Datasets:

alexantonov

/

chuvash_english_parallel

like 0

Салтаксен пӗр пысӑк ушкӑнӗ флягӑсем тытса, укӑлча хапхи патӗнчи тараса йӗри-тавра кӗпӗрленсе тӑчӗ.

A large group. water-bottles in hand, gathered around a well at the edge of the village.

Кунта Андрей те пырса ҫитрӗ.

Andrei also headed for the well.

Унӑн пичӗ ҫине тусан вӗҫсе ларнӑ, куҫӗсенче ҫав тӗксӗм хӗвеланӑҫне пӗҫертсе илекен уяр ҫиҫӗмсен ҫуттисем вӗлтлетсе илеҫҫӗ пек.

His face was coated with dust, and reflections of the flashes streaking across the dark western sky seemed to flicker in his eyes.

Матвей Юргин черетсӗрех ун флягине шыв тултарса пачӗ.

Mat¬ vei Yurgin tilled Andrei’s water-bottle for him out of turn.

Темиҫе хутчен лӑнкӑртаттарса ҫӑтсассӑн, Андрей флягӑна кӑкӑрӗ умнелле усрӗ те ял ҫинелле пӑхса илчӗ.

Andrei took a few noisy gulps, then lowered the bottle and looked at the village.

Тӑван шыв ӑна чӗртсе янӑнах туйӑнчӗ.

The Olkhovka water seemed to revive him.

Андрей хӑй ура ҫинче ҫав тери ҫирӗп тӑнине туйрӗ, кун пек вӑл кунӗпе те туйманччӗ. Халӗ ӗнтӗ, Ольховкӑна ҫитсен, кунта килнӗ чух асаплантарнӑ шухӑшсем хӑйсемех, кирлӗ мар пек пулса, аяккалла вӗҫрӗҫ.

Now that lie was in Olkhovka the thoughts that had been tormenting him on the way lost their meaning and vanished of their own accord.

Хыткукар пурнӑҫ мӗн пӳрсе панипе ҫырлахмалли ҫеҫ юлчӗ: кӑна та пулин вӑл пурне те пӳрсе паман…

He must content himself with the little that life granted; even this was not given to all.

Карта ҫумне тайӑнса, хӑй флягине винтланӑ хушӑра Матвей Юргин хӑйне хӑй чарсарах калаҫма хӑнӑхнӑ йӑлипе мухтаса илчӗ: — Ҫапах та аван-ҫке сирӗн шыв!

Matvei Yurgin leaned against a fence, screwing the cap on his water-bottle.

Хама хам мӗн пулнине те пӗлместӗп: чӗртсе те ячӗ, пӗҫертсе те илчӗ!

“That was a real drink—refreshed me and gave me a kick too.”

— Пӑрах, — терӗ Юргинӗ салхуллӑн. — Чунна упра.

“All right,” Yurgin said dourly, “but don’t get so worked up.”

Андрей ҫавӑнтах карта ҫумӗнчен ыткӑнчӗ.

Andrei sprang away from the fence.

— Ӑҫта вӑл?

“Where is he?”

Укӑлча хапхи патне темиҫе юланут пырса тухрӗ.

Several horsemen had ridden into the village.

Малта, тарланӑ тур лашапа, йӳле янӑ кӑвак плащпа батальон командирӗ, старши лейтенант Лозневой пырать. Вӑл батальона килни нумаях та пулмасть — ӗлӗкхи комбат вилнӗ хыҫҫӑн килнӗ.

Ahead on a sweating bay, his grey trench coat flung open, rode Senior Lieutenant Loznevoi, the Battalion Commander.

Вӑл ансӑр та типшӗм питлӗ, усӑнсарах тӑракан шӗвӗр сӑмсаллӑ ҫын. Хӗрлӗ кӑшкарлӑ картусӗн пысӑк козырёкӗ айӗнче унӑн сыхлансарах пӑхакан кӑвак куҫӗсем сивӗ тимӗр тӗслӗн ҫутӑлса тӑраҫҫӗ.

He had a long, lean face with .a thin hooked nose; in the shadow cast by the long peak of his crimson-banded cap a pair of wary grey eyes gleamed like cold steel.

Яланах пӗр пек савӑнӑҫсӑр сӑн-пичӗ унӑн сайра хутра ҫеҫ улшӑнать; кулкаласа илмелле пулсан, вӑл чалӑшшӑн, сулахай питҫӑмартийӗпе ҫеҫ кулкаласа илет.

His features wore a disgruntled expression that rarely changed and when he did smile it was ia crooked smile-, with the left side of his face only.

Андрей ҫӗнӗ комбатран хӑрать.

Andrei was a little afraid of the Battalion Commander.

Анчах халь вӑл, пурне те манса, яланхи пек мар ҫирӗп шут тытса, пысӑк утӑмсемпе тӳрех ун патнелле утса кайрӗ.

But now, oblivious of everything, he strode up to him with unusual determination.

Лозневой лашине тӑратрӗ те йӗнерӗ ҫинчех каялла ҫаврӑнса, перчетке тӑхӑннӑ аллине ҫӳлелле ҫӗклесе ытти юлташӗсене хӗвеланӑҫ еннелле кӑтартрӗ, — алӑ сыппинчен казак чӑпӑркки, хитрелетнӗ авӑрлӑскер, ҫакӑнса тӑрать.

Reining in his horse, Loznevoi had turned in his saddle and was pointing out something in the west to the other horseman;

Комбат юлташ!

“Comrade Battalion Commander, Comrade!...

Тӑрук каялла ҫаврӑнса, Лозневой йӗнерне нӑтӑртаттарса илчӗ: — Мӗн пулнӑ?

Andrei interrupted him desperately. Loznevoi swung round in his saddle.

Мӗн кӑшкӑрашатӑн? — терӗ вӑл.

“What’s that?

— Ман ял ку!

“This is my village.

Кунта ман кил, комбат юлташ! — терӗ вӑл ним калама аптӑранӑ майлӑ.

My home is here, Comrade Bat¬ talion Commander!” he burst out in confusion.

— Кӗрсе тухма ирӗк парсамӑр!

‘‘May I drop in?

Эпӗ хӑваласа ҫитетӗп!

I’ll catch up!”

— Ӑҫта кил? — сиввӗн, шанмасӑртарах ыйтрӗ Лозневой.

“Where is your house?”

Картус козырёкӗ ҫумне ывӑҫ тупанне тытса, Лозневой Андрей кӑтартнӑ ҫӗрелле пӑхрӗ.

Loznevoi put his hand to the peak of his cap and looked in the direction Andrei indicated.

Хӗвел унӑн пичӗ пӗр пайне тата кайӑк сӑмси майлӑ усӑк сӑмсине ҫутатса илчӗ.

The sun shone full on one side of his face and on his beaky nose.

Андрей Лопуховӑн килӗ ӑҫтине вӑл ӑнланмарӗ, анчах ӑнланнӑ пек пулчӗ те шӳтлерӗ пекле ыйтрӗ: — Ҫырткаламалли пулать-и?

He smiled his crooked smile and asked, “Will there be something to eat?”

— Пулмасӑр, комбат юлташ, умран юличчен!

“Why of course, Comrade Battalion Commander.

— Ертсе кай! — сасартӑк приказ пачӗ Лозневой; чӗлпӗрне пуҫтарса тытса, вӑл ытти юланучӗсем патнелле ҫаврӑнчӗ.

All you want.” “Lead the way!” Loznevoi commanded suddenly. “Your luck’s in.

— Кунта ҫӗр каҫатпӑр.

We’ll spend the night here.”

Ҫынсене вырнаҫтарӑр, Хмелько, Костя, манпа!

Gathering the reins, he turned to the other riders. “Khmelko, billet the men. You, Kostya, come with me!”

— Есть! — терӗ те вестовой, утне хускатрӗ.

“Yes, Comrade Battalion Commander!” And the orderly prodded his horse.

Ялта халӑх шӑй-шай шавлани илтӗнет, урапасем чӗриклетеҫҫӗ, выльӑх мӗкӗрет.

The village was in commotion.

Нумай пӳртсенче хуҫисен чӳрече хупписене хӑмасемпе ҫапа-ҫапа лартнӑ.

Many of the villagers were boarding up their windows.

Ав вӑл, ҫар, пӗрмай килет!

Look, here’s some more of the army.”

— Ах, турӑ, ҫӗрлеччен тухса каясчӗ хӑть!

“Oh dear, if we could only set out before dark.”

— Васкарах, хӗрарӑмсем, мӗн чарӑнса тӑтӑр?

"Buck up there, women, what are you stopping- for?"

Андрейӑн хӗвелпе пиҫсе, хуралса ларнӑ питҫӑмартисем хӗрелсе кайрӗҫ.

A Hush spread under the heavy tan of Andrei’s cheeks.

Ӑна сасартӑк ҫав тери ӑшӑ пулса кайрӗ: пуҫӗнчи пилоткине ярса илсе вӑл тӑнлавӗсене шӑлчӗ.

All of a sudden he felt so hot that he pulled oil his cap and wiped his temples with it.

«Халӑх тухса каять иккен», — ӑнланса илчӗ Андрей.

"Everybody’s leaving,” he murmured to himself.

Чаҫпе пӗрле чакса килнӗ чух Андрей ӗнтӗ пысӑк ялсем витӗр те, пӗчӗк ялсем витӗр те нумай тухрӗ — пур ҫӗрте те вӑл пӗр япала ҫеҫ курчӗ: хӑйсен тӑван вырӑнӗсемпе кил-ҫурчӗсене пӑрахса, чун-чӗрешӗн мӗн хаклине, ӗмӗрсем хушши пурӑнса мӗне хӑнӑхса ҫитнине пурне те пӑрахса, халӑх шутсӑр хуйхӑрса та пӑшӑрханса, нимӗҫсене ылханса, ушкӑн-ушкӑнӑн хӗвелтухӑҫ еннелле каять.

While retreating with his unit Andrei had already passed through many villages, large and small—and everywhere he had seen the same thing: in agitated, grief-stricken crowds the people were abandoning birth¬ place and home, abandoning all that was dear To their hearts, and, cursing the Germans, were moving cast.

Иртсе ҫӳреме тӳр килнӗ ҫӗрте, ҫулсем ҫинче те, ҫулсӑр ҫӗрте те Андрей яланах хусканнӑ халӑх тӑшмантан ҫӑлӑнӑҫ шыранине курчӗ.

Wherever he had passed, road or no road, he had seen uprooted families seeking salvation in flight.

Анчах халь тин ҫеҫ, хӑйӗн тӑван Ольховкинче мӗн пулнине курсассӑн ҫеҫ, инкек мӗн тери йывӑррине пӗтӗмӗшпех туйса илчӗ вӑл: ак ҫакӑнтан, Ольховкӑри ҫӳлӗ сӑрт ҫинчен вӑл сасартӑк — пӗр самантлӑха — тӑван ҫӗршывӑн пӗтӗм аслӑ талккӑшне курнӑ пӗк пулчӗ.

But only- now, when he saw what was happening in his native Olkhovka, did Andrei realize the full import of the calam¬ ity; it was as if from here, from this lofty Olkhovka hill, he had seen for a second the whole broad expanse of his homeland.

«Пирӗннисем мӗнле-ши?

"What about my folk?

Тен, вӗсем те ӗнтӗ тухса кайрӗҫ пулӗ, — сасартӑк шухӑшласа илчӗ Андрей.

Perhaps they will be going too?"

Кӑшт хыҫалтарахран уттарса пыракан Лозневой комбат нумайччен Андрей ҫинчен куҫне илмерӗ.

7 Battalion Commander Loznevoi rode his horse at a walk slightly behind Andrei, keeping his eyes on him tor a long time.

Вӑл батальона ертсе пынӑ хушӑра, пӗр эрне хушшинче ӗнтӗ салтаксем темиҫе хут та «киле кӗрсе тухма» ыйтса кайнисем пулкаларӗҫ.

During this week of retreat there had al¬ ready been several cases of soldiers asking "to drop in home.

Ытти ҫынӗсем кил ҫинчен ҫакӑн пекех хумханса та хурланса, тилмӗрсе калаҫнине курманччӗ-ха вӑл.

He had never before seen men speak of their homes with such agitation and longing.

Ун пек чухне Лозневойӑн пуҫне яланах савӑнӑҫсӑр шухӑшсем пыра-пыра кӗретчӗҫ. Вестовой патнелле ҫаврӑнса пӑхса вӑл ҫапла ыйтрӗ: — Куратӑн-и, мӗнле вӗҫтерет вӑл? — Ҫил пек! — уҫӑ сасӑпа хуравларӗ вестовойӗ.

It depressed him every time. derly L °° k h ° W ^ rUnS '” he remarked » turning to his or- t Like the wind, the orderly replied cheerfully'.

— Вӑрҫӑ ҫинчен те манса кайнӑ, э?

"Even forgotten about the war, hasn’t he?"

Костя утне хӑваларӗ. Ӑна вӑл комбат лашин хӑлхипе тӗлме-тӗл танлаштарчӗ.

The orderly prodded his horse and brought it level . with his commander’s.

Вестовойӗ сарӑ та пит яш ача. Хул-ҫурӑм тӗлӗшӗнчен вӑл арҫынла тӗрекленсе ҫитеймен-ха, кӳпшекрех тути унӑн халь те-ха ача чухнехи савӑнаҫлӑ ӑшша упрать.

Kostya was a fair-haired lad, very 0 CA j ■i young, with shoulders that had not yet broadened out and soft lips that still retained a carefree iboyish warmth.

Пӗтӗм сӑнӗ-пичӗпе кӑмӑллӑн та савӑнӑҫлӑн кулса, вӑл пӗр чеелӗхсӗр, савӑккӑн ответлерӗ: — Мӗн вӑрҫи пултӑр унта!

Grinning artlessly from ear to ear, he replied in the same cheerful voice, “The war?

— Ялӗнче… куратӑн-и, мӗнле паника?

“See the panic in the village?”

— Ҫарӗ те, халӑхӗ те, — салхуллӑн пат татса каларӗ Лозневой. …Лопуховсен килӗ ялӑн хӗвелтухӑҫ енчи хӗрринче, илемлӗ чӑнкӑ сӑрт ҫинче ларать.

“The people and the army,” Loznevoi added glumly. The Lopukhov house stood at the edge of the village, overlooking the steep eastern slope of the hill.

Кунтан пӑхсассӑн, ҫӗр хута каннӑ хӗвел Ржев тӑрӑхӗнчи сӗм вӑрманлӑхсем ҫийӗпе епле хӑпарса килнине Лопуховсем ялта никамран малтан курма пултарнӑ.

From here the Lopukhovs were the first in Olkhovka to see the sun, rested after the night, rise over the dense Rzhev forests.

Килӗ хӑйсен авалхи тӗп вырӑнӗнче ларнӑ, анчах ҫурт-йӗрсене, пурне те тенӗ пекех, хальтерех ҫеҫ, ҫӗнӗрен лартнӑ-мӗн.

Most of the Lopukhov farmstead had been built in recent years. Time and the elements had only slightly weathered the big peasant cottage with its wooden roof.

Чус витнӗ малти-кайриллӗ аслӑ пӳрчӗ вӑхӑт иртнӗ майӗпе, ҫил-ҫумӑр тавраш пырса ҫапнипе кӑшт кӑна тӗксӗмленнӗ.

Under the eaves white pigeons calmly sat preening them¬ selves and gazing up into the sky.

Унӑн карнизӗсем ҫинче тата чердакри чӳречисем ҫинче те тӗклӗ ураллӑ шурӑ кӑвакарчӑнсем канлӗ юсанкаласа, пӗлӗт ҫинелле пӑхкаласа лараҫҫӗ. Икӗ шӑнкӑрчӑ йӑви ҫакса янӑ вырӑсла хапха урлӑ, ҫирӗп карта урлӑ килкартишӗнчи пӗлсе вырнаҫтарнӑ тӗреклӗ хуралтӑсем курӑнса лараҫҫӗ. Пурне те малтанах шутласа пӑхса, юратса, тӗреклӗ алӑпа туса лартнӑ тейӗн. Пурте ӗмӗрлӗхех ҫӗр ҫумне ҫыпҫӑнса ларнӑн туйӑнать. Ялта ытти килсене пӑрахса кайнӑ пек, хӑйсен килне пӑрахманнине Андрей инҫетренех ӑнланса илчӗ, сӑрт ҫинчен Лозневой патнелле ҫаврӑнса пӑхса, сывлӑшне-йывӑррӑн ҫавӑрса илсе вӑл ҫапла кӑшкӑрчӗ: — Килтех!

While he was still some distance away Andrei saw that the house had not been abandoned like others in the village, and, pausing on a hillock, he turned to Loznevoi and called out breathlessly, “They’re home!

Тухса кайман!

We’re in time”!

Ҫавӑнтах вара сӑрт хӗрринчен малалла, ҫурӑм хыҫне ҫакнӑ котелокӗпе каскине чанкӑртаттарса чупрӗ.

He plunged forward and threw open the gate.

Картишӗнче хӗрарӑм кӑшкӑрса ҫухӑрса яни илтӗнчӗ.

From the depths of the yard came a woman’s ecstatic cry.

Карта ҫумӗнче лашине тытсарах чарса, Лозневой карташнелле пӑхса илчӗ.

Loznevoi reined in his horse by the fence and looked into the yard.

Ҫӳлӗ кӗлет умӗнче ҫап-ҫамрӑк хӗрарӑм тӑрать иккен — ҫӑмӑл кӗлеткеллӗскер, хура куҫлӑскер, шукӑль мар кӗрен кӗпе тӑхӑннӑскер.

On the ramp in front of the barn stood a slim-waisted black-eyed young woman in a cherry-col¬ oured cotton dress.

Пӗр самант хушши вӑл ним тума пӗлмесӗр, аллисене ҫӳлӗ кӑкри ҫумне пӑчӑртаса тыткаларӗ, унтан татах кӑшкӑрса ячӗ те кӗлет умӗнчен ыткӑнчӗ — ыталаса илчӗ ҫеҫ мар, вилӗ пек, лӑштӑрах кайса, хӑй патнелле ура ярса пуснӑ Андрейӑн сарлака хулпуҫҫийӗнчен уртӑнчӗ.

She stood for an instant in confusion, convulsively pressing her hands to her high breast, then gave another cry, dashed headlong from the barn and, rather than embracing, fell limply on the broad shoulders of Andrei, who had stepped forward to meet her.

«Арӑмӗ! — чухласа илчӗ Лозневой.

Loznevoi froze in his saddle. “His wife!

— Ҫӗр ҫӑтасшӗ, мӗн тери чипер!

I say, what a beauty!

Юратасса та мӗнле юратать, э? Мӗнле юратать!»

And how she loves him!”

Йӗнер ҫинче лараканскер, вӑл пӑхса хытсах кайрӗ, темиҫе секунд хушши тӗлӗннӗ куҫӗсене хӗрарӑм ҫинчен илеймесӗр пӑхрӗ.

It was several seconds before he could tear his admiring gaze from her.

Пӳртумӗнче лутрарах та тачка ӳтлӗ ватӑрах хӗрарӑм курӑнса кайрӗ, хӑй вӑл килте ҫыхнӑ кӑвак ҫӑм кофта тӑхӑнса янӑ.

A plump elderly woman in a liand-Jsnitted grey wool jacket came out on the porch.

Пӳртумӗнчен хыпаланса та хӑрасарах, кашни картлашки ҫинче чарӑнсарах тӑрса аннӑ хушӑра вӑл йӑслама тапратрӗ:— Турӑҫӑм, Андрюша, ывӑлӑм! — терӗ.

She walked down in cau¬ tious haste, one step at a time. "Bless me!” she exclaimed.

Андрей ҫинелле пӑхса илчӗ те пӗтӗм карташне янӑратса ҫухӑрса ячӗ: — Пич-че-е! — терӗ те, хӑй тӑнӑ ҫӗртен ыткӑнчӗ.

He threw :a glance at Andrei, who was still embracing his wife, and shouted, "Bro-ther!”

Ҫемйине курсассӑн, вӑл сасартӑк улшӑнса кайрӗ: ҫилпе кушӑркаса, хуралса ларнӑ сӑн-пичӗ йӑл кулма пӑрахмарӗ, ҫӑлкуҫӗ евӗр лӑпкӑ куҫӗсенче тул-туллиех ҫурхи хӗвел ҫутти.

They all gathered round Andrei, whom the reunion had instantly transformed; his tanned, weather-beaten face was wreathed in smiles, and his gentle, crystal-clear eyes shone like spring sunshine.

Кил-йышсем пурте ӑна ыталаҫҫӗ, хапха патӗнчи ют ҫынсене асӑрхӑмасӑрах ун тавра шавлаҫҫӗ, макӑраҫҫӗ.

They hugged him with excla¬ mations and tears, oblivious of the strangers at the gate.

Карташне сыхлакан хура аҫа йытти те, пӑхма усал пек туйӑнаканскер, хӑйӗн ӗҫӗ ҫинчен манса кайсах, кӗпӗрленсе тӑракан ҫемье тавра вӗрсе, чупкаласа ҫӳрет.

Even the vicious-looking black watch-dog forgot his duty and yelped and frisked about the family group.

— Ну, ҫитӗ, ҫитӗ! — ӳкӗтлет Андрей хӑйӗн кил-йышне.

"Now, now, that’s enough,” Andrei said at last.

Татах тепӗр хутчен Марийка ҫине пӑхса илсе, шӑппӑн Костьӑна сӑмах хушрӗ: — Ахаль мар вӑл чупсах килчӗ! — терӗ вӑл.

He handed Kostya his reins and whip, took off his cap, wiped his lean face with a handker¬ chief and quickly smoothed down his ruffled, mousy hair Casting another glance at Maryika, he whispered to Kostya, "He didn’t run for nothing!”

Костя вӑл мӗн каланине ӑнланса, ытараймасӑр ответлерӗ: — Ҫиҫӗм!

Kostya nodded.

Ют ҫынсем пуррине сиссе, вӑл хапха еннелле ҫаврӑнса пӑхрӗ, кӗскен вӗрсе илчӗ.

The first to recover was the dog, Chorny, who, sensing strangers, looked toward the gate and gave a short bark.

Тӗлпулӑва комбат асӑрхаса тӑнине ӑнлансан, Андрей именсе, ачашшӑн хӑйӗн кил- йышне сирме тапратрӗ: — Ну, ҫитӗ ӗнтӗ, ҫитӗ!

Realizing that his Battalion Commander was looking on, Andrei felt awkward and began to free himself gently from the embraces of his family. “All right, that’s enough.

Атте ӑҫта?

Where’s Father?”

— Э-э, атте! — терӗ те Марийки, куҫхаршийӗсене пӗрӗнтерчӗ.

Maryikia knitted her brows. "Oh, Father!...”

— Мӗн апла?

"What’s the matter?

Ӑҫта вӑл?

Where is he?”

— Авӑ, пахчара…

“Over there, in the vegetable garden_” “What’s wrong?”

— Мӗн унта сирӗн? — хӑрасарах ыйтрӗ Андрей.

Andrei asked anxiously.

— Ним те мар, ним те мар, — васкаса калама пуҫларӗ те амӑшӗ, кӗҫӗн ывӑлне хулпуҫҫийӗнчен тӗртрӗ.

Oh, nothing, nothing,” his mother put in quickly. She touched her younger son on the shoulder.

— Чуп, Васятка, кайса кала…

"Vasya; dear, run over and tell him.

Мӗн, хӑлхасӑр пулса тӑчӗ-им вӑл унта?

Hias he gone deaf there or what?”

Андрей килте темле харкашу пулнине чухласа илчӗ те шӑлнӗне чарчӗ: — Тӑхта, Васятка, эпӗ хамах, — терӗ.

Andrei gathered that there had been some sort of quarrel in the house. He stopped his brother. “Wait, Vasya, I’ll go myself,” he said.

Ҫак самантра вӑл хапха патнелле ҫаврӑнса пӑхрӗ.

Then he turned to the gate.

— Комбат юлташ, мӗн тӑратӑр ҫак эсир?

“Comrade Battalion Commander, what are you standing there for?

Килӗр кунта!

Come in.

Эх, хам айӑплӑ! Тахҫанах чӗнмеллеччӗ… Лозневой карташнелле кӗчӗ: — Ӗлкӗрӗп, ӗлкӗрӗп! — терӗ вӑл. — Ӑҫта каймаллине каях. — Анне, Марийка, акӑ пирӗн комбат юлташ!

Mother, Maryika, this is our Battalion Commander!

Марийкӑна хӑй умӗнче ҫывӑхранах курсан, Лозневой кӗтмен ҫӗртен шухӑшласа илчӗ. «Таҫта курнӑнах туйӑнать ку, терӗ вӑл. Йӑлтах курнӑ пек: мӑнкӑмӑллӑ пуҫӗ ҫине чечек кӑшӑлӗ пек вырнаҫтарса хунӑ хулӑм хура ҫивӗчӗсене те, ялан йӑл кулма хатӗр те чӗррӗн ҫутӑлса тӑракан илемлӗ ачаш сӑнне те, хӗвелпе пиҫсе хуралнӑ пулин те, ҫав-ҫавах хӗрлӗ питҫӑмартайӗсене те, ача тути майлӑ хӑпарсарах тӑракан тутине те, телейпе йӑлкӑшакан хура куҫӗсене те, — йӑлтах курнӑ».

At close sight everything about Maryika suddenly seemed familiar to Loznevoi: the tight black braids fixed in a crown on her proud head; the soft, pretty face bright with animation; the faint, ruddy glow under the tan of her cheeks; the lips, as full as a child’s and ready at any moment to break into a smile, and the dark eyes shining with happiness.

Таҫта, тахҫан курнӑ вӑл ӑна, тата пит час-час курнӑ пек.

Somewhere, at some time, he had seen her.