 123—134. Фуко, М. // Логос. — 2008. — № 2 (65). — С. 135—158. Фуко, М. // Логос. — 2008. — № 2 (65). — С. 159—262. Литература Автономова Н. С. История как археология знания в концепции М. Фуко // Современная структуралистская идеология (генезис политологических концепций). — М., 1984. — С. 54—71. Автономова Н. С. Концепция «археологического знания» М. Фуко // Вопросы философии. — 1972. — № 10. — С. 142—150. Автономова Н. С. Концепция человека у позднего Фуко // Современный человек: цели, ценности, идеалы. Вып. I. — М., 1988. — С. 35—72. Автономова Н. С. От «археологии знания» к «генеалогии власти» // Вопросы философии. — 1978. — № 2. — С. 145—152. Автономова Н. С. Фуко // Современная западная философия. Словарь. — М., 1991. — С. 361—363. Автономова Н. С. Эпистемологическая концепция М. Фуко и её эволюция // Французская философия сегодня. Анализ немарксистских концепций. / Под ред. И. С. Вдовиной. — М., 1989. — С. 45—64. Ашкеров А. Ю. Проблема взаимоотношений человека и власти в работах Мишеля Фуко // Вестник РАН. — 2002. — № 3. — С. 241—244. Бланшо М. Мишель Фуко, каким я его себе представляю. — СПб.: Machina, 2002. — 96 с. — (Критическая библиотека). Template:Публикация Визгин В. П. Археология знания Мишеля Фуко // Природа философского знания. — М., 1978. Ч. III. Аналитическая философия и структурализм (критический анализ). — С. 180—213. Визгин В. П. Генеалогия знания Мишеля Фуко как программа анализа научного знания // Исследовательские программы в современной науке. — Новосибирск, 1996. — С. 267—284. Визгин В. П. Генеалогия культуры: Ницше, Вебер, Фуко // Постижение культуры. 1998. — № 7. — С. 5—39. Визгин В. П. «Жизнедискурс» в тени Ницше: случай Фуко // Новое литературное обозрение. 1997. — № 25. — С. 382—389. Визгин В. П. Мишель Фуко — теоретик цивилизации знания // Вопросы философии. — 1995. — № 4. — С. 116—126. Визгин В. П. Онтологические предпосылки «генеалогической» истории Мишеля Фуко // Вопросы философии. — 1998. — № 1. — С. 170—176. Визгин В. П. Фуко М. // Большая российская энциклопедия. — Т. 33. — М., 2017. — С. 645—646. Вишневский О. О. «Поздний» Фуко: (Критика политической рациональности западных обществ) // Вопросы философии. — 2005. — № 1. Власова О. А. «Антропологический сон» Мишеля Фуко: утопические грезы о настоящей психологии // Ценностные миры в современной философии: компаративный горизонт / Под ред. А. С. Колесникова. — СПб.: Издательство Санкт-Петербургского философского общества, 2012. — С. 86—94. Власова О. А. Ранний Фуко: историческая эпистемология в контексте экзистенциально-феноменологической психиатрии // Проблемы философской компаративистики: Материалы межвузовской конференции. — СПб.: Изд-во С.-Петербургск. гос. ун-та, 2008. — С. 31—38. Гашков С. А. . — Вестник Санкт-Петербургского университета. Серия 6. Политология. Международные отношения. — 2009. — Вып 1. — С. 190—201. Делёз Ж. Фуко / Пер. с фр. Семиной под ред. И. П. Ильина. — М.: Изд-во гуманит. лит-ры, 1998. Дьяков А. В. Мишель Фуко и его время. — СПб.: Алетейя, 2010. — 672 с. ISBN 978-5-91419-284-3 Дьяков А. В. // Вестник истории и философии КГУ. Серия «Философия». — 2008. — № 2. — С. 45—53. Дьяков А. В. Опыт археологического исследования работ М. Фуко: (В поисках метода) // Россия. Духовная ситуация времени. — М., 2004. № 3—4 (19—20). — С. 81—115. Дьяков А. В. Фуко и античность // Хора. Журнал современной зарубежной философии и философской компаративистики. — 2013. — № 1–2. — С. 4–14. Дьяков А. В., Власова О. А. // Хора. Журнал современной зарубежной философии и философской компаративистики. — 2008. — № 1. — С. 50—62. Ильин И. П. История безумия, сексуальности и власти (Постструктурализм Мишеля Фуко) // Российский литературоведческий журнал. — 1993. — № 3. — С. 33—54. External link in |chapter= (help) Ионов И. Н. Судьба генерализирующего подхода к истории в эпоху постструктурализма (попытка осмысления опыта Мишеля Фуко) // Одиссей. Человек в истории. 1996. — М., 1996. — С. 60—80. Кириленко Е. И. // Независимый психиатрический журнал. — 2003. — № 3. Кобылин И. И. // Философия и общество. — 2011. — № 3. — С. 171—183. Template:Публикация Миллер Дж. Страсти Мишеля Фуко. — Екатеринбург; Москва: Кабинетный ученый, 2013. — 528 с. — ISBN 978-5-7525-2773-9 Михель Д. В. Мишель Фуко в стратегиях субъективации: от «Истории безумия» до «Заботы о себе». — Саратов, 1999. Михель Д. В. Философия Мишеля Фуко. Учебно-методическое пособие для студентов философских факультетов. — Саратов, 1997. Михель Д. В. Формирование образа современного субъекта и рецепция смерти в представлении Фуко // Бюллетень Международной академии психологических наук. — Выпуск VI. Саратов—Ярославль, 1998. — С. 33—37. / Отв. редактор Н. Т. Пахсарьян, редакторы-составители — Т. Н. Амирян, В. И. Демин. — М.: Экон-Информ, 2011. — 92 с. ISBN 978-5-9506-0776-9 Мишель Фуко и Россия: Сб. статей / Под ред. О. Хархордина. — СПб.—М.: Европейский университет в Санкт-Петербурге; Летний сад, 2001. — 349 с. — (Европ. ун-т в Санкт-Петербурге. Тр. ф-та полит. наук и социологии; Вып. 1). ISBN 5-94381-032-3 ISBN 5-94380-012-3 Template:Недоступная ссылка Подорога В. А. Власть и познание (археологический поиск М. Фуко) // Власть. — М., 1989. — С. 206—256. Подорога В. А. Видеть и говорить. Мишель Фуко и живопись // Подорога В. А. Феноменология тела. Введение в философскую антропологию. Материалы лекционных курсов 1992—1994 годов. — М., 1995. — С. 208—225. Розин В. М. // Философия науки. Вып. 6. — М.: Институт философии Российской академии наук, 2000. — C. 234—252. External link in |title= (help) Template:Публикация Template:Публикация Рыклин М. К. Мишель Фуко: мыслить литературой // Эстетический логос (Реферативный сборник). — М., 1990. — С. 94—102. Рыклин М. К. Сексуальность и власть: Антирепрессивная гипотеза Мишеля Фуко // Логос. — 1994. — № 5. — С. 197—206. Сидоров-Моисеев И. И. // Вестник Пермского университета. Философия. Психология. Социология. — 2011. — Вып. 2(6). — С. 42—47. Сокулер З. А. // Сокулер З. А. Знание и власть: наука в обществе модерна. — СПб.: РХГИ, 2001, с. 58—82. Фливбьерг Б. Хабермас и Фуко: мыслители для гражданского общества // Вопросы философии. — 2002. — № 2. — С. 137—157. Фрейзер Н. / Пер. с англ. В. Макарова // Неприкосновенный запас: дебаты о политике и культуре. — 2013. — № 2. — С. 27—47. Template:Публикация Эрибон Д. Мишель Фуко / Пер. с франц. Е. Э. Бабаевой. — М.: Молодая гвардия, 2008. (Жизнь замечательных людей. Вып. 1128). Template:Публикация Unknown parameter |description= ignored (help); Unknown parameter |datepublished= ignored (help); Cite web requires |website= (help); Check date values in: |accessdate= (help) Gutting Gary. , The Stanford Enciclopedia of Philosophy (Winter 2014 Edition), Edward N. Zalta (ed.) Silvonen Jussi. Ilyenkov and Foucault-Paradoxes and Impossible Connections // Evald IIyenkov’s Philosophy Revisted. Proceedings of the Ilyenkov simposium in Helsinki 7th-8th September 1999. Edited by Vesa Oittinen. Helsinki: Kikimora Publications, 2000, pp. 96-109. ISBN 951-45-9263-8 Ссылки Фуко М. (интервью) Фуко М. (интервью) (интервью) (интервью) Категория:Выпускники лицея Генриха IV Категория:Философы Франции Категория:Постмодернизм Категория:Философы XX века Категория:Философы языка Категория:Структуралисты Категория:Постструктуралисты Категория:Родившиеся в Пуатье Категория:Умершие от заболеваний, связанных со СПИДом Категория:Персоналии:Антипсихиатрия Категория:Члены Французской коммунистической партии Категория:Выпускники Высшей нормальной школы (Париж) Категория:Преподаватели Уппсальского университета Категория:Историки идей Категория:Политические философы Категория:Профессора Коллеж де Франс Категория:Мишель Фуко

https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%A4%D1%83%D0%BA%D0%BE%2C%20%D0%9C%D0%B8%D1%88%D0%B5%D0%BB%D1%8C

Kwa nini bahari hili linaitwa bahari nyeusi?

Israeli ya Kale

swahili

Israeli ya Kale ni jina la watu au taifa walioitwa taifa teule katika Tanakh au Biblia ya Kiebrania (kwa hiyo pia katika Agano la Kale lililo sehemu ya kwanza ya Biblia ya Kikristo. Kihistoria waliishi katika nchi iliyoitwa Kanaani, halafu Israeli (baadaye pia Palestina) kuanzia mnamo 1200 KK hadi mnamo mwaka 70 BK Waroma wa Kale walipovamia na kuharibu Yerusalemu, ambao tena mwaka 135 waliwafukuza wote kutoka nchi yao. Wenyeji walijiita mwanzoni Wanaisraeli na baadaye pia Wayahudi. Mwanzo na mwisho wa historia ya Israeli ya Kale Historia ya Israeli ya Kale inaanza tangu kupatikana kwa taifa hilo katika nchi yake inayoitwa Israeli. Kufuatana na masimulizi ya Agano la Kale taifa la Israeli lilianzishwa na Wanaisraeli waliotoka Misri chini ya uongozi wa Musa na kuvamia Kanaani mnamo mwaka 1200 KK chini ya Yoshua. Wataalamu wengine wa kisasa wanaona ya kwamba taifa lilitokea hasa ndani ya nchi kwa kuungana kwa vikundi mbalimbali. Muungano huo wa vikundi na makabila ukawa taifa na kuunda ufalme wa kwanza wa Israeli wakati wa mfalme Sauli aliyefuatwa na Daudi na mwanae Suleimani. Baada ya kifo cha Suleimani likatokea farakano na jina la "Israeli" likatumiwa na ufalme wa kaskazini, wakati mji mkuu wa kale Yerusalemu ukaendelea kama mji mkuu wa ufalme wa Yuda. Falme zote mbili zilishindwa katika vita na kuanzia mwaka 587 KK hapakuwa tena na dola la kujitegemea, bali eneo lilikuwa chini ya falme mbalimbali kama vile Babiloni, Uajemi na Ugiriki wa Kale. Lakini harakati za Wamakabayo za kurudisha uhuru uliweza kuwafukuza Wagiriki na kuanzisha ufalme wa Kiyahudi kati ya 140 KK hadi 4 KK. Hata hivyo kuanzia mwaka 63 KK ufalme huo uliwekwa chini ya ulinzi wa Dola la Roma na polepole kugawiwa na hatimaye kuwa jimbo la Kiroma (tangu 70 BK). Maangamizi ya Yerusalemu mwaka 70 BK huhesabiwa kama mwisho wa Israeli ya Kale. Wataalamu wengine wanaona tayari uvamizi wa mji wa 587 KK na Wababeli kama mwisho wa kipindi hiki na kuangalia kipindi kati ya 587 KK hadi 70 BK kama kipindi kipya. Israeli wakati wa Yesu Wakati wa Agano Jipya, mji wa Yerusalemu, pamoja na nchi ya Israeli/Palestina, vilikuwa chini ya Dola la Roma, ambalo lilitawala maeneo yote yanayozunguka bahari ya Mediteranea. Mkuu wa Dola alikuwa na cheo cha "Kaisari" akikaa mjini Roma (Italia). Waroma walidai utiifu na kodi za mataifa na makabila yote yaliyokuwa chini yao. Lakini hawakuwa na neno juu ya utamaduni na dini za nchi hizo. Utawala wa Kiroma ulirahisisha biashara na uchumi pamoja na mawasiliano katika maeneo haya yote. Waroma hawakuwa na mitambo ya injini lakini walikuwa wataalamu wa uhandisi. Walikuwa hodari sana kujenga barabara na nyumba za ghorofa. Majengo kadhaa waliyoyajenga husimama mpaka leo. Magofu ya miji yao yanaonekana leo hii kuanzia Misri na Algeria hadi Ujerumani na Asia. Wasanii wao walichonga sanamu za mawe za kudumu. Israeli/Palestina ilikuwa na serikali yake ya Kiyahudi lakini pia na liwali au gavana wa Kiroma. Waroma walizima kwa ukali majaribio yote ya kupindua utawala wao. Wayahudi katika Israeli walijaribu mara mbili kuwafukuza Waroma nchini: miaka 66-73 na 135 BK. Kila safari Waroma walilipiza kisasi, wakichoma moto miji na vijiji na kuwafanya wananchi kuwa watumwa au kuwaua kabisa. Viungo vya Nje The Jewish History Resource Center - Project of the Dinur Center for Research in Jewish History, The Hebrew University of Jerusalem Jamii:Israel ya Kale Jamii:Historia ya Israeli Jamii:Historia ya Biblia

https://sw.wikipedia.org/wiki/Israeli%20ya%20Kale

Какой результат был в Протестах против строительства трубопровода Dakota Access?

Протесты против строительства нефтепровода Dakota Access

russian

Протесты против строительства трубопровода Dakota Access, также известные под хэштегом #NoDAPL — это местное движение, которое началось в начале 2016 года в ответ на утверждение строительства трубопровода Dakota Access компанией Energy Transfer Partners на севере США. Трубопровод был спроектирован, чтобы проходить от нефтяных месторождений Баккен в западной части Северной Дакоты до южного Иллинойса, пересекая реки Миссури и Миссисипи, а также под частью озера Оахе возле индейской резервации Стэндинг-Рок. Многие в племени Стэндинг-Рок считают, что трубопровод и его предполагаемое пересечение реки Миссури, представляет угрозу для чистой воды в регионе и для древних могильников. В апреле старейшина народа сиу в Стэндинг-Рок ЛаДонна Брэйв Булл Аллард создала лагерь в качестве центра для сохранения культуры и духовного сопротивления трубопроводу; в течение лета лагерь вырос до тысячи человек. Инженерный корпус сухопутных войск США провел ограниченный обзор маршрута и не нашел значительного влияния, но в марте и апреле 2016 года Агентство по охране окружающей среды, Министерство внутренних дел и попросил инженерный корпус сухопутных войск проведения официальной оценки воздействия на окружающую среду и издать отчет об экологических последствиях. Племя сиу из Стэндинг-Рок подало иск против инженерного корпуса в июле, но ходатайство было отклонено в сентябре 2016 года. Эти протесты привлекли внимание международного сообщества и, как утверждается, «переформировали национальный диалог по любому экологическому проекту, который пересекает землю коренных американцев».[1] В сентябре 2016 года строительные работники снесли участок земли, который племя считало священной землей, а когда протестующие вошли на территорию сотрудники по вопросам безопасности использовали служебных собак, которые покусали не менее шести протестующих и одну лошадь. Инцидент был заснят и просматривался несколькими миллионами человек на YouTube и в других социальных сетях. В конце октября вооруженные солдаты и полицейские в защитном снаряжении и с военной техникой очистили лагерь, который был прямо на пути предлагаемого трубопровода. В конце ноября 2016 года многие новые участники присоединились к протесту; колебания числа протестующих оставались в тысячах. Полиция использовавшая водяные пушки на протестующих в морозную погоду обратила значительное внимание СМИ. 4 декабря при администрации президента Барака Обамы инженерный корпус сухопутных войск США отказался от сервитута для строительства трубопровода под рекой Миссури. Оценка воздействия на окружающую среду должна была проводиться армейским корпусом, но многие протестующие продолжали оставаться в лагере, не считая, что дело закрыто.[2][3][4] 24 января 2017 года президент Дональд Трамп подписал указ о том, чтобы ускорить строительство трубопровода в соответствии с «постановлениями и условиями, подлежащими согласованию». Этот указ ускорил бы проведение экологической экспертизы, которую Трамп назвал «невероятно громоздкой, долгой и с ужасным процессом выдачи разрешений».[5][6]. 1 июня 2017 года было сообщено, что по трубопроводу начались коммерческие поставки нефти[7]. Предпосылки Трубопровод Dakota Access — это часть проекта трубопровода Баккен, являющимся 1886 километровым (1172 миль) проектом подземного нефтепровода в США. Трубопровод планируется ООО Dakota Access, дочерней компании корпорации из Далласа, штат Техас. Он начинается в нефтяных месторождениях [Баккеновская_формация|Баккен] на северо-западе Северной Дакоты и прокладывается по более или менее прямой линии на юго-восток, через Южную Дакоту и Айову, а заканчивается на нефтебазе вблизи деревни , штат Иллинойс.[8][9] Маршрут трубопровода через реку Миссури возле города Бисмарк был отвергнут из-за его близости для муниципальных водных источников, жилых районов; и дорог, водно-болотных и водных путей. Маршрут у Бисмарка также был бы на 18 км (11 миль) длиннее.[10] Альтернатива, выбранная инженерным корпусом проходит под рекой Миссури в 800 метрах (полмили) от индейской резервации Стэндинг-Рок. Разлив может иметь серьезное негативное воздействие для вод, на которые полагается племя и отдельные лица в этом районе.[11] Используя общенациональный разрешающий 12 процесс, который рассматривает нефтепровод как серию небольших строительных площадок, нефтепроводу было предоставлено освобождение от экологической экспертизы, предусмотренного в и в Законе о национальной политике в области окружающей среды.[12] Согласно судебным документам, трубопровод должен быть проложен на 1 января 2017 года.[13] Маршрут трубопровода Dakota Access, по завершении будет прокладываться за пределами индейской резервации Стэндинг-Рок, в нескольких километрах к северу, не посягая на индейские земли.[14][15] Ссылаясь на потенциальные последствия для коренных племен, в особенности на племя сиу из Стэндинг-Рок, в марте и апреле 2016 года агентство по охране окружающей среды (АООС), министерства природных ресурсов (МПР) и обратились к Инженерному корпусу сухопутных войск США с просьбой провести официальную оценку воздействия на окружающую среду и издать заявление об экологическом воздействии (ЗЭВ). Отметив, что водопроводная система, обслуживающая , находится на расстоянии всего 16 км (10 миль) вниз по течению от места пересечения трубопровода в озере Оахе и реке Миссури, АООС рекомендовала корпусу армии пересмотреть свою экологическую оценку и открыть второй период общественного обсуждения. «Исходя из нашего более глубокого понимания параметров проекта, мы также рекомендуем ответить на дополнительные вопросы в отношении касающихся экологической справедливости и мер реагирования на чрезвычайные ситуации при разливах/утечках.»[16] МПР также выразили обеспокоенность по поводу близости трубопровода к источнику воды племени: Путь прокладки 12-30-дюймового нефтепровода в непосредственной близости и перед резервацией вызывает серьезную озабоченность у департамента. При основании постоянной родины племени сиу в Стэндинг-Рок, США зарезервировала воды достаточного количества и качества для целей резервации. Департамент сохраняет больше чем 800000 акров земли для племени, на которое может повлиять утечка или разлив. Кроме того разлив может повлиять на воды для питья и других целей, от которых зависят племена и отдельные члены племен, проживающих в этом районе. Мы считаем, что, если текущий маршрут трубопровода вдоль края резервации остается вариантом, то потенциальное воздействие на целевые ресурсы в данной конкретной ситуации требует полного анализа и раскрытия потенциального воздействия путем подготовки [заявления об экологических последствиях].[16] По состоянию на сентябрь министерство юстиции США получило более чем 33000 петиций для рассмотрения всех разрешений и назначило полную экспертизу экологических последствий проекта.[17] Sacred Stone Camp Sacred Stone Camp был основан 1 апреля 2016 года специалистом по сохранению исторического наследия Стэндинг-Рок , как центр сохранения культурного наследия и духовного сопротивления строительству трубопровода Dakota Access.[18][19] Весной и в начале 2016 года Аллард и другие лидеры коренных народов сосредоточили свое внимание на информационно-пропагандистской деятельности в средствах массовой информации, в результате чего племенные делегации и отдельные лица приходили к ним со всей страны и, в конечном счете, мира.[20] По мере того, как численность выросла до пределов того, которые могут поддерживать земли Аллард, неподалеку был создан лагерь переполнения, который был известен как лагерь Očhéthi Šakówiŋ (название на языке Lakȟótiyapi (силуанский язык) для или семь советов по пожарам).[21] В сентябре Аллард сказала: Из 380 археологических памятников, которые сталкиваются с осквернением вдоль маршрута всего трубопровода из Северной Дакоты в Иллинойс 26 из них находятся прямо здесь, на стыке этих двух рек. Это историческая торговая земля, место, которое было священно не только для народов сиу, но и арикара, мандан и … Правительство США стирает нас в наиболее важных культурных и духовных областях. И когда оно стирает наши следы из мира, оно стирает нас как людей. Эти места должны быть защищены, или наш мир закончится, это так просто. Наша молодежь имеет право знать, кто они. Они имеют право на язык, культуру, традиции. Они узнают эти вещи через родство с нашей землей и нашей историей. Если мы позволим нефтяной компании раскопать и уничтожить нашу историю, наших предков, сердца и души как народа, это ли не геноцид?[18] К концу сентября NBC News сообщил, что члены более чем 300 разместились в трех основных лагерях, по оценкам примерно от 3000 до 4000 сторонников сопротивления трубопроводу. На несколько тысяч больше собирались в лагерях по выходным дням.[1][22][23] По мере приближения зимы цифры росли меньше, но протестующие были утеплены и готовы на неопределенный срок пребывания. По состоянию на 24 октября был организован другой лагерь, называемый «Зимний лагерь»[24], располагаемый непосредственно на пути предлагаемого трубопровода на собственности, недавно приобретенной Energy Transfer Partners. Ссылаясь на суверенное право на национализацию частной собственности,[25] американских индейцев протестующие заявили, что земля справедливо принадлежит им по договору в . Хотя первоначальная территория, согласованная в договоре, впоследствии была разбита на более мелкие резервации, договор никогда не был аннулирован и в настоящее время рассматривается как закон.[26] 27 октября вооруженные солдаты и полиция в ходе беспорядков разогнала протестующих из нового лагеря.[27][28] Протесты В сентябре 2014 года член совета племени сиу из Стэндинг-Рок (ПССР) Дэйв Аршамбо II провел первое информационное совещание между ПССР и представителями трубопровода Dakota Access. В начале заседания Аршамбо указал, что племя выступает против проекта в рамках договорных границ, заявив: «Так вам известно только о том: что что-то племя не поддерживает.» Дополнительно представители ПССР выразили несогласие и обеспокоенность по поводу трубопровода.[29][30] Протесты по трубопроводу были зарегистрированы еще в октябре 2014 года, когда община Айовы и активисты по охране окружающей среды представили 2,300 петиций губернатору Айовы Терри Бранстаду, с просьбой подписать , чтобы остановить его.[31] Представители племени Сак-Фокс на реке Миссисипи в Айове (народ Месквоки) также выступили против маршрута и официально заявили о своем возражении в начале 2015 года. В письме совету по коммунальному хозяйству Айовы председатель племени Джудит Бендер написал: «Как народ, живущий в Северной Америке в течение тысяч лет, у нас есть экологические проблемы, касающиеся земли и питьевой воды… Наша главная проблема состоит в том, что водоносные горизонты Айовы могут быть значительно повреждены. И только одна ошибка и жизнь в Айове изменится на следующие тысячи лет. Мы считаем, что должны быть защищены, потому что эта вода дает Айове лучший образ жизни.» Племена также обеспокоены ущербом, нанесенным местам обитания дикой природы и святым местам.[32] Члены племен входили в число тех, кто выступал против трубопровода , и выразили озабоченность, что трубопровод Dakota Access может использоваться в качестве замены если трубопровод Keystone XL не построен.[33] В июле 2016 молодежь из индейской резервации Стэндинг-Рок создала группу под названием «Уважай нашу воду» и организовала духовные бега через страну из Северной Дакоты в Вашингтон, округ Колумбия, чтобы представить петицию в знак протеста против строительства трубопровода Dakota Access.[34] По прибытию они доставили петицию инженерному корпусу сухопутных войск США. Племя подало в суд для судебного запрета на том основании, что инженерный корпус сухопутных войск США не провел надлежащего исследования экологического и культурного воздействия. Протесты обострились на участке трубопровода в Северной Дакоте, при этом численность населения увеличилась от всего лишь горстки людей до сотен, а затем тысяч за лето.[35] Племя сиу из Стэндинг-Рок считает, что трубопровод поставит под угрозу реку Миссури, источник воды для резервации. Они указывают на два недавних разлива, , очистка от значительного оставшегося заражения которого стоила более миллиарда, и в 2015 году .[34][36][37] Племя также обеспокоено тем, что маршрут трубопровода может быть проложен через священные места племени сиу. В августе 2016 года были проведены акции протеста, в результате чего часть нефтепровода была остановлена недалеко .[38][39] Мирный протест продолжался и привлекал представителей коренных народов Северной Америки, а также других сторонников. Ряд запланированных арестов произошел, когда люди приковались к тяжелым машинам.[40] 23 августа племя сиу из Стэндинг-Рок выпустило список из 87 племенных правительств, которые написали резолюции, обращения и письма поддержки, заявляя о своей солидарности со Стэндинг-Рок и народом Сиу.[41] С тех пор многие другие организации коренных американцев, политики, экологические группы и группы гражданских прав присоединились к борьбе в Северной Дакоте, включая движение «Черные жизни важны», лидеров коренных народов бассейна реки Амазонки из Южной Америки, сенатора Вермонта Берни Сандерса, кандидата в президенты «Зеленой партии» в 2016 году Джилл Стайна и многих других.[42] The Washington Post назвала это «национальным движением для коренных американцев.»[1][43] По состоянию на сентябрь этот протест был самым большим собранием коренных американцев за более чем 100 лет.[22][44] Охранные фирмы используют собак и перечный спрей против протестующих 3 сентября 2016 г., в выходной день труда, Dakota Access привлекли частную охранную фирму, когда компания использовала бульдозеры выкапывают часть маршрута трубопровода, содержащий возможные местные могилы и захоронения артефактов; Это подлежало рассмотрению в ожидании ходатайства о вынесении судебного решения. Бульдозеры прибыли в течение дня после того, как племя подало судебный иск.[45] Бульдозеры Energy Transfer вырыли 2 мили (3200 м) длиной и 150 футов (45 м) шириной канал через оспариваемый район.[46][47] Когда безоружные демонстранты пересекли периметровое ограждение, чтобы остановить бульдозеры, охранники использовали перцовые баллончики и сторожевых собак для атаки. По меньшей мере шесть демонстрантов обратились за лечением укусов собак и около 30 были опрысканы перцовым спреем до того как охранники и их собаки покинули место происшествия на грузовиках. Женщина, которая принимала участие в этом инциденте заявила, что «Полицейские смотрели на все это с вершины холмов. Казалось, они пытались спровоцировать нас на насилие, когда мы были мирными.»[47] Инцидент был снят Эми Гудман и командой из Democracy Now![46][48] Кадры показывают несколько людей с собачьими укусами и собак с кровью на намордниках.[47][49][50] Питомник Frost Kennels из Хартвилла, штат Огайо, признал, что они участвовали в этом инциденте 3 сентября.[51] Исполнительный директор частного детективного и охранного предприятия Джефф Даттон заявил, что питомник Frost Kennels и ее владелец Боб Фрост не были лицензированы штатом Огайо для обеспечения безопасности или применения сторожевых собак. Шериф округа Мортон Кайл Кирхмейер сказал, что они расследуют с обоих сторон в этом инциденте, включая раны, нанесенные собаками, и что они не знали об использовании собак до тех пор, пока не был сделан звонок 9-1-1. На вопрос о том, почему представители полиции округа, которые видели инцидент, не вмешались, Кирхмейер ответил, что главной задачей агентства является безопасность для всех, включая полицейских,[51] и сказал: Любое предположение о том, что сегодняшнее мероприятие было мирным протестом, является ложным. Это было больше похоже бунт, чем на протест. Лица, перешли на частную собственность и приставали к сотрудникам частных охранных служб с деревянными столбиками и флагштоками. Агрессия и насилие, представленные здесь сегодня являются незаконными и не должны повторяться. Хотя на месте происшествия не было произведено никаких арестов, мы активно расследуем инцидент и отдельных лиц, которые организовали и участвовали в этом незаконном мероприятии.[52] После просмотра видеозаписи нападения, консультант правоохранительных органов, который обучает полицейских собак, назвал это «абсолютно ужасным» и «достойным осуждения». «Нападение с укусами собак и удержание на краю поводка для запугивания, угроз и предупреждения преступности не уместны.» [53] Бывший офицер К-9 из департамента полиции Гранд-Форкс, который сейчас владеет охранной фирмой, использующей собак для обнаружения наркотиков, сказал: «Это напомнило мне о движении за гражданские права в 60-х годах. Я не думаю, что это было целесообразно. Они были ошеломлены и это не было подобающим использованием собак.»[53] Американский союз защиты гражданских свобод в Северной Дакоте выступил против использования собак и перцового спрея и попросил государственных чиновников «относиться ко всем справедливо и одинаково.»[51] Выступая 4 сентября, активист народа оджибве и бывший кандидат в вице президенты от «Партии зеленых» сказала, что «чиновники Северной Дакоты на самом деле находятся в постели с нефтяной промышленностью и поэтому они делают вид, будто ничего не замечают.»[51] Громкие аресты 11 — 12 августа 18 человек были арестованы, по словам Кирхмейера, включая племенного председателя из Стэндинг-Рок Давида Аршамбо II, который был обвинен в хулиганстве. Вместе с племенным советом Аршамбо подал в суд на инженерный корпус сухопутных войск за несколько дней до своего ареста.[53] Он сам подал в суд 16 августа на ООО Dakota Access, которые запрашивали «запретительные судебные приказы и неустановленный денежный ущерб».[54] 7 сентября в округе Мортон был выдан ордер на арест кандидату в президенты «партии зеленых» Джилл Стайн и её соседу по избирательному списку Аджаму Бараке, по обвинению в преступном посягательстве и преступном причинения ущерба. Стайн написала баллончиком «Я одобряю это послание», а Барака написал слово «деколонизация» на бульдозере.[55] 8 сентября округом Мортон был выдан ордер на арест журналиста Эми Гудман. Её обвинили в преступном нарушении, связанным со съемкой 3 сентября.[49][50] Прокурор Лэдд Эриксон сказал, что Гудман была как протестующий, потому что она уделяла время только протестующим.[56] В ответ на похвалу Эриксон, Мэтт Тайбби написал «Прокурор, который арестовывает репортера, потому что не считает, что она „сбалансирована“, по существу говорит будущим журналистам, какими должны быть их истории, чтобы избежать ареста. Это абсолютно предосудительно и по антиамерикански».[57] 1 октября канадский журналист Эд У, назначенный канадской телерадиовещательной корпорацией для освещения протестов, был задержан на американской границе на шесть часов, а его сотовые телефоны и другие электронные устройства конфисковали. У в конце концов было отказано во въезде в США без объяснения причин.[58] Американский союз гражданских свобод обратился с просьбой о том, чтобы любые данные, собранные с электронных устройств У, были уничтожены и чтобы ему были даны заверения в том, что он не будет подвергаться преследованию.[59] Выступая 5 октября, председатель племени Стэндинг-Рок Давид Аршамбо II заявил, что начиная с этой даты 135 демонстрантов против трубопровода были арестованы. Аршамбо также сказал, что сотрудники правоохранительных органов «повышают опасность», используя средства борьбы с беспорядками.[13] Утверждая что «противостоя мужчинам, женщинам и детям, в то время как их снаряжение более приспособлено для боя, является несоразмерной реакцией», организация «Международная амнистия» также выразила озабоченность по поводу военизированной реакции на протестующих.[60] 13 октября Гудман объявил о своем намерении выдать себя в центр исправительных учреждений города Мандан, округа Мортон в понедельник 17 октября, чтобы предстать перед обвинением в беспорядках. (хотя первоначально ей было предъявлено обвинение в преступном нарушении, обвинитель заявил, что существуют «правовые вопросы с доказательством уведомления требований о незаконном проникновении в законодательстве»).[61] Она заявила, что будет бороться с обвинениями против её в качестве нарушения первой поправки.[62] Комитет по защите журналистов,[63] ассоциация газет Северной Дакоты,[64] американский союз гражданских свобод в Северной Дакоте,[65] и фонд свободной прессы[65] все выразили озабоченность в связи с созданием проблем для свободы прессы. 17 октября окружной судья не нашел возможных причин для нескольких обвинений в беспорядках, в том числе возбужденных против Гудман. После решения судьи Кирхмейер подтвердил, что незаконное проникновение приведет к аресту, в то время как государственный прокурор заявил, что расследование будет оставаться открытым в ожидании новых доказательств.[66] Заявления о жестоком обращении По состоянию на середину октября было более 140 арестов. Некоторые протестующие, арестованные за мелкие правонарушения и доставленные в тюрьму округа Мортон, сообщили, что считают обращение с ними жестоким и ненормальным. Сара Джумпин Игл, врач резервации сиу в Стэндинг-Рок, должна была снять всю свою одежду и «присесть на корточки и покашлять» когда она была арестована за нарушение общественного порядка. В другом таком случае Ладонна Брейв Булл Аллард, основавшая Sacred Stone Camp, говорила, что когда её дочь была арестована и взята под стражу, она была «обыскана с раздеванием перед несколькими офицерами-мужчинами, а затем часами находилась в своей камере, обнаженной и замерзающей». Коди Холл из резервации Шайенн-Ривер в Южной Дакоте также сообщил, что они обыскивали с раздеванием. Он содержался под стражей в течение четырех дней без залога, а затем был обвинён в двух преступлениях небольшой тяжести.[67] Актриса Шайлин Вудли, арестованная 10 октября вместе с 27 другими, также сказала, что её обыскали с раздеванием, добавив: «Никогда бы не передумала, что, пытаясь защитить чистую воду, пытаясь обеспечить будущее, где наши дети имеют доступ к элементу, имеющему жизненно важное значение для выживания, я буду обыскана с раздеванием. Я была просто шокирована.»[68] Организация «Международная амнистия» высказалась против использования обыска с раздеванием и заявила, что направила письмо в департамент шерифа округа Мортон, выражая озабоченность по поводу степени применения силы против людей, принимающих участие в протестах. Они направили делегацию наблюдателей за соблюдением прав человека для наблюдения за реакцией правоохранительных органов на протесты.[60] Движения полиции для очистки лагеря 27 октября полиция из нескольких учреждений, включая государственных сотрудников полиции штата Северная Дакота, национальной гвардии и других правоохранительных органов из соседних штатов, начала интенсивную операцию по очистке лагеря протестующих и блокад вдоль автострады 1806.[69] Департамент шерифа округа Мортон заявил следующее: На этих выходных протестующие обострили противозаконное поведение, создав незаконные блокпосты, проникнув на частную собственность и создав лагерь, что заставило правоохранительные органы отреагировать на это. Я не могу достаточно акцентировать на этом, это вопрос общественной безопасности. Мы не можем позволять протестующим блокировать дороги штата, блокировать государственные автомагистрали или проникать на частную собственность."[27] Журналист из газеты Seattle Times, присутствующий на столкновении, назвала его «страшным». В программе PBS Newshour она сказала, что провела прошлую ночью в лагере «с членами племени, которые пели свои песни смерти. Я хочу сказать, что они были очень обеспокоены возможным насилием. А кто не будет? Вы видели, как правоохранительные органы из шести штатов были укомплектованы, бронетранспортерами, несколькими сотнями сотрудников правоохранительных органов с шумовыми гранатами, слезоточивым газом, тайзерами и дубинками. И они использовали все это. Я хочу сказать, на это было страшно смотреть.» Она рассказала, что противостояние завершилась на следующий день, и заявила, что «сотрудники правоохранительных органов продвинулись не более чем на 100 ярдов (91,4 метра) с пятью бронетранспортерами, расположенными бок о бок, и сотнями сотрудников правоохранительных органов двигающимися за ними. И наконец вышел старейшина, чтобы фактически пройти между двумя рядами, встать там, лицом к своему народу и сказать: „Идите домой. Мы здесь, чтобы бороться с трубопроводом, а не с этими людьми, и мы можем выиграть только с молитвой.'“[70][71][72][73] В ответ на конфронтацию 28 октября организация „Международная амнистия“ опубликовала пресс-релиз, в котором, в частности, говорилось: „Эти люди не должны рассматриваться как враг. Полиция должна поддерживать мир, с использованием минимальной силы в соответствующей ситуации. Противостояние с мужчинами, женщинами и детьми, в то время как одеты в снаряжение больше подходящего для боя, является несоразмерным ответом. В соответствии с международными правами и нормами аресты не должны использоваться для запугивания или недопущения участия людей в мирных собраний.“[60] Основатель движения „Чёрные жизни важны“ Алисия Гарза сравнивала агрессивные действия полиции с обращением с организаторами противостояния в природном заповеднике в Орегоне (оправдаными по федеральным обвинениям в тот же день, как и рейд полиции в лагерь),[74] заявила: „Если вы белые, то вы можете занять федеральную собственность… и быть признанными невиновными. Без слезоточивого газа, без танков, без резиновых пуль… Но если вы коренное население и боритесь за защиту своей земли и воды, от которых вы зависите, чтобы выжить, вы получаете слезоточивый газ, молчание средств массовой информации, танки и всё такое.“[75] Протестующие двигаются чтобы очистить заблокированный мост, а полиция реагирует Вечером 20 ноября протестующие попытались открыть мост Backwater Bridge на автомагистрали 1806, который был заблокирован с 27 октября. Мост находится примерно в миле (1600 м) к югу от места где разработчик трубопровода планирует бурить. По данным департамента шерифа мост был закрыт по соображениям безопасности „из-за ущерба, причиненного несколькими пожарами 27 октября которые устроили протестующие“. Но протестующие считают, что полиция использует закрытие моста, чтобы „запереть [их]“, и говорит, что блокада препятствует доступу транспортных средство аварийной службы с севера.[76] По сообщениям СМИ, полиция начала атаку на протестующих с водяными пушками в погоду с температурой 28°F (−2°C), а также со слезоточивым газом, резиновыми пулями и гранатами, ранив сотни.[77] Полиция заявила, что протестующие были „очень агрессивными“ и что вода использовалась для того, чтобы потушить несколько пожаров, тогда как протестующие заявили, что пожары — это мирные костры, используемые для поддержания тепла.[76] Ряд видео, размещенных в социальных сетях, показывают, что протестующих поливали непрерывной струёй воды. Первоначально офис шерифа округа Мортон говорил, что вода использовалась только для тушения пожаров, но на следующий день, шериф Кирхмейер исправить свое заявление, сказав: „Часть воды была использована для отражения некоторых действий протестующих“ и добавил, что она „распылялась больше как туман и мы не хотели направлять воду прямо на них, но мы хотели чтобы она использовалась в качестве меры обеспечения всеобщей безопасности“[78] Рука женщины серьезно пострадала от взрыва, который, по утверждению протестующих, была частью шумовой гранаты, но по мнению полиции это могло быть взрывом баллона с пропаном. На пресс-конференции отец жертвы заявил, что его дочь видела, как офицер полиции бросил взрывное устройство непосредственно в нее, когда она отступала.[79] Департамент шерифа округа Мортон отрицает использование шумовых гранат и сообщает, что протестующие в это же время бросали в полицию канистры с пропаном.[80][81][82][83][84][85][86][88] Правоохранительные органы, включая ФБР и управление по борьбе с незаконным оборотом алкоголя, табака и вооружений расследуют этот инцидент.[87] В то же время лагерь протестующих сократился до нескольких сотен человек из-за остановки строительных работ и суровой зимней погоды. В декабре 2016 года председатель Стэндинг-Рок Дэйв Аршамбо призвал распустить лагерь из-за погоды и возможного загрязнения реки мусором и отходами во время весеннего наводнения. Он попросил людей очистить площадь и уйти.[88] Племя сиу из Стэндинг-Рок против инженерного корпуса сухопутных войск США 27 июля племя сиу из Стэндинг-Рок предъявило иск Инженерному корпусу сухопутных войск США в окружном суде США в округе Колумбия, требуя деклараторного и судебного запрета, чтобы остановить трубопровод. Племя также запросило временного судебного запрета.[89][90][91] 9 сентября окружной судья Джеймс Боасберг отклонил ходатайство. Позднее в тот же день, совместное заявление министерств юстиции, армии и внутренних дел, временно остановили проект на федеральных землях, граничащих с или под бассейном озера Оахе. Федеральное правительство США попросило компанию провести „добровольную паузу“ на строительстве вблизи этого района до тех пор, пока не будет проведено дальнейшее исследование по региону, протяженность которого составляет 20 миль (32 км) вокруг озера Оахе. В заключение представитель агентства сказал: Наконец-то, мы полностью поддерживаем права всех американцев свободно собираться и говорить. В последние дни мы видели, как тысячи демонстрантов мирно собрались при поддержке многих суверенных правительств племен, чтобы осуществить свои права первой поправки и выразить искренние опасения по поводу окружающей среды, исторических и священных мест. Теперь все мы обязаны разработать дальнейшие действия, которые послужат самым широким общественным интересам».[91][92] Energy Transfer Partners отклонили просьбу о добровольном прекращении строительства на всех прилегающих частных землях и возобновили строительство в течение 48 часов.[93] 13 сентября председатель и генеральный директор Energy Transfer Partners Келси Уоррен ответил на запрос федерального правительства, заявив, что беспокойство по поводу влияния трубопровода на водообеспечение было «необоснованным». Уоррен сказал, что «многочисленные исследования, проведенные с отделом охраны исторических государственных памятников, не нашли священных предметов вдоль маршрута». Они не указали, что они добровольно прекратят работу над трубопроводом. Уоррен написал, что компания встретится с официальными лицами в Вашингтоне «для того, чтобы понять их позицию и подтвердить наше обязательство привести в эксплуатацию трубопровода Dakota Access».[94] 5 октября судьи федерального апелляционного суда заслушали аргументы о том, следует ли прекратить работу над трубопроводом; вынесение постановления ожидалось в течение нескольких недель. В то время инженерный корпус сухопутных войск еще не принял окончательного решения о том, следует ли предоставлять разрешение для строительства под рекой Миссури. В ходе допроса юрист по трубопроводу заявил, что «если суд разрешит это, компания продолжит строительство до края озера еще до принятия решения по делу, поскольку каждый дополнительный месяц задержки будет стоить компании более 80 млн долларов».[13] Инженерный корпус сухопутных войск задерживает решение 14 ноября инженерный корпус сухопутных войск заявили, что им необходимо больше времени для изучения последствий этого плана. В пресс-релизе, они заявили: «Армия установила, что дополнительное обсуждение и анализ оправданны в свете истории отчуждения земель народа великих сиу, важности озера Оахе для племени, наших межправительственных отношений, а также законодательных актов, регулирующих сервитуты через государственную собственность.»[95] Energy Transfer Partners ответили, критикуя администрацию Обамы за «политическое вмешательство» и заявили, что «дальнейшие задержки в рассмотрения этого дела увеличат затраты на миллионы долларов в месяц, которые невозможно восстановить». Губернатор Северной Дакоты Джек Далримпл раскритиковал решение, заявив, что трубопровод якобы будет безопасным и что решение было «давно просрочено».[96] Крейг Стивенс, пресс-секретарь рабочей группы коалиции объединённых электрических сетей центральной части Америки, назвал объявление корпуса «еще одной попыткой быть при смерти из-за задержки» и сказал, что администрация Обамы «решила еще больше разжечь пламя протеста в результате многочисленного бездействия». Сенатор Северной Дакоты Джон Хувен заявил в своем высказывании, что задержка «только продлит беспорядки в регионе, вызванные протестами и сделает жизнь трудной для всех, кто живет и работает в этом районе.»[97] Выступая 16 ноября на PBS Newshour, директор компании Energy Transfer Partners Келси Уоррен ответил на вопросы о двух основных проблемах племени, повреждении священных мест и потенциальном загрязнении воды в случае утечки: Ну, во-первых, я думаю, что сейчас это хорошо известно. Мы вовсе не на одной индейской собственности и не на собственности коренных американцев. Мы на частных землях. Это номер один. Номер два - этот трубопровод, это новая стальная труба. Мы пробуримся под озером Оахе. Он пройдет от 90 до 150 футов (27,5-45,7 м) под поверхностью озера. Это толстостенная труба, кстати, она толще, чем просто обычная труба, которую мы кладем. Также, с каждой стороны озера, есть автоматические клапаны, и если при очень маловероятной ситуации, произошла утечка, наше помещение системы автоматического управления закрывает трубу, инкапсулируя тот маленький участок, который может оказаться в опасности. Так что это просто не произойдет. Номер один, у нас не появится утечек. Я не могу обещать, конечно, но то что никто не садится в самолёты, если думают, что они разобьются. И, номер два, нет никакого способа заражения неочищенной нефтью их водных запасов. Они находятся в 70 милях (110 км) вниз по течению.[98] 4 декабря армия объявила о том, что она не даст повода для прокладывания трубопровода под озером Оахе.[99] Заявление сделал помощник секретаря армии (гражданских объектов) Джо-Эллен Дарси: Несмотря на то, что мы продолжили обсуждение и обмен новой информацией с племенем из Стэндинг-Рок и Dakota Access, ясно, что многое еще предстоит сделать. Лучший способ завершить эту работу оперативно и ответственно заключается в изучении альтернативных маршрутов для прокладки трубопровода.[100] Energy Transfer Partners и Sunoco Logistics Partners ответили в тот же день. Сегодняшняя директива Белого дома к корпусу о дальнейших промедлениях — это лишь последняя серия открытых и транспарентных политических действий администрации, которая отказалась от верховенства закона в пользу того, чтобы поддержать узкий и радикальный политический электорат. Как уже говорилось, ETP и SXL полностью ожидают завершения строительства газопровода без каких-либо дополнительных маршрутов на озере Оахе и вокруг него. Эта администрация сегодня каким-либо образом ничего не сделала для изменения.[101] Распоряжение президента Дональда Трампа 24 января 2017 года президент Дональд Трамп подписал исполнительное распоряжение о продвижении строительства трубопровода под «условиями, которые должны быть согласованы». Этот указ ускорил бы проведение экологической экспертизы, которую Трамп назвал «невероятно громоздкой, долгой и с ужасным процессом выдачи разрешений».[5][6] Поддержка Племена сиу приняли резолюции в поддержку Стэндинг-Рок, в том числе племя сиу из Шайенн-Ривер, племя кроу-крик, племя оглала и племена сиу из Розбада.[21] Племена Оклахома также выразили поддержку движению протеста против трубопровода. В августе главный вождь народа чероки Билл Джон Бейкер сказал: «Как индейский народ, мы имеем право защищать свои земли и защищать свои права на воду. Это наша обязанность следующих семи поколений».[102] Сенатор Берни Сандерс сказал, что он "присоединится к племени сиу из Стэндинг-Рок и ко многим племенным народам, борющимися с этим опасным трубопроводом. Как трубопровод Keystone XL, против которого я выступал с самого первого дня, нефтепровод Dakota Access для нефти добытой методом гидроразрыва, будет транспортировать один из самых грязных видов топлива на планете. Вне зависимости от решения суда. строительства трубопровода Dakota Access должно быть остановлено. Наша работа, как нации, состоит в том, чтобы разрушить нашу зависимость от ископаемых видов топлива, а не увеличивать нашу зависимости от нефти.[103] Полевой репортер Джордан Харитон (из младотурок (радикалистов) эксплуатируемых программой «TYT Politics») был одним из самых активных журналистов, участвующих в акциях протеста. Он непосредственно освещал протесты с момента их создания. Он также комментировал недостаточное присутствие журналистов из основных телесетей, таких как CNN и MSNBC.[104] Марш солидарности в Денвере 8 сентября около 500 индейцев и других протестующих прошли в Денвере, чтобы продемонстрировать солидарность с американцами из Стэндинг-Рок. Представитель штата Джо Салазар говорил о безопасности трубопроводов и рассказал о недавнем заявлении по безопасности нефтепроводов «Ассоциации нефтяных и газовых компаний штата Колорадо» как «полном лжи».[105] Марш солидарности в Сиэтле 16 сентября в Сиэтле прошли митинг и шествие, чтобы продемонстрировать солидарность с племенем сиу из Стэндинг-Рок. Мэр Сиэтла и члены городского совета присоединились к лидерам северо-западных племен из Квинолт, Маках, Ламми, Суквомиш, Тулалип, Свиномиш, Пуйаллап и других, чтобы показать сопротивление трубопроводу. Фаун Шарп, президент индийского народа Квинолт и присоединенных племен северо-западных индейцев, сказал, что, хотя племена «полны решимости победить в этой битве», необходимы «более глубокое изменения». «США должны признать, что у нас есть политическое равенство. Это намного больше, чем конкретный проект инфраструктуры. Это относится к основополагающим отношениям».[106] Города, объявившие противостояние трубопроводу Согласно журналу Grand Forks Herald, 13 октября администрация 19 городов, включая Сент-Луис и Миннеаполис, приняли постановления в поддержку племени Стэндинг-Рок в противостоянии трубопроводу.[107] В октябре шериф округа Мортон просил полицию из близлежащих районов оказать содействие в урегулировании протестов вблизи трубопровода. Офис шерифа округа Дэйн в Висконсине направил 10 представителей для оказания помощи местной полиции,[108] но они были отозваны через несколько дней из-за возражения со стороны жителей округа Дайн и чиновников округа.[109] Просьба президента Обамы придерживаться соглашений В публичном заявлении от 28 октября вождь Арвола Смотрящая Лошадь, духовный лидер и хранитель священной трубки мира связывающей Лакота/Дакота/Накота народы, ссылался на свою роль в качестве голоса традиционного правительства народа великих сиу и призвал президента Барака Обаму пообщаться «народом с народом, как это указано в наших договорах».[110] Смотрящая Лошадь призвал президента Обаму сдержать свое слово: Когда вы встретились с нашими людьми на вашей избирательной кампании в Су-Фолс, Южная Дакота, вы заявили, что являетесь законником и понимаете договорные документы. Вы сказали нам, что вы поняли, что наши договоры были нарушены, и вы бы занялись этими нарушениям против наших людей, если бы стали президентом. Это было ваше слово.[110] «Национальный день действий» 15 ноября сотни городов провели акции протеста против трубопровода в скоординированном протесте, который организаторы назвали «Национальным днем действий».[111] Сотни протестующих мирно собрались в Чикаго, Лос-Анджелесе, Манхэттене, Денвере и других городах; Были арестованы десятки протестующих, в том числе демонстранты в Мандане, Северная Дакота, где протестующих арестовали после блокирования железной дороги.[112] Тара Хоуска, директор «Honor the Earth», выступила на митинге в Нью-Йорке, заявив: "Из-за силы социальных сетей и миллионов людей из Стэндинг-Рок армейский корпус собирается пригласить племя для обсуждения своих проблем.[116] Сенатор Берни Сандерс выступил с протестом перед зданием Белого дома. Роберт Кеннеди-младший посетил протестный лагерь и поговорил с протестующими. Он прокомментировал PBS Newshour: «Я думаю, что у них много мужества. Я думаю, они стоят за Америку, они стоят перед лицом запугивания».[98] Протесты на день благодарения День благодарения был представлен как напоминание о напряженных отношениях между правительством США и коренными народами. В праздник 24 ноября несколько тысяч продолжили протестовать против трубопровода; Некоторые предположили, что число протестующих, которое колеблется, удвоилось в тот день.[113] Сотни людей присоединились к протесту в этот день,[114] включая группы из Калифорнии,[115] Орегона,[116] Висконсина,[117] Колорадо,[118] Южной Каролины[119] и Вашингтона.[120] Протестующие построили плавающий мост на «Черепаший остров», считающийся священным местом, и 400 человек собрались у моста, некоторые перешли, чтобы выполнить молитвенную церемонию.[113][121] По мнению некоторых активистов, приток многих новых людей на праздник в честь Дня благодарения вызвал новые проблемы. Некоторые критиковали группу молодёжи, в основном белых людей, за то, что они относились к протесту как к фестивалю типа «Burning Man», принося наркотики и алкоголь, требуя продовольствия и провиантов, а не обеспечивали себя или исполняли непрошенную живую музыку.[122] Актриса Джейн Фонда была одной в делегации из 50 человек, которые подавали обед в День благодарения в соседнем Мандане, привлекая внимание средств массовой информации.[123][124] Владельцы бизнесов приехали из штата Массачусетс[125] и Пенсильвания[126], чтобы подавать пищу протестующим в Стэндинг-Рок. Протест в день благодарения в Портленде, штат Орегон привлек около 350 человек в сильный дождь.[127] Поддержка военных ветеранов В ноябре группа называемая «Ветеранская поддержка Стэндинг-Рок» сформировалась для участия в ненасильственном вмешательстве для защиты демонстрантов от того, что группа назвала «нападением и запугиванием со стороны милитаризованных полицейских сил». По данным The New York Times, «примерно 2000 ветеранов» указали, что соберутся в резервацию сиу Стэндинг-Рок, чтобы служить «живым щитом» для протестующих. Организаторами этих протестов были отставной сержант полиции Балтимора Майкл А. Вуд-младший и Уэс Кларк-младший, сын бывшего верховного Командующего НАТО и кандидата в президенты 2004 года Уэсли Кларка. Уэс Кларк-младший, является членом младотурок.[128] Реакции В сентябре сенатор Берни Сандерс обратился к толпе, насчитывающей около 3000 членов племени сиу из Стэндинг-Рок и других племенных наций и сторонников на акции протеста за пределами Белого дома. Говоря что «трубопровод угрожает окружающей среде и водным ресурсам и эксплуатирует коренных американцев», он попросил президента Обаму принять меры и провести полный экологический и культурный анализ воздействия проекта, который, по его мнению, убьет трубопровод.[94] После использования Национальной гвардии и вооруженной полиции в беспорядках, чтобы вытащить протестующих из лагеря протеста в октябре, Сандерс снова призвал президента приостановить строительство трубопровода. В письме к президенту, Сандерс в частности, написал: «Меня глубоко огорчает то, что федеральное правительство ставит прибыль нефтяной промышленности выше договоров и суверенных прав коренных американцев. Господин президент, вы взяли смелую и принципиальную позицию против трубопровода Keystone — я прошу вас принять аналогичную позицию в отношении трубопровода Dakota Access».[129] Утверждая, что проект строительства трубопровода Dakota Access является частью «долгой истории воздействия загрязнения окружающей среды на наиболее экономически и политически обездоленных людей и общин по всей стране», представитель Рауль Грильялва, занимающий видное положение демократа в Комитете по природным ресурсам, 22 сентября попросил инженерный корпус сухопутных войск снять действующие разрешения на строительство трубопровода.[23] Говоря о том, что «текущие разрешения на проект должны быть приостановлены и все строительство прекращено до тех пор, пока не будет завершена полная экологическая и культурная проверка всего проекта», сенаторы Сандерс, Дайэнн Файнстайн, Эд Марки, Патрик Лихи и Бенджамин Кардин 13 октября призвали президента Барака Обаму распорядится о проведении всесторонней экологической экспертизы проекта трубопровода. Они также просили более четкие консультации с племенами по оспариваемой части маршрута.[107] Назвав предложенный маршрут трубопровода «самым отвратительным примером экологического расизма, который я видел за долгое время», 26 октября преподобный Джесси Джексон объявил о поддержке движения, сказав: «Племена этой страны пожертвовали много, для того чтобы эта великая страна могла быть построена. С разрушенными обещаниями, украденными и священными оскверненными землями племя сиу из Стэндинг-Рок встало на защиту своего права на чистую воду. Они потеряли землю для поселенцев на ферме, множество земель для золота в Черных горах, а затем еще больше земель для плотины, которая была построена для гидроэнергетики. Когда это прекратится?»[26] В сентябре Обама обратился к представителям племен, сказав: «Я знаю, что многие из вас собрались всеми племенам и по всей стране, чтобы поддержать сообщество в Стэндинг-Рок. И вместе, вы заставляете услышать себя.» 2 ноября он снова обсудил движение протеста, сказав: «Мы внимательно следим за этим. Я считаю, что мы можем предоставить священные земли коренных американцев. И я думаю, что сейчас армейский корпус изучает, есть ли пути для перенаправления этого трубопровода. Мы дадим им разобраться еще несколько недель и определим, можно ли разрешить это таким образом, чтобы как я думаю правильно отнестись к традициям первых американцев».[130] Пресс-секретарь Белого дома сказал, что президент связался с несколькими правительственными агентствами, «которые внимательно изучают процедуры, по которым они следуют, чтобы включить затраты коренных американцев, которые могут пострадать от проектов в области инфраструктуры».[130] В Интервью с Алисией Менендес, сенатор Тим Кейн сказал, что он поддерживает усилия в администрации Обамы, чтобы рассмотреть возможность изменения маршрута трубопровода.[131] 5 ноября исполнительный вице-президент крупнейшего норвежского банка (DNB) Харальд Серк-Ханссен заявил, что банк, инвестировавший в проект более 342 миллионов долларов, рассматривает вопрос о снятии финансирования, если его призывы уважать права коренных народов не будут соблюдены.[132][133] В интервью, данном в октябре 2016 года Daily Energy Insider, президент Североамериканских профсоюзов строителей (NABTU) Шон МакГарви, представляющий 3 миллиона членов в 15 профсоюзах в Соединенных Штатах и Канаде, предупредил о последствиях, вызванных противостоянием против проектов трубопроводов нефти и природных газов. «Когда проекты откладываются или отменяются, или не получают одобрения для продолжения, это оказывает огромное влияние на поставщиков, производителей и строителей», — сказал МакГарви. «И это увеличивает стоимость энергии для местного населения, потому что у них нет такого свободного потока, который создает конкуренцию и снижает затраты на энергию для местных домовладельцев».[134] Юрист из Орегона Лорен Реган подала федеральный иск против ряда правоохранительных органов Северной Дакоты о «потенциально смертельных» действиях против протестующих.[135] 29 ноября 2016 года несколько членов Сената и Палаты представителей США провели взвешивание на протесте. Сенаторы Эл Франкен из Миннесоты и Кори Букер из Нью-Джерси призвали генерального прокурора США Лоретту Линч расследовать тактику сотрудников правоохранительных органов против мирных демонстрантов и направить наблюдателей отслеживать любое насилие в отношении протестующих.[140] Несколько членов палаты также выступили с заявлениями, а представитель Тулси Габбард на Гавайях объявила о планах присоединиться к сотням других военных ветеранов в защите протестующих в начале декабря.[136] Представление в ООН 20 сентября 2016 г. председатель Стэндинг-Рок Давид Аршамбо II обратился в совет по правам человека ООН в Женеве, Швейцария, где он призвал «все стороны прекратить строительства трубопровода Dakota Access.» Ссылаясь на договор Treaty of Traverse des Sioux 1851 года и договор в Форте Ларами 1868 года, ратифицированные Сенатом США, которые признают национальный суверенитет племени сиу, Аршамбо заявил совету, что «нефтяные компании и правительство Соединенных Штатов не соблюдают наши суверенные права».[137] 22 сентября 2016 года Виктория Таули-Корпус, эксперт ООН по правам коренных народов, предостерегла США, сказав: «Племя было лишено доступа к информации и отстранено от участия в консультациях на стадии планирования проекта, а экологическая экспертиза не раскрыла присутствия и соседства с резервацией племени сиу в Стэндинг-Рок». Она также отреагировала на права протестующих против трубопровода, заявив: «Власти США должны полностью защищать и содействовать праву на свободу мирных собраний коренных народов, которое играет ключевую роль в расширении их возможностей претендовать на другие права.»[138] См. также Декларация о правах коренных народов Список разливов нефти Трубопроводный транспорт Источники Ссылки  — First Water Protectors camp formed at Standing Rock  — Standing Rock Youth and Water Runners  — September 2016 — U.S. District Court  — Oil Industry information about the pipleline Категория:Акции протеста 2016 года Категория:Права меньшинств Категория:Миссури (река) Категория:Миссисипи (река) Категория:Индейцы Северной Америки

https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%9F%D1%80%D0%BE%D1%82%D0%B5%D1%81%D1%82%D1%8B%20%D0%BF%D1%80%D0%BE%D1%82%D0%B8%D0%B2%20%D1%81%D1%82%D1%80%D0%BE%D0%B8%D1%82%D0%B5%D0%BB%D1%8C%D1%81%D1%82%D0%B2%D0%B0%20%D0%BD%D0%B5%D1%84%D1%82%D0%B5%D0%BF%D1%80%D0%BE%D0%B2%D0%BE%D0%B4%D0%B0%20Dakota%20Access

আচেহ সালতানাতের প্রথম সুলতান কে ছিলেন ?

দেলি সালতানাত

bengali

দেলি সালতানাত (ইন্দোনেশীয়: Kesultanan Deli Darul Maimoon; জাউয়ি: كسولتانن دلي دارول ماءيمون‎) ১৬৩০ খ্রিষ্টাব্দে পূর্ব সুমাত্রায় প্রতিষ্ঠিত একটি রাষ্ট্র। এর আয়তন ১,৮২০বর্গকিমি। প্রতিষ্ঠাকালীন সময় থেকে ১৮১৪ খ্রিষ্টাব্দ নাগাদ এটি একটি করদ রাজ্য ছিল। এসময় তারা স্বাধীনতা লাভ করে এবং সিয়াক সালতানাত থেকে বেরিয়ে আসে। আচেহর শাসক ১৫শ শতাব্দীর মধ্যভাগে ইসলাম গ্রহণ করেন।[1] আলি মুগায়াত শাহ আচেহ সালতানাত প্রতিষ্ঠা করেছিলেন। তিনি ১৫২০ খ্রিষ্টাব্দে উত্তর সুমাত্রায় তার নিয়ন্ত্রণ প্রতিষ্ঠার জন্য অভিযান শুরু করেন।[2] সুলতান ইসকান্দার মুদা তার অভিযানের মাধ্যমে আচেহর সীমানা বৃদ্ধি করেন। ১৬১২ খ্রিষ্টাব্দে দেলি পরাজিত হয় এবং আচেহর অন্তর্গত হয়। ১৮৬১ খ্রিষ্টাব্দে ডাচদের হস্তক্ষেপের পরের বছর ডাচ ইস্ট ইন্ডিয়া কোম্পানির সাথে সন্ধি হয় যা আচেহ ও সিয়াকের কাছ থেকে দেলির স্বাধীনতা স্বীকার করতে সহায়তা করে। এটি বর্তমানে ইন্দোনেশিয়ার অংশ। মেদানের ইতিহাসে সালতানাত প্রতীক হিসেবে টিকে রয়েছে। ইতিহাস সুলতান ইসকান্দার মুদার শাসনামলে আচেহ সালতানাতের সমৃদ্ধির যুগের সাথে দেলি সালতানাতের ইতিহাসের সম্পর্ক রয়েছে। ১৬১২ খ্রিষ্টাব্দে আচেহ দারুস সালামের বিস্তার শুরু হয়। এসময় সুমাত্রার পূর্ব উপকূলের শহরগুলোতে আক্রমণ করা হয়।[3] দেলির উপকূল ছয় সপ্তাহের মধ্যে দখল করে নেয়া হয়। ১৬১৩ খ্রিষ্টাব্দের প্রথমদিকে আরু রাজ্য আত্মসমর্পণ করেছিল। পূর্ব সুমাত্রায় অবস্থিত আরু রাজ্যকে কিছু রচনা কর্মে যেমন দ্বিতীয় টুঙ্কু লোকমান সিনার বাসার শাহর লেখায় হারু রাজ্যও বলা হয়েছে। তিনি পূর্ব সুমাত্রার ইতিহাস নিয়ে নিয়মিত লিখে গেছেন। আচেহ দারুসসালামের অভিযানগুলোতে মুহাম্মদ দালিক নেতৃত্ব দিয়েছিলেন। তিনি স্রি পাদুকা টুঙ্কু গোচাহ পাহলাওয়ান উপাধি ধারণ করেছিলেন। তিনি ছিলেন ভারতীয় বংশোদ্ভূত অভিজাত ব্যক্তি আমির মুহাম্মদ বদরউদ্দিন খানের বংশধর। আমির মুহাম্মদ সামুদেরা পাসাইয়ের সুলতানের কন্যা রাজকুমারী চন্দ্র দেউয়িকে বিয়ে করেছিলেন। মুহাম্মদ দালিনকে লক্ষণ কুদা বিনতান বলা হত। ১৬২৯ খ্রিষ্টাব্দে তিনি পর্তুগিজদের বিরুদ্ধে অভিযানে আচেহর সেনাদের নেতৃত্ব দিয়েছিলেন এবং ১৬১৭ খ্রিষ্টাব্দে পাহাং, ১৬২০ খ্রিষ্টাব্দে কেদাহ, ১৬২৪ খ্রিষ্টাব্দে নিয়াস ও সেসাথে আরো কিছু এলাকা জয় করেছিলেন বলে ধারণা করা হয়।[4] স্রি পাদুকা টুঙ্কু গোচাহ পাহলাওয়ান, দেলি সালতানাতের প্রতিষ্ঠাতা সুলতান ইসকান্দার মুদা আরু অঞ্চল স্রি পাদুকাকে প্রদান করেছিলেন। ১৬৩২ খ্রিষ্টাব্দে স্রি পাদুকা টুঙ্কু গোচাহ পাহলাওয়ানকে আরুর প্রাক্তন এলাকা শাসনের জন্য সুলতানের প্রতিনিধি নিয়োগ করা হয়।[5] পর্তুগিজদের সহায়তাপ্রাপ্ত আরু রাজ্যের অবশিষ্ট প্রতিরোধ ভেঙে দেয়া, অভ্যন্তরীণ এলাকায় ইসলামের প্রসার ও আচেহর অংশে শৃঙ্খলা প্রতিষ্ঠা করা আচেহর উদ্দেশ্য ছিল।[6] আচেহর সুলতানের প্রতিনিধি হিসেবে আরুর শাসক হওয়ার অল্প কিছুকাল পরে স্রি পাদুকা টুঙ্কু পাহলাওয়ান বাতাক কারু উরুঙের চারটি রাজ্যের রাজা কর্তৃক দাতুক টুনগাল বা উলুন জানজি নিযুক্ত হন। এই পদ প্রধানমন্ত্রীর সমপর্যায়ের ছিল।[7] এছাড়াও তার সরকারকে সহায়তা করার জন্য উপদেষ্টা পরিষদ হিসেবে লেমবাগা দাতুক বেরেমপাত প্রতিষ্ঠিত হয়। বাতাক কারুর চার রাজা এর সদস্য হন। বাতাক কারুর চারজন রাজা এই অঞ্চলের চারটি রাজ্যের শাসক ছিলেন। তারা ইসলাম গ্রহণ করেছিলেন। স্রি পাদুকা টুঙ্কু গোচাহ পাহলাওয়ানের অভিযানের সময় তারা আচেহ কর্তৃক বিজিত হন। তাদের অন্যতম রাজা উন্দু সানগাল ছিলেন স্রি পাদুকার শ্বশুর। ১৬৩২ খ্রিষ্টাব্দে স্রি পাদুকা রাজা উন্দু সানগালের কন্যা রাজকুমারী নাং বালুয়ান বেরু সুরবাকতিকে বিয়ে করেন। স্রি পাদুকা ১৬৪১ খ্রিষ্টাব্দে মারা যান। এরপর দেলির শাসনভার তার ছেলের হস্তগত হয়। তার ছেলে টুঙ্কু পাংলিমা পেরুনগিত এসময় পাংলিমা দেলি উপাধি ধারণ করেন। ইতিমধ্যে সুলতান ইসকান্দার মুদা ১৬৩৬ খ্রিষ্টাব্দে আচেহে মারা গিয়েছিলেন। ইসকান্দার মুদার পর তার জামাতা ইসকান্দার থানি আচেহর নতুন শাসক হন। তিনি ১৬৪১ খ্রিষ্টাব্দে মারা যান। ইসকান্দার থানির মৃত্যুর পর আচেহ দুর্বল হয়ে পড়ে। তার স্ত্রী ও ইসকান্দার মুদার কন্যা সুলতানা সাফি আল-দীন তাজ আল-আলম উত্তরসুরি হন। এই পরিস্থিতি টুঙ্কু পাংলিমা পেরুনগিতের জন্য সুযোগ হিসেবে দেখা দেয়। ১৬৬৯ খ্রিষ্টাব্দে তিনি আচেহ থেকে স্বাধীনতা ঘোষণা করেন এবং মালাক্কার ডাচদের সাথে যোগাযোগ স্থাপন করেন। এর মাধ্যমে দেলি সালতানাত প্রতিষ্ঠিত হয়। লাবুহান ছিল এর রাজধানী। বর্তমান উত্তর সুমাত্রার রাজধানী মেদান থেকে ২০ কিমি দূরে এর অবস্থান ছিল। ভেরেনিগডে অস্ট ইন্দিসচে কোম্পাগনির আর্কাইভে ১৬৪১ খ্রিষ্টাব্দের এপ্রিলের বিবরণে দেলির উল্লেখ রয়েছে। সে বছর ডাচরা মালাক্কা অবরোধ করে। এই বিবরণে বলা হয়েছে যে জহরের নৌ সেনাপতির রিপোর্ট অনুযায়ী আচেহর সেনাবাহিনী কুয়ালা দেলিতে সমবেত হয়েছিল। এই সময় আচেহ সালতানাত ও জহর সালতানাতের মধ্যে সংঘর্ষ চলছিল। ইতিপূর্বে প্রথমে পর্তুগিজ ও পরে ডাচরা এতে সহায়তা করে। অন্য একটি ডাচ আর্কাইভে ১৬৪১ খ্রিষ্টাব্দের ৯ সেপ্টেম্বরের বিবরণে দেলির উল্লেখ রয়েছে। এতে সুলতানা সাফি আল-দীন তাজ আল-আলমের তরফ থেকে বাটাভিয়ায় গভর্নর জেনারেল এন্টনিও ভন ডিমেনের কাছে পাঠানো চিঠি রয়েছে। এই চিঠিতে সুলতানা লিখেছেন যে ডাচরা দেলি ও বেসিতাঙের সাথে বাণিজ্য করতে পারবে। ১৬৪৪ খ্রিষ্টাব্দের অক্টোবরের রেকর্ড অনুযায়ী টূঙ্কু পাংলিমা দেলি নামক একজন শাসক মালাক্কার ডাচদেরকে চিঠি ও উপহার পাঠিয়েছিলেন। কিন্তু দেলিতে পেনাজি নদীর কাছে তার প্রতিনিধি দল লুন্ঠিত হয়। দেলি সালতানাতের রাজপরিবারের ভাঙন স্রি পাদুকা টুঙ্কু গোচাহ পাহলাওয়ানের পরবর্তী সুলতান ১৭০০ খ্রিষ্টাব্দে মারা যান। তার উত্তরসুরি টুঙ্কু পাংলিমা পাদেরাপ ১৭২০ খ্রিষ্টাব্দ পর্যন্ত শাসন করেছিলেন। টুঙ্কু পাংলিমা পাদেরাপের মৃত্যুর পর সালতানাতের ভেতর অভ্যন্তরীণ ভাঙন দেখা দেয়। তার উত্তরসুরি কে হবেন এই প্রশ্নে তার সন্তানদের মধ্যে কলহ সৃষ্টি হয়। টূঙ্কু জালালউদ্দিন গেলার কেজুরুয়ান মেতার জ্যেষ্ঠ সন্তান হলেও চোখের সমস্যার কারণে দেলির সুলতান পদের প্রার্থীদের থেকে বাদ পড়েন। এই অবস্থায় দ্বিতীয় সন্তান টুঙ্কু পাংলিমা পাসুতান ক্ষমতা গ্রহণে ইচ্ছুক ছিলেন। তবে রাণীর সন্তান হওয়ায় চতুর্থ সন্তান টুঙ্কু উমর জোহান আলম শাহ গেলার কেজারুয়ান জুনজুনগান রাজা হওয়ার দাবিদার ছিলেন। দুই সন্তানের মধ্যে গৃহযুদ্ধ সংঘটিত হয়। টুঙ্কু তাওয়ার গেলার কেজুরুয়ান সানতুন ভাইদের মধ্যকার যুদ্ধ এড়িয়ে যেতে চান। তিনি দেনাই চলে গিয়ে শাসন স্থাপন করেন যা পরবর্তীতে সেরবাজাদিতে বিস্তৃত হয়। ১৭৩২ খ্রিষ্টাব্দে শুরু হওয়া গৃহযুদ্ধে টুঙ্কু পাংলিমা পাসুতান কর্তৃক টুঙ্কু উমর জোহান আলম শাহ গেলার কেজেরুয়ান জুনজুনগান পরাজিত হন। টুঙ্কু উমর জোহান ও তার মাকে বহিষ্কার করা হয়। তারা কামপুং বেসার নামক স্থানে আশ্রয় নেন। এর ফলে টুঙ্কু পাংলিমা পাসুতান দেলির স্বাধীন সুলতান হন। ইতিমধ্যে টুঙ্কু উমর জোহান আলম শাহ গেলার কেজেরুয়ান জুনজুনগান সেরদাং সালতানাত প্রতিষ্ঠার জন্য প্রস্তুতি নেন। টুঙ্কু উমর জোহান আলম শাহর প্রতি দুই বাতাক কারু শাসক রাজা উরুং সুনগাল ও রাজা উরুং সেনেমবাহর বলিষ্ঠ সমর্থনের ফলে এই সালতানাতের জন্ম হয়। অধিকন্তু তানজুং মারাওয়ার সেরদাং অঞ্চলের উচ্চ অংশ শাসনকারী রাজা উরুং বাতাক তিমুর ও আচেহর একজন উচ্চপদস্থ ব্যক্তি কেজেরুয়ান লুমু সেরদাং প্রতিষ্ঠায় সহায়তা করেন। ১৭২৩ খ্রিষ্টাব্দে টুঙ্কু উমর জোহান আলম শাহ গেলার কেজেরুয়ান জুনজুনগান সেরদাং সালতানাতের প্রথম সুলতান হিসেবে অভিষিক্ত হন। টুঙ্কু পাংলিমা পাদেরাপের তৃতীয় পুত্র টুঙ্কু তাওয়ার কেজেরুয়ান সানতুন তার নিজ অঞ্চলকে সেরদাঙের সাথে যুক্ত করেন। দেলির অভ্যন্তরীণ অস্থিতিশীলতার কারণে প্রভাব নিয়ে প্রতিযোগীতায় লিপ্ত অন্য রাজ্যগুলোর দেলিকে নিজেদের লক্ষ্যবস্তু বানায়। দেলিকে অধিকার করতে চাওয়া রাজ্যগুলোর মধ্যে ছিল সিয়াক স্রি ইন্দেরাপুরা সালতানাত, জহর সালতানাত ও আচেহ সালতানাত। দেলি খুবই লাভজনক অঞ্চল বলে বিবেচিত হত। মূলত প্রাকৃতিক সম্পদের জন্য এই অঞ্চল লাভজনক ছিল। দেলির সুগন্ধি, চন্দনকাঠ ও কর্পূর বিখ্যাত ছিল, এছাড়াও ডাচরা দেলি থেকে চাল, মোম ও ঘোড়া সংগ্রহ করত।[8] অর্থনৈতিক স্বার্থের কারণে ডাচরা দেলির কর্তৃপক্ষের সাথে ভালো সম্পর্ক রাখে। তারা দেলি থেকে কাপড়ও ক্রয় করত। দেলির চতুর্থ সুলতান টুঙ্কু পাংলিমা পাসুতান ১৭৬১ খ্রিষ্টাব্দে মারা যান। কানদুহিদ এরপর থেকে সালতানাতের সরকার পরিচালনা করতে থাকেন। তিনি পাংলিমা গান্দার ওয়াহিদ উপাধি ধারণ করেন। ১৮০৫ খ্রিষ্টাব্দে পাংলিমা গান্দার ওয়াহিদ মারা যান। টুঙ্কু আমালউদ্দিন তার উত্তরসুরি হন। এসময় দেলির উপর সিয়াক স্রি ইন্দেরাপুরা সালতানাতের প্রভাব ছিল। ফলে ফলে দেলির সুলতানের অভিষেকের তারিখ সিয়াকের সুলতানের জারিকৃত সনদের তারিখ অনুযায়ী ৮ আগস্ট ১৮১৪ বিবেচিত হয়। সরকারিভাবে দেলির সুলতান হওয়ার পর টুঙ্কু পাংলিমা আমালউদ্দিন "সুলতান পাংলিমা মানগেদার আলম" নামক সম্মানসূচক নাম লাভ করেন। সেকিতার সুকু মেলাজু, বাতাক, আতজেহ, দান কেরাদজান দেলি (১৯৫৬) তে মেউরাজা লিখেছেন যে ১৬৬৯ খ্রিষ্টাব্দে আচেহ সালতানাতের কাছ থেকে সিয়াক স্রি ইন্দেরাপুরা সালতানাত দেলি সালতানাতকে ছিনিয়ে নেয়। তবে সিয়াক স্রি ইন্দেরাপুরা সালতানাত যখন জওহর সালতানাতের অধীনতা মেনে নেয় তখন দেলি সালতানাতের এলাকা জওহর সালতানাতের অধীনস্থ ছিল। ১৮৫৪ খ্রিষ্টাব্দে আচেহ পুনরায় দেলির জন্য অগ্রসর হয়। টেওকু হুসিন এতে নেতৃত্ব দেন। দেলির শাসক সুলতান উসমান পেরকাসা আলম শাহকে আচেহর রাজপ্রাসাদে নিয়ে যাওয়া হয়। এরপর দেলিকে আচেহর অংশ করা হয়। সুলতান সুলাইমান শাহ এসময় আচেহর সুলতান ছিলেন। আচেহ সালতানাত কর্তৃক রোকান থেকে দক্ষিণে তামিয়াঙের সীমানা পর্যন্ত দেলির সীমান্ত নির্ধারিত হয়। দেলি সালতানাতের অস্তিত্ব ডাচদের চাপের পর দেলি ও সেরদাঙের মধ্যে গৃহযুদ্ধ ২০শ শতাব্দীর প্রথমদিকে শেষ হয়। পারস্পরিক প্রয়োজনে দেলি সালতানাত ও ডাচরা এক অন্যের সাথে সুসম্পর্ক বজায় রাখে। ডাচরা দেলি থেকে নানা প্রকার প্রাকৃতিক সম্পদ আহরণ করত। অন্যদিকে দেলি সুরক্ষার জন্য ডাচদের সহায়তা নেয়। সিয়াক স্রি ইন্দেরাপুরা সালতানাতের প্রভাবাধীন থাকাকালীন সময়ে দেলি ও ডাচ ইস্ট ইন্ডিয়া কোম্পানির সম্পর্ক ভালো ছিল। ১৮৬২ খ্রিষ্টাব্দের আগস্ট জুড়ে রিয়ায়ুর রেসিডেন্ট হিসেবে দায়িত্বপালনকারী এলিসা নেটচের পূর্ব সুমাত্রার রাজ্য ভ্রমণের সময় সিয়াকের সহকারী রেসিডেন্ট ও সিয়াক সালতানাতের কিছু শাসকের সহায়তা পান। পূর্ব সুমাত্রার কিছু রাজ্য সিয়াকের আধিপত্য মেনে নিচ্ছিল না বলে সিয়াক সালতানাতের তরফ থেকে এই ভ্রমণের অনুরোধ করা হয়েছিল। দেলিও এদের অন্তর্ভুক্ত ছিল। পূর্ব সুমাত্রার রাজ্যগুলো সিয়াককে দুর্বল বিবেচনা করে আচেহর সাথে সম্পর্ক জোরদার করে। ১৮৬২ খ্রিষ্টাব্দের ২১ আগস্ট এলিসা নিটচেরের দল কুয়ালা সুনগাই দেলিতে প্রবেশ করে। সুলতান মাহমুদ আল রশিদ পেরকাসা আলম শাহ তাদের অভ্যর্থনা জানান। তিনি তাদের জানান যে সিয়াকের ব্যাপারে দেলির কিছু করার নেই এবং তাই তিনি কোনো পক্ষ থেকে স্বীকৃতি চাইছেন না। তবে সিয়াকের কর্তৃত্ব যাতে দেলির উপর থাকে সে ব্যাপারে নেটচার চেষ্টা চালান। এরপর থেকে দেলির সাথে ডাচ ইস্ট ইন্ডিজ সরকারের রাজনৈতিক সমঝোতা হয়। ১৮৭৩ খ্রিষ্টাব্দে সুলতান মাহমুদ আল রশিদ পেরকাসা আলম শাহর শাসন সমাপ্ত হয়। এরপর তার পুত্র সুলতান মাকমুন আল রশিদ পেরকাসা আলম উপাধি ধারণ করে শাসন ক্ষমতা গ্রহণ করেন। নবম সুলতানের শাসনামলে তামাক চাষ, দেলি কোম্পানির বৃদ্ধি এবং অন্যান্য বিদেশি উদ্যোক্তাদের কারণে দেলি সমৃদ্ধি লাভ করে। এসকল উদ্যোক্তা তামাক চাষ করত। ১৮৭২ খ্রিষ্টাব্দে দেলিতে ১৩টি বিদেশি মালিকানাধীন চাষাবাদ ক্ষেত্র ছিল। দেলির মাটি বিশ্বমানের তামাক উৎপাদনের জন্য উপযুক্ত ছিল। এসব তামাক ইউরোপের বাজারে চুরুট তৈরিতে ব্যবহৃত হত। ১৮৭৩ খ্রিষ্টাব্দে দেলির তামাক চাষ ক্ষেত্র ৪৪টি এস্টেট পর্যন্ত বিস্তৃত হয়। পরের বছর উৎপাদিত তামাকের পরিমাণ অনেক বৃদ্ধি পায়। ফলে দেলি বিশ্বের সবচেয়ে বেশি তামাক উৎপাদনকারী দেশ এবং আমস্টারডাম বিশ্বের সবচেয়ে বড় তামাকের বাজারে পরিণত হয়। এসব চাষাবাদ ক্ষেত্র ও জমি থেকে প্রাপ্ত ভাড়ার কারণে দেলির সুলতান খুব ধনী হয়ে উঠেন। এ সময় সুলতান মাহমুদ আল রশিদ পেরকাসা আলম শাহ সমৃদ্ধি প্রতীক নির্মাণ করেন। অন্যান্যের মধ্যে আছে ১৮৮৬ খ্রিষ্টাব্দে নির্মিত কামপুং বাহারি (লাবুহান) ও ১৮৮৮ খ্রিষ্টাব্দে নির্মিত মাইমুন প্রাসাদ। তার উত্তরসুরি সুলতান মামুন আল রশিদ পেরকাসা আলম শাহ এসকল নির্মাণ কাজ চালু রাখেন। তিনি ১৯০৩ খ্রিষ্টাব্দে মাহকামাহ কেরাপাতান বেসার ভবন ও ১৯০৬ খ্রিষ্টাব্দে সুলতান আল মানসুন মসজিদ নির্মাণ করেন। মাইমুন প্রাসাদ ১৮৯১ খ্রিষ্টাব্দ থেকে সুলতানের প্রশাসনিক কর্মস্থল ও বাসস্থান হিসেবে ব্যবহৃত হয়ে আসছে। ইতিপূর্বে সুলতান ও তার পরিবার কামপুং বাহারিতে থাকতেন। ডাচ ইস্ট ইন্ডিজ ঔপনিবেশিক সেনাবাহিনীর সৈনিক ক্যাপ্টেন টিএইচ. ভন এরপ এই প্রাসাদের স্থপতি ছিলেন। ১৯৪৫ খ্রিষ্টাব্দে ইন্দোনেশিয়া স্বাধীনতা লাভ করে। ১৯৪৯ খ্রিষ্টাব্দে নেদারল্যান্ড দেলিকে স্বীকৃতি দেয়। দেলি এ সময় পূর্ব সুমাত্রা অঞ্চলের অন্তর্ভুক্ত ছিল। ১৯৫০ খ্রিষ্টাব্দের পর তা উত্তর সুমাত্রা প্রদেশের অংশ করে নেয়া হয় এবং বর্তমানেও এই অবস্থা বজায় রয়েছে। অন্যদিকে এসময় দেলি ও উত্তর সুমাত্রার অবস্থা শান্তিপূর্ণ ছিল না। উত্তর সুমাত্রার রাজপরিবারগুলো রাজতন্ত্র বিরোধী দলগুলোর হুমকির সম্মুখীন হয়। রাজপরিবারকে এসময় ডাচদের হাতের পুতুল ও সামন্ত শ্রেণীর অংশ বলে মনে করা হত। টেংকু লুকমান সিনার লিখেছেন যে ইন্দোনেশিয়ায় জাপানি আধিপত্যের সময় ১৯৪২ খ্রিষ্টাব্দের জুন মাস থেকে বিদ্রোহের উত্তেজনা ছড়িয়ে পড়ে। পারস্পরিক সহায়তার মাধ্যমে কৃষকদের ধান উৎপাদন ও ফসল কাটার উৎসব শেষ হওয়ার পর বিদ্রোহ শুরু হয়।[9] ১৯৪৬ খ্রিষ্টাব্দে সামাজিক বিপ্লব বলে পরিচিত রক্তাক্ত ঘটনার পর অভিজাতদের বিরুদ্ধে সহিংসতা চরমে পৌছায়। উত্তর সুমাত্রার অনেক রাজা ও রাজপরিবারের সদস্যদের এসময় হত্যা করা হয় এবং তাদের সম্পদ লুঠ করা হয়। নিহতদের মধ্যে ইন্দোনেশীয় কবি টেংকু আমির হামজাও ছিলেন। দেলি ও সেরদাঙের রাজপরিবার বেঁচে যায়। জাপানের আত্মসমর্পণ গ্রহণের জন্য মিত্রবাহিনীর সৈনিকরা এসময় এখানে দায়িত্বে ছিল ফলে রাজপরিবারের ক্ষতি হয়নি। সামাজিক বিপ্লব সেই বছর শেষ হয়। অন্যান্য প্রায় সকল প্রাসাদ ধ্বংস হলেও দেলির রাজপরিবার মাইমুন প্রাসাদ লাভ করে। মিত্রবাহিনীর সৈনিকদের পাহারার কারণে প্রাসাদের ক্ষতি হয়নি। বিপ্লব ও স্বাধীনতার পরও সালতানাত টিকে রয়েছে। তবে এর কোনো রাজনৈতিক কর্তৃত্ব নেই। "নতুন ধারার যুগ" বলে পরিচিত যুগে প্রবেশের পর সুলতান আজমি পেরকাসা আলম আলহাজ ১৯৬৭ থেকে ১৯৯৮ খ্রিষ্টাব্দ পর্যন্ত সিংহাসনে ছিলেন। সুলতান ১৯৯৮ খ্রিষ্টাব্দের ৫ মে থেকে সুলতান ওতেমান মাহমুদ পেরকাসা আলম সুলতান হন। তিনি ইন্দোনেশিয়ার সেনাবাহিনীতে একজন লেফটেন্যান্ট কর্নেল ছিলেন। ২০০৫ খ্রিষ্টাব্দের ২১ জুলাই আচেহর মালিকুস সালেহ বিমানবন্দরে বিমান বিধ্বস্ত হয়ে তিনি মারা যান। ২২ জুলাই যুবরাজ সিংহাসনে বসেন এবং সুলতান মাহমুদ লামানজিজি পেরকাসা আলম উপাধিধারণ করেন। সুলতানগণ টুঙ্কু পাংলিমা গোচাহ পাহলাওয়ান (১৬৩২-১৬৬৯). টুঙ্কু পাংলিমা পারুনগিত (১৬৬৯-১৬৯৮). টুঙ্কু পাংলিমা পাদেরাপ (১৬৯৮-১৭২৮). টুঙ্কু পাংলিমা পাসুতান (১৭২৮-১৭৬১). টুঙ্কু পাংলিমা গান্দার ওয়াহিদ (১৭৬১-১৮০৫). সুলতান আমালউদ্দিন মানগেনদার (১৮০৫-১৮৫০). সুলতান উসমান পেরকাসা আলম শাহ (১৮৫০-১৮৫৮). সুলতান মাহমুদ আল রশিদ পেরকাসা আলম শাহ (১৮৫৮-১৮৭৩). সুলতান মামুন আল রশিদ পেরকাসা আলম শাহ (১৮৭৩-১৯২৪). আমালউদ্দিন সুলতান আল সানি পেরকাসা আলম শাহ (১৯২৪-১৯৪৫). দ্বিতীয় টুঙ্কু সুলতান উতেমান (১৯৪৫-১৯৬৭). সুলতান আজমি পেরকাসা আলম শাহ আলহাজ (১৯৬৭-১৯৯৮). সুলতান উতেমান মাহমুদ পেরকাসা আলম (৫ মে ১৯৯৮ – ২১ জুলাই ২০০৫). সুলতান মাহমুদ লামানজিজি পেরকাসা আলম (২২ জুলাই ২০০৫ - ). অঞ্চল লাবুহান দেলি, লাংকাত, সুকা পিরিং, বুলুহ চিনা, দেনাই, সেরবাজাদি এবং সুমাত্রা দ্বীপের পূর্ব উপকূলের অন্যান্য কিছু অঞ্চল দেলি সালতানাতের অংশ। ১৮৫৪ খ্রিষ্টাব্দে আচেহ সালতানাত নিয়ন্ত্রণ পুনরায় লাভ করলে আচেহর নিয়ন্ত্রণে দেলি স্বাধীনতা ঘোষণা করে। রোকান থেকে দক্ষিণে তামিয়াঙের সীমান্ত পর্যন্ত এর সীমানা নির্ধারিত হয়। ডাচ ঔপনিবেশিক সরকারের সময় দেলি সালতানাত ও ঔপনিবেশিক সরকারের মধ্যকার চুক্তি অনুযায়ী সালতানাতে নিম্নোক্ত অংশগুলো ছিল: সুলতানের সরাসরি শাসনাধীন এলাকা (কুতাপ্রাজা/রাজধানী)। উরুং (রাজ্য) দ্বাদশ কুতা হামপারান পেরাক সেতিন দিরাজা। দাতুক সুনগাল স্রি ইন্দেরা পাহলাওয়ানের নেতৃত্ব উরুং সেরবানইয়ামান-সুনগাল দাতুক সুকাপিরিং স্রি ইন্দেরা আসমারার নেতৃত্বে উরুং সুকাপিরিং-কামপুং বারু। কেজেরুয়ান সেনেমবাহ দেলির নেতৃত্বে উরুং সেনেমবাহ-পেতুমবাক কেজেরুয়ান পেরকুত পাদুকা রাজার নেতৃত্বে পেরকুত রাজ্য পানগেরান নারা কেলানা রাজা বেদাগাইয়ের নেতৃত্বে জাজাহান নেগেরি বেদাগাই মহারাজা নেগেরি পাদাঙের নেতৃত্বে জাজাহান নেগেরি পাদাং সাধারণভাবে সালতানাতের এলাকাগুলো দুইটি ভাগে বিভক্ত ছিল। একটি ছিল হিলির অঞ্চল যাতে ইসলাম গ্রহণকারী মালয়ীরা বসবাস করত, অন্যটি ছিল হুলু অঞ্চল যাতে পূর্বের ধর্মের অনুসারী কারু গোত্র বসবাস করত। সরকার ব্যবস্থা টুঙ্কু স্রি পাদুকা টুঙ্কু গোচাহ পাহলাওয়ান কর্তৃক প্রতিষ্ঠার পর থেকে সরকারি উপদেষ্টা পরিষদ হিসেবে লেমবাগা দাতুক বেরেমপাত নামক প্রতিষ্ঠান ছিল। এসময় লেমবাগা দাতুক বেরেমপাত চারজন কারু বাতাক রাজালে নিয়ে গঠিত ছিল। এই রাজারা দেলির স্বাধীনতা ঘোষণার সময় থেকে দেলিকে সমর্থন করেছিলেন। দেলির সুলতানের অভিষেক অনুষ্ঠানে লেমবাগা দাতুক বেরেমপাতের কেন্দ্রীয় ভূমিকা ছিল। সর্বো‌চ্চ কর্তৃপক্ষ হিসেবে দেলির সুলতান সরকার প্রধানের দায়িত্বের পাশাপাশি ধর্মীয় প্রধান ও মালয়ী প্রথা প্রধান ছিলেন। দায়িত্ব পালনকালে কোষাধ্যক্ষ, উপকূল্প্রধান ও রাজকীয় কর্মচারীরা তাকে সহায়তা করত। তাদের দায়িত্ব নির্দিষ্ট করে ভাগ করা ছিল। ডাচ ঔপনিবেশিক যুগে সরকারি ব্যবস্থা রাজনৈতিক চুক্তিতে আবদ্ধ ছিল। টেংকু লুকমান সিনার লিখিত সেজারাহ মেদান টেম্পু দোলে (২০০৭) অনুযায়ী দেলি সালতানাত ও ডাচদের মধ্যে সম্পাদিত রাজনৈতিক সমঝোতা নিম্নরূপে বিভক্ত ছিল: এক্ট ভন ভেরবেন্ড। এই সনদ উল্লেখ করে যে: (১) দেলির সুলতান ও তার উত্তরসুরি ডাচ ও দেলি সালতানাতের মধ্যে সম্পাদিত চুক্তি পালনে ইচ্ছুক থাকবেন, (২) দেলির সুলতান নেদারল্যান্ডের রাণী/ডাচ ইস্ট ইন্ডিজের গভর্ন‌র-জেনারেলের প্রতি অনুগত থাকবেন এবং দেলির প্রথা ও নিয়ম অনুযায়ী যথাযথভাবে সরকার পরিচালনা করবেন, (৩) দেলির সুলতান দেশ ও জনগণের উন্নতিতে ইচ্ছুক থাকবেন, এবং (৪) দেলির সুলতান এই সনদে অনুল্লেখিত অতিরিক্ত চাহিদা পুরণে ইচ্ছুক থাকবেন। এই সনদ ডাচ সরকারি কর্মকর্তা ও দেলির ওরাং-ওরাং বেসার স্বাক্ষী হিসেবে সই করেন। এক্ট ভন বেভেস্টিগিং। এই সনদ উল্লেখ করে যে ডাচ সরকার (গভর্ন‌র-জেনারেল) সুলতানকে দেলির রাজা হিসেবে স্বীকার করে এবং এই স্বীকৃতি ডাচ ইস্ট ইন্ডিজের অর্ডিন্যান্সে উল্লেখ করা হয়েছে (সিনার, ২০০৭:২৯)। দেলির সুলতান দেওয়ান ওরাং-ওরাং বেসারকে (লেমবাগা দাতুক বেরেমপাতের বদলে) নিয়ে শাসন পরিচালনা করতেন। ডাচ ইস্ট ইন্ডিজের ঔপনিবেশিক সরকারের প্রতিনিধি হিসেবে অবস্থান করা রেসিডেন্টের সাথে আলোচনা করে ওরাং-ওরাং বেসার কাজ করত। এটি চারজন উরুং ও কেজেরুয়ান পেরকুত নিয়ে গঠিত হয়েছিল। রেসিডেন্টের সাথে আলোচনা করে সুলতান তাদের নিয়োগ বা পদচ্যুত করতে পারতেন। অধিকন্তু ওরাং-ওরাং বেসারের বৈঠকে রেসিডেন্টের অংশগ্রহণের অধিকার ছিল (সিনার, ২০০৭:৩০)। সরকারকে সহায়তার জন্য দেলিতে আরো কিছু প্রতিষ্ঠান ছিল। এদের মধ্যে রয়েছে বিচারবিভাগ বা কেরাপাতান বেসার, পুলিশ ও ধর্মীয় আদালত। আরও দেখুন দেলি সেরদাং রিজেন্সি মেদান তথ্যসূত্র J.M. Barwise and N.J. White. A Traveller’s History of Southeast Asia. New York: Interlink Books, 2002. M.C. Ricklefs. A History of Modern Indonesia Since c. 1300, 2nd ed. Stanford: Stanford University Press, 1994. “Ringkasan Sejarah Kesultanan Asahan dari Abad XVI”, available at , data accessed on 24 November 2009. Budisantoso, et al. 1985. Masyarakat Melayu Riau dan kebudayaannya. Pekanbaru: Pemerintah Propinsi Daerah Tingkat I Riau. Denys Lombard. 2007. Kerajaan Aceh zaman Sultan Iskandar Muda (1607-1636). Translated from French into Indonesian by Winarsih Arifin from original book Le Sultanat d`Atjeh au temps d`Iskandar Muda (1607-1636). Jakarta: Kepustakaan Populer Gramedia. Dada Meuraxa. 1956. Sekitar suku Melaju, Batak, Atjeh, dan keradjaan Deli. Medan: Pengetahuan. Marwati Djoened Poesponegoro & Nugroho Notosusanto. 1982. Sejarah Nasional Indonesia, Jilid 4. Jakarta: Proyek Inventarisasi dan Dokumentasi Sejarah Nasional. Tengku Luckman Sinar. “Sejarah Awal Kerajaan Melayu di Sumatera Timur”, dalam Rogayah A. Hamid, et al. 2006. Kesultanan Melayu. Kuala Lumpur: Dewan Bahasa dan Pustaka. Tengku Luckman Sinar. 2007. Sejarah Medan tempo doeloe. Medan: Yayasan Kesultanan Serdang. Tuanku Luckman Sinar Basarshah II. 2003. Kronik mahkota Kesultanan Serdang. Medan: Yandira Agung. Tuanku Luckman Sinar Basarshah II. Tanpa tahun. Bangun dan runtuhnya kerajaan Melayu di Sumatera Timur. Medan: Tanpa nama penerbit. বহিঃসংযোগ বিষয়শ্রেণী:সুমাত্রার ইতিহাস বিষয়শ্রেণী:ইন্দোনেশিয়ার উপনিবেশপূর্ব রাষ্ট্র বিষয়শ্রেণী:ইন্দোনেশিয়ার ইসলামি রাষ্ট্র দেলি বিষয়শ্রেণী:১৬৩২-এ এশিয়ায় প্রতিষ্ঠিত বিষয়শ্রেণী:এশিয়ার সাবেক রাজতন্ত্র

https://bn.wikipedia.org/wiki/%E0%A6%A6%E0%A7%87%E0%A6%B2%E0%A6%BF%20%E0%A6%B8%E0%A6%BE%E0%A6%B2%E0%A6%A4%E0%A6%BE%E0%A6%A8%E0%A6%BE%E0%A6%A4

అమరావతి పట్టణము విస్తీర్ణం ఎంత ?

అమరావతి (గ్రామం)

telugu

అమరావతి గుంటూరు జిల్లా, ఇదే పేరుతో ఉన్న మండలం యొక్క కేంద్రము. ఇది సమీప పట్టణమైన గుంటూరు నుండి 32 కి. మీ. దూరంలో ఉంది. 2011 భారత జనగణన గణాంకాల ప్రకారం ఈ గ్రామం 3316 ఇళ్లతో, 13400 జనాభాతో 1170 హెక్టార్లలో విస్తరించి ఉంది. గ్రామంలో మగవారి సంఖ్య 6432, ఆడవారి సంఖ్య 6968. షెడ్యూల్డ్ కులాల సంఖ్య 2405 కాగా షెడ్యూల్డ్ తెగల సంఖ్య 605. గ్రామం యొక్క జనగణన లొకేషన్ కోడ్ 589946[1].పిన్ కోడ్: 522020 అమరావతి ఆంధ్ర ప్రదేశ్, గుంటూరు జిల్లాలో కృష్ణా నదీతీరానికి కుడి వైపున ఉన్న ఒక పుణ్యక్షేత్రము. ఈ పట్టణము వేల సంవత్సరాల ప్రాచీనమైన చరిత్ర కలిగి ఉంది. ప్రాచీన శాసనాల ప్రకారము ఈ పట్టణానికి ధాన్యకటకము అనే పేరు ఉన్నట్లు తెలుస్తుంది. ఆంధ్ర ప్రదేశ్ లోని పంచారామాలలో ఒకటైన అమరేశ్వరాలయము పేరు మీదుగా అమరావతి పేరు వచ్చింది.[2] ఈ పట్టణము జైన, బౌద్ధ మతాలకు కూడా ప్రసిద్ధమైనది. శాతవాహనులలో ప్రసిద్ధుడైన గౌతమీపుత్ర శాతకర్ణి మూలముగా క్రీ.శ. ఒకటవ శతాబ్దములో ధాన్యకటకము ప్రసిద్ధిచెందినది. చైనా యాత్రికుడు హ్యూయాన్‌త్సాంగ్ ఈ పట్టణములో నివసించి అచటి వైభవము గురించి ప్రశంసించాడు. చరిత్ర అమరావతీ నగరాన బౌద్ధులు విశ్వవిద్యాలయము స్థాపించారని రాయప్రోలు సుబ్బారావు అన్నారు.అమరావతిలో కల అమరేశ్వర ఆలయం కారణంగా ఈ ప్రదేశం ప్రపంచ వ్యాప్తంగా పేరు పొందింది. అంతేకాక, ఇక్కడ నిర్మించబడిన అతి పెద్ద బౌద్ధారామాల కారణంగా కూడా ప్రసిద్ధి కెక్కింది. ఈ బౌద్ధ స్థూపాలను మౌర్య సామ్రాజ్య స్థాపనకు ముందే నిర్మించారని విశ్వసిస్తారు. దీనిని అప్పట్లో ధాన్య కటకం లేదా ధరణికోట అని పిలిచేవారు. ఆంధ్ర పాలకులలో మొదటి వారైన శాతవాహనులకు సుమారు సామాన్యశక పూర్వం 3 వ శతాబ్దం నుండి సామాన్యశక పూర్వం 2 వ శతాబ్దం వరకు వారి సామ్రాజ్యానికి రాజధానిగా వుండేది. గౌతమ బుద్ధుడు తన కాలచక్ర ప్రక్రియను అమరావతి లోనే బోధించాడు. అందువలన అమరావతి బుద్ధునికంటే ముందు నుండే ఉన్నదని నిర్ధారణ ఔతున్నది. దీనికి చారిత్రక ఆధారాలు వజ్రయాన గ్రంథంలో పొందుపరచబడి ఉన్నాయి. నేడు ఈ పట్టణం, అమరావతి స్థూపం, పురావస్తు మ్యూజియం వంటి ఆకర్షణల కారణంగా ఒక చక్కని పర్యాటక ప్రదేశంగా ప్రసిద్ధికెక్కింది. సీ ఆర్ డీ ఏ ఆంధ్ర ప్రదేశ్ రాజధాని ప్రాంత అభివృద్ధి ప్రాధికార సంస్థ (సీఆర్‌డీఏ) పరిధిలోకి వస్తున్న మండలాలు, గ్రామాలను ప్రభుత్వం విడిగా గుర్తిస్తూ ఉత్తర్వులు జారీచేసింది. ప్రస్తుతం గుర్తించిన వాటిలోని చాలా గ్రామాలు వీజీటీఎం పరిధిలో ఉన్నాయి. గతంలో వీజీటీఎం పరిధిలో ఉన్న వాటితోపాటుగా ఇప్పుడు మరిన్ని కొన్ని గ్రామాలు చేరాయి. సీఆర్‌డీఏ పరిధిలోకి వచ్చే గుంటూరు, కృష్ణా జిల్లాల్లోని మండలాలు, గ్రామాలను గుర్తిస్తూ పురపాలక శాఖ ముఖ్య కార్యదర్శి ఉత్తర్వులు జారీ చేశారు.[3] గుంటూరు జిల్లా పరిధిలోని మండలాలు తాడేపల్లి, మంగళగిరి, తుళ్లూరు, దుగ్గిరాల, తెనాలి, తాడికొండ, గుంటూరు మండలం, చేబ్రోలు, మేడికొండూరు, పెదకాకాని, వట్టిచెరుకూరు, అమరావతి, కొల్లిపర, వేమూరు, కొల్లూరు, అమృతలూరు, చుండూరు మండలాలతో పాటు ఆయా మండలాల పట్టణ ప్రాంతం కూడా సీఆర్‌డీఏ పరిధిలోకి వస్తుంది. అమరేశ్వరాలయం గర్భాలయంలో 15 అడుగుల ఎత్తులో పొడవుగా ఊన్న మహా శివలింగం దంతం రంగులో ఉంటుంది. ఈ శివలింగం అంతకంతకూ పెరుగుతూ ఉండటంతో తలపై మేకు కొట్టినట్టు చెబుతారు. అందుకు సంబంధించిన ఆనవాళ్లు కూడా కనిపిస్తూ వుండటం విశేషం. ప్రతి యేటా విజయదశమి రోజున, మహా శివరాత్రి పర్వదినం రోజున ఇక్కడ స్వామివారికి అమ్మవారికి అంగరంగ వైభవంగా కల్యాణోత్సవం జరిపించబడుతూ ఉంటుంది. చాముండికా సమేతుడైన అమరేశ్వరుడు ఇక్కడ విశేష పూజలను అందుకుంటూ ఉంటాడు. ఇక్కడి స్వామివారు త్రిగుణాలకు అతీతుడు అనే భావాన్ని ఆవిష్కరించేలా మూడు ప్రాకారాలతో ఆలయం కనువిందు చేస్తుంటుంది. మొదటి ప్రాకారంలో ప్రణవేశ్వరుడు, జ్వాలాముఖీ దేవి కనిపిస్తారు. మధ్య ప్రాకారంలో వినాయకుడు, కాలభైరవుడు, కుమార స్వామి, ఆంజనేయ స్వామి ఉంటారు. ధ్వజ స్తంభం దగ్గరగా సూర్య భగవానుడు ప్రతిష్ఠితమై ఉన్నాడు. అమరారామం అమరలింగేశ్వర స్వామి (శివుడు) పుణ్య క్షేత్రం ఈ పట్టణములో కృష్ణానదీ తీరాన యున్నది. ఆంధ్ర ప్రదేశ్ లోని పంచారామాలలో ఇది ఒకటి. వందల సంవత్సరాల నుంచి ఎంతోమంది రాజులు తరతరాలుగా ఈ స్వామివారిని దర్శించుకుని తరించారనడానికి తగిన ఆధారాలు ఉన్నాయి. కన్నడాంధ్ర ప్రభువైన శ్రీకృష్ణదేవరాయలు అమరావతిని సందర్శించి ఇక్కడి అమరేశ్వరునికి నైవేద్య మహాపూజలు నిర్వహించినట్టు, పెదమద్దూరు గ్రామ పంటభూముల్ని ఆలయానికి దానమిచ్చినట్టుగా ఇక్కడ ఉన్న రాజశాసనం తేటతెల్లం చేస్తోంది. ఒరిస్సా గజపతులపై విజయానంతరం 1517లో చారిత్రక ప్రాంతం కృష్ణాతీరమైన అమరావతిని దర్శించిన కృష్ణదేవరాయలు ఇక్కడ తులాభారం తూగాడు. తన బరువుతో సరిసమానమైన బంగారాన్ని పేదలకు పంచిపెట్టినట్టుగా శాసనంలో ఉంది. అందుకు గుర్తుగా రాయలు నిర్మించిన తులాభార మండపం, దానిముందు వేయించిన శాసనం నేటికీ ఇక్కడ చెక్కుచెదరకుండా ఉన్నాయి. ఆలయంలోని దక్షిణ రెండో ప్రాకారంలో ఈ మండపం ఉంది. నేడు అమరావతి అమరేశ్వరునిగా కొలువందుకుంటున్న స్వామి నాడు ధరణికోట అమరేశ్వరస్వామిగా వెలుగొందు తున్నాడని ఈ శాసనం ద్వారా తెలుస్తోంది. రాయలు తన భార్య చిన్నాదేవి చేత కృష్ణవేణీ తీరాన రత్నధేను మహాదానం, తిరుమల దేవి చేత సప్తసాగర మహాదానం చేయించినట్టుగా ఇందులో రాసి ఉంది. స్థలపురాణం త్రిపురాసుర సంహారసమయంలో కుమారస్వామిచేత విరుగకొట్టబడిన శివలింగం ముక్కలలో ఒకటి ఇక్కడ పడిందని పురాణాలు వివరిస్తున్నాయి. పంచారామాలలో ఒకటైన అమరారామం (అమరావతి) కృతయుగంలోనే ఆవిర్భవించిన విశిష్టమైన పుణ్యక్షేత్రం. పురాణాల్లో క్రౌంచతీర్థంగా పేర్కొనబడింది. ఇక్కడి శివలింగాన్ని చంద్రుడు ప్రతిష్ఠించి. అమరేశ్వరుడనే నామకరణం చేసి పూజించినట్టు స్థలపురాణం తెలియజేస్తుంది. దేవతల గురువు బృహస్పతి ఆదేశం మేరకు అప్పట్లో ఈ శివలింగం చుట్టూ పరివార దేవతలను ప్రతిష్ఠించడని. అమరుల నివాస ప్రాంతంగా మారిన కారణంగా ఈ ప్రాంతానికి అమరావతి అనే పేరు వచ్చిందని పురాణ కథనాలు వివరిస్తున్నాయి. పునరుద్ధరణ 1980లో జరిగిన పుష్కరాల సమయంలో అమరావతిలో పెద్ద ఎత్తున పునరుద్ధరణ కార్యక్రమాలు చేపట్టబడ్డాయి. ప్రస్తుతం మనం చూస్తున్న విశాలమైన ఆలయద్వారం ఎత్తైన గాలిగోపురం గతంలో చిన్నద్వారం చిన్న గాలిగోపురంగా ఉండేవి. మొత్తం విచ్ఛిన్నం చేసి కొత్త నిర్మాణం కొరకు లోతుగా పునాదులు తీయబడ్డాయి. ఈ తవ్వకాలలో భౌద్ధ సంస్కృతికి చెందిన పాలరాతి శిల్పాలు అనేకం లభించాయి. ప్రస్తుతం మ్యూజియంలో కనిపిస్తున్న నంది ఈ తవ్వకాలలో లభించిందే. అలాగే మరికొన్ని చిన్న శిల్పాలు ఈ తవ్వకాలలో లభించాయి. బౌద్ధ సంస్కృతి అమరావతికి సమీపంలో ఉత్తరాన ఉన్న ధరణికోట ఒకప్పటి ఆంధ్ర శాతవాహనుల రాజధానియైన ధాన్యకటకం. శాతవాహనుల కాలంలో బౌద్ధ మతం పరిఢవిల్లింది. బౌద్ధమత చరిత్రలో ధాన్యకటకానిది ప్రముఖ స్థానం. ప్రాచీన బౌద్ధ వాజ్మయములో విశిష్ట స్థానము పొందిన 'ఆంధ్రపురి'యే ధాన్యకటకం. క్రీ.పూ. 4వ శతాబ్దిలో గ్రీకు రాయబారి మెగస్తనీసు పేర్కొన్న 30 ఆంధ్ర దుర్గాలలో ఈ నగరమొకటి. సుమారు 16 కి.మీ చుట్టుకొలత కలిగిన మహానగరం. నేటి అమరావతి, ధరణికోట అందులోని భాగాలే. మౌర్యులకు పూర్వము క్రీ. పూ. 4-3 శతాబ్దాలలో ఈ ప్రాంతం గణతంత్ర రాజ్యం (జనపదం)గా ఉన్న ఆధారాలున్నాయి. బుద్ధుని జీవితకాలము నుండి క్రీ. శ 14వ శతాబ్దివరకు ఇక్కడ బౌద్ధం నీరాజనాలందుకొంది. మరుగునపడిన చైత్యప్రాశస్త్యం తిరిగి 18వ శతాబ్దములో వెలుగు చూసింది. దీపాలదిన్నెగా పిలువబడిన పెద్ద దిబ్బను త్రవ్వి 1797 లో మహాస్తూపాన్ని వెలుగులోకి తెచ్చిన వ్యక్తి కల్నల్ కోలిన్ మెకంజీ.[4] అప్పటికే మహాచైత్యం అంతా కూలిపోయి 90 అడుగుల చుట్టుకొలత, 20 అడుగుల ఎత్తుగల ఒక దిబ్బలాగా మిగిలింది. అనేక విడతలుగా జరిగిన తవ్వకాలలో ఎన్నో విలువైన విగ్రహాలు, పరికరాలు మరియు ఇతర వస్తువులు దొరికాయి. ఈ త్రవ్వకాలను సర్ వాల్టర్ స్మిత్ 1845 లో, రాబర్ట్ సీవెల్ 1877 లో, జేమ్స్ బర్గెస్ 1881 లో మరియు అలక్జాండర్ రియ 1888-89 మధ్యలో చేపట్టారు. ఆఖరున జరిగిన తవ్వకాలలో ఈ చైత్య నిర్మాణానికి కొన్ని వేల సంవత్సరాలకు పూర్వం నివసించిన మెగాలిథ్స్ కి సంబంధించిన అవశేషాలు కూడా దొరికాయి. ఇక్కడ దొరికిన శిల్పాలలో ఎక్కువ మద్రాస్ గవర్నమెంట్ మ్యూజియం, చెన్నై మరియు బ్రిటిష్ మ్యూజియం, లండన్ లలో భద్రపరిచారు. ధాన్యకటకంలో 1962-65 మధ్యలో యమ్. వెంకటరామయ్య మరియు కె.రాఘవాచారి ల అధ్వర్యంలో త్రవ్వకాలు జరిగాయి. తావ్వకాల తరువాత పాలరాతి మీద చెక్కబడిన ప్రధాన్యత లేని కొన్ని శిల్పాలు నిర్లక్ష్యంగా వదిలి వేయబడ్డాయి. ప్రజలు ఈ పాలరాతి ముక్కలను తమ ఇండ్లకు తీసుకువెళ్ళి మెత్తని పొడిచేసి రంగోలీలో వాడుకున్నారు. తరువాత ఒక పలుచని కంచెతో సురక్షితం చేసినా ప్రజలు సులువుగా లోపల ప్రవేశించి స్థాపం సమీపంలో సంచరించారు. ఇందులో ఐదు పీరియడ్స్ కి సంబంధించిన నివాసుల ఆధారాలు దొరికాయి. కార్బన్ డేటింగ్ ద్వారా ఈ పట్టణం క్రీ.పూ.5వ శతాబ్దికి చెందిందని తెలిసింది. అద్భుతమైన శిల్పకళతో అలరారే స్థూపంపై బుద్ధుని జీవిత చరిత్రకు సంబంధించిన చిత్రాలు, బౌద్ధచిహ్నాలు చెక్కబడి ఉన్నాయి. స్థూపంపై బ్రాహ్మీ లిపిలో శాసనాలు చెక్కబడి ఉన్నాయి. ఈ స్థూపం గురించి అప్పటి బ్రిటిషు పురాతత్వ పరిశోధకుడు ఫెర్గుసన్ ఇలా అన్నాడు: "కళావైదుష్యానికి సంబంధించి ఇది భారతదేశంలోనే అత్యంత విశిష్టమైన కట్టడము". దీన్ని చెన్నై లోని ప్రభుత్వ ప్రదర్శనశాలలో భద్రపరచారు.అమరావతి 16 డిగ్రీల 58' ఉత్తర అక్షాంశం, 80 డిగ్రీల 35' తూర్పు రేఖాంశంపై ఉంది. అమరావతికి అతి దగ్గర రైల్వే స్టేషను గుంటూరు. అక్కడ నుండి అమరావతికి బస్సు సౌకర్యం ఉంది. విజయవాడ నుండి లాంచిల ద్వారా కృష్ణానదిపై ప్రయాణించి అమరావతి చేరవచ్చు. స్థూపం ఉండిన ప్రదేశం, భారతీయ పురాతత్వ సర్వేక్షణ వారి సంగ్రహాలయము మరియు అమరేశ్వర మందిరం ఇక్కడ ప్రధాన ఆకర్షణలు. సత్యం శంకరమంచి వ్రాసిన అమరావతి కథలు ఈ గ్రామ/పట్టణ సంస్కృతికి అద్దంపట్టాయి. వాసిరెడ్డి వేంకటాద్రి నాయుడు వాసిరెడ్డి వేంకటాద్రి నాయుడు అమరావతి సంస్థాన పాలకుడు. 1761 ఏప్రిల్ 20న జగ్గన్న, అచ్చమ్మ దంపతులకు జన్మించాడు. ఆయన పాలనా కాలంలో చెంచులు గ్రామాలపైబడి దోచుకుంటూ ఉండేవారు. ఈ దోపిడీలను అరికట్టడానికి ఆయన 150 మంది చెంచు నాయకులను ఆహ్వానించి, వారిని మట్టుపెట్టించాడు. ఈ సంఘటనను "అటునుంచి కొట్టుకురండి" అన్న కథలో (అమరావతి కథలు) చక్కగా వివరించబడింది. ఈ సంఘటన జరిగిన గ్రామం పేరు నరుకుళ్ళపాడుగా మారింది. దానితో ప్రజలకు దోపిడీల బెడద తగ్గినా, ఆయన అశాంతికిలోనయ్యాడు. పాప పరిహారార్ధం దేవాలయాల నిర్మాణం చెయ్యమన్న కొందరు పెద్దల సూచన మేరకు అనేక దేవాలయాలను కట్టించాడు. అమరావతిలోని అమరలింగేశ్వరస్వామి గుడిని పునరుద్ధరించాడు. 1807-09లో మంగళగిరి నరసింహస్వామి దేవాలయానికి 11 అంతస్తుల గాలి గోపురాన్ని నిర్మింపజేసాడు. ఆయన తండ్రి జగ్గన్న పేరు మీదనే బేతవోలు అనే గ్రామం పేరును జగ్గయ్యపేటగా మార్చాడు. వేంకటాద్రి నాయుడు 1817, ఆగష్టు 17న మరణించాడు. చేరుకునే మార్గం కృష్ణా నది తీరం ఒక విహార ప్రదేశంగా వేలాది పర్యాటకులని ఆకర్షించే ఈ పట్టణానికి 45 కిలోమీటర్ల దూరంలో ఉన్న విజయవాడ నుండి చేరుకోవడానికి నేరుగా బస్సులున్నాయి. 32 కిలోమీటర్ల దూరంలో ఉన్న గుంటూరు నుండి నేరుగా బస్సులు ఉన్నాయి. ఆంధ్ర ప్రదేశ్ పర్యాటకశాఖ విజయవాడ నుండి అమరావతికి మోటర్ పడవ సౌకర్యం కల్పించింది. అయినప్పటికీ ఇప్పుడే జలమార్గంలో బోటు సేవలు లభ్యం కావడం లేదు. అందుకు కారణం ఈ ప్రయాణానికి నాలుగు గంటల సమయం పట్టడం. వర్షాకాలంలో మాత్రమే బోట్లు నడపగలిగిన జలమార్గంలో మిగిలిన సమయంలో ఇసుకదిబ్బలు. రాళ్ళు అడ్డుగా ఉండడమే ఇదుకు ప్రధాన కారణమని భావిస్తున్నారు. దీనికి సమీప విమానాశ్రయం విజయవాడ. ఈ ప్రదేశం సంవత్సరం పొడవునా ఉష్ణమండల వాతావరణం కలిగి, వేసవులు అధిక వేడి, పొడి గాని, చలి కాలాలు చలి గాను వుంటాయి. ఎన్నో ఆకర్షణలు కల ఈ ప్రదేశం, చారిత్రకులనే గాక పర్యాటకులని కూడా ఆకర్షిస్తోంది. ప్రస్తుతం అమరావతిలో దలైలామా అమరావతి వచ్చిన సమయంలో ఆరంభించిన బౌద్ధనిర్మాణం పని జరుగుతూ ఉంది. గ్రామంలోని ఇతర దేవాలయలు శ్రీ బాలత్రిపురసుందరీ అమ్మవారి ఆలయం:- అమరావతి గ్రామంలోని క్రోసూరు రహదారి చెంత ఈ నూతన ఆలయ ప్రతిష్ఠోత్సవ వేడుకలు 2014,జూన్-8, ఆదివారం నాడు కన్నులపండువగా కొనసాగినవి. ఈ సందర్భంగా మండప దేవతాపూజలు, ప్రాతరౌపాసన, గర్తన్యాసం, రత్నన్యాసం, జీవన్యాసం, ధాతున్యాసాలను శాస్త్రోక్తంగా నిర్వహించారు. ఉదయం 7-43 గంటల దివ్యముహూర్తంలో యంత్రస్థాపన, అమ్మవారి విగ్రహ ప్రతిష్ఠోత్సవాలను నిర్వహించారు. అదే సమయంలో, సింహవాహనం, విఘ్నేశ్వరుడు, సుబ్రహ్మణ్యస్వామి, శిఖర, కలశ ప్రతిష్ఠా మహోత్సవాలను సైతం, నిర్వహించారు. 9 గంటలకు కళాన్యాసం, ప్రాణప్రతిష్ఠ, దిష్టికుంభం, పూర్ణాహుతి నిర్వహించారు. ఈ సందర్భంగా భక్తులకు అన్నసంతర్పణ నిర్వహించారు. [4] విద్యా సౌకర్యాలు గ్రామంలో ఒక ప్రైవేటు బాలబడి ఉంది. ప్రభుత్వ ప్రాథమిక పాఠశాలలు ఆరు, ప్రైవేటు ప్రాథమిక పాఠశాలలు నాలుగు, ప్రభుత్వ ప్రాథమికోన్నత పాఠశాలలు రెండు, ప్రైవేటు ప్రాథమికోన్నత పాఠశాలలు నాలుగు, ప్రభుత్వ మాధ్యమిక పాఠశాల ఒకటి, ప్రైవేటు మాధ్యమిక పాఠశాలలు నాలుగు ఉన్నాయి. ఒక ప్రైవేటు జూనియర్ కళాశాల ఉంది. ఒక ప్రైవేటు వృత్తి విద్యా శిక్షణ పాఠశాల ఉంది. సమీప ప్రభుత్వ ఆర్ట్స్, సైన్స్, డిగ్రీ కళాశాల ధరణికోటలోను, ఇంజనీరింగ్ కళాశాల గుంటూరులోనూ ఉన్నాయి. సమీప వైద్య కళాశాల, మేనేజిమెంటు కళాశాల, పాలీటెక్నిక్ గుంటూరులో ఉన్నాయి. సమీప అనియత విద్యా కేంద్రం, దివ్యాంగుల ప్రత్యేక పాఠశాల గుంటూరులో ఉన్నాయి. వైద్య సౌకర్యం ప్రభుత్వ వైద్య సౌకర్యం అమరావతిలో ఉన్న ఒక సామాజిక ఆరోగ్య కేంద్రంలో నలుగురు డాక్టర్లు , 9 మంది పారామెడికల్ సిబ్బందీ ఉన్నారు.ఒక ప్రాథమిక ఆరోగ్య ఉప కేంద్రంలో డాక్టర్లు లేరు. ఒకరు పారామెడికల్ సిబ్బంది ఉన్నారు. ఒక డిస్పెన్సరీలో ఒక డాక్టరు, ముగ్గురు పారామెడికల్ సిబ్బందీ ఉన్నారు.ఒకపశు వైద్యశాలలో ఒక డాక్టరు, ఒకరు పారామెడికల్ సిబ్బందీ ఉన్నారు. ప్రాథమిక ఆరోగ్య కేంద్రం గ్రామం నుండి 5 కి.మీ. లోపు దూరంలో ఉంది. మాతా శిశు సంరక్షణ కేంద్రం, టి. బి వైద్యశాల గ్రామం నుండి 10 కి.మీ. కంటే ఎక్కువ దూరంలో ఉన్నాయి. అలోపతి ఆసుపత్రి, ప్రత్యామ్నాయ ఔషధ ఆసుపత్రి, సంచార వైద్య శాల, కుటుంబ సంక్షేమ కేంద్రం గ్రామం నుండి 10 కి.మీ. కంటే ఎక్కువ దూరంలో ఉన్నాయి. ప్రైవేటు వైద్య సౌకర్యం గ్రామంలో 13 ప్రైవేటు వైద్య సౌకర్యాలున్నాయి. ఎమ్బీబీయెస్ డాక్టర్లు ముగ్గురు, ఐదుగురు డిగ్రీ లేని డాక్టర్లు, ఐదుగురు నాటు వైద్యులు ఉన్నారు. రెండు మందుల దుకాణాలు ఉన్నాయి. తాగు నీరు గ్రామంలో కుళాయిల ద్వారా రక్షిత మంచినీటి సరఫరా జరుగుతోంది. బావుల నీరు కూడా అందుబాటులో ఉంది. గ్రామంలో ఏడాది పొడుగునా చేతిపంపుల ద్వారా నీరు అందుతుంది. బోరుబావుల ద్వారా కూడా ఏడాది పొడుగునా నీరు అందుతుంది. కాలువ/వాగు/నది ద్వారా, చెరువు ద్వారా కూడా గ్రామానికి తాగునీరు లభిస్తుంది. పారిశుధ్యం గ్రామంలో భూగర్భ మురుగునీటి వ్యవస్థ ఉంది. మురుగునీరు బహిరంగ కాలువల ద్వారాకూడా ప్రవహిస్తుంది. మురుగునీటిని శుద్ధి ప్లాంట్‌లోకి పంపిస్తున్నారు.గ్రామంలో సంపూర్ణ పారిశుధ్య పథకం అమలవుతోంది.సామాజిక మరుగుదొడ్డి సౌకర్యం లేదు.ఇంటింటికీ తిరిగి వ్యర్థాలను సేకరించే వ్యవస్థ ఉందిసామాజిక బయోగ్యాస్ ఉత్పాదక వ్యవస్థ లేదు. చెత్తను వీధుల పక్కనే పారబోస్తారు. సమాచార, రవాణా సౌకర్యాలు అమరావతిలో పోస్టాఫీసు సౌకర్యం ఉంది. సబ్ పోస్టాఫీసు సౌకర్యం గ్రామానికి 5 కి.మీ. లోపు దూరంలో ఉంది. పోస్ట్ అండ్ టెలిగ్రాఫ్ ఆఫీసు గ్రామం నుండి 10 కి.మీ.కి పైబడిన దూరంలో ఉంది. లాండ్ లైన్ టెలిఫోన్, పబ్లిక్ ఫోన్ ఆఫీసు, మొబైల్ ఫోన్, ఇంటర్నెట్ కెఫె / సామాన్య సేవా కేంద్రం, ప్రైవేటు కొరియర్ మొదలైన సౌకర్యాలు ఉన్నాయి. గ్రామానికి సమీప ప్రాంతాల నుండి ప్రభుత్వ రవాణా సంస్థ బస్సులు తిరుగుతున్నాయి. సమీప గ్రామాల నుండి ఆటో సౌకర్యం కూడా ఉంది. వ్యవసాయం కొరకు వాడేందుకు గ్రామంలో ట్రాక్టర్లున్నాయి. ప్రైవేటు బస్సు సౌకర్యం, రైల్వే స్టేషన్ మొదలైన సౌకర్యాలు గ్రామం నుండి 10 కి.మీ.కి పైబడిన దూరంలో ఉన్నాయి. ప్రధాన జిల్లా రహదారి, జిల్లా రహదారి గ్రామం గుండా పోతున్నాయి. జాతీయ రహదారి, రాష్ట్ర రహదారి గ్రామం నుండి 10 కి.మీ.కి పైబడిన దూరంలో ఉన్నాయి. గ్రామంలో తారు రోడ్లు, కంకర రోడ్లు, మట్టిరోడ్లూ ఉన్నాయి. మార్కెటింగు, బ్యాంకింగు గ్రామంలో ఏటీఎమ్, వాణిజ్య బ్యాంకు, సహకార బ్యాంకు, వ్యవసాయ పరపతి సంఘం ఉన్నాయి. గ్రామంలో స్వయం సహాయక బృందం, పౌర సరఫరాల కేంద్రం, వారం వారం సంత ఉన్నాయి. వ్యవసాయ మార్కెటింగ్ సొసైటీ గ్రామం నుండి 5 కి.మీ. లోపు దూరంలో ఉంది. ఆరోగ్యం, పోషణ, వినోద సౌకర్యాలు గ్రామంలో సమీకృత బాలల అభివృద్ధి పథకం, అంగన్ వాడీ కేంద్రం, ఇతర పోషకాహార కేంద్రాలు, ఆశా కార్యకర్త ఉన్నాయి. గ్రామంలో ఆటల మైదానం, సినిమా హాలు, గ్రంథాలయం, పబ్లిక్ రీడింగ్ రూం ఉన్నాయి. గ్రామంలో వార్తాపత్రిక పంపిణీ జరుగుతుంది.అసెంబ్లీ పోలింగ్ స్టేషన్, జనన మరణాల నమోదు కార్యాలయం ఉన్నాయి. విద్యుత్తు గ్రామంలో గృహావసరాల నిమిత్తం విద్యుత్ సరఫరా వ్యవస్థ ఉంది. రోజుకు 9 గంటల పాటు వ్యవసాయానికి, 22 గంటల పాటు వాణిజ్య అవసరాల కోసం కూడా విద్యుత్ సరఫరా చేస్తున్నారు. భూమి వినియోగం అమరావతిలో భూ వినియోగం కింది విధంగా ఉంది: వ్యవసాయేతర వినియోగంలో ఉన్న భూమి: 270 హెక్టార్లు వ్యవసాయం సాగని, బంజరు భూమి: 80 హెక్టార్లు శాశ్వత పచ్చిక ప్రాంతాలు, ఇతర మేత భూమి: 14 హెక్టార్లు వ్యవసాయం చేయదగ్గ బంజరు భూమి: 3 హెక్టార్లు సాగులో లేని భూముల్లో బీడు భూములు కానివి: 4 హెక్టార్లు బంజరు భూమి: 4 హెక్టార్లు నికరంగా విత్తిన భూమి: 791 హెక్టార్లు నీటి సౌకర్యం లేని భూమి: 785 హెక్టార్లు వివిధ వనరుల నుండి నీటి పారుదల లభిస్తున్న భూమి: 15 హెక్టార్లు నీటిపారుదల సౌకర్యాలు అమరావతిలో వ్యవసాయానికి నీటి సరఫరా కింది వనరుల ద్వారా జరుగుతోంది కాలువలు: 3 హెక్టార్లు బావులు/బోరు బావులు: 12 హెక్టార్లు గ్రామ ప్రముఖులు మన్నవ బాలయ్య గ్రామ పంచాయతీ 2013 లో, ఈ గ్రామ పంచాయతీకి జరిగిన ఎన్నికలలో, శ్రీమతి గుడిసె నిర్మలాదేవి, సర్పంచిగా ఎన్నికైనారు. [3] గ్రామ గణాంకాలు 2001 వ.సంవత్సరం జనాభా లెక్కల ప్రకారం గ్రామ జనాభా 11378.[5] ఇందులో పురుషుల సంఖ్య, 5830, స్త్రీల సంఖ్య 5548, గ్రామంలో నివాసగృహాలు 2629 ఉన్నాయి. గ్రామ విస్తీర్ణం 1170 హెక్టారులు మండల గణాంకాలు జనాభా (2001) - మొత్తం 64,220 - పురుషుల సంఖ్య 32,580 - స్త్రీల సంఖ్య 31,630 అక్షరాస్యత (2001) - మొత్తం 60.59% - పురుషుల సంఖ్య 70.43% - స్త్రీల సంఖ్య 50.50% సమీప గ్రామాలు వైకుంటపురం 9 కి.మీ,వడ్డమాను 5 కి.మీ,ధరణికోట 1. 5 కి.మీ,ఎండ్రాయి 6 కి.మీ,హరిచంద్రాపురం 12 కి.మీ. సమీప మండలాలు తూర్పున తుళ్ళూరు మండలం, ఉత్తరాన కంచికచెర్ల మండలం, తూర్పున ఇబ్రహీంపట్నం (కృష్ణా) మండలం, పశ్చిమాన పెదకూరపాడు మండలం ఉన్నాయి. అమరావతి చిత్రాలు అమరేశ్వరాలయ శిఖరం అమరేశ్వరాలయ స్నానఘట్టము అమరేశ్వరస్వామివారి స్నానఘట్టము.నావలరేవు కృష్ణా నది మ్యూజియంలో స్తూపం నమూనా, శకలాలు బుద్ధుని పై మరుని దాడి - విగ్రహ రూపము, క్రీ.శ.2వ శతాబ్దం అమరావతిలో పురాతత్వశాఖ ఫలకము గ్రీకు శాసనముతో భారతీయ యక్షుడు, అమరావతి, క్రీ.శ.3వ శతాబ్దం అమరేశ్వరస్వామివారి ప్రధాన దేవాలయం. అమారావతి మ్యూజియంలో ఒక చక్రవర్తి శిల్పం 1వ శతాబ్దం అమరావతి ధ్యానకేంద్రము ధ్యానములో ఉన్న బుద్ధుని విగ్రహం ఇవి కూడా చూడండి వాసిరెడ్డి వేంకటాద్రి నాయుడు అమరావతీ సంస్థానం ధరణికోట అమరావతి కథలు అమరావతి స్తూపం ద్రాక్షారామం క్షీరారామము భీమారామము కుమరారామము బయటి లింకులు మూలాలు [3] ఈనాడు గుంటూరు రూరల్; 2013,ఆగష్టు-19; 11వపేజీ. [4] ఈనాడు గుంటూరు రూరల్; 2014.జూన్-9; 14వ పేజీ. వర్గం:ఆంధ్ర ప్రదేశ్ చారిత్రక స్థలాలు వర్గం:ఆంధ్ర ప్రదేశ్ బౌద్ధ చారిత్రక స్థలాలు వర్గం:ఆంధ్ర ప్రదేశ్ బౌద్ధమత క్షేత్రాలు వర్గం:ఆంధ్ర ప్రదేశ్ పుణ్యక్షేత్రాలు వర్గం:గుంటూరు జిల్లా పర్యాటక ప్రదేశాలు వర్గం:గుంటూరు జిల్లా పుణ్యక్షేత్రాలు వర్గం:ఆంధ్ర ప్రదేశ్ సీఆర్‌డీఏ గ్రామాలు వర్గం:ప్రసిద్ధ శైవక్షేత్రాలు వర్గం:ఆంధ్ర ప్రదేశ్ హిందూ దేవాలయాలు వర్గం:విజయవాడ పర్యాటక ఆకర్షణలు

https://te.wikipedia.org/wiki/%E0%B0%85%E0%B0%AE%E0%B0%B0%E0%B0%BE%E0%B0%B5%E0%B0%A4%E0%B0%BF%20%28%E0%B0%97%E0%B1%8D%E0%B0%B0%E0%B0%BE%E0%B0%AE%E0%B0%82%29

అమెరికాలోని అతి పొడవైన నది ఎక్కడ ఉంది?

నది

telugu

వర్షపు నీటి వలన కాని, ఎత్తయిన పర్వతాలలో మంచు కరిగిన నీటి వలన కాని చిన్న చిన్న పాయలుగా ప్రవహిస్తూ అవి ఒకదానికొకటి ఏకమై పెద్ద ప్రవాహంగా మారడమే నదిగా పరిగణించబడుతుంది. సాధారణంగా పెద్ద నదులు పర్వత ప్రాంతాలలో పుట్టి వేల కిలోమీటర్లు ప్రవహించి చివరికి సముద్రాలలో అంతమౌతాయి. కొన్ని నదులు భూమిలోనే ఇంకిపోతాయి. పశ్చిమ అమెరికా లోని ఎడారులలోను, సౌదీ అరేబియా లోని ఎడారులలోను ఇలా భూమి లోకి ఇంకిపొయే నదులు ఉన్నాయి. ఇవి వర్షాలు పడ్డప్పుడు మాత్రం పొంగి పొర్లుతాయి. వర్షం ఆగిపోగానే మిగిలిన నీరు నేలలోకి ఇంకిపోయి ఎండి పోతాయి. మన వైపు దొంగేర్లు ఇలాంటివే. ఇలా ఇంకిపోని నదులనే మనం జీవనదులు అంటాం. నేల లోకి ఇంకి పోగా మిగిలిన నీరే జీవనదులలో ప్రవహించేది. ఎంత నీరు ఇంకుతుందీ అనేది నదీ గర్భం అడుగున ఉన్న రాతి పొరల లక్షణాల మీద ఆధారపడి ఉంటుంది. అడుగున సున్నపు రాయి (లైమ్‌ స్టోన్‌) ఉంటే ఎక్కువ నీరు ఇంకే సావకాశం ఉంది. అడుగున నల్లసేనపు రాయి (గ్రేనైట్‌) ఉంటే నీరు అంతగా ఇంకదు. ప్రపంచంలోని పెద్ద నదులు నైలు నది (6,695 కి.మీ.) అమెజాన్ నది (6,683 కి.మీ.) యాంగ్‌ట్జీ నది (చాంగ్ జియాంగ్) (6,380 కి.మీ.) మిసిసిపి నది (5,970 కి.మీ.) ఓబ్ నది (5,410 కి.మీ.) హువాంగ్ హో (4,830 కి.మీ.) కాంగో నది (4,630 కి.మీ.) లెనా నది (4,400 కి.మీ.) అమూర్ నది (4,350 కి.మీ.) యెనిసెయి నది (4,106 కి.మీ.) భారత దేశం లోని నదులు భారత దేశాన్ని నదుల దేశం అంటే అతిశయోక్తి కాదేమో! నదులు దేశ ఆర్థిక సాంస్కృతిక స్రవంతిలో భాగమై పోయినవి. నదుల అనుసంధానం వల్ల పర్యావరణంపై ప్రతికూల ప్రభావం పడుతుందని నదుల అనుసంధానానికి తాను వ్యతిరేకినంటూ ఏఐసీసీ ప్రధానకార్యదర్శి రాహుల్ గాంధీ చేసిన వ్యాఖ్యలను తమిళనాడు ముఖ్యమంత్రి కరుణానిధి వ్యతిరేకించారు. నదులను అనుసంధానం చేయాలని ఇందిరాగాంధీ ప్రధానిగా ఉన్నప్పుడే నిర్ణయించారని, యూపీఏ కనీస ఉమ్మడి కార్యక్రమం (సీఎంపీ) లో కూడా దీనిని చేర్చారని అన్నారు.నీటి కొరతను అధిగమించడానికి నదుల అనుసంధానం ఒక్కటే మార్గమని నిపుణులు అభిప్రాయపడుతున్నారని, నదుల అనుసంధానంపై పరిశీలనకు 1982లోనే ఇందిరాగాంధీ జాతీయ నీటి వనరుల అభివృద్ధి సంస్థను ఏర్పాటు చేశారని చెప్పారు. 2007లో జరిగిన జాతీయ అభివృద్ధి వేదిక సమావేశంలో కూడా నదుల అనుసంధానం ప్రాజెక్టును అమలు చేయాలని కోరానని చెప్పారు. మనము ఈ వ్యాసములో వివిధ నదుల గురించి వివరంగా తెలుసు కుందాము గంగ సింధు యమున బ్రహ్మపుత్ర సరస్వతి పంజాబు లోని ఐదు నదులు: **సింధూ నది, **రావి నది, **బియాస్ నది, **సట్లెజ్ నది, **చీనాబ్ నది గోదావరి కృష్ణ పెన్న కావేరి నర్మద తపతి మహానది భరతపూయ దహీసార్ దామోదర్ ఘాగర్ గోమతి కోయెనా మండోవి మిధి ఓషివార సబర్మతి శరావతి ఉల్హాస్ వశిష్ఠి జువారి పంబా నాగావళి వర్గం:నీటి వనరులు వర్గం:నదులు

https://te.wikipedia.org/wiki/%E0%B0%A8%E0%B0%A6%E0%B0%BF

Kapan Dinasti Utsmaniyah mulai menguasai Yunani?

Penjajahan Utsmaniyah di Yunani

indonesian

Penjajahan Utsmaniyah di Yunani, disebut juga Tourkokratia (Greek: Τουρκοκρατία, "kekuasaan Turk"; Indonesian: "Turkokrasi"[1]) adalah periode dalam sejarah Yunani ketika sebagian besar wilayah yang kini termasuk dalam perbatasan negara Yunani modern setidaknya pernah menjadi bagian dari Kesultanan Utsmaniyah sejak pertengahan abad ke-15 hingga deklarasi kemerdekaan Yunani pada 1821. Akan tetapi, beberapa tempat seperti Kepulauan Ionia atau Mani di Peloponnesos tidak pernah menjadi bagian dari pemerintahan Utsmaniyah, walaupun Mani berada di bawah pengaruh Utsmaniyah. Kawasan Yunani utara, didominasi oleh Makedonia Yunani dan Thrakia, tidak hanya dicaplok oleh Utsmaniyah pada tahap yang sangat awal, antara 1360-an dan 1430-an, melainkan, bersama dengan Konstantinopel dan Anatolia Barat Laut, membentuk apa yang kemudian menjadi pusat utama dan daerah paling penting di Utsmaniyah secara militer, kebudayaan, dan ekonomi. Sejarah Penaklukan Yunani Kekaisaran Bizantium, penerus Kekaisaran Romawi kuno yang menguasai sebagian besar dunia penutur bahasa Yunani selama lebih dari 1100 tahun, telah amat melemah sejak pengrusakan Konstantinopel oleh pasukan salib Latin pada 1204. Gerak maju Utsmaniyah ke Yunani didahului oleh kemenangan atas bangsa Serb di sebelah utaranya. Pertama-tama Utsmaniyah memenangkan Pertempuran Maritsa pada 1371. Pasukan Serb ketika itu dipimpin oleh Raja Vukasin Mrnjavcevic, ayah Pangeran Marko dan berkuasa bersama dengan kaisar terakhir dari dinasti Serbia Nemanjic. Ini diikuti oleh kemenangan Utsmaniyah lainnya dalam Pertempuran Kosovo pada 1389. Dengan tiadanya ancaman lanjutan dari bangsa Serb dan perang saudara Bizantium yang terjadi kemudian, Utsmaniyah merebut Konstantinopel pada 1453 dan maju ke bagian selatan Yunani, merebut Athena pada 1458. Bangsa Yunani bertahan di Peloponnesos hingga 1460, sedangkan orang Venesia dan Genoa bertahan di beberapa pulau, namun pada 1500-an sebagian besar daratan dan pulau di Yunani telah jatuh ke tangan Utsmaniyah. Pegunungan di Yunani banyak yang tidak tersentuh sehingga menjadi tempat pelarian bagi orang-orang Yunani yang berusaha melepaskan diri dari kekuasaan asing serta sebagai basis untuk melancarkan serangan gerilya.[lower-alpha 1][2] Siprus takluk pada 1571, dan Venesia mempertahankan Kreta hingga 1669. Kepulauan Ionia hanya sebentar dikuasai oleh Utsmaniyah (Kefalonia dari 1479 hingga 1481 dan dari 1485 hingga 1500), serta tetap lebih sering berada di bawah kekuasaan Venesia. Perkembangan nasionalisme Yunani Setelah pengepungan Wina oleh Utsmaniyah yang gagal pada 1683, Utsmaniyah memasuki masa kemunduran yang panjang baik secara militer melawan negara-negara Kristen dan secara internal, berujung pada meningkatnya korupsi, represi dan efisiensi. Semua ini ini memicu kemarahan yang menyebabkan kekisruhan dan terkadang pemberontakan. Ketika semakin banyak wilayah yang semakin sulit dikendalikan, Utsmaniyah beralih menerapkan pemerintahan militer di Yunani, namun pilihan ini justru memicu perlawanan yang lebih keras. Selain itu, hal ini juga berujung pada dislokasi ekonomi serta semakin berkurangnya populasi.[3] Sejak akhir 1600-an, orang Yunani mulai mengisi beberapa jabatan tinggi dan penting dalam pemerintahan Utsmaniyah. Phanariotes, kelas orang Yunani kaya yang hidup di distrik Phanar di Konstantinopel, menjadi amat berpengaruh. Perjalanan-perjalanan mereka ke Eropa Barat sebagai pedagang atau diplomat membuat mereka mengetahui gagasan-gagasan maju seperti liberalisme dan nasionalisme, dan memang dari kalangan Phanariotes inilah gerakan nasionalis Yunani lahir. Banyak pedagang dan pelancong Yunani dipengaruhi oleh gagasan Revolusi Prancis dan Zaman Pencerahan Yunani yang baru pun dimulai pada abad ke-17 di banyak kota Yunani yang diduduki oleh Utsmaniyah. Nasionalisme Yunani juga diperkuat oleh para agen rahasia Yekaterina Agung, penguasa Kekaisaran Rusia yang Ortodoks, yang berharap dapat merebut wilayah dari Utsmaniyah yang melemah, termasuk Konstantinopel sendiri, dengan menghasut pemberontakan Kristen melawan Utsmaniyah. Akan tetapi, selama perang Rusia-Utsmaniyah yang pecah pada 1768, orang Yunani tidak memberontak, membuat pihak Rusia kecewa. Perjanjian Kuchuk-Kainarji pada 1774 memberi hak bagi Rusia untuk mendatangi Sultan demi membela umat Ortodoks, dan Rusia sejak itu mulai secara rutin ikut campur dalam urusan dalam negeri Utsmaniyah. Hal ini, ditambah dengan gagasan baru yang disebarkan oleh Revolusi Prancis pada 1789, mulai menghubungkan kembali bangsa Yunani dengan dunia luar dan berujung pada perkembangan pergerakan nasionalis yang aktif, salah satu yang paling progresif pada masanya. Yunani secara periferal terlibat dalam Perang Napoleon, namun satu peristiwa memiliki konsekuensi yang penting. Ketika Prancis di bawah Napoleon Bonaparte menaklukan Venesia pada 1797, mereka juga merebut Kepulauan Ionia, dengan demikian mengakhiri empat ratus tahun kekuasaan Venesia atas Kepulauan Ionia.[4][5] Kepulauan ini dinaikkan statusnya menjadi dependensi yang disebut Republik Septinsular, yang memperoleh otonomi lokal. Ini adalah pertama kalinya bangsa Yunani memerintah rakyat mereka sendiri sejak kejatuhan Trebizond pada 1461. Salah satu yang memegang jabatan di Kepulauan ini adalah Ioannis Kapodistrias, yang kelak menjadi kepala negara pertama di Yunani merdeka. Pada akhir Perang Napoleon pada 1815, Yunani bangkit dari isolasinya. Para penulis dan seniman Britania dan Prancis mulai mengunjungi Yunani, selain itu orang-orang Eropa yang kaya mulai mengumpulkan prasasti Yunani. Para "philhellen" ini berperan penting dalam mengumpulkan dukungan untuk kemerdekaan Yunani. Pemberontakan Bangsa Yunani di berbagai tempat di semenanjung Yunani berkalli-kali memberontak terhadap kekuasaan Utsmaniyah, terutama dengan memanfaatkan peluang ketika Utsmaniyah sedang berperang melawan negara lain. Semua perlawanan ini muncul dengan skala dan dampak beragam Selama Perang Utsmaniyah-Venesia, dua bersaudara Kladas orang Maniot, Krokodelos dan Epifani, memimpin sekelompok stratioti atas nama Venesia untuk menentang Utsmaniyah di Peloponnesos Selatan. Mereka menyerahkan Vardounia dan tanah mereka pada Venesia, di mana Epifani kemudian bertindak sebagai gubernur.[6] Pemberontakan yang bersifat lokal dan cepat diredam seperti pemberontakan petani Epiros pada 1600 dan 1611 terjadi di seluruh semenanjung Yunani.[7] Pada 1571, armada Kristen dalam Pertempuran Lepanto memiliki selusin kapal dengan kapten dan awak Yunani dari Kreta serta Kepulauan Ionia, salah satu kapalnya didanai oleh El Greco. Keberhasilan pertempuran oleh Liga Suci itu memicu gelombang perlawanan di berbagai tempat di semenanjung Yunani seperti Phokis[8] dan Peloponnesos, dipimpin oleh Melissinoi bersaudara dan orang-orang lainnya. Semua pemberontakan ini berhasil dihentikan oleh Utsmaniyah setahun kemudian.[9] Selama Perang Kreta, orang Maniot membantu Francesco Morosini dan Venesia di Peloponnesos.[10] Pasukan ireguler Yunani juga membantu Venesia melalui Perang Moreia dalam operasi mereka di Laut Ionia dan Peloponnesos.[11] Perlawanan besar yang pernah terjadi adalah Pemberontakan Orlov yang berlangsung selama Perang Rusia-Utsmaniyah dan memicu kericuhan bersenjata baik di Yunani daratan maupun di kepulauan.[12] Pada 1778, sebuah armada Yunani yang meliputi tujuh puluh kapal dikumpulkan oleh Lambros Katsonis dan mengganggu skuadron Utsmaniyah di Laut Aigeia, merebut pulau Kastelorizo serta terlibat dalam pertempuran laut hingga 1790.[13][14] Perang Kemerdekaan Organisasi nasinalis Yunani rahasia yang disebut "Masyarakat Ramah" atau "Kumpulan Kawan" (Filiki Eteria) dibentuk di Odessa pada 1814. Anggota-anggotanya merencanakan pemberontakan dengan dukungan komunitas orang Yunani kaya yang terusir di Britania Raya dan Amerika Serikat. Mereka juga memperoleh dukungan dari para simpatisan di Eropa Barat, serta bantuan rahasia dari Rusia. Organisasi ini menetapkan Kapodistrias, yang menjadi Menteri Luar Negeri Rusia setelah meninggalkan Kepulauan Ionia, sebagai pemimpin pemberontakan tersebut. Pada 25 Maret 1821[lower-alpha 2], Uskup Ortodoks Germanos dari Patras mengumumkan perlawanan nasional.[15][16] Perlawanan simultan direncanakan di seluruh Yunani, termasuk di Makedonia, Kreta dan Siprus. Dengan keuntungan awal berupa efek kejutan, dibantu dengan inefesiensi Utsmaniyah serta perseteruan Utsmaniyah melawan Ali Pasya dari Tepelen, paskan Yunani berhasil menguasai Peloponnesos dan beberapa tempat lainnya. Beberapa tindakan pertama Yunani dilakukan terhadap para permukim Utsmaniyah yang tak bersenjata, dengan 40% penduduk Muslim Turki dan Albania dibunuh langsung sementara sisanya melarikan diri atau diusir.[17] Utsmaniyah pulih dan memberikan pembalasan dengan amat keras, melakukan pembantaian terhadap penduduk Yunani di Khios dan kota-kota lainnya. Hal ini justru membuaat Utsmaniyah semakin terpojok karena memicu lebih banyak simpati di Britania dan Prancis terhadap perjuangan Yunani, walaupun pemerintah Britania dan Prancis curiga bahwa pemberontakan ini merupakan rencana Rusia untuk merebut Yunani dan mungkin Konstantinopel dari Utsmaniyah. Bangsa Yunani sendiri kemudian tidak mampu mendirikan pemerintahan yang kuat di area yang mereka kuasai, dan malah terjebak dalam perseteruan di antara mereka sendiri. Perang tak menentu antara Yunani dan Utsmaniyah berlanjut hingga 1825 ketika Sultan mengirimkan pasukan dan armada yang kuat dari Mesir untuk menghancurleburkan Kepulauan Aigeia dan Peloponnesos. Kekejaman yang menyertai ekspedisi tersebut, bersama dengan simpati yang ditimbulkan oleh kematian penyair dan philhellen terkemuka Lord Byron di Messolongi pada 1824, pada akhirnya menyebabkan negara-negara besar ikut campur. Pada Oktober 1827, armada Britania, Prancis dan Rusia, atas inisiatif komandan lokal, namun dengan persetujuan diam-diam dari pemerintahan, meluluhlantakkan armada Utsmaniyah dalam Pertempuran Navarino. Ini adalah momen yang menentukan dalam perang kemerdekaan. Pada Oktober 1828, pasukan Prancis berlabuh di Peloponnesos untuk menghentikan kekejaman Utsmaniyah. Di bawah perlindungan mereka, bangsa Yunani mampu berkumpul kembali dan membentuk pemerintahan baru. Mereka kemudian bergerak maju untuk merebut sebanyak mungkin wilayah, termasuk Athena dan Thebes, sebelum negara-negara besar menetapkan gencatan senjata. Suatu konferensi di London pada Maret 1829 mengajukan negara Yunani merdeka dengan perbatasan utara yang membentang dari Arta hingga Volos, dan hanya meliputi Euboia serta Kyklades di antara pulau-pulaunya. Pihak Yunani Yunani kecewa pada pembatasan perbatasan ini namun tidak dalam posisi untuk menolak kemauan Britania, Prancis dan Rusia, yang telah amat membantu dalam perjuangan kemerdekaan mereka. Melalui Konvensi 11 Mei 1832, Yunani pada akhirnya diakui sebagai negara berdaulat. Setelah Utsmaniyah akhirnya mengakui kemerdekaan Yunani, sebuah kesepakatan multinegara secara resmi ditetapkan pada 1830. Kapodistrias, yang telah menjadi kepala negara Yunani yang tak diakui sejak 1828, dibunuh oleh keluarga Mavromichalis pada Oktober 1831. Untuk mencegah eksperimen lanjutan dalam pemerintahan republik, negara-negara besar, terutama Rusia, mendesak agar Yunani menjadi sebuah monark, dan pangeran Bavaria Otto, dipilih menjadi raja pertamanya. Ekonomi Situasi ekonomi sebagian besar Yunani menjadi amat buruk di bawah kekuasaan Utsmaniyah. Kehidupan menjadi beralih ke pedesaan dan termiliterisasi. Kewajiban pajak yang sangat berat dibebankan kepada penduduk Kristen, dan banyak orang Yunani yang hanya mampu bertani untuk memenuhi kebutuhan sendiri padahal pada masa sebelumnya kawasan Yunani telah sangat berkembang dan terurbanisasi. Pengecualian untuk keadaan ini adalah di Konstantinopel dan Kepulauan Ionia yang dikuasai oleh Venesia, di mana banyak orang Yunani yang hidup sejahtera.[18] Bangsa Yunani amat menyesalkan situasi ekonomi yang memburuk di negeri mereka selama penjajahan Utsmaniyah.[19] Orang Yunani diharuskan membayar pajak tanah dan pajak yang berat untuk perdagangan, pajak perdagangan ini memanfaatkan kaum kaya Yunani untuk mengisi keuangan Kesultanan.[20] Orang Yunani, seperti orang Kristen lainnya, juga diharuskan membayar jizyah, atau pajak Islam yang harus dibayar oleh semua penduduk nonmuslim di Kesultanan, sedangkan penduduk Muslim harus membayar zakat yang merupakan bagian dari rukun Islam. Kegagalan membayar jizyah dapat menyebabkan hilangnya janji perlindungan terhadap kehidupan dan harta benda orang Kristen, akibatnya orang tersebut dihadapkan pada beberapa pilihan, perpindahan agama, perbudakan atua kematian.[21] Seperti di tempat-tempat lainnya di Utsmaniyah, orang Yunani harus selalu membawa surat resmi yang menunjukkan pembayaran jizyah mereka kemanapun, jika tidak, mereka dapat dipenjara. Ketika Utsmaniyah mengalami kemunduran sekitar 1600-an, posisi tuan tanah Utsmaniyah, yang sebelumnya ditunjuk langsung oleh Sultan, menjadi jabatan turun-temurun (chiflik), yang dapat dijual atau diwariskan kepada ahli waris. Kelas baru tuan tanah Utsmaniyah menurunkan status para petani Yunani yang awalnya bebas menjadi serf ("budak"), menyebabkan kemiskinan dan pengurangan populasi yang semakin parah, dengan orang-orang melarikan diri ke pegunungan agar terbebas dari kemiskinan. Sebagian besar kota Athena menjadi desa yang tidak terurus, penduduk petani Yunaninya amat miskin dan terisolasi, tidak diizinkan mendekati kawasan Akropolis di mana orang-orang Turk yang kaya raya menetap.[3] Diplomat dan philhellen Prancis François-René de Chateaubriand, setelah kunjungannya ke Sounion pada 1806, menuliskan kesannya, "Di sekitarku terdapat makam, kesunyian, bencana, kematian dan beberapa pelaut Yunani tidur tak terurus di reruntuhan Yunani. Aku mengabaikan tempat dewata itu selamanya, kepalaku terisi oleh keagungannya pada masa lalu dan kejatuhannya pada masa kini." Meskipun demikian, selama abad ke-17, keseluruhan populasi Yunani bertambah dengan kembalinya sejumlah orang Yunani dari pegunungan. Pada abad ke-17 dan 18, posisi orang Yunani yang terdidik dan berwawasan menjadi amat meningkat karena Utsmaniyah semakin menyadari keterbelakangannya yang semakin jauh dibanding negara-negara Eropa, maka Utsmaniyah pun merekrut semakin banyak orang Yunani yang memiliki keahlian administrasi, teknis, dan keuangan yang tidak dimiliki oleh Utsmaniyah.[22] Upeti anak Sebagian besar orang Yunani tidak harus bertugas dalam pasukan Sultan, namun anak-anak lelaki sering diambil dan diislamkan untuk kemudian dimasukkan ke dalam militer Utsmaniyah. Selain itu, para anak gadis juga diambil untuk dijadikan odalisk (pelayan wanita atau selir) di harem Sultan.[23][24] Praktik ini disebut "upeti anak" (devsyirmeh) (dalam bahasa Yunani disebut παιδομάζωμα (paidomazoma, bermakna "pengumpulan anak"), di mana tiap komunitas Kristen diwajibkan mengirimkan satu dari lima anak lelaki untuk dijadikan Muslim dan dimasukkan ke dalam korps Yanisari, kesatuan elite dalam pasukan Utsmaniyah. Terjadi banyak perlawanan terhadap kewajiban ini, cerita rakyat Yunani mengisahkan tentang para ibu yang membuat putra-putranya cacat agar mereka tidak diambil. Meskipun demikian, dengan menjadi Muslim dan masuk ke dalam Yanisari, seseorang dapat memperoleh kesempatan untuk meraih jabatan tinggi seperti gubernur atau bahkan Wazir Agung. Salah satu contohnya adalah Pargali Ibrahim Pasya, putra seorang petani Yunani dari Parga, yang menjadi salah seorang penasehat paling terpercaya bagi Sultan Suleyman serta menjadi seorang jenderal lapangan dan negerawan dengan istananya sendiri. Beberapa proses perekrutan terkadang berlangsung secara sukarela karena ada orang tua yang ingin anak-anaknya masuk ke dalam Yanisari untuk memastikan mereka memiliki karier yang sukses serta hidup yang sejahtera.[25] Perlawanan rakyat Yunani terhadap pajak maupun "upeti anak" berujung denngan akibat yang buruk. Contohnya, pada 1705 seorang pejabat Utsmaniyah dikirim dari Naoussa di Makedonia untuk mencari dan mendaftar Yanisari baru namun ia dibunuh oleh pemberontak Yunani yang menolak kewajiban "upeti anak." Para pemberontak ini kemudian dipenggal dan kepala mereka dipamerkan di kota Thessaloniki.[26] Dalam beberapa kasus, banyak keluarga Yunani yang tidak bersedia melepaskan anak mereka karena takut bahwa anak mereka akan diislamkan dan kelak akan kembali lagi sebagai penindas mereka. Dalam kasus lainnya, keluarga menyuap petugas agar anak mereka dijadikan pejabat pemerintahan alih-alih tentara Yanisari.[27] Demografi Konsolidasi kekuasaan Utsmaniyah diikuti oleh dua kecenderungan migrasi Yunani yang berbeda. Yang pertama melibatkan para cendekiawan Yunani, seperti Basilios Bessarion, Georgius Plethon Gemistos dan Marcos Mousouros, bermigrasi ke tempat-tempat lainnya di Eropa Barat dan berkontribusi kedatangan Renaisans (meskipun migrasi orang Yunani berskala besar ke berbagai tempat di Eropa, terutama kota-kota universitas Italia, telah dimulai jauh sebelumnya, menyusul penaklukan Konstantinopel oleh pasukan salib[28]). Kecenderungan ini juga berpengaruh terhadap terciptanya diaspora Yunani modern. Yang kedua melibatkan orang Yunani yang meninggalkan dataran di semenanjung Yunani dan bermukim di pegununngan, di mana lanskapnya yang berliku menyulitkan Utsmaniyah untuk menciptakan kehadiran militer maupun administratif.[29] Dalam hal jumlah penduduk, penjajahan Utsmaniyah menyebabkan pengurangan yang signifikan, setidaknya di dataran rendah (sensus Utsmaniyah tidak memasukkan banyak orang di area pegununngan). Orang Turk banyak bermukim di Thrakia dan Makedonia Yunani, sedangkan terdapat penduduk Muslim Yunani yang berpindah dari Kristen Ortodoks terutama di Makedonia barat laut, seperti Vallahades. Keterangan Catatan kaki Rujukan

https://id.wikipedia.org/wiki/Penjajahan%20Utsmaniyah%20di%20Yunani

สงครามโลกครั้งที่2 ยุติเมื่อไหร่?

สงครามโลกครั้งที่สอง

thai

สงครามโลกครั้งที่สอง (English: World War II หรือ Second World War[note 1]; มักย่อเป็น WWII หรือ WW2) เป็นสงครามทั่วโลกกินเวลาตั้งแต่ปี 1939 ถึง 1945 ประเทศส่วนใหญ่ในโลกมีส่วนเกี่ยวข้อง รวมทั้งรัฐมหาอำนาจทั้งหมด แบ่งเป็นพันธมิตรทางทหารคู่สงครามสองฝ่าย คือ ฝ่ายสัมพันธมิตรและฝ่ายอักษะ เป็นสงครามที่กว้างขวางที่สุดในประวัติศาสตร์ มีทหารกว่า 100 ล้านนายจากกว่า 30 ประเทศเข้าร่วมโดยตรง สงครามนี้มีลักษณะเป็น "สงครามเบ็ดเสร็จ" คือ ประเทศผู้ร่วมสงครามหลักทุ่มขีดความสามารถทางเศรษฐกิจ อุตสาหกรรมและวิทยาศาสตร์ทั้งหมดเพื่อความพยายามของสงคราม โดยลบเส้นแบ่งระหว่างทรัพยากรของพลเรือนและทหาร ประเมินกันว่าสงครามมีมูลค่าราว 1 ล้านล้านดอลลาร์สหรัฐ[3] ประเมินกันว่ามีผู้เสียชีวิตระหว่าง 50 ถึง 85 ล้านคน ด้วยประการทั้งปวง สงครามโลกครั้งที่สองจึงนับว่าเป็นสงครามขนาดใหญ่ที่สุด ใช้เงินทุนมากที่สุด[4] และมีผู้เสียชีวิตสูงสุดในประวัติศาสตร์มนุษยชาติ[5] จักรวรรดิญี่ปุ่นซึ่งมีเป้าหมายครอบงำทวีปเอเชียและแปซิฟิกและทำสงครามกับจีนมาตั้งแต่ปี 1937 แล้ว แต่โดยทั่วไปถือว่าสงครามโลกครั้งที่สองเริ่มตั้งแต่การบุกครองโปแลนด์ของเยอรมนีในวันที่ 1 กันยายน 1939 นำไปสู่การประกาศสงครามต่อเยอรมนีของประเทศฝรั่งเศสและสหราชอาณาจักร ตั้งแต่ปลายปี 1939 ถึงต้นปี 1941 ในการทัพและสนธิสัญญาต่าง ๆ ประเทศเยอรมนีพิชิตหรือควบคุมยุโรปภาคพื้นทวีปได้ส่วนใหญ่ และตั้งพันธมิตรอักษะกับอิตาลีและญี่ปุ่น ภายใต้สนธิสัญญาโมโลตอฟ–ริบเบนทรอพเมื่อเดือนสิงหาคม 1939 เยอรมนีและสหภาพโซเวียตแบ่งแลผนวกดินแดนประเทศเพื่อนบ้านยุโรปของตน ได้แก่ โปแลนด์ ฟินแลนด์ โรมาเนียและรัฐบอลติก สงครามดำเนินต่อส่วนใหญ่ระหว่างชาติฝ่ายอักษะยุโรปและแนวร่วมสหราชอาณาจักรและเครือจักรภพบริติช โดยมีการทัพอย่างการทัพแอฟริกาเหนือและแอฟริกาตะวันออก ยุทธการที่บริเตนซึ่งเป็นการสู้รบทางอากาศ การทัพทิ้งระเบิดเดอะบลิตซ์ การทัพบอลข่าน ตลอดจนยุทธการที่แอตแลนติกที่ยืดเยื้อ ในเดือนมิถุนายน 1941 ชาติอักษะยุโรปบุกครองสหภาพโซเวียต เปิดฉากเขตสงครามภาคพื้นดินที่ใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ ซึ่งทำให้กำลังทหารสำคัญของฝ่ายอักษะตกอยู่ในสงครามบั่นทอนกำลัง ในเดือนธันวาคม 1941 ญี่ปุ่นโจมตีสหรัฐและอาณานิคมยุโรปในมหาสมุทรแปซิฟิก และพิชิตมหาสมุทรแปซิฟิกตะวันตกส่วนมากได้อย่างรวดเร็ว การรุกของฝ่ายอักษะยุติลงในปี 1942 หลังญี่ปุ่นปราชัยในยุทธนาวีที่มิดเวย์ใกล้กับฮาวายที่สำคัญ และเยอรมนีปราชัยในแอฟริกาเหนือและจากนั้นที่สตาลินกราดในสหภาพโซเวียต ในปี 1943 จากความปราชัยของเยอรมนีติด ๆ กันที่เคิสก์ในยุโรปตะวันออก การบุกครองอิตาลีของฝ่ายสัมพันธมิตรซึ่งนำให้อิตาลียอมจำนน จนถึงชัยของฝ่ายสัมพันธมิตรในมหาสมุทรแปซิฟิก ฝ่ายอักษะเสียการริเริ่มและต้องล่าถอยทางยุทธศาสตร์ในทุกแนวรบ ในปี 1944 ฝ่ายสัมพันธมิตรบุกครองฝรั่งเศสในการยึดครองของเยอรมนี ขณะเดียวกันกับที่สหภาพโซเวียตยึดดินแดนที่เสียไปทั้งหมดคืนและบุกครองเยอรมนีและพันธมิตร ระหว่างปี 1944 และ 1945 ญี่ปุ่นปราชัยสำคัญในทวีปเอเชียในภาคกลางและภาคใต้ของจีนและพม่า ขณะที่ฝ่ายสัมพันธมิตรก่อความเสียหายต่อกองทัพเรือญี่ปุ่นและยึดหมู่เกาะแปซิฟิกตะวันตกที่สำคัญ สงครามในยุโรปยุติลงหลังกองทัพแดงยึดกรุงเบอร์ลินได้ และการยอมจำนนอย่างไม่มีเงื่อนไขของเยอรมนีเมื่อวันที่ 8 สิงหาคม 1945 แม้จะถูกโดดเดี่ยวและตกอยู่ในสภาพเสียเปรียบอย่างยิ่ง ญี่ปุ่นยังปฏิเสธที่จะยอมจำนน กระทั่งมีการทิ้งระเบิดนิวเคลียร์สองลูกถล่มญี่ปุ่น และการบุกครองแมนจูเรีย จึงได้นำไปสู่การยอมจำนนอย่างเป็นทางการของญี่ปุ่นเมื่อวันที่ 2 กันยายน 1945 สงครามยุติลงด้วยชัยชนะของฝ่ายสัมพันธมิตร ผลของสงครามได้เปลี่ยนแปลงการวางแนวทางการเมืองและโครงสร้างสังคมของโลก สหประชาชาติถูกสถาปนาขึ้น เพื่อส่งเสริมความร่วมมือระหว่างประเทศและเพื่อป้องกันความขัดแย้งในอนาคต สหรัฐอเมริกากับสหภาพโซเวียตก้าวเป็นอภิมหาอำนาจของโลกอันเป็นคู่ปรปักษ์กัน นำไปสู่ความขัดแย้งบนเวทีแห่งสงครามเย็น ซึ่งได้ดำเนินต่อมาอีก 46 ปีหลังสงคราม ขณะเดียวกัน การยอมรับหลักการการกำหนดการปกครองด้วยตนเอง เร่งให้เกิดการเคลื่อนไหวเพื่อเรียกร้องเอกราชในทวีปเอเชียและทวีปแอฟริกา พร้อม ๆ กับที่หลายประเทศได้มุ่งหน้าฟื้นฟูเศรษฐกิจซึ่งอุตสาหกรรมได้รับความเสียหายระหว่างสงคราม และบูรณาการทางการเมืองได้เกิดขึ้นทั่วโลกในความพยายามที่จะรักษาเสถียรภาพความสัมพันธ์หลังสงคราม ภูมิหลัง สงครามโลกครั้งที่หนึ่งนำมาซึ่งการเปลี่ยนแปลงดินแดนอย่างใหญ่หลวงในยุโรป ด้วยความพ่ายแพ้ของฝ่ายมหาอำนาจกลาง รวมทั้งการล่มสลายของรัฐจักรวรรดิที่สำคัญ ได้แก่ จักรวรรดิเยอรมัน จักรวรรดิออสเตรีย-ฮังการี และจักรวรรดิออตโตมัน ตลอดจนจักรวรรดิรัสเซีย ขณะเดียวกัน ความสำเร็จของฝ่ายสัมพันธมิตร ซึ่งประกอบด้วยสหราชอาณาจักร ฝรั่งเศส สหรัฐอเมริกา อิตาลี เซอร์เบียและโรมาเนีย รวมไปถึงการก่อตั้งรัฐใหม่หลังจักรวรรดิออสเตรีย-ฮังการี รัสเซียและออตโตมันล่มสลาย หลังสงคราม ชาตินิยมอุดมการณ์เรียกร้องดินแดน (irredentism) และลัทธิแก้แค้น (revanchism) กลายมามีความสำคัญในหลายประเทศยุโรป อุดมการณ์เรียกร้องดินแดนและลัทธิแก้แค้นแรงกล้ามากในเยอรมนี เพราะเยอรมนีบังคับตามสนธิสัญญาแวร์ซาย[6] เป็นผลให้เยอรมนีเสียดินแดนของประเทศไปร้อยละ 13 รวมทั้งอาณานิคมโพ้นทะเลทั้งหมด การรวมเยอรมนีเข้ากับประเทศอื่นถูกห้าม ซ้ำต้องแบกภาระชำระค่าปฏิกรรมสงครามมหาศาล และถูกจำกัดขนาดและขีดความสามารถของกองทัพอย่างมาก[7] ขณะเดียวกัน สงครามกลางเมืองรัสเซียได้นำไปสู่การก่อตั้งสหภาพโซเวียต นำโดยพรรคบอลเชวิค ภายใต้การปกครองระบอบคอมมิวนิสต์[8] จักรวรรดิเยอรมันสิ้นสภาพไปจากการปฏิวัติเยอรมัน ค.ศ. 1918-1919 และรัฐบาลประชาธิปไตยถูกตั้งขึ้น ซึ่งภายหลังรู้จักกันว่า สาธารณรัฐไวมาร์ ในเยอรมนีระหว่างสงครามโลกได้เกิดความขัดแย้งภายในขึ้นระหว่างผู้สนับสนุนสาธารณรัฐใหม่และผู้คัดค้านที่ยึดมั่นทางฝ่ายขวาและฝ่ายซ้าย พรรคนาซี นำโดยอดอล์ฟ ฮิตเลอร์ เจริญรอยตามการจัดตั้งรัฐบาลฟาสซิสต์ตามอย่างอิตาลีในเยอรมนี ท่ามกลางภาวะเศรษฐกิจตกต่ำครั้งใหญ่ ทำให้การสนับสนุนพรรคนาซีภายในประเทศเพิ่มขึ้น และใน ค.ศ. 1933 ฮิตเลอร์ได้รับแต่งตั้งเป็นนายกรัฐมนตรี หลังเหตุเพลิงไหม้ไรชส์ทาค ฮิตเลอร์สถาปนารัฐเผด็จการเบ็ดเสร็จพรรคการเมืองเดียวนำโดยพรรคนาซี[9] สถานการณ์คล้ายกันนี้ยังได้เกิดขึ้นในอิตาลี แม้ว่าอิตาลีจะเป็นพันธมิตรฝ่ายไตรภาคีและได้รับดินแดนอยู่บ้าง แต่พวกชาตินิยมอิตาลีรู้สึกโกรธแค้นที่คำมั่นสัญญาของอังกฤษและฝรั่งเศสให้ไว้เพื่อให้อิตาลีเข้าสู่สงครามในสนธิสัญญาลอนดอน ไม่เป็นไปตามการตกลงสันติภาพ นับจาก ค.ศ. 1922 ถึง 1925 ขบวนการฟาสซิสต์ นำโดยเบนิโต มุสโสลินี ยึดอำนาจในอิตาลีด้วยวาระชาตินิยม เผด็จการเบ็ดเสร็จและความร่วมมือระหว่างชนชั้น ซึ่งยกเลิกระบอบประชาธิปไตยแบบมีผู้แทน สังคมนิยมใช้อำนาจบังคับ กำลังฝ่ายซ้ายและเสรีนิยม และดำเนินนโยบายต่างประเทศแบบก้าวร้าวโดยมีเป้าหมายเพื่อสถาปนาอิตาลีเป็นมหาอำนาจของโลกโดยใช้กำลัง คือ "จักรวรรดิโรมันใหม่"[10] ส่วนทางด้านประเทศจีน รัฐบาลพรรคก๊กมินตั๋งได้เริ่มการทัพรวมชาติขึ้นต่อต้านเหล่าขุนศึกอิสระ จนนำไปสู่การรวมชาติในนามราวกลางคริสต์ทศวรรษ 1920 แต่หลังจากนั้นไม่นาน รัฐบาลจีนกลับต้องเข้าไปพัวพันในสงครามกลางเมืองกับพันธมิตรเก่า พรรคคอมมิวนิสต์จีน[11] ใน ค.ศ. 1931 จักรวรรดิญี่ปุ่น ซึ่งมีความต้องการจะมีอิทธิพลเหนือประเทศจีนมาเป็นเวลานานแล้ว[12] กำลังเพิ่มกำลังทหารในจีนอย่างขนานใหญ่ เพื่อเป็นแผนการขั้นแรกในการเข้าปกครองทั้งทวีปเอเชีย โดยใช้กรณีมุกเดนเป็นข้ออ้างในการบุกครองแมนจูเรีย และจัดตั้งรัฐหุ่นเชิด แมนจูกัว[13] จีนได้ขอความช่วยเหลือจากสันนิบาตชาติ ญี่ปุ่นจึงลาออกจากองค์การหลังมีการประณามการบุกครองดังกล่าว หลังจากนั้น ทั้งสองชาติได้เกิดการปะทะกันประปรายขึ้นอีกหลายครั้ง จนกระทั่งนำไปสู่การพักรบตางกู ในปี ค.ศ. 1933 แต่ถึงกระนั้น กองกำลังอาสาจีนก็ยังคงต่อต้านกองทัพญี่ปุ่นต่อไปในอีกหลายพื้นที่ ทั้งในแมนจูเรียและมองโกเลียใน[14] ต่อมา ฮิตเลอร์สนับสนุนนโยบายการจัดระเบียบโลกใหม่โดยอาศัยปัจจัยทางด้านเชื้อชาติ และเริ่มเสริมสร้างกำลังทหารครั้งใหญ่[15] เพื่อรักษาพันธมิตรของตน ฝรั่งเศสจึงยินยอมให้อิตาลียึดครองเอธิโอเปีย ซึ่งอิตาลีต้องการยึดเป็นอาณานิคมอยู่แล้ว เหตุการณ์เริ่มเลวร้ายยิ่งขึ้นเมื่อถึงช่วงต้น ค.ศ. 1935 ซาร์ลันด์ได้รวมเข้ากับเยอรมนีตามกฎหมาย และฮิตเลอร์ได้ฉีกสนธิสัญญาแวร์ซาย พร้อมกับเร่งการฟื้นฟูกองทัพและเริ่มให้มีการเกณฑ์ทหารอย่างรวดเร็ว[16] ในความพยายามที่จะจำกัดวงเยอรมนี สหราชอาณาจักร ฝรั่งเศส และอิตาลีจึงก่อตั้งแนวสเตรซาขึ้น ด้านสหภาพโซเวียตเองก็กังวลต่อเป้าหมายยึดครองดินแดนยุโรปตะวันออกอันกว้างใหญ่ของเยอรมนีเช่นกัน จึงได้ทำสนธิสัญญาช่วยเหลือทวิภาคีกับฝรั่งเศส แต่สนธิสัญญาฝรั่งเศส-โซเวียตต้องผ่านกระบวนการขั้นตอนของสันนิบาตชาติเสียก่อน ทำให้สนธิสัญญาดังกล่าวไม่มีผลเลย[17][18] ในเดือนมิถุนายน ค.ศ. 1935 สหราชอาณาจักรได้ทำสนธิสัญญาการเดินเรือแยกต่างหากกับเยอรมนี โดยผ่อนปรนต่อข้อบังคับต่าง ๆ ที่เคยกำหนดมาก่อนหน้านี้ ส่วนสหรัฐอเมริกาก็กังวลต่อสถานการณ์ซึ่งอุบัติขึ้นในทวีปยุโรปและทวีปเอเชีย จึงได้ผ่านรัฐบัญญัติว่าด้วยความเป็นกลางในเดือนสิงหาคม[19] ในเดือนตุลาคม อิตาลีบุกครองเอธิโอเปีย โดยมีเพียงเยอรมนีเป็นมหาอำนาจชาติเดียวในยุโรปที่สนับสนุนการบุกครองดังกล่าว อิตาลีจึงยกเลิกข้อคัดค้านต่อเป้าหมายการผนวกออสเตรียของเยอรมนี[20] เดือนมีนาคม ค.ศ. 1936 ฮิตเลอร์การส่งกองทัพเข้ายึดครองไรน์ลันด์ อันเป็นการฝ่าฝืนสนธิสัญญาโลคาร์โน แต่ก็ได้รับการตอบสนองน้อยมากจากชาติยุโรปอื่น ๆ[21] ครั้นเมื่อสงครามกลางเมืองสเปนปะทุขึ้นในเดือนกรกฎาคมปีเดียวกัน ทั้งฮิตเลอร์และมุสโสลินีได้ให้ความสนับสนุนแก่จอมทัพฟาสซิสต์ ฟรันซิสโก ฟรังโก และฝ่ายชาตินิยมสเปน เพื่อต่อต้านรัฐบาลสาธารณรัฐสเปนที่สอง ซึ่งได้รับการสนับสนุนจากสหภาพโซเวียต ทั้งสองฝ่ายต่างใช้สงครามครั้งนี้เป็นสนามทดสอบอาวุธและยุทธวิธีในการทำสงครามที่คิดค้นขึ้นใหม่ด้วย[22] จนกระทั่งฝ่ายชาตินิยมสเปนได้รับชัยชนะเมื่อต้น ค.ศ. 1939 จากความตึงเครียดที่เพิ่มขึ้น ได้นำไปสู่ความพยายามเสริมสร้างความแข็งแกร่งหรือการรวมกลุ่มระหว่างประเทศขึ้น เยอรมนีได้ร่วมมือกับอิตาลีก่อตั้งแกนโรม-เบอร์ลินขึ้นในเดือนตุลาคม ค.ศ. 1936 และทำกติกาสัญญาต่อต้านโคมินเทิร์นกับญี่ปุ่นในเดือนถัดมา ซึ่งอิตาลีก็ได้เข้าร่วมด้วยใน ค.ศ. 1937[23] ส่วนในประเทศจีน หลังจากกรณีซีอาน กองทัพพรรคก๊กมินตั๋งและกองทัพคอมมิวนิสต์ได้ตกลงหยุดยิงเพื่อร่วมกันสร้างแนวร่วมต่อต้านจักรวรรดิญี่ปุ่น[24] กลาง ค.ศ. 1937 หลังเหตุการณ์สะพานมาร์โค โปโล ญี่ปุ่นเริ่มการบุกครองจีนอย่างเต็มตัว ซึ่งลงเอยด้วยการทัพที่มีเป้าหมายจะบุกครองจีนทั้งหมด[25] สหภาพโซเวียตเร่งลงนามในสนธิสัญญาไม่รุกรานกันกับจีนและให้ความช่วยเหลือด้านวัตถุดิบแก่จีน เป็นการยุติความร่วมมือกับเยอรมนีของจีนที่มีอยู่ก่อนหน้า จอมทัพเจียง ไคเช็คได้วางกำลังพลที่ดีที่สุดของเขาเพื่อป้องกันเซี่ยงไฮ้ แต่ก็เสียเมืองไปหลังการสู้รบนานสามเดือน กองทัพญี่ปุ่นยังผลักดันกองทัพจีนให้ล่าถอยต่อไป และสามารถยึดนานกิงได้ในเดือนธันวาคม และกระทำการสังหารหมู่อย่างโหดเหี้ยม เมื่อถึงเดือนมิถุนายน ค.ศ. 1938 กองทัพจีนสามารถหยุดการรุกคืบของกองทัพญี่ปุ่นได้โดยเหตุอุทกภัยแม่น้ำหวง ในช่วงนี้ จีนได้เตรียมการป้องกันที่เมืองอู่ฮั่น แต่ก็ยังถูกตีแตกในเดือนตุลาคม[26] แม้ว่าฝ่ายญี่ปุ่นจะได้รับชัยชนะทางทหาร แต่กลับไม่สามารถทำลายการต้านทานของจีนลงได้อย่างที่หวัง โดยรัฐบาลจีนย้ายลึกเข้าไปในแผ่นดินถึงฉงชิ่งแล้วทำสงครามต่อ[27] 29 กรกฎาคม ค.ศ. 1938 กองทัพญี่ปุ่นและกองทัพโซเวียตปะทะกันอย่างประปรายที่ทะเลสาบคาซาน แม้ว่าโซเวียตจะเป็นฝ่ายชนะ แต่ญี่ปุ่นกลับมองว่าเป็นการเสมอที่ยังไม่รู้ผลแพ้ชนะ และเมื่อวันที่ 11 พฤษภาคม ค.ศ. 1939 ญี่ปุ่นตัดสินใจขยายพรมแดนญี่ปุ่น-มองโกเลียขึ้นไปถึงแม่น้ำคัลคินกอลด้วยกำลัง[28] แม้ว่าญี่ปุ่นจะประสบความสำเร็จในระยะแรก แต่กองทัพคันโตในมองโกเลียได้ถูกขัดขวางอีกครั้ง และสงครามยุติลงด้วยสัญญาหยุดยิงเมื่อวันที่ 15 กันยายน โดยไม่เกิดการเปลี่ยนแปลงดินแดนใด ๆ นับเป็นความพ่ายแพ้ครั้งสำคัญครั้งแรกกองทัพคันโต[29][30] ความพ่ายแพ้ดังกล่าวได้ทำให้รัฐบาลญี่ปุ่นควรมุ่งปรองดองกับรัฐบาลโซเวียตเพื่อมิให้เข้ามายุ่งเกี่ยวกับสงครามในจีน และหันเหความสนใจทางทหารไปทางใต้ ไปยังดินแดนในครอบครองของสหรัฐอเมริกาและยุโรปในแปซิฟิกแทน ด้านทวีปยุโรป บทบาทของเยอรมนีและอิตาลีเริ่มก้าวร้าวมากขึ้น ในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1938 เยอรมนีผนวกออสเตรีย โดยมีปฏิกิริยาจากชาติตะวันตกอื่น ๆ เพียงเล็กน้อยเช่นเดิม[31] ด้วยความฮึกเหิม ฮิตเลอร์จึงอ้างสิทธิครอบครองซูเดเทินลันด์ ดินแดนของเชโกสโลวาเกียซึ่งมีพลเมืองส่วนใหญ่เป็นชาวเยอรมัน โดยขัดต่อความต้องการของรัฐบาลเชโกสโลวาเกีย ฝรั่งเศสและอังกฤษยินยอมให้เยอรมนียึดครองซูเดนเตแลนด์ เพื่อแลกกับการหยุดแสวงหาดินแดนเพิ่มเติม[32] ทว่าหลังจากนั้น เยอรมนีและอิตาลีได้บังคับให้เชโกสโลวาเกียยกดินแดนให้กับฮังการีและโปแลนด์อีก[33] และในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1939 เยอรมนีบุกครองเชโกสโลวาเกียส่วนที่เหลือ และแบ่งประเทศออกเป็นรัฐในอารักขาโบฮีเมียและโมราเวียของเยอรมนี และรัฐหุ่นเชิดอิสระนิยมเยอรมนี สาธารณรัฐสโลวัก[34] ด้วยความตื่นตัวจากเหตุที่ฮิตเลอร์ต้องการนครเสรีดานซิกเพิ่มเติม ฝรั่งเศสและอังกฤษจึงรับประกันว่าจะให้การสนับสนุนเอกราชของโปแลนด์ และเมื่ออิตาลียึดครองแอลเบเนียในเดือนเมษายน ค.ศ. 1939 ฝรั่งเศสและอังกฤษก็ให้คำมั่นเช่นเดียวกันนี้แก่โรมาเนียและกรีซ[35] ไม่นานหลังจากการให้คำมั่นดังนี้ ทางด้านเยอรมนีและอิตาลีก็ร่วมมือกันและลงนามเป็นพันธมิตรอย่างเป็นทางการในสนธิสัญญาเหล็ก[36] เดิมสหภาพโซเวียตพยายามเข้าร่วมเป็นพันธมิตรกับอังกฤษและฝรั่งเศส เพื่อพยายามจำกัดวงเยอรมนี[37] แต่ทั้งสองชาติปฏิเสธ ด้วยแคลงใจในเจตนาและความสามารถของสหภาพโซเวียต[38] สหภาพโซเวียตเกรงว่าสหราชอาณาจักรและฝรั่งเศสไม่ปรารถนาจะให้ความร่วมมือทางทหารแก่ตน[39] และวิตกว่าอาจเกิดสงครามระหว่างเยอรมนีกับสหภาพโซเวียต โดยฝ่ายสัมพันธมิตรอาจเอนเอียงเข้ากับฮิตเลอร์[40] ทำให้สหภาพโซเวียตลงนามในสนธิสัญญาไม่รุกรานกันระหว่างนาซี-โซเวียต[41] ซึ่งสนธิสัญญาดังกล่าวมีข้อตกลงลับระหว่างทั้งสองที่จะแบ่งกันครอบครองยุโรปตะวันออก โดยยกโปแลนด์ตะวันตกและลิทัวเนียให้อยู่ในเขตอิทธิพลของเยอรมนี และยกโปแลนด์ตะวันออก ฟินแลนด์ เอสโตเนีย ลัตเวีย และแคว้นเบสซาราเบียของโรมาเนียให้อยู่ในเขตอิทธิพลของสหภาพโซเวียต[42] นอกจากนี้ ยังได้มีการตั้งคำถามถึงการมีเอกราชของโปแลนด์ต่อไปด้วย[43] การนับเวลา สงครามโลกครั้งที่สองไม่สามารถกำหนดจุดเริ่มต้นอย่างชี้ชัดแน่นอนได้ เพราะเป็นการไม่ยุติธรรมต่อประเทศใดประเทศหนึ่ง นักประวัติศาสตร์จึงเลือกหลายช่วงเวลาว่าเป็นจุดเริ่มต้นของสงครามโลกครั้งนี้แตกต่างกันไปตามแนวคิดของตน ซึ่งได้แก่ เหตุการณ์ญี่ปุ่นบุกครองแมนจูเรีย ในปี ค.ศ. 1931[44][45] อิตาลีบุกครองเอธิโอเปีย ในปี ค.ศ. 1935[46][47][48] ซึ่งนำไปสู่การล่มสลายของสันนิบาติชาติ[49] สงครามจีน-ญี่ปุ่นครั้งที่สอง ในปี ค.ศ. 1937[50][51] เยอรมนีบุกครองโปแลนด์ ในปี ค.ศ. 1939 ซึ่งนักประวัติศาสตร์ส่วนใหญ่ถือเป็นจุดเริ่มต้นของสงคราม[52][53][54] ญี่ปุ่นโจมตีที่เพิร์ลฮาร์เบอร์ ในปี ค.ศ. 1941 และเยอรมนีบุกครองสหภาพโซเวียต ในปี ค.ศ. 1941[54] และยังมีนักเขียนบางคนให้ความเห็นว่า สงครามโลกครั้งที่สองเป็นสงครามครั้งเดียวกันกับสงครามโลกครั้งที่หนึ่งด้วยซ้ำไป[55] (ใช้คำว่า "สงครามกลางเมืองยุโรป" หรือ "สงครามสามสิบปีครั้งที่สอง"[56][57]) อย่างไรก็ตาม ในตำราส่วนใหญ่มักถือว่าสงครามโลกครั้งที่สองเริ่มขึ้นเมื่อวันที่ 1 กันยายน ค.ศ. 1939 และยุติเมื่อวันที่ 2 กันยายน ค.ศ. 1945 นอกเหนือจากนั้น สงครามโลกครั้งที่สองยังมีกำหนดเวลาสิ้นสุดแตกต่างกันเช่นกัน บ้างก็นับที่การประกาศสัญญาสงบศึกเมื่อวันที่ 14 สิงหาคม ค.ศ. 1945 มากกว่าการยอมจำนนอย่างเป็นทางการเมือ่วันที่ 2 กันยายน ค.ศ. 1945; บางประเทศในทวีปยุโรปยึดเอาวันแห่งชัยชนะในทวีปยุโรป (8 พฤษภาคม ค.ศ. 1945) เป็นสำคัญ แต่ว่า สนธิสัญญาสันติภาพกับประเทศญี่ปุ่นก็ยังไม่ได้มีการลงนามจนกระทั่งปี ค.ศ. 1951[58] และสนธิสัญญาสันติภาพกับประเทศเยอรมนีมีการลงนามใน ค.ศ. 1990[59] เส้นทางของสงคราม สงครามปะทุ เมื่อวันที่ 1 กันยายน ค.ศ. 1939 เยอรมนีและรัฐบริวารสโลวาเกียบุกครองโปแลนด์ วันที่ 3 กันยายน ฝรั่งเศสและสหราชอาณาจักรประกาศสงครามกับเยอรมนี ตามมาด้วยบรรดาประเทศในเครือจักรภพแห่งชาติ แต่ได้ให้ความช่วยเหลือแก่โปแลนด์เพียงเล็กน้อยเฉพาะการโจมตีขนาดเล็กของฝรั่งเศสเข้าไปในซาร์ลันด์เท่านั้น[60] แม้ว่าอีกทางหนึ่ง อังกฤษกับฝรั่งเศสจะเริ่มต้นการปิดล้อมทางทะเลต่อเยอรมนีเมื่อวันที่ 3 กันยายน ซึ่งมีเป้าหมายที่จะทำลายเศรษฐกิจและความพยายามสงครามของเยอรมนี[61][62] วันที่ 17 กันยายน หลังจากสงบศึกชั่วคราวกับญี่ปุ่นแล้ว สหภาพโซเวียตก็ได้เริ่มการบุกครองโปแลนด์ของตน[63] ท้ายสุด โปแลนด์ได้ถูกแบ่งออกระหว่างเยอรมนีกับสหภาพโซเวียต ส่วนลิทัวเนียกับสโลวาเกียได้รับส่วนแบ่งบ้าง[64] ชาวโปแลนด์มิได้ยอมจำนนและสถาปนารัฐใต้ดินโปแลนด์ กองทัพป้องกันประเทศ (Home Army) ใต้ดิน และยังสู้อิงฝ่ายสัมพันธมิตรในทุกแนวรบนอกประเทศ[65] และในเวลาเดียวกับการรบในโปแลนด์ กองทัพญี่ปุ่นก็เปิดฉากโจมตีเมืองฉางซาเป็นครั้งแรก ซึ่งเป็นเมืองสำคัญทางยุทธศาสตร์ของจีน แต่ก็ถูกขับไล่กลับมาเมื่อปลายเดือนกันยายน[66] ภายหลังการบุกครองโปแลนด์และการลงนามในสนธิสัญญากำหนดสิทธิปกครองลิทัวเนีย สหภาพโซเวียตได้บีบบังคับรัฐบอลติกเพื่อยินยอมให้สหภาพโซเวียตส่งกองทัพเข้าไปประจำการภายใต้เงื่อนไขของสนธิสัญญาความร่วมมือระหว่างกัน[67][68][69] ฟินแลนด์ปฏิเสธการเรียกร้องดินแดนและถูกสหภาพโซเวียตบุกครอง เมื่อเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 1939[70] และจบลงด้วยการยินยอมยกดินแดนบางส่วนให้กับสหภาพโซเวียต ในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1940[71] ฝรั่งเศสและสหราชอาณาจักรมองว่าสหภาพโซเวียตพยายามจะเข้าสู่สงครามโดยอยู่ข้างเยอรมนี และได้ตอบสนองต่อการบุกครองโดยการขับสหภาพโซเวียตออกจากสันนิบาตชาติ[72][69] และในเดือนมิถุนายน ค.ศ. 1940 สหภาพโซเวียตบุกครองและยึดครองรัฐบอลติก[68] ในยุโรปตะวันตก อังกฤษได้วางกำลังบนยุโรปภาคพื้นทวีป แต่ในช่วงที่เรียกว่า สงครามลวง ไม่มีปฏิบัติการทางทหารขนาดใหญ่ระหว่างทั้งสองฝ่ายอีกกระทั่งเดือนเมษายน ค.ศ. 1940[73] ทางด้านสหภาพโซเวียตและเยอรมนีได้บรรลุสนธิสัญญาการค้าระหว่างกัน ซึ่งสหภาพโซเวียตได้รับเครื่องประกอบทางทหารและทางอุตสาหกรรมของเยอรมนีโดยแลกกับการส่งวัตถุดิบให้กับเยอรมนี ซึ่งช่วยบรรเทาผลกระทบจากการถูกปิดล้อมเมืองท่าโดยราชนาวีสหราชอาณาจักร[74] เดือนเมษายน ค.ศ. 1940 เยอรมนีบุกครองเดนมาร์กและนอร์เวย์ เพื่อควบคุมการขนส่งแร่เหล็กจากสวีเดน ซึ่งฝ่ายสัมพันธมิตรกำลังจะขัดขวาง[75] เดนมาร์กได้ยอมจำนนอย่างรวดเร็ว และถึงแม้ว่านอร์เวย์จะได้รับความช่วยเหลือจากฝ่ายสัมพันธมิตรแล้วก็ตาม แต่เยอรมนีก็ยังสามารถพิชิตนอร์เวย์ได้ในเวลาเพียงสองเดือน[76] ความไม่พอใจต่อผลของการทัพนอร์เวย์ของชาวอังกฤษได้นำไปสู่การเปลี่ยนตัวนายกรัฐมนตรีแห่งสหราชอาณาจักรจากเนวิล เชมเบอร์ลิน เป็นวินสตัน เชอร์ชิลล์ เมื่อวันที่ 10 พฤษภาคม ค.ศ. 1940[77] ฝ่ายอักษะเคลื่อนทัพ ในวันเดียวกัน เยอรมนีบุกครองฝรั่งเศส เบลเยี่ยม เนเธอร์แลนด์และลักเซมเบิร์ก[78] เนเธอร์แลนด์และเบลเยี่ยมพ่ายแพ้จากผลของยุทธวิธีบลิทซครีกติดต่อกันในเวลาเพียงไม่กี่วันและไม่กี่สัปดาห์ตามลำดับ[79] ฝ่ายเยอรมนีใช้อุบายการตีผ่านแนวเทือกเขาอาร์เดนเนส ซึ่งมีป่าปกคลุมหนาแน่น เพื่อโอบล้อมแนวป้องกันแมกิโนต์ของฝรั่งเศส[78] ความผิดพลาดดังกล่าวเป็นเพราะนักวางแผนชาวฝรั่งเศสคาดการณ์ผิดว่าเทือกเขานี้เป็นแนวป้องกันตามธรรมชาติที่เชื่อกันว่า ยานยนต์หุ้มเกราะไม่อาจโจมตีผ่านได้[80] เมื่อถึงปลายเดือนพฤษภาคม ทหารอังกฤษถูกบีบให้ล่าถอยจากแผ่นดินใหญ่ยุโรปในยุทธการดันเคิร์ก และทิ้งยุทโธปกรณ์หนักไว้เป็นจำนวนมาก เมื่อวันที่ 10 มิถุนายน อิตาลีเริ่มการบุกครองฝรั่งเศส และประกาศสงครามต่อสหราชอาณาจักรและฝรั่งเศส[81] สิบสองวันหลังจากนั้น ฝรั่งเศสยอมจำนน และถูกแบ่งเป็นเขตยึดครองของเยอรมนีและอิตาลีในเวลาไม่นานนัก[82] และรัฐซึ่งไม่อยู่ภายใต้การยึดครองภายใต้ระบอบวีชี[83] เมื่อวันที่ 3 กรกฎาคม กองทัพเรืออังกฤษก็ทำลายกองทัพเรือฝรั่งเศสในแอลจีเรีย เพื่อป้องกันมิให้กองทัพเยอรมนีนำไปใช้ในกรณีที่เป็นไปได้[84] ในเดือนมิถุนายน ช่วงปลายยุทธการฝรั่งเศส สหภาพโซเวียตเริ่มจัดการเลือกตั้งที่ถูกจัดฉากขึ้นในรัฐบอลติกและผนวกดินแดนเหล่านี้ด้วยกำลังอย่างผิดกฎหมาย[85] ตามด้วยการผนวกแคว้นเบสซาราเบียในโรมาเนีย แม้ว่าความร่วมมือระหว่างสหภาพโซเวียตและนาซีเยอรมนีจะมีเพิ่มมากขึ้นแล้วก็ตาม ทั้งในด้านเศรษฐกิจอย่างกว้างขวาง ด้านการทหารเล็กน้อย การแลกเปลี่ยนประชากรและความตกลงเกี่ยวกับชายแดน จนอาจกล่าวได้ว่าสหภาพโซเวียตเป็นพันธมิตรโดยพฤตินัยของเยอรมนีแล้วก็ตาม[86][87] การยึดครองรัฐบอลติก เบสซาราเบียและนอร์ทบูโควิน่าได้สร้างความวิตกกังวลให้แก่เยอรมนี[88][89] พฤติการณ์ดังกล่าว เช่นเดียวกับความตึงเครียดที่เพิ่มมากขึ้นจากความไม่สามารถบรรลุความความร่วมมือระหว่างนาซี-โซเวียตได้เพิ่มเติม ได้ทำให้ความสัมพันธ์ทั้งสองเสื่อมทรามลง เหลือแต่รอเวลาทำสงคราม[90] เมื่อฝรั่งเศสหลุดจากสงคราม ฝ่ายอักษะก็มีกำลังยิ่งขึ้น กองทัพอากาศเยอรมันเริ่มการรบในยุทธการบริเตน เพื่อครองแสงยานุภาพเหนือน่านฟ้าและเตรียมการรบภาคพื้นดินบนเกาะอังกฤษ[91] แต่การทัพดังกล่าวประสบความล้มเหลว และแผนการบุกครองภาคพื้นดินได้ถูกยกเลิกในเดือนกันยายน อย่างไรก็ตาม กองทัพเรือเยอรมันประสบความสำเร็จในการจมเรือรบราชนาวีอังกฤษด้วยเรืออู ในมหาสมุทรแอตแลนติก[92] ฝ่ายอิตาลีก็เริ่มการปฏิบัติการทางทะเลของตนในทะเลเมดิเตอร์เรเนียน ด้วยการปิดล้อมมอลตา ในเดือนมิถุนายน ครอบครองบริติชโซมาลิแลนด์ในเดือนสิงหาคม และเปิดส่งกองทัพเข้าสู่อียิปต์ของสหราชอาณาจักรในตอนต้นเดือนกันยายน ส่วนทางด้านญี่ปุ่นก็เพิ่มการปิดล้อมจีนด้วยการโจมตีฐานทัพหลายแห่ง ทางตอนเหนือของอินโดจีนฝรั่งเศส ซึ่งถูกโดดเดี่ยว[93] ตลอดช่วงเวลาดังกล่าว ฝ่ายสหรัฐอเมริกาซึ่งเป็นกลางได้ออกมาตรการในการช่วยเหลือจีนและสัมพันธมิตรตะวันตก ในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 1939 รัฐบัญญัติว่าด้วยความเป็นกลางของสหรัฐอเมริกามีผลตามกฎหมาย การแปรบัญญัติดังกล่าวส่งผลเปิดโอกาสให้ฝ่ายสัมพันธมิตรซื้อสินค้าแบบ "จ่ายเป็นเงินสด" ได้[94] ระหว่างปี ค.ศ. 1940 ภายหลังจากที่เยอรมนียึดกรุงปารีส สหรัฐอเมริกาได้เพิ่มเติมขนาดกองทัพเรือของตนขนานใหญ่ และหลังจากการรุกล้ำเข้าไปยังอินโดจีนฝรั่งเศสของญี่ปุ่น สหรัฐอเมริกาก็สนับสนุนการห้ามขนส่งเหล็ก เหล็กกล้า และชิ้นส่วนเครื่องจักรแก่ญี่ปุ่น[95] และในเดือนกันยายน สหรัฐอเมริกาก็ตกลงแลกเปลี่ยนเรือประจัญบานอเมริกันกับฐานทัพอังกฤษเพิ่มเติม[96] อย่างไรก็ตาม สาธารณชนชาวอเมริกันส่วนใหญ่ก็ยังคงต่อต้านการเข้าแทรกแซงความขัดแย้งทางทหารโดยตรง จนกระทั่งถึงปี ค.ศ. 1941[97] ปลายเดือนกันยายน กติกาสัญญาไตรภาคีระหว่างเยอรมนี อิตาลี และญี่ปุ่น ได้เป็นรวมตัวกันก่อตั้งฝ่ายอักษะอย่างเป็นทางการ[98] สัญญาดังกล่าวได้กำหนดเงื่อนไขว่าทุกประเทศ ยกเว้นสหภาพโซเวียต ซึ่งยังไม่อยู่ในภาวะสงครามและโจมตีรัฐสมาชิกฝ่ายอักษะรัฐใดรัฐหนึ่งจะนำไปสู่สภาวะสงครามกับรัฐสมาชิกทั้งหมด[99] ในช่วงเวลาดังกล่าว สหรัฐอเมริกายังคงสนับสนุนสหราชอาณาจักรและจีนโดยนโยบายให้ยืม-เช่าต่อไป ซึ่งรับหน้าที่ในการจัดหาทรัพยากรสงครามและสิ่งอื่น ๆ[100] รวมทั้งการสร้างพื้นที่ปลอดภัยแบบหยาบ ๆ ซึ่งครอบคลุมพื้นที่ราวครึ่งหนึ่งของมหาสมุทรแอตแลนติก ซึ่งกองทัพเรือสหรัฐอเมริกาจะคอยคุ้มกันกองเรือสินค้าของอังกฤษ[101] ผลจากการตัดสินใจดังกล่าว ทำให้เยอรมนีและสหรัฐอเมริกาเผชิญหน้ากันในการทำสงครามทางทะเลในมหาสมุทรแอตแลนติกตอนเหนือและตอนกลาง ในเดือนตุลาคม ค.ศ. 1941 แม้ว่าสหรัฐอเมริกาจะยังคงดำรงตนเป็นกลางอย่างเป็นทางการอยู่ก็ตาม[102] ฝ่ายอักษะได้ขยายตัวในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 1940 เมื่อฮังการี สโลวาเกีย และโรมาเนียเข้าร่วมกับฝ่ายอักษะ[103] ซึ่งในเวลาต่อมา ประเทศเหล่านี้ได้มีส่วนร่วมในการรุกรานสหภาพโซเวียต แต่โรมาเนียถูกพิจารณาว่ามีบทบาทมากที่สุด เนื่องจากต้องการทวงดินแดนที่ถูกสหภาพโซเวียตยึดครองก่อนหน้า และยังเป็นความปรารถนาส่วนตัวของอีออน อันโตเนสกูที่ต้องการปราบปรามคอมมิวนิสต์[104] ในเดือนตุลาคม อิตาลีบุกครองกรีซ แต่ภายในไม่กี่วันก็ถูกขับไล่และถูกตีจนต้องถอยร่นเข้าไปในอัลแบเนีย ซึ่งสถานการณ์การรบยังคงคุมเชิงกันอยู่[105] ในเดือนธันวาคม ค.ศ. 1940 ในทวีปแอฟริกา กองทัพเครือจักรภพอังกฤษก็ได้ตีโต้ตอบกองทัพอิตาลีในอียิปต์และดินแดนแอฟริกาตะวันออกของอิตาลี[106] ในตอนต้นของปี ค.ศ. 1941 เมื่อกองทัพอิตาลีนั้นถูกผลักดันกลับไปยังลิเบียโดยกองทัพเครือจักรภพ เชอร์ชิลล์ก็ได้ออกคำสั่งให้ส่งกำลังจากแอฟริกาเข้าไปเสริมในกรีซ[107] ในขณะเดียวกัน กองทัพเรืออิตาลีก็ประสบกับความปราชัยครั้งสำคัญ เมื่อราชนาวีอังกฤษสามารถทำลายเรือประจัญบานปลดประจำการของอิตาลีไปได้ถึงสามลำในยุทธนาวีตารันโต และสร้างความเสียหายให้กับเรือรบอิตาลีอีกหลายลำในยุทธนาวีที่แหลมมาตาปัน[108] ไม่นานนัก เยอรมนีก็ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลืออิตาลี ฮิตเลอร์ได้ส่งกองทัพเยอรมันเข้าสู่ลิเบีย ในเดือนกุมภาพันธ์ และภายในปลายเดือนมีนาคม กองทัพฝ่ายอักษะก็ทำการรุกหนักกับกองทัพของกลุ่มเครือจักรภพที่ลดจำนวนลงไป[109] และภายในหนึ่งเดือน กองทัพเครือจักรภพก็ถูกตีถอยร่นกลับสู่อียิปต์ เว้นแต่เพียงเมืองท่าโทบรุคซึ่งถูกล้อมเอาไว้เท่านั้น[110] กองทัพเครือจักรภพพยายามจะขับไล่กองทัพอักษะออกไปในเดือนพฤษภาคม และอีกครั้งในเดือนมิถุนายน แต่ก็ประสบความล้มเหลวทั้งสองครั้ง[111] ตอนต้นของเดือนเมษายน หลังจากบัลแกเรียเข้าร่วมกับฝ่ายอักษะ กองทัพเยอรมันก็เข้าแทรกแซงในคาบสมุทรบอลข่าน โดยโจมตีกรีซและยูโกสลาเวียภายหลังรัฐประหาร ซึ่งก็ประสบความสำเร็จอย่างรวดเร็ว จนในท้ายที่สุด กองทัพสัมพันธมิตรก็ต้องถอนกำลังออกไปหลังจากที่เยอรมนีสามารถยึดเกาะครีตได้เมื่อถึงสิ้นเดือนพฤษภาคม[112] ฝ่ายสัมพันธมิตรเองก็ประสบความสำเร็จในช่วงเวลานี้เช่นเดียวกัน ในตะวันออกกลาง กองทัพเครือจักรภพก็ได้รับชัยชนะในการปราบปรามรัฐประหารในอิรัก ซึ่งได้รับการสนับสนุนโดยกองทัพอากาศเยอรมันจากฐานทัพในซีเรียในอาณัติฝรั่งเศส[113] จากนั้น ด้วยความช่วยเหลือของขบวนการฝรั่งเศสเสรี ฝ่ายสัมพันธมิตรก็ประสบความสำเร็จในการทัพซีเรียและเลบานอน เพื่อจัดการกับทหารอักษะในพื้นที่[114] อีกทั้งในมหาสมุทรแอตแลนติก ประชาชนชาวอังกฤษมีขวัญและกำลังใจเพิ่มขึ้นจากการจมจมเรือธง บิสมาร์ค ของเยอรมนี ลงสู่ก้นทะเลได้สำเร็จ[115] และที่อาจสำคัญสุด กองทัพอากาศอังกฤษสามารถต้านทานการโจมตีของลุควาฟเฟได้ในยุทธการแห่งบริเตน และเมื่อวันที่ 11 พฤษภาคม ค.ศ. 1941 ฮิตเลอร์ต้องยกเลิกการทิ้งระเบิดเหนือเกาะอังกฤษไป[116] ในทวีปเอเซีย หลังจากการรุกของทั้งสองฝ่าย สงครามระหว่างจีนและญี่ปุ่นยังคงคุมเชิงกันอยู่ในปี ค.ศ. 1940 ด้วยความพยายามที่จะเพิ่มแรงกดดันต่อจีนโดยการกีดขวางเส้นทางเสบียง และเพิ่มเสริมสร้างฐานะที่เหนือกว่า กองกำลังญี่ปุ่นได้อาศัยจังหวะที่มหาอำนาจตะวันตกยังคงทำสงครามกันอยู่ ยึดครองอินโดจีนทางตอนใต้ด้วยกำลังทหาร และในเดือนสิงหาคมปีเดียวกัน คอมมิวนิสต์จีนก็ได้โจมตีตอนกลางของจีน และเพื่อเป็นการแก้แค้น ญี่ปุ่นก็มีมาตรการรุนแรงออกมาเพื่อลดกำลังคนและปัจจัยการผลิตของกองกำลังคอมมิวนิสต์จีน[117] และความตึงเครียดที่เพิ่มมากขึ้นระหว่างพรรคคอมมิวนิสต์จีนและกองทัพชาตินิยมจีน ทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งสองฝ่ายสิ้นสุดลงอย่างสิ้นเชิงในเดือนมกราคม ค.ศ. 1941 อันทำให้ปฏิบัติการทางทหารที่เคยกระทำร่วมกันก็ยุติลงตามไปด้วย[118] ขณะที่สถานการณ์ในยุโรปและเอเชียนั้นค่อนข้างมั่นคง เยอรมนี ญี่ปุ่น และสหภาพโซเวียตก็ได้ตระเตรียมการตามนโยบายของตน ทางด้านสหภาพโซเวียตเผชิญกับความตึงเครียดที่เพิ่มมากขึ้นจากเยอรมนี ส่วนญี่ปุ่นนั้นพยายามที่ใช้ประโยชน์จากสงครามในทวีปยุโรป โดยการยึดเอาอาณานิคมอันอุดมสมบูรณ์ของยุโรปในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ขณะที่ญี่ปุ่นและสหภาพโซเวียตก็ได้ตกลงทำสนธิสัญญาความเป็นกลางโซเวียต-ญี่ปุ่น ในเดือนเมษายน ค.ศ. 1941[119] ตรงกันข้ามกับเยอรมนีซึ่งตั้งใจอย่างไม่ลดละที่จะวางแผนทำสงครามในสหภาพโซเวียต ได้มีการระดมพลประชิดชายแดนสหภาพโซเวียตเพิ่มมากขึ้น[120] สงครามลุกลามทั่วโลก เมื่อวันที่ 22 มิถุนายน ค.ศ. 1941 เยอรมนีรวมถึงกลุ่มประเทศฝ่ายอักษะในทวีปยุโรปและฟินแลนด์ ได้บุกครองสหภาพโซเวียตในปฏิบัติการบาร์บารอสซา ซึ่งเป็นการโจมตีที่เหนือความคาดหมาย[121] โดยมีเป้าหมายคือการยึดครองรัฐบอลติก มอสโก และยูเครน และกำหนดเป้าหมายสูงสุดไว้ใกล้กับแนวเอ-เอ เมื่อปลายปี ค.ศ. 1941 ซึ่งเป็นแนวที่เชื่อมต่อระหว่างทะเลสาบแคสเปียนกับทะเลขาว ส่วนวัตถุประสงค์ของฮิตเลอร์ คือ การทำลายล้างแสนยานุภาพทางทหารของสหภาพโซเวียต กวาดล้างระบอบคอมมิวนิสต์ และสร้าง "พื้นที่อยู่อาศัย"[122] โดยการใช้กำลังแย่งชิงดินแดนมาจากชนพื้นเมืองเดิม[123] และเป็นการรับประกันการสร้างหนทางซึ่งนำไปสู่การยึดครองทรัพยากรที่จำเป็นต่อทำลายคู่แข่งของเยอรมนีที่ยังเหลืออยู่[124] แม้ฝ่ายกองทัพแดงจะมีการเตรียมการตีโต้ตอบทางยุทธศาสตร์ไว้ก่อนสงครามก็ตาม[125] แต่ปฏิบัติการบาร์บารอสซาบีบให้กองบัญชาการทหารสูงสุดของโซเวียตปรับใช้แผนตั้งรับทางยุทธศาสตร์แทน ช่วงฤดูร้อน กองทัพฝ่ายอักษะได้รับชัยชนะมาตลอด สามารถยึดครองดินแดนอันกว้างใหญ่ และสร้างความเสียหายทั้งทางด้านทรัพยากรและกำลังพลให้แก่สหภาพโซเวียตเป็นอย่างมาก แต่ทว่าในช่วงกลางเดือนสิงหาคม กองบัญชาการทหารสูงสุดเยอรมนีตัดสินใจที่จะพักการรบของหมู่กองทัพกลางเอาไว้ หลังจากที่กำลังพลมีจำนวนลดลง และแบ่งกลุ่มแพนเซอร์ที่สองไปสมทบกับกองทัพที่กำลังมุ่งหน้าไปยังตอนกลางของยูเครนและเลนินกราด[126] ยุทธการเคียฟประสบความสำเร็จอย่างงดงาม ส่งผลทำให้กองทัพโซเวียตถูกทำลายไปถึงสี่กองทัพ และทำให้การมุ่งหน้าต่อไปยังคาบสมุทรไครเมียและเขตอุตสาหกรรมพัฒนาแล้วในยูเครนตะวันออกเป็นไปได้[127] ในช่วงปฏิบัติการบาร์บารอสซา กองทัพกว่าสามในสี่ของฝ่ายอักษะ และกองทัพอากาศส่วนใหญ่ได้ถูกเคลื่อนย้ายจากฝรั่งเศสและทะเลเมดิเตอร์เรเนียนไปยังแนวรบด้านตะวันออก[128][129] สหราชอาณาจักรได้รีบทำการพิจารณายุทธศาสตร์หลักใหม่ทันที[130] ในเดือนกรกฎาคม สหราชอาณาจักรและสหภาพโซเวียตก็ได้รวมตัวกันจัดตั้งพันธมิตรทางทหารเพื่อต่อต้านเยอรมนี[131] ทั้งสองประเทศได้ร่วมมือกันบุกครองอิหร่านเพื่อรักษาฉนวนเปอร์เซียและแหล่งน้ำมันในอิหร่าน[132] ในเดือนสิงหาคม สหราชอาณาจักรและสหรัฐอเมริกาได้ร่วมมือกันตั้งกฎบัตรแอตแลนติก[127] ต้นเดือนตุลาคม หลังจากที่กองทัพฝ่ายอักษะได้รับชัยชนะในยูเครนและแถบทะเลบอลติก โดยมีเพียงเลนินกราดและเซวัสโตปอลทื่ยังคงรบต้านทานอยู่เท่านั้น[133][134] ยุทธการมอสโกก็ได้ถูกรื้อฟื้นขึ้นใหม่ หลังจากผ่านการรบอย่างหนักเป็นเวลาสองเดือน กองทัพฝ่ายอักษะเกือบจะถึงชานกรุงมอสโกแล้ว กองทัพของฝ่ายอักษะที่อ่อนเปลี้ย[note 2] ทำให้การบุกนั้นต้องหยุดชะงักไป[135] [136] และถึงแม้ว่าเยอรมนีจะได้ดินแดนมาจำนวนมหาศาล แต่ว่าประสบความล้มเหลวในการบรรลุวัตถุประสงค์ทางยุทธศาสตร์ สองนครที่สำคัญของโซเวียตยังไม่แตก ขีดความสามารถของกองทัพแดงในการต้านทานการบุกของฝ่ายอักษะยังคงไม่ถูกทำลาย และศักยภาพทางทหารยังคงเหลืออยู่มาก หลังจากนี้ ระยะบลิทซครีกในทวีปยุโรปจึงได้ยุติลงอย่างสมบูรณ์[137] เมื่อถึงต้นเดือนธันวาคม สหภาพโซเวียตได้รับกองหนุนที่ระดมมาจากพรมแดนด้านตะวันออกซึ่งติดกับเขตแมนจูกัวของญี่ปุ่น[138][139] ทำให้กองทัพโซเวียตมีปริมาณกำลังพลที่เทียบได้กับกองทัพฝ่ายอักษะ[140] ซึ่งเมื่อประกอบกับการยืนยันจากข้อมูลข่าวกรองแล้วว่า กองทัพโซเวียตในภาคพื้นตะวันออกไกลมีปริมาณเพียงพอที่จะสามารถต้านทานกองทัพคันโตของญี่ปุ่นได้[141] ในวันที่ 5 ธันวาคม กองทัพโซเวียตได้ตีโต้ตอบขนานใหญ่ตามแนวรบที่ยาวต่อเนื่องกันกว่า 1,000 กิโลเมตร และสามารถผลักดันกองทัพอักษะได้เป็นระยะทางถึง 100-250 กิโลเมตร[142] ความสำเร็จของเยอรมนีในทวีปยุโรปได้กระตุ้นให้ญี่ปุ่นเพิ่มการกดดันต่อรัฐบาลยุโรปในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ รัฐบาลดัตช์ยินยอมที่จะส่งมอบทรัพยากรน้ำมันจากหมู่เกาะอินเดียตะวันออกของดัตช์ แต่ปฏิเสธที่จะยินยอมให้ญี่ปุ่นเข้าแทรกแซงทางการเมืองภายในอาณานิคม ตรงกันข้ามกับฝรั่งเศสเขตวีชีซึ่งยินยอมให้ญี่ปุ่นยึดครองอินโดจีนฝรั่งเศส[143] รัฐบาลสหรัฐอเมริกา สหราชอาณาจักรและประเทศตะวันตกตอบโต้การยึดครองดังกล่าวด้วยการอายัดทรัพย์สินของญี่ปุ่น ในขณะที่สหรัฐอเมริกา (ซึ่งญี่ปุ่นอาศัยนำเข้าน้ำมันเป็นปริมาณกว่าร้อยละ 80[144]) ตอบสนองโดยการห้ามขนส่งน้ำมันไปยังญี่ปุ่นอย่างสมบูรณ์[145] ญี่ปุ่นถูกบีบให้เลือกว่าจะล้มเลิกความทะเยอทะยานในการยึดครองทวีปเอเชียและหันกลับไปดำเนินการรบในจีนต่อไป หรือเข้ายึดแหล่งทรัพยากรที่ต้องการด้วยกำลังทหาร กองทัพญี่ปุ่นไม่พิจารณาถึงทางเลือกแรก และนายทหารระดับสูงจำนวนมากพิจารณาว่าการห้ามขนส่งน้ำมันไปยังญี่ปุ่นเป็นการประกาศสงครามโดยนัย[146] ญี่ปุ่นได้วางแผนในการยึดครองอาณานิคมของชาติยุโรปในทวีปเอเชียอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะสร้างแนวป้องกันขนาดใหญ่ซึ่งลากยาวผ่านมหาสมุทรแปซิฟิกตอนกลาง เพื่ออำนวยความสะดวกในการแสวงหาทรัพยากรอันอุดมสมบูรณ์ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้อย่างอิสระขณะทำสงครามป้องกันตนเองจนทำให้ฝ่ายสัมพันธมิตรที่ต้องสู้รบเป็นอาณาบริเวณกว้างเหนื่อยล้า[147] และเพื่อการป้องกันการเข้าแทรกแซงของภายนอก ญี่ปุ่นจึงพยายามวางแผนที่จะทำลายกองทัพเรือสหรัฐอเมริกาเป็นอันดับแรก[148] ในวันที่ 7 ธันวาคม ญี่ปุ่นได้โจมตีเอเชียตะวันออกเฉียงใต้และมหาสมุทรแปซิฟิกตอนกลางในเวลาเดียวกัน รวมไปถึงโจมตีฐานทัพเรือสหรัฐอเมริกาที่อ่าวเพิร์ล[149] และยกพลขึ้นบกในไทยและมาลายา[150] จากการโจมตีครั้งนี้ ทำให้สหรัฐอเมริกา สหราชอาณาจักร ออสเตรเลีย จีน และฝ่ายสัมพันธมิตรตะวันตกประกาศสงครามกับญี่ปุ่นอย่างเป็นทางการ ส่วนทางด้านเยอรมนี อิตาลี และกลุ่มประเทศตามสนธิสัญญาสามฝ่ายก็ได้ตอบสนองโดยการประกาศสงครามกับสหรัฐอเมริกาเช่นกัน ในเดือนมกราคม ค.ศ. 1942 สหรัฐอเมริกา สหราชอาณาจักร สหภาพโซเวียต และจีน ร่วมด้วยยี่สิบสองรัฐบาลซึ่งเป็นประเทศเล็กหรือเป็นรัฐบาลพลัดถิ่น ได้ร่วมกันออกปฏิญญาสหประชาชาติ ซึ่งเป็นการรับรองกฎบัตรแอตแลนติก[151] แต่สหภาพโซเวียตมิได้ปฏิบัติตามแถลงการณ์ดังกล่าว และคงความตกลงเป็นกลางกับญี่ปุ่น[152][note 3] และดำเนินการตัดสินใจตามหลักการพิจารณาของตนเพียงฝ่ายเดียว[127] นับตั้งแต่ ค.ศ. 1941 สตาลินได้ร้องขอเชอร์ชิลล์และโรสเวลต์อย่างต่อเนื่องให้เปิด "แนวรบที่สอง" ขึ้นในฝรั่งเศส[153] แนวรบด้านตะวันออกจะกลายเป็นเขตสงครามหลักของสงครามในยุโรปและสร้างความสูญเสียแก่ชีวิตของชาวโซเวียตหลายล้านคน ซึ่งทำให้การสูญเสียหลายแสนคนของฝ่ายสัมพันธมิตรตะวันตกเป็นเรื่องเล็กน้อย เชอร์ชิลล์และโรสเวลต์กล่าวว่าพวกเขาต้องการเวลาเตรียมการมากกว่านี้ จึงนำไปสู่การบอกเล่าที่ว่าพวกเขาชะลอเพื่อช่วยชีวิตชาวตะวันตกด้วยราคาของชีวิตชาวโซเวียต[154] เมื่อถึงปลายเดือนเมษายน ค.ศ. 1942 ญี่ปุ่นเกือบจะสามารถครอบครองพม่า มาลายา หมู่เกาะอินเดียตะวันออกของดัตช์ สิงคโปร์[155] และราบูล โดยสามารถสร้างความเสียหายกับกองกำลังฝ่ายสัมพันธมิตรและจับกุมเชลยศึกได้เป็นจำนวนมาก ถึงแม้ว่าจะทำการรบต้านทานอย่างหนัก แต่ฟิลิปปินส์ก็ถูกยึดครองในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 1942 ทำให้รัฐบาลฟิลิปปินส์ต้องพลัดถิ่น[156] กองทัพญี่ปุ่นยังได้รับชัยชนะในยุทธนาวีหลายครั้งในทะเลจีนใต้ ทะเลจาวาและมหาสมุทรอินเดีย[157] ต่อมา ได้เคลื่อนมาทิ้งระเบิดดาร์วิน และได้รับชัยชนะในการรบทางทะเลในทะเลจีนใต้ ทะเลชวาและมหาสมุทรอินเดีย[158] แต่ความสำเร็จที่แท้จริงเพียงอย่างเดียวของฝ่ายสัมพันธมิตรเกิดขึ้นในยุทธการชิงชาครั้งที่สองในตอนต้นของเดือนมกราคม ค.ศ. 1942 เท่านั้น[159] การเอาชนะข้าศึกที่ไม่ทันตั้งตัวนี้ ทำให้ญี่ปุ่นมีความมั่นใจในตัวเองมากเกินไป[160] ทางด้านเยอรมนีก็สามารถทำการรุกต่อได้เช่นเดียวกัน เนื่องจากการบังคับบัญชากองทัพเรือที่ไม่แน่นอนของสหรัฐ กองทัพเรือเยอรมันสามารถทำลายทรัพยากรฝ่ายสัมพันธมิตรใกล้ชายฝั่งด้านตะวันออกของสหรัฐอเมริกาได้[161] ถึงแม้ว่าจะประสบความสูญเสียเป็นจำนวนมาก แต่กองทัพฝ่ายอักษะก็สามารถหยุดยั้งการรุกครั้งใหญ่ของโซเวียตได้ทางตอนกลางและตอนใต้ และยังคงถือครองดินแดนเพิ่มเติมที่ได้รับเข้ามาเมื่อปีที่แล้วอยู่เป็นจำนวนมาก[162] ส่วนในแอฟริกาเหนือ ฝ่ายอักษะได้ทำการบุกอีกครั้งในเดือนมกราคม ค.ศ. 1942 เป็นการผลักดันให้กองทัพสหราชอาณาจักรและเครือจักรภพกลับไปยังแนวกาซาลาในตอนต้นเดือนกุมภาพันธ์[163] ส่วนในแนวรบด้านตะวันออก การตีโต้ตอบของกองทัพโซเวียตได้ยุติลงเมื่อเดือนมีนาคม[164] ตามด้วยการยุติการรบชั่วคราวของเยอรมนี ซึ่งใช้เวลาเพื่อวางแผนในการโจมตีในครั้งหน้าต่อไป[165][166] จุดเปลี่ยนของสงคราม ต้นเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 1942 ญี่ปุ่นได้เริ่มวางแผนยึดพอร์ตมอร์สบีในปฏิบัติการโม โดยการโจมตีแบบสะเทินน้ำสะเทินบก เพื่อเป็นการตัดเส้นทางเสบียงระหว่างสหรัฐอเมริกากับออสเตรเลีย อย่างไรก็ตาม ฝ่ายสัมพันธมิตรสามารถเข้าขัดขวางและทำให้ทัพเรือญี่ปุ่นต้องล่าถอยไปได้ในยุทธนาวีทะเลคอรัล และสามารถขัดขวางการบุกครองปาปัวนิวกินีได้สำเร็จ[167] ส่วนแผนการขั้นต่อไปของญี่ปุ่น อันเกิดจากการกระตุ้นหลังกรุงโตเกียวถูกทิ้งระเบิด คือ การยึดครองหมู่เกาะมิดเวย์ รวมไปถึงการล่อเรือบรรทุกเครื่องบินอเมริกันที่ยังคงเหลืออยู่ในมหาสมุทรแปซิฟิกมาทำลายในการรบด้วยและในขณะเดียวกัน ญี่ปุ่นได้ส่งอีกกองทัพหนึ่งไปยึดหมู่เกาะอะลูเชียนในอะแลสกา[168] ในต้นเดือนมิถุนายน ญี่ปุ่นก็ได้งัดเอาแผนของตัวเองออกมาปฏิบัติ แต่ก็ถูกสกัดกั้น เนื่องจากกองทัพสหรัฐอเมริกาสามารถถอดรหัสลับกองทัพเรือญี่ปุ่นได้ตั้งแต่เมื่อปลายเดือนพฤษภาคม กองทัพเรือสหรัฐอเมริกาจึงได้เตรียมตัวรับมือกับการบุกของญี่ปุ่นได้อย่างถูกต้อง รวมไปถึงใช้ข่าวกรองดังกล่าวกระทั่งได้รับชัยชนะเด็ดขาดในยุทธนาวีมิดเวย์เหนือกองทัพเรือญี่ปุ่น[169] เนื่องจากญี่ปุ่นเสียทรัพยากรในการรุกรานไปมากที่มิดเวย์ ญี่ปุ่นจึงเปลี่ยนเป้าหมายไปทำการรบที่การทัพโคโคดะบนดินแดนปาปัว ในความพยายามอีกครั้งหนึ่งในการยึดพอร์ตมอร์สบี[170] สำหรับฝ่ายสหรัฐก็ได้วางแผนที่จะตีโต้ตอบครั้งต่อไปในหมู่เกาะโซโลมอน โดยเริ่มต้นจากเกาะกัวดัลคะแนล อันเป็นก้าวแรกของการเข้ายึดราบูล ซึ่งเป็นฐานทัพเรือหลักของกองทัพญี่ปุ่นในเอเชียอาคเนย์[171] แผนการทั้งสองเริ่มต้นขึ้นในเดือนกรกฎาคม แต่เมื่อถึงกลางเดือนกันยายน ญี่ปุ่นจำต้องหันมาให้ความสำคัญกับการทัพกัวดัลคะแนลมากขึ้น และกองทัพญี่ปุ่นในเกาะนิวกินีนั้นได้รับคำสั่งให้ถอนกำลังออกจากพื้นที่เขตพอร์ตมอร์สบีไปยังทางตอนเหนือของเกาะ ที่ซึ่งกองทัพนี้ต้องเผชิญกับกำลังผสมระหว่างสหรัฐกับออสเตรเลีย[172] กัวดัลคะแนลได้กลายเป็นจุดยุทธศาตร์สำคัญสำหรับทั้งสองฝ่าย ทำให้เกิดการทุ่มทรัพยากรคนและเรือรบมาเป็นจำนวนมากเพื่อทำการรบ จนกระทั่งในตอนต้นของปี ค.ศ. 1943 กองทัพญี่ปุ่นก็พ่ายแพ้บนเกาะกัวดัลคะแนลและถอยทัพกลับ[173] ในประเทศพม่า กองทัพเครือจักรภพได้รบในสองปฏิบัติการ หนึ่งคือการรุกเข้าไปในแคว้นอาระกันระหว่างการทัพพม่า ในปลายปี ค.ศ. 1942 แต่ก็ประสบความหายนะอย่างร้ายแรง และจำเป็นต้องถอยทัพกลับเข้าสู่อินเดีย ในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 1943[174] และปฏิบัติการที่สอง ก็คือ การส่งกองกำลังนอกแบบเข้าทางด้านหลังแนวรบของญี่ปุ่นในเดือนกุมภาพันธ์ ซึ่งเมื่อปลายเดือนเมษายน ก็ได้รับผลที่ไม่แน่นอนเท่าใดนัก[175] ขณะที่เหตุการณ์ในแนวรบด้านตะวันออก กองทัพเยอรมันและพันธมิตรฝ่ายอักษะ ยังคงเอาชนะกองทัพโซเวียตที่ยุทธการที่คาบสมุทรเคียร์ชและยุทธการที่คาร์คอฟครั้งที่ 2[176] ซึ่งหลังจากนั้นก็ได้เปิดฉากรุกหนักในฤดูร้อนในกรณีสีน้ำเงินในแถบสหภาพโซเวียตตอนใต้ ระหว่างเดือนมิถุนายน ค.ศ. 1942 เพื่อยึดครองแหล่งขุดเจาะน้ำมันทุกแห่งในแถบคอเคซัสและทุ่งหญ้าสเตปป์คูบานอันกว้างใหญ่ เยอรมนีแบ่งหมู่กองทัพใต้ออกเป็นสองส่วน หมู่กองทัพเอถูกส่งไปโจมตีแม่น้ำดอนตอนล่าง ขณะที่หมู่กองทัพบีถูกส่งไปโจมตีทางตะวันตกเฉียงใต้โดยมุ่งหน้าไปยังคอเคซัสและแม่น้ำวอลกา[177] กองทัพโซเวียตได้ตัดสินใจที่จะตั้งรับที่สตาลินกราด ซึ่งอยู่ในเส้นทางเดินทัพของฝ่ายอักษะ ตอนกลางเดือนพฤศจิกายน กองทัพอักษะเกือบจะพิชิตสตาลินกราดในการสงครามเมืองอันขมขื่นแล้ว แต่กองทัพโซเวียตก็ทำการตีโต้ตอบในฤดูหนาวเป็นครั้งที่สอง โดยเริ่มจากการโอบล้อมกองทัพเยอรมันที่สตาลินกราด[178] ตามด้วยการโจมตีสันเขารเจฟ ใกล้กรุงมอสโก แม้ว่าจะปราชัยย่อยยับในภายหลังก็ตาม[179] ต้นเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 1943 กองทัพเยอรมันประสบกับความสูญเสียมหาศาล และกองทัพเยอรมันในสตาลินกราดถูกบีบบังคับให้ยอมจำนน[180] แนวรบด้านตะวันออกถูกผลักดันไปยังจุดก่อนการรุกในฤดูร้อน กลางเดือนกุมภาพันธ์ หลังจากที่การตีโต้ตอบของโซเวียตหยุดชะงัก กองทัพเยอรมันได้โจมตีฮาร์คอฟอีกครั้งหนึ่ง เกิดเป็นแนวรบที่ยื่นเข้าไปในดินแดนของโซเวียตรอบเคิสก์[181] ทางด้านตะวันตก ด้วยความวิตกกังวลว่าญี่ปุ่นอาจใช้เกาะมาดากัสการ์ ซึ่งเป็นฐานทัพของฝรั่งเศสเขตวีชี กองทัพอังกฤษจึงสั่งดำเนินการโจมตีเกาะมาดากัสการ์ในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 1942[182] และทางด้านการทัพแอฟริกาเหนือ การโจมตีครั้งล่าสุดของฝ่ายอักษะที่ยุทธการที่กาซาลา ได้ผลักดันให้กองทัพฝ่ายสัมพันธมิตรให้กลับเข้าสู่อียิปต์ จนกระทั่งการบุกต้องหยุดชะงักที่เอล อาลาเมน[183] ระหว่างการรบในช่วงนี้ บนยุโรปภาคพื้นทวีป หน่วยคอมมานโดของฝ่ายสัมพันธมิตรได้ตีโฉบฉวยเป้าหมายทางยุทธศาสตร์ และจบลงด้วยการตีโฉบฉวยดีแยป ซึ่งผลเป็นความหายนะ[184] แสดงให้เห็นถึงความไม่สามารถของฝ่ายพันธมิตรตะวันตกในการออกปฏิบัติการบุกครองยุโรปภาคพื้นทวีปโดยปราศจากการเตรียมการยุทโธปกรณ์และความมั่นคงทางปฏิบัติการมากกว่านี้[185] ในเดือนสิงหาคม กองทัพฝ่ายสัมพันธมิตรสามารถผลักดันแนวรบฝ่ายอักษะให้ถอยไปในยุทธการเอลแอละเมนครั้งที่สอง และด้วยการสิ้นเปลืองทรัพยากรอย่างสูงลิบ ก็สามารถขนทรัพยากรที่ต้องการไปให้เมืองมอลต้าที่ถูกปิดล้อมเอาไว้ได้ในปฏิบัติการฐานเสาหิน[186] จากนั้น ไม่กี่เดือนหลังจากยุทธการเอลแอละเมนครั้งที่สองในอียิปต์ ทางด้านอังกฤษและประเทศเครือจักรภพก็เริ่มเคลื่อนทัพไปทางทิศตะวันตกสู่ประเทศลิเบีย[187] ไม่นานหลังจากที่การบุกครองแอฟริกาเหนือของฝรั่งเศสของสหรัฐอเมริกา-สหราชอาณาจักร ซึ่งก็ได้ชัยชนะ และเป็นผลให้ดินแดนดังกล่าวเข้าร่วมกับฝ่ายสัมพันธมิตร[188] ฮิตเลอร์ได้ตอบสนองต่อการเอาใจออกห่างของอาณานิคมฝรั่งเศสโดยการออกคำสั่งยึดครองฝรั่งเศสเขตวีชี[188] ถึงแม้ว่าฝรั่งเศสเขตวีชีจะไม่ละเมิดเงื่อนไขในข้อตกลงหยุดยิง แต่กระทรวงทหารเรือของฝรั่งเศสเขตวีชีได้จัดการจมกองทัพเรือของตนเพื่อมิให้ตกอยู่ในมือของฝ่ายเยอรมนี[189] เมื่อถูกบีบจากกองทัพฝ่ายสัมพันธมิตร ทำให้กองทัพฝ่ายอักษะต้องถอยร่นไปตั้งรับในตูนิเซีย ซึ่งนำไปสู่ชัยชนะของฝ่ายสัมพันธมิตร เมื่อเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 1943[190] ฝ่ายสัมพันธมิตรตั้งหลักได้ ภายหลังจากการทัพเกาะกัวดัลคะแนล ฝ่ายสัมพันธมิตรก็เริ่มปฏิบัติการทางทหารมากมายต่อกองทัพญี่ปุ่นในมหาสมุทรแปซิฟิก ในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 1943 กองทัพอเมริกันถูกส่งออกไปโจมตีกองทัพญี่ปุ่นจากหมู่เกาะอะลูเชียน[191] และเริ่มต้นปฏิบัติการหลักในการโดดเดี่ยวเมืองราบูล โดยการยึดครองเกาะรอบ เพื่อตัดขาดกำลังสนับสนุน และการฝ่าช่องโหว่ในแนวป้องกันในมหาสมุทรแปซิฟิกตอนกลาง[192] เมื่อสิ้นเดือนมีนาคม ค.ศ. 1944 กองทัพฝ่ายสัมพันธมิตรก็สามารถประสบความสำเร็จทั้งในสองปฏิบัตการ และยังสามารถทำลายฐานทัพเรือหลักของกองทัพเรือญี่ปุ่นได้ในบริเวณหมู่เกาะแคโรไลน์ เมื่อถึงเดือนเมษายน กองทัพฝ่ายสัมพันธมิตรก็ได้เริ่มปฏิบัติการที่จะยึดครองเกาะนิวกินีตะวันตก[193] ในสหภาพโซเวียต ทั้งเยอรมนีและโซเวียตต่างตระเตรียมแผนการสำหรับการรุกครั้งใหญ่ในฤดูใบไม้ผลิและฤดูร้อน ค.ศ. 1943 แถบรัสเซียตอนกลาง เมื่อวันที่ 4 กรกฎาคม ค.ศ. 1943 กองทัพเยอรมันเริ่มเข้าตีกำลังโซเวียตรอบแนวยื่นที่เคิสก์ แต่ฮิตเลอร์กลับต้องยกเลิกแผนการนี้แม้ว่าจะผ่านไปเพียงสัปดาห์เดียว เนื่องจากสูญเสียต่อการวางระบบป้องกันเป็นขั้น ๆ อย่างลึกและการป้องกันที่สร้างไว้อย่างดี[194][195][196] ซึ่งนับเป็นครั้งแรกที่ฮิตเลอร์มีพฤติการณ์ดังกล่าว แม้ว่าปฏิบัติการดังกล่าวจะยังไม่บรรลุผลทางยุทธศาสตร์หรือยุทธวิธีเลยก็ตาม[197] การตัดสินใจดังกล่าวบางส่วนเป็นผลมาจากการบุกครองเกาะซิซิลีของสัมพันธมิตร เมื่อวันที่ 9 กรกฎาคม ประกอบกับความล้มเหลวของอิตาลีที่ผ่านมา ส่งผลให้มุสโสลินีถูกขับออกจากตำแหน่งและถูกจับกุมหลังจากนั้น[198] วันที่ 12 กรกฎาคม ค.ศ. 1943 สหภาพโซเวียตได้ทำการตีโต้ตอบของตน และดับความหวังใด ๆ ของกองทัพเยอรมันที่จะชนะหรือกระทั่งรักษาสถานการณ์คุมเชิงไว้ได้อีกในทางตะวันออก[199] ชัยชนะที่เคิสก์ของโซเวียตนำพาให้ความเหนือกว่าของเยอรมนีเสื่อมลง และให้สหภาพโซเวียตกลับเป็นฝ่ายริเริ่มในแนวรบด้านตะวันออก[200][201] ทหารเยอรมันพยายามสร้างความมั่นคงแก่แนวรบด้านตะวันออกของตนตามแนวพันเทอร์-โวทันที่มีการเสริมอย่างเร่งด่วน อย่างไรก็ดี ฝ่ายโซเวียตสามารถตีผ่านแนวดังกล่าวได้ที่สโมเลนสก์และโดยการรุกโลวเออร์นีเปอร์[202] เดือนกันยายน ค.ศ. 1943 สัมพันธมิตรตะวันตกเริ่มการบุกครองแผ่นดินใหญ่อิตาลี ตามด้วยการสงบศึกกับสัมพันธมิตรของอิตาลี[203] เยอรมนีสนองโดยการปลดอาวุธกองทัพอิตาลี ยึดการควบคุมทางทหารในพื้นที่อิตาลีทั้งหมด[204] และสร้างแนวป้องกันขึ้นมาหลายชั้นด้วยกัน[205] เมื่อวันที่ 12 กันยายน กองกำลังพิเศษเยอรมันช่วยเหลือตัวมุสโสลินี และสถาปนารัฐบริวารในอิตาลีส่วนที่ถูกเยอรมนียึดครอง ชื่อว่า สาธารณรัฐสังคมนิยมอิตาลี[206] ฝ่ายกองทัพสัมพันธมิตรทะลวงผ่านแนวป้องกันเยอรมันได้หลายแนว จนถึงแนวป้องกันหลักของเยอรมนีเมื่อกลางเดือนพฤศจิกายน[207] ทางด้านการรบทางทะเลในมหาสมุทรแอตแลนติก กองทัพเรือเยอรมันประสบความสูญเสียอย่างหนักในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 1943 จนถูกเรียกว่า "พฤษภาอนธการ" ความสูญเสียกองเรือดำน้ำของฝ่ายเยอรมนีเป็นจำนวนมาก ทำให้การดักทำลายกองทัพเรือฝ่ายสัมพันธมิตรต้องหยุดชะงัก[208] ในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 1943 แฟรงกลิน โรสเวลต์ และวินสตัน เชอร์ชิลล์ ได้เดินทางไปพบกับเจียง ไคเช็ค ระหว่างการประชุมกรุงไคโร[209] และอีกครั้งกับโจเซฟ สตาลินระหว่างการประชุมเตหะราน[210] และผลจากการประชุมทั้งสองครั้งได้ข้อตกลงว่า สัมพันธมิตรตะวันตกจะบุกครองยุโรปภายในปี ค.ศ. 1944 และสหภาพโซเวียตจะประกาศสงครามกับญี่ปุ่นภายในสามเดือนหลังเยอรมนียอมแพ้[210] เดือนมกราคม ค.ศ. 1944 กองทัพสัมพันธมิตรได้เข้าตีหลายครั้งที่มอนเตกัสซีโน และพยายามตีโอบด้วยการยกพลขึ้นบกที่อันซิโอ[211] เมื่อถึงปลายเดือนมกราคม กองทัพโซเวียตก็สามารถขับไล่กองทัพเยอรมันออกจากมณฑลเลนินกราด[212] ยุติการล้อมที่เป็นเหตุให้มีผู้เสียชีวิตมากที่สุดในประวัติศาสตร์ ปฏิบัติการรุกในเวลาต่อมาของโซเวียตถูกหยุดตรงพรมแดนเอสโตเนียก่อนสงคราม ซึ่งกองทัพกลุ่มเหนือของเยอรมนีได้รับความช่วยเหลือจากชาวเอสโตเนีย ด้วยหวังจะสถาปนาเอกราชของชาติใหม่[213][214] ความล่าช้านี้ได้ส่งผลกระทบต่อปฏิบัติการในแถบทะเลบอลติก[215] ในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 1944 กองทัพโซเวียตปลดปล่อยคาบสมุทรไครเมีย โดยสามารถขับไล่กองทัพอักษะออกจากยูเครนขนานใหญ่ และเริ่มทำการรุกเข้าไปยังโรมาเนีย ซึ่งถูกขับไล่โดยกองทัพอักษะ[216] พร้อมกับที่การรุกอิตาลีของฝ่ายสัมพันธมิตรประสบความสำเร็จ และบังคับให้กองทัพเยอรมันต้องล่าถอยไป และในวันที่ 4 มิถุนายน โรมก็ตกอยู่ในมือของฝ่ายสัมพันธมิตร[217] เริ่มในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1944 ฝ่ายญี่ปุ่นเริ่มการบุกครองหนึ่งในสองครั้ง คือ ปฏิบัติการต่อที่ตั้งของอังกฤษในรัฐอัสสัม ประเทศอินเดีย[218] และสามารถล้อมที่ตั้งของเครือจักรภพได้ที่อิมผาลและโกหิมา[219] ในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 1944 กำลังอังกฤษรุกโต้ตอบกองทัพญี่ปุ่นกลับไปยังพม่า[219] และกองทัพจีนซึ่งบุกครองพม่าตอนเหนือเมื่อปลาย ค.ศ. 1943 ได้ล้อมกองทัพญี่ปุ่นไว้ที่มิตจีนา[220] การบุกครองครั้งที่สองของญี่ปุ่นเป็นความพยายามที่จะทำลายกำลังรบหลักของจีน สร้างความปลอดภัยแก่ทางรถไฟระหว่างดินแดนที่ญี่ปุ่นยึดไว้และยึดสนามบินของสัมพันธมิตร[221] เมื่อถึงเดือนมิถุนายน กองทัพญี่ปุ่นสามารถพิชิตมณฑลเหอหนานและเริ่มต้นการเข้าตีฉางชาใหม่ในมณฑลหูหนาน[222] ฝ่ายสัมพันธมิตรรุกคืบ 6 มิถุนายน ค.ศ. 1944 ฝ่ายพันธมิตรตะวันตกได้ยกพลขึ้นบกที่หาดนอร์ม็องดีในปฏิบัติการโอเวอร์ลอร์ด และหลังจากการมอบหมายหน้าที่ให้กับกองทัพสัมพันธมิตรหลายกองพลในอิตาลีแล้ว จึงเริ่มการรุกเข้าสู่ฝรั่งเศสตอนใต้ในเดือนสิงหาคม[223] จนสามารถปลดปล่อยกรุงปารีสได้ในวันที่ 25 สิงหาคม [224] และในช่วงเวลาต่อมากระทั่งสิ้นปี กองทัพฝ่ายสัมพันธมิตรได้ผลักดันกำลังเยอรมันในยุโรปตะวันตกกลับไปถึงแม่น้ำไรน์ แต่ความพยายามที่จะรุกเข้าสู่เยอรมนีตอนเหนือ ซึ่งนำโดยปฏิบัติการพลร่มครั้งใหญ่ในเนเธอร์แลนด์ จบลงด้วยความล้มเหลว[225] จากนั้น สัมพันธมิตรตะวันตกผลักเข้าสู่เยอรมนีอย่างช้า ๆ แต่ไม่ประสบความสำเร็จในการข้ามแม่น้ำรูร์อีกครั้งในการรุกครั้งใหญ่ ในอิตาลี การรุกของสัมพันธมิตรก็ช้าลงเช่นกัน เมื่อถึงแนวป้องกันหลักสุดท้ายของเยอรมนี ส่วนทางด้านแนวรบด้านตะวันออก เมื่อวันที่ 22 มิถุนายน กองทัพโซเวียตได้กระหน่ำโจมตีเป็นชุดอย่างหนักต่อเยอรมนี โดยเริ่มตั้งแต่เดือนมิถุนายน ไล่ตั้งแต่ปฏิบัติการบากราติออนในเบลารุส ซึ่งสามารถทำลายกองทัพกลุ่มกลางของเยอรมนีลงเกือบทั้งหมด[note 4] ตามด้วยปฏิบัติการในการขับไล่ทหารเยอรมันออกจากยูเครนตะวันตกและโปแลนด์ตะวันออก ซึ่งจากความสำเร็จดังกล่าว ทำให้ขบวนการกู้ชาติโปแลนด์ได้เริ่มต้นก่อการจลาจล โดยเฉพาะอย่างยิ่งในกรุงวอร์ซอ และในสโลวาเกียทางตอนใต้ แต่จลาจลทั้งสองครั้งไม่ได้รับการสนับสนุนจากกำลังโซเวียตเลย และถูกกองทัพเยอรมันปราบปราม[226] ส่วนการโจมตีโรมาเนียได้ทำลายกองทัพเยอรมันไปเป็นจำนวนมาก และทำให้เกิดการรัฐประการในโรมาเนียและบัลแกเรีย ส่งผลให้ประเทศทั้งสองเข้ากับฝ่ายสัมพันธมิตรแทน[227] ในเดือนกันยายน 1944 กองทัพแดงได้เคลื่อนทัพไปยังยูโกสลาเวีย ทำให้กองทัพกลุ่มอีและกองทัพกลุ่มเอฟในกรีซ แอลเบเนีย และยูโกสลาเวียต้องถอยร่นอย่างต่อเนื่องเพื่อป้องกันมิให้ถูกตัดออกจากกำลังส่วนอื่น ๆ[228] เมื่อถึงจุดนี้ พลพรรคชาวยูโกสลาฟภายใต้การนำของจอมพล ยอซีป บรอซ ตีโต ซึ่งได้ครอบครองดินแดนจำนวนมากในยูโกสลาเวียและโจมตีกองทัพเยอรมันต่อไปทางทิศใต้ ในเซอร์เบีย กองทัพแดงได้มีส่วนช่วยเหลือพลพรรคในการปลดปล่อยกรุงเบลเกรด เมื่อวันที่ 20 ตุลาคม ไม่กี่วันหลังจากนั้น กองทัพแดงได้โจมตีฮังการีครั้งใหญ่ในการรุกบูดาเปสต์ ซึ่งกินเวลานานก่อนที่กรุงบูดาเปสต์จะแตกในเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 1945[229] อย่างไรก็ตาม แม้ว่าสหภาพโซเวียตจะประสบความสำเร็จในคาบสมุทรบอลข่าน แต่การต่อต้านของฟินแลนด์ต่อปฏิบัติการของโซเวียตบนคอคอดแครีเลียน ได้ปฏิเสธการยึดครองของสหภาพโซเวียต ก่อนจะมีการนำไปสู่การลงนามในสนธิสัญญาสงบศึกด้วยเงื่อนไขที่เสียเปรียบเพียงเล็กน้อย[230][231] และทำให้ฟินแลนด์เปลี่ยนมาอยู่กับฝ่ายสัมพันธมิตรแทน ถึงต้นเดือนกรกฎาคม กองทัพเครือจักรภพ ซึ่งตั้งมั่นอยู่ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ สามารถคลายวงล้อมของกองทัพญี่ป่นที่รัฐอัสลัมลงได้ และสามารถผลักดันให้กองทัพญี่ปุ่นถอยไปได้จนถึงแม่น้ำชินด์วินด์[232] ขณะที่กองทัพจีนสามารถยึดเมืองมยิตคยินาในประเทศพม่าได้ ส่วนทางด้านประเทศจีน กองทัพญี่ปุ่นเริ่มได้รับชัยชนะอย่างมาก จากการยึดเมืองฉางชาไว้ได้ในที่สุดในตอนกลางเดือนมิถุนายน และยึดเมืองเหิงหยางได้เมื่อต้นเดือนสิงหาคม[233] จากนั้นจึงได้เคลื่อนทัพต่อไปยังมณฑลกวางสี สามารถเอาชนะกองกำลังจีนได้ที่กุ้ยหลินและหลิวโจว เมื่อปลายเดือนพฤศจิกายน [234] และประสบความสำเร็จในการเชื่อมต่อกองทัพญี่ปุ่นในจีนและในคาบสมุทรอินโดจีนในกลางเดือนธันวาคม[235] ด้านมหาสมุทรแปซิฟิก กองทัพอเมริกันยังคงกดดันแนวป้องกันของญี่ปุ่นตามหมู่เกาะต่าง ๆ ต่อไป ราวกลางเดือนมิถุนายน ค.ศ. 1944 กองทัพอเมริกันเริ่มการโจมตีหมู่เกาะมาเรียนาและปาเลา และได้รับชัยชนะเด็ดขาดต่อกองทัพเรือจักรวรรดิญี่ปุ่นในยุทธนาวีที่ทะเลฟิลิปปินภายในเวลาไม่กี่วัน ผลของความปราชัยนี้นำไปสู่การลาออกจากตำแหน่งนายกรัฐมนตรีญี่ปุ่นของพลเอกโตโจ และทำให้สหรัฐอเมริกามีฐานทัพอากาศซึ่งสามารถรองรับเครื่องบินทิ้งระเบิดหนักเพื่อโจมตีแผ่นดินใหญ่ญี่ปุ่นได้ ปลายเดือนตุลาคม กองทัพอเมริกันยกพลขึ้นบกที่เกาะเลย์เต หลังจากนั้นไม่นาน กองทัพเรือของสัมพันธมิตรก็ได้รับชัยชนะครั้งใหญ่ต่อกองทัพญี่ปุ่นอีกครั้งในยุทธนาวีอ่าวเลย์เต ซึ่งถือได้ว่ายุทธนาวีที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์[236] ฝ่ายอักษะล่มสลาย ฝ่ายสัมพันธมิตรได้ชัย วันที่ 16 ธันวาคม ค.ศ. 1944 กองทัพเยอรมันได้พยายามอย่างเข้าตาจนเพื่อความสำเร็จโดยการเรียกระดมกองหนุนเยอรมัน และตีโต้ตอบครั้งใหญ่ที่ป่าอาร์เดนเนส เพื่อที่จะแบ่งแยกฝ่ายพันธมิตรตะวันตก โอบล้อมกองกำลังฝ่ายพันธมิตรตะวันตกขนาดใหญ่และยึดครองเมืองท่าเสบียงที่สำคัญที่อันท์เวิร์พ เพื่อที่จะรักษาความสงบทางการเมือง[237] ซึ่งกินเวลาจนถึงเดือนมกราคม ค.ศ. 1945 โดยไม่บรรลุวัตถุประสงค์ทางยุทธศาสตร์แต่อย่างใดเลย[237] ส่วนในแนวรบด้านตะวันออก กองทัพโซเวียตโจมตีถึงฮังการี และกองทัพเยอรมันจำเป็นต้องทิ้งกรีซและยูโกสลาเวีย[238] ขณะที่ในอิตาลี กองทัพสัมพันธมิตรยังคงไม่สามารถโจมตีผ่านแนวป้องกันของเยอรมันได้ และกลางเดือนมกราคม ค.ศ. 1945 สหภาพโซเวียตโจมตีโปแลนด์ สามารถผลักดันกองทัพเยอรมันจากแม่น้ำวิสตูลาถึงแม่น้ำโอเดอร์ในเยอรมนี และยึดครองปรัสเซียตะวันออก [239] เมื่อวันที่ 4 กุมภาพันธ์ ผู้นำสหรัฐอเมริกา สหราชอาณาจักร และสหภาพโซเวียตได้เข้าร่วมการประชุมที่ยัลตา ซึ่งได้ข้อสรุปถึงการแบ่งปันดินแดนของเยอรมนีภายหลังสงคราม [240] และกำหนดเวลาที่สหภาพโซเวียตจะเข้าร่วมสงครามกับญี่ปุ่น[241] ในเดือนกุมภาพันธ์ กองทัพฝ่ายสัมพันธมิตรตะวันตกได้เข้าสู่แผ่นดินของเยอรมนีและเข้าประชิดแม่น้ำไรน์ ขณะที่กองทัพโซเวียตโจมตีพอเมอเรเนียตะวันออกและไซลีเซีย เมื่อถึงเดือนมีนาคม กองทัพสัมพันธมิตรตะวันตกได้ข้ามแม่น้ำไรน์ทั้งทางเหนือและทางใต้ของแคว้นไรน์-รูร์ และสามารถล้อมกองทัพเยอรมันขนาดใหญ่เอาไว้[242] ส่วนด้านกองทัพโซเวียตสามารถรุกเข้าถึงกรุงเวียนนา ในที่สุดกองทัพสัมพันธมิตรตะวันดกก็สามารถตีฝ่าแนวป้องกันของเยอรมันได้ในอิตาลี และสามารถโจมตีได้ทางตะวันตกของเยอรมนี เมื่อต้นเดือนเมษายน ค.ศ. 1945 ขณะที่ปลายเดือนเดียวกัน กองทัพโซเวียตเข้าถล่มกรุงเบอร์ลิน กองทัพฝ่ายพันธมิตรตะวันตกและกองทัพโซเวียตได้มาบรรจบกันที่แม่น้ำเอลเบอ เมื่อวันที่ 25 เมษายน เมื่อวันที่ 30 เมษายน ค.ศ. 1945 อาคารรัฐสภาไรชส์ทาคถูกยึดครอง แสดงถึงความพ่ายแพ้ทางการทหารของนาซีเยอรมนี[243] ย้อนกลับไปเมื่อวันที่ 12 เมษายน ประธานาธิบดีสหรัฐอเมริกา แฟรงกลิน โรสเวลต์ ถึงแก่อสัญกรรมขณะดำรงตำแหน่ง ผู้ที่มารับตำแหน่งต่อคือ รองประธานาธิบดี แฮร์รี เอส. ทรูแมน ขณะที่เบนิโต มุสโสลินีถูกสังหารโดยขบวนการกู้ชาติอิตาลี เมื่อวันที่ 28 เมษายน[244] และอีกสองวันให้หลัง ฮิตเลอร์ก็ยิงตัวตาย และสืบทอดอำนาจต่อให้กับจอมพลเรือ คาร์ล เดอนิทซ์[245] หลังจากนั้น กองทัพเยอรมันในอิตาลีได้ยอมแพ้ในวันที่ 29 เมษายน ส่วนเยอรมนีได้ยอมแพ้ในยุโรปตะวันตกเมื่อวันที่ 7 พฤษภาคม[246] ทว่ากองทัพเยอรมันยังรบกับกองทัพโซเวียตในแนวรบด้านตะวันออกต่อไปถึงวันที่ 8-9 พฤษภาคม ส่วนกองทัพเยอรมันที่เหลือเพียงเล็กน้อยได้ทำการสู้รบต้านทานกับกองทัพโซเวียตในกรุงปรากกระทั่งยอมจำนนเมื่อวันที่ 11 พฤษภาคม[247] ทางด้านมหาสมุทรแปซิฟิก กองทัพสหรัฐอเมริกาได้รุกเข้าสู่ฟิลิปปินส์ หลังจากได้ชัยในเกาะเลเตเมื่อปลายปี ค.ศ. 1944 จากนั้นก็ยกพลขึ้นบกที่ลูซอน ในเดือนมกราคม ค.ศ. 1945 และสามารถยึดกรุงมะนิลาคืนได้ในเดือนมีนาคม; การรบบนเกาะลูซอน เกาะมินดาเนา และเกาะอื่น ๆ ยังคงดำเนินต่อไปจนกระทั่งสิ้นสุดสงคราม[248] ในเดือนพฤษภาคม กองกำลังออสเตรเลียยกพลขึ้นบกบนเกาะบอร์เนียว และสามารถยึดครองบ่อน้ำมันที่นั่นได้ กองกำลังอังกฤษ อเมริกัน และจีนก็สามารถเอาชนะกองทัพญี่ปุ่นในพม่าตอนเหนือเมื่อเดือนพฤษภาคม และกองทัพอังกฤษรุดหน้าไปถึงย่างกุ้ง เมื่อวันที่ 3 พฤษภาคม[249] กองทัพอเมริกันยังคงมุ่งหน้าเข้าสู่ญี่ปุ่น สามารถยึดเกาะอิโวะจิมะได้ในเดือนมีนาคม และยึดเกาะโอะกินะวะได้ในเดือนมิถุนายน[250] ในขณะที่เครื่องบินทิ้งระเบิดของกองทัพอากาศสหรัฐอเมริกาได้ทำลายเมืองต่าง ๆ ของญี่ปุ่น และเรือดำน้ำอเมริกันก็เข้าปิดล้อมเกาะญี่ปุ่น ตัดขาดการนำเข้าจากภายนอก[251] วันที่ 11 กรกฎาคม บรรดาผู้นำฝ่ายสัมพันธมิตรประชุมที่พอทสดัม ประเทศเยอรมนี ได้ข้อสรุปว่า ที่ประชุมให้การรับรองเกี่ยวกับข้อตกลงต่าง ๆ กับเยอรมนีก่อนหน้านี้[252] และย้ำถึงความจำเป็นของญี่ปุ่นที่จะต้องยอมแพ้อย่างไม่มีเงื่อนไข โดยเฉพาะอย่างยิ่งคำกล่าวที่ว่า "ทางเลือกสำหรับญี่ปุ่นคือการทำลายล้างฉับพลันสิ้นซาก"[253] ระหว่างการประชุมนี้ สหราชอาณาจักรจัดการเลือกตั้งทั่วไป ค.ศ. 1945 และคลีเมนต์ แอตลีย์ได้รับเลือกตั้งเป็นนายกรัฐมนตรีของสหราชอาณาจักรแทนวินสตัน เชอร์ชิลล์ นายกรัฐมนตรีคนเดิม[254] เมื่อญี่ปุ่นได้ปฏิเสธข้อเสนอที่พอทสดัม สหรัฐอเมริกาจึงตัดสินใจทิ้งระเบิดปรมาณูสองลูกบนแผ่นดินญี่ปุ่นที่ฮิโระชิมะและนะงะซะกิ ต้นเดือนสิงหาคม ค.ศ. 1945 ระหว่างการทิ้งระเบิดปรมาณูทั้งสองลูก สหภาพโซเวียตก็ประกาศสงครามกับญี่ปุ่น และโจมตีแมนจูเรียของญี่ปุ่น ตามข้อตกลงยัลตา ญี่ปุ่นได้ตัดสินใจยอมแพ้อย่างไม่มีเงื่อนไข ในวันที่ 15 สิงหาคม ค.ศ. 1945 หลังจากนั้นในวันที่ 2 กันยายน ค.ศ. 1945 ญี่ปุ่นได้ลงนามในตราสารยอมจำนนอย่างเป็นทางการ และเป็นจุดจบของสงครามด้วยเช่นกัน[246] หลังสงคราม ฝ่ายสัมพันธมิตรได้สถาปนาการบริหารยึดครองในออสเตรียและเยอรมนี ออสเตรียนั้นได้กลายมาเป็นรัฐที่เป็นกลางทางการเมือง โดยไม่อิงกับกลุ่มการเมืองใด ๆ ส่วนเยอรมนีนั้นถูกแบ่งออกเป็นเขตยึดครองฝั่งตะวันตกและตะวันออกซึ่งอยู่ภายใต้การควบคุมโดยฝ่ายสัมพันธมิตรตะวันตกและสหภาพโซเวียตตามลำดับ โครงการขจัดความเป็นนาซี (Denazification) ในเยอรมนีได้นำไปสู่การฟ้องอาชญากรสงครามนาซีและการปลดอดีตผู้นำนาซีลงจากอำนาจ แต่ต่อมานโยบายนี้ได้เปลี่ยนไปเป็นการนิรโทษกรรมและการยอมรับอดีตนาซีเข้ากับสังคมเยอรมนีตะวันตกอีกครั้ง[255] เยอรมนีสูญเสียพื้นที่ไปหนึ่งในสี่จากพื้นที่เมื่อ ค.ศ. 1937 พื้นที่ทางตะวันออก ได้แก่ ไซลีเซีย นอยมาร์ค และส่วนใหญ่ของพอเมอเรเนียถูกผนวกเข้ากับโปแลนด์ ปรัสเซียตะวันออกถูกแบ่งระหว่างโปแลนด์กับสหภาพโซเวียต ตามด้วยการขับไล่ชาวเยอรมัน 9 ล้านคนที่อาศัยอยู่ในพื้นที่เหล่านี้ เช่นเดียวกับชาวเยอรมัน 3 ล้านคนออกจากซูเดเตนแลนด์ในเชโกสโลวาเกียไปยังเยอรมนี ภายในคริสต์ทศวรรษ 1950 ชาวเยอรมันตะวันตกหนึ่งในห้าคนเป็นผู้ลี้ภัยมาจากทางตะวันออก สหภาพโซเวียตยังได้ยึดครองจังหวัดของโปแลนด์ที่อยู่ทางตะวันออกของเส้นเคอร์ซอน ซึ่งชาวโปแลนด์กว่า 2 ล้านคนถูกขับไล่ออกมาด้วย[256] การยึดครองนี้รวมไปถึงโรมาเนียตะวันออก[257][258] บางส่วนของฟินแลนด์ตะวันออก[259] และรัฐบอลติกทั้งสาม[260][261] ประเทศฝ่ายสัมพันธมิตรได้ก่อตั้งองค์การสหประชาชาติขึ้น ด้วยความพยายามที่จะรักษาสันติภาพทั่วโลก[262] โดยมีผลอย่างเป็นทางการ เมื่อวันที่ 24 ตุลาคม ค.ศ. 1945[263] และปรับใช้ปฏิญญาสากลว่าด้วยสิทธิมนุษยชน ในปี ค.ศ. 1948 อันเป็นมาตรฐานสามัญซึ่งทุกชาติสมาชิกจะต้องบรรลุ ความสัมพันธ์ระหว่างสัมพันธมิตรตะวันตกและสหภาพโซเวียตได้เสื่อมลงตั้งแต่ก่อนที่สงครามโลกครั้งที่สองจะจบลงแล้ว[264] และชาติอภิมหาอำนาจแต่ละฝ่ายต่างก็เริ่มสร้างเขตอิทธิพลของตนเองอย่างรวดเร็ว [265] ทวีปยุโรปได้ถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน ด้วยอิทธิพลของฝ่ายสัมพันธมิตรตะวันตกและสหภาพโซเวียต ซึ่งเป็นที่รู้จักกันว่า "ม่านเหล็ก" ซึ่งได้ลากผ่านประเทศเยอรมนีและประเทศออสเตรีย สหภาพโซเวียตได้สร้างค่ายตะวันออกขึ้น โดยการผนวกดินแดนหลายประเทศซึ่งถูกยึดครองอยู่ในลักษณะของสาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียต ซึ่งเดิมจะต้องผนวกรวมเข้ากับเยอรมนี ตามเงื่อนไขของสนธิสัญญาโมโลตอฟ-ริบเบนทรอพ อย่างเช่น โปแลนด์ตะวันออก[266] รัฐบอลติกทั้งสาม[267][268] บางส่วนของฟินแลนด์ตะวันออก[269] และโรมาเนียตะวันออกเฉียงเหนือ[270][271] ส่วนรัฐอื่นที่สหภาพโซเวียตยึดครองในระหว่างสงครามก็ถูกเปลี่ยนเป็นรัฐบริวารของสหภาพโซเวียต อย่างเช่น สาธารณรัฐประชาชนโปแลนด์ สาธารณรัฐประชาชนฮังการี[272] สาธารณรัฐสังคมนิยมสโลวัก[273] สาธารณรัฐประชาชนโรมาเนีย สาธารณรัฐประชาชนแอลเบเนีย[274] และเยอรมนีตะวันออกภายใต้การยึดครองของสหภาพโซเวียต[275] ในทวีปเอเชีย สหรัฐอเมริกาได้เข้ายึดครองญี่ปุ่น และดำเนินการปกครองหมู่เกาะต่าง ๆ ของญี่ปุ่นในมหาสมุทรแปซิฟิกด้านตะวันตก ขณะที่สหภาพโซเวียตก็เข้ายึดครองหมู่เกาะซาฮาลินและหมู่เกาะคูริล ส่วนเกาหลีภายใต้การปกครองของญี่ปุ่นนั้น ก็ถูกแบ่งแยกและถูกยึดครองโดยสองขั้วอำนาจ จากความตึงเครียดที่เพิ่มมากขึ้นระหว่างสหรัฐอเมริกาและสหภาพโซเวียต ทำให้สหรัฐอเมริกาได้ก่อตั้งพันธมิตรนาโต้ และทางสหภาพโซเวียตก็ได้ก่อตั้งสนธิสัญญาวอร์ซอขึ้น ทั้งสององค์การทางทหารนี้อาจถือได้ว่าเป็นจุดเริ่มต้นของสงครามเย็น[276] หลังจากเหตุการณ์ดังกล่าวนั้นไม่นาน เกิดเหตุการณ์เกาหลีเหนือบุกครองเกาหลีใต้ขึ้น[277] ระหว่างเกาหลีเหนือซึ่งได้รับการหนุนหลังโดยจีนและสหภาพโซเวียต กับเกาหลีใต้ภายใต้ความช่วยเหลือของสหประชาชาติ[278] ซึ่งทึ่สุดแล้วจบลงด้วยการเสมอกันและสัญญาหยุดยิง หลังจากนั้น ผู้นำเกาเหลีเหนือ คิม อิลซอง ได้สร้างรูปแบบการปกครองที่รวมอำนาจเข้าสู่ศูนย์กลางอย่างมาก รวมทั้งก่อให้เกิดลัทธิบูชาบุคคลอันน่าเกรงขาม[279][280] หลายประเทศซึ่งถูกชาติตะวันตกยึดครองเป็นอาณานิคม ได้ประกาศเอกราชและแยกตัวออกมาเป็นจำนวนมาก[281] เนื่องจากความสูญเสียทรัพยากรของชาติตะวันตก ทำให้อิทธิพลจากภายนอกอ่อนแอลง โดยการแยกตัวดังกล่าวได้เกิดขึ้นอย่างสันติในหลายประเทศ ยกเว้นในเวียดนาม มาดากัสการ์ อินโดนีเซีย และแอลจีเรีย[282] ในอีกหลายพื้นที่ในโลก ทำให้เกิดเป็นประเทศใหม่ขึ้นมามากมาย ด้วยเหตุผลทางมนุษยธรรมและศาสนา การประกาศเอกราชที่โดดเด่นมาก คือ ปาเลสไตน์ในอาณัติอังกฤษ อันนำไปสู่การก่อตั้งอิสราเอลและปาเลสไตน์ และในอินเดียก็เกิดการแตกออกเป็นสองประเทศ คือ อินเดียและปากีสถาน[283] ส่วนการฟื้นตัวของเศรษฐกิจหลังจากสงครามโลกครั้งที่สองมีความแตกต่างกันในหลากหลายภูมิภาคของโลก และพบว่าในหลายประเทศมีการฟื้นตัวทางเศรษฐกิจในทางบวก เช่น เยอรมนีตะวันตก ซึ่งเศรษฐกิจฟื้นตัวอย่างรวดเร็วจนอยู่ในสถานะก่อนสงครามได้ในคริสต์ทศวรรษ 1950[284] อิตาลี ซึ่งออกจากสงครามด้วยสภาพเศรษฐกิจตกต่ำ[285] แต่ในคริสต์ทศวรรษ 1950 เศรษฐกิจของอิตาลีก็มีอัตราการเติบโตสูงและมีเสถียรภาพ[286] สหราชอาณาจักรออกจากสงครามด้วยเศรษฐกิจตกต่ำเช่นกัน[287] แต่สภาพทางเศรษฐกิจของอังกฤษยังคงถดถอยอีกเป็นเวลากว่าทศวรรษ[288] ฝรั่งเศสก็มีการฟื้นตัวทางเศรษฐกิจค่อนข้างรวดเร็วเช่นกัน และมีอัตราการเจริญเติบโตสูงและมีการดำเนินตามสมัยนิยม[289] สหภาพโซเวียตก็มีอัตราการผลิตเพิ่มสูงขึ้นอย่างรวดเร็วภายหลังสงคราม[290] และญี่ปุ่น ซึ่งมีอัตราการเติบโจทางเศรษฐกิจสูงมาก จนกระทั่งก้าวขึ้นเป็นอภิมหาอำนาจทางเศรษฐกิจของโลกในช่วงคริสต์ทศวรรษ 1980[291] จีน ซึ่งเป็นประเทศล้มละลายจากผลของสงครามกลางเมือง[292] แต่ในปี ค.ศ. 1953 เศรษฐกิจก็มีแนวโน้มที่จะฟื้นตัว และมีอัตราการผลิตกลับมาเป็นปกติเหมือนก่อนสงคราม[292] โดยเฉพาะอย่างยิ่ง สหรัฐอเมริกาที่มีผลผลิตทางอุตสาหกรรมคิดเป็นครึ่งหนึ่งของโลก แต่ในช่วงคริสต์ทศวรรษ 1970 เศรษฐกิจสหรัฐอเมริกาก็ถดถอยอย่างหนัก[293] ผลกระทบของสงคราม ความสูญเสียและอาชญากรรมสงคราม ได้มีการประมาณว่ามีผู้เสียชีวิตจากสงครามโลกครั้งที่สองไว้อย่างหลากหลาย แต่ส่วนใหญ่ได้เสนอว่าคิดเป็นจำนวนมากกว่า 60 ล้านคน ประกอบไปด้วยทหารอย่างน้อย 22 ล้านคน และพลเรือนอย่างน้อย 40 ล้านคน[294][295][296] สาเหตุเสียชีวิตของพลเรือนส่วนใหญ่นั้นมาจากโรคระบาด การอดอาหาร การฆ่าฟัน และการทำลายพืชพันธุ์ ด้านสหภาพโซเวียตสูญเสียประชากรราว 27 ล้านคนระหว่างช่วงสงคราม คิดเป็นเกือบครึ่งหนึ่งของความสูญเสียทั้งหมดระหว่างสงครามโลกครั้งที่สอง[297] จากความสูญเสียร้อยละ 85 เป็นของฝ่ายสัมพันธมิตร (ส่วนใหญ่เป็นชาวจีนและชาวโซเวียต) และร้อยละ 15 เป็นของฝ่ายอักษะ มีการประมาณว่ามีพลเรือนราว 12 ล้านคนเสียชีวิตในค่ายกักกันนาซี[298] 1.5 ล้านคนจากการทิ้งระเบิด และสาเหตุอื่นๆ ในยุโรปอีก 7 ล้านคน รวมไปถึงอีก 7.5 ล้านคนในจีน[299] โดยเหตุการณ์ที่โด่งดัง ได้แก่ การสังหารหมู่ที่นานกิง[300] โดยสาเหตุที่ตัวเลขความสูญเสียมีความแตกต่างกันมากนั้นมีสาเหตุมาจากว่าการตายส่วนใหญ่ไม่ได้มีการจดบันทึกเอาไว้ จำนวนการเสียชีวิตจำนวนมากเป็นผลมาจากการล้างชาติพันธุ์ที่เกิดขึ้นในดินแดนภายใต้การยึดครองของฝ่ายอักษะ และอาชญากรรมสงครามอื่น ๆ ซึ่งถูกกระทำโดยชาวเยอรมันและชาวญี่ปุ่น โดยเหตุการณ์ที่เป็นที่รู้จักกันดีของอาชญากรรมสงครามชาวเยอรมัน ได้แก่ ฮอโลคอสต์ ซึ่งเป็นการล้างชาติอย่างเป็นระบบในเขตยึดครองของเยอรมนีและพันธมิตร โดยนอกจากชาวยิวแล้ว ยังมีกลุ่มชาติพันธุ์หรือกลุ่มความคิดอื่น ๆ ถูกสังหารอีกเป็นจำนวนกว่า 5 ล้านคน[301] และด้านทหารญี่ปุ่นก็ได้สังหารพลเรือนราว 3 - 10 ล้านคน ซึ่งส่วนใหญ่เป็นชาวจีน ระหว่างสงครามโลกครั้งทีสอง[302] นอกจากนั้น เรื่องของการใช้อาวุธชีวภาพและอาวุธเคมียังได้ถูกนำมาตัดสินด้วย ทหารอิตาลีได้ใช้แก๊สมัสตาร์ดในการบุกครองเอธิโอเปีย[303] ส่วนญี่ปุ่นได้ใช้อาวุธดังกล่าวในสงครามจีน-ญี่ปุ่นครั้งที่สอง[304][305] และในสงครามชายแดนโซเวียต-ญี่ปุ่น[306] โดยทั้งเยอรมนีและญี่ปุ่นได้มีการทดลองอาวุธกับพลเรือนและเชลยสงครามจำนวนมาก[307][308] ขณะที่การตัดสินคดีความอาชญากรรมสงครามของฝ่ายอักษะถูกชำระความในศาลชำระความระหว่างประเทศแห่งแรก[309] แต่ว่าอาชญากรรมของฝ่ายสัมพันธมิตรกลับตรงกันข้าม[310] ตัวอย่างอาชญากรรมสงคราม เช่น การถ่ายเทพลเรือนในสหภาพโซเวียต[311] ค่ายใช้แรงงานของโซเวียต[312] การกักกันชาวญี่ปุ่น-อเมริกันในสหรัฐอเมริกา ปฏิบัติการคีลฮาล (Operation Keelhaul)[313] การขับไล่ชาวเยอรมันหลังสงครามโลกครั้งที่สอง การข่มขืนระหว่างการยึดครองเยอรมนี การสังหารหมู่คาตินของสหภาพโซเวียต นอกจากนี้ ในสงครามยังมีผู้เสียชีวิตเป็นอันมากจากทุพภิกขภัย เช่น ทุพภิกขภัยแคว้นเบงกอล ค.ศ. 1943 และทุพภิกขภัยเวียดนาม ค.ศ. 1944-45[314] นักประวัติศาสตร์บางคนเสนอว่า การทิ้งระเบิดขนานใหญ่ในเขตพลเรือนในดินแดนข้าศึกของสัมพันธมิตรตะวันตก รวมทั้งโตเกียว และที่โดดเด่นที่สุดคือ นครเดรสเดิน ฮัมบูร์ก และโคโลญของเยอรมนี อันเป็นผลให้นครกว่า 160 แห่งถูกทำลายล้าง และพลเรือนชาวเยอรมันเสียชีวิตกว่า 600,000 คน ควรถูกพิจารณาว่าเป็นอาชญากรรมสงครามด้วย[315] ค่ายกักกันและการใช้แรงงานทาส ฮอโลคอสต์ได้สังหารชาวยิวในทวีปยุโรปเป็นจำนวนอย่างน้อย 6 ล้านคน รวมไปถึงเชื้อชาติอื่น ๆ อีกที่ถูกพวกนาซีลงความเห็นว่าเป็นพวกที่ "ไม่คู่ควร" หรือ "ต่ำกว่ามนุษย์" (รวมไปถึงผู้ที่ทุพพลภาพ ผู้ที่มีอาการป่วยทางจิต เชลยสงครามโซเวียต พวกรักร่วมเพศ สมาคมฟรีเมสัน ผู้นับถือลัทธิพยานพระเยโฮวาห์และชาวยิปซี) โดยเป็นส่วนหนึ่งของถอนรากถอนโคนอย่างจงใจ และได้รับการดำเนินการโดยรัฐบาลฟาสซิสต์นาซี นำโดยอดอล์ฟ ฮิตเลอร์ มีกรรมกรและคนงานราว 12 ล้านคน ซึ่งโดยส่วนมากมาจากยุโรปตะวันออก ได้ถูกว่าจ้างให้มาทำงานให้เศรษฐกิจสงครามของนาซีเยอรมนี[316] นอกเหนือจากค่ายกักกันของนาซีแล้ว ยังมีค่ายกูลักหรือค่ายแรงงานของสหภาพโซเวียต ซึ่งได้นำไปสู่ความตายของพลเรือนจำนวนมากในดินแดนยึดครองของฝ่ายนาซีเยอรมนีและสหภาพโซเวียต ได้แก่ โปแลนด์ ลิทัวเนีย ลัตเวีย และเอสโตเนีย รวมไปถึงเชลยสงครามของเยอรมนี และยังมีชาวโซเวียตบางส่วนที่คาดว่าเป็นผู้สนับสนุนของฝ่ายนาซี[317] จากหลักฐานพบว่าเชลยสงครามของโซเวียตกว่า 60% ของทั้งหมดได้เสียชีวิตระหว่างสงคราม[318] ริชาร์ด โอเวรีได้บันทึกตัวเลขเชลยศึกชาวโซเวียตไว้ 5.7 ล้านคน ซึ่งในจำนวนนี้ 57% เสียชีวิต คิดเป็น 3.6 ล้านคน[319] เชลยศึกโซเวียตที่รอดชีวิตและหลบหนีเข้าสู่มาตุภูมิจะถูกตราหน้าว่าเป็นคนทรยศ (ดูเพิ่ม: คำสั่งหมายเลข 270) [320] ค่ายเชลยสงครามของญี่ปุ่นเองก็มีผู้เสียชีวิตเป็นจำนวนมาก และยังมีการตั้งเป็นค่ายแรงงาน ภายหลังจากการตัดสินของศาลทหารระหว่างประเทศสำหรับตะวันออกไกล (เดิมชื่อ ศาลพิเศษโตเกียว) ได้ลงมติว่าอัตราการเสียชีวิตของเชลยศึกฝ่ายสัมพันธมิตรคิดเป็น 27.1% (ในจำนวนนี้เป็นทหารสหรัฐอเมริกา 37%) [321] คิดเป็นเจ็ดเท่าของอัตราเดียวกันของค่ายแรงงานของนาซีเยอรมนีและอิตาลี[322] แต่จำนวนดังกล่าวนั้นมีสูงมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเชลยศึกชาวจีน ซึ่งจากคำสั่งที่ได้รับการอนุมัติเมื่อวันที่ 5 สิงหาคม ค.ศ. 1937 โดยจักรพรรดิฮิโรฮิโตได้ระบุว่า ชาวจีนไม่อยู่ภายใต้การคุ้มครองของกฎหมายระหว่างประเทศ[323] หลังจากสงครามโลกครั้งที่สอง ทหารสหราชอาณาจักรได้รับการปล่อยตัว 37,853 นาย ทหารเนเธอร์แลนด์ 28,500 นาย ทหารสหรัฐอเมริกา 14,473 นาย แต่พบว่าทหารจีนถูกพบว่าได้รับการปล่อยตัวเพียง 56 นาย[324] อ้างอิงจากการศึกษาร่วมกันของนักประวัติศาสตร์ ได้สรุปว่า มีชาวจีนมากกว่า 10 ล้านคนถูกเกณฑ์โดยกองทัพญี่ปุ่น และถูกใช้แรงงานอย่างทาส เพื่อวงไพบูลย์ร่วมแห่งมหาเอเชียบูรพา ทั้งในแมนจูกัวและทางภาคเหนือของประเทศจีน[325] ห้องสมุดรัฐสภาแห่งสหรัฐอเมริกาได้ประมาณว่าในเกาะชวาว่าชาวอินโดนีเซียกว่า 4 ถึง 10 ล้านคนต้องถูกบังคับให้ทำงานแก่กองทัพญี่ปุ่นระหว่างสงคราม ชาวอินโดนีเซียบนเกาะชวากว่า 270,000 คนได้ถูกส่งไปทำงานในดินแดนที่ญี่ปุ่นยึดครองอยู่ในเอเชียอาคเนย์ ซึ่งมีเพียง 52,000 คนเท่านั้นที่สามารถกลับคืนสู่ถิ่นเดิมได้[326] เมื่อวันที่ 19 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1942 ประธานาธิบดีโรสเวลต์ได้ลงนามในคำสั่งฝ่ายบริหารที่ 9066 ซึ่งได้ทำการกักตัวชาวญี่ปุ่น ชาวอิตาลี ชาวเยอรมัน และผู้อพยพบางส่วนจากหมู่เกาะฮาวาย ซึ่งหลบหนีหลังจากการโจมตีที่ฐานทัพเรือเพิร์ลในช่วงเวลาระหว่างสงครามเป็นจำนวนมาก ชาวญี่ปุ่น-อเมริกันถูกกักตัวโดยรัฐบาลสหรัฐอเมริกาและแคนาดาเป็นจำนวนกว่า 150,000 คน รวมไปถึงชาวเยอรมันและชาวอิตาลีซึ่งอาศัยอยู่ในสหรัฐอเมริกาเกือบ 11,000 คน ขณะเดียวกัน ก็การใช้แรงงานโดยฝ่ายสัมพันธมิตรเช่นกัน ส่วนใหญ่แล้วจะเกิดขึ้นในดินแดนตะวันออก อย่างเช่นในโปแลนด์[327] แต่ยังมีผู้ใช้แรงงานอีกกว่าล้านคนในตะวันตก ในเดือนธันวาคม ค.ศ. 1945 หลักฐานของฝรั่งเศสได้ระบุว่ามีเชลยสงครามชาวเยอรมันกว่า 2,000 คน ตายหรือพิการทุกเดือนในอุบัติเหตุการเก็บกวาดทุ่นระเบิด[328] แนวหลังและอุตสาหกรรม ในทวีปยุโรป ช่วงสงครามเริ่มขึ้นใหม่ ๆ นั้นฝ่ายสัมพันธมิตรนั้นมีความได้เปรียบทั้งทางด้านจำนวนประชากรและความมั่นคงทางเศรษฐกิจ ในปี 1938 ฝ่ายสัมพันธมิตรมีประชากรมากกว่าฝ่ายอักษะ 30% และอัตราผลิตภัณฑ์มวลรวมในประเทศมากกว่าฝ่ายอักษะ 30% ซึ่งทำให้ฝ่ายสัมพันธมิตรได้เปรียบทางยุทธศาสตร์มากกว่า 5:1 ในด้านจำนวนประชากรและอัตราผลิตภัณฑ์มวลรวมคิดเป็น 2:1[329] ในทวีปเอเชีย จีนนั้นมีประชากรเป็นหกเท่าของญี่ปุ่น และมีอัตราผลิตภัณฑ์มวลรวมในประเทศมากกว่าญี่ปุ่นไป 89% แต่ถ้าหากรวมเอาอาณานิคมของญี่ปุ่นเข้าไปด้วย ความแตกต่างของจำนวนประชากรจะลดลงเหลือเพียงสามเท่าและความก้าวหน้าของผลิตภัณฑ์มวลรวมในประเทศลดลงเหลือ 38%[329] แม้ความแตกต่างระหว่างทั้งสองฝ่ายจะมีมาก แต่ฝ่ายอักษะก็สามารถตัดกำลังฝ่ายสัมพันธมิตรได้ด้วยบลิทซครีกของเยอรมนีและญี่ปุ่นหลายครั้ง ทว่าความได้เปรียบทางเศรษฐกิจและประชากรของฝ่ายสัมพันธมิตรได้กลายมาเป็นปัจจัยแตกหักจนถึง ค.ศ. 1942 หลังสหรัฐอเมริกาและสหภาพโซเวียตเข้าสู่สงคราม โดยสงครามได้เปลี่ยนไปเป็นสงครามแห่งความสูญเสีย[330] ช่วงปลายสงคราม ฝ่ายสัมพันธมิตรสามารถช่วงชิงความได้เปรียบทางเศรษฐกิจได้ด้วยการเข้ายึดแหล่งทรัพยากรธรรมชาติ และปัจจัยอื่น ๆ ได้แก่ ความไม่เต็มใจของเยอรมนีและญี่ปุ่นที่จะเกณฑ์แรงงานสตรี[331][332] และการเปลี่ยนแปลงไปสู่เศรษฐกิจสงครามในตอนปลาย[333] เยอรมนีและญี่ปุ่นนั้นแท้จริงแล้วไม่ได้เตรียมการอย่างเหมาะสมสำหรับสงครามยืดเยื้อและไม่มีขีดความสามารถใด ๆ เลยที่จะทำเช่นนั้น[334][335] เพื่อที่จะเพิ่มการผลิต เยอรมนีและญี่ปุ่นจำเป็นต้องอาศัยแรงงานจากประเทศที่ตนเองสามารถยึดครองได้มาใช้แรงงานนับล้าน[336] โดยพบว่าเยอรมนีได้มีการใช้แรงงานทาสกว่า 12 ล้านคน ซึ่งส่วนใหญ่มาจากยุโรปตะวันออก[337] และญี่ปุ่นได้มีการใช้แรงงานทาสเอเชียตะวันออกไกลกว่า 18 ล้านคน[338] ดินแดนที่ถูกยึดครองระหว่างสงคราม ในทวีปยุโรป การยึดครองแบ่งออกเป็นสองประเภท สำหรับยุโรปตะวันตก ยุโรปเหนือ และยุโรปกลาง เยอรมนีได้ออกนโยบายทางเศรษฐกิจซึ่งได้ผลตอบแทนกว่า 69.5 ล้านล้านไรช์มาร์กจนกระทั่งสิ้นสุดสงคราม ซึ่งยังไม่รวมถึงผลิตภัณฑ์อุตสาหกรรม ยุทโธปกรณ์ทางทหาร วัตถุดิบและสินค้าอื่น ๆ ซึ่งเรียกกันว่า การปล้นของนาซี (Nazi plunder)[339] รายได้ของนาซีเยอรมนีในดินแดนยึดครองนั้นคิดเป็นกว่าร้อยละ 40 ของรายได้จากภาษีในแผ่นดินเยอรมนี และเพิ่มขึ้นเป็นเกือบร้อยละ 40 ของรายได้ทั้งหมดของเยอรมนีในช่วงระหว่างสงคราม[340] ส่วนทางยุโรปตะวันออก ซึ่งคนทั้งหลายต่างก็หวังต่อผลประโยชน์จากนโยบายแสวงหาพื้นที่อยู่อาศัยไม่ประสบความสำเร็จ เนื่องจากแนวรบซึ่งไม่แน่นอน และผลจากนโยบาย "สกอชท์เอิร์ธ" ของโซเวียต ซึ่งเป็นการปฏิเสธมิให้ทรัพยากรทั้งหลายตกอยู่ในเงื้อมมือของชาวเยอรมัน[341] ไม่เหมือนกับทางยุโรปตะวันตก นโยบายเชื้อชาติของพรรคนาซีนั้นได้ก่อให้เกิดความเลวร้ายต่าง ๆ กับ "ชนชั้นต่ำกว่ามนุษย์" ในแนวรบด้านตะวันออก จึงเต็มไปด้วยการฆาตกรรมและการสังหารหมู่[342] และถึงแม้ว่าจะมีขบวนการกู้ขาติเกิดขึ้นมากมายในประเทศที่ถูกยึดครอง แต่ก็ยังไม่สามารถก่อให้เกิดผลกระทบโดยรวมต่อการขยายตัวของนาซีเยอรมนีได้ กระทั่งปลาย ค.ศ. 1943[343][344] ในเอเชีย ญี่ปุ่นพยายามสร้างวงไพบูลย์มหาเอเชียบูรพาขึ้น และมีจุดประสงค์ที่จะครองความเป็นใหญ่ โดยอ้างการปลดปล่อยชาติที่ต้องตกเป็นอาณานิคมของชาติอภิมหาอำนาจในทวีปยุโรป[345] ถึงแม้ว่ากองทัพญี่ปุ่นนั้นจะได้รับการต้อนรับจากนักต่อสู้เพื่อเอกราชในหลายดินแดน แต่ว่าเนื่องจากการกระทำที่โหดร้ายได้เปลี่ยนทัศนคติที่มีต่อญี่ปุ่นไปเสียภายในเวลาไม่กี่สัปดาห์[346] ระหว่างการยึดครองของญี่ปุ่นในช่วงแรกนั้นได้รับน้ำมันกว่า 4 ล้านแกลลอนจากการล่าถอยของฝ่ายสัมพันธมิตร และใน ค.ศ. 1943 ญี่ปุ่นได้ผลผลิตจากหมู่เกาะอินเดียตะวันออกของดัตช์กว่า 50 ล้านแกลลอน กว่าร้อยละ 76 ของอัตราการผลิตของญี่ปุ่นใน ค.ศ. 1940[346] การพัฒนาเทคโนโลยีและรูปแบบการทำสงคราม ระหว่างสงคราม อากาศยานยังคงดำรงบทบาทของตนทั้งในการลาดตระเวนสำรวจ เครื่องบินขับไล่ เครื่องบินทิ้งระเบิด และการสนับสนุนภาคพื้นดินมาจากสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง ถึงแม้ว่าอากาศยานทั้งหลายจะได้รับการพัฒนาขึ้นเป็นอย่างมากแล้ว บทบาทที่สำคัญของอากาศยานอีกสองประการนอกเหนือจากที่ได้กล่าวมาแล้ว ได้แก่ การขนส่งทางอากาศ เป็นความสามารถที่จะเคลื่อนย้ายเสบียง เครื่องยุทธภัณฑ์และหน่วยทหารได้อย่างรวดเร็วตามลำดับความสำคัญ ถึงแม้ว่าจะยังมีปริมาณที่รองรับได้ต่ำอยู่ก็ตาม[347] และการทิ้งระเบิดทางยุทธศาสตร์ ซึ่งเป็นการทิ้งระเบิดถล่มเป้าหมายพลเรือนด้วยความหวังที่จะทำลายอุตสาหกรรมและขวัญกำลังใจของข้าศึก[348] อาวุธต่อสู้อากาศยานเองก็มีการพัฒนาขึ้นเช่นกัน รวมไปถึงอุปกรณ์ป้องกันภัยที่สำคัญ เช่น เรดาร์ และปืนใหญ่ต่อสู้อากาศยานที่ได้รับการพัฒนาเป็นอย่างสูง อย่างเช่น ปืนใหญ่ 88 มม. ของเยอรมนี อากาศยานเจตก็ปรากฏให้เห็นเป็นครั้งแรกในการออกปฏิบัติการจำนวนหนึ่งระหว่างสงครามโลกครั้งที่สอง และถึงแม้ว่าอากาศยานเจตจะถูกนำเข้าสู่สงครามในตอนปลาย และปรากฏให้เห็นเพียงจำนวนน้อย หมายความว่าพวกมันไม่มีผลกระทบต่อสงครามโดยตรงด้วยตัวเอง และจำนวนน้อยถูกพบเห็นในการบริการขนส่งขนาดใหญ่หลังจากสงคราม[349] ส่วนในทะเล ในขณะที่การพัฒนาเกิดขึ้นในการทำสงครามทางทะเลในเกือบทุกรูปแบบ แต่ปรากฏให้เห็นอย่างชัดเจนในการพัฒนาเรือบรรทุกเครื่องบินและเรือดำน้ำ ถึงแม้ว่าในตอนต้นของสงคราม การทำสงครามการบินประสบความสำเร็จเพียงเล็กน้อยก็ตาม[350] แต่ปฏิบัติการในตารันโต อ่าวเพิร์ล ทะเลจีนใต้ และทะเลคอรัล ได้ทำให้เรือบรรทุกเครื่องบินก้าวขึ้นมากมีบทบาทสำคัญแทนที่เรือประจัญบาน[351][352] ในมหาสมุทรแอตแลนติก เรือบรรทุกเครื่องบินถูกพิสูจน์แล้วว่ามีบทบาทสำคัญอย่างมากในระบบกองเรือคุ้มกันฝ่ายสัมพันธมิตร ทำให้ประสิทธิภาพรัศมีในการป้องกันเพิ่มขึ้นเป็นอย่างมาก และมีส่วนช่วยในการอุดช่องว่างแอตแลนติกตอนกลาง[353] นอกเหนือจากประสิทธิภาพที่เพิ่มขึ้นแล้ว เรือบรรทุกเครื่องบินยังประหยัดกว่าเรือประจัญบานเนื่องจากเครื่องบินมีราคาต่ำ[354] และลำเรือไม่จำเป็นจะต้องหุ้มเกราะหนา[355] เรือดำน่ำ ซึ่งถูกพิสูจน์ว่าเป็นอาวุธอันทรงประสิทธิภาพระหว่างสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง[356] ได้มีการคาดการณ์ล่วงหน้าโดยทุกฝ่ายว่าจะมีบทบาทสำคัญในสงครามโลกครั้งที่สอง ฝ่ายอังกฤษมุ่งเน้นไปยังอุปกรณ์และยุทธวิธีในการต่อสู้เรือดำน้ำ อย่างเช่น โซนาร์ และระบบกองเรือคุ้มกัน ในขณะที่เยอรมนีมุ่งเน้นไปยังการพัฒนาความสามารถในการรุก ด้วยการออกแบบเรือดำน้ำไทป์ 7 และยุทธวิธีฝูงหมาป่า[357] และการพัฒนาเทคโนโลยีของฝ่ายสัมพันธมิตรอย่างช้า ๆ ก็ได้พิสูจน์ถึงชัยชนะ ส่วนรูปแบบการรบภาคพื้นดินได้เปลี่ยนแปลงจากหน้ามือเป็นหลังมือ จากแนวรบอยู่กับที่ซึ่งเป็นที่นิยมในสมัยสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง เปลี่ยนมาเป็นการรบที่มีการเปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ โดยการเปลี่ยนแปลงนี้เป็นแนวคิดมาจากรูปแบบการทำสงครามระหว่างเหล่าทัพ ซึ่งเป็นการประสานงานกันระหว่างคุณสมบัติของกองกำลังทหารที่หลากหลาย รถถัง ซึ่งถูกใช้สนับสนุนทหารราบในสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง ได้พัฒนาจนกลายมาเป็นอาวุธพื้นฐานของกองกำลังทั้งหมดในสงครามโลกครั้งที่สอง[358] ในช่วงปลายคริสต์ทศวรรษ 1930 การออกแบบรถถังได้มีการพัฒนาขึ้นเป็นอย่างมากในทุกด้าน เมื่อเทียบกับเมื่อครั้งสมัยสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง[359] และยังได้มีการพัฒนาความเร็ว เกราะและกำลังยิงที่เพิ่มมากขึ้น ยังได้เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องตลอดระหว่างสงคราม ในช่วงแรกของสงคราม กองทัพส่วนใหญ่พิจารณาว่ารถถังเป็นอาวุธที่ดีที่สุดในการต่อสู้รถถังด้วยกัน จึงได้พัฒนารถถังที่มีจุดประสงค์พิเศษขึ้นเพื่อบรรลุผลนั้น[360] แต่แนวคิดดังกล่าวได้รับการพิสูจน์ว่าผิดในการปฏิบัติของรถถังค่อนข้างเบาในช่วงแรกในการต่อกรกับรถถัง และหลักนิยมของเยอรมันในการหลีกเลี่ยงการรบแบบรถถังต่อรถถัง และอีกปัจจัยนหนึ่ง จากการใช้กองกำลังผสมของเยอรมนี อันเป็นปัจจัยหลักของยุทธวิธีการโจมตีสายฟ้าแลบซึ่งประสบความสำเร็จทั้งในโปแลนด์และฝรั่งเศส[358] และปรากฏหลายวิธีในการทำลายรถถัง รวมทั้งปืนใหญ่ทางอ้อม ปืนต่อสู้รถถัง ทุ่นระเบิด อาวุธพิสัยใกล้ต่อสู้รถถังสำหรับทหารราบ และการใช้รถถังได้ถูกนำมาใช้ประโยชน์[360] แม้กระทั่งในหลายกองทัพจะได้มีการเปลี่ยนไปใช้เครื่องจักรอย่างกว้างขวาง แต่ทหารราบก็ยังคงเป็นกระดูกสันหลังสำหรับกองกำลังทั้งหมด[361] และตลอดช่วงเวลาของสงคราม ยุทธภัณฑ์ของทหารราบส่วนใหญ่มีความคล้ายคลึงกับที่เคยใช้ประโยชน์ในสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง[362] สหรัฐอเมริกาเป็นประเทศแรกที่มีการใช้ปืนเล็กยาวกึ่งอัตโนมัติเป็นประเทศแรก ซึ่งก็คือ เอ็ม-1 กาแรนด์ นอกจากนี้ การพัฒนาบางประการยังเกี่ยวกับปืนกลพกพาได้ ตัวอย่างที่โดดเด่นเช่น เอ็มจี 42 ของเยอรมนี และปืนกลมืออีกหลายประเภท ซึ่งมีความเหมาะสมสำหรับการรบในเมืองและในป่า[362] ปืนเล็กยาวจู่โจม ซึ่งเป็นพัฒนาการในตอนปลายของสงคราม เป็นการรวมข้อดีของปืนเล็กยาวและปืนกลมือเข้าไว้ด้วยกัน และได้กลายมาเป็นอาวุธพื้นฐานสำหรับทหารราบในเกือบทุกกองทัพหลังสงคราม ในแง่ของการติดต่อสื่อสาร ผู้เข้าร่วมสงครามส่วนใหญ่พยายามที่จะแก้ไขปัญหาของความซับซ้อนและการรักษาความปลอดภัย โดยการใช้ประโยชน์จากคู่มือลงรหัสขนาดใหญ่สำหรับวิทยาการเข้ารหัส ประกอบกับการสร้างเครื่องรหัสขึ้นมาหลายแบบ ซึ่งที่เป็นรู้จักกันกว้างขวางที่สุด ได้แก่ เครื่องอินิกมาของเยอรมนี[363] ข่าวกรองทางสัญญาณ ซึ่งเป็นกระบวนการตอบโต้เครื่องถอดรหัส ซึ่งตัวอย่างที่โดดเด่น ได้แก่ อัลตราของอังกฤษ และการถอดรหัสกองทัพเรือญี่ปุ่นของฝ่ายสัมพันธมิตร[364] ส่วนอีกทิศทางหนึ่งที่สำคัญของข่าวกรองทางทหาร ได้แก่ การใช้ปฏิบัติการการหลอกลวง ซึ่งฝ่ายสัมพันธมิตรได้ประสบความสำเร็จในหลายโอกาสจนได้ผลดี อย่างเช่น ปฏิบัติการเนื้อสับและปฏิบัติการบอดีการ์ด[364][365] นอกจากนี้ ในการพัฒนาทางด้านเทคโนโลยีและวิศวกรรมยังได้แก่ คอมพิวเตอร์ซึ่งสามารถโปรแกรมได้เป็นครั้งแรก (แซด 3 คอมพิวเตอร์โคลอสซัสและอีนิแอก) ขีปนาวุธนำวิถี และจรวดสมัยใหม่ การพัฒนาอาวุธนิวเคลียร์ อันเป็นผลมาจากโครงการแมนฮัตตัน การสร้างท่าเรือประดิษฐ์ และการสร้างท่อน้ำมันลอดผ่านช่องแคบอังกฤษ[366] ดูเพิ่ม รายชื่อปฏิบัติการทางทหารระหว่างสงครามโลกครั้งที่สอง รายชื่อยุทธการสำคัญระหว่างสงครามโลกครั้งที่สอง ผู้บังคับบัญชาในสงครามโลกครั้งที่สอง ขบวนการกู้ชาติระหว่างสงครามโลกครั้งที่สอง ความร่วมมือระหว่างสงครามโลกครั้งที่สอง แนวหน้าที่บ้าน เทคโนโลยีระหว่างสงครามโลกครั้งที่สอง การรบทางอากาศ สงครามเบ็ดเสร็จ อาชญากรสงครามฝ่ายสัมพันธมิตร อาชญากรสงครามชาวเยอรมนี อาชญากรสงครามชาวอิตาลี อาชญากรสงครามชาวญี่ปุ่น อาชญากรสงครามชาวโซเวียต สื่อที่กล่าวถึงสงครามโลกครั้งที่สอง เชิงอรรถ อ้างอิง บรรณานุกรม แหล่งข้อมูลอื่น รายชื่อ (in English) ฉบับที่ 6 ปี 2001-2007 (in English) (in English) (in English) ทั่วไป (in English) — Spartacus Educational (in English) (in English) (in English) (in English) (in English) (in English) (in English) จาก กรมข่าวทหารอากาศ สื่อ (in English) (in English) (in English) (in English) (in English) — ตั้งแต่การรุกรานสหภาพโซเวียตจนถึงการล่มสลายของกรุงเบอร์ลิน (in English) (in English) (in English) เอกสารออนไลน์ (in English) (in English) (in English) (in English) จาก ซีไอเอ (in English) (in English) จาก สถาบันกฎหมายเยล (in English) (in English) เรื่องราว (in English) (in English) สารคดี โทรทัศน์ The World at War (1974) ซีรีส์สงครามโลกครั้งที่สองความยาว 26 ตอนซึ่งครอบคลุมเนื้อหาในมุมมองต่าง ๆ ของสงครามโลกครั้งที่สอง () The Second World War in Colour (1999) สารคดีที่มีความยาว 3 ตอน () Battlefield (1994–1995) สารคดีทางโทรทัศน์รวบรวมยุทธการสำคัญระหว่างสงครามโลกครั้งที่สอง The War (2007) สารคดีทางโทรทัศน์ความยาว 7 ตอนที่บรรยายถึงประสบการณ์สงครามของชาวอเมริกันตามสถานที่ต่าง ๆ หมวดหมู่:สงครามเกี่ยวข้องกับออสเตรีย หมวดหมู่:สงครามเกี่ยวข้องกับออสเตรเลีย หมวดหมู่:สงครามเกี่ยวข้องกับพม่า หมวดหมู่:สงครามเกี่ยวข้องกับไทย หมวดหมู่:สงครามเกี่ยวข้องกับสหภาพโซเวียต หมวดหมู่:สงครามเกี่ยวข้องกับสหราชอาณาจักร หมวดหมู่:สงครามเกี่ยวข้องกับสหรัฐอเมริกา หมวดหมู่:สงครามเกี่ยวข้องกับเยอรมนี หมวดหมู่:สงครามเกี่ยวข้องกับฮังการี หมวดหมู่:สงครามเกี่ยวข้องกับโปแลนด์ หมวดหมู่:สงครามเกี่ยวข้องกับลิทัวเนีย หมวดหมู่:สงครามเกี่ยวข้องกับฝรั่งเศส หมวดหมู่:สงครามเกี่ยวข้องกับนอร์เวย์ หมวดหมู่:สงครามเกี่ยวข้องกับเดนมาร์ก หมวดหมู่:สงครามเกี่ยวข้องกับเวียดนาม หมวดหมู่:สงครามเกี่ยวข้องกับเนเธอร์แลนด์ หมวดหมู่:สงครามเกี่ยวข้องกับตุรกี หมวดหมู่:สงครามเกี่ยวข้องกับซีเรีย หมวดหมู่:สงครามเกี่ยวข้องกับกรีซ หมวดหมู่:สงครามเกี่ยวข้องกับญี่ปุ่น หมวดหมู่:สงครามเกี่ยวข้องกับสาธารณรัฐจีน หมวดหมู่:สงครามเกี่ยวข้องกับอิตาลี หมวดหมู่:สงครามเกี่ยวข้องกับอิหร่าน หมวดหมู่:สงครามเกี่ยวข้องกับอียิปต์ หมวดหมู่:สงครามเกี่ยวข้องกับบัลแกเรีย หมวดหมู่:สงครามเกี่ยวข้องกับกัมพูชา หมวดหมู่:สงครามเกี่ยวข้องกับซาอุดีอาระเบีย หมวดหมู่:สงครามเกี่ยวข้องกับโรมาเนีย

https://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%AA%E0%B8%87%E0%B8%84%E0%B8%A3%E0%B8%B2%E0%B8%A1%E0%B9%82%E0%B8%A5%E0%B8%81%E0%B8%84%E0%B8%A3%E0%B8%B1%E0%B9%89%E0%B8%87%E0%B8%97%E0%B8%B5%E0%B9%88%E0%B8%AA%E0%B8%AD%E0%B8%87

اين يوجد متحف سفينة الفاسا؟

متحف فاسا

arabic

متحف فاسا هو متحف بحري في ستوكهولم في السويد. يقع المتحف في جزيرة ديورغاردن. يعرض المتحف السفينة الوحيدة من القرن السابع عشر التي تم إنقاذها وهي في حالة شبه كاملة، ألا وهي السفينة الحربية فاسا ذات ال64 مدفعا، والتي غرقت في رحلتها الأولى عام 1628. افتتح متحف فاسا في عام 1990، ووفقا للموقع الرسمي هو المتحف الأكثر زيارة في الدول الإسكندنافية. يتبع المتحف مع متاحف أخرى مثل متحف ستوكهولم البحري إلى المتاحف البحرية الوطنية السويدية. التاريخ منذ نهاية عام 1961 وحتى عام 1988، كان يحتفظ بالسفينة فاسا في هيكل مؤقت يسمى فاسافارفيت Wasavarvet (أي ساحة بناء سفينة فاسا) حيث كانت تعالج  بالبوليإثيلين جلايكول. كان بإمكان الزوار مشاهدة أول طابقين من السفينة فقط ومن مسافة أقصاها 5 أمتار. في عام 1981، قررت الحكومة السويدية بأن تشيد متحفا دائما لفاسا وتم تنظيم مسابقة للمهندسين المعماريين لتصميم مبنى المتحف. أرسل 384 من المهندسين المعماريين نماذج لأفكارهم عن المبنى الأكثر ملاءمة المبنى لإيواء فاسا وفاز بالمسابقة ماريان دالباك وغوران مانسون مع التصميم الفائز أسك Ask  (أي "الصندوق"). بدأ بناء المبنى الجديد في الحوض الجاف حول الساحة البحرية القديمة بحفل افتتاحي استضافته الأمير بيرتل في 2 نوفمبر 1987. تم سحب فاسا إلى الحوض الجاف الذي أغرق بالماء تحت المبنى الجديد في ديسمبر 1988. في صيف عام 1989 عندما سمح للزوار زيارة موقع البناء، زار 228,000 شخص المتحف وهو غير مكتمل. أفتتح المتحف رسميا في 15 يونيو 1990.[1] بلغ عدد زوار فاسا حتى اليوم أكثر من 25 مليون زائر. في عام 2008 وحده، بلغ مجموع الزائرين 1,143,404.[2]تحتوي القاعة الرئيسية على السفينة ومعروضات مختلفة متعلقة بالاكتشافات الأثرية للسفن من بدايات القرن السابع عشر في السويد. تم تركيب الأجزاء السفلية من الصواري العمودية الثلاثة وكذلك الصاري الأمامي المائل والحبال والأشرعة، وتم استبدال بعض الأجزاء المفقودة أو التالفة بشكل كبير. لم تتم معالجة أو دهان الأجزاء المستبدلة وذلك لتمييزها عن المواد الأصلية التي غمقت بعد قضائها ثلاثة قرون تحت الماء.يغطي الجزء الأعظم من المتحف سقف نحاسي كبير مع صواري مشكلة تمثل الارتفاع الفعلي للسفينة فاسا عندما كانت أشرعتها منصوبة بالكامل. أما أجزاء من المبنى، فهي مغطاة بألواح خشبية مطلية باللون الأحمر الداكن والأزرق والأسود والأصفر والأخضر الداكن. داخل المتحف مزين بطريقة مشابهة، حيث تركت قطاعات كبيرة من الخرسانة بما في ذلك الجدران والسقف بأكمله عارية غير مدهونة. يمكن مشاهدة السفينة من داخل المتحف من ستة طوابق ، من الصالب إلى أعلى قلعة مؤخرة السفينة. توجد حول السفينة العديد من المعارض والنماذج تصور بناء وغرق وموقع انتشال السفينة. وهناك أيضا معروضات عن تاريخ السويد في القرن 17، تقديم معلومات أساسية عن سبب بناء السفينة. يعرض فيلم وثائقي حول فاسا في صالة عرض بلغات عدة.عمل المتحف على نشر تقرير من 8 مجلدات لإحياء الذكرى الخمسين لانتشال السفينة. تم نشر المجلد الأول فاسا: آثار سفينة حربية سويدية من 1628 في نهاية عام 2006.[3] كما يضم المتحف أربعة سفن أخرى راسية في الميناء الخارجي: كسارة الجليد سانكت إريك (دشنت عام 1915) والمنارة العائمة فينغرونديت (1903) وقارب توربيد سبيكا (1966) وقارب الإنقاذ برنهارد إنغلسون (1944). معرض الصور القاعة الرئيسية للمتحف مع نموذج من ستوكهولم إلى اليسار و السفينة نفسها إلى اليمين. أربعة العائمة متحف السفن الراسية خارج مدينة ستوكهولم. الخارجي التفاصيل. سفينة حربية ستوكهولم, القوس الجانب السفينة فاسا الخلف عرض الفيديو Vasa السفينة داخل المتحف ملاحظات مصادر Kvarning, Lars-Åke and Ohrelius, Bengt (1998) The Vasa - The Royal Ship ISBN 91-7486-581-1 Annual report of 2008 from Statens maritima museer (The National Maritime Museums): وصلات خارجية إحداثيات: تصنيف:متاحف أسست سنة 1990 تصنيف:متاحف في ستوكهولم تصنيف:تأسيسات سنة 1990 في السويد

https://ar.wikipedia.org/wiki/%D9%85%D8%AA%D8%AD%D9%81%20%D9%81%D8%A7%D8%B3%D8%A7

桂 銀淑のデビュー曲は何？

桂銀淑

japanese

桂 銀淑（ケイ ウンスク、韓国語：계은숙、1961年7月28日 - ）は、韓国ソウル市永東出身の女性演歌歌手である。ジャンルは演歌に分けられているが、曲調はド演歌ではなく、歌謡曲やバラードに分類される。独特なハスキー・ヴォイスで数々のヒット曲を飛ばし、多くの音楽賞を受賞。 身長160cm、体重47.5kg、血液型B型、天戸商業高校（韓国）卒業。 来歴 韓国でデビュー 1977年、高校生の時に韓国でモデルとしてデビュー。「ラッキーシャンプー」（現・LG生活健康）のCMキャラクターに抜擢されるなどして、2年間モデルとして活躍。1979年に韓国の徐羅伐（ソラボル）レコード社（서라벌레코드）より「歌って踊って（노래하며 춤추며）」で歌手デビュー。アイドル歌手として人気を得て、翌年発売した「待っている女心（기다리는 여심）」でMBC10大歌手歌謡祭新人賞を受賞。他にも「私には貴男だけ（나에겐 당신밖에）」「やさしい目つきで（다정한 눈빛으로）」などのヒットを飛ばした。 日本でヒット曲を連発 作曲家の浜圭介に見出され1984年に来日。浜の元でレッスンに励んだ後、1985年に「大阪暮色」で日本デビュー。以来「すずめの涙」「夢おんな」「酔いどれて」「真夜中のシャワー」「悲しみの訪問者」「花のように鳥のように」「ベサメムーチョ」など次々とヒット曲を連発し、数々の音楽賞を受賞。1988年、「夢おんな」で<b data-parsoid='{"dsr":[2419,2444,3,3]}'>第21回日本有線大賞グランプリ</b>を獲得。同年、『NHK紅白歌合戦』に初出場し（歌唱曲は「すずめの涙」）、以降1994年まで7年連続出場。また、日本レコード大賞の常連にもなり、1990年にはアルバム『真夜中のシャワー』で第32回日本レコード大賞アルバム大賞</b>を受賞。デビュー前、当時の所属事務所（第一プロダクション）の社長に「演歌でいくなら、シングルよりもアルバムが売れる息の長いアーティストにして下さいと、お願いしました」と後に本人が語っているように[1]、演歌歌手としては珍しくアルバムが好セールスとなり、「演歌は（シングルが売れても）アルバムが売れない」というジンクスを打ち破った。1987年に発売された、浜圭介とのデュエット曲「北空港」は、数あるデュエット曲の中でも人気が高く、現在でも多くのカラオケファンに愛され、常にカラオケランキングでは上位に入っている。1992年には堀内孝雄とのデュエット曲「都会の天使たち」を発表し大ヒット、その年の紅白歌合戦では白組の堀内と紅組の桂が1つの曲をデュエットする、というそれまでにない異例の形での歌唱となった。またこの年、実業家の金榮秀（キム・ヨンス）と結婚（1998年に離婚）。 1993年3月27日及び28日、韓国ソウル市内のホテル、ハイアットリージェンシーソウルにて社団法人・韓国演芸協会主催による「桂銀淑慈善ディナーショー」を行い、日本デビュー9年目にして初めて母国で日本語歌唱での公演となった。また翌年にはソウルのロッテホテルにてデビュー10周年記念ディナーショーを開催。日本語の歌が禁じられていた時代背景の中で、日韓の文化交流に意欲的に取り組んだ。 独立・レコード会社移籍 1996年、桂自身が納得のいくコンサート活動をするために、デビュー以来所属していた第一プロダクションを退社し独立[1]（後にタイガーエンタープライズに移籍）。レコード会社も東芝EMIからトーラスレコードに移籍し、同年9月にシングル「愛ひとつ 夢ひとつ」を発売すると同時に、同レコード会社所属だったテレサ・テン（鄧麗君）に倣い、アーティスト名表記を“ケイ・ウンスク（桂銀淑）”に改め（翌年7月発売の「『Yes』と答えて」で、従来の“桂銀淑”に戻す）、バラード・シンガーとして再出発。 10月にオリジナル・アルバム『愛ひとつ 夢ひとつ』を発売。ヴォーカリスト・桂銀淑の声を引き立たせたバラード・アルバムとして国吉良一プロデュースの元に制作され、小椋佳、来生たかお、伊勢正三、松本隆などニューミュージック系のアーティストが楽曲を提供。翌11月には同タイトルを掲げてコンサートツアーを敢行（11月11日及び12日に行われた東京厚生年金会館での公演は1997年1月にNHK-BS2で放送され、CD及びビデオソフトも発売された）。 1993年の「アモーレ 〜はげしく愛して〜」を最後に浜圭介作品を歌っていなかったが、1998年に発表の「人魚伝説」よりゴールデン・コンビが復活、再び浜作品を歌うようになる。浜は「私にしてみれば、もう二度と彼女の作品との交流は縁遠いことと、自分自身そう決めつけていたことなので、内心驚いている次第です」と、その喜びを桂銀淑ファンクラブ会報に掲載した。同年発売された「プリーズ…」が昼ドラマ（『家族曲線』）の主題歌に起用され好セールスを記録。オリコンのランキングが好位置をキープした他にも、有線やリクエストでも人気を集めた（有線リクエストベスト演歌2位、総合9位）。 借金トラブルによる裁判 2001年より突如、テレビ・ラジオから姿を消し、コンサート活動に専念する。発売された新曲「あなたのそばに」もメディアでのプロモーションは行われなかった。コンサートで桂は「テレビに疲れた。今迄たくさん戦ってきた。これからはこうしてライブで直接皆さんと触れ合っていきたい」と発言。しかし、新曲CDのリリースは途絶え、翌年からのコンサート本数も激減した。その背景には、所属プロダクション（タイガーエンタープライズ）との借金トラブル（一時は元夫の事業の失敗による借金や1億円のマンションのローンを含め4億円にも達していた[2]）により契約を解除され、返済（2億5,500万円）を求める裁判を起こされていた事情があった[1]。週刊誌等にはギャンブル癖が原因による借金と書かれていたが桂自身は後にそれを完全否定、借金の理由は、1996年に第一プロダクションから独立した後、納得のいくコンサート活動をする為の制作費がかさみ赤字が続いたことが原因であると釈明[1]。裁判中は表立った活動が制限されていたため、テレビなどでの露出はゼロにも関わらず、コンサートやディナーショーを開催すると確実な動員を誇り、大ホールを満員にする程の人気の根強さを見せ付けた。 元夫との離婚、借金による裁判、そして更年期障害やうつ病にも苦しんだが[3]、ようやく2006年に和解が成立。同年2月、東芝EMI時代のヒット曲を歌い直したアルバム『桂銀淑2006 NEW BEST』（未発表曲3曲を含む全14曲収録）を発表。8月12日にNHK『思い出のメロディー』に出演し堀内孝雄と「都会の天使たち」をデュエット、久々のテレビ番組での歌唱となった。9月には全国ツアーがスタート（東京公演は翌年8月26日、27日に初めて明治座で開催）。10月15日に体調不良により意識を失って倒れ、軽い怪我を負ったことで、同月16日に収録が予定されていたNHKの歌番組『シブヤらいぶ館』及び24日の『NHK歌謡コンサート』の生出演をキャンセルするも[4][5]、11月3日にはNHK『わが心の大阪メロディー』に出演するなど、テレビ番組を含めたメディアに積極的に出るようになり、本格的に音楽活動を再開した。 覚せい剤所持で逮捕・国外退去処分 トラブルを解消しメディア復帰、新曲にコンサートにと、完全復活に向けて順調に思われていた矢先の2007年11月26日、覚せい剤取締法違反（所持）で関東信越厚生局麻薬取締部に現行犯逮捕された。桂は「自分が使うつもりだった、すみませんでした」と容疑を認め謝罪[6]。12月21日、東京地裁の即決裁判で覚せい剤取締法違反（所持）で有罪となり懲役1年6月、執行猶予3年（求刑・懲役1年6月）と言い渡された[7]。 2008年5月12日、上記の罪により、日本当局からビザの延長ができないという通知を受け、韓国へ国外退去処分にさせられると報じられるが[8]、東京の入国管理局が追加の審査を受け入れたことから国外退去処分が延期となるものの[9]、最終的に日本当局がビザの発給を拒否したことで、8月2日に帰国[10]。 2010年3月26日、韓国ソウル市キャピタルホテルにてディナーコンサートを開催。同年3月29日、テレビ朝日系『スーパーモーニング』のインタビューに韓国で応じ、逮捕以来初めてテレビカメラの前に立った。心境を語った後、「すずめの涙」を歌唱。2011年5月3日にはフジテレビ系『芸能界の告白』に出演。ソウルの自宅で執行猶予明けの瞬間を公開した。「日本に帰ってファンや関係者に謝罪したい」「（日本に行くことは）何年かかってもあきらめない」と発言したものの、未だ再入国が出来ない状況にある。 韓国で歌手活動再開 2014年1月19日放送のKBS『開かれた音楽会』に出演し韓国での自身のヒット曲「歌って踊って」「待っている女心」「私には貴男だけ」を歌唱、また立て続けに同月26日にKBS『コンサート7080』に出演（「待っている女心」「歌って踊って」と新曲「주문（じゅもん）」を歌唱）、32年ぶりに韓国で音楽活動を再開した[11]。2月18日にはテレビ朝日系『玉の輿に乗ったのに、その後どん底に落ちた女たちSP』で3年ぶりに日本のテレビ番組に出演し、近況を語り、音楽活動再開の報告をした。 3月8日、ソウル市内のシェラトン・グランデ・ウォーカーヒルソウルにてディナーショーを開催し、日本からのファン約500人を動員[12]。 また、韓国では32年ぶりとなる新曲「꽃이 된 여자（花になった女）」「주문（じゅもん）」（共にイ・ゴヌ作詞、中村泰士作曲）を発表し[13]、夏以降には同曲他3曲を含むアルバム『告白』の日韓同時発売[14]（日本盤には日本語バージョンが収録）や、自叙伝出版[15]、韓国でのコンサートツアー、また日本では桂のコメントやミュージックビデオなどを収めたフィルムコンサートの上映を予定していたが[14][16]、後述の詐欺・覚せい剤使用容疑で起訴され、地裁で有罪判決が下ったことにより、その後の芸能活動の予定は白紙となった。 再び起訴・逮捕 詐欺容疑 2014年8月3日、ソウル中央地方検察庁は、詐欺罪で在宅起訴したことを発表した[17]。同年4月、出演料（2億ウォン＝約2千万円）の入金があると明記された公演契約書を提示して高級外車のポルシェ・パナメーラを月数百万ウォン（約数十万円）でリース契約したが、すぐにリースした車を担保に入れて消費者金融から借金をし、その後、リース料を全く支払わなかったとして告訴されていた。しかし翌4日、桂は各媒体の取材に応じ、幼馴染の友人が車を購入する際の保証人としてサインしたが、裏切られる結果になってしまったこと[18]、本件に関して事件の真実を知っている証人もおり、これから誤解を解いていくと明言[19]。6日には韓国のテレビ番組『SBSテレビ芸能』に桂の代理人弁護士が出演し、リース契約を締結する際に提出された公演契約書が虚偽であったことは桂自身も知らず、それが立証されれば刑事的責任はないと発言[20]。また、実質的な主犯は韓国の第18代大統領である朴槿恵の5親等に当たる親族の男性であることが判明。韓国のスポーツ紙の単独インタビューで桂は、直接署名をしたことで民事の責任を負うべきではあるものの、自らの知らないところで偽造契約書が作成され、名前が利用されていたばかりか、車を担保に借金をした事実もなく、今後の裁判で名誉を回復するために真実を明らかにし、主犯の男性を告訴する予定であると語り[21] [22]、9月12日、ソウル中央地裁で初公判が行われた際に容疑を全面否認した[23]。 覚せい剤使用 2015年6月24日、韓国の水原地検安養支庁が、桂が自宅やホテルなどで3回にわたり覚せい剤を使用した疑いで逮捕状を請求したことを発表[24]。覚せい剤使用の情報を得た検察当局が捜査を進める中、ホテルにいた桂の身柄を拘束し尿検査を行ったところ陽性反応が出た為、翌25日に逮捕された[25] [26]。同日、桂の所属事務所代表は韓国のスポーツ紙の取材に応じ、検察の調査で容疑を認めたことを公表した[27]。レコーディング作業を終えて今後3年のスケジュールが出たところだった[28]。7月24日、水原市で開かれた初公判[29]及び8月19日の2次公判で起訴事実を認めた。毛髪鑑定で陽性反応が出たことから、検察側は余罪を再捜査し追起訴する方針であることを明かした[30]。 有罪判決 上記2件について、11月20日、水原地方裁判所は詐欺容疑と覚せい剤使用容疑についていずれも有罪と認め、懲役1年6ヶ月、罰金80万ウォン（約8万5千円）の実刑判決を言い渡し、日本で有罪判決を受けた後5年もしないうちに再び麻薬を繰り返し使用していたことを指摘[31]。また、詐欺疑惑に対して桂は否認しているものの、「さまざまな状況におされて消極的に加担したものと認められる」とし、「詐欺による詐取額が被害金額よりはるかに少ないことを勘案した」と明らかにしているが、高級車のリースに関して桂は、ただの保証人だと思って署名しただけだと主張しており、関係者が控訴の意向を表明していたが[32]、2016年8月10日、大法院（最高裁）は上告を棄却し、二審判決において麻薬類管理に関する法律違反と詐欺罪で、懲役1年2ヶ月と追徴金80万ウォンが確定[33][34]。同年8月末に満期出所した[35]。 再始動 2016年12月18日、ソウル瑞草洞の光と音アートホールにて行われた「イム・ハクソンと一緒にクリスマスコンサート」に特別出演し、韓国での自身のヒット曲「私には貴男だけ」「歌って踊って」、日本でのヒット曲「すずめの涙」、ゴスペル「この世でさまよって（세상에 서방황할 때）」の計4曲を歌唱した[36]。 2017年11月25日、ソウルのCOEXインターコンチネンタルホテルにて、セブンラックカジノ主催の日本VIP向けディナーショーを開催。日本でのヒット曲「酔いどれて」「夢おんな」「東京HOLD ME TIGHT」「すずめの涙」「ベサメムーチョ」「花のように鳥のように」の全6曲を歌唱した。 また、韓国においてファンの集いを行うなど、韓国のファンとの交流も深めている。 受賞歴 NHK紅白歌合戦出場歴 1988年から1994年まで7年連続出場。1995年は「ベサメムーチョ」がヒットしたものの落選、その後は出場していない。 （注意点） 対戦相手の歌手名の()内の数字はその歌手との対戦回数、備考のトリ等の次にある()はトリ等を務めた回数を表す。 曲名の後の（○回目）は紅白で披露された回数を表す。 出演順は「（出演順）／（出場者数）」で表す。 ディスコグラフィ シングル No.タ イ ト ル発 売 日作 詞作 曲編 曲1大阪暮色1985.07.20浜圭介浜圭介高田弘2すずめの涙1987.04.22荒木とよひさ浜圭介若草恵3ボン・ボヤージ1987.12.25浜圭介浜圭介高田弘4夢おんな1988.07.27FUMIKO浜圭介桜庭伸幸5酔いどれて1989.04.12吉岡治浜圭介高田弘6グッバイラブ1990.01.24FUMIKO浜圭介高田弘7真夜中のシャワー1990.06.27岡田冨美子浜圭介川村栄二8東京HOLD ME TIGHT1991.01.11大津あきら浜圭介若草恵9悲しみの訪問者1991.07.26荒木とよひさ三木たかし川村栄二10未来女（みらいびと）1991.12.04大津あきら（訳詞）G. NACASH川村栄二11アモーレ 〜はげしく愛して〜1993.04.14阿久悠浜圭介若草恵12花のように鳥のように1994.01.19阿久悠杉本眞人宮崎慎二13ベサメムーチョ1995.03.29FUMIKO杉本眞人桜庭伸幸14ソファーにパジャマを座らせて1996.06.05岡田冨美子杉本眞人川村栄二15愛ひとつ 夢ひとつ1996.09.20岡恵美子国吉良一国吉良一16葉桜1997.01.15岡恵美子岡本朗国吉良一17「Yes」と答えて1997.07.16荒木とよひさ弦哲也川村栄二18人魚伝説1998.04.01岡田冨美子浜圭介今泉敏郎19プリーズ…1998.10.07岡田冨美子浜圭介岩本正樹20昭和最後の秋のこと1999.07.01阿久悠浜圭介川村栄二21ラ・ヒターナ 〜La Gitana〜1999.09.01麻生圭子梅林茂梅林茂22あなたのそばに2001.06.06渡辺なつみ浜圭介川村栄二23J2003.05.08李世健・三佳令二李世健竜崎孝路24終電車2005.11.30阿久悠浜圭介若草恵 企画シングル デュエット No.タ イ ト ルデュエット発 売 日作 詞作 曲編 曲1北空港浜圭介1987.11.05やしろよう浜圭介桜庭伸幸2恋・あなた次第浜圭介1989.09.13やしろよう浜圭介桜庭伸幸3愛始発浜圭介1989.10.11やしろよう浜圭介桜庭伸幸4ふるさと山川豊1990.09.05やしろよう浜圭介高田弘5都会の天使たち堀内孝雄1992.03.11荒木とよひさ堀内孝雄川村栄二 韓国演歌カバー 1988年7月6日発売の韓国演歌カバー・アルバム『韓国演歌ベスト16』より以下10曲をシングルカット No.面タ イ ト ル発 売 日作 詞訳 詞作 曲編 曲1A離別（イビョール）1988.08.28吉屋潤-吉屋潤竜崎孝路B私には貴男だけユン・イクサム三佳令二キム・ヒュンウ2A釜山港へ帰れ1988.09.23黄善友黄善友BJ李世健李世健3A黄色いシャツ孫夕友孫夕友B愛の迷路池明吉金煕甲4Aどうしたらいいの尹恒起尹恒起B大田ブルース崔致守金富海5A愛してます（サランヘ）呉慶雲辺赫B気楽に別れても朴健浩金煕甲 オリジナル・アルバム No.タ イ ト ル発 売 日備 考1大阪暮色1985.12.05オリジナル6曲、カバー6曲、カラオケ2曲を収録2すずめの涙1987.06.05オリジナル10曲、カラオケ2曲を収録3真夜中のシャワー1990.07.18第32回日本レコード大賞アルバム大賞受賞作品4東京HOLD ME TIGHT1991.03.275未来女1992.06.246アモーレ 〜はげしく愛して〜1993.09.29全曲阿久悠が作詞を担当、タイトル曲は別ヴァージョンで収録7愛ひとつ 夢ひとつ1996.10.25桂銀淑の声を引き立たせたバラード・アルバムとして国吉良一がプロデュース8プリーズ…1998.11.11 カバー・アルバム No.タ イ ト ル発 売 日備 考1桂銀淑 愛を詩う1987.03.21日本の歌謡曲、韓国演歌、スタンダードナンバーをカバー2韓国演歌ベスト161988.07.06韓国演歌をカバー3愛につつまれて1989.10.25映画音楽、スタンダード、ジャズナンバーのカバー4韓国歌謡ベスト161999.01.13収録曲は1988年発売の『韓国演歌ベスト16』と同一だが曲順が異なる5桂銀淑ヒットカバー名曲集2002.11.16既発のカバー・アルバムやベスト盤に収録されていたカバーからの選曲集6桂銀淑2006 NEW BEST2006.02.22東芝EMI時代の自身のヒット曲を歌い直したセルフ・カバーアルバム<br data-parsoid='{"stx":"html","selfClose":true,"dsr":[22750,22756,6,0]}'/>未発表曲3曲収録<br data-parsoid='{"stx":"html","selfClose":true,"dsr":[22764,22770,6,0]}'/>オリジナル・カラオケ付きの2枚組 ライブ・アルバム No.タ イ ト ル発 売 日収録日／会場1桂銀淑ファースト・リサイタル 〜煌く瞬間の中で〜1989.12.201989年10月8日／東京郵便貯金会館2ケイ・ウンスク（桂銀淑）コンサート 〜愛ひとつ 夢ひとつ〜1997.01.251996年11月12日／東京厚生年金会館 ベスト・アルバム No.タ イ ト ル発 売 日備 考1桂銀淑全曲集1986.12.20前年にLPで発売された『大阪暮色』と同一内容2桂銀淑 ニュー・ベストナウ1987.08.263桂銀淑全曲集1988.06.05既発曲10曲に未発表曲6曲を収録4桂銀淑全曲集1988.10.26オリコン・カセットチャート最高5位、20万枚のセールスを記録5酔いどれて 〜最新全曲集1989.04.26同チャート最高6位、未発表曲3曲収録6桂銀淑 ベストナウ1989.11.01同チャート最高6位、未発表曲3曲収録7桂銀淑全曲集1990.10.24同チャート最高4位8桂銀淑選曲集1990.12.05オリジナル曲6曲（内未発表曲2曲）、カバー曲6曲（内未発表曲5曲）収録9桂銀淑大全集（デビュー7周年記念・特別企画7枚組）1991.09.27 2003.09.29全84曲、各ディスクに1曲ずつ未発表曲を収録10桂銀淑全曲集1991.10.23同チャート最高2位11歌カラベスト4「都会の天使たち」1992.08.0512桂銀淑全曲集1992.10.22同チャート最高9位、未発表曲4曲収録13桂銀淑／歌カラベスト4 〜デュエット・ソング〜1992.11.0414桂銀淑／歌カラベスト4「愛してます（サランへ）」15桂銀淑／歌カラベスト4「釜山港へ帰れ」16桂銀淑／歌カラベスト4「うぐいす」1992.12.0217桂銀淑／歌カラベスト4「嘘じゃないわ」18桂銀淑／歌カラベスト4「星おんな」19桂銀淑ヒット・ソング Vol.1 1985〜19871993.06.2320桂銀淑ベスト・アルバム1993.10.27同チャート最高3位、未発表曲2曲収録21大阪暮色〜花のように鳥のように／桂銀淑ベスト16 （デビュー10周年記念）1994.06.29同チャート最高5位22桂銀淑 ニュー・ベスト・ナウ1994.10.26同チャート最高11位23桂銀淑全曲集1995.09.27同チャート最高1位24桂銀淑ヒットソング Vol.2 1998〜19901995.12.1325歌って踊って（ダンシング・ソング）1996.04.2426ソファーにパジャマを座らせて 〜シングル・コレクション1996.06.2627桂銀淑全曲集1996.10.2328桂銀淑ヒット・ソング Vol.3 1991〜19961996.12.0429ベスト・セレクション1997.04.2530ベスト・コレクション1997.05.16カバー曲「紅い花」「SWEET MEMORIES」を初収録31桂銀淑全曲集1997.10.2232桂銀淑全曲集'98 〜「Yes」と答えて〜1997.11.24未発表曲「モナリザ」「夢という名の蝶々」収録33桂銀淑全曲集1998.10.2134歌カラベスト4／桂銀淑1998.12.0935歌カラベスト4／桂銀淑デュエット編36桂銀淑全曲集'99 〜プリーズ…〜1999.01.13未発表曲「愛するマリア」収録37スーパー・ベスト・コレクション1999.06.3038桂銀淑全曲集 〜昭和最後の秋のこと〜1999.09.0139桂銀淑全曲集 〜ラ・ヒターナ〜1999.10.2040歌カラ ベスト・コレクション12000.07.2641歌カラ ベスト・コレクション242歌カラ ベスト・コレクション343桂銀淑全曲集20012000.10.1244桂銀淑全曲集2000.11.29カバー曲「わかって下さい」「別れの予感」を初収録45桂銀淑のすべて 軌跡Vol.1 (1985〜89)2001.04.1846桂銀淑のすべて 軌跡Vol.2 (1990〜91)47桂銀淑のすべて 軌跡Vol.3 (1992〜96)48桂銀淑2002全曲集2001.10.0649桂銀淑全曲集 〜あなたのそばに〜2001.10.2450すずめの涙〜ベサメムーチョ／桂銀淑ミニ・ベスト・アルバム2002.01.3051桂銀淑全曲集2002.06.2652桂銀淑2003全曲集2002.10.0953桂銀淑2004全曲集2003.09.1054ゴールデン☆ベスト 桂銀淑2003.11.2655桂銀淑全曲集2004.09.2956浜圭介 紫綬褒章受章記念・春夏秋冬 名曲選集1「春」2005.08.2457浜圭介 紫綬褒章受章記念・春夏秋冬 名曲選集2「夏」58浜圭介 紫綬褒章受章記念・春夏秋冬 名曲選集3「秋」59浜圭介 紫綬褒章受章記念・春夏秋冬 名曲選集4「冬」60ベストヒット&カラオケ 桂銀淑2006.08.3061桂銀淑2007全曲集2006.09.2762スーパーベスト 桂銀淑2006.10.1863桂銀淑ベスト102007.01.1764桂銀淑2008全曲集2007.09.2665魅惑の桂銀淑ベスト2010.04.0766ゴールデン☆ベスト 桂銀淑 (EMI YEARS)2011.08.1067ゴールデン☆ベスト 桂銀淑（スペシャル・プライス）2012.12.0568完全保存盤 桂銀淑 名曲集2013.07.24東芝EMI時代の未発表曲「心ひとり涙ひとり」を初収録 コンピレーション・アルバム タ イ ト ル名 義発 売 日哀愁の韓国演歌ベスト16 Vol.1／桂銀淑VS李成愛桂銀淑、李成愛1988.06.05最新ヒット演歌 Part II山川豊、桂銀淑、坂本冬美1988.07.24男と女・恋の物語浜圭介と桂銀淑1988.09.04歌入りカラオケ デュエットソング・ベスト4桂銀淑・趙容弼 夢の競演! I桂銀淑、趙容弼1990.07.25桂銀淑・趙容弼 夢の競演! II韓国の歌姫桂銀淑、ヤン・スギョン1991.05.24桂銀淑&堀内孝雄 夢のデュエット桂銀淑、堀内孝雄1992.08.26桂銀淑&堀内孝雄1994.03.02堀内孝雄&桂銀淑堀内孝雄、桂銀淑高山厳&桂銀淑高山厳、桂銀淑1997.02.05アジアの歌姫 ベスト撰集テレサ・テン、桂銀淑、キム・ヨンジャ2001.06.21韓国歌謡ゴールデンヒット16桂銀淑、金蓮子2002.05.22ベストヒット韓国メロディ16金蓮子、桂銀淑 映像作品 No.タ イ ト ル発 売 日1夢おんな1989.02.222沖繩の休日 〜酔いどれて〜1989.06.073桂銀淑ファースト・リサイタル 〜煌めく瞬間の中で〜1989.12.204哀愁の歌ごころ1990.02.275演歌の花道1992.12.026ケイ・ウンスク（桂銀淑）コンサート 〜愛ひとつ 夢ひとつ〜1997.01.25 著書 あほやねん - 海峡を越えた一羽のカモメ （双葉社 1991年11月） 主なテレビ出演 夜のヒットスタジオ（フジテレビ） NHK歌謡コンサート（NHK） NHK歌謡ステージ（NHK） ミュージックステーション（テレビ朝日） 年忘れにっぽんの歌（2006年、テレビ東京） 徹子の部屋（テレビ朝日） 火曜スーパーワイド「Dr.クマひげ〜新宿駅ウラ診療所〜2 刑事なみだ恋物語」（朝日放送） - 本人 役 他多数 論文 国立情報学研究所 脚注

https://ja.wikipedia.org/wiki/%E6%A1%82%E9%8A%80%E6%B7%91

من هو منشئ المملكة المجرية ؟

فلاد الثالث المخوزق

arabic

فلاد الثالث، أمير ولاكيا (1413-1476)، أحد أفراد عائلة دراكوليشتي التي تُمثّل بدورها فرع من أفرع عائلة باسراب المتشعّبة، والذي اشتُهر بلقب دراكولا قبل أن يُطلق عليه اسم فلاد المخوزق (بالرومانية: Vlad Ţepeş؛ نق: فلاد تيبْش وبالتركية: Kazıklı Voyvoda؛ نق: قازيكلي ڤويڤودا، وبالتركية العثمانية: ڤلاددره قول[2])، جلس على عرش إمارة والاكيا ثلاث مرات ودامت أطول فترات حكمه فيما بين عامي 1456 و1462 في أوج الحملات العثمانية للسيطرة على البلقان، وهو واحد من أبناء عدة لفلاد الثاني دراكول العضو البارز في تنظيم التنين، وهو التنظيم السري الذي أسسه الإمبراطور الروماني المقدس زيغموند بالتعاون مع باقي ملوك وأمراء أوروبا لحماية المسيحية في أوروبا الشرقية من المد العثماني. ويُعتبر فلاد الثالث واحد من الأبطال القوميين في بلغاريا نظرًا لما عُرف عنه من حماية الأقليات البلغارية المتمركزة في شمال وجنوب سهول نهر الدانوب، مما دفع العديد من عوام البلغار ونبلائهم على حد السواء، إلى الهجرة من شمال الدانوب إلى ولاكيا ومبايعتهم له والمشاركة معه في حملاته ضد العثمانيين.[3] ويرجع إطلاق لقب المخزوق على فلاد الثالث بسبب اتباعه أسلوب الخزق في التعذيب والتخلّص من أعدائه وأسرى الحرب[4] مما أعطاه شهرة تاريخية واسعة، وذاع صيته متخطيًا حدود إمارته ليصل حتى الإمبراطورية الرومانية المقدسة غربًا ودوقية موسكو شرقًا، ثم سرعان ما انتشرت في شتى أرجاء القارة الأوروبية، ويُقدّر عدد ضحاياه بعشرات الألاف، كما مثّلت شخصية فلاد الثالث النواة التي نسج حولها الروائي الإنجليزي برام ستوكر شخصية كونت دراكولا، مصاص الدماء الأشهر، في روايته الصادرة عام 1897 تحت عنوان دراكولا. الاسم خلال حياته، اتخذ فلاد الثالث لنفسه اسم ڤلاديسلاوس دراغوليا أمير حرب ما رواء الألب (باللاتينية: Wladislaus Dragwlya, vaivoda partium Transalpinarum - نق: ڤلاديسلاوس دراغوليا، ڤايڤودا پارتيوم ترانسألپينارم)،[5] ويُعتبر لقبه الرماني دراغوليا (بالرومانية: Dragwlya) أو دراكوليا[5] (بالرومانية: Dragkwlya) علاوة على الأنماط الهجائية الأخرى للاسم نفسه مثل Dragulea وDragolea وDrăculea وكلها تصغير للقب دراكول (لغة رومانية: Dracul) الذي حمله والده فلاد الثاني، الذي انضمّ عام 1431 لتنظيم التنين، وهي تنظيم فرسان أسسه زيغموند الإمبراطور الروماني المقدس عام 1408، والاسم الروماني Dracul ينقسم إلي شطرين، وهو مأخوذ أصلًا عن اللغة اللاتينية، والجزء الأول من الاسم، drac ويعني التنين وهو مأخوذ عن الأصل اللاتيني draco، أما -ul فهي لاحقة تُضاف للتعريف وهي بدورها مأخوذة عن الأصل اللاتيني ille، وعليه فالاسم دراكولا يعني حرفيًا "إبن التنين"، أما في الرومانية الحديثة، فقد تحوّل معنى كلمة drac من "تنين" إلى "شيطان"، واستُخدمت عِوضًا عنها كلمة balaur. على الجانب الأخر، تشير كنية فلاد الثالث تْيبِش - Țepeș ("المخوزق") للإشارة إلى طريقته المفضلة للإعدام، وهي الكنية التي التصقت به بعد وفاته[5] وتحديدًا قرابة عام 1550، إلا أنه عُرف سابقًا لدى العثمانيين باسم Kazıklı Voyvoda وتعني حرفيًا "الأمير المخوزق" خاصة أثناء حملة السلطان محمد الثاني على والاكيا ومشاهدته لضحايا فلاد الثالث الذين تم إعدامهم وتُركت جثثهم مُعلّقة على الخوازيق ومتروكة في الغابات بطول الطريق المؤدي لولاكيا لإرهاب أعدائه. باكورة حياته العائلة وُلد فلاد في مقاطعة سيغيشوارا بإقليم ترانسيلفانيا التابع لمملكة المجر (ويتبع الآن دولة رومانيا الحالية) في شتاء عام 1431 لوالده فلاد الثاني دراكول والذي صار فيما بعد أمير والاكيا وحفيد ميرتشا الكبير أشهر أمراء والاكيا، وحتى يومنا هذا لم يتم التأكد من شخصية أم فلاد الثالث وإن ساد الاعتقاد بأنها الأميرة كنياينا أميرة مولدوفا، الابنة الكبرى لألكسندر "الطيب" أمير مولدوفا وخالة شتيفان الكبير أمير مولدوفا، ومع ذلك فإبقاء فلاد الثاني على العديد من العشيقات كان له الأثر في دعم الفكرة المُؤيدة لأن تكون إحداهن والدة فلاد الثالث،[6] ومن خلال هذه العلاقات الأسرية المُتشعبة امتدت شجرة عائلة فلاد الثالث لتشمل أخوين غير شقيقين أكبر سنًا؛ وهما ميرتشا الثاني وفلاد الراهب، علاوة على أخ شقيق أصغر هو الأمير رادو الوسيم. وفي العالم الموافق لميلاد فلاد الثالث، سافر والده فلاد الثاني إلى نورنبرغ للإنضمام لتنظيم التنين ومن ثم أُطلق عليه لقب دراكول (بالرومانية: Dracul)، وبعدما رُزق بإبنيه فلاد ورادو، أرسلهما لقضاء سنوات طفولتهما الأولى في سيغيشوارا بالمملكة المجرية، حتى اعتلائه لعرش والاكيا، عندها، قرر إعادتهما مرة أخرى إلى ترغوفيشت عاصمة والاكيا في ذلك الوقت. خلال تلك الفترة، اتخذ المستشار البيزنطي ميخائيل دوكاس قرارًا بضرورة تلقي أبناء الأمراء والنبلاء في والاكيا تعليمًا راقيًا على أيدي معلمين متخصصين من الرومان واليونانيين يتم تعيينهم بناءَا على أوامر مباشرة القسطنطينية، وعليه درس فلاد الثالث الفنون القتالية والجغرافيا والرياضيات والعلوم والفلسفة والفنون، علاوة على العديد من اللغات كالألمانية واللاتينية والسلافونية الكنسية القديمة. معيشته في أدرنة وفي عام 1436 اعتلى فلاد الثاني دراكول عرش ولاكيا، وظل حاكمًا عليه حتى تمت إزاحته عن العرش من خلال مؤامرات تم ترتيبها بين خصومه في ولاكيا وملك المجر في ذلك الوقت فلاديسلاف الثالث عام 1442، ومع ذلك عاد فلاد الثاني لاعتلاء عرش والاكيا الذي انتزعه من بين يدي باسراب الثاني وحلفائه من البويار، وذلك بمساعدة السلطان العثماني أنذاك مراد الثاني بعدما اتفق معه على دفع الجزية للدولة العثمانية. فور عودته لعرش والاكيا عام 1443، أرسل فلاد الثاني ولديه الشرعيين؛ فلاد ورادو إلى البلاط السلطاني العثماني كرهائن لدى السلطان مراد الثاني لإثبات ولائه للإمبراطورية العثمانية، وفي أعقاب وفاة فلاد الثاني، عاد فلاد الثالث ليحتل مكان أبيه على عرش والاكيا، فيما بقى رادو أسيرًا للبلاط السلطاني العثماني.[7] خلال تلك الفترة التي قضاها فلاد الثالث في أدرنة، تمكّن الأمير الشاب من دراسة علوم المنطق والقرآن والأدب وكذلك التركية العثمانية حتى أتقن هذه اللغة خلال السنوات الأخيرة التي قضاها في البلاط السلطاني، كما تدرّب على الفروسية وفنون الحرب.[8] النسب في أكتوبر 2011، ادّعى الأمير تشارلز نسبه إلى فلاد الثالث المخوزق خلال مطالبته بالحفاظ على مناطق الغابات بإقليم ترانسيلفانيا،[9] من جانبه أوضح المؤرخ الروماني رادو فلوريسكو في كتابه "دراكولا - الأمير متعدد الوجوه: حياته وعصره" (بالإنجليزية: Dracula, prince of many faces: his life and his times) وتحديدًا في صفحته الثالثة والتسعين بعد المائة أن الإمبراطور الروماني المقدس فرديناند الأول قد منح كلًا من لاديسلاس دراكولا وأخيه جون اعترافًا من الإمبراطورية الرومانية المقدسة بنابلة الإثنين كونهما منحدرين مباشرةً من سلالة فلاد الثالث، حيث أصدر الإمبراطور فريدريك الأول مرسومه الملكي في 20 يناير 1535 معترفًأ فيه بنبالة الإثنين ومشيرًا إلى أصلهم، كما أشار فريدريك الأول لشارة النبالة الخاصة بعائلة لاديسلاس والمماثلة لتلك الخاصة بعائلة باتوري. فترة الحكم الأولى ونفيه مع ازدياد حدة الخصومة بين نبلاء ترانسيلفانيا والملقبون بالبويار من جهة وأميرهم فلاد الثاني من جهة أخرى، لم يجد البويار سبيلًا سوى بالتآمر مع إيوان دي هونيدوارا وصي عرش المجر أنذاك من أجل التخلص من فلاد الثاني والإطاحة به من حكم ترانسيلفانيا، وتمكن المتأمرون من قتل أميرهم عند المستنقعات القريبة من بلدة بالتيني في 2 ديسمبر 1447، بعدها تحوّلوا إلى ميرتشا، إبنه البكر ووريثه الشرعي للتخلص منه هو الأخر، حيث تمّ لهم ذلك بعدما أفقدوه بصره قبل دفنه حيًا بمدينة ترغوفيشت، ومع تخوّف الدولة العثمانية من سقوط والاكيا في أيدي المملكة المجرية، سيّرت الدولة العثمانية جيوشها نحو والاكيا حيث أجلست فلاد الثالث لأول مرة على عرش البلاد بالقوة، ومع ذلك، لم تدم فترة حكم فلاد الثالث طويلًا، حيث عاود إيوان دي هونيدوارا غزو ولاكيا مرة أخرى ليعيد حليفه فلاديسلاف الثاني، والذي ترجع أصوله إلى عائلة دانشتي، لعرش البلاد مجددًا بعد أن أطاحت به الجيوش العثمانية سابقًا. وبعد إقصائه من الحكم، لم يرغب فلاد الثالث في طلب المساعدة من الدولة العثمانية مرة أخري، خاصة بعد اعتلاء السلطان محمد الثاني نظرًا للخصومة والكراهية بين الإثنين منذ أن تربيا سويًا في البلاط السلطاني، وعليه فر هاربًا إلى مولدوفا حيث عاش لفترة هناك تحت حماية عمه بوغدان الثاني، قبل أن يلقى الأخير حتفه في 17 أكتوبر 1451، مما دفع فلاد الثالث للفرار مرة أخرى قاصدًا المجر، وهناك التقى بإيوان دي هونيدوارا والذي أُعجب بدراية الأمير الشاب بالأحوال داخلية للدولة العثمانية وخططهم الحرب العثمانية ولوجيستياته، علاوة على الكراهية المطلقة من جانب فلاد الثالث تجاه الدولة العثمانية، مما دفع إيوان دي هونيدوارا لاتخاذ فلاد الثالث مستشارًا عسكريًا له، كما حاول التوفيق بينه وبين خصمه السابق فلاديسلاف الثاني. استمر مكوث فلاد الثالث في المجر حتى ما بعد سقوط القسطنطينية على يد محمد الثاني في 29 مايو 1453، بعدها تعاظم المد العثماني من تلك المنطقة عن طريق إمارات الكاربات مهددًا بر أوروبا الرئيسي بالكامل، حتى أتم العثمانيون غزو شبه جزيرة البلقان عام 1481، لتضع نهاية لفترة حكم سلالة فلاد الثالث بأكملها خلال ثلاثة عقود قضتها الدولة العثمانية في محاولة السيطرة على منطقة البلقان. وبعد ثلاثة أعوام من غزو القسطنطينية، حاولت الجيوش العثمانية إضعاف المملكة المجرية عن طريق محاصرة بلغراد عام 1456، في ذلك الوقت، وجد إيوان دي هونيدوارا نفسه مضطرًا لمغادرة المجر وشن غارات مضادة في صربيا نجح من خلالها في رفع الحصار عن بلغراد، من جانبه استغل فلاد الثالث تلك الإضطرابات في العودة مرة أخرى إلى والاكيا حيث قاد عشيرته لاسترداد ملكه والقضاء على فلاديسلاف الثاني، حيث تمكّن منه فلاد الثالث وقتله ليسترد عرشه للمرة الثانية في 22 أغسطس 1456. فترة الحكم الثانية السياسة الداخلية عاد فلاد الثالث إلى ولاكيا ليجد بلادًا مهترئة مزقتها الحرب، تضج بالجرائم، قلت بها المساحات المزروعة وانعدمت التجارة داخلها أو من خلالها في الوقت الذي كان فلاد الثالث فيه في أمس الحاجة لاقتصاد داخلي قوي يعينه على مواجهة خطر أعدائه، سواء الداخليين منهم كالبويار وأعضاء عائلة دانشتي أو الخطر العثماني المُحدق به خاصة مع تداعي المملكة المجرية من جهة، وانهيار الإمبراطورية الرومانية الشرقية قبل بضع سنين من جهة أخرى، وعليه انتهج فلاد الثالث العديد من السياسات المتشددة من أجل إعادة النظام والنهوض بالبلاد اقتصاديًأ، بناءً على هذا وضع فلاد ثلاثة أهداف سعى لتحقيقها خلال جلوسه على عرش البلاد، وتمثّلت هذه الأهداف في إعادة بناء اقتصاد البلاد، وتعزيز دفاعاته الداخلية وإعادة تحصين والاكيا، علاوة على توطيد حكمه في البلاد. وعليه وجه فلاد الثالث أولى اهتماماته نحو التنمية الاقتصادية، فاهتم بالفلاحين، وشيّد العديد من القرى الجديدة للارتفاع بمعدلات الإنتاج الزراعي، كما وعى تمامًا أهمية التجارة ودورها في الارتقاء باقتصاد والاكيا، ومن ثمّ قدّم مساعداته للتجار المحليين بتحديد نشاط التجار الأجانب في ثلاثة مدن تجارية فقط، وهي؛ تارغشور، وكامبولونغ وترغوفيشت. على الجانب السياسي، اعتبر فلاد الثالث البويار سببًا رئيسيًا فيما آلت إليه البلاد وما وصلت إليه من تخبط وفوضى، كذلك لم ينس دورهم في التآمر على والده وقتله قبل قرابة خمسة عشر عامًأ، لهذا قرر التخلص منهم بقتلهم ومنح مناصبهم في البلاط، التي كانت من قبل حِكرًا على النبلاء، لأشخاص أخرين مجهولي النسب، ممن يضمن ولائهم، كما قرّب إليه كذلك بعض الأجانب، كما فضّل الفرسان والعوام من الفلاحين الأحرار على البويار في احتلال المناصب الأقل أهمية في البلاط، بعدها أمر بإطلاق سراح السجناء، مهما كانت الجرائم المرتكبة، كذلك أصدر عفوًا عامًا عن المحكوم عليهم بالإعدام، وذلك ليساوي بين الجميع قبل أن يسن القوانين لمعاقبة كافة الجرائم؛ كالسرقة والزنا والكذب والخيانة بعقاب واحد، وهو قطع الرقبة، كما عامل البويار بنفس الحدة إيمانًا منه بدورهم الرئيسي في إضعاف والاكيا من خلال صراعاتهم الداخلية على السلطة، من جانبه، رأى فلاد الثالث أن في قراره هذا منتهى العدالة والإنصاف، بأن يجعل كل فرد حكمًا على نفسه، يقرر مصيره بيده في ظل العقوبة المعروفة مُسبقًا دون تهاون، فأما حياة شريفة في ظل القوانين الموضوعة والمعروفة للجميع، أو الموت دون رحمة. كما قام بإعادة هيكلة الجيش، مع احتفاظه بنفر قليل من الحرس الخاص، معظمه من المرتزقة الذين ضمن ولائهم عن طريق السماح لهم بنهب المناطق المُغار عليها وكذلك منحهم العديد من الترقيات والامتيازات الأخرى، كما عمد إلى تأسيس ميليشيات من الفلاحين كجيش احتياط، يتم الاستعانة به حال نشوب الحرب. وخلال تلك الفترة، قام فلاد الثالث بتشييد كنيسة في تراغشور تخليدًا لذكرى أبيه وأخيه اللذين قُتلا بالقرب من هذه المنطقة، كما أخرج من ماله الخاص لتشييد دير في سناغوف. الغارات على ترانسيلفانيا من جانبه، أيقن فلاد الثالث لعلاقة البويار في والاكيا بالنبلاء من سكسون ترانسيلفانيا وارتباطهم بهم، مما دفع فلاد الثالث للتخلّص منهم عن طريق منع امتيازاتهم التجارية داخل والاكيا ومهاجنة مدنهم، حيث اجتاحت جنود فلاد الثالث مدينة براشوف (بالرومانية: Brașov، بالألمانية: Kronstadt، نق: كرونشتاد) عام 1459 وأعدم قرابة 30,000 من تجار المدينة وقادتها خزقًا صبيحة الاحتفال بعيد القديس برثولماوس، في 11 يونيو 1459، بعد اتهامه إياهم بالفساد والتآمر على والاكيا، بعدها خلد إلى الراحة وتناول الغذاء وسط الجثث المعلقة على الخوازيق، تاركًا إيها للتعفن، تحذيرًا منه لكل من تسوّل له نفسه الخروج عن طاعته، وقد صدرت المطبوعات الألمانية تحوي مشاهد لتخليد هذه الواقعة عام 1499، كما أغار مرة ثانية على مدينة سيبيو بترانسيلفانيا عام 1460 وأعدم 10,000 من أهلها.[10] الحرب ضد العثمانيين في عام 1459، نادى الأب بيوس الثاني بحملة صليبية جديدة ضد الدولة العثمانية من خلال مجمع مانتوفا المُنعقد في 26 سبتمبر من العام نفسه، و في 14 يناير 1460 استقرّ الرأي على أن يقود ماتياس كورفينوس ملك المجر وكرواتيا وابن إيوان دي هونيدوارا هذه الحملة والتي خُطط لها الاستمرار لثلاثة أعوام متتالية، على أن يدعمه البابا بأربعين ألف قطعة نقود ذهبية، وهوما كان كافيًا لحشد جيش قوامه إثني عشر ألف رجلًا وشراء عشر سفن حربية، ولم تنجح المساعي الباباوية في جمع تأييد ملوك أوروبا للحملة على العثمانيين، والتي لم تجد تأييدًا صادقًا سوى من فلاد الثالث والذي عرض على ماتياس كورفينوس الانضمام لجانبه في محاولة للإبقاء على استقلال والاكيا، مما زاد من أسهم فلاد الثالث لدى البابا.[3] وفي عام 1460، ألقت القوات العثمانية القبض على ميخائيل زيلاغي وصي عرش المجر، وحليف فلاد الثالث الوحيد، أثناء عبوره الأراضي البلغارية، واقتيد بصحبة رجاله إلى القسطنطينية، حيث تم تعذيب جنوده حتى الموت، بينما أمر السلطان محمد الثاني بإعدام زيلاغي بنشره حيًا إلى نصفين،[11] ومع نهاية العام نفسه، أرسل السلطان العثماني محمد الثاني رسله إلى فلاد الثالث لمطالبته بدفع الجزية المتأخرة عليه منذ عام 1459 والمٌقدرة بعشرة ألاف دوقت علاوة على تقديم والاكيا لخمسمئة من أبنائها للعمل كإنكشاريين (بالتركية العثمانية: يڭيچرى) في صفوف الجيش العثماني، من جانبه، رفض فلاد شروط السلطان عثماني لقناعته بأن قبول تلك الشروط واستمراره في دفع الجزية يعني قبوله ضمنيًا بالوصاية العثمانية على والاكيا، في الوقت الذي باتت فيه استقلالية والاكيا الشغل الشاغل له، هو ما حارب فلاد من أجله، كذلك الغالبية العظمى من أخلافه وأسلافه، وظل تعامل فلاد مع رسل السلطان العثماني سببًا في انهيار العلاقة بين والاكيا والدولة العثمانية تمامًا، حيث أمر فلاد بتسمير عمائم الرسل على رؤوسهم بمسامير حديدية بعد أن رفضوا خلعها في حضرته احترامًا وإجلالًا، كما أرسل فلاد الثالث خطابًا لسكسون ترانسيلفانيا بتاريخ 10 سبتمبر 1460، محذرًا إياهم من غزو محمد الثاني المتوقع للبلاد وطالبًا منهم العون خلال حربه ضد الجيوش العثمانية،[12] التي عبرت بالفعل نهر الدانوب وبدأت في جمع الأفراد قصرًا وإرسالهم لمعسكرات التدريب، وهو ما لم يروق لفلاد الثالث الذي تحرك بجنده مهاجمًا القوات العثمانية، والقى القبض على العديد من أفرادها وأمر بإعدامهم خزقًا،[13] واستمرت المناوشات بين أمير والاكيا والقوات العثمانية حتى عام 1461 عندما عرض عليه السلطان محمد الثاني الحضور إلى القسطنطينية للتفاوض. ومع نهاية نوفمبر 1461، أرسل فلاد الثالث خطابا للسلطان العثماني مفاده عجزه عن الاستمرار في دفع الجزية، بعدما أتت الحرب ضد سكسون ترانسيلفانياما على كافة موارد البلاد، كما أورد إليه عدم قدرته على مغادرة والاكيا مخافة انتهاز ملك المجر للفرصة والهجوم على البلاد أثناء غيابه، منهيًا الخطاب بقطع عهود بإرسال ذهب للسلطان عثماني متى توافرت لديه الموارد، كما عرض على السلطان العثماني أن يوفد باشا يحكم والاكيا باسم فلاد الثالث ما إذا ما أراد السلطان حضوره إلى القسطنطينية،[14] وبعد وصول كتاب فلاد الثالث للسلطان العثماني، حصل الأخير على معلومات استخباراتية عن تحالف فلاد الثالث مع ملك المجر وكذب ادعائات فلاد الثالث بالخوف من انقلاب ملك المجر عليه واحتلاله والاكيا، ولهذا قرر السلطان محمد الثاني إرسال بگ نيكوبوليس، حمزة باشا، لعقد لقاء مع فلاد الثالث في جورجيو، كما أمر السلطان العثماني مبعوثه بالانقضاض على أمير والاكيا هناك واستياقه أسيرًا إلى القسطنطينية،[15] وبالفعل، توجه حمزة باشا على رأس قوة قوامها ألف فارس لتنفيذ المطالب السلطانية، غير أن تلك المعلومات قد سبقت وصول المبعوث العثماني لفلاد الذي أصبح على دراية بالنوايا الحقيقية للعثمانيين، فقام بحشد جنوده لشن هجوم خاطف على القوات العثمانية، والتي انتظرها عند الممرات الجبلية شمال جورجيو، حيث شن هجومه المفاجئ على الفرسان العثمانيين المحاصرين بين الممرات الجبلية الضيقة، ونجح في تطويق القوات العثمانية والفتك بالعديد من أفرادها باستخدام المدافع اليدوية، والقبض على المتبقي منهم وفي مقدمتهم قائدهم حمزة باشا، فأمر بإعدمهم جميعًا على خوازيق، جاعلًا أطولها للقائد حمزة باشا للدلالة على علو رتبته، وتشير المراجع إلى أن فلاد الثالث يعد أول من استخدم البارود في الحملات الصليبية بطرق مبتكرة للقتل[16]، وقد أرسل فلاد الثالث خطابًا لكورفينوس بتاريخ 2 فبراير 1462، يخبره فيه بانتصاره على القوات العثمانية وأسر قائدها، بعدها، توجّه لحصن جورجيو، حيث عسكرت باقي القوات التركية، واستخدم اتقانه للسان العثماني وتنكرهه في هيئة سيپاهي، فأمر الجنود بفتح أبواب الحصن،[15] وبعد امتثال الجنود لأوامره، اجتاح فلاد الثالث الحصن ودمره عن أخره وقتل من فيه من جنود،[15] بعدها قرر الانتقام من السكان الذين قدموا الدعم للقوات العثمانية، فبدأ بجنوب والاكيا، بعدها عبر نهر الدانوب المتجمّد إلى بلغاريا، ومع وصوله لبلغاريا، قسّم فلاد الثالث قواته لفرق صغيرة، مما ساعده على تغطية مساحة 800 كيلومترًا من الأراضي البلغارية في إسبوعين، أودى خلالهما بحياة ما يقرب من 25,000 تركي ومسلم بلغاري،[17] وقد أرسل خطابًا أخرًا لكورفينوس بتاريخ 11 فبراير 1462 يحدثه عن انتصاراته الجديدة، جاء فيه: وفي الوقت الذي أخلى فيه فلاد الثالث سبيل المسيحيين البلغاريين، مما ساعد على هجرة أعداد كبيرة منهم إلى والاكيا،[18] بلغ عدد ضحاياه تلك الحملة العسكرية 6,414 في جورجيو، و1,350 في إيني سالا، و6,840 في دورستور، و343 في أورشوفا، و840 في هارشوفا، و210 في ماروتين، و630 في تورتوكايا، و384 في تورنو وباتين ونوفوغراد، و410 في سيستوف، و1,138 في نيكوبوليس وغيغن، وأخيرًا، 1,460 في راهوڤا. وفور وصول تلك الأنباء لمسامع السلطان العثماني، الذي كان مشغولُأ بحصار كورينث، قفام بإرسال الصدر الأعظم، محمود باشا، على رأس قوة قوامها 18,000 جندي لتدمير مدينة برايلا الوالاكية الساحلية، إلا أن فلاد الثالث نجح في الارتداد سريعًا إلى المدينة وتمكن من الانتصار على القوات العثمانية، والتي ذكرت المصادر التاريخية نجاة 8,000 فرد منها فقط.[19] انتشرت أخبار انتصارات فلاد الثالث في كافة أرجاء العالم المسيحي، وعمّت الاحتفالات في كافة المدن الساكسونية بإقليم ترانسيلفانيا، وإيطاليا، والدولة البابوية، حيث ساهمت انتصارات فلاد الثالث في رفع الحصار عن كورينث، كذلك نجاة كافا والقرم بأكملها من غزو بحري متوقع من جانب السلطان العثماني، الذي آثر الارتداد إلى الأناضول، لتحضير جيش كبير يقوده بنفسه للقضاء على أمير والاكيا. الهجوم الليلي أرسل السلطان العثماني رسله إلى كافة أنحاء السلطنة لحشد القوات والزحف بهم نحو والاكيا لاستردادها من يد فلاد الثالث،[20] حيث أمر السلطان العثماني جنوده بالتحرك أحد يومي 26 إبريل أو 17 مايو 1462، فالتاريخ مُختلف عليه بين المؤرخين،[20] واختلف قوام الجيش العثماني بحسب اختلاف المصادر التاريخية، حيث جاء تقدير قوام الجيش العثماني في بعض المصادر التاريخية بنحو 150,000 فرد،[17] بينما ذكر المؤرخ اليوناني خالكونديليس أن الجيش العثماني المتوجه لمحاربة فلاد الثالث هو أكبر الجيوش العثمانية التي تم حشدها منذ غزو القسطنطينية،[20] وقدر خالكونديليس عدد القوات العثمانية بنحو 250,000 فردأ، في الوقت الذي قدّر فيه المؤرخ العثماني طورسون بك عدد القوات العثمانية بنحة 300,000 فرد،[20] في حين أرسل ليوناردو توكو خطابًا لفرانشيسكو سفورزا الأول دوق ميلانو يبلغه فيه بعدد القوات العثمانية المتأهبة للزحف صوب والاكيا بنحو 400,000 فرد من الروملي والأناضول،[21] وتعتبر هذه الأرقام جميعها مبالغ فيها، في الوقت الذي اتفق فيه المؤرخين المعاصرين على أن التقدير الأقرب للحقيقة هو الذي أورده المبعوث البندقي في بودا، توماسي، والذي قدّر عدد القوات العثمانية بنحة 60,000 جندي نظامي بالإضافة إلى 30,000 غير نظامي،[20] كما جعل السلطان محمد الثاني، الأمير رادو الوسيم، شقيق فلاد الثالث، على رأس قوة مكونة من 4,000 من الفرسان.[22] من جانبه، توجه فلاد الثالث لملك المجر، كورفينوس، طالبًا منه العون، وتأكيدًا على صدق نواياه، عرض فلاد الثالث على ملك المجر أن يتحول من الأرثوذكسية إلى الكاثوليكية، ومع ذلك، لم ينل فلاد الثالث أي دعم من كورفينوس، فنادى بالتعبئة العامة في البلاد، ولم يقتصر الانضمام للجيش على الذكور في سن تأدية الخدمة العسكرية فحسب، بل امتد ليشمل النساء والأطفال من سن الثانية عشر ووحدات من العبيد ذوي الأصول الغجرية،[23] كذلك، لم يخلو تقييم قوة جيش فلاد الثالث من المبالغات، حيث قدّره ليوناردو توكو في خطابه بنحو 200,000 مقاتل، أي نصف تقديره للقوات العثمانية،[21] بينما قدّرت العديد من المصادر التاريخية قوام قوات والاكيا بما يتراوح بين 22,000 و30,900 مقاتل، وساد العرف أن عدد القوات لم يزيد عن 30,000 مقاتل فقط،[23] أغلبهم من الفلاحين ورعاة الماشية، في ظل وجود عدد محدود من البويار على صهوات الجياد، مسلحين بالحراب والسيوف والخناجر وتغطيهم الدروع المسلسلة، كما شارك في المعركة الحرس الشخصي لفلاد الثالث الذي ضم بين صفوفه مرتزقة وغجر من مناطق مختلفة.[23] المعركة مع بداية المعارك، حاول الجيش العثماني إقامة معسكره عند مدينة فيدن، إلا أنه فر مدحورًا بعد أن ردته سهام الرماة الوالاكيين، وفي 4 يونيو 1462، نجحت فرقة من الإنكشاريين في احتلال مدينة تورنو سيفيرين بعد مقاومة من القوات الولاكية أودت بحياة 300 جندي عثماني، بعدها استمر الجيش العثماني في التقدم في ظل اتباع فلاد الثالث وجنوده لسياسة الأرض المحروقة، كما قام بتسميم المياة وخلق المستنقعات لتعطيل تقدم القوات العثمانية عن طريق تحويل مجاري الجداول والأنهار الصغيرة، كذلك قام بتصميم الفخاخ والمصائد الأرضية، كما عمد إلى تهجير أهالي القرى وحيواناتهم إلى المناطق الجبلية بعيدًا عن متناول القوات العثمانية، التي استمرت في التقدم لمدة سبعة أيام كاملة دون مأكل أو مشرب،[24] من جانبه اتبع فلاد الثالث أسلوب حرب العصابات ضد القوات العثمانية، كما أرسل العديد ممن يعانون من أمراض فتاكة كالجذام والسل والزهري وبصورة أكبر هؤلاء الذين يعانون الطاعون الدبلي لمعسكرات العثمانيين لنشر الأوبئة بين الجنود، وهو ما حدث بالفعل، حيث انتشرت عدوى الطاعون بين الجنود العثمانيين بصورة وبائية، من جانبه قام الأسطول العثماني بشن هجمات ضد مدينتي برايلا وكيليا الساحليتين ولكن دون فائدة تُذكر، خاصة بعد تدمير فلاد الثالث لغالبية الموانئ البحرية العثمانية في بلغاريا. استمر تقدم العثمانيين صوب ترغوفيشت بعد فشلهم في اقتحام قلعة بوخارست وجزيرة سناعوف الحصينة، وفي 17 يونيو، شن فلاد الثالث هجومًا ليليًا على معسكر العثمانيين باستخدام قوات يتراوح عددها بين 7,000 و10,000 خيّال بغية اعتيال السلطان العثماني، فبعدما عسكرت القوات العثمانية جنوب العاصمة الوالاكية، يذكر المؤرخ اليوناني خالكونديليس نجاح فلاد الثالث التسلل داخل معسكر العثمانيين متنكرًا في هيئة جندي عثماني، ومن خلال جولته داخل المعسك تمكّن من تحديد موقع الخيمة السلطانية،[25] ومن ثمّ، اختار فلاد الثالث أن يقوم بهجومه ليلًا خاصة مع علمه بالنظم العسكرية العثمانية والتي تمنع تواجد الجنود خارج خيامهم بعد حلول الظلام،[21] واستمرت المناوشات منذ الساعة الثالثة بعد حلول الظلام وحتى الرابعة من صباح اليوم التالي، ليخلق حالة من الفوضى العارمة داخل معسكر العثمانيين، حث شن الوالاكيين أكثر من سلسلة واحدة من الهجمات،[21] والتي اختافت المصادر في تحديد النتيجة النهائية لها؛ حيث أكدت بعض المصادر مقتل العديد من الجنود العثمانيين، بينما أكدت مصادر أخرى خروج العثمانيين بخسائر طفيفة جراء تلك الهجمات وإن فقدوا العديد من الخيول والجمال، والنتيجة الثانية قد تكون الأرجح، خاصة مع إلقاء بعض المصادر التاريخية الغربية اللوم على بويار والاكي يُدعى غالش (بالرومانية: Galeş) أُسندت إليه مهمة مهاجمة المعسكر من الجهة المقابلة، إلا أنه لم يمتلك من الشجاعة ما يكفي للقيام بدوره في الهجوم،[26][27] ومع ذلك، يذكر التاريخ قيادة فلاد الثالث لكتيبة الفرسان الأسياويين واستهدافه للخيمة السلطانية، غير أنه وجد بها الصدرين الأعظمين؛ محمود باشا وإسحق باشا، ،[28] في الوقت نفسه، قام الإنكشاريون بقيادة علي بك ميخائيل أوغلو بهجوم مضاد على القوات الوالاكية للحد من الخسائر العثمانية في المعركة، والتي بلغت قرابة 15,000 جندي مقابل 5,000 جندي والاكي.[29] امر السلطان محمد الثاني جنوده، باستكمال المسير صوب ترغوفيشت ومحاصرتها، وعند الوصول إليها، وجد أبواب المدينة مفتوحة على مصرعيها وقد هجرها من فيها، فدخل العاصمة بصحبة جنوده، وسار لمدة نصف ساعة في طرقات المدينة التي زُيًنت جنباتها بجثث أكثر من 25,000 جندي عثماني ومسلم بلغاري، موضوعة كلها على خوازيق،[30] كما وجد جثة حمزة باشا وقد تعفّنت تمامًا على أطول تلك الخوازيق الموجودة،[30][31] وفي ذلك تختلف المصادر كذلك، حيث ورد في بعض المصادر أن العاصمة ترغوفيشت لم تكن مهجورة، بل حوت حامية صغيرة لحمايتها، كما أُختلف كذلك على موضع الجثث، حيث تشير المصادر العثمانية تحديدًا أن السلطان محمد الثاني سار مسافة 60 ميلًأ قبل الوصول لترغوفيشت في طريق تحيط به جثث الجنود الأتراك والأسرى البلغاريين من الجانبين،[29] ولكن يبقى مؤكدًا أن السلطان لم يحتمل هول ما رأى، حيث أمر جنوده بالمبيت هذه الليلة خارج ترغوفيشت، وحفر خندق عميق حول المعسكر مخافة تعرضه لهجوم أخر مثلما تعرّض له سابقًا، وفي صباح اليوم التالي، 22 يونيو، أصدر السلطان أوامره بالانسحاب.[30] تلى ذلك بأيام قليلة هجوم شتيفان الثالث، أمير مولدوفا وابن عم فلاد الثالث على مدينتي أكيرمان وكيليا لاسترجاعهما من أيدي الأخير، وبوازع من السلطان العثماني، إلا أن القوات الوالاكية نجحت في الدفاع عن المدينتين، كما أُصيب شتيفان الثالث في قدمه من نيران المدفعية،[32] واستمر انسحاب القوات العثمانية حتى وصلت لمدينة برايلا في 29 يونيو، والتي أمر السلطان العثماني بإحراقها عن أخرها، بعدها أمر بالإبحار صوب أدرنة والتي وصلها في 11 يوليو، وفي اليوم التالي لوصوله، أمر السلطان محمد الثاني بإقامة الاحتفالات ابتهاجًا بنصره العظيم على فلاد الثالث، وتسيير المواكب التي ضمت العديد من النساء والأطفال الذين تم استرقاقهم من والاكيا، بخلاف 200,000 من رؤوس الماشية والخيول.[31] الهزيمة على الرغم من رحيل السلطان محمد الثاني عن والاكيا، إلا أنه أبقى على رادو سل فروموس في البلاد على رأس قوات من السپاهي والإنكشاريين، للقضاء على فلاد الثالث نهائيًا، في مقابل ذلك لم يقف السلطان العثماني عن دعم قوات رادو بالأموال أو العتاد، مما ساعدهم على الاستمرار في الحرب ضد فلاد الثالث والتوغل داخل مملكته حتى تسنى لهم محاصرة قلعة بويناري، معقل فلاد الثالث، والذي على الرغم من ذلك، تمكن من الفرار منها بعد انتحار زوجته، التي فضّلت إلقاء نفسها من أسوار القلعة عن الوقوع في أسر القوات الموالية للدولة العثمانية، وبنهاية الحصار وفرار فلاد الثالث، منح السلطان العثماني لقب "بگ والاكيا" لرادو وأجلسه على عرش البلاد. وترجع هزيمة فلاد الثالث في حربه لتعاون البويار مع رادو، الذي نجح في استمالتهم بعد أن نكّل بهم فلاد الثالث من قبل، حيث تمكن رادو من اقناعهم بعودة الامتيازات التي تمتعوا بها سابقًا حال التخلص من فلاد، علاوة على اقتناع البويار أنفسهم أن السلطة العثمانية على والاكيا ستكون أشد وطئًا من نظيرتها المجرية، مما شجعهم على قبول شروط رادو وتقديم الدعم له. وبحلول 9 سبتمبر، حقق فلاد ثلاثة انتصارات متتالية على القوات العثمانية بقيادة رداو، ولكن استمرار القتال أتى على كل ما بقى لديه من نقود، ومن ثمّ لم يتمكن من دفع رواتب جنوده المرتزقة، فسافر إلى المجر طالبًا العون من الملك كورفينوس، الذي بدوره لم يكن ينوي الدخول في حرب ضد الدولة العثمانية، فلم يقدم لفلاد أي دعم، بل ألقى القبض عليه وزج به في السجن بتهمة الخيانة العظمى، بعد أن زوّر كورفينوس خطابَا للسلطان محمد الثاني يدعوه فيه إلى السلام، ونسبه لفلاد الثالث، مما يُعطى كورفينوس الفرصة في الاستئثار بأموال الدولة البابوية التي أُرسلت إليه مُسبقًا والعودة إلى المجر دون حرب. الأسر في المجر سٌجن فلاد الثالث لفترة في حصن أوراتيا، نُقل بعدها إلى فيشغراد شمال بودا على الضفة الشرقية لنهر الدانوب، حيث قضى عشر سنوات، قبل نقله مرة أخيرة للسجن في بودا. وكغيرها من التفاصيل الكثيرة في حياة فلاد الثالث، لا تزال فترة سجنه موضع نقاش بين المؤرخين، وإن ساد الاعتقاد أنها خلال الفترة ما بين عامي 1462 و1474، في الوقت الذي أظهرت فيه المخاطبات الدبلوماسية الصادرة عن بودا للدولة البابوية أن فلاد الثالث لم يقضي سوى أشهر معدودة في الأسر، كما أن سياسات رادو سل فروموس وتبعيته للدولة العثمانية كان لها أشد الأثر في سرعة إطلاق صراح فلاد الثالث لتشجيعه على الانقضاض على عرش والاكيا مرة أخرى، علاوة على دور الوساطة الذي لعبه شتيفان سل مارى، ڤويڤود مولدوفا، لإطلاق صراح ابن عمه، خاصة بعد تعاظم الخطر العثماني على الأراضي الواقعة شمال الدانوب. التحول إلى الرومانية الكاثوليكية تحوّل فلاد الثالث من الأرثوذكسية إلى الكاثوليكية عام 1475 خلال فترة سجنه في المجر، حيث عرض عليه العاهل المجري التحول عن عقيدته الأرثوذكسية والزواج من الكونتيسة إيلونا زيلاغي، ابنة عم كورفينوس، وهو ما لقى قبولًا من جانب فلاد الثالث الذي كان شغله الشاغل العودة إلى والاكيا واسترداد عرشه.[10][33] فترة الحكم الثالثة ووفاته thumbnail|250px|مدخل الضريح المزعوم لفلاد الثالث، سناغوف، رومانيا. بعد وفاة رادو المفاجئة عام 1475، أعلن فلاد قيام دولته الثالثة في 26 نوفمبر 1476، وبدأ في تجميع قوات من المواليين له والاستعداد لغزو والاكيا بدعم مجري من كورفينوس، غير أن مُلكه الأخير على والاكيا لم يدم سوى أقل من شهرين، بعد وفاته في معركة ضد العثمانيين بالقرب من بوخارست،[34] والي اليوم لم يُعرف تحديدًا وقت وفاته، ولا موقع تلك المعركة، الذي ظل مجهولًا هو الأخر، ولم يُعرف سوى يوم الإعلان عن وفاته، الذي وافق 10 يناير 1477، ومن الأرجح أن تكون وفاته في الأيام الأخيرة لديسمبر 1476، كما يُعتقد أن حادثة الاغتيال وقعت على الطريق الرابط بين بوخارست وجورجيو، جدير بالذكر، أنه تم فصل رأس فلاد الثالث عن جسده، حيث أُرسلت الراأس للسلطان العثماني محمد الثاني، الذي قام بعرض الرأس على خازوق خشبي في العاصمة العثمانية أدرنة،[34] بينما قام غريم فلاد الثالث، باسراب العجوز، بدفن ما تبقى من جثة خصمه، بدون أية مراسم جنائزية، في كومانا على الأرجح، داخل الدير الذي أسسه فلاد الثالث بنفسه عام 1461،[35] وقد هًدم هذا الدير وأُعيد بنائه من جديد عام 1589.[36] ولا تزال طريقة وفاة فلاد الثالث محل بحث المؤرخين، الذين انتهوا لأحد ثلاث نظريات، وإن يصعب ترجيح أحدهم لندرة أو انعدام الوثائق التاريخية المرجحة لأي منهم؛ حيث تشير النظرية الأولى لتعرّض فلاد الثالث لحادث اغتيال على يد أحد البويار المناوئين له وهو على وشك الانتصار في المعركة، وهي النظرية الأوسع قبولًا بين الأوساط الرومانية، في حين تقترح النظرية الثانية هزيمة فلاد الثالث في معركته ضد العثمانيين ومقتله في أرض المعركة، وهي نظرية محدودة، خاصة وإن التجارب السابقة أثبتت قدرة فلاد الثالث على التعامل مع القوات العثمانية من خلال الانتصارات المتوالية التي حققها عليهم سواء في ترانسيلفانيا أو بلغاريا وحتى والاكيا، وأخيرًا النظرية الثالثة الداعية لانتصار فلاد الثالث في معركته ضد العثمانيين ومع ذلك تعرّض للقتل على يد أحد الجنود، وهو أمر غير مقبول منطقيًا، فحتى وإن لقى حتفه على يد أحد الجنود المأجورين، فإن البقية من جنوده لم يكونوا ليسمحوا بفصل رأس ملكهم عن جسده وإرسالها إلى السلطان العثماني.[34] أما بخصوص مكان الدفن، فقد أرسى المؤرخون الرومانيون اعتقادًا، خلال القرن التاسع عشر، بأن رفات فلاد الثالث مدفونة في دير بجزيرة سناغوف القريبة من بوخارست، دون أي وثائق تاريخية تدعم هذا الاعتقاد، معتمدين فقط على أطروحات تدعي بأن فلاد الثالث هو مؤسس هذا الدير، حتى جاء عالم الآثار الروماني ألكسندر أودوبيسكو، عام 1855، ليؤكد بطلان هذا الادعاء، من خلال دراساته التاريخية، وأعمال الحفرية، التي أكّد من خلالها رجوع تاريخ بناء الدير لما قبل عام 1438، وهو ما أكدته فيما بعد الأعمال الحفرية التي قام بها دينو روسيتي خلال الفترة ما بين يونيو وأكتوبر 1933، والتي أرجعت تاريخ الدير إلى نهاية القرن الرابع عشر، أي قبل ميلاد فلاد الثالث، كما أظهرت الحفريات عدم وجود قبر أسفل شاهد القبر المُزمع أن يكون شاهد قبر فلاد الثالث داخل الدير، وهو ما أورده روسيتي في نتائج أبحاثه التي نشرها عام 1935، والتي جاء فيها إن ما عُثر عليه من عظام أسفل الشاهد المُزمع لم يكن سوى عظام خيول، ولا وجود لأي عظام آدمية. وفي عام 1970، نشر الصحفي سيميون سافيانو مقالًا بمناسبة مرور خمسمئة عام على وفاة فلاد الثالث، أكد فيه العثور على قبر ثان، غير مُسمى، داخل دير سناغوف، يُعتقد أنه للأمير الوالاكي،[36] إلا أن المؤرخيين الرومانيين المعاصرين يرجحون فرضية دير كومانا كمثوى أخير لفلاد الثالث.[35] الموروث الثقافي القسوة أشتُهر فلاد الثالث بساديته أثناء حياته، فعرفه الجميع طاغية يتلذذ بالتعذيب والقتل، حتى الصور الشخصية المرسومة له لم تكف عن تصويره بصورة أقسى الجلادين والحكام، وبعد وفاته انتشرت فظائعه وقسوته من خلال المنشورات المطبوعة في ألمانيا، والتي استمرت طباعتها طوال الفترة الممتدة بين العقد الثامن للقرن الرابع عشر وحتى العقد السادس للقرن الخامس عشر، كما وصلت أخبارة حتى روسيا القيصرية ولكن بصورة أخف وطأة من تلك في ألمانيا، ومع ذلك جعلت هذه المنشورات من فلاد الثالث مثال للقسوة والوحشية في العالم بأسره لما حوته من فظائع، فعل سبيل المثال، نجد الفقرة التالية منشورة في واحد من تلك المنشورات المطبوعة عام 1521:[37] ويتراوح عدد ضحايا فلاد الثالث ما بين 40,000 و100,000 فرد، يقارب تمامًا العدد الإجمالي لأربعة قرون من قتلى محاربة الساحرات في أوروبا،[38] وبحسب المصادر الألمانية، تشير التقديرات لما يقرب 80,000 ضحية لفلاد الثالث كحد أدنى، هذا بخلاف القرى والحصون التي أحرقها عن أخرها.[39] وكان الخزق الطريقة المفضلة لفلاد الثالث في التعذيب والإعدام، حيث أظهرت العديد من المطبوعات والمنشورات الألمانية، خلال الفترة ما بين أواخر القرن الخامس عشر وأوائل القرن السادس عشر، مشاهد لفلاد الثالث يتغذى على وليمة في إحدى الغابات خارج براشوف، وقد امتلئت بالجثث المرفوعة فوق الخوازيق، كما أظهرت النقوش صورة لجلاد يقطّع ضحايا أخرين أحياء، كما أوردت المصادر التاريخية ارتداد الجيش العثماني عن هجومه بعد رؤية ما يقرب من 25,000 جثة لجنود عثمانيين أخرين ورعايا الدولة العثمانية من البلغاريين وقد تعفنت جميعها على الخوازيق المتراصة بطول ضفتي الدانوب، كما لم تنفي المصادر، سواء العثمانية أو الرومانية، تراجع السلطان محمد الثاني، المعروف ببراعته في الحرب النفسية، عن هجومه على العاصمة الوالاكية ترغوفيشت عام 1462 بعد رؤية جثث 20,000 من جنوده علاوة على قائده السابق حمزة باشا وقد تُركت للتعفّن والجوارح من الطيور، خارج أبواب المدنية.[40] كما عمل الملك المجري ماتياس كورفينوس على الترويج لسمعة فلاد الثالث وقسوته لأسباب سياسية بحتة؛ تجعل موقفه من رفضه مساعدة فلاد في حربه ضد العثمانيين عام 1462 مقبولًا، خاصة بعد اتلافه لأموال الدولة البابوية التي تحصّل عليها بغرض إعداد جيش لحملة صليبية جديدة ضد الدولة العثمانية، في المقابل، استخدم كورفينوس هجوم فلاد الثالث على جنوب ترانسيلفانيا وخطابات أخرى زورها كورفينوس ممهورة بختم فلاد الثالث، مُدعيًا أنه كان على وشك إرسالها للسلطان العثماني لعقد اتفاقية سلام سرية بين والاكيا والدولة العثمانية، واتخذ هذه الخطابات وازعًا للزج به في السجن في 7 نوفمبر 1462. المصادر الألمانية انتشرت سيرة فلاد الثالث في ألمانيا من خلال المخطوطات مع نهاية القرن الخامس عشر، ويرجع تاريخ أول تلك المخطوطات إلى قرابة عام 1462، أي قبيل اعتقال فلاد الثالث في المجر،[41] ثم طُبعت هذه المخطوطة ميكانيكيًا فيما بعد في ألمانيا وبيعت للجمهور، فكان لها أكبر الأثر في تكوين رد الفعل الشعبي تجاه فلاد الثالث، كذلك ساهمت بشدة في رسم الصورة المعروفة عنه حتى يومنا هذا، وعلى الجانب المادي، لقت هذه المطبوعات رواجًا بين الألمان عمومًا لتحقق أعلى معدلات الكتب مبيعًا في وقتها، مما دفع أصحاب المطابع لطباعة نسخ أخرى من المخطوطة لاحقُا. وبخلاف المطبوعات والمنشورات، خلّد الشاعر الألماني مايكل بيهايم سيرة الأمير فلاد الثالث في قصيدته المؤلفة عام 1463 تحت عنوان "قصة مجنون يُدعى دراكولا الوالاكي" (بالألمانية: Von ainem wutrich der hies Trakle waida von der Walachei، نق: ڤون أينم ڤوتريخ دير هايز تراكلي ڤايدا ڤون دير والاخي)، والتي ألقاها في بلاط الإمبراطور الروماني المقدس فريدريك الثالث في شتاء 1463.[42] وحتى يومنا هذا، تم العثور على أربعة مخطوطات وثلاثة عشر منشور، علاوة على قصيدة مايكل بيهايم، ويعود تاريخ المخطوطات إلى الربع الأخير من القرن الخامس عشر وحتى عام 1500، بينما يعود تاريخ المنشورات إلى الفترة ما بين عام 1488 وحتى عام 1568، جدير بالذكر أن ثمانية من هذه المنشورات عبارة عن رقوق طبعت قبل عام 1501. ويبلغ عدد القصص المنسوجة حول فلاد الثالث في الثقافة الألمانية ستة وأربعين قصة قصيرة، وإن لم تضم المخطوطات أو المنشورات أو حتى قصيدة مايكل بيهايم الستة وأربعين قصة مجتمعة، وتتفق جميع تلك القصص على بداية واحدة تعود لتآمر إيوان دي هونيدوارا على فلاد الثاني، والد فلاد الثالث، وقتله، وكيف اعتلى كل من فلاد الثالث وأخيه رادو عرش والاكيا بعد أن أقسما على حماية المسيحية من الخطر العثماني المحدق بها، بعدها تختلف عناوين وترتيب القصص حول فلاد الثالث بحسب اختلاف إصدارات المخطوطات والمنشورات.[39] المصادر الروسية تُعرف قصص فلاد الثالث في التراث السلافي عامة والروسي خاصة باسم "قصص ڤويڤود دراكولا، أو قصص أمير الحرب دراكولا" (بالروسية: Сказание о Дракуле воеводе، نق: سكازانيي أو دراكولي ڤويڤودي) ويسود الاعتقاد أنها كُتبت للمرة الأولى كاملة خلال الفترة ما بين عام 1481 وعام 1486، واستمرت طباعة قصص فلاد الثالث منذ بدايات القرن الخامس عشر وحتى القرن الثامن عشر، بقي من هذه الإصدارات جميعها إثنتي وعشرين نُسخة، محفوظين جميعُا في الأرشيف الروسيأ[43] ويعود تاريخ أقدم تلك النسخ لعام 1490، وينتهي كذلك: جدير بالذكر أن قصص فلاد الثالث في التراث الروسي لا تخضع لترتيب زمني، كما أنها قصص غير متصلة ببعضها البعض، وإنما تُمثّل كل واحدة منها حكاية منفصلة ذات قيمة أدبية وتاريخية منفصلة، تدور في فلك حياة فلاد الثالث، كما يضم التراث الروسي تسع عشرة قصة أطول وأكثر تفصيلًا من القصص الألمانية، ويمكن تقسييم هذه القصص التسعة عشر إلى قسمين؛ القسم الأول ويضم ثلاثة عشر قصة، وهي قصص غير مترابطة زمنيًا ولا تختلف كثيرًا عن القصص التراث شعبي التي يتناقلها الأفراد شفهيًا، بينما تبدو القصص الستة الأخرى مكتوبة بأيدي باحث أو خبير لترابطها الزمني واحتوائها على أحداث أكثر تفصيلا مما سبقها، وتبدأ القصص بمقدمة قصيرة، يليها أحداث لقاء رُسل السلطان العثماني بفلاد الثالث وقراره بتسمير العمائم على رؤوسهم، وتنتهي بمقتل فلاد الثالث، يتبعها نبذة مختصرة عن عائلته.[44] علاوة على ذلك، هناك عشرة من تلك القصص تماثل تمامًا نظيرتها الألمانية،[45] وعلى الرغم من هذا التشابه بين القصص الألمانية والروسية، هناك فارق ضخم بين نظرة المتلقي في كلا البلدين وتفاعله معهم، فالقصص الروسية دائمًا ما عمدت على تصوير فلاد الثالث في صورة أكثر إيجابية، وقد يرجع هذا لوحدة العقيدة والمُعتقد التي تربط بين والاكيا وروسيا القيصرية في ذلك الوقت، لاعتناق كليهما المذهب الأرثوذكسي؛ حيث الرومانية الأرثوذكسية في والاكيا والأرثوذكسية الشرقية في روسيا، بينما الرومانية الكاثوليكية في ألمانيا، ومن جانبها، دائمًا ما وضعت القصص الروسية فلاد الثالث في إطار الحاكم العظيم، والجندي الشجاع، والملك العادل، وفي المقابل أوجدت المبررات لأعمال القتل التي قام بها، والتي جعلتها أفعال مقبولة من حاكم يحاول بسط سيطرته على مملكته وإرساء الأمن داخلها من خلال العقوبات الرادعة، ومن هذه القصص التسعة عشر، تحدثت أربعة منهم فقط عن جرائم فلاد الثالث بصورة مبالغ فيها وذلك على النقيد من القصص الألمانية التي وُضعت أساسًا لإبراز وحشيته،[44] علاوة على ذلك، أُخذ من قصص فلاد الثالث بعض الأحداث والفقرات التي أُضيفت فيما بعد للسيرة الذاتية للقيصر إيفان الرهيب، أمير موسكو وقيصر عموم روسيا خلال الفترة ما بين عام 1547 وحتى عام 1584.[46] ولا تزال شخصية كاتب قصص فلاد الثالث في التراث الروسي مجهولة حتى يومنا هذا، في حين يظل هناك احتمالان قائمان حول شخصية الكاتب؛ أولهما أ يكون قسيسًا رومانيًا أو راهبًا من ترانسيلفانيا، في حين يشير الاحتمال الثاني لفرضية كونه شخصية رومانية أو مولدافية في البلاط الملكي لشتيفان الكبير، كما طفت على السطح فرضية ثالثة تشير إلى احتمال أن يكون كاتب هذه القصص هو الدبلوماسي الروسي فيودور كوريتسين.[47] الصورة الشخصية في قلعة أمبراس اكتشف المؤرخون الرومانيون، أواخر القرن التاسع عشر، صورة شخصية لفلاد الثالث، وهي من الصور النادرة المرسومة له، ورُسمت بعد قرابة قرن من حكمه، ووُضعت في قلعة أمبراس بإنسبروك في ولاية تيرول النمساوية الحالية، في الغاليري المعروف داخل القلعة باسم غاليري الرعب،[48] إلا أنها فُقدت إلى غير رجعة، ويحل محلها الآن نسخة أكبر رُسمت خلال النصف الأول من القرن السادس عشر.[1] الثقافة الشعبية القومية الرومانية دأبت الوثائق الرومانية والبلغارية الصادرة منذ عام 1481 على تصوير فلاد الثالث في صورة البطل والقائد الحقيقي، الذي على الرغم من اتخاذه لأساليب قاسية في الحكم، إلا أنه ظل حاكمًا عادلًا في النهاية، اضطر لاستخدام تلك الأساليب لانتزاع البلاد من أيدي الفاسدين من البويار، كما أن كل حملاته العسكرية وجهها ضد عدو واحد، الدولة العثمانية، بغية الحفاظ على استقلال بلاده، والدفاع عن موروثه الديني والثقافي الذي دام مهددًا دائمًا بالغزو من قِبل العثمانيين، وقد جاء ذكر فلاد الثالث في العديد من المصادر الأجنبية، وليس الرومانية أو البلغارية فقط، حيث ذكره الكاتب الإيطالي، مايكل بوكينولي، من راعوزا، في كتاباته التي دوّنها باللاتينية عام 1524 وجاء فيها:[49][50] كما أوردت المصادر الرومانية، وعلى رأسها كانتاكوتزينو كرونيكل (بالرومانية: Letopisețul cantacuzinesc)، وهو تقرير تاريخي وضعه ستويتشا لوديسكو، أحد أفراد عائلة كونتاكوتزينو، قرابة عام 1688، أوامر فلاد الثالث للبويار ببناء حصن بويناري، كما وصفت التفاعل الشعبي بعودة فلاد الثالث لعرش والاكيا خلال الفترة الثانية لحكمه:[51] وقرابة عام 1785، ألّف الكاتب والمؤرخ الروماني الشهير إوان بوداي-ديليانو قصيدة ملحمية تحت عنوان Țiganiada، تحكي بطولات الأمير فلاد المخوزق خلال حروبه ضد العثمانيين، بعدها ألّف الشاعر الروماني الأشهر ميهاي إمينسكو قصيدة أخرى عام 1881 مجّد فيها دور فلاد الثالث في إيقاظ الحس القومي الروماني، مستخدمًا إياه رمزًا لمحاربة التصدّع المجتمعي وضعف المشهد السياسي الذي شهدته رومانيا خلال القرن التاسع عشر مع تصاعد سلطة الفناريين، كما دعت القصيدة لاستخدام نفس أساليب فلاد الثالث العنيفة كحل لما آلت إليه أوضاع البلاد، وفي نهاية القصيدة يتوجه الشاعر بندائه لفلاد المخوزق، دراكولا، لتقسيم المعاصرين إلى فريقين؛ فريق من الحمقى وفريق من الأشرار، فيزج بالأشرار في السجون ويدفع بالحمقى إلى مستشفيات الأمراض النفسية، وفي النهاية ويضرم النيران في كليهما:[52] وعلى النقيض، وضعت الوثائق الجرمانية والساكسونية والمجرية الأمير فلاد الثالث في إطار من الوحشية والطغيان، وهو ما يُرجعه العديد من المؤرخين لحملة التشويه الشرسة التي تعرّض لها فلاد الثالث على يد شعوب ترانسيلفانيا السكسونيين، قبل أن يُتم كورفينوس، ملك المجر، نشر تلك القصص والأقاويل حول فلاد الثالث في سائر أنحاء العالم المسيحي،[41][53] ومن المستبعد أن تتم تلك المؤامرات دون علم كورفينوس، خاصة وهو من قام بتوريط فلاد الثالث من خلال الخطابات المزورة التي افتعلها بغرض إلقاء القبض على أمير والاكيا، ومع ذلك، فهناك أدلة دامغة لا تقبل الشك، سواء رومانية أو أجنبية، بما في لك خطابات فلاد الثالث نفسه، تؤكد جميعها إقدام المخوزق على قتل عشرات الألاف من المدنيين. برام ستوكر جاء الربط بين اسم دراكولا ومصاصي الدماء عن طريق الروائي الإنگليزي برام ستوكر، والذي جاء باسم شخصيته المحورية، كونت دراكولا، في كتاب للدبلوماسي الإنگليزي ويليام ويلكينسون، تحت عنوان An Account of the Principalities of Wallachia and Moldavia: with various Political Observations Relating to Them تحدث فيه عن أمراء والاكيا وكولدافيا والأوضاع السياسية داخل البلدين خلال العصور الوسطى،[54] ومن المعروف قيام برام ستوكر بأبحاث حول هذا الكتاب واتخاذه للعديد مما جاء فيه من أحداث تاريخية كخلفية للأحداث الدائرة في روايته،[55] كما تُشير المصادر إلى تعرّف الكاتب برام ستوكر على شخصية فلاد الثالث بصورة أعمق وأكثر تفصيلًا من خلال أحد معارفه، وهو المستشرق المجري من بودابست، أرمينيـوس ڤمبيري، وعلى الرغم من ذلك، لم يورد أي مصدر تاريخي معتمد أية حوارات أكاديمية دارت بين ستوكر وڤمبيري حول تاريخ والاكيا بصورة عامة. معرض الصور التوقيع الشخصي لفلاد الثالث، الأرشيف الوطني الساكسوني، ديوان المحفوظات الوطني في سيبيو. لوحة مائية من جنوب ألمانيا، بريشة نيكولاس أوكسنباخ، رُسمت عام 1600، مكتبة فورتمبرغ، شتوتغارت. صورة بالحجم الطبيعي لفلاد الثالث ترجع للقرن السابع عشر، من ممتلكات عائلة إسترجي، بورغنلاند، النمسا. صورة لفلاد الثالث ترجع للقرن التاسع عشر. النصب التذكاري لفلاد الثالث، دوميترو پاسيما، بوخارست، رومانيا. المراجع وصلات خارجية فيلم روماني من إنتاج عام 1979 مع ترجمة الإنجليزية، يعرض الفترة الثانية من حكم فلاد الثالث وينتهي بأسره في المجر، من موقع يوتيوب مخطوطة روسية يعود تاريخها لقرابة عام 1490 مترجمة إلى الإنجليزية (in Romanian) (in English) Template:صندوق تعاقبTemplate:صندوق تعاقبTemplate:صندوق تعاقب تصنيف:أشخاص اعتنقوا المسيحية تصنيف:تاريخ أوروبا تصنيف:تنظيم التنين تصنيف:حكام أطفال في العصور الوسطى تصنيف:حكام خلعوا أثناء الطفولة تصنيف:حكام والاكيا تصنيف:دراكولا تصنيف:رومان كاثوليك رومانيون تصنيف:رومانيون أجانب في المجر تصنيف:رومانيون في القرن 15 تصنيف:رومانيون منفيون تصنيف:عائلة دراكوليشتي تصنيف:لاعبو كرة قدم رومانيون في المجر تصنيف:معتنقو الرومانية الكاثوليكية من الأرثوذكسية الشرقية تصنيف:ملوك قتلوا في المعارك تصنيف:مواليد 1431 تصنيف:مواليد عقد 1420 تصنيف:مواليد في سيغيشوارا تصنيف:وفيات 1476 تصنيف:وفيات 1477 تصنيف:وفيات عقد 1470 تصنيف:وفيات في بوخارست تصنيف:فلاد الثالث المخوزق

https://ar.wikipedia.org/wiki/%D9%81%D9%84%D8%A7%D8%AF%20%D8%A7%D9%84%D8%AB%D8%A7%D9%84%D8%AB%20%D8%A7%D9%84%D9%85%D8%AE%D9%88%D8%B2%D9%82

Je Kuku anaishi kwa miaka mingapi?

Jogoo

swahili

Jogoo (pia huitwa Jimbi ) , ni kuku wa kiume (( kwa jina la Kigiriki anaitwa Gallus Gallus) . Kuku wa kiume wale wachanga wenye umri chini ya mwaka mmoja anaitwa jogoo mdogo. Jina Kongwe ni "cock," kutoka jina la Kiingereza ya zamani, coc . Wakati mwingine jina hili hubadilishwa na jina "cockerel" (ambayo kwa kawaida humaanisha kuku changa wa kiume katika lugha ya Kimombo) hutumiwa nchini Uingereza na hujulikana karibu kila sehemu ya Amerika Kaskazini na Australia kama "rooster" (jina mpya). "Shia" ni katika matumizi ya jumla kama jina kwa ajili ya mume wa aina nyingine ya ndege, kwa mfano "Shia sparrow." "Roosting" ambalo ni kitenzi la Kiingereza linamaanisha kuwaweka ndege hawa kulala sehemu ya juu usiku na tendo hili hufanywa na jinsia zote. Jogoo mmoja anaweza kuwasaidia kuku wa kike kutagaa mayai lakini hawezi kuvilinda viota kadhaa vya mayai mara moja. Jogoo huyu hulinda wa eneo la jumla ambapo kuku wake wa kike wana viota na atawashambulia jogoo wengine ambao wataingia katiak eneo lake. Wakati wa mchana, mara kwa mara yeye huketi juu ya sangara, kwa kawaida fiti 4-5 kutoka kwa ardhi kuhudumu kama mlinzi kwa kundi lake la kuku. Jogoo huyu atawika iwapo kutakuwepo na hatari kutoka kwa wanyama wengine. Jogoo mara nyingi huashiriwa akiwika wakati wa alfajiri na daima ataanza kuwika kabla ya kufika umri wa miezi 4. Mara nyingi anaweza kuonekana amekaa juu ua mbao au vitu vingine, ambapo yeye huwika kutangaza eneo lake. Hata hivyo, wazo hili ni la ukweli halisi , kwani jogoo anaweza na atawika wakati wowote wa siku. Baadhi ya jogoo hasa huwika kwa nguvu na huwika daima, huku wengine wachache wakiwika tu mara chache kwa siku. Tofauti hizi ni tegemezi kwa jamii tofauti za jogoo na tabia za kibinafsi. Ana miito mingine kadhaa pia kwani anaweza kutoa sauti sawa na wa kuku wa kike. Jogoo mara kwa mara watawika mfululizo ili kuwavutia kuku wa kike kwa chanzo cha chakula, njia sawa ambayo kuku wa kike anatumia kuwaita vifaranga wake. Jogoo wa Capon Capon ni jogoo [[]] aliyehasi; hana uwezo wa uzazu. Katika utaratibu huu makende ya jogoo huondolewa kabisa; utaratibu wa kirurgiska unahitajika kwa uratibu huu kwani vyombo vyake ngono viko ndani ya mwili yake (ndege wengi hawamiliki uume, hata hivyo jogoo wana uume mdogo kuwawezesha kufanya ngono na kuku wa kike). Kama matokeo ya utaratibu huu sifa fulani za kiume mwilini zitajiendeleza lakini zitadumaa: Shungi na shavu la jogoo huacha kukua baada ya kuhasiwa, hivyo basi kichwa cha capon huwa ni kidogo. Manyoya mkia na saruji hukua ndefu. Utaratibu wa kumfanya kuku awe capon pia huathiri akili ya ndege huyu. Kuondolewa kwa makende ya ndege huondoa homoni za kiume za ngono na hivyo basi hupunguza hisia za ngono za kiume na hubadili tabia zao: ndege hawa hubadilika zaidi kuwa kidogo docile na kimatendo na si tenderar kupambana. Utaratibu huu inazalisha aina ya kipekee ya kuku nyama ambayo ni upendeleo maalumu kwa soko. Nyama ya kawaida uncastrated roosters ana tabia ya kuwa coarse, stringy na mgumu kama ndege umri. Utaratibu huu haina kutokea katika capon. Caponized roosters kama kukua polepole zaidi kuliko wanaume wao intact kujilimbikiza mwili zaidi mafuta; na mkusanyiko wa mafuta katika wawili nuru na giza capon maeneo ya nyama ni kubwa kuliko ile ya wanaume uncastrated; ujumla, ni mara nyingi walidhani kwamba capon nyama ni zabuni zaidi, Juicy, na mara flavorful kuliko kuku. Katika China, Huang Yangbi Breed unaweza kukua kuwa jogoo mkubwa katika bara la Asia, hadi 35 cm mrefu. Hii ni wazo kuwa unasababishwa na castration ya roosters alikaribisha na wakulima katika Kaskazini China, ambayo huathiri homoni mizani. Vita vya jogoo Vita vya jogoo hufanyika katika kiwanja mviringo baina ya jogoo wawili wapiganao. Jogoo wakupigana sio kama kuku wakawaida wanaofugwa. Jogoo wenyewe huwa na malezi yasio kawaida kwani wao hufunzwa kustahimili nguvu kwa wakati mrefu. Kilema ambacho huwa juu ya kichwa cha jogoo hukatwa ili kisisababishwe ashindwe katika pigano kwa sababu chaweza kufanya ashindwe kinapodonwa na jogoo mpinzani. Utaratibu huu huitwa "dubbing." Wakati mwingine hupewa madawa ya kuongeza nguvu ambayo husabisha damu iwe mzito na kuongeza nafasi yao ya kushinda Upiganaji wa jogoo unachukuliwa kama desturi ya watu katika jamii zingine na vilevile watu wengine huichukulia kama ukatili kwa wanyama kwa hivyo nchi zingine zimeupiga mchezo wenyewe marufuku. watu huwekeza pesa kwa kuku atakaye shinda.jogoo anayeshinda ni yule ambaye anayewachwa kwenye kiwanja pigano linapo malizika jogoo"Waltz" anapokibia nusu mduara kama mabawa yake yameangalia chini humanisha yeye ndiye anayatawala. kwa hivyo kuku wengine hawana budi kusalimu amri. wakati mwingine kuku hutaka kumpiga kuku kama ishara ya kutaka kutawala. jogoo anapopata uongozi kwa ile uwanja anapoishi,ni vigumu ukiona akijaribu kutoa mabawa yake kuonesha ishara ya kuitisha heshima.lakini mara kwa mara yeye hufanya hii ishara ili kuwaonyesha jogoo wengineo ambao wako karibu kuwa yeye ndiye anayetawala.pia wakati mwingine jogoo wengine hujaribu kuhodhi mabawa yao ili kujaribu kiongozi wao. jogoo pia hupiga mabawa yake anapotolewa na kurudishwa kutoka chumba chake kwa muda uliozidi masaa kumi na manne Baadhi ya jogoo hutoa fujo kwa kupanua mabawa yao na kuinama chini ili jogoo wengine wadogo na kuku kuogoja kwani huonekana kama yeye ni mkubwa kwa kimo kuwazidi na kukimbia kwa duara kama ng'ombe ndume. Nembo Jimbi alikuwa ishara ya tajriba ya mtu mle Gaul wakati wa uingiliano wa Julius Ceasar na alikuwa analinganishwa na miungu Lugus. The cockerel ilikuwa tayari ya umuhimu katika Gaul mfano wakati wa uvamizi wa Julius Kaisari na alikuwa yanayohusiana na mungu Lugus. siku hizi ni ishara ya Ufaransa,Wallonoa na Denizli. Kilabu cha mpira cha Tottenham Hotspur kinaishara ya jogoo juu ya mpira. Jogoo amevikwa jozi la spurs ambayo ni kumbukumbu ya jina badala ya klabu. Imekuwa kwa ngao yao tangu 1901. vilevile,ni ishara ya klabu ya michezo ya Uturuki inayoitwa Denizlispor kilipoanzishwa mnamo mwaka wa 1966. Pia, wafuasi wa klabu wanaitwa cockerels. Angalia Pia Adhabu ya Murga Cock a doodle doo Marejeo Asili Smith, P. The Chicken Book, North Point Press, 1982, passim. Viungo vya nje Media related to Roosters at Wikimedia Commons Jamii:Kuku Jamii:Wanyama wa Biblia

https://sw.wikipedia.org/wiki/Jogoo

Где родился И́горь Евге́ньевич Леви́тин?

Левитин, Игорь Евгеньевич

russian

И́горь Евге́ньевич Леви́тин (род. 21 февраля 1952, п. Цебриково, Великомихайловский район, Одесская область, Украинская ССР, СССР) — российский государственный деятель. Помощник Президента Российской Федерации с сентября 2013 года. Действительный государственный советник Российской Федерации 1 класса (2013). В прошлом — министр транспорта России (9 марта 2004 — 21 мая 2012). Во время его руководства министерством в России были осуществлены значимые инфраструктурные проекты, завершён ряд долгостроев, часть из которых были унаследованы ещё от СССР. В период деятельности Левитина в правительстве России произошёл ряд резонансных авиапроисшествий, вследствие чего Левитин получил в прессе прозвище «министр катастроф»[1][2]. Председатель попечительского совета Федерации настольного тенниса России (в 2006—2008 — президент федерации)[3]. Международной федерации настольного тенниса (ITTF)[4]. Кандидат политических наук, доцент Московского государственного открытого педагогического университета[5]. Биография В течение 10 лет занимался настольным теннисом в спортивной школе Одессы под руководством тренера Феликса Осетинского[6]. Военная карьера В 1970 году в возрасте 18 лет был призван в армию. Получил военное образование. В 1973 году окончил Ленинградское высшее командное училище железнодорожных войск и военных сообщений имени М. В. Фрунзе. Срок подготовки командиров в училище тогда составлял 4 года. Службу начинал помощником военного коменданта в Одесском военном округе на Приднестровской железной дороге, а с 1976 г. находился в Южной группе Советских войск в Будапеште (Венгрия), где служил по 1980 год[7]. В 1983 году окончил Военную академию тыла и транспорта. Специальность — «инженер путей сообщения». С 1983 по 1985 год занимал пост военного коменданта железнодорожного участка и станции Ургал на БАМе. Участвовал в стыковке «Золотого звена». С 1985 по 1994 год проходил службу в органах военных сообщений на Московской железной дороге в должности военного коменданта участка, а затем — заместителя начальника военных сообщений. Полковник запаса. В бизнесе (1994—2004) В 1994 году 42-летний Левитин уволился из Вооруженных сил и перешел на работу в Финансово-промышленную компанию железнодорожного транспорта, где уже в 1995 году занял пост вице-президента. В 1996 году он пришел в ЗАО «Северстальтранс» (дочерняя структура ОАО «Северсталь-групп»), которая создавалась бизнесменом Алексеем Мордашовым как одна из первых частных компаний для конкуренции с ОАО «Российские железные дороги». В компании Левитин курировал транспортное машиностроение, железнодорожные перевозки и другие вопросы, уже через два года стал заместителем генерального директора. Он считался одной из ключевых фигур в компании, однако, по официальной информации, не имел в ней своей доли. В те же годы И. Левитин входил в общественный совет при комиссии правительства РФ по реформе железнодорожного транспорта[8]. Активно занимался научной работой в области маршрутизации грузов. Познакомился с Владимиром Путиным в декабре 2003 года на совещании на Коломенском тепловозостроительном заводе, где принимал участие как представитель собственника завода — компании «Северстальтранс»[9]. В правительстве России (2004—2012) 9 марта 2004 года был назначен министром транспорта и связи в Кабинете Михаила Фрадкова. В мае этого же года Министерство транспорта и связи было разделено на собственно Министерство транспорта (Игорь Левитин) и Министерство информационных технологий и связи (Леонид Рейман)[10]. В составе министерства было образовано три подструктуры: Федеральная служба по надзору в сфере связи и Федеральное агентство связи были переведены из ведомства Левитина, а Федеральное агентство по информационным технологиям было образовано вновь. Владимир Путин охарактеризовал Левитина как хорошего железнодорожника и транспортника и поставил первоочередную задачу на этом посту — радикально реформировать штат объединенного ведомства, сократив его с 2300 штатных единиц до 600. Высвободившиеся кадры планировалось направить во вновь образованные подведомственные учреждения. В правительстве Виктора Зубкова, сформированном 14 сентября 2007 года, Левитин сохранил свою должность. 12 мая 2008 года президент России Владимир Путин сформировал новый состав правительства[11]. В правительстве Путина Левитин вновь сохранил свою должность. В конце октября 2008 года Левитин избран председателем совета директоров ОАО «Аэрофлот» — одного из крупнейших российских авиаперевозчиков. На этом посту он сменил бывшего помощника президента Путина Виктора Иванова. Несмотря на запрещение законом «О правительстве» (ст. 11), занимал должности председателя Совета директоров ОАО «Международный аэропорт Шереметьево» и ОАО «Аэрофлот»[12]. Последняя должность была занята в соответствии с распоряжением правительства Российской Федерации № 1282-р[13] Входил в Общественный совет при правительственной комиссии по реформе железнодорожного транспорта. Принадлежащее Левитину ЗАО «Дормашинвест» аффилировано с десятками юридических лиц по всей России, работающих в сфере транспорта и связанных экономическими интересами с министерством транспорта. ЗАО «Дормашсервис» регулярно получало государственные контракты от структур, подведомственных Левитину как министру. Основные поступления через контракты осуществлялись министерством транспорта по поставкам в рамках заказов подведомственных организаций министерства у дочерних компаний ЗАО «Дормашинвест».[14] Входит в совет директоров открытого акционерного общества «Объединенная авиастроительная корпорация» (ОАО «ОАК»). 9 октября 2010 года стал одним из четырёх кандидатов на пост мэра Москвы, предложенных президенту РФ Дмитрию Медведеву партией «Единая Россия»[15]. 30 декабря того же года возглавил Комиссию по проверке деятельности работы авиационного комплекса в условиях критической ситуации (тогда многие рейсы были отменены из-за сильных снегопадов и последующего обледенения самолётов)[16]. Лично курировал реконструкцию Московского проспекта в Ярославле. Эта дорожная стройка стала самой крупной в городе[17]. После взрыва в московском аэропорту Домодедово в январе 2011 года Левитин не чувствовал за собой никакой ответственности, но предложил уволить главу Ространснадзора Геннадия Курзенкова. После авиакатастроф «Ту-134» под Петрозаводском 22 июня 2011 и «Як-42» под Ярославлем 7 сентября 2011, в которой погибла хоккейная команда «Локомотив», Левитин давал президенту и парламенту РФ невразумительные объяснения о состоянии российского авиапарка, однако и на сей раз в отставку отправлен не был[18]. 21 мая 2012 года в новое правительство Д. А. Медведева не вошёл. Деятельность на посту министра транспорта Когда И. Левитин занял свой пост, Владимир Путин прокомментировал это назначение: «Левитин, конечно, производит впечатление такого цельного мужика, сильного и квалифицированного. <…> Он хороший транспортник, хороший железнодорожник, профессиональный»[19]. Вступив в должность, во исполнение указания руководства страны о сокращении чиновников И. Левитин сократил центральный аппарат ведомства более чем на 20 %. Около двух тысяч человек были сокращены в территориальных органах, а аппарат самого министерства стал в четыре раза меньше[20]. В ноябре 2004 года Игорь Левитин подписал соглашение со своим украинским коллегой Георгием Кирпой о работе Керченской переправы. Железнодорожно-паромное сообщение между портами Крым и Кавказ прекратилось после распада СССР. Подписание соглашения было направлено на его возобновление, которое действительно состоялось. К документу прилагались правила перевозки грузов и положение о совете по совместной эксплуатации переправы[21]. 1 августа 2005 года было открыто скоростное движение между Москвой и Киевом. И. Левитин отметил преемственность в политике транспортных органов Украины — решение об открытии скоростного сообщения между столицами России и Украины было принято еще при предыдущем украинском руководстве. Для реализации проекта было отремонтировано 153 км пути, на 50 станциях скоростного маршрута Московской железной дороги заменено 132 стрелочных перевода на железобетонном основании. И. Левитин вручил награды министру транспорта и связи Украины Евгению Червоненко и президенту ОАО «РЖД» Владимиру Якунину за личный вклад в создание скоростного движения между столицами Украины и России, а также в развитие железнодорожного транспорта Украины и России. Они награждены медалями «За заслуги в развитии транспортного комплекса России»[22]. В августе 2005 года Левитин представил частный фирменный поезд-отель «Гранд Экспресс» сообщением Москва — Санкт-Петербург. 3 октября 2005 года в Брюсселе И. Игорь Левитин и комиссар ЕС по вопросам транспорта Жак Барро подписали совместный документ, определяющий общие принципы, цели и структуру диалога Россия — ЕС в сфере транспорта и инфраструктуры[23]. В конце 2005 года И. Левитин вместе с главой Минэкономразвития Германом Грефом и министром иностранных дел Сергеем Лавровым обратились к президенту с требованием отменить запрет на определение высокоточных координат[24]. Он был введен в интересах Минобороны и предусматривал точность на местности не выше 30 метров (против 10 м у GPS). Это обращение обеспечило запуск системы ГЛОНАСС с правовой точки зрения. СМИ в этот период обратили внимание на реалистичную оценку И. Левитиным возможностей железнодорожного транспорта. В частности, в декабре 2005 года он категорически отклонил предложение начальника Октябрьской железной дороги Виктора Степова о строительстве железнодорожной ветки к нефтеналивному порту Приморск в Ленинградской области. «Туда — только труба», — заявил тогда Левитин[25]. На пресс-конференции И. Левитина по итогам работы Минтранса России в 2005 году он заявил о росте грузооборота на 3 % по сравнению с предыдущим годом — он достиг 2197 млрд тонно-километров, причем наибольший прирост грузооборота — порядка 7,7 % — достигнут на автомобильном транспорте. Причинами роста объемов грузовых перевозок в основном явились оживление деятельности реального сектора экономики, увеличение объема производства в основных грузообразующих отраслях[26]. Госдума приняла закон «О внесении изменений в отдельные законодательные акты Российской Федерации о создании Российского международного реестра судов», разработка которого заняла шесть лет. Закон «О транспортной безопасности» принят Государственной Думой в первом чтении в ноябре 2005 года. В декабре 2005 года И. Левитин и председатель Внешэкономбанка Владимир Дмитриев подписали рамочный договор, согласно которому банк получил статус стратегического партнера Министерства транспорта. В этой роли ВЭБ получил возможность контролировать участие других банков и финансовых учреждений в крупнейших проектах развития транспортной инфраструктуры России[27]. В сентябре 2006 года Игорь Левитин и министр транспорта, инфраструктуры, туризма и морских дел Французской Республики Доменик Пербен подписали меморандум о намерениях между двумя структурами обмениваться информацией о действующей законодательной и нормативно-технической базе России и Франции в области строительства и содержания платных автомобильных дорог, а также о методиках привлечения средств частных инвесторов в рамках государственно-частного партнерства при строительстве, реконструкции автомобильных дорог, в том числе по проекту создания скоростной автомагистрали Москва — Санкт-Петербург. В области железных дорог стороны договорились рассмотреть предложения по развитию высокоскоростных железных дорог, в том числе по созданию скоростной магистрали Москва — Санкт-Петербург и высокоскоростной магистрали Санкт-Петербург — Хельсинки[28]. В августе 2006 года был представлен новый ускоренный поезд Москва — Минск под названием «Славянский экспресс». Его время в пути составило 7 часов 30 мин — на 2,5 часов меньше, чем раньше. В 2011 году поезд начал ходить по удлиненному маршруту Москва — Брест[29]. В Кемерово был открыт мост через реку Томь на федеральной трассе М-53 «Байкал», что позволило увеличить грузоперевозки через Кемеровскую область в регионы Сибири, Дальнего Востока и европейскую часть России, а также мост «Юбилейный» через Волгу в Ярославле[30]. В 2006 году при участии Левитина в рамках Петербургского экономического форума был подписан российско-немецкий меморандум о сотрудничестве в сфере высокоскоростных перевозок. С российской стороны документ подписали Министерство транспорта и ОАО «РЖД», с немецкой — Deutsche Bahn и Siemens. Документ подразумевает обмен информацией в сфере высокоскоростного железнодорожного сообщения, в том числе в области создания и модернизации инфраструктуры такого сообщения, создания подвижного состава, технического оснащения высокоскоростных магистралей[31]. По результатам более чем 10 000 проверок авиапредприятий и организаций гражданской авиации была приостановлена деятельность 20 авиакомпаний, запрещена эксплуатация 12 воздушных судов, 43 аэродромов и посадочных площадок, выписано более 900 инспекторских предписаний. 280 тысяч нарушений было выявлено в сфере автотранспорта, по итогам проверок ведомство вернуло в госбюджет 140 миллионов рублей. В ведомстве прошли аттестацию 229 работников судоходных компаний, ответственных за безопасность мореплавания и предотвращение загрязнения окружающей среды.[32] В начале 2007 года Левитин в качестве председателя межправительственной комиссии провел переговоры о сотрудничестве с латвийской стороной[33]. В результате уже весной того же года Россия и Латвия подписали договор о границе, судьба которого долгое время оставалась неопределенной. Латвия претендовала на территорию Пыталовского района Псковской области, однако в результате район остался в составе России. В 2007 году Левитин заявил о ряде системных проблем в организации контроля и надзора на транспорте, выявленных в результате совместной проверки Минтранса и Генпрокуратуры, и намерении их исправить. В декабре 2007 года Левитин и глава МИД Литвы Пятрас Вайтухунас подписали соглашение о судоходстве по Куршскому заливу и внутренним водным путям Калининградской области. В соответствии с документом был отменен разрешительный порядок судоходства в российских водах для иностранных судов. Российские суда получили в этих водах равные права с литовскими плавсредствами[34]. В конце 2007 года Минтранс подписал соглашение с германским отделением корпорации «Ллойд» на проведение освидетельствований судов, зарегистрированных в Российском международном реестре судов. Выступая с докладом, Левитин проинформировал членов Морской коллегии, что соглашение подписано в целях реализации положений Кодекса торгового мореплавания в отношении Российского международного реестра судов по поручению правительства РФ. Таким образом, российские суда оказались на контроле одной из старейших и самых представительных страховых компаний[35]. В декабре 2007 года Левитину и его израильскому коллеге Шаулю Мофазу удалось предотвратить эскалацию конфликта между двумя странами, вызванного разногласиями по вопросу о предоставлении израильской авиакомпании KAL лицензии на осуществление регулярных грузовых авиарейсов из Израиля в Москву. Причиной стало отклонение чартера израильской авиакомпании от курса над территорией России, из-за чего встал вопрос о полном прекращении авиасообщения. Однако ведомствам удалось достичь соглашения об упорядочении перевозок и введении с декабря единого маршрута для нескольких компаний, в том числе «Эль-Аль» и «Трансаэро»[36]. В 2008 году была принята разработанная при участии Минтранса Стратегия развития железнодорожного транспорта в Российской Федерации до 2030 года. В соответствии с ней к этому сроку предполагается рост грузооборота по сравнению с 2007 годом от 1,46 до 1,58 раза, пассажирооборота — от 1,16 до 1,33 раза[37]. Данный временной интервал в Стратегии разделен на две части: до 2015 года и до 2030. Для реализации планов на первый период Министерством транспорта тогда же была разработана Федеральная целевая программа «Развитие транспортной системы России (2010—2015 годы)»[38]. Основная цель первого этапа — модернизация железнодорожной сети, второго — динамичное её расширение. Всего по минимальному варианту Стратегии к 2030 году планируется построить 16 тысяч км железнодорожных линий. В 2008 году был закончен масштабный проект на Ярославском шоссе в Подмосковье — строительство Мытищинской развязки, позволившее сделать движение по трассе «Холмогоры» бессветофорным. До этого здесь были многочасовые пробки. За пять лет были построены три эстакады: въездную и выездную трассы для Королева и трассу для въезда и выезда из Мытищ. Кроме того, на протяжении трассы от МКАД до Королева построено несколько надземных пешеходных переходов. Открывая движение по развязке вместе с губернатором Московской области Борисом Громовым, Левитин пообещал, что Ярославское шоссе через пять лет станет одной из самых современных трасс Московской области[39]. В 2008 году был сдан 2-й пусковой комплекс автомобильной дороги М-27 Джубга — Сочи, строительство которой началось еще в 1988 году, после чего финансирование было свернуто[40]. Тогда же был построен тоннель на автомобильной дороге Адлер — Красная Поляна длиной 2,5 км. В результате ввода в эксплуатацию этого участка было завершено строительство всей дороги и открылась возможность для выдвижения г. Сочи в качестве города-кандидата на право проведения зимних Олимпийских игр 2014 года. В декабре 2008 года на заседании правительственной комиссии Левитин предложил поддержать не только РЖД, но и частные компании, занимающие около 60 % рынка перевозок. По его словам, частным операторам необходимо рефинансировать прошлые займы и получить дополнительные кредитные средства на покупку новых вагонов. Наиболее крупные операторы, имеющие парк более 10 тысяч вагонов, подали заявки в Минтранс на получение господдержки на сумму около 30 млрд рублей. Такая же сумма предназначена для авиакомпаний, причем только для тех, которые за 11 месяцев 2008 года перевезли не менее 1 млн человек и не менее 50 % рейсов которых были регулярными[41]. Тогда же на фоне роста безработицы в России Министерство транспорта приступило к разработке программы по трудоустройству безработных россиян на временные работы по ремонту и строительству дорог. СМИ отметили, что ведомство в этом вопросе воспользовалось опытом США времен Великой депрессии[42]. Левитин сообщил также, что министерство намерено просить Госдуму и правительство «внести изменения в законодательство, чтобы можно было оперативно перебрасывать субсидии из нашего источника и из региона в регион». Ведомство подготовило норматив, определяющий количество человек, необходимых для проведения работ на том или ином участке дорог. 13 октября 2009 года в Пекине в рамках встречи глав правительств России и Китая президент ОАО «РЖД» Владимир Якунин, И. Левитин и министр железных дорог КНР Лю Чжицзюнь подписали меморандум о взаимопонимании в области организации и развития скоростного и высокоскоростного железнодорожного сообщения на территории России[43]. Еще один меморандум о взаимодействии между ведомствами был подписан в том же месяце Левитиным и его китайским коллегой Ли Шенлинем. В соответствии с документом стороны намерены реализовывать совместные проекты в области дорожного хозяйства, а также содействовать развитию автомобильных дорог, входящих в международные транспортные коридоры[44]. В области морского транспорта Россия и Китай заявили о намерении сотрудничать в развитии внутреннего водного транспорта и судоходства по пограничным рекам, а также вопросах безопасности судоходства и предотвращения загрязнения окружающей среды. В 2009 году Левитин сообщил, что с 2004 года (когда он вступил в должность) объём авиаперевозок ежегодно увеличивался на 10-15 %, а всего за пять лет вырос в полтора раза. Под его контролем был изменен подход к реализации Федеральной целевой программы по развитию транспортной системы в части модернизации аэродромов: раньше средства распределялись по многим аэропортам, что приводило к увеличению срока работ. По примеру автодорог был совершен переход к нормативному сроку строительства с концентрацией средств на одном из объектов. В том же году начались воздушные перевозки пассажиров до 23 лет и старше 60 с Дальнего Востока в европейскую часть страны и обратно по специальным тарифам с соответствующим возмещением организациям воздушного транспорта выпадающих доходов из средств федерального бюджета[45]. В целях сохранения и развития местных и региональных авиаперевозок в районах Крайнего Севера были созданы казенные авиапредприятия на базе социально значимых аэропортов. Мера коснулась тех регионов, где местные авиаперевозки носят социальный характер и не являются предметом коммерчески эффективного бизнеса. В частности, только в Якутии казёнными стали 23 аэропорта[46]. В 2010 году была сдана первая очередь Северного объезда Новосибирска, являющегося частью федеральной трассы М-51 «Омск — Новосибирск» и спроектированного еще в 1990-е годы[47]. В декабре 2010 года министры транспорта Белоруссии и России Иван Щербо и Левитин подписали соглашение об автомобильном контроле на внешней границе Союзного государства. Левитин сообщил, что стороны намерены в онлайн-режиме отслеживать систему контроля за автотранспортом. Кроме того, тогда же стороны подготовили проект плана по формированию объединенной транспортной системы на 2011—2012 годы. «Мы не останавливаемся, транспорт остановить невозможно. Интеграция наших систем продолжается», — заявил в связи с этими решениями И. Левитин[48]. Два проекта морских мостов — через Кольский залив и через пролив Босфор Восточный — были завершены соответственно в 2005 и 2012 году. Мост через Кольский залив на автодороге Кола — Печенга в Мурманской области стал узловым звеном в обеспечении автотранспортной связи районов Мурманской области с областным центром и скандинавскими странами (Норвегия, Финляндия)[49]. Мост через Босфор Восточный на остров Русский соединил его с центральной частью Владивостока. Это один из крупнейших вантовых мостов в мире, центральный пролёт которого, длиной 1104 м, является рекордным в мировой практике мостостроения[50]. Еще один вантовый мост — через Неву — стал крупнейшим из мостовых сооружений на Кольцевой автодороге Санкт-Петербурга. Он был открыт в 2004 году и связал северные участки кольца с федеральной дорогой «Россия», ведущей на Москву и в центр России[51]. Первая очередь моста была введена в строй за рекордные три года. Строительство КАД закончилось в 2010 году — на 2 года раньше срока. В 2010 году впервые со времён распада СССР удалось остановить сокращение количества гражданских аэродромов. Тогда же были отмечены достижения в области эксплуатации морского транспорта: объём перевалки грузов в морских портах России составил 526 млн тонн по сравнению с максимальным объемом в 420 млн тонн, достигнутым СССР. Кроме того, впервые в российской истории крупнотоннажный танкер арктического ледового класса «СФК Балтика» прошёл коммерческим рейсом по Северному морскому пути, доставив в Китай 117 тысяч тонн газового конденсата. Это подтвердило жизнеспособность и рентабельность регулярной доставки энергоносителей из бассейна Баренцева и Карского морей на рынки Азиатско-тихоокеанского региона по Северному морскому пути. В 2007 году при участии Левитина был принят базовый для отрасли Закон о морских портах, который разрешил существовавшие ранее противоречия в арендных отношениях[52]. В период кризиса морской транспорт в России увеличил грузооборот. В частности, объём перевалки в морских портах вырос на 5 %. В 2009 году в развитие морских портов инвестировано 25 млрд рублей федеральных средств и 100 млрд рублей — частных[53]. В 2010 году при участии Левитина было подписано «Соглашение о намерениях по реализации комплексного инвестиционного проекта „Урал Промышленный — Урал Полярный“ с развитием Северного широтного хода (Обская — Салехард — Надым — Пангоды — Новый Уренгой — Коротчаево)» между Федеральным агентством железнодорожного транспорта, правительством Ямало-Ненецкого автономного округа, ОАО «РЖД», «Газпромом», корпорацией «Урал Промышленный — Урал Полярный». Строительство Северного широтного хода позволит обеспечить выход грузопотока, генерируемого железнодорожной линией Салехард — Надым, на действующую сеть железных дорог общего пользования Северной железной дороги[54]. В начале 2011 года Левитин возглавил Координационный совет по развитию транспортной системы Москвы и Московской области[55]. Покинув пост министра и став советником президента РФ, Левитин остался в составе совета[56]. В мае того же года Левитин открыл под Санкт-Петербургом многофункциональный комплекс ООО "Логистический парк «Янино». Его особенность в том, что грузы не стоят в ожидании обработки, а сразу поступают на склад, где и накапливаются. Они могут поступать в контейнерах, а могут — в крытых вагонах[57]. В 2012 году было достигнуто принципиальное соглашение с Республикой Абхазия об изменении тарифов на перевозки грузов по железным дорогам. В соответствии с подписанным Левитиным и министром экономики Абхазии Давидом Ирадяном протоколом установлен единый тариф по всему маршруту в отличие от дифференцированного, действовавшего ранее. Стоимость перевозки снизилась на 22-25 рублей за тонну, или на 40-70 % в зависимости от вида груза и направления перевозки[58]. В 2011 году Левитин заявил, что Украина и Россия в течение 1,5 года планируют завершить изыскательные работы по проекту мостового перехода через Керченский пролив. Внешэкономбанк РФ, которому было поручено финансирование работ, начал поиск потенциальных инвесторов, готовых войти в проект наряду с государственными[59]. В 2012 году распоряжением премьер-министра РФ Виктора Зубков был создан совет по развитию лесопромышленного комплекса при правительстве РФ. В него, в частности, вошли министр регионального развития Дмитрий Козак, министр транспорта Левитин, министр природных ресурсов Юрий Трутнев, министр промышленности и энергетики Виктор Христенко, руководитель Федеральной таможенной службы Андрей Бельянинов[60]. Государственная деятельность (2012 — настоящее время) С марта по июнь 2012 года — временно исполняющий обязанности главы Морской коллегии Российской Федерации. После него пост перешел к Дмитрию Рогозину. С 22 мая 2012 года по 2 сентября 2013 года — советник Президента Российской Федерации Владимира Путина[61], со 2 сентября 2013 года — его помощник[62]. Когда стало известно о назначении Игоря Левитина помощником президента РФ, пресс-секретарь последнего Дмитрий Песков сообщил, что в ведение Левитина перейдут вопросы, за которые ранее отвечал Юрий Трутнев. В частности, речь шла о региональной политике на Дальнем Востоке и вопросах по линии Государственного совета[63]. В августе 2012 года вошёл в состав Совета при президенте Российской Федерации по развитию физической культуры и спорта[64]. В этом же месяце принял участие в масштабном Международном авиатранспортном форуме «МАТФ» в Ульяновске. Число гостей превысило 2000, а всего праздник и авиашоу посетили более 100 000 жителей и гостей региона. Одним из главных итогов деловой программы стало подписание меморандума между Ульяновским авиационным кластером и Европейским партнерством авиационных кластеров (ЕАСР)[65]. Тогда же Кабмин Украины утвердил соглашение с Российской Федерацией о мерах по обеспечению безопасности мореплавания в Азовском море и Керченском проливе, подписанное Левитиным от российской стороны в марте. Вопросы судоходства в этих акваториях и делимитации морской границы долгое время оставались одними из самых сложных во взаимоотношениях Москвы и Киева — переговоры по ним велись с 1996 года[66]. Распоряжением Администрации Президента Российской Федерации от 3 сентября 2012 года Левитин назначен секретарём Государственного совета Российской Федерации[67]. В феврале 2013 года Левитин поручил разграничить полномочия агентств Министерства транспорта, регулирующих авиационную деятельность. Комментируя это решение, тогдашний замминистра транспорта РФ Валерий Окулов заявил, что Росавиция проводит сертификацию деятельности по ремонту и обслуживанию воздушных судов, а Ространснадзор лицензирует эту деятельность. Полномочия последней организации были признаны избыточными[68]. 25 сентября 2013 года стал заместителем председателя Совета при Президенте Российской Федерации по развитию физической культуры и спорта[69]. 17 октября 2013 года Левитин вошёл в Экономический совет при Президенте РФ[70]. Решением Олимпийского собрания в мае 2014 года избран вице-президентом Общероссийского союза общественных объединений «Олимпийский комитет России»[71]. В январе 2014 года вместе с замглавы администрации президента Антоном Вайно вошел в состав наблюдательного совета госкорпорации «Ростех». Этим же указом президент прекратил полномочия членов набсовета Александры Левицкой и Людмилы Тяжельниковой[72]. Входит в рабочую группу при Президенте Российской Федерации по вопросам восстановления объектов культурного наследия религиозного назначения, иных культовых зданий и сооружений[73]. В сентябре 2014 года Левитин провёл в порту Восточный совещание по развитию портовой инфраструктуры Приморского региона. За 8 месяцев этого года суммарный грузооборот 6 портов Приморского края составил 68,5 млн тонн, что существенно превышает показатели аналогичного периода прошлого года. Преимущественно рост грузооборота произошел из-за наращивания объемов перевалки нефти и угля. Левитин отметил, что последние тенденции предполагают вывоз перевалки пылящих грузов за пределы городов. Он также раскритиковал схему движения большегрузных машин, идущих в порт. «Все дороги и развязки, построенные к саммиту АТЭС, загромождены большегрузным транспортом, в городе сильно затруднено движение, это неправильно». Левитин поручил Федеральному агентству морского и речного транспорта взять на контроль доставку контейнеров в порт Владивостока, разгрузив городские дороги. Было поручено, в частности, решить вопросы ночного движения контейнеровозов, доставку контейнеров в порт по железной дороге[74]. В феврале 2014 года Левитин посетил с инспекционной поездкой Самару, где ознакомился с работой нового терминала аэропорта «Курумоч». Он признал, что аэропорт выгодно отличается от строящихся в других регионах. Строительство терминала началось еще в бытность Левитина министром транспорта. Тогда пришлось пойти на риск, поскольку потенциального инвестора сначала не было и речь шла о финансировании из областного бюджета. 12 млрд рублей были выделены регионом, уже затем появились 8 млрд рублей сторонних инвестиций. Он также одобрил решение оставить старый терминал, который может пригодиться, чтобы развести болельщиков разных команд[75]. В 2014 году в Международный день инвалидов (3 декабря) при участии Игоря Левитина в Москве был открыт Центр паралимпийского спорта. В шестиэтажном здании на Тургеневской площади разместились офисы Паралимпийского комитета России, медиацентр, музей и универсальный спортивный зал[76]. В начале декабря 2014 года премьер-министр Дмитрий Медведев распорядился организовать комитет по подготовке российских спортсменов к Олимпийским и Паралимпийским играм под председательством своего заместителя Аркадия Дворковича. В комитет вошли Игорь Левитин, министр спорта РФ Виталий Мутко, замминистра иностранных дел Геннадий Гатилов, первый замминистра обороны Аркадий Бахин[77]. С 2015 года Левитин курирует проект модернизации легкомоторного самолёта Ан-2 («кукурузник»), разработанный в Сибирском научно-исследовательском институте авиации имени С. А. Чаплыгина. На первом этапе специалисты разработали новое крыло, позволяющее почти в два раза улучшить скоростные характеристики машины. К 2016 году планируется завершить создание полностью обновлённой модификации воздушного судна[78]. В октябре 2015 года Игорь Левитин стал почетным гражданином города Сочи[79]. С предложением об этом выступил сенатор от Краснодарского края Виталий Игнатенко. По его словам, И. Левитин внес огромный вклад в создание новой инфраструктуры города. На посту помощника президента Левитин также занимается вопросами жилищно-коммунального хозяйства[80]. Общественная деятельность Занимал должности члена наблюдательного совета (2004—2006), президента ФНТР (2006—2008), председателя наблюдательного совета (2008—2012) и председателя попечительского совета ФНТР (2012 — настоящее время)[3]. В СМИ отмечалось активное развитие настольного тенниса в России, начавшееся после прихода И. Левитина в федерацию этого вида спорта. В частности, был сделан серьезный акцент на активном участии в деятельности международной и континентальной федераций. В результате в 2007 году в Санкт-Петербурге Россия приняла чемпионат мира по пинг-понгу[81]. Также были проведены мировые туры Международной федерации настольного тенниса (ITTF World Tour) с 2006 года, Кубок мира 2009, Суперкубки Европы (c 2007), Чемпионат Европы (2008 и 2015), командный Чемпионат мира (2010, мужская сборная России заняла 6-е место). Левитиным была от правительства России получена гарантия проведения командного Чемпионата мира 2020 года в Екатеринбурге в случае победы заявки в ИТТФ[3]. За эти годы командный чемпионат России по настольному теннису стал одним из сильнейших в Европе. В клубах России выступают такие известные спортсмены, как Владимир Самсонов (Белоруссия), Дмитрий Овчаров (Германия), Юн Мизутани (Япония). Возглавляемый Игорем Левитиным попечительский совет ФНТР способствовал созданию специализированных центры настольного тенниса созданы в городах России — Москве, Санкт-Петербурге, Екатеринбурге (Центр олимпийской подготовки сборных команд России и школа настольного тенниса Татьяны Фердман в Балтыме и Верхней Пышме), Казани, Сорочинске, Оренбурге. Также попечительским советом ФНТР организуются тренерские и судейские семинары в регионах России с приглашением зарубежных лекторов: Ричард Праузе, Ференц Коршай, Дубровка Скорич[3]. Проводится работа по совершенствованию правил проведения соревнований, предложенные новшества проходят проверку в ходе проводимых в России турниров по настольному теннису. По инициативе Левитина с 2015 года в России отмечается Всемирный день настольного тенниса. Первое мероприятие прошло 6 апреля 2015 года в ГУМе, где помощник президента сам сыграл несколько партий[82]. В сентябре 2012 года вошел в комиссию по вопросам развития авиации общего назначения, созданную распоряжением Владимира Путина. Возглавил её помощник президента России Юрий Трутнев, в её состав вошел, в частности, и министр транспорта Максим Соколов[83]. В мае 2014 года избран вице-президентом Общероссийского союза общественных объединений «Олимпийский комитет России». Распоряжением президента ОКР назначен спецпредставителем Олимпийского комитета России на первых Европейских играх в Баку, которые прошли с 12 по 28 июня 2015 года. В программу игр включены соревнования по 20 видам спорта, 16 из которых олимпийские. 11 из них станут отборочными к летней Олимпиаде 2016 года в Рио-де-Жанейро[84]. В октябре 2014 года Левитин вошел в состав наблюдательного совета по проведению чемпионата мира по футболу в 2018 году[85]. Входит в состав попечительского совета образовательного центра «Сириус» для одарённых детей в Сочи, созданном на базе олимпийской инфраструктуры по инициативе президента РФ. Центр рассчитан на бесплатное обучение 600 детей в возрасте 10-17 лет, которых сопровождают более 100 преподавателей и тренеров[86]. Семья Женат. Дочь Юлия Зверева[87] — специалист по социологии и юриспруденции, преподаёт в МГУ, занимается бизнесом. Помимо настольного тенниса Левитин также увлекается футболом и волейболом. Факты и критика Согласно опубликованной в апреле 2010 года декларации министра транспорта Левитина, в 2009 году он заработал более 21,59 миллиона рублей. Базируясь на этих данных, где источники дохода не раскрывались, журнал «Власть» отнёс Левитина к числу чиновников, у кого «зарплата явно составляет менее половины доходов». В декларации значилось, что в долевой собственности (1/3) Левитина находятся два земельных участка, дачный дом с хозяйственными постройками, квартира общей площадью 118,4 кв. м. и одно машино-место: общее с женой, вместе с которой они владеют двумя автомобилями Mercedes-Benz[88]. По итогам 2010 года вошёл в тройку самых богатых членов Правительства РФ, наряду с Ю. Трутневым и А. Хлопониным[89]: по официальным данным, за этот год Левитин заработал 22 миллиона 657 тысяч рублей[90]. В период деятельности Левитина в качестве министра транспорта правительства России в стране произошёл ряд резонансных авиапроисшествий с сотнями человеческих жертв. После трёх подряд в один год авиакатастроф пассажирских лайнеров в российском небе близ Сочи (2006), под Иркутском (2006) и Донецком (2006), а также в Перми (2008), под Ярославлем (2011) (все с массовой гибелью пассажиров и экипажа на борту) Левитин возглавлял правительственные комиссии по расследованию причин и оказанию помощи пострадавшим. Частота и повторяемость катастроф, спорные выводы комиссий по расследованию вызвали общественную критику в адрес Левитина, вследствие чего он получил в прессе прозвище «министр катастроф»[1][2][88]. Награды Юбилейная медаль «60 лет Вооруженных сил СССР» (1978) Орден «За заслуги перед Отечеством» III степени (15 февраля 2012)[91][92] Орден «За заслуги перед Отечеством» IV степени (20 сентября 2009)[93] Орден Почёта (Армения, 17 октября 2008)[94] Медаль «За развитие железных дорог» (9 января 2008) — За большой вклад в развитие железнодорожного транспорта[95] Орден святого благоверного князя Даниила Московского I степени (22 февраля 2012 года)[96] Орден преподобного Сергия Радонежского I степени (18 июля 2014) — Во внимание к помощи, оказываемой Троице-Сергиевой лавре[97] Классный чин Действительный государственный советник Российской Федерации 1 класса (21 августа 2012)[98]. Примечания Ссылки Категория:Министры транспорта Российской Федерации Категория:Действительные государственные советники Российской Федерации 1 класса Категория:Настольный теннис в России

https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%9B%D0%B5%D0%B2%D0%B8%D1%82%D0%B8%D0%BD%2C%20%D0%98%D0%B3%D0%BE%D1%80%D1%8C%20%D0%95%D0%B2%D0%B3%D0%B5%D0%BD%D1%8C%D0%B5%D0%B2%D0%B8%D1%87

বাইজেন্টাইন সাম্রাজ্যের পতন কবে ঘটে ?

কনস্টান্টিনোপল বিজয়

bengali

কনস্টান্টিনোপল বিজয় (Greek: Άλωση της Κωνσταντινούπολης, Alōsē tēs Kōnstantinoupolēs; Turkish: İstanbul'un Fethi) রাসুল মুহাম্মদ সাল্লাল্লাহু সাল্লাম এর ভবিষ্যৎবাণী কনস্টান্টিনোপল বিজয়,১৪৫৩ খ্রিষ্টাব্দে উসমানীয় সুলতান উসমানীয় সাম্রাজ্য সুলতান দ্বিতীয় মুহাম্মদ কর্তৃক শহরটি অধিকারের মাধ্যমে সম্পন্ন হয়। পূর্বে এটি পূর্ব রোমান (বাইজেন্টাইন) সাম্রাজ্যের রাজধানী ছিল। শহর অধিকারের পূর্বে এটি জুলিয়ান ক্যালেন্ডার অনুসারে ১৪৫৩ খ্রিষ্টাব্দের ৬ এপ্রিল থেকে ২৯ মে পর্যন্ত অবরোধের সম্মুখীন হয়। এরপর চূড়ান্তভাবে শহরটি উসমানীয়দের অধিকারে আসে। তারও পুর্বে মহান সেলযুক সুলতান আল্প আরসালান ও শহরটি জয় করেছিলেন কিন্তু এর দখল ধরে রাখতে পারেননি। কনস্টান্টিনোপলে বিজয়কে ১৫০০ বছরের মত টিকে থাকা রোমান সাম্রাজ্যের সমাপ্তি হিসেবে চিহ্নিত করা হয়।[28] উসমানীয়দের এই বিজয়ের ফলে উসমানীয় সেনাদের সামনে ইউরোপে অগ্রসর হওয়ার পথে আর কোনো বাধা থাকল না। খ্রিষ্টানজগতে এই পতন ছিল বিরাট ধাক্কার মত। বিজয়ের পর সুলতান মুহাম্মদ তার রাজধানী এড্রিনোপল থেকে সরিয়ে কনস্টান্টিনোপলে নিয়ে আসেন। শহর অবরোধের আগে ও পরে শহরের বেশ কিছু গ্রীক ও অগ্রীক বুদ্ধিজীবী পালিয়ে যায়। তাদের অধিকাংশ ইতালিতে চলে যায় এবং ইউরোপীয় রেনেসাতে সাহায্য করে। বেশ কিছু ইতিহাসবিদ কনস্টান্টিনোপলের বিজয় ও বাইজেন্টাইন সাম্রাজ্যের পতনকে মধ্য যুগের সমাপ্তি হিসেবে দেখেন।[29] বাইজেন্টাইন সাম্রাজ্যের অবস্থা রোমান সম্রাট কন্সট্যান্টাইন কর্তৃক ৩৩০ খ্রিষ্টাব্দ থেকে কনস্টান্টিনোপল রাজধানী হিসেবে ব্যবহৃত হয়ে আসছিল। পরবর্তী ১১ শতাব্দী যাবত শহরটি বেশ কয়েকবার অবরোধ সম্মুখীন হলেও ১২০৪ খ্রিষ্টাব্দে চতুর্থ ক্রুসেডের সময় ছাড়া এটি কেউ দখল করতে পারেনি।[30] ক্রুসেডাররা কনস্টান্টিনোপলকে ঘিরে একটি অস্থায়ী ল্যাটিন রাষ্ট্র প্রতিষ্ঠা করে। তবে সাম্রাজ্যের বাকি অংশ বেশ কিছু গ্রীক রাষ্ট্র, বিশেষ করে নাইসিয়া, এপিরাস ও ট্রেবিজন্ডে বিভক্ত হয়ে পড়ে। এই গ্রীকরা মিত্র হিসেবে ল্যাটিন শক্তির বিরুদ্ধে লড়াই করলেও বাইজেন্টাইন মুকুটের জন্যও নিজেদের মধ্যে প্রতিযোগীতায় লিপ্ত হয়। নাইসিয়ানরা ১২৬১ খ্রিষ্টাব্দে কনস্টান্টিনোপল অধিকার করে নেয়। দুর্বল এই সাম্রাজ্যে অল্প পরিমাণে শান্তি বিরাজ করছিল। এরপর ল্যাটিন, সার্বিয়ান, বুলগেরিয়ান ও উসমানীয় তুর্কিরা আক্রমণ করে।[13] [31][32][33] ১৩৪৬ থেকে ১৩৪৯ খ্রিষ্টাব্দ পর্যন্ত স্থায়ী ব্ল্যাক ডেথ বলে পরিচিত মহামারীতে শহরের প্রায় অর্ধেক অধিবাসী মৃত্যুবরণ করে।[34][35] এছাড়াও দুই শতাব্দী আগে ক্রুসেডারদের আক্রমণে ফলে অর্থনৈতিক ও আঞ্চলিক আধিপত্য খর্ব হওয়ার কারণে লোকসংখ্যা কমছিল। ফলে ১৪৫৩ খ্রিষ্টাব্দে শহরটি বড় মাঠ দ্বারা পৃথক করা কিছু দেয়ালঘেরা গ্রামের সমষ্টি ছিল। পুরো শহরটির চারদিক পঞ্চম শতাব্দীর থিওডোসিয়ান দেয়াল দ্বারা ঘেরা ছিল। ১৪৫০ খ্রিষ্টাব্দ নাগাদ সাম্রাজ্য ক্ষয়প্রাপ্ত হয়ে পড়ে। এসময় শহরের বাইরের কয়েক বর্গ মাইল, মারমারা সাগরের প্রিন্স দ্বীপ ও পেলোপন্নিস ও এর সাংস্কৃতিক কেন্দ্র মিস্ট্রাস নিয়ে গঠিত ছিল। চতুর্থ ক্রুসেডের ফলশ্রুতিতে সৃষ্ট স্বাধীন ট্রেবিজন্ড সাম্রাজ্য কৃষ্ণ সাগরের উপকূলে টিকে ছিল। প্রস্তুতি ১৪৫১ খ্রিষ্টাব্দে সুলতান দ্বিতীয় মুহাম্মদ তার পিতার উত্তরাধিকারী হন। ১৯ বছর বয়সী তরুণ শাসক অযোগ্য হবেন এবং বলকান ও এজিয়ান অঞ্চলের খ্রিষ্টানদের জন্য হুমকি হবেন না বলে ব্যাপকভাবে ধারণা করা হত।[36] তার দরবারে পাঠানো দূতদের সাথে মুহাম্মদের বন্ধুত্বপূর্ণ আচরণ এই ধারণাকে আরো বাড়িয়ে তোলে।[37] কিন্তু তার কাজ তার কথার চাইতেও শক্ত প্রমাণিত হয়। ১৪৫২ এর শুরুতে তিনি বসফোরাসে রুমেলি হিসারি নামক দ্বিতীয় উসমানীয় দুর্গ গড়ে তোলেন।[38] কনস্টান্টিনোপলের কয়েক মাইল উত্তরে ইউরোপীয় অংশ এই দুর্গ গড়ে তোলা হয়। তার প্রপিতামহ প্রথম বায়েজিদ এই দুর্গের অনুরূপ আনাদোলু হিসারি তৈরী করেছিলেন। এটি এশীয় অংশে ছিল। এই দুর্গ দুটির কারণে তুর্কিরা বসফরাসের উপর চলমান নৌযানের উপর পূর্ণ কর্তৃত্ব স্থাপন করতে সক্ষম হয়।[37] বিশেষত এটি উত্তরে কৃষ্ণ সাগর উপকূলের জেনোয়া কলোনি থেকে কনস্টান্টিনোপল আসার পথে বাধা প্রদান করে। কৌশলগত অবস্থানের কারণে নতুন দুর্গকে ‘’বোগাযকেসেন’’ বলা হত যার অর্থ “প্রণালি-রুদ্ধকারী” বা “গলা-কর্তনকারী”। ১৪৫২ খ্রিষ্টাব্দের অক্টোবর সুলতান মুহাম্মদ তুরাখান বেগকে পেলোপন্নিসের উদ্দেশ্যে বিরাট এক নৌবহর নিয়ে অভিযানের নির্দেশ দেন এবং আসন্ন কনস্টান্টিনোপল অবরোধের সময় যাতে থমাস ও ডেমেট্রিওস তাদের ভাই সম্রাট একাদশ কনস্টান্টাইন পেলেইওলোগসকে সাহায্য করতে না পারে সে উদ্দেশ্যে সেখানে অবস্থানের নির্দেশ দেন।[39] বাইজেন্টাইন সম্রাট একাদশ কনস্টান্টাইন সুলতান মুহাম্মদের উদ্দেশ্য বুঝতে পারেন এবং পশ্চিম ইউরোপের কাছে সাহায্য চেয়ে আবেদন করেন। কিন্তু শতাব্দীব্যাপী যুদ্ধ ও পূর্ব ও পশ্চিমের চার্চের মধ্যকার বিরোধের ফলে কাঙ্খিত সাহায্য পাওয়া যায়নি। ১০৫৪ খ্রিষ্টাব্দ থেকে ইস্টার্ন চার্চের উপর পোপ আধিপত্য আরোপ করছেন বলে অভিযোগ ছিল। ১২৭৪ খ্রিষ্টাব্দে প্রতীকী ইউনিয়ন গঠনের ব্যাপারে আলোচনা হয় এবং প্রকৃতই কিছু পেলেইওলোগি সম্রাটকে ল্যাটিন চার্চে গ্রহণ করা হয়। সম্রাট অষ্টম জন পেলেইওলোগস কিছুকাল পূর্বে ফ্লোরেন্স কাউন্সিলে পোপ চতুর্থ ইউজেনের ইউনিয়নের ব্যাপারে আলোচনা করেন। এসব ঘটনার ফলে কনস্টান্টিনোপলের ইউনিয়নে বিরোধীদের মধ্যে ব্যাপক প্রোপাগান্ডা শুরু হয় এবং বাইজেন্টাইন চার্চের জনগণ ও নেতৃবৃন্দ বিভক্ত হয়ে পড়ে। গ্রীক ও ইটালিয়ানদের মধ্যকার জাতিগত বিদ্বেষ যা ১২০৪ এ ল্যাটিনদের কনস্টান্টিনোপল আক্রমণের সময় থেকে শুরু হয়েছিল, তাও এক্ষেত্রে গুরুত্বপূর্ণ প্রভাব ফেলে। ফলে ইউনিয়নটি ব্যর্থ হয়। পোপ পঞ্চম নিকোলাস ও রোমান চার্চ এর ফলে খুবই অসন্তুষ্ট হয়। ১৪৫২ খ্রিষ্টাব্দের গ্রীষ্মে রুমেলি হিসারি নির্মাণ সম্পূর্ণ হওয়ার পর ঝুকি খুবই নিকটবর্তী হয়ে পড়ে। ইউনিয়ন ব্যবস্থা চালু করা হবে এমন প্রতিশ্রুতি দিয়ে কনস্টান্টাইন পোপকে চিঠি লেখেন।[37] পোপ পঞ্চম নিকোলাস সুযোগ ব্যবহারে আগ্রহী থাকলেও পশ্চিমা রাজন্যবর্গের উপর তার প্রভাব বাইজেন্টাইনদের আকাঙ্খা অনুযায়ী ছিল না। তাদের মধ্যে কেউ কেউ পোপের বর্ধিষ্ণু নিয়ন্ত্রণের ব্যাপারে সতর্ক অবস্থানে ছিল। বিশেষত, ইউরোপে ইংল্যান্ড ও ফ্রান্সের মধ্যকার একশত বছরব্যাপী যুদ্ধ, স্পেনের রিকনকোয়েস্টার চূড়ান্ত পর্যায়ে অবস্থান, জার্মান রাজ্যগুলোর মধ্যে লড়াই এবং ১৪৪৪ খ্রিষ্টাব্দে ভারনার যুদ্ধে হাঙ্গেরি ও পোল্যান্ডের পতন, এসব ঘটনার কারণে কাঙ্খিত সাহায্য পাওয়া যায়নি। উত্তর ইটালির বাণিজ্যিক নগর রাষ্ট্রগুলো থেকে কিছু সৈনিক আসলেও উসমানীয়দের সাথে পাল্লা দিতে পারার মত পশ্চিমা অবদান খুবই নগন্য ছিল। কিছু পশ্চিমা ব্যক্তি তাদের নিজ উদ্যোগে শহর রক্ষায় এগিয়ে আসে। তাদের অন্যতম হলেন জেনোয়ার সুদক্ষ সৈনিক জিওভান্নো জিসটিনিয়ানি। তিনি ১৪৫৩ এর জানুয়ারি ৭০০ জন সৈনিক নিয়ে উপস্থিত হন।[40] দেয়ালঘেরা শহর রক্ষায় তার দক্ষতার জন্য জন্য সম্রাট তাকে দেয়ালের প্রতিরক্ষার সম্পূর্ণ দায়িত্ব প্রদান করেন। একই সময় গোল্ডেন হর্নে অবস্থানরত ভেনিসিয়ান জাহাজগুলো ভেনিসের অনুমতি ছাড়াই সম্রাটকে তাদের দায়িত্ব গ্রহণের আগ্রহ জানায়। পোপ নিকোলাস তিনটি জাহাজ সাহায্যের জন্য পাঠান। এগুলো মার্চের শেষের দিকে যাত্রা করে।[41] ইতিমধ্যে ভেনিসে এ বিষয়ে আলাপ শুরু হয় যে তারা কনস্টান্টিনোপলকে কী ধরনের সাহায্য প্রদান করবে। সিনেটে একটি নৌবহর প্রেরণের সিদ্ধান্ত হয়। কিন্তু এতে দেরী হয়ে যায়। এপ্রিলে যখন এটি যাত্রা করে তখন যুদ্ধে অংশ নেয়ার জন্য যথেষ্ট দেরি হয়ে গিয়েছিল।[42] একই সময় কনস্টান্টাইন উপহার প্রদানের মাধ্যমে সুলতানকে বিরত রাখার চেষ্টা করেন। কিন্তু তার দূতকে মৃত্যুদন্ড দেয়ার ফলে সে চেষ্টাও ব্যাহত হয়। ফলে বাইজেন্টাইনদের কূটনীতিতে কাজ হয়নি।[37] গোল্ডেন হর্ন থেকে নৌ হামলার আশঙ্কা থেকে সম্রাট কনস্টান্টাইন পোতাশ্রয়ের মুখে একটি শিকল লাগানোর আদেশ দেন। এই শিকল যেকোনো তুর্কি জাহাজকে আটকানোর জন্য যথেষ্ট ছিল। বিদেশী সাহায্য আসার আগ পর্যন্ত অবরোধের সময় বৃদ্ধির ব্যাপারে বাইজেন্টাইনরা যে দুটি কৌশলের উপর নির্ভরশীল ছিল এটি হল তার অন্যতম।[43] ১২০৪ খ্রিষ্টাব্দের চতুর্থ ক্রুসেডের সময় শত্রুরা গোল্ডেন হর্ন দিক থেকে দেয়াল ভেদ করতে সক্ষম হয়েছিল। তাই এই কৌশল প্রয়োগ করা হয়। শক্তি কনস্টান্টিনোপলের প্রতিরক্ষার জন্য নিয়োজিত বাহিনীর সেনাসংখ্যা তুলনামূলকভাবে কম ছিল। এতে সর্বমোট ৭০০০ সৈনিক ছিল যাদের মধ্যে ২০০০ জন ছিল বিদেশী।[44] অবরোধ আরোপের সময় আশপাশের এলাকা থেকে আগত শরণার্থীসহ মোট ৫০,০০০ এর মত মানুষ ছিল বলে ধারণা করা হয়।[45] সম্রাটের বেতনভুক্ত তুর্কি কমান্ডার ডোরগানো সমুদ্রের পার্শ্ববর্তী শহরের একটি অংশ বেতনভুক্ত তুর্কিদের সাহায্যে রক্ষার দায়িত্ব পান। এই তুর্কিরা সম্রাটের প্রতি অনুগত থাকেএবং পরবর্তী লড়াইয়ে প্রাণ হারায়। অন্যদিকে উসমানীয়রা লোকবলের দিক থেকে ব্যাপক পরিমাণে ছিল। সাম্প্রতিক গবেষণা ও উসমানীয় আর্কাইভের তথ্য থেকে জানা যায় যে ৫০,০০০-৮০,০০০ উসমানীয় সৈনিক এতে অংশ নেয়। এদের মধ্যে ৫,০০০ থেকে ১০,০০০ জেনিসারি বাহিনী ছিল। জেনিসারিরা হল উচ্চশ্রেণীর পদাতিক সেনা।[2][14][15] সেসাথে হাজার হাজার খ্রিষ্টান সৈনিক, যাদের মধ্যে সার্বিয়ান নেতা ডুরাড ব্রানকোভিকের পাঠানো ১,৫০০ সার্বিয়ান অশ্বারোহী যুদ্ধে অংশ নেয়। সুলতানের প্রতি আনুগত্য হিসেবে এই সেনাদেরকে পাঠানো হয়। কিন্তু এর কয়েকমাস পূর্বে তিনি কনস্টান্টিনোপলের দেয়াল পুনর্নির্মাণের জন্য অর্থ পাঠিয়েছিলেন। অবরোধের সমসাময়িক পশ্চিমা সাক্ষীরা অতিরঞ্জিত করে সুলতানের সামরিক ক্ষমতার বর্ণনা দিয়েছে। তাদের ভাষ্য মতে ১,৬০,০০০ থেকে ২,০০,০০০ বা ৩,০০,০০০ পর্যন্ত সৈনিক ছিল।[2] উসমানীয় সেনাবিন্যাস ও কৌশল সুলতান মুহাম্মদ সমুদ্রের দিক থেকে শহর অবরোধের জন্য একটি নৌবহর গড়ে তোলেন। এটি অংশত গেলিপোলির গ্রিক নাবিকদের নিয়ে গঠিত হয়েছিল।[14] সমকালীন হিসাবমতে উসমানীয় নৌবহরে জাহাজ সংখ্যা ছিল ১০০(টেডালডি),[46] ১৪৫(বারবারো),[47] ১৬০(ইউবেরটিনো পুসকুলো),[48] ২০০-২৫০ (ইসিডোর অব কিয়েভ,[49] লিওনার্দো দি চিও)[50] থেকে ৪৩০(স্ফ্রানটজ)।[16] আধুনিককালের আরো বাস্তবিক হিসাব মতে নৌবহরে ১২৬টি জাহাজ ছিল। এটি বিশেষত ৬টি বৃহৎ জাহাজ, ১০টি সাধারণ জাহাজ, ১৫টি ছোট জাহাজ, ৭৫টি বড় নৌকা এবং ২০টি ঘোড়া পরিবহনের নৌকা গঠিত হয়।[19] উসমানীয়রা মাঝারি আকারের কামান তৈরীতে দক্ষ একথা অবরোধের আগে সবার জানা ছিল। কিন্তু গোলা ছোড়ার পাল্লা প্রতিপক্ষের ধারণার বাইরে চলে যায়। অস্ত্রের ক্ষেত্রে উসমানীয়দের এই সক্ষমতা উরবান নামক এক হাঙ্গেরিয়ান (কারো মতে জার্মান) ব্যক্তির কারণে সম্ভব হয়।[51] তার নকশা করা একটি কামানের নাম ছিল “শাহি”। এটির দৈর্ঘ্য ছিল ২৭ ফুট (৮.২ মি) এবং এটি ৬০০ পাউন্ডের (২৭২ কেজি) একটি গোলা প্রায় এক মাইল (১.৬ কিমি) দূরে ছুড়ে মারতে পারত।[52] উরবান প্রাথমিকভাবে বাইজেন্টাইনদের অধীনে কাজ করতে চেয়েছিলেন। কিন্তু তারা তার প্রয়োজনীয় অর্থ বরাদ্দ দিতে অক্ষম ছিল। এরপর উরবান কনস্টান্টিনোপল ত্যাগ করেন এবং সুলতান মুহাম্মদের কাছে যান। তিনি দাবি করেন যে তার অস্ত্র ব্যবিলনের দেয়ালকে উড়িয়ে দিতে পারে। পর্যাপ্ত অর্থ ও উপাদান লাভের পর এড্রিনোপলে তিনি তিন মাসের মধ্যে কামান নির্মাণ করেন। এখান থেকে ৬০টি ষাড়ের সাহায্যে এটি কনস্টান্টিনোপলে নিয়ে যাওয়া হয়। উরবান তুর্কি বাহিনীর জন্য অন্যান্য কামানও নির্মাণ করেন।[53] উরবানের কামানে কিছু ত্রুটিও ছিল। এটিকে পুনরায় ব্যবহার করতে তিন ঘন্টা লাগত। কামানের গোলার সরবরাহ খুবই কম ছিল। বলা হয় যে কামানটি ছয় সপ্তাহ পর আপনা থেকেই অকেজো হয়ে যায়। তবে এই বিষয়টি বিতর্কিত।[2] ১৫০ মাইল (২৪০ কিমি) দূরে অস্ত্র কারখানা হওয়ায় সুলতানকে বিশাল কামানকে বহনের জন্য বাড়তি ঝামেলা পোহাতে হয়। বলা হয় যে উরবানের এই কামানকে বহন করতে ৬০ টি ষাড় ও ৪০০ মানুষ প্রয়োজন হয়েছিল।[51] সুলতান মুহাম্মদ থিওডোসিয়ান দেয়াল আক্রমণের পরিকল্পনা করেন। এই দেয়ালগুলো কনস্টান্টিনোপলকে পশ্চিম দিকের আক্রমণ থেকে বাচিয়ে রেখেছিল। শুধু পানিবেষ্টিত অংশই দেয়াল ঘেরা ছিল না। ১৪৫৩ এর ২ এপ্রিল সোমবার ইস্টারের পরের দিন তার সেনারা শহরের বাইরে অবস্থা নেয়। উসমানীয় সেনাবাহিনীর একটি বড় অংশ গোল্ডেন হর্নের দক্ষিণে অবস্থান নেয়। কারাদজা পাশার অধীনস্থ নিয়মিত ইউরোপীয় সেনারা দেয়ালের পুরো দৈর্ঘ্য জুড়ে ছড়িয়ে পড়ে। আনাতোলিয়ার নিয়মিত বাহিনী ইশাক পাশার নেতৃত্বে দক্ষিণে লুকাস থেকে মারমারা সাগর পর্যন্ত অবস্থান নেয়। সুলতান মুহাম্মদ নিজে তার লাল ও সোনালি তাবু ‘’মেসোটেচিওনের’’ কাছে অবস্থান নেন। এখানে কামান ও জেনিসারিরা অবস্থান নিয়েছিল। বাশি-বেজোক নামের সেনারা প্রথম সারির পেছনে অবস্থান নেয়। জাগান পাশার অধীনস্থ অন্যান্য সেনারা হোল্ডেন হর্নের উত্তরে অবস্থান নেয়। গোল্ডেন হর্নের জলার উপর নির্মিত একটি রাস্তার মাধ্যমে যোগাযোগ রক্ষা করা হত।[54] বাইজেন্টাইন সেনাবিন্যাস ও কৌশল শহরে প্রায় ২০ কিমি দেয়াল দিয়ে ঘেরা ছিল। এটি ছিল সেসময়ের অন্যতম মজবুত দেয়াল। কিছুকাল পূর্বে অষ্টম জন পেলেইওলোগস এটির সংস্কার করেন। দেয়ালের অবস্থা যথেষ্ট ভাল ছিল। ফলে বাইজেন্টাইনদের ধারণা ছিল পশ্চিমা সাহায্য আসার আগ পর্যন্ত তারা নিজেদের অবস্থান ধরে রাখতে পারবে।[55] তার উপর প্রতিরক্ষাকারীরা ২৬ টি জাহাজের একটি নৌবহর দ্বারা শক্তি প্রাপ্ত ছিল। এর মধ্যে ৫টি জেনোয়া, ৫টি ভেনিস, ৩টি ভেনিসিয়ান ক্রিট, ১টি আনকোনা, ১টি আরাগন, ১টি ফ্রান্স থেকে ও প্রায় ১০টি বাইজেন্টাইনদের জাহাজ ছিল।[7] ৫ এপ্রিল সুলতান তার শেষ সেনাদল নিয়ে পৌছলে বাইজেন্টাইনরা তাদের অবস্থান গ্রহণ করে।[56] সংখ্যার অপ্রতুলতার কারণে দেয়ালের সব অংশে অবস্থান নেয়া তাদের পক্ষে সম্ভব ছিল না বিধায় সিদ্ধান্ত হয় যে শুধু বাইরের দেয়ালে সেনা মোতায়েন করা হবে। কনস্টান্টাইন ও তার গ্রিক সেনারা দেয়ালের মাঝের অংশ রক্ষায় অবস্থান নেয়। দেয়ালের এই অংশটিকে সবচেয়ে দুর্বল অংশ হিসেবে দেখা হত এবং এই দিক থেকে আক্রমণের আশঙ্কা বেশি ছিল। জিসটিনিয়ানি সম্রাটের উত্তর দিকে অবস্থান নেন। পরবর্তীতে অবরোধ চলার সময় তিনি সম্রাটের অবস্থানের জায়গায় চলে আসেন। তার পূর্বের অবস্থানে বোকিয়ারডি ভাইদের দায়িত্ব দেয়া হয়। মিনট্টো ও তার ভেনিসিয়ানরা ব্লেচারনে প্রাসাদে টিউডোরো কেরিসটো, লেনগেসকো ভ্রাতৃবৃন্দ ও আর্চবিশপ লিউনার্দো অব চিওস এর সাথে অবস্থান নেন। সম্রাটের বাম পাশে কিছুটা দক্ষিণে সেনানায়ক কাটানিও ও জেনোয়ার সৈনিকেরা এবং গ্রীক সৈনিকদের সাথে অবস্থানরত থিওফিলিস পেলেইওলোগস অবস্থান করছিলেন। দেয়ালের একটি অংশে ভেনিসিয়ান ব্যক্তি ফিলিপ্পো কনটারিনি এবং সর্বদক্ষিণে ডিমিটরিয়াস কেন্টাকুজেনাস অবস্থান নেন। সমুদ্রের দেয়ালে অপেক্ষাকৃত কম সৈনিক মোতায়েন করা হয়। স্টেডিয়ানে জেকোবো কনটারিনি, তার বাম পাশে গ্রীক পুরোহিতদের একটি দল এবং এলিউথেরিয়াস পোতাশ্রয়ে যুবরাজ ওরহানকে দায়িত্ব দেয়া হয়। জেনোয়াস ও কাটালান সৈনিকদের সাথে পিরে জুলিয়া প্রাসাদে অবস্থান নেন। কিয়েভের কার্ডিনাল ইসিডর উপদ্বীপের প্রান্তে অবস্থান নেন। দক্ষিণ উপকূলের সমুদ্র দেয়ালগুলোতে গেব্রিয়েল ট্রেভিসানোর অধীন ভেনিসিয়ান ও জেনোয়ার নাবিকরা পাহারার দায়িত্ব পালন করে। কৌশলগত কারণে শহরের ভেতর দুইটি রিজার্ভ বাহিনী রাখা হয়। এর একটি হল লুকাস নটরাসের অধীনে পেট্রায় ও অন্যটি নিসেফোরোস পেলেইওলোগসের অধীনে চার্চ অব দ্য হলি এপস্টলসের কাছে। ভেনিসিয়ান কমান্ডার আল্ভিসো ডিয়েডো পোতাশ্রয়ের জাহাজগুলোকে নেতৃত্ব দেন। বাইজেন্টাইনদের কামান থাকলেও সেগুলো উসমানীয়দের তুলনায় ছোট ছিল এবং গোলা ছোড়ার পর কামানের পেছনদিকের ধাক্কার ফলে তাদের নিজেদের দেয়ালেরই ক্ষতি হচ্ছিল।[57] ডেভিড নিকোলের মতে (২০০০ খ্রিষ্টাব্দ), কনস্টান্টিনোপল খুব সহজেই বিজয় হয় একথাটা সঠিক নয়। মানচিত্রে দেখানোর মত পুরো ব্যাপারটি একপক্ষীয় ছিল না।[58] এমনও দাবি করা হয় যে কনস্টান্টিনোপল ঐ সময় ইউরোপের সবচেয়ে মজবুত প্রতিরক্ষা ব্যবস্থার শহর ছিল।[59] অবরোধ অবরোধের শুরুতে সুলতান মুহাম্মদ শহরের বাইরে বাইজেন্টাইনদের শক্তিকেন্দ্রগুলো ধ্বংস করার জন্য তার সেরা সৈনিকদের পাঠান। কয়েকদিনের মধ্যে বসফরাসের কাছে থেরাপিয়া দুর্গ ও স্টুডিয়াস গ্রামে মারমারা সাগরের নিকটে অনুরূপ আরেকটি দুর্গ দখল করা হয়। মারমারা সাগরে প্রিন্সেস দ্বীপপুঞ্জ এডমিরাল বালতুঘলুর নৌবহর দখল করে নেয়।[60] কয়েক সপ্তাহ ধরে কামানগুলো শহরের দেয়ালের উপর গোলাবর্ষণ করতে থাকে। কিন্তু সুনির্দিষ্টভাবে হামলা করতে না পারা এবং হামলার গতি তুলনামূলকভাবে কম হওয়ায় বাইজেন্টাইনরা ক্ষতিগ্রস্থ অংশ দ্রুত মেরামত করতে সক্ষম হয়।[61] ইতিমধ্যে বেশ কয়েকবার চেষ্টার পরও বালতুঘলুর অধীন উসমানীয় নৌবহরগুলো গোল্ডেন হর্নে প্রবেশ করতে পারেনি। বাইজেন্টাইনরা এর প্রবেশমুখে প্রতিরক্ষামূলক ধাতব শিকল বসিয়ে দেয়ায় এই অবস্থার সৃষ্টি হয়। বাইরের কোনো জাহাজকে গোল্ডেন হর্নে প্রবেশে বাধা দেয়া তুর্কি নৌবহরের প্রধান কাজ হলেও ২০ এপ্রিল চারটি খ্রিষ্টান জাহাজের একটি ক্ষুদ্র দল বেশ বড় লড়াইয়ের পর এতে ঢুকে পড়ে।[62] এতে বাইজেন্টাইনদের মনোবল বেড়ে যায় এবং সুলতানের জন্য অবস্থা অসুবিধাজনক হয়ে পড়ে।[61] বালতুঘলুর অধীনস্থ সৈনিকেরা লড়াইয়ের সময় তার সাহসিকতার ব্যাপারে নিশ্চিত করায় ব্যর্থতা সত্ত্বেও তাকে ক্ষমা করা হয়। এরপর সুলতান মুহাম্মদ অন্য পথ অবলম্বনের সিদ্ধান্ত নেন। তিনি গোল্ডেন হর্নের উত্তরে গালাটার উপর দিয়ে চর্বি মাখানো কাঠের একটি রাস্তা তৈরীর আদেশ দেন। ২২ এপ্রিল জাহাজগুলোকে টেনে গোল্ডেন হর্নে নিয়ে যাওয়া হয়।[61] ফলে রসদ সরবরাহ করা জেনোয়ার জাহাজগুলো বাধার মুখে পড়ে এবং বাইজেনটাইনদের মনোবল ভেঙ্গে যায়। ২৮ এপ্রিল রাতে উসমানীয় জাহাজগুলো ধ্বংস করার একটা চেষ্টা চালানো হয়। কিন্তু উসমানীয়রা পূর্বে সংকেত পাওয়ায় খ্রিষ্টান বাহিনী ব্যাপক ক্ষতিগ্রস্থ হয় এবং পিছু হটে। এরপর বাইজেন্টাইনরা গোল্ডেন হর্নের অংশে অধিক মাত্রায় সেনা সমাবেশ করে। ফলশ্রুতিতে অন্য অংশের প্রতিরক্ষা দুর্বল হয়ে পড়ে। ২৯ এপ্রিল ২৬০ জন উসমানীয় বন্দীকে উসমানীয়দের চোখের সামনে দেয়ালের উপর শিরশ্ছেদ করা হয়।[26] ভূমির দেয়ালে বেশ কয়েকবার আক্রমণের পরও তুর্কিরা সফলতা লাভ করেনি। ভেনিসিয়ান সার্জন নিকোলো বারবারো তার ডায়েরিতে জেনিসারিদের আক্রমণের বিষয়ে লেখেন, “তারা তুর্কিদের দেয়ালের নিচ দিয়ে যুদ্ধের জন্য আসতে দেখল, বিশেষত জেনিসারিদের ... এবং যখন তাদের এক বা দুইজন মারা যায়, আরো তুর্কি চলে আসে এবং মৃতদেরকে নিয়ে যায় ... তারা দেয়ালের কত নিকটে এসে গিয়েছে সে বিষয়ে ভাবছিল না। আমাদের লোকেরা মৃতদেহ বহনকারী তুর্কিদের দিকে কামান ও ক্রসবোর সাহায্যে আক্রমণ কর এবং তাদের দুজনেই মৃতে পরিণত হয়, এরপর আরো একজন তুর্কি তাদেরকে নিতে এগিয়ে আসে, কেউই মৃত্যুকে ভয় পাচ্ছিল না, তারা স্বেচ্ছায় দশজন মরতে প্রস্তুত ছিল কিন্তু একজন তুর্কির লাশও দেয়ালের কাছে ফেলে রাখতে রাজি ছিল না।[47]” যুদ্ধক্ষেত্রে বাধাপ্রাপ্ত হওয়ায় উসমানীয়রা ভূগর্ভস্থ সুড়ঙ্গ দিয়ে দেয়ালের বাধা ভাঙ্গার চেষ্টা করে। মে মাসের মধ্যভাগ থেকে ২৫ মে পর্যন্ত খনন কাজ চলে। অধিকাংশ খননকারী ছিল সার্বিয়ান শাসক কর্তৃক প্রেরিত নোভো বরডোর জার্মান বংশোদ্ভূত। তাদেরকে সেনাপতি জাগান পাশার অধীনে দায়িত্ব দেয়া হয়। বাইজেন্টাইনরা জোহাননেস গ্রান্ট (বলা হয় যে তিনি জার্মান ছিলেন, তবে স্কটিশ এর ব্যাপারেও মত আছে) নামক একজন প্রকৌশলীকে নিয়োগ দেয়। তার কাজ ছিল পাল্টা সুড়ঙ্গ খুড়ে তুর্কি খননকারীদের হামলা করা। ১৬ মে এর রাতে বাইজেন্টাইনরা প্রথম সার্বিয়ান সুড়ঙ্গ আবিষ্কার করে। পরবর্তী সুড়ঙ্গগুলো ২১, ২৩ ও ২৫ মে ধরা পড়ে এবং গ্রীক ফায়ার ও লড়াইয়ের মাধ্যমে ধ্বংস করে দেয়া হয়। ২৩ মে বাইজেন্টাইনরা দুই জন তুর্কি অফিসারকে গ্রেপ্তার ও নির্যাতন করে সুড়ঙ্গের অবস্থান জেনে নেয় ও সেগুলো ধ্বংস করে।[63] ২১ মে সুলতান মুহাম্মদ কনস্টান্টিনোপলে একজন দূত পাঠান। শহর তার কাছে হস্তান্তর করা হলে অবরোধ তুলে নেয়া হবে বলে তিনি প্রস্তাব দেন। তিনি প্রতিশ্রুতি দেন যে সম্রাট ও অন্য যেকোন বাসিন্দাকে তাদের সম্পত্তিসহ চলে যাওয়ার অনুমতি দেয়া হবে। তাছাড়া সম্রাটকে পেলোপোননিসের গভর্নর হিসেবে মেনে নেয়ারও প্রস্তাব দেন। সর্বশেষে তিনি শহরে যারা থেকে যাবে তাদের নিরাপত্তার নিশ্চয়তাও দেন। কনস্টান্টাইন উচ্চমাত্রায় করপ্রদান ও তুর্কিদের হস্তগত হওয়া দুর্গ ও এলাকাকে উসমানীয় সম্পত্তি হিসেবে মেনে নিতে সম্মত হন।[64] তবে কনস্টান্টিনোপলের ব্যাপারে তিনি বলেন, “আপনাকে শহর হস্তান্তর করা আমার বা এর অধিবাসীদের উপর নির্ভর করে না; আমরা সবাই স্বেচ্ছায় মৃত্যুবরণের সিদ্ধান্ত নিয়েছি এবং আমরা আমাদের জীবনের পরোয়া করবো না।[65]” এই সময়ের মধ্যে সুলতান মুহাম্মদ তার উচ্চপদস্থ অফিসারদের সাথে চূড়ান্ত বৈঠক করেন। তবে কিছু দ্বিমত দেখতে পান। তার অন্যতম উজির হালিল পাশা যিনি সবসময় সুলতানের শহর জয়ের পরিকল্পনার বিরোধিতা করতেন, সুলতানকে সতর্ক করে অবরোধ তুলে নিতে বলেন। হালিল পাশার স্থলে জাগান পাশাকে দায়িত্ব দেয়া হয়। জাগান পাশা অবিলম্বে আক্রমণের পক্ষে ছিলেন। ঘুষ গ্রহণের অভিযোগে সে বছরে হালিল পাশার মৃত্যুদন্ড দেয়া হয়।[66] সুলতান দেয়াল ধ্বংস করার পরিকল্পনা করেন যাতে বাইজেন্টাইনদের প্রতিরোধ দুর্বল হয়ে পড়ে এবং চূড়ান্ত আক্রমণের প্রস্তুতি নেয়া যায়। চূড়ান্ত আক্রমণ ২৬ মে সন্ধায় চূড়ান্ত আক্রমণ শুরু হয় এবং পরদিন পর্যন্ত তা জারি থাকে।[67] যুদ্ধসভার সিদ্ধান্তের ৩৬ ঘন্টা পর উসমানীয়রা তাদের সৈন্যচালনা শুরু করে।[67] ২৮ মে সৈনিকদের প্রার্থনা ও বিশ্রামের জন্য মঞ্জুর করা হয়। এরপর চূড়ান্ত আক্রমণ পরিচালনা করা হয়। বাইজেন্টাইন অংশে ১২টি জাহাজের ক্ষুদ্র ভেনিসিয়ান নৌবহর এজিয়ান সাগরে তল্লাশির পর রাজধানী পৌছে সম্রাটকে জানায় যে ভেনিসিয়ান রসদের কোনো জাহাজ পথিমধ্যে নেই।[68] ২৮ মে উসমানীয় সেনারা চূড়ান্ত আক্রমণের জন্য প্রস্তুত হলে শহরে বড় আকারের ধর্মীয় পদযাত্রার আয়োজন করা হয়। সন্ধায় হাগিয়া সোফিয়ায় বক্তৃতা দেয়া হয় যাতে সম্রাট এবং ল্যাটিন ও গ্রিক উভয় চার্চ অংশ নেয়।[69] ২৯ মে মধ্যরাতের কিছু পরে আক্রমণ শুরু হয়। উসমানীয় সাম্রাজ্যের খ্রিষ্টান সৈনিকরা প্রথম আক্রমণ করে। এরপর অনিয়মিত আজাপ ও আনাতোলিয়ানরা আক্রমণ করে। শহরের উত্তর অংশের দেয়ালে তারা আক্রমণ করে। এই দেয়ালগুলো কামানের আক্রমণে ক্ষতিগ্রস্ত হয়েছিল। এগুলো এগারো শতকে নির্মাণ করা হয় এবং যথেষ্ট দুর্বল ছিল। জিওভান্নো জিসটিনিয়ানি আক্রমণের সময় মারাত্মক আহত হন।[2][49][57] তার এই অবস্থা প্রতিরোধকারীদের ভেতর ভিতির সঞ্চার করে।[70] তাকে চিওস নিয়ে যাওয়া হয়। সেখানে তিনি কয়েকদিন পর মারা যান। জিসটিনিয়ানির অধীন জেনোয়ার সৈনিকরা শহরের ভেতর ও পোতাশ্রয়ের দিকে পিছু হটে। কনস্টান্টাইন ও তার সৈনিকেরা এখন তাদের নিজের প্রতিরক্ষার উপর নির্ভর করতে হয়। তারা জেনিসারিদের কিছু সময় পর্যন্ত প্রতিরোধ করলেও একসময় তারা শহরে ঢুকে পড়ে। যখন একটি ফটকে তুর্কি পতাকা দেখা যায় তখন সৈনিকদের মধ্যে ভীতির সঞ্চার হয় এবং উলুবাতলি হাসান তার সৈনিকদের নিয়ে এগিয়ে গেলে প্রতিরোধ ভেঙ্গে যায়। কথিত আছে যে সম্রাট কনস্টান্টাইন তার বেগুনি রাজপোষাক ছুড়ে ফেলে চূড়ান্ত লড়াইয়ে নেতৃত্ব দেন। এই যুদ্ধে তিনি মৃত্যুবরণ করেন। অন্যদিকে নিকোলো বারবারো নামক ভেনিসিয়ান প্রত্যক্ষদর্শীর মতে, তুর্কিরা সান রোমানো ফটক দিয়ে ঢুকে পড়লে কনস্টান্টাইন ফাঁসিতে ঝুলে পড়েন। তবে তার পরিণতি কী হয়েছিল তা অজানা থেকে যায়।[71] হামলার পর উসমানীয় সেনারা শহরের সড়ক, প্রাক্তন ফোরা, এবং চার্চ অব দ্য হলি এপস্টলস এসব এলাকায় চলে আসে। সুলতান মুহাম্মদের ইচ্ছা ছিল যে তার নবনিযুক্ত পেট্রিয়ার্ককে একটি পদ দেয়া যাতে তিনি তার খ্রিষ্টান প্রজাদের উপর নিয়ন্ত্রণ রাখতে পারেন। তাই তিনি চার্চ অব দ্য হলি এপস্টলসের মত স্থাপনা রক্ষার জন্য একটি নিরাপত্তা দল পাঠান। সেনারা হাগিয়া সোফিয়ার সামনের চত্বর অগাস্টিয়ামে চলে আসে। এর ব্রোঞ্জের ফটকের ভেতর বিপুল বেসামরিক লোক স্বর্গীয় নিরাপত্তার আশায় অবস্থান নিয়েছিল। দেয়াল ভেঙ্গে ফেলার পর সৈনিকরা মূল্যবান বস্তুকে অধিকার করা শুরু করে। সুলতান ততকালীন প্রথা হিসেবে তিন দিন পর্যন্ত সৈনিকদের শহরের সম্পদ অধিকারের অনুমতি দেন।[72] নিকোলো বারবারোর মতে শহরজুড়ে তুর্কিরা খ্রিষ্টানদের হত্যা করে। ফিলিপ মানসেলের মতে কয়েক হাজার বেসামরিক নাগরিককে হত্যা করা হয় এবং ৩০,০০০ এর মত লোককে দাস বানানো হয় ও বহিষ্কার করা হয়।[73] উসমানীয়দের ক্ষয়ক্ষতির পরিমাণ অজানা। তবে বেশ কয়েকটি আক্রমণ অসফল হয়েছিল বলে ইতিহাসবিদদের ধারণা এর সংখ্যা ব্যাপক। বারবারোর বর্ণনা মতে নর্দমায় হঠাত ঝড়ের ফলে সৃষ্ট বৃষ্টির পানির মত রক্ত বয়ে যাচ্ছিল এবং তুর্কি ও খ্রিষ্টানদের মৃতদেহ সাগরে ভাসছিল।[47] পরবর্তী অবস্থা বিজয়ের তৃতীয় দিন সুলতান মুহাম্মদ সব ধরনের লুটপাট বন্ধের নির্দেশ দেন এবং সৈনিকদের শহরের বাইরে পাঠান।[23] ঘটনার একজন প্রত্যক্ষদর্শী বাইজেন্টাইন ইতিহাসবিদ জর্জ স্ফ্রান্টজেজের বর্ণনা অনুযায়ী,[74][75] “আমাদের শহরের পতনের তৃতীয় দিন সুলতান তার বিজয় উদযাপন করেন। তিনি এই মর্মে আদেশ জারি করেনঃ লুকিয়ে থাকা সকল বয়সের নাগরিকদেরকে মুক্ত মানুষের মত বেরিয়ে আসতে হবে এবং তাদের কোনো প্রশ্ন করা হবে না। তিনি এও ঘোষণা করেন যে অবরোধের আগে যারা শহর ত্যাগ করে চলে গেছে তাদের বাড়ি ও সম্পদ পুনর্বহাল করা হবে, যদি তারা বাড়ি ফিরে আসে তবে তাদের সাথে তাদের পদ ও ধর্ম অনুযায়ী ব্যবহার করা হবে, যেন কিছুই পরিবর্তন হয়নি।” হাগিয়া সোফিয়াকে মসজিদে রূপান্তর করা হয়। তবে গ্রীক অর্থোডক্স চার্চকে আগের মতই রেখে দেয়া হয় এবং গেনাডিয়াস স্কোলারিয়াসকে কনস্টান্টিনোপলের পেট্রিয়ার্ক হিসেবে নিয়োগ দেয়া হয়। সুলতান মুহাম্মদ আক্রমণ করতে পারেন একথা জেনেও মিস্ট্রাসের মোরিয়ান দুর্গে কনস্টান্টাইনের ভাই থমাস ও ডিমিট্রিয়াস পরস্পর লড়াই করছিলেন। ১৪৬০ পর্যন্ত তারা তাদের অবস্থান ধরে রাখেন। কনস্টান্টিনোপলের পতনের বহুকাল আগে ডিমিট্রিয়াস ক্ষমতার জন্য থমাস, কনস্টান্টাইন ও তার অন্য ভাই জন ও থিওডরের সাথে লড়াই করেন।[76] উসমানীয়রা মোরিয়া আক্রমণ করলে থমাস রোমে পালিয়ে যান। ডিমিট্রিয়াস একটি পুতুল রাষ্ট্র চালানোর আশা করেন কিন্তু তাকে বন্দী করা হয় এবং বাকি জীবন তাকে বন্দী হিসেবে কাটাতে হয়। রোমে থমাস ও তার পরিবার বহিষ্কৃত বাইজেন্টাইন সম্রাট হিসেবে ১৫০৩ পর্যন্ত পোপ ও অন্যান্য পশ্চিমা শাসকদের কাছ থেকে কিছু আর্থিক সাহায্য পান। ১৪৬১ তে স্বাধীন বাইজেন্টাইন রাষ্ট্র ট্রেবিজন্ড সুলতান মুহাম্মদের অধীনে আসে।[76] কনস্টান্টিনোপলের অধিকারের মাধ্যমে সুলতান তার নতুন রাজধানী পেয়ে যান। ইউরোপে উসমানীয়দের অগ্রসরে এরপর আর কোনো বড় বাধা থাকল না। খ্রিষ্টান জগতে এই শহর হাতছাড়া হওয়ার ঘটনা ব্যাপক আলোড়ন তোলে এবং পশ্চিমা খ্রিষ্টানদের প্রাচ্যের প্রতি আগ্রাসী দৃষ্টিভঙ্গি গড়ে তুলতে সহায়ক হয়। পোপ পঞ্চম নিকোলাস ক্রুসেডের মত আরেকটা আক্রমণের ডাক দেন। যখন কোনো ইউরোপীয় শাসক এতে রাজি হল না, পোপ নিজেই যাওয়ার সিদ্ধান্ত নেন কিন্তু তার মৃত্যুর ফলে এই পরিকল্পনা সাধিত হয়নি। ফ্লোরেন্সের চ্যান্সেলর কোলুসিসো সেলুটাটি কর্তৃক ১৩৯৬ খ্রিষ্টাব্দে চালু হওয়া সাংস্কৃতিক বিনিময়ের আওতায় গ্রীক পন্ডিতরা ইটালীয় নগর রাষ্ট্রগুলোতে যাওয়া আসা শুরু করে।[77] এই বিজয়ের পর অনেক গ্রিক শহর ছেড়ে ল্যাটিন পাশ্চাত্যে চলে যায়। তারা তাদের সাথে গ্রেকো রোমান ঐতিহ্যকে ইটালি ও অন্যান্য অঞ্চলে নিয়ে আসে। ফলে রেনেসা এতে উপকৃত হয়।[78][79] শহরে থেকে যাওয়া অবশিষ্ট গ্রীকদের বেশিরভাগ শহরের ফানার ও গালাটা নামক অংশে বসবাস করত। উসমানীয় শাসকদের অধীনে অনেক ফানারিয় উপদেষ্টা হিসেবে কাজ করে। পন্ডিতরা কনস্টান্টিনোপলের পতনকে মধ্য যুগের সমাপ্তি এবং রেনেসার শুরু হিসেবে দেখেন। এর কারণ হল, এই ঘটনার পর ইউরোপে পুরনো ধর্মীয় রীতির অবসান হয় এবং কামান ও বারুদের ব্যবহার শুরু হয়। উক্ত এলাকায় তুর্কিদের একাধিপত্যের কারণে এটি ইউরোপ ও এশিয়ার মধ্যে বাণিজ্যের মূল সংযোগস্থল হয়ে দাঁড়ায়। ফলে ইউরোপীয়রা সমুদ্রপথে এশিয়া আসার পথ বের করাকে গুরুত্বের সাথে দেখা শুরু করে।[80] তৃতীয় রোম বাইজেন্টিয়াম শব্দটি দ্বারা আধুনিক ইতিহাসবিদরা পরবর্তী রোমান সাম্রাজ্যকে বোঝান। কনস্টান্টিনোপল থেকে শাসন করা সাম্রাজ্যকে তৎকালীন সময়ে “রোমান সাম্রাজ্য” বলা হত। সম্রাট কনস্টান্টাইন এই শহরের নাম দিয়েছিলেন “নতুন রোম”। কনস্টান্টিনোপলের পতনের পর এর উত্তরাধিকার নিয়ে কোন্দল শুরু হয়। রাশিয়ানরা নিজেদেরকে বাইজেন্টাইন উত্তরাধিকারী হিসেবে দাবি করে। সুলতান মুহাম্মদ নিজেকে রোমান সাম্রাজ্যের উত্তরাধিকারী হিসেবে গণ্য করতেন এবং নিজেকে ‘’কায়সার-ই রুম’’ বা রোমের সিজার হিসেবে ঘোষণা করেন। তবে তাকে “বিজয়ী” হিসেবেই বেশি স্মরণ করা হয়। তার প্রতিষ্ঠিত রাজনৈতিক ব্যবস্থা ১৯২২ খ্রিষ্টাব্দে তুর্কি প্রজাতন্ত্রের প্রতিষ্টাকাল পর্যন্ত স্থায়ী ছিল। এই আদর্শিক সংঘাত রাশিয়া ও উসমানীয় সাম্রাজ্যের মধ্যে যুদ্ধে ইন্ধন যোগায়। আঠারো ও উনিশ শতকে রুশ সেনারা ধীরে ধীরে কনস্টান্টিনোপলের দিকে অগ্রসর হয়। ১৮৭৭-১৮৭৮ এর রুশ-তুর্কি যুদ্ধের সময় রুশ সেনারা টোপকাপি প্রাসাদের দশ মাইল (১৬ কিমি) পশ্চিমে কনস্টান্টিনোপলের ইয়েশিলকো শহরতলীতে এসে পৌছায়। সার্বিয়ার জার স্টিফেন ডুসান ও বুলগেরিয়ার জার ইভান আলেক্সান্ডার দুজনেই নিজেদেরকে রোমান সাম্রাজ্যের ন্যায়সঙ্গত উত্তরাধিকারী দাবি করেন। অন্যান্য দাবিদাররা, যেমন ভেনিস প্রজাতন্ত্র ও পবিত্র রোমান সাম্রাজ্য ইতিহাসের গর্ভে হারিয়ে যায়। তুর্কিরা সামরিক ও রাজনৈতিকভাবে লাভবান হওয়ার পাশাপাশি প্রাচ্যের মুসলিম ব্যবসায়ীদের মসলা ব্যবসার ধারা পতনের দিকে যেতে থাকে। আগে মুসলিম ব্যবসায়ীরা মধ্যবর্তী হিসেবে ব্যবসায়ে ভূমিকা পালন করত। ইউরোপীয়রা ১৬ শতক পর্যন্ত কনস্টান্টিনোপলের মাধ্যমে ব্যবসা পরিচালনা করে। কিন্তু মূল্যবৃদ্ধির কারণে তারা ভিন্ন পথ আবিষ্কারের দিকে মনোনিবেশ করে যাতে উসমানীয়, সাফাভি, সাফাভি রাজবংশ ও মামলুক ব্যবসায়ীদের পাশ কাটিয়ে যাওয়া যায়। পর্তুগিজ, স্পেনিশ ও ডাচ জাহাজগুলো আফ্রিকার দক্ষিণ প্রান্ত ধরে ভারতে আসার পথ আবিষ্কারের প্রচেষ্টা চালায়। প্রকৃতপক্ষে কলম্বাস যদি ভারত আবিষ্কারের জন্য বের না হতেন তবে তিনি কখনো নতুন পৃথিবী খুজে পেতেন না। আংশিক চন্দ্রগ্রহণ মধ্যযুগের জ্যোতির্বিদরা ১৪৫৩ এর মে চন্দ্রগ্রহণ পর্যবেক্ষণ করেন। এসময় চাঁদের প্রায় দুই তৃতীয়াংশ ঢাকা পড়ে যায়। অবশিষ্ট অংশের আলো কখনো কখনো লাল দেখায়। এই ঘটনাকে শহরের ক্ষমতা বদলের পূর্বাভাস হিসেবে দেখা হত। সাংস্কৃতিক সম্পর্ক কিংবদন্তি কনস্টান্টিনোপলের পতনকে কেন্দ্র করে গ্রীসে বেশ কিছু কিংবদন্তি রয়েছে। বলা হয় যে ২২ মে ১৪৫৩ এর চন্দ্রগ্রহণ শহরের পতনের পূর্বাভাস ছিল।[81] চারদিন পর পুরো শহর কুয়াশায় আচ্ছন্ন হয়ে যায়। এই অঞ্চলে মে মাসে এমনটা আগে হত না। সেদিন সন্ধ্যায় কুয়াশা মিটে যাওয়ার পর হাগিয়া সোফিয়ার গম্বুজে অদ্ভুত একটা আলো দেখা যায়। কেউ কেউ এটিকে পবিত্র আত্মার শহর ত্যাগ হিসেবে ব্যাখ্যা করে।[82] অন্যরা তখনও আশা ধরে রেখেছিল। তাদের ধারণা ছিল এটি শহর রক্ষার জন্য আসা জন হুনয়াডির বাহিনীর লোকেদের ক্যাম্পফায়ারের আলো।[83] তবে বৈজ্ঞানিক তত্ত্ব মতে আলোটি মূলত বিরুপ আবহাওয়ার জন্যই ছিল। আরেকটি ভাষ্যমতে প্রথম তুর্কি সৈনিক শহরে প্রবেশের পর দুজন পাদ্রী ধর্মীয় গীতি পড়তে পড়তে ক্যাথেড্রালের দেয়ালে অদৃশ্য হয়ে যান। কিংবদন্তি অনুসারে, কনস্টান্টিনোপল যেদিন আবার খ্রিষ্টানদের হাতে আসবে সেদিন তারা ফিরে আসবেন।[84] আরেকটি কিংবদন্তি মতে, যখন উসমানীয়রা শহরে প্রবেশ করে একজন ফেরেশতা সম্রাটকে উদ্ধার করে এবং তাকে মার্বেলে রূপান্তরিত করে গোল্ডেন গেটের কাছে ভূগর্ভস্থ একটি গুহায় লুকিয়ে রাখে। সেখানে তিনি পুনর্জীবন লাভের জন্য অপেক্ষা করছেন (এটি ঘুমন্ত বীর কিংবদন্তির আরেকরূপ)।[85][86] সাংস্কৃতিক প্রভাব উসমানীয়দের হাতে কনস্টান্টিনোপলের ক্ষমতা আসার বহু বছর পরও পশ্চিম ইউরোপে এর পুনরায় অধিকারের বিষয়টি একটি লক্ষ্য হিসেবে টিকে ছিল। তবে পশ্চিম ইউরোপ ১৬ শতকে প্রবেশের সাথে সাথে ক্রুসেডের যুগ শেষ হতে শুরু করে। প্রথমদিকে পাশ্চাত্যে একটি ক্রুসেডের ইচ্ছা প্রবলভাবে দেখা যায়। তবে এতে ধর্মীয় আবেগের পরিবর্তে রেনেসার প্রভাব ছিল। প্রাচীন ঐতিহ্য ফিরিয়ে আনার মনোভাব এখানে প্রভাব বিস্তার করে। কনস্টান্টিনোপলের পতনের পর এনিয়াস সিলভিয়াস আক্ষেপ করে বলেন, “হোমার ও প্লেটো দ্বিতীয়বার মৃত্যুবরণ করলেন”। হারানো শহরের ব্যাপারে এই বক্তব্য যথার্থ ছিল না। অধিকন্তু, কনস্টান্টিনোপলের উদ্বাস্তুরা ইটালিতে তাদের প্রাচীন পুথিগুলো নিয়ে আসে এবং প্লেটোনিক ও নিউ-প্লেটোনিক দর্শনের চর্চায় সাহায্য করে। পোপ দ্বিতীয় পাইয়াস দুঃখের প্রকাশ হিসেবে বেশ কিছু গান রচনা করেন। বুরগুনডির ডিউক ফিলিপ দ্য গুড তুর্কিদের বিরুদ্ধে অস্ত্র তুলে নেন। তবে উসমানীয়দের শক্তিবৃদ্ধি সেসাথে প্রটোস্টান্ট সংস্কার ও এর পাল্টা সংস্কারের ফলে কনস্টান্টিনোপলের পুনর্দখল অসম্ভব হয়ে পড়ে। এমনকি একসময় ক্রুসেডে প্রবলভাবে অংশগ্রহণ করা ফ্রান্স উসমানীয়দের মিত্রে পরিণত হয়। আরও দেখুন ফেতিহ ১৪৫৩ উসমানীয় সাম্রাজ্যের সেনাবাহিনী উরবান তারসান বেগ উলুবাতলি হাসান তথ্যসূত্র This articleincorporates text from a publication now in the public domain: আরও পড়ুন Franz Babinger: Mehmed the Conqueror and His Time (1992) Princeton University Press Richard A. Fletcher: The Cross and the Crescent (2005) Penguin Group Harris, Jonathan, Constantinople: Capital of Byzantium (2007) Hambledon/Continuum. Harris, Jonathan, The End of Byzantium (2010) Yale University Press. Smith, Michael Llewellyn, "The Fall of Constantinople", in History Makers magazine No. 5 (London, Marshall Cavendish, Sidgwick & Jackson, 1969) p.192 Andrew Wheatcroft: The Infidels: The Conflict Between Christendom and Islam, 638–2002 (2003) Viking Publishing Justin Wintle: The Rough Guide History of Islam (2003) Rough Guides বিষয়শ্রেণী:১৪৫৩-এ উসমানীয় সাম্রাজ্য বিষয়শ্রেণী:১৪৫৩-এ বাইজেন্টাইন সাম্রাজ্য বিষয়শ্রেণী:১৫ শতকে বাইজেন্টাইন সাম্রাজ্য কনস্টান্টিনোপল ১৪৫৩ বিষয়শ্রেণী:১৪৫৩-এর লড়াইসমূহ বিষয়শ্রেণী:পূর্ব-পশ্চিম দ্বন্দ্ব কনস্টান্টিনোপল ১৪৫৩ কনস্টান্টিনোপল ১৪৫৩ কনস্টান্টিনোপল ১৪৫৩ ১৪৫৩ কনস্টান্টিনোপল বিষয়শ্রেণী:ইস্তানবুলের ইতিহাস বিষয়শ্রেণী:১৪৫০-এর দশকে বাইজেন্টাইন সাম্রাজ্য বিষয়শ্রেণী:১৪৫০-এর দশকে উসমানীয় সাম্রাজ্য বিষয়শ্রেণী:১৫ শতকে উসমানীয় সাম্রাজ্য বিষয়শ্রেণী:বিশ্ব ডিজিটাল লাইব্রেরি সম্পর্কিত

https://bn.wikipedia.org/wiki/%E0%A6%95%E0%A6%A8%E0%A6%B8%E0%A7%8D%E0%A6%9F%E0%A6%BE%E0%A6%A8%E0%A7%8D%E0%A6%9F%E0%A6%BF%E0%A6%A8%E0%A7%8B%E0%A6%AA%E0%A6%B2%20%E0%A6%AC%E0%A6%BF%E0%A6%9C%E0%A6%AF%E0%A6%BC

2017 ప్రపంచ జనాభాలో స్త్రీల జనాభా శాతం ఎంత ?

జనాభా

telugu

సామాజిక శాస్త్రంలోనూ, జీవ శాస్త్రంలోనూ జనాభాా (population) అన్న పదాన్ని ఒక జాతికి (species) చెందిన సంఖ్యను చెప్పడానికి వాడుతారు. population అన్న పదాన్ని గణాంక శాస్త్రంలోనూ, ఇతర విజ్ఞానశాస్త్రాలలోనూ 'సముదాయం' అన్న అర్ధంలో కూడా వాడుతారు. ఈ వ్యాసంలో మానవజాతి జనసంఖ్య అన్న అర్ధంలో జనాభాా అన్న పదం వాడబడింది. నిర్ణీత ప్రాంతంలో నివసించే ఒకే జాతికి చెందిన జీవుల సమూహమే జనాభాా. ఈ జనాభాాను గురించి చేసే అధ్యయనాన్ని వైయక్తిక ఆవరణ శాస్త్రం (Atecology) లేదా జనాభాా జీవావరణ శాస్త్రం (Population Biology) అంటారు. జనాభాా నిరంతరం పరిమాణంలో మార్పులకు గురి అవుతూ ఉంటుంది. దీనిని గురించి తెలిపేది జీవ గతిజ శీలం (Population Dynamics) జనాభాాను వర్ణించేందుకు అనేక ప్రమాణాలు వాడబడతాయి. జననాలు, మరణాలు, వలసలు, కుటుంబ జీవనవిధానాలు, వివాహాలు, విడాకులు, సామాజిక వైద్య సదుపాయాలు, పని అవకాశాలు, కుటుంబనియంత్రణ, యుద్ధాలు, ఉత్పాతాలు వంటి ఎన్నో అంశాలు జనాభాాను ప్రభావితం చేస్తాయి. జనాభాాలో ప్రజల నడవడికను వివిధ దృక్కోణాలనుండి సామాజిక శాస్త్రం, ఆర్ధిక శాస్త్రం, భౌగోళిక శాస్త్రం, రాజనీతి శాస్త్రం వంటివి అధ్యయనం చేస్తాయి. జనాభాా గురించి కొన్ని సాంకేతిక విషయాలు జనాభాాకు ప్రత్యేకమైన లక్షణాలు ఉంటాయి. అవి జనన, మరణ రేట్లు, వ్యాప్తి, సాంద్రత, వయోవ్యాప్తి, జనాభాా నియంత్రణ[1] జనన, మరణ రేటు - ఒక నిర్ణీత కాల వ్యవధిలో జనాభాాలో వచ్చే జననాల సంఖ్యను జనన రేటు అంటారు. ఇందులో సమగ్ర జనన రేటు, విశిష్ట జనన రేటు, శక్త్యర్ధ జనన రేటు, జీవావరణ జనన రేటు అనే వివిధ లెక్కింపు విధానాలున్నాయి. అలాగే మరణాల రేటులో సమగ్ర, విశిష్ట, శక్త్యర్ధ, జీవావరణ మరణ రేట్లు ఉంటాయి. మరణాల రేటుకంటే జననాల రేటు ఎక్కువ ఉన్నపుడే ఆ జనాభాా పరిమాణం పెరుగుతుంది. వలసలు - జనాభాాలోని జీన్ పూల్‌ను ప్రభావితం చేసే విషయాలలో వలసలు (రావడం, పోవడం) అనేవి ముఖ్యమైన అంశాలు. వీటి ఫలితంగా జనాభాా పరిమాణంలో వృద్ధి లేదా క్షీణత సంభవిస్తాయి. జన సాంద్రత - ఒక ఆవాసంలో నిర్దిష్టమైన వైశాల్యం లేదా ఘన సాంద్రతలో నివసించే జీవుల సంఖ్యను జన సాంద్రత అంటారు. నేలపై తిరిగే జీవులకు వైశాల్యాన్ని, నీటిలో ఉండే జీవులకు ఘన పరిమాణాన్ని ప్రమాణంగా తీసుకొంటారు. జీవ సామర్థ్యం (బయోటిక్ పొటెన్షియల్) - అనుకూలమైన పరిస్థితులలో నివసించే జనాభాా జీవ సామర్ధ్యాన్ని ప్రదర్శిస్తుంది. అంటే ఆహారం పుష్కలంగా లభించడం, అనువైన నివాస స్థానం ఉండడం, కాలుష్యం లేకపోవడం, రోగాలు పెచ్చుగా ఉండకుండడం, పర భక్షక జీవుల ప్రమాదం లేకపోవడం - ఇలాంటి పరిస్థితులలో ప్రతి జీవీ చూపే అత్యధిక ప్రత్యుత్పత్తి రేటునే దాని జీవ సామర్థ్యం అంటారు. వయో వ్యాప్తి - జనాభాా ప్రధాన లక్షణాలలో ఇది ఒకటి. జనాభాాలో మూడు గ్రూపులు ఉంటాయనవచ్చును (1) ప్రత్యుత్పత్తి పూర్వ వయో సమూహం (పిల్లలు) (2) ప్రత్యుత్పత్తి వయో సమూహం (పెద్దలు) (3) ప్రత్యుత్పత్తి పర వయో సమూహం (వృద్ధులు) - ఈ మూడు సమూహాల మధ్య వయోవ్యాప్తి జనన మరణ రేట్లను ప్రభావితం చేస్తుంది. సుస్థిరమైన జనాభాాలో ఈ మూడు సమూహాలు సమానంగా ఉంటాయి. భార శక్తి - ఒక ఆవాసం భరించగల గరిష్ఠ స్థాయి జనాభాాను ఆ ప్రదేశం యొక్క భార శక్తి అంటారు. ప్రపంచ జనాభాా ఫిబ్రవరి 25 2006నాటికి [2] ప్రపంచ జనాభాా 6.5 బిలియన్లకు (6,500,000,000 లేదా 650 కోట్లు) చేరుకుంది. 2012నాటికి భూమిమీద 7 బిలియన్ల జనాభాా ఉంటుందని అంచనా.. ఐక్యరాజ సమితి జనాభాా నిధి వారు అక్టోబరు 12 1999 నాటికి ప్రపంచ జనాభాా 6 బిలియన్లు (600 కోట్లు) అయ్యిందని ప్రకటించారు. 1987లో 5 బిలియన్లు అయిన జనాభాా 12 సంవత్సరాలలో 6 బిలియన్లు అయ్యింది. అయితే ఈ అంచనాలలో చాలా ఉజ్జాయింపులు ఉన్నాయి. 2050 నాటికి ప్రపంచ జనాభాా 9 బిలియన్లు (900 కోట్లు) అవుతుందని ఐ.రా.స. జనాభాా విభాగం వారి అంచనా[3]. గడచిన 50 సంవత్సరాలలోనూ, ముఖ్యంగా 1960 - 1995 మధ్యకాలంలో మెరుగైన వైద్య సౌకర్యాలు లభించినందువలనా, ఆహారోత్పత్తి పెరిగినందువలనా ప్రపంచ జనాభాా వేగంగా పెరిగింది[4][5]. ప్రపంచ జనాభాాలో ఒక్క ఆసియా ఖండంలోనే 40 శాతం, ఆఫ్రికాలో 12 శాతం, యూరోప్‌ దేశాల్లో 11 శాతం, ఉత్తర అమెరికాలో 8 శాతం, దక్షిణమెరికా 5.3 శాతం, ఆస్ట్రేలియాలో 0.3 శాతం ప్రజలు జీవిస్తున్నారు. జనాభాా తరుగుదల ఒక ప్రాంతంలో సంతానోత్పత్తి రేటులో వచ్చే తేడాలు, పెద్దయెత్తున జరిగే వలసలు, రోగాలు, కరవు, యుద్ధాలు, ప్రకృతి వైపరీత్యాలు వంటి అంశాలవలన జనాభాా తరగవచ్చును. పాతకాలంలో (ప్లేగు, కలరా వంటి) వ్యాధులవలన ఒకో ప్రాంతంలో జనాభాా బాగా తగ్గడం జరిగింది. అలాగే గ్రామీణ ప్రాంతాలనుండి పట్టణాలకు వలసల వెళ్ళడం వలన గ్రామాల జనాభాా తగ్గుతున్నది. అయితే 'అధిక జనాభాా' లేదా 'అల్ప జనాభాా' అన్న విషయం అక్కడి జనుల సంఖ్యపైన మాత్రమే నిర్ధారణ కాదు. అక్కడ ఉన్న వనరులు ఎందరు జనుల ఉపాధికి అనుకూలం అనేది ముఖ్యాంశం. కనుక క్రొత్త జీవనోపాధి కలిగించడం జనాభాా సమతుల్యతను పరిరక్షించడానికి సరైన మార్గం. జపాన్‌, కజక్‌స్థాన్, ఉక్రెయిన్, బెలారస్, మాల్డోవా, ఇస్తోనియా, లాట్వియా, లిత్వేనియా, బల్గేరియా, జార్జియా, అర్మేనియా, బోస్నియా, క్రొయేషియా, స్లొవేనియా, హంగేరీ, ఇటలీ జర్మనీ, గ్రీస్, స్పెయిన్, క్యూబా, ఉరుగ్వే, డెన్మార్క్, ఫిన్లాండ్, ఆస్ట్రియా, సింగపూర్‌, బ్రిటన్, ఫ్రాన్స్, జింబాబ్వే, శ్వాజిలాండ్ మొదలైన దేశాలు దేశాలు బిడ్డలను పుట్టిస్తే ప్రోత్సాహకాలు అందిస్తున్నాయి: జపాన్: నెలకి ఐదు వేల రూపాయిలు చొప్పున పన్నెండేళ్ల వయసొచ్చేదాకా సింగపూర్: బేబీబోనస్ మొదటి బిడ్డకైనా, రెండో బిడ్డకైనా4000 మూడు లేదా నాలుగో సంతానమైతే 6000 డాలర్లు . బిడ్డ పేర బ్యాంకులో 18000 డాలర్లు రష్యా: రెండో బిడ్డకి రెండున్నర లక్షల రూబుళ్లు (మూడు లక్షల డెబ్భై వేల రూపాయలు) బిడ్డకి మూడో ఏడు వచ్చిన తర్వాతే ఇస్తారు. జర్మనీ: తండ్రికి కూడాఏడాది సెలవులు, 75 శాతం జీతం. ఫ్రాన్స్: బిడ్డ పుట్టినపుడు 1000 డాలర్లు .బిడ్డకి మూడేళ్లొచ్చేదాకా నెల నెలా ఆర్థిక సహాయం స్పెయిన్‌:పన్నుల నుండి నెలకి 400 డాలర్లు సంవత్సరం పాటు మినహాయింపు .ప్రజా రవాణాలో డిస్కౌంట్లు జనాభాా నియంత్రణ జనాభాా పెరుగుదలను నియంత్రించే విధానాన్ని జనాభాా నియంత్రణ అంటారు. పురాతన గ్రీస్ దేశంలో తమ అధిక జనాభాా ఆవాసాలకోసం వారు సుదూర ప్రాంతాలలో వలస కేంద్రాలను స్థాపించారు. ఆధునిక కాలంలో భారత దేశంలో కుటుంబ నియంత్రణ విధానాన్ని చాలా విధాలుగా ప్రోత్సహిస్తున్నారు. చైనాలో ఒకే బిడ్డ విధానాన్ని అధికారికంగా అమలు చేశారు. జనాభాా పెరుగుదలను నియంత్రించే కారకాళను రెండు విధాలుగా విభజింపవచ్చును - (1) సాంద్రతా పరతంత్ర కారకాలు జనాభాా సాంద్రతపై ఆధారపడి ఉంటాయి - ఉదా హరణకు జీవుల మధ్య పోటీ, వలసలు, వ్యాధులు, అధిక జనాభాా, జీవుల ప్రవర్తన వంటివి (2) సాంద్రతా స్వతంత్ర కారకాలు - వీటికి జనాభాా సాంద్రతతో సంబంధం లేదు. ఉదాహరణకు ఆహారం కొరత, సూర్యరశ్మి, ఉష్ణోగ్రత, ప్రకృతి విపత్తులు వంటివి. ప్రభుత్వాల ద్వారా ప్రోత్సహింపబడే (లేదా వత్తిడి చేయబడే) జనాభాా నియంత్రణకూ, వ్యక్తులు తమ ఇష్టానుసారం అమలు చేసుకొనే నియంత్రణకూ భేదాన్ని గమనించవలసి ఉంది. వ్యక్తులు తమకు బిడ్డలు కావాలనుకొనే సమయాన్ని తాము నిర్ణయించుకోవడం స్వచ్ఛంద నియంత్రణలో ముఖ్యమైన అంశం. ఈ విషయంలో అధికంగా కోట్ చేయబడిన ఆన్స్‌లీ కోలే విశ్లేషణ ప్రకారం జనాభాా పెరుగుదల తరగడానికి మూడు మౌలికమైన కారణాలున్నాయి. (1) సంతానోత్పత్తి కేవలం 'చాన్స్' లేదా 'భగవదనుగ్రహం' కారణంగా మాత్రమే కాక వ్యక్తుల ఇష్టాయిష్టాల ప్రకారం కూడా మారే అవకాశం ఉన్నదని గ్రహించడం. (2) పరిమిత సంతానం వల్ల ప్రయోజనాలున్నాయని అభిప్రాయపడడం. (3) నియంత్రణకు అవుసరమైన విధానాల గురించి మరింత అవగాహన.[6]. కేవల ప్రకృతి సహజమైన సంతానోత్పత్తి రేటుకు అనుగుణంగా ఉన్న సమాజంలో కంటే నియంత్రణ పాటించే సమాజంలో పాటించే ముఖ్య విధానాలు: (1) పిల్లలను కనడం ఆలస్యం చేయవచ్చును. (2) బిడ్డకూ బిడ్డకూ మధ్య ఎక్కువకాలం ఆగవచ్చును. (3) అసలు బిడ్డలను కనకపోవచ్చును. స్త్రీల విద్య, ఆర్థిక స్వావలంబన పెరిగిన సమాజాలలో ఈ లక్షణాలు ప్రస్ఫుటంగా కనిపిస్తాయి. అయితే కొంత నియంత్రణ పాటించినంతలో సంతానోత్పత్తి రేటులు తగ్గుతాయన్న మాట వాస్తవం కాదు.[7] వ్యక్తులు స్వచ్ఛందంగా పాటించే నియంత్రణ కంటే ప్రభుత్వాలు అమలు చేసే లేదా ప్రోత్సహించే నియంత్రణ భిన్నమైనది.[8] [9] ఇది కేవలం సంతానోత్పత్తి నిరోధించడానికే పరిమితం కానక్కరలేదు. వలసల ప్రోత్సాహం, పన్ను రాయితీలు, సెలవు దినాలు వంటి ప్రోత్సాహక అవకాశాల ద్వారా ప్రభుత్వాలు జనాభాాను పెంచేందుకు కూడా ప్రయత్నిస్తాయి. ముదురు పెళ్లే జనాభాా నియంత్రణకు మార్గం "జనాభాా నియంత్రణకు లేటు వయసు పెళ్లిళ్లే సమర్థనీయం. 30-31 ఏళ్లకు వివాహాం చేసుకునే వారికే ప్రోత్సాహకాలు ఇవ్వాలి.అధిక జనాభాాతో వనరులు నానాటికీ తగ్గిపోతున్నాయి.అస్ట్రేలియా, అమెరికా వంటి దేశాలే వారి ప్రజల ఉద్యోగాల రక్షణకు భారతీయుల్ని తిప్పి పంపిస్తున్నాయి. దేశంలో జనాభాా పెరుగుదల, వనరుల అభివృద్ధి మధ్య భారీ వ్యత్యాసం నెలకొంది భవిష్యత్తులో యుద్ధాలు ఉన్నవారికీ లేనివారికీ మధ్యే జరుగుతాయి.నక్సలిజం ఇందుకు ఓ ఉదాహరణ"—గులాంనబీ అజాద్ అధిక జనాభాా ప్రపంచ జనాభాా 1987 జూలై 11 నాటికి 500 కోట్లకు చేరుకుంది.ఏటా జూలై 11న ప్రపంచ జనాభాా దినోత్సవాన్ని నిర్వహిస్తున్నారు. ఈ భూమ్మీద వందకోట్ల మందికి ఆహారం దొరకడం లేదు.40 కోట్ల మందికి పౌష్టికాహారం లేదు.ఏటా కోటి మందికి పైగా పిల్లలుఆకలితో చనిపోతున్నారు. జనాభాా పెరుగుతోంది కాని ఆహార ఉత్పత్తి పెరగడం లేదు.ప్రస్తుతం మన ప్రపంచ జనాభాా 683కోట్లు.ప్రపంచంలో ప్రతి సెకనుకు అయిదుగురు పుడుతుంటే, ఇద్దరు చనిపోతున్నారు. అంటే సెకనుకి ముగ్గురు చొప్పున జనాభాా పెరుగుతోంది.ప్రతి 40 ఏళ్లకీ జనాభాా రెట్టింపు అవుతున్నారు. 2015 ముగిసేసరికి దేశ జనాభాా 139 కోట్లకు చేరుతుందట.వీరిలో60 ఏళ్లకు మించి వయసున్న వారి సంఖ్య 20 కోట్లకుపైగా ఉంటుందట.2008లో ఆ దేశ జనాభాా 132 కోట్లు. జనాభాాకు అడ్డుకట్ట వేయడానికి చైనా 1970ల్లో 'ఒక్కరు చాలు' విధానాన్ని ప్రవేశపెట్టింది. దీన్ని కఠినంగా అమలుచేయడం ద్వారా 1949-1978తో పోలిస్తే 1978-2008 మధ్య చైనాలో 40% తక్కువ పెరుగుదల నమోదైంది.అత్యధిక జనాభాా గల దేశాల్లో 2050 నాటికి భారత్‌, చైనాల తర్వాత అమెరికా మూడో స్థానంలో నిలవనుందని అమెరికా గణన సంస్థ వెల్లడించింది. 2050 నాటికి భారత్‌లో 165 కోట్ల మంది జనాభాా ఉంటారని, చైనాలో 130 కోట్ల మంది ఉంటారని అంచనా వేసింది.2025 నాటికల్లా భారత్‌ చైనాను అధిగమించి ప్రపంచంలోనే అత్యధిక జనాభాా గల దేశంగా ఆవిర్భవించనుందని వెల్లడించింది. భారత దేశం జనాభాా భారత దేశము, చైనా తరువాత ప్రపంచంలోని రెండో అత్యధిక జనాభాా గల దేశం. ఎన్నో భిన్నత్వాలు గల జనాభాా యొక్క సామాజిక, రాజకీయ వర్గీకరణలో భాష, మతం, కులం అనే మూడు ప్రముఖ పాత్ర వహిస్తాయి. దేశంలోని అతిపెద్ద నగరాలు - ముంబై (వెనుకటి బాంబే), ఢిల్లీ, కోల్కతా (వెనుకటి కలకత్తా), మరియు చెన్నై (వెనుకటి మద్రాసు ). భారత దేశం యొక్క ఆక్షరాస్యత 64.8%, ఇందులో మహిళల అక్షరాస్యత 53.7%. ప్రతి 1000 మంది పురుషులకు 933 మంది స్త్రీలు ఉన్నారు. దేశంలోని 80.5% ప్రజలు హిందువులైనప్పటికీ, ప్రపంచంలోని రెండో అత్యధిక ముస్లిము జనాభాా ఇక్కడ ఉన్నారు. (13.4%). ఇతర మతాలు: క్రైస్తవులు (2.33%), సిక్కులు (1.84%), బౌద్ధులు (0.76%), జైనులు (0.40%), యూదులు, పార్సీలు, అహ్మదీయులు, మరియు బహాయీలు. దేశంలో ఎన్నో మత సంబంధ కార్యక్రమాలు భక్తిశ్రద్ధలతో, ఉత్సాహంగా, బహిరంగంగా జరుపుకుంటారు. అనేక మతాల కలగలుపు అయిన భారత దేశంలో పండుగలు అందరూ కలిసి జరుపుకుంటారు.ప్రపంచ జనాభాాలో 17 శాతం భారత్‌లోనే ఉన్నారు. జనాభాా ప్రకారం భారత దేశములో 10 పెద్ద నగరాలు ముంబాయి, ఢిల్లీ, కోల్కతా, బెంగుళూరు, చెన్నై, హైదరాబాదు, అహమ్మదాబాదు, పూణే, కాన్పూర్, సూరత్ గత వందేళ్లలో దేశ జనాభాా అయిదు రెట్లు పెరిగింది.2050కల్లా ఇది చైనా జనాభాాను దాటిపోతుందని అంచనా.13 నుంచి 19 సంవత్సరాల మధ్య యువతులు ఎక్కువగా పిల్లల్ని కనడం, 18 ఏళ్ల లోపే వివాహాలు చేసుకోవడం వంటి కారణాలు జనాభాా పెరుగులకు కారణమవుతున్నాయి.పట్టణాలు అధిక జనాభాాతో నిండిపోతున్నాయి.గ్రామీణ ప్రాంతాల్లో జనాభాా పెరుగుదల 17.9 శాతం ఉండగా, పట్టణాల్లో 31.2 శాతంగా ఉంది.ఉత్తరాది రాష్ట్రాలకంటే దక్షిణాదిలో జనాభాా పెరుగుదల రేటు తక్కువ.దక్షిణాదిలో కూలీల కొరత వలస పెరుగుతోంది.ఆలస్యంగా పెళ్ళి చేసుకోవడం, విడాకులు, పెళ్ళికి ముందు కలిసి ఉండటం పెరిగాయి.కుటుంబ నియంత్రణకు లింగ వివక్ష కూడా తోడవడంతో లింగ నిష్పత్తి పడిపోతోంది. ఆంధ్ర ప్రదేశ్ జనాభాా 2001 భారతదేశంలో ఆంధ్ర ప్రదేశ్ విస్తీర్ణ పరంగా నాలుగవ పెద్ద రాష్ట్రం (దేశం విస్తీర్ణంలో 8.37 శాతం). జనాభాా పరంగా ఐదవ స్థానంలో ఉంది. 2009 మార్చి 1 నాటికి రాష్ట్ర జనాభాా 8.32 కోట్లు ఉంటుందని అంచనా. అంటే దేశ జనాభాాలో ఇది 7.41 శాతం. 1991-2001 మధ్య కాలంలో రాష్ట్ర జనాభాా 14.59% పెరిగింది. ఈ కాలంలో దేశ జనాభాా 21.53% పెరిగింది. అంటే ధేశం జనాభాా పెరుగుదల కంటే ఆంధ్ర ప్రదేశ్ రాష్ట్రంలో జనాభాా పెరుగుదల బాగా తక్కువ. దేశం జన సాంద్రత 313 కాగా రాష్ట్రం జనసాంద్రత చదరపు కిలోమీటరుకు 277 మాత్రమే ఉంది. దేశంలో ప్రతి వెయ్యి మంది పురుషులకు 933 స్త్రీలు మాత్రమే ఉండగా ఆంధ్ర ప్రదేశ్‌లో ప్రతి వెయ్యిమంది పురుషులకు 978 మంది స్త్రీలు ఉన్నారు. రాష్ట్రం మొత్తం జనాభాాలో షెడ్యూల్డ్ కులాలకు చెందినవారు 16.19% మరియు షెడ్యూల్డ్ జాతులవారు 6.59%. భారత దేశం అక్షరాస్యత 64.84%తో పోలిస్తే ఆంధ్ర ప్రదేశ్‌లో అక్షరాస్యత 60.47% మాత్రమే ఉంది.[10] జనాభాా వల్ల నష్టాలు‍‍ భారతదేశంలో జనాభాా వల్ల ప్రయోజనాలున్నా, నష్టాలు బాగా ఎక్కువగా ఉన్నాయి.ప్రస్తుతం చైనా, మనదేశం కంటే జనాభా ఎక్కువ.కాని భవిష్యత్తులో చైనా కంటే మనదేశం, అంటే ప్రపన్ఛ్ ఆంధ్ర ప్రదేశ్ జనాభాా 2011 గత దశాబ్దంతో పోల్చుకుంటే ఈ దశాబ్దంలో (2001-2011) దేశంలో జనాభాా పెరుగుదల రేటు 2.5 శాతం తగ్గింది. తాజా జనగణన ప్రకారం 121.02 కోట్లతో చైనా తర్వాతి స్థానంలో భారత్‌ కొనసాగుతోంది. సంఖ్యపరంగా దేశంలో ఉత్తరప్రదేశ్‌ తొలిస్థానంలో ఉంటే, లక్షద్వీప్‌ చివరి స్థానంలో నిలిచింది. జనసాంద్రతలో (చదరపు కిలో మీటర్‌కు) 37,346 మందితో ఢిల్లీ ఈశాన్య జిల్లా అగ్రస్థానంలో నిలిచింది. ఈ దశాబ్ద కాలంలో అక్షరాస్యత శాతం కొంతమేరకు పెరిగింది. పురుషుల్లో ఇది 75.26 నుండి 82.14 శాతానికి, మహిళల్లో 53.67 శాతం నుండి 65.46 శాతానికి ఎగబాకింది. 2001తో పోల్చుకుంటే అక్షరాస్యతలో స్త్రీ, పురుషుల మధ్య భేదం 21.59 నుండి 16.58 శాతానికి తగ్గింది. అక్షరాస్యత విషయంలో కేరళ దేశంలోనే అగ్రస్థానంలో కొనసాగుతోంది. 93.91 శాతంతో ఇది నెంబర్‌వన్‌ స్థానంలో ఉంది. జనాభాాలో పురుష-స్త్రీ నిష్పత్తి మాత్రం 1000: 940గా ఉంది. ఇక ఆంధ్రప్రదేశ్‌ రాష్ట్ర జనాభాా 8.46 కోట్లకు చేరింది. ఇవి కూడా చూడండి జనాభాా గణన (Census) ప్రపంచ జనాభాాకు సంబంధించిన కొన్ని జాబితాలు దేశాల జాబితా – జనసంఖ్య క్రమంలో దేశాల జాబితా – 2005 జనసంఖ్య క్రమంలో దేశాల జాబితా – 1907 జనసంఖ్య క్రమంలో దేశాల జాబితా – జనసాంద్రత క్రమంలో దేశాల జాబితా – జననాల రేటు క్రమంలో దేశాల జాబితా – ఆంగ్లభాష మాట్లాడేవారి సంఖ్య క్రమంలో దేశాల జాబితా – అక్షరాస్యత క్రమంలో దేశాల జాబితా – పేదరికంలో ఉన్న జనసంఖ్య శాతం క్రమంలో దేశాల జాబితా – మానవ అభివృద్ధి సూచికలు మూలాలు ఇతర వనరులు ఈనాడు ప్రతిభ ప్లస్ శీర్షిక - 2009 ఫిబ్రవరి 20 - ఎం.బి.తిలక్ వ్యాసం బయటి లింకులు Population Activities Unit of the United Nations Economic Commission for Europe. from the US Census Bureau The Optimum Population Trust. Phishare.org (2005). . Retrieved February 13 2005. (2005). Retrieved February 13 2005. Populationworld.com (2005). . Retrieved February 13 2004. United Nations (2004). , Department of Economic and Social Affairs. Retrieved February 13 2004. United States Census Bureau (2005). . Retrieved February 13 2005. PopulationData.net (2005). . Retrieved March 4 2005. World Population Clock (French) . Digital library: Complete collection of books and countries monographs published by CICRED from 1973 until today. New England Coalition for Sustainable Population Population in the News వర్గం:సామాజిక శాస్త్రము

https://te.wikipedia.org/wiki/%E0%B0%9C%E0%B0%A8%E0%B0%BE%E0%B0%AD%E0%B0%BE

গীতাঞ্জলি কাব্যগ্রন্থটি কাকে উৎসর্গ ক'রে লেখা ?

গীতাঞ্জলি

bengali

গীতাঞ্জলি হল রবীন্দ্রনাথ ঠাকুরের লেখা একটি কাব্যগ্রন্থ। এই বইয়ে মোট ১৫৭টি গীতিকবিতা সংকলিত হয়েছে। কবিতাগুলি ব্রাহ্ম-ভাবাপন্ন ভক্তিমূলক রচনা। এর বেশিরভাগ কবিতাতেই রবীন্দ্রনাথ নিজে সুরারোপ করেছিলেন। ১৯০৮-০৯ সালে বিভিন্ন পত্রপত্রিকায় এই কবিতাগুলি প্রকাশিত হয়। এরপর ১৯১০ সালে গীতাঞ্জলি কাব্যগ্রন্থটি প্রকাশিত হয়। ১৯১২ সালে রবীন্দ্রনাথের সং অফারিংস (ইংরেজি: Song Offerings) কাব্যগ্রন্থটি প্রকাশিত হয়। এতে গীতাঞ্জলি ও সমসাময়িক আরও কয়েকটি কাব্যগ্রন্থের কবিতা রবীন্দ্রনাথ নিজে অনুবাদ করে প্রকাশ করেন। ১৯১৩ সালে ইংরেজি কাব্যগ্রন্থটির জন্য রবীন্দ্রনাথ সাহিত্যে নোবেল পুরস্কার পেয়েছিলেন। ২০১০ সালে গীতাঞ্জলি প্রকাশের শতবর্ষ-পুর্তি উপলক্ষে কলকাতা মেট্রোর নাকতলা স্টেশনটির নামকরণ করা হয় "গীতাঞ্জলি মেট্রো স্টেশন"।[1][2] ইতিহাস রচনা ১৯০৮ সালের পূজার ছুটিতে রবীন্দ্রনাথ ঠাকুর শিলাইদহে গিয়েছিলেন। ছুটির পর ফিরে শান্তিনিকেতনে একটানা পাঁচ মাস ছিলেন। এই সময় তিনি তাঁর বিখ্যাত শান্তিনিকেতন প্রবন্ধ গ্রন্থটি রচনা করেন। পরের বছর বর্ষা ও শরৎ কালে তিনি কিছুদিন শিলাইদহে গিয়েছিলেন। ফিরে কিছুদিন কলকাতায় জোড়াসাঁকো ঠাকুরবাড়িতে কাটান। গীতাঞ্জলি কাব্যগ্রন্থের কবিতা ও গানগুলি শিলাইদহ, শান্তিনিকেতন ও কলকাতায় রচিত হয়। জানা যায়, রবীন্দ্রনাথ এই সময় কঠোর নিরামিশাষী ছিলেন। দেবেন্দ্রনাথ ঠাকুরের আশ্রম পরিচালনার আদেশগুলি এই সময় তিনি কঠোরভাবে মেনে চলতেন। এমনকি অসুস্থতার সময় ডাক্তার আমিষ খাওয়ার পরামর্শ দিলেও, তিনি তা শোনেননি।[3] গীতাঞ্জলি কাব্যগ্রন্থ রচনার প্রসঙ্গে রবীন্দ্র-গবেষক সুকুমার সেন লিখেছেন: উৎসর্গ' আর 'খেয়া'র সময়ে গান লেখা চলিয়াছিল প্রচুর। ইতিমধ্যে (১৩১৪ সালের মাঝামাঝি) কনিষ্ঠ পুত্রের [শমীন্দ্রনাথ ঠাকুর (১৮৯৬-১৯০৭)] আকস্মিক মৃত্যুতে কবিধর্ম কিছুদিনের মতো যেন বিচলিত হইল। তখন শোকবেদনার উৎসাহ হইল এক অভিনব ভক্তিরসে। তাহার মুখ্য প্রকাশ 'গীতাঞ্জলি'তে (১৩১৭)।[4] রবীন্দ্র-জীবনীকার প্রভাতকুমার মুখোপাধ্যায়ের মতে: প্রায়শ্চিত্ত' [১৯০৯] নাটক লিখতে লিখতে অনেকগুলি গান লিখলেন [রবীন্দ্রনাথ]-তার কয়েকটির মধ্যে 'গীতাঞ্জলি' পর্বের পদধ্বনি শোনা গেল। জীবন গভীর একটা রসের স্তরে প্রবেশ করছে, গানগুলি তারই আগমনী।[5] ইংরেজি অনুবাদ রবীন্দ্রনাথ ঠাকুর নিজেই গীতাঞ্জলি-র কবিতা ও গানগুলি ইংরেজি ভাষায় অনুবাদ করার কাজ শুরু করেছিলেন। মূল বাংলা কাব্যগ্রন্থের অন্তর্গত ৫৩টি গান সং অফারিংস সংকলনে প্রকাশিত হয়। তবে রবীন্দ্রনাথ নিজে সব কটি কবিতা ও গানের অনুবাদ করেননি। কয়েকটি অনুবাদ করেছিলেন ব্রাদার জেমস। ব্রিটিশ কবি ও অনুবাদক জো উইন্টার বাংলাভাষা শিখে মূল বাংলা গীতাঞ্জলি সর্বাংশে ইংরেজী ভাষায় অনুবাদ করেছেন। নিচে গীতাঞ্জলি কাব্যের ১২৫ সংখ্যক গানটি উদ্ধৃত করা হল: “আমার এ গান ছেড়েছে তার সকল অলংকার তোমার কাছে রাখেনি আর সাজের অহংকার। অলংকার যে মাঝে প’ড়ে মিলনেতে আড়াল করে, তোমার কথা ঢাকে যে তার মুখর ঝংকার। তোমার কাছে খাটে না মোর কবির গরব করা– মহাকবি, তোমার পায়ে দিতে চাই যে ধরা। জীবন লয়ে যতন করি যদি সরল বাঁশি গড়ি, আপন সুরে দিবে ভরি সকল ছিদ্র তার।” রবীন্দ্রনাথের করা ইংরেজি অনুবাদে এটি হয়েছে (Gitanjali, verse VII):[6] "My song has put off her adornments. She has no pride of dress and decoration. Ornaments would mar our union; they would come between thee and me; their jingling would drown thy whispers." "My poet's vanity dies in shame before thy sight. O master poet, I have sat down at thy feet. Only let me make my life simple and straight, like a flute of reed for thee to fill with music." গীতাঞ্জলি: সং অফারিংস‎ গীতাঞ্জলি: সং অফারিংস‎ (ইংরেজি: Gitanjali - Song Offerings) ইংরেজি ভাষায় অনূদিত রবীন্দ্রনাথের প্রথম সংকলনগ্রন্থ। এর কবিতাগুলি পাশ্চাত্যে খুবই সমাদৃত হয়। কিন্তু গ্রন্থদুটির নাম অভিন্ন হলেও ইংরেজি গীতাঞ্জলিতে বাংলা গীতাঞ্জলি'র একচ্ছত্র আধিপত্য নেই। রবীন্দ্রনাথ বাংলা গীতাঞ্জলি'র ১৫৭টি গান/কবিতা থেকে ইংরেজি গীতাঞ্জলিতে (Song Offerings) মাত্র ৫৩টি স্থান দিয়েছেন। বাকি ৫০টি বেছে নিয়েছেন গীতিমাল্য, নৈবেদ্য, খেয়া, শিশু, কল্পনা, চৈতালি, উৎসর্গ, স্মরণ ও অচলায়তন থেকে। গীতিমাল্য থেকে ১৬টি, নৈবেদ্য থেকে ১৫টি, খেয়া থেকে ১১টি, শিশু থেকে ৩টি, কল্পনা থেকে ১টি, চৈতালি থেকে ১টি, উৎসর্গ থেকে ১টি, স্মরণ থেকে ১টি এবং অচলায়তন থেকে ১টি কবিতা/গান নিয়ে তিনি ইংরেজি গীতাঞ্জলির বিন্যাস করেছেন। অর্থাৎ ইংরেজি গীতাঞ্জলিতে তিনি মোট ৯টি গ্রন্থের কবিতা বা গানের সন্নিবেশ ঘটিয়েছেন। অনুবাদের ইতিহাস ১৯১২ খ্রিস্টাব্দের শুরুর দিকে রবীন্দ্রনাথের জাহাজযোগে লণ্ডন যাওয়ার কথা ছিল। যাত্রার পূর্বে তিনি অর্শ রোগের কারণে অসুস্থ হয়ে পড়েন এবং পদ্মা নদীতে নৌকায় বিশ্রাম নিতে শুরু করেন। এ সময় তিনি তাঁর গীতাঞ্জলি কাব্যগ্রন্থ থেকে সহজ ইংরেজিতে অনুবাদ শুরু করেন। পরবর্তীকালে গীতাঞ্জলি ৫৩টি এবং গীতিমাল্য, নৈবেদ্য, খেয়া প্রভৃতি আরো নয়টি কাব্যগন্থ থেকে ৫০টি - সর্বমোট ১০৩টি কবিতার অনুবাদ নিয়ে একটি পাণ্ডুলিপি তৈরি করেন। এই পাণ্ডুলিপি সঙ্গে করে রবীন্দ্রনাথ ২৭ মে ১৯১২ বোম্বাই বন্দর থেকে বিলেত যাত্রা করেন। যাত্রকালে আরো কিছু কবিতা অনুবাদ করে সংযোজন করেন। তিনি লন্ডনে পৌঁছান ১৬ জুন। এ সময় উইলিয়াম রোটেনস্টাইনের সঙ্গে সাক্ষাৎ হয় এবং পাণ্ডুলিপিটি তাকে দেয়া হয়। তিনি টাইপ করিয়ে পাণ্ডুলিপিটি কবি ইয়েটস সহ আরো কয়েকজন কাব্যবোদ্ধাকে প্রদান করেন। ১৯১২ খ্রিস্টাব্দের শেষের দিকে লণ্ডনে ইন্ডিয়া সোসাইটি কর্তৃক গ্রন্থটি প্রকাশিত হয়। সঙ্গ অফরিংস-এর ভূমিকা লিখেছিলেন স্বয়ং কবি ইয়েটস্‌। এ ভূমিকাটি ছিল একই সঙ্গে আন্তরিক ও যথেষ্ট প্রশস্তিতমূলক। নিজ অনুবাদে রবীন্দ্রনাথ বেশ স্বাধীনতা নিয়েছিলেন। আক্ষরিক তো নয়ই বরং ভাবানুবাদেরও বেশি ; কখনো কবিতাংশ সংক্ষেপিত করা হয়েছে কখনো বা স্রেফ ভাবার্থ করা হয়েছে ; কেবল কবিতার ভাবসম্পদ অক্ষত রাখা হয়েছে। পুস্তকাকারে প্রকাশ কালে কবি ইয়েটস কিছু সম্পাদনার কাজ করেছিলেন। ইংরেজিভাষী সমালোচকরা সানন্দে তাঁর অনুবাদের উৎকর্ষ স্বীকার করেছেন। তবে এ উৎকর্ষর ক্রমাবনতি হয়েছিল বলে মনে করা হয়। রবীন্দ্রনাথের জীবদ্দশায় ইংরেজ পাঠক ও সমালোচক এবং রবি-জীবনীকার এডওয়ার্ড টম্পসন মন্তব্য করেছেন, "প্রথম দিকের অনুবাদ ছিল নিখুঁত ও মনোরম ; শেষের দিকে অযত্নে ও নৈমিত্তিকভাবে অনুবাদের কাজ সারা হয়েছে"। [7] তবে স্বকৃত অনুবাদ নিয়ে স্বয়ং রবীন্দ্রনাথের মনেই দ্বিধা-দ্বন্দ্ব্ব ছিল। ইয়োরোপে যাওয়ার আগে তিনি অসুস্থ হয়ে পড়ে শিলাইদহে নীত হন, তখন সময় কাটানোর ছলেই তিনি গীতাঞ্জলি’র অনুবাদে হাত দেন। কিন্তু প্রিয় কবিতাগুলোর অনুবাদ তাঁর কাছে সন্তোষজনক মনে হয়নি, মনে হয়েছিল ‘school-boy exercise'।[8]। প্রকাশনা ইতিহাস ১৯১২ খ্রিস্টাব্দে লন্ডনের ইন্ডিয়া সোসাইটি কর্তৃক গ্রন্থটি প্রথম প্রকাশিত হয়। এই সংস্করণের মুদ্রণ সংখ্যা ছিল ৭৫০। মূল্য সাড়ে চার শিলিং। এবং আমেরিকায় সোয়া এক ডলার। এতে কবি ইয়েটস-এর ভূমিকা এবং রটেনস্টেইন অঙ্কিত কবির একটি পেন্সিল স্কেচ প্রতিকৃতি সংযোজন করা হয়। পরে ম্যাকমিলান কোম্পানী এই গ্রন্থের দ্বিতীয় সংস্করণ একযোগে লন্ডন ও নিউ ইয়র্ক থেকে প্রকাশ করে। মূল্য কমিয়ে রাখা হয় ইংল্যান্ডে সাড়ে চার শিলিং এবং আমেরিকায় সোয়া এক ডলার। উল্লেখ্য যে ১৯১৮ খ্রিস্টাব্দে ম্যাকমিলান কোম্পানী কর্তৃক প্রকাশিত সংস্করণটিকে প্রামাণ্য ধরা হয়। ১৯১৯ খ্রিস্টাব্দে প্রকাশিত দি রেমিনিসেন্স অনুবাদ গ্রন্থটির শেষে প্রদত্ত বিজ্ঞাপন থেকে দেখা যায় যে ততোদিনে "স্যার রবীন্দ্রনাথ ঠাকুর"-এর গীতাঞ্জলি-র সাঁইত্রিশ সহস্রতম মুদ্রণ বাজারে ছাড়া হয়েছে। ইয়েটস-এর ভূমিকা এই সংকলন গ্রন্থটির ভূমিকা লিখেছিলেন ইংরেজ কবি ডব্লু বি ইয়েটস। পাশ্চাত্যে সমালোচনা গীতাঞ্জলি: দ্য সং অফারিংস‎ প্রকাশনার পর লন্ডনের পত্র-পত্রিকায় আলোচনা-সমালোচনা মুদ্রিত হয়। লন্ডনে রথেনস্টাইনের বাসগৃহে কবি ইয়েটস্ যেদিন বন্ধু-বান্ধবকে গীতাঞ্জলি থেকে পাঠ করে শুনিয়েছিলেন সেদিন ঐ আসরে কবি মে সিনক্লেয়ার উপস্থিত ছিলেন। রবীন্দ্রনাথের কবিতায় অভিভূত হয়ে তিনি নিঃসংকোচে লিখেছিলেন: “রবীন্দ্রনাথের কবিতায় মানুষের সাধারণ আবেগমথিত নিবেদনের মিলন হয়েছে এমন এক সঙ্গীত ও ছন্দে যা সুইনবার্নসুইনবার্নের চেয়েও পরিশীলীত। এমন এক সঙ্গীত ও ছন্দ যা পশ্চিমী শ্রোতার কাছে অচিন্তনীয়, যাতে আছে শেলীর অপার্থিব চেতনা, অদ্ভুত সূক্ষ্মতা ও তীব্রতা.... এবং তা এমন সহজিয়া রীতিতে যাতে এই যাদুকরী-আবেশকেও মনে হয় পৃথিবীর সবচে’ স্বাভাবিক রূপবন্ধ। মিল্টনও না, সে মানুষের হৃদয়ের তুলনায় বড় বেশি জাঁকালো ; ওয়ার্ডসওয়ার্থও নয়, সে বড় সূক্ষ্ম আর অন্তর্লীন .... এমনকি দান্তেও নয় যদিও তিনি বাংলার এই মরমিয়া কবির খুব কাছাকাছি।” দি টাইমস্-এর সুবিখ্যাত সাহিত্য-সাময়িকী যা টাইমস লিটারেরী সাপ্লিমেন্ট (টিএলএস) নামে খ্যাত তার ৭ নভেম্বর ১৯১২ সংখ্যায় (পৃ. ৪৯২) প্রকাশিত আলোচনাটিই প্রথম মুদ্রিত গ্রন্থালোচনা। তখনো রবীন্ত্রনাথ নোবেল পুরস্কার লাভ করেনি নি। আলোচনাটির শুরুতে বলা হয়েছে, "যে-কোনো শিল্পের অধোগতির কারণ হলো বিষয়-বস্তুর দীনতা, আর ব্যক্তিকেন্দ্রিকতার আদি স্তর থেকে সার্বজনীনতার পর্যায়ে উত্তরণের প্রয়োজনীয় মননশক্তি যদি না থাকে তাহলে কবিতা সবসময়ই এই দীনতায় আক্রান্ত হবে। যে-সমাজে ভাববাদিতা বিপুলভাবে বর্তমান, সে-সমাজে প্রাণময় শিল্প হিসেবে বেঁচে থাকতে হ’লে কবিতাকে উৎক্রান্তি সাধন করতেই হবে। তা’ না হ’লে, শিল্পের খাতিরে, কবি-শক্তি পর্যবসিত হবে অচল মননশীলতায়, ব্যর্থ হবে নিছক বিদগ্ধ ব্যতিরেকে অন্য কারো মনে সাড়া জাগাতে। ভাবকে জয় করতে না-পারলে ভাবের কাছে পর্যদুস্ত কাব্য পরিণত হ’বে গদ্যে। অতীতে কবিতা যেমন ঘটনা-আলোড়িত আবেগের বাহন হয়েছে, তেমনি (এখন) কবিতাকে লিখতে হবে কী ক’রে ফুটিয়ে তোলা যায় ভাবোৎসারিত আবেগ ; আর তা’ করতে যেয়ে কবিতাকে সেই কবিতাই থাকতে হ’বে যার রয়েছে প্রৌঢ় সাংগীতিকতা, উপমা-অলংকার আর নিষ্কম্প্র মূল্যবোধ। আর এই সমস্যাতেই এ যুগের কবিতা আক্রান্ত্র, এর অস্তিত্ব বিপন্ন ; এবং অবাক হওয়ার কিছু নেই যে ইয়েটস সাহেব সেই ভারতীয় কবির রচনাকে সানন্দে সম্ভাষণ জানাবেন যিনি অনায়াসে ঐ সমস্যাটির সমাধান করেছেন বলে মনে হয়, যেভাবে হাজার বছর আগে চীনা চিত্রকলা রাহুমুক্ত হয়েছিল।" এথেমিয়াম পত্রিকায় লেখা হয়েছিল, "তাঁর (রবীন্দ্রনাথের) কবিতামালায় এমন এক স্নিগ্ধ প্রশান্তি রয়েছে যার শিক্ষা পশ্চিমের অশান্ত-চিত্ত মানুষের বড় দরকার।"[9] টি. ডব্লু. রলেস্টন ১১০০ শব্দের দীর্ঘ প্রবন্ধে লিখেছিলেন, "জীবনের মৌল বিষয়ের সঙ্গে এই কবিতাগুলি এতো ঘনিষ্ঠভাবে সংশ্লিষ্ট যে এর চেতনা, এবং এমনকি, এর বাকপ্রতিমার একটি বিশ্বজনীন তাৎপর্য রয়েছে।[10] দি নেশান পত্রিকায় লেখা হয়েছিল, "ভুলে যাও ইয়েটস্-এর তদ্বির, ভুলে যাও যে ‘এটি সাহিত্য-বিশ্বের একটি শীর্ষ-ঘটনা’, এবং (তবু) গীতাঞ্জলি’তে পাবে প্রণয়াকুল হেমন্তের নিখাদ পুষ্পকোরক যাতে রয়েছে (মানুষের) সনাতন বিশ্বাসের ইঙ্গিত।[11] নোবেল পুরস্কার প্রাপ্তি ১৯১৩ খ্রিস্টাব্দে এই গ্রন্থের জন্য তিনি সাহিত্যে নোবেল পুরস্কার অর্জন করেন। ইংরেজ লেখক এবং রয়্যাল সোসাইটির সদস্য স্টার্জ মুর নোবেল পুরস্কারের জন্য রবীন্দ্রনাথকে মনোনয়ন দিয়েছিলেন। এই মনোনয়ন সুইডিশ একাডেমীকে বিস্মিত করেছিল। তবে একাডেমীর সদস্য পার হলস্টর্ম রবীন্দ্রনাথের ব্যাপারে উৎসাহী ছিলেন। রবীন্দ্রনাথের প্রধান প্রতিদ্বন্দ্বী ছিলেন ফরাসি লেখক এমিল ফগ। তবে আরেকজন একাডেমী সদস্য ভার্নার লন হেইডেনস্টাম রবীন্দ্রনাথের পক্ষে প্রশস্তিপূর্ণ এমন জোরালো ও লিখিত বক্তব্য দেন যাতে সকল সংশয়ের অবসান হয় এবং রবীন্দ্রনাথকে নোবেল পুরস্কার দেয়ার সিদ্ধান্ত নেয়া হয়। ১৯১৩ খ্রিস্টাব্দের ১০ নভেম্বর বুধবার সাহিত্যে নোবেল ঘোষণা করা হয়। পর দিন খবরটি ইংল্যান্ডের বিভিন্ন পত্র-পত্রিকায় মুদ্রিত হয় ; কিন্তু তা বিলম্বে কলকাতায় পৌঁছে। ১৫ নভেম্বর সন্ধ্যায় তারবার্তার মাধ্যমে খবর আসে যে রবীন্দ্রনাথকে সাহিত্যে নোবেল পুরস্কারে ভূষিত করা হয়েছে। গীতাঞ্জলি (১৯১২) সহ সেই সময় সামান্য যে কিছু রবীন্দ্ররচনার অনুবাদ পাশ্চাত্য পাঠক মহলে পরিচিতি লাভ করেছিল, পুরস্কারের ঘোষণাপত্রে সেসবের ভূয়সী প্রশংসা করে সুইডিশ আকাদেমি। পাদটীকা তথ্যসূত্র বহিঃসংযোগ Eldritch Press version, with illustrations বিষয়শ্রেণী:রবীন্দ্রনাথ ঠাকুরের রচনাবলী

https://bn.wikipedia.org/wiki/%E0%A6%97%E0%A7%80%E0%A6%A4%E0%A6%BE%E0%A6%9E%E0%A7%8D%E0%A6%9C%E0%A6%B2%E0%A6%BF